Virgin သူရဲကောင်းသုံးဖော် (အပိုင်း ၂ ဇာတ်သိမ်း)
ရေးသားသူ- ၂၄ မျက်နှာ
🧡အခန်း (၆) မမနှင့်မောင်လေး🧡
ကျော်သူရတစ်ယောက် ဒီနေ့အလုပ်ရှုပ်နေသည်။ အကြောင်းမှာ ကုမ္ပဏီ၏ ဆယ်နှစ်ပြည့်နှစ်ပတ်လည်ပွဲအတွက် နေရာထိုင်ခင်းများကို ပြင်ဆင်ပေးနေရသည်၊ Admin staff ဆိုသည့်ရာထူးကလည်း ဒီဘက်ခေါတ်နဲ့ကိုက်အောင်သာ နာမည်ကြားကောင်းအောင် ကင်ပွန်းတပ်ထားရုံသာ။ အမှန်တကယ်တော့ တောက်တိုမယ်ရအကုန်လုပ်သည့် ရာထူးပင်ဖြစ်လေသည်၊ ရှင်ဘုရင်ခေတ်ကဆိုလျင် ဝေါယာဉ်ထမ်းသည့် အထမ်းသမားရာထူးလောက်သာ ရှိလိမ့်မည်ဟု ယူဆရလေသည်။
ညနေစာတည်ခင်းရန်ချထားသော စားပွဲဝိုင်းများတွက် ထိုင်ခုံများချပြီး နေရာစီစဉ်နေသော ကျော်သူရအား သူ့ဆရာ ဦးအောင်မောင်းက…
” ကျော်သူရ…ကောင်လေး၊ ဒီကိုခဏလာဦး”
” ဘာဖြစ်လို့လဲဆရာကြီး”
” မနေ့တုံးကမင်းကို လိုအပ်တဲ့ပစ္စည်းတွေဝယ်ခိုင်းတုံးက တစ်ခါသုံးခွက်ကို ငါစာရင်းထဲထည့်မိလား”
” ခဏနော်…ဆရာကြီး”
ကျော်သူရသည် အဲ့လိုကိစ္စတွေ ဒိုးဒိုးဒေါက်ဒေါက်ဖြေနိုင်သော စံပြဝန်ထမ်းမဟုတ်သော်လည်း ခဏခဏ လစာအဖြတ်ခံရသည့် သင်ခန်းစာများကြောင့် သူဝယ်ယူထားသော စာရင်းများကို Finance နှင့် စာရင်းမရှင်းခင်အချိန်အထိ ဓာတ်ပုံရိုက်ထားတတ်လေသည်၊ ထို့ကြောင့် သူ့ဘောင်းဘီအိပ်ကပ်ထဲက ဖုန်းကိုထုတ်ပြီး မနေ့ကဝယ်ခဲ့သည့် စာရင်းကိုတစ်ချက်ပြန်ကြည့်လိုက်လေသည်။
” အဲ…မပါသေးဖူးဆရာကြီး”
” ဟေ…ငါမေ့သွားတာနေမှာ၊ ကောင်လေး ပိုတဲ့ပိုက်ဆံတွေကော”
” စောနကပဲ finance ကို ပြန်အပ်လိုက်ပြီ”
” ဒေါ်သူဇာဝင်းကို တစ်ချက်ပြန်ပြောလိုက် ဆရာကြီးဦးအောင်မောင်းက တစ်ခါသုံးခွက်ကို ဝယ်မယ့်ပစ္စည်း စာရင်းထဲထည့်ဖို့ကျန်ခဲ့လို့လို့ပြောလိုက်….တော်ကြာမင်းကို ကြပ်နေမှာစိုးလို့”
” ဟုတ်ကဲ့ဆရာကြီး”
” အေး အဲ့တာဆိုအခုသွားလိုက်တော့…..ညနေကြရင် ပွဲကစတော့မှာ….သွားသွား အချိန်မှီအောင်၊ ဒီမှာငါကြည့်လုပ်ထားလိုက်မယ်”
ကျော်သူရတစ်ယောက် ကုမ္ပဏီ၏ ခန်းမကနေ Finance ဌာနရှိသော ရုံးကိုပြေးရပြန်သည်၊ ညနေလေးနာရီရှိပြီဖြစ်၍ Finance ဌာနတွင် လူရှိသေးရန်မျှော်လင့်ချက်ရှိသေးသည်။ အခါတိုင်းလိုဆိုလျင်တော့ စိတ်ပူရန်မလိုသော်လည်း ဒီနေ့တော့ ကုမ္ပဏီ၏ ဆယ်နှစ်ပြည့် Staff party အတွက် Finance ကမမများ အလှပြင်ရန် ရုံးစောစောဆင်းနိုင်ချေရှိသောကြောင့်ဖြစ်လေသည်၊ ရုံးပေါ်တက်သော လှေကားအတက်အဆင်းတွင် ရုံးဆင်းလာသည့် အိအိငြိမ်းပါဝင်သော HR တစ်သိုက်နှင့် တွေ့လေသည်၊ အိအိငြိမ်းက….
” ကိုကျော်သူရ…အမောတကောနဲ့ပါလား၊ ဘာမေ့ကျန်ခဲ့လို့လဲ…ညီမတို့ရုံးခန်းမှာဘယ်သူမှမရှိတော့ဖူးရယ်၊ သော့ခတ်ခဲ့လို့…သော့ကညီမဆီမှာ…ရော့”
ဟုပြောရာ ကျော်သူရက
” မဟုတ်ဖူး….finance သွားမလို့ညီမ…ရတယ်..ကျေးဇူး၊ ဒီနေ့ရုံးစောဆင်းလို့ရတာလား”
” အင်း..ဟုတ်တယ်လေ မနက်ကအစည်းအဝေးမှာပြောတယ်လေ၊ ကိုကျော်သူရမသိဖူးလား”
” မနက်ကတည်းက ခန်းမမှာရောက်နေတာ…သွားလိုက်ဦးမယ်”
ဟု စကားဖြတ်ပြီး အပေါ်ထပ်သို့တက်ခဲ့လေသည်။ Finance ဌာနရောက်တော့ သူထင်ထားသလိုပင် ရုံးခန်းထဲဘယ်သူမှမရှိတော့ချေ၊ Finance manager ဒေါ်သူဇာဝင်းရုံးခန်းထဲကြည့်တော့လည်း သူမ၏စလင်းဘတ်အိတ်တော့တွေ့သေးသည် လူအရိပ်အယောင်မတွေ့…… ထိုစဉ်..
” မောင်လေး….ကျော်သူရ၊ နင်ဘာလာလုပ်တာလဲ…မနက်ဖြန်မှစာရင်းရှင်းတမ်းလုပ်တော့လေ…အကုန်လုံး ပြန်သွားကြပြီ”
” မဟုတ်ဖူးအစ်မ….မနေ့က ကျွန်တော်တို့ ပွဲမှာသုံးဖို့ တစ်ခါသုံးခွက်တွေဝယ်ဖို့ကျန်သွားလို့၊ မနက်ကလာအပ်ထားတဲ့ ပိုက်ဆံပြန်ထုတ်ချင်လို့”
” ဪ…နင်ကတော့ဖြစ်လိုက်ရင် ဒီအတိုင်းချည်းပဲ”
” ဆရာကြီးက ဝယ်မယ့်ပစ္စည်းစာရင်းထဲထည့်ဖို့မေ့သွားလို့ပါဗျ”
” အေးပါအေးပါ၊ ဘယ်သွားဝယ်မှာလဲ အစ်မလည်းလိုက်ခဲ့မယ်….အခုလောလောဆယ် မီးခံသေတ္တာကို Casher ကသော့ခတ်သွားလို့ ထုတ်လို့မရသေးဖူး၊ အစ်မပိုက်ဆံနဲ့စိုက်ဝယ်ထားလိုက်မယ်…မနက်ဖြန်မှ စာရင်းရှင်းလိုက်”
” ကျွန်တော်တို့သွားဝယ်နေကြ မီနီမတ်မှာပဲဝယ်မှာ…အစ်မလိုက်ခဲ့မလို့လား…ကားဒရိုင်ဘာက ပွဲရှိတော့မအားလို့ ကျွန်တော့်ဆိုင်ကယ်နဲ့ပဲသွားဝယ်ရမှာ”
” ရတယ် မောင်လေး၊ အစ်မဆိုးနေကြ နှုတ်ခမ်းနီတောင့်က ဟိုတစ်လောကပျောက်သွားတာ….ပြန်ဝယ်ပြီးဆိုးမလို့…အဲ့တာလေးမှမဆိုးရရင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကွန်ဖီးဒန့်မရှိသလို ဖြစ်သွားတယ်လို့ စိတ်ထဲမှာခံစားရလို့…ညနေလည်းပွဲတက်ရအုံးမှာကိုး”
( ဒေါ်သူဇာဝင်း ပျောက်ရှသွားသော နှုတ်ခမ်းနီတောင့်မှာ ဟိုးအရင်တစ်ပါတ်က ရုံးကိုအချိန်ပိုလာဆင်းတော့ အိမ်သာထဲမှာ အဲ့ဒီ့နှုတ်ခမ်းနီတောင့်နဲ့အာသာဖြေရင်းနဲ့ လူရှိတယ်ထင်တာကြောင့် အိမ်သာထဲကမြန်မြန်ပြန်ထွက်ရင်းနဲ့ ကျပျောက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်လေသည်)
” ဒါဆိုလည်းလိုက်ခဲ့လေ”
” ခဏစောင့်ပေးအုံး မောင်လေး၊သန့်စင်ခန်းထဲဝင်ပြီး အဝတ်အစားတစ်ခါတည်း လဲခဲ့လိုက်မယ်”
” ဟုတ်ဟုတ်”
ဒေါ်သူဇာဝင်းက အထုပ်တစ်ထုပ်ကိုဆွဲပြီး အမျိုးသမီးသန့်စင်ခန်းထဲသို့ဝင်သွားပြီး ဆယ်မိနစ်လောက်ကြာတော့ ဝတ်စုံအသစ်ဖြင့်ပြန်ထွက်လာလေသည်….သူမက..
” မောင်လေး…ရပြီ…သွားရအောင်လေ”
” ဟုတ်ဟုတ်”
ကျော်သူရသည် ဒေါ်သူဇာဝင်းကိုဆိုင်ကယ်နောက်တင်ခေါ်ပြီး မီနီမတ်တစ်ခုသို့သွားကာ လိုအပ်သော တစ်ခါသုံးပလက်စတစ်ခွက်ကိုဝယ်လေသည်၊ ဒေါ်သူဇာဝင်းကလည်း အလှကုန်ပစ္စည်းတန်းကိုသွားပြီး သူမ လိုအပ်သည့် နှုတ်ခမ်းနီတောင့်ကိုဝယ်လေသည်၊ လိုအပ်သောပစ္စည်းများဝယ်ပြီးနောက်တွင် ဒေါ်သူဇာဝင်းက..
” မောင်လေး….အစ်မကို ရုံးပြန်မပို့နဲ့တော့ ခန်းမကိုပဲတစ်ခါတည်းသွားရအောင်”
” ဟုတ်..အစ်မ၊ အပြန်ကြ အစ်မဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ”
” ရတယ်..အစ်မဆိုင်ကယ်ကရုံးမှာ ဌာနကတစ်ယောက်ယောက်လိုက်ပို့ခိုင်းလိုက်မယ်”
” ဟုတ်ဟုတ်”
ကျော်သူရလည်း လောနေပြီဖြစ်၍ ဆယ်နှစ်ပြည့်နှစ်ပတ်လည်ပွဲလုပ်မည့် ကုမ္ပဏီ၏ ဟောခန်းမဘက်ကိုပင် ဆိုင်ကယ်ကိုအမြန်မောင်းလိုက်လေသည်၊ ဆိုင်ကယ်ကိုအရှိန်တင်လိုက်တော့ အနောက်ကလိုက်လာသော ဒေါ်သူဇာဝင်းက ကျော်သူရ၏ ခါးကိုဆွဲဖက်လိုက်တော့ စိတ်ထဲတစ်မျိုးဖြစ်သွားသေးသည်၊ ပိုရင်ခုန်ရသည်က ဒေါ်သူဇာဝင်း၏ နို့နှစ်လုံးသည် သူ၏ကျောပြင်ကို ဖိကပ်နေသည်ကို ကောင်းကောင်းကြီးခံစားလိုက်ရသည်….. နို့နှစ်လုံးနဲ့အဖိခံရတာလည်း အရသာတစ်မျိုး…အိစိအိစိနဲ့ နောက်ကျောပြင်တစ်လျှောက် ဖီးတစ်မျိုးရှိနေပြန်သည်။
ကျော်သူရတစ်ယောက် စနေနှစ်ခိုင်၏ အထိအတွေ့အရသာကို ခံစားလိုက်ရသည်မှာမကြာလိုက် ခန်းမကိုပြန်ရောက်တော့ လက်တွေ့ဘဝဖြစ်သော တောက်တိုမယ်ရကောင်လေး ပြန်ဖြစ်သွားပြန်လေသည်၊ သူတို့ စီစဉ်စရာရှိသည်များကို အချိန်မှီစီစဉ်ပြီး၍ တော်သေးသည်ဟုပြောရမည်၊ HR က ကောင်မလေးတွေကလည်း ပန်ကန်ခင်းဘာညာကိစ္စများဝိုင်းဝန်းကူညီ၍သာ တော်သေးလေသည်။
ညနေ ၅ နာရီ ထိုးသောအခါ အခမ်းအနားစ၍ ကုမ္ပဏီ၏ ဥက္ကဌကြီးက အဖွင့်မိန့်ခွန်း စကားပြောကြားလေသည်၊ ကျော်သူရသူငယ်ချင်း မှန်ကြောင်ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း ပရော်ဖက်ရှင်နယ် ကင်မရာသမား အသွင်ပြန်ပြောင်းသွားကာ ကုန်းကုန်းကွကွဖြင့် ဓာတ်ဖမ်းပြန်နေလေသည်၊ ကျော်သူရမျက်လုံးကတော့ အိအိငြိမ်းထိုင်နေသော HR ဝိုင်းတွင် ကျင်လည်ကျက်စားနေလေသည်၊ ကျော်သူရဘေးနားတွင်ထိုင်နေသော သူ့ဆရာဦးအောင်မောင်းက…ကျော်သူရလက်မောင်းကို တစ်ချက်ရိုက်လိုက်ရင်း….
” ကောင်လေး……မျက်စိအိန္ဒြေလေးဘာလေးထိန်းဦး၊ ဟိုဘက် အင်ဂျင်နီယာတွေဝိုင်းမှာ သူ့ဘဲကြီးကြည့်နေတယ်”
” ကျွန်တော်မကြည့်ပါဖူး ဆရာကြီးကလည်း၊ သူတို့ဝိုင်းဘာချစရာလိုနေသေးလဲလို့ ပြန် check နေတာ”
” မင်းရဲ့ ခေါ်တောမျက်လုံးကြီးနဲ့ ငါ့ကိုလာမလှိမ့်ပါနဲ့ကွာ”
” ဟဲဟဲ”
ဥက္ကဌက အဖွင့်အမှာစကားပြောကြားပြီး သကာလ ညနေစာစားပွဲကို စလေသည်၊ ညနေစာအနည်းငယ်စားပြီးသောအခါတွင် ဥက္ကဌနှင့် အထက်လူကြီးပိုင်းက ရာထူးကြီးသူများသည် လက်အောက်ငယ်သားများ လွပ်လပ်စွာ ပျော်ရွှင်နိုင်ရန် အရင်ပြန်သွားကြလေသည်၊ ထိုအခါမှသာ တကယ့် Staff party စကြလေတော့သည်။
” ယေး…..ယေး….ယေး”
ကုမ္ပဏီ၏ ဆယ်နှစ်ပြည့်နှစ်ပတ်လည် Staff party တွင် ဖိတ်ခေါ်ထားသည့် နာမည်မကျော်တကျော် အဆိုတော်များကဖျော်ဖြေလေသည်၊ အောက်ကဝန်ထမ်းများကလည်း ဂုန်းဆင်းရသော ဘီယာများ အရက်များကို စပယ်ရှယ်ကျိတ်ကာ Dancing Floor တွင် ခုန်ပေါက်နေကြလေသည်၊ မှန်ကြောင်ဆိုလျင်ပြောဖွယ်မရှိတော့။ ဂျွန်နီဝေါကာပုလင်းကြီးကို လက်ထဲတွင်ကိုင်ထားပြီး ရေသောက်သလို တဂွတ်ဂွတ်နှင့်သောက်နေလေသည်၊ ကိုဇော်ဦးကလည်း သူ့အင်ဂျင်နီယာအဖွဲ့များနှင့် စတိတ်စင်ရှေ့နားတွင်ရောက်နေလေပြီ…..။
နိုင်ငံမကျော်တကျော် အဆိုတော်များ သီချင်းဆိုပြီးသောအခါ ကုမ္ပဏီက ဝန်ထမ်းများ၏ ကာရာအိုကေအစီအစဉ်စလေသည်၊ ဌာနအလိုက် ဖိုးဆိုချင် မိဆိုချင်များက တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက်တက်ဆိုကြသည်၊ မိန်းကလေးဝန်ထမ်းများ စင်ပေါ်တက်ကာ ခပ်မြူးမြူး သီချင်းလေးတွေဆိုပြီဟေ့ဆိုလျင် အောက်ကကာလသားဝန်ထမ်းများက သီချင်းကီးကိုက်သည်ဖြစ်စေ မကိုက်သည်ဖြစ်စေ “ဟေး ဟေး ဟေး ဟေး” နှင့် အားပေးကြလေသည်၊ ဒီကြားထဲ နယ်ကတက်လာသော အမူးသမားဝန်ထမ်းများက စင်ပေါ်တက်ပြီး ဟင်္သာတထွန်းရင်ရဲ့ “အမေနဲ့ရွာကိုလွမ်းတယ်” သီချင်းအော်နေသဖြင့် မြန်မြန်ဆိုပြီးဆင်ပေါ်ကဆင်းပေးရန် အော်ကြလေသည်။
ညဆယ်နာရီခန့်ရှိသောအခါ မှန်ကြောင်တို့လိုအမူးသမားအချို့နှင့် မိုက်ခဲတို့အုပ်စုသာကျန်ခဲ့လေတော့သည်၊ ဝန်ထမ်းကောင်မလေးတော်တော်များများကတော့ ည ၈ နာရီလောက်ကတည်းက အိမ်ပြန်သွားကြပြီဖြစ်လေသည်၊ ကျော်သူရတစ်ယောက်လည်း မှန်ကြောင်နှင့်အတူတူ ပုခုံးဖက်ကရင်းနှင့် မှန်ကြောင်ကအရက်စပ်ပေးတော့ တစ်ခွက်ပြီးတစ်ခွက်သောက်ရင်း ရေချိန်တော်တော်ကိုက်နေပြီဖြစ်လေသည်၊ ထိုစဉ်ဦးအောင်မောင်းက “ဝါဆိုမိုးနဲ့ပြန်ခဲ့ပါ” သီချင်းကို အာလေးလျှာလေးဖြင့်ဆိုနေသော အမူးသမားတစ်ယောက်၏ လက်ထဲကမိုက်ကိုလုလိုက်ပြီး မိန့်ခွန်းချွေလေသည်…..။
” ကဲ…ငါ့ကောင်တို့ ပါတီပြီးပြီ၊ အိမ်ပြန် အဆောင်ပြန်ကြတော့……မနက်ဖြန်ရုံးဖွင့်ပါတယ်……ရုံးနောက်ကျရင်တော့ဖြင့် ခွင့်လွတ်ပေးမည်မဟုတ်ကြောင်းကို ဟိုနားက HR ဂျာကြီးကပြောခိုင်းလိုက်ပါတယ်”
” ဟာ……..”
” ညဆယ်နာရီရှိပါပြီ…..အမူးလွန်ပြီး ရုံးမလာနိုင်တာတို့ဘာတို့ဖြစ်ရင် HR ကမနက်ဖြန် ခွင့်မပေးပါဖူးတဲ့နော်၊ ဟိုမှာ Finance manager ကလည်း လစာဖြတ်ဖို့အသင့်တဲ့နော်”
Finance manager က လစာဖြတ်မည်ဟု ခြိမ်းခြောက်လိုက်မှပင် အပျော်လွန်နေသော အမူးသမားဝန်ထမ်းများ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ပုခုံးဖက်ကာ ပြန်သွားကြလေတော့သည်၊ မှန်ကြောင်နှင့်ကိုဇော်ဦးလည်း ပြန်သွားကြပြီဖြစ်သည်၊ ကျော်သူရကတော့ ရီဝေဝေဖြင့် ဦးအောင်မောင်းနားကပ်ကာ..
” ဆရာကြီး…ဒါတွေသိမ်းရအုံးမှာလား ပြန်လို့ရပြီလားဗျ”
” ခဏလေးစောင့်ဦး…..လူတွေအကုန်ပြန်သွားမှ ခန်းမကိုပိတ်ခဲ့ပြီးရင် ပြန်လို့ရပြီ….ကျန်တာတော့မနက်ဖြန်မှလာရှင်းတာပေါ့ကွာ…..ငါတို့လည်းမနက်ကတည်းကလာလုပ်နေရတာပင်ပန်းနေပြီ”
” ဟုတ်..ဟုတ်”
ကျော်သူရနှင့် ဦးအောင်မောင်း စကားပြောနေစဉ် ဒေါ်သူဇာဝင်းရောက်လာပြီး…..
” ကျော်သူရ…မောင်လေး၊ အစ်မကိုလိုက်ပို့ပေးပါဦး”
လို့အကူအညီတောင်းတော့ ဦးအောင်မောင်းက
” ဪ…မသူဇာ၊ အခုထိမပြန်သေးဖူးလား”
” ဥက္ကဌက ဌာနမန်နေဂျာတွေ ပွဲပြီးတဲ့အထိစောင့်ပေးကြလို့မှာသွားလို့လေ…ကျွန်မလည်းစောင့်နေရတာ”
” အေး…ကျော်သူရ၊ ကောင်လေး… မင်း မသူဇာကို အိမ်ကိုတစ်ခါထည်းလိုက်ပို့ပေးလိုက်တော့ကွာ၊ ညအချိန်လည်းလင့်နေပြီ……ဒီမှာငါပဲအကုန်ပိတ်ခဲ့လိုက်မယ်”
” ဟုတ်ကဲ့ ဆရာကြီး”
ကျော်သူရလည်း ရီဝေဝေဖြင့် ဒေါ်သူဇာဝင်းနှင့်အတူတူ ခန်းမထဲကထွက်လာခဲ့သည်၊ ဒေါ်သူဇာဝင်းက….
” အစ်မကို ရုံးကိုသာပြန်လိုက်ပို့ပါ…အစ်မဘာသာ အစ်မအိမ်ကို ဆိုင်ကယ်စီးပြန်လိုက်မယ်”
” ရုံးကဒီအချိန်အကုန်ပိတ်သွားပြီ…..ညစောင့်ကလည်း စောနကအမူးလွန်နေလို့ ကျွန်တော်တို့လိုက်ပို့လိုက်ရသေးတယ်”
” ဟင်”
” ကျွန်တော်ပဲလိုက်ပို့ပါ့မယ် အခုမန္တလေးကညလူပြတ်ရင် အလုအယက်တွေများတယ်….တက်၊ အစ်မလည်း နည်းနည်းသောက်ထားသေးတယ်မလား”
” နည်းနည်းပါ…မင်းကောဆိုင်ကယ်မောင်းလို့အဆင်ပြေသေးတယ်မလား”
” အေးဆေးပါ…အူစိုရုံလေးသောက်ထားတာပါ၊ အခုအချိန်ကလူလည်းရှင်းတယ်ဆိုတော့ကိစ္စမရှိပါဖူး”
ကျော်သူရတစ်ယောက် ဒေါ်သူဇာဝင်းကိုဆိုင်ကယ်အနောက်ကနေတင်ခေါ်၍ သူမညွန်ကြားသည့်လမ်းအတိုင်း ဆိုင်ကယ်မောင်းခဲ့လေသည်၊ ဒေါ်သူဇာဝင်းကအနောက်ကနေ ကျော်သူရအား ဖက်ထားပြီး နည်းနည်းမူးနေ၍လားမသိ ဂုတ်ပိုးနားပေါ်ခေါင်းလေးပါမှီထားသေးသည်၊ ကျော်သူရတစ်ယောက်လည်း သူ့နောက်ကျောအားဖိထားသော ချိုဗူးကြီးတွေနဲ့ အရက်အရှိန်နဲ့ပေါင်းစပ်ကာ လီးတောင်တောင်ချင်ချင်ဖြစ်လာလေသည်၊ ဟိုအရင်တစ်ခါက မှန်ကြောင်သူ့အားပြောဖူးသော ဒေါ်သူဇာဝင်းအာသာဖြေသည့် အကြောင်းအရာကိုစိတ်ထဲ ပြန်တွေးမိနေသေးသည်…..အခုကော ဒီအပျိုကြီးတစ်ယောက် သူ့အားဆွဲဆောင်နေတာလားဟု တောင်တွေးမြောက်တွေး တွေးမိနေသေးသည်၊ ကျော်သူရတစ်ယောက် အတွေးများနေစဉ် အနောက်က ဒေါ်သူဇာဝင်းက…
” မောင်လေး..အရှေ့လမ်းထဲရောက်ရင် ဘယ်ဖက်ချိုးလိုက်”
” ဟုတ်…ဟုတ်”
ကျော်သူရလည်း ဒေါ်သူဇာဝင်းပြောသလို ဘယ်ဖက်လမ်းထဲချိုးလိုက်တော့ လမ်းထိပ်တွင် အုပ်စုလိုက်အိပ်ပျော်နေသည့် ခွေးအုပ်ကို လှန့်နိုးသလိုဖြစ်သွား၍ ခွေးအုပ်ကြီးက တဟုတ်ထိုးဟောင်ပြီး သူတို့ဆိုင်ကယ်နောက်သို့လိုက်လာလေသည်…..
” ဝုတ်….ဝုတ်…ဝုတ်…ဝုတ်…..ဝုတ်…ဂီး….ဝုတ်…ဝုတ်…ဝုတ်…ဝုတ်…ဝုတ်”
” မောင်လေး…မြန်မြန်…မောင်လေး…အဲ့ခွေးတွေကဆိုးတယ်”
သူမပြောသလို ကျော်သူရလည်း ဆိုင်ကယ်လီဗာကိုအရှိန်တင်လိုက်သည်၊ ခွေးအုပ်ကြီးက သူတို့ပိုင်နက်ကျော်သွားခါမှပင် အနောက်ကလိုက်ချင်းရပ်တန့်သွားတော့လေသည်၊ ထိုစဉ်…..
” ဂလုံး…..ဖုန်းးးးးးး”
ကျော်သူရတစ်ယောက် ဘာဖြစ်သွားသည်ပင်မသိလိုက်။ ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကပြုတ်ကြသွားသည်၊ သူအသိစိတ်ပြန်ကပ်လာတော့ဘေးဘီကိုကြည့်လိုက်ရာ slow down အကြီးကြီးတစ်ခုကို အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့တိုက်မိမှန်းသဘောပေါက်သွားသည်၊ အရက်ရှိန်ရီဝေဝေဖြစ်နေသည်နှင့် ညအမှောင်ဖြစ်နေသည်ကတစ်ကြောင်း အနောက်ကခွေးအုပ်ကလိုက်လို့ သတိမထားမိတာပါပေါင်းပြီး slow down ကိုတိုက်မိကာ လမ်းကလည်း ကျောက်စလစ်ခဲသေးသေးလေးများခင်းထားသဖြင့် ဆိုင်ကယ် ချော်ပြီးလဲသွားခြင်း ဖြစ်ကြောင်း သိရှိလိုက်လေသည်။ ပြီးတော့ သူ့ဂျပန်စူပါကတ်ဆိုင်ကယ်က အောက်ခြေနိမ့်နိမ့်လေး၊ တံတောင်ဆစ်က ထူပူလာပြီး စပ်နေသဖြင့်ကြည့်လိုက်ရာ ပွန်းသွားပြီး ရှပ်အင်္ကျီပါ ပြဲသွားကြောင်းတွေ့လိုက်ရသည်။ ကျော်သူရတစ်ယောက်အားယူပြီး ဖုတ်ဖတ်ခါထုတ်ရင်း ထလိုက်ကာ ရုတ်တရပ် ဒေါ်သူဇာဝင်းကိုပြန်သတိရသွားပြီး….
” အစ်မ….ဘာဖြစ်သွားလေးလဲ”
ဟု သူမ ထိုင်ရက်လဲနေရာ နေရာသို့ သွားမေးလိုက်သည်၊ သူမက..
” ဘာမှမဖြစ်ဖူးမောင်လေး…..အစ်မက ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကနေဖင်ထိုင်ရက်ကျသွားတာ….မှီးညောင့်ရိုးလေးနည်းနည်းနာသွားတာပဲရှိတာ….မောင်လေးရောဘာဖြစ်သွားလဲ”
” တံတောင်ဆစ်နည်းနည်းပွန်းသွားတယ်…ဆိုင်ကယ်နိုးကြည့်လိုက်ဦးမယ်….အစ်မ ထလို့ရတယ်မလား”
” ရတယ်…ရတယ်”
ကျော်သူရတစ်ယောက် ဆိုင်ကယ်ကို ပြန်ထူပြီး စက်နိုးကြည့်တော့ မနိုးလာတော့ အောက်ပိုင်းကတစ်ခုခုကိုထိသွားပုံရသည်၊ ညအမှောင်ကြီးဖြစ်နေ၍ ဘာတွေဖြစ်နေလဲ သူမကြည့်တတ်တော့ ဒေါ်သူဇာဝင်းက…
” ဆိုင်ကယ်နှိုးလို့မရတော့ဖူးလား မောင်လေး… လာ အစ်မအိမ်ကအရှေ့နားမှာတင် တွန်းခဲ့လိုက်”
ဆိုင်ကယ်မှောက်လဲသော နေရာကနေ ငါးအိမ်ကျော်လောက် ဆိုင်ကယ်ကိုတွန်းပြီးလမ်းလျှောက်လိုက်တော့ ဒေါ်သူဇာဝင်းရဲ့အိမ်ခြံဝန်းတံခါးရှေ့သို့ရောက်သွားလေသည်၊ သူမက စလင်းဘတ်အိတ်ထဲကို နှိုက်လိုက်ပြီး သော့ကိုထုတ်လိုက်ကာ ခြံဝန်းတံခါးကိုဖွင့်လိုက်လေသည်၊ ဖွင့်ဖွင့်ခြင်း သူမရဲ့ ခွေးလေး ဘလက်ကီက သူမအားအမှီးနှံ့ပြီးထွက်ကြိုဆိုလေသည်၊ ခွေးလေးက ကျော်သူရကိုမြင်တော့ သူစိမ်းမှန်းသိ၍ ထိုးဟောင်လေသည်…..
” ဝုတ်…ဝုတ်..ဝုတ်”
” ဟေ့…ဘလက်ကီ..အိမ်ထဲပြန်ဝင်….ဧည့်သည်ကိုမဟောင်ရဖူးလေ၊ လာ….မောင်လေးကျော်သူရ ခွေးကမကိုက်တတ်ဖူးရယ် ဆိုင်ကယ်ကိုတွန်းပြီး ဆင်ဝင်နားလေးထားလိုက်”
” အစ်မခွေးကိုကြည့်ထားပေးမယ်……လာ…လာ…ဘလက်ကီ…လာလာ…အို့…အို”
ဒေါ်သူဇာဝင်းက သူ့ခွေးကိုမြှားခေါ်ပြီး ခွေးအိမ်နားရောက်တော့ ကြိုးနှင့်ချီလိုက်လေသည်၊ ကျော်သူရလည်း ဆိုင်ကယ်ကိုတွန်းကာ သူမပြောသလို ဆင်ဝင်နားလေးထားလိုက်သည်၊ ဒေါ်သူဇာဝင်းက သူ့ခွေးဘလက်ကီကို အရင်ဆုံးအစာထည့်ကျွေးနေလေသည်၊ ပြီးမှ အိမ်တံခါးကိုဖွင့်ပြီး အိမ်ထဲဝင်လိုက်လေသည်။
” လာ…မောင်လေးလာ…အိမ်ထဲဖိနပ်စီးလို့ရတယ်”
” ဟုတ်”
” အေးအေး…ခဏထိုင်စောင့်အုံးနော်….မောင်လေးလဲဖို့ အဝတ်သွားယူလိုက်ဦးမယ်”
ဟုပြောပြီးအခန်းတစ်ခန်းထဲသို့ ဝင်သွားလေသည်။ ကျော်သူရလည်း ဧည့်ခန်းက ဆိုဖာပေါ်တွင်ထိုင်ပြီး စောင့်ရင်း ဟိုငေးဒီငေး ငေးကြည့်နေသည်၊ ဒီအိမ်ကြီးထဲတွင် ဒေါ်သူဇာဝင်း တစ်ယောက်တည်းနေပုံရလေသည်။ အဖေအမေဓာတ်ပုံတွေ့သော်လည်း ရှိကြပုံမရတော့။ ဒီအိမ်ကြီးထဲတွင် တစ်ယောက်တည်းနေသည့် သူမအား အားကျရမည်လား သနားရမည်လားမသိတော့ သူငေးကြည့်နေတုံးမှာပဲ ဒေါ်သူဇာဝင်းပြန်ရောက်လာပြီး….
” ရော့…မောင်လေး…အစ်မ အဖေရဲ့ပုဆိုးနဲ့ စွပ်ကျယ်….ဒီကနေသွားရင် ညာဘက်အခန်းက ရေချိုးခန်း အဲ့မှာကိုယ်လက်အရင်သတ်ပြီး အင်္ကျီလဲလိုက်၊ အနာကိုလည်းရေသေချာဆေးအုံး..သွား”
” ဪ..အင်း”
ကျော်သူရလည်း ရေချိုးခန်းထဲသွားကာ ကိုယ်လက်သတ်လိုက်ပြီး အင်္ကျီနှင့်ပုဆိုးကိုလဲကာ ပြန်ထွက်ခဲ့လေသည်၊ ဧည့်ခန်းပြန်ရောက်တော့ ဒေါ်သူဇာဝင်းမရှိသဖြင့် စောနက ဆိုဖာပေါ်မှာပင်ပြန်ထိုင်နေလိုက်သည်၊ ခဏကြာတော့ အိမ်နေရင်းဂါဝန်အရှည်ဖြင့် ဒေါ်သူဇာဝင်းတစ်ယောက်ပြန်ထွက်လာလေသည်။ လက်ထဲတွင်လည်း ကြက်ခြေနီတံဆိပ်ပါသော ဆေးဗူးကိုလည်းကိုင်ထားသေးလေသည်။
ဒေါ်သူဇာဝင်းကို ရုံးကယူနီဖောင်းနှင့် မြင်နေကြဖြစ်သော်လည်း အခုလိုအိမ်နေရင်း ဂါဝန်ရှည်နှင့် ဆံပင်ဖားလျားလေးချထားသည်ကို မြင်တွေ့လိုက်ရသောအခါ ကျော်သူရတစ်ယောက် ရင်ထဲတစ်မျိူးတမည်ဖြစ်ကာ သူမအားငေးကြည့်နေမိလေသည်၊ ဒေါ်သူဇာဝင်းက..
” ဘာတွေအဲ့လောက်စိုက်ကြည့်နေတာလဲ၊ မမြင်ဖူးဘူးလား”
” အစ်မက လှနေတာကိုး”
ကျော်သူရတစ်ယောက် သူ့ပါးစပ်ကထွက်သွားသောစကားကို သူ့ကိုယ်သူမယုံနိုင်ဖြစ်သွားလေသည်၊ အရက်အရှိန်ကြောင့်လား ရုံးမှာမဟုတ်၍လားမသိ။ ဒေါ်သူဇာဝင်းကို လှသည်ဟု ပြောမိလိုက်လေသည်၊ ဒေါ်သူဇာဝင်းကတော့စိတ်ဆိုးပုံမပေါ်ပဲ သူ့အားလှသည်ဟုပြော၍ ကျေနပ်နေလေသည်။
” မောင်လေး….တံတောင်ဆစ်ပေး….ဆေးထည့်ပေးမယ်”
” ဪ…ဟုတ်”
ဒေါ်သူဇာဝင်းက ဆေးသေတ္တာထဲက ဝါဂွမ်းကိုထုတ်ပြီး အရက်ပြန်ပုလင်းထဲနှစ်လိုက်လေသည်။ ပြီးမှ ကျော်သူရ၏ ပွန်းသွားသောအနာပေါ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း သုတ်လိမ်းပေးလိုက်လေသည်….
” ကျွတ်……အားးးးး…စပ်တာ”
” ခဏလေး…မောင်လေး.. ပြီးတော့မယ်…..ဖူး…ဖူး…ဖူး”
ဒဏ်ရာကိုအရက်ပြန်ဖြင့် ဆေးပေးပြီး စပ်တော့ သူမပါးစပ်ကလေးဖြင့် တဖူးဖူးမှုတ်ပေးနေလေသည်၊ ကျော်သူရတစ်ယောက် စိတ်ထဲတစ်မျိုးတစ်မည်ဖြစ်လာလေသည်။ သူ့အရှေ့တွင်ရှိသော အပျိုကြီးအား ရင်ခွင်ထဲဆွဲထည့်ကာ အနမ်းမိုးများကျဲချင်စိတ်ကို မနည်းအောင့်အီးထားရလေသည်၊ သူမကတော့ ဒါတွေမသိ။ အနာကိုအရက်ပြန်ဆေးပြီးတော့ ဆေးဝါကြီးကိုလိမ်းပေးပြီး ပတ်တီးအဖြူရောင်စီးပေးလိုက်လေသည်။ ကျော်သူရက..
” အစ်မ…နောက်ကြောကိုတစ်ချက်ကြည့်ပေးပါဦး စောနက ကိုယ်လက်သတ်တော့ နည်းနည်းစပ်နေလို့”
” ဟုတ်လား…အစ်မကြည့်ပေးမယ်…. စွပ်ကျယ်ချွတ်လိုက်”
ကျော်သူရလည်း သူပြောသလိုပင်စွပ်ကျယ်ချွတ်ပြီး နောက်ကျောကိုသူမဖက်သို့လှည့်လိုက်သည်၊ သူမက….
