ဟလိုဒါလင်
ရေးသားသူ – ?????
တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူကို သတိရမိတဲ့အခါတိုင်း အလွမ်းဖြေရင်း နားထောင်ဘို့ version ၄ ခုနဲ့ ဆိုထားတဲ့ Hello Darling ဆိုတဲ့ အင်္ဂလိပ် သီချင်းလေးကို ကျွန်တော့ Laptop ပေါ်မှာ တင်ထားပါတယ်။ အထူးသဖြင့် မန္တလေး ကိုရောက်လျှင် ပိုသတိရမိပြီး ပိုနားထောင်ဖြစ်ပါတယ်။
၂၀ဝ၈ ခု၊ နှစ်ဆန်းပိုင်းလောက်ကပါ။ အောင်မင်္ဂလာအဝေးပြေးဝင်း ရန်ကုန်-မန္တလေး Express ကားတစ်စီးပေါ်မှာ ည ၇ နာရီကား လက်မှတ်ဝယ်ပြီး ကားထွက်မည့် အချိန်ကို စောင့်နေတာ ၁၀ မိနစ်ကျော်တဲ့အထိ ကားကမထွက်သေးဘူး။ ခရီးသည်တွေ ကျန်နေသေးလို့ ထင်ပါရဲ့။ ထိုင်ခုံတွေကလည်း ဟိုနား တစ်ခုံ ဒီနားနှစ်ခုံဆိုသလို လွတ်နေသေးတယ်။ ကျွန်တော့် ဘေးခုံကလည်း မလာသေးဘူး၊ တစ်ချို့က လမ်းကစောင့်ပြီး စီးတာတွေလည်း ရှိတတ်ပါတယ်။
ကျွန်တော်ကတော့ များသောအားဖြင့် ဘုန်းကြီးတွေနဲ့အတူ ကျတတ်ပါတယ်။ ကားပေါ်မှာ ဖွင့်ထားတဲ့သီချင်းလေးတွေ နားထောင်ပြီး စောင့်နေတုန်း အသားဖြူဖြူ၊ နှာတံပေါ်ပေါ် လူရည်သန့်သန့် အသက် ၃၀ ခန့်အမျိုးသမီးတစ်ဦး ကားလက်မှတ်ကိုင်ပြီး တက်လာပါတယ်။ စပါယ်ယာက သူ့ပစ္ဇည်းတွေသယ်လို့ အနားရောက်တော့ အပေါ်မော့ကြည့်ရင်း
“ခုံနံပါတ် ၁၂ ”
လို့ ပါးစပ်က ရေရွတ်လိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကိုလည်း ပြုံးနေတော့ သဘောပေါက်လိုက်ပြီး လမ်းထဖယ်ပေးလိုက်ပါတယ်။
စပါယ်ယာက သူ့ပစ္ဇည်းတွေ စင်ပေါ်တင်နေတုန်း လက်မှတ်ရောင်းတဲ့ ကောင်မလေးနောက်က ထပ်လိုက်လာပါတယ်။
“အစ်မ အဆင်ပြေလား၊ အဆင်မပြေလျှင် နောက်ကားနဲ့ ချိန်းပေးမယ်”
ဟု လှမ်းပြောနေပါတယ်။ သူကတော့
“ရတယ် အဆင်ပြေပါတယ်”
ဟု ပြောရင်း ကားအောက်ဖက်ကို လိုက်ကြည့်နေပါတယ်။ လင်မယားဟု ယူဆရသော အသက် ၆၀ ခန့် ဘိုးတော်နှင့် ဘွားတော်ကို
“ဒယ်ဒီတို့ ပြန်တော့လေ”
ဟု လှမ်းပြောနေတာ ကားမှန်တွေက လုံနေသဖြင့် အောက်က ကြားရမယ်လို့ ကျွန်တော်မထင်ပါဘူး။
ကားလည်းစတင်ထွက်ခွာပါပြီ၊ တစ်ခါမှ မမြင်ဘူးပေမဲ့ စတွေ့တွေ့ချင်း ပြုံးပြတဲ့ သူ့အပြုံးက ကျွန်တော့်ရင်ထဲ စမ်းချောင်းလေး စီးဆင်းသွားသလို အေးမြသွားတယ်ဗျာ။
“မန္တလေးအထိလား”
သူက စမေးပါတယ်၊ ကိုယ့်ထက်ငယ်မှန်း သိသော်လည်း ယဉ်ကျေးမှုအရ
“ဟုတ်ကဲ့” လို့ ဖြေလိုက်ပြီး
“ညီမကရော” ဟု ပြန်မေးလိုက်ရာ
“ကျွန်မလည်း မန္တလေးအထိပါဘဲ၊ မနက်ဖြန်မှပြန်ဘို့ လက်မှတ်ဖြတ်ထားတာ အရေးပေါ် ကိစ္ဇတစ်ခု ပေါ်လာလို့ ကမန်းကတန်း ကောက်ထွက်လာတာ၊ ဒီထိုင်ခုံကလူ ဘွတ်ကင်တင်ထားပြီး မလာတာနဲ့ အတော်ဘဲ ဖြစ်သွားတယ်”
“ညီမက မန္တလေးကလား”
“မဟုတ်ဘူး၊ ကျွန်မက ဝန်ထမ်းပါ၊ မန္တလေးမှာ တာဝန်ကျတာ ၁ နှစ် ကျော်ကျော်ဘဲ ရှိသေးတယ်၊ အစ်ကိုကကော မန္တလေးကဘဲလား”
“မဟုတ်ဘူး ကျွန်တော်လည်း အလုပ်ကိစ္ဇနဲ့ တစ်လတစ်ပတ်လောက် မန္တလေးကို သွားရတယ်”
လို့ ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။ ကားနည်းနည်းလှုပ်တော့ ပေါင်ချင်းထိမိသွားလို့ ပြန်ပြင်ထိုင်တော့
“ရပါတယ် အားမနာပါနဲ့ရှင်” တဲ့။
စကားတပြောပြောနဲ့ စီးလာတာ ဇရပ်ကွင်းစစ်ဆေးရေးဂိတ်မှာ လမ်းဆင်းလျှောက်ပြီး မှတ်ပုံတင်ပြရတယ်။ အဲဒီတုန်းက အမြန်လမ်း မပြီးသေးဘူး၊ လမ်းဟောင်းကဘဲ သွားရတာ။ ကားတွေကလည်း စောထွက်တယ် ည ၈ နာရီကားဆို နောက်ဆုံးဘဲ။
မှတ်ပုံတင်စစ်ပြီး ကားပေါ်ပြန်တက်တော့ သူကအစွန်ခုံမို့ သူအရင်ဝင်ပြီးမှ နောက်ကလိုက်တက်မယ်ဆိုပြီး သူ့နောက်ကလိုက်လာတာ အခုမှ သူ့ကို နောက်ကနေ မြင်ရတယ်။ ခါးသေးလို့ရင်ချီ၊ တင်ကလည်း စံချိန်မှီတယ်ဗျာ။ မေသန်းနု ဘော်ဒီမျိုး။ အရပ်ကတော့ ၅ ပေ ၄ လက်မခန့် ရှိမယ် ထင်ရတာဘဲ။ စိတ်ထဲမှာတော့ တွတ်ပီ ဒီနေ့ တယ်ကံကောင်းပါလားပေါ့။
ပဲခူးရောက်တော့ ခရီးသည် တစ်ချို့ထပ်တက်လာတယ်။ ရွှေအုန်းပင်မှာ ထမင်းစားနားတော့ သူ့ကို
“တစ်ခုခု ကျွေးပါရစေ” လို့ ပြောတာ
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကျွန်မအိမ်က တစ်ခါတည်း စားလာလို့ အစ်ကိုဘဲ သုံးဆောင်ပါ” တဲ့။
ထမင်းစားနားပြီး ည ၉ နာရီ ၄၀ လောက် ရွှေအုန်းပင်က ပြန်ထွက်တယ်။ ကားပေါ်မှာ အဲယားကွန်းက ပိုအေးလာပြီ။ ဒီတစ်ခေါက်မှ ကျွန်တော်လည်း အနွေးထည် ထည့်လာဘို့ မေ့ကျန်ခဲ့တယ်။ ဒိုက်ဦးကျော်တော့ ကားပေါ်မှာ ပြနေတဲ့ ဗွီဒီယိုလည်း ပြီးသွားပြီ၊ တော်တော်များများလည်း အိပ်ကုန်ကြပြီ။ ကျွန်တော်ကတော့ လက်ကိုပိုက်ထားပြီး အအေးဒဏ်ကို ကြံ့ကြံ့ခံရင်း မျက်လုံးကလေး မှိတ်လိုက်လာတယ်။
“အစ်ကို အနွေးထည် မပါဘူးလား၊ အရမ်းအေးနေမှာဘဲ”
“ဟုတ်တယ် ဒီတစ်ခေါက်မှ ယူလာဘို့ မေ့သွားတယ်”
ဟု ပြောလိုက်တော့ သူခြုံထားတဲ့ စောင်ကို ဖြန့်ပြီး ကျွန်တော့်ကိုယ်ပေါ် တစ်ဝက် လှမ်းတင်ပေးတယ်။
“ရပါတယ်၊ ညီမဘဲ ခြုံပါ”
ဟုပြောတော့
“အားမနာပါနဲ့ ညီမစောင်က နှစ်ယောက်ခြုံလို့ ရပါတယ်” တဲ့။
ဘယ်လောက် လူမှုရေး အသိစိတ်ရှိပြီး ကျေးဇူးတင်စရာ ကောင်းတဲ့ အမျိုးသမီးလေးလည်းဗျာ၊ လူချင်းလည်း ပူးကပ်ထားပေးတယ်။
