ကွက်လပ်ဖြည့်ပါ
​ရေးသားသူ – ဂျူနီယာဝင်းထိန်

တင်ယုနွယ် စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြစ်နေရသည်။ လူနေထူထပ်သော ရန်ကုန်မြို့ကြီးမှာ လူတန်းစား
အမျိုးမျိုးရှိသည့်အနက် အလုပ်သမားလူတန်းစား များပြားခြင်းကြောင့် ညနေစောင်း အလုပ်ဆင်းချိန်များ၌ ကားဂိတ်တွေမှာ လူတွေပုံလို့နေ၏။ ထိုအချိန်မှစ၍ ကားတွေ လူကြပ်သွားသည်မှာ ညရှစ်နာရီခွဲလောက်အထိ ကားပေါ်တိုးတက်၍ပင် မရနိုင်။ ထို့နောက်ပိုင်းတွင်တော့ ကားကရှားသွားပေပြီ။

တင်ယုနွယ်တို့အလုပ်က မော်တာစက်ချုပ်လုပ်ငန်း။ အလုပ်ကျလျင် ကျသလို အိမ်ပြန်နောက်ကျတတ်သည်။ တခါတရံဆို ညရှစ်နာရီခွဲ ကိုးနာရီလောက်မှ အလုပ်သိမ်းရတတ်သည်။ ထို့ကြောင့် အလုပ်ရှိရာ မင်္ဂလာဒုံမှ သူမနေထိုင်ရာ အင်းစိန်စျေးနားသို့ အပြန်ခက်ခဲတတ်၏။ ပုံမှန်ပြေးဆွဲနေကျ လိုင်းကားတွေ ဂိတ်သိမ်းသွားပြီး အောက်ဆိုက်ကားတောင် အလာကျဲသွားသည့် အချိန်မို့ တင်ယုနွယ်တစ်ယောက် စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြစ်နေရခြင်းဖြစ်၏။ အိမ်ပြန်ရောက်လျင် အိမ်မှုကိစ္စအတွက် ပူပန်ရခြင်းမရှိသူမို့သာ တင်ယုနွယ်အတွက် တော်သေးသည် ဟုပြောရမည်။

တင်ယုနွယ်တို့အိမ်မှာက လူဦးရေ များများစားစား မရှိ။ သူအပါအဝင် သုံးဦးသာရှိသည်။ တင်ယုနွယ်၏ ယောက္ခမဖြစ်သူ ဒေါ်ရီနှင့် တင်ယုနွယ်၏ သားလေး မိုးထက်မြင့်တို့သာရှိ၏။ တင်ယုနွယ်က ကလေးတစ်ယောက်အမေ တစ်ခုလပ်မလေး ဖြစ်သည်။ လင်ဖြစ်သူက နိုင်ငံခြားသို့သွားပြီး အလုပ်လုပ်ရင်း ထိုနိုင်ငံမှာပင် နောက်အိမ်ထောင်ကျသွားသဖြင့် တင်ယုနွယ်မှာ ကလေးတစ်ယောက်နှင့် ကျန်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ဆွေမျိုးသားချင်း မရှိရှာသော တင်ယုနွယ်ကို ယောက္ခမဖြစ်သူက သနားစိတ်ဝင်ကာ မြေးနှင့် ချွေးမတို့ကို ခေါ်ယူပြီး သားဖြစ်သူ၏ အပြစ်ကို ပေးဆပ်သည့်အနေနှင့် ခေါ်ယူစောင့်ရှောက်ထားခြင်း ဖြစ်လေသည်။

အသက် (၂၅) နှစ်သာ ရှိသေးသည့် တင်ယုနွယ်မှာ သားဖြစ်သူရှေ့ရေးက ရှိသည်ဖြစ်၍ ကိုယ်တိုင် အလုပ်ထွက်လုပ်ခဲ့သည့်အပြင် အိမ်စရိတ်ကိုလည်း တဝက်မျှခံပေးသည်။ အတော်အသင့် ပြေလည်သော ယောက္ခမက တင်ယုနွယ်ပေးသော အိမ်စရိတ်ကို လက်မခံ။ ဒါပေမယ့် တင်ယုနွယ်က (၄) နှစ်သားကလေးကို ပြုစုစောင့်ရှောက် ထိန်းကျောင်းပေးသည့် ကျေးဇူးကို ပြန်လည်တုန့်ပြန်သည့် အနေဖြင့် မရမက ပေး၏။ လင်ဖြစ်သူ စွန့်ပစ်သွားခြင်းခံရသော်လည်း မိမိခြေထောက်ပေါ် မိမိရပ်တည်နိုင်ကြောင်း မာနလေးပြသည့် သဘောလည်း ပါဝင်လေသည်။

တင်ယုနွယ်က ကလေးတစ်ယောက်အမေ တစ်ခုလပ်ဆိုပေမယ့် ထင်ရက်စရာမရှိ။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်လေးက စွင့်ကား မို့မောက် ဖောင်းတင်းနေဆဲဖြစ်ပြီး ရုပ်ရည်လေးကလည်း အတော်အသင့်လှသူမို့ ယခုတိုင် ပိုးပန်းကြသူများရှိနေသည်။

တင်ယုနွယ်က အပျိုဘဝကတည်းက ယောက်ျားလေးသူငယ်ချင်း ပေါများသည်။ ယောက်ျားလေးတွေနှင့် လက်ပွန်းတတီး ပေါင်းသင်းသည်။ အိမ်ထောင်သည် ဖြစ်လာတော့လည်း ထိုအမူအကျင့်က မပျောက်။ တင်ယုနွယ်တို့အိမ်ထောင် ပြိုကွဲရသည်မှာ ထိုအကြောင်းများလည်း ပါဝင်ပေသည်။ အိမ်ထောင်ကျခါစ အိမ်ခွဲနေကြသည်မို့ ယောက္ခမကြီးဒေါ်ရီက တင်ယုနွယ်၏ ထိုအကျင့်ကို မသိရှိခဲ့ပေ။ ယခု အတူနေပြန်တော့လည်း မြေးဖြစ်သူ မိုးထက်မြင့်နှင့်သာ အချိန်ကုန်နေခြင်းနှင့် တင်ယုနွယ်မှာ အလုပ်သွား၊ ညမိုးချုပ်မှ ပြန်လာခြင်းတို့ကြောင့် မရိပ်မိခဲ့။

ငယ်ငယ်ကတည်းက အကျင့်ကြောင့်လားမသိ။ တင်ယုနွယ် စကားပြောလျင် တစ်ဖက်လူကို လက်ဖြင့် ပုတ်ခတ်တို့ထိပြီး ပြောဆိုတတ်၏။ ရင်းနှီးသူများနှင့်ဆိုလျင် သာ၍ပင် ဆိုးသေး၏။ ထို့ကြောင့် တချို့ယောက်ျားသားများက တင်ယုနွယ်ကို လက်တည့်စမ်းချင်ကြသည်။ ခေါင်းပုတ် ဖင်ပုတ် လုပ်ကြသည်။ ထိုအခါမျိုး၌ တင်ယုနွယ်ကလည်း လိမ္မာကျွမ်းကျင်စွာ ရှောင်တိမ်းတတ်ပြန်၏။

လင်နှင့် ကွဲပြီးကတည်းက ဘယ်ယောကျ်ားနှင့်မျှ တင်ယုနွယ် ဖောက်ပြန်ခြင်းမရှိခဲ့။ သားဖြစ်သူအပေါ်မှာသာ အာရုံစူးစိုက်ထားခဲ့သည်။ သားဖြစ်သူကို ယောက္ခမနှင့် စိတ်ချလက်ချ လွှတ်ထားနိုင်သည့် အချိန်ကျပြန်တော့လည်း မော်တာစက်ချုပ်သည့် အလုပ်ကို လုပ်နေခြင်းကြောင့် ယောက်ျားများနှင့် ထိတွေ့မှု နည်းပါးခဲ့သည်။

ယောက်ျားများနှင့် အများဆုံး ထိတွေ့ရသည့် အချိန် တချိန်တော့ ရှိသည်။ ထိုအချိန်ကို တင်ယုနွယ် အလွန်နှစ်သက်လေသည်။ အဲဒါက အလုပ်စောပြီးလို့ စောစောပြန်သည့် ညနေ ငါးနာရီခွဲ ခြောက်နာရီ အချိန်ဖြစ်သည်။ ထိုကြပ်ကြပ်ညပ်ညပ် လူတွေကြားထဲ တင်ယုနွယ် တိုးဝှေ့စီးရင်း အခွင့်အရေးယူတတ်သော ယောက်ျားများနှင့် ထိတွေ့ရခြင်းကို သူမအလွန်သဘောကျသည်။ ကားအလွန်ကြပ်သည့် အခါမျိုး၌ ဖင်ချင်းပေါက်နေသော ခရီးသည်များကြားထဲ နောက်ထပ်ခရီးသည်တွေ ရောက်လာပြန်သည်။ ကြားထဲသို့ ရောက်လာသည့် ခရီးသည်က ယောက်ျားသားဖြစ်ပြီး အခွင့်အရေးယူတတ်သူဆိုပါက ကြိုက်ရာအိုးရွေးဆိုတာလို ဖြစ်သွားပေ၏။

