ပီအေ
ရေးသားသူ – Directionless

ဦးကျော်ခေါင်အဖို့ အသက်ကြီးမှ မုတ်ဆိတ်ပျားလာစွဲတာ ခံရသလားတော့ မသိ။ သူ့မိတ်ဆွေလည်းဖြစ်၊ ငယ်ပေါင်းလည်းဖြစ်တဲ့ ဦးစောမောင်က သူ့ကုမ္ပဏီမှာ ခေတ္တခဏ ရုံးသွားထိုင်ဖို့ ပြောတုန်းက ဦးကျော်ခေါင် လုံးဝ စိတ်မဝင်စားခဲ့။ ဒါကလည်း သူ့မှာ အကြောင်းရှိသည်။

ဦးကျော်ခေါင်ဆိုသည့်သူက အလုပ်လုပ်စရာမလိုဘဲ အချိန်တန်လျှင် ဝင်ငွေရှိနေသူလေ။ သူ့ကိုယ်သူ သူဌေးဟု ခေါင်းစဉ် မတပ်နိုင်သော်လည်း ဦးကျော်ခေါင်သည် ငွေကြေးနောက်ခံတော့ အတော်ရှိခဲ့သူ ဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် သူသည် မိန်းမရ ကံကောင်းသူဟုလည်း ဆိုရမည်။ လွန်ခဲ့သော ငါးနှစ်ကျော်ကျော်က ဆုံးပါးသွားပြီ ဖြစ်သော သူ့မိန်းမ ဒေါ်သူဇာသည် ဆွေကြီးမျိုးကြီးထဲမှ ဖြစ်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက် ညားခါစတုန်းကဆို သူမဘက်က ပိုင်ဆိုင်မှုက သူ့ထက်တောင် များသည်ဟု ဆိုလို့ရသည်။

အခုတော့ သွားလေသူကြီး၏ ပိုင်ဆိုင်မှုက သူ့ဟာတွေ ဖြစ်လာခဲ့တာ ကြာလှပြီ။ ဒီတော့ ဦးကျော်ခေါင် လုပ်ချင်တာ လုပ်လို့ရသည်။ လုပ်ချင်တာတွေလည်း လုပ်ခဲ့ပြီးပြီ ဖြစ်သည်။ ကောင်းတာတွေ ရှိသလို၊ ဆိုးတာတွေ ရှိသည်။ ကောင်းတာတွေကတော့ ပေါ်တင်လုပ်ပြီး၊ ဆိုးတာတွေကတော့ ဒိုင်လျှိုလေး လုပ်ခဲ့သည်။ အဲဒီလို ကိစ္စပေါင်းစုံ လုပ်ခဲ့တာထဲမှ အခုပြောမည့် ဇာတ်လမ်းနှင့် သက်ဆိုင်တာကို ရွေးပြောရမည်ဆိုလျှင် ခင်မင်ရာ ခင်မင်ကြောင်း မိတ်ဆွေတစ်ချို့၏ အလုပ်တွေတွင် ရှယ်ယာဝင်ထားခြင်းသာ။

ဒါကြောင့်လည်း အစောတုန်းက ဆိုခဲ့သလို ဦးကျော်ခေါင်သည် ဘာအလုပ်မှ လုပ်စရာ မလိုဘဲ အချိန်တန်လျှင် ဝင်ငွေရှိနေခဲ့တာပင် ဖြစ်သည်။ ဒီလိုမျိုး အလုပ်လုပ်စရာ မလိုသည့် သူ့ကို ဦးစောမောင်က သူ့ကုမ္ပဏီမှာ ကြီးကြပ်သူအဖြစ် သွားထိုင်ပေးဖို့ စကားအစပျိုးတုန်းက ကြားကြားခြင်း အတော် စိတ်ရှုပ်ခဲ့တာပင်။ ဦးစောမောင်သာ အော်ပရေးရှင်းလုပ်ဖို့ ဆိုပြီး ဆေးရုံကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေး ဖြစ်မနေလျှင် ဦးကျော်ခေါင် ငြင်းမိမှာ သေချာပါသည်။

“စဉ်းစား မနေစမ်းပါနဲ့ ကျော်ခေါင်ရာ ..။ မင်းကို အမြဲတမ်းလည်း လုပ်ခိုင်းတာ မဟုတ်ဘူး .. ခဏတဖြုတ်ပဲ ..။ ငါ ဆေးရုံက ပြန်ဆင်းရင် မင်း ဆက်လုပ်ပေးစရာ မလိုပါဘူး .. “

ငယ်သူငယ်ချင်းလည်းဖြစ်၊ လူမမာလည်းဖြစ်သည့် ဦးစောမောင်က ဒီလိုဆိုလာတော့ ဦးကျော်ခေါင် ဘာပြောရမှန်း မသိ။ နဂိုကတည်းက မျက်နှာကြောတင်းသည့် သူ့မျက်နှာသည် ပိုပြီးတော့ တင်းနေမှာမှန်းတော့ သေချာပါသည်။ သူ့မျက်နှာကို တစိုက်မတ်မတ် ကြည့်နေသည့် ဦးစောမောင်၏ အကြည့်တွေကို ကြာတော့ သူတုံ့ပြန်တောင် မကြည့်ရဲ။ ဒရစ်ချိတ်ထားသည့် ပုလင်းထဲမှ ဆေးရည်စက် တစ်စက်ခြင်း ကျနေသည်ကို ငေးကြည့်နေမိသည်။

“ဟေ့ကောင် ကျော်ခေါင် .. ဘာတွေ လျှောက်ငေးနေတာလဲ ..။ ငါပြောတာရော ကြားရဲ့လား ..။ ခွီးမှပဲ “

ဦးစောမောင်ဆီမှ အသံကျယ်ကျယ် ထွက်လာမှ ဦးကျော်ခေါင် သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကို ကမန်းကတမ်း ကြည့်ရသည်။ ဒါတောင်မှ သူ့အကြည့်က လူနာခန်းထဲကို ဝင်လာသည့် စပါယ်ရှယ်နပ်စ်ဆီသို့ ရောက်သွားသေးသည်။ အဖြူရောင် ရင်ဖုံးအင်္ကျီထဲမှ ဖောင်းဖောင်းကြွကြွ ဖြစ်နေသော ရင်သားအစုံနေရာတွင် သူ့မျက်လုံးက ရပ်နားသွားသည်။

“ကဲ .. ဦးလေး .. ဒီမှာ အိုဗာတင်းရပြီ .. ဦးလေး သောက်ချင်ရင် အဆင်သင့်ပဲနော် “

မျက်နှာထားချိုချိုနှင့် ပြောနေသည့် သူနာပြုဆရာမလေး၏ စကားကြောင့် ဦးကျော်ခေါင် ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ဦးစောမောင် နေရာတွင် သူရောက်ချင်သွားသည်။ ထိုအချက်က နပ်စပ်မလေးက ဦးစောမောင်ကို နောက်ကျောဘက်မှ ပွေ့ပြီး အိုဗာတင်းကို ဇွန်းနှင့် တစ်ဇွန်းချင်း ယုယုယယ တိုက်ကျွေးသည်ကို မြင်သောအခါ ပို၍ သေချာသွားသည်။

“စောမောင် .. မင်း အကူအညီတောင်းလို့ ငါလုပ်ရတာနော် ..။ ပြီးတော့မှ ငါလုပ်တာ အဆင်မပြေဘူးဆိုပြီး ငါ့ကို အပြစ်မတင်နဲ့ “

ဦးကျော်ခေါင်ဆီမှ အောင့်သက်သက်နှင့် လှမ်းပြောသံကြားမှ နပ်စ်မလေးနှင့် အဆင်ပြေနေသည့် ဦးစောမောင်က သူ့ကို လှမ်းကြည့်ဖော်ရသည်။

“မတင်ပါဘူးကွာ .. ငါလည်းပဲ တခြား စိတ်ချရတဲ့သူ မရှိလို့ပါ ..။ နောက်ပြီး ငါ့တူမ သီတာဆွေကလည်း အခုမှ အလုပ်ဝင်ခါစဆိုတော့ ဘာမှ မယ်မယ်ရရ မလုပ်တတ်သေးလို့ပါ ..။ ကျေးဇူးပဲကွာ ကျော်ခေါင် .. “

ဒီနောက်တော့ ဦးစောမောင်က သူ့ကို ကုမ္ပဏီနှင့် ပတ်သက်သည့် ကိစ္စတစ်ချို့ကို ဆက်ရှင်းပြချင်သေးသည်။ ဒါပေမယ့် ဦးစောမောင် ပြောတာတွေကို ဦးကျော်ခေါင် နားထောင်ချင်စိတ် မရှိတော့ပါ။ စပါယ်ရှယ်နပ်စ်ဆိုတာနှင့် ကိုက်ညီသည့်အလား စပါယ်ရှယ် ထွားပြီး ဖောင်းကြွနေသည့် ရင်သားတစ်စုံက သူ့အာရုံကို ဖမ်းစားထားသည့် အတွက်ကြောင့်သာ။ စိတ်ကူးနှင့် နပ်စ်မလေး၏ ဘလောက်စ်ကို ချွတ်၊ ရင်သားထွားထွားတွေကို အားရပါးရ ဆုပ်နယ်၊ ထဘီအနီရောင်ကို လှန်တင်ပြီး နောက်ကနေ ကောင်းကောင်းကြီး လိုးဆောင့်နေမိသည်။

“စောမောင် .. ငါ .. ငါ ပြန်တော့မယ် “

ကြာကြာထိုင်နေလျှင် ဒီထက် ပိုပြီး ခက်လာနိုင်တာမို့ ဦးစောမောင်ကို ကမန်းကတမ်း ထနှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်လာရသည်။ ဒါတောင် နည်းနည်းအလုပ်မလုပ်တာ ကြာသလို ဖြစ်နေသည့် ပုဆိုးအောက်က ကောင်က ခေါင်းပြန်မကျချင်။ ကိုယ်နှင့်မကွာ အမြဲတမ်း ဆောင်လာသည့် ယောကျ်ားကိုင် ပိုက်ဆံအိတ်ကို ပုဆိုးရှေ့က ကာ၍ ဦးကျော်ခေါင် သူ့ကား ရပ်ထားရာသို့ မြန်မြန် လျှောက်လာရသည်။

ကားထဲရောက်လို့ ပိုက်ဆံအိတ်ကို ဖယ်လိုက်တော့ သူ့ကောင်ကြီးက ပုဆိုးအောက်မှာ ခပ်ဖောင်းဖောင်း ရှိနေသေးသည်။ မင်းလည်း အလုပ်ဖြစ် .. ငါလည်း အလုပ်ဖြစ်အောင် တစ်ခုခု ငါကြံပါ့မယ့်ကွာဟု ဦးကျော်ခေါင် စိတ်ထဲမှာ ပြောရင်း ကားကို မောင်းထွက်လာခဲ့တော့သည်။

———————————————

“ကြွပါ အန်ကယ် ..။ အန်ကယ်စော ပြောထားလို့ သမီး အန်ကယ် လာမှာကို စောင့်နေတာပါ . “

“အင် … အော် “

GMT ဆိုသည့် ကုမ္ပဏီတံဆိပ် ရိုက်နှိပ်ထားသည့် မှန်တံခါးအနက်ကို ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်နှင့် သူ့ကို လှမ်းနှုတ်ဆက်သည့် မိန်းမလှတစ်ဦးကြောင့် ဦးကျော်ခေါင် ရုတ်တရက် ဘာပြောပြန်ရမှန်းတောင် မသိလိုက်။ အံ့အားသင့်နေသည့် သူ့မျက်လုံးအစုံက တပ်ထားသည့် မျက်မှန်ဝိုင်းထဲတွင် ပြူးကျယ်သွားမိမှာတော့ သေချာပါသည်။

“သမီးက သီတာဆွေပါ ..။ အန်ကယ်စော တူမဆိုတာပါ ..။ အန်ကယ်စော ပြောထားမယ် ထင်တာပဲ .. “

သီတာဆွေ ..။ စောမောင်ရဲ့တူမ .. ။ ရုတ်တရက် ရှော့ခ်ဖြစ်သွားသည့် ဦးကျော်ခေါင် ဦးနှောက်က အခုမှ ပြန်အလုပ်လုပ်လာသည်။

“အေး .. သီတာဆွေဆိုတာ သမီးလား ..။ စောမောင်ကတော့ ပြောထားတယ် ..။ တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ် “

ပုံမှန် အသိပြန်ဝင်လာပြီးသည့်နောက်တွင်တော့ ဦးကျော်ခေါင်၏ ညာဉ်က ဇကလေး စပြလာသည်။ ကမ်းပေးလိုက်သည့် သူ့လက်ကို ပြန်လည် လက်ဆန့်ပြီး နှုတ်ဆက်သည့် သီတာဆွေ လက်ကလေးကို ခပ်ကြာကြာလေး ကိုင်ထားမိသည်။ ပြုံးပြုံလေး ဖြစ်နေသည့် သီတာဆွေ မျက်နှာလေး အိုးတိုးအမ်းတမ်း အမူအယာပြောင်းသွားမှ မလွှတ်ချင် လွှတ်ချင်နှင့် လွှတ်ပေးလိုက်သည်။

“သမီး .. အန်ကယ့်ကို မင်းအန်ကယ်ရဲ့ ရုံးခန်းလေး ပြပါဦး “

“အော် .. ဟုတ်ကဲ့ .. ရှင့် … သမီးနောက်က လိုက်ခဲ့ပါ အန်ကယ် “

နှစ်ယောက်သားကြား ပြောစရာ စကားမရှိသလို ရုတ်တရက် တိတ်ဆိတ်သွားမှုကို ဦးကျော်ခေါင်က ဦးဆောင်ဖြိုခွင်းလိုက်ပြီးနောက် သီတာဆွေနောက်မှ သူကပ်ကာ လိုက်သွားသည်။ အကျင့်ပါနေသည့် မျက်စိကမူ လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း တစ်လုံးချင်း စွင့်ကာ လှုပ်ရှားနေသည့် ၃၆ လက်မထက် မနည်းနိုင်သည့် တင်အိုးလုံးတွေဆီက မခွာ။ ကောင်းလိုက်သည့် အိုး .. ငါတော့ ရတနာပုံ ဆိုက်ပြီ လား မသိ ..။ ရင်ထဲတွင် ဒိန်းတပ်တပ်နှင့်တောင် ကုလားဘုရားပွဲ လှည့်သလို ဖြစ်နေသည်။

ဦးကျော်ခေါင် စိတ်လှုပ်ရှားမည်ဆိုလည်း စိတ်လှုပ်ရှားစရာပင်။ ပီအေ ရာထူးပေးပြီး ခန့်ထားသည်ဆိုသော သီတာဆွေသည့် တကယ့်အပျံစားပင်။ ရုပ်ရည်က တော်တော်ချောပြီး ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က ပြေပျစ်သည်။ အတိုင်းအထွာတွေက သူ့နေရာနှင့်သူ ဖွံ့ဖွံ့ဖြိုးဖြိုး ရှိသည်။ ဒီကြားထဲ ဆံပင်အုံကလည်း ကောင်းပြီး ဖြောင့်စင်းသည်။ ဒီခေတ်ကြီးထဲတွင် တွေ့ရခဲ့သည့် ဆံရှည်မလေး။ ကျောလည်ကို ကျော်ပြီး တင်ပါးအထိ ရောက်သည်။ ဦးကျော်ခေါင်တို့ အကြိုက်ပင်။ ပြောရမည်ဆိုလျှင် ဘာဆိုဘာမှ ပြောစရာ မလိုသည့် တကယ့် အမိစား။ အမိုက်စား ..။

အဲ .. သီတာဆွေနှင့် ပတ်သက်လျှင် ဘာမှ ပြောစရာ မရှိတာတော့ မဟုတ် ..။ တစ်ခုတော့ ပြောစရာ ရှိသည်။ အဲဒါကလည်း တစ်ခုဆို တစ်ခုဆိုသလောက်ပင်။ တခြားတော့ မဟုတ်။ သီတာဆွေသည် တော်တော်ကြီးကို နုံအသည့် မိန်းမတစ်ယောက် ဖြစ်နေခြင်းသာ …။

ဘာလိုလိုနှင့် ဦးစောမောင်၏ GMT ကုမ္ပဏီသို့ ဦးကျော်ခေါင် ရောက်နေသည်မှာ တစ်ပတ်ကြာသွားပြီ ဖြစ်သည်။ ဒီတစ်ပတ်အတွင်း ဦးကျော်ခေါင်ခင်မျာ သူ့စိတ်ကိုသူ မနည်းထိန်းနေရသည်။ မဟုတ်လျှင် ဦးစောမောင်က သူ့ပီအေအဖြစ် ခန့်ထားခဲ့သည့် သီတာဆွေကို အခန်းထဲခေါ်သွင်း၊ တံခါးပိတ်ပြီး၊ ရုံးစားပွဲပေါ်တင်ကာ ကောင်းကောင်းကြီး လိုးနေမိမှာ သေချာသည်။

ဒါတောင် သီတာဆွေကို လုံးဝကြီး လက်လွတ်ထားသည်တော့ မဟုတ်။ ထိကပါး ရိကပါး လုပ်တာ မဟုတ်သည့်တိုင် အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြပြီး သီတာဆွေကို တစ်ခုမဟုတ်၊ တစ်ခု ခေါ်ခေါ်ခိုင်းနေမိသည်။ အဲဒီလို ခိုင်းခိုင်းနေမိလို့လည်း သီတာဆွေ အကြောင်းကို ဦးကျော်ခေါင် ပို၍ သိလာခြင်း ဖြစ်သည်။ ဘာကြောင့် ဦးစောမောင်က လုပ်ငန်းတွေကို သူမရှိလျှင် စိတ်မချသည်ကိုလည်း နားလည်လာသည်။

သီတာဆွေသည် ချောတာတော့ အတော်ချောသည်။ သူမပုံစံက နာမည်ကြီးမော်ဒယ်လ် သင်ဇင်ဝင့်ကျော်နှင့် အိချောပိုကို ပေါင်းစပ်ထားသလိုလို။ ရုပ်ရည်ရူပကာမှာ အခုခေတ်စကားသုံး ပြောရမည်ဆိုလျှင် နိုင်းထက် မနည်းပေ။ သို့သော် စဉ်းစားဆင်ခြင်ဉာဏ်နိုင်စွမ်းကတော့ သုံးလောက်တောင် ရှိရဲ့လားမသိ။ ကာတွန်းဆရာ အော်ပီကျယ်ဆွဲထားသည့် ကာတွန်းတစ်ကွက်နှင့် ကွက်တိကို တူနေသည့်သူသာ။

ကိစ္စတော်တော်များများကို ရိုးရှင်းစွာသာ တွေးပြီး၊ အယုံလည်း လွယ်တတ်သူဖြစ်သည်။ တခြား မကြည့်နှင့် . ဟိုတစ်နေ့က အဖြစ်အပျက်ကိုပဲ ကြည့်ဦး။ ဦးကျော်ခေါင်က ဖိုင်တစ်ခုကို သူ့ရုံးခန်းထဲက ဗီဒိုအပေါ်တင်ပေးဖို့ ခိုင်းသည်ကို သီတာဆွေက ရှည်ရှည်ဝေးဝေး မစဉ်းစားဘဲ ခိုင်းသည့်အတိုင်း လုပ်သည်။

သံဗီဒိုက အတော်မြင့်သည်။ သူမ အရပ်နှင့် မမှီသည့်နေရာမို့ ခုံတစ်လုံး ခုရယုံမက၊ ခြေဖျားတောင် ထောက်ရသေးသည်။ လက်မြှောက်၊ ခြေဖျားထောက်ထားသည့် သီတာဆွေ အနေအထားက ဦးကျော်ခေါင်အတွက်တော့ မယ်ဗမာပွဲကို ရှေ့ဆုံးတန်းမှ ကြည့်ရသည်နှင့် မခြား။ ပျော့ပျောင်းသည့် စကပ်ထဘီအနက်ရောင်အောက်မှ တင်းကားထွက်နေသည့် အိုးနှစ်လုံးကို နောက်ကကိုင်ပြီး တဖန်းဖန်း မြည်အောင်ကို အားရပါးရ ဆောင့်နေချင်မိတော့သည်။

ဒါတွေပဲလားဆိုတော့ မဟုတ်သေး။ ရုံးခန်းထဲတွင် ကော်ဖီခွက် မှောက်သွားလို့ သုတ်ပေးပါဆိုပြီး ခိုင်းတာက တစ်မျိုး၊ ဘောပင်အနီရောင် ပျောက်သွားလို့ ရှာပေးပါဆိုပြီး ခိုင်းတာက တစ်မျိုး၊ စသည်ဖြင့် သီတာဆွေကို အမျိုးမျိုး ခိုင်းကြည့်သည်။ သူခိုင်းသမျှ ဘာမှ သံသယမဝင်ဘဲ အကုန်လိုက်လုပ်ပေးသည်ကို တွေ့သည့်အခါ ဦးကျော်ခေါင်မှာ သဘောအကျကြီး ကျသလို၊ ရှေ့ဆက်ဖို့လည်း ဆင်ကြံကြံနေမိသည်။

ပြီးခဲ့သည့် သောကြာနေ့ကတော့ အကြံကောင်း တစ်ခု သူရသည်။ သို့သော်လည်း ထိုအကြံရသည့် အချိန်က ညနေဘက် ရုံးဆင်းချိန် ဖြစ်နေပြီမို့ ဦးကျော်ခေါင် ဘာမှ အကောင်အထည်ဖော်ခွင့်မရလိုက်။ အခု တနင်္လာနေ့ရောက်ပြီ။ ဒီနေ့တော့ သူ့အကြံအတိုင်း လှုပ်ရှားရမည်။ ဦးကျော်ခေါင် ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ပြုံးမိရင်း လက်ထဲတွင် ကိုင်ထားသည့် ရာဘာဘောလုံး အသေးလေးကို အားရပါးရ ဖြစ်ညှစ်နေမိသည်။

“ဂွတ်မောနင်း .. အန်ကယ် “

“မောနင်း … သီတာ “

စိတ်ဆောပြီး ရုံးကို စောရောက်နေသည့်မို့ သူ့အခန်းထဲကို ဝင်လာသည့် သီတာဆွေက အရင်စနှုတ်ဆက်သည်။ ဦးကျော်ခေါင် တန်ပြန်နှုတ်ဆက်လိုက်ပြီး လက်ထဲကိုင်ထားသည့် ရာဘာလုံးလေးကို သီတာဆွေမြင်အောင် တမင်တကာ ပြထားလိုက်သည်။ သူ့မျက်စိကတော့ သီတာဆွေ တကိုယ်လုံးကို အလွတ်မပေးဘဲ လိုက်ကြည့်နေမိသည်။

ဒီနေ့ သီတာဆွေ ဝတ်လာသည်က အပေါ်ဘက်တွင် ဗွီရှိတ်ပုံဖော်ထားသည့် ဘလောက်စ်အပြာနုလေးဖြစ်ပြီး၊ အောက်ဘက်တွင်တော့ စကင်နီစတိုင်လ်ဟုခေါ်ရမည့် ဘောင်းဘီအနက်ရောင် အရှည်ဖြစ်သည်။ ပြီးခဲ့သည့် တစ်ပတ်လုံး ထဘီ သို့မဟုတ် စကတ်အရှည်နှင့်တွေ့ရပြီး၊ ဒီနေ့တော့ စတိုင်လ်ဘောင်းဘီနှင့်မို့ သီတာဆွေ ပုံစံက တမူထူးခြားနေသည်။ အထူးသဖြင့် သွယ်လျသည့် ပေါင်တန်တွေ၏ အနေအထားကို အတိုင်းသားမြင်နေရသည်။

“စတိုင်လ်ဘောင်းဘီနဲ့ သီတာက တယ်လိုက်တာပဲ .. “

“အော် .. ဟုတ်လား .. အန်ကယ် .. အဟင်း .. ဟင်း “

ရမ္မက်လှိုင်းသံ ဟပ်ပြီး ချီးမွမ်းလိုက်သည့် ဦးကျော်ခေါင် စကားကို သီတာဆွေက သဘောရိုးနှင့် တွေးကာ ရယ်ပြုံး၍တောင် တုံ့ပြန်နေသေးသည်။ ဦးကျော်ခေါင် စိတ်ထဲတွင် ဖြစ်ပျက်နေသည့် အတွေးတွေကိုသာ သူမ သိလျှင်တော့ နေရာမှာပင် မေ့လဲသွားမလား မသိ။

“ဒီနေ့တော့ အလုပ်များမယ်နော် .. သီတာ ..။ နေ့လည်နှစ်နာရီထိုးမှာ အရေးကြီး မီတင်ရှိတယ် .. “

“ဟုတ် .. ဟုတ်ကဲ့ .. သမီးသေချာ ပြင်ဆင်ထားပါ့မယ် “

အလုပ်အကြောင်း ပြောလိုက်လို့လား မသိ။ သီတာဆွေ အသံက စိတ်လှုပ်ရှားသည့် အသံသို့ အနည်းငယ် ပြောင်းသွားသည်။ ဒါကို ဦးကျော်ခေါင် ချက်ချင်း ရိပ်မိသည်။ ခပ်ပြုံးပြုံး ဖြစ်နေသည့် မျက်နှာအမူအယာကို ချက်ချင်းတည်လိုက်ပြီး လက်ထဲကိုင်ထားသည့် ရာဘာလုံးကိုလည်း အဆက်မပြတ် ညှစ်နေလိုက်သည်။ ပြီးနောက် သီတာဆွေကို မကြည့်တော့ဘဲ စားပွဲပေါ်တွင် တင်ထားသည့် ဖိုင်တွဲတစ်ခုကို စိတ်ဝင်တစားနှင့် ဖတ်နေလိုက်သည်။

ရုံးခန်းဝတွင် မတ်တပ်ကလေး ရပ်နေသည့် သီတာဆွေ ခနတဖြုတ်တော့ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ။ သူများ ဘာပြောဦးမလဲဟု ရပ်စောင့်နေသည်ကို ဦးကျော်ခေါင် မျက်လုံးကို မသိမသာပင့်ကြည့်လိုက်၍ မြင်နေရသည်။ တအောင့်လောက်နေလို့ သူ့ဆီမှ ဘာစကားသံ မကြားသောအခါ တိတ်တိတ်လေး ကိုယ်ကိုယို့၍ ပြန်ထွက်သွားသည်ကို တွေ့ရသည်။ သူ့မြင်ကွင်းမှ သီတာဆွေ ပျောက်သွားသည်နှင့် ဦးကျော်ခေါင် ကြည့်နေသည် ဖိုင်ကို ဘေးသို့ ဖယ်ထားလိုက်သည်။ တည်ထားသည့် သူ့မျက်နှာသည် တဖြေးဖြေး ပြန်၍ ပြုံးလာခဲ့သည်။

နေ့လည်ခင်း မီတင်ပြီးသည်အထိတော့ ဦးကျော်ခေါင် တခြား အကြံအဖန် ဘာဆိုဘာမှ လုပ်ချိန်မရလိုက်။ မီတင်ကလည်း တကယ်ကို အရေးကြီးသည့် ကိစ္စမို့၊ အဲဒီထဲကို အာရုံနှစ်ထားရသည်။ အဆင်ပြေပြေနှင့် မီတင်ပြီးသွားလို့ ဖိတ်ခေါ်ထားသည့် လူတွေ ပြန်သွားတော့မှ ဦးကျော်ခေါင်လည်း အနားရတော့သည်။

လက်ထဲကိုင်ထားသည့် ရာဘာလုံးလေးကို ဆုပ်ယူပြီး ရုံးခန်းအပြင် သူထွက်လာတော့ (ရုံးဆင်းချိန် လွန်သွားပြီမို့) တစ်ရုံးလုံးတွင် သူနှင့် သီတာဆွေကလွဲလို့ တခြားသူ မရှိတော့။ သီတာဆွေသည်ပင် ပြန်ဖို့ ပြင်ဆင်နေချေပြီ။ သူမထိုင်ရာ စားပွဲရှိ အံဆွဲများကို တစ်ခုချင်း သော့ပိတ်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။

ဦးကျော်ခေါင် ထွက်လာသည်ကို သီတာဆွေ မမြင်။ အောက်ဆုံးဘက်ရှိ အံဆွဲကို ကုန်း၍ သော့လှည့်ခတ်နေသည်။ ဦးကျော်ခေါင် သူ့ကိုယ်သူ သတိပေးကာ ထိန်းနေသည့်ကြားမှ ဒီတစ်ခါတော့ ဘယ်လိုမှ မရတော့။ သီတာဆွေနားက အဖြတ်တွင် ရာဘာလုံး မကိုင်ထားသည့် လက်က ဖြိုးစွင့်သည့် တင်ပါး တစ်ဖက်ကို သွားပုတ်မိသည်။ ခနဆိုမှ ခနလေး ဖြစ်သည့်တိုင် တင်းရင်းပြည့်ဖြိုးသည့် အတွေ့က ဦးကျော်ခေါင်လက်ကို ဖမ်းစားသွားသည်။

