ဒေါ်ဝါနုနုလွင်
ရေးသားသူ – ကနောင်မင်းသားကြီး
🏵️အပိုင်း (၄) ဇာတ်သိမ်း🏵️
💠အခန်း ( ၁၅ )💠
“မောင်ငယ်ရေ သား…ဒီနေ့ရော မနက်ဖြန်ရော စက်ထဲသွားပေးဦးနော်…ရပ်ကွက် ကိစ္စပြီးရင် တော့ ပြီးပါပြီ”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဖေဖေ”
“ဖေဖေကအသက်လည်းကြီးပြီ…ငါ့သားလည်း ကျောင်းပြီးပြီ…အလုပ်တွေကိုအာရုံစိုက်တော့ ကွာ မင်းပဲ ဆက်လုပ်ရတော့မှာ”
“ကျ မ သားကအလုပ်မလုပ်ပဲဒီတိုင်းထိုင်နေလို့ လား”
“ရှင်မရယ် ဖအေဖြစ်သူက ပြောနေတာကို ဘာလို့ ဝင်ပြောရတာလဲ ခက်လိုက်တာ…လိမ္မာပြီး သား ပိုလိမ္မာလာအောင်လို့…ဒီမှာကလည်း ခက်လိုက်ကြတာ သားသမီးကို ဖအေဖြစ်သူ က ပြောဆိုဆုံးမနေရင် မအေလုပ်သူက ကာချင်ရတာနဲ့ အဘွားရှိရင်အဘွားဖြစ်သူက ရှေ့ က ပိတ်ရတာနဲ့ ဟင်း……”
“တော်က! တစ်ခြားတိုင်းပြည်တွေမှာ လူဖြစ်ခဲ့ ရမှာ……”
“အဲကျလည်း ဒီက ရှင်မနဲ့ ဘယ်ဖူးစာဆုံတော့ မလဲ…မလုပ်ပါနဲ့ ရှင်မရယ်”
သံဒိုင် သူ့အဖေတော်ကီလေးတွေကို သဘော ကျ လို့ ပြုံးမိလိုက်သည်။
“မကြီးမငယ်နဲ့ ဘာတွေ ပြောနေတာတဲ့လဲ… သားရေ ဈေးကိုသွား အိုဗာတင်းဘူး သွားဝယ် ပေးပါဦး …ဈေးကပြန်မှ စက်ထဲသွားတော့…”
“ဟုတ်…မေမေ”
သံဒိုင် ဈေးကိုထွက်လာခဲ့လိုက်တော့သည်။ ဖေဖေက ရပ်ကွက်ရေးကိစ္စနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေလို့ မနေ့ကတည်းက သံဒိုင် စက်ထဲသွားနေခဲ့ရ သည်။ညနေပြန်လာမှအန်တီနုလွင်ဆီ ခဏဝင် တွေ့ခဲ့ရသည်။နောက်နှစ်ရက်လောက် အိမ်ကို အေးဆေး မလာနိုင်သေးတဲ့ အကြောင်းပြောခဲ့ ရသည်။
“တစ်ရက်လုံးမတွေ့ရတာ ကျနော်ကို မလွမ်းဘူးလား”
သံဒိုင်မေးတော့ အန်တီနုလွင် က…
“လွမ်းလို့ မလွမ်းရအောင် ဆေးသောက် ထားတယ်တဲ့…ဘာဆေးလဲ မေးတော့……… “ဒေါက်တာသံဒိုင်ရဲ့ အလွမ်းပျောက်ဆေး”
တဲ့။သံဒိုင် ဈေးကိုရောက်တော့ သူ့မေမေမှာတဲ့ အိုဗာတင်းဘူး ဝယ်ပြီး လှည့်အထွက်… ရုတ်တရက် မျက်နှာချင်းဆိုင် တွေ့လိုက်ရတာ မြသန္တာ……သန္တာကလည်း သံဒိုင့်ကိုတွေ့လိုက်ရတော့……အံ့သြသွားရပြီး နှုတ်ခမ်းလေးနှစ်ခုပွင့်သွားသေးတယ်။
သူ့နှုတ်ခမ်းဖျားက “မောင်”လို့ထွက်လာလိုက်တာလား သံဒိုင် တစ်ချက်ထင်လိုက်မိပေမဲ့ မဟုတ်ပါစေနဲ့လို့သာ သံဒိုင်ကြိတ်ဆုတောင်းလိုက်မိသည်။ သန္တာက ပြုံး ပြနှုတ်ဆက်လိုက်ပြီး အရင်လှည့်ထွက်သွားတော့သည်။သံဒိုင်လည်း ခေါင်းညိတ်ပြုံးပြလိုက်ရတာပေါ့………။
“အရိုးသားဆုံးနဲ့ အဖြူ စင်ဆုံးတော့ ချစ်ခဲ့မိပါ သည် သန္တာ”……
သံဒိုင်နဲ့မြသန္တာ တစ်မြို့တည်းနေကျပေမဲ့ ခုလိုမျ က်နှာချင်းဆိုင် မတွေ့တာ ကြာခဲ့ပါပြီကော… မြသန္တာကလည်း သူ့အိမ်ဆိုင်မှာပဲ ထိုင်တဲ့သူ ကိစ္စပေါ်မှ ဈေးဘက်ကို လာဖြစ်တယ်နဲ့ တူပါသည်။ သံဒိုင်ကလည်း မြသန္တာဘက်အပိုင်းကိုသိပ်မသွားဖြစ်တော့ သိပ်မတွေ့ဖြစ်ခဲ့ကြ ……။
သံဒိုင့်ဘဝမှာ မိန်းမနှစ်ယောက်ပဲ ဆုံခဲ့ရပေမဲ့နှစ်ယောက်လုံးက သူ့အပေါ်သိပ်ချ စ်ကြတဲ့သူတွေဆိုတာ သိပါသည်။ကိုယ်တိုင်ကလည်း…နှစ်ဖက်ခွနင်းတတ်တဲ့ ယောင်္ကျားတစ်ယောက်မဟုတ်လို့ ဇာတ်လမ်းကိုအပြတ်ကပြစ်ခဲ့သည်ကိုယ့်လုပ်ရပ်ကို မှန်တယ်လို့ မဆုံးဖြတ်ရဲသော်လည်း…တစ်ဘဝလုံးစာ လိပ်ပြာလုံချင်သူ…။
အိမ်ကို အရင်သွားပြီးပဲ မေမေဝယ်ခိုင်းတဲ့…… အိုဗာတင်းဘူး အရင်ဝင်ပေးပြီးမှ စက်ထဲထွက် ခဲ့လိုက်သည်။စက်ထဲရောက်ကာနီးမှ အပေါက် ဝက သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ခိုင်ထွန်းကရပ်စောင့် နေတာလည်း တွေ့လိုက်ရသည်။ဒီနေ့ ဘာနေ့ ပါလိမ့်လို့တောင် သံဒိုင် တွေးမိသွားရသည်။
“ခိုင်ထွန်းကြီး ဘာပြောစရာရှိလို့လဲ”
“ပြောစရာမရှိပါဘူး မေးစရာရှိလို့ပါ”
“ငါ့ဆီ သပ်သပ်ကြီးလာမေးရအောင်တောင် ကိစ္စက အရေးကြီးလို့လား”
“အရေးကြီးတယ်လည်း မဟုတ်ပါဘူးကွာ… သိချင်ယုံ သက်သက်ပါ မောင်ငယ်”
“အင်း မေးပါဦး”
“မင်းနဲ့ မင်းဇင်အမေ ဒေါ်ဝါနုနုလွင်နဲ့ ဖြစ်နေ ကြတယ် ကြားလို့ အဲ့ဒါ ဟုတ်လား ”
သံဒိုင် ခိုင်ထွန်းမေးခွန်းကို မအံ့သြပါ…လူ့ပတ်ဝန်းကျင်က ဒီလိုကိစ္စမျိုးတွေကို ပိုစိတ်ဝင်စား ကြသလို…ကာယကံရှင်နှစ်ဦးကလျို့ဝှက်လုပ် ဆောင်ကြရင်တောင် သတင်းကပေါက်ပြီးသား အခြေအနေတွေ…မိမိကလူမသိအောင်ဒိုင်လျို့ နဲ့ လုပ်ခြင်းမျိုးလည်း အလျင်းမရှိ…
“ဟုတ်တယ်ခိုင်ထွန်း ငါတို့နှစ်ယောက်သား…… ချစ်နေကြတယ် ဖြစ်နေကြတယ်”
“မင်းကွာချ စ်စရာဖြစ်စရာဒီလောက်ရှားသလား သားကြီးရာ”
“ချစ်မိသွားတာတော့ ငါ့လည်း တာဆီးလို့မရသလို မင်းလည်းပိတ်ပင်လို့မရဘူးလေကွာ”
“ကျောင်းပြီးကာနီးကတည်းက သားကြီးပါးစပ် က နှလုံးသားတွေ စိတ်ခံစားချက်တွေကို… ဒါကြောင့် တဖွဖွပြောနေတာကိုး……… ဘဝက စိတ်ခံစားချက်မှုတွေ ဦးစားပေးပြီး ဖြတ်သန်းသွားလာလို့မရတာ မင်းလည်းသိ ပြီးသားပါ……ထားပါတော့ကွာ…ဘေးကနေ ငါကြားခဲ့လို့ သေချာအောင် သားကြီးဆီ … လာမေးတာ…အန်တီဝါကလည်း ဘာကြောင့် များ………”
ခိုင်ထွန်းက စကားဆုံးအောင်မပြောတော့…… အန်တီနုလွင်ကိုလည်း ဝေဖန်ချင်ပုံ ရပါသည်။ သံဒိုင်က ဘာမှဆက်မပြောပဲ ခိုင်ထွန်းကိုသာ ကြည့်နေလိုက်သည်။ဘေးက စကားကြားရရုံ နဲ့ မယုံသေးဘူး…သေချာအောင် သူငယ်ချင်း ဆီကိုပဲ လာမေးတဲ့အတွက်တော့ သံဒိုင် ကျေ းဇူးတင်ပါသည်။သူငယ်ချ င်းသံယောဇဉ် တွေ………။
“ငါသွားမယ် မောင်ငယ်…မင်းက အမှန်အကန် ဝန်ခံလိုက်တော့ ငါစိတ်တွေထဲလည်း…… တစ်မျိုးကြီးပဲ…ပြီးတော့ အန်တီဝါက မင်းတို့ ငါ့တို့ထက် ပိုတွေးတတ်တဲ့သူဆိုတာလည်း မေ့ထားလို့ မရဘူးနော်…နောက်တစ်ခုက…”
“တော်ပါတော့ သားကြီးရာ…သွားမှာဆိုသွားပါ တော့ကွာ”
“အေးပါကွာ”
ခိုင်ထွန်းဒါပဲပြောပြီးထွက်သွားလိုက်တော့သည်သံဒိုင် အန်တီနုလွင်နဲ့ ပတ်သက်ရင်သွေးဆူလွယ်သူမို့ ခိုင်ထွန်းစကားကို ရပ်ခိုင်းလိုက်တာပါ…စကားလုံးတွေကမှန်နေရင်တောင်ရင်ထဲမှ ာနာကျင်ရလိမ့်မည်။စကားလုံးတွေက မမှန်ပဲခိုင်ထွန်းကသူထင်ရာစွတ်ပြောတာမျိုးဆိုလည်း သံဒိုင်က တစ်ခုခုလုပ်မိသွားတော့မည်……။
သံဒိုင်လေးပင်သော ခြေလှမ်းတွေနဲ့ပဲ စက်ထဲဝင်လာခဲ့လိုက်တော့သည်။အန်တီနုလွင်ရေ…အသက်အရွယ်ကွာခြားမှု့ လူပျိုနဲ့ မုဆိုးမ ချစ်တဲ့သူငယ်ချင်းအရင်းရဲ့အမေ……ဒါတွေကကျနော် နှစ်ယောက်ကို ဇာတ်လမ်းမဖြစ်စေတာတဲ့လား…သံဒိုင် ခေါင်းကို ဘယ်ညာခါရမ်းပြစ် လိုက်သည်။ကိုယ့်သမိုင်းကိုယ်ပဲဆက်ရေးမည်။
………………………………………………………………………………
ဒီနေ့တော့ သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ဆီကို ထွက် လာခဲ့လိုက်တော့သည်။လွမ်းလည်း သိပ်လွမ်း နေပြီ…စိတ်တွေထဲက လွမ်းသလို ခန္ဓာကိုယ် တစ်ခုလုံး သွေးလည်ပတ်မှုရှိတဲ့ အရာအားလုံး ကလွမ်းသည်။အေးဆေးမတွေ့ရာတာလည်းသုံးရက်ရှိသွားပြီလေ…ဒီနေ့တော့စက်ထဲလည်း သွားစရာမလိုတော့ မနက်ပိုင်းကတည်းက လာဖြစ်ခဲ့ရပြီ……။ခြံတံခါးလည်းဖွင့်ပြီးသားမို့ အိမ်ထိဝင်လာလိုက်တော့ အိမ်တံခါးက ပိတ်ထားသည်။
အန်တီဘယ်မျ ားသွားနေပါလိမ့်လို့ စဉ်းစားရင်း……ဆိုင်ကယ် ဟွန်းကိုတီးလိုက်တော့………တံခါးဖွင့်လာပြီး အန်တီနုလွင်ရဲ့မျ က်နှာလေးပဲပေါ်လာကာ……
“ဂွတ်မောနင်း!……”
လို့ အန်တီက E လိုနှုတ် ဆက်လိုက်တော့ သံဒိုင် အံ့သြသွားမိသည်။ အန်တီက သံဒိုင်နဲ့မင်းဇင်ကို အင်္ဂလိပ်စာ သင် ပေးတုန်းကတော့ E လို ပြောပေးသော်လည်း နောက်ပိုင်းမပြောဖြစ်။မင်းဇင်နဲ့ သားအမိနှစ် ယောက်တည်းဆိုရင်တော့ မင်းဇင်အတွက် အလေ့အကျင့်ဖြစ်အောင် ပြောပေးတယ်လို့ သိရသည်။ သံဒိုင့်ကိုတော့ မပြောဖူးခဲ့……… သံဒိုင်လည်း……
“မောနင်း အန်တီ” လို့ ပြန်ပြောလိုက်တော့…
“ဒူယူနိုး တူဒေး?”တဲ့
“ရက်စ်…မတ်ချ် နိုင်တင်း ဆန်းဒေး”လို့သံဒိုင် ဖြေပေးလိုက်သည်။ဒီလောက်တော့သိသေးတယ်ပေါ့လေ……အန်တီက တစ်ချ က်ရယ်ပြီး
“နိုး အိုင်မီး………××××××××××××××××××× ×××××××××××××××××××××××××××× ××××××××××××××××××××××××××××× နိုး ကလို့စ် ဒေး အော့ ဝါ နု နု လွင်×××××× ဆိုး××××××××××တိတ် ဘက် အုမ်း××××× × ××××××ယူစေး××××××××××××××××××× ××××××××××××××××××××××××ဟီး××××”
သံဒိုင် အဲလိုအများကြီးနဲ့ ကြာကြာပြောလိုက် တော့ နားမလည်တော့…သေချာနားမလည် ပေမဲ့ သူ့မျှော်လင့်တဲ့ရက် စောင့်စားခဲ့ရတဲ့ရက် ရောက်ပြီဆိုတာရယ်…အိမ်ခဏပြန်ခိုင်းပြီး ပြန် လာဖို့ ပြောတယ်ဆိုတာရယ်တော့ သဘော ပေါက်မိပါသည်။ဒါပေမဲ့ သေချာသွားအောင်…
“ကျေးဇူးပြု ပြီး ဘားမိစ်စ်စ်စ်စ်လိုလေးပြောပေး ပါဦး အန်တီ”…
သံဒိုင် ပြောင်ချော်ချော်နဲ့ မြန်မာလို ပြန်ခိုင်းရတော့သည်။
“ဘာသာစကားနှစ်မျိုးလောက်တတ်တဲ့ အမျိုးသမီးတွေက အစပိုင်းရှက်နေတာမျိုးးဆိုရင်မိခင်ဘာသာစကားကိုမပြောပဲတစ်ခြားဘာသာစကားနဲ့ အစပျိုးလေ့ရှိသတဲ့……ရှင်နဲ့ကျ မှပဲကျ မတော့ အရှက်ကုန်ပါပြီရှင်………ဒီနေ့ ဘာနေ့ဆိုတာတော့ သိလောက်ပါတယ်”
“ဟုတ်…သိတယ် အန်တီ ဟီး ဟီး”
“အိမ်ကိုပြန် လူကြီးတွေ ပြောခဲ့ အန်တီနဲ့ မြို့ကြီးကို သွားမလို့မနက်ဖြန်မှ ပြန်လာမယ်… ကိစ္စတွေရှိလို့ တစ်ညအိပ်နေရမှာလို့ ပြီးရင် ဒီကို ပြန်လာခဲ့ ခြံတံခါးကို တစ်ခါတည်းပိတ်ခဲ့ လိုက်တော့…ရော့ ဒီမှာသော့”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ”
အန်တီက တံခါးပေါက်ကနေ သော့လှမ်းပေးတော့လည်းလက်တစ်ဖက်ပဲထွက်လာသည်လူကတော့ ဆင်းမလာတာမို့ သံဒိုင်ပဲဆိုင်ကယ်ပေါ်က ဆင်းပြီး သွားယူလိုက်ရသည်။သံဒိုင်သော့ယူရင်းနဲ့ အန်တီ့လက်မောင်းအိုးကြီးကိုပွတ်လိုက်ပြီး ဂျိုင်းကိုပါဖမ်းကလိလိုက်သည်။
“ဟိတ် မလုပ်နဲ့ စည်းကမ်းမပျက်နဲ့”
လို့ အန်တီက အော်ပြီး လက်ကို ပြန်ရုတ်သွားလိုက်သည်။သံဒိုင်အတွင်းထဲကို ကြည့်မလို့လုပ်လိုက်တော့အန်တီနုလွင်က တံခါးပိတ်လိုက်ပြီးမှ……
“မြန်မြန်ပြန်လာခဲ့နော် သား”
လို့ အတွင်းထဲကနေလှမ်းပြောလိုက်တာကြားလိုက်ရတော့သည်အန်တီနုလွင်က အခုကတည်းက အဝတ်အစားဆိုလို့ တစ်ခုမှဝတ်မထားတာမျိုးလားပေါ့… ဖြစ်နိုင်သည်…မျက်နှာလေးပဲထွက်စကားပြောသည်။
သော့ပေးတော့လည်းလက်လေးပဲထုတ်ပေးသည်။လက်မောင်းရင်းထိ အင်္ကျီမပါတော့ဝါးးးး သေချာနေပြီသံဒိုင်ရင်ခုန်သံတွေသိပ်မြန်ခဲ့ရပြီလေ…မိမိကလည်းသိပ်လိုလားတောင်းတနေခဲ့ရပြီမဟုတ်လား……အန်တီနုလွင် ပြောတဲ့ သိမ်းထားအောင့်ထားပြီးမှ ဖွင့်ချ ရတဲ့အရသာဆိုတာ……
…………………………………………………………………………………………………..
သံဒိုင် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အန်တီနုလွင်ကို လိုက်ပို့ပေးရမှာ ဘာညာပြော မနက်ဖြန်မှ ပြန် ရောက်မယ်ဆိုတာပြောပြီး ပြန်အထွက်… စက်ထဲက အကို…သူ့မိန်းမရော ကလေးရောနဲ့
“ဟာ မောင်ငယ် အတော်ပဲကွာ…ကလေးနေမကောင်းနေလို့ ဆေးခန်းလိုက်ပြပေးလိုက်ပါ…စက်ထဲမှာက အလုပ်တွေများနေလို့ ဆေးခန်းပြပြီး သူ့တို့ကိုအိမ်ကိုသာတစ်ခါတည်းလိုက်ပို့ပေးခဲ့လိုက်တော့ကွာ…”
“ဟိုလေ အကို……ဟုတ် ဟုတ်ပါပြီဗျာ…… စက်ထဲသာ ပြန်ပါတော့”
သံဒိုင်ဘာများတတ်နိုင်ဦးမှာလဲ…မိမိတို့အလုပ်က အရေးကြီးနေတာမို့ သူ့ကလေးနေမကောင်းတာတောင် သံဒိုင့် ကိုပဲ အကူအညီတောင်းပြီးသူက အလုပ်ပဲ ပြန်လုပ်ပေးချ င်သူ……ငြင်းပယ်ခြင်းငှာ မစွမ်းသာ ဘူးလေ..။
သံဒိုင် ကလေးကိုတစ်ချ က်ကြည့်လိုက်တော့သာမန်ဖျားတယ်ပဲ ထင်ပါသည်။ဆေးရုံတွေဘာတွေ တက်ရတာမျိုးမဖြစ်ပါနဲ့လို့သာ…သူ့တို့အတွက်ရော ကိုယ့်အတွက်ပါ ဆုတောင်းရတော့သည်။
“အမ တက်…ဖြေးဖြေးတက်အမ”
“အေး”
သံဒိုင်မြန်မြန်မောင်းချင်ပေမဲ့ မမောင်းနိုင်ဘူး…သံဒိုင်တို့ ဆေးခန်းရောက်တော့ ဆရာဝန်ကဆေးရုံသွားပြီမို့ တစ်ခါ ဆေးရုံကိုသာ လိုက်ရတော့သည်။ဆေးရုံရောက်တော့ ဆရာဝန်ကကလေးကို ချက်ခြင်းကြည့်မပေးနိုင်သေးဘူးစောင့်ပေးနေရသေးသည်။
သံဒိုင်အစက စိတ်တိုသလိုရှိသော်လည်းနည်းနည်းကြာလာတော့ အန်တီနဲ့ ကိုယ့် အဖြစ်ကို တွေးပြီးရယ်ချင်လာ မိသည်။တစ်ခါတစ်လေ ကိစ္စအဝဝဆိုတာ ကိုယ်စီစဉ်ထားသလို ဖြစ်ချ င်မှဖြစ်တာမျိုး……။ သေသေချာချာ ပြု လုပ်တာမျိုးတောင် လွဲနေ တတ်တာမျိုးလေ………။
ဆရာဝန်က ကလေးကိုကြည့် လိုအပ်တဲ့ဆေးတွေပေးတော့ယူ သူတို့သားအမိနှစ်ယောက်ကို အိမ်ထိပို့ပေးခဲ့ပြီး အန်တီနုလွင်ဆီ ပြန်ရောက် တော့ ၁၀ နာရီထိုးတော့မည်။တံခါးခေါက်ပြီး
“အန်တီ ကျ နော်ရောက်ပြီ”
ပြောလိုက်တော့မှ အန်တီနုလွင်က တံခါးဖွင့်ပေးရင်း……
“ကြာလိုက်တာ သားရယ်”တဲ့……
“ကိစ္စလေး ပေါ်လာလို့ အန်တီရေ ဟာ!!!!”သံဒိုင်ဖွင့်ထားတဲ့တံခါးကနေဝင်လာလိုက်တော့အန်တီနုလွင်ကို တွေ့လိုက်ရတာက………အဝတ်အစားဆိုလို့ တစ်ထွာတစ်မိုက်စာလေးတောင် ကပ်မနေတော့တဲ့ အန်တီနုလွင်ရဲ့ဝတ်လစ်စလစ် ခန္ဓာကိုယ်ကြီး……။
သိပ်ဖွံ့ထွားဖြိုးမောက်ပါတဲ့ဆိုတဲ့ ရွှေရင်စိုင်ကြီး ထုနဲ့ထည်နဲ့ဘေးကားနောက်ကောက်နေတဲ့ တင်သားစိုင်ကြီး တွေကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းမြင်လိုက်ရတော့…… သံဒိုင် ခဏတော့ မှင်သက်မိသွားရပြန်သည်။ ဒါတွေကို မိမိကိုင်တွယ်ပွတ်သတ်ပြီးပါပြီ……။
ခန္ဓာကိုယ်ချင်းလဲ အရင်းနှီးဆုံး ကျွမ်းဝင်ပတ် သက်ပြီးပါပြီ…ဒါမဲ့ဒီနေ့လိုမျိုးးပုံစံနဲ့တော့မဟုတ် ခဲ့ဘူးပေါ့…ဒီလို အိမ်တစ်လုံးထဲမှာ နှစ်ယောက် တည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ချ စ်ရမဲ့ အနေအထား တွေးရင်းတောင် ပြီးချ င် လာမိတော့သည်။
“တကယ်လှ တကယ်တော်တဲ့ မိန်းမတွေ နားလည်မှုရှိရှိနဲ့ ဝန်ဆောင်မှုကောင်းကောင်းပေးရင်ငါ့တို့လိုလူတွေရူးတောင် ဖြစ်တယ် ငါ့တပြည့်ရေ”
ဆိုတဲ့ ဆရာတစ်ယောက်ပြောခဲ့တာ အမှန်ပါပဲလား……။
“ဒီလိုပဲ ကြည့်နေတော့မှာလား သား… ဝါနုနုလွင်ရဲ့ အလှအပတွေက သားအတွက် ငေးကြည့်ရုံ ကြည့်ရမှာ မဟုတ်ဘူးလေ… လက်တွေ့ စိတ်ကြိုက်လုပ်ခွင့်ပြု ထားတာလေ အားရစရာကောင်းတဲ့ လိင်တန်အကြီးကြီးကို ပိုင်ဆိုင်ထားပြီပဲ ဒီက နုလွင်ကို ရွက်ကုန်လွှင့် ပြီး ချစ်ပြစ်လိုက်စမ်းပါကွယ်”
သံဒိုင်အန်တီနုလွင်မျ က်လုံးတွေကိုကြည့်လိုက်တော့ ရမ္မက်ခိုးဝေနေတဲ့ မျ က်လုံးတွေ……။
“ပြန်သွားတာလဲ ကြာလိုက်တာ သားရယ်… သားတာ ပြန်မလာရင် ဒီကနုလွင် ရူးလောက် ပါတယ် …ကြည့်မနေပါနဲ့တော့ကွယ် အဝတ်အစားတွေ မြန်မြန်ချွ တ်လိုက်ပါတော့… ဒီနေ့ တစ်နေကုန် တစ်ညလုံး အဝတ်အစား မဝတ်ရဘူးနော်…… နှစ်ယောက်တည်းပဲ ကမ္ဘာဦးလူအစဆီ ပြန် သွားမယ်…သားဟာကြီးကို နုလွင်ဟာထဲ မချွတ်တမ်းသာ စိမ်ထားချင်တော့တာ”
“ဟား!!!!!!ယား! ဖူးးးး”
သံဒိုင် အန်တီနုလွင် စကားတွေ နားထောင်လိုက်ပြီး ဒူးတွေတောင် ပျော့သွားလို့ ကြမ်းပြင်ပေါ်သာလှဲချ လိုက်ရင်း လေပူတစ်ချက် မှုတ်ထုတ်ပြစ်လိုက်ရသည်။ အငယ်ကောင်တို့ ထောင်မတ်နေပုံတော့ ပြောဖွယ်ရာ မရှိတော့………
“အန်တီပဲ ကျ နော်အဝတ်အစားတွေလာချွ တ် ပေးပါတော့ဗျာ”
အန်တီက လှဲအိပ်နေတဲ့ သံဒိုင့်နားကို လာပြီး အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ပေးရင်းမှ……
“ခြံတံခါး သေချာပိတ်ခဲ့ရဲ့လား သား”
“သော့နှစ်လုံး တွေ့တာနဲ နှစ်ခုလုံး ခတ်ခဲ့လိုက် တယ်”
“နုလွင်တို့ တစ်နေကုန်တစ်ညလုံး စိတ်ရှိလက် ရှိ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ချစ်ကြမှာမလို့လေ…”
“ဒီလို စိတ်ကူးကို ဘယ်ကရတာလဲ အန်တီ”
“ဒီလိုပါပဲ ဘာလဲ သားက ကော်ပီထင်လို့လား သားရဲ့ မိုးရွာထဲမှာလုပ်ချင်တာကမှ ကော်ပီချည်း…နုလွင် ဟိုးအရင် နိုင်ငံခြား ရုပ်ရှင် ကြည့်ဖူးကတည်းက……… မိုးရွာနေတဲ့ သစ်တောထဲမှာ ချစ်တဲ့သူနဲ့ နှစ် ယောက်တည်းကိုယ်တုံးလုံးလမ်းလျောက်ချင် ခဲ့တာ…စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့တာပေါ့…ဒီဆန္ဒလေးကို အကောင်အထည်ဖော်ပေးတဲ့ သားကိုသိပ်ချစ်တယ်…စိတ်ကူးခဲ့တဲ့ တောအုပ်ထဲမဟုတ်ပေမဲ့ကျေနပ်တယ်သားကိုလည်းတစ်ရက်လောက်ကျေ နပ်အောင် ပြု စုပေးချ င်တာရော……အန်တီကိုယ်တိုင်ခံစားချ င်တာရောကြောင့် ဒီစိတ်ကူးလေးရပြီး ဒီနေ့မှ အကောင်အထည် ဖော်ဖြစ်သွား ရတာလေ…”
“တောအုပ်ထဲမှာ လမ်းလျောက်ချင်တာပဲလား”
“ရှင်က ဘယ်လိုထင်လိုလဲ လမ်းလျောက်လို့ မောရင်တော့………”
အန်တီနုလွင်က စကားဆုံးအောင် မပြောတော့ပဲ ချွတ်ပြီးစ ဟာလာဟင်းလင်းဖြစ်နေတဲ့……သံဒိုင့်ကောင်ကြီးကို “စွတ် စွတ်” မြည်အောင်ကိုး ချက် ဆယ်ချက်လောက်စုပ်ပြစ်လိုက်သည်အသက်အောင့်ပြီး စုပ်လိုက်လို့လားတော့မသိစုပ်ပေးပြီးတော့ ဟူးကနဲ အော်ပြီး သံဒိုင်ဘေးကိုပဲ လှဲချလာတော့သည်။
သံဒိုင်ကလည်း ဘေးကိုလဲှချ လာတဲ့ အန်တီ့ ကိုယ်ပေါ်ကို လူကိုစောင်းပြီး ခြေထောက်ဖမ်း တင်လိုက်တော့ အငယ်ကောင်က အန်တီ့ခါး ကို ဒုတ်ကနဲ သွားထောက်တော့သည်။အန်တီနုလွင်က သံဒိုင့်ဘက်လှည့်ကာ……… ပြုံးကြည့်ပြီး………
“နုလွင် သား ကို သိပ်ချစ်တယ်…စိတ်ထဲမှာ မျော်လင့်ခဲ့ရတဲ့ ပုံရိပ်တွေနဲ့ အခု သားမှာ ဖြစ်နေတဲ့ ပုံရိပ်တွေနဲ့ တစ်ထပ်ထဲပဲ…… ဘဝတွေမှာ မျော်လင့်ခဲ့ရသလို ဖြစ်မလာတာ တွေများကြပေမဲ့ နုလွင်အတွက် ဒီတစ်ခု ထပ်တူပြု ချစ်ရတာကိုတော့ သိပ်ကျေနပ်ပါ တယ် ။ နုလွင်ကလောကကြီးကိုအရင်ရောက်ခဲ့ တာတော့ မတတ်နိုင်ဘူး သားရယ်”
“ဝါနုနုလွင် ဆိုတဲ့ မိန်းကလေးက ကျ နော်နဲ့ ရွယ်တူဖြစ်တာ ဒါမှမဟုတ် ကျ နော်အောက် ငယ်ခဲ့တာဆိုရင်တောင် ကျ နော်အခု အန်တီ့ ကို ချစ်သလောက်ချ စ်မှာ မဟုတ်လောက်ဘူး လောကကြီးထဲကို အန်တီက အရင်ရောက်ခဲ့ လို့ကို ပိုချ စ်တာ……… “ငယ်သံဒိုင်” က “ဒေါ် ဝါနုနုလွင်” ကိုပဲ သိပ်ချ စ်တာဗျ ”
“အဟင်း ဟောဒီတစ်ယောက်က စကားတွေ သိပ်ပြောတတ်တာ”
အန်တီနုလွင်က သံဒိုင့်မျက်နှာနား တိုးလာပြီးရွှတ်ကနဲ့ ရွှတ်ကနဲ့မြည်အောင်ထပ်ကာထပ် ကာနမ်းနေတော့သည်။
“အဟင့် ဟင်း သိပ်ချ စ်တယ် သားရယ်… ရွှတ်! ချစ်တာ ချစ်တာ သားရဲ့ ရွှတ်!…… ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်တောင်ချစ်မိပါလိမ့်နော်”
အန်တီနုလွင် ပါးစပ်က ချ စ်တယ် ချ စ်တယ် တဖွဖွ ပြောရင်း သံဒိုင့်မျက်နှာအနှံနမ်းပေးနေတာ အကြိမ်တွေ မရေတွက်နိုင်တော့………။
“နှစ်ယောက်တည်း သေတစ်ပန်သက်တစ်ဆုံး နေသွားရရင် သိပ်ကောင်းမယ် အန်တီနုလွင်” လို့ သံဒိုင်က ပြောလိုက်တော့…… “ရှုူး”ဆိုတဲ့ အသံနဲ့အတူ အန်တီနုလွင်က မျက်လုံးလေးပြူး သူ့နှုတ်ခမ်းပေါ် လက်ညှိုး လေးတင်ပြီးလုပ်ပြသည်။ ပြီးမှကုန်းထလာပြီး သံဒိုင့်ခါးပေါ် ခွထိုင်လိုက်ကာ……
“အတိတ်တွေက အရေးမပါတော့ဘူး……အနာဂတ် ကိုလည်း မစဉ်းစားနဲ့ဦး……… ဒီနေ့ ခုလက်ရှိ ပစ္စုပ္ပန် မှာပဲ စိတ်တွေ နှစ်ထားစမ်းပါသားရယ်…အတိတ်ကြောင့်စိတ်ညစ်နေရတာတွေ အနာဂါတ်ကိုလှမ်းတွေပြီး ရှုးနေရတာတွေက စိတ်ပျက်ဖို့ကောင်းပါတယ်……။
လက်ရှိလေးမှာပဲ သာယာကြရအောင် သား… ခု သားရဲ့ ဗိုက်ပေါ်မှာရှိတဲ့ နုလွင် ပစ္စည်းနဲ့ ဒီလို ဒီလို ပွတ်လိုက်တော့ သား ဘယ်လို ခံစားရလဲ ……အန်တီနုလွင်က သံဒိုင့်ဗိုက်ပေါ်ကနေပြီး ခါးကိုရှေ့နောက် ပွတ်ဆွဲပြရင်း မေးလိုက်တော့……
“မပြောတတ်ဘူး အန်တီ တစ်မျိုးလေးပဲ”
“ဒီလို လက်နှစ်ဖက် မြှောက်လိုက်တော့ရော နုလွင်ရဲ့ ရင်သားတွေက ပိုကြီးလာတယ် မထင်ဘူးလား……”
အန်တီနုလွင်က လက်နှစ်ဖက်လုံးမြှောက်ကာခေါင်းနောက်မှာ ထားလိုက်ပြီး ခေါင်းကိုပါအပေါ် မော့ပြီး မေးလာလိုက်တော့……သံဒိုင်ဘာမှမပြောတော့လက်ထောက်ပြီးထလိုက်ကာ အန်တီရဲ့ ရင်သားတစ်လုံးကို ဆွဲစို့ပြစ်လိုက် တော့သည်။အနာဂတ်ကို လှမ်းတွေးနေသော သံဒိုင်ကို အန်တီနုလွင်က ပစ္စုပ္ပန်ဆီကို ပြန် ခေါ်သွားနိုင်ခဲ့ပြီ………ဒါမဲ့ အန်တီက သံဒိုင့်ကို အချိန်ကြာကြာစို့ခွင့်မပေးသေးဘူး……။
အသာလေးအောက်ကိုပက်လက်လှန်စေလိုက်ပြီး……
“သိပ်ချ စ်တတ်တဲ့ ယောင်္ကျားတွေက သူတို့ ချစ်တဲ့ မိန်းမတွေကို ဘာတွေလုပ်ပေးတတ်လဲ သား သိတယ်ဟုတ်” လို့မေးလားတော့ သံဒိုင်က အောက်ကနေ လျှာလေး ထုတ်ပြီးကစားပြလိုက်သည်။အန်တီနုလွင်ကဒူးထောက်ရက်ပဲ ရှေ့ကိုတိုးလာပြီး……
“စာသိပ်တတ်တဲ့ကလေး… သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်း တယ်”
တဲ့……။အန်တီနုလွင်ကသူ့ပစ္စည်းကြီးကို သံဒိုင့်မျက်နှာပေါ်တင်ပေးထားပြီး ဒူးကို ညိမ်နေအောင်ထားခါးကို ကြွပေး လိုက်တော့ သံဒိုင့်အတွက်……မျော်လင့်တဲ့ပန်းက တုံးခုလှမ်းစရာမလိုတော့… နှုတ်ခမ်းတွေက နှုတ်ခမ်းသားခြင်းပြန်စုတ်…ဇာတ်တူသားဟုတ်ပေမဲ့ ပြုတ်သွားလောက်တဲ့အနေအထားမဟုတ်တဲ့အပြင် အပေါ် အောက် နေရာတစ်လျောက်လွဲ နေရသူတွေမို့ ဆုံတွေ့ နိုင်ဖို့မလွယ်ကူခဲ့ပေ အခုဆုံတွေ့တဲ့အခိုက်မှာသံဒိုင့် အနေနဲ့ အကြိုက်တော့လိုက်တတ်ရတာ ပေါ့……။
သံဒိုင့်ရဲ့ စုပ်ချက် ယှက်ချက်တွေကြောင့်… အန်တီနုလွင် ဒူးက အောက်ကို ညွှန့်ညွှန့်လာ တော့ အလျားရှည်တဲ့ အန်တီ့ ပစ္စည်းကြီးက သံဒိုင့် မျက်ခုံးမွှေးရဲ့အောက်ပိုင်းတစ်ပြင်လုံး ကို ဖိအားပေးစိုးမိုးခြယ်လှယ်ထားတော့သည်။ သံဒိုင် နည်းနည်း မွန်းလာတော့ စကားပြောလို့ လည်းမရတာနဲ့ အန်တီ့ဖင်သားကြီး ကိုင်ပြီး နည်းနည်းကြွစေလိုက်တော့သည်။
“အန်တီနုလွင် နည်း… ဟတ်ချိုး! ဟတ်ချိုး!”
သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ကိုအပေါ်နည်းနည်းကြွခိုင်း ဖို့ စကားပြောလိုက်ပေမဲ့ ကော့ညွှတ်လိမ်ရှည်တဲ့အန်တီနုလွင်ရဲ့အမွှေးတွေကသံဒိုင့်နှာခေါင်းကို ယားအောင်ကလိပေးသလို ဖြစ်သွားတော့နှာချေ ပါတော့သည်။အန်တီရဲ့မျက်နှာလေးကအလိုမကျ ဟန်လေးနဲ့ ဒူးနဲ့ခါးကို သံဒိုင့်မျက်နှာ နဲ့ လွတ်သွားအောင် အပေါ်မြှောက်လိုက်ပြီး
“သား ကြိုက်ပါတယ်ဆိုတဲ့ အမွှေးတွေက… သားကို ကလူ၏သို့ မြူ ၏သို့ လုပ်ပြီမလား… ဗဂျိုင်းနာအော်ရယ် က အမွှေးမပါမှ … ယောင်္ကျားတွေအတွက် ပိုအဆင်ပြေစေတာ သားရဲ့”
“လက်နဲ့ ဖယ်လုပ်ရင် အဆင်ပြေပါတယ်…အန်တီကကိုအတင်းဖိကပ်လို့အဆင်မပြေတာ”
အန်တီနုလွင်က သံဒိုင်ပြောလိုက်တော့မှ…… ပြုံးရယ်လာပြီး ဒူးကို နောက်ပြန်ဆုတ် ခါးပေါ် မှာ့ပြန်ထိုင်လိုက်ကာ……
“အောက်က ပါးစပ်ကြီးက အတင်းစုပ်နေတော့အပေါ်ကလူကဖိရမှာပေါ့ ချိုလား နံလား ပြော”
“ငန်တယ် မနံဘူး”
“ဆားလို ငန်လား”
“ဆားလောက်တော့ မငန်ပါဘူး”
“အန်တီ ဟာ ကို ကြိုက်လား သား”
သံဒိုင်က ပက်လက်အိပ်နေရသူမို့ ခေါင်းညိတ်တယ်ပြောရမလားမေးဆတ်တယ်ပြောရမလားမသိပေမဲ့ သူကြို က်ကြောင်းတော့ အန်တီ သိအောင် အမှုအရာနဲ့ ပြလိုက်ရင်း……
“အန်တီနုလွင်က မျက်နှာပဲ လှတာမဟုတ်ဘူး အင်္ဂါတ်ဇာတ်ပါ လှတဲ့သူ”
“ဟင်!ဘယ်လို”
“မျက်နှာကလဲလှသလိုအန်တီ့ဟာကြီးက လည်းသိပ်လှတော့ ကြို က်တယ်တအား ပဲလို့ ပြောတာ”
သံဒိုင်ပြောလိုက်တာကို အန်တီနုလွင် သိပ်သ ဘောကျ ပုံရသည်။”ခိုးခိုး ခစ်ခစ်”ရယ်သံတွေ ပါ ထွက်လာတော့သည်။ပြီးမှ………
“ဘာကြောင့် သားက လိင်အင်္ဂါ တွေကို အမွှေးပါမှ ကြိုက်တာလဲ”
“ကြည့်ရတာ မျက်စိပသာဒ ဖြစ်ပြီး လိင်စိတ် ကို ပိုထကြွစေလို့ အမွှေးရိတ်ထားတွေ ကြည့် ရရင် ကတုံးကြီးနဲ့ ကိုယ့်ကို နောက်ပြောင်နေ သလိုခံစားရတယ်…ကြည့်ရတာလည်း မခန့် ဘူးလေ ဟီး! ကျနော့်စိတ်ခံစားချ က်ပါ… တစ်ခါသားက ကျ နော့်ကောင်ကြီးကို အမွှေး ရိတ်ဘူးတယ်……ရိတ်ပြီးမှ ကြည့်လိုက်တော့ ဟာ နဂိုကသိပ်လှတဲ့ကောင်ကြီး…… ကတုံးကြီးနဲ့ တအား ရုပ်ဆိုးသွားတယ်…… အဲဒီနောက် ကျ နော် မရိတ်ဖြစ်တော့ဘူး… အန်တီနုလွင် ကရော ရိတ်ဘူးလား……”
“ကျောင်းတက်တုန်းကတော့ ရိတ်ဖူးပါတယ် အန်တီက အမွှေးအပေါ် သားလောက်…… လိင်စိတ် သိပ်မဖြစ်ဘူး”
“ဟုတ် လူအမျိုးမျိုးစိတ်အထွေထွေကို ဒါမဲ့အခု အမွှေးတွေပါတဲ့ ကျ နော်ကောင်ကြီးကတော့ ပူနွေးစိုစွတ်တဲ့နေရာဒေသဆီ သွားချ င်လို့တဲ့ ပို့ပေးလိုက်ပါဦး အန်တီနုလွင်”
“ပူနွေးစိုစွတ်တဲ့နေရာက နှစ်နေရာရှိတာမို့ နုလွင်က ဘယ်ကိုအရင်ပို့ပေးလိုက်ရမလဲ”
“ဘယ်ကိုပဲပို့ပို့ သူက ကျေနပ်နေမဲ့သူ ပါ”
အန်တီနုလွင်က ခွထိုင်ထားရာမှထလိုက်ပြီး ရှေ့နောက်လှည့်လိုက်လေတော့သည်။ သံဒိုင့်မျ က်နှာနဲ့ အန်တီ့ ပစ္စည်း အန်တီ့မျ က်နှာနဲ့ သံဒိုင့် ဟာ ခန္ဓာနှစ်ခု ပြောင်းပြန်အနေအထားက တိုက်ရိုက်အချိုးကျ နေတော့သည်။
အန်တီနုလွင် ဖင်ကုန်းပေးထားတော့မှ………စူတူတူဖင်စအိုဝကိုတွေ့မြင်လိုက်ရလေတော့… ဒီနေ့တော့ အငယ်ကောင်ကို အရောက်ပို့ပေးမယ်လို့ သံဒိုင်ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့သည်။ အန်တီကလည်း သူ့အတွေးကို သိနေတယ်နဲ့ တူသည် စုပ်နေတာရပ်လိုက်ပြီးမှ……
“ဖင်ကိုပါ လုပ်ချင်နေပြီမလား…ဒီက ပေးလုပ် မှာလားလည်း မေးဦးနော်”
“ဟာ!အန်တီက ဘယ်လိုသိလဲ…ကျနော့်စိတ် ထဲမှာပဲ တွေးလိုက်တာကို……”
“ဆက်စပ်ခြင်း သီအိုရီကို နားလည်ရင် ဒါတွေ က ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး သားရယ်”
“ဟုတ်…အန်တီက ဖင်ကို ပေးမလုပ်ချင်ဘူး လား”
“မေးကြည့်ပေါ့ သူ့ကိုပဲ”
” ခု…မေးနေတာပဲလေ အန်တီ့ကို”
“အန်တီခံရမှာမဟုတ်ဘူးလေ ဖင်က ခံရမှာကို”
“သူကတော့ ကျနော့သဘောပဲတဲ့”
“ပြီးရော”
“အခန်းထဲ သွားအောင် အန်တီနုလွင်”
သံဒိုင်ပြောလိုက်တော့ အန်တီက ထလိုက်ပြီး
“ဒီတိုင်းချည်း မသွားချင်ဘူးကွယ်”
“ဘယ်လို သွားချင်တာလဲ”
“နောက်ကနေ တွန်းပြီး လိုက်ပို့”
ဒီလိုကိစ္စမျိုးတွေမှာ
“အရိပ်ပြလျှင်အကောင်မြင်”
“ချက်ဆို နားခွက်ကမီးတောက်”
စကားပုံတွေနဲ့အညီ သံဒိုင်တို့က နားလည်လွန်းနေတော့…သံဒိုင်က မတ်တတ်ရပ်နေတဲ့အန်တီနုလွင်နောက်ကိုနေရာယူလိုက်သည် ။ အန်တီကလည်းခါးကိုရှေ့ကုန်းလိုက်ကာ…ဒူးကိုနည်းနည်းကွေးလိုက်တော့…နောက်က သံဒိုင်သာ မဟုတ်…ဘေးက ပွဲကြည့်ပရိသတ်ရှိလျှ င်ပဲ ဒီပိုဇေရှင်ကိုတော်တော်လေးသဘောကျ ပေလိမ့်မည်ဟုသံဒိုင်ထင်သည်။
ရင်ထွားတင်ကားတဲ့ အမျိုးသမီးကြီးတစ်ဦး၏ ငံ့လင့်နေတဲ့ …အနေအထား…လေ။ သံဒိုင် တံထွေးကူစရာမလိုပဲ အန်တီ့ပစ္စည်းထဲကို အငယ်ကောင်ကို တည့်ထည့်ပေးလိုက်ရင်းတစ်ဝက်လောက် အရောက်မှ မိမိခါးကိုဆက်ကော့ပေးလိုက်သလို အန်တီနုလွင်တင်ပါးကိုလည်းဆွဲယူပြီးခပ်ဆက်ဆက်လေးဆောင့်သွင်းပြစ်လိုက်သည်။ အန်တီနုလွင်ဆီက “အင့်!”ဆိုတဲ့ တစ်လုံးတည်းအသံထွက်ပြီးမှ……
“ဖြေးဖြေးသွင်းလည်း ဝင်ပါတယ် သားရယ် ဘာကြောင့်များ ခပ်ကြမ်းကြမ်းကြီးဆောင့်ထိုး ချ င်ရတာလဲနုလွင်ကိုနာစေချင်တာလားဟင် ”
“နာကျင်စေလိုရယ်ကြောင့်တော့ မဟုတ်ပါဘူး ညီတော်မောင်က သူဝင်ရောက်လာပြီဆိုတာ သူ့သခင်မသိစေဖို့ အပြေးလေး သတင်းပို့တဲ့ သဘောပါ……ဟီး”
“ဖြေးဖြေးပို့လည်း သိပါတယ်ကွယ်…ရှေ့က ကုန်းပြီးခံပေးနေရတာကို အားနာဦးပေါ့……”
“အရမ်းနာသွားလို့လား”
“မနာပါဘူးလန့်သွားရတာ…သူ့ဟာကြီးက ရှည် လည်းရှည် အလုံးကတုတ်သေးတယ်”
“စကားမများနဲ့တော့ အန်တီ…သွားမှာဆို သွားပါတော့”
သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ကို ရှေ့တွန်းပေးကာနောက်ကနေ ညှောင့်လုပ်လေးလုပ်ပြီးသွားခိုင်း လိုက်တော့သည်။ဆောင့်လုပ်လေးတစ်ချ က်နဲ့ လိင်စိတ်ကို ထပ်ပြီးလန့်နိုးပေးလိုက်တာပါ… အန်တီနုလွင်ရယ် စိတ်ဆိုးတော် မမှုလိုက်ပါနဲ့ ဒီနည်းက လိင်တန် သေးပြီးတိုတဲ့သူမျ ားမှာ တော့ အလုပ်ဖြစ်မည် မဟုတ်ပါ………။
သံဝါသပြု ရင်း ခရီးဆက်ရတာမို့ ဧည့်ခန်းနဲ့ အန်တီနုလွင်အခန်းဆီကို အချိန်ကြာကြာ သွားလိုက်ရသည်။အခန်းထဲ ရောက်တော့… သံဒိုင်က တပ်ထားလျှက်ကိုမချွတ်စေပဲ…… အန်တီနုလွင်ကို မွေ့ယာပေါ်ဖင်ထောင်ကုန်း ခိုင်းပြီး ရှယ်သမလေတော့သည်။
ကာမအလုပ်မှုဟူသည်က ရှေးကဆရာကြီးများပြောခဲ့သလို တစ်ခါတစ်ရံ ညက်ညောခြင်းနဲ့စီးမျောလုပ်ဆောင်ရပြီး တစ်ခါတစ်ရံ စိတ်ရှိလက်ရှိ ဖိထောင်းအဆုံးသတ်လိုက်ခြင်းက… ထူးကဲသောအရသာများကို ပြည့်ပြည့်ဝဝ ရစေ ပါသည်။ပုံသေနည်းတစ်ခုလိုတော့မသတ်မှတ် စေလို။ပိုက်ဆံ ပြည့်စုံနေရင်တောင် ကျန်းမာရေးကောင်းနေမှ လှုပ်ရှားလို့ရတဲ့ ကာမအမှု့ကိုလိုမှအသုံးချ ကာဘဝရသကိုနှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်သံဒိုင် ခံစားလိုပါသည်။
သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ကြီးကို…… အားရပါးရ လုပ်ဆော်နေရတော့ ပြီးချင်သလို ဖြစ်လာပြီမို့လုပ်ချက်တွေ ခဏရပ်ပြစ်လိုက်ပြီး လိင်တန်ကိုဆွဲနှုတ်ကာမွေ့ယာပေါ်တက်လိုက် သည်။အန်တီနုလွင်ကိုအပေါ်ကနေ ပေးမလုပ် သေးပဲ ဒီတစ်ချီတော့ မိမိစိတ်ကြိုက်သွား မယ်လို့ သံဒိုင် ဆုံးဖြတ်ထားလိုက်သည်။
မွေ့ယာပေါ်ပဲလေးဖက်ကုန်းခိုင်းကာနောက်က နေလုပ်လိုက်သေးသည်။ အပေါ်ကဖိထောင်းခဲ့တာ ညောင်းခဲ့တာမို့ အေးဆေးလေးလုပ်မယ်လို့ တစ်ခါစဉ်းစားမိပြီးလေးဖက်ကုန်းနေတဲ့အန်တီနုလွင်ကို…ထောက်ထားတဲ့ လက်နဲ့ ဒူးကို ဖြု တ်ပြီးမှောက်အိပ်ခိုင်း လိုက်ပြန်သည်။မိန်းမ အင်္ဂါဇာတ်ဆိုတာ… ပေါင်ခွကြားမှာ ရှိနေလို့ပဲလားတော့ မသိ ရှေ့က လုပ်လည်းရသည်။
နောက်ကနေ လုပ်လည်းရသည်။ မထူးပေမဲ့ ဆန်းတော့ဆန်းတယ်ဟု သံဒိုင် သိလိုက်ရသလို ကိုယ့်အတွေးကို ပြန်ရယ်ချ င်မိလိုက်သေးသည်။ မှောက်ခုံး ခံပေးနေတဲ့ အန်တီ့အပေါ်ကနေ လူချ င်းထပ် လုပ်လိုက် ထိုင်ရက်လုပ်လိုက်နဲ့ ငြိမ့်ငြိမ့်ညောင်းညောင်းပဲ သွားနေလိုက်ပြန် သည်။
ဒီအနေအထားမှာအန်တီကဖင်သားကြီး တဲ့သူမို့ အဆုံးထိမဝင်ပေပဲ လုပ်လို့တော့ ကောင်းလှသည်။သံဒိုင်ကအချိန်ဆွဲပြီးလုပ်နေ လိုက်သည်။လူချင်းထပ်လုပ်တဲ့အခါခါးကိုလှုပ် မြန်မြန်ဆောင့်လုပ်ပြီး ပြီးချင်လာရင်…… ထပ်နေရာမှခွာလိုက်ပြီး အပေါ်ကနေကုန်းကာ ဝင်ရုံလေး လုပ်ပြီး အချိန်ဆွဲလိုက်ပြန်သည်။
နှစ်ကြိမ်လောက်လုပ်လိုက်နားလိုက်သံဒိုင်လုပ် နေတဲ့အထာကို အန်တီနုလွင်သိသွားပုံရသည် သုံးကြိမ်မြောက် လူချင်းထပ်လုပ်နေရာမှ ခွာ လိုက်ပြီး ကုန်းပြီးနားလိုက်ချိန်မှာ…… အန်တီနုလွင်က သံဒိုင်ရဲ့ ကွေးထားတဲ့ ဒူးကို လက်သည်းနဲ့ ယားအောင်ပွတ်ကုတ်လိုက်ပြီး နောက်ကို တွန်းပေးလိုက်တော့……သံဒိုင်မှာအန်တီနုလွင်ပေါ်ပြန်မှောက်လိုက်ရတော့သည်။
ပြန်မှောက်လိုက်ရတော့ လိင်တန်က… အန်တီနုလွင် ပစ္စည်းထဲ ပြန်ဝင်သွားရပြီး ထိန်း ထားတဲ့ သုတ်ရည်တွေ ဒလဟော ထွက်လာရ တော့သည်။ သံဒိုင် ပြီးမှန်း သုတ်ထွက်မှန်းသိ လိုက်တော့ ခါးကိုသာ အသာညှောင့်ပြီး ဇိမ်ယူ ရလိုက်ပါတော့သည်။အတွေ့အကြုံ သမ္ဘာကို တော့ သံဒိုင် ဒေါ်ဝါနုနုလွင်ကို မယှဉ်နိုင်ပါ…။
သံဒိုင် ကိုယ့်စိတ်ကြိုက်မပြီးလိုက်ရတော့…… စိတ်နည်းနည်းတိုသွားခဲ့ရသည်။
“အန်တီနုလွင် ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲဗျာ ကျ နော်မှာ ပြီးမှာစိုးလို့ ထိန်းလုပ်နေရတာ”
“အန်တီ့မှာက နှစ်ကြိမ်လောက်ကောင်းပြီးသွား ပြီမို့ သားကိုလည်း နားစေချ င်လို့ပါကွယ်… ပညာတွေ စုံနေပြီး သိပ်ကို ထိန်းပြီးလုပ်တတ် နေတာပေါ့ ဟလား…”
“ပြီးသွားပေမဲ့ အားရပါးရ စိတ်ကျေ နပ်မှု့……မရလိုက်လို့ ထွက်သွားတဲ့ သုတ်ရည်တွေကို သမြောနေတာ…အန်တီ လုံးဝမမိုက်ဘူး… ကျ နော့ကို ပညာပြတယ်ပေါ့”
“တစ်နေ့ကုန်တစ်ညလုံး နုလွင်ခန္ဓာကိုယ်ကြီး ကို သားစိတ်ကြိုက်လုပ်ခွင့်ပေးတာပဲကွယ် ဘာလို့ လောဘတွေကြီးနေရတာလဲ”
“ပြီးတာပဲ ဖင်ကြီးကို ကျနော်လုပ်မှ မငိုနဲ့”
“မခံနိုင်ရင်တော့ ထွက်ပြေးမှာပဲကွယ်”
“ပြေးလို့ ရမယ်ထင်လို့လား…ဝင်သွားပြီးပြီဆိုမှ တော့ လက်လွှတ်လိုက်ရင်တောင် ထစ်ပြီး ကြပ်နေလို့ အန်တီနုလွင် ပြေးလို့ရမှာ…… မဟုတ်တော့ဘူး”
“အဟင်း ဟင်း…သားကလေ ပေါက်ကရတွေး ပြီးတော့ကို ပြောတတ်တယ်…”
“တကယ်ပြောတာ အန်တီ”
“အင်းပါလေ……ခုက ဘီယာတွေရော ရှိတယ် သား ဝီစကီလည်းရှိတယ် ဘာသောက်မလဲ နုလွင် သွားယူပေးမယ်လေ”
သံဒိုင် စိတ်ကျေ နပ်မှု့များစွာဖြစ်သွားရပါတော့သည်။အလိုက်သိပ်သိတတ်လွန်း တဲ့ အန်တီရယ်ပါ။
“ကျ နော်က ဘီယာသမားရယ်…အန်တီက ဘယ်ချိန်သွားဝယ်ထားတာလဲ…ဒီနေ့က ဝန်ဆောင်မှုတွေ သိပ်ကောင်းနေပါလားဗျာ”
“အော်!သားကို ပြု စုချင်တာပါလို့ ပြောပြီးပြီပဲ ယောင်္ကျားတစ်ယောက်ကို ဧည့်ခံချ င်ရင်… ကာမနဲ့ ယမကာကတော့ မပါမဖြစ်လေကွယ်”
“အန်တီရော သောက်မှလား”
လို့ သံဒိုင်က မေးလိုက်တော့ အန်တီက ခေါင်းကို ရမ်းပြပြီး…
“မကြိုက်ဘူးသား…မှုးယစ်ရီဝေတဲ့ ရသကို နုလွင်က မကြိုက်ဘူး”
“တစ်ချို့ အမျိုးးသမီးတွေ သောက်ကြပါတယ်”
“သူကြို က်လို့ သူသောက်တာလေ ဘာဖြစ်လဲ သောက်ပေါ့…နုလွင်က မကြိုက်လို့ မသောက် တာလေ…”
” မီးဖိုခန်းထဲပဲ သွားသောက်မယ် အန်တီ… ဘီယာသောက်မယ် အန်တီကို အပေါ်မှာထား ပြီး အငယ်ကောင်ကို ကျ င်းစိမ်မယ်”
“အယ်မယ် အစီအစဉ်တွေ သိပ်ကောင်းနေပါ လား”
“အန်တီပဲ ကျနော် ကောင်းအောင် စီစဉ်ပေး တာဆို…ခု ငယ်သံဒိုင်တို့က …အတိတ်ကြောင့်လည်း မဆွေးဘူး… အနာဂတ်ကိုလည်း မတွေးဘူး… လုံးဝ လက်ရှိမှာ သာသာယာယာပဲလေ”
“အင်း…စည်းစိမ် လောကစည်းစိမ်ဆိုတာ…လူသာမန်တွေအဖို့သိပ်တက်မက်ကြတယ်လေအကြိမ်များများနဲ့ ခံစားမဲ့အစား…… နည်းနည်းနဲ့ ကောင်းကောင်းခံစားပြစ်စမ်းပါ … သိပ်အရသာရှိတာ……နေ့တိုင်းမလုပ်ဖြစ်တော့ တစ်မျိုးလည်းကောင်းတာပေါ့…သားကြိုက် မယ်ထင်လို့ ဒီလိုလေးစီစဉ်ပေးတာပါရှင်… သားကကြို က်တယ် သာယာတယ်ဆိုတော့ နုလွင် ပျော်ရတာပေါ့ရှင်”
အန်တီက ပြောပြီးတာနဲ့ အရင်ထသွားလိုက်တော့သည်။သံဒိုင် အိပ်ယာပေါ်ကနေပဲ အသာကြည့်နေလိုက်မိသည်။ဝတ်လစ်စလစ်နဲ့ ထလမ်းလျောက်သွားတဲ့ အန်တီ့ကို မြင်လိုက်ရတော့ အငယ်ကောင်က…သံဒိုင် မီးဖိုခန်းထဲရောက်တော့ စားပွဲပေါ်မှာဘီယာဗူးရော ဝီစကီပုလင်းရော အဆင်သင့်အာလူးခြောက်ကြော်လေးက ပန်းကန်နဲ့ထည့်ထားလိုက်သေးသည်။အန်တီကဘာတွေကြော်နေတာလဲ မသိလို့……
“ဘာတွေ ကြော်နေတာလည်း အန်တီ”
“ဂုဏ်သရေရည်ရှိလူကြီးမင်းတစ်ယောက် အတွက် ဘီယာနဲ့ မြည်းဖို့ ကြက်အူချောင်း ကြော်နေတာပါရှင်”
“ဒီလိုပဲ တစ်သက်လုံး ကြော်ပေးနိုင်မှာလား အန်တီနုလွင်”လို့ သံဒိုင်လှမ်းမေးလိုက်တော့ အန်တီက သံဒိုင်ထိုင်တဲ့နေရာကို ပြန်ကြည့်ပြီး”ကြော်ပေးမှာပေါ့…အန်တီမကြော်ပေးနိုင်တော့ဘူးဆိုရင်လည်းကြော်ပေးနိုင်တဲ့သူ ရှာပေးမယ် ဟုတ်ပြီလား သား”
“မလိုပါဘူး အန်တီရယ်…အန်တီမကြော်နိုင် တော့ရင်လည်း ကျနော် ကြော်မှာပေါ့”
“ဟုတ်ပါပြီကွယ် ခဏလေး ဒီက ရတော့မှာ”
အန်တီနုလွင်ကကြက်အူချောင်းကြော်ပန်းကန်လေးနဲ့ သံဒိုင်နားရောက်လာပြီး မထိုင်သေးပဲသံဒိုင်ကိုသာ ပြုံးပြီးကြည့်နေသေးသည်။ပြီးမှပန်းကန်ကို စားပွဲတင်ပေးလိုက်ပြီး တစ်ရှုးနည်းနည်းယူလိုက်ကာ သံဒိုင့်အောက်ကိုထိုင်လိုက်တော့လေသည်။
“ဟာ!အန်တီနုလွင်က ထိုင်ခုံပေါ် မထိုင်ဘူး လား”
အန်တီက စကားပြန်မပြောပဲ ခေါင်းသာရမ်းပြပြီး သံဒိုင်ခြေထောက်ကြားကိုဝင်ကာ အငယ်ကောင်ကို အရင် သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးသည်။
ပြီးမှ တစ်ဖြည်းဖြည်းစုပ်ပေးနေတော့သည်။သံဒိုင့်မှာက ဒီနေ့အဖို့ရာတော့………သူက အပေါ်မှာ ဘီယာစုပ်အန်တီက အောက်မှာ စုပ်……ဘဝရဲ့ တစ်ချို့နေရက်တွေက ကျေနပ်စရာသိပ်ကောင်းလွန်းတယ်လေ……။
သံဒိုင် ဘီယာသောက်ရင်း အောက်က အန်တီ့ကိုတစ်ချ က်ကြည့်လိုက်တော့ အန်တီနုလွင်က”လူကိုဘာလို့လာကြည့်နေတာလဲ…ကိုယ်ပါသာ သောက်စရာရှိတာသောက်လေ”
တဲ့……။
……………………………………………………………………………
💠အခန်း ( ၁၆ )💠
“အန်တီ အားမရသေးဘူးလား”
သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ကို မေးလိုက်တော့……
“ဒါမျိုးးက အားရတယ်…ဝသွားတယ်ရယ်လို့မှမရှိတာပဲ သားရယ်”
လို့ အန်တီက သူ့နှာခေါင်းချွန်ချွန်ကြီးကို ရှုံ့ပြီးပြောလာတော့……သံဒိုင်အသည်း ယားသွားသည်။ယောကျ်ားတွေမှာမိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ အမှုအရာတစ်ချ က်ရယ်ကြောင့် “ဖြောင်းကနဲ” ထထောင်သွားတာမျိုးရှိသည်။သိပ်ပါးနပ်တဲ့မိန်းမတွေကသူ့အမှုအရာများမှ ဘယ်အမှုအရာက ယောကျ်းတွေကိုကြုံးသွင်းလို့ ရနိုင်သည်ဆိုတာ သိကြသည်။
ဒါကြောင့် ကိုယ်ပိုင်အမှုအရာမရှိတာတောင်စွဲဆောင်မှု့ အမှုအရာဖြစ်အောင် တစ်ချို့သောမိန်းမတွေ ကြိုးစားလုပ်ယူကြသည်လို့တော့သံဒိုင် ကြားသိဖူးသည်။အခု အန်တီနုလွင်ကကြိုးစားလုပ်ယူထားခြင်းမျိုးမဟုတ်………သူ့ပင်ကို သဘာဝကိုက စွဲဆောင်မှု့ ရှိပြီး မြင်တာနဲ့ လုပ်ချ င်စရာကြီးဖြစ်နေတာမျိုးး……။
“တော်ပြီလေ အန်တီနုလွင်…ကျ နော် အပေါ် လာထိုင်တော့လေ”
အန်တီကလိင်တန်ကိုလက်နဲ့ကစားပေးနေရင်း
“မထိုင်ချင်ဘူးကွယ်…ထိုင်ရတာ ခိုးလိုးခုလု ဖြစ်နေမှာပေါ့”
“မဖြစ်အောင် အဆင်ပြေတဲ့ အပေါက် တစ်ခုခု ထဲ ထည့်ထားပေးမယ်လေ”
“ဟို အပေါက်ကို ထည့်မှာ မဟုတ်လား… စမ်းကြည့်ချင်ပေမဲ့ ကြောက်တော့ကြောက် သားကွယ်…အန်တီ့ သူငယ်ချင်းတော့…… လိပ်ခေါင်းဖြစ်သွားတယ် သားရဲ့”
“အကြိမ်ရေ များလို့လား အန်တီ”
“မသိဘူးလေကွယ် ကိုယ့်မျက်စိ့ရှေ့တင် လုပ် ကြတာမျိုးးမှ မဟုတ်တာ…ဒါမဲ့ သူကလည်း နောက်ပေါက်ကိုပိုအရသာတွေ့နေသတဲ့လေ”
“လုပ်ကြရအောင် အန်တီရယ်နော်”
“ဆီတော့ ကူဦးမယ်ကွယ်”
အန်တီနုလွင်က ပြောပြီးတာနဲ့ ထိုင်ရာကထ လိုက်တော့…အမွှေးမဲမဲတွေနဲ့ အန်တီနုလွင် အင်္ဂါဇာတ်ကြီးက သံဒိုင့်မျက်စိ့ရှေ့ရောက်လာ တာမို့…သံဒိုင်လည်း လက်ထဲက ဘီယာဗူးကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်ပြီး ထိုင်နေတာမှဆင်းကာ ဒူးထောက်လိုက်ပြီး “အလှနတ်ဖုရားမကြီး”ကို ခစားလိုက်မိသည်။
အန်တီနုလွင်က ဘာမှမသောက်ထားပဲနဲ့…… ယစ်မှုးရီဝေတဲ့ အကြည့်တွေနဲ့ သံဒိုင့်ကို…… ငုံ့ကြည့်လိုက်ရင်း ခြေစုံညီညီလေးရပ်နေရာမှ ဘယ်ဘက်ခြေထောက်ကို နည်းနည်းခွဲရပ်ပြီး ဖနောင့် ထောင်ပေးလာတော့…… ပန်းမဲကြီးက ပွင့်အာလာတော့သည်။
မျက်နှာ မော်ကြည့်လိုက် ခြေထောက်လှုပ်ရှားမှု့တွေ ကြည့်လိုက်လုပ်နေတဲ့ သံဒိုင်က……ကိုယ်နေဟန် အချိုးအစားပြောင်းသွားတာ…
ဘာလုပ်ပေးတော့မယ်ဆိုတာ သိနေလို့…အန်တီကိုယ်တိုင် ပြင်လိုက်ခြင်းမျိုးးလား…သဘာဝခန္ဓာဗေဒကကိုအလိုက်သိခြင်းမျိုးလား မစဉ်းစားနိုင်……ပန်းပွင့်မဲကြီးကတော့ သူ့ ဝတ်ရည်စုပ်မဲ့သူကိုကြို လင့်နေခဲ့ပြီ……သံဒိုင် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ထိုးစိုက်စုပ်ယူပြစ်လိုက်သည်။
အန်တီ လက်တွေကလည်း သံဒိုင့်ဆံပင်တွေကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲလိမ်ကျ စ်နေတော့သည်။သူကြမ်းလျှ င်ကိုယ်ကြမ်း…သူချောလျှင်ကိုယ်ချောတတ်တဲ့…လိင်စိတ်ရဲ့ လိုက်လျောညီထွေခြင်း အချိုးတွေမို့ထင်…။
သံဒိုင်က နှာခေါင်း နှုတ်ခမ်း သွား လျှာဤအရာလေးခုကို တစ်ခုပြီးတစ်ခု အသုံးချ လာလိုက်တော့……အန်တီနုလွင်ဆီက…
“အား! သား……ဟင်း ဟင်း ဟင်း သားရယ်”
ဆိုတဲ့ ခံစားမှု့ရသ ကိုအဓိပ္ပာယ်ပေါ်လွင်အောင်စကားလုံးလေးတွေနဲ့ ရွတ်ဆိုပြသည်……။သံဒိုင်ကသူ့သွားတွေနဲ့”ဇတ်! ဇတ်!”နဲ့ကိုက်ပေးလိုက်ပြီး ပါးစပ်နဲ့ အပြည့် အစေ့ပါမကျန်…စုပ်ပေးလိုက်ရင် “အား!သား”ဆိုပြီး မြည်သံကျယ်ပေမဲ့……လျှာနဲ့ပဲ “ပသို့ ပလပ် ပလပ်”ယှက်ပေးလိုက်ချိန်ကျ တိုးညှင်းညှင်းငြီးသံလေးက
“ဟင်း ဟင်း ဟင်း……သား ရယ်”
တဲ့လေ………။လုပ်ပေးသူက စေတနာအပြည့်နဲ့ လုပ်ပေးရင်ခံစားတဲ့သူက အမှန်အကန် ခံစားတတ်ပါမှ…ခံစားချင်သူက ခံစားနေချင်ဦးတောင်…လုပ်ပေးသူက အမှန်အကန်လုပ်ပေးတတ်ဦးမှ နှစ်ဦးနှစ်ဖက် အကျိုးများမဲ့ ကိစ္စဖြစ်လေတော့ သံဒိုင် နဲ့ အန်တီနုလွင်က အပေးနဲ့ အယူ အယူ နဲ့ အပေး သဟာဇာတ ဖြစ်ကြသည်။
ဏအကြာမှာတော့… အန်တီနုလွင် တစ်ကိုယ်လုံး တုန်လာပြီး… သံဒိုင့် ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်လုံးနဲ့ဖိကိုင်ပြီး မျက်နှာကို ပန်းမဲပွင့်နဲ့နေရာအနှံ ဖိပွတ်ဆွဲ ဇောင်းတိုက်နေတော့သည်။ပွတ်သတ်ဇောင်းတိုက်နေရင်းမှာပဲ အန်တီနုလွင်ဆီက………
“အိုး! ဟင်းးး ဟင်းးးးးး နုလွင် ရူးရပါလိမ့်မယ် သားရယ်…… ရူးရပါလိမ့်မယ်…အာာာ အာာာ အီး”
ဆိုပြီး တုန်နေရာမှ ပြန်ငြိမ်သွားပေတော့သည်။
သံဒိုင့် မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးလည်း ပန်းမဲပွင့်က အရည်တွေ……။အန်တီနုလွင်က မျက်နှာကို တစ်ရှုူးတွေနဲ့သုတ်ပေးပြီးမှ ……
“ချစ်လိုက်တာ သားရယ်”
ပြောရင်း “ရွှတ်ကနဲ” နမ်းလိုက်သေးသည်။
“နုလွင် ဆီသွားယူလိုက်ဦးမယ်နော်”
လို့ပြောပြီး သံဒိုင် အနီးမှ ၁၆ နှစ် သမီးလေးလို ဖင်ပြောင် ကြီးနဲ့ ပြေးထွက်သွားလေသည်။ သံဒိုင်လည်း ထိုင်ခုံပေါ်ပြန်ထိုင်လိုက်ပြီး…ဘီယာလေး တစ်ကျိုက် ပြန်ကြိတ်လိုက်သည်။ယောင်္ကျားတွေကို မိန်းမတွေ စိတ်ဆိုးရင်…
“စောက်ပတ် နဲ့ တက်ပွတ်ပြစ်မယ် ဟင်း”
လို့ ဆဲရေးတိုင်းထွာခြင်းသည်တကယ်သာ အလုပ် ခံရလျှင် အတော်ဆိုးမည်ဆိုတာ…ကိုယ်တွေ့နဲ့ သံဒိုင် နားလည်လိုက်ရသည်။
အန်တီနုလွင်လို အင်္ဂါဇာတ်သန့်ပြီး……မိမိကလဲချစ်မိနေသူမို့သာ တော်တော့သည်။ သူ့တို့ပြီးကာနီး အင်္ဂါဇာတ်နဲ့ မျက်နှာ ဖိကပ်ထားတာ ကြီးက အမောဖောက်တတ်တဲ့လူ…… အသက် ကြာကြာမအောင့်နိုင်တဲ့သူဆို…… သေလို့ရသည်လေ………။
