ခေတ်သမီးပျို
ရေးသားသူ – ?????
“ငါ့တူလေး မင်းမင်း မင်းဘာစာအုပ်တွေ ဖတ်နေတာလဲကွ”
“ဦးဦး ကျနော် ဝတ္ထုစာအုပ် ဖတ်နေတာ”
“မင်းကွာ အရည်မရ အဖတ်မရ ဝတ္ထုတွေ ဖတ်နေရတယ်လို့”
“ဦးဦးကလည်း ကျနော် ပျင်းလို့ပါ”
“အေး ပျင်းနေရင် ဒီလို အနှစ်သာရရှိတဲ့ တရားစာအုပ်တွေ ဖတ်ပေါ့”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဦးဦး”
ကျနော်လည်း ဦးလေးပေးတဲ့ စာအုပ်ကို ခဏယူကြည့်တော့ အနစ္စအမြဲမရှိသော၊ စာအုပ်ဖြစ်နေတယ်။ “ဟင်းးး” သက်ပြင်းချလိုက်ရတယ်။ ကဲဗျာ စဉ်းစားကြည့်လိုက် သူက ရန်ကုန်အရှေ့ပိုင်းတက္ကသိုလ်က ကထိက၊ ကျနော်က သူ့တူ၊ ကျနော်ဆယ်တန်း အောင်ပြီးကတည်းက ရောက်နေတာ။ သူက အသက်လေးဆယ်ကျော်ပဲ ရှိသေးတယ်။ ဘာတဲ့ ပင်စင်ရရင် ဘုန်ကြီးဝတ်ပြီး တရားအားထုတ်မယ်တဲ့။ ကျနော်ကိုလည်း သူ့လိုလူပျိုကြီးဖြစ်စေချင်တာ။
ကျနော်ဗျာ အခုဖိုင်နယ်ရောက်ပြီ၊ သူ့ကိုကြောက်လို့ ရည်းစား မထားရဲဘူး။ အခုခေတ် စကီလေးတွေက မိုက်မှမိုက်၊ အလန်းစားတွေ၊ ကိုယ့်အကြိုက်မတွေ့သေးလို့သာ.. မစွန့်စားရဲတာ။ တနေ့တနေ့ တရားနာရတာနှင့် တရားထိုင်ရတာနှင့် မလွယ်ဘူဗျ၊၊ သူ့အိမ်နေတော့ သူ့စည်းကမ်းပေါ့ဗျာ။
—————-
ကျနော်လည်း ညစ်ညစ်နှင့် ကျောင်းဘက်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ကားပေါ်ကဆင်းတော့ နောက်ဆုံးကပဲဆင်းတာ “အွန့်” ဆင်းလိုက်တာ ကားပေါ်တက်လာတဲ့ စကီလေးကို သွားတိုက်မိတယ်၊ သူ့လက်ထဲက စာအုပ်တွေပြုတ်ကျသွားတယ်ဗျ။
“ဆောရီး… ဆောရီး”
ကျနော်လည်း ပြာပြာသလဲ ကောက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ကိုလှမ်းပေးပြီး
“ကျနော် တောင်းပန်ပါတယ်ဗျ”
“မြန်မြန်လုပ်ကြပါဗျ၊ ဒီမှာ ကားပေါ်တက်မယ့်သူတွေ ရှိတယ်”
စပါယ်ယာ လှမ်းအော်တော့ ကျနော်ဘေးကပ်လိုက်ရတယ်။ ကောက်မလေးကို သေချာကြည့်လိုက်မှ ဟအရမ်းမိုက်တယ်။ အရပ်ရှည်ရှည် အသားဖြူဖွေးလို့၊ ဇင်ယော်တောင် မျက်ခုံးတန်းလေး၊ သွားလေးတွေက ညီညီညာညာ၊ နှင်းဆီဖူးလေးလို နှုတ်ခမ်းနှင့်၊ ကျနော့်ရင်ထဲ ရေခဲမြစ်စီးဆင်းသွားတယ်။ ကျနော့်ကို စပါယ်ယာ ခဏ လှမ်းကြည့်ပြီး
“ဇာတ်လမ်းတွေ၊ ဇာတ်လမ်းတွေ၊ ဇာတ်ကား ရောင်းမလို့ပါ”
“အာ ဒီခွေးသားတော့”
ကောင်မလေးလည်း ရှက်ရှက်နှင့် ကားပေါ်တက်သွားတယ်။ မျက်နှာလေး ရဲတွတ်သွားတာတောင် မြင်လိုက်ရတယ်။
“မိုက်တယ်ကွာ၊ မနက်ဖြန် ကျောင်းစောစောလာပြီး စောင့်ရမယ်” ကျနော်ညတောင် အိပ်မပျော်ဘူး၊ တစ်ညလုံး ကောင်မလေး မျက်နှာကိုပဲ မြင်ယောင်မိတယ်။ အခုမှ ဖူးစာရှင် တွေ့ပြီလား မသိဘူး၊ မနက်အစောကြီး အိပ်ရာထတယ်၊ ဦးလေးနှင့်အတူ ကျောင်းသွားလို့ မဖြစ်ဘူး ကိုယ်ဘာသာ သွားမယ်ဆိုပြီး အိမ်ရှေ့အထွက်
“မင်းမင်း ဘယ်သွားမလို့လဲ”
