သတိ ! ရှေ့တွင် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ရှိသည်
ရေးသားသူ – နတ်သား
🏵️အပိုင်း (၃)🏵️
စိုးဝင်းတို့သည် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်လေးအတွင်းတွင် ထိုင်ကာ စကားပြောနေကြခြင်း ဖြစ်သည်။ စကားပြောသည်ဆိုတာထက် သူပြောတာကို ကျန်သူများက ထိုင်နားထောင်သည်ဟု ပြောရင် ပိုမှန်မည်။ ထိုင်နေသူတွေကတော့ တခြားသူများမဟုတ်။ သူနှင့် ခင်နေသည့် ရပ်ကွက်ကလူတွေ ဖြစ်သည်။ အကြော်ဖိုနှင့် နီးသည့် နေရာတွင် သူတို့ထိုင်နေကြပြီး.. ဝိုင်းထဲတွင် ရှိနေသည့် ကျန်သူလူနှစ်ယောက်ကတော့ ကိုမားဆိုးနှင့် ကိုဗတို့ ဖြစ်သည်။ စိုးဝင်းသည် သူတို့ဆိုင်ကို အမြဲလာပြီး ထိုင်နေကြသူများထဲမှ ကိုမိုးကြိုး၏ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ဒီနှစ်ယောက်နှင့် အတော်ခင်နေသဖြင့် အခုလို နေ့လယ်ဘက် လူရှင်းချိန်တွင် သူ့အကြောင်းကို ရင်ဖွင့်ချင်းဖြစ်သည်။
“ဒီမှာ.. ငါ့ညီ…“
ကိုမားဆိုး၏ အသံက ထွက်လာသည်။ သေချာပါပြီ.. ဒါမျိုးလေသံ စလိုက်ရင်ဖြင့်… သူက ဥပမာဥပမေးတွေနဲ့ လာတော့မှာ…။ စိုးဝင်းတွေးတာမှ မဆုံးသေး။ ကိုမားဆိုး၏ တော်ကီက အရင်ရောက်လာသည်။
“မင်း.. ဆန္ဒန်ဆင်မင်း ဇာတ်ကို သိတယ်မှတ်လား..“
စိုးဝင်းသည် လာပြန်ပြီ တစ်ယောက်ဟု တွေးလိုက်သည်။ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဒီဇာတ်လမ်းကိုပဲ လူတွေကအခုတလော လာလာပြောချင်နေကြမှန်းမသိ..။ ကိုမားဆိုးသည် သူ စကားစပြီးတွင်တော့.. ကျန်သူများက သူ့ကို စကားထောက်မလားဆိုကာ အသာအကဲခတ်သည်။ ခက်သည်က.. သူ့အကြောင်းကို သိနေကြရာ.. ဘယ်သူမှ အရေးမလုပ်ချေ။
ကိုမိုးကြိုးက အကြော်ကို ဆက်ကြော်နေကာ.. ကိုဗကတော့ လမ်းမကို ငေးလျက်ရှိသည်။ ကိုမားဆိုးသည် နည်းနည်းတော့ ညစ်သွားသည်။ ရေနွေးခွက်ကို ကိုင်ကာ သောက်မလို့လုပ်နေရာမှ ချက်ချင်းပြန်ချပြီး စကားဆက်သည်..။ ရေနွေးသောက်လိုက်ရင် သူ့စကားက ပြတ်သွားမည်လေ..။
“ဒီလိုကွ.. တို့ဘုရားလောင်းဟာ ဆန္ဒန်ဆင်မင်း ဘဝမှာတုန်းက မိန်းမနှစ်ယောက်ထားမှုကြောင့် ဒုက္ခအကြီးအကျယ် ရောက်ဖူးတယ်ကွ….။ မိန်းမဆိုတာမျိုးက မုန့်သာ ဝေစားချင် စားမယ်.. အချစ်ဆိုတာကို ဝေစားကြတာ မဟုတ်ဘူး…“
“ဒါဖြင့်ရင်… မင်းဘကြီး ဦးသာအောင်ကိုတော့ ဘာတွေ ဝေစားကြတာလဲကွ….။ ကြည့်ရတာ…. အီကြာကွေးထင်တယ်… တစ်ခုစီ ဖြုတ်စားနေကြတာ နေမှာပေါ့“
“ဟား..ဟား…ဟား…“
တချိန်လုံးငြိမ်ကာ ထိုင်နေသည့် ကိုဗက အပြောတွင်တော့ ကျန်သူများက တဟားဟားပင် ရယ်ကြသည်။ ပြောလည်းပြောချင်စရာပင်..။ ကိုမားဆိုးဘကြီးသည် မိန်းမနှစ်ယောက် ယူထားသည် ဖြစ်သည်။ စိုးဝင်းတို့၏ရယ်သံက တော်တော်ကျယ်သွားလို့ ခုံတွေကို လိုက်သုတ်နေသော ဖိုးခွားတောင် လှည့်ကြည့်သည်။ စိုးဝင်းက ရယ်နေရာမှ အသာလက်ကာ ပြလိုက်၍ ဖိုးခွားသည် သူလုပ်စရာရှိတာကိုသာ ဆက်လုပ်နေသည်။
“ဟေ့ကောင့်.. .. ကိုဗ… ဒီဟာက သူ့ဘာသာသူ အဆင်ပြေလို့ ယူထားတာ…။ အခု စိုးဝင်းက.. တစ်ယောက်နဲ့မှ အဆင်မပြေသေးတာ…“
ကိုမားဆိုးသည် အာပေါင်အာရင်းနှင့် ပြောမည့် သူ့အကြံအစဉ် ပျက်သွား၍ ကမန်းကတန်းပင် လိုရင်းရောက်အောင် စကားကို ဖြတ်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ စောစောတုန်းက ငှဲ့ပြီး မသောက်ဖြစ်သေးသည် ရေနွေးကို ရှုးခနဲနေအောင် သောက်လိုက်သည်။
“နေဦးဗျ.. ကျွန်တော် မေးဦးမယ်..။ သူတို့ ညီအစ်မက ရည်းစားတော့ မရှိသေးဘူး မှတ်လား…“
စိုးဝင်းသည် သူသိလိုသည့် အချက်ကို အရေးတကြီး အရင်မေးလိုက်သည်။ ဒီလိုမှမဟုတ်ရင် သူရင်ဖွင်သည့် စကားဝိုင်းက ဟိုရောက်ဒီရောက်နှင့် ဖြစ်နေမှာပင်။ ဒါကိုတော့ အကြာ်ဆရာ ကိုမိုးကြိုက ဖြေသည်။ သူက သတင်းထောက်ရာထူး ရထားသူလေ..။
“ငါသိရသလောက်တော့ မရှိသေးဘူးကွ…. သွယ်သွယ်က သေချာတယ်ကွာ….။ နွယ်နွယ်ကတော့.. မဟာတန်းအတွက် ကျောင်းသွားလိုက်.. ကွန်ပျူတာသင်တန်းမှာ ဆရာမလုပ်လိုက်နဲ့ဆိုတော့ သိပ်မပြောတတ်ဘူး…။ ဒါပေမယ့်.. ညနေဘက် ညနေဘက် လာစောင့်နေတဲ့သူတွေ ရှိတယ်.. ဆိုကတည်းကိုက.. ရည်စားမရှိလို့ဆိုတာ သေချာပါတယ်..။ ရည်းစား ရှိပြီးသား… မိန်းကလေး တစ်ယောက်ကိုတော့ အချိန်ဖြုန်းပြီး.. တော်တန်ယုံလူက လာစောင့်မယ်မထင်ပါဘူး…“
ကျွန်တော်ကတော့ တကယ်ချစ်တာမှန်ရင် ရည်စားရှိလည်း လာစောင့်နေမှာပဲ… အဆိုပါ စကားကိုတော့ စိုးဝင်းသည် အသံထွက်ကာ ပြောချင်းမဟုတ်..။ ကိုမိုးကြိုး၏ စကားအဆုံးတွင် အလိုလိုရင်ထဲက ပြောမိသွားခြင်းဖြစ်သည်။ စိတ်ထဲတွင်လည်း အနည်းငယ် တုန်လှုပ်သွားသည်။ သူ နွယ်နွယ်အေးကိုများ အတည်ကြိုက်သွားပြီလား.. ဒါမှမဟုတ်.. သွယ်သွယ်နှင့် အဆင်မပြေတာနှင့်တင် အစ်မဖြစ်သူဘက် လှည့်သွားတာလား..။ စိုးဝင်း ခင်မျာ စကားမဆက်နိုင်ဘဲ ငိုက်ကျသွားသည်။
“ဟကောင်ရ… ရည်းစား မရှိနိုင်ဘူး ဆိုတဲ့ အချက်က ငိုင်သွားရမယ့် အဖြစ်လားကွ.. မင်းဟာကလည်း တစ်မျိုး..“
ငြိမ်နေသော ကိုဗက ဝင်ပြောခြင်းဖြစ်သည်။ စိုးဝင်းကိုလည်း တံတောင်နှင့် တွက်လိုက်သည်။
“ဪ.. အင်း.. အင်း…“
“မဟုတ်ပါဘူး.. ကိုဗရယ်… ကျွန်တော်က ဘယ်လို စရမလဲ စဉ်းစားနေတာ..။ ဘာမှလည်း စဉ်းစားလို့မရဘူး ဖြစ်နေတယ်..။ လမ်းထွက်ရင် လိုက်စကားပြောဖို့ ဆိုတာကလည်း…. ကျွန်တော့်ရှေ့မှာ စောင့်နေတဲ့သူတွေ အပုံကြီး..။ ဆေးဆိုင်သွားပြီး ဆေးဝယ်ဖို့ကြတော့လည်း… ဘာဆေးတောင် ဝယ်ရမှန်း မသိတော့ဘူး…. ။ သွယ်သွယ်ကလည်း ခဏခဏလာလို့ အမြင်ကပ်နေပြီ… ဘာလုပ်ရမှန်း မသိပါဘူးဗျာ…“
ဟူးခနဲ နေအောင် သက်ပြင်းရှည်ကြီး ချလိုက်သည့် သူ့ကို ကိုမားဆိုးက ပုခုံးကို အသာဖက်သည်။
“ဒီမှာ.. ငါ့ညီ.. လောကမှာ ဖူးစာပါလျှင်… ကြုံရမှာပါကွာ. .. မင်းစိတ်မပျက်နဲ့….“
ကိုမားဆိုး၏ ဒီစကားကိုတော့ ကျန်သူများက ဝင်မနှောင့်ယှက်။ ရှားရှားပါးပါး ထောက်ခံသည့် အနေနှင့် ခေါင်းကိုသာ ညိတ်နေကြသည်…။ ကိုမားဆိုး၏ စကားကပင် မှန်သည်ဟု ပြောရမလား မသိ။ နောက်နှစ်ရက်အကြာတွင် ဖြစ်သည်။ စိုးဝင်းနှင့် ဖိုးခွားသည် ဆိုင်တွင် ရေခဲပြတ်သွားသဖြင့် နှစ်ရပ်ကွက်ကျော်က ရေခဲစက်က သွားယူပြီး ပြန်အလာတွင်ဖြစ်သည်။ အလျင်လိုနေသဖြင့် လမ်းမရောက်ရင် ဖြတ်လမ်းကနေ ကားကို မောင်းထွက်လိုက်ရာ…
“ကိုစိုးကြီး.. ဟိုမှာ မနွယ်နွယ်အေး…“
ဖိုးခွား အလန့်တကြား ပြလိုက်ရာသို့ စိုးဝင်း ကြည့်လိုက်ရာတွင်တော့ ကားမီးရောင်ဖြင့် ရုတ်ရုတ်သဲသဲ ဖြစ်နေသည့် လူတစ်စုကိုတွေ့ရသည်။ မြင်ရသည့် မြင်ကွင်းက မကောင်း။ ဘောင်းဘီရှည် ဝတ်ထားသည့် ဂျလေဘီပုံစံပေါက်နေသည့် လူသုံးယောက်သည် နွယ်နွယ်အေးကို ဆွဲခေါ်နေကြသည်။ သူမ၏ဆံပင်ရှည်တွေကို ယောကျ်ားတစ်ယောက်က ဆုပ်ဆွဲကာ ဖမ်းချုပ်ထားကြသည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင်လည်း ဆံလွန်းကားတစ်စီး ရပ်ထားသည်။ စိုးဝင်း စိတ်တွေ ထောင်းခနဲ ဖြစ်သည်။ ချက်ချင်းပင် သွေးတွေဆူပွက်လာသည်။
“ဖိုးခွား… ကားနောက်ခန်းက သံဒုတ် ယူခဲ့…“
စိုးဝင်းသည် ပြောပြီးသည်နှင့် ကားကို ချက်ချင်းပင် လမ်းဘေးထိုးရပ်လိုက်သည်။ ကားအောက်ခြေတွင်ချထားသည့် ကားဘီးဖြုတ်ရာတွင်သုံးသည့် စပန်နာကို ဆွဲကာ ဆင်းပြေးသည်။
“ဟေ့ကောင်တွေ…. လွှတ်လိုက်…“
“ကယ်ပါဦးရှင့်…. ကျွန်မကို…..“
စိုးဝင်းကားက လမ်းဘေးတွင် ထိုးရပ်အသွားတွင်တော့ နွယ်နွယ်အေးကို ဆွဲခေါ်နေသူတွေသည် ကားကိုလှမ်းကြည့်နေသည်။ ကားပေါ်က သံခေါက်ကိုင်ကာ ဆင်းလာသည့် စိုးဝင်းကိုတွေ့သည်နှင့်..