သံဒိုင်အနေနဲ့ မိမိချ စ်တဲ့ အန်တီနုလွင်ရယ်မို့ ချစ်သူ ကျေ နပ်စေခြင်းငှာ…လုပ်ပေးရတာ ကျေ နပ်မိပါသည်။မိမိကလည်း အကြင်မိန်းမကို မနှစ်သက်…… ဒင်းကလည်း ဇွတ်ထန်ပြီး မျ က်နှာပေါ် အတင်းတက်…ဆွဲဖိပွတ်… ပစ္စည်းကျ လည်း ရေချိုးရင်းနဲ့မှ တာဝန်ကျေ ရုံ ရေဆေးထားတတ်တာမျိုး…… နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခြမ်းက ခပ်ထူထူပိန်းပိန်းနဲ့ မလွှတ်တမ်း ပေါင်ခွကြား ရောက်ရတဲ့…… ယောကျ်ားတို့ အဖို့မှာ သေဖို့ရာသာ ရှိတော့ သည်လို့……သံဒိုင် စဉ်းစားမိလိုက်ပြီး ဘီယာဗူးက ငုံခါစ ပါးစပ်ထဲ ရောက်ပြီးသား ဘီယာကို…… “ထွီ”ကနဲ အောက်က အမှိုက်ပုံးထဲ ထွေးထုတ် ပြစ်လိုက်သည်။ နေ့စဉ် ကျားရော မရော လိင်အင်္ဂါသန့်ရှင်းရေး တော့ ဂရုစိုက်သင့်သည် မဟုတ်ပါလော…… အောက်သိုးသိုး အနံ့ရမှ လိင်စိတ်ကြွတတ်တဲ့ ပြင်သစ်ဗိုလ်ချုပ် နပိုလီယံ ဘိုနာဘတ် လိုဆို ရင်တော့ သံဒိုင်လည်း မပြောတတ်………။
အန်တီနုလွင်က ဆီပုလင်းလေးကိုင်ကာ သံဒိုင်အနား ပြန်ရောက်လာပြီး ……
“သား မတ်တတ်ရပ်လိုက်ပါ”
ပြောလာလို့…သံဒိုင် မတ်တတ်ရပ်ပေးလိုက်တော့…ထိုင်ခဲ့တဲ့ခုံကို ဖယ်လိုက်ပြီး အန်တီနုလွင်က သံဒိုင်ရပ်နေတဲ့ နောက်ကနေဝင်ရပ်လာသည်။ဆီပုလင်းအဖုံး ဖွင့်တဲ့အသံကို ကြားလိုက်တော့လက်ထဲကို ဆီထည့်တော့မှာလို့ သံဒိုင်သိလိုက်ပါသည်။
လက်ထဲကို ဆီရောက်သွားပြီးလို့ထင်……အန်တီ သံဒိုင်နောက်ကျောပြင်နားတိုးကပ်လာပြီး သူမရင်သားကြီးနှစ်လုံးနဲ့ နောက်ကျောပြင်ကို ထိကပ်လာသည်။အိထွေး ညက်ညောတဲ့အတွေ့တစ်ခု နောက်ကျောပြင်ကရလိုက်တော့သည်။
အန်တီနုလွင်က နောက်ကနေသိုင်းဖက်လာပြီးမှ သံဒိုင့်လိင်တန်ကို လက်ထဲက ဆီတွေနဲ့ပွတ်ပေးနေတော့သည်။သံဒိုင့်နားရွက်ကိုလည်းပါးစပ်နဲ့ လှမ်းကိုက်လိုက်ပြီး……
“ည ရောက်မှ တစ်ကိုယ်လုံးကို ဆီလိမ်းပြီး နှိပ် ပေးဦးမယ် သား”
လို့ပြောလာတော့……
“ဟုတ်…အန်တီက နှိပ်တတ်လို့လား……”
“နိုင်ငံကျော်အကြောကိုင်ဆရာမဒေါ်ဝါနုနုလွင် ဆိုတာ ကျမ ပေါ့ရှင်……”
“ဟာ!ဟုတ်လား”
“အမှန်ပါပဲရှင်……ဒါပေမဲ့ ကျမ ဝါနုနုလွင်က တစ်ယောက်တည်းကိုပဲ နှိပ်တတ်တယ်… တစ်ခုတည်းကိုပဲ နှိပ်တတ်တယ်…… ကျ န်တဲ့ ဘယ်ယောကျ်ားကိုမှ နှိပ်မပေးဘူး ကျန်တဲ့ ဘယ်နေရာမှလည်း နှိပ်မပေးဘူး”
“တစ်ယောက်တည်း နှိပ်ပေးပြီး ဆရာမက ဘယ်လိုဖြစ်လို့ နိုင်ငံကျော်ရတာလဲ”
“တစ်ချို့လူတွေတောင် လန်ဒန်ပြန် ဒေါက်တာ ဖြစ်သေးတာပဲ……ကျ မက နိုင်ငံကျော်တာ မဆန်းပါဘူးရှင်…… အ ဟင်း ဟင်း”
“ဟား ဟား ဟုတ်ပါပြီဗျာ……တစ်ခုတည်းပဲ နှိပ်တတ်တယ်ဆိုတာကရော ဘယ်နားလဲဗျ ”
“ဒီမှာလေ…ဒီအကြောချောင်းကြီးပဲ…ဒီလို နှိပ်တတ်တာ”
အန်တီက ပြောလည်းပြောရင်း သံဒိုင့်ကောင်ကို မြန်မြန်ကြီး ဂွင်းထုပေးလာတော့…
“အား!အန်တီနုလွင် ရှီးးးးး ရှီး ဟား…ဖြေးဖြေး အန်တီ ပြီးသွားလိမ့်မယ်”
သံဒိုင် တားယူရတော့သည်။သုတ်ရည်တွေ ဒီအတိုင်း အထွက်မခံနိုင်သေး………။
“ဒီ အကြောချောင်းကြီးက ကိုင်လို့လည်း ကောင်းတယ် စုပ်လို့လည်းကောင်းတယ်”
“လုပ်လို့တော့ မကောင်းဘူးလား အန်တီ”
“ပြောဖွယ်မရှိပေါ့ သား ရယ်”
“ကျနော် ဟာ ကြီးကို အန်တီနုလွင် ကြိုက်မှ ကြိုက်ပါ့မလားလို့ အစက စိတ်ပူနေခဲ့တာ”
“ကိုယ်ချ စ်တဲ့ ယောင်္ကျားတစ်ယောက်ရဲ့ လိင်တန်ကို မကြိုက်ဘူးဆိုတဲ့ မိန်းမ မရှိ သလောက်ရှားပါတယ်ကွယ်”
“မိန်းမက လိင်တန်ထွားထွားကိုနှစ်သက်တဲ့သူ ရတဲ့ ယောကျ်ားက ပိစိ့သေးသေးလေးဆို ဘယ်လို လုပ်မလဲ အန်တီ”
“အဲလို အတွဲမျိုးအပြင်မှာ သားတွေ့ဖူးမြင်ဖူး ပါသလား……”
“သေချာတော့ မမြင်ဖူးပါဘူး…ဒါမဲ့ မရှိဖူးလို့ တော့ အန်တီမပြောနဲ့နော်”
“မပြောပါဖူးကွယ်……ရှိတော့ ရှိမှာပဲလေ…… ဒါပေမဲ့ အရမ်းရှားပါလိမ့်မယ်…စိတ်ကူးယဉ် အတွေးမေးခွန်းတွေ အန်တီကို လာမမေးပါနဲ့ သားရယ်… ကျားရော မရော မွေးရာပါသဘာဝအသိနဲ့ မိမိနှစ်သက်တဲ့လူကိုရွှေးချယ်တတ်ပြီးသားပါ အကြောင်းမပါလို့ မိမိနှစ်သက်တဲ့လူနဲ့ မရခဲ့ ဘူးဆိုရင်တောင်…အတူနေရမဲ့ လိင်ဆက်ဆံဖော်နဲ့ အဆင်ပြေအောင် နေတတ်ကြပါတယ်..သားပြောတဲ့ လိင်တန်ထွားထွားကို ကြိုက်တဲ့ အမျိုးသမီးတွေကလည်း လိင်တန်သေးမယ် လို့ ထင်ရတဲ့ယောကျ်ားမျိုးကိုလှည့်ကိုမကြည့် တာ…သူ့ရဲ့ဖွဲ့စည်းပုံခန္ဓာဗေဒရဲ့ပင်ကိုသဘာဝ အသိကကို ငြင်းပယ်နေတော့တာ…… ဒါဆို စိတ်ကသိတာပေါ့…သိလို့ ငြင်းပယ်လိုက် တာလားလို့တော့ မမေးနဲ့နော် သား ……မိန်းမတစ်ယောက်ကို ချစ်ခွင့်ပန်လိုက်လို့… အဲဒီမိန်းမက နိုးလို့ ပြောခံရတဲ့ ယောင်္ကျားတိုင်း လိင်တန်သေးနေလို့လား… အဲလိုလည်း မဟုတ်သေးဘူးနော်…… ပြောမယ်ဆိုရင် အများကြီးပဲ သားရယ်…… တစ်ချက်ခြင်း ချ ရေးပြီးရှင်းရလောက်တယ်”
အန်တီနုလွင်က စကားပြောနေပေမဲ့ လက်ကလှုပ်ရှားပေးမှု့တွေက ရပ်မသွားဘူး။လက်တစ်ဖက်က ဂွေးဥတွေကို ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်…တစ်ဖက်က လိင်တန်ချောင်းကို ပွတ်လိုက်လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းကြား ဆေးလိပ်ညှပ်သလို လုပ်ပြီး အထက်အောက်စုန်ဆန်ပေးလိုက်…လိင်တန်အရင်းကို လက်ညှိုး လက်မနဲ့ဖိကပ်ပြီး လိင်တန်ကြီး ငေါ့ထွက်လာအောင်လုပ်ပေးလိုက်နဲ့ ရပ်မသွားပေ……။
မိမိလိင်တန်ကို ချော့မြူ ပွတ်သတ်ပေးနေရင်းစကားပြောရတဲ့ အရသာကို ခံစားစံစားဖူးတဲ့ယောင်္ကျားခြင်းသာဟုတ်မှန်ကြောင်း နားလည်မှု့ရှိရှိထောက်ခံလိမ့်မယ်လို့ သံဒိုင်ထင်မိသည်။
“အန်တီဆိုလိုချင်တာကို နားလည်ပါတယ်… မွေးရာပါအသိတွေကသင်ပေးစရာမလိုအောင် တတ်သိနေတာမျိုး မဟုတ်လား…”
“လိင်တန်အကြီးကြီးကို ပိုင်ဆိုင်ထားရတော့… လိင်တန်သေးသေးလေးတွေနဲ့ ခံစားနေရတဲ့ အချို့သောမိန်းမတွေကိုလိုက်ဖြည့်ဆည်းပေး ချင်နေတာလား”
“မဟုတ်ပါဘူး အန်တီရယ်…အန်တီနုလွင်တို့ မိန်းမတွေချစ်တဲ့သူနဲ့မှ လိင်ဆက်ဆံချင်သလို ကျနော်တို့လို ယောင်္ကျားတွေမှာလည်း ကိုယ် တကယ် စိတ်လာတဲ့မိန်းမမျိုးးမှ အားရပါးရ လုပ်ချင်တာပါ…”
“စိတ်လာတဲ့ မိန်းမက များတယ်မလား… စိတ်မလာတာ ခပ်ရှားရှား မဟုတ်လား”
“အပြစ်မတင်သင့်တဲ့ ကျားစိတ်ပါ အန်တီ… အခုတောင် အန်တီကြီးတစ်ယောက်က ကျနော့်ကို ပြောနေတယ်…ပါးစပ်ကတော့ မပြောဖူးပေါ့”
အန်တီနုလွင် စကားဆက်မပြောပဲ သံဒိုင်ပြောတာကို စဉ်းစားနေပုံရသည်။ လက်ကတော့လှုပ်မြဲ လှုပ်လျှက်။ သံဒိုင်လည်း အသာပဲညိမ်နေပေးလိုက်သည်။ အန်တီနုလွင် စဉ်းစားပါစေဦးပေါ့……။
“ဘယ်သူ ဘယ်အန်တီက ဘယ်လိုပြောတာလဲ ဘယ်လို အမှုအရာပြတာလဲ”
“အန်တီနုလွင် သူ့ကို သိပါတယ်…ကျနော့်ကို လုပ်စေချင်နေတဲ့ တစ်ယောက်လေ…”
“ဘယ်သူလဲကွယ် အန်တီ မသိပါဘူး…… သားပြောပြမှ သိမှာပေါ့ သူ့ကို သားကကျ မလုပ်ချင်တာလား”
“လုပ်ချင်တာပေါ့ အန်တီကလည်း…… အဲ အန်တီကြီးက သူ့ဖင်ကို ကျ နော့်ကောင်နဲ့ လုပ်စေချင်နေတာ အန်တီရဲ့…”
အန်တီနုလွင် သဘောပေါက်သွားပုံရသည်။ လက်နဲ့ လှုပ်ရှားပေးမှု့ပါ ရပ်လိုက်ပြီး……
“အဲ အန်တီကြီးက လုပ်စေချင်ပေမဲ့ သားက မလုပ်ပေးခဲ့တာမလား…ကောင်းတာပေါ့ သား! အန်တီကြီးမှာ သက်သာရှာမှာပေါ့……”
သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ဖက် ပြန်လှည့်လိုက်ပြီး”အဲ အန်တီကြီးက ရှေ့မှာရောက်နေလို့ ဒီနေ့ တော့ လုပ်ပေးရတော့မှာဗျ ”
သံဒိုင် ပြောပြီးတာနဲ့ အန်တီနုလွင်ရဲ့ ရင်သားနှစ်လုံးကိုကိုင်ညှစ်လိုက်ပြီး အန်တီရဲ့နှာခေါင်းချွ န်ကြီးကို သွားနဲ့ အသာလေးကိုက်ပြစ်လိုက်သည်။ပြီးမှအန်တီ့ကို စားပွဲပေါ်ဆွဲလှည့်မှောက်ခိုင်းလိုက်သည်။
ကုန်းနေတဲ့ အန်တီနုလွင်ရဲ့ဖင်သားကြီး နှစ်ခြမ်းကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ဖြဲလိုက်တော့ ဆီတွေ……အန်တီလည်း ဖင်ကြားကို ဆီတွေ ကြို သုတ်ထားနှင့်ပြီ……သံဒိုင် အန်တီ့ဖင်ပေါက်ဝကိုအငယ်ကောင်နဲ့ ဖမ်းထောက် တေ့လိုက်တော့မှ……
“ဖြည်းဖြည်းနော် သား”
လို့မှောက်ခုံးကြီးနေပေးရှာတဲ့ အန်တီနုလွင်က သတိပေးသေးသည်။ဒါမျိုးးကို သံဒိုင်က ရီပလိုင်းလုပ်လေ့လုပ်ထမရှိ။ တေ့ထားတဲ့ အငယ်ကောင်ကို အားနည်းနည်းစိုက်ပြီး ဖိတွန်းလိုက်တော့ အန်တီဆီက…”အား” ဆို အော်ပြီး ကုန်းနေရာမှ ပြန်ထလာသည်။
“ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ အန်တီရယ် ဒီကောင့်ကို မတွေ့ဖူး မမြင်ဖူးတာလဲ မဟုတ်ပဲနဲ့”
သံဒိုင် ပြောပြောဆိုဆို အန်တီ့လက်ကိုဆွဲပြီး အငယ်ကောင်ပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။
“နာတယ် သားရဲ့”
အန်တီနဲ့ အပြောလေးနဲ့မျက်နှာအမှုအရာလေးကြောင့် သံဒိုင် ဖြစ်ကာစ ဒေါသတောင်ဘယ်ပျောက်လို့ ပျောက်သွားမှန်းမသိဖြစ်ရသည်။အန်တီနုလွင်ကို စ ချင်တာနဲ့……
“အသက်ကြီးမှ လီး ကြောက်နေတာ မရှက်ဘူး လားဗျာ”
“သားနော် နုလွင်ကို အဲလိုကြီး မပြောနဲ့… နုလွင် ဝင်အောင် ခံပြမှာပါ…ထိပ်ကြီးဝင်လာ ပြီးရင်သူကဖြင့် အတင်းဆောင့်ထိုးမှာ သိလို့ ဒီက အရင်ရှောင်လိုက်တာ”
“ဖင်ဆိုရင်တော့ တစ်ရစ်ခြင်းသွားမှာပါ ကျ နော် အဲလောက် မရက်စက်တတ်ပါဘူး……”
အန်တီနုလွင်ခမျာ သက်ပြင်းလေးဖြေးဖြေးချ ပြီး……
“သားထိုင်နေပါကွယ် အန်တီအပေါ်ကနေ တစ်ဖြေးဖြေးဝင်အောင် သွင်းပြီး လုပ်ပေးပါ့ မယ်…သားကို အန်တီ လွှတ်မပေးရဲဘူးကွယ်”
သံဒိုင် ရယ်ချင်မိပေမဲ့ မရယ်မိအောင်ထိန်းပြီးထိုင်ခုံယူ ထိုင်ပေးလိုက်သည်။အန်တီနုလွင်က သံဒိုင့်ကို ကျောပေးပြီး သံဒိုင့်လိင်တန်ကိုနောက်ပြန်ကိုင်ကာ ဆွပေးနေသေးသည်။ ဒီလောက် ထောင်နေတာကိုဆွပေးချင်တာမျိုးက တစ်ချို့မိန်းမတွေ့ရဲ့ လက်အလေ့အကျင့်ပဲလားတော့ မသိဘူး……ဟုတ်တယ်လေ ဝင်လာမှကျ နာမှာကြောက်ပြီးမသွင်းခင်ကျ ထောထောထထောင် အောင်ဆွပေးချင်သေးသတဲ့……။
အန်တီနုလွင်က ခဏဆွပေးပြီးမှ…ခြေထောက်တစ်ဖက်ကိုမြှောက်ကာ လိင်တန်ကိုလက်တစ်ဖက်နဲ့ နောက်ပြန်ကိုင်ပြီး သူမဖင်စအိုဝကိုတေ့ပြီး ဖြည်းဖြည်းလေး ဖိချလာသည်။”အ”လို့ အော်ပြီး တစ်ခါ ပြန်ကြွသွားပြန်သည်။
သံဒိုင်က ဘာမှ မလုပ်သေး အန်တီ့ဖင်သားတွေပဲ ပွတ်ပေးနေရင်း…
“ကြိုးစားလိုက်စမ်းပါ အန်တီနုလွင် ရယ်ကျနော် ညီလေးက သိပ်ရောက်ဖူးချင်နေပြီ”
“ဟင်း ဒါမျိုးးကျ အားပေးကြမ်းလှချ ည်လား… ကိုငယ်သံဒိုင်ရယ်”
လို့ အန်တီနုလွင် ပြန်ပြော လာတော့…သံဒိုင် ဘာမှဆက်မပြောဖြစ်တော့ အန်တီနုလွင် ဒုတိယအကြိမ်ကြိုးစားပြန်သည် ဆီတွေရဲ့ အကူအညီနဲ့သာသာယာယာဝင်ပေမဲ့ အစမို့ ကြောက်နေတဲ့ သဘောရှိသည်လို့ သံဒိုင် သိပါသည်။ ဒီတစ်ကြိမ်မှာ ထိပ်ဖူးလုံးလုံးဝင်သွားပြီးလို့ အနည်းငယ်ကျော်ပြီးကာမှ အန်တီနုလွင် ပြန် ထသွားပြန်သည်။
သံဒိုင် စိတ်မရှည်ချင်တော့စားပွဲပေါ်က ဘီယာကလည်း လက်လှမ်းမှီတာမို့ ဆွဲယူသောက်လိုက်ရင်း အန်တီ့ရဲ့ လှုပ်ရှားမှု့ကို အသာကြည့်နေလိုက်သေးသည်။အန်တီနုလွင် တတိယအကြိမ် ကြိုးစားမှု့ အစမှာ ဘီယာဗူး အသာပြန်ချ ပြီး ဖင်ကိုပွတ်ပေးနေလိုက်ပြီး ထိုင်တဲ့အနေအထားကို မသိမသာလေး ပြောင်းထားလိုက်သည်။
“ဝင်တာ ထိပ်ဖျားကျော်သွားပြီ အန်တီ… ဖြေးဖြေးလေးပဲအောက်ထိုင်ချ နာသွားလိမ့်မယ် သိပ်မကြောက်နဲ့……အား!အန်တီရယ် သိပ်ကောင်းတယ် ပြန်မထလိုက်နဲ့နော်… အန်တီရော ကောင်းလား”
သံဒိုင် စကားတွေပြောရင်း ဖင်ကြီးတွေကိုပွတ် ပေးနေရာမှအန်တီ့ခါးကိုပြောင်းကိုင်လိုက်သည်။
“အန်တီ…… အန်တီနုလွင်”
“ဟင် သား”
“ကောင်းသလားလို့ မေးနေတယ်လေ”
“ဟင်း…မသိ အ!”
သံဒိုင်ကခါးကိုကိုင်ပြီး နည်းနည်းလေး ဆွဲဖိချ လိုက်တော့ အန်တီနုလွင်က စကားဆုံးအောင် မပြောနိုင်ပဲ “အ”ကနဲ အော်ပြီးပြန်ထဖို့ ကြိုးစားသေးသည်။ဒါပေမဲ့မရတော့ဘူးအချိန်မမှီတော့ ဘူး ဖြစ်သွားသည်။
ခါးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံဆွဲကိုင်ထားတဲ့… သံဒိုင်က အတင်းဆွဲဖိချသလို ထိုင်ရာမှ ဆက်ကနဲ ထိုးထည့်လိုက်တော့…… လိင်တန်အချောင်းလိုက် အဆုံးထိအောင် ဝင်သွားပါတော့သည်။ အန်တီနုလွင်က
“အား အား အီး အီး အစ်”
ဆိုပြီး အော်ကာ အတင်းရုန်းပြီး ထဖို့ ကြိုးစားသေးပေမဲ့ …… သံဒိုင်က လုံးဝမလွှတ်တော့……
“လွှတ်ပါ သားရဲ့ နုလွင် အနေရ ခက်တယ် အန်တီ အနေရခက်လို့ပါကွယ်”
သံဒိုင်က ဘာမှပြန်မပြောတော့ပဲ ညှောင့်လုပ် လုပ်နေလိုက်သည်။အားနဲ့ အတင်းဆောင့်လုပ် လို့ မရသေးတာမို့ အငြိမ်တစ်လိုင်းနဲ့ပဲ ကစား ပေးလိုက်သည်။အန်တီနုလွင်ကတော့ရုန်းနေဆဲ”ရက်စက်တယ် သားရယ်…အား အီ”
“မရုန်းနဲ့လေ အန်တီ ရုန်းရင် ပိုနာမှာပေါ့ ဒါတောင်ဆီတွေပါလို့ ဟာ ကို……ခဏနေ ကောင်းလာမှာလေ ကျ နော်တော့ အရမ်း ကောင်းနေပြီ…အင်း အင်း”
သံဒိုင် ပြောပြောဆိုဆိုလေး လှုပ်ရှားမှု မြန်ပေး လိုက်သည်။ဆီအကူအညီတွေနဲ့အဝင်အထွက် မှန် အရှိန်မြန်လာတော့ ကာမဆက်ဆံခြင်းရဲ့ ရသနောက်တစ်မျိုးတိုးလို့ခံစားရတော့သည်။
“အာ!အာ! အီ…ဟင်း အရမ်းကြီး မနာဘူး ဒါမဲ့ အနေရခက်တယ် ဘယ်လိုချည်းလဲ မသိဘူး အင်း ဟင့် ဟင့် သားရယ်လုပ်လိုက်တာကွယ်…”
သံဒိုင် ဆွဲချုပ်လုပ်တာကို ဖြေလျော့ပေးလိုက် တော့ပြီး ဖင်ကို ကိုင်ပြီးပဲ ဖိကြိတ်ပွတ်တဲ့ အနေအထားနဲ့ ပွတ်ဆွဲနေလိုက်တော့သည်။ပွတ်ဆွဲလုပ်နေတာ နည်းနည်းကြာလာတော့မှ သံဒိုင် လက်ကို လွှတ်ကြည့်လိုက်တာ အန်တီနုလွင်က သူ့ခါးကို လှုပ်နဲ့ပေးရင်းပိုဝင် အောင် သွင်းနေလေတော့သည်။ မိန်းမသဘောထား ဆန်းကြယ်သားလား…… အပြစ်တင်ပြောဆိုလို့ မရတဲ့ သဘာဝဖြစ်ရပ် တစ်ခုပဲလေ……။
“ခဏရပ်ပါဦး အန်တီရယ် အငယ်ကောင်ကို ကျင်းစိမ်ပြီး ဘီယာလေး သောက်ပါရစေ… အ ဟင်း ဟင်း ဟတ် ဟတ်”
“အော ဒီက အဘွားကြီးက ရယ်စရာ ကောင်း နေပြီပေါ့ ဟလား သား!
အန်တီနုလွင်က လုပ်နေတာကို ရပ်ပြီး သမင် လည်ပြန်လေး လှည့်ကြည့်မေးလာသည်။ သူ့ဟာသူ ရှက်ပြီး လည်း”တ ခစ် ခစ်” ရယ်နေ သေးသည်။
“မောင်ငယ် သားကလေ လူဆိုးလေး သိလား တကယ့် လူဆိုးလေး”
သံဒိုင် ဘာမှပြန်မပြောတော့ပဲ ဘီယာကိုသာ တဂွတ်ဂွတ် သောက်နေလိုက်တော့သည်။ ပြီးမှ……………………
………………………………………………………………………………………………
“သား ခြံတံခါးကြီး ပြန်ပိတ်သွားလိုက်နော်… အန်တီ အိမ်ပေါ်က မဆင်းတော့ဘူးကွယ်”
“ဟုတ် အန်တီ”
သံဒိုင် အိမ်တံခါးရွက်လေးကိုင်ပြီးမတ်တတ်ရပ်နေတဲ့ အန်တီနုလွင်ကို ကြည့်ပြီး သနားမိရပြန်သည်။သူ့ကိုနှုတ်ဆက်ရင်းယဲ့ယဲ့လေးပြုံးကြည့်နေတဲ့ အန်တီနုလွင်……မနေ့က နေ့ရောညရော နှစ်ယောက်လုံးလွတ်လွတ်လပ်လပ်စိတ်ကြို က် သောင်းကျ န်းပြစ်လိုက်မိသည်။အခု ၉ နာရီကျော်မှအိပ်ယာထနိုင်တော့သည်။အန်တီကတော့ ပုံမှန်အစောကြီးထခဲ့ပုံရသည်။သံဒိုင်လည်းဒူးတွေမခိုင်ချင်တော့…ဒူးခေါင်းချောင်တဲ့ အဖြစ်……။
နှစ်ယောက်သားရေချိုးရင်းလည်းလုပ်ဖြစ်သည်အန်တီနုလွင်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အနှံ သံဒိုင့် ကောင်နဲ့မထိဖူးတဲ့နေရာ မရှိ…မျက်နှာပေါ် အရည်ပန်းချင်တာလည်း အန်တီက ခွင့်ပြု တာမို့ လုပ်ခဲ့သည်။လျှာနဲ့လည်း ခန္ဓာကိုယ်မှာနေရာလွတ်အကြို အကြားပါမကျန် သူတစ်ပြန်ကိုယ်တစ်လှည့် ယှက်ပေးခဲ့ကြသည်။
နှစ်ယောက်စလုံးမုန်ညင်းဆီတွေ လိမ်းပြီးလည်း တစ်ယောက်တစ်လှည့် နှိပ်နယ်ပေးပြီး လုပ်ဖြစ်ခဲ့ကြသေးသည်။ပုံစံအမျိုးမျိုးကိုနေရာမရွှေးစိတ်ထင်တိုင်းချ စ်ချင်သလို ချ စ်ခဲ့ကြလိုက်သည်။အန်တီနုလွင် စရင် သံဒိုင် ထ သလို…သံဒိုင်စရင် အန်တီကြွသည်။
အသက်ကြီးတဲ့အမျိုးသမီးတွေ ဓမ္မတာမလာခြင်း ချော်ဆီမထွက်ခြင်းကိစ္စ သံဒိုင် သိထားလို့ အန်တီ့မှကျဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ မေးကြည့်မိတော့……
“ဆေးတစ်ခုကလူတစ်ယောက်ရဲ့ရောဂါဝေဒနာ ကိုကျ လျှော့ပါးသက်သာစေပြီးနောက်လူကျ တော့ ပုံစံတူဝေဒနာ ဖြစ်ရက်နဲ့မသက်သာတာ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ခန္ဓာကိုယ်ဖွဲ့စည်း ပုံ မတူလိုပေါ့ သား ရဲ့”
လို့ ဖြေပေးတယ်။
သံဒိုင် အိပ်ယာထတော့ အန်တီနုလွင်က… “ဖင်တွေ သိပ်နာနေတယ် သားရယ်”တဲ့ သံဒိုင် အံ့သြသွားရပြီး…
“ဖင်အိုးကြီးတော့ မနာလောက်ဘူး မှတ်နေတာ အန်တီရဲ့”
လို့ပြောတော့…
“ဘာဆိုင်လဲကွယ်…ဖင်အိုးကြီးတိုင်း ဖင်ပေါက်ကျယ်ရမှာလား”
“တိုက်ရိုက် အချိုးကျတယ် ထင်လို့ပါ ဟီး!”
“တိုက်ရိုက် မဟုတ်သလို ပြောင်းပြန်လဲ မဟုတ်ဘူးကွာ…လူတစ်ကိုယ်လုံးလည်း ဘာမှ အကောင်းမကျန်တော့ဘူး…… ဝါနုနုလွင် တို့ ကိုယ်မွှေးတဲ့မီး ကိုယ့်တိုင် ငြိမ်းသတ်ရမှာပဲ”
“ကျနော် ဘာလုပ်ပေးရဦးမလဲ အန်တီ”
“ကိုယ့်အပြစ်နဲ့ ကိုယ်ပဲ ရှိပါစေတော့ကွယ်”တဲ့ အန်တီနုလွင် အဲလိုပြောတတ်တာလေးတွေကြောင့်လည်း သံဒိုင့်မှာ ပိုပြီးကြင်နာသနားရ သလို ချ စ်စိတ်တွေလည်း ပိုခဲ့ရပြန်ပါသည်။
လောကမှာ ထာဝရတည်မြဲခြင်းဆိုတာ မရှိပေမဲ့အချိန်ကြာသည့်တိုင်အောင် ဒါမှမဟုတ်သေသည့်တိုင်အောင်ထိတော့ ဆက်ချစ်နေဦးမှာပါ အန်တီ ဝါနုနုလွင်………………
……………………………………………………………………………………………….
ခုတစ်လော သံဒိုင် သူ့အဖေ နေမကောင်းဖြစ်နေလို့ အန်တီနုလွင်နဲ့တောင် သိပ်မတွေ့ဖြစ်။မတွေ့ဖြစ်ဆိုတာက အေးအေးဆေးဆေးမနေရတာပါ…နေ့တိုင်းကတော့ အန်တီ့အိမ်ကို ဆိုင်ကယ်နဲ့ ပြေးသွားလိုက်မိသည်။ချ စ်သူ့မျ က်နှာ တစ်နေ့မတွေ့ရရင် မနေနိုင်တဲ့အခြေအနေ……
တစ်ခါတစ်လေဆိုင်ကယ်ပေါ်က မဆင်းနိုင်ဘူး “တီ…တီ” နှိပ်ပြီး “တာ့တာ” ပြခဲ့ရတာ…
“သားရယ် အလုပ်များနေရင်လည်း မလာခဲ့ပါနဲ့ …အန်တီ ဘယ်ကိုမှ ထွက်မပြေးပါဘူး”
လို့ အန်တီနုလွင် ပြောလာတော့………
“အန်တီနုလွင်ကို ကျနော် လွမ်းနေသလို အန်တီနုလွင်လည်း ကျ နော့်ကို လွမ်းနေမယ် ဆိုတာ သိလို့ မျက်နှာလာပြတာ” လို့ သံဒိုင် ပြန်ပြောလိုက်တော့……အန်တီနုလွင်က
“ကျေးဇူးပါတော်”
တဲ့လေ………။စက်ထဲလည်း ပြေးရသလို အိမ်ကိုလည်း မေမေ့ဆီ ပြန်လာကူညီလုပ်ပေးရသေးသည်။မိမိက အရမ်းတော်ပြီး ထူးချွ န်ထက်မြက်တဲ့သားယောင်္ကျားလေး မဖြစ်ပေမဲ့ တတ်နိုင်သလောက် မိဘနှစ်ပါးအပေါ် အလိုက်သိချင်ပါသေးသည်လို့ သံဒိုင်ဆုံးဖြတ်ထားမိသည်။မိဘ ဖြစ်စေချ င်သလို ဖြစ်အောင်ကြိုးစားနိုင်စွမ်းရှိကြသော မိမိထက်ကြီးသူ ငယ်သူရွယ်တူများကို သံဒိုင် လေးစားမိပါသည်။
သံဒိုင် အနေနဲ့တော့ ဘာဖြစ်ချ င်လို့ပါဆိုတဲ့ရည်ရွယ်ချ က် မရှိခဲ့သလို……ကျေးဇူးရှင်မိဘ နှစ်ပါးကလည်း ဘာဖြစ်အောင်လုပ်ပါလို့လည်း မတောင်းဆိုခဲ့လေတော့ …… ရိုးရိုးသာမာန် ဘဝနဲ့သာ ဖြတ်သန်းသွားလာမိခဲ့သည်။မျော်လင့်ချက် ကြီးကြီးထားသူများအဖို့တော့သံဒိုင်လိုနေချင်သလိုနေလို့ ရမည်မဟုတ်နေ့စဉ် ကြိုးစားမှု့များနဲ့ ရုန်းကန်ပေးရမည်။
လူတိုင်း ကိုယ်မျော်လင့်ချ က် ကိုယ့်ယုံကြည်ချ က်တွေနဲ့ လျှောက်လှမ်းနေကြရတာ……မဟုတ်လား…ယုံကြည်တဲ့ မျှော်လင့်ချက်မရှိတဲ့ တစ်နေ့ အဲဒီလူဟာ အသက်ရှင်လျှ က်ဘဝသေသူ ဖြစ်သွားပေလိမ့်မည်………ဒါဆိုငယ်သံဒိုင် ရဲ့ ယုံကြည်မျှော်လင့်ချက်ကဘာလဲ……ဘယ်လဲ……သံဒိုင်မှာ မရှိဘူး မဟုတ်ဘူးရှိတယ်…။ဒါပေမဲ့…
မေမေက သားအိမ်ထောင်ပြု ချင်ပြု တော့လေစကား စလာတော့ ရင်ဘတ်ကြီးတစ်ခုလုံးအတွင်းကြေ ဒဏ်ရာပြန်ထသလို စူးနစ်နစ်အောင့်သက်သက်ကြီး………သံဒိုင် ခံစားလိုက်ရလေသည်။ ။
…………………………………………………………………………………………………
အိမ်ကို အန်တီနုလွင် လူမမာလာမေးရင်းနဲ့မှ “သား မနက်ဖြန်ညနေ အချိန်ရမလား”
“ရပါတယ် အန်တီ…ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“အန်တီ ရန်ကုန် သွားစရာရှိလို့…ကားဂိတ်ကို လိုက်ပို့ပေးပါဦး”
သံဒိုင် အံ့သြသွားရသလို မင်းဇင်များ ပြန်လာ လို့ ခဏသွားတွေ့ရတာမျိုးထင်ပြီး ပျော်သွား ပြန်သည်။
“မင်းဇင် ပြန်လာတာလား အန်တီနုလွင်”
“မဟုတ်ဘူးသား အန်တီသူငယ်ချင်း သြဇီက ခဏ အလည်ပြန်လာမှာ…ရန်ကုန်ကို လာခဲ့ပါ ဦးဆိုလို့…သူ့မှာလည်းအချိန်ကသိပ်မရဘူးတဲ့ ဒီကိုလည်း မလာနိုင်လို့ အန်တီ့ကို ရန်ကုန် အတင်းခေါ်နေတာလေ……”
“အော် ဟုတ်ကဲ့…မင်းဇင် တစ်ခေါက်ဆင်းလာပြီလားလို့ ကျ နော်ထင်သွားတာ”
“မဟုတ်လို့ပေါ့ကွယ် သူပြန်ရောက်လာရင်… အမေကိုတွေ့ချင်တာထက် သူ့အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်းကြီးကို တွေ့ချင်လို့ အမြန်ဆုံး ပြန်လာပါလိမ့်မယ်တော်”
သံဒိုင် ခေါင်းညိတ်ပြီးပဲ ထောက်ခံပေးလိုက်ရ သည်။မင်းဇင်အကြောင်းတွေးမိရင်လည်း…… ရင်ထဲမှာ မပျော်ဘူး…
“အကိုနဲ့အမဆီ အန်တီစကားသွားပြောလိုက် ဦးမယ် သား!”
