ကျွန်တော့် ပီယာနိုဆရာမလေး
ရေးသားသူ – Chan Ko (ချမ်းကို)
🏵️ အပိုင်း (၃) 🏵️
မညိုညိုရဲ့အိပ်ခန်းထဲ ကျနော်ဝင်ပြီး ရေစိုဘောင်းဘီတိုနဲ့ အတွင်းခံကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး သူ့ကုတင်ပေါ်မှာတွေ့တဲ့ တဘက်ဖြူဖြူလေးကိုပတ်ပြီး အိပ်ခန်းပြူတင်းပေါက်ကို ပိတ်လိုက်တော့ အခန်းထဲမှာ မှောင်သွားတာနဲ့ မီးချောင်းခလုတ်ကြိုးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်တယ်။ မညိုညိုရဲ့ ကုတင်ပေါ် တင်ပါးလွဲထိုင်နေရင်း ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူက ငါ့အစ်မပါဆိုပြီး စိတ်ကို တင်းထားလိုက်တယ်။ ခဏလေးနေတော့..
“ဝင်လာမယ်နော်”
ဆိုတဲ့ အသံနဲ့ အငွေ့တထောင်းထောင်းထနေတဲ့ ရေနွေးမတ်ခွက်ကြီးကိုင်ပြီး မညိုညို ဝင်ချလာရော။
“ရော့.. ပူပူလေး မှုတ်သောက်”
ဆိုပြီး ကျနော့်လက်ထဲကို ရေနွေးခွက်ကို ထည့်ပေးပြီး ကုတင်ဘေးက မှန်တင်ခုံပေါ်မှာ တစ်ခုခုကို ရှာနေတယ်။ ကျနော်လည်း တော်တော်လေး ချမ်းလာတာ သိသာလာတာနဲ့ ရေနွေးပူပူကို မှုတ်ရင်း ဖြေးဖြေးချင်း သောက်နေမိတယ်။ ၃-၄ ကျိုက်လောက် သောက်မိမှ နည်းနည်းနွေးနွေးထွေးထွေး ဖြစ်သွားတယ်။ မညိုညိုကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မှန်တင်ခုံပေါ် လက်တစ်ဖက်ထောက်ပြီး ကြွက်လျှောက်တန်းပေါ်က ပုလင်းတွေကို လျှောက်ကိုင်ကြည့်နေတာ တွေ့ရတယ်။ မမှီမကမ်းဆိုတော့ ခြေဖျားလေးထောက်ထားတဲ့ သူ့နောက်ပိုင်းအလှလေးက ကော့တက်နေတာ မြင်ရတယ်။ ရေစိုတွေ ဟိုတစ်ကွက် ဒီတစ်ကွက် ဖြစ်နေတော့ တင်ပါးက ထမီနဲ့ကပ်နေတာ ပိုပီးမြင်ရတာ သွေးဆူစေတယ်။
ကျနော့်ချစ်သူ ဆရာမလေးနဲ့ မတူတာက မညိုညိုရဲ့ ကိုယ်လုံးက တော်တော်ဖွံ့လွန်းတာဗျ။ ရင်က တော်တော်ကြီး စူထွက်လွန်းပြီး ခါးလေးကြတော့ သေးသေးကျင်ကျင်လေး ဖြစ်လွန်းတော့ အောက်ကတင်က ကားကားကြီးနဲ့ ကြည့်ကောင်းလွန်းနေတာပေါ့။
“မောင်လေး.. အိပ်ယာပေါ်မှောက်ပြီး အိပ်..။ ကျောမှာ အနီစင်းကြီး နှစ်ကြောင်းတောင်..။ နေဦး.. လက်တွေ အရင်ပြ..”
ဆိုပြီး ကျနော့်လက်က ချိန်းကြိုးရာတွေကို တင်ချာဆေးရည်တွေ ဂွမ်းနဲ့သုတ်ပြီး ပွတ်ပေးတော့ အား!! ကနဲ အော်မိတယ်။ မညိုညိုက တခစ်ခစ်ရယ်ပြီး
“အမလေး ငါ့မောင်လေး ဘုရင့်နောင်ရယ်”
ဆိုပြီး သဘောကျနေတယ်။ လက်တွေ ဆေးလိမ်းပြီးတော့ ကျနော် အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်မှောက်အိပ်လိုက်တယ်။ မညိုညိုက..
“ဟိုဖက်နည်းနည်းတိုး”
ဆိုပြီး ကုတင်ပေါ်တက်လာတယ်။ ကျောကဒဏ်ရာတွေကို ဖွဖွလေး ဆေးရည်တွေနဲ့ ပွတ်ပေးနေရင်း ကျနော်က တအားအားအော်နေတော့
“ငါ့မောင်လေးရယ်.. အညို့ကြောင့်ပါဟယ်”
ဆိုပြီး မျက်ရည်တွေ တွေတွေကျလာတယ်။ ကျနော်ကလည်း တစ်ချက်တစ်ချက် တင်ချာရည်ဆွတ်ထားတဲ့ ဂွမ်းစကို အနာတွေပေါ် တစ်ချက်ထိလိုက်တိုင်း အား ဆိုပြီး ဘေးမှာထိုင်နေတဲ့ မညိုညိုရဲ့ ပေါင်တံကို ကိုင်မိကိုင်ရာ လှမ်းလှမ်းကိုင်နေမိတာကိုးဗျ။ ဆေးလိမ်းတာ ပြီးသွားတော့ ဆေးပုလင်းတွေ ဂွမ်းလိပ်တွေကို မှန်တင်ခုံပေါ် လှမ်းတင်ပြီး ကျနော် မှောက်ရက်အိပ်နေတဲ့ ဘေးချင်းယှဉ်လျက် တံတောင်ဆစ်ထောက်ပြီး လာလှဲရင်း
“ချမ်းလိုက်တာ မောင်လေးရာ”
ဆိုပြီး ကျနော့်ကိုယ်လုံးကို လာပူးကပ်လာတယ်။ ကျနော်လည်း ခေါင်းအုံးပေါ် မျက်နှာအပ်ထားရာကနေ အသာလေး စောင်းကြည့်လိုက်တော့ ရင်ခေါင်းလျားထားတဲ့ သူ့ထမီလေးက ပြေလျော့လျော့ဖြစ်စပြုလာလို့ မညိုညိုရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက တဝက်တပျက် ပြူစစဖြစ်နေတာတောင် မြင်နေရပြီ။ ဒုက္ခတော့ ရောက်တော့မယ်ဗျာ..။
သူ့လက်ချောင်းတွေက ကျနော့်ကျောပြင်က ဒဏ်ရာအစင်းတွေကို လက်ညိုး လက်ခလယ် နှစ်ချောင်းခွပြီး အစုန်အဆန် ပွတ်ပေးနေတော့ ထမင်းလည်းဝ၊ ဒေါသလည်းပြေ၊ နွေးနွေးထွေးထွေးလည်း ဖြစ်စပြုနေတဲ့ ကျနော့်ကို သွေးတွေပွက်ပွက်ဆူလာစေတယ်။
“ကြည့်စမ်း နားရွက်အဖျားလေးတောင် နည်းနည်းခိုက်မိသေးတယ် ..”
ဆိုပြီး ကျနော့်နားရွက်လေးကို လက်ချောင်းထိပ်လေးတွေနဲ့ ရွရွလေး လာပွတ်ပေးနေပြန်ပြီ။
“သနားလိုက်တာဟယ်”
ဆိုပြီး ကျနော့်နားရွက်ဖျားကို သူ့နှုတ်ခမ်းပူပူလေးနဲ့ လာဖိကပ်ပေးတော့ လူကို ဓာတ်လိုက်သလို ကျင်တက်သွားတယ်။ ရုတ်တရက် မိုးတွေ တဝေါဝေါ ရွာနေတဲ့ကြားက ဂျိန်းဆို မိုးကြိုးပစ်သံက ထွက်လာတော့ မညိုညိုတစ်ကိုယ်လုံး တွန့်တက်သွားပြီး လန့်သွားလို့လား မသိဘူး ကျနော့်ကိုယ်ပေါ် ဖိကပ်လာတယ်။ ချက်ချင်းပြန်ခွာသွားပြီး
“လန့်လိုက်တာဟ..”
ဆိုပြီး ပြောသံကြားလို့ မော့ကြည့်လိုက်တော့ ကျနော့်မျက်လုံးတွေ ပြာဝေသွားတယ်။ ဟုတ်တယ်ဗျ။ သူ့ထမီရင်လျားက အောက်ကိုလျှောကျထားပြီ။ ဟိုးတခါက မြင်ခဲ့ဖူးတဲ့ နို့ညိုစိမ့်စိမ့်ကြီးတွေက ပြူးပြူးကြီးတွေ မီးရောင်အောက်မှာ ထင်းနေတာပဲ။ ကျနော့်တကိုယ်လုံး တုန်လာတယ်။ ချက်ချင်းပဲ သူ့မျက်နှာကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ တစ်ခုခုတော့ မှားနေပြီဆိုတာ ကျနော်သိလိုက်ပြီ။ ကျနော့်ကို ကြည့်နေတာက ပုံမှန်မဟုတ်တော့ဘူးဆိုတာ ကျနော်သိတယ်။ သူ့ရင်အစုံကလည်း စိတ်လှုပ်ရှားတဲ့အခါ ဖြစ်သလို နှိမ့်ချည်မြင့်ချည် ဖြစ်နေတာ သိသိသာသာကြီး။ မျက်လုံးတွေက မှေးထားပြီး အဖျားတက်နေတဲ့ အသံနဲ့
“မောင်လေး… အညိုလေ…”
အညိုစကား ဆက်တော့ပြောသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် မသဲမကွဲတွေ ဖြစ်ကုန်တယ်။ ကျနော် မှောက်နေရာက ထထိုင်လိုက်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းထူထူလေးကို ဆွဲစုပ်လိုက်တာကိုး။ တုန့်ပြန်မှုက အငမ်းမရပဲဗျာ။ ကျနော့်အောက်နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်ထွက်မတတ် ပြန်စုပ်တယ်။ လျှာနွေးနွေးလေးကို ထိုးထည့်လာတယ်။ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နေတာကို ခွာလိုက်ပြီး နို့ညိုတိုတိုကြီးတွေကို ကျနော် ဆွဲချေမွလိုက်တော့ အညိုတစ်ယောက် အဟင်းးး ဟင်းးးး ဆိုပြီး ကော့တက်လာတယ်။ ချက်ချင်းပဲ တစ်လုံးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ကိုင်ရင်း နို့သီးခေါင်းစူတူတူကို လက်ညိုးလက်မနဲ့ ချေပေး၊ ကျန်တဲ့နို့ကိုတော့ လျှာနဲ့ အပြားလိုက် လျက်ပေးနေလိုက်မိပြီ။
“မောင်ရယ်… အားးး!! အညိုချစ်တဲ့ မောင်ရယ်.. ဟားးးး”
ကျနော်ချက်ချင်း သတိဝင်လာတယ်။ အန်တီလေး ကျနော့်ချစ်သူ။ ကျနော် ဘာတွေလုပ်နေမိတာလဲ။ ရုတ်တရက် အညို့ကို တွန်းထုတ်ပစ်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်က ခုန်ဆင်းလိုက်တယ်။ ကုတင်ခြေရင်းမှာပုံထားတဲ့ ကျနော့်ရေစိုဘောင်းဘီလေးကို ကောက်ဝတ်လိုက်ပြီး အညို့ဖက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။ နားမလည်နိုင်တဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ အရှက်မျက်ဝန်းတွေ၊ ဖွာကျဲနေတဲ့ ဆံပင်ရှည်တွေကြားထဲက နာကျင်နေတဲ့ မျက်နှာ။ သူငိုနေပြီဗျ။ မတတ်နိုင်ဘူး ကျနော်ခွေးဖြစ်တော့မယ်။ ထွက်သွားမယ်။ ကျနော် အန်တီလေးကိုပဲ ချစ်တာ။
“မောင်!! အညို့ကို ရွံသွားပြီလား ..”
ငိုသံပါနေတဲ့ အသံလေးနဲ့ ကျနော့်ကိုမေးတယ်။
“အညို.. ကျနော်က ခင်ဗျားမောင်လေးပါဗျာ..။ အကုန်ဒုက္ခရောက်တော့မယ်..။ ကျနော်သွားပါရစေ”
အိပ်ခန်းထဲကနေ ခြေလှမ်းကြဲကြဲနဲ့ ကျနော်ထွက်လာတော့
“မောင်!!”
