ထူးဆန်းတဲ့အမွေ (အပိုင်း ၂)
ရေးသားသူ – တပ်ကြပ်ကြီး
(အချစ်တက္ကသိုလ်တွင် စတင် တင်ဆက်သည်။ )
ကျွန်တော်တို့ အိမ်ကို ညသန်းခေါင်လောက်မှ ရောက်ပါတယ်။ မေမေလေး စောမြတ်သီတာက မအိပ်သေးပါဘူး။
“ဟေး..ဘယ်လိုလဲကွ.. ခရီးသွားရတာ.. အတွေ့အကြုံလေးတွေ ပြောပါဦး..“
ကျွန်တော့် ကျောပိုးအိတ်ကို ကြမ်းပေါ်မှာပဲ ပစ်ချလိုက်ပြီး
“ကျွန်တော် အရမ်းပင်ပန်းနေပြီ မာမီ မနက်ကြမှ ပြောတော့မယ်..“
လို့ ပြောပြီး အပေါ်ထပ် ကျွန်တော့်အခန်းကို တက်လာခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော့် ခေါင်းအုံးအောက်မှာ အမွေဗူးလေးကို ထိုးထည့်ပြီး မျက်လုံးမှိတ်လိုက်တာနဲ့ တုန်းကနဲ အိပ်ပျော်သွားပါတော့တယ်။
ကျွန်တော် မနက်ကြတော့ တော်တော်ကို နေမြင့်မှ နိုးလာပါတယ်။ တော်သေးတာပေါ့ စနေနေ့မို့လို့၊ အဲဒါနဲ့ ထပြီး ရေမိုးချိုးလိုက်ပါတယ်။ ရေချိုးနေရင်းကမှ စဉ်းစားမိတယ်။ ညကငါ ဟိုဗူးလေး ဘယ်မှာထားလိုက်မိသလဲလို့။ ကမန်းကတန်း သဘက်ဆွဲယူ ရေသုတ်ပြီး အခန်းထဲပြန်လာပြီး ခေါင်းအုံးအောက်နှိုက်လိုက်တော့ ရှာတွေ့သွားလို့ သက်ပြင်းချလိုက်ရတယ်။ နောက်ဆို သတိထားမှ၊ မေမေလေးက မနက်ဆိုလာပြီး အိပ်ယာသိမ်း အခန်းရှင်း လုပ်တတ်တယ်။ စိတ်ချရတဲ့နေရာမှာ ဖွက်ထားမှလို့လည်း တွေးထားလိုက်တယ်။
အဝတ်အစားလဲပြီးတော့ အောက်ထပ်ဆင်းလာခဲ့တယ်။ မေမေလေး စောမြတ်သီတာ ပြင်ဆင်ပေးထားတဲ့ မနက်စာစားရင်း ခရီးသွား အတွေ့အကြုံတွေကို ပြန်ပြောပြလိုက်တယ်။ မမနန်းနဲ့ မမစိုးတို့ အကြောင်းကို ဖယ်ပြီးတော့ပေါ့။ အဟီး…..။ နောက် ကျွန်တော် မေးချင်တာ မေးကြည့်မိတယ်။
“ဒါနဲ့ မာမီက ဘာလို့ ဖိုးဖိုးကို မုန်းနေရတာလဲ..“
“အဲဒီ အကြောင်းတွေ မပြောကြရင်ကောင်းမယ်။ သူလည်း ဆုံးသွားပါပြီကွယ်..“
လို့ ဆိုပြီး စကားအဆက်မခံတော့။ အိမ်ရှေ့က ကားဟွန်းသံကြားမှ သတိရတယ်။ ဒီနေ့ ကျွန်တော်တို့ သူငယ်ချင်းတွေ စာစုလုပ်ကြဖို့ ချိန်းထားတာ သတိရ လို့ အိမ်ရှေ့တံခါးဝကနေ သူငယ်ချင်း ကျော်သက်ခိုင်ကို ခဏစောင့်ဖို့ လှမ်းအော်ရင်း၊ ကျောပိုးအိတ်ထဲာစာအုပ်တွေ ကမန်းကတန်း ထိုးထည့်လိုက်ရတယ်။ အိမ်ရှေ့ကကားပေါ်မှာ ကျော်သက်ခိုင်နဲ့ သူ့မေမေ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်တို့ စောင့်နေကြတယ်။ ကျွန်တော် ကားပေါ်ပြေးတက်ပြီးတာနဲ့ ကားလေးက ကျွန်တော်တို့ အိမ်ရှေ့က ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ ကားမောင်းနေတဲ့ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က
“ဟေး စဝ်ဟွမ် မင်းအဖိုးအကြောင်း ကြားရတာ စိတ်မကောင်းပါဘူးကွာ။ မင်းမေမေနဲ့တောင် ငါဖုန်းပြောဖြစ်သေးတယ်..“
“ရပါတယ် အန်တီ။ မာမီ နဲ့ ဖိုးဖိုးကလည်း သိပ်အလွမ်းမသင့်ကြပါဘူး..“
“မင်းခရီးသွားရာက ပြန်လာတော့ တစ်ခုခု ပြောင်းလဲလာသလိုပဲ။ အန်တီ့မျက်စိထဲမှာ..“
“ဘာမှမပြောင်းပါဘူး အန်တီရဲ့။ အန်တီ စိတ်ထင်လို့ပါ…“
ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ကျွန်တော်တို့ကို ကြည်ပြာတို့အိမ်ရှေ့မှာ ချပေးခဲ့ပြီး သူမ ကျောက်မျက်ရတနာဆိုင်ဖွင့်ထားသော ဈေးကြီးဖက်သို့ ထွက်သွားလေသည်။ ကျွန်တော်တို့ အိမ်ထဲဝင်လာတော့ ဝင်းမာလည်း ရောက်နေပေပြီ။ ကျွန်တော်တို့ သူငယ်ချင်း လေးယောက်မှာ ယခု ဒေသကောလိပ် ဒုတိယနှစ် ရောက်နေကြပြီ။ ကျွန်တော်တို့မှာ မိဘတွေကလည်းရင်းနှီး၊ အထက်တန်းကတည်းက အတူတူမို့ ဒေသမှာလည်း ဘာသာအတူတူယူထားကြတယ်။ အခုကတော့ စာမေးပွဲက တက္ကသိုလ်ဝင်ခွင့်အတွက်လည်း အရေးကြီးတာမို့လို့ တစ်ခါတစ်ခါ စာအတူတူ ကြည့်ကြလေ့ရှိတယ်။ ယခု ကျွန်တော်တို့ စာအတူတူလုပ်ကြတဲ့ အိမ်က ကြည်ပြာတို့အိမ် ဖြစ်တယ်။
ကြည်ပြာတို့အိမ်က အကြီးကြီးဖြစ်ပြီး မိဘများမှာလည်း အလွန်သဘောကောင်း၊ ဒါကြောင့်လည်း ကျွန်တော်တို့ အမြဲဆုံဖြစ်သော နေရာလည်း ဖြစ်နေရတာပေါ့။ ကျော်သက်ခိုင်က ကြည်ပြာကို ကြိုက်နေတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဖွင့်မပြောရဲသေး။ ဝင်းမာကတော့ ယောက်ျာလျာလိုမျိုးလေး။ ကျွန်တော်တို့ ယောက်ျာလေးတွေနဲ့အပြိုင် ဘောလုံးကန်ဖို့လည်း ဝန်မလေးဘူး။ ကျွန်တော်တို့နဲ့လည်း အမြဲတမ်း လုံးထွေး သတ်ပုတ်တမ်း ဆော့တတ်တယ်။ တစ်နည်းပြောရရင်တော့ မိန်းကလေးမဆန်ဘူး။
ကျွန်တော်၊ ကျော်သက်ခိုင်နှင့် ကြည်ပြာတို့ မိသားစုတွေက ခရစ်ယာန်ဘာသာဝင်တွေဖြစ်ပြီးတော့ ဝင်းမာတစ်ယောက်သာ တခြားဘာသာဝင်ဖြစ်တယ်။ ကျွန်တော်တို့အုပ်စု အတူဆွေးနွေးလို့ရသည့် ဘာသာရပ်များကို ပထမလုပ်ကြပြီးမှ အလွတ်ကျက်မှတ်ရမည့် ဘာသာရပ်များကို တစ်ယောက်တစ်ပုဒ်စီ ဖတ်မှတ်ကာ အများကို ပြန်ရှင်းပြသည့်အတွက် တစ်ယောက်တစ်နေရာဆီခွဲကာ ဖတ်မှတ်နေကြလေသည်။ တစ်ယောက်က ဆိုဖာမှာ၊ တစ်ယောက်က ဝရန်တာ၊ တစ်ယောက်က ကြမ်းပြင်မှာ၊ တစ်ယောက်က အခန်းထဲမှာ စသည်ဖြင့် နေရာယူကာ ကျက်မှတ်နေကြလေသည်။
အဲ့ဒီအချိန်မှာ ကြည်ပြာ့အစ်မ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူ မနီလာ ဝင်လာတယ်။ မနီလာမှာ အသက် ၂၀ လောက်သာရှိသေးပြီး ဇီဝဗေဒ နောက်ဆုံးနှစ် ရောက်နေလေပြီ။ သူမမှာ ရုပ်ရည်ချောမောလှသည့်အပြင် ကျောင်းဘော်လီဘောအသင်းတွင် ကစားသဖြင့် လူသိများပေါ်ပြူလာဖြစ်သူ တစ်ယောက်လည်း ဖြစ်ပေသည်။ သူမမှာ ကျွန်တော်တို့ထက် (၂) နှစ်လောက်သာ ကြီးသော်လည်း သူ့ညီမ ကြည်ပြာ၏ သူငယ်ချင်းများ ဖြစ်သဖြင့် ကျွန်တော်တို့ကို ကလေးများပမာ ဆက်ဆံလေ့ရှိသည်။ ရှင်းရှင်း ပြောရရင်တော့ လူရာမသွင်းပေ။ သူမ ကစားသော ဘော်လီဘောပွဲများသို့ တစ်ခါတစ်ရံ ကြည်ပြာတို့ မိသားစုနှင့် လိုက်ပြီး ကြည့်ရသောအခါတွင် သူမ၏ အားကစားအသင်း တီရှပ်အောက်မှ မို့မို့ဖောင်းဖောင်း ရွှေရင်အစုံကိုလည်းကောင်း၊ သူမ ဘောင်းဘီတိုအောက်မှ တောင့်တင်းသော်လည်း ချောမွတ်လှသည့် ပေါင်တန် အစုံတို့ကို လည်းကောင်း ငေးမောရင်း ညဖက် အိပ်ယာထဲ အာသာဖြေသည့်အချိန်မှာ ထိုပုံရိပ်တွေကို အသုံးချခဲ့ရသည်မှာ အကြိမ်ပေါင်းမနည်းတော့ပြီ။
ယခုလည်း ဘော်လီဘော လေ့ကျင့်သွားရာမှ ပြန်လာပုံရတယ်။ ကျောပိုးအိတ်တစ်လုံး၊ ချွေးသံရွှဲရွှဲနဲ့ ဧည့်ခန်းထဲက ဖြတ်သွားရင်း တစ်ယောက်တစ်နေရာစီ စာကြည့်နေကြသော ကျွန်တော်တို့ အုပ်စုကို လှောင်ပြုံးပြုံးကြည့်ရင်း မီးဖိုခန်းဘက် ဝင်သွားတယ်။ တံခါးပေါက်ဝနား ကြမ်းပြင်မှာ ထိုင်စာကြည့်နေသော ကျွန်တော့်မျက်နှာအနီးက ကပ်ပြီးဖြတ်သွားသော မနီလာ၏သန်စွမ်းပုံရှိသော်လည်း ဖြောင့်စင်းလှပသည့် ပေါင်တန်များကို မြင်လိုက်ရတော့၊ ကျွန်တော်အင်္ကျီလဲရင်း ကျွန်တော့်ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ အမှတ်မထင် ကောက်ထည့်လိုက်မိသည့် အမွေဗူးလေးကို သွားစမ်းမိတယ်။ ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲ အခွင့်အရေး လမ်းစတစ်ခု ဖြတ်ကနဲပေါ်လာသဖြင့် ညီတော်မောင်မှာ ချက်ခြင်းလှုပ်ရှားလာရသလို၊ ဗူးကလေးကလည်း ပွင့်သွားပြီး လက်စွပ်နှစ်ကွင်းစလုံး ကျွန်တော့်လက်ဖဝါးထဲ ရောက်လာခဲ့တယ်။
ကျွန်တော်က အိမ်သာသွားမလို ဘာလိုနဲ့ မသိမသာ နောက်ဖေးခန်းဘက်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ မီးဖိုခန်းထဲမှာ သူမကျောပိုးအိတ်ကို ပစ်ချပြီး ရေခပ်သောက်နေတဲ့ မနီလာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ကျွန်တော်က အနောက်ကနေ မနီလာလို့ ခေါ်လိုက်တော့ ကျွန်တော့်ကို ဘာတုန်းဆိုတဲ့ အကြည့်နဲ့ လှည့်ကြည့်လာတယ်။
“ဒီဟာလေးက မနီလာရဲ့ ဟာလား“
ကျွန်တော်က လက်စွပ်အသေးကွင်းလေးကို မြှောက်ပြလိုက်တော့ မနီလာက မျက်မှောင်ကြုပ်ပြီး ကြည့်လိုက်တယ်။ ဒီကောင် ဘာလာကြောင်နေတာလဲဆိုသော မျက်နှာထားမျိုးနှင့် ကျွန်တော့်လက်ထဲက လက်စွပ်ကို ဆွဲယူကြည့်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ နောက်သလို ပြောင်သလို အမူအယာဖြင့်…….