“ဟုတ်”
နောက်နေ့ရောက်တော့ အန်တီနုလွင်ကိုခေါ်ပြီးသံဒိုင် ရန်ကုန်ကားဂိတ်ရောက်လာတော့…ကားကထွက်မလို့ခရီးသည်တွေပစ္စည်းကို တင်ပေးနေတုန်းလေ……သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ထိုင်ရမဲ့ခုံနားမှာ အန်တီ့ရဲ့ခရီးဆောင်အိတ်ကို နေရာချ ပြီးကာမှ……အောက်ကို ပြန်ဆင်းလာပြီး နှစ်ယောက်သားကားနဲ့ မနီးမဝေးက သစ်ပင်အောက်မှာ စကားပြောနေရတာပေါ့……။
“မြန်မြန်ပြန်လာခဲ့နော် အန်တီနုလွင်…… ကျ နော် နေ့တိုင်းမျှော်နေမှာ……ပြီးရင် ဦးလတ်အမ မင်းဇင်ရဲ့ကြီးကြီးအိမ်ကို သွားခဲ့ ပါဦးနော်……မင်းဇင်က သွားပြီးကတည်းက အိမ်ဖုန်းကို တစ်ခါမှ မဆက်သေးဘူး…”
“မြန်မြန်လည်း ပြန်လာမယ် ရှင်သွားခိုင်းတဲ့ အိမ်လည်း သွားခဲ့ပါ့မယ့်တော်”
“ကျနော့်ကို လွမ်းရောလွမ်းပေးဦး”
“ဒီတစ်ခုတော့ မှာစရာမလိုဘူးလေ သားရယ် ပုံမှန်အတိုင်းဆို သားကိုလည်းခေါ်ဖို့ပါကွယ် သားက လိုက်လို့မရနေလို့ပါ…အန်တီ့ သူငယ်ချ င်းကလည်း သား ကို မြင်ဖူးချ င်နေ တာတဲ့လေ”
“လိုက်ချ င်တာပေါ့ အန်တီနုလွင်ရယ်……”
သံဒိုင် အန်တီမသွားရသေးဘူး တကယ်ကို လွမ်းမိနေတော့သည်။အန်တီလည်း သံဒိုင့်ကို ကြည့်နေရင်း……
“မြန်မြန်ပြန်လာခဲ့မှာပါ သားရယ်”
“အရင်ရက်တွေက ခဏတွေ့ရပေမဲ့ မြို့မှာပဲ အန်တီနုလွင် ရှိသေးတာမို့ တော်သေးတယ် အခုကျ အဝေးကြီးသွားမှာဆိုတော့……… လွမ်းတယ် အန်တီနုလွင်ရယ်”
“ဟုတ်ပါပြီ ရှင်……ဟာ! lucky ပဲကွယ်”
အန်တီနုလွင် လက်ပေါ်ကိုသစ်ပင်ပေါ်က ငှက် တစ်ကောင် ငှက်ချေးပါချ လိုက်သည်။ အန်တီနုလွင်က ပိုက်ဆံအိတ်ထဲမှ တစ်ရှုူး လေးထုတ်ပြီး သုတ်လိုက်ရင်း………
“နှစ်ယောက်အတူတူ ရပ်နေကြတာကိုကွယ်… ကိုယ့်အပေါ်မှရွှေးပါရသလားငှက်ကလေးရယ် သစ်ပင်ပေါ်ကို မော့ကြည့်ပြီးပြောလာတော့…
“ဟုတ်ပကွာ… ဒီ ငှက်ကလေးကတော့ ငယ်သံဒိုင်ရဲ့ “အလှနတ်ဖုရားမ”အပေါ်မှ ပါချရသလားကွ……ငါ့ အပေါ်ပါချ ပါ့လား… တွေ့ရင် မင့်ကို ရိုက်ဦးမယ်…အ ဟား ဟား”
“လက်ဆေးချင်တယ် သား ရယ်……ဂိတ်မှာ ရေရှိလောက်ပါတယ်နော်”
“ရှိမှာပါ အန်တီရဲ့ ဂိတ်မှုးမေးကြည့်တာပေါ့ သွားမယ်လေ အန်တီ”
ကားဂိတ်မှုးနား ရောက်တော့ အန်တီနုလွင်ကပဲ”ဂိတ်မှုးကြီး နောက်ဘက်မှ ရေရှိလားရှင့်… လက်ဆေးချင်လို့ပါ”
“ရှိပါတယ်အမကြီး ဒီနောက်တိုင် ဝင်သွားလိုက် ပါ ညာဖက်မှာပါ ဆပ်ပြာရော ရှိပါတယ်”
“ဟုတ်…သား ခဏစောင့်ဦးနော်”
အန်တီနုလွင် အနောက်ကိုထွက်သွားတော့ ဂိတ်မှုးဘေးမှာ ထိုင်နေတဲ့ အသားမဲမဲ ဗိုက်ရွှဲရွှဲ နဲ့ လူက ဂိတ်မှုးကို……
“ဂိတ်မှုးကလည်းဗျာ…လက်ဆေးချင်လို့ ရေရှိလားမေးတာ……ဟုတ်ကဲ့ ရှိပါတယ် လက်တင်ဆေးလို့ရတာ မဟုတ်ဘူး…… ဝါသနာပါရင် ဖင်ပါ ဆေးလို့ရတယ်လို့ ပြော လိုက်ရမှာဗျ ……ဟား ဟား ဟား ဟီး”
ဟာ!သံဒိုင် တင်းသွားသည်။ဘာလဲဟ ဒီလူကဘေးမှာ သံဒိုင်ပါတာလဲ မြင်ခဲ့ရဲ့သားနဲ့ အခုသူရှေ့မှာ သံဒိုင်တစ်ယောက်လုံးမတ်တတ်ရပ်နေတာတွေ့နေတာကို မခန့်တာလား……ဂိတ်မှုးက သံဒိုင့်ကိုလည်း သိနေတာမို့ ဘာမှမပြောပဲ သံဒိုင့်ကိုသာ အားနာတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ကြည့်နေတော့သည်။သံဒိုင် ပြောတဲ့သူကို မိုက်ကြည့် ကြည့်နေလိုက်တော့…ပြောခဲ့တဲ့သူက သံဒိုင်ကြည့်တာသိသွားပြီး……
“ဘာကြည့်တာလဲ ကိုယ့်ညီက…အကြည့်တွေ က မိုက်လှပါလားကွ”
နဲ့ ထိုင်ရာက မထ ဆို လာတော့……
“ခင်ဗျား သောက်ပါးစပ်က စည်းကမ်းမရှိလို့ ကြည့်နေတာ…”
“ဟာ!ကိုယ့်ညီက ရင့်လှချည်လားကွ ……… ဟေ့ကောင်…မကြောက်တတ်လို့ မြန်မာတစ် ပြည်လုံး ကားပတ်မောင်းနေတာကွ နားလည်လား”
သံဒိုင် ထိုင်နေတဲ့သူဆီပြေးဝင်ထိုးလိုက်သည်။”ဂွပ်ကနဲ” အသံနဲ့ အတူ ထိုင်နေတဲ့သူ နောက်သို့ ခုံရောလူပါ လန်ကျသွားတော့သည်။နောက်တစ်ချက်အတွက် ရှေ့ကိုကုန်းလိုက်တော့……
“မောင်ငယ်! မလုပ်ပါနဲ့ကွ”ဆိုပြီး ဂိတ်မှုးက ထ ဆွဲလာတော့သည်။လူအချို့လည်းပြေးလာ ကြည့်ပြီး ရန်ပွဲကို ထိန်းသိမ်းနေကြသည်။ အန်တီနုလွင်စီးမဲ့ ရန်ကုန်ကားကို မောင်းတဲ့ သံဒိုင်တို့မြို့က ကားဆရာလည်းရောက်လာပြီး ဂိတ်မှုးကို အကျိုးအကြောင်းမေးရင်း… သူ့မိတ်ဆွေ အသားမဲမဲကားဆရာကိုထိန်းထား တော့သည်။
အကြောင်းဆုံ သိသွားတော့…
“ကျော်ထွန်းကွာ မင်းနဲ့တော့ ငါ့တို့ ကားဆရာ တွေ နာမည်ပျက်တော့မယ်”
မတ်တတ်ရပ်လာပြီဖြစ်တဲ့ကျော်ထွန်းဆိုသူက သံဒိုင့်ကို မဲ့ပြုံး ပြုံးပြီးပြန်ကြည့်နေပြန်တော့… သံဒိုင် ဂိတ်မှုးလက်ကနေရုန်းထွက်ပြီး…… ရွဲှနေတဲ့ ဗိုက်ကို ပြေးကန်ပြစ်လိုက်သည်။ “အင့်ကနဲ” ဖြစ်သွားပြီး ခေါင်းက နိမ့်ကျ လာမှ မျက်နှာကို ဒူးနဲ့ ထပ်ကျွေးလိုက်မိပြန်သည်။ နောက်ထပ် လက်သီးတစ်လုံး ပစ်ပေးဖို့ရာမှ
“သား!”
ဆိုတဲ့ အန်တီနုလွင် ခေါ်သံကြီး ကြား လိုက်ရသလို လူတွေက နှစ်ယောက်လုံးကို ဝိုင်းချုပ်လိုက်ကြသည်။သံဒိုင့်ကိုပဲ ချုပ်ထား မယ်ဆိုရင်လည်း ဟိုလူက ထလာပြီး လုပ်နိုင် သေးတာမို့ နှစ်ယောက်လုံးကို ချုပ်ထားကြ တော့သည်။လူတော်တော်များလည်း…… ရောက်လာကျ ပြီးမို့ ရန်ပွဲကလုံးဝပြီးသွားတော့သည်။
“မောင်ငယ်ရာ…ငါကပဲ ကြားထဲကနေ တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ…ကျော်ထွန်းလည်း ငါ့လူပါပဲ…ဒီကောင်က ဘာရယ်မဟုတ်ဘူး ပါးစပ်က ပြောင်ချင် နောက်ချင်တာပါ”
“ပြောင်ချင် နောက်ချင်ရင် ပြောင်လို့နောက် လို့ ရမဲ့နေရာသွားလိုက်…ဒီမှာတော့လာမလုပ် နဲ့…” သံဒိုင် အသားမဲလူကို သေချာကြည့်ပြီး
“ခင်ဗျား မကျေ နပ်သေးရင် ကြို က်တဲ့နေရာ ချိန်းလိုက်ဦး……လာခဲ့ပေးမယ်…… ဒီမြို့က ကိုယ့်မြို့မလို့ အနိုင်ကျင့်တယ်ထင် မှာစိုးလို့…ခင်ဗျးဘာသာ မြန်မာတစ်ပြည်လုံး မဟုတ်ဘူး ကမ္ဘာပတ်ခဲ့လည်း စိတ်မဝင်စား ဘူး…ရှင်းလား!”
“သား တော်ပြီလေကွယ်…အန်တီ စိတ်ဖြောင့် ဖြောင့် ခရီးသွားပါရစေကွယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ အန်တီ…”
သံဒိုင် ဟုတ်ကဲ့ပါ ပြောလိုက်ရပေမဲ့ စိတ်ထဲကမကျေ နပ်နိုင်သေး…ရင်းနှီးတဲ့ ကားဆရာတွေကို အားနာမိသော်လည်းပါးစပ်စည်းကမ်းမရှိတဲ့ လူကို ထပ်ဆုံးမချ င်သေးတော့သည်။ ဒီလူဒီအပြောတွေနဲ့ တစ်နေရာမဟုတ် တစ်နေရာအကြီးကြီး ဒုက္ခတွေ့လိမ့်ဦးမည်။ ။
ကားကြီးထွက်သွားမှပဲ သံဒိုင် အိမ်ပြန်လာခဲ့လိုက်တော့သည်။မိမိကလည်း အန်တီနုလွင်နဲ့ပတ်သက်ရင်သွေးဆူလွယ်သူ…ဟိုလူကလည်းကိုယ့်ရှေ့တောင်မရှောင် အပြောင်အပျ က်စကားဆိုလာတော့ နည်းနည်းမှ သည်းမခံနိုင်သံဒိုင် အိမ်ပြန်ရောက်ပြီးမှ ကားဂိတ်ကို ထပ်သွားလိုက်သေးသည်။
ကားဂိတ်ရောက်တော့ဟိုလူလည်း မရှိတော့……ဂိတ်မှုးကပဲ…
“စိတ်လျော့ပါ မောင်ငယ်ရာ…ကျော်ထွန်းလည်း သူဖက်က စ မှားမှန်းသိပါတယ်…ဒီကောင် အရင်လည်း ဒီလိုပဲ ပြဿနာတက်ဖူးတယ်…ဘေးက ပါတဲ့လူကို ဂရုမစိုက်တဲ့ အကွက်နဲ့ ပြောင်ချင်နောက်ချ င်တာ…”
“သေတောင် သွားဦးမယ် ဂိတ်မှုးရေ…… ငယ်သံဒိုင်တို့ရှေ့ ဒါမူ ိးလာလုပ်လို့ကတော့”
“ပါးစပ်ပေါ့ကွာ ပါးစပ်က ဘရိတ်မပါတော့… မဖြစ်သင့်တာတွေ ဖြစ်တာပေါ့…… မောင်ငယ်လည်း စိတ်တွေလျှော့ဦး…ခုမှ အသက်က အငယ်လေးရှိသေးတယ်နော်”
“ရန်ပွဲ လိုက်ရှာပြီး ဖြစ်နေတာမှ မဟုတ်ပဲဗျာ သူ့ဖက်ကလည်း စ မှားသေးတယ်……ကိုယ် ကိုကျ ဆရာ ကြီးအထာနဲ့ ဟောက်ချင်သေး တယ်……ဒါမူ ိးဆို ဆုံးမ လိုက်ရမှဗျ ”
“အေးပါကွာ ကိုင်း!”
“သွားဦးမယ်ဗျာ…ရန်ဖြစ်ရတာလည်း ကျနော် ရှက်ပါတယ်…မဖြစ်ချင်ပါဘူး……ဒါမဲ့ တအား စော်ကားခံရရင်လဲ စိတ်က ထိန်းမရလို့ပါ… ဂိတ်တန်းက လူတွေအားလုံး ကျ နော့်ကြောင့် စိတ်အနှောက်အယှက် ဖြစ်ရတာတဲ့ အတွက် အားလုံးတောင်းပန်ပါတယ် ခင်ဗျာ…”
………………………………………………………………………………………………………………………
💠အခန်း ( ၁၇ )💠
“အန်တီနုလွင် ကျ နော် ဒီမှာ”
“အေး!သား အန်တီ ကားပေါ်ကတည်းက သားကို မြင်တယ်”
“ဟုတ်”
သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ကို မြင်တွေ့လိုက်ရတော့ သိပ်ကို ပျော်မိသည်။အန်တီနုလွင်က…… ဗေဒါရောင် ခေါ်မလားမသိတဲ့ ဝတ်စုံနဲ့…… အင်္ကျီရော ထမီရော အရောင်တူနဲ့လေ…… မနက်ပိုင်းကတည်းကလိမ်းလာခဲ့တဲ့ သနပ်ခါး က ညပိုင်းရောက်ပြီမို့ ပျက်ပြီထင်ပါတယ်…… ။
ရန်ကုန်နဲ့ သံဒိုင့်တို့မြို့က ညကားစီးသွားရင် နောက်နေ့မနက်ပိုင်း ရန်ကုန် ရောက်ပြီး… မနက်ပိုင်းကားစီးလာရင် ဒီကို ညဘက်မှ ရောက်သည်။ အန်တီနုလွင်ဖုန်းဆက်လာတော့ မနက်ပိုင်းကားနဲ့ပဲ ပြန်လာဖို့ပြောလိုက်သည်။ ဟုတ်တယ်လေ…မနက်ပိုင်းက ပြန်လာတော့ ဒီနေ့ည တွေ့ခွင့်ရပြီပေါ့…………ပါးပြင်ပေါ်က သနပ်ခါးလေးတွေ မရှိတော့ပေမဲ့အန်တီနုလွင်က လှနေစဲဆံပင်လေးတွေက ဖရိုဖရဲ………။
လှတဲ့သူ ဆိုတာမျိုးက ဘယ်လိုနေနေ ဘာပဲ ဝတ်ထာဝတ်ထား လှနေတတ်တာမျိုးလေ…… တစ်ချို့မိန်းကလေးတွေကျငယ်ငယ်ကလှပေမဲ့ ကြီးလာတော့ ပုံပျက်ပန်းပျက်ဖြစ်အောင် ဝ လာပြီး အလှပျက်သွားတာမျိုးတွေ ရှိသည်။ အဲ့တစ်ချို့ မိန်းကလေးတွေကျ လည်း…… ငယ်ငယ်က ခါးကုန်းကုန်း အပိန်မလေးတွေက ကြီးလာမှ ဝလာပြီးစိုစိုပြေပြေနဲ့အကိတ်စာရင်း ဝင်နေပြီး လန်းနေတဲ့ မမ တွေကိုလည်း… သံဒိုင် တွေ့ဖူးမြင်ဖူးပါသည်။
သံဒိုင်ရဲ့အန်တီနုလွင်ကတော့ ဟိုးအရွယ်ငယ် တုန်းကလည်း ဓါတ်ပုံတွေမှာမြင်ရသလောက် လှသည်။ခု အသက်ကြီးလာတော့လည်း…… ရင့်ကျက်တဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ဦးအသွင်နဲ့…… လှမြဲလှနေစဲ……။
အန်တီနုလွင်သံဒိုင့်ဆိုင်ကယ်ကြီးနားအရောက်လက်ထဲက ပိုက်ဆံအိတ် လွတ်ကျ သွားလို့ကုန်းအကောက်……သံဒိုင့် ရင်ထဲမှာလည်း “အုံးကနဲ” ဗုံး အပေါက်……ဖြစ်ရပြီလေ…။
ဖုထစ် အယ်ထွက် တင်းမာ ပြောင်လက် တဲ့ အန်တီနုလွင်ရဲ့ တင်ပါးကြီး…… သံဒိုင်ယောင်ရမ်းပြီး လက်လှမ်းမိမှလို့ဖြစ်သွား သေးသည်။
ဒေါ်ဝါနုနုလွင် ရဲ့ အဝတ်မပါတဲ့နေ့ပြီးကတည်း က တစ်ခါမှ မယ်တစ်ခါရသေးလေတော့…… ပုရိသ ဆန္ဒ အလုံးစုံ ကြွနေရပြီကော……
“ထမင်းဆိုင်ကို အရင်သွားကွယ် သား… အန်တီ ဆာနေပြီ”
“ကျ နော်လည်းဆာနေတာ အန်တီရဲ့…ဒါမဲ့ ထမင်းတော့ မဟုတ်ဘူး”
“ဘာဆာနေတာလဲ…အယ်!သားနော်…ဒီမှာ ခရီးပန်းလာတာကို မသနားတော့ဘူးလား”
“အန်တီနုလွင် သဘောပါဗျာ…ကျ နော်က အတင်းကြီး လုပ်မယူပါဘူး…ကျ နော်ဆန္ဒကို ပြောပြတာ ဟီး!”
“ဒီက သူနဲ့ ထမင်းအတူတူစားအောင်လို့ လမ်းမှာ နေ့ခင်းစာကို မစားခဲ့တာ…”
“ဟုတ်”
“ဖြေးဖြေး မောင်းပါ သားရဲ့”
“ဖြေးဖြေးပါပဲအန်တီရဲ့သူလည်း အန်တီနုလွင် သူ့အပေါ် ပါလာတော့ ဇွတ်ပြေးပြချ င်နေတာ နေမှာပါ”
သံဒိုင်ဆိုင်ကယ်စီးခဲ့ရသလောက်အန်တီနုလွင် ကို တင်စီးရတာလောက် အရသာရှိတာမျိုးမတွေ့ဘူးသေး…မန်းလေးက မမလေးသင်ပေး လို့ သံဒိုင်ကားလည်းမောင်းတတ်ပေမဲ့…… ကားမောင်းရတဲ့ အရသာနဲ့ ဆိုင်ကယ်ဘီးကြီး စီးရတာနဲ့အရသာခြင်းမတူပေ…တစ်မျိုးစီ ပေး စွမ်းသည်။
ဝါသနာမပါတဲ့ သူတွေအဖို့ သာမန် ကိစ္စဖြစ်သော်လည်း…သံဒိုင်တို့ ဆိုင်ကယ်ဘီး ကြီးသမားတွေအဖို့ မိမိချ စ်မြတ်နိုးတဲ့သူကို နောက်မှာတင်ပြီး ဝှေ့ကာ ဝှိုက်ကာ ဝေါကနဲ စီးရတဲ့ ဖီးလ်က ဘာနဲ့မှ မတူပေ… အန်တီနုလွင်ကိုဘောင်းဘီဝတ်ခိုင်းပြီး နောက်က လိုက်စေလိုသော်လည်းအန်တီက ဒီတစ်ခု တော့ မလုပ်ပါရစေနဲ့ တောင်းပန်လို့ မလုပ်ဖြစ် ဒါပေမဲ့ သံဒိုင်တို့ ကျောင်းတတ်ရတဲ့ မြို့ကို နှစ်ယောက်အတူတူသွားပြီး ညဘက်မှပြန် လာဖြစ်တော့ အန်တီနုလွင်က……
“သား အန်တီကဘောင်းဘီတော့မဝတ်တော့ ဘူး…ဒါပေမဲ့ သား ဆိုင်ကယ်ကိုနိုင်မှန်းလည်း သိတယ်…ရှေ့ဘီးတော့ မထောင်နဲ့ ကြိုက်သလိုစီး…အန်တီက လိုက်ရဲတယ်…… သားကိုလည်းယုံတယ်…အားရသလိုစီးကြည့် ကွယ်”
လို့ ခွင့်ပေးခဲ့တော့……သံဒိုင့်အာသီသတစ်ချို့တော့ပြေခဲ့ရလေသည်။
[ဒီဘက်ခောတ် ကောင်မလေးတွေက သူတို့ ချ စ်သူနောက်ကိုဘောင်းဘီဝတ်ပြီးလိုက်ရတာ မဆန်းတော့ပေမဲ့…သံဒိုင်တို့ ခေတ်က…… အမျိုးသမီးကြီးတစ်ဦး လုံချ ည်နဲ့ပဲဘေးစောင်း ထိုင်လိုက်ပြီး ဘီးကြီးကို စီးချ င်သလို စီးခိုင်း ရဲတာချစ်ရုံချစ် တာမဟုတ်ပဲယုံကြည်မှု့နဲ့အတူ စွန့်စားခြင်းပါ ခွင့်ပြု ပေးထားတာမျိုးပါ။]
အန်တီနုလွင်က လက်နှစ်ဖက်နဲ့သံဒိုင် ခါးကိုဖက်ပြီး သံဒိုင် ဘယ်ဘက်ပခုံးစွန်းပေါ် မျ က်နှာလေးတင်ပြီး လိုက်လာပေးသည်။ သံဒိုင်အန်တီနုလွင်ပြောသလို ရှေ့ဘီးတော့မထောင်ခဲ့ပါ…… လူအသွားအလာနည်းသွားတဲ့ ဟိုင်းဝေးလမ်းမ အရှိန်နဲ့ပြေးနေတဲ့ဘီး လေကတဟူးဟူးနဲ့ ချ စ်သူနှစ်ယောက် သာယာခဲ့ဖူးသည်လေ…။
“သားက ဘာနဲ့စားမှာလဲ”
“အန်တီနုလွင် အဆင်ပြေတာမှာလိုက်ပါ… ဘာနဲ့ပဲ စားရစားရ ဖြစ်ပါတယ်…မစားရလဲ ဘာမှ မဖြစ်ဘူး”
“ဟုတ်ပါပြီ ရှင်”
သံဒိုင်တို့နှစ်ယောက်ထမင်းစားနေတော့လည်း အန်တီနုလွင်က သံဒိုင် ပန်းကန်ထဲကိုပဲ ဟင်း တွေထည့်ပေးသည်။အသားဖတ်လေးတွေကို အရိုးအသား ဖဲ့ပြီးကျွေးသည်။သံဒိုင်ကလည်း အန်တီနုလွင် စားမဲ့ ငါးကိုအရိုးလေးတွေ…… သေချာ နွံ့ပေးလိုက်တော့……
“သားနဲ့ ရမဲ့ မိန်းကလေးတော့ ကံကောင်းမှာပါ သားက သိပ်ကြင်နာတတ်တာလေ”
“ဒါဆို ကျနော် မိန်းမဘယ်နှစ်ယောက် ယူရမ လဲ အန်တီ”
“အံမယ်!တစ်ယောက်ပဲ ယူရမှာပေါ့…… သူ့ကိုယ်သူ ရှေးခောတ်က ရှင်ဘုရင်မှတ်နေ လား မသိဘူး…”
“တမင် မေးတာလေ…အန်တီက ကျနော့်ကို တစ်ခြား မိန်းမတွေနဲ့ ဇွတ်ပေးစားနေတော့တယ်…”
လို့ သံဒိုင်ပြောလိုက်မိသည်။သံဒိုင် စကားလည်း အန်တီနုလွင် ကြားလိုက်တော့ ပြုံးနေပြီး ဖြူ ဝင်းဝါလှတဲ့ မျက်နှာလေး… တစ်ချက်ညိုသွားတာ သံဒိုင်သတိထားမိလိုက် သည်။အန်တီနုလွင်က သံဒိုင်သတိထားကြည့် နေမှန်း သိတော့ ချ က်ခြင်းထမင်းငုံ့စားလိုက် ပြီး ဘာစကားပဲဆက်မပြောပဲ ထမင်းပဲစားနေ တော့သည်။ထမင်းလေးနည်းနည်းထပ်စားပြီးမှ
“သားကို ကြင်နာတတ်တဲ့ယောကျ်ားလို့အမှတ် လည်း ပေးရသေးတယ်…မျ က်နှာကြီးက ဘာ ဖြစ်သွားတာတဲ့လဲ”
“အန်တီက ကျ နော့်ကိုဆိုတစ်ခြားမိန်းကလေး တွေ့နဲ့ သိပ်ပေးစားလို့ပါ…တစ်ကယ်ချစ်တဲ့ မိန်းမတွေက သူ့တိုချ စ်တဲ့ ယောင်္ကျားကိုဆို သိပ် အူတိုတတ်တာတဲ့”
“အော်!သားရယ်ဒီအရွယ်ကြီးရောက်မှကျ မက လိုက်ပြီး အူတိုပြနေရဦးမှာလား…ကဲပါကွယ် ထမင်းပဲစားပါ…”
ခဏနေ အန်တီနုလွင်က ဘေးဘီဝဲယာကို ကြည့်လိုက် ပြီးမှ သံဒိုင့်ကို သေချာကြည့်ပြီး…
ခဏနေ နုလွင်ရဲ့မင်းသားလေး ပွဲမကနိုင်ပဲ ဖြစ်နေလိမ့်မယ်”
အန်တီနုလွင်က အဲလိုပြောလာတော့လည်း သံဒိုင် ထမင်းကိုဖိစားရပြီပေါ့…။
“အန်တီလည်း သားကို သိပ်လွမ်းနေတာပါ သားရယ်…အန်တီ သူငယ်ချ င်းမက တစ်ပတ် ပဲ နေရမယ်လို့ဟာ ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တယ် မသိဘူး နောက်တစ်ပတ် ထပ်ရလို့နေပါဦး လည်းတားနေလို့ နေပေးခဲ့ရတာ…သူကမှ အန်တီနဲ့ တွေ့ချ င်လို့ပိုက်ဆံတွေ အကုန်ခံပြီး သက်သက်လာခဲ့တာဆိုတော့ နေပေးရတာ ပေါ့ကွယ်”
“ကျ နော်က ဒေါ်ဝါနုနုလွင် ဘဝမှာ အရေးမှ မပါတာကို အရေးမကြီးပါဘူးဗျာ”
“သားရယ် အဲ့လိုတော့ မပြောပါနဲ့ကွယ်… အိမ်မှာနေရင် အဝေးရောက်တဲ့ သားရင်းကို လွမ်းရတယ်…ခုရန်ကုန်သွားတော့နှစ်ယောက် လုံးကို လွမ်းရတယ်ဆိုတာ သိပါကွယ်…… ယောင်္ကျား လေးလည်းဖြစ်တယ်ကလေးလည်း မဟုတ်တော့ပဲနဲ့ စကားကိုအဲလိုမပြောချင်ပါနဲ့ ”
“အန်တီနုလွင်က ကျ နော်သေလောက်အောင် လွမ်းနေရတာကို သိမှမသိပဲဗျ ”
သံဒိုင် အသံက ပြောရင်းနဲ့ တိုးဝင်သွားတော့ အန်တီက ပြူးပြူးလေး ကြည့်နေပြီး……
“သားရယ်…………အန်တီလဲ ဘာထူးမှာလဲ အတူတူပဲပေါ့”
ဆိုပြီးသူမလည်းခံစားမှု့လေးနဲ့ နှစ်သိမ့်ရှာတော့သည်။
“ဟုတ်…အန်တီနုလွင်”
သံဒိုင် ထမင်းဆက်စားနေရင်းမှပဲ မင်းဇင်ကို သတိရလာလို့……
“မင်းဇင် ကရော အန်တီ အဆက်အသွယ်ရခဲ့ လား…အဆင်ပြေလား”
“အင်း ပြေပါတယ်တဲ့…ခုက ဘရာဇီးဆိပ်ကမ်း မှာရောက်နေတာတဲ့သားအတွက်သူ့ဦးလေး ပြန်တာသိတော့ လက်ဆောင်ထုပ်လေး ပေး ခိုင်းလိုက်သတဲ့…သူတို့ တူဝရီးကလည်း လမ်းကြောင်းခြင်းမတူတော့သူ့ဦလေးဖြစ်သူ မှာ သက်သက်သွားယူခဲ့ရသတဲ့လေ”
မျ က်နှာနဲ့ မျ က်လုံးကို ကြည့်ပြီးစိတ်တွေကို ဖတ်လေ့ဖတ်ထ ရှိတဲ့ သံဒိုင်က အန်တီနုလွင် မင်းဇင်အကြောင်းပြောတာကို သိပ်အားမရဘူး လို့ ခံစားသိနဲ့ သိလိုက်သည်။
“မင်းဇင် အဆင်ပြေပါတယ်နော် အန်တီနုလွင်”
သံဒိုင် ထမင်းစားတာရပ်ပြီး အန်တီနုလွင် မျက်နှာကို သေချာကြည့်ပြီး ထပ်မေးလိုက်သည်။
“ပြေပါတယ် သားရယ်…အန်တီ့အတွက်လည်း ပိုက်ဆံတွေ အများကြီးပို့ထားပါတယ်…ဒါမဲ့ သူမျော်မှန်းထားသလိုဖြစ်ဖို့တော့မလွယ်သေး ဘူးသိရတယ်…”
“ကျန်းမာရေးကရော”
“ကောင်းတယ်လို့ဖုန်းပြောရင်းနဲ့တော့ ပြောရှာ ပါတယ် သားရယ်…ပိုက်ဆံတွေကတော့ အများကြီးကွယ် ပို့ထားတာ…အန်တီလည်း တစ်ဝက်ပဲယူခဲ့ပြီးတစ်ဝက်တော့ သူ့ ကြီးကြီး ဆီပဲ ဘဏ်သာ သူ့နာမည်နဲ့ အပ်ခိုင်းထား လိုက်တယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ပါအန်တီ အဆင်ပြေရင် ပြီးတာပါပဲ”
သံဒိုင် အန်တီနုလွင်က ဒီလိုပြောလာတော့ လည်း စိတ်အေးရပါသည်။ အန်တီက နောက်ပြောင်ပြောဆိုပြီး လီဆယ်စကားတွေ ဆိုတတ်တဲ့ အမျိုးသမီး တစ်ယောက်မှ မဟုတ်တာ…
“ဦးလတ်ရဲ့ အမက ရန်ကုန်မှာနေဖို့ ခေါ်သေး လား အန်တီနုလွင်”
“ခေါ်သေးတယ်…မလာနိုင်ဘူး ပြောခဲ့တယ်”
“ဟုတ်!အန်တီကဘယ်လိုပြောခဲ့လိုက်တာလဲ”
အန်တီနုလွင် သံဒိုင်ကိုတစ်ချက် ကြည့်လာပြီး ပြုံးလိုက်တယ်ကိုင်ထားတဲ့ ဇွန်းနဲ့ခရင်းကို ချလိုက်ကာ တစ်ရှုူး လေးခေါက်ပြီး ပါးစပ်ကို သုတ်လိုက်သေးသည်။ဖန်ခွက်ထဲက ရေကို သောက်လိုက်ပြီးမှ……
“တရားခံစစ် စစ်နေရအောင် ကျ မက …… ရှင့်တရားခံ မဟုတ်ဘူး…တကယ်ထဲ လူကို အပေါက်စေ့ လိုက်မေးနေတော့တယ်”
“သိချင်လိုပါ ဒေါ်ဝါနုနုလွင်ရယ်”
“ဘယ်လိုပြောခဲ့တာလဲ သိချ င်နေတာ ဟုတ်”
“ဟုတ်ကဲ့”
“ကျ မ မလာနိုင်တော့ဘူးလို့ယောကျ်ားလည်း ရနေပြီလို့ ပြောခဲ့လိုက်တယ်…အဲယောကျ်ား ကလည်း သားမင်းဇင်ရဲ့ သူငယ်ချင်းလို့… သူ့နာမည်က “ကို ငယ်သံဒိုင်” လို့ ပြောခဲ့ လိုက်တယ်…ကဲ ကျေ နပ်ပြီလား”
“တကယ်ပြောခဲ့ရင် ကောင်းတာပေါ့ ဟီး!”
