ဒေါ်ဝါနုနုလွင်
ရေးသားသူ – ကနောင်ကိုယ်တော်ကြီး
🏵️အပိုင်း (၂)🏵️
💠အခန်း ( ၆ )💠
“ညနေက ဘယ်လို သက်သာသွားတာလဲ သားကြီး”
“ဒီလိုပဲ ရေလောင်းပေးလိုက်ရတာပေါ့…… မင်းဘောင်းဘီက ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ငရုတ်သီး ထိရတာလဲကွာ”
“ဦးတိုင်းလေ… မြတ်မွန်ကို ဆုံးမချင်လို့ ငါ့ဘောင်းဘီကို မြတ်မွန်ဝတ်တဲ့ ဘောင်းဘီမှတ်ပြီး တုတ်တစ်ချောင်းနဲ့ လှမ်းယူပြီး ငရုတ်သီးနဲ့ ပွတ်ထားတာတဲ့”
“ပေါက်ကရကွာ! ရှုပ်လည်းရှုပ်တဲ့ ဦးတိုင်းပဲ… မင်းကလည်း ဘောင်းဘီယူတာတောင် မသိရအောင် သိပ်မွန်နေတာပေါ့ ဟလား!”
“ငါ့လည်း ဆော်နဲ့လုံးနေတာဆိုတော့ သတိကို မထားလိုက်မိဘူး…။ မင်းက ဒါတွေ နားမလည်နိုင်ပါဘူးကွာ…။ ကလေးက ကလေးနေရာပဲ နေစမ်းပါ့”
“နေပါ… သားရယ်”
“အငယ်မ အစ်ကို့အတွက် ဖန်ချိုပဲ လုပ်လိုက်တော့”
“ဟုတ်… ကိုငယ် ဖေဖေရေ ဖန်ချိုတစ်ခွက် ကိုငယ် သောက်မယ်”
သံဒိုင် မင်းဇင်နဲ့စကားပြောရင်း လက်ဖက်ရည်ပါ မှာလိုက်တော့သည်။ ဒီဆိုင်က သံဒိုင်နဲ့ မင်းဇင်ထိုင်နေကြ …။ လက်ဖက်ရည်ကြိုက်တဲ့ သံဒိုင်အတွက် ဒီဆိုင်ရဲ့ လက်ဖက်နှပ်ရည်နဲ့ အဆင်ပြေသည်။လက်ဖက်ရည်မကြိုက်တဲ့ မင်းဇင်အတွက် ဆိုင်ရှင်ရဲ့သမီး ၉ တန်းကျောင်းသူ နှင်းလဲ့ဖြူလေးက ထိုင်စေသည်။ သံဒိုင်က တစ်ခါတစ်လေ ဆိုင်သစ်ဖွင့်တယ်ကြားလို့ လက်ဖက်ရည် အခြေအနေသိရအောင် သွားစမ်းသောက်ဆိုရင်တောင် မင်းဇင်ပါလာရင် သွားလို့မရခဲ့…
“ဒီမြို့မှာ ဒီဆိုင်ရဲ့ ကျရည်ကို မှီတဲ့ဆိုင် တစ်ဆိုင်မှ မရှိပါဘူး။ လက်ဖက်ရည် မကြိုက်တဲ့ ငါတောင် သိသေးတယ် ဟဲ…ဟဲ”
နဲ့ လုပ်သည်။ ယောင်္ကျားလေးတွေမှာ ကိုယ်ဝါသနာပါတာတော့ အနည်းအများ ပိုအားစိုက်ကြသည်လို့ သံဒိုင် နားလည်ပေးရသည်။
“ဘောင်းဘီကိစ္စပြောမှ မင်းစပြောင်းလာတဲ့ ၉ တန်းနှစ်က ကျောင်းမှာ ဘောလုံးကန်တော့ မင်းဘောင်းဘီ မပါလို့ ငါဝတ်ခဲ့တဲ့ အတွင်းခံ ချွတ်ပေးခဲ့တာ မှတ်မိသေးလား မင်းဇင်”
“မှတ်မိတာပေါ့ သားကြီး။ အဲဒီနေ့က ငါ့အတွက် တစ်သက်လုံးပေါင်းရမဲ့ သူငယ်ချင်းကောင်း ရတဲ့နေ့ပဲဟာ…။ တို့ကျောင်းကလည်းကွာ အသင်းအတွက်လူရွေးမှာ ကြိုလည်းမပြောဘူး။ ကြိုပြောရင် အားကစားဝတ်စုံအပြည့် ယူခဲ့လို့ရတာပေါ့…။ ငါ့မှာ မင်းဘောင်းဘီ အတွင်းကဝတ် ပုဆိုးခါးထောင်းကြိုက်ပြီး ကစားရတယ်”
“မင်းက ဘယ်လိုဆော့ဆော့ ငါတို့ကျန်စစ်သား အသင်းဆရာက ရွေးမှာပါ…။ မင်းကျောင်းကွင်းထဲမှာ ကစားနေတာ ဆရာက မြင်ပြီးသားကို”
“ဟိုကောင် ငဖြိုးက မင်းဘောင်းဘီချွတ်ပေးတော့ ငါယူပြီးဝတ်လိုက်တာ မြင်ပြီး…… “ဝေါ့…ဝက်…ထွီ” နဲ့ ရွံလို့ အန်ချင်တဲ့ အကွက်တွေ လုပ်သေးတာနော်…။ ဒါကို မင်းက ဂိုးတိုင်ဘေးနားကနေ “မင်းဇင် ကိုယ်ဝန်ရှိတယ်ထင်ရင် ဆေးသောက်မပျင်းနဲ့” လို့ လှမ်းပြောသေးတာ… ငါမှတ်မိနေတယ် သံဒိုင်”
“ဒီကောင်က တစ်သက်လုံး သူငယ်ချင်းကောင်းရမဲ့ကောင် မဟုတ်ပါဘူးကွာ…။ ဘယ်သူငယ်ချင်း အပေါ်မှာမှ ကိုယ်လုပ်ပေးနိုင်တာကို လုပ်မပေးချင်တာ။ ပွဲတိုင်း သူချည်းပဲ မင်းသားလုပ်ချင်နေတာ ဘယ်သွားရမလဲလေ”
“အမှန်ပေါ့ သားရယ်”
“ငါတော့ ခိုင်ထွန်းကြီး မင်းနဲ့ငါ့ကို ပြောတာ သတိရတယ် မင်းဇင်…”
“ဘာကို…ဘယ်လိုပြောတာလဲ အဲဒါတော့ မေ့ နေပြီကွာ”
“မင်းနဲ့ငါ အဲနှစ်က စသိပြီးခင်ပေမဲ့တစ်ယောက် နဲ့တစ်ယောက် နားလည်မှုတွေနဲ့ သွားနေကြ တော့ ဒီကောင်ကြီး ဒို့ကိုအားကျ နေတယ်လေ မင်းဇင်လတ် နဲ့ ငယ်သံဒိုင်က တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် “ဖင်လိုးဖင်ခံ”ပေါင်းတဲ့ကောင် တွေ သွားမလုပ်နဲ့လို့ ကျန်တဲ့ကောင်တွေကို ပြောခဲ့တာလေ”
“အော်အေး ဟုတ်တယ်ကွ ဟုတ်တယ် ခိုင်ကြီး ပြောခဲ့တာ”
“သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ရဲ့ ခင်မင်မှု့တန်ဖိုးကို ပြတဲ့နေရာမှာ အဲဒီစကားလုံးတွေထက်… အဓိပ္ပာယ်လေးနက်တဲ့ မြန်မာစကားလုံး ငါရှာ မတွေ့ဘူး…မင်းစဉ်းစားကြည့်လေ…… “ဖင်လိုး ဖင်ခံ”တဲ့ စကားကတော့ ရိုင်းတာပေါ့ လူကြားထဲလည်းပြောလို့ မကောင်းဘူး…ဒါမဲ့ အဓိပ္ပာယ် သိပ်ကို လေးနက်ပြည့်ဝတယ်ကွ”
“အောင်မယ်လေးဗျာ!မာန်တွေ ပါနေပါလား ‘ကသံဒိုင်’…စားချင်နေတာလားကျွေးချ င်နေ တာလား ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြော”
“နေစမ်းပါကွာ မင့်ဖင်လည်း စိတ်မဝင်စားဘူး စကားလုံးရိုင်းပေမဲ့ အဓိပ္ပာယ်လှတာလေး သိအောင် ပြောပြနေတာ……ယောင်္ကျားတစ် ယောက်ရဲ့ဘဝမှာဖင်ခံရတာလောက်ရှက်စရာ ကောင်းတာ ဘာရှိဦးမှလဲ…ငါပြောတဲ့ အထဲ ဟိုကောင်တွေတော့ မပါဘူးပေါ့ကွာ… ဒီလောက်ရှက်စရာကောင်းတဲ့ ကိစ္စက…… ဝေါဟာရကို ယူပြီး ခင်မင်မှု့တန်ဖိုးကို ပြသွားတာ ဘယ်လောက်လှလဲ…”
“သိပါတယ်ကွာ ငါလည်းလက်ခံပါတယ် …… အဲလောက်မပိန်းပါဘူး……အဲဒီလူရွေးတဲ့နေ့က ဘောလုံးကန်ပြီး ဆရာက ရွေးခံရတဲ့သူတွေ တစ်ခါတည်း နာမည်ခေါ်ပေးတာ ငါနားထောင် နေတော့ မင်းကငါ့ဆီကို ငါ့လွယ်အိတ်ရယ် ငါ့ဖိနပ်ရယ် ကောက်ကိုင်ပြီး ငါ့နားရောက်လာ ခဲ့တယ်။အဲမှာ မင်းကို စောက်ရမ်းခင်သွားတာ ငယ်သံဒိုင်ကွာ အလိုက်သိတတ်လိုက်တာ ဆို ပြီး မင်းနဲ့မတွေ့ခင်က ငါ့မှာ မင်းလိုသူငယ်ချင်း မျိုး မရှိခဲ့သေးဘူး……မင်းကရော ငါ့ကို ဘယ်ချိန် ခင်မိသွားတာလဲ မှတ်မိသလောက်ပေါ့”
“ဟား ဟား…မှတ်မိတာပေါ့ သားကြီးရာ ပြောပြမယ်…၉ တန်းဖြေပြီးလို့ နွေရာသီမှာပေါ့…တစ်နေ့ မင်း ငါအိမ်ရောက်လာတယ်လေ”
“အင်း…ရက်အတိအကျ တော့ မလုပ်ပါနဲ့… မလိုပါဘူး”
“နားထောင်စမ်းပါ သားရာ…မင်းကအိမ်ရောက် လာပြီး …သံဒိုင် ဟေ့ကောင်တဲ့ ငါ့ကို တစ်ခု ကူညီဦးတဲ့…ငါကလည်း ဟာ ဘာအရေးကြီး လို့လဲ ပြောကွာ လို့ပြောလိုက်တော့ မင်းက… “ငါ့ဖင်တွေ သိပ်ယားနေလို့ ကူညီပါဦး”လို့ပြော တော့တာပေါ့ကွာ ဟား ဟား ဟား”
“ယီးပေါ့…သောက်ကောင်းမှတ်လို့ နားထောင် နေတာ”
“ခစ်! ခစ်! ခစ်! ခီ့”
အန် ဘာလဲပေါ့ သံဒိုင်ရယ်သံကြားလို့ နောက်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ နှင်းလဲ့ဖြူ ……
“အန်! အငယ်မ နင်က ဘာသိလို့ ရယ်တာလဲ”
“ရယ်တာပဲဘာဖြစ်လဲ…ဒီမှာ’ကိုရီးမင်းဇင်’မှာတဲ့ ‘ကာကျက်’ရလို့လာပို့တာ…ကိုယ်ပါးစပ်နဲ့ကိုယ် ပဲရယ်ချင်ရယ်မှာပေါ့…ရယ်ချ င်တာပဲ ကိုငယ့် ကို တင်ပြနေရမှာလား”
“ငါ့ကို ‘တင်’မပြနဲ့နင့်ကိုရီးမင်းဇင်ပဲ ပြလိုက်… နေပါဦး နင်က ငါ့ကိုကျ ကိုငယ်တဲ့ နှစ်လုံးပဲ ခေါ်တယ်…မင်းဇင်ကျ “ကိုရီးမင်းဇင်”တဲ့… လေးလုံးတောင်ခေါ်တယ်.ဘာသဘောလဲရှင်း မရှင်းနိုင်ရင် နင့်အမေနဲ့ တိုင်ပြောမယ်”
“ပြောချင်ပြောပေါ့…ဟိုနေ့ကတောင် မေမေက ပြောနေသေးတာ… “မဝါနုနုလွင်” သားက လူချောလေးပဲတဲ့ သူ့အမေနဲ့တူတာ ဖြစ်မယ် လို့ ပြောနေတာ…မင်းသားကျ နေတာပဲတဲ့”
“အံမယ် အဲ့တော့ နင်က မမေးလိုက်ဘူးလား ဘုန်းကြီးပျံတုန်းက လာကတဲ့ မင်းသားမျိုး လားလို့”
“အိုး!ရုပ်ရှင်မင်းသားနဲ့ တူတာပြောချင်တာလေ ကိုငယ်ရဲ့”
“မသိပါဘူးအေ…ဇာတ်မင်းသားလား လို့ပါ”
“ကိုငယ်ကြီးက ဘာမှန်းလဲမသိဘူး…နာမည်ကျ နှစ်လုံးထဲ ခေါ်လို့တဲ့…တော်သေးတယ် ငယ် တစ်လုံးပါလာလို့ ခေါ်လို့ကောင်းသေး တယ်…နာမည်ကမမိုက်လိုက်တာ”ငယ်သံဒိုင်” တဲ့…ကိုရီးမင်းဇင်ကမှ လူကလည်း ချောသလို နာမည်လည်းလှတယ်…”မင်းဇင်လတ်”တဲ့… ဘယ်လိုခေါ်ခေါ် ခေါ်လို့ကောင်းတယ်”
“ဒါတော့ ငါတို့ကလူရယ်လို့ဖြစ်လာကတည်းက ကိုယ့်နာမည်ကို ပေးပိုင်ခွင့်မှမရခဲ့တာ…… လူကြီးမိဘတွေ ပေးတဲ့နာမည်ပဲ သုံးရမှာပေါ့ နင်က ငယ်သေးတော့ နားမလည်သေးပါဘူး အေ…သွားတော့ လုပ်စရာရှိတာသွားလုပ်ချေ”
“စနိုး… သူနဲ့ ဘာမှပြောမနေတော့နဲ့ လုပ်စရာ ရှိတာ သွားလုပ်တော့…လုပ်စရာမရှိရင် ၉ တန်း စာတွေကြည့်ထား ကျောင်းဖွင့်ရင် အဆင့်သင့် ဖြစ်အောင်”
“ဟုတ်! ကိုရီး…မနက်ဖြန်နေ့ခင်းပိုင်း လူရှင်း တယ် ဆိုင်လာခဲ့ဦးနော်…သမီး ကိုရီးစကားဆို နားထောင်တယ်နော်”
“Ok!စနိုးလေးက လိမ္မာတယ်…သွားတော့.. သွားတော့ ကလေး…ခဏနေမေမေဆူနေလိမ့် မယ်…မနက်ဖြန် ကိုရီး လာခဲ့မယ်”
နှင်းလဲ့ဖြူ လေးထွက်သွားတော့သံဒိုင်ကမင်းဇင်ကို “စပ်ဖြီးဖြီး”နဲ့ကြည့်နေလိုက်သည်။မင်းဇင်ကလည်း ပြုံးပြုံးကြီး လုပ်ပြီး……
“သားကြီးရာ အဲလိုကြီး မကြည့်စမ်းပါနဲ့”
“ကောင်မလေးတွေနဲ့ ပြောရင် အသံလေးက ချိုနေရော့နော်…ဘောလုံးကွင်းထဲမှာကျ ယီးပဲ!ငါဒီလောက် အသံပေးလက်မြှောက်ပြပြီး ဘောလုံးတောင်းနေတာကို မမြင်ဘူး မကြားဘူးလားနဲ့ ပီးတော့…ပြေးလေကွာမင့်ပြေးလမ်း ကြောင်းပေါ် ဘောလုံးခင်းပေးထားတာကို… ယီးပဲ! ဒီလောက်မှ အကွက်မမြင်ရင် မင်းဘယ် လို ဆက်ကန်မှာလဲနဲ့…ကိုယ်အောက်ငယ်တဲ့ ကောင်တွေကျ စကားလုံးတွေ ကြမ်းလိုက်တာ ကိုရီးမင်းဇင်ရယ်…ခုကျ တော့ ဟွင်း ဟွင်း”
“ယောင်္ကျားခြင်းတော့ နု မပြောနိုင်ဘူးကွာ… မကြိုက်လည်း မတတ်နိုင်ဘူး”လို့ မင်းဇင်က ပြောပြီးမှ ဆက်၍…
“နောက်တာပါကွာ ဘောလုံးကန်နေတော့ကျ လူကသွေးကပူနဲ့ စိတ်မရှည်နိုင်တော့ဘူး… ငါကလည်း ကွင်းထဲမှာ အမြဲကြို းစားနေမှ ကြို က်တာလေ…ငါကိုယ်တိုင်လည်း ဘယ်မှာ အချောင်ခိုနေလို့လဲ”
ဒါတော့မင်းဇင်ပြောတာမှန်သည်။မင်းဇင် ကွင်းထဲမှာအမြဲတမ်း ကြို းစားနေတာသံဒိုင်အသိဆုံးမြို့နယ်ဒိုင်းပွဲပဲကန်ကန်ရပ်ကွက်ခြင်းပဲချိန်းကန်ကန် ဘောလုံးတာဝန်ကျေ မွန်သော ဘောလုံးသမားတစ်ယောက်။ကွင်းထဲမှာ အမြဲတမ်း ပြေးလွှားပြီး နေရာလွတ် ရှာနေသူ။တစ်ချို့ပွဲတွေမှာမမှီလောက်တော့ဘူးလို့ ပရိသတ်ရော ကန်တဲ့သူခြင်းပါ ထင်ထားတဲ့ ဘောလုံးမျိုးကို မင်းဇင်အသားကုန်လိုက်ပြီး ရသွားကာ ဂိုးသွင်းသွားတာမျိုးတွေရှိခဲ့သည်။
သံဒိုင်ကတော့အပျင်းပြေချွေးထွက်ရုံ ဝင်ကန်တာမျိုးဆိုရင်တောင်…ဘောလုံးပြေးအားကို ခန့်မှန်းကြည့်လိုက်ပြီးမမှီလောက်တော့ဘူး ထင်ရင်ဆက်မလိုက်တော့ ဘောလုံးကသူ့ဟာသူစည်းကျော်သွားလိမ့်မည်အင်အားတွေတော့ အလကားအဖြစ်မခံနိုင်ဘူး။ ဟုတ်တယ်မလား…မှီနိုင်မှန်းမသိ မမှီနိုင်မှန်းမသိ စွတ်လိုက်ရအောင် ‘ကြောက်ရူး’ မှမဟုတ်တာလို့ တွက်သည်။ဒါကို မင်းဇင်ကကျ လက်မခံ…
“အဲလို လိုက်စမရှိရင် မလိုက်ချ င်တော့ဘူးကွ အရမ်းကြီးဝေးနေရင်တော့ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ ဒါမဲ့ တစ်ခူ ိ့အလုံးတွေ သားကြီး ညှစ်လိုက်ရင် မှီနိုင်ပါတယ်…ငါတွေ့နေတာပဲ ပြေးအားလည်း ကောင်းရဲ့သားနဲ့ နည်းနည်းမှအပင်ပန်းမခံချ င် ဘူး…ဒါကြောင့်ဘောလုံးကောင်းကောင်းမကန် တတ်တာ…ဒါကြောင့်လည်း ဟိုကောင်တွေက ပြောတာပဲ…”
မောင်ငယ်ရာ မကန်ပါနဲ့တော့ ဆိုင်ကယ်ပေါ်ထိုင်ပြီး စာအုပ်သာသွားဖတ်ပါ” လို့……
သံဒိုင်ဝင်ကန်ရင်ရပ်ကွက်ထဲကငယ်တဲ့ကလေးကတောင် “ကိုငယ်ကစားတဲ့နောက်တန်းနေရာမှာ ဝါးလုံး တစ်လုံးစိုက်ထားရင်တောင်တစ်ဖက်ရှေ့တန်းကလူအတွက် အလုပ်ရှုပ်ဦးမယ်”တဲ့သံဒိုင်တို့က ဘောလုံးမှာကျ အဲလောက် ပါရမီ ရင့်သန်သူတစ်ယောက်ပါ။
“မင်းဇင် သားကြီး ကျေ ာင်းတွေလည်း ပြီးတော့ မယ်…မင်းလည်းသင်္ဘောတက်ဖို့ ရန်ကုန်သွား နေရဦးမယ်ဆိုရင် လာမဲ့ မြို့နယ် ဒိုင်းပွဲတော့ ငါတို့မြို့က တိုက်စစ်မှုး ဂိုးသွင်းစက်ကြီး မပါ နိုင်တော့ဘူး”
“ငကန်းမရှိရင် ငဆွေတော့ လာမှာပါကွာ…… စားမေးပွဲပြီးရင် ရန်ကုန်မှာသင်တန်းတွေတက် ပြီးရင် ကမ်းရိုးတန်း sea service ယူတာနဲ့ ဘွဲ့တောင် သားကြီးနဲ့ အတူတူတက်မယူနိုင် လောက်တော့ဘူး”
“ငါ့လည်း အဲဒါတော့ စိတ်မကောင်းဘူးကွာ မင်းနဲ့ ဘွဲ့နှင်းသဘင်ခန်းမရှေ့ ဓါတ်ပုံတူတူတွဲ မရိုက်ရမှာကိုတွေးမိပြီး…… ကျ န်တာတော့ စိတ်မဝင်စားပါဘူးကွာ…… သူငယ်တန်းကနေ ၁၀တန်းထိနေလာတယ် အောင်တယ်…အောင်တော့ကျေ ာင်းပြီးအောင် ဘွဲ့တစ်ခုရအောင် တာဝန်တစ်ခုလိုဆောင်ရွက် လိုက်တယ်…ဟော! ဘွဲ့တစ်ခုရသွားတော့ တာဝန်တစ်ခု ပြီးသွားတာပေါ့ကွာ…… ဘာတတ်လဲ ဘာမှမတတ်ဘူး အေးတာပဲ”
“ဟိုးဆရာ ဟိုး…စကားတွေလွန်မယ် တော်ပြီ”
“ဟာ!ငါက ဘာပြောလို့လဲ မင်းဇင်…ကိုယ်ညံ့ တာ ကိုယ့်ပြောတာပဲ မပြောရတော့ဘူးလား”
“ဟုတ်ပါပြီ ဆရာရယ်…စာတွေဖတ်ပြီးရင်ထဲမှာ ခံစားချ က်တွေရှိမှန်းသိပါတယ်…ရင်ထဲက မြသန္တာ ကို ခံစားတဲ့ ခံစားချ က်အကြောင်း ပြောရအောင်”
မင်းဇင်က မြသန္တာ ဆိုတဲ့နာမည်လေး ထည့်ပြောလိုက်တော့ ရင်ထဲမှာ ‘ကျင်ကနဲ’ ဖြစ်သွားသလို အန်တီနုလွင်ရဲ့ မျ က်နှာက ‘ဘွားကနဲ’ပေါ်လာတော့သည်။ရေရာတိကျ တဲ့ နှလုံးသားတစ်စုံမှ မရှိရင် မင်း ယောင်္ကျားစစ် ယောင်္ကျားမှန် မဟုတ်ဘူးနော်လို့လည်း ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပြန်ပြောမိသည်။
“မင်းက ဇာတ်လမ်းဖြတ်ဖို့ ပြောတဲ့နေ့က သူက ဘာပြောခဲ့သေးလဲ သားကြီး” လို့ မင်းဇင်က မေးလာတော့…သံဒိုင် ဟိုနေ့ကမင်းဇင်နဲ့ထိုင်ခဲ့ တဲ့အအေးဆိုင်မှာမြသန္တာနဲ့နှစ်ယောက်တည်း ထိုင်လိုက်တာကို သတိရလိုက်သည်။သူ့အိမ် ကလည်း အပြင်ကြာကြာထွက်ရင်သိပ်မကြိုက် တဲ့ အိမ်မို့ ကြာကြာတော့စကားမပြောလိုက်ရ။ ဇာတ်လမ်းဖြတ်တဲ့ ကိစ္စပဲ အကြာကြီးစကား ပြောဖို့လည်း မလိုဘူးလေ…
“ငါက ဇာတ်လမ်းတစ်ခန်းရပ်ဖို့ပြောလိုက်တော့ သူ အံသြသလိုတော့ဖြစ်သွားပုံရတယ် မင်းဇင် ဘာမှတော့ မပြောသေးဘူး…နောက်ခဏနေမှ ‘မောင် ပြောစရာရှိတာ ဒါပဲလား’တဲ့
‘မောင် ပြောလို့ပြီးရင် သန္တာသွားတော့မယ်’လို့ ပြောပြီး ထွက်သွားတော့တာ”
“သူဒါပဲပြောသွားတာလား သံဒိုင်ရ…မင်း.. မင်း သူရဲ့မျ က်ဝန်းတွေကို မကြည့်လိုက်ဘူးလား”
“ကြည့်..ကြည့်လိုက်တာပေါ့ သားကြီးရာ… မျ က်ဝန်းမှာ မျ က်ရည်စ ခပ်ပါးပါးတစ်ချို့တွေ့ လိုက်ရသလို ထွက်ကျ တော့မှာမို့မျက်တောင် တစ်ချက်ခတ်ပြီး ထိန်းလိုက်တယ်…ငါ့ကို ကြည့်လိုက်တဲ့ အကြည့်တစ်ချ က်မှာ…… ‘ဒီလောက် အရှုံးပေးပြီး မောင်လို့ ခေါ်တဲ့တစ် ယောက်ကိုပဲချ စ်ခဲ့တာကို ဘာဖြစ်လို့လဲ’ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပာယ် သက်ရောက်တဲ့ အကြည့်မူ ိး… မင်းဇင်ရ ငါလည်းအတော်စိတ်မကောင်းဖြစ်ခဲ့ ရပါတယ်ကွာ”
“ဟာကွာ! တောက်…မြသန္တာလေး သနားစရာ ကွာ မင်းကွာ သံဒိုင်…သူငယ်ချ င်း အရင်းမလို့ ဆွဲသာ ထိုးလိုက်ချ င်တော့တယ်”
“ထိုးချင်လည်း ထိုးကွာ…မင်းထိုးလည်းငါခံရမှာ ပဲလေ”
“မင်းက ဘာကိစ္စသူ့ကို ဖြတ်လိုက်တာလဲ… ဘာအကြောင်းတွေကြောင့်လဲငါ့ကိုရှင်းအောင် ပြောစမ်းပါ”
“အကြောင်းပြချ က်မရှိပါဘူးလို့ပဲ ပြောရမှာပေါ့ သားကြီးရာ”
မင်းဇင်ကို စကားပြန်ပြောလိုက်ပေမဲ့ သံဒိုင့်အတွေးထဲမှာအန်တီနုလွင်ရဲ့ သင်္ကြန်နောက်ဆုံးနေ့ကမြင်တွေ့ခဲ့ရတဲ့ သံဒိုင့်ရေလဲပုဆိုးလေးပတ်ထားတဲ့ ပုံတွေသာပြန်မြင်နေမိတော့သည်။
မြင့်မားတဲ့အရပ်အမောင်းနဲ့ မလုံတလုံဖြစ်နေတဲ့ခန္ဓာကိုယ်အလှ…ရေသီးလေးတွေ တင်နေတဲ့လက်မောင်းအိုး…ရေစိုထားလို့ ယိုင်နဲ့စွာနဲ့ ကပ်နေတဲ့ လက်ကောက်ဝတ်မှာ ရှိတဲ့ အမွှေးရှည်ရှည်လေးတွေ…ရှေ့ကိုကြွတက်နေတဲ့ ရင်သားစိုင်ကြီးရယ်…
နောက်ကိုကောက်ပြီး ဘေးကိုကားသွားတဲ့ ခပ်ကြီးကြီး တင်သားနှစ်ခြမ်း…… မျ က်နှာက ဘာမှ လိမ်းခြယ်မထားပဲ ဖြူ စင်ဝင်းပစွာ လှနေတာတွေ…ဖြူ စင်ဝင်းပတဲ့ မျက်နှာပြင်ပေါ်ကမည်းနက်ပြီးရှည်လျ ားသွယ်တန်းတဲ့ မျက်ခုံး…ကော့ပျံနေတဲ့ မျက်တောင်တွေ…
ကြီးမား ကျယ်ဝန်းတဲ့ မျက်ဝန်းအိမ်နဲ့စူးရှ တောက်ပြောင်နေတဲ့ မျ က်လုံးတစ်စုံကအရာရာကို သူအားလုံးမြင်နေသယောင်…နှာခေါင်း…မျ က်ခုံးနှစ်ခုကြားကနေ စတင်ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ လမ်းကြောင်းက အပေါ် နှုတ်ခမ်းနဲ့တစ်လက်မလောက် အလိုမှာ အဆုံးသတ်သွားပေမဲ့ နှာခေါင်းမလှတဲ့သူတွေလို အဆုံးသတ်ခါနီးမှ ပုပြီးပွနေတတာမျိုး မဖြစ်ပဲ နှာခေါင်း ထိပ်ချွန်ချွန်ကမျက်နှာကျ နှင့်လိုက်ဖက်လှတယ်။
ပါးစပ်ပေါက်လို့ခေါ်မဲ့ နှုတ်ခမ်းလွှာနှစ်ခုကမထူးမပါးနဲ့ပန်းရောင်သန်းတယ်။ပါးစပ်ပေါက်ရဲ့အကျယ်အဝန်းနဲ့ အောက်ကမိန်းမအင်္ဂါဇာတ်အကျ ယ်အဝန်းတို့ တိုက်ရိုက်ဆက်စပ်မှု့ ရှိမရှိဒါတော့ သံဒိုင် ဆက်မတွေးရဲတော့………
“မင်းဘာတွေဖြစ်နေလို့လဲ ငါ့ကိုမှ ယုံယုံကြည် ကြည် မတိုင်ပင်ရင် ဘယ်သူကို တိုင်ပင်ချ င် တာလဲ”
“မယုံကြည်လို့ မဟုတ်ပါဘူးကွာ…ငါကိုယ့်ငါ တောင် မသိလို့ပါ”
“တစ်ခုခုဖြစ်နေတာတော့ သေချာနေပါပြီ သားကြီးရယ်…ငါလည်း ကူမစဉ်းစားပေးနိုင်လို့ ဘာလုပ်ပေးရမှန်းတောင် မသိတော့ပါဘူး သံဒိုင်ရာ”
“ထားလိုက်ပါကွာ…တစ်နေ့တော့ အဖြေတွေ့မှာ ပါ…အဲခါကျ မှ မင့်ကိုအရင်ဆုံးပြောပြမယ် မင်းဇင်”
“မင်းအဖြေမတွေ့ခင် ငါသိသွားခဲ့ရင်ကော”
“ဟာ!”
သံဒိုင် ရင်တွေတုန်သွားတော့သည်။ ဟန်ဆောင်ပြီးနေရတာတွေသိပ်မွန်းကြပ်လွန်း တယ် မင်းဇင်ရာ…မင့်သိသွားရင်လည်း ဒဲ့သာ ထိုးချလိုက်တော့ပါ သူငယ်ချ င်းရာ…… လူတွေရဲ့ ကိုယ်သတ်မှတ်ထားတဲ့ စည်းမျဉ်း ကြိုးနဲ့ကိုယ့်ကိုပြန်ချည်နှောင်ခံရတဲ့ အဖြစ် လောက် ရင်နာစရာကောင်းတာ ရှိဦးမလား… သံဒိုင် ဒီစည်းမျ ဉ်း ဥပဒေသတွေကို ရိုက်ချိုး ပျက်စီးမိတော့မယ်……
“ဘာဖြစ်တာလဲသားကြီးရ’ဟာ’တစ်လုံးပြောပြီး ငြိမ်သွားလိုက်တာ”
သံဒိုင်ဘာမှ မပြောဖြစ်တော့ မင်းဇင်ကိုခေါင်းပဲ ရမ်းပြလိုက်တော့သည်။
“သွားကြရအောင် သားကြီး မနက်ဖြန်ညမှ ပြန် တွေ့မယ်…ငါ မနက်ဖြန်မင့်အိမ်မလာဖြစ်တော့ ဘူး…ဖေဖေရဲ့အလုပ်စာရင်းတွေလုပ်လိုက်ဦး မယ်…ညဖက်မှပဲ ဒီဆိုင်မှာတွေ့မယ်”
“အေးကွာ…ပြောစရာတွေက ခုမှပေါ်လာပြန်ပြီ မနက်ဖြန်ညမှ ပြောတော့မယ် သံဒိုင်…လစ်စို့”
သံဒိုင် မင်းဇင်ကို မစောင့်တော့ပဲ ဆိုင်ကယ်စီးပြီးအရင်ထွက်ခဲ့ လိုက်တော့သည်။ဆိုင်ကယ်စီးနေရင်းလဲ သံဒိုင့်အတွေးထဲမှာဒေါ်ဝါနုနုလွင်က
စိုးမိုးနေမြဲ……
“အန်တီ ဝါနုနုလွင်ရေ…… ငယ်သံဒိုင်ကို လွတ်လပ်ခွင့် ပေးပါတော့… ချစ်သူအပေါ် သစ္စာမရှိတဲ့ သူငယ်ချ င်းအရင်း ကို သစ္စာဖောက်တဲ့ လူ့စည်းမျ ဉ်းတွေကို မစောင့်ထိန်းနိုင်တဲ့ လူယုတ်မာသက်သက် ဖြစ်တော့မယ် ဗျ ”
သံဒိုင်တစ်ယောက်တည်းတစ်ကိုယ်တည်းကြားယုံ ရေရွတ်လိုက်မိတော့သည်။မနက်ဖြန် သံဒိုင်အန်တီနုလွင် အိမ်မသွားတော့ဘူး……တစ်နေကုန် မေ့နိုင်ဖို့ ကြိုးစားကြည့်ဦးမည်……
………………………………………………………………………………………………………….