ဆိုပြီး မညိုညိုရဲ့ လှမ်းအော်သံရယ်… ချောင်ပိတ်ပြီး အရိုက်ခံရလို့ နာနာကျင်ကျင် အော်နေတဲ့ ခွေးကလေးလို တအီအီ ငိုလိုက်သံရယ် ကျန်ခဲ့တယ်။ အိမ်ရှေ့ရောက်လာတော့ တံခါးမကြီးကို မင်းတုံးဖြုတ်ဖို့ ကြိုးစားရင်း ကျန်ခဲ့တဲ့ အညို့ကို သနားလာတယ်။ ကျနော်နဲ့ အန်တီလေး သောင်းကျန်းသမျှ သူမြင်ခဲ့ရတာတွေဟာ ဒီလိုအခြေနေကို တွန်းပို့ခဲ့တာလားဆိုပြီး သနားလာတယ်။ အရှက်အကြောက်ကြီးပြီး သန့်စင်တဲ့ အပျိုကြီးပေါက်စလေးခင်မျာ ဒီလောက်အရှက်ကို စွန့်တာတောင်.. ငါက…။
ဟထားတဲ့ တံခါးမကြီးကနေ အပြင်ကို ကြည့်လိုက်တော့ မိုးတွေက တအုံးအုံးရွာချနေတုန်း။ ကျနော် ထွက်သွားလိုက်ရမလား။ ရုတ်တရက် တံခါးမကြီးကို ပြန်စေ့လိုက်တယ်။ လေလို လျင်မြန်တဲ့ အဟုန်နဲ့ သနားစရာကောင်းတဲ့ အညို့ဆီကို ပြေးလာနေမိတယ်။
အခန်းထဲပြေးဝင်လာတော့ မယုံရဲတဲ့ မျက်ဝန်းလေးတွေနဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ဒူးပေါ်မေးလေးတင်ပြီး ငိုနေတဲ့ အညို ကျနော့်ကို မော့ကြည့်တယ်။
“မောင်!!”
လို့ အပျော်စွက်နေတဲ့ အသံလေးနဲ့ ခေါ်လာတယ်။ ဝစ်လစ်စလစ်တစ်ပိုင်းဖြစ်နေတဲ့ အညို့ကို ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး သူ့မျက်နာပေါ် အဆက်မပြတ် အနမ်းမိုးတွေ ရွာချနေမိတယ်။ ပါးစပ်ကလည်း ကယောင်ကတမ်းနဲ့..
“အညို … ကျနော်လေ..”
တင်းထားတဲ့ မီးတောင်ဟာ ပေါက်ကွဲထွက်တဲ့အချိန်မှာ ပြင်းထန်လွန်းတယ်။ တောကြီးမြက်မဲထဲက သားရဲနှစ်ကောင် သူတပြန်ကိုယ်တပြန် သတ်ပုတ်ကိုက်ခဲနေသလိုပဲ။ အညို့အိပ်ရာ နွေးနွေးလေးက တောကြီးမြက်မဲဆိုရင် ကျနော်နဲ့ အညိုက ဒေါသမာန်ထနေတဲ့ သားရဲနှစ်ကောင်သာ ဖြစ်ခဲ့တယ်။ လူ့ကျင့်ဝတ်၊ လူ့စည်းကမ်း၊ ကျနော့်ချစ်သူ အန်တီလေး၊ ကျနော့်အစ်မလို ခင်တွယ်ရတဲ့မိန်းမ၊ ဘာဆိုဘာမှ မရှိတော့ဘူး။ အသိစိတ်ထဲမှာ အင်မတန်ပြင်းထန်ပြီး လောင်ကျွမ်းနေတဲ့ လိင်စိတ်က လွှမ်းခဲ့ပြီ။
ကျနော့်တကိုယ်လုံး တုန်ခါနေသလို၊ အညိုက ကျနော့်ထက် ပိုဆိုးမယ်လို့ထင်ရတယ်။ ကျနော့်ကို တုန့်ပြန်မှုတွေက အရူးတစ်ယောက်လို ဖြစ်နေတယ်။ တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေတဲ့ သူ့လက်ချောင်းတွေက ကျနော့်ကိုယ်ပေါ် ပြေးလွှားနေတယ်။ အပေါ်ပိုင်း ဗလာဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို သူ့လက်ချောင်းတွေနဲ့ ဆွဲကုပ်တယ်။ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းကို ငုံပြီး ကျားနာမလေးလို ခဲထားတာကလည်း မလွတ်ဘူးဗျာ။
နှုတ်ခမ်းကိုစုပ်နေရင်း ကျနော့်ဘောင်းဘီရေစိုကိုလည်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့်ကို ကုတင်ပေါ် ဆွဲလှဲပစ်လိုက်ပြီး သူ့ထမီကို လျှောချ၊ ခြေထောက်နဲ့ ခတ်ထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ကျနော့်လည်ပင်းတွေကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ စုပ်တယ်။ လက်ကလည်း ကျနော့်ညီလေးကို တင်းတင်းဆုပ်ပြီး ဂွင်းထုပေးသလို ဆော့နေတယ်။ ကျနော့်လက်တွေကလည်း သူ့နို့ ညိုစိမ့်စိမ့်ကြီးနှစ်လုံးကို ဘယ်ကောညာပါ စုံကိုင်ပြီး တအားချေပေးနေမိတယ်။ ရှိုက်သံလိုလို ပါးစပ်ကလည်း အင်.. အင်.. အင် ဆိုပြီး ညည်းနေသေးတယ်။
ကျနော် သူ့ကို နည်းနည်းဆွဲခွာပြီး နို့ကြီးတွေကို စပြီးစို့တော့ ခေါင်းတခါခါနဲ့ ကျနော့်ကို တင်းတင်းဖက်လာပြီး ပြောမိပြောရာတွေ အညို့ပါးစပ်က ထွက်လာတယ်။
“အားး!! မောင်.. အညို့ကို တအားချစ်ပေးပါ..။ ရှီး!! ဝင်နီ့ကိုချစ်သလို ချစ်ပေးပါ..။ အင်းးးးးး!! မောင့်ကိုချစ်လို့ အညိုသေတော့မယ် သိလားးးးးး!!”
အဲ့ဒီစကားတွေကို တိုးတိုးပြောတာမဟုတ်ပဲ မိုးသံလေသံတွေ ဆူညံနေတဲ့ကြားက အကျယ်ကြီး အော်နေတာဗျ။ ကျနော်လည်း စိတ်တအားကြွစ ပြုလာပြီ။ အညို့ခင်မျာ တွန့်လိမ်နေတော့ ခေါင်းအုံးတွေ စောင်တွေတောင် တွန်းထိုးမိပြီး ကုတင်ပေါ်ကနေ အောက်ကို တဖုတ်ဖုတ် ပြုတ်ကျကုန်တယ်။ တော်တော်လေးကြာအောင် အရမ်းလှတဲ့ နို့ကြီးတွေကိုစို့ပေး၊ နို့သီးမာမာလေးတွေကို ချေပေးပြီးတာနဲ့ ကျနော့်မျက်နှာကို အောက်ကိုလျှောဆင်းလိုက်တယ်။ ဗိုက်သားချပ်ချပ်လေးအောက်မှာ အမွှေးလေးတွေ ပြောင်စင်အောင် ရိပ်ထားတဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီး၊ ဖောင်းပြီး ကြွတက်နေတယ်။ မတို့မထိရသေးခင်ကို အရည်တွေ ထွက်ကျနေပြီ။ ရှလူးကနဲနေအောင် ကျနော့်လျှာနဲ့ အကွဲကြောင်းအတိုင်း အပေါ်ကိုပင့်ပြီး လျက်တင်ပစ်လိုက်တော့
“အာ့.. အာ့..”
ဆိုပြီး အညို့ဖင်တုံးကြီး ကြွတက်လာတယ်။ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲ လျှာကို ကစားပစ်လိုက်တယ်။ အိပ်ယာပေါ်မှာ ခြေနှစ်ချောင်း မိုးပေါ်ထောင်ပြီး ပေါင်ကားထားတဲ့ အညို လူးလှိမ့်နေတာ ရုန်းရင်းဆန်ခတ်တောင် ဖြစ်ကုန်ပြီ။ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကို ဆွဲဟလိုက်ပြီး အထဲကို ကျနော့်လျှာကို အစောင်းလေးလုပ်ပြီး ထိုးသွင်းလိုက် ပြန်ထုတ်လိုက် လုပ်ပေးတယ်။ အပေါ်က တော်တော်ပြူးထွက်နေတဲ့ အစိကိုလည်း လက်မနဲ့ ဖိလိုက် ပြန်ခွာလိုက် လုပ်ပေးနေလိုက်တော့ အညို တအားကောင်းလာလို့လားမသိဘူး ပက်လက်အိပ်နေတဲ့ နေရာကနေ လက်နောက်ပြန်ထောက်ပြီး ထရင်း
“မောင်ရယ်.. အညိုသေတော့မလား မသိဘူး”
လို့ တဟင်းဟင်းညည်းရင်း ပြောလာတယ်။ ကျနော်လည်း လက်ချောင်းတစ်ချောင်းလောက်နဲ့ သူ့အဖုတ်ထဲ ထိုးစမ်းကြည့်တယ်။ အရည်တွေ တအားများနေလို့လားမသိဘူး ပလွတ်ဆိုပြီး ဝင်သွားရော။ ဒါနဲ့ လက်နဲ့ အထုတ်အသွင်းလေး မှန်မှန်လုပ်ပေးနေရင်း အဝင်ချောလာတော့ လက်ကိုနှစ်ချောင်းပူးပြီး ထပ်ထည့်ကြည့်တယ်။ ခပ်သွက်သွက်လေး ဆက်တိုက်လုပ်ပေးတော့ ကော့တက်လာရင်း အော်သံတွေ ပိုကျယ်လာပြီး
“အညို တအားမောလာပြီ မောင်..။ တအားလည်း ဘယ်လိုကြီးမှန်းမသိ ဖြစ်လာပြီ.. ရှီးးးး ရှီးးးးးး!!”