————————————–
ကားပေါ် စတက်တက်ခြင်း ပြုံးပြတုန်းက တစ်ကြိမ်၊ မှတ်ပုံတင် စစ်တုန်းကနဲ့ ထမင်းစားနားပြီး ကားပေါ်ပြန်တက်တာ့ ၂ ကြိမ်၊ စိတ်ထဲက ပြစ်မှားထားခဲ့မိတယ်။ အခုလည်း စောင်တစ်ထည်တည်း ၂ ယောက် အတူခြုံပြီး လူချင်းပူးကပ်နေတော့ စိတ်ထဲက ဖောက်ပြန်ချင်နေပြီ။ မနည်းချွန်းအုပ်ထားရတယ်။ စေတနာနဲ့ ကမ်းတဲ့လက်ကို ပြန်ကိုက်မိ သလိုမျိုး ဖြစ်သွားလျှင် ကျွန်တော့်လောက် ယုတ်မာပြီး ရှက်ဘို့ကောင်းတဲ့လူ ရှိမှာမဟုတ်ဘူ။
ကေတုမတီမြို့သစ် ပိုင်အိုးနီးယားမှာ တစ်ခါကားနားပြန်တယ်။
“တစ်ခုခု ပြုစုပါရစေ” လို့ ပြောတော့
“ကောင်းပြီလေ သန့်စင်ခန်း အရင်သွားလိုက်ဦးမယ်၊ အစ်ကို စားပွဲတစ်လုံးယူပြီး ခဏစောင့်နေ” တဲ့။
ကျွန်တော်လည်း သူပြန်လာလျှင် မြင်နိုင်မဲ့ နေရာမှာထိုင်ပြီး ဆေးလိပ်သောက်ရင်း စောင့်နေလိုက်တယ်။
“ဘာစားမလဲ၊ ဘာသောက်မလဲ”
လို့ သူ့ကို မေးလိုက်တော့
“အခုလို ညည့်နက်ကြီး ဘာမှစားလေ့စားထ မရှိဘူး၊ ဒါပေမဲ့ အစ်ကို့စေတနာကို အသိအမှတ်ပြုတဲ့ အနေနဲ့ နွားနို့တစ်ခွက် သောက်မယ်”
ကျွန်တော် ဝမ်းလည်းသာ ကျေးဇူးလည်းတင်မိပါတယ်။ စားလေ့စားထ မရှိလို့ လာမထိုင်လျှင် သူနဲ့ကျွန်တော် ဒီလောက်မြန်မြန် ရင်းနှီးခွင့် ရှိချင်မှ ရှိမှာပါ။ ကျွန်တော့် လိပ်စာကဒ်လေး ပေးပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို မိတ်ဆက်ရင်း
“ညီမ နာမည်လေးလည်း ပြောပါဦး” ဆိုတော့
“သော်တာလို့ မှတ်ထားလိုက်ပါ” တဲ့။ ဖုန်းနံပါတ်တော့ မပေးဘူး။
“သတိရလျှင် ညီမပြန်ခေါ်မှာပေါ့” တဲ့။ ကျွန်တော့်ကို
“အစ်ကိုက အိမ်ထောင်ရှိလား” လို့ မေးလာတော့ ကျွန်တော်လည်း
“ရှိတယ်” လို့ အမှန်အတိုင်းဘဲ ဖြေလိုက်တယ်။
“ကြိုက်တယ်၊ တစ်ချို့လူတွေ အမှန်အတိုင်း မဖြေချင်ကြဘူး” တဲ့။
ကျွန်တော် ကတော့ ခုရှုတ်မှနောင်ရှင်း ကြိုက်ရောင်းကြိုက်ဝယ်ဘဲ။ သူ့ကိုလည်း
“တစ်ခုခု ရှိလား” လို့ ပြန်မေးလိုက်တော့
“ညီမက တိုက်ရှိတယ်၊ ကားရှိတယ် ဖြေရမှာလား” တဲ့။ ကျွန်တော်လည်း
“တည့်မေးဘို့ အားနာလို့ပါ၊ boy friend ရှိလား၊ အိမ်ထောင်ရှိလားလို့ မေးတာပါ” ဆိုတော့ သူပြန်ဖြေပုံက ပဟေဠိဆန်ဆန်
“ရှိတော့မယ်” တဲ့။
“ဘာရှိတော့မှာလည်း” လို့ မေးတော့
“သေချာလျှင် ကြေငြာမှာ ပေါ့” တဲ့။
နွားနို့ တစ်ယောက်တစ်ခွက် သောက်ရင်း စကားပြောနေလိုက်တာ ကားက “ခရီးပြန်ဆက်ပါတော့မယ်” လို့ ကြေငြာတော့မှ ငွေရှင်းပြီး ကားပေါ် ပြန်တက်လာကြတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ နောက်ကနေ တစ်ဝကြီး ခပ်ပြတ်ပြတ် ရှိုးပြီး တက်လာတာ။ ညည့်နက်လာတော့ အပြင်မှာလည်းအေး ကားအဲယားကွန်းကလည်း အရမ်းအေးနေတာပေါ့။ ကားပေါ်ရောက်တော့ စောစောကလိုဘဲ စောင်ပြန်ခြုံပေးပြီး လူချင်းပူးကပ်ထားတယ်။ သူ့ပေါင်ပေါ်က လက်ကလေးကို ကျွန်တော့် ညာလက်နဲ့ စမ်းပြီး ကိုင်ကြည့်တော့
“လက်ဖျား အေးစက်နေတာဘဲ”
ဆိုပြီး သူ့လက် ၂ ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။ ကျွန်တော်လည်း အခြေအနေကောင်းတော့ မထူးပါဘူးဆိုပြီး ကျွန်တော့် ဘယ်လက်ကို အပေါ်က ထပ် ဆုတ်ကိုင်ထားလိုက်တာ သူ့ရဲ့အကြင်နာ ကိုယ်ငွေ့တွေကြောင့် တဖြေးဖြေး နွေးထွေးလာတယ်။ နည်းနည်းကြာတော့ နောက်တစ်ဆင့်တက်ဘို့ ကျွန်တော် ကြိုးစားတယ်။
“ခါးလေးကို ခဏဖက်ထားလို့ ရမလား” လို့ မေးတော့
“ချမ်းနေတုန်းဘဲလား”
ဆိုပြီး ဖက်ပါလည်း မပြောသလို မဖက်နဲ့လို့လည်း မငြင်းဘူး။ ဆိတ်ဆိတ်နေခြင်းဟာ ဝန်ခံခြင်းဘဲလို့ ကိုယ့်ဖာသာ အတည်ပြုပြီး ခါးလေးကို ညင်ညင်သာသာလေး ဖက်ထားလိုက်မိတယ်။
ခါးလေးကသေးတော့ ဖက်ရတာ ပိုပြီး ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ရှိတာပေါ့။ သူကလည်း ကြည်ကြည်ဖြူဖြူ ရှိတဲ့ ပုံပါ။ အခုမှစတွေ့ပြီး တရားဝင် မတော်ရသေးတဲ့ ချစ်သူလေးကို ဖက်ထားရင်း အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာတာနဲ့ လက်နှစ်ဖက်နဲ့သိုင်းပြီး တင်းတင်းလေး ဖက်ထားလိုက်တော့ ကိုယ်လုံးလေးပါ ပါလာပြီး မွှေးမွှေးပေးမိမလို ဖြစ်သွားတာကြောင့် နည်းနည်းရုန်းချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ကျွန်တော့်လက်တစ်ဖက်ကို ဖြုတ်ချတယ်။
ကျွန်တော်လည်း မူလအနေအထားအတိုင်းဘဲ ညာလက်နဲ့ ဖက်ထားပြီး ငြိမ်နေလိုက်တယ်။ ခဏကြာတော့မှ ဖက်ထားတဲ့လက်နဲ့ နို့အောက်ပိုင်းလေးကို ပွတ်ပေးနေတာ ဘာတုန့်ပြန်မှုမှ မလာတော့တာကြောင့် ဘယ်လက်နဲ့ နို့ကို အသာဆုပ်ကိုင်ပြီး လက်ညှိုးလေးနဲ့ နို့နှစ်လုံးကြား ရွရွလေး မထိတထိ ကလိပေးလိုက်တာ ဖီးတက်လာလို့ ထင်ပါတယ် ကျွန်တော့်ပခုံးပေါ် ခေါင်းလေး မှီလာတယ်။ ဆံပင်လေးတွေကို မွှေးမွှေးပေးပြီး ဘယ်၊ ညာ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ နို့အစုံကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဖီးအရှိန် ပိုတက်လာအောင် ပွတ်ပေးလိုက်တော့ တဖြေးဖြေး အောက်ကို လျှောကျလာပြီး ရင်ခွင်ထဲ ရောက်လာတယ်။
