သတိထား ဝဋ်လည်တတ်သည်
ရေးသားသူ – ?????
အခန်း (၁)
“ဒိုင်း”
သေနတ်သံကား ကားလမ်းမပေါ်တွင် ကျယ်လောင်စွာ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ကားပေါ်ပါ ခရီးသည်များကား ထိတ်ထိတ်ပြာပြာ ဖြစ်သွားကြရာဝယ် ဒေါ်မေဝင်းမောင် တစ်ယောက်လည်း အပါအဝင် ဖြစ်တော့သည်။
“အားလုံး မသေချင်ရင် ကိုယ့်မှာပါတဲ့ ပစ္စည်းလေးတွေကို ထုတ်ပြီး အေးအေးဆေးဆေး ဟိုမှာဖြန့်ထားတဲ့ အဝတ်စထဲကို ထည့်ကြ၊ ရှာလို့တွေ့မယ် ဆိုရင်တော့ အသက် ဖက်နဲ့ထုပ်ဖို့ ပြင်ထား”
မျက်နှာဖုံးစွပ်များနှင့်ထဲမှာ ခေါင်းဆောင် ဖြစ်ဟန်တူသော တစ်ယောက်က အေးစက်စက် လှမ်းပြောလိုက်၏။ ဒေါ်မေဝင်းမောင်လည်း သူမလက်စွက် လက်ကောက်နှင့် နားကပ်များကို ဓါးပြများခိုင်းသည့်အတိုင်း ဆွဲချွတ်ပြီး အဝတ်စပေါ် ပုံပေးလိုက်သည်။
“နေဦး”
ဓါးပြခေါင်းဆောင်က သူမလက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်သဖြင့် သူမ ကြောက်ကြောက်ရွံ့ရွံ့ဖြင့် ရပ်နေလိုက်သည်။
“ခင်ဗျား မျက်နှာမော့စမ်း”
ဓါးမြဗိုလ် အသံကို သူမ ကြားဖူးသလိုလိုတော့ ရှိသည်။ ဘယ်မှာကြားဖူးမှန်းမသိ။
“သြော် စားရကံကြုံလို့ မုတ်ဆိတ်ပျားစွဲတာပါလား၊ ဦးထွန်းအောင်ကျော်ကတော် ဒေါ်မေဝင်းမောင်ပါလား….၊ ဟေ့ ကားသမား.. သွားလို့ရပြီ။ ဒီမိန်းမကိုထားခဲ့ ဟားဟား”
ဓါးမြဗိုလ်ကား သဘောကျစွာ ရယ်မောနေပြီ။ ဒေါ်မေဝင်းမောင်ကား ငိုရုံကလွှဲပြီး ဘာတတ်နိုင်ဦးမှာလဲ။ ဓါးပြများကား သူမလက်ကို ကြိုးဖြင့်တုပ်ပြီး တောထဲသို့ ဆွဲခေါ်သွားလေတော့သည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ခြေဖဝါးများကလည်း ပေါက်လာပြီ။ မြို့မှာ အငြိမ်းစားနေခဲ့သော ဒေါ်မေဝင်းမောင်တစ်ယောက် ယခုမှ ဒုက္ခလှလှတွေ့ချေပြီ။ ဓါးပြများကြည့်ရသည်မှာလည်း သူမကို သနားမည့်ပုံ မည်သူမှမပေါ်။
စခန်းရောက်သောအခါ ဓါးပြများကား အနားယူချေပြီ။ သို့သော် ဒေါ်မေဝင်းမောင် ဘဝကမူ ဓါးပြဗိုလ်အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်မှာ လက်နှစ်ဖက်ကို ကုတင်ဘောင်များဖြင့် ပူးချည်ထားခြင်းခံရ၏။
“အို လူယုတ်မာ လွှတ်လွှတ်”
“ကျုပ် လူယုတ်မှာ မဟုတ်ပါဘူး ဒေါ်မေဝင်းမောင်ရဲ့ ကြည့်စမ်းပါဦး”
ဓါးပြဗိုလ်က သူ့မျက်နှာဖုံးစွပ်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။
“ဟင် မောင်အိုက်စံ”
“ဟုတ်ပါတယ်ဗျာ အိုက်စံပါ ခင်ဗျားယောင်္ကျား ထွန်းအောင်ကျော်က ကျုပ်ကို လုပ်ကြံလို့ အားမရသေးဘဲ ကျုပ်ညီမလေးကို တစ်ဖက်နိုင်ငံရောင်းစား ဘဝပျက်ခဲ့ရတဲ့ သစ္စာရှိ မိတ်ဆွေကြီး အိုက်စံပါဗျား။ ဒီတော့ ကျုပ်ကလည်း ခင်ဗျားယောင်္ကျားကို ခင်ဗျားကို ကျုပ်ဗျင်းနေတာကို ဖုန်းနဲ့ရိုက်ထားပြီး ပို့ပေးမယ်”
“မောင်လေးရယ် ဒီကိစ္စက အစ်မနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ”
“ဆိုင်တာပေါ့ဗျာ ခင်ဗျားက သူ့မိန်းမလေ။ ပြီးတော့ငယ်ငယ်ချောချောလေး။ ကျုပ်ဆို ကျုပ်ညီမလေးကို လိုက်ရှာတာ အခုအချိန်ထိ မတွေ့ဘူး။ ခင်ဗျားယောင်္ကျား ဝအောင်လုပ်ပြီး တစ်ဖက်နိုင်ငံ ရောင်းလိုက်တာလေ”
“အစ်မဒါတွေကို မသိရိုးအမှန်ပါ ငါ့မောင်ရယ်”
“နိုးနိုး မိကျောင်းမင်း ရေခင်းလာပြမနေနဲ့။ သနားတတ်တဲ့ ကျုပ်စိတ်က လွန်ခဲ့တဲ့ (၃) နှစ်လောက်က သေသွားပြီ”
အိုက်စံကား နာကျည်းမုန်းတီးစွာ ပြောလိုက်သည်။
“ခင်ဗျားစိတ်ကို စမ်းတာပါ။ ကျုပ်က ခင်ဗျားယောင်္ကျားလို မယုတ်မာတတ်ပါဘူး”
အိုက်စံကား ပြောပြောဆိုဆို သူမလက်ကို ချည်ထားသော ကြိုးကို ဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။
“ခင်ဗျား ထွက်ပြေးမယ်တော့ မကြံနဲ့နော် ဒေါ်မေဝင်းမောင် ကျုပ်က တကယ်ပစ်မှာ”
“မောင်အိုက်စံရယ် မင်းဘယ်လိုဖြစ်ခဲ့ရတာလဲကွယ် အစ်မကို ရှင်းပြပါဦး”
အိုက်စံကား ဒေါသအလွန်တရာဖြစ်စွာဖြင့်
“ခင်ဗျား တကယ်မသိတာလား ဒေါ်မေဝင်းမောင်”
“အစ်မ မသိရပါဘူးကွယ် အစ်မကိုပြောပြပါ”
“ဒါဆိုလည်း ခင်ဗျားယောင်္ကျား ယုတ်မာပုံကို ပြောပြရသေးတာပေါ့ဗျာ”
အခန်း (၂)
“မေ… ဒါ ဒီတစ်ခေါက် ကိုယ်တို့ နယ်စပ် ကုန်တွေ သွားပို့ရင်လိုက်မဲ့ ကိုယ့်မိတ်ဆွေ အိုက်စံတဲ့”