” ကျွတ်…ကျွတ်….လက်ဖျံရိုးနားလေး နည်းနည်းပွန်းသွားတာ.. သွေးစို့ရုံလေးပါ”
” အာ့”
” ခဏလေး…အရက်ပြန်လိမ်းနေလို့….ဖူး…..ဖူး..ဖူး”
ဒဏ်ရာပေါ်ကို အရက်ပြန်လိမ်းလိုက်သဖြင့် စပ်ဖြင်းသွားနေချိန်တွင် သူမက လေအေးလေးနှင့်မှုတ်ပေးလိုက်တော့ ကျော်သူရတစ်ယောက် ခံစားချက်ကောင်းသွားပြီး ကြက်သီးမွှေးညှင်းများပါ ထလာလေသည်။
” ရပြီမောင်လေး…အင်္ကျီပြန်ဝတ်လိုက်တော့”
” ဟုတ်”
ကျော်သူရ စွပ်ကျယ်ပြန်ဝတ်နေချိန်တွင် ဒေါ်သူဇာဝင်းက ကျော်သူရ ခန္တာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကိုကြည့်ပြီး…
” မင်းကအပြင်ကကြည့်တော့သာ ပိန်တယ်လို့ထင်ရတာ၊ ဗလတော့တောင့်သားပဲ”
” နှစ်လလောက်ရှိပြီ….လေ့ကျင့်ခန်းပုံမှန်လုပ်ဖြစ်လို့” (ဆရာဂတုံးဆီမှ ပြန်လာပြီးနောက်ပိုင်း)
ဒဏ်ရာကိုဆေးထည့်ပြီးသောအခါ ဆိုဖာပေါ်တွင် ဘေးချင်းယှဉ်ထိုင်နေကြသည့် ကျော်သူရနှင့် ဒေါ်သူဇာဝင်းနှစ်ယောက်ကြားထဲ အေးစက်သွားလေသည်၊ ကျော်သူရလည်း ဘာဆက်ပြောရမလဲမသိ။ ဆိုင်ကယ်ကလည်းပြင်ရမှာဆိုတော့ ပြန်လို့လည်းမရ၊ ဒီမှာအိပ်လို့ရမလားလို့ပြောရင်လည်းမကောင်း။ ဒေါ်သူဇာဝင်းဘက်ကလည်းနေရခက်နေပုံပေါ်သည်။ လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ကို ပွတ်ရင်းနှင့် ဘာစကားမှမပြောပဲ ငြိမ်နေလေသည်၊ ရုတ်တရပ် သူမက…
” ဟိုလေ…မောင်လေး…ညနက်နေပြီဆိုတော့ ဒီအရှေ့ခန်းမှာပဲအိပ်လိုက်ပါလား…”
” အင်း…”
မသူဇာဝင်းနှင့် ကျော်သူရတို့နှစ်ယောက်သား မျက်လုံးချင်းဆုံပြီးကြည့်မိလိုက်ကြလေသည်၊ အပျိုကြီး၏ မျက်လုံးထဲတွင် စိတ်လှုပ်ရှားနေသော မျက်ဝန်းတစ်စုံကို ကျော်သူရတစ်ယောက် တွေ့မြင်လိုက်ရသည်၊ ထိုအချိန်တွင် သူမက ရုံးတွင်တွေ့နေကြ ထက်မြတ်တဲ့ finance မန်နေဂျာတစ်ယောက် အသွင်အပြင်မျိုးမဟုတ်တော့ပဲ ဂါဝန်ရှည်လေးဝတ်ထားသည့် ရှက်သွေးဖြာနေသော မမလေးတစ်ယောက် အသွင်အနေဖြင့် ကျော်သူရတစ်ယောက် မြင်မိလေသည်။ ဆယ်စက္ကန့်လောက် မျက်လုံးချင်းဆုံပြီးကြည့်နေရင်းနှင့် ကျော်သူရတစ်းယောက် ဘာဆက်လုပ်ရမည်ဆိုတာကို သဘောပေါက်သွားလေသည်…….
” မွ….”
ကျော်သူရတစ်ယောက် ဘယ်ကသတ္တိတွေပေါ်လာလဲမသိ။ အပျိုကြီးမမရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားလေးကို နမ်းမိသွားသည်၊ အပျိုကြီးမမက ဘာမှပြန်မပြောပဲနဲ့ ရှက်သွေးဖြာနေသော မျက်ဝန်းများနှင့် ကြည့်နေလေသည်၊ ဧည့်ခန်းထဲတွင် အပ်ကျသံကိုပင် ကြားရလောက်အောင်တိတ်ဆိတ်သွားလေသည်။
” ခြောက်..ချက်…ခြောက်..ချက်…ခြောက်..ချက်”
တိုင်နံရံတွင်ကပ်ထားသော ရှေးနာရီအိုကြီး၏ လက်တံရွေ့သံကို ကောင်းကောင်းကြီးကြားရသည်၊ အပြင်က ပုရစ်အော်သံများ သစ်ကိုင်းများလေတိုက်သဖြင့် အချင်းချင်းပွတ်တိုက်ပြီးမည်လာသော တကျီကျီအသံများကိုလည်း ကြားရလေသည်။
ကျော်သူရတစ်ယောက် ဘာကိုမှမစဉ်းစားတော့ပဲ ယောကျာ်းပီသစွာဖြင့်.. အရှေ့ကိုရဲရဲကြီးဆက်တိုးလိုက်လေသည်…..
” ပြွတ်….မောင်လေး…..အွန်းးးးးးးးးးးး”
ကျော်သူရတစ်ယောက် အပျိုကြီးမမကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲဖက်ကာ အနမ်းအရှည်ကြီးတစ်ပွင့်ကို ပေးလိုက်လေသည်၊ အပျိုကြီးက အစတုံးကရုန်းသော်လည်း ကျော်သူရက ရင်ခွင်ထဲတင်းတင်း ဖက်ထားပြီး နှုတ်ခမ်းကိုအတင်းဖိနမ်းတာကြောင့် နောက်ဆုံးတော့ အထိအတွေ့အောက်တွင် အပျိုကြီးတစ်ယောက် ကျရှုံးသွားလေတော့သည်..။
သူမရဲ့နှုတ်ခမ်းက နှုတ်ခမ်းနီအရသာ သဲ့သဲ့လေးကိုလည်းရသည်။ ညဖက်လိမ်းသော night cream အနံ့သင်းသင်းလေးကိုလည်းရသည်။ ကျော်သူရတစ်ယောက် အပေါ်နှုတ်ခမ်းကိုစုပ်နမ်းလိုက် အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုစုပ်နမ်းလိုက်နှင့် အနမ်းပေးရင်း တစ်ခါတစ်ခါ လျှာကိုသူမရဲ့ ပါးစပ်ထဲထိုးထည့်ကြည့်လေသည်…။
ကျော်သူရက နမ်းနေရင်းနှင့် လျှာကိုသူမပါးစပ်ထဲထိုးထည့်သော်လည်း မနမ်းတတ်သေ အပျိုကြီးမမက ပါးစပ်မဟပေးသဖြင့် သွားဖုံးနဲ့သာတိုးလေသည်၊ ကျော်သူရက လွယ်လွယ်နှင့်လက်မလျှော့။ သူ၏ လက်က အပျိုကြီးမမ၏ ပခုံးသားပြည့်ပြည့်လေးကို ဖွဖွလေးပွတ်ပေးပြီး နှစ်သိမ့်လိုက်သည်၊ နောက်ဆုံးတော့ သူမရဲ့ခံတွင်းဝလေး ပွင့်အံလာသည်။ ကျော်သူရကဒီအခွင့်အရေးကို လက်လွတ်မခံပဲ သူ့လျှာကြီးကိုထည့်ကာ အပျိုကြီးမမ၏ လျှာကို မြွေကြီးတစ်ကောင်လိုရစ်ပတ်လိုက်လေသည်…။
” အွန်းးးး…မောင်ငေး….အွန်း….ပြွတ်…ပြွတ်…ပြွတ်စ်…..”
ကျော်သူရသည်…လုပ်ငန်းခွင်တွင်သာ အူကြောင်ကြောင်နိုင်ချင်နိုင်မည်၊ တုံးချင်တုံးမည်၊ မကိစ္စတွင်တော့ ဆရာဂတုံးတပည့်ပီပီ သွက်လက်ပြီးပညာသားပါလေသည်၊ ပါရမီပါလာသည်ဟု ပြောရမလားမသိ။ ပထမဆုံးအကြိမ် ကစ်ဆင်ပေးသည့်အခါမှာပင် အဆင်ပြေချောမွေ့၍ အပျိုကြီးမမကတော့ သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ ပြိုလဲသွားပြီး လက်ခုပ်ထဲကရေလေးဖြစ်သွားလေပြီ..။
အပျိုကြီးမမကလည်း သင်လွယ်တတ်လွယ်သည်ဟု ပြောရမည်၊ ကျော်သူရ၏အနမ်းကို ပြန်လည်တုံ့ပြန်ရင်း လျှာချင်းပွတ်သတ်ကစားပေးလေသည်၊ ကျော်သူရက မသိသလိုသိသလိုနှင့် ပုခုံးကိုပွတ်နေသောလက်ကို တဖြည်းဖြည်းချင်း သူမ၏ ချိုဗူးကြီးတွေပေါ်ပြောင်းတင်ပြီး နယ်ကိုင်လေသည်..။
” ဟာ..မောင်လေး…ဘာတွေလျှောက်ကိုင်နေတာလဲ….အင်း……အင်း…ပြွတ်…ပြွတ်”
ကျော်သူရက စကားကိုအပြောမခံ။ နှုတ်ခမ်းကိုသာ နာနာဖိနမ်းလေသည်၊ လက်နှစ်ဖက်လုံးကလည်း အပျိုကြီး၏ညအိပ် ဂါဝန်ပေါ်ကနေလုံးချေပြီး ချိုဗူးနှစ်လုံးကိုညှစ်ပေးရင်း နို့သီးခေါင်းရှိလောက်မည့် နေရာကိုမှန်းကာ လက်မနှင့်ချေပေးလေသည်…။
” မောင်လေး…မင်း…ဆိုးတယ်ကွာ…အွင်း..အွင်း….ပြွတ်…ပြွတ်…ပြွတ်စ်”
ကျော်သူရတစ်ယောက် နမ်းလို့ဝသွားတော့ အပျိုကြီးမမကို ဆိုဖာပေါ်အသာလေးလှဲစေလိုက်ပြီး သူဝတ်ထားသော စွပ်ကျယ်ကိုအမြန်ချွတ်လိုက်လေသည်။ ပြီးနောက် ချက်ချင်းပင် အပျိုကြီးမမဝတ်ထားသည့် အိမ်နေရင်းဂါဝန်ရှည်ကြီးကိုလက်ဖြင့်မလိုက်ပြီး ပေါင်ကြားထဲသို့ ခေါင်းကို ဒိုင်ဗင်ပစ်ဝင်လိုက်လေသည်…။
” ဟဲ့..ဟဲ့….မောင်လေး…မင်းဘာလုပ်တာလဲ….ဟဲ့”
” ပင်တီကိုမချွတ်ပါနဲ့……မင်းကိုပြောနေတယ်နော်…..ဟဲ့”
” ကျွန်တော် ကြည့်ချင်လို့ပါ…”
” ဘာမှန်းလဲမသိဖူး…အဲ့တာဆိုကြည့်ရုံကြည့်နော်….”
” အစ်မရဲ့ ပစ္စည်းကလှလိုက်တာဗျာ….”
ကျော်သူရတစ်ယောက် အောက်ပိုင်းကို ကွယ်နေသော ဂါဝန်စကို အပေါ်အဆုံးထိ တင်လိုက်ပြီး အပျိုကြီးမမကို ပေါင်ကားစေကာ အဖုတ်မွှေးကောက်ကောက်များဖုံးထားသော အဖုတ်ညိုညို ဖုဖုဖောင်းဖောင်းလးကို လက်ဖြင့်ပွတ်သတ်ကိုင်ရင်း ပြောလိုက်သည်။ အပျိုကြီးတစ်ယောက် ဘယ်အချိန်ကတည်းက စိတ်ထနေသည်မသိ။ ရှေ့ပြေးအရည်ကြည်လေးတချို့က အက်ကွဲကြောင်းလေးတွင် စို့နေသည်။ သူမက..
” မောင်လေး….တို့ရှက်လာပြီကွာ….ကြည့်လို့ဝရင်တော်တော့ကွာ”
” အစ်မဟာကြီးကလှတာကိုး…ကျွန်တော်ဖြင့် ကြည့်လို့မဝသေးပါဖူးဗျာ”
ဟုပြောပြီး ထိုင်ကြည့်နေရင်းကနေ ဆိုဖာပေါ်မှောက်လျက်လှဲပြီး လက်ဖြင့် သေသေချာချာဖြဲကြည့်လိုက်သည်..။
အပျိုကြီးမမ၏ အဖုတ်အတွင်းသားလေးများက မီးရောင်အောက်တွင် ပန်းနုရောင်စိုလဲ့နေပြီးလှနေလိုက်တာ။ ညှီနံ့သင်းသင်းလေးကိုလည်း ရသည်၊ ကျော်သူရတစ်ယောက် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ ဒေါ်သူဇာဝင်း၏ စောက်ဖုတ်ကို ကောက်မှုတ်လိုက်လေသည်…။
” ကျော်သူရ…မင်းဘာတွေလုပ်…မင်း….မင်း….အား…….အား…စွစ်….စွတ်..စ်……..ကျွတ်…အား”
” ဘုန်းတွေတော့နိမ့်ကုန်တော့မှာပဲ…မောင်လေးရာ……အား..ဟင့်…ဟင့်…ဟင့်”
” ပလက်…ပလက်..ပလက်..ပြွတ်စ်…ပြွတ်….ပြွတ်စ်……အား….အား…အား..ဟင့်…ဟင့်….အွန်းးးးးး..အွန်းးးးးး.အွန်းးးးးး.အင်း…အင်း.အင်းးးးးး”
ကျော်သူရသည်…သူ့ဆရာသင်ကြားပေးသော အဖုတ်ပေါ် အက္ခရာရေးနည်းများ လျှာသွင်းလျှာထုတ်နည်းများကို လွန်ခဲ့သောနှစ်လလုံး တည်သီးခြောက်ကိုလျက်ကာ လေ့ကျင့်ခဲ့သော အတွေ့အကြုံနှင့်ပေါင်းစပ်ကာ စေတနာပါပါ ဘာဂျာပေးလေသည်၊ ဒေါ်သူဇာဝင်း ခန္တာကိုယ်က အကဲဆတ်လွန်းသည် ဟုပြောရမလား။ အထိအတွေ့ကိုခံစားမှု အားကောင်းသည်ဟု ပြောရမလားမသိ၊ ကျော်သူရ နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းတုံးကလည်း ခန္တာကိုယ်က တစ်ချက်တစ်ချက် အကြောဆွဲသလို တုန်တုန်တက်သွားသည်၊ အခု ကျော်သူရက လျှာစွမ်းဖြင့် ဘာဂျာပေးနေတော့ ဆိုဖာပေါ်တွင် တစ်ကိုယ်လုံးတွန့်လိမ်…တွန့်လိမ် ဖြစ်ရင်း ကျော်သူရ၏ခေါင်းကိုပေါင်နှစ်ခုဖြင့် အတင်းညှပ်ထားလေသည်…။
” အား…မောင်လေး…ဟင်….ဟင့်….ဟင့်….အား….ယားတယ်….အား…..အား…မောင်လေးရာ”
” အား…အား….အား….အား….အား…ကျွတ်စ်….အင်း…အီး…..အား…အား…အားးး”
” အထဲကကောင်းလာပြီ….အား….အမေ့….အား…..ဟင့်……ဟင့်..ဟင့်…အွန်း…အွန်း…အွန်းအွန်းအွန်းအွန်းအွန်း…….ကျွစ်…….ဟာ့…ဟား…ဝွန့်….ဝွန့်….အမေ့…အားးးးးး”
အပျိုကြီးမမသည် ကျော်သူရ၏ ဘာဂျာမှုတ်ပေးသည့် လျှာအစွမ်းအောက်တွင် ငယ်သံပါအောင်အော်ပြီး ပက်လက်လှန်ပြီး အိပ်နေရာကနေ ခါးကို ၄၅ ဒီဂရီလောက် ကော့တက်ပြီးတုန်သွားကာ တအွန်းအွန်းအော်ပြီး ကာမအရသာ အထွဋ်အထိပ်သို့ရောက်ရှိသွားလေသည်။
ကျော်သူရက ဝတ်ထားသောပုဆိုးနှင့်တကွ အောက်ခံဘောင်းဘီကိုပါ ချွတ်လိုက်တော့ တောင်တက်နေတဲ့ ဆိုက်မှီ ငပဲကြီးကို အပျိုကြီးမမက မြင်သွားတော့….ယောင်ပြီးတော့ မျက်လုံးကိုမှိတ်ကာ…
” အို….!!!”
ဆိုပြီးအာမေဋိတ်သံထွက်သွားလေသည်….။ ကျော်သူရကတော့ သူလုပ်စရာရှိတာကို ဆက်လုပ်သည်။ ဒေါ်သူဇာဝင်း၏ ဂါဝန်ကို အပေါ်မတက်ဆွဲချွတ်တော့ သူမက ကလေးလေးလို ချွတ်ရလွယ်အောင်လက်ကိုမြှောက်ပေးလေသည်၊ ဘော်လီကိုဖြုတ်တော့ ကျော်သူရက နောက်ကျောကိုစမ်းပြီး အတင်းဖြုတ်နေတော့ အပျိုကြီးမမက သူ့လက်မောင်းကိုအသာလေးရိုက်ပြီး…….
” ဘော်လီဂျိတ်က အရှေ့မှာလေ….ကျော်သူရ….ခစ်ခစ်”
အတွေ့အကြုံသိပ်မရှိသော ကျော်သူရလည်း ဘော်လီဂျိတ်မှန်လျင် အနောက်မှာပဲရှိသည် ထင်ပြီး အတင်းစမ်းရှာနေခြင်းဖြစ်သည်။ အပျိုကြီးမမက အဲ့လိုပြောလိုက်တော့ သူရှက်သွားလေသည်။ ပခုံးကြိုးကနေအောက်ကိုဆွဲချပြီး အရှေ့ကဂျိတ်ကိုအသာလေးဖိကာ ချွတ်လိုက်မှ လုံးဝန်းပြီးဖြူစွတ်နေသော ဒေါ်သူဇာဝင်း၏ ရင်နှစ်မွှာက ထင်းထင်းကြီးပေါ်လာလေသည်။
တစ်ကိုယ်လုံး မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်းဖြစ်သွားတော့ အပျိုကြီးမမက ရှက်ပြီး ခန္တာကိုယ်ကို ကျုံ့ကျုံ့လေးလုပ်ကာ သူ့ရဲ့ချိုဗူးကြီးကို လက်နှင့်ဖုံးသော်လည်း မလုံချေ၊ နို့သီးခေါင်းညိုတိုတိုလေးတွေက ချွန်ထွက်နေသည်၊ ကျော်သူရသည် သူမ၏ ခန္တာကိုယ်ပေါ်အုပ်မိုးပြီး လည်တိုင်လေးမှစကာ ရင်ညွန့်ပေါ်သို့ လျှာနှင့်နှုတ်ခမ်းကိုစုပ်နမ်းကာ အောက်သို့လျှောလာလေသည်၊ သူမကတော့ ကျော်သူရ၏ ဆံပင်ဘုတ်သိုက်ကြီးကို လက်ဖြင့်ဆုပ်ကိုင်ထားလေသည်၊
” အင်း….မောင်လေး….ယားတယ်ကွာ….အင်း…..အင်း”
” ပြွတ်…ပြွတ်…ပြွတ်စ်….အင်း”
” အာ့….”
ကျော်သူရက သူမရဲ့နို့သီးခေါင်းညိုညိုလေးတွေကိုစုပ်လိုက်တော့ သူမပါးစပ်ကအလိုအလျောက် ညည်းမိသွားသည်…..။
” မောင်လေးရယ်….အဟင့်…အဟင့်…..ရှီး…….အင်းးးးး”
ကျော်သူရက နို့စို့ပေးနေရင်းနှင့် အဖုတ်ကို လက်ဖြင့်ကိုင်ပေးပြီး စောက်စိလေးကို လက်ဖြင့် စမ်းကာ ဖိချေပေးနေသေးသည်.။ အပျိုကြီးမမတစ်ယောက် အရှိန်ပြန်တက်လာပြီး တွန့်လိမ် တွန့်လိမ်ပြန်ဖြစ်လာပြန်သည်၊ ကျော်သူရက ရင်သားကိုတစ်ဝကြီးနမ်းပြီးသောအခါ နှုတ်ခမ်းချင်းပြန်နမ်းပြီး လျှာကိုကစားပေးပြန်သည်….ဒေါ်သူဇာဝင်းက အသံမပီမသဖြင့်…
” မောင်လေး…အွန်း…အွန်း….အခန်းထဲသွားရအောင် ဧည့်ခန်းထဲမှာ မကောင်းဖူး”
” အင်း..အင်း..သွားမယ်….မမ…နမ်းပါရစေအုံးဗျာ…ပြွတ်…ပြွတ်စ်”
အပျိုကြီးတွေများ လိင်ဆက်ဆံသည့်နေရာတောင် ဂျီးများပြီးဇီဇာကြောင်နေသေးသည်။ သို့သော်လည်း သူ့စိတ်ကြိုက်လုပ်ခွင့်ပေးထား၍ ကျော်သူရက အတွန့်မတက်ပဲ သူမကို ပွေ့ချီကာ သူမရဲ့အခန်းထဲသို့ ခေါ်သွားပြီး မွေ့ယာပေါ်တင်လိုက်ကာ သူ့အလုပ်ကိုသူဆက်လုပ်ပြန်သည်။
” အင်း…အင်း…ကောင်းတယ်…အင်း…အင်း”
ကျော်သူရတစ်ယောက် ဒီလိုဖြူဖြူဖွေးဖွေး ရေဆေးငါးကြီးလို အပျိုကြီးကို နွှာစားရမည်ဟု အိမ်မက်ပင် မမက်ဖူးခဲ့ချေ၊ မှန်ကြောင်က တစ်ခါပြောဖူးသော်လည်း အခုလို ကိုယ်ထိလက်ရောက် ကျူးလွန်ရမည်ဟူ၍ မတွေးဖူးခဲ့ချေ၊ စောနကသောက်ထားသောအရှိန်ကြောင့် ရီဝေဝေဖြင့် တကယ်ဖြစ်နေတာလား…အိမ်မက်လားဟုပင် ဝေခွဲမရတော့ချေ၊ သူ့အဖြစ်က ပီဇာစားရသော သူတောင်းစားလေးတစ်ယောက်လို ဖြစ်နေတာမဟုတ်လား….။
ဒေါ်သူဇာဝင်းကိုကြည့်ရတာလည်း ဒီနေ့မှ staff party တွင်သောက်ကာ မူးလာပြီး သွေးသားထဲက ဆန္ဒတွေပေါ်ထွက်လာပုံရလေသည်၊ သူမကိုကြည့်ရတာ သူသိခဲ့တဲ့ မန်နေဂျာမမ မဟုတ်ပဲ လိင်ဆန္ဒအလိုရမ္မက်များနှင့်ပြည့်နေသော မိန်းမပျိုတစ်ဦးလို ကျော်သူရ၏ ရင်ထဲခံစားလိုက်ရသည်။ သူ့ရဲ့နောက်ကျောကိုဖက်ထားသည့် အပျိုကြီးမမ၏ လက်ကိုဆွဲကာ သူ့ရဲ့လီးကြီးပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်။ သူမက…သူ့ငပဲကြီးကိုဖွဖွလေးကိုင်ကြည့်ပြီး
” နင့်ဟာကြီးကလည်း….အကြီးကြီးပဲ…ကြောက်စရာကြီး…ဟင့်”
” အပေါ်က အရေခွံကို အပေါ်အောက်အဲ့လိုလေးဆွဲပေး…”
” ဒီလိုလား…အင်း…ဟုတ်တယ်…ပုံမှန်လေး”
ကျော်သူရက သူမကို ဂွင်းထုနည်းပြကာ ဖြေးဖြေးချင်းဂွင်းထုခိုင်းလိုက်သည်၊ သူမရဲ့လက်နုနုလေးဖြင့် ဂွင်းထုပေးသည့်အရသာမှာ ကိုယ့်လက်နှင့်ကိုယ်ထုရတာနှင့်မတူပဲ အရသာအသစ်တစ်မျိုးဖြစ်နေလေသည်။ လက်ကလည်း သူမရဲ့ချိုဗူးတွေကိုစိတ်ရှိတိုင်း နယ်ပြီးကိုင်နေလေသည်..။
ကျော်သူရက သူ့ရဲ့လီးကိုကိုင်ပြီး ဂွင်းထုပေးနေတာကို ရပ်တန့်ခိုင်းလိုက်ပြီး လီးကိုကိုင်ပြီး အဖုတ်နှင့်တည်ကာ အထဲထည့်ရန် အပေါ်အောက်ဆွဲပေးလိုက်သည်..။
” စွိ…စွိ..စွိ”
” ဖြည်းဖြည်းချင်းထည့်နော်…မောင်လေး…မမ ကြောက်တယ်…အင်း…အင်း”
ကျော်သူရက အသာလေး လီးဒစ်လေးမြုတ်ရုံ ထည့်လိုက်သည်.။ သူမမျက်နှာကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့ နာပုံမပေါ်သဖြင့်…ဖြည်းဖြည်းချင်း အထဲသို့သွင်းလိုက်သည်။
” အား…ကျွတ်..ကျွတ်….ဖြေးဖြေးမောင်လေး…..အမလေး…အမလေး…အီး”
သူ၏ဆရာဦးဂတုံးညွှန်ကြားထားသလို သူမစိတ်ပြောင်းစေရန် နို့အုံနှစ်ဖက်ကိုစုပ်လိုက် ပါးပြင်တစ်ဝိုက်နှင့် နှုတ်ခမ်းပါးကို နမ်းရင်းနှင့် ချော့မြူနေလေသည်၊ သူမစိတ်ကအောက်ပိုင်းကို သတိမေ့သွားလောက်ပြီဆိုမှ ဆီးခုံးချင်းထိအောင် လီးကိုအဆုံးအထိ ထည့်သွင်းလိုက်လေသည်..။
” အား….နာတယ်…မောင်လေး….အား…အား…ခဏရပ်..အုံး…အား”
” ရပ်လိုက်ပြီအစ်မ….မနာတော့ဖူးနော်…မွ…မွ..မွ”
” အောက်ကမလှုပ်နဲ့အုံးနော်…အမလေး…ကျိန်းလိုက်တာ….အီး”
သူမပြောသလို ကျော်သူရက အောက်ပိုင်းကိုမလှုပ်…နေသားကြအောင် နေပေးသည်၊ အပေါ်ပိုင်းကိုတော့ အနားမပေး…..ချွေးစေးများပြန်နေသော အပျိုကြီး၏ လည်တိုင်အပေါ်ပိုင်းကို လျှာဖြင့်သပ် နမ်းပေးလိုက်သည်.။ နားရွက်ပေါ်တွင်ဝဲကျနေသော ဆံနွယ်များကို လက်ဖြင့်သပ်ပေးလိုက်ပြီး နာရွက်တစ်ခုလုံးကို ပါးစပ်ဖြင့်ငုံကာ စုပ်ပေးလိုက်လေသည်၊ နားအပေါက်ထဲကို လျှာလေးထိုးထည့်လိုက်တော့….
” ခစ်…ခစ်…မောင်လေး…ယားတယ်…ဘာတွေလုပ်နေတာလဲကွာ…အင်း…အင်း”
” မမ…အောက်ကနာသေးလား….လှုပ်လို့ရပြီလား”
လို့မေးတော့ သူမက အသာလေးခေါင်းညိမ့်ပြလေသည်….ကျော်သူရက လီးကိုနည်းနည်းချင်းဆီပြန်ဆုတ်ကာ လှေကြီးထိုးရိုးရိုးပုံစံဖြင့်ပင် အထဲကိုဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်ထည့်ပေးလိုက်သည်…။
” အား….ရှီး….အွန့်…အွန့်…အွန့်”
ဒေါ်သူဇာဝင်းတင်မဟုတ်….ကျော်သူရလည်း အဖုတ်အတွင်းသားများက အတင်းအကြပ်ညှစ်ထားမှုကြောင့် အသံထွက်သွားလေသည်၊ အပျိုကြီးမမ၏ စောက်ဖုတ်က သွေးမထွက်သော်လည်း တစ်ခါမှယောကျာ်းအင်္ဂါဖြင့် ထိုးသွင်းဆက်ဆံဖူးပုံမပေါ်။ သားရေကွင်းပေါင်းများစွာနှင့် သူ့ရဲ့လီးကိုပတ်ထားသလိုခံစားရသည်။ ကျော်သူရတစ်ယောက် တစ်…နှစ်..သုံး လေး နံပါတ်စဉ်ရေပြီး ပြီးချင်စိတ်ကို မနည်းထိန်းလိုက်ရသည်….။
” အင်း…အင်း…အင်း…မောင်လေး…ကြပ်တယ်….အား…ဟင့်..ဟင့်”
” အင့်…အင့်…အင့်….အင့်…အင့်….ဟင်း..ဟင်း….ဟင်းးး”
ကျော်သူရတစ်ယောက် စိတ်ကိုမနည်းထိန်းထားပြီး လုပ်နေရသည်…။ အောက်က ရမ္မက်ထန်နေသော မျက်နှာလေးနှင့် သူ့ကိုကြည့်နေသော အပျိုကြီးမမ၏မျက်နှာကိုကြည့်ရင်း သုတ်ရေများပန်းထုတ်ချင်နေပြီ..။ Emergency plan အနေဖြင့်ထားရှိသော သူ့ဆရာ၏ ဒေါ်ဂတုံးပုံစံကို မျက်စိထဲမြင်ယောင်လိုက်မှပင် နည်းနည်းသက်သာသွားတော့သည်…။
ဒေါ်သူဇာဝင်းလည်း တဖြည်းဖြည်းအရှိန်ရလာပြီထင်သည်….အောက်ကတင်ပါးကို ကြွကြွပြီး ကျော်သူရ၏ဆောင့်ချက်ကို အောင်ကနေပင့်ခံလေသည်။ အပျိုကြီးမမ၏ နူးညံလှသော အသားစိုင်များ၏ အထိအတွေ့..။ ကျပ်စီးပိုင်နေသော အဖုတ်အတွင်းသားများကြောင့် ကျော်သူရတစ်ယောက် အရှင်လတ်လတ် နတ်ပြည်ရောက်သလိုခံစားနေရသည်။ သူအောက်ကဆောင့်နေသော အရှိန်ကိုလည်းမြှင့်တင်လိုက်သည်.။
” ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်”
” အာ့…..အာ့….အာ့…မောင်လေး…အား…အား…အား….ကျွတ်….အား”
” အွန့်…အွန့်…အွန့်….အ…အွင်း….အွင်း…အွင်းးးး”
ဆယ်မိနစ်လောက်ကြာတော့ ကျော်သူရ ဒီထက်ပိုပြီးစိတ်မထိန်းထားနိုင်တော့ သူ့ဆရာဦးကတုံးပြောခဲ့သလို လက်တွေ့မှာသုတ်ထိန်းရတာပိုခက်လေသည်…။ သူ့အတွက်လည်း ပထမဆုံးအတွေ့အကြုံကိုး..။ အပျိုကြီးမမ၏ နှုတ်ခမ်းကိုနာနာဖိနမ်းရင်း အောက်ကအငယ်ကောင်ကိုလည်း အားကုန်သုံးပြီး အဝင်အထွက် သွက်သွက်လေး လှမ်းပေးလိုက်တော့သည်..။
” ပတ်….ပတ်…ပတ်…..အင့်…အင့်…အင့်…အင့်”
” အွင့်…..အွင့်…အွင့်…အွင့်…..အင်း…အင်း….အင်းး..အင်းးးးး…အင်းးးးးးးးးး”
” ကောင်းလိုက်တာမရယ်….ပြီးတော့မယ်…အင်း…အင်း..အင်း…”
” အား…အား…မောင်လေး အထဲမှာမပြီးနဲ့နော်…..အား..အား..ဟင့်…ခဏလေး…မောင်လေး..ခဏလေး မင်းမတ်တပ်ရပ်လိုက်”
ကျော်သူရသည် ဒေါ်သူဇာဝင်းစကားကြောင့် ကြောင်သွားသော်လည်း သူမပြောသလိုပင် အဖုတ်ထဲကနေလီးကိုထုတ်ပြီး မတ်တပ်ရပ်ပေးလိုက်သည်၊ သူမက ငုတ်တုတ်လေးထိုင်လိုက်ပြီး ကျော်သူရ၏လီးကြီးကို လက်ဖြင့်ကိုင်ကာ တရစပ်ဂွင်းထုပေးလေသည်…။
” အား….အစ်မဘာလုပ်…ကျွတ်…အားးးးးး”
ကျော်သူရ၏ တစ်ပတ်စာလောက်ဂွင်းမထုပဲ စုဆောင်းထားသော သုတ်ရည်ဖြူဖြူများသည် လိင်တံမှပန်းထွက်လာပြီး ဒေါ်သူဇာဝင်း၏ မျက်နှာပေါ်ကို ဖိတ်စင်သွားသည့်၊ ကျော်သူရကအားနာ၍ ကြည့်လိုက်တော့ သူမကဒီလိုလုပ်လိုက်ရတာကိုပင် သူ့ကိုယ်သူဂုဏ်ယူနေသယောင်….ကျော်သူရက…
” အစ်မ…အားနာလိုက်တာ…မျက်မှာပေါ်ပေကုန်ပြီ”
” အထဲမှာမပြီးရင် ကောင်မလေးက အပြင်မှာ လက်နဲ့လုပ်ပေးပြီး မျက်နှာပေါ်အပန်းခံရတာမဟုတ်ဖူးလား”
” အစ်မကို ဘယ်သူပြောတာလဲ”
” ဟုတ်ဖူးလား….ဇာတ်ကားတွေထဲမှာတော့အဲ့လိုလုပ်ကြတာပဲ”
ကျော်သူရတစ်ယောက် ရယ်ချင်မိသွားသည်….အပျိုကြီးတစ်ယောက် အပြာကားတွေ အကြည့်လွန်ပြီး အတတ်စူးနေလေသည်၊ ရယ်ချင်စိတ်ကိုမျိုသိပ်ကာ…
” ဟုတ်တယ်..တချို့ကတော့အဲ့လိုလုပ်ကြတာပဲ”
” လာ…စောင်ထဲဝင်..အိပ်ကြရအောင် မနက်ကြရုံးတက်ရအုံးမှာ ည ၁၂ ထိုးနေပြီ”
” အင်းအင်း”
ဒေါ်သူဇာဝင်းက အိပ်ယာဘေးနားက မီးခလုတ်ကိုစမ်းပြီး မီးပိတ်လိုက်ကာ ညအိပ်မီးအနီရောင်လေးကို ဖွင့်လိုက်လေသည်၊ ကျော်သူရနှင့် သူ၏မမလည်း တစ်နေကုန်ပင်ပန်းထားမှုကြောင့် ခဏအတွင်းပင်အိပ်ပျော်သွားလေတော့သည်..။
” ခြောက်….ခြောက်…ခြောက်…ခြောက်” ( နာရီလက်တံကထွက်ပေါ်လာသည့် အသံ)
ကျော်သူရတစ်ယောက် အိပ်ပျော်နေရာမှ ဆီးအောင့်ပြီး တစ်ရေးနိုးလာလေသည်။ သူ့ရဲ့ငပဲကြီးကဆီးအောင့်ပြီးမာတောင်နေလေသည်။ အိပ်ယာပေါ်ကထပြီး သန့်စင်ခန်းထဲဝင်ကာ သေးပေါက်လိုက်သည်…။
အိပ်ခန်းထဲပြန်ဝင်လာပြီး နာရီကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့ မနက် ၃ နာရီရှိနေလေပြီ..။ ဒေါ်သူဇာဝင်းကတော့ သူ့ကိုကျောပေးကာ ဘယ်ဖက်ကိုဘေးတစ်စောင်းလေး အိပ်မောကျနေရှာသည်…။ ခါးလေးကသွယ်ပြီး မြင့်တက်သွားသည့် တင်ပါးနှစ်မွှာ၏ အလှကို အနီရောင်ညအိပ်မီးမှိန်မှိန်လေးက ရောင်ပြန်ဟပ်ပေးနေသည်၊ သူလူပျိုရည်ပျက်ခဲ့သော ညကို သူငယ်ချင်းတွေပြောလျင် မယုံမည်စိုးသဖြင့် သူ့ပုံနှင့် ဒေါ်သူဇာဝင်းအနောက်ပိုင်းပုံပါပါအောင် တိတ်တဆိတ် ဆယ်ဖီဆွဲလိုက်လေသည်…။
ကျော်သူရသည် အနောက်ကနေ အပျိုကြီးမမ၏ ကောက်ကြောင်းကိုကြည့်ပြီး စိတ်တွေပြန်ထလာသည်..။ ညဦးပိုင်းတုံးက ပင်ပန်းနေသဖြင့် တစ်ချီတစ်မောင်းနှင့်သာ တော်လိုက်ရသည်မဟုတ်သလား။ အခုလိုအခွင့်အရေးမျိုးကိုလည်း နောက်တစ်ကြိမ်ပြန်ရမည် ဆိုတာကလည်း မသေချာသလောက်ပင်..။ ထို့ကြောင့် သူမဘယ်ဘက်စောင်းသလို သူလည်းဘယ်ဖက်လိုက်စောင်းလိုက်သည်၊ ဒေါ်သူဇာဝင်း၏ ကျောရိုးတစ်လျှောက်ကို အနမ်းဖွဖွလေးပေးပြီး ဂျိုင်းအောက်ကနေလက်ကို အသာလေးလျှိုပြီး သူမ၏ ချိုဗူးကြီးနှစ်လုံးကို အမိအရကိုင်လေသည်။ သူမ၏ ပေါင်တစ်ဖက်ကို အရှေ့နည်းနည်းတိုးပေးလိုက်ပြီး အနောက်ကနေ လီးကို အဖုတ်နှင့်တေ့ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထည့်သွင်းလိုက်လေသည်..။
” အင်းးးးးးးး”
အပျိုကြီးမမတစ်ယောက် အိပ်ပျော်ရာမှနိုးလာသည့်ပုံစံမဟုတ်ပဲ အိပ်ပျော်တစ်ဝက်နိုးတစ်ဝက်ဖြစ်နေပုံ ပိုပေါ်သည်။ ကျော်သူရသည် အနောက်ကနေပဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဇိမ်ခံကာ ညှောင့်လိုးလေးလိုးပြီး အရသာခံနေလေသည်၊ တစ်သက်မှတစ်ခါကြုံတောင့်ကြုံခဲ အတွေ့အကြုံကို အပြည့်အဝ ခံစားနေသည်..။ ငါဟာ ဒေါ်သူဇာဝင်းရဲ့ နို့အုံကြီးကိုကိုင်ပြီး ဖျစ်ညှစ်နေရတာပါလား။ အလွန်လှပသော ကောက်ကြောင်းရှိသည့်တင်ပါးနှစ်ခြမ်းကြားထဲက အဖုတ်ကြီးရဲ့ အရသာဟာ ဒီလိုပါလားဟု စိတ်ထဲကနေ အရသာခံရင်း လိုးနေလေသည်….။
” အင်း…..အင်း….အင်းးး..အင်းး…အင်းးးး……မောင်လေး….အင်းးး…အင်းးး.အင်းးးး”
အပျိုကြီးမမ၏ ပါးစပ်ထဲမှ ညည်းသံတိုးတိုးလေးထွက်လာလေသည်..။ အဖုတ်ထဲမှလည်း အရည်များတချို့ထွက်လာပြီး အဝင်အထွက်ပိုအဆင်ပြေလာလေသည်..။ သူမ အိပ်ပျော်နေသည်ဖြစ်၍ ကျော်သူရတစ်အားမကြမ်းရဲ အဖုတ်ထဲကို လီးကြီးတထစ်ထစ်ဝင်သွားသည့် အရသာကို သေချာခံစားရင်း ဖြေးဖြေးနှင့် မှန်မှန်ဆောင့်လိုးပေးနေလေသည်…။
” ဇွိ…ဇွိ…ဇွိ….အင်း…အင်း..အင်း…..မောင်လေး…အင်း…အင်း…အင်း”
ကျော်သူရတစ်ယောက် ပြီးချင်လာသလိုဖြစ်လာ၍ အဖုတ်ထဲမှလီးကိုမြန်မြန်ထုတ်လိုက်ပြီး ဂွင်းတိုက်ရင်း ဒေါ်သူဇာဝင်း၏ ခါးအချိုင့်လေးပေါ်တွင် အရည်များကိုပန်းထုတ်လိုက်လေသည်၊ ထိုတစ်ချီပြီးနောက် ကျော်သူရပြန်လည် အိပ်မောကျသွားလေတော့သည်။
………………………………………….