“ဘယ်က အင်တွေလည်း ပြစမ်း.. ငါနဲ့တော်ရင် ငါ့ဟာပေါ့“
ပြောပြောဆိုဆို သူမလက်သူကြွယ်လေးမှာ ကောက်စွပ်လိုက်တယ်။ သူမရဲ့ မျက်နှာ အမူအယာ ချက်ချင်းပြောင်းသွားတာ သတိထားလိုက်မိတော့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲ အောင်ပြီ၊ အောင်ပြီလို့ ကြွေးကြော်ရင်း မီးဖိုချောင်ပတ်ဝန်းကျင်ကို တစ်ယောက်ယောက် လာနေမလားလို့ အမြန်လှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မျက်နှာလေး နီမြန်းမြန်းနှင့် မှင်သက်နေသော မနီလာကို လက်မောင်းက ဆွဲပြီး ရေချိုးခန်းထဲဝင်ကာ တံခါးကို ကလန့်ထိုးပိတ်လိုက်တယ်။
သူတို့ရေချိုးခန်းမှာ အိမ်သာနှင့် အတူတွဲထားပြီး ဝင်ဝင်ခြင်း ဘိုထိုင်အိမ်သာနှင့် အတွင်းဘက်ဆုံးမှာ ရေချိုးဇလုံကို ရေစိုခံ ခန်းစီးစနှင့် ကာထားသည်။ ရေချိုးခန်းထဲရောက်သည်နှင့် ကျွန်တော်က အံ့အားသင့်နေသော မနီလာကို ဆွဲဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းဖြင့် စုပ်နမ်းလိုက်ရာ သူမကလည်း ပြန်လည်တုန့်ပြန်လာခဲ့ပါသည်။ မနီလာရဲ့ ရွှေရင်အစုံက ကျွန်တော့် ရင်ဘတ်ကို အိကနဲ လာကပ်သလို ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်ကလည်း မနီလာ၏ ပေါင်ခွဆုံကို ဒုတ်ကနဲ သွားထောက်သဖြင့် မနီလာခင်မျာ အင့်ကနဲ ဖြစ်သွား၏။ အချိန်သိပ်ဆွဲလို့မရသော အခြေအနေကြောင့် ကျွန်တော်က ညာလက်ဖြင့် မနီလာခါးလေးကို သိုင်းဖက်ထားရင်း ဘယ်ဘက်လက်က လက်ဖဝါးကို လက်ချောင်းလေးများ အောက်စိုက်အနေအထားဖြင့် မနီလာ၏ ဗိုက်သားလေးမှတဆင့် မနီလာ၏ အားကစားဘောင်းဘီသားရေမျှော့ကြိုးအောက်က အတွင်းခံဘောင်းဘီမျှော့ကြိုးကိုပါ ကျော်ဖြတ်ကာ အမွှေးလေးတွေ ဖုံးနေသည့် အဖုတ်လေးကို အုပ်ကိုင်လိုက်လေသည်။
မနန်း သင်ပေးထားတဲ့အတိုင်း ကျွန်တော့်လက်ချောင်းလေးများဖြင့် မနီလာရဲ့ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ စောက်စေ့တို့ကို ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ် ဆော့ကစားပေးနေတော့ မနီလာခင်မျာ တအင်းအင်း ငြီးငြူရင်း လူးလွန့်နေတော့သည်။ အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော် အလွန်တရာ တွေ့မြင်ဖူးချင်နေသော မနီလာ၏ စောက်ဖုတ်ကလေးကို ကြည့်ရအောင် သူမအား ဘောင်းဘီ နှင့် အတွင်းခံပါ ချွတ်ခိုင်းလိုက်လေသည်။ ချွေးတွေ နဲ့ စိုစွတ်နေသော ပိတ်သား အတွင်းခံဘောင်းဘီ အဖြူလေးကို ကောက်ပြီး ကျွန်တော်က ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်၏။ ကျွန်တော်က ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးတစ်ဖက်ထောက်ပြီး ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ လှလိုက်တဲ့ အဖုတ်လေး၊ နှုတ်ခမ်းသားပါးပါးလေးနဲ့ ပန်းနုရောင် အတွင်းသားလေးတွေက ကျွန်တော့် လက်ချက်ကြောင့် အရည်တွေနဲ့ ရွှမ်းလဲ့ တောက်ပနေတယ်။
ကျွန်တော်က ဘယ်ဖက်လက်ဖဝါးကို ပက်လက်လှန်လို့ လက်ခလယ်ကို ဆန့်ထုတ်ကာ သူမအဖုတ်လေးထဲကို ထည့်သွင်း ဆော့ကစားလိုက်တော့ တရှီးရှီး အသံနဲ့ အတူ မနီလာခင်မျာ ဒူးချောင်ကျသွားပြီး လဲမသွားစေရန် ကျွန်တော့် ဆံပင်တွေကို ဆုတ်ဆွဲ ကိုင်ထားလိုက်ရပါတယ်။ ကျွန်တော်က ဆက်ပြီး လက်နဲ့လိုးပေးနေချင်သော်လည်း တော်ကြာ တစ်ယောက်ယောက် ကျွန်တော့်ကို လိုက်ရှာနေမည်စိုးသဖြင့် လက်ကိုပြန်ရုတ်လိုက်ရပါတယ်။ မနီလာက “အို့“ ဆိုသောအသံနဲ့အတူ ကျွန်တော့်လက်ကို ပြန်ဆွဲပါသော်လည်း ကျွန်တော်က သူမလက်ကိုပြန်ကိုင်ပြီး ဘေးကဘိုထိုင်အိမ်သာအိုးပေါ် ဆွဲပြီး ထိုင်ခိုင်းလိုက်ရပါတယ်။
အိမ်သာကမုတ်ပေါ် ထိုင်ချလိုက်သော မနီလာ၏ မျက်နှာမှာ သူမရှေ့တည့်တည့်ရပ်နေသော ကျွန်တော့် ပေါင်ခွဆုံနှင့် လယ်ပယ်ဖြစ်နေရာ ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီဇစ်ဖြုတ်ပြီး အတွင်းခံကိုပါ ပေါင်ရင်းထိ လိမ့်ချလိုက်သောအခါ မာတောင်ထနေသော ညီတော်မောင်က မနီလာ၏မျက်နှာရှေ့မှာ တရမ်းရမ်းနှင့်ပေါ့။ ကျွန်တော်က မနီလာရဲ့ချွေးလေးတွေ စို့နေသော လည်ဂုတ်လေးကို ကိုင်ထိန်းရင်း ရှေ့ကိုတိုးလိုက်ရာ ကျွန်တော့် လိင်တန် ထိပ်ဖူးကြီးက သူမ၏ နှုတ်ခမ်း ဖူးဖူးလေးကို သွားထောက်မိတယ်။ ကျွန်တော်က ဖင်ကိုကော့ရင်း သာသာလေး ဖိထိုးလိုက်ရာ မဟတဟ နှင့် မနီလာ၏ နှုတ်ခမ်းလေးများကတဆင့် သူမပါးစပ်ထဲ လိင်တန်ကြီး တိုးဝင်သွားတော့တယ်။ နွေးထွေးနူးညံ့သော မနီလာ၏ ပါးစောင်းထဲက အတွေ့အထိက ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးကို အကြောပေါင်းတစ်ထောင် စိမ့်လောက်သည့် အရသာထူးရရှိသည်မို့ ချက်ချင်းကို သုတ်လွှတ်ချင်စိတ်ပေါက်သွားတယ်။ ကျွန်တော်က ကြာရှည်ခံအောင် လက်စွပ်ကွင်းကြီးကို ထုတ်ဝတ်လိုက်ရင် ကောင်းမလားဟု စဉ်းစားမိသော်လည်း အခု အချိန်မှာ သိပ်မရှိသဖြင့် နောက်များမှလေဟု စိတ်ထဲတေးထားလိုက်တယ်။
မနီလာကလည်း ပုလွေမှုတ်တာ အတွေ့အကြုံရှိပုံရတယ်။ ကျွန်တော့်လိင်တန်ကို စုပ်နေပုံမှာ လုပ်ဖူးကိုင်ဖူးသူ တစ်ယောက်မှန်း သိသာနေပေတယ်။ အရှိန်လေးရလာတော့ ကျွန်တော်လည်း သူမခေါင်းကိုကိုင်ကာ သူမပါးစပ်ကိုပင် အဖုတ်လိုသဘောထားကာ ကောင်းကောင်းလုပ်ပေးနေမိပါတယ်။ ထိုအချိန်မှာပင် အပြင်မှ ကျော်သက်ခိုင်၏ အသံကို ကြားလိုက်ရတယ်။
“ ဟေ့ ရှမ်းလေး အထဲမှာလား အိမ်သာသွားတာ ကြာလှချေလား“
“ဪ အေး ငါဗိုက်နာနေလို့ပါ ပြီးခါနီးပါပြီကွ“
ကျွန်တော့်မှာ တကယ်လည်း ပြီးခါနီးပါပြီ။ တော်ကြာ မနီလာဆီ မေ့ပြီး လက်စွပ်လည်း ပါသွားမှာ စိုးသဖြင့် ကျွန်တော်က သူမပါးစပ်ကို ညှောင့်နေရင်းက သူမလက်ကိုဆွဲကာ လက်သန်းက လက်စွပ်ကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်ပါတယ်။ တစ်ချိန်ထဲမှာပဲ ကျွန်တော့် လိင်တန်ထဲက သုတ်ရည်တွေ တဖျစ်ဖျစ်နဲ့ မနီလာရဲ့ ပါးစပ်ထဲကိုာပန်းထွက်သွားပါတော့တယ်။ မနီလာ၏မျက်နှာမှာ အံ့အားသင့်သလို ဖြစ်သွားသော်လည်း ပါးစပ်ထဲရောက်လာသော သုတ်ရည်များကို အပြင်သို့ လျှံမကျအောင် ကမန်းကတန်း စုပ်ယူလိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့ ကမန်းကတန်းထပြီး သူမဘောင်းဘီကို ကောက်ဝတ်လိုက်ပါတယ်။
“ ဟင် နင် နင် ဒါက ဘာလုပ်တာလဲ “
“ အင် မနီလာပဲ သဘောတူလို့ ကျွန်တော်တို့ ဒီထဲရောက်လာတဲ့ဟာကို ကျွန်တော်က ဘာလုပ်ရမှာလဲ“
“ အင်း ငါ့စိတ်တွေ ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းမသိဘူး။ နင် ဒီအကြောင်း ဘယ်သူ့မှ လျှောက်မပြောနဲ့နော်“
“စိတ်ချပါ မနီလာရဲ့“
“ဒါဆိုလည်း သွား သွား အပြင် အမြန်ထွက်တော့ ဘယ်သူမှ မမြင်ခင် ငါရေချိုးတော့မယ်“
ကျွန်တော့်မှာ ဝမ်းမြောက်ကြည်နူးတဲ့ မျက်နှာနဲ့ ပြန်ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ ကျော်သက်ခိုင်ကတောင်
“ ဟေ့ကောင် အိမ်သာသွားတာ မျက်နှာက ပြုံးဖြီးဖြီးနဲ့ ဘယ်လိုဖြစ်လာတာလဲ “
ဟုမေးပါတယ်။ ညနေစောင်းတော့ ကျော်သက်ခိုင် မေမေ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် လာကြိုပြီး ကျွန်တော့်ကို အိမ်ရှေ့မှာ ချထားပေးခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော် အိမ်ထဲ ဝင်လိုက်တော့ မီးဖိုထဲက ထမင်းစား စားပွဲမှာ မျက်နှာ မသာမယာနဲ့ ထိုင်စောင့်နေတဲ့ မေေမေလေးကို တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ မေမေလေးက
“ သား စာတော်တော်ရခဲ့ရဲ့လား“
“ဟုတ်ကဲ့ မာမီ တော်တော် အလုပ်ဖြစ်ပါတယ်“
“သား ….မာမီ သားရဲ့အဝတ်တွေကို လျှော်ပေးရင်းနဲ့ ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက ဒါထွက်လာတယ် မာမီ့ကို မလိမ်နဲ့။ အမှန်အတိုင်း ပြောစမ်း“
မာမီ ထုတ်ပြလိုက်တာက မစိုးစိုးပွင့်ရဲ့ ပိုးအတွင်းခံဘောင်းဘီ အမည်းလေး၊ ကျွန်တော့် မျက်နှာ တစ်ခုလုံးလည်း ထူပိန်းသွားပြီး ဘာပြောရမှန်းမသိ ဖြစ်သွားတယ်။ ဘယ်လိုလိမ်ရကောင်းမလဲ ဆိုတာလည်း နည်းမျိုးစုံ လျှောက်စဉ်းစားပေမဲ့ ဘာမှထွက်မလာဘူး။ နောက်ဆုံးတော့ ဖိုးဖိုးရဲ့ အမွေဗူးကို ချန်ထားပြီး မစိုးစိုးပွင့် နဲ့ ဘယ်လိုမှန်းမသိပဲ ရုတ်တရက် နယ်ကျွံသွားရတယ်ဆိုတဲ့ ဇာတ်လမ်းကို ပြောပြလိုက်တော့တယ်။ အံ့သြစရာကောင်းတာက ကျွန်တော့်ကို မေမေလေးတစ်ယောက် အော်ငေါက် ကြိမ်းမောင်း ဆူပူပြီး ဝမ်နင်တွေ ပေးတော့မယ်လို့ ယူဆထားတာ။ အဲ့ဒီအစား ကျွန်တော့်ကို ထူးဆန်းတဲ့ အကြည့်တစ်မျိုးနဲ့ ကြည့်နေတာကို တွေ့လိုက်ရပါတယ်။
“ အခု သားရဲ့ အဲ့ဒီအကြည့် အဲ့ဒီမျက်လုံးတွေဟာ သားရဲ့ အဖိုးနဲ့ တစ်ပုံစံထဲပဲ။ သူလိုချင်ရင် ဘယ်မိန်းကလေးမှ ဟင်းအင်းလို့ ငြင်းဆန်ဖို့ အားမရှိခဲ့ကြဘူး“
“ အဲဒီ မိန်းကလေးတွေထဲ မှာ မာမီရော ပါလား“
ကျွန်တော် မေးပြီးပြီးခြင်းပဲ ကိုယ့်မေးခွန်းရဲ့အဖြေကို ကိုယ်သိနေတယ်။
“ အိုး ဂေါ့ မာမီ ကြိုးစားပါသေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့ရဲ့ အကြည့်တွေက မာမီ့ကို တအား စိတ်ရိုင်းတွေ ထကြွစေတယ်“
ဒီလက်စွပ်ကြောင့်ပဲဆိုတာ အခုတော့ ကျွန်တော် နားလည်သဘောပေါက်နေပြီ ဖြစ်ပေမဲ့ မာမီကတော့ သိပုံမရပါဘူး။
“အဲဒါဆိုရင် ကျွန်တော့်အမေလည်း သူနဲ့ မကင်းဖူးပေါ့“
“သားရဲ့မေမေ စောမြတ်သန္တာဟာ မာမီရဲ့ အစ်မနှစ်ဝမ်းကွဲပေမဲ့ မာမီနဲ့က အရင်းလိုပဲ ငယ်ငယ်ကတည်းက အရမ်းတွဲခဲ့တယ်။ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်လည်း အတွင်းရေးတွေကို ရင်ဖွင့်လေ့ရှိတယ်။ မမသန္တာက တနေ့မှာ မျက်ရည်စက်လက်နဲ့ မာမီ့ကို ရင်ဖွင့်ဖူးတယ်။ သားရဲ့ ဖေဖေနဲ့ သူ မင်္ဂလာဆောင်မဲ့နေ့မှာပဲ သူ ဘယ်ကနေဘယ်လို သားရဲ့ဖိုးဖိုးကုတင်ပေါ် ရောက်နေလဲ မသိဘူးတဲ့ “
“ဪ ဒါဆို သားရဲ့အဖေက ဖိုးဖိုးဆိုတာ မှန်နေပြီပေါ့.. ဒါပေမဲ့ ဘာလို့ ဖိုးဖိုးက သူ့သားရဲ့ မိန်းမကို ဒီလိုလုပ်ရက်ရတာလဲ“
“မာမီလည်း ပထမတော့ နားလည်ရ ခက်ခဲဘူးတယ်။ နောက်တစ်ခါ မာမီနဲ့ သားဖေဖေ အိမ်ထောင်ပြုတော့ သားဖိုးဖိုးရဲ့ ဆွဲဆောင်မှုအောက်က မာမီလည်း မလွတ်နိုင်ခဲ့ဘူး။ မာမီတို့ကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့“
“စိတ်မဆိုးပါဘူး မာမီ… ကျွန်တော် သဘောပေါက်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဘာဖြစ်လို့ ဖိုးဖိုးက…“
“သားရဲ့ဖိုးဖိုးက သားရဲ့ ဖွားဖွား မဟာဒေဝီဟာ ဟော်နန်းမှာစောင့်တဲ့ ပထန်ကုလားနဲ့ ဖြစ်တယ်လို့ စွပ်စွဲပြီး မဟာဒေဝီ နဲ့ ပြတ်စဲခဲ့တယ်။ မဟာဒေဝီကတော့ တောက်လျောက် ငြင်းဆန်ခဲ့တယ်။ သားရဲ့ ဖေဖေကလည်း တကယ့်ကို ပထန်ကြီးနဲ့ပဲ တူတာ ကြည့်လေ။ ဒါပေမဲ့ လူအများကြားမှာ အရှက်မကွဲအောင် သဘောခြင်းမတိုက်ဆိုင်လို့ ကွာရှင်းတယ်ပဲ ပြောပြီး သူ့သားအနေနဲ့ အသိအမှတ်ပြုထားတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့ကို မဟာဒေဝီက ချိုးသွားတာဆိုပြီး သူက လက်စားပြန်ချေတာလို့ ပြောပါတယ်…”
“ဪ ဒါဆိုရင် သားက ဖိုးဖိုးနဲ့ မေမေတို့ရဲ့ သားပေါ့။ ဖွားဖွားတို့ ဖေဖေတို့နဲ့ ဘာမှ သွေးမတော် သားမစပ်ဘူးပေါ့..“
“ဒီလိုတော့ မပြောပါနဲ့ သားရယ်… မာမီက သားနဲ့ အဒေါ် သုံးဝမ်းကွဲလောက်တော့ သွေးစပ်ပါသေးတယ်..“
“သား နားလည်ပါတယ် မာမီရယ်.. သား မာမီ့ကို ချစ်ပါတယ်..“
ထိုင်ရာက ထလာတဲ့ မေမေလေးက ကျွန်တော့်ကို ဖြေသိမ့်တဲ့အနေနဲ့ လာထွေးဖက်သလို ကျွန်တော်ကလည်း ဖေးမတဲ့အနေနဲ့ ပြန်ဖက်ထားလိုက်မိပါတယ်။ ကျက်သရေရှိလှတဲ့ မေမေလေးရဲ့ မဟာနဖူးကို ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်တဲ့အချိန်မှာ ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ကို အိကနဲ ဖိလာတဲ့ မေမေလေးရဲ့ ရွှေရင်အစုံကိုလည်း ကျွန်တော် သတိထားမိလိုက်ပါတယ်။ မပြောမဆို ကုန်းရုန်းထလာတဲ့ ကျွန်တော့် ညီတော်မောင်က မေမေလေးရဲ့ ဗိုက်သားပြင်ကို သွားထောက်နေပါတော့တယ်။ မေမေလေးကလည်း သတိပြုမိမှာပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ မရုန်းမပြုပဲ ကျွန်တော့်ကို တင်းတင်းကြီး ပြန်ဖက်တွယ်ထားခဲ့တယ်။
ကျွန်တော် မေမေလေးကို စွဲမက်စရာ အမျိုးသမီးကြီးဆိုတာ သတိထားမိတာ ပထမဆုံးအကြိမ်လို့ပဲ ဝန်ခံပါရစေတော့။ ကျွန်တော့် စိတ်ထဲမှာ မိထွေးပေမဲ့ ကိုယ့်အမေအရင်းလို ငယ်ငယ်ကတည်းက နေလာခဲ့ရလို့ ဘယ်လိုမှ စိတ်ကူးတောင် မကူးခဲ့ပေမဲ့ အခု ဖိုးဖိုးဆီက ပြန်လာခဲ့တဲ့ လမ်းတစ်လျှောက် ပြောင်းလဲလာခဲ့တဲ့ မိန်းမတွေအပေါ်ထားတဲ့အမြင်၊ စိတ်ထားတွေက ကျွန်တော့်ကို အများကြီး ပြောင်းလဲစေခဲ့ပါပြီကော။ မေမေလေး ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်ကလည်း ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာ အခုမှ အမေအခန်းက သရုပ်ဆောင်လာတဲ့ နာမည်ကြီး မင်းသမီး အဟောင်းလို၊ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုး လုံးကြီးပေါက်လှကြီး၊ အခု ကျွန်တော်ထိန်းကိုင်ထားတဲ့ ခါးလေးက ထမီကို တင်းတင်းစီးထားလို့ပဲ ကျင်နေတာလားမသိ သေးသေးလေး၊ တစ်ပွေ့စာလေးပေမဲ့ အောက်ပိုင်းက ကားစွင့်နေတဲ့ တင်လုံးကြီးတွေက အားရစရာ၊ ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ကို အိကနဲဖိထားတဲ့ နို့ကြီးတွေက သေချာပေါက် မနန်းထက်တောင်ကြီးမှာ သေချာသလောက်ရှိတယ်။
ကျွန်တော့်လက်တွေက မေမေလေးရဲ့ တင်သားအိအိတွေဆီ အလိုလို လျှောကျသွားပြီး ဆုပ်ညှစ်မိတယ်။ ကျွန်တော့်ကို မေမေလေး တွန်းထုတ်ပစ်မလားလို့ စောင့်နေပေမဲ့ ပိုပြီးတောင် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်တွယ်လာတယ်။
” သားသားရယ်.. မင်းလေးဟာ သူနဲ့ အခုမှ ပိုတူလာတယ်”
