သတိ ! ရှေ့တွင် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ရှိသည်
ရေးသားသူ – နတ်သား
🏵️အပိုင်း (၂)🏵️
“ဆံပင်တွေပဲ နမ်းနေတော့မှာလား.. ခစ်…ခစ်….“
စိုးဝင်းသည် ကျောပေးကာ သူ့ကို မှီထားသည့် ကောင်မလေး၏ စကားအကြားတွင် လက်ထဲကဆံနွယ်လေးတွေကို လွှတ်သည်။ ပုခုံးလေးကို အသာဆွဲကာ လှည့်လိုက်သည်။ ကျော့ကျော့ဆိုသည့် ကောင်မချောလေး၏ မျက်နှာလေးနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သွားသည်။ စိုးဝင်းတို့သည် ဇော်ရဲ သွားနေကြ inn လေးတွင် ရောက်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။ အခုတော့ သူရယ်.. ကျော့ကျော့ဆိုသည့် ကောင်မလေးရယ်က သပ်သပ်ဖြစ်နေလေပြီ။ ဇော်ရဲကတော့ inn ရောက်သည်နှင့် ယမင်းကို ဆွဲကာ သူ့အတွက်ရသည့် အခန်းသို့ ဝင်သွားသည်။ စိုးဝင်းကိုယ်တောင် မနက်ကြမှ တွေ့မယ်လို့ တခါတည်း နှုတ်ဆက်သွားသည်။ ကြည့်ရတာ ဒီကောင်လည်း ယမင်းဆိုသော ကောင်မလေးနှင့် တော်တော်နှပ်ချင်နေပုံရသည်။
ကောင်မလေးတွေကလည်း မနှပ်ချင်စရာ မရှိ။ တော်တော့်ကို ချောသည်။ အထူးသဖြင့် ယမင်း။အသားလေးဖြူဖြူတွင် အကွေ့အကောက် အဖောင်းတွေက သူ့နေရာနှင့်သူ။ နာမည်နှင့်လိုက်အောင် ယမင်းရုပ်လေးလို လှသည်။ စိုးဝင်းတောင် အပြင်မှာတွေ့ရင် ဒီလိုမျိုးမှန်း ထင်မိမယ်မထင်။ ယမင်းက အဲဒီလောက်လှသည်။ ဟိုကောင် ဇော်ရဲတော့ တော်တော်ပျော်သွားလိမ့်မည်။
အဲ.. ယမင်းပြောနေ၍ .. ကျော့ကျော့က မလှဘူးလားဆိုတော့.. ဒီလိုမဟုတ်..။ ကျော့ကျော့သည် နာမည်လေးနှင့် လိုက်အောင် ကျော့ကျော့ကလေးဖြစ်သည်။ အသားလေးကတော့ နည်းနည်းညိုသည်။ သူမသည် ကျော့ကျော့ကလေး ဖြစ်ရသည့် အချက်က ရှည်လျားသည့် ဆံပင်လေးများကြောင့်ပင်။ Inn ရှိရာသို့ ကားမောင်းအလာ လမ်းတွင် ဇော်ရဲတို့က ရှေ့က။ သူတို့က နောက်က ထိုင်သည်။ ကားပြတင်းပေါက်မှန်က ချထားရာ ညဘက် လေအတိုးတွင် ကျော့ကျော့၏ ဆံနွယ်လေးများက ကားနောက်ခန်းတွင် ဝေ့၀ဲကာ လှုပ်ခါနေသည်။ ဆံနွယ်ရှည်ရှည်လေးတွေနှင့် ကောင်မလေးတွေကိုစိတ်ဝင်စားလေ့ရှိသော စိုးဝင်းအဖို့တော့ ကျော့ကျော့သည် ရင်ခုန်ချင်စရာလေးပင်..။
“ဆံပင်တွေက အရင်လေ… ကျန်တာကတော့ အခုလာတော့မှာ…“
“လူဆိုး… သွား.. မလာနဲ့..“
ကျော့ကျော့သည် အမူပိုပိုလေးနှင့် စိုးဝင်းကိုပြောသည်။ စိုးဝင်းသည် ဘာမှ ပြန်မပြောတော့ဘဲကျော့ကျော့ကိုသာ မွေ့ယာပေါ်သို့ လှဲချလိုက်သည်။ သူကပါ အပေါ်ကနေ တခါတည်း လိုက်သွားပြီချော့ကလက်ရောင် ဆိုးထားသည့် နှုတ်ခမ်းထူထူလေးကို ဖိစုပ်ပစ်လိုက်၏။ ကျော့ကျော့ကလည်း မခေ။ စိုးဝင်း၏ အနမ်းတွေကို မွတ်မွတ်သိပ်သိပ်ပင် ပြန်လည်တုန့်ပြန်သည်။ သူ၏ ကျောပြင်ကြီးကိုလည်း တင်းတင်းဖက်ကာ ပွတ်သပ်ပေးသည်။
ကျော့ကျော့တို့၏ ဘဝကလည်း သနားဖို့ကောင်းသည်။ သူမတို့ခင်ဗျာ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နှင့် ဒီဘဝသို့ရောက်ကြရရှာသည်။ အလုပ်အကိုင် ရှားပါးသော ဒီခေတ်ကြီးတွင် ပညာမတတ် ဘာမတတ်သော သူမတို့မှာ ငွေရှာလွယ်သည့် ဒီဘဝတွင် အခုတော့ အသားကျနေပြီလို့ ဆိုရမလို။ သူမတို့က တော်သေးသည်။ အသက်ကြီးကြီး အဖိုးကြီးတစ်ယောက်၏ ကီပင် အဖြစ်ရောက်သွားလို့။ ဒီတော့ လစဉ်လစဉ် ထောက်ပံကြေး ရနေသည်။ ဘာမှ လုပ်စရာမလို။ ဒါပေမယ့် အရွယ်ကောင်း မိန်းမပျိုလေးများပီပီ အဆင်ပြေရင်တော့ ပျိုရွယ်သူများနှင့်တော့ တွဲချင်သေးသည်။ ချစ်သူရည်းစား ထားဖို့ဆိုတာကလည်း အခုလို ဘဝနှင့် မဖြစ်နိုင်တော့။ အခုလို အဖိုးကြီးလစ်တုန်းတွင် လာရှိတ်နေသူ ကောင်ကလေးများနှင့်သာ ကဲကြရသည်။ လူတော့ ရွေးသည်။ ရောဂါရမည့်သူ စိတ်ကြီးမည့်သူများတော့ ကြောက်သည်။ သူမတို့က ရင်ခုန်ချင်ကြသည်သာ။ ဒုက္ခရှာချင်သူများ မဟုတ်။
စိုးဝင်းသည် ကျော့ကျော့ကို သူ့ဘက်ပါအောင် တင်းတင်းလေးပင် ဖက်ထားသည်။ သူမသည်
ကိုယ်ကလေး တစောင်းဖြစ်သွားသည်။ နှုတ်ခမ်းချင်းကမူ အခွာမပျက်ချေ။ စိုးဝင်း၏ လက်တွေသည်ကျောပြင်ထက်က ဆံနွယ်လေးများကို ပွတ်ဆွဲနေရာမှ တဖြေးဖြေးနှင့် အောက်ကိုလျှောသွားသည်။ ကျော့ကျော့၏ ပြည့်ကားသည့် တင်သားဆိုင်များကို ဆုတ်ချေပွတ်သပ်ပေး၏။ စိုးဝင်းက ဒီလိုဆိုတော့ ကျော့ကျော့ကလည်း မခေ..။ စိုဝင်း၏ သရီးကွာတား ဘောင်းဘီလေးအောက်တွင် ထောင်ထနေသော ညီတော်မောင်ကို ခပ်တင်းတင်းလေးဆုပ်ကာ ဆွပေးနေသည်။
“အင့်…အင့်…ပြွတ်…“
စိုးဝင်းသည် ကျော့ကျော့၏ နှုတ်ခမ်းကို လွှတ်လိုက်သည်။ အစောပိုင်းက ချော့ကလက်ရောင်နှုတ်ခမ်းလေးသည် အခုတော့ အောက်ခံ အသားရောင်လေး ဖြစ်သွားရှာပြီ။ ပြုံးပြုံးလေးကြည့်နေသည့် ကျော့ကျော့ကို ပက်လက်ကလေးဖြစ်အောင် နေရာပြန်ချလိုက်သည်။ ပုခုံးထက်တွင် တင်ထားသည့်လက်သန်းလောက်တောင် မရှိသည့် ကြိုးလေးနှစ်ခုကို အသာဆွဲချလိုက်သည်။ ပြီးရင်တော့ ခါးသွယ်သွယ်လေးတွင် စီးထားသည့် ကြိုးစကို ဖြေလိုက်သည်။ ကျော့ကျော့က ကိုယ်ကိုကြွပေးလိုက်သည်တွင်တော့ ပြောလျော့နေပြီ ဖြစ်သည့် ကြိုးတစ်ချောင်း ဂါဝန်လေးသည် အောက်သို့ ရောက်သွားလေသည်။
“လှတယ်.. ကျော့ရယ်…ဒီဇိုင်းလေးက…“
စိုးဝင်းသည် ဇာအသားလေးတွေနှင့် ပုံစံဆန်းလှသည့် ကျော့ကျော့၏ အနီရောင်တောက်တောက် ဘရာလေးကို ကြည့်ကာ ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဘရာလေးက sexy အမျိုးအစားမို့ ထင်သည်။အနည်းငယ်သေးသည်။ ကျော့ကျော့၏ ရွှေရင်အစုံကို မလုံတလုံနှင့် စည်းထားသည်။
“ကြိုက်လို့လား… ဝယ်ထားတာတောင် ..မကြာသေးဘူး…“
စိုးဝင်းသည် ဘာမှ မပြောဘဲ အကြည့်ကို အောက်ဘက်သို့ ရွှေ့လိုက်သည်။ ထင်သည့် အတိုင်းပင်။ ပင်တီလေးကလည်း .. အနီရောင်လေးပင်။ ဖဲကြိုးလေးလို အစလေးတောင် ရှိနေသေးသည်။
“ဒါလည်း လှတာပဲ….“
စိုးဝင်းသည် အသာလေး မေးဆတ်ကာ ပြရင်း ကျော့ကျော့ကို ပြောလိုက်သည်။ ကောင်မလေးသည် သဘောကျစွာ တခစ်ခစ် ရယ်သည်။
“ခစ်..ခစ်.. လူကရော.. မလှဘူးလား…“
“လှတာပေါ့…. ဘာပြောကောင်းမလဲ…ဟီး… ဟီး… “
“လှတော့ ဘာဖြစ်လဲ…. ဟင်..“
“လှတော့ နမ်းတာပေါ့ကွာ…“
စိုးဝင်းသည် ကျော့ကျော့၏ နောက်တောက်တောက် အမေးကို အနမ်းနှင့်ပင် တုန့်ပြန်လိုက်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ သူ့ Target က နှုတ်ခမ်းထူထူလေးကို မဟုတ်။ အနီရောင် ဇာဘရာလေး အထက်က ရင်ညွန့်လေး ဖြစ်သွားသည်။
“ရွှတ်..“
စိုးဝင်းသည် ကျော့ကျော့၏ မလုံ့တလုံ စည်းထားသော ဘရာလေး၏ ကြိုးသေးသေးလေး နှစ်ဖက်ကိုပုခုံးထက်မှ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ကျော့ကျော့က ပက်လက်ကလေးဖြစ်နေ၍ နောက်ကျောကို နှိုက်မနေတော့ချေ။ ပြီးရင်တော့ ဘရာခွက်လေးကို မကာ အောက်ကို ဆွဲချလိုက်သည်။ ဟော…ပေါ်လာပါပြီ..။ ကျော့ကျော့၏ နို့တွေက မဆိုး။ တော်တော်ထွားသည်။ ဘရာအနှောင် ကင်းသွားလို့လားမသိ ငှားငှားစွင့်စွင့်ကို ထွက်လာသည်။
စိုးဝင်း၏ ပါးစပ်သည် ရေငတ်သူလိုပင် ကျော့ကျော့၏ နီညိုညို နို့သီးလေးဆီသို့ ရောက်သည်။ကောင်မလေးသည် နို့သီးတွေတော့ တော်တော်ကြီးသည်။ ကြည့်ရတာ သူ့ဘဘက ဘယ်လောက်တောင်စို့ထားလဲ မသိ။ စိုးဝင်းသည် ကျော့ကျော့၏ နို့သီးများကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် ခပ်ကြာကြာလေး စို့ပေးလိုက်သည်။ လက်နှစ်ဖက်နှင့်လည်း ချေကာ နယ်ပေးသည်။ ကျော့ကျော့ခင်မျာတော့ စိုးဝင်း၏ နို့စို့ပေးမှုတွင် တအင့်အင့် ဖြစ်နေရှာသည်။ ကိုယ်ချင်းက ပွတ်သပ်နေရာ သူမက အဝတ်တွေမရှိဘဲ စိုးဝင်းက အဝတ်တွေရှိနေသးတာကို မကျေနပ်တော့။ လက်က စိုးဝင်းဝတ်လာသည့် တီရှပ်ကို အောက်ကနေ ဆွဲမတင်၏။ စိုးဝင်းက အလိုက်သင့် လက်မြောက်ပေးလိုက်ရာ ခေါင်းပေါ်ကနေ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ ပြန်အနမ်းခံရသူက စိုးဝင်း ဖြစ်သွားသည်။