“အမေ့ .. အိုး .. အန်ကယ် “

အာမေဍိတ်သံပြုရင်း သီတာဆွေ ကိုယ်ကိုမတ်ကာ ဦးကျော်ခေါင်ဘက်သို့ လှည့်ကြည့်သည်။ သူမ မျက်နှာတွင် ထိတ်လန့်သွားမှု၊ အလိုမကျမှု၊ နားမလည်နိုင်မှုတို့က အစီအရီ ပေါ်လာသည်။ သီတာဆွေ အမူအယာကြောင့် ဦးကျော်ခေါင် တစ်ခုခု ပြောမှ ဖြစ်တော့မည်ဆိုတာ သိသည်။ အရိုးခံ မျက်နှာပေးကို အတတ်နိုင်ဆုံး ဖန်တီးလိုက်ပြီး

“ဘာမှ မဟုတ်ဘူး .. သီတာ ..။ ဒီနေ့ အလုပ်ကြီးတစ်ခုပြီးသွားတဲ့ အထိမ်းအမှတ်လုပ်တာ .. “

“ဟင် … အော် “

သီတာဆွေ မျက်နှာပေါ်တွင် စိတ်ရှုပ်ထွေးမှုက ပျောက်မသွား။ သူမ ပုံစံကို ကြည့်ပြီး ဦးကျော်ခေါင် အနည်းငယ်တောင် လန့်သွားသည်။ မျက်နှာအမူအယာ မပြောင်းအောင် ကြိုးစားထိန်းရင်း ဖြေရှင်းချက် ဆက်ပေးရသည်။

“ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နဲ့ သီတာ ..။ အန်ကယ်တို့ နှစ်ယောက်ကို အားကစားအသင်းတစ်ခုလိုပဲ သဘောထား ..။ အန်ကယ်က နည်းပြ ..။ သီတာက အားကစားသမားပေါ့ ..။ အရေးကြီးတဲ့ပွဲတစ်ခု ပြီးသွားတဲ့အခါမှာ ကိုယ့်အသင်းသားကို ဒီလိုမျိုး ဂုဏ်ပြုတာ မဆန်းဘူး ..။ သီတာ နိုင်ငံတကာ သတင်းတွေ ကြည့်ရင် တွေ့နေမှာပဲလေ .. “

“အိုး .. ဟုတ်သားပဲ အန်ကယ် … သမီး သိတယ် .. သူတို့တွေ အဲဒီလို လုပ်ကြတာကို “

မျက်နှာလေး ကြည်လင်သွားပြီး သူ့စကားကို အပြည့်အဝ ထောက်ခံလိုက်သည့် သီတာဆွေ အသံကြားမှ ဦးကျော်ခေါင် သက်ပြင်းကို အသာလေး ခိုး၍ချရသည်။ ကံမကောင်းလျှင် ဆက်စ်ရှူရယ်ဟာရက်စ်မန့်ဆိုပြီး တရားစွဲခံရမည့် ကိစ္စက သီသီလေး လွတ်သွားသည် မဟုတ်လား။

“ဟုတ်ပြီ .. သီတာ ..။ ဒါဆို အန်ကယ် ပြန်ဦးမယ် ..။ မနက်ဖြန်မှ တွေ့မယ် .. ဖိုက်တင်း “

ပါးစပ်က ဖိုက်တင်းလို့ ပြောလိုက်ပေမယ့် ဦးကျော်ခေါင်လက်က လက်သီးဆုပ်ပြီး မြှောက်ပြသည် မဟုတ်။ သီတာဆွေ တင်ပါးရှိရာသို့ လှစ်ခနဲ ရောက်သွားပြီး ဖတ်ခနဲ မြည်အောင်ကို ပုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက်တော့ သီတာဆွေကို ပြန်လှည့်ကြည့်မနေတော့ဘဲ ရုံးခန်းပေါက်ရှိရာသို့ ခပ်သုတ်သုတ် လျှောက်လာခဲ့တော့သည်။

ထိုနေ့ညက ဦးကျော်ခေါင် စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းသဖြင် အစောပိုင်းက အိပ်လို့တောင် မရ။ သီတာဆွေ၏ ပုံရိပ်များကို မြင်ယောင်ပြီး သူ့ဖွားဖက်တော်က မာမာကြီး ဖြစ်နေသည်။ နောက်ဆုံး မနေနိုင်တော့သည့်တွင် မကြီးမငယ်နှင့် ဂွင်းတိုက်လိုက်ရသည်။ ဒီတော့မှ စိတ်တွေ အနည်းငယ်ငြိမ်သွားပြီး အိပ်လို့ရသည်။ ဒါတောင်မှ မနက်ဘက်တွင် အစောကြီး ပြန်နိုးနေသဖြင့် အိပ်ရေး မဝတဝနှင့် ရုံးကို ထွက်လာခဲ့ရသည်။

ဦးကျော်ခေါင်အတွက် ကံကောင်းသည်ဟု ဆိုရမည်။ သီတာဆွေက ရုံးကို သူ့ထက် စောရောက်နေသည်။ မီးခိုးရောင် စလက်ခ်ဘောင်းဘီရှည်ကို အနက်ရောင်ဘလောက်စ်နှင့်တွဲ၍ ဝတ်ထားသည်။ စတိုင်လ်ကျသည့် အပြင် သူမကိုယ်အချိုးအစားနှင့် လိုက်ဖက်လှသည်။ နိုင်ငံခြားဇာတ်လမ်းကားတွေထဲမှာ တွေ့ရတတ်သော လုပ်ငန်းရှင် အမျိုးသမီး အသွင်မျိုးဖြစ်သည်။

ဒီနေ့လည်း မနေ့က ဇာတ်လမ်းကို ဆက်သည့်အနေနှင့် ထိုင်ရာမှ ထနှုတ်ဆက်သည့် သီတာဆွေနား အဖြတ်တွင် တင်ပါးတစ်ဖက်ကို လက်သရမ်းလိုက်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ သီတာဆွေ မျက်နှာ ပျက်မသွား။

“မောနင်း အန်ကယ်”

ဆိုပြီး ပြုံး၍ နှုတ်ဆက်တာတောင် အပြုံးမပျက်ချေ။ ထို့နောက်တော့ ဦးကျော်ခေါင်သည် အလုပ်ကို အာရုံနှစ်ထားသည့်ဟန် ပုံဖမ်းကာ နေလိုက်သည်။ သီတာဆွေကိုတော့ ရံဖန်ရံခါ ခေါ်၍ ဟိုဟာလုပ်ခိုင်း၊ ဒီဟာလုပ်ခိုင်းသည်။ ထိုအချိန်မျိုးတွင် သူ့မျက်နှာကို ပို၍ တည်ကာထားပြီး လက်ထဲရှိ ရာဘာလုံးကိုလည်း အဆက်မပြတ် ဖျစ်ညှစ်ပြသည်။ တစ်ကြိမ် နှစ်ကြိမ်ဆိုသလောက်တော့ သီတာဆွေနား မသိမကာ ကပ်သွားပြီး သူမတင်ပါးဖြိုးဖြိုးတွေကို သွားသွားဆော့သည်။

ညနေဘက် ရုံးဆင်းချိန်ရောက်သည့် အချိန်တွင် သီတာဆွေ တင်ပါးနှင့် ဦးကျော်ခေါင်လက် တော်တော်ယဉ်ပါးနေပြီ ဖြစ်သည်။ ဦးကျော်ခေါင် အိမ်ပြန်ဖို့ အပြင်ထွက်လာတော့ သူတို့ ရုံးခန်းထဲတွင် ရှိသည့် တခြားသူများ မရှိတော့။ တကယ်တော့ ဦးစောမောင်၏ ရုံးတွင် ဝန်ထမ်းကလည်း နည်းပါးပါသည်။ သူတို့နှစ်ယောက် အပါအဝင်မှ စုစုပေါင်း ငါးယောက်သာ ရှိသည်။ ဒါတောင် ရှိသည့် လူငါးယောက်ထဲက အခြားယောကျ်ားနှစ်ယောက်က တော်တော်များများ အပြင်သွားနေရသည်။ ပြောရမည်ဆိုလျှင် အချိန်တော်တော်များများတွင် ဦးကျော်ခေါင်နှင့် သီတာဆွေက နှစ်ယောက်ထဲ သီးသန့်သာ ရုံးထဲတွင် ရှိနေသလို။

အခုလည်း သီတာဆွေနှင့် သူသာ ရုံးထဲတွင် ရှိနေလေသည်။ ဦးကျော်ခေါင်က မပြန်ခင် နှုတ်ဆက်သည့် အနေနှင့် သီတာဆွေ စားပွဲနားသွားကာ သူမတင်ပါး တစ်ဖက်စီကို တစ်ချက်ချင်း ပွတ်၍ လက်သရမ်းလိုက်သည်။ အိမ်ကို ရိက္ခာယူသွားသည် သဘော။ ဒီအတွေ့လေးနှင့် သူ့မှာ ဂွင်းတိုက်ချင် ဂွင်းတိုက်ရမှာ မဟုတ်လား။

———————————————

ဗုဒ္ဓဟူးနေ့ အရောက်တွင်တော့ ဦးကျော်ခေါင် သီတာဆွေနှင့် ပတ်သက်၍ ရှေ့ဆက်တိုးဖို့ ဆုံးဖြတ်ချက်ကို အခိုင်အမာချ လိုက်သည်။ သူ့အတွက် ကံကောင်းချင်တော့ ဒီနေ့တွင် တခြားသူများက ရုံးတွင်ရှိမနေ။ ယောကျ်ားနှစ်ယောက် အလုပ်ကိစ္စနှင့် အပြင်သွားရပြီး၊ ကျန်နေသည့် တခြား အမျိုးသမီးက နေမကောင်းလို့ဆိုပြီး ခွင့်တိုင်သွားသည်။ ဒီတော့ သီတာဆွေနှင့်သူ နှစ်ယောက်ထဲသာ ရုံးမှာ ရှိနေသည်။

ရုံးရောက်ရောက်ချင်း ဦးကျော်ခေါင် အလုပ်ရှုပ်ယောင် ပြသည်။ သီတာဆွေနှင့်တောင် ကောင်းကောင်း စကား မပြောဖြစ်။ သူမကိုလည်း ရုံးခန်းထဲသို့ မခေါ်ခဲ့ချေ။ ခါတိုင်းဆို မနက် ရုံးရောက်ပြီဆိုလျှင် သူမကို တစ်ခုမဟုတ် တစ်ခု ခေါ်ခိုင်းလေ့ရှိသဖြင့် သီတာဆွေစိတ်ထဲ စနိုးစနောင့်တောင် ဖြစ်မိသည်။ ရှည်ရှည်ဝေးဝေးတော့ သိပ်မတွေးမိဘဲ ဦးကျော်ခေါင် အလုပ်များနေလို့သာ ဖြစ်မည်ဟု ယူဆလိုက်သည်။

နံနက်ဆယ်နာရီလောက် အရောက်တွင် သီတာဆိုပြီး သူမ နာမည်ကို လှမ်းခေါ်သံကြားသဖြင့် သီတာဆွေ ဦးကျော်ခေါင် ရုံးခန်းထဲ ခပ်သွက်သွက် ဝင်သွားလိုက်သည်။

“အန်ကယ် .. ဘာများ ခိုင်းစရာရှိလို့လဲ ရှင် “

ပြုံးချိုသည့် မျက်နှာလေးနှင့် မေးလိုက်ပေမယ့် မျက်မှောင်ကြီး ကုတ်ပြီး စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြစ်နေသည့် ဦးကျော်ခေါင် အသွင်ကြောင့် သူမမျက်နှာလေး ပြန်တည်သွားရှာသည်။

“အန်ကယ် .. ဘာများ အဆင် .. မ ..ပြေလို့လဲ “

“ဟုတ်တယ် .. သီတာ .. အဆင်မပြေဘူး ..။ တော်တော်ကြီး အဆင်မပြေဘူး ..။ အန်ကယ့်ရာဘာလုံးလေး တွေ့မိသေးလား .. “

“ရှင် .. ရာဘာဘောလုံး အပြာလေးလား ..။ ပျောက် .. ပျောက်နေလို့လား အန်ကယ် “

“အေး .. ပျောက်နေတယ် .. မတွေ့ဘူး ..။ အဲဒီအလုံးလေး မရှိလို့ မဖြစ်ဘူး ..။ အန်ကယ်က အဲဒါလေးကို ညှစ်ပြီးကစားနေမှ အလုပ်ကို အာရုံစူးစိုက်ပြီး လုပ်နိုင်တာ .. “

“ဟုတ် .. ဟုတ်ကဲ့ .. သမီး ဝိုင်းရှာပေးမယ် အန်ကယ် “

ဒီရာဘာလုံးက ဦးကျော်ခေါင်အတွက် ဘယ်လောက်အရေးကြီးသည်မှန်း သီတာဆွေ သဘောပေါက်သွားသဖြင့် ပျာယာခတ်သွားသည်။ ရာဘာလုံး ရှာမတွေ့လို့ ဦးကျော်ခေါင် အလုပ်လုပ်လို့ မရဘူးဆိုလျှင် သူမတို့ ကုမ္ပဏီအတွက် အကြီးအကျယ် ပြသနာပင်။ အခုတလော ကုမ္ပဏီမှာ အလုပ်များနေမှန်း သီတာဆွေ သိထားသဖြင့် ဒီကိစ္စသည် သူမအတွက် ခေါင်းဆင်နင်းခံရသလောက် အရေးကြီးနေသည်။

နာရီဝက်နီးပါးလောက် ကြာအောင် သီတာဆွေ ဦးကျော်ခေါင်၏ ရာဘာလုံးကို နေရာအနှံ့ လိုက်ရှာသည်။ ဦးကျော်ခေါင်အတွက် ပေးထားသည့် ရုံးခန်းထဲရော၊ အပြင်ဘက်တွင်ပါ ရှာသည်။ ရှာသည်မှ စားပွဲအောက်၊ ဗီဒိုအောက်တွေပါ မကျန် ရှာရသည်မို့ တစ်ချို့နေရာများတွင် သူမ ကုန်း၍ တစ်ဖုံ၊ လေးဘက်ထောက်၍ တစ်သွယ်နှင့် ဖြစ်သည်။ သီတာဆွေနောက်မှ ထပ်ကြပ်မကွာ လိုက်ပါလာသူ ဦးကျော်ဆွေ အဖို့တော့ ဒီမြင်ကွင်းတွေက ရမ္မက်မီးကို ပို၍ တိုးအောင် လုပ်ဆောင်ပေးနေသည်သာ။ တင်းရင်းပြည့်ဖြိုးသည့် တင်သားတွေ၊ ဒူးဖုံယုံ စကပ်အောက်မှ အကာအကွယ်မဲ့သော ခြေသလုံးသား ဝင်းဝင်းလေးတွေ၊ ဝဲခနဲ ခါခနဲ ဖြစ်သွားတတ်သည့် ဆံပင်ရှည်ရှည်တွေ .. အားလုံးအားလုံးက သူ့ငပဲအတွက် အားဖြည့်စာတွေချည်းပင်။

“မတွေ့ဘူး အန်ကယ် .. နေရာလည်း စုံနေပြီ “

နေရာအနှံ့ ရှာပြီးလို့ ဦးကျော်ခေါင် ရုံးခန်းထဲ ပြန်ရောက်လာသည်တွင် သီတာဆွေသည် ဦးကျော်ခေါင် စားပွဲဘေးရှိ သူမထိုင်နေကြ ခုံတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီးနောက် ညည်းညူ၍ ပြောသည်။ အရေးကြီး ကိစ္စများ တိုင်ပင်လျှင် သီတာဆွေအနေနှင့် စားပွဲ မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် မထိုင်ဘဲ ဦးကျော်ခေါင်နှင့် နီးကပ်ရာ ထိုင်ခုံတွင် ဝင်ထိုင်လေ့ ရှိသဖြင့် အလိုလို ထိုင်မိသွားခြင်း ဖြစ်သည်။

“ပြသနာပဲ သီတာ .. ဒီအလုံးမရှိရင် ငါ ဘာမှ အာရုံစိုက်လို့ မရဘူး “

ဦးကျော်ခေါင်၏ လေသံက အလိုမကျမှု အပြည့်နှင့် မာထန်နေသည်။ ထိုလေသံကြောင့် သီတာဆွေ မျက်နှာလေး ညိုးသွားပြီး ခေါင်းလေးငုံ့ကာ မဝံ့မရဲ ပြောရှာသည်။

“ဟို .. ဟိုလေ .. သမီး ဘာလုပ်ပေးလို့ရမလဲ .. အန်ကယ် “

သက်ပြင်းတစ်ချက် ဟူးခနဲ မှုတ်ထုတ်ရင်း ဦးကျော်ခေါင် သီတာဆွေကို ကြည့်သည်။ သူ့အကြည့်က အဖြူရောင် ရှပ်အင်္ကျီထဲမှ ဖြိုးဖြိုးမောက်မောက် ထွက်နေသည့် စနေနှစ်ခိုင်နေရာတွင် ရပ်သွားသည်။ အင်္ကျီစနှစ်ဖက်ကို ထိန်းထားရသည့် ကြယ်သီးတွေသည် ရင်သားထွားထွားတွေကို အတင်းအကြပ် ထိန်းထားနေရဟန်ရှိသည်။ အပ်ချီကြိုးသာ မခိုင်လျှင် အချိန်မရွေး ပွင့်ထွက်သွားနိုင်သည့်အလား။ အောက်ခံဘရာ အနီကလည်း အင်္ကျီအဖြူရောင်ကြောင့် ထင်းထင်းကို မြင်နေရသည်။ ဦးကျော်ခေါင် လည်ချောင်းထဲ တက်လာသည့် တံတွေးကို အမြန်မျိုချလိုက်ရသည်။

“ပြော .. ပြောပါ အန်ကယ် .. သမီး တတ်နိုင်တာ ရှိရင် “

“အော် .. အေး .. သမီး တစ်ခုတော့ ကူညီလို့ရမယ် “

ဒီစကားသံ ကြားတော့ သီတာဆွေ အတော်ဝမ်းသာသွားသည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် ဦးကျော်ခေါင်က သူမမျက်နှာအစား ရင်သားတွေကို စိုက်ကြည့်ရင်း ပြောနေသည်ကို သတိမထားမိ။

“ဟုတ် .. ဟုတ်ကဲ့ .. ပြောပါ အန်ကယ် “

“ဒီလို သီတာ ..။ အန်ကယ်အတွက် လုံးဝိုင်းပြီး နူးနူးညံ့ညံ့ဖြစ်မယ့် အရာတစ်ခုလိုတယ် ..။ ဒါမှ အန်ကယ့်လက်က နေသားတကျဖြစ်ပြီး အန်ကယ်လည်း အလုပ်ထဲကို အာရုံစူးစိုက်လို့ ပြန်ရမှာ ..။ ဒါကို သီတာ သိပါတယ် ..။ အန်ကယ့်အတွက် အဆင်ပြေဆုံးက ကိုင်နေကြ ရာဘာလုံး ..။ ဒါပေမယ့် အခု ဒီအလုံး မတွေ့တော့ သီတာဆီက တစ်ခုခု ငှားသုံးရမှာပဲ “

“သမီးဆီက .. ဟုတ်လား အန်ကယ် .. ဘာကို ငှားရမှာလဲ “

“သီတာ့ နို့တွေ “

“ရှင် .. သမီးနို့တွေ “

သီတာဆွေ မျက်လုံးလေးများ ဝိုင်းသွားပြီး လက်နှစ်ဖက်က အလိုလို ရင်ဘတ်ကို ယှက်၍ ကွယ်လိုက်သည်။

“ဟုတ်တယ် .. အန်ကယ် ကြည့်ရသလောက် သမီးနို့တွေက အသင့်တော်ဆုံးပဲ ..။ ပုံပန်းသွင်ပြင် အရ သမီးနို့တွေက ဝိုင်းဝိုင်းမို့မို့နဲ့ ..။ နောက်ပြီး ညှစ်လို့လည်း အဆင်ပြေမယ့် ပုံစံပဲ “

“အန် .. အန်ကယ်က သမီးနို့တွေကို သုံး .. သုံးချင်တယ် “

စိတ်အားတက်ကြွစွာ ပြောနေသည့် ဦးကျော်ခေါင်ကို ကြည့်ရင်း သီတာဆွေ အသံတုန်တုန်လေးနှင့် တုံ့ပြန်ရှာသည်။ သူမအတွက်တော့ ဦးကျော်ခေါင်၏ ဖြေရှင်းနည်းက အရမ်းကို ထူးဆန်းနေသည်။

“ဟုတ်တယ် .. သီတာ .. ရာဘာလုံးအစားလေ “

“အင်း .. ဟို .. ဟို “

အတင်းအကြပ် ငြင်းဆန်သည် မဟုတ်ဘဲ ဝေခွဲမရဖြစ်နေသည့်ဟန်သာ ရှိသည့် သီတာဆွေ ပုံစံကြောင့် ဦးကျော်ခေါင် သူ့အကြံ အောင်နိုင်သည်ဆိုတာ သိသည်။ လေသံအေးအေးနှင့် ထပ်မံပြီး ဖြောင်းဖျသည်။

“သီတာပဲ ပြောတယ် ..။ သမီး တတ်နိုင်တာ ကူညီမယ်ဆို ..။ ပြီးတော့ ပီအေတစ်ယောက်ရဲ့ အလုပ်က သူ့အထက်အရာရှိကို ကူညီဖို့ မဟုတ်ဘူလား ..။ တခြားအတွေးတွေ ဝင်မနေနဲ့ ..။ အန်ကယ်အနေနဲ့ သမီးနို့တွေကို အလွဲသုံးစား လုပ်တာ မဟုတ်ဘူး .. အလုပ်ကိစ္စသပ်သပ်ပဲ “

စက္ကန့်ပိုင်းလောက်တော့ သီတာဆွေထံမှ ဘာတုံ့ပြန်သံမှ မကြားရ။ တအောင့်လောက်ကြာမှ စိတ်ဆုံးဖြတ်လိုက်ဟန်နှင့် ဦးကျော်ခေါင် မျက်နှာကို စိုက်ကြည့်ရင်း ယဲ့ယဲ့လေး ပြုံးပြရှာသည်။ ပြီးတော့ ခေါင်းညိတ်ပြသည်။

“ဂွတ် .. ကောင်းတယ် .. ဒါဆို အဆင်ပြေသွားပြီ “

အကြီးအကျယ် ဝမ်းသာသွားသော ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက် အချိန်မဆိုင်း ချက်ချင်း လှုပ်ရှားသည်။ နောက်မှီထိုင်ခုံကို သီတာဆွေနှင့် နီးကပ်အောင် ရွှေ့လိုက်ယုံမက ညာဘက်လက်ကိုလည်း သူမရင်သားတွေ ရှိရာသို့ ဆန့်ထုတ်လိုက်သည်။ သူနှင့် အနီးဆုံး နို့တစ်ဖက်ကို ထိတွေ့သည်နှင့် ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး နှုတ်ကနေ “ဘဲရီးဂွတ်”လို့ ထပ်ပြောသည်။

“ကောင်းတယ် .. သီတာ .. ဒါကောင်းတယ် “

ဦးကျော်ခေါင်လက်က သွက်သွက်လက်လက်နှင့် လှုပ်ရှားနေသလောက် သီတာဆွေကမူ ကျောက်ရုပ်တစ်ရုပ်လို မလှုပ်မယှက်နှင့် ထိုင်ကာနေသည်။ မျက်နှာကိုလည်း သူမ နို့တွေအား တစ်လုံးချင်း အကျအနကိုင်နေသည့် ဦးကျော်ခေါင် လက်ကို ငုံ့မကြည့်မိအောင် သတိထားနေရသည်။ စိတ်ထဲကလည်း အလုပ်အတွက် အလုပ်အတွက်ဟု အကြိမ်ကြိမ် ရေရွတ်နေသည်။

သီတာဆွေသာ ထိုသို့ ဖြစ်နေပေမယ့် ဦးကျော်ခေါင်အတွက်တော့ ကောင်းကောင်းကြီးကို အဆင်ပြေနေသည်။ သီတာဆွေ့ နို့တွေက သူထင်ထားသည့်အတိုင်း ကိုင်လို့ကောင်းမှကောင်း။ အင်္ကျီတစ်ထပ်၊ ဘရာတစ်ထပ် ခံနေသေးသည့်တိုင် နူးညံ့တင်းထွတ်နေမှုက အပြည့်။ တစ်ဖက်ပြီး တစ်ဖက် ဘက်ပြောင်းပြီး ကျကျနန ကိုင်ကြည့်သလို၊ သာသာဖြေးဖြေး ဆုပ်နယ်သည်။ အိစက်တင်းရင်းသည့် အရသာက လက်ဖဝါးထဲပင် စိမ့်ဝင်လာသလိုလို။

လေးငါးမိနစ်လောက် ဆုပ်ကစားပြီးသောအခါတွင် နည်းနည်း အသိပြန်ဝင်လာသည်။ အရမ်းကြီး အရဲကိုးလို့ မဖြစ်ဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတိပေးပြီး နို့တွေ့ကို လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ ဒါတောင်မှ မာတောင်စပြုနေပြီ ဖြစ်သည့် နို့သီးလေးတစ်ဖက်ကို လက်မ၊ လက်ညိုးသုံးပြီး တစ်ချက်ဖျစ်လိုက်သေးသည်။

“ရပြီ သီတာ ..။ အန်ကယ် တော်တော် စိတ်တည်ငြိမ်သွားပြီ …။ အရေးကြီး ရီပို့လေး လုပ်လိုက်ဦးမယ် ..။ သီတာလည်း လုပ်စရာရှိတာ လုပ်တော့ .. “

“ဟုတ် .. ကဲ့ .. အန်ကယ် “

သီတာဆွေ ဦးကျော်ခေါင်ကို ခေါင်းညိတ်ပြရင်း ခပ်မြန်မြန်ထရပ်ကာ ရုံးခန်းအပြင်ဘက်သို့ ထွက်လာခဲ့တော့သည်။

နေ့လည်ထမင်းစားချိန်ပြီးလို့ ရုံးပြန်တက်ပြီး သိပ်မကြာလိုက် ဦးကျော်ခေါင်က သူ့ကို ကော်ဖီတစ်ခွက်လာပို့ပါဆိုသဖြင့် သီတာဆွေ သူ့အခန်းထဲ ရောက်သွားပြန်သည်။ ဦးကျော်ခေါင် ထိုင်နေရာသို့ တိုးကပ်သွားပြီး ကိုယ်ကိုကိုင်းကာ ကော်ဖီခွက်ကို ချပေးရန်ပြင်သည်။ ကော်ဖီခွက်ကိုသာ အာရုံစိုက်နေသည်မို့ ဦးကျော်ခေါင် လက်တစ်ဖက် မြောက်တက်လာသည်ကို သီတာဆွေ သတိမထားလိုက်။

တင်ပါးတစ်ဖက်ကို လာပုတ်သည်ကို ခံလိုက်ရသည်။ ရုတ်တရက်မို့ သီတာဆွေ ရင်ထဲ ထိတ်ခနဲ ဖြစ်သွားပြီး ကိုယ်ကို တွန့်မိသည်။ လက်ကပါ အလိုအလျောက် လှုပ်ခါသွားပြီး ကော်ဖီရည်တွေက ဦးကျော်ခေါင် ပေါင်ပေါ်သို့ ဖိတ်ကျကုန်သည်။

“အို .. ဆော .. ဆောရီး အန်ကယ်”

သီတာဆွေ မျက်နှာက စိုးရိမ်တကြီး အသွင်ဖြစ်သွားပြီး ချက်ချင်းပင် စားပွဲပေါ်ရှိ တစ်ရှူးဗူးထဲမှ တစ်ရှူးရွက်တော်တော်များများ ဆွဲထုတ်ကာ ဦးကျော်ခေါင် ပုဆိုးကို သုတ်ပေးသည်။ ဖိတ်သွားသည်က ကော်ဖီတစ်ဝက်လောက် ဖြစ်လို့ နေရာတော်တော်များများ စိုသွားရှာသည်။

တော်သေးသည်။ ဦးကျော်ခေါင်က ကော်ဖီကို သိပ်အပူကြီး မသောက်သည့်အပြင်၊ နို့ကိုလည်း ခပ်များများ ထည့်ခိုင်းထားလို့။ မဟုတ်လျှင် လဥနှင့် လိင်ချောင်း ပြုတ်ပြီးသား ဖြစ်သွားနိုင်သည်။ ဒါတောင်မှ ပုဆိုးသားကို ဖောက်ပြီး ထွက်လာသည့် ကော်ဖီတွေက တော်တော်ပူသေးသည်။ ဦးကျော်ခေါင် အတွင်းခံဘောက်ဆာဝတ်လာလို့သာ တော်တော့သည်။

“ဂွကြားကို သုတ် .. မြန်မြန် .. ပူတယ်”

ဖြစ်လာသည့် အခြေအနေကို အကောင်းဆုံး အသုံးချသည့်အနေနှင့် ဦးကျော်ခေါင် အခွင့်အရေး အပြည့်အဝ ယူလိုက်သည်။ သီတာဆွေက ကိုယ်ကိုကိုင်း၍ ပေါင်ခွကြားကို တစ်ရှူးများဖြင့် သုတ်ပေးချိန်တွင် သူ့လက်က ကုန်းထားသည့် သီတာဆွေ တင်ပါးတစ်ဖက်ကို မိမိရရ ထပ်ကိုင်လိုက်သည်။ သီတာဆွေကတော့ သူ့အာရုံနှင့်သူ၊ ဦးကျော်ခေါင်လက်ကို သတိတောင် မထားမိ။

