ကျွန်တော့် ဂိုက်ဆရာမလေး (အပိုင်း ၁ )
ရေးသားသူ – ၂၄ မျက်နှာ
၂၀၁၁ ခုနှစ် နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက် အစပိုင်းတွင် ဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်သည် တဝမ်းကွဲအစ်ကို သင်ပေးထားသော အခြေခံနုတ်များဖြစ်သည့် C D Am F ကို အိမ်ရှေ့ကအဖီတွင် ဒေါင်ဒေါင်ဒင်ဒင်ဖြင့် ဂစ်တာတီး လေ့ကျင့်နေလေသည်။ ထိုအသံကို ဖြိုခွင်းလိုက်သူမှာ မာတာမိခင် ဒေါ်ခင်လေး ဖြစ်လေသည်။
“ ရဲမာန်….သားရေ……ဆယ်တန်း အဆောင်သွားဖို့ ပြင်ပြီးပြီလား ”
“ ဗျာ ဟုတ်….သိမ်းပြီပြီ အမေ ”
“ အေးအေး၊ ပစ္စည်းတွေ သေချာစစ်နော်….အရင်နှစ်တုန်းကလို အတွင်းခံဘောင်းဘီတွေ ကျန်ခဲ့ဦးမယ် ”
“ အကုန်ထည့်ပြီးပြီ အမေ ”
ကျွန်တော်အဖို့ တော်တော် စိတ်ညစ်သွားလေသည်၊ ကိုးတန်းဖြေပြီးလို့ နားရသည်မှာ တစ်ပတ်ပင်မပြည့်သေး..။ ယခု ဆယ်တန်းအတွက် နွေရာသီပတ်ရက်ကတည်းက သွားရတော့မည် ဖြစ်သည်။ ဘယ်တတ်နိုင်မည်လဲ… ကျောင်းစပိတ်ကတည်းက သူကြည့်နေသော ထောင်ဖောက်ကားစီးရီး (Prinson Break) season 4 ကို ဒီနေ့ည မပြီးမချင်း ကြည့်မည်ဟု တေးထားလိုက်လေသည်။
နောက်တစ်နေ့ နံနက် ရောက်သောအခါတွင် မိမိတို့အိမ်ရှိ လိုက်ထရပ်ကားပေါ်သို့ သေတ္တာများ လိုအပ်သော ပစ္စည်းပစ္စယများအား တင်၍ ဘော်ဒါအဆောင်သို့ သွားကြလေသည်၊ ဘော်ဒါနာမည်မှာ “အောင်ကောင်းထက်” ဖြစ်လေသည်။ အဆောင်သို့ ရောက်သောအခါတွင် အဖေနှင့် ရဲမာန်တို့နှစ်ယောက် ပစ္စည်းများအား ကားပေါ်မှ နေရမည့်အခန်းအတွင်းသို့ရွေ့ပြီး ဘော်ဒါပိုင်ရှင်ကျောင်းဆရာ ဦးကျော်ဌေး နှင့် ရဲမာန်မိဘများ စကားပြောကာ သူတို့သားအား အပ်ခဲ့လေသည်။ ဆရာနှင့်ပြောအပြီးတွင် ရဲမာန်အဖေက သူ့သားအား အမှာစကား ပြောကြားခဲ့လေသည်။
“ ဒီမှာငါ့သား….ဆယ်တန်းကို အမှတ်များများနဲ့ အောင်နိုင်အောင် ကြိုးစား ၊ ဆယ်တန်းအောင်လို့ တက္ကသိုလ်ကောင်းကောင်းရောက်ရင် အဖေ ဆိုင်ကယ်ဝယ်ပေးမယ်၊ ကျန်းမာရေးလည်း ဂရုစိုက် ”
ဟူ၍ လိုရင်းတိုရှင်း မှာကြားလေသည်။ မာတာမိခင်မှာမူ အမေတို့၏ ထုံးစံအတိုင်း ပစ္စည်းများထိန်းသိမ်းဖို့ကအစ စာကြိုးစားဖို့အဆုံး ဆယ်မိနစ်ခန့်ကြာအောင်ပင် မှာကြားလိုက်လေသည်။ ကျွန်တော်က စိတ်မရှည်တော့ပဲ
“ သိပါပြီ အမေရာ၊ ဟိုမှာ ၈ နာရီခွဲ အတန်းချိန်စတော့မှာ သားနောက်ကြလိမ့်မယ် ”
ဟူ၍ စကားစဖြတ်နှုတ်ဆက်ပြီး လိုအပ်သော ဖတ်စာအုပ် ရေးစာအုပ်များယူ၍ စာသင်ခန်းအတွင်းသို့ ဝင်ရောက်ခဲ့လေသည်။ စာသင်ခန်းသို့အရောက်တွင် ကျောင်းသားကျောင်းသူ တော်တော်များများ လူစုံနေပြီဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်လည်း ဘယ်နေရာထိုင်ရင်ကောင်းမလဲဟု အတန်းထဲ ဝေ့ကြည့်လိုက်သည်၊ ဘော်ဒါဆောင် တည်ထောင်ပြီးသည်မှာ သုံးနှစ်ခန့်မျှသာရှိသေး၍ ကျောင်းသားကျောင်းသူ အရေအတွက် သိပ်မများသေချေ၊ ယောကျ်ားလေး ၃၀ မိန်းကလေး ၅၀ စုစုပေါင်း အယောက်ရှစ်ဆယ်ခန့်မျှသာရှိသည်။ ဆရာဦးကျော်ဌေးသည် ယောကျာ်းလေးများ အနောက်တန်းဘက်တွင်နေရာယူ၍ ကမြင်းကြမည်ကို စိုးသည့်ထင်.. ကျွန်တော် အခန်းထဲဝင်ပြီး ဂိုက်ဆရာလေးကမြင်မြင်ခြင်း ရှေ့တန်းကိုသွားဟု ဆိုသဖြင့် ဒုတိယတန်းနေရာလွတ်တွင် ဝင်ထိုင်ပြီး ဘေးက တစ်ယောက်ဖြင့် စကားစမည် ပြောကြလေသည်။
“ မင်းနာမည်ကဘယ်သူလဲ ”
ဟု ကျွန်တော့်ဘေးနား ထိုင်နေသော တစ်ယောက်က မေးလိုက်လေသည်။
“ ငါ့နာမည် ရဲမာန် ၊ မင်းနာမည်ကကော ”
“ ငါက ဟိန်းထက်၊ အထက ၂ က….. မင်းကရော ဘယ်ကျောင်းကလဲ ”
“ ငါလည်းဒီနှစ် အထက ၂ ကို ပြောင်းမှာ၊ အရင်နှစ်က သာစည်မှာနေတာ၊ ဆယ်တန်းရောက်တော့ မိတ္ထီလာက အဒေါ်က ဒီဘော်ဒါကို အောင်ချက်ကောင်းတယ်လို့ ပြောလို့ ရောက်လာတာ ”
“ မင်းတို့သာစည်မှာလည်း ဘော်ဒါတွေ ရှိတာပဲဟာ ”
“ ရှိတာတော့ရှိတာပေါ့၊ ငါအမေက ငါကိုးတန်းတုန်းကနေတဲ့ ဘော်ဒါကို သိပ်မကြိုက်လို့တဲ့ ”
ထိုသို့ပြောနေစဉ်အတွင်းမှာပဲ အနောက်တန်းတွင် မတ်တပ်ရပ်နေသော ဂိုက်ဆရာမလေးက
“ ဆရာလာနေပြီ…..အားလုံးတိတ်ကြတော့ ”
ဟု ပြောလေသည်။ ထိုအခါ တွတ်ထိုးနေသော ကျောင်းသူကျောင်းသားများသည် မီးကျီးခဲကို ရေနှင့်ညိမ်းလိုက်သလို ရှဲကနည်း အသံတိတ်သွားသည်….။ ကျွန်တော်လည်းပဲ အသံလာရာ အနောက်သို့ သမင်လည်ပြန် ငေးကြည့်မိလိုက်လေသည်။
“ ဟိုက်ရှားလဗား ” (ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲမှ အာမေဋိတ်အသံဖြစ်သည်)
ဂိုက်ဆရာမလေးမှာ ကျွန်တော့်ဘဝ၌ တွေ့ဆုံဖူးသော မိန်းမပျိုများအနက် လှပပြီး ကျက်သရေရှိလွန်းလှသည်၊ သူမ၏ ဝတ်စားပုံမှာ မြန်မာဆန်ဆန်ဝမ်းဆက်ဝတ်စုံလေးနှင့် သူမ၏နက်မှောင်ပျော့ပျောင်းသော ဆံနွယ်တို့မှာ အလွန်တရာ လိုက်ဖက်လွန်းလှသည်…၊ အရပ်အမြင့်ကတော့ ခန့်မှန်းချေ ၅ ပေ ၅ လက်မလောက် ရှိမည်…..၊ အသားရေမှာ နို့နှစ်ရောင်သဖွယ် ဖြူဝင်းပြီး မျက်လုံးမျက်ခုံးလည်း ကောင်းလေသည်။ မျက်နှာပေါက်မှာ လုံးဝန်းပြီး ချစ်စရာကောင်းလေသည်….၊ ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားမှာမူ သူ့အိုးနှင့်သူ့ဆန် တန်ရုံ အသင့်အတင့် အနေအထားတွင်ရှိသည်၊ (မျက်စိထဲ မြင်သာအောင် ပြောရလျင် ယခုမော်ဒယ် ဖုန်းသိရိကျော်နှင့် တော်တော်တူလေသည်) ။ ကျွန်တော်လည်ပြန်ကြည့်တာ ဘယ်နှစ်စက္ကန့်လောက်ကြာသွားသည်မသိ…. ဘေးနားက ဟိန်းထက်က လက်တို့ပြီးတော့
“ ဟေ့ကောင် ဆရာက အရှေ့ရောက်နေပြီ မျက်နှာပိုးသတ်တော့ ”
ဟု ပြောယူရလေသည်။ ဆယ်တန်းဘော်ဒါဆောင် ဂိုက်ဆရာဆရာမများ၏ အဓိကတာဝန်မှာ ဆရာစာသင်နေစဉ်အတွင်း ကျောင်းသားများ စိတ်ပျံလွင့်ပြီး လျောက်မဆော့စေရန် စာသင်ခုံတန်းတလျောက် အရှေ့သွားအနောက်သွားဖြင့် ကြပ်မတ်ကြရသည်၊ အိပ်ငိုက်သော ကျောင်းသားကို နိုးသည်။ စကားများနေသော ကျောင်းသူကို သတိပေးသည်….၊ ဘော်ဒါအုပ်ကြီး ဦးကျော်ဌေး၏ ဟာကွက်မရှိသော အစီအစဉ်များပင် ဖြစ်လေသည်၊ ဟာကွက်မရှိဟုဆိုသော်ငြားလည်း ဆရာမလေးလို ဂိုက်ချောချောလေး ခန့်ထားခြင်းသည်ကိုက ကျွန်တော့်အဖို့ စိတ်ပျံလွင့်စရာတစ်ခု ဖြစ်နေလေသည်၊ ပထမဆုံး စာသင်ချိန်မှာပင် ရူပဗေဒဆရာအား သိပ်အာရုံမစိုက်နိုင်ချေ….၊ ကျောင်းသူထုကြီးအား ထိန်းကျောင်းနေသော ဂိုက်ဆရာမလေးကိုပင် မကြာခဏဆိုသလို ကြည့်ဖြစ်နေလေသည် ( ဤသည်ကား ကျွန်ုပ်အပြစ်မဟုတ် သူ့ကိုခန့်ထားလေသော ဘော်ဒါအုပ်အပြစ် ဖြစ်လေသည် ဟီးဟီး😁) ။ ရူပဗေဒဆရာသည် သီအိုရီကိုရှင်းပြီး၍ ကျောက်သင်ပုန်းပေါ် ပုစ္ဆာတွက်နေချိန်တွင် ဘေးနားက ဟိန်းထက်အား တိုးတိုးလေး မေးလိုက်သည်။
“ ဟေ့ရောင်….. မင်း ဂိုက်ဆရာမလေးနာမည်သိလား”
“ ဘာလဲ မင်း ကြွေသွားလို့လား…. သွားမစမ်းနဲ့ သားကြီး… သူက မာနကြီးတယ်ကွ….. မင်းလိုပဲ သူ့ကိုကြိုက်တဲ့ R ကြီးတစ်ကောင်တောင် ရည်းစားစာပေးပြီး ဦးကျော်ဌေးကို သွားတိုင်လို့ ခြေသလုံးစုတ်သွားတယ်ကွ” (Rကြီးဆိုသည်မှာ Repeater အစ်ကိုကြီးကို ဆိုလိုသည်)
“ နာမည်က ဝသုန်ဖူး တဲ့၊ သူအဖေက တပ်ထဲက၊ အမေက စည်ပင်ရုံးကတဲ့..၊ အိမ်က စည်းကမ်းကြီးပုံရတယ်..၊ အခုလည်း အဝေးသင်တက်ရင်း ဒီမှာ ဂိုက်ဆရာမ လုပ်နေတာ”
“ ဒါပေမယ့် သဘောကောင်းမယ့်ပုံပဲကွ”
ဟု ပြန်ပြောလိုက်ရာ
“ စာတော်ပြီး စကားနားထောင်ရင်တော့ သူက သဘောကောင်းပါတယ်၊ မာနကြီးတယ်ဆိုတာကလည်း ရည်းစားထားတဲ့ကိစ္စမှာပါ၊ ပုံမှန်ကတော့ ပြုံးပြုံးလေးပါပဲ”
ထိုသို့ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် စကားများနေသည်ကို ဂိုက်ဆရာက “စကားမများနဲ့” ဟု သတိပေးလေသည်၊ ထိုအခါမှသာ စကားစ ပြတ်သွားလေသည်။ ရူပဗေဒအချိန်ပြီး၍ နောက်တစ်ချိန် မြန်မာစာအချိန်မရောက်ခင် ဆယ်မိနစ်ခန့် အနားပေးလေသည်၊ ထိုအချိန်တွင် ဂိုက်ဆရာက….
“ ကျောင်းသားအသစ်လား နာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ….. အဆောင်ကောနေမှာလား”
ဟု မေးလေသည်။
“ ဟုတ် ဆရာ အခန်းတော့ မရသေးဘူး၊ ပစ္စည်းတွေတော့ အဆောင်အောက်မှာ ချထားပြီးပြီ”
“ ကျွန်တော့အခန်းမှာ တစ်နေရာစာ လွတ်နေသေးတယ် ဆရာ၊ သူ့ကိုထည့်လိုက်မယ်ဟု”
ဟိန်းထက်က ဝင်၍ပြောလေသည်။
“ အေးအေး…. မြန်မာစာအချိန်ပြီးရင် မင်းက ကူပြီးနေရာချပေးလိုက်”
“ ဆရာ့နာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ”
ဟု မေးလိုက်ရာ ဂိုက်ဆရာလေးက
“ ငါ့နာမည်က မျိုးကိုကို၊ ကျောက်ပန်းတောင်းက၊ ဒီအဆောင်မှာတော့ ဆရာကျောက်ပန်းတောင်းလို့ပဲ ခေါ်တာ၊ ဆရာမျိုးပဲခေါ်ခေါ် ဆရာကျောက်ပန်းတောင်းပဲ ခေါ်ခေါ် ရတယ်၊ အခုလောလောဆယ်တော့ ယောကျ်ားလေးကနည်းတော့ ဂိုက်ဆရာက နှစ်ယောက်ပဲရှိတာ၊ နောက်တစ်ယောက်နာမည်က ဆရာကျော်စိုးတင့် တဲ့.. ရန်ကုန်က ဦးဌေးမြင့်ရဲ့ တဝမ်းကွဲတူတော်တယ်၊ ဟော ပြောရင်းပဲ သူလာပြီလေ…. နှုတ်ဆက်လိုက်ဦး”
“ မင်းနာမည် ရဲမာန်မလား….. သာစည်က စောနက ဆရာဦးကျော်ဌေးပြောလို့ သိပြီးပြီ”
ဟု ကျွန်တော်စမပြောခင် သူက အရင်ဦးအောင် ပြောလိုက်လေသည်။
ထိုသို့ပြောနေစဉ်မှာပဲ မြန်မာစာဆရာဝင်လာ၍ နောက်တစ်ချိန် ဆက်သင်ကြလေသည်၊ ဂိုက်ဆရာမလေးဒေါ်ဝသုန်ကို တစ်ချက်လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ သူမရှိတော့၊ နောက်ထပ်ဂိုက်ဆရာမနှစ်ဦး အစားဝင်နေလေသည်၊ အတန်းချိန်အရ အလှည့်ကြစောင့်ရတာပဲဟု တွေးမိလိုက်လေသည်။
၁၁ နာရီခွဲတွင် အတန်းချိန်ပြီး၍ ဟိန်းထက်နှင့်အတူ ထမင်းစားပြီးတော့ အခန်းထဲသို့ ပစ္စည်းများ နေရာချကြလေသည်၊ နေရာချရာတွင် ဟိန်းထက်က ကူညီပေးလေသည်၊ ဟိန်းထက်သည် ကျွန်တော်နှင့် အဝတ်သေတ္တာကို အတူရွေ့ရင်း
“ မင်း ငါနဲ့အခန်းအတူကျတာ ကံကောင်းတယ် ကိုယ့်လူ”
“ ဘာလို့လဲကွ…. ငါတို့အခန်းက တစ်ခြားအခန်းထက် ပိုကျယ်လို့လား”
“ ခဏနေကြရင် ပြောပြမယ်၊ အခု ခဏနားပြီး ရေချိုးကြတာပေါ့ကွာ”
အောင်ကောင်းထက် အဆောင်နေရာ ပုံစံကိုပြောရလျင် ခြံဝန်းနှစ်ခုအား ကျောချင်းကပ်ရက် အနေအထားဖြစ်သည်၊ စာသင်ဆောင်နှစ်ခုနှင့် ရုံးခန်းမှာ ခြံဝန်းတစ်ခုတွင်ဖြစ်ပြီး မိန်းကလေးအဆောင်သည် ကျောချင်းကပ်ရပ် ခြံဝန်းထဲတွင်ဖြစ်သည်၊ ယောကျ်ားလေးအဆောင်မှာမူ တည်ဆောက်နေဆဲ ဖြစ်သဖြင့် ကျွန်တော်တို့အဆောင်နေ ယောက်ျားလေးများမှာ ရုံးခန်းအပေါ်ထပ်တွင် နေကြရသည်။ (ထိုစဉ်က ယခုခေတ်လောက် ကိုယ်ပိုင်ကျောင်းလက်မှတ်များ အစိုးရက များများမချပေးသဖြင့် ဘော်ဒါတွင် ကျူရှင်သဘောမျိုးတက်၍ ညမအိပ် အဆောင်မနေပဲ ကိုယ့်အိမ်ကို ပြန်ကြတာ များလေသည်…။ နေ့လည်ခင်းတွင် အစိုးရကျောင်းတက်၍ ကျောင်းမတက်ခင် နံနက် ကျောင်းတက်ပြီး ညနေမှသာ ဘော်ဒါတွင် စာသင်ရလေသည်၊ ကျွန်တော်ကမူ သာစည်က ဖြစ်သဖြင့် ညအိပ်အဆောင်နေရလေသည်…. ဟိန်းထက်မှာမူ မြို့ခံဖြစ်သော်ငြားလည်း အိမ်ပြန်ရောက်လျင် စာမလုပ်မှာစိုးသဖြင့် မိဘများက ညအိပ်ထားလေသည်)