တင်ယုနွယ်၏ ခန္ဓာကိုယ်တွင် အလှဆုံးက တင်သားများပင် ဖြစ်သည်။ သေးကျဥ်သော ခါးလေးမှ ကွေ့ဝိုက် ကားဆင်းသွားသော ဖင်အိုးကားကားကြီးက တင်ယုနွယ်၏ အလှကို ဖော်ထုတ်ပေးနေ၏။ ထို ကားထွက်နေသော ဖင်အိုးကြီးက နောက်သို့ အနည်းငယ် ကောက်၍ မို့မောက်နေသေး၏။ ထို့ကြောင့် တင်ယုနွယ်ကို မြင်လျင် ယောကျ်ားတွေ လည်ပြန်ကြည့်ရသည်မှာ မျက်စိတဆုံးကြည့်ကြသည်မှာ ထိုဖင်အိုးကြီးကြောင့်ပင် ဖြစ်၏။

ထိုသို့သော ဖင်အကိတ်ကြီးကို ပိုင်ဆိုင်ထားသော တင်ယုနွယ်တစ်ယောက် လူကြပ်သည့်ကားကို တက်စီးပြီဆိုလျင် အဘယ်သို့ ဖြစ်မည်နည်း။ ဖင်အိုးကြီးနောက်က မတ်တတ်ရပ်ပြီး တေ့ချင်၊ ထောက်ချင်သည့် လူတွေ မျက်စိကျစရာ ဖြစ်နေပေမည်။ တင်ယုနွယ်ကလည်း ထိုသို့သော လူမျိုးတွေကို မျှော်လင့်နေတတ်သူ ဖြစ်၏။

လူကြပ်ကြပ်ကြားမှ ဖင်ကြီးကို လာအထောက်ခံရလျင် တင်ယုနွယ် အလွန်သဘောကျတတ်သည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် ဖင်ကို မသိမသာ လှုပ်ရမ်းပေးပြီး အနောက်ကလူကို အရသာကောင်းကောင်းကြီး ပေးတတ်သလို သူမကလည်း လီးချေင်းကြီး၏ အလုံးအထည် အဖုအထစ်တို့မှ ရရှိသော အတွေ့ထူးကို ခံစားတတ်သည်။ အပေးအကမ်း ရက်ရောသည်ဟုပင် ပြောရပေမည်။ သူမကြောင့် ဆင်းရမည့် ကားမှတ်တိုင် ကျော်သွားရသူ မနည်းတော့။

တင်ယုနွယ်မှာ ထိုအပြုအမူမျိုးကို အလုပ်စောစောဆင်းသည့် အခါမျိုးမှသာ လုပ်ခွင့်ရခြင်းကြောင့် အခွင့်အရေးရတိုင်း ရက်ရက်ရောရော အမ်းတတ်ပေသည်။ တင်ယုနွယ်၏ ဖင်အိုးကြီးရဲ့ အထိအတွေ့မှာ မျောပါလာရသူကတော့ ကျန်ခဲ့သည့် မှတ်တိုင်ကို ကားပြန်စီးပေရော့ပဲ။ အကယ်၍ တင်ယုနွယ်၏ အပေးအကွေးကြောင့် လွယ်မယ်ထင်ပြီး လိုက်လုံးကြလျင်လည်း သူမ အလုပ်ပြန်လာတိုင်း ငမ်းတတ်ကြသည့် လမ်းထိပ်မှ ဆိုင်ကယ် ကယ်ရီသမားများနှင့် ပြဿနာဖြစ်သွားရမည်မှာ မလွဲပေ။

တင်ယုနွယ်က ကွမ်းကျင်စွာ တိမ်းတတ် ယိမ်းတတ်သည့် မိန်းကလေးမျိုးပင်ဖြစ်၏။ တင်ယုနွယ်၏ အပြုအမူအပေါ် ရှုံ့ချအပြစ်ပြောစရာတော့ မရှိပေ။ သူမမှာ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် သွေးသားဆူဖြိုးတက်ကြွချိန်၌ လင်ဖြစ်သူ၏ စွန့်ခွာသွားမှုကြောင့် လောကစည်းစိမ်ကို ကောင်းစွာ မခံစားရရှာပေ။ သည့်အတွက်ကြောင့် အခြားယောက်ျားသားများနှင့် ထိတွေ့ဆက်ဆံခြင်းလည်း မရှိခဲ့။ အန္တရာယ်ကင်းသော၊ လုံခြုံသော စိတ်အာသာဖြေနည်းမျိုးနှင့်သာ ဖင်ကို လီးနဲ့အထောက်ခံ အတေ့ခံကာ စိတ်ဖြေရာရှာခဲ့ခြင်း ဖြစ်လေသည်။ သူမ၏ စိတ်မှာ နားလည်ရခက်လေသည်။

—————————————

ယခုအချိန်မှာတော့ တင်ယုနွယ်မှာ အပြန်ခက်ခဲ ကားရှားမှုကြောင့် စိတ်ပျက်နေရပေ၏။ မိုးကလည်း ခုနလောက်က သည်းသည်းမည်းမည်း ရွာထားခြင်းကြောင့် အောက်ဆိုက်ကားသမားတွေ အရက်ဆိုင်ထဲ ရောက်နေပြီလားဟု တွေးနေမိသည်။ ကားလာရာလမ်းကို ကြည့်လိုက်တော့ ကားမီးရောင်တစ်ခု တွေ့လိုက်ရသဖြင့် တင်ယုနွယ် အားတက်သွားရသည်။ အောက်ဆိုက်ကား ဖြစ်ပါစေဟု ဆုတောင်းသော်လည်း တင်ယုနွယ် ဆုတောင်းမပြည့်ခဲ့။ တက္ကစီတစ်စီး ဖြစ်လို့နေ၏။

” ဟွန်း.. ကားတွေကလည်း ဘယ်ရောက်ကုန်ပြီလဲ မသိဘူး.. ”

တင်ယုနွယ် စိတ်တိုစွာ ရေရွတ်ရင်း ခြေလေးဆောင့်ကာ ကားကို မျှော်လင့်တကြီး မျှော်နေရာမှ နောက်သို့ ပြန်ဆုတ်နေလိုက်သည်။ တက္ကစီက တင်ယုနွယ်ရှေ့မှ ဖြတ်ကျော်မောင်းသွားသည်။ ရှေ့နှစ်လံလောက်အကွာတွင် ကားရပ်သွားပြီး နောက်ပြန်ဆုတ်လာ၏။ တင်ယုနွယ် နားမလည်နိုင်သလိုနှင့် ကြည့်နေမိသည်။ ကားက သူမရှေ့မှာ တုံ့ကနဲရပ်လာ၏။ ကားထဲမှာ ခရီးသည်မပါဘဲ မောင်းသူတစ်ဦးသာ ရှိနေသည်။

” ညီမ.. ဘယ်ပြန်မလို့လဲ ”

” ရတယ် အစ်ကို.. ရတယ်.. ကျမ လိုင်းကားစောင့်နေတာ.. ”

” မဟုတ်ပါဘူး.. အစ်ကိုက ဘုရင့်နောင်ဘက် ဂိတ်ပြန်ထိုးရမှာဆိုတော့ လမ်းကြုံရင် ခေါ်သွားပေးမလို့ပါ.. ကားခပေးစရာ မလိုပါဘူး.. လိုင်းကားတွေက ဒီအချိန်ရှားသွားပြီလေ.. ညီမတစ်ယောက်ထဲ ညည့်နက်သွားမှာစိုးလို့ပါ ”

ပထမ သူမကို မကောင်းတဲ့ မိန်းကလေးထင်သွားမှာစိုး၍ တင်ယုနွယ် အတင်းငြင်းလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် ကားမောင်းသူက သူမ၏ အထင်ကို ရိပ်မိဟန်ဖြင့် ဖော်ဖော်ရွေရွေ ပြောဆိုကာ အကူအညီပေးသည့်သဘော ပြောလာမှုကြောင့် တင်ယုနွယ် အားနာသွားရသည်။

” အင်း.. ကျမက အင်းစိန်စျေးနား ပြန်ရမှာ.. ကားငှားခတော့ မတတ်နိုင်ဘူးနော်.. ”

” ရပါတယ်.. အစ်ကိုက ကူညီတာပါ.. ကဲ.. တက်.. တက် ”

ဒီလိုနဲ့ တင်ယုနွယ်တစ်ယောက် မိတ်ဆွေသစ်တစ်ယောက် တိုးခဲ့ရပြန်သည်။ တက္ကစီမောင်းသူက အသက် (၃၈) နှစ်ခန့်ရှိပြီး ကိုသိန်းမောင်ဆိုသူ ဖြစ်သည်။ တင်ယုနွယ်နှင့် အမှတ်တမဲ့ တွေ့ဆုံဖြစ်သည့်နေ့မှ နောက်ပိုင်းတွင်တော့ သိန်းမောင်မှာ သူမ အလုပ်ပြန် ကားစောင့်သည့် ကားဂိတ်အနီးတွင် သူ၏ အငှားကားလေးဖြင့် မယောင်မလည် ရောက်ရှိနေတတ်တော့သည်။ တင်ယုနွယ်ပြန်တိုင်း သူ၏ကားဖြင့် လိုက်ပို့ပေးတတ်သည်။ နေ့စဥ်ရက်ဆက် ကြိုပို့လုပ်ပေးခြင်းကြောင့် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ခင်မင်ရင်းနှီးလာကြ၏။