မေဝင်းမောင်ကား ကိုကြီးထွန်းအောင်ကျော် မိတ်ဆက်ပေးသော အိုက်စံဆိုသော လူငယ်လေးကို ကြည့်လိုက်သည်။ အသက်က (၂၅) နှစ်ခန့်သာ ရှိဦးမည်။ အားကစား လိုက်စားသောကြောင့်ထင်။ လက်မောင်းကြီးများကလည်း ကြီးအားထွားကြိုင်းပြီး ကြွက်သားကြီးပင် သန်စွမ်းသောပုံစံပင်။
“အိုက်စံ ဒါကိုယ့်အမျိုးသမီး မေဝင်းမောင်တဲ့။ ကိုယ့်ထက်တော့ ငယ်တယ်ကွ ညီလေးထက် (၄/၅) နှစ်လောက်ပဲ ကြီးမယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ် မမမေ”
အိုက်စံကား ကိုထွန်းအောင်ကျော်က မိတ်ဆက်ပေးသော ကိုထွန်းအောင်ကျော် ဇနီးချောလေးကို မြင်ပြီး ကိုထွန်းအောင်ကျော်ကား မိန်းမရကံကောင်းတယ်လို့ တွေးမိနေသည်။
မမေဝင်းမောင်ကား တော်တော်ချောသည်။ တော်လေး၀၀င် အလှဆိုတာ ဒါမျိုးထင်သည်။ စွင့်ကားသော တင်ပါး၊ ဖြောင့်စင်းသော ပေါင်တံ။ သွယ်လျသော ခြေသလုံးနှင့် ရင်သားများကလည်း တင်းရင်းနေသည်။ မျက်နှာကလည်း ဖြူဝင်းပြီး နှာတံလေးက စင်းနေသဖြင့် သူပင်ခဏငေးသွားမိသည်။
“သြော် မိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ် ကိုထွန်းအောင်ကျော်နဲ့ မမမေ။ ဒါက ကျွန်တော့် ညီမလေး နန်းသီရိတဲ့”
အိုက်စံက သူနှင့်အတူပါလာသော ကောင်မလေးကို မိတ်ဆက်ပေးသည်။
“ညီမလေးက နယ်စပ်ကို မရောက်ဖူးလို့တဲ့လေ။ လိုက်ချင်တယ်ဆိုလို့ ခေါ်လာတာ”
“သြော် ငါ့မောင်ညီမက အချောလေးပဲကွယ်”
မေဝင်းမောင်က နန်းသီရိကို ပြောလိုက်တော့ နန်းသီရိမျက်နှာ ရှက်သွေးလေးများ ဖြာသွားကာ
“အို မမမေချောတာကို မမှီပါဘူး မမမေကမှ တကယ်ချောတာ ဦးထွန်းအောင်ကျော်ကြီးကတော့ မိန်းမရ ကံကောင်းတာပဲ သိလား”
“ခ်ခ် ငါ့ညီမက မြောက်ပြောနေပြန်ပြီကွယ်”
“မြှောက်ပြောတာ မဟုတ်ဘူး မမရဲ့ တကယ်ပြောတာ”
သို့နှင့် မေဝင်းမောင်တို့နှင့် အိုက်စံတို့ မောင်နှမမှာ ခရီးမထွက်ခင် အချိန်တစ်ပတ်အတွင်း ရင်းနှီးသွားခဲ့ကြသည်။ မေဝင်းမောင်နှင့် နန်းသီရိမှာလည်း ညီအစ်မအရင်းသဖွယ် တစ်တွဲတွဲနှင့်။
နောက်တစ်ပတ်လောက် ကြာသောအခါ အိုက်စံတို့မောင်နှမ၊ ဦးထွန်းအောင်ကျော်နှင့် သူ့တပည့်များသည် နယ်စပ်ဘက်သို့ ကျောက်စိမ်းများကို မှောင်ခိုသယ်ပို့ရန် တွက်ခွာသွားခဲ့ကြသည်။ ပြန်လာသောအခါ ဦးထွန်းအောင်ကျော်ကို အိုက်စံတို့မောင်နှမနှင့် ပတ်သက်ပြီး မေဝင်းမောင် မေးသောအခါတွင် ၎င်းတို့နယ်ဘက်သို့ ခွဲတမ်းများယူပြီး ပြန်သွားပြီဟုသာ ကိုထွန်းအောင်ကျော်မှ ပြောကြားခဲ့သည်။
ထိုအချိန်ကတော့ မေဝင်းမောင်အနေဖြင့် ဦးထွန်းအောင်ကျော် စကားကို ယုံကြည်ခဲ့သည်။ သို့သော် အိုက်စံနှင့် ယခုအချိန်တွင် ပြန်လည်တွေ့ဆုံချိန်၌ ပြောကြားချက်များအရမူ။
အခန်း (၃)
“လူယုတ်မာ ခွေးကြီး လွတ်လွတ် အဟင့်ဟင့် ကိုကိုရေ ညီမလေးကို ကယ်ပါဦး အီးဟီးဟီး”
နန်းသီရိကား အစွမ်းကုန် ရုန်းကန်သော်လည်း မရပါ။ သူမလက်နှစ်ဖက်ကို လူသန်ကြီး နှစ်ယောက်က ဖိထားပြီး လူယုတ်မာကြီး ဦးထွန်းအောင်ကျော်က သူရဲ့ကြီးမားလှသော လီးကြီးကိုထုတ်ကာ နန်းသီရိ၏ အပျိုစင် အဖုတ်လေးထဲတွင် စိမ်ထားသဖြင့်နန်းသီရိမှာ နာကျင်စွာ အော်ဟစ်နေရ၏။ အိုက်စံကား သူ၏လက်နှစ်ဖက်ကို သံကြိုးများဖြင့် ချည်ထားခြင်းခံရပြီး ဦးထွန်းအောင်ကျော်တို့လူစု နှိပ်စက်ထားသဖြင့် သူ့မျက်နှာတစ်ခုလုံး ညိုမဲဖူးရောင်နေသည်။ နယ်စပ်တွင် ဦးထွန်းအောင်မှ သူ့တပည့်လူမိုက်များဖြင့် ပူးပေါင်းကာ သူ့ကို ဖမ်းဆီးနှိပ်စက်ပြီး ပစ္စည်းများကို မှောင်ပိုင်စီးရုံမက သူသိပ်ချစ်ရသော သူ့ညီမလေးကိုပါ သူ့ရှေ့မှာ စော်ကားပြနေသည်။
“ဦးထွန်းအောင်ကျော် သတ္တိရှိရင် ကျုပ်ကိုကြိုးဖြုတ်ပေးဗျ”
သူဒေါသထွက်စွာ အော်ဟစ်ရင်း ချည်ထားသော သံကြိုးကို ရုန်းသည်။
“ဟားဟားဟား”
ဦးထွန်းအောင်ကျော် တပည့်များ ဝိုင်းလှောင်သံကား သူ့နားထဲတွင် ငရဲမီးတမျှပင်။
“ကိုကို ညီမလေးကို ကယ်ပါဦး”
“ကောင်မ တိတ်စမ်း နားညီးတယ်”
“ဖြန်း ဖြန်း”
“အီးဟီးဟီး လူယုတ်မာကြီး”
ဦးထွန်းအောင်ကျော်အဖို့မှာမူ အပျိုစင်နုနုထွတ်ထွတ်လေးကို တစ်ဖက်နိုင်ငံသို့ ရောင်းမစားခင် အားရပါးရ ပါကင်ဖောက်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ သူ၏ လီးကြီးကို နန်းသီရိ ပေါင်ကိုဖြဲကာ အဖုတ်ကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲသို့ မညှာမတာ ထိုးထည့်နေသည်။