ကျော့ကျော့သည် တီရှပ်လေး ကျွတ်သွားသည်နှင့် သူမက စိုးဝင်း၏ နှုတ်ခမ်းကို အပေါ်ကနေ နမ်းသည်။ ပြီးရင်တော့ တဖြေးဖြေး အောက်ဆင်းလာပြီး.. စိုးဝင်း၏ နို့သီးလေးတွေဆီ ရောက်သည်။အသာ လျှာကလေးနှင့် ထိုးသည်။ တချိန်တည်းပင် အောက်က သရီးကွာတားဘောင်းဘီ၏ ကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်ပစ်လိုက်သည်။ စိုးဝင်းကလည်း ဖင်ကိုကြွကာ အောက်ကိုတွန်းချလိုက်ရာ အတွင်းခံဘောင်းဘီပါ ပါသွားသည်။ ညီတော်မောင်သည် ဖတ်ခနဲ ထောင်တက်လာသည်။ စိုးဝင်းသည် ကျော့ကျော့ကို ပြန်ဖက်သည်။ လက်ကမူ သူမ၏ ပင်တီလေးဆီသို့ ရောက်သွားကာ အရှေ့ကနေ စုဆွဲလိုက်သည်။ ပျော့ပျောင်းသည့် အသားမို့ လက်ထဲတွင် တင်းခနဲပါသွားသည်။ ပင်တီလေးသည် အဆွဲခံလိုက်ရသဖြင့် အလယ်ကောင်မြောင်းလေးတွင် သွားစုကာ တင်းခနဲဖြစ်သွားသည်။ မြောင်းကလေးကို ပင်တီသားနှင့် ပွတ်ပေးသလို ဖြစ်သွားတာကြောင့် စောက်ဖုတ်ကြီး ဖောင်းကာကြွသည်။အရည်ကြည်လေးတွေလည်း စို့လာသည်။
ကျော့ကျော့သည် စိုးဝင်း၏ အကိုင်အတွယ် အပွေ့အဖက်များတွင် တော်တော်သာယာနေသည်။ ဒီဘဲသည် တခြားသူများလို သူမကြုံဖူးသည့် တခြားလူတွေ တွေ့တာနှင့် တက်ချဖို့ မစဉ်းစား.. တော်တော်လေးယုယကာ ဆွပေးနေသည်။ ခံလို့လည်း ကောင်းသည်။ ယမင်းက လိုက်လာဖို့ပြောတာကို လက်ခံလိုက်တာ မှန်သွားသည်ဟုလည်း တွေးမိသည်။ စိုးဝင်း၏ လက်တွေက အောက်က ကျော့ကျော့၏ စောက်ပတ်ကို ကလိပေးနေသလို.. အပေါ်က နို့အုံကြီးတွေကိုလည်း တမက်တမော ရှိုက်နမ်းနေပြန်သည်။ တချက်တချက် လည်တိုင်လေးနောက်က လွတ်ထွက်နေသော ဆံနွယ်လေးများကိုလည်း နမ်းလိုက်သေးသည်။ ကျော့ကျော့၏ ရင်တစ်ခုလုံးမှာတော့ ဖိုထိုးသလို နိမ့်ချီမြင့်ချီ ဖြစ်နေရှာ၏။ တော်တော်လေးကြာတော့..
“ကျော့ကျော့.. ရေ.. လုပ်ကြရအောင်“
“လုပ်လေ… ဘယ်လိုနေပေးရမှာလဲ..“
“ဒီအတိုင်းပဲ အရင်နေ“..
စိုးဝင်းသည် ပြောပြီးနောက်တွင်တော့ ပင်တီအနီလေးကို ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ဘေးနားတွင် လုံးကာချထား၏။ အောက်ပိုင်းတွင် ဘာမှ မရှိတော့မှ ကျော့ကျော့၏ စောက်ပတ်ကြီးက အထင်းသားပေါ်လာသည်။ ကောင်မလေးသည် အိုးတော်တော်ကောင်းသည်။ ပေါင်တံတွေကလည်း ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးနှင့်။ ပေါင်ရင်း ခွကြား မှအကာအကွယ်မဲ့သွားသော စောက်ပတ်ကြီးကလည်း တော်တော်ကြီးသည်။ ဟတတလေးဖြစ်ကာ နေသည်။
“ရော့..ဒီမှာ“
စိုးဝင်းသည် ကျော့ကျော့က စလင်းဘတ်အိတ်ထဲ လှမ်းထုတ်ပေးလိုက်သော ကွန်ဒုံးကို ယူလိုက်သည်။ကောင်မလေးကိုလည်း ကျေးဇူးတင်သွားသည်။ ခုနတုန်းက ဇော်ရဲဆီက ယူထားလိုက်ဖို့ သူမေ့သွားသည်။ ဒါပေမယ့်လည်း ဟိုကောင်ဆီမှာကလည်း အပိုတောင် ရှိပါ့မလား မသိ။ သူက ဟိုကောင်မလေးကို ဘယ်နှစ်ချီတောင် ဆွဲဦးမလဲ သိမှမသိတာ..။ စိုးဝင်း အထုပ်ကို ဖွင့်ဖောက်ကာ အထဲက ကွင်းကလေးအတိုင်း စွပ်ချလိုက်သည်။ သူ့ညီတော်မောင်က မာနေပြီဖြစ်၍ လက်ဖြင့် ဆွပေးစရာတောင် မလိုချေ။
“တံတွေးဆွတ်လုပ်ဦးလေ…“
ကွန်ဒုံးစွပ်ပြီးနောက်.. ကျော့ကျော့၏ ပေါင်ရင်း၌ နေရာယူလိုက်သည့် စိုးဝင်းကို သူမက လှမ်းသတိပေးခြင်းဖြစ်သည်။ သတိမပေး၍ မဖြစ်။ သူမ၏ စောက်ပတ်တွင် အရည်ကြီးလေးများစိုနေသော်လည်း စိုးဝင်းဟာက နည်းနည်းကြီး၍ အသွင်းတွင် နာမှာကြောက်လို့ ဖြစ်သည်။ နောက်ပြီးတော့ အပေါ်ကအစွပ်နှင့်လည်း ဖြစ်နေသည်ဆိုတော့ ခြောက်တောက်တောက်ကြီး ဖြစ်နေသည်လေ..။
“ထွီ“
စိုးဝင်းသည် ကျော့ကျော့ပြောသလိုပင် လက်ထဲကို တံတွေးအနည်းငယ် ဆွတ်လိုက်သည်။ ညီတော်မောင်ပေါ်က အစွပ်တွင် အသာသုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ကျော့ကျော့၏ ဒူးနှစ်ချောင်းကို မထောင်လိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် နေရာယူလိုက်သည်။ ကျော့ကျော့၏ စောက်ပတ်ကြီးကမူ ဖားဂုံညင်းကြီးတစ်ကောင်လို ဖောင်းကြွကာ သူ၏ ညီတော်မောင်ကို စိန်ခေါ်နေသည်။ စိုးဝင်းသည် သူ့ဒုတ်၏ ထိပ်ကို စောက်ဖုတ်အဝနှင့် အသေအချာ တေ့ချိန်လိုက်ပြီး တရစ်ချင်း ဖြေးဖြေးလေးသွင်းလိုက်သည်။ အရင်ဆုံး ထိပ်ကြီးက ကျွံဝင်သွားသည်။
“ဗြစ်… ဗြစ်..“
“အင့်.. အ..ဟင့်….“
ကျော့ကျော့သည် မျက်လုံးကို မှေးစင်းလျက် စောက်ဖုတ်ထဲသို့ တိုးဝင်လာသည့် စိုးဝင်း၏ လီးအရသာကို မှိန်းကာခံနေသည်။ ဝင်ခါစတွင်တော့ တင်းခနဲ ဖြစ်သွားသော်လည်း ခေါင်းဝင်သွားသည့် နောက်တွင်တော့ အဆင်ပြေသွားသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် တိုးဝင်လာသည့် စိုးဝင်း၏ လိင်တန်ကြီးကို သူမ၏အတွင်းသားများက ပတ်ညှစ်ကာပင် ကြိုဆိုကြသည်။ စိုးဝင်းသည် စောစောပိုင်းက ဆွပေးနေမှုတွင် တော်တော် အချိန်ဖြုန်းထား၍ အခုတော့ အချိန်သိပ်ဆွဲမနေတော့ချေ။ အကုန်လုံး ကုန်အောင် သွင်းလိုက်ပြီးချိန်တွင်တော့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် ဆောင့်သည်။ ညှာနေရင်လည်း ကျော့ကျော့က ကြိုက်မှာ မဟုတ်မှန်း သိနေသည်။ စိုးဝင်း၏ ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ အိကနဲ အိကနဲ လှုပ်ခါနေသော နို့အုံကြီးတွေကလည်း သူ၏ ရမက်မီးကို ပို၍တိုးကာလောင်စေသည်။ ဒါ့အပြင် ကျော့ကျော့၏ ကိုယ်ကလေးက ယိမ်းခါနေရာ ဆံနွယ်လေးများပင် အပြင်ကိုရောက်ကာ ပြန့်ကျဲကုန်သည်။
“ဖွပ်..ဖတ်.. ဖွပ်….ဖတ်..“
ကျော့ကျော့သည် စိုးဝင်း၏ ဆောင့်ချက်တွေကို အကြိုက်တွေ့နေသည်။ ဒီဘဲသည် လူငယ်ပီပီတော်တော်သန်သည်။ အချက်တိုင်းတွင် နင့်ခနဲနေအောင် စောက်ပတ်ထဲတွင် ပူဆင်းသည်။ သူမ၏ဘိုးတော်နှင့် ဘာမှမဆိုင်ချေ။ သူမ၏ ဘိုးတော်ကတော့ ဆောင့်ဖို့အရေးကိုပင် ဆေးကူရသူပင်..။ စိုးဝင်း၏ လက်နှစ်ဖက်သည် ကျော့ကျော့၏ ထောင်ထားသော ဒူးခေါင်းဆီသို့ ရောက်သည်။ လက်ဖြင့်ပွေ့ကာ ထိန်း၍ အပေါ်သို့ တွန်းတင်လိုက်သည်။ ဖင်ကြီးပင် မွေ့ယာကနေ လွတ်သွားသည်။ ပြီးရင်တော့အသားကုန် ကြုံး၍ ဆောင့်တော့သည်။
“ဖွပ်.. ဗြစ်… ဖွပ်… ဗြစ်…“
“အင့်.. အင့်… အီး…အ…. အီး…“
တိတ်ဆိတ်သော အခန်းကျဉ်းလေးထဲတွင်တော့ သူတို့နှစ်ယောက်၏ လိုးဆောင့်သံများက တော်တော်ကြီးကို ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ပေါ်ထွက်နေသည်။ စိုးဝင်းကတော့ ဘယ်လိုနေမည် မသိ။ ကျော့ကျော့ကတော့ စိုးဝင်း၏ အားပါသော ဆောင့်ချက်တွေတွင် တစ်ချီပြီးသွားသည်။ ဒီလိုမျိုး အဆောင့်ကောင်းတဲ့ သူနှင့်က တွေ့ဖို့ခဲယဉ်းလှသဖြင့် စိုးဝင်းက မာန်မကျတမ်း ဆက်ဆောင့်နေမှုတွင် ကော့၍ ကော့၍ အားရအောင်ပင်ခံသည်။ စိုးဝင်းအဖို့လည်း ရမက်စိတ်အပြင် ကောင်မလေးက ဆံပင်ရှည်လေးနှင့် ဆိုသည့် အသိက ရှိနေရာ စိတ်တွေက ထန်သထက် ထန်သည်။
သူသည် အခုတလော ဘယ်လိုဖြစ်သည် မသိ။ ဆံပင်ရှည်ရူး ရူးနေသလို ဖြစ်သည်။ နေ့လယ်ဘက် တခါတခါ အကြောင်းမရှိ အကြောင်းရှာပြီးတော့တောင် သွယ်သွယ်တို့ဆိုင်တွင် ဟိုဟာသွားဝယ် ဒီဟာ သွားဝယ်လုပ်သည်။ ဒါတွင်ပဲလား ဆိုတော့ မဟုတ်သေး။ အစ်မဖြစ်သူ နွယ်နွယ်အေး သင်တန်းကပြန်လာချိန်တွင်လည်း ဆိုင်ထဲကနေ စောင့်ကာ ကြည့်နေတတ်သည်။ လိုက်တော့ မကြောင်ဖြစ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ညဘက်တွင် ဆိုင်က လူပိုကျသည် ဖြစ်၍ သူ့အဖို့ အားချိန်က မရှိချေ..။
အခုလည်းကြည့်..။ သူဆောင့်လိုက်တုန်း လှုပ်ခါသွားသည့် ကျော့ကျော့၏ ရွှေရင်အစုံ.. ။ ပြီးတော့နောက်ကျောက ပြန့်ကျဲနေသည့် နက်မှောင်သည့် ဆံနွယ်လေးတွေကို ကြည့်နေလျက်နှင့် သွယ်သွယ်တို့ကို မြင်ယောင်လာသည်။ စိတ်တွေက တမျိုးဖြစ်ကာ ဆောင့်ချက်တွေ တိုး၍သာဆောင့်သည်။ စက္ကန့်တိုင်း စက္ကန့်တိုင်းတွင် ညီတော်မောင်က တိုးဝင်ပြန်ထွက် ဖြစ်နေသည်။
“ကျော့….. လက်တွေနဲ့ ဒူးကို ထိန်းထားပေးပါလား…။ ကိုယ်.. နို့တွေကို ဆွဲပြီး ဆောင့်မလို့… ပြီးခါနီးပြီ..“
