ကျွန်တော်နဲ့ ထူးဆန်းသော သစ်သားရုပ်ထုလေး
ရေးသားသူ – Chann Ko (ချမ်းကို)
[ဂမ္ဘီရအပြာဇာတ်လမ်းရှည်ကြီး]
🏵️အပိုင်း (၄)🏵️
ရေလယ်ကျွန်းဘုရားပွဲမှာ သွားသောင်းကျန်းပြီး အိမ်ပြန်ရောက်လာတော့ တစ်ပတ်တိတိ အလုပ်များနေတယ်ဗျာ။ မိုးတွင်းကြီးမှာကို အိမ်အလုပ်တွေက ပြန်များလာပြန်တယ်။ လူနီကြီးကိုလည်း စတိုခန်းထဲ ပို့ထားလိုက်တယ်။ မဟုတ်ရင် ဒင်းဒုက္ခပေးမှာစိုးလို့ ဂျပ်စက္ကူဗူးထဲထည့်ပြီး စတိုခန်းထဲ သွားပစ်ထားလိုက်တယ်။ ဒီဖက်အိမ်မကြီးမှာပဲ ပြန်အိပ်ဖြစ်နေတာကြာပြီ။ အခုတလော ကိုရွှေဘလည်း ပျောက်ချက်သားကောင်းနေတော့ ဟိုနေ့ညက အဖြစ်အပျက်ကိုတောင် စကားနှိုက်ပြီး အင်တာဗျူးဖို့ မေ့သလို ဖြစ်နေတယ်ဗျ။ အိမ်ရှေ့ ခြံဝိုင်းထဲမှာ ရပ်စောင့်နေတဲ့ ချာတိတ်လေး ဖိုးထွေးကို ခဏကွာလို့ပြောပြီး လုပ်လက်စ ကုန်စာရင်းတွေကို မြန်မြန်ဖြတ်နေမိတယ်။
ဒီကောင် ကျနော့်ကို စောင့်နေတာဗျ။ ရပ်ကွက်ထုံးစံအတိုင်း တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် တစ်အိမ်နဲ့တစ်အိမ် ကူညီလုပ်ကိုင်ပေးနေကြဆိုတော့ အခုလည်း ရေစက်ပျက်တာ လာလုပ်ပေးပါဦး ကိုဖိုးသက်ဆိုလို့ လိုက်သွားပေးရဦးမယ်။ ကျနော်က တစ်မြို့လုံးသုံးတတ်တဲ့ တရုတ်ရေစက်တွေကို ဟိုနှိုက်ဒီနှိုက် ပြင်တတ်တာကိုး။ သူ့အိမ်က မဟုတ်ဘူး။ သူ့အသိအိမ်က စက်ပျက်နေတာ ကူညီပါဗျာဆိုတော့ ရပါတယ်ဆိုပြီး အလုပ်လက်စသတ်ပြီးတာနဲ့ ကောက်လိုက်သွားမိတယ်။ သူ့စက်ဘီးနောက်က ခွထိုင်ပြီး ဂွအိတ်ကလေးလွယ်ပြီး ပါသွားလိုက်တာ ခြံတစ်ခြံအဝကို ရောက်သွားတော့မှ ဒါ ဒေါ်ခင်ချိုမေ့အိမ် ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ သတိထားလိုက်မိတယ်ဗျ။
“ဖိုးထွေး!”
“ဗျာ အစ်ကို”
“မင်းက ချီးဖြစ်လို့ ငါ့ကို ဒီဆရာမအိမ်ဆိုတာ ကြိုမပြောတာလဲကွ”
“မ.. မဟုတ်ဘူး အစ်ကိုဖိုးသက် …။ ဆရာမက ဘာမှမပြောပဲ ခေါ်ခဲ့တဲ့။ ကျနော်လည်း အစ်ကို့ကို မညာချင်ပါဘူးဗျာ.. ဒုက္ခ”
အပြန်အလှန် အချီအချပြောနေရင်း ခြံဝင်းထဲကို ရောက်သွားကြပြီ။ ကျောင်းသားတွေရှင်းနေတဲ့ နေ့လည် ၁၂ နာရီကျော်လောက် အချိန်ဗျ။
“သားဖိုးထွေး ကျောင်းပြန်တက်ရမယ်မလား … သွားတော့နော် ရပြီ ကျေးဇူးတင်တယ်ကွယ်”
“ဟုတ်! ဆရာမ ..။ အစ်ကိုဖိုးသက် ကျနော် လစ်မယ်ဗျာ”
ခေါင်းကုတ်ဖင်ကုတ်လုပ်ပြီး ဖိုးထွေးတစ်ယောက် ပြန်လစ်သွားတယ်။ ဂွအိတ်ကလေးကိုင်ပြီး ငူတူတူနဲ့ ကျန်ရစ်ခဲ့တဲ့ ကျနော်ရယ် ၊ မချိုမချဉ် မျက်နှာပေးနဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေရယ် နှစ်ယောက်ထဲ အိမ်ရှေ့မှာ မတ်တပ်ရပ်ပြီး ငြိမ်နေကြတယ်။
“ဘယ်မှာလဲ ရေစက်က”
“ရေစက်ပါဆို … ရေတွင်းဘေးမှာပေါ့ရှင်…။ လေသံကလည်း မာနအင်မတန်ကြီးလိုက်တာ။ အိမ်နောက်ဖေးကို ကြွတော်မူပါ ရှင့်”
ပြုံးစိစိနဲ့ ချာကနဲ လှည့်ထွက်သွားတဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေ့ အနောက်ကနေ ကျနော် ခပ်တင်းတင်းမျက်နှာပေးနဲ့ လိုက်သွားမိတယ်။ အနက်ရောင် အိမ်နေရင်း တစ်ပတ်နွမ်း ထမီလေးက ခါးကျင်ကျင်လေးမှာ စည်းနှောင်ထားတော့ အောက်က ကားထွက်နေတဲ့တင်ပါး အိစက်စက်ကြီးတွေက လှမ်းလိုက်တိုင်း အိကနဲအိကနဲ လှိုင်းကလေးတွေထလို့၊ ကျစ်ဆံမြီး တုတ်တုတ်ရှည်ရှည်ကြီးက ဘယ်ညာခါရမ်းနေတာကို မသိမသာလေး ခိုးကြည့်ရင်း စိတ်တော့ နည်းနည်းလှုပ်ရှားလာပေမယ့် ဒီလောက် သောက်ကျောတင်းတဲ့ မိန်းမကို အဖက်မလုပ်ပဲ နေပြမယ်ဆိုတဲ့ မာနစိတ်က တင်းကနဲပဲ။
အိမ်နောက်ဖေးခြံဝိုင်းထဲမှာ ဆောက်ထားတဲ့ တစ်ထပ်မီးဖိုဆောင်လေး အနောက်ဖက်နားဆီက ရေတွင်းနားရောက်တော့ ရေစက်ကို လက်ညှိုးထိုးပြရင်း
“ဒီမှာ!”
လို့အပြော.. အနောက်က လိုက်လာရင်း နှိမ့်တုန်မြင့်တုန် တင်ပါးဆုံ အိအိကြီးတွေကို မျက်စိအစာကျွေးနေမိတဲ့ ကျနော် သူခိုးလူမိ ဖြစ်သွားသေးတယ်။ သူ့ထမီအောက်က တင်ပါးလှလှကြီးတွေကို ငေးနေမှန်းသိသွားတော့ ခစ်ကနဲ အသံတိုးတိုးလေးထွက်ပြီး ရယ်လိုက်သေးတယ်။ ကျနော်ကတော့ ချက်ချင်းပဲ မျက်နှာထားကို တင်းပစ်လိုက်ပြီး မသိချင်ယောင်ဆောင်လိုက်တယ်။
ဂွအိတ်ကလေးကို ချပြီး မန်းကီးဂွနဲ့ ၁၃-၁၄ ဂွတွေကိုထုတ်ပြီး ပန့်ကိုဖြုတ်ချပြီး ရေဘားတွေကို လေလုံမလုံ စစ်ကြည့်ရင်း အလုပ်ရှုပ်နေပေမယ့် ယင်းမာဖိနပ်ပါးကလေးပေါ်က ခြေဖမိုးဖြူလွလွကလေးတွေနဲ့ ခြေချောင်းလှလှလေးတွေကို မြင်နေရတော့ မော့ကြည့်စရာမလိုပဲ သူမ ကျနော့်ဘေးကနေ ရပ်ကြည့်နေတယ်ဆိုတာ သိနေတယ်။ လူက စိတ်မငြိမ်မှန်း တော်တော်သိသာနေတယ်ဗျာ။ အခုလည်း မန်းကီးကို အားနဲ့ဖိပြီးလှည့်လိုက်တာ အရှိန်လွန်သွားလို့ ပိုက်က ဆောင့်ဖြုတ်ချလိုက်သလိုဖြစ်ပြီး ရေကျန်တွေ ဗွမ်းကနဲ ထွက်လာတော့ ကုန်းကွကွလုပ်နေတဲ့ ကျနော့်မျက်နှာတွေကော ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံး စိုရွှဲကုန်တယ်။
“အို! ဖြေးဖြေးလုပ်ပါ စက်ဆရာလေးရယ်..။ လူလည်း ကြွက်စုတ်ဖြစ်သွားရှာပြီ.. သနားပါတယ်”
ဘာမှပြန်မပြောပဲ ဝတ်လာတဲ့ ရှပ်အင်္ကျီကို ချွတ်ပြီး မျက်နှာနဲ့ ရင်ဘတ်ကိုသုတ်.. ဂွအိတ်ထဲ အသင့်ပါလာတဲ့ ကားကျွတ်စကိုထုတ်ပြီး ကက်ကြေးနဲ့ ညှပ်ပြီး ရေဘားလေလုံအောင် ခပ်မြန်မြန်လေး ပြန်တပ်ပေးလိုက်တယ်။ အားလုံးပြန်တပြီးတော့မှ ရေတွင်းတိုင်က ရေစက်ခလုတ်ကို ဖွင့်ကြည့်ပြီး စမ်းလိုက်တော့ ဝရောကနဲ မြည်လာပြီး ဘေးက အုတ်ကန်ထဲကို ရေတွေ တဗွမ်းဗွမ်း ကျလာတယ်။
“ဟေးး ရေလာပြီကွ .. တော်တယ် တော်တယ် ဖြောင်းဖြောင်း!”
ကျနော် အံ့သြတကြီး မော့ကြည့်လိုက်တော့ ရူပဗေဒဆရာမ ဒေါ်ခင်ချိုမေဟာ ကျနော်သိခဲ့တဲ့ ရှုတည်တည် မျက်နှာကြောတင်းတင်းနဲ့ အပျိုကြီးမဟုတ်တော့ပဲ ခုန်ပေါက်ရင်း လက်ခုပ်တီးနေတဲ့ အပျိုပေါက်မလေး ဖြစ်နေတယ်ကောဗျ။ အထူးသဖြင့် ပြုံးချိုနေတဲ့ မျက်နှာနုနုကလေးရယ်၊ နှုတ်ခမ်းနီထွေးထွေးလေးကို တမင် စူတူတူ ထော်တော်တော်လေး လုပ်ထားပြီး ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ဟန်ပန်လေး ဖြစ်နေတာရယ်ကို သတိထားမိတယ်။ အနီးအနားမှာ ဘယ်သူမှမရှိနေလို့များ ဂုဏ်သရေရှိ ဆရာမဟန်မပေါက်တော့တာများလားဗျာ။
ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရင်း သူ့ကို သတိလက်လွှတ် ငေးမောနေတဲ့ ကျနော့်ရှေ့မှာ ခုန်ပေါက်ရင်း လက်ခုပ်တီးနေရာက ကျနော် အံ့သြတကြီး ငေးနေမှန်း သတိလည်းထားမိရော လျှာကလေးတစ်လစ်လုပ်ပြီး ပြောင်ပြနေပြန်ရော။ ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာလဲ မသိတော့ပါဘူးလေ။ ပြောင်ချော်ချော်လုပ်ပြလာမှ သတိဝင်လာပြီး ကိုယ့်ပစ္စည်းတွေကို အိတ်ထဲပြန်ထည့်ပြီး သိမ်းလိုက်မိတယ်။ ရေတွေစိုသွားတဲ့ ရှပ်အင်္ကျီကိုတော့ ပြန်မဝတ်ဖြစ်တော့ပဲ ပုခုံးပေါ်တင်ထားလိုက်ပြီး ဂွအိတ်ကို လွယ်ရင်း ပြန်ဖို့မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တယ်။ ဒေါ်ခင်ချိုမေ့ကိုလည်း မျက်နှာချင်းမဆိုင်တော့ပဲ ချာကနဲ လှည့်အထွက်မှာ ဂွတွေထည့်ထားတဲ့ လွယ်အိတ်ကြိုးကို လှမ်းဆွဲထားတာ ခံလိုက်ရလို့ ဆတ်ကနဲ လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။
“ဘာလဲဗျ”
“အမလေး … စက်ဆရာလေးရယ် အော်လိုက်တာ.. ကြောက်ပါတယ် .. ဟိုစက်ပြင်ခ ဘယ်လောက်ကျပါသလဲရှင်”
လေသံက မူနွဲ့နေသလို မျက်နှာကလည်း မျက်စမျက်နတွေ ချီပင့်ပြီး ပြုံးစိစိနဲ့ စကားပြောနေတယ်။
“ကျုပ် ပိုက်ဆံနဲ့ ပြင်စားတဲ့ကောင် မဟုတ်ဘူး …။ ခင်များအိမ်မှန်းသိရင် လာတောင်မလာဘူး ဟုတ်ပြီလား”
“သြော်! ဟုတ်တယ်နော် မေ့လို့ …။ ဆရာလေးက စက်ကိုအပျော်ပြင်ပြီး ဖဲပဲရိုက်စားတာဆိုလား အဟိ”
“ဒေါ်ခင်ချိုမေ!!”