ကျွန်တော်လည်း ဘယ်ဒူးကိုထောင်ပြီး သူဘို့ ခေါင်းအုံး လုပ်ပေးရတာပေါ့။ ရင်ခွင်ထဲ ရောက်နေပြီ ဆိုတော့ နို့ကိုင်ရတာ ပိုအဆင်ပြေသွားပြီ။ ပထမ အင်္ကျီအောက် လက်လျှို၊ ဘော်လီအပေါ်က ကိုင်ပြီးနို့သီးခေါင်းလေးကို ပွတ်ပေးတယ်။ ဘော်လီအပြင်ထွက်နေတဲ့ ရင်သားအပေါ်ပိုင်းတွေကတော့ လက်နဲ့တိုက်ရိုက် ထိတွေ့နေရပြီလေ။ တစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့် ဘော်လီအောက် လက်ဝင်ပြိး ကိုင်ဘို့ ကြိုးစားတာ ဘော်လီက ကြပ်နေလို့ ဝင်မရဘဲ အပေါ်က ကျော်နှိုက်လိုက်ရတယ်။ နူးညံ့ပြီး ကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တဲ့ ချိုချိုနှစ်လုံး Heavy မဟုတ်ပေမဲ့ မာကျစ်ကျစ်နဲ့တင်းတင်းပြည့်ပြည့် ရှိလှတယ်။ အသင့်အတင့်ကြီးတယ်လို့ ပြောလို့ရတာပေါ့။
နို့သီးခေါင်းကတော့ သေးသေးလေးပါ။ ပုံမှန် ကိုင်ပေးနေတဲ့သူ မရှိသေးဘူးလို့ ယူဆရတာဘဲ။ နို့နှစ်လုံးကို အားပါးတရ ကိုင်လို့မှ မဝသေးခင် နေပြည်တော်အဝင် မှတ်ပုံတင် တစ်ခါစစ်တာမို့ နတ်ပြည်က ခုန်ချခိုင်းလိုက်သလို စည်းစိမ်တွေ လေထဲ ခဏ မျှောချလိုက်ရတာပေါ့။
မှတ်ပုံတင်စစ်ပြီး ကားပေါ်ပြန်တက်တော့ ဒီတစ်ခါ ဧည့်သည် မဟုတ်တော့ဘူး အိမ်ရှင်လို ဖြစ်သွားပြီ။ စောင်ကို ကောက်ယူလိုက်ပြီး သူ့ကို အရင်ခြုံပေးပြီးမှ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ခြုံတယ်။ သူကတော့ စောင်ခြုံပြီးတာနဲ့ ကျွန်တော့်ပခုံးကို မှီတော့တာဘဲ။ ကျွန်တော်ကမှ ဘေး၊ ဘယ်၊ ညာ ကြည့်နေရသေးတယ်။ ဘေးခုံက လင်မယားနှစ်ယောက် သူ့မိန်းမက တန်းအိပ်သွားပေမဲ့ ဘဲကြီးက မအိပ်သေးဘဲ ကျွန်တော်တို့ဘက် မသိမသာရှိုးနေလို့ ခါးလေးဖက်ပြီး ဒီဘဲ အိပ်အောင် စောင့်နေရသေးတယ်။
ကိုယ့်ကုသိုလ်နဲ့ ကိုယ်ဖြစ်လာတာ သူက ဘာမနာလို ဖြစ်ရတာလဲ မသိဘူး။ တအောင့်ကြာ ဒီဘဲ ကျိုးသွားတော့မှ ချစ်သူလေးကို ရင်ခွင်ထဲ ပြန်သွင်းရတာပေါ့။ ဒီတစ်ခါ ဒူးခေါင်းပေါ် မရောက်ခင် လေထဲမှာ မွှေးမွှေးတစ်ချက် ချစ်လက်ဆောင် ပေးလိုက်တယ်။ ဖောင်းဖောင်းအိအိ ပါးလေးကို ဖိနမ်းရတာ မဝပေမဲ့ အခြေအနေအရ ရောင့်ရဲလိုက်ရတာပေါ့။ ညာလက်က ပေါင်ကို ဖွဖွလေးပွတ်ပေးပြီး ဘယ်လက်နဲ့ နို့ကို အပေါ်က နှိုက်ကိုင်နေတာ ညီတော်မောင်တောင် ကြွတက်လာပြီ၊ တစ်ခါတစ်ခါ သူနည်းနည်း ဘေးကိုစောင်းသွားလျှင် သူ့ပါးနဲ့ ညီလေးနဲ့ မိတ်ဆက်နေသေးတယ်။ ပိပိလေး စမ်းကြည့်တော့ ဖောင်းနေတာဘဲ။
ထမီဖြေပြီး နှိုက်ဘို့ သိပ်အဆင်မပြေတာနဲ့ ထမီပေါ်ကဘဲ အစေ့လေးစမ်းပြီး လက်ခလယ်လေးနဲ့ သ ပေးနေတာ အရည်ကြည် နည်းနည်းစို့လာတယ်။ သူက ဆက်မလုပ်ခိုင်းတော့ဘူး၊ လက်ကိုကိုင်ပြီး နို့ပေါ် တင်ပေးထားတယ်။ နို့လေးပွတ်ပေးပြီး သူ့လက်ကို ဒုတ်ပေါ်တင်ပေးလိုက်တော့ ဘောင်းဘီပေါ်က အပေါ်အောက် ပွတ်ပေးနေတယ်။ ဒုတ်ကလည်း တဖြေးဖြေး မာန်တက်နေပြီ၊ လှဲနေရင်း သူပွတ်ပေးနေတာ အဆင်မပြေဘူးထင်တယ်၊ ထထိုင်ပြီး ဂရုတစိုက် ပွတ်ပေးရှာတယ်။
ကျွန်တော်လည်း ကောင်းလာတာကြောင့် ခါးပတ်ဖြေ၊ ဇစ်ဖြုတ်ပြီး အပြင်ထုတ်ပေးလိုက်တာ သူ့လက်သွယ်သွယ်လေးတွေနဲ့ ဒုတ်တစ်ခုလုံး သေသေချာချာ လျှောက်ကိုင်ကြည့်ပြီး ဂွင်းထုပေးတော့တာပေါ့။ ကျွန်တော်လည်း အရေးပေါ် တာဝါတစ်ခု အဆင်သင့် ဖောက်ထားရတယ်။ နုနုရွရွလေး ထုပေးနေရင်းက ပိုမြန်လာတော့ ကောင်းလွန်းလို့ သူ့နှုတ်ခမ်း ဖက်စုပ်ရင်း စည်းစိမ်အပြည့် ယူလိုက်တယ။
ပြီးခါနီး တာဝါကို ဒုတ်ဖျားပေါ် တင်ပေးလိုက်တော့ တာဝါနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး နောက်ဆုံးထွက်သက်ထိ ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် အဆုံးသတ်ပေးတာ။ တော်လိုက်တဲ့ နတ်သမီးလေးဗျာ။ အကုန်သုတ်ပေးပြီး ပလပ်စတစ်အိတ်ထဲ ပြန်ထည့်ပေးထားလိုက်သေး။
ကျွန်တော်လည်း ဆုချတဲ့အနေနဲ့ နောက်တစ်ကြိမ် မွှေးမွှေးပေးပြီး နှုတ်ခမ်းလေး ထပ်စုပ်ပေးလိုက်တယ်။ သူလည်း ရင်ခွင်ထဲ ပြန်ဝင်ပြီး နှစ်ယောက်အတူ ဖက်အိပ်လာလိုက်တာ မြစ်ငယ်တံတားရောက်မှ နိုးတယ်။ ကမန်းကတန်းထပြီး ခေါင်းတွေဘာတွေ သူကတော့ ဖြီးနေလေရဲ့။ ကျွန်တော်ကတော့ မန္တတလေးဝင်တော့မှ မျက်လုံးကို မနည်း ဖွင့်ယူရတယ်။ ဒါတောင် ကိုယ့်အတွက် အရေးကြီးလို့ ထတာ။ ဖုန်းနံပါတ် မသိရသေးဘူး။ စောစောက မပေးပေမဲ့ အခုတော့ ပေးမှာပါ ဆိုတဲ့ ယုံကြည်ချက်နဲ့ ဘယ်လိုဘဲ ချော့တောင်းတောင်း လိပ်စာကော ဖုန်းနံပါတ်ပါ လုံးဝ မပေးဘူးဆို မပေးဘူးဘဲ။ ဘယ်လို နားလည်ရမှန်းတောင် မသိဘူး။ ဆက်ဆက် ဖုန်းပြန်ဆက်ဘို့ အသနားခံရတာပေါ့။
ကားဝင်းထဲ ရောက်လာပြီ ဖက်ထားတာ မလွှတ်ချင်သေးဘူး။ သူ ကိုယ့်အပေါ် ကောင်းခဲ့တာ ကိုယ်က ဆိုးလို့ ဘယ်ဖြစ်ပါ့မလဲ။ ဖက်ထားတဲ့ လက်ကလေးကို လွှတ်ပေးပြီး စောင်ပါ ခေါက်ပေးလိုက်တယ်။ ကားပေါ်က ဆင်းခါနီး တာဝါထည့်ထားတဲ့ အိတ်ကို မျက်စောင်းထိုးပြရင်း ပြန်သိမ်းသွားဘို့ သတိပေးလိုက်သေးတယ်။
“ဘယ်နေ့ ပြန်မှာလဲ” တဲ့။
ကျွန်တော် ပြန်မဲ့ရက် ပြောလိုက်တော့
