ကျွန်တော့် ပီယာနိုဆရာမလေး
ရေးသားသူ – Chan Ko (ချမ်းကို)
🏵️အပိုင်း (၂)🏵️
လမ်းမှာ နေက တော်တော်ပူတာဗျ။ မနက်ခင်း ၁ဝ နာရီလောက်ရှိပြီဆိုတော့ ကျနော့်မှာ စက်ဘီးနင်းရင်း ချွေးတွေတော်တော်ပျံလာတာဗျ။ ယူကလစ်ဝင်းထဲရောက်တော့မှ အမောပြေတော့တယ်။ လေကတဖြူးဖြူး၊ သစ်ပင်တွေက နေပျောက်မထိုးတော့ အေးစိမ့်နေတဲ့အပြင် ယူကလစ်ရွက်အနံ့ယဉ်ယဉ်လေးတွေရတော့ စိတ်ကိုကြည်လင်ပြီး နေလို့ကောင်းသွားတယ်။ အန်တီဝင်နီတို့ခြံဝင်းထဲ ဝင်သွားတော့ ထုံးစံအတိုင်း တိတ်ဆိတ်ပြီး သစ်ရွက်လေတိုးသံ တရွှီးရွှီးကလွဲလို့ ဘာအသံမှမကြားရဘူး။
တိုက်ပုလေးရဲ့ ဆင်ဝင်အောက်မှာ ကျနော့်ပြိုင်ဘီးလေးကို ထောင်ထားခဲ့ပြီး အိမ်ထဲဝင်သွားတော့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ အန်တီလေးကို မတွေ့ဘူး။ ကျနော့်ဂစ်တာအိပ်ကို အသံမမြည်အောင် အသာလေး ဧည့်ခန်းထောင့်မှာထောင်လိုက်ပြီး ဘယ်များရောက်နေလဲ ငါ့ချစ်ချစ်ဆရာမလေးဆိုပြီး ဟိုကြည့်ဒီကြည့်လုပ်ရင်း ရင်ခုန်လာတယ်။ မနေ့က မြင်ကွင်းတွေက အခုထိ မျက်စိထဲက မထွက်ဘူး။ ဟိုဆက်တီစားပွဲလေးပေါ်မှာ ကျနော့်အန်တီလေးကို ကျနော်တွယ်ခဲ့တာ။ ဒီပီယာနိုကြီးရှေ့မှာ သူ့ကို ကျနော်ဖက်နမ်းလိုက်တာ..။ အဲ့လိုတွေတွေးရင်း အောက်ကညီတော်မောင်က ငေါက်တောက်တောက်လေးဖြစ်ပြီး ထလာပြန်တယ်။ ဟီးဟီး.. သိတယ်မလား ချာတိတ်လေးဆိုတော့ မရဘူး။ သန်တယ် မြန်တယ်လေ။
အသံလုံးဝမပေးပဲ တိတ်တိတ်လေးနေပြီး အန်တီလေးအခန်းဝကို သွားချောင်းလိုက်တယ်။ မတွေ့ဘူးဗျ။ သန့်ပြန့်နေတဲ့ အိပ်ယာဖြူဖြူလေးပေါ်မှာ ဘယ်သူမှမရှိဘူး။ မနေ့က ကုတင်ဇောင်းပေါ်မှာ ကျနော် ကောင်းဘွိုင်တစ်ယောက်လို မြင်းစီးခဲ့တာ တွေးမိသွားလို့ အာခေါင်တွေတောင် ခြောက်သလိုလိုဖြစ်ပြီး ရေငတ်လာတယ်။ ဒါနဲ့ မီးဖိုခန်းဖက် အသာလေး ဆက်လျှောက်လာတော့ ရေချိုးခန်းထဲက တဗွမ်းဗွမ်း ရေကျသံတွေကြားလိုက်ရတော့ ပြုံးမိတယ်။ ဟိဟိ… ဆရာမလေးနေမှာ.. အသာလေးကပ်သွားတော့ ရေချိုးခန်းတံခါးက စေ့ရုံစေ့ထားတာဗျ။ ကျနော့်သွေးတွေ ပွက်ပွက်ဆူလာပြန်တယ်။ ဖူးးးးးးးးးး … ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘာလုပ်လိုက်မှန်းမသိခင် ရေချိုးခန်းတံခါးကို ဆွဲဖွင့်ပြီး အော်ပစ်လိုက်တယ်။
“ဝုန်း !! အန်တီလေးးးးးးးးးး !! အိုးးးးးးးး”
မြင်ကွင်းကိုကြည့်ပြီး ကျနော် မှင်တက်နေမိတယ်။ သွားရောဗျာ.. အန်တီလေးမဟုတ်ဘူး။ မနေ့ကတွေ့တဲ့ အန်တီလေးသူငယ်ချင်းဆိုတဲ့ အမျိုးသမီး။ ရေချိုးခန်းတံခါးဝဖက် မျက်နှာမူပြီး ဒူးထောက်ပြီး ဆပ်ပြာတိုက်နေတာ။ ထမီကို ရင်မလျားထားဘူး၊ ခါးလောက်အထိပဲ ပတ်ထားတော့ အပေါ်ပိုင်းက ဟင်းလင်းကြီး…။ နို့ကြီးနှစ်လုံး ညိုစိမ့်စိမ့်နဲ့ ဆပ်ပြာတွေတိုက်ထားတော့ ဖြူဖြူအမြုပ်တွေကြားထဲ ထင်းထင်းကြီး မြင်နေရတယ်။ တော်တော့်ကိုထွားတဲ့ နို့ကြီးတွေဗျာ။ မျက်နှာလွဲလို့မရအောင်ကို ဆွဲဆောင်မှုရှိလွန်းတယ်။ ခေါင်းလျှော်ထားတော့ ဆံပင်တွေစိုကပ်ပြီး ပုခုံးပေါ်မှာ အထွေးလိုက်ကလေး ဖြစ်နေတယ်။ အောက်က ပေါင်တန်တုတ်တုတ်ကြီးတွေက ရေစိုထမီအောက်မှာ ထင်းပြီး တင်းတင်းရင်းရင်း ဖြစ်နေတယ်။
အသားက နဂိုက ညိုတိုတိုလေးဆိုတော့ ရေစိုအလှနဲ့ အင်မတန်ကြည့်ကောင်းလွန်းလို့ ကျနော် ၁ဝ စက္ကန့်လောက် ငေးကြည့်နေရင်း သတိဝင်လာလို့
“ကန်တော့အစ်မ.. ကန်တော့”
လို့အော်ပြီး တံခါးပြန်ပိတ်ပေးလိုက်ပြီး ဧည့်ခန်းကို ထွက်ပြေးလာခဲ့တယ်။ တကယ့်သောက်ဂွဗျာ..။ ကျနော့်ညီလေးက တွယ်ရတော့မလားဆိုပြီး မာတောင့်နေတော့ ဂျင်းပန်အောက်မှာ ဖောင်းကားနေတာ မြင်သွားပြီလား မသိဘူး။ ဒီလိုသာဆို ကျနော်နဲ့ အန်တီလေးတို့ ဘာတွေဖြစ်တယ်ဆိုတာ အဲ့ဒီအမျိုးသမီး သိသွားလောက်ပြီ။ ဒုက္ခပါပဲဆိုပြီး ခုနကဖြစ်နေတဲ့ တက်ကြွမှုတွေ ပျောက်သွားပြီး ရှက်စိတ်တွေ ဖုံးလာတယ်။ အန်တီလေးကလည်း ဘယ်သွားနေမှန်း မသိပါဘူးဗျာ။ ဧည့်ခန်းထဲ မနေရဲတော့လို့ အိမ်ရှေ့ဆင်ဝင်အောက် ထွက်လာပြီး စီးကရက်တစ်လိပ် ဖွာနေမိတယ်။ မိနစ် ၂ဝ လောက်ကြာတော့..
“ဟေး မောင်လေး!! အိမ်ထဲဝင်ပါဟ..၊ မဝင်နီ မြို့ထဲသွားတယ်လေ..၊ လာပါ.. ခဏနေရင် ပြန်လာတော့မှာ..”
ဆိုပြီး အော်သံကြားတော့ လှည့်ကြည့်မိတော့… စွပ်ကျယ်အဖြူပျော့ပျော့ ဝတ်ထားပြီး ဆံပင်ဖားလျားချထားတဲ့ ခုနက အမျိုးသမီးဗျ။ အိမ်အဝမှာ ရပ်နေတာ…။ ဝတ်ထားတာက ပါးလျလွန်းတော့ အောက်က ဘရာအနီရဲရဲကို မြင်နေရတယ်။ ရင်သားတွေက ကြီးလွန်းတာကြောင့်လား မသိဘူး တအားစူထွက်နေသလိုပဲ။
“ဟုတ် အစ်မ”
ဆိုပြီး သူ့ပြုံးစိစိမျက်နှာကို သေချာမကြည့်ပဲ အိမ်ထဲလိုက်ဝင်မိတယ်။ ကျနော့်ကို ကျောပေးလိုက်တော့မှ သူ့နောက်ပိုင်းကို သေချာမြင်ရတယ်။ ခါးက ၂၁ လောက်ပဲရှိမယ်ထင်တယ်။ ကျင်ကျင်လေးသိမ်နေပြီး အောက်ပိုင်းကို ကားထွက်သွားတဲ့ အိုးကြီးက အယ်ထွက်နေတာ။ လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း တုန်တုန်တက်သွားတယ်။ အင်း… မဖြစ်သေးပါဘူးဆိုပြီး အကြည့်ကို လွှဲပစ်လိုက်ရတယ်။
အိမ်ထဲရောက်တော့ မတည်မငြိမ်ဖြစ်နေတဲ့ စိတ်ကိုထိန်းရင်း ဂစ်တာအိတ်အပြင်ဖက်က ဇစ်ကို ဆွဲဖွင့်ပြီး နုတ်စ်စာရွက်တွေထုတ်ပြီး ဟိုလှန်ဒီလှန် လုပ်နေလိုက်တယ်။ ဟိုအစ်မကြီးကတော့ သူ့အိပ်ခန်းထဲဝင်သွားတာ ပြန်ထွက်မလာတော့ဘူး။ ခဏလောက်ကြာတော့ အန်တီဝင်နီလေး အပြင်ကနေ စက်ဘီးလေးနဲ့ ခြံထဲဝင်လာတာ မြင်လိုက်ရတယ်။ ဆင်ဝင်အောက်မှာ စက်ဘီးလေးကိုထောင်ပြီး အိမ်ထဲဝင်လာပြီး ပြုံးစိစိနဲ့
“ဖိုးသက်!! ဒီနေ့ သင်တန်းမရှိဘူးလေ..။ ဘာလာလုပ်တာလဲ”
လို့ မချိုမချဉ်မျက်နှာပေးနဲ့ မေးတယ်။ အန်တီလေးကို အုပ်ချင်လို့ လာတာလေလို့ ဖြေချင်နေတာ ပါးစပ်ကို ယားနေတာပဲ အဟီး ..။ ဒါပေမယ့် ဟိုအစ်မကြီးကြားမှာစိုးလို့ ခပ်တည်တည်နဲ့
“အာ.. ဆရာမကို ဂစ်တာတီးပြမလို့ လာတာဗျ”
လို့ ပြောလိုက်ရတယ်။ အန်တီဝင်နီက..