“ရှင်!”
“ခင်ဗျား ကျုပ်ကို….”
ဒေါသတကြီးနဲ့ မျက်နှာကို လက်ညှိုးငေါက်ငေါက်ထိုးရင်း တစ်ခုခုပြောဖို့ပြင်နေတဲ့ ကျနော့်လက်ညှိုးကို ခပ်တင်းတင်း ဖမ်းဆုပ်ကိုင်လာလို့ ကျနော် ဘာဆက်ပြောရမှန်း မသိတော့ဘူး။
“ရှူးး ရှူးး ရွှတ်”
သူ့နှုတ်ခမ်းပေါ်ကို လက်ညှိုးတစ်ချောင်းတင်ပြီး တိတ်တော့ဆိုတဲ့ ပုံစံလေးနဲ့ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေကို တမင်ပြူးပြနေတော့ ချစ်စရာကောင်းလွန်းတဲ့ အမူအရာလေးမို့ ကျနော် ငြိမ်ကျသွားရတယ်။ ကျနော့်လက်ညှိုးကို ဆုပ်ထားတာ မလွှတ်ပဲ ခပ်တင်းတင်းလေး ကိုင်ထားရင်း ရေတွင်းနားက မီးဖိုဆောင်ကလေးထဲကို အတင်းဆွဲခေါ်သွားတော့ ဒရန့်ဒရန့်နဲ့ ကျနော် ပေကပ်ကပ်လုပ်ရင်း ပါသွားတယ်။ မီးဖိုခန်းထဲရောက်သွားတော့ ထမင်းစား စားပွဲမှာ အတင်းဆွဲထိုင်ခိုင်းပြီး နေရာချထားလိုက်တယ်။ မီးဖိုပေါ်က ခရားအိုးကြီးထဲက နှပ်ထားတဲ့ ကော်ဖီမွှေးမွှေးလေးကို မတ်ခွက်အကြီးတစ်ခုထဲငှဲ့ပြီး ဂွပ်ကနဲ ကျနော့်ရှေ့မှာ လာချပေးတယ်။ ကော်ဖီမြင်ရင် မနေနိုင်၊ အနံ့ရှူရတာနဲ့တင် သောက်ချင်နေတော့ ဘာမှမပြောတော့ပဲ ကောက်ယူလိုက်ပြီး တစိမ့်စိမ့် ကျိုက်နေမိတယ်။ ကြောင်အိမ်ထဲက ထုတ်လာတဲ့ ကြွေပန်းကန်ပြားနဲ့ ထည့်ထားတဲ့ ငှက်ပျောထောပတ်ကြော် ၀၀အိအိလေးတွေလည်း ချကျွေးလာတော့ ဘာမှပြန်မပြောတော့ပဲ ခပ်တည်တည်နဲ့ ယူပြီး စားပစ်လိုက်လိုက်တော့ ချိုစိမ့်ပြီး အရသာတကယ်ရှိတယ်ဗျ။
တနေကုန် ထုံးစံအတိုင်း အလုပ်များနေခဲ့တော့ နေ့လည်စာ မစားရသေးဘူး။ ဖီးကြမ်းငှက်ပျောသီးကို ထောပတ်တွေနဲ့ အိနေအောင် ကြော်ထားတာကို ကော်ဖီမွှေးခါးခါးလေးနဲ့ တွဲပြီး မြည်းနေရတော့ အားရပါးရကို ဇိမ်ယူပြီး စားပစ်လိုက်မိတယ်။ အင်မတန် အရသာထူးတဲ့ အစားအသောက်နဲ့ တွေ့နေတော့ ခုနက စိတ်တိုနေတာတွေတောင် ဘာမှန်းမသိတော့ဘူး။ ကော်ဖီမတ်ခွက်ကြီးလည်း ပြောင်သွားအောင် သောက်ပစ်လိုက်သလို ပန်းကန်ထဲက ငှက်ပျောကြော်တွေလည်း အကုန်စားပစ်လိုက်မိတယ်။ ကော်ဖီကို အကုန်မော့ပြီး စားပွဲပေါ် ခွက်ကို ချလိုက်တာနဲ့ စော်ဘွားနှုတ်ခမ်းမွှေး လက်ဖက်ခြောက် ခပ်ထားတဲ့ မွှေးပျံ့ပျံ့လက်ဖက်ရည်ကြမ်း ကြွေပန်းကန်လေးက ရှေ့ရောက်လာပြန်ရော။ ရေနွေးကြမ်းဖန်ခါးခါးလေးကို အရသာခံ မှုတ်သောက်နေရင်း မော့ကြည့်လိုက်တော့ ကျနော့်ဘေးမှာ မတ်တပ်ရပ် လက်ကလေးပိုက်ရင်း ကျနော့်ကို “က ကလေးငယ် ချစ်စဖွယ်” လေးပါလား ဆိုတဲ့ အကြင်နာအကြည့်လေးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်နေတဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေး။ ဗိုက်ဝသလို ဖြစ်သွားလို့လား မသိဘူး။ ခုနက စိတ်တိုနေတာ၊ မာန်မာနထားနေတာတွေ ပျောက်ကုန်သလိုလို။
“ဗိုက်အတော်ဆာနေရှာတယ်.. ကလေးလေးကြနေတာပဲ… စားနေတာကြည့်ပြီး အားရစရာနော် …။ နေ့လည်စာ မစားရသေးဘူး ဟုတ်လား”
“အိမ်အလုပ် နည်းနည်းရှုပ်နေလို့ စားဖို့မေ့နေတာဗျ”
“ဟ.. ဟုတ်လှချေလား။ အိမ်အလုပ် တကယ်ကူလုပ်တယ်ပေါ့လေ”
“ခင်ဗျား.. ကျနော့်ကို ဘာထင်ထင်ဗျာ ဂရုမစိုက်…”
“ဟေးးး ရှူး ရှူး… အဲ့လို စိတ်မဆတ်ကြေးကွာ။ နောက်လို့မရဘူးလား။ ရှင့်ဒေါ်လေး ခင်ခက် ကျမကို အမြဲပြောပါ့။ ငါ့တူလေးက သူ့ဖာသူ အပြင်မှာဆိုးတာ အိမ်မှာတော့ အင်မတန် အားကိုးရတဲ့ကောင်တဲ့ သိပါတယ်တော်”
…. ….. ….
“ကော်ဖီနှပ်ထားတာ ကောင်းတယ်မလား …။ ငှက်ပျောထောပတ်လှိမ့်ကြော်လေးကော ကြိုက်တယ်နော် ..။ စားလိုက်တာ ပလုတ်ပလောင်း ..”
“တအားကောင်းတယ်ဗျ..။ တသက်လုံး ဒီလောက်အရသာရှိတဲ့ ကော်ဖီနဲ့ ငှက်ပျောကြော် မတွေ့ဖူးသေးဘူး..။ ဆရာမ စားဖို့တောင် မချန်လိုက်မိဘူး ဆောရီးနော်”
“ကြိုက်တယ်ပေါ့”
“ဟုတ်!”
“အမြဲစားချင်သွားသလား”
“ဗျာ!”
“တသက်လုံး စားမလားလို့ မေးနေတာ…..”
ကျနော် သူ့ကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ ပြောင်ချော်ချော်အမူအရာ မတွေ့ရပဲ မျက်ဝန်းညိုလေးတွေနဲ့ ကျနော့်ကို စိုက်ကြည့်နေတယ်ဗျ။
“ဘယ်လိုလဲ.. မေးနေတယ် …..”
ရင်ခုန်သံတွေ တအားမြန်လာလို့ ကျနော် စကားနဲ့ ပြန်မပြောနိုင်တော့ပဲ ခေါင်းကို ခပ်သွက်သွက်ကလေး ငြိမ့်ပြလိုက်မိတယ်။
“ရှင်လေးကို ရှင်ချစ်တဲ့ မိန်းမက မဆိုးမမိုက်ဖို့ တောင်းဆိုရင် လိုက်လျောမှာပေါ့ ဟုတ်လား….”
အာစေးမိနေတဲ့လူလိုပဲ ကျနော် ခေါင်းပဲ တဆတ်ဆတ် ငြိမ့်ပြနိုင်တယ်။ လူက ထူပူနေပြီဗျ။ ရင်တုန်လိုက်တာဗျာ။
ကျစ်ဆံမြီးအရှည်ကြီးက ရင်ဘတ်အရှေ့နား တွဲလျောင်းဖြစ်နေတာကို ဝဲကနဲ နောက်ကျောဖက်ကို လွှဲတင်လိုက်ရင်း ရူပဗေဒဆရာမလေး ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်နေတဲ့ ကျနော့်အနားကို တိုးကပ်လာတယ်။ ကျနော့်ပုခုံးကို စုံကိုင်လာတယ်။ မော့ကြည့်လိုက်တော့ သူမခင်မျာလည်း တစ်ကိုယ်လုံးကို တုန်ခါနေတာ သတိထားလိုက်မိတယ်။ မကြာခင်ပဲ ခွေလဲကျသွားတော့မလိုပဲ။ နှုတ်ခမ်းနီနီလေးတွေက တဆတ်ဆတ် ခါနေရှာတယ်။
ကျနော် ဝုန်းကနဲထရပ်လိုက်တော့ ဒူးပျော့ပြီး ခွေကျသွားဟန်တူတဲ့ ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေတစ်ယောက် ကျနော့်ပုခုံးပေါ် မျက်နှာလေးကို ထိုးအပ်လာလို့ အလိုက်သင့်ကလေး ခါးကျင်ကျင်လေးကို တစ်ဖက်၊ ပုခုံးသားအိအိလေးကို တစ်ဖက်၊ ထိန်းထားရင်း ပွေ့ဖက်လိုက်ရတယ်။ ကိုယ်လုံးလေးက တသိမ့်သိမ့်တုန်တက်လာမှ ခါးကျင်ကျင်လေးကို သိုင်းဖက်ထားရင်း သူ့မျက်နှာလေးကို ခွာကြည့်လိုက်တော့ အင်မတန်မျက်နှာကြောတင်းတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ ပါးပြင်ပေါ်က သနပ်ခါးမှုန်မှုန်လေးတွေက မျက်ရည်စီးကြောင်းလေးတွေကြောင့် ပျက်ပြယ်စပြုနေရှာပြီ။ ဟောဗျာ! ကျနော့်ဆရာမလေးက ချစ်စဖွယ်လေးပြုံးရင်း မျက်ရည်ကျနေပါကောလားလေ။ နဖူးချင်း တိုက်ထားရင်း မျက်နှာချင်းကပ်ထား ရင်ချင်းအပ်ထားလိုက်ကြတာ တစ်ယောက်ရင်ခုန်သံ တစ်ယောက်ကြားနေရတယ်။
“လူဆိုး လူရမ်းကား… ရှင်လေး မကောင်းဘူး “ချို့” ကို ချစ်တယ်လို့လည်း ပြောသေးတယ်…. ရှောင်နေတယ် .. ဝမ်းနည်းတယ်ဟာ!”