ဒေါ်သူဇာဝင်းတစ်ယောက် အိမ်မက်ထဲတွင် Admin က ကျော်သူရဆိုသည့် ကောင်လေးနှင့် လိင်ဆက်ခံနေသည်ဟု မြင်မက်လေသည်၊ သူမနိုးလာတော့ တကိုယ်လုံးညောင်းကိုက်နေပြီး ခေါင်းလည်းကိုက်ခဲနေလေသည်၊ သူမ အိပ်ရာနိုးနိုးချင်း သတိထားမိတာကတော့ သူမခန္တာကိုယ်တွင် အဝတ်မကပ်နေခြင်းဖြစ်လေသည်…။
” ဟယ်တော့…ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ…..မဟုတ်မှလွဲရော…ဟင်”
သူမရဲ့ ညာဖက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကျော်သူရတစ်ယောက် လီးတထောင်ထောင်ဖြင့် ပက်လက်အိပ်မောကျနေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ ထို့နောက် မနေ့ညကဘာတွေများ ဖြစ်ခဲ့တာပါလိမ့်ဟု ပြန်စဉ်းစားရာ မှတ်ဉာဏ်များက တစ်ခုပြီးတစ်ခု ခေါင်းထဲပြန်ရောက်လာလေသည်။
ဒေါ်သူဇာဝင်း တစ်ယောက် မနေ့ညက အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်တွေးမိရင်း နောင်တရမိသွားလေသည်၊ မိသူဇာ….မိသူဇာ….နင်ဘယ်လောက်ပဲ ယောကျာ်းတစ်ယောက်နဲ့ အိပ်ချင်ချင်…. ကိုယ့်ရုံးက ကိုယ်နှင့် ဆယ်နှစ်လောက်အသက်ကွာသည့် ချာတိတ်လေးနဲ့မှ ဖြစ်ရသလားဟု အပြစ်တင်နေမိသည်၊ အိပ်ရာပေါ်မှဆင်းရင်း အဝတ်အစားများကိုဝတ်လိုက်သည်…။
ကိုယ်တော်ချောကတော့ အိပ်ရာပေါ်မှာအိပ်ပျော်နေဆဲ…..သူ့ရဲ့ယောကျာ်းအင်္ဂါကြီးကိုကြည့်ပြီး ဒီချာတိတ်လေးက….အလုပ်ကိစ္စမှာသာ အူကြောင်ကြောင်နိုင်တာ…ကုတင်ပေါ်မှာတော့ စွမ်းဆောင်နိုင်သားဟုတွေးမိလေသည်၊ သူ့ကြည့်ရတာအတွေ့အကြုံရှိဖူးခဲ့သည်ဟု မထင်ရသော်လည်း အခုခေတ်ကောင်လေးတွေတိုင်း ဒီဟာတွေတတ်နေကြသည်လားမသိ….မနေ့ညတုံးက သူ့ဟာလေးကို လျှာဖြင့်လျက်ပေးတော့ သူ့မှာတိမ်တွေပေါ်မျောလွင့်လိုက်…အောက်ကိုပြန်ကျလာလိုက်နှင့်…… သူ့လိင်တံကြီးထည့်ပြီး ဆက်ဆံတော့လည်း အထဲမှာပြည့်ကျပ်နေတာပဲ…ရင်ဘတ်ထဲမှာတောင်အောင့်တောင့်တောင့်…….
ဒါနဲ့ သူအိပ်ပျော်သွားတုံးက သူ့ကိုအနောက်ကနေသိုင်းဖက်ပြီး ဆက်ဆံသေးသည်ဟု သူမသတိရမိသည်။ သို့သော် အိပ်ပျော်တစ်ဝက်နိုးတစ်ဝက်ဖြစ်နေ၍ တကယ်လား အိမ်မက်လား မဝေခွဲတတ်တော့ချေ၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီကိစ္စကို ဒီမှာတင် ရပ်တန်းကရပ်မှဖြစ်မည်။ ကုမ္ပဏီက ဝန်ထမ်းလေးနှင့် အတူဆက်အိပ်ဖြစ်ရန်မသင့်တော်…ဒီကောင်လေးကို ချော့ပြီး ပါးစပ်ပိတ်ခိုင်းမှဖြစ်မည်။ သူမပတ်ဝန်းကျင်နှင့် ဂုဏ်သိက္ခာလည်းရှိသေးသည်မဟုတ်လော….။
” တင်းတောင်…တင်းတောင်…တင်းတောင်”
နာရီကအသံမည်လာ၍ ကြည့်လိုက်တော့ မနက်ကိုးနာရီပင်ရှိနေချေပြီ…..ရုံးသွားရန်လည်းရှိသေးသည်….ဒီကိစ္စကိုဘယ်လိုလက်စသတ်ရမလဲလို့ ဒေါ်သူဇာဝင်းတစ်ယောက် အလျင်အမြန်စဉ်းစားလိုက်သည်….အရင်ဆုံး အိပ်ပျော်နေဆဲဖြစ်သော ကိုယ်တော်ချောကို နှိုးလိုက်လေသည်။
” မောင်လေး…ထတော့…ကိုးနာရီရှိနေပြီ”
” အင်း…အင်း…ဟုတ်..အစ်မ”
” မျက်နှာသွားသစ်ချေ၊….အပြင်ကစာပွဲပေါ်မှာ သွားတိုက်တံအသစ်ရှိတယ်…အဲ့တာနဲ့သွားတိုက်လိုက်”
ကျော်သူရတစ်ယောက် သန့်စင်ခန်းထဲဝင်သွားတော့ အရင်ဆုံး HR မန်နေဂျာထံ သူမဖုန်းဆက်လိုက်သည်….
” ဒီ…ဒီ…ဟယ်လို ကို***** လား၊ ကျွန်မ မသူဇာဝင်းပါ”
” ဟုတ်ကဲ့ခင်ဗျ”
” ကျွန်မခွင့်တိုင်ချင်လို့ပါ….မနေ့က admin ကမောင်ကျော်သူရကို အိမ်အပြန်လိုက်ပို့ခိုင်းတော့ ဆိုင်ကယ်မှောက်ပြီးနည်းနည်းထိသွားတော့ ဆေးရုံရောက်နေလို့”
” ရတယ်..ရတယ်..မသူဇာ..၊ မသူဇာကော ဒဏ်ရာရသွားသေးလား”
” ကျွန်မကနည်းနည်းပွန်းရုံပါပဲ၊ ကျော်သူရကတော့ တံတောင်ဆစ်နည်းနည်းထိသွားတယ်၊ သူ့ကိုလည်းဒီနေ့ခွင့်တစ်ရက်လောက်မှတ်ထားပေးပါနော”
” ရပါတယ်..မသူဇာရယ်…ကိုယ့်လူချင်းပဲဟာကို”
” ကျေးဇူးပါနော်..ကို……၊ ကျော်သူရဆရာဝန်ပြနေလို့ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ဦးမယ်…ဒါပဲနော်”
ကဲ….ပထမဆုံးရုံးကိစ္စတော့ အရင်ဖြေရှင်းပြီးသွားပြီ၊ ကျော်သူရကို စကားနည်းနည်းပြောပြီး ဒီအိမ်ထဲကနေ ထွက်သွားတာကို တခြားသူတွေမမြင်အောင် လုပ်ရန်သာကျန်တော့သည်၊ ကျော်သူရဆိုသည့်ကောင်လေးက အခုတော့ ညတုံးကသူမဟုတ်သလို အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းမှာ ကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်နေလေသည်။
အရင်ဆုံး ဒေါ်သူဇာဝင်းသည် အိမ်ရှေ့သို့ထွက်ကာ သူ့ခွေးဘလက်ကီလေးကို ခွေးစာကျွေးသည်၊ ပြီးနောက် အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာပြီး နှစ်ယောက်စာမနက်စာလုပ်လေသည်။ ထမင်းစားခန်းတွင် မနက်စာကိုနှစ်ယောက်အတူစားရင်း ဒေါ်သူဇာဝင်းက ကျော်သူရအား……
” ဒီမှာမောင်လေး…..အစ်မတစ်ခုပြောချင်လို့.”
” ဟုတ်..အစ်မ”
” မနေ့ညကဖြစ်ခဲ့တာကလေ….အဲ့တာ မမလည်း အရက်မူးနေလို့မောင်လေးလည်းနည်းနည်းမူးနေလို့ ဆိတ်ကွယ်ရာရောက်တော့ အခုလိုဖြစ်သွားတာပေါ့နော်၊ ဘယ်လိုပြောရမလဲ….အခုကိစ္စကိုလေ ဖြစ်နိုင်ရင်လေ အစ်မသိက္ခာကိုထောက်သောအားဖြင့် လျို့ဝှက်ပေးထားပါနော်”
” ဟုတ်ကဲ့ပါ အစ်မ၊ ရုံးကဘယ်သူ့ကိုမှပြန်မပြောပါဖူး”
” အင်း…အစ်မလည်း မူးနေလို့ မဖြစ်သင့်တာတွေ ဖြစ်သွားတယ်လို့ပဲ မှတ်လိုက်ပါတယ်၊ ဒါနဲ့ ညလည်တုံးက မင်းတစ်ရေးနိုးသေးလား”
” ဟုတ်ကဲ့..”
” ဟင်…အဲ့တာဆို ငါ့အနောက်ကနေ ဆက်ဆံတာမင်းပေါ့၊ ဟိုဟာကို အစ်မရဲ့အထဲမှာပြီးလိုက်တာလား”
” အပြင်ထုတ်လိုက်တယ် အစ်မ..”
” အေးပါ…အေးပါ.. ပိုစိတ်ချရအောင် ဆေးလည်းသောက်လိုက်ပါ့မယ်၊ စားပြီးလို့ရှိရင် အစ်မက အရှေ့က ဆိုင်ခန်းငှားလင်မယားဆီ သွားလည်ပြီး စကားပြောမယ်…အဲ့အချိန် မောင်လေးက ဆိုင်ကယ်တွန်းပြီး အပြင်ကိုအသာလေးထွက်သွား..တံခါးကိုလည်းပြန်စေ့ခဲ့ဦး”
” ဟုတ်ကဲ့”
” ဆိုင်ကယ်ပြင်ဖို့ပိုက်ဆံ အစ်မပေးလိုက်မယ်၊ လမ်းထိပ်မှာဆိုင်ကယ်ပြင်ဆိုင်ရှိတယ်…ရုံးကိုလည်း ဒိနေ့ အစ်မကခွင့်တိုင်ထားပြီးပြီ…. ရုံးကဘယ်သူမေးမေး ဆိုင်ကယ်မှောက်လို့ ဆေးရုံရောက်သွားတယ်လို့ပဲပြောနော်”
” ဟုတ်ကဲ့ပါအစ်မ..စိတ်ချပါ”
အပျိုကြီးဒေါ်သူဇာဝင်းလည်း ထမင်းစားပြီးနောက် အရှေ့အိမ်က ဆိုင်ခန်းငှားလင်မယားဆီသွားကာ အာရုံပြောင်းအောင် စကားပြောနေလေသည်၊ ခဏကြာမှ အိမ်ပြန်လာတော့ ကျော်သူရကော ဆိုင်ကယ်ရောမရှိတော့…ထိုအခါမှသာ သက်ပြင်းချနိုင်လေသည်…။
အိမ်ထဲရောက်တော့လန်းဆန်းသွားအောင် ရေချိုးလိုက်သည်.။ သူမနို့အုံကိုကြည့်လိုက်တော့ အရင်ကထက်ပိုကြီးနေသယောင်….အောက်ကပိပိလေးကလည်း ကျိန်းစပ်နေလေသည်၊ ကျော်သူရသာ ချာတိတ်အရွယ်မဟုတ်ပဲ သူမနှင့်အရွယ်တူ ယောကျာ်းတစ်ယောက်သာဖြစ်ရင် ကောင်းမှာပဲဟု တွေးမိလိုက်သေးသည်၊ ထိုသို့ဆိုလို့ကတော့ တစ်ခါထည်း တရားရုံးသွားလက်မှတ်ထိုးပြီး ယူပလိုက်မည်ဟု…ကျိတ်တွေးလိုက်သေးသည်၊ ဟိတ်…မိသူဇာ နင်တော်တော်ဖြစ် ဆိုပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို စကားပြန်ပြောကာ ရေချိုးရင်း ရယ်လိုက်မိသေးလေသည်။
ရေချိုးပြီးတော့ မနေ့ညကလွတ်သွားသည့် ကိုရီးယားဇာတ်ကားအပိုင်းကို TV ကပြန်လွှင့်တာကို အိပ်ရာပေါ်ကနေကြည့်လေသည်၊အိပ်ရာခင်းပေါ်တွင် မနေ့ညက သူမတို့နှစ်ယောက် သောင်းကျန်းထားသော အရည်ကွက်ကြီးကိုတွေ့တော့ အပျိုကြီးမမတစ်ယောက် ရှက်ပြုံးလေးပြုံးမိလိုက်လေတော့သည်။
……………………………………………..
🧡အခန်း (၇) စိန်ပြေးလိုက်တမ်း🧡
ည ၈ နာရီအချိန်….မြို့ထဲလမ်းမကြီးပေါ်တွင် သွားလာလှုပ်ရှားနေသော လူများစွာရှိနေသေးသည့် အချိန်ဖြစ်လေသည်.။ မန္တလေးမြို့အလယ် အမှတ် (၇၈) လမ်းမကြီးတွင် လူတစ်ယောက်သည် ဂျပန်ဖြစ်စူပါကပ်တစ်စီးကို အရှိန်ပြင်းပြင်းဖြင့်မောင်းနှင်နေလေသည်။ မန္တလေးမြို့၌ လူရမ်းကားများ ဆိုင်ကယ်အမြန်မောင်းသော မြင်ကွင်းမှာ ၂၀၀၈ ခုနှစ်နောက်ပိုင်းတွင် ပြည်သူတွေကြားထဲ သိပ်အထူးအဆန်းမဟုတ်တော့ချေ…….။ သို့သော် အခု စူပါကပ်ဆိုင်ကယ်လေးကို လီဗာအကုန်ဆွဲကာ မောင်းနှင်နေသော သူမျိုးကိုတော့ သင်တို့မြင်ဖူးကြလိမ့်မည်မဟုတ်မှန်း ကျွန်ုပ်ရဲရဲကြီးအာမခံပါသည်၊ သူမောင်းနှင်ရာလမ်းတစ်လျှောက်တွင် အမဲရောင်မီးခိုးလှိုင်းကြီးကို ချန်ထားခဲ့သေးလေသည်…။
” ဗြင်း…..ဗြင်း….ဗြင်း”
မန္တလေးမြို့ (၇၈) လမ်းမကြီးတစ်လျှောက်က လူများက ထိုလီဗာဖြဲမှုတ်သံကြားတော့ စီးနေသောဆိုင်ကယ်၊ မောင်းနေသောကားများက လမ်းသရဲဆိုင်ကယ်ထင်ပြီး ဘေးသို့ကပ်ကာ ရှောင်ကွင်းပေးကြသည်၊ သို့သော် ထိုဆိုင်ကယ်အားမောင်းနှင်လာသည့် လူ၏ပုံပန်းသွင်ပြင်ကို မန္တလေးသူ၊ မန္တလေးသားများ မြင်လိုက်သည့်အချိန်တွင် အကုန်လုံး မျက်မှောင်ကြုတ်သွားကြသည်….။
အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် ထိုစူပါကပ်လေးအား အရှိန်ကုန်မောင်းနေသော လူ၏ပုံစံသည် သူတို့မြင်ဖူးနေကြ…ဆံပင်ကိုယ့်ရို့ကားယား…နားကွင်းတွဲလောင်းနှင့် လမ်းသရဲအထာဖမ်းထားသည့် သူမျိုးမဟုတ်၍ဖြစ်လေသည်၊ ထိုဆိုင်ကယ်မောင်းနှင်လာသောသူ၏ ခန္တာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းသည် အင်္ကျီမကပ်သဖြင့် သူ၏လုံးဝန်းနေသော ဗိုက်ကလေးသည် ညမီးရောင်များအောက်တွက် ဝင်းလဲ့နေလေသည်….ပိုပြီးထူးဆန်းသည်က သူဝတ်ထားသည့်ဘောင်းဘီမှာ ၂၀၁၄ ခုနှစ်နောက်ပိုင်းတွင် မြန်မာအမျိုးသမီးများကြားတွင် ခေတ်စားလာသော မစ်ကီမောက်ကာတွန်း အရုပ်များဖြင့် ပြည့်နေသော အဝါရောင် JJ ဘောင်းဘီဖြစ်လေသည်….။
မိန်းကလေးဝတ် ဂျေဂျေဘောင်းဘီအဝါရောင်ကြီးကို ဝတ်ဆင်ပြီး ဆိုင်ကယ်ကိုအရှိန်အဟုန်ပြင်းစွာမောင်းနှင်နေသော လူ၏အနောက်ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် ဆိုင်ကယ်ခြောက်စီးခန့်နှင့် အခြောက်ကြီးဆယ်ယောက်က အနောက်ကနေသဲကြီးမဲကြီးလိုက်ဖမ်းနေလေသည်၊ လိုက်ဖမ်းနေသည့် အခြောက်ကြီးများ (Transgender) များ၏ မျက်နှာများမှာ အလွန်ခက်ထန်မာကြောလျက်ရှိနေပြီး သူတို့လိုက်ဖမ်းနေသည့် စူပါကပ်စီးသောသူအား ဖမ်းမိလျင် အရှင်လတ်လတ်အရေခွံနွှာမည့်ဟန်ပေါက်နေလေသည်….။ သူတို့လက်ထဲတွင်လည်း အလွန်တရာချွန်ထက်နေအောင်သွေးထားသည့် စက်ဘီးမှ စမုတ်တံအချောင်းများကိုလည်း ရောမခေါတ်ကသူရဲကောင်းများ လှံကိုင်ထားသည့်ဟန်ဖြင့် ကိုင်ထားကြသေးသည်။
ထိုမြင်ကွင်းကို ပလက်ဖောင်းပေါ်လမ်းလျှောက်နေသော သားအဖကမြင်သွားပြီး သားဖြစ်သူက အဖေဖြစ်သူအား….
” ဖေဖေ….ဟိုဗိုက်ပူပူနဲ့ အစ်ကိုကြီးကို အခြောက်ကြီးတွေက အနောက်ကနေဘာလို့လိုက်နေတာလဲဟင်”
ဟုမေးလေသည်၊ ဖခင်ဖြစ်သူက….
” ဇာတ်ကားရိုက်နေတာနေတာနေမှာ သားရဲ့၊ ဟိုတစ်လောကလည်း ရန်ကုန်မှာ တရုတ်ပြည်က လိုင်းဝေါကာဆိုလား ဘာဆိုလား အဲ့ဒီဇာတ်ကားရိုက်သွားသေးတယ်”
” အရှေ့က ပြေးနေတဲ့အစ်ကိုကြီးကဖြင့် ဇာတ်လိုက်ရုပ်လည်းမပေါက်ပါဖူး ဖေဖေရဲ့”
” အနောက်ကလိုက်တဲ့ အခြောက်ကြီးတွေကတော့ လူမိုက်ရုပ်ပေါက်ပါတယ်ကွာ”
ဟု ပြန်ပြောလိုက်လေသည်။ လမ်းသွားလမ်းလာ သားအဖပြောကြသည့် ဇာတ်လိုက်ကတခြားသူမဟုတ်၊ ကျွန်တော်တို့၏ ဇာတ်လိုက်ကျော်ကြီး ကိုဇော်ဦးသာ ဖြစ်လေသည် ၊ ဇော်ဦးသည် သူ၏နောက်သို့ ဆိုင်ကယ်များစွာနှင့်လိုက်ဖမ်းနေသော သူများ မျက်ခြေပြတ်နိုးနိုးဖြင့် အနောက်ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်လေသည်..။ သို့သော် သူ၏အထင်နှင့်အမြင်မှာ တက်တက်စင်အောင်လွဲမှားနေလေသည်၊ အနောက်ကသူ့ကိုလိုက်နေသော အခြောက်အုပ်ကြီးသည် အစ္စရေးက စစ်သွေးကြွများလို စမုတ်တံ တရမ်းရမ်းဖြင့် လိုက်လာနေဆဲဖြစ်လေသည်၊ ဇော်ဦးတစ်ယောက် ဆိုင်ကယ်မောင်းနေရင်း အနောက်ပြန်လှည့်ကြည့်သည်ကို အရှေ့ဆုံးက ဦးဆောင်လိုက်ဖမ်းနေသော လေးထောင့်မျက်နှာနှင့်အခြောက်မကြီးက….
” ဟေ့….ဟေ့..ချစ်တို့ရေ…အရှေ့က ဗိုက်ပူပူ ပြီတီတီရုပ်နဲ့ ဖော်လော်မော်ကောင်ကိုမိရင် အရှင်မထားကြနဲ့ဟေ့၊ တစ်ခါထည်း စမုတ်တံနဲ့ထိုးပြီး သုသာန်ကိုပို့ကြမယ်ဟေ့ ”
ဟုအော်လိုက်လေသည်။ ထိုအခါ ဇော်ဦးတစ်ယောက်လည်း ဖမ်းမိလျင်တော့ အသက်ပျောက်ရချေရဲ့ဟုဆိုကာ အကြောက်လွန်သွားပြီး……
” အမလေး…..ကယ်ကြပါအုံးဗျ! !!!!!!!!!!!!”
ဟု အော်ဟစ်လိုက်လေသတည်း။ တို့များ၏ ဇာတ်လိုက်ကျော် ဇော်ဦးတစ်ယောက် ယနေ့ဘာတွေများ ဖြစ်ခဲ့ပါသနည်း။
အခြောက်လူမိုက်ဂိုဏ်းကြီး ဇော်ဦးအားလိုက်မဖမ်းခင် (၁၂) နာရီအလိုက………
ဇော်ဦးသည် အဆောင်အခန်းလေးထဲရှိ သူ၏အိပ်ယာပေါ်တွင် ငယ်ငယ်တုံးကသင်ခဲ့ရသော ခေါင်းသုံးလုံးအဖိုးအိုကဲ့သို့ ဒူးထောင်ပေါင်ကားထိုင်ပြီး သူ့ရဲ့ပေါင်ကြားကို ကြည့်ကာ တစ်ခုခုပြုလုပ်နေပုံပေါ်လေသည်၊ သူ့ဘေးနားက ကုတင်ပေါ်တွင် အိပ်ပျော်နေသော ကျော်သူရက အိပ်ပျော်ရာမှနိုးလာကာ ကိုဇော်ဦးကိုကြည့်ပြီး…..
” ဟေ့လူ….ဘာတွေလုပ်နေတာလဲဗျ၊ အိမ်သာထဲသွားလုပ်လေဗျာ…..အခန်းထဲမှာ ကျုပ်တို့လည်းရှိသေးတာကို”
” ယောကျာ်းချင်းပဲဟာကိုကွာ မင်းကလည်း”
” ယောကျာ်းချင်းမို့ပြောနေတာပေါ့ဗျ၊ ဘယ်နှယ့် အိပ်ယာပေါ်ငုတ်တုတ်ထိုင်ပြီး ဘောမွေးနုတ်နေရတယ်လို့………အမွှေးကျွတ်ဆေးအနံ့ကလည်း ပျင်းတာဗျာ၊ တော်ကြာ….ဓာတ်ပေါင်းမှုတွေဖြစ်ပြီး ပန်းလည်းသေသွားပါဦးမယ်ဗျာ”
” ဖွီ…မပြောကောင်းမဆိုကောင်း….ဒီနေ့ငါစမူဆာစားရတောမှာကွ၊ မင်းပါးစပ်က နမိတ်မရှိနမာမရှိနဲ့”
” ကျုပ်ရဲ့ သွေးသောက်ညီလေးက ဒီနေ့လူကြီးဖြစ်တော့မှာဆိုတော့ အစ်ကိုကြီးတစ်ယောက်အနေနဲ့ ဝမ်းသာရမှာပေါ့လေ…ဟဲဟဲ..ကွန်ဒုံးတော့ဝယ်ရဲတယ်မလား…..မဝယ်တတ်ရင်လည်းပြောနော်…..ဒီအစ်ကိုကြီးရုံးမှာ ဒီနေ့ဝယ်စရာတွေရှိလို့ ကြုံတုံးဝယ်လာခဲ့ပေးရမလား….ဟဲဟဲ”
ဟု ဇော်ဦးမခံချင်အောင် ပြုံးပြုံးကြီးပြောပြီး မျက်နှာသစ်ရန် ဆပ်ပြာခြင်းတောင်းကိုဆွဲပြီး ရေချိုးကန်ရှိရာသို့ဆင်းသွားလေတော့သည်။ သူ့ထက် သုံးနှစ်ငယ်သော ကျော်သူရက အရင်တစ်ပတ်က ဘယ်ကနေဘယ်လိုကံစွပ်သွားပြီး Finance ကအပျိုကြီးနှင့်ဖြစ်သွားသည်မသိ၊ အစကဒီကောင် လျှောက်ရွှီးနေသည်ဟုသာ ထင်မိသော်လည်း သကောင့်သားက ဓာတ်ပုံနှင့်တကွ သက်သေထူသောအခါ အောင့်သီးအောင့်သက်ဖြင့် လက်ခံပေးလိုက်ရပြီး ကျော်သူရတစ်ယောက် သွေးသောက်အစ်ကိုကြီးဆိုဒ်ဖမ်းကာ မြှောက်ကြွကြွလုပ်နေသည်ကိုလည်း မြိုသိပ်ကာ သည်းခံထားရလေသည်။
ကဲ…ရှိစေတော့…ရှိစေတော့…ဒီနေ့တော့ မင်္ဂလာနေ့ရက်နေ့ထူးမို့ သည်းခံလိုက်မယ်ဟု ဇော်ဦးတစ်ယောက် စိတ်ဖြေလိုက်ရသည်၊ အမွေးကျွတ်ဆေးနည်းနည်းကိုဆွတ်၍ ဆီးခုံကိုသုတ်လိုက်ပြီး လက်ကျန် ဘောမွှေးများကိုဆွဲနှုတ်လိုက်သည်။ သူ့ရဲ့ရည်းစား ရွှေစင်ထက်၏ညီမလေးနှင့် ပေးတွေ့ရမည်ဖြစ်၍ ဒီကောင်ကြီးကို တွေ့တွေ့ချင်း အင်ပရက်ရှင်မဒေါင်းစေချင်လို၊ သူ့ဆရာဦးဂတုံးက သူ့အားဝိတ်ချခိုင်းပါသော်လည်း တစ်လလောက်နှင့် ဝိတ်ကတန်းမကျ…..သူ့ရဲ့ ဗိုက်ခံနေသဖြင့် ငပဲကြီးကိုသေးသည်ဟု မရွှေစင်ထက် အထင်သေးမှာကိုမလိုလား….ထို့ကြောင့် ယခုကဲ့သို့ အမွှေးချွတ်ပြီးပြင်ဆင်နေရခြင်းဖြစ်လေသည်။
ဇော်ဦးတစ်ယောက် သူ့စိတ်ကြိုက်အမွှေးချွတ်ပြီးသောအခါ အမှိုက်များကိုသိမ်းဆည်းပြီး ရေချိုးရန်ထွက်လာခဲ့လေသည်၊ ရေမိုးချိုးပြီးမနက်စာကို မှန်ကြောင်နှင့် ကျော်သူရတို့နှင့်အတူထမင်းစားပြီး သူ့အလုပ်ရှိသော ဆောက်လက်စတိုက်ခန်းတွေဖက်သို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။
ဇော်ဦး၏စိတ်ထဲတွင် မန္တလေးမြို့ကြီးသည် ယခင်ကထက်ပိုလှနေသည်ဟုခံစားရသည်။ ဆိုင်ကယ်စီးရင်း လမ်းသွားလမ်းလာများကို မသိသော်လည်း ခင်ခင်မင်မင် သွားဖြီး၍ပြုံးပြသည်၊ အငေးလွန်ပြီး ကတ္တရာလမ်းပေါ်က ချိုင့်ခွက်လေးထဲသို့ ဆိုင်ကယ်ကျသွား၍ ဖင်အောင့်သွားသော်လည်း စိတ်ထိခိုက်မှုအလျင်းမရှိချေ…..စမူစာတစ်ခု၏အစွမ်းက အံ့မခန်းပါပင်….။
အလုပ်ထဲရောက်တော့လည်း အရင်နေ့တွေတုန်းကလို ပေကပ်ပေကပ်ယောင်ချာချာမလုပ်နေပဲ လုပ်စရာရှိသည်များကို လေတချွန်ချွန်နှင့်လုပ်နေလေသည်၊ သူ့ရဲ့ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ကတောင် ရေမိုးချိုးပြီး ဆိုက်ထဲကိုလာ၍ “ဇော်ဦး….မင်းဆေးစားမှားလာသလား” ဟုပင်မေးယူရသည်။ ဘယ်သူဘာပြောပြော ဇော်ဦးဂရုမပြုနိုင် ညနေကြ သူ့ချစ်သူနှင့်အတူအိပ်ရတော့မည့်အကြောင်းကိုသာတွေးပြီး စိတ်ကူးနဲ့ရူးနေရှာသည်။
ညနေ ၄ နာရီ ရုံးဆင်းချိန်တွင်လည်း သူ၏ခြေလှမ်းများက မြှောက်ကြွနေလေသည်၊ ဇော်ဦးတစ်ယောက် ရုံးအပြန်တွင် သီချင်းလေးဆိုရင်း ခေါင်းလေးကိုလှုပ်ကာဆိုင်ကယ်စီးပြီး ပြန်လာလေသည်၊ တစ်နေရာအရောက်တွင် သူသီချင်းညည်းတာရပ်သွားသည်..။ အကြောင်းမှာ အရှေ့တစ်ပြအလွန်တွင် မော်တော်ပီကေများ ဆိုင်ကယ်ဦးထုတ်မဆောင်းသူများကို ဖမ်းနေသည့်မြင်ကွင်းကြောင့်ဖြစ်လေသည်၊ ဇော်ဦးတစ်ယောက် သူ့ခေါင်းကိုသူပြန်စမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဒီနေ့အပျော်လွန်ပြီး သူ့ရဲ့ safty head ကျန်ခဲ့ကြောင်းသိလိုက်ရသည်…။
ဇော်ဦး ဆိုင်ကယ်ဦးထုပ်မဆောင်းတဲ့ တနေ့ကိုစောင့်နေသော မော်တော်ပီကေပြောင်ကြီးသည်။ တခြားမော်တော်ပီကယ်များကို ကူမဖမ်းပဲနဲ့ ဇော်ဦးအလာကိုသာ ခါးထောက်ပြီးစောင့်နေလေသည်၊ ဇော်ဦးတစ်ယောက် ဦးထုပ်မဆောင်းသည်ကို အဝေးကနေလှမ်းတွေ့လိုက်တော့ ဝီစီမှုတ်ပြီး လာအဖမ်းခံရန် ညွန်ကြားလေသည်၊ ဇော်ဦးကဒီနေ့လိုနေ့မျိုးတွင် ဘယ်ဂြိုလ်ဆိုးမှအဝင်မခံနိုင်။ သူ့ကိုစောင့်နေသောမော်တော်ပီကယ်ပြောင်ကြီးနားမရောက်ခင် ညာဘက်ချိုးကာ ဘေးနားရှိလမ်းသွယ်လေးသို့ ဝင်ပြီးရှောင်မောင်းလိုက်သည်။ ဒီမန္တလေးတွင် အလုပ်လုပ်နေသည်မှာ ၃ နှစ်ကျော်ပြီဖြစ်၍ လမ်းသွယ်လမ်းကြားများကို နှံစပ်ကာ မန္တလေးသားတစ်ပိုင်းဖြစ်နေပြီမဟုတ်လား….. မော်တော်ပီကယ်ပြောင်ကြီးလက်မှ လွတ်သွားသည့်အခါမှပင် သက်ပြင်းချကာ “ဒီနေ့တော့ ကံတရားက ငါ့ဖက်မှာပါ” လို့တွေးပြီး…..
” ဝူး….ဟူးးးးး”
ဟု ပျော်ရွင်စွာအော်လိုက်လေသည်။ အဆောင်ပြန်ရောက်တော့ ချွေးတိတ်အောင်ခဏနားပြီး ရေနောက်ထပ်တစ်ခါထပ်ချိုးပြန်သည်၊ သင့်တော်မည့်အဝတ်အစားလဲပြီး ရေမွှေးကို ဖြန်းလေသည်၊ ထိုအချိန်တွင် ကျော်သူရနှင့်မှန်ကြောင်တို့နှစ်ယောက် ရုံးဆင်းပြန်လာလေသည်….ကျော်သူရက..
” အခန်းထဲ အမွှေးနံတွေနံဟောင်နေတာပဲ…မှန်ကြောင်ရာ ငါတို့အခန်းမှားဝင်မိပြီလားမသိဖူး”
ဟုပြောလေသည်၊ မှန်ကြောင်ကလည်း….
” ဟုတ်ပ မှန်ရှေ့မှာလည်းကိုဇော်ဦးတဲ့တူတဲ့ လူတစ်ယောက်ယောက်နေတယ်ကွ…ကြည့်စမ်း”
” ဟာ…ဟုတ်သားပဲ ငါ့ရဲ့သွေးသောက် ညီငယ်လေးဇော်ဦးနဲ့တောင် ခပ်ဆင်ဆင်ပဲဟ”
ဟု မှန်ကြောင်နှင့် ကျော်သူရက အတိုက်အဖောက်ညီစွာ စနောက်လေသည်..။ ကိုဇော်ဦးတစ်ယောက် သည်းမခံနိုင်တော့သဖြင့်…..
” နှမပေးလေးတွေ…..ငါကဇော်ဦးမဟုတ်ဖူး…မင်းတို့အဖေဟ…မင်းတို့အဖေ”
ဟုပြန်ပြောလိုက်လေသည်၊ ကျော်သူရကပြုံးစိစိလုပ်ကာ…
” အဖေတော့အဖေပဲ…လူပျိုရည်မပျက်သေးတဲ့ ဒူးမနာအဖေလေး….ဟိဟိ..ခွိစ်”
ဟု ထပ်မံကျီစားလိုက်လေသည်၊ ပြီးမှ…
” နောက်တာပါကိုဇော်ဦးရာ…ဒီနေ့နေ့ထူးနေ့မြတ်ဆို၊ ဒီနေ့ တည်းခိုခန်းမှာပဲ ညအိပ်မှာလား…. ခင်ဗျားပြန်လာဖြစ်ရင် ဂျွန်နီလမ်းလျောက်လေးတစ်လုံးလောက်တော့ဆွဲခဲ့သင့်တယ်နော်….ဟဲဟဲ အထိန်းအမှတ်အနေနဲ့ သောက်ကြတာပေါ့ဗျာ”
ဟုမျက်နှာချိုပြန်သွေးလိုက်လေသည်၊ ကိုဇော်ဦးက…
” အေး…ငါအပြန်ကြဝယ်ခဲ့ပါ့မယ်ကွာ…အမြည်းကောဘာဝယ်ခဲ့ရမလဲ”
ဟုပြန်ပြောတော့ မှန်ကြောင်က…
” ခင်ဗျားကလည်း တည်းခိုခန်းခတန်အောင် ညပါအိပ်လိုက်တာမဟုတ်ဖူး”
” ငါတို့က တည်းခိုးခန်းသွားမှာမဟုတ်ဖူးကွ….သူ့အိမ်သွားမှာ”
” ဟင်…ဘယ်လိုကြီးလဲဗျ၊ သူ့အိမ်ကလူတွေ ခရီးသွားကြလို့လား”
” သူ့အိမ်ကလူတွေလည်းရှိတယ်…သူ့အခန်းထဲခိုးဝင်ရမှာ၊ ပြောရရင်တော့ အရှည်ကြီးပါကွာ…အပြန်မှအကြောင်းစုံပြောပြမယ်…မင်းတို့ရေချိုးပြီးရင် ညနေစာသွားစားရအောင်”
ညနေစာကိုသူတို့သွားစားနေကြ (၆၂) လမ်းပေါ်က တွန်းလှည်းနှင့် ထမင်းကြော်ဆိုင်တွင်သွားစားကြလေသည်၊ အဆောင်သို့အပြန်လမ်းတွင် ကိုဇော်ဦး၏ ဆိုင်ကယ်က ဂလုတ် ဂလုတ်နဲ့အသံမြည်ပြီး လမ်းဘေးသို့ချရပ်လိုက်ရလေသည်၊ အနောက်ကပါလာသော မှန်ကြောင်နှင့် ကျော်သူရတို့ဆိုင်ကယ်လည်း ရပ်လိုက်ကာ…ကျော်သူရက..