“မောင်ငယ်ရေ…ဒီမှာ မဝါလာတဲ့ဟေ့ ငါအပြင် သွားမလို့ကွာ မင့်အမေပြန်လာရင်လည်းပြော လိုက်…အပြန် နောက်ကျ ရင်ကျ မယ်လို့”
“ဟုတ်ကဲ့”
“သား…ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ”
တစ်နေကုန်မေ့နိုင်အောင် ကြိုးစားနေပါတယ် ဆိုမှ အန်တီနုလွင်ရယ်…သံဒိုင့်ဆီကို ရောက် အောင် လာသေးတယ်။အန်တီ့ မျ က်နှာကို မြင် လိုက်ရတော့လည်း သံဒိုင်အလိုလိုပျော်မိသွား ရသည်။အန်တီ့ နားလေး တိုးကပ်ပြီး အန်တီ့ အနံ့လေး တစ်ချက် ခိုးရှုပြီးမှ အန်တီမေးတာ ဖြေလိုက်သည်။
“ဖေဖေရဲ့စာရင်းတွေကူစစ်ပေးနေတာပါ…”
“အိမ်မှာ ဘယ်သူမှမရှိဘူးလား…အမကတော့ ဘယ်သွားလဲ သား”
“မေမေက အန်တီချိုတို့အိမ်သွားတယ်အန်တီ”
“အော်!အေး မနေ့ကဟာသက်သာရဲ့လား အန်တီ အဲဒါမေးအောင်လို့ လာတာ”
“သက်သာပါပြီ အန်တီ…ပူတာတော့အတော်ပူ လိုက်တယ် ကျ နော်က ကြောက်ကိုနေတော့ တာ”
“ဒါပေါ့…ပိုသက်သာအောင်လို့မုန်ညင်းဆီလေး လိမ်းထားလိုက်သား…အိမ်မှာလည်းရှိနေတာ မို့ အန်တီ တစ်ခါတည်း ယူခဲ့လိုက်တယ်”
အန်တီနုလွင်က ပုလင်းသေးသေးလေးနဲ့ ယူ လာတဲ့မုန်ညင်းဆီဆိုတာလေး သံဒိုင်ကိုထုတ် ပေးလာပါတော့သည်။သံဒိုင်လည်း ပူတာတွေ သက်သာပေမဲ့ အန်တီ့အပေါ်နည်းနည်းလည်း ချွဲချင်စိတ်ကြောင့်ရယ် အိမ်မှာ ဘယ်သူမှမရှိ နေလို့ လွတ်လပ်တာရယ်ကြောင့်……
“ဒါက ဘာတွေကောင်းတာလဲ အန်တီနုလွင်”
“ဘာတွေကောင်းတာလဲဆိုတော့ကျ န်းမာရေး အတွက်ကောင်းလို့သင့်တော်လို့သုံးနေကြတာ ပေါ့…တစ်ချို့ က နိုင်ငံခြားက လာတဲ့ အလှဆီ တောင် နေ့တိုင်းမသုံးပဲ တစ်ခါတစ်လေ ဒီဆီကိုပဲ တစ်ကိုယ်လုံး လိမ်းကျ သတဲ့……ဘယ်လိုဆေးဖက်ဝင်တာလဲတော့ဆိုတာတော့ ကျမလည်း တိုင်းရင်းဆေးဆရာ မဟုတ်တော့ မပြောတတ်ဘူး ကိုငယ်သံဒိုင်ရယ်”
“အဟီးဟီး…မသိလို့ မေးတာပါ အန်တီရယ်”
“ကျ မလည်း မသိလို့ မဖြေနိုင်တာပါ ရှင်”
“ကျနော်ကတစ်ခါမှလည်း မသုံးဖူးတော့ လိမ်း မှ လိမ်းတတ်ပါ့မလား မသိဘူး”
“အော်! လိမ်းရမှာ သိပ်ခက်တဲ့ ဆေးဆိုတော့ မလိမ်းတတ်ဘူး ပြောချ င်တာလား”
“ဆီများများလိမ်းမိသွားရင် ဘာဖြစ်မလဲ…… တစ်ခါလိမ်းရင်ဘယ်လောက်အတိုင်းအတာပဲ လိမ်းရတာလဲ အဲဒါတွေ မသိလို့ပါ”
“ကဲ…ကျမ ဝါနုနုလွင် ပဲ လိမ်းပေးပါ့မယ်… ပုဆိုး ချွတ်တော်မှုပါ”
အန်တီနုလွင်ကတစ်ခါတစ်ရံသူ့နာမည်အပြည့် အစုံထည့်ပြီးစကားပြောတတ်သည်။အဲလိုပြော တာမျိုးကိုလည်း သံဒိုင် သဘောကျ မိသည်။
“ကျနော့် အခန်းထဲပဲ သွားမလား အန်တီ”
“အို!ဘာလို့ သွားရမှာလဲ”
အန်တီ မျက်နှာတစ်ချက်တင်းလိုက်တော့… သံဒိုင် လန့်သွားရသည်။
“ဟို…ဟိုလေ…ဟိုလိုပါ အန်တီ…ဒီနားက ဧည့်ခန်းနဲ့လည်း နီးတော့လူတွေလာလိုက်လို့ မြင်သွားရင် မကောင်းဘူးလားလို့ပါ……… အန်တီ့ကို ကျနော့်…ကျ နော့်…… ကျနော့် အခန်းထဲကို ဟိုလိုခေါ်တာမဟုတ်ပါ ဘူးဗျာ”
“ဟိုလိုခေါ်ခေါ်…ဒီလိုခေါ်ခေါ် မလိုက်နိုင်ဘူး ကွာ…အဲဒီအခန်းထဲ ဝင်နေတုန်း လူတွေတွေ့ လိုက်မှ ပိုဆိုးကုန်မှာပေါ့…စာတွေဖတ်ပါတယ် ဆိုတဲ့ ဒီဦးနှောက်ကြီးက ဒါလေးတောင်မစဉ်း စားနိုင်တော့ဘူးလား”
အန်တီ နုလွင်က ပါးစပ်ကလည်းပြောသလို လက်ညှိုးနဲ့လည်း သံဒိုင့်ခေါင်းကို ထိုးသည်။ မျက်နှာမှာတော့ စိတ်ဆိုးတဲ့ အမှုအရာမတွေ့ ရတော့လို့ သံဒိုင် ဝမ်းသာသွားရသည်။
“ဒီ စားပွဲကြီးကလည်းအကြီးကြီး အပေါ်မှာလဲ စာအုပ်တွေ ထပ်ထားသေးတယ်…ဒီမှာ ထိုင် ပြီးလိမ်းပေးနေတုန်းတကယ်လို့ လူလာခဲ့ရင် မတွေ့နိုင်ပါဘူး သားရယ်”
“ဟုတ်ပါတယ် အန်တီ”
သံဒိုင်ဖေဖေရဲ့ စာရင်းစာအုပ်တွေထားတဲ့ စားပွဲက ကြီးသည်။ရှေ့မှာလည်း အကာနဲ့မို့ ဧည့်ခန်းမှာထိုင်နေတဲ့ လူရှိရင်တောင် မမြင် နိုင်ဘူး…စားပွဲထားတာကလည်း ဧည့်ခန်းနဲ့က မျက်နှာခြင်းဆိုင်…နောက်မှက နံရံ့နဲ့ စာအုပ်စင်မို့ နောက်ကနေလည်းဘယ်သူမှမမြင်တွေ့ နိုင်ဘူး…
တစ်ခါတစ်ရံ အမျိုးသမီးတွေရဲ့ ဦးနှောက်က ယောင်္ကျားတွေထက် ပိုတွေး တတ် မြင်တတ်သည်ဆိုတာ သံဒိုင်လက်တွေ့ သိလိုက်ရသလို…ဒီနေ့ အန်တီ့အိမ် သွားခဲ့ရင် တောင် ဒီလို အဆင်ပြေမှာ မဟုတ်ဘူးလို့ စဉ်းစားမိသေးသည်။
အန်တီက ထိုင်ခုံတစ်လုံး ယူပြီး သံဒိုင့်ဘေး လာထိုင်တော့သည်။သံဒိုင်ရင်တွေ ခုန်နေပေမဲ့ လက်တွေကတော့ ဝတ်ထားတဲ့ ပုဆိုးကို ထိုင်နေရင်းပဲ ဖြည်ပေးလိုက်သည်။ အန်တီက အိမ်ဝင်ပေါက် ခဏကြည့်လိုက်ပြီး ပုလင်း အဖုံးဖွင့်ကာသူ့လက်ထဲကိုဆီတွေထည့်လိုက် သည်။
ခြံဝင်ပေါက်ကို ဒီထိုင်တဲ့နေရာကနေ လှမ်းမမြင်ရပေမဲ့ အိမ်ပေါက်ဝထိ လူရောက် လာရင်တော့ သိနိုင်တာမို့ သံဒိုင်စိတ်ချသွား တော့သည်။စိတ်က အေးအေးဆေးဆေးပဲလို့ ခံယူလိုက်တော့ ပေါင်ကြားကအငယ်ကောင် က အဆင့်သင့်အနေအထားနဲ့ မတ်မတ်ရပ် နေပြီ…
အန်တီနုလွင်က ဆီထည့်ထားတဲ့ လက်တစ် ဖက်နဲ့ သံဒိုင့်ရဲ့ လိင်တန်ကို အရင်နှံ့အောင် သုတ်လိုက်သည်။သံဒိုင့်မှာတော့လက်နှစ်ဖက် ကို ဘယ်မှာထားရမှန်း မသိတာနဲ့ပဲ ရှေ့က စားပွဲပေါ်ပဲ တင်ထားလိုက်တော့သည်။
အန်တီက ဆီတဝင်းဝင်းနဲ့တင်းမာပြောင်လက် လာသော ငယ်သံဒိုင့် လိင်တန်ကို သေချာ ကြည့်ကာ လက်က ပွတ်မြဲပွတ်လျက်…… နှစ်ယောက်သားလူချ င်းကလည်းကပ်ထိုင်နေ ကြတော့ အန်တီနုလွင်ဆီက ခပ်မြန်မြန်ရှုတဲ့ အသက်ရှုသံပါ သံဒိုင်ကြားနေရသည်။ လိင်တန်တစ်လျှောက်လုံးရော ဂွေးဥတွေပါ မကျ န် အန်တီက ဆီနဲ့ အသာအယာပွတ်နေ ရာမှ လိင်တန်ချေ ာင်းကို ဖိညှစ်လိုက်တော့… “အ!”ဆိုတဲ့ အသံလေး သံဒိုင်ဆီက ထွက်လာခဲ့ရသည်။
“နာသွားလား သား”
“အရမ်းကြီး မနာပါဘူး အန်တီ”
“သားရဲ့ ဟာကြီးကလည်းကွယ် ကြည့်ပါဦး”
အန်တီနုလွင်ပြောလိုက်မှ သံဒိုင်ကိုယ့်ဟာကို ငုံကြည့်လိုက်တယ်…ဆီတွေနဲ့ပြောင်လက်နေ တဲ့အငယ်ကောင်က ခန့်ညားထည့်ဝါမှု့အပြည့် အန်တီနုလွင်က လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းနဲ့ အရင်းကနေ နှိပ်လိုက်တော့ အကြောချောင်း က ပိုရှည်လာသယောင်……
“မောင်ငယ်ရယ်…လူတန်းစေ့ပြီး ယောင်္ကျား ပီသလိုက်တာကွယ်”
အန်တီနုလွင်က အဲလိုပြောပြီး ဆီတွေနဲ့ ပွတ် ပေးရုံပေးနေတာကနေ ဂွင်းထုသလိုမျိုးနဲ့… “တ ဖတ် ဖတ်”မြည်အောင် အထက်အောက် လက်ကစားပေးတော့သည်။မိန်းမတွေနဲ့ သိပ် မပတ်သက်ဖူးတဲ့ငယ်သံဒိုင်ကသုတ်ထိန်းနည်း လေ့ကျင့်ခန်းများနဲ့ လေ့ကျင့်လာသူမို့သာ တော်ပေတော့သည်။
လေ့ကျ င့်မှု့သာ မရှိခဲ့ရင် အန်တီရဲ့လက်ကစားပေးမှု့ကြောင့် သုတ်ရည် တွေ “ဖျင်းကနဲ”နေအောင်ထောင်ပန်း ထွက် တော့မည်။အန်တီနုလွင်က ဆီလိမ်းပေးတာ မူ ိး မဟုတ်တော့ပဲ ပေါ်တင်ကြီး ဂွင်းထုပေးပါ တော့သည်။
“မောင်ငယ် ရယ် သားဟာကြီးက သိပ်ကြီး တော့ ကိုင်ရတာ အားရလိုက်တာကွယ်”
“အ..အ..အန်တီ”
ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ် သံဒိုင်ပြီးလုလုမှာပဲ လူရိပ်တစ်ခုလိုမြင်လိုက် လို့ အန်တီနုလွင်ရဲ့ ခပ်မြန်မြန်လှုပ်ရှားပေးနေ တဲ့ လက်ကို ရပ်သွားအောင် ဖမ်းကိုင်လိုက်ရသည်။အန်တီနုလွင်လည်း လက်ကစားပေးမှု့ ကို ချက်ချ င်းရပ်လိုက်ပြီး သံဒိုင့်လိင်တန်ကို ကိုင်ရုံသာ ကိုင်ထားတော့သည်။
“မောင်ငယ်…မင့်အဖေရှိလား”လို့ မေးရင်းဝင် လာတာက ဖေဖေ့မိတ်ဆွေ ဦးသိန်းနိုင်……
“မရှိဘူး ဦးသိန်းနိုင် ဖေဖေ အပြင်သွားတယ် ခင်ဗျ “လို့ သံဒိုင်က ဖြေလိုက်ပေမဲ့ သူကအိမ် ထဲထိဝင်လာပါတော့သည်။ဒါမဲ့ ဦးသိန်းနိုင်က သံဒိုင် နဲ့ အန်တီနုလွင် ထိုင်နေတဲ့ နေရာတော့ မလာပါ…ဧည့်ခန်းက ဆက်တီခုံ ပေါ်ပဲ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး…
“ဒေါ်ဝါနုရော ရောက်နေတာကို အလည်လာ တာလား”
“ဟုတ်ပါတယ် ရှင်”လို့ အန်တီက ဖြေအပြီးမှာ ပဲ…
“မောင်ငယ်…မင့်အဖေက ဘယ်သွားတာလဲ ဘယ်ချိန်မှ ပြန်လာမှာလဲ”
“မသိဘူးခင်ဗျ …အရေးကြီး ကိစ္စရှိရင်လည်း ကျ နော့်ကို မှာခဲ့လိုက်ပါ”
သံဒိုင်လည်း မြန် မြန်ထပြန်မလားလို့ ပြောလိုက်ပေမဲ့……ဦးသိန်းနိုင်က သူ့အိပ်ကပ်ထဲကဆေးလိပ်ဘူး ထုတ်ပြီး ဆေးတစ်လိပ် မီးကောက်ညိလိုက် တော့… သွားပြီလို့ သံဒိုင်စိတ်ပြန် လျှော့လိုက်တော့တယ် …ဆေးလိပ်သောက် ပြီဆိုမှာတော့ တောက်လျောက် မပြန်တာ သေချာသွား ပြီလေ…
“အရေးကြီးတယ်လို့လည်း မဟုတ်ပါဘူးကွာ ရှေ့ကလမ်းကို လမ်းသစ်ခင်းဖို့ကိစ္စတိုင်ပင် ရအောင်လို့ပါ”
“ဟုတ်ကဲ့ဗျ …ကျ နော့်ကိုတော့အိမ်အပြန် နောက်ကျ မယ်လို့ မေမေ့ကို ပြောဖို့မှာခဲ့ တယ်ဗျ …မနက်ဖြန်မှဦးသိန်းနိုင်တစ်ခေါက် လာခဲ့ပါဦးလား…ညဖေဖေပြန်လာရင်လည်း ဦး လာသွားတယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းကျ နော် ပြောထားလိုက်ပ့ါမယ်”
သံဒိုင်လည်း ဦးသိန်းနိုင်ကြီး ပြန်ဖို့ အရေး ဒုတိယအကြိမ် ကြိုးစားကြည့်လိုက်သည်။ ဦးသိန်းနိုင်က ဘာမှပြန်မပြောတော့ပဲ ဆေးလိပ်သာရှိုက်နေတော့သည်။ဖေဖေ့ဆီလာတာ မရှိပါဘူးလို့ပြောပြီးနေပြီပဲ သွားတော့လေဗျာ ဘာထိုင်လုပ်နေတာလဲ…လူကြီးဖြစ်နေပြီး အထူအပါး နားမလည်လိုက်တာ…သံဒိုင့်စိတ်ထဲမှ ဦးသိန်းနိုင်ကိုအတင်းပြန်လွှတ်နေတော့သည်။
ဦးသိန်းနိုင်ကလည်း သံဒိုင်တို့ အဖြစ်အပျ က်ကို ဘယ် သိလိမ့်မလဲ သူလာလည်နေကြအတိုင်း အေးဆေးထိုင်ပြီးမှ ပြန်မဲ့သဘော……… အန်တီနုလွင်က သံဒိုင့်ကို တစ်ချက်ကြည့် ပြီး ပြုံးလိုက်တော့သည်။ သံဒိုင့် ခံစားချ က်ကို သိတယ်ဆိုတဲ့ အထာနဲ့ပေါ့…… လက်ကတော့သံဒိုင်လိင်တန်ကို မလွှတ်ဘူး ဦးသိန်းနိုင်ကလည်း ဆက်ထိုင်ဦးမှာသိနေ တော့…ခုနက အတိုင်းပဲ သံဒိုင်ကို ဂွင်းပြန် ထုပေးပါတော့တယ်။
အသံသိပ်မထွက်စေ ပဲ တိတ်တိတ်လေး လုပ်ပေးတော့သည်။ သံဒိုင့်မှာ တစ်ဖက်ကဘော့ပင်ကိုင် နောက် တစ်ဖက်က စာရင်းစာအုပ်ကိုင်ပြီး ရုပ်တည်ကြီးနဲ့ ထိုင်နေပေးရသည်။ ဦးသိန်းနိုင်က သူတို့ဆီကို လှမ်းကြည့်လိုက်မယ်ဆိုလည်း နှစ်ယောက်သားသာမန် တူယှဉ်တွဲထိုင်နေ ကြတယ်လို့ပဲမြင်လိမ့်မည်။
ဒါပေမဲ့ ထိုင်နေတဲ့သူနှစ်ဦးရဲ့ စားပွဲကိုအကာ အကွယ်ယူပြီး လှုပ်ရှားနေမှု့ကိုမြင်တွေ့သွားမယ်ဆိုရင်ဖြင့်……ဦးသိန်းနိုင်က ဘာစကား မှ မပြောသေးတော့အန်တီကလည်းဘာမှ မပြောသေးပဲ သံဒိုင်လိင်တန်ကြီးကိုသာ ကိုင်ပြီး ပွတ်သပ်ဆော့ကစားပေးနေသည်။ ခဏအကြာမှ……
“ဒေါ်ဝါနု…ဦးမောင်လတ်အခြေအနေကရော ဘာများထူးသေးလဲ”
“ဒီလိုပါပဲရှင်…ထူးပြီးတိုးတက်လာတာတော့ မရှိတော့ပါဘူး”
“ကျ နော်တို့ ဒီကလူတွေက “ဒေါ်ဝါနု”ကို လေးစားနေကြတာဗျ ”
“ရှင်………”
အန်တီနုလွင်က ‘ရှင်’ ဆိုပြီး ပါးစပ်က ထွက်လိုက်သလိုလက်လှုပ်ရှားမှု့ကလည်း ရပ်သွားပါတော့သည်။
“ကျ နော်တို့ဆီမှာတော့ လေဖြတ်ထားတဲ့ သူတွေတစ်နှစ်ကျော်လောက်ဆိုရင် သေတော့တာ…အပြုအစုကောင်းမှပဲ မိုင်ကုန် ခံရင် ၂ နှစ်စွန်းစွန်းပဲ နေရတယ်… ဒေါ်ဝါနု ပြု စုပေးတဲ့ ဦးမောင်လတ်ကြီး တော့ ကြာပြီဗျ နော် နေရပါတယ်…… ဦးမောင်လတ်ရဲ့ အတိတ်အကြောင်းတွေ ပါသလိုလက်ရှိ ဒေါ်ဝါနု အပြု အစုကောင်းတာတွေကြောင့်လည်း နေရတာပါ…
ဦးမောင်လတ်ကြီးကို သေစေချင်လို့ ပြော တာမဟုတ်ဘူးနော်…လူမမာတစ်ယောက် ကို ဒီလောက်နှစ်ရှည်လများ မငြီးငွေ့ပဲ ပြု စုနိုင်တဲ့ ဒေါ်ဝါနု အရည်အချင်းကို သိ စေချ င်လို့ပါ…ဒါကြောင့်လည်းဒီကလူတွေ က ဒေါ်ဝါနုကို လေးစားနေကြတာ”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ရှင်…ခုလိုသိရလို့ကျေးဇူးတင် ပါတယ်”
အန်တီစကားပြန်ပြောပေမဲ့ အသံတွေတုန် နေသလို မျ က်နှာလည်း ပျက်သွားတယ်လို့ သံဒိုင်သိလိုက်သည်။သံဒိုင့် ဟာကိုလည်း လက်က လွှတ်လိုက်သလို လွှတ်လိုက်တဲ့လက်က အနည်းငယ်တုန်နေ တော့သည်။ အကြောင်းတစ်ခုကြောင့် အန်တီနုလွင် စိတ်အပြောင်းအလဲဖြစ်သွားတယ်လို့သံဒိုင်နားလည်လိုက်သော်လည်း ဘာကြောင့်လို့ မသိသေးတော့ စဉ်းစားနေစဲမှာပဲ…
“အိမ်ကိုဧည့်သည်တွေရောက်နေကြပါလား” လို့ပြောပြီးသံဒိုင့်မေမေလည်းဝင်လာပါတော့သည်။
“ဟောတော်!မောင်ငယ်က ဧည့်သည်တွေ ကို ဘာမှချ မကျွေးဘူးလား…သားရယ် ဒီလောက်ကြီးနေပြီ မသိတတ်လိုက်တာ”
“မဟုတ်ဘူး အမ…ကျ မကမလိုဘူးပြောလို့ မောင်ငယ်က သွားမယူတာပါ…ပြန်လည်း ပြန်တော့မှာ မလို့ပါ”
“ကျ နော်လည်း ခုမှရောက်လို့ ထိုင်ရုံရှိသေး တာပါဗျာ”
သံဒိုင်တို့ စိတ်တွေမွန်နေခဲ့တော့ လူမှု့ရေး ကိုမေ့နေခဲ့ရသည်။ဘာမှချ မကျွေးတဲ့အပြင် ဦးသိန်းနိုင်ကိုတောင် မြန်မြန်ပြန်စေချ င်ခဲ့ တာမဟုတ်လား……
“ခဏထိုင်ကြပါဦးလက်ဖက်သုပ်လိုက်ဦးမယ်”
“ကျမက ပြန်တော့မှာနော် အမ…မောင်ငယ် အန်တီ့ကို ဟိုဗလာစာရွက်နဲ့ ဘော့ပင်ပေး”
မေမေက “နေပါဦး”လို့ ပြောပြီးမီးဖိုခန်းထဲဝင်သွားသည်။သံဒိုင်လည်း အန်တီတောင်းတာပေးလိုက်တော့ အန်တီနုလွင်က…စာရေးတော့သည်။ ညာဘက်လက်နဲ့ မုန်ညင်းဆီတွေ ကိုင်ခဲ့တာမို့ စာရေးတော့ ဘယ်ဘက်လက်နဲ့ ရေးနေသည်။
အန်တီရော မင်းဇင်ရော သားအမိနှစ်ယောက်လုံး ဘယ်ညာ နှစ်ဘက်နဲ့စာရေးနိုင်သည်။ စာရေးပြီးတော့စာရွက်လေးခေါက်ပြီး သံဒိုင့်ကို ပေးသည်။ ပြီးတော့ သံဒိုင့် အမေကို သွားနှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်ထွက်လာကာ ဦးသိန်းနိုင်ကိုလည်းနှုတ်ဆက်ပြီးအန်တီနုလွင် ပြန်သွားပါတော့သည်။
သံဒိုင်လည်း အန်တီနုလွင်ပေးခဲ့တဲ့ စာရွက် ခေါက်လေးယူပြီး သူ့အခန်းထဲပဲ တန်းဝင်ခဲ့ လိုက်သည်။
“ဘာတွေများ ရေးထားခဲ့တာလည်း ……… အန်တီ နုလွင်ရယ်”
……………………………………………………….
