ဆောင်ကြာမြိုင်မှ အဖော်မွန်
ရေးသားသူ – အမည်မသိ
ရန်ကုန်မြို့လယ်ရှိ ကွန်ဒိုမီနီယံ အဆောက်အအုံကြီးတစ်ခု။ ထိုအဆောက်အဦးကြီး၏ ၁၀ လွှာတွင် ခေတ်မှီ နောက်ဆုံးပေါ် ကရိယာများဖြင့် လှပခမ်းနားသော အလှပြင်ဆိုင်ကြီးတစ်ခု တည်ရှိနေသည်။ အလှပြင်ဆိုင်က အမျိုးသမီးများသီးသန့်ဟု ဆိုသော်လည်း အလှပြင်ပေးသူများက အသက် ၂၀ ကျော်သာရှိသေးသော ကောင်လေးများ ဖြစ်နေသည်။ အလှပြင်ဆိုင်ဟု ဆိုသော်ငြားလည်း အလှပြုပြင်ပေးသူများမှာ အလှပြင်ဆိုင် အများစုတွင် တွေ့ရသော မိန်းမစိတ်ပေါက်နေသော ကောင်လေးများ မဟုတ်ပါ။ ယောက်ျားစစ်စစ် ကျားဖြစ်ပြီး ဝတ်တာစားတာကအစ ယောက်ျားပီသသော သူများဖြစ်သည်။ အားလုံး တောင့်တောင့် ဖြောင့်ဖြောင့်လေးတွေ ချည်းဖြစ်သည်။
အလှပြင်ထိုင်ခုံက ၇ ခုံရှိပြီး ကောင်လေးတွေက အားလုံး စုစုပေါင်း ၁၀ ယောက်ဖြစ်သည်။ အလှပြင်ခန်းကို သီးခြား မှန်လုံခန်းဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားပြီး ထိုအခန်းထဲတွင် ဆိုဖာနောက်မှီ ထိုင်ခုံရှည် ၃ ခုံကို နံရံတွင်ကပ်၍ စီတန်းချထားပြီး အလှပြင်ဆရာ ကောင်လေးများ ထိုင်နေကြသည်။ ဂျာနယ်ဖတ်သူကဖတ်၊ mp 4 နားထောင်သူက နားထောင်၊ မှန်ရှေ့တွင်ခေါင်းဖီးသူက ဖီး၊ စကားပြောသူက ပြောနှင့် ရှိသော်လည်း ကျယ်လောင်ဆူညံခြင်းမရှိပဲ တိတ်ဆိတ် အေးချမ်းလှသည်။
ထိုအလှပြင်ခန်း၏ အပြင်ဖက်တွင်တော့ တန်ဖိုးကြီးလှသော ဆိုဖာဆက်တီ ၂ စုံဖြင့် ဧည့်ခန်းကို ဖွဲ့စည်းထားသည်။ ထိုဧည့်ခန်းနှင့် အလှပြင်ခန်းအကြား အလှပြင်ခန်းသို့ ဝင်ပေါက်နားတွင်တော့ ကောင်တာပုံ စားပွဲတစ်ခုဖြင့် အသက် ၃၀ ခန့်အရွယ် တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့် ချောမောလှပသော အမျိုးသမီးတစ်ဦးက ထိုင်နေလေ၏။ နေ့လည်ဘက်မို့လားမသိ လူကရှင်းနေလေသည်။
ဧည့်ခန်းဆိုဖာဆက်တီတွင် ဧည့်သည်အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ထိုင်နေသည်။ အသက်က ၃၀ ကျော်လောက် အသားဖြူဖြူနှင့် ထိုင်နေတာတောင် သူမ၏ကိုယ်လုံး အလှက ပေါ်လွင်လှသည်။ ထိုဧည့်သည် အမျိုးသမီးသည် လက်ထဲမှ အမျိုးသမီး မဂ္ဂဇင်းကိုဖတ်ရင်း တစ်ချက်တစ်ချက် အလှပြင်ခန်းဖက်ကို လှမ်း၍ကြည့်သည်။ အလှပြင်ခန်းထဲတွင်တော့ တစ်ယောက်မှ အလှပြင်နေခြင်း မရှိပါ။ သို့သော်ငြားလည်း လှမ်းလှမ်းကြည့်နေသော အမျိုးသမီးက တစ်ယောက်ယောက်ကို လှမ်းမျှော်နေပုံရသည်။ သူမ၏ရှေ့တွင် စားပွဲပေါ်၌ အချိုရည် သံဗူးတစ်ဘူးနှင့် ဖန်ခွက်တစ်ခွက်ရှိသည်။ ဖန်ခွက်ထဲမှ အချိုရည်က ဖင်ကပ်မျှသာ ကျန်တော့သည်။ အမျိုးသမီးသည် လက်ထဲမှ မဂ္ဂဇင်းစာအုပ်ကို စာပွဲပေါ်သို့ တင်လိုက်ပြီး အလှပြင်မှန်ခန်း ဘက်သို့ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
“ အင်း… တစ်နာရီတောင် ကျော်လာပြီ ”
တိုးတိုးလေး ငြီးလိုက်ပြီး သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ ပြီးမှ မျက်နှာက ပြုံးယောင်သန်းသွားပြီး ရှေ့စားပွဲပေါ်မှ စာအုပ်ကို လှမ်းယူလိုက်သည်။ မကြာလိုက်ပါချေ။ စကားပြောသံကြား၍ အမျိုးသမီးသည် စာအုပ်မှမျက်နှာလွှဲကာ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ အသက် ၄၀ ခန့် ခပ်ဝဝ အမျိုးသမီး တစ်ယောက် အလှပြင်မှန်လုံခန်း၏ အတွင်းဖက်ရှိ တံခါးမှ ဝင်လာ၍ အလှပြင်ခန်းကို ဖြတ်လျှောက်လာသည်ကို တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။
ဧည့်ခန်းထဲတွင် ထိုင်နေသော အမျိုးသမီးသည် လက်ထဲမှ စာအုပ်ကို ချလိုက်သည်။ အလှပြင်ခန်းကို ဖြတ်လျှောက်လာသော အမျိုးသမီးကြီးသည် အလှပြင်ခန်းဝင်ပေါက်သို့ ရောက်လာသောအခါ ကောင်တာတွင် ထိုင်နေသော ခပ်ဖြောင့်ဖြောင့် အမျိုးသမီးက မတ်တတ်ထ၍ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
“ အဆင်ပြေရဲ့လား…မမ ”
“ ပြေပါတယ် ညီမရယ်…။ ဒါကြောင့်လည်း ညီမတို့ဆီကို မမက တစ်ပတ်တစ်ခေါက်တော့ ရောက်အောင် လာတာပေါ့”
ပြောလိုက်ရင်း လျှောက်လာသော အမျိုးသမီးကြီးသည် စောင့်နေသော အမျိုးသမီး၏ဘေး ဆိုဖာပေါ်တွင် ဝင်၍ ထိုင်ချလိုက်သည်။
“ လူကို နုံးသွားတာပဲ… ဟင်း ဟင်း ဟင်း ”
“ မမစန်းကလည်း ”
“ ဟုတ်တယ်… မချိုရ…၊ ကောင်လေးတွေက ဝန်ဆောင်မှု တအားကောင်းတာ…၊ ညီမလည်း ဝင်လိုက်ပါလား”
“ ဟာ… မမစန်းကလည်း ”
စောစောက ထိုင်စောင့်နေသော မချိုဆိုသည့် အမျိုးသမီး မျက်နှာတစ်ခုလုံး ရဲသွားလေသည်။ ကောင်တာမှ အမျိုးသမီးက အအေးအချိုရည် သံဗူးနှင့် ဖန်ခွက်ကို လင်ဗန်းဖြင့်တင်၍ကိုင်ကာ အနားရောက်လာသည်။
“ ကဲ… မချို … မူလကျီ လုပ်မနေနဲ့… ထ ထ…၊ ဒီရောက်မှတော့ တစ်ခါလောက် ဝင်ကြည့်လိုက်စမ်းပါအေ..”