မေမေလေး ညွှန်းတဲ့ သူဆိုတာ ဖိုးဖိုး (ကျွန်တော့် အဖေရင်း ) မှန်း ကျွန်တော် အလိုလို သိနေပါပြီ။ ကျွန်တော်က ဘာမှ ပြန်မပြောတော့ပဲ မေမေလေး တင်ပါးတွေကိုသာ အားမလိုအားမရ ဆုပ်နယ်ပေးရင်းက ဘောင်းဘီအောက်က ကုန်းရုန်းထနေတဲ့ ညီတော်မောင်နဲ့ သူမရဲ့ ဗိုက်သားလေးကို ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက အမွေဗူးလေးအကြောင်း တွေးနေတုန်းမှာပဲ အပေါ်ထပ်က လှုပ်ရှား လမ်းလျှေက်လာသံ ကြားလိုက်ရတယ်။
” သားက ဖေဖေ အိပ်ပျော်နေပြီထင်တာ”
” မာမီလည်း အဲ့လိုပဲထင်တာပဲ“
ကျွန်တော် မေမေလေးကို ဖက်ထားသော လက်များကို ခွာလိုက်ပြီး
” ကျွန်တော် သွားအိပ်တာကောင်းမယ် ထင်ပါတယ် မာမီ”
” အင်း”
လို့ မေမေလေးက သက်ပြင်းလေး တွဲတွဲချရင်း ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီအောက်က ဖုထနေတဲ့ကောင်ကြီးကို ငုံ့ကြည့်နေပါတယ်။ ကျွန်တော် လှေခါးပေါ် အမြန်ပြေးတက်ရင်း ကိုယ့်အခန်းရှိရာကို ထွက်လာခဲ့ပါတော့တယ်။ ဒီဗူးလေးဟာ သူ့ကိုယ်မှာရေးထားတဲ့ စာတမ်းလို ကောင်းကျိုး ဆိုးကျိုးတွေ အများကြီး ပေးနိုင်တယ်ဆိုတာ ကျွန်တော် ယုံသွားပါပြီ။ အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ ကျွန်တော် ဗူးလေးကို အံဆွဲထဲထည့်ဖွက်လိုက်ပြီး အိပ်ယာပေါ် ပစ်လှဲချလိုက်ပါတော့တယ်။ ပုံမှန်ဆိုရင် အိပ်ယာဝင်ချိန်မှာ ကျွန်တော်ဟာ မိန်းမတစ်ယောက်ယောက်ကိုမှန်းပြီး ကိုယ့်ဖာသာ အာသာဖြေလေ့ရှိပေမဲ့ ဒီနေ့ကတော့ လူရောစိတ်ရော နွမ်းကျသွားပြီမို့ တုံးကနဲ အိပ်မောကျသွားပါတော့တယ်။ နောက်နေ့မနက် မေမေလေးရဲ့ တဒုန်းဒုန်း တံခါးခေါက်သံကြောင့် ကျွန်တော် အိပ်ယာက နိုးလာခဲ့ပါတယ်။
“သား ထတော့လေ ဘုရားကျောင်းသွားဖို့ နောက်ကျနေပြီ..“
ကျွန်တော်လည်း ငြီးငြီးငြူငြူနဲ့ အိပ်ယာက ကမန်းကတန်းထ ရေမိုးချိုးပြီး စားပွဲပေါ်တွေ့တဲ့ ပဲပြုတ်ကို နံပြားထဲထည့်လိပ် ပါးစောင်ထဲ ထည့်ဝါးရင်း ကားပေါ် ကမန်းကတမ်း ပြေးတက်ခဲ့ပါတယ်။ ဖေဖေနဲ့ မေမေလေးတို့က ကားပေါ်မှာ စောင့်နေကြတာ ကြာလို့ ဖေဖေက နဲနဲစိတ်တိုပုံရနေပေမဲ့ မေမေလေးကတော့ ကျွန်တော့်ကို ပြုံးကြည့်နေပါတယ်။ ဘုရားကျောင်းက ခုံတန်းလျားမှာထိုင်ရင်း အရင်တုန်းက ကျွန်တော်သတိမထားမိခဲ့တဲ့ အမျိုးသမီး ကြီး၊ ငယ်၊ လတ် ချောချောလှလှတောင့်တောင့်တွေကို ငေးမောနေမိခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက ဖိုးဖိုးအမွေဗူးလေးကို အမှတ်မထင် စမ်းလိုက်မိပါတယ်။ ကျွန်တော့်အခန်းထဲက အဝတ်အစားလဲပြီး ပြေးထွက်လာတုန်းက လက်က သူ့အလိုလိုကောက်ထည့်လာခဲ့မိတာပဲ ဖြစ်မယ်လို့ တွေးနေမိတယ်။
ကျော်သက်ခိုင်နဲ့ သူ့မိဘတွေကို အလယ်လျှောက်လမ်းတစ်ဖက်က ခုံတန်းတွေမှာ လှမ်းတွေ့ရပါတယ်။ ကျွန်တော်က သူ့ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်တော့်ကို သူက လက်ရမ်းဝှေ့ပြ နှုတ်ဆက်လိုက်ပါတယ်။ သူ့ဘေးက သူ့အမေ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ကျွန်တော့်ကို ပြုံးပြီးကြည့်နေတာ တွေ့ရတော့ ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်က နည်းနည်းလှုပ်ရှားသွားရပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ အနောက်ဖက်က ခုံတန်းကို စောင်းငဲ့ကြည့်လိုက်တော့ ကြည်ပြာတို့ညီအစ်မနှစ်ယောက် နဲ့ သူ့မိဘတွေကို တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ သူတို့ ညီအစ်မနှစ်ယောက်စလုံးက ကျွန်တော့်ကို ပြုံးပြ နှုတ်ဆက်လိုက်ပါတယ်။
နီလာရဲ့အတွင်းခံဘောင်းဘီက ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီနောက်အိတ်ထဲမှာ ရှိနေသေးတာကို သတိရလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်က သူတို့ကို ပြန်ပြုံးပြလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက မနီလာရဲ့ ပိတ်သားအတွင်းခံလေးကို စမ်းကြည့်လိုက်ပါတယ်။ မနီလာရဲ့လှပတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီးကို ရေချိုးခန်းထဲမှာ အားရပါးရ စုပ်ပေးခဲ့တာ ပြန်မြင်ယောင်ပြီး ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်က ဘောင်းဘီအောက်က ထကြွလာပါတယ်။ ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးက သိသိသာသာကြီး ဖုထစ်ထကြွလာလို့ ကျွန်တော်က သူများတွေ သတိမထားမိအောင် ခါးကိုကုန်းထားပေမဲ့လည်း၊ ကျွန်တော့်ကောင်က ဘောင်းဘီအောက်က အတင်းရုန်းထနေလို့ နဲနဲတောင် နာစပြုလာပါတယ်။
တခြားဟာတွေ ဘယ်လိုပဲလှည့်တွေးတွေး မနီလာရဲ့အဖုတ်ကလေးကိုပဲ မျက်စေ့ထဲ ပြန်မြင်ယောင်လာပြီး လိင်တန်ထိပ်ကလည်း နာကျင်လာပါတယ်။ ဘုရားကျောင်းထဲက လူလယ်ခေါင်မှာ ကျွန်တော့်ကို မိုးကြိုးပစ်ချခံရတော့မလားဆိုပြီးတော့ နည်းနည်းကြောက်စိတ်ဝင်သွားမှ နည်းနည်းသက်သာလာသလိုရှိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဗြုန်းကနဲဆိုသလို လူတွေအကုန်လုံး ထရပ်ပြီး သီချင်းလည်းဆိုလိုက်ရော ကျွန်တော် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိပဲ ပေကပ်ထိုင်မလို လုပ်နေမိပါတယ်။ မေမေလေးက ကျွန်တော့်ဂျိုင်းကမပြီး အတင်းဆွဲထူထခိုင်းလိုက်တော့ မလွဲမရှောင်သာ ထလိုက်ရပါတော့တယ်။ ဘယ်သူများ ကျွန်တော့်ကို ကြည့်နေမလဲလို့ ဟိုဟိုဒီဒီ လှည့်ပတ်မျက်စေ့ကစားလိုက်တော့ ကျော်သက်ခိုင်အမေ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်တစ်ယောက် မျက်လုံးအပြူး ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ ကျွန်တော့်ဖြစ်အင်ကို ငေးကြည့်နေတာ သတိထားမိလိုက်ပါတယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ သူ သေသေချာချာ မမြင်ရအောင် ကိုယ်ကိုတစ်စောင်းလှည့်ထားလိုက်တာ သီချင်းဆုံးတဲ့ထိပေါ့။
သီချင်းဆုံးလို့ လူတွေအကုန် ထိုင်ကြမှ လိုက်ထိုင်ချရင်း သက်ပြင်းချနိုင်ပါတော့တယ်။ နောက်ဆုံး ဘုရားဝတ်ပြုတဲ့အစီအစဉ် ပြီးသွားလို့ ဘုရားကျောင်းကထွက်ကြတော့ ကျွန်တော်က မိဘတွေနောက်က ကုတ်ကုတ်ကုတ်ကုတ်နဲ့ လိုက်ပါလာခဲ့ပါတယ်။ ဘုရားကျောင်းအပေါက်ဝမှာ ကျွန်တော့်လက်မောင်းကို နောက်က တစ်ယောက်ယောက် လှမ်းဆွဲလိုက်သဖြင့် လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ ကျော်သက်ခိုင်အမေ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် ဖြစ်နေတယ်။
“ဟေး စဝ်ဟွမ် တို့ကိုတောင် မနှုတ်ဆက်တော့ဘူးလား။ မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်နေတယ်..“
“မဟုတ်ပါဘူး အန်တီရယ်..“
“အင်းလေ ထားပါတော့… ဒီနေ့လည် ကျော်သက်ခိုင်တို့ သားအဖတွေ မောသီရိဖက် သွားကြမလို့တဲ့ အိမ်ကိုလာလည်ပါလား။ အန်တီတစ်ယောက်ထဲ ပျင်းနေမှာ..“
ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က လေသံကလေးဖြင့် ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
“ကျွန်တော် အိမ်စာလေးတွေ လုပ်စရာရှိသေးတယ် အန်တီရဲ့..“
“အန်တီကူလုပ်ပေးမှာပေါ့ကွဲ့ သားအိမ်စာတွေကို..“
ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ကျွန်တော့်လက်မောင်းကို မလွှတ်သေးပဲ ဆက်ပြောနေတယ်။
“ဘယ်အချိန်လောက်လဲ..“
“ကြိုက်တဲ့အချိန်လာခဲ့ အန်တီ စောင့်နေမယ်..“
ကျွန်တော်က ကျွန်တော့်လက်ကို ရုန်းထွက်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့် မိဘတွေရှိရာကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ မေမေလေးက ဘုရားကျောင်းက ရုံးခန်းမှာ လုပ်စရာရှိသေးလို့ဆိုပြီး ထွက်သွားတယ်။ ဖေဖေက လူတစ်ယောက်နဲ့ စကားပြောနေလို့ ကျွန်တော် ကားထဲဝင်ထိုင်ပြီး စောင့်နေရတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ မနီလာ ကားနားကို ရုတ်တရက် ရောက်လာတယ်။
“ဟေး ရှမ်းလေး မနေ့က နင် ငါ့ပစ္စည်းတစ်ခု ယူသွားတယ် မဟုတ်လား..“
ပြုံးစစနဲ့မေးလာတဲ့ မနီလာကို ကျွန်တော်က ဘောင်းဘီနောက်အိတ်ထဲက သူ့ ဘောင်းဘီလေးကို လက်ခုပ်ထဲဖွက်ပြီး တခြားလူမမြင်အောင် ပြလိုက်တယ်။
“ဒါလေးလား..“
“အင်းဟုတ်တယ် ငါ့ကိုပြန်ပေးကွာ..“
“ဘာလို့လဲ ကျွန်တော်က အမှတ်တရ သိမ်းထားချင်တာ..“
“နင်သူများတွေ လျှောက်ပြပြီး သတင်းတွေ ပွကုန်မှာစိုးတယ်..“
“ဒါဆို ကျွန်တော့်ကို ဘာပြန်ပေးမှာလဲ..“
“ဘာလိုချင်လဲ ပေးမယ်ကွာ။ ဒီနေ့ခင်း အိမ်လာခဲ့..“
“ဟင့်အင်း ကျွန်တော်မအားဘူး။ အလုပ်တွေရှုပ်နေတယ်..“
ကျွန်တော့်ကို စောက်ကောင်က ကြီးကျယ်လိုက်တာလို့ ပြောမလားလို့ထင်တာ
“အင်းလေ နင်အားတဲ့အချိန် ပြောပေါ့။ အခုတော့ ငါ့ဟာပြန်ပေး..“
“အင်း မနီလာ ကတိတည်ရမယ်နော်..“
ဟုပြောရင်း လူမမြင်အောင် သူမလက်ထဲ ထိုးထည့်ပေးလိုက်ပါတယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်တာနဲ့ ကျွန်တော် ရေပြန်ချိုးလိုက်ပြီး အဝတ်အစားအသစ် ပြန်လဲလိုက်တယ်။ ကျော်သက်ခိုင်တို့ အိမ်သွားဖို့ စိတ်တက်ကြွနေပေမဲ့ ကျော်သက်ခိုင်တို့ မောသီရိသွားမဲ့ အချိန်ကို စောင့်နေရတယ်။ အဲဒါနဲ့ အိမ်ထဲမှာ ဟိုလုပ်ဒီလုပ် လုပ်နေမိတယ်။ နောက် လှေခါးကိုဆင်းဖို့ ဦးတည်လာနေရင်းက ဖေဖေတို့အခန်းက တံခါးကပိတ်ထားပေမဲ့ ဟတတလေး ဖြစ်နေသလိုပဲလို့ ထင်တာနဲ့ အနီးကပ်ကြည့်လိုက်တော့ တံခါးက တစ်လက်မလောက် ဟနေတာ တွေ့ရတဲ့အပြင် အထဲက လှုပ်ရှားမှုတစ်ခုကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ အဲဒါနဲ့ ခြေဖျားထောက်ပြီး တံခါးဘောင်နား သွားချောင်းကြည့်လိုက်မိတယ်။
မေမေလေး ထမီရင်လျှားနဲ့ ကိုယ်လုံးပေါ် မှန်ကြီးရှေ့မှာ ရပ်နေတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ မေမေလေးက မှန်ထဲမှာ သူ့ကိုယ်သူ ပြန်ကြည့်နေတာတွေ့တာနဲ့ ကျွန်တော် ကိုယ်ကိုပြန်ဆန့်ပြီး ထွက်သွားတော့မယ်အလုပ်မှာ မေမေလေးက သူမရဲ့ထမီကို ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်တယ်။ ကျွန်တော် မျက်တောင်တောင် မခတ်မိတော့ဘူး။ ကျွဲကောသီးလောက် နို့ကြီးတွေက လှလိုက်တာ၊ ကလေးမမွေးဖူးသေးလို့ တင်းရင်းနေပေမဲ့ အလုံးကြီးလို့ အောက်ကို နည်းနည်းလေး အောက်ကျသလိုလေး ဖြစ်နေသော်လည်း တွဲနေသလိုမျိုး မဟုတ်။ နို့သီးခေါင်းနှစ်လုံးမှာ လက်မဝက်လောက်ရှည်ပြီး မာတင်းတောင့်နေတာ ခဲတန်ဖင်က ခဲဖျက်တုံးလေးတွေလိုပဲ။
အဲ့လိုလှပတဲ့ နို့အစုံကနေ မနည်းမျက်စေ့လွှဲပြီး အောက်ကိုကြည့်လိုက်တော့ မသိမသာလေးသာ ဖောင်းနေတဲ့ ဝမ်းပျင်းသားလေး အောက်က အမွှေးထူထူချုံဖုတ်လေးကို ပေါင်ခွဆုံမှာ တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်က နိုးကြွမာတင်းလာပြီး အသက်အောင့်ထားမိတာ ကြာပြီမို့ အသက်ကိုမျှင်းပြီး ဖြေးဖြေးခြင်း ရှူသွင်းလိုက်မိပါတယ်။ အဲ့လိုချောင်းကြည့်နေရတာ စိတ်မလုံဘူး ဖြစ်လာလို့ လစ်တော့မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ပြီး တံခါးဝကနေ ခွာမယ်လုပ်ရင်း မေမေလေးမျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မေမေလေးရဲ့ မျက်လုံးအစုံက ဟနေတဲ့ တံခါးကို လှမ်းကြည့်နေသလိုပဲ။
ကျွန်တော်လည်း ရုတ်တရက် လန့်သွားကာ ထခုန်ပြီး လှေခါးရှိရာကို ပြေးတော့တာပဲ။ စိတ်ထဲမှာတော့ မေမေလေးများ ငါချောင်းတာ မြင်သွားပြီလားပေါ့။ ကျွန်တော်ရှိနေတာ မေမေလေး သိနေတာလား။ ငါချောင်းနေတာသိလို့ပဲ ထမီကို တမင် ချွတ်ချလိုက်တာလား။ ကျွန်တော် စက်ဘီးကိုဆွဲယူပြီး ကျော်သက်ခိုင်တို့အိမ်ဘက်ကို ဦးတည်ပြီး ကမန်းကတန်း နင်းလာတော့ ညီတော်မောင်က တော်တော့်ကို မာနေပြီ။ စက်ဘီးကိုအားစိုက်ပြီး မနည်းနင်းနေရတယ်။ ကျော်သက်ခိုင်တို့ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ကျော်သက်ခိုင်အဖေ့ကားကို မတွေ့ရတော့ဘူးဆိုတော့ သူတို့မောသီရိသွားတာ သေချာသွားပြီပေါ့။ စိတ်လောလောနဲ့ လူခေါ်ခေါင်းလောင်းကို ဆက်တိုက်နှိပ်လိုက်မိတယ်။ ခဏစောင့်နေပေမဲ့ တံခါးလာဖွင့်မဲ့သူ မရှိတာနဲ့ ထပ်ပြီးနှိပ်မလို့ ပြင်တော့မှ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် တံခါးဖွင့်လာတယ်။
“ လောလှချေလား ဆရာလေးရဲ့။ အနောက်က ဘာလိုက်လာလို့လဲ”
ပထမ ကျွန်တော် ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်ကို မမှတ်မိသလို ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားတယ်။ သူမရဲ့ နက်မှောင်တဲ့ ဆံပင်အုပ်ထူထူကို ဖားလျားချထားတာ တင်ပါးလောက်အထိ ရောက်နေတယ်။ ကျွန်တော် အမြဲတမ်းတွေ့နေကြ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ဆံထုံးပုံစံမျိုးစုံနဲ့ပဲ ဖြစ်တယ်။ တစ်ခါမှ ဆံပင်ဖားလျား မတွေ့ဖူးခဲ့။ အသားပါးပါး ပိတ်စနှင့် ချူပ်ထားသော ဂျိုင်းပြတ် ဘလောက်ဂါဝန်လို့ ခေါ်မလား ကျွန်တော်မသိ။ အရှည်က ခြေသလုံးလောက်ထိရောက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ အသားက ပါးပျော့ပျော့မို့ ပေါင်တန် ဖင်လုံးကြီးတွေကို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မြင်နေရတယ်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီအနားအရာကို ပေါင်ရင်းတင်ပါးပေါ်မှာ ထင်းထင်းကြီး တွေ့နေရတယ်။
ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က တံခါးပေါက်ကခေါင်းပြူပြီး အိမ်နီးနားချင်းထဲက ဘယ်သူတွေကြည့်နေလဲလို့ လှမ်းအကဲခတ်လိုက်တယ်။ နောက် ကျွန်တော့်ကို ကမန်းကတန်း အိမ်ထဲဆွဲသွင်းပြီး တံခါးပိတ် ဂလန့်ချလိုက်တယ်။ ဧည့်ခန်းထဲမှာ အဆိုမပါတဲ့ တူရိယာကြီးသက်သက် တီးခတ်ထားတဲ့ ငြိမ့်ငြိမ့်ညောင်းညောင်း သံစဉ်လေးကိုဖွင့်ထားတယ်။ ကျွန်တော့်ကို ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် ကျုံးသွင်းဖို့ ရည်ရွယ်ထားတယ်ဆိုတာ သိသာနေတယ်။ ငါတော့ ဒီတခါ လက်စွပ်သုံးစရာ လိုမှာ မဟုတ်ဘူးလို့ တွေးပြီး ကိုယ့်ဘာသာ ပြုံးလိုက်မိတယ်။