“မြို့ထဲမှာ စာအုပ်သွားဝယ်တာဟ..”
လို့ပြောရင်း စာအုပ်ထည့်လာတဲ့ စက္ကူအိတ်ကို ဆက်တီစားပွဲပေါ် ပစ်တင်လိုက်ရင်း ကျနော်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ဝင်ထိုင်ရင်း
“ကဲ.. လုပ်စမ်းပါဦး၊ အမောပြေ တစ်ပုဒ်လောက် တီးပြပါ”
လို့ ပြောလာတော့ ကျနော်လည်း အိတ်ထဲက ဂစ်တာကို ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ နီညိုရောင် ကျနော့်စပိန်ဂစ်တာလေးကို ကြည့်ပြီး..
“ဟ!! ဂစ်တာလေးက လှလိုက်တာ”
လို့ အံ့သြတကြီး ရေရွတ်တယ်။ Rosewood: နဲ့ လုပ်ထားပြီး နိုင်လွန်ကြိုးတပ်ထားတဲ့ ကျနော့်ဂစ်တာလေးကို ဘယ်ဖက်ပေါင်ပေါ်တင်ပြီး ခါးကိုမတ်မတ်ထားပြီး ကိုင်လိုက်တယ်။
“ဆရာမ.. နားထောင်နော်”
ဆိုပြီး.. ကျနော့်လက်ချောင်းတွေကို အသာအယာလေး ပြေးလွှားရင်း တီးခတ်လိုက်တော့… ကြည်လင်တဲ့ သံစဉ်လေးတွေ ထွက်ကျလာတယ်။ မှင်တက်နေတဲ့ မျက်လုံးလေးနဲ့ ကျနော့်လက်ချောင်းတွေ ပြေးလွှားနေတာကို ငေးနေတယ်။ ဆရာမလေး ကျနော့်ကို ဒေါသထွက်ပြီး ပေါက်ကွဲခဲ့တဲ့ သီချင်းကို ကျနော်တီးလိုက်တာကိုးဗျ။ မှတ်မိတယ်မလား Cannon in D: ဆိုတဲ့သီချင်း။
ဆရာမလေးတို့ ပီယာနိုနဲ့ လက်ဆယ်ချောင်းလုံး ပြေးလွှားပြီး တီးခတ်ရတဲ့ အဲ့ဒီသီချင်းကို အခုကျနော်က စပိန်ဂစ်တာနဲ့ ညာလက်ချောင်း ၄ ချောင်းထဲနဲ့ picking: လုပ်ပြီး တီးပြနေတော့ သူအံ့သြပြီး နားထောင်နေတာပေါ့။ သီချင်းဆုံးသွားတော့ လက်ခုပ်လေးတီးပြီး..
“မိုက်တယ် မိုက်တယ်”
လို့ ရယ်မောရင်း အားပေးတယ်။
“ဖိုးသက်… ဒီသီချင်းကို ပီယာနိုကနေ ဂစ်တာနဲ့ တီးလို့ရအောင် ကိုယ့်ဖာသာ ပြန် arrange: လုပ်ထားတာလား”
“အဟိ!! ဆရာမက အထင်ကြီးနေသေးတယ်.. ဟုတ်ဝူးဗျ..။ မနှစ်က ကျနော်တို့မြို့လေးရဲ့ တစ်ခုတည်းသော ဟိုတယ်မှာ အလည်လာတဲ့ နိုင်ငံခြားသားတစ်ယောက်နဲ့ တွေ့တယ်..။ သူ့နာမည်က မွန်တီတဲ့ အီတလီက..။ ကျနော် classical: ဂစ်တာလည်း တီးတယ်ဆိုလို့ ဒီသီချင်းကို နုတ်စ်ချရေးပေးသွားတာ..။ နုတ်စ်ကိုကြည့်လေ.. သူ့လက်ရေးနဲ့ သူ့လက်မှတ်တောင်ပါသေး..”
“ဪ.. ဒီလိုလား..။ မသိပါဘူး.. ကျုပ်က ရှင့်ကို အထင်ကြီးသွားတာ.. ဟာဟ..”
ဆိုပြီး ဆရာမလေး ပြုံးနေတယ်။ အဲ့လို နှစ်ယောက်သား သာမန်လူတွေ စိတ်မဝင်စားလောက်တဲ့ မြူးဇစ်အကြောင်းတွေ ရောက်တတ်ရာရာ ပြောနေကြရင်း လောကကြီးကို မေ့နေကြတာပေါ့လေ။ သိတယ်မလား လောကမှာ ဝါသနာတူ ဘာသာစကားတူတဲ့ ချစ်သူရတယ်ဆိုတာ ဘယ်လောက်ကံကောင်းသလဲ။ တော်တော်လေးကြာတော့မှ အန်တီလေးရဲ့ သူငယ်ချင်းက အနောက်ခန်းထဲကနေ အော်လိုက်တာ ကြားရတယ်။
“ဟေး!! ဟိုဆရာမနဲ့ တပည့်လေး.. ထမင်းစားကြရအောင် ကြွတော်မူပါ”
တဲ့။ အဲ့တော့မှ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်လည်း ဗိုက်ဆာရမှန်း သတိရလို့ ရပ်တော့တယ်ဗျ။ ထမင်းစားဖို့ မီးဖိုချောင်ကို တူတူထသွားရင်းနဲ့ ဧည့်ခန်းနဲ့ မီးဖိုချောင် အကူး လမ်းကြားလေးထဲလည်းရောက်ရော အရှေ့ကလျှောက်နေတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းလေးကိုကြည့်ပြီး စိတ်ယားလွန်းလို့ လှမ်းကိုင်ပြီး ဖျစ်ညှစ်လိုက်မိတော့.. ကျနော့်ဖက်ကို ဖတ်ကနဲ လှည့်လာပြီး… ကျနော့်နှုတ်ခမ်းကို ပြွတ်ကနဲ စုပ်လာတယ်။ ချက်ချင်းပြန်ခွာသွားပြီး ..
“ကလေးလေး.. သူများကို မရိုးမရွဖြစ်အောင် မလုပ်ပေးနဲ့။ သူငယ်ချင်း ရှိနေတာနော်… ဟွန်း”
ဆိုပြီး အပျိုပေါက်မလေးလို မီးဖိုခန်းထဲ ပြေးထွက်သွားရောဗျ။ ထမင်းဝိုင်းမှာ ၃ ယောက်သား အတူထိုင်ပြီး စားသောက်ကြရင်း ကျနော့်ကို အန်တီလေးက မိတ်ဆက်ပေးတယ်။
“ဒါ ဆရာမရဲ့သူငယ်ချင်း မညိုညိုအောင်တဲ့ ဖိုးသက်..”
