ထူးဆန်းတဲ့အမွေ (အပိုင်း ၅) ဇာတ်သိမ်း
ရေးသားသူ – တပ်ကြပ်ကြီး

(အချစ်တက္ကသိုလ်တွင် စတင် တင်ဆက်သည်)

ထိုကဲ့သို့ ကျွန်တော့်မှာ နောင်တရလိုက်၊ စိတ်အလိုလိုက်လိုက်၊ ကောင်းတဲ့စိတ်နဲ့ တဏှာစိတ်၊ ဗုံလုံတစ်လှည့် ငါးဖျံတစ်လှည့်ဖြင့်ပင် တက္ကသိုလ်မှ ဘွဲ့ရခဲ့လေသည်။ ဖိုးဖိုးချန်ထားခဲ့သော အမွေမှာ ကျွန်တော့်အဖို့ တော်ရုံလစာလောက်ဖြင့် အလုပ်လုပ်ချင်စိတ်မရှိလောက်အောင် သုံးဖြုန်းဖို့ လုံလောက်နေသဖြင့် ကျွန်တော့်ငယ်ချစ်လည်းဖြစ် အခုထိလည်း အနွံအတာခံသော ရင်ရင်ထွေးနှင့် အိမ်ထောင်ပြုပြီး မိသားစုတစ်ခု အခြေချတော့မည်ဟု စဉ်းစားရင်း လက်ထပ်ဖို့စီစဉ်တော့သည်။ ရင်ရင်ထွေးမှာလည်း ကျွန်တော်နှင့် တောက်လျှောက် တွဲလာခဲ့သူဖြစ်သဖြင့် ကျွန်တော့်တွင် မိန်းမများအပေါ် ဆွဲဆောင်မှု အင်အားတစ်ခုရှိသည်ဆိုတာကိုတော့ ရိပ်မိလေသည်။ သို့သော်လည်း မေမေလေးလိုတော့ မိန်းမတော်တော်များများ ကျွန်တော်နှင့် မလွတ်ကင်းဘူးဆိုတာမျိုး မသိချေ။ သို့ပေမဲ့ သူ့အပေါ် သစ္စာမဖေါက်ရင်ပြီးရောဆိုသည့် စိတ်ကိုတော့ သွင်းထားပုံရသည်။

ဖိုးဖိုးသေတမ်းစာမှာပါသည့်အတိုင်း ကျွန်တော် အသက်ပြည့်သွားသဖြင့် အုပ်ထိန်းသူများမှလွှဲပေးလိုက်သည့် စိတ္တကရ ရဲတိုက်ကြီးမှာပဲ ကျွန်တော်တို့ မင်္ဂလာအခမ်းအနားကိုလုပ်ဖို့ စီစဉ်လိုက်သည်။ မင်္ဂလာအခမ်းအနား အကြီးအကျယ်လုပ်ပြီး အရင်းနှီးဆုံးသူငယ်ချင်း ဆွေမျိုးများကိုသာချန်ကာ သုံးရက် အစားအသောက် အလျှံပယ်ကျွေးမွေး၊ ပါတီလုပ်ပြီးမှ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ထဲ ဟာဝိုင်ရီကျွန်းသို့ ဟန်းနီးမွန်းထွက်မည်ဟု အစီစဉ်ဆွဲထား၏။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ ကျွန်တော်တို့ မင်္ဂလာပွဲလုပ်ရာ ယမုနဠမြို့ဆီသို့ သူတို့မှာ တကူးတက လာကြရမှာဖြစ်တော့ နာရီပိုင်းလောက်အတွက် လေယာဉ်၊ ရထား၊ ကားတို့ဖြင့် လာကြရမည်ဆိုပါက မည်သူမျှ ကျေနပ်နိုင်မည်မဟုတ်ကြောင်း ကျွန်တော်သိသောကြောင့် ဖြစ်လေသည်။

ပထမဆုံး မင်္ဂလာဧည့်ခံပွဲနေ့ လူတွေတစ်အုန်းအုန်းနှင့် အစားအသောက်၊ ဖျော်ဖြေမှုတွေနဲ့ အောင်မြင်စွာ ပြီးဆုံးသွားခဲ့ရပြီး ညနေပိုင်းမှာတော့ ရင်းနှီးသည့်ဆွေမျိုးများနှင့် သူငယ်ချင်းများသာ စိတ္တကရမှာ ကျန်ခဲ့ကြတော့သည်။ မင်္ဂလာဦးည ညစာစားပွဲ ခင်းကျင်းထားသော စားပွဲရှည်ကြီးမှာ ထိုင်နေ စားသောက်နေကြသောသူများကို တစ်ဦးချင်းစီကြည့်ပြီး ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲမှာတောင် ရီဝေဝေ ဖြစ်လာရသည်။ သောက်တာကလည်း (၃) ရက်လောက် ဆက်နေပြီလေ။ မိန်းမတွေလည်း ရှုပ်ကုန်ပြီ။ ကျွန်တော် မလုပ်ရသေးတဲ့ မိန်းမများ ဒီအထဲကျန်သေးလားမသိဘူးလို့တောင် လျှောက်တွေးနေမိသည်။

အင်း …နေအုန်း ယမုနဠကို စရောက်တဲ့နေ့ကစပြီး ဖြေးဖြေးခြင်း ပြန်စဉ်းစားရအောင်……..

ကဲ ပထမဆုံးနေ့ …………………………

မင်္ဂလာဧည့်ခံပွဲမတိုင်မှီကတည်းက ဧည့်သည်တွေက တဖွဲဖွဲရောက်လာကြတာလေ။ ရောက်တော့လည်း ဆွေမျိုးတွေ၊ သူငယ်ချင်းတွေမို့ ဟိုလူခေါ်တိုက် ဒီလူခေါ်တိုက်နှင့် တစ်နေ့လုံးလိုလို မူးနေရသည်။ မူးလိုက်၊ ပြေသွားလိုက်၊ ထပ်ချလိုက်ဖြင့် သံသရာလည်နေ၏။ နောက်ပြီး သတို့သား၊ သတို့သမီး မင်္ဂလာဦးအတွက် ပြင်ဆင်ထားသော အခန်းကိုလည်း မင်္ဂလာပွဲနေ့မတိုင်မှီ သတို့သမီးက မမြင်ကောင်းဘူးဆိုကာ အတူလည်း မအိပ်ခိုင်းသဖြင့် ကျွန်တော့်မှာ ရင်ရင်နဲ့ နီးလျက်နှင့် ဝေးနေရသည်။ ကျွန်တော်ကလည်း မင်္ဂလာဆောင်ပြီးရင်တော့ လက်စွပ်ဗူးကို တစ်နေရာဖွက်ထားလိုက်ဦးမည်ဟု တွေးထားရာ မင်္ဂလာဦးမတိုင်မှီအထိ ကောင်းကောင်းအသုံးချလိုက်ဦးမည်ဟုလည်း အားခဲထား၏။ ထို့ကြောင့် ပထမဦးဆုံး စိတ္တကရကို ရောက်သည်နှင့် ကျွန်တော်တို့အတွက် ပြင်ဆင်ပေးထားသော မင်္ဂလာဦးအခန်းထဲက ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ ပက်လက်လှဲရင်း မင်္ဂလာပွဲလာမည့် ပျိုပျို အိုအို ဆော်တွေထဲက ချချင်တာတွေကို တန်းစီစဉ်းစားရင်း ညီတော်မောင်က ခေါင်းထောင်ထလာပြီး လက်ထဲက လက်စွပ်ဗူးက ထောက်ကနဲ ပွင့်သွားသည်။ လက်စွပ်အကြီးကို ကျွန်တော့်လက်မှာ စွပ်လိုက်သည့်အချိန်မှာ တံခါးခေါက်သံ ကြားလိုက်ရသည်။ အင်း လာပြီဟေ့ ဘယ်သူလဲတော့ မသိဘူး။ ကံစမ်းမဲလိုပဲ ခိခိ။ ရင်ရင်ကတော့ ဒီအခန်း လာရမှာမဟုတ်တော့ သူကလွဲရင် အကုန်ဖြစ်နိုင်တယ်။ ကဲ ယောင်္ကျားတော့မဖြစ်နဲ့ မိန်းမဆို ဘယ်မိန်းမဖြစ်ဖြစ် ဈေးဦးဖောက်လိုက်မယ်ဟု တွေးရင်း တံခါးကို အသာဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။

“ဟော မေမေ..“

အခန်းဝမှာရပ်နေတာက ရင်ရင့်အမေ ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေး။ ကျွန်တော့်ယောက္ခမကြီး။ ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေးက အခုမှ အသက် လေးဆယ်ကျော်ပဲ ရှိသေးသည်။ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ သမီးအကြီးဆုံး ရင်ရင်ထွေးကိုမွေးပြီး ယောင်္ကျားဆုံးသွားခဲ့သည်။ နောက် တစ်အိမ်ထောင်ထူပြန်ရာ သမီးတစ်ယောက် ထပ်မွေးပြီး ထိုယောင်္ကျားနှင့် ပြတ်စဲခဲ့ရပြန်တယ်။ ထိုသမီးမှာ ရင်ရင့် အမေတူအဖေကွဲ ညီမလေး တင်တင်ထွေးဖြစ်ပြီး ၁၀ တန်းကျောင်းသူ ဖြစ်လေသည်။

“ဟေး မင်္ဂလာဦးအခန်း ကြည့်ချင်လို့..“

လို့ တိုးတိုးလေးပြောလို့ ကျွန်တော်က တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်ပါတယ်။ သူ့နောက်ကနေ စင်္ကြံတစ်လျှောက်ကို အမြန်ကြည့်လိုက်တော့ ဘယ်သူမှမတွေ့တာနဲ့ တံခါးကို အသာပိတ်ပြီး ဂျက်ချလိုက်ပါတယ်။ ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေးက ဖြူဖြူဖွေးဖွေး တောင့်တောင့်တင်းတင်းနှင့် ချောမောလှသော မိန်းမတစ်ဦးမို့ ကျွန်တော်လည်း လက်စွပ်ကို သုံးလိုက်ဦးမယ်လို့ တွေးလိုက်ပါတယ်။ ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေးက ကျွန်တော်တို့ရဲ့ မင်္ဂလာကုတင်ကြီးဆီ လျှောက်သွားပြီး မွေ့ယာအထူကြီးကို သူ့လက်နဲ့ အသာဖိကြည့်လိုက်ပါတယ်။ သူ့ရဲ့ဖွံ့ထွားလှတဲ့ တင်သားကြီးတွေက နည်းနည်းလေး ကုန်းလိုက်တာနဲ့ ကားကနဲ တက်လာသလို ကျွန်တော့်ကောင်ကြီးလည်း ထောင်းကနဲ ထွက်လာပါတယ်။

“အင်း မွေ့ယာကတော့ အိနေတာပဲ..အဲဒါကြောင့်လည်း …အို့….အဲ….“

သူက ရုတ်တရက် နောက်လှည့်ပြီး စကားပြောလိုက်တော့ အနောက်မှာကပ်ရောက်လာတဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ ဝင်တိုက်မလို ဖြစ်သွားတယ်။ သူ နည်းနည်းလန့်သွားပြီး အနောက်နည်းနည်း ဆုတ်လိုက်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော့် ပုဆိုးအောက်က ကုန်းထနေတဲ့ အကောင်ကြီးကို သတိထားမိတော့ စကားနည်းနည်းလည်း ထစ်သွားပြီး မျက်စေ့ကို အတင်းလွဲလိုက်ပါတယ်။

“အဲ ….အဲ …….ဈေးကြီးပေးရတာပဲ……“

“ကျွန်တော် မေမေ့ကို တိုင်ပင်စရာရှိလို့… ဟောဒီမှာ ရင့်အတွက် လက်ထပ်လက်စွပ် ကျွန်တော် လုပ်ထားတာလေ.. သူနဲ့ တော်ပါ့မလားလို့ .. သူ့ကိုလည်း မမြင်စေချင်သေးဘူးလေ..“

“ပြစမ်း..အင်း သူနဲ့ ငါနဲ့က လက်ချောင်းဆိုက် အတူတူလောက်ရှိတယ် တော်မှာပါ..“

ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေးက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ သူ့လက်သူကြွယ်ကို လက်စွပ်ကလေး စွပ်ထည့်လိုက်တယ်။ သူ့မျက်လုံးတွေ ချက်ချင်း အရောင်ပြောင်းသွားတယ်။ အခုတော့ သူ့မျက်လုံးတွေက ကျွန်တော့်ပုဆိုးအောက်က ထိုးထောင်ထနေတဲ့ ကောင်ကြီးဆီကို ရောက်သွားတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ သူ မျက်လုံးတွေကို မလွဲပစ်လိုက်တော့ဘူး။

“ဟင်း ငါ့စိတ်တွေ ဘယ်လိုဖြစ်တာပါလိမ့်..“

သူ့ကိုယ်သူ ရေရွတ်လိုက်ရင်း သူ့လက်တွေက ပုဆိုးပေါ်ကနေ ကျွန်တော့်ကောင်ကြီးကို လှမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်ပါတယ်။

“ဟယ် ငါ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ….ငါ့ စိတ်ငါမထိန်းနိုင်တော့ဘူး …“

“နေဦး ကျွန်တော် ချွတ်ပေးမယ်..“

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျွန်တော်က ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်ချပစ်လိုက်ပါတယ်။

ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေးက ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီးကို မျက်ခြေမပြတ် စေ့စေ့ကြည့်နေရင်းက သူ့အဝတ်အစားတွေကိုလည်း တစ်ခုမကျန် ချွတ်ချပစ်နေပါတော့တယ်။ အားပါး မိုက်လိုက်တဲ့ ဘော်ဒီ။ အင်း ရင်ရင် အသက်ကြီးလို့ အဲလိုဖြစ်လာရင် မိုက်ပြီလို့တောင် တွေးမိပါတယ်။ ကျွဲကောသီးလောက်ရှိတဲ့ နို့ကြီးတွေက သမီးနှစ်ယောက်မွေးထားလို့ နည်းနည်းလေး တွဲသယောင်ယောင်ဖြစ်နေပေမဲ့ တင်းဖောင်းနေဆဲ၊ ဖြူဖွေးနေလို့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက အကြောစိမ်းလေးတွေတောင် မြင်နေရတယ်။ နို့သီးခေါင်းတွေကတော့ ညိုညိုတုတ်တုတ်ကြီးတွေပေါ့။ မာတောင်နေပြီလေ။ ဖြူဖွေးဝင်းဝါနေတဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကလည်း နည်းနည်းတုတ်ပေမဲ့ အဆီပြင် တစ်တစ်ရစ်ရစ်တွေမရှိ ချောမွတ်ဖြောင့်စင်းနေလို့ ကြည့်လို့အရမ်းကောင်း၊ ပေါင်ခွဆုံက စောက်ဖုတ်ကြီးကသာ ဖုဖောင်းထနေပြီး အမွှေးပါးပါးလေးညှပ်ထားတဲ့အောက်က နှုတ်ခမ်းညိုညို အဖတ်လေးလန်ထွက်ပြီး အတွင်းသား နီနီတွေကို အရည်စိုရွှဲနေတာ မဟတဟနဲ့ မြင်နေရတယ်လေ။ ကျွန်တော်လည်း ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ယောက္ခမကြီးကိုကြည့်ပြီး ညစ်ညစ်ပတ်ပတ် ပြောချင်စိတ်ပေါက်လာတယ်။

“ကဲ မေမေ့ကို ဘာလုပ်ပေးစေချင်လည်း။ ကျွန်တော့်ကိုပြောလေ..“

“ငါ့ကို လုပ်ပေးပါ..“

“မေမေ့ကို ဘယ်သူက ဘာလုပ်ပေးရမလဲ ကျယ်ကျယ်ပြောလေ..“

“ငါ့ကို ငါ့သမက်က လိုးပေးတာခံချင်တယ်..လိုးပေးပါ…“

ကျွန်တော်လည်း ဒီလောက်တော့ တောင့်မခံနိုင်တော့ဘူး။ သူ့ကို ကုတင်စောင်းမှာထိုင်ခိုင်းပြီး ပေါင်နှစ်ခုကားခိုင်းလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်က သူ့ပေါင်နှစ်ခုကြားမှာ ဝင်ရပ်ပြီး ရှေ့ကိုတိုးသွားတော့ ကျွန်တော့် ဒစ်ထိပ်ဖူးနဲ့ သူ့အဖုတ်ဝ ထိမိသွားတယ်။ ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေးက အမြန်လိုနေပြီမို့ ကျွန်တော့်လီးကြီးကို သူ့လက်နဲ့ အတင်းဆွဲယူလိုက်တယ်။

“နေဦး လီးထိပ်နဲ့ စောက်စေ့ကို ပွတ်ပေးဦး…“

ကျွန်တော်က အမိန့်ပေးလိုက်တယ်။ သူက လေသံပျော့ပျော့လေးနဲ့

“ငါ့အထဲကို ထည့်ပေးပါတော့ စိုင်းလေးရယ်…“

“ဟင့် ကျွန်တော်ပြောတဲ့အတိုင်း အရင်လုပ်ဦး…“

သူက တကယ်လုပ်ပါတယ်။ ကျွန်တော့် လီးထိပ်နဲ့ သူ့စောက်စိပွတ်တာက သူရော ကျွန်တော်ရော အသည်းအသန်ခံရအောင် အရသာရှိလှလို့ ဒူးတောင်ညွှတ်ခွေကျချင်ရပါတယ်။

“အား ကွာ လုပ်တော့ကွာ မခံနိုင်တော့ဘူး…“

ကျွန်တော်လည်း ဒီယောက္ခမ အချောထွားကြီးကို အနိုင်ကျင့်ရတာ ဇိမ်တွေ့နေပေမဲ့ တစ်ယောက်ယောက် ရောက်လာမှာစိုးလို့ သူ့အဖုတ်ကွဲချောင်းထဲ တေ့ပြီး ဗြိကနဲ ဆောင့်သွင်းလိုက်ရပါတော့တယ်။

“အား…အင့် ..နင့် ဟာကြီးက ကြီးလိုက်တာ အီးးးးးးး အား…“

ကျွန်တော်လည်း အခုမှ လက်စွပ်အကြီးဝတ်ထားမိတာ သတိရလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်ကောင်ကြီးက လက်စွပ်အရှိန်နဲ့ အဆမတန် ကြီးမားနေပြီမို့ ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေးခင်မျာ မချိမဆန့် ကြပ်တည်းပြီး ခံလို့ကောင်းနေတဲ့သဘောမှာရှိတယ်။ လီးကြီးမှာလည်း စောက်ခေါင်းအတွင်းထဲ အဆုံးလောက်ထိ ရောက်နေတော့ နှစ်ယောက်စလုံး အရသာကို အပြည့်အကြပ် ခံစားနေရတာပေါ့။ ကျွန်တော့်မှာလည်း ယောက္ခမ ချောချောလှလှ ထွားထွားကြီးကို မင်္ဂလာဦးဈေးဦးပေါက် ကုတင်စောင်းမှာ တင်လိုးနေရလို့ ကြာကြာတော့မထိန်းနိုင်ပါ။ ဆောင့်ချက်တွေမြန်လာပြီး သုတ်ရည်များ တထုတ်ထုတ် ပန်းထွက်သွားတော့တယ်။ သို့သော်လည်း ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေးမှာ မရပ်နိုင်ပဲ ဆက်ပြီးကော့ ကော့ပေးနေပြန်ပါတယ်။ နောက် သုတ်ရည်တွေထွက်ပြီး ပြီးသွားလို့ ပျော့ပြီး ပြန်ထွက်လာတဲ့ ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီးကို သူ့လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး သူ့အဖုတ်ထဲ အတင်းပြန်ထည့်နေလို့ ကျွန်တော့်မှာ အရမ်းကိုနာလာပြီး သူ့လက်ကို ဖမ်းဆုပ်ထားလိုက်မိတယ်။

ကျွန်တော်က သူ့လက်ကို အတင်းဆွဲပြီး လက်စွပ်ကိုချွတ်ဖို့ ကြိုးစားသော်လည်း လက်စွပ်မှာ စောက်အရေးထဲ ကြပ်ပြီး ချွတ်မရ ဖြစ်နေတယ်။ ကျွန်တော့်မှာ အခုမှ ချွေးပြန်ရပြီ။ ခေါင်းလည်းနောက်၊ ဘယ်သူ့ကို အကူညီခေါ်ရမလဲ စဉ်းစားရင်း နောက်ဆုံးအကြံရကာ ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေး လက်ကောက်ဝတ်ကို ကိုင်ပြီး ကုတင်ဘေးမှ ဖုန်းကို ကောက်ကိုင်ရင်း အိမ်တွင်းနံပါတ်တစ်ခုကို နှိပ်လိုက်တယ်။

“မာမီ..ကျွန်တော့် အခန်းကို အခုချက်ချင်း အမြန်လာခဲ့လို့ရမလား…“

“သား ဘာတွေ ဖြစ်နေလို့လဲ..အခြေနေကောင်းရဲ့လား…“

“မာမီ အခုချက်ချင်း မလာရင်တော့ အခြေအနေကောင်းဖို့ မမြင်ဘူး…“

“လာပြီ၊ လာပြီ အခုပဲ….“

ကျွန်တော် အခန်းဝတံခါးဖွင့်ဖို့အသွား ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေးက အနောက်မှအတင်းဖက်ပြီး ကျွန်တော့်ကောင်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြန်နေလို့ သူ့နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာ ကျွန်တော့်ကျောပြင်ကို အိကနဲ လာဖိပြီး မာတောင်နေသော နို့သီးခေါင်းများက ကျွန်တော့်ကျောပြင်ကို လာထောက်နေလေတော့ ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးမှာ ပြန်လည်ထောင်မတ်လာရပြန်လေတယ်။

“ဒေါက်..ဒေါက်..သား..စဝ်ဟွမ် ရေ..“

မေမေလေး စောမြတ်သီတာအသံကြားလို့ ကျွန်တော်က တံခါး အမြန်အဆန် ဖွင့်ပေးလိုက်ပြီး မေမေလေး အထဲရောက်တာနဲ့ တံခါးကို အမြန်ပြန်ပိတ်လိုက်ရတယ်။

“ဟယ်..ရတနာ ..သား… ဘယ်လိုဖြစ်ကြတာလဲ..“

“နောက်မှ မေး မာမီ.. သူ့လက်ထဲက လက်စွပ်ကို အရင်ချွတ်ပေးပါဦး..“

“ဟင်…ဒီလက်စွပ်ပဲလား..ဖြစ်ရမယ်..အား ..အီး..“

မေမေလေးရဲ့စကားက ကျွန်တော့်နားထဲ နည်းနည်းထူးဆန်းသွားသော်လည်း အခု အခြေအနေကတော့ ဒီလက်စွပ် ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေးလက်ထဲက ကျွတ်ဖို့ အရေးကြီးနေတာနဲ့ ဘာမှမပြောလိုက်တော့ပါဘူး။ အခုတော့ ကျွန်တော်က ကုတင်ပေါ်ထိုင်ရက် ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေးရဲ့ လက်ချောင်းထဲက လက်စွပ်ကို ဆွဲထုတ်ဖို့ အကျပ်ရိုက်နေပါတယ်။ မေမေလေးက ရေချိုးခန်းထဲ အမြန်ဝင်သွားပြီး လိုးရှင်းတစ်ဗူး ယူလာခဲ့ပါတယ်။ နောက်တော့ ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေးလက်ပေါ်ကနေ အုပ်ကိုင်လိမ်းလိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့ ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးကို ညှစ်အားလျော့ကျသွားပြီး ဒေါ်ရတနာနွယ်ထွေးတစ်ယောက် ကုတင်ဘေးကြမ်းပေါ်ကို ခွေကနဲ ကျသွားတာ တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ ကျွန်တော်က ထပြီးကြည့်မယ် အလုပ်မှာ မေမေလေးက ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ကို တွန်းပြီး အိပ်ယာပေါ်ကို ပက်လက်လှန်စေလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်လက်ထဲကို လက်စွပ် အသေးလေး ထည့်ပေးလိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့ သူ့လက်ထဲက လိုးရှင်းတွေနဲ့ ကျွန်တော့် လိင်တန်ကြီးကိုဆက်ပြီး ဂွင်းတိုက်ပေးနေပြန်ပါတယ်။ ကျွန်တော့် ကောင်ကြီးက အခုတော့ အရမ်းကို တင်းမာ ထောင်မတ်နေပြီပေ့ါ။

မေမေလေးက ထမိန်ကို ကွင်းလုံးချွတ်ချပြီး အတွင်းခံပင်တီကိုပါ ချွတ်ပစ်လိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့ ကုတင်ပေါ် ပက်လက်ဖြစ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်အပေါ်ကို ခွပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့ သူ့လက်နဲ့ပဲ လိုးရှင်းတွေနဲ့ ပေနေတဲ့ ကျွန်တော့် လိင်တန်ကြီးကို သူ့အဖုတ်ဝမှာတေ့ပြီး ဖြေးဖြေးချင်း ထိုင်ချလိုက်ပါတော့တယ်။ မေမေလေးက ကျွန်တော့်ကိုယ်ပေါ်မှာ မြင်းလိုစီးနေရင်းက သူ့အင်္ကျီတွေကို တစစီချွတ်ခွာနေတော့ ကျွန်တော့်မှာ ခုနစ်လွှာအက ကြည့်နေရသလိုပေါ့။ လီးကြီးမှာလည်း အရသာရှိ၊ နို့အုံထွားထွားကြီးတွေ ခုန်ပေါက်ထွက်လာတာကလည်း ကြည့်လို့ကောင်းတော့ အောက်က ပြန်ပြန်ကော့ပေးနေရတာ အားမရတော့ပါဘူး။ မေမေလေးရဲ့ နို့နှစ်လုံးကိုဆွဲပြီး အောက်က ပစ်ဆောင့်ရင်းက ခဏနားရင်း

“မာမီ လေးဘက်ထောက်ပေးတော့ သား အနောက်ကပဲ အားရပါးရ ဆောင့်တော့ မယ်.. “

မေမေလေး နဲ့ ကျွန်တော် အချစ်ကြမ်းပြီးတော့ ကြမ်းပေါ်မှာ ခွေခွေလေး အိပ်ပျော်နေသေးတဲ့ ယောက္ခမကြီးကို ရေပတ်တိုက်၊ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေးပြီး အဝတ်အစားတွေ ပြန်လဲပေးလိုက်တယ်။ မေမေလေးက သူခေါ်သွားလိုက်မယ်ဆိုပေမဲ့ မနိုင်မှာစိုးလို့ ကျွန်တော်ပါ လိုက်တွဲပို့ပေးလိုက်ပါတယ်။

ညနေဘက်မှာပဲ သူငယ်ချင်းတွေ ရောက်ချလာလို့ စားကြသောက်ကြ ကာရာအိုကေဆို ကကြ သီချင်းဆိုကြ လုပ်ကြပါတယ်။ မတွေ့တာလည်း ကြာပြီမဟုတ်လား။ ကျော်သက်ခိုင်နဲ့ ကြည်ပြာကလည်း အိမ်ထောင်ကျနေပြီ။ ဝင်းမာကတော့ အပျိုကြီးပဲ ရှိသေးတယ်။ အင်း ဝင်းမာကြည့်ရတာ ယောင်္ကျားလေးတွေများ စိတ်မဝင်စားဘူးလားမသိ။ ငယ်ငယ်ကတည်းက ယောင်္ကျားလျာလို နေလာတာ။ အခုလည်းကြည့်လေ လူကသာ စီးပွားရေးတက္ကသိုလ်မှာ ဆရာမပြန်လုပ်နေတာ ဆံပင်က ယောင်္ကျားလေးလို ခပ်တိုတို နားရွက်ဖေါ်ပြီး နားသယ်မှာ ဒေါက်နဲ့၊ ရှေ့မှာတော့ ရှည်ရှည်ထားပြီး တစ်ချက်တစ်ချက် မျက်လုံးပေါ် ဖုံးနေတတ်တဲ့ ဆံပင်ပုံမျိုး၊ ပစ်စီကပ် (pixie cut ) စတိုင်လ်မျိုး၊ အခုလည်း ကြည့်လေ ကျွန်တော်တို့စုံတွဲတွေ သီချင်းနဲ့ ဆူညံပြီး ကနေကြတော့ သူတစ်ယောက်ထဲ စီးကရက် တစ်လိပ် လက်ကြားညှပ်၊ ဝိုင်တစ်ခွက် ရှေ့မှာ ချပြီး ထိုင်နေတယ်။