“အင်း… ဆောင့်… ဆောင့်..လေ… ကျော့က တစ်ချီပြီးသွားပြီ..“
စိုးဝင်း ကျော့ကျော့၏ အဖြေတွင် သဘောကျသွားသည်။ သူသည် ဒီကောင်မလေးကို လုပ်ရတာ ကောင်းနေရာ သူကတော့ အရင်ပြီးမသွားချင်။ အခုတော့ သူမက တစ်ချီပြီးသွားပြီ ဆိုတော့ မဆိုးချေ။ ကျော့ကျော့က ဒူးတွေကို လှမ်းကာ ထိန်းလိုက်သည်တွင်တော့ သူသည် လက်တွေကို နို့အုံကြီးတွေပေါ် လှမ်းတင်လိုက်သည်။ ပွတ်သပ် ဆုပ်ချေကာ ပွဲသိမ်းရန် ကြံလိုက်သည်။
“ဖွပ်… ဖွပ်… အင့်…. အိ….. အင့်… ဖွပ်…“
“ဆောင့်….ဆောင့်… ကျော့.. ပြီးတော့မယ်… အင့်…“
စိုးဝင်းသည် အမြင့်ဆုံးအချိန်သို့ ရောက်တော့မည်မှန်းသိသည်။ လိင်ချောင်းတစ်ခုလုံးလည်း ယားကာကြွလာသည်။ ကြာကြာထိန်းနိုင်တော့မည် မထင်။ ခပ်မြန်မြန်ပင် ဆောင့်ချက်ကို အရှိန်မြင့်တင်လိုက်သည်။ သူ၏ ဆောင့်ချက်တွေက ပစ်စတင်ချောင်းထက်ပင် မြန်မလား မသိ။ ဆယ်ချက်ကျော်ကျော် ဆောင့်ပြီးတွင်တော့ ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့။ လရည်တွေကို ပန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။
“အီး…. ပြီး…ပြီး..ပြီ…“
ကျော့ကျော့သည် စိုးဝင်းပြီးသွားမှန်းကို သိသည်။ သားအိမ်ထဲ မြုပ်ဝင်မတတ် ဝင်လာသည့် လီးကြောင့်လည်း သူမက နောက်ထပ် တစ်ချီထပ်ပြီးသွားသည်။ ကွန်ဒုံးစွပ်ထားသဖြင့် လရည်တွေက ပန်းထွက်လာသည်ကိုမခံရ၍ သိပ်တော့ မကျေနပ်။ ဒါပေမယ့် တဒင်္ဂ သာယာမှုကြောင့် ဘဝနှင့် ရင်းရမှာကိုတော့ မဖြစ်သင့်ဟုတွေးကာ စိတ်ကိုဖြေလိုက်ရသည်။ ဘာပဲပြောပြော စိုးဝင်းအချောင်းကြီးနှင့် ဆောင့်အားကိုတော့ တော်တော်ပင် သဘောကျသွားသည်။ တော်တော် ဆောင့်နိုင်သည့်သူ…။
စိုးဝင်းသည် မျက်စိကိုမှိတ်.. အံကို ကြိတ်ကာ လရည်တွေကို ညှစ်ထုတ်နေသည်။ တစ်လကြာကြာလောက် ဘာမှမလုပ်ဖြစ်၍ သူ၏ လရည်တွေက မနည်း..။ ကွန်ဒုံးသာ မခံလျှင် အပြင်ကိုပင် လျှံကြနိုင်သည်။ စိုးဝင်း၏ လက်တွေကမူ ကျော့ကျော့၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို တင်းကြပ်အောင် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ တော်တော်လေးကြာမှ ဆုပ်ကိုင်ထားသည်ကို လျှော့လိုက်သည်။
ခဏအကြာတွင်တော့ စိုးဝင်းသည် သူ၏ လိင်တန်ကို ကျော့ကျော့၏ စောက်ပတ်ထဲကနေ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ကိုယ်တော်ချောက ခေါင်းငိုက်စိုက်စိုက်နှင့် ထွက်လာသည်။ ကျော့ကျော့သည် ပက်လက်ကလေး အိပ်နေရာမှ အသာ ခေါင်းထောင်၍ ထကြည့်သည်။
“ဟယ်.. အများကြီးပဲနော်…“
ကျော့ကျော့သည် အနည်းငယ် မာန်ကျသွားသော စိုးဝင်း၏ အတန်ကြီးကို ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။ ဟုတ်တော့ ဟုတ်သည်။ စိုးဝင်း၏ လရည်တွေက ကွန်ဒုံးထိပ်တွင် ပြည့်ကာ ဖောင်းနေသည်။ စိုးဝင်းသည် အသာပင် ညီတော်မောင်ကို ဆွဲမကာ လိပ်ချွတ်လိုက်သည်။
“အဟီး.. နည်းနည်း များသွားတယ်.. “
စိုးဝင်းသည် သွားဖြဲလေးနှင့် ပြောရင်း ကွန်ဒုံးကို ဘေးသို့ချလိုက်သည်။ ကျော့ကျော့ဘေးနားကခေါင်းအုံးအလွတ်တွင် အသာဝင်အိပ်လိုက်သည်။
“ဆက်ဦးမှာ… မှတ်လား.. “
ကျော့ကျော့သည် ဘေးနားတွင် ရောက်လာသည့် စိုးဝင်းကို မျက်စလေးချီကာ မေးသည်။
“အင်းပေါ့.. ကျော့ကျော့ရဲ့…. အချိန်တွေ အများကြီး ရှိနေသေးတာပဲ…“
စိုးဝင်း၏ အဖြေတွင်တော့ ကျော့ကျော့သည် ကိုယ်ကို အသာလေး ယို့ကာ အောက်ကို ရောက်သွားသည်။ နှုတ်ခမ်းလေးဟကာ စိုးဝင်း၏ လိင်တန်ကို ငုံလိုက်သည်။
“အီး… အီး..“
စိုးဝင်းသည် ကျော့ကျော့၏ အပြူအမူတွင်တော့ တော်တော်ကျေနပ်သွားသည်။ ကြည့်ရတာကောင်မလေးသည် သူ့ကို ထပ်ဆွဲစေချင်တယ် ထင်သည်။ စိုးဝင်းသည် ကိုယ်ကို နောက်သို့ အသာရွှေ့ကာ ခါးကိုမတ်လိုက်သည်။ လိင်တန်ကို ကုန်းစုပ်နေသော ကျော့ကျော့၏ ဆံနွယ်လေးတွေကိုလည်း အသာဆွဲကိုင်လိုက်သည်။ Rebonding လုပ်ထားလို့လား မသိ.. ဆံနွယ်လေးတွေက ပျော့ပြောင်းလှသည်။
ကျော့ကျော့သည် မမာတမာဖြစ်နေသည့် စိုးဝင်း၏ လိင်ချောင်းကြီးကို အားရပါရ စုပ်သည်။ လိင်တန်တွင် ပေကပ်နေသော လရည်များသည် သူမ၏ အစုပ်တွင်တော့ ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ သူမ၏ တံတွေးတွေက နေရာယူသွား၏။ လေးငါးချက် လောက် စုပ်အပြီးတွင်တော့ လိင်တန်ကြီးသည် ပြန်ပြီး တင်းလာသည်ကို သတိထားမိသွားသည်။
စိုးဝင်းသည် နက်မှောင်လှသည့် ဆံနွယ်လေးများက ကွယ်နေသဖြင့် ကျော့ကျော့ပါးစပ်ထဲသို့ လိင်တန်ကြီး ဝင်နေသည်ကိုတော့ မမြင်ရချေ။ အတွေ့နှင့်တော့ သိသည်။ သူ၏ လက်သည် အလိုလိုပင် ကျော့ကျော့၏ ဆံပင်များကို အသာဖယ်လိုက်သည်။ အခုလိုဆိုတော့ ကျော့ကျော့၏ မျက်နှာလေးကို တစောင်းလေး မြင်ရနေသည်။ ဆံနွယ်လေးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ထားသော စိုးဝင်း၏ လက်သည် ကောင်မလေးကို ဖိချသည်။ လီးက ကျော့ကျော့ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်သည်။
“ကောင်းတယ်.. ကျော့ရယ်.. စုပ်..စုပ်…“
“လီးထိပ်ပိုင်းကို.. အားရပါရ စုပ်.. လျှာလေးလည်း သုံး…“
စိုးဝင်းသည် ကျော့ကျော့က ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် စုပ်ပေးမှုတွင် သူလိုချင်တာကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောသည်။ ရမက်မီးလောင်မြိုက်နေပြီ ဖြစ်သော ကျော့ကျော့ခင်မျာလည်း စိုးဝင်းပြောသည့်အတိုင်း တသွေမတိမ်းပင် လုပ်ပေးရှာသည်။ သူမ၏ ပါးစပ်ကနေ တအုအု တအိအိ အသံလေးများတောင် ထွက်နေသည်။ ကျော့ကျော့သည် လီးစုပ်ရင်းနှင့်ပင် ပြန်၍ ဖီလင်တွေတက်လာသည်။
“ရပြီ.. ကျော့…“
စိုးဝင်းသည် ဒီအတိုင်း ဆက်စုပ်ပေးရင်ဖြင့် လရည်တွေ ထွက်သွားနိုင်သဖြင့် ကျော့ကျော့ကို တားလိုက်သည်။
“ပြွတ်…“
ကျော့ကျော့ ပါးစပ်ထဲက ထွက်လာသည့် အချောင်းကြီးသည် အစောတုန်းကလို မဟုတ်တော့။သံချောင်းကြီးတမျှ မာတောင်ကာ မတ်မတ်ကြီး ဖြစ်နေသည်။ ဒစ်ကြီးကလည်း နီနီရဲရဲ။ လီးတန်လုံးပတ်တလျှောက်တွင်လည်း အကြောများက ပြိုင်းပြိုင်းထနေသည်။ ဒါကြီးကိုမြင့်တော့.. ကျော့ကျော့ခင်မျာ စောက်ပတ်လေးထဲက ရှုံ့ခနဲ ဖြစ်သွားသည် အထိ တုန်တက်သွားသည်။
“ကျော့.. ဒီတစ်ခါ အပေါ်ကနေ ခွဆောင့်ပေး..“
“အင်း.. ဆောင့်မယ်လေ…“
ကျော့ကျော့သည် စိုးဝင်း၏ စကားအတိုင်းပင် သူ့အပေါ်တက်ခွသည်။ ကွန်ဒုံးအသစ်တစ်ခုကိုလည်း ဆွဲဖွင့်ကာ တပ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးလျှင်တော့ စောက်ပတ်ဝနှင့် တေ့သည်။ လီးကိုငုံကာ ကိုင်လိုက်ရသဖြင့် ဆံနွယ်တွေက ရှေ့ကို ငိုက်ကြသည်။ စိုးဝင်းသည် ဒါကိုကြည့်ကာ စိတ်တွေပိုထန်သည်။ ကျော့ကျော့၏ခါးကလေးကို ကိုင်ကာ မြောက်လိုက်သည်။ ပြီးရင်တော့ စိုးဝင်းသည် အောက်ကို အားနှင့် ဖိချလိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်ဝတွင် တေ့ထားသောလီးချောင်းကြီးသည် တရှိန်ထိုး တိုးဝင်လာသည်။ ဆွဲချသည့် အားက ပြင်းသဖြင့် တစ်ချက်တည်းနှင့်ပင် ကျော့ကျော့၏ စောက်ခေါင်းလေးထဲသို့ ဝင်ရောက်သွားသည်။ ကျော့ကျော့ခင်မျာ ဒီလို အသွင်းကိုတော့ တော်တော်ခံလိုက်ရသည်။
“အား.. ကျွတ်… ကျွတ်… နာတယ်.. ကွယ်…“
ကျော့ကျော့သည် ခပ်သဲ့သဲ့လေး ညည်းသည်။ နာတယ်လို့ ဆိုသော်လည်း သူမသည် ရုန်းတော့မထွက်ချေ။ တင်ပါးကြီးများကို စိုးဝင်း၏ ဆီးစပ်ပေါ်တွင် ဖိကာ အသာငြိမ်နေလိုက်သည်။ စောက်ပတ်တစ်ခုလုံး ပူထူသွားသော်လည်း လီးချောင်းကြီးက ပေးသည့် အရသာကတော့ ကောင်းလွန်းလှသည်။ ရင်တဒိန်းဒိန်းခုန်ကာ ခေါင်းထဲတွင်ပင် ရီဝေဝေ ဖြစ်သည်။ ခနအကြာတွင်တော့ စိုးဝင်း၏ ရင်ပတ်ကို လက်ကလေးဖြင့်ထောက်ကာ ဖင်ကြီးကို စတင်လှုပ်ရှားသည်။
“အင့်.. အင့်.. အ.. ဟင့်..“