“ဟုတ်ကဲ့ဗျ..” (စိတ်ထဲကနေတော့ မချိုချိုအောင် မဟုတ်ဘူးလားလို့ပြောရင်း ရယ်ချင်လာလို့ ထမင်းသီးမလိုတောင် ဖြစ်သွားတယ်)
မညိုညိုက ထုံးစံအတိုင်း ပြုံးစိစိနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်။ ခုနက စွပ်ကျယ်လေးပဲ ဝတ်ထားရာက အခု ရှပ်ဖားဖားကြီးအပေါ်က ထပ်ဝတ်ထားတာ သတိထားမိတယ်။ စားသောက်ရင်းနဲ့ ရုတ်တရက် ကျနော် ထမင်းနှင်သလိုတောင် ဖြစ်သွားတယ်။ ဘာဖြစ်ရမတုန်း .. ကျနော့်ဆရာမလေးပေါ့..။ ထမင်းစားပွဲမှာ တူတူထိုင်နေရင်း မျက်နှာချင်းဆိုင်ထားတာ၊ စားပွဲအောက်ကနေ သူ့ခြေဖဝါးနဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို လာပွတ်နေတာဗျ။ ကျနော့်မှာ ချက်ချင်း မျက်နှာတွေ နီရဲတက်လာတယ်။ ဟို မညိုညိုရှိနေတာကို သက်သက်မဲ့ ကျနော့်ကို စနေတာလေ။ ကျနော်သိတယ် ကျနော့်ဆရာမလေး ထမင်းမဆာဘူး စားသာစားနေတာ.. သူဘာဆာနေလဲဆိုတာ ကျနော်ရိပ်မိတယ်။ နေရခက်လိုက်တာဗျာ။
လှမ်းပြီး ဆရာမလေးကို ကြည့်လိုက်တော့ အကြည့်နဲ့တင် ပြာကျသွားမယ်။ တော်တော်လေး စိတ်ထနေပုံရတယ်။ သူ့မျက်နှာလေးလည်း ပန်းရောင်သမ်းနေတယ်။
“ကဲ.. ငါတော့ပြီးပြီ..။ နင်တိုနှစ်ယောက်ကလည်း မဆာကြဘူးလား မသိဘူး..။ ဘာမှ ဟုတ်တိပတ်တိ မစားကြဘူး…”
မညိုညိုက အဲ့လိုပြောပြီး သူ့ထမင်းပန်းကန်ကို ဆေးကြောနေတယ်။ ဆေးကြောပြီးမှ ခေါက်ပက်လက်ကုလားထိုင်လေးကို မ၊ စာအုပ်ထူထူတစ်အုပ်ကို ဂျိုင်းကြားညှပ်ပြီး မီးဖိုချောင်ကနေ ခြံအနောက်ဖက်ကို ဆင်းသွားတယ်။
ထမင်းစားပွဲအောက်ကနေ ခြေဖဝါးလေးနဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို ကလိနေရာကနေရပ်ပြီး ရယ်ကျဲကျဲ မျက်နှာလေးလုပ်ရင်း ဆရာမလေး ထလိုက်ပြီး ဘေစင်မှာ ပန်းကန်တွေ ဆေးနေတယ်။ ဘေစင်နဲ့ ကပ်လျက်က ခြံအနောက်ဖက်ကို မြင်နေရတဲ့ ပြူတင်းပေါက်ဗျ။ ပြူတင်းပေါက်ဖက် မျက်နှာမူ၊ ကျနော့်ကို ကျောပေးထားရင်း ဆပ်ပြာအမြုပ်တွေနဲ့ ပြည့်နေတဲ့ ဘေစင်ထဲ လက်နှိုက်ပြီး ဆေးကြောနေတဲ့ သူမအနားကို ကပ်ပြီး ရပ်လိုက်တော့ ကျနော်ကပ်လာတာ သိတယ်ဗျ။
“ရှူး.. ကလေးလေး.. မဆိုးနဲ့ကွာ..။ ဟိုးမှာ ညိုညိုရှိနေတာ.. မြင်တယ်နော်..”
ဆိုပြီး စိတ်လှုပ်ရှားနေတဲ့ အသံလေးနဲ့ လှည့်မကြည့်ပဲ တိုးတိုးလေးပြောတယ်..။ ကျနော်လည်း အနောက်ကနေ သူ့ပုခုံးပေါ်ကကျော်ပြီး ခြံထဲကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မညိုညိုကို အရိပ်ကောင်းတဲ့ နောက်ဖေးခြံဝိုင်းထဲမှာ ပက်လက်ကုလားထိုင်လေးခင်းပြီး စာဖတ်နေတာကို မြင်နေရတယ်။ ကျနော်တို့ရှိနေတဲ့ မီးဖိုချောင်ဖက်ကို လုံးဝမကြည့်ပဲ စာအုပ်ထဲ စိတ်ဝင်စားနေတာတွေ့တော့ ဘာမှအသံမပေးပဲ အန်တီလေးဂျိုင်းနှစ်ဖက်အောက်ကနေ လျှိုပြီး နို့နှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်လိုက်ပြီး တီရှပ်အပေါ်ကနေ ခပ်ရွရွလေး ချေပေးလိုက်တော့ အသာလေး ငြိမ်ခံနေတယ်။
အနောက်ကနေ ရပ်ထားတာဆိုတော့ ကျနော့်ဒူးကို နည်းနည်းလောက် ကွေးလိုက်တာနဲ့ သူ့အိုးနဲ့ ကျနော့်ညီလေးနဲ့ ကွက်တိထောက်ထားမိတော့ မသိမသာလေး ဆောင့်ပေးလိုက်တယ်။ အသက်ရှူသံလေး နည်းနည်းပြင်းလာတယ်။ သူမလက်နှစ်ဖက်လုံးက ပန်းကန်တွေကို ဆက်မဆေးတော့ပဲ ဆပ်ပြာမြုပ်တွေကို ဆော့နေပြီ။ ကျနော်လည်း အချိန်သိပ်မဆွဲတော့ပဲ ခပ်သွက်သွက် လှုပ်ရှားလိုက်တယ်။ အင်္ကျီအောက် လက်နှိုက်လိုက်ပြီး အန်တီလေးရဲ့ ဘရာလေးကို အောက်ကို နည်းနည်းလျှောချလိုက်တယ်။ နို့ကြီးနှစ်လုံးရဲ့ အိစက်စက် အထိအတွေ့ကို သေချာခံစားရင်း ကိုင်ပြီးဆော့ကစားပေးနေလိုက်ရင်း နို့သီးခေါင်းစူစူလေးတွေကိုလည်း စိတ်ရှိလက်ရှိ ချေပေးလိုက်တော့ အဟင်းး ဟင်းးးး ဆိုပြီး ညည်းသံထွက်စပြုလာတယ်။
ထမီကို အသာလေးဆွဲဖြေပြီး ဂွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်တော့ ထမီအနီရောင်လေးခင်မျာ ကြမ်းပြင်ပေါ်ပုံကျသွားပြီး ပင်တီအနက်ကလေးပေါ်လာတယ်။ ဆက်တိုက်ဆိုသလိုပဲ အဲ့ဒီပင်တီလေးကို ကျနော် လက်နှစ်ဖက်နဲ့ လျှောချပြီး ချွတ်လိုက်တော့ တင်းပြောင်နေတဲ့ ဖင်သားဖွေးဖွေးကြီး။ ကျနော့်ဂျင်းပန်ကို ကြယ်သီးဖြုတ်ပြီး အတွင်းခံရော ဂျင်းပန်ပါ ဒူးခေါင်းလောက်အထိ လျှောချလိုက်တယ်။ ကျနော် ဘာလုပ်တော့မယ်ဆိုတာ သိနေလို့လားမသိဘူး။ အန်တီဝင်နီက လှည့်မကြည့်ပဲ အနောက်ကို နည်းနည်းဆုတ်ပြီး ဘေစင်ပေါ် လက်ထောက်လိုက်ရင်း တင်ပါးကို ကော့ထားပေးလာတယ်။
တင်ပါးကြီးနှစ်လုံး ကော့တက်လာတာကို ကျနော် ဒူးထောက်ပြီး ထိုင်ချလိုက်ရင်း လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲဖြဲလိုက်တော့ စောက်ဖုတ်ထူအန်းအန်းကြီး နှစ်ခြမ်းကို မြင်လိုက်ရတယ်။ အရည်တွေတောင် တော်တော်စိုစပြုနေပြီ။ လက်ခလယ်နဲ့ စိုစိစိစောက်ဖုတ်ကြီးထဲ ထိုးထည့်ရင်း မွှေပေးလိုက်တော့ … ဖင်ကြီးတစ်ခုလုံး ခါထွက်သွားတယ်။ ဆရာမအပျိုကြီးခင်မျာ တော်တော်လေး ခံချင်နေရှာတယ်ဆိုတာ စားပွဲအောက်ကနေ ကျနော့်ကို ခြေဖဝါးနဲ့ လာပွတ်ကတည်းက သိသာနေတယ်လေ။ ၃-၄ မိနစ်လောက် မွှေပေးနေတာ သူစောက်ဖုတ်ထဲကအရည်တွေက ပေါင်ဖြူဖြူလေးတလျှောက် စီးကျစပြုလာတယ်။ ဆရာမလေးကိုယ်တိုင်ခင်မျာလည်း တရှီးးးရှီးးးးနဲ့ တိုးတိုးလေး ညည်းတာစိပ်လာပြီ။
“ဟင်းးးးး !! ဟင်းးးး!! လုပ်တော့.. လုပ်တော့… မြန်မြန်”
ဆိုပြီး အံကြိတ်ပြီး ကျနော့်ကို လှည့်မကြည့်ပဲ ပြောလာတယ်။ ကျနော်လည်း ဒူးထောက်နေရာကနေ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး ညာလက်က ကျနော့်မာတင်းနေဆဲ ညီလေးကို အရင်းကနေကိုင်၊ ဘယ်လက်နဲ့ ဆရာမဖင်ဖွေးဖွေးကြီးကိုဖြဲပြီး စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးထဲ တေ့ပြီး အရှေ့ကို ဆောင့်တွန်းလိုက်တော့.. စီးပိုင်ပိုင်နဲ့ ဝင်သွားတယ်။ ဟားးးးးးးးးးးးး….. ကောင်းလိုက်တဲ့ အရသာဗျာ။
ဆရာမလေးရဲ့ခါးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး ခပ်ဆဆ စမ်းပြီး ဆောင့်ကြည့်တယ်။ ဆောင့်လိုက်တိုင်း သူမတင်ပါးအိစက်စက်ကြီးကို ကျနော့်ဆီးခုံနဲ့ သွားသွားရိုက်မိတာကိုက အရသာဗျ။ အရှိန်ရလာတာနဲ့အမျှ ကျနော့်ဆောင့်ချက်တွေက တော်တော်လေး ပြင်းထန်လာတယ်။ မီးဖိုချောင်လေးထဲမှာ တင်ပါးနဲ့ဆီးခုံ ဆောင့်မိလို့ တဖတ်ဖတ် မြည်သံရယ်၊ ကျနော့်မာန်သွင်းတဲ့အသံ တအင်းအင်းရယ်၊ ဆရာမလေးရဲ့ အံကြိတ်ပါးစပ်ပိတ်ထားတဲ့ကြားက တချက်တချက် ထွက်လာတဲ့ မပီမသ ညည်းသံလေးရယ် ရောထွေးနေတာပေါ့ဗျာ။’
ပန်းကန်ဆေးတဲ့ ဘေစင်ပေါ်လက်ထောက်၊ ဖင်ကို အနောက်ကို ကော့ထားပေးတဲ့ အန်တီလေးကို မတ်တပ်ရပ်ပြီး အနောက်ကနေ လိုးနေရတာ လုံးဝစိတ်ကို ကြွလာစေတယ်ဗျာ။ ခြံဝင်းထဲ ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ စာဖတ်နေတဲ့ မညိုညိုကို တချက်တချက် ပြူတင်းပေါက်ကနေ လှမ်းလှမ်းကြည့်ရသေးတယ်။ တော်ကြာ ရုတ်တရက်ကြီး မီးဖိုချောင်ထဲဝင်လာမှ အခုလိုပုံစံကြီးနဲ့ ပက်ပင်းကြီးတိုးလို့ကတော့ သောက်ဂွကြီးလေ။ ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီလိုမျိုး ခိုးကြောင်ခိုးဝှက် ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့ လိုးနေရတာကိုက ရင်တလှပ်လှပ်နဲ့ ပိုဖီးလ်လာစေသလိုပဲဗျ။ ခိုးစားရတဲ့ သစ်သီးဟာ ပိုချိုတယ်လို့ ဆိုရိုးရှိသလိုပေါ့။ အခုပဲကြည့်လေ.. ကျနော့်ဆရာမလေးကို မလုပ်ခင်က သူကိုယ်တိုင် စိတ်ကြွနေရက်နဲ့ လူမိမှာကြောက်နေတော့ တုန်တုန်ယင်ယင် ဖြစ်နေတာ..။ အခုတော့ အသံထွက် ညည်းလာရုံတင်မကဘူး သူ့ခါးကျင်ကျင်လေးကို စုံကိုင်ပြီး ဆောင့်နေတဲ့ ကျနော့်လက်ကိုပါ နောက်ပြန်လှမ်းကိုင်ပြီး အားပေးသလို ဖြစ်ညှစ်လာတယ်။ အော်သံတွေ ပိုပိုကျယ်လာတယ်။ တော်သေးတာက မညိုညိုထိုင်နေတဲ့နေရာက မီးဖိုချောင်နဲ့ တော်တော်လေး လှမ်းနေလို့။
“ရှီးးးး !! ရှီးးးး!! ကလေးလေးးးး!! မရပ်နဲ့တော့နော် မရပ်နဲ့တော့!! အဟင်းးးးးး ဟင်းးးးးးး!!”