သိန်းမောင်ကလည်း ကလေးအဖေ တစ်ခုလပ်တစ်ယောက်ပင်ဖြစ်၏။ ထိုအကြောင်းကိုလည်း သိန်းမောင်က တင်ယုနွယ်ကို ပွင့်လင်းစွာ ပြောပြထားသည်။ သိန်းမောင်၏ မိန်းမက ကလေးတစ်ယောက်နှင့် သူ့ကိုထားပစ်ခဲ့ပြီး လင်ငယ်နောက်သို့ လိုက်သွားတာ ဖြစ်သည်။

တင်ယုနွယ်မှာ သူမနှင့် ဘဝတူချင်းလည်းဖြစ်ပြီး သူမအပေါ် အစ်ကိုတစ်ယောက်လို ဖေးမကူညီတတ်သော သိန်းမောင်ကို စာနာနားလည်ကာ ပိုမိုခင်မင်လာခဲ့သည်။ အချိန်နေ့ရက်တို့ ကြာလာသည်နှင့်အမျှ ရင်းနှီးမှုကလည်း နက်ရှိုင်းလာခဲ့တော့သည်။

တစ်ရက်မှာတော့…

” ညီမ.. ဒီနေ့အလုပ်နားလို့ရလား ”

” ဟင်.. အစ်ကို ဘာလုပ်မလို့လဲ.. ”

” ညီမကို တစ်ခုခု လိုက်ကျွေးချင်လို့ပါ.. ညက အစ်ကို ကားဆွဲကောင်းတယ်လေ ”

တင်ယုနွယ် အလုပ်သွားချိန် လာကြိုပြီး သိန်းမောင်က မေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ အစပိုင်း၌ တင်ယုနွယ် အလုပ်ပြန်ချိန်သာ သိန်းမောင် လာကြိုတတ်သော်လည်း ရင်းနှီးမှုပိုလာသည့် နောက်ပိုင်းတွင် အလုပ်သွားချိန်လည်း သိန်းမောင် လိုက်ပို့တတ်သည်။ ဒါပေမယ့် တင်ယုနွယ်က သိန်းမောင်ကို သူမတို့ လမ်းထိပ်မှတ်တိုင်တွင် မစောင့်ခိုင်းပဲ ရှေ့တစ်မှတ်တိုင်မှသာ ကြို၍ စောင့်ခိုင်းတတ်သည်။ သိန်းမောင်နှင့် ရင်းနှီးမှုကို သူမတို့ပတ်ဝန်းကျင်မှ ပြောစရာ ဖြစ်လာမည်စိုး၍ပင် ဖြစ်သည်။ သူမက စဥ်းစားချင့်ချိန်တတ်သော မိန်းကလေးမျိုးဖြစ်သည်။

သိန်းမောင်၏ ကမ်းလှမ်းမှုကို တင်ယုနွယ် လက်ခံလိုက်သည်။ သိန်းမောင်အပေါ် စာနာသနားစိတ်ဖြင့် သူမ သံယောဇဥ် တွယ်မိနေပြီ ဖြစ်သည်။ ထိုကြောင့် သိန်းမောင် အလိုကို လိုက်လျောမိတာ ဖြစ်သည်။ သိန်းမောင်က စားသောက်ဆိုင်တစ်ခုတွင် ဟင်းအမည် စုံလင်စွာဖြင့် တင်ယုနွယ်ကို ကျွေးမွေး၏။

” စား.. ညီမ ”

” အစ်ကိုလည်း စားလေ.. ”

” ဟို.. အစ်ကို နည်းနည်းလောက် သောက်ချင်တယ်.. ညီမ ခွင့်ပြုပါလား ”

ထမင်းစားခါနီး တစ်ပက်နှစ်ပက်လောက် သောက်တတ်သော အကျင့်ကြောင့် သိန်းမောင် တောင်းဆိုလိုက်သည်။

” ရပါတယ်.. အစ်ကိုရဲ့.. သောက်ချင်သောက်ပါ.. ဒါပေမယ့် အများကြီးတော့ မသောက်နဲ့နော်.. ကားမောင်းရဦးမှာ.. ”

” အင်းပါ.. ညီမရဲ့ ”

သိန်းမောင်နှင့် တင်ယုနွယ်တို့ စားသောက်လို့ပြီးသည့် အချိန်က နေ့တဝက်ပင် မကျိုးသေး။ သိန်းမောင်က သူမကိုနောက်တစ်ခု တောင်းဆိုပြန်သည်။

” ညီမ.. မပြန်ပါနဲ့ဦးနော်.. အစ်ကိုတို့ ကားပတ်မောင်းပြီး စကားပြောကြမယ်လေ ”

” အစ်ကိုက ကားမဆွဲတော့ဘူးလား.. ”

” ဟင့်အင်း.. အစ်ကို ဒီနေ့ ညီမနဲ့ လျှောက်လည်မယ် စိတ်ကူးထားတာ ”

” အို.. အစ်ကိုကလည်း.. ”

တင်ယုနွယ် ရင်ထဲ သိမ့်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ သိန်းမောင် ပြုမူနေပုံက သမီးရည်းစားတွေနှယ်။ နောက်ပြီး သိန်းမောင်၏ အကြည့်တွေကလည်း သူမအပေါ် အရမ်းစူးနစ်မှု ရှိနေသည်ဟု တင်ယုနွယ် မိန်းမသားသဘာဝအရ ခံစားသိရှိနေပြန်သည်။

” အစ်ကိုတို့ ကားလျှောက်မောင်းကြမယ်နော် ”

တင်ယုနွယ် ခေါင်းညိတ်မိပြန်ပါသည်။ သိန်းမောင်က သူ၏ကားလေးကို လှည့်ပတ်လျှောက်မောင်းရင်း တဖြည်းဖြည်းနှင့် ရန်ကုန်မြို့ပြင်သို့ ဦးတည်လာသည်။ အောင်ဇေယျကြိုးတံတားကြီးကို ကျော်လွန်၍ တွံတေးဘက်သို့သွားသော လမ်းဘက် မောင်းနှင်နေ၏။ တင်ယုနွယ်ကလည်း ဘယ်သွားမှာလဲ၊ ဘယ်မောင်းနေတာလဲ မမေး။ အသာငြိမ်သက်ကာပင် လိုက်ပါလာခဲ့သည်။ အချိန်က နေဝင်ဖျိုးဖျ အချိန်သို့ပင် ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။

သိန်းမောင်က သူ၏ကားလေးကို ကားလမ်းမကြီးမှ ဘေးသို့ သွယ်ဆင်းသွားသော လမ်းကလေးတစ်ခုဆီသို့ ချိုးကွေ့ချလိုက်ပြီး ရပ်တန့်ပစ်လိုက်၏။

” ညီမ.. အောက်ဆင်းလေ.. လေကောင်းလေသန့်လေးရှူပြီး စကားပြောကြတာပေါ့ ”

” မဆင်းချင်ဘူး အစ်ကိုရယ်.. ”

တင်ယုနွယ် ရင်တွေခုန်နေသည်။ သိန်းမောင် သူမကို ဘာကြောင့် ဒီကို ခေါ်လာခဲ့သလဲဆိုတာ သူမစိတ်ထဲ သိနေသလိုပင်။ နောက်ပြီး ထိုလမ်းကြားလေးထဲ၌လည်း ကားနှစ်စီး သုံးစီး နေရာအတော်ခြားကာ ရပ်ထားကြောင်း တွေ့လိုက်မိသဖြင့် ဒီနေရာလေးက အတွဲတွေလာပြီး ချစ်ကြည်နူးတတ်ကြသည့် နေရာလေးဖြစ်ကြောင်း သူမ နားလည်လိုက်ခြင်းကြောင့်လည်းပါသည်။

တင်ယုနွယ် မထုံတတ်တေးနဲ့ ငြိမ်နေတော့ သိန်းမောင် မချင့်မရဲ ဖြစ်လို့လာသည်။ အရက်ရှိန်ကြောင့် သွေးကလည်း ဆူနေပြန်ရာ စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်း လူကပါချင်နေသည်။ သိန်းမောင်က တင်ယုနွယ်လက်ကလေးကို ဆွဲယူလိုက်သည်။ ထိုမှ ပခုံးလေးကို လှမ်းဖက်လိုက်ပြန်၏။

” အို.. အစ်ကို.. ”

တင်ယုနွယ် မျက်လုံးအဝိုင်းသားလေးနှင့် မော့ကြည့်သည်။ သိန်းမောင်ကလည်း စူးစူးနစ်နစ် ပြန်ကြည့်သည်။ အကြည့်ချင်းဆုံသည်။ မျက်လုံးချင်းစကားပြောသည်။ ထိုမှရင်ဘတ်ချင်း နားလည်သွားကြပုံရသည်။ ထိုင်ခုံတစ်နေရာစီမှ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုက ပူးကပ်သွားကြတော့၏။

သိန်းမောင်က သူမ၏ ပခုံးသားအိအိလေးကို ခပ်တင်းတင်း ဆွဲပွေ့ထားပြီး ရှက်သွေးရောင်ဖြာနေသော ပါးပြင်မို့မို့လေးကို ခပ်ဖွဖွနမ်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် နဖူးပြင်၊ လည်တိုင်ကျော့ကျော့တို့ကိုလည်း မက်မက်မောမောဖြင့် ယုယစွာနမ်း၏။ တင်ယုနွယ်၏ လည်ပင်းလေးက မော့နေပြီး မျက်လုံးလေးကို မှေးမှိတ်ထားကာ သိန်းမောင်၏ အနမ်းကို ကြည်ဖြူစွာခံယူသည်။ သူမလက်ကလေးတွေကလည်း သိန်းမောင်၏ ကျောပြင်ကြီးကို သိုင်းဖက်ထားရင်း ပွတ်သပ်ပေးနေ၏။