“မောင်ရှမ်းလေး အအေးတစ်ခုခု သောက်မလားကွဲ့ …“
ဒေါ်ခင်မြင်မြင့်က နှစ်ယောက်ထိုင်ဆိုဖာပေါ် ထိုင်လိုက်ကာ သူမဘေးလက်နဲ့ပုတ်လို့ ကျွန်တော့်ကို ထိုင်ခိုင်းရင်း မေးလိုက်ပါတယ်။
“ကျွန်တော် မသောက်တော့ပါဘူး အန်တီ..“
ကျွန်တော်က ကိုယ့်ပေါင်ပေါ် ကိုယ်လက်နှစ်ဖက်တင်ပြီး ရိုရိုကျိုးကျိုးပဲ ပြောလိုက်ပါတယ်။
“မမမြင့်လို့ပဲ ခေါ်ပါကွယ် တို့နှစ်ယောက်ထဲရှိတုန်း ဟင်းဟင်း..“
အခုမှပဲ ကျွန်တော် သူမရဲ့ ကြီးမားလှတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အောက်က ဘရာဇီယာဝတ်မထားတာ သတိထားမိလိုက်တယ်။ အင်္ကျီ အသားပါးပါးအောက်က မို့မောက်ဖောင်းကြွနေတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက ကျွဲကောသီးလုံးတွေလောက်ကြီးပြီး နို့သီးခေါင်းနှစ်လုံးက ထိုးထောင်ထနေတာ အင်္ကျီအသားပါးပါးကို ဖောက်ထွက်တော့မဲ့အတိုင်းပဲ ကျွန်တော့်ညီတော်မောင် ချက်ချင်းပြန်မာလာရတော့တာပေါ့။
“ငါ့အင်္ကျီ ကြိုက်လို့လား..“
ကျွန်တော်က သူမနို့ကြီးတွေကို ငေးကြည့်နေတာသိလို့ သူမက တမင် ရင်ကိုကော့ပြပြီး မေးလိုက်တာ။
“ငါ စင်ကာပူ သွားလည်တုန်းက ဝယ်လာတာလေ..“
“အရမ်းမိုက်တာပဲ..အန်တီ… ဟိုဟို … မမမြင့်.. မမမြင့်ကိုက မိုက်လို့ပါ…“
“မောင်ရှမ်းလေး တကယ်ကို ပြောင်းလဲသွားတာပဲ အရင်နဲ့ကို မတူတော့ဘူး..“
ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ကျွန်တော့်ကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံးကြည့်ပြီး ပြုံးစစနဲ့ ပြောလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီ အောက်က ဖုဖောင်းထနေတဲ့ ညီတော်မောင်ကိုလည်း တွေ့ရော မျက်ခုံးတစ်ဖက် မြောက်သွားပါတယ်။
“ဟင့် မောင်ရှမ်းလေး ယမုံနရဌကို မသွားခင်တုန်းကနဲ့ကို မတူတော့ဘူး။ အရင်တုန်းက ကလေးလေးပဲ အခု ပြန်လာတော့ ချက်ချင်း လူပျိုပေါက်ဖြစ်သွားသလိုပဲ..“
“ဟုတ်ကဲ့ မမမြင့်..“
ကျွန်တော်က ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဂုဏ်ယူ အပြုံးနဲ့ ပြောလိုက်ပါတယ်။ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ထလိုက်ပြီး
“ရှမ်းလေး အကတတ်လား..“
လို့ မေးလိုက်တော့ ကျွန်တော်လည်း ခေါင်းငြိမ့်ပြပြီး ထရပ်လိုက်ပါတယ်။ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ကျွန်တော့်လက်နှစ်ဖက်ကို သူမဆီကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူမခါးတစ်ဖက်တစ်ချက်မှာ တင်ပေးလိုက်ပါတယ်။ သူမရဲ့ လက်တွေက ကျွန်တော့် လည်ဂုတ်ကို သိုင်းဖက်လာပြီး သူမတစ်ကိုယ်လုံးက ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲ တိုးကပ်လာပါတယ်။ ဘရာဇီယာဝတ်မထားတဲ့ သူမနို့ကြီးတွေက ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ပေါ် အိကနဲလာဖိမိပြီး ထိုးထောင်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းနှစ်လုံးက ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ပေါ်မှာ မာမာလေး လာထောက်နေတာ ခံစားလိုက်ရပါတယ်။ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်ရဲ့ ပေါင်တန်တစ်ဖက်က ကျွန်တော့် ပေါင်ကြားကို တိုးဝင်လာပြီး ကျွန်တော့်ညီငယ်ရဲ့ မာနေတဲ့ ခေါင်းကို လာပွတ်နေပါတယ်။
“မောင်ရှမ်းလေး ..ဒီကိစ္စကို ဘယ်လိုမှ မပေါက်ကြားစေရဘူးနော်..“
လို့ တိုးတိုးလေး ကျွန်တော့်နားနားကို ကပ်ပြောလိုက်ပါတယ်။ အခုချိန်အထိတော့ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်ကပဲ ရှေ့ဆောင်နေတာမို့ ကျွန်တော်က အချင်ယောင်ဆောင်ပြီး နောက်က လိုက်နေတာပေါ့ ဟီးဟီး။ ကျွန်တော်က ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်ရဲ့ ကျောပြင်လေးကို ပွတ်သပ်ရင်း
“ကျွန်တော် တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးဘူး။ မမမြင့် ကျွန်တော့်ကို သင်ပေးပါလား..“
လို့ပြောလိုက်တော့…… ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ဟဟလေး ရယ်ရင်း သူမ နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ကျွန်တော့်နားရွက်ဖျားလေးကို တစ်ချက်စုပ်လိုက်ရင်း
“မမမြင့် အကုန်သင်ပေးမှာပေါ့.. ငါတို့ ဟိုဟာတော့ လုပ်လို့မရဘူး..“
ကျွန်တော်က ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်ရဲ့ စကားကြောင့် ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားတယ်။ ဟင် ဘာကြီးလဲ ဒီဆော်ကြီးက ဘယ်အဆင့်ထိပဲ လုပ်မှာလဲ…… အဲလို တွေးရင်း ပါးစပ်ကလည်း
“ဟင် ဘာဖြစ်လို့လဲ မမမြင့်..“
လို့ အလိုလို ထွက်သွားတယ်။
“လင်မယား မဟုတ်ပဲနဲ့ လုပ်တယ်ဆိုတာ အပြစ်ရှိတယ် ကွယ့်..“
ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ပြောရင်းဆိုရင်းနဲ့ ကျွန်တော့် ဖင်ကို လှမ်းညှစ်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်ကလည်း အားကျမခံ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် ဖင်ကြီးတွေကို လက်ဝါးနှစ်ဖက်နဲ့ တစ်ဖက်တစ်ချက်စီ ဆုပ်ကိုင်ညှစ်လိုက်ပြီး
“ဒါကတော့ အပြစ်မရှိဘူးပေါ့..“
လို့ မေးလိုက်ပါတယ်။ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က
“အိုး ဒါကတော့ အပေါ်ယံ စိတ်ပြေလက်ပျောက် အပရိကလောက်ပဲဟာ..“
ဆိုတဲ့ အခြေအမြစ်၊ ယုတ္တိယုတ္တာ မရှိတဲ့ ဆင်ချေပေးပါတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာတော့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ ဒီကောင်မကြီး အဲလို မစွတ်မပွတ် ပေးပြီး အထူးသဖြင့် ကျွန်တော့်လို အရွယ်ကောင်လေးတွေကို နှပ်ချနေတာ ဘယ်နှစ်ယောက်တောင်ရှိပြီလဲလို့ တွေးနေမိပါတယ်။ အလိုးတော့ မခံပဲ ဟိုဟာဒီဟာလောက်နဲ့ သူမကိုယ်သူမ စိတ်ဖြေဖျောက်နေပုံရတယ်လို့လည်း တွေးနေမိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် လက်ဖဝါးက ကျွန်တော့် ညီတော်မောင်ကို ဘောင်းဘီ အပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်စမ်းနေတော့ အတွေးစပြတ်သွားပါတယ်။
“ဪ… ဩ မောင်ရှမ်းလေးက တကယ့်ကို မငယ်တော့ပါလား… ဟင်းဟင်း..“
ကျွန်တော်က ကျွန်တော့်လက်တွေကို သူမ နို့အုံကြီးတွေပေါ်တင်ပြီး ဖွဖွလေးဆုပ်ညှစ်လိုက်တော့ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်တစ်ယောက် နည်းနည်းအံ့အားသင့်သွားပုံရတယ်။ ကျွန်တော်က နို့အုံကြီးတစ်ခုလုံးကို ဖွဖွလေးပွတ်သပ်ပြီး ထောင်မတ်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်မ၊ လက်ညိုးနဲ့ အသာလေး ဖမ်းညှစ်လိုက်တယ်။ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် တစ်ချက် အင့်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ကျွန်တော့်လက်နှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ဖမ်းလိုက်ပြီး
“ကဲ ဒီဆိုဖာပေါ်မှာ ခဏထိုင်လိုက်ဦး။ မောင်ရှမ်းလေးကို မိန်းမတွေရဲ့ ကိုယ်လုံးတီး အလှကို မြင်ဖူးသွားအောင် အရင်ဆုံး ပြလိုက်ဦးမယ်..“
ကျွန်တော်က တစ်ခါမှ အတွေ့အကြုံမရှိသလို ဟန်ဆောင်ရတာ သဘောကျတတ ဖြစ်လာသလိုပဲ ဟီး…. ဟီး…။ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ကျွန်တော့်ကို ပြုံးစစနဲ့ကြည့်ရင်း သူမလက်နှစ်ဖက်ကို ဘယ်ညာကြက်ခြေခတ်ယှက်ကာ သူမဂါဝန်ကို ပေါင်ရင်းနားလောက်က ဖမ်းကိုင်ပြီး ဖြေးဖြေးခြင်း မြှောက်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ လက်နှစ်ဖက်လုံး ခေါင်းပေါ်ကျော်ပြီး ဂါဝန်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ အောက်ပိုင်းက အတွင်းခံဗေဒါရောင်လေးကလွဲရင် ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားတဲ့ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ဂါဝန်ကို ကုလားထိုင်တစ်ခုပေါ် လှမ်းပစ်တင်လိုက်ပြီး သူမလက်နှစ်ဖက်နဲ့ ရှက်သလို အမူအယာလုပ်ကာ လက်ပိုက်သလိုပုံစံနှင့် နို့ကြီးတွေကို ဖုံးကွယ်လိုက်သေးတယ်။ သူမလက်တွေက နို့သီးခေါင်းတွေကိုသာ ဖုံးနိုင်တာ နို့အုံကြီးတွေကတော့ လျှံထွက်နေတာပေါ့။
အဟီး……. ဟတ်…… ဟန်အမူအယာ သရုပ်ဆောင်တော့ မဆိုးပါဘူး။ ဒီမိန်းမကြီး ငါ့လိုချာတိတ် ဘယ်နှစ်ယောက်တောင် ဒီလိုရှိုးဖူးလဲ မသိဘူး ဆိုပြီးတွေးရင်းက ညီတော်မောင်လည်း တော်တော်ကို ထိုးထောင်ထလာတယ်။ ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီအောက်က ဖုဖောင်းဖောင်းကို ကြည့်ပြီး ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ပြုံးလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ကို ကျောပေးလိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့ သူမလက်မနှစ်ဖက်နဲ့ ဘောင်းဘီသားရေမျှော့ကြိုးကို ခါးတစ်ဖက်တစ်ချက်စီက ဆွဲချနေပါတယ်။ သူမရဲ့ ဖင်ကြီးကို ကျွန်တော့်မျက်နှာရှေ့တည့်တည့်မှာ ကုန်းလိုက်တာကြောင့် ဝိုင်းစက် စွံ့ကားလှတဲ့ (ကျွန်တော်လက်ရှိ မြင်ဖူးသမျှထဲမှာ အကြီးဆုံး) အိုးကြီးက ဘွားကနဲ ပေါ်လာပါတယ်။ အိုးကြီးနှစ်လုံးကြား ပေါင်နှစ်လုံးဆုံတဲ့နေရာမှာတော့ အမွှေးပြောင်နေအောင် ရိတ်ထားတဲ့ မို့မို့ဖောင်းဖောင်း အဖုတ်ကြီး အရည်ကြည်လေးတွေနဲ့ ရွှမ်းလဲ့ နေတယ်။ ပေါင်ကြီးတွေကလည်း တုတ်လိုက်တာ ကျွန်တော့်ပေါင်နှစ်လုံးစာလောက် ရှိမလားမသိဘူး။ အဆီလုံးတွေနဲ့ ထစ်မနေပဲ ချောမွတ်နေလို့ တော်သေးတယ်။
ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီအိတ်ထဲကို လက်နှိုက်လိုက်တော့ ဗူးကလေးက ပွင့်နေပါပြီ။ ကျွန်တော်က လက်စွပ်ကွင်း အကြီးကို ကျွန်တော့်လက်ချောင်းထဲ စွပ်လိုက်တော့ ကျွန်တော့် ညီတော်မောင်က ဘောင်းဘီအောက်ကနေ ပေါက်ထွက်တော့မတတ် အတင်းရုံးကန်ထလာပါတယ်။ သူမကိုယ်ကို တစ်ပတ်ပြန်လှည့်လိုက်တဲ့ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်ရဲ့ အခြေအနေကို တွေ့လိုက်ရလို့ မျက်ခုံးလေး တစ်ချက်ပင့်သွားရင်းက ကျွန်တော့်အနားလျှောက်လာပါတယ်။ နောက်တော့ နောက်သလို ပြောင်သလိုနဲ့ ကျွန်တော့်ဘေးဝင်ထိုင်ရင်း
“မောင်ရှမ်း ဘောင်းဘီအောက်မှာ ဘာဖွက်ထားတာလဲကွဲ့“
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ဘောင်းဘီကြယ်သီးကို လာဖြုတ်ပါတော့တယ်။ ကျွန်တော်က သူမအတွက် လွယ်အောင် အတွင်းခံပါရောပြီး တခါထဲ ချွတ်ချပေးလိုက်တယ်။
“အမလေး..အန်တီမြင်ဖူးသမျှထဲမှာ ဒါ အကြီးဆုံးပဲ… အီးးးးး“
ဟီးဟီး ဒီမိန်းမကြီး တဖြေးဖြေးနဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်တွေ ပေါ်လာပြီ အဟီး။ အခုတောင် ကျွန်တော့်လက်စွပ်တန်ခိုးနဲ့ လုံးပတ် တုတ်တုတ်နဲ့ ရှည်လျှားလှတဲ့ လိင်တန်ကြီးကို တွေ့လိုက်တာနဲ့ ကျွန်တော့်တီရှပ်ကိုပါ ကမန်းကတန်း ဆွဲချွတ်ပါလေရောဗျာ။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ကိုယ်ကို ဆွဲပြီး သူမရဲ့ဘေး ဆိုဖာပေါ်မှာ လှဲခိုင်းတယ်။
“မမမြင့်…အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်ပေါ် သွားရအောင်ဗျာ..“
ကျွန်တော်က ဆိုဖာကျဉ်းကျဉ်းကြပ်ကြပ်ပေါ်က အောက်ချော်ကျမှာစိုးလို့ ပြောလိုက်တာ။ သူမက မျက်နှာတစ်မျိုး ဖြစ်သွားပြီး
“ဘာ…ကွယ်…. အဲဒီကုတင်က ငါနဲ့ ငါ့ယောကျ်ားတို့ အိပ်တဲ့ ကုတင်ကွ..“
“ဆောရီး မမမြင့်..“
ကျွန်တော်က တောင်းပန်လိုက်ပြီး သူမဘေးမှာ လှဲလိုက်ပါတယ်။ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်ရဲ့ လက်ဖဝါးက ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးကို လှမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး သူမရဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးတွေနဲ့ ကျွန်တော့် ပါးစပ်ကို လာဖိကပ်လိုက်ပါတယ်။ နောက် သူမရဲ့ နူးညံ့နွေးထွေးတဲ့ လျှာလေးက ကျွန်တော့်ပါးစပ်ထဲကို ထိုးဝင်လာခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော်က ကျွန်တော့်ပေါင်ကို သူမပေါင်ကြီးနှစ်လုံးကြားထဲ ထိုးသွင်းလိုက်တော့ သူမအဖုတ်ကို သွားဖိကပ်မိပါတယ်။ ကျွန်တော့် ပေါင်ပေါ်မှာ စိုစိုစွတ်စွတ် ခံစားလိုက်ရပြီး ကျွန်တော်က ပေါင်ကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လွှသွားလို သူမရဲ့စောက်စေ့နေရာလောက်ကို ပွတ်တိုက်လိုက်တော့ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်
ဆီက ငြီးသံလေး ထွက်လာပါတယ်။
“ရှမ်းလေးက အတတ်မြန်လိုက်တာကွယ် ဟင်းဟင်း……….“
ကျွန်တော်က ကျွန်တော့်လက်ဖဝါးတွေကို သူမ နို့အုံကြီးတွေပေါ် အုပ်ကိုင်လိုက်လိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့ အသာလေး ညှစ်လိုက်တော့ ရှေ့ကိုချွန်ထွက်လာတဲ့ နို့သီးခေါင်းကို အသာငုံပြီး စုပ်လိုက်ပါတယ်။ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်ဆီက ငြီးသံ ထပ်ထွက်လာပါတယ်။ ကျွန်တော်က ဒီမိန်းမကြီးကို အသားကုန် လိုးချင်နေပါပြီ။ အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော့်ကိုယ်ကိုလှိမ့်ပြီး သူမအပေါ် လိမ့်တက်လိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့ ကျွန်တော့် လိင်ချောင်းကြီးကို သူမရဲ့ ဟတတ စောက်ဖုတ်အဝမှာ တေ့လိုက်ပါတယ်။
ဟိုးဟိုး….