ကျော်သက်ခိုင်က ကြည်ပြာကို ကျွန်တော့်လက်ထဲ လာထိုးထည့်ပြီး ရင်ရင့်ကိုဆွဲခေါ်သွားပြီး ကနေတော့ ပထမတော့ အောင့်သက်သက် ဖြစ်သွားပေမဲ့ အင်း သူ့အမေလည်း ငါလုပ်ဖူးတာပဲလေ။ အခု သူ့မိန်းမလည်း ငါ့ရင်ခွင်ထဲ မထူးပါဘူးဆိုပြီး ကြည်ပြာ့ခါးလေးကိုကိုင်ပြီး ကနေလိုက်မိတယ်။ ကတယ်ဆိုတာက ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ဖေါ်မယ်ဒင်နာမို့ အားလုံးလည်း အနောက်တိုင်းဝတ်စုံတွေ ဝတ်ထားကြတာ မဟုတ်လား၊ ပွတ်သဘင်လို့ခေါ်ရင်တော့ ပိုမှန်လိမ့်မယ်၊ ဟဲဟဲ။

မိုးချုပ်လာတော့ လူတွေလည်းမူးပြီး မြောက်လာကြပြီဆိုတော့ ပွဲလည်းကြမ်းလာတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာတော့ ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲ ရင်ရင် ပြန်ရောက်နေပြီလေ။ ကျွန်တော်တို့စုံတွဲ ဝင်းမာနားရောက်သွားတော့ ဝင်းမာတစ်ယောက် စီးကရက်မီးခိုးငွေ့တွေကို ဟူးကနဲ မှုတ်ထုတ်လိုက်ရင်းနဲ့ ရင်ရင့်ကို စူးစူးဝါးဝါးလေး ကြည့်နေတာ တွေ့ရတယ်။ သူ့မျက်လုံးတွေလည်း ရီဝေနေပြီဆိုတော့ သူလည်း မှန်နေပြီလို့ထင်တယ်။

“ဟေ့ကောင် ဝင်းမာ လာလေကွာ.. နင် တစ်ယောက်ထဲ မပျင်းဘူးလား ..ငါတို့နဲ့ လာက…“

“ဟင့်အင်း နေပါစေကွာ.. မင်းတို့ ဘာသာပဲ လုပ်ကြပါ…“

ကျွန်တော်က လက်တစ်ဖက်က ရင်ရင်ကိုကိုင်ထားရင်း ဝင်းမာကို နောက်လက်တစ်ဖက်နဲ့ သွားဆွဲလိုက်တယ်။ ရင်ရင်ကလည်း ခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်တော့ ဝင်းမာက သူ့စီးကရက်ကို ပြာခွက်ထဲ ထိုးချေခဲ့ပြီး ကျွန်တော်တို့ဆီကို ထလာတယ်။ ကျွန်တော်က ဝင်းမာကို ကျွန်တော်နဲ့ ရင်ရင့်ကြားကို ဆွဲသွင်းလိုက်တော့ ဝင်းမာက ရင်ရင်ဘက်ကို လှည့်သွားတယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ ထောင်မတ်နေတဲ့လီးကြီးက ဝင်းမာရဲ့ ဖင်လုံးကျစ်ကျစ်လေးနှစ်လုံးကြားကို အမြှောင်းလိုက် ထောက်မိရက်သား ဖြစ်သွားတယ်။ ဝင်းမာရဲ့ နို့လုံးကျစ်ကျစ်လေးကလည်း ရင်ရင်ရဲ့ ဖွံ့ထွားလှတဲ့ နို့အစုံကို သွားဖိကပ်မိနေတာမို့ ဝင်းမာလည်း သူ့ဖင်ကို ဂရုစိုက်ပုံမရတော့ပါဘူး။ မီးရောင်ကလည်းမှိန်မှိန် လူတွေကလည်း ကိုယ့်အတွဲနဲ့ ကိုယ်မို့ ဘေးဘီ ဘယ်သူမှ ဂရုစိုက်မနေတော့ပါဘူး။ ဝင်းမာက တော်တော်လေးမြင့်တဲ့ ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်ဝတ်ထားတာမို့ ကျွန်တော့်ကောင်ကြီးက သူ့ဖင်လုံးလေးနှစ်လုံးကြားမှာ ကောင်းကောင်းကြီး လျှောတိုက်ပွတ်ပေးနေလို့ရတာပေါ့။

ကျွန်တော် သူတို့နှစ်ယောက်ကို ပိုမှောင်တဲ့ အခန်းထောင့် တစ်နေရာကို မသိမသာတွန်းရင်း ခေါ်သွားမိတယ်။ တစ်ချိန်ထဲမှာပဲ ဝင်းမာရဲ့စကတ်ကို မသိမသာ လှန်လာတာ အခုတော့ သူ့ဖင်အပေါ်လေးတောင် ရောက်လို့။ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဘောင်းဘီအောက်က ကောင်ကြီးက ဝင်းမာရဲ့ အတွင်းခံ ပင်တီအနက်လေးကို တိုက်ရိုက် ပွတ်ပေးနေမိပြီ။ ကျွန်တော်က ဝင်းမာ ဂုတ်နားကပ်ပြီး တိုးတိုးလေး…….

“ဟေ့ ရင်ရင့် စကတ်ကို လှန်လိုက် မသိမသာလေး…“

ကျွန်တော်လည်း အဲဒီအမှောင်ဒေါင့်လေးက မရွှေ့တော့ပဲ သူတို့ကို ဆွဲထားပါတယ်။ ဝင်းမာကလည်း မခေပေဘူးပဲ။ ရင်ရင့်စကတ် ပေါင်ပေါ်ရောက်တာနဲ့ သူ့ပေါင်တန်ကို ရင်ရင့်ပေါင်ကြား ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ ရင်ရင့်ဆီက တစ်ချက် ငြီးသံလေး ထွက်လာတယ်။ ကျွန်တော်က ဝင်းမာဖင်ကို အနောက်ကနေ ညှောင့်နေသလို ဝင်းမာကလည်း သူ့ပေါင်တန်နဲ့ ရင်ရင့် အဖုတ်ကို လွှဆွဲနေတာပေါ့။ ဝင်းမာရဲ့ လက်ဖဝါးနှစ်ဘက်ကလည်း ရင်ရင့်တင်ပါး တစ်ဖက်တစ်ချက်ကို အုပ်ကိုင်ထားတာ တွေ့ရတယ်။ ကျွန်တော်က ဝင်းမာခါးလေးကို ကိုင်ထားရာကနေ လက်ကိုရှေ့ဘက်ရွှေ့ပြီး ရင်ရင့်စကတ်အောက်ကနေ ရင်ရင့်ပင်တီကို ဘေးဖယ်ပေးလိုက်တယ်။ အခုတော့ ဝင်းမာပေါင်လုံးက ရင်ရင့် အဖုတ်နှုတ်ခမ်းတွေကို တိုက်ရိုက်ပွတ်မိနေပြီကော။ ခဏနေတော့ ရင်ရင် ရုတ်တရက် တောင့်သွားတယ်။

“ဟေး ..ဟိုး..နင်တို့ နှစ်ယောက် ငါ့ကို ဘာလုပ်နေတာလဲ.. တော်ပြီ ရပ်လိုက်တော့…“

ရင်ရင်က ဝင်းမာကို တွန်းထုတ်လိုက်ပြီး သူ့စကတ်ကို အောက်ပြန်ဆွဲချလိုက်တယ်။ နောက် ကျွန်တော့်ကို မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးပြီး ဆောင့်ကြီး အောင့်ကြီးနဲ့ ထွက်သွားတော့တယ်။ ကျွန်တော်လည်း နည်းနည်းမူးနေတာရယ် ရင်ရင်လည်း အဲ့လောက်နဲ့တော့ ကျွန်တော့်ကို စိတ်အကြာကြီးမကောက်ဘူးဆိုတာ သိထားတော့ ကျွန်တော်က လိုက်မသွားတော့ပါဘူး။ ဝင်းမာခါးလေးကိုပဲ ဆက်ဖက်ထားရင်း ကျွန်တော့်ကောင်ကြီးနဲ့ ဝင်းမာဖင်ကြားကို ဆက်ပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်။ နောက်တော့ ကျွန်တော့်လက်တွေကို ဝင်းမာရဲ့ ဗိုက်သားချပ်ချပ်လေးတွေကို ပွတ်သိပ်ပြီးတော့ လိမ္မော်သီးလောက် နို့လေးတွေပေါ်ကို အုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ ဝင်းမာ ဘယ်တော့ ကျွန်တော့်လက်တွေကို ဆွဲခွာပြီး ထွက်သွားမလဲလို့ စောင့်နေရင်း အကဲစမ်းတဲ့သဘောနဲ့ ဖွဖွလေး ဆုပ်ညှစ်ကြည့်လိုက်တယ်။ ဝင်းမာ ငြိမ်ခံနေတာတွေ့တော့ ဘရာဇီယာပျော့ပျော့အောက်က ထောင်ထနေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ကျွန်တော့် လက်မ၊ လက်ညှိုးထိပ်ကလေးတွေနဲ့ ညှပ်လှိမ့်ကစားရင်း သူ့လည်ဂုတ်လေးနား ကပ်ပြောလိုက်တယ်။

“နင့်ကို ရင်ရင်နဲ့ အိပ်ရအောင် ငါကြံပေးရင် နင် ငါ့ကို ဘာလုပ်ပေးမလဲ ဝင်းမာ..“

“ရင်ရင်က ဘယ်တော့မှ ရမှာ မဟုတ်ပါဘူး….“

ဝင်းမာကပြောရင်းနဲ့ ကျွန်တော့်ဘက်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် လှည့်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်က ညာဘက်လက်က သူ့ခါးလေးကို ဆက်ကိုင်ထားရင်း ဘယ်ဖက်လက်က သူ့ စကတ်အောက်ကနေ သူ့ အဖုတ်ကို လိုက်စမ်းနေမိတယ်။

“ကဲ ငါရအောင် ကြံပေးမယ် ဆိုရင်ကော….“

ကျွန်တော့်လက်က ဝင်းမာရဲ့ ပင်တီခွဆုံကနေ သူ့ အဖုတ်ကို သွားစမ်းမိနေပြီ။

“ငါက ရင်ရင်နဲ့အတူတူ တစ်ညလောက် အိပ်ခွင့်ရဖို့ကို ဘာလုပ်ရလုပ်ရဆိုတာ နင်သိနေပြီ မဟုတ်လား…“

“အိုကေ နင် ငါ့ကိုသာ အခုပြုစုပေးလိုက်။ နင် မပြန်ခင် ဒီရက်ထဲမှာ ရင်ရင်နဲ့ အဆင်ပြေအောင် ငါလုပ်ပေးမယ်။ ကဲ ဘယ်လိုလဲ…“

ကျွန်တော်က ဝင်းမာရဲ့ နားနားကိုကပ်ပြီး တိုးတိုးလေးပြောနေသလို ကျွန်တော့်လက်တွေကလည်း အရည်ရွှဲနေပြီဖြစ်တဲ့ ဝင်းမာရဲ့ စောက်စေ့နေရာလေးကို ပွတ်ချေနေလို့ ဝင်းမာ အသက်ရှူမြန်လာတာကို သတိထားမိပါတယ်။

“အိုကေ ငါဘာလုပ်ပေးရမလဲ… ငါ နင့် အလိုးတော့ မခံနိုင်ဘူး….“

“ငါ့ကို ပုလွေပဲမှုတ်ပေးဟာ ဒါဆိုရင်…“

ဝင်းမာက ကျွန်တော့်ကိုယ်က ခွာရပ်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့် မျက်လုံးတွေကို စေ့စေ့ကြည့်ရင်း

“နင် ငါ့ကို အာတာမဟုတ်ဘူးလို့ ဘယ်လိုသိနိုင်မလဲ…“

“ငါဘယ်တုန်းက လိမ်ဘူးလို့လဲ။ နင်ငါ့ အကြောင်းသိတာပဲ ဟာ …“

“အိုကေ ဒါဆိုရင် ဘယ်သွားမလဲ …“

ကျွန်တော်က စကားပြန်မပြောတော့ပဲ ဝင်းမာလက်ကိုဆွဲပြီး အနားက ရေချိုးခန်းအိမ်သာတစ်ခုကို အမြန်ဝင်လိုက်ပါတယ်။ ဝင်းမာ ကျွန်တော့်ရှေ့ ဒူးထောက်ထိုင်ချပြီး ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီဇစ်ဖြုတ်နေတာကို နံရံမှာကပ်ထားတဲ့ မှန်ထဲကနေ ကြည့်နေမိပါတယ်။

“နင် ပြီးခါနီး ပြောနော်။ ငါ့ ပါးစပ်ထဲ ပြီးတာ မကြိုက်ဘူး…“

ကျွန်တော့်လီးကြီးကို သူ့လက်နဲ့ ဖွဖွလေးကိုင်ပွတ်သပ်ပြီး သူ့ပါးစပ်နားတေ့လိုက်ရင်း မော့ပြောလာတဲ့ ဝင်းမာရဲ့ မျက်ဝန်းနက်နက်လေးတွေကို ကြည့်ရင်း..