ကျနော့်ကို ဆို့နင့်နင့် အသံလေးနဲ့ တိုးတိုးလေးချွဲရင်း မျက်ရည်ကျနေတာ ဆရာမလေးမှ ဟုတ်ရဲ့လားဗျာ။ ကျနော် အခုထိ ဆရာမလေးကို စကားပြန်မပြောဖြစ်သေးဘူး။ လူတစ်ကိုယ်လုံး လေထဲမြှောက်နေသလို ဖြစ်နေတယ်။ ကျနော် ချစ်သူတစ်ယောက် တကယ်ရသွားပြီ ဆိုတဲ့ ဝမ်းသာစိတ်ရယ် ကျနော်ချစ်တဲ့ ဆရာမလေး အခုတော့ ကျနော့်ကို အရမ်းတွယ်တာနေပြီဆိုတာကို သိလိုက်ရတာရယ် အကုန်ပေါင်းပြီး လူက အိပ်မက်လိုလို ဘာလိုလိုကြီးလေ။
” ‘ချို’ကပဲ အရှက်မရှိ တပည့်တစ်ယောက်လွှတ်ပြီး အခေါ်ခိုင်းရတယ်တဲ့ ….။ ရှင် ချို့ကိုချစ်တယ်ဆိုတာ မယုံပါဘူး.. တော်ပါပြီ”
ပြောရင်း အသံက တိမ်ဝင်သွားရှာတယ်။
“ကျ … ကျနော် .. အ.. အရမ်းရှက်သွားလို့ပါ ဆရာမလေးရာ။ မချစ်လို့ မဟုတ်ပါဘူး။ မငိုနဲ့တော့နော် တိတ်.. တိတ်”
“ချိုတော့ တသက်လုံး နိုင်စားမယ့်ကောင်လေးကို တအားတွယ်တာမိသွားပြီ … ဒုက္ခရောက်ပြီနေမယ်”
“အာ! မဟုတ်ပါဘူး ဆရာမလေးရာ ..။ ကျနော်နောက်ကို အဲ့လို မလုပ်တော့ဘူးနော် ..။ ဟုတ်ပြီလား တိတ်တော့”
တသိမ့်သိမ့်တုန်နေတဲ့ ကျောပြင်လေးကို ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးရင်း ချော့ပေးနေလိုက်တယ်။ ကျနော့်ရင်ဘတ်ထဲမှာ အင်မတန် လင်းမြတဲ့ ခံစားချက်တစ်ခု ဖြစ်နေတာ လူကို တလှပ်လှပ်နဲ့ဗျာ။ ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေး နောက်ဆုံးတော့ ကျနော့်ကို ချစ်တယ်တဲ့။ ဟားဟား! ပျော်လိုက်တာဗျာ။ ဖိုးသက်ကွ.. မာနခဲ ဆရာမချောချောလေးရဲ့ ချစ်သူကွလို့ ရင်ဘတ်ထဲမှာ ဆူညံနေအောင် အော်ဟစ်နေမိတယ်။
ကျောပြင်လေးကို ပွတ်ပေးနေရာက မျက်နှာဖူးဖူးလေးကို လက်ဖဝါးနှစ်ခုထဲ ညှပ်ထားပြီး သေချာအနီးကပ် စိုက်ကြည့်ထားပေးလိုက်သေးတယ်။ ကြောင်ပေါက်စကလေးလိုပဲ ငြိမ်ငြိမ်လေးခံနေရှာတာကို စိတ်မထိန်းနိုင်တော့လို့ ပါးဖောင်းဖောင်းလေးတွေပေါ်က မျက်ရည်တွေကို ပါးပါးချင်းပွတ် နှုတ်ခမ်းနဲ့ ပွတ်နမ်းရင်း သုတ်ပေးလိုက်မိတယ်။ ငိုထားတော့ ထွက်လာတဲ့ နှာရေတွေပါ ကျနော့်ပါးပြင်မှာ ပေပွကုန်တော့ ငိုနေတဲ့ ဆရာမလေးက တဟီးဟီးနဲ့ ရယ်လာပြီး ကျနော့်ပုခုံးပေါ်တင်ထားတဲ့ ရှပ်အင်္ကျီနဲ့ ကျနော့်ပါးပြင်ကို သုတ်ပေးတယ်။ ပြီးတော့မှ ကျနော့်မျက်နှာကို မော့ကြည့်ရင်း ရင်ခွင်ထဲကနေ ကျနော့်နဖူးပေါ်ဝဲကျနေတဲ့ ဆံပင်တွေကို လက်ကလေးနဲ့သပ်တင်ရင်း
“ချစ်လိုက်တာ လူဆိုးလေးရာ!”
လို့ စိုက်ကြည့်ရင်း ပြောလာပြန်တယ်။
“ဟင်းးး”
“ပလွတ်!”
နှုတ်ခမ်းနီထွေးထွေးလေးတွေကို ငုံ့ပြီနမ်းစုပ်လိုက်တော့ ခြေဖျားလေးထောက်ပြီး ကျနော့်ဂုတ်ပိုးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဟီးလေးခိုလာတာကို ခါးကျင်ကျင်လေးကို သိုင်းဖက်ထားရင်း ထိန်းထားလိုက်မိတယ်။ ဒါပေမယ့် အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းနဲ့ နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်ထွက်မတတ်စုပ်ရင်း နမ်းနေတာက ကျနော်မဟုတ်ဘူး ဆရာမလေးဗျ။ ရင်ဘတ်ချင်း တအားကပ်ထားတော့ တော်တော်ထွားတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက အိကနဲ အိကနဲ ဖြစ်ဖြစ်နေတယ်။ ခုနက ချစ်မြတ်နိုးစိတ်ကလေးတွေကနေ အခု လိင်စိတ်ဖက်ကို နှစ်ယောက်လုံး ပြောင်းစပြုလာလို့ ကြမ်းချင်သလိုလို ဖြစ်လာတယ်။ ကြည်ကြည်ဖြူဖြူနဲ့ ချစ်ပွဲတစ်ခါမှ မဝင်ဖူးသေးဘူးလေ။
ခုနက ငေးကြည့်ပြီး သွားရည်ကျချင်သလို ဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ တင်ပါးအိစက်စက်ကြီးတွေကို ကျနော်အခု လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အားရပါးရ ဆွဲပင့်ကိုင်ရင်း ညှစ်ချေနေသလို ဆရာမလေးကလည်း အငမ်းမရ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းရင်း တဟင်းဟင်းနဲ့ အသက်ရှူသံပြင်းထန်လာတယ်။ အောက်က ကျနော့်လိင်တံကလည်း ချက်ချင်းပဲ ထောင်ထလာပြီး ဆရာမလေးရဲ့ ဆီးခုံပေါ်ကို ထောက်ထားမိတာကို သူလည်းသိနေမှာပေါ့လေ။ စိတ်မထိန်းတော့ပဲ အိမ်နေရင်းဝတ်တဲ့ ဘလောက်စ်အင်္ကျီအပေါ်ကနေ ညာဖက်နို့ကြီးတစ်လုံးကို အားရပါးရ ဖိဆုပ်ညှစ်ချေပေးလိုက်တော့ အာ့ကနဲ မြည်သံလေးထွက်လာပြီး ခြေဖျားလေး ပိုထောက်လာတယ်။ ခါးက ထမီလေးကို အသာလေးဖြေချပြီး အောက်ခံဘောင်းဘီမဝတ်ထားမှန်း စမ်းလိုက်မိတော့ ချောမွတ်အိစက်လွန်းတဲ့ တင်ပါးနှစ်ခုအပေါ် လက်က ရောက်သွားတယ်။ တင်ပါး အသားလေးတွေက အေးစက်စက်ကလေးဖြစ်နေတယ်။ ဆုပ်ကိုင်ညှစ်ချေလို့ကလည်း ကောင်းလိုက်တာဗျာ။
“ဒီနေရာကြီးမှာ မကောင်းဘူးကွာ .. နော်….. ချို့ အိပ်ခန်းကို လိုက်လာခဲ့ တစ်မိနစ်အတွင်း … ဒါပဲ”
ရုတ်တရက် ကျနော့်ကို တွန်းဖယ် မီးဖိုချောင်ကြမ်းပြင်ပေါ် ဂွင်းလုံးပုံကျနေတဲ့ ထမီလေးကို ကောက်ဝတ်လို့ ယုန်မကလေးလို လှစ်ကနဲ ပြေးထွက်သွားတယ်။ အောက်က ထောင်ထနေတဲ့ လိင်တံကြီးနဲ့ ကြောင်အအ ကျန်ရစ်ခဲ့တဲ့ ကျနော်လည်း အချိန်မဆိုင်းတော့ပဲ ပူပူနွေးနွေးချစ်သူဖြစ်စ ဆရာမလေးရှိရာ အိမ်အပေါ်ထက်ကို ပြေးလိုက်သွားမိပြီ။ ခြံဝင်းအကျယ်ကြီးထဲက ပျဉ်ထောင်အိမ်ကြီးထဲမှာ လူသူလေးပါးကင်းရှင်းလို့ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ကြားထဲက ချစ်စိတ်မွှန်နေတဲ့ ချစ်သူနှစ်ဦး အိမ်အပေါ်ထပ်မှာ နောက်ထပ် စက္ကန့်အနည်းငယ်ကြာရင် ပွဲကြမ်းကြတော့မယ်ဆိုတာ သေချာနေပြီ မဟုတ်လားဗျာ။
အိမ်အပေါ်ထပ်ကို လှေကားထစ်တွေ ကျော်နင်းပြီး တက်ခဲ့မိတာ သေချာတယ်။ ဆရာမလေးရဲ့ အိပ်ခန်းရှေ့ကို ရင်ခုန်လှိုက်မောစွာနဲ့ ရောက်သွားပြီ။ ဒါပေမယ့် အခန်းတံခါးက ပိတ်ထားလျက်ကြီး ဖြစ်နေတယ်။ အသာဖိတွန်းကြည့်လိုက်တော့ ပွင့်သွားတယ်။ အခန်းထဲမှာ ဘယ်သူမှလည်း ရှိမနေဘူးဗျ။ ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်ရှာကြည့်နေမိဆဲမှာပဲ အခန်းထောင့်က ဆင်းဂါးအပ်ချုပ်စက်ကြီးက ဂျုံးဂျုံး ဆိုပြီး ဘီးလုံးတစ်ပတ် လှည့်သွားတယ်။ ကျနော် အသာအယာ ပြုံးမိရင်း အခန်းတံခါးကို ပြန်ပိတ်ပြီး ကလန့်ထိုးလိုက်တယ်။
အခန်းနံရံနားကပ်လျှက်က အပ်ချုပ်စက်ကြီးတစ်ခုလုံးကို ဖုန်မတင်အောင် လွှားထားတဲ့ အဝတ်စအဖြူရောင်ကြီးကို အသာလေး ဟိတ်ကနဲ ဆွဲဖယ်လိုက်တော့ အပ်ချုပ်စက် ခြေနင်းခုံပေါ်မှာ ဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင်ပြီး ပုန်းနေရှာတဲ့ ဆရာမလေးကို ဘွားကနဲ တွေ့လိုက်ရတယ်။ အောက်နှုတ်ခမ်းကို သွားဖြူဖြူလေးတွေနဲ့ ကိုက်ထားရင်း ကျနော့်ကို ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ မော့ကြည့်နေရှာတဲ့ ချစ်သူလေး။ သူ့ခင်မျာ ရှက်သွေးဖြာတဲ့အပြင် စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းလို့ မျက်နှာလေးက နီရဲတွတ်လို့ပေါ့။
“မိပီကွ! ဟားဟား လာခဲ့ တုတူပုန်းနေတဲ့ ဆရာမလေး”
“ဟေ့အေး လာဘူး “ချို” ကြောက်တယ် သူများကို အကြမ်းပတမ်းတွေ လုပ်ပေးတော့မှာ ဟေ့အေးနော် ဟေ့အေး ခစ်!”
