သတိ ! ရှေ့တွင် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ရှိသည်
ရေးသားသူ – နတ်သား

🏵️အပိုင်း (၄) ဇာတ်သိမ်း🏵️

“မောင်… မနွယ်ကို ဘယ်ခေါ်လာတာလဲ… မောင်… နော်…“

“လာပါ ..မနွယ်ရဲ့ … မောင့်သူငယ်ချင်းနဲ့ ခနဝင်တွေ့ယုံပါ.. အ.. ဟီး…“

“မောင်..နော်.. မနွယ်တော့ မယုံဘူး…“

နွယ်နွယ်အေးသည် မယုံဘူးလို့သာ ပြောသော်လည်း စိုးဝင်းက လက်ကိုဆွဲထားသည်ကိုတော့ မဖြုတ်ချေ။ စိုးဝင်းက ရှေ့ကနေဆက်၍ လှမ်းတက်သွားသည်တွင် သူမကလည်း နောက်ကပါလာသည်။ စိုးဝင်းက ခပ်မြန်မြန်ဆွဲခေါ်နေသည့်အပြင် လှေကားထစ်က သုံးထပ်လောက် တက်လိုက်ရသဖြင့် အနည်းငယ်မောသလို ဖြစ်သည်။ လမ်းတလျှောက် လှုပ်ရှားနေသည့် စိတ်အခံနှင့် ရင်တွေပင် တလှပ်လှပ်ဖြစ်သည်။

စိုးဝင်းနှင့် နွယ်နွယ်အေးသည် ပန်းခြံလေးထဲတွင်တွေ့ပြီး ငါးရက်အကြာတွင် ပြန်ချိန်းတွေ့ကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒီကြားထဲ သူတို့နှစ်ယောက် တွေ့ဖြစ်ကြသော်လည်း အချိန်က ခနသာ။ နွယ်နွယ်အေးကမူ စိုးဝင်းကို အိမ်လာလည်နိုင်ကြောင်း ပြောသော်လည်း သူသည် သူမအိမ်ကိုတော့ မသွား။ စိတ်ထဲတွင် ဘာမှန်းမသိပဲ သွယ်သွယ်အေးကို ရှိန်သလိုလို အားနာသလိုလို ဖြစ်နေသည်။ အဲဒါကြောင့်ပင် မနက်တိုင်း နွယ်နွယ်အေး အီကြာကွေးလာဝယ်ရင် စိုးဝင်းက အပြင်မှာ တွေ့ကြရန် တတွတ်တွတ်ပြောခြင်း ဖြစ်သည်။ ခက်သည်က နွယ်နွယ်အေးကလည်း အလုပ်ကို KMD ကို ပြောင်းလိုက်သည်မို့ သူမမှာ အပြင်ထွက်စရာ လမ်းစသိပ်မရှိ ဖြစ်နေသည်။ အချိန်တန်ရင် သင်တန်းသွား.. ပြန်လာတော့ သွယ်သွယ်နှင့် ဆိုင်ဝိုင်းထိုင်ဖြင့် သူမသည် ခါတိုင်းလောက်ပင် အပြင်မထွက်တော့။

တကယ်တော့ နွယ်နွယ်လည်း စိုးဝင်းနှင့်တော့ တွေ့ချင်သည်သာ။ အိမ်ကို လိမ်ညာပြီးတော့ မထွက်ချင်သဖြင့် ဘာအကြောင်းပြရမှန်း မသိဘဲ အခုလောက် ကြာသွားခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒီနေ့တော့ သူမ ဘွဲ့လွန်အတွက် လိုအပ်သော စာအုပ်များကို ရှာရန် Birtish Council သွားမည်ဆိုကာ ထွက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ မေမေက သွယ်သွယ်အေးကို ခေါ်သွားဖို့ ပြောသော်လည်း သူမမှာ စိုးဝင်းနှင့်ချိန်းပြီးသားမို့ ညီမငယ်ကို တစ်ဖက်လှည့်နှင့် ထားခဲ့ရသည်။ ဒါတောင်မှ သွယ်သွယ်က သူမကို အတင်းမေးနေသေးသည်။ ဘယ်သူနှင့် ချိန်းထားတာလဲ ဆိုတာကို..။

ဒီရက်ပိုင်းအတွင်း သူမ၏ အပြုအမူတွေက ပြောင်းလာနေ၍လား မသိ။ သွယ်သွယ်က သူမတို့၏အကြောင်းကို ရိပ်မိနေသည်။ သွယ်သွယ်က အတင်းမေးသော်လည်း သူမကလည်း ပြန်ပြောပြရမှာ ရှက်လို့ အခုထက်ထိ သွယ်သွယ်ကို တိတိကျကျ မပြောဖြစ်သေး။ တော်ကြာနေ တစ်နေ့ထဲနှင့် စိုးဝင်းဘက်ပါသွားသော အစ်မဖြစ်သူကို ဆူနေမှ ဒုက္ခ။ မိန်းကလေး ဈေးကျလိုက်တာ မကြိုက်နဲ့ဆိုရင်အခက်သား မဟုတ်လား..။

“ကဲ.. ရောက်ပြီ… ဒီအခန်းပဲ…“

စိုးဝင်းသည် ငါးထပ်က 5A လို့ ရေးထားသော အခန်းလေးရှေ့တွင် ရပ်လိုက်သည်။ ဒါက ဇော်ရဲအခန်းဖြစ်သည်။ အမှန်ဆို သူ ဒီနေရာကို မလာချင်။ သူသဇင်နှင့်တုန်းက နှပ်နေကြ inn လေးကို မနွယ်ကို ခေါ်သွားချင်သော်လည်း ဟိုက လိုက်မည် မထင်၍ ဇော်ရဲဆီပဲ ထွက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ Birtish Council တွင် မနွယ် စာအုပ်တွေ ရှာနေတုန်းကလည်း ကြိုတင် စည်းဝါးကိုက်ထားရသေးသည်။

“ဟာ..လာ…. ငစိုး…။ ဪ.. မနွယ်နွယ်လည်း ..ပါလာတာကိုး…“

“အယ်..မောင်… သူ.. သူက…“

စိုးဝင်းသည် သူ့နောက်ကနေ မရဲတရဲလေးပါလာသော နွယ်နွယ်အေးကို လှည့်ကြည့်ကာ အသာပြုံးပြသည်။

“ဟုတ်တယ်.. မနွယ်… မောင်တို့အကြောင်းကို … ဒီကောင့်ကို ပြောပြထားတယ်..“

“အယ်.. ရှက်စရာကြီး…“

နွယ်နွယ်အေးသည် မျက်နှာလေးရဲကာ ခေါင်းကလေးငုံ့သွားသည်။ စိတ်ထဲကလည်း ..မောင်ကလည်း လူတိုင်းကို လျှောက်ပြောနေတယ်ဟု အပြစ်တင်မိသည်။

“မဟုတ်ပါဘူး… မနွယ်နွယ်..။ စိုးဝင်းက ကျွန်တော့်ကိုပဲ ပြောတာပါ…။ ကျွန်တော်နဲ့ သူနဲ့က ကောင်းတိုင်ပင် ဆိုးတိုင်ပင်တွေမို့မှာ…။ နောက်ပြီးတော့ မနွယ်နွယ်လို ဆံပင်ရှည်ရှည်နဲ့ မိန်းကလေးက နှစ်ယောက်မှမရှိနိုင်လို့ ကျွန်တော် သိနေတာပါ..“

“ဟေ့ကောင်…. မနွယ်နွယ်ကို သေချာ ရှင်းပြလိုက်ဦးလေ…“

မိန်းမတွေ၏စိတ်ကို စိုးဝင်းထက်ပိုသိသည့် ဇော်ရဲက ချက်ချင်းပင် ဝင်ဖြန်ဖြေပေးသည်။ စိုးဝင်းလည်း မနွယ်စိတ်ကောက်သွားရင်ဖြင့် သူ့အကြံက ပျက်တော့မည်မို့…

“ဟုတ်ပါတယ်… မနွယ်ရယ်….။ မောင် ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါဘူး..။ အခုလည်း ဒီဘက်ရောက်တုန်းမို့…. မနွယ်ကို မောင့်သူငယ်ချင်းနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးရအောင် ခေါ်လာတာပါ…။ တမျိုးမထင်ပါနဲ့….“

စိုးဝင်း၏ လေပြည်လေးနှင့် အပြောတွင်တော့ နွယ်နွယ်အေးသည် စိတ်ပြန်ကြည်သွားသည်။ ဇော်ရဲက သံပန်းတံခါးလေး ဖွင့်အပေးတွင်တော့ သူမကပင် ရှေ့က ဦးဆောင်ကာ ဝင်သွားသည်။ စိုးဝင်းသည် ပျော့ပြောင်းသည့် ဆံနွယ်လေးတွေ ဖုံးနေသည့် မနွယ်၏ တင်ပါးကြီးများကို ကြည့်ကာ နောက်ကပါသွားသည်။ ဇော်ရဲက လှမ်းမျက်စိမှိတ်ပြတာတောင် သူ မမြင်မိ။ ဧည့်ခန်းရှိ ဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်မိကြသည်။

“တီ…တီ….တီ…“

စိုးဝင်းတို့ ဆိုဖာတွင် ဖင်ထိုင်မိယုံသာရှိသေး ဇော်ရဲ၏ခါးတွင် ချိတ်ထားသည့် ဆယ်လူလာက အသံမြည်လာသည်။

“ဟယ်လို….မင်းမင်းပြော..“

“ဪ…ကိုသားကြီး ရောက်နေတာလား… လာခဲ့မယ်လို့ ပြောလိုက်..“

“အေး….အေး…“

ဇော်ရဲသည် ဆယ်လူလာကို အသာပိတ်သည်။ သူ့ကို စူးစမ်းသလိုကြည့်နေသည့် စိုးဝင်းတို့အတွဲကို ဖုန်းကလေးမြှောက်ပြသည်။

“ခန..ကွာ.. ငစိုး… အလုပ်ကိစ္စမို့….။ မင်းတို့ .. အေးအေးဆေးဆေး နေကြဦး…“

ဇော်ရဲသည် ပြောပြီးသည်နှင့် စိုးဝင်းတို့အမေးကို မစောင့်တော့။ အခန်းတံခါးပေါက်ဆီသို့ လျှောက်သွားသည်။ ခုနက ပိတ်ထားသော တံခါးချက်ကို ပြန်ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။

“ဟင်… မောင်…. သူ.. သူက…“

“ဪ..ခနလေးပါ.. မနွယ်…။ ဇော်ရဲဆိုင်က ဒီအောက်ထပ်တွင်…. သူ မကြာပါဘူး…“

နွယ်နွယ်အေးသည် သက်ပြင်းကလေးကို မသိမသာချသည်။ စိုးဝင်းသည် သူမနှင့် နှစ်ယောက်တည်းနေချင်လို့ ဉာဏ်များတာများလား။ ကဲပါလေ.. မတွေးတော့ပါဘူး… သူ့သဘောပါပဲ… ကောင်စုတ်လေး…. ရှင်ကြောင့် ခက်တယ်….။

“မနွယ်… “

စိုးဝင်းသည် ဇော်ရဲ အခန်းပြင်ရောက်သွားသည်နှင့် အလုပ်စသည်။ ဟိုကောင်နှင့် ဇာတ်လမ်းတိုက်ထား၍ ဇော်ရဲ အသာလစ်ထွက်သွားမှန်းသိသည်။ ဒီကောင်တော့ နောက်မှ ဘီယာတိုက်ရဦးမယ်..။

“ဘာလဲ..မောင်….“

နွယ်နွယ်အေးသည် သူ့အနားကို တိုးကပ်လာသည့် စိုးဝင်းကို ပြုံးပြုံးလေးကြည့်ကာ မေးသည်။

“လှတယ်.. မနွယ်ရယ်… ဆံပင်ရှည်လေးတွေနဲ့ ..မနွယ်က အရမ်းလှတာပဲ….”

“ဆံပင်တွေပဲလား.. မောင်ရယ်…. ”

စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ်အေး၏ အမေးကို ပြန်မဖြေ။ သူစိတ်ကူးယဉ်ခဲ့ရသော ဆံနွယ်လေးတွေကို လက်လှမ်းလိုက်သည်။ နွယ်နွယ်ကလည်း ခေါင်းကလေး စောင်းပေးလိုက်ရာ ဆံနွယ်လေးတွေက ရှေ့ကိုငိုက်ကြ၏။ ဖြောင့်စင်းသော ဆံနွယ်လေးတွေသည် သူ့လက်ပေါ်တွင် အစီအရီပါလာသည်။ သင်းပျံ့သောရနံ့သည် ဆံနွယ်လေးတွေဆီမှ သူနှာခေါင်းဝကို ရောက်လာသည်။ စိုးဝင်း မနေနိုင်တော့။ ဆံနွယ်လေးတွေကို ပင့်ကာ နမ်းလိုက်သည်။

နွယ်နွယ်အေးသည် ဒါကိုမြင်တော့ ရင်ထဲတွင် ကြည်နူးသွားသည်။ သူမ သိသည်။ ယောက်ျားလေးတော်တော်များသည် သူမကို ဆံပင်ရှည်လေးတွေနှင့်လှသည် ဆိုတာကို အမြဲပြောနေကြ ဖြစ်သည်။ အခုတော့ ချစ်ရသော မောင်ကပါ.. သူမ၏ ဆံနွယ်လေးတွေကို မြတ်နိုးနေပါလား…။

စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ်အေးကို မော့ကြည့်သည်။ သူလုပ်သမျှ ပြုံးကာကြည့်နေသည်ကို တွေ့သည်။ စိုးဝင်း၏လက်တွေသည် ဆံပင်လေးတွေကို အသာလွှတ်လိုက်ပြီး မြွေကြီးတစ်ကောင်လိုပင် နွယ်နွယ်အေးကို ပတ်ရစ်သည်။ သူမခင်မျာ ကိုယ်ကလေးကော့ကာ စိုးဝင်း၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ ပြိုကျသွားသည်။ ဒါတွင်ပဲလားဆိုတော့ မဟုတ်သေး။ စိုးဝင်း၏ နှုတ်ခမ်းကလည်း သူမ၏ မျက်နှာပေါ်သို့ ဦးတည်ရောက်လာသည်။ အစပထမတော့ နဖူးပြင်… ပြီးတော့ ပါးမို့မို့… နောက်ဆုံးတော့ ဖူးဖူးကြွနေသည့် နှုတ်ခမ်းလေး…။

“အို..အင့်….“

စိုးဝင်း၏လျှာသည် သူမ၏ နှုတ်ခမ်းပါးလေးကို တွန်းကာ ဝင်ရောက်လာသည်။ အထဲတွင်ရှိနေသော သူမ၏လျှာကို တို့ထိကာ ကစားပေးသည်။ နွယ်နွယ်အေး မနေနိုင်တော့။ သူမသည် စိုးဝင်းနှင့် အပြိုင်သူ၏ကျောပြင်ကျယ်ကြီးကို ပြန်၍ လှမ်းဖက်လိုက်သည်။ အိခနဲနေအောင် သူမ၏ စနေနှစ်ခိုင်နှင့် စိုးဝင်းရင်ပတ်ကြီး ထိမိသည်။

စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ်ကို မွတ်မွတ်သိပ်သိပ်ပင် နမ်းသည်။ ကျောပြင်ကို ဖက်ထားသော လက်ကလည်း သူမ၏ပျော့ပြောင်းသည့် ဆံနွယ်လေးတွေကို ပွတ်ချေကာ ဆော့နေသည်။ ဆံပင်ရှည်ရှည် ချစ်သူလိုချင်ခဲ့သော သူ့အိမ်မက်တွေသည် အခုတော့ အိမ်မက်မဟုတ်တော့ပြီ…။

“အင့်.. အင့်.. ပြွတ်….“

ခနအကြာတွင်တော့ စိုးဝင်းသည် စိတ်ကို မထိန်းနိုင်တော့ချေ။ သူက နမ်းရယုံနှင့် မတင်းတိမ်တော့။ မနွယ်လို လှပသည့် အလှဘုရင်မလေးကို အပိုင်သိမ်းရပေတော့မည်။ ဒါမှ ရှေလျှောက် စိတ်ချရမှာ။ အားရပါးရ နမ်းနေရာမှ ခွာလိုက်သည်။

“အခန်းထဲသွားကြရအောင်.. မနွယ်..“

“အယ်… မသွားချင်ဘူး… မောင်ရယ်…. သူများ အခန်းကြီးကို….“

စိုးဝင်းသည် နှုတ်ခမ်းခြင်း ကွာသွားသည်နှင့် ရီဝေဝေဖြင့် သူ့ကိုကြည့်နေသည့် နွယ်နွယ်အေးကို ပြောသည်။ မနွယ်က မသွားချင်ဘူးဆိုတော့ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။ အယ်.. ဆိုဖာကြီး ရှိနေတာပဲ။ ဟုတ်သည်။ စိုးဝင်းက သတိမမူမိလို့ ဖြစ်သည်။ ဇော်ရဲသည် ဧည့်ခန်းကို အလှဆင်ချင်လို့လား .. ဒါမှ မဟုတ် အကြံအစဉ်ရှိလို့လားတော့မသိ Leather ဆိုဖာအကြီးကြီးကို ဝယ်ကာထည့်ထားသည်လေ..။ အခုတော့ ဒါက စိုးဝင်းကောင်းစားဖို့ ဖြစ်တော့မည်။

“ဒါဆိုလည်း…မနွယ်.. ဒီမှာပဲနော်…“

စိုးဝင်းသည် အကြံရလိုက်သည်နှင့် ဆိုဖာပေါ်က အမြန်ထသည်။ အခန်းတံခါးဆီ လျှောက်သွားပြီး အတွင်းက ကလန့်ကို ထိုးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူ့လုပ်သမျှကို တွေတွေလေး ကြည့်နေသည် နွယ်နွယ်ဆီ အမြန်ပြန်လာသည်။

“ကဲ… စိတ်ချရပြီ.. မနွယ်… ဘာမှ စိတ်ပူစရာ မရှိတော့ဘူး… နော်…“

စိုးဝင်းသည် ဆိုဖာပေါ်ပြန်ထိုင်မိသည်နှင့် နွယ်နွယ်အေး၏ ခါးက အင်္ကျီစဆီသို့ လှမ်းသည်။ အောက်ကနေပင့်ကိုင်ကာ အပေါ်ကို မလိုက်သည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် အခုတော့ ဘာမှမပြောတော့။ သူမကလည်း အလိုတူအလိုပါ ဖြစ်နေလားတော့ မသိ။ လက်ကို အသာကြွပေးမိ၏။

“လှလိုက်တာ.. မနွယ်ရယ်…“

စိုးဝင်းပြောလည်း ပြောချင်စရာပင်။ နွယ်နွယ်အေး၏ ရွှေရင်အစုံသည် ပန်းရောင်ဘရာလေးနှင့် လိုက်ဖက်စွာ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးလေးနှင့် ဖြူဝင်းကာ လုံးကြွနေသည်။

“အင့်.. မကြည့်နဲ့… ရှက်တယ်…“

“မရှက်ပါနဲ့… မနွယ်ရယ်… မောင် ကိုင်ကြည့်ချင်လို့ပါ… ချိတ်ကို ဖြုတ်လိုက်မယ်နော်…“

စိုးဝင်း၏ စကားသည် အမှန်က ခွင့်တောင်းခြင်းမဟုတ်။ အသိပေးခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ နွယ်နွယ်အေးက ဘာမှပြန်မဖြေရသေးခင်ပင် သူ၏လက်က သူမနောက်ကျောကို သိုင်းကာ ရောက်သွားသည်။ လက်စလက်န ရှိနေသူမို့ ချိတ်ကို အလွယ်တကူပင် ဖြုတ်ပစ်လိုက်နိုင်သည်။ ပုခုံးစွန်းက ကြိုးကလေးကိုဖြေလိုက်သည်နှင့် ဘရာလေးသည် အောက်လျှောကျသည်။ စိုးဝင်းသည် ရုတ်တရက်တော့ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းမသိ။ မျက်စိရှေ့တွင် မြင်လိုက်ရသည့် ဖြူနုဖွေးဥနေသော နွယ်နွယ်အေး၏ စနေနှစ်ခိုင်တွင် နစ်မြောသွားသည်။ ဖွံ့သည်။ ထွားသည်။ လုံးဝန်း မို့မောက်လှသည်။ ပြစ်မျိုးမှဲ့မထင်ပင်။ စိုးဝင်း၏ ခေါင်းသည် အလိုလို နိမ့်ကျသည်။ အရင်ဆုံး သူနှင့် အနီဆုံးဖြစ်သည့် ဘယ်ဘက်နို့အုံကြီးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်သည်။

“အို.. အမေ့…“

နွယ်နွယ်အေးသည် အနမ်းခံလိုက်ရသည့် နေရာကနေ အေးခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ စိတ်တွေလည်း ဆူဝေသည်။ စိုးဝင်းသည် နမ်းပြီးသည်နှင့် ပါးစပ်ကို ကျယ်နိုင်သမျှဟကာ နွယ်နွယ်၏ ရင်သားတွေကို ငုံလိုက်၏။ ဘယ်ဘက်လက်ကိုလည်း အသာမြှောက်ကာ လွတ်နေသည့် ညာဘက်ရင်အုံကြီးကို ဆုပ်ကာနယ်သည်။

“အင့်…အင့်… မောင်ရယ်… အင့်…အင့်..“

နွယ်နွယ်၏ နို့သီးခေါင်းလေး နှစ်ဖက်သည် ဆူကာကြွလာသည်။ ဘယ်ဘက်ကတော့ စိုးဝင်းလျှာ၏အစွမ်းကြောင့်ဖြစ်ကာ ညာဘက်ကတော့ သူ၏ လက်အစွမ်းကြောင့် ဖြစ်သည်။ ဒါတွင်မကရင်သားတွေသည်လည်း တင်းမာမောက်ကြွလာ၏။ သူမ၏ကိုယ်သည် ဆိုဖာနောက်ကို တဖြည်းဖြည်းလျှောကျသွားသည်။ လက်တွေကမူ စိုးဝင်း၏ ဆံပင်တွေကို ထိုးဖွနေသည်။

နွယ်နွယ်အေး ဒီလိုမျိုး ကော့ကာ ကျသွားသည်က စိုးဝင်းအတွက် အကြိုက်ဖြစ်သွားသည်။ စိုးဝင်းသည်သူမ၏ နို့ကို စို့ပေးနေသည်ကိုတော့ မလွှတ်။ ဒါပေမယ့် သူ၏လက်သည် မနွယ်၏ ရင်သားတွေကို ဆုပ်နယ်နေရာမှ အောက်ကိုရောက်သွားသည်။ ဆိုဖာနောက်ကိုမှီကာ ကျသွား၍ ခြေကလေးခပ်စင်းစင်းလေး ဖြစ်သွားသော နွယ်နွယ်အေး၏ ပေါင်ကြားသို့ သူ့လက်က တိုးဝင်သည်။

“အို..အင့်…“

စိုးဝင်း၏ လက်က သူမ၏ စောက်ပတ်ကို လာအုပ်အကိုင်တွင်တော့ နွယ်နွယ်တစ်ယောက် ရုတ်တရက်လန့်သွားသည်။ ခပ်စေ့စေ့လေး ဖြစ်နေသော ပေါင်တန်လေးနှစ်ဖက်ကို အမှတ်တမဲ့ တွန့်ကာခွာလိုက်မိသည်။ နေရာကျပြီဟေ့…။ စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ်အေးက ဒီလိုအဖြစ်တွင်တော့ အကြိုက်တွေ့သွားသည်။ သူမ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို မိမိရရပင် တိုး၍ ကိုင်ကာ ဖျစ်ညှစ်ပေးသည်။ ထမိန်စနှင့် ပင်တီလေး ခံနေသေးသော်လည်း အချက်ကြပွတ်ပေးသည်မို့ နွယ်နွယ်တစ်ယောက် မနေနိုင်ချေ။ စောက်ရည်တွေ စိုလာသည်။ ခါးလေးကိုလည်း မသိမသာ ကော့ပေးမိသည်။

“အင့်.. အ.. ဟင့်….. အင့်…. အင့်…“

စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ်ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ပင် ကိုင်သည်။ အိတင်းနေသော နို့အုံကြီးတွေကိုဘယ်ညာပြောင်းကာ စို့ပေးနေသလို စောက်ပတ်ကိုလည်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် ပွတ်ပေးနေသည်။ နွယ်နွယ်အေးက သူလုပ်သမျှကို မျက်စိလေးမှိတ်ကာ ငြိမ်ခံနေမှုကလည်း သူရမက်စိတ်ကို မီးစာထိုးပေးနေသလိုပင်။

“အို…မောင်…. မချွတ်နဲ့…. ခက်တော့တာပဲ…“

ခနနေတွင်တော့ ထမိန်ပေါ်ကနေ ပွတ်ပေးရတာ အားမရနိုင်တော့သည့် စိုးဝင်းသည် ထမိန်ကို ခါးကနေ ဆွဲဖြုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ပြေသွားသည့် ထမိန်ကို အောက်သို့ တွန်းချသည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် ခက်တော့တာပဲဟု ပြောသော်လည်း တကယ်တမ်းကြတော့ သူမကပါ တင်ပါးကို ကြွပေး၏။ အခုဆိုရင်တော့ သူမတကိုယ်လုံးတွင် အဝတ်ဆိုရင် စောက်ပတ်ကို ဖုံးထားသည့် ပင်တီသာ ကျန်တော့သည်။ ဒါလေးကလည်း ပန်းရောင်လေးမို့ ဖြူဝင်းသော ပေါင်တံသွယ်သွယ်လေးများနှင့် လိုက်ဖက်ကာ ပနံရလှသည်။

“အို.. မကြည့်နဲ့….“

“လက်ကို ဖယ်လိုက်ပါ.. မနွယ်ကလည်း… မနွယ်ဟာလေးက လှလို့ပါ…“

စိုးဝင်းသည် စောက်ပတ်ပေါ်ကို ကာလိုက်သည့် နွယ်နွယ်၏ လက်တွေကို အသာစုကိုင်ကာ ဖယ်လိုက်သည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် ရုတ်တရက် ရှက်ကြောက်စိတ်ကြောင့်သာ ဟန်လုပ်မိခြင်း ဖြစ်သည်။ စိုးဝင်းက ဆွဲကာဖယ်လိုက်တွင်တော့ အလိုလို ကွာသွားသည်။ စိုးဝင်း၏ လက်တွေသည် ပေါင်တွင်းသားလေးများကို အသာအယာ လျှောက်တိုက်ကာ ပွတ်သပ်ရင်း ပေါင်ခွဆုံက ပင်တီလေးဆီ ရောက်သွားသည်။ အစောပိုင်းတုန်းက စိတ်ကြိုက်ပွတ်ဆွဲထားသဖြင့် ပင်တီလေးသည် နေရာတကျ ရှိမနေချေ။ အောက်ဖက်ခွကြားတွင်လည်း အကွက်ကလေးဖြစ်ကာ စိုနေသည်။

“ဒါပါ ချွတ်လိုက်မယ်နော်…“.