“ကျောင်းဘက် ဦးဦး”
“အေး ဘုရားရှိခိုးပြီးမှ သွားလေ”
“ဟုတ်.. ဟုတ်ကဲ့”
ဘုရားခန်းထဲဝင်ပြီး ပုဆိန်ပေါက် ရှိခိုးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဦးလေးအလစ်ကို ထွက်လိုက်ရတယ်ဗျာ။ ကျောင်းဘက်စ်ကားစီးတာ စိတ်ကိုမရှည်ဘူး၊ ခါတိုင်းလည်း ဒီလိုပါပဲ။ “ဟာကွာ.. နောက်ကျတော့မယ်နှင့်တူတယ် သောက်ကားက နှေးလိုက်တာ” ကျောင်းရှေ့ရောက်တော့ ကားမှတ်တိုင်မှာ လူရှင်းတယ် ။ ကျနော် မှတ်တိုင်ရှေ့က စောင့်နေတုန်း ဦးလေး ကားလာတော့ ကော်ဖီဆိုင်ထဲ ပြေးဝင်ပုန်းရတယ်။
“ဟင်းးး မလာသေးဘူးလားကွာ” အရေးထဲ ကော်ဖီဆိုင်က သီချင်းသံ ထွက်လာသေးတယ်။ ပြုံးတောင် ပြုံးမိသေးတယ်။ ကိုယ့်အဖြစ်နှင့်တူလို့၊ သူ့သီချင်းက ဘိုဘိုဟန်သီချင်း “စောင့်ရတာမောပေါ့၊ ခေါင်းမူးသွားပြီ ဒူးယားလေးရယ်၊ နင်ဘယ်မှာလဲ ကားပေါ်ပါသွားလား တကယ်ပါ တစ်နာရီလောက် ရပ်စောင့်ကြည့်တာတောင် မလာသေးဘူး” တစ်နာရီလောက်စောင့်ပြီးတော့မှ ကောင်မလေးကို အိမ်စီးကားပေါ်မှာ တွေ့လိုက်ရတယ်။
သွားပါပြီ ပြေးလိုက်ဖို့ကလည်း မလွယ်တော့ နောက်ကနေပြီး လိုက်ခဲ့တယ်။ စာသင်ဆောင်နံပါတ်သုံးဖက်က ဝင်သွားတော့၊ အဲဒီနောက်ကိုလိုက်ခဲ့တယ်။ အနားလည်းရောက်တော့ ကားရောလူရော မရှိတော့ဘူး။ ဟာသွားပြီ။ ဒီတစ်ဆောင်လုံးရှာရတော့မယ်ဆိုပြီး မြေညီထပ်ကနေ တစ်ထပ်ချင်းရှာခဲ့တယ်ဗျ။ တခန်းမှ ရှာမတွေ့ဘူး။ အဲဒါနှင့်စိတ်ပျက်ပြီး ကင်တင်းကိုသွားမယ်ဆုံးဖြတ်ပြီး ပြနထွက်တော့
“အွန့်”
“ဟင်.. ရှင်.. ရှင်.. တိုက်ပြန်ပြီ”
“အာ ဆောရီး ဆောရီး”
“လုပ်ပြန်ပြီ ဘာဆောရီးလဲ”
“တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ”
“ရှင် နှစ်ကြိမ်ရှိပြီး”
“ရေစက်လို့ ထင်ပါရဲ့”
“ဘာရှင့်”
“ဆောရီး ဆောရီး”
“ဟင်း အူကြောင်ကြောင်နှင့်”
———————-
မိုးနေခြည်မှာ တနေ့က သူ့ကိုကားပေါ် အတက်မှာ တိုက်မိတဲ့သူကို သတိထားမိတယ်။ လူပုံက ရုပ်ဖြောင့်ဖြောင့် အရပ်မြင့်မြင့်နှင့်ဆိုတော့။ ဒါပေမယ့် ကားစပါယ်ယာ အော်လိုက်တော့ နည်းနည်းရှက်သွားတယ်။ အိမ်ရောက်ပြန်တော့လဲ သူ့မျက်နှာပဲ မြင်ယောင်မိပြီး အိမ်အလုပ်ကူလုပ်တာက ဟိုဟာလွတ်ကျ ဒီဟာလွတ်ကျနှင့်မို့ အပျိုအဒေါ်ကြီးက ဗိုက်ခေါက်လိမ်ပြီး အဆူခံရတယ်။ စည်းကမ်းကြီတဲ့ အဒေါ်မို့ ကြောက်ရတယ်။
“မိုးနေခြည် လုပ်လိုက်ရင် ရှပ်ပြာ ရှပ်ပြာနှင့် နင့်စိတ်တွေ ဘယ်ကို ရောက်နေတာလဲ၊ ဂနာမငြိမ်ဘူး”
“အမလေး ကြောက်ပါပြီ တီတီရဲ့”
“အေး မိန်းကလေးဆိုတာ ဗိုင်းကောင်းကျောက်ဖိ နေရတယ် သိလား”
“သူအဲလို ဗိုင်းကောင်းကျောက်ဖိ လုပ်နေလို့ လင်မရတာ ခိခိ” လို့တွေးရင်း အလိမ်ခံရတဲ့ ဗိုက်ကို ပွတ်ပေးနေရတယ်။ အဒေါ်အပျိုကြီးက ကျောင်းသွားရင် အမြဲလိုက်ပို့ ညနေကျတော့ ကိုယ့်ဘာသာ လိုင်းကားစီးပြန်ရတာ၊ တူမကို တချက်ကလေးမှ စိတ်မချဘူး။ ပြောသေးတယ်။