ကျော့ကျော့၏ ဆံနွယ်လေးများသည် သူမ လှုပ်ရှားလိုက်တိုင်း ယိမ်းခါနေသည်။ ကိုယ်ကလေးက ဘယ်ဘက်ကို ယိမ်းလိုက်၊ ညာဘက်ကို ယိမ်းလိုက်နှင့် စိုးဝင်းအပေါ်တွင် မြင်းရိုင်းမလေးသဖွယ် လှုပ်ခါနေသည်။ စိုးဝင်းသည် လှုပ်ခါနေသည့် ကျော့ကျော့ကို ရီဝေသော မျက်လုံးများဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။ ကျော့ကျော့၏ တအင့်အင့် ညည်းသံလေးများကြားတွင် နစ်မြောသွားသည်။ အမြင်အာရုံထဲတွင်တော့ ဆံနွယ်လေးတွေက ကြီးစိုးကာ နေရာယူသွားတော့သည်…။
—————————————-
“ညနေခင်းရဲ လေပြေထဲမှာ…. မင်းဆံနွယ်တွေ အတောင်ပံဖြန့်တဲ့အခါ…. ပန်းပွင့်လေးတွေ ရှက်သွေးဖြာ….. ကျေးငှက်လေးတွေ တေးမဆိုတော့ပါ….“
R ဇာနည်၏ သီချင်းသံက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်လေးထဲမှ ပျံ့လွင့်လာသည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် ရင်ထဲက ကျိတ်ပြုံးလိုက်သည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတိ အနေအထား ပြင်သည်..။ မျက်နှာကိုတော့ မတင်းလွန်း.. မပျော့လွန်းသော အနေအထားနှင့် ဆိုင်ကလေးရှေ့က ဖြတ်လိုက်သည်။ သတိ.. ရှေ့တွင် လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ရှိသည်ဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတိပေးလိုက်သည်..။ မျက်လွှာလေးကို အောက်ချကာ နွယ်နွယ်အေးသည် ခြေကို တစ်လှမ်းချင်း လှမ်းသည်။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထဲကို မကြည့်မိအောင် နေလိုက်သည်။
တိုက်ဆိုက်သည်ပဲလား.. တမင်တကာပဲလားတော့ မသိ..။ သူမ သင်တန်းကပြန်လာတိုင်း… ဒီသီချင်းနှင့်ပင် တိုးသည်။ ဆိုင်ကလေးဖွင့်တာ နှစ်လလောက် ရှိနေပြီမို့လားတော့ မသိ။ သူမ ဒါကို သတိထားမိတာ တော်တော်ကြာပြီ..။
စိုးဝင်းသည် ဆံပင်လေးတွေခါကာ ဆင်မယဉ်သာ ခြေလှမ်းလေးနှင့် ဆိုင်ရှေ့က ဖြတ်လျှောက်သွားသည့် နွယ်နွယ်အေးကို ကောင်တာကနေ ငေးကြည့်နေသည်။ ဖိုးခွားက ပေးသည့် ပိုက်ဆံကို လှမ်းမယူနိုင်သေး။ နွယ်နွယ်အေးက သူတို့ဆိုင်ကိုကျော်ကာ သူမအိမ်ထဲကို ဝင်သွားတော့မှ အကြည့်ကို လွှဲလိုက်သည်။ ယဉ်ယဉ်လေးနှင့် လှသည်ဆိုတာ နွယ်နွယ်အေးအတွက် သပ်သပ်ထားသည့် စကားပဲလားတော့ မသိ။ တင်ပါးအထိ ဖုံးနေသည့် ဖြောင့်စင်းလှသည့် ဆံပင်လေးတွေနှင့် သူမသည် အလှတွင်အယဉ်ဆင့်နေသည်လေ..။ ဆံပင်တွေပဲလား ဆိုရင်တော့လည်း မမှန်။ လမ်းလျှောက်ရင် မို့မောက်သွားသည့် ရင်.. ပြည့်ဖြိုးသည့် တင်ဆိုင်.. သေးကျဉ်းသာခါး… ပြောရရင်ဖြင့် နွယ်နွယ်အေး၏ ကိုယ်သည် ပန်းပုဆရာက အချိုးကျကျ ထုထားသည့် အရုပ်လေးလိုပင်.။
စိုးဝင်းသည် နဂိုတုန်းကတော့ နွယ်နွယ်အေးတို့ ရှိရာဘက်သို့ မလာတတ်ချေ။ သူက အိမ်ထဲတွင် ဖင်မြဲအောင်နေသူ မဟုတ်သလို.. ရပ်ကွက်က လူတွေနှင့်လည်း သိပ်မရောချေ။ သူ့အကျင့်က ကျောင်းတုန်းက သူငယ်ချင်းတွေနှင့်တွဲကာ လျှောက်လိမ့်နေသည်သာ။ တခါတခါလည်း သဇင်နှင့် သွားနှပ်နေသည်။ တခါတခါကြတော့လည်း ဇော်ရဲနှင့် ဘီယာသောက်သည်။ ဒါတွေကြောင့်လည်း သူနှင့် ဦးအောင်မိုး မတည့်ချင်းပေ။
အခုတော့ သူသည် ဆိုင်မြဲနေပြီ ဖြစ်သည်။ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်တောင် သူ့ကိုယ်သူ ဖင်ငြိမ်သွားမှန်းတောင် မသိချေ။ သေချာသည့် အကြောင်းတစ်ခုကတော့ ဟိုဘက်အိမ်က ညီအစ်မကြောင့်လည်း ဖြစ်သည်။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဖွင့်ထားသည့် အကျိုးကျေးဇူးတစ်ခုကတော့ သူသည် ရပ်ကွက်ထဲက လူတွေနှင့် ခင်လာခြင်းပင်။ ကိုမိုးကြိုး၏ ကျေးဇူးလည်း မကင်းချေ။ အစောပိုင်းတုန်းက ဘယ်သူမှမသိသော စိုးဝင်းသည် အခုတော့ သူက ရပ်ကွက်ကလူတွေကို သိလာသလို.. ရပ်ကွက်ကလူတွေကလည်း သူ့ကို သိလာသည်။ ရပ်ကွက်ထဲ ဖြစ်သမျှကိုလည်း သူမသိတာ မရှိတော့။ အရှောင် ဆိုသည့် အဖိုးကြီး မယားငယ် ယူထားတာလည်း သိသည် ။ ယုတ်စွအဆုံး.. ခွေးနှစ်ကောင်ကိုက်၍ ဘယ်အကောင်က နားရွက်ပြတ်ကာ.. ဘယ်အကောင်က ဘယ်နှစ်ချက် ခံလိုက်ရသည် ဆိုတာကအစ သိသည်။ သူနှင့်ခင်လာသည့် လူတွေကိုတော့ နောင်တွင် မိတ်ဆက်ပေးပါမည်…။
ဒီတော့ စိုးဝင်းသည် ဟိုဘက်အိမ်က ညီအစ်မ အကြောင်းတွေကို မစုံစမ်းဘဲ သိလာသည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် ကွန်ပျူတာနှင့် ကျောင်းပြီးထားသူ ဖြစ်သည်။ စိုးဝင်းထက် အသက် ၂ နှစ်လောက်ကြီးသည်။ သူမသည် စာတော်သည်။ ကြိုးလည်းကြိုးစားသည်။ အခုတောင် မဟာတန်းတက်ဖို့ ပြင်နေသူဖြစ်သည်။ မြို့ထဲက သင်တန်းတစ်ခုတွင်လည်း ကွန်ပျူတာ ပြန်ပြနေသည့် ဆရာမဖြစ်သည်။
စိုးဝင်းတောင်မှ စဉ်းစားသေးသည်။ ဘာဖြစ်လို့ KMD မှာ မလုပ်တာလဲလို့။ ဒီပြင်ဆို သူမသည် ဟိုဘက်မျက်စောင်းထိုးမှာ ဖွင့်တော့မည့် KMD ကျောင်းခွဲမှာ အလုပ်ဆင်းလို့ ရနိုင်သည်။ သူနှင့် မတည့်သည့် သွယ်သွယ်ကတော့ အဝေးသင် တက်နေသူပင်။ ပြောကြသံကတော့ ကောင်မလေးသည် ကျန်းမာရေး သိပ်မကောင်းလို့ ပြောသည်။ ဘာရယ်လို့တော့ တိတိကျကျမသိ။ တိတိကျကျ သိသည်က စိုးဝင်းကို ဒီကောင်မလေးက ကြည့်မရချင်းပင်။ သူ အကြောင်းမရှိ အကြောင်းရှာကာ လာပိုးမှန်းသိနေတော့ စိုးဝင်းသွားတိုင်း မျက်နှာက ရှစ်ခေါက်ချိုးဖြစ်နေသည်။ သူ့ခင်မျာ ဘာမှပြောလို့ကိုမရ..။
လက်ဖက်ရည်ဆိုင်နှင့် နွယ်နွယ်အေးတို့ အိမ်ကြားတွင် ပုံန္နရိတ်ပင်များက ကာထား၍ နွယ်နွယ်အေးက ဟိုဘက်ရောက်အသွားတွင်တော့ သူမကို မမြင်ရတော့ ရှာပေ။ အဲဒီတော့မှ လမ်းနှင့် နီးရာဘက်တွင် ထိုင်နေသော စားပွဲသုံးလုံးလောက်က လူတွေလည်း ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားသည်။ ရေနွေးသောက်သူက သောက်၊ ဆေးလိပ်ဖွာသူက ဖွာနှင့် အသက်ပြန်ဝင်လာသည်။ ဒီစားပွဲတွေက နွယ်နွယ်အေး မူပိုင်ပင်..။
“ဟင်း..“
စိုးဝင်း သက်ပြင်းချသံက နည်းနည်းကျယ်သွားသည် ထင်သည်။ ဘေးဘီကို ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ကိုစပ်ဖြဲဖြဲနှင့် ကြည့်နေသည့် ဖိုးခွားကို တွေ့သည်။
“ကိုစိုးကြီးက သက်ပြင်းပဲ ချနေတော့မှာလား..“
စိုးဝင်းသည် ခါတိုင်းဆိုရင်တော့ ငေါက်ပစ်လိုက်မည် ဖြစ်သော်လည်း ဒီနေ့တော့ သူ့စိတ်တွေက တစ်မျိုးဖြစ်နေသည်။ ဖိုးခွားစကားကိုပင် မပြန်ဖြစ်။ အယောင်ယောင်ကမ်းကမ်းနှင့်ပင်.. ဖိုးခွားပေးသည့်တစ်ထောင်တန်ကို ယူကာ အံဆွဲထဲ ထည့်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ငူငူကြီး ဆက်ဖြစ်နေသည်။
“ပိုက်ဆံ အမ်းဦးလေ.. ကိုစိုးကြီး.. လေးရာ အမ်းရမှာ…“
ဖိုးခွားက သူ့လက်ကိုပုတ်ကာ အပြောတွင်တော့ စိုးဝင်း သတိပြန်ဝင်သွားသည်။ အံဆွဲကို ပြန်ဖွင့်ကာနှစ်ရာတန်နှစ်ရွက်ကို ထုတ်ကာ ပေးလိုက်သည်။ ဘာမှတော့ မပြော။ သူမှာ စကားပြောချင်စိတ်လည်း မရှိချေ။ ဖိုးခွားကတော့ ဘာမှ လျှာဆက်ရှည်မနေတော့။ စိုးဝင်းပေးသည့် နှစ်ရာတန်နှစ်ရွက်ကို ယူကာ အမ်းရမည့်စားပွဲသို့ ပြေးသွားသည်။
စိုးဝင်း ဒီလိုဖြစ်နေသည်မှာ တော်တော်ကြာပြီဟု ဆိုရမလိုပင်။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောရရင်ဖြင့် သဇင်နှင့် အတိအလင်း ပြတ်သွားပြီးကတည်းကပင်။ ချစ်တုန်းက ဘယ်ကဘယ်လို ချစ်လိုက်သည် ဆိုတာကို မမှတ်မိတော့ပေမယ့် ပြတ်သွားတာကိုတော့ စိုးဝင်း အသေအချာမှတ်မိသည်။ သူမေ့သွားရင်တောင်မှ ပြသနာမရှိ။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ သဇင်၏ ဖြတ်စာက အီးမေးလ် တစ်စောင်သာ ဖြစ်လို့..။
မှတ်မှတ်ရရ အဲဒီနေ့က စိုင်းစိုင်းခမ်းလှိုင် ပြောသလို မိုးမရွာပါ။ အမှန်အတိုင်းပြောရရင်ဖြင့် မိုးလေဝသဌာနက ရွာရန်ရာနှုန်း ရှစ်ဆယ်လို့ ဆိုထားပြီး မိုးမရွာသည့် နေ့ပင်။ စိုးဝင်း သုံးနေကြ G-mail ကို ဖွင့်လိုက်သည်နှင့် မြင်ရသည်က စာလေးတစ်စောင်..။
“သဇင်ကို အဆက်အသွယ် မလုပ်ပါနဲ့တော့ မောင်….