သိန်းမောင် တစ်ဆင့်တက်ပြန်သည်။ တင်ယုနွယ်၏ ဖူးပြည့်နေသော နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို ဖိကပ်စုပ်နမ်း လိုက်သည်။ တင်ယုနွယ် ခန္ဓာကိုယ်လေးက ရုန်းကန်ချင်ဟန်နှင့် တွန့်ကနဲ တစ်ချက်ဖြစ်သွားသော်လည်း ခဏအတွင်းမှာပင် ပြန်လည်ငြိမ်သက်သွားရှာ၏။

သိန်းမောင် လက်ရဲဇက်ရဲ ဖြစ်လာသည်။ တင်ယုနွယ်၏ ပခုံးသားပေါ်မှ လက်တွေက ရင်သားပေါ်သို့ရောက်ရှိသွား၏။ နို့အုံတွေကို အင်္ကျီပေါ်မှပင် ခပ်တင်းတင်းလေး ဆုပ်နယ်ပေး၏။

” ပွတ်.. အွန်း.. ပွတ်.. အင်း.. ဟင်း.. အစ်ကို.. အဲလိုတော့ မလုပ်နဲ့ကွယ်.. ညီမ မကြိုက်ဘူးကွာ.. ”

” အရမ်းချစ်နေမိပြီ နွယ်ရယ်.. အစ်ကို အရမ်းချစ်နေပြီ သိလား.. ”

” အို..ပွတ်.. ပွတ်.. အွန်း.. ဟွန်း.. ပွတ်.. အင်း.. ဟင်း.. ဟင်း.. ”

နို့တွေကို ဆုပ်နယ်ခြင်းခံလိုက်ရသဖြင့် တင်ယုနွယ် ငြင်းသည်။ ဒါပေမယ့် သိန်းမောင်က သူ့ကိုနာမည်ပင် အဖျားဆွတ်ခေါ်ပြီး အရမ်းချစ်တယ်ဆိုသော စကားကို တတွတ်တွတ်ပြောကာ နှုတ်ခမ်းတွေကို ထပ်မံ၍ အငမ်းမရ စုပ်နမ်းပြန်သည်။ သိန်းမောင်၏ မွတ်သိပ်သော အနမ်းတွေကို တင်ယုနွယ်တစ်ယောက် အံတုနိုင်ခြင်း မရှိတော့ပေ။ တခဏအတွင်း ပြန်လည်တုန့်ပြန်သော အနမ်းများ ပေးလိုက်မိတော့သည်။

နှစ်ယောက်စလုံး အသက်ရှူသံတွေ မြန်ဆန်ပြင်းထန်လာတော့၏။ သိန်းမောင် ပိုမိုရဲတင်းသွက်လက်လာသည်။ တင်ယုနွယ်၏ အင်္ကျီအောက်သို့ လက်ကို လျှိုသွင်းပြီး အတွင်းမှ ဘရာစီယာအောက်ထဲ လက်ထိုးထည့်ကာ နွေးထွေးအိညက်သော နို့အုံလေးကို အုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်ပေးလိုက်သည်။ နို့သီးခေါင်းလေးကိုလည်း လက်ဖြင့် ပွတ်ချေပေးလိုက်ပြန်၏။

” အွန်း.. အင်း.. ဟင်း.. ”

တင်ယုနွယ် ရင်ဘတ်လေး ကော့တက်လာသည်။ သူမ၏ လက်ကလေးတွေကလည်း သိန်းမောင်၏ ကျောပြင်ကြီးကို မချင့်မရဲဟန်ဖြင့် စုန်ဆန်ပွတ်သပ်နေရှာ၏။ တင်ယုနွယ်မှာ လင်ဖြစ်သူနှင့် ကွဲပြီးနောက်ပိုင်း ကင်းကွာနေခဲ့ရသော ကာမအရသာကို နူးညံ့သော အထိအတွေ့များဆီမှ စတင်ခံစားလာရပြီ ဖြစ်သဖြင့် ရမ္မက်သွေးများ တဖြည်းဖြည်း ဆူပွက်လာပြီဖြစ်သည်။

သိန်းမောင်က တင်ယုနွယ် ထိုင်နေသောခုံကို နောက်သို့ လှန်ချလိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် သူမမှာ ပက်လက်လေး ဖြစ်လို့သွားရသည်။

” သိပ်ချစ်တယ်.. နွယ်ရယ် ”

သိန်းမောင်ကပြောရင်း ကားမောင်းသူ ထိုင်ခုံဘက်မှ ပက်လက်လေးဖြစ်နေသော တင်ယုနွယ်ထိုင်သည့် ထိုင်ခုံဘက်သို့ ကြပ်ကြပ်ညပ်ညပ်ဖြင့်ပင် ဝင်၍ ပူးကပ်ထိုင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် တင်ယုနွယ်ကို ထွေးဖက်ပွေ့ပိုက်ထားရင်း နဖူး၊ ပါးပြင်၊ လည်ပင်းတို့ကို နမ်းပြန်သည်။ အင်္ကျီအောက်သို့ လက်ကို နှိုက်ပြီး နို့တွေကိုလည်း ဆုပ်နယ်နေသေးသည်။

တင်ယုနွယ်မှာတော့ သိန်းမောင်၏ ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ် နမ်းရှုံ့မှုများကြောင့် အသက်ရှူသံများ ပြင်းထန်ကာ ရင်ဘတ်လေးကလည်း တစ်ချက်တစ်ချက် ကော့တက်သွားရရှာသည်။ နှုတ်မှလည်း တဟင်းဟင်းဖြင့် ဖီလင်တွေတက်ကာ ငြီးငြူသံလေးများ ထွက်ပေါ်နေပြန်သေး၏။

သိန်းမောင်၏ အကိုင်အတွယ်တွေက တင်ယုနွယ်၏ အဓိကနေရာတွေဆီသို့ ရောက်ရှိလာပြန်သည်။ လက်တစ်ဖက်က တင်ယုနွယ် ကျောအောက်သို့ ထိုးသွင်းကာ လက်လျှိုပြီး နို့တွေကို ဆုပ်နယ်ပေးနေသည်။ ကျန်လက်တစ်ဖက်ကတော့ တင်ယုနွယ်၏ ဗိုက်သားလေးတွေပေါ် ပထမဆုံး အုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်ရင်းမှ တဖြည်းဖြည်း လျှောတိုက်ပွတ်ဆင်းသွားကာ ဆီးခုံဖောင်းဖောင်းလေးပေါ်တွင် တရွရွပွတ်သပ်ပေးသည်။ ထိုမှ ပေါင်တံတုတ်တုတ်တွေပေါ် ဖြေးညင်းစွာ ပွတ်သပ်ပေးပြန်သည်။

” အင်း.. ဟင်း.. အစ်ကိုရယ်.. ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ.. နွယ်မနေတတ်တော့ဘူး.. အရမ်းဆိုးတာပဲ.. ”

တင်ယုနွယ်က သူမကိုယ်သူမ သိန်းမောင်ခေါ်သည့်အတိုင်း ‘နွယ်’ ဟုပင် သုံးနှုန်းလိုက်ပြီး ခပ်ချွဲချွဲလေး ပြောလိုက်သည်။ ထိုအမူအရာလေးကို ကြည့်ပြီး သိန်းမောင်၏ ရမ္မက်တွေ ပိုပြင်းထန်လာရကာ လက်တွေက တင်ယုနွယ်၏ ထမီစအောက်နားမှ လျှိုသွင်းကာ စောက်ဖုတ်အုံကြီးကို မိမိရရ အုပ်ကိုင်ဖိညှစ်လိုက်လေတော့၏။

” အင့်.. ဟင့်.. အစ်ကိုရယ်.. ”

တင်ယုနွယ် ဖင်လေးက ကြွတက်လို့လာသည်။ ဒါကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး သိန်းမောင်က သူမ၏ ထမီလေးကို ခါးဆီသို့ မရရအောင် လှန်တင်ပစ်လိုက်သည်။ တင်ယုနွယ် မငြင်းသာ။ မျက်နှာလေးနီရဲပြီး ရှက်နေသော်လည်း အသာပင် ငြိမ်သက်နေရှာ၏။ သူမလည်း ကာမရေယာဥ်ကြောမှာမျောကာ ရမ္မက်စေစားရာသို့ လိုက်ပါချင်နေမိပြီဖြစ်၏။

ကားခေါင်းခန်း နေရာကျဥ်းကျဥ်းကြပ်ကြပ်လေးထဲ၌ပင် အလုပ်ဖြစ်အောင် သိန်းမောင် အသည်းအသန် ကြိုးစားနေ၏။ အချိန်အခါကလည်း ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး မှောင်စပြုနေပြီမို့ သိန်းမောင် ရဲတင်းနေခြင်းဖြစ်သည်။ တင်ယုနွယ်မှာလည်း ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းက ဗလာကျင်းနေရပြီမို့ သိန်းမောင်အမြင်အာရုံ၌ သူမ၏ အလှကို မက်မောနေပြီ ဖြစ်သည်။