ဒီလိုနဲ့ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်သား ရေမိုးချိုးပြီး၍ အခန်းထဲသို့ အဝတ်လဲပြီးသကာလ ကျွန်တော်က ဟိန်းထက်အား
“ ပြောပါဦး ဒီအခန်းက ဘာတွေများကောင်းလို့လဲ၊ တခြားအခန်းတွေလောက်လည်း မကျယ်ပါဖူး”
“ ထူးလားမထူးလား သိချင်ရင် ဟော့…… ဒီမှာကြည့်လိုက်”
လို့ပြောပြီး ခေါင်းရင်းအုတ်နံရံကြားထဲ ထိုးထည့်ထားသော စက္ကူလုံးအား ဆွဲထုတ်လိုက်လေသည်။
“ ကြည့်လိုက်သားကြီး၊ သရေတွေထွက်လာရင် သုတ်ဖို့ သရေခံပုဆိုးလေးပါ ပတ်ထားဦး”
ကျွန်တော်လည်း ဘာများလဲလို့ ကြည့်လိုက်ရာ ဟိုဘက်ခြံဝန်းထဲက မိန်းကလေးအဆောင်မှ မိန်းကလေးများ ရေချိုးနေသော မြင်ကွင်းကို မြင်လိုက်ရလေသည်၊ (ဆရာဦးကျော်ဌေးကတော်သည် မိန်းကလေးများရေချိုးသော ရေကန်ပတ်ဝန်းကျင်အား ထရံများဖြင့် ကာပေးထားသော်လည်း ကျွန်တော်တို့သည် အပေါ်ထပ်က မြင်ရသည်ဖြစ်၍ ဘွင်းဘွင်းရှင်းရှင်း မြင်ရလေသည်…။ ကျွန်တော်တို့အခန်း၏ခေါင်းရင်းတွင် ပြတင်းပေါက်လည်းမရှိရာ မိန်းကလေးအဆာင်ဘက်မှကြည့်လျင် ဘာမှတွေ့ရမည် မဟုတ်ချေ…. ကျွန်ုပ်တို့ကမူ အပေါ်စီးကဖြစ်၍ ဝါးထရံကော အုတ်တံတိုင်းကိုပါ မမူချေ… ဟိဟိ)။ ကျွန်တော်သည် ငယ်စဉ်ကတည်းက ကိုယ်နှင့်အသက်အရွယ်တူ မိန်းကလေးများ ရေချိုးသည်ကို မမြင်ဖူးခဲ့ချေ ၊ ယခု ဟိန်းထက်ကျေးဇူးဖြင့် ချောင်းကြည့်ပေါက်မှ တွေ့လိုက်ရသောအခါ ခန္တာကိုယ်ထဲမှသွေးများ ဆူပွက်လာပြီး အောက်ကညီလေးမှာ နိုးထလာလေတော့သည်။
မြင်ရသော မြင်ကွင်းကိုလည်း ကြည့်ပါဦး.. ဒုတိယတန်းတွင်ထိုင်သော ကောင်မလေးသူငယ်ချင်းသုံးယောက် စကားတပြောပြောဖြင့် ရေချိုးနေလေသည်….။ ထမီရင်လျားထားသည် ဆိုသော်လည်း ပျိုမြစ်နုနယ်သော ရင်သားအစုံ တင်ပါးတို့မှာ ရေစိုဝတ်ကြောင့်ကပ်နေရာ အတိုင်းသားမြင်နေရလေသည်၊ သူတို့လေးတွေမှာမူ အကာအရံတွေရှိတယ်ဆိုပြီး စိတ်လွတ်လက်လွတ် ချိုးနေလေကြသည်….။ ဆပ်ပြာတိုက်သည့်အချိန်တွင် ရင်လျားထားသော ထမီကိုဖြေ၍ အတွင်းထဲလက်နှိုက်ပြီး ဆပ်ပြာပွတ်သည့်အခါတွင် ပန်းနုရောင်နို့သီးခေါင်းလေးများနှင့် နို့အုံလေးများကိုပါ တစ်ချက်တစ်ချက် တွေ့လိုက်ရလေသည်၊ ရေချိုးပြီး၍ ရေလဲထမီလဲသည့်အခုတွင်မူ ကံကောင်းရင်ကောင်းသလို ဖင်လုံးလုံးလေးများ…. အမွှေးနုနုပေါက်နေသော အဖုတ်လေးများကို တွေ့ရလေသည်၊ ယခုလိုမြင်ကွင်းကို ပထမဦးဆုံး မြင်လိုက်ရသော ကျွန်တော့်အဖို့ စစချင်းတွင် မျက်စိများပင် ပြာသွားလေသည်၊ နောက်တွင် တစ်ကိုယ်လုံးပူလာပြီး ရှိန်းတိမ်းတိမ်းဖြင့် နေလို့ကောင်းလေသည်….. မျက်စိသူငယ်အိမ်များသည် နဂိုထက် နှစ်ဆကျယ်သွားသယောင်ဖြစ်ပြီး ရေချိုးနေသော ကျောင်းသူများအား အနီးအဝေးချိန်ကြည့်နေလေသည်၊ ရေချိုးနေသည်ကို ချောင်းကြည့်နေရသောဖီးလ်သည် ယခင်က မိဘများအလစ် အောကားအခွေ ထိုးကြည့်ရသည်ထက် ပိုစိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းလေသည်၊ ( ချောင်းကြည့်ဖူးသော သိုင်းသမားများတော့ သိလိမ့်မည် 😁😅) ထိုသို့ အရသာများကို ခံစားနေစဉ်မှာပင် ဟိန်းထက်က
“ ဟေ့ကောင်….မင်းကလည်း မလွယ်ပါလား ကြည့်နေလိုက်တာ ရွေလက်စွပ်ပျောက်လို့ ရှာနေတဲ့ အတိုင်းပဲ”
“ မင်းပဲ ကြည့်ဆို… ဟီးဟီး မိုက်သကွ ငါလည်း အခုမှ ပထမဆုံး မြင်ဖူးတာမို့ပါ”
“ ပထမဆုံးဖြစ်လည်း ခဏရပ်လိုက်ဦး…. ငါလည်းကြည့်ချင်သေးတယ် ဟေ့ရောင်ရေ… ဒီမြင်ကွင်းက ရိုးအီသွားတယ်ကို မရှိပါဖူးကွာ… ခဏပဲစောင့် မင်းကိုအလှည့်ပြန်ပေးမယ် ဒီအချိန်လောက်ဆို ငါ့ရဲ့ ယုပွင့်ထက်ခိုင်လေး အိပ်ရာနိုးပြီး ရေချိုးတော့မှာကွ”
ဟု ဟိန်းထက်က ပြောလေသည်။
“ ဪ…. မင်းကြိုက်နေတဲ့ ဆော်လား ဘယ်အတန်းမှာ ထိုင်တာလဲ”
“ တတိယတန်းထောင့်စွန်းကကွ၊ စာလည်းတော်ပုံရတယ်.. ဆရာစာမေးတိုင်း လိုက်ဖြေနိုင်တာချည်းပဲ… အပြစ်ကင်းတဲ့ပုံစံလေးမို့ ငါကြွေသွားတာပေါ့ကွာ”
“ ဆံပင်ဂုတ်ဝဲလေးနဲ့ တစ်ယောက်လား”
“ မင်းမျက်စိကလည်း လျင်တာဆိုကွာ.. ဟုတ်တယ် ငါလိုက်မှာနော် သားကြီး၊ မင်းကရော စိတ်ဝင်စားလို့လား”
“ မဟုတ်ပါဖူးကွာ… ငါက ဟိုဂိုက်ဆရာမလေးပဲ စိတ်ဝင်စားတာကွ….. စိတ်ထဲမှာတောင် ရည်းစားဖြစ်ရင် မမဝသုန်လို့ခေါ်မယ်လို့တောင် စဉ်းစားထားပြီးပြီ”
“ ကျားအမှီးမှ မဆွဲချင်စမ်းပါနဲ့ ရဲမာန်ရာ၊ အတန်းထဲမှာလည်း အချောလေးတွေ ရှိပါတယ်ကွ… မင်းအခုအချိန် အီထားပြီးတော့ ဆယ်တန်းအောင်တဲ့အချိနိကြ လိုက်ရင် ကွက်စတိပဲ ကိုယ့်လူ၊ ဂိုက်ဆရာမလေးက မင်းနဲ့ လေးနှစ်လောက်ကွာတာ… မင်းလို ချာတိတ်တော့ စိတ်ဝင်စားမယ်မထင်ဖူး၊ သူ့ကိုလာလာရှိုးနေတဲ့ တက္ကသိုလ်က နှင်းဆီခိုင်တွေတောင် ငြင်းလွတ်တာတဲ့ ဟေ့ရောင်ရေ”
“ အနည်းဆုံးတော့ ကြိုးစားကြည့်ရမှာပဲ ငါ့ကောင်ရေ၊ ဒါနဲ့ ဂိုက်ဆရာမတွေကော ဒီမှာပဲရေချိုးတာလား”
“ မဟုတ်ဖူး ငါ့တို့အိမ်သာဘေးနားမှာ ရုံးခန်းနဲ့ကပ်လျက် ရေချိူးခန်းရှိတယ် အဲ့မှာချိုးတာ”
“ အဲ့တာဆို မတွေ့တော့ဘူးပေါ့”
ဟု ကျွန်တော်က နှမြောတသ အသံနှော၍ ပြောလိုက်လေသည်
“ အင်း…မင်းက ပြောလေ ကဲလေပဲ ရှိစေတော့….. အခုတော့ ငါ့ကိုစကားလာမပြောနဲ့တော့ ငါ့ကြိုက်တဲ့ ယုပွင့်ထက်ခိုင်လေး ရေချိုးဖို့လာနေပြီ”
ထိုသို့ဖြင့် သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် အချောင်းကောင်းသဖြင့် တစ်ရေတမောအိပ်ချိန်တွင် မအိပ်လိုက်ရချေ (စောက်ရမ်းကြိုးစားကြတာ စာများ အဲ့လိုလုပ်ရင် ခြောက်ဘာသာလုံး ဂုဏ်ထူးရမှာမလွဲချေ )၊ သုံးနာရီထိုး ညနေပိုင်း အတန်းချိန်အရောက်တွင်မူ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် အိပ်ငိုက်လာလေပြီ……၊ ဖြစ်ချင်တော့ အဲ့အချိန်က English စာအချိန် ဖြစ်နေလေသည်၊ ဖင်ပြောင်လေးများကို ထမီရင်လျားအောက်မှ တွေ့ရလိုတွေ့ရငြား ငေးနေတုံးက အားစိုက်ရ၍ မျက်လုံးညောင်းသွားပုံရလေသည်၊ stage ပေါ်တွင် စာသင်နေသော ဆရာသည် ဘာတွေပြောနေမှန်းပင် မသိတော့ချေ၊ ဂိုက်ဆရာများ အနောက်ကနေ နာရင်းအုပ်ခံရမည်စိုးသဖြင့် စာလိုက်မှတ်ချင်ယောင်ဆောင်နေရသေးသည်…..၊ ထိုစာများကို နောက်မှပြန်ကြည့်ရာ ကုလားစာလိုလို ဘာတွေမှန်းပင် မသိချေ😅။
အဂ်လိပ်စာအချိန်ပြီး၍ ဆယ်မိနစ်နားချိန်တွင် အပေါ့အပါးမသွားနိုင်ဘဲ ခုံပေါ်တွင် ခဏတာ မှောက်အိပ်မိတော့သည်၊ ထိုသို့ ခုံပေါ်တွင် ငါးမိနစ်ခန့်လောက် အိပ်ပျော်ပြီးအကြာတွင် ကျွန်တော့်၏ဂုတ်ပိုးပေါ်သို့ နှိပ်ပေးနေသော လက်ချောင်းလေးများ၏ အထိအတွေ့ကြောင့် နိုးလာလေသည်၊ ဂိုက်ဆရာကိုမျိုး အနှိပ်ကောင်းလှချေလားဟု တွေးမိရုံရှိသေး….. နှိပ်ပေးနေသည်မှာ ဂိုက်ဆရာမျိုး မဟုတ် ကျွန်တော့်ရဲ့ဂိုက်ဆရာမလေး ဒေါ်ဝသုန် ဖြစ်နေလေသည် (ကျွန်တော်သည် အနှိပ်ခံ အနင်းခံရသည်ကို ဘယ်တုန်းကမှ မကြိုက်ခဲ့ပါ၊ အနှိပ်အနင်းမခံနိုင်သော လူစားမျိုးထဲက ဖြစ်လေသည်….. သို့သော် ဆရာမလေးဝသုန်ရဲ့ ဂုတ်ပိုးလေးအား ခပ်ဖွဖွလေးနှိပ်ပေးသည်ကို မနောပိတိဂွမ်းဆီထိသကဲ့သို့ အရမ်းသဘောတွေ့လှသည်….. ယခုထက်ထိတိုငိပင် မမေ့နိုင်သေး) ၊ ဒေါ်ဝသုန်သည် နှိပ်နေရင်းကနေ
“ မင်းနာမည်ဘယ်သူ… ရဲမာန်လား… ပထမရက်ရှိသေးတယ် ဒေါင်းတော့မှာလား”
“ မဟုတ်ဘူးဆရာမ… ပစ္စည်းတွေနေရာချရင်း အိပ်ချိန်မရလိုက်လို့ပါ” (တကယ်တော့ ဗဟုသုတ ရှာဖွေနေတာပါ ခိခိ)
“ နောက်နေ့ကြ နေ့လည် အိပ်လာခဲ့၊ ဒါမှ လန်းလန်းဆန်းဆန်း စာသင်နိုင်မှာ၊ ကျောင်းဖွင့်ရင်ပိုဆိုးမှာ ကျောင်းဆင်းတာနဲ့ နေ့လည်အချိန်စမှာနော်”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာမ”
“ အေးအေး လန်းပြီဆိုရင်လည်း အနောက်ခဏသွားလိုက်ဦး၊ Bio ဆရာက ရောက်နေပြီ”
“ ဟုတ်ဟုတ်”
ထိုသို့နှင့် အောင်ကောင်းထက် ဘော်ဒါဆောင်တွင် နေထိုင်ရင်း တဖြည်းဖြည်း ပတ်ဝန်းကျင်နှင့် အသားကျလာလေသည်၊ ဟိန်းထက်တင်မက တခြားယောကျ်ားလေး ဘော်ဒါများလည်း ပိုများလာလေသည်၊ စာသင်သောဆရာများသာမက ဂိုက်ဆရာ ဆရာမများ စိတ်နေစိတ်ထား ဘဘောသဘာဝကိုပါ သိရှိလာလေသည်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ဆရာမလေး ဝသုန်မှာ ပုံမှန်အားဖြင့် သဘောထားကောင်းသူဖြစ်ပြီး သူ့စကားနားထောင်၍ စာကြိုးစားသော ကျောင်းသားကျောင်းသူများအား သဘောကျလေသည်….၊ ကျွန်တော့်အပေါ်တွင်လည်း စာပေလေ့လာမှုတွင် အသင့်အတင့်တော်ပြီး သူ့စကားလည်း နားထောင်သောကြောင့် မောင်လေးတစ်ယောက်လို ဂရုစိုက်လေသည်၊ ကျန်ရှိသော ဂိုက်ဆရာမ သုံးယောက်အနက် ဒေါ်ဝသုန်နှင့်အတူ ညဘက် ယောကျ်ားလေး စာကြည့်ခန်းစောင့်သော ဆရာမနာမည်မှာ ဟေမာန် ဖြစ်လေသည်၊ (ဆရာမဟေမာန်နှင့်လည်း စာကြည့်ရာတွင် စာမေးစာဖြေ အနည်းငယ် ပြုလုပ်ဖူး၍ ရင်းနှီးလေသည်) ၊ ကျန်နှစ်ယောက်မှာ စန္ဒာနှင့် သီတာ ဖြစ်၍ ယောက်ျားလေးအဆောင်ဖက် အလာနည်းသဖြင့် မျက်မှန်းတန်းမိရုံမျှသာ ဖြစ်လေသည်။
ဂိုက်ဆရာလေးများထဲမှာ ဆရာကျောက်ပန်းတောင်းက အနေအေးသလောက်… ဆရာကျော်ကတော့ လူငယ်အထာ ပေါင်းသင်းလို့ကောင်းသည်၊ စည်းကမ်းပိုင်းတွင်တော့ နှစ်ယောက်လုံး အတူတူပင် ဖြစ်လေသည်၊ စာသင်ကျောင်းများ မဖွင့်သေး၍ အားလပ်သော တနဂ်နွေ ညနေခင်းများတွင် ခြံဝန်းထဲရှိ မန်ကျည်းပင်ကြီးအောက်က ကွတ်ပစ်ပေါ်တွင် ဂိုက်ဆရာများ၊ ဘော်ဒါများနှင့် စကားဖောင်ဖွဲ့ကြလေသည်၊ ဆရာကျော်သည် ကျွန်တော်တို့ လူပျိူပေါက်စများအတွက် လိင်ပညာပေးသည့်နေရာတွင် ဆရာတစ်ဆူ ဖြစ်လေသည်၊ အမှန်အတိုင်းပြောရလျင် ဆယ်တန်းစာနားမလည်၍ ဆရာကျော်အား မေးမြန်းသည့်အခေါက်မှာ လက်ချိုးရေလို့ ရလေသည်။ (တို့ကတော့ ဒေါ်ဝသုန်ကိုပဲ အမြဲမေးဖြစ်ပါတယ်😅)