တခါတုန်းက သဇင်… ”
ဆိုသည့် စာလေးသည် ဇော်ဂျီဖောင့်နှင့် ရိုက်ထားလို့ ထင်သည်။ သဇင်လက်ရေးထက်တော့ ညီညီညာညာလေး screen မှာ ပေါ်နေသည်။ စိုးဝင်းသည် ဒီမေးလ်ကိုတော့ Favorite အောက်တွင် ပို့ထားလိုက်သည်။ နောက် လိုချင်ရင် ပြန်ရှာရလွယ်အောင်ပင်။ ကဲ.. ဘယ်လောက်တောင် လွယ်လဲ ၂၁ ရာစု သမီးရည်းစား ပြတ်တာ..။
စိုးဝင်းသည် သဇင်နှင့် ပြတ်သွားပေမယ့် ဘယ်လိုမှမနေ..။ စိတ်ထဲမှာတော့ စိတ်မချတချနှင့် ထွက်သွားသော သဇင်သည် အခုတော့ သူ့ကို စိတ်ချသွားလေပြီလို့တောင် တွေးမိသေးသည်။ ရင်ထဲတွင် သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ကို ဆုံးရှုံးသွားတာထက် ပိုမခံစားရ။ သူ ခံစားနေရသည်က ဟိုဘက်အိမ်က ညီအစ်မနှစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ယောကျ်ားများ၏ စိတ်ကလည်း အတော်ထူးဆန်းသည်။ တစ်ပင်လဲရင် တစ်ပင်ထူချင်သည်ဆိုတဲ့ စကားက ဒီနေရာမှာ သွားမှန်သည်။ စိုးဝင်းကတော့ တစ်ပင်လှဲလို့ နှစ်ပင်ထူချင်နေသူ..။ သွယ်သွယ်အေးသည် နေ့လယ်ဘက်တွင် ဆိုင်ထိုင်သဖြင့် စိုးဝင်းနှင့် ပိုနီးစပ်သည်ဟု ပြောရမလိုပင်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ သူတို့ဆိုင်က ရောင်းရသည်ဆိုသောလည်း နေ့လည်ဘက်တွင် လူက အနည်းငယ်ပါးသည်။ ဒါကြောင့်ပင် သူ့အတွက် လှုပ်ရှားချိန် အနည်းငယ်ရှိသည်။ ဒါပေမယ့်လည်း သွယ်သွယ်နှင့်သူက သိပ်အဆင်မပြေချေ။
သွယ်သွယ်သည် သူ့ကို တခြားလာရှိတ်နေသူများနှင့် တတန်းတည်းထားသည်။ စကားကို ကောင်းကောင်းမပြောချေ။ စိုးဝင်းအတွက်တော့ သိပ်အခြေအနေမကောင်း။ သူသွားသွား ကြည့်နေကြ.. အချစ်တက္ကသိုလ်တွင် ပို့စ်မှားတင်သလိုမျိုး ဖြစ်နေသည်။ အပေါင်းမရဘဲ.. မိုင်းနပ်စ်တွေ များနေသည်။ သွယ်သွယ်နှင့် အဆင်မပြေတော့ နွယ်နွယ်နှင့် အဆင်ပြေသလားဆိုတော့လည်း ဒီလိုမဟုတ်ချေ။ နေ့လယ်ဘက်တွင် မြို့ထဲက သင်တန်းရှိရာ သွားပြီး ညနေဘက်မှ ပြန်လာသူဖြစ်သည်။ ညဘက်တွင်တော့ ဆိုင်ထိုင်သည်။ ဒါပေမယ့် စိုးဝင်းသည် ညဘက်တွင် မလှုပ်နိုင်ချေ။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က အရောင်းကောင်းချိန်ဖြစ်လို့ သူထွက်လို့မရ။ လူစားကလည်း သူတို့ဆိုင်တွင် သိပ်မရှိချေ။ ဒီတော့ သူ၏ တစ်ပင်လဲလို့ နှစ်ပင်ထူချင်သော စီမံကိန်းသည် အခုထက်ထိတော့ မအောင်မြင်သေး။
သတ်သတ်မှတ်မှတ် တစ်ယောက်ကိုပဲ ရွေးပါလားဆိုတော့လည်း သူ့ရင်ထဲက မတင်မကျ။ နွယ်နွယ်က ရိုးရိုးလေးနှင့် လှနေသလို၊ သွယ်သွယ်ကလည်း သွက်သွက်လက်လက်နှင့် ချစ်စရာကောင်းနေသည်။ အခုတော့ သူ သက်ပြင်းချယုံမှ တခြား.. ဘာမှမလုပ်တတ်တော့..။
“ထင်တော့ ထင်သားပဲ.. မမ ပြန်လာတော့မယ်လို့..“
ဆိုင်ထဲကို ဝင်လာသည့် အစ်မဖြစ်သူ နွယ်နွယ်ကိုကြည့်ကာ သွယ်သွယ်က လှမ်းနှုတ်ဆက်သည်။ နွယ်နွယ်သည် သွယ်သွယ်၏ အပြောတွင် ရုတ်တရက် နားမလည်။
“ဘာလဲဟ.. နင်က ဘယ်လိုသိနေတာလဲ.. ငါပြန်လာမယ် ဆိုတာ..“
“မမကလည်း… မေမေကတောင် ပြောတယ်..။ ဟိုဘက်ဆိုင်က.. Rဇာနည် သီချင်းဖွင့်ရင် မမ ပြန်လာတော့မယ်ဆိုတာ တစ်အိမ်လုံး သိတယ်..။ ရပ်ကွက်ကတောင် သိတော့မယ်…“
“ဪ ဒီလိုလား… ခစ်..ခစ်…“
နွယ်နွယ်အေးသည် ညီမငယ်၏ အပြောတွင်တော့ သဘောကျစွာပင် ရယ်သည်။ သွယ်သွယ်ပြောနေသည်က ဟုတ်နေသည်လေ။ သူမတောင် သတိထားမိနေတာ ကြာပြီ မဟုတ်လား။
“ဒါဆိုရင်.. ညီမလေးကြတော့ရော.. သီချင်း မရှိဘူးလား…“
“ အမလေး.. ရှိပါ့.. သမီးကြီးရယ်.. မရှိဘဲ နေပါ့မလား….“
နွယ်နွယ်အေး၏ အမေးကိုတော့ အိမ်ခန်းထဲက ထွက်လာသော အမေဖြစ်သူ ဒေါ်မာမာအေးက ဖြေလိုက်သည်။ သမီးကြီး ပြန်လာတာကို ထွက်ကြည့်ရင်း ညီအစ်မနှစ်ယောက် ပြောနေတာကို ကြားသွားတယ် ထင်သည်။
“ဘာတဲ့… တစ်နေကုန် ထိုင်ပြီးကြည့်.. နဖူးက ခြေဖျားထိအောင် လှတယ် ဆိုလား…။ ဟို အဆိုတော်… ကောင်လေးလေ ဆိုထားတာလေ.. ဘာတဲ့.. ဖိုး….“
“ဪ.. ဖိုးကာ ဆိုထားတဲ့ သီချင်းက ညီမလေး အတွက် ဖြစ်သွားတာကို… ဟ…ဟ..။ ကြည့်ရတာ.. ဆိုင်ပိုင်ရှင်. . ကောင်လေးက သွယ်သွယ့်ကို ကြိုက်နေတာ ထင်တယ်….။ သူကလည်း ဖိုးကာနဲ့ ခပ်ဆင်ဆင်ဆိုတော့ ဟုတ်လောက်တယ်နော်…။ မေမေ့ကို အီကြာကွေး ကြီးကြီးတွေ ရွေးပေးတာတောင် သွယ်သွယ်အတွက်များလား မသိဘူးနော်.. ခစ်… ခစ်“
“မမနော်… အဲဒီ မျက်နှာရူးနဲ့… မစနဲ့…. တွေ့မယ်… ဘယ်ရမလဲ….“
နွယ်နွယ်အေးသည် ညီမငယ်သွယ်သွယ်က ခါးကလေးကို ထိုးလိုက်ချိန်တွင်တော့ ရှောင်ထွက်သွားသည်။ သွယ်သွယ်က သူ့ကို ဒီလိုလုပ်နေကြဖြစ်တာကို သူသိနေသည်လေ။ ဒါပေမယ့် သွယ်သွယ်ကလည်း ဘယ်ရမလဲ။ နွယ်နွယ်အေး လှစ်ခနဲ ရှောင်ကာ အိမ်ဘက်သို့ ပြေးအသွားတွင်တော့ သူမကလည်း နောက်က အပြေးလေးလိုက်သွားသည်။ ဆံပင်လေးများ ဝဲနေအောင် ဖြာပြီး ပြေးသွားကြသည့် ညီအစ်မနှစ်ယောက်ကို ကြည့်ပြီး ဒေါ်မာမာအေးသည် ပြုံးလျက်သာ ကျန်ခဲ့သည်။
“တော်ပြီ.. သွယ်သွယ်ရယ်.. မလုပ်နဲ့တော့..“
အိပ်ခန်းထဲကို ရောက်တော့ နွယ်နွယ်အေးသည် ညီမဖြစ်သူကို အသနားခံသည်။ နဂိုကတည်းက ညီမငယ်ကို အလိုလိုက်သူမို့ သူမသည် ညီမငယ်ကို အရာရာ အလျှော့ပေးတတ်သူ ဖြစ်သည်။
“အင်း.. ဒီနေ့တော့ ချမ်းသာပေးလိုက်မယ်.. နောက်ပြောရင် .. တွေ့မယ်..“
သွယ်သွယ်သည် နောက်ကပြေးလိုက်လာရသဖြင့် အနည်းငယ် မောသံလေးနှင့် အစ်မဖြစ်သူကို ခြိမ်းခြောက်ကာ ပြောလိုက်သည်။ ပြေးလိုက်ရင်ပဲ ဖြစ်ဖြစ်… ထစ်ခနဲ စိတ်လှုပ်ရှားရင်ပဲဖြစ်ဖြစ် မောတတ်သော သူမကိုယ်ကိုလည်း သူမ မကျေနပ်…။
“အယ်.. ဒီစာအုပ်လေးက ငါ့နေရာကို ကျူးကျော် ပြီးတော့ ရောက်နေပါလား… ငါ.. ဖွင့်ဖတ်လိုက်ရ…“
သွယ်သွယ်သည် နွယ်နွယ် ထောင်ပြလိုက်သည့် စာအုပ်လေးကို ကြည့်ကာ ထိတ်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ နဂိုကမှ မမနောက်လိုက်လို့ မောနေရတဲ့ ရင်သည် ပို၍တောင် ခုန်သွားသည်။
“မမ.. ပေး.. ဖွင့်မဖတ်နဲ့…“
သွယ်သွယ်သည် ထိုင်နေရာမှ ဇတ်ခနဲထကာ နွယ်နွယ်လက်ထဲမှ စာအုပ်လေးကို လုယူလိုက်သည်။ သတိမေ့ကာ စားပွဲပေါ်ပစ်တင်ထားသည့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း တော်တော်ဒေါသထွက်သွားသည်။ မျက်နှာလေး ဖြူဖတ်ဖြူရော် ဖြစ်သွားသည့် သွယ်သွယ်ကိုကြည့်ကာ နွယ်နွယ်သည် စာအုပ်လေးကို လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ စိတ်ထဲတွင်လည်း စမိသည်ကို မကောင်း ဖြစ်သွားသည်..။
“မဖတ်ပါဘူး.. သွယ်သွယ်ကလည်း… မမ ဒါမျိုး ဘယ်တုန်းက လုပ်ဖူးလို့လဲ… တကယ်တဲ..“
“ဟင်း….“