သူမက ကမန်းကတန်း ကိုယ်ကိုစောင်းပစ်လိုက်တော့ အဖုတ်ဝနားရောက်နေတဲ့ ကျွန်တော့် လိင်တန်ကြီးက ချော်ပြီးထွက်သွားပါတယ်။
“ငါပြောထားတယ်လေ..ငါတို့ လုပ်လို့မရဘူးဆိုတာ.. ငါ့အဖုတ်ကို ကိုင်ပေးစမ်း…“
ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ခပ်တည်တည်ပြောလိုက်ပြီး ပက်လက်ပြန်နေကာ မျက်စေ့ကို ပိတ်ထားလိုက်တယ်။ ကျွန်တော် တော်တော့်ကို ဒေါခီးသွားတယ်။ ဒီကောင်မကြီး ကျွန်တော်တို့လို ချာတိတ်တွေကိုခေါ်ပြီး သူဖီလင်ခံဖို့ပဲ ကြိုးစားပြီး ကျွန်တော်တို့ကို တကယ် ပေးလုပ်မဲ့ပုံမပေါ်ဘူး။ သူ့ကိုယ်သူ တော်တော်ဟုတ်လှပြီ ထင်နေတယ်။ ကျွန်တော် လက်စွပ်အသေးကို ချက်ချင်း သတိရလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီက အခုနတုန်းကချွတ်ပြီး ပစ်တင်ထားလို့ ဆိုဖာလက်ရမ်းရဲ့ပေါ်မှာ သွားတင်နေတယ်။ ကျွန်တော်က ငုံ့ပြီး သူမ နို့သီးခေါင်းတွေကို ငုံစုပ်တာကို မျက်လုံးမှေးပြီး ဇိမ်ခံနေတုန်း ကျွန်တော်က ဘောင်းဘီကိုဆွဲပြီး အိတ်ထဲက လက်စွပ်ကို နှိုက်ထုတ်လိုက်တယ်။
ကျွန်တော်က သူမနို့တွေကို တစ်ဖက်စီပြောင်းစုပ်ပေးရင်းက သူမလက်ဖဝါးကို မသိမသာကိုင်ရင်း လက်သူကြွယ်မှာ စွပ်ဖို့ ကြိုးစားတာ လက်ကကြီးနေတယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ လက်သန်းလေးကို ကြိုးစားကြည့်လိုက်တာ ပထမအဆစ်လောက်အထိတော့ ဝင်သွားတယ် ဒီထက်ပိုပြီးလည်း တွန်းလို့မရတော့ဘူး။ လက်စွပ်က အလုပ်ဖြစ်ပါ့မလားတောင် တွေးနေမိတယ်။ ကျွန်တော့်လက်ကို သူမ ဗိုက်သားတွေပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်သွားလိုက်တာ အမွှေးတွေပြောင်နေတဲ့ အဖုတ်အကွဲကြောင်းကို ရောက်တဲ့အထိပေါ့။ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်ရဲ့ အစေ့လေးက မြေပဲစိလေးထောင်နေသလိုပဲ စမ်းမိလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်လက်ချောင်းထိပ်ကလေး တွေနဲ့ ဆော့ကစားလိုက်တဲ့အခါ လက်စွပ်အစွမ်းပြပြီဆိုတာ ချက်ချင်းသိလိုက်တယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် တစ်ယောက် လူးလွန့် ကော့ပျံလာလို့ပေါ့။
“အား..အင်းးးး..ရှမ်းလေး နင် ငါ့ကို ဘယ်လိုများ လုပ်နေတာလဲ.. ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း မရပ်နဲ့ ဆက်လုပ် ဆက်လုပ်ပေး..“
ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် လူးလွန့် ငြီးတွားရင်းက ကျွန်တော့်ကို သူမကိုယ်ပေါ် အတင်းဆွဲတင်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ မာတောင် တင်းထနေတဲ့ လိင်ချောင်းကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူမအဖုတ်ဝကို ဆွဲတေ့ပေးလာတယ်။ နောက်လက်တစ်ဖက်က ကျွန်တော့် ဖင်ကို ကိုင်ပြီး သူမဆီ အတင်းဆွဲယူနေတယ်။ ကျွန်တော့် လိင်တန်ကြီးက သူမအဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား စိုစိုစွတ်စွတ်တွေကို ထိုးဖြဲပြီး သူမရဲ့ ပူနွေးနွေးစောက်ခေါင်းထဲ တိုးဝင်သွားတော့တယ်။ ကျွန်တော်က အားနဲ့ ဖိသွင်းလိုက်တာ အရည်တွေက ရွှဲစိုနေတာမို့ စိကနဲ အဆုံးထိ ဝင်သွားတော့တယ်။
“..ဗြိ..စွတ်…ဖတ်..“
“အား…အမလေး..တော့….အင်းးးးးးး“
ကောင်မကြီးက အော်သာအော်သာ ကျွန်တော့်တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို စုံဆွဲကိုင်ပြီး အတင်းကို ဆွဲဆွဲသွင်းနေတော့ ကျွန်တော်လည်း အားမနာတမ်း မီးကုန်ယမ်းကုန် ဆောင့်လိုးတော့တာပေါ့။ ခဏလေးပဲ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်ခင်မျာ တောင့်တင်းပြီး တစ်ချီပြီးသွားတာ ကျွန်တော်သိလိုက်ရတယ်။ အောင့်ထားရတာကြာလို့ ဘောတောင် အောင့်ချင်နေပြီဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော်လည်း ထိန်းမထားတော့ပါဘူး။ သုတ်ရည်တွေလွှတ်ထုတ်ပြီး ပြီးထည့်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်လရည်တွေက သူမအဖုတ်ထဲမှာ ပြည့်လျှံသွားပေမဲ့ ကျွန်တော့် လိင်ချောင်းကြီးက လက်စွပ်တန်ခိုးရော ကျွန်တော့်လူငယ်အားရောကြောင့် မာတောင်နေသေးတာကြောင့် ကျွန်တော်က မရပ်တော့ပဲ ဆက်တိုက် ဆောင့်လိုးပေးနေမိပါတယ်။ သူမခင်မျာ အော်ဟစ်ပြီး နောက်ထပ် နှစ်ချီလောက် ပြီးသွားမှ ကျွန်တော်က ဆောင့်နေတာ ရပ်လိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်စိတ်ထင်တော့ ကျွန်တော်ပေးနေတာ နာရီဝက်လောက်တော့ အနည်းဆုံးရှိမယ်ထင်တယ်။ ကျွန်တော် သူမကိုယ်ပေါ်က ခွာပြီး မတ်တပ်ရပ်လိုက်တော့ ချွေးတွေနဲ့ ရွှဲနစ်နေတဲ့ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်တစ်ယောက် အသက်ကို အငမ်းမရရှူရင်း မောဟိုက်နေတာ တွေ့ ရတယ်။
“ငါ ရေငတ်လိုက်တာ.. ရေလေးတစ်ခွက်လောက် ယူပေးပါလားကွယ်…“
ကျွန်တော်က မီးဖိုချောင်ဝင် ရေတစ်ခွက်ခပ်ပေးလိုက်တော့ တဂွပ်ဂွပ်မော့သောက်လိုက်ရင်း ရေတစ်ခွက်လုံး ကုန်သွားတော့မှ နားလိုက်တယ်။ နောက် ကျွန်တော့်ရဲ့ မာနေသေးတဲ့ လိင်ချောင်းကြီးကိုလည်း တွေ့လိုက်ရော မျက်လုံးပြူးသွားတယ်။
“နင်ဟာက ဟုတ်မှဟုတ်ရဲ့လားဟယ်။ လူမှဟုတ်ရဲ့လား။ အပများ ဝင်စီးနေတာလားကွာ..“
“ဒီနေ့ အဖို့ကတော့ ကျွန်တော်က မမမြင့်ရဲ့လူပါ မမမြင့်ရယ်…“
ကျွန်တော်က ပြုံးပြီး ပြောရင်းက သူမရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံ့နမ်းလိုက်တယ်။ နောက်တော့ ခဏနားပြီး ကျွန်တော်တို့ တစ်နေကုန် လိုးကြတော့တယ်။ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်တို့လင်မယားအိပ်တဲ့ ကုတင်ကြီးပေါ်မှာပေါ့။ ဟဲ…..ဟဲ……
ခင်ဗျားတို့ ပျင်းနေမှာစိုးလို့ အတိုချုံ့လိုက်ပေမဲ့ ခင်ဗျားတို့ ဂလုလို့ရအောင် နည်းနည်းတော့ ပြောလိုက်ဦးမယ်။ ဒီမိန်းမကြီး ကြည့်ရတာ ကျွန်တော်တို့လို ချာတိတ်တွေကို ခေါ်ခေါ် မြူဆွယ်ပြီး သူ့ကို အာသာပဲဖြေခိုင်းပြီး အဆုံးထိပေးသွားပုံမရဘူး။ အဲ့ဒါကြောင့် စောက်မြင်ကပ်ကပ်နဲ့ ပုံစံမျိုးစုံ နေရာမျိုးစုံမှာ လုပ်ပစ်လိုက်တယ်။ အရင်တုန်းက ထမိန်ဝတ်နဲ့ပဲ အမြဲမြင်ဖူးလို့ထင်တယ် ဖင်အိုးကြီးတာတော့သိတယ်၊ ပေါင်လုံး ဒီလောက်ကြီးတာ သတိမထားမိဘူး။ သူ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် ပြောနေတဲ့ သူတို့လင်မယားအိပ်တဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ လေးဘက်ထောက်ဆော်ပစ်လိုက်တယ်။ သူမပြီးသွားတော့ လက်မထောက်နိုင်တော့ပဲ ခေါင်းအုံးပေါ် မျက်နှာအပ်မှောက်ကျသွားတယ်။ ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးက မာနေတုန်းပဲမို့ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် ဖင်ပေါက်ထဲ ထိုးထည့်ချင်ပေမဲ့ တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးတော့ ရွံသလိုလည်း ဖြစ်တာနဲ့ သူမ ဖင်လုံးကြီး နှစ်ခုကြားမှာပဲ ညှပ်လုပ်ရင်း သူမကျောပေါ် သုတ်ရည်တွေ ထုတ်ပစ်လိုက်ရတယ်။ နောက်ပြီး ကျော်သက်ခိုင်အခန်းခေါ်သွားပြီး ကျော်သက်ခိုင် ကုတင်ပေါ်မှာ ကျွန်တော်က ပက်လက်လှန်ပြီး ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်ကို ပုလွေမှုတ်ခိုင်းပြီး သူမပါးစပ်ထဲမှာ ပြီးလိုက်သေးတယ်။ နောက်ဆုံး ကျွန်တော်လည်း မတတ်နိုင်တော့ဘူး တော်တော်နုံးသွားတယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ သူမလက်ထဲက လက်စွပ်လေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်တော့မှ သူမ ခွေကနဲ အိပ်ယာပေါ် လဲကျသွားတယ်။ နောက်တော့ တရှုးရှုးနဲ့ အိပ်ပျော်သွားတယ်။ ကျွန်တော့် ညီတော်မောင်ကလည်း မာနေသေးတာမို့ ကျွန်တော့်လက်စွပ်ကိုလည်း ဆွဲချွတ်လိုက်ရတယ်။ ဟီး…………၊
ကျွန်တော် သူတို့ အခန်းထဲက ရေချိုးခန်းမှာ ရေမိုးချိုး သန့်စင်ပြီးမှ ထွက်လာခဲ့တယ်။ မထွက်လာခင်တော့ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်ကို သူတို့ လင်မယားကုတင်ပေါ်မှာပဲ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ ပက်လက် ပေါင်ကြီးနှစ်လုံး ဖြဲကားပြီး ထားခဲ့တယ်။ သူတို့အခန်းတံခါးကိုလည်း ဟင်းလင်းဖွင့်ထားခဲ့တယ်။ ကိုယ့်သူငယ်ချင်းပြန်လာရင် မတော်တဆ တွေ့ရအောင်ပေါ့ ဟီးဟီး။ ဒီကောင်တော့ ဘယ်လိုနေမလဲမသိဘူး။ ကျွန်တော်ကတော့ မနက်က မေမေလေးကို တွေ့ရတာ အရမ်းကို စိတ်ထသွားတာ သတိရလို့လေ။ အဟီး……။
………………………………..
ကျွန်တော် အဲ့ဒီဗူးကို ရက်အတော်ကြာကြာ ကျွန်တော် အလွယ်တကူ ယူလို့ မရတဲ့ နေရာမှာ ဖွက်ထားလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်လည်း ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် လန့်လို့လေ။ ဟီး…..။ ကျွန်တော့်လို ၁၈ နှစ်အရွယ်တောင် တော်တော် ပင်ပန်း အားကုန်သွားတယ်။ ကျွန်တော် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုတောင် စိတ်မချတော့ဘူးလေ။ ဒါပေမဲ့ နောက်နှစ်ပတ်လောက်ကြတော့ ကျွန်တော်တို့ လုပ်ငန်းခွင် လေ့လာရေးသွားရမယ်ဗျ။ အဲဒါနဲ့ ဘာရယ်မဟုတ်ဘူး လိုရမယ်ရဆိုပြီး လက်စွပ်ဗူးလေး ကောက်ထည့်လာခဲ့မိတယ်။ စက်မှုလယ်ယာက ဝပ်ရှော့ရုံတွေကြားမှာပေါ့။
ကျွန်တော်တို့အုပ်စု ကျော်သက်ခိုင်၊ ကြည်ပြာနဲ့ နောက် အတန်းထဲက မာလာ ဆိုတဲ့ ဖင်ကောက်ကောက် ကောင်မလေးရယ်ပေါ့။ ကျော်သက်ခိုင်က ကြည်ပြာ့ကို စည်းရုံးနေတဲ့အချိန်မို့လို့ သူတို့ကို နှစ်ယောက်တည်းဖြစ်အောင် ဖန်တီးခိုင်းထားလို့ ကျွန်တော်က မာလာ့ကို တနည်းနည်းနဲ့ ပထုတ်လာခဲ့တာပေါ့။ အဲ့ဒါ အဲ့ဒီဝပ်ရှော့ရုံကြီးတစ်ခုရဲ့ အနောက်ဖက်မှာ သစ်ပင်ရိပ်ကောင်းကောင်းနဲ့ သစ်သားခုံတန်းလေးတစ်ခုတွေ့တော့ ငါတို့ဟိုမှာ သွားထိုင်နားရအောင်ကွာဆိုပြီး ခေါ်လာခဲ့တယ်။ နေရာလေးက သစ်ပင်၊ ချူံပုတ်တွေနဲ့ ကွယ်ပြီး အေးချမ်းလို့ ငှက်ကလေးတွေရဲ့ တကျိကျိ အသံတောင် ကြားနေရတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း ဆိတ်ကွယ်ရာအရပ်မှာ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်နှစ်ဦးထဲဆိုတော့ ကျွန်တော့် စိတ်က ဖောက်ပြားလာတယ်။ မာလာက ကုလားမစပ်လေးဆိုတော့ အသားညိုတယ်။ ဒါပေမဲ့ မဲမဲကြီးမဟုတ်ပဲ အသားအရည်စိုပြေတဲ့ ညိုညိုလေးပေါ့။ မျက်နှာလေးကတော့ ရွက်ကြမ်းရေကျိုလောက်ပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ ကုလားမပီပီ နို့လေးက လုံးလုံးဖောင်းဖောင်းနဲ့ ဖင်ကကောက်ချိတ်နေတော့ တစ်ချီတစ်မောင်းတော့ စမ်းကြည့်ချင်လာတယ်။ တွေးနေရင်းနဲ့ကို ကျွန်တော့် ညီတော်မောင်က ထိုးထောင်ထလာတာနဲ့ ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ လက်ထိုးထည့်ရင်း ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ဗူးလေးကလည်း ပွင့်သွားလေရဲ့။ ကျွန်တော်က လက်စွပ်ကွင်း အသေးလေးကို ထုတ်လိုက်ပြီး
“ဟေး..မာလာ ငါ့ကို တစ်ခု ကူညီစမ်းပါ။ ငါ့ညီမဝမ်းကွဲအတွက် ဝယ်ထားတဲ့ လက်စွပ်ကလေး သူနဲ့ တော်ပါ့မလားလို့ နင့် လက်ချောင်းတွေလောက်ပဲ ရှိမယ်သူက..“
“ဟင် နင်ကလည်း သူ့ကိုပဲ စမ်းဝတ်ခိုင်းလိုက်ပြီးရော။ ဘာလဲ နင်က အမှတ်တမဲ့ အံ့ဩသွားအောင် လုပ်မလို့လား..“
“မဟုတ်ပါဘူးဟ.. သူက တခြားမြို့မှာနေတာ ဒီနွေကျောင်းပိတ် ငါသွားလည်ရင် ပေးမလားလို့..“
ကျွန်တော့်အာကိုမိသွားတဲ့ မာလာတစ်ယောက် ကျွန်တော်ပေးလိုက်တဲ့ လက်စွပ်ကို ယူဝတ်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်က ငါတော့ပွပြီလို့ တွေးနေတုန်း…..