“ဘွတ်ဘွတ် အင်းအား ကောင်းလိုက်တာ အိုက်စံရာ မင်းညီမလေး အဖုတ်လေးက စိမ်လို့ကောင်းလိုက်တာကွာ”
“လူယုတ်မာကြီး ကျုပ်ကိုလွတ်ပေး”
“ဟားဟား လွတ်ပေးမယ် မင်းညီမလေးကို မင်းရှေ့မှာချလို့ အားရတာနဲ့ မင်းကို အေးအေးဆေးဆေးရှိတဲ့ နေရာကို ပို့ပေးမှာပါ။ ပြီးရင် မင်းညီမလေးကို တစ်ဖက်နိုင်ငံကို ရောင်းရင် သိန်း (၁၀၀) လောက် ရဦးမှာ”
ဦးထွန်းအောင်ကျော် မိုက်ရိုင်းချက်ကား ကမ်းကုန်နေပြီ။ နန်းသီရိကား အော်ပင်မအော်နိုင်တော့။ ဦးထွန်းအောင်ကျော်ကား သူ့လီးကို နန်းသီရိထဲကို အရှိန်ပြင်းပြင်း ထုတ်သွင်းလုပ်နေပြီကိုး။
“ဖွတ်ဖွတ် ဘွတ်ဘွတ် ဘတ်ဘတ် ရှီးအားလားလား”
ဦးထွန်းအောင်ကျော်ကား သူ့လီးထိပ်မှာ အကြောများ တဖျဉ်းဖျဉ်းဖြစ်လာပြီး သူ့သုတ်ရည်များကို နန်းသီရိ စောက်ခေါင်းထဲသို့ ပန်းထုတ်လိုက်လေတော့သည်။ ထို့နောက် နံဘေးတွင် ချထားသောဓါးကိုယူကာ အိုက်စံဆီသို့
“အား အား”
အိုက်စံ၏ အော်သံကား တောထဲတွင် ဆူညံသွားလေတော့သည်။ ဦးထွန်းအောင်ကျော်၏ တပည့်များသည်လည်း အိုက်စံ၏ မသေမရှင် ဖြစ်နေသော အလောင်းကို ချောက်ထဲသို့ ကန်ချလိုက်လေတော့သည်။
အခန်း (၄)
အိုက်စံကား ပြောရင်းဆိုရင်း မျက်ရည်များ စီးဆင်းလာသည်။
“ကျုပ်ကံကောင်းလို့ မသေခဲ့တာပါ မမေဝင်းမောင်။ အစ်မယောင်္ကျား အရမ်းယုတ်မာတယ်။ ကျုပ်ကို တောထဲက ဓါးမြဗိုလ်ကြီးကတွေ့လို့ ကယ်ပေးခဲ့တယ်။ ကျုပ်ညီမလေးကိုဗျာ ထွန်းအောင်ကျော် ဆိုတဲ့ အစ်မယောင်္ကျား လူယုတ်မာက မုဒိန်းကျင့်လို့ အားရတော့ တစ်ဖက်နိုင်ငံကို ရောင်းလိုက်တယ်တဲ့လေ။ တော်သေးတာပေါ့ဗျာ။ ကျုပ်ညီမလေးကို ဝယ်လိုက်တဲ့ တရုတ်က ကျုပ်ညီမလေးကို တကယ် ချစ်လို့ ယူလိုက်တယ်။ အနိုင်လည်း မကျင့်ဘူး ကောင်းကောင်းထားတယ်”
အိုက်စံကား ပြောရင်းဆိုရင်း ငိုတော့သည်။ မေဝင်းမောင်ကား ဘာပြောရမှန်းမသိ ဖြစ်သွားသည်။ သူမယောင်္ကျား ထွန်းအောင်ကျော်အကြောင်းကို ကြားပြီး သူမစိတ်ထဲ ထွန်းအောင်ကျော်ကို အလွန်ပင် စက်ဆုတ်ရွံရှာသွားသည်။ သူမအနေဖြင့် ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို ပြတ်သားစွာ ချလိုက်သည်။ သူမ အဝတ်အစားများကို ချွတ်ချလိုက်သည်။
“အိုက်စံကြည့်စမ်း အစ်မကို”
“အို အစ်မ အဝတ်တွေ ပြန်ဝတ်လိုက်ပါ”
“မဟုတ်ဖူး ငါ့မောင်… မင်း… အစ်မယောင်္ကျားအစား အစ်မကို အားရပါးရ လက်စားချေပါ အစ်မခံရပါစေ”
မေဝင်းမောင်က အိုက်စံ၏ ကိုယ်ကိုဖက်ကာ နှစ်သိမ့်လိုက်သည်။ အဝတ်မဲ့သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်အလှမှာ နတ်သမီးတစ်ပါးကဲ့သို့ပင်။
“အို… အစ်မရယ်”
အိုက်စံကား မေဝင်းမောင်၏ ပေါက်စီလုံးသဏ္ဍာန် နို့တစ်လုံးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်စဉ် မေဝင်းမောင်က ကျန်သောနို့တစ်လုံးကို အိုက်စံ နှုတ်ခမ်းနဲ့တေ့ပေးလိုက်သည်။
“မောင် ရက်ရက်စက်စက် မကို လက်စားချေစမ်းပါ။ မင်းညီမလေးကို အစ်မယောင်္ကျား မတရားလုပ်တာထက် အဆတစ်ရာသာအောင် အစ်မကို လုပ်ပစ်ပြီး လက်စားချေပါ”
မေဝင်းမောင်ကား အိုက်စံ၏ လီးကြီးကို သူမလက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်နယ်ပေးရင်း ဒီစကားကို ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ အိုက်စံမှာလည်း မေဝင်းမောင်၏ ကျွမ်းကျင်မှုကြောင့် လီးကြီးက နံပါတ်တုတ်ကို ရော်ဘာစွပ်ထားသလို မာထောင်လာသည်။ မေဝင်းမောင်က သူမနို့တစ်လုံးကို အိုက်စံကို စို့ခိုင်းလျက်ကပင် သူမအဖုတ်အဝလေးနှင့် အိုက်စံလီးကြီးကို တေ့လိုက်ပြီး ဖိသွင်း လိုက်လေတော့သည်။
“ဖွတ် ဖွတ် အား အိုး အင်း”
မေဝင်းမောင်ကား အိုက်စံ၏ အသစ်ချွတ်ချွတ် လူပျိုလီးကြီး သူမစောက်ပတ်ထဲ ဝင်သွားသော အရသာကို လွန်စွာအသည်း ခိုက်သွားသဖြင့် စိတ်ရှိလက်ရှိ ဆောင့်ပေးတော့သည်။ သူမတင်ပါး ဖွေးဖွေးကြီးများနှင့် အိုက်စံ၏ ပေါင်နှစ်လုံးတို့မှာ သူမှဆောင့်လိုက်တိုင်း ရိုက်သော တဘုတ်ဘုတ်အသံနှင့် သူမဆီးခုံနှင့် အိုက်စံလဥရိုက်သံ တဘတ်ဘတ်သံများ တဲအတွင်း ဆူညံနေပြီးနောက် အိုက်စံမှာ အကြောဆွဲသလို တွန့်ခနဲ တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွားပြီး လရေများကို သူမစောက်ခေါင်းထဲ ပန်းထုတ်လိုက်သလို သူမစောက်ခိုင်းထဲမှ စောက်ရည်များမှာလည်း တလိမ့်လိမ့် ထွက်လာကာ အိုက်စံ၏ ကိုယ်ပေါ်သို့သူမလည်း အဖုတ်နှင့်လီး တပ်လျက်သားဖြင့် မှောက်ကျ သွားလေတော့သည်။