“နင့် မိဘတွေ ငါ့ကို စိတ်ချလို့ အပ်ထားတာ၊ နင်ရှုပ်ရှုပ်ရှက်ရှက် မလုပ်နဲ့”
မိုးကလည်း အဒေါ်အပျိုကြီးကို ကြောက်လို့ ကိုယ့်ကြိုက်တဲ့ သူကိုတောင် အီစီကလီ မလုပ်ရဲဘူး။
အခုကြည့်လေ မနေ့ကလူ ကားဂိတ်မှာတွေ့ပြီး အခုမိုးတို့နောက် လိုက်လာတယ်။ မိုးက အိမ်သာဖက်ကထွက်တော့ သူနှင့်တိုက်မိပြန်ပြီ။ ဒေါသထွက်မိတယ်။ ပြောပုံက ရေစက်လား မသိဘူးတဲ့ ခစ်ခစ် ခစ်ရယ်ချင်စရာ။
“ဟေ့.. မိုးဟိုမှာ ဆရာစာသင်နေတယ်၊ အဆူခံနေရအုံးမယ်”
“အေးအေး”
အဲဒီဆရာက ဘယ်လိုမှန်းမသိဘူး၊ ဘုဂွကလန့် မိန်းကလေးတွေဆို တချက်မှ မျက်နှာသာ မပေးဘူး၊ အိန္ဒြေကြီးနှင့်။
“ကဲမိုး စာသင်လို့ပြီးပြီ ငါတို့ပြန်ရအောင်၊”
“အေး အေး”
“ဟေ့ ဒါနဲ့ မနေ့က နင်လူတစ်ယောက်နှင့် တိုက်မိသေးတယ်ဆို၊”
“အေး ဒီနေ့လည်း ထပ်တိုက်ပြန်ပြီ”
“ဟီဟိ.. ဖူးစာရှင်လား မသိဘူး”
“ဟွန့်ကောင်မ စိတ်ကူးယဉ်နေတယ်”
“အေးဟ.. မနက်က သူကပြောသွားတယ် ရေစက်လား မသိဘူးတဲ့”
“ဟဲဟဲ.. ဖြစ်နိုင်တယ်မိုး”
ကျောင်းရှေ့ လမ်းလျှောက်လာရင်း ဟိုလူကိုကားဂိတ်မှာ တွေ့ရပြန်တယ်။
“ဟေ့ ရှေ့မှာ အိန္ဒြေမပျက်စေနှင့် ကြည့်လိုက်ဦး”
“ဟိုဘက်က အရပ်ရှည်ရှည်နှင့် လူလား”
“အေး ဟုတ်တယ်”
“အဲဒါ ကိုမင်းမင်းလေ”
“နင်က ဘယ်လိုသိသလဲ၊”
“အဲဒါ ဆရာ့တူလေ”
“ဘုဂွကလန့် ဆရာလား”
“အေး ဟုတ်တယ်”
“အမလေး ဒုက္ခပါပဲ”
“အမလေး အခုထဲက တွေးပူနေတယ်”
“ခစ်.. ခစ်..”
“ဘာလဲ နင်ကြွေသွားပြီလား၊”
“အာ နင်ကလည်း”
“အံမာ ရှက်နေရသေး ခေတ်သမီးပျို မဟုတ်တဲ့အတိုင်း”
“ဟဲ့ ဟိုမှာ လာနေပြီ”
“မိုး.. ကျနော် မိုးကို ခင်ချင်လို့”
“ရှင်”
“ဟင်းးဟင်းးး မိုးကိုခင်တယ်၊ နောက်တော့ ရည်းစား စကား ပြောမယ်၊ နောက်ချစ်သူတွေ ဖြစ်သွားမယ်၊ ဒီလိုလား’”
“ဗျာ”
“ဟဲ့ စန္ဒာ ဘာတွေ လျှောက်ပြောနေတာလဲ”
“နိမိတ်ဖတ်တာ”
“အာ ဒီမိန်းမ”
မိုးလည်း ရှက်ရှက်နှင့် စန္ဒာဗိုက်ကြောလိမ်လိုက်တယ်။
“အာ.. လွှတ်ဟ… နာတယ်”
“အဟဲ.. ကျနော် မင်းမင်းပါ”
“ဟုတ်ကဲ့”
“ကဲ ကိုမင်းမင်း ရှင်နှင့် ပြောနေရင် အိမ်ပြန်နောက်ကျရင် သူအဒေါ် အပျိုကြီးက ဆူလိမ့်မယ်”
“ဗျာ၊ အော်.. ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့”
“စန္ဒာ ရှေ့မှာ ကားလာပြီ သွားရအောင်”
“ကိုမင်းမင်း ကားလာပြီ ကျမတို့ကို ခွင့်ပြုအုံး”
“အော် ဟုတ်ကဲ့၊ ဟုတ်ကဲ့။ ကျနော်လည်း လိုက်ခဲ့မယ်”
“ရှင်”
“လိုက်လို့ မရဘူးလား၊”
“ရပါတယ် ကျမတို့ကားမှ မဟုတ်တာ”