“အေးပါဟ နင်ကလည်း….ဒါနဲ့ နင် ပုလွေရော မှုတ်ဖူးရဲ့လား အရင်က….“

ကျွန်တော့်မှာ သူ မလုပ်တတ် လုပ်တတ်နဲ့ ကျွန်တော့်ကောင်ကြီး သွားနဲ့ခြစ်ပြီး ဒဏ်ရာရမှာလည်း မလိုလားဘူးလေ။ ခိခိ။

“အင်း ..“

လို့ပဲ ဖြေရင်း သူ့လျှာထိပ်ကလေးနဲ့ ကျွန်တော့် အရည်ကြည်သီးနေတဲ့ လီးထိပ် အကွဲကြောင်းလေးကို တို့လိုက်တယ်။

“ဒါပေမဲ့ ငါက စောက်ဖုတ် အရသာကိုပဲ ပိုကြိုက်တယ်..ခစ်ခစ်..“

နောက်တော့ သူ့လျှာအပြားနဲ့ ကျွန်တော့် ဒစ်လည်ပင်းကို ပတ်လျက်လိုက်ပြီးမှ သူ့နှုတ်ခမ်းပါးလေးနဲ့ ကျွန်တော့် ကွမ်းသီးလုံးကို ငုံခဲလိုက်တယ်။

“အိုးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး“

ဝင်းမာက လုပ်ဖူးရုံတင်ဘယ်ကမလဲ တော်တော်ကျွမ်းတာပဲ။ သူ့နှုတ်ခမ်းလွှာကို ကျွန်တော့်ဒစ်ဖူးအရင်းမှာ တင်းတင်းလေး စိလိုက်တယ်။ ပြီးမှ သူ့ပါးစပ်ထဲ ကျွန်တော့်ကောင်ကြီး ဝင်နိုင်သမျှဝင်အောင် ဖြေးဖြေးချင်း သူ့မျက်နှာကို ရှေ့တိုးလာတယ်။ သူ့လည်ချောင်းနဲ့ ကျွန်တော့်လီးထိပ်ထိမှ ရပ်လိုက်ပြီး အပြင်ဘက်မှာ ကျန်နေသေးတဲ့ ကျွန်တော့် လီးအရင်းကို သူ့ လက်ဖဝါးနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး နေရာမှတ်လိုက်တယ်။ သဘောက ကျွန်တော် ဘယ်လိုစိတ်ထပြီး အတင်းဆောင့်လည်း သူ့လည်ချောင်းထဲထိ မဝင်နိုင်တော့ဘူးလေ။ သူ့လက်က စတော့ပါလို့ လုပ်ထားတာကိုး။ သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့ သူ့လက်တွေနဲ့ ထိသွားရင် နယ်ကုန်ပဲ လေ။ အဲ့တော့ သူက သူ့မျက်နှာကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်တာ မြန်လာသလို သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကလည်း ကျွန်တော့် လိင်ချောင်းကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီး စိညှစ်ပေးထားတယ်လေ။ ကျွန်တော့်မှာတော့ ကောင်းလွန်းလို့ မထိန်းနိုင်တော့ပဲ သူရဲ့ ပစ်စီစတိုင်ဆံပင်ကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ ကိုင်ဆွဲရင်း သူ့ ရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြိုက်တဲ့ ပါးစပ်ထဲ ကျွန်တော့်လီးကြီး ထည့်လိုးနေမိတော့တာပေါ့။

သိပ်မကြာပါဘူး ကျွန်တော့် လီးထိပ်ကြီးလည်း အရမ်းယားလာတော့ ပါးစပ်က ဟေးဟေးပဲ ရှိသေးတယ်။ သူလည်း သတိလစ်သွားလား လက်ချော်သွားသလားမသိ ကျွန်တော့်လီးထိပ်က သူ့လည်ချောင်းဝသွားထိပြီး ကျွန်တော့်လရည်တွေ ဗျစ်ကနဲဗျစ်ကနဲ စပန်းထွက်တော့တာပါပဲ။ သူလည်း ကမန်းကတန်း တွန်းထုတ်ပြီး သူ့မျက်နှာကို နောက်ဆုတ်လိုက်တော့ ပန်းလို့မပြီးသေးတဲ့ ကျွန်တော့် လီးကြီးကလရည်တွေက သူ့မျက်ခွံတွေ နှာခေါင်း၊ ပါးစပ်တွေပေါ်ကို ဆက်ထွက်ကျသွားတော့တာပေါ့။ အရှိန်သေသွားတော့မှ ကျွန်တော့်သုတ်ရည်တွေပေသွားတဲ့ သူ့မျက်နှာလေးကိုကြည့်ပြီး အားနာသွားလို့ အနားက ဘေစင်ပေါ်က တစ်ရှုးတစ်ချို့ထုတ်ပြီး ပေးလိုက်ရတယ်။ သူက ကျွန်တော့်ဆီက တစ်ရှုးကို ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီးယူပြီး သူ့မျက်နှာကို မှန်ထဲမှာ ကြည့်သုတ်နေလိုက်ရင်းက ..

“ခွေးကောင် ဘယ်မလဲ ပြီးရင်ပြောမယ် ဆိုတာ…. ရှီးမှပဲ… အဲဒါကြောင့် ငါ မိန်းမတွေကို ပိုကြိုက်တာ..“

“ငါလည်း အတူတူပါပဲဟာ..“

ကျွန်တော်က ပြုံးစစနဲ့ မှန်ထဲမှာ သူ့ကိုကြည့်ရင်း ပြောလိုက်တော့ ကျွန်တော်တို့ တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက် ကြည့်ရင်း ခွက်ထိုးခွက်လန် ရယ်မိကြပါတယ်။

“ဟားဟားဟားဟား….“

“ခွေးကောင်…ခစ်ခစ်..ခစ်..ခစ်.. ဗိုက်တောင်နာတယ်။ ဟီးဟီး ရယ်ရတာ၊ ငါ့ ဗိုက်နဲ့ လည်ချောင်း ဘယ်ဟာက ပိုနာမှန်းတောင် မသိတော့ပါဘူး .. ခစ်ခစ်…“

ကျွန်တော့်မှာ လက်စွပ်သုံးစရာမလိုပဲ ဝင်းမာရဲ့ ပုလွေမှုတ်ပေးတာခံခဲ့ရပေမဲ့ တကယ့်အဖုတ်ကို မလုပ်ရလို့ သိပ်တော့အာသာမပြေသေးပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ မိုးလည်းချုပ်နေပြီလေ။ မြို့ထဲက ဟိုတယ်တွေမှာတည်းတဲ့ မိတ်ဆွေတွေလည်း ပြန်ကုန်ကြပြီ။ အိမ်မှာ အိပ်ကြတဲ့ ဧည့်သည်တွေလည်း အသီးသီး ကိုယ့်အခန်းကို ပြန်ပြီဆိုတော့ ကျွန်တော်လည်း ကျွန်တော့်မင်္ဂလာဦးအတွက် ပြင်ဆင်ထားတဲ့အခန်းကို ပြန်လာခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော့် အခန်းထဲက ရေချိုးခန်းမှာပဲ ရေမိုးချိုးလိုက်တော့ လူက နည်းနည်းပြန်လန်းသွားတယ်။ မျက်နှာသုတ်ပုဝါကို ခါးမှာပတ်ပြီး အခန်းထဲပြန်ဝင်လာတော့ တံခါးခေါက်သံ ဒေါက်ဒေါက်နဲ့ ကြားရပါတယ်။ ဘယ်သူများလဲလို့ တံခါး သွားဖွင့်လိုက်တော့ ရင်ရင့်ညီမ တင်တင်ထွေးနဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းမလေး ခိုင်ခိုင်တို့ ဖြစ်နေပါတယ်။ သူတို့က ကျွန်တော့် အခန်း၀မှာ ပြုံးစိစိနဲ့ ရပ်နေရင်းက လူသွားစင်္ကြန်ဖက်ကိုလည်း လှည့်ကြည့်လှည့်ကြည့် လုပ်ရင်း

“ကိုရီးစဝ် အခန်းထဲ ခဏဝင်ကြည့်လို့ရမလား…“

ဆိုတဲ့ တင်တင်ထွေးရဲ့အမေးကို ခေါင်းငြိမ့်ဖြေရင်း တံခါးကို သူတို့ဝင်နိုင်အောင် ကျယ်ကျယ်လေး ဖွင့်ပေးလိုက်ပါတယ်။ သူတို့ဝင်သွားပြီးမှ ကျွန်တော်လည်း အခန်းအပြင်ဘက်ကို ခေါင်းထွက်ပြီး သူတို့ ကျွန်တော့်အခန်းထဲဝင်လာတာ ဘယ်သူတွေ့သေးလဲလို့ ဟိုဟိုဒီဒီကြည့်ပြီးမှ တံခါးကိုပိတ် ဂျက်ချလိုက်ပါတယ်။ အဲ့လို တံခါးဝမှာ ကျွန်တော် ရပ်နေတဲ့အချိန်လေးမှာပဲ ဟို အပျိုမနှစ်ယောက်က ကျွန်တော်တို့ ကုတင်နားရောက်နေပါပြီ။

“ဟောတော့ အဲဒါ လက်ထပ်လက်စွပ်ထင်တယ် လှတယ်တော့…“

“ဟုတ်မယ်ဟ နင် အဲ့ဒါဝတ် ငါအဲ့ဒါဝတ်မယ်။ ခစ်….ခစ် ငါတို့ သတို့သား၊ သတို့သမီး လုပ်တမ်းကစားရအောင် ခစ်ခစ်…“

ကျွန်တော်တားမလို့ ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ နောက်ကျသွားပါတယ်။ ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲမှာလည်း တကယ်တော့ ချီတုံချတုံမို့ပါ။ တားလိုက်ရမလား ဒါမှမဟုတ် မုတ်ဆိတ်ပျားစွဲတာပဲ လွှတ်ပေးလိုက်ရမလား။ အဲလို စဉ်းစားရင်းမို့ပါ။ သူတို့ နှစ်ယောက် ကျွန်တော်ရေမချိုးခင် ခဏဆိုပြီး ကုတင်ဘေးစားပွဲပေါ်မှာ တင်ထားတဲ့ လက်စွပ်နှစ်ကွင်းကို တစ်ယောက်တစ်ကွင်းစီ ကောက်စွပ်လိုက်ကြတယ်။ ကျွန်တောာ် နည်းနည်းတော့ စိုးရိမ်သွားတယ်။ လက်စွပ်အသေးဝတ်တဲ့သူကို မစိုးရိမ်ပေမဲ့ လက်စွပ်အကြီး ဝတ်တဲ့သူကို စိုးရိမ်မိတယ်။ ကျွန်တော့်အတွေ့အကြုံအရ ကျော်သက်ခိုင်၊ ဒေါ်နီလာထွန်းနဲ့ လေးလေးစဝ်ခွန်ဖတို့ မချိမဆန့် ဖြစ်သွားကြတာ မဟုတ်လား။

အမလေး ပြောတာတောင် နောက်ကျနေပြီ။ တင်တင်ထွေးတစ်ယောက် မျက်စေ့ပိတ်ပြီး မွေ့ယာပေါ် ပက်လက်ဖြစ်နေပြီ။ ခိုင်ခိုင်ကသာ မျက်နှာလေးနီမြန်းလို့ ကျွန်တော့်ကို တွယ်ဖက်လာတယ်။ ကျွန်တော့်မှာ စိတ်နှစ်ခွ ဖြစ်နေရပြီ။ လုံးလုံးကျစ်ကျစ် အပျိုမလေးနှစ်ယောက်ကို လွှတ်ပစ်ရမှာက အဆီတစ်ဝင်းဝင်း၊ စားရမှာကလည်း သဲမရှပ်တဲ့အပြင် ထုတ်ထုတ် ထုတ်ထုတ်နဲ့ ဝက်သားတုတ်ထိုးက ဝက်နားရွက်ကို ဝါးရသလိုနေမှာပဲ။ အဟီး….။ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်တော့ကွာ။ ဒါပေမဲ့ လက်စွပ်အကြီးဝတ်ထားတဲ့ တင်တင်ထွေးကို ဒီအတိုင်း အကြာကြီး လွှတ်ထားလို့မရဘူး။ သူ့လက်စွပ်အကြီး မချွတ်ခင် ခိုင်ခိုင့်ကို အမြန်ဆွဲမှပဲဟု တွေးကာ ခိုင်ခိုင်ကိုယ်လေးကို ဆွဲဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ ခိုင်ခိုင်မှာ အရပ် ၅ ပေတောင် ပြည့်ရဲ့လားလို့ တွေးနေမိတယ်။ ကျွန်တော့် ၅ ပေ ၁၁ လက်မ အရပ်နဲ့ဆို တစ်အားကုန်းနမ်းနေရသလိုမို့ သူ့ကိုယ်လေးကို ခါးက ကိုင်မပြီး ကုတင်ပေါ်တင်လိုက်တယ်။

တင်တင်ထွေးက မျက်စိစုံမှိတ်ရင်း သူ့ဂျင်းဘောင်းဘီအတိုလေးကို သူ့ဘာသာ ကြယ်သီးဖြုတ်နေတုန်းပဲ။ ကျွန်တော်ကလည်း ခိုင်ခိုင်ရဲ့ ဘောင်းဘီတိုနှံ့နှံ့လေးကို ကြယ်သီးဖြုတ် ဇစ်ဆွဲချရင်းက ခြေကျင်းဝတ်အထိ ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ အောက်ကပန်းရောင် ချည်သားဘောင်းဘီလေး၊ အာပါး အဖုတ်လေးက နှုတ်ခမ်းပါးလေးဗျ၊ အမွှေးကလည်း နုနုလေးပဲ ရှိသေးတယ် တိုတိုလေး သိပ်မရှည်ဘူး။ ချောမွတ်နေတဲ့ ပေါင်သားလေးတွေနဲ့ သေသပ်လှပလှတဲ့ စောက်ပတ်ကလေး။ ကျွန်တော် မနေနိုင်တော့ဘူး။ ငုံ့ပြီး နမ်းလိုက်မိတယ်။ တစ်ဆက်တည်းမှာပဲ လျှာနဲ့ အပြားလိုက် လျက်လိုက်မိတယ်။ နုနုဖတ်ဖတ် နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေး ရှားရှားပါးပါးလေးလေ။ အတွင်းသားလေးတွေပါ လျှာစောင်းနဲ့ ထိုးလျက်လိုက်တော့ သူ့ပေါင်တန်လေးတွေနဲ့ ကျွန်တော့်ခေါင်းကို အတင်းညှပ်လာပါတယ်။ ခဏလောက် လျှာညောင်းအောင် လျက်ပြီး၊ ခေါင်းထောင်ထကြည့်လိုက်တော့ တင်တင်ထွေးတစ်ယောက်လည်း အောက်ပိုင်းဗလာကျင်းနေပြီး အရည်တွေရွှဲနေတဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်ကလေးကို သူ အတင်းပွတ်နေတာ တွေ့ရတယ်။ အဲဒါနဲ့ ငါလည်း အမြန်လုပ်မှရတော့မယ်ဆိုပြီး ခါးမှာပတ်ထားတဲ့ သဘက်ကို ဖြည်ချလိုက်ပါတယ်။

