ရမ္မက် ကျေးကျွန်
ရေးသားသူ – ထူးခြား

🏵️ အပိုင်း (၁) 🏵️

အင်းစက်ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ပါသည်။ အင်းစက်မကြိုက်သူများ မဖတ်ရှုပါနှင့်။

ညို ကိုယ့်စိတ်ကိုယ် မလုံမလဲ ဖြစ်နေတယ်။ မောင့်ကို လည်း ဘယ်လိုပြောရမှန်းမသိဘူး။ စိတ်တွေရှုတ်ထွေးနေတယ်။ ဒီနွေကျောင်းပိတ်ရက်အတွင်း ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေ က ညို့စိတ်ရောကိုယ်ကိုရော ပရက်ရှာဖြစ်နေရတယ်။

ညို နဲ့ မောင် နဲ့က ဟိုက်စကူးကျောင်းသား ကထဲက သူငယ်ချင်းဖြစ်လာကြတာ၊ နောက် တက္ကသိုလ်ရောက်တော့လည်း ဆက်တွဲဖြစ်၊ စာအတူတူလုပ်ဖြစ်ရင်းက မှ ရီးစားဘဝကို ရောက်ခဲ့ကြတာ။ အခု နှစ်ယောက်စလုံး က တက္ကသိုလ်မှာ နောက်ဆုံးနှစ် ရောက်နေကြပြီ ဆိုတော့ ညိုတို့ အနာဂါတ်က အလင်းရောင်လေး မြင်နေရပြီလေ။ မောင်က နိုင်ငံခြားထွက်မယ်လို့ပြောတယ်။

ညိုက တော့ မသွားချင်ဘူး။ ညို့မှာ နိုင်ငံခြား သွားဖို့ နေနေသာသာ အခု ကျောင်းတက်တာတောင်မှ ဖေဖေကျော့် ကျေးဇူးကြောင့်လို့ ပြောရမယ်။ ဖေဖေကျော် ဆိုတာက တကယ်တော့ မေမေ့ရဲ့ နောက်ယောက်ျား လေ။ ညို ဟိုက်စကူး အရောက်မှာပဲ ဖေဖေ က ဦးနှောက်သွေးကြောပြတ်တယ်ဆိုလား၊အဲဒါမျိုးနဲ့၊ ဆုံးသွားတယ်။ တကယ်က ဖေဖေက ငယ်ငယ်လေး ရှိသေးတယ်။ သွေးတိုးတွေ ကိုလက်စထရောတွေ ရှိနေတာတောင် ဆေးလိပ်နဲ့ အရက်ကို မရှောင်ဘူး အလုပ်ကြောင့် ဆိုရှယ်ကြောင့်ဆိုပြီး အကြောင်းပြပြီး ဆက်လုပ်နေတာ ကြောင့်ပဲပေါ့။

မေမေ ကလည်း လခစားဘဝနဲ့အရွယ်က လည်းငယ်သေးတော့ တပင်လဲ တပင်ထူ ဆိုသလို ဖေဖေ့သူငယ်ချင်း လူပျိုကြီး ကိုကိုကျော့်ကို ယူလိုက်တယ်။ ကိုကိုကျော်က ပွဲရုံလုပ်ငန်းလုပ်နေတာဆိုတော့ ငွေရေးကြေးရေးလည်း အဆင်ပြေတယ်။ နောက် ဖေဖေ ရှိကတည်းက အိမ်မှာ ဝင်ထွက်နေတာဆိုတော့ ညိုတို့ နဲ့က မိသားစုလိုပဲ ဖြစ်နေတယ်။ နောက်တော့ မေမေ နဲ့ ညို့ ကို ဖေဖေကျော်က လိုလေသေးမရှိအောင်ထားတယ်။

ပထွေးနဲ့ မတူ အဖေအရင်းလို ဖြစ်နေတော့ ညိုတို့လည်း တကယ့်မိသားစုလေးလို ဖြစ်လာခဲ့ကြတယ်။ နောက်ပိုင်း သူ့ပွဲရုံလုပ်ငန်းက တိုးချဲ့လာလို့ မေမေ ပါ အလုပ်က ထွက်ပြီး ပွဲရုံတွေမှာ ကြီးကြပ်တဲ့ အလုပ်လုပ်လာရတယ်။ ဖေဖေကျော့် ပွဲရုံတွေက နယ်မြို့ကြီးတွေ မှာပါ ရှိတော့ ခရီး ခနခန ထွက်ကြရတာပေါ့။

ဒါပေမဲ့ ဘဝဆိုတာ ပျော်စရာကောင်းတဲ့ ဇာတ်လမ်းလေးတွေ ထဲက လို အမြဲ ပျော်စရာမကောင်းပါလားဆိုတာကို၊ နွေရာသီကျောင်းအားရက် အချိန် လေးအတွင်းမှာ ညို့ ဘဝ နဲ့ ရင်းပြီး အတွေ့အကြုံ ရခဲ့ရတော့တာပါပဲ။

အဲဒီနှစ် ညို့ ကျောင်းက ဖိုင်နယ် မပြီးခင်လေးမှာပဲ ဖေဖေကျော့် ရန်ကုန်က ပွဲရုံမှာ ငွေကြေး ပြဿနာတက်နေလို့ ဖေဖေကျော် အလုပ်ရှုတ်နေတာနဲ့ မန္တလေးက ပွဲရုံ ကိစ္စရှင်းဖို့ မေမေ က မန္တလေးကို ထွက်သွားရတယ်။ ညို စာမေးပွဲပြီးတော့ ဖေဖေကျော်က လည်း အလုပ်ကိစ္စ ပြဿနာရှင်းပြီးသွားပြီ ဆိုတော့ မေမေ ရှိရာကို လိုက်သွားကြတယ်။

ညိုလည်း စာမေးပွဲ က ပရက်ရှာတွေ ကြောင့် အခုမှ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်ပျော်ပါးရတော့မှာပေါ့လေ။ မန္တလေးရောက်တော့ မေမေ က ဖေဖေကျော့် အလုပ်ပြဿနာကို စိတ်ပူလို့ အဲဒီကိစ္စပြေလည်ရင် တရားစခန်းဝင်မယ်လို့ အဓိဌာန်ထားလို့ ဆိုပြီး စစ်ကိုင်းတော်ပေါ်က ကျောင်းတခုမှာ တရားဝင်မယ်တဲ့ ညို့ကိုပါ လိုက်ခဲ့မလားခေါ်တယ်။

ညိုက မန်းလေး သင်္ကြန်ပျော်ရမလားဆိုပြီး မောင် တားနေတဲ့ကြားက ထွက်လာတာဆိုတော့ မလိုက်ချင်တော့ဘူး။ မေမေ ကလည်း ပြောပါတယ်။ ဖေဖေကျော်က ပွဲရုံအလုပ်ရှိသေးတော့ လိုက်မှာ မဟုတ်ဘူး၊ သမီးလည်ချင်ရင် ဖေဖေကျော် လိုက်ပို့ပေးမယ်ဆိုတော့ အင်းဆိုပြီး မန္တလေးက ညိုတို့ အိမ်မှာပဲ နေခဲ့လိုက်တယ်။ ညိုတို့က မန္တလေးမှာ လည်း အိမ်တလုံးရှိတယ်လေ၊ မေမေ တို့ ဖေဖေတို့ အလုပ်ကိစ္စနဲ့လာရင် နေလို့ရအောင်၊ ညိုတို့ မရှိချိန် ဖေဖေကျော့်ပွဲရုံ က မျက်နှာလွဲ တယောက်က စောင့်နေပေးတယ်လေ။

အဲလိုနဲ့ သင်္ကြန်ရောက်တော့ ညို က ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘူး တကယ်က မန်းလေး မှာ ညိုက သူငယ်ချင်းမရှိဘူးလေ။ ဖေဖေကျော်က သူလိုက်ပို့ပေးမယ် ဆိုလို့လေ၊ တကယ်ပဲ အဲဒီနေ့မှာ ဖေဖေကျော့် မိတ်ဆွေ မိသားစု လားရှိုးဘက်က ဂျစ်ကားနဲ့ ဆင်းလာတယ်။ သူတို့က မိသားစု က သားသမီးသုံးယောက်။ မိန်းခလေး နှစ်ယောက် ယောက်ျားလေး တယောက် အဖေနဲ့ အမေ ပေါ့။ အဲဒီလူကြီးက ကားမောင်းတယ် သူ့မိန်းမနဲ့ သားသမီးတွေက မတ်တတ်ရပ်၊ ဖေဖေကျော်နဲ့ ညိုတို့လည်း မတ်တတ်ရပ်ပေါ့။ ပထမတော့ တစိမ်းတွေနဲ့ ဆိုတော့ ရှိန်နေသေးပေမဲ့ နောက်တော့ ရင်းနှီးသွားပြီး ပျော်စရာ အရမ်းကောင်းတာပဲ။

တခုပဲ အဲဒီ ကောင်လေးက ညို့နားကို မသိမသာကပ်တယ်။ ရေတအားပက်တဲ့ အချိန် ဆို ပိုဆိုးသေးတယ်။ ညို့ကို ကာပေးသလိုနဲ့ ညို့အသားကို ရအောင် ထိလာတယ်။ သူ့ညီမလေးတွေက လည်း ငယ်သေးတော့ သိပ်သတိထား မိပုံမရဘူး။ ဖေဖေကျော့်ကို မသိမသာ အကဲခတ်လိုက်တော့လည်း ဖေဖေကျော်က ဟို အမျိုးသမီးနားမှာ ကပ်လို့၊ သူ့ယောက်ျားက ကားမောင်းနေတယ်လေ။ သူနဲ့ ဖေဖေကျော်နဲ့ က တခါနားတိုင်း သူတို့ ယူလာတဲ့ ဝီစကီပုလင်းထုတ်ထုတ်ပြီး မော့ကြတယ်လေ။

ဖေဖေကျော့် မျက်နှာကလည်း အရက်ကြောင့်လား နေရောင်ကြောင့်လားမသိ နီနေတယ်။ ညိုတို့က သဘက်တွေ ဦးထုပ်တွေ နဲ့ ဆိုတော့ ကားလေးပေါ်မှာ တယောက်နဲက တယောက် မျက်နှာလောက်ပဲ သေခြာမြင်ရတာ၊ ဒါပေမဲ့ ညို့ မျက်လုံးတွေ က ကြံကြံဖန်ဖန်ကို ဖေဖေကျော် ဟိုမိန်းမ ခါးလေးကို လှမ်းဖက်လိုက်တာကို မြင်လိုက်မိသေးတယ်။ ညို့စိတ်ထဲမှာ တမျိုးပဲ ဖေဖေ့ကျော့်ကို ဒေါပွတာလား ၊ မေမေ့ကို နောက်ကျရင် ပြန်ပြောလိုက်ရမလား တအုံနွေးနွေးပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ညို့နားကပ်နေတဲ့ ဟိုကောင်လေးက တမျိုးလေ များသောအားဖြင့် ဖေဖေကျော်တို့ကို မေ့နေပြီး ကိုယ့်အနားကပ်နေတဲ့ ကောင်လေးကို ပဲ သတိထားမိနေတယ်။

အခု နောက်ပိုင်းမှာ မောင်က လည်း နည်းနည်းကဲလာတယ်။ ညို နဲ့ မောင်နဲ့ အတူတူ တနေရာမှာ ထိုင်ကြရင် မောင့်လက်တွေက နည်းနည်းရဲလာပြီ။ ညို့ကိုလည်း ဟိုနေရာကိုင် ဒီနေရာကိုင်နဲ့၊ ညိုလည်း သွေးနဲ့ကိုယ် သားနဲ့ ကိုယ်ပဲ၊ နည်းနည်းတော့ စိတ်ထတာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ဒါတွေက မင်္ဂလာဆောင်ပြီးမှ ပါလေ ဆိုတဲ့ မေမေ့ ဆုံးမ စကားကြောင့် ညိုလည်းထိန်းထားရတာပေါ့။ အခု ဖေဖေကျော် ဟိုမိန်းမကြီးနား ကပ်ကပ်နေတာနဲ့၊ ဟိုကောင်လေး ညို့နားကပ်ကပ်နေတာက စိတ်ထဲ မှာ ဘာလိုလို ကြီး ဖြစ်နေလို့ ကို်ယ့်ကိုယ်ကိုတောင် နားမလည်အောင် ဖြစ်ရတယ်။

ညဘက်ကျတော့ အဲဒီ မိသားစုက ညိုတို့ အိမ်လိုက်အိပ်တယ်လေ။ ညိုတို့က ယာယီနယ်လာရင် နေတဲ့ အိမ်မို့ အိမ်က သိပ်လည်း အခန်းအများကြီးမရှိဘူး ဧည့်သည်ခန်းသေးသေးလေးကို သူတို့ ခလေးသုံးယောက် အိပ်ပြီး ညို့ အခန်းကို ဖေဖေကျော့် သူငယ်ချင်း လင်မယား အိပ်မယ်ပေါ့။ ဖေဖေကျော်က သူနဲ့ မေမေ နဲ့ အိပ်တဲ့ အခန်းမှာ ညို့ကို လာအိပ်ပေါ့။ သူက အခန်းထဲက ပက်လက်ကုလားထိုင် မှာ အိပ်မယ်ပေါ့။ ညို့ကို ဖေဖေကျော်ရဲ့ သမီးအရင်းလို့ပဲ လူတိုင်းက သိထားကြတော့ ဘာမှပြောစရာမရှိတဲ့ အစီအစဉ်ပေါ့။

တကယ်လည်းညအိပ်တော့ ညိုက မေမေတို့ လင်မယားအိပ်တဲ့ ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ တယောက်ထဲ ဖေဖေကျော်က ပက်လက် ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ ဇက်ကျိုးပြီး တခေါခေါ ဖြစ်နေပြီ၊ ဖြစ်နေမှာပေါ့ နေ့ခင်းတနေ့ ခင်းလုံး ဟိုလူကြီးနဲ့ အရက်တွေ ချထားကြတာကိုး။ ညိုက ပထမ ဖေဖေ့ကျော့် ဟောက်သံနဲကရော ဒီနေ့ စိတ်တွေ က ထွေပြားနေတာနဲ့ ရော အိပ်မပျော်တော့ ဖေဖေကျော့်ဖြစ်နေပုံကြည့်ပြီးသနားသွားတယ် မနက်ကျရင်တော့ အုန်းလွဲနေတော့မှာပဲ ဆိုပြီး ဖေဖေကျော့်ကို လှုပ်နိုးလိုက်တယ်။

“.ဖေဖေကျော် ကုတင်ပေါ်မှာ လာအိပ် အဲဒီမှာဆို ဇက်နာတော့မယ်..”

“..အော် အင်းအင်း ..ရတယ် ညိုလေး ညိုလေးကျပ်နေလိမ့်မယ် အေးဆေးသွားအိပ်..”

“..ဟာ ရပါတယ်ဆို ကုတင်ကြီးက အကျယ်ကြီးဟာကို လာလာ..”

ညို အတင်းဆွဲခေါ်လို့ ဖေဖေကျော် ယိုင်တိယိုင်ထိုးနဲက ထလာပြီး ကုတင်ပေါ်မျာ ဘုန်းကနဲကို မှောက်ပြီး အိပ်ပျော်သွားပြန်တယ်။ အဲဒါနဲ့ ညိုလည်းအိပ်ယာရဲ့ တခြား တဖက်စွန်းမှာ သွားပြီး အသာလှဲလိုက်တယ်။ မကြာပါဘူး နေ့ခင်းက ပင်ပန်းထားတာနဲက မှေးကနဲ အိပ်ပျော်သွားတော့တယ်။

ညို့ကိုယ်ပေါ်မှာ လေးလေးကြီး ဖိမိနေတာမို့ ညိုအိပ်ယာက နိုးလာခဲ့တယ်။ အခန်းတခုလုံး မှောင်ပိန်းနေတယ်။ တကယ်က အဲလို မနိုးခင် ညိုအိပ်မက်မက်နေတာ။ ဘယ်ကနေဘယ်လို မောင်နဲ့ သွားတွေ့လည်းမသိဘူး၊ မောင်က ညို့ကို ဟိုကိုင်ဒီကိုင်လုပ်ရင်းက ညို့စိတ်တွေထလာတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ မောင်က ညို့ ပိပိလေးကို လာပြီးပွတ်နေတော့ ညိုမခံနိုင်တော့ဘူး ညိုမောင့်လက်ကို ဖယ်ဖြစ်ဖို့ ဆွဲယူလိုက်ပြီး မောင့် မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်တော့ ဟင်၊ ဟိုကောင်လေး ဖြစ်နေတယ်။

အဲဒါနဲ့ ဟိုကောင်လေးကို တွန်းလွတ်ဖို့ ကြိုးစားရင်းနဲ့ ကောင်လေးက အတင်းဖိတော့ လန့်နိုးလာတာ၊ အခု ညို့ကိုယ်ပေါ်မှာလည်း လေးလေးကြီးပိနေပြီး ညို့မျက်နှာ နားမှာ လေပူပူ မှုတ်ထုတ်နေတာ ညို့ ပါးစပ်တွေကို နမ်းဖို့ ကြိုးစားနေတဲ့ ပါးစပ်အစုံက အရက်နံ့တွေ ထွက်နေတယ်။ ဟင် ဖေဖေကျော်။ ညို တအားရုန်းမိတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ဘယ်အချိန်ထဲက လန်တက်နေမှန်းမသိတဲ့ ညို့ ဂါဝန်နဲ့ ဘယ်အချိန်ထဲက ကျွတ်သွားမှန်းမသိတဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီတို့ကြောင့် ညို့ ပိပိလေး အဝမှာ ပူပူနွေးနွေး အရာကြီးက ထိုးပွတ်နေတာ ကို ခံလိုက်ရတယ်။ ခုန က အိပ်မက်ကြောင့်လား၊ ညိုအိပ်နေတုံးဆွထားလို့လား မသိတော့ဘူး ညို့ပိပိလေး မှာလည်း အရည်တွေ စိုလို့။

“.ဖေဖေကျော် ဘယ်လို အု အု…”

ညို့ပါးစပ်က အသံဘယ်လိုမှ ထွက်လို့ မရတော့ပါဘူး၊ ဖေဖေကျော်ရဲ့ ပါးစပ်တွေက ညို့ပါးစပ်ကို ဖိကပ်ပြီး ညို့လျှာလေးကို အတင်းစုပ်ယူနေတယ်။ ဖေဖေကျော့် ဒူးကြီးနှစ်လုံးက ညို့ပေါင်လေးနှစ်လုံးကို ဖြဲခွဲထားပြီး ညို့ပိပိအဝလေးထဲကို ပူပူနွေးနွေး အတန်ကြီးက တိုးဝင်နေပြီ။

“.အား…”

ညို နာလို့ ဖေဖေကျော့် ပါးစပ်ထဲကို အသံထွက်အောင် ငြီးလိုက်မိတယ်။ ညို ဘာလို့ တအားမအော်မိလည်း မသိပါဘူး။ မသိစိတ်က ညိုတို့ကို ဒီလို ပုံမျိုး သူများတွေ တွေ့သွားမှာ စိုးရိမ်မိနေလို့လား၊ ဖေဖေ့ကျော့် လီးကြီးက ညို့ ပိပိလေးထဲကို အတင်းတိုးဝင်လာခဲ့ပြီ။

ညို့ပိပိလေး မှာ အရည်လေးတွေ ရှိနေတာပဲ ကျေးဇူးတင်ရတော့မယ်။ အား ညို့ဟာလေး ကွဲထွက်တော့မလိုပဲ။ ဖေဖေကျော်က အရမ်းဆောင့်မထိုးထည့်တာတောင် ကျေးဇူးတင်ရမလိုပဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း နစ်သွင်းလိုက်တာ ညိုအသက်ရှုဖို့တောင်မေ့သွားတယ်။ ဖေဖေ့ကျော့် ဆီးခုံနဲ့ ညို့ဆီးခုံ နှစ်ခုတို့ ထိကပ်သွားမှ ဖေဖေ့ကျော့်ဟာကြီး ညို့ဟာလေးထဲ အဆုံးထိ ဝင်သွားပြီ ဆိုတာ သိလိုက်ရတယ်။အား ညို့တကိုယ်လုံးကို ပြည့်ကျပ်နေတာပဲ။ မလှုပ်ရဲဘူး နာမှာ စိုးလို့။

ဖေဖေကျော်က လည်း ဒီအတိုင်းပဲ ဖိကပ်ထားပြီး မလှုပ်ပဲနဲ့ အကြာကြီးနေနေတယ်။ ညို့ဟာလေး အတွင်းက ဖြည်းဖြည်းချင်း နာတာ လျှော့လာသလိုပဲ ဖေဖေကျော် ရဲ့ အသာ မာကျစ်ကျစ်တွေနဲ့ ယောက်ျားကြီးတယောက်ရဲ့ အနံ့ နဲ့ အတွေ့အထိတွေက လည်း ညို့စိတ်တွေကို တမျိုး ဖြစ်စေခဲ့တယ်။

ညို့ဟာလေးထဲက အရည်စိမ့်ကျလာသလိုပဲ ခံစားရတယ်။ ဖေဖေကျော်လည်း သိပုံပဲ သူ့ဟာကြီးကို ဖြည်းဖြည်းလေး ဆွဲထုပ်လိုက်တယ် ညို့အဖုတ်ဝနားက ထွက်ကာနီးကျတော့ ညို့ ရင်ထဲ ဟာကနဲ ဖြစ်သွားလို့ ဖေဖေကျော့်လက်မောင်းတွေကို လှမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်မိတယ်။ ဖေဖေကျော့်ကောင်ကြီးက ညို့ပိပိလေးထဲက မထွက်သွားပဲ အထဲကို ပြန်တိုးဝင်လာခဲ့တယ်။

……………………………………………………………………………………………………………….

“..အား…”

ညို့ ပိပိလေး ကို ပြည့်သိပ်သွားပြီး စပ်ဖြင်းဖြင်းလေး ရှတနဲက ဖြစ်သွားလို့ ညို့ပါးစပ်က အသံထွက်သွားမိတယ်။ ဖေဖေကျော့် လီးကြီးလည်းတုံ့ကနဲ ရပ်သွားပြီး ညို့ပါးစပ်လေးကို သူ့ပါးစပ်ကြီးနဲ့ လာငုံစုပ်တယ်။ ညို အသက်ရှုရကျပ်လို့ ခေါင်းကို တဖက်လှည့် လိုက်တော့ ညို့ လည်တိုင် တွေ နားရွက်ဖျားလေး တွေကို သူ့လျှာစိုစို နွေးနွေး ကြီးနဲ့ လာရက်ပေးနေတယ်။ ဘာလို့မှန်းမသိ၊ ညို့ကိုယ်လုံးလေး လည်းတချက်တုံ တက်သွားပြီး မှ ညို့ ကိုယ်လုံးလေး နည်းနည်း တောင့်တင်းနေတာလေး တွေ ပြေလျှော့သွားသလို၊ ညို့ပိပိလေးကလည်း အနာ သက်သာသွားတယ်။

“.အို..”

ဖေဖေကျော်က အခု တော့ သူ့ဟာကြီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ညို့ပိပိလေးထဲ ကို ထိုးသွင်းလိုက် ဆွဲထုတ်လိုက် လုပ်နေတယ်။ ညို့ပိပိလေး လဲ အတွင်းထဲက ယားကျိကျိလေး ဖြစ်လာတာနဲ့ အတော်လို ဖြစ်နေသလိုပဲ။ ညို့ဖင်ကြီးတွေ တောင် မသိမသာ ကြွပေးလိုက်မိတယ်။ ညို့စိတ်ပါလို့ မဟုတ်ဘူးထင်တယ်။ ညို့ သွေးသား ကိုယ်လုံးတွေက ညို့ကို သစ္စာဖေါက်နေကြတယ်။

ညို့ပိပိလေး ထဲက အရည်တွေ သူ့အလိုလို စိမ့်ထွက်လာတယ်။ ဖေဖေကျော့်ကောင်ကြီးက အခုတော့ ညို့ပိပလေးထဲကို မြန်မြန်ကြီး ဝင်ထွက်လုပ်နေတယ်။ ညို့ တကိုယ်လုံး လည်းပူနွေးလာတယ်။ ဘာဖြစ်မှန်းမသိဘူး၊ ညို့ ပိပိလေး ဟိုးအတွင်းထဲက အရမ်းယားလာသလိုပဲ။

ညို့ ပေါင်နှစ်လုံးကို အလိုလို ကားပေးမိပြီး ညို့ဖင်ကြီးတွေကိုပါ မြှောက်မြှောက်ပေးနေမိတယ်။ နောက်တော့ ညို့လက်တွေက အိပ်ယာခင်းတွေကို အတင်းဆုပ်ကိုင်ဆွဲထားမိပြီး ညို့တကိုယ်လုံးလည်းတောင့်တင်းသွားတယ်။ ညို့ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံးနဲ့ ဖေဖေကျော့်ကို ညှပ်ထားမိတယ်။ ညို့ တကိုယ်လုံးကို လှိုင်းလုံးကြီးတွေ ဖြတ်ပြေးသွားလို နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက် ခံစားနေရတယ်။

“.အို..”

ဖေဖေကျော်ရယ် ရပ်ပါတော့။ ဖေဖေကျော်က ခုထိ မရပ်သေးဘူး ညို့ပိပိလေး အတွင်းသားတွေက အထိမခံ နိုင်တော့ဘူးရယ်။ ဖေဖေကျော့် ဒစ်ကြီး တချက်ပွတ်လိုက်တိုင်း တုံတက်သွားပြီး ညို့တကိုယ်လုံးလည်း နူံးခွေသွားရတယ်။ ညိုမခံရပ်နိုင်တော့လို့ ဖေဖေကျော့် ကျောပြင်ကြီးကို ညို့လက်သည်းတွေနဲ့ ကုတ်ခြစ်လိုက်မိတယ်။

“..အာ့..”

ဖေဖေကျော် နာသွားလို့လားမသိ အသံလေးထွက်လာတယ်။ တချိန်ထဲမှာပဲ ညို့ ပိပိလေးထဲ ပူပူနွေးနွေး အရေတွေ ပန်းထည့်လိုက်တာခံလိုက်ရတယ်။ ညို့ ကိုယ်ကို ညိုမထိန်းနိုင်တော့ဘူး။ ဖေဖေကျော့်ကိုတင်းတင်းကျပ်ကျပ်ကြီး ဖက်ထားလိုက်မိတော့တယ်။

……………………………………………………………………………………………

ခနနေတော့ ဖေဖေကျော် လုံးဝငြိမ်ကျသွားတယ်။ နောက်တော့ ညို့ဘေးကို လှိမ့်ချပြီး ပက်လက်လှန်လျှက် နဲ့ငြိမ်သွားတယ်။ ဖေဖေကျော့် လိင်ချောင်းကြီး ညို့ပိပိလေးထဲက လျှောကနဲ ထွက်သွားတော့ ရင်ထဲမှာ ဟာကနဲ လိုပဲ ခံစားလိုက်ရတယ်။ နောက်တော့ ဖေဖေကျော် တခေါခေါ နဲ့ ဟောက်ပြီး အိပ်ပျော်သွားတော့တယ်။ ညို့ပိပိလေး ထဲမျာ အရေတွေ စိုပွပြီး ကပ်စေးစေးဖြစ်နေတာ မနေတတ် တော့ အသာထ နောက်ဖေး ရေချိုးခန်းထဲ သွားပြီး ညို့ ပိပိလေးကို ရေ နဲ့ ဆေးလိုက်ရတယ်။ ပိပိလေး အထဲ မျာ စပ်ဖြင်းဖြင်းလေး ဖြစ်နေတယ်။ ညို့ အပေါက်လေးအတွင်းသားတွေ ရောင်နေသလိုပဲ ခံစားနေရတယ်။

အခန်းထဲ ပြန်ရောက်လာတော့ ဖေဖေကျော် က ပုဆိုးလဲ မရှိ ပက်လက်ကြီး အိပ်ပျော်နေတော့ သူလီးကြီးက ပျော့ပြီး သေးသေးလေး ဖြစ်နေတယ်။ ခုန ညို့ကို လိုးတုန်းကနဲ့ ဘာမှ မဆိုင်သလိုပဲ။ ညိုက မျက်စေ့ရှက်တာနဲ့ ကြမ်းပြင်ပေါ် ကျနေတဲ့ သူ့ပုဆိုးကို ယူပြီး သူ့ခါးအောက်ပိုင်းကို ဖုံးပေးထားလိုက်တယ်။နာရီ ကြည့်လိုက်တော့လည်း မနက်တနာရီ ထိုးခါနိးပဲ ရှိသေးတယ် ဆိုတော့ ခုန ဖွင့်လိုက်တဲ့ မီးလုံးလေးကို ပြန်ပိတ်ပြီး မှောင်ပိန်းသွားတဲ့ အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်မှာ ဖေဖေကျော်နဲ့ အဝေးဆုံး အစွန်းဘက်အခြမ်းမှာ စောင်ပါးလေးတထည်ခြုံပြီး အိပ်လိုက်တယ်။ ပင်ပန်းလို့လားမသိဘူး။ ခနလေးပဲ အိပ်ပျော်သွားပြန်တယ်။

မနက် အိပ်ယာနိုးတော့ အခန်းထဲမှာ အလင်းရောင် တောင် တော်တော်ရောက်နေပြီ။ ဖေဖေကျော် က အခန်းထဲမှာ မရှိတော့။ ညို့ တကိုယ်လုံးလည်း ကိုင်ရိုက်ထားသလို နာကျင်နေသည်။ မနေ့က တနေ့လုံး ရေပက်ခံထွက်လည်တာ နဲ့ ညတုန်းက ..အို ညတုန်းက ဆိုတာကို တွေးလိုက်တော့ ညို့မျက်ရည်တွေ ဝိုင်းလာတယ်။ လောလောဆယ် ဘာမှ လုပ်မရသေးတာ ခန မေ့ထားလိုက်အုံး လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြောပြီး ရေချိုးခန်းဘက်ထွက်လာလိုက်တယ်။

မျက်နှာသစ်သွားတိုက်ပြီးတော့ မီးဖိုထဲမှာ ဧည့်သည်တွေရော ဖေဖေကျော်ရော ညို့ကို စောင့်နေကြတယ်။ မနက်စာ နန်းကြီးသုပ်တို့ လဘက်ရည်တို့ နဲ့ စုံနေတာပဲ။ သူတို့က စားရင်း သောက်ရင်း မနေ့က နေပက်ခံ အတွေ့အကြုံတွေ ပြောနေကြတယ်။ ဖေဖေကျော့် သူငယ်ချင်းက ညို့ကို ငြိမ်လှခြေလား ညို က စကားနည်းတယ်နော် ၊ ဒီနေ့ ဘယ်သွားချင်လဲ လို့ မေးလာပါတယ်။

ညိုက ဒီနေ့တော့ မလိုက်တော့ဘူး နေလည်းသိပ်မကောင်းလို့ နားအုန်းမယ်လို့။ဆိုတော့ သူတို့က အော် ဟုတ်လား၊ ဦးကျော် ကလည်း အလုပ်ရှိလို့ ဒီနေ့ မလိုက်နိုင်ဘူး ဆိုတော့ ငါတို့ချည်းသွားကြရမှာပေါ့တဲ့။ ဆိုတော့ ညို ဖေဖေကျော့် မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်မိတယ်။ ဖေဖေကျော် က ညို့ကို မျက်စေ့ချင်းမဆိုင်ဘူး။တဖက်ကို ကြည့်ရင်း ပြောနေတယ်။ ဟုတ်တယ် ဆောရီးကွာ ငါလက်ကျန်စာရင်းလေး တွေ ဖြတ်စရာရှိနေလို့တဲ့။ ညို ကဘာပြောရမှန်းမသိတော့ဘူး။ ကိုယ်ပြောပြီးတဲ့ စကားလည်း ကိုယ်ပြန်ပြင်မပြောချင်တော့ဘူး၊ ဒီအိမ်မှာလည်း ဖေဖေကျော်နဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ မနေခဲ့ချင်ဘူး။ ခုမှတော့ မတတ်နိုင်တော့ဘူး။

ဧည့်သည်တွေ ထွက်သွားကြတော့ ညို အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ထွက်ထိုင်ပြီး စာအုပ်တအုပ်ကို ဖတ်သလို လုပ်နေလိုက်တယ်။ ဖေဖေကျော်က မရဲတရဲနဲ့၊