“See you” ဆိုပြီး နှုတ်ဆက်သွားတယ်။
နောက်ကနေ ငေးမောကြည့်ရင်း မျှော်လင့်ချက် ရှိသလိုလို၊ နှမျောသလိုလို ခံစားချက် ၂ မျိုး ထူးဆန်းစွာ ခံစားမိတယ်ဗျာ။ ကျွန်တော် တည်းမည့် ဟိုတယ်ကို ထွက်ခွာနေပေမဲ့ စိတ်က သူယူသွားလိုက်ပါပြီ။
—————————————
ကျွန်တော် မန္တလေးရောက်တော့ သော်တာ ဖုန်းဆက်နိုး ဆက်နိုးနဲ့ မျှော်လိုက်ရတာ ၅ ရက်မြောက်တဲ့အထိ မဆက်တော့ စိတ်ဓာတ်တွေ ကျလာပါတယ်။ သူ ကိုယ့်အပေါ် ခရီးသွားဟန်လွှဲ အဖော်လုပ်ပေးသွားရုံလောက်ပဲ ဖြစ်မှာပါဆိုပြီး မျှော်လင့်ချက်တွေ ပြန်ရုတ်သိမ်းပြီး ကားပေါ်က တဒင်္ဂလေးကိုလည်း အိပ်မက်လို့ဘဲ သဘောထားလိုက်ပါတယ်။
၆ ရက်မြောက် မနက်မှာတော့ မမျှော်လင့်ဘဲ သော်တာ ဖုန်းဆက်လာပါတယ်။ ရုပ်ချောသလောက် အသံကလည်း အလွန်ချိုပြီး ယဉ်ကျေးဖော်ရွေတယ်။ ဖုန်းထဲက သူ့အသံလေးကို ကြားလိုက်ရုံနဲ့ တစ်ဖက်လူ နားဝင်ချိုပြီး ဘယ်လောက်ပဲ စိတ်ထဲမှာ ပူလောင်ညစ်နွမ်း နေပါစေ စိတ်ချမ်းသာပြီး အမောတွေ ပြေပျောက်သွားစေမယ်လို့ ကျွန်တော် တင်စားချင်ပါတယ်။
“Morning ပါ အစ်ကို၊ အခုပြောနေတာ ဘယ်သူလဲသိလား၊ မှန်အောင်ပြောနိုင်လျှင် နောက်တစ်ဆင့်အတွက် အခွင့်အရေးပေးမယ်” တဲ့။
“သိပ်သိတာပေါ့ ကားပေါ်မှာ ပုံပြောသွားတဲ့နတ်သမီးလေး” လို့ ပြန်ဖြေလိုက်တော့
“ဝမ်းနည်းပါတယ် မှန်အောင် မဖြေနိုင်တဲ့အတွက် ဖုန်းချလိုက်ပါပြီ”
ဆိုပြီး တကယ်ဖုန်းချသွားတယ်ဗျာ။ ကျွန်တော့်မှာ ရေထဲက ပြန်ပေါ်လာတဲ့ အသက်တစ်ချောင်း အချိန်မီ မဆယ်ယူလိုက်နိုင်တဲ့ သူတစ်ယောက်လို ယူကြုံးမရ ဖြစ်ရတာပေါ့။ သူခေါ်တဲ့နံပါတ် ချက်ချင်းပြန်ခေါ်တော့ PCO ဖုန်းပါ။ စောစောက အဲဒီနံပါတ်ခေါ်တဲ့ အစ်မတွေ ပြန်သွားပါပြီတဲ့။ ဘယ်သူ့ကို အပြစ်တင်ရမှန်း မသိအောင် ကျွန်တော့်နေရာက ခံစားကြည့်ကြပါဗျာ။ ကိုယ့်ဖာသာ မေ့ပစ်လိုက်ဘို့ ကြီုးစားနေတုန်း အရင်ကထက် ပိုနက်တဲ့ အမှောင်ကို လျှပ်စီးလက်သလို အလင်းရောင်လေးပေးပြီး ဖန်တီးလိုက်တာလား သော်တာရယ်။
ကျွန်တော်လည်း စိတ်ထဲတင်းသလိုလို ပေါက်ကွဲသလိုလိုဖြစ်ပြီး ဘယ်သူနဲ့မှလည်း ဖုန်းမပြောချင်တာကြောင့် ဖုန်းပိတ်ထားလိုက်ပါတယ်။ နေ့လည်လောက် ဖုန်းပြန်ဖွင့်တော့ ကျွန်တော်မသိတဲ့ ဖုန်းနံပါတ်က မက်ဆေ့ တစ်စောင် ဝင်နေပါတယ်။
“Unfortunately you can’t answer my question. If you want to try again please reply yes, no need to send anymore. If you don’t want, no need to reply. Noted ; read thoroughly and keep exactly.”
လာပြန်ပြီ ကျွန်တော့ကို ဘာအရူးလုပ်ဦးမလဲ မသိ။ ကားပေါ်မှာတုန်းက ထင်ထားတာထက်ပိုပြီး ခရီးပေါက်ခဲ့တဲ့ သူနဲ့ကျွန်တော် အခုဘာလို့ ဒီလို ပဟေဠိ ဆန်ဆန်တွေ လုပ်နေရတာလဲ ကျွန်တော်နားမလည်နိုင်။ သူနဲ့ ပြန်ဆုံခွင့်ရဘို့ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မခိုင်းခင်က လုပ်ချင်နေသူဆိုတော့ မက်ဆေ့ကို နောက်တစ်ခေါက် ပြန်ဖတ်ကြည့်ပြီး Yes လို့ ပြန်ပို့လိုက်ပါတယ်။ ခဏအကြာ ကျွန်တော့ဖုန်းကို မက်ဆေ့ပို့ထားတဲ့ဖုန်းက ပြန်ခေါ်လာပါတယ်။ ဖုန်းကိုင်လိုက်တော့
“မင်္ဂလာပါ၊ အခုလို ပြန်လည်ကြိုးစားဖြေမှာကို ဝမ်းမြောက် ဝမ်းသာကြိုဆိုပါတယ်” တဲ့။
ဘာတွေ လျှောက်လုပ်နေမှန်း မသိဘူး။ ကျွန်တော် မိန်းကလေးအများကြီးကို ချဉ်းကပ်ခဲ့ဘူးတယ်။ ဒါမျိုး တစ်ခါမှ မကြုံဖူးဘူး။ ကိုယ်ကသာ ဆော့ကစားဘူးတာ ကိုယ့်ကိုဆော့ကစားနိုင်မဲ့သူ ရှိမယ်တောင် မထင်ခဲ့မိဘူး။ ကားပေါ်မှာ တွေ့တုန်းက အခြေအနေတွေနဲ့ အခု တစ်ခြားစီဘဲ။ မင်းလေးက ဆော့ကစားချင်လျှင်လည်း ကိုယ်ကြည်ဖြူစွာ ခံယူလိုက်တော့မယ်လို့ စိတ်ထဲ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ သူ့ကို အသာစီးပေးချင်တာလား၊ ဖို၊မ ဆွဲဆောင်မှုလား၊ အချစ်လား၊ ညှို့ဓါတ်လား၊ ကျွန်တော် နားမလည်နိုင်တော့။
—————————-
ဖုန်း စကိုင်ကတည်းက သော်တာ့ အသံမှန်း သိနေတာ “ဘာလို့ ကျွန်တော့်ကို ကျီစားချင်တာလဲဗျာ” လို့ မေးလိုက်တော့
“မှန်အောင်ဖြေနိုင်လျှင် အခွင့်အရေး ပေးမယ်လို့ ပြောထားပြီးသားလေ” တဲ့။
“ကားပေါ်မှာ တွေ့ခဲ့တုန်းက နတ်သမီးလေးတစ်ပါးလို စွမ်းဆောင်ရည် ကောင်းလွန်းပြီး ချောမောလှပလို့ တင်စားဖြေလိုက်တာ ကျွန်တော့် အမှားလား” လို့ မေးတော့
“မြှောက်ပေးတဲ့ လူတွေ ကျွန်မ အကြောက်ဆုံးဘဲ၊ ဒီ အကြောင်းတွေ အခုဖုန်းထဲမှာ မပြောချင်ဘူး၊ မနက်ဖြန် ပြန်ဖြစ်သလား” တဲ့။
“ဟုတ် မနက်ဖြန် ပြန်မှာ၊ သော်တာ ရန်ကုန်အရောက် ပြန်ပို့ပေးပါလား” လို့ပြောလိုက်တော့
“ရန်ကုန်တော့ ပြန်လို့မရသေးဘူး၊ မနက်ဖြန် နေ့လယ်စာ ကျွေးမယ်လေ” တဲ့။
ကောင်းလိုက်တဲ့ အစီအစဉ်၊ တွေ့ချင်နေတာ တစ်ပိုင်းသေနေပြီ၊ နောက် တစ်ဝါ ထိမှာကြောက်လို့ ဘယ်လိုစရမှန်း မသိအောင် ဖြစ်နေတာ၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊ ဘယ်အချိန် ဘယ်ကိုလာရမလဲ၊ နေကောင်းလား၊ အလုပ်အဆင်ပြေလား ဆိုတာလောက်ပဲ မေးပြီး see you လုပ်ရင်း သူလည်းဖုန်းချသွားပါတယ်။