ကုတင်ဘေးမှာရပ်လျက်နဲ့ ကျွန်တော်က ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေသေးတဲ့ ခိုင်ခိုင့်ကို ဒူးထောင်ပေါင်ကားခိုင်းပြီး ဟတတ အဖုတ်လေးထဲ လီးကြီးတေ့လိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ဒစ်ကို အသာဖိသွင်းလိုက်တာနဲ့ ခိုင်ခိုင့်ဆီက အသံထွက်လာပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ငြင်းဆန်တာတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်တော်ကလည်း အလိုက်တသိနဲ့ အတင်းတော့ မလုပ်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ အချိန်လည်းသိပ်မဆွဲရဲတော့ အထဲကို ဝင်နိုင်သလောက် သာသာပဲ ဖိထိုးပေးပြီး ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ လက်စွပ်အရှိန်ရယ် နဂိုထဲက ထန်ပုံရတဲ့ ကောင်မလေးမို့လားမသိ သူ့ဖင်လေးကို အတင်းကြွကြွပေးနေလို့ ကျွန်တော်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း ကျွန်တော့်လီးကြီးက သူ့အဖုတ်လေးထဲ တစ်ရစ်ချင်း ဝင်သွားတော့တယ်။ အား ကြပ်လိုက်တာဗျာ ဒါပေမဲ့ အရည်ရွှမ်းလွန်းတော့ ကျွန်တော့်လီးကတော့ မနာဘူးဗျ။ နောက် အရှိန်ရလာတော့ ခိုင်ခိုင့်ကို ကျွန်တော် ဆောင့်လိုးနေပေမဲ့လည်း ကုတင်ပေါ်မှာ ကော့ပြန်ပြီး ကိုယ့်အဖုတ်ကို သည်းသည်းမဲမဲ ပွတ်နေတဲ့ တင်တင်ထွေးကို ကြည့်မိပြီးတော့ ကောင်မလေး တစ်ခုခုဖြစ်သွားမှာ စိုးရိမ်လာတယ်။ အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော့်လီးကြီးကို ခိုင်ခိုင့်အဖုတ်လေးထဲ အဆုံးထိ မြှုပ်ဖိကပ်ထားရင်းနဲ့ တင်တင်ထွေး လက်စွပ်ဝတ်ထားတဲ့ လက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်တယ်။ သူ့လက်ထဲက လက်စွပ်ကြီးကိုလည်း ဆွဲချွတ်လိုက်ရော သူ့တစ်ကိုယ်လုံး ပျော့ခွေပြီး အိပ်ပျော်သွားသလို ဖြစ်သွားတယ်။ အဲဒါနဲ့ လက်စွပ်အကြီးကို ကျွန်တော့်လက်မှာ ဝတ်ထားလိုက်တယ်။

အား မေ့သွားလို့ဗျ။ အပျိုမ သေးသေးလေး အဖုတ်ထဲ အဆုံးထိမြုပ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်လီးကြီးက လက်စွပ်အရှိန်နဲ့ ဖောင်းပွကြီးထွားလာတော့ ပိုကြပ်လာတာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ မိန်းမတွေရဲ့ စောက်ခေါင်းက ကလေးတောင် မွေးနိုင်သေးတာပဲ။ လီးလောက်ကတော့ ဟဲဟဲ ပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်က အပျိုမလေးစောက်ခေါင်းအတွင်းသားတွေ အရမ်းပွန်းသွားမှာစိုးလို့ ဖြေးဖြေးချင်း ထုတ်သွင်းလုပ်ရင်းက အရည်ပိုရွှမ်းလာအောင် သူ့စောက်စေ့လေးကို ဖိပွတ်ပေးနေတယ်။ နောက်တော့ အဆင်ပြေလာပြီး ပုံမှန်ဆောင့်လို့ရလာတော့ သူ့လက်က လက်စွပ်လေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ သူလည်း ထုံးစံအတိုင်း ဇေ၀ဇဝါ ဖြစ်နေပေမဲ့ အရှိန်ရနေပြီလေ။ သူ့လက်လေးနှစ်ဘက်နဲ့ ကျွန်တော့်ကို အတင်းဖက်တွယ်ထားတယ်။ ခဏအကြာမှာပဲ သူ့ကိုယ်လေး တဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး ကာမအရသာ အထွတ်အထိပ် ရောက်သွားရှာတယ်။

ကျွန်တော်က တစ်ချက် နှစ်ချက်ဆက်ဆောင့်ပြီး ကောင်မလေးအနားရအောင်ဆိုပြီး ခဏနားတဲ့အနေနဲ့ သူ့ အဖုတ်လေးထဲ ကျွန်တော့် လီးကြီးကို စိမ်ပြီး မြုတ်ထားရင်း လက်တစ်ကမ်းမှာရှိတဲ့ တင်တင်ထွေး အဖုတ်လေးကို လှမ်းကိုင်လိုက်တယ်။ အခုနက အရည်လေးတွေတောင် ခြောက်စပြုနေတဲ့ တင်တင်ထွေးအဖုတ်လေးကလည်း ကျွန်တော့်လက်ဖဝါး လက်ချောင်းတွေအောက်မှာ ပြန်လည်စိုစွတ်လာခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်လက်တွေကို သူ့လက်ကလေးတွေနဲ့ လာအုပ်ကိုင်လိုက်လို့ ကျွန်တော်က သူ့မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ တင်တင်ထွေးရဲ့ မျက်လုံးတွေက ပွင့်နေပြီ။ နောက် သူ့သူငယ်ချင်းနဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ နှစ်ယောက်အခြေအနေကို တွေ့သွားတော့ သူ့မျက်လုံးတွေ ပြူးသွားတယ်။ သူအိပ်ပျော်သွားတုန်း သူ့ သူငယ်ချင်းက အခွင့်အရေးယူပြီး ကျွန်တော့်ကို ကြံသွားတယ်တောင် ဖြစ်ရသေးတယ်။ အဟီး မိန်းကလေးတွေများ တစ်ခါတစ်လေ အံ့သြဖို့ကောင်းပါလား။

အတိုချုံးရမယ်ဆိုရင်တော့ ကျွန်တော့်ခယ်မလေး တင်တင်ထွေးကိုလည်း ပါကင်ဖွင့်ခွင့်ရခဲ့ပါတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးက အပျိုပေါက်မလေးတွေပီပီ အဆီပြင်တွေ အကုန်မစစ်သေးလို့ ခါးလေးတွေ သေးကျင်မနေသေးပေမဲ့ ပေါင်လုံးလေးတွေက ရင်ရင့်လို ကျစ်လစ်မာကြောမနေပဲ အဆီတုံးလေးတွေလို ဖေါင်းဖေါင်းကစ်ကစ်လေးတွေမို့ အထိအတွေ့က တစ်မျိုးတစ်ဘာသာ အရသာရှိနေပါတယ်။ နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ နို့ကလေးတွေကလည်း လိမ္မော်သီးလောက်လေးတွေနဲ့ နို့သီးခေါင်းသေးသေးလေးတွေနဲ့ ချစ်စရာကောင်းလှပါတယ်။ တင်တင်ထွေးရဲ့ ထူးခြားတာကတော့ သူ့ဖင်ကြီးဖြစ်ပါတယ်။ သူက ခိုင်ခိုင့်လို ဖင်လုံးသေးသေးလေး မဟုတ်ပဲ သူ့အရွယ်နဲ့မလိုက်အောင် စွင့်ကားကော့ကောက်နေပါတယ်။ အဲဒါကြောင့် သူ့ကို ကုတင်စောင်းမှာ မှောက်ရက်ကုန်းခိုင်းပြီး အနောက်ကနေ ဆောင့်လိုးခဲ့ရတာ အရသာထူးပါပေတယ်လို့ တွေးမိနေပါတော့တယ်။

ဒုတိယနေ့

မနေ့ညက သောက်ထားကြလို့ နေ့လည်လောက်ကြမှနိုးကြပြီး နေ့လည်စာတန်းစားကြ၊ ကလေးတွေ လူကြီးတွေရော ရေကူးကန်ဘေးနားတို့ ထမင်းစားခန်းတို့ စသဖြင့် သူ့အုပ်စုနဲ့သူ စကားစမြည် ပြောဆိုနေကြပါတယ်။ ကျွန်တော် ရင်ရင်တစ်ယောက် ကျော်သက်ခိုင်နဲ့ ကြည်ပြာတို့လင်မယားနဲ့ စကားပြောနေတာ တွေ့လို့ အနားကပ်သွားပြီး ရင်ရင့်ပါးကလေးကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်ပါတယ်။

“ဟော အိပ်ပုတ်ကြီး နိုးလာပြီ…“

ရင်ရင်က ကျွန်တော့်ကို မျက်စောင်းလေးတစ်ချက်ထိုးရင်း ဗိုက်ခေါက်မနာအောင် လာဆွဲပါတယ်။ ကျော်သက်ခိုင်က

“ဟေး စဝ်ဟွမ် မင်းတော့ မသိဘူး။ ငါတော့ ညကသောက်တာ နည်းနည်း များသွားတယ်။ အဟီး..“

“ငါလည်း အတူတူပါပဲကွာ.. “

“အေး ငါတို့ ဗိုက်ဆာလာပြီ သွားစားလိုက်ဦးမယ်..ငါ မင်းနဲ့လည်း စကားပြောစရာ ရှိသေးတယ်..“

“အေးအေး စားပြီးရင်ပြောတာပေါ့။ သွားစားထားနှင့် ငါတို့ လိုက်လာခဲ့မယ်…“

ရင်ရင်က ကျွန်တော့်လက်ကိုဆွဲကာ အခန်းထောင့်တစ်နေရာခေါ်သွားပြီး

“ကို မနေ့ညက ဝင်းမာကို ဘာလို့ အတင်းမြှောက်ပေးနေတာလဲ။ သူ တော်တော်ကြည့်ချင်နေတယ်ပေါ့လေ မိန်းမချင်းကို ဟင်း….“

“ဝင်းမာ တစ်ယောက်ထဲ ပျင်းနေမှာစိုးလို့ပါ။ ကို့ ငယ်သူငယ်ချင်းအရင်းကြီးပဲဟာ.. အချစ် စိတ်ဝင်စားရင်လည်း ကိုကအားပေးပါတယ်..“

“အောင်မယ်။ သွား ဘာအားပေးတာလဲ.. စမ်းတော့ စမ်းချင်တယ် ခစ်ခစ်၊ တစ်ခါမှတော့ မကြုံဖူးဘူး..“

“အချစ်စမ်းချင်ရင် ဝင်းမာက အသင့်လျော်ဆုံးပဲ… ဝင်းမာထက်ရင်းတဲ့ သူငယ်ချင်း ဘယ်မှာ ရှာလို့ရမလဲ.. တကယ်ပြောတာ… ကို့ဘက်ကလည်း ဘာမှကန့်ကွက်စရာမရှိဘူး..“

ကျွန်တော့်မှာ အောင်မြင်ဖို့လမ်းစတွေ့လိုက်လို့ အလွန်အမင်း စိတ်တက်ကြွလှုပ်ရှားသွားတာကို မနည်းဖုံးဖိကာ ပြောနေရတယ်။ ရင်ရင်ရဲ့ မျက်နှာလေးက ပန်းနုရောင်တက်လာတယ်။

“မသိသေးပါဘူး။ အခြေအနေကြည့်တာပေါ့… ကဲ လာ သွားစားရအောင် ဗိုက်ဆာလာပြီ..“

နေ့ခင်းဘက် ရေကူးကန်ဘေးမှာ ဘီယာတစ်ယောက်တစ်လုံးကိုင်ရင်း ကျော်သက်ခိုင်နှင့် ကျွန်တော် တီးတိုးပြောဖြစ်ကြတယ်။

“ငါ့မှာ အခု ပြဿနာ ဖြစ်နေတယ်ကွာ…“

“ဘာပြဿနာတုန်းကွ မင်းကလည်း..“

“ကြည်ပြာက လိင်ကိစ္စကို သိပ်စိတ်မပါတော့ဘူးကွ…“

“မင်းကလည်း မဖြစ်နိုင်တာကြီးကွာ..“

ကျွန်တော်က ရေကူးကန်အခြားဘက်က သစ်ပင်အောက် အစားအသောက်၊ အအေးတွေတင်ထားတဲ့ စားပွဲနားမှာ ကုလားထိုင်နေနဲ့ထိုင် အာရိုက်နေကြတဲ့ အမျိုးသမီးအုပ်ထဲက ကြည်ပြာကို လှမ်းကြည့်ရင်း ပြောလိုက်တာဖြစ်တယ်။ ကြည်ပြာက တကယ်တမ်းကြတော့ တော်တော်တောင့်တယ်။ အခု ကလေးတစ်ယောက် အမေမို့လားမသိ ခါးကလေး နည်းနည်း တုတ်လာသော်လည်း ကြည့်ကောင်းသေးတယ်။ ဒေါက်ဖိနပ်ဝတ်ထားလို့ ကြွတက်နေသော တင်ပါးအစုံအောက်က ပေါင်တန်အစုံက ထမိန်အောက်မှာ ဖြောင့်တန်းနေတာ မြင်နေရတယ်။ သူနှင့် စကားပြောနေသော ဝင်းမာက ကျွန်တော့်ကို လှမ်းကြည့်နေလို့ မသိမသာ လက်မထောင်ပြလိုက်ရတယ်။

“မင်း လုပ်ပေးမလား…“

ကျွန်တော် ရုတ်တရက် ကြောင်သွားတယ်။ ဒီကောင် ဘာပြောလိုက်ပါလိမ့်ပေါ့။

“ဟေ မင်း ဘာပြောတာလဲကွ…“

“ကြည်ပြာ့ကိုလေ စိတ်ပြန်ပါလာအောင် မင်းလုပ်ပေးမလားလို့….“

ကျွန်တော်က ဒီကောင်များ ငါ့လာထည့်နေတာလားလို့။ ကျော်သက်ခိုင်မျက်လုံးတွေကို စူးစိုက်ကြည့်တော့ အတည်ပြောနေတာ သိရလို့ ထူးဆန်းသွားတယ်။