“ဟေး မင်းတို့ ဒီမှာ ဘာလာလုပ်နေတာလဲ..“
ဟု လှမ်းမေးလိုက်သံနဲ့အတူ ဆရာမ ဒေါ်နီလာထွန်း ဘွားကနဲ ရောက်ချလာတယ်။ ရှေ့မဆက်ခင် ဆရာမဒေါ်နီလာထွန်းအကြောင်း နည်းနည်းတော့ ပြောရဦးမယ်။ ဆရာမဒေါ်နီလာထွန်းလို့သာ ဒေါ်တတ်ခေါ်ရတာ တစ်ကယ်တော့ ငယ်ငယ်လေးရှိသေးတယ်။ စက်မှုအင်ဂျင်နီယာနဲ့ ဘွဲ့ရပြီးပြီးခြင်းပဲ ကောလိပ်တွေအသစ်ဖွင့်တော့ ဆရာမတွေသိမ်းကြုံးခေါ်ကြတော့ အင်ဂျင်နီယာမလုပ်သေးပဲ ဆရာမဝင်လျှောက်ပြီး ဆရာမဖြစ်လာခဲ့တော့ အသက်က ၂၅-၂၆ လောက်ပဲရှိသေးတာ။ သူက ယောကျ်ာလျာလို့ ကျွန်တော်တို့က ထင်နေကြတာ။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူ့ဆံပင်ကလည်း ယောကျ်ားလေးလို နှားရွက်ပေါ်ပြီး နထင်မှာ ဒေါက်နဲ့ဖြစ်အောင်ကို တိုတိုညှပ်ထားတာ။ ဘော်ဒီကတော့ အပေါ်ပိုင်းက ရေကူးလို့လားမသိဘူး ရင်အုပ်နဲနဲကျယ်သလိုရှိတယ်။ ကျောင်းသူဘဝတုန်းက ရေကူးချန်ပီယံလို့ ကြားဖူးတယ်။ ရင်သားတွေက မို့မို့လေးပဲရှိတယ်။ အလုံးအထည်နဲ့ မတွေ့ရဘူး။ ဖင်က နည်းနည်းပြားသလိုလို ရှိပေမဲ့ ကားကားကြီးဗျ။
ကျွန်တော်တို့ကျောင်းသားတွေက ဆံပင်ပုံနဲ့ ဘော်ဒီကိုပဲကြည့်ပြီး ယောကျ်ာလျာလို့ထင်တာ မဟုတ်ဘူးဗျ။ သူ့မှာ အချစ်တော် ရှိသလိုလို ဘာလိုလိုလဲ တီးတိုး သတင်းထွက်နေတာလည်း ပါတာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ မျက်နှာလေးကတော့ ချစ်စရာလေးပါ။ အသားဖြူဖြူ၊ နှာခေါင်းလုံးလုံး၊ နှုတ်ခမ်းပါးပါး၊ မျက်ခုံးမွှေးထူထူလေး၊ ဒါတွေထားလိုက်ပါတော့ အခု ဆရာမ ဗြုန်းစားကြီးရောက်လာတော့ ကျွန်တော် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘူး ဖြစ်သွားတယ်။ ကျွန်တော့်လက်ထဲမှာ ကျွန်တော့်လက်ချောင်းထဲကို စွပ်ဖို့ လက်စွပ်အကြီးကလည်း အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ။ အဲ့ဒါနဲ့ မထူးတော့ဘူးဆိုပြီး ကျွန်တော့်လက်စွပ်ကွင်းအကြီးကို သူမမျက်နှာရှေ့ ထောင်ပြရင်း
“ဪ ဆရာမ.. ကျွန်တော် ဒီဟာတစ်ခု ကောက်ရလို့ မာလာ့ဟာလားလို့ မေးနေတာ။ ဆရာမရောက်လာတာနဲ့ အတော်ပဲ..“
“ဟင့် မင်းဟာကြီးက မိန်းမဝတ်မှ မဟုတ်တာ မာလာ့ဟာ ဘယ်လိုဖြစ်နိုင်မလဲ..“
“ဆရာမ ခဏလောက် ဝတ်ကြည့်ပါလား.. ဘယ်လက်လောက်ဆိုတော်မလဲ စဉ်းစားလို့ရတာပေါ့“
ကျွန်တော့်ဟာကျွန်တော် ပေါက်ကရ အတွေးနဲ့ လုပ်ထည့်လိုက်ပြီ ဘာဖြစ်တော့မယ်မှန်းမသိ။ ဘယ်လိုရလာဒ် ဖြစ်လာမလဲ တထိတ်ထိတ်နဲ့ ဒေါ်နီလာထွန်း သူမလက်ထဲကို လက်စွပ် စွပ်ကြည့်နေတာကို မျက်တောင်မခတ် ငေးကြည့်နေမိတယ်။ လက်စွပ်ဝတ်ပြီးသွားတော့ သူမမျက်နှာ အနီရောင်သန်းသွားပြီး ရုတ်တရက် အံ့ဩတဲ့ မျက်နှာပေးဖြစ်သွားပြီး ကျွန်တော့်ကိုလှမ်း ကြည့်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ သူ့ရဲ့ စူးစူးရဲရဲ အကြည့်က ကျွန်တော့်အပေါ် မှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သတိထားမိလိုက်တယ်။ အဲ့တော့မှ ကျွန်တော် နောက်တစ်လှမ်းဆုတ် ပြီး အကဲခတ်လိုက်မိတယ်။ ဒေါ်နီလာထွန်းနဲ့ မာလာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အရည်ကြည် ရွှမ်းလဲ့တဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ကြည့်နေကြပါလား။
ကျွန်တော် သဘောပေါက်လိုက်ပါပြီ။ ကျွန်တော်လည်း အရမ်းကို စိတ်ဝင်တစား ကြည့်ချင်နေတာရယ်။ သူများတွေ မတော်တဆ ရောက်လာမှာလည်း စိုးနေတာကြောင့် မာလာနဲ့ ဒေါ်နီလာထွန်းတို့ လက်တစ်ဖက်ဆီကိုဆွဲပြီး ပိုပြီး လူရောက်ဖို့ မလွယ်တဲ့ ချုံပုတ်တွေနောက်ကို လျှောက်လာခဲ့ပါတယ်။ ကံအားလျော်စွာပဲ ချူံပုတ်အကြီးကြီးနောက်ဘက် တစ်နေရာမှာ မြက်ခင်းစိမ်းစိမ်းလေး တစ်နေရာရောက်တာနဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်လွှတ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်ဟာ ချစ်သူတွေလိုပဲ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပွေ့ဖက်ကြပြီး နှုတ်ခမ်းခြင်း စုပ်နမ်းကြပါတော့တယ်။ ကြည့်ရတာ ဒေါ်နီလာထွန်းက အတွေ့အကြုံရှိပုံရပြီး သူကပင်ဦးဆောင်လို့ မာလာက မလုပ်တတ်မကိုင်တတ်ပေမဲ့ အဆင်ပြေနေပုံရပါတယ်။ ဒေါ်နီလာထွန်းက မာလာ့ကို အသာဆွဲလို့ ဖင်ချ ပေါင်ကားထိုင်ခိုင်းရင်း မာလာ၏ ထမီကို လှန်တင်ရင်း အတွင်းခံကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပါသည်။ ထို့နောက်တော့ သူ ကိုယ်ကို မြက်ခင်းပေါ်တစ်တောင်ထောက် မှောက်ချလိုက်ပြီး မာလာ့ပေါင်နှစ်လုံးကြား ခေါင်းထိုးဝင်ကာ မာလာ့အဖုတ်ပေါ်ကို သူမ ပါးစပ်ဖြင့် အုပ်ကာ ဘာဂျာပေးနေပါတော့သည်။ မာလာမှာတော့ သူမ အဖုတ်ဝမှာ လျှာစွမ်းပြနေတဲ့ ဒေါ်နီလာထွန်းကြောင့် လူးလွန့်ကာဖြင့် ကာမအရသာ ကောင်းကောင်း
ကြီး ခံစားနေပါတော့တယ်။
ကျွန်တော့်မှာသာ မိန်းမချင်းလိင်ဆက်ဆံခြင်းကို ပထမဆုံးအကြိမ် ကြုံတွေ့မြင်ဖူးရခြင်းမို့ ပါးစပ်အဟောင်းသား၊ ဖွားဘက်တော် အထောင်သားနှင့် ကြည့်နေမိတော့တယ်။ ဒေါ်နီလာထွန်းမှာ မာလာ့အဖုတ်ကို လျက်ပေးနေရင်း တန်းလန်း သူမထမီကို ခါးထိအောင်လှန်တင်ပြီး အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့ သူမကိုယ်ကို တစ်ပတ်လှည့်ကာ မာလာ့မျက်နှာပေါ်ကို သူမ အဖုတ်နဲ့ တက်ပွတ်ပါတော့တယ်။
ဒီအချိန်မှာတော့ မာလာကလည်း ဘာလုပ်ပေးရမယ်ဆိုတာ သိနေပြီဆိုတော့ သူမရဲ့လျှာက ဒေါ်နီလာထွန်း အဖုတ်ကြီးပေါ် ပင့်လျက်ပေးနေပါပြီ။ ကျွန်တော့်မှာသာ လက်စွပ်နှစ်ကွင်း အလုပ်လုပ်ပုံကို အံ့ဩတစ်ကြီး ကြည့်နေမိရင်းက ကျွန်တော့်ငယ်ပါညီတော်မောင်က ဘာအကူအညီမှမလို အတင်းကို ထိုးထောင်ထနေပြီဖြစ်တယ်။ ဆရာမ ဒေါ်နီလာထွန်းရဲ့ ပေါင်လုံးဖွေးဖွေးကြီးများနဲ့ တင်ကားကားကြီးတွေက ကျွန်တော့်ကို ဘယ်လိုမှအောင့်အီးထိန်းထားဖို့မတတ်နိုင်တော့လို့ သူမအနောက်ဖက်ကနေသွားပြီး ပုဆိုးရော အတွင်းခံဘောင်းဘီပါ ချွတ်ချပြီးသကာလ၊ သူမရဲ့ ပေါင်ရင်းနှစ်ဖက်ကို ကိုင်မကာ အရည်စိုရွဲ ဟတတလေးဖြစ်နေတဲ့ အဖုတ်ဝထဲ လိင်တန်ကြီး ထိုးထည့်လိုက်မိပါတော့တယ်။ အောက်မှာပက်လက်ဖြစ်နေတဲ့ မာလာလေးကလည်း လျက်မိလျက်ရာ သူမပါးစပ်ပေါ် တွဲလောင်းကျနေတဲ့ ကျွန်တော့် ဘောနှစ်လုံးကိုပဲ လျက်ပေးနေတော့ ကျွန်တော့်မှာ ဖင်ဝပင်ကြုံ့သွားအောင် အရသာရှိ နေပေတော့တယ်။
ဒေါ်နီလာထွန်းက ကျွန်တော် အဆောင့်ကြမ်းပြီး မြန်လာတော့ အံကြိတ်ကာ ကျွန်တော့်ကို နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်သော်လည်း သူမ၏ဖင်ကြီးကို ကော့ကာကော့ကာဖြင့် ပြန်ခံပေးနေသည်ကို ကြည့်ရခြင်းဖြင့် ယောကျ်ားများနှင့်လည်း သူမမှာ အတွေ့အကြုံရှိကြောင်း သိသာလှပေတယ်။
“အား..အင်း…“
“ဖုတ်..ဖတ်..ဖွတ်..ဖတ်…အိုး“
ကျွန်တော့်မှာ အချိန်ကလည်း မရှိ။ ဖင်ကောက်မလေး မာလာကိုလည်း လုပ်ချင်သေးသဖြင့် ဒေါ်နီလာထွန်းကို မြန်မြန်ဆောင့်ချပြီး သူမအဖုတ်ထဲ သုတ်ရည်များ ပန်းထည့်ပြီးလိုက်တော့တယ်။ ဒေါ်နီလာထွန်းကတော့ လက်စွပ်ကွင်းအကြီးရဲ့အစွမ်းကြောင့် တော်တော်နဲ့ မပြီးနိုင်သေး။ အဲ့ဒါနဲ့ ကျွန်တော်ပဲ ဘေးကနေ ဝိုင်းကူပြီး ဒေါ်နီလာထွန်းကို အောက်မှာ၊ မာလာလေးကို အပေါ်မှာဖြစ်သွားအောင် လုပ်ပေးလိုက်ရတယ်။ နှစ်ယောက်စလုံးက လက်စွပ်ရဲ့အရှိန်နဲ့ ကျွန်တော့်ကို ဂရုမစိုက်ကြ။ ဒေါ်နီလာထွန်း အောက်က ပက်လက်ဖြစ်ပြီး မာလာလေးက အပေါ်ကဖြစ်သွားတော့ မာလာလေးရဲ့ ကောက်ချိတ်နေတဲ့ ဖင်လုံးလုံးလေးက ကော့နေတယ်။ ဒေါ်နီလာထွန်းက အောက်မှ ပင့်လျက်ပေးနေလို့ စိုရွဲနေတဲ့ မာလာရဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးမှာ အမွှေးပါးပါးလေးနဲ့ ဟပြဲပြဲလေး ဖြစ်နေတယ်။ ကျွန်တော့်မှာ အရမ်းချချင်နေသော်လည်း လိင်တန်ကြီး ချက်ခြင်းပြန်ထောင်ဖို့ အခက်အခဲ ရှိနေသဖြင့် ဒေါ်နီလာထွန်း လက်ချောင်းထဲမှ လက်စွပ် ကွင်းအကြီးကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်ရတယ်။ ကျွန်တော့်လက်ထဲ လက်စွပ်ကြီးရောက်လာတာနဲ့ ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးမှာ ဖူးဖောင်းထလာပြီး မတ်နေပေတော့ရာ မာလာလေး၏ အဖုတ်အာအာလေးကို အသာဖြဲပြီး ထိုးသွင်းထည့်လိုက်တယ်၊၊ လက်စွပ်ကြီးမရှိတော့သော်လည်း သူမအဖုတ်ကို အလျက်ခံနေရသည့် ဒေါ်နီလာထွန်း တစ်ယောက်၊ မာလာ့ အဖုတ်ထဲ ဆောင့်ဆောင့် လိုးနေသဖြင့် တွဲလောင်းကျနေသော ကျွန်တော့် ဂွေးဥကြီးများကို လှမ်းလျက်စုပ်ပေးနေတော့တယ်။
……………………….
ကျွန်တော် နောက်ပိုင်းတော့ ကျွန်တော်အမွေရထားတဲ့ လက်စွပ်အကြောင်းနဲ့ သူ့ပါဝါတွေကို တော်တော်သိလာခဲ့ရတော့တယ်။ ကျွန်တော် တက္ကသိုလ်မသွားခင် တစ်ခါနှစ်ခါလောက်ပဲ သုံးဖြစ်ပါတော့တယ်။ ကျွန်တော် တက္ကသိုလ်သွားတော့မယ်ဆိုပြီး အထုပ်အပိုးတွေပြင်တဲ့ အချိန်မှာတော့ လက်စွပ်ဗူးလေးကို မှတ်မှတ်ရရပဲထုတ်ပြီး သေတ္တာထဲ သေသေချာချာထည့် စိတ်ထဲကလည်း ဖိုးဖိုးကို ကျေးဇူးတင်လို့ မဆုံးနိုင်ဘူးပေါ့လေ။ ထားပါတော့ ဒါက နောက်ဇာတ်လမ်းပါ။ လောလောဆယ် ကျွန်တော်တက်မဲ့ တက္ကသိုလ်ရှိတဲ့မြို့ မသွားခင် အဖြစ်အပျက်လေး နည်းနည်းပြောမလို့။
ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ တစ်ချိန်လုံးစွဲနေတာက အဲ့ဒီလက်စွပ်ဗူးလေးမှာ ရေးထားတယ်ဆိုတဲ့စာပဲ။ အသိဉာဏ်ဖြင့် မသုံးစွဲလျင် ဝမ်းနည်းစရာနဲ့ ကြုံရမယ်ဆိုတာပါပဲ။ အခုချိန်ထိကတော့ ကျွန်တော့်ကို လက်စွပ်ကွင်းအကြီးက ကျွန်တော့် လိင်တန်ကို တစ်ချိန်လုံး ထောင်မတ်နေအောင်လုပ်ပေးပြီး၊ လက်စွပ်ကွင်းအသေးက မိန်းကလေးတွေ ကျွန်တော့်ကို ကုန်းချင်တဲ့စိတ်ပေါ်လာစေတယ်။ ဘယ်လိုနည်းနဲ့ ဆိုးကျိုးပေးနိုင်မလဲ၊ မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ပဲ ကျွန်တော် ကောက်ချက်ချမိတယ်။
ကျွန်တော် တက္ကသိုလ်သွားတက်မဲ့ မြို့ကို မသွားခင်တစ်ညနေပေါ့။ ကျွန်တော့်အမျိုးတွေက လာနှုတ်ဆက်ကြတယ်။ ကျွန်တော့်ဖေဖေရဲ့ညီမ အန်တီစောမြတ်သူဇာနဲ့ သူ့ယောကျ်ားစဝ်ခွန်ဖရယ်၊ သူတို့သမီး စောမြတ်ထွေးရယ် ရောက်လာကြတယ်။ ကျွန်တော့်အဖေရဲ့အမေ ဖွားဖွားမဟာဒေဝီပါ ပါလာတယ်လေ။ ကျွန်တော်ကတော့ မေမေလေး ပြောပြထားလို့ ကျွန်တော်နဲ့ ဘာမှသွေးမတော်သားမစပ်မှန်း သိနေပါပြီ။ ဒါပေမဲ့ ဘယ်လိုပြောမလဲ အများအမြင်မှာတော့ ကျွန်တော့် အဖေ၊ ကျွန်တော့်အဖွား၊ ကျွန်တော့် အဒေါ် ပါပဲလေ။ ကျွန်တော် အပေါ်ထပ်ရေချိုးခန်းအိမ်သာထဲက ထွက်လာတော့ မဟာဒေဝီက ကျွန်တော့်ကို အခန်းထဲအတင်းပြန်တွန်းထည့်ပြီး သူမပါလိုက်ဝင်ကာ တံခါးပိတ်လိုက်တယ်။ မဟာဒေဝီက ကျွန်တော့်မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်ရင်း
“ နင်တို့ လျှို့ဝှက်ချက် ငါသိတယ်..“
လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ကျွန်တော် နည်းနည်းတော့ လန့်သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဟန်ကိုယ့်ဖို့ ဆိုသလို ဘာမှမသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး
“ဘာလျှို့ဝှက်ချက်လည်း အဖွားကလည်း…“
“နင့် အဖိုးမှာ မိန်းမတွေကိုနိုင်တဲ့ ပါဝါရှိတယ်။ အဲဒီပါဝါ နင့်ကို လွှဲပေးလိုက်ပြီမဟုတ်လား…“
ဖွားဖွားက ကျွန်တော့်မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်နေတယ်။ ကျွန်တော် တစ်ခုခုများ ဝန်ခံမလားလို့ စောင့်ကြည့်နေပုံပဲ။
“အဖွား ဘာတွေလာပြောနေတာလဲ။ ကျွန်တော် နားမလည်ဘူး။ ရှင်းရှင်းပြောလေ အဖွားကလည်း…“
“နင့် အဖိုးနဲ့ ငါ့ကို မိဘတွေ သဘောတူ စေ့စပ်ပြီးတာနဲ့ နင့်အဖိုးက ငါ့ကို အဲဒီပါဝါ သုံးတော့တာပဲ။ သူဘာပြောပြော ဘာခိုင်းခိုင်း ငါ့မှာ ငြင်းဖို့ အားမရှိဘူး။ နင့်အဖိုးရဲ့အဖေ ငါ့ယောက္ခမလည်း ဒီလိုပါဝါရှိတယ်။ နင်တို့ ကိုးလုံမျိုးတွေ ယောကျ်ားတွေမှာ ရှိနေတယ်..“
ဖွားဖွားက ကျွန်တော့်ကို သံသယမျက်လုံးတွေ နဲ့ ကြည့်ရင်းပြောနေတယ်။ ကျွန်တော်က ထုံသလို အသလို လုပ်ရင်း နားထောင်နေရတယ်။
“သူတို့က ငါ့ကို ဘာမဆို လိုချင်တာ လုပ်ခိုင်းလို့ ရနေတာ ငါကလည်း ကိုယ့်ယောက်ျားဆိုတော့ ဘာမှပြောစရာမရှိပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ တခြားကောင်မတွေနဲ့ပါ ပျော်ပါးပြီး၊ ငါ့ကို ဂရုမစိုက်တစ်လှည့် စိုက်တစ်လှည့်လုပ်တော့ ငါလည်း ဒေါပွ အရွဲ့တိုက်ပြီး ဗီဂျေဆင်းနဲ့ ဖောက်ပြန်ပစ်လိုက်တယ်။ ဗီဂျေနဲ့ နင့်အဖေကိုယ်ဝန်ရတော့မှ သူတို့မာန ထိခိုက်သွားလို့ ငါနဲ့ကွာရှင်းခဲ့တယ်။ ငါ့ကို ဒီအကြောင်းဘယ်သူမှ မပြောဖို့လည်း ငွေနဲ့ဖို့ပြီး ပိတ်ခဲ့တယ်လေ။ ဟင်း သူတို့ရဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်ကို ငါမသိဘူးများ ထင်လို့လား။ ဟင်း…“
ကျွန်တော်က မထူးတော့ပါဘူးဆိုပြီး ဝန်ခံတော့မယ်အလုပ် ဖွားဖွားကပဲ ကြားဖြတ်ပြီး