“အင်း..“

နွယ်နွယ်အေး၏ ခေါင်းကလေးဆတ်ပြလိုက်တွင်တော့ ပင်တီလေးသည် ပေါင်တံတလျှောက် အောက်ကိုလျှောကျသွားလေပြီ။ စိုးဝင်းသည် အသာကြွပေးလိုက်သော နွယ်နွယ်အေး၏ ခြေဖျားကနေ ပင်တီလေးကို ဆွဲချွတ်သည်။ အကာအကွယ်မဲ့သွားသော မနွယ်၏ စောက်ပတ်ကြီးကို သေချာကြည့်သည်။ နွယ်နွယ်အေး၏ စောက်ပတ်သည် တော်တော်ကြီးသည်။ သူမသည် စိတ်ကြွနေလို့လား မသိ။ စောက်ပတ်ကြီးက ခုန်းခုန်းမောက်မောက်ကြီး ဖြစ်နေသည်။ သူမသည် အမွေးတော့ နည်းနည်းများသည်။ အမွေးအချို့သည် စောက်ပတ်လေး အပေါ်ဘက်တွင် တြိဂံပုံစံကွက်လေး ဖြစ်နေသည်။ စိုးဝင်းသည် အသာလက်ဖြင့် ကိုင်ကြည့်သည်။ သူထင်သလိုပင် အမွေးတွေက ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းတော့ မဟုတ်။ အသာလက်ကလေးနှင့် ဖွရင်း အောက်သို့ဆင်းလာသည်။

“အို…အင့်…. .ယားတယ်ကွယ်…. တမျိုးကြီးပဲ….“

နွယ်နွယ်အေး၏ စိတ်တွေသည် တစတစ ယိမ်းယိုင်လာသည်။ တကိုယ်လုံး ကိုယ်လုံးတီး ကျွတ်နေသည့်ဘဝရောက်မှတော့ စိုးဝင်း ရှေ့ဆက်လာမည်ကိုသာ မျှော်လင့်နေတော့သည်။ ဟိုတစ်နေ့ကတည်းက သူမ၏ရင်တွင်အစပျိုးခဲ့သော ကာမမီးကို ငြိမ်းသက်ချင်လှပြီ။ ညစဉ်ရက်ဆက် ပွတ်သပ်နေရသော အဖြစ်မျိုးကို မလိုချင်တော့။

စိုးဝင်း၏လက်သည် အမွေးလေးများကို ဖွ၍ ပွတ်ပေးနေရာမှ အလယ်ကောင်က မြောင်းလေးဆီကိုရောက်လာသည်။ မြောင်းလေးသည် ပူနွေးနေယုံသာမက တင်းမား၍ ကြပ်နေသည်။ လက်ညှိုးပင် မနည်းထိုးကာ ဟရသည်။ အသာဟသွားသော စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းထိပ်ရှိ စောက်စေ့ချွန်ချွန်လေးကို လက်ညှိုးလက်မဖြင့် ညှပ်ပြီး ဖိပွတ်ဆွဲလိုက်သည်။

“အီး.. အင့်….မောင်ရယ်…“

နွယ်နွယ်တစ်ယောက်တော့ ပေါင်လေးကို ပိုမိုကားပေးကာ ကော့ပျံလူးလွန့်လာသည်။ စိုးဝင်းလက်အတွေ့သည် သူမ၏ လက်အတွေ့ထက်တော့ ပိုမိုကောင်းမွန်သည်က အမှန်ပင်။ စိုးဝင်း၏ နောက်ထပ်လက်တစ်ဖက်သည် စစ်ကူထပ်ရောက်လာသည်။ လက်ညှိုးလေးကို ကွေးကာစောက်ပတ်ဝလေးကို ဆတ်ခနဲ ထိုးလိုက်သည်။

“အင့်….အား…. မောင်….“

နွယ်နွယ်အေး၏ အသွေးအသားတွေသည် ရုတ်တရက် ဖျောင်းဆန်ကာ လှုပ်ရှားသည်။ စောက်ပတ်ဝလေးကနေ ကျူးကျော်ဝင်ရောက်လာသည့် ရန်သူကို ဝိုင်းကာ တိုက်ခတ်ကြသည်။ ဖင်ကြီးပင်ဆိုဖာပေါ်က ကြွတက်သည်။ အမှန်ဆို စိုးဝင်းသည် အတော်စိတ်ထန်နေပြီ ဖြစ်သည်။ မနွယ်ကို တက်ချချင်နေသော်လည်း သူမငြင်းဆန်မှာစိုးလို့သာ နှိုးဆွနေခြင်း ဖြစ်သည်။ သူ့သဘောနှင့်သာ ဆိုရင် လက်ချောင်းအစား လီးချောင်းကြီးကို ထိုးထည့်ချင်နေသည်သာ။ အခုတော့ မနွယ် မနေနိုင် မထိုင်နိုင် ဖြစ်လာတော့မည့် အချိန်ကို စောင့်မျှော်ကာ တစွပ်စွပ် ထိုးနှိုက်၍ ကလိနေသည်။

“အင့်… အီး….အင့်….မောင်ရယ်…. မနွယ် မနေနိုင်တော့ဘူး…. အီး…“

နွယ်နွယ်အေး၏ ပါးစပ်က မပွင့်တပွင့်ထွက်လာသော စကားသံတွင်တော့ စိုးဝင်းသည် လုပ်လက်စအလုပ်ကို ချက်ချင်းရပ်သည်။ စောက်ပတ်ထဲက ပြန်ထွက်လာသော သူ့လက်ညှိုးအခြေအနေကလည်း သူမသည် စိတ်ကြွနေပြီ ဆိုတာကို သက်သေပြသည်။ လက်ညှိုးတစ်လျှောက် ဆီလိမ်းထားသလို စောက်ရည်ကြည်များနှင့် တောက်ပြောင်နေသည်လေ။

စိုးဝင်းသည် ချက်ချင်းပင် ဆိုဖာပေါ်က ထကာ ပုဆိုးကို ချွတ်သည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီပါ တခါတည်းပါသွားသည်။ စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းတွင်ပင် သူလည်း ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်သွားသည်။ ညီတော်မောင်ကတော့ ဒုံးပျံကြီးအလား မတ်မတ်ကြီး ဖြစ်နေသည်။

“အယ်… အကြီးကြီးပဲနော်… ဆန့်ပါ့မလား … မောင်…“

“ရပါတယ်… မနွယ်.. စိတ်မပူပါနဲ့… မောင် ဖြည်းဖြည်းလုပ်ပ့ါမယ်…“

နွယ်နွယ်သည် နောက်ထပ် ဘာမှမပြောတော့။ သူမ၏ လက်ညှိုးထက် အဆမတန်ကြီးသော အတန်ကြီး ဝင်လာမည့် အချိန်ကိုသာ ရင်တဒိတ်ဒိတ်နှင့် စောင့်နေမိသည်။ စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို အသာပြန်ဖက်ပြီး ဆိုဖာပေါ်တွင် နေရာချသည်။ မွေ့ယာလောက်တော့ နေရာက မကျယ်သော်လည်း ဆိုဖာက အကောင်းစားမို့ ကောင်းကောင်းဆောင့်လို့ရမည် ဆိုတာတော့ သိသည်။ နွယ်နွယ်အေး၏ခေါင်းက ဆိုဖာလက်တန်းပေါ် ရောက်သွားသည်နှင့် သူလည်း အသာဖက်ကာ အပေါ်ကထပ်လိုက်သည်။

နွယ်နွယ်သည် စိုးဝင်း၏ ကျောပြင်အား သိုင်းဖက်ထားရင်း မျက်စိစုံမှိတ်ထားသည်။ သကောင့်သားကဒါတောင်မှ ချက်ချင်းတက်မချ။ ခေါင်းကို အောက်အသာလျှောကာ ဘယ်ဘက်နို့အုံကြီးကို ဟပ်ပြီး နို့သီးဖျားလေးကို စုပ်ယူနေသည်။ လျှာဖျားနှင့်ပင် ထိုးကာ ကလိနေသေးသည်။

“မောင်..ရယ်.. လုပ်တော့ကွယ်…..“

စိုးဝင်းသည် ထပ်ပြီးတော့ နွယ်နွယ်အေးက မပွင့်တပွင့် အပြောတွင်မှ နို့စို့နေတာကို ရပ်သည်။ ကိုယ်ကို ရှေ့ကို အနည်းငယ်ကိုင်းလိုက်ပြီး သူ၏ လီးတန်ကြီးနှင့် စောက်ပတ်ဝကို ထောက်သည်။ နွယ်နွယ်အေးကလည်း စိတ်ထနေသည်မို့ အလိုက်သင့်ပင် ပေါင်ကိုကားကာ ဖြဲပေးထားသည်။ သေချာနေရာကျသည်နှင့် စိုးဝင်းသည် သူ၏ ဖင်ကြီးကို နိမ့်ချသည်။

“ဗြစ်…. ဗွတ်…“

“အင့်… အီး…..“

လီးဒစ်ကြီးက မြုပ်ဝင်သွားပြီ ဖြစ်သည်။ နွယ်နွယ်သည် စစချင်းတော့ စောက်ပတ်ဝတွင် တင်းခနဲ ဖြစ်ကာ အနည်းငယ်အောင့်သွားသည်။ သို့သော် နွေးထွေးသည့် ဒစ်ကြီးက ပေးသည့် ကာမအရသာကို ချိုမြိန်စွာ စတင်ရရှိသည်။ ပေါင်နှစ်လုံးကို ကားနိုင်သမျှ ထပ်ကားပေးလိုက်ပြီး စိုးဝင်းခါးပေါ်သို့ လိမ်ကာ ချိတ်လိုက်သည်။

နွယ်နွယ်အေး၏ စောက်ပတ်သည် စောက်ရည်ကြည်များ အတော်ပင် ထွက်နေသည်။ စောက်ခေါင်းကမူ တစ်ခါမှလီးမဝင်ဖူး၍ ကျဉ်းကြပ်နေသော်လည်း ထွက်ပြူနေသော အရည်များကြောင့် စိုးဝင်းဆောင့်လိုက်တိုင်းတော့ တစ်ထစ်ချင်း ဝင်သွားသည်။ အခုဆိုရင် သူ၏ လီးတန်ကြီးသည် တဝက်ကျော်ကျော်ပင် ရောက်နေ၏။ သူမ၏ နှုတ်ကလည်း တအင့်အင့်နှင့် ညည်းကာနေသည်။

စိုးဝင်းသည် အနည်းငယ်တော့ အံသြသည်။ သူသည် မနွယ်ကို ဒီလောက် သူ့ကို အလိုလိုက်မည် မထင်။ မသကာ ပွတ်ဖက်နမ်းရှုတ်တာလောက်သာ လုပ်လို့ရမည်ပဲ ထင်ထားသည်။ အခုတော့ သူ၏ အထင်သည် တက်တက်စင်အောင် လွဲနေ၏။ နောက်ပြီးတော့ သဇင်နှင့်တုန်းက သူကြုံရသလို အဆီးအတားကမရှိ ဖြစ်နေသည်။ စိတ်ထဲတွင်တော့ ခနလောက် ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သည်။ သို့သော် ကျဉ်းကြပ်အိထွေးသော စောက်ပတ်အတွင်းသားများက ပေးသည့် အရသာကြောင့် သူဒါကို ထပ်မတွေးတော့။ ကျန်နေသည့် လီးတန်အရင်းပိုင်းကိုသာ အရှိန်ဖြင့် ဆောင့်ချလိုက်သည်။

“အီး….အား….နာတယ်… မောင်…“

စိုးဝင်း၏လီးသည် တရှိန်ထိုးပင် အဆုံးထိတိုးဝင်သည်။ နွယ်နွယ်အေးခင်မျာတော့ စောက်ပတ်ထဲတွင် ပူဆင်းကာသွားသည်။ တစ်ချက်တည်းနှင့် အဆုံးဝင်သွားသည်ကိုတော့ ကျိတ်ကာ မခံနိုင်။ နှုတ်ကနေဖွင့်ကာ ညည်းသည်။ စိုးဝင်း၏ ကျောပြင်ကို ဖက်တွယ်ထားသည့် သူမလက်သည် ယောင်ပြီးကုတ်ဆွဲမိသည်။

“အား….အီး…“

စိုးဝင်းသည် သူ၏ ကျောပြင်က စပ်ဖျင်းဖျင်း ဖြစ်သွားသည်ကို ခံစားရသည်။ ဘယ်လိုဖြစ်သည် မသိ။နွယ်နွယ်၏ လက်သည်းနှင့် အခြစ်တွင် သူ့စိတ်တွေ ထောင်းခနဲ ဖြစ်သည်။ အစောပိုင်းတုန်းက လီးနှင့်စောက်ပတ် အသာအနေကျအောင် ထားမည်ဆိုသည့် စိတ်ကူးက ပယ်ပျက်သည်။ လီးတန်ကြီးကိုပြန်ထုတ်ကာ စဆောင့်သည်။

“ဗျစ်… ဗျစ်…. အား….. ကျွတ်…. ကျွတ်…. အင့်…“

နွယ်နွယ်အေး၏ ကိုယ်ကလေးသည် တလူးလူး ဖြစ်နေသည်။ စိုးဝင်းဆောင့်ချက်အတိုင်း တွန့်လိမ်ကာလှုပ်သည်။ စိုးဝင်းကတော့ ဘာကိုမှ ဂရုစိုက်မနေတော့။ မနွယ်၏ ဆံနွယ်တွေကြား မျက်နှာအပ်ကာဖင်ကြီးကို မြှောက်လိုက် ပြန်သွင်းလိုက် လုပ်နေသည်။ ရင်ဘတ်ချင်းက ဖိကပ်နေသဖြင့် နွယ်နွယ်အေး၏ နို့ကြီးများကလည်း သူ့ကို ပွတ်တိုက်ကာနေသည်။ ဒါကလည်း အရသာ တစ်မျိုး….။

“ကောင်းလားဟင်… မနွယ်… အီး…“

“သိဘူးကွာ….. မမေးနဲ့….. အင့်… အိ…အိ…“

နွယ်နွယ်အေးသည် စိုးဝင်း၏ အမေးကို မဖြေ။ ဒါပေမယ့် လက်ဖြင့်တော့ အကြောင်းပြန်သည်။ သူမ၏လက်သည် စိုးဝင်း၏ ကျောပြင်ကို ကုတ်တွယ်ထားရမှ ခွာကာ ဖင်ကြီးကို လှမ်းကိုင်သည်။ဖင်သားကျစ်ကျစ်ကို ဖိဆွဲကာ ချသည်။

“အီး…မနွယ်….“

စိုးဝင်းသည် ဘယ်လိုမှ မချုပ်ထိန်းနိုင်တော့ချေ။ အားရပါးရ ကော့ကာခံနေသည့် နွယ်နွယ်အေး၏ တုန့်ပြန်မှုတွင်တော့ သူသည် စိတ်ကိုမတားဆီးတော့ပါ။ အခန်းတစ်ခုလုံး လီးတန်ကြီးက စောက်ပတ်ထဲကို အဆက်မပြတ် တိုးဝင်နေသည့် အသံများဖြင့် လွှမ်းသွားသည်။

“အီး….အင့်… ထွက်… ထွက်ကုန်ပြီ… မောင်ရယ်…“

နွယ်နွယ်အေး၏ ကိုယ်သည် ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ တုန်ခါသည်။ စောက်ရည်တွေ တလဟော ထွက်ကာ ကာမပန်းတိုင်သို့ ရောက်ရှိသွားသည်။ အခုလို စိုးဝင်း၏ အလိုးအဆောင့်တွင် ပြီးသွားတာက သူမဘာသာ လက်ဖြင့်ပွတ်သပ်ကာ ပြီးသွားမှုနှင့် ဘာမှမဆိုင်။ တကိုယ်လုံးရှိ အကြောအချင်များ တောင့်တင်းကာ ဖြိုးခနဲ ဖျန်းခနဲပင် ဖြစ်သည်။ တော်တော်လေးကြာတော့ သူမသည် အကြောတွေ ပျော့ကာ ငြိမ်ကျသွားသည်။

စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ်အေး ပြီးသွားသော်လည်း သူက မပြီးသေး၍ အရှိန်ကို မချဘဲ ကြုံးဆောင့်သည်။ အဲဒီတော့ နွယ်နွယ်အေးသည် စောက်ပတ်ထဲတွင် အီစိမ့်နေသည့် ကာမအရသာက မလျော့တမ်း ဆက်ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် စိုးဝင်းလည်း ကြာကြာတော့ မဆောင့်နိုင်။ နောက်ထပ် ဆယ်ချက်လောက် ဆောင့်အပြီးတွင်တော့ လီးကို သားအိမ်ဝအထိကို စိုက်ချလိုက်သည်။

“ဗြစ်.. ဒုတ်…. အီး……“

စိုးဝင်း၏ ပြွန်ချောင်းသည် တင်းခနဲ ဖြစ်ကာ လရည်တွေ ပန်းထွက်သည်။ အချောင်းကြီးက စောက်ခေါင်းတလျှောက် တင်းကြပ်စွာ ဝင်နေသဖြင့် ထွက်လာသော သုတ်ရည်တွေသည် ဒစ်ထိပ်နားကအသားတွေကို ပူခနဲ ပန်းသည်။ နွယ်နွယ်အေးခင်မျာ ဒီလိုမျိုး အတွေ့တွင်တော့ အသွေးအသားတွေ အပြတ်လှုပ်ရှားကာ မမှီတမှီ တစ်ချီ ထပ်ပြီးသွားသည်….။

စိုးဝင်းနှင့် နွယ်နွယ်အေးသည် နောက်ထပ်တော့ ထပ်မဆွဲဖြစ်။ နွယ်နွယ်အေးက အထဲက အနည်းငယ်အောင့်နေသည်ဟု ပြောသောကြောင့်ပင်။ ဒါ့အပြင် အချိန်ကလည်း တစ်နာရီနီးပါးလောက် ကြာသွားသည့်မို့ ဇော်ရဲ ပြန်လာရင် ကိစ္စကြီး တန်းလန်းဖြစ်နေမှာ စိုးတာကြောင့်လည်း ပါသည်။ အဲ… နှစ်ဦးသား ကိုယ်လက်ဆေးကြောရန် အထတွင်တော့ နွယ်နွယ်အေး စောက်ပတ်ဝက အရည်တွေစီးကြသည်။ သူမခင်မျာ ကဗျာကယာ လက်ကလေးနှင့် အုပ်ကာ ထားလိုက်ရသည်။

စိုးဝင်းက စိုက်ကြည့်နေသည်မို့ ဒါကိုတွေ့သည်။ ထွက်လာသော အရည်များတွင် သဇင်နှင့် ပထမဆုံးအကြိမ်ကလို သွေးစလေးများ မပါ၍ စိုးဝင်းတစ်ယောက် အနည်းငယ်တော့ အံ့သြသွားသည်။ နှုတ်ကတော့ ဘာမှမပြော..။ မိန်းကလေးဆိုတာလည်း တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် တူကြသည်မှ မဟုတ်တာ….။

အစရှိနောက်နောင် ဆိုသည့် စကားသည် စိုးဝင်းနှင့် နွယ်နွယ်အေးအတွက် သီးသန့်ရေးထားသည့် စကားလားပင် မသိချေ။ ဇော်ရဲအခန်းတွင် အဆုံးစွန် ရောက်ခဲ့ကြပြီးနောက် သူတို့နှစ်ယောက်သည် နောက်ပိုင်းချိန်းတွေ့ကြသည့်အခါတွေက မနည်းတော့။ အဲ… ဇော်ရဲ အခန်းတော့ ပြန်မသွားတော့ချေ။ သဇင်နှင့်တုန်းက စိုးဝင်းနှပ်နေကြ inn လေးတွင်သာ သွားသွားအိပ်ဖြစ်ကြသည်။

စိုးဝင်းသည် မနွယ်ကို အနည်းငယ်တော့ အံသြသည်။ သူသည် အစပိုင်းတုန်းကတော့ နွယ်နွယ်အေးကို ဒီမျှလောက် ပွင့်လင်းလိမ့်မည် မထင်။ အမြဲတမ်း ရိုးရိုးယဉ်ယဉ်လေးသာ တွေ့နေကြမို့ ခဲခဲယဉ်းယဥ်း ပြောယူရမည်ဟု ထင်ထားခဲ့သည်။ သို့သော် ချစ်သူဖြစ်လာပြီး တော်တော်ကြာတော့မှ သူ့အထင်သည် တက်တက်စင်အောင်လွဲမှန်း သိရသည်။ နွယ်နွယ်သည် စိုးဝင်းအလိုကို ဘယ်တော့မှ မငြင်း။ သူတို့နှစ်ယောက်သည် ချစ်သူတို့သဘာဝ လျှောက်သွားလျှောက်လာတော့ ရှိသော်လည်း အခြေအနေပေးရင်တော့ inn တွင်ပင် အဆုံးသတ်ကာ ပြန်လာစမြဲပင်။ တစ်ခုတော့ ရှိသည်။ ဒါက နှစ်ဦးစလုံး၏ အားလပ်ချိန်ပေါ်တွင် မူတည်သည်။

နွယ်နွယ်အေးသည် ဘွဲ့လွန်အတွက် ပြင်ဆင်နေသလို သူမ၏ ကွန်ပျူတာ သင်တန်းများကလည်း ရှိနေသည်။ ဒီတော့ သူမသည် သိပ်မအားချေ။ စနေ၊ တနင်္ဂနွေဆိုလျှင် သင်တန်းချိန်များဖြင့် ပြည့်ကာနေသူ ဖြစ်သည်။ သူမအားသည်က ကြားရက်များတွင်သာ ဖြစ်သည်။

စိုးဝင်းကြတော့လည်း လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ကိစ္စတွေနှင့် လုံးပန်းနေရတာ များသည်။ တော်သေးသည်က လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဖွင့်တာ ကြာလာသဖြင့် သူတို့သည် အသားကျလာပြီ ဖြစ်သည်။ ဒီပြင့်ဆို သူလည်းပဲ လှုပ်ချိန်တောင် ရှိမှာမဟုတ်။ ဒီတော့ သူတို့နှစ်ယောက် အေအေးဆေးဆေး တွေ့ဖြစ်သည်ဆိုတာ တစ်ပတ်ကို နှစ်ကြိမ်.. လွန်ရောကျွံရော သုံးကြိမ်ပင်…။

ဒီနေရာတွင်တော့ စာဖတ်သူတွေ စိတ်ဝင်စားတယ် စိတ်မဝင်စားဘူးတော့ ကျွန်တော်မသိ။ ကျွန်တော်တို့ငယ်ငယ်တုန်းက လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ထိုင်ကြသည့် အကြောင်းကို နည်းနည်းပြောချင်ပါသည်။ တခြားနေရာမှာသွားပြောလည်း ဖတ်တဲ့သူရှိချင်မှ ရှိမှာမှတ်လို့ ဒီနေရာတွင်ပဲ ပြောပါရစေ။

ယောက်ျားလေးများ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ကြခြင်းသည် တခြားသူများက ဘယ်လိုထင်ကြသည်မသိသော်လည်း.. ကျွန်တော်ကတော့ အကြောင်းနှစ်မျိုးရှိလို့လို့ ခံယူထားပါသည်။ ပထမအချက်က စကားပြောရန် ဖြစ်ပြီး… ဒုတိယအချက်က ငေးမောရန် ဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်တော်ပြောသည်ကို တော်တော်များများတော့ သဘောတူမည် ထင်ပါသည်။

ဒီနေရာတွင် စကားပြောတာများ ဘယ်နေရာမဆို ပြောလို့ရတာပဲ ဆိုပြီး တချို့က ငြင်းနိုင်ပါသည်။ ဒါဆိုရင်တော့ အဆိုပါလူသည် လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ထိုင်သည့် အရသာကို မသိဟုပင် ကျွန်တော်က ဆိုချင်ပါသည်။ စကားဘယ်နေရာပြောပြော ရတယ်ဆိုရင်ဖြင့် လေထန်ကုန်းဆိုင်များ ပေါ်လာစရာရှိမည် မထင်ပါ။ ကျွန်တော်တို့ ငယ်ငယ်တုန်းကလည်း အိမ်မှာ သူငယ်ချင်းတွေ ထိုင်စကားပြောရတာထက် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ရတာကို ပိုပြီး ယစ်မူးခဲ့ဖူးပါသည်။

နောက်တစ်ချက်တော့ ငေးမောရန်ပင် ဖြစ်သည်။ ဒါကတော့ ဆိုင်တိုင်းအတွက်မမှန်။ အကွက်အကွင်းကြသည့် နေရာများတွင်ရှိသည့် ဆိုင်များသာမှန်သည်။ ဒီအချက်သည် အရေးမကြီးဟုပြောရင် ရသော်လည်း တကယ် လက်ဖက်ရည်ဆိုင် အပြိုင်ဖွင့်ကြမည့်ဆိုရင်တော့ သူက အဓိကပင်။ ကားဂိတ်၊ ကျောင်း၊ ဈေး အစရှိသည့် နေရာများနှင့် နီးသည့် ဆိုင်များသည် သူမတူအောင် ရောင်းရတတ်သည်။

အခုလည်းကြည့် စိုးဝင်းတို့ဆိုင်သည် နေရာက တကယ့်နေရာကောင်း ဖြစ်သည်။ လမ်းမတန်းပင် ဖြစ်ယုံမက KMD က အဖွင့်တွင် ပို၍တောင် စည်ကားလာသည်။ နေ့နေညည လူပြတ်သည် မရှိ။ နောက်ပြီးတော့ စိုးဝင်းအဖေ ဦးအောင်မိုးကလည်း ဒီနေရာတွင်တော့ တော်သည်ဟု ပြောရမည်။ မြန်မာနိုင်ငံက ဆိုင်တော်တော်များများလို အစပိုင်းတွင်သာ ကောင်းအောင်လုပ်ပြီး နောက်ပိုင်းတွင် မခိုတတ်။ လက်ဖက်ရည်က ကျဲသွားတာမျိုး… အီကြာကွေးက သေးသွားတာမျိုး အဖြစ်မခံ။ ဒီတော့ ရွှေမြန်မာဆိုသော သူတို့ဆိုင်သည် ရပ်ကွက်ထဲတွင် နာမည်တစ်လုံးနှင့် ရပ်တည်လာတော့သည်။

ကဲ.. စိုးဝင်းနှင့် နွယ်နွယ်အေး အကြောင်းကို ပြန်ဆက်ရရင်ဖြင့်…. အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် သူတို့သည် နေ့စဉ်ရက်ဆက် မတွေ့ဖြစ်သော်လည်း တွေ့မိချိန်တွင်တော့ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် မခွဲနိုင်မခွာနိုင် ဖြစ်ကြသည်သာ။ စည်သူလွင်၏

“အိမ်ပြန်ချိန်တွေ အကြောက်ဆုံးပဲ“

ဆိုသည့် သီချင်းသည် သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး အတွက် မှန်သည်။ ပိုဆိုးသည်က စိုးဝင်းဖြစ်သည်။ သူသည် သဇင်နှင့်တုန်းက ချစ်သည်ဆိုတာ ဘာမှန်းမသိခဲ့သော်လည်း မနွယ်ကိုတော့ သူ နှစ်နှစ်ကာကာချစ်သည် ဆိုတာကို သဘောပေါက်လာသည်။ အစောပိုင်းတုန်းက ညီမလိုလို အစ်မလိုလို ဖြစ်ခဲ့သော သူ့နှလုံးသားသည် အခုတော့ နွယ်နွယ်အေးဆိုသည် အလှဘုရင်မလေးက အပိုင်သိမ်းသွားခဲ့ချေသည်။ R ဇာနည်၏ သီချင်းကိုလည်း တောင်းဆိုသူ မရှိသည့်တိုင်အောင် သူက ဖွင့်တတ်နေပြီ ဖြစ်သည်။ နွယ်နွယ်အေးကို လာပိုးတဲ့သူတွေ ရှိရင်လည်း သူက သဝန်တိုတတ်လာပြီ ဖြစ်သည်။ ဒါကတော့ ချစ်မိသူတွေ၏ သဘာဝ ဖြစ်မည် ထင်သည်။ သူ ဒါကို တစ်ခါက မနွယ်ကို ပြောဖူးသည်။

“မနွယ်ရယ်.. မောင်တို့အကြောင်းကို ဘာဖြစ်လို့ လျို့ဝှက်ထားရတာလဲ….“

“မောင်ကလည်း.. မနွယ်မှာ အကြောင်းရှိလို့ပါ….။ နောက်ပြီးတော့ မနွယ် မျက်နှာလည်း ပူတယ်….“

စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ်အေးကို နားမလည်နိုင်စွာပင် ကြည့်သည်။ သူ့ကို အဆုံးစွန်အထိ လိုက်လျောဖို့ရန် ဝန်မလေးသည့် မနွယ်သည် သူတို့နှစ်ယောက် အကြောင်းကိုတော့ လူသိမခံလို။ စိုးဝင်းကိုလည်း ဇော်ရဲကလွဲ၍ ဘယ်သူ့ကိုမှ ဖွင့်မပြောရန် ကတိတောင်းထားသည်။ စိုးဝင်းကလည်း မနွယ်ကို နှစ်နှစ်ကာကာ ချစ်နေ၍ သူမပြောသမျှကို ဘာမှမပြော။ စိတ်ထဲမှာတော့ ဘဝင်မကျ…။

ဟုတ်တော့ ဟုတ်သည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် သူမတို့နှစ်ယောက်ကို လျို့ဝှက်ထားသည်။ ရပ်ကွက်ထဲက မသိတာ မပြောနှင့်။ အချစ်ဆုံးညီမလေး သွယ်သွယ်ကိုတောင် ပေးမသိ။ အခုတလော သွယ်သွယ်ကလည်း အဝေးသင် စာမေးပွဲရှိ၍ အလုပ်များနေတာလည်း ပါမည်ထင်သည်။ သူမတို့ညီအစ်မ သိပ်စကား မပြောဖြစ်ကြ။ ညအိပ်ရာဝင်လည်း နွယ်နွယ်ကသာ အရင် အိပ်ပျော်သွား၍ သွယ်သွယ်ကတော့ ညည့်နက်မှ ဝင်လာတတ်သည်။ တခါတခါလည်း မအိပ်သေးဘဲ သူမစာအုပ်နှင့် အလုပ်ရှုပ်နေတတ်သည်။ တော်သေးသည်က.. နွယ်နွယ်အေးသည် စိုးဝင်းနှင့် စိတ်ကူကိုယ်တူ ချစ်တင်းနှောပြီးနောက် သူမဘာသာ သူမ အာသာဖြေသည့် ကိစ္စသည် ရပ်တန့်သွား၍သာ..။ ဒီလိုနှင့်……..

“ဟင်… မမ…“

သွယ်သွယ်အေးသည် ကမန်းကတမ်းပင် ဇရပ်နောက်က တိုင်တွင် ကိုယ်ကိုကွယ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ ဘာကြောင့် ဒီလိုကွယ်မိမှန်း နားမလည်ဖြစ်သည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် လက်ချင်းတွဲကာ ထွက်သွားသည့်စုံတွဲကို မျက်စိတဆုံး လိုက်ငေးမိသည်။ သေချာပါတယ်.. မမနဲ့ စိုးဝင်းရယ်…။ ဘယ်လိုမှ မမှားနိုင်ချေ။ အစ်မဖြစ်သူ၏ အမှတ်သင်္ကေတ ရှည်လျားသည့် ဆံနွယ်လေးတွေကတောင် လေအတိုက်တွင် ယိမ်းခါနေသည် မဟုတ်လား..။

သွယ်သွယ်သည် ချက်ချင်းပင် ရင်တွင် စို့နင့်လာသည်။ စာတွေကြည့်ရတာ ခေါင်းနောက်လာလို့ ဘုရားဖက် ခဏသွားမယ်ဆိုကာ ထွက်လာမိသည် ဆိုတာ မှားများသွားလားတောင် တွေးမိသည်။ အခုတော့ နဂိုက နောက်နေသော ခေါင်းသာမက ရင်ကပါ အောင့်လာသည်။ တိုင်ကိုမှီကာ အသာထိုင်ချလိုက်ရသည်။ မရည်ရွယ်ဘဲနှင့် သူမ၏ မျက်ဝန်းတွင် မျက်ရည်စတွေ တွဲလာသည်။

သွယ်သွယ်တစ်ယောက် မမတို့ကို သတိထားနေမိတာ တော်တော်ကြာပြီ ဖြစ်သည်။ ဟိုတစ်ခါ မမကို စိုးဝင်းက ဝင်ကယ်ပြီးနောက်ပိုင်းတွင် သူတို့နှစ်ဦး ဆက်ဆံရေးက မရိုးဆိုတာ သိနေသည်။ မိန်းကလေးအချင်းချင်းဖြစ်သည့်အပြင် အစ်မဖြစ်သူမို့ နွယ်နွယ်က ဘယ်လို စိတ်ရှိသည်ဆိုတာ သူမ ရိပ်မိသည်။ သူမကို တိတိကျကျ ဖွင့်မပြောသေး၍သာ သို့လောသို့လော ဖြစ်နေချင်းပင်..။ အခုတော့ သူမရှေ့က မြင်ကွင်းက အားလုံးကို ရှင်းပြနေလေပြီ..။

သွယ်သွယ်သည် ဝေ့ဝဲလာသည့် မျက်ရည်စတွေကို လက်ဖမိုးနှင့် အသာသုတ်လိုက်သည်။ ဝေဝါးသွားသည့် အမြင်အာရုံသည် အနည်းငယ် ပြန်ကြည်လာသည်။ မျက်တောင်လေးကို ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ် လုပ်လိုက်ရာတွင်တော့ သူမသည် ရှေ့တည့်တည့်က ရုပ်ပွားတော်ကို တွေ့သည်။ မြတ်စွာဘုရား၏ မျက်နှာတော်သည် ကြည်လင်စွာဖြင့် သူမကို ပြန်လည်စိုက်ကြည့်နေသည်။

သွယ်သွယ်သည် အလိုလို လက်အုပ်ချီရက်သား ဖြစ်သွားသည်။ ရင်ပတ်တွင် မောသလို ဖြစ်နေတာကို ကြိုးစားထိန်းကာ အသာကိုယ်ကို ညွှတ်ကာ ဦးချလိုက်သည်။ အေးစက်သော ကျောက်သားပြင်နှင့် သူမ၏လက်ဖဝါးအတွေ့တွင်တော့ ပူလောင်နေသော သူမ၏ ရင်သည် အနည်းငယ် အေးမြသွားသည်ဟု ခံစားရသည်။

“““ဘဝဆက်တိုင်း… ချစ်သောသူနှင့် မကွေကင်းပါရစေနှင့်…. အရှင်ဘုရား…..“““

သွယ်သွယ်၏ နှုတ်ကနေ မရည်ရွယ်ဘဲ ရေရွတ်မိသွားသည်။ သူမသည် ဒိုင်ယာရီ စာအုပ်လေးနှင့်သာ စကားပြောနေရာမှ ပထမဆုံးအကြိမ် အပြင်ဘက်တွင် ရေရွတ်မိသည့်စကား ဖြစ်သွားသည်။ ဒါပေမယ့်.. အခုတော့…။

တော်တော်လေးကြာမှ သွယ်သွယ်သည် သူမကိုယ်သူမ အားယူကာ အာရုံခံ တန်ဆောင်းကနေ ဆင်းလာခဲ့သည်။ မပြန်လို့လည်း မဖြစ်တော့။ အချိန်က တော်တော်လင့်နေလေပြီ။ သူမရောက်တုန်းက နေရောင်ရှိသေးသော်လည်း.. အခုတော့ နေရောင်ပျောက်နေပြီလေ..။ ဒါ့အပြင်.. အနောက်တောင်ဘက်တွင် မိုးရိပ်တွေတောင် တက်နေသေးသည်။

ဝေါ…ဝေါ….