“မဟုတ်သေးပါဘူး မင်းကလည်း..“

“ဟုတ်ပါတယ်ကွာ။ မင်းမှာ အစွမ်းတစ်ခုခုရှိတာ ငါသိတယ်။ ငါတို့ ရွှေမြို့တော်သွားတုန်းက ရထားပေါ်မှာလေ။ မင်းတစ်ခုခု လုပ်ပေးတာ မဟုတ်လား..။ ငါ ရိပ်မိပါတယ်။ ကြည်ပြာ ငါ့ကို တက်ကိုလုပ်တာလေ..“

ကျွန်တော် ကောင်းကောင်းမှတ်မိတာပေါ့။ ကျော်သက်ခိုင်ကို လက်စွပ်အကြီး ပေးဝတ်လိုက်မိလို့ ဒုက္ခများခဲ့ရပြီး ကြည်ပြာကို လက်စွပ်အသေး ပေးဝတ်လိုက်လို့ ကျော်သက်ခိုင်ပေါ် တက်လုပ်ခဲ့တာလေ။

“နေပါဦး ငါက ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲ..“

“မင်းကလည်းကွာ..ကြည်ပြာနဲ့ အိပ်ပေးဖို့ပြောတာ.. လခွီးမှပဲ အမလိုလိုနဲ့ ထုံလိုက်တာ..“

“ဟာ မင်းကလည်း ကြည်ပြာက မင်းမိန်းမလေ။ ငါက လုပ်လို့ ကောင်းပါ့မလား။ ပြီးတော့ မင်းက သဘောတူတာကောင် ကြည်ပြာကရော ဘယ်ခံမတုန်းကွ။ မင်းက ဟင်းရွက်ကစွန်းရွက်ကြနေတာပဲ ခွီး..“

“ကြည်ပြာက မင်းဆိုရင် ရပါတယ်ကွာ.. ငါမပြောချင်လို့ အဟီး အရင်ကတည်းက မင်းအပေါ်မှာ သူကကျနေတာ မင်းက သူ့ကို စိတ်မဝင်စားလို့..“

“အင်း ထားပါတော့။ ကြည်ပြာကလည်း သဘောတူတယ်ဆိုရင် မင်းအတွက်က ဘာအကျိုးအမြတ် ရှိလာမလဲ…“

“အကျိုးအမြတ်ကတော့ နည်းနည်း စွန့်စားရတာပေါ့ကွာ.. ကြည်ပြာ လိင်ကိစ္စကို ပြန်စိတ်ပါလာရင် ငါ့အတွက် ကောင်းတာပေါ့.. မင်းကလည်း မင်္ဂလာဆောင်တော့မယ့်လူဆိုတော့ မင်းနဲ့က မဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုတာ သူသိထားတာပဲ။ ဟဲဟဲ နောက်တစ်ခုကတော့ ငါ မနီလာကို အရမ်းစိတ်လာနေတယ်။ မင်း နီလာ့ကို ပေးနေတယ်ဆိုတာ ငါရော ကြည်ပြာရော သိထားတယ်လေ ခွိ..“

ခွေးမသား လက်စသတ်တော့ သူ့မရီးကို လုပ်ချင်နေတာကိုး။ မနီလာဆိုမှ ကျွန်တော်လည်း သတိရတယ်။ မနီလာလည်း အိမ်ထောင်ကျနေပြီ။ ဒါပေမဲ့ သူ့ယောင်္ကျားက စစ်တပ်ကဆိုလား ခွင့်မရလို့တဲ့ သူပဲရောက်လာတယ်။ ကျွန်တော် ကျောင်းသားဘဝ နွေရာသီ ပြင်ဦးမာလာပြန်တိုင်း မမေ့မလျော့ သွားသွားပေးနေခဲ့တဲ့ မနီလာလေ။ အင်း ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲမှာ ဖြစ်နိုင်ချေတွေ အပြေးအလွှား စဉ်းစားလိုက်တယ်။ ဒီညတော့ ပွဲကြမ်းဦးတော့မှာပဲ။

“အဲဒါဆို ဒီလိုလုပ်ကွာ မင်းကြည်ပြာ့ကို ပြောထား။ နင့်ကို ငါ စဝ်ဟွမ်နဲ့သွားဖို့ ခွင့်ပေးမယ်။ ငါ့ကို မနီလာနဲ့ သွားခွင့်ပေးလို့။ သူက အိုကေဆိုရင် ပြီးရော။ နီလာ့ကို ငါမင်းတို့အခန်းထဲ ပင့်ချလာမယ်။ ဘယ်လိုလဲ..“

“အေး အဲဒါဆိုရင်တော့ ပြီးရော ငါပြောထားလိုက်မယ်..။ ဒါနဲ့ မင်းက မနီလာကို ဘယ်လိုပြောခေါ်လာမှာလဲ..အဟီး..“

“အဲဒါအတွက် မင်း စိတ်မပူနဲ့ ငါ့တာဝန်ထား လိုက် ..“

ညနေစောင်းတာနဲ့ ထုံးစံအတိုင်း အသောက်အစားတွေ ကာရီရောကီတွေ အကတွေနဲ့ လူတွေ စည်ကားလှုပ်ရှားနေချိန်မှာ ကျွန်တော်နဲ့ မနီလာက အိမ်ထောင့်က ချောင်လေးတစ်ခုမှာ မနီလာက ကျွန်တော့်ရှေ့မှာဒူးထောက်ပြီး ကျွန်တော့်ကို ပုလွေပေးနေတယ်။ ခဏနေတော့ ကျွန်တော်က သူ့လက်မောင်းလေးနှစ်ဘက်ကို ဆွဲထူမလိုက်ပြီး

“မနီလာ ကျွန်တော် တောင်းဆိုစရာ တစ်ခုရှိလို့။ ကျွန်တော့်ကို အလိုလိုက်နိုင်မလား…“

“အမလေး စဝ်ဟွမ်ရယ် အခုကြမှ ထူူးထူးခြားခြား နင်က ငါ့အပျိုစင်ဘဝလည်း ယူပြီးပြီ ငါ့တကိုယ်လုံးလည်း နင်ကြိုက်သလို လုပ်ခဲ့ပြီးပြီ။ နင်ငါ့ကို မယူနိုင်လို့ ငါ ဟိုစစ်ဗိုလ်ကိုယူခဲ့ရတာ.. ကဲ ပြော ငါဘာလုပ်ပေးရမလဲ…“

“ဒီလို မနီလာ ကျွန်တော် ကြည်ပြာ့ကို လုပ်ချင်တယ်…“

“ကြည်ပြာက သူ့လင်ကြီး နင့်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်လုံး ဒီမှာပါလာတဲ့ဟာကို နင်က ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ ဟ..“

“အဲဒါကြောင့် မနီလာ့အကူအညီလိုတယ်လို့ ပြောတာပေါ့ မနီလာရဲ့..“

“ကြည်ပြာ့ကို ငါကပြောပေးလို့ရတောင်မှ ကျော်သက်ခိုင်ကို ဘယ်နားသွားထားမလဲ ဟဲ့..“

“ကဲ ဒီလို မနီလာရေ၊ ကျော်သက်ခိုင်က သူ မနီလာကိုရရင် ကျွန်တော့်ကို ကြည်ပြာနဲ့ရအောင် လုပ်ပေးမယ်တဲ့…“

“အင် အဲလိုလား..ဒီကောင်က ငါ့ကို စိတ်ဝင်စားတယ်တဲ့လား ဟီဟိ..“

“အဟုတ်ပေါ့ မနီလာရဲ့…“

“အမလေး ဒါများ ငါ့ကို တိုက်ရိုက်လာပြောလိုက်ရင် သူ့မိန်းမတောင် နင့်ပေးပြီး စားစရာမလိုပါဘူး ခစ်ခစ်.. နော်..“

“ဟာဗျာ မနီလာကလည်း လုပ်ပြီ…“

“ဟဲ့ ငါက နောက်တာပါဟယ် နင့်မယားလောင်းကိုရော ဘယ်လိုလုပ်မလဲ …“

“သူနဲ့က မနက်ဖြန်ညကြရင် ကျွန်တော်တို့ မင်္ဂလာဦးအခန်းထဲမှာ အားရအောင် ချစ်မယ်လေ။ ပြီးမှ ဟန်းနီးမွန်းသွားမှာ… ကဲ မနီလာ.. လာ ကျွန်တော်နဲ့လိုက်ခဲ့ အချိန်မရဘူး…“

ကျွန်တော်နဲ့ မနီလာ ကျော်သက်ခိုင်တို့ အခန်းထဲကို ဝိုင်ပုလင်းတစ်လုံးနဲ့ ဝင်သွားတဲ့အချိန်မှာ ကျော်သက်ခိုင်က အင်္ကျီချွတ်နဲ့ အောက်က ပုဆိုးပဲရှိတယ်။ ကြည်ပြာကတော့ တကိုယ်လုံးတစ်ဆက်တည်း ခြေဖျားထိရောက်တဲ့ ညဝတ်အင်္ကျီလိုမျိုး ဂျိုင်းပြတ်အသားပါးပါးလေးကို ဝတ်ထားတယ်။ ကြည်ပြာက နည်းနည်းရှက်အန်းအန်း ဖြစ်နေသလိုပဲ။ ကျော်သက်ခိုင်က ကျွန်တော့်နား နားကပ်ပြီး ငါပြောထားပြီးပြီ ကြည်ပြာက အိုကေပဲလို့ ပြောလိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူတို့ကလည်း ညီအစ်မဆိုတော့ ကျွန်တော်လည်း ပေါ်တင်ကြီး ဘယ်လိုစရမှန်းမသိတော့…

“ကျော်သက်ခိုင် မြူးဇစ်ဖွင့်ကွာ ငါဝိုင်ဖောက်လိုက်မယ်။ ငါတို့ ဒီအခန်းမှာ ပါတီ အသေးစားလေး လုပ်ကြတာပေါ့…“

သိပ်မကြာလိုက်ပါဘူး။ အခန်းထဲမှာ မြူးဇစ်နဲ့ ဝိုင်ခွက်ကလေးတွေသောက်ရင်း ကျွန်တော်က ကြည်ပြာ့လက်ကိုဆွဲပြီး စကလိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ ကျော်သက်ခိုင်ကလည်း နီလာ့လက်ကိုဆွဲ ထကကြပါတယ်။ အခန်းထဲမှာ မီးကလည်း မှိန်မှိန်လေးမို့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ပွတ်ပွတ်သပ်သပ် ကကြတာပေါ့။ ကျွန်တော့် နှုတ်ခမ်းတွေက ကြည်ပြာ့နှုတ်ခမ်းပေါ်မှာ ဖိကပ်စုပ်နေပြီး ကျွန်တော့်လက်တွေကလည်း ကြည်ပြာ့တင်ပါးကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်နေမိပြီ။

ကျော်သက်ခိုင်ကတော့ ဘယ်နှစ်ခုနှစ်ထဲက အောင့်ထားရလို့လဲမသိဘူး။ မနီလာကို ဆိုဖာပေါ်မှာ တက်ခွနေပြီ။ နောက်တော့ မနီလာရဲ့ငြီးသံနဲ့ တဖုန်းဖုန်းသံကြားရတော့ ကျော်သက်ခိုင်တစ်ယောက် မနီလာကို ပေါင်နှစ်ချောင်းထမ်းပြီး ဆောင့်နေပြီ။ ကြည်ပြာကနှုတ်ခမ်းတွန့် ပြုံးပြရင်းက ကျွန်တော့်ဘောင်းဘီဇစ်ဖြုတ်ပြီး လီးကြီးကို သူ့လက်ကလေးနဲ့ ပွတ်သပ်နေတယ်။ ကျွန်တော်က သူ့နို့ကြီးတွေကို အင်္ကျီပေါ်ကပဲ ငုံစုပ်ပစ်လိုက်တယ်။ ဘရာဇီယာမဝတ်ထားလို့ အင်္ကျီပါးပါးအောက်က နို့သီးခေါင်းတွေက ကျွန်တော့်ပါးစပ်ထဲမှာ မာတောင်နေတာ သိနေရတယ်။ နောက်တော့ ကြည်ပြာက ကျွန်တော့်ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ချလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်လီးကြီးကို စစုပ်ပေးနေတော့ ကျွန်တော့်က ကြည်ပြာ့ခေါင်းလေးကို ပွတ်သပ်ပေးရင်း ဖီးခံနေလိုက်တယ်။

ကျော်သက်ခိုင်တစ်ယောက် ပြီးသွားတာလား သေးပေါက်ချင်လို့လားမသိ နီလာ့ကို ဆိုဖာပေါ်မှာ ပက်လက် ဒီအတိုင်းပြဲကားထားခဲ့ပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ အင်း ဒီကောင်မြန်လှချီလား။ ဒါကြောင့်လည်း ကြည်ပြာက ဖီးအောက်နေတာလား မသိဘူးလို့ ကျွန်တော် စဉ်းစားနေတုန်း ဝုန်းကနဲ တံခါးပွင့်လာပြီး အခန်းထဲကို ရင်ရင်နဲ့ ဝင်းမာ ဝင်လာတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။

“ဟင်…ဒါက ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ..“

ရင်ရင်က အထိတ်တလန့် မေးလိုက်တယ်။ ဝင်းမာလည်း မျက်လုံးလေးတစ်ချက် ပြူးသွားပေမဲ့ သဘောပေါက်သွားတယ်ထင်တယ် ပြုံးသွားတယ်။ မနီလာကို ပက်လက်ကြီး ပေါင်ကားယားနဲ့ ဆိုဖါပေါ်မှာ တွေ့လိုက်ရတော့ အရမ်းကို စိတ်ဝင်စားသွားပုံပဲ။ ကြည်ပြာကလည်း ကျွန်တော့်လီးကြီးကိုင်ပြီး ဆက်စုပ်ရမလို ထပြေးရမလို ရင်ရင့်ကိုတစ်လှည့် ကျွန်တော့်ကိုတစ်လှည့် ကြည့်နေတယ်။