ကားပေါ်မှာတုန်းက သူနဲ့စကားများများ မပြောဖြစ်၊ ပိုင်အိုးနီးယားမှာ နွားနို့သောက်ရင်း စကားတစ်ချို့ ပြောဖြစ်ပေမဲ့ အားလုံး အဆင်ပြေနေတော့ ယုံကြည်မှုလွန်ကဲပြီး ကိုယ့်ဖက်ပါနေပြီ မှတ်တာ သတိထား ဆက်ဆံရမယ့် အခြေအနေဆိုတာ အခုမှ ကောင်းကောင်း သဘောပေါက်သွားတယ်။ ဒါမျိုးတွေ ပိုတွက်စရာမလိုပေမဲ့ လျှော့တွက်လျှင် အရင်းပြန်မရတတ်ဘူး။
သော်တာနဲ့ တွေ့ချင်တဲ့ စိတ်က အရမ်းပြင်းပြနေတယ်။ သူနဲ့ dialogue လုပ်ရမှာကိုလည်း စိတ်လှုပ်ရှားမိတယ်။ ချိန်းထားတဲ့ အချိန် မြန်မြန်ရောက်ချင်လှပြီ၊ တွေးရင်း တစ်ညလုံး အိပ်လို့တောင် မပျော်ဘူး။ မိန်းကလေး တစ်ဒါဇင် ကျော်လောက်နဲ့ ဒီလိုမျိုးတွေ ခဏခဏ ချိန်းဖြစ်ပါတယ်။ တစ်ခါမှ ရင်မခုန်၊ စိတ်မလှုပ်ရှားဖူးဘူး။ သော်တာသည် ကျွန်တော့မှတ်ကျောက်ပေါ် တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း နေရာယူနိုင်သူ တစ်ယောက်ပါ။
ကျွန်တော် မန္တလေးရောက်လျှင် သုံးနေကြ ကားတစ်စီးရှိတယ်။ နောက်နေ့ ၁၁း၃၀ ခန့်မှာ ကား ကိုယ်တိုင်မောင်းကာ 78 Super market ရှေ့သော်တာကို သွားကြိုပြီး သိပ္ပံလမ်းဖက် ထွက်ခဲ့ပါတယ်။ သူ အဖော်တစ်ယောက်ယောက် ခေါ်လာနိုင်တယ်လို့ ယူဆထားတာ၊ ဘယ်အဖော်မှ ပါမလာလို့ စိတ်ထဲက ကြိတ်ပြီး ကျေးဇူးတင်နေမိပြန်တယ်။
၆၈ လမ်းလို့ ထင်တာဘဲ။ ယိုးဒယားစားသောက်ဆိုင် တစ်ခုကို ရောက်တော့ လူလည်း သိပ်မရှုပ်ဘူး၊ သီးသန့်ခန်းနဲ့ဆိုတော့ စကားပြောလို့ လွတ်လပ်မှု ရှိပါတယ်။ ဆိုင်ရွေးချယ်မှု ကောင်းမွန်လို့ သူ့ကို အမှတ်ပေးနေမိသေးတယ်။
ဆိုင်ထဲရောက်တော့ အခန်းတစ်ခုက စားပွဲမှာ ကျွန်တော် နေရာယူလိုက်ပါတယ်။ သူနောက်က လိုက်လာပြီး ကျွန်တော်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ထိုင်လိမ့်မယ်ထင်တာ၊ ကျွန်တော့်ဘေးမှာဘဲ ဝင်ထိုင်လို့ နောက်တစ်ကြိမ် ကျေးဇူးပေါ့ဗျာ။ သူစားချင်တာတွေ ဦးစားပေးမှာစေပြီး စားပွဲထိုး ထွက်သွားတော့မှ နေ့တိုင်း ဖုန်းမျှော်လိုက်ရတာ၊ ဆက်တော့လည်း PCO ဖုန်းနဲ့ဆက်ပြီး ချက်ချင်းပြန်ချသွားလို့ ရင်မောရတဲ့ အကြောင်းတွေ ရွှီးတော့တာပေါ့။ သူက တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပါဘဲ။
“ကျွန်မလည်း သတိရပါတယ်၊ အလုပ်က အချိန်ပေးနိုင်မဲ့ရက် စောင့်ရတာကိုး၊ မပြန်ခင် ဒီနေ့ အချိန်ရတာ ကံကောင်းပါတယ်” တဲ့။
ကျွန်တော်က သူ့ကို လိပ်စာကဒ်ပေးထားလို့ ကိုယ့်အလုပ်အကိုင် သူသိနေပေမဲ့ သူ့အလုပ်အကိုင်ကို မေးတော့ “အချိန်တန်လျှင် တဖြေးဖြေး သိရမှာပေါ့” တဲ့။
“သော်တာကို တွေ့တွေ့ချင်း ပွင့်လင်းပြီး ဖော်ရွေတယ်လို့ ယူဆထားတာ အခုမှ အရမ်း လျှို့ဝှက်တတ်မှန်း သိတယ်လို့” ပြောလိုက်တော့
“ကားပေါ်က အဖြစ်အပျက် မထင်မှတ်ဘဲ ကျွန်မဖြစ်သွားတာ၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြန်တွေးမိတိုင်း ဒေါသထွက်တယ်၊ အဲဒီအတွက်လည်း ကျွန်မကို အထင်သေးနေမှာပေါ့” တဲ့။
“အထင်မသေးပါဘူး၊ လူမှုရေးအသိစိတ်ဓာတ် ရှိတယ်လို့တောင် စိတ်ထဲက ချီးကျူးနေတာပါ” လို့ပြောတော့
“အစ်ကို့ကို မြင်မြင်ချင်း သဒ္ဒါစိတ်ပေါက်တယ် ပြောရမလား၊ ကြည်ဖြူစိတ် အလိုလို ဖြစ်နေတာ၊ အဲဒါကြောင့် စောင်ခြုံပေးခဲ့မိတာ၊ Hand Job အထိ ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်း မသိဘူး၊ ဒါ ကျွန်မဘဝအတွက် ပထမဆုံးနဲ့ နောက်ဆုံးဘဲ ဖြစ်မှာပါ” တဲ့။
“ကျွန်တော့်ကြောင့် ဖြစ်ရတာ သော်တာ မကျေနပ်လျှင် တောင်းပန်ပါတယ်၊ နောက်ထပ် တွေ့ဆုံခွင့်က လွဲလို့ ကြိုက်တဲ့ ပြစ်ဒဏ်ပေးပါ” လို့ပြောတော့
“အစ်ကို့ကို အပြစ်ပေးနေတာ မဟုတ်ဘူးနော်၊ ကျွန်မ လူတိုင်းကို စိတ်နဲ့မပေါင်းဘူး၊ စိတ်ဓာတ်ကို သုံးသပ်ပြီးမှ ပေါင်းသင့်တဲ့လူကို ပေါင်းတာ”
မှာထားသော အစားအသောက်များ ရောက်ရှိလာ သဖြင့် သူ့အတွက် ဟင်းတွေ ထည့်ပေးပြီး ထမင်းစားရင်း စကားဆက်ပြောကြပါတယ်၊
“ကျွန်တော့ကို ဘယ်လိုမြင်လဲ” လို့ မေးလိုက်တော့
“စစ်ဆေးနေတုန်းပါ၊ အောင်စေချင်ပါတယ်” တဲ့။
“သော်တာက psychologist လား” လို့ မေးတော့
“မဟုတ်ပါဘူး၊ ကျွန်မ လက်ခံနိုင်မည့်လူကို ကျွန်မပေတံနဲ့ ကျွန်မ တိုင်းတာပါ” တဲ့။
“သော်တာနဲ့ ဒီထက်မက အများကြီး ရင်းနှီးချင်တယ်၊ နားလည် လက်ခံပေးပါ” လို့ ပြောတော့
“အစ်ကို့အပေါ်မှာ မူတည်ပါတယ်၊ သော်တာ ထောက်ခံပေးမှာပေါ့” တဲ့။
သူနဲ့ အခုလို အတူထိုင်ပြီး စကားတွေ ပြောခွင့်ရတာနဲ့တင် ရင်ထဲမှာ ပြည့်နေပါပြီ။ ထမင်းလည်း သိပ်မစားနိုင်ကြပါဘူး။ ထမင်းစားပြီး အချိုရည်သောက်ရင်း ဆက်စကားပြောဖြစ်ပါတယ်။ သူက ဘေးနားမှာ ကပ်ထိုင်နေတာဆိုတော့ ခါးလေးကိုဆွဲပြီး ဖက်ထားချင်လိုက်တာ။ သူစစ်နေတဲ့ စာမေးပွဲ အမှတ်ပေး စည်းမျဉ်းကိုမသိဘူး။ အရှုံး မခံနိုင်တာတော့ အမှန်ပါ။
လက်ကလေးကိုင်တာလောက်တော့ အမှတ်မလျှော့လောက်ပါဘူး ဆိုပြီး သူ့ညာဘက်လက်ကို ကောက်ကိုင်ပြီး ကျွန်တော့် လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ထားလိုက်တယ်။ ဘာမှမငြင်းတော့မှ လက်ခုံလေးကို မွှေးမွှေး ပေးလိုက်တယ်။ သူ့လက်ကို ပြန်ရုတ်သွားတယ်။