သူမ တန်ဆောင်းထဲကနေ ထွက်ယုံတင် ရှိသေးသည် မိုးပေါက်တွေက တဖွဲဖွဲ ရောက်လာသည်။ ရန်ကုန်မိုးသည် အစိုးမရဆိုတာ မှန်သည်။ သွယ်သွယ် ကမန်းကတမ်းပင် မုဓ်ဦးဘက်ကို ပြေးသွားလိုက်ရသည်။ ဒါတောင်မှ နည်းနည်းစိုသွားသေးသည်။ အင်း…လေ..။ အပြင်မှာ မိုးစိုတာ ဘာအရေးလဲ…။ သူမရင်ထဲမှာတောင် ထစ်ချုန်းမိုးတွေ ရွာနေသေးတာကိုး…။ သွယ်သွယ်အေးသည် Taxi များရပ်ထားသည့် နေရာသို့ အနိုင်နိုင် လမ်းလျှောက်လာရင်း သူမဖတ်ဖူးသည့် တာရာမင်းဝေ၏ ဝတ္ထုလေးထဲက ကဗျာလေးတစ်ပုဒ်ကို သွားသတိရသည်။

“““တုံးကိုက်ကိုက်… ကျားကိုက်ကိုက်… ချစ်မိသူတိုင်းလောက်တော့.. ဘယ်သူမှ မမိုက်ကြပါဘူး….“““

သူမသည် တော်တော်မိုက်မဲသည်။ တကယ်ဆို သူများကလာပြီး ပိုပန်းခင်တုန်းက ရေလားမြောင်းပေးလုပ်ဖို့ ကောင်းသည်။ အခုတော့ ဒီစပ်ဖြဲဖြဲ အမူအယာကို ကြည့်မရ၍ မလိုသလိုမျိုး ဆက်ဆံမိသည်က သူမအမှား ဖြစ်သွားသည်။ ယောကျ်ားလေးဆိုတာမျိုးကလည်း တော်တော်ညံ့သည်ဟု ပြောရမည်။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်တွေ့ရင် ရင်တွေ.. တင်တွေလောက်ပဲ ကြည့်ဖို့ စိတ်ဝင်စားတာ။ မျက်ဝန်းတွေထဲက စကားတွေကို အဖြေရှာဖို့ သူတို့က စိတ်ဝင်စားသူများ မဟုတ်လေ…။

သွယ်သွယ်အေးသည် အသိစိတ်က ကိုယ်နှင့် မကပ်သလို ဖြစ်နေသည်။ ဆယ်ငါးမိနစ်လောက်သာ သွားရသည့်ခရီးကို ကားသမားက နှစ်ထောင်တောင်းတာတောင် ဈေးမဆစ်ဘဲ ဝင်ထိုင်မိသည်။ လောလောဆယ်.. သူမ ဘာမှလုပ်ချင်စိတ် ပြောချင်စိတ် မရှိ။ အိပ်ယာပေါ်တွင် မှောက်၍သာ ငိုပစ်လိုက်ချင်သည်။ တခြားသူနှင့် မဟုတ်ဘဲ သူမ၏ အစ်မနှင့် ဆိုတော့ သူမ ဘာလုပ်ရမလဲ…။ ရာဇဝင်ထဲတွင်တော့ ဒဿဂီရိက အချစ်လူကြမ်းဖြစ်သော်လည်း သူက ယောကျ်ားသားလေ။ မိမိက ဒဿဂီရိဘီလူးမ လုပ်လို့မဖြစ်။

သွယ်သွယ်သည် လည်ချောင်းဝအထိ ဆို့နင့်လာသည့် ခံစားချက်ကို အတင်းကျိတ်မှိတ်ကာ မြိုချလိုက်သည်။ အို.. မစဉ်းစားတော့ပါဘူး…။ မေ့ပစ်တာ အကောင်းဆုံးပဲ..။ ဒိုင်ယာရီလေးရေ… ဖြစ်နိုင်ရင် .. မင်းငါ့ကို အကြံပေးပါဦးကွာ…..။

ကားမှန်ကို လာစင်သော မိုးစက်တွေသည် တဖျောက်ဖျောက်နှင့် ပြင်းထန်လွန်းလှသည်။ သွယ်သွယ်ခင်မျာ အလုံပိတ်ကားလေးထဲတွင် ရှိနေသော်လည်း သူမ၏ရင်ကို မိုးစက်ပွင့်တွေက လာပြီး ပုတ်ခတ်နေသယောင်ပင်….။

“သွယ်သွယ်.. ဘယ်သွားမလို့လဲ…. မမ လိုက်ပေးရမလား..“

“ရတယ်.. မမ.. ဒီနား ခဏ…“

နွယ်နွယ်အေးသည် သူမကို သေချာပြန်မကြည့်ဘဲ ထွက်သွားသည့် ညီမငယ်ကို ဇဝေဇဝါနှင့် ကြည့်သည်။ ဒီကောင်မလေးသည် ဒီနေ့တော့ တမျိုးဖြစ်နေသည်။ ခါတိုင်းဆို တီတီတာတာ ပြောတတ်သည့် သူမသည် ဒီနေ့ညနေတော့ တစ်အိမ်လုံးနှင့် သေချာ စကားမပြော။ သူမကလည်း စိုးဝင်းနှင့် လျှောက်လည်တာ နည်းနည်းနောက်ကျသွား၍ ပြန်ရောက်လာလာချင်း ဆိုင်ကို ဝိုင်းကူနေရသည်။ ညဘက်ရောက်နေပြီမို့ မေမေတစ်ယောက်တည်းနှင့် နိုင်မည်မထင်..။

“မေမေ .. သွယ်သွယ်..ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ….“

“မသိပါဘူး.. ဟယ်…၊ ညနေ ဘုရားက ပြန်လာကတည်းက … အဲဒီလို ဖြစ်နေတာပဲ….“

နွယ်နွယ်သည် ရင်ထိတ်ခနဲ ဖြစ်သည်။

“ဘယ်..ဘုရားလဲ…. မေမေ…“

“မသိပါဘူး… သမီးရယ်… ကြည့်ရတာ.. မယ်လမု ဘုရားပဲ.. နေမှာပေါ့….“

နွယ်နွယ်အေးခင်မျာ ဆက်မမေးတော့။ သွယ်သွယ် ဘာဖြစ်နေတာလဲဆိုတာ ရိပ်မိလိုက်သည်။ ကြည့်ရတာ သူမနှင့် စိုးဝင်းကို တွေ့သွားတာ ဖြစ်မယ်ထင်သည်။ အင်း..လေ…. သိသွားမှတော့ ဖွင့်ပြောလိုက်တာ အကောင်းဆုံးပဲလေ..။ ကြည့်ရတာ စိတ်ကောက်နေတာဖြစ်မယ် ထင်သည်။ ဒီညတော့ သွယ်သွယ်စိတ်ကျေနပ်အောင် ချော့ရတော့မည်..။

စိုးဝင်းသည် ဆိုင်ပေါက်ဝတွင် မတ်တပ်ရပ်နေရာမှ သွယ်သွယ်တစ်ယောက်တည်း ထွက်လာသည်ကို တွေ့သည်။ အစပိုင်းတွင်တော့ သူက လှမ်းနှုတ်ဆက်မည်ဟု ပြင်လိုက်သော်လည်း သွယ်သွယ်က ချက်ချင်း မျက်နှာလွှဲသွား၍ သူဘာမှ မလုပ်ပြတော့။ သူ့ကို စူးခနဲ ကြည့်သွားသည့် သွယ်သွယ်၏ မျက်ဝန်းတွေက တမျိုးဖြစ်နေသည် ဆိုတာတော့ သတိထားမိသည်။

“အာ….“

“ဗန်ပါစီကလည်းကွာ.. သောက်တလွဲ ကန်တာပဲ ကွာ…“

စိုးဝင်း၏ အတွေးကို သူ့နားကဝိုင်းက အော်လိုက်သည့်အသံက ဖြတ်တောက်လိုက်သည်။ ဒီလိုပြောရင်တော့ သေချာပါပြီ..။ ကိုနိုင်းပဲ ဖြစ်ရမည်။ သူက အာဆင်နယ် ပရိတ်သတ်ပင်..။ ဒီနေ့က ပွဲကြီးပွဲကောင်းပင်။ မန်ယူနှင့် အာဆင်နယ်ပွဲ ဖြစ်သည်။ ဒီပွဲကို MRTV4 က မပြသဖြင့် စိုးဝင်းတို့ ဆိုင် လူကျနေခြင်း ဖြစ်သည်။ အဲဒါကြောင့် သူတောင် ကောင်တာတွင် မထိုင်နိုင်ဘဲ ဆိုင်အပေါက်ဝတွင် လာစောင့်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ တော်ကြာနေ ပွဲပြီးတာနှင့် လက်ဖက်ရည်ဖိုး မရှင်းဘဲ ထသွားရင် အခက်မလား…။

“ဟော…ဆွဲသွားပြီ…. နာနီကွ…..“

“ကန်ပြီ….ဂိုး……“

စိုးဝင်း စိတ်ထဲ ဟိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ နာနီက သွင်းလိုက်သည့် ဂိုးကြောင့် မဟုတ်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် လဲကျသွားသည် အရိပ်တစ်ခုကြောင့်ပင်..။

“ဟင်…လဲတယ်ဟ…“

ဖိုးခွားသည် စိုးဝင်းက ကမန်းကတမ်း ပြေးထွက်သွားတွင်တော့ ဘာဖြစ်တာလဲ ဆိုတာကို တွေ့လိုက်သည်။

“ဘယ်သူမှ.. လူမချပါဘူးဟ… ဘယ်သူလဲတာလဲ….“

ကိုနိုင်းတို့နှင့် တစ်ဝိုင်းတည်းထိုင်ကာ ဘောပွဲကြည့်နေသည့် ကိုမားဆိုးက ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။

“အဲ..ဘောပွဲ.. မဟုတ်ဘူးဗျ…။ ဟိုမှာ လူတစ်ယောက် လဲတာ..။ မသွယ်သွယ်များလား မသိဘူး….။ နေဦးဗျာ…“

ဖိုးခွားသည် ကိုနိုင်းတို့ကို ပြောပြီးသည်နှင့် ချက်ချင်းပင် ဆေးဆိုင်ဘက်ကို ပြေးသွားသည်။

“အန်တီအေး….. မသွယ်သွယ် မူးလဲတယ်ထင်တယ်…..“

“အယ်…. လုပ်ပါဦး…. သမီး…“

ဒေါ်မာမာအေးသည် လက်ထဲရောက်နေသော ဆေးထုပ်ကို အမြန်ချသည်။ ချက်ချင်းပင် ဖိုးခွား ညွှန်ပြရာ ခပ်လှမ်းလှမ်းက မီးတိုင်အောက်သို့ ပြေးသွားသည်။ စိုးဝင်းက မြန်သည်ဟု ပြောရမည်။ သူသည် သွယ်သွယ် ရိပ်ကနဲ လဲကတည်းက ပြေးသွားသူမို့ သူမ၏အနားကို ချက်ချင်းရောက်သည်။ ကောင်မလေးသည် လမ်းဘေးတွင် ပုံခနဲ လဲနေ၏။

“သွယ်သွယ်…..“

စိုးဝင်းသည် ချက်ချင်းပင် ပွေ့မထူသည်။ မေးစေ့လေးကို ဆွဲကာ လှည့်လိုက်သည်။

“အင်း….အင်း…“

ပလက်ဖောင်းနှင့် ဆောင့်မိသည် ထင်သည်။ သွယ်သွယ်၏ နဖူးထောင့်တွင် သွေးစလေးများထွက်ကာ အနည်းငယ် ပြဲနေသည်။ စိုးဝင်းခေါ်တာကို ပြန်မထူ။ သတိမေ့သွားသည် ထင်သည်။ စိုးဝင်းသည် သွယ်သွယ်၏ ကိုယ်အောက်ကို လက်လျှိုလိုက်ကာ ပင့်မသည်။ သူမ၏ ကိုယ်ကလေးက စွေ့ခနဲပါလာ၏။ ခြေလှမ်းကျဲကြီးများဖြင့် သူမတို့ အိမ်ဘက်ကို အမြန် ပြန်လျှောက်လာသည်။

“အန်တီ.. မေ့သွားတာ ထင်တယ်….။ ဆေးခန်းဖြစ်ဖြစ်.. ဆေးရုံဖြစ်ဖြစ် ပြမှ ဖြစ်မယ် ထင်တယ်….။ ကျနော် ကားထုတ်လိုက်မယ်…။ အန်တီတို့ တစ်ယောက်ယောက် လိုက်ခဲ့ပေါ့….“

“ဦးပါလိုက်မယ်… မောင်စိုးဝင်း…“

ဒေါ်မာမာအေးသာမက အနားရောက်လာသော ဦးဘအေးက လှမ်းပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ စိုးဝင်း ဘာမှပြောမနေတော့။ သွယ်သွယ်အေးကို ပွေ့ကာပင် ဆိုင်ဘေးတွင် ရပ်ထားသော ကားဆီသို့ ဦးတည်လျှောက်သွားလိုက်သည်။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထဲက လူတွေက လောလောဆယ် မန်ယူက အာဆင်နယ်ကို နိုင်နေတာထက်.. သွယ်သွယ်ကို စိုးဝင်းက ပွေ့သွားတာကို ပိုစိတ်ဝင်စားနေကြသည်။ သေချာပါပြီ.. ဒါသည် မနက်ဖြန်အတွက်တော့ ဒီရပ်ကွက်တွင် Headline News ပင်…..။

နွယ်နွယ်အေးသည် အိမ်ရှေ့တံခါးမကြီးကို သေချာပိတ်ကာ အိမ်မကြီးဘက်သို့ လျှောက်လာမိသည်။ အိပ်ခန်းထဲသို့ မဝင်မိသေး။ ဧည့်ခန်းတွင်ပင် ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်ချလိုက်သည်။ အတွေးတွင်တော့ စောစောပိုင်းက အဖေဖြစ်သူ ဦးဘအေးဖုန်းထဲက ပြောသည့်အကြောင်းများက အလိုလိုပေါ်လာသည်။

“သမီးကြီး….“

နွယ်နွယ်အေးသည် အဖေဖြစ်သူက သမီးကြီးဟု အခေါ်တွင်တော့ ရင်တထိတ်ထိတ် ဖြစ်သွားသည်။ အဖေသည် အကြောင်းမရှိဘဲ သူမကို သမီးကြီးဟု မခေါ်ချေ။ ရှေ့ဆက်လာမည့် စကားသံကိုသာ တိတ်ဆိတ်စွာ နားထောင်နေမိသည်။

“သွယ်သွယ်ကတော့..လောလောဆယ် ပြန်သတိရလာပြီ… သမီး…။ ဒါပေမယ့် တာဝန်ကျ ဆရာမက .. အထူးကုနဲ့ ပြကြည့်ပါဆိုလို့ … ဒီညတော့ ဆေးရုံမှာပဲ ထားရလိမ့်မယ်…..။ ဖေဖေကတော့ မောင်စိုးဝင်းနဲ့ စိတ်ချရရင် ပြန်လာခဲ့မယ်….။ မေမေတော့ ဒီည စောင့်လိမ့်မယ်…..။ မနက်ဖြန်.. ဆရာဝန်ကြီးလာလို့ … လိုအပ်တဲ့ check-up လုပ်ပြီးရင်တော့ အကြောင်းစုံသိရမယ် ထင်တာပဲ….။ သမီး အိမ်တံခါးတွေ ပိတ်ထားလိုက်ပေါ့..။ အိပ်ချင်လည်း အိပ်နေ…။ ဖေဖေပြန်ရောက်ရင် ခေါ်လိုက်မယ်…..“

“သမီး..မအိပ်ပါဘူး…ဖေဖေ….. စောင့်နေပါ့မယ်…။ သွယ်သွယ်က.. ဘာဖြစ်တာလဲ.. ဟင်…“

“ဖေဖေလည်း သေချာတော့ မသိဘူး…။ ဆရာမလေး ပြောပုံအရဆိုရင်တော့ နှလုံးများ တစ်ခုခုဖြစ်လား မသိဘူး.. သမီးကြီး….။ ဆုတောင်းရတော့မှာပဲ…။ ဒါပဲနော်…သမီး….“

နွယ်နွယ်အေးသည် တစ်ဖက်ကဖုန်းကနေ တူတူတူ ဆိုပြီး မြည်နေသည့်တိုင် ငိုင်ပြီးတော့ ဖုန်းကိုကိုင်ထားမိသည်။ ခဏအကြာမှ ဖုန်းကို ပြန်ချသည်။

“ဖြစ်ရလေ ညီမလေးရယ်…“

ညနက်လာ၍ ထင်သည်။ ပတ်ဝန်းကျင်တွေ တိတ်ဆိတ်ကာနေသည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းက မီးကင်းကနေ သံချောင်းခေါက်သံတောင် ကြားရသည်။ ကျွတ်ခနဲ အိမ်မြောင်တစ်ကောင်က စုတ်ထိုးလိုက်သည်။ နွယ်နွယ်သည် အိမ်ရှေ့တွင် ထိုင်နေရာမှ ညည်းငွေ့လာ၍ အခန်းဘက်သို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။ တစ်ယောက်တည်း ဖြစ်နေသည်က အနည်းငယ် စိတ်ခြောက်ခြားစရာပင်။ အခန်းမီးကို ခလုတ်နှိပ်ကာ ဖွင့်သည်။ မှောင်မည်းနေသော အခန်းလေးသည် မီးရောင်ကြောင့် လင်းဖြာသွားသည်။

“ဟယ်… သွယ်သွယ့်စာအုပ်လေးက ပွင့်နေပါလား…“

နွယ်နွယ်အေးသည် မရည်ရွယ်ပဲနှင့် ညီမငယ်၏ ကုတင်ဘက်ဆီသို့ လျှောက်သွားမိသည်။ သူမသည် ဘယ်တုန်းကမှ သွယ်သွယ်၏ ဒိုင်ယာရီ စာအုပ်လေးကို မစပ်စုဖူးပါ။ သူမသည် ရင်ထဲမှာဖြစ်သည့် အကြောင်းများကို ရင်ထဲမှာသာ ထားတတ်သူ ဖြစ်သည်။ အခုတော့… အခုတလောအတွင်း ပြောင်းလဲလာသည့် ညီမငယ်၏ အကြောင်းများကို သိချင်လာ၍ မရည်ရွယ်ဘဲ စာအုပ်လေးကို ကောက်ကိုင်မိသည်။ ညီမလေးသည် လက်ရေးတော်တော်လှသည်။ မင်ပြာလေးနှင့် ရေးထားသော စာသားလေးများသည် ထင်းခနဲ ပေါ်နေသည်။ အယ်.. ဒီနေ့ ရက်စွဲပါလား….။

နွယ်နွယ်အေး၏ စိတ်သည် ဒိုင်ယာရီ စာအုပ်လေးတွင် နစ်မြောသွားသည်။ ရင်တွေ တလှပ်လှပ်ဖြစ်သည်။ မတ်တပ်ရပ်နေရာမှ ကိုယ်က ယိမ်းကာယိုင်လာသဖြင့် ကမန်းကတမ်း ကုတင်ပေါ်တွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ရသည်။ စာအုပ်လေးကို ကိုင်ထားသည် လက်တွေသည် တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။ ကုတင် ခေါင်းရင်းဘက်ကိုတိုးကာ စာအုပ်ကို စာကြည့်စားပွဲပေါ် တင်လိုက်ရသည်။ ဒီလိုမှ မဟုတ်ရင် လက်တုန်နေမှုကြောင့် စာကို ဆက်ဖတ်လို့ရမည် မထင်။

သူမ၏လက်သည် တုန်ရီစွာနှင့်ပင် စာမျက်နှာများကို နောက်ပြန်လှန်မိသည်။ သွယ်သွယ်သည် နေ့စဉ်ဒိုင်ယာရီ ရေးလို့ထင်သည်။ စာမျက်နှာက တော်တော်များများ ဖြစ်နေသည်။ စာမျက်နှာဘယ်လိုများများ… အကြောင်းအရာက ဘယ်လိုကွဲကွဲ နောက်ဆုံးတော့ အချက်တစ်ခုတည်းကိုသာ ညွှန်ပြနေသည်။ နွယ်နွယ်အေး ဆက်မဖတ်နိုင်တော့။ သူမ၏ အမြင်အာရုံသည် ဝဲတက်လာသည့် မျက်ရည်စတွေကြောင့် ဝေဝါးသွားသည်။ ညီညာလှသည့် လက်ရေးတွေကိုပင် မမြင်တော့ချေ။ စာရွက်ကို လှန်နေသော သူမ၏လက်တွေသည်လည်း အားအင်ကုန်ခမ်းကာ မလှုပ်ရှားချင်တော့။ ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေရင်းနှင့် သူမ၏ကိုယ်သည် ကျောက်ရုပ်တစ်ရုပ်ပမာ ငြိမ်ကျသွားသည်။ ရုပ်ခန္ဒာက ငြိမ်နေသော်လည်း သူမ၏ အတွင်းစိတ်ကမူ အပြင်းအထန်လှုပ်ရှားနေသည်။ နှလုံးသားသည် ခရီးကြမ်းကြီးတစ်ခုကို အမြန်ဖြတ်ပြေးရသလို တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ မောပန်းနေသည်။ အတွေးတွေသည်လည်း ဆောက်တည်ရာမရ ဖြစ်သည်..။

“ငါ..ဘာလုပ်ရမလဲ…“

နွယ်နွယ်အေးသည် ဘယ်လောက်ကြာအောင် လောကနှင့် အဆက်ပြတ်သွားသည် မသိ။ အိမ်ရှေ့ကနေ သံပန်းတံခါးကို အဆက်မပြတ် လှုပ်ခါကာ အော်နေသည့် ဦးဘအေး၏ အသံကြားမှ သတိပြန်ဝင်လာသည်။ ကမန်းကတမ်းပင် မျက်စိကို လက်ဖမိုးဖြင့် ပွတ်ကာ အိမ်ရှေ့သို့ ပြေးမိသည်။ သံပန်းတံခါးကို ဆွဲဖွင့်ပေးပြီးနောက်တွင်တော့ အဖေဖြစ်သူ၏ ရင်ခွင်ထဲကို အတင်းပင်ပြေးကာ ဝင်မိသည်။ မရည်ရွယ်ဘဲနှင့် သူမ၏ မျက်ဝန်းတွင် အလိုလို မျက်ရည်တွေ စိုလာပြန်သည်။

ဦးဘအေးသည် ရင်ခွင်ထဲသို့ ခေါင်းအပ်လာသည့် သမီးကြီးကို အသာပွေ့ဖက်ထားမိသည်။ သူကလည်း နဂိုကတည်းက သမီးငယ်အတွက် စိတ်ထိခိုက်လာသူမို့ ဘာစကားမှ မဆိုမိ။ အချင်းချင်း ပွေ့ဖက်ထားကြသည့် သားအဖနှစ်ယောက်သည် အတွေးကိုယ်စီနှင့်သာ အိမ်ပေါက်ဝတွင် ရှိနေကြတော့သည်။

“အဆင်ပြေလား သွယ်သွယ်…“

“ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့…ပြေပါတယ်… အစ်ကို….“

သွယ်သွယ်အေးသည် မရည်ရွယ်ဘဲနှင့် စိုးဝင်းကို အစ်ကိုဟု ခေါ်မိသွားသည်။ ပြုံးပြနေသော သူ၏ အပြုံးသည် ကြင်နာမှု အငွေ့အသက်တွေ ပါနေသည်ကို အလိုလိုခံစားမိသည်။

“အစ်ကိုရယ်…“

“အစ်ကို…. ဆိတ်စွပ်ပြုတ် ယူလာခဲ့တယ်….။ သွယ်သွယ် ကြိုက်လား မကြိုက်လားတော့ မသိဘူး…“

စိုးဝင်းသည် သွယ်သွယ်ပြောသည့် အတိုင်းပဲ လိုက်ကာ ပြောမိသည်။ လူနာကုတင်ဘေးတွင် ထိုင်နေရာမှ ကြမ်းပြင်အောက်ချထားသော ချိုင့်ကိုဆွဲကာ မြှောက်ပြလိုက်သည်။ သွယ်သွယ်အေးသည် စိုးဝင်းလုပ်သမျှကို ယဲ့ယဲ့လေးပြုံးကာ ကြည့်နေမိသည်။ ဪ… အခုလိုမျိုး အစ်ကိုကသာ ဂရုစိုက်မယ်မှန်းသိရင်.. သွယ်သွယ် စောစောစီးစီးတောင် လဲမိမလား မသိဘူးနော်…။

စိုးဝင်းသည် နှုတ်ခမ်းလေးတွန့်ကာ ယောင်ယောင်လေး ပြုံးသွားသည့် ကောင်မလေးကို ကြည့်ကာ စိတ်တွေ တမျိုးဖြစ်သွားသည်။ သူမက ပြုံးယုံကလွဲ၍ ဘာမှမပြောသဖြင့် စတီးချိုင့်လေးကို ကုတင်ခေါင်းရင်းတွင် တင်လိုက်သည်။ ချိတ်ကလေးကို ဖွင့်ကာ အပေါ်ဆုံးက အဆင့်ကို ဖြုတ်သည်။ သင်းပျံ့သော ဆိတ်စွပ်အနံ့သည် သွယ်သွယ်အေး၏ နှာဝလေးကို ကျီစယ်သွားသည်။ သူမသည် အားယူကာ ကိုယ်ကိုမတ်လိုက်သည်။

“ဖြည်းဖြည်း သွယ်သွယ်.. အစ်ကို ထူပေးမယ်….“

စိုးဝင်းသည် လှုပ်လှုပ်ရှားရှားလုပ်လိုက်သည့် သွယ်သွယ်အတွက် စိတ်ပူသွားကာ ကမန်းကတမ်း ချိုင့်ကိုချကာ ဆွဲထူပေးလိုက်သည်။ မနက်က နှလုံးအထူးကု ဆရာဝန်က ဘာမှသေချာမပြောဘဲ ဦးဘအေးတို့ကိုသာ ခေါ်သွားသဖြင့် သူသည် သွယ်သွယ်ကို သိပ်လှုပ်လှုပ်ရှားရှား မလုပ်စေချင်ပါ။ အခြေအနေက ဘာမှန်းမှ မသိလေ..။ ကျောအောက်တွင် ခေါင်းအုံးလေးကို ထောင်ကာ ခုပေးပြီးနောက်တွင်တော့ စိုးဝင်းသည် သွယ်သွယ်ကို အသာနောက်ကို လှဲပေးလိုက်သည်။ လူချင်းက နီးကပ်နေ၍ သွယ်သွယ်၏ ကိုယ်သင်းနံ့လေးကို ရလိုက်သည်။ ဆံပင်တွေကပဲလား သူမ၏ ကိုယ်ကပဲလားတော့ မသိ.. ချိုမြိန်ကာ မွှေးနေသည်။

“သောက်လိုက်နော်… သွယ်သွယ်…“

သွယ်သွယ်အေးသည် ဇွန်းကလေးက ပါးစပ်နား ရောက်လာသည့်တိုင်အောင် ရုတ်တရက် မဟမိ..။ စိုးဝင်း၏ မျက်ဝန်းတွေကိုသာ ငေးကြည့်နေမိသည်။ ဪ.. ငါများ အိမ်မက်မက်နေတာလား..။

“အဆင်ပြေလား..သမီး…“

သွယ်သွယ်သည် အသံလာရာဆီသို့ ခေါင်းကလေး စောင်းလိုက်သည်။ သူမရှိရာ ကုတင်နားရောက်လာသည့် အဖေတို့ကို တွေ့သည်။ သူမကို ပြုံးကာ စိုက်ကြည့်နေကြသည်ကို တွေ့သည်။ သွယ်သွယ်သည် ရုတ်တရက် ရှက်သွေးဖြာသွားသည်။ ခေါင်းကလေး မသိမသာ ငုံ့မိ၏။ ဒါကြောင့်လား မသိ။ ဦးဘအေးတို့၏ အပြုံးသည် အသက်မပါသည်ကို သူမ သတိမထားမချေ။

သွယ်သွယ်က သတိမထားမိသော်လည်း စိုးဝင်းကမူ သတိထားမိသည်။ ဦးဘအေး မျက်နှာသာမက နောက်ကကပ်ပါလာသူ နွယ်နွယ်အေးကပါ ဟန်ဆောင်ပြုံးနေသည်ဟု ခံစားရသည်။ လက်ထဲကိုင်ထားသည် စွပ်ပြုတ်ခွက်ကို အသာချကာ ထိုင်နေရာမှ အသာထသည်။

နွယ်နွယ်သည် စိုးဝင်းက အထတွင် သူ့ကို လိုက်ကြည့်နေသည့် ညီမငယ်၏ မျက်ဝန်းတွေကို သတိထားမိသွားသည်။ အစောပိုင်းက အထူးကုဆရာဝန်ဆီက ညီမလေးအကြောင်း ကြားကတည်းက စဉ်းစားနေသည့် ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုသည် သွယ်သွယ့်၏ အကြည့်တွေကြောင့် ပိုမို ခိုင်မာသွားသည်။ ဟင်း..ခနဲ သက်ပြင်းတစ်ခုကို ခက်ခက်ခဲခဲချကာ စိုးဝင်းထိုင်နေသည့် နေရာဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။

“ဦး…သိခွင့်ရှိရင်.. ကျနော် သိပါရစေ….“

အသံတိုးတိုးနှင့် နားနားကပ်ပြောလိုက်သည့် စိုးဝင်း၏ စကားတွင်တော့ ဦးဘအေးသည် ခေါင်းကိုအသာညိတ်သည်။ သမီးငယ်ကို ကြည့်နေရာမှ အသာစိုးဝင်းနှင့် ဝံရန်တာဘက်သို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။

“ပူတုန်းသောက်လိုက်ဦးလေ.. ညီမလေး…“

အဖေဖြစ်သူနှင့် အတူထွက်သွားသည့် စိုးဝင်းကို လိုက်ငေးနေသည့်အတွက် သွယ်သွယ်သည် အစ်မဖြစ်သူက စွပ်ပြုတ်ကို ခွံပေးသည်ကိုတောင် မမြင်လိုက်။ ပါးစပ်နားရောက်လာမှ ဟကာ မျိုချလိုက်ရသည်။ မျက်ဝန်းညိုတွေနှင့် စိုက်ကြည့်နေသာ နွယ်နွယ်ကို မြင်တော့မှ သူမ၏စိတ်သည် အိမ်မက်မက်နေရာမှ ပြန်နိုးလာသည်။