သူ ပြီးချင်လာတာမှန်း အန်တီလေးနဲ့ အကြိမ်ကြိမ်ချစ်ခဲ့တဲ့ ကျနော် ရိပ်မိလာတယ်။ ချက်ချင်းပဲ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး ပါးပြင်းထောင်နေတဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို လက်နဲ့အသာဖိပြီး အရည်တွေရွှဲနေတဲ့ အညို့စောက်ဖုတ်ဝမှာ တေ့ပြီး ဆောင့်ချလိုက်တယ်။
“အားးးးးးးးးးးးးး!! မောင်…”
ကျနော်သိလိုက်ပြီ။ အညို ကျနော်ဆောင့်အသွင်းမှာ ပြီးသွားပြီ။ ကျနော့်ညီလေးကို သူ့နံရံတွေက ဆွဲဆွဲညှစ်တာ သိသိသာသာကြီးအပြင် သူကိုယ်လုံးလေးကလည်း မြွေတစ်ကောင်လို တွန့်လိမ်သွားတယ်။ နောက်ထပ် ဆက်ခါဆက်ခါ ပြီးအောင် ကျနော် ကြိုးစားမှဆိုပြီး လက်တစ်အုပ်စာမက ကြီးလွန်းတဲ့ အညို့နို့အိစက်စက်ကြီးတွေကို ဆုပ်ချေပြီး ကျနော့်ညီလေးကို အဆုံးထိ လိုးသွင်းပစ်လိုက်တယ်။
အားးးး .. ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ နားထဲက လေတွေတောင် ထွက်သွားသလိုပဲ။ ကျနော် သူ့ကို မညှာတော့ဘူး။ နို့တွေကိုစုံကိုင်ပြီး အသားကုန် ဆောင့်တော့တာပဲ။ ခါးကျင်ကျင်လေးနဲ့ အရမ်းဘော်ဒီလှတဲ့ အညို့ကို အသားကုန်လိုးနေရတာ ဘာနဲ့မှမတူဘူးဗျာ။ ဆောင့်နေရင်း အညို့ကို ဘေးတိုက်ဖြစ်အောင် သူ့ကိုယ်လေးကို ပြင်လိုက်တော့ အညိုက ကွေးကွေးလေး ဖြစ်သွားရှာတယ်။ ကျနော့်ညီလေးက သူ့အဖုတ်ထဲ တပ်လျှက်ပဲ။
ကျနော် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး ဘေးစောင်းဖြစ်နေတဲ့ သူ့တင်ပါး တောင့်တောင့်ကားကားကြီးရဲ့ အပေါ်ခြမ်းကို လက်နဲ့ အားပြုရင်း အသားကုန် ပိတ်ဆောင့်တော့ ဖြောင်းဖြောင်းမြည်သံတွေက မိုးသံလေသံတွေကြားထဲ ဖောက်ထွက်လာတယ်။
“မောင်!! မရပ်နဲ့တော့… မောလာပြန်ပြီ”
လို့ အညိုက ခွေခွေလေး ဖြစ်နေရာက လှမ်းအော်တော့ အညို့နို့တစ်လုံးကို မမှီမကမ်း လှမ်းဆွဲပြီး ကျနော့်စိတ်တွေကို တအားတင်းထားပြီး အချက် ၃ဝ လောက် ဆက်တိုက်ဆောင့်ရင်း ကျနော့်သုတ်ရည်ပူပူတွေကို အညို့တင်ပါးအိအိကြီးထဲ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။
မိုးက တဖြောက်ဖြောက် ကျနေတုန်းပဲ။ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲမှာ အညို့ကိုယ်လုံး ပုံ့ပုံ့လေး။ နှစ်ယောက်စလုံး ပျော့ခွေပြီး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဖက်ထားနေမိတယ်။ ဆံပင်တွေ ဖုံးထားလို့ မျက်နှာကိုကွယ်နေတဲ့ အညိုက ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းကလေးကို ဖွက်ထားရင်း ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို သွားလေးနဲ့ မနာအောင် ဖွဖွကိုက်ရင်း ဆော့နေတယ်။ ကျနော့်ခြေထောက်တစ်ဖက်က အညို့ကိုခွထားရင်း သူ့လက်မောင်းအိုးလေးရယ်၊ ကျောပြင် ပြောင်ပြောင်လေးရယ်ကို လက်ဖဝါးနဲ့ ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ သက်ပြင်းတိုးတိုးလေး ခိုးချလိုက်တော့ အညိုက ငိုမဲ့မဲ့ သနားစရာ မျက်နှာလေးနဲ့ မော့ကြည့်ရင်း စကားစတယ်။
“မောင်!! .. နောင်တရနေပြီမလားဟင်..။ အညို့ကို မြူဆွယ်တယ်ဆိုပြီးလည်း…”
သူ့စကားသံ တိတ်သွားတယ်။ ကျနော် သူ့နှုတ်ခမ်းထူထူလေးကို လက်ဖဝါးနဲ့ ဖိကပ်ပြီး ပိတ်လိုက်တာကိုး။ ပြီးတော့မှ နဖူးလေးကို ပြွတ်ကနဲ နမ်းလိုက်တယ်။ မော့ကြည့်နေတဲ့ အညိုမျက်လုံးကနေ မျက်ရည်ပေါက်တွေ လိမ့်ဆင်းလာတယ်။ သူ့ပါးစပ်ကို ပိတ်ထားတဲ့ ကျနော့်လက်ကို ဆွဲခွာပြီး ရှိုက်သံတဝက်နဲ့ စကားတွေ ဆက်တိုက်ပြောလာတယ်။
“ကျမလေ.. မောင့်ကို မြင်မြင်ချင်း ချစ်ခဲ့တာပါ..။ မောင့်မျက်နှာကို စပြီး မြင်ဖူးလိုက်ကတည်းက.. ရင်ထဲမှာ နွေးနွေးလေး… ရင်တွေ တလှပ်လှပ် ဖြစ်ခဲ့ရတာ..။ ဒါပေမယ့်.. စမြင်ဖူးတဲ့ညမှာပဲ… ဝင်နီရဲ့ ကောင်လေးဆိုတာ သိလိုက်ရတော့.. ရိုးရိုးသားသားစိတ် မွေးခဲ့တာပါ..။ နောက်ပိုင်း ရင်းနှီးလာတော့.. မောင်က အစ်မလို သဘောထားပြီး.. ဖက်တာ.. လက်ကိုကိုင်တာတွေ.. မထိတထိလာပြီး .. နွဲ့ဆိုးဆိုးတာတွေကို ကြိတ်ပြီး သာယာခဲ့မိတာပါ..။ အညိုကအရူးပါ မောင်ရယ်..။ ဝင်နီမရှိတော့.. မောင် ရောက်မလာဘူး..။ ကျမ တိတ်တိတ်လေး ဆွေးခဲ့ရတယ်နော်..။ အခုလည်း တမင်လုပ်တာ မဟုတ်ပါဘူး မောင်ရယ်…။ မတော်တဆ.. ကျမထိန်းထားတာတွေ.. အကုန်လုံး ကျိုးပေါက်သွားတာပါ..။ အညိုလေ.. မောင့်ကို ဒုက္ခမပေးပါဘူး..။ ဝင်နီပြန်မလာခင်.. မောင့်ချစ်သူ ခဏလုပ်မယ်နော်.. မောင်!!”
အဲ့လို စကားတွေကို ဆက်တိုက်ပြောရင်း တဟင့်ဟင့်နဲ့ ကလေးလေးလို ရှိုက်နေတဲ့.. မညိုညိုကိုငေးရင်း ကျနော့်ရင်ဘတ်ထဲမှာ ကျင်တက်လာတယ်။ သနားစရာ အညိုရယ်..။ ကျနော့်ချစ်သူ ခဏလုပ်မယ်တဲ့လားဗျာ။ လူသားတစ်ယောက်မှာရှိတဲ့ အတ္တမာန၊ ဂုဏ်သိက္ခာတွေဟာ အချစ်နဲ့တွေ့ရင် ဘာမှမကျန်တော့ဘူးလား။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်မေးနေမိတယ်။
မင်း.. အညို့ကိုချစ်လား။ ဟင့်အင်း!! အန်တီလေးသာ ကျနော့်အချစ်။ ဒါဆိုရင် အညို့ကို ဘယ်လိုသဘောထားလဲ။ သနားစရာ အထီးကျန်နေရှာတဲ့ ကျနော်တွယ်တာရတဲ့ သံယောဇဉ်ရှိတဲ့ မိန်းမပေါ့။ အမှန်အတိုင်းဖြေရရင် ယောကျ်ားတို့သဘာဝ စိတ်ကစားတဲ့အခါ အညို့ကိုယ်လုံးအလှ၊ ကျနော် မတော်တဆမြင်ခဲ့ဖူးတဲ့ နို့ညိုတိုတိုကြီးတွေ၊ အိမ်နေရင်း ပါးလျလျ ထမီအနွမ်းလေးအောက်က တင်ပါး ကားကားကြီးတွေကို ကျနော် သဘောကျခဲ့ဖူးတာပဲ။ အန်တီလေးနဲ့ တံခါးပိတ်ပြီး အချစ်မုန်တိုင်း တိုက်နေတုန်းက အညို တစ်ဖက်အခန်းကနေ မရိုးမရွ ဖြစ်နေမှာလို့ တွေးရင်း စိတ်ထဲက သာယာသလိုလို ဖြစ်ခဲ့တာပဲလေ။ လူကျင့်ဝတ် လူ့စည်းကမ်းတွေကြောင့်သာ ကျနော့်မကောင်းတဲ့စိတ်ကို ချိုးနှိမ်ခဲ့တာ မဟုတ်လား။
“အညို!!”
ကျနော် တိုးတိုးလေး ခေါ်လိုက်တော့.. အညို မော့ကြည့်လာတယ်..။
“ရှင်!!”
လို့ တုန်တုန်ရီရီ ပြန်ထူးတယ်။
“ကျနော်လေ… ကျနော်.. အညို့ကို ဟိုးအရင်ကတည်းက.. အညို့ကိုယ်လုံးလှလှကိုကြည့်ပြီး… ကျနော်အရမ်း…”
အညိုက မျက်ရည်တွေကြားထဲကနေ တစ်ချက်ပြုံးလိုက်ရင်း ကျနော့်ပါးစပ်ကို လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ လာပိတ်တယ်။
“မပြောနဲ့တော့ မောင်..။ အညိုသိတယ်..။ ဝင်နီသာ မောင့်ချစ်သူပါ..။ အညို့ကို မောင်သနားပြီး.. မောင်လိုချင်တဲ့အခါ ချစ်ရင်ရပြီနော်..”
တဲ့။ ကျနော် ဘာမှဆက်မပြောရက်တော့ဘူးဗျာ။ မျက်ရည်တွေနဲ့ ပြုံးနေရှာတဲ့ ကျနော့်ကိုချစ်တဲ့ အညို့မျက်နာလေးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး နမ်းနေမိတယ်။ အညိုကလည်း ကျနော့်ကို တင်းတင်းလေး ပြန်ဖက်လို့ပေါ့။ ရှည်လျားပြီး နူးညံ့တဲ့ အနမ်းတွေအဆုံးမှာ အညိုက အိပ်နေရာက ထထိုင်လိုက်ပြီး
“မောင်.. ခဏထနော်.. ကုတင်အောက်ကို ခြေထောက်ချပြီး ထိုင်လိုက်”
လို့ပြောရင်း ကိုယ်တုံးလုံးလေးနဲ့ ကုတင်အောက်ကို ဆင်းသွားတယ်။ ကျနော်လည်း အိပ်နေရာကထပြီး သူပြောသလို ခြေချပြီး ထိုင်လိုက်တယ်။ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာရပ်နေတဲ့ အညိုက ဝစ်လစ်စလစ် နတ်သမီးပျိုလေးအလားပဲ။ လုံးတင်းပြီး ကျစ်လစ်တဲ့ နို့ညိုညိုကြီးတွေအပေါ် ဆံပင်နက်နက်လေးတွေက ဝဲကျလို့။ ကျနော်အရင်က သက်ပြင်းခိုးခိုးချပြီး ငေးခဲ့ရတဲ့ တင်ပါးအိစက်စက် လုံးလုံးကြီးတွေကို ကိုယ်ကိုတစ်ပတ်လှည့်ပြီးပြရင်း အညိုက..
“မောင်!! အညိုလှလားလို့”
မေးတော့ ပြန်မဖြေနိုင်ပဲ ခေါင်းပဲငြိမ့်ပြနေရတယ်။ ရုတ်တရက် အညိုက ကုတင်နားလာပြီး ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ကျနော့်ရဲ့ မမာတမာလေးဖြစ်နေတဲ့ ညီလေးကို ညာလက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ဆွဲမပြီး ပြုံးစစနဲ့ ကျနော့်ကိုမော့ကြည့်ပြီး…
“မောင့်ကို အညို ချစ်တော့မယ်နော်!!”
လို့ ရင်တုန်နေတဲ့ အသံလေးနဲ့ ပြောတယ်။ သူ့နှုတ်ခမ်းထူထူလေးကို မဟတဟလေးလုပ်ပြီး ကျနော့်ညီလေးရဲ့ ထိပ်ဖူးကနေ အောက်ချေအရင်း ရောက်လုမတတ် ခေါင်းကိုနှိမ့်ပြီး စုပ်ယူသွားတော့ ကျနော့်လက်အစုံက ပေါင်ကြားထဲ ရောက်နေတဲ့ အညို့ခေါင်းပေါ်က ဆံနွယ်ခွေခွေလေးတွေကို ဖမ်းဆုပ်မိပြီး အော်လိုက်မိတယ်။
“ရှီး!! အညိုရယ်….”
နောင်နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာလာတဲ့အခါ အဲ့ဒီနေ့ညနေက ကျနော်ဘာကြောင့် တံခါးဝကနေ ပြန်လှည့်ခဲ့မိတာလဲဆိုတာ အကြိမ်ကြိမ် ပြန်တွေးနေမိတယ်။ သွေးသားတောင့်တမှုကို မခုခံနိုင်သေးတဲ့ အရွယ်ကြောင့်လား။ မညိုညိုကို သနားလို့လား။ လူမှန်ရင် အပြစ်သားတွေဆိုတဲ့ အဆိုအမိန့်ကြောင့်လား။ ဘာကြောင့်ပဲဖြစ်ဖြစ် ကျနော်သိသွားခဲ့တာ တစ်ခုတော့ ရှိတယ်ဗျာ။ လူတစ်ယောက်ရဲ့ ဘဝကို စုတ်ပြတ်သတ်သွားစေတာ စက္ကန့်ပိုင်းလောက်အတွင်း ချလိုက်တဲ့ ဆုံးဖြတ်မှုဗျ။ ကောင်းခြင်းဆိုးခြင်း ဘာတွေပဲရလာရလာ ခင်ဗျား ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်တဲ့ စက္ကန့်ပိုင်းဟာ အရာရာကို ဆုံးဖြတ်ပစ်လိုက်တယ်။ သူတော်စင်လား၊ ခွေးတစ်ကောင်လိုမိုက်တဲ့ အကောင်လား၊ ဂါဆီယာလော်ရကာလား၊ ဟစ်တလာလား.. ဘာမဆို ဖြစ်သွားနိုင်တယ်။ ကျနော်က ဘဝနဲ့ရင်းပြီး သိခဲ့တယ်လေ။
လိင်ကိစ္စဆိုတာ ဦးသြဘာသရေးသလို ဆားငံရည်ပါဗျာ။ ဘယ်လောက်သောက်သောက် မဝပါဘူး။ အဲ့ဒီညအကြောင်း ပြန်မပြောချင်ပေမယ့် ပြန်တွေးမိတိုင်း မျက်လုံးထဲမှာ အကုန်ပြန်မြင်ယောင်နေမိတယ်။ ချစ်သူနဲ့ဝေးနေလို့ ဆာလောင်နေတဲ့ ငမိုက်သားကောင်လေး ကျနော်ရယ်.. မြုံထားသမျှ ဖောက်ထုတ်ပစ်လိုက်တဲ့ အပျိုကြီးပေါက်စလေး မညိုညိုရယ်.. တသက်လုံး မမေ့နိုင်တော့အောင် အစွမ်းကုန် လောင်ကျွမ်းခဲ့တာပေါ့။
မိုးလင်းခါနီး နှစ်ယောက်လုံး အားအင်ရယ်လို့ မကျန်တော့တဲ့အထိ ပက်ပက်စက်စက် ချစ်စခန်းဖွင့်ခဲ့မိပါတယ်။ ကုတင်စောင်းမှာ လေးဘက်ထောက်ခိုင်းပြီး နို့နှစ်လုံးကို ကုန်းဆွဲပြီးလိုး ၊ ကားကားကြီးနဲ့ အိစက်ချောမွေ့လွန်းတဲ့ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို စုံကိုင်ပြီး ဆောင့်။ တစ်ချီပြီးသွား၊ နာရီဝက်လောက်နေတော့ ပြန်ဆွပြီး အညို့ကို မှန်တင်ခုံပေါ် တက်ထိုင်ခိုင်းပြီး ကျနော်က မတ်တပ်ရပ်ပြီးဆောင့်၊ နံရံမှာ အညို့ကိုမှီပြီး ရပ်ခိုင်းရင်း သူ့ပေါင်တစ်ချောင်းကို ဆွဲမပြီး မတ်တပ်လိုး။ အဲ့လိုအကြိမ်ကြိမ် လုပ်နေကြတာတောင် အညိုက..