ထိုသို့တစ်ချီ ပြီးသွားသော်လည်း အိုက်စံနှင့် မေဝင်းမောင်ကား အဖုတ်နှင့်လီး တပ်လျက်သားပင် စိမ်ထားပြီး တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ကာ အနမ်းချင်း ဖလှယ်နေကြသည်။ မေဝင်းမောင်ကား သူမယောင်္ကျား ထွန်းအောင်ကျော်ကို မကျေနပ်သောကြောင့် တမင်လုပ်ခံခဲ့သဖြင့် စိတ်မပါသလိုဖြစ်နေသော သူမစိတ်သည်ကား အိုက်စံ၏ လီးကြီးကား သူမအဖုတ်ထဲ စိမ်သွားကတည်းက အိုက်စံကိုစွဲသွားသလို အိုက်စံအနေဖြင့်လည်း မေဝင်းမောင်ကို ထွန်းအောင်ကျော် မယားအဖြစ်မှ သူ့မယားအဖြစ် သိမ်းပိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်လေသည်။
“မမ ဘယ်လိုပုံစံ ပြောင်းလုပ်ကြမလဲ”
“ဟွန်းနော် သူပဲ အစက မလုပ်ချင်တာလိုလိုနဲ့ ခ်ခ် လုပ်တော်မူပါတဲ့ရှင် ကဲ ကျွန်မကပဲ ကုန်းပေးပါတော့မယ်”
မေဝင်းမောင်ကား ပြောပြောဆိုဆို လေးဖက်ထောက်ပြီး ဖင်ကို ထောင်ပေးလိုက်ရာ သူမ၏ ကြီးမား စွင့်ကားသော တင်သားကြီးများ ပြူထွက်လာသော ပန်းနုရောင်စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားနှစ်မွာကို အိုက်စံအား သူ့လီးကြီးဖြင့်တေ့ပြီး အထက်အောက် ပွတ်ဆွဲလိုက်ရာ
“အား ရှီး”
မေဝင်းမောင်နှုတ်ဖျားမှပင် ငြီးငြူသံများ ထွက်လာသည်။ အိုက်စံကား သူလိုးတာကို မေဝင်းမောင်အနေဖြင့် သူ့ယောင်္ကျား ထွန်းအောင်ကျော်ထက် စွဲသွားစေရန် ပြုလုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ မေဝင်းမောင်ကို မလိုးသေးပဲ စောက်ပတ်အဝတွင် မေဝင်းမောင်၏ အစိလေးနှင့် သူလီးထိပ်ကို ပွတ်ပေးနေ၏။
“အိုး အင်း ဟင်း မောင်လေး မမကို မနှိပ်စက်ပါနဲ့တော့ကွယ် နော်။ မမကို လုပ်ပေးပါတော့ အင်း အင်း”
မေဝင်းမောင်ကား ညီးညူသံလေးများ ထွက်လာလေသည်။
“မမ ဒါဆို ကိုထွန်းအောင်ကျော်ကို ကုန်းဦးမှာလား”
“အိုကျွတ်စ်ကျွတ်စ် လုပ်ပါတော့ မောင်လေးရယ် ထွန်းအောင်ကျော်ဆိုတဲ့ လူယုတ်မာကို မကုန်းတော့ဘူး မောင်လေး စိတ်ကြိုက်သာ လုပ်ပါတော့ကွယ် သိပြီလား”
“ကတိနော် ကတိ ကတိ”
“တကတည်း တတ်လိုက်တာ”
မေဝင်းမောင်ထံမှ ကတိစကား ရရှိသည်နှင့် အိုက်စံသည် မမေဝင်းမောင်၏ အဖုတ်ထဲသို့ သူ့လီးတစ်ဆုံး မြုပ်ဝင်အောင် စိုက်ချလိုက်သည်။
“ဒုတ်”
“အင့် မောင်သွက်သွက်လေး”
“ဖောက် ဖောက် ဖောက် ရှီး ရှီး ရှီး”
အိုက်စံကား မေဝင်းမောင်၏။ ခါးကိုကိုင်ပြီး အချက်(၁၀၀)ခန့် ဆောင့်လိုက်သောအခါဝယ် မေဝင်းမောင်ကား တွန့်လိမ်ကာ ငယ်သံပါအောင် အော်ဟစ်ပြီး စောက်ရည်များသည် ပန်းထွက်လာကာ အိုက်စံလည်း နောက်ထပ်(၁၀)ချက်ခန့် ဆက်တိုက်ဆောင့်ပြီး လီးကိုဆွဲထုတ်လိုက်သောအခါ လရေများသည် မေဝင်းမောင် ဖင်ကြားမှနေ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ စီးကျသွားပြီး အိုက်စံသည်လည်း မေဝင်းမောင် အပေါ်သို့ မှောက်ခုံကြီး ဖိကပ်ကာ မောမောပန်းပန်းဖြင့် နှစ်ဦးသား အိပ်ပျော်သွားကြလေသည်။
အခန်း (၅)
ချစ်ဇနီးလေးကို ဓါးပြတွေ ဖမ်းသွားသည်ဟု သတင်းကြားကတည်းက ထွန်းအောင်ကျော် တုန် လှုပ်သွားသည်။ နယ်သို့ ဘုရားဖူးသွားရင်း ကားလမ်းမှာ ဓါးပြတိုက်ခံရကာ သူ့ဇနီးကို ပြန်ပေးဆွဲ သွားခဲ့ကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒါပေမဲ့ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း မဟုတ်တဲ့ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းတွေ လုပ်နေသူဖြစ်သည့်အပြင် ပြန်ပေးဆွဲသွားသူများကလည်း သူနှင့် တစ်ချိန်ချိန်က ပတ်သက်နေနိုင်သူများ ဖြစ်နိုင်သည့် အတွက် ရဲကိုမတိုင်ရဲခဲ့။
သို့နှင့် တစ်ပတ်ခန့်ကြာသောအခါ သူ့ထံ ဖုန်းဝင်လာသည်။ မေဝင်းမောင်ကို ပြန်ပေးဆွဲသွားသောသူများထံမှ ဖြစ်သည်။ အသံကိုတော့ ရင်းနှီးသလိုလိုရှိသည်။ ဘယ်မှာ ကြားဖူးမှန်း မမှတ်မိတော့။ သူ့ချစ်ဇနီးလေး အသက်မဆုံးရှုံးချင်ရင် ငွေသိန်း (၅၀၀) နှင့် လာရွေးပါတဲ့။ တစ်ပတ်အတွင်း လာမရွေးပါက သူတို့အဆိုး မဆိုပါနှင့်တဲ့လေ။