ဪ.. မကောင်းပါဘူး..လေ….။ မမကို … အားနာဖို့ ကောင်းလိုက်တာ….။

နွယ်နွယ်သည် ချစ်ညီမငယ်လေးကို ကြင်နာစွာပင် ကြည့်သည်။ ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ချလိုက်ရ၍ သူမ၏ရင်သည် အနည်းငယ်တော့ ငြိမ်သက်သွားသည်။ တစ်ညလုံး မအိပ်ဖြစ်၍ နွမ်းနယ်နေသော်လည်း ညီမငယ်၏ ကြည်လင်နေသော မျက်နှာလေးကိုကြည့်ကာ စွပ်ပြုတ်ကိုသာ တစ်ဇွန်းချင်း ခွန့်နေမိတော့သည်။

“သွယ်သွယ်ရယ်.. ညီမလေး… ပျော်ရပါစေမယ်.. ကွယ်…“

စိုးဝင်းသည် ဦးဘအေး ပြောသမျှကို နားထောင်နေရင်း လူနာကုတင်ဘက်သို့ ကြည့်သည်။ စိတ်ထဲတွင်တော့ ဦးဘအေး ပြောသမျှကို အံ့သြနေသလို သွယ်သွယ်၏ အဖြစ်ကိုလည်း သနားဂရုဏာသပ်နေသည်။

“ ဪ..ဖြစ်မှ ဖြစ်ရလေ.. သွယ်သွယ်ရယ်….“

အဖြစ်အပျက်အားလုံးကို ရှင်းပြပြီးတွင်နောက်တော့ ဦးဘအေးနှင့် စိုးဝင်းသည် သွယ်သွယ်ရှိရာသို့ ပြန်လျှောက်လာသည်။ ဒေါ်မာမာအေး ထိုင်နေသည့် နောက်တွင် အသာမတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။

“အစ်ကို ပြန်ဦးမယ်… သွယ်သွယ်….။ နောက်မှပဲ ပြန်လာတော့မယ်…။ ဆိုင်ကိစ္စ ရှိနေလို့…“

“ဟုတ်… ဟုတ်…. အစ်ကို.. သွယ်သွယ်.. ကျေးဇူးတင်ကြောင်းတောင် မပြောရသေးဘူး..“

သွယ်သွယ်သည် အလျင်အမြန်ပင် စိုးဝင်းကို ပြောမိသည်။ နောက်ကို မှီနေရာမှလည်း ထရန် ပြင်သည်။

“မထနဲ့ ..သွယ်သွယ်.. ရတယ်.. သက်သာသလိုနေ…“

“အားလုံးပဲ သွားပြီနော်… မနွယ် သွားပြီ…“

စိုးဝင်းသည် အားလုံးကို နှုတ်ဆက်ပြီးသည်နှင့် နောက်ကိုပြန်မကြည့်တော့ဘဲ လှည့်ထွက်သွားသည်။ သူ မကြည့်လို့ ဖြစ်သည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် သူ့ကို အနက်တွေအပြည့်ပါသော မျက်ဝန်းနှင့် ကြည့်နေသည်ကို မတွေ့လိုက်ချေ…။

“မနွယ်.. ဘာဖြစ်လို့ အလောတကြီး ဖြစ်နေတာလဲ…“

စိုးဝင်းသည် အခန်းထောင့်တွင် အဝတ်တွေကို ပြန်ဝတ်နေသည့် နွယ်နွယ်အေးကို ကြည့်ကာ နားမလည်နိုင်စွာ မေးသည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် စိုးဝင်း၏ အမေးကို ပြန်မဖြေသေး။ နောက်ကျောက ဇစ်ကိုဆွဲကာ တင်လိုက်သည်။ ဆူဖြိုးကျစ်လျစ်သော အမို့အဖောင်းတွေက ဂါဝန်ရှည်လေးအောက်တွင် ပျောက်ကွယ်သွား၏။ နွယ်နွယ်အေးသည် ဒီနေ့တော့ အတော်ထူးခြားနေသည်။ စိုးဝင်းလာခေါ်မယ် ပြောသော်လည်း သူမက လိုက်မလာဘဲ တွေ့နေကြ inn တွင် စောင့်နေမည်ဟု ပြောသည်။ စိုးဝင်း ရောက်ရောက်လာချင်းလည်း ဘာမပြော ညာမပြော သူမကပင် ဖက်နမ်းသည်။ နမ်းတာမှ ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းပင်။ စိုးဝင်း ဘာမှပြင်ဆင်ချိန်မရဘဲ အခန်းအလယ်က မွေ့ယာပေါ်ဆီသို့ ရောက်သွားသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ နွယ်နွယ်အေးသည် သူ့အဝတ်အစားတွေကို အတင်းပင် ချွတ်ပစ်သည်။ စိုးဝင်းက မြန်မြန် ဝိုင်းချွတ်ပေးလို့သာ။ မဟုတ်ရင် သူဝတ်လာသည့် ရှပ်အင်္ကျီသည် အိမ်အပြန်တွင် ကြယ်သီးတွေတောင် ပါသွားပါ့မလား မသိ။

ဒီနောက်တွင်တော့ သူမသည် စိုးဝင်းခြေရင်းဘက်ရောက်ကာ မထောင့်တထောင် ဖြစ်နေသည့် သူ့ညီတော်မောင်ကို အားရပါးရ စုပ်သည်။ ဘာဖြစ်နေတာလဲဟု မေးမည့် စိုးဝင်း၏ စကားတွေသည် ဒီမှာတင် ပျက်ပြယ်သွားသည်။ ရှေ့တိုးနောက်ငင် ဖြစ်ကာ နွယ်နွယ်အေး၏ ပါးစပ်ထဲတွင် တိုးဝင်ပြန်ထွက် ဖြစ်နေသော သူ၏လီးတန်ကြီးက ရလာသည့် ကာမအရသာက သူ့အသိစိတ်ကို လွှမ်းမိုးသွားသည်။ ပါးခွက်လေးများပင် ဖြစ်အောင် စုပ်အားကပြင်းလှသဖြင့် စိုးဝင်းသည် သုတ်မထွက်အောင် မနည်းပင် ထိန်းထားရသည်။ တအီးအီးနှင့်လည်း ဖြစ်နေသည်။

နွယ်နွယ်အေးသည် စိုးဝင်းကို လရည်တွေထွက်အောင်တော့ မစုပ်။ လီးတန် စံချိန်မှီ မာကြောလာသည်နှင့် သူ့အပေါ်ကို တက်ခွသည်။ ဂါဝန်ရှည်ကိုပင် မချွတ်။ ခါးအထိလိပ်တင်ကာ မသည်။ ပင်တီကိုလည်း အပြင်ရောက်အောင် ဆွဲမချွတ်ဘဲ ခြေထောက်ဖျားအထိ ရောက်အောင်သာ လိပ်ချသည်။ ပြီးရင်တော့ လီးဒစ်ဖျားကို ကိုင်ကာ စောက်ပတ်ဝနှင့်တေ့ကာ ဖိချလိုက်သည်။

“အင့်…… အင့်…….. “

“အီး…. မနွယ်……“

နှစ်ဦးစလုံး၏ နှုတ်ဖျားမှ ညည်းသံသဲ့သဲ့ထွက်သည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် ဘယ်လောက်တောင် အလျင်လိုနေသည် မသိ။ ဖိချလိုက်သည့်အားက အတော်ပြင်းသည်။ တစ်ချက်တည်းနှင့်ပင် လီးတန်တစ်ဝက်ကျော်ကျော် စောက်ခေါင်းထဲ တိုးဝင်သည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် ကိုယ်ကိုအသာ နောက်သို့လှန်သည်။ လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်ပစ်ကာ စိုးဝင်း၏ အနည်းငယ်ကြွနေသော ပေါင်နှစ်ချောင်းကို လက်ဖြင့်ထောက်သည်။ တင်းတင်းပင်ဖိကာ အားယူရင်းဆတ်ခနဲ ထိုင်ချသည်။

“ဗြစ်…. ဗြစ်…. ဒုတ်…..“

“အင့်…. အင့်…… အီး….. အီး…..မနွယ်….“

ဒီတစ်ချီတွင်တော့ လီးတန်ကြီးသည် အဆုံးထိပင် ဝင်ရောက်သွားလေသည်။ နွယ်နွယ်အေး၏ ဖွင့်ထွားသော တင်ပါးကြီးများသည် စိုးဝင်း၏ ဆီးစပ်နှင့် အိခနဲနေအောင်ပင် ထိသည်။ စောက်ခေါင်းတစ်ခုလုံးလည်း နေရာလွတ်မရှိအောင် လီးတန်ကြီးနှင့် ပြည့်ကြပ်သွားသည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် ကာမအရှိန်ကြောင့်ပဲလား မသိ။ မျက်စိကို မှိတ်ကာထားသည်။ နှုတ်ခမ်းလေးကတော့ မဟတဟ ဖြစ်ကာ တအင့်အင့် ဖြစ်နေသည်။ သူမသည် ချက်ချင်းတော့ မလှုပ်ရှား။ ဝတ်လာသည့် ဂါဝန်ရှည်၏ နောက်ကျောက ဇစ်ကို လှမ်းဆွဲကာ ဖြုတ်သည်။ ဇစ်ပြုတ်သွားသည်နှင့် ဂါဝန်အပေါ်ဘက်ကို ပုခုံးကနေ လျှောချသည်။

ဘရာစီယာလေးက မလုံ့တလုံ စီးနှောင်ထားသည့် သားမြတ်အစုံသည် အခန်းမီးရောင်အောက်တွင်ထင်းထင်းလင်းလင်း ပေါ်ထွက်လာသည်။ နဂိုကတည်းက နို့အုံထွားသည့်အပြင် စိုးဝင်းကကောင်းကောင်းဆွဲပေးထားသဖြင့် သူမ၏ နို့တွေသည် တော်တော်ပင်ကြီးနေလေပြီ။ သင်္ဘောသီး ခပ်ကြီးကြီးတစ်လုံး အရွယ်လောက်ပင် ထွားနေလေပြီ။ အောက်ခံ အနီရောင်ဇာဘရာလေးအတွင်းကနေ ကြွကြွရွရွရှိနေသည်။

နွယ်နွယ်အေးသည် စိုးဝင်းကို အခုထက်ထိ ဘာစကားမှ မပြော။ အစောပိုင်းတုန်းက လီးတန်ကြီးကိုအကုန်သွင်းဖို့ အားယူလိုက်သည့် လက်နှစ်ဖက်ကို အသာပြန်မကာ သူမ၏နို့တွေကို ကိုင်သည်။ သူမဘာသာသူမ ဘရာပေါ်ကနေ စုကိုင်ကာ ဆုပ်နယ်သည်။ ပြီးလျှင်တော့ ကိုယ်ကို ရှေ့ကိုအနည်းငယ်ကိုင်းကာ ကြွသည်။ စောက်ပတ်ထဲတွင် အပြည့်အသိပ်ဖြစ်နေသော လီးတန်ကြီးသည် အနည်းငယ် ကျွတ်ထွက်သည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် ချက်ချင်းပင် နောက်ကိုပြန်ထိုင်သည်။ လီးအရင်းနှင့် မို့အိနေသော စောက်ပတ်ကြီးသည် ဖတ်ခနဲ ပြန်ဆုံမိသည်။ တင်းကြပ်အိထွေးသော အထိအတွေ့ကို နှစ်ဦးစလုံး ခံစားရသည်။

စိုးဝင်းသည် အသာကိုယ်ကို မတ်ကာထသည်။ နွယ်နွယ်အေး၏ ယိမ်းခါစပြုနေပြီ ဖြစ်သည့် နို့ကြီးနှစ်လုံးဆီသို့ လက်ကိုလှမ်း၏။ နွယ်နွယ်အေး၏ လက်တွေကို ဆွဲဖယ်ကာ လုံးကျစ်မို့မောက်နေသောရင်သားနှစ်မွာကို ဖိကိုင်ကာ ဆုပ်နယ်သည်။ နို့ကြီးများကလည်း အိစက်နေရာ စိုးဝင်း၏ လက်ထဲတွင် ဇိခနဲဇိခနဲနေအောင်ပင် အရသာရှိလှသည်။

နွယ်နွယ်သည် စိုးဝင်းလက်က သူမ၏နို့တွေအပေါ်ကို ရောက်အလာတွင်တော့ နောက်ကဘရာချိတ်ကို ဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးသည်နှင့် စိုးဝင်း၏ ရင်ပြင်ကျယ်ကြီးပေါ်ကို ထောက်ကာ တင်ပါးကြီးကို မြှောက်ကာကြွကာဖြင့် စဆောင့်ပေးသည်။ ဆောင့်ချက်တွေက အတော်ပင် အရှိန်ပြင်းသည်။ စိုးဝင်းတောင် အောက်ကနေ အီးခနဲနေအောင် ခံရသည်။ မသိရင်ဖြင့် ယောက်ျားတစ်ယောက်က မိန်းမတစ်ယောက်ကို တက်ဆောင့်နေသလိုဟုပင် ထင်ရမည်။

နွယ်နွယ်အေး၏ စောက်ပတ်သည် အရည်တွေတော်တော်ပင် ရွှဲနေသည်။ စိုးဝင်း၏လီးတန် အဝင်အထွက်တွင် အောက်သို့ပင် စီးကျသည်။ နှစ်ဦးသား အင်္ဂါစပ်များ ထိစပ်ရာနေရာတွင် အနည်းငယ်ပင် ချွဲကျိကျိဖြစ်လာသည်။ စိုးဝင်းသည် မျက်စိကလေးမှိတ်ကာ အံကြိတ်၍ ဆောင့်နေသည့် မနွယ်ကို နားမလည်သလိုပင် ကြည့်သည်။ ဘာမှန်းညာမှန်း မသိသော်လည်း တစ်ခုခုတော့ ထူးခြားနေသည်ဆိုတာတော့ သိသည်။ သို့သော် သူ၏ဒုတ်တစ်လျှောက်ကို ပြုတ်တူနှင့် ညှပ်ထားသလို ဖြစ်ညှစ်ထားသည့် အထိအတွေ့တွင် လောလောဆယ် ဘာမှမမေးအား။ အီစိမ့်တက်လာသည့် ကာမအရသာကိုသာ မက်မက်မောမော ခံစားနေမိ၏။ အားမာန်အပြည့်ဖြင့် တိုးဝင်ပြန်ထွက်ဖြစ်နေသော လီးတန်ကြီးတစ်လျှောက်ရှိ သွေးကြောတွေသည်လည်း တဆတ်ဆတ်ပင် လှုပ်ကာလာသည်။

“ဆောင့်… ဆောင့်…. မနွယ်… ကောင်းလိုက်တာ…“

“အင့်… အင့်…… စွိ….စွိ…..“

နွယ်နွယ်အေးကလည်း နောက်က ကျားလိုက်ခံရသလိုပင် အဆက်မပြတ် ဆောင့်သည်။ ဖင်ကြီးပင့်ကြွလိုက် ပြန်ပစ်ချလိုက်နှင့် မီးကုန်ယမ်းကုန် ကျဲနေသည်။ အချိန်တော်တော်လေး ကြာလာသည်နှင့် အမျှ စိုးဝင်းနှင့် နွယ်နွယ်သည် ကာမပန်းတိုင်ကို ရောက်ခါနီးလို့ထင်သည်။ တအင်းအင်း တအီးအီးနှင့်ပင် ဖြစ်လာကြသည်။ ဖိကြိတ်ကာ ဆောင့်နေသည်ကလည်း မီးပွင့်မတတ်ပင်။

နွယ်နွယ်အေးသည် မြင်းရိုင်းမလေးပမာ တကိုယ်လုံး တုန်ရီကာနေသည်။ ရှည်လျားလှသော ဆံနွယ်လေးတွေသည် သူမ၏ လှုပ်ရှားမှုနှင့်အတူ ရမ်းခါကာ နေသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် သူမ၏ကာမခိုးဝေနေသည့် လှပသည့် မျက်နှာလေးကိုပင် ဖုံးကာသွားသည်။ ခနအကြာတွင်တော့ နွယ်နွယ်အေးသည် စောက်ပတ်တစ်ခုလုံး ဖျင်းကနဲ ဖျင်းကနဲ ဖြစ်လာသည်။ အရှိန်ဖြင့် တင်ပါးကြီးကို တဟုန်ထိုးဖိချလိုက်ကာ ပြန်မထတော့။ တဆတ်ဆတ်နှင့် အတွင်းသားများ လှုပ်ခါကာ စောက်ရည်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။ တချိန်တည်းလိုလိုပင် စိုးဝင်းသည်လည်း လီးတန်ကြီးတစ်ခုလုံး ထူပူသွားပြီး ကျဉ်ကနဲ ကျဉ်ကနဲ စိမ့်တက်ကာ သုတ်ရည်တွေကို ပန်းထုတ်မိသည်။ နှစ်ဦးသား အပြီးချင်းဆုံကာ လောကကြီးနှင့် ခေတ္တခဏတော့ အဆက်ပြတ်သွားရှာသည်။

“မနွယ် ပြောစရာ ရှိတယ်….“

နွယ်နွယ်အေးသည် ဂါဝန်ကို နေရာတကျဖြစ်အောင် ပြန်ဝတ်ပြီးသည်နှင့် သူမ၏ ဆလင်းဘက်အိတ်လေး တင်ထားသည့် စားပွဲဆီသို့ သွားသည်။ အိတ်ကို ကောက်ယူကာ စိုးဝင်းဆီသို့ ပြန်လျှောက်လာသည်။ စိုးဝင်းတစ်ယောက်ကတော့ အခုထက်ထိ အဝတ်အစားမဝတ်ရသေး။ ကိုယ်အောက်ပိုင်းကို မွေးပွစောင်ဖြင့်ပတ်ကာ ကုတင်နောက်တွင်မှီကာ ထိုင်နေသည်။

“ဘာပြောစရာရှိလို့လဲ.. မနွယ်…။ မနွယ်.. ဒီနေ့ တော်တော်ထူးခြားနေတယ်…။ ဘာလဲ.. မောင့်ကို စိတ်ကောက်နေတာလား….“

“မဟုတ်ဘူး… မောင်စိုး..။ မနွယ်… မောင်စိုးကို ဘယ်တော့မှ စိတ်ကောက်မှာ မဟုတ်တော့ဘူး…“

“ဘယ်လို…မနွယ်… မောင် နားမရှင်းဘူး… ဘာဖြစ်နေတာလဲ .. မနွယ်….“

စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ်အေးက သူ့ကို မောင်ဟု မခေါ်ဘဲ မောင်စိုးဟု ပြောင်းအခေါ်တွင်တော့ တုန်လှုပ်သွားသည်။ တစ်ခုခုတော့ တစ်ခုခုပဲထင်ကာ မြန်မြန်ပင် မေးလိုက်သည်။

“မောင်စိုး… နားမရှင်းရင်… ဒီ ဓါတ်ပုံကို အရင်ကြည့်လိုက်လေ…။ မင်း သဘောပေါက်သွားမှာပါ…“

နွယ်နွယ်သည် စလင်းဘတ်ထဲကနေ စက္ကူအိတ်ကလေး တစ်အိတ်ကို ဖွင့်ကာ အထဲကနေ ဓါတ်ပုံတစ်ပုံကို ထုတ်ကာပေးလိုက်သည်။ စိုးဝင်းသည် လက်ထဲရောက်လာသော ဓါတ်ပုံကို ကြည့်လိုက်သည်နှင့် ခေါင်းနပန်းကြီးသွားသည်။

“မနွယ်… ဒါ ဒါ…“

“ဟုတ်တယ်… အဲဒါ မနွယ်ရဲ့ အရင်ရည်းစားနဲ့ ရိုက်ထားတဲ့ ပုံပဲ….“

စိုးဝင်းသည် သူ့ရှေ့ရှိ ဓါတ်ပုံကို မယုံနိုင်သလိုပင် ပြန်ကြည့်သည်။ အမျိုးသမီးတစ်ဦးနှင့် အမျိုးသားတစ်ယောက်သည် ကုတင်တစ်ခုပေါ်တွင် ပွေ့ဖက်ကာ ရှိနေကြသည်။ ဟုတ်သည်။ ဘယ်လိုမှမမှားနိုင်စရာပင်။ မနွယ်မှ မနွယ်ပင်။

နွယ်နွယ်အေးသည် ဘယ်သူမှန်းမသိသည့် အမျိုးသားတစ်ဦး၏ ရင်ခွင်တွင် နွဲ့နွဲလေးမှီကာ ရှိနေသည်။ ပို၍ဆိုးရွားသည့်အချက်က သူမကိုယ်တွင် အဝတ်ဆို၍ အတွင်းခံလေးများသာ ရှိခြင်းဖြစ်သည်။ တစ်ဖက်ယောကျ်ားသားကလည်း အဝတ်တွေမရှိဘဲ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးနှင့်သာ။ ဆေးသားက ကောင်းလို့ထင်သည် စိုးဝင်းမက်မောသည့် မနွယ်၏ အလှအပတွေကို ပြတ်ပြတ်သားသားပင် မြင်နေရသည်။

“မ….မနွယ်…သူ…မနွယ်…တို့က… “

“ဟာ..ဘာတွေလဲ…မနွယ်ရယ်…..“

“ဟုတ်တယ်… မောင်စိုး….။ သူက မနွယ်ရဲ့ ဦးဆုံးချစ်သူပဲ…။ မနွယ်တို့နှစ်ယောက် ချစ်သူဖြစ်ပြီး သိပ်မကြာဘူး အဆုံးစွန်ရောက်ခဲ့ကြတယ်..။ ပြောရရင်တော့ .. မနွယ် ရှက်ပါတယ်….။ မနွယ်.. သူ့ရဲ့ အပြုအယုတွေကို တန်းတန်းစွဲခဲ့တယ်…..။ ဒါပေမယ့်…. ဖြစ်ချင်တော့ ကိစ္စတစ်ခုနဲ့ ပတ်သက်ပြီး မနွယ်တို့ စကားအကြီးအကျယ် များခဲ့ကြတယ်…။ သူလည်းပဲ .. စိတ်ဆိုးပြီး နိုင်ငံခြားထွက်သွားခဲ့တယ်…..“

နွယ်နွယ်အေးသည် စကားစကို ခနဖြတ်ကာ စိုးဝင်းကို ကြည့်သည်။ သူ့ကို နားမလည်နိုင်စွာ ပြန်ကြည့်နေသည့် စိုးဝင်း၏ မျက်ဝန်းတွေကိုတွေ့မှ သူမ၏ စကားစကို ဆက်သည်။

“တိုက်ဆိုင်ချင်တော့.. ဟိုတစ်နေ့က… သူ့ကို ပြန်တွေ့တယ်….။ သူကလည်း… မနွယ်ကို .. သံယောဇဉ် .. မကုန်သေးဘူးတဲ့….။ အရင်လို ချစ်မြဲပါတယ်…။ အဲဒါနဲ့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောရရင်.. မနွယ် ပြန်လက်ခံလိုက်တယ်… “

“ဒီတော့…မောင်စိုး… မနွယ်တို့ နှစ်ယေက်.. ဇာတ်လမ်းကို ဒီမှာတင် ရပ်လိုက်တာ ကောင်းမယ်….။ အဲဒါကြောင့်လည်း …. မောင်စိုး စိတ်ကျေနပ်အောင်.. မနွယ် နောက်ဆုံးချစ်ပေးလိုက်တာပဲ….“

“ဟာ..ဗျာ…မနွယ်…..မောင်….အဲ….“

စိုးဝင်း၏ရင်သည် ဟာခနဲ ဖြစ်သာည်။ သူ့ခင်မျာ ဘာကို ခံစားရမှန်းမသိ ဖြစ်သည်။ ရင်နှင့်အမျှ ချစ်ရသည့် မနွယ်၏စကားတွေက သူ့ကို ဘယ်လိုမှမထင်သည့် ခံစားချက်တွေကို ဖြစ်အောင် တထိုင်တည်းနှင့် ဖန်တီးလိုက်သည်။ ချစ်သူကို ဆုံးရှုံးရမည့် ခံစားချက်တွင် လူလည်ကျခံရသည့် ခံစားချက်က ဆင့်ကာလိုက်လာသည်။ ရင်ထဲတွင် ဆို့နင်နေသော်လည်း လည်ပင်းကြီးရှိ သွေးကြောကြီးများ ထောင်လာသည့်တိုင်အောင်တော့ သူအံကို တင်းတင်းကြိတ်ထားသည်။ ဘယ်ကစပြီး ဘာပြောရမှန်းမသိ ဖြစ်သည်။ မနွယ်နှင့် သူဆက်ဆံခဲ့သည့် အကြောင်းအရာ အဖြစ်အပျက်တွေသည် သူ့ခေါင်းထဲတွင် အလိုလိုပေါ်လာသည်။ သူမက ဒါကြောင့် သူနှင့် ပထမအကြိမ်တုန်းက သွေးမထွက်တာကိုး..။ နောက်ပြီးတွေ့တိုင်း သူ့အလိုကို မညင်းဘဲ သူမကပင် အမြဲတမ်း တက်တက်ကြွကြွ ဖြစ်နေတာကိုး။

“မောင်စိုး…မယုံသေးရင်တော့… ဒီမှာ ဓါတ်ပုံတွေ ရှိသေးတယ်….။ မနွယ်လည်း.. မောင်စိုးကို .. အသုံးချသလိုဖြစ်တာ.. အားနာပါတယ်…။ မနွယ်ကို ခွင့်လွှတ်ပေးပါ….“

နွယ်နွယ်အေးသည် အဆိုပါစကားကိုတော့ မျက်လွှာလေးချကာ ပြောချင်းဖြစ်သည်။ စိုးဝင်းသည် မနွယ်ကကမ်းပေးသည့် စက္ကူထုတ်ကိုတော့ လှမ်းမယူတော့ပါ။ အဆိပ်ရှိသော မြွေတစ်ကောင်နယ် စိမ်းစိမ်းကြီး ကြည့်ကာနေသည်။

“ကောင်းပြီလေ… မောင်စိုး ..။ ဘာမှ ပြောစရာ မရှိရင်တော့.. မနွယ် သွားတော့မယ်…. “

နွယ်နွယ်အေးသည် ပြောပြီးသည်နှင့် ကုတင်ပေါ်ကထကာ အခန်းတံခါးဆီသို့ ပြေးကာ ထွက်သွားသည်။ စိုးဝင်းသည် လက်ထဲက ဓါတ်ပုံလေးကို ကြည့်ကာ ငိုင်နေလို့ထင်သည်။ ပြေးထွက်သည့် နွယ်နွယ်သည် အခန်းအပြင်ဘက် မရောက်ခင်ပင် မျက်နှာကို လက်ကလေးနှင့် အုပ်လိုက်သည်ကို မမြင်လိုက်ရပေ…။ မိန်းကလေးများ အသည်းကွဲရင် ဘာလုပ်ကြသည်ကို မသိသော်လည်း ယောကျ်ားလေးများ အသည်းကွဲရင်တော့ အရက်သောက်ကြသည်သာတည်း။ စိုးဝင်းလည်း ဤအတန်းအစားတွင် ပါဝင်သွားသည်။

ကျနော် ကြားဖူးနားဝရှိသည့် ဆေးပညာစကားနှင့် ပြောရရင်တော့ အသည်းနှင့် အရက်သည် မတည့်သဖြင့် အသည်းကွဲသည့် အရသာကို အရက်ဖြင့် တိုက်ထုတ်ကြသည်လားတော့ မသိ။

အမှန်က စိုးဝင်းသည် အသည်းကွဲသည်ဆိုလည်း မမှန်။ ရှင်းပြရခက်သည့် ခံစားမှုပင်။ ဝမ်းနည်းမှုတွင် နာကျည်းမှုက တွဲဖက်ကာပါသည်။ သူ့ရင်သည် စို့နင့်ကြေကွဲကာ ဘာကိုအလိုမကျမှန်း သိသည့် ခံစားမှုပင်။ အကယ်၍သာ မနွယ်ကသာ သူ့ကို ဒီလိုမျိုး အထောက်အထား ခိုင်ခိုင်လုံလုံ မပြရင်ဖြင့် သူသည် ဘယ်လိုမှ ယုံကြည်မှာ မဟုတ်ပင်။ အခုတော့ ဓါတ်ပုံတစ်ပုံသည် စကားလုံးပေါင်းများစွာထက် တာသွားသည်ဆိုသည့် စကားကမှန်သည်။ နွယ်နွယ်အေး အခန်းထဲကနေ ပြေးထွက်သွားပြီးနောက် သူသည် ဓါတ်ပုံလေးကို မယုံကြည်နိုင်လောက်အောင်ပင် စိုက်ကြည့်မိသည်။ အချိန်မည်မျှ ကြာသွားသည် မသိ။ အခန်းတံခါးခေါက်သံကြားမှ သူသည် အသိပြန်ဝင်လာမိသည်။ အစပိုင်းတွင်တော့ မနွယ်ကများ ပြန်လာသလားတောင် ထင်မိသေးသည်။ သို့သော် သူထင်သလို မဟုတ်။ inn ရှိ ဧည့်ကြိုကောင်လေးက အချိန်လွန်သွားကြောင်း လာပြောချင်းသာ ဖြစ်နေသည်။

စိုးဝင်းသည် လက်နှစ်လုံးခန့်ရှိသည့် နီညိုရောင် အရည်တွေထည့်ထားသည့် ခွက်လှလှလေးကို တရှိန်ထိုး မော့သောက်လိုက်သည်။ လည်ချောင်းထဲတွင် ပူရှိန်းကာ ဆင်းသွားသည်။ ချက်ချင်းပင် နထင်တွေ ပွင့်သွားမတတ် ပူထူတတ်သည်။ ရေမရောရင် အသေစောမည်ဟု ပြောသော်လည်း လောလောဆယ်တော့ သူသည် နိချည်းပဲ ကစ်နေသည်မှာ ငါးခွက်ပင် မကတော့ပေ။ စားပွဲထိုးကောင်လေးက ဖောက်ပေးထားသော ဆိုဒါပုလင်းသည်ပင် အရာမယွင်းဘဲ ရှိနေသည်။

“တောက်….“

စိုးဝင်းသည် တောက်တစ်ချက်ကို ပြင်းပြင်းခေါက်သည်။ စားပွဲပေါ်တွင် တင်ထားသော ဓါတ်ပုံလေးကို ကောက်ကာကြည့်သည်။

မနွယ်ရယ်.. လုပ်ရက်လိုက်တာကွယ်….