မင်းမင်းလည်း မိုးလိုက်သွားသော ကားနှင့် လိုက်ခဲ့လိုက်တယ်။ မိုးမှာ တစ်လမ်းလုံး ရင်ခုန်နေရတယ်။ သူက မိုးနောက်က ကပ်နေတာလေ။ မင်းမင်းလည်း ကားပေါ်တက်လိုက်မှ မိုးရဲ့ ကိုယ်သင်နံ့လေးရတော့ လီးတောင် တောင်လာတယ်၊ လွယ်အိပ်ကို ရှေ့မှကာပြီး မိုးနားကို ကပ်လိုက်တယ်။
မိုးမှာ စိတ်ထဲမှာ ချမ်းသလို တုန်သလို ဖြစ်လာတယ်။ မင်းမင်းရဲ့ အသက်ရှူပြီး ထုတ်လိုက်တဲ့ ပူနွေးနွေး လေတွေကြောင့်ပေါ့။ အပျိုစင်သမိုင်း ရိုင်းလောက်အောင် ရင်ခုန်တယ်။ စကားလည်း မပြောရဲဘူးလေ၊ နောက်တော့ ကားပေါ်က မင်းမင်း ဆင်းသွားမှ သက်ပြင်းလေး မျှင်းမျှင်းချမိတယ်။ မင်းမင်းအိမ်ရောက်တော့ ဦးဦးက ရောက်နေပြီ၊
“မင်းမင်း… မင်း မနက်ပိုင်းကလည်း ငါ့ကိုမစောင့် ညနေလည်း ငါ့ကိုမစောင့်ဘူး၊ မင်းဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ”
“ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ဦးဦးကလည်း”
“မင်းကျောင်းရှေ့မှာ ကောင်မလေး နှစ်ယောက်နှင့် စကားပြောပြီး ပါသွားတာ ငါမြင်တယ် ဟေ့ကောင်၊ အဲဒါ ဘယ်သူတွေလဲ”
“သူငယ်ချင်းတွေပါ ဦးဦး”
“မင်းနော် မိန်းကလေးတွေနှင့် ရှုပ်ရှုပ်ရှက်ရှက် မလုပ်နှင့် ကြားလား”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဦးဦး”
“အေး ကြားလို့ကတော့ ငါ့အမွေတွေ တပြားမှ မပေးဘူး မှတ်ထား”
“ဟုတ်ကဲ့ ဦးဦး”
ဒီလိုနဲ့ ကျနော်နှင့်မိုးတို့ ချစ်သူတွေ ဖြစ်သွားကြတယ်။ ချစ်သူတွေ ဖြစ်တော့လည်း တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် မျက်စိအောက်က အပျောက်မခံနိုင်ကြဘူးပေါ့။ ကျောင်းထဲမှာ နေ့လည်ဆို ကန်တင်းမှာထိုင်ပြီး စားကြသောက်ကြပေါ့၊ နေ့လည်အတန်းချိန်မရှိရင်လည်း သူ့ဆီသွားချောင်းပေါ့ဗျာ။
အဲဒါနှင့် တစ်ရက် ကျနော် သွားချောင်းတဲ့ နေ့မှ ဦးဦးက မိုးတို့အခန်းမှာ စာသင်နေတာ။ မိုးကိုငေးကြည့်တုန်း ဦးဦးက မြင်သွားတယ်။ ညနေဘက် အိမ်ရောက်တော့
“မင်းမင်းး… မင်း ငါစာသင်တဲ့ အခန်း ဘာလာလုပ်တာလဲ”
“ကျနော့် သူငယ်ချင်းဆီ လာတာပါ”
“မင်းက ကျောင်းမတက်ပဲ သူငယ်ချင်းဆီကို လာတယ် ဟုတ်လား”
“ဟုတ်တယ် ဦးဦး”
“မင်း ကောင်မလေးဆီလာတာ မဟုတ်လား”
“………”
“မင်းးမင်း.. လူဆိုတာလေ အပုပ်ကောင် ရုပ်ဆောင်ထားကြတာကွ၊ သိလား၊ လောကထဲ ရောက်လာတာနှင့် ဇာတိဇရာ၊ မရဏဆိုတဲ့ အရာတွေနှင့် ဆုံတွေ့ရမှာကွ၊ မသေခင် ဉာဏ်ဦးအောင် လုပ်ရမှာ။ ကိုယ်သေရင် ကိုယ့်နောက် ဘာမှမပါဘူး။ မင်းချစ်သူ ကောင်မလေးကလည်း မင်းကို ချစ်လှပါချည်ရဲ့ဆိုပြီး မင်းသေရာကို မလိုက်နိုင်ဘူး၊ အေးအေးချမ်းချမ်း နေစမ်းပါကွာ”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဦးဦး”
“မင်းကွာ မိန်းမတွေနဲ့ မပတ်သက်စမ်းပါနှင့်ကွာ၊ မိန်းမဆိုတာ ရှိလည်းမကောင်း မရှိလို့ မကောင်းဘူးတဲ့ကွ၊ နဒီမြစ်တို့လို ကွေ့ဝိုက်တတ်တယ်၊ မိန်းမ မာယာ သဲကိုးဖြာတဲ့။ မိန်းမဖျက် ပြည်ပျက်တတ်တယ်တဲ့။ မင်းကြည့်လေ စုဖုရားလတ်ကြောင့် မြန်မာတွေ ပြည်ပျက်ခဲ့တာ”