“ညိုလေး ဖေကျော် အလုပ်ကိစ္စနဲ့ အပြင်သွားလိုက်အုံးမယ်နော်၊ နေမကောင်းရင်၊ ဆေးသောက်မလား”

လို့ တံခါးဝနားက လှမ်းမေးတာကို ပြန်မကြည့်တော့ပဲ။

“ရတယ် ကိစ္စမရှိဘူး” လို့ ပြန်ပြောလိုက်တယ်။

နောက်တော့ ဖေဖေကျော်ထွက်သွားတော့မှ အိမ်ရှေ့တံခါးကို ထပိတ်ပြီး အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့တယ်။ညို့အခန်းထဲမှာက ဧည့်သည်တွေရဲ့ ပစ္စည်းတွေနဲ့မို့ ဖေဖေကျော်တို့ အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်မှာပဲ လာလှဲနေလိုက်မိတယ်။ ကိုယ့်အဖြစ်ကိုယ်ပြန်တွေးရင်းလည်း မျက်ရည်တွေ စို့လာတယ်။ မောင့်ကို သနားမိတယ်။ မောင်သိသွားရင် ဘယ်လိုနေမလဲ ဆိုတာကိုတောင် ဆက်မစဉ်းစားရဲ တော့ဘူး။

နေလည်ခင်း ရေချိုတော့လည်း ညို့ပိပိလေးကို ထပ်ကာ တလဲလဲ ဆပ်ပြာတိုက် ရေဆေးလုပ်မိတယ်။ အထဲက နည်းနည်းလေး နာနေသေးတယ်။ စိတ်ထဲက မစဉ်းစားချင်ပဲနဲ့ မနေ့ညက အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်ပြန်တွေးနေမိတယ်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း ဘာလို့ တအားအော်ပြီး ကန်ကျောက်မပြစ်မိတာလည်းဆိုတာ အပြစ်ပြန်တင်နေမိတယ်။ တနေ့လုံး နီးပါး ဘာလုပ်ရမလဲ ဆိုတာကို တွေးနေခဲ့ပေမဲ့ အဖြေထွက်မလာဘူး၊ အမေ စိတ်ဆင်းရဲမယ်။ နောက် ပထွေး ရဲ့ ရှိခဲ့ဘူးတဲ့ ကျေးဇူးတွေ။ နောက်ပြီး ကိုယ့်ရဲ့ သိက္ခာ၊ အပျိုရည်ပျက်သွားပြီ ဆိုတာ လူသိရှင်ကြားကြေငြာလိုက်သလိုဖြစ်မယ်။ နောက်ပြီးတော့ မောင်၊ မောင့်ကို ဘယ်လို ပြောမလဲ။ ညိုစိတ်ရှုတ်ရှုတ်နဲ့ အိပ်ယာထဲမှာပဲ ခွေနေမိတယ်။ ဖေဖေကျော်လည်း တနေ့လုံးပြန်မလာဘူး။

ညနေစောင်းကျတော့ ထုံးစံအတိုင်း အိမ်မှာ လူတွေ ပြန်ရောက်လာကြတယ် ဧည့်သည်တွေရော ဖေဖေကျော်ရော။ စားကြသောက်ကြနဲ့ ညိုလည်း ဘာမှ မဖြစ်သလို နေမကောင်းသေးလို့ နားချင်သလိုပဲ အကြောင်းပြပြီး အိပ်ယာထဲ လှဲနေလိုက်တယ်။ ဒီညတော့ ဖေဖေကျော် အခန်းထဲတောင် ဝင်မလာဘူး။ ဘယ်မှာ သွားအိပ်နေလဲတော့ မသိဘူး။ ညိုရဲ့ ပူပန်တဲ့ စိတ်လေး နည်းနည်းလျှော့သွားသလိုပဲ။ အင်း၊ အခုလို ပုံနဲ့ဆို ဘယ်သူမှ သိစရာ အကြောင်းမရှိဘူး။ ဖေဖေကျော်နဲ့ ငါနဲ့ ပဲ ဒီကိစ္စကို သိတာပဲလေ။ ဆိုပြီး ထားလိုက်တော့တယ်။

နောက်နေ့ မနက်လည်း နေမကောင်းဘူး ဆိုပြီး နေခဲ့လိုက်တယ်။ ဖေဖေကျော်က တော့ သူတို့ ကားနဲ့ လိုက်သွားလိုက်တယ်။ ညို တယောက်ထဲ ပဲ အိမ်မှာ ကျန်ခဲ့တယ်။ နေလည်ခင်းရေချိုးတော့ ညို့ပိပိလေးကို ဆပ်ပြာတိုက် ရေဆေး လုပ်တယ်။ ပိပိလေးက နာတာ လုံးဝ မရှိတော့ဘူး။ ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားပြီ။ ညို့ ကို ဖေဖေကျော်ဘာမှ မပြောပဲ အဝေးက နေသာ စိုးရိမ်တဲ့ မျက်နှာနဲ့ကြည့်နေတာ ကို သတိထားမိတယ်။ တခု နှစ်ရက်ကြာတော့ ညို ပြန်တွေးမိတယ်။ တကယ်တော့ ဖေဖေကျော့်အမှားကြီးပဲတော့ ၁၀ဝ ရာနှုံးပြောမရဘူး။

သူက မူးနေတာလဲ ပါတယ်။ နောက်ပြီး ကိုယ်ကိုယ်တိုင်က လျှာရှည်ပြီးသူ့ကို ကုတင်ပေါ် သွားခေါ်ခဲ့တာလည်းပါတယ်။ ဆိုတော့ ကိုယ့်အပြစ်လည်း မကင်းဘူး။ ဖေဖေကျော် ညို့ကို လိုးတုန်း က ညိုကိုယ်တိုင်တောင် ဖေဖေကျော့်ကို အတင်းဖက်ပြီး ကုတ်ခြစ်မိသေးတယ်မလား။အဲဒါတွေ ပြန်တွေးလိုက်တော့ ညို့ ပိပိလေးမှာ တမျိုး ဖြစ်လာတယ်။ ယားသလိုလို မျိုးလေး။ အဲဒါနဲ့ ညို့လက်ဖျားကလေးနဲ့ ဘောင်းဘီအောက်ကနေ ပိပိအကွဲကြောင်းလေးကို စမ်းကြည့်လိုက်တော့ အရေလေး တွေ စိုနေတာတွေ့ရတယ်။

ညနေကျတော့ ထုံးစံအတိုင်း လူတွေ ပြန်ရောက်လာကြပြီး တရုန်းရုန်းနဲ့ပေါ့ နေ့ခင်းဘက် ရေပက်ခံ အတွေ့အကြုံတွေ ပြန်ပြောကြဘာညာနဲ့။ ညို့ကိုလည်း ဘယ်လိုနေသေးသလဲ မေးတော့ သက်သာပါတယ်ပေါ့။ မနက်ဖြန် ရေပက်ခံမလိုက်ချင်ရင်လည်း နောက်ဆုံးညဆိုတော့မဏ္ဍပ်တွေက ကားတွေ ကို ဆုပေးတာ လိုက်ကြည့်ရင်လိုက်ခဲ့လေ ဆိုတော့ ညိုလည်း အင်းလို့ ဖြေလိုက်တယ်။

ညဘက်အိပ်တော့ ညိုတယောက်ထဲ ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ အိပ်ရင်း အိပ်မပျော်ဘူး ဘာကြောင့်မှန်းမသိ လူးလိမ့်နေမိတယ်။ နောက် ဖေဖေကျော်တယောက် ဘယ်မှာသွားအိပ်သလဲ ဆိုတာ စပ်စုချင်စိတ်ပေါ်လာတယ်။ အဲဒါနဲ့ အခန်းအပြင်ဘက်ထွက်ပြီး ခြေသံလုံလုံနဲ့ လျှောက်ကြည့်လိုက်တော့ ဧည့်ခန်းက နှစ်ယောက်ထိုင် ဆိုဖာပေါ်မှာ ကွေးကွေးလေး အိပ်နေတဲ့ ဖေဖေကျော်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။

နဂိုစိတ်နဲ့ အော်သူတော့ ညှောင်းနေတော့မှာပဲလို့ တွေးလိုက်မိပေမဲ့တခါသေဖူး ပျဉ်ဖိုးနားလည်သွားပြီမဟုတ်လား၊ သွား မဆွတော့ဘူး ကိုယ့်အခန်းဆီ ပဲ ကိုယ်ပြန်လာလိုက်တယ်။ လမ်းမှာ ဧည့်သည်လင်မယား အိပ်တဲ့ ညို့အခန်းနားက ဖြတ်ပြန်လာတော့ အခန်းထဲက အသံသဲ့သဲ့ ကြားလိုက်ရတယ်။ ညို့ရင်ထဲ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားပေမဲ့ ညို့ခြေထောက်တွေက တံခါးနား ကပ်သွားမိတယ်။ အသက်က အသက်ရှုသံပြင်းပြင်းတွေနဲ့ ဖတ်ဖတ် ဖတ်ဖတ် အသံတွေ ကြားရကထဲက ဘာလုပ်နေကြတယ်ဆိုတာ သိသာနေပါပြီ ။

ဒါပေမဲ့ တိတ်ဆိတ်မှုနဲ့ ကျန်တဲ့သူတွေ အကုန်အိပ်ပျော်နေကြတယ် ဆိုတဲ့ အသိက ညို့ကို အားတွန်းပေးနေတာနဲ့ တံခါးကို အသာလေးတွန်းလိုက်မိတယ်။ စေ့ရုံသာ စေ့ထားတဲ့တံခါးက လက်နှစ်လုံးလောက်ဟသွားတာနဲ့ ကုတင်ကို လှမ်းမြင်လိုက်ရပါပြီ အခန်းထဲက ညမီးကို ထွန်းထားပေမဲ့ အမှောင်ထဲမှာကျတော့ တအားလင်းနေသလိုပါပဲ။ ညို စာအုပ်တွေထဲမှာသာ တွေ့ဘူးတဲ့ ပုံစံကို အခုမှ လက်တွေ့မြင်ဖူးရတော့တယ်။ ဒေါ့ကီစတိုင် ဆိုတာပေါ့။ မိန်းမ က လေးဘက်ထောက်ထားပြီး ယောက်ျားက အနောက်က နေလိုးနေတာ။ ညို့ ကိုယ့်ပိပိလေးကို ကိုယ်ပြန်စမ်းမိတယ်။ အကြောလေးတွေတောင် တွန့်သွားသလိုပဲ။

အဲဒီလူကြီးက သူ့မိန်းမ ခါးလေးကို ကိုင်ကိုင်ပြီး ဆောင့်နေလိုက်တာ ညို့ဒူးတွေတောင် ချောင်လာသလိုပဲ။ ခနလေးပဲ တော်ပြီ၊ ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ပြန်တော့မယ် ဆိုပြီး တော့ ခြေထောက်က မရွေ့နိုင်ဘူး ကော်နဲ့ ကပ်ထားသလိုပဲ။အဲလိုနဲ့ ချောင်းကောင်းကောင်းနဲ့ ချောင်းနေတုန်း အသံတခုကြားလိုက် တာနဲ့ လန့်ဖြတ်ပြီး တော့ ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ပြန်သုတ်ရတော့တာပေါ့။ နောက်လည်း လှည့်မကြည့်ရဲဘူး။ ကိုယ့်အခန်းထဲ ကိုယ်အမြန်ပြန်ဝင်ပြီးတော့မှ ခုနအသံက ကြောင်သံလား ဘာသံလဲ ဆိုတာကို တံခါးကြားက စပ်စုမိလိုက်တယ်။

ဟောတော့ ကံကောင်းတယ်။ ဖေဖေကျော်ပေါ့၊ ဘယ်တုံးက နိုးလာလဲ မသိဘူး။ ခုနက ညိုချောင်းခဲ့တဲ့ တံခါးကြားကနေ အထဲကို ချောင်းနေတယ်။ ချောင်းရင်းနဲ့ သူ့ပုဆိုးအောက်ကို လည်း နိူက်နေတယ်။ ညိုချောင်းနေမိတာကိုရော ဖေဖေကျော် တွေ့သွားသေးလားမသိဘူး လို့တွေးမိပြီး မျက်နှာတခုလုံး ပူတက်လာတယ်။ တော်ပြီ၊ ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေမှ ရတော့မယ်။ ဆိုပြီး ကုတင်ပေါ်တက် စောင်ကို ခေါင်းမြီးခြုံ နေလိုက်တယ်။

………………………………………………………………………

အဲလို အိပ်ချင်ယာင်ဆောင်နေရင်းနဲ့ ခုနတုန်းက လင်မယားလိုးနေကြတာကို ပြန်တွေးပြီး ပိပိလေးက ယားလာတယ်။ လက်ကို ပေါင်ကြားလေးထဲအသာလျိုသွင်းရင်း ပိပိနှုတ်ခမ်းသားလေး တွေကို ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ အိပ်ခန်းတံခါးက အသံတခုကြားလိုက်ရတော့ ညို့ ရင် ဒိန်းကနဲက ခုန်သွားတယ်။ အခန်းထဲကို တယောက်ယောက်ဝင်လာတာ သိလိုက်တယ်။ ဖေဖေကျော်ပဲ ဖြစ်မှာပဲလို့ တွေးလိုက်မိတယ်။ ညိုဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့ဘူး။ ဒီတခါ ညို အော်လိုက်ရ မှာလား။ ကန်ထုတ်ပြစ်လိုက်ရမှာလား။

အဲဒါဆိုရင် တော့ လူသိရှင်ကြားဖြစ်ကုန်ပြီး ရုံးတွေ ဂါတ်တွေ ရောက်တော့မယ်။ မေမေ လည်းသိသွားပြီး စိတ်ဆင်းရဲရတော့မယ်။ မောင်လည်း ညိုအပျို စင်မဟုတ်တော့ဘူး ဆိုတာ သိသွားတော့မယ်။ ညို့ခေါင်းထဲမှာ ဖြစ်လာနိုင်တဲ့ဟာတွေ စဉ်းစားရင် ချီတုံချတုံ နဲ့ ဘာလုပ်ရမယ် မသိတော့တဲ့ အချိန်မှာ ကုတင်က အိကနဲ ဖြစ်သွားတယ် တယောက်ယောက် ကုတင်ပေါ် တက်လာ ပြီ ဆိုတာ သိလိုက်တယ်။ ညို အသက်တောင် မရှုဖြစ်တော့ဘူး အသက်ကို အောင့်ထားလိုက်မိတယ်။ အဲဒီလူကို ညိုက ကျောပေး အိပ်နေသလို ဖြစ်တာက ပဲ ကံကောင်းသလားမသိ။ညို ဇောချွေးတွေ ပျံပြီး စောင်ထဲမှာ လဲ မွန်းလာတယ်။

ညို့အနောက်မှာ ရောက်နေတဲ့သူက ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေတယ်ထင်တယ်၊ သူ့ရဲ့ အသက်ရှုသံပြင်းပြင်း ကို ကြားနေရနေတဲ့ နေရာကို မှန်းပြီး ပြောရရင် ညို့ တင်ပါး အနောက်နားလောက်မှာ သူထိုင်ပြီး ညို့ကို ကြည့်နေတယ်လို့ ခံစားနေရတယ်။ ညို အိပ်ချင်ယောင် ဆက်ဆောင် နေလိုက်ဖို့ ပဲ လောလောဆယ် တွေးထားလိုက်တယ်။ အရမ်းဆိုးလာရင်တော့ ထထွက်သွားလိုက်မယ်ပေါ့။ နောက်ဖေးက ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ပြီး တံခါးပိတ်နေလိုက်မယ်။ မနက် လူတွေ နိုးတဲ့ အချိန်ကျမှ ပြန်ထွက်လာမယ်ပေါ့။

အဲလို ကိုယ့်ဘာသာ စိတ်ထဲ လျှောက် တွေးနေတုန်း ညို့ အောက်ပိုင်း လေတိုးပြီး အခန်းထဲက အဲယားကွန်း ကြောင့် အအေးဓါတ် ရုတ်တရက် ဝင်လာတယ်။ အဲဒီလူကြီး ညိုခြုံထားတဲ့ စောင်ကို လှန်ပြီး ခါးပေါ်တင်လိုက်တာဖြစ်မယ်။ ညို ဝတ်ထားတဲ့ ဒူးလောက် ဂါဝန်လေးပါ လှန်သွားပြီ ဒုက္ခပါပဲ။ ညိုအခုလှုပ်လိုက်ရင် အိပ်မပျော်နေဘူးဆိုတာလည်း သိသွားတော့မယ်။ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ မဝတ်ထားတဲ့ ညို့ဖင်ကြီတွေ ကို သူကြည့်နေပြီထင်တယ်။ ရှက်လိုက်တာ။ ညို့ ပိပိလေး မှာ စိုနေတာ တွေ့သွားပြီပေါ့။

” အို..”

ညို့ အသံထွက်တော့ မလို့၊ ကိုယ့်နူတ်ခမ်းကိုယ် ကိုက်ထားလိုက်မိတယ်။ ညို့ပိပိလေးကို စိုတိုတို နွေးနွေးကြီးက လာထိသလို ညို့တင်သားတွေပေါ်မှာလည်း လေပူ မှုတ်သလို ခံစားရတော့ ၊ ညို့ပိပိလေးကို သူလျှာနဲ့ လာရက်တယ်ဆိုတာ သိလိုက်ရတယ်။ ညို့တကိုယ်လုံးလဲ ဖိန်းရှိန်းတက်သွားရတယ်။ ညိုတခါမှ မခံစားဖူးပေမဲ့ ညို့သူငယ်ချင်းတွေ နောက်နောက်နေကြတဲ့ ဘာဂျာမှုတ်တယ် ဆိုတာ မှန်းသိလိုက်တယ်။ ညို့ပိပိလေးကို လျှာကြီးနဲ့ ရက်နေပြီ။ ညိုတုံကနဲ ဖြစ်သွားတာနဲ့၊ ညို့ပေါင်တန်လေး တွေ မှာ ကြက်သည်ဖုလေးတွေ ထသွားတာနဲ့ ဆိုရင် သူ ၊ ညို နိုးနေတယ် ဆိုတာ သိနေလောက်ပြီ။ အို သူ့လက်ဖဝါးကြီးနဲ့ ညို့ပေါင်တလုံးကို အသာလေးမလိုက်တယ်။ သူ့ရက်လို့လွယ်အောင်ထင်တယ်။

” အိုးးးးးးးးးးးးးးးးး”

ညို့ဖင်လေးတောင် ကော့သွားမိတယ်။ သူ့လျှာအပြားကြီးနဲ့ ညို့ ပိပိနူတ်ခမ်းလေးတွေကို ရက်နေတာ၊ ညို့ အသွေးအသားတွေ ထဲမှာ စိမ့်နေတယ်။ အို သူ့လျှာကြီးက ညို့ပိပိနူတ်ခမ်းလေးတွေကို ထိုးခွဲပြီး ရက်နေတယ်။ အို ကျွတ်စ်ကျွတ်စ် သူ့လျှာထိပ်က ညို့ အနောက် ဖင်ပေါက်လေးကိုပါ ထိုးလိုက် ရက်လိုက်လုပ်နေတယ်။ ညို့ ပိပိလေး ထဲက အရည်တွေ တသွင်သွင် ကျနေပြီထင်တယ်။ ညိုရှက်လိုက်တာ။ ဘာလုပ်ရမှာလဲ။ ခု မှ တော့ မထူးတော့ဘူးထင်တယ်။ တနေ့တုန်းက ဖေဖေကျော် လိုးသလိုပဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်လိုက်တော့မယ်။ အဲဒါဆိုရင် မနက်မိုးလင်းရင် လည်း ဘယ်သူမှ မသိနိုင်တော့ဘူးလေ။ တကယ်တော့ ညို့ဘာသာ ဆင်ခြေပေးနေမိတာလား မသိပါဘူး။ ညို့ပိပိလေးထဲက အရမ်းယားနေပြီရှင့်။ ဟိုနေ့ညက ဖေဖေကျော့် လီးကြီး ထိုးထည့်သလို တခုခု ထိုးထည့်ချင်စိတ်တွေ တအားပေါ်နေပြီ။

” အို ”

အဲလူကြီးက ဒီတိုင်း မလုပ်ဘူး၊ ညို့ပေါင်လုံး နှစ်ခုကို ကိုင်ပြီး ညို့ကို မှောက်ရက်ဖြစ်အောင် လှိမ့်ပြစ်လိုက်တယ်။ ညိုလည်း အလိုက်သင့်မှောက်ရက်လေး နေပေးလိုက်တယ်။ အဲဒါကို သူက ခေါင်းအုံးတွေ ယူပြီး ညို့ ဘိုက်အောက်ကို လာခုတယ်။ ခုတော့ ညို့မျာ ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ရက်လေး ဖြစ်နေရပြီ၊ ဟော သူ့လျှာကြီး ပြန်လာပြန်ပြီ။ ဒီတခါတော့ သူ့လျှာကြီးက ညို့ ပိပိ နူတ်ခမ်းသားတွေ နဲ့ ညို့ ဖင်ဝလေးကို စုံဆန် ရက်ပေးနေတုန်း သူ့လက်ချောင်းတခုက ညို့ စေ့စေ့လေး နေရာကို လာပြီး ပွတ်ပေးနေတယ်။ ညိုမခံနိုင်တော့ဘူး။ ညို့ ကိုယ်လုံးလေး တောင့်တင်းပြီး ညို့တကိုယ်လုံးလည်း ဖိန်းတိန်းရှိန်းတိန်းနဲ့ လောကကြီးကိုတောင် မေ့သွားတယ်။

” အား……”

……………………………………………………………………………………

အဲလူကြီး တော်တော်ဆိုးတယ်။ အဲလောက်ဖင်ဘူးတောင်း ထောင်ရက်လေး ဖြစ်နေတဲ့ ညို့ကို ပိုအရှက်ကုန်အောင် အနောက်က နေ ညို့ပေါင်နှစ်လုံးကို ဖြဲကားပြစ်လိုက်တယ်။ ညို့ ရဲ့ ပိပိလေး ဟတတ ဖြစ်သွားမျာ သေခြာတယ်။ညို ့ မျက်နှာအောက်က ခေါင်းအုံးကို ပါးစပ်နဲ့ ကိုက်ထားလိုက်မိတယ်။ အဲဒါမှ ပဲ အသံမထွက်တော့မှာလေ။ အို သူ့လျှာကြီးက ပိုဝင်လာတယ်။ ညို့စေ့စေ့လေးကို ပွတ်ခြေနေတဲ့ သူ့ လက်ချောင်းကြီးက လည်း တချက်လေးမှ မနားဘူး။

ညို့တကိုယ်လုံး တဆပ်ဆပ်တုန်လာပြီး ညို့ စေ့စေ့လေး မှာ ကျင်ကနဲ ဖြစ်သွားလို့ ညို ကိုယ့်ကိုယ်ကို မထိန်းနိုင်တော့ပဲ ဖင်ကြီးတောင် ကော့ကနဲ ကြွပြီး သူ့လက်က နေလွတ်အောင် မလိုက်မိတယ်။ အင်း သူကတော့ ညိုအိပ်မပျော်ဘူး ဆိုတာ ရိပ်မိနေမှာပဲ မတတ်နိုင်ဘူး။ ညိုပါးစပ်က ဘာမှ ပြန်မပြော၊ သူနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် မကြည့်မချင်းက ညို မသိဘူး ဆိုတာငြင်းလို့ရတာပဲ။ အဲလိုပဲ ဖြေတွေးနေလိုက်တယ်။ သူ့လက်ချောင်းရော လျှာစိုစိုကြီးရော ညို့ ပိပိလေးက ခွာသွားတော့ ဝမ်းသာသလို လို ဝမ်းနည်းသလိုလို ကြီးဘာမှန်းတော့ မသိဘူး။ သူ အနောက်ဖက်မှာ လှုပ်ရှားနေတာတော့ သိတယ်။

…………………………..

သူကုတင်ပေါ်ကနေ ဆင်းပြီး အခန်းထဲက ထွက်သွားမယ်ထင်မိတာ ညို့အမှားပဲ။ ညို့ပိပိလေး အဝကို ပူနွေးနွေး အတုံးကြီးတခု ဝင်လာပြီ။ အု။ ညိုသိလိုက်ပြီ လီးကြီး။ ဟိုတနေ့က ဖေဖေကျော့်လက်ချက်နဲ့ ညို လီးကြီး အဖုတ်ထဲ ဝင်တဲ့ အရသာကို သိခဲ့ရပြီ မဟုတ်လား။ အဲဒီတုန်းက နာခဲ့တဲ့ညို့ပိပိလေးက ခုတော့ သူမဟုတ်သလိုပဲ။ ညို့ပိပိလေး ထဲက အရေတွေကလည်း တစိမ့်စိမ့် ကျနေတယ်။ ညို မျက်လုံးကို ပဲ တင်းတင်းပိတ် ခေါင်းအုံးကို ပဲ ပါးစပ်နဲ့ ကိုက်ပြီး ညို့ပိပိလေးထဲ တိုးဝင်လာမဲ့ အချောင်းကြီးကို စော့်မျှော်နေမိတယ်။

“..အိ..”

ထိန်းထားတဲ့ ကြား ညို့လည်ချောင်းက အသံလေး တိုးတိုးထွက်သွားတယ်။ အဲလူကြီး အချောင်းကြီးက တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ကြီး တိုးဝင်လာတယ်။ ဟိုနေ့တုန်းက လိုတော့ မနာတော့ဘူး။ အရမ်း အီစိမ့်နေအောင် ကောင်းတဲ့ အရသာ တမျိုးကို ခံစားနေရတယ်။ တဖြည်းဖြည်းချင်း တိုးဝင်လာနေတယ်။ ဟော သူ့ဆီးခုံနဲ့ အမွှေးတွေ ညို့ဖင်မှာ လာဖိကပ်လိုက်တော့ သူ့အချောင်းကြီး ညို့ပိပိလေး ထဲ အဆုံးထိ ဝင်သွားပြီ ဆိုတာသိလိုက်ရတယ်။ ဟိုနေ့ ကလို တအားအောင့်တာ မျိုး မခံစားရတော့ဘူး။

ဒါပေမဲ့ အဲလူကြီးက ခနနားပြီး သူ့ဟာကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ ညို့ အတွင်းသားလေး တွေ ပါသွားသလိုပဲ။ အ သည်းယားလိုက်တာ။ နောက်တော့ ပြန်တိုးဝင်လာပြန်တယ်။ အဲဒီ တိုင်ပင်လေးက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ စိတ်လာတယ်။ အဲလူကြီးက အားမလို အားမရဖြစ်လာလို့လားမသိ၊ ညို့ခါးလေးကို ကိုင်မြှောက်လိုက်တယ်။ ညို့ကိုယ်လေးက အပေါ်မြှောက်သွားတယ်။ ညို့ဘိုက်နဲ့ အောက်က ခုထားတဲ့ ခေါင်းအုံးတွေ လွတ်သွားတယ်။

ညို့ကိုယ်က ကုန်းကုန်းကြီးဖြစ်နေလို့ သူက ညို့ခါးလေးကို တွန်းဖိလိုက်တော့ ညို့ဖင်ကြီးတွေ ကို အပေါ်ကော့ပေးလိုက်သလို ဖြစ်သွားတယ်။ အခုတော ညို လေးဘက်ထောက်ကြီးဖြစ်နေပြီပေါ့။ ဟယ် အဲလူကြီး လည်လိုက်တာ ညို့ကို အလိုလိုနေရင်း ဒေါ့ကီပုံစံဖြစ်အောင် လုပ်ယူသွားလိုက်တာ။

ညို့ပိပိလေး ထဲက အရည်တွေ လည်း ပိုစိမ့်လာတယ်။ အဲလူကြီး လိုးနေတာကလည်း အသံတွေ အရမ်းမြည်လာသလိုပဲ အရည်သံတွေရယ် သူ့ပေါင်ခြံကြီးနဲ့ ညို့ ဖင်ဆုံကြီးတွေ ရိုက်နေတဲ့ အသံရယ်။ အို ညို ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတိမထားလိုက်မိပဲနဲ့ သူ့အတန်ကြီး အဆောင့်ကို ညို့ဖင်ကြီးတွေ ကော့ကော့ ပေးနေမိပါလား။

ညို့တကိုယ်လုံးတုံခါပြီး ညိုတခါပြီးသွားပြန်ပြီ။ အို ညို့ ပိပိ အသားလေးတွေ က အထိမခံနိုင်တော့ဘူး။ ညို့ပိပိ အတွင်းသားလေး တွေ ဆန်းဆန်းတစ် ဖြစ်နေချိန်မှ အဲလူကြီးက အားပြင်းပြင်းနဲ့ ဆောင့်နေပြီ။ တော်သေးတယ် ခနနေတော့ သူလည်း အသက်ရှုသံတွေ ပြင်းသွားပြီး ညို့ ပိပိလေးထဲ သူ့အရေပူပူနွေးနွေးတွေကို ပန်းထုတ်ပြစ်နေတာကို ခံစားလိုက်ရတယ်။ ညို အိပ်ယာပေါ်မှောက်ရက် ပြန်ကျ သွားသလို သူ့ကိုယ်ကြီးက လည်း ညို့ကိုယ်လေး ပေါ် ပိလာတယ်။ ခနလောက် နေတော့ ညို့ကိုယ်ပေါ်မှာ အလေးကြီးမို့ ညို တတောင်နဲ့ တွက်ပြီး တွန်းပြစ်လိုက်မိတယ်။ အဲတော့ မှ သူညို့ပေါ်ကနေ လှိမ့်ဆင်းသွားတယ်။

“..ဟယ်..”

ညိုု့ ပိပိလေး ထဲက သူ့ဟာကြီးလျှောကနဲ ထွက်သွားတာ ညို့ရင်ထဲ ဟာကနဲ၊ ဖြစ်သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ ညို ဒီအတိုင်းလေးပဲ မှောက်နေလိုက်တော့တယ်။

“..ကောင်းလိုက်တာ ညိုလေးရယ်..”