” ကိုဇော်ဦး…ဘာဖြစ်တာလဲ”
” ချိန်းကြိုးပြတ်သွားတာ….တောက်….ဒီဆိုင်ကယ်ကလည်း အရေးကြီးရင်အရာပေါ်ပြန်ပြီ”
” ခင်ဗျားဆော်နဲ့ ဘယ်နှစ်နာရီချိန်းထားတာလဲ”
” ၇ နာရီလောက်…အခုကို ၆ နာရီထိုးတော့မှာကို…ဒီနားမှာဆိုင်ကယ်ပြင်ဆိုင်ရှိလားမသိဖူး”
ဟု ကိုဇော်ဦးက ငြည်းညူလိုက်လေသည်၊ ကျော်သူရက…
” ကိုဇော်ဦး…ခင်ဗျားအရေးကြီးရင် ကျုပ်ရဲ့ smokey လေးယူသွား၊ တလောကဆိုင်ကယ်မှောက်လို့ ပြန်ပြင်တော့ အိတ်ဇောပိုက်ကိုအသစ်ရှာဝယ်လို့မရတာနဲ့ အဟောင်းကိုပဲတပ်လိုက်ရလို့ အငွေ့ထွက်တာကလွဲပြီးကျန်တာကောင်းတယ်”
” အဲ့တာဆို မင်းတို့ကရော”
” ကျွန်တော်တို့က ခင်ဗျားဆိုင်ကယ်ပြင်ပေးပြီးမှ အဆောင်ပြန်လိုက်မယ်၊ အဆောင်မှာလည်း ဘာအလုပ်မှရှိတာမှမဟုတ်တာ…ရော့ဆိုင်ကယ်သော့…. start နဲ့မရဖူးနော်…ခြေထောက်နဲ့ကစ်နိုး…စမှုတ်ကီလေးကိုဂရုစိုက်”
” အေးပါကွာ…မင်းဟာက အဖိုးတန်ဆိုင်ကယ်ကြနေတာပဲ၊ ကျေးဇူးကွာ…ငါသွားပြီ”
” ရပါတယ်ဗျာ…သွေးသောက်ညီအစ်ကိုတွေပဲဟာ”
ဟုကျော်သူရကပြန်ပြောလေသည်၊ မှန်ကြောင်ကလည်း…
” အပြန်ကျ ဂျွန်နီလမ်းလျှောက်လောက်လေးသာ မမေ့ခဲ့စေနဲ့”
” ဟုတ်ပြီကွာ…ငါ့ကောင်တို့ သွားပြီ”
ဇော်ဦးလည်း သူ့ရဲ့ သွေးသောက်အစ်ကိုကြီး ကျော်သူရဆီကနေ “စမှုတ်ကီ (smokey)” ဟုအမည်တွင်သော စူပါကတ်ဆိုင်ကယ်လေးကိုစီးပြီး ကွန်ဒုံးဗူးယူရန် အဆောင်ကိုခဏအရင်ဝင်လေသည်၊ ပြီးကာမှ သူ့ချစ်သူရှိသော နန်းရှေ့အရပ်သို့ စမှုတ်ကီလေးနှင့် အပြေးနှင်လေသည်။
မန္တလေးမြို့တွင် ညနေပိုင်း လူရှုပ်တော့ ၇ နာရီမတ်တင်းလောက်မှ စမူဆာနှင့်ပေါက်စီကျွေးမည့် ချစ်သူရွှေစင်ထက်ရှိသော နန်းရှေ့ အရပ်သို့ရောက်လာလေသည်၊ ချစ်သူနေထိုင်သော ရပ်ကွက်ထဲသို့အရောက်တွင် ဆိုင်ကယ်ကိုအသာစီးပြီး အိမ်နောက်ဖေးလမ်းကြာလေးထဲသို့ဝင်ကာ ဆိုင်ကယ်ကို မှောင်ရိပ်တစ်နေရာတွင် စက်သတ်ပြီး ဇတ်သော့ခတ်လိုက်လေသည်။
ထို့နောက် သူ့ချစ်သူ၏ညွန်ကြားချက်အတိုင်း သူမတို့အိမ်နောက်ဖေးတွင် ကပ်လျက်ပေါက်နေသော သရက်ပင်ကြီးပေါ်ကိုတက်လိုက်ပြီး ချစ်သူ၏ပြတင်းပေါက်တံခါးပွင့်မည့်အချိန်ကို စောင့်ဆိုင်းနေသည်၊ သူ၏လက်ပတ်နာရီကိုကြည့်လိုက်တော့ ခုနှစ်နာရီထိုးတော့မည်၊ ထိုစဉ် ချစ်ရသူမိရွှေစင်ထက်မှ သူမ၏အခန်းပြတင်းပေါက်ကိုဖွင့်လိုက်သည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်၊ စမူစာစားချင်သဖြင့် သစ်ပင်၏ဂွကြားတွင် ခွထိုင်ပြီးစောင့်နေရှာသော သူ့ရည်းစား ဇော်ဦးကို အခန်းထဲဝင်လာရန် လက်ယက်ခေါ်လေသည်။ အသံတိုးတိုးလေးဖြင့်…
” မောင်…လာခဲ့တော့…ဖြည်းဖြည်းလာ…”
ဇော်ဦးလည်း ကိုယ်ဖော့သိုင်းတတ်ထားသည့် သိုင်းသမားတစ်ယောက်လို သရက်ကိုင်းပေါ်ကနေ အသာလေးပြတင်းပေါက်၏ဘောင်ပေါ်ကူးလိုက်ပြီး လျှောလျှောရှူရှူ သူမ၏အခန်းထဲသို့ရောက်သွားလေသည်၊ ချစ်သူက…
” မောင်…စောနက သစ်ကိုင်းကနေဒီဖက်ကိုခုန်ကူးတော့ ဘာပြုတ်ကျသွားတယ်မသိဖူး…. သဲတစ်ချက်ကြည့်လိုက်ဦးမယ်”
ဟုဆိုပြီး ပြတင်းပေါက်ကနေ အောက်ကိုငုံ့ကြည့်လေသည်၊ သူမက…
” ကွန်ဒုံးဗူးကြီးပြုတ်ကျသွားတာ……မောင်ကတော့လေ ဖြစ်ရမယ်”
” မောင်ပြန်သွားကောက်လိုက်ရမလား”
” နေပါ့စေတော့ အောက်မှာ အယ်ဇေးရှင်းခွေးကြီးရှိတယ်….သဲဘာသာကြည့်ကြပ်လုပ်လိုက်မယ်….ဒါသဲအခန်းလေ…ငယ်ငယ်လေးကတည်းက ဒီမှာနေလာတာ ကြည့်ပါဦး”
ဇော်ဦးက သူမအခန်းကို ပတ်ကြည့်ချင်ယောင်ဆောင်လိုက်သည်။ အိပ်ယာပေါ်တွင်တော့ ဇာတ်ကားတွေထဲကလို နှင်းဆီပန်းတွေကိုချွေပြီး အသည်းပုံပေါ်ဖော်ထားလိုက်သေးသည်။ တော်တော်ဇီဇာကြောင်သည့် ချစ်သူပါလားဟု စိတ်ထဲကတွေးမိသော်လည်း ထုတ်တော့မပြောချေ၊ အခန်းထဲသို့ရောက်ပြီဖြစ်သော်လည်း ဘယ်ကစလို့စရမှန်းမသိ။ ထို့ကြောင့် သူမကိုကုတင်ပေါ်သို့လက်ဆွဲခေါ်သွားပြီး လှဲအိပ်လိုက်စေသည်.။
သူကိုယ်တိုင်လည်း သူမ၏ဘေးတွင်လှဲအိပ်လိုက်ပြီး သူမနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး အနမ်းများဖြင့် အခမ်းအနားစဖွင့်လိုက်လေသည်၊ သူ့ချစ်သူ ကျောင်းဆရာမလေး ရွှေစင်ထက်ကလည်း စောနလေးတင်ကမှ ရေချိုးပြီး သန့်စင်ထားပုံရသည်..။ မျက်နှာပေါ်တွင် ဘာမှမလိမ်းကျံထားသော်လည်း ကိုယ်တိုက်ဆပ်ပြာအနံ့သင်းသင်းလေးကိုရသည်၊ ဇော်ဦးတစ်ယောက် သူ့ချစ်သူလေးကို အမြတ်တနိုးနမ်းလိုက်သည်။ သူမရဲ့နဖူးလေး…ပြီးတော့ပါးဖောင်းဖောင်းလေး…ပြီးတော့ နမ်းနေကြ နှုတ်ခမ်းဖူးလေးကိုပေါ့……။
ချစ်သူနှင့် သွေးပူအောင် အနမ်းလေ့ကျင့်ခန်းလုပ်ပြီးသောအခါတွင် ဇော်ဦးက သူအမြဲတောင့်တခဲ့ရသော ချစ်သူ၏ရင်သားကို အင်္ကျီပေါ်ကနေစမ်းကိုင်လိုက်သည်..။ ပျော့စိစိရင်သားနှစ်မွှာနှင့် နို့သီးခေါင်းလေးကိုစမ်းမိသဖြင့် သူမဘော်လီမဝတ်ထားမှန်း သိရှိလိုက်သည်၊ ထို့ကြောင့် အင်္ကျီအောက်ကနေလက်ကိုလျှိုကာ ကိုင်လိုက်လေသည်၊ ချစ်သူရဲ့ရင်သားနှစ်မွှာကို အသားချင်းတိုက်ရိုက်ထိတွေ့ ကိုင်တွယ်လိုက်ရသည့် အရသာကို ဇော်ဦးတစ်ယောက် အကြိုက်တွေ့သွားသည်…။
သူ့လျှာကြီးနှင့် လည်တိုင်ကိုလည်း စုပ်နမ်းသည်..။ ချစ်သူ၏ ပုခုံးရိုးတစ်ဝိုက်ကိုလည်း တရှုံ့ရှုံ့နှင့် နမ်းလေသည်၊ ပြီးနောက် သူမဝတ်ထားသော အိမ်နေရင်းဝတ်အင်္ကျီကို အပေါ်သို့ဆွဲတင်လိုက်ပြီး ပေါ်ထွက်လာသော ချိုဗူးလေး၏ ပန်းနုရောင်ခေါင်းလေးကို စုပ်ငုံလိုက်ပြီး လျှာဖြင့်ကစားပေးလေသည်..။
” မောင်…ဟင့်…ယားတယ်ကွာ…ဟင့်…ဟင့်…ဟင့်”
” မောင်….ဘာတွေလျှောက်ကိုင်နေတာလဲကွာ…မောင်လို့…ယားတယ်….အာ့”
ဇော်ဦးက နို့ကိုအငမ်းမရစုပ်နေရင်းနဲ့ လက်ကအောက်သို့ဆင်းကာ သူမဝတ်ထားသည့် ဂျေဂျေဘောင်းဘီအောက်က အမွှေးများခပ်ရေးရေးပေါက်နေသည့် အသားစိုင်လေးကို လက်ဖြင့်ပွတ်သတ်ကိုင်လိုက်သည်..။
” မောင်…ယားတယ်လို့…အဟင့်…ဟင့်…အင်း…အင်း…အင်း”
ဇော်ဦးက ချစ်သူရွှေစင်ထက်ဝတ်ထားသည့် အင်္ကျီကိုရောဘောင်းဘီကိုပါ ချွတ်လိုက်သည်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း တစ်ကိုယ်လုံးချွတ်လိုက်ပြီး….သူမအပေါ်ကို တက်ခွလိုက်ကာ အနမ်းတစ်ခါထပ်ပေးပြန်လေသည်…။
” အင်း….မွ…မွ….မွ…မွ…သဲရေ…ချစ်တယ်ကွာ….ပြွတ်…ပြွတ်..ပြွတ်”
” အင်း….အင်း…သဲလည်းမောင့်ကိုချစ်တယ်….အင်း….အင်း အင်းးးး”
” အဟင့်….မောင်… သဲရှက်လာပြီကွာ….ဘာတွေလျှောက်ကြည့်နေတာလဲ”
ဇော်ဦးက နမ်းနေရင်းနှင့်အောက်သို့တဖြည်းဖြည်းဆင်းသွားပြီး အောက်ကိုရောက်တော့ ပေါင်နှစ်ဖက်ကိုကားခိုင်းလိုက်ပြီး သူမ၏အပျိုစင်စောက်ဖုတ်လေးကို သေချာကြည့်လေသည်။ ပြီးနောက် အဖုတ်လေးကိုလက်နှင့် အသာဖြဲကာ လျှာလေးကိုချွန်ပြီး အထဲကိုထည့်ကြည့်လိုက်လေသည်…။
” အာ့”
” ဟင့်…..မောင် သဲမကြိုက်ဖူးကွာ…အဲ့လိုကြီးမလုပ်နဲ့…ဟင့်….မောင်ရာ….အာ့”
ဇော်ဦးကတော့ သူမ၏ စကားများကို မကြားသလိုသဘောထားပြီး သူလုပ်စရာရှိတာကိုဆက်လုပ်သည်၊ အဖုတ်ကိုအားရအောင် အစိစုပ်လိုက် လျက်လိုက်လုပ်ပြီးမှ လက်သန်းလေးကိုထည့်ပေးပြီး အစိကိုပုံမှန်လေးလျက်ပေးလိုက်သည်.။
” ဟင့်..ဟင့်…မောင်……မောင်….သဲမနေတတ်တော့ဖူးကွာ….အွန်း….အွန်း”
” မောင်ရေ….အွန်း…..အွန်း…..အွန်း….အွန်း.အွန်းးးး…အွန်းးးး”
ချစ်သူရွှေစင်ထက်က ခံစားလို့ကောင်းသဖြင့် ပါးစပ်ကိုပိတ်ပြီး သက်ပြင်းရှိုက်တော့ ” အွန်း…အွန်း” ဆိုသည့် ကျိတ်ရှိုက်သံများထွက်လာလေသည်၊ သူမ၏ခြေချောင်းလေးများကလည်း ကုတ်တက်သွားသည်၊ ဇော်ဦးက နှိုက်နေသည့်လက်ချောင်းကို မြန်မြန်လေးအထုတ်အသွင်းလုပ်ပြီး အစိကိုစုပ်ပေးလိုက်သည်..။
” ဇွိဇွိ…ဇွိဇွိ…ပြစ်….ပြစ်…ပြစ်”
” ဟင့်….မောင်…မောင့်….အွန်း…အွန်း….အထဲကယားလာပြန်ပြီ…အွန်း…အွန်း…အွန်းးးးးးးး”
အိမ်အပေါ်ထပ်တွင် ရည်းစားနှင့်နှစ်ပါးသွားနေသည်ကို လူမိသွားမည်ဆိုး၍ သူမက တအားမအော်ပဲ ကျိတ်ပြီး သက်ပြင်းများချကာ ဇော်ဦး၏ ဆံပင်များကိုကုတ်ဆွဲရင်း အဖုတ်ထဲမှအရည်များကိုညှစ်ထုတ်မိလေသည်…။
“ကျွတ်……အွန်းးးးးးးးး”
ဇော်ဦးတစ်ယောက် ပေါင်ကြားထဲကပြန်အထတွင် အရည်များပေနေသောပါးစပ်ကို စောင်ဖြင့်သုတ်လိုက်လေသည်.။ အဖုတ်မွှေးတစ်ချောင်းကလည်း ပါးစပ်ထောင့်တွင်ကပ်ပါလာသေးသည်၊ သူမက….
” မောင်….မရွံဖူးလား….သဲအိပ်ရာဘေးမှာတစ်ရှူးရှိတယ်လေ…ရော့ ဒါနဲ့သုတ်”
” မရွံပါဖူးသဲရယ်……ဟီး”
” မောင့်ဟာကြီးကလည်း ထောင်မတ်နေပြီ….အဲ့ဟာကြီးသဲရဲ့ဟာလေးထဲမှာဆန့်ပါ့မလား….ကြောက်တယ်”
” မကြောက်ပါနဲ့သဲရယ်…မောင်နာအောင်မလုပ်ပါဖူး…ရော့..ကိုင်ကြည့်ကြည့်လေ..မောင့်ဟာကို”
” အမွှေးတွေရိတ်ထားတာလား….မောင့်ဟာက အမွှေးနှုတ်ထားတဲ့ ကြက်ခေါင်းကြီးကြနေတာပဲ..ခစ်ခစ် ”
ဇော်ဦးက ငုတ်တုတ်ထိုင်လိုက်ပြီး ပက်လက်လှဲနေသာချစ်သူ၏ ခါးကိုကိုင်ကာ အောက်သို့ဆွဲချလိုက်ပြီး ခြေထောက်ကိုလည်း ကားထားစေသည်၊ ပြီးတော့သူ့ရဲ့ငပဲကို ကိုင်ပြီး အဖုတ်နှင့်တေ့ကာ ဒစ်ဖူးလေးမြုတ်ရုံအရင်သွင်းလိုက်လေသည်.။
” အင်း…ဖြည်းဖြည်း…မောင်….နာတယ်”
မိရွှေစင်ထက်၏ လက်ကလေးတစ်ဖက်က လက်မောင်းကို ကိုင်ထားပြီး ကျန်လက်တစ်ဖက်က ဇော်ဦး၏ဗိုက်ကိုလက်ဖြင့်ပင့်ကိုင်ပြီးတားလေသည်၊ ဇော်ဦးကအချိန်ဆွဲမနေတော့ပဲ လီးကို အဖုတ်လေးထဲသို့အတင်းထိုးထည့်လိုက်လေသည်…။
” အား…အား…အားးးးးးး နာတယ်မောင်ရဲ့….ခဏ..ခဏ…အွန့်”
သူမအော်သံအနည်းငယ်ကျယ်သွား၍ ဇော်ဦးက ခါးကိုကိုင်းပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းကာ အသံတိတ်စေလိုက်သည်၊ သူမကတော့ဇော်ဦး၏ နောက်ကြောကို လက်သည်းများဖြင့်ကုတ်ပြီး အနာဖြေလေသည်..။ သူမတင်မဟုတ်…ဇော်ဦးရဲ့ လီးလည်း အတော်ကျဉ်သွားလေသည်..။နောက်ကြောကိုလည်း ဆရာမက လက်သည်းဖြင့်ကုတ်သည်ကိုလည်း မအော်မိအောင်ချုပ်တည်းထားလိုက်ပြီး သူမအနာသက်သာအောင် ခန္တာကိုယ်တစ်ဝိုက်အနမ်းများပေးကာ ချော့နေလိုက်သည်…..။
” မနာတော့ဖူးနော်….မနာတော့ဖူးသဲရဲ့….မွ…မွ…မွ”
” ဟွန်း…မောင်နော်….သဲမှာ မျက်လုံးတွေတောင်ပြာသွားတာပဲ….ဟင့်”
” သဲက လိမ္မာပါတယ်ကွာ…အွန့်…အွန့်….ချစ်စရာလေး….မွ..မွ”
” ပါးလေးကိုရောနမ်းပေးအုံးမောင်”
” အင့်…အင့်..မွ…မွ..မွ…ပါးရော…သဲရဲ့နို့လေးတွေရော…အင်း..မွမွ….ပြွတ်…ပြွတ်..ပြွတ်”
” ပါးပဲနမ်းခိုင်းတာကို….ဟင့်”
” သဲရဲ့ရင်သားက လှလွန်းတော့ မောင်ငုံထားချင်စိတ်ကိုထိန်းမရဖူး…..အင်း ပြွတ်…ပြွတ်..ပြွတ်”
” သူနှာဗူးကျချင်ရင်…ကျချင်တယ်မပြောဖူး…ဟင်…အင်း…အင်း”
” သဲ အောက်ကနာနေသေးလား”
” နည်းနည်းတော့နာသေးတယ်….ဖြေးဖြေးချင်းပဲလုပ်ပေးနော်မောင်”
” ဖြည်းဖြည်းချင်းပဲလုပ်မှာပါကွာ……အင့်…အင့်…အင့်…အင့်”
” ကျွတ်စ်….မောင်…အား…အင်း….အား….အားး.အားးးး မောင် ဖြေးဖြေး”
” ဖတ်…ဖတ်…ဖတ် အွန့်…အွန့်…..အွန့်.. အွန့်”
ဇော်ဦးတစ်ယောက် ရွှေစင်ထက်၏ နို့အုံလေးကိုကိုင်ရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်းဆောင့်လိုးပေးလေသည်၊ သူမရဲ့အဖုတ်အတွင်းသားများက သူ့ရဲ့ငပဲကြီးအား တစ်ချက်တစ်ချက် ဆွဲညှစ်သောအခါ အကြောပေါင်းတစ်ထောင်စိမ့်နေအောင် ခံစား၍ကောင်းလေသည်..။ သူ့ရဲ့ သွေးသောက်အစ်ကိုကြီးကျော်သူရ ပြောစကားကိုနားထောင်ပြီး ဒီကိုမလာချင် ဂွင်းတစ်ကြောင်းဆွဲခဲ့၍သာတော်သေးသည်၊ မဟုတ်လျင် အဖုတ်ထဲထည့်ပြီးပြီးချင်း သုံးမိနစ်တောင်ခံနိုင်မည်မဟုတ်..။
ရွှေစင်ထက်လည်း နာကျင်သောခံစားချက်ပျောက်သွားပြီး ရမ္မက်အဆိပ်များတက်လာပုံရသည်၊ သူမ၏မျက်နှာလေးမှာ နီရဲနေပြီး ဇော်ဦး၏ဆောင့်ချက်အောက်တွင် အသက်ရှူသံများ မြန်ဆန်လာကာ ငြည်းသံတိုးတိုးလေးများထွက်လာလေသည်…။
” အင်း…အင်းး…အင်းးး..အင်းးး..မောင်…အင်းး..အင်းးး..အင်းးးးးး..အင်းး…”
” ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်….ဗြိ…ဗြိ..ဗြိ…အင်း..အင်း…အွန်း….အွန်းးးး”
ဇော်ဦးသည် ကားထားသောသူမရဲ့ ခြေထောက်တစ်ချောင်းကို တစ်ဖက်သို့စုလိုက်ပြီး ပုဇွန်တုပ်လေးလို ဘေးတစ်စောင်း ကွေးကွေးလေးအနေအထားသို့ပြင်လိုက်သည်၊ ထိုအခါ ရွှေစင်ထက်၏ တင်ပါးကောက်ကြောင်းအလှကို ဘေးတစ်စောင်းအနေအထားဖြင့် ကြည့်ရပြီး သူကတော့ ငုတ်တုတ်ထိုင်သည့်အနေအထားဖြင့် အပေါ်ကနေအုပ်မိုးပြီး လိုးပေးလေသည်..။
” အင်း…အင်း….မောင်…မောင့်…အွန်း….အွန်း…အွန်း”
” ပတ်…ပတ်…ပတ်……ဇွိ…ဇွိ….မောင်ရေ..ဟင့်…အွန်း…အွန်း…အွန်းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”
ဘေးတစ်စောင်းလေးအိပ်နေသော ချစ်သူ၏ကိုယ်လုံးလေး သုံးစက္ကန့်လောက် တုန်တက်သွားပြီး အဖုတ်၏အတွင်းသားများက ဆွဲညှစ်သဖြင့် သူမနောက်တစ်ခါပန်းတိုင်ရောက်သွားပြီဖြစ်ကြောင်း သိရှိလိုက်သည်၊ ဇော်ဦးလည်း ပြီးချင်လာသဖြင့်စိတ်ကိုမနည်းထိန်းထားရသည်..။ တုန်နေသော သူမရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကို ငြိမ်သွားအောင်စောင့်လိုက်ပြီး သူမရဲ့ပခုံးသားလေးကို ငုံ့နမ်းလိုက်လေသည်..။
” အင်း…မွ…သဲ…မောင့်ကို..လေးဖက်လေးထောက်ပေးပါလား”
” သူကလည်း အတတ်ဆန်းတာဆို….ဟင့်”
ရွှေစင်ထက်က အဲ့လိုပြောသော်လည်း သူမရဲ့ချစ်သူအလိုကျ လက်နှစ်ဖက်ကိုထောက်ကာ ဖင်တုံးကြီးကိုထောင်ပေးလိုက်လေသည်၊ ဇော်ဦးက….
” ခါးလေးနည်းနည်းအောက်ကိုနှိမ့်လိုက်ဦး”
” ရပြီလား….”
” အင်း….မောင်ထည့်တော့မယ်နော်…သဲ”
” အင်း..အင်း”
” ဇွိ….အား…..ထိတယ်မောင်…..မောင်..ဖြည်းဖြည်း…အဟင့်..အဟင့်”
ဇော်ဦးက စစချင်း ၁၅ ချက်လောက် ဖြည်းဖြည်းချင်းစလိုက်ပြီးနောက် အရှိန်ကိုလည်းဖြည်းဖြည်းချင်းတင်လိုက်လေသည်…။
” ဖတ်…ဖတ်..ဖတ်….ဖတ်…ဖတ်..ဖတ်”
” အွန့်….အွန့်….အွန့်…အား…ရှီး….အား…အား….အား…အာ့”
ဇော်ဦးတစ်ယောက် သူသုံးနှစ်လုံးလုံးမှန်းခဲ့ရသော သူမ၏အိုးကြီးကို ကြည့်ပြီး ဖီးတွေပိုတက်လာကာ လီးကိုအဆုံးထိဆောင့်ဆောင့်လိုးလေသည်၊ ချစ်သူ၏တင်ပါးက sexy မော်ဒယ် နန်းမွေ့စံလို ခပ်တောင့်တောင့်အိုးကြီးမျိုးဖြစ်လေသည်၊ ထိုအိုးကြီးကို လေးဖက်ထောက်အနေအထားဖြင့် ခါးကိုကိုင်ပြီး အားရပါးရကြုံးနေရသဖြင့် ယောကျာ်းပီတိများ အလိပ်လိပ်ထွက်ကာ ပြီးချင်လာလေသည်၊ ရွှေစင်ထက်၏ တောင့်တင်းဖြောင့်ဆင်းသောအိုးကြီးနှင့် သူရဲ့ဆီးခုံနှင့်ထိသော အထိအတွေ့..သူမရဲ့အဖုတ်ထဲမှစိုရွှဲနူးညံ့ပူနွေးနေသော အထိအတွေ့တို့ကြောင့် သူစိတ်ကိုမထိန်းနိုင်တော့ပဲ ခါးကိုကိုင်ပြီး အားကုန်သုံးကာ စိတ်ရှိတိုင်း ဆောင်ကာ လိုးလိုက်လေတော့သည်။
” ဖတ်…ဖတ်..ဖတ်….ဖတ်…ဖတ်..ဖတ်……….ဖတ်…ဖတ်..ဖတ်….ဖတ်…ဖတ်..ဖတ်ဖတ်…ဖတ်..ဖတ်….ဖတ်…ဖတ်..ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်..ဖတ်….ဖတ်…ဖတ်..ဖတ်”
” အား….အား….မောင်…ကြမ်းတယ်ကွာ….အား…အား…အား…အား…အား”
” သဲ….မောင်ပြီးတော့မယ်ကွာ….ရော့…ရော့…ရော့.ရော့…ရော့”
” အွန်း…အွန်း…အွန်း…အွန်း….မောင်….အား…အား…အား…အား…..အွန်းဝွန်းးးးးးးးးးးးးးး”
ဇော်ဦးတစ်ယောက် သူမ၏ခါးကိုကိုင်ရင်း အားကုန်သုံးကာ တဖောင်းဖောင်းဆောင့်လိုးလိုက်ရင်း သူမရဲ့အဖုတ်လေးထဲသို့ အချစ်ရည်များကို တစ်စက်မကျန်အောင် ခါးကိုကော့ပြီး ထည့်ပေးလိုက်လေတော့သည်။
ဇော်ဦးနှင့် ရွှေစင်ထက်တို့ ချစ်သူနှစ်ဦး၏ ခန္တာကိုယ်နှစ်ခုလုံး ကုတင်ပေါ်သို့ ပြိုလဲကျသွားလေသည်၊ ဇော်ဦးက ချွေးများဖြင့်စိုရွှဲနေသော သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကိုဖက်ပြီး နေရာအနှံ့ကို အနမ်းများပေးနေလေသည်၊ ထိုစဉ်….ရွှေစင်ထက်၏ အခန်းတံခါးကို တစ်ယောက်ယောက်လာခေါက်လေသည်..။
” အငယ်မ…..နင်ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ…အခုချက်ချင်းတခါးဖွင့်ပေးစမ်း”
အိပ်ယာပေါ်တွင် ချစ်ကြည်နူး တစ်တီတူးနေသော စုံတွဲနှစ်ယောက် လန့်ဖြန့်သွားသည်၊ ရွှေစင်ထက်က…
” ဘာမှ မလုပ်ပါဖူး…အစ်ကိုကြီး”
” ဟဲ့….အဲ့တာဆို တအားအားနဲ့အော်သံတွေကရော…”
” အဲ့တာကလေ…ဟို Facebook ကဂျင်းဗီဒီယိုတွေဖွင့်မိသွားလို့.”
” ဟဲ့ အငယ်မ….နင့်အသံကိုငါတို့ကောင်းကောင်းကြီးမှတ်မှိတယ်၊ ငါတို့ကိုလာမလိမ်နဲ့ အခုချက်ချင်းတံခါးဖွင့်စမ်း”
” လာပြီ..လာပြီ…ခဏလေးနော်…ဆံပင်နဲ့စောင်နဲ့ညှိနေလို့…”
ဟုပြန်အော်ပြောပြီး ဇော်ဦးဖက်လှည့်ကာ..အသံတိုးတိုးဖြင့်…
” မောင်…ဘာကြောင်ကြည့်နေတာလဲ အဝတ်အစားဝတ်ပြီး မြန်မြန်ပြန်တော့လေ”
ဟုပြောလေသည်၊ ထိုအခါ အပြင်ဖက်က ရွှေစင်ထက်အစ်ကို အခြောက်မနှစ်ယောက်က…
” ဟဲ့..အငယ်မ… နင်ရည်းစားနဲ့အတူနေနေတာမလား…တံခါးဖွင့်စမ်း….ငါတို့အားသုံးပြီးဖွင့်ရမှာလား”
ဇော်ဦးလည်း အိပ်ရာပေါ်မှ ကုန်းရုန်းထကာ ဘောင်းဘီဝတ်ရန် အောက်ခံဘောင်းဘီကို လိုက်ရှာနေသည်၊ ရွှေစင်ထက်လည်း ပြာပြာသလဲ အဝတ်အစားတွေပြန်ဝတ်သည်.။ အရေးထဲ ဇော်ဦးက သူ့ရဲ့ဘောင်းဘီတိုကိုရှာမတွေ့..။ ထိုအချိန်မှာပင် သူမ၏ အကိုအခြောက်ကြီးနှစ်ယောက်က တံခါးကိုပုခုံးဖြင့်တိုက်ကာ အခန်းထဲဝင်လာလေသည်၊ သူတို့ညီမနှင့်အတူ လီးတန်းလန်းနှင့် သူတို့အားကြောင်ကြည့်နေသော ဇော်ဦးကိုတွေ့လိုက်လေသည်..။
” ဟိုအကောင်…နင်တော့သေပြီသာမှတ်”
ဟုပြောပြီး ဇော်ဦးဆီတစ်ဟုန်ထိုးပြေးလာလေသည်၊ ရွှေစင်ထက်က သူ့အစ်ကိုနှစ်ယောက်ကို သူမတတ်နိုင်သလောက် တားလိုက်ပြီး
” မောင်…မြန်မြန်…သွားတော့လေ”
ဟုအော်ပြောလေသည်။ ဇော်ဦးတစ်ယောက် ကြောက်အားလန့်အားနှင့် အနီးနားရှိသော ဂျေဂျေဘောင်းဘီအဝါရောင်ကြီးကို ကောက်စွပ်လိုက်ပြီး ဆိုင်ကယ်သော့ကို ပါးစပ်ဖြင့်ကိုက်ကာ ပြတင်းပေါက်ကနေ သရက်ပင်၏ကိုင်းကို ဆပ်ကပ်က ဂျွန်းဘားမယ်လို ခုန်ကူးလိုက်လေသည်။
” ဟိုက်ယား”
ဇော်ဦးတစ်ယောက် သရက်ပင်ကိုင်းကို ဆုပ်ကိုင်ကာ တွဲလောင်းကြီးဖြစ်နေလေသည်၊ အောက်က အယ်ဇေးရှင်းခွေးကြီးကလည်း အပေါ်ကိုမေ့ာပြီးဟောင်ကာ ခုန်ဆွ ခုန်ဆွဖြင့် လှမ်းဟက်လေသည်၊ ဇော်ဦးစိတ်ထဲတွင် ငါ့ဘဝတော့ ဒီမှာတင် နိဋ္ဌိဒါန်တော့မှာလား မသိတော့ပါဖူးကွာဟု တွေးပြီး စိတ်ဓာတ်ခဏကြသွားသေးသည်၊ အောက်ကထိုးဟောင်နေသော အယ်ဇေးရှင်း ခွေးကြီးက ခုန်ပြီးလှမ်းဟက်တော့ သူ့ရဲ့ဖိနပ်တစ်ဖက်ပါသွားတဲ့အခါမှ သူသတိပြန်ဝင်လာပြီး အားယူကာ သစ်ကိုင်းကိုခိုပြီး အပေါ်တက်ရန်ကြိုးစားလေသည်၊
သူ့ချစ်သူ ရွှေစင်ထက်၏ အစ်ကိုအခြောက်ကြီးနှစ်ယောက်ကတော့ သူတို့ခွေးကိုအားပေးနေလေသည်…..။
” ရှူး..ရှူး..အောင်နက်ကြီး အဲ့အကောင်ကိုကိုက်….လဥပြုတ်ကောင်ကိုက်ပြစ်စမ်း မေ့သားကြီး”
” ရှူး….ရှူး အောင်နက်….လှမ်းဟက်စမ်း…..မိရင်ခြေသလုံးကို အရိုးပဲကျန်အောင် ဆွဲနွာပစ်”
ထိုသို့ ယောက်ဖလောင်းနှစ်ယောက်၏ တခဲနက် အားပေးမှုကြောင့် ဇော်ဦးတစ်ယောက် ကြောက်အားလန့်အားဖြင့် ဘယ်လိုအပေါ်ပြန်ရောက်သွားသည်မသိ။ သစ်ကိုင်းနှစ်ကိုင်းစာအောက် အောက်သို့ဆင်းပြီးသောအခါ အနောက်ဖေးလမ်းကြားလေးထဲသို့ ခုန်ချလိုက်လေတော့သည်။
” ဖုတ်”
အောက်သို့ရောက်ရောက်ချင်း ပါးစပ်ထဲကိုက်ထားသော သော့ကိုထုတ်လိုက်ပြီး စမှုတ်ကီလေးကို ခြေထောက်ဖြင့် ကစ်နိုးလိုက်လေသည်၊ ပြီးနောက် ဆိုင်ကယ်ကို ဂငယ်ကွေ့လိုက်ပြီး ဒီရပ်ကွက်ထဲကနေ ဝှီးကနဲ လစ်ထွက်ခဲ့လေသည်။
ပြသနာကဒီမှာတင်မပြီး..သူတို့ရက်ကွက်ထဲကနေ လွတ်လာတော့ အခြောက်အသံများကြား၍ အနောက်သို့လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ ရွှေစင်ထက်အစ်ကိုနှစ်ယောက် အပါအဝင် အခြောက်လူမိုက်ဂိုဏ်းကြီးသည် စမုတ်တံချွန်ချွန်များကိုကိုင်ကာ လိုက်လာကြသည်ကိုတွေ့ရှိလိုက်ရသည်။ သူ့ယောက်ဖလောင်းတစ်ယောက်က…
” ဟဲ့….ချစ်တို့ရေ..အရှေ့ကမီးခိုးတလူလူထွက်နေတဲ့ ဆိုင်ကယ်နဲ့ အကောင်ကိုလိုက်၊ ငါတို့ညီမကို ဘုသွားပြီး ဘောင်းဘီပါခိုးဝတ်သွားတဲ့ ခွေးသခိုးကောင်…..ဟဲ….ဆိုင်ကယ်ရပ်လိုက်စမ်း မိလို့ကတော့မလွယ်ဖူးနော်…ဟဲ့အကောင်”
ဇော်ဦးတစ်ယောက် လီဗာကိုအဆုံးထိတင်ပြီး သူတတ်နိုင်သလောက် အမြန်မောင်းလေသည်၊ သို့သော်ညားလည်း ကျော်သူရ၏ဆိုင်ကယ်က “စမှုတ်ကီ”ဆိုသည့်နာမည်နှင့်လိုက်အောင် မီးခိုးလုံးကြီးများကို မှုတ်ထုတ်ပေးသောကြောင့် အခြောက်မတစ်သိုက်က ထိုမီးခိုးလုံးတွေနောက်ခြေရာကောက်ပြီး အနောက်ကနေမျက်ချေမပြတ်လိုက်လာကြလေသည်…။
ဒီလိုနှင့် မန္တလေးမြို့ထဲ အခြောက်မတစ်သိုက်နှင့် စိန်ပြေးလိုက်တမ်းကစားရင်း ဘူတာကြီးနားရောက်တော့ ဇော်ဦးအကြံတစ်ခုရသွားလေသည်၊ သူကြည့်ဖူးသော ဂျိန်းစ်ဘွန်းတို့…တွမ်လရုစ်တို့ အက်ရှင်ကားတွေမှာ အနောက်ကနေလူဆိုးတွေလိုက်လာရင် အဆောက်အအုံတစ်ခုအတွင်းသို့ ဝင်ပြီးကိုယ်ယောင်ဖြောက်ကြသည်ကို အမှတ်ရလိုက်သည်၊ ထို့ကြောင့် ယောက်ဖများကိုမျက်ချေဖြတ်ရန် မန္တလေးဘူတာကြီးပေါ်သို့တက်ခဲ့လိုက်သည်..။
သူ့ယောက်ဖတွေကလည်း သူ့အကြံကိုရိပ်မိပုံပေါ်သည်။ မရိပ်မိလည်း စမှုတ်ကီချန်ထားသော မီးခိုးငွေ့အနံကိုခံကာ ဇော်ဦးရှိသည့်နေရာကိုသိနိုင်လေသည်၊ ထို့ကြောင့် အခြောက်အုပ်လိုက်ကြီး ဘူတာကြီးပေါ်တက်သော ကြောင်လိမ်လမ်းသွယ်လေးကနေတက်လာကြပြန်၍ ဇော်ဦးလည်း စမှုတ်ကီလေးကိုကစ်နိုးပြီး အဆင်းလမ်းကနေပြန်၍ ဆင်းရပြန်လေသည်.။
ဇော်ဦးတစ်ယောက် ဆိုင်ကယ်ကို အရှိန်ကုန်တင်မောင်းရင်း ဘာဆက်လုပ်မည်ကိုစဉ်းစားသော်လည်း ဘာအကြံမှမထွက်လာ..။ ဆိုင်ကယ်အမြန်စီးသည့်အရှိန်ကြောင့်လား…စမူဆာတစ်ခုအတွက် ဘဝနှင့်ရင်းကာအသက်ပေးရတော့မည့် သူ့ကိုယ်သူသနားမိ၍လားမသိ..။ ဇော်ဦးမျက်လုံးထဲတွင် မျက်ရည်များပင်ဝိုင်းလာလေသည်..။ အနောက်ကလိုက်လာသော အခြောက်ရုပ်ဆိုးကြီးတွေကလည်း သူ့ကိုမိလျင် သင်းကွပ်မည်လား….စမှုတ်တံများဖြင့်ထိုးသတ်မည်လားတော့မသိ။ သူ့ကိုအသေရရအရှင်ရရ လိုက်ဖမ်းနေလေသည်။
လမ်းဆုံတစ်ခုသို့ အရောက်တွင် မီးပွိုင့်ကမီးနီနေသည်ကို ခပ်လှမ်းလှမ်းက တွေ့လိုက်ရသည်၊ ဒီအတိုင်းဆိုလျင် မီးပွိုင့်နီလို့ရပ်ရင်လည်း အနောက်ကအခြောက်မတွေကသူ့ကိုမိသွားမည်၊ ဒီအတိုင်းဇွတ်ဖြတ်ရင်လည်း အတိုက်ခံရဖို့ ကျိန်းသေဖြစ်နေပြီ….ဘာလုပ်ရမလဲ…စဉ်းစားစမ်း…စဉ်းစားစမ်း….