စိုးဝင်းသည် အိမ်ထဲကနေ အိမ်ပြင်မထွက်တာ သုံးရက်ပင် ရှိပြီ ဖြစ်သည်။ နေမကောင်းဘူးဟု အကြောင်းပြကာ သူအခန်းအောင်းနေသည်သာ။ သူ့ကိစ္စက ပြောမကောင်းသည့် ကိစ္စမို့ အိမ်ကို ဘာမှရှင်းမပြချင်။ အိမ်မှမဟုတ်…။ စိုးဝင်းသည် အခင်ဆုံး သူငယ်ချင်းဖြစ်သည့် ဇော်ရဲကိုတောင် မပြောပြချေ။ ရိုးရိုးအသည်းကွဲသည်သာ ဆိုရင်ဖြင့် သူပြောပြဖြစ်မည် ထင်သော်လည်း အခုဟာက လူလည်ကျခံရသလိုဖြစ်၍ သူမပြောချင်းသာ။

ဒါပေမယ့် ဒီသုံးရက်အတွင်း သေချာ သူပြန်စဉ်းစားကြည့်တော့လည်း သူ့အတွက် ဘာမှ နာစရာမရှိသည်ကို တွေ့သည်။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောရရင်ဖြင့် မနွယ်က ဒီလိုဖွင့်ပြောချင်းသည်လည်း ခပ်ကောင်းကောင်းပင်။ ဒီလိုမှမဟုတ်ဘဲ သူမသိအောင် ဟိုကောင်နှင့် ရှုပ်နေရင် သူက ကြားက အဟားခံ ဖြစ်နေဦးမယ်။ ယောကျ်ားလေးဆိုတာကလည်း ကိုယ်ကသာ ရှုပ်ချင်ရှုပ်မည် ကိုယ်နှစ်နှစ်ကာကာကြိုက်သည့် မိန်းကလေးကိုတော့ ခြောက်ပြစ်ကင်းသဲလဲစင်စေခြင်ကြသည်မှာ သဘာဝပင်။ စိုးဝင်းလည်း အပါအဝင်သာ။

တစ်ခုဆိုးသည်က သူသည် မနွယ်ကို နှစ်နှစ်ကာကာ ချစ်မိသွားခြင်းဖြစ်သည်။ အချစ်ဆိုသည်ကလည်း ခက်လှသည်။ မှောင်မည်းနေသော ညတစ်ညတွင် မြက်ရိုင်းတောထဲတွင် လမ်းလျှောက်မိသဖြင့် မြွေတစ်ကောင်ကို တက်နင်းမိကာ အပေါက်ခံရသလိုမျိုးပင်။ သတိထားမိလိုက်သည့် အချိန်တွင်တော့ မြွေဆိပ်က ပြန့်ကာ သေအံ့မူးမူးပင် ဖြစ်နေချေပြီ။ အခုလည်း စိုးဝင်းသည် အချစ်၏ လှည့်စားမှုတွင် အကြီးအကျယ် ကျရှုံးကာ ဒီသုံးရက်အတွင်း နေ့မှန်း ညမှန်းပင် မသိသည့် ဘဝကို ရောက်ခဲ့၏။

ဒီနေ့တွင်မှ အချိန်တိုင်း သူ့ခေါင်းထဲတွင် တဝဲလည်လည် ဖြစ်နေသည့် အတွေးတွေကို မောင်းထုတ်ပစ်ရန် တစ်ယောက်တည်း ဒီဆိုင်လေးကို ထွက်လာချင်းဖြစ်သည်။ သိပ်ဝေးဝေးတော့ မဟုတ်။ ဟိုဘက်တစ်ရပ်ကွက်ကျော် ဈေးနားက စားသောက်ဆိုင်လေး ဖြစ်သည်။ ကားတောင် ယူမလာခဲ့။ ဒေါင်ကျကျ စားပွဲတွင် တစ်ယောက်တည်းထိုင်ကာ ဝီစကီတစ်လုံးကို မှာကာ ဖြိုနေမိချင်းပင်။

ဒီနေရာတွင် စိုးဝင်း ထပ်မှားသည်ဟု ပြောရမည်ပင်။ သူက အရက်သောက်လိုက်ရင်ဖြင့် အရာရာကို မေ့သွားမည်ဟု ထင်သည်။ အမှန်က အရက်သောက်လိုက်မှ သူမေ့ချင်သည့် အကြောင်းအရာတွေက ထိန်းမရအောင် ပေါ်လာခြင်းပင်။ ဒါကလည်း အရက်၏ တန်ခိုးပင်။ နဂိုကမှ သုံးရက်အတွင်း ရင်ထဲတွင် ပိတ်လှောင်ထားသမျှသည် အခုတော့ ပေါက်ကွဲချင်လာသည်။

“ဆရာ…. ဆိုင်ပိတ်တော့မယ်….“

စိုးဝင်းသည် ငှဲ့ထားသော နောက်ထပ်အရက်တစ်ခွက်ကို အရင်မော့သောက်လိုက်ပြီးမှ အနားကို မရဲတရဲ ကပ်လာသည့် စားပွဲထိုးကောင်ကလေးကို ကြည့်သည်။ ကမ်းပေးလိုက်သည့် ဘေလ်စာရွက်ကိုလည်း အသာငုံ့ကြည့်၏။

“ဟေ့ကောင်.. မင်း ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း…. မင်းလက်ကို … ငါကြည့်မရဘူး ဖြစ်နေတယ်…“

စားပွဲထိုးကောင်လေးသည် စိုးဝင်းကို ကြည့်နေရင်း ဒီလူတော့ တော်တော်မူးနေပြီဟု တွက်လိုက်သည်။

“နေဦး… မင်းတို့ဆိုင်က ပိတ်တာ စောလှချည်လား… ငါ့လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တောင် ဒီအချိန်မပိတ်သေးဘူးကွ… အေ့…“

စိုးဝင်း၏ စကားတွေသည် အတော်ပင် အာလေးလျှာလေး ဖြစ်နေသည်။ မနည်းပင် ပြောယူရသည်။

“ည ၁၂ နာရီ ထိုးနေလို့ပါ ဆရာ….။ ကျနော်တို့ ဆိုင်က ပိတ်နေကြမို့ပါ…“

စိုးဝင်းသည် လူမှန်းသူမှန်း မသိအောင် မူးနေသော်လည်း အသိစိတ်တော့ နည်းနည်းလေး ကျန်နေသေးသည်။ ဘာမှထပ်မပြောတော့ဘဲ အင်္ကျီအိပ်ထဲနှိုက်ကာ ထောင်တန်တစ်အုပ်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။

“ပိုတာ… ပြန်အမ်းမနေနဲ့…မင်းယူလိုက်…“

“ကျေးဇူးပဲ ဆရာ…။ ဆိုက်ကားဖြစ်ဖြစ် ငှားပေးရမလား ဆရာ…“

“ဟေ့ကောင်…. ငါ ယောကျ်ားကွ… လမ်းလျှောက်နိုင်တယ်….. မင်း လျှာရှည်မနေနဲ့….“

စိုးဝင်း၏ မာန်ပါပါ စကားတွင်တော့ စားပွဲထိုးကောင်ကလေးသည် ဘာမှမပြောတော့။ ယိုင်တိယိုင်တိုင်နှင့် ထကာ ထွက်သွားသည့် စိုးဝင်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် လမ်းလျှောက်လို့ရအောင် ဘေးကိုကပ်ကာ လမ်းဖယ်ပေးလိုက်သည်။ မြင်နေကြမို့ သူ့အတွက်တော့ ဒါက အထူးအဆန်းမဟုတ်ချေ။ ထူးဆန်းသည်က စိုးဝင်းပင်..။ သူသည် အရက်မူးနေသော်လည်း လမ်းဘေးတွင် ထိုးလဲသွားလောက်အောင်တော့ အခြေအနေမဆိုး။ ယိုင်တိယိုင်တိုင်နှင့်ပင် လျှောက်လာမိသည်။ ဒါပေမယ့် ခြေလှမ်းတွေ ဘယ်ကိုဦးတည်မှန်းမသိ။ သတိရလို့ ဘေးဘီကို ကြည့်လိုက်တော့ သူ့လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ရှေ့သို့ပင် ရောက်နေချေပြီ။

စိုးဝင်းသည် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကို တွေတွေကြီး ငေးကြည့်မိနေသည်။ အစောပိုင်းကာလတွေတုန်းက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ရတာ ပျော်ခဲ့သလောက် အခုတော့ သူသည် ဒီနေရာကို မလာချင် ဖြစ်နေသည်။ ဒါကိုတွေးမိသည်နှင့် သူ၏ မျက်စိသည် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကို ကျော်ကာ တစ်ဖက်ကို ငေးမိသည်။ မရည်ရွယ်ဘဲနှင့် ခြေလှမ်းတွေကို အလိုလို လှမ်းမိသည်။

နွယ်နွယ်အေးသည် တော်တော်နှင့် အိပ်မပျော်သေးချေ။ အမှန်ကို ပြောရရင်ဖြင့် အိပ်ချင်စိတ်လည်း မရှိချေ။ အိပ်ယာပေါ်တွင် ဒီအတိုင်းသာ လှဲနေမိသည်။ မောင့်အပေါ် သူမပြုမူမိသည့် အဖြစ်သည် မှားများမှားသွားသလားဟု စဉ်းစားမိတာက အကြိမ်ပေါင်းမနည်းတော့ပင်။ တော်ကြာနေ သူမ ထင်ထားသလို ဖြစ်မလာရင်ဖြင့် သူမ အသည်းကွဲသည်သာလျှင် အဖတ်တင်တော့မည်။

အိပ်မရသူအတွက်တော့ ညတာသည် ရှည်လွန်းလှပေသည်။ ဒီနေ့မှ အိမ်တွင် သူမနှင့် ညီမလေးနှစ်ယောက်တည်း ရှိနေသည်။ အမေနှင့် အဖေက သူတို့ကိုးကွယ်သည့် ဘုန်းကြီးကျောင်းတွင် မိုးကုတ်တရားစခန်းဖွင့်၍ စခန်းဝင်နေကြသည်။ အစောပိုင်းတုန်းက သူမတောင် လိုက်ဝင်ရင် ကောင်းမလား စဉ်းစားသေးသည်။ ညီမလေးက စာမေးပွဲဖြေဖို့ နီးနေတာက တကြောင်း… ဆိုင်တွင်လည်း လူစားမရှိသည်က တကြောင်းမို့ သူမ ကျန်နေခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ သွယ်သွယ်၏ ကျန်းမာရေး အခြေအနေကလည်း လူတစ်ယောက်ရှိမှ ဖြစ်မှာ…။ နွယ်နွယ်အေးသည် စိတ်ထင်လို့လား မသိ။ အိမ်ရှေ့က ခေါ်သံလိုလို ကြားသည်။

“မနွယ်…..မနွယ်….. တံခါး ဖွင့်ပါဦး……“

“ဂျုန်း…… ဂျုန်း……. ဂျုန်း……. မနွယ်….. မောင်ပါ……“

ဟင်….မောင်….. သူ့အသံ။ နွယ်နွယ်အေး ရင်တွေသည် ထိန်းချုပ်မရအောင် တုန်ခါသွားသည်။ စက္ကန့်ပိုင်းအနည်းငယ်မျှ သူမ၏ ကိုယ်တွင်းရှိ သွေးကြောများ ရပ်တန့်သွားသလို ခံစားရသည်။ သူမက မလှုပ်မယှက် ဖြစ်နေသော်လည်း အိမ်ရှေ့က ခေါ်သံတွေကမူ မရပ်မနား ပေါ်ထွက်နေသည်။ တဖြေးဖြေးနှင့်လည်း ကျယ်လောင်လာသည်။

“မနွယ်ရေ….. မနွယ်… တံခါးဖွင့်ပါဦး…… ဒီမှာ… မောင် အသည်းတွေ ကွဲနေပြီ….“

“မနွယ်….“

သွယ်သွယ်သည် အိပ်ပျော်နေရာမှ နားထဲတွင် အော်သံလိုလို ခေါ်သံလိုလို ကြားရ၍ ဖြတ်ခနဲ နိုးလာသည်။ အသာနားစွင့်လိုက်သည်တွင်တော့ အိမ်ရှေ့ဘက်က အော်ခေါ်နေသံကို ကြားရသည်။ ဟင်… အစ်ကိုစိုးအသံပါလား…။

“မမ… မမ. ….နိုးနေလား….. အစ်ကိုစိုး… ခေါ်နေတယ်….“

“အင်း….. သွယ်သွယ်…..“

နွယ်နွယ်သည် အဲဒီတော့မှ အိပ်ယာကနေ လူးလဲထသည်။ အခုနေမှ ထွက်မတွေ့ရင် သူမတို့အကြောင်းက တစ်ရပ်ကွက်လုံး သိတော့မည်။ အဝတ်အစားကို အနည်းငယ် ဆန့်ဆန့်ပြန့်ပြန့်လုပ်ကာ အပြင်ဘက်ကို ထွက်လာခဲ့သည်။ စိုးဝင်းသည် ခြံဝန်းသံပန်းတံခါးကို အားရပါးရ ဆုပ်ကိုင်ကာ အော်နေရာမှ အိမ်ရှေ့က မီးရောင်လေး ဖြတ်ခနဲ လင်းသွားသည်တွင်တော့ အော်တာရပ်သည်။ သူထင်သည့်အတိုင်းပင် အိမ်ရှေ့တံခါးမကြီးပွင့်ကာ မနွယ်တစ်ယောက် လျှောက်လာသည်ကို တွေ့သည်။ သူ့နှလုံးသားက ခေါ်သံကို ကြားသွားသည်ထင်သည်။

“ချောက်….“

စိုးဝင်းသည် သံပန်းတံခါးပွင့်သွားသည်နှင့် မနွယ်ကို ပြေးဖက်သည်။ သို့သော် နွယ်နွယ်အေးသည် သူဖက်သည်ကို မခံ။ သူ့ကို ပြန်တွန်းထုတ်လိုက်သည်။ ပုံမှန်အချိန်ဆို လွယ်မယ်မထင်သော်လည်း အခုတော့ စိုးဝင်းက တော်တော်မူးနေသည်မို့ နွယ်နွယ်အေး တွန်းအထုတ်တွင် ယိုင်ထွက်သွားသည်။

“မောင်စိုး… မင်း အရက်တွေ သောက်လာတယ်….. “

“မနွယ်ကလည်း.. အသည်းကွဲ အရက်သောက်တာ .. ဘာဆန်းလဲ…။ မောင့်ဘာသာ ဘာဖြစ်ဖြစ် .. မနွယ် ပူစရာမလိုပါဘူး…. အေ့…“

နွယ်နွယ်အေးသည် စိုးဝင်း၏ ပုံကိုကြည့်ပြီး ရင်ထဲတွင် နင့်ခနဲ ဖြစ်သည်။ မျက်ရည်တွေ ဝေ့မတက်လာအောင် မနည်းပင် ထိန်းထားရသည်။ အားတင်းကာ..

“အေး… မနွယ်နဲ့တော့ မဆိုင်ဘူးဆိုတာ သိတယ်…။ တကယ်ဆို မောင်စိုးနဲ့ တို့နဲ့က ဘာမှမဆိုင်တော့ပြီပဲ….။ မင်းကရော.. ဘာအကြောင်းနဲ့ လာအော်နေရတာလဲ…။ မင်း ပြန်ရင်ကောင်းမယ်….“

“ကျနော်… ကျ…နော်…မောင်….. အာ… မ ပြန်..ဘူးဗျာ…..။ မနွယ်…ကို …. ချစ်ပြီးမှ… ပြန်မယ်…“

“မောင် စိုး…. မင်း …မမိုက်ရိုင်းနဲ့နော်….“

နွယ်နွယ်အေးသည် စိုးဝင်းက သူ့ကို လှမ်းဆွဲကာ ဖက်လိုက်သည်တွင်တော့ အတင်းပင် ရုန်းသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ စိုးဝင်းသည် မိမိရရ ဖမ်းဆွဲထားလို့လား မသိ။ နွယ်နွယ်အေးသည် တော်တော်နှင့် ရုန်းမထွက်နိုင်။ ရုန်းကန်နေသော သူမ၏ မျက်နှာနှင့် စိုးဝင်းသည် တဖြေးဖြေး နီးလာသည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် အံကို တင်းတင်းကြိတ်လိုက်သည်။

“ဖျန်း….“

“ဟာ….. မမ….အစ်ကိုစိုး….“

“မ….မနွယ်…..“

စိုးဝင်း၏ ပါးတစ်ဖက်သည် ပူထူတက်သွားသည်။ အရက်ကြောင့် တကိုယ်လုံး ပူနွေးနေသော်လည်း ပါးပြင်ပေါ် အပူဓါတ်က ဖုံးကာလွှမ်းသွားသည်။ ဒါ့အပြင် အရိုက်ခံလိုက်ရသည့် ပါးထက် ရင်ဘတ်ထဲကနေ စစ်ကနဲ နာလာသည်။

“မနွယ်…မင်း…. ဟာ..ဗျာ…..“

“ဝုန်း….“

စိုးဝင်းသည် လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကာ သံပန်းတံခါးကို ထိုးသည်။ လက်က အောက့်ခနဲတက်သွားမှ နှလုံးသားက နာကျင်မှုသည် ခေတ္တခဏ လျော့ပါးသွားသည်။ မနွယ်ကို စိမ်းစိမ်းကြီး ကြည့်သည်။ ဘာမှ မပြောတော့ဘဲ ဆတ်ကနဲ ယိုင်တိုင်တိုင်နှင့် လှည့်ထွက်သွားသည်။

“အစ်ကို…. အစ်ကို စိုး….ဟာ…“

သွယ်သွယ်သည် စိတ်ပူစွာဖြင့် စိုးဝင်းနောက်သို့ ပြေးလိုက်သည်။ စိုးဝင်း၏ လက်မောင်းကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။

“အစ်ကိုမူးနေတယ်…. သွယ်သွယ်လိုက်ပို့မယ်….“

စိုးဝင်းသည် ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျနေရာမှ အသာ သွယ်သွယ့်ကို မော့ကြည့်သည်။ သူ့ကို အကြင်နာတွေအပြည့်နှင့် ကြည့်နေသည့် မျက်ဝန်းတစ်စုံကို တွေ့သည်။

“ရတယ်… သွယ်သွယ်… အစ်ကို ပြန်နိုင်တယ်…။ အစ်ကို မှားသွားတယ်…။ မချစ်သင့်တဲ့သူကို ချစ်မိတယ်…။ မနွယ်ကို ပြောလိုက်ပါ…။ အစ်ကို့ကြောင့်.. စိတ်အနှောင့်အယှက်… မဖြစ်စေရပါဘူးလို့…..။ သွယ်သွယ်လည်း.. ဝင်တော့….။ ညီမ အိပ်ရေးပျက်နေမယ်…။ စာမေးပွဲလည်း ဖြေရဦးမှာ မှတ်လား…“

စိုးဝင်းသည် နောက်ဆုံးစကားကိုတော့ တကယ်ကို စိုးရိမ်စွာနှင့် ပြောမိခြင်းဖြစ်သည်။ သူ့ကို အခုထက်ထိ ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် သွယ်သွယ်၏ လက်ကလေးကို လှမ်းကာထပ်ကိုင်လိုက်သည်။ သွယ်သွယ်ကတော့ အမှုမဲ့မို့ စိုးဝင်းက သူမလက်ကလေးကို ကိုင်လိုက်သည်ကို သတိမထားမိ..။ သွယ်သွယ်က သတိမထားမိသော်လည်း သူတို့နှစ်ယောက်ကို တွေတွေကြီးကြည့်နေသည် နွယ်နွယ်ကမူ ဒါကိုမြင်ဖြစ်အောင် မြင်သွားသည်။ ချက်ချင်းပင် ချာကနဲ လှည့်ကာ အိမ်ဘက်ကို ပြေးသွားသည်။ စိုးဝင်းနှင့် သွယ်သွယ်သည် ဒါကို သတိမမူမိချေ။

“ဪ.. အစ်ကိုရယ်….။ သွယ်သွယ်… စိတ်မကောင်းလိုက်တာ။ မမကလည်း …တအားလွန်တာပဲ…။ အစ်ကို့မှာ ဘာအပြစ်မှလည်း မရှိဘဲနဲ့….“

သွယ်သွယ်သည် ခပ်တိုးတိုးလေး ညည်းကာ စိုးဝင်းနားက ခွာလိုက်သည်။ စိုးဝင်းသည် အလိုက်သင့်ပင်သူမ၏ လက်ကလေးကို လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ သွယ်သွယ်၏စကား ဘာမှမှတ်ချက် မပြုတော့ဘဲအိမ်ဘက်ဆီသို့သာ လျှောက်လာခဲ့တော့သည်။ ထူးဆန်းစွာပင် သူ့ရင်သည် အနည်းငယ် အေးမြနေသည်ဟု ခံစားနေရသည်။

—————————————

“ကျေးဇူးပဲနော်… ရုပ်ရှင်လိုက်ပြတာ….။ သွယ်သွယ်က ဒီကားကို ရုံမှာကြည့်ချင်နေတာ….“

“မဟုတ်တာ…. သွယ်သွယ်ကလည်း.. အစ်ကိုကတောင် ကျေးဇူးတင်ရမှာ….။ နောက်ပြီး မနက်ဖြန် သွယ်သွယ့်မွေးနေ့မှတ်လား…။ မွေးနေ့လက်ဆောင်လို့ သဘောထား… အ ..ဟီး…“

“မွေးနေ့လက်ဆောင်ကလည်း…. ဒါပဲလား…..“

စိုးဝင်းသည် ရုတ်တရက်တော့ သွယ်သွယ်၏ အမေးကို မဖြေမိ။ ချစ်စရာကောင်းဖွယ် အပြုံးလေးနှင့် သူ့ကိုကြည့်နေသည့် သွယ်သွယ်ကို ငေးကြည့်နေမိသည်။ ဒီနေ့မှ သွယ်သွယ်သည် တော်တော်လှနေသည်။ ရင်ဘပတ်တွင် ဖောင်းပွအဖတ်ဖတ်ရှိသည့် လက်ပြတ်ဘလောက်စ်လေးကို ဝတ်ထားသည်။ အောက်တွင်တော့ ပေါင်ခွဲထမိန်စကပ်နှင့် ခါးမရောက်တရောက် ရှည်နေသည့် ဆံနွယ်လေးတွေကိုတော့ သိမ်းကာ အရှေ့ဘက်တွင် စုကာချထားသည်။ ဝတ်ထားသည် အဝတ်တွေကပဲ သူမ၏ ကိုယ်တိုင်းနှင့်ကွက်တိ ဖြစ်နေလို့လား မသိ။ သူ့နေရာနှင့်သူ ချပ်ချပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်ကာ မြင်သူတကာ ငေးလောက်နေသည်။

သွယ်သွယ်နှင့် စိုးဝင်းသည် အတော်ပင် ခင်မင်နေကြလေပြီ။ တိတိကျကျပြောရရင်ဖြင့် စိုးဝင်း ပါးအရိုက်ခံလိုက်ရသည့် ညကနေစ၍ဟု ပြောရမည် ဖြစ်သည်။ မနွယ်၏ လက်ဝါးချက်က အမှန်အတိုင်း ပြောရရင်ဖြင့် စိုးဝင်းအတွက် တန်ဖိုးရှိလှသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် သူ့ရင်ထဲက ငုတ်ကို ဆွဲနှုတ်သွားသောကြောင့်ပင်။ စိုးဝင်းသည် ရင်ထဲတွင် နာကျင်နေသော်လည်း နောက်တစ်နေ့မှစ၍ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကို ပြန်ထိုင်သည်။ ကိုမိုးကြိုးတို့က သူတစ်ခုခု ထူးခြားနေသည်ကိုသိ၍ အတင်းမေးသော်လည်း သူက ဘာမှမပြော။ အမှန်ဆိုရင် သူတို့လည်း မနွယ်နှင့် သူ၏ အကြောင်းကို သိသည် မဟုတ်။ သူတို့နှစ်ဦးအကြောင်းကို သိသည်က ဇော်ရဲရယ် သွယ်သွယ်ရယ်သာ။ ဒါတောင်မှ သွယ်သွယ်က ရိပ်ဖမ်းသံဖမ်းလောက် သိသူ။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မနွယ်က စိုးဝင်းအပေါ် ဆက်ဆံမှုကို ကြားထဲကနေ စိတ်ဆိုးသူက သွယ်သွယ်ပင်။ သူမသည် နွယ်နွယ်အေးကို စိတ်ကောက်ကာ နှစ်ပတ်လောက်ထိထိ စကားမပြောချေ။ နွယ်နွယ်က ဘယ်လိုချော့ချော့ သူမသည် အစ်မဖြစ်သူကို ဘာမှပြန်မပြောချေ။ တရားစခန်းက ပြန်ရောက်လာသည့် အဖေနှင့် အမေကတောင် မေးယူရသည်။ နည်းနည်းလေးကြာမှ စိတ်ပြေသွားကာ ပြန်၍ မေးထူးခေါ်ပြော ပြန်ဖြစ်လာသည်။

တစ်ဖက်က သွယ်သွယ်သည် အစ်မဖြစ်သူနှင့် စကားမပြောဖြစ်သော်လည်း စိုးဝင်းနှင့်တော့ အတော်ခင်လာသည်။ ဒါကလည်း အကြောင်းရှိသည်။ ခါတိုင်း မနက်ဘက်တွင် နွယ်နွယ်အေးက မုန့်လာဝယ်နေကြ ဖြစ်သော်လည်း အခုတော့ သူမသည် ပေါ်မလာတော့ချေ။ အဲဒီတော့ သူမအစား သွယ်သွယ်က လာသည်။ စိုးဝင်းကို နေကောင်းလား ဘာလား အစရှိသဖြင့် စိတ်ပူစွာမေးသည်။ ကိုမိုးကြိုးတို့ပင် သူတို့ညီအစ်မကလည်း တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက်ပါလား ဆိုပြီးတော့တောင် စိုးဝင်းကို စနေသေးသည်။

ပိုပြီး သူတို့နှစ်ယောက် ခင်မင်သွားသည်က သွယ်သွယ်၏ အဝေးသင် စာမေးပွဲကြောင့်ပင်။ အမှန်ဆိုရင် သွယ်သွယ် စာမေးပွဲဖြေရင် နွယ်နွယ်က လိုက်ပို့နေကြဖြစ်သည်။ သို့သော် အဲဒီတုန်းက သွယ်သွယ်သည် နွယ်နွယ့်ကို စိတ်ကောက်နေသဖြင့် သူမ၏ စာမေးပွဲကို စိုးဝင်းကို လိုက်ပို့ပေးရန် အကူအညီတောင်းသည်။ စိုးဝင်းသည် အစပထမပိုင်းတွင်တော့ ငြင်းလိုက်ရင် ကောင်းမလားဟု စဉ်းစားမိသော်လည်း သူကိုယ်တိုင်က သွယ်သွယ်နှင့် စကားပြောနေရရင် ရင်ထဲတွင် အေးမြနေ၍ မငြင်းဖြစ်။ ဦးဘအေးတို့ကလည်း သွယ်သွယ် ဆေးရုံတက်ကတည်းက စိုးဝင်းက အစစအရာရာ ကူညီထားသည်မို့ ဘာမှမပြောချချေ…။

ပြောရင်တော့ ယုံကြမလားမသိ။ နဂိုတုန်းက မတည့်သည့်သူနှစ်ယောက်သည် အခုလို ခင်မင်သွားသည့်အခါတွင်တော့ သူတို့၏ ဆက်ဆံရေးသည် ထင်ထားတာထက် ပိုမြန်လှသည်။ စာမေးပွဲပတ် တစ်ပတ်လုံးတွင် စိုးဝင်းက အချိန်မှန်လာခေါ်သည်။ သွယ်သွယ်စာဖြေရာ ကျောင်းရှေ့တွင်လည်း ကားထိုးကာ စောင့်သည်။ ဘယ်မှမသွား။ ဖြစ်ချင်တော့ သွယ်သွယ်၏ စာမေးပွဲက ၁၂ နာရီထိုးတွင် ပြီးသည်မို့ သွယ်သွယ်သည် စာဖြေပြီးတိုင်း မုန့်တစ်ခုခုစားပြီးမှ ပြန်ကြသည်။ ဒီတော့ သူတို့နှစ်ယောက်၏ ခင်မင်မှု ဒီဂရီသည် တဖြည်းဖြည်းနဲ့ပင် မြင့်တက်လာခဲ့သည်။

အခုပဲကြည့်လေ။ စာမေးပွဲပြီးသွားတာ တစ်ပတ်လောက်ရှိပြီ ဖြစ်သော်လည်း မနေ့က သွယ်သွယ်က မုန့်လာဝယ်ရင်း ရုပ်ရှင်ကြည့်ချင်သည်ဟု ပြောလို့ စိုးဝင်းက လိုက်ပြခြင်း ဖြစ်သည်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် သွယ်သွယ်၏ မွေးနေ့ကလည်း မနက်ဖြန်ပင် ရောက်တော့မည်။ အဲဒါကြောင့် စိုးဝင်းက နောက်ကာပြောလိုက်ချင်း ဖြစ်သည်။

စိုးဝင်းသည် ရုပ်ရှင်ကြည့်နေသည့် အချိန်တလျှောက်လုံး… သို့လောသို့လော စဉ်းစားနေသည့် မေးခွန်းတစ်ခုသည် သူ့ကိုအပြုံးဖြင့် မေးနေသည့် သွယ်သွယ်၏ စကားတွင် အဖြေရှာတွေ့သွားသည်။ သွယ်သွယ်ကို ရွှန်းရွှန်းစားစားပင် ကြည့်ကာ…

“ရှိသေးတာပေါ့…. သွယ်သွယ်ရယ်…. မကြာခင် သိရမယ်…. လာလိုက်ခဲ့…“

“အမ်… အစ်ကို့ဟာကလဲ….တမျိုးပါလား….“

သွယ်သွယ်သည် မျက်မှောင်လေး ကုတ်သွားသည်။ စိုးဝင်းက ဘာမှဆက်မပြော။ သူ့ထုံးစံအတိုင်း သွားလေးဖြီးကာ ရယ်ပြလိုက်ပြီး ရှေ့ကနေ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ သွယ်သွယ်သည် ဆက်မမေးနိုင်အားတော့ဘဲ ရှေ့ရောက်သွားသည့် စိုးဝင်း၏ ခြေလှမ်းကို မှီအောင်လိုက်ခဲ့မိသည်။ ကားထဲတွင် ဝင်ထိုင်မိသည်နှင့် စိုးဝင်းသည် တခြားဘာစကားမှ ထွေထွေထူးထူး မပြောတော့ချေ။ ကားကို တွင်တွင်သာ မောင်းတော့သည်။ သွယ်သွယ်ကမူ ခုနက ကြည့်ခဲ့ရသော ရုပ်ရှင်အကြောင်းကို ပြန်ပြောင်းပြောကာ လိုက်ပါလာသည်။ မောင်းလာရင်းနှင့် ဥက္ကလာဂေါက်ကွင်းဘက် အရောက်တွင်တော့ စိုးဝင်းသည် ကားကို လမ်းဘေးတွင် အသာထိုးရပ်လိုက်သည်။

“ကား…ဘာဖြစ်လို့လဲ… အစ်ကို…“

“ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး.. သွယ်သွယ်… အစ်ကို စကားပြောစရာ ရှိလို့ပါ…“

စိုးဝင်းက သူမ၏ မျက်ဝန်းတွေတွေကို စိုက်ကြည့်နေသည်တွင်တော့ သွယ်သွယ်သည် အလိုလို ခေါင်းကလေး ငုံ့သွားသည်။ ရင်ထဲတွင်လည်း သို့လောသို့လောနှင့် တွေးနေမိသည်။

“သွယ်သွယ်.. အစ်ကို့ကို တမျိုးမထင်စေချင်ဘူး….။ သွယ်သွယ်.. လက်ခံမယ်ဆိုရင် .. အစ်ကို.. သွယ်သွယ့်ကို လက်ထပ်ပါရစေ…“