“ပုဆိုးကို ဖြေလိုက် .. ငါ့အောက်ခံပါ စိုသွားတာ”

ဦးကျော်ခေါင်ကမူ သီတာဆွေ၏ စွင့်ကားနေသော တင်သားတစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားယုံမက စတင်၍ပင် နယ်သည်။ သီတာဆွေ ဒီနေ့ဝတ်ထားသည့် စကတ်ထဘီ အပျော့သားမို့ တင်သားတွေကို ကိုင်ရတာ အင်မတန်မှ အားရဖို့ ကောင်းသည်။ အိစက်နေသည့် တင်အိုးကို လက်နှင့်ပွတ်လိုက်၊ ဖျစ်ညှစ်လိုက် လုပ်ယုံမက ဖင်သားနှစ်ခုကြားထဲသို့ လက်ကိုပါ စမ်းထိုးကြည့်သည်။

ဦးကျော်ခေါင် လက်က အလုပ်များနေသလို၊ သီတာဆွေ လက်ကလည်း အလုပ်များနေသည်။ အခုအချိန်တွင် သူမစိတ်ထဲရှိတာက ဦးကျော်ခေါင် အပူဒဏ်မှ သက်သာသွားဖို့သာ ဖြစ်သဖြင့် ဦးကျော်ခေါင်၏ ခိုင်းစေမှုကို ရှည်ရှည်ဝေးဝေး တွေးမနေနိုင်အား။ ခိုင်းသည့်အတိုင်း ခါးပုံစကို ဖြေလိုက်ပြီး ပုဆိုးက လျှောကျသွားသည်တွင် တစ်ရှူးရွက်များကို ထပ်မံယူ၍ အောက်ခံဘောင်းဘီကို သုတ်ပေးလိုက်သည်။

သူမလက်နှင့် အောက်ခံဘောင်းဘီအတွေ့တွင် ဦးကျော်ခေါင်၏ လီးကြီးက မာတက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ သီတာဆွေ လက်ကလေး တုန်သွားပြီး ရှေ့ဘာဆက်လုပ်ရမည်မှန်း မသိ ဖြစ်သွားရှာသည်။ အခြေအနေကို မျက်ခြေမပြတ် လေ့လာနေသူ ဦးကျော်ခေါင်က ဒါကို သတိထားမိပြီး သီတာဆွေ ဖင်အိုးကို အားထည့်ညှစ်ရင်း ထပ်ပြောသည်။

“လုပ် .. လုပ်လေ သီတာ .. မြန်မြန်သုတ်”

အောက်နှုတ်ခမ်းတစ်ဖက်ကို စိတ်လှုပ်ရှားစွာနှင့် သီတာဆွေ ကိုက်လိုက်ပြီး၊ ဦးကျော်ခေါင် အမိန့်အတိုင်း စိုနေသည့် အောက်ခံဘောင်းဘီကို စသုတ်သည်။ ကြားတွင် တစ်ရှူးစနှင့် အောက်ခံဘောင်းဘီသား ရှိနေသေးသည့်တိုင် ဦးကျော်ခေါင် လီးကြီး၏ ပူနွေးသော အတွေ့က သူမလက်မှာ ရရှိနေသည်။

သီတာဆွေသည် လိင်ကိစ္စနှင့် ပတ်သက်၍ အတွေ့အကြုံ မရှိသူတော့ မဟုတ်ပါ။ အိမ်ထောင်မကျသေးပေမယ့် ချစ်သူရည်းစား ရှိပြီး ထိုချစ်သူနှင့် အတူ အိပ်ဖူးခဲ့သည်။ ကာမဆက်ဆံဖူးသည်။ ဒါကလည်း သဘာဝတော့ ကျပါသည်။ သီတာဆွေလို မိန်းမချောမျိုးကို ချစ်သူရည်းစား အဖြစ်ရလျှင် ဘယ်ယောကျ်ားမဆို တက်လိုးဖို့ ကြိုးစားမှာပင်။ သီတာဆွေ ကိုယ်တိုင်ကလည်း သူမချစ်သူ စိတ်တိုင်းကျနေပေးမှာ သေချာလှသည်။

သို့သော် သီတာဆွေသည် ချစ်သူရည်းစား ဟောတစ်ယောက် ဟောတစ်ယောက် ရှိသူတော့ မဟုတ်ပါ။ လက်ရှိချစ်သူ ကိုဝင်းနိုင်ဆိုသူမှာလည်း သူမနှင့် အထက်တန်းကျောင်းတုန်းကတည်း သူငယ်ချင်းများ ဖြစ်သည်။ သူငယ်ချင်း အဖြစ်မှ ချစ်သူဖြစ်လာသူမို့ သီတာဆွေသည် ကိုဝင်းနိုင်ကို တော်တော်ချစ်သည်။ ကိုဝင်းနိုင်ကလည်း သီတာဆွေကို တော်တော်တန်ဖိုးထားသည်။ ဒီတော့ သီတာဆွေသည် ကိုဝင်းနိုင်မှလွဲ၍ တခြားအတွေ့အကြုံမရှိ။

အခုတော့ ပထမဦးဆုံး အကြိမ်အဖြစ် ကိုဝင်းနိုင် လီးမဟုတ်သည့် တခြားယောကျ်ား၏ လီးနှင့် သူမ တွေ့နေရသည်။ လိင်တန်ကို သေချာ မမြင်ရသည့်တိုင် ထိတွေ့မှုအရ မသေးလှသည်ကို သိနေရာ စိတ်ထဲတွင်လည်း အံ့အားသင့်နေသည်။ တစ်ရှူးရွက်များနှင့် လီးတလျှောက် သုတ်ပေးနေရင်း ပိုပြီး မာမာလာသည်ကိုလည်း တွေ့ရသည်။

“ဒီလောက်ဆို .. ရ .. ရပြီ ထင်တယ် .. အန်ကယ် ”

မတတ်သာသည့်အဆုံး သီတာဆွေ လက်ခွာလိုက်တော့ ဦးကျော်ခေါင် သူမကို လှမ်းကြည့်သည်။ သီတာဆွေ ပါးပြင်ဖွေးဖွေးလေးများသည် နီရောင်သမ်းနေသည်။ ဦးကျော်ခေါင်၏ အကြည့်စူးကို မခံနိုင်သည့်နှယ် မျက်လွှာလည်း ချထားသည်။

“ရပြီ .. သီတာ .. အဆင်ပြေသွားပြီ”

“ဟုတ်ကဲ့ .. ဒါဆို သီတာသွားမယ်နော်”

စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် သီတာဆွေ သူမကိုယ်သူမတောင် ဦးကျော်ခေါင် ခေါ်သလို သီတာဟု သုံးမိသွားသည်။ တကယ်ဆို ဒီအသုံးက သူမချစ်သူ ကိုဝင်းနိုင်နှင့် တွေ့လျှင်သာ ပြောလေ့ရှိသော အသုံးဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဦးကျော်ခေါင်က သီတာဟု တဖွဖွ ခေါ်နေသည့်တိုင် သူမက သမီးဟုသာ ပြန်ပြောပြောနေခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ အခုတော့ သူမချစ်သူ ကိုဝင်းနိုင်အတွက် အထူးသတ်မှတ်ထားသည့် အသုံးနှင့် ဦးကျော်ခေါင်ကို တုံ့ပြန်နေမိပြီ။

“ခနလေး .. ပုဆိုးကို ပြန်ချည်ပေးသွားဦး ”

ကိုယ်ကိုယို့ထားရာမှ ပြန်မတ်မည်အပြု၊ ဦးကျော်ခေါင် စကားကြောင့် သီတာဆွေ ပေါင်လည်လောက်အထိ ပြေလျော့နေသည့် ပုဆိုးစကို ပြန်ဆွဲကာ အလျှင်အမြန် ချည်ပေးလိုက်သည်။ တကယ်ဆို ဒီကိစ္စက ဦးကျော်ခေါင် သူ့ဖာသာ လုပ်လို့ရနိုင်မှန်း သူမ သိသင့်သည်။ သို့သော် အခုလောလောဆယ်တွင် ဒါကို မစဉ်းစားမိချေ။ သူမဘက်က အပြစ်လုပ်ထားသလို ဖြစ်လို့ ဦးကျော်ခေါင် အဆင်ပြေဖို့က ပိုအရေးကြီးနေသည်။

“ရပြီ .. ဂွတ်ဂျော့ .. သီတာ ”

ချီးကျူးစကားနှင့်အတူ ဦးကျော်ခေါင် လက်က နှုတ်ဆက်သည့် အနေနှင့် သီတာဆွေ တင်သားတစ်ဖက်ကို ဖတ်ခနဲ ပုတ်လိုက်ပြန်သည်။ ဒီလိုမျိုး အမူအကျင့်ကို ယဉ်ပါးစပြုနေသည့်တိုင် နည်းနည်းအားပါးသည်မို့ သီတာဆွေ ဆတ်ခနဲတောင် တုန်သွားသည်။ ဦးကျော်ခေါင်ကတော့ ဒါကို မသိကျိုးကျွန်ပြုရင်း သူ့ပေါင်ခွကြားကို လက်ညိုးနှင့် ညွှန်ပြသည်။

“ဒီလို အခြေအနေနဲ့တော့ အလုပ်လုပ်လို့ မဖြစ်ဘူး သီတာ ..။ အန်ကယ် အိမ်ပြန်လိုက်တော့မယ် ..။ မနက်ဖြန် မနက်မှ တွေ့မယ်”

“ဟုတ်ကဲ့ .. အန်ကယ်”

ဦးကျော်ခေါင် စကားကြောင့် သီတာဆွေ မျက်နှာလေး ငယ်သွားပြီး “ဆောရီး” ဟု ထပ်မံပြောကာ အခန်းအပြင်ဘက်သို့ ထွက်သွားလေတော့သည်။

———————————————

နောက်တစ်နေ့ မနက်တွင် ဦးကျော်ခေါင် ရုံးရောက်သည်နှင့် သီတာဆွေကို ရုံးခန်းထဲ လှမ်းခေါ်သံကြားရသည်။

“ငါ ဒီနေ့ အရမ်း စထရပ်များနေတယ် သီတာ ..။ မနက် ၉ နာရီခွဲမှာ ဘန်ကောက်က ကုမ္ပဏီတစ်ခုနဲ့ ကွန်ဖရန့်ကောလ် ပြောစရာ ရှိတယ် ..။ အရေးကြီး ကိစ္စဆိုတော့ ငါ့စိတ်တွေ ကြည်လင် ပြတ်သားနေမှ ဖြစ်မယ် ..။ ဒီတော့ သီတာ နင့်နို့တွေကို လောလောဆယ် ခနသုံးဖို့ လိုနေတယ် .. ဟုတ်ပြီလား”

သီတာဆွေ နားလည်အောင် ဦးကျော်ခေါင် လေသံမှန်မှန်နှင့် ရှင်းပြသလို သူ့လက်နှစ်ဖက်ကိုလည်း ကားဟွန်းတီးသလို ပုံစံမျိုး လုပ်ပြသည်။

မနေ့ကအဖြစ်ကြောင့် စိတ်မကောင်းဖြစ်နေသူ သီတာဆွေ၊ မဆိုင်းမတွပင် ခေါင်းညိတ်ကာပြရင်း ဦးကျော်ခေါင် စကားကို လက်ခံလိုက်သည်။ ထုံးစံအတိုင်း ဦးကျော်ခေါင်၏ စားပွဲဘေးရှိ ထိုင်ခုံတွင် ကိုယ်ကိုမတ်ပြီး ဝင်ထိုင်သည်။ ခါးကိုပင် မသိမသာ ကော့ပေးလိုက်ရာ ရင်သားထွားထွား နှစ်ဖက်က ဝတ်ထားသည့် ဗွီရှိတ်တီရှပ်အောက်မှ မောက်၍တက်လာသည်။

“ဟူး .. ကောင်းတယ် .. သီတာ .. ကောင်းတာ .. အခုမှ အဆင်ပြေတော့တယ်”

ဦးကျော်ခေါင်၏ ပုံစံက တကယ်ကို ဖိအားများနေသည်နှင့်တူသည်။ သီတာဆွေနို့တွေ့ကို အသုံးပြုပုံက မနေ့ကထက် ပိုပြီး ကြမ်းသည်။ နို့တွေကို ပယ်ပယ်နှယ်နှယ် နယ်သလို၊ နို့သီးခေါင်းနှစ်ဖက်ကိုလည်း ပွတ်ပွတ်ဆွဲသည်။ သီတာဆွေ အတတ်နိုင်ဆုံး ကိုယ်ကိုငြိမ်ကာထားပြီး ထိုင်နေရသည်။ သူမစိတ်တွေကတော့ မငြိမ်မသက် လှုပ်ရှားနေသည်မှာ မိုးသက်လေပြင်းထဲက ဝါးရုံပင်ငယ်လိုပင်။

“သေချာတယ် .. သီတာ .. သေချာတယ် .. ဒီနို့တွေ့က ရာဘာလုံးထက် ပိုကောင်းတယ် .. ကိုင်ရတာ ပိုနူးညံ့တယ် .. နူးညံ့ပြီး တင်းနေတာပဲ ”

ဦးကျော်ခေါင် နှုတ်မှ ချီးမွမ်းသံကြောင့် သီတာဆွေ ယောင်ယမ်း၍ ခေါင်းညိတ်ပြမိသည်။ ထိုအခိုက် နို့တစ်ဖက်ကို ကိုင်ထားသည့် ဦးကျော်ဆွေလက်က မာတက်စပြုသည့် နို့သီးခေါင်းတစ်ဖက်ကို ဆတ်ခနဲ ဆွဲလိုက်ပြန်သည်။ သီတာဆွေ အိုးခနဲ ဖြစ်ပြီး မျက်နှာလေး အနည်းငယ် မဲ့သွားသည်။ နာကျင်မှုနှင့်အတူ တကိုယ်လုံး ရှိန်းဖိန်းတက်သွားသည့် ခံစားမှုက သူမကိုယ်အနှံ့ ပြန့်သွားသည်။ ဦးကျော်ခေါင်က ဒါကို သတိမထားမိဟန်နှင့်

“အန်ကယ် တစ်ခု အကြံပေးရမယ်ဆိုရင် သီတာ နောက်တစ်နေ့ ရုံးလာရင် ဘရာစီယာဝတ်မလာတာ ကောင်းမယ် ..။ ဒါမှ မဟုတ်လည်း ရုံးရောက်တာနဲ့ ချွတ်ထားလိုက် ..။ အဲဒါဆို ကိုင်ရတာ ပိုအဆင်ပြေလိမ့်မယ်”

“ဟုတ်ကဲ့ .. ဘရာမပါတာ ပိုအဆင်ပြေတယ်ဆိုရင် ထားခဲ့လိုက်မယ်လေ”

“ကောင်းတယ်”

ဦးကျော်ခေါင် ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ပြုံးလိုက်ပြီး နို့လုံးတွေကို ဆက်လက်ဆော့ကစားနေလိုက်သည်။ စုစုပေါင်း အချိန်ဆယ်မိနစ်ခန့် ကြာသွားပြီမှ တော်လောက်သင့်ပြီဟု တွက်ပြီး လက်ကို ရုတ်သည်။ ကိစ္စပြီးပြီဆိုတာကို နားလည်သည့်အလျောက် သီတာဆွေလည်း ထိုင်ရာမှထကာ ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။

ဦးကျော်ခေါင် ပြောထားသည့်အတိုင်း မနက် ၉ နာရီခွဲလောက်တွင် ဘန်ကောက်ကနေ ဖုန်းလာသည်။ သီတာဆွေပင် လက်ခံ၍ ဖြေဆိုပြီး ဦးကျော်ခေါင် ရုံးခန်းသို့ လွှဲပေးလိုက်သည်။ ဦးကျော်ခေါင် လက်ခံ၍ စကားပြောသည်ကို သူမ ကြားနေရသည်။ အစောပိုင်းတွင် အသံတိုးတိုးနှင့် ဖြစ်သော်လည်း ခနနေတော့ ဦးကျော်ခေါင် လေသံက မြင့်လာသည်။ အလုပ်ကိစ္စက အကျိတ်အနယ်ဆိုတာကို သီတာဆွေ နားလည်သွားပြီး စိတ်ထဲ ဘုရားတမိနေသည်။

ထိုအခိုက်မှာပင် ဦးကျော်ခေါင်၏ ဟန်းဖုန်းမြည်သံ ထပ်ကြားရပြီး၊ လက်ခံ၍ ပြန်ဖြေနေသည်ကို နားစွင့်နေသဖြင့် သီတာဆွေ ကြားရပြန်သည်။ ထို့နောက်

“သီတာ .. လာဦး ”

သံပြတ်နှင့် လှမ်းခေါ်လိုက်သည့် ဦးကျော်ခေါင်အသံက အခန်းတံခါးကို ဖောက်ထွင်း၍ ထွက်လာသည်မို့ သီတာဆွေ ထိုင်နေရာမှာ ထကာ အပြေးတစ်ပိုင်းနှင့် လှမ်းလာခဲ့သည်။

ရုံးခန်းတံခါး ဖွင့်ဝင်လိုက်ခြင်း မြင်ရသည့် ဦးကျော်ခေါင် အမူအရာအရ အရမ်းအရေးကြီးနေမှန်း သီတာဆွေ ခန့်မှန်းမိသည်။ ဦးကျော်ခေါင်သည် လက်တစ်ဖက်က ရုံးဖုန်းကိုကိုင်ကာ ပြောနေပြီး၊ ကျန်တစ်ဖက်က ဟန်းဖုန်းကို ပါးမှာကပ်၍ ထားသည်။ သီတာဆွေကို မြင်တော့ ခေါင်းတစ်ဖက်ကို စောင်း၍ ဟန်းဖုန်းကို ပါးနှင့်ပုခုံးကြားတွင် ညှပ်လိုက်ပြီး လွတ်သွားသည် လက်နှင့် နုတ်စာရွက်အပိုင်းတစ်ခု သူမအား လှမ်းပေးသည်။

လက်ထဲရောက်လာသည့် အဝါရောင် မှတ်စုစာရွက်ထဲမှ စာသားကို မြင်လိုက်ရသည်တွင် သီတာဆွေ ပါးစပ်လေး အဟောင်းသားဖြစ်သည်။ ခပ်သော့သော့ လက်ရေးနှင့် ရေးထားသည်က “ငါ ဆီးသွားချင်တယ် .. ဒါပေမယ့် ဖုန်းပြောတာ ရပ်လို့မဖြစ်ဘူး” ဆိုသည့် စာကြောင်း။ ထိုစာသား၏ ဆိုလိုချက်ကို စက္ကန့်ပိုင်း အနည်းငယ်ကြာသည်အထိ သီတာဆွေ တွေးလို့မရ။ ဦးကျော်ခေါင် ဆီးသွားချင်သော ကိစ္စသည် သူမနှင့် မည်သို့ သက်ဆိုင်သည်မသိ။ ထိုကိစ္စကို သူမ ဘယ်လို ဖြေရှင်းရမယ်မှန်းလည်း မသိချေ။

သီတာဆွေ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိဖြစ်နေစဉ်မှာပင် ဦးကျော်ခေါင်က နောက်ထပ် မှတ်စုစာရွက်တစ်ခုကို လှမ်းပေးပြန်သည်။ သီတာဆွေ လှမ်းယူလိုက်ရာ စာကြောင်းတစ်ခု ရေးထားတာ တွေ့ရသည်။

“ပုံးတစ်လုံး ရှာခဲ့”

သီတာဆွေ မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်ဝိုင်းစက်သွားသည်။ သူ .. သူက .. ရုံးခန်းထဲမှာ ဖုန်းပြောနေရင်း ပုံးတစ်လုံးနဲ့ ဆီးသွားချင်တယ် .. ဒုက္ခပဲ။

သီတာဆွေ မျက်လုံးများက ချက်ချင်းပင် ဘေးနားပတ်ဝန်းကျင်ကို လိုက်ကြည့်ပြီး ပုံးနှင့်တူမည့်အရာကို အလောတကြီး ရှာသည်။ မတွေ့။ ကိုယ်ကိုလှည့်ပြီး ရုံးခန်းအပြင်ဘက်သို့ အမြန် ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ ကိုယ့်စားပွဲရှိရာသို့ ပြန်ရောက်လာပြီး ပုံးနှင့်တူမည့်ဟာကို လိုက်ရှာသည်။ ရှာလို့မတွေ့။ သီတာဆွေ နားသယ်စပ်တွင် ချွေးစေးကလေးများ ပြန်လာသည်အထိ စိတ်အိုက်လာသည်။

(ပြသနာပဲ .. ငါ ဘာလုပ်ရမလဲ)

ဦးကျော်ခေါင်၏ ရုံးခန်းထဲသို့ သီတာဆွေ ပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ မျက်စိကို ရှင်ရှင်ထားမိလို့လား မသိ။ မဟော်ဂနီရောင်တောက်နေသည့် အလုပ်စားပွဲကြီး ဘေးရှိ ပလတ်စတစ် အမှိုက်ခြင်းကို သွားတွေ့သည်။ ဟုတ်ပြီ … ။ အဖြေရှာတွေ့သွားဟန်နှင့် သီတာဆွေ မျက်နှာလေး ဝင်းသွားပြီး စားပွဲနားရှိရာသို့ မြန်မြန်တိုးသွားသည်။

အမှိုက်ခြင်းအား ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် ကောက်ယူလိုက်ပြီးနောက် အထဲမှာ ရှိသည့် စက္ကူအမှိုက်စ အချို့ကို ဘေးသို့ သွန်ထုတ်သည်။ ကုန်သွားသည်နှင့် နောက်မှီခုံတွင် ထိုင်နေသည့် ဦးကျော်ခေါင်၏ ခြေထောက်နှစ်ဖက် ရှေ့တွင် ချပေးလိုက်သည်။ ဦးကျော်ခေါင်က သူမ လှုပ်ရှားမှု မှန်သမျှကို အစအဆုံး လိုက်ကြည့်နေသည်။ ဖုန်းနှစ်လုံးနှင့် အလုပ်ကိစ္စ ပြောနေမှုကတော့ မပြီးသေးပါ။

သီတာဆွေ ချီတုံချီချနှင့် ခနတဖြုတ် ဦးကျော်ခေါင်နားတွင် ဆက်ရပ်နေမိသည်။ သူမ စိတ်ထဲ ဦးကျော်ခေါင်ကိုပဲ ကျောပေးပြီး ကိစ္စပြီးသည်အထိ စောင့်ရမလား၊ ဒါမှမဟုတ် အပြင်ဘက်ကို ထွက်သွားပြီး ခနနေမှ ပြန်လာရမလား တွေးနေသည်။ သို့သော် သူမ အတွေးကို ဦးကျော်ခေါင် ထပ်မံ၍ ပေးလိုက်သည့် မှတ်စုစာရွက်က ဖြိုခွင်းလိုက်သည်။ သီတာဆွေ ကမန်းကတမ်း ဖတ်ကြည့်သည်။

“အန်ကယ့်ဟာကို ထုတ်ပြီး ပုံးနဲ့တည့်အောင် ချိန်ထားပေး”

“အန်ကယ့်ဟာ” ဆိုသော အသုံးကို နားလည်ဖို့ သီတာဆွေ စက္ကန့်ပိုင်းလောက် စဉ်းစားလိုက်ရသည်။ ဦးကျော်ခေါင် ဘာကိုဆိုလိုသည်မှန်း မှန်းဆမိလိုက်ချိန်တွင်မူ သီတာဆွေခေါင်းတစ်ခုလုံး ချာချာလည်သွားသလို ခံစားရသည်။ မျက်နှာပြင် တစ်ခုလုံး သွေးမရှိသလို ဖြူဖတ်ဖြူလျော်လည်း ဖြစ်သွားသည်။

(သူ .. ဆီသွားဖို့ ငါက သူ့ဟာကြီးကို ထုတ်ပြီး ကိုင်ထားပေးရမယ် ..။ အမလေး .. ဒုက္ခပဲ .. ငါ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ ..။ သူကရော ငါ့ကို ဒါမျိုး ခိုင်းလို့ရလို့လား ..။ လုပ်ကြပါဦး .. သီတာ .. နင် .. နင် စဉ်းစားစမ်း)

ရုံးခန်းတစ်ခုလုံးတွင် ဦးကျော်ခေါင်၏ ဖုန်းပြောသံကသာ အဆက်မပြတ် ကြီးစိုးထားသည်။ သီတာဆွေ ခေါင်းတစ်ခုလုံး ထူပူလာသည့်တိုင် သူမ ဘာဆက်လုပ်ရမည်ကို စဉ်းစားမရ။ ထိုအချိန်တွင် ဖုန်းပြောနေသည့် ဦးကျော်ခေါင်၏ လေသံမြင့်လာပြီး လက်ဖြင့် စားပွဲပေါ်ရှိ မှတ်စုစာအုပ်ကို လေးငါးချက် ရိုက်ပြသည်။ သီတာဆွေကိုလည်း မျက်လုံးပြူးပြီး စိုက်ကြည့်သည်။

သီတာဆွေ အချိန်ဆွဲလို့ မဖြစ်တော့။ ဦးကျော်ခေါင်၏ ပုံစံက အရေးတကြီးအသွင် ပုံပေါက်နေသည်။ မနေ့ကလည်း အမှားတစ်ခု သူမ လုပ်ထားသလို ဖြစ်၍၊ ဒီနေ့ ထပ်မံ၍ အမှားလုပ်လို့ မဖြစ်။ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ခဲကာ ကိုက်လိုက်ပြီး သီတာဆွေ ဦးကျော်ခေါင်ရှေ့တွင် ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်သည်။

သီတာဆွေ အမူအရာကို မြင်တော့ ဦးကျော်ခေါင် ကျေနပ်ဟန်ဖြင့် ခေါင်းတစ်ချက် ဆတ်ပြလိုက်ပြီး ထိုင်နေရာမှ ထကာ မတ်တပ်ရပ်သည်။ ဦးကျော်ခေါင်သည် ဒီနေ့တော့ ပုဆိုးနှင့် မဟုတ်၊ စတိုင်လ်ဘောင်းဘီရှည်နှင့် ဖြစ်သည်။ သီတာဆွေလည်း ပေါက်တဲ့နဖူး မထူးတော့ဘူး သဘောထားကာ ဦးကျော်ခေါင်နား ကပ်သွားပြီး ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။

“အမေ့”

ထင်မှတ်မထားဘဲ ဘွားခနဲ ပေါ်ထွက်လာသည့် လီးကြီးကြောင့် သီတာဆွေ အနည်းငယ် လန့်သွားသည်။ ယောကျ်ားနှင့် ပတ်သက်ပြီး အတွေ့အကြုံမရှိတာ မဟုတ်သည့်တိုင် လီးဆိုသည်ကိုတော့ ကိုယ့်ရည်းစားဖြစ်သူ ကိုဝင်းခိုင်ဟာမှ လွဲ၍ သီတာဆွေ တခြား မမြင်ဘူးပါ။ အခုလည်း သူမ စိတ်ထဲ ထင်ထားသည်က ဦးကျော်ခေါင်က အတွင်းခံတော့ ဝတ်ထားမည်ဟု။ ဘောင်းဘီဇစ်ဖွင့်ပြီးလျှင် အတွင်းခံ ရှိနေဦးမည်ဟု တွက်ထားချိန်တွင် ထင်ထားသလို မဟုတ်လို့ အံ့အားသင့်မိသည်။ ပို၍ စိတ်လှုပ်ရှားရသည်။

သီတာဆွေ မရဲတရဲနှင့် လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ မသိမသာ တုန်နေသော လက်သည် ချောမွေ့သော အရေပြားညိုညိုကို ထိလိုက်သည်နှင့် ပို၍ တုန်တက်သည်။ ဖုန်းပြောနေသည့် ဦးကျော်ခေါင်၏ လေသံက ထိုအခိုက် ခန ရပ်သွားသည်။

ဦးကျော်ခေါင်၏ လီးက သိပ်ပြီးတော့ ရှည်လျားသည် မဟုတ်။ သီတာဆွေ ရင်းနှီးနေသည့် ကိုဝင်းခိုင် အချောင်းနှင့်စာလျှင် နည်းနည်းပဲ ပိုရှည်မည့် အသွင်ရှိသည်။ သို့သော် လီးလုံးပတ်ကတော့ အတော် တုတ်မည့် သဘောရှိသည်။ အခုလိုမျိုး မပျော့တပျော့ ဖြစ်နေသော အချိန်တွင်ပင် ကိုဝင်းခိုင် အချောင်း မာနေသလောက်ကို ထွားသည်။

(အို .. ငါ ဘာတွေ လျှောက်တွေးနေမိပါလိမ့် …)