“နင့် အဖိုးက မကောင်းဆိုးဝါး ဝင်စီးနေတာပဲ။ နင်လည်း အခု အတူတူပဲ။ ငါနင့်မျက်လုံးတွေထဲမှာ အခုတွေ့နေရပြီ..“
“မဟုတ်တာ အဖွားရယ်.. ကျွန်တော်က အဖွားရဲ့ မြေးပါ မကောင်းဆိုးဝါး မဟုတ်ပါဘူး..“
ကျွန်တော်က ပြောရင်းဆိုရင်းနဲ့ ဖွားဖွားရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကိုဆွဲဖက်ပြီး နှစ်သိမ့်လိုက်တယ်။ ပထမတော့ သူမက ငြိမ်ငြိမ်လေးနေပြီး နောက်မှ ရုတ်တရက် ကျွန်တော့်ကို တွန်းထုတ် ပစ်လိုက်တယ်။
“မဟုတ်ဘူး..နင်ငါ့မြေး မဟုတ်ဘူး.. နင်ဟာ မကောင်းဆိုးဝါး… ကိုးလုံ..မျိုး…“
နောက်တော့ ဒေါကြီးမောကြီးနဲ့ တံခါးကိုတွန်းဖွင့်ပြီး ထွက်သွားပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း သက်ပြင်းချရင်း “အင်း ငါတော့ အမျိုးတွေနဲ့ဝေးရာ တက္ကသိုလ်မြန်မြန်သွားမှ ဖြစ်တော့မှာပဲ“ လို့ တွေးလိုက်ပါတယ်။ နောက် အခန်းပြင်ထွက်မလို့လုပ်တော့ အပေါက်ဝမှာ ကျွန်တော့်ကို မျက်မှောင်ကုတ်ကြည့်နေတဲ့ အန်တီစောမြတ်သူဇာကို တွေ့လိုက်ရပါတယ်။
“နင် မေမေ့ကိုnဘာပြောလိုက်တာလဲ..“
“ဘာမှ မပြောပါဘူး အန်တီသူဇာ…“
“နင့် ဖိုးဖိုး အကြောင်း မဟုတ်လား…“
အန်တီစောမြတ်သူဇာက ကျွန်တော့် ရင်ဘတ်ကို တွန်းလိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲ လိုက်ဝင်လာပါတယ်။ နောက် အခန်းတံခါးကို ဂျက်ချလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာတော့ ဟိုက် နောက်တစ်ယောက်လာပြန်ပြီ ဆိုပြီး စိတ်ညစ်သွားပြန်ပါတယ်။
“နင်ဟာလေ ဖိုးဖိုးကိုးလုံနဲ့ တစ်ပုံစံထဲပဲ..“
အန်တီစောမြတ်သူဇာက ကျွန်တော့် ဆံပင်၊ နားရွက် လေးတွေကို သူမလက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ တို့ထိကစားရင်း ပြောလိုက်ပါတယ်။ အန်တီ စောမြတ်သူဇာရဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေက ကျွန်တော့်လည်ပင်းကတဆင့် ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ပေါ် ရောက်လာပြီး သူမလက်သည်းတွေနဲ့ ကျွန်တော့်နို့သီးခေါင်းရှိရာ နေရာကို အင်္ကျီအပေါ်ကနေ ကုတ်ခြစ်လိုက်တော့ ကျွန်တော့်သွေးက နွေးလာတယ်။ ကျွန်တော် အန်တီ စောမြတ်သူဇာကို ကိုယ့်အဖေရဲ့ ညီမပဲ၊ ကိုယ့်အဒေါ် အရင်း ဆိုပြီး တစ်ခါမှတောင် သတိထား မကြည့်မိဘူး။ အခုမှ သူမရော အဖေရောဟာ ကျွန်တော်နဲ့ ဘာသွေးသားမှ မတော်တာကို သိခဲ့ရတော့ တစ်မျိုးကြီး ဖြစ်နေမိတယ်။ မဟာဒေဝီဆိုတဲ့ ဖိုးဖိုးမိန်းမဟာ သူမရဲ့ ကိုယ်ရံတော်ပန်ချာပီကြီးနဲ့ ဖောက်ပြန်ပြီးမှရခဲ့တဲ့ ကလေးတွေမို့လားမသိ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးက ထွားထွား ကျိုင်းကျိုင်းကြီးတွေ ဖြစ်တယ်။ အန်တီ စောမြတ်သူဇာဆိုလျင် မိန်းမထဲမှာ ရှာမှရှားတဲ့ အရပ်အမောင်းမျိုးဖြစ်သဖြင့် ကျွန်တော့်လို လူပျိုပေါက်ထွားခါစနှင့် မတမ်းမယိမ်း ဖြစ်နေတယ်။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် ထွားကျိုင်းလှသော်လည်း သေးကျင်သည့်ခါးလေးကြောင့် တင်လုံးကြီးများမှာ စွင့်ကားတက်နေပြီး ရွှေရင်အစုံကလည်း ကျွဲကောသီးများလောက်ကို ရင်ဖုံးအင်္ကျီအကြပ်အောက်က ဖောင်းဖုထွက်နေတယ်။ ဆံထုံးမြင့်မြင့် ထုံးထားတတ်ပြီး မျက်နှာတည်တည် စည်းကမ်းကြီးလှသည့် အန်တီစောမြတ်သူဇာကို ကိုယ်လုံးတီးချွတ်ခိုင်းကြည့်လိုက်ရလျှင် ဘယ်လိုများနေမလဲ စသည်စသည်ဖြင့် အတွေးများ စတာနဲ့ ကျွန်တော့်လက်က အလိုလို ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ လက်ရောက်သွားပါတော့တယ်။
ဘောင်းဘီအိတ်ထဲမှာတော့ ဗူးလေးက အဆင်သင့်ပွင့်နေပြီ မို့ လက်စွပ်အသေးကို အရင်ထုတ်ပြီး အန်တီစောမြတ်သူဇာ မျက်နှာရှေ့ ထောင်ပြလိုက်တယ်။
“ဖွားဖွားကို သူ့ရဲ့ ဒီလက်ထပ်လက်စွပ်အဟောင်း ပြလိုက်မိလို့ ကျွန်တော့်ကို စိတ်ဆိုးသွားတာလား မသိဘူး အန်တီသူဇာရဲ့..“
“ဪ ပြစမ်း ငါမြင်ဖူးသလိုပဲ ဒီလက်စွပ်ကို.. “
အင်း ဖိုးဖိုးကတော့ အန်တီသူဇာကိုတောင် အလွတ်မပေးသွားပါလားလို့ ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲ ဒိုင်းကနဲ အတွေးပေါက်သွားတယ်။
“ဝတ်ကြည့်ပါလား အန်တီသူဇာနဲ့ဆို တော်မယ်ထင်တယ်…“
လက်စွပ်ဝတ်ပြီးတာနဲ့ ချက်ခြင်းလိုလို ဝင်းဝါစိုပြေတဲ့ အသားအရည်ရှိတဲ့ အန်တီစောမြတ်သူဇာရဲ့ ပါးပြင် နှစ်ဖက်မှာ ပန်းနုသွေးရောင် ဖြန်းတက်လာတယ်။ အန်တီစောမြတ်သူဇာက အသံမထွက်တော့ပဲနဲ့ သူမရင်ဖုန်းအင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို တစ်လုံးချင်းဖြုတ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်လက်တွေကိုပဲ ငေးကြည့်နေတယ်။ ရင်ဖုံးအင်္ကျီက လက်ရှည်အကြပ်မို့ အကုန်ချွတ်ဖို့တော့ ကျွန်တော် မစဉ်းစားတော့။ ကြယ်သီးတွေ အကုန်ဖြုတ်လိုက်ပြီး ရင်ဖုံးကိုလှန်လိုက်တာနဲ့ အောက်ကဘွားကနဲပေါ်လာတဲ့ နို့ကြီး နှစ်လုံးက ဘရာဇီယာပျော့ပျော့လေးထဲက ခုန်ထွက်ကျလာတော့မလို ဖောင်းကြွနေကြတယ်။ အန်တီစောမြတ်သူဇာရဲ့ ကျောပြင်ကိုပဲ သိုင်းဖက်ပြီး ဘရာဇီယာချိတ်ကို ဖြုတ်လိုက်တယ်။ အချိန်ကလည်း သိပ်မရဘူးဆိုတာသိလို့ ဘရာဇီယာကိုလည်း နို့လုံးကြီးတွေအပေါ် လိမ့်တင်လိုက်တယ်။ လက်သန်းလုံးလောက် နို့သီးခေါင်းညိုညိုလေးတွေက ဝင်းဝါပြီး အကြောစိမ်းလေးတွေတောင် သန်းနေတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးရဲ့ထိပ်တွေမှာ ထောင်မတ်နေတယ်။ ကျွန်တော် အငမ်းမရပဲ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အားရပါးရညှစ်ပြီး နို့သီးခေါင်းတွေငုံပြီး တအားစုပ်လိုက်မိတယ်။
“အင်းးးးးးးးးးးးးးးးး..အီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး…..“
အန်တီစောမြတ်သူဇာရဲ့ ငြီးငြူသံလေးက မချင့်မရဲသံလေးပဲ။ သူမရဲ့ ကိုယ်လုံးကလည်း ကော့ပေးလာတယ်။ ကျွန်တော်က နို့တွေကုန်းစုပ်နေရင်းက ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက လက်စွပ်ကွင်းအကြီးကို ကျွန်တော့်လက်မှာ စွပ်လိုက်ပြီး ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်တယ်။ နောက်တော့ ကမန်းကတန်းပဲ အန်တီစောမြတ်သူဇာရဲ့ ခြေဖျားဖုံးဝတ်ထားတဲ့ ထမီကို အောက်အနားက ကိုင်ပြီး သူမရဲ့ဖင်ကြီးတွေအထက်ထိလှန်ကာ သူမကို အနောက်ဖက်က လက်ဆေးဇလုံတင် စားပွဲပေါ် ထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။ သူမရဲ့ရှေးရိုးပိတ်အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ဝင်းဝါချောမွတ်ပြီး အကြောစိမ်းလေးတွေသမ်းနေတဲ့ ပေါင်လုံးတွေကနေ ဆွဲချွတ်ချလိုက်တယ်။ အန်တီစောမြတ်သူဇာရဲ့ ပေါင်လုံးတွေက ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးပေမဲ့ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်လို တုတ်တုတ်ကြီးကြီးတွေမဟုတ်ပဲ ကြည့်လို့လှတာပဲ။ ဆင်စွယ်နှစ်ချောင်းလို ချောမွတ်ဖြောင့်စင်းနေတယ်။ အပြင်ပန်းကြည့်တော့ အမြဲတမ်း လုံလုံခြုံခြုံ ထမီခြေဖျားဖုံး၊ ရင်ဖုံးအင်္ကျီလက်ရှည်နဲ့ ဆံထုံးမြင့်မြင့် နန်းဆန်လှတဲ့ အန်တီစောမြတ်သူဇာက ခေတ်မှီမှီအပျံစား ဝတ်စားနေတတ်တဲ့ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်နဲ့ ယှဉ်လိုက်ရင် တကယ့်အတွင်းပစ္စည်းတွေက ပိုလှနေတာ တွေ့ရတယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ ပထမဆုံး သင်ခန်းစာပေါ့။ အပြင်ပန်း ကြည့်ရုံနဲ့ အတွင်းကို သိနိုင်ဖို့ ခက်ခဲတယ်ဆိုတာလေ။ အချိန်လုံး၀ကိုမရှိဘူးဆိုတာ သိလို့ ကျွန်တော်က လက်စွပ်အရှိန်နဲ့ပါ ဖောင်းကား တင်းမာနေတဲ့ ကျွန်တော့် လိင်တန်ကြီးကို အန်တီသူဇာရဲ့ အမွှေးထူထူ အဖုတ်ကြီး အဝမှာ တေ့ပြီး ဖိသွင်းလိုက်တယ်။
“အိ…..အီးးးးးးးးးးးးးး….“
ကျွန်တော့် လိင်ချောင်းကြီးက ဒစ်လောက်ပဲဝင်ရသေးတယ် အိုး ကြပ်လိုက်တာ ဟုတ်မှဟုတ်ရဲ့လား။ ကျွန်တော်က အသက်၀၀ရှူပြီး ဖြေးဖြေးခြင်း နှဲ့သွင်းမလို့လုပ်တုန်း ရေချိုးခန်းတံခါးကို တစ်ဘုန်းဘုန်း ထုသံနဲ့ အတူ အန်တီစောမြတ်သူဇာရဲ့သမီး စောမြတ်ထွေး က အော်မေးသံ ကြားလိုက်ရတယ်။
“ မေမေ အိမ်သာထဲမှာလား..“
“ဟုတ်တယ်လို့ ပြောလိုက် အန်တီသူဇာ ဗိုက်နာနေတယ်လို့ ပြောလိုက်..“
“အေး သမီး မေမေ ဗိုက်နာနေလို့ ခဏနေရင် ထွက်လာခဲ့မယ်..“
ကျွန်တော်က လိင်တန်ကြီးကို နည်းနည်းခြင်း ဖိထိုးလိုက်ရာ ကျွန်တော့် ဒစ်ထိပ်တောင် နာသွားတယ်။ ငါ့လက်စွပ်ကြီးချွတ်ရင် ကောင်းမလားတောင် စဉ်းစားမိလိုက်သည်။
“အူး.. အန်တီသူဇာ့ဟာက ကြပ်လိုက်တာ.. အန်တီ သူဇာ အလုပ်မခံရတာ ဘယ်လောက်တောင် ကြာနေပြီလဲ..“
“၁၀ နှစ်လောက်တောင်ရှိပြီ ထင်တာပဲ..“
အင် အန်ကယ် စဝ်ခွန်ဖက ဒီလောက်တောင် ပစ်ထားတာလား။ အန်တီသူဇာကပဲ မပေးလို့လား။ ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲ အတွေးဝင်လာသေးတယ်။ ဟာ ဒါက အရေးမကြီးပါဘူး။ ငါကောင်းဖို့ ဖြစ်လာတာပေါ့ဟု တွေးရင်း နာနာလေး ဖိထိုးပေးနေမိတယ်။
“အား…အီးးးးးးးးးးးးးးးးးး“
“မေမေ အခြေနေကောင်းရဲ့လား မေမေ..“
“အားးးး ကောင်းပါတယ် သမီးးးးးရယ် မေမေ ပြီးတော့မယ် ..ခဏ.. ခဏ… စောင့်ဦးနော်…“
ကျွန်တော်က အန်တီသူဇာ စောက်ဖုတ်ပိုကျယ်သွားအောင် သူ့ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို စားပွဲစောင်းပေါ်တင်လိုက်သည်။ ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးကိုလည်း ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ခပ်တိုတိုလေး လုပ်ပေးနေရာ သူမအဖုတ်မှ ထွက်ကျလာသော အရည်များနှင့် ချောလာပြီး တဖြေးဖြေးခြင်း ဝင်သွားတော့တယ်။ ကျွန်တော့် လိင်ချောင်းကြီး အဆုံးထိခါနီးမှာမှ ကျွန်တော်က ဒစ်နားလောက်ရောက်သည်အထိ ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်ချလိုက်တယ်။
“စွတ်..ဗြိ..ဖတ်..“
“အား…အမေ့…ရှီးးးးးးးးးးးးးးးး“
“အမေ အမေ ဘာဖြစ်နေတာလဲ.. ဘာလို့အော်တာလဲ အခြေအနေကောင်းရဲ့လား….“
“ကောင်း ကောင်း ပါတယ် သမီး ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး… အခုမှ မေမေ နည်းနည်း အဆင်ပြေသွားလို့ပါ…“
“သွားလို့ ပြောလိုက်ပါ အန်တီသူဇာရယ် ကျွန်တော်တို့ မလွတ်လပ်ဘူး..“
“အေး သမီးလေး သွား သွား စမ်း ကွာ၊ အိမ်သာတက်တာတောင် ကောင်းကောင်းမတက်ရဘူး ကြားလား…“
နောက်ဆုံး သူ့အမေဟောက်လိုက်မှ ကောင်မလေး ထွက်သွားတော့တယ်။ အန်တီသူဇာနဲ့ ကျွန်တော်လည်း အခုမှ ကောင်းခန်းရောက်တော့တယ်။ ကျွန်တော်က ခပ်မှန်မှန်လေး အားပါပါ ဆောင့်ပေးနေရင်းက တစ်ခု စမ်းကြည့်ချင်စိတ် ပေါ်လာလို့ အန်တီစောမြတ်သူဇာ လက်ထဲက လက်စွပ်လေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ အန်တီ စောမြတ်သူဇာရဲ့ မျက်နှာ တစ်မျိုးတော့ ပြောင်းသွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် ထင်သလိုပါပဲ။ သူမအဖုတ်ထဲ ယောင်္ကျားလိင်တန်ကြီး ဝင်ထွက်နေပြီး အရသာလည်းကောင်းနေတဲ့ အချိန်မှာတော့ ဘယ်သူမှ နောက်ကြောင်းပြန်လှည့်တော့မည် မဟုတ်ပါ။ လုပ်နေရတာကမှ အန်တီစောမြတ်သူဇာလို အိန္ဒြေကြီး၊ စည်းကမ်းကြီးသည့် အမျိုးသမီးကြီးကို လုပ်နေရတာကိုး။ ကျွန်တော့်မှာ လက်စွပ်ကွင်းကြီးအရှိန်ကြောင့် တော်တော်နဲ့ မပြီးနိုင်သော်လည်း အန်တီသူဇာမှာတော့ အကြိမ်ကြိမ် ပြီးနေရရှာတယ်။ နောက်ဆုံး အချိန်သိပ်ဆွဲမဖြစ်လို့ ကျွန်တော့်လက်စွပ်ကြီးကို ဆွဲချွတ်ကာ အန်တီစောမြတ်သူဇာရဲ့ အဖုတ်ထဲ ပူနွေးနွေး အချစ်ရည်တွေ တထုတ်ထုတ်နဲ့ ပန်းသွင်းထည့်လိုက်ရပါတော့တယ်။
ညနေဘက် ညစာစားကြတော့ ကျွန်တော့်ကို ဖွားဖွား သိပ်မကြည်တာကို မေမေလေးကလည်း ရိပ်မိပုံရပါတယ်။ ဖေဖေနဲ့ အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖ တို့ကတော့ သူတို့ကလပ်အကြောင်း၊ ကလပ်က မန်ဘာတွေအကြောင်း ပြောနေကြတယ်။ မေမေလေးကတော့ ဖွားဖွားကို သူချက်ထားတဲ့ဟင်းတွေ၊ ဖုတ်ထားတဲ့ မုန့်တွေအကြောင်း ပြောနေတယ်။ အန်တီစောမြတ်သူဇာကတော့ နဂိုထဲက ခပ်တည်တည်နေပြီး စကားနည်းတဲ့သူမို့လို့ စကားတစ်လုံးမှမပြောပဲ သူ့ပန်းကန်ကိုပဲ ကြည့်ပြီး ထမင်းငုံ့စားနေတာ ဘယ်သူကမှ ထူးခြားတယ် မထင်ကြပါဘူး။ သူ့သမီး စောမြတ်ထွေးတစ်ယောက်ကသာ အစားအသောက်တွေကို ချေးများပြီး ဟိုဟာတို့ထိ ဒီဟာတို့ထိ လုပ်နေတယ်။ တကယ်တော့ စောမြတ်ထွေးက ကျွန်တော့်ထက် (၂) နှစ်လောက်ပဲငယ်တာ အခုမှ (၁၀) တန်းအောင်လို့ ကျွန်တော်တက်တဲ့ ဒေသကောလိပ်ကိုသွားမှာ၊ ကျွန်တော်နဲ့က အစကတည်းက အကြောတည့်တာမဟုတ်လို့ စကားကသိပ်မပြောဖြစ်ဘူး။ ကျွန်တော်တစ်ယောက်သာ ဒီထမင်းဝိုင်းမှာ ငူတူတူနဲ့ ဖြစ်နေတယ်။