လိင်ပညာပေး ဆော်လိုက်နည်း ပညာကိုမှု ဆရာကျော်ဆီက အမြဲတမ်း တက်ကြွစွာ သင်ယူလေ့ရှိလေသည်၊ ညနေပိုင်း မန်ကျည်းပင်အောက် စကားဝိုင်းသည် ဆရာကျော်၏ အညီအဟောက် သင်ခန်းစာများပို့ချရာ အချိန်ဖြစ်ပြီး….. နားမလည်သည်များ မေးချင်သည်များကိုတော့ အဆောင်က သူ့အခန်းထဲသို့ ည စာကြည့်ချိန်အပြီး သွားရောက်၍ ခေါက်ဆွဲခြောက်ထုပ် ပြုတ်တိုက်ကာ ကျွန်တော်နှင့် ဟိန်းထက်သည် မေးလေ့ရှိလေသည်။ (တကယ်လည်း ခေါက်ဆွဲပြုတ် ရင်းရတာ တန်အောင် သူသိသလောက် ပြန်ပြောပြပေးလေ့ရှိသည်၊ အောစာအုပ်များ အောကားများသည် လိင်ဖျော်ဖြေရေး အစီအစဉ်မျှသာ အသုံးဝင်ပြီး တကယ့်လက်တွေ့တွင်မူ ဆရာကျော်၏ လက်ချာများသည်သာ အသုံးအဝင်ဆုံး ဖြစ်သည်ကို နောင်တွင် တွေ့ရှိခဲ့ရလေသည်)၊ အခုလည်း ကျွန်တော်နှင့် ဟိန်းထက်တို့နှစ်ယောက် လှေကားခြေရင်းအောက်ထပ်က ဆရာ့ကျော့်အခန်းထဲ အလည်ရောက်နေလေသည်၊ ဟိန်းထက်ကစ၍
“ ဆရာကျော် ကစ်ဆင်ဆွဲရင် ဘယ်လိုဆွဲရတာလဲ၊ ဘယ်လိုခံစားရလဲ”
“ ကစ်ဆင်ဆွဲတာက ရိုးရိုးလေးပါပဲကွာ၊ အပေါ်နှုတ်ခမ်း အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို အရင် စုပ်ပေး၊ ပြီးမှ တဖြည်းဖြည်းချင်း မင်းရဲ့လျှာလေးကို သူ့ပါးစပ်ထဲထိုးထည့်… သူ့ဘက်ကစိတ်ပါလာပြီဆို လျှာချင်းကစား…ဒါပါပဲ”
ဟု ခေါက်ဆွဲပြုတ်ကို တစ်လုတ် ရှူးကနဲ လွေးပြီး ပြောလေသည်။
“ အဲ့လိုဆွဲပေးရင် မိန်းကလေးတွေက အောက်ကတောင် အရည်စိုလာတယ်ဆို.. ဆရာ ဟုတ်လား”
“ အဓိက အချက်တစ်ခုကို ပြောပြမယ်… နားထောင်ကြ၊ မင်းတို့ဘာသာမင်းတို့ချိန်းတွေ့ရင် ကစ်ဆင်ပဲဆွဲဆွဲ….နို့ပဲကိုင်ကိုင်…..ကြွက်တွင်းပဲနှိုက်နှိုက် ငါ့အတွေ့အကြုံအရ ပြောရရင်တော့ တစ်ဖက်မိန်းကလေးအဖို့ သူ့ရဲ့ စိတ်လုံခြုံမှု ရှိဖို့ကအရေးကြီးဆုံးပဲ၊ အဲ့တာကြောင့် စီနီယာအစ်ကိုကြီးတွေက အတွဲချိန်းတွေ့ရင် လူပြတ်တဲ့နေရာတို့ တည်းခိုခန်းတို့သွားကြတာပေါ့ကွ၊ လူရှုပ်တဲ့နေရာတွေ ပန်းခြံလိုနေရာမျိုးတွေမှာတော့ စစချင်းမှာ လက်မသရမ်းတာ အကောင်းဆုံးပဲ၊ သူတို့စိတ်လုံခြုံမှုမရှိရင် မင်းတို့ဘာလုပ်လုပ် သိပ်ခရီးတွင်မှာမဟုတ်ဖူးကွ၊ မှတ်ထား”
“ ဟုတ်ကဲ့ဆရာ….ဟိုလေ အတူနေရင်ကော ဘယ်လိုခံစားရလဲ၊ ဂွင်းပလေးရတာထက် ကောင်းလား”
“ မင်းကလည်းကွာ မေးလည်းမေးချင်သေးတယ် ရှက်ကနေသေးတယ်၊ လိုးတဲ့အခါလို့ပြောလည်းရပါတယ်…..ငါလည်း ရည်းစားသုံးယောက်လောက်ပဲ ထားဖူးသေးတာကွ၊ ပထမတစ်ယောက်နဲ့တုန်းက မနေဖူးပေမယ့် နောက်နှစ်ယောက်ကြတော့ အားတိုင်းလုပ်ကြတာပဲ၊ မင်းနှယ် ဘယ်ပြောကောင်းမလဲကွာ ဂွင်းပလေးတာက ပိုကောင်းရင် ဂွင်းပဲထုနေတော့မှာပေါ့ကွ၊ မိန်းမတွေနာပူနာစာလုပ်တာတွေ စိတ်ရှုပ်ခံပြီး ရည်းစားဘယ်ထားတော့ပါ့မလဲ”
“ ဟိဟိ ဆရာကလည်း၊ ကျွန်တော်ကလည်း မသိလို့မေးတာပါ၊ ဆက်ပြောပြပါဦး”
“ လိုးတာကတော့ မင်းတို့အခွင့်အရေးရရင် လိုးပေါ့ကွာ၊ အရေးကြီးတာတစ်ခုကတော့ ကိုယ်ဝန်မရအောင် လိုးတတ်ဖို့ပဲ၊ လိုးပြီးရင် တားဆေးတွေပဲ စွတ်မတိုက်နဲ့ဦး မိန်းကလေးတွေအတွက် မကောင်းဘူး၊ ပလိန်းချချင်ရင်လည်း တစ်ခါနှစ်ခါလောက်ပဲချ… ဖြစ်နိုင်ရင်တော့ ကွန်ဒုံးသုံးတာအကောင်းဆုံးပဲ”
“ ဟုတ် ဆရာ အခုလောလောဆယ်တော့ ရည်းစားတောင်ရှိသေးလို့…. ပါးလေးတောင် မနမ်းဖူးသေးဘူး ဆရာရေ”
ဟု ဟိန်းထက်က ပြောလေသည်။
“ မလောပါနဲ့ ငါ့ကောင်တို့ရာ၊ အခု ဆယ်တန်းမှာတော့ အဲ့တာတွေ ခဏမေ့ထားလိုက်ဦးကွ…ဘယ်လောက်ပဲ စိတ်ခိုင်တယ်ပြောပြော အခုအချိန်မှာတော့အဆိပ်အတောက်ဖြစ်တယ်ကွ၊ ကောင်မလေးတွေကို မကြိုက်နဲ့လို့ ပြောတာတော့မဟုတ်ပါဖူး၊ ကြိုက်တာတော့ကြိုက်ပေါ့၊ ဆယ်တန်းပြီးမှလှုပ်ရှား၊ တက္ကသိုလ်ရောက်ရင်လည်းတွေ့ဦးမှာ၊ အခုလှုပ်ရှားရင်တော့ ဦးကျော်ဌေးကြိမ်လုံးစာမိမှာပဲ”
“ ဒါနဲ့ နေပါဦး…. ဟိန်းထက်က ယုပွင့်ထက်ခိုင်ကို ကြိုက်နေတာ ပြောပြထားလို့သိပြီးပြီ၊ ရဲမာန်ကရော ကြိုက်တဲ့သူ တွေ့ပြီလား”
“ ဟုတ်….ရှိတော့ရှိတယ် ဆရာ”
“ ယောက်ျားချင်းပဲကွာ၊ ကြိုက်ရင်ကြိုက်တယ်ပေါ့…. မင်းကြိုက်တာ ဘယ်သူလဲကွ”
“ ဆရာမဝသုန်လေ၊ အဲ့ကောင်ကြိုက်နေတာ”
ဟု ကျွန်တော်မပြောခင် ဟိန်းထက်က အရင်ညော်လိုက်လေသည်။
“ ဟေ….. ဝသုန်က ငါတောင် အစက အကွက်ရွေ့မို့ အီစီအလီလုပ်ကြည့်တာတောင် ဦးကျော်ဌေးသွားပြောလို့ ငါတောင် တပ်ဆုတ်လာတာ၊ အခုတော့ မင်းတို့ဆရာမဟေမာန်လေးနဲ့ အဆင်ပြေနေပြီ… မင်းတို့နှစ်ယောက်ပဲသိထားနော်၊ ကျန်တဲ့သူတွေ မပြောပြနဲ့”
“ ရဲမာန်…မင်းက ကျားအမှီးမှ ဆွဲချင်တာပဲ၊ ဟိုက သဘောတူထားတဲ့သူရှိတယ်လို့လည်း သတင်းသဲ့သဲ့ကြားထားသေးတယ်၊ သူ့ဖားသားကြီးက တပ်ထဲကဆိုတော့ ခပ်ကြီးကြီးတစ်ယောက်ရဲ့သားနဲ့လို့တော့ ပြောတာပဲ၊ မင်းဖြစ်ပါ့မလား၊ ကြိုးတော့ကြိုးစားကြည့်ပေါ့ကွာ”
ဆရာ့ကျော်ရဲ့စကားကြားတော့ ကျွန်တော့်အဖို့ စိတ်ဓာတ်အနည်းငယ်ကျသွားလေသည်၊ တစ်လှမ်းမျှပင် အရှေ့မတိုးရသေး အနောက်နှစ်လှမ်း ပြန်ဆုတ်နေရသည့် အခြေအနေ ဖြစ်သည်၊ သို့သော် “လှေခွက်ကြီးကျန် အလံမလှဲ” ဆိုသလို ကျွန်တော်သည် လွယ်လွယ်နှင့် လက်လျှော့တတ်သူမဟုတ်သဖြင့် (တကယ်တော့ မွှန်နေတာပါ😂) မရရအောင် ကြိုးစားရမည်ဟု သံဓိဌာန်ချလိုက်လေသည်။ ထိုသို့စဉ်းစားနေချိန်တွင် ဟိန်းထက်က ဆရာကျော်အား
“ ဆရာကျော်..ဟို..မလိုးခင်လေ နူးနှပ်ပေးရတယ်ဆို အဲ့တာလေးလည်း ဗဟုသုတဝေမျှပေးပါဦး”
“ ဒီမှာငါ့ကောင်တို့ မသေမချင်းမှတ်ထား…..ငါးသလောက်ပေါင်းဟင်းမှန်လျှင် အရိုးပင်နူးအိအောင် ပေါင်းမှ အရသာရှိသကဲ့သို့ စောက်ဖုတ်မှန်လျှင် ဘယ်လိုစောက်ဖုတ်ပင်ဖြစ်ပါစေ နူးအောင်နှပ်ပေးမှ စားလို့ကောင်းမည်ဟူ၍ ရှေးစာဆိုတို့ဆိုရိုးရှိခဲ့လေတယ်တဲ့” (သောက်ဆန်းကြီးနော် ဆိုရိုးကလည်း😁)
“ ဟုတ်ဆရာ….ဆက်ပြောပါဦး”
“ နူးတဲ့နေရာမှာ အဓိကအခရာကြတာကတော့ လက်သိုင်းပဲ ငါ့ကောင်တို့ရေ၊ လက်သိုင်းဆိုလို့ လက်ချည်းပဲတော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲ၊ ပါစပ်ကလည်း ကစ်ဆင်လေးဆွဲ၊ လည်တိုင်လေးကို ဖွဖွလေးနမ်း၊ နားရွက်လေးကိုလည်း ကလိပေးရတယ်၊ လက်ကလည်း နို့အုံလေးတွေကို ဖြည်းဖြည်းချင်းပွတ်ပေး နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုလည်း လက်မနဲ့လက်ညိုးနဲ့ ဖြေးဖြေးလေးချေပေး၊ အောက်ကိုဖြည်းဖြည်းချင်းပဲသွား စိတ်မလောနဲ့ ကွ ၊ အပေါ်ပိုင်းနှံ့ပြီဆိုရင် အောက်ပိုင်းကိုဖြေဖြေးချင်းဆင်းပေး ပေါင်းအတွင်းသားလေးတွေကိုအရင်ပွတ် ပြီးမှစောက်ဖုတ်လေးကိုမွှေပေါ့ကွာ ၊ ဒါတွေကိုမင်းတို့အောကားထဲ မြင်ဖူးတာပဲ”
“ အဲ့လိုအလုပ်မခံပဲ မူနေရင်းရော ဆရာ၊ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ”
“ အကြမ်းနည်းတစ်ခုတော့ရှိတယ်ကွ ၊ ဒါပေမယ့်အဲ့တာက အခြေအနေအရ ကြည့်သုံးရတယ်ကွ”
“ ဘာများလဲ ဆရာကျော်”
“ ဟေ…ဂျာပေးလိုက်ပေါ့ကွ.. မင်းတို့ကလည်း ဒုံးဝေးတာဆို ကောက်မှုတ်ရင် ဆောက်ဖုတ်မှန်သမျှကြွေရတာချည်းပဲ ၊ မင်းတို့အမှုတ်တော်ရင် တော်သလိုပဲ အတွေ့အကြုံမရှိတဲ့ ဆော်လေးတွေမပြောနဲ့ ကွမ်ရင်မယ်တော်တောင် သာခွေယိုင် ဖြစ်သွားစေရမယ်”
“ အီး…ဆရာကျော်ရောလုပ်ဖူးလား ၊ ရွံစရာမကောင်းဖူးလား”
“ ငါလည်းအစတုန်းကတော့ အင်တင်တင်ပေါ့ကွာ ၊ ဂျာကြည့်လိုက်တော့လည်း မဆိုးပါဖူး၊ အနံအသက်ကတော့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်တော့ မတူဘူးကွ ၊ ကိုယ်သင်းနံလို့ပေါ့ကွာ… အခုတော့လည်း ဂျာရတာ အရသာတွေ့သွားပြီကွ၊ ဂျာရင်အဆင်ပြေအောင်လို့ ကွမ်းယာဝါးရင်းနဲ့ ကွမ်းယာဆွဲသွားတာတော့ ဆိုးပါတယ်ကွာ…. ဒါပေမယ့် ဂျာပေးရင်တော့ အဆင်ပြေတာပေါ့”
“ ဂျာပေးလိုက်တော့ ဆရာ့ဆော် အဆင်ပြေသွားလား”
“ အစကတော့ မလုပ်ပါနဲ့ ကိုရယ် ဘုန်းနိမ့်လေ့မယ် ဘာညာပေါ့ကွာ၊ ငါကအတင်းဂျာပေးလိုက်တော့ နောက်ဆို ချိန်းတွေ့ရင် မငြင်းတော့ဖူး လိုးချင်တိုင်းလိုးလို့ရတာပေါ့၊ မိန်းကလေးတွေက ပထမဆုံးတစ်ခေါက်ပဲ ခက်တာ၊ နောက်ပိုင်းကြတော့ ကိုယ်တောင် မနိုင်ချင်ဖူးဟေ့”
“ ဆရာ ဆော်တွေပြီးတယ်ဆိုတာ ဘယ်လိုမျိုးလဲ”
“ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်က မတူကြဘူးကွ၊ တချို့ကြတော့လည်း အရည်ရွှမ်းတယ်၊ တချို့ကြတော့လည်း ယောက်ျားလေးတွေလို အဖြူသုတ်ရည်ထွက်တယ်ကွ၊ ဒါပေမယ့် သိသာပါတယ်ကွာ ပြီးခါနီးရင် စောက်ဖုတ်ထဲက ကြွက်သားတွေက အတင်းညစ်တော့တာပဲကွ၊ အဲ့အချိန် မင်းတို့မပြီးအောင် ဂရုစိုက်ဖို့လိုတယ်၊ ဘာလို့ဆို သူတို့များများပြီးလေ မင်းတို့နောက်တစ်ခါစားဖို့ အခွင့်အလမ်းပိုရတာပဲကွ”
“ ဆရာ.. မပြီးအောင် ဘယ်လိုစိတ်ထိန်းရမလဲဗျ၊ အထိအတွေ့မရှိသေးတဲ့ တချို့လူပျိုလေးတွေဆိုရင် စောက်ဖုတ်နဲ့ထိတာနဲ့ ပြီးတာဆိုဗျ၊ တော်ကြာ ကျွန်တော်လည်း အဲ့လိုဖြစ်ရင် ရှက်စရာကြီးဗျ”
“ အေးပေါ့ကွာ တပ်ထွက်ဖြစ်ရင်တော့ ကောင်မလေးဘက်က မင်းကို အင်ပရက်ရှင်ဒေါင်းမှာပေါ့၊ မစိုးရိမ်ပါနဲ့ကွာ… မင်းတို့ဂွင်းတိုက်ရင်း သုတ်ထိန်းတာကိုလေ့ကျင့် ပြီးခါနားနီးပြီလို့ ခံစားရရင် စိတ်ကိုတခြားလွဲလိုက်၊ ငါကတော့ထိန်းရင် ငါ့ဦးလေးဦးကျော်ဌေးမျက်နှာကြီး မြင်ယောင်လိုက်တာပဲ၊ ပြီးချင်တာတွေ ခဏပျောက်သွားတာပေါ့ကွာ၊ မင်းတို့လည်း ဂွင်းထုရင်းလေ့ကျင့်ထား လက်တွေ့ကြအသုံးဝင်တယ်၊ ဆော်ကို အနည်းဆုံး သုံးခါလောက်ပြီးအောင် လုပ်ပေးပြီးမှ မင်းတို့သုတ်လွှတ်လိုက်၊ အဲ့တာက ဆော်ချစ်ဆေးပဲကွ”
“ ဟုတ်ဆရာ အားတိုင်း လေ့ကျင့်နေတော့မယ် ဆရာကျော်ရေ”
“ ဘယ်အရာမဆို တန်ဆေးလွန်ဘေးပဲ ငါ့ကောင်တို့ ၊ မီးစင်ကြည့်ကကြ… ဟော ပြောရင်း ည ၁၁ နာရီထိုးပြီ သွားအိပ်ကြတော့၊ မနက်ကြ အတန်းချိန်ရှိသေးတယ်”
ဒီလိုနှင့် နှစ်ကောင်သား ဆရာကျော်အခန်းက ပြန်၍ ကိုယ်အခန်းကိုဝင်ပြီး အိပ်ကြတော့လေသည်။ နောင်အခါများတွင်လည်း အားလပ်ချိန်ရောက်တိုင်း ဆရာကျော် အခန်းသို့လည်၍ ရောက်တက်ရာရာ ဗဟုသုတများ စုဆောင်းမျှဝေကြလေသည်။
ဘာလိုလိုနှင့် “ အောင်ကောင်းထက်”အဆောင်သို့ ရောက်သည်မှာ တစ်လပင် ပြည့်ခဲ့လေပြီ၊ လစဉ်စာမေးပွဲတွင် ကျွန်တော်က အဆင့် ၅၊ ဟိန်းထက်က အဆင့် ၈ ရရှိလေသည်….၊ ဘော်ဒါအုပ်ဆရာဦးကျော်ဌေးသည် ဂုဏ်ထူးရှင်အလောင်းအလျာလေးများဖြစ်သော ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်အား တခြားသူတွေထက်စာလျှင် သိပ်မကြပ်တော့ချေ၊ ဒါ့အပြင် ကျွန်တော်သည်လည်း ဆရာမဝသုန်နှင့် ပို၍ရင်းနှီးလာလေသည်…၊ ချစ်ရပါသော်လည်း အခြေအနေအရ အခွင့်မသာသေးသဖြင့် ကာလံဒေသံအရ မောင်လေးတစ်ယောက်လိုပင် ဟန်ဆောင်နေရလေသည်၊ စာကျက်ချိန်တွင်လည်း ဆရာမဝသုန်စောင့်သောအချိန်များတွင် ပင်ပန်း၍ ဂုတ်ညောင်းသယောင် ဘာယောင်ဆောင်ပြီး အနှိပ်ခံတတ်လေပြီ၊ (ယောက်ျားမာယာတွေပေါ့ ငိငိ) ၊ တက္ကသိုလ်ရောက်မှ ရအောင် ပြန်လာဝိုက်မယ်ဟူ၍လည်း တေးထားလေသည်။
………………………………………..