မဆီမဆိုင် ဦးကျော်ခေါင်နှင့် ကိုဝင်းခိုင်အား နှိုင်းယှဉ်မိသွားသဖြင့် သီတာဆွေ ထိုအတွေးကို ခေါင်းထဲက မောင်းထုတ်လိုက်ပြီး လုပ်ပေးစရာရှိတာ ဆက်လုပ်သည်။ ဒီကိစ္စက မြန်မြန်ပြီးသွားမှ ဖြစ်မည်။ လက်နှင့် ထိမိသွားသည့် လီးကို အသာဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ရှေ့က ပုံးနှင့်တည့်အောင် ထားပေးသည်။ ဦးကျော်ခေါင် ဆီးသွားချိန်တွင် ဘေးဘက်ကို ဖိတ်စင်မသွားဖို့ အာရုံစိုက်ထားရသဖြင့် သီတာဆွေ အကြည့်တွေသည် လီးတန်ကြီးထံမှ လွှဲလို့ မရချေ။

ဦးကျော်ခေါင်ကတော့ သီတာဆွေ အဖြစ်ကို ကြည့်ပြီး သဘောအကျကြီး ကျနေသည်။ လီးအား နူးညံ့လှသော သီတာဆွေ လက်ဖဝါးကလေးနှင့် ဆုပ်ကိုင်ထားခြင်း ခံနေရလေရာ သူ့ခင်မျာ ကိုယ့်စိတ်ကို မနည်းထိန်းနေရသည်။ လီးကိုလည်း အတတ်နိုင်ဆုံး အခုထက်ပို၍ မာတတ်မလာအောင် သတိထားရသည်။ အခုအချိန်တွင် သီတာဆွေ သံသယ မဝင်ဖို့က အရေးကြီးသည်။ ဆီးသွားချင်သည်ဟု ပြောထားသည့်အတိုင်း ရအောင် ဆီးသွားမှ ဖြစ်မည်။ စိတ်ကို ကြိုးစားထိန်းပြီး ဆီးသွားဖို့အတွက် အကြောတွေကို လျှော့လိုက်သည်။

လက်ထဲကိုင်ထားသည့် အသားချောင်းညိုညိုကြီးက တစ်ချက်တုန်သွားသည်တွင် သီတာဆွေ ယောင်ပြီးတောင် ညည်းမိသည်။ ဘာမှန်း မသိခင်မှာပင် လိင်တန်ထိပ်အကွဲကြောင်းလေး နေရာမှ ရေပန်းတစ်ခု ထွက်ကျလာသည်။ သီတာဆွေ တကိုယ်လုံး ဘာဖြစ်မှန်း မသိ ထူပူသွားသည်။ သတိကို အနိုးကြားဆုံး ဖြစ်အောင် ထားပြီး ဦးကျော်ခေါင် ကိစ္စပြီးသည်အထိ သူမ ဆက်ကိုင်ထားသည်။ အသက်တောင် သူမ ရှူမိရဲ့လား မသိ။ အလျှင်မပြတ် ထွက်နေသည့် အတန်းက တဖြေးဖြေး အရှိန်နည်းပြီး ကုန်သွားမှ သီတာဆွေ အသက်ကို ဝဝလင်လင် ရှူရသည်။

ကိစ္စပြီးပြီ ထင်သဖြင့် သီတာဆွေ လက်လွှတ်မည်ဟု တွေးလိုက်စဉ်မှာပင် ဦးကျော်ခေါင်က မှတ်စုစာရွက်တစ်ခု ထပ်ပေးပြန်သည်။ သီတာဆွေ ကမန်းကတမ်း ဖတ်ကြည့်ရာ “လှုပ်ပြီးခါပေး” ဆိုပြီး ရေးထားတာတွေ့သည်။ သီတာဆွေ ခိုင်းသည့်အတိုင်း လုပ်ပေးလိုက်သည်။ အစက်တစ်ချို့ ထွက်ကျသည်ကို တွေ့သည်။ ထို့နောက်တော့ ကိစ္စပြီးပြီဆိုတာ တွက်လိုက်သည့် သီတာဆွေ လိင်တန်ကို ဘောင်းဘီထဲ ပြန်ထည့်ရန် ပြင်သည်။

ဦးကျော်ခေါင်ဆီမှ ချောင်းဟန့်သံတစ်ချက် ကြားလိုက်ရပြီး သူ့လက်ထဲ ကိုင်ထားသည့် မှတ်စု (Pad) ကို စားပွဲနှင့် ရိုက်ပြသည်။ ထပ်ပြီးတော့ လှုပ်ပေးဖို့ ပြောမှန်း သီတာဆွေ နားလည်လိုက်သဖြင့် လီးကို မလွှတ်ရဲသေးဘဲ ဆက်ခါပေးသည်။ အခုအကြိမ်တွင်တော့ ဘာမှ ထပ်ထွက်မလာ။ သို့သော် သီတာဆွေ ဘာမှ ပြန်မပြောရဲဘဲ ဦးကျော်ခေါင် ကျေနပ်သည်အထိ လှုပ်ခါပေးနေမိသည်။ လှုပ်ရင်း ခါရင်းနှင့် လက်ထဲရှိ လီးက အနည်းငယ် ပိုပြီးထွားတတ်လာသည်ကို သူမ သတိပြုမိသည်။

သီတာဆွေ အနည်းငယ်လန့်သွားပြီး မော့ကြည့်လိုက်စဉ်တွင် ဦးကျော်ခေါင်က သူမကို မှတ်စုစာရွက်တစ်ခု ဖြုတ်ပေးတာ ခံရသည်။

“ထိပ်ကို သုတ်လိုက်”

ဘာပြီးလျှင် ဘာလုပ်ရမည်ဆိုတာကို အစီအစဉ်တကျ စဉ်းစားထားနိုင်သည့် ဦးကျော်ခေါင်၏ တွေးခေါ်ဉာဏ်ကို သီတာဆွေ ကြိတ်ကာချီးကျူးမိသည်။ တော်တော် တော်တဲ့ အန်ကယ်။ သူမသာဆိုလျှင် ဒီလိုမျိုး စဉ်းစားနိုင်မှာ မဟုတ်။

မှာကြားသည့်အတိုင်းလုပ်ဖို့ စားပွဲပေါ်ရှိ တစ်ရှူးဗူးကို လှမ်းယူမည်ပြင်တော့မှ သီတာဆွေ အခက်တွေ့သည်။ ခါတိုင်းရှိနေကြ နေရာတွင် ဘာတစ်ရှူးဗူးမှ မတွေ့။ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်း မသိပြီမို့ ဦးကျော်ခေါင်များ မှတ်စုစာရွက်ထပ်ပေးမလားဆိုပြီး အားကိုးတကြီးဖြင့် မော့ကြည့်သည်။ ဦးကျော်ခေါင်က သူမ အခက်အခဲကို သတိမထားမိဘဲ ဖုန်းနှစ်လုံးနှင့် အလုပ်များနေသည်ကို တွေ့ရသည်။

အကြံတစ်ခုခုများ ရနိုင်မလားဆိုပြီး သီတာဆွေ အခန်းပတ်လည်ကို မျက်စိကစားမိသည်။ အထောက်အကူ ပြုနိုင်လောက်သည့် အရာ ဘာဆိုဘာမှ မတွေ့။ သန့်စင်ခန်းသို့ ပြေးပြီး အိမ်သာသုံးစက္ကူ အချို့သွားယူလျှင် ကောင်းမလား။ ဒါလည်း မဟုတ်သေး။ လက်ထဲကိုင်ထားသည့် လီးကို ဒီအတိုင်းထားခဲ့ရမှာ ဖြစ်သည်။ မတော် အရေတစ်ချို့ကျန်နေလို့ ဘောင်းဘီသားကို သွားပေလျှင် ပြသနာ ဖြစ်ဦးမည်။ ဦးကျော်ခေါင်ထံမှာ အတွင်းခံမှ မရှိတာ …။

(ဟူး .. မတတ်နိုင်ပါဘူး)

သီတာဆွေ ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို ရဲရဲချလိုက်ပြီး လီး မကိုင်ထားသည့် တခြားလက်နှင့် စိုထိုင်းထိုင်း ထိပ်ဖူးကို လှမ်းသုတ်လိုက်သည်။ ဒါကို မြင်လိုက်ရသည့် ဦးကျော်ခေါင် အတော်ပင် အံ့အားသင့်သွားသည်။ နှုတ်ကတော့ ဘာမှ ထုတ်မပြော။

လက်ဖဝါးပြင်နှင့် ထိပ်ဖူးအား သုတ်ပေးပြီးသည့်နောက် လီးတန်ကို သေချာကိုင်ပြီး ဘောင်းဘီထဲသို့ သီတာဆွေ ခပ်မြန်မြန်ပင် ထည့်ပေးလိုက်သည်။ ဇစ်ပါ ပြန်ဆွဲတင်ပေးပြီးနောက် အမှိုက်ပုံးကို ကောက်ကိုင်၍ သီတာဆွေ ဦးကျော်ခေါင် ရုံးခန်းထဲမှ အပြေးတပိုင်းနှင့် ထွက်လာမိတော့သည်။ မဟုတ်လျှင် ဦးကျော်ခေါင်ထံမှ မှတ်စုစာရွက်တစ်ခု ရောက်လာနိုင်သေးသည် မဟုတ်လား။ အခုလောလောဆယ်တွင် သီတာဆွေ ဦးကျော်ခေါင်ဆီမှ ဘာညွှန်ကြားချက်မှ နောက်ထပ် မလိုချင်တော့ပါ။

သူ့ကို ကျောပေးကာ ထွက်သွားသည့် သီတာဆွေ၏ နောက်ပိုင်းအလှကို လိုက်ကြည့်ရင်း ဦးကျော်ခေါင် ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ပြုံးမိသည်။ သူ့အကြံသည် ထင်ထားတာထက်ပင် အောင်မြင်နေခဲ့သည်လေ …။

ကျန်သည့် နေ့တစ်ပိုင်းလုံး ဦးကျော်ခေါင် နောက်ထပ် ဘာဆိုဘာမှ ထပ်မံ၍ မလှုပ်ရှားတော့ပါ။ ထို့အပြင် နှစ်ယောက်စလုံး တိုင်ပင်ထားသည့်အလား ဆီးသွားသည့်ကိစ္စကိုလည်း ထုတ်ဖော်စကားစ၍ မပြောခဲ့ကြချေ။ အခုအချိန်တွင် ထုံးစံလို ဖြစ်နေပြီ ဖြစ်သော သီတာဆွေ နို့လုံးတွေအား စထရပ်စ်လျှော့ခြင်းအတွက် အသုံးပြုတာ၊ ဂုဏ်ပြုတဲ့ သဘောမျိုးဆိုပြီး တင်ပါးဖြိုးဖြိုးများအား လက်ဆော့ကစားတာ ဒါတွေကိုတော့ ရုံးမဆင်းခင် ဦးကျော်ခေါင် နည်းနည်း ထပ်လုပ်ခဲ့သေးသည်။

နောက်တစ်နေ့ မနက်တွင်တော့ ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက် ရုံးကို သီတာဆွေ မရောက်ခင်မှာပင် စောစောစီးစီး ရောက်လာခဲ့သည်။ သီတာဆွေနှင့် ပတ်သက်၍ နောက်ထပ်တစ်ဆင့် တက်ရန် သူက ကြံထားခဲ့သည်။

ပုံမှန် ရုံးတက်ချိန်အရောက်တွင် သီတာဆွေ ရောက်ရှိလာသည်။ ဗွီပုံလည်ပင်းပေါက်ပါ ဘလောက်စ်အနီအကြပ်ကို၊ ဒူးဖုံးယုံ အနက်ရောင်စကတ်နှင့် တွဲ၍ ဝတ်လာသည်။ ကိုယ်တိုင်းနှင့်အတိ ကပ်နေသည့် ဒီဇိုင်းမို့ အချိုးကျလှသော သီတာဆွေ ကိုယ်လုံးလေးအား အတိုင်းသား လှစ်ဟပြနေသည့် အလား။ သွေးလည်ပတ်မှု မြန်လာသော ဦးကျော်ခေါင် မဆိုင်းမတွပင် သီတာဆွေ အနားသို့ တိုးသွားသည်။ လက်နှစ်ဘက်စလုံးကို ဆန့်လိုက်ပြီး အနီရောင်ဘလောက်စ်အောက်မှ မောက်ကြွနေသည့် တောင်ပူစာနှစ်လုံးကို လှမ်းဆွဲလိုက်သည်။

(ဟေး .. ဟုတ်လှချည်လား)

ဦးကျော်ခေါင် စိတ်ထဲမှ ဝမ်းသာသွားသည့် အတွေး။

“တော်တယ် .. သီတာ .. ဂွတ်ဂျော့ .. ဘရာဝတ်မလာဘူး”

ခါတိုင်းနှင့်မတူဘဲ လက်ထဲတွင် အိခနဲ စီးခနဲ ဖြစ်သွားသည့် ခံစားချက်ကို ဦးကျော်ခေါင် အပြည့်အဝ ရရှိသည်။ သို့သော် ဦးကျော်ခေါင် ဒီအတွေ့တွင် သာယာမနေနိုင်အားပါ။ ဒီထက်အရေးကြီးသည့် အကြံကို အကောင်အထည်ဖော်ဖို့ ရှိနေသဖြင့် ဘလောက်စ်သားအပေါ်တွင် အနည်းငယ် အရာထင်သလို ဖြစ်နေသော နို့သီးစူစူလေး နှစ်ဖက်ကို တစ်ချက်စီ ဆွဲပြီး လွှတ်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် ဘာမှ ထပ်မပြောတော့ဘဲ မျက်နှာကို တည်တည်ထားလိုက်ပြီး သူ့ရုံးခန်းထဲသို့ ချာခနဲ လှည့်ဝင်သွားလေသည်။

ဦးကျော်ခေါင် သီတာဆွေ အနားမှ ပျောက်သွားပြီး သိပ်မကြာလိုက်ပါ။ မနေ့က အတိုင်း နိုင်ငံခြားကုမ္ပဏီ တစ်ခုထံမှ ကွန်ဖရန့်ကောလ်တစ်ခု ထပ်မံ၍ ဝင်လာသည်။ ဦးကျော်ခေါင်ဆီသို့ သီတာဆွေ လွှဲပေးလိုက်ပြီး သူမ နားစွင့်ကာ ထောင်နေမိသည်။ အစပိုင်းတွင် ဦးကျော်ခေါင် ပုံမှန်လေသံနှင့် ပြောနေပေမယ့် ငါးမိနစ်လောက် ကြာသောအခါ လေသံက တဖြေးဖြေးခြင်း မြင့်တက်လာသည်ကို ကြားရပြန်သည်။ ထို့နောက် မိနစ်ပိုင်းမျှ ထပ်ကြာသွားပြီးနောက် ရုံးခန်းထဲမှ ဦးကျော်ခေါင်၏ အသံဝါဝါကြီးကို လှမ်းကြားရသည်။

“သီတာရေ .. ငါ ဆီးသွားချင်ပြန်ပြီ”

သီတာဆွေ ကိုယ်ကလေး ဆတ်ခနဲ တုန်သွားပြီး သူမကိုယ်သူမ သတိမထားမိခင်မှာပင် ဦးကျော်ခေါင် အခန်းရှိရာသို့ လျှောက်လှမ်းသွားမိသည်။ ရုံးခန်းတံခါးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်နှင့် ဦးကျော်ခေါင်က သူမအတွက် အဆင်သင့်ပြင် စောင့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

ဦးကျော်ခေါင်သည် စားပွဲနောက်ရှိ နောက်မှီခုံတွင် ကိုယ်ကိုလျှောကာ ထိုင်နေပြီး ဝတ်ထားသည့် စတိုင်ဘောင်းဘီကို တင်ပါးလွတ်အောင် ဆွဲချွတ်ထားသည်။ ဒီနေတော့ ဦးကျော်ခေါင် အောက်ခံဘောင်းဘီ ဝတ်ထားသည်။ သို့သော် ထိုအောက်ခံဘောင်းဘီကလည်း ဖယ်လျက်သားဖြစ်ပြီး လီးနှင့် လီးဥများက ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ပေါ်ထွက်နေသည်။ သီတာဆွေ ရုတ်တရက် ကြောင်တက်တက်ဖြစ်ပြီး ထိုမြင်ကွင်းကို ငေးကြည့်နေမိသည်။

“ရပ်မနေနဲ့လေ သီတာ .. မြန်မြန်လုပ် ”

လေသံမာမာနှင့် လှမ်းပြောလိုက်သော ဦးကျော်ခေါင် အသံကြောင့် ငေးကြောင်ကြောင် ဖြစ်နေသော သီတာဆွေ အသိဝင်လာသည်။ ခြေလှမ်းကို ခပ်သုတ်သုတ်လျှောက်၍ ဦးကျော်ခေါင်နား တိုးသွားပြီး ချဲကားပေးထားသော ခြေထောက်နားတွင် ဒူးထောက်ကာ ထိုင်ချလိုက်သည်။ သီတာဆွေသာ သေချာ ခေါင်းအေးအေးထားပြီး စဉ်းစားလျှင် ဒီနေတော့ ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက် ဖုန်းတစ်လုံးသာ ကိုင်၍ စကားပြောနေသည်ကို တွေးမိမှာ ဖြစ်သည်။ တကယ်ဆိုလျှင် အားနေသော လက်တစ်ဖက်နှင့် သူ့ကိစ္စသူ ဖြေရှင်းနိုင်သည်သာ။ အခုတော့ ဒီအချက်ကို သီတာဆွေ လုံးဝကို မတွေးမိ၊ သတိမထားမိချေ။

စားပွဲအောက်ခြေနားတွင် အဆင်သင့်ရှိနေသော အမှိုက်ခြင်းကို သီတာဆွေ လှမ်းယူလိုက်ပြီး ဦးကျော်ခေါင် ရှေ့တွင် မနေ့ကအတိုင်း ချပေးလိုက်သည်။ ပြီးသည်နှင့် သူမလက်က မပျော့တပျော့ အနေအထား ဖြစ်နေသော လီးကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ စိတ်ထင်လို့လား မသိ။ သီတာဆွေ လက်ထဲရှိ လီးတန်ညိုညိုကြီးသည် မနေ့က အနေအထားထက် ပိုပြီး မာနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက် ဘယ်လောက်ပဲ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို ထိန်းထားသည် ဆိုစေကာမူ သူ့အကြံကို သူအားရမိပြီး စိတ်တက်ကြွနေရာ ငပဲကပါ လိုက်တက်ကြွနေသည်လေ။

သီတာဆွေက လီးကို အလိုက်တသိ လှမ်းကိုင်လိုက်ပြီမို့ ဦးကျော်ခေါင် သူ့အကြံ တစ်ဝက်အောင်မြင်ပြီ ဆိုတာ သိလိုက်သည်။ ဖုန်းပြောနေရာမှ ကိုယ်ကို ရှေ့သို့ အနည်းငယ်ကိုင်းလိုက်သည်။ လွတ်နေသည့် လက်နှင့် အနီးဆုံးဖြစ်သော သီတာဆွေ နို့တစ်ဖက်ကို ဘလောက်စ်ပေါ်မှ အုပ်ကာ ကိုင်သည်။ အိစက်နွေးထွေးသော ရင်သားဆိုင်များဆီမှ အရသာက လက်ဖဝါးထဲသို့ စိမ့်ဝင်လာပြန်သည်။

လီးတန်အား သီတာဆွေ လက်ဖဝါးနုနုလေးဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ထားသောကြောင့် ဖြစ်တည်လာသော အရသာ၊ နို့လုံးမို့မို့များအား လက်တစ်ဖက်နှင့် စိတ်ကြိုက်ဆွဲ၍ ဆော့နေရသော အရသာ .. ဒီအရသာ နှစ်ခု ပေါင်းစုံလာသောအခါ ဦးကျော်ခေါင် ဟန်ဆောင်မှုကို ဘယ်လိုမှ ထိန်းမထားနိုင်တော့။

(ဟင် .. ဘယ်လို ဖြစ်တာပါလိမ့်)

သူမလက်နှင့် ကိုင်ပြီး ပုံးနှင့်တည့်အောင် ချိန်ထားပေးသည့်တိုင် ဆီးသွားသည်ကို မတွေ့ရလို့ သီတာဆွေ တွေဝေသွားသည်။ လီးအရေပြား မဖုံးတဖုံး ဖြစ်နေသော ထိပ်ဝကို စူးစိုက်ပြီး ကြည့်မိသည်။ ဆီးသွားရများ ခက်နေသလားလို့ တွေးမိပြီး ဖွဖွလေး ကိုင်ထားသည့် လက်ကို အနည်းငယ် လှုပ်ကြည့်သည်။ ဘာမှ ထွက်ကျမလာဘဲ လက်ထဲရှိ အသားချောင်းကြီးသာ ထွား၍ မာတက်လာသည်ကို အထိတ်တလန့် တွေ့လိုက်ရသည်။

သီတာဆွေ တော်တော်စိတ်အိုက်သွားပြီး မျက်မှောင်တောင် ကုတ်မိသည်။ ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက် ဖုန်းအရေးတကြီး ပြောနေသည့်အချိန်တွင် ဘာမဟုတ်သည့် ကိစ္စလေးတောင်မှ သူမ အနေနှင့် ဖြစ်မြောက်အောင် မလုပ်နိုင်။ အန်ကယ် ဦးကျော်ခေါင် အဆင်ပြေအောင် ဘယ်လိုလုပ်ပေးရပါ့မလဲ။ နောက်ဆုံးတွင် အကြံတစ်ခု ရသည်။ လက်ထဲကိုင်ထားသော လီးကို အပေါ်အောက်ဆွဲကာ လှုပ်ပေးလိုက်သည်။ ထိပ်ဖူးနေရာရှိ အရေပြားသည် ပြဲသွားလိုက်၊ ပြန်စုသွားလိုက် ဖြစ်နေသည်။

သီတာဆွေတစ်ယောက် ဦးကျော်ခေါင် ဆီးသွားဖို့ ကိစ္စနှင့် လုံးပန်းနေချိန်တွင်၊ ဦးကျော်ခေါင်လက်က မြွေတစ်ကောင်အလား လမ်းရှာကာ ဗွီပုံလည်ပင်းပေါက်ဝမှ အထဲသို့ ကျူးကျော်ဝင်လာသည်။ ခါတိုင်းလို အင်္ကျီအပေါ်ကနေ ကိုင်ခြင်း မဟုတ်ဘဲ ပကတိရင်သားဆိုင်များကို ထိတွေ့လာသည်မို့ သီတာဆွေ ကိုယ်ကလေး တွန့်သွားသည်။ ဒီအတွေ့က သူမအတွက် နေသားတကျ ဖြစ်မနေ။ ဦးကျော်ခေါင်အား မော်ကြည့်လိုက်တော့ သူမ ဘာဖြစ်နေသည်ကို သတိထားမိဟန် ရှိပုံမပေါ်။ ဖုန်းကိုသာ အရေးတကြီး ဆက်ပြောနေသည်။

ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက်တော့ ဇိမ်ကျလိုက်သည့် ဖြစ်ခြင်း။ သီတာဆွေ လက်ဖဝါးနုနုလေးက လီးကို ပွတ်ဆွဲပေးနေပြီး၊ လက်တစ်ဖက်နှင့် ရင်သားဆိုင် တစ်စုံကို စိတ်ကြိုက် ဆုပ်နယ်လို့ ရနေသည်လေ။ အားရပါးရ နယ်ရင်း အရှိန်ရလာသည်တွင် တင်းမာနေပြီ ဖြစ်သော နို့သီးလေးများကို လက်ညိုး၊ လက်မသုံးကာ ပွတ်ချေသည်။ ဦးကျော်ခေါင်၏ လက်အရှိန်နှင့် သီတာဆွေ စိတ်တွေ တစ်မျိုး ဖြစ်လာသည်။ သူမ မျက်လုံးလေးများသည် ခပ်မှေးမှေးတောင် ဖြစ်ချင်နေသည်။

“ဟာကွာ .. ဘာလဲဟ !!”

သူမကိုယ်သူမ သတိမထားမိခင်မှာပင် ဖီလင်အနည်းငယ် ဖြစ်လာသူ သီတာဆွေ .. ဦးကျော်ခေါင် စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနှင့် အော်ငေါက်ပြီး လက်ထဲကိုင်ထားသော ဖုန်းကို ဂွပ်ခနဲမြည်အောင် ချလိုက်မှုကြောင့် လန့်ဖြန့်သွားသည်။

ဘာကြောင့် ဦးကျော်ခေါင် ဒေါသတကြီး ဖြစ်ရသည်ကို သီတာဆွေ နားမလည်။ မျက်လုံးလေး အဝိုင်းသားနှင့် ဘာများ ဖြစ်တာပါလိမ့်ဟု အသည်းအသန် စဉ်းစားသည်။ ထိုရောအခါ သူမ သတိပြုမိသည်က သူမလက်နှင့် ဆုပ်ကိုင်ထားသော ဦးကျော်ခေါင်၏ လီးကြီးသည် အဆမတန် မာတောင်နေသည် ဆိုတာကို။ ပုံးနှင့်တည့်အောင် အောက်ဘက်သို့ ချိန်ထားနိုင်ဖို့ ဝေးစွ။ အခန်းမျက်နှာကျက်ကိုပင် ဒုံးကျည်တစ်စင်းလို ချိန်ရွယ်ထားနေသည်။ သီတာဆို အိုခနဲ ရေရွတ်မိပြီး လက်ကို လီးပေါ်မှ လွှတ်လိုက်သည်။

“မင်း ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲ သီတာ .. ကြည့်စမ်း !!”

နီရဲနေသော ထိပ်ဖူးနှင့်အတူ၊ အကြောပြိုင်းပြိုင်းထနေသော လီးကြီးကို မယုံနိုင်စွာ ငေးစိုက်ကြည့်ရင်း သီတာဆွေ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ။ သူမ စိတ်ထဲတွင် အကြောင်းအရာ မျိုးစုံက ဖြတ်ပြေးနေသော်လည်း ပါးစပ်ကမူ ဘာစကားသံမှ ထုတ်ဖော်လို့မရပါ။ ဦးကျော်ခေါင်သာ ဒေါသတကြီးနှင့် ဆက်ပြောနေသည်။

“ကွန်ဖရန့်ကောလ်က ပျက်သွားပြီ .. ငါလည်း ဆီးသွားလို့မရဘူး ..။ မင်းကွာ .. သီတာ .. တော်တော်အသုံးမကျတာပဲ”

“သီတာ .. သီတာ”

(သီတာဆွေ ဘယ်လို ပြန်ပြောရမှန်း မသိဘဲ အသံလေး တုန်ဝင်သွားသည်)

“ဆောရီး ..”

ဒေါသတကြီး ဖြစ်နေသော ဦးကျော်ခေါင်အား ရင်မဆိုင်ရဲသည့်အလျောက် သီတာဆွေ ခေါင်းလေး ငုံ့ကျသွားသည်။ သူမ စိတ်ထဲတွင် ဦးကျော်ခေါင် ဆီးသွားလို့ မရခြင်းသည် သူမ အပြစ်လား၊ တခြားကြောင့်လားဆိုတာ အခုထက်ထိ တွေးလို့ မရသေးချေ။

“ဆောရီး .. ဟုတ်လား …။ ဆောရီးတစ်လုံးနဲ့ ပြီးသွားမယ့် ကိစ္စလား ..။ မရဘူး .. မင်းစခဲ့တဲ့ ပြသနာ .. မင်းပြီးအောင်ရှင်း”

“ပြီးအောင်ရှင်း ..”

ဦးကျော်ခေါင်၏ စကားကို နားမလည်သည့်အလျောက် သီတာဆွေ သံယောင်လိုက်ပြီး ရေရွတ်မိသည်။

“ဟုတ်တယ် .. မာနေတာကနေ ပျော့သွားအောင် လုပ်ခိုင်းတာ နားလည်လား”

ဦးကျော်ခေါင် လေသံကို အနည်းငယ်လျှော့ချလိုက်ပြီး သူ့လက်ကို ဆုပ်ကာပြပြီး ဂွင်းတိုက်သည့်ပုံစံ လုပ်ပြသည်။ ဒီလိုပုံစံကို တခါတလေ ကိုဝင်းခိုင်အား လုပ်ပေးနေကြမို့ ဦးကျော်ခေါင် ဘာဆိုလိုသည်ကို သီတာဆွေ သဘောပေါက်သွားသည်။ သူမ မျက်လုံးလေးများ ဝိုင်းသွားရပြန်သည်။

“အန် .. အန်ကယ်ဆိုလိုတာက ..”

“ဟ .. ဟုတ်တယ် .. စကားရှည်မနေနဲ့ .. မြန်မြန်လုပ်တော့ ..”