“ကျားကြီး… ဝင်ရှုပ်တဲ့ကောင်ကို ရှင်းပစ်လိုက် ကွာ…“
နွယ်နွယ်အေးကို ဓါးထောက်ကာ ဆွဲနေသည့် ခေါင်းဆောင်ဖြစ်ဟန်တူသည့် လူက ဆလွန်းကားနောက်ခန်းကို ဖွင့်နေသည့်လူကို လှမ်းပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ကားမီးရောင်က သူတို့ဘက်ကို ထိုးထားသဖြင့် နွယ်နွယ်အေးသည် ဘယ်သူမှန်းတော့ မသိ။ စိုးရိမ်စိတ်နှင့်..
“သတိထား… သူ့မှာ ဓါးနဲ့..”
“ကောင်မ တိတ်တိတ်နေစမ်း.. ငါနင့်ကို ထိုးထည့်လိုက်လို့ .. အူပွင့်သွားမယ်.. လာစမ်း..”
ကျားကြီးဆိုသည့်လူနှင့် စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ်အေးတို့နှင့် မလှမ်းမကန်းတွင် ရင်ဆိုင်တွေ့သည်။ ဖျောက်ခနဲမြည်ပြီး ကျားကြီးလက်တွင် မောင်းချဓါးတစ်ချောင်း ရောက်လာသည်။ စိုးဝင်းသည် ဓါးကိုမြင်သည်တွင်တော့ အရမ်းရှေ့ဆက်မတိုး။ အသာကိုယ်ရှိန်သတ်သည်။ လူငယ်ပီပီ ရန်ပွဲတွေ ကြုံဖူးနေသဖြင့် သွေးတော့မကြုံ။ နွယ်နွယ်အေးကို ရအောင်ကယ်မယ်လို့လည်း ဆုံးဖြတ်ထားသည်။
“သေပေတော့…“
“အား…“
သေပေတော့ဟု ပြောသူက ကျားကြီးဖြစ်သော်လည်း တကယ်တမ်း ခံလိုက်ရသူက သူပြန်ဖြစ်သွားသည်။ စိုးဝင်းသည် ကျားကြီးက သူ့ကို မောင်းချဓါးနှင့် ပင့်အထိုးတွင်တော့ ကိုယ်ကိုယိမ်းကာ ရှောင်သည်။ ကျားကြီးလက်က ကျွံဝင်သွားသည်နှင့် သူက လက်ထဲက သံခေါက်နှင့် ရိုက်ချလိုက်သည်။ ကျားကြီးခင်မျာ အသံနက်ကြီးနှင့် အော်ပြီး လက်ကြီးအောက်ကျသည်။ စိုးဝင်းလက်က နှေးမနေချေ။ သံခေါက်နှင့် ကျားကြီးမျက်ခွက်ကို ဖြတ်ရိုက်လိုက်သည်။
“အား…“
“ဟာ.. ဒီကောင်…“
“ဟေ့ကောင်တွေ.. မင်းတို့ နွယ်နွယ်အေးကို လွှတ်လိုက်…..မလွှတ်ရင် မင်းတို့ ဒီကောင့်လမ်းစဉ် လိုက်သွားရမယ်…“
နွယ်နွယ်အေးသည် သွေးအေးအေးနှင့် ပြောလိုက်သည့် လူငယ်ကို ကြည့်ကာ ဘယ်သူမှန်းသိသွားသည်။ ဟိုဘက်လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က ကောင်လေးပဲ..။
“မောင်ကြီး.. ထားလိုက်တော့.. လစ်ကြမယ်….။ တစ်ယောက်တည်း မဟုတ်ဘူး.. နောက်တစ်ယောက် ရှိသေးတယ်“
စိုးဝင်း၏ ကြိမ်းမောင်းသံတွင်တော့ နွယ်နွယ်အေးကို ချုပ်ထားသည့် နောက်ထပ်တစ်ယောက်က တိုးတိုးကပ်ကပ်ကာ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သည့် မောင်ကြီး ဆိုသူကိုပြောသည်။ ကြည့်ရတာ သူတို့သည် သွားရင်းလာရင်းနှင့် နွယ်နွယ်အေးကို တွေ့ကာ အကြံအဖန်ထုခြင်း ဖြစ်မည်။ ဒီလိုမျိုး စိုးဝင်းက ပြတ်ပြတ်သားသား လက်စွမ်းပြလိုက်သည်တွင်တော့ နည်းနည်းတွန့်သွားပုံရသည်။ ဒါ့အပြင် ဖိုးခွားကလည်း သံဒုတ်ဆွဲကာ ပြေးလာနေသည်လေ..။
“ဟေ့ကောင်ရော့.. မင်းကောင်မ…။ ငါ့လူကို လွှတ်လိုက်…“
နွယ်နွယ်အေးသည့် မောင်ကြီးဆိုသည့်အကောင်က ဓါးထောက်ထားရာမှ ရုပ်လိုက်သည်နှင့် စိုးဝင်းတို့ရှိရာပြေးသည်။
“လာ.. အစ်မ… ဒီမှာနေ…“
စိုးဝင်းနောက်ကို ရောက်လာပြီ ဖြစ်သည့် ဖိုးခွားက လှမ်းခေါ်ထားလိုက်သဖြင့် သူတို့နောက်တွင် ရပ်နေလိုက်သည်။ သူမသည် ကြောက်နေရှာ၍ ထင်သည်။ ကိုယ်ကလေးပင် တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ စိုးဝင်းကိုလည်း အားကိုးတကြီး ကြည့်သည်။ မောင်ကြီးဆိုသည့် ဘဲသည် မျက်နှာကိုအုပ်ကာ အော်နေသည့် ကျားကြီးဆိုသည့် အကောင်ကို ဆွဲကာထူသည်။ နောက်တစ်ယောက်ကတော့ စိုးဝင်းတို့ကို မကြည်သလို ကြည့်နေသည်။ ဒီကောင့်လက်ထဲတွင်တော့ ဘာမှမရှိချေ။ တံခါးပွင့်နေပြီ ဖြစ်သည့် နောက်ခန်းထဲသို့ ကျားကြီးကိုထည့်သည်။ ချက်ချင်းပင် ကားကို မောင်းကာ ထွက်ပြေးသွားသည်။ ကားနံပါတ်တော့ စိုးဝင်းသည် မှတ်ထားလိုက်သည်။
“တောက်.. ဒီကောင်တွေကွာ…. ကိုစိုးကြီးကလည်း အပိုင်ဖြိုပစ်လိုက်ရမှာ…။ ခွေးမသားတွေ… တောက်…“
“နေစမ်းပါဦး ဖိုးခွားရယ်.. ဒီမှာ မနွယ်နွယ် အကြောက်လွန်နေတဲ့ဟာကို…။ ဒီကောင်တွေ .. အေးအေးဆေးဆေး ထွက်သွားတာကိုပဲ ကျေးဇူးတင်ဦး…“
စိုးဝင်းသည် သူ့ထက် ဒေါသပိုထွက်နေသည့် ဖိုးခွားကို ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။ ဟုတ်သည်။ တကယ်တမ်းဆို သူသည် ဘာကိုယ်ခံပညာမှ မတတ်။ နွယ်နွယ်အေးအတွက် စိုးရိမ်စိတ်နှင့်သာ ဝင်ချဲခြင်းဖြစ်သည်။ တော်သေးသည်။ ကျားကြီးဆိုသည့် အကောင်ကို သူတွယ်လိုက်နိုင်လို့။ ဒီပြင့်ဆို သူ့အခြေအနေလည်း မတွေးရဲသလို၊ နွယ်နွယ်အေး အခြေအနေလည်း မတွေးရဲချေ။
“မနွယ်. .တော်တော်ကြောက်သွားလား…“
စိုးဝင်းသည် ဆံပင်တွေ ဖိုးရိုးဖားယားဖြစ်ကာ မျက်နှာတွင် ချွေးပြန်နေသည့် နွယ်နွယ်အေးကို ကြည့်ကာ မေးလိုက်သည်။ စိုးဝင်း၏ အမေးတွင်တော့ နွယ်နွယ်အေးသည် အသံတုန်တုန်လေးနှင့် ဖြေသည်။
“ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ ..ဟို.. ကို..ဟို..“
“ကျွန်တော့်နာမည် စိုးဝင်းပါ..။ မနွယ်တို့ ဘေးက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကပါ…“
“အင်း..ဟုတ်တယ်… စိုးဝင်းနော်… ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ… မောင်လေးရယ်…။ မောင်လေးတို့. . မလာရင်တော့.. မနွယ်ဘဝတော့ သွားပြီ..“
“ဒါတွေ.. နောက်မှပြောတော့ ..မနွယ်…။ ပြန်ကြရအောင်…။ မနွယ် …ဒီကိစ္စကို… ရဲစခန်းမှာ အမှုဖွင့်ရအောင်..“
“အိမ်အရင်ပြန်ကြရအောင်လား.. မောင်လေးရယ်…။ မမလည်း ဘယ်သူတွေဆိုတာ မသိဘူး။ ဖေဖေ့ကို ပြောပြပြီးမှ…“
“လာသွားစို့…. မနွယ်….“
စိုးဝင်းကပင် ဦးဆောင်ကာ ရပ်ထားသည့် ကားဆီသို့ ပြန်လာခဲ့သည်။ စိတ်ထဲတွင်လည်း ဘာကြောင့် မနွယ်က ဒီကိုလာရတာလဲဟု မေးခွန်းထုတ်နေသည်။ ဒီနေရာသည် အင်မတန်မှ လူပြတ်သည့်နေရာဖြစ်သည်။ အခုလည်းကြည့် စိုးဝင်းတို့ ရုန်းရင်းဆန်ခတ် ဖြစ်နေတာတောင် တခြား လူသွားလူလာ မရှိ။ လမ်းမီးကလည်း မရှိသည့် လမ်းကြားဖြစ်သည်။
“နေပါဦး.. မနွယ်….။ မနွယ်က ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ဒီကိုလာရတာလဲ….“
ကားထဲ ဝင်ထိုင်မိသည်နှင့် စိုးဝင်းက မေးသည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် အခုမှပဲ တော်တော်လေး နေသာထိုင်သာ ရှိသွားသည်။ အစောပိုင်းကတော့ ကြောက်လိုက်တာ ပြောမနေပါနှင့်တော့။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း တော်တော်အပြစ်တင်မိသည်။
“မနွယ်က… သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် နေမကောင်းလို့ သတင်းသွားမေးတာပါ…။ စကားကောင်းနေတာနဲ့ မိုးချုပ်သွားတာ…။ အပြန်မှာ သူငယ်ချင်းမောင်လေးက လိုက်ပို့ပေးမယ်လို့တော့ ပြောတယ်..။ ယောကျ်ားလေးတစ်ယောက်နဲ့ တွဲမပြန်ချင်တာနဲ့.. ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ပဲ ပြန်လာလိုက်တယ်…။ ဒီလမ်းလေးက ဖြတ်လမ်းဆိုတော့ လမ်းမကို မြန်မြန်ရောက်ချင်တာနဲ့ ဒီကနေ သွားလိုက်တာ..။ ဒီလိုမျိုးဖြစ်မယ်မှန်းလဲ မထင်ဘူးလေး…။ ဘုရား..ဘုရား…. မောင်လေးတို့ မရောက်လာရင်တော့ မနွယ်ဘဝတော့ မလွယ်ဘူး…“