အဲ့လိုအော်သံတွေ ထွက်လာပြီး တွန့်လိမ်လာတဲ့အပြင် ဘေစင်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်လို့ အားယူရင်း သူမဖင်ကြီးကို ပိုကော့ပေးပြီး အနောက်ကို အားနဲ့ ပြန်ဆောင့်လာတာ ကျနော်ကလည်း မာန်သွင်းပြီး အရှိန်နဲ့ အဆောင့်ဆုံမိတော့ မီးပွင့်မတတ် တဖောင်းဖောင်း မြည်ကုန်တယ်။ ကျနော်လည်း အသက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်းရှူသွင်းလိုက်ပြီး အသားကုန်ဆောင့်နေပြီ။
“အားးးးးးး!! အန်တီလေးးးး!! ထွက်ကုန်ပီ!!”
“ဟားးးးးးး!! ကောင်းလိုက်တာ ကောင်းလိုက်တာ!!”
အဲ့လို စိတ်ထဲရှိတာတွေ အော်ရင်း ကျနော်လည်း သုတ်ရည်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးသွားတာနဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို ဆွဲမထုတ်သေးပဲ အပျိုကြီးဆရာမရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲ စွပ်လျက်ထားပြီး သူမကျောလေးပေါ် မှီတွယ်ပြီး အမောဖြေနေမိတယ်။ ကျနော့်လက်အစုံကတော့ ဆရာမရဲ့ နို့နှစ်လုံးကို လှမ်းဆုပ်ကိုင်ပြီး အရသာခံနေလိုက်တယ်။ အန်တီလေးရဲ့ ကိုယ်ပေါ်မှီနေရင်း နည်းနည်းလေးကြာတော့ သတိဝင်လာတယ်နဲ့တူတယ်။
“အာ.. ဖယ်လိုက်တော့လေ.. ကလေးလေး..၊ ဒီမှာကြည့်ဦး အကုန်ပေကုန်ပြီ”
ဆိုပြီး ပြောသံကြားမှ ကျနော်လည်း မှိန်းနေရာကနေခွာပြီး အနောက်ကို ဆုတ်လိုက်တော့.. ပလွတ်!! ဆို အသံမြည်ပြီး ကျနော့်ညီလေးလည်း သူ့စောက်ဖုတ်ထဲကနေ ထွက်ကျလာတယ်။ တန်းလန်းလေးပေါ့..။ အရည်တွေရွှဲလို့ ပြောင်ပြောင်လေး အောက်ကိုစိုက်ကျနေတယ်။ အန်တီလေးကို ကြည့်လိုက်တော့ မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့ပြီး ကျနော့်ကို လှည့်ကြည့်ရင်း..
“တွေ့လား ရေချိုးရတော့မယ်”
လို့ပြောတယ်။ ဟုတ်ပါ့.. မာန်တွေတက်ပြီး နှစ်ယောက်သား ဇွတ်တွယ်ကြတာ အန်တီလေးဆံပင်ရှည်တွေက အရှေ့ကို တွဲလဲကျနေတော့ ဘေစင်ထဲက ဆပ်ပြာမြုပ်တွေနဲ့ စိုကုန်ပီ။ အားနာလိုက်တာဗျ။
“ကန်တော့နော်.. အန်တီလေး”
လို့ ပြောတော့ ဘာမှမပြောပဲ ကွင်းလုံးချွတ်ချထားတဲ့ သူ့ထမီနီနီလေးကို ကောက်ကိုင်ပြီး ကျနော့်ညီလေးကို ဖွဖွလေး သုတ်ပေးနေတယ်။ ပြောင်စင်အောင် သုတ်ပေးပြီးမှ ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ ပျော့အိအိဖြစ်စပြုနေတဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ၃-၄ ချက်လောက် ကောက်စုပ်လိုက်သေးတယ်။ ပြီးမှ
“ကဲ.. ကိုယ်တော်လေး.. ကျမ ရေချိုးခေါင်းလျှော်တော့မယ်”
ဆိုပြီး ကျနော့်ပါးလေးကို သာသာဆွဲလိမ်ပြီး ရေချိုးခန်းဖက်ကို ထွက်သွားရော။ ကျနော်လည်း ဘောင်းဘီတွေဘာတွေ ပြန်ဝတ်ပြီး ဘေစင်မှာပဲ လက်ဆေးပလုတ်ကျင်း၊ မျက်နှာသစ် ကိုယ်လက်သန့်စင်နေလိုက်တယ်။ လူက နည်းနည်းနှုန်းသလို ဖြစ်နေပေမယ့် စိတ်ကတော်တော်လေး ကျေနပ်နေတယ်။ လူအလစ်မှာ ခိုးပြီးချစ်ရတာလည်း အရသာတမျိုးပါလားလို့ တွေးရင်း ပြူတင်းပေါက်ကနေ ခြံထဲလှမ်းကြည့်လိုက်တော့.. ဟိုက်!! မညိုညို မရှိတော့ပါလား.. ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ ဘယ်သူမှ ရှိမနေပါလား။ ဒုက္ခဗျာ.. ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ မသိဘူး။ လာများချောင်းနေသလားလို့ တွေးပြီး လိပ်ပြာမလုံတော့သလိုလို ဖြစ်လာတယ်။
ဒါနဲ့ အသာလေး ခြံထဲဆင်းလိုက်ပြီး ဟိုဟိုဒီဒီကြည့်သလိုလုပ်ရင်း အသာလေး လျှောက်ရှာနေမိတယ်။ ခြံဝင်းက တော်တော်ကြီး ကျယ်လွန်းတာကိုးဗျ။ ယူကလစ်ပင်တွေ၊ ကုက္ကိုပင်အုပ်အုပ်ကြီးတွေ၊ ၀ါးရုံ ၃-၄ ရုံတွေနဲ့ဆိုတော့ တော်ရုံမြင်ကွင်းက မရှင်းဘူး။ တွေ့ပါဘူးဗျာ။ ဒါနဲ့ အိမ်ကို ဘေးဖက်ကနေ တစ်ပတ် ပတ်လျှောက်ရင်း အိမ်ရှေ့ဖက်ရောက်လာတော့ ဆင်ဝင်အောက်က ဆေးအဖြူရောင်သုတ်ထားတဲ့ ဒန်းလေးပေါ်မှာ မညိုညိုထိုင်နေတာကို သွားတွေ့တယ်။ ကျနော့်ကိုမြင်တော့ လက်ယပ်ခေါ်ပြီး အနားမှာထိုင်ခိုင်းတယ်။
“ဖိုးသက်.. ညို့သူငယ်ချင်းအပေါ် သစ္စာရှိရမယ်နော်”
တဲ့..။ မညိုညို အဲ့လိုပြောလာတော့ ကျနော်လည်း လန့်သွားပြီး..
“ဗျာ!!”
လို့ အသံတောင် ထွက်သွားတယ်။
“အမလေး.. ကျမတို့နှစ်ယောက်က ငယ်ငယ်ကတည်းက အရမ်းချစ်တဲ့ သူငယ်ချင်းတွေပါရှင်..။ မနေ့ညက ဝင်နီ ကျမကို အားလုံးပြောပြထားပါပြီ..”
လို့ ပြောရင်း ပြုံးစိစိလုပ်နေတော့ ကျနော့်မှာ ရှက်လို့ ခေါင်းငုံ့ပြီး တဟဲဟဲ ရယ်နေလိုက်တာပေါ့။ ပြီးမှ ခပ်ရှက်ရှက်နဲ့ စကားစဖြစ်တယ်။
“အန်တီလေးက.. ကျနော့်အချစ်ဦးပါဗျာ..။ ကျနော်က ချာတိတ်ငချွတ်လေးမို့ မညိုညိုရဲ့သူငယ်ချင်းက စိတ်ပျက်မှာတောင် ကျနော်က ကြောက်နေတာပါ..”