💠အခန်း ( ၇ )💠
“မောင်ငယ်…သား ထမင်းစားအောင်ကွာ မင်းမှာလည်း ညနေကတည်းက အခန်းထဲဝင်သွား တယ်ပြောတယ် ခုထိထွက်မလာဘူးဘာဖြစ်နေ တာလဲကွ”
“ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး…ဖေဖေ့စာရင်းတွေ လုပ်ပြီး ခေါင်းတွေကိုက်နေလို့အခန်းထဲဝင်လှဲနေတာ”
“အေးပေါ့ငါ့စာရင်းတွေက မြန်မာငွေနဲ့တောင် မဟုတ်ဘူူးနိုင်ငံခြားဒေါ်လာနဲ့လုပ်ငန်းကြီးလုပ် ထားတဲ့ စာရင်းတွေဆိုတော့ ငါ့သားမှာ ခေါင်း တွေကိုက်ရပြီပေါ့…နောက်မလုပ်ပါနဲ့တော့ကွာ ငါ့သားတစ်ခုခုဖြစ်ရင် ဖေဖေရင်ကျိုးရချ ည်ရဲ့ ဟုတ်လား… ငါက အဲလိုပြောမဲ့ထင်လား… နားစမ်းပါမောင်ငယ်ရာ…
အဲလိုတွေက ရုပ်ရှင် တွေ ဗွီဒီယိုတွေထဲမှာပဲပြောလိမ့်မယ်…ငါတော့ မပြောနိုင်ဘူး သောက်ကြီးသောက်ကျ ယ်ကွာ စာရင်းလုပ်လို့ ခေါင်းကိုက်တယ်တဲ့ ဟုတ်လား မင်းမလုပ်လဲပေးစရာ ရစရာတွေငါအကုန်မှတ် မိတယ်…”နှုတ်တစ်ရာစာတစ်လုံး”ဆိုလို့ သက် သေအနေနဲ့ရော မှတ်ထားတာ…မင်းဒီနေ့လုပ် တဲ့ စာရင်းပေါင်းခြင်းလောက်တော့ ငါ့အတွက် မင့်ဝယ်ထားတဲ့ တွက်စက်တောင် မလိုဘူး”
“ဟုတ်ကဲ့ပါခင်ဗျာ…ဟုတ်ပါပြီ ခင်ဗျာ”
သံဒိုင် ရပ်ကွက်ထဲက နောင်တော်တစ်ယောက်ပြောတာသာသတိရမိတော့သည်။ ဘဲ ဘဲခြင်း တော့ လာနုမနေနဲ့ကွာ လွမ်းစရာမရှိဘူး…… မင်းတို့တော့ မပြောနဲ့ အိမ်ကကျွေးဖခင်နဲ့ တောင် သိပ်အစေးကပ်တဲ့ကောင် မဟုတ်ဘူး။
အန်တီနုလွင်ရေးပေးခဲ့တဲ့ စာလေးဖတ်ပြီး စဉ်းစားခန်းဝင်နေတဲ့သံဒိုင်လည်း ဖခင်ကြီး နဲ့တွေ့လေပြီ။သံဒိုင် အန်တီပြန်သွားပြီးဆို အခန်းထဲဝင်နေလိုက်တာ အချိန်ဘယ်လို ကုန်သွားမှန်းတောင် သတိမထားမိတော့ဘူး။ မိသားစု သုံးယောက် ညစာအတူတူစားပြီးမှ သံဒိုင် အခန်းထဲ ပြန်ဝင်ခဲ့ပြန်သည်။ထမင်းက မဆာလို့လားမသိ သိပ်တော့ မစားနိုင်ခဲ့… ဖေဖေကတော့ထမင်းစားရင်း ဘာမှဆက် မပြောတော့ဘူး။
သံဒိုင့် သူ့အဖေဆီက အကျ င့် ကောင်းတစ်ခုတော့ မှတ်ယူထားဖြစ်သည်။ သံဒိုင့်အဖေဖြစ်သူကဘယ်လောက်ပဲ စိတ်ဆိုး နေနေ ထမင်းဝိုင်း မှာတော့ ဇနီးနဲ့သားကို ဘာမှ ပြောလေ့ပြောထမရှိ…ဆူချင် ပူချင်ရင်လည်း ထမင်းစားပြီးမှ ပြောတော့သည်။ဒေါသကြောင့် ပြောချ င်ဆိုချ င်နေ တာတောင် တစ်ပါးသူ ထမင်းစားပျ က်မှာတွေးပြီး စားပြီးမှပြောပေးတဲ့ အလေ့အကျ င့်ကို သံဒိုင်သဘောကျ သည်။
ည လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တော့ သံဒိုင် သွားရဦးမည်…မင်းဇင်စောင့်နေမှာမို့…အခန်းထဲရောက်တော့ ခေါင်းအုံးအောက်က အန်တီနုလွင် ဘယ်လက်နဲ့ ရေးတဲ့ စာလေးပြန်ဖတ်ဖို့ကောက်ယူလိုက်သည်။မဖတ်ဖြစ်သေးပဲစာရွက်လေးကိုရင်ဘတ်ပေါ်တင်ပြီး စဉ်းစားခန်းဝင်နေမိပြန်သည်…
နေ့ခင်းက အန်တီနုလွင် လက်နဲ့လုပ်ပေးခဲ့တာကို ပြန်မြင်ရောင်မိတော့လည်း…အောက်ကကောင်က သူလည်းသတိရမိတယ်ဆိုတဲ့ အကြောင်းအောက်ကနေအသိပေးတယ်မင်းနဲ့လည်း ခက်ပါတယ် အငယ်ကောင်ရယ်တစ်ယောက်ကောင်းကိုပဲ သီးသန့် ပတ်သက်ချင်သူ…
လွယ်တာတွေကြလည်း မာနကြီးပြီးမပတ်သက်မဆက်နွယ်ချ င်နဲ့ မင်းနဲ့တော့ ငါပါသောက်ရှက်တွေ ကွဲတော့မယ်……သံဒိုင် ဘယ်သူမှ အပြစ်တင်စရာမရှိတော့ သူ့မွေးရာပါ အငယ်ကောင်ကိုပဲအပြစ်ပုံချ မိသည်။
ရှေးအခါကမိဖုရားကြီး အမတ်ကြီးတစ်ယောက်ကို ဆုံးမတဲ့ပုံပြင်လေးကိုလည်းသတိရမိသည်။ရေနွေးကြမ်း အဖန်ရည်က ဘယ်ခွက်ထဲ ထည့်သောက်သောက် ဒီအရသာပဲတဲ့လား…ဖြူ တဲ့ ညိုတဲ့ မဲတဲ့ မိန်းမတွေနဲ့ ပတ်သက်တဲ့အခါမှာလည်း ဘယ်လိုမိန်းမနဲ့လုပ်လုပ် ပြီးဆုံး ခြင်းအခန်းရောက်ရင် ဒီအရသာ အတူတူပဲတဲ့ လား…
အရည်ထွက်သွားချိန် ခံစားချ က်တော့ တူမှာပေါ့ဗျာ… မိဖုရားကြီးပြောတာမှားတယ်လို့ငယ်သံဒိုင် မဆိုလိုဝင့်ပါဘူး……ဒါမဲ့ မိဖုရားကြီးက အမျိုးသမီးတစ်ဦးဖြစ်နေတာမို့ အမျိုးသားတွေရဲ့စိတ်ခံစားချ က်ကိုနားလည်မှု့ ပေးနိုင်စွမ်းငှာမရှိရှာဘူးလို့ သံဒိုင် သတ်မှတ်သည်။အတ္တမျ ားနဲ့လူ လို့ခေါ်ဝေါ်သမုတ်ကျ ပေမဲ့မြင်မြင်သမျှ လိုချင်နေတဲ့ အတ္တကြီးမှု့တော့သံဒိုင်မှာ မရှိပါ……
မိမိအနှစ်သက်ဆုံးမိန်းမနဲ့ စိတ်ရောကိုယ်ပါအားရပါးရ အချ ိန်ကြာကြာအေးအေးဆေးဆေးဆက်ဆံလိုက်ရမှ နှစ်ထောင်းအားရမှု့ ဖြစ်သွားမှာမျိုးကိုသာ လိင်ဆက်ဆံမှုကြောင့်ရရှိသောစစ်မှန်တဲ့အရသာလို့ သံဒိုင် သတ်မှတ်နိုင်မည်။မိန်းမပဲ ဟိုဟာပါရင်ပြီးနေတာပဲ လုပ်ကြည့်ရင်အတူတူပါပဲ ဟုတ်လား!မတူလို့ပေါ့ဗျာ…တူရင်သံဒိုင်တို့ဘယ်မှာလာဂျီးများနေလိမ့်မလဲ
မိဖုရားကြီးတို့မိန်းမတွေမှာလည်း သံဒိုင်ပြောတဲ့စိတ်ခံစားချ က်ရှိပါတယ်…ဟုတ်တယ်မလားအသားညို ထောင်ထောင်းမောင်းမောင်းမှ အသားဖြူ ပြီး ရုပ်က သန့်နေမှလူကငပိန်ခြေသလုံးကပုလွေရိုးမှ အသေလိုးနိုင်တာ ဘာညာနဲ့မှခြေထောက်က ခြေမကြီး ကြီးမှ နဲ့ ရွှေးချ ယ်ကြ တယ် မဟုတ်လား…အားလုံးပါတာတွေတူပေမဲ့ mood မတူလို့ ရွှေးချ ယ်ရတာပေါ့ဗျာ……
ဒါကိုမိဖုရားကြီးက organsmကတော့ အတူတူပါပဲ…organsm တူပေမဲ့ mood မတူဘူးဗျာငယ်သံဒိုင် ဒါမျိုးကျ မိဖုရားကြီးရဲ့ ဆုံးမပြောကြားချက်ကို အပြည့်အဝ လက်မခံနိုင်ပေ…ရှေးက ပြောစကားတွေက မှန်တာတွေ အများကြီးရှိသလိုထောက်ပြချ င်စရာစကားတွေလည်း ရှိပါသည်။ တစ်ခါသား မင်းဇင် မကြို က်နေတဲ့စကားနှစ်ခု ကွဲလွဲချ က်ကိုတော့ သံဒိုင်ရှင်းပြခဲ့ဖူးသည်။
“တစ်ရွာမပြောင်း သူကောင်းမဖြစ်” နဲ့
“သေချင်တဲ့ ကျား တောပြောင်း”ဆိုတဲ့ စကားကွဲလွဲချ က်ကို ဆရာတွေ ရှင်းပြတဲ့အတိုင်း ရှင်းပြခဲ့ဖူးသည်။ ၁၀ တန်း ရီဇက် ကြည့်ကျတော့ ဂုဏ်ထူး ၂ ဘာသာပဲ ပါလို့ ငိုနေတဲ့ကျေ ာင်းသူတစ်ယောက်ကို…မင်းဇင်က
“သောက်!ကလေးမ ကလည်း ကျ တဲ့သူတွေ ကိုလည်း အားနာပါဦးလား ဟ”လို့ ပြောတော့
“ဒါတော့ကွာသူကဘယ်လောက်မှန်းထားမယ် မှန်းမှ မသိတာသူသွားချင်တဲ့ လမ်းကြောင်းနဲ့ လွဲသွားလို့ ဝမ်းနည်းပြီး ငိုတာနေမှာပေါ့…… နောက်တစ်ခါ ပြန်ဖြေလို့လည်း ရတာ မဟုတ် ဘူးလေ…ငိုမှာပေါ့ ငိုခန်းကျ ပါတယ်ကွ”
“မှန်းထားတာလွဲလို့မဟုတ်ပဲ သောက်ပဲများပြီး ကျ တဲ့သူတွေရှေ့မှာ ငိုတာမျိုး ဆိုရင်ရော မင်း ဘာပြောမလဲ သံဒိုင်”
“ဒါတော့ မင်းသွားမေးပြီးမှပဲငါပြောနိုင်မယ်”လို့ သံဒိုင်ဘုရတော့သည်…ဒါကိုမင်းဇင်ကမလျှော့
“ငိုချင် အိမ်ရောက်မှ ငို …ဒီမှာ လာမငိုနဲ့ကွာ အာရုံနောက်လို့”
“အများနဲ့သက်ဆိုင်သောနေရာမှာ မငိုရ ဆိုတဲ့ ဥပဒေတော့ ငါလည်း မကြားဖူးပါဘူး”
“အာကွာ!မင်းကတစ်မျိုး…တော်လိုက်တော့”
သံဒိုင် ၁၀ တန်း ရီဇက်ကြည့်တဲနေ့ကို ပြန်မှတ်မိ ပြီး အဲဒီနေ့ကမင်းဇင်နဲ့ သံဒိုင်တို့ကိုသိပ်ချစ်တဲ့ ဆရာမ ပြောတာတွေကို သတိရမိသည်။
“ဆရာမ တပြည့်တွေ ကြိုးစားရင် ဒီထက် ဂုဏ်ထူးတွေ ပါနိုင်ရဲ့သားနဲ့ကွယ် မလုပ်ကျ ဘူး…အေးဆိုးလေးတွေ…ကဲ ခုအမှတ်စာရင်း ထွက်လာရင် ဘယ်ကျေ ာင်းတက်ပြီးဘာတွေ လုပ်ကြမှာလဲ”
သံဒိုင်ကလက်ခလေးပိုက်ပြီးမှုလတန်းကလေး တစ်ယောက်လို “သားက ဆရာဝန်ကြီးလုပ်မှာ အင်ဂျ င်နီယာကြီးလုပ်မှာပါချာမ”လို့နောက်ပြီး ပြောတော့ ဆရာမက…
“ဒီတစ်သက်တော့ မမျှေ ာ်တော့နဲ့ မောင်သံဒိုင် ရေ…သားတို့အမှတ်တွေ မှီမှာမဟုတ်တော့ဘူး နောင်တစ်ခောတ်ကလေးတွေကျ ပညာရေး စနစ်ပြောင်းရင်တော့ မပြောတတ်ဘူး”
လို့ဆရာမကသံဒိုင်နောက်ပြောမှန်းသိပေမဲ့မလုပ် ခဲ့တဲ့ ချ စ်တပြည့်တွေမို့ ဂရုဏာဒေါသော နဲ့ ကောတော့သည်။အဲမှာမှ မင်းဇင်က ဝင်၍……
“မလိုချင်လို့ လွှတ်ချ ခဲ့တာပါ တီခြယ်ရယ်”
လို့ ပြောတော့ဆရာမကမင်းဇင်ခေါင်းကိုတစ်ချက် ခေါက်ပြီး…
“ငါက အမှတ်ကမှီတယ် ဝါသနာမပါလို့ မလုပ် တာကို လိုချ င်တာဟဲ့…အမှတ်လည်း မမှီပဲနဲ့ မလိုချ င်လို့ မလုပ်ခဲ့တာမျိုး ပြောတာလက်မခံ ဘူး”ဟု ပြန်ဆုံးမတော့သည်။
“မလိုချ င်လို့ လွှတ်ချ ခဲ့တယ်”ဆိုတဲ့ စကားကသံဒိုင်ပြောတာနဲ့ ယှဉ်ရင် မင်းဇင်ပြောတာကပိုလိုက်ဖက်တယ်လို့ပြောရမည်။ငယ်သံဒိုင်လည်း
ဒီမြို့ကကျောင်းမှာတော့ ဘာဆိုလားအမည်ပေါက်တဲ့ ကျောင်းသားတစ်ယောက်ပါ…ဒါမဲ့သံဒိုင်တို့ အရင်ရော အခုရောမှာတော့ ဘာသာစုံ ပါဖို့ကတော့ လုံးဝမဖြစ်နိုင်ပါ။သင်ကြားပြသတဲ့ ဆရာများလိုအပ်ချ က်ကြောင့်လား မေးရင်တော့လည်း သံဒိုင်မဖြေတတ်ပါ။လွယ်တာကတော့ တော့်တော့်ကို မလွယ်ကူပါ။
ကြိုးစားပါတယ် စာတော်ပါတယ်ဆိုတဲ့ မြသန္တာ တောင်ဂုဏ်ထူး လေးခုပဲပါသည်။မြို့ကြီး ပြကြီးတွေမှာ ဘာသာစုံပါတဲ့ ကျေ ာင်းသား ကျေ ာင်းသူတွေအများကြီးထွက်ပေါ်ရပေမဲ့ သံဒိုင်တို့ နယ်မြို့လေးက ကျောင်းမှာတော့ဂုဏ်ထူးနဲ့အောင်မြင်တယ်ဆိုရင်ပဲ လူတော်စာရင်းဝင်နေပါပြီ။
မင်းဇင်လတ်က”မလိုချင်လို့ လွှတ်ချ ခဲ့တယ်” ပြောတာကတော့ တကယ်အမှန်ပါ…သူအနေနဲ့ရန်ကုန်မှာနေခွင့်ရတာတောင် နယ်မှာပဲ လာနေခဲ့သူမို့ သူပြောတာက ပိုလိုက်ဖက်တယ်လို့သံဒိုင် သတ်မှတ်လိုက်တာပါ။သံဒိုင်ကလည်းစာနဲ့ပတ်သက်ပြီး ဉာဏ်ရည်ဉာဏ်သွေး မညံ့ ပေမဲ့ နယ်မှာပဲနေခွင့်ရတဲ့ ကျေ ာင်းသားတစ်ယောက်မို့သံဒိုင်ပြောရင်စကားကြီး စကားကျယ်ပြောရာကျ လိမ့်မည်။
မင်းဇင်လတ်ကလည်း စာတွေ နားလည်သော်လည်း ဂုဏ်ထူးတစ်ခုနဲ့ပဲအောင်ရုံဖြေမယ် သားကြီးလို့တိုင်ပင်ပြီး လုပ်ခဲ့ကြသည်။ဒါကြောင့်လည်းဆရာမကကောသည် ကိုယ့်တပြည့်တွေကိုအများကြီး ဖြစ်စေချ င်တာဆရာ ဆရာမတိုင်းရဲ့စေတနာဆိုတာသိသော်လည်း သံဒိုင်နဲ့မင်းဇင်က မလုပ်ခဲ့။
ဆရာမက မြသန္တာလို သံဒိုင်တို့ကို ဂုဏ်ထူးများများပါစေချင်ခဲ့တာ…ခု မြသန္တာလည်းအမှတ်ကောင်းကောင်းနဲ့ အောင်ခဲ့ပေမဲ့ သံဒိုင်တို့နဲ့အတူ ရိုးရိုးကျောင်း ပဲတက်ဖြစ်ခဲ့တော့သည်။ သူ့အိမ်အခြေအနေအရ လည်း ညီမနှစ်ယောက်တည်းရှိတာမို့ အလုပ်ရသွားလို့ တစ်ခြား အဝေး တစ်နေရာကို သွားရမှာ ဆိုရင်အခက်အခဲဖြစ်မှာသေချာသည် ။
အိမ်မှာဖွင့်ထားတဲ့ စတိုးဆိုင်ကြီးကလည်း အရမ်းအောင်မြင်တာမို့ မိဘတွေ ကလည်း အသက်ကြီး လုပ်မဲ့သူက မြသန္တာတို့ ညီအမနှစ်ယောက်သာဒါကြောင့် မြသန္တာလည်း ငယ်သံဒိုင်တို့နဲ့ အတူရိုးရိုးဘွဲ့တစ်ခုပဲ ယူဖို့ကျောင်း အတူတူတက်ဖြစ်ခဲ့ကြသည်။
သံဒိုင် မြသန္တာကို တန်ဖိုးထားချစ်တာတော့ သေချ ာသည်။ အပျော်အပါး တွဲခဲ့ခြင်းမျိုးလုံးဝ မဟုတ်ခဲ့…နှစ် ယောက်တည်းတွေ့ဖြစ်တဲ့ အခါမိူးတွေမှာ သံဒိုင်စိတ်ဆန္ဒရှိလျှင်လိုက်လျောပေးဖို့ အဆင့်သင့်ဖြစ်နေတာတွေ သံဒိုင် သိပါသည်။ မြသန္တာ သူ့ကိုဘယ်လောက်ချ စ် တယ်ဆိုတာလည်း သံဒိုင်ခံစားမိ သိသည်။ သံဒိုင် စဉ်းစားမိသွားတော့ ကျေ ာင်းပေါ်မှာသွားခဲ့ လာခဲ့ ပြောခဲ့ ဆိုခဲ့တာတွေကို သတိရမိ ပြန်သည်…………
“မောင်…သန္တာလေ မောင်နဲ့လက်ထပ်ပြီးရင် ကလေးတွေ အများကြီးမွေးချ င်တယ်”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ သန္တာ”
“သန္တာတို့မှာလည်း ညီမနှစ်ယောက်တည်း မောင့်မှာလည်းတစ်ယောက်တည်းမို့ လူနည်း နေသလားလို့ပါ”
“မောင်က အဲလို့မထင်လိုက်ဘူး”
“အန်!မောင်က ဘယ်လိုထင်လိုက်လို့လဲ”
“လက်ထပ်ပြီးရင် ကလေးတွေအများကြီး မွေး ချ င်တယ်ဆိုတော့ ခုကတည်းက ဟိုဟာကို ကြိုးစားကြည့်အောင်လို့ ပြောမယ်ထင်သွား တာလေ…”
“မောင်သိပ်လည်တယ်…လိုရာပဲ ဇွတ်တွေးနေ တာပေါ့ ဟလား”
“မဟုတ်ရပါကွာသန္တာက ကလေးမွေးချင်တယ် ပြောတော့ ဆက်စပ်ပြီး တွေးဖြစ်သွားရတာပါ”
“မောင့် ဆန္ဒရှိရင် သန္တာမငြင်းပါဘူးလို့ ပြောပြီး သားပဲလေ မောင်ရယ်”
သူ့ကိုသေချာကြည့်ပြီး ပြောလိုက်တဲ့ မြသန္တာ ကို သံဒိုင်မြတ်နိုးစွာ ထွေးပွေ့မိသွားသည်။ ပါးနှစ်ဖက်ကိုလည်းနမ်းလိုက်မိသွားသည်။နမ်း ပြီးမှ ချ စ်သူရဲ့ မျ က်နှာကို ကြည့်လိုက်တော့… ကြည်ကြည်လင်လင်လေး သူ့ကိုကြည့်နေတဲ့ မျက်ဝန်းတစ်စုံ…
“သန္တာက မျ က်လုံးတွေ သိပ်လှတယ်နော်… ကြည့်လိုက်ရင် အရည်လေးတွေ လဲ့နေတယ် မောင့်ကိုကြည့်တဲ့အကြည့်လေးတွေကလည်း သိပ်ချစ်စရာ ကောင်းတယ်”
“မောင့်ကိုသိပ်ချ စ်လို့ ချ စ်တဲ့အကြည့်နဲ့ ကြည့် တာကို မောင်ရဲ့”
“ဟုတ်လား…မောင့်ကို ဘယ်ချိန်ကတည်းက ချစ်နေတာလဲ”
“မူလတန်း ကတည်းက”
“ဟာ!ဟား ဟား ဟား”
ချ စ်သူကတစ်ခါတစ်ရံအတည်ပေါက်နဲ့ ဟာသ လေးတွေလည်း ပြောတတ်သူ…
“အချစ်ဆိုတာ ဘာမှန်းမသိခင်ကတည်းက မောင့်ကို သန္တာစိတ်ဝင်စားခဲ့တယ်ထင်တယ်။ ဟိုးငယ်ငယ်ကတည်းကတစ်ခန်းတည်း အတူ တူနေခဲ့ရတယ်…အလယ်တန်းလောက်ရောက် တော့ မောင် ကျောင်းပျက်တဲ့ ရက်တွေမှာ တောင် ဘာဖြစ်လို့ ကျောင်းမလာပါလိမ့်လို့ တွေးမိတတ်လာပြီ…အထက်တန်းမှာမှ မောင် ကျောင်းပျ က်တဲ့ ရက်တွေ စာအုပ်မှာချ ရေးပြီး မှတ်ဖြစ်တော့တယ်…ပြောပြရဦးမလား မောင်”
“အင်း…သန္တာက စာပဲကြို းစားနေတာလို့ပဲ မောင်က ထင်ခဲ့တာ”
“စာလည်း လုပ်ရတာပေါ့…ဒါတွေ ဘယ်သူမှ မပြောပါဘူး…မောင်လည်း ခု သန္တာနဲ့ ချ စ်သူ တွေ ဖြစ်လို့သာ သိခွင့်ရတာ”
“ပြောပါဦး မောင့်ရဲ့ ကျောင်းပျ က်ရက်တွေ ဘယ်လောက်ရှိလဲ”
“၉ တန်းနှစ်က စာသင်နှစ်တစ်နှစ်လုံး မောင် ကျောင်း ၃ ရက် ပဲ ပျက်ခဲ့တယ်…၁၀ တန်းနှစ် ကျတော့ ၈ရက်တောင်ပျက်ခဲ့တယ်… တစ်ကယ်စာလုပ်ရမဲ့ နှစ်ကျ မှ ကျောင်းပျက် ရက်က ပိုများနေတယ် ဟွင်း…”
“ဟာ…သန္တာ မှတ်မိသားပဲ ကျောင်းဘယ်နှစ် ရက်ပျက်ခဲ့လည်း မောင် သတိမထားမိဘူး ရယ်”
“ဘယ်သတိထားမိမှာလည်းဆရာကြီးဆိုတော့ ကျောင်းစာအပြင် အပြင်ကစာအုပ်တွေ ဖတ်ပြီး အကြီးကြီးတွေ တွေးနေကြပြီလေ…ဒီက မိသန္တာတို့ဆို မှတ်မိရဲ့လားလို့တောင် မေး ယူရမယ်နော်…”
“အဲလောက်ကြီးတောင်လား ကွာ”
“မောင့်ကို သန္တာမှတ်မိသေးတယ်……၁၀ တန်း တုန်းက သင်္ချာချိန်မှာ ဆရာမက ရှေ့ကရှင်း ပြတုန်းက သေချာမှတ်တယ်သေချာပြန်ပြော ပေးတယ်နားလည်လားမေးတော့လည်း နား လည်တယ်ပြောတယ် ပြန်ရှင်းပြပါဆိုလည်း ရှင်းပြပေးတယ်……ဆရာမက
“ငယ်သံဒိုင် တော်တယ်ကွယ်” လို့ ပြောတော့ မောင်က အူကြောင်ကြောင်နဲ့ ပြန်ပြောတာ လေး မှတ်မိတယ်……
“ဟုတ်…ဆရာမပုစ္ဆာက သိပ်မခက်ပါဘူး… ကျ နော့် ခေါင်းထဲမှာ မရှင်းပြီး သိချင်နေတာ ကို ဘယ်မှာရှာဖတ်ရမလဲမသိနေတာ ခက် နေတာ ဆရာမ”
“ဘာများလဲကွယ်”
“ကုန်းဘောင်ခောတ်က ဘုရင် မိဖုရား …… နန်းတွင်းသူ နန်းတွင်းသားတွေ အီးအီးကုန်း တဲ့ကိစ္စ ဘယ်လိုသိရနိုင်မလဲဘယ်စာအုပ်မှာ် မှတ်တမ်းမှတ်ရာ ရှိနိုင်မလဲ မသိနေတာပါ”
“ဆရာမမိတ်ဆွေ သမိုင်းဆရာတစ်ယောက်ကို မေးထားလိုက်မယ်လေ”
“ဟုတ် ဆရာမ…ဒုက္ခများမယ်ဆိုရင်လည်း မမေးပေးပါနဲ့ ဆရာမ…ကျ နော့်ဆရာပဲ မေး လိုက်ပါ့မယ်ခဗျာ့”
“သား ၁၀တန်းနော်သင်ခန်းစာတွေကိုပဲ အာရုံ စိုက်သင့်တယ်လို့ ဆရာမမြင်တယ်ကွယ်”
“စိတ်ချ ပါ ဆရာမ ကျ နော် အောင်စေရမယ်”
“အေးပါကွယ်”………………………
“မောင်ကလေဘာမှမဆိုင်ပဲနဲ့ဘာတွေပြောမှန်း လဲ မသိဘူးလို့”
“ကိုယ်စိတ်ဝင်စားတာ ကိုယ်တွေးတယ် လေ့လာတယ်လေ…ဘာဖြစ်ချ င်တာ ညာဖြစ်ချင် တာ ရည်ရွယ်ချ က်မှ မရှိတာကိုး”
“ပြီးတော့ မြန်မာစာဆရာနဲ့ ဆရာတပြည့်တွေ သိပ်တွဲကျ တယ်နော်…လက်ဖက်ရည်ဆိုင် အတူထိုင်ရတာနဲ့ ဘာနဲ့”
“ဆရာ့ကိုမြို့ကလူကြီးတွေကတော့သိပ်မကြိုက်ကြဘူး…ကိုယ့်တို့ကတော့ ဆရာမှ ဆရာပဲ ဆရာက တော်ပါတယ်… မင်းဇင်ကိုပြောပြတာ ဆိုရင် ခုထိမှတ်မိသေးတယ်… မင်းဇင်က ဘောလုံးပွဲကလည်း ကြည့်ချင် စာကလည်း ကျ က်ချ င် မနက်ကျ ရင် ကျောင်းကလည်းမ ပျ က်ချ င်ဆိုတော့ဆရာရှေ့မှာသွားပြောမိတာ ဆရာက…
“ဒီမှာ…မင်းဇင်လတ် ဆရာပြောမယ်…ဘဝ အ တွက် ဘယ်ဟာကပိုအရေးကြီးလဲအရင်ကြည့် လိုက် အရေးကြီးတဲ့ဟာကို ဦးစားပေးလိုက်… အရေးကြီးတဲ့ဟာကိုလည်း လုပ်ချ င်တယ်… ဝါသနာပါတာလေးကိုလည်းမစွန့်လွှတ်နိုင်ဘူး ဆိုရင်တော့ လူအပင်ပန်းခံလေကွာ…တစ်ည အိပ်ရေးပျက်တာနဲ့တော့ သေမသွားနိုင်ဘူးလို့ ဆရာ မြင်တယ်…ဆရာက ဘယ်လိုလုပ်ပါလို့ မပြောပါဘူး မင်းကိုယ်တိုင်ဆုံးဖြတ်ပြီးလုပ်… မင်းဆုံးဖြတ်လုပ်တာတွေက မှားရင်လည်းမင်း ပဲခံရမှာ…မှန်ရင်လည်း မင်းပဲစံရမှာ”…………
“ဆရာကဒါပဲပြောတယ်သန္တာ လုပ်ရပ်အတွက် တော့ မိမိဘာသူ ဆုံးဖြတ်ပဲ”
“ဆရာ့ကို သန္တာလည်းလေးစားတယ်…စာသင် ကောင်းသလိုစကားပြောလည်းကောင်းတယ် မောင်တို့ အပြာစာအုပ်တွေဖတ်နေကြတာကို လည်းသိသိနဲ့ မဆူဘူးနော်…အတန်းရှေ့မှာ ပြောတော့ မောင် လည်း ထပြောလိုက်တာ မှတ်မိရဲ့လား…”
“မှတ်မိတာပေါ့ကွာ”………
“ငါ့တပြည့်ကျောင်းသားတွေ ဟိုစာအုပ်တွေ ဖတ်နေကြပြီနော်…ကျောင်းသူတွေ ရှေ့မှာပဲ တစ်ခါတည်းပြောမယ်ကွာ…ဖတ်ပါ ဖတ်ကြပါ ဆရာကမဖတ်နဲ့ပြောလည်းမင်းတို့ရအောင်ရှာ ဖတ်ကြမှာပါ…ဒါမဲ့ မင်းတို့ကျောင်းသားရဲ့ တာဝန်တွေလည်းမမေ့ကြနဲ့ဦးလို့တော့ သတိ ပေးချ င်တယ်…စာဖတ်ခြင်း ဓလေ့ စွဲသွားတာ မျိုးဖြစ်သွားရင်တော့ အတိုင်းထက်အလွန် ကြီးသည်အထိ ကောင်းတာပေါ့………
စာဖတ်သမားတွေကလည်း ဝါသနာပါသွားပြီ ဆိုရင် လိုင်းတစ်လိုင်းထဲမှာပဲ နစ်မနေပါဘူး ကောင်းနိုးရာရာတွေကို အလိုလိုရှာဖတ်ကြပါ တယ်။တစ်ခါ အစုံဖတ်ကြည့်ပြီးမှ ဘယ်ဟာပဲ ဖတ်တော့မယ် ဖတ်သင့်တယ်ဆိုပြီး ရွှေးချယ် သွားကြပြန်တယ်……အဲတော့ ဖတ်ကြကွာ ဆရာပြောတာလည်း မမေ့ကြနဲ့ပေါ့”
“ဒီစာအုပ်တွေကစိတ်ကို ထကြွဖို့ လှုံဆော်ပေး ယုံ သက်သက်ပဲလို့ မြင်ပါတယ်ခင်ဗျ ”
“ဟုတ်တယ်လေမောင်သံဒိုင်ရဲ့ ငါကရော ဘာ ပြောနေလို့လဲ”
“လူငယ်တစ်ယောက် အသက် ၁၆ /၁၇ အရွယ် မှာ ဒီစာအုပ်မျိုး ဖတ်တယ်။အသက် ၂၀ ကျော် လည်း ဒီစာအုပ်ပဲ…အသက် ၃၀ ကျော်လာလဲ ဒီစာအုပ်ပဲ ဖတ်တာမျိုးကြ ဘယ်လိုပြောမလဲ ဆရာ…”
“လူတစ်ယောက်ဟာတကယ်စာဖတ်ဝါသနာပါ သွားရင်ငါ့တပြည့်ပြောတဲ့အဖြစ်မျိုးးရှားပါတယ် တစ်နေ့ တစ်နေ့ ဒါချ ည်းပဲမဖတ်ချ င်တာ သေ ချာပါတယ်…ဒါမှ ဒါပဲ ဒီစာအုပ်ပဲဖတ်ချ င်တယ် ဆိုတဲ့ လူမျိုးကျ တော့ နေခဲ့လိုက်တော့လေ သူ့အတွက်ဆရာတို့ဆက်ပြောစရာအကြောင်း မရှိတော့ဘူး”
“ငါတပြည့် မောင်သံဒိုင်ကိုဆက်ပြောချ င်သေးတယ်…မောင်မင်းဇင်နဲ့ ဟိုနေ့က တစ်ချို့ရှေး မြန်မာစကားပုံတွေ သောက်တစ်လွဲပါကွာလို့ ပြောနေတာ ဆရာ ကြားလိုက်တယ်။အတွေး တွေမှာ ခောတ်ကာလအချိန် ဆိုတာလည်း ထည့်တွက်ပြီး တွေးပါ…… မိမိဉာဏ်ရည် ဉာဏ်သွေးကောင်းသလောက် စကားတိုင်းကို ကပ်ပြောလို့ရတယ် ဆန့်ကျ င် လို့ရတယ်…ဆန့်ကျ င်ဘက်တွေတွေးလွန်းပြီး လည်းအမှန်တရားနဲ့ဝေးကွာသွားတတ်တယ်”
“ဆရာ့ကိုတော့တစ်သက်လုံးမေ့လို့ရမှာမဟုတ် ပါဘူး သန္တာရယ်……ဒါနဲ့ ဟိုနေ့က မောင်ပေး လိုက်တဲ့ စာအုပ်နှစ်အုပ်ရော ဖတ်ကြည့်ပြီးပြီ လား”
“စာအုပ်က သေးသေးလေးတွေကိုဖတ်ပြီးပါပြီ”
“ဖတ်ကြည့်ပြီးတော့ ဘယ်လိုဖြစ်လဲ သန္တာ”
“အမှန်တိုင်းပဲ ပြောမယ်နော် မောင်”
“အင်း!”