“ရှင်…“

သွယ်သွယ်သည် သူ့နားကိုပင် သူမယုံနိုင်အောင် ဖြစ်သွားသည်။ ငုံ့နေရာမှ ဆတ်ခနဲ မော့သွားကာ စိုးဝင်းကို တွေတွေလေး ငေးကြည့်သည်။ စိုးဝင်းသည် အသာပြုံးပြကာ…

“ဟုတ်ပါတယ်.. သွယ်သွယ်….။ အစ်ကိုစဉ်းစားနေတာ ကြာပါပြီ….။ သွယ်သွယ့်ကို …. အစ်ကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး ချစ်ပါတယ်…..။ အစ်ကို့ကို ဘ၀ တစ်သက်လုံးစာ လက်တွဲခွင့်ပေးပါ…။ ဘယ်လိုလဲ .. သွယ်သွယ်…“

ဒီတစ်ခါတော့ သွယ်သွယ်သည် ခေါင်းကလေး ပြန်မငုံ့သွားတော့ချေ။ နှုတ်ခမ်းလေးများ တဆတ်ဆတ်ဖြစ်ကာ တုန်လာသည်။ စိုးဝင်းကို ငေးကြည့်နေသည့် မျက်ဝန်းတွေတွင် မျက်ရည်စလေးတွေက အလိုလိုတွဲကာလာသည်။ မျက်တောင်လေး တစ်ချက် အခတ်တွင်တော့ ပါးပြင်ပေါ်သို့ စီးကျသွားသည်။

“ဟင်…. သွယ်သွယ်… ငိုနေတယ်….။ အစ်ကို …သွယ်သွယ်.. မကြိုက်တာ ပြောမိတယ်ထင်တယ်…..။ အစ်ကို တောင်း….ပန်…..“

“အို.. မဟုတ်တာ.. အစ်ကိုရယ်…။ သွယ်သွယ်.. ဘာပြောရမှန်း မသိလို့ပါ….“

သွယ်သွယ်သည် စိုးဝင်းက တမျိုးထင်သွားမည်တွင်တော့ မနည်းပင် စကားကိုလုကာ ပြောလိုက်ရသည်။ မျက်ရည်စကိုလည်း ကမန်းကတမ်း လက်ကလေးနှင့် သုတ်လိုက်သည်။ သွယ်သွယ်၏ စကားကို အကြားတွင်တော့ စိုးဝင်း သဘောပေါက်သွားသည်။ သူသည် အရင်ကလောက်တော့ မအတော့ချေ။ ချက်ချင်းပင် မျက်နှာက ပြုံးတက်သွားကာ…

“ဒါဆို… သွယ်သွယ်က.. မငြင်းဘူးပေါ့နော်…။ ဟေး… ဝမ်းသာလိုက်တာ….။ အစ်ကို… ဒီည အဖေနဲ့ အမေကို ဖွင့်ပြောလိုက်မယ်…။ မနက်ဖြန်… လာတောင်းခိုင်းမယ်… နော်.. သွယ်သွယ်…။ သွယ်သွယ့်မွေးနေ့မှာ.. အစ်ကိုရဲ့… မေတ္တာစစ်ကို … လက်ဆောင်ပေးရင်း.. သက်သေပြမယ်လေ….“

“အယ်…. အစ်ကိုကလဲ…. သွယ်သွယ့်ကို စဉ်းစားချိန်လေး ပေးပါဦး….“

“အစ်ကို့.. အချစ်ကို ယုံရင်.. မစဉ်းစားပါနဲ့တော့…သွယ်သွယ်…..။ အစ်ကို.. သွယ်သွယ်ကို အဆုံးရှုံး မခံနိုင်ဘူး….“

“အို… အစ်ကိုရယ်…“

စိုးဝင်း၏ နှလုံးသားထဲက လာသည့် စကားသံတွင်တော့ သွယ်သွယ်သည် အလိုလို ကိုယ်ကလေး ယိမ်းသွားသည်။ စိုးဝင်းသည် အလိုက်သင့်ပင် သူ့ဘက်ရောက်လာသည့် သွယ်သွယ်ကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲကာ ပွေ့ဖက်လိုက်သည်။ ကြင်ကြင်နာနာပင် နဖူးက ဆံစလေးကို သာသာလေး နမ်းလိုက်တော့သည်။

————————————-

နွယ်နွယ်သည် သူမလက်ထဲ ရောက်လာသည့် Passport လေးကို တွေတွေလေး ငေးကာ ကြည့်နေသည်။ အခုတော့လည်း အရာရာသည် သူမအတွက် ပြီးဆုံးသွားလေပြီ။ အုံးအုံးကြွက်ကြွက်နှင့် ကြက်ပျံမကျ စည်ကားနေသည့် ရုံးထဲမှနေ ထွက်လာခဲ့သည်။ ရုံးနှင့် မလှမ်းမကမ်းတွင် အစီအရီရပ်နေသည့် Taxi လေးတွေဆီ လျှောက်လာခဲ့သည်။ လေပွေလေးတစ်ခုက ဖြတ်အတိုက်တွင် သူမ၏ ဆံနွယ်တွေသည် လှုပ်ခါသွားသည်။ အထဲတွင် အသက်ရှူကြပ်သလို မောနေသမျှသည် အခုမှ အနည်းငယ် သက်သာသွားသည်။

အမှန်ဆို သူမသာ ရူးရူးမိုက်မိုက် ဆုံးဖြတ်ချက် မချမိလျှင် အခုလိုမျိုး အဖော်မဲ့ကာ တစ်ယောက်တည်း သွားလာနေရမည် မထင်။ မောင့်လက်ကိုတွဲကာ မိုးရွာရွာနေပူပူ မောရမှန်းမသိ လျှောက်မိမည်သာ။ အခုတော့ ချစ်ရသည့်မောင်က တခြားသူ၏ လက်ကို တွဲတော့ပေမည်။ တခြားသူလို့ ပြောတာလည်း သိပ်မမှန်ပေ။ ညီမလေးသွယ်သွယ်၏ လက်ကိုဆိုမှ မှန်ပေမည်။

တစ်နေ့ကပင် စိုးဝင်းအဖေနှင့် အမေသည် သွယ်သွယ်ကို့ လာရောက် ကြောင်းလမ်းကြသည်။ သူမသည် မကောင်းတတ်၍ ခဏတော့ ဝင်ထိုင်နေသေးသည်။ လူကြီးတွေ စကားပြောနေချိန်တွင်တော့ ဧည့်ခံဖို့ဆိုတာကို အကြောင်းပြကာ မီးဖိုဘက်ကို မပြေးယုံတမယ် လျှောက်သွားမိသည်။ မိမိစိတ်ကို ထိန်းနိုင်မည်ထင်သော်လည်း တကယ်တမ်းဖြစ်လာတော့ သူမ မျက်ရည်ကျမိသည်သာ။ မနည်းပင် တည်ငြိမ်အောင် ကြိုးစားခဲ့ရသည်။ အချစ်ဆိုတာ ဘာလဲဟု နွယ်နွယ်သည် အသေအချာပင် စဉ်းစားကြည့်သည်။ အချစ်နှင့် စစ်မှာ မတရားတာ မရှိဟု လူတွေက ပြောကြသော်လည်း ကိုယ်နှင့်ပြိုင်ရမည့် လူက ကိုယ့်ညီမလေး ဖြစ်နေမည်ဟုရော အဆိုပါလူတွေက တွက်မိကြရဲ့လား။ အခုတော့ သူမအတွက်တော့ အချစ်ဆိုတာ အချစ်ဆုံးသူနှစ်ယောက်၏ ပျော်ရွှင်ကြည်နူးမှုသာလျှင် ဖြစ်တော့သည်…။

ခက်နေသည်က သူမသည် ရှေ့ဆက် ဘယ်လိုစခန်းသွားရမယ်မှန်း မသိ။ သွယ်သွယ်နှင့်က ပြန်ကာ စကားပြောဖြစ်နေပြီ ဖြစ်သော်လည်း အရင်တုန်းကလောက် ရင်းနှီးမှုမရှိသည်ဟု ခံစားရသည်။ နောက်ပြီးတော့ သူမ ဘယ်လောက်ပင် ဟန်ဆောင်ကောင်းသည်ပြောပြော စိုးဝင်းကို တွေ့ရင်တော့ နှလုံးသားက လှိုက်မောနေတုန်းပင် ဖြစ်သည်။ မောင့်၏ အယုအယ အပြုအစုတွေကို သူမသည် တစ်ရက်မှပင် မမေ့နိုင်ခဲ့ပါ။ စိတ်ညစ်ညစ်နှင့် အိမ်ကပင် ထွက်ပြေးချင်စိတ်တောင် ပေါက်ခဲ့သည်။

နေ့စဉ်နှင့်အမျှ ကြေကွဲနေရသော သူမအတွက် ထွက်ပေါက်သည် ကံကောင်းထောက်မစွာ ရောက်လာခဲ့သည်။ လွန်ခဲ့သောအပတ်က သူမကျောင်းတက်ဖို့ လျှောက်ထားခဲ့သည့် Tokyo University က ပြန်စာရသည်။ ကျောင်းဝင်ခွင့်လက်ခံသော သတင်းပင်။ ရိုးရိုးတောင် မဟုတ်။သူမသည် scholarship offer ပါရသည်။ ဒီတော့ နွယ်နွယ်သည် ဘာမှ စဉ်းစားမနေတော့ဘဲ အဖေဖြစ်သူ ဦးဘအေးကို ဖွင့်ပြောသည်။ သူမကို သွားခွင့်ပေးဖို့လည်း တောင်းဆိုသည်။ ဦးဘအေးသည် ခေတ်အမြင်ရှိသည်မို့ အစောပိုင်းတုန်းက အနည်းငယ် တားချင်နေသေးသော်လည်း scholarship ပါ သမီးဖြစ်သူက ရကြောင်း ပြောသည်တွင်တော့ ဘာမှမပြောတော့ချေ။ အဖေရော အမေကပါ ခွင့်ပြုသည်တွင်တော့ နွယ်နွယ်အေးသည် အချိန်မဆိုင်းနေတော့ဘဲ ကျောင်းတက်ဖို့ လက်ခံသည့်အကြောင်း e-mail ပြန်သည်။ လိုအပ်သည့် ကိစ္စတွေကိုလည်း ဖုတ်ပူတပြင်း လိုက်လုပ်သည်။ အခုတော့ သူမဆောင်ရွက်ရမည့် ကိစ္စများထဲမှ အရေးကြီးသည့် Passport က ရလာပြီဖြစ်သည်။

“ရှေ့နားက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကို ကျော်ပြီး ရပ်ပေးပါ….“

နွယ်နွယ်အေးသည် Taxi ကို သူမတို့၏ ဆိုင်ရှေ့တွင်ပင် ရပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ သတိထားနေသည့် ကြားမှမျက်စိက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဘက်ကို အလိုလိုကြည့်မိသည်။ စိုးဝင်း၏ကား ရပ်ထားသည်ကို မတွေ့။ ဆိုင်ထဲတွင်တော့ ညနေဘက် မရောက်သေး၍ ထင်သည်။ လူအနည်းငယ်သာ ရှိသည်ကို တွေ့သည်။

“အစ်မ‌လေး…. ဒီမှာ…ငါးရာ….“

နွယ်နွယ်သည် ကားသမားပြန်အမ်းလိုက်သည့် ပိုက်ဆံကို အိတ်ထဲသို့ ထည့်လိုက်သည်။ သူမဆိုင်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အမေဖြစ်သူသာ ရှိသည်ကိုတွေ့သည်။ မျက်မှောင်လေး အသာကျုံ့မိသည်။

“ဪ… သမီး… ပြန်လာပြီ….။ Passport ရခဲ့လား….“

“ရခဲ့တယ်…မေမေ…။ လေယာဉ်ကလည်း booking လုပ်ပြီးသွားပြီ….။ အားလုံး အဆင်ပြေပါတယ်… မေမေ…“

ဒေါ်မာမာအေးသည် ကျိတ်ကာ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ အမေဖြစ်သူမို့ သမီးတစ်ခုခုဖြစ်နေသည် ဆိုတာကိုသိသည်။ သမီကြီးသည် နဂိုကတည်းက သူမစိတ်ခံစားချက်ကို ပြောမပြတတ်သူမို့ ဘာဖြစ်နေတာလဲဆိုတာကို ထပ်ပြီးမမေးချင်တော့။ စိတ်ထဲတွင် အားမလိုအားမရ ဖြစ်နေသည့် အချက်ကိုသာ ထုတ်ဖော်ပြောမိသည်။

“နွယ်နွယ်…. သမီး ကျောင်းက နည်းနည်းလေးတောင် နောက်ကျလို့မရဘူးလား.. သမီး…။ သွယ်သွယ့် မင်္ဂလာပွဲပြီးမှ သွားပါလား… သမီးရယ်….“

“မေမေရယ်…..“

နွယ်နွယ်အေးသည် အမေဖြစ်သူကို ကြည့်ကာ ရုတ်တရက် ဘာမှမပြောနိုင်ချေ။ ရင်ထဲတွင်တော့ ကြိတ်ကာငိုမိသည်။ မေမေ…. သမီးက ဘယ်လိုအင်အားမျိုးနဲ့…. ညီမလေးရဲ့ .. မင်္ဂလာပွဲမှာ …နေနိုင်မှာလဲ…။ မေမေ…. သမီးမှာ နှလုံးရောဂါ… မရှိပေမယ့်… အသည်းကွဲပြီးတော့ … နေရာမှာတင် သေသွားလိမ့်မယ်…။ မေမေ… အခုတောင်.. သမီးလေ… သူတို့ကိုကြည့်ပြီး… မနည်း မငိုအောင် ထိန်းထားရတာ.. မေမေရယ်….။

အထက်ပါ စကားများကိုတော့ နွယ်နွယ်သည် ရင်ထဲတွင် ပြောမိချင်းသာ။ နှုတ်ကမူ ယောင်ယောင်လေးပြုံးကာ

“မေမေရယ်… ကျောင်းဆိုတာက မေမေသိတဲ့အတိုင်းပဲလေ… နောက်ကျလို့မှ မရသာ….။ သွယ်သွယ်တို့ မင်္ဂလာပွဲကလည်း စောလို့မရတော့ အခက်သား မဟုတ်လား…“

နွယ်နွယ်အေး၏ စကားလမ်းကြောင်းပြောင်းမှုသည် ထိရောက်သည်ဟုပင် ပြောရမည်။ ဒေါ်မာမာအေးသည် သူမအကြောင်းကို မဆက်တော့ချေ။ သွယ်သွယ်ဘက်သို့ လှည့်သွားသည်။

“ဟုတ်တော့လည်း.. ဟုတ်ပါတယ်…။ အမှန်ဆို မေမေတို့လည်း … ဆရာဝန်ကြီး ညွှန်ကြားထားချက်သာ မရှိရင် .. ဒီကိစ္စကို လက်ခံမိမှာ.. မဟုတ်ဘူး …။ သမီးလေးကို ငယ်သေးတယ်လို့ … ထင်တာပဲကွယ်….“

နွယ်နွယ်အေးသည် အမေဖြစ်သူ၏ စကားအကြားတွင်တော့ ခေါင်းကလေးကို ငြိမ့်ကာ ထောက်ခံလိုက်သည်။ ရင်ထဲကလည်း “အတူတူပါပဲ ..မေမေရယ်“ ဟု ပြောမိသည်။

“ဒါနဲ့… အခု ..သွယ်သွယ်က.. . အပြင်သွားတာလား… “

“ဟုတ်တယ်… သမီး…. ဖိတ်စာကိစ္စ.. သွားလုပ်ကြတာ… မောင်စိုးနဲ့ပဲ…..။ အင်း.. မေမေတို့လည်း…. မောင်စိုးကိုတော့…. သဘောကျပါတယ်….။ သွယ်သွယ့်အပေါ်.. တော်တော်.. အနွံတာခံတာပဲ…..“

နွယ်နွယ်အေးသည် ဒီစကားကိုတော့ ဘာမှမှတ်ချက်မပြုတော့ချေ။ အမေဖြစ်သူကို နှုတ်တောင်မဆက်တော့ဘဲ အိမ်ဘက်သို့သာ လှမ်းသွားမိသည်။ ဒေါ်မာမာအေးသည် ရုတ်တရက် ထွက်သွားသည့် သမီးကြီးဖြစ်သူ၏ နောက်ကျောကို လိုက်ကြည့်ကာ စိတ်မသက်သာစွာနှင့်သာ ကျန်ခဲ့တော့သည်။

“ကိုကိုရယ်…. သွယ်သွယ်မောတယ်..လွှတ်ဦး…“

“မလွှတ်ဘူးကွာ…ဒီအတိုင်းနေ….“

စိုးဝင်းသည် သွယ်သွယ်ကို ဖက်ထားရာကနေ လုံးလုံးတော့ မလွှတ်ပေးချေ။ လက်အားကို အသာလျှော့ကာတော့ ဖြေလိုက်သည်။

“တကယ်တဲ.. လက်ထပ်ဖို့ကဖြင့်… မလိုတော့တဲ့…ဟာကို…“

“ကိုကိုကလေ.. ဆိုးကိုဆိုးတယ်…. လူဆိုး…“

“သွယ်သွယ်ကလည်း…. လက်ထပ်ဖို့က … နေရာမရတာနှင့်တင်…. နောက်လထဲရောက်သွားတာ.. မဟုတ်လား…..။ တစ်လကျော်ကျော်ကြီးတော့… မစောင့်နိုင်ပေါင်…။ ဒီလောက်လှတဲ့ ကောင်မလေးကို တစ်လ စောင့်စရာလား…“

“ဟွန့်….ကိုကိုနော်…“

စိုးဝင်း၏ နှာခေါင်းသည် သူ့ကို ရွှန်းလဲ့လဲ့ကြည့်နေသည့် သွယ်သွယ်၏ ပါးပြင်ပေါ်ကို ရောက်သွားသည်။ အစောပိုင်းတုန်းကတော့ ဆံနွယ်လေးတွေနှင့် နဖူးပြင်လေးကို နမ်းပြီသွားပြီ။ အခုတော့ မွေးမြနေသည့် ပါးပြင်လေးတွင် သူ့နှာခေါင်းက လမ်းသလားသွားသည်။ ဒီနေ့တော့ စိုးဝင်းသည် သွယ်သွယ်ကို အရချစ်ဖို့ စဉ်းစားထားသည်။ တွေ့တိုင်း … ဆံပင်လေးတွေနမ်းလိုက်… နှုတ်ခမ်းလေးတွေ နမ်းလိုက် လုပ်နေရတာကို မရောင့်ရဲတော့။ သွယ်သွယ်ဆိုသည့် ကောင်မလေး၏ ကိုယ်တွင် သူက အချစ်မှတ်တိုင် စိုက်ထူဖို့ စိတ်ဆုံးဖြတ်ချထားသည်။ ဒါကြောင့်လည်း ဖိတ်စာကိစ္စပြီးသည်နှင့် ဇော်ရဲညွှန်လိုက်သည့် ဆိတ်ငြိမ်ရာတစ်ခုသို့ ခေါ်လာခြင်းဖြစ်သည်။

စိုးဝင်းသည် ပါးပြင်လေးကို နမ်းနေရာမှ သွယ်သွယ်၏ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးပေါ်သို့ နေရာရွှေ့သွားသည်။ ဟတတဖြစ်နေသော သွယ်သွယ်၏ ပါးစပ်ထဲကို စိုးဝင်း၏လျှာက ရောက်သွားကာ လှည့်ပတ်ကလိပေးသည်။ သွယ်သွယ်သည် စိုးဝင်းနှင့် ဒီလိုအနမ်းတွင်တော့ အတော်ကျွမ်းကျင်နေပြီ ဖြစ်သည်။ အပြင်မှာတွေ့ကြတာက တော်တော်များနေပြီမို့ အနမ်းအစုပ်ကတော့ သူမလေးသည် တော်တော်တတ်နေလေပြီ။

ပါးစပ်ထဲကို ဝင်ရောက်လာသည့် လျှာကို မျှင်း၍ အသာစုပ်နမ်းသည်။ ဒါ့အပြင် စိုးဝင်းက သူ့လျှာကိုပြန်ရုတ်လိုက်သည်တွင် သွယ်သွယ်က တိုး၍ လိုက်လာသည်။ စိုးဝင်းက လျှာဖြင့် အသာသိမ်းယူလိုက်ရာတွင်တော့ သွယ်သွယ်သည် သူမ၏လျှာလေးဖြင့် ထိုးကာ ကလိပေးသည်။ ယုယုယယ နမ်းနေကြသော French Kiss တွင် နှစ်ဦးသား မေ့မျောနေကြသည်။

စိုးဝင်း၏လက်တစ်ဖက်သည် သွယ်သွယ်၏ လက်မောင်းသားလေးတွေကို ပွတ်ပေးနေရာမှ ခါးက ဂါဝန်ကြိုးကို ဖြေလိုက်သည်။ သွယ်သွယ်သည် ဒီနေ့တော့ အပေါ်အောက် တစ်ဆက်တည်း ဖြစ်သည့် ဂါဝန်အင်္ကျီလေးကို stocking အနက်ရောင်နှင့် တွဲကာ ဝတ်ထားသည်။ ဂါဝန်လေးက ပေါင်လည်လောက်သာရှည်၍ ခါးနေရာတွင်တော့ ကြိုးကလေးနှင့်သိုင်းကာ ချည်ထားခြင်းဖြစ်သည်။

စိုးဝင်းသည် အိမ်ကနေထွက်ကတည်း ဒါကိုကြည့်ကာ တင်းနေသူဖြစ်သည်။ မတင်းပဲ ခံနိုင်မလား။ ဂါဝန်လေးက အပျော့စားဖြစ်၍ ကိုယ်တွင်ကပ်နေသလို stocking ကလည်း သူမ၏ ဖွင့်ကားနေသော တင်သားတွေကို အရှိအတိုင်း ပုံဖော်နေသည်သာ။ လမ်းတလျှောက် ခေါင်းထောင်ချင်နေသော ညီတော်မောင်ကို မနည်းပင် ထိန်းချုပ်ထားရသည်။ အခုတော့ ဒါတွေ မလိုတော့။ စိတ်ထင်တိုင်းကျဲလို့ရချေပြီ…။ စိုးဝင်းသည် ကြိုးပြေသွားသည်နှင့် ဂါဝန်လေးကို အောက်ခြေက မလိုက်သည်။

“ကိုကိုနော်….“

သွယ်သွယ်သည် မျက်စောင်းလေးတော့ ထိုးသည်။ သို့သော် မွေ့ယာပေါ်ကနေ တင်ပါးလေးကိုတော့ ကြွပေးလိုက်သည်။ လက်ကိုလည်း မြှောက်ကာပေး၏။ ဂါဝန်လေးက ခေါင်းပေါ်ကနေ ကျွတ်သွားသည်။

“အံမယ်…ဘရာက ပုံဆန်းနဲ့ပါလား…. “

“ကိုကိုကလည်း….ခစ်…ခစ်…. မလှလို့လား….“

သွယ်သွယ်သည် မရမ်းရောင်တောက်တောက် ဘရာလေးကို ဝတ်ထားသည်။ သူမ၏ ဘရာသည် ဇာအဖတ်ဖတ်လေးတွေနှင့် ဝိုင်းကာရှိသည်။ သူမကပဲ တမင်တကာ ရှာဝယ်ထားလား မသိ။ အခွက်နေရာက အပြည့်မရှိချေ။ မို့မို့ဝန်းဝန်း ရွှေရင်အစုံ၏ အထက်ပိုင်းသည် မို့မောက်ကာ ပြူထွက်နေသည်။

“ကြိုက်တယ်ကွာ… ရွှီ….“

စိုးဝင်းသည် ပျော်သွားကာ လေတောင်ချွန်မိသည်။ ကုတင်အောက်သို့ ခဏဆင်းသည်။ သူ၏ အင်္ကျီနှင့်ဘောင်းဘီကို အမြန်ချွတ်သည်။ တီရှပ်ကတော့ မြန်သည်။ ခနလေး ပြီးသွားသည်။ ဘောင်းဘီကတော့ ဂျင်းဘောင်ဘီမို့ ကြယ်သီးဖြုတ် ဘာဖြုတ်နှင့် အနည်းငယ် ကြာသွားသည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီလေးသာ ကျန်တော့သည်။ ညီတော်မောင်သည် စိတ်ဆာနေလို့လား မသိ။ အောက်ခံဘောင်းဘီအောက်တွင် အမြောင်းလိုက်ကြီး ကြွနေသည်။

သွယ်သွယ်သည် ဒါကြီးကို မြင်တော့ ရင်တွေ တလှပ်လှပ်ဖြစ်သည်။ သူမသည် ဒီအခြေအနေရောက်မှတော့ စိုးဝင်းက သူမကိုလုပ်တော့မည် ဆိုတာကို သိသည်။ သူမကိုယ်တိုင်ကလည်း စိတ်တူကိုယ်တူမို့ စိုးဝင်း ရှေ့တက်လာမည့် အချိန်ကို ရင်တဒိန်းဒိန်းခုန်ကာ စောင့်မျှော်နေမိသည်။ အချစ်စိတ်နှင့်တွဲသည့် ရမက်စိတ်သည် သူမ၏ ကိုယ်ကလေးကို လွှမ်းမိုးထားသည်။ ရင်က တသိမ့်သိမ့်ခုန်နေကာ ကိုယ်ကလေးသည် တဖိန်းဖိန်းနှင့် ပူလာသလို ခံစားနေရသည်။

စိုးဝင်းသည် သွယ်သွယ်၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို အသာဆွဲလိုက်သည်။ ကျန်နေသည့် အသားကပ် stocking ကို ခါးကနေလိပ်ကာ ချလိုက်သည်။ အစောပိုင်းက အနက်ရောင် elastic စဖြင့် ဖုံးကာထားသည့်နေရာတွင် သွယ်လျတောင့်တင်းသော ပေါင်တန်ဖြူဖြူလေးတွေ ပေါ်ထွက်လာသည်။ ပေါင်ရင်းခွကြားတွင်တော့ အပေါ်က ဘရာနှင့် ဝမ်းဆက် … မရမ်းရောင် ဇာပင်တီလေး ရှိနေသည်။

“သွယ်သွယ်…လှတယ်ကွာ… ကိုကို ကြိုက်တယ်…“

“မိုက်တယ်မှတ်လား….ကိုကို…။ ဟိုတစ်နေ့ကမှ… ဝယ်ထားတာ…. ကိုကိုဖို့ဆိုပြီ….။ ဒါ… Victoria Secret လေ…. ခစ်… ခစ်…“

“ပိုချစ်သွားပြီကွာ…သွယ်သွယ်ရာ….“

စိုးဝင်းသည် ခြေထောက်လေးတွေဆင်းကာ တခစ်ခစ်နှင့် ရယ်နေသော သွယ်သွယ်ကို ဖက်လှဲသည်။ခေါင်းအုံးတစ်လုံးကို ဆွဲယူကာ သူမ၏ ခေါင်းနှင့်နေရာကျအောင် ချပေးပြီး အသာလှဲတင်လိုက်သည်။ သူက ဘေးနားကနေ ဝင်အိပ်ကာ ကောင်မလေး၏ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို တခါပြန်နမ်းသည်။

အင့်…. အင့်…. ပြွတ်….