တဲ့ ဘေးနားက ဖေဖေကျော်ရဲ့ တိုးတိုးလေး ငြီးသံကို ကြားလိုက်ရတယ်။ ဟင် ဒီတခါလည်း ဖေဖေကျော်ပဲပေါ့။ ဒါဆိုရင် ဟိုနေ့က ဟာက မူးလို့ ထားလိုက်တော့ အခုက တော့ တမင်ကို လာလိုးတာပေါ့။ ညို ဒေါသတော့ ထွက်သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်ကရော အလိုတူ အလိုပါ မဟုတ်ဘူးလား လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်မေးမိလိုက်တယ်။ ဘာမှ မတုန့်ပြန်ပဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတာ ပဲ ကောင်းတော့မယ်လို့ တွေးပြီး ညို မလှုပ်မယှက်နဲ့ အဲဒီပုံအတိုင်း အိပ်ပြစ်လိုက်ပါတော့တယ်။

…………………………………………………………………………………………

ညို့ ကိုယ်က အသုံးမကျတာ အဲလို ပြစ်စလက်ခတ် အိပ်ပြစ်လိုက်တဲ့ အကျိုး ပေါ့။ ညို့ ပေါင်သား တွေ မှာ အေးကနဲ ဖြစ်သွားလို့ ညို တရေးနိုးလာတယ်။ နိုးနိုးချင်းပဲ ချက်ချင်း သိလိုက်တယ် တယောက်ယောက်က ညို့ ပိပိလေး နဲ့ အနားတဝိုက်ကို ရေစို အဝတ်ပျော့ပျော့လေး တခုနဲ့ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေးနေတယ်ဆိုတာကို။ အပြင်ဘက်မှာလည်း အသံက တိတ်ဆိတ်နေပေမဲ့ တချက်တချက်မောင်းသွားတဲ့ကားသံ တချို့ကြောင့် မိုးတော့ စင်စင်မလင်းသေးဘူး ဆိုတာသိလိုက်တယ်။ ညို့ ကို လုပ်ပေးနေတာ ဖေဖေကျော်ပဲ ဖြစ်မှာပဲ ဆိုတာ ညိုသိတယ်။ မထူးတော့တဲ့ဘဝမို့ ဒီအတိုင်းပဲ ငြိမ်နေလိုက်တယ်။

ညို သူနဲ့လည်း မျက်နှာချင်း မဆိုင်ချင်ဘူးလေ။ ညို့ ပိပိလေး ရော ပေါင်ခွဆုံ၊ ညို့ဖင်ကြား၊ အကုန် သေသေခြာခြာ ကို ရေပတ်လေး နဲ့ သန့်ရှင်းလေး လုပ်ပေးနေတယ်။ အို ညို့ဘိုက်အောက်မှာ ခေါင်းအုံးးလာခု ပြန်ပြီ။ ညို့ဖင်လေး ကုန်းကုန်းလေး ဖြစ်သွားတာနဲ့ ညို့ပေါင်လုံးတွေကို ဖြဲကားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အဝတ်စိုလေးနဲ့ သေခြာသုတ်နေတယ် ညို့ ပိပိ နူတ်ခမ်းအဝလေးတွေကိုရောပေါ့။ တော်လောက်ပြီလို့ ညို့ စိတ်ထဲမှာ အော်နေမိတယ်။ ညို့ပိပိလေးက ညို ထိန်းထားတဲ့ ကြားက အရည်လေး တွေ စိမ့်ထွက်လာပြီ။ သူ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးနေတာက ညို့ အစေ့လေးကို လည်း ခလုပ်တိုက်နေတာကိုးလို့။

အင်း တော်သေးတယ် ပြီးသွားပြီထင်တယ် အဝတ်ခြောက်ကလေးနဲက ဖွဖွလေး သုတ်ပေးနေတယ်။ အင်းသူထွက်သွားရင်တော့ ညို ဘောင်းဘီရှည်ယူဝတ်တော့မယ်။ ဒီတိုင်းမနေရဲ့တော့ဘူး။

“ဟင်.. အား..ရှီး..ကျွတ်စ်…”

လုပ်ပြန်ပြီ၊ သူလျှာကြီး၊ ပူနွေးနွေး စိုစိုကြီး။ ညို့ ပိပိလေးကို တအားကြီးပဲ။ ထန်းညှက်ခဲများ မှတ်နေလားမသိဘူး။ ရက်နေလိုက်တာ။ ညို့ဖင်လေးတောင် ကော့သွားတယ်။ အို့ ညို့ပိပိလေးက လည်း အလိုက်မသိဘူး၊ အရည်တွေ တတောက်တောက်ကျနေတယ်။ ညို့မျက်နှာကို ဒါးနဲ့ လှီးပြစ်ချင်လိုက်တာနော်။ ဟယ် ညို့တင်ပါးဆုံကြီးတွေကို ကိုင်ပြီး ဖြဲနေတယ်။

ညို့ကို ဖင်ကြီးမ လို့ သူငယ်ချင်းတချို့က နောက်ကျတယ်။ ပြောလို့ ပြောတာတော့ မဟုတ်ဘူး ညို့ဖင်က ဟိုအဆိုတော် ဂျနီဖာလိုးပက်စ် လိုပဲ ခါးသေးပြီး အောက်မှာ စွံကား ပြီး ထွားထွားကြီးလေ။ အဲဒိ တင်သား လုံးကြီးတွေကို သူ့လက်ဖဝါးနဲ့ တဖက်တချက်ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဖြဲနေတယ်။ ညို့ ဖင်ပေါက်ကလေးတောင် အေးကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ အို့ ၊ သူ့လျှာထိပ်ကလေးနဲ့ ညို့ဖင်ပေါက်ကလေးကို ထိုးနေတယ်၊ ယားလိုက်တာ။ ညို့ ကိုယ်လေးတောင် တုန်တက်သွားတယ်။ မရွံ မရှာရှင်။ ဖီလင်လေးက တမျိုးပဲ။ နောက်တော့ သူ့လက်ချောင်းတဖက်က ညို့အစေ့လေးကို လာပွတ်ပေးနေပြန်ပြီရှင်။ ညိုဖင်ကြီးတွေကို မယမ်းပြစ်မိအောင် သတိထားနေရတယ်။

နောက်လက်ချောင်းတဖက်လေးက ဘာစိုစိုရွဲရွဲ ရေတွေလဲ မသိ၊ ညို့ဖင်ပေါက်လေးကို လာတို့ပြီး အထဲ ကို ထိုးထည့်နေတယ်။ ဘယ်လိုကြီးမှန်းလဲ မသိဘူး။ ရေလိုလို ဆီလိုလို ထင်တယ်၊ သူ့လက်ချောင်းတချောင်းရဲ့ အဆစ်လေး တဆစ်လောက် ညို့ဖင်ပေါက်ဝကို အဝင်အထွက်လုပ်နေတယ်။ အဲဒီလက်နှစ်ချောင်းနဲ့ ညို့ကိုကစားနေတာ ညိုမခံနိုင်တော့ဘူး ဖင်ကြီးကို လှုပ်ရမ်းပေးနေမိပြီ။ ခနနေတော့ ညို့ အစေ့လေးပေါ်က လက်ကို ဖယ်သွားတယ်။

ညို့ဖင်ပေါက်လေးထဲက လက်ချောင်းကိုတော့ မဖယ်သေးဘူး။ သူနေရာရွေ့နေတာ သိတယ်။ ဟော ပူနွေးနွေး အတန်ကြီး။ သူ့လီးကြီးပဲပေါ့။ ညို့ ပိပိလေးထဲ ဝင်လာပြီ။ ညို့ပိပိလေးကလည်းနော်၊ အဲဒီလီးကြီးကို အသားကျနေသလိုပဲ အလိုက်သင့်လေး ဟပေးပြီး အဝင်ခံတယ်။ နောက်တော့ ဝင်ထွက်နေပြီပေါ့။

ဒီတခါကတော့ ညို့ ပိပိလေးထဲမှာ လီးကြီးက ဝင်ထွက်နေပြီး ညို့ဖင်ပေါက်လေးထဲ မှာ လက်ချောင်းတချောင်းက ဝင်ထွက်နေတယ်။ ညို့ဖင်ကြီးတွေ ကုန်းထလာပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ပေးနေမိမှန်းမသိတော့ပါဘူးရှင်။ ကာမ ဆန္ဒရမက်နောက်ကို လိုက်မိပြီပေါ့။ တော်တော်လေး အရှိန်ရလာတော့ ဖေဖေကျော်က ညို့ဖင်ပေါက်ထဲက လက်ကို ထုတ်လိုက်ပြီး ညို့ခါးလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး အားရ ပါးရ ကို ဆောင့်ပါတော့တယ်ရှင်။

ညိုလည်း တအင်းအင်း အသံထွက်မိသလို။ သူ့ပေါင်ခြံနဲ့ ညို့ဖင်ကြီးတွေ တဖန်းဖန်းရိုက်တဲ့ အသံကလည်း အခန်းထဲမှာ ဆူနေတာပေါ့ရှင်။ ဒီတခါတော့ ညို့ အထွတ်အထိပ်ရောက်ဖို့ နည်းနည်းကြာပေမဲ့၊ ညို့ ပိပိ အတွင်းသားလေးတွေကို ဖေဖေကျော့် လီးတန်ကြီးက ဖိပွတ်နေတာကို ခံလို့ တအားကောင်းတာပဲရှင်။ ဖေဖေကျော်လည်း အသက်ရှုသံတွေ မြန်လာပြီး တအားကုန်ဆောင့်လိုးနေတော့တာပါပဲ။ ဒီတခါ ကတော့ ညိုရော ဖေဖေကျော်ရော တပြိုင်နက် ကာမ အရသာ အကောင်းဆုံးအခြေကို တပြိုင်နက် ရောက်သွားရတော့တာပါပဲ ရှင်။

ဖေဖေကျော်က သူ့လရည်တွေကို ညို့ ပိပိလေးထဲမှာ ပန်းထုတ်ပြစ်လိုက်ပြီး သူ့လီးတန်ကြီးကို ခန စိမ်ထားသေးတယ်။ နောက်တော့မှ ပျော့သွားတဲ့ သူ့လီးတန်ကြီးကို ပလွတ်ကနဲ နေအောင် ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ညို့ဘေး အိပ်ယာပေါ်မှာ ပက်လက်လှဲ နားလိုက်တယ်။ ညိုလည်း ဖင်ကုံးရက်ကလေး ခနနေပြီး မှ အိပ်ယာပေါ် အသာမှောက်ချလိုက်ပြီး အမောဖြေလိုက်ပါတယ်။ ခနနေလို့ ဖေဖေကျော့်ဟောက်သံ ထွက်လာတာနဲ့ ကမန်းကတန်းထပြီး နောက်ဖေး ကို ပြေးရပါတော့တယ်။ ရေချိုးခန်းထဲ မှာ သေးပေါက်ချရင်း ဆပ်ပြာ ရေတို့နဲ့ ပိပိလေးကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပါတယ်။ ပိပိလေးက လုံးဝကို မနာတော့ပါဘူး။ အခု ဘယ်လိုမှ မနေတော့ဘူး ညို ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် အံ့ဩနေမိတယ်။

ယောက်ျားတယောက်ရဲ့ အလိုးခံရတာကို အရသာ တွေ့နေပြီလား။ ကိုယ့်ပိပိလေးထဲကို လီးကြီးဝင်ထွက်နေတဲ့အချိန်မှာ ညို ဘာကိုမှ သတိမရပါလား။ မောင်၊ အို မောင့် ကို သတိရလိုက်တဲ့ အချိန်မှာ ညို့ မျက်ရည်တွေ စို့လာတယ်။ငါမကောင်းဘူး။ ငါမကောင်းတဲ့ မိန်းမ လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်တင်မိတယ်။ ဒါပေမဲ့ မောင် မသိရင်တော့ ဘာမှ မဖြစ်နိုင်ပါဘူးလေ လို့ တွေးရင်း ခေါင်းထဲက မောင် မသိစေရဘူးလို့ပဲ စိတ်ကို ဆုံးဖြတ်လိုက်မိတယ်။

……………………………………………………………………………………

တနေ့လုံးလိုလို ဖေဖေကျော်လည်း မရှိ အပြင်ထွက်နေတယ်။ ဧည့်သည်တွေက လည်း ထွက်သွားကြလို့ နေ့ခင်းဘက် ညို တော်တော်လေး ဝအောင် အိပ်လိုက်ရတယ်။ ညနေ ဘက်ရေမိုးချိုးပြီးတော့ ဟိုနေ့က လို ကိုယ်တွေ လက်တွေ နာကျင်ကိုက်ခဲတာ လုံးဝ မရှိတော့ဘူး။ လူက လန်းဆန်းနေတယ်။ ညဘက် ဆုပေးမဏ္ဍပ် တွေ သွားကြည့်ကြမယ် ဆိုတဲ့ အစီစဉ်ရှိတာမို့ လူတွေ အကုန်လုံး စောစောပြန်လာကြတယ်။ ရေမိုးချိုးပြီးတော့ ညနေစာလည်း အပြင်မျာ ထွက်စားမယ် ဆိုပြီး ထွက်လာကြတယ်။ ဧည့်သည်တွေ ဂျစ်ကားနဲ့ပဲပေါ့။

စားသောက်ဆိုင်ရောက်တော့ ဖေဖေကျော်နဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းက ဝီစကီမှာသောက်တယ်။ အန်တီက ဝိုင်မှာပြီး ညို့ကိုလည်း သောက်အုံးမလားမေးတယ်။ ညိုက ဖေဖေကျော့်ကို မသိမသာ လှမ်းကြည့်တော့ သောက်လေ ညိုလေး သင်္ကြန်တွင်းပဲဟာ နည်းနည်းပါးပါးပေါ့။ သမီးမေမေ မသိစေရပါဘူး လို့ လှမ်းပြောတယ်။ သူ့စကားက အဓိပ္ပါယ် နှစ်ခွလို မျိုးမို့ ညို့ မျက်နှာရှိန်းကနဲ ဖြစ်ပြီး ခေါင်းငုံလိုက်မိတယ်။ အန်တီက ခေါင်းငြိမ့်တယ်မှတ်ပြီး ညို့အတွက်ပါ စပိုင်တလုံး မှာလိုက်တယ်။

တကယ်က ညိုက ဝိုင်တွေ ဘာတွေလည်း တခါမှ သောက်ဖူးတာတော့ မဟုတ်ဘူး။ စမ်းကြည့်ချင်နေတာတော့ ကြာပြီ။ အခုက သင်္ကြန်တွင်းဆိုတော့ လူတွေ အကုန်လုံးက ပျော်ရွှင်လွတ်လပ်နေကြသလိုပဲမို့ ညိုကိုယ်တိုင်လည်း တခြားဟာတွေ မေ့ပြီး လတ်တလော အခြေအနေလေးမှာ ပျော်နေမိလို့ စမ်းသောက်ကြည့်မယ်လေလို့ တွေးလိုက်မိတယ်။ ဖေဖေကျော့်ကို လည်း အရင်တုန်းကလို ကြောက်ရွှံ့ ရိုသေ စိတ်ကလေး လည်း နည်းနည်းတော့ လျှော့ သွားသလိုမို့ နည်းနည်း ရွဲ့ပြလိုက်ချင်တာလဲ ပါမလားမသိဘူး။

အဲလို အတတ်ဆန်းလိုက်လို့ ဝိုင်လေး ၂ လုံးလောက်ကုန်တော့ ညို နည်းနည်း ရီဝေဝေတောင် ဖြစ်နေပြီ။ စားသောက်ပြီးကြတော့ ဗိုက်တွေလည်း ပြည့်နေပြီ ဆိုတော့ ဒီနားက နီးနီးနားနား မဏ္ဍပ်ကို အရင်လမ်းလျှောက်သွားကြည့်ကြမယ်၊ နောက် ညောင်းတော့မှ ကားဆီ ပြန်လာပြီး တခြားမဏ္ဍပ်တွေကို လျှောက်ကြည့်ကြမယ်ဆိုပြီး မဏ္ဍပ်ရှိရာကို လျှောက်လာလိုက်ကြတယ်။ မဏ္ဍပ်နားမှာလည်း ရပ်ကြည့်နေကြတဲ့သူတွေ က အများကြီးပဲ၊ လေလေး ညို့မျက်နှာကို နည်းနည်းတိုက်လိုက်တော့ ညို ရီဝေဝေလေး ဖြစ်လာပြီး လူက ယိုင်ကနဲ တချက်ဖြစ်သွားတယ်။ ဖေဖေကျော်က ဘယ်ချိန်ထဲက ညို့ကို စောင့်ကြည့်နေလဲ မသိဘူး ချက်ချင်းပဲ ညို့ လက်မောင်းလေးကို လှမ်းကိုင်ပြီး ထိန်းပေးလိုက်တယ်။ ညိုကို ဖြစ်ရဲ့လားလည်း မေးတယ်။

ညိုက ခပ်တည်တည်ပဲ ရပါတယ်၊ ဆိုပြီး နောက်လှည့်မကြည့်ပဲ မဏ္ဍပ်အပေါ်ကို မြင်ရနိုင်တဲ့ နေရာရောက်အောင် လူတွေ ကြားထဲ တိုးဝင်လာခဲ့လိုက်တယ်။ အနောက်က ဖေဖေကျော် ကပ်ပါလာတာတော့ သိတယ်လေ။ တနေရာရောက်တော့ ဆက်တိုးလို့ မရတော့ဘူး လူတွေက တအားပိတ်နေပြီ။ ဒါပေမဲ့ ပုခုံးတွေ ကြားကနေ စင်မြင့်ကို လှမ်းမြင်နေရလို့ ညို က ရောက်တဲ့ နေရာမှာပဲ ရပ်လိုက်တယ်။ ဖေဖေကျော်က တော့ ညို့အနောက်မှာ ကပ်ရက်သားပေါ့၊ လူက လည်းကျပ်တော့ ညို့ကိုယ်လုံးလေးက ဖေဖေကျော့် ရင်ခွင်ထဲ ရောက်နေတာပေါ့။

နဂိုထဲက ဖင်ကြီးပြီး ဖင်ကောက်တဲ့ ညို က ဖေဖေကျော့် ရင်ဘတ်နဲ့ ညို့ကျောကို မထိအောင် ရှေ့ကို ရင်ကော့လိုက်တော့ ညို့ဖင်ကြီးက ဖေဖေကျော့် ရှေ့ပိုင်းကို သွားဖိနေတာပေါ့။ ဖေဖေ့ကျော် ရဲ့ ဟို ဟာကြီးက ညို့ ဖင်နှစ်လုံးကြားမှာ ကွက်တိပဲ အမြှောင်းလိုက် လာဖိမိနေတော့တယ်။ သူ့ဟာကြီး လည်း တဖြည်းဖြည်းမာလာတာ ညို သိနေတယ်။ညိုကလည်း ဂါဝန်အရှည်ပေမဲ့ ရာသီဥတုက ပူတော့ အသားအရမ်းပျော့ပြီး ပါးတဲ့ ဂါဝန်ဝတ်လာလို့ ဖေဖေကျော့်ဟာကြီး နွေးနေတာတောင် ညို့ ဖင်သားတွေမှာ လာသိနေတယ်။

ဟိုဧည့်သည်တွေ လည်း လူကွဲသွားသလားမသိ အသံမကြား၊ လူလည်းမတွေ့ရတော့ဘူး။ ညိုလည်း စပိုင် အရှိန်နဲ့ ဘာမှကို ဂရုမစိုက်ချင်တော့ဘူး။ မဏ္ဍပ်ပေါ်က ဖြေဖျော်တာတွေကိုပဲ ကြည့်နေမိတယ်။ လူတွေကလည်း ဟိုတိုးဒီတိုးနဲ့ ကြားထဲမျာ ဖေဖေကျော့်လက်ကြီးက ညို့ခါးလေးကို အနောက်ကနေ သိုင်းဖက်ထားတာကို မသိချင်ယောင်ဆောင်နေမိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဖေဖေကျော့် ဟိုဟာကြီးက ညို့ ဖင်ကြားထဲ မှာ အရမ်းကို မာတင်းနေတာ က အနေရခက်လိုက်တာ။ ညို့ ပိပိလေးက လည်း အရည်တွေ စို့လာနေပြီ။ ဒုက္ခပါပဲ။

ဖေဖေကျော်က အခုတော့ ပိုင်စိုးပိုင်နင်းနဲ့ ညို့ကို သူ့စော်များမှတ်နေလားမသိဘူး။ သူ့လက်တဖက်နဲ့ ခါးလေးကို ပတ်ဖက်ထားပြီး နောက်တဖက်က ညို့ ရင်အုံပေါ်မှာ လာတင်ထားပြီး ဖွဖွလေး ညှစ်နေတယ်။ ညို့နို့သီးခေါင်းလေးတွေ မာတောင်နေတာများ သူသိသွားမလား ညို ရှက်မိတယ်။ ညို့ ကိုယ်လုံးက ညို့ စိတ်နဲ့ သိပ် သဘောမတူတော့ဘူး၊ သူတို့ ဘာသာ သူတို့ တုန့်ပြန်နေကြတယ်။ အဲဒါကို ဖေဖေကျော်ပေါ့ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ညို့နားနားကပ်တိုးတိုးလေးနဲ့၊

“ညိုလေး မြင်ရရဲ့လား”

တဲ့ ညို က လည်း ဟန်မပျက်၊ အသံကတော့ နည်းနည်းတုံနေတယ်၊

“အင်း နည်းနည်းလေးတော့ကွယ်နေတယ်”

ဆိုတော့ မပြောမဆို ညို့ခါးလေး ကို ဖက်ပြီး မချီလိုက်တယ်။အို သူ့ဟာကြီးက ညို့ဖင်ကြားမှာ ပွတ်လို့ပေါ့။

“အို၊ မကောင်းပါဘူး ညို့ခါးလည်း နာတယ်၊ ပြန်ချပေးပါ ညို ခြေဖျားထောက်ကြည့်မှာပေါ့”

အဲလိုပြောလိုက်မှ သူက ပြန်ချပေးတယ် ဒါပေမဲ့ ညိုခြေဖျားထောက်လိုက်တော့ ညို့ဖင်က ပိုကော့ပေးလိုက်သလို ဖြစ်ပြီး သူ့ဟာကြိးက ညို့ဖင်ကြားကနေ တိုးဝင်လာပြီး ညို့ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲ ရောက်နေတယ်။ သူက ညို့ခါးလေးကို ဆွဲဖက်ပြီး သူနဲ့ ကပ်ထားတော့ တခြားလူတွေက တော့ မြင်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ညို က အဲလိုလေးပဲ ငြိမ်ငြိမ်လေး နေလို့ ထင်တယ် ဖေဖေကျော်က ညို့ ဂုတ်သားလေးကို မသိမသာ လာငုံ့နမ်းနေတယ်၊ သူ့နှာခေါင်းက လေက ညို့ လည်ဂုတ်လေးမှာ လာတိုးနေတာ သိတယ်။ ညို ပိပိလေး မှာလည်း အရည်တွေ တော်တော်ရွဲ နေပြီ။ နောက် ဖေဖေကျော်က ညို့ နားနားကပ်ပြီး၊

“ညိုလေး သမီး အိမ်ပြန်ရအောင်ကွာ ဖေဖေကျော် ညောင်းနေပြီ”

ညိုလည်းဘာလို့ ခေါင်းညိမ့်မိမှန်း မသိဘူး။ ညို့တို့ နှစ်ယောက် အပြင်ထွက်လာတော့ ဧည့်သည်တွေကို ခပ်လှမ်းလှမ်း လူအုပ်ထဲမှာ တွေ့ရတယ်။ ဖေဖေကျော်က သူတို့ကို ညို ခေါင်းမူးနေလို့ အိမ်ပြန်တော့ မယ် သူတို့နဲ့ မလိုက်တော့ဘူးလို့ ပြောလိုက်တယ်။ သူတို့က လိုက်ပို့ပေးမယ်ပြောပေမဲ့ ဖေဖေကျော်က ရတယ် တက်စီ ငှားသွားမယ် လို့ ပြောပြီး ညိုတို့ နှစ်ယောက်ထွက်လာခဲ့ကြတယ်။

အိမ်ရောက်တော့၊ ညို က ရေချိုးခန်းဝင် မျက်နှာသစ်သွားတိုက် ခြေထောက်ဆေး၊ အင်း ညို့ဟာလေးလည်း ဆေးလိုက်တယ် အရည်တွေက ပင်တီမှာတောင် ကွက်နေပြီ ဆိုတော့ သန်ရှင်းရေးလုပ်ပေးလိုက်တယ်။ နောက်တော့ ညိုအိပ်ခန်းထဲ ရောက်တော့ ဖေဖေကျော့်ကို မတွေ့ရတော့ ရင်ထဲ ဟာသလိုတော့ ဖြစ်သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ ငါက ဘာလို့ အဲလိုဖြစ်စရာလား ဆိုပြီး ကိုယ်အိပ်နေကြဖက်မှာပဲ အသာလှဲပြီး အိပ်လိုက်တယ်။ ညို ဘာသာ ဘာကြောင့်မှန်းတော့ မသိ။ ညဝတ်အင်္ကျီကို ဘရာမပါ၊ ပင်တီ မဝတ်ပဲ ညဝတ်အင်္ကျီတထပ်ထဲနဲ့ စောင်လေး ခြုံပြီး အိပ်လိုက်တယ်။ အခန်းထဲမှာက အဲယားကွန်း ဖွင့်ထားတော့ အေးနေတာကိုး။

ညို အိပ်လို့ မပျော်ဘူး ၊ ကိုယ်ခန္ဓာက တခုခုကို တောင်းဆို နေသလိုပဲ။ ညိုတလူးလူး တလိမ့်လိမ့်နဲ့ ဖြစ်နေတယ် ဖေဖေကျော် ဘယ်နားသွားအိပ်နေမယ်ဆိုတာတောင် သွားမစပ်စုတော့ဘူး။ သူ့ဘာသာ သွားနေပစေပေါ့။ ကိုယ့်မာနနဲ့ကိုယ်ပဲ သွားမကြည့်နိုင်ပေါင်လို့ ဒေါသလေး ဖြစ်နေမိပြီးမှ ၊ဟယ်ငါက အဲလို ဖြစ်စရာလား လို့ ပြန်တွေးမိပြန်ရော။

အဲလို ဖြစ်နေတုန်းမှာပဲ ကုတင်က အိကနဲ ဖြစ်သွားတော့ ရင်လဲ ဒိတ်ကနဲ ခုံသွားတယ်။ တကယ်တမ်း ဖေဖေကျော် ရောက်လာပြီ ဆိုတော့လည်း ပျော်သွားသလိုလို၊ ကြောက်နေမိသလိုလို၊ ဘာကြီးမှန်းမသိ။ မျက်နှာလည်း ဘယ်လိုထားရမှန်းမသိတော့။ ထုံးစံအတိုင်းပဲ အိပ်ပျော်ချင်ယောင်ဆောင်ရတော့တာပေါ့။

ဖေဖေကျော်က ညို၊ ညိုလေး၊ သမီးလေး၊ စသဖြင့် တိုးတိုးလေး ခေါ်ပေမဲ့ အိပ်ပျော်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး မျက်လုံးကို ပိတ်ထားလိုက်တယ်။ ကိုယ်မှာ အေးကနဲ ဖြစ်သွားတော့ ညို့ကိုယ်ပေါ်က စောင်ကို ဖယ်လိုက်တယ်ဆိုတာ သိလိုက်တယ်။ နောက် တစောင်းလေး အိပ်နေတဲ့ ညို့ကိုကို ပက်လက်အနေအထားဖြစ်အောင် ခါးနားကနေ အသာတွန်းလှန်လိုက်တယ်။

အို ညို ပက်လက်ကြီး မျက်လုံးက ပိတ်ထားပေမဲ့ တမျိုးကြီးပဲ။ ညဝတ်အင်္ကျီကလည်း ကြယ်သီးက သုံးလေးလုံးထဲ အောက်နားကလည်း ပေါင်ရင်းနားရောက်နေပြီ။ ရှက်စရာကြီး၊ ဒါပေမဲ့ အခုမှလည်း နိုးလို့ မဖြစ်တော့ဘူး ဆိုပြီး ဆက်အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်တော့တယ်။ အို ဘာလို့ အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်နေရတာလည်း၊ ညို့အရှက်တော့ ကုန်ပါပြီ အိပ်ယာပေါ်မျာ ပက်လက်ကြီး ညို့တကိုယ်လုံးလည်း အဝတ်အစားမရှိတော့ဘူး။

ညို့နို့သီးခေါင်းကလေးတောင် မာတာတာ ဖြစ်နေတယ်။ အို့၊ ဖေဖေကျော့် လျှာကြီး က နို့သီးခေါင်းလေးကို လာရက်တယ်။ ညို့ တကိုယ်လုံး ကြက်သည်းတောင် ထသွားတယ်။ အွန့် ညို့ခါးလေးတောင်ကော့သွားတယ် မကော့ခံနိုင်မလား ညို့ရဲ့ အပျိုနို့လေးကို သူက ပိုင်စိုးပိုင်နင်းနဲ့ စို့နေတာကိုး၊ ညို့ပိပိလေးမှာ အရည်တွေ စိမ့်ကျနေပြီကွာ၊ ညို့ပေါင်အတွင်းသားထဲကို တောင် စီးကျ သွားပြီ ထင်တယ်။ ဖေဖေကျော်မကောင်းဘူး၊ ညို့ နို့လေးတွေကို တဖက်ပြီးတဖက် ပြောင်းစို့နေတယ်။ သူ့နူတ်ခမ်းမွှေးတွေက ညို့ရင်သားလေးတွေကို တချက်တချက် ခြစ်မိတာ ယားလိုက်တာ။ အင်းနောက်တော့ သူ့လျှာကြီးက ညို့ ဗိုက်သားလေးတွေပေါ်ရောက်သွားပြီ။

အခုတော့ ညို့ ရင်သားတွေကို သူ့လက်ဖဝါးတွေနဲ့ ဖွဖွလေး ဆုပ်နှယ်နေတယ်။ သူ့ပါးစပ်ကြီးက ခု ညို့ ပိပိလေး ပေါ်မှာ၊ လျှာစိုစိုနွေးနွေးကြီးနဲ့ ညို့ ပိပိလေးကို တအားရက်နေတယ်။ အို ညို့ဖင်ကြီးတွေ အငြိမ်နေလို့ မရတော့ဘူး။ ကော့လိုက် ဘေးကို ရမ်းလိုက် လုပ်ပေးနေမိတယ်။ သူ့လျှာထိပ်ကလေးနဲ့လည်း ညို့ စေ့စေ့လေးကို ထိုးလိုက် ညို့ ပိပိ အတွင်းထဲကို ထိုးထည့်လိုက်လုပ်နေတယ်။ ညို့ပိပိလေး အထဲက အရမ်းအရမ်းကို ယားလာပြီ။ ဖေဖေကျော် ညို့ကို ညှင်းဆဲနေတာလား။ ဖေဖေကျော့်ဟာကြီး ထိုးထည့်လိုက်ပါတော့လို့ ညို့စိတ်ထဲက ပြောနေမိတယ်။ အပြင်မှာကတော့ ညို့မျက်လုံးတွေကို တင်းတင်း ပိတ်ထားပြီးတော့ ညို့ပါးစပ်ကတော့ အသံမထွက်မိအောင် ကိုယ့်နူတ်ခမ်းကို ကိုယ်ပြန်ကိုက်ထားမိတယ်။

ဖေဖေကျော့် ခေါင်းကြီးက ညို့ပေါင်နှစ်လုံးကြား ဝင်နေတော့ ညို့ပေါင်နှစ်လုံးကို ကားပေးထားရတာ ညှောင်းလာလို့ ညို ဒူးနှစ်လုံးကို ထောင်လိုက်မိတယ်။ အဲဒါမှ တကယ့်ကို ဒူးထောင်ပေါင်ကား ဆိုတဲ့ ပုံစံမျိုး ဖြစ်သွားတော့တယ်။ ညို့ ပေါင်နှစ်လုံးကို သူ့ပုခုံးနဲ့ တွန်းထားပြီး ညို့ပိပိလေးကို အသားကုန် ရက်တော့တာပဲ။ အို့ ဖေဖေကျော်ရယ်။ သူ ဘယ်လို များ သောင်းကျန်းနေလဲ မသိဘူး။ ခနနေလို့ သူ့ပါးစပ် ညို့ပိပိလေး ကခွာသွားတော့ ညို့ ရင်ထဲ ဟာကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။

ဒါပေမဲ့ ညို့ပိပိလေးက လိုချင်တဲ့ ဟာ လာတော့မယ်လေ ဆိုပြီး ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့ စောင့်မျှော်နေမိတယ်။ အို ဖေဖေကျော် ဘာတွေလုပ်နေလဲ မသိဘူး။ မွေ့ယာက တလှုပ်လှုပ်နဲ့ ညို့ခေါင်းရင်းနား သူရောက်လာတာသိလိုက်တယ်။ ညို့နူတ်ခမ်းနားမှာ ပူနွေးနွေးနဲ့ စိုစိစိ တခုလာထိတယ်။ အနံ့လေးလည်း ညှီစို့စို့ ရလိုက်တယ်။

ညို မသိမသာလေး မျက်လုံးလေးကို မှေးကြည့်လိုက်တော့ ဖေဖေကျော်ပေါ့။ သူ့အတန်ကြီး ကို ညို့ နူတ်ခမ်းဝ မှာ သူ့လက်နဲ့ ကိုင်ပြီး တေ့နေတယ်။ နောက် သူ့ထိပ်ဖူးကြီးနဲ့ ညို့ နူတ်ခမ်း အဝကို ပွတ်နေတယ် ။ အရည်တွေလည်း စိုစိစိနဲ့ပေါ့။ ညို သူဘာလိုချင်လဲ ဆိုတာကို ရိပ်မိနေတာမို့ နူတ်ခမ်းကို မသိမသာလေးဟပေးလိုက်တယ်။ ညိုလည်း စမ်းကြည့်ချင်နေတာလေ။ စာအုပ်တွေ ဓါတ်ပုံတွေ ထဲ မှာ သူများတွေ လုပ်ကြတာကို ဖတ်ဖူး မြင်ဖူးနေပေမဲ့ အခု က လက်တွေ့ တကယ်ကြုံရတော့တာလေ။

သူ့အတန်ကြီးက မာမာ ကြီးလိုပေမဲ့ ထိပ်ဖူးက ညို့နူတ်ခမ်းနဲ့ ထိတော့ ထိပ်ဖူး အသားလေးက အိအိလေးပဲ။ ညို့ နှုတ်ခမ်းကို အသာလေး ဟပေးလိုက်တော့ သူ့အတန်ကြီးက အထဲကို တိုးဝင်လာတော့ ညို ချူပ် (choke) ဖြစ်မှာစိုးလို့ နူတ်ခမ်းကို ပြန်စေ့လိုက်မိတယ်။ ဖေဖေကျော်ကလည်း ရောက်တဲ့ နေရာလေးမှာပဲ ရပ်လိုက်တယ်။ တော်သေးတယ် ဆက်မထိုးသွင်းလို့။

ဒါပေမဲ့ အဲလိုကြီးရပ်နေတော့လည်း ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ လို့ လျှာလေးနဲ့ တို့ကြည့်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ ဖေဖေကျော် ဘယ်လိုများ လုပ်နေသလဲ ဆိုပြီး မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ညို့ ခေါင်းတဖက်တချက်မှာ ဒူးထောက်လို့ ကုတင်ခေါင်းရင်းက ခေါင်းမှီကို လက်နဲ့ ဆွဲကိုင်ထားတာတွေ့ရတယ်။ ညို့ နူတ်ခမ်းကို တင်းတင်းလေး စိတားတာ ဆိုတော့ ဖေဖေကျော်က သူ့အတန်ကြီးကို ညို့ပါးစပ်ထဲ ဝင်သလောက်လေးပဲ ညို့အာခေါင်ကို မထိုးမိအောင် ဂရုစိုက်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း အသွင်းအထုတ်လုပ်ပေးနေတယ်။ ရှင်းရှင်းပြောရရင်တော့ ညို့ပါးစပ်ကို လိုးနေတာပဲပေါ့။

ညိုက နူတ်ခမ်းလေးကိုပဲ သူ့အတန်ကြီး ပေါ်မှာ တင်းတင်းလေး စေ့ထားပြီး ဒီအတိုင်းနေပေမဲ့ ညို့သွားရည်တွေက အလိုလိုထွက်လာတော့ ညို့ ပါးစပ်အပြင်ထွက်မကျရအောင် မျိုချရတယ်။ အဲဒီမှာ ဖေဖေကျော့်ထိပ်ဖူးကို စုပ်ပေးသလို ဖြစ်သွားတယ်။ အဲတော့လည်း လိုလီပေါ့လေး စုပ်ရသလိုမို့ ညိုလည်းစုပ်ပေးနေမိတော့တယ်။ ဖေဖေကျော့်အတန်ကြီးကလည်း အဝင်အထွက် လုပ်တာ နည်းနည်းမြန်လာတယ်။ ညိုလည်း ပါးစပ်ကို ဟထားရတာ အာတောင်ညောင်းလာတယ်။ တော်သေးတယ် ဖေဖေကျော်သူ့အတန်ကြီးကို ဆွဲထုတ်ပြီး ထလိုက်လို့။ အို ညို့ပိပိလေး အဝရောက်လာပြီ။

“..အိ……..”