စာအုပ်လေး ပြန်ရသည်တွင်တော့ သွယ်သွယ်သည် သက်ပြင်းချကာ ကုတင်ပေါ်တွင် ပစ်လှဲလိုက်သည်။ စာအုပ်လေးကို ခေါင်းအုံးအောက်တွင် ထိုးထည့်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်တွင် လှဲလိုက်သည်။ မျက်စိလေးကိုမှိတ်ကာ အမောဖြေ နေလိုက်တော့သည်။
—————————————
စိုးဝင်းသည် တော်တော်ဇိမ်ကျနေသည်ဟု ဆိုရပေမည်။ ဇိမ်မကျဘဲ နေမလား။ သူဖြစ်နေတာကိုလည်း ကြည့်ဦးလေ။ ဟိုဘက်အိမ်က ညီအစ်မနှစ်ယောက်သည် သူ့ကို မျက်နှာလေးတွေမော်ကာ ကြည့်နေသည်။ ဒီညီအစ်မနှစ်ယောက်၏ အမှတ်အသားဖြစ်သည့် နက်မှောင်သော ဆံပင်တွေက ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ခွေကာကျနေသည်။ စိုးဝင်း၏ အကြည့်က အောက်ကို နေရာရွှေ့လိုက်ရာတွင်တော့ .. လား.. လား..။ သူ၏ လိင်ချောင်းကြီးသည် Hentai Cartoon တွေထဲက ဆွဲထားသလို အကြီးကြီးဖြစ်နေသည်။ သူ့လက်မောင်းလောက်ပင် ရှိမလားမသိ။
“ခစ်.. ခစ်.. အကြီးကြီးပဲနော်…. မမ..“
“အင်း.. ဟုတ်တယ်.. ညီမလေ…. ဟင်း..ဟင်း..“
စိုးဝင်းသည် သူရောက်နေသည့် နေရာကို ငေးကြည့်နေရာမှ သွယ်သွယ်နှင့် နွယ်နွယ်၏ စကားပြောသံကြောင့် အသိပြန်ဝင်သွားသည်။ နေရာက အရေးမကြီး။ အဓိကကျသည်က သူကြုံနေရသည့် အဖြစ်အပျက်။ ဘယ်ကဘယ်လို ဖြစ်သည်တော့ မသိ။ မတ်တပ်ရပ်ထားသည့် သူ့အောက်တွင် သွယ်သွယ်နှင့် နွယ်နွယ်က ရှိနေသည်လေ။ သူ့ကိုယ်ပေါ်တွင်လည်း အဝတ်တွေက မရှိ..။
“မောင်လေး.. မနွယ် ကိုင်ကြည့်မယ်နော်…“
“အို.. မမကလည်း… ခွင့်တောင်းနေရသေးတယ်… စုပ်ကြည့်လည်း ရတာပဲ ဟာကို…“
စိုးဝင်း သွယ်သွယ်၏ စကားအကြားတွင် မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ ဘယ်နှယ့်.. ဒီကောင်မလေးက ဒါမျိုးတောင်သိနေပါလား..။
“ဟယ်.. မမကတော့ မစုပ်ရဲပါဘူး.. ပါးစပ်နဲ့မဆံ့ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ…“
“မမကလည်း.. အ တာ.. ခဏနေရင်.. မမ စောက်ပတ်ထဲတောင် ထည့်တော့မယ့်ဟာကို.. ဘာဖြစ်လို့ ပါးစပ်နဲ့ မဆံ့ရမှာလဲ.. “
“ဖယ်… ဖယ်… သွယ်သွယ် စုပ်ပြမယ်…“
သွယ်သွယ်သည် အစ်မဖြစ်သူကို အပြစ်တင်သည့် ဟန်လေးနှင့် ပြောသည်။ ကိုယ်ကလေးကိုရွှေ့ကာ စိုးဝင်း၏ ခြေထောက်နားကို တိုးလိုက်သည်။ စိုးဝင်းကြည့်နေခိုက်ပင် နီရဲစွတ်စိုသော နှုတ်ခမ်းလေးသည် ပွင့်ဟသွား၏။
“အင်း….အ.. ဟင်း.. ကောင်းတယ်.. သွယ်သွယ်.. ရယ်..“
စိုးဝင်းသည် မျက်လုံးလေးများ မှေးကာကျသည်အထိ ဖြစ်သွားသည်။ သူ၏လိင်တန်သည် နွေးထွေးလှသော သွယ်သွယ်၏ ပါးစပ်လေးထဲ ဝင်သွားသည်။ လေထိုးလိုက်သလိုလည်း အလိုလို တင်းမာလာသည်။
“တွေ့လား.. မမ… အစ်ကိုက.. အပြတ်ခိုက်သွားတာ သိလား…“
“ဟင်…..“
စိုးဝင်း အံ့သြသွားသည်။ ဘယ်နှယ့် သွယ်သွယ်သည် ပါးစပ်ထဲတွင် သူ့လိင်ချောင်းကြီးက အပြည့်အသိပ် ဖြစ်နေတာတောင် စကားပြောလို့ရနေတာလဲ။ ခါတိုင်း ကောင်မလေးတွေ လီးစုပ်ပေးရင်ဖြင့် အု အု အိ အိ အသံလေးများပဲ ထွက်တာ မဟုတ်ဘူးလား။ သူ့လိင်တန်ကြီးရှိလျက် စကားပြောနိုင်သည့် သွယ်သွယ့်ကိုလည်း တော်တော် အထင်ကြီးသွားသည်။ ဒီကောင်မလေးက expert ပဲ..။
“ဟုတ်တယ်နော်.. မောင်လေးက.. တော်တော် ဇိမ်တွေ့နေတာပဲ…“
“မမလည်း ..ဒီအတိုင်း မနေချင်ဘူး.. ဘာလုပ်ပေးရမလဲ….“
“သူ့ဂွေးတွေကို စုပ်လိုက်လေ.. မမ… သွယ်သွယ် ဒီမှာ စုပ်ပြီးရင် မမကို ပေးမယ်..“
“အင်း.. ဟုတ်ပြီ… သွယ်သွယ်…“
သွယ်သွယ်၏ အပြောတွင်တော့ နွယ်နွယ်သည် ဒူးထောက်ထိုင်နေရာမှ ကိုယ်ကလေးကို ရွှေ့သည်။ စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ် ဘာလုပ်တော့မည်ကို သိကာ ပေါင်ကလေးကို ခပ်ကွကွလေး လုပ်ပေးလိုက်သည်။ နွယ်နွယ်သည် စိုးဝင်း၏ ပေါင်ကြားအောက်တွင် ရောက်သွားသည်။ သွယ်သွယ်၏ ပါးစပ်ထဲတွင် တိုးဝင်ပြန်ထွက်ဖြစ်နေသည့် လီးကြီးကို အနီးကပ်ပင် မြင်ရသည်။ ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းပင် ခုန်သည်။ နွယ်နွယ်၏ လက်သည် အသာဆန့်ကာ စိုးဝင်း၏ ဂွေးဥကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ ပျော့အိနွေးထွေးသော အထိအတွေ့ကြောင့် သူမစိတ်ထဲတွင် မရိုးမရွ ဖြစ်လာသည်။ သူမတင်ပဲလားဆိုတော့ မဟုတ်..။
“ကောင်းတယ်.. မနွယ်… ကျွန်တော့်ဂွေးဥကို ဆော့ပေး.. စုပ်လည်း စုပ်ပေး… အီး..အီး..“
စိုးဝင်းခင်မျာ ခြေကို မနည်းခိုင်အောင် ရပ်ထားရင်း ပြောရသည်။ ခံစားရသည့် ကာမအရသာကြောင့် သူ၏ကိုယ်သည် လှုပ်ခါနေသည်လေ..။ နွယ်နွယ်သည် စိုးဝင်း၏ အပြောတွင်တော့ ခေါင်းလေးကို အသာရှေ့တိုးလိုက်ပြီး တွဲလွဲကျနေသည့် ဂွေးဥကို လျှာလေးနှင့် စယက်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတွေနှင့်လည်း ငုံကာ စုပ်ပေး၏။
သွယ်သွယ်သည် စိုးဝင်း ဆတ်ကနဲ တုန်သွားတာကို သတိထားမိသည်။ ပါးစပ်ထဲရှိ လိင်ချောင်းကြီးကငေါ့ခနဲ ဖြစ်သွားသည်လေ။ ဒီလိုဖြစ်သွားတာဟာ နွယ်နွယ်၏ ဂွေးဥတွေကို စုပ်ပေးမှုကြောင့်ဆိုတာ သိပြီး စိတ်ထဲ မကျေနပ်သလို ဖြစ်သည်။ မခံချင်ဖြစ်သည်နှင့်အတူ ပါးစပ်ထဲ ရှိနေသည့် လိင်ချောင်းကြီးကို အားရပါးရ စုပ်သည်။
“အင်း.. ကောင်းတယ်ကွာ… နှစ်ယောက်စလုံး လုပ်ပေးတာ မိုက်တယ်..“
စိုးဝင်း၏ စကားသည် ညီအစ်မနှစ်ယောက်၏ တက်ကြွနေသည့် ရမက်စိတ်ကို အရှိန်မြင့်ပေးလိုက်သလိုဖြစ်သည်။ သွယ်သွယ်ဆိုရင် လီးဒစ်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲ စုပ်ပေးလိုက်၏။ ဒါတင်မကသေးဘူး။ ခေါင်းကို အသာနိမ့်လိုက် ကြွလိုက်နှင့် စိုးဝင်း၏ လီးကို ပါးစပ်နှင့် လုပ်ပေးနေသေးသည်။ သွယ်သွယ်က ဒီလိုဆိုတော့ နွယ်နွယ်ကလည်း အညံ့ခံမလား မထင်နှင့်။ သူမသည် သွယ်သွယ်ပါးစပ်ထဲမှ ထွက်လာမည့် လီးတန်ကို စောင့်စားရင်း လောလောဆယ် အပိုင်စားရထားသည့် ဂွေးဥနှစ်လုံးကိုသာ အပီစုပ်နေသည်။ စိုးဝင်း၏ အိတ်နှစ်လုံးသည် ဖောင်းတက်လာယုံသာမက အရွယ်ကလည်း တင်းနစ်ဘောလုံးလောက်အထိ ကြီးလာသည်။
“တော်ပြီ… ကျွန်တော် မခံနိုင်တော့ဘူး.. ချတော့မယ်..“
“ဟင်.. မနွယ်က မစုပ်ရတော့ဘူးလား…“
စိုးဝင်းသည် ကြာရင်တော့ လရည်တွေ ထွက်ကုန်တော့မှာပဲ ဟုတွေးကာ ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ သွယ်သွယ်ဆီက ရနိုးရနိုးနှင့် စောင့်နေသော နွယ်နွယ်သည် စိုးဝင်း၏ စကားအကြားတွင်တော့ စိတ်ပျက်ကာ ပြောသည်။ မျက်နှာလေး ညှိုးသွားသည့် နွယ်နွယ်ကို ကြည့်ကာ …
“ကျွန်တော် မခံနိုင်တော့လို့ပါ. .မနွယ်…။ မနွယ်ကို အရင်ချမယ်.. စိတ်မပူနဲ့… ဒါက လီးစုပ်တာထက် ပိုကောင်းတယ်…“