“သြော! မလာဘူးလား ကဲ.. ကြာပါတယ်ကွာ အကြောင်းပြရသေးတာပေါ့”
“အမေ့ .. .. ဟေးးး လူဆိုးလေး”
အပ်ချုပ်စက်ခုံကို ကွယ်ပြီး ထိုင်နေတဲ့ ကိုယ်လုံးအိထွေးထွေးလေးကို အတင်းဆွဲထုတ်ပီး ထူမလိုက်တယ်။ ဆက်တိုက်ဆိုသလိုပဲ ဘလောက်အင်္ကျီနှိပ်စိလေးတွေကို တဖျောက်ဖျောက်မြည်အောင် ဆွဲဖွင့်လိုက်တယ်။ ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံး ဟင်းလင်းပွင့်ထွက်သွားတာနဲ့ အနက်ရောင်ဘရာစီယာလေး မနိုင်ဝန်ထမ်းထားရတဲ့ ဝါဝင်းစိုပြေတဲ့ နို့ကြီးနှစ်မွှာက ဝင်းကနဲ ပေါ်လာတယ်။ အချိန်မဆွဲတော့ပဲ ဘလောက်လက်ပြတ်ကလေးကို ချွတ်ချရင်း ဘရာ ချိတ်ကလေးတွေကိုပါ သူမဂျိုင်းအောက်ကနေ လက်လျှိုပြီး ဖြုတ်ပစ်လိုက်မိတယ်။ အခုဆိုရင် ကျနော့်ဆရာမလေးခင်မျာ အပေါ်ပိုင်းဗလာ ဖြစ်သွားရှာပြီ။ မတ်တပ်ရပ်လျှက် မျက်လုံးလေးစုံမှိတ်လို့ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းနဲ့ တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်နေရှာတယ်။ နားရွက်ကလေးတွေက နီရဲနေတာ.. မျက်နာတစ်ခုလုံး ပန်းသွေးရောင်ထနေရှာတာကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် ကျနော့် ရူပဗေဒ ဆရာမလေး ဒေါ်ခင်ချိုမေခင်မျာ ယောကျာ်းဆိုလို့ ကျနော်နဲ့ပဲ ဆုံဖူးကြောင်း သိသာနေတယ်။
ခါးမှာ ကျစ်ကျစ်ပါအောင် စည်းနှောင်ထားတဲ့ ထမီလေးကိုပါ ဆွဲချွတ်ချလိုက်တော့ အောက်ခံမဝတ်ထားတဲ့ ဆရာမလေး တစ်ကိုယ်လုံး ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်သွားရှာပြီ။ မျက်လွှာကလေးချလို့ တောင့်တောင့်လေးရပ်နေတဲ့ ဆရာမလေးကို မျက်စိထဲမြင်ယောင်ကြည့်လိုက်ကြစမ်းပါဗျာ။ အဆီပိုမရှိတဲ့ ဗိုက်သားရှပ်ရှပ်ကလေး၊ ချက်နက်နက်ကလေး၊ ဝါဝင်းနေတဲ့ အသားအရည်၊ သာမန်ထက်ထွားတဲ့ ချိုဗူးကြီးနှစ်လုံးက တင်းရင်းလုံးကျစ်လို့ တွဲမနေဘူး။ အောက်ဖက်ကိုကြည့်ပါဦး.. အမွှေးနုနုလေးတွေဖုံးအုပ်ထားတဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကလေး။ ဆင်စွယ်လို ချောမွှတ်နေတဲ့ လက်မောင်းအိုးကလေးနှစ်ခုကို ကိုင်လိုက်ရင်း သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို တစ်ပတ်လှည့်ပေးလိုက်တယ်။ ကျောပေးထားတဲ့ကိုယ်နေဟန်ထားလေးကလည်း တပ်မက်စရာပါလေ။ ကျောပြင်ကော့တော့တော့လေးက အပြစ်အနာဆာကင်းပြီး ပြေဆင်းအလာ အောက်ရောက်တော့ ကော့တက်သွားတဲ့ အိုးဝိုင်းကားကားလေးက အောက်ကို ပြန်ကောက်ပြီး ပေါင်တံလှလှလေးမှာ အဆုံးသတ်လို့ပေါ့။
အပြစ်ဆိုစရာမရှိတဲ့ ကိုယ်လုံးအလှပိုင်ရှင်ကလေးကို ကြည့်ပြီး ကျနော့်လိင်စိတ်တွေ အရမ်းဆူပွက်နေမိပြီ။ နက်မှောင်သန်စွမ်းလွန်းတဲ့ ကျစ်ဆံမြီးတုတ်တုတ်ကြီးကလည်း တင်ပါးအကျော်နားအထိ တွဲလျောင်းကျနေတော့ ဒီကျစ်ဆံမြီးကြီးကို အားရပါးရ လက်နဲ့ဆွဲပြီး လေးဖက်ထောက် လိုးလိုက်ချင်စိတ်က တားမရတော့ဘူး။ ဘာမှစကားမဆိုမိပဲ တုန်ရီနေတဲ့ ကျနော် ပုဆိုးနဲ့အတွင်းခံကို မြန်မြန်ချွတ်ချလိုက်ပြီး မာတင်းနေတဲ့ လိင်တံကြီးကို တင်ပါးနှစ်ခုကြားထဲ ထောက်ထားရင်း ဂုတ်သားဝင်းဝင်းလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ ရွရွလေးနမ်း၊ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း ဂျိုင်းအောက်ကလျှိုပြီး နို့နှစ်လုံးကို အုပ်ကိုင်လိုက်တော့ အိုဆိုတဲ့ ညည်းသံကလေးနဲ့ တင်ပါးလေးကို အရှေ့ဖက် ကော့ပစ်တယ်။
“ဟင်းးး ဖိုးသ..သက်လေး “ချို” အရမ်းမောလိုက်တာကွယ်”
“ချစ်တယ်.. ဆရာမလေးရာ.. ပလွတ်.. ပြွတ်စ်.. ပြွတ်စ်”
ကျောပေးထားတဲ့ချစ်သူ ဆရာမလေးကို နို့နှစ်လုံးကို အုပ်ကိုင်ညှစ်ချေရင်း သနပ်ခါးရနံ့လေးတွေ မွှေးကြိုင်နေတဲ့.. ပုခုံး၊ ဂုတ်ပိုး၊ ပါးပြင်၊ နားရွက်ဖျားကလေး.. အဲ့ဒီလို နေရာအနံ့ လျှောက်နမ်းပေးနေမိတယ်။ အောက်က ရှေ့ပြေးအရည်ကြည်လေးတွေ စိုစပြုနေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံမာမာကြီးနဲ့လည်း သူ့တင်ပါးပြောင်ချောချောအိအိလေးကို ဟိုထောက်ဒီထောက် လိုက်ထောက်ရင်း ညှောင့်ပေးနေမိတယ်။ နို့နှစ်လုံးကို အုပ်ကိုင်ထားရင်းလည်း နို့သီးခေါင်း စူစူလေးတွေကို လက်ညှိုးလက်မ ကြားညှပ်ကိုင်ပြီး လှိမ့်ပေးနေလိုက်မိတယ်။
“ချို … ချို ဒူးတွေ တအားပျော့လာပြီကွာ မတ်တပ်ဆက်မရပ်နိုင်တော့ဘူး.. အမေ့!”
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ခွေကျချင်သလိုဖြစ်လာတဲ့ ကိုယ်လုံးပုံ့ပုံ့လေးကို ဖမ်းထိန်းထားရင်း ခြေလွှတ်လက်လွှတ် ယက်ကန်ကန်လေး ဖြစ်သွားအောင် ဆွဲပွေ့ချီလိုက်မိတယ်။ ခြေလှမ်းခပ်ကျဲကျဲလှမ်းလို့ ကုတင်ပေါ် အသာအယာချထားပေးလိုက်ပြီး ပက်လက်လှန် ဒူးထောင်ပေါင်ကားဖြစ်အောင် အနေအထား ပြင်ထားပေးလိုက်တယ်။ ကျနော် အောက်ကနေ ကုတင်ပေါ်လှမ်းမတက်ပဲ ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ရင်း ပေါင်ကားထားတဲ့ ဆရာမလေးကို ကုတင်စောင်းနားအထိ ဆွဲယူလိုက်တယ်။ ရင်ဘတ်ကလေးက ဖားဖိုလို မြင့်လိုက်နှိမ့်လိုက်ဖြစ်ပြီး စိတ်လှုပ်ရှားနေတဲ့ ဆရာမလေးက ခေါင်းထောင်ကြည့်လာတယ်။
ကျနော်က ဂရုမစိုက်သလိုလုပ်ရင်း ခေါင်းအုံးတစ်လုံးကို ဆွဲယူပီး ဆရာမ တင်ပါးတွေအောက်ကိုထိုးထည့်ဖို့ ကြိုးစားမိတယ်။ ရသွားပြီ။ တင်ပါးအောက် ခေါင်းအုံးခံလိုက်တော့ ခပ်မြင့်မြင့်လေးဖြစ်လာတဲ့အပြင် နီရဲနေတဲ့ အကွဲကြောင်းလေးက ပိုလို့တောင် ပြဲအာအာလေးဖြစ်လာသလိုပဲ။ အဖုတ်အမွှေးလေးတွေပေါ်မှာ အကွဲကြောင်းထဲက တောက်တောက်ယိုကျလာတဲ့ အရည်လေးတွေက သီးလို့တောင်နေပါပြီကောလေ။
“ဆရာမလေး”
“ရှင်!”
ခေါင်းကလေး ထောင်ထလာပြီး ရီဝေေ၀ ရှက်ဝဲ၀ဲလေးနဲ့ သူ့ပေါင်ကြားထဲ မျက်နှာအပ်မလိုလုပ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို ငေးကြည့်နေတယ်။
“ကျနော့်ကို အထင်သေးမှာလားဗျာ”
“ဟေ့အေး .. သေးဘူး.. ပို… ပိုပြီးတောင် ချစ်မိလာတာ … ဘယ်တော့မှ အထင်မသေးပါ.. အာ့ အာ့ ရှီးးးး”
ခေါင်းနဲ့ မွှေ့ယာ ရိုက်ခတ်သံ ဘုတ်ကနဲ မြည်သွားတဲ့အထိ ဆရာမလေး နောက်ပြန်လှဲအိပ်သွားရှာတယ်။ ပါးစပ်ကလည်း အကျယ်ကြီးပဲ အော်ညည်းလို့ပေါ့။ ဆရာမလေး ပြန်ဖြေတာမှ မဆုံးလိုက်ဘူး ဖောင်းကြွနေတဲ့ အရည်ရွှဲရွှဲ အဖုတ်ဖောင်းလေးကို ကျနော် ရှလွှတ်ကနဲ ကောက်လျက်ပစ်လိုက်တာကိုးဗျ။ ချိုမြတဲ့ အဖုတ်ရည်အရသာနဲ့အတူ (နည်းနည်းတော့ ငံတယ်ဗျ) အနံ့ယဉ်ယဉ်လေးပါ ရှူမိတာမို့ လိင်စိတ်တောင် ပိုကြွလာသလိုပဲ။ အဖုတ်အကွဲကြောင်းအတိုင်း လျှာကို တောင့်တောင့်ကလေးဖြစ်အောင်လုပ်ပြီး အစုန်အဆန် ထိုးခွဲပေးနေမိတယ်။ နည်းနည်းလေး လျှာညောင်းသလိုဖြစ်လာရင် အစိအပေါ်ကို လျှာနဲ့ တရုတ်စာရေးသလို ပျော့ပျော့ကလေး စုတ်တံနဲ့ခြစ်သလို ဘယ်ညာကစား၊ ပင်ပန်းသလိုဖြစ်လာရင် အစိကို သကြားလုံးစုပ်သလို တပြွတ်ပြွတ်စုပ်။ အပေါက်ဝကို နှုတ်ခမ်းနဲ့တေ့ထားပြီး လျှာကို ဝင်နိုင်သလောက်သွင်းပြီး မွှေ့ပေးနဲ့ ဆက်တိုက် တိုက်စစ်ဆင်ပေးလိုက်တာ ကျနော့်ဆံပင်တွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အတင်းဆွဲပြီး တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် အကြောတွေဆွဲရင်း တစ်ချီပြီးသွားရှာတယ်။
အဲ့ဒီတော့မှ ကျနော်လည်း အသက်၀၀ရှူနိုင်တော့လို့ ဆီးခုံလေး ပေါ်မျက်နာအပ်ပြီး နှစ်မိနစ်လောက် အသက်ပြင်းပြင်းရှူရင်း အမောဖြေနေမိတယ်။ အမောပြေသွားတာနဲ့ မတ်တပ်ချက်ချင်းရပ် နီရဲနေတဲ့ ကျနော့် ထိပ်ဖူးနဲ့ အရည်တွေအိုင်ထွန်းနေတဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို သေချာချိန်ပြီး တေ့ထားလိုက်တယ်။ အလိုးခံရတော့မယ်ဆိုတဲ့ အသိကြောင့် ဆရာမလေး မျက်လုံးမှိတ်ပြီး မှိန်းနေရာက ဖျတ်ကနဲ မျက်လုံးပွင့်လာပြီး ခေါင်းထောင်ထလာတယ်။ ချွေးစက်ကလေးတွေ စိုရွှဲနေတဲ့ကြားက မျက်နှာဖူးဖူးလေးက ဆံနွယ်ခွေခွေလေးတွေ ဝဲကျနေတာ ချစ်စရာလေးဗျာ။ အင်မတန်ကောင်းတဲ့ အဖုတ်အလျက်ခံပြီးတဲ့နောက် ဒီထက်ကောင်းတဲ့ ကာမအရသာကို ခံစားရတော့မှာမို့ တက်ကြွလာတဲ့ မျက်လုံးလေးတွေဆိုတာ သူ့အကြည့်က ဖော်ပြနေတယ်။
“အိ”
“အားးး ကောင်းလိုက်တာ.. စီးပိုင်နေတာပဲ ဆရာမရာ နာလားဟင်”
“သာသာလေး ဖိနော် … မနာဘူး … နည်းနည်းတော့ ရင်ခေါင်းထဲမှာ တစ်ဆို့ဆို့ကြီး … ဒါပေမယ့် ချို ခံနိုင်ပါတယ် … အားးးး ရှိ.. ရှီးးး”
“ကျနော် တအားမလုပ်ပါဘူး .. ဖွဖွလေးပဲ ဆောင့်မယ်နော် ဆရာမ”
လိင်တံကလည်း သံပိုက်လုံးတစ်ချောင်းလို မာကျောလွန်းနေတော့ နူးညံ့လွန်းတဲ့ အဖုတ်နံရံတွေကို ထိုးထိုးခွဲပြီး ဝင်သွားသလို ဆွဲထုတ်လိုက်တိုင်းလည်း ထိပ်ဖူးဒစ်နဲ့ ဆွဲချိတ်ထုတ်လိုက်သလို အဖုတ်တစ်ပြင်လုံး စူခုံးကြွပြီး ပါပါလာတာဗျ။ ကျနော် လူနီကြီး စေခိုင်းချက်အရ ပက်ပက်စက်စက် တက်လိုးသွားတာ ခံလိုက်ရပြီးကတည်းက တစ်ခါမှ အလိုးမခံထားရတော့ တော်တော်ကြီးကို ခက်ခဲနေတယ်။ အခုထိ တစ်ဝက်လောက်ရောက်အောင် မနည်းထိုးထည့်နေရသေးတယ်။ အတွင်းနားရောက်ဖို့ နည်းနည်းလိုနေသေးတယ်။
စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့ နို့နှစ်လုံးကို လှမ်းဆုပ်ပြီး ဖြေးဖြေးချင်းပဲ ဆွဲလိုးနေလိုက်တာ စိတ်ထဲမှာ ဟာကနဲဖြစ်သွားလို့ ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ လိင်တံက အဆုံးထိဝင်သွားပြီ။ အခုဆို ဆီးခုံနှစ်ခုက ဂဟေဆက်မိနေပြီလေ။ နောက်ထပ် ၁၀ ချက်လောက် အစအဆုံး အသွင်းအထုတ် လုပ်ကြည့်လိုက်တော့ တော်တော်အဆင်ချောသွားပြီမို့ အားထည့်ပြီး ခပ်ဆဆလေး ဆောင့်ပေးနေလိုက်တယ်။
“အင့် အင့် အင့် ဟူးးးး ကျွတ်ကျွတ်! ဖိုးသက်လေး .. “ချို” ပြန်.. ပြန်ဖြစ်လာပြန်ပြီ.. မောလိုက်တာ… မရပ်နဲ့နော်.. ဆက်တိုက်လေးဆောင့်ပေး … အားး ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိဘူးကွာ .. မရတော့ဘူးသိလား … အိုးးးးး”
ဆရာမလေး ပြီးပြန်တော့မယ်ဆိုတာ သိလိုက်ပြီမို့ ဒီအချိန်မှာ အဖုတ်ကွဲအောင် ဆောင့်လည်း မနာတော့ဘူးလို့ မီးစိမ်းပြလာတာ မှန်းရိပ်မိပြီး နို့ကိုင်ထားတဲ့ လက်တွေကို ခါးကျင်ကျင်လေးဆီ ပြောင်းကိုင်ရင်း အသားကုန် ဆောင့်လိုးနေမိတယ်။ ကျနော့်လိင်တံကို အသားကုန် အဖုတ်ကြွက်သားတွေက ဆွဲညှစ်လိုက်တာ ခံလိုက်ရတော့ သူအရမ်းကောင်းပြီး ကာမအရသာ ရသွားပြီဆိုတာ သိလိုက်ရတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော် မရပ်သေးပဲ တဖြောင်းဖြောင်းနဲ့ ဆောင့်လိုးနေတုန်းပဲ။
“ဆရာမ.. ဆရာမ ကျနော်လည်း မရတော့ဘူးဗျာ ထွက်တော့မယ် … ဟားးးး”
“”ချို” သေတော့မယ်ကွာ ဘာတွေဖြစ်နေမှန်း မသိဘူးးးး… နောက်တခါ မောလာပြန်ပြီ… မရတော့ပြန်ဘူး… မရတော့ဘူး မရပ်နဲ့နော်…. မရပ်ပေးနဲ့ အားးးးးးး”
ဖတ်.. ဖတ်… ဖြောင်း..ဖြောင်းးး … အီးးး
ပုံမှန်အားဖြင့် ကာမပန်းတိုင်ရောက်ဖို့ မလွယ်တဲ့ မိန်းမတွေထဲမပါတဲ့ ကျနော့်ဆရာမလေးဟာ ပြီးသွားတာကို ဆက်တိုက်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုက်တိုင်း ဆက်တိုက်ဆက်တိုက်ဆိုသလို ထပ်ထပ်ပြီးတတ်မှန်း ကျနော်ရိပ်မိပြီး မီးပွင့်မတတ် ဆောင့်လိုးရင်း ကျနော့်လိင်တံကို အဖုတ်က တဇိဇိနဲ့ ဆွဲအညှစ်မှာ ဘယ်လိုမှ မထိန်းထားနိုင်တော့ပဲ အပြင်းထန်ဆုံး ဆောင့်လိုးရင်း သုတ်ရည်ပူနွေးနွေးတွေကို ပန်းထည့်ပစ်လိုက်မိပြီ။ အင်မတန်ပြင်းထန်တဲ့ စိတ်နဲ့ ဆာလောင်နေသမျှ အားရပါးရ ပြီးလိုက်ရလို့လားမသိဘူး သုတ်ရည်ပန်းအထုတ်မှာ ကျနော့်နားထဲက လေတွေက တရှူးရှူးနဲ့ ထွက်သွားသလိုပဲ။ နားထဲမှာ တဝီဝီတောင် မြည်လာတယ်။ နောက်ဆုံး လက်ကျန် သုတ်ရည် တစ်စက်နှစ်စက်လောက်ကို ညှစ်ထုတ်ရင်း အဖုတ်နဲ့လိင်တံ တပ်ထားလျက်နဲ့ ဆရာမလေးကိုယ်ပေါ်ကို ကျနော် မှောက်ကျသွားခဲ့တယ်။
…………………………………………
“ရှင်လေးက မှော်ဆရာလေးလားဟင်”
“အမ်! ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆရာမ”
“သိပူး … ကျမ သေတော့မတတ်ပဲ မမြင်ဘူးလား ခုနက လူးလှိမ့်နေတာ ဟွန်း!”