ကောင်းလိုက်တာ ညို့ တကိုယ်လုံးကို သွေးတွေ တဖျဉ်းဖျဉ်းနဲ့ နွေးသွားတာပဲ။ ညို့ပိပိလေးထဲကို တင်းတင်းပြည့်ပြည့်ကြီး ကို ထိုးဝင်လာတာ။ ညို့ပိပိလေးက လည်း ဖေဖေကျော့်အတန်ကြီးကို အသားကျသွားသလားမသိဘူး။ လုံးဝကို နာတာပြုတာ မရှိတော့ပဲ အရသာ တွေပဲ ခံစားနေရတော့တယ်။ ဖေဖေကျော်က ညို့ပေါင်ကြီး နှစ်လုံးကို သူ့ပုခုံးပေါ်ထမ်းပြီး တော့ ညို့ကို အားကုန်ဆောင့်လိုးပါတော့တယ်။

ညိုတို့ အိမ်ကို ဧည့်သည်တွေ ပြန်မရောက်သေးတာပဲ ကျေးဇူးတင်ရတော့မယ် ဖေဖေကျော် ဆောင့်လိုးနေတဲ့ အသံက ဖေဖေကျော့်ပေါင်ခြံနဲ့ ညို့ပေါင်ခွဆုံ၊ တဖတ်ဖတ်ရိုက်သံ၊ ဖေဖေကျော့်ဆောင့်အားကြောင့် လှုပ်နေတဲ့ ကုတင် တကျွိကျွိ အသံတို့က တော်တော့်ကို ကျယ်လောင်လွန်းလှပါတယ်။ ဒီတခါကတော့ ညိုတို့ နှစ်ယောက်စလုံး ပြီးဖို့ တော်တော့်ကို ကြာပါတယ်။

ညို က အရင် ပြီးသွားတော့ ကိုယ်လုံးလေး တောင့်သွားတာနဲ့ ဖေဖေကျော်ကလည်း သူ့လရေပူပူနွေးနွေးတွေကို ညို့ပိပိလေးထဲ ပန်းထည့်လိုက်ပါတယ်။ ဖေဖေကျော်က သူ့အတန်ကြီး လုံးဝ မပျော့သွား မခြင်း ဆက်တိုက် ဆောင့်နေရင်းမှ ဖြည်းဖြည်းချင်း အရှိန်ကို နှေးပြီး ရပ်လိုက်ပါတယ်။ ဖေဖေကျော်က ညို့ပေါင်လုံးတွေကို ပြန်ဆန့်စေပြီး သူ့အတန်ကြီးကိုတော့ညို့ ပိပိလေးထဲက ဆွဲမထုတ်ပဲ စိမ်ထားပါတယ်။ ပြီးတော့ ညို့ကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲထည့်ဖက်ထားလိုက်ရင်း နှပ်နေပါတယ်။ နောက်တော့ ညိုတို့ နှစ်ယောက်စလုံး နှစ်နှစ်ချိက်ချိုက် အိပ်မောကျသွားကြပါတော့တယ်။

ညိုတရေးနိုးလာတော့ အခန်းထဲမှာ မှောင်နေတယ် အခန်းအပြင်ဘက် တနေရာရာက မီးရောင်က တံခါးအောက် ကဝင်လာလို့ နည်းနည်းတော့ ဝိုးတဝါးမြင်ရတယ်။ ဒါပေမဲ့ ညို့ကိုယ်လုံးက ဖေဖေကျော်ရင်ခွင်ထဲမှာပဲ ရှိနေသေးတယ်။ ဖေဖေကျော်က ညို့ကျောလေးကို ဖက်ထားတယ်။ ညို့လက်တွေကလည်း ဖေဖေကျော့်ခါးကို ဖက်ထားတယ်။ အဆိုးဆုံးက ညို့ပိပိလေးထဲ စိမ်ထားတဲ့ ဖေဖေကျော့်အချောင်းကြီးက မာတောင်နေပြီ။ အဲဒါကြောင့်များ ညို နိုးလာသလားမသိဘူး။ ဖေဖေကျော့် အသက်ရှုသံက ပုံမှန်ပဲ ဆိုတော့ သူလည်း အိပ်ပျော်နေတာ သေချာတယ်။

ဒါပေမဲ့ သူ့ဟာကြီးက မာလာတော့ ညို့ဟာလေးထဲမှာ ပြည့်နှက်လာတာကြောင့် ညို နိုးလာတာပဲနေမယ်။ အဲဒီ့ အသိရယ်။ ဖေဖေကျော့် ကိုယ်လုံးမာကျစ်ကျစ်ရဲ့ အထိအတွေ့ရယ်။ ဖေဖေကျော့်ဆီက ခပ်ပြင်းပြင်း ချွေးနဲ့ အရက်ရောနေတဲ့ ယောက်ျားနံ့ ပြင်းပြင်းရယ်က ညို့ကို စိတ်ထဲ တမျိုးခံစားရပြီး ညို့ ပိပိလေးမှာ အရည်စို့လာခဲ့ရတယ်။ အို ညိုဘယ်လိုဖြစ်နေပြီလည်း၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ်တောင် နားမလည်နိုင်တော့ဘူး။ အရင်တုန်းက ဆို အဲလို အနံ့မျိုး အနားရောက်လာရင် အသက်အောင့်ထားတတ်တဲ့ညို၊ အခုတော့ စိတ်တွေ ထလာရပါလား။ ဖေဖေကျော်က တော့ အိပ်လို့ကောင်းနေတုန်း။

ညိုဖင်လေးကို အသာအနောက်ကို ကော့လိုက်တယ်။ ဖေဖေကျော့်လီးကြီး ညို့ပိပိလေးထဲက မထွက်သွားခင်ကလေးပဲ ဖြည်းဖြည်းချင်းပြန်သွင်းမိတယ်။ အဲလို ဖြည်းဖြည်းချင်းရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်တာ အရှိန်ရလာခဲ့တယ်။ ညို့ပိပိလေး အတွင်းထဲက အရမ်းကို ယားလာတယ်။ ညို ဖေဖေကျော့်ဒစ်ကြီးနဲ့ ဖိပွတ်မိတယ်။ နောက်တော့ ညို့ လှုပ်ရှားမှုတွေက မြန်လာတယ်။အို ဖေဖေကျော် နိုးသွားတော့မယ် မတတ်နိုင်ဘူး၊

” အို့ အို့ အင့်အင့် ..”

” အီးးးးးးးးးးးးး”

ညို တချီပြီးသွားတယ်။ ဖေဖေကျော့် လီးကြီးက မာတင်းနေတုန်းရှိသေးတယ်။ ညို့ပိပိအတွင်းသားလေးတွေနဲ့ တအားဖိညစ်မိတယ်။ ညိုလည်း တကိုယ်လုံးပျော့ကျသွားရော ဖေဖေကျော်နိုးလာတယ်ထင်တယ်။ အို။

ညို့အတွင်းသားလေးတွေက အခုမှ ပြီးကာစမို့ စန်းစန်တင့်နေတုန်းရှိသေးတယ် ဖေဖေကျော်က နိုးလာပြီး စလှုပ်ရှားတော့တယ်၊ အို့ ညို့တကိုယ်လုံးကို တုန်ခါသွားရတယ်။ နောက်တော့ ဖေဖေကျော် ရဲ့ လိုးတဲ့ ရစ်သမ် မှန်လာတယ်။ ဖေဖေကျော်က ညို့အပေါ်တက်လှိမ့်ပြီး အမြန်ဆောင့်တော့ ညိုလည်း ဖီးနောက်တခေါက် ပြန်တက်လာခဲ့တယ်။ ညို ဖေဖေကျော့်ခါးကို အတင်းဖက်ထားလိုက်မိတယ်။ ဒီတခါလည်း နှစ်ယောက် ပြိုင်တူပြီးပြန်ပြီ။ အိုး ညို တကိုယ်လုံးကို နှုံးခွေ သွားတော့တာပဲ။

ပြီးသွားပေမဲ့ ညို ဖေဖေကျော့်ကို ခုထိ မျက်နှာလည်း မဆိုင်ရဲသေးဘူ။ စကားလည်း မပြောချင်ဘူး။ ညိုနိုးပြီး အရင်စလုပ်တယ် ဆိုတာလည်း ဖေဖေကျော် ရိပ်မိမှာပဲ ဒါပေမဲ့ ဘာမှ ကို မပြောရဲ တာနဲ့ သူ့ရင်ခွင်ထဲ မျက်နှာအပ်ပြီး ခါးကိုသာ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်တွယ်ထားမိပါတော့တယ်။

တော်တော်လေး နားပြီးမှ ဖေဖေကျော်က သူ့ဟာကြီးကို ညို့ပိပိလေးထဲက ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ညိုနဲ့ ကိုယ်လုံးချင်းခွာလိုက်ပါတယ်။ ညို့ကို သူငုံ့ကြည့်နေမယ်ဆိုတာကို သိပေမဲ့ ညို မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ထားလိုက်ပါတယ်။ ဖေဖေကျော် က ညို့ ပါးလေးကို ရွှတ်ကနဲ တချက်နမ်းလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်က ထ၊ ကြမ်းပေါ်မှာ ပုံကျနေတဲ့ပုဆိုးကို ကောက်ဝတ်ပြီး အခန်းပြင်ကို ထွက်သွားပါတော့တယ်။

——————————————-

နောက်နေ့ သင်္ကြန်လည်း ပြီးပြီမို့ ဧည့်သည်တွေ လည်းပြန်သွားကြပြီ။ ညိုတို့ အိမ်လည်း ပုံမှန် ပြန်ဖြစ်ပြီပေါ့နော်။ မနက်ဖြန် ဆိုရင် မေမေ့ကို တရားကျောင်းက သွားခေါ်ရတော့မယ်။ ညို့ ရင်မှာတော့ နည်းနည်းပေါ့သွားသလိုလို ၊ လွမ်းသလိုလို၊ ဘာကြီးမှန်းမသိဖြစ်နေတယ်။ တနေ့တာ အချိန်ကို စာအုပ်ပဲ ဖတ်ရင်း အချိန်ဖြုန်းနေမိတော့တယ်။ ဗိုက်ဆာရင် အစားထစားလိုက်၊ ပြီး ရင် ညို့အခန်းက ကုတင်ပေါ်မှာပဲ လှဲရင်း စာအုပ်လေး ဖတ်လိုက်၊ ငိုက်သွားရင် တရေးအိပ်လိုက်။ နဲ့။ ညနေစောင်းသွားတယ်။

ညနေစောင်းသွားတော့ ဖေဖေကျော် ပြန်ရောက်လာတယ်။ ကုလားထမင်းဆိုင် သွားစားရအောင်တဲ့ ညို့ကို ပြောတော့ ညိုလည်း အင်္ကျီထမိန်လဲ ပြီး ထွက်လာခဲ့လိုက်ကြတယ်၊ တကယ်တော့ ညိုက ကုလားထမင်းဟင်း ကို အရမ်းကြိုက်မှန်း ဖေဖေကျော်က သိလို့ သူ ညို့ကို တမင် လိုက်ပို့ပေးတဲ့သဘောပါ။ ညိုတို့ တယောက်မျက်နှာ တယောက် စေ့စေ့ မကြည့်ကြပဲနဲ့ တခြား အရေးမကြီး တဲ့ အကြောင်းအရာတွေကို ပဲ အလာပ သလာပ ပြောဆိုနေကြမိပါတယ်။ အဲဒီက အပြန်ဖာလူဒါဆိုင်ဝင်ပြီး ကူးဖီး တွေ စားရင်း ဗိုက်ပြည့် အီစိမ့်ပြီး အိမ်ကို ပြန်လာကြပါတယ်။

အိမ်ရောက်တော့ တီဗီခနတဖြုတ်ကြည့် ပြီး ခြေလက်ဆေးသန့်စင်ပြီး ညိုလည်း ကိုယ့်အခန်းထဲ ကိုယ်ဝင်အိပ်လိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ တော်တော်နဲ့ အိပ်မပျော်ဘူး၊ ဟိုတွေးဒီတွေးနဲ့၊ တလူးလူး တလှိမ့်လှိမ့် ပေါ့။ ဘာကို လိုနေမှန်းမသိဘူး။ ကိုယ့်ကိုကိုလည်း မကျေနပ်ဘူး။ နည်းနည်းလည်း အိုက်စပ်စပ်ဖြစ်လာတာနဲ့ အတွင်းခံ ဘရာဇီယာနဲ့ ပင်တီပါ ချွတ်ပြစ်လိုက်တယ်။ အရင်က ညို့အဲလို တခါမှ မအိပ်ဖူးဘူး။ အပေါ်က ညဝတ်အင်္ကျီလေး ပါးပါးတထပ်ပဲ ဝတ်ပြီး မွေ့ယာပေါ်ပြန်လှဲရင်းက ဖက်လုံးကို ခွလိုက်တယ်။

ညို့အခန်းတံခါးကျွီကနဲ ပွင့်သွားသံကြားတော့ ညိုရင်ထဲ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ နောက်တော့ အသက်ရှုမြန်လာတယ်။ ရင်ကတော့ တဒုံးဒုံး ပေါ့။ အခန်းထဲ ဝင်လာတဲ့သူ တောင် ကြားနေရမှာ စိုးနေမိတယ်။

အဲလူကြီးက ဒီတခါကျူးကျူးကျော်ကျော် ညို့အခန်းထဲ ဝင်လာပါလား။ ခါတိုင်းက သူတို့ အခန်းထဲ ညိုသွားအိပ်တာမို့ ထားလိုက်ပါတော့။ နောက်ပြီးအခု သမီးလေး၊ ညိုလေး အိပ်ပြီလား ဆိုပြီး အကဲစမ်းမေးခွန်းတောင်မမေး ခပ်တည်တည်ကြီးနဲ့ ။ညိုမျက်လုံးလေးကို မဖွင့်ပဲ မှေးကြည့်လိုက်တယ်။ ညမီးရောင် အပြာလေးက မှောင်ထဲမှာ ဆိုတော့ တအားလင်းနေသလို ဖြစ်နေတယ်။ ဖေဖေကျော်ပဲပေါ့။ဘယ်သူရှိမလဲ ဒီအိမ်မှာ၊ အပေါ်ပိုင်းက စွတ်ကျယ်နဲ့ အောက်က လုံခြည်ဝတ်ထားတယ်။

ဟောတော့ ညိုမျက်လုံလေး မှေးကြည့်နေတုန်းပဲ သူက ကုတင်နားရောက်တာနဲ့ သူ့ပုဆိုးကြီးကို ကွင်းလုံးချွတ်ချပြစ်လိုက်တယ်။ သူဟာကြီး။ ဟို ညို့ဟာလေးထဲကို ထိုးထည့်ပြီး လိုးလိုးနေတဲ့ ကောင်ကြီးက ထောင်မတ်လို့ ခေါင်းတယမ်းယမ်းနဲ့၊ ကုတင်ပေါ် ဖင်ထိုင်ချလိုက်တော့ မွေ့ယာက အိကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ သူ့ဟာကြီးက အခန်းမျက်နာကျက်ပေါ်ကို ထောင်မတ်နေတယ်။ သူက ကုတင်ပေါ်မှာ ဖင်တုံးလုံး တစောင်းထိုင်ရင်းနဲ့ ညို့တကိုယ်လုံးကို လေ့လာနေတယ်။ ညို မျက်စေ့ကို တင်းတင်းပြန်ပိတ်လိုက်ပြီး အိပ်ပျော်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်တယ်။

အို သူ့လက်ကြီးက ညို့ပေါင်သားလေးတွေကို ပွတ်နေတယ်။ ညို့ကိုယ်လုံးက သွေးတွေလည်း ဆူနေပြီ။ ညို့ပိပိလေး ထဲမှာလည်း အရည်တွေ စိုနေပြီ။ ဖေဖေကျော်က လည်း ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ၊ နေ့ခင်းဘက်ဆိုရင်တော့ အကောင်း၊ ညို့ကို တောင်စေ့စေ့မကြည့်၊ စကားမာမာ မပြော၊ ညဘက်ကျတော့ သူကဲပြီ။ ညိုကိုယ်တိုင်ကရော၊ဘာထူးလို့လဲ အခု လို အခြေအနေမျိုမှာ ထအော်ပြစ်ရမဲ့ အစား အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေမိတာကရော၊ ပိုဆိုးတာက ညို့ပိပိလေး ထဲက စိမ့်ထွက်နေတဲ့ အရည်ကြည်တွေ။ ညိုတော့ ကိုယ့်ဘာသာ ရှက်မိတယ်။ အဲဒါကတော့ ဟန်ဆောင်လို့ မရပါလား။

ဘယ်အချိန်ထဲက ပေါင်လည်ထိလန်နေမှန်းမသိတဲ့ ညို့ညဝတ်အင်္ကျီလေးအောက်ကနေ ဖေဖေကျော့် လက်ဖဝါးကြီးက တိုးဝင်လာတယ်။ ညို့ဖင်လုံးလုံးတွေ ပေါ်ရောက်ပြီး ပွတ်သတ်ရင်းက ဆုပ်ညှစ်ပေးနေတယ်။ နောက်တော့ ညို့ကိုယ်လုံးလေးကို ပိုင်စိုးပိုင်နင်းနဲ့ မှောက်ရက်ဖြစ်အောင်လုပ်လိုက်တယ်။ နောက်ပြီး ညို့ဗိုက်အောက်ကို ဖက်လုံးခုပြီး ညို့ညဝတ်အင်္ကျီလေးကို ခါးပေါ်ထိ လှန်တင်လိုက်တယ်။ အို ။ သူ့လက်ချောင်းတွေနဲ့ ညို့ ပိပိလေး နဲ့ စေ့စေ့လေးကို မွှေဆော့နေတယ်။ ညို့ဖင်ကြီးတွေ အငြိမ်နေမရအောင်ကို ဆွပေးနေတယ်။

နောက်တော့ သူရဲ့ ပူနွေးနွေး မာမာ လီးထိပ်ကြီး ညို့ပိပိလေးထဲ တိုးဝင်လာတာ သိလိုက်တယ်။ ညို့လက်တွေက အိပ်ယာခင်းကို ဆုပ်ထားလိုက်မိတယ်။ ဟာ ဖေဖေကျော်ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ။ ညို့ပိပိလေးထဲကို သူ့ဟာကြီး ဖြည်းဖြည်းချင်းသွင်းနေရင်းက ညို့ဖင်ပေါက်လေးကို စိုစိုစွတ်စွတ်အရည်တွေညှစ်ထည့်ရင်း သူ့လက်ချောင်းတချောင်း ထိုးထည့်နေတယ်။ အား နာတယ်။ ညို အသံမထွက်မိအောင် ခေါင်းအုံးကို ကိုက်ထားလိုက်မိတယ်။

ဖေဖေကျော့် အချောင်းကြီးကလည်း ညို့ ပိပိလေးထဲ မှာ ပြည့်နှစ်နေပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း အဝင်အထွက်လုပ်ပေးနေရင်း ညို့ ဖင်ပေါက်လေးကို ချောဆီတွေနဲ့ ကစားနေတာ လက်ချောင်း နှစ်ချောင်းစာလောက်ဝင်နေပြီ၊ ညို့ဖင်ပေါက်လေးမှာ နည်းနည်းနာတာလျှော့လာပြီး ဖီးကလေးကောင်းလာသလိုပဲ။ အို၊ ဖေဖေကျော့် အတန်ကြီး ညို့ပိပိလေးထဲက ထွက်သွားတော့ ညို့ရင်ထဲမှာ တမျိုးကြီးပဲ။ ညို့ ပိပိလေး အတွင်းထဲက လည်း အရမ်းကို တောင်းတနေပြီ။

ဒီလောက် အရှိန်ရနေမှ ဘာလို့ ဆွဲထုတ်သွားတာလဲ ကွာ၊ ညို့ဖင်ပေါက်လေးကို ကလိနေတဲ့ လက်ချောင်းတွေလည်းထွက်သွားပြီ၊ ဖေဖေကျော် ဘာများ လုပ်အုံးမှာလည်း၊ ညို သိနေပြီ ထင်တယ်။ ဟော ညို့ဖင်ပေါက်အဝလေးကို ဖေဖေကျော့် အတန်ခေါင်းကြီးတိုးဝင်လာတယ်။ ညို ခေါင်းအုံးကို ကိုက်ထားလိုက်မိတယ်။ အား နာတယ်၊နာတယ်၊ ဖေဖေကျော် မလုပ်ပါနဲ့၊ ညို့အသံတွေက ထုံးစံအတိုင်းပဲလေ ထွက်မလာဘူး၊ ပျောက်သွားတယ်။ ဖေဖေကျော့် ဟာကြီးက တစ်စို့စို့ကြီးနဲက ဝင်လာတယ်။ သူ့လက်ကလည်း ချောဆီတွေ အများကြီး ထပ်ညှစ်နေတာသိနေရတယ်။

ညို ကျိတ်မှိတ်ခံနေရတယ်။ ချွေးတွေ တောင် ပြန်နေတယ်။ ဖေဖေကျော်လည်း တလက်မချင်းဆီ ထိုးလိုက် ရပ်လိုက်လုပ်နေတယ်။ သူ့ပေါင်က ချွေးတွေလည်း ညို့ပေါင်ပေါ်ကို လာပြီး စီးကပ်လာတယ်။ ညို စိတ်ကို လျှော့လိုက်တယ်။ ညို့ဖင်ဝလေးကိုလည်း တတ်နိုင်သလောက်လျှော့ပေးလိုက်မိတယ်။ မကြာခင်ပဲ ဖေဖေကျော့် အချောင်းကြီး ညို့ဖင်ပေါက်လေးထဲ တော်တော်ဝင်သွားတယ်ထင်တယ်။ ဖေဖေကျော့် လမွှေးတွေ ညို့ဖင်ကြီးတွေ မှာ လာပြီး ခြစ်မိနေတာ သိနေရသည်။

ညို နာတာကို ကျိတ်မှိတ်ခံနေမှန်းသိပုံရတယ်။ ဖေဖေကျော်က သူ့လီးကြီး ညို့ဖင်ပေါက်ထဲ စိမ်ထားရင်း ငြိမ်နေတယ် တော်တော်လေးကို ကြာတယ်။ ညို့ လက်က အိပ်ယာခင်းကို ဆွဲဆုပ်ထားတာတွေ နည်းနည်းလျှော့သွားမှ ဖေဖေကျော်က စပြီး အဝင်အထွက်လုပ်လာတယ်။ ရှင်းရှင်းပြောရရင်တော့ ညို့ဖင်ကို လိုးနေတာပေါ့။ နောက်လက်တဖက်က လည်း ညို့စေ့စေ့လေးကို ပွတ်ပေးနေတော့ ညိုလည်းမနေနိုင်တော့ဘူး။ ညို့ဖင်ကြီးတွေကို ကော့ကော့ပေးနေမိပြီလေ။

အို ညို့စေေ့စေ့လေး မှာ မခံနိုင်တော့ဘူး ကျင်တက်လာပြီ။

“အို….”

ညို ပြီးသွားပြီ။ ဖေဖေကျော်လည်း ပြီးသွားပုံပဲ။ ဒါပေမဲ့ ညို့ဖင်ထဲမှာ အရည်ပန်းထွက်တာ မခံစားရတော့ မသိဘူး။ နောက်မှ သူ အဖေါ်စွတ်ထားတာသိရတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့လီးကြီး နည်းနည်းပျော့သွားတာတော့ သိတယ်။ခနနေတော့ သူ့လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ သူညို့ဘေးမှာ ပက်လက်လှဲပြီး အသက်ကိုပုံမှန်ဖြစ်အောင်ရှုနေတာ ညိုသိတယ်။ ညို ရေချိုးခန်းကို အမြန်ပြေးပြီး သန့်ရှင်းလေး လုပ်ချင်တာ အောင့်ထားရတယ်။ ညို သေးရော အီးရော ပါချင်နေတယ်လေ။ နောက်တော့ မအောင့်နိုင်တော့ဘူး ညို ကုတင်ပေါ်က ကမန်းကတန်းထပြီး နောက်ဖေးဘက်ကို ပြေးခဲ့တော့တယ်။

ညိုအိမ်သာထဲမှာ ထိုင် ရှုးပေါက်အီးပါတော့ ဖင်က နည်းနည်းစပ်နေတယ်။ ပြီးတော့ ဆပ်ပြာရည်နဲက ဆေးကြောလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အခန်းထဲ ကို ပြန်သွားပြီး ဖေဖေကျော်နဲ့ ဘယ်လို ရင်ဆိုင်ရမလဲ တွေးနေမိတယ်။ ညိုအိမ်သာထဲ ဘယ်လောက်ကြာအောင် ထိုင်နေမိလဲမသိဘူး တံခါးခေါက်သံ နဲ့ အတူ ဖေဖေကျော့် အသံကို ကြားလိုက်ရတယ်။

“ညိုလေး သမီး၊ ဘာလုပ်နေလဲ အိမ်သာထဲ မှာ အကြာကြီး။ ဖေဖေကျော် ရှုးပေါက်ချင်လို့”

တဲ့အဲဒါနဲ့ ညို လည်း စကားမပြောဘာမပြော၊ ရေချိုးခန်းတံခါးကို ဖွင့်၊ ဖေဖေကျော့် နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် မကြည့်ပဲနဲ့ ညို့အိပ်ခန်းရှိရာကို ပြေးထွက်ခဲ့တယ်။

………………………………………………………………………………….