“အမယ်မယ်.. ကျုပ်သူငယ်ချင်းကလည်း… ရှုပ်ရှုပ်ရှက်ရှက် လုံးဝမရှိပါဘူးနော်..။ ဒီချာတိတ်လေးကိုတွေ့မှ တသက်လုံး ထိန်းလာတဲ့ စိတ်တွေ အရည်ပျော်သွားရှာတာပါနော်..”
“အဟီး!!”
စကားကောင်းနေတုန်း အန်တီဝင်နီလေး ထွက်လာတယ်ဗျ။ ခေါင်းလျှော်ပြီးစ ဆံပင်ရှည်ရှည်လေးတွေကို ဘီးကျဲလေးတစ်ခုနဲ့ ဖီးသင်ပြီးရှင်းနေရင်း ကျနော်တို့အနားမှာ လာရပ်တယ်။ ရှင်မတောင်သနပ်ခါးနံ့လေး သင်းသင်းမွှေးသွားတာပဲ။ ရေမိုးချိုးပြီးစ မျက်နှာလေးကို သနပ်ခါးရေကျဲလေး ပွတ်ထားတာ ဝင်းလက်လက်ကလေးဖြစ်ပြီး ကြည့်လို့အရမ်းကောင်းနေတယ်။ အိမ်နေရင်း အဝတ်အစား တပတ်နွမ်းလေးတွေ ဝတ်ထားတယ်။ သူ့ကိုငေးကြည့်ရင်း စိတ်တောင် လန်းလန်းဆန်းဆန်း ဖြစ်သွားတယ်။
“ကဲ!! ရှင်တိုနှစ်ယောက်က ကျုပ်အကြောင်း ဘာတွေ အတင်းအုပ်နေကြတာလဲ..၊ ပြောစမ်းပါဦး..”
“ဟီဟိ.. မဝင်နီရေ.. ရှင့်ကောင်လေးက ရှင်တို့အကြောင်း ကျမသိသွားလို့ ရှက်တော်မူသတဲ့လေ..”
“ဟုတ်လား!! ဘယ်သူလဲ ရှက်တယ်ဆိုတာ၊ ပြစမ်း ပြစမ်း..”
ဆိုပြီး ခေါင်းငုံ့ရင်း ရှက်နေတဲ့ ကျနော့်မျက်နှာကို ဆွဲမော့တော့.. …
“အာဗျာ..”
ဆိုပြီး ကျနော့်မှာ ပိုရှက်သွားတယ်ဗျာ။ အန်တီဝင်နီလေးလည်း ကျနော်တို့နဲ့တူတူ ဒန်းလေးပေါ် စွေ့ကနဲ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ကျနော့်ဘေးကို ပူးကပ်လိုက်တော့ ကျနော့်မှာ အပျိုကြီးနှစ်ယောက်ရဲ့ အလယ်တည့်တည့်မှာ ညှပ်နေရော။ ဒန်းလေးက ခပ်သေးသေးရယ်လေ။ လက်တစ်ဖက်က ကျနော့်ဂုတ်ပိုးကိုဖက်၊ နောက်လက်တစ်ဖက်က ကျနော့်ဆံပင်တွေကိုဖွရင်း စသလိုလို နောက်သလိုလိုနဲ့ မညိုညိုကို ပြောပြနေတယ်။
“ညို သိလား …။ သူ့မေမေက ကျုပ်ဆီကို ပီယာနိုသင်ဖို့ လွှတ်လိုက်တာလေ…။ ဒင်းလေးက လေးလလုံးလုံး.. ကျုပ်ဘေးမှာထိုင်ပြီး စိတ်ဖောက်ပြန်နေတာ.. ဟားဟား”
မညိုညိုပါ တဟီးဟီး တဟားဟားနဲ့ ရယ်နေတော့ ကျနော့်မှာ စပ်ဖြဲဖြဲလေးပဲ လုပ်နေရတော့တာပေါ့။ အဲ့လို ရယ်မောတွန်းတိုးရင်းနဲ့ တိုးတိုးတိုက်တိုက်တွေ လုပ်နေကြတော့ ကျနော့်ညာဖက် တံထောင်ဆစ်က အိက နဲအိကနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားတာ သတိထားမိတယ်။ မျက်နှာကို အန်တီလေးဖက် လှည့်ထားတော့ မြင်တော့မမြင်ရဘူးဗျ။ ဒါပေမယ့် အထိအတွေ့အရတော့ ဒါ မညိုညိုရဲ့ နို့ကြီးတွေဆိုတာ သိလိုက်ပီ။ ပြဿနာပဲဗျာ။ သာယာသလိုလို စိတ်ဖြစ်လာလို့ စိတ်ကို မနည်းအာရုံလွဲနေရတယ်။
မနက်ကပဲ အဲ့ဒီညိုစိမ့်စိမ့် နို့အကြီးကြီးတွေကို မြင်ထားတာဆိုတော့ စိတ်က အဲ့ဒီအိအိကြီး ဖြစ်ဖြစ်သွားတဲ့ အရသာကို သာယာစပြုလာတယ်။ မသင်္ကာလည်း နည်းနည်းဖြစ်လာတယ်။ တမင်များ လုပ်နေတာလားလို့၊ ငါ့ကို စိတ်စမ်းနေတာလား၊ သူ့ရင်ဘတ်ကို အနောက်ကိုဆုတ်လိုက်ရင် ရနေတဲ့ဟာကို အခုက တမင်ကို လာပြီး ပွတ်နေသလား ထင်ရတယ်။ ဖူးးးးးးးးးး!! သက်ပြင်း တိတ်တိတ်ခိုးချလိုက်ရပြီး အန်တီလေး စကားပြောနေတာကို ငေးရင်း လက်ကိုမရုတ်ပဲ မသိချင်ယောင်ဆောင် နေလိုက်တယ်ဗျာ။
ဒီလိုနဲ့ ရက်တွေကြာလာတော့ ကျနော့်အတွက် ယူကလစ်ဝင်းထဲက တစ်ထပ်တိုက်ပု ဖြူဖြူလေးဟာ တံခါးမရှိ ဓါးမရှိ ဝင်ထွက်ရာ နေရာတစ်ခု ဖြစ်လာတာပေါ့။ မညိုညိုကိုတောင် အညို.. ကျနော်ကလေ ဘာညာတွေ ပြောတဲ့အဆင့်ထိ ရင်းနှီးလာခဲ့ပီ။ အန်တီလေးနဲ့လား…။ အင်း.. မေးမှမေးတတ်ပါပေတယ်။ ချာတိတ်လေးက မမြင်ဖူးတော့ မူးမြစ်ထင်…၊ အပျိုကြီးက အချစ်ရေကာတာတွေ ကျိုးပေါက်..၊ ဘာပြောကောင်းမလဲလေ.. ချစ်လိုက်ကြတာ။
လူဆိုတာမျိုးကလည်း အခက်သားလေ။ လူမှန်ရင် အရှက်အကြောက်ကြီးကြတာ ဓမ္မတာဆိုတာ မှန်ပေမယ့် တအားရင်းနှီးလာရင် သိပ်ကိုအရေးမစိုက်တော့တာနော့်။ ကျနော်ပြောဖူးသလိုပဲ သူတို့အိမ်က ဆိတ်ငြိမ်ရပ်ကွက်ထဲက ခြံကျယ်ကြီး၊ တော်ရုံလူမလာဘူးဆိုတာ သိတဲ့အပြင်.. ရှိနေတဲ့ မညိုညိုဆိုတာကလည်း အန်တီလေးရဲ့ငယ်သူငယ်ချင်း ဖြစ်ပြန်ပြီးတော့ ကျနော်နဲ့က တခါတလေ မောင်လေး လာစမ်းဆိုပြီး.. ခါးတွေဘာတွေ လာဖက်တဲ့အထိ ရင်းနှီးလာတော့ သိပ်ကိုမရှက်တတ်တော့တာလေ။
အကျိုးဆက်က ဘာတွေဖြစ်လာသလဲဆိုတော့.. ကျနော်တို့ အချစ်နလံထတဲ့အခါတွေဆို.. မညိုညိုအိမ်မှာ ရှိရှိမရှိရှိ့ အရေးကို မစိုက်တော့တာဗျို့။ တခါတလေ ဟိုဖက်အိပ်ခန်းထဲ မညိုညိုရှိနေတာကို ဒီဖက်မှာ နှစ်ယောက်သား မီးကုန်ယမ်းကုန်လိုးရင်း အသံတွေ ဆူညံလာတဲ့အခါ.. အဟမ်း အဟမ်းဆိုပြီး ချောင်းဆိုးသလို သတိပေးတာတောင် ဂရုမစိုက်မိတော့ဘူးလေ။ တခါကလည်း မညိုညို အပြင်မှာဆိုပြီး နှစ်ယောက်သား ဖင်တုံးလုံးချွတ်ပြီး မီးဖိုချောင်ထဲက ထမင်းစားပွဲပေါ် တက်ထိုင်ပြီး အသားကုန် လိုးနေကြတာ အသံတွေဘာတွေ ဆူညံနေတာပေါ့..။ သိတယ်မလား ချစ်သူဖြစ်တာ ကြာလာပြီဆိုတော့ စကားတပြောပြောနဲ့ လိုးတတ်လာပြီလေ။