တင်ယုနွယ်၏ ပင်တီဘောင်းဘီလေးကတော့ အဓိက စောက်ဖုတ်လေးပေါ်၌ လုံခြုံစွာ ဖုံးအုပ်ထားဆဲပင်။ သို့ပေမယ့် သူမစောက်ဖုတ်အုံလေးက ပင်တီလေးအောက်မှပင် ဖောင်းကြွခုံးထလို့နေသည်။ ထိုနေရာသို့ သိန်းမောင် မက်မောစွာ ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ ရှက်လွန်းသဖြင့် တင်ယုနွယ် မျက်လုံးလေးကို စုံမှိတ်ထားသည်။ အသားတွေကလည်း တဆတ်ဆတ် တုန်နေရှာသည်။ ကလေးတစ်ယောက်မွေးဖူးသော မိန်းမပေမယ့် ကြုံတွေ့နေရသည့် အခြေအနေ၊ နေရာ၊ အချိန်အခါက သူမကို ရင်ဖိုကာစိတ်လှုပ်ရှားစေသည်။

သိန်းမောင်က သူမ၏ အောက်ခံဘောင်းဘီလေးကို ခက်ခက်ခဲခဲ ချွတ်နေသည်။ တင်ယုနွယ်ကလည်း ကူညီကာ ဖင်ကြွပေးပြီး အချွတ်ခံသည်။ ထိုအခါတွင်တော့ သူမ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးက မက်မောစရာ ကောင်းလောက်အောင် ပေါ်ထွက်လာတော့သည်။

တင်ယုနွယ်၏ အောက်ပိုင်းကြီးက ယောက်ျားနှင့်ဝေးတာကြာပြီမို့ အားသစ်အင်သစ်တွေနှင့် ဖွံ့ဖြိုးစွင့်ကားလျက် တင်းမောက်လျက် ရှိလေသည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးကို စားမတတ် ဝါးမတတ်ဖြင့် သိန်းမောင် မက်မောစွာကြည့်သည်။ တံထွေးကိုလည်း ခဏခဏ မျိုချလို့နေသေး၏။ သူ့စိတ်တွေကို ချုပ်တီး၍ မရနိုင်တော့။ သူဝတ်ထားသော ပုဆိုးကို ခေါင်းပေါ်မှပင် ကျော်၍ ချွတ်လိုက်သည်။ သိန်းမောင်လီးကြီးက တဆတ်ဆတ်ဖြင့် အလွန်မင်း တောင့်တင်းမာကျောလို့နေ၏။

သိန်းမောင်က တင်ယုနွယ်၏ ပေါင်တစ်ဖက်ကို ဆွဲမပြီး လက်ဖြင့်ထိန်းကာ သူမ၏ ပေါင်တန်ရှိရာနေရာသို့ သူ့ဒူးကိုထောက်ကာ ပေါင်ကြားထဲတွင် နေရာယူလိုက်သည်။ ကျဥ်းကြပ်လှသော ကားရှေ့ခန်းထဲ၌ပင် မရ ရအောင်လိုးဖို့ သိန်းမောင် ကြိုးစားနေလေသည်။ ကားအတွင်း မီးမှိန်မှိန်လေးကြောင့် မသဲမကွဲ မြင်နေရသော စောက်ဖုတ်အုံဆီသို့ သူ၏လီးကို တေ့ထောက်လိုက်သည်။

” အင်း.. ဟင့်.. အစ်ကို.. ”

လီးက စောက်စေ့ပေါ်တည့်တည့် ထိုးထောက်လိုက်မိသဖြင့် တင်ယုနွယ် ကျင်ခနဲ ခံစားလိုက်ရပြီး ကော့တက်သွားသည်။ တင်ယုနွယ်၏ စောက်ဖုတ်ပေါ် လီးထောက်မိမှ သူမ ဘယ်လောက်တောင် စိတ်တွေထနေသလဲဆိုတာ သိန်းမောင်သိလိုက်ရသည်။ စောက်ပတ်ဝတွင် ပူနွေးချွဲပျစ်သော အရည်ကြည်များ စိုရွှဲနေသည်ကို လီးထိပ်ကြီးမှတဆင့် ထိတွေ့ခံစားလိုက်ရခြင်းကြောင့်ပင် ဖြစ်သည်။ သိန်းမောင် သူ၏ လက်တစ်ဖက်ကို အကူအညီယူကာ စောက်ခေါင်းဝကို ချိန်၍ တေ့ထောက်ပြီး ဖိလိုးသွင်းလိုက်တော့သည်။

” ပွတ်.. ဖွတ်.. ဒုတ်.. ”

” အ.. အင့်.. ဟင့်.. ဟင်း.. ”

လီးက အရည်ကြည်တွေ ရွှဲနစ်နေသော စောက်ခေါင်းထဲသို့ လျှောကနဲ တရှိန်ထိုးဆောင့်ဝင်ကာ လီးဒစ်ကြီးက သားအိမ်ကို ပြေးဆောင့်သည်။ ဒါပေမယ့် တင်ယုနွယ် အသာလေး ခံနိုင်သည်။ သိန်းမောင်၏ ဆောင့်ချက်ကို အသံလေးထွက်ပြီး သာမန်ငြီးငြူရုံမျှသာ ပြုသည်။ သိန်းမောင်လီးက တုတ်ခိုင်သော်လည်း (၅) လက်မလောက် ရှည်သည်။ ကားထိုင်ခုံပေါ် ခွေခေါက်ဖြဲကားသည့် ပုံစံဖြင့် အလိုးခံနေရခြင်းကြောင့်သာ သားအိမ်ကို လီးက သွားဆောင့်မိခြင်းဖြစ်သည်။

သိန်းမောင်က လီးစဝင်ပြီးသည်နှင့် ဆက်တိုက်ပင် မရပ်မနား ဆောင့်ဆောင့်လိုးသည်။ ဆောင့်ချက်တွေက အားပါလှသည်။ တင်ယုနွယ်ကလည်း ကော့ခံသည်။ စောက်ပတ်အတွင်းသားများဖြင့်လည်း လီးကို ဆွဲညှစ်ပေးသည်။ အောက်ပေးကောင်းကောင်းဖြင့် အလိုးခံသည်။

တင်ယုနွယ်၏ အပေးကောင်းမှုကြောင့် သိန်းမောင်၏ လီးတစ်ချောင်းလုံး ပူထူကျင်ဆိမ့်တက်လာရတော့သည်။ ဆောင့်ချက် လိုးချက်တွေကလည်း အဆမတန် မြန်ဆန် ပြင်းထန်လာတော့၏။

” ဖွတ်.. ဖွတ်.. ဖတ်.. ဖတ်.. ဖွတ်.. ဖွတ်.. ဖွတ်.. ဖတ်.. ”

” အင့်.. ဟင့်.. ဟင့်.. အင်း.. အင်း.. ဟင်း.. ”

ဆောင့်ချက်တွေက စိပ်လာသည်။ မြန်လာသည်။ သိန်းမောင် ပြီးချင်လာသည်။ တင်ယုနွယ်ကလည်း အတွင်းသားများဖြင့် အတင်းဆွဲညှစ်သည်။ တင်ယုနွယ်ကလည်း အရသာတွေ့ကာ ဖီးတက်နေပြီဖြစ်သည်။ ကင်းကွာပြတ်လပ်နေခဲ့သော ကာမအရသာကို ပြည့်ဝစွာ ခံစားနေရသည်။ သိပ်မကြာခင်မှာပင်…

” ဖွတ်.. ဖတ်.. ဖွတ်.. ပွတ်.. ပျစ်.. ဖွတ်.. ဖတ်.. ”

” အ.. အ.. အင်း.. ဟင့်.. ဟင်း… ”

ဟင်းကနဲ သံရှည်ဆွဲသံကို ကြားလိုက်ရပြီး တင်ယုနွယ်တစ်ကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်ကော့တက်လို့သွား၏။ သူမ ပြီးသွားကြောင်း သိန်းမောင်သိလိုက်သည်နှင့် ခဏမှာပင် သူ၏လီးထိပ်မှ သုတ်ရည်တွေကို တင်ယုနွယ်၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ ပန်းထည့်လိုက်တော့လေသည်။

ထိုအဖြစ်အပျက်မှ အစပြု၍ တင်ယုနွယ်နှင့် သိန်းမောင်တို့ လစ်ပင်းတူဂဲသားများအဖြစ် တွဲနေကြတော့သည်။ ထိုဆက်ဆံမှုမျိုးကို နှစ်ယောက်လုံးက ကြည်ဖြူစွာ လက်ခံထားကြခြင်း ဖြစ်လေသည်။ သားသမီးကိုယ်စီရှိကြသူများမို့ ပေါ်ပေါ်ထင်ထင် လက်ထပ်ပေါင်းသင်းခြင်း မပြုကြတာပဲရှိသည်။ ဒါပေမယ့် သိန်းမောင်၏ တက္ကစီမောင်းသည့် အသိုင်းအဝိုင်းမှ သူငယ်ချင်းများအားလုံးက သူတို့၏ ဆက်ဆံရေး အခြေအနေကို နားလည်ထားကြလေသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် တင်ယုနွယ်မှာလည်း သိန်းမောင်၏ သူငယ်ချင်း အတော်များများနှင့် သိကျွမ်းလာခဲ့လေသည်။