အခန်းထဲ ပြန်ရောက်ပြီးတော့ ညနက်နေပြီမို့ အဲယားကွန်းကလည်းတော်တော်လေး စိမ့်နေတာနဲ့ စောင်ဆွဲခြုံပြီး အိပ်နေလိုက်တယ်။ အင်း ဒီညအဖို့တော့ ဒီလောက်ပဲ၊ ဖေဖေကျော်နဲ့ ဇာတ်လမ်းကလည်း ဒီတင်ပဲ ပြီးပြီပေါ့နော်။ မနက်ဖြန် မေမေ့ကို သွားကြို မေမေ သာ တအိမ်ထဲ ရှိရင်တော့ ဖေဖေကျော်လည်း အဲလို လာကဲ မှာ မဟုတ်တော့ပါဘူးလို့ တွေးနေတုန်းပဲ အခန်းတံခါးပွင့်လာသံကြားရတယ်။

ဟင်။ ဖေဖေကျော် သူ့အခန်းသူပြန်မသွားပဲ ညို့အခန်းကိုလာပြန်ပြီ။ ဘာလာလုပ်တာလဲ။အဲယားကွန်းကြောင့်ပဲလား ညို့စိတ်ကြောင့်လားမသိ၊ ညို့ခြေဖျား လက်ဖျားတွေ အေးစက်လာတယ်။ မွေယာ အိကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ဖေဖေကျော်စောင်အောက်ဝင်လာတယ်။ ညို့ကိုယ်လုံးလေးကို နောက်ကနေဆွဲပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲ ပွေ့ဖက်ထားတယ်။

သူ့ရင်ခွင်ကြီးက နွေးနေသလိုပဲ။ သူ့ရဲ့ ယောက်ျားကြီး ကိုယ်နံ့ တောင့်တင်းတဲ့ အသား တွေက ညိုနဲ့ ရင်းနှီးနေလို့ထင်တယ်၊ ညို အသက်ရှုမြန်နေတာတွေ နည်းနည်းလျှော့သွားတယ်။ ညို ကွန်ဖေါ့တေဘယ်ဖြစ်လာသလိုပဲ။ ညို့ကိုယ်လုံးလေး တင်းမာနေရာက ပြေလျှော့သလို ဖြစ်သွားတာကိုလည်း ဖေဖေကျော်က သိပုံရပါတယ်။ ညို့ကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲပြီး သူ့ဖက်လှည့်လိုက်တယ်။ ညိုလည်းသူ့ရင်ခွင်ထဲကို ခေါင်းထိုး ဝင်လိုက်တယ်။ သူက ညို့ကျောလေးကို ပွတ်သတ်ပေးပြီးတင်းတင်းလေး ဆွဲဖက်ထားလိုက်တယ်။ ခနလေးပဲ ညို ဖေဖေကျော့်ရင်ခွင်ထဲမှာ အိပ်မောကျသွားတော့တယ်။

ညိုတရေးနိုးတော့ ညို့နို့တွေ ကို ဖေဖေကျော်စို့နေတာ ခံစားနေရတယ်။ ညို့ပိပိလေးကလည်း အရေတွေ ရွဲနေပြီ။ ညို လက်တွေက ဖေဖေကျော့် ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို ဆွဲဆုပ်ထိုးဖွနေမိတယ်။

အဲဒီနေ့ မနက် ဖေဖေကျော် ညို့အခန်းထဲက ပြန်မထွက်ခင်ထိ ညို့ ကို နှစ်ချီတိတိလိုးသွားခဲ့တယ်။ အင်း ဖေဖေကျော်ကညို့ကို လိုးတယ်လို့ပြောရမှာလား။ ဖေဖေကျော်နဲ့ ညိုတို့နှစ်ယောက်လိုးကြတယ်လို့ပဲ ပြောရမလား။ ညိုတော့ မပြောတတ်တော့ဘူး။ ညိုသိတာကတော့ တချီပြီးသွားတိုင်း ညို က ဖေဖေကျော့်ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းထိုးဝင်ပြီး ဖေဖေကျော့် ကျောပြင်ကြီးကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်ထားမိတယ်ဆိုတာကိုပဲ။

…………………………………………………………………………………

မနက်ကျတော့ ဖေဖေကျော့် မိတ်ဆွေ တယောက်ရဲ့ ကားနဲ့ စစ်ကိုင်းချောင်က မေမေ တရားဝင်နေတဲ့နေရာ ကို ရောက်သွားကြတော့ မေမေ က အထုပ်အပိုးတွေတောင် အဆင်သင့် ပြင်ပြီးနေပြီ။ မေမေ က သမီး သင်္ကြန်တွင်း ပျော်ရရဲ့လား ဆိုတော့ ပျော်တယ်မေမေ ဆိုပြီး မေမေ့ရင်ခွင်ထဲ တိုးခွေ့ဖက်ထားမိပါတယ်။ မေမေကတောင် သမီး ကို မတွေ့ရတာ ရက်ပိုင်းလေးပဲ ရှိသေးတယ် သမီးက အရမ်းကို လူကြီးဆန်သွားသလိုပဲတဲ့။ သမီးအပျို မဟုတ်တော့ဘူး မေမေ လို့ စိတ်ထဲက ပဲ ပြောနေမိတယ်။

မျက်လုံးထဲက မျက်ရည်တွေက အလိုလို လှိမ့်ဆင်းကျလာလို့ မေမေက အမလေး သမီးရယ် ခုမှ လာချွဲနေတယ်၊ မေမေ နဲ့တော့ တရားကျောင်းလိုက်မလာပဲနဲ့တဲ့။ မေမေ ကတော့ ထင်မှာ ငါ့သမီး ငါနဲ့ မခွဲစဖူးခွဲရလို့ မျက်ရည်ကျနေတယ်ပေါ့လေ။ ညို့စိတ်ထဲမှာက ညိုမကောင်းဘူး မေမေ၊ မေမေ တရားဝင်နေတုန်း မေမေ ယောက်ျားနဲ့ ညို လိုးနေကြတာလို့ ပြောနေမိတယ်။ခွင်လွှတ်ပါမေမေ။

နောက်တော့ အပြန်လမ်းမှာ မေမေကြိုက်တဲ့ မန္တလေး မြီးရှည် ဆိုင်ကောင်းကောင်းတခုကို ဝင်ပြီး စားကြတယ်။ နောက်အိမ်ပြန်လာပြီးတော့ ရန်ကုန်ပြန်ကြဖို့အတွက် သိမ်းကြဆည်းကြပေါ့။ ရန်ကုန် ကို ယူသွားဖို့ လက်ဆောင်ပေးဖို့ ပစ္စည်းတွေလည်းဝယ်ပေါ့။ အဲလိုနဲ့ တော်တော်လေး မိုးချူပ်မှ ညိုတို့တွေ အိပ်ယာဝင်ကြတော့တယ်။

ညဘက် ညိုလည်း ညို့အခန်းထဲမှာ ကိုယ့်အထုပ်တွေ ကိုယ်စနစ်တကျ ပြန်စီထည့်ပြီး တော့ နောက်ဖေးဘက်သွား ရေချိုးခန်းဝင် သန့်ရှင်းလေးလုပ်သွားတိုက် စသဖြင့် လုပ်ပေါ့။ ပြီးတော့ ညို့အိပ်ခန်းကို ပြန်လာတဲ့လမ်းမှာ မေမေတို့ အခန်းက မီးရောင်လဲ့လဲ့လေးက အပြင်က မှောင်နေတဲ့ ဟောဝေးလေးကို ဖြာကျနေတယ်။ အဲဒါနဲ့ ခြေသံဖွဖွလေးနင်းပြီး အခန်းတံခါးက နေအထဲကို ချောင်းကြည့်လိုက်မိတယ်။

” အို ”

ညို အသက်ရှုဖို့တောင်မေ့သွားတယ်။ ညို့မေမေ နဲ့ ဖေဖေကျော်ရယ်ပေါ့ နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်လုံးတီးတွေနဲ့၊ ညို့ မေမေ က အသားဖြူတယ် ညိုက သာ အဖေ့ဘက်လိုက်လို့ အသားညိုနေတာ။ အဲတော့ သူ့ပေါင်လုံးကြီးတွေ က ဝင်းနေတာပဲ။ မေမေက ကုတင်ပေါ်မှာ ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ရက်ကြီး မျက်နာကတော့ နံရံဘက်ကို လှည့်ထားတာမို့ အခန်းဝကို မမြင်ရဘူး။ ဖေဖေကျော်က တော့ အနောက်က ဒူးထောက်ရက်နဲ့ မေမေ့ကို ဆောင့်လိုးနေတယ်။

မေမေ့တင်ကြီးတွေက အကြီးကြီးပဲ ဖင်လုံးကြီးတွေက ဖေဖေကျော်ဆောင့်လိုက်တိုင်းတုံခါထွက်သွားတယ်။ ညို့ဖင်လည်းမေမေ့ဆီက အမွေရတာပေါ့ ဒါကြောင့် ညိုကလည်းဖင်လုံးကြီးပြီး တင်ကောက်နေတာလေ။ ဒါပေမဲ့ မေမေက အသက်လည်းရလာလို့ ညို့ထက် ပို တုတ်တုတ်ထွားထွားကြီး ဖြစ်နေတယ်။ ဒါပေမဲ့ အချိုးအဆစ်က ပြေပြစ်နေတုန်း။ အခု ဖေဖေကျော်က မေမေ့ဖင်တုံကြီးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး တဖန်းဖန် းဆောင့်နေတာ ညို့စိတ်ထဲ မှာ တမျိုးကြီးပဲ ညိုလဲ အဲလိုပုံမျိုးနဲ့ ဖေဖေကျော်လိုးတာခံခဲ့ရဘူးတယ်လေ၊ မေမေ ဘယ်လို ဖီးဖြစ်နေမလဲ ဆိုတာ ညိုခံစားလို့ရနေတယ်။

ဒါပေမဲ့ အခု အရမ်းကို အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ ဆောင့်နေတာ မြင်ရတော့ ညို့တုံးက ဖေဖေကျော် ညှာခဲ့ပါလားလို့ ကောက်ချက်ချရမလို ဖြစ်နေတယ်။ သူတို့ လုပ်နေတာကို ကြည့်ရင်း ညို့ပိပိလေး မှာ စိုလာတယ်။ညို ညဝတ်ဂါဝန်လေးအောက်လက်လျိုပြီး ညို့ပိပိလေးကို လက်ချောင်းထိပ်ကလေးနဲ့ ပွတ်လိုက်မိတယ်။ညို့ဒူးတွေတောင်မခိုင်ချင်တော့ဘူး။ ဖေဖေကျော် က မေမေ့ကို ဆောင့်လိုးနေရင်းက အခန်းဝဘက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တာတွေ့တယ်။ ညိုက မှောင်ထဲရပ်နေတာမို့ သူမမြင်နိုင်မှန်းသိပေမဲ့၊ နောက်ကို အသာလေးဆုပ်လိုက်မိတယ်။

သူ့ကြည့်ရတာ ညိုလာချောင်းမယ်လို့ မျှော်လင့်ထားသလိုပဲ။ အဲဒါကြောင့်လည်း တံခါးကို တမင်ဟထားတာ ဖြစ်မှာပေါ့။ နောက် ဖေဖေကျော်အရှိန်ပြင်းလာပြီး တအားဆောင့်ထည့်လိုက်တာတွေ့ရတယ် နောက်မေမေ့ကျော်ပေါ်မှောက်ချလိုက်တာတွေ့ရတော့ ဖေဖေကျော် သုတ်တွေ ပန်းထည့်လိုက်ပြီ ဆိုတာသိလိုက်တယ်။ ညို ကိုယ့်အိပ်ခန်းဘက်ကို ပြန်ပြေးလာခဲ့မိတယ်။ အခန်းထဲဝင်တော့ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ။ အခန်းတံခါးကို ဂလန့်ထိုးပိတ်လိုက်မိတယ်။ ညို ကြောက်လို့လား၊ စိတ်ဆိုးလို့လား။ ဘာမှန်းတောင် ညို ကိုယ့်ကိုကိုယ်မသိတော့ဘူး။ ဒီညဖေဖေကျော် လာမှာကို မလိုလားတာပဲ သိတော့တယ်။

ညို အိပ်ယာပေါ်မှာ ညို့စေ့စေ့လေးကို တအားဖိပွတ်မိတယ်။ ကျင်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ညိုလည်း စိတ်တွေ လျှော့သွားမှပဲ အိပ်ပျော်ခြင်းကို ရောက်သွားခဲ့ရတော့တယ်။

……………………………………………………………………………………

နောက်နေ့ မနက် လည်း ဈေးဝယ်ပဲ ထွက်ကြတယ်။ ရန်ကုန်ပြန်ဖို့ အဲယားကွန်းကားက ညနေမှ ထွက်မှာ ဆိုတော့ လိုချင်တဲ့ ပစ္စည်းတွေ ထပ်ဝယ်ကြ ကိုယ့်အထုပ်တွေထဲ ထည့်ကြပေါ့။ ညနေကျတော့ ရန်ကုန်အပြန် မေမေ့သူငယ်ချင်း အမျိုးသမီးတယောက်ပါ ပါလာတယ်။ မေမေ တို့က ရှေ့ခုံမှာထိုင်၊ ညို နဲ့ မေမေ့သူငယ်ချင်းတို့က နောက်ခုံမှာ ထိုင်ကြတယ်။

ကားထွက်ပြီး လမ်းမှာ မေမေ ကသူ့သူငယ်ချင်းကို လှည့်လှည့်စကားပြော ညိုကလည်း စာအုပ်တအုပ်နဲ့၊ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်၊ ဖေဖေကျော်ကလည်း တီဗီကြည့်နေ၊ မေမေက သူ့သူငယ်ချင်းကို လှည့်လှည့်ပြီး စကားပြော၊ သူတို့ နှစ်ယောက်ကလည်း စကားပြောလို့ မကုန်တော့ ဖေဖေကျော်က မေမေ့သူငယ်ချင်းကို သူနဲ့ နေရာလဲထိုင်ဖို့ပြောတော့ မေမေကလည်း သဘောတူတယ်လေ။ ညို့စိတ်ထဲမှာတော့ ဟောတော့် သေပါပြီ ဒုက္ခပါပဲ လို့ ဖြစ်မိတယ်။

ညိုက ပြတင်းပေါက်ဘက်က ခုံမှာ ထိုင်တယ်။ မေမေက ညို့အရှေ့တည့်တည့်ပြတင်း ပေါက်ဘေးမှာ ထိုင်တယ်။အဲတော့ သူတို့ချင်းနေရာလဲလိုက်တော့ မေမေ့ဘေးကို မေမေ့သူငယ်ချင်းရောက်သွားပြီး ညို့ဘေးကို ဖေဖေကျော်ရောက်လာတော့တာပေါ့။ အပြင်မှာလည်း မှောင်လာပြီး ကားပေါ်က မီးတွေလည်း မှိန်လိုက်ပြီ ဆိုတော့ ညိုလည်းစာအုပ်ကို သိမ်းပြီး အဲယားကွန်းက တအားအေးတာနဲ့ စောင်ခြုံပြီး ကွေးကွေးလေး မျက်လုံးပိတ်ပြီး အိပ်နေလိုက်တယ်။

ဖေဖေကျော်လည်း စောင်ခြုံနဲ့ပေါ့။ နေရာပြောင်းထိုင်ပြီး လို့မှ ဆယ်မိနစ်ဆယ်ငါးမိနစ်ပဲ ရှိပါသေးတယ်။ မျက်လုံးမှိတ်ပြီး အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေတဲ့ ညို့ ပေါင်ပေါ်ကို စောင်အောက်ထဲက တွားတွားဝင်လာတာကတော့ ဖေဖေကျော့်လက်ကြီးပေါ့။ ညိုက မေမေ နဲ့ ခရီးသွားမှာ မို့ မေမေ က အတိုအပြတ်တွေ ဝတ်တာ မကြိုက်ဘူး မဟုတ်လား အာ့ကြောင့် ထမိန်ဝတ်လာတာလေ။အခု တော့ အတော်ပဲ လို့ တွေးမိတယ် ထမိန်ဆို သူဘာမှ လုပ်မရဘူးပေါ့။

ဟယ်သူ့လက်ကြီးက ညို့ဗိုက်သားလေးတွေ ပေါ်ကနေ တွားတက်လာပြီး ညို့နို့တွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနေလာ ဆုပ်နှယ်နေတယ်။

ညိုလည်းဆိုးတယ်၊ အဲလို ဖွဖွလေးနှယ်ပေးနေတာကို သာယာနေမိသလိုပဲ။ ညို့ပိပိလေးထဲ အရည်စိုလာပြီ။ ညိုဆက်ပဲ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်တယ်။ နောက်တော့သူ့လက်ကြီးက ညို့ဗိုက်သားနားပြန်ဆင်းသွားပြီး ညို့ထမိန်စကို အသာဆွဲပြီး ဖြည်နေတယ်။ စောင်အောက်မှာဆိုတော့ဘယ်သူမှ လည်း မမြင်ရဘူးလေ။ညိုက ကွေးကွေးလေး ပြတင်းပေါက်ဘက်ကို လှည့်နေလိုက်တော့ နည်းနည်းချောင်ပြီး ထမိန်ကလျှော့သွားတယ်။ အဲလိုပြေလျော့သွားတဲ့ထမိန်အောက်က နေ သူ့လက်ကြီးက တိုးဝင်လာပြီး ညို့ပင်တီအောက်ကို ပါတန်းဝင်သွားတယ်။

” အိ ”

ညို ရှက်လိုက်တာ ညို့ပိပိလေးမှာ အရည်တွေ ရွဲနေတာ သူသိသွားပြီပေါ့။ သူ့လက်ကြီးဝင်သာအောင် ပေါင်နှစ်လုံးကို မသိမသာဟပေးမိတာလည်းညိုပါပဲလေ။ ခုတော့ ညို့စေ့စေ့လေးကို သူ့လက်ချောင်းထိပ်လေးနဲကပွတ်ခြေ နေတာခံနေရပြီလေ။ နောက်ပြီး အာ့တာတင်မကဘူး ညို့ပိပိအခေါင်းထဲကို ပါသူ့လက်ချောင်းကြီး ထိုးထည့် လှုပ်ရှားနေသေးတယ်။ နောက်တခါ ညို့စေ့စေ့လေးပေါ်လာဖိပွတ်တော့ ညိုမခံနိုင်တော့ဘူး၊ စေ့စေ့လေးလည်း ကျင်ကနဲ ဖြစ်၊ ကိုယ်လုံးလေးလည်းဆတ်ကနဲ တုံသွားပြီး ညို ပြီးသွားတယ်။ အဲတော့မှ သူ့လက်ကြီး ပြန်ခွာသွားတယ်။ တော်သေးတယ် ရန်ကုန်ရောက်တဲ့ထိ နောက်ဘာမှ မဖြစ်တော့ဘူး။

……………………………………………………………………………………….

ရန်ကုန် ရောက်တော့လည်း မောင်က မရှိ။ မောင့်မိဘတွေ အမျိုးတွေနဲ့ မြောက်ဦးဘက် ဘုရားဖူး သွားကြတယ်တဲ့။ အဲတော့ အိမ်မှာ ညို့မောင်တဝမ်းကွဲ မော်လေး လို့ ညိုက ခေါ်တဲ့ ဝင်းမော်နဲ့ပဲ အဖေါ်လုပ်နေရတာပေါ့။ မောင်လေးက အခုကျောင်းပြန်ဖွင့်ရင် ဆယ်တန်းတက်မှာလေ။ မေမေ့ညီမရဲ့ သား။ ၈ တန်းအောင်ပြီးတော့ နယ်ကနေ ညို တို့ အိမ်မှာ လာနေပြီး ကျောင်းတက်နေတာလေ။ ညိုပဲ စာပြပေး နေရတာ။ သူနဲ့ ပဲ ရှော့ပင်းသွား၊ ဟိုဟာ သွားစား ဒီဟာ သွားစား လုပ်နေရတာပေါ့။ မော်လေး နဲ့ အတူတူ ညိုစာပြပေးနေရတဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းတယောက်လည်း ညိုတို့ နဲ့တခါတလေ လိုက်လာတတ်တယ်။ မိုးဇော် တဲ့ အဲဒီကောင်လေးက မော်လေးတဲ့ တနှစ်လောက်ကြီးတယ်။ ပိုပြီး လူကြီးလည်းဆန်တယ်။

နောက်ပြီးတော့ အဲကောင်လေး ညို့ကို ကြည့်တဲ့ အကြည့်ကလည်း မရိုးသားတော့ဘူး။ အရင်ကထဲက ပဲလား၊ ညို အခု မှ သတိထားမိတာလား မသိဘူး။ ညို့ အတွေ့အကြုံတွေ ပြောင်းလဲခဲ့ရတဲ့ မန္တလေးသင်္ကြန် အပြီးမှာ ညို့စိတ်တွေကလည်း ပြောင်းလဲ ကုန်လို့လားမသိဘူး။ လူတွေကို သံသယစိတ်နဲ့ ကြည့်နေမိလို့လား။

ဒီကောင်လေး ပဲ ခုမှ လူကြီးစိတ်ဝင်လာလို့လားမသိ။ သူညို့ကို ခိုးခိုးပြီးကြည့်နေတာ ကို တွေ့ရတော့ ညို့ရင်တွေ တောင် နည်းနည်းတုံ မိသလို၊ စိတ်ထဲက လည်း သာယာမိသလိုပဲ။ အထူးသဖြင့် ညိုရှေ့က သွားနေတုန်း အနောက်ကနေ ညို့ဖင်ကြီးတွေကို စူးစူးရဲရဲ ကြည့်နေတာ ညိုက ရှေ့က မှန်ထဲမှာ မြင်နေရတယ်လေ။ အခု ရှော့ပင်းစင်တာတွေမှာ မှန်တွေက နေရာတကာရှိနေတာကို။ ညဘက်ရောက် လို့ အိပ်ယာထဲ ကျရင် တခါတလေ တခုခု လိုနေသလိုပဲ တွေးရင်း ဖက်လုံးကို ခွပြီး ညို့ ပေါက်ခွဆုံနဲ့ ဖိပွတ်မိတယ်။

အဲဒီအချိန်ကျရင် သင်္ကြန်တွင်း ညဘက်တွေမှာ ဖေဖေကျော်နဲ့ ခံစားရတဲ့ အတွေ့အကြုံတွေကို ပြန်တွေးမိပြီး မျက်နှာကျတော့ မိုးဇော်ရဲ့ မျက်နှာက ပေါ်ပေါ်လာတယ်။ ညို မကောင်းတော့ပါဘူး။ ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်း မကောင်းလူး သိရက်နဲ့ ခေါင်းအုံးလေးကို ဖိဖိပွတ်မိတယ်။

တခါတလေအားမရရင် လက်ကလေး ဘောင်းဘီအောက်ထည့်ပြီး စေ့စေ့လေးကို တအားဖိပွတ်မိတယ်။ နေ့ခင်းဘက် မော်လေးတို့ မိုးဇော်တို့ နဲ့ ရှောက်သွား ဖြစ်ရင် မော်လေး မမြင်အောင် မိုးဇော်ကို ညို့ အလှတွေကို မသိမသာပြမိတယ်။ ဥပမာ လည်ဟိုက်ဝတ်ထား တာနဲ့ မိုးဇော်ရှေ့ ငုံ့ပြမိတာမျိုး၊ မိုးဇော်ရှေ့ ခါးကိုင်းဖင်ကော့ ပြမိတာမျိုး။ အဲဒါကို သွားရည်တမြှားမြှားနဲ့ အကြည့်ခံရတော့ စိတ်တက်ကြွမိတာမျိုး တွေ ဖြစ်နေတယ်။

အဲလို ညဖက်ကျရင်လည်း စိတ်ကူးယာဉ် နေ့ဘက်ကျရင်လည်း ကောင်လေးနဲ့ နီးနီးကပ်ကပ်နေ တော့ ညို့စိတ်ထဲ ရင်းနှီးလာသလိုပဲ။ ကောင်လေးလည်း သူ့စိတ်ထဲ မှာ အဲလို ဖြစ်လာသလားမသိဘူး။ ညို့အနားကို ပိုပြီး ရဲရဲတင်းတင်းကပ်လာသလိုပဲ။

အဲလိုနဲ့ တနေ့တော့ အိမ်မှာ နေ့ခင်းဘက် မော်လေးနဲ့ မိုးဇော်တို့က ကွန်ပြူတာဂိမ်းဆော့နေကြပြီး ညိုက အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ တီဗီကြည့်နေတယ်။ နောက် တော့ ရေသောက်ချင်လို့ မီးဖိုချောင်ဘက်သွားရင်းနဲ့ မော်လေး အခန်းက ထွက်လာတဲ့ မိုးဇော်နဲ့ဟောဝေး မှာ ဆုံတယ်။ သူကလည်း အိမ်သာ သွားမလို့လားမသိထွက်လာတာပဲထင်တယ်။ ဟေးနင်တို့ အခန်းတံခါးပိတ်ပြီး ဘာတွေ လုပ်နေကြတာလဲ မေးလိုက်တော့ သူ့မျက်နှာက နီရဲသွားတယ်။ ဘာမှ ပြန်မဖြေဘူး။

နောက်ရုတ်တရက်ကြီး ညို့ကို လှမ်းဖက်လိုက်ပြီး ညို့နူတ်ခမ်းတွေကို လာနမ်းလိုက်တယ်။ ညိုလည်း ရုတ်တရက် အငိုက်မိသွား တော့ ခံလိုက်ရတယ်။ သူ့နူတ်ခမ်းစိုစို နဲ့ ညို့ပေါင်ရင်းကို လာထောက်လိုက်တဲ့မာမာအချောင်းကြီးကြောင့် ညိုတောင် ရုတ်တရက် ဒူးတွေ ညွတ်ခွေ မလို ဖြစ်သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ အသိစိတ်က ချက်ခြင်းဝင်လာပြီး သူ့ရင်ဘတ်ကို ညို့လက်နှစ်ဖက်နဲက စုံတွန်းပြစ်လိုက်တယ်။ အဲတော့မှ သူနောက်ကို ယိုင်ကျသွားတယ်။ အနောက်ဖက်မှာ နံရံရှိနေလို့တော်သေးတယ် နို့မို့ သူဖင်ထိုင်ကျမှာ။

“မိုးဇော် နင် ဒါဘာလုပ်တာလဲ”

ညို့အသံက ဒေါသနဲ့ ရှက်တာနဲ့ ရောပြီးတုံခါနေတယ်။သူလည်း နောင်တရသွားသလိုပဲ မျက်နှာမှာ သွေးဆုတ်သွားတယ်။

“မမညို ဆောရီး ပါ ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်။ ကျွန်တော်စိတ်လွတ်သွားလို့ပါ၊ မမညိုက အရမ်းချစ်စရာကောင်းလွန်းလို့ ကျွန်တော် စိတ်မထိန်းနိုင်ဖြစ်သွားရတာပါ”

“အဲဒါမျိုးက ဖြစ်စရာလား၊ မတော် မော်လေး ထွက်လာရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”

“မော်လေးက ထွက်မလာပါဘူး သေခြာပါတယ်”

အဲလိုပြောတော့သူ့မျက်နှာက ပြုံယောင်သန်းသွားတာတွေ့ရတယ်။ ညိုလည်း စကားမှားသွားသလား မသိဘူး၊ ညိုပြောတဲ့ပုံက မော်လေး ထွက်လာမှာကြောက်လို့ ရုန်းလိုက်သလိုပဲ။ မော်လေးသာ မရှိဘူးဆိုရင်တော့ သူ့အလိုလိုက်လျှောမယ်ဆိုတဲ့ သဘောဖြစ်သွားလားမသိဘူး။ ညို ကိုယ့်ကိုယ်ကို မယုံကြည်တော့တာနဲ့ ဧည့်ခန်းဘက်ကို ပြန်သွားတော့မယ်ဆိုပြီး ပြန်လှည့်အထွက်။

“အို…….အု..”

မိုးဇော်ရဲ့ နောက်တခါ ဝင်လုံးတာကို ခံလိုက်ရတယ်။ ဒီတခါတော့ ညို့လက်နှစ်ဖက်စလုံးကို လက်ကောက်ဝတ်ကနေတဖက်တချက်ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ညို့ကျော ပြင်ကို နံရံနဲ့ကပ်သွားအောင်တွန်းလိုက်ပြီး ညို့လက်နှစ်ဖက်ကိုလည်း ညို့ခေါင်းပေါ်က နံရံနဲ့ ထိနေအောင်ဖိကပ်ချူပ်ထားလိုက်တယ်။ နောက် ညို့မျက်နှာတခုလုံးကို နမ်းရှုံ့ပြီး ညို့နူတ်ခမ်းလေးကို သူ့နူတ်ခမ်းနဲ့ ဖိကပ်ပြီး အတင်းနမ်းတော့တာပဲ။ သူ့ကိုယ်အရှေ့ပိုင်းတခုလုံးနဲ့ ညို့ကိုယ်အရှေ့ပိုင်းတခုလုံးကို ဖိကပ်ထားတော့ သူ့မာတောင်တောင် အကောင်ကြီးက ညို့ ဗိုက်ကလေးကို လာထောက်နေတယ်။

ညို့ တကိုယ်လုံး အားကုန်သွားသလို ခံစားလိုက်ရတယ်။ ညို ရုန်းဖို့ အားမရှိတော့ဘူး။ ညို့ပါးစပ်ထဲ တိုးထင်လာတဲ့ သူ့လျှာကြီးက ညို့ တကိုယ်လုံးကို ကြက်သည်းထသွားစေတယ်။ အို ညို ဘာလို့ ပြန်စုပ်ပေးနေမိတာလည်း ၊ ညို့ဆီက တုန့်ပြန်အနမ်းရလို့ထင်တယ်၊ သူက ညို့လက်တွေကို လွှတ်ချလိုက်ပြီး ညို့ခါးလေးကို သူ့လက်တွေနဲ့ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဆွဲဖက်လာတယ်။ ညို့လက်တွေကလည်း သူ့လည်ကုတ်ကို ဆွဲခိုထားမိတော့တယ်။ ညို့ဒူးတွေလည်းမခိုင်တော့ဘူးလေ။

…………………………………………………………………………………..

ညို့သွေးသားတွေက ညို့ကို ခိုင်းစေနေပြီလား၊ ညို ဒီကောင်လေးရဲ့ အထိအတွေ့ တွေကို တုန့်ပြန်နေမိတယ်။ ညို့ကိုယ် ညို မထိန်းလိုက်နိုင်ခင်မှာပဲ ကောင်လေး ကညို့လက်ကို ဆွဲပြီး ညို့အခန်းထဲ ဆွဲခေါ်သွားတာခံလိုက်ရတယ်။

မိုးဇော်ကလည်း ခေသူမဟုတ်ပေမဲ့ ဖေဖေကျော်လောက်တော့ အတွေ့အကြုံမများတာ သေချာတယ်။ တချို့ ဟာတွေက အယောင်ယောင်အမှားမှားနဲ့ ညို ကိုယ်တိုင်က စိတ်ထဲမှာ တောင်းတနေလို့သာ ဖြစ်သွားရတယ်လို့ ပြောရတော့မှာပဲ။ ညိုသာ စိတ်မပါရင် အလုပ်ဖြစ်မှာမဟုတ်ဘူး။ ညိုက သာ သူမရိပ်မိပေမဲ့ သူအဆင်ပြေအောင် အနေအထားလေးတွေ လုပ်ပေးလို့ ကုတင်ပေါ်မှာ အလိုက်သင့်အနေအထားဖြစ်သွားခဲ့ကြတာ။

နောက်တော့လည်း ကမူးရူးထိုးနဲ့ ညို့နူတ်ခမ်းတွေကိုနမ်း ၊ ညို့ရင်သားတွေကို လည်း အတင်းဆုပ်နှယ် လုပ်တော့တယ်။ ကို့လို့ကန့်လန့်နိုင်ပေမဲ့ ညို့အသွေးအသားတွေက တောင်းဆိုနေပြီ ဆိုတော့ ညိုကပဲ ထမိန်ကို မသိမသာ ဖြည်လျှော့ပြီး ပင်တီကိုပါ အသာတွန်းချလိုက်တယ်။ သူ့ရဲ့ လီးမာမာလေးက ညို့ပေါင်တွင်းတွေရော ဆီးခုံကို ပါ ဟိုထိုးဒီထိုးနဲ့ သူ့လီးထပ်က အရည်ကြည်တွေက ညို့ကိုယ်ပေါ်မှာ ပေကုန်တယ်။ ညိုပဲ အပေါက်တည့်အောင် လက်နဲ့ ကိုင်ပြီး တေ့ပေးလိုက်တော့မှ စွပ်ကနဲဝင်သွားတော့တယ်။

“အ…”

စောက်ကောင်လေး အပေါက်ဝတေ့ပြီးတာနဲ့ စွတ်ထိုးလိုက်တာ ညို့စောက်ခေါင်းထဲမှာတောင် နည်းနည်းနာသွားတယ်။ သူ့ဟာကြီးက တအားမကြီးလို့တော်တော့တယ်။ ဝင်ပြီးတာနဲ့ အဆက်မပြတ် ဆောင့်လိုးတော့တာပဲ။ စစချင်း မှာ နည်းနည်းအောင့်သွားပေမဲ့ ညို့ စောက်ဖုတ်ထဲမှာလည်း အရည်တွေက စို နေပြီမို့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကောင်းလာပါတယ်။

သူ့ကောင်ကြီးက ညို့စောက်ဖုတ်လေးထဲမှာ တဖြည်းဖြည်းဖောင်းထွားလာပြီး သူ့အသက်ရှုသံတွေလည်းမြန်လာပါတယ်။ ခနနေတော့ သူ့လီးကြီးက ပူပူနွေးနွေး အရည်တွေညို့ အဖုတ်လေးထဲ ပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ ညို့မှာ အခုမှ အရသာ ကောင်းတုန်းရှိသေးတယ် သူ့လီးကြီးက နည်းနည်းပျော့သွားတော့ စိတ်တော့ နည်းနည်းလေသွားမိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကြွရွနေတဲ့ ညို့ရဲ့ အသွေးအသားတွေကိုတော့ နည်းနည်းလေး အာသာပြေသလို ဖြစ်သွားရပါတယ်။ မိုးဇော်က ညို့ကို ဖက်ထားရင်းနဲ့ မှိန်းနေပါတယ်။ ညိုက

“ဟေ့ မိုးဇော် တော်ကြာ မော်လေး နင့်ကို လိုက်ရှာနေအုံးမယ်”

“ဟင့်အင်း မရှာပါဘူး မမညို ဒီကောင် သူ့အခန်းထဲမှာ အောခွေ တွေ ကြည့်နေတာ ”

“တော် နင်တို့ တော်တော် အတတ်ကောင်းတွေ တတ်နေတာပေါ့ဟုတ်လား”

“ခိခိ မမညိုရာ ကျနော် မမညိုကို လိုးချင်နေတာ ကြာလှပြီ အခုမှပဲ အခွင့်အရေးရတော့တယ်။ အရမ်းမိုက်တာပဲ”

“တော်စမ်းပါကွာ အခုက နင့်ကို ငါသနားလို့ ဒါနောက်ဆုံးပဲ နောက်တခါ မရတော့ဘူး အခုဖြစ်ခဲ့တာတွေ မေ့လိုက်တော့ဟုတ်လား”

“ဟာမမညို ကလည်း ဘယ်မေ့လို့ရမှာလဲဗျာ။ အခုက ကျနော်က မမညိုကို အရမ်းလုပ်ချင်နေတာမို့ ခနလေးနဲက ပြီးသွားတာပါ ဘယ်မှာ ဝအုံးမှာလဲ”

“အောင်မယ် နင့်ဘာသာ ဝတာ မဝတာ ငါနဲ့ဘာဆိုင်လို့လဲ”

“လုပ်ပါမမညိုရယ် ကျနော်က တကယ်ပြောတာပါ။ ကျနော့်ကို ဆက်သနားပါအုံး”

ကောင်လေးကလည်း အလည်လေးပဲ၊ ပတ်ချွဲနပ်ချွဲနဲ့၊ ခုလည်း ညို့ နို့တွေကို ကိုင်ဆော့ရင်းက ကုန်းစို့နေပြန်လို့ ညို့ ရဲ့ မပြည့်သေးတဲ့ ဆန္ဒတွေက ပြန်ထလာရပြန်ပြီပေါ့။ သူ့လီးကလည်း တဖြည်းဖြည်းမာလာတာ ညို့ပေါင်ကြားမှာ သိနေတယ်။ ညိုလည်းမထူးပြီမို့ မြန်မြန်ပြီးရအောင် သူ့လီးကြီး စေးကပ်ကပ်ကိုပဲ ကိုင်ပြီး လက်နဲ့ ဂွင်း တိုက်ပေးလိုက်တယ်။ ညို့လက်ထဲမှာပဲ သူ့လီးကြီးက ပြန်မာလာတယ်။

ဒီတခါတော့ သူ ပထမတချီထက် ကြာကြာလိုးနိုင်သလို ညိုလည်း သူနဲ့ မတိမ်းမယိမ်းပဲ ပြီးသွားတယ်။ ညိုတို့ နှစ်ယောက်စလုံးလဲ မောသွားကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ မော်လေး လာရှာနေမှာစိုးလို့ သူ့ကို ချော့ချက်ပြီး နှင်လွှတ်လိုက်ရတယ်။ ညို့ အသွေးအသား တောင်းတမှုကတော့ နည်းနည်းလေး လျှော့ကျသွားတယ်။ တဆက်ထဲပဲ မောင့်ကိုလည်း သတိရလိုက်မိတယ်။ ဒီတခါမောင်နဲ့ တွေ့ရင်တော့၊ မောင့် အလို လိုက်လိုက်တော့မယ်လို့။

…………………………………………………………………………………………….