မီးပွိုင့်ထောင့်နားတွင် မော်တော်ပီကယ်များအတွက် ဆောက်ထားသော ကင်းတဲလေးကို တွေ့လိုက်သည်၊ ဇော်ဦးခေါင်းထဲတွင် အကြံတစ်ခုဖြတ်ကနည်းပေါ်လာလေသည်၊ ဆိုင်ကယ်ကိုအရှိန်လျှော့ပြီး အရင်ဆုံးရပ်တန့်လိုက်သည်၊ ပြီးနောက် ဘယ်ကနေဘယ်လို အားအင်တွေရလာသည်မသိ။ စမှုတ်ကီလေးကို တွန်းကာ ဘေးနားကရေဆိုးမြှောင်းထဲခဏချထားလိုက်သည်၊ လူကိုတော့ မော်တော်ပီကယ်များနားနေသည့် ကင်းတဲလေးထဲတွင် ငုတ်တုတ်လေးထိုင်ကာ အနားယူလိုက်သည်.။
” ဟင်း….ဟင်းး…ဟင်းး..ဟင်းးး”
ဇော်ဦးတစ်ယောက်မောဟိုက်နေကာ သူ့အသက်ရှူသံကိုပင်ပြန်ကြားနေရသည်၊ နှလုံးခုန်သံများက မြင့်တက်နေပြီး ခြေဖျားလက်ဖျားတွေကလည်း အေးစက်နေလေသည်။
” ရှပ်…ရှပ်…ရှပ်….ရှပ်…ရှပ်…ရှပ်”
လူတစ်ယောက် သူပုန်းနေသော တဲနားသို့လမ်းလျှောက်လာသော ခြေသံကိုကြားရသည်၊ ဇော်ဦးတစ်ယောက် အကြောက်လွန်ပြီး သံဗုဒ္ဓေဂါထာကို ဖင်တစ်ပြန် ခေါင်းတစ်ပြန်ရွတ်နေလေသည်၊ သူ့အရှေ့ကတခါးဖွင့်သွားတော့ ဘယ်သူလဲဟု ဘုရားတပြီးကြည့်လိုက်လေသည်။
တခါးပေါက်ဝတွင် မတ်တပ်ရပ်နေသူကား တခြားသူမဟုတ်။ သူအမြဲစနောက်နေကြ မော်တော်ပီကယ်ပြောင်ကြီး ဖြစ်နေလေသည်၊ သူ့ကိုအမဲဖျက်မည့် အခြောက်ကြီးတွေမဟုတ်၍ ဇော်ဦးအရမ်းပျော်သွားသည်။ ပွဲဈေးတန်းတွင် အမေနှင့်ကွဲသွားသည့် ကလေးငယ်လေးတစ်ယောက် မိခင်နှင့်ပြန်တွေ့လိုက်ရသလိုပင်…..ဇော်ဦးက…ငိုသံကြီးဖြင့်…
” ကိုပြောင်ကြီး……အီး…ဟီး…ဟီး”
ဟုပြောပြီး မော်တော်ပီကယ်ပြောင်ကြီးကို ဖက်ပြီးငိုလေတော့သည်…..ကိုပြောင်ကြီးက…
” ဟေ့ကောင်…ဒါဘာလုပ်တာတုံးကွ၊ ငါ့ကိုလွတ်”
” နေ့လည်တုံးက ထွက်ပြေးတာနောင်တရမိလို့ ပြန်လာအဖမ်းခံတာပါ…အီး…ဟီး”
မော်တော်ပီကယ်ပြောင်ကြီးက ဇော်ဦးကိုသေချာကြည့်လိုက်ပြီး…
” မင်း..မင်း..ဦးထုပ်အဝါကြီးနဲ့ငါ့ကိုပြောင်ပြောင်နေတဲ့ ဟိုကောင်မလား၊ လာ…စခန်းလိုက်ခဲ့”
” တကယ်ခေါ်မှာလားဟင်…မလိမ်ရဖူးနော်…လိုက်ခဲ့မယ်…ခဏစောင့်၊ ဆိုင်ကယ်ကိုမြှောင်းထဲကနေထုတ်လိုက်ဦးမယ်”
ဇော်ဦးလည်း မော်တော်ပီကယ်ပြောင်ကြီးခေါ်ရာနောက်သို့ ပျော်ပျော်ရွင်ရွင်လိုက်သွားလေသည်၊ မီးပွိုင့်လမ်းဆုံတွင် သူ့ကိုလိုက်ရှာနေသော အခြောက်ရုပ်ဆိုးကြီးတွေကိုလည်း တွေ့လိုက်ရသည်.။ သူ့ဘေးက မော်တော်ပီကယ်ပြောင်ကြီးကိုတွေ့မှာသာ ဆက်လိုက်မလာတော့ပဲ လက်ညိုးတထိုးထိုးဖြင့် ကျိန်ဆဲရင်းကျန်ရစ်ခဲ့လေသည်..။
မော်တော်ပီကယ်ပြောင်ကြီးက သူ၏ယာဉ်ထိန်းရုံးသို့ခေါ်သွားပြီး ဒဏ်ငွေသုံးသောင်းရိုက်လေသည်၊ ဘောင်းဘီတစ်ထည်ကိုယ်တစ်ခုသာရှိသော ဇော်ဦးက ဒဏ်ငွေကိုအကြွေးမှတ်ထားဟု ပြောလေသည်၊ ကိုပြောင်ကြီးက ဒီလောက်တောက်စောက်ခွက်ပြောင်တဲ့ကောင် အချုပ်ထဲတစ်ညအိပ်စမ်းဟုပြောပြီး အနီးအနားရှိ ရဲစခန်းသို့ဇော်ဦးအားအပ်ကာ အချုပ်ထဲတစ်ညထည့်ထားလိုက်လေသည်။
အချုပ်ခန်းထဲရောက်မှပင် ရှေ့တန်းထွက်ရာမှပြန်လာသော စစ်သားတစ်ယောက် အမေ့အိမ်သို့ပြန်ရောက်သည့် လုံခြုံသည့်ခံစားချက်မျိုးကိုပြန်လည်ခံစားလိုက်ရသည်။ အချုပ်ထဲတွင်လည်း သူ့တစ်ယောက်ထည်းမဟုတ်။ အရင်ရောက်နေသော စီနီယာသုံးယောက်လည်းရှိလေသည်၊ ဇော်ဦးလည်း သူ့ကိုယ်သူမိတ်ဆက်လိုက်ပြီး စီနီယာတွေကို….
” အစ်ကိုတို့က ဘယ်လိုဖြစ်လို့ အချုပ်ထဲရောက်နေတာလဲဗျ”
ဟုမေးလိုက်ရာ ထိုသုံးယောက်က တပြိုင်နက်….
” ဈေးချိုထဲမှာ…ဂျေဂျေဘောင်းဘီဝတ်ထားတဲ့ ကောင်မလေးတွေကို ဖင်လိုက်နှိုက်လို့”
ဟု ဖြေလိုက်လေသည်…..
” ဗျာ…….!!!!!!!!!”
………………………………………….
ဇော်ဦးတစ်ယောက် အချုပ်ထဲတွင် ဒုက္ခရောက်နေစဉ် အဆောင်တွင် မှန်ကြောင်နှင့် ကျော်သူရက PUPG duo ပြစ်နေကြသည်၊ မှန်ကြောင်က…
” တို့ကိုဇော်ဦးကြီးတစ်ယောက် ပြန်မလာသေးပါ့လား…ဘယ်နှစ်ကြောင်းတောင်ဆွဲနေတယ်မသိဖူး”
ဟုပြောလိုက်ရာ ကျော်သူရက…
” မျှော်မနေပါနဲ့ကွာ….အခုအချိန်လောက်ဆို နို့နှစ်လုံးကြားထဲခေါင်းညှပ်ပြီး ရှလူး ရှလူးနဲ့ တဏှာထနေလောက်ပြီ”
ဟုပြန်ပြောလိုက်လေသည်၊ မှန်ကြောင်က
” ဒီနေ့ညတော့ ဂျွန်နီဝေါကာလေးနဲ့ ဝေးပြီနဲ့တူပါတယ်ကွာ”
ဟု ပြန်ပြောလိုက်လေသည်။
…………………………………………………..
နောက်နှစ်ပတ်ကြာသောအခါ သူတို့သုံးယောက်နေထိုင်သော အဆောင်အခန်းလေးတွင် ဂီတာသံနှင့် ကိုဇော်ဦး၏ အသံကြောင်ဖြင့်သီဆိုနေသော သီချင်းသံကို မကြာခဏကြားရမည်ဖြစ်လေသည်၊ ဇော်ဦးသီဆိုနေသောသီချင်းမှာ အဆိုတော်လေး…ဖလုတ်ကီရိုစီ၏ သံစဉ်ကို သူထည့်ချင်သော စာသားများထည့်သွတ်ထားချင်းသာဖြစ်လေသည်….။ သီချင်းစာသားများမှာ
” 🎼🎼….အရင်ကဘာဂျာမှုတ်တဲ့ကောင် မင်းကိုမှကုန်းတွယ်တတ်လာတာ🎼
မင်းအဖုတ်လေးကို လိုးရတဲ့နေ့တိုင်းဟာရက်ရာဇာ…🎼🎼
🎼🎼..မတွေ့ရတဲ့ တစ်ရက်တာဟာ……ရာသီများစွာလား….
မင်းနို့ကလေးတွေထိုင်ညှစ်ချင်တာ အာသီသပါကွာ 🎼🎼
🎼🎼 အခုကစကြိုးစားနေပြီ….ဖြစ်ပြီအလုပ်အကိုင်အတည်တကျ..🎼
ငါ့အမေပြီးရင် မင်းကိုပဲအချစ်ဆုံးဆိုတာကိုသိလား…🎼🎼
🎼🎼…အမြဲတမ်းမက်တဲ့အိမ်မက်ထဲ နိုးလာရင်မင်းမရှိဖူး….
အိပ်ရာထဂွင်းထုတိုင်း မင်းကိုမှန်းတာမင်းမသိဖူး…🎼🎼
🎼🎼မင်းဟာဖူးဖူဖူး…..ကိုယ်ဟာဒိုင်းညှောင့်ပါအချစ်ရယ်…
ဝင်သက်ထွက်သက်တိုင်းလည်း မင်းကိုရူးလောက်အောင်ချစ်တယ်🎼🎼
…..🎼🎼…..blah. ….blah. ..blah. ..blah 🎼🎼 ” ဟူ၍ဖြစ်သတည်း…။
……………………………………………………………………
🧡အခန်း (၈) နောက်ဆုံးမာန🧡
တိတ်ဆိတ်သောမနက်ခင်းတစ်ခုတွင်ဖြစ်သည်၊ ကျော်သူရတို့နေထိုင်သော အဆောင်အခန်းလေးထဲသို့ မှန်ကြောင်၏ညောင်နာနာအသံက ဝင်လာလေသည်..။
” သွေးသောက်အစ်ကိုကြီးတို့…ထကြတော့၊ ညီငယ်လေးပြန်ရောက်လာပြီ”
ဟု ပြောလိုက်လေသည်၊ ထိုအခါ ကုတင်ပေါ်တွင် စက်တော်ခေါ်နေကြသော ကျော်သူရနှင့် ကိုဇော်ဦးတို့နှစ်ယောက်လုံးနိုးလာကြသည်….ကိုဇော်ဦးက….
” ဝါးးးး……..မှန်ကြောင်…ဘယ်လိုလဲ၊ ညကအဆင်ပြေခဲ့တယ်မလား”
” အင်း….ပြေလည်းပြေတယ်…မပြေလည်းမပြေဖူးဗျ”
” သူ့အိမ်ကလူတွေရောက်လာလို့လား”
” ခင်ဗျားလို အပျိုလေးကို သူ့အိမ်ပေါ်ထိတက်ဖုတ်ပြီး ယောက်ဖတွေလိုက်လို့ ထွက်ပြေးရတယ်များထင်နေတာလား”
” ငါကစတာပါကွာ…ဟဲ…မင်းတို့နှစ်ကောင်ကလည်း ထစ်ကနည်းရှိအဲ့တာနဲ့ပဲငါ့ကိုခလုတ်တိုက်နေတော့တာပဲ”
” မှန်ကြောင်….ငါတို့ကိုအသေးစိတ်ပြောပြပါဦး”
ဟု ကျော်သူရကဝင်ပြောလေသည်၊ မှန်ကြောင်က…
” ငါ့ကောင်မလေးနဲ့ငါနဲ့ပြတ်သွားပြီကွ”
ဟုပြောရာ
” ဟင်…မနေ့ညကအတူမအိပ်ဖြစ်ဖူးလား”
” အတူအိပ်ဖြစ်လို့….ပြတ်သွားတာပဲကွ….အဲ့တာ…မင်းပရောဂလဲမကင်းဖူး ကျော်သူရ”
” ငါနဲ့ဘာဆိုင်လို့လဲဟ”
” မင်းဝယ်ပေးလိုက်တဲ့ကွန်ဒုံးလေ….မင်းကအညွန်းကို သေချာမဖတ်ပဲဝယ်လာတာ၊ အဲ့ကွန်ဒုံးက သုတ်လွတ်မြန်တဲ့သူတွေအတွက်ကြာဆေးလူးထားတဲ့ဟာကွ၊ ငါလည်းစောနကမှသိတာ”
” အဲ့တော့……..”
” အဲ့တော့ဘာဖြစ်ရမှာလဲ……..အေးမြတ်မွန်က သူ့အိမ်ကို သူငယ်ချင်းအိမ်သွားအိပ်မယ်ဆိုပြီး ငါနဲ့ဟိုတယ်ကိုလိုက်လာပါရော၊ ဟိုတယ်ရောက်တော့ သိတယ်မလား….ဟိုဟာလေး မထိခလုတ်…ထိခလုတ်စလိုက်နောက်လိုက်နဲ့ အိပ်ယာပေါ်တော်တော်နဲ့မရောက်ကြဖူး”
” အင်း”
” အိပ်ယာပေါ်ရောက်တော့ တစ်လွှာချင်း ငါလည်းသူ့ကိုနွှာတာပေါ့ကွာ…..ဘာဂျာလည်းပေးလိုက်သေးတယ်၊ သူကအတွေ့အကြုံရှိပုံပေါ်တယ်ကွ….ငါနို့စို့ပေးနေတုံးရှိသေးတယ်….ငါ့ခေါင်းကိုသူ့ပေါင်ကြားထဲ ထိုးထိုးထည့်နေတာ….ထားပါတော့ အဲ့တာတွေကျော်လိုက်တော့မယ်”
” အင်း”
” အေးမြတ်မွန် ကိုအိပ်ယာပေါ်မှာနူးပြီးနှပ်ပြီးတော့…..ငါ့ကောင်ကြီးကိုဂူသွင်းပေးပြီး လုပ်တော့တာပဲ…..အရင်ကရည်းစားနဲ့ အတူနေဖူးပုံပေါ်ပေမယ့်…ဆရာရေ…အဖုတ်ကတော့ စည်းကျပ်နေတာပဲ၊ အဲ့ဒီလိုလုပ်ရင်းလုပ်ရင်း ၁၅ မိနစ်လောက်ကြာတော့ သူလည်းနောက်တစ်ခါပြီးသွားရော……ပြဿနာက အဲ့ဒီမှာစတာပဲ….အစက ငါ့ကိုငါမပြီးအောင် သုတ်ထိန်းနိုင်နေတယ်မှတ်နေတာ…..ဒါမှမဟုတ် ကွန်ဒုံးစွပ်ထားလို့ပေါ့”
” အင်း”
” အဲ့လိုနဲ့ position တွေပြောင်းပြီး နောက်ထပ်နာရီဝက်ဆက်လိုးတော့လည်း ငါ့ကောင်ကြီးကထုံပြီးတော်တော်နဲ့မပြီးနိုင်ဖူးဖြစ်နေတာ….အောက်ကကောင်မလေးက မျော့နေပြီ၊ ငါလည်းမဖြစ်တော့ဖူးကွာဆိုပြီး ဖုန်းဒိုင်း…ဖုန်းဒိုင်းနဲ့ကျိတ်လိုက်မှ တစ်ချီပြီးသွားတော့တယ်”
” အင်း”
” ကျော်သူရ ကွန်ဒုံးကြောင့် ပထမတစ်ချီတင်ကို မိနစ် ၅၀ လောက်ကြာသွားတယ်၊ အဲ့ဒီ့အထိကို ငါကကွန်ဒုံးကြောင့်လို့မရိပ်မိသေးဖူး…..နောက်တစ်ချီထပ်ဆွဲမယ်ကွာဆိုပြီး ကွန်ဒုံးအသစ်ထပ်စွပ်ပြီး တက်ချပါလေရော၊ ငါလည်းငါကြည့်ဖူးသမျှ အောကားတွေထဲက position တွေအကုန်အတတ်စမ်းပြီး လုပ်တော့တာပဲ”
” အတွင်းရေးမှူးမလေးတော့ အီစိမ့်နေတော့မှာပဲ”
” ဘယ်ပြောကောင်းမလဲ….ငါကတော့ ဘဝမှာပထမဆုံး မိန်းမလုပ်ဖူးတာဆိုတော့ လုပ်ကောင်းကောင်းနဲ့ အချိန်ကုန်မှန်းမသိလိုက်ဖူး….ဟဲဟဲ၊ နာရီကြည့်လိုက်တော့ ၁၂ နာရီခွဲနေပြီ အောက်ကအေးမြတ်မွန်က မျော့နေပြီး တအင်းအင်းနဲ့ အသံငွေ့ငွေ့လေးပဲကျန်တော့တယ်၊ အိပ်ယာပေါ်မှာမှောက်လျက်လေး….ငါကတော့သူ့ရဲ့ဖင်နှစ်ခြမ်းကိုဖြဲပြီးအပေါ်ကနေခွလိုးနေရင်း….ငါမသင်္ကတာနဲ့ အိပ်ယာဘေးက ကွန်ဒုံးဗူးကိုဖတ်ကြည့်လိုက်မှ ကြာတဲ့ဆေးပါမှန်းသိရတာ….အဲ့အခါမှ ကွန်ဒုံးကိုချွတ်ပြီးဆက်လိုးကာမှ ပြီးသွားတော့တယ်”
” အင်း….နောက်ပြီးတော့ရော”
” အခုမနက်ငါလည်း အိပ်ရာကနိုးလာတော့ သူကမရှိတော့ဖူး..ရုံးတက်ရဖို့ရှိလို့ စောစောပြန်တာနေမှာပါလေဆိုပြီး ငါလည်း check out လုပ်ပြီး ပြန်လာခဲ့တာ၊ အပြန်လမ်းမှာ City Express ဆိုင်ဝင်ပြီး ညကြမင်းတို့နဲ့သောက်ပြီးအောင်ပွဲခံမလို့ အရက်ဝင်ဝယ်နေတုံး ဖုန်းထဲက လေချွန်သံမက်ဆေ့ရောက်လာတော့တာပဲ”
” အင်း…ဘာတဲ့လဲ”
” ရော့…ကိုယ့်ဘာသာကြည့်ကြတော့”
ဟုဆိုပြီး မှန်ကြောင်က ကျော်သူရကို သူ့ဖုန်းကိုဖွင့်ပြီးပေးလိုက်သည်။
” ငါ့ကိုလည်းပြပါဦးဟ”
ဆိုပြီး ကိုဇော်ဦးကလည်း ဝင်ပြီးစပ်စုလေသည်၊ မှန်ကြောင်လက်ခံရရှိထားသော မက်ဆေ့ကို ဖော်ပြရမည်ဆိုလျင်
” ကိုကျော်ဝင်းခိုင် (မှန်ကြောင်) ရေ၊ ညီမတို့လမ်းခွဲကြရအောင်….ညီမအနေနဲ့ ပြောချင်တာကတော့ ရည်းစားဖြစ်တာလည်း သိပ်မကြာသေးတော့ ဘာမှသိပ်ခံစားရမယ်မထင်ပါဖူး…..၊ အစ်ကိုနဲ့ ဆက်ပြီးတော့ ရှေ့ဆက်သွားဖို့မဖြစ်နိုင်တော့ဖူးလို့ထင်လို့ပါ…..၊ ညတုံးကကိစ္စလည်းပါတာပေါ့နော်…. အစ်ကိုနဲ့ညီမက လယ်ဗယ်မတူဖူးထင်တာပါပဲ၊ အစ်မကြီးတွေပြောဖူးတဲ့ “လူမှာနံပိန် ကျွဲမှာချိုလိမ်” ဆိုတဲ့စကားကိုအရင်ကမဟုတ်လောက်ဖူးထင်ထားတာ…အစ်ကိုနဲ့အတူနေဖူးမှပဲ ဘာကိုဆိုလိုတယ်ဆိုတာနားလည်သွားတော့တယ်၊ ညီမတွဲဖူးသမျှထဲမှာ အစ်ကိုကသောင်းကျန်းနိုင်ဆုံးပဲ…ဒီနေ့..တကိုယ်လုံးနာနေတော့ ရုံးတောင်ခွင့်ယူလိုက်ရတယ်၊ အစ်ကိုနဲ့ဆက်တွဲရင် တကိုယ်လုံးဖွတ်ဖွတ်ညက်ညက်ကြေကုန်တော့မှာပဲ၊ ဒါကြောင့် ချစ်တုံးမုန်းစကားပြောဆိုသလို ဒီမှာတင်ပဲ နှုတ်ဆက်စကားပြောခဲ့ပါတယ်….. အစ်ကိုနဲ့လယ်ဗယ်တန်းတူ လိုက်ပြီးတော့ချစ်ပေးနိုင်မယ့် ကောင်မလေးတစ်ယောက်ယောက်နဲ့ တွေ့နိုင်ပါစေ”
ဟူ၍ဖြစ်သတည်း…။ မှန်ကြောင်၏ message box ထဲက ရည်းစားအဖြစ်မှပြတ်ဆဲခံလိုက်ရသည့် စာတိုကိုဖတ်ပြီး ကျော်သူရနှင့် ကိုဇော်ဦးတို့နှစ်ယောက် ပြုံးစိစိဖြစ်သွားကြသည်၊ မှန်ကြောင်က…
” ရယ်ချင်ရင်လည်း ရယ်လိုက်ကြပါ”
ဟုပြောတော့ ကျန်နှစ်ယောက်က
” ဟား…ဟားး..ဟား…ခွိ….ခွိ”
” မင်းဇာတ်လမ်းကလည်း ငါလေးတန်းတုံးကရေးတဲ့ စာစီစာကုံးကြနေတာပဲ၊ တစ်ပိုဒ်ထဲနဲ့ပြီးသွားရှာတယ်…ဟီး”
ဟု ကိုဇော်ဦးကစလိုက်ရာ..
” အနည်းဆုံးတော့ အခြောက်မကြီးတွေအလိုက်ခံရပြီးတော့ အချုပ်ထဲမရောက်တာပဲ ကျေးဇူးတင်ရမယ်”
ဟု မှန်ကြောင်က ပြန်ပြီးခနဲ့လိုက်သည်..။
” အဲ့တော့ မင်းဘယ်လိုဆက်လုပ်မှာလဲ….ကောင်မလေးတော်တော်ကြောက်သွားပုံရတယ်၊ ကွန်ဒုံးကြောင့်လို့ရှင်းပြလိုက်လေ”
” မရှင်းပြတော့ပါဖူး…ကိုဇော်ရာ…..မဟုတ်လည်း အချိန်တန်ပြတ်မှာပဲဟာ၊ ဘာပဲပြောပြော အနည်းဆုံးတော့ ခင်ဗျားတို့နှစ်ယောက် ကျုပ်ကို လူပျိုလေးလူပျိုလေးလို့ ခေါ်ပြီးနှိမ်နေတာရပ်သွားတာပေါ့…ဟားဟား…ဘာပဲပြောပြောရှက်ကီတစ်ပုလင်းတော့ဝယ်ခဲ့တယ်…ညကြ တစ်ဝိုင်းထောင်ကြတာပေါ့၊ ကျော်သူရ…မင်းကြောင့်ပြသနာတက်သွားတာဆိုတော့ အမြည်းတော့မင်းစိုက်ကွာ”
” အေးအေး…ငါရုံးကအပြန် အကင်ဝယ်ခဲ့မယ်”
ဟု ကျော်သူရက ပြန်ပြောလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် ရုံးဖွင့်ရက်ဖြစ်သဖြင့် သုံးယောက်လုံး ရေမိုးချိုး မနက်စာစားသောက်ကြပြီး ရုံးသွားကြလေသည်…..။
ကျော်သူရတို့ Admin ဌာနနှင့် HR တို့ပေါင်းပြီး မနက်ခင်းအစည်းအဝေးပြုလုပ်နေကြသည်၊ HR မန်နေဂျာက….တစ်ယောက်ချင်းဆီကို ဒီနေ့ဘာတွေလုပ်ဆောင်စရာရှိသလဲဟုမေးပြီး သူညွှန်ကြားစရာရှိသည်များကို မှာကြားလေသည်၊ ကျော်သူရအလှည့်ရောက်တော့ HR မန်နေဂျာက….
” ကျော်သူရ မင်းဒီနေ့ဘာတွေလုပ်စရာရှိလဲ”
ဟုမေးတော့ ကျောက်ရုပ်သဖွယ် အိအိငြိမ်းကို ခိုးကြည့်နေသောကျော်သူရတစ်ယောက် အသက်ပြန်ဝင်လာပြီး သူ၏မှတ်စုစာအုပ်ကိုကြည့်ကာ..
” အင်း….ဒီနေ့တော့ အင်ဂျင်နီယာဌာနကဝယ်ထားတဲ့ ပစ္စည်းစာရင်းလက်ကျန်တွေ တိုက်ဖို့ရှိတယ်၊ ပြီးတော့ stock ကောက်စရာလည်းရှိသေးတယ်ဗျ”
” အင်း…ဖြစ်နိုင်ရင် ဒီနေ့ပြီးအောင်လုပ်လို့ရတယ်မလား”
” ဟုတ်…ဒီနေ့ပြီးအောင်လုပ်လို့ရပါတယ်ဗျ”
” အေး…ဒါဆိုအဲ့တာတွေ ဒီနေ့ပြီးအောင်လုပ်….လိုအပ်ရင်အချိန်ပိုဆင်းလိုက်၊ မနက်ဖြန်ကြ HR တွေ နယ်ဖက်ဆင်းပြီး အင်ဂျင်နီယာဆိုက်ထဲ အလုပ်ကြမ်းသမားတွေလိုလို့ အလုပ်သမားသွားခေါ်ကြမှာ၊ အရင်လတွေတုံးကတော့ ငါလိုက်ပေးတာ….မနက်ဖြန်ငါ့အစ်ကိုမင်္ဂလာဆောင်ရှိလို့ ငါလိုက်လို့မရတော့ဖူး၊ အဲ့တာမိန်းကလေးတွေပဲဖြစ်နေတာနဲ့ ယောကျာ်းလေးတစ်ယောက်ပါရင်ပိုကောင်းမယ်ထင်လို့…..အဆင်ပြေတယ်မလား”
” ဟုတ်ကဲ့…ရပါတယ်ဂျာကြီး၊ ဘယ်သူတွေပါမှာလဲဗျ”
” အရင်တစ်ခေါက်ကသွားဖူးတဲ့ ဆိုက်ထဲကရွာခံကလေးမလေးရယ်…HR က အိအိငြိမ်းရယ်ပဲ၊ ရွာခံလူတွေနဲ့သိနေပြီးသားဆိုပေမယ့် ဘာပဲပြောပြော ယောကျာ်းလေးတစ်ယောက်ပါတော့ ပိုကောင်းတာပေါ့”
” ဟုတ်ကဲ့”
ထိုအချိန်တွင် Admin ဌာနမှူး ဦးအောင်မောင်းက သူ့တပည့်တလွဲလုပ်မည်ဆိုး၍ စိတ်မချသဖြင့် HR မန်နေဂျာအား….
” ကျော်သူရတစ်ယောက်တည်းနဲ့ဖြစ်ပါ့မလား…ကို****”
” အရင်တစ်ခေါက်သွားတုန်းကလည်း အိအိငြိမ်းပါတယ်ဆိုတော့ သူပဲ အလုပ်အကြောင်းရှင်းပြတာတွေ လစာကိစ္စတွေရှင်းပြပါလိမ့်မယ်၊ မောင်ကျော်သူရကတော့ လိုအပ်တာလေးတွေကူညီလိုက်ပေါ့…. အခုကမိုးတွင်းဆိုတော့ ဟိုရွာဒီရွာအကူး ဆိုင်ကယ်ကျွမ်းတဲ့သူတစ်ယောက် ပါသွားတော့ကောင်းတာပေါ့”
ဟု HR မန်နေဂျာကပြန်ဖြေလေသည်၊ အိအိငြိမ်းကလည်း….
” ဆရာကြီး Admin မှာ ခိုင်းစရာလူမရှိမှာစိုးလို့ထင်တယ်”
ဟု ဦးအောင်မောင်းကို စနောက်လိုက်သည်….ဦးအောင်မောင်းက…
” အဲ့ကောင် မရှိတာပိုတောင်ကောင်းသေးတယ်….ပြန်သာမခေါ်ခဲ့နဲ့သမီး….သူရှိရင် ငါခေါင်းကိုက်လွန်းလို့”
ဟု ပြန်လည်စနောက်လိုက်လေသည်..။ အလုပ်သမားရှာမည့်ခရီးစဉ်အကြောင်း ဆွေးနွေးပြီးတော့ ကျန်ရှိသည့်ကိစ္စများကို တိုင်ပင်ကြပြီးနောက် မနက်ခင်းအစည်းအဝေးကို သိမ်းလိုက်ကြလေသည်၊ Meeting အခန်းထဲက ပြန်အထွက်တွင်….အိအိငြိမ်းက ကျော်သူရအား
” ကိုကျော်သူရ….ကားကမနက်ဖြန်မနက် ၈ နာရီနော်၊ မနက်အိပ်မပျော်နေနဲ့ဦး”
” ကားလက်မှတ်ကောဖြတ်ပြီးပြီလား”
” အင်း”
” အဝတ်ကဘယ်နှစ်ရက်စာယူခဲ့ရမှာလဲ”
” အသွားအပြန်ရောဆိုရင် နှစ်ညအိပ်သုံးရက်ပါပဲ….ရွာဖက်သွားရမှာဆိုတော့ သွားတိုက်တံဘာညာလိုတာတွေ ပါအောင်ယူခဲ့ဦးနော်”
” အင်း…မနက်ဖြန်ကားဂိတ်က ကိုယ့်အစီအစဉ်နဲ့ကို သွားရမှာလား”
” မဟုတ်ဖူးဗျ….. ၇ နာရီ ၁၅ လောက်ရုံးကိုလာခဲ့လိုက်လေ….ဒရိုင်ဘာက ကားကြီးကွင်းအထိလိုက်ပို့မှာ”
” ဟုတ်ကဲ့ပါဗျ”
ဟု ကျော်သူရက အိအိငြိမ်းကို စကားနောက်တွင် သူမလို “ဗျ” ထည့်သုံးပြီးပြောလိုက်လေသည်၊ သူမက…
” တို့ကမန်းလေးသူဆိုတော့ ဗျ…ဗျ..နဲ့ပြောတာအကျင့်ပါနေလို့ပါဗျ…အဲလေ…ရှင့်”
” ကျွန်တော်ကစတာပါ…အိအိငြိမ်းကလည်း…အနည်းဆုံးတော့ ကျွန်တော်…ကျွန်တော်နဲ့တော့ မပြောပါဖူး”
” ခစ်ခစ်…အရင်တုံးကတော့ ကျွန်တော်..ကျွန်တော်နဲ့ပြောတာ၊ အလုပ်ထဲရောက်တော့ စီနီယာအစ်မကပြောလို့ ကျွန်မ…ကျွန်မနဲ့ မနည်းအပြောကျင့်လိုက်ရတယ်”
” အင်း”
” ကိုကျော်သူရကရော ဘယ်ဇာတိလဲ”
” နယ်မြို့လေးကပါ…..ဟဲဟဲ”
” အိမ်လာပြီး မုန့်လာစားမှာဆိုးလိုလျိုထားတာလား…ဟင်းဟင်း”
” မဟုတ်ရပါဖူးဗျ…စတာပါ၊ ကျွန်တော် အင်ဂျင်နီယာဌာနဖက်သွားလိုက်ဦးမယ်…ဒီနေ့လုပ်စရာရှိတာတွေ လက်စသတ်ရမှာ”
” ခဏလေး ကိုကျော်သူရ….ကျွန်မနဲ့ Finance ကိုခဏလိုက်ခဲ့ပေးဦး၊ ဟိုအပျိုကြီးက ခရီးစရိတ်ထုတ်ရင် အရမ်းရစ်လို့ သုံးယောက်စာစာရိတ်လို့ပြောပြီး ဂျာကြီးမပါတော့ အရစ်ရှည်နေမှာစိုးလို့”
” အော်အင်း….ခဏပဲမလား၊ ကျွန်တော်လည်း ပိုက်ဆံထုတ်နေကြဆိုတော့ ကိုယ်ချင်းစာပါတယ်….မျက်နှာပြရုံမလား…သွားကြရအောင်လေ”
” ကျေးဇူးပါဗျ”
” ရပါတယ်ဗျ”
” မစပါနဲ့တော့ဆို…ခစ်ခစ်…ကိုကျော်သူရကတော့”
” ဟုတ်ကဲ့ပါဗျ”
ထို့နောက် ကျော်သူရလည်း Finance ဌာနသို့ အိအိငြိမ်းနှင့် အဖော်လိုက်ပေးပြီး…ငွေထုတ်ပြီးတော့ အင်ဂျင်နီယာဌာနရှိရာ အောက်ဆုံးထပ်သို့ဆင်းလာခဲ့လိုက်လေသည်..။
မနက်ပိုင်း စာရင်းများတိုက်ပြီးနောက် နေ့လည်စာကိုအမြန်သွားစားကာ stock လက်ကျန်စစ်ရန် ဂိုထောင်သို့ရောက်ခဲ့လေသည်၊ နေ့လည်ခင်းတစ်ပိုင်းလုံးကို ပစ္စည်းစစ်လိုက် စာရင်းမှတ်လိုက်နှင့် ကုန်လွန်ခဲ့လေသည်။ ကျော်သူရတစ်ယောက် သေသေချာချာနှင့် မြန်မြန်လုပ်သော်လည်း ပစ္စည်းတွေကများလွန်း၍ ရုံးဆင်းချိန်တိုင်အောင်မပြီးသေး….ထို့ကြောင့် အချိန်ပိုဆင်းပြီး ဆက်လုပ်လေရာ ည ၈ နာရီထိုးခါမှ ပြီးလေတော့သည်။
ကျော်သူရလည်း အချိန်ပိုဆင်းပြီးနောက် Fingerprint ကိုနှိပ်ခဲ့ပြီး ဗိုက်အလွန်အမင်းဆာနေပြီဖြစ်သဖြင့် မုန့်ဆိုင်တစ်ခုသို့ဝင်ကာ ပေါင်မုန့်တစ်ခုကို အဆာပြေစားထားလိုက်လေသည်၊ ပြီးနောက် မနက်ခင်းတုံးက မှန်ကြောင်မှာထားသည့်အတိုင်း အကင်ဆိုင်သို့သွားကာ သုံးယောက်စာအကင်များနှင့် ကန်စွန်းပလိန်းတစ်ပွဲမှာလိုက်လေသည်၊ သူ့အတွက် ထမင်းဖြူတစ်ပွဲပါ ပါဆယ်ထုပ်လာပြီး အဆောင်သို့အပြေးနှင်လာခဲ့လိုက်လေတော့သည်။
ကျော်သူရ အဆောင်သို့ပြန်ရောက်ပြီး အခန်းတံခါးဖွင့်လိုက်တော့ ကိုဇော်ဦးနှင့်မှန်ကြောင်က ပဲကြီးလှော်တစ်ထုပ်ဖြင့် အရက်ဝိုင်းစနေသည်ကိုတွေ့လိုက်သဖြင့်….
” ခင်ဗျားတို့ကစိတ်ဓာတ်ပဲ…..ကျုပ်ကိုတောင်မစောင့်ဖူး”
ဟုပြောတော့ ကိုဇော်ဦးက..
” မသိပါဖူး…ဒေါ်သူဇာဝင်းနဲ့ဆိုင်ကယ်ပျက်နေပြီထင်လို့..ဟီး”
ဟု ပြောလေသည်…မှန်ကြောင်ကလည်း
” ငါသောက်ရင်းနဲ့စောင့်နေတယ်လေကွာ…အခုမှနှစ်ရှော့ပဲပြီးသေးတာ….အကင်တွေပါလား၊ ရှယ်ပဲဟေ့….အပျိုကြီးက စပွန်စာပေးတယ်ထင်တယ်…ထောနေပါ့လား”
ဟုပြောလေသည်၊ ကျော်သူရက…
” မင်းအမေဂျီးတော်က ဆိုင်ကယ်ပြင်ခတောင် ပိုတဲ့ပိုက်ဆံလှမ်းတောင်းနေတာ၊ ငါ့ပိုက်ဆံနဲ့ငါဝယ်လာတာ”
ဟုပြောလိုက်လေသည်။ ကျော်သူရလည်း ပါလာတဲ့ အထုပ်တွေကို ပန်ကန်ထဲပြောင်းထည့်ပြီးနောက် အင်္ကျီပင်မလဲတော့ပဲ ထိုင်စားသောက်လေသည်၊ မှန်ကြောင်ကတော့ သူဝယ်လာသော အရက်ပုလင်း၏ ၆၀ ရာခိုင်နှုန်းကို သူကိုယ်တိုင်ပင်ဖြတ်လေသည်..။ ကျန်တဲ့သူတွေကိုလည်း ဆိုဒါနှင့်အရက်နှင့်စပ်ပေးပြီးသောက်ခိုင်းသေးသည်..။ ဗိုက်ဆာနေသဖြင့် ထမင်းနှင့်ဟင်းကိုကုန်းစားနေသော ကျော်သူရအား…
” ရော့….ကျော်သူရ…ထမင်းချည်းမစားနေနဲ့၊ အရည်လေးလည်းသောက်ဦး”
ဟု ကမ်းပေးလိုက်ရာ ကျော်သူရက…
” ငါတအားသောက်လို့မရဖူး…မနက်ဖြန် ခရီးထွက်ရမှာ”
” ဘယ်သွားမှာတုံး”
” တောင်တွင်းကြီးမြို့ဖက်က ရွာလို့ပြောတာပဲ၊ HR ကခေါ်လို့….ဟိုအထုပ်ဆွဲ ဒီအထုပ်ဆွဲပေါ့ကွာ”
” မင်းရုပ်ကြီးကပြီတီတီဖြစ်နေတာကိုကြည့်ပြီးပြောရင် မစားရအညှော်ခံလေးရောပါတယ်မလား…”
ဟု မှန်ကြောင်ကမေးလိုက်ရာ
” ငြိမ်းလည်းပါတာပေါ့ကွ…ဟဲဟဲ”
ဟု ပြန်ဖြေလေသည်…
” ကျော်သူရ…မင်းကတော့ ဒေါ်သူဇာဝင်းတို့ အိအိငြိမ်းတို့လို မစားကောင်းတဲ့အသီးတွေမှစားချင်တာကိုးကွ”
ဟု ကိုဇော်ဦးက ခနဲ့ပြန်သည်..ကျော်သူရက..