ထွန်းအောင်ကျော် တော်တော် တင်းသွားသည်။ သူ့လို လူတကာပေါ် ဂျင်ပေါ်ကထုံး လုပ်လာသည့် သူတစ်ယောက်ကိုမှ စိတ်ခေါ်ရဲတဲ့ ဓါးမြတွေ တွေ့ကြသေးတာပေါ့။ ယခုတော့ သူ၏ လူယုံများဖြစ်သော လက်စွဲတော် လူမိုက်များဖြစ်သည့် ကျားကြီးတို့အုပ်စုကိုခေါ်ယူခဲ့ပြီ။ လွန်ခဲ့သော(၂)နှစ်ခန့်က အိုက်စံဆိုသော မနူးမနပ်ကောင်လေးကို နယ်စပ်ခေါ်ပြီး အစဖျောက်ကာ အိုက်စံရဲ့ ညီမလေးကို ဝိုင်းပြီးစော်ကားခဲ့စဉ်က ဦးထွန်းအောင်ကျော် အသုံးပြုခဲ့သည်။ ပြီးနောက် ဝေစုခွဲယူပြီး သူတို့ငြိမ်နေခဲ့ကြသည်။
ကျားကြီးတို့ အုပ်စုက လက်ရဲဇက်ရဲတွေ။ ဦးထွန်းအောင်ကျော် စိတ်ချသည်။ ဓါးမြတွေရှိရာ အရပ်ဆီသို့ ကျားကြီးတို့ အုပ်စုကိုခေါ်ကာ ဦးထွန်းအောင်ကျော် ခရီးနှင်လာခဲ့တော့သည်။ စိတ်ထဲမှာတော့ ဒီဓါးမြတွေကို ဖမ်းမိပါက ကောင်းကောင်း အရေခွံနွာပစ်မည်။ ဓါးမြဗိုလ်ကို အရှင်ဖမ်းရန်နှင့် သူကိုယ်တိုင် နှိပ်စက်ပြီးမှ သတ်မယ်လို့ ကျားကြီးတို့ကို မှာထားသည်။ ထွန်းအောင်ကျော်ကို လာစမ်းချင်တဲ့ ဓါးမြတွေ တွေ့ကြပြီပေါ့ကွာ။
အခန်း (၆)
မိုက်ခဲကား တပည့်ကျော် သံလုံးကို ခေါ်ပြီး တောလည် ထွက်ခဲ့သည်။ တကယ်တော့ ဆရာဖြစ်သူ အိုက်စံ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေလို့ရအောင် တပည့်ကျော် သံလုံးကိုခေါ်ပြီး တောလည်ထွက်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ တစ်လောက ကားလမ်းမှာ ဓါးမြတိုက်ရင်း ခေါ်လာသော မေဝင်းမောင်ဆိုသော ဆော်ကြီးက တော်တော်ကိုလှသည်။ ခေါ်လာတုန်းကတော့ ဆရာဖြစ်သူက ရန်ငြိုးဖြင့်ခေါ်လာသဖြင့် ထိုဆော်ကြီးက ရုန်းသေးသည်။ သို့သော် ဆရာဖြစ်သူနှင့် ဘာတွေပြောလို့ ဘာတွေဖြစ်ကြသည်မသိ။ မသိလျှင် ညားခါစလင်မယား မခွာနိုင်အောင် ဖြစ်နေသလို ဖြစ်နေသည်။
ဆရာအိုက်စံကလည်း လူပျိုကြီး။ ခေါ်လာသော ဆော်ကြီးကလည်း ဝါကရင့်။ တောင့်ကလည်း တောင့်သည်။ ဆော်ကြီးနဲ့တွေ့မှ ဆရာဖြစ်သူ အိုက်စံကလည်း အရူးအမဲသားကြွေးသလိုပင် ဆော်ကြီးကလည်း အခန်းထဲကကို မထွက်တော့။
တစ်နေ့က သူနှင့်သံလုံး ဆရာအိုက်စံနှင့်ထိုဆော်ကြီး ဖိုက်နေတာကို ချောင်းကြည့်ပြီး ဘေးမှ အလကား စိတ်ဒုက္ခ ရောက်ခဲ့ကြသေးသည်။ မျက်လုံးထဲကပင် မထွက်ချင်။ ဆော်ကြီး ကြည့်ရတာလဲ ဆရာ့ကို ကြည်ကြည်ဖြူဖြူပင်။ သမီးရည်းစား လင်မယားတွေလိုကို ကြည်ကြည်ဖြူဖြူကို အလိုးခံနေတာလေ။ ဆရာနှင့် အရင်က အဆက်အစပ်တွေ ရှိခဲ့ဟန်တူသည်။ ယ
မနေ့က သူတို့စခန်းနှင့် (၄) မိုင်လောက် ဝေးသောနေရာမှ ရွာကို ဆရာနှင့် ထိုအမျိုးသမီး သွားပြီး ဖုန်းဆက်ကြသေးသည်။ အဲ့ရွာမှာပဲ ဖုန်းလိုင်းက မိတာလေ။ ထိုဆော်ကြီးကို ဆရာက လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေခွင့်ပေးတာကို ဘာလို့ ထွက်မပြေးသလဲ သူလည်း စဉ်းစားမရ။ ပြန်ပေးဆွဲလာတာနှင့်ကို မတူ။ ဒါလည်း ငါ့အလုပ်မဟုတ်ပါဘူးလေဟု တွေးရင်း ရှေ့တွင် မနေ့က ထောင်ထားသော တောကောင်ထောင်ချောက်များတွင် တောကောင်မိမမိ သွားရောက်ဖြုတ်ယူနေသော တပည့်ကျော်သံလုံးနှင့် အဆက်ပြတ်သွားသောကြောင့် ခြေလှမ်းတို့ကို ခပ်သွက်သွက်လေး အသော့နှင်လိုက်သည်။
ပထမနှင့် ဒုတိယထောင်ချောက်များတွင် တောကောင်မိဟန်မတူ။ မနေ့က သူနှင့်သံလုံး ထောင်ထားခဲ့သည့် အတိုင်း။ တတိယထောင်ချောက်တွင် တောကြောင်ကြီးတစ်ကောင် မိနေတာကို တွေ့ရသည်။ သို့သော် ဖြုတ်ယူမသွားသဖြင့် သံလုံး ဘာလုပ်နေတာလဲဟု တွေးရင်း ဒေါသ အနည်းငယ်ထွက်သွားသည်။ ဒီကောင်ကွာ ဘယ် သဝေထိုးသွားမှန်းမသိဘူး။
ထိုစဉ် ချိုးချိုးချွတ်ချွတ် အသံကြားလိုက်ရပြီး တောစပ်တွင် တအင်းအင်း ညဉ်းညူသံကိုကြားလိုက်ရသည်။
“အင်း အင်း”
သံလုံးပါလား။ သံလုံးရင်ဝတွင် ဓါးဒဏ်ရာများနှင့် ဗိုက်ထဲမှ အူများကား ရင်ဘတ်အပြင်သို့ ထွက်နေသည်။
“သံလုံး သံလုံး မင်းဘာဖြစ်တာလဲ”
“အစ်ကို ကိုမိုက်ခဲ တောထဲမှာ လူစိမ်းတွေ ရောက် ရောက်နေပြီ။ သူတို့ဆရာ အိုက် အိုက်စံ ပြန် ပြန် ပေး ဆွဲ ထား တဲ့ အ မျိုး သ မီး ကို လာ လာ ရှာ”
သံလုံးကား အသက်ပျောက်သွားချေပြီ။ ဒါဆိုရင် မိုက်ခဲကား ရင်ထဲ ဗလောင်ဆူသွားသည်။ အန္တရာယ်အငွေ့အသက်တွေကို သူရလာသလိုပဲ။
အခန်း (၇)