“မောင် ထပ်ချစ်ရအောင်”
ဆိုပြီး ဆက်တိုက်တောင်းဆိုနေရင်း တက်တက်ကြွကြွဖြစ်လွန်းတော့ မိုးလင်းခါနီး လူတစ်ကိုယ်လုံး မလှုပ်ချင်တော့တဲ့ အခြေအနေကျမှ ဖက်ပြီး အိပ်ပျော်သွားကြတာပေါ့ဗျာ။
ကျနော် အိပ်ယာထလာတော့ အညိုမရှိတော့ဘူး။ မနေ့ညက အဖြစ်အပျက်တွေက အိပ်မက်များလားလို့ ၀ိုးတဝါး ဖြစ်နေမိတယ်။ ဒါပေမယ့် မှန်တင်ခုံက မှန်မျက်နှာပြင်ပေါ်မှာ နှုတ်ခမ်းနီပန်းရောင်နဲ့..
“မောင်.. အညိုထမင်းကြော်နဲ့ ပဲပြုတ် ပြင်ထားခဲ့တယ်..။ မီးဖိုပေါ်က ကော်ဖီနှပ်ထားတာကို ပြန်နွေးလိုက်နော်..။ အညို ကျောင်းသွားပြီ..။ ညနေ ကျောင်းဆင်းခါနီး လာကြိုပါ..။ မောင့်ကို သေလောက်အောင်ချစ်တဲ့ အရူးမလေး ညို”
ကျနော့်စိတ်တွေ ညစ်ညူးသွားတယ်။ လေးကန်တဲ့ ခြေလှမ်းတွေနဲ့ မီးဖိုခန်းဖက်ထွက်လာပြီး ရေချိုးခန်းထဲဝင်၊ ရေအေးအေးနဲ့ ခေါင်းလောင်းချိုးနေမိတယ်။ နည်းနည်းလေး လန်းသွားတော့ မီးဖိုချောင်စားပွဲပေါ်က အညို့လက်ရာ ထမင်းကြော်ကို စိတ်မပါလက်မပါ ဝါးနေရင်း ဘာတွေဘယ်လို ဆက်ဖြစ်ကုန်မလဲဆိုတာ တွေးရင်း ရူးချင်လာတယ်။ မီးဖိုပေါ်က အေးစက်စက် ကော်ဖီကို ပြန်မနွေးတော့ပဲ တဂွတ်ဂွတ် သောက်နေမိတယ်။ ရင်တွေပူလိုက်တာဗျာ။
စားသောက်ပြီးတာနဲ့ မနေ့က ဘောင်းဘီရေစိုကို လိုက်ရှာတော့ နေရောင်မှာ ထုတ်လှမ်းထားလို့ ခြောက်နေတာ တွေ့တော့ ကောက်ဝတ်လိုက်ပြီး အညို့ဘီရိုထဲက ရှပ်တစ်ထည်လောက် ယူဝတ်ပြီး စက်ဘီးလေးနင်းပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့တယ်။ အိမ်ရောက်တော့ မနေ့ညက ပြန်မလာလို့ မေမေက ဆူနေတာကို နာရီဝက်လောက် ခံလိုက်ရသေးတယ်။ ဖေဖေက ကုန်သည်ကြီးများအသင်းမှာ ငွေသွားထုတ်ဖို့ ခိုင်းမှပဲ အဆူခံလွတ်သွားတော့တယ်။
တနေလုံး အိမ်အလုပ်တွေ ကူလုပ်ပေးနေတော့ သောကတွေ ပြေပျောက်သွားသလိုပဲ။ သင်္ဘောဆိပ်မှာ ကုန်တွေတင်နေတာကို တာလီမှတ်ပေးပြီး အိမ်ပြန်လာတော့ ညနေပိုင်း ရောက်သွားတယ်။ ချွေးတွေပေနေတဲ့ တီရှပ်ကိုချွတ်ပြီး အဝတ်အပေတွေထည့်တဲ့ ခြင်းတောင်းထဲပစ်ထည့်၊ ရင်းပူလာလို့ မျက်နာကို ရေဆွတ်ရင်း ရေအေးအေး တစ်ခွက်လောက် ခပ်သောက်နေမိတယ်။ နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ ၃ နာရီခွဲနေပြီ။
အညို… ကျောင်းက ၃ နာရီ ၁၅ ဆင်းတာလေ။ ဖူးးးးးးး!! ကျနော် မသွားတော့ဘူးဗျာ။ ကျနော်ဆက်မှားလို့ မဖြစ်ဘူး။ ဧည့်ခန်းထဲကခုံမှာ ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်ချလိုက်မိတယ်။ နာရီကိုတော့ တချက်တချက် လှမ်းလှမ်းကြည့်နေမိတယ်….
၃:၄၅
၃:၅၀
၃:၅၅
၄:၀၀
ဝုန်းကနဲ ခုန်ထပြီး…
“မေမေ ကျနော်အပြင်ခဏသွားတယ်”
လို့အော်ရင်း တီရှပ်တစ်ထည်ကို ပြေးရင်း ကောက်စွပ်လိုက်တယ်။ ပြိုင်ဘီးလေးကို အသားကုန် နင်းနေမိတယ်။ ကျောင်းသား ၃-၄ ယောက်လောက်ပဲ ကျောင်းအရှေ့က ဘောလုံးကွင်းထဲမှာ ဘောလုံးကန်နေတာကလွဲပြီး ကျောင်းဝင်းထဲမှာ လူမရှိတော့ဘူး။ ကျနော် ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်ရှာကြည့်တော့ ကျောင်းဆင်ဝင်အောက်က လှေခါးထစ်ကလေးတွေမှာ လက်ရမ်းလေးကိုမှီရင်း ခွေခွေလေး ထိုင်နေတဲ့ အညို။ အညို့အနားကို ကျနော်ရောက်သွားတော့ မျက်နှာငယ်ငယ်လေးနဲ့
“မောင်.. အညို့ကို ပစ်သွားပြီဆိုပြီး ဝမ်းနည်းနေတာ သိလား..”
တဲ့။ ကျနော့်စက်ဘီးဘောင်တန်းလေးပေါ် တင်ပလွဲထိုင်ပြီး လိုက်လာတဲ့ အညို့ကို ငုံ့မကြည့်ပဲ ပြုံးနေမယ်ဆိုတာ ကျနော်သိပါတယ်။ စက်ဘီးကို ဖိနင်းပြီး စကားတစ်လုံးမှ မပြောဖြစ်ဘူး။ ကျောင်းဝင်းထဲက ထွက်လာစရှိသေးတယ် မိုးတွေက ခပ်ဖွဲဖွဲ ရွာချလာပြန်ပြီ။ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲမှီပြီး ငြိမ်နေတဲ့ အညိုက တခစ်ခစ်ရယ်လိုက်ရင်း မိုးရေစက်တွေနဲ့ လှနေတဲ့ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းလေးကို အစွမ်းကုန်မော့ပြီး အဓိပ္ပါယ်ပါပါ ကျနော့်ကိုကြည့်ပြီး …
“မောင်!! အညိုတို့နှစ်ယောက်က မိုးနဲ့ကို အကျိုးပေးတာနော်”
တဲ့။ လူသူ အသွားအလာကင်းတဲ့ ကတ္တရာလမ်း အနက်ရောင်ပေါ်မှာ မိုးတွေ တအုံးအုံးရွာချလို့။ လူနှစ်ယောက်ကို တင်ဆောင်ထားတဲ့ ပြိုင်ဘီးလေးဟာ ယူကလစ်ဝင်းထဲကို ဦးတည်ပြီး အရှိန်ပြင်းပြင်း ပြေးနေတယ်။ စက်ဘီးပေါ်က လူနှစ်ယောက်စလုံး ရင်တွေခုန်နေမယ်ဆိုတာ မေးစရာမလိုဘူး။
ဒီလိုနဲ့ပဲ ကျနော် အိမ်ပြန်မအိပ်တဲ့ ညတွေက များလာခဲ့ပါတယ်။ မေမေကတော့ သိပ်မကြည်ပေမယ့် လူခွဲမရှိလို့ အန်တီလေးတို့အိမ်မှာ စောင့်အိပ်ပေးနေတာလို့ အကြောင်းပြထားလို့ ဘာမှသိပ်မပြောတော့ဘူး။ ကျနော်နဲ့ အညိုကတော့ နေမြင့်လေ အရူးရင့်လေ ဖြစ်နေခဲ့တာပေါ့။ ဟိုးအရင်က အန်တီလေးနဲ့ နေချင်သလို နေခဲ့ကြတယ် ဆိုပေမယ့်.. အနားမှာ မညိုညို ရှိနေတယ်ဆိုတဲ့ အသိကြောင့် ထိန်းတာဘာညာ ရှိသေးတယ်။ အခုကတော့ တစ်ခြံလုံးမှာ နှစ်ယောက်ထဲဆိုတဲ့ အသိရယ်၊ အန်တီလေး ပြန်မလာခင် အညိုပျော်ပါစေဆိုတဲ့ အသိရယ်ကြောင့် ကျနော် အညိုနဲ့ နေချင်သလို နေခဲ့တယ်ဆိုတာ ဝန်ခံပါတယ်ဗျာ။
အညိုက သွေးသားဆူဖြိုးစ အရွယ်ကောင်း၊ ကျနော်က တက်သစ်စ လူငယ်လေး..။ အဲ့လိုဆိုတော့ ဘာတွေဆက်ဖြစ်ကြမယ်ဆိုတာ ပြောပြစရာတောင် မလိုတော့ဘူးလေ။
ညတိုင်း လိုးဖြစ်ကြတယ်။ စနေ၊ တနင်္ဂနွေ အညို့ကျောင်းပိတ်ရက်တွေဆို မီးကုန်ယမ်းကုန်ပေါ့။ ဘယ်လောက်ပဲလုပ်လုပ် ဝတယ်ဆိုတာ ရှိမှမရှိတာကိုး။ တခါတလေ စနေနေ့မနက်ခင်းကြီး အညိုက စျေးက စျေးခြင်းလေးဆွဲပြီး ပြန်လာ၊ အိမ်မှာစောင့်နေတဲ့ ကျနော်က မီးဖိုထဲဝင်ပြီး စျေးခြင်းတောင်းလေး စားပွဲပေါ်တင်နေတုန်းရှိနေသေးတဲ့ အညို့ကို အတင်းဝင်ပြီး ဖက်နမ်း၊ နို့တွေကို နှိုက်၊ အညိုက တခစ်ခစ်ရယ်မောရင်း..