ဦးကျော်ခေါင် သီတာဆွေအား စဉ်းစားချိန် မပေးနိုင်အား။ အခုအချိန်သည် အရေးကြီးသည့် အချိန်။ အကယ်၍ သီတာဆွေသာ ခေါင်းအေးအေးထားပြီး စဉ်းစားနိုင်လျှင် ရိုက်ထားသည့် ဂွင်က အကြီးအကျယ်လွဲသွားနိုင်သည် မဟုတ်လား။

သို့သော် သီတာဆွေကလည်း သီတာဆွေပင်။ ဦးကျော်ခေါင် စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနှင့် ပြောသည့် စကားတွေကသာ သူမအတွေးကို ကြီးစိုးထားပြီး သူမကြောင့် ကွန်ဖရန့်ကောလ် ပျက်သွားရသည်ဟု အတွေးရောက်နေသည်။ နောက်ထပ် အမှားတစ်ခုကို လုပ်မိပြီဟု နောင်တရနေရာ ဦးကျော်ခေါင် အမိန့်စကားဆုံးသည်နှင့် လက်က လီးကြီးကို ပြန်ဆုပ်ကိုင်မိသွားသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ ..

သီတာဆွေ၏ လက်ဖဝါးနုနုလေးနှင့် ပွတ်တိုက်မိကြောင့် ဖိန်းရှိန်းတက်လာသောအရသာက လီးတန်ကြီးမှတဆင့် ဦးကျော်ခေါင် တကိုယ်လုံးသို့ ပြန့်နှံ့လာသည်။

“ဟုတ်ပြီ .. သီတာ .. မြန်မြန်လေး”

ဦးကျော်ခေါင် ပြောဆိုသည့်အတိုင်း သီတာဆွေ လက်ကို အရှိန်တိုး၍ လှုပ်ရှားသည်။ နီရဲနေသည့် ထိပ်ဖူး၏ အကွဲကြောင်းလေးမှ တဆင့် သုတ်ရည်ကြည်များ စိမ့်ထွက်ကျလာသည်။ သီတာဆွေက လီးဒစ်အရင်းပိုင်းနေရာမှ ကိုင်ထားသည် ဖြစ်ရာ လက်လှုပ်ရှားလိုက်တိုင်း အရည်ကြည်တစ်ချို့က လက်ဖဝါးထဲသို့ ရောက်ရှိလာသည်။ တဖြေးဖြေးနှင့် လီးတန်ကို ဆီသုတ်လိမ်းသလို ဖြစ်ပြီး သီတာဆွေ လက်ထဲ ချောမွေ့လာသည်။ လှုပ်ရှားရတာ အဆင်ပြေလာသည့်တိုင် သီတာဆွေ စိတ်ထဲ စနိုးစနောင့် ဖြစ်မိသည်။ သို့သော် သူမ နှုတ်ကတော့ ဘာမှ ထုတ်မပြောပေ။

“ကောင်းတယ် … လုပ်လုပ်”

ဦးကျော်ခေါင်ကတော့ ဇိမ်အကျကြီး ကျနေလေပြီ။ သီတာဆွေ ဂွင်းတိုက်ပေးနေမှုကို မျက်လုံးမှိတ် ခေါင်းမော့ကာ ငြိမ်ခံနေသလို၊ သူမ နို့ကြီးများကို လက်နှင့်ဆွဲ၍ ဆော့နေသည်။ ဘလောက်စ်အင်္ကျီအတွင်းသို့ နှိုက်ပြီး ဆုပ်နယ်နေသည့်တိုင် အခုအချိန်တွင် သီတာဆွေအတွက် ထူးဆန်းသော အကြောင်းအရာ ဖြစ်မနေတော့ပေ။ လုပ်ရိုးလုပ်စဉ် တစ်ခုလို သူမ ယူဆလိုက်ပြီဖြစ်သည်။

“ဟုတ်ပြီ .. မရပ်နဲ့ .. လုပ် လုပ် … အား”

အကြောပေါင်းတစ်ထောင် စိမ့်သွားသလို ဦးကျော်ခေါင် ခံစားလိုက်ရပြီးနောက် လီးတန်ကြီးက အတင်းမာဆုံး ဖြစ်သွားသည်။ ဘာဖြစ်သည်ဆိုတာကို သီတာဆွေ သိလိုက်ချိန်မှာပင် ထိပ်ဖူးဝမှ သုတ်ရည်ဖြူများ ပျစ်ခနဲ ပန်းထွက်လာသည်။ ပထမဦးဆုံး အသုတ်က အရှိန်ပြင်းသည်။ ရှေ့တွင် ချထားသော အမှိုက်ပုံးကို ကျော်၍ အောက်ခံကော်ဇောပေါ်အထိ စင်ကျသည်။ နောက်ထပ် ထွက်လာသည့် အသုတ်များကမူ အရှိန် သိပ်မရှိတော့။ ပုံးထဲသို့ တစ်ချို့တစ်ဝက်ကျပြီး၊ ကျန်သည့် အရည်များက ထိုင်ခုံအစွန်းနှင့် သီတာဆွေ လက်ဖမိုးပေါ်တွင်သာ တင်၍ ကျန်နေခဲ့သည်။

ဆုံလည်ခုံမှ ဖင်ကြီးကြွတက်လာသည်အထိ အကောင်းကြီး ကောင်းသွားသော ဦးကျော်ခေါင် ခနနေမှ တင်ပါးကို ပြန်ထိုင်ချနိုင်သည်။ သံချောင်းလို့ ပြောမရသည့်တိုင် ရာဘာချောင်းအမာကြီးလို တင်းနေခဲ့သော လီးသည်လည်း အခုမှ စတင်၍ ပျော့ပြောင်းသည်။

ကိစ္စပြီးပြီဆိုတာ နားလည်လိုက်ပြီမို့ လီးကိုင်ထားသောလက်ကို လွှတ်လိုက်ပြီး သီတာဆွေ သူမလက်ကိုသုတ်ဖို့ တစ်ရှူးဗူးကို လိုက်ရှာသည်။ တစ်ရှူးဗူးက ရှိနေကြနေရာတွင် ရှိမနေပြန်။

“ရပြီ သီတာ .. အဆင်ပြေသွားပြီ ..။ ဒါပေမယ့် ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်ပေကုန်တာတော့ မကောင်းဘူး”

အသက်ကို ပုံမှန်ဖြစ်အောင် ပြန်ရှူနေရင်းမှ ဦးကျော်ခေါင် ကြမ်းပြင်ကော်ဇောပေါ်ရှိ သုတ်ရည်ကွက်ကို လက်ညိုးထိုးပြပြီး ပြောသည်။ သီတာဆွေ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းလေးကို မသိမသာကိုက်ပြီး ခေါင်းလေး ငုံ့လိုက်သည်။ စိတ်ထဲတွင်တော့ သိပ်မကျေနပ်။ တကယ်ဆိုလျှင် ဒီပေပွကုန်သည့်ကိစ္စက သူမကြောင့် မဟုတ်ဘဲ ဦးကျော်ခေါင်ကြောင့် ဖြစ်ရသည် မဟုတ်လား။ သို့သော် စိတ်ထဲရှိသည့်အတွေးကိုတော့ သီတာဆွေ နှုတ်ကနေ ထုတ်ဖော်၍ ပြောမနေတော့ပါ။

ဦးကျော်ခေါင် သူ့လီးကို အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲ ပြန်ဆွဲထည့်လိုက်ပြီး ထိုင်နေရာမှ ထသည်။

“ကဲ .. သီတာ .. အန်ကယ်တော့ အပြင်ကို အလုပ်ကိစ္စနဲ့ သွားလိုက်ဦးမယ် ..။ ဒီပေနေတာတွေ သီတာ ရှင်းထားလိုက် .. ဟုတ်ပြီလား”

မှာစရာရှိသည်ကို မှာပြီးသည်နှင့် ဦးကျော်ခေါင် ရုံးခန်းထဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်။ သီတာဆွေ ဂွင်းတိုက်ပေးမှုကြောင့် ပြီးလိုက်ရသည်မို့ ကိုယ့်လက်ကို သုံးရတာထက် ပိုကောင်းနေသည်။ ဦးကျော်ခေါင်၏ မျက်နှာသည် စပ်ဖြီးဖြီးနှင့် ကျေနပ်အားရသည့် အသွင်ရှိနေသည်။ သီတာဆွေကတော့ ဒီမျက်နှာကို မမြင်လိုက်။ စားပွဲနားတွင် ဒူးထောက်ထိုင်ကာ ကျန်နေခဲ့သည်။ သူမ အာရုံထဲတွင် ကော်ဇောပေါ်တွင် ပေကျန်နေသည့် ကိစ္စကို ဘယ်လိုရှင်းရမည်ကိုသာ စဉ်းစားနေမိသည်။

———————————————

ညနေပိုင်း သုံးနာရီကျော်ကျော်လောက်မှ ဦးကျော်ခေါင် ရုံးထဲသို့ ပြန်ရောက်လာသည်။ လုပ်ငန်းကိစ္စနှင့် ပတ်သက်သော စာရွက်စာတမ်း တစ်ချို့ကို သံဗီဒိုတစ်လုံး၏ အောက်ဆုံးအကန့်ထဲသို့ ထည့်နေသဖြင့် ဦးကျော်ခေါင် ပြန်လာသည်ကို သီတာဆွေ သတိမထားမိ။ သားကောင်ကို ကျားချောင်းသလို ချောင်းနေသော ဦးကျော်ခေါင်ကသာ သီတာဆွေကို လှမ်းမြင်သည်။ သူ့ဘက်သို့ ကျောပေးကာ ကုန်းထားသလို ဖြစ်နေသော သီတာဆွေ နောက်ဘက်သို့ အလိုလို တိုးကပ်သွားသည်။ တင်ရင်းပြည့်ဖြိုးသော တင်သားများကို အနက်ရောင်စကတ်ထဲမှ ဖောင်းကားထွက်မည့်ဟန်နှင့် မြင်နေရသည်။

“သီတာ .. အလုပ်တွေများနေတာလား”

“အမေ့!!”

အနားနားတိုးကာ နှုတ်ဆက်လိုက်သည့်အပြင် တင်ပါးတစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ခြင်း ခံရသဖြင့် သီတာဆွေ ကိုယ်လုံးလေးတောင် တုန်တက်သွားသည်။ ဦးကျော်ခေါင်မှန်း သိလိုက်ပေမယ့် သီတာဆွေ မည်ကဲ့သို့ တုံ့ပြန်စကားဆိုရမည် မသိ။ မနက်တုန်းက ဂွင်းတိုက်ပေးလိုက်ရသည့် အဖြစ်အပျက်က ဦးနှောက်ထဲမှ အခုထက်ထိ မထွက်သေးလေရာ ဦးကျော်ခေါင်နှင့် ရင်ဆိုင်ရမှာကိုလည်း မျက်နှာပူနေသည်။ နောက်ပြန်လှည့်မကြည့်ဖြစ်သလို၊ ကုန်းထားရာမှလည်း ကိုယ်ကို ပြန်မမတ်မိချေ။

ဦးကျော်ခေါင်အတွက်တော့ အဆင်ပြေလိုက်သည့် ဖြစ်ခြင်း။ တင်ပါးတွေကို ပွတ်သပ်နေရာမှ လက်ကို အောက်ဘက်သို့ လျှောဆင်းသည်။ စကတ်က ဒူးဖုံးယုံသာ ရှည်သည်မို့ ဦးကျော်ခေါင်လက်က သွယ်လျဝင်းမွတ်နေသည့် ခြေတန်အပေါ်ပိုင်းကို စမ်းမိသည်။ ရွရွလေး ပွတ်ပေးလိုက်ပြီးနောက် လက်ကို အထဲသို့ လှန်ထိုးကာ အပေါ်ဘက်သို့ ဆွဲတင်သည်။ စကတ်နောက်ပိုင်းက အပေါ်သို့ ရွေ့တက်သွားပြီး ပေါင်တန်ဖြိုးဖြိုးများ၏ အတွင်းပိုင်းကို စမ်းမိသည်။

“အင်း ..”

“အီး ..”

နှစ်ဦးစလုံး နှုတ်မှ ညည်းသံထွက်ကျလာသည်။ သီတာဆွေက မည်သည့်အကြောင်းဖြင့် ညည်းသည် မသိသော်လည်း၊ ဦးကျော်ခေါင်ကမူ ရမ္မက်စိတ်နှင့် ညည်းမိတာဖြစ်သည်။ အခုချက်ချင်း သီတာဆွေ စကတ်ကို လှန်တင်ပြီး နောက်ကနေ ဆောင့်လိုးချင်နေသည်။ တဲတဲလေးကျန်နေသော အသိစိတ်နှင့် သူ့ကိုယ်သူ ပြန်ထိန်းနေရသည်။ မနက်ကတစ်ချီ ကောင်းကောင်းပြီးထားသည့်တိုင် ခေါင်းပြန်ထောင်ချင်စပြုပြီ ဖြစ်သော ဖွားဖက်တော်ကို စိတ်ထဲမှ ချော့နေရသည်။

လက်ကို စကတ်အောက်လျှိုလိုက်ပေမယ့် သီတာဆွေ၏ စောက်ပတ်ကိုတော့ ဦးကျော်ခေါင် လှမ်းကိုင်ဖို့ မကြိုးစား။ ဒီလောက်ထိတော့ အရဲကိုးဖို့ မသင့်ဟု စဉ်းစားမိလို့ ဖြစ်သည်။ ပင်တီပါးပါးလေး အုပ်နေတဲ့ တင်ပါးဆိုင်များကို စမ်းမိသည်ဆိုယုံနှင့် ကျေနပ်လိုက်သည်။ ပင်တီအောက်ကိုတောင် လက်လျှိုမနေတော့ဘဲ အပေါ်မှသာ ခပ်တင်းတင်း ညှစ်လိုက်သည်။

“အားရစရာကြီး .. တောက်”

ဘယ်ဘက်တင်အိုးရော၊ ညာဘက်တင်အိုးရော တစ်ချက်ချင်းစီ အားရပါးရ ဆုပ်နယ်ရင်း ဦးကျော်ခေါင် နှုတ်က ကျိတ်မနိုင်ခဲမရ ရေရွတ်မိသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ ဘာမှ ထပ်မလုပ်တော့ဘဲ လက်ကို ပြန်ထုတ်လိုက်ပြီး သီတာဆွေနားမှ ခွာကာ ရုံးခန်းထဲသို့ ဝင်သွားသည်။ သီတာဆွေသာလျှင် ပေါင်လည်လောက်အထိ လိပ်တင်နေသာ စကတ်နှင့်၊ ကုန်းလျက်အနေအထားအတိုင်း ကျန်ရစ်ခဲ့ရှာသည်။ ဦးကျော်ခေါင် အခန်းထဲဝင်သွား၍ တံခါးပိတ်သံကြားမှ သူမကိုယ်ကို ပြန်မတ်မိသည်။ တွန့်လန်နေသည့် စကတ်ကိုလည်း ပြန့်သွားအောင် လက်ဖြင့် ပြန်ဆွဲချရသည်။

ညနေ ၄ နာရီလောက်တွင် ထူးဆန်းစွာဖြင့် နိုင်ငံခြားကုမ္ပဏီတစ်ခုထံမှာ နောက်ထပ်ဖုန်းကောလ်တစ်ခု ဝင်လာပြန်သည်။ နိုင်ငံခြားကောလ်ဟု သိလိုက်သည်နှင့် သီတာဆွေ ဦးကျော်ခေါင်ဆီ လွှဲပေးလိုက်သည်။ သူမစိတ်ထဲမှာတော့ မနက်ကအဖြစ်အပျက်ကို သတိရပြီး လေးလံလျက်ရှိသည်။ ဆက်ပြီးထိုင်နေရမလား၊ ဒါမှမဟုတ် မသိမသာလေး ရုံးမှ လစ်ထွက်သွားရမလား တွေးနေမိသည်။

သို့သော် သီတာဆွေ ဆုံးဖြတ်ချက် မကျခင်မှာပင် အခန်းထဲမှ ဦးကျော်ခေါင်၏ လှမ်းခေါ်သံ ကြားရပြန်သည်။ ထုံးစံအတိုင်း လှမ်းခေါ်လိုက်သည့်စကားက (ငါဆီးသွားချင်လို့ အခန်းထဲ ဝင်ခဲ့) ဆိုတာ။

သီတာဆွေ သွားရမလို၊ မသွားရမလို ချီတုံချီချဖြစ်ပြီး ပေကပ်၍ ရပ်နေလိုက်သေးသည်။ သို့သော် သူမနားထဲတွင် ဦးလေးဖြစ်သူ ဦးစောမောင် ဆေးရုံမတက်ခင်က မှာကြားသွားသော စကားကို ပြန်ကြားယောင်မိသည်။ ဒီရက်ပိုင်းအတွင်း ကုမ္ပဏီတွင် အရေးကြီးကိစ္စများ ရှိနိုင်ပြီး သူမအနေနှင့် ဦးကျော်ခေါင်အား တတ်နိုင်သမျှ အကူအညီ ပေးရန်ဖြစ်သည်။ သီတာဆွေ ရင်သားထွားထွားတွေ မို့တက်လာသည်အထိ အသက်ကို ရှူသွင်းလိုက်ပြီးနောက် လေးလံသည့် ခြေလှမ်းများနှင့် ဦးကျော်ခေါင် အခန်းထဲသို့ ဝင်လာခဲ့သည်။

ဒုတိယအကြိမ်အဖြစ် ဦးကျော်ခေါင်ရှေ့တွင် ဒူးထောက်ကာ ထိုင်မိပြီးသောအခါ သူမလက်နှင့် ယဉ်ပါးသလို ဖြစ်နေပြီဖြစ်သော လီးကို လှမ်းကိုင်သည်။ ဘယ်လိုမှ မလုပ်ရသေးပါလျက်နှင့် လီးကြီးသည် ရာဘာဒုတ်တစ်ချောင်းလို မာတင်းတက်နေသည်။ သူမ ဦးကျော်ခေါင်ကို မျက်လုံးလေးလှန်၍ ကြည့်လိုက်သောအခါ မှတ်စုစာရွက်ပိုင်းတစ်ခု လှမ်းပေးတာ ခံရပြန်သည်။

“အဆင်ပြေအောင် လုပ်လိုက်”

ဘာလုပ်ပေးရမည်ဆိုတာကို သိနေသဖြင့် ပါးမို့မို့လေး နှစ်ဖက် အနည်းငယ် နီမြန်းသွားသည်အထိ သီတာဆွေ ရှက်အန်းအန်းဖြစ်သွားသည်။ သို့သော်လည်း လက်ထဲကိုင်ထားမိသော လီးကိုတော့ အပေါ်အောက်ဆွဲလှုပ်ပြီး စတင်၍ ဂွင်းတိုက်ပေးနေမိသည်။

ဦးကျော်ခေါင်လီးနှင့် သူမလက် ထိတွေ့နေမှုသည် တစ်ကြိမ်လည်းမဟုတ်၊ နှစ်ကြိမ်လည်း မဟုတ်တော့ပြီမို့ ပြောရမည်ဆိုလျှင် သီတာဆွေအတွက် စိမ်းနေသည် မဟုတ်တော့ချေ။ ထို့အတူ ကြိုးစားပမ်းစားနှင့် ဂွင်းတိုက်ပေးနေချိန်တွင် ဦးကျော်ခေါင်လက်က သူမ ဘလောက်စ်အင်္ကျ ီအတွင်း နှိုက်ပြီး နို့အုံတွေကို ဆော့ကစားနေသည်မှာလည်း ထူးဆန်းသော အကြောင်းရင်းချာ ဖြစ်မနေတော့ပါ။ နှစ်ဦးစလုံး အသားကျနေသလို ခံစားနေရသည်။

သို့သော် သီတာဆွေ နောက်ထပ် ပြသနာတစ်ခုနှင့် ထပ်မံ၍ ရင်ဆိုင်ရသည်။ ဦးကျော်ခေါင် လီးကြီးက တော်တော်နှင့် သုတ်မလွှတ်နိုင်ခြင်းပင်။ ညာလက်နှင့် သူမ ဂွင်းတိုက်သည်။ လက်ညောင်းလာလို့ သူမ ဘယ်လက်ပြောင်းသည်။ ဒါလည်း မပြီးသေး။ နောက်ဆုံးတွင် စိတ်မရှည်တော့သည့်အဆုံး လက်တစ်ဖက်က လီးကိုဆုပ်ကိုင်ပြီး ဂွင်းတိုက်ပေးတုန်း၊ ကျန်တစ်ဖက်က လဥများကို ရွရွလေးပွတ်ကာပေးသည်။ ဒါကတော့ ဦးကျော်ခေါင် ခိုင်းလို့မဟုတ်။ မြန်မြန်အရည်ထွက်မှ မြန်မြန်ကိစ္စပြီးမှာလို့ သီတာဆွေ တွေးထားသဖြင့် တတ်သမျှ မှတ်သမျှ လုပ်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။

အချိန်က ကြာသထက် ကြာလာသည်။ သီတာဆွေ လက်ကောက်ဝတ်တွေပင် နာလာသလို ဖြစ်လာသည်။ လက်တွေလည်း ညောင်းလှပြီ။ တော်သေးသည်။ သီတာဆွေ စိတ်သက်သာစရာ သတင်းကို ဦးကျော်ခေါင်က သူ့လက်အား နို့ကိုနှိုက်နေရာမှ ရုတ်လိုက်ပြီးနောက် ဖုန်းခွက်ကို လက်ဝါးနှင့်ပိတ်၍ လေသံတိုးတိုးနှင့် လှမ်းပြောသည်။

“သီတာ .. အန်ကယ်ပြီးတော့မယ် .. သိပ်မကြာတော့ဘူး ..။ ဒီတစ်ခါတော့ မနက်ကလို ပေပွကုန်တာ မဖြစ်စေနဲ့တော့”

ဦးကျော်ခေါင်၏ အဆုံးသတ်စကားကြောင့် စိတ်အေးသွားသည့် သီတာဆွေ ချက်ချင်းကို စိတ်ပူလာရပြန်သည်။ သူမထိုင်နေရာ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို လှည့်ပတ်ကြည့်ပြီး တစ်ခုခုနှင့်များ ဦးကျော်ခေါင်သုတ်ရည်ကို ခံထားနိုင်မလား လိုက်ရှာသည်။ အမှိုက်ခြင်းကိုတော့ တွေ့သည်။ သို့သော် မနက်တုန်းက ထွက်သည့်အရှိန်နှင့် ပမာဏအတိုင်းသာဆိုလျှင် ဒီပုံးတည့်တည့်ထဲ ဝင်အောင် ထိန်းထားနိုင်ပါ့မလားဆိုတာ သူမ သံသယဝင်မိသည်။

ဝေခွဲမရဖြစ်နေသည့်အတွက်အလျောက် လုပ်မိလုပ်ရာအဖြစ် ဦးကျော်ခေါင်အား အားကိုးတကြီးနှင့် မော်ကြည့်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ ဦးကျော်ခေါင်သည် ဖုန်းပြောနေပေမယ့် သူမထံမှ အကြည့်ကို လွှဲမသွားပါ။ သီတာဆွေ ဘာမေးချင်သည်ကို တပ်အပ်သိနေသည့်အလား သူ့ပါးစပ်ကို ဟကာပြရင်း အတွင်းဘက်သို့ လက်ညိုးနှင့် ထိုးပြသည်။

သီတာဆွေ မျက်မှောင်ကျုံ့၍ ဦးကျော်ခေါင် ဘာကိုဆိုလိုမှန်း အပြေးအလွှား စဉ်းစားရပြန်သည်။ ဘာအဓိပ္ပါယ်မှန်း သိလိုက်သောအခါတွင်မူ မျက်ဝန်းလေးများ ဝိုင်းစက်သွားရပြန်သည်။ ဟင် … သူက .. ငါ့ပါးစပ်နဲ့ အရည်တွေကို ဖမ်းခိုင်းထားတာပါလား .. ကွိုင်ပဲ။

ဦးကျော်ခေါင်၏ လက်တစ်ဖက်က ဆန့်တန်းထွက်လာပြီး သီတာဆွေခေါင်းကို နောက်ဘက်မှနေ၍ လာကိုင်သည်။ ဘာဆိုဘာမှ ကန့်ကွက်ငြင်းဆန်ခြင်း မပြုနိုင်ခင်မှာပင် ခေါင်းကို ရှေ့ဘက်သို့ဆွဲယူ နှိမ့်ချခြင်း ခံရသည်။ သီတာဆွေ တစ်ခုခုပြောဖို့ ပါးစပ်ဟလိုက်သည့် အချိန်တွင် လီးထိပ်ဖူးက နှုတ်ခမ်းနုနုနှစ်ဖက်ကို ဖြတ်ကျော်၍ အတွင်းသို့ ရောက်ရှိသွားသည်။ နောက်ဆက်တွဲ အဖြစ်အပျက်များကို တားဆီးဖို့ သီတာဆွေ အချိန်မမှီတော့ချေ။

သီတာဆွေ ပါးစပ်နှင့် လီးတန်ထိပ်ဖူးအား ငုံမိသွားသည်နှင့် ဦးကျော်ခေါင် အီးခနဲ ကျေနပ်အားရသံကြီး ထွက်ပေါ်ပြီး လူက ဆုံလည်ခုံပေါ်မှ ကြွတက်သည်။ လီးဥများထံမှ လျှံတက်လာသော သုတ်ရည်များသည် လီးတန်တလျှောက် ပြေးထွက်လာပြီး သီတာဆွေပါးစပ်ထဲသို့ တဗြောဗြော ပန်းထွက်ကုန်သည်။ သူ့လက်နှင့် ခေါင်းကို နောက်ဘက်မှ ဖမ်းထိန်းကာ ကိုင်ထားသည်မို့ သီတာဆွေ ဘယ်လိုမှ ရုန်းထွက်လို့မရ။ လည်ချောင်းထဲသို့ ပန်းကျလာသော သုတ်ရည်များကို မတတ်နိုင်သည့်အဆုံး တဂွတ်ဂွတ်နှင့် မျိုချလိုက်ရတော့သည်။

အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် ပန်းထွက်လာသော လရည်တွေ ကုန်သည်အထိ ဦးကျော်ခေါင် သီတာဆွေခေါင်းအား ချုပ်ကိုင်ထားမှုကို လွှတ်မပေးပါ။ တင်းတင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားယုံမက အာခေါင်ထဲရောက်သည်အထိ ထိုးထည့်ထားသဖြင့် သီတာဆွေလဲ ဘာမှ မတတ်နိုင်။ လက်နှစ်ဖက်နှင့် ဦးကျော်ခေါင် ပေါင်လုံးများကို အတင်းလှမ်းတွန်းပြီး နောက်ထပ်ထိုးမထည့်အောင် တောင့်ခံထားရသည်။ မဟုတ်လျှင် ပါးစပ်ထဲသို့ လီးကြီးတစ်ချောင်းလုံး ဝင်သွားမှာ သေချာလှသည်။

“အား … ကောင်းတယ် .. အခုမှ နေသာထိုင်သာရှိတာ”

ကျေနပ်အားရသော အသံကြီးနှင့် ဦးကျော်ခေါင် ရေရွတ်လိုက်ပြီး သီတာဆွေခေါင်းနောက်မှ လက်ကို ဖယ်လိုက်သည်။

“အဟွတ် .. အဟွတ်”

ခေါင်းကြွနိုင်သည်နှင့် သီတာဆွေ ချောင်းတဟွတ်ဟွတ်ဆိုးသည်။ သူမ မျက်ဝန်းများသည်ကား မိနစ်ပိုင်းအတွင်း ဖြစ်သွားသော အဖြစ်အပျက်ကို မယုံကြည်နိုင်စွာနှင့် အပြူးသားဖြစ်နေသည်။ ပါးစပ်ထဲ တစ်ခုခုဖြစ်နေသလို ခံစားရပြီး၊ ခေါင်းထဲတွင်တော့ မူးနောက်နောက်ဖြစ်သည်။ သီတာဆွေ ကြောင်စီစီလေးဖြင့် ဦးကျော်ခေါင်ကို မော့ကြည့်လိုက်သောအခါ ဦးကျော်ခေါင်က လီးဒစ်အား လက်ညိုးထိုးပြသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

“ထိပ်မှာ ကျန်နေသေးတယ်”

စကားလုံး ရှာမရသည့် သီတာဆွေ ခေါင်းကို အသာပြန်ငုံ့၊ လျှာနီတာရဲလေး လှစ်ထုတ်ကာ လီးထိပ်ဖူးကို လှမ်းလျက်လိုက်သည်။ တကယ်တမ်းတော့ ထိပ်ဖူးဝတွင် ဘာအရည်ကြည်မှ ကျန်နေတော့သည် မဟုတ်။ အားလုံးက သူမ လည်ချောင်းထဲသို့ ကျဆင်းသွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ သို့သော် သေချာအောင်ဆိုပြီး သီတာဆွေ လေးငါးချက်လောက် လျှာနှင့်လျက်ပေးသည်။ ပြီးနောက်တွင်တော့ ပျော့ခွေစပြုနေပြီဖြစ်သော လီးကို အလိုက်တသိနှင့် ဦးကျော်ခေါင် ဘောင်းဘီထဲ ပြန်ထည့်ပေးလိုက်ပြီး ခေါင်းငိုက်စိုက်ချကာ ရုံးခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်လာခဲ့တော့သည်။