မောင်နဲ့ တွေ့တော့လည်း ထင်သလောက် မဆိုးတော့ပါဘူး၊ ညို ထင်ထားသလို ဘာမှကို မျက်နှာအမူအယာလည်း အတင်းထိန်းစရာ မလိုတော့ဘူး၊ အမှားတခုလောက်လုပ်မိတဲ့သူက ကြောက်နေပေမဲ့ အမှားထပ်တလဲလဲ လုပ်နေတော့လည်း ယဉ်သွားသလိုပဲ ဆိုတာ အဲလိုများလားမသိပါဘူး။ခစ်ခစ်။

မောင်က လည်း မတွေ့ရတာ ကြာလို့ အလွမ်းသည်ရင်း နဲ့ သူလည်း ဘယ်သူတွေ မြှောက်ပေးလိုက် သလဲ မသိဘူး လက်စွမ်းထက်လာတယ်။ ညို့ကို လည်း ဟော်တယ်မှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ကြရအောင် ပြောလာတယ်။ ညိုက လည်း ခပ်တည်တည်နဲ့ ဘာလုပ်မလို့လဲ မောင် ညို ကြောက်တယ်နော် ဘာညာနဲ့ မောင် အတင်းဖြားယောင်းခေါ်လို့ ပါသွားရသလို နဲ့ လိုက်သွားခဲ့မိတော့တယ်။

မောင်လေ ဖြစ်လိုက်တာ တုံတုံရီရီ နဲ့ တကထဲ ပါပဲ၊ ခိုးချင်လိုက်တာလည်း ပြာလို့ လက်နှေးလိုက်တာကလည်း ခြာလို့ ဆိုသလိုပဲ။ ညို့ဘက်က ဒီလောက် လိုက်လိုက်လျှောလျှော နဲ့ တောင်မှ သူ့မှာ ညို့ကို ကုတင်ပေါ် မှာ ဘရာဇီယာနဲ့ ပင်တီ ပဲ ကျန်တော့ မှ အတင်း သွေးတွေ ပူထလာတော့တယ်။ ညိုလည်း ဘာမှ မသိချင်ယောင် ဆောင်နေရတာ ပင်ပန်းလိုက်တာ မောင်ကလေ လီးက တောင်လာလိုက် ပြန်ပျော့သွားလိုက်နဲ့ စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေလိုက်တာ၊ ညိုမသိမသာ လေး ကူညီပေးလို့သာ လီးက ညို့ စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်တော့တယ်။

ဝင်လို့ သုံးလေးချက်ပဲ ဆောင့်ရသေးတယ် ၊ လရေတွေ ပန်းထွက် ပြီး ပြီးသွားတော့တယ်။ မောင်က သူ့ကိုယ်သူလည်း သိတယ်ထင်တယ်၊ မျက်နှာကြီး နီပြီး ရှက်နေတယ်။ ညိုက သာ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ရေချိုးခန်းသွား ရေဆေးသလိုနဲ့ ကို့်စေ့စေ့လေးကို ဖိပွတ်ပြီး ပြီးအောင်လုပ်လိုက်ရတယ်။

နောက်တော့ မောင်နဲ့ ညို နဲ့ ဖက်ပြီး တရေးအိပ်လိုက်ကြတယ်။ တရေးနိုးလာတော့ မောင့်ကောင်ကြီးက မာနေပြီ။ ဒိတခါတော့ သူ လည်း နည်းနည်း အထာသိသွားလို့ထင်တယ်၊ ချောချောချူချူပဲ ညို ပိပိလေးထဲ ဝင်လာတယ်။ နောက်တော့ စောစောက တချီပြီးထားလို့ ထင်တယ် နည်းနည်းကြာတယ်။

ညိုလည်း ကောင်းလာပါတယ်။ အဲဒါနဲ့ မောင့်ကျောပြင်ကို ညို့လက်သည်းလေးနဲ့ ကုတ်ခြစ်လိုက်မိတယ်။ မောင်လည်း အဲဒီတော့မှ တအားကို ဆောင့်ပြီး ညို့ပိပိလေးထဲကို လရေတွေ ပန်းထွက်ပြီး ပြီးသွားတော့တယ်။ မောင့်မျက်နှာက အခု မှ ငါကွ ဆိုတဲ့ မျက်နှာပေးနဲ့ ပြုံးပြုံးကြီး ညို့ကို ငုံ့ကြည့်ရင်းက ညို့မျက်နှာ အနှံ့ကို နမ်းရှုံ့ ပေးပါတယ်။

နောက်ပိုင်းတော့ မောင်နဲ့ ညို တို့ မကြာမကြာ ဟော်တယ် ကို သွားဖြစ်လာပါတယ်။ တခါတလေ မောင့်အိမ်မှာ လူကြီးတွေ မရှိတဲ့ အချိန် ဆိုရင် မောင့်အိမ်လိုက်သွား ပြီး တော့ မောင် နဲ့ ညို တို့ရဲ့ စိတ်ရိုင်းတွေကို လွှတ်ပေးကြတော့တာပေါ့။ မောင်လည်း နောက်ပိုင်း တက်ကနစ်တွေ တိုးတက်လာပါတယ်။ ညို့ကို ဘာဂျာမှုတ်ပေးတာရော ပုံစံမျိုးစုံ အသစ်အဆန်း စမ်းသပ်ချင်တာရော။

ညို့ကိုလည်း ပုလွေမှုတ်ပေးဖို့ တောင်းဆိုလာလို့ ညိုလည်း လုပ်ပေးရပါတယ်။ အခုတော့ ညိုနဲ့ မောင်တို့က လင်မယား မကျတကျ အခြေအနေကို ရောက်နေကြပါပြီ။ ကျောင်းပြီး ကြရင် ညိုတို့ လက်ထပ်ဖို့ကို တိုင်ပင်ထားကြပါတယ်။ ညိုလည်း အခုမှ ကိုယ်ချစ်တဲ့ သူနဲ့ ချစ်ချင်သလို ချစ်နေရလို့ ကျေနပ်နေမိတယ်လို့ ထင်နေမိပါတယ်။ တခါတခါတော့လည်း ဖေဖေကျော် နဲ့ ဖြစ်ခဲ့တာလေး တွေ ပြန်သတိရမိနေသား။ ညိုရဲ့ ပထမဦးဆုံး ပန်းဦးပန်ခဲ့သူ ဆိုတော့လည်း ဘယ်အတွေ့အကြုံနဲ့ မှ နိုင်းယှဉ်လို့ မရနိုင်ဘူးလေ။ ညိုလည်း ကျောင်း နဲ့ ဒါမှ မဟုတ်ရင် မောင်နဲ့ ပဲ နေ့တဒူဝ လည်ပတ်နေတာမို့ ဖေဖေကျော် နဲ့လည်း သိပ်တောင် မျက်နှာချင်း မဆိုင်မိ သလို ညို့ အိမ်တွင်းမှာ ဘာတွေ ဖြစ်နေမှန်းတောင် မှ ညို သတိမထားမိတာ၊ ဖြစ်ချင်တော့ တနေ့ မှာ ညို ပုံမှန်ဆို မရှိတတ်တဲ့ အချိန် အိမ်မှာရှိနေခဲ့ပြီး မထင်မှတ်တဲ့ အဖြစ်အပျက်ကို မျက်မြင်သက်သေ ဖြစ်လိုက်ရတာပါပဲ။

အဲဒီနေ့က ညို ဘာလို့ အိမ်ပြန်လာတာမှန်း တောင်ကိုယ့်ကိုယ်ကို မမှတ်မိ၊ ခါတိုင်းဒီအချိန် ဒီရက်မျိုး အိမ်မှာ မရှိဖူးဘူး ဆိုတာသာ ညိုသတိရမိတယ်။ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ အိမ်ရှေ့ ဘာဂျာတံခါးက လည်း သော့ပိတ်လို့၊ လမ်းက လည်း တိတ်ဆိတ်လို့ နေပူပြင်းလို့ ထင်ရဲ့၊ လမ်းဘေးဈေးသည်တွေတောင် သိပ်မတွေ့ရ၊ ညို က အမှုမဲ့ ပဲ တံခါးသော့ဖွင့်ဝင်၊ သော့ကို ပြန်ပိတ်ပြီး ကိုယ့် အခန်းထဲကို အရင်ဆုံးဝင်ပြီး ပြန်မထွက်တော့ဘူး ဒီနေ့တော့ ခနနားအုံးမည်ဟု စဉ်းစား၊ အင်္ကျီအဝတ်အစား လဲမယ်ပေါ့၊ အဲဒီ အချိန်မှာ ပဲ တဖက်ခန်းက အသံတခု ကြားလိုက်ရတယ်၊ အင် မော်လေး ဘယ်မှ မသွားဘူးလား ထူးထူးဆန်းဆန်းလို့ တွေးလိုက်မိသည်။

ဟိုကောင်လေး မိုးဇော်များ ရောက်နေသလား ပေါ့၊ မောင်နဲ့ ချစ်နေရတော့ မိုးဇော်တောင် မေ့နေပြီ အနားလာကပ်လဲ ညိုကမခံတော့ ညို့ကို လည်း အတင်း မဝင်ရဲ တော့ အီလည်လည် ဖြစ်နေတဲ့ပုံပဲ။ ဒါပေမဲ့ အခန်းထဲက ကြားလိုက်ရတဲ့ အသံက ညို့ စိတ်ထဲကို တမျိုး ဖြစ်သွားစေတယ်။ အဲဒီ အသံက ညို ကြားဖူးနေကြ အသံမို့ ဘာမှန်း စိတ်ထဲ မှာ ထင်နေတယ်။

အဲဒါနဲ့ တဖက်ခန်းကို ချောင်းလို့ ရမဲ့ အပေါက်ရှာတယ်။ သိပ်တော့ မခက်ပါဘူး အပေါက်တွေက သုံးလေးပေါက်တောင်တွေ့တယ်။ အပေါက်တခုက နေ ချောင်းကြည့်လိုက်တော့၊

“ဟောတော့”

တဖက်ခန်းမှာ ညိုထင်တဲ့ အတိုင်းပဲ ယောက်ျား တယောက်နဲ့ မိန်းမ တယောက် လိုးနေကြတာပေါ့။ မိန်းမ က အပေါ်ပိုင်း အင်္ကျီမချွတ်ထားဘူး၊ ထမိန်ပဲ ကြမ်းမှာ ကွင်းလုံးကျွတ်ကျနေတာ၊ ကိုယ်လုံးက ထွားထွား ပေါင်လုံးကြီးတွေက တုတ်ပြီး ဝင်းနေတာပဲ၊ ညို့စိတ်ထဲ မြင်ဘူးသလိုပဲ။ ဒါပေမဲ့ မျက်နှာကို မမြင်ရဘူး၊ လေးဘက်ထောက်ပြီး ခေါင်းကို ခေါင်းအုံးနဲ့ မျက်နှာအပ်ထားတာကိုး၊ အနောက်က နေ မိန်းမကို ကောင်းကောင်းကြီးဆောင့်လိုးနေတာက တော့ မော်လေးပေါ့။ ဟွန့် ဒီကောင်လေး တောင် ဒါတွေ တတ်နေပါပေါ့လား။

ဘယ်က မိန်းမ အိမ်ခေါ်လာပြီးလုပ်နေတာလဲ ပေါ့လေ။ ညိုသိတလောက်က မော်လေးမှာ ရီးစားမှ မရှိတာ။ နောက်သူတို့ လိုးနေကြတာကို ကြည့်ကောင်းကောင်းကြည့်နေရင်းက အောက်က မိန်းမ က ပြီးကာနီးထင်တယ်၊ ခေါင်းအုံးကနေ မျက်နှာကြွလိုက်ပြီး မော်လေးကို တခုခု လှမ်းပြောလိုက်တယ်။ အဲဒီ မိန်းမ မျက်နှာကို တွေ့လိုက်ရတော့။

………………………………….

“အို”

ညို အံ့သြသွားလိုက်တာ ဘယ်လိုမှ မဖေါ်ပြနိုင်အောင်ပါပဲ၊ခေါင်းထဲတောင် မိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားသလိုပဲ။ ဘယ်သူရမလဲ မေမေ ပေါ့။ ဒါကြောင့် အဲဒီဘော်ဒီကို တွေ့ဖူးပါတယ်လို့ ထင်နေတာ၊ မန္တလေး မှာတုံးက ဖေဖေကျော် မေမေ့ကို လိုးနေတုံး က ညိုချောင်းကြည့်ပြီးတွေ့ထားတာလေ။ မေမေ က ဘာလို့ သူ့တူ ကို အလိုးခံနေရတာတုံး၊ မော်လေးက ရော ကိုယ့်ကြီးဒေါ် အရင်းကြီးကို အားရပါးရ ဒေါ့ကီဆွဲနေတာပါလား။ ဘယ်တုံးထဲက ဖြစ်နေတာလဲ၊ ဘယ်လို ဖြစ်သွားတာလဲ။ ညို ရင်တွေ ပူပြီး ခေါင်းတွေ နောက်လာခဲ့ရတယ်။ ဒါပေမဲ့ နောက်ခံစားချက် တမျိုးက လည်း ညို့ ရင်ထဲမှာ ဝင်နေသလို ညို့ ညီမလေးမှာ လည်း အရေတွေ စို နေခဲ့ရပြီ။

မော်လေးရဲ့ အားရပါးရ ဆောင့်ချက်တွေ မေမေ့ရဲ့ ပြန်ပြန်ကော့ပေးနေတဲ့ တင်ပါးဆုံကြီး တွေကို ကြည့်ရတာ အတိုင်အဖေါက်ညီလွန်းလို့ အောကားတွေထက်တောင် ကောင်းနေခဲ့ရတာပေါ့။ ညိုကိုယ့်ဟာကိုယ်တောင် သတိမထားမိပဲ၊ ထမိန်ကို ဖြည်ပြီး ပင်တီထဲ လက်ထည့်လို့ ပိပိလေးကို တအားပွတ်မိနေပြီကော။

မော်လေး တယောက် မေမေ့ကို အားအဟုန်ပြင်းပြင်းနဲ့ ဆောင့်ချပြီး သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး အိပ်ယာပေါ်လဲကျသွားတဲ့ အချိန်မှာပဲ ညိုလဲ ကိုယ်လုံးလေး တဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ခွေခေါက်လှဲကျသွားပါတယ်။

အခု အချိန်မှတော့ ညို အိမ်ရှေ့ပြန်ထွက်လို့လည်းမဖြစ်နိုင်တော့လို့ ကုတင်ရှိရာကို ဖြည်းဖြည်းလေး လျှောက်လာလိုက်ပြီး အသံမမြည်အောင် ကုတင်ပေါ်လှဲချပြီး နားနေလိုက်မိပါတော့တယ်။

ညို အိပ်ယာက နိုးလာတော့ ဆီးအရမ်းသွားချင်တာနဲ့ ကမန်းကတန်း မီးဖိုချောင်ဘက်သွား ပြီး အိမ်သာဘက်ကို သွားလိုက်ပါတယ်။ မီးဖိုထဲ မျာ စားစရာတခုကို ထိုင်စားနေတဲ့ မော်လေးကို တွေ့လိုက်ရမှ ရင်ကနဲ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားပါတယ်။ဒါပေမဲ့ သေးအရမ်းပေါက်ချင်တာနဲ့ အိမ်သာထဲ ဝင်ပြီး သေးထိုင်ပေါက်လိုက်ပါတယ်။ သေးပေါက်ရင်းနဲ့ မှ စဉ်းစားမိတာကတော့ ငါရှိနေတယ် ဆိုတာကို မော်လေး သိသွားပြီ။ ဘယ်လိုရှင်းရပါ့၊ မေမေရော အိမ်မှာ ရှိနေသေးတာလား။ မထူးပါဘူး ငါက အပြစ်လုပ်တာမှ မဟုတ်တာ သူတို့က အပြစ်ရှိသူတွေ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းသာ ရင်ဆိုင် လိုက်မယ်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။

ညိုအိမ်သာထဲက ထွက်လာတော့ မော်လေးတယောက် မျက်လုံးပြူးမျက်ဆံပြူးနဲ့၊

“မမညို နင်ဘယ်တုန်းက အိမ်ပြန်ရောက်လာတာလဲ”

လို့လှမ်းမေးလိုက်ပါတယ်၊ ညိုက သူ့ကို ပိုအရေးကြီးတာ ပြန်မေးလိုက်ပါတယ်။

“မေမေ အိမ်မှာရှိတုံးလား”

မော်လေး မျက်နှာမှာ သွေးလုံးဝ မရှိတော့ဘူး၊ ညို ဘယ်တုန်းက ပြန်ရောက်တယ် ဆိုတာတောင် ပြောစရာ မလိုတော့ဘူး သူသဘောပေါက်သွားပြီ မဟုတ်လား။

“ဟင့်အင်း၊ အလုပ်ပြန်သွားပြီ”

“နင်တို့က ဘယ်လို ဖြစ်ကြတာလဲ၊ ငါက နင့်ကို လူပျိုတောင် မဖြစ်သေးဘူးထင်နေတာ”

“ဟာ မမညို ကလည်း မော်က ဆယ်တန်းတောင် ရောက်နေပြီဟာကို”

“အင်းပါ ထားပါတော့ နင် တို့ ဘယ်တုံးကထဲက ဖြစ်နေကြတာလဲ”

“မမညို ဘာလုပ်မလို့လဲ၊ ဘယ်သူ့မှ မပြောပါနဲ့နော် ကြီးဝင်း အတွက်ရော မော့်အတွက်ရော မိသားစု အားလုံး ဆွေမျိုးမိတ်ဆွေ တွေကြားမှာ မျက်နှာပြလို့ မရတော့ပဲ ဖြစ်သွားမယ်”

“အောင်မယ် အဲလို မှန်းသိရင် ဘာလို့ အစကထဲက လုပ်သလဲ၊ ပြောမှာသာ ပြောပြစမ်းပါ”

ညို က ပြောသာ ပြောတာ ညို နဲ့ ဖေဖေကျော့် အဖြစ်အပျက်ကိုလည်း မေမေ တို့ သိသွားရင် ဘယ်လိုနေမလဲ ဆိုတာ တချိန်က ညို့စိတ်ကို ဖိစီးနေခဲ့တာ မဟုတ်လား။

“မမညို ဘယ်သူ့မှ မပြောဘူး ဆိုတာ ဂတိပေးရင် မော်ပြောပြမယ် “

“အောင်မယ် နင်က ငါ့ကို ဂတိတောင်းစရာမလိုပါဘူး၊ ငါကလည်း မေမေ့မျက်နှာ နဲ့ အရှက်ကို ခွဲပါ့မလား၊ ငါလည်းဗိုက်ဆာလာပြီ နင်ဘာစားနေတာလဲ၊ အင်း ငါ့ကို ဒီတေးပြောပြစမ်း ဘယ်က စဖြစ်တာလဲ၊ နင်တို့ ဘယ်နှစ်ခါတောင် ဖြစ်ပြီးပလဲ၊ ဘာမှ မလျိုထားနဲ့နော်”

ညိုလည်း ထမင်းပုဂံထဲ ထမင်းနည်းနည်းခူးလိုက်ပြီး စားပွဲပေါ် က ဟင်းနည်းနည်းထည့်ပြီး စားဖို့ ပြင်လိုက်ပါတယ်။ မော်လေးလည်း ခုမှ နည်းနည်း စိတ်ပေါ့ သွားသလို ဖြစ်သွားပြီး ညို့ကို တဖြည်းဖြည်းချင်း သူနဲ့ မေမေ တို့ ဖြစ်သွားကြပုံကို ပြောပြပါတယ်။

အောက်မှာ မော်လေး ပြောတာကို သူ့ အပြောနဲ့ပဲ စာဖတ်သူတွေ ဖတ်ကောင်းအောင် ရေးပေးလိုက်ပါမယ်။

…………………………………………………………………………………………………………………………

ဝင်းမော် နှင့် ဒေါ်ဝင်းဝင်းခိုင်

ကျွန်တော် နဲ့ ကြီးဝင်းတို့ ရဲ့ မထင်မှတ်ပဲ ဖြစ်ခဲ့ရတာကတော့ လွန်ခဲ့တဲ့ တနှစ်လောက်ကပါ၊ ကိုးတန်းကျောင်းသား ကျွန်တော် ဟာ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင် အမျိုးသမီးတွေကို စိတ်ဝင်စားနေခဲ့ရတာကြာပါပြီ။ ကိုယ့်အနားပတ်ဝန်းကျင် က မိန်းမ ကြီးကြီးငယ်ငယ်ရွယ်တူ၊ အပျို လင်ရှိတခုလပ် ဘာကိုမှ မရှောင် မှန်းပြီးဂွင်းထု နေခဲ့တာ အခုဆိုရင် နှစ်နှစ်ကျော်သုံးနှစ်နီးပါး ဖြစ်နေလို့ လူတွေလည်းထပ်နေပါပြီ။ ရုပ်ရှင်မင်းသမီး အဆိုကျော် မော်ဒယ်တွေ ဆိုတာကတော့ ပြောမနေနဲ့တော့ပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ကြီးဝင်း ဆိုတာက တော့ စိတ်ထဲမှာကို မရှိခဲ့တာပါ။ ဒါကလည်း ကိုးတန်းမတက်ခင် နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက် ရွာကို ပြန်တော့ ပြောင်းလဲ ခဲ့ပါတော့တယ်။

အဲဒီ မတိုင်ခင် အင်းဆက် ဆိုတာတွေက စာအုပ်တွေ အွန်လိုင်းတွေမှာ ဖတ်ခဲ့ဘူးပေမဲ့လည်း စိတ်ကူးယဉ်တွေလို့ပဲ မှတ်ထားခဲ့ပါတယ်။ ဒီတခေါက် ရွာပြန်သွားပြီး တော့ ရွာက သူငယ်ချင်းတွေ နဲ့ ထန်းရည်သောက်၊ ရှောက်သွား ရင်းက လိင်ကိစ္စ အကြောင်းတွေ ပြောကြတော့ ကျွန်တော်လည်း ဖတ်ဘူးတဲ့ အကြောင်းထဲက ဇာတ်လမ်းတွေ ပြောပြရင်း နိုင်ငံခြားမှာတော့ ဖြစ်နိုင်မယ်၊ ကျွန်တော်တို့ ဆီမှာတော့ ဖြစ်နိုင်ဖို့ မလွယ်ကြောင်းဘာညာ အာမိတာပေါ့။နောက် တော့ အဲဒီဝိုင်းထဲမှာ ပါတဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ အခင်ဆုံး ငယ်သူငယ်ချင်း ချက်ကြီး က ကျွန်တော်နဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ ရှိတဲ့ အချိန်ကျမှ အဲဒါတွေ ကျွန်တော်တို့ ဆီမှာလည်း ရှိကြောင်းနဲ့ ကျွန်တော်ဖတ်ဖူးတဲ့ ဇာတ်လမ်းတွေအကြောင်းတွေ သူ့ကို ပြောပြခိုင်းပါတယ်။

အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော်က လည်းစိတ်ဝင်စားသွားပြီး မင်းက ဘာလို့ ပြောနိုင်ရတာလည်း မင်းအသိထဲမှာ ဖြစ်နေလို့လားလို့ မေးမိပါတယ်။ ဒီကောင်နဲ့ ကျွန်တော်က ငယ်ငယ်ထဲက တယောက်ကို တယောက် ပွင့်ပွင်လင်းလင်း ပြောဆိုခဲ့တာမို့ ဘာမှ ဖုံးကွယ်စရာ မရှိပါ။ ဒါတောင် ချက်ကြီးက ကျွန်တော့်ကို မင်း ဘယ်သူ့မှ မပြောပါဘူး ဆိုတာ ဂတိပေးဆိုလို့ ကျွန်တော်က ဂတိပေးလိုက်မှ သူ ဒေါ်လေး ကျော့မေ ကို လိုးနေကြောင်းပြောပြပါတယ်။ ကျွန်တော်တောင် အတော် တုံလှုပ်သွားမိပါတယ်။ ဒေါ်လေး ကျော့မေ ဆိုတာ ကျွန်တော်တို့ ငယ်ငယ်တုန်းက ကျွန်တော်တို့ကို ထိန်းလာခဲ့တဲ့ ချက်ကြီးအမေရဲ့ ညီမ ငယ် ဖြစ်ပါတယ်။

အသားဖြူဖြူဖွေးဖွေးနဲ့ ကိုယ်လုံးနည်းနည်းတုတ်တုတ် မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းနဲ့ ရုပ်ရည်လည်း ကြည့်ပျော်ရှုပျော်ဖြစ်ပါတယ်။ အိမ်ထောင် စောစောကျသွားပေမဲ့ ယောက်ျားဖြစ်သူက ပိုးထိလို့ ဆုံးသွားပြီး ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နှင့် မုဆိုးမ ဖြစ်နေသူလည်း ဖြစ်ပါတယ်။ ချက်ကြီးက ၈တန်းလောက်ကထဲက ကျောင်းဆက်မတက်တော့ပဲ လယ်အလုပ်ကို ဝင်လုပ်နေတာကြောင့် ကျွန်တော်တို့နဲ့ မတူပဲ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း ယောက်ျားကြီး တယောက်လို ဖြစ်နေပါပြီ။လူက ကျန်းမာရေးကလည်းကောင်း၊ ဟော်မုန်းထနေချိန်၊ အနီးကပ်ရှိနေသူ၊ ယောက်ျားဆုံးသွားသဖြင့် သူတို့ နှင့် အတူလာနေသူ၊ ဒေါ်လေးကျော့မေ ရဲ့ ကိုယ်လုံး က သူ့ကို အမြဲ ဖမ်းစားနေခဲ့ပါတယ်။ နောက်ပြီး တခါတရံ သူတို့ သူဝရီး နှစ်ယောက်ထဲ လူသူမနီးတဲ့ လယ်ကွင်းတဲကလေးမှာ တရေးတမောအိပ်၊ ထမင်းစား ဖြင့် နေနေခဲ့ကြတော့ စိတ်တွေကလည်း ဆန့်ကျင်ဘက် လိင်မို့ မသိမသာ ငြိနေကြပါတယ်။

အဲလိုနဲ့ တနေ့ နေ့လည်ဘက် လယ်တဲလေးမှာ တရေးတမောအိပ်နေကြရင်းက လီးတောင်နေတဲ့ ချက်ကြီးက ထမိန်လှန်ပြီးပေါင်သားဖွေးဖွေးတွေ ပေါ်နေတဲ့ ဒေါ်လေးကျော့မေ ကို အတင်းကြံမိပါတယ်။ ဒေါ်လေးကျော့မေက လည်း ယောက်ျား ရဖူးပြီး အရသာ သိထားပြီးသူမို့ သူ့ဖက်က လည်းမသိမသာ စိတ်ဆန္ဒရှိနေတာကို ဖွင့်ထုတ်ဖို့ ချက်ကြီးကို လမ်းဖွင့်ပေးတာလည်း ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ဘာကြောင့်ပဲ ဖြစ်ဖြစ် အဲဒီနေ့က စပြီး သူတို့ နှစ်ယောက်ကြားမှာ အချစ်ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဘယ်သူမှ မသိအောင် လျို့ဝှက် ထားခဲ့ကြပါတယ်။ အဲဒီအကြောင်းကို သိလိုက်ရတော့ ကျွန်တော့် စိတ်ထဲမှာ တော်တော့်ကို ဖီးတက်သွားရပါတယ်။ အဲဒီမှာ ကြီးဝင်း က ကျွန်တော့် အတွေးထဲ မှာ၊ မှန်းတဲ့ထဲ မှာ ပါလာခဲ့ရပါတော့တယ်။

ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ အိမ်မှာ ဦးဦးကျော်က အလုပ်ရှုတ်သလို ကြီးဝင်းက လည်း အလုပ်ရှုတ်ပါတယ်။ အဲတော့ သူက အလုပ်ကိစ္စ နဲ့ ဟိုသွားဒီသွားဆိုရင် ကျွန်တော့်ကို ယောက်ျားသနာအနေနဲ့ အမြဲလိုလို ခေါ်သွားလေ့ရှိပါတယ်။ အထူး သဖြင့် ကျောင်းပိတ်ရက်တွေ ဆိုရင် နယ်တို့ ဘာတို့ ခရီးရှည်တွေကို လည်း လိုက်ရပါတယ်။ တူအရီး အရင်း ဆိုတဲ့ အကြောင်းနဲ့ တကယ်လို့ ညအိပ်ညနေသွားရတဲ့ ခရီးတွေမှာ ဟော်တယ်တို့ ဘာတို့ တည်းရင်လည်း တခန်းထဲ မှာ တည်းလေ့ရှိပါတယ်။ အရင်တုန်းက ဘာမှ စိတ်ထဲ မရှိတဲ့ ကျွန်တော်က အဲဒီတခေါက် ရွာက ပြန်လာပြီးတဲ့ အချိန်မှာတော့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဂွင်းဘုရင်မ ကတော့ ကြီးဝင်းပဲ ဖြစ်ပါတော့တယ်။ ဘယ်တော့မှ မမုန်းနိုင်အောင် မှန်းခဲ့ပါတယ်။

အဲလို ကျွန်တော့်ဘက်က စိတ်တွေ ဖေါက်ပြန်နေခဲ့ရတော့ ခရီးအတူသွားတိုင်း ကြီးဝင်း ကို အခြေအနေအမျိုးမျိုးထဲက နေခိုးကြည့်ချောင်းကြည့်ခဲ့မိပါတယ်။ တခါတလေ တည်းခိုးခန်းမှာ တခန်းထဲ အတူတည်းကြတာမို့ သူရေချိုးနေပြီ ဆိုရင်ရေချိုးခန်းထဲမှာ အခုလောက်ဆို ကိုယ်တုန်းလုံး ဖြစ်နေလောက်ပြီ ဆိုပြီး တွေးမိရင်း လီးကို ပွတ်သတ်မိနေပါတယ်။ ထုတော့ မထုရဲဘူး အခန်းထဲမှာ အနံ့ထွက်မှာစိုးလို့၊ ကိုယ်ရေချိုးတဲ့အလှည့်ကျမှ ထုဖြစ်ပါတယ်။ တခါတလေ ကြီးဝင်း အပြင်ထွက်သွားလို့ ကျွန်တော်တယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့တဲ့ အချိန် ဆို ကြီးဝင်းရဲ့ အဝတ်အိပ်ထဲ မှာ ဝတ်ပြီးသား လျှော်ဖို့ သတ်သတ်ခွဲထည့်ထားတဲ့ ပလတ်စတစ်အိပ်ထဲက အတွင်းခံဘောင်းဘီတို့ ဘရာဇီယာတို့ကို ထုတ်ပြီး နမ်းရှုရင်း ထုရတာလည်းအတော်အရသာ ရှိပါတယ်။ အဲဒါနဲ့ ကြီးဝင်းကို လုပ်ချင်တဲ့ ရောဂါက တစထက် တစ ပိုပြင်းထန်လာရပါတယ်။

ကျွန်တော် ကြီးဝင်းနဲ့ လိုက်သွားတိုင်း တည်းခိုခန်းတွေက အမြဲတန်း ကုတင်နှစ်လုံးရှိတာမဟုတ်ပါ။ တခါတလေ ကင်းဆိုက် ကုတင်ကြီးတလုံးထဲ ရှိတာမျိုးတွေ လည်း အိပ်ခဲ့ဘူးပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အရင်က နဲ့ မတူတော့တဲ့ ကျွန်တော့် အဖို့ တော့ အဲလို ကုတင်တလုံးထဲ ရှိတဲ့ အခန်းနဲ့ နေရတဲ့အခါ တညလုံး အိပ်မပျော်တော့ပါဘူး သိပ်လည်း မလူးလိမ့်ရဲပါဘူး။ အိပ်ယာထဲ သုတ်မလွှတ်မိအောင် မအိပ်ခင် ရေချိုးခန်းထဲမှာ ဂွင်းထုပြစ်ရပါတယ်။