“မောင်က လူဆိုးလေးကွာ”
ဆိုပြီး တဟင်းဟင်း စိတ်ထလာ၊ ကျနော့်ကို ထမင်းစားကုလားထိုင်ပေါ် ထိုင်ခိုင်းပြီး သူက ထမီဂွင်းလုံးချွတ်ချပြီး ထိုင်နေတဲ့ ကျနော့်ကို ကျောပေးရင်း တက်ဆောင့်တော့ ကျနော့်မှာ သူ့ခါးသေးသေးလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကိုင်ပေးရင်း ဆောင့်လိုက်တိုင်း တုန်တုန်တက်သွားတဲ့ သူ့တင်ပါး ညိုစိုစိုလှလှလေးကို ငုံ့ကြည့်ပြီး အရသာခံ။
တခါတလေ ညဖက် ဆင်ဝင်အောက်က ဒန်းကလေးပေါ် နှစ်ယောက်သား တူတူထိုင်ရင်း အနမ်းတွေ ဖလှယ်နေရင်း မိုးတွေရွာချလာတော့ စိတ်ကြွနေတဲ့ နှစ်ယောက်လုံး အိမ်ထဲမဝင်တော့ပဲ မိုးရေထဲက ဒန်းလေးပေါ်မှာ အဝတ်တွေချွတ်ချပြီး အားရပါးရ လိုးကြ။ စုစုပေါင်း ၂ လလောက်ကြာတဲ့ အဲ့ဒီကာလလေးဟာလည်း ကျနော့်ဘဝမှာ အမြင့်မားဆုံး လောင်ကျွမ်းခဲ့တဲ့ နေ့ရက်တွေအဖြစ် မမေ့နိုင်ပါဘူးဗျာ။ ထမင်းစားပွဲမှာ ညစာအတူတူစားရင်း .. အညိုက ကျနော့်မျက်နှာကို ရယ်ကျဲကျဲ မျက်နှာလေးနဲ့ ကြည့်ပြီး..
“မောင်သိလား!! အညိုလေ.. စနေ၊ တနင်္ဂနွေ ရောက်မှာတောင် ကြောက်လာတယ်..”
“ဘာလို့လဲ အညို..”
“ဘာရမလဲ.. မောင်လေ.. သူများကို တစ်နေကုန် ချစ်ချစ်တာလေ..။ အညို့ဟာလေး နောက်ရက်တွေဆို ကြိမ်းနေတာပဲ သိလား.. ဟွန်း!!”
“ဒါဆို နောက် အလုပ်မခံနဲ့ပေါ့..”
“ရဘူး.. အညိုက အချစ်လည်းခံချင်တာကြီး…”
အဲ့လိုလေးပြောပြီး လျှာကလေး တစ်လစ်ထုတ်လို့ တခစ်ခစ် ရယ်နေပြန်ရောလေ။ အဲ့လိုအချိန်တွေဆို ကျနော်ဟာ ဆရာမလေးဝင်နီ့ကို သစ္စာမဲ့နေတယ်ဆိုတာတောင် မေ့နေတာပေါ့ဗျာ။
ဒီလိုနဲ့ အန်တီလေး ထွက်သွားတာ ၄ လလောက်ရှိပြီ။ ဆောင်းတွင်းလည်း ရောက်လာလို့ အေးစတောင်ပြုလာပြီ။ ကျနော် အခုတလော အိမ်အလုပ်တွေများနေလို့ အညို့ဆီ မရောက်ဖြစ်တာ၂-၃ ရက်လောက်တောင် ရှိသွားပြီဗျ။ ဖေဖေ မေမေတို့ အလုပ်တွေက ဆောင်းတွင်းပိုင်းဆို နည်းနည်းများလာတတ်တော့ တတ်နိုင်သလောက် ကူပေးနေရတော့ လူလည်း အညို့ကို သတိရနေလျက်နဲ့ မတွေ့ဖြစ်ပါဘူး။ မေမေက
“ဖုန်းလာတယ် ကောင်လေး”
ဆိုလို့ ဧည့်ခန်းထဲက ဖုန်းနားသွားပြီး ဖုန်းခွက်ကို ကောက်ကိုင်ရင်း အညိုများ ဖုန်းဆက်လာသလားလို့ တွေးရင်း ထူးလိုက်မိတယ်..။
“ဟလို!”
“ပီယာနိုသင်တန်း ပြန်ဖွင့်ပြီဆိုတာ အကြောင်းကြားပါတယ်ရှင်!!”
ဆိုတဲ့ အသံချိုချိုလေးကို ကြားလိုက်ရတော့…
“ဟာ! အန်တီလေး …”
ကျနော် ဝမ်းသာစိတ်တွေ လှိုက်ကနဲ..
“အခုအိမ်မှာလား… မြန်မြန်ပြော..”
“ကလေးလေး.. ဒီမှာလွမ်းလို့ သေတော့မယ်..”
ဆိုတဲ့ မူနွဲ့နွဲ့အသံလေး..။ ကျနော် စကားဆက်မပြောနိုင်လောက်အောင် ပျော်နေတယ်။ ကျနော့်ချစ်သူ ပြန်လာပြီကော။
“အနားမှာ လူတွေရှိလား.. ကလေးလေး”
“ရှိဘူးဗျ.. ဘာလို့လဲ အန်တီလေး”
“ဟိုဟာလေ.. ခွိ.. ကလေးလေးကို လွမ်းလို့ အခု ကျမရဲ့ ဟိုဟာလေးထဲက တဆစ်ဆစ် ဖြစ်နေရှာတယ် သိလား..။ အခုပြောနေရင်းတောင် အရည်တွေ စိုလာလို့ ခွိ”
ကျနော့်မျက်နှာ ဖြုန်းကနဲ နီမြန်းသွားတယ်။ နားရွက်တွေတောင် ပူလာတက်လာတယ်။ ရင်တွေလည်း တလှပ်လှပ်နဲ့ဗျာ။ တံတွေးတောင် မျိုချနေမိတယ်။ ပြီးတော့မှ တုန်တုန်ရီရီဖြစ်နေတဲ့ အသံနဲ့
“မညိုညို အိမ်မှာရှိလား အခု..”
လို့ မေးလိုက်တော့
“အညိုက ကျောင်းမှာလေ..။ ၅ မိနစ်အတွင်း အရောက်လာ။ ဒါပဲ”
ဆိုပြီး ဖုန်းကို ဂွပ်ကနဲ ချသွားရော။ ကျနော်ချက်ချင်း အိမ်ကမထွက်သေးဘူး။ စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းလို့ ရေအိုးစင်နားသွားရပ်ပြီး ရေသုံးခွက်ဆင့် သောက်ချလိုက်တယ်။ ချစ်သူ.. ရက်ပေါင်း ၁၂ဝ ကျော် မမြင်ရတဲ့ချစ်သူ ကျနော့်ကို စောင့်နေပြီ။ ပြိုင်ဘီးလေးကို သတိထားပြီး မှန်မှန်နင်းထွက်လာမိတယ်။ အမြန်နင်းသွားရင် လမ်းမှာ ကားတိုက်မိတော့မယ်ဆိုတာ ကျနော်သိနေတယ်။ ဟိုးရှေ.မှာ အပင်တွေအုပ်ဆိုင်းနေတဲ့ ယူကလစ်ဝင်းကို မြင်နေရပြီလေ..။
ပုံမှန် နွေရာသီမှာတောင် အေးစိမ့်နေတဲ့ ခြံဝင်းလေးထဲ ဝင်လာတော့ လူကို စိမ့်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ဆောင်းဝင်နေပြီလေ။ ဆင်ဝင်အောက်မှာ စက်ဘီးကို ထောင်နေတုန်းပဲ ရှိသေးတယ် တိုက်ပုဖြူဖြူလေးထဲက ပီယာနိုတီးခတ်နေသံတွေ ကြားရတယ်။ ကျနော့်လက်ချောင်းတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်လာတယ်။ ကျနော့်အရှင်သခင်မလေးကို မြင်ရတော့မယ်လေ။ အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူသွင်းလို့ အိမ်ထဲလှမ်းဝင်လိုက်တယ်…။
တံခါးပေါက်အဝဖက်ကို မျက်နှာမူပီး ပီယာနိုကိုတီးနေတဲ့ ချစ်သူ…။ တရုတ်ဂွမ်းခံလက်ရှည်အပါး နီညိုရောင်လေးကို ဝတ်ထားတယ်။ တင်ပါးလောက်ထိ ရှည်လျားလှတဲ့ ဆံပင်ကို ကျောဖက်ကိုချထားလို့ ဘီးကုပ်အဝါလေးနဲ့ နဖူးပေါ်က ဆံနွယ်တွေကို သိမ်းထားတော့ နဖူးဝင်းဝင်းလေးက ချစ်စရာဖြစ်နေတယ်။
ကျနော်ဝင်လာတာကို မြင်တော့ မျက်နှာလေးက တချက်ပြုံးသွားပြီး ခပ်ရဲရဲလေးဖြစ်နေတဲ့ အောက်နှုတ်ခမ်းကို သွားဖြူဖြူလေးနဲ့ ကိုက်ရင်း သူ့လက်ချောင်းတွေကတော့ ပီယာနိုခလုတ်တွေပေါ် ပြေးလွှားနေတုန်းပဲ။ ဆရာမလေးကို ငေးကြည့်နေရင်း သူတီးနေတဲ့သီချင်းကို အာရုံရောက်သွားမိတော့ သီချင်းက……
ကြေကွဲဖွယ်ရာ တနင်္ဂနွေ မနက်ခင်းတစ်ခုမှာ.. ဆိုတဲ့ သီချင်းဖြစ်နေတာ ကျနော်သတိထားမိတယ်။ ကျနော်သိတယ် ကျနော့်အပေါ် ဘယ်လောက်လွမ်းခဲ့ရတယ်ဆိုတာ ဆရာမလေး ပြောပြနေတာ။ ခင်ဗျားတို့ နားလည်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူးထင်တယ်။ ဂီတသမားဖြစ်တဲ့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ပဲ သိလိမ့်မယ်။ တချို့ဂီတတွေက နားနဲ့ နားထောင်လို့ မရဘူး၊ ရင်ဘတ်နဲ့ နားထောင်မှဗျ။
ဆရာမလေး ကျနော့်ကိုငေးရင်း ပီယာနိုတီးပြီး ငိုနေရှာပါပေါ့လားကွယ်။ ကျနော့်ရင်ထဲမှာ ဆို့နှစ်လာတယ်။ ကြောက်စရာကောင်းလောက်အောင် ကြေကွဲစရာကောင်းတဲ့ သီချင်းကို ကြားနေရတာကိုး။
(ကြေကွဲဖွယ်ရာ တနင်္ဂနွေမနက်ခင်းတစ်ခုမှာ ဆိုတဲ့ သီချင်းက ဒုတိယကမ္ဘာစစ်မတိုင်မှီက ဥရောပမှာ နာမည်ကျော်ခဲ့တဲ့ တယောသီချင်းပါ။ မူလသီချင်းရေးသူ ပိုလန်ကွန်ပိုဇာဟာ သူနဲ့ကွဲကွာသွားတဲ့ ချစ်သူကို ရည်စူးရေးစပ်ခဲ့တာ။ သီချင်းစပ်ပြီးလို့ မကြာခင်ပဲ တံတားတစ်ခုပေါ်က ခုန်ချပြီး သတ်သေသွားပါတယ်။ အဲ့ဒီနောက်ပိုင်း ဒီသီချင်းဟာ နာမည်ကျော်လာတဲ့အပြင် သာမန်ချစ်သူနဲ့ ကွေကွင်းသူတွေ ဒီသီချင်းသံစဉ်ကို နားထောင်ပြီး သတ်သေတဲ့အမှုတွေ များလာလို့ ကျိန်စာသင့်သီချင်းအဖြစ် ယူဆလာကြပြီး၊ အရှေ့ဥရောပ နိုင်ငံတချို့မှာ အဆိုပါသီချင်းကို တီးခတ်ခွင့်မပြုတဲ့ ဥပဒေတွေ ထုတ်ပြန်ခဲ့ရတယ်လို့ နာမည်ကျော်ပါတယ်)
နောက်ဆုံး သီချင်းဆုံးသွားတော့ ကျနော့်ဝိဉာဉ် အနှုတ်ခံလိုက်ရသလို ဖြစ်သွားပြီး ဆရာမလေးကို ငူတူတူလေး ကြည့်နေမိတယ်။ နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ မျက်ရည်တွေ ပြည့်လျှံနေတဲ့ အကြည့်တွေက ဆွဲခွာလို့ မရတော့သလိုပဲ။ တိတ်ဆိတ်သွားတဲ့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ဆရာမလေးနဲ့ ကျနော် စကားတွေမပြောပဲ စိုက်ကြည့်နေကြတယ်။ မျက်ရည်တွေကြားထဲက အားပါးတရပြုံးရင်း ဆရာမလေး မတ်တပ်ဝုန်းကနဲ ရပ်လာတယ်။ အဲ့တော့မှ ကျနော်လည်း သတိဝင်လာပြီး
“အန်တီလေး!!”