“ အဲဒီ မမစန်းကလည်း… ”
“ ဘာလဲ… ဒီက အစ်မလေးလည်း ဝင်ဦးမလို့လား… လာလေ…”
ကောင်တာမှ အမျိုးသမီးက အအေးဗန်းကို စားပွဲပေါ်သို့ တင်လိုက်ပြီး မချိုဆိုသော အမျိုးသမီး၏လက်ကို လှမ်း၍ ကိုင်လိုက်သည်။
“ ကဲပါ… ထပါအေ… မချိုကလည်း… ရောက်မှတော့ မထူးပါဘူး ”
မမစန်းဆိုသော အမျိုးသမီးကြီးကလည်း မချိုဆိုသော အမျိုးသမီး၏ လက်တစ်ဖက်ကို ကိုင်ကာ ဆွဲထူလိုက်သည်။
“ အာ… မမစန်းကလည်းကွာ…လုပ်ပြီ.. ”
မချို ရှက်ကိုရှက်ကန်းဖြင့် ထ၍ မတ်တပ်ထရပ် လိုက်သည်။
“ ကဲ… ညီမရေ… ဒီက မချိုကိုလည်း မမလိုပဲ သဘောထားပြီး အဆင်ပြေအောင် လုပ်ပေးလိုက်ပါကွာ ”
မမစန်းဆိုသော အမျိုးသမီးကြီးက ပြောလည်းပြော စလင်းဘတ်ထဲမှ ငွေတစ်သောင်းငါးထောင်ကိုလည်း ထုတ်ယူ၍ ပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မမစန်းက ပြောလိုက်သေးသည်။
“ စက်ရှင်ပဲနော် ”
“ဟုတ်ကဲ့… မမ”
ကောင်တာမှ အမျိုးသမီး ခေါ်ရာနောက်သို့ မချို ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့် ပါသွားသည်။ မမစန်းဆိုသော
အမျိုးသမီးကြီး၏ အမည်က ဒေါ်စန်းစန်းနွယ်မြင့် ဖြစ်သည်။ မချိုဆိုသော အမျိုးသမီး၏ အမည်က ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ ဖြစ်သည်။ နှစ်ယောက်စလုံးက ငွေကြေးသုံဖြုန်းနိုင်သော လုပ်ငန်းရှင်တွေ ဖြစ်ကြသည်။ မမစန်းက အသက် ၄၂ နှစ် ရှိပြီဖြစ်ပြီး ခင်ပွန်းသည်က ကွယ်လွန်သွားခဲ့ပြီဖြစ်ကာ မုဆိုးမဖြစ်သည်။ မချိုက အသက် ၃၈ နှစ်ရှိပြီ ဖြစ်ပြီး ခင်ပွန်းသည်ဖြစ်သူက အမေရိကားတွင် သွားရောက် အလုပ်လုပ်နေသည်မှာ ၃ နှစ်ခန့် ရှိပြီဖြစ်သည်။ ဒီတော့ နှစ်ဦးစလုံး လိုအပ်ချက် တူညီနေသူတွေဖြစ်သည်။
မမစန်းက ဒီနေရာကို မကြာခဏ လာတတ်ပြီး မချိုကို ရောက်ဖူးအောင် လိုက်ခဲ့ပါလားဟု ခေါ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ကောင်တာမှ အမျိုးသမီး လက်ဆွဲခေါ်ဆောင်ရာသို့ လိုက်ပါလာသော မချိုသည် အလှပြင်ခန်းအတွင်း ဖြတ်လျှောက်လာပြီး တဖက်ရှိ အလှပြင်ခန်းတံခါးပေါက် အနီးသို့ ရောက်ရှိလာသည်။ ထိုနေရာတွင် ဆိုဖာထိုင်ခုံရှည် နှစ်ခုဖြင့် ကောင်လေးတွေ ထိုင်နေကြသည်။ ထိုနေရာသို့အရောက် ကောင်တာမှ အမျိုးသမီးက ရပ်၍ မချိုလည်း ရပ်လိုက်သည်။
“ ကဲ… မမ… ဒီမှာအားလုံး ၈ ယောက်ရှိတယ်…။ မမ အကြိုက် ရွေးပေတော့.. ”
ရဲကနဲဖြစ်သွားသော မျက်နှာလေးဖြင့် မချိုက ကောင်လေးတွေကို ကြည့်သည်။ အားလုံး ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့်နှင့် ရုပ်ချောချောလေးတွေ။ အားလုံး၏ သန်စွမ်းမှုကလည်း အတူတူလောက်ပင် ဖြစ်နိုင်၍ မချို ဘယ်သူ့ကို ရွေးရမှန်းမသိ ဖြစ်နေသည်။
“ ဒီဖက်က နှစ်ယောက်ကတော့ တစ်ပတ်မှ တစ်ခါပဲလာတဲ့ အချိန်ပိုင်းတွေလေ…။ ဟိုဖက်က ၆ ယောက်ကတော့ ဒီက ပင်တိုင်တွေပေါ့ ”
မချို တခါတလေမှ လာသည်ဆိုသော ကောင်လေးနှစ်ယောက်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ မချို၏စိတ်ထဲတွင် ပင်တိုင် ၆ ယောက်က နောင်လည်း အချိန်မရွေးတွေ့နိုင်သည်။ တခါတလေမှလာသော နှစ်ယောက်က ကြုံတွေ့ရခဲ၍ ထိုနှစ်ယောက်ထဲမှ ရွေးရန် ကြံစည်လိုက်သည်။ တစ်ယောက်က အသားလတ်လတ်၊ တစ်ယောက်က အသားဖြူဖြူ၊ နှစ်ယောက်စလုံး လုံးတူဒေါက်တူမို့ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ၏ မျက်လုံးက ထိုကောင်လေးနှစ်ယောက်၏ ခြေမများဆီသို့ ရောက်သွားသည်။
“ သူနဲ့ပဲသွားမယ် ”
အသားလတ်လတ်ကောင်လေးက မချိုကို ပြုံး၍ကြည့်ရင်း မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။
“ ကာစတန်မာ စိတ်ချမ်းသာဖို့က အဓိကနော် ”
“ ဟုတ်ကဲ့ မမ ”
ကောင်တာမှ အမျိုးသမီး၏ သတိပေးစကားကို ကောင်လေးက ခေါင်းညိတ်၍ တုန့်ပြန်လိုက်သည်။ ကောင်တာမှ အမျိုးသမီးက နံရံအပေါ်ဖက်တွင် ကပ်ထားသော မှန်ဘီရိုလေး၏ တံခါးကို လှမ်း၍ ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ နံပါတ်ပြား ချိတ်ဆွဲထားသော သော့တစ်ချောင်းကို ဖြုတ်ကာ ကောင်လေးလက်ထဲသို့ ထည့်ပေးလိုက်သည်။
“ အခန်း ၇ ကို သွားတော့ ”
ကောင်လေးက ရှေ့က၊ မချိုက နောက်က၊ အလှပြင်ဆိုင် မှန်လုံခန်း၏ နောက်ဖက်တံခါးမှနေ၍ အထဲသို့ ဝင်လာခဲ့သည်။ ကောင်တာမှ အမျိုးသမီးကတော့ နေခဲ့သည်။ အထဲတွင် တည်းခိုခန်းများကဲ့သို့ နံပါတ်တပ်ထားသော အခန်းများ အစီအရီ ရှိနေသည်။ နံပါတ် ၇ တပ်ထားသော အခန်းကို ကောင်လေးက သော့ဖွင့်လိုက်သည်။
“ ဝင်လေ…မမ ”
မချိုက ရှေ့က၊ ကောင်လေးက နောက်မှ အခန်းထဲသို့ဝင်လိုက်ပြီး ကောင်လေးက အခန်းတံခါးကို သော့ခတ်၍ ပိတ်လိုက်သည်။ အခန်းက ၁၅ ပေ ပတ်လည်လောက် ရှိမည်ထင်သည်။ အလယ်တွင် တစ်ယောက်အိပ်လည်းမက နှစ်ယောက်အိပ်လည်း မကျသော ဇက ကုတင်တစ်လုံးပေါ်တွင် မွေ့ယာထူကြီးတစ်လုံးနှင့် အိပ်ယာကို ခမ်းခမ်းနားနား ပြင်ဆင်ထားသည်။ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူက ကုတင်စောင်းတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ကောင်လေးက သူ့အင်္ကျီကိုချွတ်၍ နံရံမှချိတ်တွင် ချိတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ မချိုဘေး ကုတင်စောင်းတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