စားပွဲပေါ် ကျနော်ကထိုင်.. အန်တီဝင်နီက သူ့ဆံပင်ရှည်ကြီးတွေကို ဆံထုံးကြီးကြီးဖြစ်အောင် ထုံးထားပြီး ဖင်တုံးလုံးကြီးနဲ့ ကျနော့်အပေါ်တက်ခွပြီး ကလေးတွေ ကြက်ဖခွပ်သလို တက်ပြီးလိုးနေတာ။ ကျနော်က သူ့နို့ဝင်းဝင်းကြီးနှစ်လုံးကို စုံကိုင်ပြီး ဆောင့်စမ်းပါ.. အန်တီလေးရာ.. အားနဲ့ ဖိဆောင့်.. ကောင်းလိုက်တာ.. အဲ့လိုတွေအော်..၊ အန်တီလေးကလည်း ကျနော့်လည်ပင်းကိုခိုပြီး ဟားးးး ဟားးးးးး!! ဆို အော်ပြီး ဆောင့်ဆောင့်ချ..၊ အဲ့လိုတွေ ဖီးလ်တက်နေတုန်း… ဟော့တော့!! နင်တို့ကလည်းဟယ် ဆိုပြီး မညိုညို မီးဖိုချောင်အနောက်ပေါက်ကနေ ဝင်လာတာ ပက်ပင်းကြီး မိသွားရောဗျ။ ရှက်တော့ရှက်တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ခုနက ပြောသလိုပဲ ကျနော်တို့ ဘာလုပ်နေတယ်ဆိုတာ သူကသိနေပြီးသားပဲဟာ။ ဟိုလိုကြီးတော့ မဖြစ်ပါဘူး။
ခပ်ရှက်ရှက်နဲ့ လစ်ပြေးသွားပြီး နောက်နေ့ ပြန်လာတော့လည်း မညိုညိုက.. မောင်လေး.. ရော့ဒိန်ချဉ်.. မနေ့က မြို့ထဲက ဝယ်လာတာ.. အားရှိတယ် သိလား ဆိုပြီး လာတိုက်ရင်း စတော့လည်း ခပ်တည်တည်နဲ့ ယူသောက်လိုက်တာပဲလေ။ နောက်ပိုင်း ပက်ပင်းမဟုတ်တောင် ရိုးတိုးရိပ်တိပ် မိမလိုလို ဖြစ်တာတွေလည်း အကြိမ်ကြိမ်ပေါ့။ တခါကဆို.. အန်တီလေး အခန်းထဲဝင်ပြီး ညဖက်ကြီး မီးချောင်းဖွင့်ပြီး ထုံးစံအတိုင်း လိုးနေကြတာ.. အန်တီလေး သုံးခါလောက် ပြီးတာတောင် ကျနော်က မပြီးသေးလို့ ကုတင်ပေါ် ကျနော့်ကို ဒူးထောက်ခိုင်းပြီး မာတင်းနေတဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို အိပ်နေတဲ့ အန်တီလေးက ခေါင်းလေးထောင်ပြီး ပါးစပ်နဲ့ ပြီးအောင်လုပ်ပေးနေတာ။ အိပ်ခန်းပြူတင်းပေါက်ကနေ အမှောင်ထဲမှာ လူတစ်ယောက် ကြည့်နေမှန်း ကျနော် ရိပ်ကနဲ မြင်လိုက်ရတယ်။ ဒါ မညိုညိုပဲဆိုတာ အလိုလို သိလိုက်တယ်။ အသာလေး မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး နေနေလိုက်တာ ကျနော်ပြီးသွားလို့ ကျနော့်ညီလေး သုတ်ရည်တွေ အန်တီလေးနို့တွေပေါ် တပျစ်ပျစ် ပန်းထုတ်တဲ့အခါမှ အဲ့ဒီချောင်းနေတဲ့ လူရိပ်ပျောက်သွားတာ သတိထားမိတယ်။
မှန်ရာပြောရရင် အဲ့ဒီအချိန်တွေဟာ ဘဝမှာ အပျော်ရဆုံး အချိန်တွေပေါ့ဗျာ။ ဒီလောက်လှတဲ့ အန်တီလေး… ကျနော့်ပီယာနိုဆရာမလေးကို ချစ်သူတော်ရတာ ဘယ်လောက် ဂုဏ်ယူစရာကောင်းသလဲ။ တစ်မြို့လုံးက ဘယ်ကောင်ကမှ ချစ်ရေးဆိုလို့ မရဘူးလို့ နာမည်ကြီးခဲ့တဲ့ ဆရာမလေးဝင်နီနဲ့ ချစ်ကြိုးတွယ်နေရတာကိုးဗျ။ ပြီးတော့ ရှိသေးတယ်ဗျာ နှစ်ယောက်လုံးဟာ ရှားရှားပါးပါး ဝါသနာတူတွေ။ စာအုပ်တွေ အရူးအမူးဖတ်ကြတာ၊ ဂီတဆိုရင် ထမင်းမေ့ဟင်းမေ့ တီးမယ်၊ ဆွေးနွေးမယ်.. အဲ့လိုဘဝလေးဆိုတော့ ဘယ်လောက်ပျော်စရာကောင်းမလဲ တွေးကြည့်ပေါ့ဗျာ။
တခါတလေ ခြံထဲတူတူဆင်းထိုင်ပြီး ဖတ်ဖူးတဲ့ စာအုပ်တွေအကြောင်း ငြင်းခုန်ကြ၊ ကျနော်က ဆရာအောင်ခြိမ့်ရဲ့ မမဆိုတဲ့ ကဗျာလေးကို ရွတ်ပြတာကို အန်တီလေးက ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ မှီတွယ်ရင်း နားထောင်၊ မှတ်မှတ်ရရ ရက်တွေအကြာကြီး Gone with the Wind: ဝတ္ထုထူထူကြီးကို နှစ်ယောက်တူတူ ဖတ်ကြတာ(ဖတ်လိုက် နည်းနည်းညောင်းလာရင် ပြွတ်ပြွတ်ဆိုပြီး နမ်းကြရင်း စိတ်ပါလာရင် ထတွယ်လိုက်ရင်းပေါ့လေ)။
ကျနော်တိုနှစ်ယောက်ဟာ နှစ်ဦးနှစ်ယောက် မဟုတ်တော့သလို ခံစားလာရတယ်။ ဥပမာ.. လိင်ဆက်ဆံကြတယ်.. ပြီးသွားတယ်.. လိင်စိတ်က တဖြေးဖြေး ကျဆင်းလာမယ်.. ပြီးရင် စိတ်ကကုန်သလိုလို ဖြစ်သွားမယ်။ မဟုတ်ဘူးဗျ.. အခုဟာက ကျနော်တို့ ချစ်ကြတယ်။ ပြီးသွားတော့ ပြီးပြီလို့မမှတ်နဲ့ သူ့အဖုတ်ထဲ ကျနော့်ညီလေးစိမ်ထားရင်း တပ်မက်စွာ နမ်းနေတုန်းပဲ။ ရင်ထဲမှာ ဘာမှန်းမသိတဲ့ ခံစားချက်ကြီးနဲ့ သူ့ဆံပင်တွေကိုဖွလိုက် နားရွက်ကလေးကိုကိုက်.. တီတီတာတာလေးတွေ ပြောလိုက် စလိုက်နောက်လိုက်.. ပျောက်ကွယ်သွားမှာကြောက်တဲ့အလား တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် တင်းတင်းဖက် အဲ့လိုတွေဗျာ။ (နောင်ကို တခြားမိန်းမတွေနဲ့အိပ်တိုင်း ကျနော်ကိစ္စ ပြီးသွားတာနဲ့ ကိုယ့်ပါတနာရဲ့ ဆံပင်အနံ့တွေ၊ ကိုယ်နံ့တွေ ရှူမိတိုင်း မသတီသလို ဆိုက်ကိုဝင်လာတယ်)။
မိုးတွင်းပိုင်းရောက်လာတော့.. အန်တီလေး ခရီးထွက်စရာ ပေါ်လာရောဗျ။ ၃ လလောက် ကြာချင်ကြာလိမ့်မယ်လို့ ပြောတော့ ကျနော့်မှာ ငိုမဲ့မဲ့နဲ့ပေါ့။ ဆရာမလေးကလည်း ပြောရင်း မျက်ရည်က ခပ်ဝဲဝဲရယ်။ ပျော်နေတဲ့ဘဝလေး ရုတ်တရက် မုန်တိုင်းဝင်လာတာကိုးဗျ။ တနယ်တကျေးမှာ အခြေချနေတဲ့ ဆရာမဖေဖေတစ်ယောက် နေမကောင်းဖြစ်လို့ မဖြစ်မနေ လိုက်သွားရတော့မယ်တဲ့။ အဲ့ဒီအကြောင်း ပြောတဲ့နေ့က ထမင်းစားပွဲမှာ ကျနော်တို့ သုံးယောက်သား အသံကို တိတ်နေတာပေါ့ဗျာ။ မညိုညိုလည်း စိတ်မကောင်းဖြစ်ရှာတယ်နေမှာ။ မျက်နှာမကောင်းဘူး။ အိပ်တော့မယ်ဟာဆိုပြီး ညနေမိုးချုပ်စပဲ ရှိသေးတယ်။ သူ့အခန်းထဲ ဝင်သွားရော။ နှစ်ယောက်သား စားသောက်ထားတာတွေ ဆေးကြောပြီး အိမ်ရှေ့က ဒန်းကလေးပေါ် တူတူထိုင်ပြီး ဖက်ထားကြတယ်။
“ဒို့နှစ်ယောက် မတွေ့ခဲ့ရင် ကောင်းမှာလို့တောင် တွေးနေမိတယ် သိလား”
တဲ့..။ ငိုသံပါနေတဲ့ အသံနဲ့ အန်တီလေးက ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ မျက်နှာအပ်ပြီး တုန်တုန်ရီရီ ပြောရှာတယ်။ ကျနော် သူ့မျက်နှာလေးကို ဆွဲမော့ပြီး တသက်လုံး ပြန်မတွေ့ရတော့ရင် ဆိုပြီး သူ့မျက်နာလှလှလေးအနှံ့ တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင် မြတ်မြတ်နိုးနိုး နမ်းနေမိတယ်။