“ဘယ်လိုမှ မဖြစ်ဘူး…ရေးတဲ့စာလုံးတွေ ကြမ်း လို့ ဆက်တောင် မဖတ်ချင်တော့ဘူး…မောင် ပေးလိုက်တာမို့ နှစ်ခုလုံးတော့ ပြီးအောင် ဖတ်လိုက်ပါတယ်…စိတ်မှာ ဘာမှာမကျန်ဘူး…… ဘာမှလည်း မပေးဘူး”
“လှုံဆော်မှု့ စာပါဆို ဘာပေးရမှာလဲကွာ”
“တစ်ခုခုလေးနဲ့ယှဉ်ပြီးလှုံဆော်ရင် ပိုမကောင်း ဘူးလား မောင်ရဲ့”………
ဒင်…ဒင်…ဒင်…တိုင်ကပ်နာရီရဲ့ ည ၉ နာရီရှိကြောင်း အချက်ပေးလိုက်တဲ့ အသံကြားလိုက်မှ သံဒိုင် တွေးလက်စ အတွေးတွေ ရပ်သွားတော့သည်။ မင်းဇင်နဲ့ ချိန်းထားတာလည်း သတိရမိသွားပြီး လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ထွက်လာခဲ့လိုက်တော့သည်။
လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ရောက်တော့မင်းဇင်က စနိုးလို့သူခေါ်တဲ့ နှင်းလဲ့ဖြူ လေးနဲ့ စကားပြောနေပြီ။
“sorry! သားကြီး ငါနောက်ကျ သွားတယ်”
“ရပါတယ်ကွာ…ဒီမှာတော့ ကြက်ဥ သုံးလုံးစားပြီးသွားတဲ့အပြင် မုန့်တစ်ခုပါ ကုန်သွားပြီ……”
“အေးကွာ အတွေးတွေ လွန်သွားလို့ နာရီက အသံကြားလိုက်မှ သားကြီးတဲ့ ချိန်းထားတာ သတိရလိုက်တယ်”
“ဘာတွေများ တွေးနေခဲ့တာလဲ”
“အငယ်မလက်ဖက်ရည်ယူခဲ့တော့ကိုငယ်တို့ စကားပြောလိုက်ဦးမယ်နော်”
“ဟုတ်”
နှင်းလဲ့ဖြူ အနားကထွက်သွားတော့မှ သံဒိုင်က
“မြသန္တာ အကြောင်းစဉ်းစားနေမိတာ ပြီးတော့ အရင်ကပြောခဲ့တာလေးတွေကို ပြန်စဉ်းစားမိ နေတာပါကွာ”
“ပြန်သတိရနေတာလား…မနက်ပိုင်းက ငါဈေး သွားတော့ သူနဲ့ဈေ းမှာတွေ့ခဲ့သေးတယ် သူတို့ဆိုင်ကနေ ဖောက်သည်ပြန်ယူတဲ့ဆိုင်ကို ပစ္စည်းလာပို့တာနဲ့တူတယ်…ငါကလည်း မင်းနဲ့ ပြတ်တဲ့ ကိစ္စမှာ သူ့အနေအထားကို ငါ့ကိုယ် တိုင်သိချ င်တာနဲ့ ဇွတ်နှုတ်ဆက်လိုက်ပြီး…”
“မင်းက ဘာကိုသိချ င်နေတာလဲ သားကြီး”
“သူ မင့်အပေါ်စိတ်နာသွားပြီလား စိတ်ကုန် သွားပြီလား…ကိုသိချ င်တာ တစ်ခြားဘာရည် ရွယ်ချက်မှ မပါဘူး သားကြီး”
“အဲဒီတော့”လို့သံဒိုင်စကားထောက်လိုက်ပေး လိုက်တော့……
“ငါလည်း ကျောင်းကိစ္စလေးနည်းနည်းပါးပါး ပြော……မနေ့ညကတောင် သံဒိုင်နဲ့လက်ဖက် ရည်ဆိုင်မှာအကြေကြီးထိုင်ပြီး စကားတွေ ပြောဖြစ်တယ်လို့ အင်ထိုလ်ဝင်လိုက်တယ် ပြီးမှ သူ့မျက်နှာရဲ့ အမှုအရာအပြောင်းအလဲ တွေကို တစ်ချ က်လေ့ကြည့်နေတာပေါ့…… သူက ငါ့စကားထဲမှာ သံဒိုင်လို့ နာမည်လေး ပါလိုက်ရုံ ရှိသေးတယ်…နည်းနည်းပဲဖြစ်သွား တဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားမှု့လေး ငါတွေ့လိုက်ရတယ်…
စက္ကန့်ပိုင်းလေးပဲနော် မကြာလိုက်ဘူး ငါက ဒါကို တွေ့ချ င်နေလို့ သေချ ာလေ့ နေတာမို့ သတိထားမိလိုက်တာ…သူက ဘာတွေပြော ဖြစ်လို့လဲ ဘာလဲညာလဲ ဆက်မမေးဘူးကွ… ဟုတ်လားလို့ ပြောပြီး…ရန်ကုန် သင်္ကြန်က ပျော်စရာကောင်းတယ်ဆို…ပျော်ခဲ့ရဲ့လား လို့ ငါ့ကိုပြန်မေးတယ်…
ဒီလောက်ဆိုမင်းဇင်လတ် က သဘောပေါက်ပြီလေ…မင့်အကြောင်းပြော ဖို့မလိုဘူးလို့မပြောပဲ စကားလမ်းကြောင်း လွဲှ ပေးလိုက်တာ……သိသာပါတယ်။ဒါမဲ့ မင့်ကို သူ စိတ်မနာဘူး ငါရဲရဲပြောရဲတယ်…… မင်း သူ့ကိုဖြတ်လိုက်တာတော့ နားမလည်နိုင် ပဲ အကြောင်းပြချ က် ရှာမတွေ့နေတာလို့ပဲ ငါမြင်တယ် သားကြီး……အေးလေ သူလည်း မသိသလို ငါကိုယ်တိုင်လဲ မသိဘူးလေ……”
နောက်ဆုံးပြောလိုက်တဲ့မင်းဇင်ရဲ့ စကားထဲမှာ သူလည်း ဘာမှမသိနေရတာကို မကျေ နပ်သံ လေး ထည့်ပြောလိုက်တယ်လို့ သံဒိုင် သတိပြု လိုက်ရသည်။မင်းဇင်လည်း သံဒိုင်နဲ့ဒီလောက် ကြီးပေါင်းလာပြီးမှ……မင်းဇင်ရဲ့မကျေ နပ်တာကို သိနေသော်လည်း တစ်ခြားကိစ္စတွေလို တိုင်ပင်ဆွေးနွေးလို့ မရတာကြောင့်လည်း သံဒိုင်မှာအခက်အခဲဖြစ်နေရသည်။
ခု ညတော့ မြသန္တာကို ဘာလို့ဖြတ်လိုက်ရတယ်ဆိုတာကို တော့ပြောပြတော့မည်လို့ သံဒိုင်ဆုံးဖြတ်လိုက် သည်။ တစ်စုံတစ်ယောက်ကြောင့်ရယ်ဆိုတာ ထက်သံဒိုင်လိုချ င်တဲ့လိင်ပါတနာတစ်ယောက် ရဲ့ ပုံစံကို မင်းဇင် နားလည်စေ့ချ င်………… သံဒိုင် ဘေးက ဝိုင်းတွေကို တစ်ချ က်ကြည့် လိုက်ပြီး အသံ တိုးတိုးဖြင့်…………
“သားကြီးက မြသန္တာနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး ငါ့ကို အဆုံးစွန်ထိ ဖြစ်စေချင်ခဲ့တယ်နော်”
“အေးလေ…ဘာဖြစ်လဲမင်းတောင်းရင်သူမငြင်း ပါဘူး သံဒိုင်ရ”
“သိပါတယ်…သိပ်ကိုသိတာပေါ့ကွာ…… သန္တာကို ငါချစ်ပါတယ် မင်းဇင်……ဒါမဲ့ သူ့ကို လိင်ကိစ္စ ဆက်ဆံလိုစိတ် ငါမှာ မရှိဘူး…”
“ဘာ!”
…………………………………………………………
💠အခန်း ( ၈ )💠
သံဒိုင်ပြောလိုက်တာကြောင့် မင်းဇင်အံ့သြသွားလားတော့မသိ… ‘ဘာ’ဆိုတဲ့ အသံက လိုတာထက်ပိုကျ ယ်သွား သရောင်……
“ငါမင်းနဲ့ တွဲနေတာ ကြာပါပြီကွာ မင်း အပုန်း တစ်ယောက် မဟုတ်ပါဘူးကွ”
“ဟာ!မင်းက သောက်တလွဲတွေးနေပြန်ပြီ”
“မသိဘူးလေကွာ မင်းပြောတဲ့စကားလည်း ပြန်တွေးကြည့်ပါဦး သားရယ်”
“နေပါကွာ…ငါပြောပြတာ အေးဆေးနားထောင်စမ်းပါ…မြသန္တာရဲ့ မျ က်နှာလေးကတကယ်ကိုစွဲဆောင်မှု့အပြည့်ရှိပါတယ်ငါ့သဘောကျတာ သူ့ရဲ့မျက်လုံးတွေ…သိပ်ဖြူစင်တယ် မင်းဇင်ရမျက်နှာလေးပဲ လှလို့ ငါချ စ်ခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးနော်…သူ့စိတ်နေစိတ်ထားကိုလည်းချစ်သူတွေ ဖြစ်ပြီးမှ ပိုသိလာရတော့ ပိုချ စ်ခဲ့မိပါတယ်…’အရေးမပါတာတွေကို အရာကို မသွင်းတဲ့သူ’သူနဲ့ မသက်ဆိုင်ဘူးဆိုတဲ့ကိစ္စမျိုးတွေကိုမိန်းမ
တစ်ယောက်ဖြစ်နေပြီး စပ်စုတာတွေ နေရာစုံလိုက်ပါချ င်တာမျိုးတွေ သူမှာလုံးဝ မရှိဘူး…အဲလောက်ကြီးထိသိလို့ ချ စ်ခဲ့တာ မဟုတ်ပေမဲ့ကိုယ်ချ စ်တဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကကိုယ်နှစ်သက်တဲ့အလေ့အထတွေအချ က်တွေနဲ့ ပြည့်စုံနေတာတွေ့ရတော့ သိပ်ကျေ နပ်တယ်။
ဖတ်ထားတဲ့စာအုပ်အကြောင်းတွေ ပြောရမယ်ဆိုရင် စကားတွေ ရွှန်းရွှန်းဝေနေအောင် ပြောတတ်ပြီး ငါက သူမဖတ်ဘူးတဲ့ စာအုပ်ထဲက အကြောင်းတွေပြောပြနေရင် တကယ့်ပုံပြောကောင်းသူတစ်ယောက်ရှေ့မှာရောက်နေတဲ့ပုံပြင် နားထောင်ရတာ သိပ်ကြို က်တဲ့ ကလေးလေး တစ်ယောက်လိုပဲ………ပြီးတော့..သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေ…သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက ရယ်လိုက်လို့ ကွေးညွှတ်သွားပုံက သိပ်ကဗျာဆန်တယ် မင်းဇင်”
“မှန်တယ်ထား…မင်းစကားပြောတာတော့ သိပ် စာ မဆန်နဲ့ သံဒိုင်ရာ…ရိုးရိုးပဲပြော ဟလား”
“ရိုးရှင်းတဲ့စကားလုံးတွေနဲ့ဆို မင်းသိပ်မမြင် တတ်ဘူးလားလို့ပါ…နောက်တာပါ ငါ ဘာတွေ များ အဆန်းထွင်ပြီး ပြောနေလို့လဲ သုံးနေကျ ပုံမှန်ပါပဲကွာ”
“အေးပါလေမင်းက စကားပြောရင် မာန်ပါတတ် လို့ပါ ဆက်ပါ ဆက်ပါ”
“သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက ရယ်လိုက်ရင်လှပေမဲ့ မရယ်ပဲ ပုံမှန် နှုတ်ခမ်းစေ့ထားရင်ကျ ခပ်တင်း တင်းဖြစ်နေတာ သူ့နှုတ်ခမ်းရဲ့အားနည်းချ က် တစ်ခုလိုဖြစ်သွားရတယ်…နှုတ်ခမ်းစေ့ထားရင် ခပ်မိန့်မိန့်ခပ်တင်းတင်းဆိုတော့ မာနကြီးတယ် ဘာညာဖြစ်ကုန်တာပေါ့……တစ်ခူ ိ့လူတွေကျ တော့ မရယ်ပဲနဲ့တောင် သူ့နှုတ်ခမ်းပေါက်ပုံက ပြုံးနေတော့ သဘောကောင်းတယ်နဲ့ ခင်တဲ့ မင်တဲ့သူ ပေါတာ မင်းလည်းတွေ့ဖူူးမှာပါ”
“အင်း တွေ့ဖူးပါတယ်…ငါက မင့်ထက်ကောင်မ လေးတွေ အမျ ားကြီးတွဲဖူးပေမဲ့ မင်းလိုတော့ တစ်ချ က်ခြင်းလိုက်ကြည့်ပြီး မဖီးလ်ဖူးသေး”
“ဒါတော့ ဘယ်တူမလဲကွ…မင်းက မင်းဝါသနာ ပါတဲ့ ကိစ္စနဲ့ နီးစပ်တဲ့ အရာတွေပဲ ကြည့်တာ မလား…”
“မဟုတ်ပါဘူးကွာ ကောင်မလေးတွေ မျ က်နှာ ပြင်ပေါ်က အရာတွေရဲ့ တစ်ချ က်ခြင်းကို မကြည့်ခဲ့ပေမဲ့ အားလုံးပေါင်းလိုက်ရင်…… ဒီကောင်မလေး လှတယ် မလှတယ်လောက် တော့ သိပါတယ်”
“ဒါဆို မင်းနဲ့ဖြစ်ခဲ့တဲ Eမေဂျာက ‘မြတ်နိုးအိမ်’ ကို မှတ်မိလား…သူ့မျ က်နှာပေါ်က အရာတွေ တစ်ခုခြင်း ပေါင်းကြည့်လိုက်တော့လှသလား လှတယ်လို့ထင်လားလှတယ်ထင်ပြီးဖြစ်သွား တာလား တစ်ချက်ပြောပြ”
“လှပါတယ်ကွ …အန်!မလှဘူးလို့ပဲပြောရမယ်.. နည်းနည်းတော့လှတယ် သိပ်တော့မလှဘူးကွ မင်းမေးမှ ဘယ်လိုပြောရလဲကွာ…တောက်! အယ်!လှတယ်လို့ ပြောလို့ မရပေမဲ့ ရုပ်ဆိုးတဲ့ အထဲတော့ မပါတာသေချ ာတယ်…အယ် Ok အဲလိုပြောရမယ်…… “မြတ်နိုးအိမ်”က လှတယ်လို့ ပြောလို့မရပေမဲ့ ရုပ်ဆိုးသူ တစ်ယောက်တော့ မဟုတ်ပါဘူး… သံဒိုင်ရာ အယ်လဲ့! ဟုတ်တယ်ဟုတ်”
“စကားလုံးတွေ သိပ်ရှုပ်ထွေးလွန်းတယ် သား”
“အဲလိုတော့ မပြောနဲ့လေ…မင်းလည်း သေချာ မပြောနိုင်တဲ့ တစ်ခူ ိ့ကိစ္စတွေဆို စကားလုံး တွေ ရှုပ်ထွေးအောင်ပြောပြီး နှစ်ဖက်ခွပြောခဲ့ တာတွေ ရှိတာပဲ…ဒီအကွက်တွေ မင့်ဆီက ကော်ပီ ယူထားတာလေ ဟင်း…ဟင်း”
“အေးကွာ…ထားတော့ ‘မြတ်နိုးအိမ်’ကမလှဘူး ကွ… မျ က်နှာ မလှတာကို ပြောတာနော်… body နဲ့ အသားအရေကျလည်းငြင်းစရာမရှိတဲ့ သူတစ်ယောက်ဖြစ်ပြန်ရော…အသားအရေတဲ့ အသားရဲ့အရောင်က ဖြူ ဖွေးသလို အရေဖုံး ထားတဲ့အသားကလည်းဘယ်လောက်တောင် နူးညံ့လိမ့်မလဲ ဆိုတာတော့ မင်းက ငါထက်ပို သိသင့်ပါတယ်”
“ပက်သတ်ဖူးခဲ့သမျှ ထဲမှာတော့ သူ့အသား အရေရဲ့ နူးညံ့ခြင်းတွေကိုတော့ အမှတ်တရ ရှိနေစဲပါ သားကြီးရာ”
“ဖြစ်ရမယ်လေ…ကောင်မလေးတွေ မျက်နှာ ပေါ်က မျ က်ခုံး မျက်လုံး နှာခေါင်း ပါးစပ် ဆို တဲ့ အရာတွေကို သေချာမကြည့်မသိပဲနဲ့ အားလုံးပေါင်းကြည့်လိုက်ရင်တော့ လှတယ် မလှဘူး ပြောနိုင်တယ်လို့ ခုနက သားကြီး ပြောလိုက်လို့ စာမေးပွဲ စစ်ကြည့်လိုက်တာပါ ရှင်းလား……”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ခညာ့”
“မြတ်နိုးအိမ် ရဲ့ စွဲဆောင်မှု့နောက်တစ်ခုရှိတာငါထပ်ပြောပြဦးမယ်…မင်းလည်း အဲဒီတစ်ခုကိုမြင်ပြီးရင်ခုန်သွားတာကြောင့်..သူ့ကလည်း မင်းမစခင် ကတည်းက ကြွေနေခဲ့ပြီးသားမို့ ဖြစ်တာမြန်သွားတာပါ…ငါတို့ထိုင်တဲ့နေရာလာပြီးအိအိထွေးက မင်းနဲ့ သူ့ကို မိတ်ဆက်ပေးခဲ့တယ်။
မင်းနဲ့သူ စကားတွေပြောကြတယ်……သူက မင့်ကို သီချ င်းဆိုကောင်းတာပဲသိတာဘောလုံးကောင်းကောင်းကစားတတ်တာကျ မသိတဲ့ အကြောင်းပြောပြီး သူတို့ E မေဂျာနဲ့ကန်ရင် လျှော့ကန်ဖို့ ပြောတော့ မင်းက ကြူနေကြ အကွက်အတိုင်း…”
ခုမှ သိရတဲ့ မြတ်နိုးစိတ်ချမ်းသာအောင် မြတ်နိုးတို့ မေဂျာနဲ့ နေ့ကျ ရင် ကိုယ့် ဝင်မကစားတော့ဘူး…ကျေ နပ်လိုက်တော့ ဟုတ်လား”
လို့ဘောလုံးကန်ရမယ်ဆိုရင် ဖင်ပါယားနေတဲ့ကောင်က တော်ကီကြီးကျွေးလိုက်တော့…သူက နှာခေါင်းလေး ရှုံ့ပြီး”အပိုတွေ” လို့ ပြောသေးတယ်…ပြီးမှ
“နားထောင်လို့တော့ ကောင်းပါတယ် ရှင်”
ပြန်ပြောတယ်။အဲမှာ ငါက မင့်ဘေးကဆိုပေမဲ့ခုံတစ်လုံးရှိသေးတာမို့ မင်းနဲ့ မျ က်နှာခြင်းဆိုင်ထိုင်တဲ့သူ့မျ က်နှာကို ဘေးကနေပဲ မြင်ထားရတာပါ။ “အပိုတွေ”လို့ ပြောတာကိုသူရဲ့မလှတဲ့နှာခေါင်းကို ရှုံ့ပြီးပြောပုံလေးက သိပ်စွဲဆောင်မှု့ရှိပါလားလို့ ငါသိလိုက်တာ…… ဘေးကနေတဲ့ငါတောင်သိလိုက်တာမို့ မျက်နှာခြင်းဆိုင်က ရင်ခုန်သံတွေ မြန်တတ်တဲ့ ကိုမင်းဇင်လတ်ကြီးလည်း အဲတစ်ချ က်ကို ခုန်သွားပြီဆိုတာသိလိုက်တယ်
“အာ လား လား…အမှန်ပဲ သား”
“မင်း ဘောလုံးကွင်းထဲ သွားနေတုန်း ငါတို့ ငှားနေတဲ့အိမ်ကို သူလာလည်သေးတယ်…မင်း မရှိတော့သူက အိမ်ထဲဝင်ပြီးတော့တောင်မထိုင် ပါဘူး အပြင်မှာခဏပဲ စကားရပ်ပြောလိုက်ရတယ်…စကားပြောရင် နှာခေါင်းလေးရှုံ့ပြောပုံက တစ်ကယ်ကို လွမ်းလောက်ပါတယ်……
တစ်ချို့ကောင်မလေးတွေလိုမျ က်ခုံးလေးချီပြီးစကားပြောရင်လှတယ်လို့ နှစ်ယောက်လောက်က ပြောခံရဖူးတော့ အိမ်မှာ မှန်ကြည့်ပြီးလေ့ကျင့်ထားကာ အပြင်ရောက်ရင် မျ က်ခုံးပင့်ပြီးစကားပြောတော့တာမျိုး…စကားပြောပြီးလို့ရယ်လိုက်ရင်လှတယ်လို့ အပြောခံထားရတဲ့ကောင်မလေးတစ်ယောက်လိုသူစကားပြောပြီးတာနဲ့ ရယ်စရာမပါလဲ ပလိန်းကြီး သွားဖြဲပြကာသွားတိုက်ဆေးကြော်ငြာတဲ့ လုပ်ရပ်မျိုးမဟုတ်ဘူး…
သူ့ပင်ကိုသဘာဝပုံစံလေးကကို နှာခေါင်းရှုံ့ပြီးစကားပြောတတ်တာလုပ်ပြီးပြောနေတာမူ ိးဆို ဒီကကောင်က သိပြီးနေလောက်ပြီလေ..သူ့အသားအရေနဲ့သူပြောတဲ့စကားပြောဟန်ကယောင်္ကျ ားလေးတွေအတွက် စွဲမက်ဖွယ်ပါ”
“ဒါဆို သားကြီးကကျ ဘာလို့ မစွဲမက်ခဲ့လဲ”
“စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းတယ်လို့ပဲပြောပေးတာလေ ငါက ဘာကြောင့်စွဲမက်ရမှာလဲ သန္တာလည်း ရှိ နေပြီကိုး…ပြီးတော့ ဘော်ဒါအရင်းကြီး တစ် ယောက်လျောက်ခဲ့ဖူးတဲ့လမ်းကို ငါသွားလိုက် ရင် အရင်ကလျောက်ခဲ့ဖူးတဲ့ ဘော်ဒါခဗျာ… အလကား ဖြစ်သွားမှာစိုးလို့ပါ”
“သားကြီး မင်းကတော့ ငါ့ကိုဒီတစ်ခုနဲ့ပဲ စကား အနိုင်ယူချ င်နေတော့တာပဲ…တောက်!ကွာ သွားတွေနှုတ်ပြီး အသစ်ပြန်စိုက်လို့ ရသလို ငါတို့ဟာလဲ ဖြု တ်ပြီး အသစ်တပ်လို့ရရင် သိပ် ကောင်းမယ်”
“ဒီဘဝအတွက်တော့ မေ့ထားလိုက်ပါတော့… သားရယ် ဒီထက်ဖြေသိမ့်ပေးစရာစကားလည်း ငါမှာ မရှိတော့လို့ပါ”
“အေးပေါ့လေ………ရင်မှာ တမ်းတရင်းနဲ့ပဲ… မျော်လုလုငေး ရပြီပေါ့ “ကသံဒိုင်”ရယ်”လို့
မင်းဇင်ကပြောလိုက်တော့ သူငယ်ချ င်းနှစ်ဦးခပ် အုပ်အုပ် ရယ်မိသွားကြသည်။ရယ်ပြီးမှမင်းဇင်က မြသန္တာ အကြောင်းဆက်ပါဦးလို့ ပြောလိုက်တော့ သံဒိုင့်မျ က်နှာပြန်တည်သွားရသည်။ ရယ်စရာပြီးရင် မောစရာတွေ လာတတ် သတဲ့လား……
“သန္တာက လက်ထပ်ယူမယ်ဆိုရင်လည်း မမှား နိုင်မဲ့သူဖြစ်ပေမဲ့…ငါ..ငါတစ်ယောက်တည်းရဲ့ သီးသန့်ခံစားချ က်အရ သူ့ရဲ့ဖွဲ့စည်းပုံ ကောက် ကြောင်းက စိတ်ကို မထကြွစေခဲ့ဘူး…… သူ့ရဲ့ သေးငယ်တဲ့ ရင်သားတွေကို ပွတ်သတ် ဆုပ်နှယ်ခဲ့ဖူးပါတယ်…
ဆန့်ကျ င်ဘက် လိင်နှစ် ခုက နီးနီးကပ်ကပ်နေလိုက်ရင် လိင်ကိစ္စတစ်ခု ဖြစ်မြောက်နိုင်သတဲ့…သိပ်ရယ်ရတဲ့ စကားပါ မင်းဇင်ရာ…အဲ ဒါမဲ့.. သန္တာအတွက်ခံစားချ က် ကတော့ ငါနဲ့တူချ င်မှတူမှာပေါ့လေ……… သန္တာရဲ့သဘာဝအပေါက်ထဲကို တိုးဝင်ရောက် ရှိပြီးသွားရင်တော့အပြင်ပန်းစွဲဆောင်မှု့တွေက မေ့လျော့သွားမှာ ဖြစ်ပေမဲ့ အပေါက်ထဲကို တိုး ဝင်ဖို့ကို မကြိုးစားချင်တာ ငါ”
သံဒိုင့်စကားဆုံးသွားတော့ မင်းဇင်လည်းဘာမှဆက်မပြောဖြစ်တော့ပဲ နှစ်ယောက်သား ငြိမ်သွားပြီး အတွေးကိုယ်စီနဲ့……သံဒိုင်လည်းဆက် မပြောဖြစ်သေးပဲ ဆေးတစ်လိပ် ကောက်ဖွာမိသွားသည်။မြသန္တာအပေါ် လိင်စိတ်မရှိတာကအန်တီ့နုလွင်ရဲ့လှပမှု့တွေကို ‘ဘာသိဘာသာ’
နေကတည်းကပါ…အန်တီ့ရဲ့ ပစ်ရက်စရာ မရှိတဲ့ အလှအပတွေ တွေ့သွားပြီးနောက် ရက်ပိုင်းအတွင်းပဲ မြသန္တာကို သံဒိုင်ဖြတ်လိုက်မိရတာ ကိုယ့်ရင်ခွင်ထဲကိုမိန်းခလေးတစ်ယောက်ထည့်ထားပြီး အခြားအမျိုးသမီးတစ်ယောက်အပေါ် စိတ်ရောက်နေတာမျိုး သံဒိုင်မလိုလားမိ သစ္စာရှိခြင်းမျိုးလို့ မပြောဝံ့ပေမဲ့ ဖောက်လွဲဖောက်ပြန်စိတ်မျိုးနဲ့တော့ သန္တာကိုမပက်သက်လိုပါ…
အဲဒီအဖြစ်မျိုး ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာ ကြည့်ဖူးရင်တောင်အဲဒီဇာတ်ဝင်ခန်းမျိုးသံဒိုင်မုန်းသည် ဒါကြောင့်သန္တာနားမလည်ခြင်းများစွာ ဖြစ်သွားမှာ သိပေမဲ့ တစ်ခန်းရပ်ဖြစ်သည်။ခံစားနေရမှာ
ကို တွေးပူမိသော်လည်းလိင်စိတ်ကိုအချ စ်စိတ်က မကျော်လွန်ရဲ…အန်တီနုလွင်အပေါ်မှာရောလိင်စိတ်အပြင် အချ စ်စိတ်ဆိုတာမျိုး ရှိသလား ဆိုတာ မတွေးရဲခဲ့လို့ သေချာ မတွေးခဲ့ပေမဲ့…သေချာတာတစ်ခုက ငယ်သံဒိုင်ဆိုတဲ့လူငယ်တစ်ယောက်ဒေါ်ဝါနုနုလွင်ကိုတက်မက်နေတာ လိင်ဆန္ဒတစ်ခုတည်းတော့ မဟုတ်တော့ပါ……
“မြသန္တာက တစ်ချို့မင်းသမီးတွေလို အခုအခံ တွေ ဝတ်ပြီးမင့်ကို မဖြားယောင်းခဲ့ပါဘူးနော်”
“အာ…မင်းကလည်းကွာ”
“အစကတည်းက သူ့ရဲ့အနေအထားကို မြင်ပြီးသိနေတာပဲကွာ…ငါ့ သူ့အတွက် တကယ်စိတ်မကောင်းဘူးကွာ…ရည်းစားတွေ အများကြီးထားပြီးရှုပ်တယ်လို့နာမည်ကြီးတဲ့ မင်းဇင်လတ်ဆိုတဲ့ကောင်က ဒီစကားတွေ ပြောရဆိုရတာသိပ်တော့မကောင်းပါဘူး…သူ့ကို သက်သက်ဒုက္ခပေးသလိုများဖြစ်နေပြီလားကွာ…
ငါနဲ့ပြတ်တဲ့ဟာတွေက တစ်ချို့ကဆို ငါ့ကိုမလွမ်းလောက်ပါဘူး ဒိုးတော့ပြောသလိုတစ်ချို့ကြလည်း အစပိုင်းကတော့ နည်းနည်းခံစားရမယ်နဲ့တူပါတယ် နောက်ပိုင်းကျ လည်းကိုယ့်ကိုတောင် ခပ်ချေချေ ပဲ ပြန်လုပ်တတ်နေကြတယ်…ဒါကြောင့်ငါလည်း သူတို့အတွက် ဘာခံစားချ က်မှ မရှိခဲ့ဘူး……မြသန္တာက အဲလိုမိန်းကလေး မဟုတ်ဘူး……သားကြီး…ခု မင့်မှာမင်းသိပ်ချ စ်ရတဲ့လို့ မပြောဘူးနော်…မင်းတက်မက်ရတဲ့စော်တွေ့နေပြီလား။
သံဒိုင် အကြောင်းစုံ ပြောပြလိုက်ရင် မင်းဇင်ဒီလိုမေးလာမယ်ဆိုတာ ကြို တွေးပြီးသားပါ…မင်းဇင်က သူကူညီနိုင်လို့ရတာဆိုရင် ချက်ခြင်းကူညီပေးမဲ့ကောင်…မင်းဇင်ကို လိမ်မပြောချင်အမှန်အတိုင်း ပြောလို့လည်း မဖြစ်……
“တွေ့တယ်ပဲ ပြောပါတော့ကွာ…ဒါမဲ့ အချိန် နောက်ကျ ခဲ့ရပြီ…သူ့မှာ အိမ်ထောင်နဲ့……”
မင်းဇင်သံဒိုင့်စကားကြားတော့ခေါင်းတဆက်ဆက်ငြိမ့်ပြီး……
“သူ့မယားလိုချင် သူ့လင်လှံနဲ့ထိုး ဆိုတဲ့စကား ရှိပေမဲ့ မင်းမှာလည်း အဲလိုရက်စက်တဲ့ …… နှလုံးသား မရှိလေတော့ အသစ်ရှာ ဒါမှမဟုတ် သေအောင်သာ စောင့်ပေတော့ပေါ့ သားရယ် ငါလည်း ဘာမှ ကူညီမပေးနိုင်တော့ဘူး”
“အေး…ထားလိုက်ပါတော့ကွာ… အချစ်နဲ့ လိင်ကိစ္စကအမြဲတမ်းထပ်တူမကျ နိုင် တာကို လက်ခံသလား သားကြီး”
“ဖြစ်နိုင်ချေ နည်းပေမဲ့ ခုပဲတွေ့နေရပြီလေကွာ လက်ခံတယ်လို့ ဆိုရမှာပေါ့…ဒါပေမဲ့ တစ်ဦး တစ်ယောက်အတွက် မှန်ပေမဲ့ အခြားတစ်ဦး အတွက်ကျ မကောင်းဘူးဆိုတာတော့ သတိပြု ရမယ် သားကြီးရေ”
“တစ်ခါသား ကြားဖူးခဲ့ပါတယ် မိန်းမကြီးတစ် ယောက်ပြောတာ…ဘာတဲ့…… နင်တို့ ယောင်္ကျ ားတွေ ငါတို့မိန်းမတွေကို ချ စ် တယ် ချ စ်တယ်နဲ့ နောက်ဆုံးကျ လိုးမှာပဲ မဟုတ်လားတဲ့…ချ စ်ခဲ့ပေမဲ့လည်း မလိုးချ င်ခဲ့ တာ အဲ့မိန်းမကြီး သိမှသိသွားပါလေစ ကွာ”
“သောက်ရူးလိုပဲ သံဒိုင်ရာ ပြန်ကြမယ်ကွာ”
သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ဆိုင်ကထတော့ ဘေးဝိုင်းမှာ လူတွေတောင် မရှိကြတော့ဘူး…သံဒိုင် အိမ်ကိုပြန်လို့ အခန်းထဲရောက်တော့ အန်တီနုလွင် ရေးပေးခဲ့တဲ့ စာကြောင်းလေး တွေပဲ ဘယ်နှစ်ကြိမ်မြှောက်မှန်း မသိပြန်ဖတ် မိလိုက်သည်။
မုန်ညင်းဆီက ဆက်လိမ်းလည်းရတယ် မလိမ်းလည်းရတယ် အရေးမကြီးဘူးနော်
အန်တီလေ ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်း ရှက်ပါတယ် မေ့ထားလိုက်ပါတော့………
သံဒိုင် စာကိုဖတ်ပြီးအန်တီ့ရဲ့တစ်ချို့တစ်ဝက်ခံစားချက်တွေကို နားလည်မိပါတယ်။နားမလည်နိုင်တာက “မေ့ထားလိုက်တော့” ဆိုတဲ့စာကြောင်းလေးကို……နေ့ခင်းကဆီလိမ်းပေးတဲ့ ကိစ္စကို မေ့ရမှာလား…သံဒိုင်စိတ်တွေကို အန်တီ့သိနေလို့ မေ့ထားခိုင်းတာလား……
သံဒိုင် တကယ်ပဲ အတွေးပေါင်းများစွာနဲ့ရစ်ဝဲ လည်လည်………………
………………………………………………………………………………..