ဧပြီလအလယ် ရောက်သောအခါတွင်မူ သင်္ကြန်ရောက်သဖြင့် ကျူရှင်ကော ဘော်ဒါဆောင်များပါပိတ်၍ အဆောင်နေ ကျောင်းသားအများစု အိမ်ပြန်ကုန်ကြလေသည်၊ ကျွန်တော်၏ချစ်သူငယ်ချင်း ဟိန်းထက် အပါအဝင်ဖြစ်လေသည်။ ကျွန်တော်သည်ကား သာစည်မြို့ပြန်ကဲရမှာ ပျင်းသည်ကတစ်ကြောင်း၊ ဆရာမလေးဝသုန်က အဆောင်တွင် ကျန်ခဲ့မည်ဆိုတာကလည်း တစ်ကြောင်း အကြောင်းကြောင်းကြောင့် အဆောင်တွင်နေခဲ့လေသည်၊ ယောက်ျားလေးအဆောင်တွင် ကျွန်တော်တစ်ယောက်ထဲသာ ကျန်ခဲ့လေသည်၊ ဂိုက်ဆရာများ၌လည်း ဆရာကျော်၊ ဆရာမဝသုန်နှင့် ဟေမာန်သာ ကျန်ခဲ့လေသည်၊ အယုတ်စွဆုံး ဆရာဦးကျော်ဌေးတို့လင်မယားပင် သူတို့ဇာတိ မလှိုင်မြို့သို့ ပြန်ကြလေရာ အဆောင်တွင် ကျန်ခဲ့သောသူများအဖို့ လွတ်လပ်ရေးရနေကြလေသည်၊ အပျော်ဆုံးမှာမှု ဆရာကျော် ဖြစ်လေသည်…။
ညနေဘက် လမ်းလျှောက်ရင်း ကွမ်းယာဝါးလိုက် ကျွန်တော်နှင့် ps2 ဆိုင်ထိုင်၍ ဘောလုံးဂိမ်းဆော့လိုက်… အဆောင်တွင်ကျန်ခဲ့သော ဆရာမဟေမန်အား ဖွန်လိုက်နှင့် ဦးကျော်ဌေးဆိုသော ကြောင်ကြီးမရှိခင် ကြွက်များသောင်းကျန်းနေလေတော့သည်။ သင်္ကြန်ရက် ရောက်သောအခါတွင် အကြိုနေ့နှင့် အကျနေ့တွင် ကျွန်တော်နှင့် ဆရာကျော်သည် မိတ္ထီလာတွင် ဆိုင်ကယ်သင်္ကြန်ကျလေတော့သည်၊ အကြတ်နေ့တွင်ကား အဝတ်လျှော်စရာရှိ၍ အဆောင်တွင် နေခဲ့လေသည်၊ ဆရာကျော်ကား ဆရာမဟေမာန်ကို ဘယ်လိုမြူစွယ်ပြီး ခေါ်သွားသည်မသိ ၊ ထမင်းစားခန်းထဲတွင် ဆရာမဝသုန်နှင့် စကားပြောမှ သိရလေသည်၊ ဆရာမဝသုန်က
“ ဟေ့ရဲမာန်… မင်းတို့ဆရာကျော်တော့ အခုချိန် ပျော်နေပြီထင်တယ်”
“ ဒီနေ့ တစ်ယောက်ထည်း ထွက်သွားခဲ့တာပဲ မသိပါဘူး ဆရာမရယ်”
“ ဘယ်ကသာတစ်ယောက်တည်းရမှာလဲ၊ ဆရာမဟေမာန်ကိုပါ ခေါ်သွားလေရဲ့”
“ ဟင် ဆရာကျော်က အဖြေရပြီလား၊ သူတို့က အီစီကလီတွေပဲဟာ”
“ အဲ့တာ သတင်းပေါက်ကြားမှာစိုးလို့ မင်းတို့ကို လျှိုထားတာ၊ ရည်းစားဖြစ်တာ သုံးလလောက်ရှိနေပြီ၊ အရင် ဆယ်တန်းတစ်သုတ်ပြီးကတည်းက”
“ ဪ ဟုတ်လား မသိပါဘူး၊ ဒါကြောင့်မလို့ ကျွန်တော်မလိုက်တာကို ပျော်နေရှာတာကိုး”
“ ဟုတ်ပ…ဟုတ်ပ ရန်ကုန်သားတွေများ လည်ချက်…. သူ့ဦးလေးသိရင်တော့ အသတ်ခံရမှာ၊ သူ့ဦးလေးမရှိတော့ လွတ်လပ်ရေးရနေတာပေါ့”
“ ဆရာမကော ရည်းစားမရှိဘူးလား၊ မလည်ဖူးလား”
ဟု မသိမသာ သဘာဝကျကျ စကားအစ်လိုက်လေသည်။ ထိုအခါ မဝသုန်သည် သရော်ဟန်အပြုံးပြုံးကာ
“ မရှိပါဘူးကွာ၊ ရည်းစားထားဖို့လည်း အစီအစဉ်မရှိပါဘူး၊ ကိုယ့်ဘာသာ အေးဆေးနေတာပဲ ကောင်းတယ်၊ မင်းကော အတန်းထဲက ဘယ်ကောင်မလေးကို ကြိုက်နေတာလဲ၊ ကောင်မလေးတွေဘက်ကို စာသင်နေတုန်း ခဏခဏ လှည့်ကြည့်တာတွေ့တယ်နော်”
ဟူ၍ ကျွန်တော့်ဘက် ပြန်လှည့်လာလေသည်။ တကယ်တန်းတော့ ကျွန်တော် လှည့်လှည့်ကြည့်နေသည်မှာ ဆရာမပါဟု ပြောချင်သော်လည်း
“ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ၊ ခေါင်းညောင်းလို့ပါ… ဘေးနားက ဟိန်းထက်မျက်နှာကြီးလည်း မကြည့်ချင်လို့… ကျောင်းသူတွေ တစ်ယောက်မှ မကြိုက်ပါဘူးဗျာ” (ဆရာမကိုပဲ ကြိုက်တာ 😁)
“ ရဲမာန်က လည်သားပဲ… စကားလည်းတတ်တယ်၊ ဆရာကျော့်တပည့်လို့ မပြောရဘူး”
ထို့နောက် ထမင်းစားပြီး၍ ထမင်းလုံစီပြီးအိပ်ရန် အဆောင်အပေါ်ထပ်သို့ တက်လာခဲ့လေသည်၊ နွေရာသီကား ပူလွန်းလှလေသည်…..၊ နေ့လည်ခင်း အိပ်သည့်အချိန်တွင် ချွေးစေးများထွက်ကာ နိုးလာတတ်လေသည်၊ အခုတစ်ခါလည်း ချွေးစေးများထွက်၍ နိုးလာချိန်တွင် အောက်ထပ် ဆရာကျော်အခန်းထဲက အသံသဲ့သဲ့ ကြားလေမိလေသည်၊ အသံပိုင်ရှင်ကား ဆရာကျော်အသံနှင့် ဆရာမဟေမန်အသံ ဖြစ်လေသည်၊ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲတွင် ဆရာကျော်တော့ အခန်းထဲ ချိန်းတွေ့နေပြီထင်တယ် ၊ ချောင်းကြည့်ရမယ်ဆိုပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်ရှိ ဖျာကြမ်းကို အသာဖယ်၍ သစ်သားပြားကြား အဟလေးထဲကနေ ချောင်းကြည့်လိုက်လေသည်၊ ( အစကပြောသလို ကျွန်တော်တို့ ယောက်ျားလေး ယာယီအဆောင်သည် ရုံးခန်းအပေါ်ထပ်တွင် ဖြစ်သည်၊ ဆရာကျော့်အခန်းသည် ရုံးခန်းနှင့်ကပ်လျက် အခန်းငယ်တစ်ခု ဖြစ်လေသည်၊ ဆရာကျော်၏ အခန်းအပေါ်ထပ်ကား ကျွန်တော်နှင့် ဟိန်းထက်တို့အခန်း ဖြစ်လေသည်၊ အဆောက်အဦးကား အုတ်တိုက်ဖြစ်သော်လည်း…. အပေါ်ထပ်ကိုမူ ပျဉ်ပြားများနှင့်သာ ခင်းထားလေသည်၊ ထိုချောင်းကြည့်ရာ အပေါက်လေးကို တံမျက်စည်းလှည်းစဉ် တွေ့ထားခြင်း ဖြစ်သည်)၊ အောက်ထပ်က မြင်ကွင်းကို ပြောပြရလျှင်….. ဆရာကျော်၏ တစ်ယောက်အိပ်ကုတင်ပေါ်တွင် ဆရာကျော်နှင့် ဆရာမဟေမန်တို့ ဘေးတွဲယှဉ်ထိုင်နေကြပြီး ဆရာကျော့်လက်က ဆရာမဟေမာန်ပုခုံးပေါ် ရောက်နေလေသည်…၊ သူတို့နှစ်ဦးပြောနေသော စကားများကို နားထောင်ကြည့်ရာ…..
ဆရာကျော်က
“ ဒီနေ့ ကိုနဲ့လည်ရတာ ပျော်လားချစ်၊ မနက်ဖြန် အတက်နေ့လည်း လည်ကြရအောင်လေ”
“ ဟင့်အင်း… လည်တော့ဖူးလေ၊ အဆောင်က ကလေးတွေ ရိပ်မိသွားလိမ့်မယ်.. ဒီနေ့တောင် ဟေမာန် မနည်းလစ်ထွက်ခဲ့တာ ကိုရဲ့”
“ ဒါဆို အခုတော့ အချိန်ပေးနော်”
ဟုပြောကာ ဆရာကျော်က ဟေမာန်ရဲ့ ပါးလေးကို ရွတ်ကနဲ့ နမ်းလိုက်လေသည်။
“ ကို…. သိပ်မဆိုးနဲ့နော်.. အပေါ်မှာ ရဲမာန်ရှိတယ်”
“ ကို စောနတုန်းက တက်ကြည့်ပြီးပြီ… အဲ့ကောင် ကုလားသေကုလားမော အိပ်ပျော်နေတာ… အေးဆေး ဒီဘက်ခြံထဲမှာ ဘယ်သူမှမရှိဘူးရယ်”
လို့ ပြောပြီး ဆရာမဟေမာန်ရဲ့ မျက်နှာတစ်ဝိုက်ကို ဆရာကျော် အနမ်းဗုံးကျဲလေတော့သည်။ မဟေမာန်၏ ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားမှာ အကိတ်ဘက်မရောက်ပဲ ပြည့်ပြည့်တင်းတင်းလေး ဖြစ်သည်၊ အသားအရည်မှာ နို့နှစ်ရောင်ရှိပြီး အရပ်အမြင့် ၅ ပေ ၄ လက်မလောက် ရှိမည်၊ ဆံပင်မှာ မျိုးရိုးအရ လှိုင်းတွန့်လေးဖြစ်ပြီး မျက်လုံးမျက်ခုံးကောင်း၍ မျက်နှာတွင် မှည့်ပေါသောသူ ဖြစ်သည်၊ ခါးသွယ်၍ ဖင်မှာမူ သူအရပ်နှင့် အနေတော် ကျစ်ကျစ်လေး ဖြစ်လေသည်။
ဆရာကျော်သည် ဆရာမဟေမာန်၏ ပါး၊ နှဖူး ၊ နားသယ်တို့ကို ဖွဖွလေးနမ်းပြီးသော် ဟေမာန်၏နှုတ်ခမ်းထူထူလေးကို ညင်သာစွာ နမ်းလေသည်၊ တဖြည်းဖြည်းချင်း အရှိန်ရလာသောအခါတွင် ဆရာမဟေမာန်ရဲ့ ပါးစပ်ထဲ ဆရာကျော်လျှာကြီး ဝင်သွားသည်ထင့်၊ ဆရာမဟေမာန်၏ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းကို အပေါ်ထပ်မှ ကျွန်တော်ပင် ကြားနေရလေသည်၊ ဆရာကျော်က နမ်းနေရင်းနှင့်ပင် ဆရာမဟေမာန်အား ကုတင်ပေါ်ပက်လက်လေး လှဲအိပ်စေလိုက်သည်၊ ထိုသို့ အနမ်းချင်းဖလှယ်ရင်း ဆရာကျော်လက်က ဆရာမဟေမာန်၏ စပို့ရှပ်လေးအပေါ်ကနေ နို့လုံးလုံးလေးကို အုပ်ကိုင်ပြီး ချေပေးနေလေသည်၊ ပြီးနောက် အင်္ကျီအောက်ကနေ ဗိုက်သားလေးကိုပွတ်ရင်း တဖြည်းဖြည်းချင်း အပေါ်တက်လာကာ ဟေမာန်ဝတ်ထားသော ဘော်လီအမဲရောင်လေးကို အသာလေး အပေါ်သို့ မတင်လိုက်လေသည်။ ထိုအခါ ဆရာမဟေမာန်၏ နို့အုံအိစိစိလေးမှာ တုံကနဲ ထွက်ပေါ်လာလေသည်၊ ထွက်ပေါ်လာသော နို့အုံလေးကို အောက်ကနေပင့်၍ ဖြည်းဖြည်းချင်း ကိုင်လေသည် ၊ နှုတ်ခမ်းကမူ အနမ်းမပျက်ချေ……..။
ထိုသို့ ဖွဖွလေးကိုင်ရာတွင် နို့အုံ၏ဘေးသားများအား အရင်ဖွဖွလေးပွတ်ကိုင်လေသည်…..၊ ပြီးနောက် နို့သီးခေါင်းညိုတိုတိုလေးအနားကို မထိခလုတ်ထိခလုတ်လေး စလေသည်၊ နို့သီးခေါင်းလေးကို တန်းမကိုင်ဝေ့ဝိုက်နေလေသည်…..၊ ထိုအချိန်တွင် ဆရာကျော်က နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းတာကို ခဏရပ်လိုက်ပြီး မဟေမာန်၏ လည်တိုင်ဖွေးဖွေးလေးအား စုပ်နမ်းနမ်းလေသည်၊ ဆရာမဟေမာန် ဖီးတက်လာသည်ထင့် စောနက နစ်ဝင်နေသော နို့သီးခေါင်းညိုတိုတိုလေးမှာ အခုရှည်ထွက်လာပြီး ပါးစပ်ကလည်း…. ဟင်း.. ဟင်း… နှင့် သက်ပြင်းသံများ ထွက်နေလေသည်။
ဒီတွင် နို့သီးခေါင်းလေးကိုမထိပဲ နို့ခံအမဲဝိုင်းနားတွင် လှည့်လည်နေသော ဆရာကျော့်လက်ချောင်းများသည် နို့သီးခေါင်းလေးအား လက်မနှင့် အသာလေး ဖိချေပြီး ပြန်လွှတ်လိုက်လေသည်၊ ထိုသို့ဖိချေလိုက်သောအခါတွင် ဆရာမဟေမာန်၏ ခန္တာကိုယ်လေးသည် ဓာတ်လိုက်ခံရသောသူသဖွယ် တုန်တက်သွားလေသည်၊ ပြီးနောက်မှ ဆရာကျော်က လက်ဝါးကြီးဖြင့် နို့အုံအားဆုပ်ကိုင်ကာ နို့သီးခေါင်းများအား လက်ညိုးနှင့်လက်မကြားထဲ ချေတော့လေသည်၊ ဆရာမဟေမာန်မှာ ဘယ်အချိန်ကတည်းက တောင့်တနေသည်မသိ၊ နို့အုံကိုချေလိုက်တိုင်း တအင်းအင်းဖြင့် ညည်းနေလေသည်။ ဆရာကျော်သည် လည်ပင်းအား နမ်းနေသည်ကို ခဏရပ်ကာ ဆရာမဟေမာန်နို့လေးအား သေချာစိုက်ကြည့်လေသည်…။
“ ဘာတွေစိုက်ကြည့်နေတာလဲ ကိုရဲ့ ရှက်စရာကြီး”
“ ဟေမာန့် နို့လေးတွေက လှလို့ ကြည့်နေတာ၊ တအားလည်းမကြီး တအားလည်းမသေးဘူး အနေတော်လေး..”
ဟု ပြောကာ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို စုပ်လေတော့သည်၊ ဘယ်ဘက်နို့ကိုစို့လျင် ညာဘက်နို့အား လက်က ကလိလေသည်၊ ဆရာကျော်သည် တိုက်စစ်အား အနားမယူပဲ ဆက်တိုက်လေသည်၊ နို့စို့ရင်းနှင့်ပင် ဘယ်ဖက်လက်က နို့တစ်လုံးအားချေရင်း ညာဖက်လက်က ဆရာမဟေမာန်၏ ဗိုက်သားပြင်ပေါ်ကနေ တဖြည်းဖြည်း အောက်ကိုဆင်းကာ နယ်မြေချဲ့လေတော့သည်၊ မဟေမာန်ဝတ်ထားသော ထမီကို ဘယ်အချိန်က ဆွဲချွတ်လိုက်သည်မသိ ပင်တီခရမ်းရောင်လေးသာ ကျန်တော့လေသည်။ ထိုပင်တီခရမ်းရောင်၏ အလည်တွင် ဆရာကျော်၏လက်စွမ်းကြောင့် အရည်များထွက်ကာ စိုနေသည်ကို မြင်ရလေသည်။
ဆရာကျော်သည် သူဝတ်ထားသော အိမ်နေရင်းပုဆိုးနှင့် အောက်ခံဘောင်းဘီကို ချွတ်လိုက်ရာ လီးကြီးမှာ အမောက်ထောင်နေသော မြွေသဖွယ် ထွက်လာလေသည်၊ ဆရာမဟေမာန်၏ ပင်တီခရမ်းရောင်ကိုလည်း သူ့လက်တစ်ဖက်နှင့်ပင် ချွတ်စေပြီး စောက်ဖုတ်အနီးအနားရှိ ပေါင်သားလေးတွေကို ဝေ့ကာဝိုက်ကာ ပွတ်လေသည်…၊ သူ့မြွေကြီးအားလည်း ဆရာမဟေမာန်လက်ထဲထည့်ကာ ကိုင်စေလိုက်သည်။
“ ကိုယ့်မြွေကြီးက သူ့ရဲ့ကျွင်းလေးကို လွမ်းနေတာ ဟေမာန်ရဲ့၊ မဝင်ရတာကြာလို့ လွမ်းနေလေရဲ့”
“ အဲ့မြွေကလည်း ဝင်ဝင်နိုင်လွန်းတယ်၊ ဟေမာန့်ကျွင်းကလွဲလို့ တခြားကျွင်းမဝင်ရဘူးနော်”
ဟု ပြောရင်း သူမ၏လက်ကို အပေါ်အောက် ဖွဖွလေးလေးဆွဲကာ ဂွင်းထုပေးလေသည်။
“ ဟေမာန်ရဲ့ညီမလေးကလည်း လွမ်းနေတယ် ထင်တယ်…. အရည်တွေကို ထွက်လို့ပါလား”
ဟု ပြောကာ ဆရာကျော်က စောက်ဖုတ်လေးပေါ် ဝလုံးလေးဆွဲလိုက်လေသည်၊ ပြီးနောက် မဟေမာန်၏ စောက်ဖုတ်အမြောင်းလေးကြားထဲ လက်ခလယ်လေးကို အပေါ်အောက် ဖြည်းဖြည်းချင်း ပွတ်ဆွဲပေးလိုက်လေသည်၊ ကောင်းမကောင်းတော့မသိ ပွတ်ဆွဲနေရင်း စောက်စိလေးကို ထိမိသွားသည်အခါတွင် ဟေမာန့်ဖင်လေး တွန့်တွန့်သွားလေသည်…၊ ဖင်လေးတွန့်သွားလျှင် အနောက်က အသင့်စောင့်နေသော လီးကြီးဖြင့် ပြန်ညောင့်လေသည်၊ ဆရာမဟေမာန် မနေနိုင်တော့…..
“ ကို… လုပ်တော့လေ၊ ဟေမာန် မနေတတ်တော့ဖူး”
“ အင်း….. ချစ် အပေါ်ကအင်္ကျီ ချွတ်လိုက်မယ်နော် မပူဘူးလား၊ ကိုတော့ ပူလို့ချွတ်ပြီ”
ဟုပြောကာ ဆရာမဟေမာန်၏ အင်္ကျီကော ဘော်လီကိုပါ ချွတ်လိုက်လေသည်။
ဆရာကျော်သည် ကုတင်ပေါ်တွင် လှေကြီးထိုးရိုးရိုးပုံစံ ပြင်လိုက်လေသည်၊ သူ့ရဲ့လီးကြီးအား စိုရွဲနေသော အဖုတ်လေးအပေါ် အထက်အောက် ပွတ်ပေးလေသည်၊ မဟေမာန်သည် မနေနိုင်တော့ ဆရာကျော့်နောက်ကျောအား အတင်းဖက်၍ သူ့ဘက်ဆွဲလေသည်၊ ထိုအချိန်တွင် ဆရာကျော်က သူ့လီးကြီးအား ဇွိကနဲ အဖုတ်ထဲ သွင်းလိုက်လေသည်၊ မဟေမာန်မှာ ကောင်းလွန်း၍ အားကနဲအော်မိရာ ဆရာကျော်က အမြန်နမ်း၍ နှုတ်ပိတ်လိုက်လေသည်၊ အပေါ်ကကြည့်သော ပွဲကြည့်ပရိတ်သတ်ဖြစ်သော ကျွန်တော့်အဖို့ လှေကြီးထိုးပုံစံသည် ဆရာကျော် ဖင်ပြား ဖင်မကြီးသာ မြင်ရ၍ အနည်းငယ် ဖီးငုတ်လေသည်၊ သူတို့စုံတွဲမှာတော့ ၇ မိနစ် အကြာလောက်တွင် တဖြည်းဖြည်းပဲ ကြမ်းလာလေသည်။
“ ကောင်းလားချစ်….. ကို့မြွေကြီးကို ကြိုက်လား”
“ အင်း…..ကောင်းတယ်ကို… မြန်မြန်လေးဆောင့်ပေး”
“ ဘတ်…ဘတ်…ဘတ်…..အားအား…. ကိုကောင်းတယ်… ကောင်းတယ်…. အဲ့လိုလေးမွှေပေး”
“ အင်း….ပြွတ်စ်…ပြွတ်စ်”
ဆရာကျော်သည် အောက်ကလည်းမွှေ အပေါ်ကလည်း နို့သီးခေါင်းများကိုစို့၍ နို့အုံလေးကို နယ်ပေးလေသည်။
“ အင်း….. ကို… ကောင်းလာပြီ.. ကို….. ပြီးတော့မယ်.. အားအား… ဟေမာန်ပြီးပြီ”
ဟု အော်ကာ အောက်ကနေ ဆရာကျော်ကိုယ်လုံးကို အတင်းဖက်ကာ အော်လေသည်။ ဆရာကျော်သည် မဟေမာန်ပြီးသည်ကို အရှိန်မပျက်အောင် တစ်မိနစ်ခန့် ဆက်လိုးပေးရင်းနှင့်
“ ချစ်…. ကိုလည်း ပြီးချင်လာပြီ… ပုံစံပြောင်းရအောင်… ကို့ကိုကုန်းပေး”
“ အင်း ကို့သဘောလေ”
လို့ ပြောကာ လေးဘက်ကုန်းကာ ဖင်ဗူးတောင်းထောင်ပေးလိုက်လေသည်။
“ ခဏလေး…. ကို ကုတင်အောက်ဆင်းလိုက်ဦးမယ် မော်တော်ဆပ်လေး ချစ်ချင်တယ်”
“ သူပဲအမျိုးမျိုး…. ကဲ ဒီလိုဆိုရပြီလား”
ဟုပြောကာ ကုတင်ပေါ်ကဆင်း၍ မတ်တပ်လေး ကုန်းပေးလိုက်လေသည်။
“ အင်း အဲ့လိုလေး ဟေမာန်….. လက်က ကုတင်ပေါ်ထောင်လိုက်.. ခါးလေး နည်းနည်းနှိမ့်လိုက်ဦး”
ထိုအခါ ဆရာမဟေမာန်၏ အရည်ရွဲသော အဖုတ်ပြူးပြူးလေးသည် ဖင်နှစ်လုံးကြားထဲမှ ထွက်လာလေသည်။
“ ကို…ဘာကြည့်နေတာလဲ… လုပ်တော့လေ တော်ကြာ ဝသုန် ဒီဘက်ရောက်လာလိမ့်မယ်”
“ ချစ်အဖုတ်လေးက လှလို့ပါကွာ…. အနမ်းလေးတောင် ပေးချင်လာပြီ”
ဟုပြောကာ အဖုတ်လေးကို သူ့လျှာပြားကြီးနှင့် ကောက်လျက်လိုက်လေသည်။
“ ပလက်…ပလက်….အား… ကို….. ကောင်းတယ်…. အစိလေးကို ထိအောင်လျက်ပေး”
ဆရာကျော်သည် ဂျာပေးတာ ၅ မိနစ်ခန့်ကြာသော် နောက်ဆုံးတစ်ချီဆွဲရန် မတ်တပ်ရပ်လိုက်လေသည်၊ ပြီးနောက် ဆရာမဟေမာန်၏ ခါးလေးကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ ဖင်ကြားထဲက အဖုတ်လေးအား လီးနှင့်ညောင့်ပေးရင်း ပါးစပ်ကလည်း ဂုတ်ပိုးသားလေးတွေကို ဖွဖွလေး နမ်းပေးလေသည်။
“ အီး….ကို ဟေမာန်ကို လုပ်ပေးတော့လေ၊ အထဲထည့်လိုက်တော့”
“ ကို့ကိုကြည့်ပြီးပြော ချစ်… ချစ်မျက်နှာလေး တွေ့ချင်တယ်”
“ ဘာလဲကွာ..”