နွယ်နွယ်အေးသည် ပြောရင်းနဲ့ စောစောက အဖြစ်ကို ပြန်တွေးမိကာ ကျောချမ်းသွားသည်။ သူမ၏ဘဝသည် စိုးဝင်းကယ်ပေလို့သာ။ ဒီပြင့်ဆို မတွေးရဲ..။
“တော်သေးတာပေါ့ မနွယ်ရယ်..။ ကျွန်တော်တို့လည်း ဆိုင်အတွက် လိုနေတာတွေကို သွားဝယ်ရင်း လမ်းမမြန်မြန်ရောက်အောင် ဒီက ဖြတ်မောင်းလာလို့…။ ဒီ့ပြင်ဆို မလွယ်ဘူး မနွယ်..။ ဒီကောင်တွေက ကြည့်ရတာ ဒီနားမှာ အကြံအဖန်လုပ်နေတဲ့ ကောင်တွေထင်တယ်…။ ရဲစခန်းကို အခုဝင်တိုင်လိုက်ရမှာ…“
စိုးဝင်း၏ မကျေမချမ်း အပြောတွင်တော့ နွယ်နွယ်အေးသည် တွေဝေသွားသည်။ သို့သော် အိမ်ပြန်ချိန်က နောက်ကျနေ၍ အမေနှင့် အဖေက စိုးရိမ်နေမှာကို တွေးမိသည်။
“အရင်ဆုံး အိမ်ပြန်ကြပါစို့ မောင်လေးရယ်..။ ပြီးမှ ဖေဖေတို့နဲ့ တိုင်ပင်ပြီး.. ပြောကြတာပေါ့…။ ရှေ့နားဆို ရောက်တော့မှာပဲဟာ…“
နွယ်နွယ်အေး၏ စကားအဆုံးတွင်တော့ စိုးဝင်သည် ကားကိုသာ ဖိမောင်းလိုက်သည်။ အားကိုးတကြီးဖြင့် ပြောနေသည့် နွယ်နွယ်အေး၏ စကားကို မပယ်ရှားချင်။ အခုလို နီးနီးကပ်ကပ်နေရာမှ သူမဘယ်လောက်လှသည်ဆိုတာကို သူ ပိုသတိထားမိသည်။ အင်းလေ.. ဒီလိုမျိုးကောင်မလေးတစ်ယောက်တည်း ဒီလောက် လူပြတ်တဲ့လမ်းမှာ လျှောက်လာမှတော့ အခုလိုဖြစ်တာ သိပ်တော့မဆန်းဟု တွေးမိသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အခုလိုမျိုး မနွယ်နှင့် နီးစပ်ရအောင် ဖန်တီးပေးသည့် ကံကြမ္မာကိုတော့ ကျေးဇူးတင်သည်။ ဟို ဆေးသမားတွေကိုတောင် ကျေးဇူးတင်ရမလိုပင်…။
နွယ်နွယ်အေးတို့ အိမ်အရောက်တွင်တော့ စိုးဝင်းသည် ကားကို သူမတို့ အိမ်ရှေ့မှာပင် ရပ်လိုက်သည်။ ကားနောက်ခန်းက ပါလာသည့် ဖိုးခွားသည် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဘက်သို့ ကူးသွားသည်။ စိုးဝင်းကားထဲကနေ မျက်နှာလေးပျက်ကာ ဆင်းလားသော သမီးဖြစ်သူကို မြင်သည်နှင့် ဒေါ်မာမာအေးသည် ဆိုင်ထဲကနေ မပြေးရုံတမယ် ထွက်လာသည်။
“မေမေ.. အိမ်ထဲကြမှ ပြောမယ်..။ မောင်လေး.. အိမ်ထဲလိုက်ခဲ့ဦး…“
နွယ်နွယ်အေးသည် အနားရောက်လာသည့် အမေဖြစ်သူကို အရင်လှမ်းပြောသည်။ တဆက်တည်းပင်နောက်နားမှာ ရပ်နေသူ စိုးဝင်းကိုပါ ဖိတ်ခေါ်လိုက်သည်။ ပြီးလျှင်တော့ သူမအမေ ဒေါ်မာမာအေး၏ လက်ကိုဆွဲကာ အိမ်ထဲသို့ သွက်သွက်လျှောက်သွားသည်။ ဆိုင်ပေါက်ဝက အဖြတ်တွင်တော့ ဆေးရောင်းနေသည့် ညီမငယ် သွယ်သွယ်က လှမ်းကြည့်နေသည်ကို တွေ့သည်။
“သွယ်သွယ်.. ညီမလေး… ဆိုင်ပိတ်လိုက်တော့..။ မမ အရေးကြီးတာ ပြောမလို့…“
“ဟုတ်…. ဟုတ်… မမ..“
သွယ်သွယ်သည် မျက်နှာလေး ဖြူဖတ်ဖြူရော် ဖြစ်နေသော အစ်မဖြစ်သူကို ကြည့်ကာ ရင်တွေ ဒိန်းခနဲခုန်သည်။ ဈေးဝယ်သူကို ထည့်ပေးသည့် ပါရာစီတမောတွေပင် အိတ်ကလေးထဲမရောက်။ ဇွန်းလေးထဲမှလွတ်ကာ ဘန်းထဲတွင် ပြုတ်ကျသည်။ ကပျာကယာ ပြန်ကောက်ကာ ထည့်ပေးလိုက်ရသည်။ စိုးဝင်းသည် သူ့ဘက်ကို အကြည့်လှည့်လာသည့် သွယ်သွယ်ကို သွားလေးဖြီးကာ ပြုံးပြလိုက်သည်။ ပြုံးပြပြီးမှ ငါ့မှာ ဒါ့အပြင် တခြားမလုပ်တတ်ဘူးလားလို့ တွေးလိုက်မိသည်။ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူဇော်ရဲ ပြောလည်းပြောချင်စရာ။ တစ်ခုတော့ရှိသည်..။ ဒီတခါ သူပြုံးအပြတွင်တော့ သွယ်သွယ်သည် ခါတိုင်းလို မဲ့မသွားချေ။ သူ့ကို စူးစမ်းသလို စိုက်ကြည့်နေသည်ကို တွေ့သည်။ စိုးဝင်းလည်း ပုခုံးလေးတွန့်ကာ သူ့ရှေ့ကဝင်သွားသည့် နွယ်နွယ်ကိုသာ လက်ညှိုးလေး ထိုးပြလိုက်သည်။
အိမ်ထဲအရောက်တွင်တော့ ဧည့်ခန်းတွင် ထိုင်နေသည့် ဦးဘအေးကို တွေ့သည်။ ဦးဘအေးသည် မျက်စိမျက်နှာပျက်လာသော သမီးဖြစ်သူနှင့် နောက်ကပါလာသူ စိုးဝင်းကို ကြည့်ကာ ကုလားထိုင်တွင် ထိုင်နေရာမှ မတ်တပ်ရပ်သည်။
“ဘာဖြစ်လာတာလဲ.. သမီး…။ သူက…“
“ဒါ.. ဟိုဘက်ဆိုင်က မောင်စိုးဝင်းပါ.. ဖေဖေ…။ ဖေဖေ သိမှာပါ…. သမီးကို ဒီနေ့ သူ ကယ်လာတာ…“
“ဘယ်လို.. ဘယ်လို…. သမီး…“
ထို့နောက်တွင်တော့ နွယ်နွယ်အေးသည် ဖခင်နှင့် အမေဖြစ်သူကို အကြောင်းစုံ ရှင်းပြသည်။ တချို့နေရာများတွင် စိုးဝင်းက ဝင်ထောက်ပေးသည်။ နွယ်နွယ်အေး စကားမပြီးခင်ပင် သွယ်သွယ်လည်း ရောက်လာသည်။ သူ့အစ်မ ရှင်းပြသည်ကို မျက်လုံးလေး ကလယ်ကလယ်နှင့် နားထောင်နေသည်။ သူမခင်မျာ အစ်မဖြစ်သူ၏ စကားတွင် ရင်တွေတောင် တုန်သည်။ ကုလားထိုင်တွင် ဝင်ထိုင်ရင်း အမေဖြစ်သူ၏ လက်ကိုတောင် ကိုင်ထားရသည်။
“ဒါဆိုရင်တော့ ရဲကိုတိုင်မှ ရမယ်…“
နွယ်နွယ်အေး၏ ရှင်းပြမှု အဆုံးတွင်တော့ ဦးဘအေးက ယတိပြတ် ဆုံးဖြတ်ဟန်နှင့် ပြော၏။
“ဒီက.. မောင်စိုးဝင်းလည်း လိုက်ခဲ့ပေးပါကွယ်…။ နောက်ပြီးတော့ ဦး ဒီနေရာကနေ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ကျေးဇူးတင်တဲ့အကြောင်း ပြောပါရစေ..“
စိုးဝင်းသည် လူတွေ၏ အကြည့်က သူ့ကို ရောက်လာသဖြင့် ရှက်သလို ဖြစ်သွားသည်။ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိရင် လုပ်နေကြ သူ့အကျင့်တိုင်း သွားကလေးကိုသာ ဖြီးပြမိသည်။ အံမယ်… သူဒီလိုမျိုး ဖြစ်သွားတာကို နွယ်နွယ်က ဘာမှမပြော။ သူ့ကိုသာ ပြုံး၍ ကြည့်နေသည်။ မျက်လုံးလေးများကတောင် အရောင်လဲ့နေသလိုပင်..။
သွယ်သွယ်သည် အစ်မဖြစ်သူ၏ စိုးဝင်းကို ကြည့်သည် အကြည့်ကို သွားမြင်လိုက်ကာ စိတ်ထဲ ထင့်ခနဲ ဖြစ်သည်။ နွယ်နွယ်ကများ စိုးဝင်းကို စိတ်ဝင်စားသွားတာလား။ သူ့အရှက်ကို ကယ်လာသူဆိုတော့ ဟိုကောင်က ကယ်တင်ရှင်ကြီးပေါ့။ အို.. ငါက ဘာဖြစ်လို့ စိတ်ထဲမှာ ဒါတွေ လျှောက်တွေးနေတာလဲ..။ သူတို့ဘာသာ ဘာဖြစ်ဖြစ်။ ဟင်း.. စိတ်ရှုပ်လိုက်တာ…။
“သမီး.. ဖေဖေ ပြောတာ ကြားလား..“
“ဟင်.. ဖေဖေ.. ဘာပြောတာလဲ…“
“အော်.. ဒီသမီးငယ်ကလည်း ခက်တော့တာပဲ… ဘာတွေတွေးနေလဲ မသိဘူး…“
သွယ်သွယ်ခင်မျာ သူ့အစ်မအကြောင်းတွေးနေ၍ အဖေဖြစ်သူ ပြောလိုက်တာကို မကြားလိုက်။
“အဖေတို့ ရဲစခန်းသွားမလို့..။ အဲဒါ သမီး တံခါးတွေ ပိတ်ပြီး စောင့်နေလိုက်…“
“ဟုတ်. .. ဟုတ်.. .. ဖေဖေ..“
သွယ်သွယ်သည် ကမန်းကတန်းပင် ဟုတ်လိုက်ရသည်။ သူမကို မှာအပြီးတွင်တော့ ဦးဘအေးသည်အိမ်ပေါ်ကနေ ဆင်းသွားသည်။ ဒေါ်မာမာအေးကလည်း လင်တော်မောင်နှင့် အတူလိုက်သည်။ စိုးဝင်းနှင့် နွယ်နွယ်ကတော့ အိမ်ပေါက်ဝတွင် စောင့်နေကြသည်။
သွယ်သွယ်သည် ကုလားထိုင်မှ မထချင်ထချင်နှင့် ထကာ အိမ်ပေါက်ဝက သံပန်းတံခါးဆီ လျှောက်လာသည်။ သူမစိတ်တွေသည် ထူးဆန်းစွာ ရှုပ်ထွေးနေသည်။ အပြင်က လူတွေကို လှမ်းကြည့်နေမိ၏။ စိုးဝင်းတို့ အိမ်အပေါက်ဝ အရောက်တွင်ပင် ဖိုးခွားက ပြောလိုက်လို့လား မသိ။ ဦးအောင်မိုးနှင့် ဒေါ်မိုးသူတို့ ဒီဘက်ကို ကူးလာနေချိန်ဖြစ်သည်။ စိုးဝင်းသည် အဖေနှင့် အမေကို တွေ့သည်နှင့် ကားထဲကို မဝင်ဖြစ်။ အသာပင် ကားဘေးနားက ရပ်စောင့်သည်။