နောက်နေ့ ဆရာမလေး ခရီးထွက်ဖို့ လေယာဉ်ကွင်းကိုဆင်းတော့ ကျနော် လိုက်မပို့ဖြစ်ခဲ့ပါဘူး။ မညိုညိုတစ်ယောက် လိုက်ပို့တယ်။ ခွဲခါနီး အခြေအနေတစ်ခုကို ရင်ဆိုင်ဖို့ အဆင်သင့်မဖြစ်သေးဘူးလို့ သူကပြောပြီး လေယာဉ်ကွင်းကို လိုက်မလာခိုင်းတာလေ။ ကျနော်က လေဆိပ်ပြေးလမ်းအဆုံးမှာရှိတဲ့ ဂေါက်ကွင်းထဲက မြက်ခင်းစိမ်းစိမ်းပေါ် သွားထိုင်ရင်း လေယာဉ်တက်သွားတာကို ဆွေးရီရီ ငေးကြည့်နေခဲ့တာပေါ့လေ။ ဂျွန်ဒဲဗားရဲ့ Leaving on a jet plane: သီချင်းထဲက ဘယ်အချိန်တစ်ခါ ပြန်လာနိုင်မယ်ဆိုတာ ငါမသိ.. ဆိုတဲ့ စာသားလေးကို တိုးတိုးရွတ်ဆိုရင်း မျက်ရည်ကျခဲ့ရတာပေါ့။
ပွဲခင်းထဲ အမေပျောက်တဲ့ ကလေးငယ်လို ကူကယ်ရာမဲ့တဲ့ ဘဝ… ကျနော့်ညာလက်ခုံပေါ်… မိုးတွေအကြိမ်ကြိမ်ရွာကျ.. ပြန်လာခဲ့ပါ.. မမဝင်နီ
(channko ၏ မိုးတွေရွာတဲ့အခါ ကဗျာမှ)
ကျနော့်ဘဝကြီး ဇောက်ထိုးမိုးမျှော် ဖြစ်သွားသလိုပဲ။ အန်တီလေး မရှိတော့တဲ့ နေ့တွေကို အံကြိတ်ရင်း ဖြတ်သန်းနေခဲ့ရတယ်။ ဘယ်တော့မဆို ပြုံးနေပြီး တက်တက်ကြွကြွရှိတဲ့ ကောင်လေးဘဝကနေ ညှိုးငယ်တဲ့ မျက်နှာပေးနဲ့ လောကကြီးကို မှုံတေတေကြည့်နေတတ်တဲ့ လူတစ်ယောက် ဖြစ်လာတယ်။ လွမ်းတယ်… လွမ်းတယ်.. ကျနော့်ဆရာမလေးကို ပြန်ခေါ်ပေးကြပါဗျာ။
ညညတွေဆို အိပ်လို့မပျော်ဘူး.. ဖဲကြိုးလေးတွေ ကြဲချထားတဲ့ လမ်းကလေးတွေရှိတဲ့မြို့လို့ စာရေးဆရာကြီးတစ်ယောက်က တင်စားဖူးတဲ့ ကျနော်တို့မြို့လေးက လမ်းတကာကို စက်ဘီးလေးနဲ့ လျှောက်နင်းပြီး အန်တီလေးကို လိုက်ရှာနေမိတယ်။ ဂစ်တာကိုင်ပြီး လက်ချောင်းတွေကို စိတ်ရှိလက်ရှိ လွတ်ပေးလိုက်တော့လည်း ကြေကွဲနေတဲ့ သံစဉ်တွေပဲ ထွက်ထွက်ကျလာတယ်။ စိတ်ဖြေရာဖြစ်အောင် တစ်နေ့တစ်နေ့ ဖေဖေတို့အလုပ်တွေကို ကူလုပ်ပေးနေရင်း တတ်နိုင်သလောက် မေ့ပျောက်နိုင်အောင် ကြိုးစားနေရတယ်။
ဒီလိုနဲ့ ဆရာမလေး ထွက်သွားတာ နှစ်လလောက် ကြာလာခဲ့ပြီ။ ဖုန်းအဆက်အသွယ်ဆိုရအောင်လည်း အဲ့ဒီခေတ်က အဝေးကောလ်တွေက ဝင်ဖို့မလွယ်၊ ရပြန်တော့လည်း ကြားတစ်ချက် မကြားတစ်ချက်မို့ ဘယ်လိုမှ အလွမ်းမပြေပါဘူးဗျာ။
ဒီလိုနဲ့ တစ်နေ့ကြတော့ ဖေဖေခိုင်းလိုက်တဲ့ အလုပ်ကိစ္စတစ်ခုနဲ့ မြို့ပြင်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီတလောက မိုးတွင်းကြီးကို တော်တော်လေး ပူနေတာ ၂-၃ ရက်ရှိပြီ။ ကျနော်လည်း မြင်းခေါင်းတံဆိပ် စွပ်ကျယ်လေးနဲ. ဘောင်းဘီတိုလေးဝတ်ပြီး စက်ဘီးနင်းလာခဲ့တယ်။ ခိုင်းလိုက်တဲ့ကိစ္စပြီးတော့ အိမ်အပြန် ကန်ပတ်လမ်းနားရောက်တော့ ညနေ ၄ နာရီလောက် ရှိပြီ။ မိုးက ခပ်အုံ့အုံ့ ဖြစ်လာလို့ ခပ်သွက်သွက်လေး ကျနော့်ပြိုင်ဘီးလေးကို နင်းနေမိတယ်။ ရုတ်တရက် ကန်ပတ်လမ်းနဲ့ ကျောင်းလမ်းထောင့်က လူပြတ်တဲ့နေရာမှာ လူသုံးယောက်နဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ရုန်းရင်းဆန်ခတ် ဖြစ်နေတာ တွေ့ရတယ်။ အနားရောက်လာမှ ဖတ်ကနဲ ကြည့်လိုက်တော့.. ဟာ.. အမျိုးသမီးက မညိုညိုပါလား။ စက်ဘီးကို ဘရိတ်ဆွဲလိုက်ပြီး ခုန်ဆင်းရင်း မေးလိုက်တယ်။
“အညို!! ဘာဖြစ်တာလဲ”
“ဖိုးသက်!! အညို့ကို ဒီကောင်တွေ..”
တစ်ချက်လောက် ဟိုကောင်တွေကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ရုပ်တွေကိုကြည့်တာနဲ့ မင်းမနိုင်ကွက်သစ်က ကောင်တွေမှန်း ကျနော်သိလိုက်တယ်။ ကျနော်တို့ နယ်ခံတွေနဲ့ ရုပ်မတူဘူးလေ။ အသားအရည် ရုပ်သွင်ပြင်တွေကကို ကွာတာ။ ကလေကချေတွေနေတဲ့ ရပ်ကွက်ကပေါ့။ ကျနော် အခြေအနေကို ရိပ်မိတယ်။ မညိုညိုကလည်း ဒီဖက်ကို ဘာလာလုပ်တာမှန်း မသိပါဘူးဗျာ။ ချက်ချင်း ခပ်ပြုံးပြုံးလုပ်ပြီး ဟိုကောင် ၃ ကောင်ကို စကားစလိုက်တယ်။
“ဘော်ဒါတို့ ကျနော့်အစ်မကို စောင့်ရှောက်ပေးတာ ကျေးဇူးဗျ..။ အခု ကျနော် သူ့ကိုလာကြိုတာ..။ အိုကေနော်..”
“ချာတိတ်လေး.. မင်းဒိုးတော့ကွာ.. လာမရှုပ်နဲ့..”
ဖူးးးး!! ကျနော် သက်ပြင်းခိုးချလိုက်တယ်။ မလွယ်တော့မှန်းလည်း သိလိုက်ပြီ။ ပြောနေရင်းနဲ့ တစ်ယောက်က မညိုညိုရဲ့ပုခုံးကို လှမ်းကိုင်လိုက်လို့ မညိုညိုက လက်နဲ့ပုတ်ချလိုက်ပြီး ရန်တွေ့နေသံကို ကြားနေရပြီ။ ကျနော့်ပြိုင်ဘီးလေးကို အသာလေးတွန်းပြီး ပြိုင်ဘီးဘောင်တန်းကို အပေါ်ကို အသာလေး ဆွဲမလိုက်တော့ ကြွတက်လာတယ်။ ဆွဲဖြုတ်လိုက်ရင် နှစ်ပေလောက်ရှိတဲ့ သံပိုက်လုံး ဖြစ်သွားအောင် တမင်ထည့်ထားတာဗျ။ အသက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်းရှူပြီး ခြေထောက်တွေကို ကွေးထားလိုက်တယ်။
“အညို!! နောက်ဆုတ်!!!”
အဲ့လို အော်ပစ်လိုက်တာရယ်၊ သံပိုက်လုံးကို ပြိုင်ဘီးက ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး အနားမှာရှိတဲ့ အနီးဆုံးကောင်ရဲ့ မျက်ခွက်ကို ဖြတ်ရိုက်ပစ်လိုက်တာ ဆက်တိုက်ပဲ။ ချက်ကောင်းမိသွားတော့ ခွေကနဲပဲ။
“လာလေ!! ဟေ့ကောင်..”