“မဆိုင်ပါဘူး ဦး”
“ဘာလို့ မဆိုင်ရတာလဲ”
“သီပေါမင်း အသုံးမကျလို့ပါဗျာ”
“မင်း မသိလို့ပါ၊ စုဖရားလတ်က သီပေါမင်းကို မီးနေသည် ထမီရေကို တိုက်ခဲ့တာကွ”
“ဦးကလည်း မြင်ရတာမှ မဟုတ်တာဗျာ”
“အေး ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မင်းမိန်ကလေးတွေနှင့် မပတ်သက်နှင့်”
“……”
——————————-
“မောင် ဘာဖြစ်နေတာလဲ”
“ဦးဦးကြောင့်ပါကွာ”
“ဟင် ဘာဖြစ်လို့လည်း”
“ဦးဦးက ဘယ်မိန်းကလေးနှင့်မှ သဘောမတူဘူးလေ၊ မောင့်ကို လူပျိုကြီး လုပ်စေချင်တာ”
“မောင်သာ မိုးကို တကယ်ချစ်ရင် ပြီးတာပဲ”
“မောင်မိုးကို တကယ် ချစ်ပါတယ်”
“သစ္စာဆိုပြ”
မင်းမင်းလည်း သစ္စာဆိုပြလိုက်တယ်။
ဦးထွန်းမင်းမှာ တူဖြစ်သူကို တားမရသဖြင့် နောက်ဆုံး တရားပြရန်၊ မိုးနေခြည် အား ကင်မရာနှင့်ချိန်၍ ဓာတ်ပုံရိုက်ကာ Microscope ဖြင့် အဆပေါင်းများစွာချဲ့ပြီး၊ ရင်ခွဲရုံမှ ဓာတ်ပုံများရိုက်၍ မင်းမင်းကို ပေးလေသည်။
“ရော့ မင်းမင်း ကြည့်”
“ဟ.. မိုးပုံပါလား လှသားပဲ”
“နောက်ကဟာကို ကြည့်ပါအုံး”
“ဟ ဒါကြီးကဘာလဲ၊ ရေစီးကြောင်းတွေလို ပတ်ကြားအက်တွေနှင့်”
“အဲဒါ မင်းကောင်မလေး နှုတ်ခမ်းလေ”
“ဗျာ… ဒီတောင်းကုန်းတွေနှင့် ဒီချိုင့်ခွက်က ဘာလဲဗျ”
“အဲဒါ မင်းကောင်မလေး ပါးပဲ၊ ချိုင့်ခွက်တွေက မွေးညှင်းပေါက်တွေလေ”
“ဗျာ… ဒီတွင်းနက်ကြီးက ဘာလဲ။
“ဒီမဲမဲကြီးက သစ်ပင်ကြီးတွေလား”
“အဲဒါ မင်းကောင်းမလေး နှာခေါင်းပေါ့”
“ဟာ ဒါကြီးကရော”
“မင်း ကောင်မလေး မျက်လုံးလေ”
“ဟာ ကြောက်စရာကြီးဗျာ”
“အေး အားလုံးကို အဆငါးရာလောက် ချဲ့ထားတာ”
“ဟာ ဒီပုံတွေက ဝမ်းတွင်း ကလီစာတွေ”
“အေးလေ လူဆိုတာ သေသွားရင် အဲလိုပဲ ပျက်စီးတတ်တယ်.. မင်းကြည့် အဲဒီမှာ အချစ်ဆိုတာ ဘာလဲ ရှာမတွေ့ဘူး၊ ဦးနှောက်မှာလည်း မတွေ့ဘူး၊ နှလုံးမှာလည်း မတွေ့သလို၊ အသဲမှာလည်း မရှိဘူး”
မင်းမင်းမှာ ဓာတ်ပုံတွေ ကြည့်ရင်း အန်ချင်လာသဖြင့် အိမ်သာထဲ ပြေးအန်ရလေသည်။ ထို့နောက်မှာတော့ မင်းမင်းတစ်ယောက် ငြိမ်သွားလေသည်။ မိုးကိုမြင်တိုင်း ဓာတ်ပုံကို မြင်ယောင်နေသဖြင့် စိတ်ထဲမှာ ကသိကအောက် ဖြစ်ရလေသည်။ မိုးမှအကျိုးအကြောင်း မေးရာ မင်းမင်းလည်း အမှန်အတိုင်း ဖြေလေသည်။ မိုးတစ်ချက် စဉ်းစားလိုက်ပြီး
“ကဲမောင်.. မောင့်ကို ပြစရာရှိတယ်၊ မိုးနှင့်လိုက်ခဲ့”
“သွားလေ”
မိုးလည်း ကားငှားပြီး ဟိုတယ်ဘက်ကို ခေါ်ကာ အခန်းတစ်ခန်း ယူလိုက်သည်။ မင်းမင်းမှာ မိုးလုပ်ရပ်ကို နားမလည်နိုင်ပေ။ မိုးလည်း အခန်းထဲရောက်ပြီး မင်းမင်းအား ကုတင်ပေါ်ထိုင်စေပြီး ရေချိုးခန်းဖက်သွားကာ၊ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး ပြန်ထွက်လာခဲ့လေသည်။