အခန်းထဲရောက်ကတည်းက ကောင်လေးကို ငေး၍ကြည့်နေသော မချိုက ကောင်လေးကိုဖက်၍ ပါးနှစ်ဖက်ကို အားရပါးရ နမ်းလိုက်သည်။ ကောင်လေးက လက်တစ်ဖက်ဖြင့် မချို၏ခါးကို ဖက်ထားရင်း တင်သားတစ်ဖက်ကို ဆုပ်နယ်ပေးနေသည်။
“ မင်းနာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ ”
“ ဇော်ဇော် လို့ပဲ ခေါ်ပါ မမ ”
“ အင်းလေ နာမည်ရင်းကိုတော့ ဘယ်ပြောပါ့မလဲ…။ မမနာမည်က နာမည်အမှန်နော်… မချိုလို့ခေါ်တယ် ”
“ ဟုတ်ကဲ့… မမ…။ ကျွန်တော် အဝတ်တွေ ချွတ်ပေးမယ်နော်… ”
“ ဇော့်…သဘောပဲ… ”
ဇော်ဇော်က မချိုကို အားဖြင့်ညှစ်၍ ဖက်ကာ ပါးနှစ်ဖက်ကို နမ်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မချို၏အင်္ကျီကို ဖြေးဖြေးချင်း ချွတ်ပေးရင်း ထွက်ပေါ်လာသော အသားစိုင်လေးများ ပခုံးသားလေးတွေကအစ နှုတ်ခမ်းနှင့် ဖိ၍ဖိ၍ စုပ်ကာ နမ်းပေးသည်။ နမ်းရင်း ချွတ်ရင်းဖြင့် နောက်ဆုံး အောက်ခံဘရာစီယာပါ ကျွတ်သွားသော အခါတွင်တော့ လုံးဝန်းသော နို့အုံနှစ်လုံးက အိတွဲတွဲလေး ထွက်ပေါ်လာသည်။ နို့အုံသားလေးတွေကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဖိလိုက် ညှပ်လိုက် စုပ်လိုက်ဖြင့် နမ်းပေးရင်း နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို စို့ပေးလိုက်သည်။ ထိုသို့ နို့သီးလေးတွေကို စုပ်ပေးနေသော အချိန်တွင် နို့အုံကိုလည်း လက်ဖြင့် အသာဆုပ်ကိုင်ပြီး ချေပေးနေသည်။
မချို ရင်ကိုကော့ပြီး မျက်နှာကိုမော့ကာ မျက်လုံးတွေက စင်းပြီး မှိတ်နေသည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ လက်တစ်ဖက်ကလည်း ဇော်ဇော်၏ လည်ပင်းကိုဖက်ကာ သူမ၏ ရင်ဘတ်တွေကို အတင်းကပ်၍ ပေးနေသည်။ နို့နှစ်လုံးကို စေ့ငှအောင် စို့ပေးပြီးတဲ့ အခါမှာတော့ ဇော်ဇော်က မချို၏ခါးကိုပွေ့ကာ ပက်လက်လှန်ပေးရင်း အနည်းငယ်မျှ စူထွက်စပြုနေပြီဖြစ်သော ဗိုက်သားများကို နမ်းရင်း ထဘီကိုအောက်သို့ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ထဘီက ချက်အောက်ရောက်သွားတော့ အောက်ခံ ဘောင်းဘီကြိုးက ပေါ်လာသည်။
ဇော်ဇော်က ထဘီကို ချေဖျားဘက်မှနေ၍ ကွင်းလုံးချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး မချို၏ ကြိုးတပ်ခွထောက်ပါ ဘောင်းဘီကိုပါ ချွတ်ပစ်လိုက်၏။ အဝတ်တွေ အားလုံး ကျွတ်သွားသောအခါ အမွှေးထူထူဖြင့် စောက်ဖုတ်ကြီးက ခုံးခုံးကြီး ထွက်ပေါ်လာလေ သည်။ ဆီးခုံမှ အမွှေးစပ်လေးများအထိ နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဖိကပ်နမ်းစုပ်ပြီး ပေါင်လုံးကြီးတွေကိုပါ နမ်းသည်။ လက်တစ်ဖက်က စောက်ဖုတ်ကြီးပေါ်အုပ်၍ အမွှေးတွေကို ထိုးဖွရင်း ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေသည်။ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကြားမှ စောက်ရည်ကြည်ကလေးများ စိမ့်ပြီး ထွက်ပေါ်လာတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“ မမ… ကျွန်တော် မှုတ်ပေးရမလား… ”
“ အင်း ”
“ မုန့်ဖိုးပေးရမယ်နော် ”
“ ပေးမှာပေါ့… ပြီးအောင်တော့ မမှုတ်နဲ့နော် ”
“ ဟုတ်ကဲ့ပါ ”
ဇော်ဇော်က မချို၏ ပေါင်နှစ်လုံးကို ကား၍ ထောင်ကာ ပေါင်ကြားသို့ မျက်နှာအပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ လျှာကို အပြားလိုက်ထုတ်၍ စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို အောက်မှနေ၍ အပေါ်သို့ ပင့်ကာ သုံးလေးကြိမ်မျှ ယက်တင်လိုက်သည်။
“ အ… အ… ဟင်း… ဇော်ဇော်ရယ်… မောင်လေးရယ် … ”
မချို အသံထွက်အောင်ပင် ငြီးလိုက်ရသည်။ ပြူးထွက်နေသော စောက်စိက လျှာဖြင့် ဒရွတ်တိုက် ပွတ်တိုက်သည့် ဒဏ်ကို မခံနိုင်ပေ။ ဇော်ဇော်က စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို လက်မနှစ်ဘက်ဖြင့် အသာဖိဖြဲလိုက်သည်။ အမှန်က စောက်စိကို ဆက်၍ စုပ်ပေးရန် ဖြစ်သော်လည်း ဒါက မှုတ်တာနှင့် ပြီးချင်သူများ အတွက်သာ ဖြစ်သည်။ အခု မမက ပြီးအောင် မလုပ်ပေးရန် မှာထားသည်ကို သတိရသောကြောင့် စောက်စိကို ဆက်မစုပ်ပေးတော့ပဲ ဖြဲထား၍ ပြဲနေသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကြားသို့ လျှာကိုထိုးသွင်းကာ ပတ်လည်လှည့် ယက်ပေးလိုက်သည်။ လျှာကို နက်သထက်နက်အောင် အထဲသို့ ထိုးသွင်းခြင်းမျိုး မဟုတ်ပဲ စောက်ပတ်တွင်းဝ အတွင်းနားလေးကို သာ ယက်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။