———————————————

နောက်တစ်နေ့ ရောက်သောအခါ …

ဒီနေ့တော့ သီတာဆွေ ရုံးလာတာ နောက်ကျသည်။ ဦးကျော်ခေါင် ရုံးရောက်သည့်အချိန်တွင် သီတာဆွေကို မတွေ့။ တခြား အမျိုးသမီးဝန်ထမ်းသာ ရှိသည်။ ဦးကျော်ခေါင် စိတ်ထဲတွင် နည်းနည်းတောင် လန့်သွားသည်။ သို့သော် ဖြစ်သမျှအကြောင်း အကောင်းချည်းပဲလို့ တွေးကာ နေလိုက်သည်။ ရှိသည့် ဝန်ထမ်းအမျိုးသမီးကိုလည်း အပြင်ကိစ္စတစ်ခု ဖန်တီးကာ ကြံဖန်ခိုင်းလိုက်သည်။ ရုံးကိုလည်း ပြန်မလာဖို့ တစ်ခါထဲ မှာလိုက်သည်။ သူကတော့ သီတာဆွေ ရုံးအလာကို ကော်ဖီတစ်ခွက်ဖျော်သောက်ရင်း စောင့်နိုင်မိသည်။

သိပ်တော့ ကြာကြာမစောင့်လိုက်ရပါ။ တစ်ငုံချင်း သောက်နေသော ကော်ဖီ ကုန်တော့မည့်ဆဲဆဲတွင် သီတာဆွေ ရုံးထဲဝင်လာသည်ကို သူ့အခန်းတံခါး ဖွင့်ထားသဖြင့် လှမ်းမြင်လိုက်ရသည်။ သီတာဆွေသည် မနေ့ကလို ဒူးဖုံးအောင်ရှည်သော စကတ်မီးခိုးရောင်ကို အဖြူရောင်ဘလောက်စ်နှင့် တွဲ၍ ဝတ်ထားသည်။ ထူးဆန်းသည်က ဘလောက်စ်ပေါ်တွင် မီးခိုရောင်ကုတ်ကို ထပ်၍ ဝတ်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ ဘယ်လိုပဲဝတ်ဝတ် သီတာဆွေသည် ချောမောလှသော သူမရုပ်ရည်နှင့်လိုက်အောင် ဝတ်ဆင်တတ်သူမို့ ပုံစံက ကြည့်လို့ကောင်းလှသည်သာ။ သို့သော် သူမ မျက်နှာလှလှလေးက ခါတိုင်းလို မဟုတ်။ ညိုးငယ်နေရှာသည်။

ဦးကျော်ခေါင်က သီတာဆွေအား လှမ်းကြည့်နေသလို၊ သီတာဆွေကလည်း သူ့အား တန်ပြန်ကြည့်ရင်း ရုံးခန်းထဲသို့ ဝင်လာသည်။

“အန်ကယ် .. သီတာ အန်ကယ်နဲ့ တစ်ခုဆွေးနွေးချင်တယ်”

ပါးနပ်လှသည့် ဦးကျော်ခေါင် ထိုင်နေရာမှ ချက်ချင်းထကာ ရုံးခန်းဝနားသို့ ရောက်လာသော သီတာဆွေ ရှိရာသို့ တိုးကပ်သွားသည်။

“လာလေ သီတာ … ပြောစရာရှိတာ ပြော ..။ လာလာ .. ဒီမှာ ထိုင်ပြောရအောင်”

ဒီနေတော့ ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက် လူကြီးလူကောင်းအသွင် ပေါက်နေသည်။ သီတာဆွေအား လေးလေးစားစား ဆက်ဆံယုံမက လက်ဖြင့်အခန်းထောင့်တွင် ရှိနေသော ဆိုဖာခုံရှည်ကြီးကို ထိုးပြသည်။ သီတာဆွေ ကိုယ်ကလေးကိုယို့ ခေါင်းကို မသိမသာ ညိတ်ပြလိုက်ပြီး ဦးကျော်ခေါင် ညွှန်ပြသည့် ဆိုဖာခုံ၏ တစ်ဖက်တွင် ဝင်ထိုင်သည်။ နှစ်ယောက်ထိုင် ဆိုဖာခုံမို့ သီတာဆွေ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်နှင့် ဦးကျော်ခေါင်က တခြားဘက်တွင် နေရာယူလိုက်သည်။

ဆိုဖာခုံက ခပ်အိအိမို့ သီတာဆွေတို့ နှစ်ယောက်ထိုင်လိုက်သည့်အရှိန်နှင့် အထဲသို့ တော်တော်နှစ်ဝင်သွားသည်။ သီတာဆွေဝတ်လာသော စကတ်က ဒူးခေါင်းကိုကျော်ကာ ပေါင်တန်ဝင်းဝင်းများဆီသို့ လိပ်တက်သည်။ သီတာဆွေ ပြန်ဆွဲချမည်ဟု ပြုစဉ်မှာပင် ဦးကျော်ခေါင်လက်က ဒူးခေါင်းတစ်ဖက်ပေါ် လာတင်တာခံရသည်။

သီတာဆွေ အကြည့်က ထိုလက်ကို ငေးကြည့်နေခိုက် ဦးကျော်ခေါင်က ရင်းရင်းနှီးနှီးလေသံနှင့် စမေးသည်။

“ပြောလေ .. သီတာ … အန်ကယ် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ”

“ဟို .. ဟိုလေ”

သီတာဆွေ အကြည့်က ဦးကျော်ခေါင်လက်တွင်သာ ရောက်နေပြီး ခနလောက်တော့ စကားလုံးရှာမရန်ဟန်နှင့် ထစ်အနေသည် .. တအောင့်နေမှ

“ပြောရမှာတော့ အား .. အားနာတယ် အန်ကယ် ..။ သီတာ ဒီမှာ ဆက်မလုပ်နိုင်တော့ဘူး”

နောက်ဆုံးတွင်တော့ အားတင်းကာ ပြောရင်း သီတာဆွေ ဦးကျော်ခေါင်အား လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ သူမ စကားကြားတော့ ဦးကျော်ခေါင်သည် အံ့အားသင့်သွားဟန်ရသည်။ နဖူးကြောများ တွန့်သွားသည်အထိ မျက်မှောင်ကုတ်လိုက်ပြီး

“ဘာဖြစ်လို့လဲ သီတာ ..”

“ဘာ .. ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့”

ဒူးခေါင်းနေရာတွင် ရောက်နေသော ဦးကျော်ခေါင်လက်က ပေါင်တန်အပေါ်ဘက်သို့ ရွေ့လာပြီး ခပ်ရွရွပွတ်ပေးနေမှုကြောင့် သီတာဆွေ စကားသံ ခနတိတ်သွားရပြန်သည်။ ပြီးမှ ရွှေရင်အစုံ့ မို့တက်လာသည်အထိ အသက်ကို အားယူရှူသွင်းလိုက်ပြီး သူမ တစ်ညလုံး စဉ်းစားထားသော စကားကို ဆက်ပြောရသည်။ ပေါင်တန်ဖြိုးဖြိုးပေါ်တွင် ပြေးလွှားစပြုနေသော လက်ကိုတော့ တတ်နိုင်သလောက် သူမအာရုံထဲမှ ဖျောက်ထားရသည်။

“ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆိုတော့ .. မ .. မ နေ့က ကိစ္စကြောင့်ပါ”

“မနေ့က ကိစ္စကြောင့် …။ မနေ့က ဘာဖြစ်လို့လဲ သီတာ ”

ဦးကျော်ခေါင်၏ လေသံက ပို၍ စိတ်ပူသည့်အသွင် ဖြစ်သွားပြီး ဆိုဖာဟိုဘက်စွန်းတွင် ထိုင်နေရာမှ သီတာဆွေဘက်သို့ ထပ်တိုးလိုက်သည်။
လူချင်းနီးကပ်သွားမှုကြောင့် ကြိုးစားပြီးအားတင်းကာ ပြောနေသူ သီတာဆွေ ပိုပြီး စိတ်လှုပ်ရှားလာရသည်။ ဖိုလှိုက်နေသော ရင်သည် အထက်အောက် အတက်အဆင်း အနိမ့်အမြင့် မြန်မြန်ဖြစ်လာသည်။ မျက်လွှာကို အလိုလို ချလိုက်မိပြီး တိုးညင်းသော လေသံနှင့် ဆက်ပြောရှာသည်။

“မနေ့ကဖြစ်ခဲ့တဲ့ အဖြစ်အပျက်ကို သီတာ မကျေလည်ဘူး အန်ကယ်”

“မကျေလည်ဘူး .. သီတာ .. ဟုတ်လား ..။ အန်ကယ်သိသလောက် မကျေလည်စရာ ဘာမှ မရှိဘူး ..။ သီတာ စိတ်ညစ်စရာလည်း မရှိဘူးလေ ..။ သီတာက ပီအေတစ်ယောက်အနေနဲ့ အန်ကယ်ကို လုပ်ပေးခဲ့တာပဲ ..။ လုပ်ပေးတာမှ တကယ်ကို ပြောင်မြောင်အောင် ကူညီခဲ့တာ ..။ ဘရာဗိုလို့တောင် ချီးမွမ်းရမှာ”

ကျေနပ်အားရသည့် လေသံနှင့် ချီးမွမ်းပြောဆိုမှုကြောင့် သီတာဆွေ ပါးပြင်လေးပေါ်တွင် ပန်းသွေးရောင်တောင် ဖြတ်ပြေးသွားသည်။

“ကျေးဇူးပဲ အန်ကယ်”

ဟု တုံ့ပြန်ပြောပြီး ဆက်ပြောဖို့အတွက် ချီတုံချီချ ဖြစ်နေဟန် အသံတိတ်သွားပြန်သည်။ ခနနေမှ အားတင်းလိုက်ဟန်ဖြင့် ..

“ဟုတ်တော့ ဟုတ်ပါတယ် အန်ကယ် .. ဒါပေမယ့်”

“ဒါပေမယ့် ဘာဖြစ်လဲ သီတာ ..”

“ဟို .. ဟိုလေ .. သီတာဆိုလိုချင်တာက .. သီတာ့မှာ ချစ် .. ချစ်သူရှိတယ်”

နောက်ဆုံးတော့ သီတာဆွေသည် သူမပြောချင်သည့် စကားကို ပြောဖြစ်အောင် ပြောလိုက်နိုင်သည်။ သို့သော် ဦးကျော်ခေါင်ကမူ သီတာဆွေ ဘာကိုဆိုလိုချင်မှန်း နားမလည်သည့်ဟန်ဖြင့် စူးစိုက်ကြည့်သည်။

“ချစ်သူ .. အဲဒါဘာဖြစ်လဲ .. သီတာ ..။ အန်ကယ် မင်းဘာကို ဆိုလိုမှန်း နားမလည်ဘူး”

ပုံမှန်လေသံဖြင့် ပြောနေရာမှ အနည်းငယ်မြင့်တက်လာသော လေယူလေသိမ်းကြောင့် သီတာဆွေ မျက်နှာလေး ပြိုတော့မည့် မိုးကောင်းကင်နှယ် မှိုင်းပျသွားသည်။ မျက်ဝန်းလှလှလေးတွင်လည်း မျက်ရည်စများ ခိုတွဲ၍လာသည်။

“သီတာလေ .. သီတာ့ချစ်သူအပေါ် သစ္စာမဖောက်ချင်ဘူး ..”

“သစ္စာဖောက်တယ် ..။ ဟာကွာ .. သီတာဆွေ.. မင်း ဘာတွေ မဟုတ်ကဟုတ်က လျှောက်တွေးနေတာလဲ ..”

“မဟုတ်ဘူးလေ .. အန်ကယ် .. မနေ့က အန်ကယ့်ဟာ ..”

သီတာဆွေ ဆက်မပြောရဲဟန်နှင့် အသံတိတ်သွားသည်။ ရှိုက်သံတစ်ချက်ကို အင့်ခနဲ ကြားလိုက်ရသည်။

“ဘာ အန်ကယ့်ဟာလဲ သီတာ ..။ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ပြောစမ်းပါ ..။ အန်ကယ့်လီးကို ပြောတာ မဟုတ်လား”

“ဟုတ်တယ် အန်ကယ် ..။ အန်ကယ့်လီးက သီတာ့ပါးစပ်ထဲ ရောက်လာတယ်လေ ..။ သီတာ ဖောက်ပြန်တဲ့ မိန်းမ ဖြစ်ပြီ အန်ကယ် .. အင့်”

ပြောရင်းဆိုရင်းနှင့်ပင် သီတာဆွေ အသံက ဝမ်းနည်းသည့်ဟန် ပို၍ ပေါက်လာသည်။ ဦးကျော်ခေါင်ကမူ သီတာဆွေအား သနားစရာသတ္တဝါ တစ်ကောင်နှယ် စိုက်ကြည့်ရင်း သူ့ခေါင်းကို ဖြေညှင်းစွာ ခါသည်။ ပြီးမှ ချိုသာသော လေသံအေးအေးနှင့် သီတာဆွေအား ဖျောင်းဖျရှာသည်။

“သီတာ .. ဒီမှာကြည့် အန်ကယ် ရှင်းပြမယ် ..။ ဟုတ်တယ် .. သီတာပြောသလို အန်ကယ့်လီးက သီတာ့ပါးစပ်ထဲ ရောက်ခဲ့တယ် ..။ ဒါပေမယ့် သီတာဖောက်ပြန်တာလည်း မဟုတ်ဘူး ..။ ဒါ ဆက်စ်ကိစ္စလည်း မဟုတ်ဘူး ..။ အန်ကယ် အကူအညီလိုတဲ့အချိန် သီတာက ပီအေကောင်းတစ်ယောက်အနေနဲ့ ကူညီတာပဲ ရှိတယ် ..။ ပီအေဆိုတာ သီတာဆွေ သိတယ်ဟုတ် ..။ ပါဆင်နယ် အဆင့်စတန့် ..။ ကိုယ့်ရဲ့ဘော့စ် အလုပ်ကိစ္စပြီးမြောက်ဖို့ ကူညီပေးတာ ပီအေလေ ..။ အဆင့်စတန့် တဲ့ .. သဘောပေါက်လား ..။ မနေ့က ကိစ္စက ပြောရမယ်ဆိုရင် …”

စကားအရှည်ကြီး ပြောရင်း တောက်လျှောက်ရှင်းပြသွားသော ဦးကျော်ခေါင် နောက်ထပ်ဆက်ဖို့ စကားလုံးရှာမရဟန်ဖြင့် လက်ဖဝါးကို လေထဲမြှောက်ကာ ခါရင်း စဉ်းစားနေသည်။ သီတာဆွေကမူ မျက်လုံးလေး အဝိုင်းသားနှင့် ဦးကျော်ခေါင် ပြောသမျှကို နားစိုက်ထောင်နေသည်။ ဦးကျော်ခေါင် စကာလုံး ရှာနေသည့်အချိန်တွင် သူမကိုယ်တိုင် စကားလုံး ရှာနေဟန်ဖြင့် အသံတိတ်စဉ်းစားနေသည်။ ဦးကျော်ခေါင်က သီတာဆွေထက် အရင် စဉ်းစားမိသွားပုံပေါက်သည်။ လေထဲဝှေ့ယမ်းနေသောလက်က ရပ်သွားပြီး

“ဖိအားလျှော့တာ.. အင်္ဂလိပ်လိုပြောရင် စထရပ် ရီလိစ် ..”

“ဖိအားလျှော့တာ .. စထရပ် ရီလိစ် .. ဟုတ်လား .. အန်ကယ်”

ဒီစကားကို ရင်းနှီးနေသည့်ဟန်နှင့် သီတာဆွေ ဦးကျော်ခေါင်နောက်မှ သံယောင်လိုက်၍ ပြောမိသည်။ ဦးကျော်ခေါင်က သီတာဆွေ စကားကို ထောက်ခံသည့်ဟန်နှင့် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ ချောင်းဟန့်ကာ လည်ချောင်း ရှင်းလိုက်ပြီး ဆက်ပြောသည်။

“ဟုတ်တယ် .. စထရပ် ရီလိစ် ..။ ပြောရမယ်ဆိုရင် သီတာနို့တွေကို သုံးတာနဲ့ သဘောတရားအရ အတူတူပဲ ..”

ထိုစကားကို ပြောပြီးနောက် ဦးကျော်ခေါင်သည့် သရုပ်ပြသည့်ဟန်ဖြင့် သီတာဆွေ နို့နှစ်ဖက်ကို လက်ဖြင့် လှမ်းကိုင်သည်။ ရင်သားများကို လက်ဖြင့်ဆုပ်ကိုင်ခံရမှုကြောင့် သီတာဆွေကိုယ်ကလေး တွန့်သွားသည်။ သို့သော် သူမကိုယ်ကို ရုန်းထွက်ခြင်းတော့ မပြုလုပ်ပါ။

နို့တွေ့ကို ကိုင်မိသွားသော ဦးကျော်ခေါင်၏ လက်က ဘလောက်စ်အောက်မှ ခပ်မာမာအသားကို စမ်းမိသည်။ ထိုရောအခါ အလိုမကျသည့်ဟန်နှင့် သီတာဆွေအား လှမ်းကြည့်သည်။

“သီတာ .. ဘရာဝတ်လာတာလာ??”

ဦးကျော်ခေါင် အမေးကြောင့် သီတာဆွေ မျက်နှာလေး ဖြူလျော်သွားသည်။ မဝံ့မရဲ လေသံနှင့် ရှင်းပြရှာသည်။

“ဟုတ် .. ဟုတ်တယ် ..။ သီတာ .. သီတာလေ .. စိတ်တွေရှုပ်ပြီး … ဆောရီး”

“အခုချွတ်လိုက် သီတာ ..”

“ရှင် !!”

ဦးကျော်ခေါင် စကားကြောင့် သီတာဆွေ မျက်လုံးလေးများ ဝိုင်းစက်သွားမိသည် …။

“ဟုတ်တယ် သီတာ .. ချွတ်လိုက်လေ ..။ အန်ကယ်တို့ ဒီဘရာကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်ပြီး သဘောတူညီမှု ရထားတယ် မဟုတ်လား”

“ဟုတ် .. ကဲ့ .. ရှင့် .. ဆောရီးပါ အန်ကယ်”

သီတာဆွေ သူမအမှားကို သိလိုက်သည်မို့ ခေါင်းကလေးငုံ့ကာ တောင်းပန်ရင်း ဘလောက်စ်ပေါ်က ထပ်ဝတ်လာသော ကုတ်အင်္ကျီကို အရင်ဆွဲဖယ်သည်။ လည်ပင်းပေါက်နေရာမှ ကိုင်၍ ကုတ်အင်္ကျီကို ဘယ်ညာထပ်ခေါက်လိုက်ပြီး ဆိုဖာ၏ လက်တန်းတွင် လှမ်းတင်သည်။ ပြီးသည်နှင့် ဘလောက်စ် အောက်စနှစ်ဖက်ကို လက်ဖြင့် ကိုင်ပြီး ခေါင်းပေါ်မှ ကျော်၍ ပင့်ချွတ်သည်။ ဝမ်းပြင်သား ရှပ်ရှပ်လေးနှင့် ချက်နက်နက်လေးက ဦးကျော်ခေါင် မြင်ကွင်းထဲ အရင်ရောက်လာသည်။ ထို့နောက်တော့ မို့ဝန်းဖြူဖွေးသော စနေနှစ်ခိုင်အား ခဲရောင် ဇာပွင့်များပါသော ဘရာနှင့် ထုပ်လျက်သား မြင်လိုက်ရသည်။

ဘရာ၏ရင်ပုံက အကြီးစား မဟုတ်သည်မို့ နို့လုံးအိအိများ၏ အပေါ်တစ်ဝက်လောက်က အပြင်ဘက်သို့ လျှံကျနေသည်။ မြင်ကွင်းက အသက်ရှူမှားချင်စရာ။ ရွှီခနဲ လေမချွန်မိအောင်ကို ဦးကျော်ခေါင် စိတ်ထိန်းလိုက်ရသည်။ ဒါတောင်မှ လျှာက အငြိမ်မနေနိုင်သဖြင့် ကိုယ့်နှုတ်ခမ်းကိုယ် ပြန်သပ်မိသည်။

သီတာဆွေကတော့ ရမ္မက်ခိုးဝေစ ပြုနေသော ဦးကျော်ခေါင် မျက်နှာအား သတိမထားမိ။ သူမလုပ်စရာ ရှိသည့် နောက်ဆုံးအဆင့်ဖြစ်သော ဘရာနောက်က ချိတ်ကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် နောက်ပြန်တွန်း၍ ဖြုတ်သည်။ ကျန်သည့် လက်တစ်ဖက်ကတော့ ရှေ့ဘက်ရှိ ရင်ပုံခွက်နှစ်ခုဆက်နေသော အလယ်နေရာမှ ထိန်းကိုင်ထားသည်။ တစ်ခါမှ သူစိမ်းယောကျ်ားတစ်ဦး ရှေ့တွင် အင်္ကျီမချွတ်ဘူးသဖြင့် ရှက်ကိုးရှက်ကန်း ဖြစ်နေသည်။

“ဖယ် .. ဖယ်လိုက်လေ .. သီတာ”

အာလုတ်သံနှင့် လှမ်းပြောလိုက်သော ဦးကျော်ခေါင် စကားအဆုံးတွင် ရှက်အန်းအန်းဖြစ်နေသော အမူအရာနှင့် သီတာဆွေ ရှေ့ဘက်က လက်ကိုရုတ်သည်။ ခဲရောင်ဘရာလှလှလေးက သူမလက်ထဲ ပါသွားသည်။ ဦးကျော်ခေါင် အကြည့်ကမူ ဘရာနောက်သို့ ပါမသွား။ ဟင်းလင်းပြင်ထဲတွင် ပေါ်ထွက်လာသော ငွေလဝန်းနှစ်ဆူကို အငမ်းမရ လှမ်းကြည့်သည်။ ပြီးသည်နှင့် လက်နှစ်ဖက်စလုံးက ဆန့်တန်း ရောက်ရှိလာသည်။

သီတာဆွေ နို့ကြီးတွေကို ဦးကျော်ခေါင်ကောင်းကောင်းကြီး ကိုင်တွယ်ဖူးသည်။ ပြောရလျှင် သူ့လက်နှင့် စိမ်းမနေပါ။ သို့သော် မျက်စိထဲတွင် ထင်းထင်းရှင်းရှင်း ပကတိအတိုင်း မြင်ရသည်ကတော့ ဒါက ပထမဦးဆုံးပင်။ နို့လုံးတွေက ကြီးသည်၊ မို့မောက်နေသည်။ အိတွဲခြင်းတော့ မရှိ။ နို့သီးတွေကမူ ခပ်သေးသေးဖြစ်ပြီး ဆွဲကာဆော့ပေးမှုကြောင့်လား မသိ။ ရှည်ထွက် စူကြွနေသည်။ နို့သီးစူစူလေးများအား ခြံရံထားသော အဝိုင်းလေးကမူ ပန်းရောင်သွေးပြေးနေသည်။ ချုံငုံကာပြောရမည်ဆိုလျှင် အပြစ်ပြောစရာ မရှိအောင် လှပသော အလှ ..။

“သီတာ .. မင်း နို့တွေက သိပ်လှတာပဲ .. “

“ဟုတ် … ဟုတ်ကဲ့ “

ဦးကျော်ခေါင်၏ အားတက်သရော ချီးမွမ်းသံကြောင့် သီတာဆွေ ကြောင်တက်တက်လေးနှင့် ပြန်ဖြေမိသည်။ ဘရာချွတ်ပြီးသွားပြီမို့ ဘလောက်စ်ကို အပေါ်ကနေ ပြန်ဝတ်ရင် ကောင်းမလား စဉ်းစားသည်။ သို့သော် ဦးကျော်ခေါင် လက်က နို့ကြီးတွေပေါ်က မခွာသေးဘဲ ဆက်လက်ကိုင်ထားသဖြင့် ဘာပြောရမှန်း မသိ။

“ကဲ .. သီတာ .. မနေ့က ကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်ပြီး စိတ်ရှင်းသွားပြီ မဟုတ်လား”

ဖြူဖွေးအိစက်သော အသားဆိုင်နှစ်လုံးကို လက်ငါးချောင်းတစ်ဖက်စီနှင့် အားရပါးရ ဆုပ်ရင်း ဦးကျော်ခေါင် မေးရိုးမေးစဉ်အတိုင်း မေးသည်။ သီတာဆွေ ခပ်သွက်သွက်ပင် ခေါင်းညိတ်ပြရင်း ပြန်ဖြေသည်။

“ဟုတ်ကဲ့ .. သီတာ နားလည်သွားပါပြီ …။ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အန်ကယ် .. အခုလို ရှင်းပြတဲ့အတွက်”

“အာ .. မလိုပါဘူးကွာ .. ရပါတယ် ..။ အန်ကယ် ခံစားနေရတဲ့ ဖိအားတွေကို လျှော့ပေးဖို့က သီတာ့ အလုပ်တာဝန်ဆိုတာ အခုတော့ သဘောပေါက်ပြီဟုတ်”

ပါးစပ်က အဆက်မပြတ်ပြောရင်း လက်နှစ်ဖက်ကလည်း အဆက်မပြတ် လှုပ်ရှားနေသည်။

“ဟုတ်”

သီတာဆွေ ထပ်မံ၍ ခေါင်းညိတ်ပြရှာသည်။

“တကယ်တမ်းတော့ အန်ကယ် အရမ်းဖိအားများတဲ့အချိန်ဆို .. ဒီဟာတွေကို သုံးတာလောက်နဲ့တင် အဆင်မပြေလောက်ဘူး သီတာ”

လေသံအေးအေးနှင့် ပြောရင်း “ဒီဟာ” ဆိုသော စကားတွင် ဦးကျော်ခေါင် နို့ကြီးနှစ်ဖက်ကို အောက်ဘက်ခြမ်းမှ ပင့်ကာ ပုတ်သည်။ နို့လုံးလုံးကြီး နှစ်ဖက်က ဘော်လီဘောလို ခုန်တက်သွားသည်။ သီတာဆွေ စိတ်ထဲ ဖျင်းခနဲတောင် ခံစားလိုက်ရသည်။ ယောင်ယမ်း၍ လည်ချောင်းကို လှုပ်ရှားပြီး မျိုချမိသည်။

“အခုတောင် .. မနေ့က ကိစ္စတွေရော .. သီတာ အလုပ်ဆက်မဆင်းတော့ဘူးဆိုတဲ့ အပြောတွေရော .. အကုန်ပေါင်းပြီး အန်ကယ်ဖိအားတွေ တက်လာတယ်”

“ဒီမှာကြည့်စမ်း !!”

ဦးကျော်ခေါင်လက်က နို့တွေကိုဆွဲနေရာမှ ခွာသွားပြီး ဝတ်ထားသည့် ပုဆိုးကို လှမ်းဖြေလိုက်တာ တွေ့ရသည်။ ခါးပုံစံပြေပြီး ကျွတ်သွားသည်နှင့် ဘွားခနဲ အရှင်းသား ပေါ်ထွက်လာသော လီးကြီးကို မြင်လိုက်ရရာ သီတာဆွေ မျက်ဝန်းများသည် ပန်းကန်ပြားဝိုင်းလောက်နီးနီး ပြူးကျယ်သွားရပြန်သည်။

“အဲဒီတော့ အန်ကယ် ရှင်းပြခဲ့သလို သီတာ ပီအေကောင်းတစ်ယောက် လုပ်ရမယ့် ဝတ္တရားအတိုင်း ဖိအားတွေကို လျော့ပေးစမ်းကွယ် ..။ လုပ် လုပ် .. သီတာက လိမ္မာပါတယ်”

သီတာဆွေမျက်လုံးများသည် အပြူးသားဖြစ်နေသည့်တိုင် ဦးကျော်ခေါင်လက်က သူမခေါင်းအား လှမ်းဆွဲပြီး ဖိချလိုက်သည်တွင် ဂလန်ဂဆန် ငြင်းဆန်သည်တော့ မလုပ်မိပါ။ လက်တစ်ဖက်နှင့်တောင် မျက်နှာကို ဖုံးကွယ်သလို ဖြစ်သွားသော ဆံပင်များအား နားသယ်နောက်သို့ လှမ်းတင်လိုက်သည်။

ဦးကျော်ခေါင်ကလည်း အလိုက်သိပါသည်။ သီတာဆွေ လုပ်ရကိုင်ရ လွယ်အောင် သူမခေါင်းအား ကိုင်မထားသည့်လက်နှင့် မာတောင်စပြုနေပြီ ဖြစ်သော လီးကို မတ်နေအောင် ထိန်းကိုင်ထားပေးသည်။ ထိုရောအခါ ငုံ့ကျလာသော သီတာဆွေ နှုတ်ခမ်းပါးလေး နှစ်ဖက်နှင့် လီးဒစ် ထိသည်။ နူးညံ့သော ခံစားမှုလှိုင်းက ထိပ်ဖူးဝမှတဆင့် ကိုယ်အတွင်း ပျံ့နှံ့လာသောအခါ ဦးကျော်ခေါင် ဖင်ကြီးကို ကြွပြီး အားနှင့်ထိုးထည့်လိုက်သည်။

“အု .. အု .. အိ”

တင်းခံမထားနိုင်သည့်အလျောက် နှုတ်ခမ်းလွှာနှစ်ခုကို ဖွင့်ဟလိုက်သည်တွင် လီးထိပ်ဖူးကြီးက အတင်းပင် အထဲသို့ ကျွံဝင်ဆင်းလာသည်။ အထဲရှိနေသော လျှာလေးအား အမှုမထားဟန်နှင့် တွန်းတိုက်ပြီး လည်ချောင်းဝထိ ဦးတည်သွားသည်။ သီတာဆွေ ဦးကျော်ခေါင် ပေါင်နှစ်ဖက်ကို လက်ဖြင့် ကမန်းကတမ်း ရိုက်ပြီး အချက်ပေးရသည်။

“အို .. အိုကေ .. သီတာ .. ဖြေးဖြေး .. အချိန်ယူပြီးမှ လုပ် ..”