စိုးဝင်းသည် သွယ်သွယ်၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို တအားကုန်ပင် စုပ်ကာနမ်းနေသည်။ ဒါတွင်ပဲလားဆိုတော့ မဟုတ်သေ။ သူ၏ ညာဘက်လက်သည် သွယ်သွယ်၏ နို့အုံလေးကို ဘရာပေါ်ကနေ စုကာ ကိုင်သည်။ ဘရာအောက်ခြေကနေပင့်ကာ နယ်ပေးသည်။ ကျွမ်းကျင်သော စိုးဝင်း၏ အဆုပ်အနယ်တွင်တော့ သွယ်သွယ်၏ ရင်သားတွေသည် တင်းကာမာလာသည်။

“အင်း…ချွတ်လေ…ကိုကို….“

သွယ်သွယ်သည် စိုးဝင်း၏ တောင်းဆိုချက်ကို ခွင့်ပြုလိုက်ယုံသာမက သူမကပင် ကိုယ်ကလေးကို အသာကြွကာ ချိတ်ကို ဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။ စိုးဝင်းက ပုခုံးကနေ ဆွဲချလိုက်သည်တွင်တော့ မို့ဝန်းနေသည့် နို့အုံလေးသည် ချစ်စဖွယ် ပေါ်ထွက်လာသည်။ အပျိူစင်လေးမို့ ရင်သားတွေက နုထွတ်လှသည်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွင်ပင် မြုတ်ကာ ဝင်လျက်ရှိနေသည်။

စိုးဝင်းသည် အောက်ကို အနည်းငယ် လျှောဆင်းသည်။ သူ၏မျက်နှာသည် သွယ်သွယ်၏ ရွှေရင်အစုံနှင့် တစ်ထပ်တည်း ဖြစ်သွားသည်။ ညာဘက်လက်ကိုတော့ သူမ၏ ဘယ်ဘက်နို့အုံလေးပေါ် တင်လိုက်ပြီး သူ၏ပါးစပ်ကတော့ ကောင်မလေး၏ ညာဘက်ကနို့ကို ကုန်းစို့ပေးသည်။

“အင့်…အ ..ဟင့်…..ကိုကို….တမျိုးကြီးကွာ….“

သွယ်သွယ်သည် ထွန့်ထွန့်လူးသွားသည်။ အထူးသဖြင့် စိုဝင်းက နီညိုညိုဖြစ်နေသည့် နို့သီးခေါင်းလေးကို လျှာကလေးနှင့်ထိုးကာ စုပ်ဆွဲသည်တွင်တော့ သူမသည် တဟင်းဟင်းနှင့် ဖြစ်သည်။ တစ်ဖက်ကို လျှာနှင့်အယက်ခံရပြီး နောက်တစ်ဖက်က လက်နှင့် အညှစ်ခံရတော့မှ သူမ စိတ်ကြွမိသည်မှာ အဆန်းမဟုတ်ချေ။ ဘယ်လို အကြောတွေက ဆက်နေသည် မသိ။ စောက်ပတ်လေးတွင်ပင် စိုစိစိုစိ ဖြစ်လာ၏။

“အင့်…ဟင့်..ဟင့်….ယားတယ်ကွာ….“

စိုးဝင်း၏ လျှာသည် ရွှေရင်အစုံကို အားရပါးရ သောင်းကျန်းပြီးနောက် အောက်ကိုဆင်းလာရင်း ချက်နက်နက်ကလေးတွင် တထောက်နားသွားသည်။ သွယ်သွယ်သည် အမြဲတမ်း သန့်သန့်ရှင်းရှင်းနေ၍ သူမချက်ကလေးသည် ဖြူနုကာနေသည်။ စိုးဝင်းက လျှာနဲ့ပွတ်အထိုးတွင် ယားတယ်ကွာ ဆိုကာကိုယ်ကလေးက တွန့်လိမ်သွားသည်။ စိုးဝင်းက ချက်ကလေးတွင် အချိန်ဖြုန်းမနေချေ။ သူ့ပစ်မှတ်က ဒါမဟုတ်။ သူ၏လျှာက ဆီးစပ်ကိုကျော်ကာရောက်သွားချိန်တွင်တော့ သွယ်သွယ်သည် အလန့်တကြား ဖြစ်သွားသည်။

“အို…ကိုကို.. မလုပ်နဲ့…ငရဲကြီးမယ်…“

“ငြိမ်ငြိမ်နေ…. ကိုကို့ကို ဆရာမလုပ်နဲ့..“

စိုးဝင်းသည် သူ၏ခေါင်းကို လှမ်းဆွဲသည့် သွယ်သွယ်၏ လက်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲကာဖယ်လိုက်သည်။ သွယ်သွယ်သည် ဘာမှမပြောနိုင်တော့… ကိုယ်ကလေးမတ်ကာ စိုးဝင်းလုပ်သမျှကိုသာ ရီဝေဝေ စိုက်ကြည့်နေသည်။ ဪ..ကိုကိုရယ်.. ဒီလောက်တောင် ချစ်တာလားကွယ်…။

“ခြေထောက် ကြွလိုက်.. သွယ်သွယ်…။ ပင်တီလေး ချွတ်လိုက်တော့မယ်…“

စိုးဝင်းသည် ဒီအတိုင်း ဆွဲချွတ်လိုက်လည်း ရသော်လည်း သွယ်သွယ် စိတ်မထထအောင် တမင်တကာပင် ပြောလိုက်သည်။ လက်ကလေးနှင့်လည်း အပေါ်ကနေ အုပ်ကာ ပွတ်ပေးလိုက်သည်။

“အင့်…အင့်….အာ…“

သွယ်သွယ်သည် စိုးဝင်းခိုင်းသည့်အတိုင်း တင်ပါးကြီးကို ကြွပေးသည်။ ခေတ်ပညာတတ် မိန်းကလေးမို့ စိုးဝင်းက ဘာလုပ်တော့မယ် ဆိုတာကို သိသည်။ တော်သေးသည် ခုနကလေးတင် ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ကာ သန့်စင်ထားလို့..။

စိုးဝင်းသည် ပင်တီလေးကို အသာပင်လျှောကာ လိပ်ချသည်။ အခုတော့ သွယ်သွယ်၏ကိုယ်သည် မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ဖြစ်သွားရှာပြီ။ အပျိုစင်လေး၏ ချစ်စရာ ပန်းငုံကလေးသည် အကာအကွယ်မဲ့ကာ ပြူထွက်လာသည်။ စိုးဝင်းဆိုသည့် ပျားပိတုန်းကို လာရောက်သုံးဆောင်ပါလှည့်ဟု ဖိတ်ခေါ်နေသည်။ သွယ်သွယ်သည် မနွယ်လောက်တော့ အမွှေးမများပါ။ သူတို့ညီအစ်မသည် ဆံပင်သန်လှသဖြင့် စိုးဝင်းက သွယ်သွယ့်ကိုလည်း အမွှေးထူလိမ့်မည်ဟု ထင်ထားသော်လည်း အခုတော့ သူထင်သလို မဟုတ်ချေ။ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားတွင် အမွှေးလေးတွေက ရေးရေးသာရှိသည်။ အပေါ်ဘက်တွင်လည်း အများကြီးမဟုတ်ချေ။ အနည်းငယ်စု၍သာ ပေါက်နေသည်။

စိုးဝင်းသည် နေရာရွှေ့ကာ ဝမ်းလျားမှောက်လိုက်သည်။ သူ့ကောင်ကြီးသည် မို့ယာကို ထောက်မိကာ တင်းတင်းကြီးတောင် ဖြစ်သွားသည်။ ခနနေဦး…. ပြီးရင် မင်းအလှည့်ရောက်မယ်…။ စိုးဝင်းသည် ညီတော်မောင်ကို ကျိတ်ကာပြောလိုက်ရင်း သွယ်သွယ်၏ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ပိုကားသွားအောင် လက်နှင့်တွန်းလိုက်သည်။ သူ၏ ပုခုံးနှင့်ခံကာ အသာပင့်တင်၏။ ပြီးလျှင်တော့ သွယ်သွယ်၏ စောက်ပတ်ဝလေးကို အသာဆွဲဟကာ လျှာကလေးနှင့် ထိုးလိုက်သည်။

“အို..အမေ့….ရှီး…ရှီး…“

သွယ်သွယ်သည် တကိုယ်လုံးပင် ကျဉ်ကာတက်သွားသည်။ ငရုပ်သီးမစားမိဘဲနှင့် သူမသည် တရှီးရှီးနှင့် ညည်းမိသည်။ စိုးဝင်းလုပ်သမျှကို အသာကိုယ်ကလေးမတ်ကာ ကြည့်နေသည့် သူမသည် နောက်ကိုပစ်ကျသည်။ ဘေးနားကို အသာချထားသော လက်သည် အလိုအလျောက် စိုးဝင်း၏ ခေါင်းကိုဆုပ်ကိုင်မိသည်။ စိုးဝင်းသည် စောက်ပတ်ဝလေးကို လျှာကလေးနှင့် နှစ်ချက် သုံးချက်လောက် ထိုးဆွပြီး လျှာပြားဖြင့် အမြောင်းလိုက် ယက်တင်လိုက်သည်။ အပေါ်ဘက်တွင် ထောင်ထောင်လေးဖြစ်နေသည့် အစိလေးကိုထိကာ ပွတ်မိသွားသည်။ သွယ်သွယ်ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့ချေ …။

“အို…ကိုကိုရယ်…..ယက်… ယက်ပေးကွယ်….“

စိုးဝင်းသည် ယက်နေရင်းနှင့် သဘောကျစွာ ပြုံးလိုက်သည်။ သေချာပါပြီ။ သွယ်သွယ်သည် ထိန်းမရအောင် စိတ်ထနေပြီ ဆိုတာကို။ ပဲကြီးစေ့သာသာလောက်ရှိသည့် အစေ့လေးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း စုပ်ယူလိုက်ပြီး လျှာဖျားနှင့် စိတ်ရှိတိုင်း ကလိနေတော့သည်။ တစ်ချက်တစ်ချက်လည်း အောက်ဘက်ကိုဆင်းကာ လျှာကိုစု၍ အပေါက်ဝလေးကို ထိုးသည်။ သွယ်သွယ်၏ တကိုယ်လုံးသည် ဂီယာနိုးပြီး ကလပ်မလွှတ်ထားသည့် ကားလေးလို တသိမ့်သိမ့် တုန်ခါနေသည်။ စောက်ရည်တွေကတော့ ဘယ်လိုမှ ထိန်းမထားနိုင်တော့ချေ။ စိုးဝင်းလျှာထဲကို အလိုလိုစီးကျသည်။ သူမသည် အသားဖြူသူမို့ အရည်တွေက ကျဲတဲတဲလေးသာ။ ဒါကတော့ အစ်မဖြစ်သူနှင့် တူသည်ဟု စိုးဝင်းစိတ်ထဲမှ တွေးလိုက်သေးသည်။ ပြီးတော့မှ ငါ ဘာဖြစ်နေတာလဲ ဆိုကာ စိတ်ကို မနည်းဖျောက်ပစ်လိုက်ရသည်။

“ကိုကို… လုပ်ချင်လုပ်တော့ကွာ… သွယ်သွယ် .. မခံနိုင်တော့ဘူး… အင့်.. အ.. ဟင့်…“

စိုးဝင်း၏ အတွေးကို သွယ်သွယ်၏ ရမက်သံလေးနှင့် ပြောသံက ဖြတ်တောက်လိုက်သည်။ ကောင်မလေးသည် စိုးဝင်း တစ်ချက်ယက်လိုက်တိုင်း စောက်ပတ်ထဲက ကျဉ်စိမ့်ကာ တက်လာသည်မို့ မနေနိုင်တော့ချေ။ စိုးဝင်း၏ ခေါင်းကိုလည်း ဆွဲကာမလိုက်သည်။ စောက်ရည်တွေက ဘယ်လောက်တောင် ထွက်နေသည်မသိ။ စိုးဝင်း၏ ပါးစပ်တဝိုက် ပေပွနေသည်။ စိုးဝင်းသည် သူ၏ လက်ဖမိုးဖြင့် ပါးစပ်ကို အသာသုတ်လိုက်သည်။ သွယ်သွယ်သည် ဒါကိုမြင်သွားတွင်တော့ စိုးဝင်းကို ပိုလို့ပင် ချစ်သွားသည်။

“ဒီလောက်တောင် ..ချစ်ရလား.. ကိုကိုရယ်….“

စိုးဝင်းသည် ဘာမှမပြော။ ကိုယ်ပေါ်တွင် နောက်ဆုံးကျန်နေသည့် ဘောင်းဘီကိုသာ ချွတ်လိုက်သည်။ ညီတော်မောင်ခင်မျာ အခုမှ လွတ်လပ်စွာ ခေါင်းထောင်ခွင့်ရသွားသည်။ မတ်မတ်ကြီး ထောင်ကာနေသည်။

“ဖြစ်ပါ့မလား..ကိုကို..“

“ဖြစ်ပါတယ်… သွယ်သွယ်ရဲ့…။ ကိုကို ဖြေးဖြေးလုပ်ပေးပါ့မယ်…. စိတ်မပူနဲ့..“

စိုးဝင်းသည် ကိုယ်ကို နေရာကျအောင်ပြင်သည်။ လီးဒစ်နှင့် စောက်ခေါင်းဝလေးကိုဖိကာ ထောက်လိုက်သည်။ ပျော့ပြောင်းသည့် အသားစနှစ်ခု အထိတွင်တော့ သွယ်သွယ်သည် တွန့်ခနဲဖြစ်ကာသွားသလို စိုးဝင်းလည်း အသက်ရှူပြင်းလာသည်။

“စိတ်ကို တင်းမထားနဲ့….လျှော့ထား…“

စိုးဝင်းသည် သူ့ကို မရတရဲကြည့်နေသည့် သွယ်သွယ်ကို အသာပြူံးကာပြသည်။ ကောင်မလေးသည် အောက်ကို မကြည့်ရဲချေ။ သူမျက်လုံးကို စိုက်ကာကြည့်နေသည်ကိုသာ တွေ့သည်။ စိုးဝင်းသည် ချစ်ရသူ၏ မျက်ဝန်းနက်တွေကို သေချာပင် ကြည့်သည်။ ပြီးရင်တော့ ခါးအားကိုသုံးကာ ဖိချလိုက်သည်။

“ဗြစ်….အင့်….ကိုကို…“

သွယ်သွယ်၏ စောက်ပတ်ဝတွင် တစ်ဆို့ဆို့ဖြစ်သွားသည်။ အပေါက်လေးသည် အစွမ်းကုန် ပြဲထွက်၏။ စိုးဝင်းက သေချာတေ့ကာ ဖိသွင်းသည်မို့ ထိပ်ဖူးကတော့ မြုပ်ဝင်သွားသည်။ နှစ်ဦးသား စိုက်ကြည့်နေကြသည်မို့ ကောင်မလေး၏မျက်နှာ ရှုံ့မဲ့သွားသည်ကို တွေ့လိုက်သည်။

“ရလား..သွယ်သွယ်…“

“နည်းနည်းတော့ ..နာတယ်.. ကိုကို….။ ဒါပေမယ့်.. တမျိုးကြီးပဲ… ဆက်သွင်းကွာ…“

စိုးဝင်းသည် သွယ်သွယ်က ဒီလိုအပြောတွင်တော့ မညှာတော့ချေ။ အကုန်လုံးဝင်သွားမှ ကိစ္စကပြီးမှာမို့ ဖင်ပြောင်ကြီးကို ကြွကာ ထပ်မံထိုးသွင်းသည်။

“ဗြစ်….ဘု…ဘု…“

“အင့်….ကိုကို..ဖြေး..ဖြေး…“

သွယ်သွယ်သည် ဒီတစ်ခါတော့ အိပ်ယာခင်းကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ပင် ဆုတ်ထားမိသည်။ လီးကြီးက တစ်ဝက်မရှိတရှိလောက် ဝင်နေပြီမို့ သူမ၏ စောက်ပတ်တစ်ခုလုံး ကျိန်းစပ်ကာနေသည်။

“ဒီလောက်နဲ့.. အရင်ညှောင့်ပေးမယ်နော်….“

စိုးဝင်းသည် သွယ်သွယ့်ကို ကြင်နာစွာပင်ပြောသည်။ ကိုယ်ကိုကိုင်းကာလည်း သူမ၏ ပါးပြင်လေးကို အနမ်းတစ်ပွင့် ခြွေလိုက်သည်။ သွယ်သွယ်သည် စောက်ပတ်က အောင့်နေသေးသော်လည်း စိုးဝင်း၏အကြင်နာတွင်တော့ နာတာတွေကို မေ့သွားသည်။ ခေါင်းကလေးကို အသာညိမ့်ပြမိသည်။

“အင်း…လုပ်လေ..ကိုကို…“

စိုးဝင်းသည် အသာပင် လီးတန်ကို ပြန်ဆွဲထုတ်သည်။ တစ်လက်မလောက် ကျွတ်အထွက်တွင် ပြန်ထည့်သည်။

“အီး. .ဗြစ်..အင့်…အင့်…“

အခုလိုမျိုး လီးကို ပြန်အညှောင့်တွင်တော့ သွယ်သွယ်သည် အစောကလောက် နာကျင်မှုကို မခံစားရတော့ချေ။ ထူးခြားသည့် ကာမအရသာက အစားထိုးကာ ဖြစ်တည်လာသည်။ သူမ၏ကိုယ်ကလေးသည် တိမ်လွှာကလေးတွေတွင် လွင့်မျောနေသလို စိတ်ထဲတွင် ခံစားနေရသည်။

“အင့်…နာတယ်…ကိုကို…“

စိုးဝင်းသည် ပြန်ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက် လုပ်နေရာမှ သူ၏ဒစ်သည် တင်းကနဲနေကာ အမြှေးပါးလေးကို ထောက်မိသည်။ ချစ်သူအပျိုစင်လေး၏ သင်္ကေတလေးမို့ ရုတ်တရက် ရှေ့ဆက်မတိုးဖြစ်။ အသာရပ်ထားလိုက်သည်။

“ကိုကို.. အဆုံးသွင်းလိုက်ရမလား..ဟင်….“

“အရမ်းနားမှာလား..ကိုကို….အင့်….“

“ခနလေးပဲ….ပြီးသွားရင်… ပြီးသွားပါပြီ…“

“အင်း…ဒါဖြင့်လည်း..သွင်းလိုက်တော့..ကိုကိုရယ်…“

စိုးဝင်းသည် ချက်ချင်းကြီးတော့ ထိုးမဖောက်ပစ်။ အရှိန်ယူသည်နှင့် လေးငါးချက်လောက် ညှောင့်နေသေးသည်။ သွယ်သွယ်က မျက်တောင်လေးမှေးကာ တအင့်အင့်ဖြစ်နေသည့်အချိန်ကြမှ ပေါင်အားကိုပါ သုံးကာ ဆတ်ခနဲဖိချသည်။ တိုက်ဆိုင်ချင်တော့ သွယ်သွယ်သည် ကာမအရသာကြောင့် ဖင်လေးကိုကော့ကာ လှုပ်တင်ပေးချိန်ဖြစ်သည်။ အမှန်က စိုးဝင်းသည် အပျိုမြှေးကို ထိုးဖာက်ရန်သာ ရည်ရွယ်ကာ ဖိချခြင်းဖြစ်သည်။ သွယ်သွယ်က စိတ်ထကာ ကော့တင်အပေးတွင်တော့ သူသည် မရည်ရွယ်ဘဲ လီးချောင်းကြီးကို အဆုံးထိသွင်းမိသွားသည်။

လီးထိပ်သည် ပူခနဲဖြစ်သည်။ ဗြိခနဲဖြစ်ကာ အတွင်းဘက်သို့ ကျွံဝင်သွားသည်။ ကောင်မလေး၏ စောက်ခေါင်းတလျှောက်တွင် သူ့လီးတန်ကြီးက အကြားအလပ်မရှိ ပြည့်သိပ်ကာ နေရာယူသွားသည်။

“အီ…နာတယ်…ကိုကိုရဲ့….အင့်…အင့်..“

စိုးဝင်းသည် သွယ်သွယ်၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ အသာမှောက်ချလိုက်သည်။ သွယ်သွယ်၏ ချွေးကလေးတွေစို့နေသော နဖူးပြင်လေးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး နမ်းသည်။ သွယ်သွယ်သည် စိုးဝင်း၏ အနမ်းကြောင့် မှိတ်ထားသော မျက်လုံးလေးကို ဖွင့်ကြည့်သည်။ သူ့ကိုပြုံးကာ ကြင်ကြင်နာနာ စိုက်ကြည့်နေသည့် စိုးဝင်းကို တွေ့သည်။ ရင်ထဲတွင် နွေးကနဲ ဖြစ်ကာသွားသည်။

“အရမ်းနာသွားလား….သွယ်သွယ်….“

“ခုနတုန်းကတော့…နာတယ်…။ အခုတော့.. ဒီလောက်မဟုတ်တော့ဘူး.. အကုန် ဝင်သွားတာလား..“

“ဟုတ်တယ်….သွယ်သွယ်… အကုန်ပဲ…“

“ပြည့်ကြပ်နေတာပဲ…ကိုကိုရယ်…။ သွယ်သွယ် မနေတတ်ဘူး… ဆောင့်ရင်လည်း ဆောင့်ကြည့်ပါလား….“

သွယ်သွယ်သည် ရှက်သံလေးနွယ်ကာ စိုးဝင်းကို မပွင့်တပွင့်ပြောသည်။ စိုးဝင်းသည် သူမပြောသည့်အတိုင်းပင် လီးတန်ကို တစ်လက်မသာသာလောက် ပြန်နှုတ်ကာ ဖင်တလှုပ်လှုပ်ဖြင့် ဖိ၍ကြိတ်လိုးပေးသည်။ ဆောင့်လိုးခြင်းမဟုတ်ပေမယ့် တင်းပြည့်ကြပ်ပြည့်ဝင်နေသော လီတန်လုံးပတ်နှင့် စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများကတော့ မိမိရရ ပွတ်တိုက်မိကြသည်။ သွယ်သွယ်ခင်မျာ အစောပိုင်းက အနည်းငယ် ငုံ့ရှိုးသွားသော ကာမစိတ်တွေသည် ပြန်လည်နိုးကြွလာသည်။ ရင်ဖိုလှိုက်မောကာ လီးတန်ကြီးကပေးသည့် ကာမအရသာကို စွဲမက်စပြုလာသည်။ ဖင်လေးတွေကို အနည်းငယ် လှုပ်ရှားပေးမိ၏။

“သွယ်သွယ်…မနာတော့ဘူး ..မှတ်လား…“

စိုးဝင်းသည် သွယ်သွယ်၏ အခြေအနေကို ကြည့်ကာ မေးသည်။ ကိုယ်ကိုလည်း ဒိုက်ထိုးသလိုအနည်းငယ်မတ်ကာ နေရာပြင်လိုက်သည်။

“အင်း…ရပြီ…ကိုကို…ဆောင့်တော့ကွာ…“

စိုးဝင်းသည် သွယ်သွယ်က မီးစိမ်းပြလိုက်သည်နှင့် စည်းချက်မှန်မှန်နှင့် စတင် ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်တော့သည်။ လီးကို တစ်ဝက်ကျော်ကျော် ပြန်ထုတ် ပြန်သွင်းဖြင့် ခပ်သွပ်သွပ်လေး လုပ်ပေးလိုက်သည်။

“ဟင့်…အား….ရှီ…အင့်….အင့်….“

စိုးဝင်း၏ ပိုစရှင်က လီးတန်ကို ခပ်စိုက်စိုက် လိုးပေးနေသည်မို့ အဝင်အထွက်တိုင်းတွင် စောက်စေ့ကိုကျကျနနဖိ၍ ထိုးပွတ်မိသည်။ သွယ်သွယ်ခင်မျာ ကြက်သီးဖျန်းဖျန်းထကာ ကာမအရသာကို ကောင်းကောင်းကြီး ခံစားနေရသည်။ အရသာက ကောင်းလွန်းလှသဖြင့် ကိုကိုပြောတာ မှန်သည်ဟု တွေးမိသည်။ ဒီလောက်ကောင်းမှန်းသိရင် သူမလည်း ကိုကို့လိုပင် လက်ထပ်ဖို့အထိ ဆောင့်မိမည် မထင်ပါ။

“ဗြစ်… ဘွတ်……အင့်…ကိုကို…မြန်မြန်လေး….“

တော်တော်လေးကြာလာတော့ သွယ်သွယ်၏ ကိုယ်ကလေးသည် ကုန်းပေါ်ပက်အတင်ခံရသော ငါးရံ့မလေးပမာ ဖြတ်ဖြတ်လူးလာသည်။ အစာပိုင်းတုန်းက မို့ယာစတွေကို ဆွဲထားသည့် လက်တွေကလည်း စိုးဝင်း၏ ဖင်ပြောင်ကြီးကို သူ့ဆောင့်ချက်နှင့် အညီ ဆွဲကာဖိချသည်။ ပေါင်ကြီးကိုလည်း ကားနိုင်သမျှကားယုံမက စိုးဝင်းဆောင့်ချက်တိုင်းကို အောက်ကနေ ကော့ပင်ကာ ပေး၏။ စိုးဝင်း သိသည်။ ချစ်သူလေးပြီးတော့မည် ဆိုတာကို…။ စိုးဝင်းသည် လီးတန်ကို ဒစ်ဖျားသာချန်၍ ဆွဲထုတ်သည်။ အားကုန်သုံးကာ စိုက်ချသည်။

“အင့်….အမလေး…..ကိုကို…..အင့်….“

သွယ်သွယ်၏ ညည်းသံသည် တော်တော်ကျယ်ကျယ်လေးပင် ထွက်လာသည်။ ခေါင်းကလေးသည်လည်း ဘယ်ညာခါရမ်းသွားသည်။ စိုးဝင်းသည် ပြီးချင်စိတ်ကို ခနထိန်းကာ .. နောက်ထပ် လေးငါးချက်ကို စက်သေနတ်ပစ်သလို ဆောင့်ထည့်လိုက်သည်။

“အား….အား…အားးးးးးးးးးးးးးးးးး……. ကိုကို……“

“အီး…..အီး…..သွယ်သွယ်… ရယ်………………“

သွယ်သွယ်ခင်မျာ လေဟုန်ထဲတွင် တဝေ့ဝေ့လည်ကာ ဖြစ်နေရာမှ ရုတ်တရက် အောက်ကို အရှိန်နှင့်ကျသွားသလို ခံစားရသည်။ ရင်ဖိုလှိုက်မောကာ မူးမော့မတတ် ဖြစ်သည်။ လုပ်မိလုပ်ရာအနေနဲ့ စောက်ရည်များကိုသာ ပန်းထုတ်မိတော့သည်။ သွယ်သွယ်၏ စောက်ပတ်လေးထဲတွင် သူမ၏ အရည်များနှင့် အိုင်ထွန်းသွားချိန်တွင်တော့ စိုးဝင်းလည်း ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ကာလရှည်စွာ အောင့်ထားသမျှ သုတ်ရည်များကို ပန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။

စိုးဝင်း၏ကိုယ်သည် သွယ်သွယ်အပေါ်တွင် မှောက်ကာမှိန်းနေရာမှ ခနအကြာတွင်တော့ အသာဘေးကို လိမ့်ချလိုက်သည်။ ဗြွတ်ခနဲနေကာ ကျွတ်ထွားသွားသည့် လီးတန်ကြီးတွင် သွေးစသွေးနလေးတွေက အနည်းငယ်ပေကျံနေသည်။ စိုးဝင်းသည် ရင်ခွင်ထဲကို တိုးကာဝင်လာသည့် သွယ်သွယ်၏ နဖူးလေးကို ညင်သာမြတ်နိုးစွာပင် နမ်းရှိုက်လိုက်မိသည်။

“သိပ်ချစ်တာပဲ…သွယ်သွယ်ရယ်….. ကိုယ့်ကိုချစ်လား…“

“ချစ်တာပေါ့…ကိုကိုရယ်…။ သွယ်သွယ်က… အရင်ချစ်ရသူပါ….“

သွယ်သွယ်သည် စိုးဝင်း၏ လက်မောင်းပေါ်မှီထားရာမှ ခေါင်းကိုအသာကြွကာ သူ၏ ပါးပြင်လေးကို အနမ်းတစ်ပွင့်ချွေလိုက်သည်။ ပြီးရင်တော့ မျက်လုံးလေး အသာမှိတ်ကာ အမောဖြေနေသည်။ စိုးဝင်းသည် ကလေးလေးတစ်ယောက်လို အပြစ်ကင်းစွာနှင့် နုနယ်လှပနေသည့် ချစ်သူလေး၏ မျက်နှာကိုမြတ်နိုးစွာနှင့်သာ စိုက်ကြည့်နေမိတော့သည်။

——————————-

ရန်ကုန် အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ လေဆိပ်သည် အရောင်အသွေးစုံလင်လှသော လူတန်းစားမျိုးစုံနှင့် ပျားပန်းခတ်မျှ လှုပ်ရှားနေသည်။ Aircon က တစိမ့်စိမ့်လွှတ်ထား၍ Depature Hall တွင် အေးမြနေသော်လည်း နွယ်နွယ်အေးအတွက်တော့ သူမ၏ ရင်ထဲက နွမ်းနယ်နေမှုကို လျော့သွားအောင် မဖန်တီးနိုင်ပါ…..။

“သမီး.. ဟိုရောက်ရောက်ချင်း ဖုန်းဆက်နော်… ။ မေမေတို့ စောင့်နေမယ်…“

“မမရယ်….. သွယ်သွယ်တော့… လွမ်းနေတော့မှာပဲ….“

နွယ်နွယ်သည် မျက်ရည်လေးတွေ ဝဲနေသော အမေဖြစ်သူနှင့် ညီမကို ကြည့်ကာ အားတင်းထားသည့်ကြားမှ အလိုလိုမျက်ရည်စို့လာသည်။ တကယ်တမ်းခွဲခွာရတော့မည် ဆိုတော့ သူမသည်လည်း ဝမ်းနည်းမိသည်သာ။ ဒါပေမယ့်…. သူမ မမှား… ဟုတော့ ထင်သည်။ သူမ၏ စိတ်ဝေဒနာကို အကောင်းဆုံး ကုစားနိုင်မည့် ထွက်ပေါက်သည် သူမ စိတ်ဝင်စားခဲ့သည့် ပညာရေးကို တစိုက်မတ်မတ် လေ့လာရန်သာ ဖြစ်တော့သည်။

“စိတ်မပူပါနဲ့…. မေမေ…. ဟိုရောက်ရောက်ချင်း သမီး ဆက်ပါ့မယ်….“

နွယ်နွယ်သည် အမေဖြစ်သူကို အသာလှမ်းဖက်ကာ ပြောသည်။ ဒေါ်မာမာအေးသည် သမီးဖြစ်သူကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဖက်ထားရင်း ပါးခြင်းအပ်ကာထားမိသည်။ ဦးဘအေးကတော့ သမီးနှင့် အမေဖြစ်သူကိုကြည့်ကာ ခေါင်းတညိတ်ညိတ် လုပ်နေသည်။ ဘာစကားတစ်ခွန်းမှ မပြောသည်ကိုက သူသည် စိတ်တင်းကာထားရမှန်း သိသာသည်။

“သွယ်သွယ်… ညီမလေးတို့ မင်္ဂလာဆောင်ပုံတွေ… facebook မှာတင်ထားနော်….။ မမ ဟိုကနေ လှမ်းကြည့်ရအောင်…“

“ဟုတ်…မမ….“

“မမ…. သွယ်သွယ်လေ.. မမစိတ်ဆိုးအောင် လုပ်မိတာတွေရှိရင် ခွင့်လွှတ်နော်….“

နွယ်နွယ်အေးသည် မျက်ရည်လေးတွေ ဝဲနေသည့် ညီမငယ်ကို ကြည့်ကာ စိတ်ထဲတွင် နင့်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ဪ..ညီမလေးရယ်… မမက ညီမလေးကို … ခွင့်လွှတ်လို့ပဲ… ဒီအခြေအနေရောက်အောင် ဖန်တီးခဲ့ရတာပေါ့….။ မမကိုသာ… ညီမလေးနဲ့ မောင်က ခွင့်လွှတ်နိုင်ကြပါစေလို့…. မမ ဆုတောင်းပါတယ်….။ နွယ်နွယ်သည် ရင်ထဲက ဆို့နင့်လာသည့် ခံစားချက်ကို ကျိတ်ကာ မြိုသိပ်ရင်း ညီမငယ်ကို အားတင်းကာ ပြုံးပြလိုက်သည်။

“ညီမလေးကလည်း… မဟုတ်တာ… တို့ညီအစ်မ အချင်းချင်းကို….။ ဖေဖေနဲ့ မေမေကိုသာ ဂရုစိုက် ကြားလား….. “

“ဟုတ်ကဲ့….မမ“

ဆန့်တန်းထားသည့် လက်ထဲသို့ ဝင်ရောက်လာသည့် ညီမငယ်ကို သူမသည် ပွေ့ဖက်မိသည်။ သွယ်သွယ်၏ဆံနွယ်လေးတွေကို နမ်းနေရာမှ မရည်ရွယ်ဘဲနှင့် မိန်းတံခါးပေါက်ကြီးဆီသို့ ကြည့်မိသည်။ ဪ…မောင်ရယ်… မနွယ်ကို.. လိုက်တောင်မပို့တော့ဘူးတဲ့လား…။ အင်းလေ.. မပို့တာဘဲ ကောင်းပါတယ်….။ မောင့်မျက်နှာကိုသာ… မြင်မိရင်.. မနွယ်.. သေချာပေါက် ငိုမိမှာပဲ…..။ အခုတော့လည်း … တစ်ခုတော့ ကောင်းတာပေါ့လေ……။

“ကျေးဇူးးပြု၍…. နားဆင်ပါရှင်….။ ရန်ကုန်မြို့မှ ဘန်ကောက်မြို့သို့ လေယာဉ်အမှတ် 8M331 နှင့်လိုက်ပါမည့် ခရီးသည်များရှင်… လေယာဉ်ထွက်ခွာချိန် နီးနေသဖြင့် … ကျေးဇူးပြု၍ Boading Gate သို့ လာရောက်ပေးကြပါရန်.. ပန်ကြားအပ်ပါသည်.. ရှင်….“

စပီကာခွက်ထဲကနေ ကြည်လင်ချိုမြစွာ ထွက်လာသည့် မိန်းမပျိုလေး၏ အသံတွင်တော့ နွယ်နွယ်အေးသည် ညီမငယ်ကို ဖက်ထားရာမှ လွှတ်လိုက်သည်။ တချိန်လုံးဘေးနားမှ ထိုင်ကာ ကြည့်နေသည့် အဖေဖြစ်သူဘက်သို့ လှည့်သည်။

“ဖေဖေ…. သမီးသွားတော့မယ်…. ကျန်းမာရေး ဂရုစိုက်နော်…“

“အေး..အေး…သမီး…. သမီးလည်း ကျန်းမာရေးကို ဂရုစိုက်ဦး…..“

“ဟုတ်ကဲ့…ဖေဖေ….“

နွယ်နွယ်အေးသည် အဖေဖြစ်သူကို အသာပြုံးပြကာ အနားတွင်ချထားသော handcarry အိတ်ကလေးရဲ့ ကိုင်းကလေးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ မတ်တပ်ရပ်ကာ ရှိနေကြသည့် မိသားစုကို နောက်ဆုံးကြည့်ကာ လှည့်ထွက်လိုက်သည်။ ဦးတည်ရာကတော့ ……

နွယ်နွယ်အေးသည် သူမရှေ့က လက်ချင်းချိတ်ကာ သွားနေကြသည့် လူရွယ်စုံတွဲကိုကြည့်ကာ အလွမ်းစိတ်တွေက ကြီးစိုးလာပြန်သည်။ သူမလည်း ချစ်ခဲ့ဖူးသူနှင့် ဒီလိုမျိုး လက်ချင်းချိတ်ကာ လျှောက်သွားခဲ့ဖူးတာပဲ။ အခုတော့ အရာရာကို ဟန်ဆောင်ပြုံးပြရင်း မည်သူမှ မသိအောင် ရင်ထဲက သောကကို မေ့ဖျောက်ရဦးမည်သာ..။

နောက်… ရက်အနည်းငယ်အကြာတွင် သူမ၏ ချစ်သူမောင်သည် လည်းကောင်း.. ညီမငယ်သည်လည်းကောင်း ပျော်ရွှင်ချမ်းမြေ့ဖွယ် ဘဝမှာ လက်ချင်းမြဲမြဲဆုပ်ကာ ထားကြပေးလိမ်တော့မည်။ သူမသည် ဒီအတွက် ကြည်နူးရမည်သာ။ သူတို့နှစ်ယောက်၏ ဘဝအတွက် သူမ၏ နှလုံးသားကို အကောင်းဆုံးလက်ဖွဲ့နိုင်ခဲ့သည်သာ။

တာဝန်ကျ လေယာဉ်မယ်လေးကို Boarding Pass ထုတ်ပေးပြီးနောက်… နွယ်နွယ်သည် မှန်သားပြင်ကိုကျော်ကာ ပြင်ပကို ကြည့်လိုက်မိသည်…။ ကောင်းကင်ပြာတွင် … ဖြူဖွေးနေသော တိမ်တစ်ဆုပ် လွင့်မျောသွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမ၏ရင်ထဲတွင်တော့…….