“မောင်ငယ်ရေ ဒီမုန့်တွေ မဝါတို့အိမ် သွားပို့ ကွယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့ဗျ …မျ က်နှာသစ်ပြီးသွားပို့လိုက်မယ်”
သံဒိုင် အန်တီနုလွင်အိမ်ကို ထွက်လာခဲ့လိုက် သည်။အန်တီ နဲ့တွေ့လို့ရှိရင် မေ့ထားခိုင်းတာ ဘာကို မေ့ထားရမှာလဲဆိုတာ ရှင်းအောင်မေး မည်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။အန်တီနုလွင်တို့ အိမ်ကို ရောက်တော့ မင်းဇင်ရဲ့ဆိုင်ကယ်ထား နေကျနေရာလှမ်းကြည့်လိုက်တာဆိုင်ကယ်က နေရာမှာ မရှိ…ဒါဆို မင်းဇင် အပြင်တစ်နေရာ ထွက်သွားပုံ ရသည်။
အိမ်ထဲရောက်မှအန်တီနုလွင်ကသူဝင်လာတာ မြင်လိုက်တော့လုပ်လက်စအလုပ်ရပ်ပြီး သူ့ကို တွေတွေလေး ကြည့်နေသည်။ယခင်ကလို… “သား…မေမေကဘာတွေပို့ခိုင်းလိုက်ပြန်ပြီလဲ” နဲ့ နှုတ်ဆက်စကားမဆိုတော့ဘူး။ရယ်ခြင်း ပြုံ းခြင်းမပါတဲ့ မျ က်နှာနဲ့ပဲ သံဒိုင်ကို ကြည့်နေ တော့ သံဒိုင်လည်း စကားစ မပြောသေးပဲ အန်တီနုလွင်ကို ပြန်ကြည့်နေမိသည်………
ကြည့်နေရင်း ကြက်သားရောင်းတဲ့ ကို ငချ စ်တွေ့ခဲ့ရသလို အန်တီက ညဝတ်ဂါဝန်ကြီးနဲ့ပဲလုပ်စရာရှိတာတွေ လုပ်ပြီး ဈေးသွားဘာညာ အပြင် ထွက်တော့မှပဲ အဝတ်အစား လဲသည်နဲ့တူသည်။ အရင်ကတည်းက အန်တီနုလွင်ရဲ့ဒီ ဖက်ရှင်ကို မြင်ဖူးခဲ့ပေမဲ့ အမှတ်မဲ့နေခဲ့မိတာ ကိုစိုးမောင် တစ်ခါမေးဖူးတဲ့
“အိမ်ကို ဝင်ထွက် သွားလာနေတာပဲကွာ အိမ်မှာနေရင်း တစ်ခုခု မြင်လိုက်ရတယ်ဆိုတာ မရှိဘူးလား”
ဆိုတဲ့ မေးခွန်းကို သတိရမိသည်။ သိပ်လှတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရဲ့ ပစ္စည်းတွေကိုသူတို့ကိုယ်တိုင် မြင်တွေ့ခွင့်မရနိုင်တာမို့ မြင်ခဲ့ရသူတစ်ယောက်ဆီက စကားတွေနဲ့ နားအရသာခံချင်ပုံပါပဲ……သံဒိုင်လည်း အမှတ်တမဲ့နေခဲ့မိတာမို့ခုမှ အချိန်တွေသာ နှမြောမိတော့သည်။ မနေ့ညက သန္တာ အကြောင်းတွေ ပြောခဲ့တာမို့သန္တာပြောတာလေးလဲ သတိရသွားပြန်သည်။
“မောင့် သူငယ်ချ င်း မင်းဇင်လတ်ရဲ့ အမေက တော်တော်လှတာပဲ မောင်ရယ်…စွဲဆောင်မှု့ လည်း အပြည့်ရှိတယ်…အလှအပနဲ့ ပတ်သက် ပြီး တကယ်ကံကောင်းတဲ့ အမျိုးသမီး တစ် ယောက်ရယ်” မိန်းမချ င်းတောင် အားကျ ရတဲ့ အန်တီနုလွင် အလှတွေက အဲတုန်းကတော့ သံဒိုင်ရင်ထဲမရောက်သေးတာမို့ သန္တာရဲ့ အပြောကို “အင်း”တစ်လုံးနဲ့ ထောက်ခံပေးခဲ့ မိသည်။
သံဒိုင်နဲ့ အန်တီနုလွင် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်မိတဲ့ အချိန်လေး နည်းနည်းပိုကြာသွားတော့ အန်တီ့ကပဲ အကြည့်အရင်လွှဲသွားပြီး လုပ်လက်စ အလုပ်ကိုပဲ ပြန်လုပ်နေပြန်သည်။သံဒိုင်ကို နှုတ်ဆက်စကားမပြောထိုင်ပါဦးလို့လဲမဆိုတော့ သံဒိုင် အလိုလိုတွေးရင်း ဝမ်းနည်းမိရသည်။လူက အန်တီ့နားထိရောက်အောင်သွားပြီး ပါးစပ်က မဝံ့မရဲနဲ့ပဲ
“မေမေက မုန့်တွေပို့ခိုင်းလိုက်လို့ပါ အန်တီ”လို့ပြောလိုက်ပြီး မုန့်ချိုင့်ကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်တော့ အန်တီနုလွင်က သံဒိုင့်မျက်နှာကိုမကြည့်ပဲ “အော်…အေး”လို့ပဲ ပြန်ဖြေတယ်။သံဒိုင်လည်း အန်တီ့နားမှာ ကြာကြာရပ်မနေတော့ပဲ ဦးလတ် အခန်းဆီပဲ လာခဲ့လိုက်တော့သည်။ အခန်းထဲဝင် ဦးလတ်ကို မုန့်လာပို့တဲ့အကြောင်း အသိပေးလိုက်ပြီး ဦးလတ် အပေါ့သွားရင်သုံးတဲ့ ရှုးရှုးဘူးကို ကြည့်လိုက်တော့မသွန်ရသေးတာနဲ့ ကောက်ယူပြီး နောက်ဘက် အိမ်သာဆီကို လာခဲ့လိုက်ပါတော့တယ်……
သံဒိုင် ဦးမောင်လတ်ရဲ့ ကျ န်းမာရေး အညစ်အကြေးတွေ တောက်တိုလုပ်ပေးရမှာလေးတွေကို လုပ်ပေးနေတာ ဟိုးအရင် မင်းဇင်နဲ့သိစ အိမ်အလည်လာဖူးကတည်းက………သူငယ်ချ င်းရဲ့ အဖေဖြစ်သလို ကိုယ်အဖေအရွယ် မကျန်းမာနေတဲ့ လူကြီးကို လုပ်ပေးချ င်တာ သံဒိုင်ရဲ့ မွေးကတည်းကပါတဲ့ စေတနာ…
အသက်ရှင်နေပေမဲ့ ဘဝသေသွားခဲ့ပြီဖြစ်တဲ့ဦးလတ်က မေတ္တာထားတတ်လို့ပဲလားတော့မသိ…သံဒိုင် ဦးလတ်ကို ခင်မိသည်။ဦးလတ်ရဲ့မျ က်နှာမှာလည်း တည်ကြည်ခြင်းတွေအရာရာကို နားလည်မှု့ပေးနိုင်တဲ့ပုံရိပ်တွေ တွေ့ရသည်။
လေဖြတ်သူတို့ပုံစံအတိုင်း ဦးလတ်ခဗျာ စကားပြောရင် “ဝူးဝါး…ဝူးဝါး…ဝိုးဒါး…ဝိုးဒါး”နဲ့ အသံထွက်သလိုပါးတွေရွဲ့နှုတ်ခမ်းတွေရွဲ့ပြောတာမျိုးကို ကြည့်ပြီး သံဒိုင်မျ က်ရည်လည်အောင်စိတ်မကောင်းဖြစ်လွန်းလို့ လိုချ င်တာ လုပ်ချ င်တာ ပြောချ င်တာရှိရင် ကျ နော့်ကို မျ က်လုံးနဲ့ပဲ သေချာကြည့်လိုက်ပါ…မျ က်လုံးနဲ့ပဲ စကားပြောပါ ကျ နော် နားလည်ပါတယ်လို့ ဦးလတ်ကို ပြောထားခဲ့ရသည်။
ဒီမှာလည်း အန်တီနဲ့သံဒိုင်တူတယ်လို့ ပြောရမည်…အန်တီလည်းဦးလတ်စိုက်ကြည့်လိုက်တာနဲ့ ဘာဖြစ်ချ င်နေတာ ဘာလိုချ င်နေတာသိတယ်လို့ တစ်ခါကပြောပြဖူးသည်။ ဦးလတ်ကလည်း သံဒိုင်မလာတာ ကြာရင်မေးတယ်ဆိုတဲ့အကြောင်း သိခဲ့ရပြီးပြီ… “တစ်ဦးကစေတနာ တစ်ဦးကမေတ္တာ”ရဲ့ ရောင်ပြန်ဟပ်မှု့ ………………
သံဒိုင် ဦးလတ်ရဲ့ ရှုးရှုးတွေ အိမ်သာမှာ သွားသွန်ပြီး ဆပ်ပြာရည်နဲ့ ရှုးရှုးဘူးကိုဆေးနေတုန်းအန်တီနုလွင်ကလည်း သံဒိုင်တို့အိမ်က ချိုင့်ကိုပြန်ဆေးပေးနေသည်။သံဒိုင်လည်း အန်တီကိုကြည့်မိလိုက်တော့…ပန်းကန်ဆေးစင်မှာ ဆေးနေတဲ့ အန်တီနုလွင်ကို ထွက်ပေါ်လာတဲ့မနက်ခင်း နေရောင်ခြည်က ဆလိုက်မီးနဲ့ ထိုးပြထားသလိုအန်တီ့ရဲ့ကြီးကြီးမားမားနဲ့ထင်းထင်းကြီးလှတဲ့ ကောက်ကြောင်းတွေကို အရှင်းစားမြင်ရသည်။
ညဝတ်အင်္ကျီပါး ရဲ့ ဖုံးကွယ်မှုကအဝတ်ထူထူနဲ့ ဖုံးကွယ်ထားသလို မဖြစ်လေတော့ ကြည့်ရှုခံစားနေတဲ့ သံဒိုင်အဖို့ရာမှာ ဟတ်ဖီးလ် အလှ ပြည့်ပြည့်ဝဝ ခံစားရတော့သည် မနက်ခင်းနေရောင်ခြည် ရဲ့အလင်းကလည်း အမျိုးသမီးတစ်ဦး ပိုပြီးလှနေအောင် ထောက်ပံ့ ပေးခဲ့သည်။
နေ့ခင်းဘက်ရှိတဲ့ နေရဲ့ အလင်းလိုအလင်းခပ်ကြမ်းကြမ်းကြီးမဟုတ်…မနက်ခင်းနေရောင်ကြောင့် ခပ်ပွပွဆံပင်တွေရဲ့ ဖရိုဖရဲဖြစ်နေမှုက အလင်းပေးမှု့ကြောင့် ပိုလှသွားရပြီအန်တီနုလွင်က ရှေ့ကို အနည်းငယ်ကုန်းပြီးဆေးနေတာကြောင့် နောက်ကို ကောက်ထွက်ထားတဲ့ တင်ပါးထုကြီးကလည်း ပိုးစက်ပက်စက်စွဲဆောင်နိုင်လွန်းတယ်လို့ သံဒိုင် သတ်မှတ်၏
အန်တီနုလွင်က သံဒိုင်ဆီကို တစ်ချ က်လှည့် မကြည့် သူဆေးစရာရှိတာပဲ ပြီးအောင်ဆေး သည်။သံဒိုင်လည်း ‘ဘူး’ကို နောက်ဆုံးအကြိမ် ရေကျ င်းပြီး အန်တီနုလွင်နားတိုင်ဖြတ်ပြီး အိမ် ထဲကို ဝင်ရန်အလာ…အန်တီက ဆေးပြီးသား ချိုင့်တွေကို ရေစင်သွားအောင်လက်နည်းနည်း မြှောက်ပြီးခါလိုက်တော့ လက်ပြတ်ညဝတ်အိပ် ဂါဝန်မို့ လက်အမြှောက်မှာ တွေ့လိုက်ရတဲ့ အန်တီနုလွင်ရဲ့ ဂျိုင်း… သံဒိုင် တစ်ချက် မှင်သက် မိရပြန်ပြီ……
မြင်လိုက်ရတာကအန်တီ့နုလွင် ဂျိုင်းမှာပေါက် နေတဲ့ ခပ်မဲမဲအမွှေးရှည်ရှည် ဂျိုင်းမွှေးအချို့… သေသေချာချာ ရှင်းရှင်း လင်းလင်း မမြင်လိုက် ရပေမဲ့အန်တီ့ရဲ့ဂျိုင်းမွှေးတွေအတော်ရှည်ရှည် ဖြစ်နေပြီလို့ သိလိုက်သည်။သံဒိုင်လည်းတစ်ခါ က အရှည်ထားပေးပါ ကြည့်ချင်လို့ပါ လို့ တောင်းဆိုခဲ့ဖူးတယ်…မဟုတ်ပါလား
သံဒိုင် ထင်ခဲ့တာ တကယ်မှန်နေပါပြီ…သံဒိုင့် တောင်းဆိုမှုကို အန်တီလုပ်ပြမယ်ဆိုတာ ပြောတုန်းကတည်းက တွေးခဲ့ပြီးသား… အခုတော့ ရုတ်တရက် အမှန်တကယ်မြင်လိုက် ရတော့ စိတ်တွေလည်း ပိုထကြွသလို… ပျော်လည်း ပျော်သွားမိသည်။
သံဒိုင်က ဂျိုင်းခွကြားကိုမြင်ရင် စိတ်လာသည်။ အမွှေးများများကြီး မဟုတ်ပဲ ခပ်ပါးပါးထက်ပိုလွင်သောမထူမပါး ဂျိုင်းမွှေးရှည်ရှည်လေးတွေမြင်လိုက်ရရင် ပိုပြီးလိင်စိတ်ထကြွကြောင်းကိုယ့်ကိုကိုယ် သတိထားမိခဲ့သည်။ရင်သားထွားထွား တင်ပါးကားကားမှ ကြိုက်သည်။
သံဒိုင်တို့မှာလည်း တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် လိင်စိတ်ထကြွပုံ မတူကြ…အများအားဖြင့် ရင်သားနဲ့ ဖင်သားပဲ မျက်စိရှု့စားတော်မှုပြီး စိတ်ထကြွမှု့ ဖြစ်ရပေမဲ့……တစ်ချို့က လက်မောင်းပြည့်ဖြိုးဖြိုးကို ကြည့်ပြီး စိတ်လာ ကြသည်။လက်မောင်းတစ်ကယ်လှတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် မြန်မာဝတ်စုံ လက်ပြတ်အင်္ကျီနဲ့ များကြည့်လိုက်ရရင်မလုပ်ရခင် ပြီးချင်သည်။တစ်ချို့ကနှာခေါင်း…သာမာန်ထက်ပိုကြီးပိုချွန် တဲ့ နှာခေါင်းပိုင်ရှင်မိန်းမတွေကို စိတ်လာကြသည်…အန်တီနုလွင်ရဲ့ နှာခေါင်းကလည်းသာမာန် ထက်ပိုကြီး ပိုချွန်တဲ့စာရင်းမှာပါသည်။
တစ်ချို့က ပါးစပ်…ပါးစပ်ဖြဲရင် အောက်က အင်္ဂါဇာတ်လည်း ကျ ယ်မယ်နဲ့ မှန်းကြသည်။ ဟုတ်မဟုတ်တော့မိန်းမအတွေ့အကြုံ နည်းတဲ့ သံဒိုင်သေချာမသိဘူး…အဲစော်ရဲ့ပါးစပ်ပေါက် ကိုကြည့်ပြီးကိုဖီးလ်ဖြစ်နေတာလို့ ဘောဒါတစ် ယောက်ပြောတာ သံဒိုင် ကြားဖူးသည်။
သံဒိုင်တို့ ယောင်္ကျ ားလေးတွေမှာလည်း ကိုယ့်အကြို က်နဲ့ကို…ကိုယ်ဖီးလ်နဲ့ကို…ကိုယ်နဲ့အကြို က်ချ င်းမတူတာကို…မင့်ဟာကြီးက ဘာကြီးလဲ ကွာဆိုပြီးသွားပြောလို့မရပေ…မင့်စော် ကလည်းကွာ အသားကညို လူကအိုနဲ့ ဘယ်လိုလဲလို့ သွားပြောတဲ့ ဘော်ဒါတစ်ယောက်ကိုအဲ့မိန်းမနဲ့ ပတ်သက်နေတဲ့ဘော်ဒါက အိပ်ယာပေါ်က စွမ်းဆောင်မှုကို မင်းသိအောင်လည်းငါက ချ မကျွေးနိုင်တော့ ပြောရခက်တယ်လို့ညည်းခဲ့ဖူးသည်။
သံဒိုင်ကတော့ သူပြောတာကြားလိုက်ရတော့ သဘောတော့ပေါက်လိုက်သည်။ “ဤ အကြင်မိန်းမ ရုပ်လို့လည်းရှု့ချ င်စဖွယ်မရှိ…အသားအရေ လို့လည်း မက်စရာမရှိခဲ့ပေမဲ့ အိပ်ယာထက်က ကိစ္စမှာတော့…သူမတူအောင် စွမ်းဆောင်နိုင်ပေလိမ့်”ဆိုတဲ့စကားလို ရှိချေလိမ့်မည်။ အင်္ဂါဇာတ်ရဲ့ ကြွက်သားရှုံ့မှု့ လေ့ကျ င့်ခန်းကိုလည်းအပေါ့သွားရင်းအချ ိန်ဘယ်လောက်ကြာအောင် လေ့ကျ င့်ခဲ့မှန်းမှ မသိနိုင်တာလေ…
သံဒိုင် လိင်စိတ်ထကြွပုံ အကြောင်းစဉ်းစားရင်း အန်တီနုလွင်ရှိရာ နေရာကို ပြန်လာခဲ့လိုက် သည်။အန်တီ့ရှေ့ မတ်တပ်ရပ်လိုက်တော့…အန်တီက တစ်ချက်လေးပဲ ကြည့်ပြီး အကြည့် ပြန်လွှဲလိုက်သည်။သံဒိုင်လည်း မနေနိုင်တော့ ပဲ အန်တီ့လက်ကို ဆွဲလိုက်ပြီး……
“အန်တီနုလွင်ကို ပြောစရာလည်း ရှိသလို… မေးစရာလည်း ရှိတယ်” လို့ ပြောလိုက်တော့ အန်တီနုလွင်ကသံဒိုင်ကိုင်ထားတဲ့သူ့လက်ကို အသာ ရုန်းထွက်လိုက်ပြီးမှ……
“ပြောစရာတွေကိုလည်းမပြောနဲ့…မေးစရာတွေ ကိုလည်း မမေးနဲ့……… ပြောမှာကိုလည်း နားမထောင်နိုင်ဘူး… မေးမှာတွေကိုလည်းမဖြေနိုင်ဘူး ငယ်သံဒိုင်.. မင်းဇင်နဲ့တွေ့ချင်ရင် အပြင်မှာပဲတွေ့ကြပါ… အိမ်ကို တတ်နိုင်သလောက်မလာပါနဲ့တော့…
လူကြီးတစ်ယောက်အနေနဲ့ ကိုယ့်သားအရွယ် ကောင်လေးတစ်ယောက်ကို အိမ်မလာပါနဲ့ လို့ ပြောရတာ အရမ်းရိုင်းမှန်းသိပေမဲ့ မပြော မဖြစ်လို့ပါကွယ်……… ငယ်သံဒိုင် အသက်က အရမ်းငယ်ပါသေးတယ် ရှေ့လျှောက်အမျ ားကြီးဖြတ်သန်းတွေ့ကြုံ ရဦး မှာပါ……သွားပါတော့ကွယ်”
သံဒိုင် အန်တီနုလွင် မျ က်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်ပြီး မျ က်လုံးခြင်းဆုံဖို့ ကြို းစားလိုက်ပေမဲ့မရလိုက်တော့ပါ…အန်တီက ပြောပြီးတစ်ဖက်သို့ မျ က်နှာလွှဲသွားခဲ့လေပြီ………
“ငယ်သံဒိုင် လို့ခေါ်လိုက်တာတဲ့လားဗျာ”
သံဒိုင်ပြောပြီး ချ ာကနဲလှည့်ထွက်ခဲ့လိုက်သည်အိမ်ထဲကနေ အိမ်ပြင်အထွက် သံဒိုင်ဖိနပ်စီးနေတုန်း ဖိနပ်စင်ပေါ်က မင်းဇင်ရဲ့ ဘောကန်ဖိနပ်တစ်ဖက်က ပြုတ်ကျ လာပြီးသံဒိုင်ခြေထောက်နား ရောက်လာရာသံဒိုင် ‘ဖောင်းကနဲ’ပိတ်ကန်ပြစ်လိုက်သည်။
ခပ်ဝေးဝေးလွင့်ထွက်သွားတဲ့ဘောကန်ဖိနပ် အရှိန်လျှော့လို့ မြေကြီးပေါ်မှာငြိမ်သွားတာသေချာ ကြည့်ပြီးမှ ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက် ကစ်တံကို ဆောင့်နင်းနိုး……လစ်ဗာပုတ်ကာ…ဆိုင်ကယ်ကို “ဝေါင်းကနဲ”နေအောင် ဆောင့်ထွက်ခဲ့လိုက်ပါတော့သည်။
………………………………………………………………..
💠အခန်း ( ၉ ) 💠
“သားကြီး ပြန်မယ်လေကွာ”
“ငါ ဒီတစ်ပတ်စနေ တနင်္ဂနွေ ဒီမှာပဲနေဖြစ်မယ် မင်းဇင် ပြန်မလိုက်တော့ဘူး…ငါ့အိမ်ကိုလည်း ပြောပြထားပြီးသား”
“အေးပါ ဒါဆိုလဲပြီးတာပဲ…နေပါဦး ခုတလော သားကြီး ဘာဖြစ်နေတာလဲ နေ့ရှိသ၍ ကြည့် လိုက်ရင် လန်းလန်းဆန်းဆန်းကို မရှိဘူး”
“ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး သားကြီးရာ…လောကကြီးမှာ တစ်ခါတစ်ရံလည်း ပျော်စရာတွေ တွေ့ရသလို တွေ့ခဲ့ရသလို ထပ်လည်းတွေ့ရဦးမှာလေ… အဲ့လိုပဲ စိတ်ပျက်စရာကောင်းတာတွေလည်း တွေ့နေရသလို တွေ့ခဲ့ရသလို ထပ်လည်းတွေ့ နေရဦးမှာ မဟုတ်လား………”
“အင်း ဆက်ပါဦး”
“ဘာဆက်ပြောရဦးမှာလဲ ဒါပဲလေ”
“မေးတာနဲ့ ဖြေတာနဲ့လည်း တစ်ခြားစီကို ဘာမှ မဆိုင်ဘူး…သံဒိုင်ရာ ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ ငါ့ကို အရင်လို စကားလုံးတွေနဲ့ အနိုင်ယူပြီး ပြောစမ်းပါဦးကွာ…ပြီးတော့ ငါတို့စကားတွေ ပြော ဟာသတွေရှာပြီး မရယ်ရတာနည်းနည်း ကြာသွားပြီနော်”
“မရယ်ချ င်တော့ဘူးကွာ…ငါ့အဖြစ်က ရယ်ပြီး ရင် မောနေရလို့……ထားပါကွာ သားကြီးပြန်မှာဆို ပြန်တော့လေ… တစ်ယောက်တည်းပြန် ရမှာကို”
“အေးကွာ…ဒါဆိုလည်း လစ်တော့မယ် ဖြစ်နိုင် ရင် sunday ညနေပိုင်းပြန်လာခဲ့မယ်”
“အေး”
“အရမ်းကြီး သောက်မနေနဲ့ဦး…ငါလည်း မင့် ဘေးမှာ ရှိတာမဟုတ်ဘူး…သောက်ချင်ရင် ငါပြန်လာမှသောက်”
“အေးပါကွာ…ဆိုင်တော့သွားထိုင်မသောက်ဘူး အိမ်မှာတစ်ယောက်တည်း ဝယ်သောက်မယ်”
သံဒိုင် မင်းဇင်ကို သောက်ဖြစ်မှာကို ပြီးပြီရောအေးပါ လို့မပြောချ င်သလို သူငယ်ချ င်းက မိမိအတွက် စိတ်ပူပေးတာကြောင့် အိမ်မှာပဲ ဝယ်သောက် မယ်လို့ ပြောလိုက်တော့သည်။ကျောင်းပြန်ဖွင့်ကတည်းက ကျောင်းလာလိုက်အိမ်ပြန်လိုက်နဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေကို မေ့နိုင်အောင်ကြိုးစားနေသည်။မင်းဇင်တို့အိမ်ကိုလုံးဝ မသွားဖြစ်…”မကြင်နာသူက စိမ်းလေတော့…ရှောင်တိမ်းဖယ်ခွာလို့ရယ် နေရစေတော့သခင်”
လို့ သံဒိုင့်စိတ်မှာထားပြီး လုံးဝမသွားတော့တာသံဒိုင့်အဖြစ်ကလည်း တော်တော်လေးကို စိတ်ပျ က်ဖို့ကောင်းလှသည်။ဘေးလူကြားရင်ရယ်စရာ ဖြစ်ပေမဲ့ ကိုယ်ခံစားချ က် ကိုယ်သာလျှင်အသိဆုံးထင်…လူအများကြားပြောပြလို့လည်းမသင့်။
လိင်စိတ်နဲ့ တက်မက်မိရာကနေ စွဲစွဲလန်းလန်း ချ စ်မိသွားတဲ့ အဖြစ်…မိမိချ စ်တဲ့သူက မိမိထက် အများကြီး အသက်ကြီးတဲ့အမျိုးသမီးတစ်ယောက် အဘယ်မှာ ပွင့်အံ ပေါက်ကွဲလို့ရမှာတဲ့လဲ ……သောက်ရေးထဲ ကိုယ့်သောကနဲ့ကိုယ် ဖြစ်နေပါတယ်ဆိုမှ ဟိုနေ့က ဘီယာဆိုင်မှာ တစ်မြို့တည်းသား သူငယ်ချ င်းတွေ ဆုံကြတော့…
သစ္စာမေတ္တာရှင် တစ်ဦးပါလာပြီး တစ်သက်မှာတစ်ယောက်တည်းကိုပဲစွဲမြဲစွာချ စ်သင့်ကြောင်းစာတမ်းဖတ်ကြားနေလို့ ဘီယာအရှိန်လည်း တက်စပြု ပြီမို့ သံဒိုင် ဒဲ့လွှတ်ပြစ်ဖို့စလိုက်တော့
“မင်းက နှလုံးသားကို သံပတ်ပေးစက်ရုပ်တစ် ရုပ်လို အသေလော့ချ ထားချ င်တာလား…… ဒါဆိုရင်တော့မင်း “နှလုံးသား”ဆိုတဲ့ ဝေါဟာရ ကို ကောင်းကောင်းကြီးနားမလည်သေးဘူး”
“ဟာ!ငါပြောတာက သစ္စာထားဖို့ပြောတာလေ မောင်ငယ်ရာ နှလုံးသားလို့ ပြောမိသလားဟ”
“အချ စ်လို့ပါလာမှတော့ နှလုံးသားပါပြီပေါ့ကွ တွဲရက်သုံးရတဲ့ စကားလုံးဆိုတာမူ ိးတော့ နားလည်သင့်တယ် ထင်ပါတယ်”
“ထားပါကွာ တစ်ယောက်ဆိုတစ်ယောက်ပဲ မချ စ်သင့်ဘူးလား…လင်မယားတွေ သစ္စာမရှိ သင့်ဘူးလား……သူငယ်ချ င်းတွေတစ်ယောက် နဲ့ တစ်ယောက် သစ္စာမရှိရဘူးလား”
“သားကြီး!ဘာမှမပြောပါနဲ့တော့ကွာ…သားကြီး ဘီယာမှုးနေတယ်ဆိုပေမဲ့ ဒီလိုဆို သဘော ပေါက်မှာပါ”
လို့ မင်းဇင်လည်း ဘေးကထိုင် ပေးပြီး အအေးသောက်နေတာမို့ ဝင်တားပေး သည်။သံဒိုင်လည်း ဆက်ပြောချ င်စိတ် ကုန်သွားခဲ့ရပြီလေ……… ချစ်တာနဲ့ သစ္စာ တောင် ခွဲမသိနေတဲ့ လူကို ဘာမျ ားဆက်ပြောနေစရာအကြောင်းရှိမလဲ”
“နေပါဦး မင်းဇင်လတ်ရာ သိပ်သိလွန်းနေတဲ့ မင့်ကောင်ကြီးဆီကနေ စကားတွေ ကြားချင် သေးလို့ပါ” လို့ ဒင်းက ဆိုလာတော့………
“ချ စ်တာနဲ့ သစ္စာတောင် ခွဲမသိသေးတာ ငါ့မှာ ဆက်ပြောစရာ စကားလုံး မရှိတော့ပါဘူးကွာ”
သံဒိုင် ပြောချ င်ရာပြောဖို့မောင်းတင်ခဲ့ပေမဲ့ကျ န်သေးတဲ့သိစိတ်လေးက ဗီဇကို မငြင်းနိုင်တော့လို့ ထပြန်ဖို့ ပြင်ဆင်ခဲ့မိသေးတယ်……အဲမှာ တစ်ခြားသူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က…
“ငါ သိခဲ့တဲ့ ငယ်သံဒိုင်ဆိုတဲ့ကောင်က သူနား လည်တဲ့ ကိစ္စတစ်ခုကိုသူများနားလည်အောင် သူများသိသွားအောင် သိပ်ပြောပြတတ်တဲ့ ကောင်ပါကွာ……မောင်ငယ်ရာ မင်းဇင်ကမှပဲ မင့်သူငယ်ချ င်းမဟုတ်ပါဘူး…ငါတို့လည်း ငယ်ရာက အတူကြီးခဲ့တာပါကွ…ဒီကောင်လဲ မင့်သူငယ်ချ င်းပဲ သူသိသွားအောင် ပြောပြ လိုက်ပါ…ငါလည်း သူလွဲနေတာကို သိပါတယ် ရှင်းအောင် မပြောပြတတ်လို့ပါ”
“အမှားတစ်ခုကို ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး လွှတ်မချ နေ တာကို ငါက ဘာကောင်ကြီးဖြစ်နေလို့ ပြောရ မှာလဲကွာ…ငါက စကားပြောရင်း ဆွေနွေးချင် တာ…ငါမသိတာ သူဆီကတစ်ဆင့်သိရအောင် သူမသိတာငါ့ဆီကတစ်ဆင့်သိရအောင်ရယ်ပါ ဖင်ပိတ်ငြင်းနေတာမျိုးကျ ဝါနာမပါဘူး…… အဲလိုလူမျိုးနဲ့ စကားပြောဖို့ ငါ့ဗီဇ က ခွင့်မပြု ဘူး…အစက အဟုတ်လားလို့ ပြောမလို့ မောင်းတင်ခဲ့တာ” လို့ သံဒိုင်ပြောလိုက်တော့ သစ္စာရှင်ကြီးက……
“လွဲမှားတယ်ဆိုလည်း ပြောစမ်းကွာ”
သံဒိုင် ပြန်ဖို့မတ်တတ်ရပ်လိုက်ပြီး………
“အချစ်ကွ သူချ စ်ချ င်ချ စ်မှာပဲဘယ်သူမှအမိန့် ပေး တာဆီးလို့မရဘူး…ပျိုပျိုအိုအို အားလုံးကို ချစ်ချင်ချ စ်မှာပဲ…ချ စ်တာ အပြစ်မရှိဘူး… အေး ပိုင်ဆိုင်ရဖို့ ကြိုးစားလာပြီဆိုရင်တော့ မင်းပြောတဲ့ သစ္စာထားမှုတွေပါလာပြီလေ…… ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကိုချ စ်မိပြီး ချ စ်ခွင့် ပန် အဖြေရ ချ စ်သူတွေဖြစ်……အဲမှာမှ သူနဲ့ လည်း မပြတ်သေးပဲ နောက်တစ်ယောက်ကို ထပ်ကြိုးစားနေပြီဆိုမှ သစ္စာမရှိတာလေ…… အဲဒါမှ သစ္စာ မရှိတာလို့ ခေါ်တာလေကွာ…
အရင်တစ်ယောက်နဲ့ ပြတ်ပြီးပါပြီဆိုတာတောင်နောက်တစ်ယောက်ကို မချ စ်သင့်တော့ဘူးတဲ့လား မချ စ်ရတော့ဘူးတဲ့လား…မလုပ်ပါနဲ့ကွာ…နှလုံးသားကိုတော့ အဲ့လို မထိန်းခူ ပ်ကောင်းပါဘူး…ဘယ်သူ့မှလည်း ဒုက္ခမပေးပဲ တိတ်တိတ်လေး ချ စ်နေတာတော့ ချ စ်စမ်းပါစေကွာ…ဒါ..ဒါဟာ သစ္စာမဲ့တဲ့ လုပ်ရပ်မှ မဟုတ်တာ”
သံဒိုင် နောက်ဆုံးပြောလိုက်တာကတော့ သူနားလည်စေချ င်လို့ ဆိုတာထက် ကိုယ့်ခံစားချ က် အမှန်ကို ပြောလိုက်တာလို့ပြောရင်…ပိုတိကျ ပေလိမ့်မည်။မျ က်ရည်တစ်စက်တော့ထွက်သွားသလားတောင် မသိခဲ့ဘူး……မင်းဇင်နဲ့ နှစ်ယောက် ဆိုင်ထဲကထွက်လာမှနောက်က
“ရှင်းတယ် ကျေးဇူးပဲ သားကြီး”လို့ အော်သံ ကြားလိုက်တော့ သံဒိုင် နောက်ပြန်ပဲ လက်ပြ ပေးနိုင်တော့သည်။
သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ကို သိပ်ချ စ်နေမိတော့တာဆိုတာ ဟိုနေ့က “ငယ်သံဒိုင်””အိမ်မလာပါနဲ့”လို့ ပြောခံလိုက်ရပြီး တိတိကျ ကျ သိတော့သည်။ သိပ်ရင်းနှီးတဲ့သူတွေက သူ့နာမည်ကိုတစ်စိမ်းတွေလို “ငယ်သံဒိုင်”လို့ အပြည့်အဝခေါ်ခံလိုက်ရတာကိုလည်း ရင်ထဲမှာ မခံစားနိုင် ။
ကိုယ်သိပ်ချစ် နေတဲ့ လူတစ်ယောက်က…… မပက်သက်ပါနဲ့တော့ လို့ပြောခံရတာလောက် နာကြည်းချ င်စရာကောင်းတာ မရှိတော့ဘူး… လူကြီးတစ်ယောက် အနေနဲ့ မဖြစ်သင့်တာမဖြစ် ဖို့ ထိန်းလိုက်တာကို နားလည်ပေးလို့ ရပေမဲ့ “ငယ်သံဒိုင်”လို့တောင် ခေါ်ပြီး ပြောရက်သတဲ့ လား အန်တီနုလွင်ရယ် ………
……………………………………………………………………………………………………………….