“မောင်”
“ဘာလဲ မိုး”
“မိုးကို ကြည့်ပါမောင်၊ မိုး မလှဘူးလား”
“လှပါတယ် မိုး”
မိုးအပေါ် အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်တယ်။ ဖြူဖွေးတဲ့အသားနှင့် လိုက်ဖက်တဲ့ နို့အုံက ဘရာအပေါ်ဘက်ရုန်းကန်နေသလိုပါ။ မင်းမင်းမှာ ကြည့်ရင်းနှင့် လီးက တောင်လာတယ်။ မိုးက ဘရာကို ချွတ်လိုက်တယ်။
“မောင် မိုးရင်သားတွေ မလှဘူးလား”
လုံးဝန်းပြီး လှပတဲ့ ရင်သား၊ ပန်းရောင်သန်းတဲ့ နို့ဝန်း၊ စုချွန်တဲ့ နိုးသီးခေါင်းလေး၊ လှပလိုက်တာ၊ မင်းမင်း တံတွေး တစ်ချက်မြိုပြီး ဂလုလို့တောင် အသံထွက်သားပြီး
“လှတယ် သိပ်လှတာပဲ မိုး”
မိုး လုံချည်ကို ချွတ်ချလိုက်တယ်။ ပင်တီ ပန်းရောင်လေး ပေါ်လာတယ်၊ မို့ဖောင်းနေတဲ့ နေရာကြီးကိုကြည့်ရင်း မင်းမင်း အာခြောက်သလို ရင်တွေတုန်သလို ဖြစ်လာတယ်။
“မောင် မိုးလှလားဟင်”
“အရမ်းလှတယ်”
မိုး ပင်တီပါ ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ ဖင်လေးကုန်းပြီးတော့ပေါ့။ မင်းမင်းမှာ ငေးမောကြည့်နေမိတယ်။ အလှနတ်သမီးလေးတပါး ကိုယ့်ရှေ့ကို ရောက်နေပါလားလို့ တွေးမိလာတယ်။
“အူးးး”
မိုးက တပတ်လှည့်လိုက်ပြီး
“ဘယ်လိုလဲ မောင်… မိုးမလှဘူးလား”
ဖွင့်ထွားတဲ့တင် သေးသောခါးနှင့် လုံးဝန်းတဲ့နို့ အပြစ်ဆိုစရာ မရှိအောင် လှပလွန်းတယ်၊ ဆီးခုံပေါ်မှ အမွေးပါးနှင့် မို့မောက်နေတဲ့ အဖုတ်။ အား မင်းမင်း တစ်ယောက် မနေနိုင်တော့ဘူး၊ လီးက တောင်လွန်းလို့ ဂွေးပါ အောင့်လာတယ်။ မိုး ပေါင်နှစ်လုံးကိုကားပြီး ကုန်းပြလိုက်တဲ့အခါ။ ပန်းရောင် စအိုနှင့်အဖုတ်ပြူးပြူးလေး မြင်ရတယ်။
“အားးး တကိုယ်လုံး လှရက်တဲ့ မိုးရယ်”
“ကဲမောင်… မောင့်မျက်လုံးက မှန်ဘီလူးလို ချဲ့ကြည့်လို့ရလား”
“မရဘူး မိုး”
“မောင်ရယ် ပုံမှန်လေးပဲ မြင်ရတာကို မောင်က ဘယ်လိုဖြစ်နေတာပဲ”
မိုးက အနားကိုကပ်ပြီး စကားပြောတော့ မင်းမင်းလည်း မိုးခါးကိုဖက်ပြီး မိုးနှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံစုပ်လိုက်တယ်။ မိုးလည်း မင်းမင်းကို ပြန်နမ်းလိုက်တယ်။ နှစ်ဦးစလုံး အသက်ရှူသံတွေ မြန်လာပြီးနောက် မင်းမင်းက မိုးကို ကုတင်ပေါ် လဲချလိုက်ပြီး မိုးရဲ့ နို့ကို မွေးကြူပြီး ပါးစပ်နှင့်ငုံကာ စို့လိုက်တော့တယ်။
မင်းမင်းလည်း နို့ကိုစုပ်ရင်း ပိပိကိုပါ ပွတ်ပေးလိုက်တယ်။ နို့ကိုတလှည့်စီ ပြောင်းစို့လိုက် နို့ဝန်းတွေကိုလျှာနှင့် ယက်လိုက်တဲ့အခါ မိုးမှာ တဟင်းဟင်း အသံထွက်လာတယ်။
“ပြွတ်… ပြွတ်… ပြွတ်”
“အာ့.. အင့်ဟင်းးဟင်းး မောင်ရယ်”
“ပြွတ်… ပလပ်… လပ်..”