စိုးဝင်းသည် သူ့မျက်လုံးကို သူမယုံနိုင်အောင် ဖြစ်သွားသည်။ ကမန်းကတမ်းပင် မျက်လုံးကိုပွတ်ကာသေချာပြန်ကြည့်မိသည်။ ဟုတ်ပါသည်။ ဒီလူမှ ဒီလူရယ်ပင်..။ စိုးဝင်းသည် JDonut ဆိုင်ထဲကနေ အမြန်ထွက်သည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် လက်ချင်းချိတ်ကာ သွားနေသည့် အတွဲနောက်သို့ အမြန်လိုက်သည်။ မှီသည်နှင့် ရှေ့ကနေ ကျော်ကာ ပိတ်ရပ်လိုက်သည်။

“ဆောရီးဗျာ…. ဒီကအစ်ကိုကို စိတ်မရှိရင်… ကျနော် မေးစရာ ရှိလို့ပါ…“

လူရွယ်သည် သူ့ရှေ့က ကမူးတူးရှိုး ပိတ်ရပ်လိုက်သည့် စိုးဝင်းကို သေချာကြည့်သည်။ ဘေးနားက လက်ချင်းတွဲကာ ပါလာသည့် အမျိုးသမီးကိုလည်း အသာလက်ဖြုတ်၏။ ကြည့်ရတာ စိုးဝင်းကို သပ်သပ်လိုက်နှောင့်ယှက်သည့် ငနဲဟု ထင်သွားသည့်ပုံပင်။

“အစ်ကို.. အထင်မှားမယ်… စိတ်မဆိုးပါနဲ့…. ကျနော့် အပြုအမူကို….။ အစ်ကိုက… မနွယ်နွယ်အေး ဆိုတာကိုများ သိသလားလို့….“

စိုးဝင်း၏ ခြေကာကာ လက်ကာကာနှင့် အမောတကော ရှင်းပြလိုက်မှုတွင်တော့ အဆိုပါ လူရွယ်သည် စိုးဝင်းကို သေချာစိုက်ကြည့်သည်။ ဘေးနားကနေ အံအားသင့်သလို ဖြစ်ကာ ပါးစပ်ကို လက်ဝါးကလေးနှင့် အုပ်လိုက်သည့် အမျိုးသမီးဘက်ကို လှည့်လိုက်ပြီး…

“ကဲ…ကဲ…. စိမ့်ရေ… ကြည့်ရတာ… မင်းအချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်း နွယ်နွယ်အေးရဲ့ ဇာတ်ရှုပ်ထင်တာကွာ….။ မောင်တော့… ဒီကိစ္စကို .. လိပ်ပြာမလုံတော့ဘူး….။ ဒီက… ညီလေးက ကာယံကံရှင် မှန်ရင်… ရှင်းပြလိုက်ရအောင်ကွာ….“

ထိုအစ်ကို၏စကား အဆုံးတွင်တော့ အမျိုးသမီးချောသည် … ဟင်း.. ခနဲနေအောင် သက်ပြင်းချသည်။

“ကောင်းပြီလေ… ကိုကိုရယ်….။ စိမ့်လဲ သူအတင်းပြောလို့တာ.. လုပ်ပေးရတာလေ…။ နောက်ပြီးတော့ စိမ့်တို့လင်မယားကို အစစအရာရာ ကူညီယုံသာမက အောင်သွယ်ပေးထားတဲ့ ကျေးဇူးကြောင့်သာ …။ စိတ်ထဲကတော့ ..သိပ်ကြည်တာ.. မဟုတ်ဘူး….“

“ဒီက..မောင်လေးက…. စိုးဝင်းဆိုတာများလား…“

စိုးဝင်းသည် အမျိုးသမီးချော၏ လင်မယားဆိုသည့် စကားနှင့် သူ့နာမည်ကိုပါ မှန်အောင် ခေါ်လိုက်သည်တွင်တော့ တစ်ခုခုတော့ လွဲနေသည်ဟု သိလိုက်သည်။

“အစ်မ…က.. ကျနော့်နာမည်ကို …သိနေတယ်…“

“ကဲ… ညီလေး….. ညီလေးက စိုးဝင်းဆိုရင်တော့… အစ်ကိုတို့ အကြောင်းစုံကို ရှင်းပြပါ့မယ်….။ JDonut ထဲပဲ ခနဝင်ထိုင်ရအောင်ကွာ…။ အစ်ကို့ နာမည်က နေထွန်းပါ…..“

စိုးဝင်းသည် လက်ကမ်းပေးလိုက်သည့် နေထွန်းဆိုသည့် အစ်ကို၏လက်ကို ဘုမသိဘမသိနှင့်ပင် ဆွဲနှုတ်ဆက်မိသည်။ ရင်ထဲတွင် မေးခွန်းပေါင်းများစွာနှင့် သို့လောသို့လော ဖြစ်နေသည်။ အမှန်ဆိုရင် သူ့စိတ်သည် တစုံတခုကြောင့် ဆို့နင့်နေသလိုဖြစ်၍ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မထိုင်ဘဲ ရှစ်မိုင် Junction 8 ဘက်သို့ စိတ်ပြေလက်ပျောက် ထွက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ သူသိသည်။ ဒီနေ့တွင် မနွယ်က ဂျပန်ကို သွားတော့မည် ဆိုတာကို။ စိတ်ထဲတွင် ဝမ်းနည်းသလိုလို နာကျင်သလိုလို ခံစားနေရသည်။ အခုတော့ မရည်ရွယ်ဘဲ သူနှင့် မနွယ်တို့၏ အချစ်အိမ်မက်ကို ပျက်ပြယ်သွားအောင် ဖန်တီးခဲ့သည့်ဓါတ်ပုံထဲက လူနှင့်မှ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် တွေ့မိသည်။ ထူးဆန်းသည်က ကိုနေထွန်းဆိုသည့် အစ်ကိုက စိမ့်ဆိုသည့် အမျိုးသမီးချောနှင့် လင်မယားဆိုတာကိုပင်။ ဘာတွေဘယ်လို ဖြစ်ကုန်မှန်း သူမသိတော့…။

“ဒီလိုကွ…. ငါ့ညီ…။ အစ်ကိုက နွယ်နွယ်အေးကို… စိမ့်နဲ့ ပတ်သက်ပြီးတော့မှ သိတာပါ…။ စိမ့်နဲ့ သူနဲ့ကတော့.. အခင်ဆုံး သူငယ်ချင်းတွေပေါ့ကွာ။ ကဲ.. ကဲ.. စိမ့်… မင်းသူငယ်ချင်း ဇာတ်ရှုပ်ကို ရှင်းပြလိုက်တော့…“

အမျိုးသမီးချောသည် မျက်နှာလေးပျက်နေသည့် စိုးဝင်းကို ကြည့်ကာ..

“စိမ်နဲ့..မနွယ်က…တော်တော်ခင်ပါတယ်….။ ခင်လွန်းလို့…. သူ တောင်းဆိုတာကို မဟုတ်မှန်းသိပေမယ့်.. ကူညီပေးခဲ့တာပါ…။ အကြောင်းတွေက … ဒီလိုပါ… “

“လွန်ခဲ့တဲ့.. သုံးလကျော်လောက်က… မနွယ်က .. ငိုကြီးချက်မနဲ့… အိမ်ကိုရောက်လာတယ်….။ အဲဒီအချိန်တုန်းက ..ကိုကိုက… အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ခရီးသွားနေတယ်…။ အတိုချုပ်ပြောရရင်တော့…. အိမ်မှာ ဘယ်သူမှမရှိတာနဲ့… စိမ့်က မနွယ်ကို အတင်းမေးတယ်…။ အမှန်ဆိုရင်… မနွယ်က.. သူ့ခံစားချက်ကို … ဘယ်သူမှ ဖွင့်ပြောလေ့ ရှိတာမဟုတ်ဘူး….“

“ဒါပေမယ့်… အဲဒီနေ့ကတော့…. သူဘာဖြစ်လာတာလဲဆိုတာကို… ရင်ဖွင့်တော့တာပဲ….။ သူ့ညီမလေးက… မောင်လေးကို ကြိုက်နေတဲ့အကြောင်းနဲ့…. သူက နောက်ဆုတ်ပေးချင်းကြောင်း ပြောတယ်….။ နောက်ပြီးတော့.. အဲဒီအတွက် .. ကူညီပေးဖို့လည်း… တောင်းဆိုတယ်ကွာ….။ သူ စဉ်းစားထားတဲ့ အကြံကိုပြောပြတယ်….“

“ပထမတော့..စိမ့်က.. လက်မခံပါဘူး…။ သူက … အတင်းအကြပ်ပြောတော့မှ… မတတ်သာလို့ …လက်ခံလိုက်တာပါ….။ စိတ်ထဲကတော့ … မလုပ်ပေးချင်ဘူး….“

“ဟုတ်တယ်..ညီ.. ပြောရရင်…. အစ်ကိုက ..သဘောတောင် မတူဘူးကွာ..။ ဘယ်နှယ့်… ကိုယ့်မိန်းမမဟုတ်တဲ့သူနဲ့ အင်္ကျီအဝတ်အစားမပါဘဲ နေရပြီး…. မိန်မဖြစ်သူက… ဓါတ်ပုံ ရိုက်ယူတယ်တဲ့ကွ…။ သူများကြားရင်ဖြင့်.. ငါ့ကို ဘာထင်မလဲ…. စဉ်းသာ စဉ်းစားတာကြည့်….“

“ခစ်….ခစ်… ကိုကိုကလည်း….သူက..တမှောင့်…“

စိုးဝင်းသည် သူ့ရှေ့က တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ကျီစယ်နေကြသည့် ကိုနေထွန်းတို့ အတွဲကိုကြည့်ကာ စိတ်ထဲတွင် ဟာခနဲ ဖြစ်သွားသည်။

“ဒါဆို…. အစ်ကိုနဲ့…မနွယ်နဲ့က.. ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့ဖူးပေါ့နော်…။ ဒါ.. ဒါ…. ဆို…“

“ဘာမှမဖြစ်ရပါဘူး.. ငါ့ညီရာ…။ ဘုရားပေးပေး… ကျမ်းပေးပေးပါ….။ ငါ့အချစ်ဆုံးကတော့ ဟောဒီကထိုင်နေတဲ့ ဉာဏ်ကြီးရှင်မနဲ့ … အလိုတူအလိုပါလေးဟေ့…..“

စိုးဝင်းသည် ထိုင်နေရာမှ ဝုန်းခနဲထသည်။ ဆိုင်တွင် ချိတ်ထားသော နာရီကို ကြည့်တော့ ၄း၁၅ ကိုပြနေသည်။

“ကျေးဇူးပါဗျာ…သွားပြီ….“

“အမ်…တမျိုးပါလား…“

ကိုနေထွန်းတို့ လင်မယားသည် ရုတ်ချည်းဆိုသလို သူတို့ရှေ့ကနေ ပြေးကာထွက်သွားသည့် စိုးဝင်းကိုကြည့်ကာ ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့် ကျန်ခဲ့တော့သည်။ အဖြူရောင်ပါပလစ်ကာ ကားကလေးသည် လေးညှို့ကလွှတ်သည့် မြားတစ်စင်းပမာ တရိပ်ရိပ်ပြေးနေသည်။ စိုးဝင်းသည် လီဗာကို အဆုံးထိ ဖိကာနင်းချသည်။ ဒိုင်ခွက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ speed က ကီလို 120 တောင်ပြနေသည်။ ရှေ့က တရိပ်ရိပ်သွားနေသော ကုန်တင်ကားကို ဖြတ်ကာ ကျော်သည်။ လွတ်သည်နှင့် လေဆိပ်ဘက်ဝင်သည့် လမ်းကို ချိုးကွေ့လိုက်သည်။ ကားကလေးသည် တရိပ်ရိပ်နှင့် ပြေးနေသော်လည်း သူကတော့ နှေးနေသည်ဟုပင် ထင်သည်။ ဖြစ်နိုင်ရင် သူသည် အတောင်ပေါက်ကာပင် ပျံသွားချင်သည်။

မနွယ်ရယ်.. ဘာဖြစ်လို့ မောင့်ကို ညာရက်တာလဲကွယ်….။

စိုးဝင်းသည် ကားကို အရှိန်အနည်းငယ်လျော့ကာ လေဆိပ်ဝင်းတံခါးဝသို့ ချိုးကွေ့လိုက်သည်။

“ပြန်အမ်းမနေနဲ့….“

အပေါက်စောင့်ကောင်လေးသည် လက်ထဲရောက်လာသည့် ငါးရာတန်ကို ကြည့်ကာ စိုးဝင်းကို တစ်ခုခုပြောမည် ကြံသည်။ ဒါပေမယ့် သူမမှီလိုက်ချေ။ စိုးဝင်းသည် ကားကို ဝူးခနဲမောင်းကာ ထွက်သွားချေသည်။

“ဟေ့…. ဒီမှာ ကားထားခဲ့လို့ မရဘူး…“

“ခဏလေး….“

စိုးဝင်းသည် တာဝန်ကျလုံခြုံရေးထင်သည့် ယူနီဖောင်းနှင့် လူက အော်ပြောသည်ကို ဂရုမစိုက်တော့ဘဲ လေဆိပ်ထဲ ပြေးဝင်သည်။ အထဲမရောက်ခင်ပင် အပြင်ထွက်လာသည့် လူတစ်စုနှင့် ထိပ်တိုက်တိုးမိသည်။

“ဟင်…. ကိုကို…. ကိုကို လိုက်လာတယ်….“

“အာ…သွယ်သွယ်….မနွယ်ရော…“

သွယ်သွယ်သည် အမောတကာနှင့် မေးနေသော စိုးဝင်းကို စူးစူးစမ်းစမ်းနှင့် ကြည့်သည်။

“မမ..သွားပြီလေ..ကိုကို…။ သွယ်သွယ်တို့တောင် အခုလေးတင် အပေါ်ကနေ .. လက်ပြပြီး ပြန်ဆင်းလာတာ….“

စိုးဝင်းသည် သွယ်သွယ်၏ စကားကို အကြားတွင် ကမ္ဘာမြေကြီး ချာချာလည်သွားသလို ခံစားရသည်။ ရင်ထဲတွင် ဟာခနဲဖြစ်သွားကာ သူ့စိတ်သည် အနက်ရှိုင်းဆုံး ချောက်ထဲသို့ ထိုးကျသွားသည်။ သွယ်သွယ်ကို ကြည့်နေသည့် သူမျက်ဝန်းတွေသည် ဘာကိုမှ မမြင်တော့…။

“ကိုကို..ဖြေဦးလေ…ဘာဖြစ်လာတာလဲလို့….“

စိုးဝင်းသည် သူ့လက်မောင်းကို လှုပ်ကာခါရင်း မေးနေသည့် သွယ်သွယ့်စကားတွင်တော့ အသိပြန်ဝင်လာသည်။ အားယူကာ ပြုံးပြလိုက်ရင်း…

“ဪ… မနွယ်ကို နှုတ်မဆက်လိုက်ရလို့ … စိတ်မကောင်းတာပါ…. သွယ်သွယ်ရယ်….“

“ဒီမှာ…ညီလေး..ကားကို နေရာရွှေ့ပါ….“

“ဪ..ဟုတ်ကဲ့… အခုပဲ ရွှေ့ပေးပါ့မယ်….“

စိုးဝင်းသည် သူ့အနားကို ရောက်လာသည့် လုံခြုံရေးဝန်ထမ်းကို ကြည့်ကာ လေသံပျော့လေးနှင့် ပြောသည်။ တော်သေးသည် လုံခြုံရေးဝန်ထမ်းကြောင့် သွယ်သွယ်သည် သူ့ကိုအာရုံစိုက်နေရာမှ စိုးဝင်းကားရပ်ထားရာသို့ အကြည့်လွှဲသွားသည်။

“လာ..သွယ်သွယ်… အစ်ကို ကားပါတယ်… သွားကြရအောင်…“

စိုးဝင်းသည် သူ့လက်မောင်းကို တွယ်ကာ ပါလာသည့် သွယ်သွယ်ကို အသာငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ ဆံနွယ်လေးတွေ ယိမ်းခါနေကာ ကလေးငယ်လေးလို အပြစ်ကင်းသည့် မျက်နှာလှလှလေးက သူ့ကိုမော်ကြည့်နေတာကို တွေ့သည်။ စိုးဝင်းသည် ခေါင်းကိုကုတ်လိုက်ပြီး သွားလေးအဖြဲသားနှင့် အဟီး ဆို၍ ပြုံးပြလိုက်သည်။ သွယ်သွယ်သည် စိုးဝင်း၏ အမူအယာတွင် မျက်စောင်းလေးထိုးကာ နှုတ်ခမ်းစူသွားသည်။ စိုးဝင်းသည် ချစ်စဖွယ် နှုတ်ခမ်းလေးစူနေသည့် သွယ်သွယ်ကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးပင် ကြည့်မိသည်။

နေပျောက်မတိုးအောင် မှောင်မည်းနေသည့် သူ၏ အတွေး တောနက်ထဲတွင် သွယ်သွယ်ဆိုသည့် အလင်းတန်းလေးက စူးရှစွာပင် ထိုးဖောက်နေရာယူသွားသည်။ မနွယ်နှင့် သူ၏ အတိတ်တွေသည် သူ့နှလုံးသား၏ အနက်ရှိုင်းဆုံး တစ်နေရာတွင် အေးခဲကာပင် ရှိနေတော့သည်။

…………………………………………………..

နွယ်နွယ်သည် လေယာဉ် ပြတင်းပေါက်မှန်မှ တဆင့် မြေပြင်ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ တဖြေးဖြေးနှင့်အိမ်တွေ… အပင်တွေသည် သူမ၏ မြင်ကွင်းကနေ ပျောက်ကွယ်ကာ ဖြူလွလွ ငွေရောင်တိမ်တိုက်များက အစားထိုးကာ ဝင်ရောက်လာသည်။ အကြည့်ကိုလွှဲကာ ထိုင်ခုံအရှေ့က ခေါက်စားပွဲလေးကိုဖြန့်ကာ ခင်းချသည်။ လက်ထဲတွင် ခုနကတုန်းက ထုတ်ထားသည့် စာအုပ်လေးကို ဖြန့်ကာဖွင့်လိုက်သည်။ သွယ်သွယ်သာ မြင်ရင်တော့ မမက မရေးစဖူး ဒိုင်ယာရီ ရေးနေတယ်ဟု ပြောမှာ အသာအချာပင်…။

ဖြန့်ကာထားသည့် စာအုပ်လေး၏ ပထမ စာမျက်နှာတွင်တော့……

ONCE…..

Our relation has never ….
followed the rules..

We’ve never been the kind
of fairy-tale couple
you see in the movies ….

But you know what?
it’s ours. All ours —
the little jokes that
only we understand,
the way our hands
naturally find each other’s,
and the memories
that seem so wonderful
now that I look back ….

Our relationship
has come to an end,
but it will always be
deep inside my heart
though it may be frozen ….

I dont know what’s in store for me.

But I know I want you to be happy.

I know I love you.

AND I know that I’d rather
cry alone than
my fairy-tale to become true ….

I just pray that

I wish to be a part of your heart

Coz my whole heart has been occupied with you….

(မိန်းမပျိုလေးတစ်ဦး၏ အဖျော်လက်ရာကို ထပ်ဆင့်ကူးယူဖော်ပြပါသည်… )

ပြီးပါပြီ။
……………………………………………………………….

အထက်ပါ အဖြစ်အပျက်များ ဖြစ်ပွားပြီး နှစ်နှစ်ခန့်ကြာသော်…

“သွယ်သွယ်.. ဖြေးဖြေးလျှောက်နော်…“

“အင်းပါ…. ကိုကိုရယ်…။ ဗိုက်ကဖြင့် .. အခုမှ လေးလရှိသေးတယ်… ကိုကိုကလည်း စိတ်ပူနေတယ်…“

စိုးဝင်းသည် မိန်းမဖြစ်သူ၏ အပြောကို သဘောကျစွာဖြင့် ပြုံးလိုက်သည်။ တစ်ခုခု ပြန်ပြောမည် အပြုတွင် သူပုခုံးကို တစ်ယောက်ယောက်က ရိုက်လိုက်သည်ကို ခံလိုက်ရသည်။ ကိုယ်ကို ချာခနဲ လှည့်လိုက်ရာ….

“ဟေ့ကောင်…. ငစိုး…..“

“ဟာ… ကိုနတ်……“

စိုးဝင်းသည် သူ့နောက်က ကပ်ကာ ရပ်နေသည့် လူရွယ်ကို အားရဝမ်းသာစွာပင် နှုတ်ဆက်မိသည်။ လက်ကမ်းပေးလိုက်သည့် ကိုနတ်ဆိုသူ၏လက်ကို လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ဆုပ်ကိုင်ကာ…

“ကိုနတ်… ဘယ်တုန်းက ပြန်ရောက်နေတာလဲ…..။ ပြန်တွေ့ရတာ ဝမ်းသာတယ်ဗျာ…။ ဒါ..ကျနော့်…မိန်းမလေ…. သွယ်သွယ်တဲ့….။ အဟဲ…. ဗိုက်လာပြတာ….။”

“သွယ်သွယ်… ဒါ ကိုကိုတို့ ကျောင်းတုန်းက Senior လေ… ကိုနတ်တဲ့…. “

ကိုနတ်သည် စိုးဝင်းကို ကြည့်ကာ ပြုံးနေရာမှ သွယ်သွယ့်ဘက်လှည့်ကာ…

“တွေ့ရတာ..ဝမ်းသာပါတယ်… သွယ်သွယ်….။ အစ်ကိုနဲ့ စိုးဝင်းနဲ့ကတော့ ကျောင်းတုန်းက တော်တော်ခင်ပါတယ်….“

သွယ်သွယ်သည် ပါးချိုင့်လေးနှင့် ရယ်ကာ နှုတ်ဆက်နေသည့် ကိုနတ်ကို ကြည့်ကာ ဒီလူက စကားပြောတာ တော်တော်ဆွဲဆောင်မှုရှိတာပဲဟု တွေးမိသည်။ ဝတ်ထားစားထားသည်ပုံက ဒီကလူတွေနှင့် မတူ။ အသာခေါင်းကလေးကို ငြိမ့်ပြရင်း..

“ဟုတ်ကဲ့… သွယ်သွယ်လည်း တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်….“

“ငစိုး… အချိန်ရတယ်မလား….။ ဒီရှေ့က ဆိုင်ကလေးမှာ ခဏထိုင်ရအောင်လေ….။ အချိန်ရရင်ပေါ့…“

စိုးဝင်းသည် ကိုနတ်၏ ဖိတ်ခေါ်မှုတွင်တော့ သွယ်သွယ့်ဘက်ကို တချက်လှည့်ကြည့်သည်။ သွယ်သွယ်က သူ့ကိုပြုံးပြလိုက်သည်တွင်တော့….

“ထိုင်လေ… ကိုနတ်… အချိန်ရပါတယ်…“

ကိုနတ်သည် သူကပင် ရှေ့ကဦးဆောင်ကာ ဆေးခန်းနှင့် မလှမ်းမကမ်းတွင် ဖွင့်ထားသော အအေးဆိုင်လေးဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ သုံးယောက်သား လူရှင်းသော ဆိုင်ထောင့်တွင် ဝင်ထိုင်မိကြသည်။

“ကိုနတ်.. .ဘယ်တုန်းက… ပြန်ရောက်တာလဲ…..။ ကိုနတ်က ကျနော့်ကို မှတ်မိသေးတယ်နော်….“

“ကိုယ်…မနေ့ကမှ ရောက်တာကွ…..။ အမှန်အတိုင်းပြောရရင် စိတ်မဆိုးနဲ့နော်….ငစိုး….။ မင်းကို မှတ်မိတာ မဟုတ်ဘူး…။ မင်းမိန်းမရဲ့ ဆံပင်ရှည်လေးတွေကို ငေးပြီးမှ .. မင်းကိုတွေ့တာ….“

“ဪ…ဒီလိုလား…… ကိုနတ်ကတော့လေ…. ဟား….. ဟား…။ အစ်ကိုက ရယ်ရတယ်နော်… ခစ်… ခစ်…“

စိုးဝင်းတို့ လင်မယားသည် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ထုတ်ဖော်ပြောသည့် ကိုနတ်၏ စကားကို သဘောကျကာ ရယ်မိကြသည်။

“မရယ်နဲ့ကွ…. တိုက်ဆိုင်ချင်တော့.. ငါ့ကောင်မလေးက .. ဒီကညီမလို ဆံပင်ရှည်လေးတွေနဲ့ .. မို့လို့ကွ…။ အဲဒါကြောင့် လိုက်ကြည့်မိတာ…“

“ပြောရရင်… အခု..ဒီပြန်လာတာလည်း… သူ့မိဘတွေအိမ်ကို သွားတောင်းဖို့က… ငါ.. propose လုပ်ထားတာကို ငြင်းလည်းမငြင်း.. အဖြေမပေးဘဲနဲ့ပဲ နေနေလို့…. စိတ်မရှည်လို့ သင်္ဘော compamy ကို ခွင့်တင်ပြီးတော့တောင် ပြန်လာတာ….။ ချစ်မိတော့လည်း… အခက်သားလားကွာ….“

ကိုနတ်၏ ခပ်ညည်းညည်းစကားတွင်တော့ စိုးဝင်းသည် စပ်စုသလို ကြည့်သည်။

“နေပါဦး… ကိုနတ်ရ…..။ ကိုနတ်က .. ကျနော့် မိန်းမလို ..ဆံပင်ရှည်ရှည်လေးတွေ ရှိတဲ့သူနဲ့…ဘယ်မှာတွေ့လာလို့လဲ….။ ပြောလို့ပြောတာ မဟုတ်ဘူးနော်…။ သွယ်သွယ်လောက် တင်ပါးဖုံးတဲ့အထိ ဆံပင်ရှည်တဲ့ .. မိန်းကလေးက ဒီမှာတောင်…. ခပ်ရှားရှားရယ်…။ မြန်မာပြည် ပြင်ပဆိုရင်တော့… ပိုဆိုးမယ်ထင်တယ်နော်….“

စိုးဝင်း၏ အပေါ်ဖဲကိုင်ထားသလို ခပ်ကြွားကြွားစကားတွင်တော့ ကိုနတ်သည် သူ့လက်ထဲတွင် ကိုင်ကာထားသည် ပိုက်ဆံအိတ်ရှည်လေးကို ဖွင့်သည်။ အထဲကနေ ဓါတ်ပုံလေး တစ်ပုံကိုထုတ်ယူလိုက်သည်။

“ယုံမလားတော့ မသိဘူး ငါ့ညီ…။ သူ့ကို ကိုယ် ဂျပန်မှာတွေ့တာ….။ နာမည်က နွယ်နွယ်အေးတဲ့…။ မင်း မိန်းမနဲ့တောင် နည်းနည်း ဆင်သေးတယ်…..“

စိုးဝင်းနှင့် သွယ်သွယ်သည် စားပွဲပေါ်ကို ကျလာသည့် ဓါတ်ပုံလေးကို အံ့သြစိတ်နှင့် ငုံ့ကြည့်မိသည်။

“ဟင်…ဒါ…ဒါ…“

စိုးဝင်းတို့ ဘာမှ ဆက်မပြောနိုင်ခင်ပင် ကိုနတ်၏ စကားသံက ဦးကာ ထွက်လာသည်။

“သူကတောင် ပြောလိုက်သေးတယ်…။ သူ့အိမ်က ..မြောက်ဥက္ကလာ ……….. လမ်းမှာတဲ့….။ ရွှေမြန်မာလက်ဖက်ရည်ဆိုင်လေးရဲ့… ဘေးဆို… အဲဒီနားက.. လူတိုင်းသိတယ်.. ပြောတာပဲ…..“

“ကိုယ်တောင်မှ…. သူက… စကားပြောရင်… ဘာဖြစ်လို့…. ဒီလက်ဖက်ရည်ဆိုင်အကြောင်း ခနခနပါနေလဲဆိုတာ… တခါတခါ… စဉ်းစားလို့တောင် မရဘူး….။ အ…ဟင်း…..ဟင်း…“

ကိုနတ်၏ ကြည်နူးဝင့်ကြွားစွာ ပြောနေသည့် စကားအဆုံးတွင်တော့ စိုးဝင်း၏ နှလုံးသားတစ်နေရာသည် ရုတ်တရက် အေးခဲသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ စားပွဲပေါ်တွင်တော့ အဖြူရောင်ဂါဝန်လှလှလေးနှင့် ပြစ်မျိုးမှဲ့မထင် လှပသည့် ကောင်မလေးတစ်ယောက်သည် မခို့တရို့နှင့်သာ ရပ်နေရှာတော့သည်….။

တကယ်ပြီးပါပြီ … ခင်ဗျာ..။