မိုက်ခဲ မိုက်ခဲ အိုက်စံကား မိုက်ခဲ၏ အသက်မဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ပွေ့ချီရင်း မျက်ဝန်းထဲမှ မျက်ရည်များ ကျဆင်းလာသည်။ မိုက်ခဲကား ဇွဲကြီးလှသည်။ သေနတ်ဒဏ်ရာ (၃) ချက် ရရှိလာတာတောင် စခန်းသို့ အရောက် ပြေးလာသေးသည်။ တောထဲမှာလူစိမ်းတွေ ရောက်နေပြီတဲ့ အားလုံး (၅) ယောက်။ (၃) ယောက်ကတော့ မိုက်ခဲလက်ချက်နဲ့ သေပြီတဲ့။ ကျားကြီးဆိုသောသူနှင့် ဦးထွန်းအောင်ကျော် ကျန်နေသေးသည်ဟု သိရသည်။
—————————————————
ဦးထွန်းအောင်ကျော်ကား သေနတ်ကိုဆရင်း တောကို တိုးတက်ခဲ့သည်။ သူ့နောက်တွင် ကျားကြီး ပါလာသည်။ ဓါးပြတစ်ကောင်ကို ဓါးဖြင့်မွမ်းပြီး စစ်ဆေးခဲ့တုန်းက ဓါးပြခေါင်းဆောင်က လွန်ခဲ့သော (၄) နှစ်လောက်က သူတို့ သတ်ပစ်ခဲ့ရာမှ မသေသော အိုက်စံဆိုတဲ့ ခွေးသားဖြစ်နေသည်။ နောက်ထပ် ဓါးပြတစ်ယောက် ရောက်လာပြီး ရင်ဆိုင်တိုက်ခိုက်ရာမှ ကျားကြီးရဲ့ တပည့် (၃) ယောက် ကျသွားသည်။ ထိုဓါးပြကား သေနတ်ဒဏ်ရာများဖြင့် ထွက်ပြေးသွားတာကို ကျားကြီးက တောက်တစ်ခေါက်ခေါက် ဖြစ်နေသည်။
ဒါပေမဲ့ ထိုဓါးပြ အသက်မရှင်နိုင်။ သေနတ်က ချက်ကောင်းတွေကိုချည်း မှန်သွားတာလေ။ ထိုအချိန်မှာ အရှေ့ဘက်တောဆီမှ ပြေးလာသံကြားရသည်။ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်။ ချစ်ဇနီးလေး မေဝင်းမောင်ပါလား။
“မေ”
“ကိုကြီး”
မေဝင်းမောင်ကား သူ၏ ရင်ခွင်တွင် ခိုဝင်ကာ ကြူကြူပါအောင် ငိုတော့သည်။ ပါးမှာလည်း အိုက်စံဆိုတဲ့ကောင် ရိုက်နှက်ထားတာထင်တယ်။ ရောင်ကိုင်းနေသည်။ အဝတ်အစားတွေကလည်း ဖုန်အလူးလူးနှင့်။
“တိတ်ပါမေရယ် ဘယ်လိုလွတ်လာတာလဲ”
“ဟိုခွေးသူခိုးကို မေတုတ်နဲ့ရိုက်ပြီး ထွက်ပြေးလာတာ ကိုကြီး။ သူမေ့ကို အမျိုးမျိုး နှိပ်စက်နေတာ။ အခု သူ တဲထဲမှာ သတိမေ့နေပြီ”
“ဟုတ်ပြီ မေရယ် ကိုကြီးရောက်လာပြီ။ ဘာမှမစိုးရိမ်နဲ့တော့။ ဒီကောင့်ကို ကိုကြီးကိုယ်တိုင် သတ်ပြမယ် နှိပ်စက်ပြီးတော့”
သို့နှင့် အိုက်စံတို့ စခန်းချသော တဲသို့ ထွန်းအောင်ကျော် လိုက်လာခဲ့သည်။ ကျားကြီးကလည်း နှိပ်စက်ဖို့အသင့်ပင်။
အခန်း (၈)
သတိလစ်နေသော အိုက်စံကို ဦးထွန်းအောင်ကျော်မှ သစ်ပင်တွင်ကပ်ပြီး ကြိုးနှင့်ချည်လိုက်သည်။
“ဆရာ ကျွန်တော်ကတော့ သတ်ပစ်ချင်တာ လက်ကိုယားနေတာပဲ”
“နေပါဦးကွာ မင်းကလည်း ဒီလောက်ဒုက္ခပေးတဲ့ကောင်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း အားရအောင် နှိပ်စက်ပြီးမှ သတ်ကြတာပေါ့”
ဦးထွန်းအောင်ကျော်ကား ရက်စက်မှုအပေါင်း သရဖူဆောင်းသူတည်း။
“မေရေ တဲထဲမှာ ဘာစားစရာတွေရှိလဲ”
“အရက်ပုလင်းတော့ တွေ့တယ်”
“အမြည်းလေး စီစဉ်ပေးပါဦး အရက်သောက်ပြီးမှ ဒီကောင့်ကို ဖြေးဖြေးချင်း နှိပ်စက်ပြီး သတ်မယ် နောက်ဆယ်ဘ၀ မေ့သွားအောင်ပေါ့ ဟားဟား”
သို့နှင့် မေဝင်းမောင်ကား အရက်နှင့်မြည်းဖို့ အမြည်းစီစဉ်ရန်အတွက် တဲထဲသို့ ဝင်သွားသည်။ ချစ်ဇနီးလေး၏ အကြော်အလှော်လက်ရာက ကောင်းတယ်လေ။ မေဝင်းမောင်တဲထဲမှာ ကြော်လှော်နေစဉ် သစ်ပင်မှာ ကြိုးနဲ့ ချည်ခံထားရသော အိုက်စံကား သတိရလာသည်။ ကျားကြီးက ရေနှင့် လောင်းလိုက်တာကြောင့်မို့လေ။
“ခွေးမသား သတိရလာပြီလား”
“ဦးထွန်းအောင်ကျော် လူယုတ်မာ ခင်ဗျားကို သတ်မယ်”
“ဟားဟား အောက်ကကောင်က အော်ချင်သေးတယ်။ ကျားကြီး ဆုံးမလိုက်စမ်း”
“ခွပ်ခွပ်”
ကျားကြီးကား အိုက်စံကို လေးငါးချက် ပစ်ထိုးလိုက်သည်။
“ကျားကြီးရေ တော်လောက်ပြီ ဒီမှာ အမြည်းရပြီ။ သောက်ကြဦး။ ပြီးမှလုပ်ရင်လည်း ရပါတယ်ကွယ်”
မေဝင်းမောင်က အမြည်းပန်းကန်များကို ကိုင်ပြီး တဲထဲမှ ထွက်လာသဖြင့် ကျားကြီးက ထိုးကြိတ်ခြင်းကို ခန ရပ်နားထားလိုက်သည်။ ကျားကြီးကား အရက်တစ်ခွက်ကို ငှဲ့သောက်ရင်း
“အရသာရှိလိုက်တာ ဆရာရယ် ဟိုကောင်ကို နှိပ်စက်ရလို့လား မသိဘူး”
“ဒါပေါ့ကွာ ကျားကြီးရ ငါတို့ကိုမှ လာစမ်းတာကိုး တစ်ခါသေမလို ဖြစ်တာကို မမှတ်တာလေ”
“ဒီတစ်ခါတော့ ဒီကောင် သေပါပြီကွာ ဟားဟား”
“ချီးယားစ်”
အရက်ခွက်ကိုမြောက်ရင်း ထွန်းအောင်ကျော်တို့ ဆရာတပည့် အောင်ပွဲခံလိုက်ကြသည်။
“အား အရက်က ပြင်းသလိုလိုပဲ မူးလိုက်တာ”
ထွန်းအောင်ကျော် စဉ်းစားမရ။ တစ်ခွက်ထဲသောက်ပြီး အရက်ကမူးနေပြီ။ ဟုတ်တော့ မဟုတ်သေး။ မျက်လုံးတွေက ဝါးလာသည်။ သူ့အနားမှာ မေဝင်းမောင် ရောက်လာသည်။
“ကိုကြီး ဘာဖြစ်တာလဲ”
ပြုံးပြုံးလေး မေးလိုက်သည်။
“ဟင်”