ဟု ဆရာမဟေမာန် စိတ်မရှည်စွာပြောရင်း အနောက်သို့ သမင်လည်ပြန်လေး လှည့်လာလေသည်။
“ ဘာထည့်ပေးရမှာလဲ ချစ်… စောနက ချစ်ပဲ ထည့်ပေးဆို”
“ အာ…ဘာကြီးမှန်းလည်းမသိဖူး….. လုပ်ပါတော့ဆို”
“ ကိုက ဘာထည့်ပေးရမှာတုံး ချစ်ရဲ့”
“ ဟေမာန့်အဖုတ်လေးထဲကို ကို့မြွေကြီးထည့်လိုက်လို့…. တကယ်ထဲမှပဲ နားအရသာခံချင်နေသေးတယ်”
“ ဒါဆိုထည့်ပြီနော်….ပလွတ်”
ရုတ်တရက် ချက်ချင်းဆိုသလို လီးကြီးထည့်ပြီး မွှေပေးလိုက်ရာ ဆရာမဟေမာန် ဒူးမခိုင်ပဲ အောက်ညွန့်သွား၍ ခါးကနေဆွဲကိုင်ပြီး အားရပါးရ အနောက်ကနေ ဆောင့်လေတော့သည်။
“ အား….ကိုကောင်းတယ်… ဆောင့်ပေး အဲ့လိုလေး….. အားအား”
“ အနောက်ကနေ လိုးပေးတာ ကြိုက်လား ချစ်…. ရော့ကွာ.. ရော့”
“ ဖတ်…ဖတ်…အား…အားကောင်းတယ် ဟေမာန်ပြီးတော့မယ်…အား..အား…ဆောင့်ပေး”
“ အား…..အား….အား…..အား….ပြီးတော့မယ်…အား”
သူတို့စုံတွဲသည် အရှိန်တက်လာသည်ထင့် အပေါ်မှာ ကျွန်တော်ရှိသည်ကိုတောင် မေ့သွားပုံရသည်၊ ပေးသည့်သူကလည်း ဖင်လုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေးကို အနောက်ပြန်ကော့ပေးနေလေသည်…. ဆောင့်သည့် ဆရာကျော်ကလည်း တဘမ်းဘမ်းနှင့် အဖုတ်ပွင့်ထွက်မတတ် အနောက်ကနေ ဆောင့်ပေးနေလေသည်၊ ၈ မိနစ်ခန့် အကြာလောက်တွင်…
“ အင်း…အင်း ကိုလည်း ပြီးတော့မယ်”
“ အား ဟေမာန်တော့ ပြီးတာ ဘယ်နှစ်ခါရှိပြီမှန်းကို မသိတော့ဘူး…. အား… အား ကိုပြီးတော့မှာလား…. ဟေမာန့်နို့လေးတွေကို ကိုင်ပေး”
“ နို့လေးတွေက ကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တာ…. ရော့… ရော့ ကိုပြီးတော့မယ်”
ဟုပြောကာ မီးပွင့်မတတ် ဆောင့်ပေးလေသည်။ ထိုသို့ doggy စတိုင် အနောက်ကနေဆောင့်ရင်း နို့လေးလှမ်းကိုင်ကာ အပြီကြုံးနေတော့သည်။
“ အား…အား….ကိုပြီးခါနီးပြီ…အား..အား”
“ ဖတ်..ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…အား…အားကိုပြီးပြီ”
ဆရာမဟေမာန် အဖုတ်လေးထဲ သုတ်ရည်များပန်းထည့်ကာ ပြီးလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် နှစ်ယောက်လုံး အားကုန်သွားရောထင့် အိပ်ရာပေါ် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ဖက်၍ အနားယူနေကြလေသည်။ ( မမောရှိပါ့မလား နွေရာသီပူပူကြီးထဲ ဖုတ်နေကြတာကို အပေါ်ထပ်က ပွဲကြည့်ပရိတ်သတ်ပင် ချွေးစီးများပြန်နေပြီလေ😫)၊ ဆရာမဟေမာန်အဖုတ်လေးထဲက ဆရာ့ကျော့်သုတ်ရည်တွေကော သူ့အဖုတ်ရည်တွေပါ တစိမ့်စိမ့်ထွက်ကြလာရာ ဆရာကျော်က သူ့ပုဆိုးနှင့်ပင် သန့်ရှင်းပေးလိုက်လေသည်။
“ ကောင်းလိုက်တာ ချစ်ရယ်၊ ဒီလို နေ့တိုင်း ချစ်ချင်လိုက်တာ”
“ ဒီလိုသာ နေ့တိုင်းဆိုရင် ဟေမာန့်အဖုတ်လည်း ရစရာရှိမှာမဟုတ်တော့ဘူး၊ ကဲ အမောပြေပြီဆိုတော့ ပြန်တော့မယ် တစ်ယောက်ယောက် မိသွားရင် မကောင်းဘူး”
“ စောနကကြ ကောင်မလေးတစ်ယောက်က အော်တုန်းကကြ မကြောက်ဘူးနော်”
ဟု ဆရာကျော်က စလိုက်လေသည်၊ ဆရာမဟေမာန်က မျက်စောင်းလေးထိုးကာ
“ အော်အောင်လုပ်တဲ့သူရှိလို့ အော်မိတာပေါ့၊ အဲ့တာဆို နောက်တစ်ခါမလုပ်နဲ့”
“ စတာပါချစ်ရယ်…စိတ်မဆိုးနဲ့မွမွ…. အဆောင်ရောက်ရင် ကိုဝယ်ပေးထားတဲ့ ဆေးလေးသောက်ဦးနော်.. မမေ့နဲ့”
“ ဟုတ်ပါပြီ ကိုယ်တော်ရယ်၊ ဟေမာန်သွားပြီ”
ဟုပြောကာ အဝတ်အစားတွေ ပြန်ကောက်ဝတ်ရင်း ထွက်သွားလေသည်။ ထို့နောက် ဆရာကျော်သည် အပေါ်ထပ်သို့ ကုန်းကုန်းကွကွဖြင့် တက်လာလေသည်၊ အပေါ်ထပ်သို့ ရောက်ရောက်ခြင်း ကျွန်တော်က….
“ ဆရာကျော် … အခြေအနေ၊ ကြက်ဥနဲ့ စပါကလင် ခေါက်ပေးရမလား”
ဟု စလိုက်လေသည်။
“ ခွေးသားလေး သိရင်လည်း ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း၊ ပါးစပ်မဖွာနဲ့”
“ အဲ့တာဆို မနက်ဖြန် ဂိမ်းဆိုင်ရော လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ကော သွားမှာ၊ ဆရာဒကာခံပေါ့၊ မဟုတ်ရင်တော့ လိုက်ဖွရမှာပဲ… ဟဲဟဲ”
“ အေးပါကွာ…. ငါမောလာလို့ တစ်ရေးလောက် အိပ်လိုက်ဦးမယ်”
“ ကိုယ့်အိပ်ရာကိုယ်သွားအိပ်လေ အပေါ်ထပ်က ပူကပူနဲ့”
“ အေးပါ ငါလည်း တံမြက်စည်းလာယူတာပါ၊ မင်းတို့အခန်းထဲ မအိပ်ပါဘူး”
“ ဟုတ်ဟုတ် ၊ ကျွန်တော်လည်း ရေသွားချိုးလိုက်ဦးမယ်၊ ပြီးရင် မန်ကျည်းပင်အောက် သချ်ာတွက်ရင်း စောင့်နေမယ်၊ ဆရာနိုးရင် ဂိမ်းဆိုင်သွားရအောင်…. နှစ်ဆန်းနှစ်ရက်နေ့ကြ ဦးကျော်ဌေး ပြန်ကြွလာတော့မှာ”
“ အေးအေး ချွေးတိတ်မှချိုးနော်… အပူရှပ် အပတ်ရှုနေဦးမယ်”
“ ခင်ဗျားကြီးပဲ ချွေးတလုံးလုံးနဲ့ အပူရှပ်နေပြီးတော့”
“ အဲ့လိုအပူရှပ်တာက ကောင်းတယ်ကွ… မင်းမသိပါဘူးကွာ”
………………………………………….
အဲ့လိုနှင့် ရေချိုးဖို့ ရေလဲပုဆိုးနှင့် တဘက်ယူကာ ရေချိုးကန်သို့ ထွက်ခဲ့လေသည်၊ ယောက်ျားလေးများ ရေချိုးသော ရေကန်ပတ်ဝန်းကျင်ကိုတော့ ကာရံထားခြင်းမရှိ၊ ဟင်းလင်းပြင်ဖြစ်သဖြင့် နေပူနေသေးသည်၊ ထို့ကြောင့် ရုံးခန်းနှင့်ကပ်လျက် ဂိုက်ဆရာမများရေချိုးသော ရေချိုးခန်းထဲသို့ ဝင်ချိုးကြည့်ရန် စိတ်ကူးမိလိုက်လေသည်၊ ပုံမှန်အတိုင်းဆိုလျင် ချိုးခွင့်ရမည်မဟုတ်၊ ဒီဘက်ခြံဝင်းထဲ ဘယ်သူမှမရှိတာကတစ်ကြောင်း၊ ဦးကျော်ဌေးတို့မရှိတာကတစ်ကြောင်း၊ ရေကန်ဝန်းကျင် နေပူနေတာကတစ်ကြောင်းမို့ ရေချိုးခန်းထဲ ချိုးကြည့်တာပေါ့ကွာဟု တွေးရင်း ဆပ်ပြာခြင်းတောင်းကိုသယ်ကာ ရေချိုးခန်းသို့သွားလေသည်။
ရေချိုးခန်းသို့ရောက်သောအခါ ရေချိုးရန် ရေချိုးဘောင်းဘီတို လဲလိုက်လေသည်၊ ထို့နောက် ရေချိုးခန်းပဲဟာ ဂျပန်ချိုး ချိုးကြည့်ရမယ်လို့ အတွေးပေါ်လာကာ တစ်ကိုယ်လုံးချွတ်၍ ရေစချိုးတော့သည်၊ ဆပ်ပြာတိုက်သည့်အချိန်ရောက်သောအခါ အောက်ကညီငယ်လေးအား ဆပ်ပြာနှင့်ပွတ်ရင်း ဂွင်းတစ်ကြောင်း ပြေးချင်စိတ် ဖြစ်ပေါ်မိ၏၊ စောနက ပွဲကြည့်ထားသော အရှိန်ကြောင့်လည်း လီးထိပ်လေးတွင် အရည်များစိုကာ တစ်ထောင်ထောင် ဖြစ်နေရှာလေသည်၊ နောက်ကြ မင်းလည်း အဖုတ်စားရမှာပေါ့ကွာ…. အခုတော့ နေလို့ကောင်းအောင် ထုပေးမယ်ဟု နှစ်သိမ့်ကာ မိန်းကလေးအဆောင်ဖက်က ရေချိုးစဉ်ချောင်းထားသော repeater အစ်မကြီး၏ အိုးကိုမှန်း၍ စတိုင်ကြကြ မတ်တပ်ထုနေလေသည်၊ မှန်းသောအစ်မကြီး၏အိုးကို နောက်ပြန်လိုးလိုက်ရလျင် ဘယ်လိုအရသာရှိမလဲဟု တွေးကာ ဂွင်းပလေးရင်း ပြီးခါနီးလာလေသည်၊ ထိုစဉ်….
“ ဟဲ့…. ပလုတ်တုတ်.. ဘာကြီးလဲ”
ဟု အသံကြား၍ ကြည့်မိရာ ဆရာမဝသုန်ဖူးသည် ရေချိုးရန် ထမီရင်လျားပြီး အပေါ်ပိုင်းကို တဘက်အစိမ်းလေးနှင့် ပတ်ထားသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်၊ ရေချိုးခန်းသို့ ဝင်မချိုးမှီ ကလန့်သေချာမချခဲ့သော ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်တင်မိလေသည်၊ လီးကလည်း ထုလက်စတန်းလန်း ထောင်တောင်တောင် ပြီးခါနီးလည်းဖြစ်သည့်အချိန်တွင် ဆရာမဝသုန်ဝင်လာ၍ ခေါင်းနားပန်ကြီးကာ ဟိုဖက်လှည့်လိုက်လေသည်။
“ ဆရာမ ကန်တော့ ကန်တော့… ဟိုဘက်မှာ နေပူနေသေးလို့ ဒီဘက်လာချိုးနေတာ”
“ အေးအေး.. ချိုးချိုး… ပြီးမှလာခဲ့တော့မယ်”
ဟု ပြောကာ ရှက်ရှက်နှင့် ထွက်သွားလေသည်၊ ကျွန်တော်အဖို့လည်း အလွန်ရှက်သွားလေသည်၊ လူပျိုဖော်ဖြစ်ကာမှ ကိုယ့်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးကို ဘယ်သူမှပင် မပြဖူးချေ၊ ယောက်ျားလေးဘော်ဒါတွေနှင့်တောင် အလွန်ဆုံး အောက်ခံဘောင်းဘီနှင့်သာ နေဖူးလေသည်၊ အခုတော့ ဆရာမဝသုန်ဖူးက အကုန်မြင်သွားပြီလားမသိ၊ တောင်နေသောလီးကို မမြင်လိုက်ရင်တောင် အနည်းငယ်တော့ မြင်သွားလိမ့်မည်၊ “အား… ရှက်လိုက်တာ ဘယ်လိုမျက်နှာပြရပါ့” လို့ စိတ်ထဲ တွေးမိလေသည်။ ( ထိုစဉ်က အဖြူထည်လေးဖြစ်၍ ရှက်တက်သေးလေသည်၊ အခုများတော့ ရှက်ကြောပြတ်သွားလေပြီ😁)၊ ထုနေသည့် စိတ်ကူးလေးလည်း ဘယ်ဆီလွင့်သွားသည်မသိ၊ မြန်မြန်ရေချိုးပြီး အပြင်ထွက်ခဲ့လေတော့သည်။
အခုတော့ သင်္ကြန်ကျောင်းပိတ်ရက်ပြီး၍ အားလပ်ချိန်သိပ်မရှိတော့ချေ၊ ဆရာဦးကျော်ဌေးသည် စာသင်သောအရှိန်ကို မြင့်လိုက်လေသည်၊ ဇွန်လအစတွင် ကျောင်းများဖွင့်၍သာ အနည်ငယ် အသက်ရှူချောင်လေသည်၊ ဘော်ဒါတွင် စာလုပ်ခဲ့ရသမျှ ကျောင်းတွင် အနားယူလေသည်၊ သကောင့်သား ဟိန်းထက်ကတော့ သူ့ရဲ့ crush ယုပွင့်ထက်ခိုင်ရှိသော A ခန်းအနားတွင် အမြဲတဝဲလည်လည်လုပ်ကာ အီစီကလီလုပ်ရန် ကြောင်ဖားကြီးကဲ့သို့ ချောင်းနေလေသည်၊ ကျွန်တော့်အဖို့မှာမူ ရေချိုးခန်းကိစ္စပြီးကတည်းက ဆရာမဝသုန်ဖူးအား သေချာ မျက်လုံးချင်းဆုံအောင်ပင် သိပ်မကြည့်ဖြစ်တော့၊ ညဘက် စာကြည့်ခန်းတွင်လည်း နားမလည်သည်များကို ဆရာကျော်ကိုသာ အများဆုံး မေးဖြစ်တော့သည်၊ ဆရာမဝသုန်ကတော့ ကျွန်တော်ရှက်နေသည်ကို သိနေသည်ထင့် …. ပြုံးစိစိနှင့် ကြည့်နေတတ်လေသည်၊ ခက်သည်က သူပြုံးစိစိကြည့်လေ ပိုရှက်လေ ဖြစ်နေလေတော့သည်၊ တစ်ခါတစ်ရံ စာကြည့်ရင်း အိပ်ငိုက်နေသည့်အခါတွင် မပြောမဆိုနှင့် ဂုတ်လာလာနှိပ်ပေးရင်း လူကိုလာစလေသည်။ (နောင်တစ်ချိန်တွင်တော့ စမည့်သူက ကျွန်တော်ရဲမာန် ဖြစ်လာပြီး အစခံရမည့်သူက မမဝသုန် ဖြစ်လာမည်ကို ပရိတ်သတ်ကြီးသိအောင် ကြိုပြောပြလိုက်ရပါသည်… ဟီး)
အ.ထ.က (၂) တွင် ကျွန်တော်နှင့် ဟိန်းထက်သည် B ခန်းထဲ အတူတူကျလေသည်၊ ဆယ်တန်းကျောင်းသား စည်းကမ်းပျက်စာရင်းဝင်များ ဖြစ်သည့်အလျောက် စာသင်ချိန် မုန့်ခိုးစားခြင်း၊ အိပ်ငိုက်ခြင်း၊ အခန်းထဲက ကောင်မလေးများ ဘယ်သူ့အိုးက ဘယ်လောက်ရှိကြောင်း ဆွေးနွေးခြင်း၊ အတန်းချိန်ပြီး၍ ဆရာမအားနှုတ်ဆက်ရန် မတ်တပ်ထချိန်တွင် ဘယ်ကောင်မလေးတော့ဖြင့် ထမီဖင်ကြားညပ်နေပြီဟု တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် လက်တို့ပြောခြင်း၊ အတန်းခေါင်းဆောင်ကို ဝိုင်းနှိပ်ကွတ်ခြင်း အစရှိသော သမိုင်းပေးတာဝန်များကို မပျက်မကွက် လုပ်ဆောင်နေလေသည်။ အခုလည်း မုန့်စားကျောင်းဆင်းချိန် မိနစ် ၂၀ ခန့်တွင် ယုပွင့်ထက်ခိုင်နောက်လိုက်ရန် ဟိန်းထက်မှ အတင်းခေါ်သဖြင့် မှောက်အိပ်ရန်ကြံနေသာ ကျွန်တော်သည် စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့် ပုဆိုးပြင်ဝတ်ကာ သူ့နောက် အဖော်လိုက်ခဲ့ရလေသည်။