“မောင်ရယ်… မိုး မနေတတ်တော့ဘူး”
မင်းမင်လည်း ကာမစိတ်က ဒီရေအလား တိုးပွားလာသလို မိုးလည်း ကာမစိတ်က တဖြေးဖြေး မြင့်တက်လာခဲ့ပြီ။ မင်းမင်းလည်း မိုးရဲ့နို့ကို စို့ပြီးတော့မှ မိုးပိပိဆီ ဦးတည်လိုက်တယ်။
ဦးဦးပြောတဲ့ အရာတွေကနေ လာနှင်းပျောက်သလိုဖြစ်ပြီး ကာမရေအလျင်မှာ စီးမျှောလိုက်လေသည်။ မိုးမှာ မောင်က လဲချလိုက်သဖြင့် ကုတင်ပေါ် ကန်လန့်လဲရာမှ မောင့်အကြင်နာကို ကျေနပ်စွာ ခံယူလိုက်သည်။ မင်းမင်းမှာ မိုး၏ပေါင်ကိုကားပြီး အဖုတ်ကို ကြည့်ရာ မို့ဖောင်းပြီး နှုတ်ခမ်းသားထူပြီး အရွတ်သေးသေးလေးနှင့် ပန်းရောင်ပြေးနေသော အဖုတ်ကို ရှူမငြီးသော အကြည့်ဖြင့် ကြည့်ပြီးနောက် လျှာကို အပြားလိုက်လုပ်ကာ အကွဲကြောင်းတလျှောက် ယက်ပစ်လိုက်တယ်။
“ရှလွတ်… ပလပ်”
“အားးရှီးး မောင်… အားး”
အဖုတ်ထဲမှ အရည်တစ်ချို့ မင်းမင်း ပါးစပ်ထဲ ဝင်သွားတယ်။ မင်းမင်းလည်း မြိုချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ အဖုတ် နှုတ်ခမ်းသားဖြဲပြီး လျှာကို စုချွန်ပြီး အဖုတ်အကွဲကြောင်းတလျောက် ယက်လိုက်တယ်။
“ပလပ်… ပလပ်”
“အိုး..အင့်..ဟင့်..”
မိုးမှာ အရမ်းကောင်းပြီး လူကို တွန်လိမ်သွားပြီး လေထဲ မြောက်သွားကာ လေဟာနယ်ထဲ ရောက်သလို ခံစားရသည့်အတွက် အိပ်ရာခင်းကိုတာ တင်းတင်း ဆွဲကိုင်လိုက်တယ်။
“ပြွတ်..ပြွတ်..ပြွတ်”
“အားးးးး မောင်ရယ် အားးး”
မင်းမင်းက မို့ရဲ့ ကာမဖူးလေးကို စုပ်ယူလိုက်တာပါ။ မိုးမှာ ခါးမြှောက်ပြီး တင်ပါးကို အိပ်ရာခင်းနှင့် ထိနေပြီး အရမ်းကောင်းတဲ့ အရသာ ခံစားလိုက်ရပြီး ပိပိထဲ သွေးတိုးလာသလို တဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး ကောင်းသွားရလေသည်။ မိုးမှာ စိတ်ကျေနပ်မှု အပြည့်အဝရပြီး ပိပိထဲမှ အရည်များ အပြင်ဘက်သို့စိမ့်ပြီး တလှိမ့်ချင်း ထွက်လာရတော့သည်။
မိုး ပြီးသွားသဖြင့် မင်းမင်လည်း မတ်တပ်ရပ်ကာ အဝတ်အစားများ ချွတ်လိုက်ပြီး ကုတင်အနားကပ်ရာ မိုးက အိပ်ရာက ထလာပြီး ကြမ်းပေါ် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ မင်းမင်းလီး ဆုပ်ကိုင်ပြီး စုပ်လေသည်။ မင်းမင်းလည်း အရှင်လတ်လတ် နတ်ပြည်ရောက်သလို ခံစားရလေသည်။
မိုးရဲ့ လီးစုပ်မှုမှာ မကျွမ်းကျင်သော်လည်း ထိရောက်မှုက ပြင်းထန်ပေသည်။ လီးမှာလည်း အလွန်အမင်းတောင်ကာ လီးဒစ်မှာ ကားထွက်လာကြီး မာန်ဖီသလို ဖြစ်လာသဖြင့် မင်းမင်းလည်း ပြီးချင်သလို ဖြစ်လာသောကြောင့် ရပ်တန်လိုက်ရသည်။ ထို့နောက် မိုးပေါင်ကြားဝင်ကာ လီးကို မိုးပိပိထဲ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ တင်းကျပ်မှု့နှင့်အတူ လီးက နှစ်လက်မခန့် ဝင်သွားလေသည်။
“ဗျစ်…ဗျစ်…ဗျစ်”
“အင့်… အင့်ဟင့်ဟင့်… မောင်ရယ်၊ ဖြေးဖြေးနော်”
လီးထိပ်မှာ တင်းကနဲ ဖြစ်သွားမှန်း သိသွားပြီး ရှေ့ကို ထပ်သွင်းလိုက်တယ်။
“ဗျစ်…ဗျစ်…ဖောက်”
“အာ့… မောင်”
“နာသွားလာ မိုး”
“နည်းနည်းတော့ နာတယ် မောင်”