ပါးစပ်က မဆဲတတ်တဲ့ အန်တီနုလွင်က…… အောက်နှုတ်ခမ်းကို အပေါ်သွားနဲ့ ကိုက်ပြီး နှုတ်ခေါင်းရှုံ့ ပြတယ်လေ…… အဲလို အမှုအရာမြင်လိုက်ရရင် သံဒိုင်ကမရ ချ က်ခြင်း ထကြွလေတော့…… စားပွဲအောက်က အန်တီနုလွင်ခြေထောက်ကို သူ့ ခြေထောက်နဲ့ပဲ လှမ်းပွတ်ပြစ်လိုက်သည်။
လိင်စိတ်တို့မည်သည် သူ့ထလာချ င်ပြီဆိုရင် ရုတ်တရက်ထတောက်တဲ့ မီးလို တဟုန်းဟုန်းထတောက်တတ်သည်။ မီးကလောင်စရာမရှိရင်ပြန်ငြိမ်းသွားပေမဲ့သံဒိုင့်မှာတော့ကိစ္စမပြီးမချင်း ပြန်ငြိမ်းဖို့ရာ မဖြစ်နိုင်တော့ပေ…… ထမင်းဖိုးပိုက်ဆံ ဇွတ်ရှင်းလိုက်ပြီး… နှစ်ယောက်သား ဇွတ်ထပြန်ခဲ့လိုက်သည်။ နှစ်ယောက်သားလို့ ပြောရပေမဲ့ သံဒိုင်ကသာ ဇွတ်လောနေတာပါ အန်တီနုလွင်ကပုံမှန်…ဆိုင်ကယ်စီးလာရင်းမှ သံဒိုင်က……
“အန်တီနုလွင် ကျ နော့် ကောင်ကြီးကို ကိုင် ထားပေးပါ…ဒီကောင် သိပ်ထောင်နေပြီ”
အန်တီနုလွင်ကလည်း အလိုက်သိပါသည်။ ခါး ဖက်ထားတဲ့ လက်ကိုဖြု တ်ပြီး ပုဆိုးပေါ်ကနေ အငယ်ကောင်ကို ပွတ်ကိုင်ပေးရှာသည်။ ဆိုင်ကယ်ကို အရှိန်မြန်မြန်စီးချင်တဲ့ သံဒိုင်တို့ ဒီလို အခြေအနေမျိုးမှာကျ လီဗာလျှော့ပြီး… ဘီးလှိမ့်ရုံသာ မောင်းနှင်နေမိတော့သည်။ အိမ်ကိုမြန်မြန်ပြန်ရောက်ရင်မြန်မြန်လုပ်ရမည် ဖြစ်သော်လည်း အခုအချိန်က လက်တွေ့ မဟုတ်ပါလား…………။
အန်တီနုလွင်တို့ အိမ်မရောက်ခင် လူပြတ်တဲ့ လမ်းကြားက သစ်ပင်အောက်အရောက်… သံဒိုင် ဆိုင်ကယ်ကို ရပ်ပြစ်လိုက်သည်။ အန်တီနုလွင်ကို အရင်ဆင်းခိုင်းလိုက်ပြီး သံဒိုင်က နောက်မှလိုက်ဆင်းကာ သစ်ပင် ပင်စည်အကွယ်ထိအန်တီ့ကိုဆွဲခေါ်သွားလိုက်သည်။
ပင်စည်အကွယ်ရောက်လိုက်ကာမှ…… ဝေးကွာနေရတဲ့ အန်တီ့နှုတ်ခမ်းတွေကို…… ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲစုပ်ပြစ်လိုက်သည်။ လက်တစ်ဖက်က ရင်သားတွေကို အင်္ကျီပေါ် ကနေပဲ ဖိဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီးနောက်တစ်ဖက်က အန်တီနုလွင်ရဲ့ ပစ္စည်းကြီးရှိရှာဆီသို့…… ထမီအောက်ကအောက်ခံတစ်ထပ်ပါမှန်းတော့ စမ်းမိလိုက်သေးသည်။အမွှေးတွေကို ခပ်ကြမ်း ကြမ်း ဆွဲယူပြစ်သလို အကွဲကြောင်းနေရာကို လည်း ပွတ်ဆွဲပြစ်မိသည်။
အသက်အောင့်ပြီး နှုတ်ခမ်းစုပ်နေသော သံဒိုင်အသက်ရှုဖို့ အန်တီနုလွင်နှုတ်ခမ်းကခွာလိုက်မှအန်တီနုလွင်က……
“သားရယ် အိမ်ရောက်မှလုပ်ကြရအောင်ကွယ်”
လို့ ပြောပြီး သံဒိုင့်လက်တွေကို အသာအယာ လေး ဖယ်ချ လိုက်သည်။ အန်တီနုလွင်က သူ့လက်တွေကို အသာလေးဖယ်ချ လိုက်တာ ကို သံဒိုင်ဒေါသတစ်ချက်လေးဖြစ်သွားသည်။ မိမိလုပ်ချ င်နေတာကို အငြင်းခံလိုက်ရရင် ဖြစ်နေကျ ယောင်္ကျားတစ်ယောက်ရဲ့ ဒေါသ။
“အန်တီလည်း သိပ်လိုချင်နေတာပါ သားရယ် တစ်ယောက်ယောက်တွေ့သွားရင် မကောင်း ဘူးလေ”
“အဲဒီတော့”
“အိမ်ရောက်မှပဲ သားစိတ်ကြိုက်ကွယ်”
“သိပ်လုပ်ချင်နေတာဗျ နော် ဟင်းးးး”
သံဒိုင် မိမိအသံက ဒေါသသံလေးစွက်ပြီး… ကာမရမ္မက်နဲ့အတူ နှာမှုတ်သံကြီးပြင်းသွား ကြောင်းလည်း သိပါသည်။
“ဒါဆိုလည်း မြန်မြန်လာဗျာ”
သံဒိုင် အန်တီနုလွင်လက်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲ ပြီး ဆိုင်ကယ်ဆီ ပြန်သွားလိုက်တော့သည်။ အန်တီနုလွင် ကလည်း ရှောရှောရှုရှုအမြန်လေး လှမ်းပြီး လိုက်လာပေးသည်။ ဒီနေရာမျိုးမှာ မိမိလူက ဘာကိုအရေးတကြီး လိုအပ်နေတာကို အလိုက်မသိပဲ… ဂျစ်ကန်ကန်ပေကပ်ကပ်နဲ့ ကလေးလိုလိုခွေး လိုလို ဆိုးချင်တဲ့ မိန်းကလေးမျိုးဆိုလျှ င် သံဒိုင် ဒေါသဖြစ်ဖြစ်နဲ့ ကြို းတုပ်ပြီး လိမ့်ရိုက် မိပေလိမ့်မည်။
ချ စ်တာကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး ဆိုးနွဲ့ချ င်တဲ့ မိန်းကလေးမျ ားအဖို့ နေရာတိုင်း တော့ မကောင်းလှပေ… လမ်းဘေးမှာမလုပ်သင့်ဖူးဆိုတာ သံဒိုင် သတိ တစ်ချ က်နဲ့ သိလိုက်သော်လည်း မိမိလက်ကို ဖယ်ခွာပြစ်တာကို စိတ်တိုင်းမကျ လှ……အန်တီနုလွင် ခြံတံခါးဖွင့်နေတာကြာလိုက်တာ လို့ ထင်ရအောင် သံဒိုင့်စိတ်တွေလောနေမိရ သည်။ခြံတံခါးဖွင့်သွားတော့ ရပ်သွားတဲ့ စက် ကို ပြန်မနိုးတော့ပဲ ဒီအတိုင်း တွန်းလိုက်ပြီး ခြံဝန်းထဲဝင်လိုက်သည်။ခြံတံခါး ပြန်ပိတ်နေတဲ့ အန်တီနုလွင်ကို……
“အဲဒီ တံခါးနားကပဲ စောင့်”
လို့ သံဒိုင် အမိန့် ပေးသလို အန်တီ့ကို ပြောပြစ်လိုက်သည်။ အန်တီနုလွင်လည်း သံဒိုင့်အခြေအနေကို ရိပ်မိသလားတော့ မသိဘူး…အနောက်အပြောင် စကားသံ မဟုတ်ပဲဖြင့်……
“ဟုတ်ကဲ့ပါရှင်”
လို့ရိုရိုသေသေပြန်ပြောရှာ ပါသည်။
သံဒိုင် ဆိုင်ကယ်ကိုအိမ်ရှေ့ထိသွားထားလိုက် ပြီးအန်တီနုလွင်ရှိရာ ခြံတံခါးဆီပြန်လာခဲ့လိုက် သည်။အန်တီနုလွင်က ခြံသော့လေးကိုင်ပြီး မတ်မတ်ရပ်လို့ စောင့်နေရှာသည်။အနီးနား ရောက်လာတဲ့ သံဒိုင်က အန်တီ့မျ က်နှာကို ဆွဲယူနမ်းလိုက်ပြီး အန်တီနုလွင်ရဲ့ နှာခေါင်း ချွ န်ချွ န်ကြီးကို သွားနဲ့ကိုက်လိုက်သေးသည်။
“အောက်ခံဘောင်းဘီ ဝတ်ထားလား”
“ဘောင်းဘီ မပါဘူး စကဒ်ပဲ ပါတယ် သား”
သံဒိုင် ထမီရောအတွင်းခံစကဒ်ရောကိုအောက် ကနေမပြီး အန်တီ့ဖင်ကြီးပေါ်ကို လှန်တင်ပြစ် လိုက်သည်။
“အိမ်ထဲထိသွားအောင်ပါ သားရယ်… ပတ်ဝန်းကျင်အိမ်တွေကမြင်ကုန်ရင်မကောင်း ဘူးလေ…”
“ဘယ်သူမှ မမြင်ဘူး…နှစ်ဖက်လုံး အဘိုးကြီး အဘွားကြီးတွေပဲ ရှိတာ အိပ်ယာဝင်ကုန်ပြီ အဲ မြင်လည်းဂရုမစိုက်ဘူး…ကိုယ်အိမ်ဝန်းထဲ ကိုယ်လုပ်တာ…ကျ နော် ကျ မ လုပ်ပါရစေ ဆိုပြီး သူတို့ကို တင်ပြနေရဦးမှာလားဗျ ”
သံဒိုင် စကားပြောရင်း နောက်ကျော ကနေ အန်တီ့ အတွင်းခံအင်္ကျီချိတ်တွေဖြုတ်နေ လိုက်သည်။
“ခက်ပါလား သားရယ်”
ချိတ်တွေ ဖြု တ်ပြီးသွားတဲ့ သံဒိုင်က လက်နဲ့ အန်တီနုလွင်ရဲ့ တင်ပါးအိအိကြီးကို… “ဖြန်းကနဲ” မြည်အောင် ရိုက်ချ လိုက်တော့… အန်တီခမျာ “အာ” လို့ အော်ရှာသည်။
“စကားမများနဲ့ဗျာ များရင် ထပ်ရိုက်မယ်”
လို့ သံဒိုင် ကြိမ်းမောင်းလိုက်ရင်း…… အန်တီနုလွင် ပစ္စည်းကြီးကို ဆိုးဆိုးဇက်ဇက် ဇွတ် နှိုက်လိုက်တော့သည်။ အန်တီနုလွင်က နောက်ကနေ လူချ င်းကပ်ပြီး နှိုက်ပေးနေတဲ့ သံဒိုင်ကို လက်နောက်ပြန် လှမ်းပြီး သံဒိုင်ရဲ့မာကျောကျ စ်လစ်တဲ့ဖင်ကို ပြန်ဖိနှိပ်ကုတ်ဆွဲနေတော့သည်။
အိမ်အလုပ်လုပ်ရတဲ့ အိမ်ရှင်မကောင်းတစ် ယောက်မို့ အန်တီနုလွင်မှာ လက်သည်းရှည် မထားနိုင်လို့သာ…လက်သည်းရှည်ရှိလျှ င် လက်သည်းတွေနဲ့ သံဒိုင့်ဖင်ကိုကုတ်ခြစ်ဆွဲမှာ သေချာသည်။အရိုင်း အကြမ်းဆန်တဲ့လိင်စိတ် တစ်မျိုးရဲ့ အစ မဟုတ်ပါလား………
“ရှေ့ကို ကုန်းလိုက်”
လို့ သံဒိုင်ပြောပြီးတော့ အန်တီနုလွင် ကုန်းပေးလေးတော့… သံဒိုင် သူ့ကောင်ကို တံတွေးပင် မစွတ်တော့ပဲ အန်တီ့ပစ္စည်းကြီးထဲဇွတ်တေ့ထည့်လိုက်သည် ဇိကနဲ လိင်တန်ကြီးဝင်လာပြီး သံဒိုင်က ဇွတ် ဆောင့်လိုက်တဲ့ အချိန် ဒေါ်ဝါနုနုလွင် ကြီး အော်လိုက်တာက……
“အားးးးးးး”
တဲ့…။
“ဖြန်း ဖြန်း”
သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ဖင်ကို နှစ်ချက်ဆက်ရိုက် ပြီး…”မအော်နဲ့”လို့ ဟောက်လိုက်ရင်း… “သွား”လို့ အမိန့်ပေး စေခိုင်းလိုက်သည်။ အန်တီနုလွင်ရှေ့ကနေကုန်းကုန်း ကုန်းကုန်းနဲ့ ဖြေးဖြေးခြင်း သွားနေတော့ သံဒိုင်က…… နောက်ကနေ ဝင်ပြီးသွားတဲ့ လိင်တန်ကျွတ်မ ထွက်အောင်အန်တီ့ဖင်ကြီးကိုအသာထိန်းကိုင် ရင်း လိုက်ရသည်။
“နည်းနည်းလေး မြန်မြန်သွားဗျာ”
“ဟိုထဲမှာ လိင်တံကြီး ထည့်ထားတာကို နုလွင်က ဘယ်လိုမြန်မြန်သွားလို့ရမှာလဲ”
“သွားတတ်သလိုသွား”
“ဖြန်း…”
“ဖြန်း…”
“ဖြန်း…”
“ဖြန်း…”
သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ရဲ့ တင်ပါးကြီးကိုလိမ့်ရိုက် ပြစ်လိုက်သည်။ဘယ်လောက်ပဲဝေးဝေး သွား ပါများ ခရီးရ ဆိုတာလို “လိပ်”ကလေးလို တစ်ရွှေ့ရွှေ့ လာခဲ့ကျ တဲ့ နှစ်ယောက်သား အိမ်တံခါးဝရှေ့ထိတော့ ရောက်လာကျ ပါပြီ… ခြံသော့နဲ့အိမ်သော့တွဲထားခဲ့တဲ့အန်တီကိုင်နေ ကျ သော့လေးနဲ့ အန်တီ ဖွင့်နေတုန်းမှာလဲ သံဒိုင် နောက်ကနေ လုပ်သည်။
တံခါးလည်း ပွင့်သွားတော့ အန်တီနုလွင်ခမျာ ရှေ့ဆက် မသွားနိုင်တော့ပဲ အောက်ကို တစ်ဖြည်းဖြည်း နှိမ့်ပြီး လေးဘက်ကုန်းပေးရှာတော့သည်။သံဒိုင်လည်းဒီအနေအထားရောက်မှ အားရပါးရကိုင်ဆွဲ လုပ်တော့သည်။ လုပ်နေရင်းမှအရှိန်ခဏ လျေှာ့ချိန်မှာ အန်တီ့ဖင်ကြီးကို ရိုက်ပြစ်သေးသည်။
“နုလွင်ကို မရိုက်ပါနဲ့တော့ သားရယ်”
“ရိုက်မယ် ဒီထက် နာအောင်ရိုက်မယ်”
“ကောင်းပေမဲ့ နာတယ် သားရဲ့”
“နောက်တစ်ခါဆိုအဖုတ်ကိုပါတုတ်နဲ့ရိုက်မယ်”
“နုလွင်က အဲလောက်အကြမ်းကြီး မခံစားချင် ဘူး…မလုပ်ပါနဲ့ သားရယ်”
“လုပ်ချင်နေတာကို ငြင်းဦးမှာလား ကဲကွာ”
“ဖြန်း! ဖြန်း!”
“အာ!သားရယ်…နေရာသင့်ရင်ဘယ်နှစ်ခါများ ငြင်းဖူးလို့လဲကွယ်”
“ပြီးရော့…အင်း အင်း အင်း အင်း…တောက်! ဘာလို့ ဒီလောက်တောင် လုပ်လို့ကောင်းနေ ရတာလဲ” သံဒိုင်လုပ်သည်…လုပ်သည်…လုပ်မိသည်… ဆက်ကာဆက်ကာ လုပ်မိသည်လုပ်နေသည်။
“ဘာလို့ ဒီလောက်ကောင်းနေတာလဲ မေးနေ တာဖြေလေဗျ ”
“နုလွင်ဟာကြီးနဲ့ သားရဲ့လိင်တံကြီးလိုက်ဖက် လို့တဲ့လေ…ကောင်းရင် နုလွင်ကို မညှာပဲ လုပ်ပြစ်ပေါ့လို့”
“လုပ်နေတာပဲလုပ်နေတာကိုအားမရတာလား”
သံဒိုင် ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကြမ်းသတဲ့ကြမ်းပြီး ဆောင့်လုပ်ပြစ်မိသည်။
“အင်းးးးးး အင်းးးးးးးးအင်းးးးးးးး အင်းးးးးးး”
“အီးးးးးးအီးး အားးးးးးးး အားးးးးးး”
“လုပ်ပေးနေတာ အားမရဘူးလား” နားရင်း လုပ်ချ က်နှေးပြီး မေးလိုက်တော့…
“သားရဲ့ လိင်တံကြီးနဲ့ လုပ်ပေးတာမှ မကြိုက် နုလွင် မိန်းမမိုက် ဖြစ်သွားမှာပေါ့…… နုလွင်က မိန်းမမိုက်တစ်ယောက် မဟုတ်ဘူး လေကွယ်”
အန်တီနုလွင်သူ့ကိုယ်တိုင်ကပဲထန်နေလို့လား သံဒိုင်ပိုကောင်းပြီးမြန်မြန်ပြီးအောင်ပဲနှာစကား ပြောပေးနေတာလား မျ က်နှာမမြင်ရတော့… သံဒိုင် သေချ ာမခန့်မှန်းနိုင်ပေမဲ့…လေသံနား ထောင်ကြည့်ရသလောက်တော့ အန်တီနုလွင် လည်း ထန်ပြီး ကောင်းနေပြီ……… သံဒိုင် လုပ်ချ က်တွေ အရှိန်ပြန်တင်လိုက်ပြီး သုတ်ရည်ပူပူတွေ အန်တီနုလွင်ပစ္စည်းထဲ ပန်းထည့် ပွဲသိမ်းလိုက်တော့သည်။
“ရေချိုးလိုက်ဦးမယ် သားရယ်”
“ဟုတ်…ဒါမဲ့ ရေမချိုးခင်လေး”
“ဟင်!ထောင်လည်းထောင်နိုင်တဲ့ကိုဖိုးထောင်
သံဒိုင်တို့ အန်တီနုလွင် အခန်းထဲရောက်ပြီးလို့အိပ်ယာပေါ်နားပြီး ခဏအကြာမှ အန်တီကရေချိုးတော့မလိုဆိုပြီး အိပ်ယာပေါ်ကထလိုက် တော့သည်။ သံဒိုင့်အငယ်ကောင်က ပြန်မတ်နေပြန်ပြီလေ ။
ဒီကောင်ကြီးကလည်း အဝစားပြီးရင်ထပ်မစား ချ င်ပေမဲ့ တစ်ခါလောက်နဲ့တော့ …… ရောင့်ရဲ့တင်းတိမ်တယ်လို့ မရှိဘူး… စိတ်ကျေ နပ်မှု့အပြည့်နဲ့ သုတ်ထွက်လိုက်ရမှ ကျေ နပ်တင်းတိမ်နိုင်တယ် ဆိုတာမူ ိး……အန်တီနုလွင် အဝတ်အစားတွေအားလုံးချွတ်ပြီး ထမီလေး ရင်လျားလိုက်ပြီးမှ…သံဒိုင်နား လာပြီး ……
“နုလွင်ကို ဘယ်လိုလုပ်ချ င်သေးတာလဲ”
“မျိုးစုံကိုဆွဲလုပ်ပြစ်ချ င်တာ…ခုတော့ပြီးအောင် စုပ်ပေးဦး…တစ်ချောင်းလုံး အပြည့်စုပ်ပေး… ဒီနေ့ ဘာဖြစ်နေလဲ မသိဘူး…အန်တီ့ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းကြီးပဲ လုပ်ပြစ်ချ င်နေတာ”
“လိင်စိတ်က ဖြစ်တတ်ပါတယ်သား…အမျိုးမျိုး ပေါ့…”
“အန်တီက သိနေတယ်ပေါ့”
“သိတာပေါ့ ကိုယ်ဟာထဲကို ဒီလောက်ကြီး လုပ်နေတာချ ည်းကို”
အန်တီကလက်နဲ့ သံဒိုင့်လိင်တန်ကို လှမ်းကိုင် ပွတ်တော့သည်။သံဒိုင် အိပ်ယာပေါ်မှအောက် ကို ခြေချ ထိုင်လိုက်ပြီး…အန်တီနုလွင်နဲ့ ပထမ ဆုံး ဆုံတွေ့တုန်းကလို့အနေအထားဖြစ်အောင် ပုံစံချ လိုက်သည်။ သံဒိုင်လိုချ င်တဲ့ အနေအထားရောက်မှ…… အိပ်ယာပေါ် လက်ပြန်ထောက်ပြီး… ခါးကို ကော့ပေးကာ အန်တီနုလွင်ကို စုပ်ခိုင်း လိုက်တော့သည်။ အန်တီနုလွင် စုပ်သည်။
ခပ်ကြမ်းကြမ်းကို စုပ် ပေးသည်။ငုံထားရင်း သွားတွေနဲ့တောင် ကိုက် လိုက်သေးသည်။သံဒိုင် လိင်တန်ကိုက်ခံရတာ နာသည်။ဒါမဲ့ ကြို က်သည်။အန်တီနုလွင်က ဂွေးဥတစ်လုံးကို ပါးစပ်ထဲထည့်ပြီး စွတ်စုပ် လိုက်လို့…သံဒိုင်
” …အောင်မလေးဗျ …”
လို့ အော်ယူရသည်အထိ အန်တီကလည်း ကြမ်းသည်။
ထောက်ထားတဲ့ လက်ကိုဖြု တ်ပြီး အိပ်ယာကို ပက်လက်အိပ်လိုက်ရင်း အန်တီနုလွင်ရဲ့… အစုပ်ပညာခန်း အစွမ်းကို ကောင်းကောင်း ကြီးခံစားပေးနေလိုက်သည်။သံဒိုင် ပက်လက် အိပ်လိုက်ပြန်တော့ အန်တီနုလွင်က မကြမ်း ပေးတော့…သာသာယာယာပြု စုပေးရှာသည်။
သံဒိုင်က တစ်ခါ လက်ထောက်ထပြီး… အန်တီနုလွင် စုပ်ပေးနေတာ ကို ကြည့်လိုက် ပြန်တော့…ခပ်ကြမ်းမြန်မြန်စုပ်ပေးရှာပြန်သည် တံတွေးတွေစိုနေတဲ့အရာကို အားရပါးရကြီး စုပ်လိုက်လေတော့ အစိုဓါတ် နဲ့ လေစုပ်သံတို့ ပေါင်းပြီး… “ရှာယွီးးး ရှာယွီးးး” မြည်သံက တစ်ခန်းလုံး ညံ့နေရော့………။
သံဒိုင် လဲှအိပ်ခံစားပြန်တော့ အန်တီနုလွင်က စုပ်ချ က်အခန်း တစ်ပြန်ရပ်ပြီး… လျှာအစွမ်းကို ပြန်ပြပြန်တော့သည်။လျှ ာနဲ့က ခပ်ကြမ်းကြမ်း ယှက်လည်း နာကျ င်စေတာမျိုး မှ မဟုတ်တာ… အန်တီနုလွင် စုပ်ပေးလုပ်ပေးနေတာမူ ိးက သံဒိုင်ကြည့်ဖူးခဲ့တဲ့ အပြာကားတစ်ချို့က သရုပ်ဆောင် ခပ်ညံ့ညံ့နဲ့ပိုက်ဆံရရုံဇာတ်ကား ရိုက်တဲ့ pornstar ကောင်မလို မဟုတ်ဘူး… ။
မိမိလုပ်ကိုင်နေတဲ့အလုပ်ကိုပရှော်ဖက်ရှင်နယ် ပီသစွာ စိတ်ပါလက်ပါ သရုပ်ဆောင်တတ်တဲ့ pro pornstar တစ်ယောက်လို…… အန်တီနုလွင်က သရုပ်ဆောင်ပြနေတာလည်း မဟုတ်တော့ သံဒိုင်မှာပိုပြီးအရသာရှိလှသည်။
အန်တီနုလွင်ရဲ့ လျှာအစွမ်းတွေနဲ့ သံဒိုင်ပြီးချ င်ချ င်ဖြစ်လာတော့ ထထိုင်လိုက်တော့သည်အန်တီနုလွင်ရဲ့ မျ က်နှာနဲ့ ဘေးတွေမှာ…ကပိုကရို ဝဲကျ နေတဲ့ ဆံပင်တွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ သိမ်းပေးပြီး ခေါင်းနောက်ကို စုကိုင်ပြစ်သည်။လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုကိုင်ထားတဲ့ဆံပင်တွေကို ဘက်ဖက်လက် တစ်ခုတည်းနဲ့ ပြောင်းကိုင်လိုက်ပြီး ညာဖက်လက်က လိင်တန်အရင်းကိုဖိပြီး လိင်တန်ပိုရှည်ထွက်လာအောင် လုပ်ပြီးအန်တီနုလွင်ကို စုပ်ခိုင်းလိုက်သည်။
“စုပ် အန်တီ ကြမ်းကြမ်းစုပ်ပေး”
အန်တီနုလွင်က ပါးစပ်ထဲကနေ မချွ တ်တမ်း စုပ်ပေးနေလိုက်တော့…သံဒိုင် “တအားအား”အော်ပြီး ကောင်းနေရပြီကော…
ထည့်သည်။သံဒိုင် သူ့လိင်တန်ကို အန်တီ့ ပါးစပ်ထဲကို အဆုံးထိထည့်သည်။ငုံ့သည်။အန်တီ ကလည်း သံဒိုင့်လိင်တန်ကို အဆုံးထိ ငုံ့သည်။သိသည်။သံဒိုင် သူ့လိင်တန်ကို အဆုံးထိငုံ့ပေး လို့ အန်တီ ပူ ိ့အန်ချ င်မှန်းသိသည်။ထိန်းသည်။ပျို့အန်ချ င်ပေမဲ့အန်တီထိန်းသည်။
သံဒိုင်လုံးဝကို ပြီးချ င်လာတော့ ညာဖက်လက် နဲ့ အန်တီနုလွင်ခေါင်းကို ဖိနိပ်လိုက်ပြီး အဆုံးတကာ့ အဆုံးထိဖိသွင်းလိုက်ရင်း… သုတ်ရည်ထုတ်ပြီး ပြီးပြစ်လိုက်တော့သည်။
“အာ အား အား အန်တီနုလွင်ရေ အား!”
နောက်ဆုံးလက်ကျ န်ကုန်အောင်ထိ သံဒိုင်ပန်းထုတ်ပေးလိုက်ရင်း အန်တီ့ခေါင်းကို ဆီးစပ်အရင်းက ခွာပြီး အန်တီနုလွင်မျ က်နှာ ကို ကြည့်လိုက်တော့…
မျ က်ရည်ဝိုင်းနေတဲ့ မျ က်လုံးတွေနဲ့…… အန်တီနုလွင် သံဒိုင့်ကို ပြန်ကြည့်ရှာသည်။ လှုပ် လှုပ်သွားတဲ့ လည်ချောင်းကို ကြည့်ပြီး အန်တီနုလွင် သူ့သုတ်ရည်တွေကို ဖြည်းဖြည်းခြင်းမြို့ချ နေမှန်းသိသည်။
သုတ်ရည်ထွက် မျ ားခဲ့တယ်နဲ့တူသည် ဒီလောက်မြို့ချ နေတာကို ပါးစပ်မှတဆင့် အာခေါင်ထိပ်ဆီကနေ သုတ်ရည်တွေက အန်တီနုလွင်ရဲ့နှာခေါင်းချွန်ချွန်အပေါက်ကနေ အပြင်သို့ ပြန်ထွက်လာနေသည်။ ပြန်ထွက်လာတဲ့ နှာခေါင်းပေါက်နားက အရည် တွေကို အန်တီက သူ့လက်နဲ့ပဲ သုတ်မလို့ လုပ်တော့ သံဒိုင် အန်တီ့လက်ကို တားပြီး ခေါင်းရမ်းပြလိုက်သည်။
ပြီးမှ သံဒိုင်က သူ့လက်နဲ့ပဲ သာသာယာယာ လေး သေချာ သုတ်ပေးလိုက်မိသည်။ အရည်တွေက များနေလို့ သံဒိုင် သူ့ပုဆိုးကို လှမ်းဆွဲယူပြီး ထပ်သုတ်ပေးရသေးသည်။ သုတ်ပေးပြီးမှ သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ကို မြတ်နိုးတန်ဖိုးထားခြင်းများစွာနဲ့အနမ်းတစ်ပွင့် ခြွေပေးမိတော့သည်။
“သား အိပ်ချင် အိပ်နှင့်တော့လေ နော်”
“ဟုတ်ခုနက ပျို့ပြီးမအန်ချ င်ဘူးလား”
“သားဟာကြီးကအာခံတွင်းထဲထိရောက်တယ် ပျို့ ပျို့ ပြီး အန်ချ င်တာပေါ့…ဒါမဲ့ ဆွဲထုတ် လိုက်ရင် သား ခံစားနေရတဲ့ အရသာလေး ပျ က်သွားမှာစိုးလို့ ထိန်းထားရတာပေါ့…… မျက်ရည်တောင် လည်သွားတယ်”
ပြောပြပြီး အန်တီက မျ က်ရည်လက်ကျ န် လေးတွေ သုတ်လိုက်သေးသည်။
“ဘာဖြစ်လို့ အန်တီက ဒီလောက်ကြီးသိပြီး လုပ်ပေးရတာတဲ့လဲ”
“သားကို အန်တီ သိပ်ချ စ်လို့ပေါ့ သားရယ်”
“ဟုတ် ကျ နော်လည်း သိပ်ချ စ်တယ်”
“အရည်တွေကလည်း ထွက်လိုက်တာကွယ် မြို့ချ လို့ကို မနိုင်ဘူး……နှာခေါင်းပေါက်ကနေ တောင် ပြန်ထွက်ရတယ်လို့… သိပ်သုတ်သန်တာပဲနော် သား က”
“အန်တီသွားကတည်းက မာစတာဘိ မလုပ်ပဲ ဥ ထားတာလေ ဟီး!”
“အန်တီလုပ်ပေးတာ ကောင်းလား”
“ကောင်းတယ်အနက်ရှိုူ င်းဆုံးထိကောင်းတယ်
“ကျေ နပ်လား”
“အဆုံးစွန့်ထိ ကျေ နပ်တယ်”
“ဒါဆို အိပ်တော့ အန်တီရေချိုးလိုက်ဦးမယ် ရန်ကုန်မှ သက်သက်သာသာနေခဲ့ရတဲ့ ဝါနုနုလွင်တို့ မင်းသားလေးကိုလုပ်ကျွေးပြု စု ရဦးမှာပေါ့တော်”
“ဒီကလူကလည်း ” အလှနတ်ဖုရားမ” ကို ကျေးဇူးတော် တင်ကြောင်းပါ ဗျာ”
အန်တီနုလွင် အခန်းထဲကထွက်သွားတော့မှ သံဒိုင် ကြည်နှုးဝမ်းမြောက်ပင်ပန်းခြင်းနဲ့ အတူ မျ က်လုံးမှိတ်လိုက်တော့သည်။
“ချ က် ချ က် ချ က်”
ဆိုတဲ့ နာရီလက်တံမြည် သံနဲ့ အတူ သံဒိုင်တစ်ရေးနိုးလာခဲ့သည်။ ဘယ်ဘက်မှာ အိပ်နေတဲ့ အန်တီနုလွင်ဆီက သက်ပြင်းချ တဲ့ အသံတွေ ကြားနေရသလို့ အန်တီလက်ကပျေ ာ့ခွေနေတဲ့ သံဒိုင်လိင်တန် ကို လာလာဆွနေသည်။ သံဒိုင် ခေါင်းရင်းက မီးခလုတ်ကို လက်နဲ့စမ်း ဖွင့်လိုက်သည်။
“ဒေါက်ကနဲ”
မီးခလုတ်ဖွင့်သံ နဲ့ အတူ မှောင်နေရာ လင်းလာတော့… သံဒိုင် မျ က်စိ့ပြန်မှိတ်လိုက်ရသေးသည်။ မျ က်လုံး ပြန်ဖွင့်လိုက်ပြီးအန်တီနုလွင်ဘက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ အန်တီက သူ့ကို ကြည့်နေ ရှာသည်။
” တစ်ရေးနိုးပြီလား သား”
“ဟုတ်…အန်တီ မအိပ်ရသေးဘူးလား”
“အိပ်မပျော်နေတာ သား…နုလွင် သိပ်လိုချ င် နေတာ သားရဲ့…သားလည်း ပင်ပန်းပြီး အိပ် သွားတာ နှိုးရမှာ သနားလို့ ”
အန်တီနုလွင်က ပြောပြီးအသံမထွက်ပဲရယ်နေ သေးသည်။လူကြီးရှက်ရင်ရယ်တတ်တာပဲလေ..။
“နှိုးလိုက် ပြီးနေတာပဲကို အန်တီရယ်”
“သားကို သနားလို့ဆို”
“လုပ်ပေးမယ်”
“ဟိုဒင်းက ပျော့နေပြီ တော်ရဲ့!”
“မခက်ပါဘူး… တစ်ကိုယ်လုံး ချွတ်ပြီး လက်မြှောက် လမ်းလျောက်ပြ”
“ဟုတ်ကဲ့ရှင့်”
ဝါး!အန်တီနုလွင်တို့ အရွယ်နဲ့ မလိုက်အောင် သွက်လက်မြန်ဆန်နေပါပြီကော… ဝတ်ထားတဲ့ ညအိပ်ဝတ်ဂါဝန်ကို ကောက်မ ချွ တ်လိုက်တာများ…လျ င်ပါတယ်ဆိုတဲ့ ဆယ်ကျော်သက် မိန်းကလေးတောင် အရှုံး ပေးရလိမ့်မည်။
အန်တီကိုယ်တုံးလုံးနဲ့မော်ဒယ်လ်တစ်ယောက် လို လမ်းလျောက်ပြသည်။သံဒိုင်ကြည့်နေရင်း နှစ်ကြောင်းပြေးခဲ့တဲ့ အငယ်ကောင်တို့ ခေါင်း ထောင်ခဲ့ရပြန်ပြီလေ… အန်တီက လက်နှစ်ဖက်လုံး မြှောက်ပြီး ပို့စ် အမျိုးမျိုးပေးရင်း အငယ်ကောင်ထောင်မှန်းသိ တော့ သံဒိုင့်နားပြန်ကပ်လာသည်။
ထောင်နေတဲ့ အငယ်ကောင်ကို ကိုင်ရင်း
“သား ဟာကြီးကလက်မြှေ ာက်ပြမှ ပိုထောင် လာတယ်နော်…… ဓါတ်ပုံဆရာတွေက မော်ဒယ်လ်တွေကိုဒါတွေ ကြောင့် လက်မြှေ ာက်ခိုင်းတာလား မသိဘူး”
“နည်းနည်းတော့ ပါမှာပေါ့…ဒါမဲ့ သူ့ရိုက်လိုက် တာကို ပိုလှပြီး ပိုစွဲဆောင်မှု့ရှိအောင်လို့ မြှောက်ခိုင်းတာ နေမှာပါ…ရိုက်ချ က်တိုင်း ကောင်းဖို့ ဓါတ်ပုံဆရာအားလုံး ကြိုးစားနေ တာပဲလေ”
“အမယ်လေး နုလွင် သားကအကုန်သိနေပါ့ပဲ”
“လေ့လာထားရတာ…ဖေဖေတို့ ခာတ်ကဆို ယောကျ်ားလေးမှန်ရင် ကားမောင်းတတ်ရမယ် ဓါတ်ပုံရိုက်တတ်ရမယ်ဆိုပြီး ကြိုးစားခဲ့ ရတာတဲ့”
“အင်း!”