“မနက်ဖြန် ရန်ကုန်သွားတော့မယ် သားကြီး တစ်ပတ်လောက်နေပြီး သဘောၤတက်တော့ မယ်”
ဝါး အချိန်တွေကုန်တာမြန်လွန်းတယ်ဆိုတာ အမှန်တဲ့လားဟု သံဒိုင်တွေးလိုက်သည်။ဒါဆို မိမိလွမ်းရတဲ့ရက်တွေ အများကြီးဖြတ်သန်းခဲ့ ပါပြီလားလို့လည်း တွက်လို့ရနေပြီ……… ကျောင်းစာမေးပွဲ ပြီးပြီးချ င်း မင်းဇင်ရန်ကုန် သွားတော့သည်။
မင်းဇင်အိမ်နဲ့ ကားဂိတ်နဲ့ လိုက်ပို့ရမှာတောင် မင်းဇင်အိမ်ကို မသွားချ င် လို့ သူငယ်ချင်းကို ကားဂိတ်ကနေစောင့်လိုက် သည်။မင်းဇင် ကားဂိတ်လာဖို့ကိုတော့ ဖေဖေ စက်ထဲက အလုပ်သမားအကိုတစ်ယောက်ကို အကူအညီတောင်းခဲ့ရတာပေါ့……
မင်းဇင် ရန်ကုန်မှာ ကြာတော့ကြာသွားပြီ……သင်တန်းတွေတက်သူတို့အလုပ်မှာလိုအပ်တာတွေလုပ်နဲ့……သူ့ဦးလေးရဲ့ အဆက်အသွယ်ရှိပြီးသားမို့ မင်းဇင်အတွက် ဘာအခက်အခဲမှတော့ ရှိပုံမရပါ…သံဒိုင် လုပ်မယ်ဆိုလည်းသူကူညီပေးဖို့ အဆင့်သင့်ပါ……သံဒိုင် ရောက်ဖူးအောင် ပိုက်ဆံတွေရအောင် သွားချ င်သော်လည်း မသွားနိုင်တော့ပါ အိမ်က မိဘနှစ်ပါးကအသက်ကြီးခဲ့ပြီ…
ရှေ့လျှောက်လည်း ထပ်ကြီးဖို့ပဲ ရှိတာမို့ ဒီမှာလည်း အလုပ်တွေက အဆင့်သင့်မို့ မသွားနိုင်တော့……သံဒိုင် အပြင်နောက်တစ်ယောက် မွေးချင်းအရင်းတစ်ယောက်ရှိမယ်ဆိုရင်တောင် သွားဖြစ်မိလောက်သည်။ဒီမြို့မှာနေရတာ လွမ်းဆွတ်ခြင်းအချို့ရယ်နေ့စဉ်လုပ်ငန်းစဉ်တစ်ခုရယ်နဲ့ပဲ ပျ င်းရိငြီးငွေ့စွာဖြတ်သန်းနေရတော့ ဘဝက မနေပျော်ခဲ့ဘူး…
“ဒီတစ်ခေါက်တော့ အိမ်လာခေါ်ပေးပါ … သားကြီးရာ ငါ့ဘီးကြီးကိုလည်း မေမေနဲ့တိုင် ပင်ပြီး ရောင်းချ င်ရောင်းလိုက်တော့ သားကြီး”
“မင်းက ဒီကို အလည်ပြန်လာရင်တောင် မစီး တော့ဘူးလား”
“မင်းရှိနေတာကို ငါ့က ဘာကိုလွမ်းရမှာလဲ”
“အေးပါ”
“မနက်ဖြန်တော့ အိမ်လာခေါ်ပေးဦး”
စိတ်ချ ဆိုတဲ့အထာနဲ့ သံဒိုင်ခေါင်းပဲငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ သိပ်သူငယ်ချင်းကောင်းပီသတဲ့ကောင်သံဒိုင့်ခံစားချက်တွေကို နည်းနည်း သို့မဟုတ် များများ ရိပ်မိပုံရသည်။ အိမ်မလာချင်တာ မသိခင်ကတော့ ပုံမှန်အတိုင်းခေါ်ဖြစ်သေးသည်။ နောက်တော့ မခေါ်ဖြစ်တော့ သူလည်းခပ်ပိန်းပိန်း လူတစ်ယောက်မှ မဟုတ်ခဲ့တာ……
ဦးလတ်က မေးမေးနေတယ်သိရတော့လည်းသံဒိုင် တကယ်စိတ်မကောင်းမိဘူး……စိမ်းကားသူကြီးဈေး ဝယ်ထွက်တုန်းသွားမယ် စိတ်ကူးမိသော်လည်း ပြန်လာလို့တွေ့သွားရင် တစ်မျိုးလည်း အထင်မခံနိုင်…… သံဒိုင့်မှာ ချစ်တတ်တဲ့ နှလုံးသားရှိသလို မာနရှိတာလည်း သိစေချ င်သေးသည်။
မင်းဇင်ရိပ်မိစကတော့ အံသြသလိုဖြစ်ပုံရသည် နောက်စကားအနေနဲ့တော့ သူကလည်းမစသံဒိုင်ကလည်း မစတော့ ဘာမှမပြောဖြစ်ကျကျောင်းတက်နေတုန်းကလို နေ့စဉ်မတွေ့ဖြစ်ကျ တာလည်း ပါတာပေါ့…… မင်းဇင်အတွေးနဲ့ ကျင့်သုံးတဲ့မှုကို သံဒိုင်ကြို က်တာရှိသေးသည်။
မင်းဇင် မြို့ပေါ်ကပဲရွှေစင်နဲ့ဖြစ်ပြီးပြတ်ကျတော့ရွှေစင် က မင်းဇင်ကို သိပ်ကြွေပုံရသည်။အိမ်မှာ ငိုငိုနေတော့ ရွှေစင့်အမက မေးကြည့်တော့ သိသွားပုံ ရသည်။ မင်းဇင်နဲ့သံဒိုင် ထိုင်နေကြ အအေးဆိုင်ထိ လိုက်လာပြီး ကောတော့သည်။ သံဒိုင် ယောင်္ကျားခြင်းရန်လာစရင်တော့ ထထုဖို့ လက်မနှေးပေမဲ့ တစ်ဖက်ကမိန်းမလည်း ဖြစ်ပြန် ကိုယ်လူကလည်းဖြတ်ခဲ့တာမို့ အသာပဲနေခဲ့ရသည်။ အမကြီးက မင်းဇင်ကိုကောရင်း သံဒိုင်ပါ အဆစ်ပါသွားခဲ့ရသည်။
“အေးလေ…နင်တို့က တစ်ဦးတည်းသော သား ချ ည်း နှစ်ယောက်လုံးတွဲကြတာဆိုတော့ နှမ မရှိတာ ဘယ်မှာလာ နှမခြင်းကိုယ်ချင်းစာ စိတ် ရှိပါတော့မလဲ”
သံဒိုင် စကားပြောဖို့ပြင်လိုက်တာတွေ့တော့ မင်းဇင်က စားပွဲအောက်ကခြေထောက်ကိုနင်းပြီး တားထားခဲ့သည်။ မင်းဇင်တားတာမှန်သွားသည် အမကြီးက နှစ်ယောက်လုံးဘာမှပြန်မပြောတော့ သူပြောချ င်တာပြောလို့လည်း အားရတော့ ပြန်သွားပါတော့သည်။
“ကိုယ်တွေက သူထင်သလိုမှ မဟုတ်တာ…… သားကြီးရာ ထားလိုက်ပါ…မင်းသွားပြောရင် ပွဲက ပိုကြာနေဦးမယ်”
“မင့်အတွက်တော့ ဟုတ်မှာပေါ့…ငါကျ သေပြီ လေကွာ မင်းဇင်ရ”
“သူငယ်ချ င်းအတွက်ပဲ ဒီလောက်တော့ ရင်းမှ ပေါ့သားရယ်”
“ပြောလိုက်ရင် မင်းက ဒါပဲ”
“ရန်ကုန်သွားပြီး ငါ့အမဝမ်းကွဲကို ဖန်စားပါ့ လား”
“နေစမ်းမှာကွာ မင်းအမရုပ်က အထန်တလိုင်း ရုပ်မီကြို က်ဘူး”
“တစ်ခြားလူတွေ ငါအမကိုချ ဉ်းကပ်ဖို့ ကြို းစား ရင်တော့ မသိချ င်ရင်ဆောင်ပေးတယ်… သားကြီးဆိုရင်တော့ အကွက်တွေပါ သင်ပေး မယ်…အဆင်ပြေလို့ လုပ်နေရင်း တစ်ယောက် နဲ့ တစ်ယောက် စွဲလန်းသွားရင်လည်းယူလိုက် ပေါ့…သူငယ်ချ င်း ယောက်ဖ တော်ရမှာ”
“ထားပါကွာ ဟိုမှာတစ်ခြားကောင်တွေ လိုက် ရင် မသိချ င်ရောင် ဆောင်တာလား”
“အေးလေ ဆောင်ပေးရတာပေါ့…ယောင်္ကျား ခြင်းလေကွာ ဒီလောက်တော့ နားလည်ရမှာ ပေါ့”
“ခုနက အမကြီးကို ပြောလိုက်ရမှာ ကျ နော်တို့ က ယောင်္ကျ ားဖြစ်နေလို့ ယောင်္ကျ ားခြင်းပဲ ကိုယ်ချ င်းစာ တတ်တယ်လို့”
“မလုပ်ပါနဲ့ကွာ ပြေးပေါက်မှားနေပါ့မယ်”
“နေပါဦး မင်းဇင်ရ တစ်ချို့ကောင်တွေဆို အမ ညီမတွေ အမှန်စောင့်ရှောက်တာပါမင်းကျ မှ”
“စောင့်ရှောက်ရမှာပေါ့ကွာ ကိုယ်အမ ညီမ ပဲစောက်ရမ်းရိုင်းတဲ့ လူရှေ့သူရှေ့မရှောင် နားမလည်တဲ့ကောင်တွေရဲ့ ရန်ကိုတော့…တစ်ယောက်ယောက်က ငါ့အမကို ကြို က်တယ် လိုက်ပေါ့ အတည်ပဲ ကြံကြံ အပျော်ပဲ ကြံကြံ ဒါမဲ့ သိက္ခာတော့ရှိ ရုပ်မပျက်စေနဲ့…
အပျော် ကြံပြီး စားသွားဦး စိတ်မဆိုးဘူး… ဗိုက်တွေ ဘာတွေ မထွက်စေနဲ့ မလုပ်ခင်က ဂရုပြု မိန်းမတွေ အသက်ပါသွားနိုင်လို့…… အဖေ ဦးလေး အကို မောင် တွေရှေ့မှာတော့ ဆင်ခြင်ပေးပေါ့……တစ်ချို့က နှမြောတာ မဟုတ်ဘူး ရှက်တာကွ… ဒါမျိုးကို သိထားပြီး ရှောင်ပေးလိုက်ပေါ့…”
မင်းဇင်လတ်က အဲလို လူတစ်ယောက်ပါ…… ခုလည်း သံဒိုင်အကြောင်းတွေကို ရိပ်မိပေမဲ့ ဘာမှတော့ မပြောသေးဘူး……ပြောလည်း ပြောဖို့ မသင့်ဘူးလေ……
………………………………………………………………………………………….
“သားကြီးလာ ခဏထိုင်ဦး ငါ အဝတ်အစားလဲ လိုက်ဦးမယ်”
“အေးဆေး လုပ်ပါ အချိန်ရသေးတာပဲ”
သံဒိုင်မရောက်တာ ကြာပြီဖြစ်တဲ့ အန်တီနုလွင် တို့အိမ် ရောက်ခဲ့ပြန်ပါပြီ…ဦးလတ်ကိုနှုတ်ဆက်မလို့ အခန်းထဲဝင်တော့ ဦးလတ်က ပြန်အိပ်နေလို့ မနိုးဖြစ်တော့…ဒါနဲ့ ဧည့်ခန်းမှာပဲ ခပ်တည်တည်ဝင်ထိုင်နေလိုက်သည်။
အရင်လို မင်းဇင် အခန်းထဲလိုက်ဝင်သွားပြီးစကားတွေမပြောချင်အိမ်ကြီးရှင် ငြို ငြင်မစိုးကြောင့်လေ……… သူများအိမ်ထဲ အလိုက်မသိအတင်းသွားဝင်လို့ ပိုင်ရှင်ကြို က်မှန်းမသိ မကြိုက်မှန်းမသိ……
အန်တီနုလွင်ကို မတွေ့ပါဘူးလို့စဉ်းစားနေတုန်း မှသူ့အခန်းထဲက ထွက်လာပြီး ရေခဲသေတ္တာဆီသွားကာ အသီးတွေထုတ်လာ ပန်းကန်နဲ့ထည့်ပြီး သံဒိုင်ကိုအိမ်လာတဲ့ဧည့်သည်တစ်ယောက် လို ဧည့်ဝတ်ပြု သည်။ သစ်သီးပန်းကန် သံဒိုင် ရှေ့ လာချ တော့ အန်တီနုလွင် ဂျိုင်းကိုသံဒိုင်ကြည့်ဖြစ်အောင် ကြည့်လိုက်သေးသည်။ သေချာမတွေ့လိုက်ရပေမဲ့ အမွှေးတော့ မရှိတော့ဘူးထင်သည်။ သေချာမမြင်ရတော့ တိတိကျ ကျ မခန့်မှန်းနိုင်……
“သားကြီး ခဏလေးနော်ဖေဖေကို ဝင်ကန်တော့ လိုက်ဦးမယ်”
“အေးပါ ဦးလတ်က အိပ်နေတယ်ကွ သွားမှာ ပြောမထားဘူးလား”
“ဘယ်ပြောလို့ ဖြစ်မှာလဲကွာ လေဖြတ်ထားလို့ အလိုလိုမှ မျ က်ရည်ဝဲတဲ့သူ…”
“အေးကွာ မင်းဆန္ဒတွေကြောင့်သာ ဘာမှ မပြောတာပါ သင့်တော့မသင့်ဘူး မင်းဇင်”
“ဒီနေ့မှ သင်္ဘောတက်မို့ အိမ်ကထွက်ရမှာ… ရန်ကုန်တောင်မရောက်သေးဘူး သား… ငါ့ကို နောက်ဆံတင်းအောင် မလုပ်ပါနဲ့ကွာ”
“အေးပါကွာ”
မင်းဇင် ဦးလတ်အခန်းထဲ ဝင်သွားတော့…… အန်တီနုလွင် လည်းလိုက်ဝင်သွားတော့သည်။ အန်တီနုလွင် ရဲ့နောက်ကျောဘက် တစ်ချက်လှုပ်သွားတာ သံဒိုင်မြင်လိုက်ရသည်။ ငိုနေတာလား…မငိုအောင် ထိန်းလိုက်တာလားတော့မသိ…အန်တီလည်း ဒီသားတစ်ယောက်ရှိတာမို့ အကြောကြီးခွဲနေရမှာမို့ ဝမ်းနည်းနေလိမ့်မည်။ သံဒိုင်တို့ယောင်္ကျားလေးသူငယ်ချင်းချ င်းတောင် စိတ်ထဲမှာ တစ်မျိုးဖြစ်နေသေးသည်။
“သားကြီး သွားရအောင်ကွာ”
မင်းဇင်မျက်နှာလည်း နီနေတော့သည်။ အန်တီနုလွင်လည်း နောက်က လိုက်ထွက်လာပြီး သံဒိုင်ကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး မျက်နှာပြန်လွဲှသွားသည်။ သံဒိုင်ထိုင်ရာက ထတော့……
“သားကြီးရာ အိမ်ကိုလာပြီး ဖေဖေ့ကိုဂရုစိုက် ပေးဦး… မနေ့က ဖေဖေ့ကို ထမင်းခွံပေးရင်း ငါနောက်ပြီးမေးတာ…မောင်ငယ်နဲ့ ကျ နော်နဲ့ ဘယ်သူ့ကို ချ စ်သလဲမေးတော့……ပြန်ဖြေတာ မရှင်းလို့ …ငါကပဲ မောင်ငယ့်ကိုလားမေးတော့ ခေါင်းရမ်းတယ်…ကျနော့်ကို လားမေးတော့ လည်းခေါင်းရမ်းတယ်……
ဒါဆို ဖေဖေကနှစ် ယောက်လုံး မချ စ်ဘူးပေါ့လို့ ပြောတော့လည်း ခေါင်းရမ်းပြန်တယ်…ဒါဆို သူပြောချ င်တာ ငါ သိသွားပြီလေ ဒါမဲ့ ငါဆက်မမေးတော့ဘူးကွ ဖေဖေ့ကို စချ င်တာနဲ့ ထမင်းပဲ ဆက်ခွံ့ကျွေွ း တော့…မစားဖူး သားရေ ခေါင်းတွေခါပြီး ငါ့ကို စိတ်တိုနေတော့တာ”
“ဦးလတ်ကိုပဲ စနေသေးတယ်ကွာ”
“သားအဖနှစ်ယောက်ရဲ့ ရင်းနှီးမှု့သဘောပါကွာ ခဏနေမှ အော်!ဒါဆို ဖေဖေက နှစ်ယောက် လုံးကို ချစ်တာပေါ့ ဟုတ်လား ဖေဖေ ဆိုမှ… ခေါင်းတွေ မြန်မြန်ငြိမ့်တော့တယ်”
မင်းဇင်ပြောပြီးလို့ သံဒိုင် မင်းဇင်းမျ က်နှာကို ကြည့်လိုက်တော့ ဝမ်းနည်းမှု့မျ က်လုံးတွေနဲ့ သံဒိုင့်ကို ပြုံ းပြီးကြည့်နေသည်။ပြီးမှ……
“ငါတို့ သားအဖနှစ်ယောက်လုံးက မင်းအပေါ် ရင်ဘတ်ထဲ ထည့်ပြီးခင်တာပါကွာ…… မင်း သူစိမ်းတစ်ယောက်လို့ မလုပ်ပါနဲ့…… သားကြီးရာ”
“အေးပါကွာ ငါအိမ်ကိုလာပြီး ဦးလတ်ကို… ငါဘက်က တတ်နိုင်သမျှ စောင့်ရှောက်ပေးပါ မယ်လို့ ကတိပေးပါတယ် စိတ်ချ လိုက်ပါ”
“ဖေဖေကိုတင် မဟုတ်ဘူး မေမေ့ကိုလည်း ပစ်မထားနဲ့ဦး” လို့ မင်းဇင်ကပြောလိုက်တော့ သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည် အန်တီနုလွင်ကလည်း သံဒိုင့်ကို ပြန်ကြည့်နေ လိုက်တော့……………………
………………………………………………………………………………………………………………………………………
💠အခန်း ( ၁၀ )💠
“ကိုငယ် အန်တီဝါက အိမ်လာခဲ့ပါဦးတဲ့”
“ဘာဖြစ်လို့တဲ့လဲ”
“အန်တီဝါ နေမကောင်းဖြစ်နေပုံရတယ်…… ပူးစူးမတို့ အိမ်ကိုလာပြောတာတောင် မောနေတယ်…ပြန်တော့ ပူးစူးမ လိုက်ပို့ပေးခဲ့ ရတယ်…အန်တီဝါ ကိုယ်လုံးတွေက တအားပူ နေတယ်…ကိုငယ့်ဆီ သွားပြောပေးပါခိုင်းလို့ ပူစူးမလာပြောတာ…”
“ဟုတ်ပြီ……အခုပဲ သွားလိုက်မယ်…ပူစူးမ က ဘာစားခဲ့ပြီလဲ မနက်စာ မုန့်စားပြီးပြီလား……”
“ပူစူးမ စားပြီးပြီ ကိုငယ်…အန်တီဝါတို့အိမ်သာ မြန်မြန်သွားလိုက်ပါ…”
“အေးပါဟ”
ပူးစူးမ စက်ဘီးစီးပြီးပြန်ထွက်သွားမှ သံဒိုင်နောက်ဘက်လှည့်လိုက်တော့ ဖေဖေက သူ့ကိုကြည့်နေတယ်။ပြီးမှ……
“မင်း မဝါတို့အိမ် သိပ်မသွားဖြစ်ဘူးလား သား”
“သွားပါတယ် ဖေဖေရ”
“မင်းသိပ်မသွားလို့ မဝါ နေမကောင်းဖြစ်တာ မသိပဲနေတာပေါ့ကွ…ဟိုကခဗျာ လူလွှတ်ပြီး တောင် ခေါ်ခိုင်းရတယ်… ငါ့သားဖြစ်နေပြီး အဲ့လောက် လူမှု့ရေးမရိုင်းစမ်းနဲ့ကွာ…သူ့မှာ ဘယ်သူမှ ရှိတာမဟုတ်ဘူး…ဘာလဲ မင်းက မင်းဇင် မရှိလို့မသွားတာမလား…အေး! နောက်မှ ဆက်ပြောဦးမယ်… ခုသွားတော့ မြန်မြန်”
ဖေဖေက ဆက်ပြီးကောချ င်သေးတယ်နဲ့တူသည်။ဒါမဲ့ တစ်ဖက်ကိုလည်း မြန်မြန်သွားစေချင်လို့ထင် စကားဖြတ်ပြီး သံဒိုင့်ကို လွှတ်ပေးလိုက်တော့သည်။သံဒိုင် နာရီကြည့်လိုက်တော့မနက် ၈ နာရီကျော်ကျော်ပဲ ရှိသေးသည်။
ဒါဆို ဦးလတ်လည်း မနက်စာ မစားရသေးဘူးလို့ တွေးလိုက်သည်။အန်တီနုလွင် လည်း နေမကောင်းဖြစ်နေတာဆိုရင် ဘာမှလုပ်ပေးနိုင်မှာမဟုတ်လို့ လက်ဖက်ရည်နဲ့ မုန့်တွေဝယ်သွားတာ တခါတည်းကောင်းမယ်လို့ တွေးမိပြီး…လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ပဲ အရင်လာခဲ့လိုက်သည်။နှင်းလဲ့ဖြူ တို့ဆိုင်မှာပဲ ပါဆယ်မှာလိုက်သည်။ဦးလတ်ကြို က်တဲ့ အီကြာကွေးနဲ့လက်ဖက်ရည်အန်တီနုလွင် အတွက် ဘာဝယ်သွားရင်ကောင်းမလဲ စဉ်းစားနေရင်းမှ……
“ဝါနုနုလွင်ဖင်လှန် ရှုးပေါက်ပြန်… ဝါနုနုလွင်ဖင်တုတ် သံဒိုင်လုပ်” ဆိုပြီးပါးစပ်က တတွတ်တွတ်ရွတ်ပြီး “အရူးချ စ်ကောင်း”က ဆိုင်အပြင်ဘက် မုန့်ကြော်တဲ့နေရာမှာရပ်ပြီး ပါဆယ်မှာဖို့ ပြောနေတဲ့ သံဒိုင်နားရောက်လာတော့သည်။တော်သေးသည်ချ စ်ကောင်း အသံကအကျ ယ်ကြီးအော်လာတဲ့အသံမျိုးမဟုတ်လို့ထိုင်နေတဲ့သူတွေ ဂရုမစိုက်မိသူတွေမကြားနိုင်
“ချ စ်ကောင်းလာဦး မင်းဘာစားပြီးပြီလဲ…… ဘာစားမလဲ”
“မစားချင်သလိုလို စားချင်သလိုလိုပဲ”
“ဒါဆို မစားတော့ဘူးလား”
“စားမှာပေါ့ ကြောက်ရူးရ”
“ဟာ…ကျွေးလည်းကျွေးရဦးမယ် ငါကိုလည်း ဆဲသေးတယ်”
“မဆဲပါဘူး ဘယ်မှာဆဲလို့လဲ ကြောက်ရူးရဲ့”
ဟားဟား ဟားဟား……ချ စ်ကောင်းစကားဆုံးတော့ မုန့်ကြော်နေတဲ့ မုန့်ဆရာပါ ရယ်တော့သည်။ သံဒိုင်ကလက်ဖက်ရည်နဲ့ မုန့်တွေ ပါဆယ်ထုတ်ခိုင်းပြီးချ စ်ကောင်းကိုပေးရင်း……
“ခုနက မင်းရွတ်တဲ့ဟာကြီး ပါးစပ်ကမရွတ်နဲ့”
“ငါ ဘာရွတ်လို့လဲ ဆိုတာကွဆိုတာ”
“အေး…ရော့ကွာ ယူ !ဆိုတာဆိုလည်း မဆိုနဲ့ တော့ မြန်မြန်ယူသွားတော့…” ချစ်ကောင်းက ပါဆယ်ထုတ်ယူပြီးမှ…
“ဝါနုနုလွင်ဖင်လှန် ရှုးပေါက်ပြန် ဝါနုနုလွင်ဖင်တုတ် သံဒိုင်လုပ်”လို့ တစ်ကြိမ် ပြောပြီးချိန် သံဒိုင်က ဟာ!ဒီကောင်ကွာ……လို့ ပြောလိုက်မှ “မဆိုခိုင်း သံဒိုင်””သံဒိုင် မဆိုခိုင်း” လို့ ပါးစပ်က တတွတ်တွတ်ရွတ်ပြီး ထွက်ပြေး သွားလေသည်။ သံဒိုင်လည်း မှာထားတာတွေ ရော ချစ်ကောင်း အတွက်ရော အားလုံးပေါင်း ပြီး ပိုက်ဆံရှင်း ပါဆယ်ထုတ်တွေဆွဲပြီး ထွက် လာတော့နောက်ကရင်းနှီးပြီးသားမုန့်ဆရာက
“အရူးပြောတာတွေ မှန်တတ်တယ် ကိုယ့်လူ”
လို့ အော်ပြောသံကြားလိုက်တော့ လက်ထဲက ကိုင်ထားတဲ့ပါဆယ်ထုတ်တွေတောင်လွတ်ကျ တော့မလို့………………
သံဒိုင် အန်တီနုလွင်တို့အိမ် ရောက်လာတော့ အန်တီ့ကိုအပြင်မှာမတွေ့ဘူး…အန်တီ့အခန်းကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ တံခါးလေးဟနေတယ်။ အခန်းထဲမှာပဲ ရှိမှာပါလို့ တွက်ပြီး သံဒိုင်ဝင်ခဲ့လိုက်တယ်… ဒါ ပထမဆုံးအကြိမ်အန်တီ့အခန်းထဲ ဝင်ဖူးခြင်းပဲ…ယခင်တွေ မင်းဇင်ဆီ လာဖြစ်လဲ အန်တီ့အခန်းထဲတော့တစ်ခါမှ မဝင်ဖူးခဲ့ဘူး အခန်းထဲရောက်တော့ အန်တီနုလွင်က သူ့အိပ်ယာပေါ်မှာ လဲလျှောင်းလို့ရယ်…သံဒိုင်က
“အန်တီနုလွင်”လို့ အသံပေးလိုက်မှ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်တယ်… သံဒိုင့်ကို မြင်လိုက်မှ ခပ်ယဲ့ယဲ့ ခပ်နွမ်းနွမ်း အပြုံးနဲ့ ပြုံးပြတယ်။သံဒိုင်ရင်ထဲမှာ
တော်တော်လေး စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားသည်။ သံဒိုင် ဦးလတ်ကိုတော့ လာတွေ့ဖြစ်ခဲ့သည်။ မင်းဇင်ကလည်း သူကိုင်တဲ့ ခြံသော့ကို သံဒိုင့်ကို ပေးခဲ့တာမို့…အန်တီနုလွင် ဈေးသွားချိန်တွေမှာ…ဦးလတ်ဆီ လာတွေ့ရင်း မုန့်ခွံကျွေး… လိုအပ်တာတွေ သံဒိုင်မြင်ရင်လုပ်ပေး ခဲ့လိုက်သည်။
တစ်ခါတစ်ရံတော့ အန်တီ့က ပြန်အဝင် သူကအထွက် ခြံရှေ့မှာ ဆုံဖြစ်ကြသည်။ အန်တီက စကားမစသလို သူကလည်းစမပြောဖြစ်…အန်တီနဲ့မျက်နှာခြင်းဆိုင်တွေ့ပြီးလို့ သူကကျော်သွားလိုက်ပြီဆိုရင်လည်း သူ့နောက်ကျောပြင်ကို အန်တီကြည့်နေမှန်း စိတ်ကသိသော်လည်း သူ လှည့်မကြည့်ခဲ့………
“ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ အန်တီ” လို့မေးမယ်ပြု ပြီးမှ မမေးဖြစ်တော့ပဲ……
“ဦးလတ်ရော အန်တီရောဘာမှမစားရသေးဘူး မဟုတ်လား” လို့ ပြောလိုက်တော့ အန်တီက ခေါင်းညိတ်ပြတယ်……
“ခဏနေဦးနော် အန်တီ”
လို့ ပြောပြီး သံဒိုင် အပြင်ပြန်ထွက်ခဲ့လိုက်ပြီး မီးဖိုခန်းထဲသွားကာ လက်ထဲကပါဆယ်ထုတ်တွေချ ပန်းကန်တွေနဲ့ ထည့်လိုက်သည်။ ဦးလတ်ဖို့ အီကြာကွေးနဲ့ လက်ဖက်ရည်ကိုအရင် ပြင်စင်လိုက်ပြီး…… အန်တီနုလွင်က ဘာစားချ င်မလဲ မသိတာမို့ ပေါက်ဆီရော ဆီချက်ခေါက်ဆွဲရော နွားနို့ ရော လက်ဖက်ရည်ရော ဝယ်ခဲ့လိုက်သည်။
စားစရာတွေယူပြီး ဦးလတ်အခန်းထဲ အရင်ဝင် လိုက်တော့ ဦးလတ်က အိပ်ယာနိုးနှင့်နေပြီ… “ဦးလတ် အန်တီနုလွင် နေမကောင်းဖြစ်နေလို့ နော်”လို့ အသိပေးလိုက်တော့ သူသိကြောင်း အထာနဲ့ ပြသည်။ ဦးလတ်ကို မုန့်စားနိုင်ဖို့ အိပ်ယာပေါ်ထူမပေးလိုက်တော့ အနံ့တွေထွက်လာ သည်။
ဦးလတ် ဝမ်းသွားထားပုံရသည်……
“ပုဆိုးတွေရော ပေသေးလား ဦးလတ်” လို့မေးလိုက်တော့ ခေါင်းညိတ်ပြတာမို့ သံဒိုင် အဝတ်အစားပါ တစ်ခါတည်းလဲပေးရမယ် ပုဆိုးဟောင်းလည်းရေစိမ်ရမည် မျက်နှာသစ်ရန်ရေခပ်ရမည် နေမကောင်းတဲ့ အန်တီ့ကိုလည်း ကြည့်ရဦးမည်နဲ့ လုပ်ရမဲ့အလုပ်တွေတစ်ခါတည်း စဉ်းစားမိသွားရပြီး ……
“ဦးလတ် ခဏ”
ဆိုပြီး ထားခဲ့ပြန်ပြီး အပြင်ထွက် ဦးလတ်မျ က်နှာသစ်ဖို့ရေအရင် ပုံးနဲ့သွားယူလိုက်သည်။ ရေပုံးကို ဆွဲလာပြီးအန်တီ့အခန်းရှေ့ချခဲ့ကာ… အခန်းထဲဝင် ခုနက လက်နှစ်ဖက်လုံး မအားခဲ့လို့မစမ်းခဲ့ရတဲ့အန်တီ့ နဖူးကို စမ်းကြည့်လိုက်တော့ ခြစ်ခြစ်တောက်ပူနေသည်။ အန်တီကမှိန်းနေရာမှ မျ က်လုံးဖွင့် ကြည့်လာလို့ ……မနေ့ကရေဘယ်ချိန်ချိုးလဲ အန်တီ” လို့မေးတော့ ခေါင်းခါပြသည်။
“မနေ့က ရေမချိုးဖြစ်ဘူးပေါ့” ဆိုတော့ ခေါင်းညိတ်ပြသည်။
“တမြန်နေ့ကရော ရေချိုးဖြစ်လား”
ခေါင်းညိတ်ပြသည်။
“ရေချိုးတာ အချိန်ကြာတယ်မလား အအေး ပတ်ပြီး ဖျားတယ်ထင်တာပဲ ကိုယ်တွေတအား ပူနေတယ် အန်တီ…”လို့ ပြောတော့ ခေါင်းညိတ် ပြပြန်သည်။