” ခင်ဗျားကြတော့ဘာထူးလို့လဲ…..အခြောက်ဘီလူးကြီးနှစ်ကောင်စောင့်နေတဲ့ အပင်ပေါ်ကအသီးကိုတက်ခူးစားတာပဲဟာ”
” လဖွတ်ထည်းမှ…ငါ့ကို ဒီကိစ္စနဲ့ပဲကိုင်ပေါက်နေကြတာ”
ဟုပြန်ပြောလေသည်။ သူဝယ်လာသောအကင်၊ ကန်စွန်းပလိန်းနှင့် ထမင်းကိုစားပြီးနောက် ကျော်သူရက လေပေါနေကြသော အရက်ဝိုင်းမှထွက်ခဲ့ကာ မနက်ဖြန်ခရီးထွက်လျင်ယူရမည့် အဝတ်အစားများနှင့် အသုံးအဆောင်များကိုထည့်လေသည်၊ မေ့ကျန်ခဲ့သည့် ပစ္စည်းမရှိရလေအောင် သုံးခါလောက်ပြန်စစ်ပြီးသကာလ ဖုန်းထဲက နှိုးစက်ကို မနက် ၆ နာရီ ပေးထားပြီး ဘုရားရှစ်ခိုးကာ အိပ်ယာဝင်ခဲ့လေတော့သည်။
” ကလင်…ကလင်…ကလင်…ကလင်”
Alarm မည်သံကြောင့် ကျော်သူရ အိပ်ပျော်နေရာကနေနိုးလာလေသည်….မနေ့ကတစ်နေကုန်ပင်ပန်းထားသဖြင့် ကိုယ်တွေလက်တွေညောင်းကိုက်နေပြီး မထချင်ဖြစ်နေသော်လည်း ဟိုဖက်စောင်းလိုက် ဒီဖက်စောင်းလိုက်နှင့် လူးလိမ့်၍ ထရလေသည်.။ အိပ်ချင်မူးတူးဖြင့် အိမ်သာတက် မျက်နှာသစ်သွားတိုက်ပြီးတော့ သွားတိုက်တံမမေ့အောင် ကျောပိုးအိတ်ထဲထည့်လိုက်လေသည်။
မနက်စာအတွက် အပြင်ထွက်မစားတော့..အသင့်စားခေါက်ဆွဲခြောက်ထုပ်ကို အိုးနီထဲထည့်ပြုတ်လိုက်ပြီး မနေ့ညက ကျန်သည့် အသားကင်အနည်းငယ်ကိုပါ ရောထည့်ပြီးပြုတ်လိုက်လေသည်၊ ထို့နောက်အပြင်ထွက်ပြီး ထမင်းနှစ်ရာဖိုးဝယ်ကာ ခေါက်ဆွဲပြုတ်နှင့်လွေးလိုက်သည်၊ ပြီးနောက် လွယ်အိတ်ထဲက ပစ္စည်းများကိုနောက်ဆုံးတစ်ခေါက်အနေဖြင့် စစ်ဆေးပြီး ရုံးသို့လမ်းလျှောက်ထွက်လာခဲ့လိုက်လေသည်။
ရုံးပေါ်ရောက်တော့ အိအိငြိမ်းနှင့် ရွာခံကောင်မလေးမရောက်လာသေးသဖြင့် ကော်ဖီဖျော်သောက်ပြီးစောင့်နေလိုက်လေသည်၊ တအောင့်ကြာတော့ ကားဒရိုင်ဘာနှင့် အိအိငြိမ်းတို့ရောက်ချလာလေသည်၊ အိအိငြိမ်းက…
” ကိုကျော်သူရ…သွားကြရအောင်လေ”
” အင်း…ညီမတို့ကိုစောင့်နေတာ”
” ဒရိုင်ဘာကိုအိမ်အထိလာကြိုခိုင်းထားလို့ တစ်ခါထည်းလိုက်လာတာ….. ၇ နာရီတောင်ခွဲနေပြီ၊ သွားကြရအောင်”
” အင်း..အင်း…ခဏ သန့်စင်ခန်းဝင်ခဲ့လိုက်ဦးမယ်”
မနက် ၈ နာရီမထိုးခင်ငါးမိနစ်အလိုလောက်တွင် မန္တလေးကျွဲဆည်ကန်ကားကြီးကွင်းသို့ ရောက်ရှိခဲ့လေသည့်၊ ကားဂိတ်သို့ရောက်သောအခါ ကားတံခါးဖွင့်နေပြီဖြစ်၍ ကားပေါ်သို့တက်လိုက်ပြီး နေရာယူထိုင်လိုက်ကြလေသည်၊ အိအိငြိမ်းနှင့် လိုက်ပို့မည့်ရွာခံကောင်မလေးတို့က တစ်တွဲ၊ ကျော်သူရကတော့ ယောကျာ်းလေးဖြစ်သဖြင့် သူတို့ခုံနောက်တွင် ခရီးသွားအမျိုးသားတစ်ယောက်နှင့်အတူထိုင်ရလေသည်။
နေ့လည်မွန်းလွဲ နှစ်နာရီခန့်တွင် တောင်တွင်းကြီးမြို့သို့မဝင်ခင် လမ်းတစ်နေရာတွင် ဆင်းရလေသည်၊ လမ်းထိပ်ကဇရပ်အိုလေးတွင် ရွာခံကောင်မလေး ခေါ်ထားသည့် သူမအိမ်သားများက ဆိုင်ကယ်များနှင့်စောင့်ကြိုနေလေသည်၊ သူမတို့ရွာက လမ်းမကြီးပေါ်ကနေ အတွင်းဖက်သို့တော်တော်လေးဝင်ရအုံးမည်ဖြစ်ကြောင်း ကျော်သူရကိုပြောလေသည်၊ ထိုသို့ဖြင့် ဆိုင်ကယ်များနှင့် ဂလုံး…ဂလုံး..ဂျုံး..ဂျုံးလမ်းကို ၄၅ မိနစ်လောက် မောင်းနှင်ပြီးနောက် သွားနေသော ရွာလေးဆီသို့ရောက်ရှိခဲ့လေသည်။
ရွာလေးမှာမြို့နှင့် အတော်အတန်အလှမ်းဝေးသဖြင့် ရှေးယခင်က အငွေ့အသက်များစွာကျန်ရှိနေသေးသည်၊ ရွာဦးဘုန်းကြီးကျောင်းက အုတ်တိုက်များသည်လည်း ကိုလိုနီခေါတ်လွန်က လက်ရာများဖြစ်လေသည်၊ ရွာရှိအိမ်တိုင်းလိုလို ခြေတိုင်ရှည်အိမ်များဖြစ်ကြပြီး အိမ်တိုင်းတွင် ထောက်တိုင်ကြီးများမှာ ကျွန်းတိုင်ကြီးတွေနှင့်တည်ထားသည်ကိုတွေ့ရှိရသည်၊ အိမ်တိုင်းလိုလို အိမ်ရှေ့နှင့်ခေါင်မိုးပေါ်တွင် ဆိုလာပြားများကိုတွေ့ရှိရသဖြင့် လျပ်စစ်မီးလည်း ရရှိသေးပုံ မပေါ်ချေ……။
ရွာခံကောင်မလေးအိမ်သို့ရောက်သည့်အခါတွင် သူမ၏မိဘများက အိမ်အောက်ထပ်တွင် ဧည့်ခံလေသည်၊ နေ့လည်စာ မစားရသေးသဖြင့် အိမ်ရှင်ကထမင်းကျွေးရာ ဗိုက်ဆာနေပြီ ဖြစ်သဖြင့် သုံးယောက်သားခေါင်းမဖော်တမ်းစားကြလေသည်၊ ထမင်းစားပြီးနောက်လည်း အချိုတည်းပါဦးဟုဆိုကာ ငှက်ပျောသီးဖီးကြမ်းတစ်ဖီးနှင့် ကော်ဖီမစ်ထုပ်တို့ကိုလာချပေးလေသည်၊ အိမ်ရှင်ဦးလေးကြီးက…
” အိအိငြိမ်းတို့ကတော့ ခဏခဏလာနေကြဆိုတော့ သိနေပြီဆိုပင်မယ့် ဒီဖက်က လူလေးကိုမမြင်ဖူးပါလား နာမည်ဘယ်လိုခေါ်တုံး”
” ကျွန်တော့်နာမည်ကကျော်သူရပါ…ဦးလေး”
” ဪအေး….လူလေး၊ ဝန်ထမ်းအသစ်လားကွဲ့”
” မဟုတ်ပါဖူးဗျ၊ ဒီတစ်ခေါက်မှဂျာကြီးကလိုက်ခိုင်းလို့ပါလာတာပါ”
” ဪ…အေး…လူလေး၊ ဒီမှာကိုယ့်အိမ်လိုသဘောထားပြီး နားနားနေနေ နေပါ…အိအိငြိမ်းတို့သမီးတို့ ဖုန်းကြိုဆက်ထားလို့ ရွာကအလုပ်လိုနေတဲ့ လူငယ်လေးတွေကိုတော့ပြောထားပေးတယ်၊ မနက်ဖြန်ကြရင် အဘတို့အိမ်မှာပဲလူစုခိုင်းထားတယ်”
ဟု ဦးကြီးကပြောပြီး ကျော်သူရဘက်ကနေ အိအိငြိမ်းဘက်သို့ စကားလမ်းကြောင်းရောက်သွားလေသည်။
” ဟုတ်ကဲ့ဗျ…အဲ…ရှင့်”
” ဟိုဖက်ရွာကောသွားအုံးမှာလား….”
” ဟုတ်ကဲ့……”
” အဲ့တာဆို ဟိုဖက်ရွာကို ဦးလှမ်းဖုန်းဆက်ထားလိုက်မယ်၊ဟဲ့ အမေကြီး…..အမေကြီး….အပေါ်ထပ်က ငါ့ဖုန်းလေးယူခဲ့ပေးစမ်း”
” ရတယ် အဖေ…သမီးပဲသွားယူလိုက်မယ်”
ဟုရွာခံကောင်မလေးက သူ့အဖေကိုပြောပြီး အပေါ်သို့တက်ကာ ဖုန်းသွားယူပေးလေသည်၊ ထိုစဉ် ဦးလေးကြီးက ကျော်သူရဖက်သို့ပြန်လှည့်လာပြီး…
” လူလေး…ကော်ဖီသောက်လေကွာ၊ အိအိငြိမ်းရော…သောက်ကြလေ…ရော့ထန်းလျက်ကောစားကြ”
” ကိုကျော်သူရ သောက်မယ်မလား…”
” အင်း”
အိအိငြိမ်းက ကော်ဖီမစ်ထုပ်နှစ်ထုပ်ကို ဖောက်လိုက်ပြီး ခွက်ထဲသို့ထည့်ကာ ရေနွေးကြမ်းဗူးထဲက လက်ဖက်ခြောက်ခပ်ထားသော ရေနွေးနှင့်ပင် ကော်ဖီကိုဖျော်လိုက်လေသည်၊ ကျော်သူရက မျက်မှောင်ကြုတ်ကြည့်တော့ အိအိငြိမ်းက “ဂျီးမများနဲ့…သောက်မှာဖြင့်သောက်၊ ရောမရောက်လျင်ရောမလိုကျင့်” ဆိုသည့်သဘောဖြင့်ခေါင်းပြန်ညိမ့်ပြလေသည်။
ကျော်သူရတို့ကော်ဖီသောက်နေတုံး အိမ်အပေါ်ထပ်ကို ဖုန်းသွားယူနေသော ကောင်မလေးပြန်ဆင်းလာပြီး ကီးပတ်ဖုန်းလေးကို သူမအဖေလက်ထဲသို့ပေးလိုက်လေသည်၊ အိမ်ရှင်ဦးလေးကြီးက ဟိုဖက်ရွာသို့ဖုန်းခေါ်ပြီး အာဘောင်အာရင်းသန်သန်ဖြင့် သူ့သမီးလုပ်သည့်ကုမ္ပဏီဆိုက်က အလုပ်သမားလာခေါ်ကြောင်း ကိုယ်လုပ်တတ်သည့်အလုပ်ပေါ်မူတည်ပြီး လစာကွာနိုင်ကြောင်း မနက်ဖြန်ညနေကြ အဲ့ရွာသို့သူ့သမီးနှင့်နောက်တစ်ယောက် (အိအိငြိမ်း) ပါလာပြီး ရှင်းပြပေးမည်ဖြစ်ကြောင်းနှင့် အလုပ်လိုနေသော သူများအားပြောပြီး လူစုထားရန် ပြောလေသည်၊ သူပြောချင်သည့်အကြောင်းများကိုပြောပြီး….ဒါပဲနော်…အေး ဟုဆိုပြီး ဖုန်းကိုဂွက်ကနည်း ချလိုက်လေသည်၊ ပြီးနောက် ကျော်သူရတို့ဖက်ပြန်လှည့်လာပြီး…သူ့သမီးအား..
” ကဲ…အိအိငြိမ်းတို့….လူလေးတို့ ခရီးပန်းရော့ပေါ့၊ သမီး…ဟိုဘက်နင့်အဒေါ်တို့အိမ်ဖက်မှာ နေရာထိုင်ခင်းပြင်ပေးထားတယ်၊ ကောင်မလေးတွေက အနောက်ကအခန်းထဲအိပ်ကြ၊ လူလေးကတော့ အိမ်ရှေ့ဘုရားခန်းမှာအိပ်ပေါ့”
” အဒေါ်တို့ကရော အိမ်မှာမရှိဖူးလား”
” နင့်အဒေါ်တို့က ကျိုက်ထီးရိုးဘုရားဖူးသွားကြတယ်…..ဧည့်သည်တွေလာမှာဆိုတော့ ကျယ်ကျယ်လွတ်လွတ် နားရအောင် နင့်အမေကိုအဲ့မှာအိပ်ယာပြင်ခိုင်းလိုက်တာ”
” ဟုတ်ကဲ့”
” ဧည့်သည်တွေကို နင်ပဲခေါ်သွားလိုက်တော့နော် သမီး…ငါလိုက်မပို့တော့ဖူး”
” ဟုတ်ကဲ့…အဖေ”
” အဲ့တာဆို သွားနားလိုက်ပါဦးမယ်ဗျ”
ဟုပြောပြီး ကျော်သူရတို့ သုံးယောက် တစ်ဖက်ခြံက အိမ်ပေါ်သို့ သွားကြလေသည်။ အိမ်ပေါ်ရောက်တော့ ယောကျာ်းလေးဖြစ်သော ကျော်သူရအတွက် အိမ်ရှေ့ခန်းတွင် အိပ်ယာပြင်ပေးထားသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်၊ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ကတော့ အိမ်နောက်တွင်ဖွဲ့ထားသော အခန်းလေးထဲသို့ဝင်သွားကြလေသည်၊ အိပ်ယာပေါ်ရောက်ပြီး မကြာခင်မှာပင် ခရီးပန်းတာနဲ့ ဗိုက်ပြည့်တာပေါင်းပြီး ကျော်သူရတစ်ယောက် ဝိရိယရှိစွာ အိပ်ပျော်သွားလေတော့သည်။
ပြန်နိုးလာတော့ ညနေတောင်စောင်းနေလေပြီ….ကျော်သူရတစ်ယောက် အိမ်ပေါ်ကနေအိမ်အောက်ဆင်းလိုက်တော့ အိမ်ရှင်ဦးလေးကြီးက…
” လူလေး….ရေချိုးချင်ရင်အနောက်ကန်မှာချိုးလို့ရတယ်နော်”
ဟူ၍လှမ်းပြီးပြောလေသည်…
” ဟုတ်ကဲ့ ဦးလေး”
အိမ်ရှင်ဦးလေးကြီးက သူတို့ရွာဓလေ့အတိုင်း “လူလေး…လူလေး” ဟု နာမ်စားအနေနဲ့ ခေါ်ဝေါ်သော်လည်း ကျော်သူရစိတ်ထဲတွင် တစ်မျိုးကြီးဖြစ်နေလေသည်၊ သူတို့ခေါ်မှပဲကိုယ့်ကိုယ်ကို “လူလေး”ပါလားဟု သတိထားမိတာလိုလို….စစချင်းတုံးက နာမည်မေးသော်လည်း မမှတ်မိလို့ပဲလား…အကျင့်ပါနေလို့လားပဲမသိ….ဦးလေးကြီးက အိအိငြိမ်းဆိုပြီးတော့ နာမည်ခေါ်သော်လည်း ကျော်သူရကိုမူ “လူလေး”ဟုပင် နာမ်စားဖြင့်ခေါ်လေသည်…။
ကျော်သူရက အိအိငြိမ်းကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အိမ်အောက်ထပ်က ကွတ်ပစ်တွင် သူမ၏ laptop ကိုဖွင့်ကာ မနက်ဖြန်အတွက် ဟောပြောရန် powerpoint ပြင်ဆင်နေပုံပေါ်သည်၊ ဒီခရီးစဉ်တွင် ကျော်သူရ၏ တာဝန်မှာများများစားစားသိပ်မရှိပဲ လိုအပ်သည်များကို ကူညီရန်သာဖြစ်ရာ လှေကားပေါ်တွင်ထိုင်ပြီး ဟိုကြည့်ဒီကြည့်ကြည့်နေလိုက်လေသည်.။
အိမ်ခြံဝန်းထဲတွင် အိမ်ရှင်ဝန်ထမ်းမလေး၏ မောင်အငယ်ဆုံးဖြစ်ပုံရသော ငါးတန်းအရွယ် ကောင်လေးတစ်ယောက် တစ်ယောက်ထည်းစကားပြောကာ ဘောလုံးကန်နေရှာသည်၊ ကျော်သူရလည်း အဲ့ဒီ့ကလေးနဲ့စကားပြောပြီး ကလေးပျော်အောင် ဘောလုံးအတူကန်ပေးလေသည်၊ ကျော်သူရက…ကောင်လေးအား
” တစ်ယောက်ထည်းဘာလို့ဘောလုံးကန်နေတာလဲ…သူငယ်ချင်းတွေနဲ့အတူမကန်ဖူးလား”
ဟုမေးတော့ ကောင်လေးက
” အဲ့ကောင်တွေကညစ်လို့ ရန်ဖြစ်ထားတာ၊ သူတို့နဲ့မကန်ချင်ပါဖူးဗျာ”
” မင်းနဲ့ငါအုတ်နီခဲတိုင်ထောင်ကြေး ဘောလုံးကန်ကြမလား”
ဟုကျော်သူရကမေးလိုက်ရာ
” ဟဲဟဲ…ကန်တာပေါ့ဗျာ”
ဟု ပြန်ဖြေလေသည်။ ကျော်သူရက ကောင်လေးပျော်အောင် တမင်သက်သက်အလျှော့ပေးပြီး ဂိုးများရယူစေသည်၊ သူကိုယ်တိုင်လည်း နှစ်ဂိုးလောက်သွင်းပြီး ကောင်လေးကို စိတ်လှုပ်ရှားအောင် ဆော့ပေးလေသည်၊ အဆုံးတွင် ၆ ဂိုး ၃ ဂိုးဖြင့် ကောင်လေးကိုအရှုံးပေးလိုက်ပြီး ကျော်သူရနှင့် နှစ်ယောက်သား ဘော်ဒါဘော်ကျွတ်ဖြစ်သွားလေသည်။
အိမ်ရှင်လင်မယားကလည်း ကျော်သူရက သူတို့ကလေးနှင့်အတူဆော့ပေး၍ သဘောကျလေသည်…..။ ဘောလုံးကစားပြီးတော့ အဲ့ကောင်လေးနှင့်ပင်ကျော်သူရ ရေအတူချိုးလေသည်၊ ရေချိုးပြီးညနေစာကျွေးတော့ နေ့ခင်းကထမင်းစားတာများသွား၍ ကျော်သူရသိပ်မစားနိုင်တော့သဖြင့် နည်းနည်းသာစားဝင်လေသည်။
အိမ်ရှင်ကလေးလေးက ကျော်သူရကိုတော်တော်ခင်သွားပုံပေါ်သည်၊ ညဖက်ရောက်တော့လည်း ကျော်သူရဖုန်းထဲကဂိမ်းဆော့နေတာကို လာကြည့်သည်၊ ကျော်သူရကလည်း သူ့ဆီတွင်ရှိသော ဂိမ်းများကို ကလေးဖုန်းထဲသို့ကူးပေးလိုက်သေးသည်၊ ညအိပ်ခါနီးတော့ သူ့မိဘတွေက ပြန်ခေါ်သွားမှပင် ဟိုဖက်အိမ်သို့ပြန်သွားလေသည်၊ ကျော်သူရလည်း အိပ်ဖို့ပြင်လိုက်လေသည်….၊ ခြေရင်းကအခန်းလေးထဲတွင်တော့ အိအိငြိမ်းနှင့်ရွာခံကောင်မလေးတို့ တကျိတ်ကျိတ်ဖြင့် ဘာတွေပြောနေသည်မသိ…တစ်ချက်..တစ်ချက်…ခစ်ခစ်..ဟိဟိ ဆိုသည့် ရယ်သံများကြားရလေသည်၊ နေ့လည်ကအိပ်ထားသဖြင့် တော်တော်နဲ့အိပ်မပျော်…ထို့ကြောင့် လွယ်အိတ်ထဲက ရေးနေကြစာအုပ်လေးကိုထုတ်လိုက်ပြီး အခန်းအလယ်ကစားပွဲပေါ်တွင် စာရေးလိုက်လေသည်….။
” ငြိမ်းရေ…..
ကိုယ်တော့ဖြင့် အခုလို ငြိမ်းနဲ့ခရီးအတူထွက်ဖြစ်ခဲ့လိမ့်မယ်လို့ စိတ်ကူးတောင်မယဉ်ခဲ့ဖူးဘူး၊ အခုလို ခရီးသွားရတာ ရည်းစားအနေနဲ့မဟုတ်ပဲ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တစ်ယောက်အနေနဲ့ဆိုစေကာမူ ကိုယ်ကျေနပ်ပါတယ်….ငြိမ်းရယ်…
ဘာပဲပြောပြော အနည်းဆုံးတော့ ငြိမ်းရဲ့ဘေးနားမှာ ခေါင်းစောင်းစောင်းနဲ့တက်တူးနဲ့ကောင်ကို မမြင်ရတာကိုက မင်္ဂလာတစ်ပါးပဲ၊ ငြိမ်းအလုပ်ကိစ္စနဲ့ခရီးထွက်မှန်းသိတာတောင် အဲ့ကောင်ကငြိမ်းဆီအခုထိဖုန်းလည်းမဆက်သေးဖူး…..ဘယ်လိုရည်းစားမျိုးပါလိမ့်၊ အလကား…အာပလာ လဗွတ်ဂျွတ်ကောင်ပါကွာ….ဖြစ်နိုင်ရင် ငြိမ်းသူ့ကိုမေ့ပစ်လိုက်ပြီး ကိုယ့်ဆီကိုလာခဲ့ပါလားကွာ…..
ငြိမ်းတစ်ယောက်ကိုပျော်ရွှင်စေလိုသူ…
ကျော်သူရ”
စာရေးပြီးသောအခါတွင် စာအုပ်ကိုစားပွဲပေါ်မှာတင်ထားခဲ့ပြီး ဖုန်းထဲကဇာတ်ကားကြည့်စရာရှိသည်ကို ကြည့်ရှူ့နေလိုက်သည်၊ ဇာတ်ကားတစ်ကားပြီးတော့ အောက်ဆင်း အပေါ့သွားပြီး ကျော်သူရတစ်ယောက် အိပ်ပျော်အောင်အိပ်လိုက်လေတော့သည်။
နောက်တစ်နေ့ မနက်ရောက်တော့ ရွာထဲကအလုပ်လိုချင်သည့် လူငယ်လူရွယ်အများစုက ကျော်သူရတို့တည်းခိုနေသော အိမ်သို့ရောက်ရှိလာကြသည်၊ ကျော်သူရက လာရောက်သော လူငယ်လူရွယ်များကို နေရာထိုင်ခင်းအဆင်ပြေအောင် ကူညီပြီးနေရာချပေးလေသည်၊ လူစုံသောအခါတွင် ရောက်လူသူများ၏အလည်တွင် laptop ဖွင့်ပြီး အိအိငြိမ်းက လုပ်ငန်းခွင်တွင် လစ်ဟာနေသောအလုပ်အကိုင်များ…ရရှိနိုင်သောလစာနှင့် အခွင့်အရေးများ…နေရာထိုင်ခင်းအဆင်ပြေအောင် အဆောင်လည်းစီစဉ်ပေးကြောင်း စသည်ဖြင့်ကုမ္ပဏီအကြောင်းကို HR ပီပီရှင်းပြလေသည်၊ ကျော်သူရကတော့ သူမ၏အရိပ်အကဲကိုကြည့်ပြီး powerpoint slide ပြောင်းပေးရသည်.။
Powerpoint နှင့် ရုပ်ပုံတွေပြကာ ရှင်းပြပြီးနောက် ရွာသူရွာသားများကို သိချင်သောအချက်အလက်များကိုမေးခိုင်ပြီး သူမကိုယ်တိုင် အဖြေပြန်ပေးလေသည်၊ ကျော်သူရကတော့ အိအိငြိမ်းအနောက်ကနေသံယောင်လိုက်ပြီး ဟုတ်တယ်..မဟုတ်ဖူး..ဘယ်လိုဘယ်ညာ ထောက်ခံပေးလေသည်၊ ရလာဒ်အနေဖြင့် မန္တလေးသို့အပြန်တွင် အလုပ်လုပ်ရန်လိုက်ခဲ့မည့် အလုပ်သမား ၉ ဦးလောက်ရလိုက်လေသည်။
မနက်ပိုင်း အလုပ်သမားခေါ်တဲ့ အစီအစဉ်လည်းပြီးရော ကျော်သူရက အိအိငြိမ်းအား…
” HR လုပ်ရတာလည်းမလွယ်ပါ့လား မေးသမျှဖြေရတာ လျှာတွေမခေါက်ဖူးလား”
ဟုမေးရာ
” ဒီလိုပါပဲ..ရုံးမှာလည်းအမြဲတမ်းရှင်းပြနေရတော့…ငြိမ်းတို့ကအကျင့်ဖြစ်နေပါပြီ”
” ဒီမှာကိုးယောက်တော့ရပြီ၊ ဟိုဖက်ရွာသွားအုံးမှာလား”
” အင်း…ဂျာကြီးက အနည်းဆုံး ၁၅ ယောက်ခေါ်ခဲ့ခိုင်းတာရယ်၊ သွားရမှာပေါ့ ကိုကျော်သူရက ပင်ပန်းနေပြီလား”
” မဟုတ်ပါဖူးဗျာ…ဒီအတိုင်းမေးကြည့်တာပါ”
” အင်း…ကိုကျော်သူရ မရိုမသေ laptop တွေသိမ်းပေးပါလား၊ ကျွန်မရေချိုးချင်လို့ ဟိုဖက်အိမ်သွားချိုးလိုက်ဦးမယ်…ပြီးရင်လာခဲ့နော်၊ နေ့လည်စာစားရအောင်”
” အင်းပါ…အင်းပါ…”
ကျော်သူရလည်း အိအိငြိမ်းပြောသလို ပစ္စည်းများကိုပြန်လည်သိမ်းဆည်းပေးလိုက်ပြီး အိမ်အပေါ်ထပ်က စားပွဲပေါ်တင်ထားပေးလိုက်လေသည်၊ ထို့နောက်လက်ဆေးပြီး နေ့လည်စာစားရန်ထွက်ခဲ့လေသည်၊ နေ့လည်စာစားရန် ရေချိုးနေသောမမကိုလည်းခဏစောင့်လိုက်ရသေးသည်…။
နေ့လည်စာစားပြီးနောက် တည်းခိုရာအိမ်ဖက်သို့ပြန်လာခဲ့ကြလေသည်၊ ကျော်သူရက အိအိငြိမ်းအား….
” ညီမ…..ဟိုဘက်ရွာက ဘယ်အချိန်သွားမှာလဲ”
ဟုမေးရာ သူမက
” ၂ နာရီခွဲလောက် သွားရမယ်ထင်တယ်….ဟိုဖက်ရွာကိုတော့ သုံးနာရီလောက်လူစုပေးဖို့ပြောထားတယ်၊ တစ်ယောက်စောင့်…တစ်ယောက်စောင့်နဲ့ဆို ၃ ခွဲလောက်မှစဖြစ်မှာ”
” ဪ…အင်း”
” ခဏတရေးတမောအိပ်ချင်လည်းအိပ်လေ ကိုကျော်သူရ…ကျွန်မလည်း အခန်းထဲ ခဏသွားနားလိုက်ဦးမယ်”
” အင်းအင်း”
ကျော်သူရတစ်ယောက် အဆီရစ်ပြီး အိပ်ပျော်သွားတာ ဘယ်လောက်ကြာသွားသည်မသိ၊ အိပ်ရာနိုးလာတော့ ဘေးနားကဖုန်းစခရင်ကို ဖွင့်ကြည့်တော့ သုံးနာရီထိုးပြီးငါးမိနစ်ရှိပြီဖြစ်ကြောင်းသိလိုက်ရသည်၊ အိပ်ပျော်နေရာကနေ ကုန်းရုန်းထပြီး ကြည့်လိုက်တော့ စားပွဲပေါ်တွင် ပစ္စည်းများမရှိတော့…..အိအိငြိမ်းတို့သွားနှင့်ကြတာလားမသိ…. အိမ်အပြင်ထွက်လိုက်ပြီး အိမ်ရှင်ဦးလေးကြီးအား…
” ဦးလေး…အိအိငြိမ်းတို့ ဟိုဖက်ရွာသွားကြပြီလား”
” အေး…စောနလေးတင်မှထွက်သွားကြတာ၊ မင်းအရမ်းအိပ်မောကျနေပြီး နိုးလို့မရတာနဲ့ မနိုးတော့တာတဲ့”
” ကျွန်တော်လည်း အခုမှနိုးတာ…ဝါးးး”
” ဟိုဖက်ရွာက ငါတို့ရွာလောက်လူမရှိပါဖူးကွာ…..ခဏလောက်ဟိုပြောဒီပြောလုပ်ပြီး ပြန်လာမှာပါ အခုမှလိုက်ရအောင်လည်း ဆိုင်ကယ်မရှိတော့ဖူးကွ”
” ဟုတ်ကဲ့”
ကျော်သူရလည်း အိအိငြိမ်းတို့နောက်လိုက်လို့မရတော့သဖြင့် အိမ်ပေါ်သို့ ပြန်တက်ခဲ့လေသည်.။ မနေ့ညက စားပွဲပေါ်တင်ထားခဲ့သော သူ့ရဲ့ ဒိုင်ယာရီစာအုပ်ကိုယူပြီး စာရေးမလို့ စာအုပ်ကိုလှန်လိုက်လေသည်.။
စာအုပ်ထဲတွင်တွေ့ရသည်က အတိုကောက်မှတ်ထားသော အရာများဖြစ်ပြီး သူ၏လက်ရေးနှင့်လည်းမတူကြောင်းတွေ့ရှိလိုက်ရသည်၊ ဘယ်သူကများလက်ကမြင်းပြီး ငါ့စာအုပ်ထဲလာရေးသွားတာလဲဟုဒေါသဖြစ်မိသေးသည်၊ နောက်တစ်ရွက်လှန်လိုက်တော့လည်း မှတ်စုများသာတွေ့ရသဖြင့် ခေါင်းနားပန်ကြီးသွားလေသည်….စာအုပ်ရှေ့အဖုံးကိုသေချာကြည့်မိတော့မှ ရေးထားတာက
” အိအိငြိမ်း (HR)”
ဟူ၍နာမည်တပ်ထားသည်ကိုတွေ့ရလေသည်။ ကျော်သူရအခုမှသဘောပေါက်သွားလေသည်…၊ အိအိငြိမ်း မှတ်စုစာအုပ်နှင့် သူ၏စာအုပ်မှာ မျက်နှာဖုံးဒီဇိုင်းရော အကုန်လုံးအတူတူပင်ဖြစ်လေသည်၊ တူတယ်ဆိုမှ သူရေးသောစာအုပ်ကိုလည်း အိအိငြိမ်းက ကုမ္ပဏီဝင်စက လက်ဆောင်ပေးခဲ့သည်မဟုတ်လား…ကြုံတုံး အိအိငြိမ်း၏ မှတ်စုစာအုပ်ထဲဘာတွေများမှတ်ထားပါလိမ့်လို့ စူးစမ်းကြည့်သည်၊ အများစုကတော့ ရုံးကိစ္စအတိုအစလေးတွေသာဖြစ်ပြီး သူ့ရည်းစား ခေါင်းစောင်းကောင်အား ဘာလက်ဆောင်ညာလက်ဆောင်ဝယ်ပေးသည် ဟုမှတ်ထားတာတွေလျင်လည်း ကျော်သူရ ရင်ထဲမခံစားနိုင်သဖြင့် ကျော်ဖတ်လိုက်လေသည်..။
အိအိငြိမ်း၏ မှတ်စုစာအုပ်ကို ဖတ်ကြည့်ပြီး သူတစ်စုံတစ်ခုကိုသတိရသွားသည်..။ သူဖတ်နေတာ အိအိငြိမ်း၏မှတ်စုစာအုပ်ဆိုလျင် သူ့စာအုပ်ကရော….
” ဘုန်း……သေပြန်ပဟ!!!!!!!”
အိအိငြိမ်းတစ်ယောက် သူ့ရဲ့မှတ်စုစာအုပ်ကိုမှားပြီးယူသွားလေပြီ၊ မတော်လို့ဖွင့်ကြည့်လိုက်မှဖြင့်….အမလေး..သူမတွေးရဲ သူမကိုပြောချင်တဲ့စကားတွေ လျှောက်ပြောထားသည်မှာနည်းတာမဟုတ်၊ သူမရည်းစား ကိုလည်းခေါင်းစောင်းကောင်ဟုခေါ်ပြီး ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ်ပြောထားသေးသည်မဟုတ်လော…..စာအုပ်ကိုမဖြစ် ဖြစ်တဲ့နည်းနဲ့ပြန်သွားယူရမယ်…..ဒီကိစ္စဟာ ဟစ်တလာလက်ထဲသို့ နူကလီးယားဒုံးကျည်ရောက်သွားသည်ထက်ဆိုးလေသည်..။
ကျော်သူရပုဆိုးကို ပြန်ပြင်ဝတ်ကာ အိမ်ပေါ်ကနေဆင်းလိုက်လေသည်၊ အိအိငြိမ်းနောက်လိုက်ရအောင်ကလည်း ဒီအိမ်တွင် ဆိုင်ကယ်အပိုမရှိတော့…..ပြေးသွားရမည်လား၊ အိမ်သားတွေကိုအကူအညီတောင်းပြီး တခြားအိမ်ကဆိုင်ကယ်ငှားရင်ကောင်းမလားဟု တွေးနေစဉ်မှာပင် မနေ့ကသူနှင့်အတူဆော့သည့် ကောင်လေးကိုတွေ့လိုက်လေသည်.။
” ကောင်လေး…..ငါဆိုင်ကယ်ငှားချင်လို့ အိမ်နီးနားချင်းတွေဆီမှာငှားပေးလို့ရမလား”
ဟုမေးလိုက်လေသည်၊ ထိုအခါကောင်လေးက….
” မရလောက်တော့ဖူး အစ်ကိုကြီး….ဘေးအိမ်ကလူတွေကလည်း အကုန်လယ်ထဲကိုသွားကုန်ကြပြီ”
” ဟိုဖက်ရွာသွားတဲ့ ဖြတ်လမ်းတွေဘာတွေရှိလား၊ ငါအရေးကြီးလို့ကွ”
” မအိအိငြိမ်းတို့နောက်လိုက်မလို့လားဗျ”
” အေး”
” ဘယ်လောက်ထိအရေးကြီးတာလဲ…သူတို့ညနေကြပြန်လာမှာပဲဟာ”
” အသက်ထက်တမျှပဲ……အဲ့ဒါငါ့ရဲ့နောက်ဆုံးလက်ကျန် မာနလေးပဲကွ”
” အစ်ကိုကြီးဘာတွေပြောတယ်တော့နားမလည်ဖူး…..ဒါဆိုကျွန်တော်လိုက်ပို့ပေးမယ်…လာလာ ဖြတ်လမ်းလည်းသိတယ်”
” ကျေးဇူးပဲကွာ….ခဏစောင့် အပေါ်တက်ပြီး စာအုပ်ယူလိုက်ဦးမယ်”
ကျော်သူရလည်း အိမ်ပေါ်ပြန်တက်ပြီး အိအိငြိမ်း၏မှတ်စုစာအုပ်ကို ပြန်သွားယူပြီးနောက် အောက်ကိုမြန်မြန်ဆင်းလာခဲ့လေသည်၊ အောက်ထပ်ရောက်တော့ ကောင်လေးကမြင်းတစ်ကောင်ပေါ်တွင် ထိုင်စောင့်နေသည်ကိုတွေ့လိုက်ကသည်၊ ကောင်လေးက…
” လာ…တက်…အစ်ကိုကြီး..သွားမယ်”
” ဟင်…မြင်းနဲ့လား မင်းစီးတက်လို့လား”
” မြင်းစီးရင်းကြီးလာတာပါအစ်ကိုကြီးရ……မိုးတွင်းဆိုတော့ ဗွက်အိုင်တွေပေါတော့ ဆိုင်ကယ်ကမြင်းလောက်အမြန်သွားနိုင်မှာမဟုတ်ဖူး”
” အေး…ပြီးတာပဲကွာ”
ဟုပြောပြီး ကျော်သူရလည်းမြင်းပေါ်ခုန်တက်လိုက်သည်၊ ကောင်လေးကမြင်းကို…
” ဟိုက်..ယား…”
ဟုအော်ပြီး အမြန်မောင်းလိုက်သည်။ မြင်းကအမြန်ပြေးသောကြောင့် မြင်းရဲ့ကျောပေါ်မှာထိုင်နေသော ကျော်သူရတစ်ယောက် အနောက်ပြန်လန်မကျသွားအောင် မနည်းတောင့်ထားရသည်၊ ကောင်လေးက…
” အစ်ကိုကြီး ကိုယ်လုံးကိုတောင့်မထားနဲ့ အလိုက်သင့်လေးနေ”
” အေးအေး”
ပါးစပ်ကသာ အေးအေးဟု ဟန်မပျက်ပြောလိုက်ရသော်လည်း ယာခင်းထဲကစာခြောက်ရုပ်ကြီး မြင်းပေါ်လိုက်သွားသလို လှုပ်စိ…လှုပ်စိဖြစ်နေလေသည်၊ ကောင်လေးက..