ဒီတစ်ခါတော့ အန်တီနုလွင်က သိပ်တောင်စကားပြောချ င်ပုံမရတော့ဘူး…အင်း တစ်လုံးနဲ့ဖြတ်ပြီး သံဒိုင့်အပေါ် ဇွတ်တက်ခွတော့သည်။သံဒိုင် အောက်ကနေပဲ ကော့ပင့်ပေးပြီး…… အန်တီနုလွင်ဆန္ဒ အလုံးစုံ ပြည့်ဝဖို့… လိုသလို လုပ်ပေးနေမိလိုက်သည်။
အချိန်ကြာပြီးနောက်မှာမှ အန်တီနုလွင်လေး သံဒိုင့် အပေါ် မှောက်ကုန်းလာပြီး… အသက်ရှုသံ မြန်မြန်နဲ့ ……
“သား ဟာကြီးက မာနေသေးတယ်… လုပ်ပေးရဦးမလား ဟင်း ဟင်း ဟင်းးး”
လို့ မေးလာသေးသည်။
“ဒီကိစ္စ မနက်ဖြန်မှ ထပ်ရှင်းမယ်…… အန်တီနုလွင် အိပ်ပါတော့”
လို့ သံဒိုင်ပြောလိုက်တော့ အန်တီနုလွင် သံဒိုင့် အပေါ်ကဆင်းပြီး သံဒိုင့်လက်မောင်းပဲ ခေါင်းအုံးပြီး အိပ်သွားရှာတော့သည်။
……………………………………………………………………………………………………………………….
💠အခန်း ( ၁၈ )💠
“သား ထတော့လေ မနက် ၈ နာရီတောင် ကျော်နေပြီ……”
“အန်တီနုလွင် အနမ်းနဲ့ နှိုးမှ ထနိုင်မယ်”
“အန်တီ အိပ်ယာထတော့…နမ်းတာကျဘာဖြစ် လို့ မနိုးလဲကွယ်”
အန်တီနုလွင် အိပ်ယာထဲက သံဒိုင်ရဲ့ နဖူး လေးကို အရင်နမ်းပေးလိုက်ပြီးမှ ပါးလေးတွေ ကို နမ်းပြီး……
“ထပါတော့ကွယ်”
လို့ပြောလာတော့ သံဒိုင်က လက်နှစ်ဖက်ကို အပေါ် မြှောက်လိုက်ပြီး ဘာမှရှိမနေပေမဲ့ အပေါ်က တွဲလောင်းကြနေတဲ့ ကြိုး တစ်ခုကိုဆွဲပြီး ထသလိုလေးလုပ်ပြီး အိပ်ယာထလိုက် တော့သည်။ အန်တီနုလွင်ကသံဒိုင့်ကိုသေချ ာကြည့်နေရင်း
“ချ စ်နေရတဲ့သူတွေ့အဖို့မှာ ကိုယ်ချ စ်တဲ့သူ က ဘာလေးတွေဘယ်လိုလုပ်လုပ်ဘာစကား တွေ ပြောပြော ချ စ်နေမိတော့တာပါလား…သားရယ်………ဒါနဲ့ အိမ်ပြန်ဦးမှာလား သား”
“ဟုတ် ခဏ ပြန်လိုက်ဦးမယ်…အေးဆေးပါ ဖေဖေလည်း နေကောင်းပြီလေ…ပြီးမှ ပြန်လာ ခဲ့မယ်”
“ဈေးလည်း ဝယ်ရဦးမှာဆိုတော့ သားနဲ့ လိုက် ခဲ့မယ်…သားတို့အိမ်ပဲ အရင်သွားတာပေါ့…… သားဖေဖေနဲ့မေမေ အတွက် ပေးစရာတွေပါသေးလို့”
“ဟုတ်…”
“သား ဒီရက်တွေမှာ အန်တီနဲ့ပဲထမင်းလာစား ကွယ် အကိုနဲ့အမကိုလည်း အန်တီပြောထား လိုက်မယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဘာဖြစ်လို့လဲ ”
“မမေးနဲ့လေကွယ်… လူကြီးကလာစားဆို လာစားပေါ့”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ”
…………………………………………………………………………………………………………………………………
သံဒိုင် မင်းဇင်ပေးလိုက်တယ်ဆိုတဲ့အထုတ်ကိုဖောက်ကြည့်လိုက်တော့ အင်္ကျီနှစ်ထည်ပဲတွေ့ရသည်။အင်္ကျီနှစ်ထည်လုံးဖြန့်ကြည့်လိုက်တော့မှ စာရွက်ခေါက်လေးတစ်ခုထွက်ကျ လာသည်။စာရွက်ခေါက်လေးကို ဖြန့်ဖတ်ကြည့်လိုက်တော့………
“သားကြီး ……ကိစ္စအားလုံးအတွက် ကျေးဇူးတင်တယ်…လောကကြီးမှာ ကိုယ်ဖြစ်ချ င်သလို ဖြစ်မလာခဲ့ရင် လည်း…အဆင်ပြေသလိုလေးတော့ နေထိုင်တတ်ရတာပေါ့………………”
မင်းဇင်စာက ဒါလေးပဲ…ဘာမှမထူးခြား မတွေ့ တာကြာပြီဖြစ်တဲ့ သူငယ်ချ င်းအရင်းကြီးကို ပြောချ င်တာက ဒါပဲလားကွာလို့ သံဒိုင်တွေးမိရတော့သည်။
မင်းဇင်စာကို ဖတ်ပြီး မင်းဇင်စီး ခဲ့တဲ့ဆိုင်ကယ်ကို သံဒိုင်ကြည့်မိလိုက်သေး သည်။အန်တီနုလွင်ကလည်း မရောင်းနဲ့တော့ဒီအတိုင်းထားလိုက်ဆိုတော့ ဆိုင်ကယ်ကြီးကို မရောင်းဖြစ်ခဲ့ဘူး။အန်တီနုလွင်နဲ့ ဖြစ်နေကြပြီ ဆိုတာ သိလို့ အရင်လိုစကားမပြောချ င်……။
သူငယ်ချ င်းမတော်ချ င်တော့တာမျိုးလား… ဟင့် အင်!…မင်းဇင်လတ်ဆိုတဲ့သူငယ်ချ င်းက အဲလိုလူတစ်ယောက် မဟုတ်သလို… မိမိကလည်း အချောင်သမား လူတန်စား… မဟုတ်ဘူး… သံဒိုင် မင်းဇင်ရေးပေးလိုက်တဲ့ စာရွက်လေးကို ဒုတိယတစ်ခါပြန်ဖတ်ရန်ကြည့်လိုက်တော့မှ ရင်တွေ “ဒိန်းကနဲ” ခုန်ပြီး လက်တွေ တုန်သွားသည်။
မင်းဇင် ဘယ်လက်နဲ့ရေးပေးလိုက်တာ…… အစ ဖတ်ဖတ်ခြင်းတုန်းက အကြောင်းအရာပဲ စိတ်ဝင်စားပြီး…ဘာတွေရေးပေးလိုက်ပါလိမ့်ဆိုတဲ့ သိချ င်စိတ်ကြောင့် သတိမထားမိခဲ့… လက်ရေးကို သေချာကြည့်လိုက်တော့မှ… ဗျ ည်းအက္ခရာတွေရေးပုံဝိုင်းပုံတွေကညာလက်ရေးတာနဲ့ ဆင်တူသော်လည်း… မောက်ချ …ဝစ္စပေါက်… အောက်ကမျှင့် သဝေထိုး တစ်ချောင်းငင် ရေးပုံတွေက လုံးဝမတူတော့……။
မင်းဇင်တို့ ပြောင်းလာတဲ့နှစ်… ၉ တန်းနှစ်… နှစ်ဆုံးကာနီးလောက် ကျောင်းသွားဖို့… မင်းဇင်ကို သံဒိုင်ဝင်ခေါ်တော့… မောင်မင်းဇင်တစ်ယောက် အိပ်ယာပေါ်မှာ…
ဘောလုံးကန်ရင်း ခုန်ပြီးပြုတ်အကျ ညာဖက်ခြမ်းနဲ့ ကျ လို့ နာနေတာတဲ့လေ… ဖျားရောဖျားနေလို့ ကျောင်းမလိုက်နိုင်တော့အတန်းပိုင်ဆရာမဆီ ခွင့်စာရေးပေးတော့ ညာဖက်နာနေတာဆိုတော့ ဘယ်လက်နဲ့…
“ဘာဖြစ်လို့ ဘယ်လက်နဲ့ ရေးပေးတာလဲ သားကြီး”လို့ မင်းဇင်ကို သိသိနဲ့မေးမိတော့…
“ညာလက်နာနေလို့ပေါ့ကွ ယီးတဲ့”
လို့ ရေးရင်း ဆဲသည်။ပြီးမှ…
“ငါ အားသန်တဲ့ ညာနဲ့ပဲ ရေးချ င်တာပေါ့ကွ မဖြစ်လို့ပေါ့”
“အေးပါ! သားကြီးက ငါသိပ်ကြို က်တဲ့… စာအုပ်ထဲကပါတဲ့ ဇာတ်ကောင်အတိုင်းပဲ မိုက်တယ်ကွာ”
“ရွှေဖိနပ်မှာ…………ကြက်ခြေခတ်နဲ့ စာအုပ် လား သားကြီး”
“အေးလေ”
“စာအုပ်ထဲက ဇာတ်ကောင်လောက်တော့ ငါ့က မတော်ပါဘူးကွ! ဟီး ဟီး”
“မင့်ကိုလည်း တော်တယ်လို့ဘယ်သူကပြော နေလို့လဲ”
“မင်းပဲ ခုနက ပြောတာလေ”
“ငါက မိုက်တယ်လို့ ပြောတာကွ ဟား ဟား”
“ပီးရော!ဒီနေ့ ဆရာလတ်ကျောင်းမလိုက်နိုင် ဘူး အဲတော့ မောင်ငယ်သံဒိုင် ကျောင်းမှာ လိမ်လိမ်မာမာနေ ရန်မဖြစ်နဲ့……ကျောင်းဆင်းရင် အိမ်ကိုတန်းပြန် …ပြီးမှ ဆရာလတ်ဆီ လာခဲ့လိုက် ကြားလား!”
“ကြားတယ်! ဒေါက်တာသံဒိုင်လည်း လူနာရဲ့ ဘေးမှာ စောင့်မနေပေးနိုင်ဘူး… လူနာ့အသက်ကဒေါက်တာသံဒိုင် လက်ထဲမှာဆိုတာ သတိရဦး ……အခုက ဒေါက်တာ အလုပ်တွေ သိပ်မျ ားတယ်… အဲဒီတော့ပေးထားတဲ့ဆေးတွေမှန်မှန်သောက် အိပ်ရေးပျ က် မခံနဲ့ ကြားလား!”
“ကြားတယ်!”
သံဒိုင် သူငယ်ချ င်းနှစ်ယောက် ပြောခဲ့တာတွေ ကို သတိရမိသွားပြီး…မင်းဇင်ပြောခဲ့ဖူးတဲ့ “ငါ အားသန်တဲ့ ညာနဲ့ပဲ ရေးချ င်တာပေါ့ကွမဖြစ်လို့ပေါ့”ဆိုတဲ့ စကားသာ ထပ်တလဲလဲ ပြန်ကြားနေမိတော့သည်။ လူအားလုံးပဲ ဘယ်ပဲသန်သန် ညာပဲသန်သန် ရုတ်တရက်ဖြစ်လာတဲ့ကိစ္စတွေ အရေးအကြောင်းကြုံ လာရင် မိမိသန်တဲ့ဘက်ပဲ အသုံးပြု ကြတာမဟုတ် ပါလား……။
မင်းဇင် တစ်ခုခုဖြစ်ထားပြီဆိုတာတော့…… သံဒိုင်သိလိုက်ပါသည်။ ဒါကြောင့်လည်း မင်းဇင် အကြာင်းတွေးမိလိုက်ရင် စိတ်ထဲတစ်မျိုးကြီးခံစားနေခဲ့ရတာ ဖြစ်လိမ့်မည်။ အန်တီနုလွင်ကလဲ ဘာမှသေခြာပြောမပြဘူး။
အန်တီနုလွင် မင်းဇင် ……
သူတို့သားအမိနှစ်ယောက်လုံးကိုစဉ်းစားမိရင်…ဟုတ်တယ်……သံဒိုင် ရင်ထဲမှာ လွမ်းသလိုကြီးဖြစ်ဖြစ်နေတာမင်းဇင်ထွက်သွားပြီးကတည်းကသူငယ်ချ င်းမင်းဇင်ရာ ငါတို့နှစ်ယောက်ပြန်မှ တွေ့ရဦးမလား…တော်သေးသည်အန်တီနုလွင် မြို့မှာ ရှိနေပေးလို့… သံဒိုင် တွေးနေတုန်းမှာပဲ အန်တီနုလွင်က အိမ်ရှေ့ထွက်လာပြီး…………
“သားရေ…ပူစူးမတို့ အိမ်ရယ်…တစ်ခြားအိမ်နီး နားခြင်းအိမ်တွေဆီကိုရန်ကုန်ပြန်လက်ဆောင် မုန့်တွေ သွားပေး ပေးပါဦး…ပြီးရင် ထမင်းစားမယ်လေ”
“ဟုတ် အန်တီ!”
“ညနေကြရင် မြေတိုင်းစာရေး “ကိုကျော်လေး” ကို သားသိတယ်မလား…သူ့ကို သွားခေါ်ပေး ဦးနော်”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ…… “အလှနတ်ဖုရားမ”အလိုကျ “ငယ်ကျွ န်တော် ငသံဒိုင်” ပြု မှု့ကိစ္စ အဝဝကို ဆောင်ရွက်တော်မှုပ့ါမယ်ဖျာ့”
“ပြီးရင် သူ့ရဲ့ အလှနတ်ဖုရားမကြီးဆိုတဲ့…… မိန်းမကြီးကိုလုပ်ချ င်သလိုလုပ်နှယ်ချ င်သလို နှယ်မှာ မဟုတ်လား”
“ကောင်းစေချ င်လို့ပါဖျာ့”
“သွားတော့ကွယ် ပြီးရင် ထမင်းစားကြမယ်”
သံဒိုင် မုန့်တွေယူပြီး ပူစူးမတို့ အိမ်ကို အရင် ဝင်ပေးလိုက်ပြီးမှ…………………
………………………………………………………………………………………………
ဒီလိုနဲ့ သံဒိုင် နေလာလိုက်တာ ၂ လကျော် ကျော် ကြာသွားခဲ့ရသည်။အလုပ်ကိစ္စတွေကို သံဒိုင်ပဲ ဦးစီးဦးဆောင်လုပ်ပြီး သူ့အဖေကို ပင်စင်ပေးလိုက်ပါတော့သည်။အိမ်ထောင်စု တစ်ခုအတွက် ပိုက်ဆံရှာခြင်းကို…… သံဒိုင် လုံးဝတာဝန်ယူလိုက်ပါတော့သည်။ကိုယ့်အဖေ ဖောက်ခဲ့တဲ့လမ်းကိုဆက်လျှောက်ရတာမို့ သံဒိုင့်မှာအခက်အခဲရယ်လိုတော့ သိပ်မတွေ့ခဲ့ရဘူး……အန်တီနုလွင်ဆီကိုတော့ တစ်ချို့ရက်တွေမှာညသွားပြီး အိပ်သည်။
ဘဝတွေက အဆင်မပြေတဲ့ရက်တွေမှာ…… ပျ င်းရိငြီးငွေ့ဖို့ကောင်းသလောက် ကိုယ့်လိုဘပြည့်တဲ့ရက်တွေမှာကျ လည်း…သာယာလွန်းလှပါပြီကော……။ကြားကာလမှာ အန်တီနုလွင် ရန်ကုန်ကို တစ်ခေါက် သွားဖြစ်ခဲ့သေးသည်။
တစ်နေ့ သံဒိုင်စက်ထဲက ပြန်လာပြီး အိမ်ကိုရောက်တော့ ဖေဖေနဲ့မေမေမျ က်နှာမကောင်းဖြစ်နေတာတွေ့သည်။မေးလည်းမမေးချင်တာမို့ ဖေဖေ အပြောပဲ သံဒိုင်စောင့်နေခဲ့လိုက်သည်။ဖေဖေ သက်ပြင်းတစ်ခု ချ ပြီးမှ……
“သား မောင်ငယ်”
“ဗျာ……ဖေဖေ”
“ရော့ ဒီမှာ မဝါတို့အိမ်ခြံသော့ မဝါ လာသွား သေးတယ်ကွ!မနက်ဖြန် ညနေပိုင်း သား အလုပ်ပြီးကာမှ သူ့အခန်းထဲမှာ ပစ္စည်းလေးတစ်ခု မနိုင်လို့ထားခဲ့တယ်တဲ့……အဲဒါလေး ယူပြီး မြို့ကိုလိုက်ခဲ့ပါတဲ့…သူကတော့ အရေးကြီးလို့ ဒီနေ့ကတည်းက သွားနှင့်ပြီ”
သံဒိုင် စဉ်းစားသွားရပြီ…မနေ့က အန်တီနုလွင် နဲ့တွေ့တော့ ဘာမှလည်းမပြောပါဘူး…… ပုံမှန်အတိုင်းပါပဲ… ဘာတွေထပ်မှာသွားသေးလဲမေးမလို့ဖေဖေကို ကြည့်လိုက်တော့ ဖေဖေကထိုင်ရာက ထသွား သလို မေမေလည်း အနားမှာ ရှိမနေတော့ဘူး။
ဖေဖေကလည်း သူနဲ့ အန်တီနုလွင် ကိစ္စကို သိတော့သိပုံရပါသည်။တားဆီးခြင်း မြှေ ာက် ပေးခြင်း အပေါင်း အနှုတ် လက္ခဏာ ဘာမှတော့မပြ… တစ်နေ့သားကတော့ သားအဖနှစ်ယောက် အလုပ်ကြောင်းပြောရင်းနဲ့တော့……
“ငါ့သား ရေ ဖေဖေက မင့်အပေါ် အဖေတစ် ယောက်ရဲ့တာဝန် လုံးဝကျေ မွန်ပါတယ်လို့ တော့ မကျူးရင့်ပါဘူးကွာ…ဒါပေမဲ့ဖေဖေနဲ့မင့်အမေလည်း မွေးထားတဲ့သားတစ် ယောက်ကို စွမ်းသလောက်တော့ ကြိုးစား ပေးခဲ့ပါတယ်ကွာ…အခု ငါ့သားလည်း အရွယ်ရောက်လာပြီမို့ ကလေးတစ်ယောက်လို လိုက်ပြီး မဆုံးမချ င်တော့ပါဘူး…… အကောင်းအဆိုး အကြောင်းအကျိုးကို ကိုယ်တိုင်သိပေါ့ကွာ…… ဒီဘဝမှာတော့ သားအဖရယ် တော်စပ်ကြလို့ လုပ်နိုင်သလောက် ကူညီပေးနိုင်ခဲ့ကြတယ်။
အဲ့ သံသရာခရီးအတွက်ကျ ရင်တော့……… ဖေဖေလည်း သားကို အပြည့်အဝ မကူညီနိုင် သလို သားလည်း ဖေဖေကို ကူညီပေးနိုင် မှာ မဟုတ်ဘူး…ကိုယ်လမ်းကြောင်းကို ကိုယ်ရိက္ခာနဲ့ကိုယ် သွားရမှာမဟုတ်လား… အဲဒီတော့ဖေဖေနဲ့မေမေကရိက္ခာကောင်းလေး တွေ စုဆောင်းနေပြီ…သားရဲ့ အရေးကို မိဘဖြစ်သူက စိတ်မဝင်စားတာ မဟုတ်ပေမဲ့ ဘာမှ ဝင်မပြောချ င်ဘူးတော့ဘူးကွာ နော…ငါ့သားကိုယ်တိုင်ပဲ အကောင်းဆုံးစဉ်းစား လုပ်ဆောင်ပါ…………”
လို့ ဖေဖေက ဆုံးမ ပြောပြဖူးသည်။ဖေဖေ ပြောဆိုချ က်က စကားတောင် ကုန်နေပါပြီ။သေပြီးနောက်ထိ အောင် ပြောထားခဲ့လေတော့………နောက်နေ့ ညနေပိုင်း သံဒိုင် အန်တီတို့ အိမ်ကိုသော့ဖွင့်ဝင်ရင်း အန်တီနုလွင်ရဲ့အခန်းထဲဝင်ပြီး ဘာများထားခဲ့လို့ ယူခိုင်းတာလဲရှာကြည့်လိုက်တော့……စားပွဲပေါ်မှာ စာလေးတစ်ဆောင် တစ်ရှုူးဘောက်နဲ့ ဖိထားသည်။
သား…
(—-ဟိုတယ်) ကို လာခဲ့နော် သား ဖေနဲ့မေကို မပြောချ င်လို့ ပစ္စည်းတစ်ခု အခန်းထဲက ဝင်ယူ ခဲ့ပါလို့ မှာခဲ့လိုက်တာပါ။
ဟိုတယ် ကနေစောင့်နေမယ်။
သံဒိုင်အန်တီနုလွင်စာကိုဖတ်ပြီးပြုံးလိုက်သည် သူ့ကို ဟိုကိစ္စအတွက် ဘယ်လို အသစ်အဆန်း ခံစားမှု့တွေ ပေးဦးမှာလဲ မသိဘူးလို့………
တွေးရင်းတောင်အငယ်ကောင်ကခေါင်းထောင် ကြည့်လာသည်။မနေ့က တစ်ရက် လွတ်ခဲ့ရ တော့…ဒီနေ့အတွက် အဆင်သင့်။
အန်တီနုလွင် ရေးခဲ့တဲ့ ဟိုတယ်ကို သံဒိုင်သိ သည်။သံဒိုင်တို့ ကျောင်းတက်ရတဲ့မြို့ရဲ့ အကောင်းဆုံး ဟိုတယ်။ သံဒိုင်တို့ကတော့ ဒီနယ်သားဖြစ်လို့ တစ်ခါမှ မတည်းဖူးခဲ့ဘူး…တည်းခိုဖို့လည်း တစ်ခါမှ တောင်စိတ်ကူးမယဉ်ခဲ့ဘူးလေ…လိုမှမလိုအပ် ခဲ့တာ…အန်တီနုလွင်ကမှ ဘာစိတ်ကူးတွေနဲ့ အစီအစဉ်ဆွဲမှန်း မသိဘူး… သံဒိုင် အိမ်ထဲကနေမြန်မြန်ထွက်ခဲ့လိုက်တော့ သည်။သော့ပိတ်ပြီးမှ မေမေမှာလိုက်တာလေးတွေ ဝယ်ထည့်ရမှာမို့ ယူလာတဲ့ကျေ ာပိုးအိတ် မေ့နေလို့ တစ်ခါပြန်ဖွင့်ယူရသေးသည်။ဒါမူ ိးဆိုဝိရိယကောင်းကောင်းနဲ့ မြန်မြန်ရောက်အောင်သွားပြစ်လိုက်ချ င်တာမျိုး……
“ကြို လင့်တော့ အန်တီဝါနုနုလွင်ရေ… ငယ်သံဒိုင် လာပြီလေ…?
သံဒိုင် ဆိုင်ကယ်ကို အမြန်ဆုံးမောင်းခဲ့လိုက်မိ သည်။လမ်းချိုးကွေ့တစ်ခုအရောက်မှာ……ဟိုဘက်က အရှိန်နဲ့မောင်းလာတဲ့ ကားနဲ့… ချိတ်မိမလိုတောင်ဖြစ်သွားလိုက်သည်။ သံဒိုင်ရဲ့ လျ င်မြန်တဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်နဲ့ အရှောင် ကောင်းလိုက်လို့သာ တော်သေးသည်။ အချို့အကွေ့မျ က်ကွယ် ဖြစ်တာမို့ အမြန်စီး လာတဲ့ သံဒိုင်တောင် speed လျေှာ့လာတာပဲ မှန်သွားသည်။
ကားက မျ က်ကွယ်ကိုတောင် အရှိန်မလျေှာ့ခဲ့တာ အကွေ့ရှိမှန်းမသိ… လမ်းဘေးက သတိပေးဆိုင်းဘုတ်လည်း ကြည့်ပုံမရပေ…… ကား ဘက်မှန်ထဲက မြင်ပြီးရပ်လို့ရပ်ငြားသံဒိုင် ဆိုင်ကယ်ရပ်ပြီး လက်ခလယ်ထောင်ပြလိုက် သည်။ကားကမရပ် ဆက်မောင်းသွားမြဲ…ကိုယ့်ကိစ္စနဲ့ကိုယ်ဖြစ်နေလို့ပြန်မလိုက်ဖြစ်တော့။
ဟိုတယ်ရောက်တော့ပါကင်နေရာမှာဆိုင်ကယ်ထားခဲ့ကာ ကျောပိုးအိတ်လေး ပြင်လွယ်ပြီးလမ်းလျောက်လာခဲ့တော့……နောက်က
“အာ ဝမ်းအိုဖိုက် က အန်တီလှလှကြီး… check-out လုပ်သွားပြီလား”
“မသွားသေးလောက်ပါဘူး”
“တော်တော်လှတဲ့ အန်တီကြီးကွာ…ဒီမှာ လာတည်းတဲ့ ဧည့်သည်တွေထဲမှာတော့ အဲဒီအန်တီကြီး အလှဆုံးပဲ……… အသက်ကြီးနေတာတောင် အလှကမပျ က် သေးဘူး”
“မနေ့က တစ်ယောက်တည်းလာတဲ့အန်တီကြီး ပြောတာလား”
“အေးလေ”
“ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ် တော်တော်လှတယ်”
သံဒိုင် နောက်ကဟိုတယ်ဝန်ထမ်းနှစ်ယောက် ပြောနေတာ နာမည်မပါပေမဲ့ သူရဲ့အန်တီ့ကို ပြောမှန်း စိတ်ထဲက အလိုလိုသိလိုက်ပါသည်။ သိတာမှန်ကန်ကြောင်းလည်းရီဇက်ရှင်ရောက် မှ အတည်ပြု ရသည်လေ…
“အကိုက ကိုငယ်သံဒိုင်နော်”
“ဟုတ်ပါတယ်”
“မှတ်ပုံတင် ပါလားမသိဘူးရှင့်”
“ဟုတ် ပါ ပါတယ်”
သံဒိုင် ပိုက်ဆံအိတ်ထဲက သွားလေရာယူသွား တဲ့ မှတ်ပုံတင် ထုတ်ပေးလိုက်သည်။
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ခဏလေးပါနော် ဒေါ်ဝါနုနုလွင်ဆီ ကို အကို ရောက်နေကြောင်း ပြောလိုက်ပါဦး မယ်ရှင့်”
အဲမှာ သံဒိုင်တို့ထက်ကြီးတဲ့ အမကြီးတစ် ယောက်က……
“မပြောနဲ့တော့ညီမလေး…သူဧည့်သည်ရောက် လာရင် တစ်ခါတည်း အခန်းဆီလိုက်ပို့ဖို့ မှာထားပြီးသား တစ်ယောက်တည်းလာပြီး double room ယူတာမဟုတ်လား…သူ့ဧည့်သည်လာဦးမှာဆိုပြီးလေဝမ်းအိုဖိုက်က”
“ဟုတ်တယ် မမ”
“ရပြီ ညီမလေး အမကိုပြောထားပြီသား မောင်လေးရေ……”ဆိုပြီး အမကြီးက…… bellboy တစ်ယောက်ကို လှမ်းခေါ်လိုက်ပြီး
“ဒီက ဧည့်သည်ကို အာ ဝမ်းအိုဖိုက်ကို လိုက် ပို့ပေးလိုက်ပါကွယ်”
သံဒိုင် အခန်းရှေ့ရောက်တော့ အခန်းနံပါတ် က (105) လို့တွေ့ရသည်။ဘာကြောင့်များ ဟိုတယ်တွေက ဇီးရိုးကို အို လို့ပြောတယ် မသိဘူးလို့ စဉ်းစားမိသေးသည်။
အခန်းထဲရောက်တော့မှ သိပ်တွေ့ချ င်လွန်းပြီ ဖြစ်တဲ့ အန်တီနုလွင်နဲ့ တွေ့ရပါပြီလေ……။
“အန်တီနုလွင် ဘာစိတ်ကူးတွေနဲ့ ဒီကိုလာဖြစ် တာလဲ”
“သားနဲ့ ဒီလိုလေး နေချ င်လို့ပေါ့”
“အိမ်မှာ တွေ့လည်းရနေတာကို”
အန်တီနုလွင်က ဘာမှပြန်ပြောမနေပဲ…သံဒိုင့် ကို စိုက်ကြည့်ပြီးထိုင်ရာမှထလာသည်။သံဒိုင့်ကို အတင်းကြုံးဖက်လိုက်သည်။ပြီးတော့
အငမ်းမရ မျ က်နှာတစ်ပြင်လုံး နမ်းသည်။မတွေ့ရတာတစ်ရက်ပဲ ရှိသေးတာကို …နှစ်ရှည်လမျ ား ဝေးကွာခဲ့တဲ့သူကို အခုမှပြန်တွေ့ ရသလို ဇွတ်အတင်း အဆတ်မပြတ်နမ်းနေသည်။နမ်းနေရင်း သံဒိုင့်ကျေ ာပိုးအိတ်ကိုဖြု တ်သည်။ခါးပတ်ကိုချွ တ်ပေးပြီးမှ သူထိုင်ခဲ့တဲ့ ဆိုဖာထိုင်ခုံ ပေါ်ကို တွန်းထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီး……သံဒိုင့် ငယ်ပါကို ဘောင်းဘီဇစ်အတင်းဖြုတ်ပြီး စုပ်သည်။
အန်တီနုလွင် သိပ်ဆာလှောင်တောင်းတနေ တာကြောင့်လား…ဘာကြောင့်မှန်းတော့ သံဒိုင် မသိဘူး… စုပ်ပေးတဲ့သူ ပိုအဆင်ပြေအောင်ရော…… မိမိလည်း သက်တောင့်သက်သာရှိအောင်လို့ ခါးမှာ မဖြု တ်ရသေးတဲ့ တစ်လုံးတည်းသော ဘောင်းဘီကြယ်သီးကို ဖြု တ်ပေးလိုက်ပြီး အန်တီကို ခဏဖယ်လိုက်ကာ ဘောင်းဘီကို ဒူးအောက်ထိရောက်အောင်ချွတ်ပေးလိုက်၏။
အန်တီနုလွင်က နေရှာပြန်ယူ ခဏထပ်စုပ်ပေး ပြီးမှ သူ့ထမီကို အောက်ကနေမပြီး… သံဒိုင့်အပေါ် တက်ခွတော့သည်။ အန်တီနုလွင် အပေါ်ရောက်ပြီးလို့သူပစ္စည်းထဲ သံဒိုင့် ငယ်ပါ ရောက်သွားပြီးကတည်းက ဆောင့်တာ ဆောင့်တာဆိုတာ ရပ်နားခြင်းမရှိ။
သံဒိုင့် အန်တီနုလွင်ရင်သားတွေကို အင်္ကျီပေါ် ကနေ ပွတ်ကိုင်ပေးပြီး အန်တီနုလွင်သွားလို့ ရာ လမ်းကို တစ်ဖက် တစ်လမ်းကနေပဲ……အရောက်ပို့ပေးနေမိတော့သည်။အန်တီနုလွင်ကမျ က်လုံးနှစ်လုံးစုံမှိတ်အရသာ ခံပြီး ဆောင့်နေရှာရာ…မု ကောင်းလွန်းတဲ့ အန်တီမျ က်နှာကို အနီးကပ်မြင်နေရတော့ သံဒိုင့်”ဟစ်ကနဲ” တစ်ချ က်ရယ်မိလိုက်သည်။ ရယ်သံ ကြားလိုက်တော့ အန်တီနုလွင်က ဆောင့်နေတာကို ရပ်လိုက်ပြီး မျ က်လုံးဖွင့် ကာ ……
“ဘာရယ်တာလဲကွယ်”
“ဘာမှ မဟုတ်ဘူး အူယားသွားလို့ပါ အဟစ်!”