“နာလို့လား”
“ဟုတ်ပါပူး.. အာကွာ.. ဘာပြောရမှန်းမသိဘူး ရှက်လို့ သေတော့မယ်နော် အကျင့်ပုတ်လေး ..။ သူပြီးသွားလို့ တော်သေးတယ်..။ မဟုတ်ရင် အဲ့ဒီလိုမောတာကြီးတွေ ဆက်တိုက်ဖြစ်ရလွန်းလို့ ကျမ သေသွားမလားလို့တောင် ထင်နေတာ”
“ဘာဖြစ်လို့ မောတာလဲ”
“အာကာသထဲ မြှောက်တက်သွားပီြီး ပြန်အကျ… ကိုဖိုးသက်လေးနော် .. မပြောတတ်ဘူး တော်ပြီ လာမမေးနဲ့”
“ဟီးဟီး … ဆရာမမျက်နှာလေးက ရှက်နေတာ ချစ်စရာလေး.. ပြွတ်စ်”
အိပ်ယာပေါ်မှာ ဖင်တုံးလုံးလေးတွေနဲ့ ပူးကပ်နေရင်း တီတီတာတာ ချစ်စကားဆိုနေကြတဲ့ ချစ်သူနှစ်ယောက်အဖို့ ကမ္ဘာလောကကြီးက သာယာနေမယ်ဆိုတာ ပြောစရာတောင် မလိုတော့ဘူးထင်ပါရဲ့ဗျာ။
“ဒီနေ့ အိမ်မပြန်ပဲ… ည ဒီမှာပဲ အိပ်လိုက်တော့နော်”
“ဟမ်! ဆရာမ တပည့်တွေ ပြန်လာရင်ကော… ကျူရှင်သင်ရမှာမလား… ကျောင်းသူတွေလည်း ဒီမှာနေတာမလား”
“လျှာမရှည်နဲ့ တိတ်တိတ်နေ.. ချစ်တယ်ဆို…။ ရဘူး ဒီအခန်းထဲမှာ ပုန်းနေ..။ ညစာပါ အခန်းထဲယူပေးမယ်.. ဒါပဲ”
“မခွဲနိုင်တော့ဘူးပေါ့ ဟုတ်လား”
“အမယ်! ရှင်နော် … အထက်စီးကြီးက .. တော်ပြီ မိန်းကလေးဈေးကျလိုက်တာ”
ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲကနေ မူနွဲ့ရင်း ချစ်စကားဆိုနေတဲ့ ဆရာမလေးက ဆတ်ကနဲ ကျောပေးပြီး ဟိုဖက်လှည့်လို့ စိတ်ကောက်သွားပြန်တယ်။ ဘယ့်နှယ် အပျိုကြီး မျက်နှာကြောတင်းတင်းကလေးက စိတ်ကောက်တတ်သားပဲ။
ကြည်မွှေ့နေတဲ့ ခပ်ရွှင်ရွှင်စိတ်ကလေးနဲ့ ကျောပေးထားတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို အထက်အောက် အစုန်အဆန် လက်ဖဝါးနဲ့ လျှောက်ပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်။ ပုခုံးလေး၊ လက်မောင်း၊ ကျောပြင်ချောချောလေး၊ တင်ပါးအိအိကြီး.. ကျနော့်လက်ကို လှည့်မကြည့်ပဲ ပုတ်ပုတ်ချတယ်ဗျ။ စိတ်ကောက်နေတယ်ဆိုတဲ့အကြောင်း ဆန္ဒပြနေတာလေ ဒင်းကလေးက။ ရယ်ချင်စိတ်ကို မျိုသိပ်ရင်း ကျစ်ဆံမြီးအရှည်ကြီးကို လှမ်းကိုင်လိုက်ပြီး နားရွက်နားကိုကပ်လို့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တယ်။
“ဆရာမလေးရဲ့ မဟာဆန်တဲ့ ဟောဒီ ကျစ်ဆံမြီးတုတ်တုတ်ကြီးကို လက်နဲ့ဆွဲ၊ လေးဖက်ထောက်ပြီး တင်ပါးလေး ကော့ထားတာကို အနောက်ကနေ အားရပါးရဆောင့်ပြီး ချစ်ပစ်လိုက်ချင်တယ် သိလားးးး…..”
ကိုယ်လုံးလေးက တွန့်သွားပေမယ့် ကျောပေးထားတုန်းပဲ။
“ဟင် လို့ ဆရာမလေး… အဲ့လိုချစ်ချင်တယ်ဗျာ”
ကျနော့်စကားအဆုံးမှာ ဆတ်ကနဲ ကျနော့်ဖက်ကို လှည့်လာတယ်။ အောက်နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းကိုက် အံကလေးကြိတ်လို့ သွားကြားထဲက လေသံလေးနဲ့ ခပ်ငေါက်ငေါက်ကလေး မေးလာတယ်။
“ဒါဆို ရှင်လေး ကျမနဲ့ ဒီည တူတူအိပ်မှာလား”
ကျနော် ပြုံးစိစိနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်မိတယ် ထင်တာပဲဗျ။ မိုးတွင်းကာလမို့လား မသိဘူး တိတ်ဆိတ်တဲ့ညမှာ ဖားအော်သံ အုံအွမ်.. အုံအွမ် သံတွေက ဆူညံနေတာပဲ။ နေ့လည်က ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေး ဒေါ်ခင်ချိုမေနဲ့ ဆက်ပြီး ဟိုဟာမလုပ်ဖြစ်ပဲ စလိုက် နောက်လိုက် ဟိုကလိဒီကလိ လုပ်လိုက်နဲ့ ကလူကြည်စယ်ရင်း အားရပါးရ ပေါက်ကွဲပြီး ချစ်ခဲ့ကြတဲ့ အရှိန်ကြောင့်လားမသိဘူး နှစ်ယောက်သား ကိုယ်လုံးတီးတွေနဲ့ အဝတ်မပါပဲ ဖက်လျှက်ကလေး အိပ်ပျော်သွားကြတာ ကျူရှင်သင်ခါနီး အိမ်အောက်ထပ်မှာ ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေ ဆူညံပွက်လောရိုက်နေတဲ့ အသံကြားမှ လန့်နိုးလာကြတယ်။ ဆရာမလေးလည်း လူးလဲထထိုင် အဝတ်တွေ ကောက်ဝတ်ပြီး ကျနော့်ကို တိတ်တိတ်ကလေးနေနော်လို့ အမူအရာပြရင်း ဖတ်စရာစာအုပ်တွေ တစ်ထပ်လိုက် ချပေးထားခဲ့ပြီး အခန်းတံခါးကို အပြင်ကနေ သော့ခတ်လို့ အိမ်အောက်ကို အပြေးလေး ဆင်းသွားတော့တယ်။
ကျူရှင်ချိန်တွေ အကုန်ပြီသွားတော့ ညနေစောင်း မိုးချုပ်စတောင်ပြုနေပြီ။ စာသင်ရတာ မောလာဟန်တူတဲ့ ဆရာမလေးက ညစာမချက်ခင် ချွေးပြန်နေတဲ့ ရုပ်ကလေးနဲ့ အိမ်အပေါ်ထပ်ကို လှစ်ကနဲ တက်လာပြီး ကျနော့်ဆီ လာလိုက်သေးတယ်။ အိပ်ယာပေါ်မှာ ခွေနေတဲ့ ကျနော့်ကို အုပ်မိုးပြီး
“ချစ်လိုက်တာဟာ!”
လို့ တိုးတိုးလေးပြောရင်း တရွှတ်ရွှတ် နမ်းသွားသေးတယ်။ ကိုယ်ကိုကိုင်းညွှတ်လာတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ ရင်သားတွေကို အသာလေး အင်္ကျီပေါ်က ဆုပ်ချေမိလိုက်တော့
“ဟွန်း! လက်ဆော့လိုက်တာ…. လစ်တာနဲ့ နှိုက်တယ်ကွာ..”