လို့ အော်လိုက်မိတယ်။ ဂွမ်းကပ်နီညိုရောင် လက်ရှည်လေးနဲ့ ထမီအနက်ရောင်ပါးပါးလေး ဝတ်ထားတဲ့ ကျနော့်နတ်သမီးလေး လှစ်ကနဲ ပြေးလာပြီး ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ခုန်ဝင်လာတာ ကြောင်ကလေးတစ်ကောင်လိုပဲဗျာ။ သူ့မေးစိလေးကို ကိုင်ပြီး ဆွဲမော့လိုက်တော့ မျက်ရည်တွေနဲ့ စိုလက်နေတဲ့ မျက်နှာလေး။
ကျနော်တို့ စကားမဆိုဖြစ်ပါဘူး။ မျက်နှာနှစ်ခု ပူးကပ်သွားတယ်။ နီရဲပြီး တဆတ်ဆတ် တုန်နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို ဆွဲစုပ်လိုက်မိတယ်။ သူ့လက်တွေက ကျနော့်တီရှပ်အောက်ကို လျှိုပြီး ကျနော့်ရင်အုံကို ပွတ်သပ်နေတယ်။ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နေတာကို ခွာလိုက်တော့ တုန်ရင်နေတဲ့ သူ့လက်ချောင်းလေးတွေက နီညိုရောင်ဂွမ်းခံလက်ရှည်လေးရဲ့ ကြေးဇစ်ဝါ၀ါလေးကို ဇိကနဲ ဖွင့်ပစ်လိုက်တော့.. အောက်ခံ ဘာတစ်ခုမှ ဝတ်မထားတာကို တွေ့ရတယ်။ ဝါဝင်းပြီး ပြောင်လက်နေတဲ့ သူ့ရင်အစုံဟာ စိတ်လှုပ်ရှားလို့ နိမ့်ချည်မြင့်ချည်ဖြင့်…
“ကလေးလေးး!!”
တဲ့။ တပ်မက်နေတဲ့ ရမ္မက်လွှမ်းတဲ့အသံနဲ့ ကျနော့်ကို ခေါ်လိုက်တာကို ကြားတစ်ချက် မကြားတစ်ချက်ဗျာ။
နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ ပါးစပ်ကနေ တအင်အင် ညည်းသံတွေ ထွက်လာတယ် (အင်း မဟုတ်ပါ)။ စကားလည်း တစ်လုံးမှမဆိုဖြစ်ပဲ လက်တွေရှုပ်ကုန်တာ နောက်ဆုံး အဝတ်ဆိုလို့ ဘာမှတစ်ခုမှ ဝတ်မထားတော့ပဲ ကိုယ်ဗလာနှစ်ခု ပူးကပ်ပြီး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပွတ်သပ်ဆုပ်ချေနေကြတဲ့ အခြေအနေ ဖြစ်လာမှန်းမသိ ဖြစ်ကုန်ပြီ။ လုပ်ချင်တာတွေကများတော့ ဟိုဟာလည်းလုပ် ဒီဟာလည်းလုပ်နဲ့ ဗျာတွေများနေတာပေါ့လေ။ နှုတ်ခမ်းချင်း တပြွတ်ပြွတ် စုပ်တယ်၊ တစ်ယောက်ရင်အုံကို တစ်ယောက် ပွတ်နေကြတယ်၊ မတ်တပ်ရပ်လျှက်ကနေ ဆရာမလေးရဲ့ မေးဖျားလေးကနေ ဟိုးပေါင်တံလှလှဖြူဖြူလေးတွေအထိ လျှာဖျားလေးနဲ့ ကျနော် လျက်ပေးရင်း ဆင်းချသွားတယ်။
ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး ရပ်နေတဲ့ ကျနော့်ချစ်သူလေးကို ကိုယ်တစ်ပတ်ဆွဲလှည့် မျက်နာရှေ့မှာ ဘွားကနဲပေါ်လာတဲ့ တင်ပါးလှလှ ဝါ၀ါဝင်းဝင်းလေးကို သွားလေးနဲ့ မနာအောင် ဖွဖွကိုက်လိုက်၊ လျှာလေးနဲ့ ပလပ်လပ်မြည်အောင် လျက်ပေးလိုက်၊ တင်ပါးနှစ်ခြမ်းလုံးကို ကျနော့်ဆံပင်တွေနဲ့ ခေါင်းကိုဝှေ့သလို လုပ်ပြီး ပွတ်ပေးလိုက် လုပ်ပေးနေတော့ ကျနော့်ချစ်သူလေးခင်မျာ ခြေဖျားလေးတွေထောက်လာပြီး ပါးစပ်က အသံထွက်လာတယ်။
“ကလေး လေးးးး!! ကျမဟာလေးထဲက အရမ်းကို ရွစိစိဖြစ်လာပြီ..။ နမ်း… နမ်းပေးပါလား.. ဟင်..”
တဲ့။ ချက်ချင်းပဲ ကိုယ်ကိုတစ်ပတ် ပြန်လှည့်ခိုင်းလိုက်ပြီး သူ့ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲကားပေးလိုက်တယ်။ ကျနော်က ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ဖင်ထိုင်ချပစ်လိုက်ပြီး မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ သူ့ပေါင်နှစ်ချောင်းကြားကို မျက်နှာအပ်ပြီး အသက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်း ရှူသွင်းလိုက်တယ်။ ချစ်သူရဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးက ကျနော့်မျက်နှာနားမှာ ဝဲနေတယ်။ အမွှေးနက်နက် ပါးပါးလေးတွေကြားထဲက အကွဲလေးကို လက်နှစ်ချောင်းနဲ့ အသာဆွဲဟလိုက်တော့ နီရဲရဲလေးဖြစ်နေတဲ့ အတွင်းသားလေးတွေကို မြင်ရတယ်။
ကျနော် အရမ်းလွမ်းခဲ့ရတဲ့ အပျိုကြီးချစ်သူရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို အနီးကပ် ပြန်မြင်နေရတော့ မှင်တက်ပြီး ငေးနေတုန်း အန်တီလေးက တဟင်းဟင်းနဲ့ ဘာမပြော ညာမပြော ကျနော့်ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး ကျနော့်မျက်နှာကို သူ့အဖုတ်နဲ့ ပွတ်တော့တာပဲဗျာ။ ကျနော့်မှာ ရုန်းလို့ကလည်းမရတော့ သူ့ဖင်တုံးလေးတွေကို လက်နဲ့ချေပေးရင်း လျှာနဲ့လှုပ်ရှားနေတဲ့ အရည်တစိုစိုဖြစ်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို လိုက်ပြီး လျက်ရတော့တာပေါ့။
အန်တီလေးခင်မျာ တော်တော်လေး ပေါက်ကွဲနေတော့ ဒီလိုထိန်းမနိုင်သိမ်းမရတွေ လုပ်ကုန်တယ်လို့ ထင်တာပဲ။ အငြိမ်မနေပဲ တဟင်းဟင်းအော်ရင်း ခြေဖျားထောက်လို့ ကျနော့်မျက်နှာကို လျှောက်ပွတ်နေတာ ကျနော့်မျက်နှာတစ်ခုလုံးလည်း သူ့အရည်တွေ ပေပွကုန်ရော။ ပါးတွေ၊ မျက်ခုံးမွှေးတွေမှာ အကုန်ပေကုန်တာပေါ့။ နောက်ဆုံး ကော့ကော့ပြီး ပွတ်နေတဲ့ ဆရာမလေးကို ငြိမ်အောင် အတင်းကိုင်ထားပြီး စောက်ဖုတ်ကို သေချာတေ့ပြီး စုပ်ပေးလိုက်မှ ငြိမ်သွားတော့တယ်။
ကျနော်ကတော့ ထိုင်လျှက် ခေါင်းကိုမော့ပြီး စုပ်လိုက်၊ အကွဲကြောင်းအတိုင်း လျက်လိုက်၊ လျှာကို ထိုးထည့်လိုက်၊ အစိကို လျှာဖျားနဲ. ၂-၃ ချက် ထိုးလိုက်၊ အဲ့လိုလုပ်ပေးရင်း လူလည်း ဟိုက်လာတယ်။
“ရပြီ!! ရပြီ!! ကလေးလေး လှဲအိပ်လိုက်..”
ဆိုတဲ့အသံနဲ့ အတူထိုင် ကျနော့်ကို တွန်းလှဲပစ်လိုက်တော့ ကျနော့်မှာ ကြမ်းပြင်ပေါ် ပက်လက်ကလေးပေါ့။ ကျနော့်ခြေရင်း ဒူးလေးချက်ချင်း ထောက်လိုက်ပြီး ဒေါသမာန်ထနေတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ တစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်တာ မြင်ရတယ်။ ပြီးမှ ကျနော့်ရဲ့ မာတောင့်နေတဲ့ ညီလေးကို ငုံ့ပြီး ပြွတ်ပြွတ်နဲ့စုပ်၊ စက္ကန့် ၃ဝ လောက် ဆက်တိုက်စုပ်ပေးပြီးတာနဲ့ ကျနော့်အပေါ်ကို တက်လာရော။ ညီလေးကို လက်နဲ့ကိုင်ရင်း သူ့အဖုတ်ဝမှာ တေ့ပြီး တစ်ထစ်ချင်း ဖိသွင်းနေတယ်။
“ဟားးးးးးးးးးးးး!!”
အရည်တွေ တအားရွှဲနေတာတောင် စီးပြီးကြပ်တောက်နေတာဗျာ။ လူကို ဆွေမျိုးမေ့သွားချင်တယ်။ အန်တီလေးကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့လည်း အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားတာ တွေ့ရတယ်။ ဘီးကုတ်အဝါလေးနဲ့ အပြောင်သိမ်းထားတဲ့ နဖူးပြင်လေးမှာ ချွေးတွေတောင်သီးနေတယ်။
၄-၅-၁ဝ ချက်လောက် သာသာလေးဆောင့်ရင်း အဝင်ချောသွားတာနဲ့ တအားအားအော်ပြီး ကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ် လက်နှစ်ဖက်ထောက်ရင်း အသားကုန် ဆောင့်ချနေတော့တာ အောက်ကကျနော့်မှာ လူးလှိမ့်နေအောင်ကို ကောင်းတော့တာပေါ့ဗျာ။ သူ့အဖုတ်ကနေ ကျနော့်ညီလေးကို ကျွတ်ထွက်ခါနီးအထိ ဆွဲမပြီး ဆောင့်ဆောင့်ချတာ ကျောမှာ ဖားလျားချထားတဲ့ ဆံပင်ရှည်လေးတွေက တဝဲဝဲနဲ့ လိပ်ပြာမလေးနဲ့ တူတယ်။
နို့၀ါ၀ါဝင်းဝင်းလေးတွေက ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း တုန်ခါနေတော့ ကျနော်က အောက်ကနေ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ပင့်ကိုင်ပြီး နို့သီးတွေကို ချေပေးနေတယ်။ ဆရာမလေးခင်မျာ အောင့်အီးထားသမျှ အရှက်ကုန်အောင် ချစ်နေတော့ ပါးစပ်က ပြောချင်ရာတွေ ပြောကုန်တာပေါ့။
“အင်းးးးးး!! အင့်အင့်!! ချစ်တယ် ကလေးလေးး!! ကောင်းလိုက်တာ… ရှီးးးး ရှီးးးးးး”
“ဟားးးးးးးး!! အရမ်းကောင်းလာပြီ… ဟားးးးးးး!!”
ကျနော်လည်း လှဲအိပ်နေရာက လက်ပြန်ထောက်ပြီး ထထိုင်လိုက်ရင်း သူ့တင်ပါးကို အောက်ကနေ ပင့်မပြီး အားနဲ့ဆောင့်လိုးရင်း လပေါင်းများစွာ လွမ်းနေရတဲ့ ကျနော့်ဆရာမလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးထဲ အရည်တွေ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်မိတယ်။
“အားးးး!! ကောင်းလိုက်တာ..အန်တီလေးရာ..”
ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ အရှက်လုံစရာ အဝတ်ရယ်လို့ ဘာမှမပါတဲ့ ကျနော်နဲ့ ဆရာမလေးတို့ ပူးကပ်ပြီး ဖက်ထားရင်း လှဲလျောင်းနေကြတယ်။ ခပ်စိမ့်စိမ့်အေးနေတဲ့ ရာသီဥတုကို ကျနော်တို့ မမှုပါ။ နှစ်ယောက်သား စကားမဆိုဖြစ်ပဲ တုန်ခါနေတဲ့ ရင်ဘတ်ချင်း ပူးကပ်ထားပြီး နှလုံးသားချင်း စကားတွေပြောလို့ပေါ့လေ။
ကျနော့်အပေါ်မှာ ထပ်လျှက် မှောက်အိပ်ထားတဲ့ အန်တီလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းပျော့အိအိလေးက ပက်လက်အိပ်ထားတဲ့ ကျနော့်နားရွက်တွေကို ခပ်ရွရွလေး တချက်တချက် နမ်းနေတယ်။ သူ့နှာဝက ထွက်သက်ဝင်သက်ရှူတဲ့ လေနွေးနွေးလေးကလည်း ကျနော့်အရည်ပြားကို လာထိခတ်လို့ပေါ့။ ကျနော်လည်း သူ့ကျောပြင် ပြောင်ချောချောလေးကို တင်းတင်းဖက်ထားရင်း ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ ကျနော့်မျက်နှာပေါ် အပုံလိုက်တင်နေတဲ့ သူ့ဆံနွယ်ရှည်တွေဆီက ကျနော် အင်မတန်ကြိုက်တဲ့ ချွေးနဲ့ရောစွက်ထားတဲ့ မွှေးရနံ့လေးကို သာသာလေး ရှူရှိုက်ရင်း ကျနော့်ရင်ထဲမှာ ချစ်ဆိပ်တွေတက်လို့။ တော်တော်လေးကြာမှ သူစကားစပြောတယ်..။
“ကလေးလေး.. သိလား..။ ကျမလေ.. ခွဲနေရတဲ့ရက်တွေမှာ သေသွားရင်ကောင်းမှာလို့တောင် အတွေးပေါက်မိတယ်..။ လွမ်းလို့ဟယ်…” (ကျနော့်မျက်နာကို အနီးကပ်ကြည့်ပြီး ငိုမဲ့မဲ့ မျက်နှာပေးလေးလုပ်ပြီး ချွဲနေတယ်)
“တူတူပဲ..အန်တီလေးရာ..”