မေဝင်းမောင် လက်ထဲမှာ မေ့ဆေးပုလင်း တစ်လုံး။ ဒေါသက ထွက်လာပေမဲ့ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး မလုပ်နိုင်တော့။ သူ့အမြင်အာရုံတွေ အမှောင် မကျသွားခင်မှာ မြင်လိုက်ရတာက မေဝင်းမောင်ကား အိုက်စံကို ကြိုး သွားဖြေပေးနေတာကိုပင်။
လောကကြီး ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာပါလိမ့်။ ထွန်းအောင်ကျော် စဉ်းစားမရ။ ခါးကြားမှာ ထိုးထားသော သေနတ်ကို ဆွဲထုတ်ပြီး ပစ်လိုက်သော အခါတွင် ချောက်ချောက်ဟု အသံသာ မြည်လာသည်။ ကျည်ဆံတွေ မရှိ။ မေဝင်းမောင် မိန်းမယုတ် ကျည်ဆံကို ထုတ်ထားပြီးပြီထင်တယ်။ ထွန်းအောင်ကျော်၏ ကိုယ်ကြီးက ဝုန်းခနဲ ကွပ်ပြစ်ပေါ်သို့မှောက်ကျသွားသည်။ လောကကြီးတစ်ခုလုံး အမှောင်တိ ကျသွားပြီလေ။
အခန်း (၉)
မေဝင်းမောင်နှင့် အိုက်စံကား ငွေများကို ရေတွက်လိုက်၏။ စုစုပေါင်းသိန်း (၃၀) တိတိ ကျားကြီးလို အားကောင်းမောင်းသန် တစ်ယောက်ကို တစ်ဖက်နိုင်ငံမှ လူပွဲစားများလက်ထဲကို ရောင်းချလိုက်ရသဖြင့် ငွေများ ဖောဖောသီသီ ရလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ တစ်ဖက်နိုင်ငံမှ အလုပ်စက်ရုံ ပိုင်ရှင်များက ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်သူများပင်။ ကျားကြီးကို သူတို့စက်ရုံမှာ မသေမချင်း ခိုင်းကြတော့မှာလေ။
ကျားကြီး ရောင်းစားခဲ့သော အမျိုးကောင်းသမီးပျိုလေးများအတွက် ကျားကြီးကား မသေမီ ဝဋ်ကြွေး ပေးဆပ်ရတော့မည်။ မေဝင်းမောင်၏ အကြံဉာဏ် ကောင်းသဖြင့် ကျားကြီးတို့ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက်ကို အိပ်ဆေးခတ်ပြီး လွယ်လွယ်ကူကူ ဖမ်းနိုင်ခဲ့သည်။
မေဝင်းမောင်ကား မြို့သို့ပြန်သွားပြီး ဦးထွန်းအောင်ကျော် ပိုင်ဆိုင်သမျှ ပစ္စည်းအားလုံးကို ရောင်းချလိုက်သည်။ ထို့နောက် မေဝင်းမောင်နှင့် အိုက်စံကား ယူလိုက်ကြပြီး ဦးထွန်းအောင်ကျော်၏ ပစ္စည်းများကို သိမ်းပိုက်လိုက်ကြခြင်း ဖြစ်သည်။
“မမမေ ကျားကြီးက ကျွန်တော်တို့အတွက် ဝင်ငွေရှာပေးသွားတယ်နော် ဟက်ဟက်”
“မောင်ရယ် သူတို့လို လူယုတ်မာတွေက သတ်ပစ်လိုက်ရင် ဘယ်တန်ပါ့မလဲ။ မသေခင် သူတို့ လုပ်ခဲ့တဲ့သူတွေ ခံစားရသလို ခံစားရမှ ထိုက်တန်မှာပေါ့ ဟုတ်ဖူးလား ခ်ခ်”
“ဒါကြောင့်မို့ မမကို ချစ်ရတာ ဟင်းဟင်း”
အိုက်စံကား မေဝင်းမောင်ကို လှမ်းဖက်ရင်း နမ်းရှုပ်လိုက်သည်။
“မောင် မမမေ မနေနိုင်တော့ဘူးကွာ အိမ်ပြန်ကြရအောင်”
“ဟုတ်ပါပြီ။ အိမ်ကျမှ အဝချစ်ပစ်မယ် ဟုတ်ပြီလား”
“ဟင်းနော် သူချစ်တာကြီးကလည်း ကြောက်စရာကြီး ခ်ခ်”
မေဝင်းမောင်နှင့် အိုက်စံကား ရွှေလီဘက်သို့ ကားကို ပြန်မောင်းခဲ့တော့သည်။ အိုက်စံနှင့် မေဝင်းမောင်ကား သူတို့ဝယ်ထားသော ခြံကျယ်ကြီးထဲကအိမ်ကြီးမှ ကုတင်ကြီးပေါ်ကို ရောက်ဖို့ဆန္ဒ စောနေကြပြီး မေဝင်းမောင်ထဲမှ အဖုတ်လေးထဲ အရည်ကြည်လေးများ စိမ့်ထွက်လာသလို အိုက်စံရဲ့ ဒုတ်ကြီးကလည်း ပေါင်ကြားထဲမှာ မာတောင်နေပြီ မဟုတ်ပါလား။
မေဝင်းမောင်နှင့် အိုက်စံကား ဆယ်သက်စားမကုန်သော ပိုက်ဆံနှင့် ရတနာများကို ဦးထွန်းအောင်ကျော်ထံမှ သိမ်းပိုက်ပြီးဖြစ်သဖြင့် တစ်နေ့တစ်နေ့ မရိုးရအောင် နေ့တိုင်းတစ်နေကုန် ဆော်ကြသည်။ အားရှိသော အစာများစားပြီး ဒါကိုပဲ မရိုးရအောင် နည်းသစ်များကို စမ်းသပ်ကြသည်။
အခန်း (၁၀)
ဦးထွန်းအောင်ကျော်ကား မိမိကိုယ်ကို သတ်သေချင်နေ၏။ ဒါပေမဲ့ သတ်သေလို့မရ မယားဖြစ်သူက မိမိကို သစ္စာဖောက်သည့်အပြင် ရက်ရက်စက်စက် ပြုမူခြင်း ခံရသည်။ သူ၏ ပစ္စည်းများကို သိမ်းပိုက်ရုံမက သူ့ကိုပါ ခြေတွေလက်တွေကို သံကြိုးနှင့် ခတ်ထားသည်။ သူ့ကို ချုပ်နှောင်ထားသော အချုပ်ခန်းရှေ့တွင် နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင်ကြီးတစ်လုံး ချထားသည်။
ထိုကုတင်ကြီးပေါ်တွင် မွေ့ယာအကောင်းစားများ ခင်းထားပြီး နေ့တိုင်းပင် ထိုစဉ် အခန်းထဲသို့ ဝတ်ကောင်းစားလှများ ဝတ်ထားသော မေဝင်းမောင် ဝင်လာသည်။ နောက်မှ အိုက်စံ ဝင်လာသည်။ အိုက်စံကား အောင်နိုင်သူအပြုံးနှင့် မေဝင်းမောင်ကား အဝတ်အစားများကိုချွတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်လှမ်းတက်လိုက်၏။
“မောင်လေး လာတော့လေ”
အိုက်စံကား ကုတင်ပေါ် လှမ်းတက်လိုက်သည်။