” အစ်ကိုကြီး..သတိထား ဖြတ်လမ်းထဲချိုးတော့မယ်နော်….အဲ့လမ်းက လူသိပ်မသွားတော့ သစ်ကိုင်းတွေပေါတယ်….အစ်ကို့အရပ်နဲ့ဆို မလွတ်တာတွေများလို့ ကြည့်ရှောင်နော်…ဟိုက်..ဟား”
” ဟင်…”
ကျော်သူရမြင်းပေါ်တွင် ဟန်ချက်ညီအောင် မနည်းထိန်းနေရသည့်ကြားထဲ ကောင်လေးရဲ့ စကားကြားလိုက်တော့ ရင်ထဲထိတ်သွားသည်..။ ဖြတ်လမ်းကလည်း ကောင်လေးပြောသလိုပင် လူသိပ်မသွား၍လားမသိ….မြေပြင်က နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်….တချို့သစ်ပင်သစ်ကိုင်းတွေကလည်း လမ်းနှင့်မလွတ်ချင်..။ အိမ်ရှင်ကောင်လေးက မြင်းစီးတာကျွမ်းကျင်၍သာတော်သေးသည်၊ ထိုသို့စီးနေရင်း ကျော်သူရနှင့် တိုက်နိုင်မည့်သစ်ကိုင်းကိုတွေ့ရင် ကောင်လေးက…
” ဘယ်ဖက်ကိုရှောင်အစ်ကိုကြီး”
” အေး….ဝှစ်”
” ဒီတစ်ခါ..ညာဖက်”
” ဝှစ်”
” ဒီတစ်ခါနည်းနည်းနိမ့်တယ် အောက်ကိုငုံ”
” အေး”
ကျော်သူရတစ်ယောက် မြင်းပေါ်တွင်ဗျာများပြီး မွန်ဂိုလီးယားက စစ်သူရဲကောင်း မြင်းရေးလေ့ကျင့်နေရသလို ဖြစ်နေသောကြောင့် သူဘာကိစ္စနှင့် မြင်းကိုစီးလာခဲ့မှန်းပင် မေ့ချင်ချင်ဖြစ်သွားသည်၊ လက်ကတော့ အိအိငြိမ်း၏ မှတ်စုစာအုပ်ကို တင်းကြပ်စွာဆုပ်ကိုင်ထားဆဲ…….
” ရှော…..ရှော….ရှော….ရှော….ရှော”
သူတို့စီးနေသောမြင်းအနောက်ကနေ သစ်တုံးကြီးတစ်တုံးမြေကြီးနှင့်ပွတ်၍ ထွက်လာသည့်အသံလိုလို၊ သစ်ရွက်ခြောက်တွေပေါ် ကားတာယာကျိတ်သံလိုလိုထွက်လာ၍ သစ်ကိုင်းရှောင်ရင်းကနေ ကျော်သူရအနောက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်လေသည်.။
” ရှော…..ရှော….ရှော….ရှော….ရှော”
သူတို့နောက်ကိုလိုက်နေသည်မှာ..ဆိုင်ကယ်မဟုတ်…ကားမဟုတ်ပဲ၊ လုံးပတ်ကြီးမားပြီး ရှစ်ပေခန့်ရှည်လျားသော စပါးအုံးမြွေကြီးဖြစ်နေလေသည်၊ အရှေ့ကကောင်လေးကတော့ဒါတွေမသိ….ဆိုးရွားသောလမ်းကို ချိုင့်တွေဂလုတ်တွေရှောင်ပြီး မြင်းကိုထိန်းကျောင်းပေးနေသည်၊ ကျော်သူရက…ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်ဖြင့်…
” ကောင်လေး…ကောင်လေး အနောက်မှာပါလာတယ်”
ဟုပြောသော်လည်း ကောင်လေးက အနောက်ကိုလှည့်ပင်မကြည့်…
” ဘာမှမဖြစ်ပါဖူး အစ်ကိုကြီး….အဲ့တာကဖိုးသားလေးပါ”
” ဘယ်ကဖိုးသားလေးကမှာတုံး၊ စပါးအုံးမြွေကြီးဟ”
” အဲ့မြွေနာမည်ကိုက (ဖိုးသားလေး)တဲ့၊ သူကဒီလမ်းမှာနေတာလေ…ဒါကြောင့်ဒီလမ်းကိုဘယ်သူမှမဖြတ်ကြတော့တာ”
” ဟင်..”
” အဲ့တာကြောင့် ဖြတ်လမ်းဖြစ်နေတာပေါ့ဗျ၊ မကြောက်ပါနဲ့ဗျာ…..လူကြီးတွေပြောတာတော့ ဖိုးသားလေးက နတ်မြွေတဲ့….တောကောင်တွေကိုပဲမျိုတာ…လူတွေကိုအန္တာရယ်မပြုပါဖူးတဲ့”
” အဲ့တာဆိုငါတို့နောက်ကိုဘာလို့လိုက်နေတာလဲ”
” ကျွန်တော်လည်းမပြောတတ်ဖူးလေ….အရင်တုံးကတစ်ခေါက်မှမဖြတ်ဖူးဖူး…အစ်ကိုကြီး ဘယ်ဖက်ရှောင်လိုက်”
” ဝှစ်”
” အခုထိဆက်လိုက်လာသေးတယ်နော်…ကောင်လေး”
” အစ်ကိုပုဆိုးအောက်မှာ ဘောင်းဘီတိုပါသေးတယ်မလား ပုဆိုးချွတ်ပြီးပစ်ခဲ့လိုက်၊ လူကြီးတွေပြောတာတော့ မြွေလိုက်ခံရရင်အဲ့လိုလုပ်ရတယ်တဲ့”
ရွာခံကောင်လေး ညွှန်ကြားသည့်အတိုင်း မြင်းစီးနေရင်းပင် ပုဆိုးကို အပေါ်သို့ဆွဲပြီးချွတ်လိုက်လေသည်၊ အောက်ကဘောင်းဘီမတိုမရှည် တစ်ထပ်ခံထား၍ တော်သေးသည်ဟု ပြောရမည်.။ စဉ်းစားမနေတော့ပဲ သူ့ပုဆိုးကို “ဖိုးသားလေး” ဟုအမည်ရသည့် စပါးအုံးမြွေကြီးဆီ လွှင့်ပြစ်လိုက်သည်..။
ထိုအကြံအလုပ်ဖြစ်သည်ဟုပြောရမည်……ကျော်သာရ၏ ပုဆိုးကို နတ်မြွေကြီး “ဖိုးသားလေး” က လူ၏ခန္တာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းမှတ်ပြီး အစွယ်နှင့်ကိုက်ဖြဲလေရာ တစ်ခဏအတွင်းမှာပင် ပြဲစုတ်သွားသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်၊ဘယ်သူကများကြံတီးကြံပေါက် လူတွေဆို ဒုက္ခမပေးဖူးလို့ပြောခဲ့တာပါလိမ့်……”ဖိုးသားလေး”က သူတို့အနောက်ကိုတော့ဆက်မလိုက်တော့ပဲ အဲ့ဒီနေရာမှာတင်ရပ်သွားသဖြင့် တော်သေးသည်ဟုသာပြောရမည်.။
” ဖူး…တော်သေးတာပေါ့..ကျန်ခဲ့လို့”
” အစ်ကိုကြီးညာဖက်ကိုရှောင်….”
” ဟင်…ဝှစ်”
” မင်းတို့ရွာကလူတွေက နာမည်ပေးရင် “ဖိုးသားလေး”တို့….”လူလေး” တို့ အဲ့လိုနာမည်တွေပဲပေးတတ်တာလားကွ”
” ဟုတ်မယ်ထင်တယ်…ကျွန်တော့်အိမ်နာမည်တောင် “ဖိုးကောင်း” လို့ပေးထားတာ”
” ဟိုက်…”
” အစ်ကိုကြီး အရှေ့လမ်းဆုံရောက်ရင် ဟိုဖက်ရွာရောက်ပြီ”
အိမ်ရှင်ကောင်လေးပြောသော လမ်းဆုံရောက်သွားသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် တခြားလမ်းက ဆိုင်ကယ်စီးလာသော အိအိငြိမ်းတို့နှင့် သွားဆုံလေသည်၊ အိအိငြိမ်းက ဘောင်းဘီတိုကြီးနှင့် မြင်းစီးနေသော ကျော်သူရကိုတွေ့ပြီး စက္ကန့်ဝက်လောက်ကြောင်သွားလေသည်….အိအိငြိမ်းက ဆိုင်ကယ်အနောက်ကနေ…
” ကိုကျော်သူရ….ဘယ်လိုဖြစ်ပြီးရောက်လာတာလဲ”
” ညီမ မှတ်စုစာအုပ်ကိုမှားပြီးယူသွားလို့…..အရေးကြီးတယ်ထင်လို့ပြန်လာပေး…….”
ကျော်သူရစကားကိုဆုံးအောင်ပင်မပြောလိုက်ရ……အရှေ့ကကောင်လေးကအော်ပြီးတော့..
” အစ်ကိုကြီး အောက်ကိုငုံ့လိုက်…..”
ဟုပြောလေသည်…အိအိငြိမ်းကလည်း
” ကိုကျော်သူရ…အရှေ့ကိုကြည့်…..”
ဟု သတိပေးပြန်သည်..။
ကျော်သူရတစ်ယောက် အိအိငြိမ်းကိုကြည့်နေရင်းကနေ အရှေ့ကိုကြည့်လိုက်သောအခါတွင် သစ်ကိုင်းကိုငုံ့ရှောင်ရန် အချိန်မရလိုက်တော့…….
” ဖုန်း…..!!!!!!”
ကျော်သူရတစ်ယောက် သစ်ကိုင်းနဲ့မျက်နှာနဲ့ မိတ်ဆက်ပြီး အနောက်သို့လှန်သွားကာ ဗွက်အိုင်ပေါ်တွင် ပက်လက်လဲကျသွားလေသည်..။
…………………………………………….
🧡အခန်း (၉) စိတ်ရဲ့အမှောင်ဖက်အခြမ်း🧡
” ကိုကျော်သူရ….ကိုကျော်သူရ….ကြားလားဟင်…ကိုကျော်သူရ”
” စီ……စီ……စီ…..စီ”
ကျော်သူရသစ်ကိုင်းနှင့် ဘက်ဘက်နားကိုထိသွား၍ နားထဲတွင် စီကနည်းအသံတွေမြည်နေပြီး ခေါင်းထဲတွင်မူးဝေနေလေသည်၊ သူကံကောင်းသည်က မြင်းပေါ်ကနောက်ပြန်လန်ကျတာတောင် အောက်က ရွှံဗွက်အိုင်ပေါ်ကျ၍ အထိမနာခြင်းဖြစ်လေသည်..။
” ကိုကျော်သူရ….”
အိအိငြိမ်းက သူ့ကိုထူပေးပြီး ခေါ်လေသည်၊ အိမ်ရှင်ကောင်လေးကလည်း..
” အစ်ကိုကြီး..အစ်ကိုကြီး…ဘယ်နားထိသွားသေးလဲ”
ဟုမေးလေသည်…ကျော်သူရက
” ရတယ်…နဖူးကိုထိသွားတာ…နားအူရုံလောက်ပဲ”
ဟုပြန်ပြောလေသည်…သူ့ရဲ့ဘယ်ဘက်နားထင်ကတော့ အနည်းငယ်ပွန်းသွားပြီး သွေးတွေထွက်နေလေသည်၊ အိအိငြိမ်းက အိတ်ထဲကတစ်ရှူးကိုထုတ်လိုက်ပြီး ကျော်သူရနားထင်ကိုသွေးသုတ်ပေးလေသည်..။
” ကိုကျော်သူရကတော့ လုပ်လိုက်ရင်အဲ့လိုချည်းပဲ၊ ဒါကြောင့်ဆရာကြီးဦးအောင်မောင်းက အစ်ကို့ကို ခဏခဏဆူနေတာ”
ဟုလည်း ငေါက်လေသေးသည်။ ကျော်သူရကနဖူးက မိမိဒဏ်ရာကိုစိတ်မဝင်စားအား…..အိအိငြိမ်း၏ မှတ်စုစာအုပ်ကိုပြန်ပေးလိုက်ပြီး သူ့ရဲ့ဒိုင်ယာရီစာအုပ်လေးကို ပြန်ယူလိုက်သည်၊ အိအိငြိမ်းက..ကျော်သူရနောက်ကျောကိုရိုက်လိုက်ပြီး….
” သူ့စာအုပ်ကို တအားဥစ္စာခြောက်နေတာ….ပိုက်ဆံတွေညှပ်ထားလို့လား”
” မဟုတ်ပါဖူး…ဒီလိုပါပဲ”
ဟုသာ ကျော်သူရပြန်ဖြေလေသည်…။
” ရပြီ…အနာပြေသွားပြီ….သွားရအောင်လေ..ရွာထဲ”
” အင်း…ကိုကျော်သူရပြန်ပြီးနားလိုက်ပါတော့၊ ဒီဘက်ရွာက လူငါးယောက်ခြောက်ယောက်ပဲရှိလို့ ကိုကျော်သူရကို မခေါ်ခဲ့တော့တာ၊ သူက သူ့စာအုပ်ကိုဥစ္စာခြောက်ပြီးဒိအထိလိုက်လာတာကို…အိမ်ကပဲစောင့်လိုက်တော့ တစ်ကိုယ်လုံးလည်းရွံ့တွေနဲ့ပေနေပြီ”
” အင်း….အဲ့တာဆိုလည်းပြီးတာပဲလေ”
” ကောင်လေး…ဒီအစ်ကိုကြီးကိုပြန်ခေါ်သွားလိုက်၊ မြင်းကိုလည်း ဖြည်းဖြည်းစီးကြအုံး”
” ဟုတ်ကဲ့”
” အဲ့တာဆိုငြိမ်းတို့သွားတော့မယ်နော်”
” အင်း”
ကျော်သူရလည်း ဗွက်အိုင်ဘေးနားတွင် ထိုင်နေရာမှအားယူပြီးထလိုက်ကာ မြင်းပေါ်သို့ပြန်တက်ခွလိုက်လေသည်၊ ကောင်လေးက…
” ဖိုးသားလေးရှိတဲ့ လမ်းကနေသွားကြမလား”
ဟု ကျော်သူရကိုနောက်လေသည်၊ ကျော်သူရက..
” မင်းဂွေးတန်းလန်းနဲ့ မြင်းစီးချင်ရင် သွားပေါ့ကွာ”
ဟုပြန်ပြောလိုက်လေသည်။ တည်းခိုသည့် အိမ်ကိုပြန်ရောက်တော့ ကျော်သူရရေချိုးပြီး ရွှံ့ပေလာသည့် အဝတ်အစားများကို လျှော်လိုက်ရလေသည်၊ နဖူးတစ်ခြမ်းဒါဏ်ရာနှင့် ပုဆိုးတစ်ကွင်းရင်းလိုက်ရသော်လည်း သူ့ရဲ့ဒိုင်ယာရီစာအုပ်ကို အိအိငြိမ်းလက်ထဲကနေ ပြန်ယူခဲ့နိုင်သည့်အတွက် တန်သည်ဟုပြောရမည်၊ သူ့စာအုပ်ကို အိအိငြိမ်းတစ်ယောက် မဖတ်မိပါစေနဲ့ဦး ဟုပင်ဆုတောင်းရန်ကျန်တော့လေသည်။
ညနေငါးနာရီလောက်ရောက်တော့ အိအိငြိမ်းတို့အလုပ်သမားရှာဖွေရေးအဖွဲ့ပြန်ရောက်လာလေသည်၊ ကျော်သူရက နှုတ်ဆက်ရင်း အိအိငြိမ်းအား…
” ဘယ်နှစ်ရယောက်ရခဲ့သလဲ”
” လေးယောက်ပဲ..ကိုကျော်သူရ ကျန်တဲ့လူတွေက နိုင်ငံခြားထွက်ဖို့ပြင်နေကြလို့”
” ဪ”
” လေးယောက်လည်းအဆင်ပြေပါတယ်၊ ကိုကျော်သူရ….တောင်တွင်းကြီးမြို့ပေါ်သွားပြီး ကားလက်မှတ်ဖြတ်ပေးပါလား…စုစုပေါင်း….အင်း ၁၆ ယောက်စာ”
” ရတယ်လေ…ကျွန်တော်ကားဂိတ်ကိုဖုန်းအရင်ဆက်ထားလိုက်မယ်…အခုအချိန်ရှိသေးတာပဲ ဆိုင်ကယ်သော့ပေး၊ ကျွန်တော်လက်မှတ်သွားဖြတ်လိုက်မယ်…မနက်ဖြန်မနက်ကားမရတောင် ညနေကားတော့ရအုံးမယ်ထင်တာပဲ”
” ရော့..ဆိုင်ကယ်သော့ လမ်းမှားနေမှာစိုးလို့ ဟိုကလေးကိုခေါ်သွားလိုက်တော့…ငြိမ်းမလိုက်တော့ဖူးနော်၊ ရော့..ပိုက်ဆံလည်းပိုပိုလိုလိုယူသွားအုံး”
” အင်း..ဟုတ်ပါပြီ…ညီမနားတော့လေ”
” မြို့ပေါ်ကပြန်လာရင် ကိုလာတစ်ဗူးလောက်ဝယ်ခဲ့ပေးပါလား၊ အာခြောက်လို့ အချိုရည်ကဒီမှာကောင်းကောင်းမရှိဖူး”
” ဟုတ်ပြီ..ဝယ်ခဲ့မယ်လေ”
” ကလေးကိုလည်း မုန့်ဝယ်ကျွေးလိုက်ဦးနော်”
” ဟုတ်ကဲ့ပါ မမ”
” ခစ်ခစ်…အဲ့တာဆို ငြိမ်းသွားနားပြီ”
ကျော်သူရလည်း သူ့ဘော်ဒါ ဖိုးကောင်းကိုခေါ်ပြီးဆိုင်ကယ်နှင့် မြို့ထဲကားဂိတ်သို့သွားပြီး မနက်ဖြန်ညနေကားအတွက် ၁၆ ယောက်စာ ကားလက်မှတ်ဖြတ်ခဲ့လေသည်၊ မြို့ထဲကပြန်လာပြီး ရွာပြန်ရောက်တော့ ညနေ ၇ နာရီခွဲနေပြီဖြစ်သည်၊ အိအိငြိမ်းတို့က ထမင်းစားပြီးပြီဖြစ်၍ ကျော်သူရနှင့် ဖိုးကောင်းနှစ်ယောက်တည်းထမင်းစားလိုက်ကြသည်..။
ထမင်းစားပြီးသောအခါ ကျော်သူရလည်း ဟိုဖက်အိမ်သို့ပြန်လာခဲ့လေသည်၊ နာရီကိုကြည့်တော့ ည ၈ နာရီသာရှိသေး၍ အစောအိပ်ကျင့်မရှိသော ကျော်သူရက နားကြပ်တပ်ပြီး ဇာတ်ကားကြည့်နေလိုက်သည်.။
မကြာခင်မှာပင် လေများ တဝူးဝူးတိုက်ကာ မိုးသီးမိုးပေါက်တွေကျလာသည်၊ ကျော်သူရလည်း အိပ်ယာဘေးနားက ပြတင်းပေါက်တွေကိုပိတ်လိုက်ပြီး ဇာတ်ကားဆက်ကြည့်နေလေသည်၊ ရွာတွင်တစ်ခုကောင်းသည်က ဆိုလာပြားနှင့်အားသွင်းပြီး မီးထွန်းသည်ဖြစ်၍ မြို့မှာလိုမီးပျက်မှာကို မစိုးရိမ်ရချေ….။ သူကြည့်နေသော ဇာတ်ကားပြီးသွားတော့ မီးပိတ် နားကြပ်ကိုချွတ်ပြီး အိပ်ရန်ပြင်လိုက်လေသည်..။
” ဂျိန်း…..ချလိန်း…..ဖောက်…ဖောက်…ဖောက်…ဖောက်…ဖောက်…..ဂျိန်း”
နားကြပ်ချွတ်လိုက်မှ မိုးတွေသည်းထန်စွာရွာနေမှန်း ကျော်သူရသိလေသည်၊ အပေါ်ကသွပ်ပြားကိုလည်း အိမ်ဘေးရှိ သစ်ပင်သစ်ကိုင်းများက လေထန်၍ တဖျောက်ဖျောက်နှင့် ရိုက်ခါတ်နေလေသည်၊ တိုက်ခါတ်သောလေမှာပြင်းထန်၍ အိမ်နံရံကိုကာထားသော ပျဉ်ပြားကြားထဲမှ လေအေးများတိုးဝှေ့တိုက်ခါတ်သည်ကို ကျော်သူရ ခံစားရပြီး….အညာစောင်သုံးထပ်လောက်ခြုံထားသည်ကိုပင် အအေးဓာတ်က ခန္တာကိုယ်ထဲပျံနှံ့လာလေသည်…။
” အား…အေးလိုက်တာ”
ကျော်သူရတစ်ယောက် ပုဇွန်ထုပ်လေးလို ကွေးပြီးရင်းကွေးနေလေသည်…..သူမျက်စိအတင်းမှိတ်ပြီး အိပ်ပျော်ရန်ကြိုးစားနေစဉ်မှာပင် ခြင်ထောင်အပြင်က ခေါ်သံသဲ့သဲ့ကိုကြားရလေသည်…
” ကိုကျော်သူရ…အိပ်ပျော်နေပြီလား”
ကျော်သူရနားထဲ အိအိငြိမ်း၏ အသံလွင်လွင်လေးကိုကြားလိုက်ရသည်၊ သူစိတ်ထင်နေတာလားဟူပြီး နောက်ထပ်တစ်ခေါက်သေချာနားထောင်ကြည့်လိုက်သည်…..။
” ကိုကျော်သူရ…”
တကယ် အိအိငြိမ်း၏ အသံစစ်စစ်ပင်……ကျော်သူရ ငုပ်တုတ်ထထိုင်ပြီး ခြင်ထောင်ကိုလှန်ကြည့်လိုက်တော့ စောင်လေးတစ်ထည်ကိုကိုင်ပြီး မတ်တပ်ရပ်နေသော အိအိငြိမ်းကိုတွေ့လိုက်ရသည်၊ ကျော်သူရက….
” ညီမ…ဘာဖြစ်လို့လဲ”
ဟုမေးတော့ အိအိငြိမ်းက..
” အနောက်အခန်းထဲမိုးတွေပတ်လို့ အခင်းတွေရေတွေစိုကုန်လို့ ကိုကျော်သူရ”
” ငြိမ်းနဲ့အတူတူအိပ်တဲ့ ကလေးမလေးရော”
” ကောင်မလေးက နောက်ဆုံးညဆိုတော့ သူ့အမေနဲ့သွားအိပ်တယ်”
” ညီမခြင်ထောင်ထဲလာအိပ်လေ…အစ်ကိုအပြင်ထွက်အိပ်လိုက်မယ်”
” ဟို…….”
” ရတယ်…အားမနာပါနဲ့…လာခဲ့”
ဟု ကျော်သူရကပြောပြောဆိုဆို သူ့စောင်နှင့်ခေါင်းအုံးကိုယူပြီး ခြင်ထောင်အပြင်ဖက်ထွက်ခဲ့လိုက်လေသည်၊ အိအိငြိမ်းက…
” ကိုကျော်သူရ အေးနေမှာပေါ့၊ လေတွေကတိုက်နေတာ”
” ရပါတယ်ဗျာ…ယောကျာ်းလေးပဲဟာ…ဘာမှမဖြစ်ပါဖူး”
” အင်း”
အိအိငြိမ်းက ကျော်သူရကို အားတုံ့အားနာမျက်နှာဖြင့် ကြည့်ပြီး ခြင်ထောင်ထဲကို ဝင်သွားလေသည်၊ ကျော်သူရကတော့ ခြင်ထောင်အပြင်ကဖျာလေးပေါ်မှာ ကွေးပြီးအိပ်ပျော်ရန်ဆက်ကြိုးစားလေသည်…။
” ဝူးးးးးး……….” (လေတိုက်ခတ်သံ)
” လျပ်…..ဂျိန်း…….ဒုန်း…ဂျိန်း…..ချလိန်း…..ဖောက်… ဖောက်…ဖောက် …ဖောက်…ဖောက်…..ဂျိန်း”
ကျော်သူရအိပ်ပျော်တော့မလိုဖြစ်သွားရင်း အပြင်က လျှပ်စီးကတဖျတ်ဖျတ် လတ်လာတော့ မျက်စိထဲကျိန်းသွားသည်။ နောက်ဆက်တွဲအနေနှင့် မိုးချိန်းသံလာပြန်သည်၊ လေအေးကလည်း ကြမ်းကြားထဲကနေတိုက်ခတ်နေပြီး အညာခြုံထည်စောင်က အအေးဓာတ်ကို မတွန်းလှန်နိုင်ချေ၊ ဟိုဖက်လှည့်လိုက် ဒီဖက်လှည့်လိုက်နှင့် ကျော်သူရ ဂနာမငြိမ်ဖြစ်နေလေသည်၊ ထိုစဉ် စစ်ခြင်ထောင် အစိမ်းပုတ်ရောင်ထဲမှ အိအိငြိမ်းခေါင်းလေးထွက်လာပြီး…
” ကိုကျော်သူရ…အပြင်မှာအေးတယ်…အထဲဝင်ခဲ့”
ကျော်သူရလည်း ဒီထက်ပိုပြီး အအေးဒဏ်ကို သည်းမခံနိုင်တော့သဖြင့် ယောကျာ်းပိုမပီသနိုင်တော့……အိအိငြိမ်းရှိတဲ့ ခြင်ထောင်အတွင်းထဲသို့ ဝင်လိုက်ပြီး သူမနှင့်ခပ်ကွာကွာတွင် လှဲအိပ်လိုက်သည်…….။
” ဂျိန်း…..ချလိန်း…..ဖောက်…ဖောက်…ဖောက်…ဖောက်…ဖောက်…..ဂျိန်း”
မုတ်သုံမိုးကား ရွာလို့ကောင်းနေဆဲ။ ကျော်သူရခြင်ထောင်ထဲရောက်ပြီး အအေးဒဏ်ကို မခံစားရတော့သည့်တိုင်အောင် အိပ်၍မပျော်၊ ဒီတစ်ခေါက်အနှောက်အယှက်ကတော့ အိအိငြမ်းရဲ့ မိန်းမကိုယ်သင်းနံ့လေးဖြစ်သည်။ သူမကတော့ ကျော်သူရကိုကျောပေးပြီး တစ်ဖက်သို့လှည့်ကာ စောင်းစောင်းလေးအိပ်နေရှာသည်၊ သူမရဲ့ဆံပင်အရှည်ကြီးနှင့် ကောက်ကြောင်းအလှကိုကြည့်ပြီး ကျော်သူရစိတ်ထဲ ဖောက်လွဲဖောက်ပြန်ဖြစ်ချင်လာသည်….။
” ဒုတ်…ဒုတ်…ဒုတ်..ဒုတ်…ဒုတ်..ဒုတ်..ဒုတ်”
ကျော်သူရတစ်ယောက် မိုးသံလေသံကြားထဲကပင် သူ့ရင်ခုန်သံကိုရော အသက်ရှူသံကိုပါ ပြန်ကြားနေရသည်။ မျက်စိကိုအတင်းမှိတ်ပြီး အိပ်ပျော်ရန်ကြိုးစားလေ ပိုပြီးအိပ်မပျော်ချေ။ အိအိငြိမ်းလည်းအိပ်ပျော်သေးပုံမရ….မိုးချိန်းသံကြားလိုက်တိုင်း သူမရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးက လန့်ပြီးတုန်တုန်သွားရှာသည်။ ကျော်သူရက..
” အိငြိမ်း…ညီမ..အိပ်မပျော်ဖူးလား”
” အင်း…..”
” မိုးချိန်းသံကိုကြောက်တာလား”
” ဟုတ်တယ်…အစ်ကို..ညီမဖက်တိုးခဲ့ပေးပါလား”
ကျော်သူရ တံတွေးတစ်ချက်မျိုချလိုက်သည်။ သူမပြောသလို အခုနေရာကနေ သူမဖက် နည်းနည်းရွေ့လိုက်သည်၊ တအားအနီးကပ်ကြီးလည်း ကျော်သူရမတိုးရဲ…သူ့ကိုအထင်သေးသွားမှာထက်….. အိအိငြိမ်းက အနောက်ကနေအားပါးတရဖက်ပစ်ချင်စိတ်….တကိုယ်လုံးကို အနမ်ပေးချင်သော စိတ်မိုက်စိတ်ရိုင်း ဝင်ချင်နေ၍ဖြစ်လေသည်…။
ကျော်သူရကအနားထိတိုးမလာတော့ အိအိငြိမ်းက တဖက်လှည့်နေရာကနေ ကျော်သူရဖက်သို့ လှည့်လိုက်ပြီး အသားချင်းမထိတထိ အကွာအဝေးထိရောက်အောင် တိုးလာလေသည်၊ ကျော်သူရတံတွေးကိုမျိုချလိုက်ရင်း သူမကိုလှည့်မကြည့်မိအောင် ပက်လက်လှန်နေရင်း ခြင်ထောင်ကိုပဲ ကြည့်နေလိုက်သည်….ခဏကြာသည့်တိုင်အောင် ကျော်သူရကော အိအိငြိမ်းပါအိပ်မပျော်….။
” ဖောက်…. လျပ်…..ဖောက်… ဖောက် .. .ဖောက်…ဖောက်… ဖောက် ..ဖြောက်… ဖြောက် …ဖြောက် …ဂျိန်း”
အိအိငြိမ်းက ရုတ်တရပ် တိတ်ဆိတ်မှုကိုဖြိုခွင်းလိုက်သည်….
” ကိုကျော်သူရ….ကျွန်မကို ချစ်မိနေတာလား”
ကျော်သူရတစ်ယောက် ဆွံ့အသွားသည်….. သူမက တည့်ကြီးမေးလာတော့ ဘယ်လိုပြန်ဖြေရမှန်းမသိ…….
” အင်း….ဟုတ်တယ်….စာအုပ်ကိုဖတ်ပြီးသွားပြီပေါ့”
” ကျွန်မစာအုပ်မှတ်လို့ မှားယူသွားပြီး ဖွင့်ဖတ်မိသွားတာပါ…တောင်းပန်ပါတယ်”
” ရပါတယ်..ကျွန်တော်ကသာတောင်းပန်ရမှာပါ၊ ငြိမ်းမှာရည်းစား ရှိမှန်းသိသိကြီးနဲ့ကို အရူးထမိတာ”
” ကိုကျော်သူရအပြစ်မှမဟုတ်တာ…ပဲကို”
ကျော်သူရရင်ထဲ ဝမ်းနည်းမှုတွေ တလိပ်လိပ်တက်လာလေသည်။ သူ့ကိုယ်သူ သိမ်ငယ်စိတ်တွေဝင်လာပြီး ရင်ထဲတစ်မျိုးတစ်မည်ဖြစ်လာလေသည်၊ ပက်လက်လှန်အိပ်ရာကနေ သူမဖက်သို့စောင်းလိုက်တော့ သူမက သူ့အားသနားသော မျက်ဝန်းအစုံနှင့်ကြည့်နေတာကိုတွေ့လိုက်ရသည်..။
အိအိငြိမ်းရဲ့ သနားပါတယ်ဆိုတဲ့ အကြည့်က ကျော်သူရ မျိုသိပ်ထားရတဲ့ ယောကျာ်းမာနကို ပွင့်အံလာစေသည်….ဟုတ်ပါတယ်…မင်းကိုတဖက်သတ် ချစ်နေတာငါပါ…ဒါပေမယ့် ငါ့ကိုအဲ့လိုသနားတဲ့မျက်လုံးမျိုးနဲ့မကြည့်နဲ့..ဆိုသည့် အရိပ်အရောင်ပါဝင်သည့် မျက်လုံးနှင့် တန်ပြန်ကြည့်လိုက်သည်…။
” လျပ်….လျပ်…ဂျိန်း….ဂျိန်း”
လျှပ်စီးတစ်ချက်လက်တိုင်း ကောင်းကင်ကြီးဝင်းလက်သွားသလို….သူ့ရဲ့အလင်းတန်းက စစ်ခြင်ထောင်ကိုဖြတ်ကာ တစ်ဖက်က အိအိငြိမ်းရဲ့ မျက်နှာလေးကိုမြင်ရသည်…..သူမက…
” ကိုကျော်သူရ…..ညီမ A4 စာရွက်တွေကုန်တိုင်း ပြန်ပြန်ဖြည့်ပေးထားတာလား”
” အင်း….ဟုတ်တယ်”
” နောက်ထပ်ကောဘာတွေကျန်သေးလဲဟင်”
” နောက်ပြီးတော့ မင်းကြိုက်တဲ့ expresso ကော်ဖီကိုငါမကြိုက်ဖူးရယ်…..ဒီအတိုင်းဆောင်ထားတာ”
” အို…..”
အိအိငြိမ်းက မျက်နှာချင်းဆိုင် အိပ်နေသည့် ကျော်သူရ၏ပါးကိုအနမ်းတစ်ပွင့်ပေးလိုက်သည်၊ နှစ်သိမ့်ပေးသည့်သဘောလား…သနားသောအားဖြင့်လား ကျော်သူရမဝေခွဲတက်….သူ့ပါးပြင်ပေါ်ကျရောက်လာတဲ့ သူမရဲ့နှုတ်ခမ်းသားလေးကို စက္ကန့်ပိုင်းလောက် ခံစားလိုက်ရသည်…။
နောက်ဆက်တွဲအနေဖြင့် ကျော်သူရ၏ ရင်ထဲဗလောင်ဆူလာပြီး ဒေါသထွက်လာလေသည်၊ သူမက သနားသောအားဖြင့် စွန့်ကြဲသောအနမ်းတစ်ပွင့်ကို သူ မလိုချင်….အရင်အတိုင်း ခံစားရတာတွေ စာအုပ်ထဲချရေးသည့် အရှုံးသမားသာဖြစ်ချင်သည်၊ ယောကျာ်းမာနဆိုသည့် မီးစတစ်ပွင့်ကနေစပြီး သူ့ရင်တစ်ခုလုံး လောင်ကျွမ်းပူလောင်စေသည်၊ အိအိငြိမ်းအတွက်ကတော့ နှစ်သိမ့်ပေးသည့်အနမ်းတစ်ပွင့်က ကျော်သူရစိတ်၏ အမှောင်ခြမ်းကို ဓာတ်ဆီလောင်းပြီး မီးတို့ပေးသလိုဖြစ်သွားသည်..။
” ဂျိန်း…..ချလိန်း…..ဖောက်…ဖောက်…ဖောက်…ဖောက်…ဖောက်…..ဂျိန်း”
ကျော်သူရက အိအိငြိမ်းကိုပွေ့ဖက်ပြီး အတင်းအဓမ္မနှုတ်ခမ်းခြင်းတေ့ပြီး နမ်းရှုံ့လိုက်သည်၊ မှားတာတွေ မှန်တာတွေ…..ဆင်ခြင်တုံတရားတွေ သူနားမလည်တော့…..အိအိငြိမ်းက သူ့ရင်ခွင်ထဲကနေရုန်းကန်လေသည်….။
” အင်း….အင်းးး…အင်းး…ကိုကျော်သူရ…ရှင်ဘာလုပ်တာလဲ….အင်းးးးး”
” လွှတ်…ကျွန်မကိုလွှတ်…..အီး…အီး..အင်း..အင်း”
ကျော်သူရကလွှတ်မပေးတော့…စိတ်ရိုင်းဝင်သွားသည့်တောကောင်….မုန်ယိုနေသည့် ဆင်ရိုင်းတစ်ကောင်လို ပြောင်းလဲသွားခဲ့လေပြီ…အိအိငြိမ်း၏ အပေါ်ကနေအုပ်မိုးရင်း သူမ လိုချင်သည့် ရမ္မက်ထန်သည့် အနမ်းများကိုဆက်တိုက်ပေးမိနေသည်…..သူမရဲ့ နူးညံ့စိုစွတ်နေသောနှုတ်ခမ်းပါးအိအိလေးကို အတင်းဖိနမ်းသည်….တဖြည်းဖြည်းကြာလာတော့ သူမမရုန်းထွက်တော့ ကျော်သူရဲ့အနမ်းများကို အလိုက်သင့်လေးလက်ခံလာသည်…။
ကျော်သူရလက်က အိအိငြိမ်းရဲ့ အင်္ကျီအောက်ကနေလျှိုကာ ဘော်လီကိုအတင်းအကြပ် အပေါ်သို့ မတင်လိုက်ပြီး သူမ၏ရင်သားများကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်လေသည်..။
” အင်းးးးး”
အိအိငြိမ်း မအော်တော့ချေ……ကျော်သူရပြုသမျှကို အောက်ကနေငြိမ်ခံနေရှာသည်၊ လက်နှင့်ရင်သားများကို ကိုင်ပြီးသောအခါ နို့သီးခေါင်းညိုတိုတိုလေးကို အတင်းဖိကပ်စုပ်သည်..။ လျှာနှင့်လည်း သူစိတ်ထဲရှိသလို ကစားပေးသည်…။
” အင်းးးး…အင်းး…အင်းးးး”
အိအိငြိမ်းကကျော်သူရ လုပ်သမျှကို ငြိမ်ခံနေပြီး အသံမထွက်ပဲ အံကြိတ်နေလေသည်၊ ကျော်သူရကတော့အဲ့တာတွေဂရုမစိုက်……အောက်ကသူမရဲ့ထမီကို ဆွဲချွတ်ပစ်သည်.။ ပန်းနုရောင်ပင်တီလေးကိုလည်း သူမလက်ကဆွဲပြီးတားနေသည့်ကြားထဲကပင် ယောကျာ်းအားသုံးကာ ဆွဲဖယ်လိုက်သည်…။
ကျော်သူရက သူမ၏ မိန်းမအင်္ဂါကို ဖုံးထားသည့် သူမရဲ့လက်တစ်စုံကို အတင်းအကြပ်ဖယ်ကာ ခေါင်းစိုက်ပြီး အရိုင်းဆန်သောအနမ်းမျိုးပေးလိုက်လေသည်.။
” ကိုကျော်သူရ…အဲ့လိုမလုပ်ပါနဲ့…အားးးး…ကျွန်မတောင်းပန်ပါတယ်…အား…..အား…မကောင်းဖူးကွာ…..အင်း”
ကျော်သူရကဆီးခုံပေါ်ရှိ အဖုတ်မွှေးလေးများကို လက်ဖြင့်အသာသပ်ပေးပြီး အဖုတ်အမြှောင်းကြားလေးထဲ လျှာကိုထိုးထိုးထည့်ပြီးလျက်လေသည်၊ အိအိငြိမ်းက အထိအတွေ့ကိုမခံနိုင် ခြေထောက်အားကိုသုံးပြီးရုန်းကန်ပါသော်လည်း ကျော်သူရပါးစပ်က မျော့တွယ်ထားသလို သူမ၏ မိန်းမကိုယ်ကိုအလွတ်မပေး……၊ အိအိငြိမ်းတစ်ယောက် ရုန်းကန်အော်ဟစ်ပါသော်လည်း ကျော်သူရကသူမပေါင်နှစ်ဖက်ကို လက်ဖြင့်ချုပ်ထားသော်ကြောင့် စိတ်သွားတိုင်းကိုယ်မပါနိုင်ချေ…။
” အား…ရှင်ကြီး….အား…အား…အွန်း….အွန်း…အွန်းးးးး”
” ပြွတ်…ပြွတ်…ပြွတ်…ပလက်…ပလက်..ပလက်….အားးးးးး”
သူမရဲ့စိတ်ကသာ မဖြစ်သင့်မှန်းသိ၍ ရုန်းကန်နေရသော်လည်း ခန္တာကိုယ်က ဆန်ကျင်ဖက်လိင် ဖြစ်သော အဖိုဓာတ်၏ အောက်တွင် ကျရှုံးလာရသည်….သူမ မရုန်းကန်တော့….အဖုတ်လျက်ပေးနေရင်းနှင့် ကျော်သူရ၏လက်ကအပေါ်သို့ဆန့်တန်းကာ သူမရဲ့နို့သီးခေါင်းတွေကိုလည်း လက်ဖြင့်လိမ်ပေးနေသေးသည်……သူမမခံစားနိုင်တော့….အဖုတ်ထဲကလှုံ့ဆော်မှု လှိုင်းတွေကြောင့်….ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်လာပြီး ခါးကိုကော့ကာ ကျော်သူရ၏ အနမ်းများကို ကမ်းလင့်ကြိုဆိုပေးမိလေသည်.။
” ပလက်..ပလက်..ပလက်…ဗြစ်…ဗြစ်..ဗြစ်…အားးးးးးးးး”
” ဇွိ…ဇွိ….ဇွိ….ဟင့်…ဟင့်…..အား…အား…အားးးးးး..အားးးအွန်းးး..ဟင့်..ဟင့်…အွန့်”
ကျော်သူရကလျှာတင်မက လက်ခလည်ကိုလည်း အိအိငြိမ်း၏ရွှေခရုလေးထဲ ထည့်လိုက်ပြီး ဆွပေးလေရာ သူမမှာ အရင်ကထက်ပို အရိုင်းဆန်လာပြီး သူ၏ဆံပင်ကို အားဖြင့်ဆောင့်ဆွဲရင်း အော်ညည်းလေသည်..။
” အား…..အား….အားး….ဟင့်….အင့်….အား….အား…အား…အွန်းဝွန်းးးးးးးးးးးး”
အိအိငြိမ်းတစ်ယောက် အော်ဟစ်ရင်း နောက်တစ်ခါ ကာမပန်းတိုင်သို့ရောက်ရှိသွားလေသည်…..၊ ကျော်သူရက သူ၏ပုဆိုးကိုချွတ်လိုက်ပြီး ထွက်လာသော ငပဲကြီးကို သူမရဲ့အဖုတ်လေးထဲ တစ်ခါထည်း အဆုံးထိဝင်အောင် သွင်းလိုးလိုက်သည်.။
” အားးးး….အောက်ကလူက နာတယ်ဗျ………”
ဟု အိအိငြိမ်းကအော်ပြီး ကျော်သူရ၏ရင်ဘတ်ကိုထုရိုက်လေသည်……၊ ကျော်သူရကတော့ သူမရဲ့မျက်နှာကိုစေ့စေ့ကြည့်ပြီး တစ်ထစ်ချင်းဆောင့်လိုးလေသည်..။
” အွန်း…အွန်း…အွန်း…ဖတ်…ဖတ်..ဖတ်”
အိအိငြိမ်းကသူ့ကို သနားသောမျက်လုံးများနှင့်ကြည့်လေ သူ့ရဲ့ဆောင့်လိုးချက်တွေကပိုပြီး ပြင်းထန်လာလေဖြစ်သည်..။ သူမဝတ်ထားသော အပေါ်အင်္ကျီနှင့်ဘော်လီကိုလည်း ချွတ်လိုက်ပြီး ရင်သားများကိုနယ်ရင်း နို့စို့ပေးရင်းနှင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်လိုးပေးသည်၊ အိအိငြိမ်းက စိတ်ကိုအဆုံးထိလျှော့ချလိုက်ပုံပေါ်သည်၊ ကျော်သူရခေါ်ဆောင်ရာ ကာမဒီရေလှိုင်းစီးသည့် ခရီးစဉ်တွင် သူမပါလိုက်ပါလာသည်….၊ ကျော်သူရ၏ ဆောင့်ချက်များကိုအောက်ကပင့်ဆောင့်ပေးရင်း စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် အော်ဟစ်လေရှာတော့သည်..။
” အား…အား…အား….ရှင်လုပ်နိုင်တာ ဒါအကုန်ပဲလား….ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်.”