လို့ ကျနော် တိုးတိုးလေး ညုတုတုပြောရင်း သူ့မျက်နှာလှလှလေးအနံ့ တရွှတ်ရွှတ်နဲ့ လျှောက်နမ်းနေမိတယ်။
“ကျမဖေဖေ့ကို ပြောခဲ့ပြီ သိလား..။ နောက်ထပ် ၂ နှစ်လောက်ဆို သမီးကောင်လေးနဲ့ ယူမယ်လို့..။ ကလေးလေး ကျမကိုယူရမယ်နော်” (လက်ချောင်းလေး နှစ်ချောင်းထောင်ပြီး မချိုမချဉ် မျက်နာပေးနဲ့ ကျနော့်ကိုပြောတယ်)
“အာ.. ကျနော်က မေမေ့ကိုတောင် ပြောပြီးသား.. အန်တီလေးမသိလို့..။ မေမေက အန်တီလေးပုံစံလေးကို ကြည့်ပြီး ချစ်နေတာ.. သဘောတူတယ်..။ အခုတောင် အလုပ်တွေ သင်ပေးနေတာ..။ မိန်းမမြန်မြန်ယူချင်ရင် ကြိုးစားတဲ့”
“ဂယ်လား!! ကျမက ရှင်လေးထက် အသက်တွေ အများကြီး ကြီးတော့ သိမ်ငယ်နေတာ..” (အားပါးတရ ပြုံးနေရှာတယ်)
“အန်တီလေးက ဒီလောက်ချောတာ..။ ရုပ်ကလေးက နုနုလေး..။ ဘယ်သူမှ ၃ဝ ကျော်ဆိုတာ မသိတာ..။ ပြီးတော့ ဖေဖေနဲ့မေမေက ချွေးမလေးကလည်း ဂီတသမားဆိုတော့ အရမ်းပျော်နေတာ..”
“ဟာဟ! ဟာဟ! လာပြီးညာမရွှီးနဲ့..”
အဲ့လိုရယ်သံလေးစွက်ပြီးပြောရင်း အိပ်နေရာက ထထိုင်ပြီး ဆံပင်ရှည်လေးတွေကို လက်နဲ့သပ်ရင်း ရှင်းနေတယ်။ ကျနော့်မျက်နှာကိုတော့ ပြုံးပြီး ငေးနေတာပေါ့။ ပုဆစ်တုတ်လေးထိုင်နေတဲ့ ကျနော့်ချစ်သူလေးက တော်တော်ကြည့်လို့ ကောင်းတယ်ဗျာ။ ဘယ်တော့ကြည့်ကြည့် မျက်နှာလေးက အေးချမ်းပြီး ဖြူစင်လိုက်တာ။ ကိုယ်လုံးလေးကလည်း ကျနော်ပြောဖူးသလို တကယ့်ကျောက်ဖြူသားနဲ့ ထုဆစ်ထားတဲ့ ခေါမနတ်မိမယ် ရုပ်ထုလေးအတိုင်းပဲ။ ဆံပင်တွေကိုရှင်းပြီးတော့ ကျနော့်ဗိုက်ပေါ် လှန်ပြီးတင်နေတဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို လှမ်းကိုင်ကြည့်ပြီး
“ဟိုက်! ဒီရော့ကတ်ကြီးက မာတောင့်တောင့်ကြီး ဖြစ်နေပြန်ပြီ”
လို့ နှုတ်ခမ်းလေးကိုကိုက်ရင်း ရင်ဖိုသလိုအသံနဲ့ ပြောတယ်။
“အန်တီလေးရဲ့ အဖုတ်လေးကို လွမ်းလို.လေ!! ဟီး”
“အံမယ်.. ယုံပေါင်ရှင်!!”
လို့ ပြောရင်း လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးတွေနဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို ဆွဲထူမလိုက်ပြီး ဂွင်းထုသလို ကစားပေးနေပြန်တယ်။
“ကဲ.. လွမ်းလားမလွမ်းလား သိချင်တယ်..။ ကလေး လေး ထလိုက်..။ ကျမကို တစ်ခါလောက် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ချစ်ပြ !!”
ဆိုပြီး ကျနော့်ကို ကျောပေးရင်း ကြမ်းပြင်ပေါ် လေးဖက်ထောက်လိုက်တယ်။ ခါးလေးညွှတ်ပြီး ကုန်းလိုက်တော့ အနောက်ကို ကော့တက်လာတဲ့ တင်ပါးလေးတွေက လှလိုက်တာ၊ ကျနော် ချက်ချင်းမထပဲ ငေးနေမိတယ်။ ဆရာမလေးက မျက်နှာတစ်ခြမ်းဖုံးနေတဲ့ ဆံပင်တွေကို လက်နဲ့သပ်ပြီး ပုခုံးတစ်ဖက်ထဲကို ချလိုက်ရင်း အနောက်ကို ခေါင်းလေးငှဲ့ပြီး..
“ကလေးလေး … ရှင်ကျမကို အလှကြည့်မလို့လား”
တဲ့။ မျက်လုံးတစ်ဖက်မှိတ်ပြီး လှမ်းပြောတော့ ကျနော် ဝုန်းကနဲ ထထိုင်ပြီး သူ့တင်ပါးအနောက်မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်တယ်။ အဲ့ဒီနောက်မှာတော့.. ညည်းသံ.. အော်သံ.. တင်ပါးနဲ့ ဆီးခုံရိုက်မိလို့ တဖတ်ဖတ်မြည်သံ..။
————————————
ညနေစောင်းတော့ အညို ကျောင်းကပြန်လာတယ်။ ကျနော် ရင်ထိတ်နေပေမယ့် မညိုညိုက ဘာမှမဖြစ်သလိုပဲ ခပ်ပြုံးပြုံးရယ်ဗျ။ ကျနော့်ချစ်သူ ဆရာမလေးကလည်း ကျနော့်အနားကနေကို မခွာတော့ဘူးလေ။ တစ်နေ့လုံး မညိုညိုပြန်မလာခင်အထိ ဆက်တိုက်ချစ်တာ ကျနော် လေးခါလောက် ပြီးတယ်..။ သူကတော့ ဘယ်နှစ်ခါပြီးလဲ မသိပါဘူး။ တော်တော်လေး အူမြူးနေတယ်။ ကျနော့်ကို ဖက်ထားပြီး
“အညိုရေ.. ဒီမှာကြည့်”
ဆိုပြီး ကျနော့်ပါးကို နမ်းပြလိုက်၊ ပါးကိုဆွဲလိမ်လိုက် လုပ်နေတာ မညိုညိုက ရယ်နေပေမယ့် ကျနော့်မှာ နေရခက်လိုက်တာလေ။
“တော်တော်လေးကို အချစ်နလံထနေကြတယ်ပေါ့လေ…။ မပြောချင်ဘူး”
လို့ မညိုညိုကပြောရင်း သုံးယောက်သား ညနေစာချက်ဖို့ တူတူပြင်နေကြတာပေါ့။ ချက်ပြုတ်ပြီးလို့ သူတို့ ရေချိုးဖို့ပြင်တော့ အန်တီလေးက အရင်ရေချိုးခန်းထဲဝင်တယ်။ အညိုနဲ့ ကျနော်လည်း အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းထဲ ထိုင်စကားပြောရင်း ရုတ်တရက် အညိုက..
“မောင် တော်တော်မောနေလား”
ဆိုပြီး ပြုံးစိစိနဲ့မေးတော့.. ကျနော် မျက်နှာပျက်သွားရော။ ဒုက္ခဗျာ။
“မောင် စိတ်မပူပါနဲ့။ အညိုနဲ့ မောင်နှမတွေ ပြန်ဖြစ်သွားပြီလို့ သဘောထား”
လို့ ပြောမှ ကျနော် ပြုံးနိုင်တော့တယ်။ အားလုံးရေမိုးချိုး သန့်စင်ပြီးတော့ ထမင်းတူတူစားသောက်ကြတယ်။ ပြီးတော့ ဧည့်ခန်းထဲက ဆက်တီခုံတွေမှာ ထိုင်ရင်း ရောက်တတ်ရာရာ ပြောလာတာ မိုးတောင်အတော်ချုပ်လာတယ်။ မညိုညိုက ထပြီး လက်ဖက်သွားသုပ်တော့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ထဲ ဧည့်ခန်းထဲ ကျန်ခဲ့တယ်။ ကျနော်က အန်တီလေးကို
“ပီယာနိုတီးပြပါ”
လို့ တောင်းဆိုတော့ ထပြီး ခုံတွေဘာတွေချ လက်တွေဘာတွေ ပြန်နွေးတဲ့အနေနဲ့ လျှောက်စမ်းပြီးတော့ ကျနော့်ကို လှမ်းမေးတယ်။
“ကလေးလေး ပြောလေ.. ဘာတီးရမလဲ.. Classic လား.. Modern လား”
“ဟုတ်ဘူး.. ပီယာနိုအတီးသက်သက် နားမထောင်ချင်ဘူး …။ သီချင်းဆိုတဲ့ဟာ တီးဗျာ..။ ဟိုတစ်ခါ တီးပြတယ်လေ Romeo & Juliet ခေတ်ဟောင်းရုပ်ရှင်ထဲက ဇာတ်ဝင်သီချင်း..။ အဲ့ဒါ..”
“ဪ.. A time for us: မှတ်မိပြီ.. အိုခေ အိုခေ…”
ဆရာမလေး စပြီးတီးတယ်။ လက်ချောင်းဖြူဖြူလေးတွေ ပီယာနိုခလုတ်တွေပေါ် ပြေးနေပြီ။ မညိုညိုက အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ လက်ဖက်သုတ်ပန်းကန်နဲ့ ရေနွေးကြမ်းအိုလေးကိုင်ပြီး အနောက်ဖေးက ထွက်လာတယ်။ အန်တီလေးတီးနေတဲ့ သံစဉ်ကို နားစွင့်ရင်း ပြုံးလိုက်တယ်။ ချက်ချင်း သီချင်းကို ကောက်ဆိုလိုက်တယ်…။
🎵🎶 ဘယ်ရည်းစားကို.. အချစ်ဆုံးဆိုတာ.. ပြောပြပါ.. မောင်ရယ်…. ကျမသိပါရစေ.. အသည်းလေးတောင်တုန်တယ်… …. ….