“ရဲစခန်းသွားမလို့လား.. ကိုဘအေး…“
“ဟုတ်တယ်… ကိုအောင်မိုး စခန်းမှာ တိုင်ချက်တော့ ဖွင့်ရမှာပဲ…။ တော်ကြာနေ သမီးမဟုတ်ဘဲ တခြားအမျိုးကောင်းသမီးတွေ ဒုက္ခရောက်နေဦးမယ်..“
လူကြီးနှစ်ယောက်သည် အပြန်အလှန် ကားနားတွင် စကားပြောကြသည်။ ဖိုးခွားက ပြောပြထားလို့ထင်သည်။ ဦးအောင်မိုးသည် အကြောင်းစုံကို သိနေသည်။
“ကောင်းတယ်… အဲဒီ အကြံကောင်းတယ်.. ကျွန်တော်လည်း လိုက်ခဲ့မယ်…။ အဲဒီအပိုင်းက စခန်းမှုးက ကျွန်တော့်အသိဗျ….“
စိုးဝင်းသည် အစပထမတော့ သူ့အဖေကို မလိုက်ဖို့ ပြောရန် စဉ်းစားသေးသည်။ သူနှင့် အဖေကတစောင်းစေးနှင့် မျက်ချေးလေ။ ကြည့်ရတာ ဒါကြောင့်မို့ ထင်သည်။ အဖေသည် အမေကို စစ်ကူခေါ်လာခြင်း ဖြစ်မည်။
“ဒါဖြင့်.. ဆိုင် ဘယ်သူစောင့်မှာလဲ…အဖေ..“
“အိုကွာ… ကိုမိုးကြိုး စောင့်လိမ့်မယ်…။ ဖိုးခွားလည်း ပြောခဲ့တယ်…။ ဒီကိစ္စက အရေးကြီးတာကိုး..“
စိုးဝင်းသည် အဖေက ဒီလိုအပြောတွင်တော့ ဘာမှ မပြောတော့ချေ။ ကားဆီသို့ပင် လျှောက်သွားသည်။ နေပါဦး.. သူနှင့် ခေါင်းခန်းက ဘယ်သူက စီးမှာလဲ..။ စိုးဝင်းအတွေးကိုတော့ ဘေးနားတွင်ပါလာသည့် နွယ်နွယ်က အဖြေပေးလိုက်သည်။
“ဖေဖေ.. သမီး… မောင်လေးနဲ့ ခေါင်းခန်းက စီးလိုက်မယ်….“
“ဪ.. အေး… အေး..။ ဖေဖေတို့ နောက်ကနေပဲ စကားပြောပြီး လိုက်ခဲ့မယ်.. ရတယ်…“
အံမယ်.. ဒီလိုကြတော့လည်း အဟုတ်သားဟု စိုးဝင်း တွေးမိသည်။ ကားတံခါးကိုဖွင့်ကာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည့် နွယ်နွယ်အေးကို ပြုံးပြလိုက်သည်။ နွယ်နွယ်ကလည်း သူ့ကို ပြန်ပြုံးပြသည်ကို တွေ့သည်။ အကြာကြီးတော့ မဟုတ်။ သူမသည် ကားထဲတွင် နေရာကျအောင် ဆံပင်တွေကိုသိမ်းကာ ရှေ့တွင် ချထားလိုက်သည်။ လှပသည့် ဆံပင်လေးတွေသည် သူမ၏ ဖြောင့်စင်းနေသည့် ပေါင်တံလေးပေါ်တွင် အစီအရီ ကျသွားသည်။ အစောပိုင်းတုန်းကတော့ သွေးပူနေသည့် အရှိန်နှင့် စိုးဝင်းသည် ဒါတွေကို သတိမထားမိ။ အခုလို ကားခေါင်းခန်းမှာ နှစ်ယောက်တည်း ပြန်ဖြစ်လာတော့ သူသည် ရင်တွေတောင် ခုန်လာသည်။ သဇင်နှင့် စတွေ့ခါစကလို ခံစားချက်မျိုး ဖြစ်လာသည်။ ကားသော့ကို တပ်လိုက်သော်လည်း စက်မနိုးဖြစ်သေး။ သူလုပ်သမျှကို တစောင်းကလေး အနေအထားနှင့် ကြည့်နေသည့် နွယ်နွယ်ကို့သာ မျက်တောင်မခတ်တမ်း ပြန်ငေးနေမိသည်။ ပြစ်မျိုးမှဲ့မထင်လှသည့် အလှပိုင်ရှင် ရယ်…။
“ကဲ.. ကိုယ်တော်.. မောင်းတော့လေ… လူကြီးတွေတောင် တက်ပြီးသွားပြီ..“
“ဪ.. အ .. ဟီး…“
စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ်အေးက မျက်ထောင့်လေးကပ်ကာ ပြောလိုက်တော့မှ သူငေးနေတာကို သတိထားမိသည်။ အကြည့်ကိုလွှဲကာ ကားကို မောင်းထွက်လိုက်သည်။ ကားရှေ့ကို အကြည့်တွင်တော့ သံပန်းတံခါးနောက်တွင် ရှိနေသည့် သွယ်သွယ်ကို ဖြတ်ခနဲ တွေ့လိုက်ရသည်။ စိတ်ထင်လို့လားတော့ မသိ။ ကောင်မလေးသည် သူ့ကို တွေတွေလေး ငေးကြည့်နေသည်လေ…..။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်.. အဲ့ဒီနေ့ညက အဖြစ်အပျက်သည် စိုးဝင်းဘဝအတွက်တော့ ကြီးမားသည့် အပြောင်းအလဲပင်။ သူက နွယ်နွယ်အေးကို ကယ်တင်လိုက်နိုင်သည့် အဖြစ်သည် ရပ်ကွက်ထဲတွင် ကြီးမားသည့် မျက်နှာဖုံးသတင်း ဖြစ်သွားသည်။ ဒါတွင်ပဲလားဆိုတော့ မဟုတ်သေး။ နွယ်နွယ်အေးက သူ့အပေါ် ဆက်ဆံရေးတွေ ပြောင်းလာသည်။ ကြည့်ရတာတော့ သူမသည် စိုးဝင်းက သူမအရှက်ကို ကယ်လိုက်သည်ဟု တွေးကာ အထင်ကြီးစိတ်ဝင်သွားသလား မသိ။ လမ်းတွေ့ရင် သူမကပင် မေးထူးခေါ်ပြော ဖြစ်လာသည်။ နောက်ပြီးတော့ မနက်ဘက် အီကြာကွေး လာဝယ်တဲ့သူလည်း ပြောင်းသွားသည်။ အစောပိုင်းကတော့ ဒေါ်မာမာအေးက လာဝယ်နေကြ ဖြစ်သော်လည်း အခုတော့ နွယ်နွယ်အေးက လာဝယ်သည်။
“ဟင်.. အန်တီ နေမကောင်းလို့လား.. မနွယ်…“
“ကောင်းပါတယ်.. ဘာဖြစ်လို့လဲ.. မောင်စိုး..“
နွယ်နွယ်အေးသည် သူမကို အံသြသလို ကြည့်နေသည့် စိုးဝင်းကို မျက်မှောင်လေးကုတ်ကာ မေးလိုက်သည်။ အီကြာကွေးလာဝယ်တာကို သူက ဘာကြောင်နေလဲ မသိ။ တော်တော်လေး ခင်လာ၍ စိုးဝင်းသည် တခါတခါ အူကြောင်ကြား အကွက်တွေ ရှိမှန်း သူမက သိနေလေပြီ။ ဒါကြောင့်လည်း ညီမလေးနှင့် မတည့်သေးချင်း ဖြစ်မည်။
“ဪ.. ခါတိုင်းဆို ..အန်တီ အမြဲလာဝယ်နေကြ မှတ်လို့ပါ…။ မနွယ်မှ လာမဝယ်ဖူးတာ….“
စိုးဝင်းက အဖြေတွင်တော့ နွယ်နွယ်အေး သဘောပေါက်သွားသည်။
“ဪ… နေကောင်းပါတယ်.. မေမေက..။ ခါတိုင်း မနွယ်က လာမဝယ်ဖြစ်တာက… အဲဒီအချိန်မှာ သင်တန်းသွားဖို့ ပြင်နေတာ မှတ်လို့လေ..။ အခုတော့ အဲ့ဒီလို လုပ်စရာ မလိုတော့ဘူးလေ…“
အပြုံးလေးနှင့် သူ့ကိုကြည့်ကာ ပြောနေသည့် နွယ်နွယ်အေး၏ စကားတွင် စိုးဝင်း အံ့သြသွားသည်။
“ဘာဖြစ်လို့လဲ….“
“မောင်စိုးကို ပြောဖို့ မေ့နေတာ….။ မနွယ်က KMD ကို ပြောင်းလိုက်ပြီလေ…။ မေမေကလည်း မနွယ်တစ်ယောက်ထဲ သွားနေတာကို စိတ်မချလို့လေ။ ဒီက ကျောင်းခွဲပဲလေ..“
“ဟာ… ကောင်းတာပေါ့… မနွယ် မပင်ပန်းတော့ဘူးပေါ့….“
စိုးဝင်းသည် အားရဝမ်းသာစွာပင် ပြောသည်။ ဒီလိုဆိုရင်ဖြင့် နွယ်နွယ်အေးနှင့် တွေ့ရဖို့ အချိန်တွေ ပိုများလာနိုင်သည်။
“ဟုတ်တယ်.. မောင်စိုး…။ နောက်ပြီးတော့ မနွယ်.. ဘွဲ့လွန်အတွက် ပြင်ဆင်နေတာတွေအတွက်… ပိုအချိန်ရမယ်လေ.. အဲဒါကြောင့်…“
“ဝမ်းသာလိုက်တာ မနွယ်ရယ်…. ကျွန်တော်… ကျွန်တော်…“
စိုးဝင်းသည် လွှတ်ခနဲ ပြောမိမလို ဖြစ်ပြီးမှ လျှာကို မနည်း ဘရိတ်အုပ်လိုက်ရသည်။ မအုပ်လို့ မဖြစ်။ တော်ကြာနေ ကိုယ့်ဆိုင်ကို မုန့်လာဝယ်သည့် customer ကို ရည်းစားစကားပြောမိသည် ဆိုရင်ကျော်မကောင်း ကြားမကောင်း ဖြစ်သွားဦးမည်။ အခုတောင် သူတို့နှစ်ယောက် စကားပြောနေတာကို ဟိုကောင် ဖိုးခွားနှင့် ကိုမိုးကြိုးတို့က ငြိမ်ကာ နားထောင်နေသည်လေ..။
“သွားဦးမယ်နော်… အားရင် အိမ်လာလည်ဦး“
“ဟုတ်.. မနွယ်… လာခဲ့မယ်…“
ဆင်မယဉ်သာ ခြေလှမ်းလေးနှင့် သာသာလေး လှည့်ထွက်သွားသည့် နွယ်နွယ်အေးကို ကြည့်ကာ စိုးဝင်းရင်တွေ တလှပ်လှပ်ဖြစ်သည်။ သေချာပါပြီ သူ နွယ်နွယ်အေးကို ချစ်မိနေသည် ဆိုတာ။ ချိတ်ဆိုတာ မီးနှင့်ထိရင် အရည်ပျော်သည်ဟု ဆိုကြသည်။ အခုတော့ သူ့နှလုံးသားသည် နွယ်နွယ်အေးနှင့် ထိကာ အရည်ပျော်ကြသွားလေပြီ။ တစ်ခုတော့ ကွာသည်။ သူသည် ပူလောင်မှုကို မခံရဘဲ ရင်ထဲ အေးမြနေသည်။
“ကိုစိုးကြီး.. အရှင်လတ်လတ် ပျံလွန်တော်မူသွားပြီလား…“
“ခွီး… ဟီး….ဟီး…“
စိုးဝင်း၏ နုရွသော ခံစားချက်တွေကို ဖိုးခွား၏စကားက ဖြတ်တောက်လိုက်သည်။ သူ၏ ခံစားချက်တွေသည် လေထဲတွင် အရောက်တွင် ရုတ်တရက် စက်သေသွားသော လေယာဉ်ငယ်လို မြေပြင်ကို ထိုးကြသည်။
“မင်းကွာ.. သာသနာဖျက်..။ ဒီမှာ ဖီလင်လာနေတာကို…“