အဲ ဖြစ်သွားတဲ့ နေ့က လည်း ကုတင်တလုံးထဲ ရှိတဲ့ အခန်းမှာ အိပ်ရတဲ့ ညပေါ့။ မြို့သေးသေးလေးတခုရဲ့ တည်းခိုခန်း၊ အဲဒီနေ့က ကြီးဝင်းလည်း ဝိုင်နည်းနည်းသောက်လာတယ်ထင်တယ်။ သူ့အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ညနေဘက်ထွက်သွားပြီး ပြန်လာတော့ မျက်နှာလေး နည်းနည်းနီလာတယ် အရက်နံ့နည်းနည်းရတယ်။ နောက်ပြီးတော့ ကုတင်က လေး နှစ်ယောက်အိပ်သာ ဆိုတယ် အကြီးကြီးမဟုတ်ဘူး နည်းနည်းသေးသလိုပဲ။ ရာသီကလည်း မိုးသည်းည၊ အားလုံးက တိုက်ဆိုင်နေတယ်။

ညအိပ်ရာ ဝင်တာနဲ့ ကို မိုးလေး အေးအေး နဲ့ ဆိုတော့ စောင်တခုထဲ အောက်မှာ ကြီးဝင်းက ကျွန်တော့်ကို ဖက်ထားရင် အိပ်တယ်။ ကျွန်တော်ကသာ မာတောင်နေတဲ့လီးကြီးကို ကြီးဝင်းကိုယ်နဲ့ မထိမိရအောင် အနောက်ဖက်ကို ကော့ထားရတယ်။ နောက်တော့ ကြီးဝင်းက ကျွန်တော့ကို ကျောပေးပြီး အိပ်ပျော်သွားတယ် ဟောက်သံလေးတောင် တချက်တချက်ထွက်လာတယ်။ အဲတော့ တအားထန်နေပြီမို့ ကျွန်တော်လည်း အိပ်ပျော်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ကြီးဝင်း ဖင်ကြားကို ကျျွန်တော့် လီးကြီးကို အမြှောင်းလိုက် ထောက်ထားလိုက်တယ်။ ကြီးဝင်းက အသက်မှန်မှန်ရူအိပ်ပျော်နေသလို အပြင်ဘက်က သည်းသည်းမဲမဲ ရွာနေတဲ့ မိုးက လည်း ကိုယ်လှုပ်ရှားနေတာကို အကာကွယ်ပေးနေသလိုပဲ စိတ်ထဲ အလိုလို ထင်မိတယ်။ စိတ်ကလည်း ရလေလိုလေ ဆိုသလို မဟုတ်လား။

ကျွန်တော့် ပုဆိုးကို အသာကန်ချွတ်လိုက်တယ် ဖြောင်းကနဲ ထောင်ထလာတဲ့လီးကြီးကို ကြီးဝင်းဖင်ကြားပြန်ပွတ်နေလိုက်တယ်။ အဲလို ခနနေတော့ အားမရပြန်ဘူး အဲဒါနဲ့ စောင်အောက်ကနေ ခြေရင်းကို ကုန်းပြီး ကြီးဝင်းရဲ့ ထမိန် ကို အသာဆွဲပြီးလှန်တင်လာလိုက်တယ်။ ထမိန်က ကွင်းလုံးနီးပါးခါးပေါ်ရောက်တော့ ကိုယ့်လီးကြီးနဲ့ ဖင်ကြားကို ပြန်ကပ်လိုက်တယ်။ အား အသားချင်းထိရတဲ့ အရသာက စိမ့်နေတာပဲ၊ အထူးသဖြင့် ကိုယ့်ရဲ့ မာတောင်နေတဲ့ လီးတန်ကြီးက ကြီးဝင်းရဲ့ ပေါင်လုံးကြီး နှစ်ခုကြားဝင်သွားတာ ဘယ်လိုမှ ဖေါ်မပြနိုင်တဲ့ အရသာပဲ။ အရသာရှိလွန်းလို့ မှိန်းနေပေမဲ့ ခနနေတော့ ထုံးစံအတိုင်း ပိုလိုချင်လာခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့် ဖင်လေးကို ကော့ကာကော့ကာနဲ့ ကြီးဝင်းရဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားကို လိုးပေးနေမိတယ်။ အဲဒီမှာ ကြီးဝင်းရဲ့ ဟောက်သံလေး ပျောက်သွားပြီး အသက်ရှုသံ မမှန်တော့ပဲ ကြီးဝင်းကိုယ်လေး နည်းနည်းတုံသွားတာ သတိထားလိုက်မိတော့ ကျွန်တော့် တကိုယ်လုံးလည်း အေးစက်သွားတယ်။ သေပြီပေါ့။

ကြီးဝင်းနိုးသွားပြီ ဆိုပြီး ညှောင့်လိုးနေတာလေးရပ်လိုက်တယ်။ ခုထိ ငါအိပ်ပျော်နေတယ်လို့ ဆင်ခြေပေးလို့ရတယ်လေ ဆိုပြီး အသာလေး ငြိမ်နေလိုက်တယ်။ အခု အချိန်မှ ထမိန်ပြန်ဖုံး လုံချည်ပြန်ဖုံးဖို့လည်း သိပ်နောက်ကျနေပြီလေ။ ကျွန်တော်ငြိမ်နေပြီး ခနနေတော့ ကြီးဝင်း ကိုယ်ကို လှိမ့်ပြီး ကျွန်တော့်ဘက်လှည့်လိုက်တာ သိတယ်။ ကျွန်တော် မျက်စေ့ကို စုံမှိတ်ပြီး ဘုရားတနေလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ မမျှော်လင့်တဲ့ အဖြစ်အပျက်က ကြီးဝင်းရဲ့ ပေါင်ကြီးတလုံးက ကျွန်တော့် ခါးပေါ်ခွတင်လိုက်တာသိလိုက်ရသလို ကြီးဝင်းရဲ့ လက်တဖက်က ကျွန်တော့် လီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တာလည်းခံလိုက်ရတယ်။ နောက်တော့ ကျွန်တော့် လီးကြီးမှာ စိုစိုစွတ်စွတ် နဲ့ နွေးနွေးထွေးထွေး အရသာကို ခံစားလိုက်ရတယ်။ ကျွန်တော်မယုံနိုင်လောက်အောင် ဖြစ်သွားရတယ်။ ကြီးဝင်းက ကျွန်တော့်လီးကြီးကို လက်နဲ့ ကိုင်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်အဝမှ တေ့ပေးရင်း သူ့ခါးကို ကော့ပေးလိုက်တာပါပဲ။

အဲဒါကြောင့် ကျွန်တော့်လီးကြီးက သူ့စောက်ဖုတ်ထဲကို တဝက်လောက်ဝင်သွားတာဖြစ်ပါတယ်။ အဲလို အခြေအနေမှ တော့ ကျွန်တော်လည်း ဘယ်ငြိမ်နေပါ့မလဲ ကျွန်တော့် ဖင်ကို ကော့ပြီးထိုးထည့်လိုက်တာ ကြီးဝင်းဆီက အင့်ကနဲ အသံလေး ထွက်လာသလို ကျွန်တော့်လီးကြီးကလည်း ကြီးဝင်း စောက်ဖုတ်ထဲ အဆုံးထိ ဝင်သွားပါတော့တယ်။ ကြီးဝင်းလက်တွေက အခုတော့ ကျွန်တော့်ကိုယ်လုံးကို သိုင်းဖက်လာပြီ ဆိုတော့ ဘာပြောစရာရှိမှာလည်း ကျွန်တော် ကြီးဝင်းပေါ်လှိမ့်တက်လိုက်ပါတယ်။ ကြီးဝင်းလည်း ပက်လက်အနေအထားဖြစ်သွားပြီးတော့ ပေါင်နှစ်လုံးနဲ့ ကျွန်တော့်ကို ညှပ်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့် ခြေထောက်တွေကို သူ့ခြေထောက်တွေနဲ့ ချိတ်ဆွဲလိုက်ပါတယ်။

ကျွန်တော်က ကြီးဝင်းစောက်ဖုတ်ထဲက ကျွန်တော့် လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်လို့ မကျွတ်တကျွတ် မှာပဲ ကြီးဝင်း ဖနောင့်နှစ်ဖက် က ကျွန်တော့်ဖင်ကို ချိတ်ဆွဲလိုက်ပါတယ်။ တကယ်တော့ ကျွန်တော် အရှိန်နဲ့ ဆောင့်လို့ ရအောင် အကူညီပေးတဲ့ သဘောပါပဲ။ မုန်ယိုနေတဲ့ ကျွန်တော့်အတွက်က တော့ ဘာပြောကောင်းမလဲ အပြင်က မိုးနဲ့ အပြိုင်၊ တအားကုန် ကြုံးဆောင့် ပေးနေမိပါတယ်။ ညအိပ်ယာမဝင်ခင် ကမှ ရေချိုးခန်းထဲ ဂွင်းသွားထုထားတာမို့ တော်တော်နဲ့ မပြီးနိုင်သလို ကြီးဝင်းလည်းတော်တော်ကောင်းနေပုံရပါတယ် သူ့ပါးစပ်က ငြီးသံလေးတွေတောင် ထွက်လာပါတယ်။ ကျွန်တော့် လရေတွေ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ ပန်းထွက်ပြီး ပြီးသွားချိန်မှာ သူလည်း ပြီးသွားတယ်ထင်တယ် သူ့ကိုယ်လုံးလည်းတောင့်တင်းပြီး ကျွန်တော့်ကို လည်း အတင်း ဖျစ်ညှစ်ဖက်ထားလိုက်ပါတယ်။ အဲဒါက တော့ ကျွန်တော်နဲ့ ကြီးဝင်းရဲ့ ပထမဆုံး ဖြစ်သွားခဲ့ကြရတဲ့ ညလေးပေါ့ဗျာ။

………………………………………………………………………………..

ပထမအချီပြီးတော့ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက် တယောက်ကို တယောက် စကားတခွန်းမှ မပြောမိကြပဲ မှိန်းနေကြပါတယ်။ နှစ်ယောက်စလုံးက နိုးနေတယ် ဆိုတာ တယောက်နဲ့ တယောက် သိနေကြပြီးသားပါ။ ကျွန်တော်ကသာ ကြီးဝင်းဘာပြောမလဲ မဆိုတာ ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့ စောင့်ပြီး အသာမှိန်းနေတာပါ။ ကြီးဝင်းဆီက ဘာမှ အသံထွက်မလာတော့ ကျွန်တော် နည်းနည်းလေး ရဲလာပါတယ်။ ကြီးဝင်း ရဲ့ ပေါင်သားလေးတွေကို လက်ဖဝါးနဲ့ အသာပွတ်မိပါတယ်။ နောက်တော့ ကျွန်တော်အမြဲတမ်းသွားရည်ယိုခဲ့ရဲ့ တဲ့ ကြီးဝင်းဖင်သားကြီးတွေကို လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်မိပါတယ်။ ကိုယ့်ကြီးဒေါ် စောက်ဖုတ်ထဲ လီးစိမ်ထားပြီး သူ့ဖင်ဆုံကြီးကိုလည်း လက်နဲ့ ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နှယ်လို့ ရနေတယ်ဆိုတော့ စိတ်တွေ ပြန်ထ ပြီး လီးက မာလာပါတယ်။

သူ့စောက်ဖုတ်ထဲမှာ တဖြည်းဖြည်းထွားလာတဲ့ လီးကြီးကိုလည်း ကြီးဝင်းက သတိထားမိပါတယ်။ ငြီးသံလေး တိုးတိုးထွက်လာပြီး ကျွန်တော့်ကိုယ်ကို သူ့လက်တွေနဲ့ ဖက်လာပြီး ကျွန်တော့် ခေါင်းနောက်က ဆံပင်တွေကိုလည်း ကုတ်ဖွ ဆော့နေတယ်။ အဲလို ဆိုတော့ ကျွန်တော်လည်း ရဲပြီပေါ့ဗျာ။ ကြီးဝင်းရဲ့ အင်္ကျီကို အပေါ်လှန်တင်လိုက်ပြီး ဘရာဇီယာကိုလည်း ဂျိတ်ဖြုတ်အပေါ်ကို လှန်တင်လိုက်တယ်။ ကြီးဝင်းရဲ့ ကွှဲကော်သီးနီးပါး နို့ကြီးတွေကို လက်နှစ်ဖက်က တဖက်တလုံးဆီ ဆုပ်နှယ်ရင်း ထောင်မတ်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းတုတ်တုတ် ကြီးတွေကို ကုံးစို့ လိုက်တယ်။ ကြီးဝင်း ကိုယ်လုံးလေး တွန့်လိမ်ရင်း ဖင်ကြီးကို ကြွကြွပေးရင်း ကျွန်တော့်ကို လိုးဖို့ အချက်ပေးနေတော့ ကျွန်တော်လည်းဖင်ကို ကြွရင်း အသာလေး ညှောင့်လိုးနေလိုက်တယ်။

နောက်တော့ လီးကလည်း အစွမ်းကုန်မာလာပြီး လိုးရတာ အရှိန်ရလာတော့ နို့စို့တာကို ရပ်ပြီး ကြီးဝင်းပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ ကြီးဝင်း ခြေသလုံးကြီးတွေကို ကျွန်တော့် ပုခုံးပေါ်တင်လိုက်ပြီး တော့ ကောင်းကောင်းဆောင့်လိုးပါတော့တယ်။လက်နှစ်ဖက်က ကြီးဝင်း ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ဆွဲဆွဲပြီးလိုးရလို့ အတော့်ကို အရသာရှိပါတယ်။ ကျွန်တော့်အတွက်က လည်း ဒီညအဖို့ သုံးချီမြှောက်မို့ တော်တော်နဲ့ မပြီးနိုင်ဖြစ်ရပါတယ်။ အဲဒီ အချိန်မှာ ကြီးဝင်း က ကျွန်တော့်လက်မောင်းတွေကို အတင်းဆွဲရင်း အီးးးးကနဲ အသံထွက်သွားတာမို့ သူပြီးသွားတယ်ဆိုတာ သိလိုက်ရပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း နည်းနည်းမောသွားတာနဲ့ မာတောင်တင်းနေတဲ့လီးကြီးကို ကြီးဝင်း စောက်ဖုတ်ထဲ စိမ်ထားပြီး ခနနားလိုက်ပါတယ်။ အဲတော့မှ ကြီးဝင်းက မျက်လုံးပွင့်လာပြီး၊

“သား မော်လေး နင်မပြီးသေးဘူးလား”

“ဟုတ် ကြီးဝင်း ကြီးဝင်းရော”

“ဟဲ့ ငါက နှစ်ခါတောင်ရှိပြီလေ၊ နင် အဆင်ပြေရဲ့လား ဘာလုပ်ပေးရမလဲ”

“ကြီးဝင်း ကျွန်တော် ဒေါ့ကီ လုပ်လို့ရမလား”

ကြီးဝင်း က ကျွန်တော့ကို မျက်စောင်းလှလှလေးထိုးရင်း၊

“ဟွန့် သူ့ကို နည်းနည်းလေး ဖေဘာပေးလိုက်တာနဲ့ ဆိုးပြီ”

“ဟုတ်ပါဘူး ကြီးဝင်းရယ် ကြီဝင်း ရဲ့ တင်က အရမ်းလှလို့ပါ”

“အဲ့ဒါနဲ့ ဒေါ့ကီက ဘာဆိုင်လဲ”

“ဆိုင်တာပေါ့ ကြီးဝင်းရဲ့ အဲဒါမှ ကြီးဝင်းရဲ့ တင်အလှကို ကြည့်ပြီးသားက လိုးလို့ရမှာလေ”

“ဟယ် မိုက်ရိုင်းလိုက်တာ လူကြီးကို လိုးမယ်ဘာမယ်နဲ့”

“ဟိဟိ ကြီးဝင်းကလည်း ကျွန်တော်တို့ လိုးးတောင် လိုးပြီးနေပြီဟာကိုပဲဟာ”

ကြီးဝင်းက ပြောသာပြောတာပါ အိပ်ယာက အသာ လူးလိမ့်ထလိုက်ပြီး သူ့ရဲ့ ဖားယားကျနေတဲ့ ဆံပင်ရှည်ကြီးကို စုပြီး ပုခုံးတဖက်ပေါ်လွဲချလိုက်ရင်း လေးဘက်ထောက်ကုန်းပေးပါတယ်။ ဖင်ကောက်ပြီး ကားစွင့်နဲ့တဲ့ ကြီးဝင်းရဲ့ ဖင်ကြီးက အလွန်ကို လှပါတယ်။ ကြီးဝင်းရဲ့ ဖင်ကြား ပေါင်နှစ်ခု ကြားက စူထွက်လာတဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကလည်း အားရစရာကြီးပါပဲ၊ ကျွန်တော့် လီးကို အဲဒီ စောက်ဖုတ်ထဲမှာ အသာတေ့ပြီး ဖိသွင်းလိုက်ပါတယ်။

“အိ……ကျွတ်စ်…….”

ကြီးဝင်းဆီက အခုမှ အသံထွက်ပြီးငြီးသံလေး ကြားရပါတယ်။ကျွန်တော့အတွက်ကလည်း ဘာနဲ့မှ မလဲနိုင်တဲ့ လောကစည်းဇိမ်ကို ရလိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့ ကြီးဝင်းရဲ့ခါးလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး အနောက်က နေ တဖုံးဖုံး ဆောင့်လိုးနေမိပါတော့တယ်။ဒီတခါလည်း တော်တော်နဲ့ မပြီးပါဘူး ဒါပေမဲ့ ကြီးဝင်းက ပြန်ပြန်ကော့ပေးနေပြီး ကြီးဝင်း စောက်ဖုတ်ထဲက အသားလေးတွေက ကျွန်တော့်လီးကြီးကို ဆုပ်ညှစ်လာတဲ့ အချိန်မှာတော့ ကျွန်တော့်လီးကြီးက ယားလာပြီး လရေတွေ ကြီးဝင်းစောက်ဖုတ်ထဲ ပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။

အဲဒီညက စပြီး ကျွန်တော်နဲ့ ကြီးမေတို့ ဆက်ဆံရေးဟာ ပြောင်းလဲ သွားခဲ့ပါတော့တယ်။ နယ်သွားပြီ ဆိုတာနဲ့ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်ဟာ လင်မယားလိုပါပဲ။ နောက်ပိုင်း အိမ်မှာတောင် လစ်ရင် လစ်သလို နိုက်ကိုင် ကစ်စ်ပေးနဲ့ နောက်ပိုင်း လိုးတဲ့အဆင့်တောင် ရောက်လာပါတယ်။ တခါတလေ နှစ်ယောက်စလုံးဆာရင် ချိန်းပြီး အပြင်ဟော်တယ်မှာတောင် သွားလိုးကြပါတယ်။ အိမ်မှာ အဆင်ပြေရင်တော့ အိမ်မှာပဲပေါ့။

………………………………………………………………………………..

မော်လေးက သူ့စကားကို အဆုံးသတ်လိုက်ပြီး ညို့ကို မော့ကြည့်ပါတယ်။ ဘာပြောချင်သလဲ ဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ပေါ့။ ညိုကတော့ သူ့စကားနားထောင်ရင်းက ဖေဖေကျော်နဲ့ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ဟာတွေက ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်ရှိသလို ခံစားနေရတာတွေ နည်းနည်းပေါ့သွားသလို ဖြစ်သွားရပါတယ်။ မေမေ ကတောင် ဖေဖေ့ကျော့်အပေါ် သစွာဖေါက်ပြီး သူ့တူအရင်း မော်လေး နဲ့ ဖြစ်နေသေးတာ။ညိုက အဓမ္မကျင့်ခံရတာ၊ ကိုယ်လည်း ဖြားယောင်းတာမဟုတ်ဘူး၊ ဘယ်သူ့ကို မှ ဖွင့်မပြော၊ မတိုင်ခဲ့တာကတော့ ညို့အပြစ်ပေါ့လေ။ ဒါပေမဲ့ အခုတော့ စိတ်ထဲပေါ့သွားပါပြီ။ ဘာမှ အလေးနက်ထားစရာ မလိုပါဘူးလေ။ မေမေတို့ အိမ်ထောင်ပြိုကွဲအောင်လည်း ညိုမလုပ်ခဲ့ဘူး။ မေမေလည်းမော်လေးနဲ့ ဖြစ်ပေမဲ့ သူ့အိမ်ထောင်ကို မပျက်အောင် ဆက်ထိန်းထားတယ်။ အဲတော့ ဘာမှ ဖြစ်မလာတော့ဘူးပေါ့။

“အင်း ငါကတော့ မေမေ့ကို ပဲ အံ့သြတာပါ။ ဖေဖေကျော်က သူနဲ့ မအိပ်လို့လား နင်နဲ့ ဖြစ်ရအောင်”

“ဖေဖေကျော်က တော့ အိပ်ပါတယ်တဲ့ ကြီးဝင်းပြောတာပဲ၊ ဒါပေမဲ့ သူတို့ က အလုပ်များလို့ တခါတလေကျရင် မလုပ်ဖြစ်တာ တော်တော်ကြာတယ်တဲ့။ နောက် မော် နဲ့ ဖြစ်သွားတော့ မော့်ဆီကလည်း ရနေတော့ ဖေဖေကျော် နဲ့ မလုပ်ဖြစ်တာကြာလို့ ဆာလာရင် မော့်ကို လှမ်းအချက်ပေးလိုက်တာပဲ။ များသောအားဖြင့်ကတော့ မော့်ဘက်က ဆာတာ များတာပါ။ မော်က သူတို့လို မဟုတ်ဘူးလေ၊ ဘယ်သူနဲ့မှ စိတ်ဖြေစရာမှ မရှိတာ နောက် ကြီးဝင်းကလည်း အရမ်းတောင့်တော့ မော်က အမြဲလိုချင်နေတာ၊ဟီဟိ”

“ဟဲ့ နင်က စော်လေး ဘာလေးရှာထားပေါ့ဟာ၊ အဲဒါမှ အဆင်ပြေမှာပေါ့၊ မေမေ့ကို အမြဲ နင်လိုချင်တိုင်းလုပ်လို့မှ မရတာ”

“အင်းပါ မော်လည်း ကြိုးစားနေပါတယ်၊ ကြီးဝင်းကလည်း ပြောပါတယ်၊ စော်ထားဖို့”

အဲလို နဲ့ ညိုတို့ မောင်နှမ နှစ်ယောက် တယောက်နဲ့ တယောက် နားလည်မှုရခဲ့ကြပါတယ်။ ညိုက မော်လေး အပေါ်မှာတော့ ဘယ်လိုမှ စိတ်မလာသလို၊ သူကလည်း ညို့ကို အဲလို စိတ်မျိုးမထားဘူးဆိုတာ သိရတော့ ညိုတို့ နှစ်ယောက်က ပိုပြီး ရင်းနှီးပွင့်လင်းလာခဲ့ကြပါတယ်။

ညိုနဲ့ မောင်တို့ နှစ်ယောက်စလုံး ဘွဲ့ရပြီးတော့ မောင်က နိုင်ငံခြားထွက် အလုပ်လုပ်မယ်ဆိုပြီး ပတ်စ်ပို့စ်တွေ ဘာတွေလျှောက် နောက် သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ စုံစမ်းနေပြီ။ ညိုက သာ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိသေးတာ၊ မောင်က နိုင်ငံခြားမထွက်ခင် စေ့စပ်သွားမယ်ဆိုပြီး ပြောတယ်။ ဘာလို့လဲ မသိညိုက စိတ်ထဲမှာ တွေးပြီး ကြောက်နေမိတယ်။ အယ်ဒီအာ ဆိုတဲ့ လောင်းဒစ်စတန့် ရီလေးရှင်းတွေက သိပ်မခံတတ်တာ ညို့ သူငယ်ချင်းတွေ ထဲမှာလည်းတွေ့ဖူးနေတယ်လေ။

အဲလို ညိုက စိုးရိမ်တယ် ဆိုတာ ပြောလိုက်မိတာနဲ့ မောင်က တခါထည်းလက်ထပ်မယ် လုပ်တော့တာပဲ။ ညိုက စိတ်ထဲ ချီတုံချတုံဖြစ်နေတုန်းပဲ မောင်က လျှောက်ပြီး သူ့မိဘတွေ၊ ညို့ မိဘတွေကို ပြောလိုက်တာ နဂိုထဲက သိပြီးသား သဘောတူပြီးသား ဆိုတော့ သူတို့က အချိန်ဆွဲမနေတော့ဘူး ရက်ကောင်းရက်မြတ်တွေ ဗေဒင်မေးပြီး တခါထဲ လက်ထပ်ပေး လိုက်တော့တာပါပဲရှင်။ ညို့မှာ ဘုမသိဘမသိနဲ့ အိမ်ထောင်သည်ဘဝကို ရောက်ခဲ့ရပါပကောရှင်။

လက်ထပ်ပြီးတော့ လောလောဆယ် မောင်တို့ အိမ်မှာ လိုက်နေခဲ့ရတယ်။ မောင့်မိဘတွေက တော့ သဘောကောင်းပါတယ်။ သူတို့ အိမ်က လည်း အကျယ်ကြီး နှစ်ထပ် တိုက်အိမ်။ မောင်က သားအကြီးဆုံး နဲ့ သူ့ညီလေး တယောက်ရှိတယ် သူနဲ့ အသက်တော်တော်ကွာတယ်၊ ခုမှ ဆယ်တန်း ပဲ ရှိသေးတယ်။ မောင့်ဖေဖေ က အစိုးရဌာနကြီး တခုက အရာရှိ အကောင်ကြီးတယောက်ပေါ့။ မောင့် မေမေ ကလည်း အစိုးရဝန်ထမ်း အရာရှိတဦးပဲ ဆိုတော့ သူတို့ မိသားစု က အတော်အေးဆေးပါတယ်။ ပုံမှန်ရုံးချိန်ပဲ အိမ်က ထွက်သွားကြ ပြန်လာကြ၊ အိမ်မှာ ထမင်းဟင်းချက်တဲ့ အဒေါ်ကြီးတယောက်၊ လက်တိုလက်တောင်းခိုင်းတဲ့ ကောင်မလေးတယောက်၊ ကားဒရိုင်ဘာတယောက် ရှိတယ်။ ကားက နှစ်စီးရှိတယ်။

ညိုက အလုပ်ရှာမယ်ဆိုတော့ မောင်က ကန့်ကွက်တယ်၊ သူနိုင်ငံခြားမထွက်ခင် သူနဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေပါအုံးတဲ့။ သူထွက်ပြီးမှ အလုပ်လုပ်ပါတဲ့။ ဆိုတော့ ညိုတို့ နှစ်ယောက် သူနိုင်ငံခြားထွက်မဲ့ အချိန်စောင့်ရင်း ဟိုလည်ဒီလည်၊ စားကြ သောက်ကြ၊ လိုးကြ၊ ပေါ့။ ဒါပေမဲ့ မောင်က နိုင်ငံခြားထွက်ရမဲ့ ကိစ္စက ဟိုဟာဒီဟာလေး ထစ်ငေါ့ပြီး နည်းနည်း အချိန်လေးကြာလာတော့ ညို ဒီတိုင်းနေရတာ ပျင်းလာတယ်။ မေမေ့ကို လည်း ပြောမိတော့ မေမေ က သူတို့ အလုပ်မှာ တကယ်က စာရင်းကိုင်လည်း လိုနေတယ် ညိုလည်း အီကိုက ဆင်းတာ ဆိုတော့ လုပ်မလား ဆိုတော့ လုပ်မယ်ဆိုပြီး လက်ခံလိုက်တယ်။

မောင်က လည်း ညို့ မိဘတွေ အလုပ်ထဲမှာပဲလေ၊ ညိုလည်းအပျင်းပြေတာပေါ့ ဆိုပြီး သဘောတူတယ်။ အဲဒါကြောင့် ညိုကို မနက်ဆို သူက ကားလေးနဲ့ လိုက်ပို့ပေးတယ်။ ညိုက ဖေဖေကျော် တို့ ရဲ့ မိန်းအော့ဖစ်စ်မှာ ပဲ လုပ်ရတယ်လေ။ ဖေဖေကျော်နဲ့ကတော့ ညိုက ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်နေပါပြီ။ သူကလည်း ညို့ကို အရင်က အတိုင်းပဲ သမီးအရင်းလို ဂရုစိုက်သလို ညိုက လည်းဘာမှ မဖြစ်ခဲ့သလို နေလိုက်တယ်။ တခါ တခါတော့လည်း သတိရမိသား၊ ပထမဦးဆုံး အတွေ့အကြုံ ဆိုတာက မေ့ဖို့ ခက်သားလားရှင်။ ဒါပေမဲ့ ခုက ကိုယ်လည်း အိမ်ထောင်နဲ့လေ ဆိုပြီး မေ့ထားလိုက်တော့တယ်။

နောက်တော့ အလုပ်ထဲမှာ တကယ်စိတ်ပါလာ ပြီး တော့ လုပ်ရတာ ပျော်လာခဲ့တယ်။ ဖေဖေကျော်က လခ ပေးပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဖေဖေကျော်နဲ့ မေမေ က သူတို့အတွက် အမွေခံက ညိုပဲ ဆိုတော့ ဒါတွေက ညို့စီးပွားပဲလို့ လဲ အမြဲတမ်းပြောနေတော့။ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်လည်း လုပ်ရတာ အဓိပ္ပါယ်ရှိနေသလိုပဲ။

အဲလို အသားကျလာပြီးမှ ပဲ မောင်က နိုင်ငံခြားထွက်ဖို့ အခွင့် အရေးရောက်လာတော့တယ်။ မောင် စထွက်ကာကစတော့ နှစ်ယောက်စလုံးက အနာဂါတ်အတွက် စိတ်လှုပ်ရှားနေကြပြီး သတိမထားမိပေ မဲ့နောက်နေ့မှာပဲ ညို နေရ ထိုင်ရတာ တမျိုးကြီးဖြစ်လာတယ်။ မောင်ရှိနေတုန်းက ကိုယ့်အိမ်လိုဖြစ်ခဲ့ပေမဲ့ ညိုတယောက်ထဲ ကျတော့ တစိမ်းတွေကြား ရောက်နေသလို ခံစားနေရတယ်။ နောက်ပြီး ညဘက်အိပ်ယာဝင် တဲ့အခါတော့ အရင်က အမှတ်မထင်ဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ ညို၊ အခု ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတိထားမိလာတယ်။ အဲဒါကတော့ ညို့ ရဲ့ ရမက်ဆန္ဒ ပဲပေါ့။ မောင် က ညတိုင်း လိုလို အနည်းဆုံး တချီတော့ လိုးပေးနေခဲ့လို့ သာ ညို ကသတိမထားမိတာ အခုတော့ ညို တလူးလူး တလှိမ့်လှိမ့်နဲ့ အိပ်မပျော်တဲ့ ထိတောင် တခါတလေ ခံစားနေရတယ်။

နောက်ညိုကပဲ စိတ်ထင်လို့လားမသိဘူး။ မောင့် ဖေဖေ ရဲ့ မျက်လုံးတွေက ညို့ ကိုယ်လုံးကို စူးစူးစိုက်စိုက် ခိုးကြည့်ကြည့်နေတယ်လို့ ခံစားနေရတယ်။ တနေ့ သူ့ရှေ့က ဖြတ်လျှောက်သွားရင်း အမှတ်မထင် ရှေ့က အရိပ်ပြန်နေတဲ့ မှန်ထဲက နေ လှမ်းတွေ့လိုက်ရတော့ ညို ခြေလှမ်းတောင် မှားချင်သွားတယ်။ မောင့်ဖေဖေ ရယ်ပေါ့။ ညို့ တင်သား တွေကို စူးစူးရဲရဲ ကြီးကို သူ့ရဲ့ ကျွဲကော်ကိုင်းမျက်မှန်လေးထောင့်ကြီးကို ပင့်လို့ သေခြာကြည့်နေတယ်။ ညို့ ဒူးတွေ တောင် ညွှတ်ခွေချင်သလို ဖြစ်သွားတယ်။ ညို့ ပေါင်ခွဆုံမှာလည်း စိုတိုတို လေး ဖြစ်သွားတယ်။ ညို့ ရဲ့ အဲဒီ တင်သားတွေကိုက မကောင်းတာပါ။ လုံးတစ်ပြီး ကောက်နေတော့ ယောက်ျားတွေက တချိန်လုံး အဲဒီ တင် ကိုပဲ လိုက်လိုက်ကြည့်နေကြတာ။