နှစ်ယောက်ထဲသိတယ်…. အချစ်ကလေးပါကွယ်.. မောင်…ရယ်.. …. … …🎶🎵
ဘုရားဘုရား!! ဒါ ဗမာသီချင်း ကော်ပီရှိပါလား။ တောင်းဆိုမိတဲ့ ကျနော့်ပါးစပ်ကို ကျနော် ပိတ်ရိုက်ပစ်လိုက်ချင်စိတ် ပေါ်လာတယ်။ သီချင်းဆိုနေတဲ့ မညိုညိုက အသံတွေတောင် ငိုသံပါလာသလိုပဲ။ အဖျားခတ်သံတွေ ထွက်လာတယ်။ လန့်ပြီး အန်တီလေးကို ကြည့်လိုက်တော့ ဘာမှရိပ်မိပုံမပေါ်ပဲ စိတ်ပါလက်ပါ ပြုံးပြီးတီးနေတယ်။
အညိုက သီချင်းကိုအော်ဆိုနေရင်း ကျနော့်ကို အဓိပ္ပါယ်ပါပါ မျက်လုံးတွေနဲ့ လှမ်းလှမ်းကြည့်နေတော့ ကျနော့်မှာ ဒီသီချင်းကို ကော်ပီဆိုထားတဲ့ နွဲ့ယဉ်ဝင်းကိုပဲ ကျိန်ဆဲနေမိတယ်ဗျာ။ သီချင်းကတော့ ဆက်ဆိုနေတုန်း။
🎵🎶 အတူသွား … အတူလာ.. ဟိုယခင်.. အတိတ်ဘဝလေးတွေ.. မေ့မရဘူး.. မောင်ရေ..🎶🎵
လောကမှာ လိပ်ပြာမလုံတဲ့စိတ်နဲ့ အသက်ရှင်ရတာလောက် ခက်ခဲတာ ဘာမှမရှိဘူးဗျ။ ခင်ဗျားတို့လည်း ဘဝမှာ ကြုံခဲ့ဖူးမှာပါ။ လူမသိစေချင်တဲ့ အရာတစ်ခုကို ကျူးလွန်ပြီးတော့ ဟန်ဆောင်နေရတာ ဘယ်လောက်ပင်ပန်းရတယ် ဆိုတာလေ။ တချို့လူတွေလို ဖြစ်ပြီး ပြီးရောဆိုတဲ့ စိတ်မျိုးထားနိုင်ရင်တော့ တမျိုးပေါ့လေ။
ဒီလိုမဟုတ်ပဲ အရမ်းကို လူသားဆန်တယ် ပြောမလား၊ ကိုယ်ချင်းစာတယ် ပြောမလား၊ လွယ်လွယ်ပြောရရင် ပျော့ညံ့တယ်ခေါ်မလား၊ အဲ့လိုစိတ်ထားမျိုး ရှိလို့ကတော့ မလွယ်ဘူးလေ။ ကျနော့်မှာ အဲ့ဒီအချိန်တုန်းက တော်တော်လေး ငယ်ရွယ်ပြီး မရင့်ကျက်သေးတော့ ပိုဆိုးရောပေါ့ဗျာ။
ပြဿနာကလည်း တစ်အိမ်ထဲနေတဲ့ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းမ နှစ်ယောက်နဲ့ သွားပြီးအိပ်မိတာကိုး။ မညိုညိုက ပြီးသွားပါပြီ။ ခဏတာ ချစ်သူပါလို့ ဘယ်လိုပြောပြော နေ့စဉ်နဲ့အမျှ သူ့ရှေ့မှာ ကျနော်နဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ ဇာတ်လမ်းကို မြင်နေရတော့ကာ သူလည်းလူသားတစ်ဦးပဲ တချက်တချက် မျက်နှာက ပျက်သွားတာမျိုး၊ ဆရာမလေးအလစ်မှာ ကျနော့်ကို ရိသဲ့သဲ့ပြောတာမျိုးတွေ လုပ်လာတော့တာပေါ့။ အဲ့ဒါကလွဲပြီး အတင်းကြီးတော့ ဇွတ်တိုးလာတာမျိုး မရှိပါဘူးဗျာ။ သူလည်း ပညာတတ်တစ်ယောက်ပါ။
ဒါပေမယ့် ကျနော် ခုနကပြောသလိုပေါ့ဗျာ..။ နေရထိုင်ရတာ အဆင်တော့ဘယ်ပြေမလဲ။ ဟန်ဆောင်ကောင်းဖို့ဆိုတာ လူ့လောကကြီးမှာ ဘဝအထွေထွေ ကျင်လည်ပြီး ရင့်ကျက်လာမှ ဖြစ်နိုင်တာမျိုး မဟုတ်လား။ ကျနော် တခါတလေ အန်တီလေးနဲ့ ပြုံးပျော်နေရင်း အညို့ကို လှမ်းကြည့်မိတဲ့ အခါ သူ့မျက်နှာက နာကျင်နေတာမျိုး၊ ဆွေးရိပ်သမ်းနေတာမျိုး ဖြစ်နေတာတွေ့ရင် စိတ်မကောင်းဖြစ်မိတာတော့ ဝန်ခံရလိမ့်မယ်ဗျာ။ တတ်နိုင်ရင် နှစ်ကိုယ်ခွဲလို့ရရင် အကောင်းသားလို့တောင် ပေါကြောင်ကြောင်တွေ လျှောက်တွေးနေမိတယ်။
ဒီလိုနဲ့ ပျော်စရာတစ်ဝက် စိတ်မကောင်းစရာတစ်ဖက် နေ့ရက်တွေကို ဖြတ်သန်းလာခဲ့တာ ကြာလာခဲ့ပြီ။ အန်တီလေးတောင် ကျနော့်အိမ်ကို အဝင် အထွက်လုပ်တဲ့ အခြေအနေတွေ ဖြစ်လာတယ်။ ဖေဖေမေမေတို့က သဘောတွေကျလို့။ ဒီကောင့်ကို သမီးတသက်လုံး ထိန်းရမှာနော် ဘာညာတွေတောင် ရယ်ရယ်မောမောတွေ ပြောတဲ့အဆင့်ထိ ရောက်လာပြီ။
ကျနော်ကလည်း မိဘလုပ်ငန်းတွေကို တက်တက်ကြွကြွ သင်ယူလာတယ်။ တခါတခါဆို မိုးလင်းမိုးချုပ် အလုပ်တွေများလွန်းလို့ အန်တီလေးတို့ အိမ်ဖက်တောင် မရောက်ဖြစ်ဘူး။ ညဖက်တော့ ဖုန်းတွေဘာတွေ ပြောတာပေါ့။ အခြေအနေက တအားတွယ်တာလာပြီဆိုတော့ အသံလေးမှ မကြားရမနေနိုင် ဖြစ်လာတာကိုးဗျ။
ဒီနေ့တော့ မနက်စောစောပိုင်းကတည်းက ဘာမှလုပ်စရာ အလုပ်မရှိတာနဲ့ ချစ်သူဆီ ပြေးလိုက်ဦးမယ်ဆိုပြီး ရေမိုးချိုး ဂျင်းဂျာကင်လေးတစ်ထည်ကောက်စွပ်၊ ကင်းဘတ်ဖိနပ်လေးစီး၊ ပြိုင်ဘီးလေး ကောက်နင်းပြီး ထွက်လာခဲ့တယ်။ ဗိုက်က တော်တော်လေး ဆာလာတာ.. မနက်ကတည်းက ကော်ဖီတစ်ခွက်ပဲ သောက်လာတော့ အန်တီလေးတို့ဆီရောက်မှ နေ့လည်စာ အဝစားပစ်လိုက်မယ်ဆိုပြီး ကြိမ်းလာတာလေ။
ခြံထဲရောက်တော့ မနက် ၁ဝ ခွဲလောက်ရှိပြီ။ ထမင်းဟင်းတွေ ကျက်လောက်ပြီလားဆိုပြီး စပ်စုဖို့ မီးဖိုချောင်ထဲ ပြေးဝင်လိုက်တယ်။ အညိုတစ်ယောက် ဟင်းချက်နေတာတွေ့လို့ ပြုံးပြလိုက်ရင်း
“ဗိုက်ဆာပြီ အညို”
လို့ ပြောလိုက်တော့…
“ချက်တုန်း”
လို့ ပြောပြီး မျက်နှာလွှဲသွားတယ်။ ဘာမှလည်း ဆက်မပြောဘူး။ ကျနော်လည်း အူကြောင်ကြောင်နဲ့ ထမင်းစားပွဲမှာ အသာလေးဝင်ထိုင်ရင်း
“အန်တီလေးကော အညို”
လို့ မေးလိုက်တော့ လှည့်မကြည့်ပဲ
“မြို့သစ်သွားတယ်..။ တွေ့ချင်ရင် ညနေမှပြန်လာခဲ့”
လို့ လေသံမာမာနဲ့ပြောရင်း အသားလှီးတဲ့ ဓားမကို အသံမြည်အောင် ဆောင့်ပြီးချလိုက်တယ်။ ကျနော်လည်း စိတ်က ထောင်းကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး အညို့နားတိုးကပ်ရင်း သူ့ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ဆွဲလှည့်ပြီး အော်ပစ်လိုက်မိတယ်..။
“အညို!! ဘာဖြစ်နေတာလဲ.. အညိုရူးနေလား..။ ကျနော် အညို့ကို ဘာလုပ်လို့ ဒီလိုဆက်ဆံနေရတာလဲ..။ ပြောစမ်းပါ…”
ဘာမှပြန်မပြောဘူးဗျ။ တွေတွေကြီး စိုက်ကြည့်နေတယ်။ အံကြိတ်ထားပြီး မော့ကြည့်နေတာ။ ပြီးမှ သူ့ပုခုံးတွေကို ကိုင်ထားတဲ့ ကျနော့်လက်တွေကို ပုတ်ချလိုက်ပြီး ဆက်တိုက်ပြန်အော်တယ်။
“ဘာဖြစ်တာလဲ ဟုတ်လား!! နင်တကယ် မသိဘူးလား မောင်..။ ကျမဘာဖြစ်နေမလဲ တွေးမကြည့်ဖူးဘူးလား..။ ကျမ ရူးနေပြီလေ..။ သွက်သွက်မခါသေးတာတစ်ခုပဲ ရှိတာ..။ ရူးနေပြီ မောင်ရဲ့…။ အညိုကလူလေ မောင်ရဲ့…။ မောင့်ကို တိတ်တိတ်လေးပဲ ချစ်နေရတဲ့ ကောင်မပါ..။ ပြောစမ်းပါဦး .. ဝင်နီပြန်လာပြီးကတည်းက ကျမကို မောင် စေ့စေ့ကြည့်လို့လား..။ ဝင်နီတစ်ယောက် မောင့်ရင်ခွင်ထဲမှာ တခစ်ခစ်ရယ်နေတိုင်း .. ကျမ ဘယ်လောက်နာကျင်ခဲ့ရလဲ.. မောင်မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတာလား.. ပြောလေ..။ ဟိုးအရင်ကလိုတောင် အနားမကပ်တော့တဲ့ မောင့်ကိုကော ကျမ ဘယ်လောက်နာခဲ့ရလဲ…။ တကထဲ.. ဒီဖက်အခန်းမှာ အညိုရှိနေတာသိလျှက်နဲ့ မောင်နဲ့ဝင်နီ ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်နေကြတာတွေကို ကျမ ဘယ်လိုနှလုံးသားမျိုးနဲ့ နားထောင်ရမလဲ ပြောပါဦးရှင်..။ အဲ့လို မောင်တို့ ချစ်စခန်းဖွင့်နေတာတွေ ကြားပြီး မြင်ပြီး အညိုဘာဖြစ်နေမလဲကော … မောင်တွေးရဲ့လား…။ ဘာလဲ ကျမက ဝင်နီလောက် ဆွဲဆောင်မှုမရှိဘူးလား.. ဟင်..။ ကျမကို မောင် ရူးအောင် လုပ်ပေးနေတယ်..။ ကျမ သေသွားရင်ကောင်းမယ်… သိလား…”
အဲ့လိုတွေ ပြန်အော်ရင်း မျက်ရည်တွေ ပိုးပိုးပေါက်ပေါက် ကျလာတယ်။ ပြီးတော့မှ ကလေးတစ်ယောက်လို ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုနေတယ်။
ဖူးးးးးးးးးးး!! ကျနော် ဘာလုပ်ရမလဲဗျာ။ ကျနော်တော့ ရူးချင်လာပြီ။ သူ့ဖက်ကကြည့်တော့ သနားစရာလေး။ ကျနော့်ဖက်ကကြည့်တော့ ကျနော်ချစ်တဲ့ ဆရာမလေးရှေ့မှာ ဒီလိုမှမနေလို့ ဘယ်လိုနေရမလဲဗျာ။ ခက်လိုက်တာလေ..။
“တော်တော့.. အညို.. တိတ်တော့..။ အညိုဆိုတာ အန်တီလေးကလွဲပြီး ကမ္ဘာမှာ ကျနော်အတွယ်တာရဆုံး မိန်းမ.. ဟုတ်ပြီလား..။ အခုဟာက မဖြစ်သင့်တာတွေ ဖြစ်မှာစိုးလို့ ကျနော်ရှောင်တာလေဗျာ..။ နော်.. တိတ်တိတ်..။ အညိုမောနေမယ်.. မငိုနဲ.တော့နော်..”
အဲ့ဒီလိုချော့ရင်း အညို့ပါးဖောင်းဖောင်းလေးပေါ်က မျက်ရည်တွေကို ကျနော်သုတ်ပေးနေမိတယ်။ အချော့ခံရတဲ့ ကလေးလေးလိုပဲ မျက်တောင်လေးစင်းပြီး ကျနော်မျက်ရည်သုတ်ပေးနေတာကို တဟင့်ဟင့်ရှိုက်ပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေးခံနေရှာတယ်။ ကျနော့်ရင်ထဲ မကောင်းဘူးဗျာ။ အညို့ ဖရိုဖရဲဖြစ်နေတဲ့ နဖူးပေါ်က ဆံနွယ်ခွေခွေလေးတွေကိုပါ သပ်ပေးနေမိတယ်။ သနားစိတ်နဲ့အတူ အညို့ကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲပွေ့ယူလိုက်ပြီး သူ့နဖူးဝင်းဝင်းလေးကို နှစ်သိမ့်အနမ်းလေး ပေးလိုက်မိတယ်။
အဲ့ဒီမှာ ကျနော် နောက်တစ်ကြိမ် ချောက်ကမ်းပါးအနက်ကြီးထဲ ထိုးကျသွားတော့တယ်ဗျာ။