စိုးဝင်းသည် မျက်နှာပိုးမသေဘဲ ရပ်နေသည့် ဖိုးခွားကို လှမ်းငေါက်လိုက်သည်။ ကိုမိုးကြိုးကို ကြည့်လိုက်တော့လည်း သူကလည်း မထူး။ ပြုံးဖြီးဖြီးနှင့် ကြည့်နေသည်ကို တွေ့သည်။ ကိုမိုးကြိုးသည့် ပါးစပ်ထဲ ဝါးထားသည့် ကွမ်းကို ပျစ်ကနဲနေအောင် ထွေးသည်။
“နေဦး.. ဟေ့ကောင်.. ငါတို့ကို မဲမနေနဲ့ဦး…။ မင်း .. ပိုက်ဆံကော ယူလိုက်လား..“
ဟင်….။ စိုးဝင်းသည် ကိုမိုးကြိုး၏ အမေးတွင်မှ သတိရသည်။ ဟိုက်.. သောက်ခွေး။ သူက ငမ်းကြောထပြီး ပိုက်ဆံမယူမိ။ ဟိုကလည်း ပေးမသွား။ စိုးဝင်းသည် ဒီတစ်ခါတော့ သွားလည်းဖြီးကာ ပြန်ပြုံးပြရသည့် အဖြစ်ကို ရောက်သွားသည်။
“ငါ့လာပြီး ပြုံးပြမနေနဲ့.. ပြုံးပြရမှာ.. မင်းအဖေကြီး…။ နေဦး…ငါက .. အကောင်းပြောမလို့….။ ကြည့်ရတာ.. နွယ်နွယ်အေးက မင်းကို စိတ်ဝင်စားနေသလိုပဲ…“
စိုးဝင်းသည် ကိုမိုးကြိုး၏ တွေးတွေးဆဆ အပြောတွင်တော့ သူဘာမှ မပြောတော့။ အကြော်ဖိုနားက ခွာကာ ကောင်တာဘက်သို့် ပြန်လျှောက်လာခဲ့သည်။ အရှေ့ဘက်တွင်တော့ သူရိယနေမင်း ထွက်ပြူလာလို့ ထင်သည်။ ဆိုင်ထဲကို နေရောင်ခြည်လေးတွေက ထိုးကာကျလာသည်။ ရောင်ခြည်တန်းလေးတွေသည် သူ့ကိုယ်ကို ဖောက်မသွားသော်လည်း စိုးဝင်း၏နှလုံးသားသည် နွေးထွေးနေသည်သာ…။
—————————————–
“ပြောစရာ ရှိတယ်ဆို မောင်စိုး… ဘာပြောမလို့လဲ….“
စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ်အေး၏ အမေးတွင်တော့ ခပ်လှမ်းလှမ်းက ထီးလေးကွယ်ကာ အလုပ်ရှုပ်နေသည့်အတွဲကို ငေးနေရာမှ အသိဝင်သွားသည်။ ဟုတ်သားပဲ… ။ ငါကလည်း ဘေးနားမှာ မနွယ်ကို ငုတ်တုတ်ထားပြီးတော့..။ စိုးဝင်းနှင့် နွယ်နွယ်သည် လူသူရှင်းသည့် ပန်းခြံလေးတစ်ခုကို ရောက်နေကြခြင်း ဖြစ်သည်။ တိတိကျကျပြောရရင်ဖြင့် အရိပ်ကောင်းသည့် သစ်ပင်ကြီးအောက်တွင် ချထားသည့် ခုံတန်းရှည်လေးပေါ်တွင် အတူထိုင်နေကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒီနေ့တော့ စိုးဝင်း ကံကောင်းသည်ဟု ပြောရမလို။ သူသည် နွယ်နွယ်အေးကို ဖွင့်ပြောတော့မည်ဆိုကာ ချောင်းနေတာ တော်တော်ကြာပြီ ဖြစ်သည်။ အဆင်မသင့်၍ မပြောဖြစ်သေး..။ အခုတော့ ညနေက သူအိမ်က အထွက်.. လမ်းထိပ်တွင် ကားဂိတ်ဆီသို့ လျှောက်သွားနေသည့် နွယ်နွယ်အေးကို တွေ့မိသည်။
“မနွယ်.. ဘယ်သွားမလို့လဲ. .တစ်ယောက်ထဲလား….“
“အော်… မောင်စိုးပါလား.. ဟုတ်တယ်…. မနွယ်တစ်ယောက်တည်း…။ ညီမလေးက နေမကောင်းလို့ အိမ်မှာနေခဲ့တာ..။ မယ်လမု ဘုရားဘက်သွားမလို့..။ မေမေက ယြာတာချေဆိုလို့…“
“ကျွန်တော် လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ… မနွယ်.. လက်ခံရင်ပေါ့..။ ဒီအချိန် ကားကြပ်မှာ…“
“ဟယ်.. အားနာစရာကြီး.. တကယ်လား… “
“တကယ်ပေါ့.. လာပါ.. မနွယ်…“
စိုးဝင်းသည် ပြောလည်းပြော.. ကားတံခါးကိုလည်း နေရာရွှေ့ကာ ဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ မနွယ် လိုက်လာလျှင်တော့ သူစိတ်ဝင်စားနေတာကို ဖွင့်ပြောလိုက်မည်ဟုလည်း ကြံထားသည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် ခဏတော့ တွေပြီး စဉ်းစားသည်။ ပြီးတော့မှ ကားကလေးကို ပတ်ကာ လျှောက်လာပြီး ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ စိုးဝင်းသည် အဖေဖြစ်သူ ဦးအောင်မိုးလို ထီမပေါက်ဖူးသော်လည်း ထီပေါက်သလောက်ကို ဝမ်းသာသွားသည်။ ဘုရားလိုက်ပို့.. မနွယ် ယြာတာချေတာပြီးအောင် ထိုင်စောင့်ပြီးနောက် အနီးရှိ ပန်းခြံလေးတွင် ခဏဝင်ထိုင်ကြခြင်း ဖြစ်သည်။
“ကျနော်… ကျ….နော်….“
စိုးဝင်းသည် ဒီလို နွယ်နွယ်အေးက အတိအလင်းကြီး အမေးတွင်တော့ ရုတ်တရက် ဘာပြောရမှန်းမသိ။ လမ်းတွင်ရော… ဘုရားပေါ်တွင်ရော အချိန်နှစ်နာရီ နီးပါးမျှ စီထားသည့် စကားလုံးတွေသည် အခုတော့ လည်ချောင်းဝတွင် တစ်ဆို့ကုန်သည်။ ရှေ့က စကားလုံးကို နောက်က စကားလုံးက ဝင်ဆောင့်ကာ အကုန်လုံး အလဲလဲအပြိုပြို ဖြစ်ကုန်သည်။
“ဘာလဲ.. မောင်စိုးက…. မနွယ်ကို ရည်းစား စကားပြောမလို့လား…. အ ..ဟိ..ဟင်း…“
မျက်နာကြီး နီမြန်းနေပြီး သူ့ကို မျက်လုံးကြီး ပြူးပြီးကြည့်နေသည် စိုးဝင်းအဖြစ်ကို ကြည့်ကာ နွယ်နွယ်အေးသည် ကိုယ်ကလေး လှုပ်ခါကာပင် ရယ်သည်။ သွယ်လျပြော့ပြောင်းသော ဆံပင်ရှည်လေးသည် သူမ၏ ကိုယ်ကလေး အခါတွင်တော့ အနည်းငယ် လှုပ်ခါသွား၏။
“မရယ်ပါနဲ့.. မနွယ်ရယ်….။ မနွယ်အတွက်တော့ .. မထူးဆန်းပေမယ့်…. ကျွန်တော့်အတွက်တော့ အရဲစွန့်ပြီး ပြောရမယ့် စကားတွေပါ…။ ခင်မင်မှုကို အခွင့်ကောင်းယူတာတို့…. ဘာတို့ ကျနော် မဖြစ်ချင်လို့ပါ…“
စိုးဝင်းသည် အလိုလို ခေါင်းငိုက်စိုက်ကြသည်။ နွယ်နွယ်အေး၏ ရယ်သံလေးတွေက သူ့ရင်ကို တူးဆွသွားသလို ဖြစ်စေသည်။ ဘယ်ကနေ ဘယ်လိုဖြစ်တည်လာမှန်း မသိသော ဝမ်းနည်သလိုလို ခံစားမှုတစ်ခုသည် သူ့ရင်တွင် ကိန်းအောင်းလာသည်။ ဪ… မနွယ်အတွက်တော့.. ဒီအဖြစ်မျိုးတွေက ရိုးနေမည်သာပင်…။
“အယ်… မောင်စိုးကလည်း.. .မနွယ်က… ဘာပြောသေးလို့လဲ..။ တကယ်တဲ.. မျက်နှာကြီးကို မှုန်သွားလိုက်တာ…။ မိန်းကလေးဖြစ်တဲ့သူက ရည်းစားစကားပြောမယ့်.. ယောကျ်ားလေးကို .. ဟယ်… ကျွန်မကတော့ ဝမ်းသာလိုက်တာရှင်..၊ ရှင်ရည်းစား… စကားပြောတာကိုလို့.. ပြောရမှာလား…။ ကျွန်မကတော့ ever welcome ပါပဲ လုပ်ရမှာလား… ကဲ…“
စိတ်ကောက်သလို နှုတ်ခမ်းလေးစူကာ ပြောသည့် နွယ်နွယ်အေး စကားတွင်တော့ စိုးဝင်း စိတ်တွေလင်းခနဲ ဖြစ်သည်။ ဒါဆို.. မနွယ်က.. ငါရည်းစားစကားပြောမှာကို .. ကြိုသိနေတာပဲ..။ ဒီလိုမျိုးသိရက်နဲ့ လိုက်လာတယ်ဆိုတော့..။ ဟား…. စိုးဝင်း၏ အတွေးအခေါ်သည် အခုမှပဲ လမ်းမှန်ပေါ်ပြန်ရောက်တော့သည်။ သူသည် နွယ်နွယ်အေးနှင့် တွေ့ရင် ရင်ခုန်နေတာနှင့်တင် စိတ်နှင့်ကိုယ်နှင့်က မကပ်။
“ဒါဆို… ပြောမယ်ဗျာ.. မနွယ်ကို ချစ်တယ်…“
“ဟယ်…“
နွယ်နွယ်အေးသည် သူ့ကို ရုတ်တရက် စိမ်းစိမ်းကြီးကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည့် စိုးဝင်း၏ စကားတွင်တော့ အငိုက်မိသွားသည်။ ဒီတစ်ခါ ရင်ခုန်ရသူက သူမအလှည့် ဖြစ်သွားသည်။ မောသလိုပန်းသလိုဖြင့် ရင်တွေတလှပ်လှပ်ဖြစ်သည်။ စိုးဝင်ကို မကြည့်ရဲတော့။
ဒီနေရာတွင်တော့ စိုးဝင်းသည် ယောကျ်ားလေးပီသကြောင်း ပြသည်။ သကောင့်သားသည် နှုတ်ကသာ ဘာပြောရမှန်း တွန့်ချင်တွန့်မည်။ လက်ကတော့ မနှေးချေ။ သူနှင့် မလှမ်းမကမ်းတွင် ထိုင်နေသည့် နွယ်နွယ်အေး ရှိရာသို့ အသာတိုးသည်။ ကိုယ်ချင်းက အတော်နီးသွားသည်။ ဘာခေါင်းလျှော်ရည်အနံ့မှန်း မသိသော်လည်း သင်းပျံ့သည့် မွှေးရနံ့က သူမ၏ ဆံနွယ်လေးတွေဆီက ပြန့်လွင့်လာသည်။
“မနွယ်.. ပြောဦးလေ…“