ဆိုပြီး မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့ပြီး …
“ကဲ! ချို ညစာသွားချက်ဦးမယ်နော်။ ချို့ပါးကို တစ်ခါနမ်းပေး…”
ဆိုပြီး ပြောလာလို့ ဘယ်ပြန်ညာပြန် တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ နမ်းပေးလိုက်ရသေးတယ်ဗျ။ ညစာကို လင်ဗန်းလေးနဲ့ အခန်းထဲယူလာပေးတော့ ဆရာမလေး ခွံ့ကျွေးတာကို ပလုတ်ပလောင်း စားလိုက်တာပေါ့။ ခရမ်းသီးအိုးကပ်နဲ့ ကုလားပဲဟင်းရည်.. ကြက်ကြော်.. ဟင်းတွေထက် ချစ်သူကိုယ်တိုင်က ‘ဟ’ ဆိုတဲ့ အမူအရာလေးလုပ်လုပ်ပြီး အခွံ့ခံရလို့လားမသိဘူး တသက်မမေ့နိုင်မယ့် ညစာလေးပေါ့ဗျာ။ ညနည်းနည်းမိုးချုပ်လာတော့ ကျနော် ရေချိုးချင်လာတယ်။ အိမ်အောက်ထပ်မှာ အဆောင်နေတဲ့ ဆယ်တန်းကျောင်းသူတွေ ရှိတာကြောင့် အိမ်နောက်ဖေးရေတွင်းဆီကို ကျနော့်ကို ခေါ်သွားဖို့ ဆရာမလေးက လန့်နေရှာတယ်။ ရေမချိုးရင် နေလို့ထိုင်လို့မရ ဖြစ်တတ်တဲ့ ကျနော်က အတင်းပူဆာတော့မှ ကျောင်းသူလေးတွေကို ပုစ္ဆာတွက်ခိုင်းထားပြီး ဆရာမရေချိုးလိုက်ဦးမယ် ဆိုပြီး အိမ်ပေါ်ပြေးတက်လာ.. ကျနော့်ကို အိမ်နောက်ဖေးလှေကားကနေ တိတ်တိတ်လေး ရေတွင်းနားက အုတ်ကန်လေးဆီ လက်ဆွဲပြီး ခေါ်သွားပေးတယ်။
အရှက်အကြောက်ကြီးတဲ့ အပျိုကြီးလေးမို့ လူမိမှာ ကြောက်ပြီး လက်ကလေးတွေကို တုန်တုန်ရီရီ ဖြစ်နေရှာတယ်။ ခါးစောင်းလောက်အမြင့်ရှိတဲ့ အုတ်ကန်လေးကိုကွယ်လို့ နှစ်ယောက်သား တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်ပဲ ရေကို တဗွမ်းဗွမ်းမြည်အောင် သွက်သွက်လေး ချိုးနေကြတယ်။ အိမ်မကြီးဖက်ကနေ တစ်ယောက်ယောက်လာနေရင်လည်း ကျနော်တို့က အမှောင်ထဲကနေဆိုတော့ အရင်မြင်နေရတာမို့ သိပ်တော့ ကိစ္စမရှိဘူးပေါ့လေ။ စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းပေမယ့် တခွိခွိနဲ့ ကြိတ်ရယ်နေကြရင်း ပျော်နေကြတာပေါ့။
အိမ်အောက်ထပ်က ကျူရှင်သင်တဲ့နေရာမှာ လေးပေဖန်ချောင်း ၃ ချောင်းအောက်မှာ ကျောင်းသူလေးတွေ အုပ်စုလိုက်က စာကျက်လိုက် စကားပြောလိုက် ဆူညံနေကြတာကို လှမ်းမြင်နေရတဲ့ နေရာမှာ ချစ်သူဆရာမလေးနဲ့ ရေအတူတူ ချိုးနေရတာလေ။
“ကိုဖိုးသက်လေး .. ရှင်အဲ့လို မကဲနဲ့ကွာ… ဟိုမှာ ကလေးတွေ အများကြီးရှိနေတယ်နော်.. ကျွတ်.. ဟာ.. “ချို” စိတ်တိုလာပြီနော် .. မလုပ်နဲ့ဆိုနေ…”
ရေချိုးရင်း ဆပ်ပြာတိုက်ကြတော့ ဆရာမလေးရဲ့ ထမီရင်လျားလေးကို ဆွဲချွတ်ပြီး နို့တွေ အဖုတ်တွေ ကျောပြင်တွေကို ကျနော်ကိုယ်တိုင် ဆပ်ပြာတိုက်ချွတ်ပေးလိုက်တယ်။ ငြိမ်ငြိမ်လေး ကျနော် လုပ်ပေးသမျှခံနေတဲ့ ဆရာမကို ရေလောင်းပေးရင်း ဆွဲဖက်လိုက်တော့ ဖင်တုံးလုံးဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို အတင်းပြန်ဖက်တွယ်လာတယ်။ အဲ့ဒီမှာ ကျနော့်အောက်က လိင်တံက အလိုက်မသိပဲ ဖျောင်းကနဲ ထောင်လာတော့တာဗျ။ ကျစ်ဆံမြီးအရှည်ကြီးကို အခွေလိုက်ကလေး ခေါင်းပေါ်တင်ပြီး ဆံညှပ်နဲ့ညှပ်ထားတော့ လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးဖြစ်ပြီး ထမီရင်လျား ဂွင်းလုံးကျွတ်နေတဲ့ ဆရာမလေးကို ဒီနေရာမှာတင် ကျနော် အရမ်းလိုးပစ်ချင်စိတ်က ထိန်းမရတော့ဘူး ဖြစ်လာတယ်။ ပုံမှန်ဖက်တာ မဟုတ်တော့ပဲ နို့ကြီးတွေကို ငုံ့ပြီး စို့၊ ဖင်တွေကို ချေ၊ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ပြီး လျှာကိုထိုးထည့်ထားရင်းကစား လုပ်လာတော့ စိတ်အိုက်လာဟန်တူတဲ့ ဆရာမလေးက အတင်းတွန်းထုတ်ရင်း ငြင်းတယ်။ ဖားအော်သံတွေ ဆူညံနေတဲ့ ညအမှောင်မှာ လူရိပ်နှစ်ခုဟာ တွန်းထိုးနေကြရင်း ပူနွေးမာတောင့်နေတဲ့ လိင်တံကို ဆရာမလက်ဖဝါးနုနုလေးထဲ ထည့်ပေးလိုက်တော့..
“ဟောတော့ ရှင်လေးဟာကြီးကလည်း ဒုံးပျံကြီးကြနေတာပဲ.. အရမ်းဖြစ်နေပြီ .. အိပ်ခန်းထဲ ရောက်တဲ့ထိတောင် မစောင့်နိုင်တော့ဘူးကွာ ကျွတ်! ဒုက္ခနော်.. စိတ်ညစ်လိုက်တာ”
တုန်ရီနေတဲ့ အသံကလေးနဲ့ ပြောရင်း မတ်တပ်ရပ်နေရာက ထိုင်ချလိုက်ပြီး ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ ပလွတ်ကနဲ ကောက်စုပ်ပစ်လိုက်တော့တာပဲဗျ။
ရှီးးးကနဲ အသံထွက်ညည်းမိရင်း အဲ့လိုလုပ်လိမ့်မယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားတဲ့ ကျနော် ခြေဖျားထောက်လို့ ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေ့ ခေါင်းကလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ရင်း ကော့ထားပေးမိတယ်။ ဒစ်ထိပ်ဖူးကို ငုံထားရင်း လျှာနွေးနွေးကလေးနဲ့ ခတ်ပြီး ဆော့ပေးနေရာက လိင်တံတစ်ဝက်လောက် ရောက်သွားတဲ့အထိ စုပ်ယူပစ်လိုက်တော့ ကျင်တက်သွားအောင် ကောင်းလိုက်တာဗျာ။
“အု..အု..အု.. ဝူးး”
အသံတိတ် အော်ညည်းသံလေးတွေ ထွက်ကျလာတဲ့အထိ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲ ပါးစပ်ထဲကို လိင်တံသွင်းပြီး ဆောင့်ပစ်လိုက်မိတယ်။ သနားညှာတာရကောင်းမှန်းတောင် မစဉ်းစားမိတော့ပါဘူးဗျာ။ ၅ မိနစ်လောက် အဲ့လိုလုပ်နေရာက တော်တော်ကြီး စိတ်ရိုင်းဝင်လာတော့မှ ပါးစပ်ထဲက လိင်တံကြီးကို ဆွဲထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ ဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင်နေတဲ့ ဆရာမကို ဆွဲထူပြီး ရေကန်ဘောင်ပေါ် ပွေ့ချီတင်ပြီး လိုးဖို့ပြင်တယ်။ လူမိမှာ ကြောက်လန့်နေရတဲ့ အခြေအနေပေမယ့် ဆရာမလေးက ငြင်းဆန်တာတွေဘာတွေ မလုပ်တော့ဘူးဗျ။
“ဟားးးးး မြန်မြန်လုပ်နော် … ကြပ်လိုက်တာကွယ်.. ဖူးးးး”
အဖုတ်ဝကို တေ့မိတာနဲ့ ဖိပြီး အဆုံးထိ သွင်းပစ်လိုက်တော့ လိင်တံတစ်ချောင်းလုံး နွေးကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ကြပ်သိပ်စီးပိုင်လွန်းတဲ့ အရသာကို ခံစားလိုက်ရတယ်။ ရေကန်ဘောင်တစ်ဖက်ခြမ်းကို အိကျနေတဲ့ ဖင်နှစ်ခြမ်းကို စုံကိုင်ထားရင်း အချိန်မဆွဲတော့ပဲ မတ်တပ်ရပ်လျက် ကျနော် ဆောင့်လိုးမိနေပြီ။ ဆရာမလေးကတော့ ကျနော့်ပုခုံးပေါ် မျက်နှာအပ်ထားရင်း အတင်းဖက်ထားတယ်။ အော်ညည်းမိမှာစိုးလို့လား မသိဘူး။ ပုခုံးကို သွားနဲ့ လာကိုက်ထားတယ်။ ကျနော် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်လေလေ ပိုကိုက်လာလေလေပဲ။ ခင်ဗျားတို့ပဲ မျက်စိထဲ မြင်ကြည့်ကြစမ်းပါဗျာ။ ဟိုးအဝေးမှာ စာကျက်နေတဲ့ ကျောင်းသူတွေကို လှမ်းမြင်နေရပြီး ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေ့ကို ပွေ့လိုးနေရတဲ့ ကျနော့်အဖြစ်ကို။ လူတွေရှေ့မှာ ချစ်တဲ့သူကို လိုးနေရသလို ခံစားမနေရဘူးလားဗျ။ အဲ့လိုဆိုတော့ ပိုပြီး စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းတယ်လေ။
“အာကွာ! ဘာလို့ရပ်လိုက်တာလဲ … ဘာလုပ်ဦးမလို့လဲ..”
“ခဏအောက်ဆင်းပေးနော်… အုတ်ကန်ဘောင်ကို ကိုင်ပြီး လက်ထောက်လိုက်.. တင်ပါးကို ကော့ထားပေး.. အနောက်ကနေ မတ်တပ်ရပ်ပြီး ဆောင့်ချင်လို့..”
“ဆိုးတယ်ကွာ.. ကြံကြံဖန်ဖန်တွေ.. စိတ်ညစ်လိုက်တာနော်..”
တငြီးငြီး တငြူငြူနဲ့ ကျနော်ပြောသလို လုပ်ပေးရှာတယ်။ တင်ပါးအိအိကြီးနှစ်ခြမ်းကို ဖြဲပြီး ခါးကျင်ကျင်လေးကို ကိုင်လို့ ကျနော့်လိင်တံကို ဖြေးဖြေးချင်း သွင်းလိုက်တယ်။ ၂-၃ ချက်လောက် အသွင်းအထုတ်လုပ်လိုက်တော့ အဝင်ချောသွားပြီ။ ဒါပေမယ့် အုတ်ကန်ဘောင်ကို လက်ထောက်ပြီး ကုန်းထား ကော့ထားပေးတာကို မတ်တပ်အနောက်ကနေ လိုးနေရတော့ ပုံမှန်ထက် ပို့ပြီးထိတယ်။ ကြပ်တယ်ဗျ။ နို့နှစ်လုံးကို လှမ်းကိုင်လိုက်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲ ဆက်လိုးနေလိုက်တယ်။
“ဖောက်.. ဖောက်… ဖတ်..ဖတ်.. အင့် အင့်.. အီးးးး ဖူးးးး.. အာ့ အာ့ မြန်မြန်ဆောင့်ပေးတော့ ကောင်းလာပြီ… မရတော့ဘူးးးး … ဖိုးသက်လေး ချို ဖြစ်လာပြန်ပြီ မြန်မြန် မြန်မြန်…”
ကြာကြာ မလိုးလိုက်ရပါဘူး။ တင်ပါးကို ကျနော့်ဆီးခုံရိုက်သံ.. ဆရာမလေးရဲ့ အော်ညည်းသံတွေဟာ ဖားအော်သံတွေ ဆူညံနေတဲ့ကြားထဲမှာ ပျံ့လွှင့်ရင်း သူမ ပြီးချင်လာမှန်း သိလိုက်ရတော့ စိတ်ကိုထိန်းမနေတော့ပဲ တင်ပါးနှစ်ဖက်ဆီ လက်ပြောင်းကိုင်လို့ အားကုန်ပင့်ဆောင့်လိုးရင်း ကျနော်လည်း သုတ်ရည်တွေ ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေ့အဖုတ်ထဲ ပန်းထုတ်လိုက်သလို ပြီးသွားတဲ့ ဆရာမလေးခင်မျာလည်း ဒူးပျော့ပြီး အုတ်ကန်ဘောင်ကို ကိုင်ထားရာက တဖြေးဖြေးချင်း ခွေညွှတ်ကျသွားလို့ အမြန်ဖမ်းထိန်းထားလိုက်ရသေးတယ်။
“ထတော့ ဆရာမလေး အအေးမိမယ်..”
“ထနိုင်တော့ပူး.. သူများကို တအားလုပ်ပစ်တာ အခု ဒူးပျော့နေတယ်.. ပွေ့ပြီး ခေါ်သွားတော့”
“အာ.. ဒါဆို ဆပ်ပြာတွေဘာတွေ ထားခဲ့ပစ်မှရတော့မယ်.. ကဲမြန်မြန်လာ ကျနော် ကုန်းပိုးမယ် တက်..”