“တကယ်လားဟင်. .မောင်လေး…“
“တကယ်ပေါ့.. မမကလည်း.. မမ မခံချင်ရင် သွယ်သွယ် အရင်ခံရမလား..“
“အယ်.. နင်ကလည်း.. ဒီလိုတော့ မလုပ်ပါနဲ့… ခုနက နင်အရင်စုပ်ထားတာပဲ…။ အခု.. ငါ့ကို အရင်ပေးခံ…“
“ပြီးရော.. ပြီးရော.. ဒါဆို သွယ်သွယ်က ဘာလုပ်နေရမှာလဲ.. အစ်ကို…“
ဂျပန် AV ဇာတ်ကားထဲက ကောင်မလေးတွေ မျက်နှာလို နီမြန်းနေသည့် သွယ်သွယ်ကို ကြည့်ကာစိုးဝင်းသည် အကြံတစ်ခုကို အပြေးအလွှား စဉ်းစားသည်။ ခဏ အကြာတွင်တော့ ကားတွန်းကားတွေထဲကလို သူ့အနီးတွင် တိမ်လေးတစ်ခုပေါ်လာကာ မီးလုံးလေးတစ်ခု လင်းသွားသည်။ စိုးဝင်း အားရဝမ်းသာစွာ လက်ဖျောက်တစ်ချက် တီးသည်။ အိပ်ယာမဝင်ခင် ဖတ်လိုက်ရသည့် ကိုဂျင်၏ ဒုတိယနတ်သမီး ဇာတ်လမ်းကို သွားသတိရသည်။
“ခဏနေဦး.. သွယ်သွယ်.. အစ်ကို ခရမ်းသီး ရှာလိုက်ဦးမယ်..“
“ခရမ်းသီးက ဘာလုပ်ဖို့လဲ အစ်ကိုကလဲ…“
“သွယ်သွယ်ကလည်း.. လုပ်စရာ ရှိလို့ပေါ့. .။ နောက်မှ ခရမ်းသီးကောင်းမယ်မှန်း သိမယ်နော်… ဟီး.. ဟီး..“
“ဪ.. ဟိုလို လုပ်ဖို့လား.. ခစ်..ခစ်.. အစ်ကိုက ကြံကြံဖန်ဖန်..“
သွယ်သွယ်သည် စိုးဝင်း၏ အကြံကို သဘောပေါက်သွားဟန်နှင့် ရယ်သည်။ စိုးဝင်းသည် အနီးပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်သည်။ သူဘယ်ကို ရောက်နေမှန်းမသိ။ Scienice Fiction ကားတွေထဲကလို အဖြူရောင်တွေလင်းနေသော အခန်းကျယ်ကြီးတစ်ခုကို ရောက်နေကြချင်းဖြစ်သည်။ တံခါးပေါက်လည်း မရှိ။ ပြောရရင် ဘာဆိုဘာမှ မရှိချေ။ အခန်းထဲတွင် သူရယ်.. သွယ်သွယ်တို့ ညီအစ်မရယ်ပဲ ရှိနေသည်။
“ရှာမနေနဲ့ အစ်ကို.. ဒီက ယူလိုက်…“
စိုးဝင်းသည် ဟိုဒီငေးနေရာမှ သွယ်သွယ့်ကို ငုံ့ကြည့်သည်။ ကောင်မလေးသည် ဘယ်ကဘယ်လို လုပ်လိုက်သည် မသိ။ လက်ကိုမြှောက်ကာ သူလိင်တန်ကြီးနားက ခွာလိုက်သည်တွင် အလိုလိုခရမ်းသီးတစ်လုံးက လက်ထဲပါလာသည်။ အံမယ် သူ့ခရမ်းသီးက ထိပ်က မှိုပွင့်လိုမျိုးတောင် ဖြစ်နေသေးသည်။ အရွယ်ကတောာ့ စိုးဝင်း လိင်တန်လောက်တော့ သိပ်မကြီးချေ..။ ဒါလောက်နှင့်ဆိုရင်တော့ ကောင်မလေး ပုံမပျက်သွားနိုင်ဟု တွေးမိသည်။
“မနွယ်က.. ဘယ်လိုနေပေးရမှာလဲ..“
စိုးဝင်းသည် သွယ်သွယ်လက်ထဲက ခရမ်းသီးကို စူးစမ်းနေရာမှ နွယ်နွယ်ကို လှမ်းကြည့်သည်။ ဟုတ်သားပဲ။ ခရမ်းသီး ဘယ်လိုရောက်လာတာက အရေးမကြီး။ နွယ်နွယ်ကို လုပ်ဖို့က ပိုအရေကြီးသည် မဟုတ်လား။
“မနွယ်က ဒီစားပွဲပေါ်မှာ လေးဘက် မှောက်လိုက်လေ… သွယ်သွယ်က အောက်ကနေပေါ့..“
စိုးဝင်းသည် ပြောပြီးမှ အခန်းထဲမှာ စားပွဲမရှိမှန်းသိသည်။ ရုတ်တရက် သူ့နောက်လှည့်ကြည့်လိုက်ရာတွင်တော့ မဟော်ဂနီသားဖြင့် လုပ်ထားသည့် စားပွဲကြီးတစ်လုံးက အလိုလိုရောက်နေသည်။ စားပွဲကြီးက ထမင်းစား စားပွဲပုံမျိုးဖြစ်ကာ မျက်နှာပြင်က ဝိုင်းနေသည်။ အမြင့်ကတော့ သူခါး မရောက်တစ်ရောက် မြင့်သည်။
“ဟင်.. ဒီစားပွဲက ဘယ်က ရောက်လာတာပါလိမ့်..“
“အစ်ကို.. လာလေ… ဒီမှာ အဆင်သင့်ပဲ..“
စိုးဝင်း၏ အတွေးကို သွယ်သွယ်၏ အသံစူးစူးလေးနှင့် ခေါ်သံကာ ဖြတ်ပစ်လိုက်သည်။ အင်.. သူ့တိုတွေ ကစားပွဲပေါ်တောင် ရောက်နေပါလား..။ နွယ်နွယ်နှင့် သွယ်သွယ်သည် သူ့အနားကနေ ဘယ်လိုပျောက်သွားသည် မသိ။ အခုတော့ စားပွဲပေါ် ရောက်နေချေပြီ။ စိုးဝင်း စိတ်ထဲ တော်တော် အံ့သြသွားသည်။ ခုနလေးတင် သူ့ခြေရင်းမှာ အခုတော့ စားပွဲပေါ် ဘယ်လိုလုပ် ရောက်သွားတာလဲ..။ သူသည် စိတ်ရှုပ်ထွေးစွာနှင့်ပင် စားပွဲနားကို စူးစမ်းသလို ရောက်လာသည်။
“69 ပုံစံ နေပေးရမှာ မဟုတ်လား.. အစ်ကို..“
သွယ်သွယ်၏ 69 လို့ ပီပီသသ ပြောလိုက်သံတွင် စိုးဝင်းသည် တော်တော်တုန်လှုပ်သွားသည်။ ဒီကောင်မလေးသည် ရဲလှချည်လား။ သူဖြင့် ထင်တောင် ထင်မထား။ ကြည့်လေ.. သူက ပက်လက်ကလေး ဖြစ်နေရာမှ လှမ်းပြောချင်းဖြစ်သည်။ နွယ်နွယ်ကတော့ သွယ်သွယ့်ဘေးတွင် ပုဆစ်တုတ်ကလေးထိုင်ကာ ရှိနေသည်။
“ဟုတ်တယ်.. သွယ်သွယ်…“
“မနွယ်.. သူ့အပေါ်ကခွပြီး ကုန်းပေးလေ… အဝတ်တွေလည်း ချွတ်လိုက်ဦး..“
“အိုကေလေ.. မောင်လေး.. အဝတ်က နဂိုကတည်းက ရှိမှမရှိတာ..“
အဲဒီတော့မှ စိုးဝင်းသည် ညီအစ်မနှစ်ယောက်စလုံး အဝတ်တွေ မရှိတာကို သွားသတိထားမိသွားသည်။ သူအစောပိုင်းတုန်းက ဘာဖြစ်လို့ ဒါကို သတိမထားမိတာလဲ မသိ။ မို့မောက်စူကြွနေသည့် နိုအုံများ.. ကျော့ရှင်းလှပသည့် အဖုအဆစ်များက အခုမှ သူ့မျက်စိထဲတွင် မြင်လာသည်။ မြင်လာသည့် ပုံစံကလည်း မြူတွေကျနေရာမှ နေအလာတွင် တဖြည်းဖြည်း ပေါ်လာသည့်ပုံစံမျိုးပင်..။ ထူးဆန်းလှချည်လား..။
စိုးဝင်း စဉ်းစားနေချိန်တွင်ပင် နွယ်နွယ်သည် သွယ်သွယ် အပေါ်တွင် ရောက်သွား၏။ ကုန်းတဲ့ ပိုစရှင်က မှန်သဖြင့် သူမ၏စောက်ပတ်သည် သွယ်သွယ်၏ မျက်နှာတည့်တည့်တွင် ရှိသည်။ စိုးဝင်းသည် မျက်စိရှေ့တွင် မြင်လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်းကြောင့် အတွေးတွေ အလိုလိုရပ်သွားသည်။ ခြေလှမ်းကို စားပွဲနားသို့ လှမ်းမိသည်။
“ဟော.. သူ့လိင်တန်ကြီးနှင့် .. နွယ်နွယ် ဟာလေး နေရာကျသွားပြီ..“
မဟောဂနီ စားပွဲသည် ဘယ်ကနေဘယ်လို ဖြစ်သွားသည် မသိ..။ အလိုလို နိမ့်ကျကာ နွယ်နွယ်စောက်ပတ်နှင့် စိုးဝင်း အတန်ကြီးကို တန်းတူအောင် ညှိပေးလိုက်သည်။ မိုက်တယ်ကွာ.. စားပွဲက..။ ကိစ္စပြီးရင် အိမ်ကို မသွားရမည်။ စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ်၏ ပြဲအာနေသည့် စောက်ပတ်ဝတွင် လီးတန်ကြီးကို တေ့သည်။ စိတ်ထနေသည်မို့ တေ့ပြီးသည်နှင့် ထိုးသွင်းသည်။ သူလက်မောင်းလောက်ကြီးသည့် အမြှောက်ကြီးသည် တဗျစ်ဗျစ်မြည်ကာ နွယ်နွယ်၏ စောက်ပတ်ထဲတွင် တိုးဝင် နစ်မြုပ်သွားသည်။
“အားပါး.. မိုက်တယ်ကွာ… ကောင်းလိုက်တာ..“
ကျဉ်းကြပ်စီးပိုင်လှသည့် အရသာကြောင့် စိုးဝင်းသည် ပါးစပ်မှ ကျေနပ်အားရစွာ ညည်းသည်။ ဖင်ကြီးကိုလည်းလှုပ်ကာ စတင်စပ်ယှက်သည်။ အပေါ်ကနေ မှောက်ပေးထားရသဖြင့် စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ်၏ ဆံနွယ်လေးတွေ ပျံဝဲနေတာကို တွေ့သည်။ သူမ၏ ဆံပင်တွေက တင်ပါးအထိ ရှည်သဖြင့် ဖင်ကြီးတွေကို ဖုံးနေသည်။ စိုးဝင်းသည် သူဆောင့်သွင်းလိုက်တုန်း ဖင်ကြီး တုန်တက်သွားတာကို မြင်ချင်သဖြင့် ဆံပင်တွေကို သိမ်းကာ ကိုင်လိုက်သည်။ လက်ထဲတွင်ပါလာသည့် ဆံပင်တွေကို စုကာ ကိုင်သည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ စိုးဝင်းသည် ဆံပင်တွေကိုဆွဲကာ အားရပါးရ ဆောင့်သည်။ သူ့စိတ်ထင်လို့လားတော့ မသိ။ မနွယ်သည် အံကြိတ်ကာသူဆောင့်နေတာကို ခံသည်။ ဘာသံမှ မကြားရချေ။