အံကြိတ်၍ ဝမ်းခေါင်းသံဖြင့် တအင်းအင်း ငြီးရင်း မချို၏ ပေါင်ကြီးတွေက ပေါင်ကြားမှ ဇော်ဇော်၏ခေါင်းကို ညှပ်လိုက်ခွာလိုက် ဖြစ်နေသည်။ တခဏအတွင်းမှာပင် စောက်ပတ်ထဲမှ တဖြေးဖြေး စိမ့်ထွက်လာသော အရည်ကြည်များမှာ ပျစ်လာသည်ကို လျှာဖျားမှတဆင့် သိရှိလိုက်ရသည်။ ဇော်ဇော်က စောက်ခေါင်းထဲမှ လျှာကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကို ခပ်ဖွဖွလေး ယက်ပေးကာ သူ၏ခေါင်းကို ကြွလိုက်သည်။
“ အင်းဟင်းဟင်း… မောင်လေးရယ်… မောလိုက်တာကွယ် ”
“ နားဦးမလား…မမ ”
“ ခဏနားပါရစေဦး မောင်လေးရယ်…။ နိုမို့ဆို ထည့်လည်းထည့် ပြီးလည်းပြီး ဖြစ်သွားမှာ စိုးလို့ပါ … နော် ”
ဇော်ဇော် ကုတင်ပေါ်မှဆင်းကာ အခန်းထောင့်ရှိ ရေခဲသေတ္တာလေးထဲမှ ရေသန့်ဘူးကို ဖောက်၍ ဖန်ခွက်ထဲ ထည့်ကာ ယူလာပေးသည်။
“ မမ…သောက်လိုက်ပါဦး ”
“ အင်း… မင်းလည်း သောက်ဦးလေ ”
ဇော်ဇော်ဆိုသော ကောင်လေးက ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ မချိုက ရေသောက်ပြီးတော့ ဖန်ခွက်ကို ပြန်ယူသွားပြီး သူလည်း ဖန်ခွက်တစ်ဝက်လောက် ရေထည့်သောက်သည်။ အဝတ်အစားကင်းမဲ့၍ ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်နေသူက ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ။ သူမ၏ ဖြူဖွေး တောင့်တင်းလှပသည့် ခန္ဓာကိုယ်အား ဇော်ဇော့်မျက်လုံးများက သာမန် အကြည့်ဖြင့်သာ ကြည့်သော်လည်း မချိုကမူ ယခုအချိန်အထိ ပုဆိုးဝတ်ထားဆဲဖြစ်သော ဇော်ဇော်ဆိုသော ကောင်လေးကို မပြတ်ကြည့်နေမိသည်။
“ မမ…လုပ်ရတော့မလား… ”
“ အင်းလေ ”
“ မမက ဘယ်လိုပုံစံမျိုးကို အကြိုက်ဆုံးလဲ… ”
“ နေဦး… မင်းဟာကို ကြည့်ချင်သေးတယ် ”
ဇော်ဇော်က ခါးမှပုဆိုးကို ချွတ်၍ ကုတင်ခြေရင်းဖက်ရှိ ကုတင်တိုင်ပေါ်သို့ ပစ်တင်လိုက်သည်။ ရုတ်တရက် ပေါ်ထွက်လာသော လီးကြီးက အရွယ်နှင့်တောင် မမျှဟု ပြောရမလောက်ပင် ဖြစ်သည်။ အရှည်က ၆ လက်မအောက် ကျမည့်ပုံမရှိပေ။ လုံးပတ်က လက်တစ်ကိုင် ပြည့်ပြည့်ခန့်။ လီးကြီးက တောင်နေပြီ ဖြစ်သော်လည်း သိပ်ပြီးတော့ မာသေးပုံမရ။
“ မမ… ကိုင်ချင်ရင် ကိုင်လေ ”
ဇော်ဇော်က ပြောရင်း ကုတင်ဘေးသို့ ကပ်ပေးသည်။ မချိုလည်း အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်အနေအထားမှ ဇော်ဇော်ရှိရာဘက်သို့ စောင်းပြီး လက်တစ်ဖက်ဖြင့် လီးကြီးကို လှမ်းဆုပ်လိုက်လေသည်။ လီး၏နွေးထွေးသော အပူငွေ့က သူမလက်ဖဝါးသို့ စီးဝင်သွားခိုက် စောက်ပတ်ဝမှ စစ်ကနဲ ခံစားလိုက်ရသဖြင့် မချို ပေါင်နှစ်လုံးကို လိမ်ထားလိုက်ရလေသည်။ ခပ်ဖြည်းဖြည်း ဂွင်းတိုက်ပေးနေရာမှ လီးက စံချိန်တင်အောင် မာတင်းလာပြီး အကြောကြီးတွေက အပြိုင်းပြိုင်း ခုံး၍ထလာသည်။
“ လာ… မောင်လေးရယ်… မမကို ဒီကုတင်စောင်းမှာပဲ လုပ်ပေးပါ ”
မချိုက လီးကိုကိုင်ရင်း စိတ်မထိန်းနိုင်၍ အလုပ်စရန် ပြောလိုက်ပြီး လီးကိုလက်မှ လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးနောက် ခန္ဓာကိုယ်အား ကုတင်ပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ်အိပ်ရင်း တင်သားကြီးများကို ကုတင်စောင်းတွင်တင်ကာ ပေါင်ကား၍ ခြေနှစ်ချောင်းကို ကုတင်အောက်သို့ ချလိုက်၏။ ဇော်ဇော်က သူမပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ဝင်ရပ်လိုက်ရင်း စောစောက ရေသောက်စဉ် နံရံတွင်ချိတ်ထားသော အင်္ကျီအိတ်ထဲမှ ယူလာပုံရသော ကွန်ဒုံးကိုဖောက်၍ လီးတွင် စွပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ရှေ့သို့ တိုးကပ်လိုက်ပြီး လီးတန်တစ်ခုလုံးကို မချို၏ အမွှေးထူထူဖြင့် ခုံးထနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးပေါ်သို့ အလျားလိုက်တင်ကာ ရှေ့တိုးနောက်ငင်ဖြင့် အမွှေးတွေကြား ထိုးသွင်း ပွတ်ပေးလိုက်သည်။
“ ဟင်း…ဟင်း…ဟင်း…ယားတယ်…ဟင်း… ”
စောက်ဖုတ်အုံပေါ်မှ လီးတန်ကြီးကို လျှောကနဲ နောက်သို့ဆုတ်လိုက်ပြီး စောက်စေ့ပြူးပြူးကြီးကို လီးထိပ်ဖြင့် နှစ်ချက်မျှထိုးကာ စောက်စေ့ပေါ်သို့ လီးထိပ်ဖျားကိုတင်၍ ပွတ်သပ်ထိုးဆွနေသည်။ တဟင်းဟင်း ငြီးငြူမြည်တမ်းရင်း မချိုတစ်ယောက် ဖင်ကြီးတွေ ကော့ကော့တက်လာသည်။ လီးထိပ်ကို စောက်စေ့အောက်သို့ ဆွဲချလိုက်ပြီး စောက်ခေါင်းဝသို့ တေ့ကာ တဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိ၍ ညင်ညင်သာသာ ဆက်တိုက်သွင်းလိုက်သည်။
မချို၏ မေးဖျားလေး မော့တက်သွားပြီး နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာမှာ ဟ၍သွားသည်။ အလိုးမခံရသည်မှာ ၃ နှစ်ကြာခဲ့ပြီ ဖြစ်သောကြောင့် သူမစောက်ခေါင်းက စေးကပ်ကျဉ်းမြောင်းနေသည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ လီးကြီးက တဖြည်းဖြည်း ထိုးခွဲဝင်ရောက်လာသောအခါ လီးကိုငံ့လင့်နေသည်မှာ ကြာပြီဖြစ်သော စောက်ပတ်အတွင်းသား ကြွက်သားမျှင်များက အလုအယက် ဝိုင်းဝန်းဆွဲယူကြသည်။ အရည်ကြည်များကလည်း ဆက်တိုက် စိမ့်ထွက်လာကြသည်။