“တက်ပြီ အဟိ”
ပျော့ခွေသွားတဲ့ ဆရာမလေးကို ထိန်းထားရင်း အဖုတ်ကို ဆေးကြော၊ ကျနော့်လိင်တံကိုလည်း ဆေးကြောပြီးတော့ အိမ်အပေါ်ထပ်ကို တက်ဖို့ပြင်တာကို ညောင်စိန်လုပ်နေတဲ့ ဆရာမလေးကို ကျနော် အသာလေးကုန်းပိုးပြီး အမှောင်ထုကို အကာကွယ်ယူလို့ ခပ်သုတ်သုတ်ကလေး ပြေးလာခဲ့ရတယ်။ အိမ်နောက်ဖေးလှေခါးဆီ မရောက်ခင် တစ်ယောက်ယောက်ကများ မြင်လိုက်လို့ကတော့ ဖင်တုံးလုံးဆရာမလေးကို ဂွေးတန်းလန်း ဖိုးသက်က ကုန်းပိုးပြီး ပြေးနေတာကို မြင်ရရင် ဘယ်လိုနေမလဲ မသိဘူးလို့ တွေးရင်း ရယ်ချင်စိတ်က ထိန်းမရဖြစ်လာလို့ အံကြိတ်ထားလိုက်ရတယ်။ ကျနော့်ကျောပေါ်ပါလာတဲ့ ဆရာမလေးကတော့ ခပ်ရွှင်ရွှင်အသံလေးနဲ့ ကျနော့်နားရွက်နားကပ်ပြီး
“ဖေ့သားရေ! ပြေးထားဟေ့”
လို့ နောက်တောက်တောက် အသံလေးနဲ့ စနေတယ်ဗျာ။
………..……..……………..……..………
အဲ့ဒီတလောက မိုးလင်းမိုးချုပ် အလုပ်ရှုပ်နေပေမယ့် သန်တုန်းမြန်တုန်း လူငယ်ကလေး ကျနော်တစ်ယောက် ရူပဗေဒဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေ့ အိပ်ခန်းပြတင်းပေါက်ကို ညတိုင်းနီးပါး ရောက်ရောက်လာတတ်ခဲ့ပါတယ်။ ကျနော့်ဘဝမှာ တသက်မမေ့နိုင်မယ့် နေ့ရက်အချိန်တွေကို ရင်ခုန်ယစ်မူးဖွယ် ဖြတ်သန်းခဲ့တာပေါ့ဗျာ။ ကျနော် ရောက်မလာမချင်း ပြူတင်းပေါက်တံခါးလေးဖွင့် မီးချောင်းအလင်းရောင် ဖြူဖြူအောက်က အိပ်ယာနွေးနွေးကလေးပေါ် ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို ဖြန့်ခင်းထားရင်း ဝမ်းလျားမှောက်အိပ် စာဖတ်ရင်း မျှော်နေတတ်တဲ့ ကျနော့်ချစ်သူ ဆရာမလေးခင်မျာ သူခိုးငတက်ပြားဆန်ဆန် အိပ်ခန်းပြူတင်းပေါက်ကနေ တွယ်တက်လာတတ်တဲ့ ကျနော့်ကို မြင်တိုင်း မထီတရီညှို့မြှူတဲ့ အကြည့်လေးနဲ့ ဆီးလို့ကြိုတတ်ပါ့ဗျာ။
“ငါ့အချစ်ကလေး တနေကုန် အိမ်အလုပ်တွေ ကူလုပ်လာရတာ မောနေရှာမယ်”
ဆိုပြီး အိပ်ယာပေါ်မှာ မှောက်အိပ်ခိုင်း ကျောတွေ၊ ခြေသလုံးတွေ၊ ဇက်တွေကို (သူက ကျနော့်ထက် အသက်ကြီးပေမယ့်) ယုယုယယ နှိပ်နယ်ပေးတတ်တယ်။ အဲ့လို အပြုအစု အယုယလေးတွေကြောင့် ကျနော်သူ့ကို ရူးမတတ် ချစ်ရပါတယ်လေ။ ခဏလောက် ဆရာမလေး ကျေနပ်အောင် အနင်းအနှိပ်ခံပြီးတာနဲ့ လာပါဦးဗျာ ဆိုပြီး ကိုယ်လုံးအိထွေးထွေးလေးကို ဆွဲပွေ့ပြီး လည်တိုင်လေး၊ ပါးကလေးတွေကို တရွှတ်ရွှတ် နမ်းပေးလိုက်ရင်လည်း ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းလေးချပြီး အတင်းပြန်ဖက်ထားရင်း
“ကျမရဲ့ ကိုဖိုးသက်ကလေး.. ရှင့်ကို ချစ်လိုက်တာဟာ”
ဆိုပြီး ရင်ထဲခေါင်းနဲ့ခွေ့ပြီး ကောင်မပေါက်စကလေးလို ချွဲလာပြန်ကရောဗျ။ ဟိုထိဒီထိလုပ်ကြရင်း ကျနော့် ပုဆိုးအောက်က မာတောင့်နေတဲ့ လိင်တံကြီးကို မတော်တဆ ကိုင်လိုက်မိသွားရင်လည်း..
“ဟောတော့! လူကသာ အလုပ်များပြီး ပင်ပန်းနေတာ .. ဒီဟာက ကျန်းမာသန်စွမ်းနေတယ်… မပြောလိုက်ချင်ဘူး ဟွန့် ..”
လို့ မူနွှဲ့နွှဲ့ အသံလေးနဲ့ နောက်တောက်တောက်လုပ် ပက်လက်လှန်အိပ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို
“ငြိမ်ငြိမ်ကလေးနေနော်”
လို့ပြောရင်း အဝတ်တွေကိုချွတ်.. နို့အိထွားထွားကြီးတွေကို ကျနော့်မျက်နှာနားကပ်ပြီး စို့ခိုင်း.. လက်တစ်ဖက်က ကျနော့်လိင်တံကို အုပ်ကိုင်ပြီး ဂွင်းတိုက်ပေး၊ ကျနော့်နို့သီးခေါင်းတွေကိုပါ သွားနဲ့ မနာအောင်ကိုက်ရင်းစို့.. ကျနော်က
“မရတော့ဘူး ဆရာမလေးရာ”
လို့ ပြောလိုက်ရင် တက်ခွပြီး ကျနော့်ကို မြင်းတက်စီးတော့တာပါပဲဗျာ။ တုန်ခါနေတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးနဲ့ ဖားလျားချထားတဲ့ ဆံနွယ်ရှည်ကြီးတွေက အရိုင်းဆန်လွန်းလို့ ပိုပြီးလိင်စိတ်ကြွစေသလို၊ အံကလေးတင်းတင်းကြိတ်ရင်း ကျနော့်ကို တက်လိုးနေရင်းက
“ချစ်တယ်ကွာ… ရှီးးး ချစ်လိုက်တာ”
လို့ အဆက်မပြတ် ပြောတတ်တဲ့ ဆရာမလေးကို ကျနော်ပိုလို့ စွဲမက်လာခဲ့တာပေါ့လေ။ သူစိတ်ကြိုက် တက်လိုးရင်း ပြီးသွားပြီဆိုရင်တောင် ကျနော် မပြီးနိုင်သေးမှန်းသိတော့ အလိုက်သိသိနဲ့
“”ချို” ကုတင်စောင်းမှာ လေးဖက်ထောက်ပေးမယ်လေ.. ချို့ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို ဆွဲပြီး နောက်ကနေ လုပ်.. လာ..”
ဆိုပြီး ဖင်တုံးကြီးနှစ်ခု ကားထွက်လာအောင် ဖင်ကုန်းထားပေးတော့ ကြမ်းပြင်အောက်ကနေ မတ်တပ်ရပ်ရင်း ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ အားရပါးရ ရစ်ပတ်ပြီး ဆွဲ၊ ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်က တင်ပါးဖွေးဖွေးကြီးနှစ်ခြမ်းကို ဆုပ်ချေ၊ တစ်ချက်တစ်ချက် နို့နှစ်လုံးကို မမှီမကမ်း လှမ်းဆွဲရင်း အားရပါးရ ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်ရင်း သုတ်ရည်တွေ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်ရတာ ဆွေမျိုးမေ့မတတ်ပေါ့ဗျာ။ ပြီးသွားလို့ ကျနော့်လိင်တံကို ဆရာမလေးရဲ့ အဖုတ်ထဲက ဆွဲထုတ်ပြီး သန့်ရှင်းရေးလုပ်မယ်ပြင်တိုင်းလည်း
“ချို လုပ်ပေးမယ်”
ဆိုပြီး တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ စိုလက်နေတဲ့ လိင်တံမပျော့တပျော့ကို ပြောင်လက်သွားအောင် ပါးစပ်နဲ့ စုပ်လျှက်ပေးပြီး
“ကဲ! သန့်သွားပြီ အိပ်စို့”
ဆိုပြီး ပြုံးစိစိနဲ့ ကျနော့်ကို အတင်းဖက်ထားရင်း နှစ်ယောက်သား မောမောနဲ့ အိပ်ပျော်သွားတတ်ကြတာပေါ့။ မနက်ဝေလီဝေလင်းလောက်ဆို ဆရာမလေးက နိုးနေပြီ။ အသာအယာထသွားပြီး မျက်နှာသစ် ကိုယ်လက်သန့်စင်၊ ဘုရားဆွမ်းကပ်ပြီးမှ အိမ်ပြန်ဖို့ ကျနော့်ကို အသာအယာလေး လှုပ်နိုးတိုင်း အတင်းဆွဲဖက် လင်းဆွဲလေးဆွဲရအောင် ဆိုပြီး သနပ်ခါးနံ့လေးသင်းနေတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်ပေါ်ဆွဲတင်၊ အချိန်မဆွဲတော့ပဲ ထမီကို အသာဆွဲလှန်ပြီး ခပ်သုတ်သုတ်ကလေး တချီလိုးပြီးမှ အိပ်ပြန်တတ်တယ်လေ။
ကံကောင်းတာတစ်ချက်က ကျနော့်ရည်းစား အပျိုကြီးလေးက ဘာကြောင့်မှန်းမသိပဲ စောက်ဖုတ်အရည်စိုလာအောင် သိပ်ဆွစရာမလိုတာရယ်၊ ခပ်သုတ်သုတ်ကလေး လိုးလိုက်ရင် ဘာမှမကြာလိုက်ပဲ အပြီးမြန်တာရယ်ကြောင့် ကြိုက်တဲ့အချိန် ကောက်လုပ် အဆင်ပြေနေတတ်ပြန်ရောဗျ။
——————————————
ဒီနေ့ညတော့ ဆရာမလေးဆီ မရောက်ဖြစ်တော့မှာ သေချာတယ်ဗျ။ အိမ်အလုပ်တွေ ကူလုပ်ပေးရင်း ရပ်ကွက်ထဲက မမိချိုလေးတို့အဘိုး ဦးမှတ်ကြီး ဆုံးသွားလို့ အသုဘအိမ်မှာ ဟိုလုပ်ဒီလုပ်တွေ သွားလုပ်ကူပေးရမယ်လေ။ အဲ့ဒီ မမိချိုလေးက ကိုရွှေဘနဲ့ ချိတ်တိတ်တိတ် ဖြစ်နေတာတော့ ရိပ်မိတယ်။ အသုဘမှာ လုပ်ကူကိုင်ကူရင်း အခြေအနေ ဘယ်လိုလဲဆိုတာ တစ်ချက်လောက် အကဲခတ်လိုက်ဦးမှလို့ တေးထားလိုက်ရသေးတယ်။ ရပ်ကွက်ထုံးစံအတိုင်း အသုဘရှုလာတဲ့သူတွေကို ကျွေးမွေးဖို့ အချက်အပြုတ် အတိုအထွာလေးတွေ ကူလုပ်ပေး၊ အောက်လင်းမီးအိမ်တွေထွန်း၊ ဖဲဝိုင်းအကောက်ဝင်ကောက်ပေးနဲ့ လုပ်ကူကိုင်ကူပေးနေရပေမယ့် စိတ်ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း မျှော်နေရှာမယ့် ကျနော့် ဆရာမလေးဆီ ရောက်နေမိတယ်။
ဟောင်ဖွာဟောင်ဖွာနဲ့ ဦးစီးဦးဆောင်လုပ်နေတဲ့ ကိုရွှေဘနဲ့ မမိချိုလေးတို့ရဲ့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပြီတီတီ အကြည့်တွေကို သတိထားမိပေမယ့် လူနဲ့စိတ်နဲ့ မကပ်ဘူး ဖြစ်နေတယ်။ ဒီည ရောက်မလာနိုင်ဘူးဆိုတာ ပြောမထားခဲ့မိတော့ ကျနော့်ဆရာမလေး “ချို” တစ်ယောက် ရွှေစိတ်တော်ကောက်နေရှာမလားလို့ တွေးနေမိတာဗျာ့။
“ဖိုးသက်!”