“ မင်းဟာကလည်းကွာ…. နေ့တိုင်းချောင်းနေတာချည်းပဲ၊ စကားလေးဘာလေး သွားပြောကြည့်လေကွာ၊ ပြီးတော့ တစ်ဘော်ဒါထဲ အတူတူဟာကို”
“ ငါကြောက်လို့ပေါ့ကွ ရဲမာန်ရ၊ သူ့ဘေးနားက သူငယ်ချင်းတွေကလည်း ငါနောက်ကလိုက်လာပြီဆိုရင် တခွိခွိနဲ့ ရယ်နေကြတာကွ”
“ ယောက်ျားလေးပဲကွာ ဘာဖြစ်လဲ၊ ပြောစရာရှိတာ ပြောလိုက် ”
“ ဟိုမှာ ယုပွင့် သူ အခန်းထဲကနေ ထွက်လာပြီ…. သွားသွား”
ဟု ပြောကာ ပေကပ်ကပ်လုပ်နေသော ဟိန်းထက်အား တွန်းထုတ်လိုက်လေသည်။ ဆရာသမားက ယုပွင့်အနားသို့အရောက်တွင် ခေါင်းကုတ် ခြေကုတ်ဟန်ဖြင့် တစ်ခုခု ပြောလေသည်၊ ယုပွင့်နှင့် သူမ၏ ဘော်ဒါများကလည်း တခိခိနှင့် ရယ်နေကြလေသည်၊ ကျွန်တော်မှာမူ ခပ်လှမ်းလှမ်းကဖြစ်၍ ရုပ်မြင်အသံမကြားချေ၊ အင်း…. ငါလည်း ဆရာမဝသုန်ကိုသာ မကြိုက်မိဘူးဆိုရင် ကျောင်းကကောင်မလေးတစ်ယောက်ယောက်ကို အခုလို လိုက်စကားပြောနေရမှာဟု တွေးမိနေလေသေးသည်။
မုန့်စားဆင်းချိန်ရောက်တိုင်း ဟိန်းထက်က ယုပွင့်ထက်ခိုင်နောက်ကိုလိုက်၍ စကားပြောရာမှတဆင့် ယခုဆိုလျင် ဟိန်းထက်တင်မက ကျွန်တော်နှင့်ပါ ခင်မင်သိကျွမ်းခဲ့လေတော့သည်။ ဆရာမဝသုန့်ဆီ ယုပွင့်မှတစ်ဆင့် ရည်းစားစာပေးလျင် ကောင်းမည်ဟု စဉ်းစားမိသေးသော်လည်း သိပ်မရင်းနှိးသဖြင့် အကောင်အထည် မဖော်ဖြစ်ခဲ့ချေ၊ ဤသို့ဖြင့် နှစ်ဝက် စာမေးပွဲပင် ရောက်ရှိခဲ့လေသည်၊ ရေချိုးခန်းကိစ္စပြီးကတည်းက ဆရာမဝသုန်အား မေးထူးခေါ်ပြောကလွဲ၍ စကားမပြောဖြစ်သေးချေ၊ စာမေးပွဲပြီး၍ သီတင်းကျွတ် ကျောင်း ၈ ရက်ပိတ်၍ အဆောင်နေ ကျောင်းသားကျောင်းသူများ ဌာနေသို့ ပြန်ကြလေသည်၊ ကျွန်တော့်အိမ်ကမူ အမျိုးများနှင့် တောင်ကြီးဘက် ခရီးထွက်ကြရာ မလိုက်ချင်သဖြင့် အဆောင်မှာပင် နေခဲ့လေသည်။
သကောင့်သား ဟိန်းထက်မှာလည်း ဆရာကျော်နှင့် ဆရာမဟေမာန်ပွဲအကြောင်း ကျွန်တော့်ဆီမှ ကြားပြီးသကာလ လက်ဝှေ့ပွဲ ကြည့်ရလိုကြည့်ရငြား အိမ်မပြန်ပဲ အဆောင်တွင် အကြံနှင့်နေခဲ့လေသည်၊ တကယ်တန်း လက်တွေ့တွင်မူ သူထင်သလို မဖြစ်လာခဲ့ ၊ ဦးကျော်ဌေးတို့လင်မယားသည် သင်္ကြန်တုန်းကလို ရွာမပြန်ပဲ အဆောင်တွင် သီတင်းကျွတ်လေရာ ကျန်ရစ်ခဲ့သောသူများအဖို့ အီးပိတ်ကြလေသည်။ သို့သော်လည်း တစ်ရက်တွင် ဦးကျော်ဌေးက ဘာစိတ်ကူးပေါက်သည်မသိ၊ ညနေခင်းပိုင်းကို အပြင်ပေးထွက်လေသည်၊ ထို့သို့ဖြင့် အဆောင်တွင်ကျန်ခဲ့သော သူများက လမ်းလျှောက်၍ မိတ္ထီလာကန်ဘောင်ဖက်သို့ လမ်းလျှောက်ထွက်ခဲ့လေသည်။ ကျွန်တော်နှင့်ာဟိန်းထက်က တစ်တွဲ၊ ဆရာကျော်နှင့် ဆရာကျောက်ပန်းတောင်းက တစ်တွဲ၊ ဂိုက်ဆရာမ ဝသုန်နှင့် ဟေမာန်က တစ်တွဲ လမ်းလျှောက်ထွက်ကြလေသည်၊ ဆရာကျော်က ကန်ဘောင်သို့အရောက်တွင် ဆရာမဟေမာန်အနားကပ်၍ စကားပြောလေသည်၊ သူတို့နှစ်ယောက်အကြောင်း သိသူများသာဖြစ်၍ အားလုံးက ရှောင်ပေးကြလေသည်။ ထိုစဉ် ဟိန်းထက်က
“ ဟိုမှာ၊ မင်းဆရာမဝသုန် တစ်ယောက်ထည်း ဖြစ်သွားပြီ… သွား စကားလေးဘာလေး သွားပြောလေ”
“ အင်း…. ကောင်းပါ့မလား”
ကျွန်တော်က ရေချိုးခန်းကိစ္စကို ပြန်သတိရသွား၍ အင်တင်တင် ဖြစ်နေလေသည်။
“ ငါ့အလှည့်တုန်းကကြ အတင်းတွန်းထုတ်ပြီးတော့၊ သွားမှာဖြင့် သွားစမ်းပါကွာ၊ လှုပ်ရှားမှ မုန့်စားရမယ် ကိုယ့်လူ”
“ မင်းကရော ဘာလုပ်မှာလဲ”
“ ငါက ဆရာကျောက်ပန်းတောင်းနဲ့ ဂိမ်းသွားခုတ်မို့၊ ရှုံးတဲ့လူ ပိုက်ဆံရှင်းကြေး… ဟေးဟေး”
“ မင်းက ငါတို့နဲ့ မလိုက်တော့ဘူးလား”
“ အတွဲတွေကြားထဲ ဘာလိုက်လုပ်ရမှာလဲကွ၊ ပြီးတော့ ငါစိတ်ဝင်စားတာလည်း မပါဘူးရယ်၊ မင်းဘာသာမင်းသာ လှုပ်ရှားစမ်းပါ၊ ဒါပဲကွာ သွားပြီဟေ့”
ထို့နောက် ကျွန်တော်သည် သင်းကွဲမလေးဖြစ်နေသော ဆရာမဝသုန်ဆီ ခြေလှမ်းသွက်သွက်လှမ်း၍ အနားကပ်လိုက်လေသည်။
“ ဆရာမ…. သီတင်းကျွတ် အိမ်မပြန်ဘူးလား”
“ အမလေးကိုယ်တော်ရယ် ငါ့ကို အခုမှ စကားပြောဖော်ရတော့တယ်၊ ငါက ရှက်ရမယ်မရှိဘူး သူကပိုရှက်နေတာ”
“ ဟိုရေချိုးခန်းကိစ္စကို ပြောတာလား ဟီး….. ရုတ်တရက်ဆိုတော့ ကျွန်တော်လည်း ကြောင်သွားတာ”
ဟု အရှက်ပြေ ပြောလိုက်လေသည်။
“ ငါ့အဖေက ပြင်ဦးလွင်ဘက် ခဏတာဝန်ကျနေလို့ အမေရောလိုက်သွားတာ၊ အိမ်မှာ ဘယ်သူမှမရှိလို့ မပြန်တော့တာ၊ ဒီမှာက ဟေမာန်လည်း ရှိတယ်လေ”
“ ဪ…ဟုတ်လား”
ထို့နောက် ကျွန်တော်သည် ဘာဆက်ပြောရမှန်း မသိတော့ချေ၊ မတွေ့ခင်က ဘယ်လိုဘယ်ညာပြောမည်ဟု တွေးထားသော်လည်း လက်တွေ့တွင်မူ အတွေးများက ရေငွေ့လိုလွင့်ပျောက်သွားလေသည်၊ ပထမဦးဆုံး စကားလိုက်ပြောတာမို့ကြောင့်လည်းဖြစ်မည်၊ ရင်ထဲကတော့ တဒိတ်ဒိတ်နှင့် ကုလားဘုရားပွဲလှည့်နေလေသည်။ အဆောင်တွင် ပိတ်မိနေသည်မှာ လအတော်အတန်ကြာပြီဖြစ်၍ အခုလိုကန်ဘောင်ပေါ်ဖြတ်လာသော လေနုအေးလေးကို ရှုရှိုက်ရသည်မှာ အရသာရှိလှချေသည်၊ ဘေးနားက ဆရာမဝသုန်၏ ဘေးတိုက်အလှကိုလည်း ပေါ်တင်ငမ်းခွင့်ရလေသည်…..၊ အလွန်လှပသော ညနေခင်းလေးပါတကား၊ ဤသို့ ပေါ်တင်ငေးရင်း လမ်းလျှောက်နေစဉ်တွင် ဆရာမဝသုန်က ကျွန်တော့်ဖက်လှည့်လာ၍ ငမ်းသူလူမိ ဖြစ်သွားလေသည်၊ ထိုအခါ ကျွန်တော်က စကားရှာ၍
“ ဆရာမ ဖောင်တော်ဦး လှေပြိုင်ပွဲ ကြည့်ဖူးလား”
“ ဟေ… ကြည့်ဖူးတာပေါ့ ငါကမိတ္ထီလာသူပဲဟာ၊ မင်းကောကြည့်ဖူးလား”
“ ကျွန်တော်လည်း သာစည်ကနေ လာကြည့်တာပေါ့ဗျာ၊ နှစ်တိုင်းတော့မဟုတ်ဘူးပေါ့၊ ဒီနှစ်တော့ အဆောင်ရောက်နေလို့ မကြည့်လိုက်ရဘူး၊ ဘယ်အဖွဲ့နိုင်သွားတယ် မသိဘူး”
“ မြစ်ဆုံလူငယ်အဖွဲ့ လို့တော့ ပြောကြတာပဲ၊ ငါလည်းမသိဘူး မင်းတို့ကို ထိန်းနေရတာပဲဟာ”
“ ကျွန်တော်ကတော့ လိမ္မာတဲ့ထဲပါတယ်မလား”
“ လိမ္မာတဲ့ထဲပါလားတော့ မသိပါဘူး၊ ရေချိုးခန်းထဲ ရေခိုးချိုးရင်တော့… ဂလန့်သေချာပိတ်နော်”
ဟု ပြောလိုက်ရာ ကျွန်တော် အသံပြန်တိတ်သွားလေသည်။ ထိုစဉ် အရှေ့က ဆရာကျော်တို့အတွဲက ရဟတ်စီးရအောင်ဟု ပြောလေသည်၊ ထိုသို့ဖြင့် သူတို့အတွဲက တစ်ခြမ်း၊ ကျွန်တော်နှင့် ဆရာမဝသုန်က တစ်ခြမ်းထိုင်၍ ရဟတ်စီးကြလေသည်၊ ဆရာကျော်တို့အတွဲကတော့ ပခုံးချင်းဖက်၍ တီတီတာတာ ပြောနေကြလေသည်၊ ဆရာမဝသုန်ကတော့ ကန်ရေပြင်ကို ငေးနေလေသည်၊ ကျွန်တော်ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း ချစ်ရပါသောဆရာမလေးအား ငေးကြည့်နေမိသည်၊ လေအဝှေ့တွင် ကျွန်တော့်ဘက်ရောက်လာသော သူမ၏ဆံနွယ်လေးများအား ခိုးနမ်းမိလေသည်၊ ပါးဖောင်းဖောင်းလေးပေါ်က သနပ်ခါးရနံသည်ဘယ်လိုရှိမည်ကို စိတ်ကူးယဉ်ကြည့်သည်၊ သူမ၏ပုခုံးလေးအား ရင်ခွင်ထဲသို့ ထွေးပွေ့ချင်စိတ် ဖြစ်ပေါ်မိလေသည်။
ရဟတ်ယာဉ်သည် အပေါ်မှအောက်သို့ တဖြည်းဖြည်းချင်း ကျသည့်အခါတွင် ဆရာမဝသုန်က အသည်းအေး၍ ကြောက်သည်ထင့်၊ ဘေးနားထိုင်နေသော ကျွန်တော့်လက်အား လာဆုပ်ကိုင်လေသည်၊ မျက်နှာချင်းဆိုင်က ဆရာမဟေမာန်ကလည်း အမလေးတ၍ ဆရာကျော့်ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်လေသည်၊ ကျွန်တော်ကလည်း အားကျမခံ ဆရာမဝသုန်လက်ကလေးအား တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပြန်လည်ဆုပ်ကိုင်လိုက်လေသည်၊ ဆရာမဝသုန်က
“ မင်းရော အမြင့်ကြောက်တာလား၊ ငါကတော့ အပေါ်ကနေကျလာရင် ရင်ထဲတလှပ်လှပ်နဲ့”
“ ကျွန်တော်လည်း အတူတူပဲ” (တကယ်တော့ လက်ကိုင်ချင်လို့ ဉာဏ်ဆင်တာပါ…. ငယ်ငယ်တုန်းကဆို မန်ကျည်းပင်ပေါ်ကို အပေါ်နဲ့အောက် အမြဲတက် ကမြင်းနေကြ.. ဟိဟိ)
အမြင့်ကြောက်သောသူများအဖို့တော့ ဒီချားရဟတ်စီးလျင် မြန်မြန်ပြီးပါစေဟု ဆုတောင်းမည်ဖြစ်သော်လည်း လက်ကိုင်ခွင့်ရသော ကျွန်တော့်အတွက်တော့ မပြီးပါစေနဲ့ဟုသာ ဆုတောင်းရလေသည်။ ရဟတ်စီးပြီး၍ မြေကြီးအောက်ပြန်ရောက်ထိတိုင် လက်ကိုမလွတ်ချင်သေး၊ ရူးချင်ယောင်ဆောင်၍ ဆက်ကိုင်ထားလေသည်၊ ဆရာမဝသုန်၏ လက်ဖဝါးလေးမှာ ချွေးစေးများပင် ထွက်နေလေသည်၊ ထိုသို့ကိုင်ထားရာမှ ခြေလှမ်းငါးလှမ်းလောက် လျှောက်အပြီးတွင်
“ ကိုယ်တော်… ကျွန်မလက်ကိုလွှတ်ဖို့ စိတ်ကူးမရှိတော့ဘူးလား”
“ ယောင်သွားလို့ပါဗျာ”
“ ကြောက်တယ်သာပြောတယ်၊ မင်းကြည့်ရတာ ကြောက်တဲ့ပုံလည်း မပေါ်ပါဘူး”
“ ဒါကတော့ ဘေးနား ဆရာမရှိနေလို့လေ”
“ ဟုတ်ပါပြီ ကိုတက်ပကြီးရယ်… လာ မုန့်သွားဝယ်စားရအောင်၊ ဟိုအတွဲတော့ တို့တောင်မစောင့်ဖူး ၊ မုန့်ရေပါး သွားဝယ်နေကြပြီ”
ထိုနေ့ညတွင် ကျွန်တော့်အဖို့ တော်တော်နှင့် အိပ်မပျော်နိုင်ချေ၊ ဆရာမဝသုန်ဖူး၏လက်ကို မထင်မှတ်ပဲ ကိုင်ခွင့်ရတာကတစ်ကြောင်း၊ အခုလို လျှောက်လည်ရသည်ကို ရင်ထဲတဒိတ်ဒိတ်နှင့် ရင်ခုန်ကြည်နူးမှုအား ပြန်လည် စားမြုံ့ပြန်နေလေသည်။ ဘေးနားက ဟိန်းထက်ပင် အိပ်ရာပေါ်တွင် ပြုံးပြုံးကြီး လှဲနေသော ကျွန်တော့်အား စောက်မြင်ကတ်စပြုလာလေသည်၊
“လက်ကလေးပဲ ကိုင်ရလို့ပေါ့ကွာ…. ပါးကလေးများ နမ်းလိုက်ရရင် မင်းတော့ အချစ်နွံထဲကကို ပြန်ထနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး”
လို့ ဟိန်းထက်က စကားနာထိုးသော်လည်း စိတ်မဆိုးမိချေ၊
“မင်းမှမသိတာကွာ”
ဟုသာပြော၍ ဘေးနားက ဖက်လုံးအား အားရပါးရဖက်လိုက်ကာ
“ငါ့ကောင်ကြီး မနာလိုဖြစ်မနေနဲ့ ၊ မင်းလည်း ယုပွင့်လက်ကို တနေ့ကိုင်ရမှာပါကွာ”
ဟု ပြန်လည်စကားနာထိုးကာ ပြုံးပြုံးကြီး အိပ်ပျော်သွားလေသည်။
……………………………………………….