“သော်တာ့ကို အခွင့်အရေးယူတာ မဟုတ်ပါဘူး၊ မြတ်မြတ်နိုးနိုး အသိအမှတ်ပြုတာပါ၊ ကားပေါ်မှာ နမ်းဘူးတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို အရမ်းလွမ်းတာဘဲ” လို့ပြောလိုက်တော့
“ကျွန်မစိတ်တွေ အခုထိ ဒွိဟဖြစ်နေတုန်းဘဲ၊ အစ်ကို့နဲ့မှ ဒီလိုဖြစ်ရတာ၊ ဒါမျိုး နောက်ထပ်တစ်ကြိမ် မကြုံချင်ဘူး” တဲ့။
မျက်နှာလေးကြည့်လိုက်တော့ ညှိုးငယ်နေသလိုဘဲ။ သော်တာ့စိတ်ထဲ ဘယ်လိုရှိမယ် ကျွန်တော်မသိဘူး။
“စိတ်ကြောင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို နှိပ်စက်တာမျိုး မဖြစ်စေချင်ဘူး၊ စိတ်လွတ်လပ်ပေါ့ပါးအောင် နေသင့်တယ်၊ တမင်စောင့်ထိန်းနေရတဲ့ အရာတွေ မှန်ကန်တဲ့ နည်းလမ်းနဲ့ ဖြေလျှော့ပေးလိုက်ပါ၊ လူကော စိတ်ပါ ချမ်းသာပြီး ပျော်ရွှင်မှုနဲ့ ပြည့်စုံလာပါလိမ့်မယ်” လို့ ပြောလိုက်ပြီး ကိုယ်ချင်းပူးထားလိုက်တယ်။ မျက်လွှာလေး ချထားတယ်။
“ခါးလေးဖက်ခွင့်ပေးပါ” ဆိုတော့ ဘာမှပြန်မပြော။ ခါးလေးကို ဆွဲဖက်လိုက်တော့ ခေါင်းလေးကပါ ပခုံးပေါ် အလိုလိုရောက်လာတယ်။ ဒီအတိုင်းလေးဘဲ တင်းတင်းကြပ်ကြပ် အကြာကြီး ဖက်ထားမိတယ်။ နောက်မှသူ သတိဝင်လာပြီး
“ပြန်ကြရအောင်၊ ကျွန်မ ညနေပိုင်း အလုပ်ရှိတယ်” တဲ့။
“ရန်ကုန်ရောက်လျှင် ဖုန်းဆက်လို့ ရမလား” မေးတော့
“မဆက်ပါနဲ့ ကျွန်မပဲ ဆက်မယ်” တဲ့။
“အရေးပေါ် ဆက်သွယ်ချင်လျှင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ” မေးတော့ အီးမေးလိပ်စာလေး ပေးတယ်။
“နောက်လ မန္တလေး ပြန်လာမဲ့ရက် မေးပို့ထားလို့ ရတယ်၊ ဖုန်းလုံးဝ မဆက်ပါနဲ့” တဲ့။
“နှုတ်ဆက်အနမ်းလေး ပေးခွင့်ပြုပါ” လို့ ပြောပြီး နဖူးလေးကို ဖွဖွနမ်းလိုက်တယ်။ ပါးလေးနှစ်ဖက် ဆက်တိုက်နမ်းပြီး နှုတ်ခမ်းလေး နမ်းမယ်ကြံတော့
“တော်ပြီ သွားရအောင်” ဆိုပြီး ရုန်းတော့တာဘဲ။
ကျွန်တော်လည်း ဒီအခြေအနေလေးကို ကျေနပ်ပါတယ်။ နောင်အခေါက်တွေ တွေ့နိုင်ဘို့ သေချာသလောက် ရှိတာမို့ ဇွတ်မကြမ်းတော့ဘူး။ သူကကျွေးဘို့ ဖိတ်ထားပေမဲ့ ကိုယ်ဘဲ ငွေရှင်းပြီး သူ့ကိုပြန်ပို့ပေးလိုက်ပါတယ်။ သူနေတဲ့နေရာ လုံးဝမပြောဘူး။ 78 ကိုဘဲ ပြန်ပို့ခိုင်းလို့ ပို့ပြီး လက်ပြနှုတ်ဆက်ခဲ့ပါတယ်။
ကိုယ့်မှာ အိမ်ထောင်ရှိမှန်းသိလို့ သူ ရှေ့ဆက်တိုးဘို့ မဝံ့မရဲ ဖြစ်နေတာလို့ ကျွန်တော် တွေးနေမိတယ်။ နမ်းဘူးတဲ့ ပါးလေးကို စားမြုံ့ပြန်ယင်း ဟိုတယ်ကို ပြန်လာခဲ့ပါတယ်။
—————————————-
နောက်လ ကျွန်တော် မန္တလေးသွားခါနီး မေးလ် ကြိုပို့ထားလိုက်တယ်။ သူ့ဆီက Ok, I’ve noted ဒါဘဲ reply လုပ်တယ်။ ကျွန်တော်ကသာ စိတ်ထဲက ခံစားချက်တွေကို ဟုတ်တာရော မဟုတ်တာတွေပါ ရေးပြီး ပို့လိုက်တာ။
ကျွန်တော် မန္တလေးရောက်တဲ့နေ့ သူ ဖုန်းလှမ်းဆက်တာတော့ ထူးခြားချက်ပါ။
“ရောက်ပြီလား၊ ကားပေါ်မှာ နတ်သမီးလေးတွေ ထပ်တွေ့သေးလား” နဲ့ ရိသဲ့သဲ့ လုပ်သေးတယ်။
“ကိုယ့်နတ်သမီးက မန္တလေး ရောက်နေလို့ လာခဲ့တာ၊ ဘယ်တော့ တွေ့ရမလဲ” လို့ မေးလိုက်တော့
“ဖုန်းပြန်ဆက်လိုက်မယ်” တဲ့။
တိုးတက်မှုရှိလာပြီ၊ နောက် ၃ ရက်လောက်ကြာတော့
“မနက်ဖြန်မနက် ဦးပိန်တံတား သွားမယ်၊ အဆင်ပြေလား” တဲ့။
“သော်တာ့အတွက် အဆင်မပြေစရာ ဘယ်ရှိမှာလဲ၊ အားလုံး အဆင်ပြေစေရမယ်” ပေါ့။
နောက်နေ့ 78 မှာ သွားကြိုပြီး ဦးပိန်တံတားဖက် ထွက်ခဲ့တယ်။ တောင်သမန်အင်းစပ်နဲ့ တံတားပေါ် လမ်းလျှောက်ရင်း စကားပြောဖြစ်ကြတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ လမ်းလျှောက်တိုင်း ခါးလေးကို အပိုင် ဖက်ထားလိုက်မိပြီ။ ကျွန်တော်ဖက်ထားလို့ မရုန်းသာပေမဲ့ မလှမ်းမကမ်းမှာ သူမသင်္ကာတဲ့သူ တွေ့လျှင် ကျွန်တော့်ကို
“ခဏနေဦး ဟိုမှာ အသိတွေလား မသိဘူး”
ဆိုပြီး အသိတွေနဲ့ တွေ့မှာကို သူတော်တော် စိုးရိမ်နေတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ အခုထိ ချစ်တယ်လို့ တစ်ခွန်းမှ မပြောသေးဘဲ အောင်ပွဲခံနတာ။ စိတ်ထဲကလည်း တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မပြောဘဲသိတာ အကောင်းဆုံး၊ သူ့အတွက်လည်း အာပါတ်လွတ်တယ်လို့ ယူဆပြီး ဒီထက် ထပ်ဖွင့်ပြောဘို့ မကြိုးစားချင်ပါဘူး။
နေ့လယ်စာ ဦးပိန်တံတားမှာဘဲ စားပြီး မပြန်ချင်သေးဘဲ ပြန်ခဲ့ရတယ်။ ဆယ်ကျော်သက်တွေလို အပြင်မှာ လျှောက်ကဲလို့ မဖြစ်သေးဘူးလေ။ သူ့အတွက်လည်း စဉ်းစားပေးရတယ်။ မွှေးမွှေးပေးတာတောင် လူတွေရှေ့ မသင့်တော်လို့ ကားပေါ်ရောက်မှ လူရှင်းတဲ့နေရာ ထိုးရပ်ပြီး မဝတဝ ပေးခဲ့ရတာ။ သော်တာ့ ဂုဏ်သိက္ခာအတွက် အရာရာကို ဂရုစိုက်ပေးရတာပေါ့။
နောက်လတွေမှာလည်း စကိုင်း မင်းကွန်းဖက်၊ ပုသိမ်ကြီး ရန်ကင်းတောင်ဖက်၊ စဉ့်ကိုင်၊ ကျောက်ဆည်ဖက်တွေ တစ်လ တစ်နေရာ သွားဖြစ်ပါတယ်။ မန္တလေးတောင်တို့၊ ဘုရားကြီးတို့ဖက်တော့ ကျွန်တော်နဲ့အတူ သူလုံးဝ မသွားရဲပါ။ တစ်ယောက်မဟုတ် တစ်ယောက် တွေ့သွားနိုင်တယ်တဲ့။