မင်းမင်းလည်း မိုးအနာသက်သာဖို့ လီးထိုးထည့်တာရပ်လိုက်ပြီး မိုးနို့ကိုထပ်ပြီး ကုန်းစို့လိုက်တယ်။ မိုးမှာ တင်းကျပ်တစ်ဆို့တဲ့ ဝေဒနာကို ကြိတ်မှိတ် ခံစားနေရင်းက မောင်နို့စို့ပေးလို့ သက်သာလာတယ်။
“ပြွတ်…ပြွတ်…ပြွတ်”
“ဟင်းးအင်းးအင်းးး”
မိုးလည်း ဝေဒနာကို ကာမဆန္ဒက အနိုင်ယူသွားပြီး နာကျင်မှုတွေ သက်သာလာကာ၊ နောက်ဆုံးတော့ ကာမရေစီးမှာ မျောပါရင်း ညည်းညူမိတော့တယ်။
“အင့်…ဟင်းးးဟင်းးးးး”
မိုး သက်သာပြီး အော်ညည်းသံတွေ ထွက်တော့ မင်းမင်းက လီးကို အဆုံးထိ ထိုးသွင်းရင်း လိုးလိုက်တော့တယ်။
“ဗျစ်….ဗျစ်…ဘွတ်…ဘွတ်ဖတ်…ဖတ်”
“အာ့အင့်ဟင်းးးဟင်းးး”
“ဗြိ..ဗျိ..ဖျစ်..ဖျစ်..ဘွတ်ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်”
“အား..အင့် ကောင်းလာပြီ မောင်”
“အင့်ဟင်းးးဟင်းးးးးအာ့..ရှီးးရှီးး”
မင်းမင်းလည်း ရှစ်မိနစ်လောက် မနားတမ်းလိုးလိုက်တော့ မင်းမင်းလည်း ပြီးချင်လာသလို မိုးကတော့ အော်ညည်းပြီး ပြီးသွားတယ်။
“အာ့… ရှီးးရှီးးအားပြီးပြီမောင်… အာ့မိုးပြီးပြီ”
မင်းမင်လည်း အချက်ငါးဆယ်လောက် မနားတမ်းလိုးလိုက်ပြီး သုတ်များ ပန်းထွက်သွားတော့တယ်။
မင်းမင်းနှင့် မိုးမှာ အဲယားကွန်း ခန်းထဲမှာ ချွေးများစီးကျကာ မောဟိုက်သွားကြပြီး အနားယူကာ နောက်တကြိမ်အတွက် တာစူလေသည်။ နောက်အခေါက်မှာ အပေးအယူမျှပြီး တစ်ယောက်တလှည့် အပေါ်တက်လိုးပြီး ပြီးခါနီး မိုးအား ကုန်းစေကာ နောက်မှလိုးပြီး သုတ်ပန်းထည့်လိုက်တယ်။
မင်းမင်းနှင့်မိုး ဟိုတယ်မှ ထွက်ကာ အိမ်ကို ခဏပြန်ကြပြီး အဝတ်အစားနှင့် မိမိပိုင် ငွေကြေးများထည့်ကာ စာရေးခဲ့တယ်။
ဦးထွန်းမင်းမှာ အိမ်သို့ရောက်ပြီး စာကို တွေ့သဖြင့် ဖတ်ကြည့်ရာ
“ဦးဦး….. ကျနော် မိန်းမ ခိုးသွားပါပြီ။ ကျနော့်မှာ ကျနော့် ချစ်သူအား မှန်ဘီလူးကဲ့သို့ ချဲ့ကြည့်နိုင်သော မျက်လုံးများ မရှိသဖြင့် ပုံမှန်သာ မြင်ရပါတယ်။ မိမိ မျက်လုံးမှ လှပသော အရာများကိုလည်း ဖျောက်ဖျက်နိုင်စွမ်း မရှိပါ။ ထို့အပြင် အချစ်ဆိုတာ ရင်ခွဲရုံမှာ ခွဲစိတ်ပြီး အချစ်ကို ရှာသင့်တာ မဟုတ်ပါ။ ရင်ခွဲရုံမှ လူများမှာ သေပြီး လူများသာဖြစ်၍ ချစ်သောစိတ်ကို ရှာလို့ မရနိုင်ပါ။ တဏှာကိုလည်း ကျနော်မှာ မလွန်ဆန်နိုင်ပေ။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ကျနော်သည် သူတော်စင် မဟုတ်ပါ။ တရားရရှိပြီးသော ရဟန္တာလည်း မဟုတ်ပါ။ ထို့ကြောင့် ကိလေသာကို မပယ်ဖြတ်နိုင်ပါသဖြင့် တဏှာခေါ်ဆောင်ရာ အချစ်ခေါ်ဆောင်ရာသို့ လိုက်သွားပါပြီ။ မိမိချစ်သူကိုသာ ထာဝစဉ် မြတ်နိုးပြီး လက်ထပ်ပေါင်းသင်းသွားမှာပါ။ ကာမဟာ ဘယ်လောက်ကောင်းတယ်ဆိုတာ ကျနော် မျက်ဝါးထင်ထင် သိရပြီ ဖြစ်သဖြင့် ဦးဦး ဆုံးမစကားကို နာမထောင်သော တူတော်မောင်အား ခွင့်လွတ်ပါ”
ဦးထွန်းမင်းမှာ “ဟာကွာ ဒီကောင်တော့ကွာ” လို့ နဖူးကိုသာ ရိုက်လိုက်ပြီး ထိုင်ခုံပေါ် အရုပ်ကြိုးပြတ် ထိုင်ချလိုက်လေတော့သည်…။
ပြီးပါပြီ။