ကျနော် အသံကုန်ဟစ်ပြီး နောက်တစ်ကောင်ကို ဆက်ရိုက်တယ်..။ အလစ်မဟုတ်တော့ ကျနော့်ရိုက်ချက်တွေကို ဒီကောင်က လက်နဲ့ကာလို့ မှီသွားတယ်။ ကာမိတဲ့အပြင် သံပိုက်လုံးကို ဖမ်းကိုင်လိုက်နိုင်တော့ ကျနော် ဆက်ရိုက်လို့ မရတော့ဘူး။ ဒါနဲ့ ကျနော်လည်း ဒိုင်ပင်ပစ်ပြီး အဲ့ဒီကောင်ကို ဝင်လုံးတယ်။ လုံးထွေးသတ်ပုတ်နေရင်း ကျနော် ဒီကောင့်အပေါ်စီးကနေ ဖိမိတာနဲ့ မျက်ခွက်ကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် လက်သီးစာ ကျွေးနေမိတယ်။
ရုတ်တရက် ကျနော့်ကျောပြင် ပူကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ နောက်တစ်ချက် ပူကနဲဖြစ်မှ လှိမ့်ချလိုက်မိတယ်။ ကျန်နေတဲ့ တစ်ကောင်က အနောက်ကနေ ချိန်းကြိုးနဲ့ ရိုက်တာဗျ။ ကျနော် ထလို့မရသေးခင်မှာပဲ ရိုက်ချက်တွေ ဆက်တိုက်ဝင်လာတယ်။ လက်နဲ့ကာမိတော့ လက်ဖျံတွေပဲ ရိုက်မိနေတယ်။ ကြာလာရင် ကျနော် မလွယ်တော့ဘူးဗျာ။
“ဟေး..ဟေး..”
ဆိုပြီး လူတွေအော်သံတွေနဲ့ ပြေးလာတဲ့ အသံတွေကြားမှ ရိုက်နေတာတွေရပ်ပြီး ဟိုသုံးကောင် ပြေးသွားတာ မြင်လိုက်ရတယ်။ လူတွေ အနားရောက်လာပြီး ဟိုမေးဒီမေး လုပ်နေတာကို မညိုညို ပြန်ဖြေနေသံ ကြားရတယ်။ ကျနော့်ပြိုင်ဘီး ဘောင်တန်းလေးကို မြေကြီးပေါ်က လိုက်ရှာပြီး စက်ဘီးမှာ ပြန်တပ်လိုက်ပြီး..
“အညို!! ပြန်မယ်”
လို့ ခပ်တင်းတင်း ခေါ်လိုက်တယ်။ ကျနော့်ကျောက စွပ်ကျယ်တွေ အလွှားလိုက် ကွာကျနေတာရယ်၊ စပ်ဖျင်းဖျင်း ဖြစ်နေတာရယ်၊ လက်ဖျံပေါ်ထင်နေတဲ့ ချိန်းကြိုးအရာတွေနဲ့ လူပုံစံကလည်း တော်တော်လေး စုတ်ပြတ်သတ်နေပြီ။ ဒေါသလည်း တော်တော်ထွက်နေတယ်။ ကျနော်သာ ဒီဖက်လမ်းကို မလာဘူးဆိုပါတော့။ ဘာတွေဘယ်လို ဆက်ဖြစ်မလဲဆိုတာ တွေးပြီး မညိုညိုကို ဒေါသဖြစ်နေမိတယ်။
တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြစ်နေတဲ့ မညိုညိုကို လူတွေကြားထဲက ဆွဲထုတ်ပြီး ကျနော့်ပြိုင်ဘီးဘောင်တန်းပေါ် တက်ထိုင်ခိုင်းပြီး နင်းထွက်လာခဲ့တယ်။ မညိုညိုကတော့ တိတ်တိတ်လေး ဘောင်တန်းပေါ်ထိုင်ပြီး လိုက်လာတယ်။ ယူကလစ်ဝင်းဖက် ရောက်ခါနီးမှာပဲ အုံ့နေတဲ့မိုးက တဝေါဝေါ ရွာချလာတယ်။ နှစ်ယောက်လုံး စိုရွှဲသွားပေမယ့် အိမ်ရောက်ခါနီးလာလို့ ခပ်သုတ်သုတ်လေး ဆက်နင်းလာခဲ့တယ်။ အေးစက်စက် မိုးရေတွေကြောင့် ခုနက ဒေါသတွေ တော်တော်လေး ငြိမ်းသွားပြီး စိတ်ကနည်းနည်း ကြည်လင်လာတယ်။
ပထမ တွေးထားတာက မညိုညိုကို အိမ်ပြန်ပို့ပေးပြီးတာနဲ့ ချက်ချင်းပြန်၊ ဘော်ဒါတွေခေါ်ပြီး မင်းမနိုင်ကွက်သစ်ထဲသွား၊ ခုနက ၃ ကောင်ကို လိုက်ရှာမလို့ပေါ့။ ဒါပေမယ့် မညိုညိုတို့အိမ်ရောက်သွားတော့ စိတ်က ပြေစပြုလာပြီ။ လူက ချမ်းလည်းချမ်း၊ ဗိုက်ကလည်းဆာ၊ ကျောပြင်ကလည်း စပ်ဖျင်းဖျင်း ဖြစ်စပြုလာပြီ။ မိုးတွေကလည်း တဝုန်းဝုန်းနဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်တောင် ဘာမှမမြင်ရတော့တဲ့အထိ ရွာချနေတာလေ။
အိမ်ထဲရောက်တာနဲ့ စိုရွှဲနေတဲ့ အဝတ်တွေလဲဖို့နေမှာ မညိုညို သူ့အခန်းထဲ တန်းဝင်သွားတယ်။ ကျနော်လည်း စိုရွှဲနေတဲ့ စွပ်ကျယ်အပြဲနဲ့ ဘောင်းဘီတိုနဲ့ပဲ မီးဖိုချောင်ထဲဝင်ပြီး အိုးတွေခွက်တွေ လှန်လောပြီး ထမင်းနဲ့ဟင်းတွေ ခူးခပ်ပြီး ဆာဆာနဲ့ လွေးနေမိတယ်။
စားသောက်ပြီးတော့မှ ဖုန်တွေ သဲတွေနဲ့ စုတ်ပြတ်နေတဲ့ ကျနော့်ကိုယ်ကို သတိရလို့ ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး ရေလောင်းပြီးချိုး၊ ဆပ်ပြာတိုက် ဆေးကြောနေမိတယ်။ စွပ်ကျယ်ကတော့ ဝတ်လို့မရတော့မယ့် အတူတူ ချွတ်ပြီး ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်ပေါ် ပစ်ချထားခဲ့တယ်။ ကိုယ်တုံးလုံး၊ ဘောင်းဘီတိုနဲ့ ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတော့ အပြင်မှာ တော်တော်လေး မှောင်နေပြီ။ မိုးက သည်းသည်းမဲမဲ ရွာလို့ကောင်းတုန်း။
“အညို… ကျနော်ပြန်ပြီ..။ တံခါးလာပိတ်ချေ”
လို့ အော်ပြီး အိမ်ရှေ့ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ အနောက်ကနေ ပြေးလိုက်လာတဲ့ခြေသံ ကြားရတယ်။
“ဖိုးသက်.. နေဦး”
ဆိုပြီး မညိုညို ပြောလိုက်သံကြားလို့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့..
“ဒီလောက် မိုးတွေသည်းနေတာ ဘာကိစ္စနဲ့ ပြန်ချင်ရတာလဲ..။ ရန်ငြိုးတွေ၊ ဒေါသတွေနဲ့ စိတ်နောက်ကိုယ်ပါ မလုပ်ရဘူး ငါ့မောင်ရဲ့..”
မညိုညိုက ကျနော့်ကို စကားလှမ်းပြောရင်း အနားကို ကပ်လာတယ်။ ဆံပင်တွေကို ဆံထုံးဖြေချလိုက်ပြီး တဘက်နဲ့ သုတ်ထားတော့ ခပ်ပွပွ မခြောက်တခြောက်နဲ့ ပုခုံးကိုကျော်ပြီး ရင်ဘတ်ပေါ် ဝဲကျနေတယ်။ အစိမ်းရောင်ထမီကို ရင်ခေါင်းလျားထားပြီး အမွှေးပွတဘက်အပြာကို ခြုံထားတယ်။
“လာ.. ချမ်းနေပြီမလား”
ဆိုပြီး ခြုံထားတဲ့ မွှေးပွတဘက်ကို ဆွဲခွာလိုက်ပြီး ကျနော့်ကိုယ်ပေါ်က ရေစက်တွေကို သုတ်ပေးဖို့ ကြိုးစားတယ်။ ၅ ပေ ၁ဝ လက်မလောက်ရှိတဲ့ ကျနော့်အရပ်ကြောင့် ကျနော့်ရှေ့မှာ လာရပ်တဲ့ မညိုညိုက ကျနော့်မေးစေ့လောက်ကလေးပဲ ရှိတော့တယ်။ အောက်ကိုငုံ့ကြည့်တော့ ထမီရင်ခေါင်းလျားထားတဲ့အောက်က အခုအခံမပါတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက စူတူတူဖြစ်နေတဲ့အပြင် တတုန်တုန် ဖြစ်နေတာ တွေ့ရတယ်။ စိတ်ကိုတင်းလိုက်ပြီး မျက်နှာကို လွဲထားလိုက်ပြီး ပြူတင်းပေါက်ကနေ မိုးမှောင်ကျနေတဲ့ အပြင်လောကကို ငေးနေမိတယ်။
မိုးတွေက ပိုသည်းလာတယ်။ အိမ်ထဲကို မိုးစက်တွေ လေအဝှေ့မှာ ပက်ဝင်လာတော့ မညိုညိုက ပြူတင်းပေါက်တွေ လိုက်ပိတ်နေရင်း…
“မောင်လေးရေ.. တံခါးမကြီးပိတ်ပေး။ မိုးတွေ တအားပက်လာပြီ..။ ပြီးရင် စိုနေတဲ့ ဘောင်းဘီတိုကို အညို့အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်မှာ တဘက်အဖြူတစ်ထည်ရှိတယ်..။ အဲ့ဒါနဲ့ ချွတ်လဲပြီး ခဏပတ်ထား..။ အညို ရေနွေးပူပူလေး လာတိုက်မယ် စောင့်နေ”
လို့ ပြောရင်း မီးဖိုချောင်ထဲဝင်သွားတယ်။