စိုးဝင်းသည် လုပ်လို့ကောင်းနေသော်လည်း ဒီလိုမျိုး ဘာအသံမှ မကြားရသည်ကိုတော့ မကြိုက်။ သူ့အကျင့်က မဟုတ်သော်ရှိ ဟုတ်သော်ရှိ သူလုပ်နေတာကို ခံရသည့် ကောင်မလေးက အနည်းဆုံး အသံထွက်တာကို ကြိုက်သည်သာ။ ဒီလိုမျိုး ဘာအသံမှ မထွက်ဘဲ သူ့လီးကြီး စောက်ပတ်ထဲ ဝင်နေသည့် အသံပဲ ကြားနေရသည်ကို သိပ်မကြိုက်…။
“ဖောင်….“
“ဟင်.. ဘာလို့ ထုတ်လိုက်တာလဲ…“
“မဟုတ်ဘူးလေ.. မနွယ်.. သွယ်သွယ်ကို လုပ်ရဦးမယ်လေ..“
အချက်နှစ်ဆယ်လောက် ဆောင့်အပြီးတွင်တော့ စိုးဝင်းသည် လိင်တန်ကြီးကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ကိုယ်ကိုလည်း နောက်သို့ယို့ကာ ဆုတ်သည်။ မနွယ်၏ စောက်ပတ်ဝသည် ပြဲလန်ကာ ကျန်ခဲ့သည်။
“အို .. မောင်လေးကလည်း …သူက… ခရမ်းသီးနဲ့ ညိမ့်နေတာကို… “
“ဟင်.. ဟုတ်လို့လား…“
“ဟုတ်တာပေါ့.. ဒီမှာ ကြည့်ပါလား..“
နွယ်နွယ်သည် ခံလို့ကောင်းတုန်း ဆွဲထုတ်သွားသော စိုးဝင်းကို မကျေမနပ်နှင့် ခေါင်းကလေးစောင်းကာ လှည့်ပြောသည်။ သူ့ခင်မျာ ဆတ်တငန့်ငန့် ဖြစ်သွားသည်လေ..။ နည်းနည်း ဆက်ဆောင့်ခံရရင် သူမက ပြီးတော့မှာကို..။ ညီမငယ် သွယ်သွယ်ကို လုပ်ပေးမယ် ဆိုသော စိုးဝင်း၏ အပြောကို သူမက ခရမ်းသီးကို အကြောင်းပြကာ ဆူဆူအောင့်အောင့် ပြောမိသွားသည်။
စိုးဝင်းသည် ရုတ်တရက် ဆိုသလို စားပွဲကြီးက လည်ကာ သွယ်သွယ်က သူ့ဘက်ကို ရောက်လာသည်ကို တွေ့လိုက်သည်။ မနွယ် ပြောသလိုများ ဟုတ်မလားလို့ သွယ်သွယ်၏ ပေါင်ကြားကို ကြည့်လိုက်သည်တွင်တော့… လား..လား… သွယ်သွယ်၏ စောက်ပတ်ကြီးတွင် ခရမ်းသီးကြီးက တပ်လျက်ဖြစ်နေသည်။ သူ့စိတ်ထင်ပဲလားလို့ မသိ။ ခရမ်းသီးကြီးက ပိုတောင် ကြီးလာသေးသည်။
“တွေ့ပြီ မှတ်လား..။ ဒီမှာ သူက တစ်ချီတောင် ပြီးသွားပြီ သိလား..။ မနွယ်သာ မပြီးသေးတာ..“
နွယ်နွယ်သည် ညီမဖြစ်သူ၏ စောက်ပတ်ကို ငုံ့ကြည်ကာ စိုးဝင်းကို လှမ်းပြောလိုက်သည်။ စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ်ပြောတာ ဟုတ်နေမလားလို့ ဆိုကာ သွယ်သွယ်၏ စောက်ပတ်ဝကို သေချာကြည့်သည်။ ဟုတ်လိမ့်မည် တူသည်။ တစ်ဝက်မရှိတစ်ရှိ ဝင်နေသော ခရမ်းသီး၏ အောက်ခြေတွင် ထမင်းရည်ကျဲ ဖတ်လို ဖြူဖြူအရည်များနှင့် စိုရွှဲနေသည်။
“ဘာလဲ.. လုပ်ဦးမှာလား… သွယ်သွယ့်ကို….“
“လုပ်မယ်လေ. .မနွယ်.. ခဏလေးပါ.. ပြီးရင် မနွယ်ကို ပြန်လုပ်ပေးမယ်…“
စိုးဝင်းသည် အစ်မဖြစ်သူကို စိတ်ကြိုက်ဆောင့်ပြီးသွားသဖြင့် ညီမဖြစ်သူကို ဆက်ချင်သဖြင့် နွယ်နွယ်ကို လေပြည်လေးနှင့် ပြောလိုက်သည်။ သွယ်သွယ်ကလည်း သူ့အစ်မလို သူလုပ်တာကို မအော်ဘဲ ခံရင်တော့ နွယ်နွယ်ကို ပြန်ချမည်လို့တော့ စိတ်ကူးထားသည်။
“ဒါဆိုလည်း.. မနွယ်.. ခရမ်းသီးကြီး ဖယ်ပေးမယ်.. ခနနေဦး…“
နွယ်နွယ်သည် သူမ၏ သွယ်လျသည့် လက်ကလေးကို အသာကြွသည်။ သွယ်သွယ်၏ စောက်ပတ်တွင်တပ်လျက်ကြီးဖြစ်နေသည့် ခရမ်းသီးကို အရင်းကနေကိုင်ကာ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ စိုးဝင်းသည် သွယ်သွယ်၏ စောက်ပတ်ထဲကနေ ဖြည်းညင်းစွာ ထွက်လာသည့် ခရမ်သီးကို စိတ်မရှည်သလို စောင့်နေရသည်။ အောက်ကလိင်တန်ကြီးကလည်း ပေါက်ကွဲလုမတတ် တင်းမာနေသည်…။ သူစိတ်မရှည်သည်ကလည်း အပြစ်မတင်သာ..။ ခရမ်းသီးသည် ဘယ်လောက်တောင် ရှည်နေသည် မသိ။ အခုထက်ထိ စောက်ပတ်ထဲက ထွက်လို့ မဆုံးသေး။ အပြင်တွင် ရောက်နေသည်ကပင် တော်တော်များနေပြီ..။
“ဆွဲပါဟ.. မနွယ်ရ… မြန်မြန် ဆွဲပါဟ…“
“ဆွဲနေတာပဲ.. မောင်လေးကလည်း..။ သူက ဘယ်လောက်တောင် သွင်းထားလဲမှ မသိတာ..“
“ဒါဆို ဖယ်.. မနွယ်.. ကျွန်တော် ဆွဲမယ်..“
စိုးဝင်းသည် တရိရိနှင့် ဆွဲနေသော နွယ်နွယ်ကို စိတ်မရှည်တော့ချေ။ တွန်းကာ ဖယ်လိုက်ပြီး သူက စားပွဲပေါ်ကို တက်သည်။ ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်လိုက်ပြီး ခရမ်းသီး၏ အရင်းကို သေချာကိုင်သည်။ ပြီးရင်တော့ အားကုန် ဆောင့်ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ သူကပဲ အားပါလို့လားတော့ မသိ။ သူအဆွဲတွင်တော့ ခရမ်းသီးသည် အရင်းကပင် ကျွတ်ကာ လက်ထဲပါလာသည်။ ဒါပေမယ့် သူဆွဲအားက များသွားလို့ ထင်သည် စိုးဝင်းသည် စားပွဲစွန်းကနေ အရှိန်လွန်ကာ အောက်ကို ပြုတ်ကျသည်။
“အား… ကျပြီဟ…!!!!“
စိုးဝင်းသည် မျက်စိနှစ်လုံး ဖတ်ခနဲ ပွင့်သည်။ သူလိမ့်ကျသည်မှန်း သိ၏။ တော်သေးသည် စောင်နှင့်က လုံးနေ၍ ကြမ်းပြင်ပေါ်အကျတွင် ဘာမှတော့ မဖြစ်။ သူ့ကုတင်ကလည်း ကွပ်ပျစ်လောက်ပဲ မြင့်သဖြင့် တော်သေးသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်လိုက်တော့မှ သူသည် အိမ်မက်မက်နေမှန်း သိသွားသည်။ လုံးထွေးနေသည့်စောင်ကို ဖယ်လိုက်မှ တကိုယ်လုံး ချွေးပြန်နေသည်ကို သတိထားမိသွားသည်။ ခေါင်းရင်းဘက်က ပန်ကာကို ကြည့်လိုက်မှ သဘောပေါက်သွားသည်။ ဪ.. ပန်ကာက ရပ်သွားတာကိုး…။ ကြည့်ရတာ မီးပျက်သွားတာထင်သည်..။
သူ့အတွေးကို ပိုသေချာသွားစေသည်က.. အခန်းထောင့်တွင် ထွန်းထားသည့် မီးသီးလေးက မီးမလင်းနေချင်းပင်။ အမှန်ဆို ဒီနေ့ညက မီးလာရက် ဖြစ်သည်။ အဲဒါကြောင့် သူ ပြတင်းပေါက်ကို ပိတ်ကာ ပန်ကာဖွင့်ရင်း အိပ်လိုက်တာ ဖြစ်သည်။ စိတ်ထဲက မကျေမနပ်နှင့် လျှပ်စစ်မီးကို အသံတိတ်ဆဲမိသည်။ နင်လုပ်လို့… ဒီပြင်ဆို သွယ်သွယ်ဆီက ခရမ်းသီးကို ငါထုတ်ပြီးနေလောက်ပြီ။ ဟင်း…တောက်….။
လှဲနေရာမှထကာ.. အခန်းတံခါးကို ဖွင့်သည်။ နောက်ဖေးဘက်ကို အပေါ့သွားရန် လျှောက်သွားလိုက်သည်။ မသွားလို့ မဖြစ်..။ သူ့အချောင်းကြီးက အခုထက်ထိ တင်းနေသေးသည် မဟုတ်လား..။ မီးဖိုချောင်ကို အဖြတ်တွင်တော့ ကြောင်အိမ်ပေါ်တွင် အမေတင်ထားသည့် ခရမ်းသီးတွေကို တွေ့သည်။ စိတ်ထဲကနေ ကြိတ်ကာ ပြုံးမိသေးသည်။ ဪ… ခရမ်းသီးရယ်…..။
“ဒါဆို မင်းက ဘယ်သူ့ကို ကြိုက်တယ်ဆိုတာ မသေချာဘူးပေါ့…“
ကိုမိုးကြိုး၏ အမေးတွင် စိုးဝင်းသည် ဘာဖြေရမှန်းမသိ ဖြစ်သည်။ ဒီမေးခွန်းကို သူ့ဘာသာသူ မေးနေတာ အခါတစ်ရာ မကတော့ဘူး ဖြစ်သော်လည်း ဒီလိုမျိုး အပြင်လူက မေးတာတော့ ဒါက ပထမဆုံးအကြိမ် ဖြစ်သည်။ သူကလည်း အခုမှ တိတိကျကျ ရင်ဖွင့်မည့်ခြင်းဖြစ်သည်။
စိုးဝင်းသည် ညက အိမ်မက်မက်ပြီးကတည်းက ပြန်အိပ်မပျော်တော့ချေ။ အစ်မလိုလို ညီမလိုလို ဖြစ်နေသည့် သူ့ကိုယ်သူလည်း အားမရ။ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ တွေးရင်းနဲ့ပဲ မိုးလင်းသွားတော့သည်။