၄-၅ လ လောက် တစ်လတစ်ခေါက် တွေ့ဖြစ်ကြတော့ လူချင်းရင်းနှီးမှု ပိုကောင်းလာသလို နွေးထွေးမှုလည်း ပိုရှိလာတယ်။ ဒီအချိန်ထိလည်း သူ့အလုပ်အကိုင်နဲ့ နေတဲ့နေရာတွေ ကျွန်တော့ကို လုံးဝ ပေးမသိပါဘူး။ ကျွန်တော်ကလည်း သူမပြောဘဲ ထပ်မမေးတော့ဘူး။
လူချင်း ရင်းနှီးမှု ပိုရှိလာတယ် ဆိုပေမဲ့ နဖူးလေး၊ ပါးလေး နမ်းတာထက်တော့ ပိုပြီး အခွင့်အရေး မယူခဲ့ပါဘူး။ နှုတ်ခမ်းလေး စုပ်ပြီး ချိုချိုလေးတွေ ကိုင်ချင်တာတောင် ပလောင် တောင်ပေါ်က ပြုတ်ကျမှာစိုးလို့ သည်းခံအောင့်အီးခဲ့တယ်ပေါ့ဗျာ။ ဒီအတောအတွင်းမှာ စိတ်ဓာတ် စစ်ဆင်ရေးတွေလည်း သူအများကြီး လုပ်ခဲ့ပါသေးတယ်။ ပေတွေအရမ်းရှည်သွားမှာစိုးလို့ လိုရင်းဖြတ်ပြောရလျှင်တော့ သည်းခံခြင်းဟာ ဒီပွဲအတွက် အောင်မြင်ခြင်းပါ။ နောက်ဆုံးတော့ ကိုယ်မျှော်လင့်ထားတဲ့ အခြေအနေတွေ ရောက်လာတော့တာဘဲ။
၂၀ဝ၈ နှစ်ကုန်ပိုင်း ရောက်လာပြီ၊ မန္တလေးမှာ ရှိနေတုန်း ဖုန်းလှမ်းဆက်တယ်။
“မနက်ဖြန် ပြင်ဦးလွင် သွားရအောင်” တဲ့။
အရင်လတွေကလည်း ဒီလိုဘဲ တစ်လတစ်နေရာသွားနေကျ ဆိုတော့ စိတ်ထဲမှာ အထွေအထူးတော့ မဖြစ်တော့ပါဘူး။ မနက် ၇ နာရီလောက် ကြိုနေကျ နေရာ သွားကြိုပြီး မေမြို့တက်ခဲ့တာပေါ့။ ပိတ်ချင်းမြောင် အရင်ပို့ပြီး၊ မဟာအံ့ထူးကံသာ အပြန်ဝင်တယ်။ နေ့လယ်စာ မြို့ထဲမှာစားပြီး
“ကန်တော်ကြီး သွားရအောင်” လို့ပြောတော့
“လူတွေ အရမ်းများတယ်၊ မသွားချင်ဘူး” တဲ့။
မှတ်မှတ်ရရ အဲဒီရက် မေမြို့ကန်တော်ကြီးထဲမှာ ပန်းပွဲတော်ရှိတယ်။
“ဘယ်သွားချင်သေးလဲ” လို့ မေးလိုက်တော့
“အစ်ကို မှတ်ပုံတင် ပါလား” တဲ့။
“မပါဘူး မန္တလေးဟိုတယ်မှာ ပေးထားရတယ်၊ ဘာလုပ်မလို့လဲ” မေးလိုက်တော့
“ဟိုတယ်တစ်ခုခုသွားပြီး နားချင်တယ်၊ မနက်ဖြန်မှ မန္တလေးပြန်ဆင်းရင် ကောင်းမလားလို့” တဲ့။
အကောင်းဆုံးပေါ့ဗျာ၊ အဝေးကစ်တွေတောင် ဝင်အောင် သွင်းလာခဲ့တာ ပင်နတီ ရပြီဆိုတော့ နာမည်ပျက်ခံလို့ ဘယ်ဖြစ်မှာလဲ။
“ရတယ်လေ အစ်ကို့မှာ လိုင်စင်ပါတယ်၊ တစ်ချို့ ဟိုတယ်တွေ လိုင်စင်ပေးပြီး တည်းလို့ရတယ်၊ မေးကြည့်တာပေါ့”
ဆိုပြီး ကန်တော်ကြီးနဲ့ မလှမ်းမကမ်း ဟိုတယ်တစ်ခုကို ဝင်မေးတော့ အိုကေတယ်ဗျာ၊ အခန်းယူပြီး ဝင်နားလိုက်ကြတာပေါ့။ သူ့မှာ နဂိုကတည်းက အကြံအစည် တစ်ခုခုရှိပုံရတယ်။ မှတ်ပုံတင် ပါလာရုံမကဘူး၊ အဝတ်အစားပါ အပိုပါလာတာ နောက်မှ ကျွန်တော်သိတယ်။
ဟိုတယ်ရောက်ရောက်ခြင်း သော်တာက ရေချိုးခန်းထဲမှာ သွားအရင်တိုက်နေတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ အပြင်မှာ ဆေးလိပ်သောက်ရင်း ဘယ်ကစရင်ကောင်းမလဲ အကြံထုတ်ရတာပေါ့။ တိုက်ကွက်မှားလျှင် ကောင်တာပေါက်ပြီး ဂိုးပြန်ပေးရတတ်တယ်လေ။
ဟိုတယ်ကလည်း စေတနာနဲ့ နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင် တစ်လုံးပဲရှိတဲ့ အခန်းကို ပေးလိုက်တာ၊ ကျွန်တော် ထိုင်ရမလို၊ ထရမလို၊ ကုတင်ပေါ် လှဲရမလို ဖြစ်နေတုန်း သူက
“ခဏ အနားယူလိုက်ပါဦး၊ ကားမောင်းလာရတာ မညောင်းဘူးလား” တဲ့။
“ညောင်းတော့ ညောင်းတာပေါ့၊ သော်တာက ကုတင်ပေါ်မှ မတက်သေးတာ၊ မှန်တင်ခုံရှေ့မှာ ရှိုးထုတ်နေတာကိုး”
သူလည်း သူ့အင်္ကြနဲ့သူ ရှိချင်ရှိမှာပေါ့။ ကုတင်ပေါ် သူတက်ပြီးမှ သူ့ဘေး ဝင်ပူးရတာထက် ကိုယ်အရင်တက်ပြီး ကိုယ့်ဘေး သူဝင်လာတာက ပိုအဆင်ပြေမယ်လို့ စိတ်ကူးဖြတ်ခနဲ ရလိုက်တာနဲ့ ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး လှဲနေလိုက်ပါတယ်။ သူ့ကိုလည်း နေရာယူဘို့ သတိပေးတဲ့ အနေနဲ့
“သော်တာက လှပြီးသား၊ ဘာမှ ထပ်ပြင်နေစရာ မလိုပါဘူး၊ နတ်သမီးတွေထက်တောင် ပိုသေး” လို့ ပြောလိုက်တော့
“ဘာစားမလဲ ပြော” တဲ့။
“စားချင်တာ မမေးနဲ့လေ၊ တကယ်ကျွေးချင်တာပဲ စားမယ်၊ ဘာကျွေးဖို့ စေတနာရှိလဲ၊ သော်တာကျွေးတဲ့ အရာမှန်သမျှ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် သုံးဆောင်ချင်တယ်” လို့ ပြောလိုက်တော့
“အစ်ကို လူလည်မကျနဲ့နော်၊ မကျွေးတော့ဘူး” တဲ့။
စိတ်ကောက်သလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့၊ ပြသနာပါလား၊
“ရပါတယ် သော်တာ မကျွေးလည်း အစ်ကို ကျွေးမှာပေါ့” လို့ ပြန်ချော့ရတာပေါ့။
“ဘာကျွေးမှာလဲ ပြော” တဲ့။ ဒီတစ်ခါ သတိထားမှ။
“သော်တာ စားချင်တာလည်း ကျွေးမယ်၊ အစ်ကို ကျွေးချင်တာလည်း စားရမယ်” လို့ ပြောလိုက်တော့
“တွေ့လား လူလည်ကျကိုကျတယ်” တဲ့။ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။
“ဒါဆို သော်တာကျွေးမှာလား အစ်ကိုကျွေးရမလား ပြော” ဆိုတော့
“သိဘူး သိဘူး” နဲ့ လုပ်နေတယ်။
ကိုယ့်ဆီ သူလာမယ်လို့ တွက်ထားတာ အခုသူ့ဆီ ကိုယ်သွားချော့မှ ရှေ့ဆက်တက်နိုင်မှာ။ မှန်တင်ခုံရှေ့ ဖြီးထားတဲ့ ဆံပင်တွေ ပြန်ဖွပြီး နှုတ်ခမ်းစူစူလေးနဲ့ ထိုင်နေပုံက အပြစ်မမြင်တဲ့အပြင် အချစ်တောင် ဝင်မိပါသေး။
“သော်တာကလည်းကွာ တစ်ခါတစ်လေ လာရတာ ဘာလို့ စိတ်ကောက်တာလဲ”