သိန်းမောင် ဂိတ်ထိုးတတ်သည့် ဘုရင့်နောင်လမ်းဆုံအနီးရှိ တက္ကစီဂိတ်သို့ သူမ အရောက်အပေါက် များလာခဲ့သည်။ ယခင်ကတည်းက ယောကျ်ားလေး မိတ်ဆွေများနှင့် တရင်းတနှီး နေတတ်သော တင်ယုနွယ်မှာ ဂိတ်တွင် သိန်းမောင် မရှိသည့်အခါများ၌လည်း သိန်းမောင်၏ သူငယ်ချင်းများနှင့်ပင် အဖွဲ့ကျနေတတ်လေသည်။

” မနွယ်တို့ကတော့ တစ်နေ့ပြီးတစ်နေ့ ပိုပိုလှလာသလိုပဲနော် ”

” ဟွန်း.. လာမြှောက်မနေစမ်းပါနဲ့.. စလင်းရယ်.. ငါ လခ မထုတ်ရသေးဘူး.. ”

” ဟာဗျာ.. မုန့်စားချင်လို့ မြှောက်နေတာ မဟုတ်ဘူးဗျ.. တကယ်ပြောတာပါ ”

” ဟင်း.. ဟင်း.. ဟင်း.. ”

တင်ယုနွယ် သဘောခွေ့နေသည်။ မိန်းမတို့ သဘာဝ အမြှောက်ကြိုက်သည်ပဲ မဟုတ်လား။ ဒီ စလင်းဆိုတဲ့ ပထန်ကပြား ကောင်လေးကလည်း ဘယ်သူနဲ့တွေ့တွေ့ အောက်ကျို့ပြီး ပေါင်းတတ်သည့်လူမျိုး။ ဒီတော့ သူမနှင့် အမြဲလိုလို စကားလက်ဆုံကျကာ ခေါ်ပြောနှုတ်ဆက် ရင်းနှီးမှု ပိုရှိနေသူဖြစ်၏။

သိန်းမောင်ကတော့ သူ ကားဆွဲကောင်း၍ ဝင်ငွေဖြောင့်သည့်အခါတိုင်း တင်ယုနွယ်ကို ခေါ်ခေါ်ပြီး တည်းခိုခန်းတစ်ခုမှာ အပီဖြုတ်သည်။ သူမကလည်း သိန်းမောင်ဆန္ဒအတိုင်း အမြဲပင် လိုက်လျောသည်။ ဒါပေမယ့် သိန်းမောင်နဲ့ ကာမဆက်ဆံချိန်များ၌ တင်ယုနွယ် အလိုမပြည့်မှုများ ကြုံလာရသည်။

သိန်းမောင်လီးက လုံးပတ်တုတ်သော်လည်း သိပ်မရှည်။ ထို့ကြောင့် သူမမှာ အားရတင်းတိမ်ခြင်း မရှိပေ။ ပြီးတော့ သိန်းမောင်က သုတ်ထွက်လည်း အနည်းငယ် မြန်သည်။ စပြီးချစ်စ လိုးစတုန်းကတော့ သိန်းမောင်က တစ်ကြိမ်ဆုံလျင် ၂ ချီလောက်တော့ အနည်းဆုံး ဖြုတ်တတ်သည်။ နောက်ပိုင်း ဆက်ဆံမှုအကြိမ် များလာသည်နှင့်အမျှ တင်ယုနွယ်အပေါ် တပ်မက်စိတ် လျော့ပါးလာပြီး တစ်ချီကောင်းသာ ဖြုတ်နိုင်တော့သည်။ လင်နဲ့ကွဲပြီး လီးငတ်နေတဲ့ တင်ယုနွယ်တစ်ယောက် အလိုးခံစရာ လီးတစ်ချောင်းရတော့လည်း အားရတင်းတိမ်မှု မရှိသဖြင့် အခက်ကြုံနေရတော့သည်။

—————————————-

တနေ့ သိန်းမောင်က တင်ယုနွယ်ကို တည်းခိုခန်းမှာ ခေါ်ဝိုက်ပြီး အပြန်၌ သူ့ကားကို ခရီးသည်တစ်ဦးက တားလေသည်။ ခရီးသည်က ခရီးဝေးသွားမည့်သူ။ ပိုက်ဆံအတော်ရမည့် ခရီးဖြစ်သည်။

” အစ်ကို အော်ဒါလိုက်သွားလိုက်မယ် နွယ်.. နွယ့်ကို ဂိတ်မှာ ချထားပေးခဲ့မယ်.. အဲဒီက ပြန်လို့ အဆင်ပြေမလား ”

” ရတယ် အစ်ကို.. လိုက်သွားလိုက်ပါ.. ”

တည်းခိုခန်းမှအပြန် တင်ယုနွယ်ကို သိန်းမောင်က လိုက်ပို့နေကျဖြစ်သော်လည်း ဒီနေ့တော့ အခြေအနေက ပြောင်းသွားသည်။ ဂိတ်ရောက်တော့ သူမ ဆင်းကျန်ခဲ့ပြီး သိန်းမောင်က ဘုရင့်နောင် တံတားဘက်မှ တက်သွားပြီး နယ်အော်ဒါလိုက်သွားခဲ့သည်။

ဂိတ်ထဲမှာ စကားဝင်ပြောဦးမည်ပြုပြီးမှ တင်ယုနွယ် အိမ်ကိုပဲ တန်းပြန်တော့မယ်ဟု စိတ်ကူးကာ လိုင်းကားဂိတ်ဘက်သို့ လျှောက်လာခဲ့လေသည်။

” မမနွယ်.. ဘယ်သွားမလို့လဲ ”

” ဟယ်.. စလင်း ငါပြန်တော့မလို့.. ကားစောင့်နေတာ.. ”

” ကျနော်နဲ့လိုက်ခဲ့လေ.. ဒီခရီးသည် အစ်ကို့ကိုပို့ပြီးရင် ပြန်လိုက်ပို့မယ် ”

စလင်းက ပျူငှာချိုသာစွာ ခေါ်နေတော့ တင်ယုနွယ် မငြင်းသာတော့။ ခရီးသည်က နောက်မှာထိုင်နေခြင်းကြောင့် သူမ ကားရှေ့ခန်းထဲသို့ စွေ့ကနဲ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ခရီးသည်က ကြို့ကုန်းဘက်သွားမှာ ဖြစ်သည်။ တင်ယုနွယ် အပြန်လမ်းသင့်သည်။ ဒါပေမယ့် စလင်းက ဘုရင့်နောင်အောက်လမ်းမှ ပတ်ပြီးမောင်းနေသည်။ ခရီးရှည်အောင်လုပ်ခြင်းဖြစ်၏။

သွားရာလမ်းတလျှောက် စလင်းက ကားဂီယာထိုးတိုင်း တင်ယုနွယ်၏ ပေါင်တန်တွေကို မထိထိအောင် ပြုလုပ်နေသည်။ တင်ယုနွယ်ကလည်း အတွေ့အထိကို ခံစားမိသော်လည်း မသိချင်ယောင်သာ ဆောင်လို့နေသည်။ စလင်း၏ ဂီယာထိုးသောလက်က သူမပေါင်ကို လာထိမိတိုင်း အတွေ့ကို ငြိမ်သက်စွာ ခံစားနေသည်။ မကြာသေးသည့် အချိန်က သိန်းမောင်နှင့် လိုးဆော်ခဲ့ရာ၌ တင်းတိမ်ခြင်းမရှိသေးသော စိတ်ကို ဤအထိအတွေ့ဖြင့် အာသာဖြေနေမိသည်။

ခရီးသည်ပို့ပြီးတော့ စလင်းမှာ ပိုအတင့်ရဲလာသည်။ မတော်တဆလိုလို လုပ်နေရာမှ သိသိသာသာကြီး ပေါင်တန်တွေကို ထိတွေ့ကိုင်တွယ်လာသည်။ ဒါကိုလည်း သူမ မသိသလို လုပ်နေပြန်သည်။ အမှန်တော့ တင်ယုနွယ်မှာ စလင်းဆီမှ အထိအတွေ့လေးတစ်ခုအပေါ် အခြေခံပြီး မပြည့်ဝခဲ့သော သူမ၏ ရမ္မက်စိတ်တွေကို ဖြေဖျောက်နေခြင်း ဖြစ်လေသည်။ စလင်း၏ စိတ်ထဲမှာတော့ သူမကို လက်တည့်စမ်းကြည့်ချင်စိတ်တွေ ဖြစ်ပေါ်လာပြီး သိမ်းသွင်းအချောင်နှိုက်ကာ ကာမကိုအရယူဖို့ ကြံစည်နေသည်ကို တင်ယုနွယ် မသိ။

” မနွယ်.. အချိန်ရသေးလား ”

” ဟင်.. ရပါတယ်.. ဘာဖြစ်လို့လဲ စလင်း.. ”

” ကျနော် အိမ်ခဏဝင်ချင်လို့.. လိုင်စင်သက်တမ်းတိုးစာရွက် ယူစရာရှိတာ မေ့ကျန်ခဲ့လို့.. ခဏပါ.. ဖြစ်လား ”

” ရပါတယ်.. သွားလေ.. ”