“ဗျာ”
“ညဉ့်နက်နေပြီ မမဝါပြန်တော့မယ်.. မိုးကလည်း တအားရွာနေတာ.. အိမ်ပြန်လိုက်ပို့စမ်းကွယ်”
“ဟုတ် မမဝါ”
အသုဘအိမ်မှာ လာကူပေးနေတဲ့ မမဝါတစ်ယောက်အနားရောက်လာပြီး အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ခိုင်းတော့မှ သတိဝင်လာတယ်။ ထီးခပ်ကြီးကြီးတစ်ချောင်းကို ကောက်ဆွဲပြီး မမဝါကို လက်ဆွဲလို့ အသုဘအိမ်ကနေ အပြင်ထွက်လာတော့ မိုးက တဝေါဝေါနဲ့ ကောင်းတုန်းပဲ။ မိုးစိုမှာကြောက်လို့ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ အတင်းတိုးကပ်နေတဲ့ မမဝါကို ထီးတစ်ဖက်နဲ့ သိုင်းဖက်ထားရင်း အမှောင်ထုထဲ စမ်းတဝါးဝါးနဲ့ ကတ္တရာလမ်းအတိုင်း လျှောက်လာခဲ့တယ်။
လူနဲ့စိတ်နဲ့မကပ်ပေမယ့် တစ်ချက်တစ်ချက် ကျနော့်ခါးကိုဖက်ထားတဲ့ မမဝါရဲ့လက်တွေက အငြိမ်မနေတာကို သတိထားလိုက်မိတယ်။ မိုးကလည်းသည်း လေကလည်းသုတ်နဲ့ ဆိုတော့ နှစ်ယောက်သား တော်တော်လေး စိုကုန်ကရောဗျ။ မမဝါတို့ခြံတံခါးကို သော့ဖွင့်လိုက်ရင်း အိမ်တံစက်မြိတ်အောက်ရောက်တော့မှ နည်းနည်းသက်သာသွားတယ်။ လိုက်ပို့ပြီးပြီဆိုတော့ အသာလေး မသိဟန်ဆောင်ပြီး လစ်ထွက်တော့မယ့် ဟန်ပြင်နေတဲ့ ကျနော့်ကို လက်မလွှတ်သေးပဲ မမဝါက စကားစပြောလာတယ်။
“မောင်လေးဖိုးသက် မိုးက တအားကြီး သည်းနေတယ် ခဏစောင့်လိုက်ဦး”
“အာ.. ရပါတယ် မမဝါ… ကျနော် အသုဘအိမ်ပြန်ရောက်မှ မမိချိုရဲ့ မောင်တစ်ယောက်ယောက်ဆီက ပုဆိုးယူပြီး လဲဝတ်ထားလိုက်မယ်”
“ကျွတ်! ခဏနေပါဦးဆိုနေမှ.. ဘာဖြစ်နေတာလဲ ငါနားရင်းအုပ်လိုက်ရ”
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ မိုးရေထိလို့ ချမ်းတုန်နေဟန်တူတဲ့ မမဝါတစ်ယောက် ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲကို တိုးဝင်လာတယ်။ မွှေးတေးတေးကိုယ်နံ့လေးနဲ့ အေးစက်စက် ကိုယ်လုံးလေးက ချမ်းလို့လား၊ စိတ်လှုပ်ရှားလို့လားမသိဘူး တုန်နေသလိုပဲ။ မမဝါနဲ့ကျနော် ဟိုလိုမဖြစ်ပဲ သေသေချာချာ မျက်နှာချင်းမဆိုင်ဖြစ်ခဲ့တာ အတော်ကြာခဲ့ပြီဗျ။ ပိုဆိုးတာက ကျနော့်မှာ ချစ်သူဆရာမလေးရှိနေပြီ။ အရင်လို ရူးသလိုပေါသလို လုပ်ပြီး ခိုးစားနေလို့ မသင့်တော့ဘူးလေ။
ဖောက်ပြန်ချင်လာတဲ့ စိတ်ကို ထိန်းထားပြီး မမဝါကို ကိုယ့်အစ်မကြီးလိုပဲ သဘောထားရင်း အချမ်းသက်သာသွားပါစေဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့ အိမ်နံရံကို မှီထားရင်း ရင်ခွင်ထဲ မြုပ်သွားအောာင် ဖက်ထားပေးနေမိတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံး ထူပူစပြုလာနေပြီ။ မမဝါရဲ့လက်ချောင်းတွေက ကျနော့် လိင်တံကို ပုဆိုးအပေါ်ကနေ ဆုပ်ကိုင်ထားတယ်ဆိုတာ အမှောင်ထဲမှာ မမြင်ရပေမယ့် အထိအတွေ့ကြောင့် ကျနော် သိလိုက်ရပြီလေ။ ဒုက္ခပါပဲဗျာ ကျနော် ဘာဆက်လုပ်ရမလဲ။ ကျနော့်ပုခုံးပေါ် မေးတင်ထားတဲ့ မမဝါက မိုးသံတဝေါဝေါကြားထဲမှာ ကျနော့်နားရွက်နားကပ်ပြီး စကားပြောလာတယ်။
“ဒီရက်ပိုင်း မောင်လေး ဘယ်ပျောက်နေတာလဲမသိဘူး.. မမဝါ လိုက်ရှာနေတာ သိလား”
“ဟုတ်..ကျနော်..”
“မမဝါ ဒီတစ်ရက်နှစ်ရက် စိတ်တအားဖြစ်နေတယ် သိလား… ညဖက်တွေဆို မောင်လေးများ ပေါ်လာမလားလို့ မျှော်ရင်း အိပ်လို့ကိုမပျော်တာ..”
“အင်း..”
“ဘာဖြစ်နေတာလဲ… မယုံရင် ဒီမှာကြည့်ကွာ.. အရမ်းဖြစ်နေတယ်”
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျနော့်လက်တစ်ဖက်ကို ဆွဲယူပြီး ဖြေလျော့ထားဟန်တူတဲ့ ထမီအောက်က အတွင်းခံမဝတ်ထားတဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းပူနွေးနွေးကြီးဆီကို ဆွဲယူပြီး ထိကပ်ပေးလိုက်တယ်။ အရည်တွေရွှဲနစ်ပြီး ဖောင်းကားနေဟန်တူတာကို ကျနော် စမ်းလိုက်မိပြီ။ မိုးအေးနေပေမယ့် ကျနော့်ရင်ဘတ်ထဲမှာ ပူနေတဲ့အပူကြောင့် ဇောချွေးတွေပြန်စပြုလာနေတယ်ဗျာ။
စတိုခန်းထဲက သစ်သားရုပ်ထုကလေးကို ထုတ်ယူလာပြီး နွမ်းနယ်နေတဲ့ ကျနော့်ကိုယ်ခန္ဓာကို ကုတင်ပေါ် ဝုန်းကနဲ လှဲချလိုက်ရင်း ပက်လက်လှန်အိပ် အတွေးနယ်ချဲ့နေမိတယ်။ ကာမဘုံသား ဆုံလည်နွားပီသစွာနဲ့ပဲ လွန်ခဲ့တဲ့ ၂ နာရီလောက်က ကျနော်တစ်ယောက် မမဝါနဲ့ လွန်လွန်ကြူးကြူး ထပ်ဖြစ်ခဲ့မိပြန်ပြီဗျာ။ အချစ်ကို ငတ်မွှတ်နေရှာတဲ့ အရွယ်ကောင်းတစ်ခုလပ်မလေး မမဝါနဲ့ အတွေ့ကိုမရှောင်နိုင်တဲ့ မောင်လေးအရွယ် ကျနော်တို့ရဲ့ မိုးသံလေသံတွေကြားထဲက အရိုင်းခေါ်သံ (ဟီး! ဂျက်လန်ဒန် ဝတ္ထုနာမည်ကြီး) တွေကို ပြန်မကြားချင်တော့ပါဘူးလေ။ အိမ်နံရံကို မှီတွယ်ပြီး မတ်တပ် ဆော်ပစ်လိုက်တာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲဗျ။ ပေါင်တစ်ချောင်းကို ဆွဲမ၊ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ပြီး မတ်တပ်လိုးပစ်လိုက်တာ ဘယ်လောက်မှတောင်မှ မကြာလိုက်ဘူး အဖုတ်နွေးနွေးကြီးထဲ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်ရင်း ပြီးသွားတယ်။
အိမ်အပေါ်ထပ်တက်တဲ့ အပြင်လှေခါးအောက်က ကွပ်ပျစ်ကလေးပေါ်ကို အသာလေး တွဲခေါ်သွားပြီး ခဏလောက် တူတူဖက်ပြီး လဲလျောင်းရင်း အမောဖြေနေလိုက်ကြသေးတယ်။ မိုးစက်တွေက တိုက်ရိုက် မထိပေမယ့် မိုးမှုန်မွှားလေးတွေ စင်နေတာမို့ နွေးနေအောင် အတင်းဖက်ထားပေးလိုက်မိတာပေါ့လေ။ မိနစ် ၂၀ တောင် မကြာလိုက်ပါဘူး။ မမဝါတစ်ယောက် ကျနော့်လိင်တံကို ကိုင်ပြီးဆွနေရင်း အသာအယာလေး ဘေးတစ်စောင်း အိပ်နေရာကနေ အောက်ကိုလျှောဆင်းသွားပြီး ရပ်ကွက်ထဲက ကာလသားတွေ အပြောများတဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးကလေးနဲ့ ငုံစုပ်ပေးတော့တာပဲ။
ဒီလိုအလုပ်ခံရမှတော့ သကောင့်သားလည်း ဘယ်ခံနိုင်ရှာမလဲဗျာ။ လိင်တံက ပြန်ပြီး တောင့်တင်းလာပြန်တော့တာပေါ့။ မမဝါတစ်ယောက်ခင်မျာလည်း တော်တော်လေး ဆာလောင်နေဟန်တူပါရဲ့။ ကျနော့်လိင်တံ မာလာတာနဲ့ ချက်ချင်း တက်ထိုင်ပြီး ကြမ်းတော့တာဗျို့။ ရိုးရိုးတက်ဆောင့်တာကို မဟုတ်တာဗျ။ စကောဝိုင်းသလိုမျိုး တဇွိဇွိမြည်အောင် လှည့်ရင်း မွှေရင်းနဲ့ကို လိုးနေတော့ ကျနော်လည်း ပက်လက်ကို မနေနိုင်တော့လို့ ထထိုင်လိုက်ရင်း တင်ပါး ပြောင်ချောချောအိအိကြီးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ထိန်းထားရင်း တအီးအီးနဲ့ အသံထွက်ကို ညည်းနေမိတော့တာပေါ့။ သူလည်း မြင်းတက်စီးနေရင်းနဲ့ ဘော်လီအင်္ကျီကို ကျင်ကျင်လည်လည် ဖြုတ်ပေးပြီး ဆူထွားထွားနို့နှစ်လုံးကို ကျနော့်မျက်နှာနဲ့ အတင်းဆွဲကပ်ပြီး ပွတ်နေတော့ အလိုက်တသိနဲ့ ဘယ်ညာပြောင်းစို့ပေးနေရတာပေါ့။
အဲ့လို သူကျနော့်ကို တက်လိုးပစ်တာ သူ ၃-၄ ခါလောက် ဆက်တိုက်ပြီးသွားတယ်တဲ့။ သူစိတ်ကျေနပ်သွားမှ အသာအယာလေး ကွပ်ပျစ်ပေါ် ခွေခွေလေး တစ်စောင်းအိပ်ခိုင်းထားရင်း အနောက်ကျောဖက်ကနေ ကပ်ပြီး ပုဇွန်ထုပ်ကွေးလိုးရင်း ဇိမ်ကျကျနဲ့ ကျနော် တစ်ချီပြီးလိုက်ရတယ်။ သူ့ဆန္ဒပြည့်သွားတော့မှ ထမီတွေ ဘော်လီတွေ သေချာပြင်ဝတ် ကျနော့်ပါးနှစ်ဖက်ကို တရွှတ်ရွှတ်နမ်းရင်း
“အရမ်းကောင်းတယ် သိလား”
လို့ တိုးတိုးလေးကပ်ပြောပြီးမှ အိမ်ပေါ်တက်သွားလေရဲ့ဗျာ။ ကျနော် အသုဘအိမ်ကို ပြန်မသွားဖြစ်တော့ပဲ လမ်းမတစ်ဖက်ခြမ်းက ကိုယ့်အိမ်ကို ပြန်လာဖြစ်ခဲ့တယ်။ ဆူပွက်နေတဲ့ သွေးတွေ အေးသွားတော့မှ ကျနော့်စိတ်ထဲ နောင်တရသလိုလို ဖြစ်လာပြီလေ။ ကျနော့်မှာ အခု ရူပေဗေဒဆရာမလေး ရှိနေတယ်မဟုတ်လား။ ကျနော်ကလည်း အလွန်ချစ်သလို ကျနော့်ကိုလည်း တုန်နေအောင်ချစ်နေတဲ့ သူ့ကိုယ်သူ ‘ချို’ ကလေ ‘ချို’ ကလေလို့ ပြောတတ်တဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေဆိုတဲ့ ဆံပင်ရှည်ရှည်နဲ့ ဆရာမလေး.. ကျနော် ဒီလို တခြားမိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ ဖောက်ပြန်ပါတယ်ဆိုတာ သိသွားလို့ကတော့ ဘာတွေဖြစ်ကုန်မလဲလို့ စဉ်းစားနေမိရင်း စိတ်မောလာတယ်။
ဒီပြဿနာတွေရဲ့ အစဟာ ကျနော် အိမ်သာတွင်းတူးရင်း ရလာတဲ့ ထူးဆန်းတဲ့ သစ်သားရုပ်ထုကလေးကြောင့်ပဲ။ အဲ့ဒီသစ်သားရုပ်ထုလေးထဲမှာ စီမံခြင်းခံထားရတဲ့ ဘာမှန်းမသိတဲ့ လူနီကြီးရဲ့ ကာမသိဒ္ဓိ အစွမ်းတွေကြောင့် မဟုတ်လား။ အရပ်မြင့်မြင့် အသားဖြူဆွတ်ဆွတ်နဲ့ မြင်တဲ့ယောကျ်ားတိုင်းက တပ်မက်စဖွယ် အမျိုးသမီးလေးလို့ ပြောကြတဲ့ မမဝါနဲ့ အခုလို လွန်လွန်ကြူးကြူး ဖြစ်ရတာကို အခု ကျနော် အင်မတန်ကြောက်လန့်သလိုလို ခံစားလာရပြီ။ ဘယ်နည်းနဲ့မဆို တချိန်ချိန်မှာ ကျနော့်ဆရာမလေး ရိပ်မိသွားနိုင်တယ်။ ရင်မောလိုက်တာဗျာ။