ဦးကျော်ခေါင်ကပင် အပေါ်စီးကနေ အချိန်ယူပြီးလုပ်လို့ ပြောနေသဖြင့် သီတာဆွေ ဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိ။ နောက်တော့ ပြောစရာ စကားကို မစဉ်းစားနိုင်သည်နှင့်အတူတူ လုပ်စရာရှိတာ ပြီးသွားအောင် လုပ်ပေးလိုက်မည်ဟု နှလုံးသွင်းပြီး ပါးစပ်ထဲဝင်နေသော လီးကိုယ်လုံးကို လျှာနှင့်ပတ်ဆွဲသည်။

“ကောင်းတယ် .. ရှီး … ကောင်းတယ်.. သီတာ .. ဂွတ် .. ဂွတ်ဂျော့”

နှုတ်မှ တဖွဖွ ချီးကျူးရင်း ဦးကျော်ခေါင် သီတာဆွေ ခေါင်းကို တဖြေးဖြေးခြင်း ပေါင်ရင်းထိရောက်အောင် ဖိချသည်။ နူးညံ့လှသည့် အာခေါင်သားလေးများနှင့် ထိတွေ့ရသောအရသာအပြင် လျှာနီတာရဲလေးက ပေးသော အတွေ့ကပါ ထပ်ပေါင်းလိုက်သောအခါ ဦးကျော်ခေါင် လီးက တမဟုတ်ခြင်း ကြီးထွားတက်သည်။

ဦးကျော်ခေါင် သီတာဆွေခေါင်းကို ထပ်ဖိချရန် ကြိုးစားပေမယ့် သီတာဆွေက သူ့အကြံကို သိနေသည့်အလား ပါးစပ်ထဲ မဝင်နိုင်သေးသော အရင်းပိုင်းကို လက်ဖြင့် အရင်လှမ်းဆုပ်လိုက်သည်။ ဦးကျော်ခေါင်၏ အကြံ မအောင်မြင်လိုက်။ သို့သော် သူက ထပ်တွန့်တက်ပြီး သီတာဆွေကို လက်ဖယ်ဖို့ အမိန့်ပေးတာမျိုးတော့ မလုပ်တော့ပါ။ သီတာဆွေက အလိုက်တသိနှင့် ခေါင်းကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ပြီး လီးကိုစတင်စုပ်ပေးနေလို့ ဖြစ်သည်။ ဒါ့အပြင် လီးအရင်းအား ကိုင်ထားသော လက်ကလဲ ဂွင်းတိုက်ပေးသလို လှုပ်ခါပေးသည်။

“အား … ရှီ .. ကောင်းလိုက်တာ … လုပ် လုပ် .. အဲဒီလိုမျိုး”

သီတာဆွေ တခြားနေရာများတွင် ဘယ်လောက် အရည်အချင်း ရှိသည်တော့ မသိ။ လီးစုပ်သည့် နေရာတွင်တော့ တော်တော်ကြီး ကျွမ်းကျင်သည်ကို ဦးကျော်ခေါင် သတိထားမိသည်။ သူမ ချစ်သူဆိုသော ကိုဝင်းခိုင်ကို စုပ်ပေးနေကြ ဖြစ်ရမည်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် အခုတော့ သီတာဆွေ၏ ထိုကျွမ်းကျင်မှုက ဦးကျော်ခေါင်အတွက် ကောင်းကောင်းကြီး အလုပ်ဖြစ်စေနေသည်သာ။

ဦးကျော်ခေါင်၏ လက်က သီတာဆွေခေါင်းအား လှမ်းပြီး ထိန်းပေးထားစရာတောင် မလိုတော့ပေ။ မျက်နှာတစ်ဖက်ခြမ်း၌ သိမ်းကာစုထားသော ဆံပင်ရှည်ရှည်များအား ကိုင်ပေးထားယုံသာ လိုအပ်သည်။ သီတာဆွေက သူမဖာသာ သူမခေါင်းကို နိမ့်လိုက် ကြွလိုက်နှင့် လီးကြီးအား ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်ပြန်ထွက်ဖြစ်အောင် ပြုလုပ်ရင်း ပါးကလေးများ ဖောင်းလာသည်အထိ အားတက်သရော စုပ်ပေးနေသည်။ လီးစုပ်သံ တပြွတ်ပြွတ်နှင့် ဦးကျော်ခေါင်၏ အသက်ပြင်းပြင်းရှူသံ တရှူးရှူး တရှဲရှဲကသာ အခန်းထဲတွင် ကြီးစိုးထားသည်။

“ကောင်းတယ် .. သီတာ .. စုပ်စုပ် ..”

လွတ်နေသာ လက်တစ်ဖက်က နို့ကြီးတွေကို လှမ်း၍ဆွဲကာဆော့ရင်း ဦးကျော်ခေါင် ဖင်ကြီးကို လှုပ်ကာ သီတာဆွေ ပါးစပ်ကို စတင်၍ လိုးဆောင့်သည်။ တောင်ကုန်းတစ်ခုပေါ်သို့ ခြေကုန်သုတ်၍ ပြေးတက်ရသလို ဦးကျော်ခေါင် အားကုန်ထုတ်သည်။ လီးတန် အရင်းပိုင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားသော သီတာဆွေ၏ လက်သည်သာ နှုတ်ခမ်းသားများနှင့် ဆီးစပ် မထိတွေ့ရအောင် တားဆီထားသည့် တစ်ခုတည်းသော အတားအဆီး ဖြစ်၏။ မဟုတ်လျှင် လီးကြီးတစ်ခုလုံး သီတာဆွေ ပါးစပ်ထဲ ဝင်ရောက်ပျောက်ကွယ်သွားမှာ သေချာလှသည်။

နောက်ထပ် ငါးမိနစ်ခန့် ကြာအောင် မာရသွန်ပြေးသလို တောက်လျှောက်ဆွဲပြီးနောက် ဦးကျော်ခေါင် လီးတလျှောက် ကျင်စိမ့်တက်လာသည်။

“ထွက် .. ထွက်တော့မယ် … သေချာ မျိုချ .. သီတာ ..။ အပြင်ကို တစ်စက်မှ မကျစေနဲ့ “

လက်နှစ်ဖက်စလုံးနှင့် သီတာဆွေ ခေါင်းအား ညှပ်ကိုင်လိုက်ပြီးနောက် ဦးကျော်ခေါင် ကျားရိုင်းတစ်ကောင်၏ အားမာန်ဖြင့် သီတာဆွေပါးစပ်ထဲသို့ လီးတန်အား ထိုးထည့်သည်။ အားပါလှသော ဆောင့်ချက်များကြောင့် သီတာဆွေ လက်သည်လည်း လီးတန်အရင်းအား ဖမ်းကိုင်ထားခြင်း မပြုနိုင်တော့။ တံတွေးရည်များဖြင့် ပေကျံစိုရွှဲနေသော လီးတစ်ချောင်းလုံး သူမပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်ပြန်ထွက်ဖြစ်နေသည်။

“အား … ရှစ် .. ထွက် .. ထွက်ပြီ”

ဝမ်းခေါင်းသံကြီးနှင့် ဦးကျော်ခေါင် အော်ညည်းပြီးနောက် သီတာဆွေခေါင်းအား သူ့ပေါင်ရင်းနှင့် ထိသည်အထိ ဖိကပ်ထားလိုက်သည်။ လည်ချောင်းဝကို ကျော်၍ ရောက်နေသော ဒစ်လုံးကြီးသည် အစွမ်းကုန် တင်းမာသွားပြီးနောက် သုတ်ရည်တွေ ဒလဟော ပန်းထွက်ကုန်သည်။ ဘာမှန်း မသိလိုက်ခင်မှာပင် အရည်ပျစ်ပျစ်တွေအား သီတာဆွေ မျိုချလိုက်ရရှာသည်။

ဦးကျော်ခေါင် ဖင်ကြီးတစ်ခုလုံး ဆတ်ခါဆတ်ခါ တုန်နေသည်။ ထို့အတူ သီတာဆွေ၏ လည်တိုင်သွယ်သွယ်လေးသည်လည်း ဆတ်ခါဆတ်ခါ တုန်နေရှာသည်။ ဦးကျော်ခေါင် တစ်ချက်ကော့တိုင်း သီတာဆွေ တစ်ချက်မျိုချနေရတော့သည်။

“ဝိုး .. အန်ကယ် တကယ်ပဲ ဖိအားတွေများနေတာကိုး .. ဟူး”

တစ်စက်မကျန် ကုန်သည်အထိ သုတ်ရည်များအား စုပ်ယူလိုက်ပြီးနောက် လီးကြီးအား ပါးစပ်ထဲမှ ထုတ်ပေးလိုက်ချိန်တွင် သီတာဆွေ အတော်လေးပင် မောဟိုက်နေရှာသည်။ သီတာဆွေ နည်းတူ ဦးကျော်ခေါင်သည်လည်း ဟောဟဲဟောဟဲ ဖြစ်နေသည်။ သီတာဆွေ၏ မှတ်ချက်ကို ဘာမှ ပြန်မပြောနိုင်ပဲ ယောင်ယောင်လေးပြုံး၍သာ ထောက်ခံသည့်အနေနှင့် ခေါင်းညိတ်ပြရှာသည်။

ဦးကျော်ခေါင်၏ အပြုံးမျက်နှာသည့် မည့်သည့်အဓိပ္ပါယ်ဆောင်သည်ကို သူသာလျှင် အသိဆုံးဖြစ်ပေတော့မည်။

ထိုနေ့မှစ၍ နောက်ထပ်ရက်များတွင်တော့ ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက် သူ့ပီအေဖြစ်သူ သီတာဆွေ၏ နောက်တိုးတာဝန် ဖြစ်သော လီးစုပ်ပေးခြင်းအမှုကို ကောင်းကောင်း အသုံးချလေတော့သည်။ နေ့စဉ်နေ့တိုင်းလိုလို အနည်းဆုံး နှစ်ကြိမ် ဒါမှမဟုတ် သုံးကြိမ်လောက်တော့ သီတာဆွေခင်မျာ သူ့လီးအား စုပ်ပေးရသည်။ ထိုသို့စုပ်ပေးရာတွင် တခါတလေတော့ ဦးကျော်ခေါင် ဘာမှဝင်ရောက်မစွက်ဖက်။ ထိုင်ခုံတွင် အခန့်သား ကျောဆန့်ကာထိုင်ရင်း ခြေတန်များကို ကားပေးထားလိုက်ယုံပင်။ သီတာဆွေသာလျှင် မာတောင်နေသည့် လီးကြီးကို ပါးစပ်ထဲ အထုတ်အသွင်းလုပ်ပြီး ကောင်းကောင်းကြီး စုပ်ပေးရရှာသည်။ သီတာဆွေ ပြုစုသမျှ ဦးကျော်ခေါင်က အလိုက်သင့် ခံစား၊ စံစားနေယုံသာ ..။

သို့သော် တစ်ချို့သောအချိန်များတွင်မူ အရမ်းကိုဖိအားများသည်ဟူသော အကြောင်းပြချက်နှင့် သီတာဆွေအား အခန်းအလယ်တွင် ဒူးထောက်ထိုင်ခိုင်းပြီး၊ သူက လက်နှစ်ဖက်နှင့် သူမခေါင်းအား ညှပ်ထိန်းကိုင်ပြီး ပါးစပ်ပေါက်အား ကောင်းကောင်းလိုးတော့သည်။

ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် သူတို့နှစ်ဦး၏ ဖိအားလျှော့ခြင်းကိစ္စသည် လီးထိပ်ဝမှ ပန်းထွက်လာသော သုတ်ရည်များကို သီတာဆွေ တစ်စက်မကျန် သောက်မျိုချရခြင်းနှင့်သာ အမြဲ ပြီးဆုံးခဲ့သည်။ ထိုအတွက် ဦးကျော်ခေါင်၏ အကြောင်းပြချက်ကတော့ ရုံးခန်းထဲတွင် ပေကျံခြင်း မဖြစ်အောင်ဆိုသော အချက်ပင်ဖြစ်တော့သည်။

အားလုံးကို ချုံငုံ၍ ပြောရမည်ဆိုလျှင် ဦးကျော်ခေါင်အတွက် အကောင်းဆုံးသော အခြေအနေတစ်ခုကို လက်ဝယ်ပိုင်ပိုင် ရရှိထားသည်ဟု ဆိုရပေမည်။

သို့သော် ဦးကျော်ခေါင်ဆိုသူကား ဦးကျော်ခေါင်ပင်။ ပါးရည်နပ်ရည်ရှိပြီး ဘဝတလျှောက်လုံး လည်လျှင်လည်သလို စားသုံးလာခဲ့သည်မို့ ဒီမျှနှင့် သူ့ခင်မျာ မကျေနပ်နိုင်။ ဦးကျော်ခေါင်အတွက်တော့ မြက်ဆိုသည်မှာ တခြားဘက်တွင် ပိုစိမ်းသည်လို့ ခံယူထားသည်သာ။ ထို့အတွက်ကြောင့် သူလုံးဝ စိတ်ကျေနပ်သွားဖို့အတွက်ရန် သီတာဆွေအား ဘယ်လိုလုပ်ပြီး လိုးရမလဲဆိုတာ အမြဲအာရုံရောက်နေသည်။

တစ်နည်းနည်းနှင့်တော့ သီတာဆွေ ပင်တီကို ချွတ်ပြစ်နိုင်အောင် သူကြိုးစားရမည်။ ဤသည်ကား ဦးကျော်ခေါင်အတွက် အဓိကပန်းတိုင်ပင် ..။ အီးလိုသာဆိုရလျှင် ultimate goal ဟု ပြောရမလား မသိ။

ထိုင်နေကြ ဆုံလည်ခုံပေါ်တွင် ကိုယ်ကိုခပ်လျော့လျော့ အနေအထားနှင့် ငြိမ်သက်စွာ ထိုင်နေရင်း ဦးကျော်ခေါင် သူ့ဦးနှောက်ကို အပြေးအလွှား အလုပ်ပေးမိသည်။ သီတာဆွေကို ဘယ်လိုလိုးရမလဲဆိုတာ ဒီရက်ပိုင်းအတွင်း အသည်းအသန် စဉ်းစားနေရလို့လား မသိ။ သူ့ခေါင်းတွင် ဆံပင်ဖြူတွေပင် ထပ်တိုးလာသလို ခံစားရသည်။ ဟူး .. ကျော်ခေါင် .. မင်း ကြံစမ်း။

ပြီးခဲ့သော မိနစ်ပိုင်းအတွင်းကပင် သီတာဆွေတစ်ယောက် သစ်သားစားပွဲကြီးအောက် ဒူးထောက်ကာ ဝင်ပြီး သူ့လီးအား တစ်ချီပြီးအောင် စုပ်ပေးခဲ့သေးသည်။ အခုတော့ ဦးကျော်ခေါင် နောက်ထပ် ထပ်လိုချင်နေသေးသည်။ တကယ်ကို ရလေလိုလေ အိုတစ္ဆေ အကြီးစားပင်။

(ကျော်ခေါင် .. ကျော်ခေါင် .. သိပ်လောဘမကြီးစမ်းနဲ့)

ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြန်ဆုံးမ ဖျောင်းဖျပြီး ဦးကျော်ခေါင် သက်ပြင်းချသည်။ တခြားလုပ်စရာလည်း လောလောဆယ် မရှိသဖြင့် ဘာရယ်မဟုတ်ဘဲ စားပွဲအံဆွဲကို လှမ်းဖွင့်သည်။ အထဲမှာ မြင်လိုက်ရသော ပါးစပ်အနံ့ပျောက်ဆေး (မင့်)ဗူးကို လှမ်းယူပြီး ဆေးလုံးဖြူဖြူလေးနှစ်ခုကို လက်ဝါးထဲ ခေါက်ချလိုက်သည်။ ပါးစပ်ထဲ ထည့်မယ်ဆိုပြီး လက်ကိုမြှောက်လိုက်ချိန်တွင် သူ့ခေါင်းထဲတွင် အကြံတစ်ခုက ဖြတ်ခနဲ ပေါ်လာတော့သည်။

———————————————

ဦးကျော်ခေါင်၏ အကြံသစ်ကို အကောင်အထည်ဖော်ဖို့တော့ ရက်အနည်းငယ် စောင့်လိုက်ရသည်။ အခုရက်ပိုင်းအတွင်း GMT ကုမ္ပဏီက အလုပ်တော်တော်ဖြစ်ထွန်းသည်။ ထိုရောအခါ ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက် ပို၍ဖိအားများသလို ခံစားရသည်။ ဦးကျော်ခေါင် ဖိအားများခြင်း၏ နောက်ဆက်တွဲ အကျိုးတရားကား သီတာဆွေ တစ်ယောက် ပိုပို၍ သူ့လီးအား စုပ်ပေးလာရခြင်းသာ ဖြစ်သည်။

ဒီတစ်ပတ် ရုံးဖွင့်သည့် တနင်္လာနေ့မှ စ၍ သီတာဆွေ တစ်ယောက် သူမပါးစပ်ကို နားရသည်ဟူ၍ မရှိ။ ဦးကျော်ခေါင်၏ စံချိန်က တိုးလာပြီး တစ်ရက်ကို အနည်းဆုံး လေးငါးခါလောက် လီးစုပ်ပေးနေရသည်။ သေချာသာ တွက်ကြည့်မည်ဆိုလျှင် သီတာဆွေ တစ်ယောက် သူမအလုပ်ကို သူမလုပ်ရသည်ထက် ရုံးခန်းထဲတွင် ဦးကျော်ခေါင်လီးကို စုပ်ပေးရတာက ပိုများသည်ဟုတောင် ဆိုရမလား မသိ။

အခုလည်းကြည့်။ မိနစ်နှစ်ဆယ် နီးပါးလောက် ကြာအောင် ဦးကျော်ခေါင်လီးအား သုတ်ရည်တွေ ပန်းထွက်သည်အထိ ရုံးခန်းထဲ စုပ်ပေးခဲ့တာမှ ဘယ်လောက်မှ မကြာသေး။ ဆယ်မိနစ်သာသာလောက်ပဲ ရှိဦးမလား မသိ။ ရုံးခန်းထဲမှ ဦးကျော်ခေါင်၏ “သီတာရေ အထဲ ဝင်ခဲ့ပါဦး” ဆိုသည့် အသံကြောင့် သီတာဆွေ စိတ်တွေ လေးလံသွားရရှာသည်။

သီတာဆွေသည် အပျော့သားထဘီစကတ် အနက်ရောင်ကို အဖြူရောင် ရုံးဝတ်ရှပ်အင်္ကျီနှင့်တွဲ၍ ဝတ်ဆင်ထားသည်။ ထဘီစကတ်က ဘေးခွဲဖြစ်ပြီး လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း ဖြူဖွေးသွယ်တန်းသော ပေါင်တန်တစ်ဖက်အား ဒူးအထက်လောက်ထိ မြင်နေရသည်။ မိန်းမဝတ်ရှပ်အင်္ကျီကမူ ကြယ်သီးတပ်ဖြစ်ပြီး မို့ဝန်းသော စနေနှစ်ခိုင်အား လုံလုံခြုံခြုံဖြစ်အောင် ဖုံးကွယ်ထားပေးသည်။ သီတာဆွေ၏ အတွေးက ဒီလိုမျိုး လုံလုံခြုံခြုံဝတ်ထားလျှင် သူမအင်္ကျီထဲသို့ လက်နှိုက်ပြီး နို့တွေကို ဦးကျော်ခေါင် မသုံးနိုင်ဟူသော အတွေး။

သို့သော် ဦးကျော်ခေါင်က သူမပါးစပ်အား မလိုးခင်မှာ နို့တွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနေ ကောင်းကောင်းကိုင်ပြီး ဆုပ်နယ်လိမ့်မည်ဆိုသော အချက်ကိုတော့ မေ့သွားခဲ့သည်။ မနက်ပိုင်း တစ်ဆက်ရှင်ပြီးလို့ သူမ ရုံးခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်လာချိန်တွင် ခပ်ကြေကြေဖြစ်သွားသော အင်္ကျီရှေ့ပိုင်းကို မနည်းပင် ပြန့်အောင် ပြန်လုပ်ထားခဲ့ရသည်။

ငြင်းဆန်လို့ရမှာ မဟုတ်သည့်အလျောက် သီတာဆွေ စိတ်လျှော့ပြီး ရုံးခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့သည်။ လမ်းလျှောက်လာရင်း မေးရိုးနှစ်ဖက်ကို လက်ဖြင့် စမ်းကြည့်သည်။ မိနစ်နှစ်ဆယ်ခန့် နမ်းစတော့ ပလွေမှုတ်ပေးခဲ့ရသဖြင့် ပါးရိုးတွေက အတော်ညောင်းနေသည်။ ကြမ်းပြင်တွင် ဒူးထောက်ထိုင်ခဲ့ရသဖြင့်လည်း ဒူးခေါင်းနေရာက အနည်းငယ် နာနေသည်။ တတ်နိုင်လျှင် သီတာဆွေ ဒီလောက်မြန်မြန်ကြီး ဦးကျော်ခေါင် လီးအား စုပ်မပေးချင်တော့။ ဒီလိုနှုန်းထားအတိုင်းသာ ဆက်သွားမည်ဆိုလျှင် ဒီနေ့တော့ တစ်နေ့တာအတွက် အများဆုံး စံချိန်အဖြစ် တင်ထားခဲ့သော ခြောက်ကြိမ်ဆိုသည့် နှုန်းကို ကျိုးမည်လား မသိ။ သီတာဆွေ စံချိန် မကျိုးချင်ပါ။

“ဒီမှာ ထိုင်ဦး သီတာ ..”

တော်သေးသည်။ ဒီတစ်ခါ ဦးကျော်ခေါင် ခေါ်တာ အလုပ်ကိစ္စနှင့် ပတ်သက်ဟန်ရှိသည်။ စားပွဲရှေ့က ထိုင်ခုံကို ညွှန်ပြပြီး ထိုင်ခိုင်းလို့ ဖြစ်သည်။ ဒီလိုမှ မဟုတ်ဘဲ လီးစုပ်ပေးရမည်ဆိုလျှင် သူ့ရှေ့က ကြမ်းပြင်ကို ညွှန်ပြပြီး ဒူးထောက်ထိုင်ခိုင်းမှာ ဖြစ်သည်။ တစ်ခါတစ်လေတော့ သူမကို သစ်သားစားပွဲကြီးပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ် ပက်လက်လန်ကာ အိပ်ခိုင်းပြီး သူက စားပွဲဟိုဘက်စွန်းမှနေ၍ ပါးစပ်ကို သုံးလေ့ရှိသည်။ ဒါကလည်း တခါတလေမှ ဖြစ်သည်။ များသောအားဖြင့်တော့ သီတာဆွေ ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး စုပ်ပေးရတာက ပိုများလေသည်။

သီတာဆွေ ထိုင်ခုံမှ ဝင်ထိုင်လိုက်ပေမယ့် ဦးကျော်ခေါင်က စကားကို ချက်ချင်းစမပြောသေးပါ။ တစ်စုံတစ်ခုတွင် အတွေးနစ်နေဟန်ဖြင့် သေချာစဉ်းစားနေတာ တွေ့သည်။ ခနနေမှ ..

“အင်း … သီတာရေ .. အန်ကယ်တော့ ဘယ်လိုပြောရမှန်း မသိဘူး”

စိတ်သက်သာသလို ဖြစ်နေသည့် သီတာဆွေ အန်ကယ်ဦးကျော်ခေါင် စကားကြောင့် စိတ်ထဲမတည်မငြိမ် ဖြစ်လာသည်။ ဘာ .. ဘာများ ဖြစ်ပြန်တာပါလိမ့် …။

“ဟိုလေ .. ပြောရမှာ အားတော့နာတယ် … သီတာ ပါးစပ်က အနံ့အကြောင်း ပြောချင်တာ .. အဲ ဒါလေး ..”

သီတာဆွေ မျက်တောင်လေးများ တဖျတ်ဖျတ် ခတ်သွားသည်။

“သီတာ့ ပါးစပ်က အနံ့ဟုတ်လား .. အန်ကယ် .. ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ဟုတ်တယ် .. သီတာ .. ဘယ်လိုပြောရမလဲ .. သီတာပါးစပ်က စကားပြောလိုက်တိုင်း အနံ့တစ်မျိုး ရနေတယ်”

ဦးကျော်ခေါင်က ထိုစကားကိုပြောရင်းနှင့် သူ့အဆိုကို အားဖြည့်ဟန် နှာခေါင်းဝကို လက်ချောင်းလေးများဖြင့် ပိတ်ပြသည်။ ဒီစကားနှင့် အမူအရာကြောင့် သီတာဆွေ မျက်နှာလေး ညိုသွားရှာသည်။ မသိမသာခေါင်းလေး ငုံ့ကျသွားပြီး ဝမ်းနည်းသည့်အသံနှင့် တုံ့ပြန်ပြောသည်။

“သီတာလည်း စိတ်မကောင်းဘူး ..။ နည်းနည်းတော့ သတိထားမိတယ် ..။ မနေ့က ညနေတုန်းကဆိုရင် သီတာ့ချစ်သူနဲ့တွေ့တော့ သူကတောင် ပြောသေးတယ် ..။ သီတာ့ပါးစပ်က အနံ့တစ်မျိုးရနေတယ်တဲ့”

“ဟုတ်တယ် .. သီတာ ..။ ကြည့်ရတာ .. အန်ကယ့်အရည်တွေကို သီတာ အမြဲမျိုချနေရလို့ ဖြစ်မယ်”

သီတာဆွေ ထိုစကားကို ခေါင်းညိတ်၍ ထောက်ခံလိုက်သည်။ ဒီအချက်ကြောင့် ဆိုတာ ဖြစ်နိုင်သည်။ ဦးကျော်ခေါင် သူမပါးစပ်ကို ဖိအားလျှော့ဖို့ဆိုပြီး မသုံးခင်က ဒီလိုမျိုး အနံ့မရခဲ့ပါ။ ကိုဝင်းခိုင်ကလည်း သူမနှင့် နမ်းစုပ်တိုင်း ဘာကွန်ပလိန်းမှ မတတ်ခဲ့ပေ။ အခုကြမှ ဖြစ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သို့သော် ဒီကိစ္စကို ဘယ်လိုဖြေရှင်းရမယ်မှန်း မသိ။ တကယ်တမ်းတော့ ဖိအားများသည်ဆိုသူက သူမ မဟုတ်။ ဦးကျော်ခေါင်သာလျှင်။ သူမက ပီအေတစ်ယောက်အနေနဲ့ ကူညီခြင်းသာ။ အကယ်၍သာ ပါးစပ်ကို မသုံးဘဲ တခြားနည်းလမ်းနှင့် ဖြေရှင်းလို့ရမည်ဆိုလျှင် သူမဝမ်းသာမိမှာ သေချာပါသည်။

သီတာဆွေ အတွေးထဲတွင် နှစ်မျောနေခိုက်တွင် ဦးကျော်ခေါင် ထိုင်နေရာမှထကာ သူမနားသို့ လျှောက်လာသည်ကိုတွေ့ရသည်။ သီတာဆွေ၏ နောက်ဘက်ရောက်လာပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို ယှက်ကာဆန့်ထုတ်ရင်း သူမနို့တွေ့ကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ နောက်ကနေ သိုင်းဖက်ခြင်း ခံရသလိုမို့ သီတာဆွေ ကိုယ်ကလေးအနည်းငယ် တွန့်သွားသည်။ ဦးကျော်ခေါင်က သူမ နားနားကပ်၍ သူစဉ်းစားထားသည်ကို ဆက်ပြောပြန်သည်။

“သီတာ့ပါးစပ်ကို မသုံးဘဲ စထရပ်လျှော့တဲ့ နည်းလမ်းတစ်ခုတော့ အန်ကယ်တို့တ‌စ်တွေ ရှာဖို့ လိုအပ်နေပြီ”

“ဟုတ် .. ဟို .. ဟိုလေ .. သီတာ့လက်နဲ့ ပြန်ပြီး ဂွင်းတိုက်ပေးရမလား အန်ကယ်”

“မကောင်းဘူး .. သီတာ .. အဆင်မပြေဘူး ..။ အဲဒီနည်းက ပေတာကျံတာတွေ များတယ်”

သီတာဆွေ အကြံပြုချက်ကို ကန့်ကွက်လိုက်ရင်း ဦးကျော်ခေါင် သူ့နှာဝသို့ ပြန့်နှံ့လာသော ကိုယ်သင်းနံ့နံ့လေးကို ခိုး၍ ရှုလိုက်မိသည်။ သီတာဆွေသည် ဉာဏ်ရည်ထိုင်းသလောက် သူမကိုယ်သူမတော့ ဘယ်လိုအလှပြင်ရမည်ဆိုတာ ကောင်းကောင်းကြီး သိပေသည်။ ဆံကေသာအနံ့က သင်းသင်းလေးမွှေးနေသလို၊ ကိုယ်သင်းနံ့ကလည်း ယဉ်ယဉ်လေးနှင့် ဆွဲဆောင်နေသည်။ အနီးကပ် နောက်ဘက်မှ မြင်နေရသော ပါးပြင်ဖွေးဖွေးလေးကို မနမ်းရှိုက်မိအောင် ဦးကျော်ခေါင် မနည်းကို စိတ်ထိန်းထားရသည်။ ရမ္မက်ဇော၏ ထွက်ပေါက်အဖြစ် လောလောဆယ် သုံးလို့ရနေသော နို့လုံးအိအိတွေကိုသာ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ခပ်တင်းတင်း ညှစ်ကာဆော့ပစ်လိုက်သည်။

“အန်ကယ်တစ်ခု စဉ်းစားမိတာတော့ ရှိတယ် .. သီတာ လက်ခံမလား မသိဘူး”

“ဟုတ် .. ဘာများလဲ အန်ကယ် ပြောပါဦး”

“ဒီလိုလေ .. အန်ကယ်တို့ ပါးစပ်အစား နောက်ထပ်အပေါက်တစ်ပေါက်ကို ပြောင်းသုံးရင် ကောင်းမယ်”

“နောက်ထပ်အပေါက် ”

ဦးကျော်ခေါင်၏ စကားအား နားမရှင်းမှုကြောင့် သီတာဆွေ သူမခေါင်းလေးကို လည်ပြန်လှည့်ရင်း မေးသည်။ နို့တွေအား ဆုပ်နယ်နေသည့် လက်ကို လွှတ်လိုက်ပြီး ဦးကျော်ခေါင် သီတာဆွေရှေ့က စားပွဲပေါ်တွင် တစောင်းဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ စိတ်အားထက်သန်သည့် အမူအရာနှင့် သီတာဆွေအား အပေါ်စီးမှ ငုံ့ကြည့်ရင်း သူ့စကားကို ဆက်သည်။

“ဟုတ်တယ် .. ပါးစပ်မဟုတ်တဲ့ အပေါက် ..။ စောက်ဖုတ်အပေါက် ..။ ဒါမှမဟုတ် စအိုအပေါက်”

“စအိုအပေါက် … အာ .. မဟုတ်တာ!!”