“သားကတော့လေ ဟင်း”လို့ ပြောပြီး သံဒိုင် အန်တီနုလွင်နှာခေါင်းကိုညှပ်ဆွဲနေကြအတိုင်း လက်ညိုးနဲ့ လက်ခလယ်ကို ကွေးပြီး… သံဒိုင် နှာခေါင်းကို ညှစ်ဆွဲနေရင်းမှ……
“ဒီမှာ သိပ်ကောင်းနေတာကိုကွယ်”
“ကောင်းတာကြီးက ထွက်ပြေးသွားတာလား ကျ နော်ပြန်ခေါ်ပေးမယ်အပေါ်ကိုထပ်တက်ခဲ့”
လို့ သံဒိုင်ပြောလိုက်တော့ အန်တီနုလွင်က သံဒိုင့်လိင်တန် သူမပစ္စည်းထဲက ကျွတ်ထွက် သွားအောင် မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး
“အင်း! သား အန်တီ့ဟာကြီးကို ယှက်ပေး”လို့ဝမ်းဟာတာလိုလို တစ်ခုခုလိုအပ်နေတာလိုလိုအသံ ပုံမှန်မဟုတ်တဲ့ အသံကြီးနဲ့……တောင်းတောင်းတတ ပြောလာရှာသည်။
“ဝတ်ထားတဲ့ လုံချ ည်ကြီး ချွ တ်လိုက်ဦး အန်တီနုလွင် ကျနော်အသက်ရှုမရလို့ မွန်းပြီး သေသွားရင် လူကြားမကောင်းဖြစ်နေဦးမယ်”
“ဖြစ်စရာလား သားရယ်”
သံဒိုင် ဆိုဖာပေါ် ထိုင်နေရာမှ နောက်ကို နည်း နည်းဆုတ်ထိုင်လိုက်ပြီး ဆိုဖာနောက်မှီပေါ် ခေါင်းတင် မော့လိုက်သည်။ အန်တီနုလွင်က သံဒိုင့်မျ က်နှာပေါ် … သူမပစ္စည်းကြီးတင်ပေးလိုက်ပြီး ဆိုဖာနောက် က နံရံ့ကိုလက်လှမ်းထောက်ကိုင်ကာဒူးလေး နည်းနည်းကွေးပေးလိုက်တော့…… ရေကန်အသင့် ကြာအသင့် ဆိုတာလို ကွက်တိဖစ်……
သံဒိုင်က ယောကျားတစ်ယောက်ရဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်အပေါ်အကောင်းဆုံးဝန်ဆောင်မှု့ စာရင်းဝင်တဲ့ လျှာနဲ့ ယှက်ပေးခြင်းဖြင့်အန်တီနုလွင်ကိုအထူးဝန်ဆောင်မှု့ပေးနေလိုက်တော့သည်။
“အ အာ အာ သားရယ်…တော်ပြီကွယ် ဟင်းးး အန်တီ့ဟာထဲ သားဟာကြီးထည့်ပြီးပဲ ပြီးချ င် တယ်ကွယ် ဟင်းးးးး ဟင်းးးးး”
အန်တီနုလွင် တစ်ခါပြန်ထိုင်ပြီး မီးကုန်ရမ်းကုန်တက်ပြီး သောင်းကြမ်းပြန်တော့သည်။သံဒိုင် အလိုက်သင့်လေး ဖမ်းထိန်းထားရင်း အန်တီနုလွင်ကိုသာ ဦးစားပေးနေလိုက်သည်။
လုပ်လျှက်နေသာ လုပ်နေခြင်းက
နောက်ဆုံး၌တွင် ပြီးဆုံးခြင်းသာ
ရှိသည်တကား
ဆိုတာလို အန်တီနုလွင်တစ်ယောက်…… “တအီအီ” “တစ်အားအား” ငြီးတွားသံတွေနဲ့ အတူ သံဒိုင့်အပေါ်မှောက်ကျ ငြိမ်သွားပါတော့သည်။
သံဒိုင်တို့နှစ်ယောက်သား အပြင်ထွက်ပြီး ညစာစားလိုက်သည်။တက်ခဲ့ရသော တက္ကသိုလ်နားပဲ အန်တီနုလွင်ကို လိုက်ပြရင်း စားဖြစ်သွားသည်။ဟိုတယ် အခန်းထဲ ပြန်ရောက်တော့ည ၈:၃၀ ရှိသွားခဲ့ရပြီ……
“အန်တီနုလွင် ကို ကျ နော် မေးစရာရှိလို့”
“ဘာမျ ားလဲ သားရယ်”
“ဒီနေ့ အန်တီနုလွင် မျက်လုံးတွေ ကြည့်ရတာ တစ်မူ ိးဖြစ်နေတယ်လို့ ခံစားသိနဲ့ ကျ နော် သိတယ်…ကျ နော်နဲ့သွားနေရလို့…… ပျော်နေတာတစ်ဝက် ကျ န်တဲ့တစ်ဝက်က ဘာမှန်းတော့ မသိဘူး……ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူးကွယ်…လူကိုစေ့စေ့ကြည့် ပြီးရင် စစ်စစ်ပေါက်ပေါက် သိပ်မေးချ င်တဲ့ တစ်ယောက်ပါလား…အိပ်တော့မှာနော် အပြင်မှာ တစ်ယောက်တည်းနေမှာလား”
အန်တီနုလွင်က ပြောပြီးတာနဲ့ အိပ်ခန်းထဲကို ဝင်သွားလိုက်တော့သည်။ သံဒိုင်က ဧည့်ခန်းက ဆိုဖာခုံမှာပဲ ဘာရယ် မဟုတ်ပဲ ထိုင်ဖြစ်သွားရသည်။သူတို့အခေါ် double room ဆိုတဲ့အတိုင်း ဧည့်ခန်းက တစ်ခန်း အိပ်ခန်းကတစ်ခန်း နှစ်ခန်းလုပ်ထား သည်။ အတော်လေးလည်း ကျ ယ်ဝန်းသပ်ရပ် တာမို့ လာပြီးတည်းခိုအနားယူတဲ့ သူမျ ားအဖို့ ဒီ ဟိုတယ်ကို စိတ်ကျေ နပ်ဖြစ်လိမ့်မယ်လို့ ထင်မိသည်။
နယ်မြို့ဖြစ်လို့ပဲ နေရာဒီလောက် ကျ ယ်ကျယ်ပေးနိုင်တာ ဖြစ်လောက်သည်။ မြို့ကြီးပြကြီးဆိုရင်တော့ဒီလိုမပေးနိုင်လောက် ပေးနိုင်ရင်လည်း တည်းခိုခကဈေးကြီးပေလိမ့်မည်။
သံဒိုင် အိပ်ခန်းထဲဝင်လာလိုက်တော့…… အန်တီနုလွင်က အဝါရောင် ဘော်ဒီတာဝါကြီး ပတ်ထားလို့ ဟိုတယ်ကပေးတဲ့ တာဝါကို သုံးချ င်ပုံ မရပေ……။
သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ကို ပြုံးကြည့်လိုက်မိပြီး ကျောပိုးအိတ်ထဲက အရာတစ်ခုကို ထုတ် လိုက်ပြီး………
“အန်တီနုလွင် ဒီမှာကြည့်ပါဦး မှတ်မိလား”
အန်တီနုလွင်က သံဒိုင့်လက်ထဲကအရာလေး သေချာလှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး ပြုံ းပြီးခေါင်းညိတ် ပြသည်။
“ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ယူလာတာလဲ သား”
“ဒီကို ထွက်လာခါနီး အဝတ်အစားလဲရင်း ဘီရိုထဲကသူ့ကိုမြင်လိုက်မိပြီးဘာရယ်မဟုတ် ကောက်ထည့်လာတာအန်တ့ီကိုဒါ လဲဝတ်ပြ ခိုင်းအောင်လို့…အဟီး! အန်တီနုလွင် ဒါလေး ဝတ်တာမြင်ပြီး ကျ နော်ရင်မှာ ဗလောင်ဆူခဲ့ ရတာလေ…”
“ဟုတ်ပ အဲဒီနေ့က သားက မျ က်လုံးကြီးပြူ း ပြီးအန်တီ့ကိုကြည့်တာ ကြည့်တာဆိုတာလေ
“အန်တီက သိတယ်ပေါ့”
“သိတာပေါ့ သားရယ် နှာခေါင်းကြီးပွပြီး ကိုယ့် ကိုဒီလောက်ကြည့်နေတာကိုဘယ်အမျိုးသမီး က မသိပဲနေမှာလဲ”
“အန်တီနုလွင် လဲပြီးသွားကတည်းက ကျ နော် မသုံးတော့ဘူး နေပူပြန်လှမ်းပြီး ပြန်ခေါက် သိမ်းထားခဲ့တာ”
“သားရယ်”
အန်တီနုလွင် သံဒိုင့်ကိုစိုက်ကြည့်နေပြန်သည် သံဒိုင် အဝတ်အစားလဲရင်း ကျောပိုးအိတ် ထုတ်ရင်းမှ ဒီရေလဲပုဆိုးဟောင်းလေးတွေ့ပြီး အန်တီ့ကို ဝတ်ပြခိုင်းဦးမယ် စိတ်ကူးရပြီး ကောက်ထည့်လာခဲ့မိရသည်။
“အန်တီလည်းလေ သားက ရင်ထဲမှာရောက် နေပေမဲ့ အဲလိုဝတ်ပြီးစွဲဆောင်လိုက်မယ်လို့ စိတ်ကူးမရှိခဲ့ပါဘူးကွယ်တိုက်ဆိုင်သွားလိုက် တာတွေများ အဟင်း ဟင်း……”
အန်တီနုလွင် သံဒိုင့်လက်ထဲက ရေလဲပုဆိုး ဟောင်းလေး လာယူလိုက်ပြီး……
“ပေး သား အန်တီ့ ပြန်ဝတ်ပြမယ်”
ရေလဲပုဆိုးဟောင်းကို ယူသွားပြီးရေခူ ိးခန်းထဲ ဝင်သွားလိုက်တော့သည်။ သံဒိုင်နှစ်ယောက်အိပ်မွေ့ယာကြီးပေါ်တက်လဲှ လိုက်ပြီး အန်တီနုလွင် ထွက်အလာကို စောင့် နေလိုက်သည်။
ရေခူ ိးခန်းတံခါးလေး ဖွင့်ပြီးထွက်လာတဲ့…… အန်တီနုလွင်ကို သံဒိုင် မြင်လိုက်ရတော့… “ဟိုက်!အား ပါး ပါး”ဆိုပြီး အန်တီနုလွင်ကို ဒီပုံစံနဲ့ စပြီးမြင်တွေ့ခဲ့ရတဲ့ အတိုင်း ပါးစပ်က ထွက်ခဲ့ရပြန်ပြီကော………… အန်တီနုလွင်က ရေတောင်အကွက်အကွက် လေးတွေပေါ်အောင်ဖြန်းစွတ်ပေးလာလိုက် သေးသည်။အန်တီနုလွင်က ……
“ဘယ်လိုလဲသား”
ဆိုတော့
“ဒီ အနီးကို မြန်မြန်လာပါ အန်တီနုလွင်ရယ် အား အား”
သံဒိုင် စိတ်သိပ်ကြွကာ လိင်တန်မတရားထလေတော့ အား အား အော်မြည်မိရတော့သည်။
…………………………………………………………………………………………………..
သံဒိုင် အိပ်နေရာမှ မိမိနဖူးဆီကို လေလေးတစ်ချ က် တစ်ချက် ရိုက်ခပ်လာတာသိရတော့အိပ်နေရာမှ လုံးဝနိုးသွားရသည်။မျ က်လုံး ဖွင့်ပြီးကြည့်လိုက်တော့ ပြာလဲ့လဲ့အရောင်လေးထွက်နေတဲ့ ညအိပ်မီးသီးအလင်းရောင်ကြောင့်အန်တီနုလွင် သူ့နဖူးဆီကို လေမှုတ်နေတာတေ့ွလိုက်ရသည်။သံဒိုင် လှုပ်လာတော့…နိုးလာပြီမှ အန်တီနုလွင်သိတော့……
“သား နိုးပြီလား မီးသီးအကြီးဖွင့်လိုက်တော့ မယ်နော် မျ က်လုံးခဏပြန်မှိတ်ထားလိုက်ဦး”
“ဟုတ်”
မီးလင်းလာမှ သံဒိုင် ထထိုင်လိုက်တော့သည်။ နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ မနက်ထ ၄ နာရီ ကျော်ကျော်……… အန်တီနုလွင်ကို သံဒိုင်မြင်ရတော့ အန်တီက အဝတ်အစားတွေ လဲဝတ်ပြီးလို့ မိတ်ကပ်ပါးပါး လေးတောင် လိမ်းပြီးနေပြီ…အန်တီနုလွင်က လည်း အိပ်ယာပေါ်က သံဒိုင့်ကို ဘာစကားမှ မဆိုသေးပဲ ကြည့်နေသည်။
သံဒိုင် အိပ်ယာပေါ်က ထပြီး ရေခူ ိးခန်းထဲဝင် သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး ပြန်ထွက်လာတော့မှ…
“ရော့သား ”
ဆိုပြီး အန်တီနုလွင်က… ပလတ်စတစ်အကြည်သားနဲ့ ထည့်ထားတဲ့ စာချုပ်တစ်ခုကို ပေးလာတော့သည်။သံဒိုင် စာချုပ်ကိုကိုင်ပြီး အိပ်ယာပေါ်ပဲ ပြန်ထိုင်လိုက် မိသည်။
အန်တီနုလွင်ကလည်း သံဒိုင်နဲ့ မနီးမဝေးက ထိုင်ခုံပေါ်မှာ မျ က်နှာချ င်းဆိုင် ထိုင်လိုက်သည်။သံဒိုင် အရာရာကို နားမလည် နိုင်နေတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်ပမာ…… စာချု ပ်ကို ကြည့်လိုက်တော့ အန်တီနုလွင်တို့အိမ်ဝိုင်းစာခူ ပ်ကြီးဘာများပါလိမ့်အန်တီရယ်သံဒိုင် တွေးရင်း တွေးရင်း ရင်မောလာသည်။
“ဒါ အန်တီနုလွင်တို့ရဲ့ အိမ်ဝိုင်းစာခူ ပ်ပဲ”
“ဟုတ်တယ်လေ သား”
“———-”
“သားကို အန်တီပြောပြမယ်…ချ စ်တတ်တဲ့သူ ဆိုတာ ပျော်စရာတွေဆိုရင်သာ ကိုယ့်ချ စ်သူ ကို အရင်ဆုံးပေးသိချ င်ပြီး စိတ်ညစ်စိတ်ရှုူ ပ် ရမဲ့ ကိစ္စဆိုရင် မပြောမဖြစ်ရင်တောင် နောက်ဆုံးမှ ပေးသိတာကို သားကြားဖူးတယ်နော်”
“ဟုတ် အန်တီနုလွင်”
အန်တီနုလွင်က စကားဆက်မပြောသေး… သံဒိုင် နားမလည်နိုင်။ဒီစာချုပ်ကို အန်တီက ဒီကို လာတာဘာလို့ယူလာခဲ့တာတဲ့လဲ…… မေးမှ တိတိကျ ကျ သိရမှာမို့ သံဒိုင်…… အန်တီနုလွင်ကို မေးလိုက်တော့မည်………။
…………………………………………………………………………………….
💠အခန်း (၁၉ )💠
(ဇာတ်သိမ်းပိုင်း)
“ဒီ အိမ်ဝိုင်းစာချုပ်တွေက ဘာလုပ်ဖို့လဲ အန်တီနုလွင်”
“သားနဲ့ သမီးလေးသန္တာ အတွက် အန်တီ့တို့ မိသားစုရဲ့ မင်္ဂလာလက်ဖွဲ့ပါသား”
မေးလိုက်တော့လည်း အန်တီနုလွင်က မဆိုင်းမတွ ဖြေချလာသည်။
“ဗျ ာ…မနောက်ပါနဲ့ အန်တီရယ်”
သံဒိုင် ပြောသာပြောလိုက်ရပေမဲ့ရင်ထဲမှာတော့ပူလောင်ခြင်းအချို့ စတင်ခံစားလိုက်မိသည်။မင်္ဂလာလက်ဖွဲ့တဲ့ ဘယ်လိုများပါလိမ့်………အန်တီနုလွင်ကရုပ်တည်ကြီးနဲ့ နောက်တတ်တဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်လည်း မဟုတ်ခဲ့ဘူး…။
“မနောက်ပါဘူး သားရယ်…ဒါ နောက်ပြောစရာ မှ မဟုတ်တာ………လေ”
အန်တီနုလွင်ရဲ့အသံတွေ ဘာကြောင့်နစ်ဝင် သွားတဲ့ အသံမျိုးဖြစ်နေရတာတဲ့လဲ့…သံဒိုင် နားမလည်နိုင်…မနေ့ကတည်းက အန်တီ ပုံမှန်တော့မဟုတ်ဘူးဆိုတာသတိထားမိတယ် ဘာတွေများ တွေးနေလို့ပါလိမ့်…… နားမလည်နိုင်တာတွေလည်း များရပြီ…
“သန္တာနဲ့ ကျ နော် လက်ထပ်တော့မယ်လို့… အန်တီ့ကို ဘယ်သူပြောလို့လဲ…လူခြင်းတောင် မတွေ့ဖြစ်ကျ တဲ့ နှစ်ယောက်ကို ဘယ်သူက လက်ထပ်ပေးမှာတဲ့လဲ…လက်ထပ်ပေးတဲ့သူ ရှိဦးတောင် ကျ နော်နဲ့သန္တာက လက်ခံမှဖြစ် တာလေ……”
“အန်တီနဲ့သမီးလေး တွေ့ပြီးစကားတွေအများ ကြီး ပြောပြီးပြီသား…သားကို အန်တီ ဒီနေ့မှပဲ အသိပေးမယ်ဆိုပြီး မပြောပြဖြစ်သေးတာ… သန္တာလေးက သိပ်တော်ပြီး နားလည်မှု့ရှိတဲ့ ကလေးမလေးပါကွယ်ပြီးတော့သားကိုလည်း သိပ်ချ စ်ရှာတာ…အန်တီတို့က မိန်းမခြင်း ပိုသိ တာပေါ့ သားရယ်…ဒါကြောင့် အန်တီက သားကို သမီးနဲ့ သဘောတူတာ……”
“အန်တီနုလွင် ဘာတွေပြောနေတာလဲ……ဘာတွေလုပ်ခဲ့တာလဲ သေချာပြောပြပါဦး…အန်တီဆုံးဖြတ်ချ င်သလိုဆုံးဖြတ်ပြီး…လုပ်ချ င်သလိုတွေ မလုပ်ရဘူးနော်…ခု ဘာရယ်လို့သေချာမသိသေးပေမဲ့ ကျ နော့်ရင်ထဲမှာနာကျ င်သလိုခံစားနေရလို့သိတော့သိနေတယ် ရှင်းအောင် သေချာပြောပြပါလား အန်တီ”
“ပြောပြမှာပေါ့ သားရယ်…ပြောပြချ င်လို့ပဲ ဒီကို ခေါ်လိုက်တာပဲလေ……… သား! အန်တီလေ”
အန်တီနုလွင် စကားဆက်မပြောနိုင်ပဲ မျ က်နှာကို အောက်ကို ငုံ့လိုက်တော့သည်။သံဒိုင်မျက်နှာချ င်းဆိုင်ပြောနေတဲ့အနေအထားကနေ မျက်မှောင်ကျုံ့ပြီးပဲ အန်တီပြောလာမှာကို အာရုံစိုက်နေလိုက်သည်။
“အန်တီလေ…အန်တီ သားရှိတဲ့မြို့ကနေထွက်သွားတော့မလို့ပါကွယ်……ဟင့်”
ပြောပြီးတာနဲ့အန်တီနုလွင်က မျ က်နှာကိုလက်ဖဝါးနဲ့ အုပ်ချလိုက်တော့သည်။သံဒိုင်ဆီက ဘာစကားမှထွက်မလာနိုင်တော့အလိုလိုထွက်ကျလာတာကတော့ မျ က်လုံးအိမ်က မျ က်ရည်တွေ……မျက်မှောင်ကျုပ်ထားတာကို မျ က်ရည်က…သူ့ အလိုလိုပါးပြင်ပေါ်ကို စီးကျ လာရသည်။သံဒိုင် တစ်ခုခုကို ပူလောင်ပြင်းပြစွာ ခံစားရတော့မယ်ဆိုတာ သိနေခဲ့ပါတယ်…ဒါမဲ့ ဒီလိုအနေအထားတော့ မဟုတ်လောက်ပါဘူးထင်ထားခဲ့တာ………။
“အန်တီနုလွင်က ကျ နော့်ကိုထားခဲ့ပြီးဘယ်ကို သွားမှာလဲ…အစကပြောတော့ ရန်ကုန်မှာမနေ ဘူးဆို…ကျ နော်တို့မြို့မှာပဲကျ နော်လည်းရှိနေ လို့ နေမှာဆို……”
သံဒိုင် စိတ်ကို ပြန်ထိန်းချုပ်လိုက်ပြီး စကားကိုအတည်ငြိမ်ဆုံးဖြစ်အောင်ထိန်းပြောလိုက်သည်လူကတော့ထိုင်ရာကမထ…ထလို့လည်းမရဘူးသံဒိုင့်ခြေထောက်တွေမှာ မတ်တတ်ရပ်လိုက်ဖို့ကို ခွန်အားတွေ ရှိမနေသလို………အန်တီနုလွင်က သံဒိုင့်ရဲ့ အမေးစကားကြားလိုက်တော့မှ…ပါးပြင်ပေါ်ကမျ က်ရည်စတစ်ချို့ကို သုတ်လိုက်ပြီး……
“ရန်ကုန်မှာ မနေဖြစ်ပါဘူးကွယ်…ဒါမဲ့ ခုတော့ ရန်ကုန်ကို အရင်သွားမှာပါ”
“ဘယ်ကိုဆက်သွားမှာလဲ…ဘယ်မှာနေမှာလဲ”
“အန်တီလည်း သေချာမသိသေးလို့ သားကို မပြောပြနိုင်တာ နားလည်ပေးပါကွယ်… ဘဝမှာ ဝါနုနုလွင်က လုပ်ချ င်တာတွေ လုပ်ပြီး သွားပြီ…ကျ န်တဲ့ အချ ိန်လေးတွေမှာလုပ်သင့် တာတွေလုပ်ရဦးမှာ အန်တီ အသက်ကြီး လာပြီလေ သားရဲ့……”
“ကျ နော် လိုက်ခဲ့မယ်လေ……ကျ နော့်ကို ခေါ် မသွားနိုင်ဘူးလား အန်တီနုလွင်”
“ခေါ် သွားနိုင်တာပေါ့ကွယ်…သားမှ လိုက်ချင် ရင် အန်တီက ဘာဖြစ်လို့ မခေါ်နိုင်ရမှာလဲ”
အန်တီနုလွင် ဒီစကားကိုတော့ပုံမှန်ပြောနေကျ အတိုင်း ပြုံးပြီးပြောလိုက်တော့… သံဒိုင် တစ်ချ က် ပျော်သွားပြန်ပြီလေ…… အန်တီနုလွင်ရဲ့အရင်ပုံစံလေးပြန်ရသွားပြီပေါ့။
“ဒါဆိုလည်း ကျ နော်လိုက်မယ်ဗျ ာ…… မိုးအနံှ့မြေအဆုံးအန်တီနုလွင် ကြို က်တဲ့နေရာ သွား လိုက်ပြီးသားပဲ”
“သမီးလေး သန္တာရော ခေါ်ခဲ့ဦးမလား သား”
” အန်တီနုလွင် သဘောပဲလေ…ကျ နော်က ဘာမျ ား ပြောလို့ရမှာလဲ”
“ဟုတ်ပါပြီကွယ်…သားရဲ့ ဖေဖေနဲ့မေမေကို ရော ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ထားခဲ့မလား ခေါ်ခဲ့ မလား…”
သံဒိုင် ဒီမေးခွန်းကိုတော့ ချက်ခြင်း မဖြေနိုင်… အန်တီနုလွင်ကို စကားမဆိုပဲ ကြည့်နေလိုက် ရသည်။အန်တီနုလွင်ကပဲ ဆက်ပြောတာက
“အန်တီကတော့ မခေါ်နိုင်ဘူးကွယ်… အန်တီလည်း အသက်ကြီးနေပြီသားရဲ့ ဒါမဲ့ သားဖေဖေနဲ့ မေမေက အန်တီထက်တောင် အသက်ကြီးနေပြီလေ…အဲ့တော့ခေါ်ခဲ့လို့တော့ အဆင်ပြေမှာ မဟုတ်ဘူး……လူဆိုတာ အိုရင်မစွမ်းတော့တဲ့ အိုမင်းမစွမ်း ဖြစ်တော့မှာ လေ…ပြီးတော့………”
“တော်ပါတော့! တော်ပါတော့ အန်တီရယ် ဆက်မပြောပါနဲ့တော့ဗျာ”
သံဒိုင် သဘောပေါက်သွားပြန်ပြီလေ……… စိတ်တို့မည်သည် ခပ်ပြင်းပြင်းခံစားချ က်တွေ ခံစားရတိုင်း …… ဗလောင်းဗလဲဂယောက်ချောက်ချက်…… နိုင်လှသည်။
“ပြောပါရစေဦးသားရယ်…မိဘနဲ့ သားသမီးတဲ့ တော်တော်များများ မိဘတွေကတော့ သူတို့ရင်ထဲက ခံစားချ က်နဲ့……သားသမီးကိစ္စယှဉ်လာရင် သားသမီးကို ဦးစားပေးကြတာတဲ့…သားသမီး တွေကတော့ ခံစားချ က်တွေ ပြည့်လာရင်… မိဘကိုမေ့သွားတတ်သတဲ့…တစ်ချို့လိမ္မာတဲ့ အကောင်းအဆိုးသိတဲ့သားသမီးတွေကတော့ လုပ်သင့်လုပ်ထိုက်တာကိုပဲ ရွှေးချယ်သွားကြသတဲ့လေ……
ဒါတွေကို သား သိပြီးသား တွေဖြစ်မှာပါ…သားရဲ့အကျ င့်က သိပြီးသား တွေ ပြောပြရင် နားမထောင်ချ င်ဘူး…… အချိန်မပေးချ င်ဘူးဆိုတာ အန်တီသိပါတယ် ဒါပေမဲ့ တစ်ခါတစ်လေကျ ရင် သိပြီးသားတွေ ကို မေ့တတ်တယ် သားရဲ့……… ဒါကြောင့် အန်တီကပြန်ပြောပြတာနော်……
ရှေ့လျှောက် အိုမင်းမစွမ်းတော့မဲ့ မိအိုဖအို နှစ်ယောက်ခမျှာ သူတို့ ကျွေးမွေးပြု စုခဲ့တဲ့သားဆီကနေဂရုစိုက်မှု့လေးတွေပြန်လိုချ င်ရှာ မှာပဲလေသူတို့ကလုပ်နိုင်ကိုင်နိုင် စွမ်းဆောင် နိုင်ရင် ဘာမှ မျှော်လင့်မှာ မဟုတ်ပေမဲ့……မစွမ်းတော့ရင်တော့ မျေှာ်ရှာမှာပေါ့ကွယ်… ဝါနုနုလွင်ရဲ့ ဝမ်းမနာသား… ဝါနုနုလွင်ရဲ့ ခဏတာ ယောက်ကျား… ကို အလိုက်မသိတဲ့ သားဆိုးတစ်ယောက်လိုတော့ မဖြစ်စေချင်ဘူး”
သံဒိုင် “ဟတ်ကနဲ”တစ်ချက်ရယ်ပြီး……
“အဟတ်…အကွက်တွေ လှတယ်အန်တီ…… စကားလုံးတွေလည်း ရွှေးပြီးပြောတတ်တယ်”
“သားရယ်…အဲလို လှောင်ရီ ရယ်ပြီး… စကားနာမထိုးပါနဲ့ကွယ်…အန်တီလေအားလုံး ကောင်းဖို့ စဉ်းစားပြီး လုပ်တာပါ”
ခုကျ တစ်ခါ…… သံဒိုင်ထိုင်မနေနိုင်တော့ အန်တီနုလွင်ထိုင်တဲ့ နေရာနားသွားပြီး………။
“ဘယ်ကိုမှ ထွက်သွားစရာမလိုဘူး အန်တီ… ကျ နော်နဲ့ပဲ အတူတူနေပါ…ဘယ်သူ့မှလည်း ကျ နော် ဂရုမစိုက်တတ်ပါဘူး…မိဘနှစ်ပါးကို လည်း ပြု စုလုပ်ကျွေ းခွင့်ရအောင်………… အန်တီနဲ့လည်း အတူနေခွင့်ရအောင်ပေါ့…… ဘယ်သူ့အတွက်ကြောင့် ဘယ်ကိုထွက်သွား ချင်တာလဲ…သန္တာက ပြောလို့လား”
“အို!မဟုတ်ပါဘူး သားရယ်…သမီးလေးက ဘာမှ မပြောပါဘူး…သမီးလေးကတောင် သူ့အတွက်ဆိုရင်တော့ အန်တီထွက်မသွားပါ နဲ့လို့ တားရှာပါတယ်”
“အန်တီနုလွင်က သန္တာနဲ့ ထွက်သွားဖို့ ကိစ္စ တွေတောင် ပြောခဲ့ကြပြီပဲ”
“ပြောဖြစ်တယ် သား…သမီးလေးကိုအန်တီက သိပ်ချ စ်တယ်…သူကသိပ်ချ စ်ဖို့ကောင်းတယ် အသက်ငယ်သလောက် သိတတ်လိုက်တာလိမ္မာလိုက်တာကွယ်……… အခု အန်တီထွက် သွားတော့မယ်ဆိုတာက…… သမီးလေးအတွက်လည်း မဟုတ်ဘူး…အန်တီ အတွက်လည်း မဟုတ်ဘူး… သားတစ်ယောက်တည်းအတွက်လည်းမဟုတ် သုံးယောက်လုံးအတွက်လေ သား……… စဉ်းစားတတ်တဲ့လူတိုင်း သိပါတယ် သားရယ်”
“သန္တာနဲ့လည်း ပြောပြီးလို့ နားလည်မှု့ရှိခဲ့ပြီ ဆိုရင်လည်း အန်တီနုလွင် ဘယ်မှသွားစရာ မလိုတော့ဘူးလေဗျာ…… ဖြစ်ချ င်တာမဖြစ်တဲ့ဘဝမှာကိုယ်ဖြစ်ချ င်တာ တော့ ဖြစ်အောင်လုပ်ယူရမှာပဲ အန်တီနုလွင်”
“ကိုယ်ဖြစ်ချ င်တာဖြစ်အောင်လုပ်တဲ့နေရာမှာ ဖြစ်သင့်ရဲ့လားဆိုတာ တွေးဖို့ မမေ့နဲ့ သား… လူတိုင်း လူတိုင်းမှာတော့ ကိုယ့်ဆန္ဒနဲ့ကိုယ်အသီးသီးရှိကြတာချည်းပဲ…ကိုယ်ဖြစ်ချ င်တာ ကိုယ်လုပ်ကြပါ…ဥပဒေ လည်းမရှိပါဘူးလို့ လွှတ်ပေးကြည့်လိုက်လေ…တစ်လောကလုံး ဘယ်လောက်တောင်ဗြောင်းဆန်သွားလိုက် မလဲ မသိဘူးကွယ်……ဘာမဟုတ်တာလေးနဲ့ ခဏ စိတ်ဆိုးတာကို ထသတ်ပြစ်လိုက်မယ်…လမ်းမှာသွားနေတဲ့မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို သဘောကျ လို့ ဆွဲလုပ်ပြစ်လိုက်မယ်…အို!အမျိုးမျိုးတွေပေါ့……”
“ဘယ်သူ့မှ မထိခိုက်အောင် ကိုယ့်ကြို က်တာ တော့ ကိုယ်လုပ်ခွင့်ရှိပါတယ် အန်တီရယ်”
“မှန်ပါတယ် သားရယ်…ဒါမဲ့ တစ်ချို့ကိစ္စတွေ မှာလည်း မရသေးဘူးလေကွယ်…… ဒေါ်ဝါနုနုလွင်ဆိုတဲ့ အမျိုးသမီးက သူ့သား အရွယ်ကောင်လေးတစ်ယောက်နဲ့ ဖြစ်နေတာ တဲ့လေ…အဲ့ကောင်လေး အိမ်လာရင် …… အမြဲတမ်း ထမီချွ တ်ပြီး ကုန်းပေးနေတာလို့ ပတ်ဝန်းကျင်ကတော့ ပြောမှာပဲ သား…… အန်တီက ဂရုမစိုက်ပါဘူး…အန်တီစိတ်ပါလို့ တစ်ကိုယ်လုံးချွတ်ပေးပြီး ကုန်းတယ်…… သားလည်း စိတ်ပါလို့ နှစ်ယောက်သား အတူ တူလုပ်ကြတယ်…ဘာဖြစ်လဲကွယ် ကိုယ့်ပစ္စည်းနဲ့ကိုယ် လုပ်ကြတာပဲ……… ဒါမဲ့ ဟိုတစ်ခါလို ကိုယ်တုံးလုံးချွ တ်ပြီး နှစ် ယောက်သား လမ်းလယ်ခေါင် လူမြင်ကွင်းမှာ ကိုယ့်ပစ္စည်းနဲ့ကိုယ်ဆိုပေမဲ့ သွားလုပ်လို့ဖြစ်မှ မဖြစ်တာလေ……
ဘောလုံးကန်နေကြတဲ့ ဘောလုံးကွင်းဘေးမှာ သွားရပ်လို့ ဘောလုံးမှန်ခံရတာမျိုးကို အပြစ် မပြောလိုပေမဲ့…ဘောလုံးကွင်းရှားပါးလို့ လူအများသွားလာနေကြတဲ့လမ်းရဲ့ဘေးတစ် နေရာမျိုးမှာကန်ပြီး ဖြတ်သွားဖြတ်လာလူတစ် ယောက် ယောက်ကို ထိခိုက်မိသွားရင်တော့ ကိုယ်ဝါသနာပါလို့ ကစားတာဖြစ်ပေမဲ့… မကောင်းဘူးပေါ့ကွယ်………
တစ်ချို့သိတတ်တဲ့ ကစားသမားကအားနာလို့ တောင်းပန်စကားဆိုတတ်ကြပေမဲ့…… တစ်ချို့လူကျ လည်း တော်တော်ရိုင်းလိုက်တာ ကွယ်…သူ့ကြောင့်မဟုတ်သလို သူနဲ့မဆိုင်သလိုပဲ………
သားက ဆိုင်ကယ်ကစားချ င်တယ်…လူရှင်းတဲ့ကွင်းပြင်မှာမိမိစိတ်ကြို က်သွားကစားလေကွယ်……လူအများသွားလာတဲ့ နေရာမှာ မလုပ်သင့်ဘူးလေ … ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပိုင်ပါတယ်ယုံကြည်ပါတယ်ဆိုတဲ့ လူတွေကိုယ်တိုင်ပဲမတော်တဆ ဆိုတာမျိုး ဖြစ်နေကြသေးတာ မဟုတ်လား…… ကိုယ်စိတ်ကြိုက် လုပ်ပြစ်လိုက်မယ်တစ်ခြားသူ မထိခိုက်ဘူးဆိုပေမဲ့…တစ်ချို့အရာတွေမှာ နောက်ဆက်တွဲဆိုတာမျိုးက စဉ်းစားရမှာလေ သားရဲ့……တစ်ခါတစ်ရံမှာ ဖြစ်ချင်တဲ့ ဆန္ဒတွေသိပ်များနေရင်လည်းအတွေးတွေချော်တတ်ပါတယ်ကွယ်……
အန်တီကလေ သားအတွက် အကောင်းဆုံးဆို တာတွေ လုပ်မပေးနိုင်ရင်တောင်မှ…… အဆင်ပြေဆုံးဖြစ်အောင်တော့…… တတ်နိုင်သလောက်ကြို းစားပေးချ င်သူပါ… သားရယ်……ဒါတွေက ချ စ်မိတဲ့အချ စ်စိတ်တွေကြောင့်ရယ်ဆိုတာ ထက် ပိုပါတယ်ကွယ်……တကယ့်ကို ဖြူ ဖြူ စင်စင်နဲ့ စေတနာမေတ္တာတွေရယ်ပါ”
“သိပါတယ်အန်တီနုလွင်ရယ်…ဒီလိုတွေသိနေ လို့လည်း ခွဲမသွားစေချင်တာပါ……… အန်တီနုလွင် အသက်ကြီးသွားတဲ့အထိ… ကျ နော့်ဘက်ကလည်းလုပ်ကျွေးပြု စုချ င်တာ ပါ…လိင်ကိစ္စတစ်ခုတည်းကို သိပ်တက်မက် လွန်းနေလို့ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ……
ဒေါ် ဝါနုနုလွင် ဆိုတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ရဲ့ ထင်းထင်းကြီးလှတဲ့ ကောက်ကြောင်းတွေ မြင်ပြီး တက်မက်စိတ်နဲ့ စွဲလန်းမှု့စခဲ့တယ်ဆို ပေမဲ့…နောက်ပိုင်းမှာ ယောင်္ကျားတစ်ယောက် ရဲ့ တာဝန်ယူမှု့တွေနဲ့ ပေးဆပ်ချ င်တာပါ…အန်တီကြီးတစ်ယောက်ကို အချောင်ရပြီဆိုပြီးလုပ်ချ င်သလို တက်လုပ်တာမျိုး မဟုတ်ပါဘူး”
“သိပါတယ် သားရယ်…သိခဲ့ပြီးပါပြီ… နှစ်ယောက်လုံးကို ပြိုင်တူမထားချင်လို့ …… တစ်ယောက်ကို ဖြတ်လိုက်တယ်ဆိုတာလည်း သိနေခဲ့ပြီလေ သားရယ်…”