“နေဦးမမ နှုးကြနှပ်ကြသေးတာပေါ့”
အိုက်စံကား အောက်တွင် ပက်လက်လှန်လိုက်သည်။ မေဝင်းမောင်ကား သူနှင့်ပြောင်းပြန်လှဲချလိုက်သည်။ အိုက်စံ၏ ခြောက်လက်မကျော် ရှည်အောင် ပြုပြင်ထားသော လီးကြီးကို မေဝင်းမောင်က သူမနှုတ်ခမ်းနှစ်လွာထဲ စုပ်ထည့်ပြီး အားရပါးရ ပုလွေပေးနေချိန်တွင် မေဝင်းမောင်၏ ပေါင်ကြားထဲမှ အိုက်စံကလည်း အားကျမခံ မေဝင်းမောင်၏ စောက်ပတ်ကြိးကို တပြတ်ပြတ်နှင့် ယက်တော့သည်။
တရှီးရှီး တအားအား တအင်းအင်းနှင့် မေဝင်းမောင်ကား ဖင်ကြီးယမ်းခါနေသလို အိုက်စံမှာလည်း တစ်ကိုယ်လုံး တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ကာမစည်းစိမ် တွေ့နေသည်။ လူယုတ်မာကြီးကို သင်ခန်းစာပေးရန် မေဝင်းမောင်က အကြံပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး အချုပ်ခန်းထဲမှ ဦးထွန်းအောင်ကျော်ကား ငိုယိုတောင်းပန်နေသည်။ သူ့မယား အလှလေးနှင့် သူ့ပစ္စည်းများကို အိုက်စံကသိမ်းပိုက်ရုံမက နေ့တိုင်းသူ့ရှေ့မှာ လိုးနည်းပေါင်းစုံကို စမ်းသပ်နေကြသည်။ သူ့ကိုရှိသည်ဟုပင် မထင်။ အိုက်စံကလည်း မေဝင်းမောင်ကို အပိုင် ကိုင်ထားတာလေ။
“ပြွတ်ပြွတ်”
မေဝင်းမောင်၏ လျှာလေးက သူ့လီးဒစ်ကို ဝိုက်ဝိုက်ပြီး ဖိပေးနေသဖြင့် အိုက်စံ အကောင်းကြီး ကောင်းနေသည်။ မေဝင်းမောင်ကလည်း အိုက်စံ၏ လျှာအစွမ်းကြောင့် အရည်ကြည်လေးများပင် လိုက်လာပြီ။ နောက် (၁၅) မိနစ်လောက် အကြာမှာတော့ နှစ်ဦးသား သုတ်ရည်များ ကိုယ်စီ ထွက်သွားကြတော့သည်။
အခန်း (၁၁)
“ဖွတ်ဖွတ် ဘတ်ဘတ်”
“အား အင်း”
အိုက်စံ၏ လီးကြီးကား မေဝင်းမောင်အဖုတ်ထဲ စိုက်ဝင်နေသည်။ အိုက်စံကား အောက်ဖက်မှနေပြီး မေဝင်းမောင်က အပေါ်မှခွကာ ဆောင့်နေခြင်းဖြစ်သည်။ အိုက်စံ၏ လဥများနှင့် သူမဆီးခုံရိုက်သံ တဘုတ်ဘုတ်ကား ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း ထွက်ပေါ်နေသလို သူမ၏ တင်းရင်းလှသော တင်သားကြီးများကလည်း အိုက်စံပေါင်ပေါ်တွင် အိခနဲအိခနဲ ပြားကပ်သွားသည်။ မေဝင်းမောင်၏ နို့နှစ်လုံးကို အိုက်စံကား သူ၏ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ ညစ်ပေးနေပြီး မေဝင်းမောင်ကား ဆောင့်ပေးရာတွင် အရှိန်ရစေရန် အိုက်စံ၏ ရင်ဘတ်ပေါ်သို့ လက်ကို ထောက်ထားသည်။
အိုက်စံ၏ လီးကား မေဝင်းမောင်၏ စောက်ပတ် ကြပ်ကြပ်လေးထဲတွင် သားရေကွင်းဖြင့် စီးထားသလို ညှစ်ခံထားရပြီး အရသာ အတွေ့ကြီးတွေ့နေသည်။ မေဝင်းမောင် အဖို့မှာလည်း သူမထဲတွင်အိုက်စံ၏ လီးကြီးက အကြောတပြိုင်းပြိုင်းဖြင့် တိုးဝင်လာတိုင်း တဖျဉ်းဖျဉ်း ထသွားသည်။
ထွန်းအောင်ကျော်အဖို့ သူ့မယားလေးက နောက်လင်အိုက်စံနှင့် လိုးပွဲဆင်နွဲနေတာကို ကြည့်ပြီး အရူးတစ်ယောက်လို အော်နေသည်။ သို့သော် ထိုနှစ်ယောက်က ဂရုမစိုက်ကြပါ။
“ဖွတ်ဖွတ်… အားအား… ရှီးရှီး.. ဘွတ်ဘွတ်.. အင်းဟင်း”
“မောင်…. မ… ပြီးတော့မယ်.. ရှီးအား..”
အိုက်စံကား မေဝင်းမောင်ကို အောက်မှပြန်ပင့်လိုးပြီး အချက်(၂၀) (၃၀) လောက် ရှိသောအခါ မေဝင်းမောင်ကား ခပ်မြန်မြန် ဆောင့်လိုက်သောအခါတွင် သူ့နှုတ်မှ တအင်းအင်း မြည်သံထွက်သွားပြီး လရေဖြူဖြူပျစ်ပျစ်များကို မေဝင်းမောင် စောက်ခေါင်းနံရံများသို့ ပန်းထုတ်လိုက်ပြီး မေဝင်းမောင် စောက်ပတ်ထဲမှလည်း စောက်ရည်များ ယိုဖိတ်ထွက်ကျသွားလေတော့သည်။
သို့နှင့် ထွန်းအောင်ကျော်ရှေ့တွင် မေဝင်းမောင်နှင့် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုး တစ်ချီ၊ ဖင်ထောင်လိုး တစ်ချီ ကုတင်စောင်းမှာတင်ကာ မတ်တပ်လိုးပေးတာကတစ်ချီ၊ နောက်ထပ် (၃) ချီ ထပ်လိုးပြီးနောက် ထမင်းစားရန် အပေါ်သို့ တက်သွားကြလေတော့သည်။
(နိဂုံး)
အိုက်စံကား ထွန်းအောင်ကျော်၏ မယားလေးနှင့်ဥစ္စာပစ္စည်းများကို သိမ်းပိုက်။ ထွန်းအောင်ကျော်ရှေ့တွင် အမျိုးမျိုး နေ့တိုင်း လိုးပြပြီး တစ်နှစ်ခန့် အကြာတွင်တော့ ထွန်းအောင်ကျော်ကို တစ်ဘက်နိုင်ငံရှိ လူမှောင်ခိုပွဲစားများထံ ငွေသိန်း (၂၀) ဖြင့် ရောင်းချလိုက်ပြီး မေဝင်းမောင်နှင့် ပျော်ပျော်ကြီး နေသွားကြတော့သည်။
ထွန်းအောင်ကျော်သည်ကား ယခင်က သူယုတ်မာခဲ့သော အပြစ်များအတွက် နောက်ဘဝမကူးဘဲ ယခုဘဝမှာပင် ဝဋ်လိုက် သွားလေတော့သည်။
ပြီးပါပြီ။