“ဦးလတ်ကိုသန့်ရှင်းပေးပြီး မနက်စာကျွေးလိုက် ဦးမယ်…အန်တီ မိှန်းနေလိုက်ဦး…ရေခဲအုပ်ပြီး လုပ်ကြည့်ပေးမယ် အစာလေးစားပြီး ဆေး သောက်ရမယ်… နည်းနည်းထနိုင်ရင် ဆေးခန်း သွားပြမယ်…အဲစောင်အထူကြီး မခြုံရဘူး… အပြင်မှာပူနေတော့ အတွင်းမှာအေးနေမှာ…… ချ မ်းနေမှာဆိုတာ သိတယ်…ဒါမဲ့ အဲ့လိုမနေရ ဘူးလေ…အန်တီလည်း သိပြီးသားနေမှာပါ”
သံဒိုင် ပါးစပ်ကလည်းပြောရင်း အန်တီနုလွင် ခြုံ ထားတဲ့ စောင်ထူကြီးကို ဖယ်ခွာလိုက်သည်။ အခန်းပြတင်းပေါက်တွေလည်း… လေဝင်လေထွက်ကောင်းရန် အကုန်ဖွင့်လိုက်သည်။ပြီးမှ နောက်တစ်ခါ “ခဏနေခဲ့ဦး”လို့ အန်တီနုလွင် အိပ်ယာဘေး လာပြောတော့ အန်တီကခေါင်းညိတ်ပြုံးပြပြီး သံဒိုင့်ကိုသေချာ ကြည့်နေသည်။
သံဒိုင်လည်းပြန်ကြည့်မပေးနိုင်တော့ပဲ ဦးလတ်အခန်းဆီ ရေပုံးဆွဲပြီး ဝင်ခဲ့ လိုက်သည်။ ဦးလတ်ကို မျ က်နှာသစ် သန့်ရှင်းရေး လုပ်အဝတ်အစားလဲပေးပြီး ကုတင်အောက်ထားတဲ့ မစင်ခွက်နဲ့ မစင်ပေနေတဲ့ပုဆိုးကိုယူပြီး နောက်ဖေးကို ပြေးထွက်ခဲ့ပြန်သည်။
ပုံမှန်အတိုင်း လမ်းလျောက်မနေနိုင်တော့ အန်တီ့ကိုလည်း စိတ်ပူနေတာမို့ မြန်မြန်ပြီးအောင် ဇွတ်တရွတ် အပြေးလုပ်တော့သည်။ဦးလတ်အခန်းထဲ ပြန်ဝင်ပြီး နံနက်စာစားဖို့ ခွံ့ကျွေ းနေတော့ ဦးလတ်က အီကြာကွေးတစ်ခြမ်းတောင် မကုန်သေး တော်ပြီဆိုပြီးပြသည်။
လက်ဖက်ရည်လည်း တစ်ဝက်လောက်ပဲ…… သောက်သည်။ ဆေးကိုလည်း ဇွတ်တောင်း သောက်ပြီး သံဒိုင်ကို သေချာစိုက်ကြည့်နေ တော့သည်။ သံဒိုင် ဦးလတ်မျက်လုံးတွေကို ကြည့်လိုက်တော့……
“သူ အခန်းထဲတောင်မလာနိုင်ဘူး အိပ်ယာက မထနိုင်တာ သိပါတယ် မြန်မြန်သွားပြီးကူညီ ပေးလိုက်ပါ”
ဆိုတဲ့…အကြည့်မျိုးလို့ သံဒိုင် နား လည်လိုက်သည်။ သံဒိုင် ဆက်ကြည့်နေရင်းမှာပဲ ဦးလတ်မျက်ဝန်းက မျက်ရည်တွေ ကျ လာ တော့…သံဒိုင် စိတ်မကောင်းဖြစ်ရသည်။ ပြီးမှ
“ဘာမှတွေးပြီး ဝမ်းနည်းမနေနဲ့ ဦးလတ်…… ဘာမှလည်း ပူမနေနဲ့ အေးဆေး” ဘာညာ လျှောက်ပြောပြီး အိပ်လိုက်ဦးလို့ နှုတ်ဆက်ခါ အခန်းထဲက ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။
အန်တီနုလွင် အခန်းထဲဝင်လိုက်တော့ အန်တီက အိပ်နေတာလား မှိန်းနေတာလားတော့မသိ…အသာပဲအပြင်ပြန်ထွက်ပြီး ရေခဲသေတ္တာထဲ ရှိသမျှ ရေခဲတုံးတွေ အကုန် စတီးဇလုံ ခပ်ကြီးကြီးထဲ ထည့်ယူခဲ့လိုက်သည်။အခန်းထဲပြန်ဝင်ခဲ့လိုက်ပြီးအဝတ်တန်းပေါ်က မျ က်နှာသုတ် ပုဝါလေး ယူပြီး အန်တီ့ကို နိုးလိုက်သည်။
“ရေခဲဝတ်လေး နဖူးပေါ်တင်ထားအောင်နော် အန်တီ…ပြီးရင် အပေါ်ကဝတ်တဲ့ အင်္ကျီရော ချွတ်ရအောင်”
သံဒိုင်အန်တီနုလွင်ကိုအပေါ်အင်္ကျီကူချွ တ်ပေးတော့ လက်တွေတုန်မိရသေးသည်။အောက်ကတော့ ပုံမှန်အမျိုးသမီးတွေ ဝတ်နေကျ အိမ်နေရင်းဝတ်တဲ့အင်္ကျီလေးပါပဲ…ရေခဲ စိမ်ထားတဲ့ အဝတ်ကို ရေညှစ်လိုက်ပြီး အန်တီ့နဖူးပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။
“ဘာဖြစ်မှန်းမသိလို့ ဆေးမဝယ်ခဲ့ရသေးဘူး… အန်တီ ခုရေခဲဝတ်နဲ့ နည်းနည်းပွတ်ပေးခဲ့ မယ်…ပြီးရင် နွားနို့နဲ့ ပေါက်စီ ဝင်သလောက် စားထားလိုက်ဦးနော်…ကျ နော်ပြန်လာရင် ဆေးသောက်ရမယ်ပြီးမှခဏအိပ်လိုက်ပေါ့… အိမ်ကို နေ့ခင်းစာအတွက်ပါ ထမင်းဟင်းချ က် ဖို့ပြောခဲ့မယ်…
အိပ်ယာနိုးလို့ အဖျားမကျ ရင် ဆေးခန်းသွားနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး…ဆရာဝန်ပဲ ပင့်ပေးမယ်…ဒါမဲ့ကျ နော့်ကိုယုံပါအန်တီနုလွင် သက်သာစေရမယ်” လို့ ပြောလိုက်တော့ ခေါင်းညိမ့်ပြပြီး… အန်တီ့လည်းမျက်ရည်တွေ ကျ လာတယ်……လူကြီးနှစ်ယောက်လုံး နေမကောင်းစိတ်ကြောင့် အားငယ်နေပုံရသည်လို့ သံဒိုင် တွေးမိပြီး…
“ဒီမှာ…အမကြီး…… ကျွ န်တော့်နာမည် ဒေါက်တာသံဒိုင်ပါ လန်ဒန်ကနေ ဆေးပညာတွေ လေ့လာခဲ့တာ မနေ့ကပဲ ပြန်ရောက်လို့ ဒီနေ့ အမကြီးနဲ့ တွေ့ ခွင့်ရပြီးကုပေးရမှာပါ…အမကြီးဖြစ်တာ ရောဂါ မဟုတ်ပါဘူး…သာမာန် ဖျားတာနာတာပါ… မပူပါနဲ့ ကျွ န်တော့်အတွက် အသေးအဖွဲ့ပါ…
အကြီးကြီးတွေတောင်ကုလာခဲ့တဲ့ ဒေါက်တာ တစ်ယောက်ပါ…ဒါပေမဲ့ ဒေါက်တာသံဒိုင်မှာ စည်းကမ်းချ က်တစ်ခု ရှိ ပါတယ်။ အဲဒါကတော့ ငိုတဲ့လူနာကို လုံးဝမကုပေးပါဘူး…OK နားလည်လား…… မျက်ရည်မကျ ပါနဲ့ ဘာမှ အားငယ်စရာ မရှိ ဘူး …ဒေါက်တာ တစ်ယောက်လုံးရှိပါတယ်”
သံဒိုင်ပြောလိုက်မှအန်တီကပြုံ းလာတော့သည် သံဒိုင်လည်း စိတ်သက်သာပါစေကြောင်း စကားတွေ ပြောရင်း ရေခဲဝတ်နဲ့ ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ ပေါက်စီနဲ့ နွားနို့ ယူလာပေးပြီး… အန်တီ့ကို ထူပေးခဲ့ကာ အပြင်ပြန်ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။ဈေးက ဆေးဆိုင်မှာ အအေးမိ ကိုယ်ပူဖျားခြင်းအတွက် ဆေးဝယ်ခဲ့လိုက်ပြီး အိမ်သွားကာ မေမေ့ကို ထမင်းဟင်း ပိုချက်ဖို့ ဝင်ပြောရသေးသည်။
သံဒိုင် အခန်းထဲပြန်ဝင်လာတော့ အန်တီက နွားနို့တော့အကုန်သောက်ထားသည်။ မုန့်တော့ တစ်ဝက်လောက်ပဲ စားထားခဲ့သည်…… သံဒိုင် အန်တီနုလွင်ကိုရေအေးတစ်ခွက်ခပ်ပေး ပြီးဆေးတိုက်ကာ အိပ်ခိုင်းလိုက်တော့သည်။
ဦးလတ်ရဲ့ ပုဆိုးရော အောက်ခံအိပ်ယာခင်း ရောကို ရေစိမ်ခဲ့တာမို့လျှော်ရင်း ရေတစ်ခါ တည်းချိုးလိုက်သည်။ဦးလတ်ပုဆိုးကို လျှော် ပေးနေရင်းမှ အန်တီနုလွင် အကြောင်းကို စဉ်းစားမိသွားရသည်။ သူ့ခင်ပွန်းကိုနှစ်ရှည်လများ မငြီးမငြူ ပြု စုပေးတာက တကယ့်ချီးကူးသင့် ပါသည်။
ဒီခင်ပွန်းရဲ့ ဇနီးတစ်ယောက်ဖြစ်နေပြီ ပဲ ဒါတော့ လုပ်ရမှာ အမှန်ဖြစ်ပေမဲ့ အန်တီ ဦးလတ်အပေါ် ဂရုစိုက်တာကတော့ သာမန် ထက်ပိုတာ သံဒိုင်အသိဆုံးပါ…ရောဂါ ရပြီး သွားလို့ဘာမှမစွမ်းဆောင်နိုင်တော့တဲ့ ခင်ပွန်း တစ်ယောက်ကို လေးစားရိုသေမှု့မပျ က်… မယားဝတ္တာရားမပျက်စေပဲ ပြု စုပေးနိုင်မှု့ကို
“အိပ်စား ပက်လက်ခံ”ဆိုသော မိန်းမများ…… စိတ်ကူးတောင် ယှဉ်ဝင့်ပါ့မလားမသိ…သံဒိုင်တို့ ယောင်္ကျားတွေ အဖို့လည်း… “တော်လေးဝဝင်”မယားမူ ိးကို မမျှေ ာ်လင့် ရဲသော်လည်း မိမိအပေါ် အလိုက်သိတဲ့ မယား မျိုးတော့ မျှော်လင့်မိသည်။
သံဒိုင် ရေချိုးပြီးလို့ မင်းဇင်အခန်းထဲဝင်လာပြီး အဝတ်အစားလဲမလို့ မင်းဇင်ရဲ့ဗွီရိုကို ဖွင့်လိုက်တော့……
…သားကြီး ရေချိုးပြီးရင် ဆံပင်တွေရေခြောက် …အောင်သုတ်ဦး မပျင်းနဲ့ သောက်ရူးသံဒိုင်!
ဆိုပြီး ကပ်ထူစက္ကူ ပေါ်မှာ ဆော့ပန်နဲ့ မင်းဇင်ရေးထားတဲ့ စာရယ် ဆွဲထားတဲ့ ရုပ်ပြောင်ပုံလေးရယ်တွေ့လိုက်ရသည်။ ထားခဲ့တဲ့ ပုဆိုးနဲ့အင်္ကျီတွေကလည်း သူ့ဝတ်တာမြင်လို့ သံဒိုင်ကြို က်တယ်လို့ပြောမိတဲ့အင်္ကျီတွေထားခဲ့တာများသည်။ သံဒိုင်ဝယ်ပေးတာတွေ သူကြိုက် တယ်ပြောလို့ သံဒိုင်ဝတ်ပြီးသားပေးထားတွေတော့ ယူသွားခဲ့သည်။ သံဒိုင် အဝတ်အစားလဲရင်း သူငယ်ချ င်း မင်းဇင်ကို သတိရမိသည်။ ကားထွက်ခါနီးမှ ပြောသွားသော…
“မေမေနဲ့ဖေဖေကို ဂရုစိုက်ပေးပါ သားကြီး… မေမေ့ကို အရင်ထည့်ပြောလိုက်တာက ဖေဖေ့ ကို သားကြီး ဂရုစိုက်မယ်ဆိုတာ သိပြီးသား ယုံကြည်ပြီးသားမို့ပါ……မေမေ့ကိုလည်း ဂရု စိုက်ပေးပါကွာ…မေမေက သနားစရာသိပ် ကောင်းပါတယ်သားကြီးရာ……လိုရမယ်ရ ခြံသော့လေး ယူထားလိုက်ဦး”ဆိုပြီး သူကိုင်တဲ့ သော့ ပေးခဲ့လိုက်သည်။နောက်ဆုံးမှပဲ သူငယ် ချ င်းနှစ်ယောက် ပြောနေကျ ဖြစ်တဲ့……
“ငါတို့ လူကောင်းလူတော် မဖြစ်ရင်နေပါစေ လူယုတ်မာ မဖြစ်ဖို့ ကြိုးစားစို့” ဆိုပြီး
သူငယ်ချ င်းနှစ်ယောက်လက်ချင်းချိတ်ပြောပြီး နှုတ်ဆက်ခဲ့လိုက်တော့သည်။အဝတ်အစားလဲပြီးမှပဲ သံဒိုင် ဗိုက်ဆာလာတာကြောင့်မနက်ပိုင်းကတည်းက ဘာမှမစားရသေးတာ သတိရသွားသည်။ ဝယ်လာတဲ့ ဆီချ က်ကို
ပန်းကန်ထဲ ထည့်ပြီး အန်တီ့ အခန်းထဲ ဝင်ခဲ့ လိုက်သည်။ အန်တီ့နဖူးကို စမ်းကြည့်လိုက်တော့ အပူ တော်တော်လေးကျ သွားခဲ့ရပြီ။ ခပ်ငွေ့ငွေ့ပဲ ပူတော့သည်။ချွေးတောင်နည်းနည်းစို့နေပြီ…အိပ်ပျော်နေတာမို့ မနှိုးသေးပဲ ခုံတစ်လုံး ဆွဲယူကာ ဆီချက်ပဲ ထိုင်စားလိုက်သည်။ နဖူးစမ်း လိုက်တာ အဖျားကျ သွားတာမို့ သံဒိုင်ကျေ နပ်ပီတိဖြစ်လိုက်ရသည်။ ဆရာဝန်တွေရဲ့ ပီတိမျိုးဆိုတာ ဒီလိုပဲ ဖြစ်မယ်လို့ နားလည်လိုက်ရသည်။
မိမိကုသပေးလိုက်တဲ့ လူနာသက်သာလာတာကို အဘယ်ကဲ့သို့သော ဆရာဝန်က မပျေ ာ်မရွှင်ဖြစ်ပါမည်နည်း။ ပိုက်ဆံ သူမှန်းထားသလောက် မရသေးတာကြောင့် မပျော်မရွှင်ဖြစ်မိပါတယ်ဆိုသော အဿပြာ ဆရာဝန်တစ်ခူ ိ့ရဲ့ ခံစားချ က်မူ ိးဆိုရင်တော့… သံဒိုင်လည်း မခန့်မှန်းတတ် …သံဒိုင်စားအပြီးမှာပဲ အန်တီနိုးလာတဲ့ထင်သည် လှုပ်လာတာမို့ အနားသွားပြီး……
“နိုးပြီလား အန်တီ သက်ရောသက်သာလား”
“သား နဖူးလာစမ်းကတည်းကအန်တီနိုးနေပါပြီ ခုမှ တစ်ခုခုစားရမှာ သိလို့ မထလိုက်တာ… သက်သာပါပြီ သားရယ် အဖျားကျ သွားပြီမို့ နေရတာလည်း ပေါ့သွားပါပြီ”
“ဟုတ်…ချွေးတွေလည်း ထွက်လာတယ်… ရေဘတ် တိုက်ပေးမယ် အန်တီ”
အစောကထည့်ခဲ့တဲ့ စတီးဇလုံနဲ့ပဲရေသစ်လဲပြီး
“မျက်နှာသုတ်ပုဝါ အသစ်ရှိသေးလား အန်တီ”
“ဗွီရိုထဲမှာ ရှိတယ်သား အပေါ်ဆုံး အထပ်မှာ”
သံဒိုင် အန်တီ့ဗွီရိုကို ဖွင့်လိုက်တော့ မွှေးတဲ့ရနံ့တစ်ခု ရမိသည်။ အပေါ်ဆုံးထပ်မှာ အင်္ကျီတွေ ပုဝါကို တွေ့တော့ယူလိုက်သည်။
ဒုတိယထပ်မှာထမိန်လည်းခေါ်တဲ့ လုံချည်တွေ…အရွယ်ငယ်ငယ် မဟုတ်တော့ ဂျင်းဘောင်းဘီတွေ စကဒ်တွေတော့ မတွေ့ရဘူး……အောက်ဆုံးထပ်မှာတော့ တစ်ခြမ်းက ခြုံ စောင်တွေ တစ်ခြမ်းက အတွင်းခံဘောင်းဘီတွေနဲ့ ခပ်ပါးပါးအသားနဲ့ အတွင်းခံစကဒ်ပဲခေါ်မလား ဘာခေါ်မလဲတော့ သံဒိုင် မသိတဲ့ အတွင်းခံတွေ……… အရောင်တွေကတော့စုံသည်။
သံဒိုင်ကြည့်ဖူးတဲ့ ဇာတ်ကားတွေထဲမှာပါတဲ့ အစင်းကြားဒီဇိုင်းနဲ့ အတွင်းခံ မတွေ့ရလို့ သံဒိုင်ကျေနပ်သွားသည်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို အစင်းကြားပါတာတွေကို လုံးဝကြည့်မရသလို လုံးဝဖီးလ် မလာဘူး… ဘာမှ အကြောင်အကြား မပါတဲ့ ဗြောင်တွေပဲကြို က်သည်။
အန်တီ့ရဲ့ ဘေးကဇာနားကွပ်ထား တဲ့ဖြူ ဖျော့ဖျော့အရောင်နဲ့အတွင်းခံဘောင်းဘီကို မြင်လိုက်တော့ သံဒိုင့် အငယ်ကောင်က “ဖြောင်းကနဲ”ထောင်သွားရသည်။ အဲ့လိုဘောင်းဘီမျိုးက သံဒိုင့်ကို လိင်စိတ်ဖြစ်ပေါ်စေသည်။
ရုတ်တရက် သံဒိုင်နောက်ပြန် ကြည့်လိုက်တော့ အန်တီ့က သံဒိုင်ကိုကြည့်နေ ရာမှမျက်လုံးမှိတ်လိုက်တာတွေ့လိုက်ရသည်။ သံဒိုင် သက်ပြင်း တစ်ချ က်ချ ပြီး ဗွီရိုတံခါးပိတ် လိုက်သည်။ အငယ်ကောင်ရဲ့ထိပ်ကိုလည်း ခပ်ဆက်ဆက်တစ်ချက်ရိုက်ပြစ်လိုက်သည်။
နာကျ င်မှု့ကြောင့် နည်းနည်းဖြစ်ဖြစ် ထထောင် နေတာ ပြေလျှော့သွားစေဖို့ ကြိုးစားကြည့်တာ မရခဲ့ပါဘူး…ထကြွလာကတည်းက လုံးဝကျမ သွားတော့……အန်တီ့ကို ရေဘတ်တိုက်ပေးရ ဦးမှာ ပေါင်ကြားကကောင်ဒီလိုထောင်လို့မဖြစ် ဘူးလို့တွေးမိပြီး တစ်ရှုးဘောက် ထဲက တစ်ရှုး နည်းနည်းဖြတ်ယူ လိုက်ရင်း ပုဝါကိုတစ်ဖက်က ရေစိမ်ထားလိုက်သည်။
အခန်းပြင်ဖက် ခဏထွက်ပြီးယူလာတဲ့ တစ်ရှုး ကို ခပ်သေးသေးအလိပ်လေးဖြစ်အောင် လုပ် လိုက်တော့ နားကြပ်တံ လိုမျိုးဖြစ်သွားသည်။ ကြားဖူးခဲ့တဲ့အတိုင်း နား ထဲကိုထည့်ပြီးလှည့် လိုက်သည်။ဘယ် ညာ နားနှစ်ဖက်လုံး ပြောင်း လှည့်တာအချိန်ခဏအကြာမှာပဲပေါင်ကြားက ကောင် မာန်ကျ သွားတော့သည်။
အန်တီနားပြန်လာထိုင်ပြီးအဝတ်နဲ့ မျက်နှာကို အရင်သန့်ရှင်းပေးလိုက်သည်။ပြီးမှ လည်ပင်း တွေ လက်တွေကို တိုက်ပေးလိုက်ရင်း အန်တီ မျက်နှာကိုအနီးကပ်ကြည့်လိုက်တော့ အသား အရေရဲ့ကောင်းခြင်းနှုးညံ့ခြင်းများတွေ့ရသလို သံဒိုင် သိပ်နှစ်သက်နဲ့ sexy nose လို့ပြောရမဲ့ ထိပ်ချွန်ချွန်နှာခေါင်းကြီးကို တွေ့လိုက်ရတော့ ခပ်ပျော့ပျော့ဖြစ်အောင်ဖန်တီးခဲ့ရတဲ့လိင်တန် က ပြန်ထလာခဲ့ပြန်ပြီ………
မြင်လိုက်တာနဲ့……မြင်လိုက်ရတဲ့ အရာကိုဦးနှောက်ကချ က်ချင်းသိ ချက်ချင်းဆုံးဖြတ်သက်ဆိုင်တဲ့နေရာဆီကိုအသိပေးစေခိုင်းလိုက်နိုင်တဲ့ လူခန္ဓာကိုယ်ရဲ့ ပြောင်းလဲဖြစ်ပျ က်မှု့ကသိပ်ကို မြန်ဆန်လွန်းလှတယ်ဆိုတာလည်းသံဒိုင် သတိပြု မိလိုက်ရပြီပေါ့…………
အန်တီ ဝါနုနုလွင် ဆိုတဲ့ အမူ ိးသမီးကလည်း တကယ့်ကို လှနိုင်လွန်း စွဲဆောင်နိုင်စွမ်းအား ကြီးမားလွန်းတဲ့အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ဆိုတာ အမှန်ပါလားဟု သံဒိုင်အနီးကပ်မှတ်ချ က်ထပ် ပြု ရသည်။နေမကောင်းလို့ အိပ်ယာပေါ်လဲနေ ရတာကို သူမရဲ့ သဘာဝအလှတွေက ရမ္မက် ဖြစ်ပေါ်စေဖို့ လှုံဆော်ပေးနေစဲ……
သံဒိုင်သူ့စိတ်တွေ သိပ်မထိန်းနိုင်ချ င်တော့… မျ က်နှာသုတ်ပုဝါက နှစ်ထည်ရှိနေတာမို့ ပထမသုံးခဲ့တဲ့ပုဝါကို ရေစွတ်ပြီး ရေပြန်ညှစ် လိုက်သည်။ပြီးမှ အန်တီနုလွင်ရဲ့ ပိတ်ထားတဲ့ မျ က်လုံးပေါ် ထပ်အုပ်ပြီးတင်လိုက်သည်။ အဝတ်တင်ပေးရင်း……
“အန်တီ အင်္ကျီချွတ်ရ အောင်နော် ချွေးတွေက အများကြီးပဲ ခဏနေ ကိုယ့်ချွေးနဲ့ကိုအအေးပတ်ပြီး ပြန်ဖျားနေလိမ့် မယ်…ရေဘတ်တိုက်ပြီးမှ အသစ်လဲပြီး ဝတ်ရ အောင်နော်” လို့ သံဒိုင်က ကိုယ်အကြံနဲ့ကိုယ် ပြောလိုက်တော့……အန်တီ့ နှုတ်ခမ်းတွေက ပြုံးပြီး …
“ဒေါက်တာ အဆင်ပြေသလို လုပ်တာပဲရှင် ကျ မ ဘာများပြောရဦးမှာလဲ” လို့ ပြောလိုက် တော့ သံဒိုင်လက်တွေက အန်တီ့အင်္ကျီ နှိပ်စိ့ သီးနား ရောက်နေပြီ။ ငါးလုံးတပ် နှိပ်သီးစိ့ရဲ့ အောက်ဆုံးနဲ့ နောက်ဆုံးဖြစ်တဲ့ အသီးကို ဆွဲ ဖြု တ်ချိန်မှာ လက်တွေတစ်ချ က် တုန်လိုက်ရ ပြန်သည်။
နှိပ်သီးအားလုံးဖြု တ်သွားတော့… သံဒိုင် အင်္ကျီကိုတစ်ဖက်တစ်ချ က်ဆီအလယ် ကနေခွဲပေးလိုက်တော့ အန်တီ့နုလွင်ရဲ့ မို့မောက်ကြီးမားတဲ့ရင်သားစိုင်တစ်စုံကိုဖုံးအုပ် ထားတဲ့ အဖြူ ရောင်ဇာဘော်လီကို တွေ့လိုက် ရသလိုဝမ်းပြင်သားပေါ်က ချက်ခွက်နက်နက် ကလည်းသူ့ကိုမမြင်ဖူးသေးဘူးမလား ကြည့်ပါသေချာကြည့်ပါဦးလို့ဆို…အသက်ရှုမှု့ကြောင့်နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်အဖြစ်နဲ့ စည်းချ က်ညီလျှက်အန်တီနုလွင်ကို ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ကြုံ ခဲ့ရသော်…
ဒီ ချက်ခွက်နက်နက်ပါ အလွတ်မပေးဖူးလို့ သံဒိုင် တေးမှတ်လိုက်သည်။ “အန်တီ နည်းနည်းကြွ”လို ပြောလိုက်တော့ အန်တီက ခါးလေးကော့ပေးလာတော့သည်။ အနောက်ကချိတ်ကို ဖြု တ်ဖို့လုပ်ရင်းဇာဘော် လီကို ကိုင်လိုက်တော့ လက်ထဲမှာ အသာပဲပါ လာတာမို့ အကုန်လုံးဆွဲမလိုက်မိသည်။
အနောက်ကချိတ်တွေက အန်တီအနေရကျပ် လို့ ဖြုတ်ပြီးခဲ့ပြီထင်……အကာအကွယ်မရှိတော့တဲ့ရင်သားစိုင်နှစ်လုံးက ကြွားကြွားဝင့်ဝင့်ငွားငွားစွင့်စွင့်လှပတင့်တယ်တဲ့ သူဟန် ဆိုသည့်အတိုင်း အတော်လှတဲ့ရင်သားစိုင်ကြီးတွေ……
သံဒိုင် အိပ်ယာဘေး စားပွဲသေးပေါ်ကလက်ကျန် ပေါက်စီနှစ်လုံးကို လမ်းကြည့်လိုက်ပြီး နေခဲ့ပါတော့ကွာဆိုတဲ့အထာနဲ့ လှောင်ပြုံးပြုံးပြီး ကြည့်မိသည်။အမျိုးသမီးတော်တော်များများရဲ့ရင်သားဆိုဒ်တွေက ပေါက်စီ …အရွယ်အစားမို့ ပေါက်စီလို့ ဗန်းစကားပေါ်ထွက်လာရပေမဲ့ ဒေါ်ဝါနုနုလွင် ရဲ့ ရင်သားဆိုဒ်က ရင်သားလှပါတယ်ဆိုတဲ့အမျိုးသမီးအနည်းငယ်ရဲ့ ဆိုဒ်တွေထက် ပိုကြီးပြီးပိုလှနေတာတွေ့လိုက်ရတော့ ဘေးက ငယ်သံဒိုင်ကဘာမှမဆိုင်ပဲ ပလိန်းကြီး ဂုဏ်ယူနေမိသည်။
ရင်သားကြီးတဲ့အမျိုးသမီးတွေ ရှိပေမဲ့ ခုအန်တီ အိပ်သလို ပက်လက်လှန်အိပ်လိုက်ရင်ဘေးကိုတွဲကျ အောက်ကိုနိမ့်ကျ တာမို့မလှပ..အန်တီရင်သားစိုင်တွေက တင်းတင်းရင်းရင်းရှိလှတာမို့ မောက်မောက်ကြွကြွ ရှိလှသည်။
သံဒိုင် ရေဘတ်နဲ့နေရာစုံတိုက်ပေးရင်း တံတွေးခဏ ခဏမြို့ချ နေရသည်။ဗိုက်သားပြင်ကိုပွတ်တိုက်ပေးတဲ့ အခါမှာလည်း ပြေလျော့လျော့လုံချ ည်ကြောင့် ချက်ခွက်နက်နက်အောက် နားဆီးစပ်စကအမွှေးသုံးလေးပင်ရဲ့အပေါ်ဖျားပိုင်း လေးများကို မြင်လိုက်မိရသေးသည်။ရှေ့ပိုင်းမျ က်နှာပြင်နဲ့ ဘေးခါးပိုင်းတွေတိုက်လို့ ပြီးသွားတော့…… “လက်နှစ်ဖက် လုံးမြှောက်လိုက်ပါ အန်တီ”လို့ပြောလိုက်တော့ အန်တီနုလွင်က သံဒိုင့်စကားကို နားထောင်ရှာပေသည်။
ဘယ်ညာနှစ်ဖက်ကိုစုံမြှောက်ပြီး ခေါင်းအထက်မှာ ထားပေးလိုက်တော့ ဖုံးအုပ်နေတဲ့ အင်္ကျီတွေကိုဖယ်ခွာပြီးအန်တီနုလွင် ဂျိုင်းကို အဝတ်နဲ့ပွတ်ပေးလိုက်သည်။သံဒိုင် ဂျိုင်းကိုတော့ မကြည့်ရဲဘူးလေ…သူ့လိင်စိတ် ထကြွမှု့ သိပ်ဖြစ်စေတဲ့နေရာမို့ရှောင်ရှားသင့်သည်မဟုတ်လား……
လောကမှာ အမှန်လူကောင်းလူမြတ်ရယ်လို့ ခေါ်ဝေါ်သမုတ်ထိုက်တဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်တွေမှာ မလုပ် သင့်ဘူးလို့သိထားပြီဆိုတဲ့ ကိစ္စများကိုအတွေး ထဲမှာကိုမရှိတာ…ရှိခဲ့လာရင်လည်းအမြန်ဆုံး မောင်းထုတ်နိုင်ကြသလို…မောင်းမထုတ်နိုင်ခဲ့ ရင်လည်း…လက်တွေ့ မလုပ်မိအောင် စိတ်ကို ထိန်းချုပ်နိုင်ကြစမြဲ…တဲ့……
ငယ်ရွယ်တဲ့သံဒိုင်က စိတ်ကိုတော့မထိန်းချုပ်နိုင်သေးဘူး……အန်တီနုလွင်ရဲ့ ဘယ်ဘက်လက်မောင်းကိုသူ့လက်နဲ့ပဲ ထပ်မြောက်အောင်မြှောက်ပြစ်လိုက်သည်။ရှင်းလင်းစွာ မြင်ရတဲ့ ဂျိုင်းခွက်ကို သေချာကြည့်ပြီးအဝတ်နဲ့ သန့်နေအောင်ပွတ်လိုက်သည်။သေချာကြည့်မိတော့မှရိတ်ထားတာ ရက်အနည်းငယ်ရှိရော့ထင်…လုံးဝမရှည်သေးသော်လည်လက်မဝက်မရှိတရှိလောက် ရှည်ထွက်နေပြီ…ရိတ်ထားပြီးစလိုငုံးတိတိကြီးမဟုတ်……
ဆင်ကို ချွန်းအုပ်ထိန်းရင် ငြိမ်သွားရပေမဲ့……စိတ်ရဲ့ အခြေအနေကို သိသိနဲ့ ချွန်းအုပ်လို့မထိန်းနိုင်တော့တဲ့ သံဒိုင်က ဒေါ်ဝါနုနုလွင်ရဲ့ စွဲဆောင်နေလှတဲ့ ဂျိုင်းကို လျှားပြားနဲ့ တစ်ချက်ကောက်ယှက်ပြစ်လိုက်သည်။ လက်ထဲက အဝတ်ကို “ဖတ်ကနဲ” မွေ့ယာပေါ်ပစ်ချ မိလိုက်တော့………အန်တီနုလွင်ဆီက
“အခွင့်အရေးဆိုတာ ရရင်ရသလိုယူရတာတဲ့ လား သားရယ်” စကားကြားလိုက်ရတဲ့အခါ သံဒိုင်ကလည်း ဒါမျိုး ညံ့သူမဟုတ်လေတော့