အန်တီနုလွင်က စိတ်ဆုံးဖြတ်ပြီးပြီမို့ဘယ်လိုမှ တားလို့ မရမှာ သိသွားတဲ့သံဒိုင့်မှာ နောက်ဆုံး ကောက်ရိုးလေးတစ်မျှ င်တော့ဆွဲကြည့်ချ င်တဲ့ စိတ်ရယ်ကြောင့်……
“အန်တီက တစ်ယောက်တည်းသမား မဟုတ် ဘူးနော်…… ကျ နော့် သူငယ်ချ င်း မင်းဇင်ရှိသေးတယ်လေ သူက အန်တီနုလွင်အတွက်ပဲ ပိုက်ဆံသွားရှာ နေတာနော်…သူပြန်လာလို့ အိမ်ထောင်တွေ ကျ ပြီဆိုလည်း…ရလာမဲ့ အန်တီ့မြေးလေးတွေ နဲ့ ဒီမှာပဲ နေပေါ့ အန်တီကလည်း…… ကျနော်လည်း သန္တာနဲ့ လက်ထပ်ပါ့မယ်… ကျ နော်တို့သူငယ်ချ င်းနှစ်ယောက်ရဲ့ မိသားစု တွေမှာ အန်တီနုလွင်လည်းရှိနေရင် ပိုကောင်း တာပေါ့ အန်တီရယ်”
“အ ဟင်း ဟင်း ဝါနုနုလွင်ရဲ့ ဟောဒီသားလေး ကမှ သူစိတ်လိုလက်ရရှိပြီဆိုရင် သိပ်စကား ပြောတတ်တာအချ က်အလက်တွေကလည်း ရှာတတ်လိုက်တာ…အန်တီ ပြောပြမယ် သား မင်းဇင်လေးကို အန်တီ့အတွက်ဆိုရင် မသွား ခိုင်းခဲ့ပါဘူး သားရယ်…… သူက ပြောလို့မရတာတွေရော သူ့လုပ်ချ င်ရာ ကို အမေတစ်ယောက်အနေနဲ့ မတားရက်လို့ပါ စကားအကုန်ပြောပြီး တားမယ်ဆိုတားလို့ရပေ မဲ့……အန်တီ မတားခဲ့ပါဘူး……
ပိုက်ဆံကို အန်တီ့အတွက် သိပ်မလိုအပ်ပါဘူး သူငယ်ငယ်က အန်တီ့ကိုပြောဖူးတယ်သားရဲ့ ကြီးလာရင် လေယဉ်တို့ သင်္ဘောတို့ မောင်းဖူး ချ င်သတဲ့လေ…သူ့အဖေကလည်း အပြင်အသိုင်းအဝိုင်းကနေပဲ မောင်းနိုင်အောင် ကြိုးစားကွာလို့ ဆုံးမထားတော့… အန်တီ့အတွက်လဲ ပိုက်ဆံရှာပေးချ င်တာရော သူဖြစ်ချ င်တာလည်းဖြစ်အောင်ကြိုးစားချ င် တာရောနဲ့ သွားချ င်တာမို့ သိပ်မတားခဲ့တာပါ …
သားသူငယ်ချ င်းက ဘဝကို ဖြတ်သန်းတဲ့အခါ မှာ ပေါ့ပါးတယ်…အလေးအနက်မထားတတ် တာမျိုးတော့လည်းမဟုတ်ဘူး…ကိုယ့်မွေးထားတဲ့သားပဲကွယ်…အတူတူနေချ င်တာပေါ့… အန်တီ တစ်ခါတစ်လေမှာ စဉ်းစားမိတယ်… ဝါနုနုလွင်နဲ့ ပတ်သက်လာတဲ့သူတွေက… ဝါနုနုလွင်ကိုလွမ်းပြီးကျ န်ရစ်စေချ င်ခဲ့တာလား မသိဘူး”
လို့… ဖေဖေနဲ့မေမေကသူတို့သမီးကိုအရင်ထားသွား တယ်။အခင်မင်ရဆုံး သူငယ်ချ င်းက နိုင်ငံခြား ကိုထွက်သွားတယ်မွေးထားတဲ့သားကလည်း ကြီးလာတော့ ထပ်ထွက်သွားခဲ့တယ်… အိမ်ထောင်ရှင် ခင်ပွန်းဖြစ်သူကလည်း…… နေခဲ့ပေဦးတော့လို့ ပြောချ င်တဲ့ မျ က်လုံး…အကြည့်တွေကြည့်ပြီးထားသွားခဲ့တယ်……။
ထားသွားခံရတာတွေများလို့ ဒီက ငယ်သံဒိုင် ကိုကျ မှ အန်တီနုလွင် ထားသွားခဲ့ချ င်တာ မဟုတ်လား…ရပါတယ် အန်တီနုလွင်ရယ် အလွမ်းတွေနဲ့ အဆုံးသတ်ရမဲ့ ပြဇာတ်မှန်းသိ ခဲ့ရင် ဘယ်သူကရော ကပြချင်မှာတဲ့လဲ…… ရင်ထဲမှာ မီးလိုပူတယ် အန်တီနုလွင်…… အခု ရှေ့မှာ မြင်တွေ့နေရတဲ့ အန်တီနုလွင်ရဲ့ မျ က်နှာကို နောက်တစ်ကြိမ်ပြန်မမြင်တွေ့ရ တော့ဘူးဆိုတာလည်း သိနေတော့……သိပ်ခံစားရတယ်…… /
သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ရဲ့စကားတွေနားထောင် နေရင်းမှ ရင်ထဲမှာ အလိုလိုပူလောင်မှု့ဝေဒနာ တွေ ခံစားနေရရင်း တွေးမိတွေးရာ တွေးနေမိ တော့သည်။အန်တီနုလွင်က သံဒိုင့်မျ က်နှာကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း…နဖူးလေးကိုပဲမြတ်နိုးကြင်နာစွာနမ်းပေးလိုက်ပြီးမှ………
“ဒီတစ်ယောက်ကလည်း ဝါနုနုလွင်ကို လွမ်း စေမှာပါပဲကွယ်……ကိုယ်လုပ်ခဲ့တာတွေက ကိုယ်တိုင်ရိတ်သိမ်းရမှာပဲပေါ့…”
“ဒီတစ်ခါတော့ အန်တီနုလွင်က ကျနော့်ကို ထားခဲ့ပြီမို့ ကျ နော်ပဲ လွမ်းရတော့မှာပေါ့ဗျာ”
“သားရယ် လွမ်းတယ်ဆိုတဲ့ဝေဒနာက… ကျ န်ရစ်သူပဲ လွမ်းတာမျိုးမှ မဟုတ်တာ”
“ကျန်ရစ်သူကတော့ ပိုလွမ်းရတာပေါ့ဗျာ… အန်တီနုလွင် ကိုယ်တိုင်အရင်ခံစားပြီးခဲ့ပြီပဲ မဟုတ်လား”
“ဖြစ်ရပ်နဲ့ အချိန်အခါတော့ ကွာပါတယ် သား! အန်တီ့မှာတော့ ဘာမှမခံစားရတော့ဘူးလို့ သားထင်နေတာလား…သားကအဲလိုထင်နေတာလား ဟင်…ပြောပါဦး သားရဲ့…… ပြောစမ်းပါဦး……”
အန်တီနုလွင် သံဒိုင့်ကို မေးနေရင်းနဲ့ ငိုနေပြီ…မျ က်ရည်တွေ……အိုး အများကြီးပါလား…အန်တီနုလွင်ရဲ့ လှပတဲ့ မျက်ဝန်းအိမ်လို့သံဒိုင်သိထားတဲ့မျ က်ဝန်းထဲကမျ က်ရည်တွေမျက်ရည်တွေက တလိမ့်ချင်းကျ လာတာမျိုးမဟုတ်ဘူး…မျက်ဝန်းကနေ ပါးပြင်ပေါ်ကိုတသွင်သွင် စီးကျ လာတာမျိုး… ပါးပြင်ပေါ်က ကျော်ပြီး သံဒိုင့်လက်ပေါ်ကို ပထမဆုံး ကျလာတဲ့ မျက်ရည်တစ်ပေါက်ကို သံဒိုင်ကြည့်မိလိုက်တော့…မျက်ရည်ပေါက်က သိပ်ကြီးတယ်… /
“မျက်ရည်ပေါက် ကြီးငယ်”
ဆိုတဲ့အတိုင်း မျ က် ရည်ပေါက် အရွယ်အစားက အကြီး အငယ် နှစ်မျိုးရှိရာ…အန်တီနုလွင် ကျတဲ့ မျ က်ရည် ပေါက်က သိပ်ကြီးနေတော့……ကျ ယ်ဝန်းတဲ့ မျက်ဝန်းအိမ်ကြောင့်လား……ရင်ထဲမှာ ဝမ်းနည်းမှု့တွေ သိပ်ပြီးများနေတော့လား… အန်တီနုလွင်ရယ်…………
“တစ်ပါးသူအတွက်လည်း ခံစားရမယ်…… ကိုယ်တိုင်လည်း နင့်နေအောင် ခံစားရမဲ့ လမ်းမျိုးကို အန်တီ ဘာကြောင့်ရွှေးချ ယ်ရ တာတဲ့လဲ”
“အားလုံးအတွက်ပေါ့လို့ပြောပြီးပြီပဲ သားရယ်”
အန်တီနုလွင် ဆက်ကာဆက်ကာ ရှိုက်ရှိုက်ငို လာတော့ သံဒိုင် အန်တီ လက်ကလေးတွေကို ကိုင်ထားလိုက်သည်။အန်တီနုလွင်ကသံဒိုင့်ကို ကြည့်ပြီးမှ……
“ကိုယ်ချ စ်တဲ့လူနဲ့ ဘယ်သူကရော အတူမနေ ချ င်ဘူးရယ်လို့ ရှိမှာတဲ့လဲ့ သားရယ်… ဝါနုနုလွင် ရင်ထဲ မြင်အောင်ကြည့်စမ်းပါဦး တော့ကွယ်… ကိုယ့်သားအရွယ်ကောင်လေးကို လင်တော် ချင်တဲ့ မိန်းမလို့ ကဲ့ရဲ့မဲ့စကားကို နည်းနည်းမှ ခေါင်းထဲမရှိပါဘူး…ဒါမဲ့ အန်တီချစ်တဲ့ သူကို ဖြစ်သင့်ဖြစ်ထိုက်တာဖြစ်အောင် အန်တီလုပ် ပေးနိုင်ပါသေးတယ် သားရဲ့”
အန်တီနုလွင်က သံဒိုင့်လက်ကို ယူပြီးပဲ… သူ့မျက်ရည်လေးတွေကို သုတ်လိုက်ပြီး…
“အန်တီ မငိုတော့ပါဘူး…သားရယ် သားစဉ်းစားကြည့်ပါဦးလား…… နှစ်ယောက်သား ဒီလောက်ဆုံတွေ့ခွင့်ရတာပဲ ကျေ နပ်ဖို့ သင့်ပါပြီလေ…”
“ဝေးကွာချိန် မတန်သေးပါဘူးဗျာ…… တစ်နေ့မှာတော့အားလုံးခွဲခွာခြင်းနဲ့အဆုံးသတ် မှာ မှန်ပေမဲ့…အခုကအချိန်မကျ သေးဘူးလေ ဒီတစ်ခါ ဝေးကွာသွားတာကြီးက နောင်ဘယ် တော့မှ ပြန်မတွေ့နိုင်တော့ဘူးဆိုတာ…… ကျ နော် သိနေတယ် အန်တီနုလွင်”
“ကြီးတဲ့သူကငယ်တဲ့သူကို သနားရမှာဆိုပေမဲ့ အန်တီကတော့ သားကို လေးစားချ င်သေး တယ်သားရယ်…အန်တီလေးစားနိုင်အောင် သားဘဝကို ဖြတ်သန်းပြပါဦး……”
“ကျ နော်ထင်တာ အမှန်မဟုတ်လား…… စကားကို မရှောင်လွှဲပါနဲ့ဗျာ…… အန်တီနုလွင်ကို ကျ နော် နောက်ထပ်ပြန်တွေ့ ရဖို့ မဖြစ်နိုင်တော့ဘူးမလား…… အန်တီနုလွင်က… စိတ်ထင်ရာ စိတ်ကူးပေါက်ရာ လုပ်ချ င်သလို လုပ်မဲ့ ခပ်ငယ်ငယ်အရွှယ် ကောင်မလေးမှ မဟုတ်တော့တာ…… အစီအစဉ်တွေဆွဲပြီးသားဆိုတာ မပြောပေမဲ့ ကျ နော် နားလည်မိပါတယ်……ဒါပေမဲ့ တစ်ကြိမ်တစ်ခါလောက် ဆိုတာများ………”
“အန်တီ လုပ်သင့်တာတွေ လုပ်ရဦးမှာလေ သားရယ်…… သားကြောင့်စိတ်မလွတ်လပ်စေချင်တာလား”
သံဒိုင်ဘာစကားမှ ပြောလို့ မထွက်တော့…… အန်တီနုလွင်ရဲ့ မျ က်နှာလေးကိုပဲ စိုက်ကြည့် နေမိတော့သည်။အန်တီနုလွင်ကလည်း…… သံဒိုင့်ကို ကြိုးစားပြုံးပြီးပြန်ကြည့်နေရင်း…… သူမရင်ခွင်ထဲ သံဒိုင့်ကို ဆွဲပွေ့ဖက်လိုက်ပြီးမှ
“သား ၅ နာရီထိုးပြီးသွားပြီ… ကားဂိတ်က တစ်ယောက်ကိုလာခေါ်ခိုင်းထားတာ ခဏနေ လာခေါ်တော့မယ်…သား အရင်ပြန်နှင့်နော်….
သားတို့ကို မင်္ဂလာဆောင်ပေးပြီးမှ သွားမလို့ တွေးခဲ့ပါသေးတယ်…ဒါပေမဲ့ ဟိုဘက်က သမီးလေးမှာလည်း နောက်ကွယ်က အသိုင်း အဝိုင်းတွေ ရှိသေးတာမို့ အခုလို စောစော ထွက်သွားဖြစ်ခဲ့တာပါ သားရယ်……
အိမ်ထောင်ပြု တဲ့အခါမှာ တစ်ချို့ဆိုရင် ကိုယ်ချ စ်ကိုမရှာပဲ သူချ စ်ကိုပဲ ရှာကြတာတဲ့ လေ…အခု သားနဲ့ သမီးဆိုရင် သမီးလေးက ပိုချစ်တယ် ဖြစ်ရပေမဲ့……သားကလည်း လုံးဝ စိတ်မဝင်စားတာမျိုးမဟုတ်ဘူးဆိုတာ အန်တီ သိပါတယ်……သားရင်ဘတ်ရဲ့ တစ်ထောင့်တစ်နေရာမှာ သမီးလေး နားခိုဖူး တယ်လေ……အဆင်ပြေမှာပါ သားရယ်… အန်တီက အားလုံးသောကိစ္စရပ်တွေကို တွက်ချက်နိုင်စွမ်း သိနိုင်စွမ်းမရှိပေမဲ့…… တစ်ခူ ိ့ကိစ္စလေးတွေကိုတော့သိနှင့်နေတယ် လေ……
အသက်ကြီးကြီး မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ အသက်ငယ်ငယ် ကောင်လေးတစ်ယောက်ရဲ့ ဇာတ်လမ်း ဒီမှာပဲ တစ်ခန်းရပ်ဖို့ သင့်ပြီမို့… သား အရင်ထွက်သွားလိုက်တော့နော်…… သူတို့တွေအားလုံးကတော့ အန်တီ့ကိုထား သွားခဲ့ကြပြီး……
အန်တီ့ရင်ထဲက နင့်နေအောင် ချ စ်တဲ့ သားအလှည့်ကျ မှ အန်တီက ထားသွားရတာ မူ ိးမို့ စိတ်မကောင်းဘူးကွယ်……ဒါကြောင့် ကားဂိတ်ကို သားကိုလိုက်မပို့စေချ င်တာလေ ဒီအခန်းထဲကနေ သားအရင်ထွက်သွားပြီးပဲ အန်တီ့ ကို ထားခဲ့ပါတော့ကွယ်”
သံဒိုင် စိတ်တွေကို လှုပ်ရှားမှု့ မပေးတော့ပဲ အန်တီနုလွင်ကိုအချိန်ကြာကြာကြည့်နေလိုက်မိသည်။ပြီးမှ စစ်မှန်တဲ့ အပြုံးတစ်ခုနဲ့ ပြုံးပြပြီး
“အရာအားလုံးအတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အန်တီနုလွင်… အန်တီနုလွင်ကို ကျနော် သိပ်ချ စ်ပါတယ်… ကျ နော့် ဆန္ဒတစ်ခုကို ပြောပြပါရစေဦး… အန်တီတို့ မိသားစု သုံးယောက်နေသွားခဲ့တဲ့ အိမ်လေးကနေ အန်တီပဲ ပြန်လာလာ မင်းဇင်ပဲ ပြန်လာလာ ကျ နော့် အသက် မသေဆုံးသ၍ စောင့်နေပါ့မယ်…… တစ်ခါတစ်လေများ တိုက်ဆိုင်မှု့ရှိလို့ သတိရ မိတာမျိုးရှိရင် ကျ နော်နဲ့ ကျ နော်တို့မြို့လေး ကို ပြန်လာလည်စေချ င်ပါတယ်”
“အဆင်ပြေရင်ပေါ့သားရယ်……ဒါနဲ့ သားတစ်ယောက်ထဲလား”
“ကျ နော်ရော ကျ နော့်အမျိုးသမီးရော ကျ နော့် ကလေးတွေ ရောပေါ့”
အန်တီနုလွင်က ပြုံးပြုံးလေးနဲ့သံဒိုင့်ကို ကြည့်နေရင်းမှ……
“သိပ်ပြောတတ်တဲ့ကလေး”
လို့ပြောလိုက်တော့ သံဒိုင်က…
“အသက် ၂၀ ကျော်မှ ဒေါ်ဝါနုနုလွင် သင်ပေး ခဲ့လို့ တတ်တာပါခင်ဗျာ”
လို့ ပြောပြန်တော့ နှစ်ယောက်သား ပြို င်တူ ရယ်မောလိုက်တော့ သည်။
“ဇာတ်သိမ်း မပေါင်းရပေမဲ့အကောင်းဆုံးတော့ လမ်းခွဲရမှာပဲ သားရေ”
လို့ ပြောကာ အန်တီနုလွင်က ထိုင်ရာမှ ထလာပြီး သူ့အဝတ်အစားအိတ်ကို ထုတ်ထားလေးတွေ ပြန်ထည့်နေရင်း…
“သား သမီးလေးနဲ့ရပြီးသွားရင်လည်းသမီးကို ဂရုစိုက်ဦးနော်”
“ဟုတ်”
“ဘဝတွေက ဒီလိုပါပဲကွယ်”
“ဟုတ်”
“သားက လိမ္မာပြီးသားပါ”
“ဟုတ်”
“ဟုတ်ဆိုတာပဲပြောနေတယ်လူကြီးကိုနောက် နေတာလား ဟင်”
“……”
“သား”
“……”
သံဒိုင်ဘက်က အသံမကြားလို့ အန်တီနုလွင် သံဒိုင့်ဘက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့မှ…ကျောပိုးအိတ်ကိုကျောမှာပိုးထားကာလက်က ဆိုင်ကယ်သော့ကို ကိုင်ပြီး ခြေထောက်ကို သိုင်းသမားတစ်ယောက်လို ခွဲရပ်ထားတဲ့ သံဒိုင်…… မျက်နှာပေါ်မှာဝမ်းနည်းချ င်းသင်္ကေတ… မျက်ရည်တွေက အပြည့်နဲ့ သံဒိုင်… သံဒိုင် မျ က်ရည်တွေကို လက်နဲ့ခပ်ကြမ်းကြမ်းသုတ်ပြစ်လိုက်ပြီး……
“သွားတော့မယ် အန်တီနုလွင်”
ပြောကာ အခန်းထဲက အမြန်ဆုံးပြေးထွက်ခဲ့လိုက်တော့ သည်။
“သွားတော့မယ်”
လို့ပြောတာနှုတ်ဆက် ခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးနော် အန်တီနုလွင်…… အခန်းထဲက ထွက်သွားတဲ့ အကြောင်း အသိ ပေးလိုက်တာပါ…… “ငယ်သံဒိုင်”ဆိုတဲ့ကောင် ကသိစိတ်နဲ့ ခန္ဓာ မြဲနေသ၍ “ဒေါ်ဝါနုနုလွင်” ကို ဘယ်တော့မှ နှုတ်မဆက်ဘူး……။
………………………………………………………………………………………….-
ရှေ့မှာ မြင်နေရတာက ခရီးသည်တွေကို… တင်ဆောင်သွားတဲ့ ဟိုင်းဝေးကားကြီး… အဲဒီကားပေါ်မှာ သံဒိုင် သိပ်ချ စ်ခဲ့တဲ့… ဒေါ်ဝါနုနုလွင် ဆိုတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ပါသည်…သံဒိုင် လိုက်နေဦးမှာပဲလေ… မြို့ပြင်ကနေ အန်တီနုလွင် စီးလာမဲ့ ရန်ကုန် ကားကို သံံဒိုင် စောင့်နေခဲ့လိုက်သည်။
ကားကြီးထွက်လာတော့ နောက်ကနေပဲ အသာမှေးလိုက်နေရင်း …မြို့ပြနဲ့ နည်းနည်း ဝေးလာတော့ အဝေးပြေးကားတို့ထုံးစံအတိုင်း အရှိန်မြှင့်မောင်းတော့လည်းသံဒိုင်လိုက်သည်။ ဘယ်လောက်အကွာအဝေးရောက်ပြီလို့… သံဒိုင် မမှတ်မိချိန်မှာပဲ ဆိုင်ကယ်က ဆီကုန် လို့ ထိုးရပ်သွားတော့သည်။
ဆိုင်ကယ်ပေါ်က သံဒိုင် အမြန်ဆုံးဆင်းလိုက်ပြီး ကားနောက်ကို အပြေးကလေး လိုက်မိနေသေးသည်…… ရွှေ့မြဲ ရွှေ့ချ င်တာက အီနားရှားသဘောတဲ့ လား………။
………………………………………………………….
အမှတ်တရ သရက်ပင်လေးက သရက်ဖူးတွေ အများကြီးပါလား…ဒါဆိုရင်တော့ ဒီနှစ်ဒီအပင် လေးကသရက်သီးတွေအများကြီးသီးလောက် သည်လို့ သံဒိုင် တွေးမိနေတုန်း……
“မောင် ပြန်ရအောင်လေ…အိမ်ဆောက်နေတဲ့ လက်သမားနဲ့ပန်းရံသမားတွေတောင် ပြန်ကုန် ပြီ”
“ဟုတ်လား ဒါဆိုလည်း ပြန်မယ်လေ သန္တာ”
သံဒိုင်သူ့ဖေဖေနဲ့မေမေ ထားခဲ့တဲ့အိမ်မှာလည်း မနေတော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ပြီး…… အန်တီနုလွင်တို့ မိသားစု နေခဲ့တဲ့ အိမ်လေးရဲ့ ဘေးမှာပဲ တိုက်အိမ်ခပ်ကြီးကြီး တစ်လုံးထပ်ဆောက်လိုက်တော့သည်။ သန္တာနဲ့ မင်္ဂလာ ဆောင်ပြီးတုန်းကတော့ နှစ်ယောက်တည်းမို့ ဒီအိမ်လေးမှာ လာနေဖြစ် သေးသည်။
နောက်မှ ကလေးတွေ ရလာတာရောမိဘနှစ်ပါးကလည်းအနီးကပ်စောင့်ရှောက်ရမှာရောကြောင့် ဖေနဲ့မေ အိမ်ပဲပြန်ပြောင်းနေ ခဲ့ရသည်။နှစ်ဖက်မိဘနှစ်ပါး ကွယ်လွန်သွားပြီး နောက်မှာမှ ဒီမှာပဲ အိမ်တစ်လုံးဆောက်နေဖို့ စိတ်ကူးရှိသော်လည်း အိမ်အသစ်ဆောက်ဖို့ ဆိုတာက တော်ရုံငွေကြေးနဲ့ မလွယ်ကူတာမို့ ချ က်ခြင်း အကောင်အထည် မဖော်နိုင်ခဲ့… စီးပွားရှာနေရသေးသည်။
“အင်ဂျ င်နီယာဆွဲပေးတဲ့ ပုံစံနဲ့ အန်တီဝါတို့ နေခဲ့တဲ့ အိမ်လေး မဖျက်ရပဲ လွတ်သွားတာ တော်သေးတယ်နော် မောင်…… မောင်က ဆောက်ချ င်တာက အိမ်အကြီးကြီး အန်တီဝါတို့အိမ်ကျ လည်း မဖျ က်ချ င်နဲ့ ခက်ကုန်တော့မှာ”
“မောင်လိုချင်တဲ့ပုံစံဖြစ်ချ င်တဲ့ဆန္ဒကို သူ့ကို ပြောပြထားတာပဲ…အဆင်မပြေရင်လည်း နောက်တစ်မျိုး စဉ်းစားမှာပေါ့ သန္တာရဲ့…… အိမ်အကြီးကြီးကလည်းခင်ဗျားလေးပဲကလေး အများကြီး ထပ်မွေးဦးမှာဆိုလို့ပါဗျာ…… ကျ နော်က ဘယ်လိုနေရနေရ ဖြစ်ပါတယ်”
“မွေးမှာပဲ မောင်တို့က ရင်မရှိ ဖင်မရှိရင် သိပ် နှာခေါင်းရှုံ့ချ င်ကြတယ်……ဖင်သား ရင်သား မကြီးပေမဲ့ သားကောင်းမိခင်တစ်ယောက်ဖြစ် အောင်တော့မိန်းမသဘာဝစွမ်းကြောင်း သက် သေပြရမှာပဲ”
“မင်္ဂလာဦးညကတည်းကလည်းကြုံးဝါးပြီးပါပြီ ကွာ…ခုလည်း သုံးယောက် ထုတ်လုပ်ပြီးသွား ပြီ နောက်ထပ် ဘယ်လောက်ထုတ်လုပ်ဦးမှာ လဲ”
“မောင် စွမ်းသလောက်…သန္တာကကြိုးစားပေး မှာပါ”
“ဒီကလေး အမေကတော့မနိုင်ဘူး…ခုလှုပ်ရှား မှု့ စတင်လိုက်ရမလား”
“မောင်နော် သဘောတရားတွေ ဆွေးနွေးနေ တာ လက်တွေ့ မပါနဲ့”
“ကလေးပဲသုံးယောက်ရနေပါပြီကွယ်ရှက်မနေ ပါနဲ့တော့…”
“မရှက်ပါဘူး ဇွတ်လုပ်ချ င်တာကြီးကိုကြောက် တာ…အန်တီဝါ လို မဟုတ်ဘူးမောင်ရေ… ဒီမှာ အံ့ကြိတ်ခံရတာမျိုးရှင့်”
“မနာတော့ပဲနဲ့ သန္တာရယ်…”
“မနာပေမဲ့ တစ်မျိုးကြီးမောင်ရဲ့ တင်ပါးကြီး တဲ့ အမျိုးသမီးတွေက တင်ပါးကိုခုပြီး … သက်သာအောင် ရှောင်လို့ ရဦးမယ်…… သန္တာတို့ကျ အလူးအလဲပေါ့”
“တက်ကွာ မြန်မြန်ပြန်ရအောင်”
သံဒိုင် ကိုယ့်အကြံအစည်နဲ့ကို သန္တာကို ကားပေါ် မြန်မြန်တက်ခိုင်းလိုက်သည်။ သန္တာက ကားပေါ် ရောက်မှ ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်ပြီး စကားတစ်ခွန်းပြောလာလိုက် တော့ တက်ကြွသွားတဲ့ ဟိုစိတ်လေးတောင် ပျောက်သွားပြီး……ခပ်ဆွေးဆွေးခံစားချ က် လေးကသာ ရင်မှာတိုးဝင်လာခဲ့တော့သည်။
“ည မိုးတွေသည်းဦးမယ်ထင်တယ်…… မောင်တစ်ယောက်တော့ အန်တီဝါကို သတိ ရမှာ ကြိုမြင်မိသေးတော့”
တဲ့လေ……။
မိုးသည်းတဲ့ညတွေမှာ သံဒိုင်တစ်ယောက် အန်တီ ဝါနုနုလွင်ကို သိပ်သတိရမိသည်။ ဟိုးတစ်ခါတုန်းကလို မိုးရွာချ နေတဲ့ အသံ တွေနဲ့ အတူ သံဒိုင့်အသံကို အန်တီနုလွင်ကအိပ်မက်လိုလိုတကယ်လိုလိုကြားလိုက်ရတော့အိပ်ယာထဲက ထလာပြီး သေချ ာအောင် ထွက် ကြည့်ခဲ့တာလို့ ပြောပြဖူးတော့…… အခုလည်းအန်တီနုလွင်တစ်ယောက်ကြားမျ ား ကြားမိလေမလားဆိုတဲ့ စိတ်စွဲလန်းမှု့တွေနဲ့ အတူ…မိုးသည်းတဲ့ ည တွေမှာ…
“……အန်တီ ဝါနုနုလွင်ရေ……”
လို့ မိုးရေခေါင်ထဲထွက်ပြီးအော်ခေါ်နေမိသည်။
တစ်ခါက ညများဆို သန္တာပြန်လာခေါ်ယူရတဲ့ အထိ သံဒိုင် သတိလက်လွတ်ဖြစ်ခဲ့ရဖူးသည်။
“မောင်ရယ် အန်တီဝါကို သန္တာလည်း သတိရ မိပါတယ်…ဒါမဲ့ မောင်တို့ သန္တာတို့က ကိုယ့် လုပ်ချင်တာကိုလုပ်လို့မှမရတော့တာမောင်ရဲ့ ထပါ မောင်ရယ်……အိမ်ထဲပြန်ဝင်မယ်နော်…”
………………………………………………………….
“မရောင်းဘူးဆိုလည်းပြီးတာပါပဲ ဦးသံဒိုင်ရယ် စိတ်လည်း မရှိပါနဲ့ ကျုပ်သားတွေကလည်း ဦးသံဒိုင်အိမ်က နှစ်စီးကို ဝယ်ပေးပါလို့ ပြော နေလို့ လာမေးရတာပါ”
“ရပါတယ်ဗျာ …အိမ်က သားတော်မောင်တွေ လည်း စီးချင်ပါတယ် လုပ်နေလို့……ငါသေပြီး သွားရင်တော့ မင်းတို့လက်ထက်မှာ ကြိုက်သ လို လုပ်ကျ ကွာလို့ ပြောထားရတယ်ဗျို့…… ကျုပ် သူငယ်ချင်း…အဲ့!ကျုပ်မိတ်ဆွေနဲ့ အတူတူစီးခဲ့ကြတာရယ်…အမှတ်ရစရာဆိုလို့ ဒါလေးပဲ ရှိတော့တာမို့ပါဗျာ”
“ဦးသံဒိုင် ခင်ဗျားအတော့်ကို အစွဲအလန်းကြီး တဲ့ လူမျိုးပါလားဗျ …အသက်တွေလည်းကြီး နေပြီ အစွဲတွေတော့ တတ်နိုင်သလောက် လျေှာ့တော့ဗျို့……”
“ဟုတ်ကဲ့ပါဗျာ…ကျုပ်ကလည်း စွဲမိစွဲရာ စွဲတတ်သူဗျ …… သတိ နဲ့ ထိန်းတဲ့ကြားက ပုထုဇဉ်ဆိုတော့ကာ…သိတဲ့ အတိုင်းပေါ့… “ပုထုဇနော ဥမ္မာတကော”လို့တောင် မိန့်ကြားတော်မှုခဲ့တာ မဟုတ်လားဗျာ”
“ဟုတ်ပါ့ဗျာနောက်များမှအေးအေးဆေးဆေး စကားပြောကျ တာပေါ့ ပြန်လိုက်ဦးမယ်ဗျို့”
“ဟုတ်ကဲ့ဗျ ဟုတ်ကဲ့”
ဦးသံဒိုင် ဧည့်သည်ပြန်ပြီးလို့ထိုင်ရာကအထ နောက်က ဒေါ်သန္တာက…
“အဖေကြီး ဆိုင်ကယ်ရောင်းမလားလို့လာမေး ပြန်တာလား”
“ဟုတ်ပကွာ တစ်မြို့လုံးသိအောင် မောင်းခတ် ရမလို ဖြစ်နေပြီ”
“အရူးချ စ်ကောင်းရှိသေးရင်လည်း သင်ပေးပြီး အော်ခိုင်းလို့ ရဦးမယ် အဖေကြီးရဲ့”
“ဟုတ်ပါ့…ဒါနဲ့ ချစ်ကောင်းကြီး ဘယ်တောင် ရောက်နေပြီလဲ မသိဘူး…”
“မသိပါဘူးတော်…မင်္ဂလာဆောင်တဲ့ နေ့က တော့ တွေ့လိုက်လို့ ဒံပေါက်နဲ့ပိုက်ဆံ ပေးခိုင်း လိုက်သေးတယ်…နောက်များတော့ မတွေ့မိ တော့ဘူးနှစ်တွေလည်းမနည်းတော့ဘူးလေ”
ဦးသံဒိုင် အရူးချစ်ကောင်းကြောင်းပြောတော့ အန်တီ ဝါနုနုလွင်ကို သတိရမိပြန်သည်။ ဒေါ် ဝါနုနုလွင် နဲ့ ငယ်သံဒိုင် ဇာတ်လမ်းကို အရူးချစ်ကောင်း စတင်ဖန်တီးပေးခဲ့တာလို့ ပြောမယ်ဆို ပြောလို့ရသည်လေ…… ဦးသံဒိုင် အတွေးမဆုံးခင်မှာပဲ… အငယ်ဆုံးသမီးလေး “စစ်ရတီ သန္တာ”က “ဖေ နဲ့ မေ ထမင်းစားလို့ရပါပြီရှင်……ကိုကြီး တွေရော…မမရော ထမင်းစားမယ်နော်”
“စားမယ်ဟေ့ လာခဲ့တော့ညီတို့ရေ”
“လာပြီလေ ကိုကြီး”
“စားမယ် ဝါးမယ်”
တစ်အိမ်လုံးမှာ ဆူဆူညံညံနဲ့ ထမင်းစားဖို့ မီးဖိုခန်းထဲ ဝင်လာကြတော့သည်။ခရီးသွားရ တာမျိုးတွေသားသမီးတွေကျောင်းကိစ္စ အပြင် ကိစ္စတွေ မရှိကြဘူးဆိုရင် မိသားစု ၈ယောက် လုံး ထမင်းအတူတူစားစေတာကတော့… ဒေါ်မြသန္တာရဲ့ အစီအစဉ်ပါ…သူကိုယ်တိုင်က မိသားစုဝင် နည်းခဲ့ရသူမို့ ဒီလို သိုက်သိုက်ဝန်းဝန်း စားရတာမျိုးကိုသိပ်သဘောကျ ပုံရသည်။
ထမင်းစားနေကြရင်း…ညီအကိုတွေထဲမှာ အငယ်ဆုံး…မောင်နှမတွေထဲမှာ ငါးယောက် မြောက်ဖြစ်တဲ့ “ဖိုက်မင်းသံဒိုင်”က…… ပြတင်းပေါက်ကနေ အပြင်ကိုကြည့်ပြီး ဒီဘက် ပြန်လှည့်လာကာ……
“ဒီညတော့ မိုးရွာဦးမယ်ထင်တယ် ဖေဖေရေ” လို့ သူ့ကို ကြည့်ပြီးပြောလာတော့…… ဦးသံဒိုင် စားလက်စ ထမင်းလုတ် ဘုတ်ကနဲ ပန်းကန်ထဲ ပြုတ်ကျ သွားခဲ့ပါပြီကော……
ညဦးပိုင်းမှာစခဲ့တဲ့မိုးက သန်းခေါင်ယံကျော်မှ ပိုသည်းလာသည်……… မိုးသည်းတဲ့ညတွေတိုင်း လွမ်းနေဦးမှာပါ “အန်တီ ဝါနုနုလွင်” ရေ……
…………………………………………………………..
ရူပဗေဒပညာရှင် အချို့ရဲ့လေ့လာတွေ့ရှိချက် ပြောစကားအရ လူတွေရဲ့ ပါးစပ်က ထွက်တဲ့ စကားသံတွေဟာ လုံးဝပျက်စီးပျောက်ကွယ်သွားခြင်းမရှိပဲ စကြာဝဠာကြီးထဲမှာ ပြေးလွှား ရှင်သန်ပျံ့နံနေစဲတဲ့…… ဒီယူဆမှုနဲ့လေ့လာတွေ့ရှိချက်အမှန်ဆိုလျှ င် မိုးသည်းတဲ့ ညတွေမှာ “ငယ်သံဒိုင်” အဖြစ်မှ “ဦးသံဒိုင်” အရွယ်ထိအောင် အော်ဟစ်ခေါ်နေခဲ့တဲ့……
“အန်တီ ဝါနုနုလွင်ရေ”
ဆိုတဲ့ စကားသံတွေဟာလည်း လောကကြီးရဲ့ လေထုနဲ့ အတူ အသံလှိုင်းတွေ ရှိနေဦးမည်။ ဘယ်ဆီဘယ်ဝယ် ရောက်နေပြီမှန်းမသိတဲ့ “ဒေါ်ဝါနုနုလွင်” တစ်ယောက် သူမ အမည် ခေါ်သံတွေကို တစ်နေရာရာမှ ကြားနိုင်ပါစေလေ…………။
ဒီလိုနဲ့ပဲ နှစ်တွေ ကြာလွန်ခဲ့ပြီးတဲ့ နောက်မှာ လည်း မိုးသည်းတဲ့ ညတွေမှာ…… “အန်တီ ဝါနုနုလွင်ရေ”ဆိုတဲ့ အသံက မိုးရွာချ လိုက်တဲ့အသံနဲ့ အတူ ရောပြီး ပါလာပြီဆိုရင် နှောင်းလူတို့အဖို့ ဒါဟာ “ဘိုးသံဒိုင်” ကြီးရဲ့ လွမ်းလွမ်းဆွေးဆွေးနဲ့ အော်ခေါ်သံဆိုတာ တစ်မြို့လုံး သိပြီးပါပြီ။
စောင့်စားအားပေးဖတ်ရှုကြသော မိတ်ဆွေများအားလုံး ကျေးဇူးတင်ရှိခြင်းများစွာဖြင့်
ကိုယ်တော်ကြီး
ပြီးပါပြီ။