သီတင်းကျွတ်ပိတ်ရက် ပြီးသည့်နောက်တွင်မူ ဘော်ဒါအုပ်ကြီး ဦးကျော်ဌေးအပါအဝင် စာသင်သော ဆရာများကပါ နောက်ဆုံးစာမေးပွဲအတွက် အသားကုန် မောင်းလေတော့သည်၊ ဦးကျော်ဌေးမပြောနှင့် အရင်က ကျွန်တော်တို့နှင့် ဟီးဟီးဟားဟား လုပ်နေသော ဆရာကျော်ပင် အနည်းငယ် ကြပ်လာလေသည်၊ ကျွန်တော်နှင့် ဟိန်းထက်တို့ နှစ်ဦးလည်း နှလုံးသားရေးရာ ဘာညာဘာညာများကို အသာဘေးချိတ်၍ စာအုပ်စာပေ လူ့မိတ်ဆွေ လုပ်နေရလေသည်၊ တစ်ခုကောင်းသည်မှာ မိဘများက ဘာလိုလို ဖြည့်စည်းပေးခြင်းနှင့် ဆရာကျော်က ရံဖန်ရံခါ စိတ်ဖိစီးမှုလျော့အောင်ဟုဆိုကာ သူ၏ glaxy s2 ဖုန်းထဲကနေ ထိုအချိန်က အကျော်ကြားဆုံးဖြစ်သည့် သဇင်အောကား၊ ဂျပန်ကားများကို ခိုး၍ ပြတတ်လေသည်။ (ဆရာသမားက တကယ့် ပရော်ဖက်ရှင်နယ်😂)
စာကျက်စာပြန်၊ စာတွက်လိုက်နှင့် လေးလလောက် ဖြတ်ကျော်ခဲ့ရာ ယခုဆိုလျင် ဘာသာစုံ အောင်မှတ်အပိုင် ဖြစ်နေလေပြီ၊ တချို့ ကိုယ်ပိုင်သော ဘာသာများကို ဂုဏ်ထူးမှတ်မှီအောင် ထပ်ဆောင်းကျက်မှတ်ရလေသည်။ စာလေးအနည်းငယ်ပိုင်လာတော့ ဖွန်လိုင်းဘက် အနည်းငယ် ကူးချင်လာကြသည်၊ ယခုအချိန်သည် စာမေးပွဲအတွက် အရေးကြီးနေချိန် ဖြစ်သောကြောင့် လှုပ်ရှား၍မဖြစ်၊ သို့သော် ရှေ့ဆက်ရန် ပလန်များကို ရှေးရှုကာ ရေးဆွဲကြလေသည်။ ဟိန်းထက်က
“ စာမေးပွဲပြီးရင် မင်းဘာဆက်လုပ်မှာလဲ၊ မင်း ဆရာမဝသုန်နဲ့ တွေ့ရတော့မှာ မဟုတ်ဘူးနော်”
“ မင်းကရော ဘာတွေလုပ်မှာလဲ”
“ ငါကတော့ ယုပွင့်ဖားသားကြီး ဖုန်းနံပါတ်တောင်းထားတယ်၊ ပြီးတော့ ငါတို့က တစ်မြို့ထဲဆိုတော့ သိပ်တော့မခက်ပါဘူးကွာ ၊ ပြီးရင်လည်း တက္ကသိုလ်တက်ကြဦးမှာပဲဟာ”
“ ဆရာမဝသုန်က ကီးပတ်ဖုန်းလေးတော့ ကိုင်တာ တွေ့ဖူးတယ်၊ ဖုန်းနံပါတ်တောင်းကြည့်ရင် ကောင်းမလား၊ သြ…. ငါသိပြီ ယုပွင့်ဆီ အကူအညီတောင်းလိုက်မယ်……. မိန်းကလေးချင်းဆိုတော့ လွယ်လွယ်ပေးမှာပဲ”
“ မင်းတို့အိမ်မှာ ဖုန်းရှိလို့လား”
“ ငါ့အဖေဆီမှာတော့ တစ်လုံးရှိတယ်၊ သူမရှိတဲ့အချိန် ခိုးဆက်ရမှာပေါ့ကွာ” (ထိုစဉ်က အော်ရီဒူး၊ တယ်လီနောတို့ မပေါ်သေးသဖြင့် Sim card များ ဈေးကြီးလျက်ရှိသေးသည်၊ လူတိုင်း မကိုင်နိုင်သေးချေ)
ထိုသို့ ပလန်များ ရေးဆွဲပြီး၍ အကောင်အထည်ဖော်လေရာ ယုပွင့်က မုန့်ဝယ်ကျွေးရင်ပေးမည်ဟု ဈေးကိုင်လေသည်၊ သို့သော်လည်း ရှေ့ဆက်ဖို့လမ်းစအတွက် မုန့်ဖိုးအနည်းငယ်ကိုရင်းရတာ တန်ပါသည်ဟုတွေးကာ ရင်းလိုက်လေသည်။ ဟိန်းထက်ကတော့ စာမေးပွဲနောက်ဆုံးနေ့တွင် ယုပွင့်အား ရည်းစားစာပေးမည်ဟုဆိုကာ ကြိုတင်ရေးနေလေသည်၊ ကျွန်တော်ကတော့ ဖုန်းနံပါတ်တစ်ခုနှင့်သာ ကျေနပ်လိုက်ရလေသည်။
Bio ဖြေပြီး နောက်ဆုံးနေ့တွင် ဟိန်းထက်က ရည်းစားစာပေးမည်ဟုဆိုကာ ကျွန်တော့်အား အဖော်ခေါ်၍ ယုပွင့်ဖြေသော အခန်းရှေ့တွင် စောင့်နေလေသည်။
“ သားကြီး ငါရင်တွေ ခုန်နေတယ်ကွာ”
ဟု ဟိန်းထက်က ပြောလေသည်။
“ ဟေ…. ငါတော့ ရည်းစားစာမပေးဖူးသေးတော့ မသိဘူးကွ၊ ပြီးတော့ ငါက လက်ရေးမလှတော့ ရည်းစားစာထက် ပါးစပ်ကနေပဲ ရည်းစားစကားအဖြစ် ပြောချင်တာ”
“ အင်း… ငါတော့ မပြောရဲဘူး တော်ကြာ ပါးချခံရရင်ဒုက္ခ၊ ရည်းစားစာက ပေးပြီး လစ်ထွက်လို့ရတယ်၊ ပြီးမှ အဖြေတောင်းတာပေါ့…. ဟိဟိ”
“ ဟောဟိုမှာ စာမေးပွဲအခန်းထဲက ထွက်လာပြီ၊ သွားတော့ ဖြေနိုင်လား အရင်မေးဦးနော်၊ အခြေအနေကောင်းမှ လှုပ်ရှား”
ထို့နောက် ဆရာသမားက ပုဆိုးကိုပြင်ဝတ်ကာ ကုတ်ကုတ်နှင့် ယုပွင့်အနား သွားလေသည်၊ ဆယ်မိနစ်လောက် စကားပြောအပြီး ယုပွင့်လက်ထဲ ရည်းစားစာ ထည့်လိုက်သည်ကို မနီးမဝေးမှစောင့်နေသော ကျွန်တော် တွေ့လိုက်ရလေသည်၊ အခြေအနေတော့ ဂွတ်ပုံရလေသည်…၊ ရည်းစားစာက ပေးပြီး ဆရာသမားက ကိုယ့်ဆီပြန်လာလေသည်။
“ အခြေအနေ ဘယ်လိုလဲ”
“ အခြေအနေကတော့ ရေမြွေပဲ သားကြီး၊ အဆိပ်မရှိဘူး၊ ပြီးမှ အဖြေတောင်းလိုက်မယ်….. အိမ်ကအဆောင်ကို လာကြိုနေပြီထင်တယ် ပြန်ကြရအောင်”
အဆောင်သို့ပြန်အရောက်တွင် ကျွန်တော့ အဖေရော အမေပါ ဆီးကြို၍ ဖြေနိုင်လား ဘာညာသရကာ မေးပြီး အိမ်ပြန်ရန် အထုပ်များ သိမ်းလေသည်၊ အခန်းထဲသို့အရောက်တွင် အဆောင်နှင့်ခွဲရမည်မှာ လွမ်းသလိုလို ခံစားချက် ဖြစ်မိလေသည်၊ ဒီနွေတော့ ငါတို့ချောင်းကြည့်နေတဲ့ ချောင်းပေါက်လေးကို လွမ်းနေရတော့မှာပဲလို့ ဟိန်းထက်နှင့်ပြောကာ နှစ်ယောက်သား ရယ်မိကြသေးသည်၊ အဆောင်မှူးဦးကျော်ဌေးကို နှုတ်ဆက်၍ ပြန်မည်အလုပ်တွင် ဆရာမဝသုန်အား ရုံးခန်းထဲ စာရေးမထိုင်ခုံတွင် တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ဝင်ရောက်နှုတ်ဆက်လိုက်လေသည်။
“ ဆရာမရေ…. ပြန်တော့မယ်နော်”
“ အေးအေး ရဲမာန်၊ ဖြေနိုင်တယ်မလား… မင်းက တော်ပြီးသားပါ ၊ ဂုဏ်ထူးကော ဘယ်နှစ်ဘာသာလောက် မှန်းလဲ”
“ တစ်ဘာသာလောက်ပါပဲဗျာ….. ဒါနဲ့ နောက်ကြရင် ဆရာမဆီ ဖုန်းဆက်လို့ရမလား”
“ ငါ့ဖုန်းနံပါတ်သိရင် ဆက်ပေါ့ကွာ”
“ အမေတို့စောင့်နေပြီ၊ ပြန်ပြီနော် ဆရာမ…. ကျွန်တော့်ကိုလည်း လွမ်းမနေနဲ့ဦး”
“ နင့် မလွမ်းအားပါဘူး အညာသားကြီးရယ်”
ဟု ပြန်ပက်လေသည်။
သာစည်မြို့အိမ်သို့ပြန်ရောက်ပြီး တစ်ပတ်ခန့်တွင် အဆောင်တွင် မလုပ်ခဲ့ရသော ဇာတ်ကားကြည့်ခြင်း၊ စားခြင်း၊ အိပ်ခြင်း၊ ရက်ကွက်ထဲက ဘော်ဒါများနှင့် ဟေးလေးဝါးလားလုပ်ခြင်းဖြင့်သာ အချိန်ကုန်ဆုံးခဲ့လေသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ အိမ်က မာတာမိခင်၏ လုပ်ငန်းဖြစ်သော အထည်ဆိုင်တွင် ဝင်ကူခြင်း၊ ညနေခင်းပိုင်းများတွင် ဘောလုံးကန်ခြင်းများဖြင့်သာ လည်ပတ်နေလေသည်။ အောင်စာရင်းထွက်သောအခါ ကျွန်တော်သည် ဂုဏ်ထူးနှစ်ဘာသာပါလေသည်၊ ဟိန်းထက်က တစ်ဘာသာပါသည်ဟု သိရလေသည်၊ ထို့နောက် တက္ကသိုလ်လျှောက်သည့်အခါ အဖေက GTC တက်ဖို့ပြောသည်၊ အမေကတော့ စီးပွားရေးတက္ကသိုလ်လျှောက်ရန် ပြောလေသည်၊ ကျွန်တော်ကတော့ ဘယ်လိုင်းရောက်ရောက် နောက်ဆုံး အိမ်က လုပ်ငန်းအား ဆက်ခံရမည်ကို ကြိုသိနေသဖြင့် နှစ်ဦးလုံး စိတ်ချမ်းသာစေရန် နှစ်ခုလုံးအား ဦးစားပေးအနေဖြင့် လျှောက်ထားလိုက်လေသည်။
အလုပ်အားသည့်နေ့များတွင် ဆရာမဝသုန်အား လွမ်းမိတတ်လေသည်၊ ယုပွင့်ဆီမှရလာသော ဖုန်းနံပါတ်ကို အဖေ့ဖုန်းဖြင့် သုံးခါလောက် ခိုးဆက်ကြည့်ဖူးလေသည်….. ဖုန်းမကိုင်ချေ၊ ဖုန်းနံပါတ်အစိမ်းမို့လို့လား… မအားလို့ပဲလားတော့မသိ၊ ယုပွင့်ထက်ခိုင် ဂျင်းထည့်သွားခြင်းတော့ မဖြစ်နိုင်ဟုသာ တွေးရလေသည်။ ကံကောင်းသည် တစ်ခုကတော့ 1500 တန်ဆင်းကဒ်များ အစိုးရမှ မဲဖောက်ပေးရာ အိမ်အတွက် GSM တစ်ကဒ်ရလေသည်၊ ဂုဏ်ထူးနှစ်ဘာသာပါသဖြင့် အိမ်တွင် ကျွန်ုပ်တစ်ယောက် မျက်နှာပွင့်နေသည်ဖြစ်ရာ အမေကို Smart phone ပူဆာရာ အမေက Glaxy note 2 ဖုန်းလေး ဝယ်ပေးလေသည်၊ အဖေကတော့ သူ့ဂတိအတိုင်း ဆိုင်ကယ်တစ်စီး ဝယ်ပေးလေသည်၊ ဆိုင်ကယ်လေးရှိလာတော့ လူပျိုတို့ထုံးစံအတိုင်း အိမ်သိပ်မကပ်ချင်တော့ ၊ မိတ္ထီလာသွား၍ ဟိန်းထက်ဆီသွားလည်ခြင်း၊ ဆိုင်အတွက်လိုအပ်သော ပစ္စည်းပစ္စယများကို ဆိုင်ကယ်နှင့်သယ်ပေးခြင်း၊ မြို့ခံသူငယ်ချင်းများနှင့် ဆိုင်ကယ်လျှောက်စီးခြင်း စသည်တို့ကို ပျော်ပျော်ပါးပါး နေ့စဉ်ဒူဝ ပြုလုပ်နေလျက်ရှိလေသည်။
တစ်နေ့သောအခါ စာတိုက်မှ တက္ကသိုလ်ဝင်ခွင့် အကြောင်းပြန်စာ ရောက်ရှိလေသည် ၊ ကျွန်တော်ကော ဟိန်းထက်ပါ မိတ္ထီလာစီးပွားရေး တက္ကသိုလ်သို့ ဝင်ခွင့် ရရှိလေသည်၊ အမေကတော့ ဘယ်စီးပွားရေးလုပ်လုပ် ဒီပညာတွေသင်ရမှာပဲဟုဆိုကာ ပျော်ရွင်နေလေသည်၊ ကျွန်တော့်အဖို့ကတော့ စီးပွားရေးတက္ကသိုလ်ရတာထက် ဟိန်းထက်နှင့်အတူတူ တက္ကသိုလ်တက်ရမည်ကို ပို၍ပျော်လေသည်…၊ ဟိန်းထက်နှင့်က ပြောမနာဆိုမနာ ဘော်ဒါဖြစ်သလို အဓိကအနေဖြင့် ဆရာမဝသုန်နှင့်လည်း နီးစပ်အောင် ဆောင်ရွက်၍ကောင်းသည် မဟုတ်သလော…. ဟိဟိ။
ထိုသို့ဖြင့် ကျောင်းမဖွင့်မှီ နှစ်ရက်အလိုလောက်ကတည်းက ဟိန်းထက်နှင့် ကျွန်တော်တို့ မိတ္ထီလာစီးပွားရေးတက္ကသိုလ်ရှိရာ သပြေဝရွာတွင် အတူဆုံရန် ဖုန်းဆက်ပြောထားကြသည်၊ အဆောင်နေဖို့အတွက်လည်း ဟိန်းထက်က သူ့အဒေါ်အသိဖြင့် ယောက်ျားလေးအဆောင်တွင် နှစ်ယောက်ခန်း ငှားပြီးပြီဟု ကျွန်တော့အား ပြောလေသည်၊ နောက်တစ်နေ့နံနက်တွင် ပစ္စည်းများ ဆိုင်ကယ်ပေါ်တင်၍ အိမ်ကထွက်လာခဲ့လေသည်၊ သပြေဝလမ်းဆုံအရောက်တွင် ဟိန်းထက်အား ရောက်ကြောင်း ဖုန်းဆက်လိုက်ရာ ဟိန်းထက်မှ လာကြိုလေသည်၊ ဟိန်းထက်မှ
“ မတွေ့ရတာကြာပြီနော် ငါ့ကောင်ကြီး…… မင်းအရပ်လည်းရှည်လာသလို အသားလည်း မဲသွားပါကော”
“ မင်းလိုသူဌေးသားမှ မဟုတ်တာ၊ ကျောင်းပိတ်ရင် အိမ်ကူလုပ်ပေးရတယ်လေ”
“ အေး နောက်မှပြောတာပေါ့၊ လာ အဆောင်သွားရအောင်”
ဟုဆိုကာ အဆောင်သို့ဦးဆောင်ခေါ်သွားလေသည်။ အဆောင်သို့ရောက်သောအခါ အဆောင်မှူးနှင့် မိတ်ဆက်ပေးပြီး နေရာချလေသည်….၊ ယောက်ျားလေး တကိုယ်ရေစာဆိုတော့ တစ်နာရီမပြည့်ခင်မှာပင် နေရာချပြီးသွားလေသည်၊ ဟိန်းထက်က
“ ရဲမာန်…. မင်း ကျောင်းအပ်ပြီးသွားပြီလား”
“ အေး အရင်တစ်ပတ်ကတည်းက အမေတို့နဲ့ လာအပ်ပြီးသွားပြီ၊ မင်းကော”
“ ငါလည်း အပ်ပြီးသွားပြီ၊ သားကြီး…..၊ ဒါနဲ့ မင်းကို သတင်းကောင်း ပြောစရာရှိတယ်”
“ ဘာလဲကွ…..ပြောပါဦး”
“ ယုပွင့်လည်း ငါတို့ကျောင်းပဲကွ… ဟိဟိ၊ ပြီးတော့ ငါအဖြေရပြီးသွားပြီ”
“ ဒါဆို တစ်ဝိုင်းပဲ ကိုယ့်လူရေ၊ မင်းငါ့ကိုတောင် လျှိုထားတာလား… ဘယ်တုန်းက အဖြေပြန်ရတာလဲ”
“ အရင်လတုန်းကမှပါ… မင်းဆီ ဖုန်းဆက်မလို့ပဲ….. ငါမအားတာနဲ့ မဆက်ဖြစ်တာ”
“ မင်းက ဘာအလုပ်ရှိလို့လဲ”
“ ယုပွင့်နဲ့ ဖုန်းပြောရတယ်လေ”
“ အေးပါကွာ ”
“ ဒါနဲ့ မနက်ဖြန်ကြ လိုတဲ့ ဘာသာရပ်စာအုပ် သွားဝယ်မလို့၊ မင်းက ငါနဲ့ အခန်းအတူတူပဲ၊ အချိန်ဇယားလည်း ငါကူးခဲ့ပြီးပြီ၊ စာအုပ်ဝယ်ရုံပဲ ကျန်တော့တာ”
“ အေး… မနက်ဖြန် သွားကြတာပေါ့ကွာ”
ထိုနေ့ညတွင် ဟိန်းထက်က ရည်းစားရခြင်း အထိန်းအမှတ်အနေဖြင့် ဘီယာဆိုင်တစ်ဆိုင်တွင် လိုက်လံပြုစုလေသည်၊ ကျွန်တော်အပြင် အဆောင်က ဘော်ဒါအသစ်အချို့လည်း ပါလေသည်၊ မိဘများအိမ်က လွတ်ထွက်လာသော ခံစားချက်က တော်တော်လွတ်လပ်ပါလားဟု တွေးမိလေသည်။ ထို့အပြင် အရင်လို state ကျောင်းသားမဟုတ်တော့ Uni ကျောင်းသား ဖြစ်ပြီဆိုတော့ တချို့ပိတ်ထားသော ခံစားခွင့်များကို ရရှိလာလေပြီ ဖြစ်သည်၊ အိမ်ကအဖေကပင် တက္ကသိုလ်ရောက်တုန်း ရည်းစားထားဖြစ်အောင်ထားဟုပင် မှာကြားလိုက်လေသည်။
နောက်တစ်နေ့နံနက်တွင် ညက ပြဲလန်အောင်သောက်မိ၍ ခေါင်းခဲနေ၍ ပေအိပ်နေရာ ဟိန်းထက်၏ဖုန်းသံမြည်မှ နိုးလာလေသည်။
“ 🎼🎼🎼 ချစ်သူ့ဆီကို အတောင်ပံ ဖြန့်ကျက်လို့ သွားချင်တယ်………” (Ringtone အသံ)
“ ဟေ့ရောင် ဟိန်းထက်၊ ဖုန်းလာနေတယ်….ကိုင်လိုက်ဦး”
ဟု ကျွန်တော်ပြောသော်လည်း မသိချင်ယောင်ဆောင် ဆက်အိပ်နေလေသည်၊ ကျွန်တော်က နားငြီးမခံနိုင်၍ သူ့ဖုန်းကို ယူလိုက်လေသည်။
“ ဟေ့ကောင်….. ယုပွင့်ဆက်နေတာကွ…. ငါကိုင်လိုက်ရမလား”
ဟု ပြောကာမှပင် သကောင့်သားက ငေါက်ကနည်း ထလာလေသည်။
“ ပေးပေး….ငါကိုင်လိုက်မယ်…. ဟယ်လို….. ချစ်…. ကိုလား..အင်း အခုမှနိုးတာ၊ ထမင်းစားပြီး လာခဲ့မယ်…. အင်း… အင်း”
ဟိန်းထက်နှင့် ကျွန်တော်သည် အဆောင်မှူးအမျိုးသမီးရောင်းသော နံနက်စာထမင်းအား စားသောက်ပြီးသကာလ ရေမိုးချိုး၍ အပြင်သို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။
“ ဟိန်းထက်….. ငါတို့နှစ်ယောက်ပဲဟာ ဆိုင်ကယ်တစ်စီးပဲ ယူသွားရအောင်”
“ မဟုတ်ဘူးလေ… ယုပွင့်ကော စာအုပ်ဝယ်လိုက်မှာ တစ်ယောက်တစ်စီးယူခဲ့တာ ကောင်းတယ်”
“ အေးပေါ့ကွာ ဆော်ရတော့ ငါက ဘေးချိတ်ခံရတာပေါ့”
“ သိပ်လည်း ဝမ်းနည်းမနေပါနဲ့… ယုပွင့်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်လည်းပါဦးမှာ… ချောချောလေးကွ မင်းဆိုင်ကယ်နောက်ခေါ်ခဲ့ရမှာ”