” အား…အားး..အားးး..အွန့်..အွန့်…အွန့်….အွန့်…….”
အိအိငြိမ်းက ကျော်သူရမခံချင်အောင် ရန်စသည်၊ နဂိုကမှစိတ်ရိုင်းဝင်နေသည့် ကျော်သူရကလည်း မီးလောင်ရာလေပင့်ပေးလိုက်သကဲ့သို့ ဖြစ်ကာ သူမရဲ့ဂုတ်ပိုးအောက်ကို လက်လျှိုဝင်ပြီး ခေါင်းကိုချုပ်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့နမ်းရင်း အောက်ကအငယ်ကောင်ကိုလည်း မီးပွင့်မတက် ဆောင့်လိုးလေသည်..။
” အား….အား…အား…အားး…အား..အွန်းဝွန်းးးးးးးးးးးးးး”
” အွင်း…အွင်း…အွင်းးးးးးးး အွန်းးး…အွန်းးးး….အာ့….အာ့….အာ့”
” ဗြစ်…ဗြစ်..ဗြစ်…ဇွိ..ဇွိ…ဇွိ…ဇွိ…အင့်…အင့်..အင့်…..ဖတ်ဖတ်ဖတ်ဖတ်ဖတ်ဖတ်”
” အင်း….အင်း……အား…အား…အားးးးးးးး……ဟင့်”
အိအိငြိမ်းရဲ့ အဖုတ်ထဲကလည်း အရည်များဖြင့် စိုစွတ်နေပြီး လီးတစ်ချက်တစ်ချက် ဆောင့်လိုက်တိုင်း ဗြစ်..ဗြစ်..ဗြစ်နှင့် အထဲသို့ဝင်သွားကာ အရည်ဖြူများက လီးချောင်းတွင် ပြန်ကပ်ပါလာပြီး နောက်တစ်ခါ အဖုတ်ထဲသို့ ပြန်ဝင်သွားပြန်သည်…။ သူမရဲ့ ခန္တာကိုယ်ကပေးသော အထိအတွေ့အောက်တွင် ကျော်သူရ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့……. ဖုန်းဒိုင်း ဖုန်းဒိုင်းဖြင့် အရှိန်ပြင်းစွာဆောင့်လိုးပြီး သုတ်ရည်များကို သူမ၏အဖုတ်ထဲတွင်ပင် ပန်းထည့်လိုက်သည်….။
” ဖုန်း…ဖုန်း…ဖုန်း…အင့်…အင့်…အင့်”
” ဂျိန်း…..ချလိန်း…..ဖောက်…ဖောက်…ဖောက်…ဖောက်…ဖောက်…..ဂျိန်း”
” အား…အား…အား..အားး.အားးးးးးးးးးး”
ကျော်သူရလည်း တစ်ကြောင်းပြီးသွားသလို အောက်က အိအိငြိမ်းကလည်း ကျော်သူရ၏ ဆောင့်ချက်အောက်တွင် ချွေးများစိုရွဲနေပြီး ပက်လက်လေးလှဲအိပ်ကာ ရင်သားများနိမ့်ချည်မြင့်ချည်ဖြစ်ကာ လှိုက်ဖိုမောနေလေသည်၊ ကျော်သူရက အိအိငြိမ်း၏ နို့နှစ်လုံးကို တစ်ဖက်က ကုန်းစို့ပြီးတစ်ဖက်က ညှစ်ချေပေးသည်၊ သူမကတော့ သူ့ရဲ့ခေါင်းကိုဖွဖွလေးကိုင်နေလေသည်…။
ကျော်သူရက အဖုတ်ထဲစိမ်ထားသော လီးကိုချွတ်လိုက်တော့ သူ၏သုတ်ရည်အဖြူများနှင့် သူမ၏အချစ်ရည်များက အောက်တွင်ခင်းထားသော ဖျာပေါ်သို့တစ်စက်ချင်းလှိမ့်ဆင်းလာလေသည်..။ ကျော်သူရက ဘေးတစောင်းအနေအထားဖြင့် အိအိငြိမ်းကိုအနောက်ကနေဖက်အိပ်လိုက်ရင်း နောက်တစ်ခါပြန်တောင်မတ်လာသောလီးကို ဘေးတစောင်းအနေအထားဖြင့် အဖုတ်ထဲကို ထိုးထည့်လိုက်ပြန်သည်…။
” အင်းးးးးး….”
” ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဇွိ…ဇွိ..ဇွိ…အင်း…အင်း…အင်း…အင်း”
ဘေးတစ်စောင်းအနေအထားဖြင့် ဆောင့်လိုးပေးနေတော့ သူမရဲ့မျက်နှာကို မမြင်ရသော်လည်း သူမရဲ့ကောက်ကြောင်းအလှကိုခံစားရင်း တစ်ချက်ချင်းဆောင့်လိုးပေးလေသည်၊ သူမရဲ့ဂုတ်ပိုးသားကိုလည်း အငမ်းမရခဲ့ကာ ချိုချိုနှစ်လုံးကိုလည်း အားပါးတရဖြစ်ညှစ်ပေးနေမိသည်၊ သူလုပ်ရပ်က မှားသလား မှန်သလားလို့ပင် ကျော်သူရမစဉ်းစားတော့….သူသိသည်က ဆောင့်ချက်တိုင်းတွင် ဝင်သွားသည့်လီးအရသာ…နူးညံတံသူမရဲ့ပေါင်သားလေးတွ…ပြီးတော့ သူသိပ်စွဲလန်းခဲ့တဲ့ ကိုယ်သင်းရနံ….။
” အင်း…အင်း….အင်းး.အင်းးးး.အင်းးးးး..အင်းး..အွန်း”
အိအိငြိမ်းရဲ့ အသံလေးက အနောက်ကလိုးနေသော ကျော်သူရကိုပိုပြီး ထန်လာစေသည်..။ အိအိငြိမ်း၏ဖင်ကြီးကို ခါးကနေဆွဲကိုင်လိုက်ပြီး လေးဖက်ထောက် အနေအထားဖြစ်အောင် ကျော်သူရပြင်ယူလိုက်သည်။ ခါးကဖြောင့်တန်းနေ၍ အောက်နည်းနည်းစိုက်အောင် လက်ဖြင့် ဖိနှိပ်လိုက်သည်၊ ထိုအခါမှသာ ဗူးသီးလုံးသဖွယ်..သူမ၏ဖင်တုံကြီးကပြူးထွက်လာလေသည်….ကျော်သူရက မလိုးခင် အရည်များဖြင့် စိုစွတ်နေသော အဖုတ်ကိုစုပ်နမ်းလိုက်သေးသည်…။
” အင်း….အားးး..ရှီးးးးး.အမေ့….အားး..အားးးအားးး”
” ပလပ်…ပလပ်…ပလက်…ပလက်”
” ရှီးးးးး…ကိုကျော်သူရ….လုပ်မှာဖြင့်လုပ်တော့ကွာ….ငြိမ်းလိုချင်နေပြီ… အားးးးးး..ရှီးးးးးး..ဟင့်..ဟင့်”
” ရော့…အင့်”
ကျော်သူရက မာထန်နေသော သူ့ရဲ့ငပဲကြီးကို အရင်းကနေကိုင်ပြီး အဖုတ်ထဲတေ့ထည့်ပေးလိုက်သည်။
” အွန်းးးးးးးးး”
အရိုင်းမလေးဆီမှ ကျေနပ်သည့် အသံတစ်သံထွက်လာလေသည်..။ ကျော်သူရလည်း ခါးကိုကိုင်ပြီး အပီအပြင်ဆွဲတော့သည်…..။
” ဖတ်……ဖတ်….ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်”
” အားး..အားး..အားးး..အားး..ဟင့်…ဟင့်….အွန့်..အွန့်…အွန့်…အွင်းးးးး”
သူမရဲ့ တင်သားကိုလည်း တစ်ချက်ချင်းစီ ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ရိုက်ပြီး ခါးကိုကော့လိုးလိုက်သည်…..။
” ဖြန်း…ဖြန်း…ဖတ်..ဖတ်…နာတယ်…အား…အားး..အားးး”
” အားး..အားး.ဖြန်း…ဖြန်းး…အား..အား…အား..အား..အားး”
ကျော်သူရ နှင့် အိအိငြိမ်းနှစ်ယောက်လုံးသည် ဆိတ်ကွယ်ရာတွင် ဖောက်ပြန်တတ်သည့် လူ့သဘော သဘာဝအမှန်အတိုင်း နေထိုင်မိကြသည်..။ သူတို့နှစ်ဦးစိတ်ထဲတွင် လိင်အင်္ဂါချင်း ပွတ်တိုက်ထိတွေ့လိုသည့် ခံစားချက်ကလွဲပြီး ဘာမှမရှိတော့..။ ဂုဏ်သိက္ခာ…ရာထူးအနေအထား….သမီးရည်းစားဆက်နွယ်မှု….စသည့် လူမှုရေးရာ ကျင့်ဝတ်များကို ခဝါချလိုက်လေပြီ..။
ကျော်သူရက အိအိငြိမ်း၏ နက်မှောင်ရှည်လျားသော ဆံပင်ကိုစုကိုင်လိုက်ပြီး အနောက်သို့ ဆောင့်ဆွဲကာ အရိုင်းဆန်ဆန် လိုးလေသည်၊ ဆံပင်ရှည်ကိုဆောင့်ဆွဲလိုက်တော့ အိအိငြိမ်း၏ ရမ္မက်ထန်နေသောမျက်နှာလေးသည် အပေါ်သို့မော့လာပြီ….သူမရဲ့တင်ပါးကိုလည်းအနောက်သို့ လှုပ်ဆောင့်မိလေသည်……လိင်အင်္ဂါချင်းပွတ်တိုက်ရာမှ ထွက်ပေါ်လာသည့် အရသာကို ခံစားရင်း နှစ်ယောက်လုံး စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်ပျော်မြူးကြသည်….။
” ဂျိန်း…..ချလိန်း…..ဖောက်…ဖောက်…ဖောက်…ဖောက်…ဖောက်…..ဂျိန်း”
” အား…အား…အား…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဆောင့်ပေး…မြန်မြန်လေး….မြန်မြန်လေး”
” အား…အား…အားးး.အား…ဟင့်…ဟင့်…ထိတယ်ကွာ….အား…အား..အား”
” ဖတ်..ဖတ်ဖတ်ဖတ်…ဇွိ..ဇွိ…ဗြစ်..ဗြစ်.ဗြစ်…အား…အား..အား..ငြိမ်းပြီးတော့မယ်….အား..အား..အား…အားးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”
ထိုနေ့ညက ကျော်သူရနှင့် အိအိငြိမ်းတို့နှစ်ဦးသည် လူ့ဘောင်ကျင့်ဝတ်များအရ လင်မယား (ဝါ) သမီးရည်းစား မဟုတ်သော်လည်း ကိုယ်စိတ်နှလုံးကိုဖွင့်ချကာ ကမ္ဘာဦးလူသားဆန်ဆန် သဘာဝကပေးသောအရသာကို ထပ်တူထပ်မျှ အပေးအယူတည့်ကာ ခံစားခဲ့ကြလေသည်။
…………………………………………
မနက်လင်းလာတော့ ကောင်းကင်ပေါ်က မုန်တိုင်းလည်းရပ်တန့်သွားခဲ့ပြီး သူမဟုတ်သလို သာယာတောက်ပနေပြီး လင်းထိန်နေလေသည်၊ ကျော်သူရ အိပ်ရာနိုးလာတော့ မနေ့က သူစိတ်လွတ်ကာ အိအိငြိမ်းအပေါ် ကျူးလွန်ခဲ့မိတာကို တွေးပြီး အိမ်မက်ဖြစ်ပါစေဟု ဆုတောင်းမိသည်။
သို့သော် စိတ်ကူးတဲ့ အိမ်မက်က လက်တွေ့ဖြစ်မလာ သူ့အိပ်ရာဘေးတွင် အိအိငြိမ်း၏ ဆံပင်ချည်များနှင့် ဖျာပေါ်က အကွက်ကြီးကိုတွေ့လေသည်၊ သူမကတော့အိပ်ရာကနေထသွားပြီထင်သည်..။ ကျော်သူရက ဘေးနားပုံထားသည့် အင်္ကျီနှင့်ပုဆိုးကိုဝတ်လိုက်ပြီး ခြင်ထောင်အပြင်ကိုထွက်လိုက်လေသည်….အိမ်အောက်ကိုဆင်းသည့် လှေကားပေါ်တွင် အိအိငြိမ်းထိုင်နေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်.။
သူမလည်းစောနကမှနိုးသည်နှင့်တူသည်..။ ဆံပင်များကရှုပ်ပွနေသည်.။ အင်္ကျီနှင့် ထမီကို အပိုကရိုဝတ်ပြီး ကြည်လင်နေသောကောင်းကင်ကြီးကို မော့ကြည့်နေလေသည်။ ကျော်သူရက သူမဘေးနားဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ သူမကတော့ကျော်သူရဖက်လှည့်မကြည့်ပဲ ဘေးနားကရှူ့ခင်းကိုသာငေးကြည့် နေသည်။ ကျော်သူရက…
” မနေ့က ကိစ္စအတွက် ကျွန်တော်တောင်းပန်….”
” ကိုကျော်သူရ…မတောင်းပန်ပါနဲ့…..အဲ့ကိစ္စကို နောက်ထပ်ပြီးမပြောနဲ့တော့”
ဟု သူမကပေါ့ပေါ့ပါးပါး လေသံဖြင့်ပြန်ပြောလေသည်။
” ဘာပဲပြောပြော ကျွန်တော်အနူးအညွတ်တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ၊ ကျွန်တော်စိတ်ရိုင်းဝင်မိသွားတယ်”
” ဟက်ဟက်….ပြောရရင် ကျွန်မလည်း စိတ်လွတ်သွားတယ်…ရှင်နဲ့ အလိုတူအလိုပါပါပဲ……ကိုကျော်သူရအပြစ်ချည်းပဲမဟုတ်ပါဖူး”
” အင်း…”
” နောက်ကို ရှင်နဲ့ကျွန်မက ရုံးမှာတွေ့ရအုံးမယ့်လူတွေဆိုတော့ ရှင်းအောင်ပြောထားရမယ်”
” အင်း…ပြောပါ”
” မနေ့က ဒီအိမ်ထဲမှာဖြစ်တဲ့ကိစ္စကို ဒီအိမ်ထဲမှာပဲထားခဲ့ကြရအောင်၊ ကျွန်မမှာ ချစ်ရတဲ့သူရှိသလို ကိုယ်ပိုင် ဘဝလည်းရှိတယ်……. ကိုကျော်သူရလည်း ကျွန်မမဟုတ်ပဲနဲ့ တခြားတစ်ယောက်နဲ့ဆုံနိုင်ခွင့်ရှိပါသေးတယ်”
” အင်း….”
” ဒီတော့ မနေ့ကဖြစ်ခဲ့တာတွေကို မတော်တဆဖြစ်ခဲ့တာလို့သာတွေးပြီး မေ့လိုက်ပါတော့၊ အရင်ကအတိုင်း လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်အနေနဲ့ပဲ ဆက်ဆံကြတာပေါ့”
” ဟုတ်ပါပြီ..ဘာပဲပြောပြောကျွန်တော်..တောင်းပန်…”
” ခစ်ခစ်…ရှင်ကတော့လေ…လုပ်ချင်ရာလုပ်ပြီးတောင်းပန်မယ်ဆိုတာချည်းပဲ၊ နောက်တစ်ခေါက် ရှင်ကြိုက်တဲ့ကောင်မလေးတွေ့ရင် တောင်းပန်တာတွေ ဂရုစိုက်တာတွေအသာထားပြီး ချစ်ရင် ချစ်တယ်လို့ ယောကျာ်းပီပီပြောလိုက်စမ်းပါ”
” အင်း”
” ယောကျာ်းကြီးဖြစ်ပြီး ရှက်မနေပါနဲ့….နောက်တစ်ခုက ကျွန်မအပေါ် လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ထက်ပိုနဲ့ အပြုအမူတွေနဲ့မဆက်ဆံပါနဲ့တော့ ကော်ဖီထုပ်ဆောင်ပေးထားတာမျိုး”
” ဟုတ်ပါပြီ”
” ကိုကျော်သူရ….ရှင်ကအူကြောင်ကြောင်နိုင်တာကလွဲရင် ကျန်တဲ့နေရာမှာ ယောကျာ်းပီသပါတယ်…ဒါကိုကျွန်မအသိဆုံးဖြစ်နေတော့မှာပဲ…ခစ်ခစ်”
” အင်းးး..”
” တအင်းအင်းနဲ့….ရယ်ပါအုံး မိန်းကလေးဖြစ်တဲ့သူရှက်ဖို့ကိုမထားတော့ဖူး”
” ဟုတ်ကဲ့ဗျ”
” ဟုတ်ပါပြီဗျ”
” အထုပ်တွေသိမ်းရအောင်….ကားကဘယ်နှစ်နာရီတဲ့လဲ”
” ညနေသုံးနာရီထွက်မယ်တဲ့”
” ဟိုဖက်ရွာက အလုပ်သမားအသစ်လေးယောက်ကို ကိုကျော်သူရသွားခေါ်ပေးပါဦး၊ ကျွန်မကဒီရွာက ကိုးယောက်ကိုလူစုထားလိုက်မယ်”
” ဟုတ်ပြီ..ဟုတ်ပြီ…လုပ်စရာရှိတာလုပ်ကြတာပေါ့”
” အင်း..အင်း”
အိအိငြိမ်းက ညကကိစ္စနှင့်ပတ်သတ်၍ ဗွေမယူသော်လည်း ကျော်သူရစိတ်ထဲတွင် အပြစ်ရှိသလို ခံစားနေရဆဲဖြစ်သည်..။ ထိုသို့တွေးနေရုံနှင့်လည်း ဘာမှပိုထူးမလာသဖြင့် မေ့ပစ်လိုက်ပြီး လုပ်စရာရှိသည့်ကိစ္စများကိုသာ အသားပေးပြီးဆောင်ရွက်လိုက်လေသည်…။
ထိုသို့ဖြင့် အလုပ်သမားခေါ်ယူသည့် ခရီးစဉ်တွင် အိအိငြိမ်းနှင့်ကျော်သူရတို့နှစ်ယောက်သည် ငြိစွန်းမိသည်ဟုဆိုမလား..။ ဖောက်ပြားမိသည်ဟုဆိုမလား….၊ ပြင်းထန်စွာရွာသွန်းသည့် မိုးစက်လေပြင်းအောက်တွင် အဖိုနှင်အမနှစ်ဦးသည် သဘာဝဆွဲငင်အားများကြောင့် ပေါင်းစပ်မိခဲ့ကြသည်ဟု ဆိုရမလား မသိတော့ချေ…………။
……………………………………………….
🧡အခန်း (၁၀) ဇာတ်သိမ်း🧡
” 🎼🎼 သူငယ်ချင်းတို့ မင်္ဂလာပွဲဟာ ဂုဏ်ယူလောက်ပါပေတယ်…🎼…”
” 🎼🎼 မင်္ဂလာခန်းမကြီးထဲ….ဒီမင်္ဂလာခန်းမကြီးထဲ…တို့နှစ်ဦးလက်တွေတွဲ…ခိုင်မြဲသောအချစ်ကို သက်သေထူမယ်…🎼”
” 🎼🎼 နူးညံအိစက်တဲ့ ကတ္တီပါ….ဖဲမွေ့ယာပေါ်ဝယ်….မောင်နဲ့မယ်…တူနှယ်…တူနှယ်………🎼🎼 ”
မန္တလေးမြို့…နန်းရှေ့အရပ် ရပ်ကွက်တစ်ခုရှိ အိမ်နေမင်္ဂလာမဏ္ဍပ်တစ်ခုတွင် မင်္ဂလာဆောင်သီချင်းများကို စက်ဆရာများ၏ ဖော်မြူလာအတိုင်း ခေတ်ဟောင်းသီချင်းနှင့် ခေတ်သစ်သီချင်းများအား ရောသမမွှေကာ တစ်လှည့်ဆီဖွင့်ထားလေသည်..။ ထိုမင်္ဂလာမဏ္ဍပ်ပေါ်တွင် ပိုးကတ္တီပါအဖြူရောင်ဝမ်းဆက်ကြီးနှင့် မောင့်ကျက်သရေခေါင်းပေါင်းကြီးဆောင်းထားပြီး မိန့်မိန့်ကြီးထိုင်နေသည်မှာ ကိုဇော်ဦးပင်ဖြစ်လေသည်၊ သူ့ဘေးနားတွင် တစ်လက်မအထူလောက်မိတ်ကပ်ဖို့ထားပြီး နှုတ်ခမ်းနီကိုရဲနေအောင်ဆိုးထားသည့် ချစ်ဇနီးလောင်းလေးမှာ မရွှေစင်ထက်ပင်ဖြစ်လေသည်….။
မင်္ဂလာဆောင်သည့် ဇနီးမောင်နှံနှစ်ဦးသည် အနီရောင်ကတ္တီပါစခန်းစီးပေါ်တွင် အဖြူရောင်စာလုံးညှပ်ကတ်ထူများဖြင့် သတိုးသားသတိုးသမီး နာမည်နှင့် ဘွဲ့ဘာညာသာရကာ အလှဆင်ထားသည့်ပိတ်စ အရှေ့တွင် ထိုင်ခုံတန်းတစ်ခုပေါ်တွင်ထိုင်ကာ ပွဲလာဧည့်သည်များအား လက်ပြနှုတ်ဆက်နေလေသည်၊ ပွဲလာသော လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်များသူငယ်ချင်းများက သတိုးသားသတိုးသမီးနှင့်အတူတူ ဓာတ်ပုံတွဲရိုက်ကြသည်..။
သတိုးသားကိုဇော်ဦးကိုသေချာကြည့်လျင် ညာဖက်မျက်လုံးက အကွင်းလိုက်ကြီးညိုနေသည်ကို တွေ့ရှိရမည်ဖြစ်ပြီး ရယ်လိုက်ရင်လည်း အပေါ်သွားတစ်ချောင်းကျိုးနေသည်ကို လည်းမြင်တွေ့ရမည်ဖြစ်လေသည်။ သတိုးသားကိုကြည့်ရသည်မှာ ဓာတ်ပုံရိုက်တဲ့ဧည့်သည်များလာလေတိုင်း နာကျဉ်မှုကိုသည်းခံပြီး ဟန်လုပ်ပြုံးနေရပုံပေါ်လေသည်..။
မင်္ဂလာမဏ္ဍပ် အပေါက်ဝတွင်တော့ ရှပ်အင်္ကျီအဖြူနှင့်ပုဆိုးအကောင်းစားများဖြင့် သန့်ပြန့်နေသော ကျော်သူရနှင့် မှန်ကြောင်တို့နှစ်ဦးကိုတွေ့မြင်ရမည်ဖြစ်လေသည်၊ သူတို့နှစ်ဦးက စားပွဲခုံတစ်ခုအရှေ့တွင် ထိုင်ခုံဖြင့်ထိုင်ကာ ဧည့်သည်များ၏ လက်ဖွဲ့ငွေများကို စာရင်းနှင့်တကွ လက်ခံပေးနေလေသည်၊ ကျော်သူရက မှန်ကြောင်အား…
” ဟေ့ကောင်၊ ဟိုဦးလေးကြီးထည့်သွားတာ လက်ဖွဲ့ကငါးထောင်လေကွာ၊ စာရင်းထဲသုံးထောင်ပဲရေးထားပါလားဟ”
ဟုပြောရာ မှန်ကြောင်က..
” ကိုဇော်ဦးငါ့ကို အကြွေးနှစ်ထောင်ရှိတာ အခုထိမပေးပဲ ရူးသလိုပေါသလိုလုပ်နေလို့ ဖြတ်ယူထားတာ…ဟဲဟဲ”
” မင်းကလည်းကွာ လူများမင်္ဂလာဦးကို အဲ့လိုမလုပ်ပါနဲ့ကွ”
” အေးပါအေးပါ”
ဟု မှန်ကြောင်ကပြန်ပြောလိုက်ပြီး အိတ်ကပ်ထဲထည့်ထားသော ငွေနှစ်ထောင်ကို ငွေဖလားထဲ ပြန်ထည့်လိုက်လေသည်၊ မှန်ကြောင်က…
” ကိုဇော်ဦး ယောက်ဖတွေက မာမီတွေဆိုတော့ မိတ်ကပ်ဆရာမဖိုးသက်သာတာပေါ့၊ ကိုဇော်ဦးရဲ့ မျက်ကွင်းအညိုရောင်ကြီးကိုလည်း မရရအောင်ဖုံးထားတယ်ကွ…ဒီကကြည့်ရင်သိပ်မသိသာဖူးရယ်”
ဟုပြောလေသည်….။
” သူ့ယောက်ဖတွေက အခြောက်လို့သာပြောတာ လက်သံပြောင်သလားမမေးနဲ့၊ အရင်တစ်ပတ်က သူမိန်းမသွားတောင်းတော့ငါပါလိုက်သွားတာ”
” အင်း”
” အဲ့တာ လူကြီးချင်းကိစ္စပြောပြီးတော့ သူ့ယောက်ဖအခြောက်နှစ်ယောက်က ညီလေးကိုပြောစရာရှိတယ်ဆိုပြီး ကိုဇော်ဦးကို အခန်းထဲခေါ်သွားပြီး ဂလန့်ချပြီး စပယ်ရှယ် သမကြပါလေရော”
” သူ့အဖြစ်ကသနားစရာပါကွာ”
” ကိုဇော်ဦးကလည်း ကွိုင်မစွတ်ပဲ သူများသားသမီးကိုသွားကမြင်းတာကိုး……ဟိုက ဗိုက်ပေါ်လာတော့လာတောင်းခိုင်းရော…ကိုယ့်လူကြီးမြန်မြန် အိမ်ထောင်ကြသွားပါလေရော”
” ဗိုက်က ဘယ်နှစ်လရှိပြီလဲတဲ့”
” နှစ်လခွဲလို့တော့ပြောတာပဲ”
ကျော်သူရနှင့် မှန်ကြောင်တို့ စကားပြောနေတုံး လက်ဖွဲ့ငွေထည့်ရန် ရက်ကွက်ထဲမှသားအမိနှစ်ယောက် ရောက်လာကြသည်၊ ကျော်သူရက…
” ဘယ်လောက်ထည့်မလဲအဒေါ်”
” အင်း…ငါးထောင်”
” နာမည်ဘယ်သူလို့ရေးပေးရမလဲ”
” ဒေါ်**** ကောင်လေး…ဧည့်သည်တွေကိုဘာကျွေးတာလဲ၊ တို့သားအမိက အပီကျိတ်ဖို့ မနက်စာတောင်မစားခဲ့ဖူး”
” ကော်ဖီနဲ့မုန့်နဲ့”
” ဟော့တော့…သွားပါပြီ၊ ရပ်ကွက်ထဲမှာ မင်္ဂလာဆောင်ရင် ထမင်းနဲ့ဟင်းကို ရှယ်ကျွေးကြတာမဟုတ်ဖူးလား…အခုခေတ်ကြီးကလည်းတော်..ခန်းမမှာဖြစ်ဖြစ် အိမ်မှာဖြစ်ဖြစ်မုန့်နဲ့ ကော်ဖီပဲတိုက်နေကြတော့တာပဲ စီးပွားရေးဆန်တာ”
” မုန့်တော့အဝစားလို့ရပါတယ် အစ်မကြီး”
ဟု ကျော်သူရက အားပေးလိုက်သည်၊ အဒေါ်ကြီးက သူ့ကလေးလက်ကိုဆွဲပြီး…
” လာ…သွားစားရအောင်…ကော်ဖီနဲ့မုန့်တဲ့ဟေ့ နင့်အကြိုက်ပဲ…လာလေ..ကလေး၊ ဘာတွေငေးနေတာလဲ”
” မေမေ…..မမရွှေစင်ထက်ယူတဲ့ သတို့သားကြီးက သွားကျိုးကြီး….သားလိုပဲ..ဟီးဟီး…သွားကျိုးကြီး”
” ဟုတ်ပအေ…..မိရွှေစင်ထက်ကလည်း ယူစရာရှားလို့ ၊ ဗိုက်ဖောင်းဖောင်း သွားကျိုးနဲ့လူကိုမှယူရတယ်လို့…ဇာတ်ကားတွေထဲကလို ပိုက်ဆံပေါလို့နေမှာပေါ့အေ…လာလာ သွားစားရအောင် ဗိုက်ဆာနေပြီ”
သူတို့သားအမိပြောတာတွေကိုနားထောင်ရင်း ကျော်သူရနှင့် မှန်ကြောင်က တခွိခွိရယ်လေသည်၊ မှန်ကြောင်က…
” ဟိုဖက်ဝိုင်းကဆော်လေးချောသကွာ…ငါအကွက်ရွှေ့ကြည့်ရင်ကောင်းမလား”
” ဟေ့ကောင်၊ အဲ့တာကိုဇော်ဦး ယောက်ဖရဲ့အပေါင်းအပါတွေနော်….ကြည့်လုပ်အုံး မမပြီးမောင်လေးအလှည့်ဖြစ်နေအုံးမယ်”
” ဟုတ်ပမလားကွာ….ကြည့်ပါဦး ဘတ်သီးကြီးကလည်းအယ်နေတာပဲ”
” ထိုင်းသွားထည့်ထားတာနေမှာပေါ့…မင်းဘာသာမင်းလိုက်ချင်လိုက်၊ စမှုတ်တံစာမိရင်တော့ ငါမပါဖူးနော်”
” အေးပါ…စကားအဖြစ်ပြောကြည့်တာပါကွာ”
ထိုစဉ် အိပ်ကပ်ထဲထည့်ထားသော ကျော်သူရ၏ ဖုန်းဝင်လာလေသည်၊ ရုံးကနေဆရာကြီး ဦးအောင်မောင်းက ဖုန်းဆက်နေခြင်းဖြစ်သည်….
“ဟယ်လို..ဆရာကြီး…ပြော”
” ကျော်သူရလား..အေး…ကောင်လေး ခွင့်ယူထားတာသိပေမယ့်ပြောရတာ အားတော့နာပါတယ်၊ မင်္ဂလာဆောင်ကဘယ်အချိန်ပြီးမှာလဲကွ”
” နေ့လည်မွန်းတည့်လောက်ဆိုပြီးပါပြီ…အရေးကြီးကိစ္စရှိလို့လားဗျ”
” အင်း ရုံးကအရင်နှစ်က ဖိုင်အဟောင်းတွေမီးရှို့ပြီးဖျက်စီးရမှာ၊ စက္ကူထုပ်တွေက များတော့ ငါတစ်ယောက်ထည်းမသယ်နိုင်လို့ ”
” ဟုတ်ကဲ့ဆရာကြီး နေ့လည်တစ်နာရီလောက် ကျွန်တော်ရောက်အောင်လာလိုက်ခဲ့မယ်”
” အေး အေး ကောင်လေး…ကျေးဇူးပါ၊ ငါလုပ်နိုင်တာအရင်လုပ်ထားနှင့်မယ်”
” ဟုတ်ကဲ့..ဟုတ်ကဲ့”
နေ့လည် ၁၁ နာရီခွဲလောက်တွင် မဏ္ဍပ်တွင် ဧည့်သည်အလာကျဲသွား၍ ကိုဇော်ဦးအား အကျိုးအကြောင်းပြောကာ ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်၊ ရုံးသို့မဝင်ခင် အဆောင်သို့သွားပြီး ယူနီဖောင်းလဲလိုက်သေးသည်..၊ Admin ဌာနရှိသော သုံးလွှာသို့ရောက်သောအခါတွင် ဦးအောင်မောင်းက ဖိုင်အဟောင်းများအကုန်လုံးကို စုထားပြီးပြီဖြစ်ကြောင်းတွေ့လိုက်ရသည်၊ ဦးအောင်မောင်းက..
” ကျော်သူရ…ကောင်လေး..မြန်သားပဲ”
” ဆရာကြီးအကူအညီလိုနေတယ်ဆိုလို့လေ…ကျန်တဲ့သူတွေကော ကူမလုပ်ပေးဖူးလား”
” အင်း ကားဒရိုင်ဘာကော hr ကတစ်ယောက်ရောကူလုပ်ပေးတယ် သူတို့အကုန်လုံးထမင်းသွားစားကြတယ်”
” ဟုတ်”
” ဟုတ်ပါပြီကွာ…မင်းခဏစောင့်အုံး ငါထမင်းသွားစားလိုက်ဦးမယ်…ဟိုမယ် မင်းဖို့ မင်္ဂလာဖိတ်စာတစ်ဆောင်”
” အခုတလော ရုံးကလူတွေ မင်္ဂလာချည်းဆောင်နေကြတာပဲ၊ ဒီတစ်ခေါက်ကဘယ်သူလဲ”
” မင်းဘာသာမင်းဖတ်ကြည့်တော့ကွာ”
ကျော်သူရလည်း သူ၏အလုပ်စားပွဲပေါ်တင်ထားသည့် ပန်းနုရောင်ရေမွှေးစာအိတ်ဖြင့်ထည့်ထားသော မင်္ဂလာဆောင်ဖိတ်စာကိုယူလိုက်သည်၊ အပေါ်တွင်ရေးထားသည်က “ကိုကျော်သူရ (Admin) ” ဟူ၍ဖြစ်သည်…။
ကျော်သူရဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ မအိအိငြိမ်းနှင့် မောင်*** တို့၏ မင်္ဂလာဆောင်ဖိတ်စာဖြစ်နေလေသည်၊ ကျော်သူရလည်း အခမ်းအနားလုပ်မည့်နေရာ အချိန်တို့ကို သေချာဖတ်လိုက်ပြီး စားပွဲပေါ်ပြန်ချလိုက်လေသည်..။ ထို့နောက် သူ့စားပွဲအံဆွဲထဲက မရေးတာကြာပြီဖြစ်သော သူ့ဒိုင်ယာရီစာအုပ်လေးကိုထုတ်ပြီး သူစာတစ်ပိုဒ်ရေးချလိုက်သည်..။
” ငြိမ်းရေ….
ဒီတစ်ခါတော့ ကိုယ်မင်းကိုအပြီးအပိုင်စွန့်လွတ်လိုက်ရတော့မယ်နဲ့တူတယ်။ စွန့်လွှတ်တယ်လို့ပြောရအောင်လည်း မင်းကိုဘယ်တုံးကမှ ပိုင်ဆိုင်ခဲ့တာမှမဟုတ်တာ…။ ဒီစာအုပ်ထဲမှာ ရေးတဲ့နောက်ဆုံး တစ်ခါဖြစ်လိမ့်မယ်ထင်တယ်၊ ငြိမ်းလည်း တရားဝင် သက်ဆိုင်သူရှိလာပြီဆိုတော့ ကိုယ့်ခံစားချက်တွေအားလုံးကို ဒီစာအုပ်နဲ့အတူ ဖျက်စီးလိုက်တော့မယ်ကွာ…..
မင်းချစ်တဲ့သူနဲ့ပျော်ရွှင်နိုင်ပါစေ
ကျော်သူရ”
ဟူ၍ဖြစ်သတည်း…။
ကျော်သူရလည်း အမှတ်တရများဖြင့် ပြည့်နေသော ဒိုင်ယာရီစာအုပ်လေးထဲ နောက်ဆုံးအနေဖြင့် ချရေးလိုက်ပြီး မီးရှို့ပစ်မည့် စာရွက်စာတန်းများ ထည့်ထားသော ပုံးထဲသို့ စာအုပ်ကို ပစ်ထည့်လိုက်လေတော့သည်။
ပြီးပါပြီ။