စိုးဝင်းသည် နှစ်ယောက်ထိုင်ခုံလေးပေါ်ရှိ နွယ်နွယ်အေး၏ သွယ်လျဖြောင့်စင်းသော လက်ကလေးကို အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ စိုးဝင်းလက်နှင့်အထိတွင်တော့ နွယ်နွယ်အေးသည် ကိုယ်ကလေး ဆတ်ခနဲတုန်သည်။ အောက်ကိုငုံ့နေသည့် မျက်နှာလေးသည် အသာမော့တက်လာသည်။ မျက်ဝန်းလေးတွေသည် အရည်ကြည်လဲ့ကာနေသည်။ ချစ်မျက်ဝန်းတွေပင်…
“ဒီမှာ စမ်းကြည့်ပါလား.. .မနွယ်… ကျနော် ရင်တွေခုန်နေတာ…“
စိုးဝင်းသည် ဆုပ်ကိုင်ထားသော နွယ်နွယ်အေး၏ လက်ကို မလွှတ်။ သူ့ဆီသို့ ဆွဲယူကာ ဘယ်ဘက်ရင်အုပ်ပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေသော သူ့နှလုံးခုန်သံသည် ကြားခံ အင်္ကျီလေးကို ဖောက်ကာ နွယ်နွယ်အေး၏ လက်ဖျားလေးဆီသို့ ကူးစက်သွားသည်။ သူမ၏ကိုယ်သည် အလိုလိုပင် ပူနွေးလာသည်။ စိုးဝင်းနှင့် နွယ်နွယ်အေးသည် လူချင်းအတော်နီးနေပြီ ဖြစ်သည်။ စိုက်ကြည့်နေကြသည့် မျက်နှာနှစ်ခုသည် ခြောက်လက်မလောက်ပင် မရှိချေတော။ စိုးဝင်း မနေနိုင်တော့ချေ။ သူမျက်နှာကို အလိုလို ရွှေ့မိသည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် စိုးဝင်း၏မျက်နှာက သူမနှင့် တစစနီးလာသည်ကို သိသည်။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ။သူမသည် မျက်နှာကို မဖယ်မိချေ။
“အွန့်… ပြွှတ်..“
စိုးဝင်း၏ နှုတ်ခမ်းသည် ပန်းသွေးရောင်ဖြော့ဖြော့လေး ပြေးနေသော နွယ်နွယ်အေး၏ နှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံမိသွားသည်။ နှုတ်ခမ်းသာမက ကောင်မလေး၏ ကိုယ်လုံးလေးကိုလည်း ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသင်းလိုက်သည်။
“အို… မောင်စိုး..လူတွေနဲ့… အွတ်…“
“မမြင်ပါဘူး.. မနွယ်ရယ်… ခဏလေးပါ..“
စိုးဝင်းသည် လက်ထဲရောက်လာတော့မှ အလွတ်မပေးတော့။ ဒီလိုအခွင့်အရေးမျိုးက နှစ်ခါပြန်မရဟုတွက်ကာ နွယ်နွယ်အေး အနည်းငယ်ရုန်းလိုက်၍ လွတ်သွားသော နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြန်ဖမ်းနမ်းသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ မလွတ်ထွက်အောင် သေချာဖိ၍ စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ နွယ်နွယ်အေးကပင် ဟန်ဆောင်ရုန်းနေလို့လားမသိ။ စိုးဝင်း၏ ခပ်ကြမ်းကြမ်း အနမ်းများတွင်တော့ သူမသည် ငြိမ်ကျသွား၏။ အဖိုဆို၍ ယင်ဖိုတောင် မသန်းသော သူမ၏ တကိုယ်လုံး ဆောက်တည်ရာမရ ဖြစ်ကုန်သည်။ စိုးဝင်းဆိုသည့် အကောင်က ယင်ဖိုမဟုတ်. . ယောကျ်ားဖိုလေ..။ အခုလည်းကြည့်လေ သူတတ်ကျွမ်းသည့် ပညာတွေကို အစွမ်းကုန် ထုတ်ပြတော့သည်။
သူ၏လက်တွေသည် နွယ်နွယ်အေး၏ ကျောပြင်လေးကို သိုင်းဖက်ထားရာမှ အသာအောက်သို့ လျှောဆင်းသည်။ လက်က ပျော့ပြောင်းသည့် ဆံနွယ်လေးတွေကို ပွတ်တိုက်သွားသည်။ ခါးကလေးကို ကျော်သွားသည်တွင်တော့ သူများတကာတွေ မျက်စသာပြစ်နေရသည့် နွယ်နွယ်အေး၏ ဖင်ဆုံကြီးကို အသာဖျစ်ညှစ်လိုက်သည်။
“အင့်.. အ .. ဟင့်..“
နွယ်နွယ်အေးသည် စိုးဝင်း၏ လက်တွေက သူမ၏ တင်ပါးပေါ် ရောက်အလာတွင်တော့ မနေနိုင်တော့ချေ။ နှုတ်က ညည်းသံသဲ့သဲ့ ထွက်လာသည်။ မသင့်တော်မှန်း သိနေသော်လည်း သူမမှာ ရုန်းမထွက်မိ။ သူမပါးစပ်ထဲတွင် မျှော့ကြီးတစ်ကောင်လို လျှောက်သွားနေသော စိုးဝင်း၏ လျှာကလည်း သူမ၏ စိတ်တွေကို ထွေပြားနေစေသည်။ ဒီလိုမျိုး နွယ်နွယ်အေး ငြိမ်နေလေလေ စိုးဝင်းကတော့ ရှေ့တက်လေလေ ဖြစ်သည်။ သူသည် မှတ်မှတ်ရရ ဇော်ရဲနှင့် အတူလိုက်သွားသည့် ညက ဘီယာဆိုင်က ကောင်မလေးကို ဖြုတ်ပြီးကတည်းက ဘယ်ဆော်နှင့်မှ မဖိုက်ရသေးချေ။ အလုပ်တွေ ရှုပ်နေတာကလည်း တစ်ကြောင်း.. မနွယ်တို့ ညီအစ်မကို ငမ်းနေတာကလည်း တစ်ကြောင်းမို့ သူမိန်းမတွေ၏ အတွေ့နှင့် ဝေးနေတာလည်းပါသည်။ အခုလို နွယ်နွယ်အေးက သူလုပ်သမျှ ငြိမ်ခံနေသည်တွင်တော့ သူစိတ်တွေ လွတ်သွားတော့သည်။
စိုးဝင်း၏ ညာဘက်လက်သည် နွယ်နွယ်အေး၏ ကိုယ်ကလေးကို သိုင်းဖက်ထားရာမှ နှစ်ယောက်ကြားသို့ တိုးဝင်သည်။ အောက်ဘက်သို့ ရောက်သွားပြီး ခြေထောက်လေးစင်းကာ ထိုင်နေသည့် သူမ၏ပေါင်နှစ်လုံးကြားကို ရောက်သွား၏။
“အိ… အင့်….. မောင်..စိုး… မလုပ်နဲ့..“
နွယ်နွယ်အေးသည် သူမ၏ ပန်းပွင့်လေးကို စိုးဝင်းလက်က လာအအုပ်တွင်တော့ အတင်းပင် ရုန်းကန်ကာ လူချင်းခွာသည်။ နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ထားရာမှ ကွာသည်။ ပေါင်ကြားထဲရောက်နေသည့် စိုးဝင်း၏ လက်ကိုလည်း အတင်းဆွဲဖယ်ပစ်သည်။ စိုးဝင်းသည် မျက်နှာလေး နီမြန်းနေသည့် နွယ်နွယ်အေးကို ကြည့်ကာ အသိပြန်ဝင်သွားသည်။ စိတ်နောက်ကိုယ်ပါ လုပ်မိသည့် သူ့ကိုယ်သူလည်း အပြစ်တင်မိသည်။
“ဆောရီးနော်.. မနွယ်… ကျနော် တောင်းပန်ပါတယ်… စိတ်နဲနဲ လွတ်သွားတယ်…“
“အယ်…. မောင် စိတ်လွတ်တာကလည်း ကြောက်စရာကြီး….“
“ဟင်.. မနွယ် ဘာပြောတယ်…“
စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ်အေးက သူ့ကို မောင်လို့ အပြောတွင် မျက်နှာကြီး ဝင်းသွားသည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် ရုတ်တရက်တော့ သူမ ဘာပြောလိုက်မှန်းမသိ။ ခဏနေမှ ပြန်သတိရကာ…
“အယ်… မကောင်းတာ…. မနွယ် ရှက်လိုက်တာ…မျက်နှာကို ဘယ်ထားရမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး..“
“အ ..ဟီး.. ရှက်မနေပါနဲ့တော့ မနွယ်ရယ်..။ ဘယ်ထားရမှန်း မသိရင် မောင့်ရင်ခွင်ထဲထား…“
“အယ်… လူဆိုး… သူဒါပဲ တွေးနေတယ်….“
“မထားပါဘူး.. လာ ပြန်ကြစို့….“
နွယ်နွယ်အေးသည် စပ်ဖြီးဖြီးနှင့် လုပ်နေသည့် စိုးဝင်း၏ မျက်နှာကို လက်သီးဆုပ်ကလေးနှင့် မနာအောင်ထုသည်။ အသိပြန်ဝင်သွားပြီမို့ ပြန်ဖို့လည်း နှိုးဆော်လိုက်သည်။ အချိန်က တော်တော်ကြာသွားပြီမို့ အိမ်က စိတ်ပူနေမှာ စိုးသည်။
“အင်း.. ပြန်မယ်လေ… မနွယ်…လာ..“
စိုးဝင်းသည် ထိုင်ခုံလေးပေါ်မှ အရင်ထသည်။ သူသည် အရင်ကနှင့်မတူ.. အလိုလို ပေါ့ပါးနေသည်ဟုတောင် ထင်မိသည်။ အင်္ကျီနှင့်ထမိန်စလေးကို ဆွဲဆန့်ကာ သပ်သပ်ရပ်ရပ်လုပ်နေသည့် မနွယ်ကို အသာရပ်စောင့်သည်။ မျက်လုံးကမူ မနွယ်၏ ကိုယ်ကို အနုစိတ်ကြည့်သည်။ တောင့်တင်းဖြောင့်စင်းသော အလှတွေက နွယ်နွယ်အေး၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် အစီအရီ ရှိနေသည်လေ..။
“ကဲ.. သွားကြမယ်.. နောက်မှကြည့်တော့.. ခစ်.. ခစ်..“
ကိုယ်ကလေး ချပ်ချပ်ရပ်ရပ် ဖြစ်အသွားတွင်တော့ နွယ်နွယ်အေးသည် အသာပင် မတ်တပ်ရပ်သည်။ စိုးဝင်းက လက်ကမ်းပေးလိုက်အတွင်တော့ လက်ချင်းချိတ်ကာ ရပ်ထားသည့် ကားလေးဆီသို့ အတူလျှောက်လာသည်။ ဪ.. ချစ်သူရယ် ဆိုမှတော့ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် လက်တွဲချင်ကြတာ အဆန်းမဟုတ်လေ…။
…. လက်တွဲထားခဲ့ဖူးတဲ့ ညနေများထဲ ပြန်ဆုံတွေ့ကြစို့ အချစ်ဆုံးလေးရေ….