အဲဒီည ညိုအိပ်ယာထဲ ဝင်တော့ အိပ်ယာထဲမှာ လူးလိမ့်ရင်း ညို့ ပိပိလေးကို ကိုင်ပွတ်မိတယ်။ ညို့ အတွေးထဲမျာတော့ မောင့်ဖေဖေ ပေါ့။ မောင့်ဖေဖေ က မောင်နဲ့ ချွတ်စွတ်တူပြီးတော့ အရွယ်ရလာတော့ ခန့်ငြားလာတဲ့ ရုပ်ရည်ရှိတယ်။ လူက အသက်နဲ့ မလိုက်အောင်ကို ကျန်းမာပြီး တောင့်တောင့်တင်းတင်းလည်း ရှိတယ်။

ညဘက်ညဘက်ဆို မအိပ်ခင် ညိုတို့ က တီဗီကြည့်လေ့ရှိတယ်။ များသော အားဖြင့် မောင့်မေမေ ဒေါ်ခင်ခင်ထား ကညိုတို့ ကြည့်နေတုန်း ဘုရားခန်းဝင် ဘုရားရှစ်ခိုးတရားထိုင် ပြီး အိပ်ယာဝင်တယ်။ညိုနဲ့ မောင့်ဖေဖေ ဦးခင်မောင်ဦး တို့ ပဲ ကျန်လေ့ရှိတယ်။ ဘုရားခန်းက အပေါ်ထပ်မှာ ဆိုတော့ အောက်ထပ်မှာ ညိုတို့ နှစ်ယောက်ထဲ။ ထမင်းချက်အဒေါ်ကြီးနဲ့ အကူကောင်မလေးကတော့ မနက်အစောကြီးထရတာမို့ အစောကြီးထဲက အိပ်ယာဝင်သွားကြပြီလေ။

ပုံမှန် ဆို မေမေထား ဘုရားရှစ်ခိုးဖို့ တက်ပြီး ခနပဲ ညိုလည်း ကိုယ့်အခန်းကိုယ်တက်ပြီး အိပ်ယာပေါ်လှဲနေလိုက်တယ်၊ စာဖတ်ချင်ဖတ် မဖတ်ချင်လည်း ဒီဂျေပွတ်ပေါ့။ ညို့စိတ်တွေ ထွေပြားလာတော့ ဘာရယ်မဟုတ်ဘူး မေမေထား ဘုရားရှစ်ခိုး တက်သွားလည်း ဖေဖေဦး နဲ့ အတူတူ တီဗီ အကြာကြီး ထိုင်ကြည့်နေမိတော့တယ်။

အဲလိုနဲ့ တနေ့ မေမေထား ဘုရားရှစ်ခိုးတော့မယ်လို့ တက်သွားပြီး တော့ ထုံးစံအတိုင်း တီဗီ ကြည့်နေတုန်း ဖေဖေကျော်က ကျွတ်စ်ကျွတ်စ် နဲ့ စုပ်သတ်ပြီး သူ့လည်ဂုတ်ကို လက်တဖက်နဲ့ ညစ်နေတာတွေ့လို့၊

“ဖေဖေ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဇက်ကြောတက်တာလား”

“အင်းဟုတ်တယ် ထင်တယ် သမီး လည်ကုတ်က တင်း တက်လာလို့”

“သမီး နည်းနည်း ဇက်ကြောဆွဲပေးရမလား၊ သမီး မေမေ့ကို လုပ်ပေးနေကြမို့ပါ”

“ဟုတ်လား သမီး အေး နည်းနည်း စမ်းကြည့်မယ်လေ သမီး ကို အားနာတယ်”

“အို ဒါများ ဖေဖေ ကလည်း ကိုယ့်သမီးပဲဟာ”

ညိုက ပဲ ချွေးမ ယောက်ခမ ဆက်ဆံရေးပေါ် ကျော်လိုက်မိတာလား၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုတောင် မသေခြာတော့ဘူး။ ဖေဖေဦး က သူထိုင်နေတဲ့ ဆိုဖာပေါ်က ထပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ် ထိုင်ချလိုက်တော့ ညိုက သူ့နောက်က ဆိုဖာပေါ်မှာ ထိုင်လိုက်ပြီး သူ့လည်ကုတ် ကို ညို့လက်ကလေးတွေနဲ့ ဖိနှိပ်ပေးနေမိတယ်။

“အား ကျွတ်စ်ကျွတ်စ် ကောင်းလိုက်တာ သမီးရယ် ဒီနားလေး”

ဖေဖေဦးက သူ့လက် နဲ့ ညို့ လက်ကလေးကို ကိုင်ပြီး သူလိုချင်တဲ့ နေရာကို တင်ပေးတော့ ညို့ ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်လာတယ်။ ညို့ ပေါင်လေးတွေက လည်း ဖေဖေဦး နံဘေးနဲ့ ထိလိုက် ကွာလိုက် နဲ့လေ။

အဲလိုလေး ခနနှိပ်နှယ်ပြီးတော့ ဖေဖေဦးက၊

“အင်း ကျေးဇူးပါပဲ သမီးရယ်၊ တော်ပါပြီ သမီးလက်ကလေးတွေက ပျော့မလိုလို နဲ့ နှိပ်တော့ ထိသားပဲ”

လို့ ပြောပြီး ညို့ဘက်ကို လှည့်လိုက်တယ်။ နောက် ညို့လက်ကလေးတွေကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ ညို ရင်ထဲ တဒုံးဒုံးခုန်နေပြီလေ။ ဖေဖေဦးက ညို့လက်တွေကို မလွှတ်သေးပဲ ကိုင်ထားရင်းက ရှက်သွေးဖြန်းသွားတဲ့ ညို့မျက်နှာလေးကို စေ့စေ့ကြည့်လိုက်တယ်။ ညို ဖေဖေဦးလက်ထဲက ညို့လက်တွေကို မရုန်းပဲ နဲ့ ဒီအတိုင်းလေးပဲ ထားလိုက်မိတာ ညို့အပြစ်လား၊ ဖေဖေဦးရဲ့ နူတ်ခမ်းအစုံက ညို့ နဖူးပေါ်ကို ပထမကျလာတယ်။ နောက်တော့ ညို့ နှာခေါင်းလေး နဲ့ နောက် ညို့နူတ်ခမ်းလေး တွေကို ပေါ့။

“အို ဖေဖေဦး မသင့်ဘူး ထင်..အု”

“ပြွတ်စ်”

ညို့စကားတောင် မဆုံးလိုက်ပါဘူး။ ဖေဖေဦးရဲ့ နူတ်ခမ်းအစုံက ညို့နူတ်ခမ်းတွေပေါ်ဖိကပ်ပြီး ခပ်ပြင်းပြင်းလေး စုပ်လိုက်တာ ခံစားလိုက်ရတယ်။ညို့တကိုယ်လုံးလဲ သွေတွေ ပူဆင်းသွားတယ်။

ညို့ကိုယ်လုံးလေးက ဖေဖေဦး ရင်ခွင်ထဲမှာ ပျော့ခွေသွားတယ်။ ဖေဖေဦးရဲ့ အနမ်းတွေက ညို့ တကိုယ်လုံးကို ကြက်သည်းလေးတွေ တောင်ထစေတယ်။ ဖေဖေဦးလက်တွေက ညို့ ရင်သား လုံးလုံးလေးတွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနေ ဆုပ်နှယ်နေတယ်၊ အို ညို့ နို့သီးခေါင်းလေး တွေ မာနေတာကို သူသိနေပြီပေါ့။ ရှက်လိုက်တာ။ ဖေဖေဦးက ညို့ ခါးလေးကို လက်တဖက်နဲ့ ပွေ့ချီပြီး နောက်တဖက်က ညို့ ဂါဝန်အောက်နားက နေတိုးဝင်လာပြီး ညို့ပေါင်ခွစုံ ပိပိနေရာလေးကို ပင့်ကိုင်လိုက်တယ်။ ညို့ အရေလေးတွေ နဲ့ စိုနေတဲ့ ပင်တီလေးပေါ်ကနေ သူ က ညို့စောက်ဖုတ်လေးကို ပွတ်ပေးနေတယ်။ ညို အသက်ရှုမဝတော့ဘူး၊ ဖေဖေဦးလက်က ညို့ပင်တီ ခါးသားရေမြော့ကြိုးလေး အောက်ကနေ တိုးဝင်လာပြီး ညို့ပိပိလေး ရဲ့ နူတ်ခမ်းသားလေးတွေကို လက်ဖျားလေးနဲ့ ပွတ်လိုက်တော့ ညို့ကိုယ်လုံးလေး တုံသွားတယ်။

“ဒုန်..ခလွမ်”

အိမ်ပေါ်ထပ်က တခုခု တိုက်မိလိုက်သံကြောင့် ရုတ်တရက် သတိပြန်ဝင်လာလို့ ဖေဖေဦး ရင်ဘတ်ကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ စုံတွန်းပြစ်လိုက်ပြီး နောက်ဖေးခန်းဘက်ကို ပြေးဝင်လာခဲ့မိတယ်။ ညို ရေချိုးခန်းထဲကို ဝင်ပြီး အသက်ကို မှန်မှန်ရူလိုက်တယ်။ နောက်တော့ ရေကန်ထဲက ရေအေးအေးလေးကို ခပ်ပြီး မျက်နှာသစ် ခြေထောက်ဆေးလုပ်လိုက်တော့မှ လူလည်း နည်းနည်း တည်ငြိမ်သွားပြီး စိတ်ပြန်ကြည်သွားတယ်။

ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာပြီး ဧည့်ခန်းကို ချောင်းကြည့်တော့ ဖေဖေဦးကို မတွေ့တော့ဘူး၊ တီဗီကတော့ အသံတိုးတိုးလေးနဲ့ ပွင့်နေတာ တွေ့တာနဲ့ တီဗီပိတ်လိုက်ပြီး အပေါ်ထပ်ကို ခြေဖွနင်းတက်လာခဲ့တယ်။ အပေါ်ထပ်မှာလည်း အခန်းအပြင်ဘက်တွေမှာ လူရှင်းနေတာနဲ့ ညိုတို့ အခန်းကို ကမန်းကတမ်းပြေးဝင်ပြီး အထဲက ဂလန့် ချထားလိုက်မိတော့တယ်။

………………………………………………………………………………………

မနက်ကျတော့ ထုံးစံအတိုင်း ထရေမိုးချိုးပြီးလို့ ဘရိတ်ဖတ်စ်စားတော့ ဖေဖေဦးက မေမေထား ရှိနေလို့လားမသိ ပုံမှန်ပဲ ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့သလိုပဲ။ ညိုက တော့ ဒီပုံဆို မဖြစ်ဘူးလို့ တွေးမိလို့ မေမေထား ကိုပဲ ။

“မေမေထား သမီး ဒီဝိအန်း မေမေ တို့အိမ် မှာ သွားအိပ်လိုက်အုံးမယ်နော်၊ တနင်္လာနေ့ ညနေမှ အလုပ်ကတန်းပြန်လာခဲ့မယ်”

“အော် အေးအေး သမီးလည်း သမီးအမေတို့ နဲ့ တခါတလေ သွားနေပေါ့၊ သားမရှိတော့ သမီးလည်း ပျင်းမှာပဲ၊ အင်းအင်း၊ တနင်္လာနေ့ ညနေမှ တွေ့မယ်လေ၊ “

ဖေဖေဦး ကတော့ မေးခွန်းထုတ်တဲ့ အကြည့်မျိုးနဲ့ မျက်ခုံးပင့်ပြီးတော့ ကြည့်နေတယ်။ ညိုက မျက်လုံးချင်း မဆုံတော့ဘူး၊ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး မျက်လွှာချထားလိုက်မိတယ်။ ညို့ကိုယ်ညို လည်းမယုံတော့ဘူးလေ၊ မောင့်ကို သစ္စာမဖေါက်ချင်ဘူး ဖေါက်ခဲ့ရင်တောင်မှ မောင့်အဖေနဲ့တော့ မဖြစ်ချင်ဘူးလေ၊ ဒီနေ့ က သောကြာနေ့ ဆိုတော့ အနည်းဆုံး သုံးည တော့ ဝေးဝေးရှောင်နေလိုက်ဖြစ်မယ်။ တနင်္လာနေ့ ပြန်လာရင် ပုံမှန် ပြန်ဖြစ်လောက်ပြီပေါ့။ အဲဒါက ညို့အတွေး။

ညို အလုပ်ကို ရောက်တော့ ဖေဖေကျော်လည်း မရောက်သေး၊ မေမေ့လည်းမတွေ့ ဒါပေမဲ့ သူတို့က ကိုယ်ပိုင်အလုပ်ဆိုတော့ ပုံမှန်အချိန်ရယ်လို့ မရှိဘူးလေ။ နေလည်လောက်ကျမှ ဖေဖေကျော်တယောက်ထဲ ပေါက်ချလာတယ်။ မေမေ့ကို မေးကြည့်တော့ အိမ်မှာတဲ့ ဆိုတာနဲ့ ညိုလည်း ဆက်မမေးတော့ဘူး၊ ဖေဖေကျော် က ခနပဲ နေပြီး အိမ်ပြန်မယ် ဆိုတော့ ညိုက မှာလိုက်တယ် မေမေ့ကို ပြောလိုက်ပါပေါ့၊ ညို ဒီဝိအန်း အိမ်မှာ ပြန်လာအိပ်မယ်လို့၊ ယောက်ခမ တွေကို ပြောလာခဲ့တယ်လို့၊ ဆိုတော့ ဖေဖေကျော့် မျက်လုံးတွေက တမျိုး ဖြစ်သွားသလိုပဲ၊ ပြီးမှ အင်း သူပြောလိုက်မယ် ဆိုပြီး ထွက်သွားလေရဲ့။

ညနေကျတော့ သောကြာနေ့လည်းဖြစ်တော့ အလုပ်က ဘီးဇီး ဖြစ်ပြီး အလုပ်ပြန်တဲ့ အချိန် နောက်ကျ၊ မောင့် အိမ်က ယူလာခဲ့တဲ့ ကားလေးကို မောင်းပြန်လာတော့ ကားတွေကလည်း သေချင်စော်နံလောက်အောင်ကျပ်၊ မေမေတို့ အိမ်ရောက်တော့ တော်တော်နုံးနေပြီ။

အိမ်ရောက်တော့ ဖေဖေကျော်ပဲ တံခါးဖွင့်ပေးတယ်။ မေမေရော ဆိုတော့ အရေးပေါ် အလုပ်ပေါ်လို့တဲ့ မော်လေး နဲ့ နှစ်ယောက် ထွက်သွားတယ်တဲ့ သမီးအတွက် ဟင်းတွေ ထားခဲ့တယ်တဲ့ တနင်္ဂနွေညပြန်လာမယ်တဲ့၊ သမီးလာအိပ်တဲ့ နေ့ မှ အလုပ်ပေါ်လို့ သွားရတာ စိတ်မကောင်းဘူးတဲ့ လို့ ပြောပါတယ်။ ညိုတွေးမိလိုက်တာကတော့ ဟင်း မေမေ ကတော့ လုပ်ပြီ၊ မော်လေး ကျောင်းပိတ်ရက် နဲ့ အကိုက် တနေရာကို သွားပြီး ချစ်စခန်းဖွင့်ကြပြီနဲ့ တူတယ်လို့ တွေးမိ လိုက်တယ်။

မေမေ နဲ့ မော်လေးတို့ ချစ်စခန်းဖွင့်တာကို ချောင်းကြည့်ထားမိတော့ အဲဒီပုံတွေ မျက်စေ့ထဲ ပြန်မြင်ယောင်လာပြီး သွေးတောင် နည်းနည်းပူသွားပါတယ်။ နောက်ပြီးတော့ ဒီည ဖေဖေကျော်နဲ့ ညိုနဲ့ ဒီအိမ်ထဲမှာ နှစ်ယောက်ထဲ ရှိနေပြီ ဆိုတာ တွေးလိုက်မိတော့ ရင်ခုံသွားမိတယ်။ သေချင်တဲ့ ကျားတောပြောင်းများ ဖြစ်နေပလား။ အို ဒါပေမဲ့ အခုမှ ငါ မောင်တို့အိမ်လည်း ပြန်သွားလို့ မဖြစ်နိုင်တော့ဘူးလေလို့ တွေးလိုက်မိပါတယ်။

…………………………………………………………………………………

ရေမိုးချိုး ပြီး တော့ လူလည်း ပြန်လန်းဆန်းသွား၊ ဘိုက်ကလည်း ဆာလာတော့ မေမေ ထားခဲ့တဲ့ ဟင်းတွေပြန်နွေး ဖေဖေကျော်လည်း ရေချိုးပြီးတော့ ပြင်ဆင်ပြီး စားကြတယ်။ မေမေ က ညိုကြိုက်တတ်တဲ့ ဟင်းလေးတွေ သိတယ်လေ၊ အဲဒါလေး တွေ လုပ်ထားပေးခဲ့တော့ ထမင်းစားကလည်း မြိန်တယ်။ ဖေဖေကျော်က လည်း ရေခဲသေတ္တာထဲက ဘီယာလေးတလုံး ထုတ်သောက်တယ်၊ ညို့ကိုလည်းမေးပါတယ် သောက်အုံးမလားဆိုတော့ ဟင့်အင်းလို့ ပေါ့။

စားပြီးသောက်ပြီးတော့ ပုဂံခွက်ယောက် တွေ သိမ်းဆည်းပြီး အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ထိုင် တီဗီကြည့်ကြတယ်။ ညိုလည်း တွေးမိတယ်၊ အင်း ငါ့မှာ ဟို ဖေဖေဦးနဲ့ တီဗီကြည့်ရင်း ဇာတ်လမ်းက ရှုတ်ချင်လာလို့ ဒီအိမ်ပြန်လာတယ်၊ အခု ဖေဖေကျော်နဲ့ တီဗီကြည့်နေရပါလားပေါ့။ အဲဒါ လူက မနေနိုင်တော့ဘူး ဖေဖေကျော့်ကို အိပ်တော့မယ် ဆိုပြီး ညို့အခန်းကို ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ မေမေတို့က ညို့လာရင် အိပ်လို့ ရအောင် ညို့အခန်းကို ဒီတိုင်းလေး ပဲ ထားတယ်၊ ဆိုတော့ ညို့အတွက် ကတော့ အခန်းထဲ ရောက်တာနဲ့ အပျို ဘဝ ပြန်ရောက်သွားသလိုပဲ၊ အခန်းတံခါးကို ဂလန့် ထိုး ပြီးတော့ ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲလိုက်တယ်။

ညဝတ်အင်္ကျီပါးပါးလေး ပေမဲ့ အခန်းကလည်း ပိတ်ထားပြီးမို့ ဘရာဇီယာ နဲ့ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကို ပါချွတ်ထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မနေ့ညက ဖေဖေဦး နဲ့ မတော်တဆ ကနေ ဖြစ်သွားပြီး ကံကောင်းလို့ နယ်မကျွံခဲ့တာကို ပြန်တွေးမိရင်း အရင်ဖေဖေကျော်နဲ့ ဖြစ်ခဲ့ကြတာတွေကို တဆက်တည်းတွေးလိုက်မိတယ်။ မောင် နိုင်ငံခြားထွက်သွားတာလည်း အတော်လေး ကြာပြီ ဆိုတော့ ညို့ စိတ်ထဲမှာရော သွေးသားကရော တခုခု ဟာနေသလိုပဲ၊ အခုတောင် ဖေဖေကျော်နဲ့ တုန်းက ဟာ ပြန်တွေးမိပြီး ပိပိလေး မှာ စိုစိစိလေး ဖြစ်လာခဲ့တယ်။

ညဝတ်အင်္ကျီလေးအောက်က နေ လက်လျိုပြီး စေ့စေ့လေးကို ပွတ်လိုက်တော့ လူတောင် တုံတက်သွားတယ်။ အင်း ငါတော့ ဒီဂျေပွတ်မှ ရတော့မယ်လို့လည်း ညို့ဘာသာ တွေးမိတယ်။ အဲဒီ အချိန်မှာပဲ၊

“ဒေါက်..ဒေါက်..ဒေါက်”

ဆိုတဲ့ တံခါးခေါက်သံကြောင့် ညိုလန့်သွားတယ်။ နောက်မှ အိမ်မှာ ဖေဖေကျော်ပဲ ရှိတယ်ဆိုတာ သတိရလို့၊

“ဖေဖေကျော် ဘာလဲဟင်”

“အော် ညိုလေး မအိပ်သေးရင် ဟို စတော်ဘယ်ရီ လက်ဖျော်လေး သောက်မလားလို့ ဖေဖေကျော် ခုပဲ ဖျော်ထားတာ လေး လာပေးတာ”

စတော်ဘယ်ရီ လက်ဖျော်ဆိုတာနဲ့ ညို တခြားဟာတွေ ခနမေ့သွားပြီး တံခါးကို ကမန်းကတန်း သွားဖွင့်လိုက်မိတယ်။ တံခါးဝမှာ ဖေဖေကျော် က ညို အရမ်းကြိုက်တဲ့ စတော်ဘယ်ရီ လက်ဖျော်ကို ဖန်ခွက် အရှည်ကြီးနဲ့ ယူလာပြီး ရပ်နေတယ်။

“သိုင်းကျူးပဲ ဖေဖေကျော်”

ဆိုပြီး ညို သူ့လက်ထဲက ဖန်ခွက်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ယူပြီး ညို့ကုတင်ဘေးက စားပွဲေလေးမှာတင်ဖို့ လှည့်ထွက်လာခဲ့တယ်။ အဲဒါက ညို့အမှားလေ၊ ဖေဖေကျော် အနောက်ကနေလိုက်ပြီး အခန်းထဲ ဝင်လာတာကို သတိမထားမိလိုက်ဘူး။ စားပွဲလေးပေါ်မျာ ဖန်ခွက်ကို ချပြီး နောက်လှည့်လိုက်တော့၊

“ဟင် ဖေဖေကျော်”

ဖေဖေကျော်က ညိုနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် အရမ်းကို ကပ်နေပြီလေ။ ရုတ်တရက် အံ့သြသွားတဲ့ ညို့ကို ဖေဖေကျော်က သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်ပြီး ညို့ နူတ်ခမ်းအစုံကို ဖိကပ်စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ ညို အစွမ်းကုန် ရုန်းပေမဲ့ ဖေဖေကျော့် လက်တွေက အရမ်းကို သန်လွန်းလှတယ်။ ညို့ပေါင်တန်အရင်းမှာ ထောက်နေတဲ့ ဖေဖေကျော့် ပုဆိုးအောက်က ပူနွေးနွေး အချောင်းကြီးက ကလည်း စောစောကလေးတင် စိတ်ထနေတဲ့ ညို့ကို အားအင်ကုန်ခန်းသွားစေတယ်။

ဖေဖေကျော့် လက်ဖဝါးတွေက ညို့ဖင်လုံးနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်နှယ်နေပြီး ဖေဖေကျော့် လျှာကြီးက ညို့ပါးစပ်ထဲကို တိုးဝင်လာတော့ ညို့ အတွက် က ပြန်လမ်းမရှိတော့ဘူးလေ။ နွေရာသီမှာ အရမ်းကို ခြောက်သွေ့နေတဲ့ ကောက်ရိုးပုံပေါ်ကို မီးခြစ်ဆံတခု မီးခြစ်ပြီး ပြစ်ချလိုက်သလိုပဲ၊ ညို့ကာမ ဆန္ဓတွေက တဖျင်းဖျင်း နဲ့ ထတောက်ကုန်ကြပြီလေ။ ညို့ရဲ့ လက်တွေကလည်း ဖေဖေကျော့် လည်ကုတ်ကို တွယ်ဖက်ပြီး ညို့ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်လာတဲ့ ဖေဖေကျော့် လျှာကြီးကို ပြန်စုပ်ပေးနေမိပြီလေ။

ဖေဖေကျော်က ညို့ကို ကုတင်ရှိရာကိုအသာလေး တွန်းပေးလိုက်တော့ ညိုလည်း ကုတင်ပေါ်ကို အလိုက်သင့် လေးလှဲချလိုက်တော့တယ်။ ဖေဖေကျော်က ညို့ ကိုယ်ပေါ်ကို ခွတက်ပြီးတော့ ညို့ ညဝတ်အင်္ကျီလေးကို လှန်တင်လိုက်တယ်။ ညို့ နို့တွေကို သူ့လက်တွေနဲ့ ဖွဖွလေး ဆုပ်နှယ်ရင်းက ညို့နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို တဖက်တလှည့်စီ ငုံ့ပြီး စို့ပေးနေတယ်။ ညို့နို့သီးခေါင်းလေးတွေက လည်း အရမ်းကို ထောင်မတ်တင်းမာနေပြီလေ။

နောက်ဖေဖေကျော့် လက်တဖက်က ညို့ပေါင်ခွဆုံကို ရောက်လာတော့ ညို အလိုလို ပေါင်နှစ်ဘက်ကို ကားပေးမိတယ်။ ဖေဖေကျော့် လက်ချောင်းတွေက ညိုရဲ့ စိုရွဲနေတဲ့ ဖုတ်ဖုတ်လေးကို ပွတ်သပ် မွှေနှောက် ဆော့ကစားနေပြီလေ။ ညို ခါးလေး ကော့ပြီး တွန့်လိမ်နေရပြီ ညို့ မျက်စေ့လေးကို တင်းတင်းလေး ပိတ်ထားမိပြီး ဖေဖေကျော့် လီးကြီးကို စောင့်မျှော်နေမိပြီ။

…………………………………………………………………………….

ဖေဖေကျော်က ညို့ပေါင်လုံးတွေကို သူ့ဒူးကြီးတွေ နဲ့ တဖက်တချက်တွန်းပြီး ဖြဲကားလိုက်တယ်။ ပြီးမှ သူ့ရဲ့ လီးကြီးကို ညို့စောက်ဖုတ်အဝလေးမျာ တေ့ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးသွင်းလာပါတော့တယ်။ အံဩစရာကောင်းလောက်အောင် ဖေဖေကျော်ရဲ့ လီးကြီးကို ညို့စောက်ဖုတ်လေးက မှတ်မိနေသလိုပဲ၊ ပထမဦးဆုံး အကြိမ်တုံးက အလိုးခံခဲ့ရတာကို ပြန်သတိရသွားမိတယ်။ ညို့လက်ကလေးတွေနဲ့ ဖေဖေကျော့် လက်မောင်းတွေကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိတယ်။

သိပ်ဆိုးတဲ့ ဖေဖေကျော်လေ။သူ့လီးကြီးကို ညို့ဖုတ်ဖုတ်လေးထဲ အဆုံးထိ ဖိသွင်းလိုက်ပြီး ညို့ဆီးခုံနဲ့ သူ့ဆီးခုံနဲ့ကို ဖိကပ်ထားတယ်၊ နောက် မလှုပ်တော့ဘူး၊ ညို စိတ်ထဲ မျာ ညို့မျက်နှာကို ကြည့်နေတယ်လို့ ခံစားရလို့ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့၊ ညို့ကို ပြုံးပြုံးကြီး ကြည့်နေတဲ့ ဖေဖေကျော့် မျက်နှာကြီးကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ညိုရှက်သွားလို့ မျက်လုံးတွေကို ပြန်ပိတ်လိုက်တယ်။ဖေဖေကျော်က၊

“ညိုလေးရယ် မျက်စေ့ဖွင့်ပါအုံး၊ ဖေဖေကျော်က ညိုလေး မျက်လုံးပိတ်ရက်နဲ့ပဲ အမြဲချစ်ခဲ့ရတာ၊ အခု ဖေဖေကျော် ညိုလေးနဲ့ မျက်လုံးချင်းဆုံပြီး ချစ်ချင်တယ်ကွာ”

“ဟင့်အင်း ညိုရှက်တယ်”

“ခုချိန်ထိ ရှက်နေတုန်းလား ညိုလေးရယ် ဖေဖေကျော်နဲ့ အရှက်ကုန်ခဲ့တာ ဘယ်နှစ်ခါတောင် ရှိနေပြီလဲဟာကို၊ ကဲပါ မျက်လုံးလေး ဖွင့်လိုက်ပါအဲဒါမှ ပဲ ဖေဖေကျော် ချစ်မယ်နော်”

“အောင်မယ် မချစ်ချင်နေပေါ့”

ညိုက မခံချင်စိတ်ကလေးနဲ့ မျက်လုံးဖွင့်ပြီးပြောလိုက်မိတယ်။ ဖေဖေကျော်က ညို့ကို ပြုံးပြပြီးငုံ့နမ်းလိုက်တယ်။

” ဖေဖေကျော် ပျော်ပြီကွာ၊ ညိုလေးကို လွှမ်းနေတာ”

“သွားပါ ဘာလို့ လွှမ်းရတာလဲ၊ လွှမ်းစရာလား၊ မေမေ တယောက်လုံးရှိနေတာကို”

“ခု ညိုလေး မေမေ က ဘယ်ရောက်နေလဲ သိလား”

“ခရီးသွားတယ်ဆို”

“အင်းလေ အဲဒါက သူပြောတာပဲလေ၊ အခုလောက်ဆို ဟော်တယ်တခုခု မှာ သူနဲ့ မော်လေး နဲ့ လိုးနေလောက်ပြီ”

“ဟင် ဖေဖေကျော်က သိနေတယ်”

“အိုး ဖေဖေကျော် သိတာက အံ့ဩစရာမရှိဘူး၊ ညိုလေးက ဘယ်လို သိနေတာတုန်း အဲဒါကို ဖေဖေကျော်က ပိုအံ့ဩသေးတယ်”

ညို က ဖေဖေကျော့်ကို ညို တနေ့ အိပ်ပျော်နေတုန်း သူရှိမှန်းမသိပဲ တဖက်ခန်းမှာ မော်လေးနဲ့ မေမေတို့ လိုးနေကြတာကို တွေ့ရတဲ့အကြောင်းပြောပြလိုက်တယ်။ဖေဖေကျော်က၊

“အင်း ဖေဖေကျော်က သိတာကြာပြီ၊ ညိုလေးမေမေ ကသာ သူ့ကိုယ်သူ လုံလှပြီထင်နေတာ၊ ဖေဖေကျော်ကိုယ်တိုင်က ကိုက လွတ်လပ်ခွင့်ပေးထားတာ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်လည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေချင်တယ်လေ”

“အို့”

ဖေဖေကျော်က စကားပြောနေရင်းက ညို့ ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းလိုးနေတာ တချက်ဆွဲထုတ်လိုက်တာ ညို့ ပိပိလေးထဲက သူ့ဒစ်ကြီး ထွက်သွားတော့ မလို ဖြစ်လို့ ညို့ပါးစပ်က အသံလေး ထွက်လာပြီး ဖေဖေကျော့် လက်မောင်းကို ကုတ်ဆွဲလိုက်မိတယ်။ဖေဖေကျော်က စကားမပြောတော့ဘူး၊ သူ့ဒူးနှစ်ဖက်ကို ထောက်လိုက်ပြီး ညို့ ပေါင်အောက်ကို ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။

ညို့ပေါင်တွေ ကားသွားပြီး ဖင်က အလိုလို ကော့သွားတယ်။ ဖေဖေကျော်က ညို့ခါးလေးကို ကိုင်ပြီးတော့ သူ့ဖင်ကို ကော့ကော့ပြီး အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ ဆောင့်လိုးတော့တယ်။ ညိုလည်း အီစိမ့်နေအောင်ကောင်းတာပေါ့။ ပြတ်နေတာလည်း ကြာပြီ၊

ဖေဖေကျော့်လိုးနည်းက လည်း ညို့စောက်ဖုတ်လေးထဲ လီးကြီးမွှေထည့်နေသလိုမို့ ညို့ဖင်ကို ကော့ကော့ပေးနေမိတယ်။ နောက်တော့ သူလည်း ဆောင့်ချက်တွေ သွက်လာသလို ညိုလည်း အရမ်းကောင်းပြီး ပြီးချင်လာတယ်။ သူက အဲဒီမှာ ဆောင့်နေတာ ကို ရပ်လိုက်တော့ ညိုမနေနိုင်တော့ဘူး။

“အို့ ဖေဖေကျော် သမီးပြီးတော့မယ် ဆက်ဆောင့်ပေးတော့လေ”

“အင်းပါ သမီးရယ် ဖေဖေကျော် ညောင်းလို့ ပုံစံပြောင်းတာပါ”

🏵️ ရမ္မက် ကျေးကျွန် (အပိုင်း ၂ ဇာတ်သိမ်း) ဆက်ဖတ်ရန် ဒီကိုနှိပ်ပါ 🏵️