ကိုစလင်းက လူပျိုလူလွတ်၊ တစ်ယောက်ထဲနေသည်ဆိုတာ တင်ယုနွယ်သိသည်။ ယခု ကိုစလင်း ဘာအကွက်ဆင်ပြီး ဘယ်ခြေလှမ်း လှမ်းတယ်ဆိုတာလည်း ရိပ်မိသည်။ သူမမှာ စလင်းဆိုသူကို စိတ်ဝင်စား စွဲလန်းသည်ကား မဟုတ်။ ဒါပေမယ့် ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ကို ရမ္မက်အလိုအရ တပ်မက်သည့်သဘောဖြင့် ယခုအချိန်၌ ကိုစလင်း၏ အကွက်ဆင်မှုကို လိုက်လျောနေ၊ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေခြင်းဖြစ်သည်။

တင်ယုနွယ် တွေးထင်ထားသည့်အတိုင်း စလင်းက သူ၏အိမ်ထဲသို့ အတင်းဖိတ်ခေါ်သည်။ အိမ်ထဲရောက်တာနဲ့ လက်ချင်း၊ အသားချင်းထိတွေ့မှုဖြင့် အသားယူကာ အစပျိုးသည်။ သူမက အလိုက်သင့် ငြိမ်သက်နေတော့ ပိုပြီးရဲလာသည်။ တင်ယုနွယ်ကို အလွန်လွယ်ကူသော ကြိုက်ကုန်း မိန်းမတစ်ယောက်အဖြစ် စလင်းက ထင်မြင်ချက်ချလိုက်ပြီဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း တင်ယုနွယ်၏ ခါးလေးကို ပွေ့ဖက်ကာ ပါးပြင်လေးကို နမ်းရှုံ့ခြင်းများပြုလုပ်လာလေသည်။

ဘယ်လိုပြောရမလဲ..။ တင်ယုနွယ်က လီးဆာပြီး အလိုးခံချင်နေသူ။ အလိုရမ္မက် မပြည့်ဝမှုတွေကြောင့် ထန်နေသူ။ စလင်းက တင်ယုနွယ်ရဲ့ ဖင်ကြီးတွေ၊ နို့တွေကို မြင်ယောင်ပြီး လီးတောင်နေသူ။ တင်ယုနွယ်ကို လိုးချင်နေသူ။ အခြေအနေတွေ ဖန်တီးပြီး နှစ်ယောက်စလုံးက ကိုယ့်လိုအင်ဆန္ဒပြည့်ဖို့ ကြံနေကြသူတွေဆိုတော့ အပေးအယူမျှသွားကြလေသည်။

စလင်းမှာ ရှည်ရှည်ဝေးဝေးတွေ ပြောမနေတော့ဘဲ တင်ယုနွယ်ကို သူ့အိပ်ခန်းထဲသို့ ပွေ့ချီသွားလေရာ တင်ယုနွယ်မှာ ရင်ဖိုလှိုက်မောစွာဖြင့် အားမတန် မာန်လျှော့သည့် ဟန်ဆောင်ကာ လိုက်ပါသွားတော့သည်။ စလင်းက သူမကို ကုတင်ပေါ်သို့ ချလိုက်ပြီး သူကပါ ကုတင်ပေါ်လိုက်တက်လာသည်။ ပြီးတော့ သူမ ဝတ်ထားသော ရင်စေ့အင်္ကျီလေး၏ ဇစ်ကို ဆွဲဖြုတ်ချလိုက်သည်။ အထဲမှ ဘရာစီယာအနက်လေးက မလုံတလုံသိမ်းထုပ်ထားသော နို့အုံကြီးက ပြူးထွက်လို့နေသည်။

စလင်းက အာသာငမ်းငမ်းနှင့် ဘရာလေးကို ကြိုးစားဖြုတ်ပြီးနောက် နို့နှစ်လုံးကို အားရပါးရ ချေမွနေတော့သည်။ ခါးမှ ထမီအနက်လေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်သောအခါ အမွှေးပါးပါးလေးနှင့် စောက်ဖုတ်လေးကို မို့မို့ဖောင်းဖောင်း တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။ အကွဲကြောင်းထိပ်နားလောက်တွင်တော့ စောက်စေ့နီနီရဲရဲလေးမှာ သူမ ရာဂပိုးများ ထကြွနေမှုကြောင့် တောင့်တောင့်တင်းတင်းလေး တောင်နေလေသည်။

တင်ယုနွယ်ကတော့ တောင့်တခဲ့သည့် ဆန္ဒရမ္မက်များ အခုမှ ပြည့်ဝရတော့မည်မို့ အလိုက်သင့်လေး ငြိမ်သက်နေသည်။ ကာမအရသာအတွက် ရင်မောစွာ စောင့်မျှော်နေသည်။ စလင်း အဆင်သင့် လိုးနိုင်ရန်အတွက် သူမ၏ စေ့ထားသော ပေါင်နှစ်ချောင်းကို အသင့်တော်ဆုံး အနေအထားရောက်အောင် ကားပေးထားပြီး ရင်အစုံကိုလည်း မို့မောက်သည်ထက် မို့မောက်အောင် ကော့ထားပေးလိုက်မိသည်။

စလင်းသည် တင်ယုနွယ် နို့နှစ်လုံးကို ချေမွရင်း ပါးစပ်ကလည်း အငမ်းမရ စို့ပေးနေရင်းက သူမ၏ ဖောင်းမို့အိစက်၍နေသည့် စောက်ဖုတ်ပြင်တစ်ခုလုံးကို ဖွဖွရွရွလေးကိုင်ပြီးမှ စောက်ခေါင်းလေးထဲသို့ လက်ညှိုးကို ထိုးထည့်ကြည့်သည်။ အထဲတွင် အရည်များ စိုရွှဲနေသော်လည်း စောက်ခေါင်းလေးက ကျဉ်းကျဉ်းလေး ဖြစ်နေသည့်အတွက် စလင်းမှာ အကြိုက်တွေ့သွားလေသည်။

တင်ယုနွယ်တစ်ယောက် စလင်း၏ အိပ်ယာထက်ဝယ် ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် ဒူးထောင်ပေါင်ကား ပက်လက်လေး ဖြစ်နေလေသည်။ စလင်းက မပြောမဆို တင်ယုနွယ် ပေါင်ကြားထဲသို့ မျက်နှာအပ်လိုက်လေတော့သည်။

တင်ယုနွယ်၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို စလင်းက အပြတ်အသပ် မက်မက်မောမော ယက်ပေးနေသည်။ လျှာပြားကြီးဖြင့် ဖင်ဝမှ စောက်စေ့အထိ အပြားလိုက် ယက်တင်သည်။ အစေ့ကို စုပ်သည်။

” ပလပ်.. ပြတ်.. ပွတ်.. ပြွတ်.. ”

” အ.. ရှီး.. ဟင်း.. စလင်းရယ် ကြံကြံဖန်ဖန်.. ”

ကလေးတစ်ယောက်မွေးတဲ့အထိ ပေါင်းခဲ့တဲ့ လင်ကလည်း တင်ယုနွယ်ကို စောက်ဖုတ်မယက်ပေးခဲ့ဖူးဘူး။ သူမကို ချစ်ပါသည်ဆိုသော သိန်းမောင်လည်း မယက်ပေးခဲ့။ ယခု ရမ္မက်ဆန္ဒကြောင့် လိုက်လျောမိခဲ့သော ကိုစလင်းကျမှ သူမကို အပီအပြင် ကြင်နာပြနေတော့ တင်ယုနွယ် ဘဝင်ခိုက်သွားရပြန်သည်။

စောက်ပတ်ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် စုပ်ယက်ပေးနေသော စလင်း၏ ဦးခေါင်းမှ ဆံပင်လိမ်လိမ်လေးများကို တင်ယုနွယ်က လက်ကလေးဖြင့် ဖွဖွရွရွလေး ပွတ်သပ်ပေးရင်း ကာမဖီလင်ကို အပီအပြင် ခံစားလို့နေသည်။

” အ.. ဟင့်.. အိုး.. ဟင်း.. အ.. ရှီး.. အင်း.. ”

” ပွတ်.. ပလပ်.. ရှလူး.. ရှလူး ”

” အာ.. ရှီး.. ကောင်းလိုက်တာ.. စလင်းရယ်.. ”

စလင်းလျှာကြမ်းကြီးက စောက်ပတ်အကွဲကြောင်း တစ်လျှောက်၊ စောက်စေ့၊ စောက်ခေါင်းအပေါက်ဝလေးနှင့် စောက်ပတ်အတွင်းသား နီနီရဲရဲလေးတွေ အပေါ် လှုပ်ရှားလိုက်လေတိုင်း တင်ယုနွယ်တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ရီလှိုက်မောနေရပြီး နှုတ်မှလည်း အသံမျိုးစုံကို ညီးတွားနေရလေသည်။

” ပွတ်.. ပလပ်.. ပွတ်.. ပွတ်.. ”

” အဟင့်.. ဟင့်.. ဟင်း.. အ.. စ.. စလင်း တော်.. တော်ပြီ.. ဟာ.. အင်း.. ဟင်း.. ”

တင်ယုနွယ် စောက်ပတ်လေး ကျင်ဆိမ့်တက်လာပြီး ပြီးချင်ချင် ဖြစ်လာသောကြောင့် ကိုစလင်းခေါင်းကို အတင်းဆွဲမကာ စောက်ဖုတ်ဆီမှ ခွာထုတ်ပစ်လိုက်ရသည်။ လီးဖြင့် အလိုးမခံရသေးဘဲ ပြီးသွားမှာစိုး၍ ယခုလို တားလိုက်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။