အလိုလိုနေရင်း မချို မောနေလေသည်။ ဇော်ဇော်က လီးကို တဝက်သာသာလောက်သာ ထုတ်၍ လေးငါးကြိမ်မျှ ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ဆောင့်လိုးပြီးမှ နို့တစ်ဖက်ကို လက်ဖြင့်လှမ်း၍ နယ်ရင်း လီးကို တဆုံးတဆုံး ထုတ်၍ ဆောင့်လိုးပေးလိုက်သည်။ မျက်လုံးနှစ်လုံးကို အတင်းမှိတ်ရင်း မချို၏ ဦးခေါင်းမှာ ရမ်းခါနေသည်။ ဇော်ဇော် လိုးတာက ပညာသားပါသည်။ လီးကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ သမားရိုးကျ ပုံမှန်အတိုင်း လိုးသွင်းနေခြင်းမျိုး မဟုတ်ပဲ ခါးကိုအသုံးချကာ လီးကို ဘေးဘယ်ညာ စောင်း၍တမျိုး အပေါ်သို့ကော့၍တဖုံ အောက်သို့စိုက်၍တခါ လေးဘက်လေးတန် ပြည့်စုံအောင် တဆုံးတဆုံးထုတ်၍ ခပ်နာနာ ဆောင့်လိုးပေးနေခြင်း ဖြစ်သည်။
ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူမှာ ရင်ဘတ်ကော့တက်လာလိုက် ကုတင်စောင်းမှ ဖင်ကြီးတွေ ကြွတက်လာလိုက်ဖြင့် တကိုယ်လုံး ယောက်ယက်ခပ်လျက် တခါဘူးမျှ မကြုံဖူးသည့် အရသာကို ဖြတ်ဖြတ်လူး ခံစားနေရသည်။
“ ဖွတ်…ဇွတ်…ပလွတ်…”
“ကျွတ်… ကျွတ်… ကျွတ်… ဟင်း… ဟင်းဟင်.. ကျွတ်ကျွတ် ”
ဇော်ဇော်၏လက်က နို့နှစ်လုံးကို အလွတ်မပေး မနားတမ်းညှစ်လျှက် လီးကလည်း အားပါပါဖြင့် ခပ်သွက်သွက် မနားတမ်းဆောင့်လျှက် ဒရစပ်လိုးလိုက် ခပ်ဖြေးဖြေးလေး မှေးဆောင့်လိုက်ဖြင့် သူ၏စိတ်ကို ထိန်းကာ ပညာသားပါပါ လိုးပေးလျှက်ရှိသည်။ မခံရတာ ကြာပြီဖြစ်သော ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူမှာ ခပ်စောစောကလည်း ဇော်ဇော် ဘာဂျာမှုတ်ထားသော အရှိန်ဖြင့် ပြီးချင်စိတ်မှာ ပြင်းပြ၍လာသည်။ တကိုယ်လုံးလည်း ဆိမ့်တက်လာလေသည်။ နောက်တစ်ချီကြမှ လေးဖက်ကုန်း၍ အချိန်ကြာကြာလေး အားရှိပါးရှိ ခံတော့မည်ဟု မချိုတွေးလိုက်သည်။
“ ဇော်… ဇော်… မမပေါ် မှောက်… မှောက်ချလိုက်..”
ဇော်ဇော်တို့က ကျွမ်းပြီးသားပါ အမျိုးသမီး ပြီးတော့မည်။ သူမအပေါ်သို့ မှောက်ချလိုက်တော့ အမျိုးသမီးက အတင်းကြုံး၍ ဖက်ထားသည်။ ဇော်ဇော်က မချို၏ ဘယ်ဖက်နို့ကိုငုံ့၍ အားဖြင့် စုပ်ကာ စို့ပေးရင်း သူ၏အားပါသော ဆောင့်ချက်များကို အမြင့်ဆုံး အရှိန်သို့တင်ကာ အပြင်းထန်ဆုံး ဆောင့်လိုးပေးလိုက်သည်။
“အီး… အ… အမလေး… အား… ကျွတ်ကျွတ်… ကျွတ်… ဟင်း…”
မချို၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးမှာ တောင့်ကနဲ ကော့တက်သွားပြီး ဆတ်ဆတ်ခါသွားသည်။ ပြီး ဟင်းခနဲ သက်ပြင်းချကာ ငြိမ်ကျသွားတော့မှ ဇော်ဇော်က သူ့ဆောင့်အားကိုလျှော့ကာ လီးကို တစ်ဝက်လောက်သာ ထုတ်၍ ခပ်ဖြေးဖြေး တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်ပေးသည်။ မချိုတစ်ယောက် ကြေးစားထံမှရသော ကာမအရသာကို ခုံမင်စွဲလမ်း သွားပေပြီ။ ပြီးတော့ အလိုးကောင်းသော ဇော်ဇော်ဆိုသော ကောင်လေးကိုလည်း ခင်တွယ်သွားမိသည်။
“ တော်ပြီ ဇော်… ရပြီ ”
သူမစကားအဆုံး ဇော်ဇော်က လီးကိုနောက်သို့ တဖြည်းဖြည်းချင်း ဆွဲထုတ်ကာ သေချာနမ်းပေးသည်။
“ တို့ခဏနားပြီး တစ်ချီထပ်လုပ်ကြတာပေါ့ ”
“ဟုတ်ကဲ့…မမ”
ဇော်ဇော်က ပြောပြီးသည်နှင့် တပြိုင်နက် အိပ်ခန်းနှင့် ဆက်လျှက်ရှိသော ရေချိုးခန်းထဲသို့ ဝင်သွားသည်။ မချိုကတော့ နောက်ပြီးတော့မှပဲ ရေဆေးတော့မည်ဟု တွေးလျှက် အိပ်ယာထက်တွင်လှဲ၍ ကျန်နေခဲ့လေသည်။
ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူတစ်ယောက် ထိုနေရာ ထိုဌာနသို့ တစ်ပတ်လျှင် တစ်ခါ ရောက်ဖြစ်ခဲ့သည်။ သူမရောက်တိုင်း ဇော်ဇော်ကို တွေ့ရသည် မဟုတ်။ ရှိတဲ့သူနဲ့ဘဲ သွားခဲ့သည်။ ဇော်ဇော်နှင့်တော့ နောက်ထပ် နှစ်ကြိမ်လောက် သွားဖြစ်ခဲ့ပြီး နောက်ပိုင်းတွင် ဇော်ဇော်ကို မတွေ့ရတော့ပေ။ မေးမြန်းကြည့်တော့ ကုမ္ပဏီတစ်ခုတွင် အလုပ်ဝင်သွားပြီ ဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်ရ၏။ ဒါပေမဲ့ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ၏ စိတ်ထဲတွင်တော့ ဇော်ဇော်ဆိုသော ကောင်လေးကို မကြာခဏ တမ်းတ နေမိခဲ့တာတော့ အမှန်ပင် ဖြစ်တော့သည်။
—————————————-
ရေစက်ရေမွှားများ တဖွားဖွား လွှင့်တက်အောင် လက်နှစ်ဖက်ကို အားနှင့်မာန်ဖြင့် လှုပ်ရှားကူးခတ်ရင်း ဖွေးဖြူသော ခြေထောက်လေးနှစ်ဖက်က ဘယ်ညာခွဲ၍ ထားကာ လှုပ်ရှားနေသည်။ အပြာရောင်သန်းနေသော ရေတွင် အဖြူရောင်ပန်းပွင့်လေး လူးလှိမ့်နေသည့်သဖွယ် ဖြစ်နေသည်။ ဖွားကနဲ တက်သွားသော ရေစက်ရေမွှာများနှင့် အတူ အဖြူရောင်ပန်းပွင့်လေးက ကန်ဘောင်သို့ တက်သော လှေခါးလက်ရမ်းကို ကိုင်ကာ တဖြေးဖြေး လှေခါးထစ်များကို နင်းရင်း ရေကူးကန်ဘောင်ပေါ်သို့ တက်လာသည်။