နွယ်နွယ်အေးသည် တော်တော်နှင့် အိပ်မပျော်သေးချေ။ ဒီနေ့မှ သူမသည် အလိုလို မျက်စိကြောင်နေသည်။ ဘာရယ်မဟုတ်ဘဲ ရင်ထဲတွင် အလိုလိုဖိုနေသည်။
“သိပ်ဆိုးတဲ့ မောင်စိုး။ လူကို တခါတည်း ဆွဲနမ်းပစ်လိုက်တာပဲ…။ ဒီလိုနေရာမျိုးကြတော့ မအဘူးပေါ့…။ လူဆိုး… အဟင်း…“
“ငါ့နှယ်နော်.. ဘာဖြစ်လို့များ သူ့ကို မတားမိတာလဲ..။ နောက်ပြီး.. မောင်လို့တောင် ခေါ်လိုက်သေးတယ်.. ဟိ..ဟိ“
နွယ်နွယ်အေး၏ အတွေးသည် ညနေက ပန်းခြံလေးထဲက အဖြစ်၌ တဝဲလည်လည် ဖြစ်နေသည်။ တသက်နှင့်တကိုယ် ဘယ်ယောကျ်ားလေးနှင့်မှ ရင်းရင်းနှီးနှီး မနေဖူးသော သူမအဖို့ စိုးဝင်း၏ အပွေ့အဖက် အနမ်းအရှုံ့တွေကို ဘယ်လိုမှ မေ့မရနိုင်ပါ။ စိုးဝင်းက လမ်းထိပ်တွင် ကားရပ်ပေး၍ သူမတစ်ယောက်တည်း အိမ်အထိ ပြန်လမ်းလျှောက်လာခဲ့သော်လည်း သူ၏အရိပ်က အနောက်ကကပ်ပါလာသလိုပင်..။
နွယ်နွယ်အေးသည် ပက်လက်ကလေးလှဲနေတာ အတော်ကြာလာသဖြင့် ကျောပြင်က ပူလာရာ ကိုယ်ကိုအသာစောင်းလိုက်သည်။ မပီးဝိုးတဝါး အခန်းမီးရောင်ကြောင့် တစ်ဖက်ကုတင်၌ အိပ်နေသူ ညီမငယ်သွယ်သွယ်ကို တွေ့သည်။ အိပ်မောကျနေရှာသည် ထင်သည်။ တုတ်တုတ်တောင် မလှုပ်။ သူ့မှာသာ စိုးဝင်းကြောင့် အခုထက်ထိ မအိပ်ပျော်နိုင်သေးချေ။
စိုးဝင်းအကြောင်း ပြန်စဉ်းစားမိသည်နှင့် နွယ်နွယ်အေးသည် စိတ်တွေတမျိုးဖြစ်သည်။ သူမသည် အမြဲတမ်း သန့်သန့်ရှင်းရှင်းနေသူ ဖြစ်သည်။ အိပ်ယာမဝင်ခင်တွင်လည်း ရေချိုးပြီးမှ အိပ်တတ်သူဖြစ်သည်။ ဒီနေ့တော့ သူမစိတ်ထင်လို့လားမသိ။ ဟိုနားက ယားသလို၊ ဒီနားက ယားသလို ဖြစ်သည်။ အဆိုးဆုံးကတော့ စိုးဝင်း၏အနမ်းကြမ်းကို ခံခဲ့ရသော နှုတ်ခမ်းလေးများပင်။ သူမမှာ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ စိတ်မလုံသဖြင့် ရေချိုးခန်းထဲမှာ မှန်ကိုကြည့်ရတာ အကြိမ်ကြိမ် အခါခါပင်။ ဖူးယောင်နေမှ အခက်မှတ်လား။ နှုတ်ခမ်းတွင်ပဲလားဆိုတော့ မဟုတ်သေး။ သူမ၏ စွင့်ကားသည့် တင်ပါးကြီးတွေကိုလည်း စိုးဝင်းက ပယ်ပယ်နှယ်နှယ် နယ်ခဲ့သေးသည်။ နောက်ပြီး သူ့လက်တွေက သူမ၏ တင်ပါးတွေမှာတင် ရပ်တာမဟုတ်… ရှေ့ရောက်လာပြီး သူမဟာလေးကို လာအုပ်ကိုင်သေးသည်လေ..။
နွယ်နွယ်အေး၏ ရင်သည် အလိုလိုမောလာသည်။ တိတ်ဆိတ်သော ညတွင် သူမ၏ ရင်ခုန်သံကို သူမပင် ပြန်ကြားနေရသည်။ တကိုယ်လုံး ယားသလိုလို ဖြစ်နေရာကနေ ရုတ်ချည်းဆိုသလို ပေါင်ကြားက ပို၍ယားလာသလို ဖြစ်သည်။ ပေါင်နှစ်လုံးကို အတင်းပင် စိကပ်ထားမိသည်။ စိုးဝင်းအကြောင်း ဆက်မတွေးနဲ့တော့ဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြောသည်။ ဒါပေမယ့် စိတ်ဆိုသည်က အခက်သား မဟုတ်လား။ မတွေးနဲ့လို့ ပြောလေလေ.. အဲ့ဒီအကြောင်းက ပို၍စဉ်းစားမိလေ မဟုတ်လား။ အခုလည်း ကြည့်လေ.. နွယ်နွယ်အေးသည် သူမ သတိမထားမိပါဘဲနှင့် စိုးဝင်း၏အကြောင်းတွေက ဆက်ပြီး သူမကို ကြီးစိုးထားသည်။ အနမ်း .. အနမ်းတွေ.. နောက်ပြီးတော့ သူ့လျှာကြီး.. အို.. လက်ကြီးကလည်း.. ဟိုလျှောက်ဆွဲ ဒီလျှောက်ဆွဲနှင့်..။
နွယ်နွယ်အေး၏ လက်တွေက အလိုလို ရွေ့လျားမိ၏။ မနေနိုင်တော့သည်နှင့် စိတ်ထဲတွင် ယားကြည့်ကြည့် ဖြစ်နေသည်ဟု ထင်သည့် ပေါင်ကြားကို စမ်းကြည့်မိသည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် အခုခေတ် ခေတ်စားနေသည့် ညအိတ် ကိုရီးယားဂါဝန်ရှည်ကို ဝတ်ကာ အိပ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ညီအစ်မနှစ်ယောက်ထဲ အိပ်ကြခြင်းမို့ ညဘက်ဆိုရင် သူတို့တွေသည် အခုအခံတွေ မရှိချေ။ ဒီတော့ ဆန့်လိုက်သော သူမ၏လက်သည် ရတနာရွှေကြုပ်ကို အဝတ်ပေါ်က အုပ်မိသည်။ ဂါဝန်စက ခပ်ပါးပါးမို့ အဝတ်မပါဘဲ ကိုင်မိတာနှင့် သိပ်မခြား။
ဟင်… အရည်တွေ စိုနေပါလား။
နွယ်နွယ်အေးသည် သူမ ဘာလို့ ယားကြည့်ကြည့် ဖြစ်နေတာလဲ ဆိုတာကို အဖြေရှာတွေ့သွားသည်။ စိတ်ထဲတွင်လည်း အနည်းငယ် ရှက်သွားသည်။ သူမ၏ ရတနာရွှေကြုပ်ကို ဖုံးထားသည့် ဂါဝန်စသည် အနည်းငယ် စိုထိုင်းထိုင်း ဖြစ်နေသည်။ မလုံမလဲနှင့် တစ်ဖက်တွင် အိပ်နေသည့် ညီမငယ် သွယ်သွယ်ကို မျက်လုံးပြူးကြည့်သည်။ သူမကသာ စိတ်ထဲဖြစ်နေလို့သာ။ တကယ်ဆို အခန်းမီးရောင်က မှိန်မှိန်အပြင် ခြင်ထောင်ကလည်း ကာနေရာ တစ်ဖက်ကို အသေအချာ မြင်ရဖို့ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်သည့် ကိစ္စ..။ သူမတောင်မှ သွယ်သွယ်အေးကို ဝိုးတဝါး မြင်ရခြင်းသာ။
နွယ်နွယ်အေးသည် ကိုယ်ကို အသာလှည့်သည်။ ခုနက စောင်းထားတာနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်။ သွယ်သွယ်ဘက်ကို ကျောပေးလျက်သား ဖြစ်သွားသည်။ စိတ်ထဲတွင် ရှုပ်နေသည့် ဂါဝန်စကို အသာဆွဲမသည်။ နဂိုကတည်းက ဂါဝန်လေးက ဒူးခေါင်းဖုံယုံလောက်သာရှိသဖြင့် အများကြီး မဆွဲလိုက်ရ။ ထို့နောက်တွင်တော့ သူမ၏လက်သည် စောက်ပတ်ပေါ်ကို အသာလှမ်းမိသည်။ အရင်ဆုံးတော့ အမွှေးလေးတွေ။ ပြီးရင်တော့ ခုန်းခုန်းလေးဖြစ်နေသော အကွဲကြောင်းလေးကို စမ်းမိသည်။ လက်ချောင်းလေးနှင့် ပွတ်ဆွဲကြည့်မိသည်။ ဟင်.. ဒီမှာက ပိုပြီးတော့တောင် ရွှဲရွှဲစိုနေပါလား။
“အာ.. အင်… အင့်..“
နွယ်နွယ်အေးသည် အလန့်တကြား ခေါင်းအုံးအစွန်းကို ကိုက်ထားလိုက်ရသည်။ သူမ၏လက်က အကွဲကြောင်းလေးထိပ်နားက အဖုလေးကို စမ်းမိရာတွင်တော့ ကျင်တက်သွားကာ ယောင်ရမ်းအော်မိသွားသည်။ ညီမလေးများ ကြားသွားမလားဟု အသာနားစွင့်မိသည်။ တစ်ဖက်ကုတင်မှ ဘာလှုပ်ရှားသံမှ မကြားမှ စိုးရိမ်စိတ်ပြေသွားသည်။ တကယ်ဆို သူမသည် ဒါမျိုးတခါမှ မလုပ်ဖူးချေ။ ရေချိုးနေရင်း တိုက်ချွတ်ဆေးကြာတာတို့ ဘာတို့ရှိသော်လည်း ဒီလိုမျိုး အဖုလေးအထိ ပွတ်ပေးတာမျိုးတော့ ဒါကပထမဆုံး အကြိမ်ပင်။ ဒါကလည်း ညနေက စိုးဝင်းနှင့် တွေ့မိသည် အကျိုးဆက်တွေပင်။ အခုတော့ သူမမှာ ကိုယ့်အဖုတ်ကို ကိုယ်ပြန်ပွတ်မိသည့်အဖြစ်ကိုပင် ရောက်မှန်းမသိ ရောက်နေလေပြီ။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် နွယ်နွယ်အေးသည် မရပ်နိုင်တော့ချေ။ ဒါမျိုးဆိုတာက မစမိနှင့်.. စမိသည်ဆိုလျှင် အဆုံးသတ်ရမှ ဖြစ်သည်။ ဒါကတော့ ယောက်ျားလေး၊ မိန်းကလေး အတူတူပင်..။ အခုလည်းကြည့်… သူမ၏ လက်ညှိုးထိပ်ဖျားလေးနှင့် သုံးလေးခါလောက် အဖိအပွတ်တွင် အသားနုဖုလေးကလည်း ကြွတက်လာ၏။ နွယ်နွယ်အေးက အသာတို့တို့ပြီး ဖိကစားပေးလေ သူက ပိုမာလာလေလေဖြစ်သည်။ သူမ၏ ကိုယ်တွင်လည်း ကြက်သီးဖုလေးတွေ အစီအရီ ထွက်လာသည်။ အစေ့လေးကတဆင့် ပြန့်နှံ့လာသည့် လှိုက်မောဖွယ်ရာခံစားမှုက သူမတကိုယ်လုံးကို ဖမ်းစားထားသည်။
“အင်… အ .. ဟင်း.. ကောင်းလိုက်တာ… အင့်.. ဘယ်လိုကြီးမှန်း .. မသိဘူး…“
နွယ်နွယ်အေးခင်မျာ ခေါင်းအုံးစွန်းကို ကိုက်ထားလို့ တော်သေးသည်။ ဒီ့ပြင်ဆို တော်တော်လေး စိတ်ထလာ၍ ထွက်လာသည့် သူမ၏ ညည်းသံလေးက ဘေးက သွယ်သွယ်အေးကို နိုးသွားစေမည်မှာ အမှန်ပင်။ ဒါပေမယ့်လည်း နွယ်နွယ်အေးသည် အခုတော့ ဒါကို သတိထားမိရဲ့လားတောင် မသိ။ တရိပ်ရိပ်တက်လာပြီဖြစ်သော ကာမစိတ်ကြောင့် ဒီအဖုလေးကို အဆက်မပြတ် ပွတ်နေမိသည်။