စလင်းက စောက်ဖုတ်ယက်ပေးပြီးသွားတော့ တင်ယုနွယ်ကို လိုးဖို့ တာစူလိုက်သည်။ သူမကို လိုးချင်နေခဲ့တာကြာပြီမို့ ယခုလို အခြေအနေပေးလာသည့်အခါ ချက်ချင်း တက်လိုးပစ်ချင်နေတာ ဖြစ်သည်။ ဒူးထောင်ပေါင်ကားလေး ဖြစ်နေသော တင်ယုနွယ်၏ ပေါင်ကြားထဲသို့ စလင်းက နေရာယူလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူ့ခါးမှ ပုဆိုးမှာ ချွတ်ထားပြီးဖြစ်ရာ စလင်း၏ လီးမဲမဲကြီးမှာ ငေါက်ငေါက် ငေါက်ငေါက်နှင့် ထိုးထောင်နေလေသည်။

သူ့လီးချောင်းကြီးက ဖြူဖွေးသော တင်ယုနွယ်၏ ပေါင်တံသွယ်သွယ်များနှင့် လုံးဝဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်လို့နေသည်။ လီးက လုံးပတ်သိပ်မကြီး။ ဒါပေမယ့် ကျပ်လုံးလောက်ရှိပြီး အရှည်က တစ်ထွာနှင့် လက်လေးဆစ်လောက်ရှိရာ တရားလွန် ရှည်သည့် လီးပင်ဖြစ်သည်။

ကိုစလင်း၏ လီးကို မြင်လိုက်တော့ တင်ယုနွယ် တံတွေးပင် မျိုချလိုက်မိပြီး ရင်ထဲ နင့်ကနဲ ခံစားလိုက်သည်။ သိန်းမောင်၏လီးက သူမအတွက် တိုသောကြောင့် အာသာမပြေခဲ့။ ယခုတော့..။ စလင်းက တင်ယုနွယ် ဒကောက်ခွက်ကို သူ့လက်ဖြင့် ချိတ်ယူမပြီး သူမ၏ ဖင်ဆုံကြီး ပိုမိုကြွတက်လာအောင် ပြုလုပ်လိုက်သည်။ တင်ယုနွယ်၏ ဖင်ကြီး ကြွတက်လာရုံသာမက ပေါင်ကို ဖြဲလိုက်သလိုလည်း ဖြစ်သွားတာမို့ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေပါ ပြဲအာသွားသည်။

ထောင်မတ်နေသော လီးက တင်ယုနွယ် စောက်ဖုတ်ပေါ် ဟိုထိုးဒီတိုက်ဖြင့် တွင်းဝင်မဖြောင့် ဖြစ်နေသည်။ စလင်းက သူမ၏ ဒကောက်ခွက်ကို ချိတ်ယူပြီး လက်ထောက်ထားရခြင်းကြောင့် လီးကို လက်နှင့် ကိုင်သွင်းလို့မရချေ။ လီးက တော်ရုံနဲ့ ဝင်မလာတော့ တင်ယုနွယ် စိတ်မရှည်တော့။ အလိုးခံချင်နေသည်မှာ ရွထနေလေပြီ။ ထို့ကြောင့် သူမ၏ လက်ကို ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုကြား လျှိုသွင်းပြီး လီးကို ဆွဲကိုင်ကာ စောက်ပတ်အဝတွင် တေ့ပေးလိုက်တော့သည်။

တင်ယုနွယ်၏ အလိုက်သိမှုကြောင့် စလင်းသဘောကျသွားကာ စောက်ခေါင်းဝမှာ တေ့ထားသော သူ့လီးကို စောက်ပတ်ထဲ ဆောင့်ချလိုးသွင်းလိုက်လေသည်။

” ဖွတ်.. ဖတ်.. ဒုတ်.. ”

” အ.. အား.. ဟင့်.. ကျွတ်.. ကျွတ်.. စလင်းရယ်.. အင်း.. ဟင်း.. ”

တင်ယုနွယ်ခင်မျာ ထိထိမိမိကြီး ဆောင့်လိုးခံလိုက်ရသဖြင့် ကိုစလင်းကို တငြီးငြီးလိုက်မိသည်။ သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ တိုးဝင်လာသော စလင်း၏ လီးကြီးက အတော်သန်၍ မာကျောလွန်းလှသည်။ သိန်းမောင်လီးထက် အများကြီးသာသည်။ ကိုသိန်းမောင်မှာ အသက် (၃၈) နှစ် ရှိပြီဖြစ်၍ သူ့သားလောက်ရှိသော စလင်း၏ လီးလောက်တော့ ဘယ် မာနိုင်တော့မလဲ။ မာကျောသော လီး၏ ထိမိမှုအတိုင်းအတာက ပိုသဖြင့် တင်ယုနွယ်မှာ တကိုယ်လုံး ဆိမ့်တက်၍ သွေးသားတွေ ဆူပွက်လာပြီး စင်းကျနေသော သူမ၏ မျက်လုံးများကို ဖွင့်လိုက်ပြီး စလင်း၏ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းတော့သည်။

” ပြွတ်.. စွပ်.. ပြွတ်.. စွပ်.. ”

” အင့်.. အင့်.. အင့်.. ”

နှုတ်ခမ်းချင်းခွာပြီး တင်ယုနွယ်၏ ခြေနှစ်ဖက်ကို အထက်သို့ ထပ်တွန်းတင်လိုက်သည်။ ထိုအခါကျမှ စောက်ပတ်ဖြူဖြူလေးထဲသို့ တင်းကြပ်စွာ ထိုးသွင်းထားသော လီးမဲမဲကြီးကို ထင်ရှားစွာတွေ့ရသည်။ ဖြူဝင်းအိစက်ရှင်းသန့်နေသော စောက်ပတ်ဖွေးဖွေးလေးထဲသို့ မည်းနက်ပြောင်တင်းနေသော လီးချောင်းကြီးက ဇိကနဲ ဇိကနဲ ပက်ပက်စက်စက် လိုးဝင်နေသည်။ လီးချင်း မတူသည့် အရသာကို တင်ယုနွယ် သိရှိခံစားလာရသည်။ တမျိုးစီ ကွဲပြားသော အရသာကိုလည်း သတိပြုမိလာသည်။ ဆောင့်ချက်တွေက ပြင်းလှသည်။

” ပွတ်.. စွပ်.. ပွတ်.. စွပ်.. ”

” အင့်.. အင့်.. အင့်.. ”

” နာလို့လား.. နွယ် ”

” ဟင့်အင်း.. ကောင်း..လို့.. ”

” ဒါဆို.. ဆက်ပြီး ဆောင့်လိုးမယ်နော် ”

” အင်း.. ကိုလင်း သဘော.. ”

တင်ယုနွယ် စလင်းနှင့်ကျမှ အပေးအယူတည့်နေသည်။ ချစ်သူရည်းစားပုံစံမျိုး မဟုတ်ပဲ ကာမဆက်ဆံမှု တစ်ခုထဲအတွက် ပတ်သက်သော သဘောဖြင့် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပွင့်လင်းတာလည်း ဖြစ်သည်။

စလင်းတယောက် တင်ယုနွယ်ကို ပက်ပက်စက်စက်ဖြုတ်သည်။ စပြီး ခင်မင်ရင်းနှီးကတည်းက ဆော်ချင်နေသော စိတ်အခံရှိသူမို့ အခွင့်အရေးရတာနဲ့ အားမနာတမ်း ဆွဲပေးလိုက်သည်။ တင်ယုနွယ်ကလည်း ထိထိမိမိ အလိုးခံနေရတော့ အရသာတွေ့ကာ ရက်ရက်ရောရော ပေးကျွေးကာ အဘွတ်ခံသည်။ စလင်း စိတ်ကြိုက်ဆောင့်လိုးသမျှ မငြီးမငြူ အဗျင်းခံသည်။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မညှာမတာ ပိုးစိုးပက်စက် လိုးကြ ဆော်ကြ ခံကြလေသည်။

စလင်းက တင်ယုနွယ်ကို နည်းမျိုးစုံနဲ့ တွယ်သည်။ သူမယောကျ်ားဟောင်းရော၊ ကိုသိန်းမောင်ပါ မတီးခဲ့ရသည့် တင်ယုနွယ်၏ ဖင်ပါကင်လေးကိုပါ စလင်းက ဖွင့်လိုက်သည်။ တစ်နေ့လုံးနီးပါး အသားကုန် သမပြီး ညမိုးချုပ်ခါနီးမှပင် တင်ယုနွယ်ကို ပြန်ပို့လိုက်လေသည်။

တင်ယုနွယ်မှာ စလင်းကို ကုန်းရတာကို အသဲခိုက်သွားခဲ့သည်။ သို့သော် သူမ စလင်းကို မချစ်။ ကာမဆက်ဆံဖော်တစ်ယောက်လိုသာ ခံစားလို့ရသည်။ တင်ယုနွယ် အတွက်မူ စလင်းက ဆန္ဒဖြည့်ဖက်သာ ဖြစ်လေတော့၏။

ဤသို့ဖြင့် တင်ယုနွယ်၏ လိုအပ်နေသော ကွက်လပ်လေးကို စလင်းတစ်ယောက် အခွင့်သင့်တိုင်း ဖြည့်ပေးသွားရင်း.. တစ်ခုလပ်မှာ ကွက်လပ်.. မရှိပါ..။

ပြီးပါပြီ။