ပျိုမြစ်နုနယ်သော မိန်းကလေးတစ်ယောက် ဝတ်ထားသော ရေကူးဝတ်စုံက ကြည်ပြာရောင်လေး၊ သူမ၏ ဝင်းဝါသော အသားအရေနှင့် လိုက်ဖက်လှသည်။ တကိုယ်လုံးတွင် တင်ကျန်နေသော ရေစက်ရေပေါက်လေးများက နံနက်ခင်း နေရောင်ခြည်အောက်တွင် သူမ၏ ဝါရွှေသော အသားအရည်လေးနှင့် လိုက်ဖက်စွာ တန်ဆာဆင်နေကြသည်။
ရေကူးကန်ဘောင်ပေါ်သို့ ရောက်လာသော မိန်းကလေးက သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်မှ ရေစက်ရေပေါက်များကို လက်ဖြင့် သပ်ချနေသည်။ ဒရင်းဘတ်ပေါ်တွင် ထိုင်၍ မဂ္ဂဇင်းဖတ်နေသော ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူက လက်ထဲတွင် စာအုပ်ကိုပိတ်၍ ဘေးရှိစားပွဲလေးပေါ် တင်လိုက်ပြီး သမီးဖြစ်သူ မိုးသန္တာမြင့်ကို လှမ်း၍ ကြည့်လိုက်သည်။ သမီးလေး အတော်ထွားပြီး လှလာတာဘဲ။ အင်းလေ သူ့အသက် ၂၀ ပြည့်ပြီးပြီဘဲ။ ငါတောင်မှ အသက် ၄၀ ထဲဝင်နေပြီ။ သမီးကိုယ်လုံးက ငါငယ်ငယ်တုန်းကလိုဘဲ အချိုးကျပြီး လှတာဘဲ။ မျက်နှာက သူအဖေနဲ့ဆင်တော့ နှာခေါင်းက ပိုလှတာပေ့ါ…။ အတွေးအဆုံး သူမ၏ရှေ့ဖက်သို့ ဖြတ်၍လျှောက်လာသော သမီးဖြစ်သူက လှည့်ကြည့်ပြီး ပြုံးပြသည်။
“ မာမီ ဘာကြည့်……’’
“ သမီးလေးကို လှလို့ကြည့်နေတာ… ’’
“ ဟုတ်ပါဘူးနော် သမီးက မာမီလောက် မလှပါဘူး’’
“ သမီးက ပိုလှပါတယ်ကွယ် .. ကဲကဲ.. အဝတ်လဲချည်… အအေးမိဦးမယ်… ’’
သမီးဖြစ်သူ လျှောက်သွားသောနောက်သို့ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူတစ်ယောက် မဂ္ဂဇင်းစာအုပ်ကို ကောက်ယူ၍ လိုက်လာခဲ့မိသည်။ ရေကူးကန်ဘေးနားတွင် လုပ်ထားသော အဝတ်အစားလဲသည့်နေရာ အဆောက်အဦးလေးကို တံခါးမပိတ်ဘဲ မိုးသန္တာမြင့် အဝတ်အစား လဲနေသည်။ ရေကူးကန်က ကိုယ့်ခြံထဲ ကိုယ်အိမ်ရှေ့က ကန်၊ ပြီးတော့ ဒီမှာက မာမီနှင့်သူ နှစ်ယောက်ထဲ။ ဒီတော့ တံခါးကို မပိတ်တော့ပေ။ သမီး အဝတ်အစားလဲနေသည်ကို တံခါးဝမှရပ်၍ ကြည့်နေမိသည်။
“ လှလိုက်တဲ့ သမီးလေးရယ်… ဟင်…..’’
ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ ခေါင်းနပမ်း ကြီးသွားသည်။ တကိုယ်လုံးချွတ်၍ အဝတ်အစားလဲနေသာ သမီး၏ ကိုယ်ပေါ်မှ လုံးလုံးကျစ်ကျစ် လက်သီးဆုပ်မျှ နို့လေးနှစ်လုံး ထိုနို့လေးများထိပ်မှ နို့သီးလေးများ ရှိသင့်သည်ထက် ပို၍ကြီးနေသည်။ သူမသမီးကို နေ့စဉ်လိုလို သတိထားကြည့်မိသည့်ကြားက ဒီနို့သီးလေးနှစ်လုံးက မျက်စိရှေ့တွင် တဖြေးဖြေး ကြီးလာသည်။ သူ့ဘာသာဘဲ ကိုင်လို့လား… ဒါမှမဟုတ် ယောက်ျားလေး တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ဘဲ…. အင်းလေ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် သမီးက ငယ်တော့တာမှာ မဟုတ်ဘဲ… ဘွဲ့ရလို့ အလုပ်တောင် ဝင်နေပြီဘဲ။ ဒါပေမဲ့ မမှားတန်တာ မမှားရအောင် တစ်နေ့လောက်တော့ ပြောထားဦးမှဘဲ ဟုတွေးရင်း သူမတို့နှစ်ထပ်တိုက် ကြီးရှိရာသို့ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူတစ်ယောက် ဆက်၍ လျှောက်လာခဲ့လေတော့သည်။
—————————————-
ကုန်းထားတော ဖင်ကြီးနှစ်လုံးက သာမန်အနေအထား မဟုတ်ဘဲ ကော့တင်းထားသဖြင့် ပို၍ စွဲမက်စရာ ကောင်းနေသည်။ နောက်သို့ ပြူးထွက်နေသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကြားတွင် တိုးဝင်ညှပ်နေသော လီးတန်ကြီးက ဆက်၍သွင်းလျှင် ရပါလျှက်ဖြင့် မသွင်းဘဲ ဒစ်သာသာ လက်တစ်လုံးမျှဖြင့် စောက်ခေါင်းဝတွင် နှဲ့နေပြီး လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကုန်းထား၍ အောက်သို့ ငိုက်ကျနေသော နို့နှစ်လုံးကို လှမ်းဆွဲကာ နို့သီးလေးတွေကို လက်ညှိုး လက်မတို့ဖြင့် ပွတ်နေသည်။
“ အောင်… လုပ်မှာဖြင့် လုပ်ကွာ.. မနေတတ်တော့ဘူး …. ’’
စိတ်မရှည်စွာ ပြောလိုက်သော်လည်း အသံလေးက တုန်တုန်ရင်ရင်လေး ဖြစ်နေသည်။ စောက်ခေါင်းဝတွင် နှဲ့နေသည့် လီးဒစ်ကြီး၏ ဒဏ်နှင့် အချေခံနေရသော နို့သီးနှစ်လုံး၏ ရသတို့ပါ ပေါင်းစပ်လျှက် တကိုယ်လုံးမှ အသွေးအသားတို့က မခံမရပ်နိုင်စွာ လှုပ်ရှားခံစားလျှက် စောက်ရည်ကြည်တို့ကို အတင်းညှစ်ထုတ်ပေးနေသည်။ စောက်ခေါင်းဝတွင် စိုသထက် စိုလာသည်ကို ဒစ်ကြီးက သိနေသည်။
“ မိုးကလည်းကွာ… အောင်က မိုးကို ကောင်းအောင် လုပ်ပေးနေတာ… စိတ်ရှည်မှပေါ့…”
“ကျွတ်.. လုပ်မှာဖြင့် လုပ်တော့ကွာ…ကဲကဲ…”
မိုးသန္တာမြင့် စိတ်မရှည်နိုင်တော့ဘဲ ကုန်း၍ ကော့တင်ထားသော သူမ၏ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ပစ်ပစ်ပြီး ဆောင့်ပစ်လိုက်သည်။ နောက်ကနေ ဆောင့်သွင်းသလောက်တော့ လီးကမဝင်။ တဝက်သာသာ လောက်ထိတော့ လီးကြီးက စောက်ခေါင်းထဲ ဝင်သွားသဖြင့် မိုးသန္တာမြင့် နည်းနည်းတော့ ကျေနပ်သွားသည်။ ကောင်မလေး ဒီလိုဖြစ် ဒီလိုလုပ်အောင် တမင်လုပ်နေသော အောင်ကိုမင်းကလည်း စိတ်ထဲကျေနပ်သွားပြီး သူ့လက်တစ်ဖက်ကို နို့အုံမှ ဖယ်ကာ ခါးသေးသေးကလေးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ထိန်းကိုင်ရင်း လီးကိုဖိ၍ သွင်းလိုက်သည်။
“ ပလွတ်.. ဗြစ်..”