“ကိုယ်..ရှင်းပြပါရစေဦး အချစ်..“

ကျွန်တော့်ကို ဆက်အပြောမခံပဲ ရင်ရင်က လက်တားလိုက်ပါတယ်။ သူ့မျက်နှာက ဘာမှသိပ်မပြောင်းလဲလို့ ကျွန်တော် နည်းနည်းတော့ ထိတ်လန့်သွားပါတယ်။ ငါ့ကို မုန်းသွားပြီလား။ စိတ်ပြတ်သွားပြီလားပေါ့။ ကျွန်တော် မျှော်လင့်ထားတာကတော့ ပြေးလာပြီး ကျွန်တော့်ကို ထုရိုက်ဆဲဆိုမယ်ပေါ့။

“ရှင်းပြမနေနဲ့ ကို ရတယ်။ ရှင်းစရာ မလိုတော့ဘူး။ ကြည်ပြာဆက်လုပ်ကွာ ဘယ်မလဲဝိုင် နင်တို့ကြီးပဲ ပါတီသီးသန့် လုပ်လို့ ဘယ်ရမလဲ..“

ထိုအခိုက် ရေချိုးခန်းထဲက လီးတန်းလန်းနှင့် ထွက်လာသော ကျော်သက်ခိုင် ရင်ရင့်ကိုတွေ့တော့ ကျောက်ရုပ်ဖြစ်သွားသည်။

“ဟိုက်“

“ဪ ဒီလိုလား ..ကောင်းသားပဲ ..မဝင်းမာ တံခါးကို ကျေးဇူးပြုပြီး သွားဂလန့်ချလိုက်ပါတော့။ ဒီထက်လူများသွားရင် မကောင်းတော့ဘူး။“

ဝင်းမာကလည်း ရင်ရင့် စကားနားထောင်နေတယ်။ ပြေးပြီး တံခါးပိတ်ဂလန့်ချလိုက်တယ်။ ရင်ရင်က ကျောက်ရုပ်ကြီးလို ရပ်နေသော ကျော်သက်ခိုင်နားကို လျှောက်သွားရင်း ကျွန်တော့်ဘက်ကို လှည့်ကြည့်ကာ

“ကို့ကို ခွင့်လွှတ်စေချင်ရင်တော့ ရင့်ကိုလည်း ခွင့်လွတ်တော့…“

ဟုပြောရင်း ကျော်သက်ခိုင်ရှေ့ ဒူးထောက်ထိုင်ချကာ ကျော်သက်ခိုင်လီးကြီးကို စစုပ်လေတော့တာပဲ။

ကျွန်တော့်မှာ ရင်ရင်က ကျော်သက်ခိုင်ကို လီးစစုပ်တာနဲ့ ကျွန်တော့်လီးကြီးက ကြည်ပြာ့ပါးစပ်ထဲမှာ အဆမတန် တင်းမာလာရတော့တာပေါ့၊၊ မကြာမှီမှာပဲ ကျွန်တော့်သတို့သမီးလောင်းပါးစပ်ထဲကို သူ့မာတောင်နေသော လီးကြီး ထိုးထည့်နေသော ကျော်သက်ခိုင်၊ မနီလာပေါင်နှစ်လုံးကြားခေါင်းငုံ့ကာ အဖုတ်ကိုအားရပါးရ လျက်နေသော ဝင်းမာ၊ ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်း မထိန်းနိုင်တော့ ကြည်ပြာ့ပါးစပ်ထဲ သုတ်ရည်တွေ ဒလဟော ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်မိလေတော့တယ်။ နောက်တော့ ကျွန်တော့်မျက်စိရှေ့မှာ ကြည်ပြာ့အဖုတ်ကို လေးဘက်ထောက်ကာ ကုန်းလျက်ပေးနေသော ရင်ရင့်ကို အနောက်ဘက်မှ ရင်ရင့်ခါးကိုကိုင်ကာ အားရပါးရဆောင့်နေသော ကျော်သက်ခိုင်ကိုကြည့်ရင်း စိတ်ထဲမှ မအေပေး ဘယ်တုန်းကများ ငါ့ဆော်ကိုချချင်နေလဲ မသိဘူး။ စောက်ကောင် အားရပါးရကို ကြုံးနေလိုက်တာ။ မင်းအမေကိုလည်း ငါ အချီပေါင်းများစွာ ဆော်ဘူးတယ်ကွ။ ပုံစံမျိုးစုံနဲ့တင်မက ဖင်ပါဆော်ဘူးတယ်ကွ စသဖြင့် ကြုံးဝါးနေမိတယ်။

ကျွန်တော် ကြည့်နေရင်းမှ ကျော်သက်ခိုင်က အရှိန်ပြင်းလာသလို ရင်ရင်ကလည်း အရမ်းကောင်းလာလို့ထင်တယ်။ ကြည်ပြာ့ အဖုတ်ကိုတောင် မလျက်နိုင်တော့၊ မျက်စေ့လေးမှိတ် အံလေးကြိတ်ကာ ရှေ့လက်နှစ်ဘက်ကိုအားပြုရင်း သူ့ ဖင်ကြီးနောက်သို့ ကော့ကာ ကော့ကာ ကျော်သက်ခိုင် အလိုးအဆောင့်ကို စည်းချက်နှင့်အညီ လုပ်ပေးနေလေရဲ့။ အဆမတန်တင်းမာလာသော ကျွန်တော့်လီးကြီးကို လက်ကကိုင်ရင်း ကျွန်တော် ချက်ချင်းသတိရလိုက်တာ ဝင်းမာ၊ ဟင်း ဒီယောင်္ကျားလျာမကို လိုးချင်နေတာ။ အခုအတော်ပဲ မနီလာ အဖုတ်ကို ဖင်ထောင်ကုန်းလျက်နေတဲ့ ဝင်းမာ အနောက်ဘက်ကိုသွားကာ သူ့ဂျင်းဘောင်းဘီ ကြယ်သီး ဖြုတ်ပြီး ပေါင်ရင်းထိ ချွတ်ချပစ်လိုက်တယ်။ ဝင်းမာက မနီလာ အဖုတ်ကိုမဲနေတော့ သတိမထားမိချိန် ကျွန်တော့်လီးကြီးက သူ့ အဖုတ်ထဲ တိုးဝင်နေပြီ။ သူ့ဖင်မှာ ရင်ရင့်လို အလုံးကြီး ကားကား မဟုတ်သော်လည်း မိန်းမဆိုတော့ လုံးလုံးလေးမဟုတ်လား။ ပေါင်တန်လေးနှစ်ချောင်းကလည်း ဖြောင့်စင်းပြီး ချောမွတ်နေတယ်။ ဝင်းမာလို ယောင်္ကျားလျာကိုလိုးရင် ဘယ်လိုနေမလဲဆိုပြီး မနေ့ကတည်းက တွေးလာတာကို အခု အကောင်အထည်ဖော်လိုက်နိုင်တာကို ပီတိဖြစ်မိသလို စေးနေတဲ့အဖုတ်ကြောင့်လည်း ကျွန်တော့်လီးကြီးမှာ အရသာအတော်တွေ့နေရပါတယ်။

အရသာရှိလွန်းလို့ မျက်စိမှိတ်ဆောင့်နေတဲ့ ကျွန်တော် ရုတ်တရက် အော်လိုက်တဲ့ ရင်ရင့်အသံကြောင့် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ ရင်ရင်နဲ့ ကျော်သက်ခိုင်က အရင်အတိုင်းပါပဲ ရင်ရင်က အခုနလို လေးဘက်ထောက်မဟုတ်တော့ပဲ ဖင်ဗူးတောင်းထောင် ဖြစ်နေပါတယ်။ ကျော်သက်ခိုင်က အခုနအတိုင်းပဲ ရင်ရင့်ကို အနောက်က လုပ်နေတုန်းပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ အရမ်းအရှိန်နဲ့ဆောင့်တာ မဟုတ်ပဲ သူ့လီးကို သူငုံ့ကြည့်ပြီး ဖြေးဖြေးချင်း သွင်းထုတ်လုပ်နေတာ တွေ့ရတယ်။ ရင်ရင်ကတော့ လက်သီးလေး နှစ်ဖက်လည်းဆုပ်လျက် အံကိုကြိတ်ကာ ခေါင်းရမ်းလျက်…..

“အား..ဖြေးဖြေး ..ကိုကျော်..ကျွန်မ ဖင်တစ်ခါမှ မခံဖူးဘူး။..ကျွတ်ကျွတ်….“

ဟာ ခွေးမသား ကျော်သက်ခိုင် ငါ့ဆော်ဖင်ကို ပါကင်ဖွင့်နေပြီ။ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲ ထောင်းကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ရာရာစစ ရင်ရင်ကရော ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ။ ကျွန်တော့်ကိုတော့ သူ့ဖင်ကို လက်ညှိုးနဲ့တောင် ပေးမထိဘူး။ အခု ခင်ပွန်းလောင်းရှေ့မှာ ခင်ပွန်းလောင်း သူငယ်ချင်း ဖင်တက်ချနေတာကိုတော့ ခံနေတယ်တောက်။ ငါလည်း ဘာထူးလို့လဲ အခု အခန်းထဲက ဆော်တွေအကုန်လုံးလည်း ငါချပြီးပြီ။ ရင်ရင့် အမေရော၊ ကိုယ့်မိထွေးရော၊ အဒေါ်ဝမ်းကွဲတွေရော၊ ဆရာမ ဒေါ်မရဝင်းသန့်၊ ကျော်သက်ခိုင်အမေ အစရှိသူတွေကိုလည်း လိုးခဲ့ဘူးတဲ့အပြင် နှစ်ယောက်က ကလေးပင်မွေးသွားခဲ့သည်ဆိုတာ ရင်ရင်သာ အကုန်သိသွားရင် ဒီထက်ပို အရွဲ့တိုက်တော့မှာပဲ။ အင်းလေ သိသွားတော့လည်း ကောင်းတာပေါ့။ သိသွားရက်နဲ့ ငါ့ကို ဆက်ချစ်နေဦးမယ်၊ ငါနဲ့ ဆက်ပေါင်းသွားဖို့လည်း စိတ်ကူးနေသေးတယ်ဆိုရင်တော့ ဒီလိုမိန်းမမျိုး ဘယ်မှာသွားရှာလို့ရမှာလဲ။ လုပ်ပါစေတော့ သူစိတ်ချမ်းသာသလို လုပ်ပါစေတော့ဟု တွေးမိလိုက်ပါတော့တယ်။

ရင်ရင့် ဖင်အချခံနေရတာကို သိရလို့ ကျွန်တော့်စိတ်တွေက ဒေါသထွက်တာ ပြန်ကျသွားပြီး ကာမစိတ်တွေ ထပ်တိုးလာခဲ့ရလေတော့ ဝင်းမာအဖုတ်ထဲ ဝင်ထွက်နေသော ကျွန်တော့်လီးကြီးကို အဆုံးထိ ထွက်ခါနီးနားထိ ဆွဲထုတ်ပြီးမှ ဖုန်းကနဲ ဖုန်းကနဲ မြည်အောင် ပစ်ပစ်ဆောင့်မိနေလေတော့တယ်။ ကျွန်တော့် မျက်လုံးများကတော့ ရင်ရင့်မျက်နှာလေးကို စေ့စေ့ ကြည့်နေမိတယ်။ ရင်ရင်ကလည်း ကျွန်တော့်ကို မျက်လုံးချင်းစိုက်ကြည့်လျက်က အံလေးကိုကြိတ်ကာ

“ဆောင့်တော့ ကိုကျော်သက်ခိုင် ရပြီ ဆောင့်တော့ ကောင်းလာပြီး အား ကောင်းလာပြီ…အီးးးးးးးးးး“

————————

ကုန်လွန်ဖြတ်သန်းခဲ့ရတဲ့ နှစ်တွေကို ပြန်လည်စဉ်းစားကြည့်လိုက်လျင် အချိန်ဆိုတာ သိပ်ပြီး မြန်မြန်သွားနေတဲ့ ယာဉ်ကြီးတစ်စီးလိုပဲလို့ ဦးစဝ်ဟွမ်ကိုးလုံ ထင်မိသည်။ အခုဆိုရင် သူ့ အသက်မငယ်တော့။ အရွယ်ငယ်စဉ်က သောင်းကျန်း စိတ်အလိုလိုက်ထားသမျှတွေကို ကိုယ်ဘာမှသိပ်မလုပ်နိုင်တော့မှပဲ နောင်တတွေရနေသည်မှာ မထူးတော့ပြီလားဟု တစ်ခါတစ်ရံ သူ တွေးမိသေးသည်။ သူ့အချစ်ဆုံးနှင့် တသက်လုံး လက်တွဲမဖြုတ်ခဲ့တဲ့ ဒေါ်ရင်ရင်ထွေးတစ်ယောက်လည်း ဆုံးပါးသွားရှာလေပြီ။ နောက် သူ အတည်တကျ မယူတော့သော်လည်း သူ့မှာတော့ ထုံးစံအတိုင်း မိန်းမဆိုတာက မရှားပါ။ သူလိုချင်တာကို ရနေတုန်း၊ သူတောင်ချင်လျင် သူ့ပစ္စည်းကြီးက မာတောင်နေတုန်းဖြစ်သည်။ ဒါပေမဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က မလိုက်နိုင်တော့ပြီ။ များသောအားဖြင့် မိန်းကလေးများကို မြင်းစီးခိုင်းခြင်း၊ ပုလွေမှုတ်ခိုင်းခြင်း စသည်တို့ကိုသာ လုပ်စေတော့သည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာလည်း တော်ရုံ ကာမစပ်ရှက်မှုမျိုးကို ပျင်းလာသလို ဖြစ်ခဲ့ရသည်။