“ ငါက ကယ်ရီသမားပါ ထပ်ဖြစ်ပြန်ပြီပေါ့”
“ မင်းကလည်း ဆရာမဝသုန်တစ်ယောက်ပဲ မိန်းကလေးရှိတာကြနေတာပဲ၊ မင်းအခု မိန်းမလှကျွန်းရောက်နေတာနော်…. ဟဲဟဲ… မဖြစ်နိုင်တဲ့အိုးကို လွတ်ချပြီး နိုင်တဲ့ဟာလေးတွေ မစမ်းပါ၊ မင်းအစား အားမရလိုက်တာ”
ဟု ဟိန်းထက်မှ ကောလေသည်။ သူပြောမှပင် ဆရာမဝသုန်နှင့် အဆက်အသွယ်မရတာ ၈ လလောက်တောင်ရှိပြီဟု တွေးမိလေသည်။ ယုပွင့်တို့ မိန်းကလေး အဆောင်ရှေ့သို့ ရောက်သောအခါတွင် ဟိန်းထက်က ယုပွင့်ဆီ ဖုန်းဆက်လေသည်။
“ ချစ် ကိုအဆောင်ရှေ့ရောက်ပြီ ထွက်ခဲ့တော့”
တစ်ခဏကြာသောအခါတွင် ယုပွင့်ထက်ခိုင်နှင့် သူ၏သူငယ်ချင်းမလေးတစ်ယောက် အဆောင်ထဲက ထွက်လာကြလေသည်၊ ယုပွင့်တောင် ဆယ်တန်းတုန်းက ဆံပင်ဂုတ်ဝဲနှင့် ကလေးပုံစံပျောက်၍ အပျိုမလေးဖြစ်လာလေပြီ၊ သူ့ဘေးနားက သူငယ်ချင်းကလည်း ညိုချောလေး ချောလေသည်၊ နှစ်ယောက်လုံး ဆံပင်ခါးလည်လောက်ထိ ချထားပြီး မိန်းကလေးလွယ်သည့် လွယ်အိပ်ပေါက်စနလေးများ လွယ်ထားကြလေသည်။
“ ကိုရေ…. ရောက်ပြီ ယုပွင့် စောင့်လိုက်ရတာဆို ညက အိပ်ရာဝင်တာ နောက်ကြလို့လား”
“ အင်း ဟုတ်တယ်…. ရဲမာန်ရောက်လာတာနဲ့ လေဖုတ်နေကြလို့”
“ သြ….. ရဲမာန်လား…. အရပ်တွေရှည်လာပြီး အသားညိုသွားတယ်.. အဲ့တာကြောင့် တူပါတယ်လို့ ကြည့်နေတာ”
“ အေးပေါ့… ရည်းစားရသွားတော့ ရည်းစားတစ်မျက်နှာပဲ ကြည့်နေတော့တာပေါ့”
“ စတာပါအေ…. ဒါနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးဦးမယ်….. သူက စုမြတ်နိုးတဲ့ ငါရဲ့သူငယ်ချင်းပဲ၊ State ကတည်းကခင်လာတာ၊ ဟဲ့….. စုမြတ် ဒါက ရဲမာန်တဲ့ သာစည်က၊ ငါနဲ့ အောင်ကောင်းထက်ဘော်ဒါဆောင်မှာ ခင်ခဲ့တာ”
ဟု ယုပွင့်က မိတ်ဆက်ပေးလေသည်။ စုမြတ်နိုးဆိုတဲ့ ကောင်မလေးကတော့ ပြုံးရုံလေး ပြုံးပြသည်၊ ကျွန်တော်လည်း အပြုံးနှင့်ပင် ပြန်လည်နှုတ်ဆက်လိုက်လေသည်။
“ ရဲမာန် သွားရအောင်….. စာအုပ်သွားဝယ်ကြမယ်၊ လူများရင် တိုးနေရလိမ့်မယ်”
“ စုမြတ်…. နင် ရဲမာန်နောက်က လိုက်စီးလိုက်”
ဟု ယုပွင့်ကပြောကာ သူ့ရည်းစားဟိန်းထက် ဆိုင်ကယ်နောက်တို့ တက်လိုက်ပြီး နှစ်ယောက်သား မောင်းသွားလေသည်။ ကျန်ခဲ့သော ကောင်မလေးကမူ အခုမှသိသော ကျွန်တော့်ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်ရန် ရှို့တို့ရှန်းတန်း ဖြစ်နေလေသည်၊ ကျွန်တော်က နေရမခက်စေရန်
“ လာလေ တက်… သွားရအောင်၊ တရုတ်ပြည်ရောင်းမစားပါဘူးဟ”
ဟု ပြောကာမှပင် ဆိုင်ကယ်ပေါ် တက်လာလေသည်၊ နံနက်ခင်းရေချိုးတုန်းက ဆံပင်ပါ လျှော်ထားသည်ထင့်..၊ အမျိုးသမီးသုံး ခေါင်းလျှော်ရည်ရနံလေးကို ရလေသည်၊ ဆိုင်ကယ်ဝယ်ပြီးကတည်းက အမေနှင့်ဆိုင်တွင် ကူရောင်းသော တဝမ်းကွဲအစ်မကလွဲ၍ ဆိုင်ကယ်နောက်မတင်စီးဖူးသော ကျွန်တော့်အဖို့ မိန်းမပျိုလေးတစ်ယောက် အနောက်ကတင်ခေါ်ရသည်မှာ အထူးအဆန်း ဖြစ်နေလေသည်၊ ဆိုင်ကယ်မောင်းနေရင်းကျွန်တော်က
“ ဘယ်အခန်းကျလဲ……. ယုပွင့်နဲ့ အတူတူပဲလား”
“ အခန်း **** မှာတက်ရမှာ၊ ယုပွင့်က အမှတ်များတော့ ရှေ့ဆုံးအခန်းရတယ်၊ နင်ကောဘယ်အခန်းလဲ”
ဟု စုမြတ်နိုးက ပြောလေသည်။
“ ငါလည်း နင်နဲ့အခန်းအတူတူပဲ ဟိန်းထက်ရောပဲ…. အချိန်ဇယားကူးပြီးပြီလား၊ မကူးရသေးရင် ငါ့ဆီမှာရှိတယ်၊ စာအုပ်ဝယ်ပြီးရင် ကူးလိုက်”
“ အင်း….. major က ဘယ်လိုခွဲမှာလဲ သိလား…. ဟိန်း… ဘယ်သူ”
“ ဟိန်းထက်ပါ….. အဆောင်က အစ်ကိုကြီးတွေ ပြောတာကတော့ တစ်လလောက်နေမှ ခွဲတာတဲ့ အမှတ်နဲ့ ခွဲတာတဲ့”
“ အဲ့တာဆို ငါတို့ major တူလောက်တယ်နော်၊ စာအုပ်က ပထမနှစ်တွေအကုန်လုံး ဘာသာအတူတူ သင်ရတာလား”
“ အင်း ဟုတ်တယ်၊ ကျောင်းရောက်ပြီ ဟိုနှစ်ယောက်စောင့်နေတယ်၊ သွားရအောင်”
ထို့နောက် လိုအပ်သော ဘာသာရပ်စာအုပ်များအား ဝယ်ပြီးသကာလ နေလည်ထမင်းစားချိန်တွင် လေးယောက်သား ကန်တင်းသို့သွားကာ နေ့လည်စာ စားကြလေသည်၊ ထမင်းစားနေရင်း ကျွန်တော်က
“ ယုပွင့်…. နင်ပေးထားတဲ့ ဆရာမဝသုန်ဖုန်းနံပါတ်က ဆက်လို့လည်းမရဘူး”
“ ဪအေး ငါပြောမလို့ပဲ၊ ဆရာမက ဖုန်းနံပါတ်အသစ် ပြောင်းကိုင်နေတာ ဖုန်းလဲလိုက်လို့”
“ နင့်ဆီမှာရှိတယ်မလား ငါ့ကိုပေးဦး”
“ အင်းအင်း လိုက်မှတ်လိုက်”
ထိုနေ့ညနေခင်းတွင် ဆရာမဝသုန်ဖူး အားလောက်မည့်အချိန်လောက်မှန်းကာ ဖုန်းဆက်လိုက်လေသည်၊ ဖုန်းဝင်သံ တူ….တူ….တူ ဆိုသည့် အသံနှင့်အတူ ကျွန်တော့်၏ရင်ခုန်နှုန်းများလည်း မြန်ဆန်နေလေသည်။ (ဖုန်းဆက်ရုံနှင့် ရင်ခုန်သည်ဟုဆိုသောကြောင့် တချို့က အကဲပိုသည်ဟု မြင်လျင်မြင်လိမ့်မည်…. သို့သော် သင်တို့လည်း ပထမဆုံး ချစ်ရသူဆီ ဖုန်းစဆက်စဉ်က ရင်ခုန်နှုန်းမြန်ခဲ့မည်ဟု ထင်ပါသည်😂😅)
“ ဟယ်လို….ဟယ်လို..ဆရာမဝသုန်ဖူးလား မသိဖူး”
“ ဟုတ်ပါတယ်ရှင်…..ဘယ်သူလဲမသိဘူး”
“ ကျွန်တော်ရဲမာန်ပါ…… မှတ်မှိသေးလား မသိဘူး”
“ ဖင်တုံးလုံးနဲ့ ရေချိုးတဲ့ ကောင်လေးမလား မှတ်မိတာပေါ့”
“ မနောက်ပါနဲ့ကွယ်….. ကျွန်တော်က သတိရလို့ ဆက်လိုက်တာ”
“ အင်း… မင်းဂုဏ်ထူးနှစ်ဘာသာထွက်တယ် ကြားတယ်၊ ဘယ်ကျောင်းရလဲ”
“ ဟုတ် အခုက သပြေဝမှာ…. စီးပွားရေးတက္ကသိုလ်ရတယ်”
“ အင်း ကောင်းသားပဲ၊ အဲ့မှာ ကောင်မလေးတွေပေါတယ် ကြားဖူးတယ်၊ ပျော်နေမှာပေါ့”
“ ဆရာမလောက် မချောပါဖူး… ဒီက ကောင်မလေးတွေက”
“ ပြောတာပဲ…. ဒါနဲ့ နင့်သူငယ်ချင်း ဟိန်းထက်ကော၊ ဘယ်ကျောင်းတက်လဲ”
“ ကျွန်တော်နဲ့ အတူတူပဲ”
“ အေးအေး… စာကြိုးစားကြနော် ကောင်မလေးတွေပဲ လိုက်ငမ်းမနေနဲ့”
“ ဒါနဲ့ ဆရာမ ဟို ဆယ်တန်းလည်း ပြီးပြီဆိုတော့ အစ်မလို့ပဲ ခေါ်မယ်နော်၊ အသက်လည်း လေးနှစ်လောက်ပဲ ကွာတာဆိုတော့”
“ အင်း… မင်းသဘော၊ ဘယ်လိုခေါ်ခေါ်”
“ အစ်မရဲ့ မွေးနေ့က ဒီဇင်ဘာ ၁၅ ရက်မလား၊ ဘာကျွေးမှာလဲ”
“ မင်းဘယ်လိုသိတာလဲ၊ မုန့်ဝယ်ကျွေးတာကတော့ ပေးတဲ့လက်ဆောင်ပေါ် မူတည်မှာပဲ”
“ ဆရာမဟေမာန်ဆီ မေးကြည့်ထားတာ၊ အစ်မမုန့်ဝယ်ကျွေးမယ်ဆို ၁၅ ရက်နေ့ကြ လာခဲ့မယ်လေ”
“ အေးအေး.. လာခဲ့ လက်ဆောင်က စတာနော်၊ ငါလည်း ဘုရားသွားချင်တယ်၊ နံနက်စောစောလာခဲ့”
“ ဘယ်ကိုလာကြိုရမှာလဲ ဦးကျော်ဌေး အဆောင်မှာပဲလား”
“ မဟုတ်ဘူး… ငါအဝေးသင်ပြီးလို့ စည်ပင်ရုံးမှာ စာရေးကြီး ဝင်လုပ်နေတာ၊ ဝန်ထမ်းအိမ်ယာဘက်ကို **** လမ်းကနေလာခဲ့”
“ ဟုတ်”
ထိုသို့ဖြင့် ကျောင်းတက်လေရာ တစ်ပတ်ခွဲပင် ပြည့်ခဲ့လေပြီ၊ တက္ကသိုလ်ရောက်လျင် ကဲချင်သလိုကဲ… ဆယ်တန်းပဲခက်တာဟု ပြောခဲ့သော ဆရာများကို ဒေါသထွက်မိလေသည်၊ ကိုယ့်စရိတ်ကို ချွေတာသုံး… စာဖို့သောက်ဖို့ စီမံ… ပြီးတော့ ကိုယ့်ဘာသာအားပေး၍ စာသင်ခန်းထဲဝင်ရသည်မှာ ထင်သလောက် မလွယ်ချေ၊ ဆယ်တန်းတုန်းကမှ တစ်ဘာသာလျင် ၄၅ မိနစ် တစ်ချိန်သာရှိသည်၊ စီးပွားရေးတက္ကသိုလ်တွင်မူ မိနစ် ၁၀၀ ကို တစ်ချိန်မှတ်ယူ၍ ဖင်ပူအောင် ထိုင်စာသင်ရလေသည်၊ သင်ကြားရသော ဘာသာအားလုံးနီးပါးကလည်း English စာနှင့် သင်ကြားရလေသည်၊ အပူအပင်မရှိသော တက္ကသိုလ်မှာ မြန်မာရုပ်ရှင်ဗီဒီယို ထဲတွင်သာ ရှိလေသည်၊ ဆယ်တန်းတုန်းကလို အနောက်တွင်စောင့်နေသော ဂိုက်များမရှိသဖြင့် စကားခိုးပြောရသည်တော့ လွတ်လပ်လေသည်၊ အခုလည်း ဟိန်းထက်နှင့် စာလိုက်နားမထောင်ပဲ စကားပြောနေလေသည်၊ ဟိန်းထက်က
“ မနက်ဖြန် ဆရာမဝသုန်မွေးနေ့မလား၊ မင်း ဘာလက်ဆောင်ဝယ်ပြီးပြီလဲ”
“ မီနီယံအရုပ်လေးပေးမလို့…… ညနေကြ အရုပ်ဆိုင်လိုက်ခဲ့ပေးဦး”
“ အင်း… ဒါနဲ့ မင်း ဘယ်တော့ဖွင့်ပြောမှာလဲ”
“ မနက်ဖြန်”
“ ဘယ်လိုပြောမှာလဲကွ”
“ မသိသေးဘူး… မီးစင်ကြည့်ကရမှာပဲ၊ အစီအစဉ်က ဆွဲထားလည်း ဖြစ်ချင်မှဖြစ်တာ”
“ ကံကောင်းပါစေဟေ့၊ ရည်းစားဖြစ်ရင်တော့ တစ်ဝိုင်းနော”
“ နေပါဦးကွာ မင်းကလည်း…. ဘာမှတောင် မဘာရသေးဖူး”
ဒီဇင်ဘာ ၁၅ ရက်နေ့ နံနက်ခင်း ၆ နာရီ အချိန်တွင် ဖုန်း Alarm မြည်၍ အမြန်ထပြီး ရေမိုးချိုးကာ အဝတ်အစား လဲလေသည်၊ ဘုရားသွားမည်ဖြစ်၍ ဆယ်တန်းတုန်းက ဝတ်ခဲ့သော လည်ဂတုံးအင်္ကျီအဖြူနှင့် ယောပုဆိုးအားဝတ်ကာ ဆရာမဝသုန်ရှိရာ မိတ္ထီလာမြို့ပေါ်သို့ ဆိုင်ကယ်ဖြင့် စီးသွားလေသည်၊ ကျွန်တော်တို့ကျောင်းရှိရာ သပြေဝစက်မှုဇုန်နှင့် မိတ္ထီလာမြို့သည် ၇ မိုင်ခန့်ဝေး၍ စောထွက်ရခြင်း ဖြစ်လေသည်၊ ဆိုင်ကယ်စီးနေစဉ် ချစ်ခွင့်ပန်ဖို့ စကားများ စဉ်းစားပါသော်လည်း ဘာမှထွက်မလာချေ၊ ထိုသို့ဖြင့် ဆရာမဝသုန်ရှိရာ ဝန်ထမ်းအိမ်ရာ ခြံဝန်းအရှေ့သို့ အရောက်တွင် ရောက်ကြောင်း ဖုန်းဆက်လိုက်လေသည်၊ ဆယ်မိနစ်ခန့်အကြာတွင် ကျွန်တော် သိပ်ချစ်ရပါသော ဆရာမလေးဝသုန် (သို့မဟုတ်) ကျွန်တော့်ချစ်သူ အလောင်းအလျာလေးက မြန်မာဝတ်စုံ အဝါ ဝမ်းဆက်လေးနှင့် ထွက်လာလေသည်။
“ မင်းရောက်နေတာ ကြာပြီလား၊ တော်တော်စောင့်လိုက်ရလား”
“ မကြာသေးဘူး ဆရာမ အဲ…. အစ်မ၊ ဆရာမလို့ခေါ်တာ နှုတ်ကျိုးနေလို့”
“ ကဲပါ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားကြီးရယ်၊ ဗိုက်ဆာနေပြီမလား၊ တစ်ခုခုသွားစားရအောင်”
“ ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်လေ အစ်မ…. ဒါနဲ့ ဘယ်ဆိုင်သွားမှာလဲ”
“ ဆေးရုံကြီးရှေ့က Lucky 7 လက်ဘက်ရည်ဆိုင် သိတယ်မလား၊ အဲ့သွားစားမယ်လေ”
“ ဟုတ်”
ဆိုင်သို့ရောက်သောအခါတွင် အစားအစာများကို မှာယူစားသောက်ရင်း စကားမပြောကြပဲ တိတ်ဆိတ်နေလေသည်၊ ကျွန်တော်က ဆရာမဝသုန် အစားစားသည့်အချိန်တွင် ခိုးခိုးကြည့်ရင်း သူမ၏အလှတွင် နစ်မျောနေလေသည်၊ သူမ ဝတ်ဆင်ထားသော အဝါရောင်ဝမ်းဆက်နှင့် နို့နှစ်ရောင်သန်းနေသော သူမ၏မျက်နှာလေးမှာ လိုက်ဖက်လွန်းလှသည်၊ ဆံပင်ကိုလည်း တရုတ်သိုင်းကားထဲက မင်းသမီးများလို သေးသေးလေးများကျစ်ကာ အနောက်သို့ချထားလေသည်၊ အစားတစ်လုပ်စားတိုင်း သူမ၏နားထင်ရှိဆံစလေးမျာကို နားရွက်နောက်သို့ သပ်လိုက်တိုင်း ကျွန်တော့အဖို့ အသက်ရှူရပ်မတတ် ခံစားရလေသည်၊ ငမ်းတာများသွားသည်ထင့်….. .သူမက
“ ရဲမာန်စားလေ အစားအသောက်တွေ အေးကုန်လိမ့်မယ်၊ ငါ့ကိုပဲ ကြည့်မနေနဲ့”
“ ဆရာမက အရင်ကထက် ချောလာလို့ပါ”
“ မင်းကတော့ အသားတွေညိုသွားတယ်… အရပ်လည်း ရှည်လာသလိုပဲ”
“ ဟုတ်တယ်အစ်မ ဆယ်တန်းတုန်းက ၅ ပေ ၆ လောက်ရှိတာ အခု ၅ ပေ ၉ လောက် ဖြစ်သွာတာ”
“ မင်းကို လန်ဘားလို့ ခေါ်ရမယ်ထင်တယ်.. ခစ်ခစ်၊ စားပြီးရင် ဘုရားသွားကြမယ်”
Lucky 7 လက်ဘက်ရည်ဆိုင်တွင် စားသောက်ပြီးသောအခါ သူမနှင့် ကျွန်တော် ရေလည်ဘုရားသို့ သွားလေသည်၊ ဆရာမဝသုန်က ပန်းဝယ်ပြီး လာ… ဘုရားကပ်ရအောင် ဟုခေါ်ကာ ရေလည်ဘုရားရှိရာသို့ တံတားပေါ်မှ ဦးဆောင်ခေါ်သွားလေသည်၊ ဘုရားကို ဆီမီးပူဇော်ပြီး ပန်းကပ်ကာ ဘုရားရှစ်ခိုးလေသည်၊ ကျွန်တော်ရှစ်ခိုးပြီးသည်ထိ သူမ မပြီးသေး၊ ပဌာန်းဒေသနာ ဆက်၍ပူဇော်နေလေသည်၊ သူမဘုရားရှစ်ခိုးနေစဉ် ကျွန်တော်သည် ဆိုင်ကယ် tool box ထဲမှလက်ဆောင်ဝယ်လာသော မီနီယံအရုပ်ကလေးကို ထုတ်ယူကာ သူမအနောက်ကနေ စောင့်ကြည့်နေလေသည်၊ မြန်မာဝတ်စုံဝမ်းဆက် အဝါရောင်လေးနှင့် ပုဆစ်တုတ်ယပူဇော်နေသည်မှာ ကျက်သရေရှိလှလေသည်၊ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲတွင် ရင်ခုန်ခြင်းနှင့် ကြည်နူးခြင်းကို ရောနှော၍ ခံစားနေရလေသည်၊ ထို့နောက် ကျွန်တော့်ဖုန်း Contant ထဲတွင် ဆရာမဝသုန်ဖူး ဆိုသည့်နာမည်အား Edit လုပ်ကာ နေကြာပန်းလေးဟူ၍ 🌻🌻🌻အီမိုဂျီလေးနှင့် တွဲမှတ်လိုက်လေသည်။ ဘုရားရှစ်ခိုးပြီးပြီးချင်း သူမက နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်ရာ ကျွန်တော်က မီနီယံအရုပ်ကလေးအား လှမ်း၍ပေးလိုက်လေသည်။
“ ဟယ် ချစ်စရာလေး အဲ့အရုပ်လေးက… ဟိုကာတွန်းကားထဲက အကောင်လေးတွေ၊ ဘာနားနား ဘာနားနားနဲ့”
“ မီနီယံလို့ခေါ်တယ် ဆရာမရဲ့၊ ရော့ မွေးနေ့လက်ဆောင်”
“ ကျေးဇူးပါရှင် ”
အပိုင်း (၂) မျှော်