“အာ..ဟာ… ”
မိုးသန္တာမြင့် ခေါင်းလေး ကော့တတ်သွားသည်။
“ မရပ်…မရပ်နဲ့တော့….ဆက်တိုက်လုပ်… ”
စောက်ခေါင်း ကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲ မဆန့်မပြဲ ဝင်နေသော အောင်ကိုမင်း၏ လီးကြီးက သွက်သွက်ကြီး ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် ဖြစ်နေသည်။ လီးက ဖြောင့်ဖြောင့်တန်းတန်း လိုးဝင်ခြင်းမဟုတ်။ လီးထိပ်ကြီးက စောက်ခေါင်းပတ်လည် အရပ်လေးမျက်နှာကို တစ်လှည့်စီ ထိုးဆောင့် လိုးဝင်နေသည်။ မိုးသန္တာမြင့် မျက်စိနှစ်လုံးကို စုံမှိတ်ကာ ထိတွေ့မှု အာရုံကိုသာ ခံစားလျှက် ခံစားချက် ပြင်းထန်ရမှုကြောင့် မချိတင်ကဲဖြင့် နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကို တင်းတင်းစေ့ကာ မာန်တင်းထားရသည်။
ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း တလှုပ်လှုပ် ခါဆင်းသွားသော တင်သားလုံးလုံး ကြီးတွေကို ကြည့်ရင်း မချင့်မရဲဖြင့် အောင်ကိုမင်းက တင်သားကြီးတွေကို လက်ဖြင့် ခပ်ဆတ်ဆတ် ရိုက်ပုတ်ဖြစ်ညှစ် ဆုပ်နယ်လိုက်သေးသည်။ ရှေ့မှ နို့နှစ်လုံးကိုလည်း အလွတ်မပေး။ ပြီးတော့ သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် ပြန့်ပြူးပြည့်တင်းသော ကျောသားဖွေးဖွေးလေးကို စုံဆန်ကာ ပွတ်ပေးလိုက်သေးသည်။
မိုးသန္တာမြင့် ရှေ့တွင်ထောက်ထားသော လက်နှစ်ဖက်က ညွတ်၍ကျလာပြီး တံတောင်ဆစ်ကို အားပြု၍ ထောက်လိုက်ရသည်။ ဒီအခါမှာတော့ ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းက နိမ့်ဆင်းသွားခြင်းကြောင့် ဖင်ကြီးက ပို၍ကားစွင့် မြှောက်တက်သွားသဖြင့် အားပိုတက်ကာ ဆောင့်အားက ပိုကောင်းလာသည်။ မတရားထွက်လာသော စောက်ရည်များကြောင့် လီးဝင်လီးထွက် အပြွတ်ပြွတ် မြည်သံနှင့်အတူ နှုတ်ခမ်းနှစ်ခု တင်းတင်းစေ့ထားသော မိုးသန္တာမြင့်၏ လည်းချောင်းထဲမှ ထွက်လာသော တအင်းအင်းဖြင့် ကြိတ်ညီးသံတို့က လွှမ်းမိုး၍နေသည်။
ဆောင့်ချက်တွေက ပြင်းထန်လှသလို မိုးသန္တာမြင့်ကလည်း သူမ၏ဖင်ကြီးကို တောင့်တောင့်ပြီး ခံသည်။ အောင်ကိုမင်းနှင့် မိုးသန္တာမြင့်တို့က တက္ကသိုလ်မှာကတည်းက ချစ်သူတွေ။ အခုသူတို့ကျောင်းပြီးလို့ နှစ်ယောက်စလုံး အလုပ်ဝင်နေကြပြီ။ အခုလိုမျိုး ဆုံကြတာကတော့ ဒီတစ်ခါနှင့်မှ လေးကြိမ်ဘဲ ရှိသေးသည်။ နေရာကတော့ အောင်ကိုမင်း၏သူငယ်ချင်းအိမ်တွင် ဖြစ်သည်။
“ ဗြစ်.. ဖွတ်.. ပလွတ်.. အင်း.. ဟင်း.. အာ.. ဟား… လုပ်… လုပ်.. ဆောင့်.. အ.. ’’
မိုးသန္တာမြင့်၏ ကိုယ်လုံးလေးတစ်ခုလုံး တုန်တုန်ရင်ရင် ဖြစ်လာချေပြီ။ အောင်ကိုမင်း၏ လီးကြီးမှာလည်း ဆိမ့်တက်လာပြီး ဆောင့်ချက်များက အနည်းငယ်မျှ အားပျော့သွားသည်။ ကောင်မလေး ပြီးချင်နေပြီ။ အောင်ကိုမင်း အံကိုကြိတ်၍ ဆောင့်အားကိုမြင့်ကာ အကြမ်းဆုံး လိုးဆောင့်ပစ်လိုက်သည်။
“ အ..အီး…အီး…ဟင်း…. ”
ကြိတ်၍ညီးရင်း ဖင်ကြီး တဆတ်ဆတ်ခါရမ်း၍ ရှေ့သို့ မှောက်ကျသွားသဖြင့် အောင်ကိုမင်းက သူမ၏ခါးကို အတင်းဆွဲကာ လေးငါးချက်မျှ အားကုန်ဆောင့်ပစ်လိုက်ပြီး သုတ်ရည်တို့ကို ပန်းထုတ်ပစ်ရင်း သူမခါးကို ဆွဲထိန်းထားသော လက်ကိုဖယ်ကာ ကိုယ်လုံးကို အသာလှမ်း၍ ဖက်လိုက်ရင်း ဝမ်းလျားမှောက်ကျသွားသော မိုးသန္တာမြင့်၏ ကျောပေါ်တွင် မှောက်ရက်သား ပါသွားလေတော့သည်။
—————————————-
“ မာမီကို သမီးတစ်ခု ပြောချင်လို့ ”
“ ပြောလေ သမီးရာ… အမလေး… စကားတွေဘာတွေ ခံနေရသေးတယ် ”
“ ဟို…လေ.. သမီး..လက်ထပ်ချင်ပြီ… ”
“ ဘာ.. ဘာရယ်… လက်.. လက်ထပ်မယ်.. ဟုတ်လား ”
ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ အလန့်တကြား အံ့သြသွားသည်။
“ သမီးစကားပြော လောသွားလို့ပါ….။ သမီးမှာ ကျောင်းတုန်းကတည်းက ချစ်သူရှိတယ် မာမီ…။ အခုဆို ၄ နှစ်လောက် ရှိပြီပေ့ါ…။ အဲ့ဒါ သူက လက်ထပ်ခွင့်တောင်းလို့… မာမီကို ဖွင့်ပြောပြီး ခွင့်တောင်းတာပါ…”
မိုးသန္တာမြင့် အခုလိုရှင်းပြလိုက်မှ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ ဇာတ်ရည်လည်သွားသည်။
“ သူက ဘယ်သူလဲသမီး…။ မိဘတွေက ဘယ်သူလဲ… ဘာလုပ်လဲ.. ”
“ သူ့နာမည်က အောင်ကိုမင်းတဲ့။ သူက စီးပွားရေးမဟာဘွဲ့ကိုရထားတာ…။ အခု ဌာနမှာလုပ်ရင်း Ph.D တက်ဖို့ လုပ်နေတယ်…။ မိဘတွေကတော့ သူငယ်ငယ်ကတည်းက မရှိတော့ဘူ…..”