သို့သော်လည်း ကာမစိတ်ဆိုတာက ထမင်းစားနေသလိုပဲ မဟုတ်ပါလား။ ထမင်း ၀သွားချိန် ဘာမှကို မစားချင်တော့သော်လည်း၊ အချိန်ကြတော့ ဗိုက်ပြန်ဆာလာလျင် စားချင်တတ်ကြတာပဲ မဟုတ်လား။ ကာမဆန္ဒဆိုတာလည်း ထို့အတူပင်လို့ တွေးမိသည်။ အဲဒါကြောင့် သူအရွယ်ရောက်လို့ သက်လတ်ပိုင်းအရွယ် အားကောင်းမောင်းသန်တုန်းကဆိုရင် တော်ရုံမိန်းကလေးဆိုသည်မှာ လိုချင်ရင်ရနိုင်တော့ သူပျင်းနေပြီ။ အဲဒါနဲ့ သူ့သားဟု သူတို့ကိုယ်သူတို့ မသိသောကောင်တွေရဲ့ မိန်းမတွေ၊ သတို့သမီးလောင်းတွေ၊ ရည်းစားတွေကိုပါ စိတ်လှုပ်ရှားမှုအတွက် သူကျူးလွန်မိခဲ့လေသည်။ ထိုအခါတွေမှာ သူ့အဖိုးခေါ်သည့် သူ့အဖေရင်း၏ စိတ်ခံစားမှုတွေကို သဘောပေါက်လာခဲ့ရသည်။ နားလည် ခွင့်လွှတ်နိုင်ခဲ့ရသည်။ သူ့ကလေးတွေအချင်းချင်း အဖေတူ အမေကွဲမှန်းမသိ ဖြစ်တော့မလိုလို ဖြစ်သမျှတွေကို သူလိုက်လံတားဆီး ဖျက်ပစ်နေရတာကလည်း အလုပ်တစ်ခုဖြစ်ခဲ့ရသည်သာမက၊ သူကိုယ်တိုင်လည်း တော်တော် စိတ်သောက ရောက်ခဲ့ရသည်။ သူမသိလိုက်သော သူ့ကလေးတွေလည်း ရှိနေဦးမည်ဆိုတာ သူသိသည်။ သူ့အသိ အသိုင်းအဝိုင်းမှ သူနှင့် ဆက်စပ်ခဲ့ဘူးသော အသိုင်းအဝန်းတွင်းမှ မိန်းမပျိုတွေဆိုရင် သူအမြဲတမ်း သံသယထားမိသည့် အကျင့် ဖြစ်လာရသည်။ သူ မကြံခင် နောက်ကြောင်း ရာဇဝင် တတ်နိုင်သမျှ လိုက်စုံစမ်းပြီးမှ လုပ်ရဲသည်အထိ ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။

သူ့ဘဝ အဆုံးသတ်ခါနီးအထိ သူ့စိတ်မှာ မပြတ်သားခဲ့တော့ သူ့မှာ နောင်တရစရာတွေ အများကြီး ဘဝမှာ ကြုံခဲ့ရပြီ။ တစ်ခါတစ်ရံ သူ့ကိုယ်သူ ဒီလက်စွပ်တွေ အမွေမရခဲ့ရင် ကောင်းမှာပဲ ငါ့မှာ စိတ်လှုပ်ရှားစရာ ဘဝကို ဖြတ်သန်းခဲ့ရမှာပဲဟုလည်း တွေးမိသည်။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို ကိုယ်လိုချင်လျက်နဲ့ မရလို့ ခံစားရတဲ့ ဝေဒနာမျိုး သူမခံစားဘူးတော့ သူ့မှာ တစ်ခုခုလိုနေသလို ဖြစ်နေခဲ့ရသည်။ နောက်တစ်ခုက သူ့လက်စွပ်ကို ထုံးစံအတိုင်းဆိုလျင် အန်တီသူဇာနှင့် သူ၏သား သူ့အတွက်တော့ အကြီးဆုံးသားကို သူအမွေပေးခဲ့ရတော့မည် ဖြစ်သည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာ မပြတ်သားတော့ ဒီလက်စွပ်ကို သူ့ လက်ထက်မှာပင် အမြစ်ဖြတ်ပစ်ချင်စိတ်၊ ဖျက်စီးပစ်ချင်စိတ်တွေ ခဏခဏပေါ်ခဲ့ရသည်။ သို့သော်လည်း သူ မဖျက်စီး ဖြစ်ခဲ့။ အမွေဆက်ပေးဖို့ကိုလည်း သူ တကယ့်ကို ချီတုံချတုံ ဖြစ်နေခဲ့ရသည်။ သူ စိတ်မချတော့ သူ့တုန်းကပင် အမှားပေါင်းများစွာ လုပ်လာခဲ့မိပြီး သူ့ဘဝကို စခွင့်ရလျင်တောင် သူ သာမန်ယောင်္ကျားသားအနေနဲ့ပင် ပြန်စချင်စိတ်ပေါ်လာမိသည်မှာ အကြိမ်ကြိမ် ဖြစ်သည်။

နောက်ဆုံးမှာ သူ စိတ်ပြတ်ပြတ်သားသားဖြင့် ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခု ချလိုက်တော့သည်။ ဒီလက်စွပ်ကို သူ့လက်ထက်မှာ အဆုံးသတ်လိုက်တော့မည်။ နောက်မျိုးဆက် ကိုးလုံတွေ သူ့လိုမျိုးဘဝကို မဖြစ်စေလိုတော့ပါ။ ရိုးရိုးသာမာန်ဘဝက အကောင်းဆုံးဆိုတာကို အချိန်လွန်မှ သူသိခဲ့ရသလို သူ့မျိုးဆက်တွေကို မဖြစ်စေလိုတော့ပါ။ တနေ့ သူ့စိတ္တကရ ရဲတိုက်ကြီး၏ အခန်းတစ်ခန်းကို ပြင်ဆင်မွမ်းမံပြီး သူ စုဆောင်းထားခဲ့သော ပန်းပု၊ ပန်းချီကားများသာ ထားဖို့ လုပ်နေလေသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် သူ့ လက်စွပ်နှစ်ကွင်းကို အရည်ကြိုစေကာ နံရံ ပလာစတာ မွေနေရာသို့ လောင်းထည့်လိုက်လေတော့သည်။

တနေ့ သူ ရင်ဘတ်အရမ်းအောင့်နေပြီး နေထိုင်မကောင်းဖြစ်နေရင်း စိတ်ထဲမှာ သူစုဆောင်းထားသော ပန်းချီကားများထဲမှ Renoir ရဲ့ Reclining Nude ဆိုတဲ့ ကားလေးကို သူတို့ သေသေသပ်သပ်မှ ထားရဲ့လားလို့ ကြည့်ချင်လာပြီး သူ့ ရဲ့ အဲဒီအထူးခန်းလေးကို ဝင်လာခဲ့မိသည်။ စိတ်ထဲမှာလည်း ဘာရယ်မဟုတ် ခါတိုင်း သူ့ကိုတွဲခေါ်ပေးနေကြ နန်းကြာဖြူလေးကိုတောင် မခေါ်ခဲ့မိတော့။ အင်း တော်သေးတယ် အဲဒီကားလေးကို အလင်းရောင်တည့်တည့် မကျနိုင်အောင် ထားထားဖို့ သူ သေချာမှာထားတဲ့အတိုင်း လုပ်ထားလို့ ပန်းချီကားလေးကို သူ ခပ်ကွာကွာလေးက ရပ်ကြည့်နေမိပြီး Renoir တစ်ယောက် အဲဒါဆွဲတုန်းက ဘယ်လိုခံစားပြီး ဆွဲနေလဲလို့လည်း သူ တွေးနေမိသည်။ အဲ့ဒီမော်ဒယ်နဲ့ရော သူလွတ်ရဲ့လား၊ နောက်ပြီး သူဆွဲတဲ့ ကားတွေထဲက မော်ဒယ်တွေကလည်း ဦးစဝ်ဟွမ်အကြိုက် ထွားထွားလုံးလုံးတွေကြီးပဲ မဟုတ်လား။ မြက်ခင်းပေါ်မှာ ကျောပေးပြီး အိပ်နေတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ပုံလေ၊ မြက်တွေကို အင်းပရက်ရှင်းနစ်တွေရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း စုတ်ချက်လေးတွေ ပေးထားပေမဲ့ အဓိကပြချင်တာက ဖင်လုံးကြီးနှစ်လုံးပေါ်အောင် အောက်ကဝတ်ရုံကို ဒူးခေါက်ကွေးထိ ဆွဲချထားပြီး အလင်းရောင်ပေးထားလိုက်တာ သဘာဝအလှနဲ့ ဖင်လုံးကြီးနှစ်လုံးအလှက ရှုမောစရာပါလား။ ပန်းချီကားထဲက မိန်းမရဲ့ လွတ်လပ်မှုနဲ့ သဘာဝပေါ်ခံစားမှု၊ ကြည်နူးမှုတွေ သူ့ရင်ထဲဝင်လာသလို၊ တပ်မက်မှု တဏှာဇောလည်း ကြွလာခဲ့ရသည်။ ဦးစဝ်ဟွမ်လီးကြီး ထောင်ကနဲ ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။

အဲဒီအချိန်မှာပဲ နန်းကြာဖြူရဲ့တူမလေး ညိုညို အခန်းထဲကို ဝင်လာတာတွေ့ရသည်။ နာမည်ကသာ ညိုညို လူက အသားဖြူဖြူဖွေးဖွေးနဲ့ ၀၀လုံးလုံးကစ်ကစ် မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းနဲ့ ချစ်စရာ ကောင်မလေး၊ အသက်ကလည်း နှစ်ဆယ်အောက်။ အခုမှ ၁၀ တန်းအောင်လို့ တက္ကသိုလ်မသွားခင် ဦးစဝ်ဟွမ်ရဲ့ အငယ်ဆုံးမယားလေး သူ့အဒေါ်နဲ့ ခဏလာနေနေတာ။ ဦးစဝ်ဟွမ် သူ့လီးကြီးတောင်လာတဲ့ ပုံစံကရော ကောင်မလေး သူ့ကို ကြည့်လိုက်တဲ့ မျက်လုံးတွေကရော သူနဲ့ အလွန်တရာ ရင်းနှီးနေတဲ့ပုံတွေ ဖြစ်နေလို့ ချက်ချင်း သူသတိရသွားသည်။ ဘုရားရေ ဒုက္ခပဲ ဒီအခန်းတော့ ကျိန်စာသင့်ပြီ ထင်တယ်။ ငါ့ လက်စွပ် နှစ်ကွင်းစလုံး ဒီအခန်းနံရံတွေမှာ မြှုပ်ခဲ့လိုက်တာ မဟုတ်လား။

Renoir ပန်းချီကားရှေ့မှာ ရပ်ကြည့်နေတဲ့ ဦးစဝ်ဟွမ်ရဲ့ရှေ့မှာ ညိုညိုတစ်ယောက် ဒူးထောက်ချလိုက်ပြီး ဦးစဝ်ဟွမ်ရဲ့ လုံချည်ကို ဆွဲဖြေချလိုက်သည်။ သူ့မျက်နှာကို ထိုးဖောက်တော့မလောက် ထောင်မတ်နေတဲ့ ဦးစဝ်ဟွမ်ရဲ့ လိင်တန်ကြီးကို ညိုညိုတစ်ယောက် ငုံခဲလိုက်မိပါတော့သည်။ ဦးစဝ်ဟွမ်ရဲ့ လိင်တန်ကို အားရပါရ စုပ်မိနေတဲ့ ညိုညိုတစ်ယောက် သူ့ပါးစပ်ထဲကို အရည်တွေ တထုတ်ထုတ် ပန်းထွက်လာတာကို အလျှင်မှီအောင် အတင်းမြိုချနေရသည်။ မြိုချနေရင်းကမှ သူ့ကိုယ်သူလည်း နားမလည်နိုင် ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ဘဘကြီးစဝ်ဟွမ် သူ့ကိုဘာမှမပြောပါပဲနဲ့ သူ့အလိုလို ဘဘကြီး လိင်တန်ကြီးကို စုပ်ခဲ့မိတာကိုတော့ သူသတိရသည်။ ဒါပေမဲ့ ဘာလို့လဲဆိုတာ သူ မတွေးတတ်တော့။ သူ့ပါးစပ်ထဲမှာ ဦးစဝ်ဟွမ် လိင်တန်ကြီး တဖြေးဖြေးချင်း ပျော့ခွေသွားသလို သူ့ဆံပင်တွေကို ဆွဲဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ဦးစဝ်ဟွမ်လက်တွေကလည်း တဖြေးဖြေး ပြေလျှော့သွားခဲ့ရသည်။ ဦးစဝ်ဟွမ်တစ်ယောက် သူ့ဘေးကြမ်းပြင်ကို ဘုန်းကနဲ လဲကျသွားမှပဲ ညိုညိုတစ်ယောက် အလန့်တကြား အော်ဟစ်မိလိုက်ပါတော့သည်။

“ဒေါ်လေး…ဒေါ်လေး..လုပ်ပါဦး။ ဒီမှာ ဘဘကြီး လဲကျသွားလို့…….“

အိမ်သားတွေ အားလုံးရောက်လာကြတဲ့ အချိန်မှာတော့ ဦးစဝ်ဟွမ် ဘဝတပါးသို့ ပြောင်းသွားရှာပါပြီ။

ယမုန်နာအင်းကြီးကို တောင်များက ဝန်းရံထားကြလေ၏။ အင်းကြီးမှာ စိမ်းနက်သော ရေပြင်ရှိ၍ အလျား ၅ မိုင်၊ အနံ ၅ မိုင် ကျယ်ဝန်းသည်ဟု ပြောကြသည်။ အင်းကြီး၏တစ်ဖက်တွင် မောပြည်နယ်၏မြို့တော် လှပသော ယမုနရဋ္ဌမြို့တည်ရှိ၍ သူနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် အင်းတစ်ဖက်တောင်ခြေတွင် ‘စိတ္တကရ’ ရဲတိုက်ကြီးရှိ၏။ ရဲတိုက်၏ ကျောနောက်တွင် ထင်းရှူးပင်နှင့် ယူကလစ်သစ်ပင်များက ခြံစည်းတံတိုင်းသဖွယ် စီရံထားသော ပန်းဥယျာဉ်ကြီးရှိသည်။ မြက်လမ်းကလေးများ ရက်ဖောက်ထားပြီး လမ်းဆုံတို့၌ ပန်းရုံကလေးများရှိသည်။ ဥယျာဉ်၏ အလယ်၌ ကြေးဖျံကောင်၏ ပါးစပ်မှ ရေများ ပန်းထွက်ဖြာကျနေ၏။ ရဲတိုက်၏ ရှေ့မျက်နှာစာ အုတ်လှေကားထစ်မှ ကြည့်လိုက်လျင် တစ်ဖက်ကမ်းရှိ ယမုနရဋ္ဌမြို့ရှုခင်းကို ကောင်းစွာမြင်နိုင်လေသည်။

ထူးဆန်းသောအမွေ ဇာတ်လမ်း ဤမှာ ပြီးပါပြီ။