စအိုပေါက်ဆိုသည့် စကားတွင် သီတာဆွေ ရွံရှာဟန်နှင့် မျက်နှာလေးမဲ့သွားသည်။ ဟုတ်သည်။ သူမချစ်သူ ကိုဝင်းခိုင်နှင့်တောင် တစ်ခါမှ စအိုပေါက်ကို အသုံးပြုတာ ခံဖူးခဲ့သည် မဟုတ်။ စအိုပေါက်ဆိုသော စကားကြောင့် သီတာဆွေ မျက်နှာလေးပျက်သွားသည်ကို လူလည်ကြီး ဦးကျော်ခေါင် ဒက်ခနဲ ရိပ်မိသည်။

“အင်း .. စအိုပေါက်တော့ မသုံးတာ ကောင်းပါတယ်”

ဦးကျော်ခေါင် နှုတ်က ထိုစကားကြောင့် မတည်ငြိမ်ဖြစ်နေသော သီတာဆွေ စိတ်အေးချမ်းသွားရသည်။ ယောင်ယမ်းပြီး ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်တွင် ဦးကျော်ခေါင်က ကျေနပ်အားရဟန်နှင့် လက်ခုတ်တစ်ချက်တီးသည်။

“ကောင်းပြီ .. ဒါဆိုအဆင်ပြေသွားပြီ”

“ဟုတ်လား .. အန်ကယ် .. အဆင်ပြေသွားပြီ”

ဘာကြောင့် ဦးကျော်ခေါင် ဝမ်းသာသွားသည်ကို စဉ်းစားမရဟန်ဖြင့် သီတာဆွေ မေးမိသည်။

“ဟုတ်တယ် .. ဒီလိုလုပ်မယ်လေ”

စားပွဲပေါ်တွင် ထိုင်နေရာမှ ဦးကျော်ခေါင် ခုန်ဆင်းလိုက်ပြီး သီတာဆွေအားလဲ ထိုင်ခုံမှထအောင် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲထူလိုက်သည်။ အူကြောင်ကြောင်နှင့် သီတာဆွေ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်တွင် သူမကိုယ်လေးကို စားပွဲဘက်သို့ တွန်းပို့တာ ခံလိုက်ရသည်။ သီတာဆွေ လက်နှစ်ဖက်က စားပွဲမျက်နှာပြင် ထောက်မိသွားသည်။

“အန်ကယ် .. ဘာလုပ်မလို့လဲ”

ဘာမှန်းညာမှန်း မသိဘဲ စားပွဲဆီသို့ တွန်းပို့ခြင်း ခံလိုက်ရသဖြင့် သီတာဆွေ ကမန်းကတမ်း လှမ်းမေးလိုက်စဉ်တွင် ဦးကျော်ခေါင်က သူမတင်ပါးနောက်တွင် ကပ်ကာ နေရာယူလိုက်သည်။ မျက်လုံးလေး ကလယ်ကလယ် ဖြစ်နေသော သီတာဆွေအား ပါးစပ် နားရွက်တက်ချိတ် လောက်မတတ် ပြုံးပြလိုက်ရင်း ဖြေလိုက်သည်က ..

“အန်ကယ် သီတာ့အဖုတ်ကို သုံးမလို့ …”

ဟု ဖြစ်တော့သည်။

“ဟင်!!”

သီတာဆွေ ထံမှ ဟင်ဆိုသော အသံမှမဆုံးသေး။ ဦးကျော်ခေါင်က သူမကျောကို လက်နှင့်ဖိချလိုက်ရာ စားပွဲအစွန်တွင် ကုန်ပေးထားသောပုံစံ အလိုလို ရောက်သွားသည်။ ဦးကျော်ခေါင်က နောက်မှ ကပ်၍ ရပ်နေသည်ဖြစ်ရာ ကော့တင်းတက်လာသော သီတာဆွေ ဖင်လုံးကြီးနှစ်ခုနှင့် သူ့ဆီးစပ် ပြေးအပ်မိသည်။ ပုဆိုးအောက်မှ မာတင်းစပြုလာသော လီးကြီးက ဖင်ကြားကို တည့်တည့်ထောက်သည်။ သီတာဆွေ ယောင်ပြီး တင်ပါးတွေ လှုပ်ခါမိသည်။

“သီတာပဲ ပြောတာလေ .. ဖင်ပေါက်ကိုတော့ မသုံးချင်ဘူးဆိုတာ .. အဲဒါကြောင့်ပါ”

“အော် .. အင်း”

သူပြောတာ ဟုတ်ရှာသားဟု သီတာဆွေ အတွေးရောက်သည်။

ဘာပြီးလျှင်ဘာလုပ်ရမည်ဆိုတာ သိနေသူ ဦးကျော်ခေါင်ကတော့ လက်သွက်လှသည်။ စကတ်ထဘီ၏ ဘေးချိတ်နေရာကို လက်နှင့်စမ်းပြီး ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။ ထဘီစက ခါးနေရာမှ ကွာသွားပြီး အောက်ခံပင်တီ အဝါရောင်လေးကို လှမ်းမြင်လိုက်ရသည်။ စွင့်ကားလှသော တင်အိုးတွေက တောင့်ခံထားသဖြင့် ထဘီက အောက်ကိုတော့ လျှောကျမသွား။ ဦးကျော်ခေါင်ပင် လက်နှင့်ဟိုဘက်ဒီဘက် ထိန်းကိုင်ပြီး တင်ပါးတွေကို ကျော်အောင် လိပ်ချလိုက်သည်။ ပျော့ပြောင်းသည့် ထဘီအနက်လေး ခြေရင်းမှာ ပုံသွားချေပြီ။

“အားပါးပါး .. တောက်!!”

ဇာပင်တီပါးလေးနှင့် မလုံ့တလုံထုပ်ထားရှာသော တင်အိုးတွေက ပြည့်တင်းတောင့်တင်းလှသည်။ ကားစွင့်ဝိုင်းစက်ကာလည်း ရှိနေသည်။ တော်သေးသည်။ ဦးကျော်ခေါင် အခုအသက်အရွယ်ထိ ရောဂါရယ်လို့ မယ်မယ်ရရ မရှိလို့။ မဟုတ်လျှင် နေရာတွင် နှလုံးရပ်ပြီး ကိစ္စချောသွားနိုင်သည်။ မျက်လုံးရော၊ နှာခေါင်းပါ အပူရှိန်တွေ တမဟုတ်ခြင်း ပြင်းလာသည်မို့ ဦးကျော်ခေါင် ပင်တီကို ချွတ်ဖယ်ဖို့ပင် စိတ်မကူးနိုင်တော့။ ပင်တီစတစ်ဖက်ကို တင်းတင်းဆွဲဖယ်လိုက်ပြီး ဖင်သားတစ်ခြမ်းဖက်ပေါ်သို့ လှမ်းတင်သည်။

GMT ကုမ္ပဏီကို စရောက်ခါစကတည်းက အမြဲတမ်း စိတ်ကူးယဉ်တောင့်တ နေခဲ့ရသော သီတာဆွေ၏ အဖုတ်က ကုန်းပေးထားသဖြင့် ဖင်ကြားကနေ ပြူးခနဲ ထွက်လာသည်။

“ရွှီ ..”

ဒီတစ်ခါတော့ ဝမ်းသာမှုကို ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်သည်မို့ ဦးကျော်ခေါင် လေချွန်ဖြစ်အောင် ချွန်ဖြစ်သွားသည်။ လေချွန်သံကြားတော့ သီတာဆွေသည် စားပွဲပေါ်လက်ထောက် ကုန်းထားရာမှ သူ့ကို နောက်လှည့်ကြည့်သည်။

“အန် .. အန်ကယ် .. ဒီဟာက ဖိအားလျှော့တာဟုတ် .. တခြားဘာမှ မဟုတ်ဘူးနော် ..”

“ဟုတ်တယ် .. ဟုတ်တယ် .. ဖိအားလျှော့တာ”

ကမူးရှူးထိုး ပြန်ဖြေလိုက်ပြီးနောက် ဦးကျော်ခေါင် ပုဆိုးကို ဖြေချလိုက်သည်။ ပေါင်ကြားရှိ လီးကြီးကတော့ နောက်ဆုံးပိတ် အိတ်နှင့်လွယ်ရတော့မည်ကို သိနေသည်အလား ခေါင်းထောင်စပြုနေပြီ။ ညာဘက်လက်နှင့် လီးကို အရင်းမှလှမ်းကိုင်လိုက်ပြီးနောက် အပြူးသားထွက်စပြုနေသော စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးဆီသို့ ထိပ်ကို ပြေးကပ်သည်။ သီတာဆွေနှုတ်မှ အင်းခနဲ ညည်းသံထွက်သည်။

“ဖိအားလျှော့တာ သိလား .. သီတာ .. တခြားတွေးမနေနဲ့ .. အလုပ်အကြောင်းပဲတွေး .. ဒါအလုပ်ပဲ”

အဆက်မပြတ်ပြောရင်း လီးထိပ်နှင့် အဖုတ်ဝကို စမ်းကာထောက်သည်။ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားများက ပူနွေးနေပြီး အဝလေးကမူ ခပ်စိုစိုဖြစ်နေသည်ကို ဦးကျော်ခေါင် သတိထားမိသည်။ နောက်ထပ်တစ်ချက် နှစ်ချက်လောက် ဒစ်ကိုဖိဖိထိုး၍ ဆွပေးလိုက်ပြီး တတိယတစ်ချက်တွင်တော့ အားနှင့်သုံးကာ ဖိသွင်းလိုက်သည်။

ပျစ်ခနဲ အသံက ခပ်ကျယ်ကျယ် ပေါ်ထွက်လာပြီး ဦးကျော်ခေါင် လီးထိပ်က စောက်ဖုတ်ဝထဲ မြုပ်ဝင်သွားသည်။ တင်းကြပ်နွေးထွေးသော အရသာကြောင့် ဦးကျော်ခေါင် အူးခနဲ ရေရွတ်မိပြီး ခေါင်းမော့တက်သည်။

“ဖက်ခ် . ကြပ်လှချည်လား … အားပါးပါး”

စိတ်ဆန္ဒပြည့်ဝသွားယုံမက တင်းရင်းပြီး အိစက်နေသည့် အရသာကြောင့် ဦးကျော်ခေါင် အခိုက်ကြီးခိုက်ကာ အော်ညည်းသည်။ သီတာဆွေခါးအား ထိန်းကိုင်ပြီး လမ်းကြောင်းမှန်နေသည့် လီးအား ပို၍ တိုးဝင်အောင် ထပ်ဆောင့်သည်။ လီးက တင်းတင်းကြပ်ကြပ်နှင့် ထပ်ဝင်ပြန်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ သီတာဆွေသည်လည်းပဲ အောင့်မထားနိုင်တော့ပဲ နှုတ်မှ တရှီးရှီးနှင့် စတင်၍ ညည်းသည်။ လုံးပတ်တုတ်လှသည့် ဦးကျော်ခေါင်၏ လီးကြောင့် သူမအပေါက်လေးသည် ကိုဝင်းခိုင်ထက်စာလျှင် လမ်းပိုဖွင့်ပေးရရှာသည်။ ထိထိမိမိတော့ ရှိလှသည့်ဖြစ်ခြင်း ..။

“ကောင်းတယ် .. သီတာ … အရမ်းကောင်းတယ် .. မင်း အဖုတ်က စပယ်ရှယ်ကို ကောင်းတယ်”

ကောင်းတယ်ဆိုသော စကားတွေ မိုးမွှန်အောင်ဆိုရင်း ဦးကျော်ခေါင် လီးကုန်အောင် ဆောင့်ထည့်လိုက်သည်။ အားပါးလှသည့် အချက်မို့ သီတာဆွေ သူမကိုယ်စားပွဲပေါ် လဲမကျသွားအောင် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် တင်းတင်းတောင့်ခံထားရသည်။ လီးကြီးကတော့ အဖုတ်ထဲတွင် တစ်ချောင်းလုံး ကုန်အောင်မြုပ်နေပြီး တင်ပါးဖွေးဖွေးကြီး နှစ်ဖက်နှင့် ဦးကျော်ခေါင် ဆီးစပ်က ပထမဦးဆုံးအကြိမ် မိတ်ဆက်သွားသည်။

ထို့နောက်တွင်တော့ .. ခါးသွယ်သွယ်လေးအား ထိန်းကာကိုင်ထားသော ဦးကျော်ခေါင်၏ လက်များကား ပင်တီလေး မလုံ့တလုံဖုံးနေသော တင်ပါးကြီးများပေါ်တွင် ရောက်ရှိနေသည်။ အီးလိုသာဆိုလျှင် ဂေါဂျက်စ်ဟု တင်စားခေါ်ဆိုရမည့် အကောင်းစား စံချိန်မှီ လုံးဝန်းပြည့်ဖြိုးသော တင်ပါးတစ်စုံကို စိတ်ကြိုက် နယ်ဖတ်၍ ဆုပ်ဆွဲသည်။ သီတာဆွေ အဖုတ်ထဲ မြုပ်ဝင်နေသော လီးကို လိုးဆောင့်မှုကိုလည်း တစ်ချက်လေးမှတောင် မရပ်။ သူ့ဟာကြီးကို ပတ်ပတ်ဆွဲနေသလို ဖြစ်သော နူးညံ့လှသည့် အတွင်းသားများ၏ အရသာကို ကောင်းကောင်းကြီး ခံစားရင်း ရှိရှိသမျှသော အားတွေကို သုံးကာ ဆောင့်သည်။ ဆီးခုံနှင့် သီတာဆွေ နောက်ပိုင်း ပြေးပြေးရိုက်သံသည် အခန်းထဲတွင် တဖတ်ဖတ်နှင့်ကို မြည်ဟီးနေတော့သည်။

အချိန်ကြာလှသည်နှင့်အမျှ သီတာဆွေ စောက်ဖုတ်က အရည်လိုက်ပြီး လိုးရတာ အဆင်ပြေချောမွေ့လာသည်။ သီတာဆွေ ကိုယ်တိုင်လည်း ရှက်တာကြောက်တာတွေ ရှိမနေတော့ဘဲ အန်ကယ်ဦးကျော်ခေါင် ဖိအားလျှော့ဖို့ကိစ္စကို တတ်နိုင်သလောက် ပြန်ကူညီလာသည်။ ဦးကျော်ခေါင် ဆောင့်ချက်တွေနှင့်အညီ သူမက နောက်ပြန်၍ တင်ပါးတွေကို တွန်းတွန်းပေးရာ နှစ်ဦးစလုံးအဖို့ ခံစားမှုဖီလင် မြင့်သထက်မြင့်လာအောင် ဖန်တီးပေးသလို ဖြစ်လာသည်။

သို့သော် ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက် အလျင်လိုခြင်း လုံးဝမရှိ။ ကောင်းမွန်လှသော အရသာကြောင့် မြန်မြန်ဆန်ဆန် ပြီးသွားမှာကို မလိုလားပါ။ လီးကို တစ်ချက်ဆောင့်သွင်းပြီး စောက်ဖုတ်ထဲမှ အနှုတ်တွင် အပြင်သို့ရောက်အောင် ချွတ်ပြစ်လိုက်သည်။ ကောင်းခါစပြုနေပြီဖြစ်သော သီတာဆွေ စိတ်ထဲ ဟာခနဲတောင် ဖြစ်သည်။ ဘာများဖြစ်တာလိမ့်ဆိုပြီး ကုန်းထားရာမှ မြန်မြန်ဆန်ဆန် လှည့်ကြည့်သည်။ သီတာဆွေ ထိုင်ခဲ့သော ထိုင်ခုံတွင် ဦးကျော်ခေါင် ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း သူမကို လက်ပြကာ လှမ်းခေါ်တာ တွေ့သည်။

“လာ .. သီတာ .. တစ်မျိုးစမ်းကြည့်အောင် .. အန်ကယ့်ပေါ် တက်ခွလိုက် ..”

ဦးကျော်ခေါင်အတွက် ကောင်းဖို့ကတော့ ဒီလိုကိစ္စမျိုးတွင်တော့ သီတာဆွေအား နှစ်ခါရှင်းပြစရာမလို။ ဘာဆိုလိုသည်မှန်း ချက်ချင်းသိပြီး ထိုင်နေသည့် သူ့အပေါ်တွင် တက်ခွသည်။ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်အနေအထားနှင့် တက်ခွပြီးနောက် ဦးကျော်ခေါင် မတ်နေအောင် ထိန်းကိုင်ထားသည့် လီးကို လက်ပြောင်း၍ပင် ယူလိုက်သည်။ တခြားနောက်ထပ် ဘာမှ တိုက်တွန်းစရာမလို။ အရည်တွေရွှဲရွှဲစိုနေပြီ ဖြစ်သော အဖုတ်ဝနှင့် ပြန်တေ့လိုက်ပြီး ချိန်သားကိုက်သည်တွင် တင်ပါးကြီးနှစ်ဖက်ကို အောက်သို့ ဖိချသည်။

“အိုး .. ဖက်ခ်”

သီတာဆွေ၏ ထိုအပြုအမူကြောင့် ဦးကျော်ခေါင်၏ ရမ္မက်လှိုင်းသည် အမြင့်ဆုံးအဆင့်သို့ ကူးပြောင်းသွားသည်။ လှပကျော့ရှင်းသော သီတာဆွေကိုယ်လုံးအထက်ပိုင်းကို ဖုံးကွယ်ထားသလို ဖြစ်နေသည့် အင်္ကျီအား ရင်ဘတ်ရှေ့ပိုင်းမှ စုကိုင်ပြီး ဆွဲဖွင့်သည်။ ဖောက်ဖောက်ဆိုသော အသံတွေ မြည်ပြီး ကြယ်သီးတွေ အကုန်ပြုတ်ထွက်သည်။

ဘရာမပါသော ရင်နှစ်မွှာက အကာအကွယ်မဲ့စွာ ပေါ်ထွက်လာသည်တွင် ဦးကျော်ခေါင် လက်နှစ်ဖက်က တစ်လုံးခြင်းစီကို ဆုပ်စွဲလိုက်သည်။ ပြီးသည်နှင့် သူ့မျက်နှာအား ရင်ညွန့်ဖွေးဖွေးများဆီသို့ ထိုးအပ်လိုက်ပြီး လျှာကြီးကိုထုတ်ကာ စတင်လျက်တော့သည်။

“အမလေး .. အန်ကယ် … ရှီး .. ရှီး … အာ့ .. အား”

“အိုး … ပြတ် … ပြွတ် … ပြွတ်”

နို့သီးစူစူလေးနှစ်ခုအား တစ်ခုချင်းစီ ငုံ့စုပ်နေသည့် အချိန်တွင် သီတာဆွေတစ်ယောက် ဦးကျော်ခေါင် ပုခုံးအား အားပြုကာ အစွမ်းကုန်အပေါ်စီးမှ တက်ဆောင့်နေပြီဖြစ်သည်။ စိတ်တက်ကြွမှု အရှိန်က သူမထံတွင်လည်း မြင့်တက်နေပြီမို့ သီတာဆွေ၏ ဆောင့်ချက်တွေကလည်း အားပါနေသည်။ ဦးကျော်ခေါင်တောင် နို့သီးတွေကို လျှာနှင့် အကြာကြီး ငုံထားလို့မရ။

“အင်း .. ကောင်းတယ် .. သီတာရယ် .. သိပ်ကောင်းတယ် ..။ ဒီနည်းက ပါးစပ်အနံ့မရှိစေဖို့အတွက် အကောင်းဆုံးပဲ ..”

အသက်ကို ဖုတ်လိုက်ဖုတ်လိုက် ရှူရင်းမှ ဦးကျော်ခေါင် သီတာဆွေ စိတ်ရှင်းအောင် ထပ်မံ၍ ရှင်းပြသည်။ မျက်လုံးလေးများ မှေးတေးတေးဖြစ်နေသော သီတာဆွေက ဦးကျော်ခေါင်စကားကို နားလည်ဟန်ဖြင့် ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ ထိုရောအခါ ဦးကျော်ခေါင်က ပြုံးပြရင်း သီတာဆွေ မျက်နှာလေးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ညှပ်ကိုင်သည်။

“သေချာအောင် အန်ကယ် သီတာ့ ပါးစပ်အနံ့ကို ခံလိုက်ဦးမယ်”

ဘာမှန်းမသိခင်မှာပင် ဦးကျော်ခေါင် နှုတ်ခမ်းတွေက သူမနှုတ်ခမ်းများအား လာဖိကာ အတင်းစုပ်နမ်းခြင်း ခံရသည်။ သီတာဆွေ အွန်းခနဲ ညည်းသံထွက်ပြီး နှုတ်ခမ်းလွှာနှစ်ခု ခပ်ဟဟပွင့်ထွက်သွားသောအခါ သူ့လျှာကြီး အတင်းကို တွန်းထိုး၍ အထဲ ရောက်လာသည်။ သီတာဆွေ လုပ်မိလုပ်ရာအဖြစ် သူမလျှာလေးနှင့် ကျူးကျော်လာသူ လျှာကြီးကို ဆီးပတ်၍ တောင့်ခံထားလိုက်သည်။

သီတာဆွေတစ်ယောက် အောက်ဘက်ကို အာရုံမရောက်ဘဲ ပါးစပ်ထဲသို့ ရောက်လာသည့် ဦးကျော်ခေါင်လျှာနှင့် အလုပ်ရှုပ်နေခိုက်၊ ဦးကျော်ခေါင်က ဖင်ကြီးတွေကို ကော့ကော့တင့်ပြီး အောက်ကနေ အပြတ်လှုပ်ရှားသည်။ လေးငါးချက်လောက် ဇယ်ဆက်သလို ဆက်တိုက်ဆောင့်တင်လိုက်ပြီးသောအခါ သူ့မျက်လုံးထဲတွင် ပြာဝေသွားသလို ခံစားရပြီး နားထင်ကြောတွေ ပွင့်ထွက်သည်။

“ဖက်ခ် … ရှစ် !!!”

နှုတ်ခမ်းချင်း အတင်းဖိကပ်ထားမှုက ကွာသွားပြီးနောက် ဦးကျော်ခေါင် အရုပ်ကြိုးပြတ်သည့်နှင့် ထိုင်ခုံနောက်သို့ လန်ကျသည်။ သီတာဆွေ စောက်ဖုတ်ထဲ အဆုံးထိတိုင်အောင် နစ်ဝင်နေသော လီးထိပ်ကမူ သုတ်ရည်ပူပူတွေကို မီးတောက်ပေါက်ကွဲသည့်အလား ပန်းထုတ်ပစ်သည်။ သားအိမ်ဝတွင် နွေးခနဲနေအောင် ခံစားရလိုက်သည့် အတွေ့ကြောင့် သီတာဆွေ ယောင်ယမ်းပြီး အဖုတ်အတွင်းသားများကို ကျုံ့မိသည်။

“ကောင်း .. ကောင်းတယ်”

ဒီစကားလေး နှစ်လုံးကိုတောင် ဦးကျော်ခေါင် မနည်းရေရွတ်လိုက်ရသည်။ ကျန်တာတော့ ဘာမှ ထပ်ပြောမနေနိုင်တော့ဘဲ မျက်လုံးများကို မှိတ်ထားရင်း အသက်ကိုပုံမှန်ဖြစ်အောင် ပြန်ရှူနေရသည်။

မျက်စိမှိတ်ရင်း ငြိမ်သက်သွားသည့် ဦးကျော်ခေါင်ကြောင့် သီတာဆွေ ဘာဆက်လုပ်ရမည်မသိ။ ဒီတစ်ခါ ဦးကျော်ခေါင် ဖိအားလျှော့ခြင်းသည် နှစ်ယောက်စလုံးအတွက် အတော်ပင်ပန်းစေသည်သာ။ သီတာဆွေ ခနတာမျှ ဦးကျော်ခေါင် နည်းတူငြိမ်နေလိုက်ပြီး တအောင့်လောက်အကြာတွင် ဒီအတိုင်းချည်း မသင့်တော်ဘူးဟု အတွေးပေါက်ကာ ဦးကျော်ခေါင်အား ခွထားရာမှ ခြေထောက်ကြွ၍ အောက်ဆင်းလိုက်သည်။ သီတာဆွေ အလှုပ်တွင် ဦးကျော်ခေါင် မျက်လုံးများ ပြန်ပွင့်လာသည်။

“အဆင်ပြေသွားပြီ .. သီတာ ကျေးဇူးပဲ .. ပြန်နားချင်နားတော့ …။ အော် ဒါနဲ့ .. တလက်စထဲ အန်ကယ့်လီးမှာ ပေနေတာတွေ စင်သွားအောင် နည်းနည်းလျက်ပေးသွားဦး”

ဟုတ်ပေသားပဲဟု သီတာဆွေ တွေးလိုက်ပြီး ထိုင်ခုံအောက်သို့ လျှော့ဆင်းကာ နှစ်ဦးသားအရည်များ ပေနေသော လိင်တန်ကို လျှာနှင့်လျက်ပေးလိုက်သည်။ ပါးစပ်အနံ့ မနံစေချင်လို့ စောက်ဖုတ်ကို သုံးလိုက်ရသည်ဆိုသော အချက်ကိုမူ သီတာဆွေ ထုံးစံအတိုင်း ယောင်လို့တောင် မတွေးမိခဲ့ပါ။

ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက်ကတော့ သီတာဆွေ၏ လျှာအရသာလေးကို ခံစားရင်း စိတ်ထဲအပျော်ကြီး ပျော်နေသည်။ ကျမ်းစာများထဲတွင် သုံးနှုန်းသော ကောင်းကင်ဘုံဆိုတာ ဘာမှန်းမသိပေမယ့် အခုလောလောဆယ်တွင် သူ့ကိုယ်သူ ထိုနေရာသို့ ရောက်နေသလို ခံစားနေရသည်။

ထို့အတွက်ကြောင့် ဇာတ်လမ်းအစက ဆိုခဲ့သလို ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက် အသက်ကြီးမှ မုတ်ဆိတ်ပျားလာစွဲသမျိုး အဖြစ်အပျက်နှင့် ကြုံတွေ့ရတာ ဖြစ်သည်။ ပျားတောင်မှ သီတာဆွေဆိုသော ပျားသည် ရိုးရိုးပျား မဟုတ် .. ပျားဘုရင်မဟု ဆိုရမည့် တကယ့်အမိုက်စားပင်။ တကယ်ဆိုလျှင် သီတာဆွေသည် ဦးကျော်ခေါင်အတွက်တော့ ကျနော့်ရဲ့ပျားဘုရင်မလေးဟု တင်စားခေါ်ရမည့်သူသာ ဖြစ်တော့လေသည်။

ဤတွင် ပီအေ ဇာတ်လမ်း ပြီးလေသည် …။

ပြီးပါပြီ။