“ အို….ဖြစ်ရလေ… ”
“ သူက ကိုယ့်ဒူးကိုယ်ချွန်ပြီး ဒီအခြေအနေရောက်အောင် သူ့ခြေထောက်ပေါ် သူရပ်ခဲ့တာဘဲ… ”
“ လူတော်လေး တစ်ယောက်လို့ ဆိုရမှာပေါ့…။ အင်းလေ…သူနဲ့မာမီ့ကို တွေ့ပေးပါဦး…။ စကားစမြည်ပြောရင်း အကဲခတ်ကြည့်ဦးမယ်….”
“ ဟုတ်ကဲ့ မာမီ…မနက်ဖြန် သမီးခေါ်ခဲ့ပါ့မယ်….”
“မနက်ဖြန်ဆိုတော့ ကုမ္ပဏီရုံးပိတ်တာဘဲ… မာမီအားတယ်… အိမ်ကိုခေါ်လာခဲ့ပေ့ါ…”
“ ဟုတ်ကဲ့ မာမီ ”
မိုးသန္တာမြင့်၏ မျက်နှာလေး ဝင်းပသွားတော့သည်။ အိမ်ရှေ့မှ ကားရပ်သံကြားလိုက်ရကတည်းက သမီးဖြစ်သူ မိုးသန္တာမြင့် ပြန်လာပြီဆိုတာ သိလိုက်ရသည့်နည်းတူ သမီး၏ချစ်သူ အောင်ကိုမင်းဆိုသော ကောင်လေးလည်း ပါလာပြီဆိုတာ အတတ်သိလိုက်သည်။
ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူတစ်ယောက် အပေါ်ထပ်ရှိ စာကြည့်ခန်းထဲတွင် ရောက်နေသည်။ အောက်ထပ်သို့ ဆင်းမည်ပြုပြီးမှ မဆင်းတော့ဘဲ နေလိုက်သည်။ သမီးတွင် သော့အပိုရှိသည်။ ဖွင့်၍ သူတို့ဝင်လာကြလိမ့်မည်။ မကြာလိုက် သမီးဖြစ်သူ မိုးသန္တာမြင့် သူမရှေ့သို့ ရောက်လာသည်။
“ မာမီ… သူပါလာပြီ… အောက်ထပ်ဧည့်ခန်းထဲမှာ ထိုင်ခိုင်းထားတယ်…”
“ ဒီကိုသာခေါ်ခဲ့တော့ သမီး…”
“ ဟုတ်ကဲ့ ”
မိုးသန္တာမြင့် ထွက်သွားပြီး ခဏကြာ အခန်းဝသို့ လူရိပ်ကျလာသဖြင့် ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
“ ဟင်… ”
ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ သူ၏ ဦးခေါင်းတစ်ခုလုံး ခြားရဟတ်လို လည်ပတ်သွားရသည်။ သမီးနှင့် အတူပါလာသော ကောင်လေးမှာ ဇော်ဇော်မှ ဇော်ဇော်အစစ်။ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူကို တွေ့လိုက်ရသော အောင်ကိုမင်းကလည်း ခြေလှမ်းတုံ့၍ ရပ်သွားသည်။ သူတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ကြောင်၍ ကြည့်နေမိသည်။
“ လာကြလေကွယ်… ”
ပျက်နေသော မျက်နှာကိုပြင် အသံကိုထိန်းပြီး ပြောလိုက်သည်။ စားပွဲရှေ့မှ ကုလားထိုင်တွင်ဝင်၍ ထိုင်လိုက်ကြသည်။ အောင်ကိုမင်း ခေါင်းကိုငုံ့ထားသည်။
“ သမီး… မာမီ သူနဲ့ နှစ်ယောက်တည်း စကားပြောချင်တယ်..။ သမီး အောက်ထပ်မှာ ခဏဆင်းနေ..။ မာမီ ဘဲလ်နဲ့ ခေါ်လိုက်မှ တက်လာခဲ့…”
မိုးသန္တာမြင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြ၍ ထွက်သွားသည်။ လှေခါးကို ဆင်းသွားသော ခြေသံကြားလိုက်တော့မှ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ ထိုင်ရာမှထကာ စာကြည့်ခန်းတံခါးကို အတွင်းမှ လော့ချပြီး ပိတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ခေါင်းငုံ့၍ ထိုင်နေသော အောင်ကိုမင်း၏ ဘေးသို့ရပ်လိုက်သည်။
“ ဇော်ဇော် ”
သူမအသံက တုန်ခိုက်နေသည်။ လက်တစ်ဖက်က ကောင်လေး၏ ပုခုံးကို ဖက်လိုက်သည်။ သူမအား အောင်ကိုမင်း မော့ကြည့်လာတော့ နဖူးကိုငုံ့၍ နမ်းလိုက်သည်။
“ ဇော်ကို.. မမမျှော်နေတာ ကြာပြီကွယ်… ”
“ ကျွန်…ကျွန်တော်နဲ့ မိုးတို့ရဲ့ ချစ်ခြင်းကို….”
ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ၏ လက်က ကောင်လေး၏ ပါးစပ်ကို လှမ်းပိတ်လိုက်သည်။
“ စိတ်ချပါ…ဇော်ရယ်.. မမ မကန့်ကွက်ပါဘူး..။ ဒါပေမဲ့ ဇော်က မမကိုလည်း အလှည့်ပေးပေ့ါ… ”
ထိုင်နေသော အောင်ကိုမင်းက သူ၏ဘေးတွင် ရပ်နေသော ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ၏ခါးကို ဖက်လိုက်သည်။
“ ထ.. ဇော်… မမ မနေနိုင်တော့ဘူး…။ တစ်ချီလောက် မြန်မြန်လေး လုပ်စမ်းကွယ်….”
နောက်သို့လှည့်၍ အောင်ကိုမင်းကို ကျောပေးကာ ထဘီကိုခါးအထိ မလိုက်ပြီး ကုလားထိုင်ပေါ်သို့
လက်ထောက်ကာ ကုန်းလိုက်၏။ ပြူးထွက်လာသော စောက်ပတ်ကြီးက အရည်ကြည်လေးတွေပင် စိမ့်၍ထွက်နေပြီ။ ခံဖူးသောသူကိုတွေ့၍ ခံချင်စိတ်ဖြင့် စိတ်ထလာရသလို လိုးခဲ့ဖူးသောသူကို တွေ့ရ၍ စိတ်ထလာရသော အောင်ကိုမင်း၏ လီးကလည်း စောစောထဲက တောင်နေချေပြီ။
သူမ၏ နောက်သို့ ပုဆိုးကိုချွတ်ကာ တိုးကပ်လိုက်ပြီး လီးကို အရည်ကြည်တို့ ခိုနေရာ စောက်ပတ်သို့တေ့၍ သူမ၏ ပုခုံးကို လှမ်းဆွဲကာ တစ်ချက်တည်း ဆောင့်သွင်းလိုက်လေတော့သည်။
ပြီးပါပြီ။