“အို.. အမေ့.. ပြွတ်…“
အဲ.. ဖြစ်ချင်တော့ နွယ်နွယ်အေးက ခပ်ကြမ်းကြမ်း အစိလေးကို အပွတ်တွင် လက်ကချော်ကာ အောက်နားက အပေါက်ဝလေးကို သွားထောက်သည်။ အရည်ကြည်လေးက စိုနေသဖြင့် ခပ်ဟဟလေးဖြစ်နေရာ လမ်းချော်သွားသော သူမ၏ လက်ညှိုးက အပေါက်ဝလေးတွင် မြုပ်ဝင်သွားသည်။ ကျင်ခနဲစိမ့်တက်လာသည့် ကာမအရသာက သူမ၏ စောက်ပဝကနေ တကိုယ်လုံး ချက်ချင်းပြန့်သွားသည်။ ကွေးထားသည့် သူမ၏ အောက်ပိုင်းသည် ဆတ်ခနဲတုန်သည်။ လူလည်း စောစောကလောက် မငြိမ်တော့။ အနည်းငယ် လှုပ်ရွလာသည်။
“အင့်.. အိ…အင့်… အိ…“
သွယ်သွယ်အေးသည် ဖြတ်ခနဲ မျက်လုံးပွင့်သည်။ သူမသည် နားထဲတွင် လူမမာ ညည်းသံလိုလိုကြားမိသည်။ အစပထမတော့ အိပ်ချင်မူးတူး ဖြစ်နေသဖြင့် ဘာမှန်းမသိ။ ခနအကြာတွင်တော့ အသံဘယ်ကလာသည် ဆိုတာကို သိသွားသည်။ ဟင်.. မမ ကုတင်ဘက်က ပါလား။ သွယ်သွယ်သည် ပက်လက်ကလေး အိပ်နေရာမှ အသာကိုယ်ကို စောင်းသည်။ နွယ်နွယ်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ လွှတ်ခနဲ “မမ“ လို့ ခေါ်မယ် ပြင်ပြီးတော့မှ သွယ်သွယ်သည် အစ်မဖြစ်သူ၏ အနေအထားက ထူးဆန်းနေသည်ဟု ခံစားရသည်။
သူမ၏အစ်မသည် ကျောပေးကာ ခပ်ကွေးကွေးလေး အိပ်နေသည်။ ဒါကပုံမှန်ပင်။ အဲ.. ပုံမှန်မဟုတ်တာကတော့ သူမစိတ်ထင် မမ၏လက်သည် လှုပ်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ အမှန်ဆိုရင် သူမတို့ ညီအစ်မ၏ ကုတင်နှစ်လုံးသည် အတော်ခြားသည်မို့ အထဲကိုရှင်းရှင်းလင်းလင်း မမြင်ရချေ။ သို့သော် နွယ်နွယ်အေးသည် ကာမဖီလင်တက်ကာ လက်ကို အဆက်မပြတ် လှုပ်နေသည်မို့ ဒါကို သွယ်သွယ်အေးက သတိမူသွားခြင်းဖြစ်သည်။ သူမ၏ သံသယကို ပိုပြီးခိုင်မာသွားစေသည်က အင်မတန်မှ တိုးညင်းစွာ ထွက်နေသည့် တအိအိ အသံလေးများပင်။
“ဟင်… မမ… မမ ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ… သူ…သူ.. ဟိုဟာ.. လုပ်နေတာလား…“
သွယ်သွယ်အေး၏ စိတ်တွေသည် ရှုပ်ထွေးသွားသည်။ ၂၁ ရာစု သမီးပျိုမို့ ဒီလိုအကြောင်းတွေကိုတော့ သိနေသည်။ ကိုယ်တိုင်က မလုပ်ဖြစ်သော်လည်း ဒီလိုမျိုး စိတ်ဖြေတာကိုမျိုးတော့ သူငယ်ချင်း မိန်းကလေးတွေ လုပ်လေ့ရှိသည်လေ။ အခုတော့ အင်မတန်မှ အေးဆေးသော မမပါ ဒီလိုဖြစ်နေလေပြီ..။
နေပါဦး.. မမက ဘာဖြစ်လို့ ဒီလို စိတ်ထလာရတာလဲ ။ သွယ်သွယ်အေးသည် တစ်ဖက်က အစ်မဖြစ်သူ၏ အခြေအနေကို ခဏမေ့သွားသည်။ သူမ၏ စိတ်သည် အခုရက်ပိုင်းအတွင်း ပြောင်းလဲလာသည့်နွယ်နွယ်အေး၏ အပြုအမူများကို ပြန်စမ်းစစ်မိသည်။ ဘယ်လိုပဲတွက်တွက်။ သူမအစ်မ ပြောင်းလဲလာသည့် ပုစ္ဆာ၏အဖြေသည် တစ်ခုတည်းကို ညွှန်ပြသည်။ ဟိုဘက် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က အကောင်ပင်။
သွယ်သွယ်သည် အလိုလို စိတ်တိုလာသည်။ သူသည် ဒီကောင့်အကြောင်းကို စဉ်းစားမိတိုင်း ဘာဖြစ်မှန်းမသိ ဖြစ်သည်။ ရင်တွေပဲ မောသလိုလို.. စိတ်ပဲပန်းသလိုလိုပင်..။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိဘဲ တခါတခါ စဉ်းစားနေမိသည့် သူမ၏အဖြစ်ကိုလည်း သူမဘာသာ အလိုမကျဖြစ်ရတာ တော်တော်ကြာနေပြီဖြစ်သည်။ သူမအစ်မ၏ အရှက်ကို ကယ်လိုက်သည့်သူ အနေနှင့် ကျေးဇူးတင်သော်လည်း သူနှင့်တွေ့လိုက်တိုင်း အမြဲ စပ်ဖြီးဖြီးဖြစ်နေသည့် အမူအယာကိုတော့ အခုထက်ထိ သဘောမကျနိုင်သေးချေ။
“အခုတော့ မမက..သူနှင့်..များ…..“
သွယ်သွယ်အေးက အတွေးတွေနှင့် နစ်မြောနေချိန်တွင် နွယ်နွယ်အေးကလည်း ကာမရေယာဉ်ကြောတွင် နစ်မြောနေသည်သာ။ သူမသည် စောက်ပတ်ဝလေးကို ကျွံဝင်သွားသည့် လက်ညိုးကလေးကို ပြန်ထုတ်လိုက်သော်လည်း အပေါက်ဝအရောက်တွင်တော့ ရပ်တန့်သွားကာ ပြန်သွင်းမိသည်။ ကြီးမားသည့် ဆွဲအားတစ်ခုက သူမလက်ညှိုးကို ကျင်းကလေးထဲက ပေးမထွက်သလို ခံစားရ၍ ဖြစ်သည်။ စိတ်နောက်လက်ပါ… သွင်းလိုက် ပြန်ထုတ်လိုက် ဖြစ်နေသည်။
စောက်ပတ်တွင် အရည်စိုလာမှုနှင့်အတူ နွယ်နွယ်အေး၏ ရင်သားစိုင်များသည် တင်းမာလာသည်။ သူမသည် အစပထမတော့ သတိမမူမိချေ။ အနည်းငယ် လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဖြစ်လာသော သူမ၏ကိုယ်ကြောင့် စူကြွလာသည့် နို့သီးခေါင်းများက အင်္ကျီသားနှင့် ပွတ်တိုက်မိကုန်သည်။ အဲဒီတော့မှ စိတ်တွေတမျိုးဖြစ်ကာ လွတ်နေသည့် ကျန်သည့်လက်ဖြင့် ရင်သားတွေကို ဖြစ်ညှစ်မိသည်။
ဒီလိုမျိုး အပေါ်အောက် ဖိပွတ်နေမှုတွင်တော့ နွယ်နွယ်အေးသည် ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့ချေ။ မျက်စိမှိတ်ထားသော သူမ၏ မျက်လုံးထဲတွင် စိုးဝင်းကိုအလိုလို မြင်ယောင်လာသည်။ သူမဘာသာလုပ်တာတောင် ဒီလောက်ကောင်းနေရင် သူလုပ်ပေးရင် ဘယ်လောက်ကောင်းလိမ့်မလဲ။ စိုးဝင်းနှင့် လမ်းမခွဲခင်တုန်းက အေးအေးဆေးဆေး တစ်ရက် တွေ့ကြရအောင်ဆိုသည့် စိုးဝင်း၏ စကားကို လက်ခံလိုက်ရင် ကောင်းမလား။ သူက.. ပန်းခြံထဲမှာတောင် ဒီလောက် လက်သွက်နေတာ နှစ်ယောက်တည်းဆိုလို့ကတော့ သေချာသည်။ သူမကို… သူမကို…။
နွယ်နွယ်အေး၏ လက်တွေသည် တော်တော်ကြီးကို လှုပ်ခါနေလေပြီ။ ကိုယ်ကလေးသည်လည်း တလူးလူး ဖြစ်နေသည်။ သူမသည် အခုအချိန်မှာတော့ ဘာကိုမှ သတိမထားမိတော့ပါ။ သူမစိတ်သည် လေထဲတွင် လွင့်မျောနေသည့် ဝါဂွမ်းလေးလို ဖြစ်နေသည်။ လက်ညှိုးကလေး အသွင်းအထုတ်တွင် နိမ့်ချည်မြင့်ချည် ဖြစ်နေသော ခံစားမှုနောက်သို့သာ ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်သွားမိသည်။ စောက်ပတ်အတွင်းသားကလည်း ရှုံ့ချည်ပွချည်ဖြင့် ဝင်လာသည့် လက်ညှိုးကလေးကို အားမလိုအားမရ ဖျစ်ညှစ်နေကြသည်။
“အင့်….အား….အား……“
နွယ်နွယ်အေး၏ကိုယ်သည် အိပ်ယာပေါ်ကပင် အနည်းငယ် မြောက်ကြွသည်။ တကိုယ်လုံး ကျဉ်တက်သွားကာ ရုတ်တရက် သူမစိတ်တွေသည် လေဟာနယ်ထဲ ပစ်ကျသွားသလို ဖြစ်သည်။ သူမစောက်ခေါင်းထဲတွင် ဖြောင်းဆန်အောင် လှုပ်ရှားကာ အရည်များထွက်ကြသည်။ တင်းတင်းရင်းရင်း ဝင်နေသော လက်ညှိုးကလေး တစ်ဝိုက်တွင် စိုရွှဲကုန်ရုံသာမက အပြင်သို့ပါ စီးကျလာသည်။
“အင်း.. အ .. ဟင်း…“
ဒီတစ်ခါတော့ နွယ်နွယ်အေးသည် ခေါင်းအုန်းကို မကိုက်ထားနိုင်တော့ချေ။ ခံစားချက်က ကောင်းလွန်းလှသဖြင့် စိတ်လွတ်သွားကာ ပါးစပ်က ယောင်၍ ညည်းမိသည်။
သွယ်သွယ်သည် အစ်မဖြစ်သူ၏ ခပ်သာသာလေး ထွက်လာသော ညည်းသံတွင် အတွေးစပြယ်သွားသည်။ နွယ်နွယ်အေး၏ ကုတင်ဘက်သို့ လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ သူမအစ်မ၏ ကိုယ်ကလေးသည် အနည်းငယ် လူးလွန့်နေသည်ကို သတိထားမိသည်။ သေချာပါပြီ.. သူမ၏ အစ်မသည် ယောက်ျားသားတစ်ယောက်ယောက်နှင့် တွေ့လာသည်ဆိုတာ။ သွယ်သွယ်သည် ဆက်မစဉ်းစားချင်တော့။ အမျိုးအမည် မသိသော ခံစားမှုတစ်ခုကြောင့် သူမသည် အလိုလိုမောလာသည်။ မိသွယ်ရယ်… နင်ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ….။