မေမေလေးကလည်း သူ့ယောင်းမက အခြေကြီးတယ်ဆိုပြီး သိပ်ကြည့်ရတာမဟုတ်ဘူး။ မကောင်းတတ်လို့သာ မျက်နှာအပေါ်ယံသာပြုံးပြီး စိတ်ထဲက သိပ်လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲရှိလှတာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတော့ ထမင်းဝိုင်းက ဘာကြီးမှန်းမသိပဲ ပြီးသွားရတယ်။ ထမင်းစားပွဲပြီးသွားတော့ ဖေဖေနဲ့ စဝ်ခွန်ဖတို့က အိမ်နောက်ဖက်ကို ဝိုင်တစ်ခွက်စီကိုင်ပြီး ဆေးလိပ်သောက်ဖို့ ထွက်သွားကြတယ်။ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ဖွားဖွားနဲ့ မေမေလေးတို့အုပ်စု အချိုပွဲတွေ ကိတ်မုန့်တွေ စားနေကြတော့ ကျွန်တော်လည်း အပေါ်တက်သွားလို့မကောင်းသေးတော့ ဟိုနည်းနည်း ဒီနည်းနည်း ကောက်စားပြီး နေရတယ်။ အဲ့လို ကျွန်တော် တစ်ယောက်ထဲ ငေါင်တောင်တောင် ဖြစ်နေတယ်။ အန်တီစောမြတ်သူဇာက သူမကိုယ်တိုင်လည်း ယောင်းမနဲ့ အမေရဲ့ စကားဝိုင်းထဲ မဝင်ချင်လို့ထင်တယ် ကျွန်တော့်ကို စကားစလာတယ်။ တက္ကသိုလ်မှာ ဘာမေဂျာတွေယူမှာလဲ၊ ဘယ်လိုနေမှာလဲ စသဖြင့်ပေါ့လေ။
အခုမှကြုံလို့ မိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ်။ အန်တီစောမြတ်သူဇာက ကျွန်တော်တို့မြို့ ကောလိပ်က ကျောင်းအုပ်ကြီး ဗျ။ ပေါ့ပေါ့တော့မထင်နဲ့။ သူမက မိန်းကလေးထဲမှာ ရှားရှားပါးပါး၊ ဓာတုဗေဒနဲ့ ပီအိပ်ချ်ဒီ ဒေါက်တာဘွဲ့ ၊ နိုင်ငံခြားက ရထားတာ။ အဲဒါကြောင့် ပညာဂုဏ်၊ ငွေဂုဏ်မောက်တာလားမသိဘူး။ ဘယ်သူနဲ့မှ သိပ်ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရင်းရင်းနှီးနှီး ရယ်ရယ်မောမော စကားပြောတာမျိုး မတွေ့ဖူးဘူး။ ကျွန်တော်က ကျောင်းအဆောင်နေမဲ့အကြောင်း၊ ဘယ်ဘာသာတွေယူဖို့ စိတ်ကူးထားကြောင်း ပြောပြလိုက်တော့ သူ့သူငယ်ချင်း ကထိကတစ်ယောက်ရှိကြောင်း လိုအပ်ရင် အကူအညီတောင်းလို့ရကြောင်း ပြောပါတယ်။
တစ်ချက်တစ်ချက်မှာတော့ သူမမျက်နှာကလေး ပန်းနုရောင်ပြေးပြေးသွားတယ်။ ကျွန်တော်နဲ့ ရေချိုးခန်းထဲမှာ ဖြစ်ကြတာကို သွားသွားစဉ်းစားမိလို့ထင်တယ်။ သူလက်စွပ်ဝတ်လိုက်တဲ့ အကြောင်းကိုတော့ သတိရမှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာတော့ ကျွန်တော့်ရဲ့အတွေ့အကြုံအရ သိနေပြီးသားပါ။ ကျွန်တော်လည်း အန်တီသူဇာနဲ့ စကားပြောနေရင်းက သူမမျက်နှာနဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကိုကြည့်ရင်း ကျွန်တော်နဲ့တကွ ကျွန်တော်တို့ သူငယ်ချင်းတွေပါ တသက်လုံး ကြောက်ရွံ့လာခဲ့ရတဲ့ အန်တီ စောမြတ်သူဇာကို အခုနလေးတင် ရေချိုးခန်းထဲမှာ ဆွဲခဲ့ရတာတွေ၊ သူ့ယောင်္ကျားနဲ့ မလုပ်ဖြစ်တာတောင် (၁၀) နှစ်လောက်ရှိပြီ ဆိုတာတွေ၊ အဲဒါကြောင့်လည်း အပျိုလိုပြန်ဖြစ်ပြီး တင်းကြပ်နေတဲ့ အဖုတ်ကြီးရယ်၊ အဲဒါတွေအားလုံး ခေါင်းထဲမှာ အစီအရီဝင်လာပြီး ကျွန်တော့်ရဲ့ လိင်တန်ကြီးလည်း မာတင်းလာခဲ့ပါတယ်။ အန်တီစောမြတ်သူဇာလည်း မျက်နှာပန်းနုရောင်ကနေ တဖြေးဖြေးနီလာပြီး မျက်လုံးနက်နက်များကလည်း ကျွန်တော့်ကို ပြန်စိုက်ကြည့်လာပါတယ်။ ကျွန်တော့်ဘာသာ ကျွန်တော်တောင် မသေချာတော့ပဲနဲ့ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေတယ်။ လက်စွပ်ရဲ့ စွမ်းအားကပဲ ကျန်နေသေးတာလား။ သူမကိုယ်တိုင်ကပဲ ပြတ်နေတာကြာလို့ အခုမှ အစားကောင်းပြန်စားလိုက်ရပေမဲ့ မစို့မပို့မို့ သူ့ဘာသာ ဆန္ဒတွေ ထကြွနေတာလား။ ဟင်းးးး ကျွန်တော့်မှာလည်း နေရာ၊ အချိန်၊ အကြပ်အတည်းနဲ့မို့ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ ခေါင်းမီးတောက်အောင် အကြံထုတ်နေမိပါတယ်။
မေမေလေးက ကျွန်တော်နဲ့ သူ့ယောင်းမတို့ စကားပြောနေပုံကို မသိမသာ လှမ်းအကဲခတ်နေတယ်။
“အင်း ဒါဆိုရင် စဝ်ဟွမ် လိုမဲ့ စာအုပ်တွေ ဒို့ဆီမှာရှိတယ်။ အခု ပြန်ရင် လိုက်ယူပါလား..“
“အင်း..ကောင်းသားပဲ။ ကျွန်တော် ပိုက်ဆံ နည်းနည်း သက်သာသွားတာပေါ့ ..“
အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ ဖေဖေနဲ့ စဝ်ခွန်ဖတို့ အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာကြတယ်။
(အန်တီစောမြတ်သူဇာ) ။ ။ မောင်ရေ သွားကြရအောင် အိမ်မှာ စဝ်ဟွမ်ကိုပေးဖို့ စာအုပ်တွေလည်း ရှိသေးတယ်။ သူက မနက်အစောကြီးသွားတော့မှာမို့ ပေးလိုက်ရအောင်..။
( စဝ်ခွန်ဖ) ။ ။ အေးလေ ဒါပေမဲ့ လမ်းမှာ သူဇာ့မေမေ သူငယ်ချင်းအိမ်ဝင်ရဦးမယ်နော် စဝ်ဟွမ်။ အကြာကြီး လျှောက်လိုက်နေရမယ်..။
(မေမေလေး) ။ ။ သားက အခု ကားမောင်းနေပြီပဲ သူဇာတို့ အိမ်ရောက်မှ ဖုန်းခေါ်လိုက်ပေါ့။ သူလာယူလိမ့်မယ်လေ…။
(အန်တီစောမြတ်သူဇာ) ။ ။ အင်း မေမေက အဲ့ဒီရောက်ရင် တော်တော်နဲ့ ပြန်ဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူး။ စဝ်ဟွမ် သိပ်နောက်ကျနေလိမ့်မယ်။ မနက်လည်း အစောကြီးသွားမှာ သိမ်းဆည်းစရာတွေလည်း ကျန်သေးတယ်မဟုတ်လား။ သူဇာရယ်၊ သမီးရယ်၊ စမ်ဟွမ်ကားနဲ့ သွားလိုက်မယ်လေ။ မောင်က မေမေကို လိုက်ပို့လိုက်…။
(စောမြတ်ထွေး) ။ ။ ဟင့်အင်း သမီးက အိမ်မပြန်ချင်သေးပါဘူး။ ဖေဖေ ဖွားဖွားတို့နဲ့ လိုက်သွားမယ်..။
ဟိုက် သောက်ကျိုးနည်း၊ သူ့ဖာသာပဲ ကံကောင်းတာလား၊ လက်စွပ်ကပဲ ပါဝါကြီးလို့လား၊ ဆိုးကျိုးများ ဖြစ်ချင်လို့လား၊ အခြေအနေက ကျွန်တော်နဲ့ အန်တီသူဇာတို့ နှစ်ယောက်ထဲ ဆုံရမယ့် အခြေအနေကို တွန်းထိုးပေးနေတယ်။ ကျွန်တော်တို့ အန်တီ စောမြတ်သူဇာတို့ အိမ်ကို ကားမောင်းပြီး သွားနေကြတဲ့ အချိန်မှာ ပွင့်နေတဲ့ အခွင့်အရေးတွေကြောင့် ကျွန်တော့် ဖွားဘက်တော်က ကားပေါ်စတက်ကတည်းက တက်ကြွနေပါတယ်။ ခေါင်းထဲမှာလည်း တစ်တက်စားလည်း ကြက်သွန်ပဲ၊ နံမယ့်အတူတူတော့ ဝအောင် စားပစ်လိုက်တော့မယ်လို့လည်း တွေးနေမိတယ်။ အန်တီစောမြတ်သူဇာတို့ အိမ်မှာကလည်း ခိုင်းတဲ့သူတွေ အိမ်ဖော်တွေနဲ့ ပြည့်နေတာဆိုတော့ အိမ်ရောက်ရင် အန်တီသူဇာက လမ်းရှာပေးမှရမယ်ဆိုတာ ကျွန်တော်ကသိနေတယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် လိုရမယ်ရ တောင်ခါးပန်းကနေပတ်တဲ့ လမ်းကနေ ဖြတ်မောင်းလိုက်တယ်။ အန်တီ သူဇာက
“စဝ်ဟွမ် ဖြတ်လမ်းက သွားမလို့လား။ ဒီလမ်းက ညဘက်ဆို အန္တရာယ် များတယ်နော်..“
“ကျွန်တော် သိပါတယ် အန်တီသူဇာ.. ကျွန်တော် ဒီလမ်းကို မျက်စေ့မှိတ်ပြီးတောင် မောင်းလို့ ရနေပါပြီ…“
အဲလိုမောင်းရင်း တောင်စောင်းကနေ ကျွန်တော်တို့ သူငယ်ချင်းတွေ သွားနေကြ ရှုခင်းကြည့်တဲ့နေရာ ကွက်လပ်လေးတစ်ခုကို မောင်းလာခဲ့တယ်။
“ဟဲ့ ဘယ်ကိုထွက်သွားတာလဲ စဝ်ဟွမ်ရဲ့ လမ်းမပေါ်မှာပဲ မောင်းလေ ချောက်ထဲကျဦးမယ်..“
“ကျွန်တော် ပြစရာရှိလို့ပါ အန်တီ သူဇာရဲ့…“
ကျွန်တော် ကားရပ်လိုက်တဲ့နေရာလေးက ကျွန်တော်တို့မြို့ကို အပေါ်စီးကနေ မြင်နေရတယ်လေ။ ကျွန်တော့် ဂျစ်ကားလေးက ဘေးမှာလည်း မှန်တံခါးမရှိတော့ လေလေးတဖြူးဖြူးနဲ့အပြင် ကျွန်တော်တို့ မြို့ကလေးကလည်း မီးရောင်မှိတ်တုတ်တုတ်နဲ့ ဟိုတစ ဒီတစ ကြည့်လို့ကောင်းနေတယ်။ ကောင်းကင်က လမင်းကလည်း တိမ်ကင်းစင်တဲ့ညမို့ အစွမ်းကုန်ရွှမ်းမြနေပေတယ်။ ကျွန်တော့်မှာတော့ ကားစက်သတ်လိုက်တာနဲ့ သဘာဝအလှကို မခံစားနိုင်သေးပဲ ကျွန်တော့်အိတ်ကပ်ထဲက အဆင်သင့်ပွင့်ကျနေပြီဖြစ်တဲ့ လက်စွပ်ကွင်းအကြီးကိုထုတ်ပြီး ကျွန်တော့်လက်ချောင်းတစ်ခုထဲ စွပ်ထည့်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ လက်စွပ်အငယ်လေးကိုလည်း လိုရမယ်ရဆိုပြီး လက်ထဲ ကိုင်ထားလိုက်တယ်။
“ အား လှလိုက်တာ ဒီနေရာလေးက ကျေးဇူးပဲ စဝ်ဟွမ်ရေ ဒီကို ခေါ်လာပြတာ..“
အန်တီစောမြတ်သူဇာက ညရှုခင်းကိုခံစားရင်း ပြောလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်က သူ့လက်ထဲ ဒီလက်စွပ်လေး ဘယ်လိုစွပ်ရမလဲ အကြံထုတ်နေတုန်း အန်တီသူဇာက ကျွန်တော့်ဖက်လှည့်လိုက်ပြီး
“စဝ်ဟွမ် ညနေတုန်းက ရေချိုးခန်းထဲမှာ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ကိစ္စကို ဘယ်သူ့မှမသိစေနဲ့ နော်…“
“ဟင့်အင်း ဘယ်သူ့မှ မသိစေရပါဘူး။ အန်တီသူဇာ.. ကျွန်တော်ကတော့ အားမရသေးဘူး။ အဲဒီတုန်းက အချိန်လည်း မရှိလို့…“
“နိုး နိုး နိုး… တို့ ဒီလိုတော့ ထပ်ဖြစ်လို့ မဖြစ်ဘူး။ ငါတို့ တူအရီးချင်း ဖြစ်တယ်ဆိုတာ တစ်ခြားသူသိသွားရင် အရှက်လုံးလုံးကွဲပြီ။ တို့ ဒီလိုထပ်မဖြစ်အောင် သတိထားရမယ်..“
“အန်တီသူဇာကရော မကြိုက်လို့လား အန်တီသူဇာရယ် … နောက်ပြီးတော့ ကျွန်တော်တို့က တူအရီးလည်း မဟုတ်ပါဘူး“
ကျွန်တော်က ဖိုးဖိုးနဲ့ ဖွားဖွားတို့ အဖြစ်အပျက်တွေကို ပြောပြလိုက်တယ်။ အန်တီသူဇာတောင် အံ့ဩသွားတယ်။ သူသိတာက ဖေဖေနဲ့သူနဲ့က အမေတူ အဖေကွဲ၊ ဖိုးဖိုးက သူမနဲ့ ဘာမှမတော်မှန်းတော့သိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်က ဖေဖေ့သား မဟုတ်မှန်း မသိဘူး။ အဲဒါကြောင့် ကျွန်တော်နဲ့ သူနဲ့ သွေးတော်စပ်နေတယ်လို့ ထင်နေတယ်။ သူမမျက်နှာလေး နည်းနည်းတော့ လန်းသွားတယ်။ ကျွန်တော်ထင်တာကတော့ ကျွန်တော်နဲ့သူမ သွေးမတော် သားမစပ်မှန်း သိလိုက်ရတော့ သူမစိတ်ထဲ အပြစ်ရှိတယ်ထင်တာ နည်းနည်းပေါ့သွားတဲ့ပုံပဲ၊ ချက်ချင်းလိုလိုပါပဲ အန်တီသူဇာကမျက်နှာ ချက်ခြင်းပြန်တည်သွားပြီး…
“ဒါပေမဲ့ ငါတို့ကို အများအမြင်မှာ တူအရီးလို့ သိထားကြတာ။ နောက်ပြီး တူအရီးမဟုတ်တောင် ငါ့အရွယ်၊ ငါ့ အဆင့်အတန်းနဲ့ စဝ်ဟွမ်လို အရွယ်မျိုးနဲ့ဆိုတာ လုံးဝကို ကြားလို့မကောင်းဘူး။ စဝ်ဟွမ် တို့ကိုကတိပေးနော် ဘယ်သူ့ကိုမှ ညနေတုန်းက ကိစ္စကို မပြောပါဘူးဆိုတာ….“
“အန်တီသူဇာ အဲဒီကတိကို လိုချင်ရင်တော့ ကျွန်တော့်ကို နောက်ဆုံးအနေနဲ့ပဲဖြစ်ဖြစ် တစ်ခုတော့ လုပ်ပေးရမယ်..“
ကျွန်တော်က ပြောရင်းဆိုရင်းပါပဲ သူမရဲ့ အမေး မစောင့်တော့ပါဘူး။ ကျွန်တော့် ပုဆိုးကို ဖြေချလိုက်ပါတယ်။ လက်စွပ်ကွင်းကြီးရဲ့အရှိန်နဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဖွားဖက်တော်က ကားစီယာတိုင်နဲ့အပြိုင် ငွားငွားစွင့်စွင့်ကြီး ထောင်မတ်လို့နေပါတော့တယ်။ အန်တီ စောမြတ်သူဇာလည်း ပြောမဲ့စကားတွေ လည်ချောင်းထဲမှာ တစ်သွားသလိုပဲ ရပ်သွားပါတယ်။ မျက်လုံးကြီး ဝိုင်းစက်သွားပြီး
“နိုး..နိုး..နိုး…ဟင့်အင်း..ဟင့်အင်း..စဝ်ဟွမ်..တို့ကို ..အဲ့လို အကြပ်မကိုင်…အွပ်..အူး“
လေသံပျော့ပျော့လေးနဲ့ငြင်းနေရှာတဲ့ အန်တီသူဇာရဲ့ခေါင်းကို လည်ဂုတ်လေးကကိုင်ပြီး ကျွန်တော့်ပေါင်ပေါ် ဆွဲချလိုက်တော့ ဟတတ နှုတ်ခမ်းအစုံကိုတွန်းထိုးပြီး ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီးက အန်တီသူဇာရဲ့ လည်ချောင်းထဲထိ ဝင်သွားပါတော့တယ်။ နောက်တော့လည်း ကျောင်းအုပ်ဆရာမကြီး ကျွန်တော့်အန်တီသူဇာတစ်ယောက် မမှုတ်တတ်၊ မှုတ်တတ်နဲ့ ကျွန်တော့် လိင်ချောင်းကြီးကို ကုန်းစုပ်မှုတ်ပေးနေတာကို သူမနို့ကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်ပေးနေရင်း ဇိမ်ခံနေမိပါတယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ စိတ်တွေက ပိုမိုစိတ်တက်ကြွလာတာနဲ့အတူ လက်စွပ်တန်ခိုးကြောင့် လိင်တန်ကြီးကလည်း အစွမ်းကုန်ဖောင်းကားလာလို့ အန်တီ သူဇာရဲ့ ပါးနှစ်ဖက်ဖောင်းကားလာပြီး သူမကိုယ်တိုင်လည်း အသက်ရှုမဝဖြစ်လာတာ တွေ့ရတော့ ကျွန်တော်က ရပ်ခိုင်းလိုက်ပါတယ်။ နောက် ကျွန်တော် ကားပေါ်ကဆင်းလိုက်ပြီး ကားရှေ့ခန်းကပတ်ကာ သူမထိုင်တဲ့ဘက်ကို လျှောက်သွားလိုက်ပါတယ်။ ကားတံခါးလေးဖွင့်ပေးပြီး သူမကို ကားအောက်ဆင်းခိုင်းလိုက်ပါတယ်။
သူမကို ကျွန်တော့်ဂျစ်ကား ရွှံ့ကာကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ကာ ကုန်းခိုင်းလိုက်ပြီး ထမီကို ခါးပေါ်ထိလိပ်တင်လိုက်တော့ လရောင်အောက်မှာ ဖင်လုံးကြီးတွေက ဖွေးကနဲ ပေါ်လာပါတယ်။ သူမပေါင်နှစ်လုံးဆုံရာ ဂွကြားကတော့ အရိပ်ကျတာရယ် အမွှေးထူတာရယ်ကြောင့် သေချာမမြင်ရပေမဲ့ အတွေ့အကြုံရှိပြီးသား ကျွန်တော့်အဖို့ကတော့ မခက်ပါဘူး။ ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီး စေးစေးကြပ်ကြပ်နဲ့ တိုးဝင်သွားတာနဲ့ သူမရဲ့ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားတွေက နွေးထွေးနူးညံ့မှုတွေနဲ့ ဆီးကြိုနေခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီနောက်တော့ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ဦးဟာ တိတ်ဆိတ်အေးချမ်းတဲ့ ညလေးတစ်ညကို တအီးအီး၊ တအူးအူး ၊တဖုတ်ဖုတ်၊ တဖတ်ဖတ် အသံတွေနဲ့ ဖျက်ဆီးခဲ့ကြပါတယ်။ ကျွန်တော်လုပ်ချင်ခဲ့တဲ့ စိတ်ကူးရတဲ့ ပုံစံမျိုးစုံနဲ့ လုပ်ပစ်လိုက်တာ အန်တီသူဇာတော့ ဘယ်နှစ်ချီပြီးသွားမှန်း မသိပေမဲ့ ကျွန်တော့်မှာတော့ လက်စွပ်အရှိန်နဲ့ တော်တော်ကြာမှ တစ်ချီပြီးသွားလို့ အန်တီသူဇာရဲ့ အတွင်းကျဆုံး စောက်ခေါင်းထဲမှာ သုတ်ရည်များ ထုတ်ဖျန်းပစ်လိုက်မိပါတော့တယ်။