“ရရှိလာတဲ့ အခွင့်အရေးကို ရယူဖမ်းဆုပ်နိုင်မှ မိမိဆန္ဒတွေ ပြည့်ရမှာပေါ့ဗျာ”
“ခံယူချက်နဲ့ အသုံးအနှုံးကနေရာလွဲနေတယ်”
အန်တီနုလွင် စကားကဒေါသမပါပေမဲ့ လေသံ အနည်းငယ်မာသွားတာ သတိပြု မိလိုက်တဲ့ သံဒိုင်ကလည်း ခပ်မာမာတုံ့ပြန်လိုက်တာက
“အစကတည်းက ငြင်းခဲ့ဖို့ ကောင်းတာပေါ့”……
ရေဘတ်တိုက်ပေးစရာ မလိုပါဘူးကွယ်လို့…ဆိုရင် သံဒိုင်က ဇွတ်အတင်းတိုက်ပေးမှာမှ မဟုတ်တာ……
“ကိုယ့်အပေါ်စေတနာထားတဲ့ကိုယ့်လိုအပ်တာ ကို စိတ်ရောကိုယ်ပါ ဖြည့်စည်းပေးနေရှာတဲ့ သူတစ်ယောက်ကို အန်တီဘက်က တတ်နိုင်တာ လိုက်လျော ခွင့်မပြု ရတော့ဘူးတဲ့လား”
“မိန်းမသဘော စောကြောတောင် ကျ တော် နားမလည်ပါဘူး အန်တီရယ်”
“စောင့်ထိန်းထားပြီးမှ ပွင့်အံ့ခွင့်ရတဲ့ အရသာ သား မသိသေးလို့ပါ”
သံဒိုင် ငြိမ်သွားတုန်းမှာပဲ ဧည့်ခန်းဆီက……
“မောင်ငယ်ရေ ထမင်းဟင်းပို့ခိုင်းလိုက်လို့ဟေ့” ဆိုတဲ့အသံကြားရတော့သံဒိုင်အခန်းအပြင်ဖက် ထွက်ခဲ့ လိုက်တော့သည်။
………………………………………………………
သံဒိုင် လုပ်ပေးစရာကိစ္စအဝဝ လုပ်ပေးပြီး…… ညနေပိုင်းရောက်မှ အိမ်ပြန်ဖို့ ခြံပြင်ထွက်လိုက်တော့ ပြီတီတီ ခပ်ပြုံးပြုံးအမှုအရာနဲ့ မေးငေါ့နှုတ်ဆက်လိုက်တာက ကိုစိုးမောင်…… ဒီလူ ခြံနားဘာလာလုပ်နေတယ်မသိဘူး… ဟိုနေ့ကလည်းတွေ့မိလိုက်သလိုလို…… သံဒိုင်လည်း အလိုမဖြည့်ခြင်းတွေကြောင့် စိတ်မကြည်ခဲ့ရတာမို့ ကိုစိုးမောင် နှုတ်ဆက်တာကို မသိကျိုးကျွံ ပြု လိုက်သည်။
ဒီလူ မင်းဇင်မရှိဘူးကြားလို့ ခြံဝိုင်းနားကိုကပ်လာရဲတယ်ထင်တယ် မင်းဇင် ဘီယာဆိုင်မှာ ကိုစိုးမောင်မျ က်နှာကို ဘီယာခွက်နဲ့ ရိုက်ဖူးသည်။ လက်သီးနဲ့ ထိုးဖူးသည်။
အဲဒီနေ့ကသံဒိုင်သောက်ဖြစ်တော့မင်းဇင်လိုက်ထိုင်ဖြစ်သည်။ ကိုစိုးမောင်က အခြားဝိုင်းမှာ သောက်နေရင်းမှ သံဒိုင်တို့ဝိုင်းကို လာစကား ပြောတော့သည်။ပြောတာကလည်း မိန်းမကိစ္စတွေပဲ သူ့ထုံးစံအတိုင်း ကြွားလုံးတွေနဲ့ပေါ့… မင်းဇင်နဲ့သံဒိုင် သည်းမခံနိုင်တော့ ပြန်တော့ဖို့ လုပ်လည်း……
“နေကြပါဦးကွ မင်းတို့ကလဲ” ဆိုတော့…… မင်းဇင်က……
“အစုတ်ပလုတ် အပုတ်စားရတဲ့ အကြောင်း တော့ နားမထောင်နိုင်တော့ဘူးဗျ ာ”လို့ပြော လိုက်သည်။ကိုစိုးမောင်က
“အေးပါကွာ ငါကရှယ်တကာ့ရှယ်တဲ့ ရှယ်တစ် ကြီးတွေမှ မစားဖူးသေးတာ…စားဖူးရင်တော့ မင်း စိတ်ဝင်စားမှာပါ” လို့ပြောတော့…… ကိုစိုးမောင်ရဲ့ မျ က်နှာအမှုအရာနဲ့ လေသံက ဘာကိုပြောလိုက်တယ်ဆိုတာသဘောပေါက် တဲ့ မင်းဇင်က သံဒိုင့်ရှေ့က ဘီယာခွက်နဲ့
“သောက်ခွက်”ကိုကောက်ရိုက်ပြစ်လိုက်သည်။ ရိုက်ပြီမှန်းသိတော့နောက်ဆုတ်လိုက်တာရော မှုးတဲ့ အရှိန်ရောကြောင့် လူရော ထိုင်ခုံပါ နောက်ကို လဲသွားတော့သည်။အသံတွေကြား တော့ ကိုစိုးမောင်နဲ့ အတူထိုင်ခဲ့တဲ့နှစ်ယောက် က ထလာမလို့လုပ်သည်… သံဒိုင်ရပ်လိုက်ပြီး
“အေးဆေးထိုင်နေထမလာနဲ့ အေးဆေးနေတာ ကို ‘ဂဂျောင်လာဖတ်’လို့ ဆုံးမလိုက်တာ… မကျေ နပ်ရင် မြို့ပြင်မှာ ချိန်းပြီးရှင်းမယ်…… မင်းဇင် တစ်ချ က်လောက် ထပ်ဆုံးမလိုက်ဦး”
လို့ပြောလိုက်တော့မင်းဇင် လဲနေတဲ့ကိုစိုးမောင်ဆီထပ်သွားကာ ဂုတ်ဆွဲပြီးနှစ်ချ က်ဆင့်ထိုးပေးလိုက်သည်။သံဒိုင်လာနေကျ မို့ဆိုင်ရှင်ကသိနေရင်းနှီးနေတော့”မောင်ငယ်တို့တော်ပါပြီကွယ်”လို့ ဆိုလာတော့ မင်းဇင်နဲ့သံဒိုင် ဆိုင်ကထွက်ခဲ့လိုက်သည်။ဆိုင်အပြင်မှာသောက်နေသော
နာမည်ရ “ကိုနိုင်ကြီး”က……
“ထိုင်နေတဲ့ ဟိုနှစ်ကောင် ထလာရင်တော့… ငါ ထလာမလို့ပဲမောင်ညို ရ…သူတို့ထမလာလို့ အသာပဲ ထိုင်ကြည့်နေလိုက်တာ……… မောင်ဖြူ ကလျင်တော့လျ င်တယ် ထိုးချက်က ပျော့တယ်ကွ ဂုတ်ကိုင် တယ်ထိုးတာတောင် ကြည့်ရတာ အရသာမရှိလှဘူး………
မှတ်လောက်အောင် မောင်ညို ဗြင်းပေးလိုက်ရ မှာ…လိုတော့မလိုပါဘူးကွာ… မင်းတို့နှစ်ယောက်ကလည်း အဆင်တော့ပြေ သားကွ…တစ်ယောက်ကအမြန် အပျော့… နောက်တစ်ယောက်က အနှေး အပြင်း…… မောင်ဖြူ မောင်ညို အတွဲတဲ့လိုက်လည်းလိုက် တဲ့ နှစ်ယောက်…… ထားပါကွာ စိုးမောင်လို ကောင်မျိုးနဲ့တော့ ရန်မဖြစ်ပါနဲ့ ရှက်စရာကွာ…ဒီလိုကောင်တွေက လက်သီး မလိုပါဘူး ”
“ကိုနိုင်ကြီး အတွက်တော့ ဟုတ်မှာပေါ့ဗျာ”
“အာ!မောင်ညို ကလည်း အဲလောက်ဒုံးမေဝေး စမ်းပါနဲ့…စိုးမောင်ဆိုတဲ့ကောင် မောင်ဖြူ နဲ့ တွေ့လို့ မရှောင်ရင် လည်ပင်းလာဖြတ်ကွာ… မင်းမယုံရင် ဖင်ချ ကြေးတောင် လောင်းလိုက် ချ င်တယ်”
“အသာလုပ်ပါဗျာ……လစ်တော့မယ် အကို”
“အေး…မောင်ဖြူ မြို့နယ်ဒိုင်းပွဲ နီးပြီနော်…… ကွင်းဘေးမှာ ငါရှိမယ်ဟေ့”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ အကို”
ပြန်လာကျ တော့သံဒိုင်တွေးမိတာတစ်ခုရှိသေးသည်။ဖိုက်တာတွေနဲ့ သိနေခင်နေတာလည်းတစ်ချို့နေရာတွေမှာ အတော့်ကို အဆင်ပြေလှသည်။ဒါကြောင့် လူကြီးတွေက”လူတိုင်းနဲ့တည့်အောင်နေ”လို့ ဆုံးမခဲ့တာလားတော့မသိ။ခက်နေတာကလူတိုင်းနဲ့တည့်အောင်မနေတတ်တာက မိမိရဲ့ အားနည်းချက်တစ်ခုလို……သံဒိုင်တို့က အခု အနောက်ပိုင်းက ကိုနိုင်ကြီးနဲ့ ရင်းနှီးသလို အရှေ့ပိုင်း နာမည်ရ ကိုပိုင်ကြီးနဲ့လည်း ရင်းနှီးသည်။
မင်းဇင်က ဘောလုံးကန်ကောင်းလို့ အားကိုးအားပေးကြသလို……သံဒိုင်ကလည်း ဒီမြို့သားငယ်မွေးခြံပေါက်…ပွဲတွေ အများကြီးမဖြစ်ဖူးသော်လည်း ဖြစ်ခဲ့သမျှ တွေမှာ လက်စလက်နတွေ တွေ့မြင်ထားကျ တော့ သူတို့ အသိအမှတ်ပြု ပုံရသည်။
သံဒိုင် အံ့သြတာတစ်ခုရှိသေးသည်။ အနောက်ပိုင်းမှာ နိုင်ကြီး…… အရှေ့ပိုင်းမှာ ပိုင်ကြီး……ဆိုပြီး ကြီးနှစ်ကြီး စိုးမိုးကြတဲ့ သူတို့အချ င်းချ င်း ခင်ခင်မင်မင် ရင်းရင်းနှီးနှီး မရှိသလို ထိပ်တိုက်တွေ့ဆုံမှု့မျိုး မရှိကြ…ဖိုက်တာတွေရဲ့ ကိုယ်စည်းနဲ့ကိုယ် ပဲလား…ရှောင်လင် အကွက်တွေများလား မသိတဲ့ သံဒိုင်မှာ အံ့သြရသည်။
ကိုနိုင်ကြီးတို့က လုပ်လည်းလုပ်ကြသလို…… သူများထုသွားရင်လည်း ဒဏ်ခံနိုင်သည်။တစ် ချို့က လျ င်သည်။လျင်ပါတယ်ဆိုတဲ့ မင်းဇင် တောင် ဆရာခေါ်ရလောက်အောင် လျင်မြန် သည်။ ‘ထစ်ကနဲ’ဖြစ်တာနဲ့ ရိုက်ပြီးသား… တစ်ဖက်မှာ ကွဲပြီးသား သွေးဖြာပြီးသား… ဒါပေမဲ့ တစ်ဖက်က မမှောက်ပဲ ‘ကျားနာခဲ’ ခဲဖို့ ကုန်းရုံးထပြီး ပြန်သိပ်ပြီဆိုရင်ကျ ဒဏ် မခံနိုင် တော့ မှောက်တော့သည်။
မမှောက်ရင်လည်း မွတ်နေအောင် ပြေးတော့သည်။ဒါကြောင့် တစ်ချို့က ရိုက်ပြေးအကွက်သုံးသည်။ရိုက်ပြီး တာနဲ့ပြေး…သူအကြောင်းသူသိတယ်လေ… ဆက်နေရင်ခံရတော့မယ်ဆိုတာ…ကိုနိုင်ကြီးတို့ခံရတာတွေရှိသလို သံဒိုင်နဲမင်းဇင်လည်း ကွဲတာတွေ ဖူးတာတွေ ရှိခဲ့သည်။ဇာတ်ကားထဲကမင်းသားတောင် တစ်ချို့ဇာတ်ဝင်ခန်းတွေ ခံရသေးတာ…မင်းသားမဟုတ်တဲ့သံဒိုင်တို့ ပိုဆိုးခဲ့သည်။လက်တွေရောင်နေလို့ဆေးကြိတ်လိမ်းရသည်။မျ က်နှာတစ်ခြမ်း ဖူးလာလို့ အိမ်အဝင် အင်္ကျီခြုံ ပြီး ဝင်ခဲ့ရဖူးသည်။
သောက်နေကျ ဆိုင်ပဲ ထိုင်သောက်ရတာ အခုလိုပွဲဖြစ်ခဲ့သော် ပိုအဆင်ပြေသည့်ဟုသတ်မှတ်သည်။ဝင်ပေါက်ထွက်ပေါက်အနေအထားလည်အားလုံး သိပြီးသား…အပေါင်းအသင်း ကောင်းမှုကြောင့် ပွဲတွေဖြစ်သလို…အပေါင်းအသင်းကြောင့်ပဲ ရန်နည်းခဲ့တာတွေ သံဒိုင့်မှာ တွေ့ခဲ့ ရပါသည်။ မသောက်မစား မသွားပဲ နေရင်တော့ ပိုပြီး ရန် ကင်းပေလိမ့်မည်။
မင်းဇင် ကိုစိုးမောင်ကို ဗြင်းပြီးနောက်ပိုင်း……ကိုနိုင်ကြီး ပြောသလို မင်းဇင်ကို ရှောင်တော့သည်။သံဒိုင်နား မင်းဇင်ရှိရင် ကိုစိုးမောင် လာမထိုင်ဖြစ်တော့…………ခု မင်းဇင်မရှိမှန်း သိတော့ ခြံဝန်းနားလာလှည့်တာနဲ့တူသည်။
ဒီတစ်ခါတော့သံဒိုင့်အလှည့်ပေါ့..။
…………………………………………………………..
သံဒိုင် မနက်ဖြန် မန္တလေးသွားရမှာမို့ အန်တီ့ ကိုပြောရန် အိမ်လာခဲ့လိုက်တော့…… အန်တီ ဧည့်ခန်းမှာထိုင်ပြီး စာတစ်စောင်ဖတ် ပြီး ရယ်နေသည်။သူဝင်လာတာ မြင်တော့မှ
“မောင်ငယ် သား လာထိုင်လေ”
“ဟုတ် ဦးလတ် အိပ်နေလား”
“ခုနကပဲအိုဗာတင်းသောက်ပြီးအိပ်သွားတယ်”
“ဟုတ် ဘယ်ကစာလဲ ပစ္စည်းထုတ်ကြီးက ကြီးလှပါလား အန်တီ”
“သြဇီက အန်တီ့ ကျောင်းနေဖက်သူငယ်ချ င်း က ပို့လိုက်တာပါ…ခုနက ရောက်လာလို့… ခုပဲ သူ့စာဖတ်နေတာလေ”
“ဟုတ်”
“သား ဘာစားမလဲ…လက်ဖတ်သုတ်ကျွေးရမ လား”
“ရပါတယ်အန်တီ…ကျ နော်မနက်ဖြန်မန်းလေး သွားရမှာမို့ လာပြောတာ”
“ဟလား…ဘာဖြစ်လို့လဲဘယ်လောက်ကြာမှာ လဲ သား”
“အဖေဘက်ကတော်တဲ့ဘကြီးပါကျ န်းမာရေး သိပ်မကောင်းနေလို့တဲ့…ဟိုမှာလည်းကြီးကြီးနဲ့ မမလေးပဲ ရှိတာမို့ပါ ”
“အော်…ဒေါက်တာသံဒိုင်သွားရဦးမှာပေါ့”
“အဟီးဟီး…ဒီတစ်ခါက တစ်ကဲ့ ဧရာမအကြီး ကြီး ဒေါက်တာလည်း တတ်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူး တောက်တို လုပ်ပေးရမှာ အန်တီရေ…… ဒီသုံးလလောက်အတွင်း ကျန်းမာရေးဆောင် ရွက်ချက်တွေ သိပ်များနေတယ်”
“ကောင်းပါတယ် သားရယ်…ခဏထိုင်ဦး ဒီပုံး က အဝတ်အစားတွေ ပေးလိုက်တာလို့ စာထဲ မှာ ပါတယ်…သား ကြည့်ချင်တဲ့ ဆန္ဒရှိရင် ကျမ ဝါနုနုလွင် ဝတ်ပြမယ်……ပေါက်ကရ တော့ မလုပ်နဲ့ပေါ့”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ”
အန်တီနုလွင် ပါဆယ်ပုံးကို ယူပြီး သူ့အခန်းထဲဝင်သွားတော့သည်။ သံဒိုင် အန်တီချ ခဲ့တဲ့စာရွက်လေး လှမ်းကြည့်လိုက်တော့……အန်တီ့ သူငယ်ချ င်းက english လိုရေးထားတာတွေ…လှမ်းယူဖတ်လောက်အောင်တော့သံဒိုင် လူမှု့ရေးအသိမမေ့ပေ။
ဖတ်ဖြစ်ရင်လည်းအန်တီ့လိုတော့ လုံးစေ့ပတ်စေ့နားလည်နိုင်စွမ်းရှိမှာ မဟုတ်ပါဘူး……အစက အန်တီနုလွင်အင်္ဂလိပ်လို ကောင်းကောင်းတတ်မှန်း မသိဘူး မင်းဇင်နဲ့ သံဒိုင် အိမ်စာလုပ်နေကြတော့……အန်တီက ဇာတ်ကားထိုးကြည့်ရင်း……တစ်ယောက်တည်း ရယ်နေတာတွေ့တော့မှ အန်တီက ရိုးရိုးသင်ခန်းစာတင် တတ်တာမဟုတ် မှန်းသိတော့သည်။
ဒါကြောင့်မင်းဇင်က english စာ သိပ်တော်တာလို့ မှတ်ချ က်ပြု ရသည်…… တော်ပါတယ်ဆိုတဲ့ မြသန္တာတောင် english ကျ မင်းဇင်လတ်ကို လုံးဝမမှီ……နောက်ပိုင်း သုံးယောက်သား ဇာတ်ကားကြည့် ကြရင်တောင် စာတန်းမထိုးတဲ့ ကားဆို…… အန်တီပဲ ဘာသာပြန်ပြသည်။ သံဒိုင်တို့က အင်္ဂလိပ်ကားကို အင်္ဂလိပ်စာတန်း ထိုးပေးရင်ကို နားလည်သေးသည်။ စာတန်းမထိုးရင်ကျ ဘာပြောမှန်းကိုမသိတော့ အဲ့လောက် earing ကောင်းတဲ့ သံဒိုင်ပါ……
အန်တီနုလွင်က four skill ပိုင်သည်လို့သတ်မှတ်ထားရသည်…… သံဒိုင်က ဖော်ဖော် တစ်ယောက်နဲ့တွေ့လို့ လိုချင်တာ ဖြစ်ခြင်တာတော့ပြောနိုင်ရုံ…ဒါလည်း တစ်ဖက်က ဖော်ဖော်က သူတို့ဘာသာစကား မို့ နားလည်နိုင်သူမို့ သံဒိုင့် အသံထွက်မပီမှု့ကိုဖြည့်တွေးယူသွားလို့…သူတို့မြန်မာစကားပြောတဲ့အခါ ကျေးဇူးကို ‘ကျေးစု’ ‘ကြေးစူး’ပြောရင်လည်း သံဒိုင်တို့ နားလည်နိုင်စွမ်း ရှိသလိုမျိုး…
တစ်ဖက်က ပြန်ပြောပြီဆိုရင်ကျ တစ်လုံးမှ နားမလည်တော့……ဟိုကလာတဲ့သူကိုယ်တိုင် e-skill မပိုင်တဲ့ တစ်ခြားတိုင်းပြည်ကလူနဲ့ သံဒိုင်နဲ့ တစ်ခါတစ်ရံတွေ့လိုက်ပြီ ဆိုရင်ဖြင့် … ဖော်ဖော် ရော သံဒိုင်ရော ဒစ်လည်တော့သည်။ အန်တီကတော့ သင်ပေးရှာပါသည်… သံဒိုင်က
မင်းဇင်လိုလည်း သင်္ဘောတက်မှာမဟုတ်တော့ မလိုဘူးဆိုပြီး မလုပ်ခဲ့ရာမှ မလုပ်ဖြစ်ခဲ့တော့ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် မတတ်မြောက်တော့…… အခွင့်အရေး ရရင်ရသလောက် သင်ယူသင့် သည် ထင်ပါသည်။အန်တီနုလွင်ကို နားမလည်သော်လည်း…… တဖြည်းဖြည်းစဉ်းစားကြည့်ရင်းမှ လက်ခံလာရ ပြီး စကားအပြောအဆိုမပျ က် ပြန်နေဖြစ်ခဲ့ရသည်။
အန်တီကတစ်ခါတစ်ရံတော့ သံဒိုင်လာလည်မှကြပ်ပေ့ဆိုတဲ့ အင်္ကျီမျိုးသွားလဲပြီး ဝတ်တာမျိုးလုပ်တတ်သည်။တစ်ခါတစ်ရံ … အန်တီရေချိုးနေတာမျိုးနဲ့ ကြုံ ခဲ့ရင် ရေချိုးတဲ့ နေရာထိ ခေါ်ပြီးစကားပြောသည်။
“ကျ နော်ကို အနုနည်းနဲ့ သတ်နေတာလား”လို့ သံဒိုင် တစ်ခါ မေးဖူးသည်။အန်တီက
“မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ အတ္တတစ်ခုအနေနဲ့ အလှအပကိုပြချင်တာရော…သား ကို အန်တီ့ လုပ်ပေးနိုင်တာလုပ်ပေးမယ်ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ပါ သားရယ်”လို့ ဖြေသည်။
သံဒိုင်ထိုင်နေတာ နည်းနည်းကြာလာချိန်မှာပဲ “သားရေ ကြည့်ပါဦးကွယ်”ဆိုတဲ့ အသံနဲ့အတူ အန်တီနုလွင်ကို မြင်လိုက်ရသည်။
အင်္ကျီကရင်သားနှစ်ခြမ်းကို ဖုံးယုံသာဖုံးတဲ့ ပုခုံးတစ်ဘက်တစ်ချက်ဆီမှာ ကြိုးသေးသေး လေးပဲပါတဲ့ အင်္ကျီနဲ့…ရင်သားအောက်ကနေ ဘောင်းဘီတို ဝတ်ထားတဲ့ နေရာထိ ဒီအတိုင်း ပလိန်း ဘာမှမပါဘူး……ရှင်းနေရော..ဘောင်းဘီက ဘောင်းဘီတို…ဒီ plus size ကြီးဝတ်လို့ရအောင် ဘယ်ဒီဇိုင်နာကများ ထွင်ပြီးထုတ်လုပ်ပေးတယ် မသိဘူးလို့ သံဒိုင်တွေးရသည်။အန်တီနုလွင်ရဲ့ ဖင်သားကြီးတွေနဲ့ပေါင်းလုံးကြီးတွေထည့်ပြီးဝတ်လို့ရသတဲ့လေ…
“သိပ်လှတယ် အန်တီနုလွင်ရယ်”လို့ပဲ ပြောလိုက်နိုင်တော့သည်။သြဇီက အန်တီ့ သူငယ်ချ င်းဆိုသူကိုပဲ မမြင်ဖူးပဲနဲ့ သံဒိုင် မေတ္တာပို့ပေး ရတော့မည်။ သံဒိုင်လည်း ဆက်မခံစားနိုင်မှာတွေကြောင့်အန်တီ့ကို နှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်ထွက်လာခဲ့လိုက် သည်။ ဦးလတ်ကတော့ အိပ်နေတာမို့ မနှုတ်ဆက်ခဲ့လိုက်ရဘူး………
ခြံဝန်းအပြင်ဘက်ရောက်တော့ တွေ့ပြန်ပါပြီ ကိုစိုးမောင်နဲ့…ဒီလူ ဒီနားမှာပဲ နေတော့သလား မေးယူရတော့မည်။ ဆိုင်ကယ် စက်ရပ်လိုက်တော့ ကိုစိုးမောင်က သံဒိုင့်အနား ရောက်လာသည်။ သံဒိုင် ဆိုင်ကယ်ပေါ်က ဆင်းလိုက်ပြီး ကိုစိုးမောင်ကို မခိုးမခန့်နဲ့ တစ်ချ က်ပြုံ းကြည့် လိုက်တော့ ကိုစိုးမောင်က ခေါင်းညိတ်ပြပြီး…
“မောင်ငယ်ရာ မင်းနဲ့ဒီဘီးကြီးနဲ့ သိပ်လိုက် တယ်…ဒီမြို့မှာရောတစ်ခြားမြို့မှာရော ဘီးကြီး စီးတာတွေ မြင်ဖူးပါတယ်…ကိုယ့်လူလောက် မလိုက်ဖက်ဖူးကွ…ဘီးကြီးကိုမနိုင်တာလည်း ပါမှာပေါ့ကွာ”
သံဒိုင် ကိုစိုးမောင်ကို တစ်ချ က်ရယ်ချ င်သွားရ သည်။သံဒိုင့် အမှုအရာကို ကြည့်ပြီးသဘော ပေါက်ပုံတော့ ရသည်။ အင်ထိုလ်က လှသည်။ လူတော့ လူပါးတစ်ယောက်လို့ မှတ်ချက်ပြု ရ သည်။
“ဘာတဲ့ ကိုစိုးမောင် ကျနော် ဒီဘီးကြီး စီးတာ လိုက်တယ် ဟုတ်စ…ပီးတော့ဘီးကြီးနိုင်တယ် ဟုတ်လား”
“အမှန်! ကိုစိုးမောင်ကြီး မလိမ်တတ်တာ…… မောင်ငယ် သိရက်နဲ့ ဟီး ဟီး”
“ခင်ဗျား မန်းလေးတော့ရောက်ဖူးမှာပါ ဟိုက ဆရာတွေကခင်ဗျားကို ဂျွ မ်းပါပြစ်ပြလိမ့်မယ်”
“ဒါတော့ မောင်ငယ်ကလည်း သူတို့က မြို့ကြီး လေ…ပီးတော့ ဆိုင်ကယ်မြို့တော်မဟုတ်လား ကိုယ်တွေထက်တော့ ပိုမှာပေါ့ကွ ငါ့ညီရလဲ ဒီနယ်သားချ င်းတော့ တက်မလာနဲ့လေ…… ငါ့ကောင်ကို ဘယ်သူယှဉ်မှာလဲ…လာခဲ့လေ စိုးမောင်နဲ့ အရင်တွေ့သွားမှာပေါ့”
“ခင်ဗျား တော်ကီတွေကောင်းနေပါလား”
“အမှန်တွေပါ ညီလေးရာ”
“ထားတော့ ခင်ဗျားကိုဒီနားမှာပဲ တွေ့နေရတာ ဘာလာလုပ်တာလဲ ပြော”
သံဒိုင် မျ က်နှာတည်ပြီးမေးလိုက်တော့…… ဒီမြို့သား ဒီနယ်သားဇာတိလေးပြလာသည်။
“ဒါတော့ ဒီမှာလာတယ်ဆိုတာမင့်ကို တင်ပြနေ ရဦးမှာလား”
“မလိုပါဘူး…”
“ဒါ…ဒါဆိုလည်းမမေးနဲ့လေ ရှင်းနေတာကြီးကို”
“သိချင်လို့မေးတာပဲဗျာ မမေးရတော့ဘူးလား”
သံဒိုင်ဆီကလေသံပျော့သွားပေမဲ့ မျ က်နှာရိပ်မျ က်နှာကဲ ကြည့်နေတဲ့ကိုစိုးမောင်ကနားလည်မိပုံ ရသည်။
“မောင်ငယ်ရာ ငါကမင်းထက်လည်း အသက်ကြီးပါတယ်……ပီးတော့ တစ်မြေတည်းနေ တစ်ရေထဲ သောက်တဲ့ သူတွေပါကွ”
“အဲဒီတော့”
“ငါ …ငါသွားတော့မယ်ကွာ”
ပြောပြီး ကိုစိုးမောင်လစ်တော့သည်။
“စိုးမောင်လို ကောင်မျိုးတွေက လက်သီးမလို ပါဘူးကွ… မယုံရင်ဖင်ချ ကြေးတောင် လောင်း ချင်တယ်”
လို့ ပြောတဲ့ ကိုနိုင်ကြီးစကားသံပဲ သံဒိုင် ပြန်ကြားမိတော့သည်။
……………………………………………………………………………..
သံဒိုင်မန္တလေးရောက်တာ ၅ ရက်လောက်ရှိသွားပြီ…ဘကြီးကိုတော့ ဟိုနေ့ကမှ ဆေးရုံတင်ရသည်။သံဒိုင်က ဆေးရုံမှာလူနာစောင့် လုပ်ပေးရသည်……ဒီမှာလည်း ကြီးကြီးနဲ့မမလေးပဲရှိတာမို့ သံဒိုင်ရှိနေတာ သူ့တို့အတွက် သိပ်အားကိုးရသည်။ ၆ ရက်မြောက်နေ့ ဆေးရုံကိုမမလေး လာလို့ သံဒိုင် အိမ်ခဏပြန်လိုက်ရသည်။ရေခူ ိး ထမင်းစားပြီးလို့ ဆေးရုံပြန်သွားမဲ့ အလုပ်မှာ ကြီးကြီးက…
“မောင်ငယ်ရေ သားဖေဖေဆီကဖုန်း သားနဲ့ ပြောမယ်တဲ့”
“ဟုတ်”
သံဒိုင် အိမ်ဖုန်းကိုပဲ ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး…
“ဟယ်လို!ဖေဖေ”
“အေး မောင်ငယ်လား”
“ဟုတ်ဖေဖေ”
“မဝါ အမျိုးသားဦးမောင်လတ် ဆုံးသွားပြီကွ”
“ဗျာ!!!!!!!!!!!!!!!!”
“အာ! အရေးထဲကွာ ဖုန်းလိုင်းက မရှင်းဘူး… မောင်ငယ် သားကြားလား ဟယ်လို”
“ဟုတ် ကြား…ကြားတယ် ဖေဖေပြောပါ”
“မင့်သူငယ်ချင်းမင်းဇင်ရဲ့ အဖေ…… မင့်အန်တီနုလွင်ရဲ့ အမျိုသား…ဦးမောင်လတ် ဆုံးပြီ…နာရေးကိစ္စတွေ ငါတို့ပဲ အဆင်ပြေဆုံး ဖြစ်အောင် ကူညီလိုက်မယ်…ပြန်မလာခဲ့နဲ့ဦး ဒီဘက်ကို စိတ်မပူနဲ့ မင့်ဘကြီးကို ဂရုစိုက်ဦး”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဖေဖေ”
ဖုန်းချ ပြီး သံဒိုင်အတွေးထဲမှာ ဦးလတ်ပုံရိပ်တွေမင်းဇင်ပုံရိပ်တွေ ပြီးတော့ ပြီးတော့………အန်တီနုလွင်ရဲ့ပုံရိပ်တွေ…နှုတ်ဆက်သွားတဲ့နေ့က ဦးလတ်အိပ်နေလို့ နှုတ်မဆက်ခဲ့လိုက်ရဘူး……အန်တီနုလွင် အင်္ကျီလဲပြီးပြန်ထွက်လာတော့……
“သားရဲ့ ဘကြီးနေကောင်းဖို့ ဆုတောင်းပေးနေပါ့မယ်ကွယ်……ဘကြီးနေကောင်းရင်လည်း မြန်မြန်ပြန်လာခဲ့နော် သား……… အန်တီ မျှော်နေမှာ………”
“အပြန် ဘာဝယ်ခဲ့ရဦးမလဲ အန်တီ”
“ဟင့်အင်း…သား ပြန်လာပြီဆိုရင်ပဲဒီက ကျမ ဝါနုနုလွင် ပျော်ရပါပြီ ရှင်”