လို့ ပြောလဲပြော နောက်ကနေ သိုင်းဖက်ပြီး ပါးလေးကို မွှေးမွှေးပေးလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ဘဝမှာ ဒီလိုမျိုး စိတ်ကောက်ချင်ဟန်ဆောင်တဲ့ မိန်းကလေးတွေကို ချော့ရတာ ရိုးနေပါပြီ။ သူတို့ကလည်း အချော့ကြိုက်ခင်တွေချည်းပါလား။
မွှေးမွှေးပေးတော့ ငြိမ်နေတယ်။ ကျောပြင်ကို ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးရင်း ဖက်ထားလိုက် နမ်းလိုက် ၃ ခါလောက် လုပ်တော့ စိတ်ပြေပုံပြတဲ့ အနေနဲ့
“ဘယ်သူက စိတ်ကောက်လို့လဲ” ဆိုပြီး ကျွန်တော့် အနမ်းတွေကို ကြိုးစားပြီး ရှောင်နေတယ်။ ရည်းစားဘဝမှာ အခုလိုမျိုး ချစ်တမ်းကစားတာ ပျော်စရာကောင်းသလို အချစ်လည်း တိုးစေပါတယ်။ သူလိုအပ်နေတဲ့ ဒီလိုပျော်ရွှင် ကြည်နူးမှုတွေ ဖြည့်ဆည်းပေးခွင့်ရတဲ့အတွက် ကျွန်တော့်ကို ကျွန်တော် ကျေနပ်မိပါတယ်။
ဒီတစ်ခါ ပါးကို မနမ်းတော့ဘူး။ နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းဘို့ ကျွန်တော် လုံ့လ စိုက်လိုက်ပါတယ်။ မိပြီ မလွှတ်တော့ဘူး။ နှုတ်ခမ်းကို အကြာကြီး ဆွဲစုပ်ထားလိုက်တယ်။ မျက်လွှာလေးချပြီး ကျွန်တော်ပေးတဲ့ အကြင်နာကို မြိန်မြိန်လေး ခံယူသွားတယ်။ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကလည်း ကျွန်တော့် ကျောပြင်တွေကို ပြန်ပွတ်ပေးနေပြီ။ လည်တိုင်လေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့စုပ်ပြီး ရင်သားအပေါ်ပိုင်းတွေကို လျှာလေးနဲ့ ယက်ပေးတော့ ဖီးတက်လာတဲ့ အသံလေးတွေ “အင်း… အင်း” နဲ့ ထွက်လာတယ်။
နှုတ်ခမ်းကို စုပ်ထားယင်း ခါးလေးဖက်ပြီး ကုတင်ပေါ် နှစ်ယောက်သား လှဲချပစ်လိုက်တယ်။ သော်တာက အပေါ်က တက်ခွပြီး ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းကို အငမ်းမရ စုပ်နေတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ချိုချိုနှစ်လုံးကို အောက်ကပင့်ကိုင်ပြီး ဆုပ်နယ်ပေးရင်း အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာတော့ အင်္ကျီနဲ့ဘော်လီကို ဆက်တိုက်ချွတ်ပြီး အားရပါးရ ကိုင်တော့တာပေါ့။
သော်တာ့နို့နှစ်လုံးက ပြောင်တင်းပြီး ကိုင်လို့မဝနိုင်အောင်ပါဘဲ။ ပြေနေတဲ့ ထမီအောက်က စောက်ဖုတ်လေးကို စမ်းကြည့်တော့ အရည်နည်းနည်း စို့နေပြီ။ ပင်တီလေးပေါ်ကနေ လက်ခလယ်နဲ့ ပလက်ကင် ကုတ်ပေးလိုက်တော့ ညည်းသံသဲ့သဲ့ ထွက်လာပြန်တယ်။ ကျွန်တော် ပင်တီလေးဆွဲချွတ်ပြီး ဘာဂျာပေးမလို့ လုပ်တော့
“အစ်ကို ဘာလုပ်မလို့လဲ၊ သော်တာ သဘောမတူဘဲ ဘာမှမလုပ်ရဘူးနော်” တဲ့။
“သော်တာ့ကို လျှာစောင်းလေးနဲ့ အကောင်းဆုံး ပြုစုပေးခြင်လို့ပါ” ဆိုတာ့
“အတူမနေဘူးနော်” တဲ့။
ကျွန်တော်လည်း တစ်ခွန်းမှ ပြန်မပြောဘဲ စောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းလေးကို လက်ဝါးနဲ့ အရင် အုပ်ကိုင်လိုက်ပါတယ်။ အမွှေးအကုန် ရိတ်ထားတဲ့ သော်တာ့ စောက်ဖုတ်လေးဟာ ကြာဖူးငုံလေး တစ်ခုလို ချစ်စရာ အလွန်ကောင်းပြီး မလိုးရဘူးလို့ သူဘယ်လိုတားတား ကျွန်တော်ကတော့ ရတဲ့နည်းနဲ့ လိုးကိုလိုးရမှ ဖြစ်မှာပါ။
သော်တာ့ ကိုယ်နံ့လေးက ထူးခြားတယ်။ အနံ့ပြင်းပြင်း မဟုတ်ဘူး။ spray နံ့တွေလို မွှေးတာလည်း မဟုတ်သလို နံတာလည်း မဟုတ်ဘူး။ ဘာပဲပြောပြော ဒီကိုယ်ရနံ့လေးကို ကျွန်တော် အရမ်းကြိုက်တယ်။ စာတွေထဲ ဖတ်ဘူးတဲ့ ကြာနံ့တစ်မျိုးမျိုးတော့ ဖြစ်နေမလားဘဲ။
စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းလေး ဖြဲပြီး အစေ့လေး ကြည့်လိုက်တော့လည်း ကုန်း ကိုက်ခြင်စရာ ပန်းရောင်ရှည်မျောမျောလေး။ လျှာစောင်းလေးနဲ့ သွက်သွက်လေး ထိုးယက်ပေးလိုက်တော့ “အီး… အား” နဲ့ ညီးရင်း အော်ရင်း ကော့ကော့ထိုးလာတယ်။ ဒီစောက်ဖုတ်က အလိုးမခံဘဲ နေနိုင်မှာလားလို့ စိတ်ထဲက ကြုံးဝါးမိလိုက်သေးတယ်။
ကြာကြာလေး ကလိပေးလိုက်တော့ စောက်ရည်တွေလည်း ရွှဲနေပြီ။ ချိုချို ဝင်းဝင်းလေးကို မစို့ရသေးဘူး။ ချိုချိုနှစ်လုံး ပယ်ပယ်နယ်နယ် ကိုင်စို့ရတာ နို့မပြတ်သေးတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်လိုဘဲ နှုတ်ခမ်းက မချွတ်ချင်ဘူး။ ဒုတ်ကလည်း အဖုတ်မြင်ကတည်းက တင်းနေတာ ဘောင်းဘီချွတ်လိုက်တာနဲ့ ပခြုတ်ကလွတ်တဲ့ မြွေတစ်ကောင်လို ဒစ်တရမ်းရမ်း ဖြစ်နေပြီ။
သော်တာ့ကို ပေးကိုင်လိုက်တော့ ဒုတ်တစ်ချောင်းလုံးကို အစအဆုံး သေသေချာချာ အရင်ကြည့်တယ်။ ပြီးမှ လက်ငါးချောင်းနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ထုပေးတာ။ ကောင်းတော့ကောင်းတယ် သော်တာရယ်၊ ကိုယ်ဒါနဲ့တော့ မကျေနပ်နိုင်ဘူး။ ဖီးလ်နည်းနည်း ပိုတက်လာတော့ သော်တာ့ချိုချို နှစ်လုံးကြား ထည့်ပြီး နို့နှစ်လုံးကို ဆုတ်ကိုင်ရင်း ညှောင့်တော့တာပေါ့။
သော်တာ့နို့နှစ်လုံးကလည်း မကြီးမသေးဆိုတော့ နို့ကြား လိုးရတာလည်း အရသာတစ်မျိုးပေါ့ဗျာ။ သော်တာလည်း အောက်ကနေ ကော့ကော့ပေးနေတာ ကျွန်တော် မနေနိုင်တော့ဘူး။ အချစ်အလှူရှင်ကို ညှိရတာပေါ့။ နှုန်ခမ်းလေး စုပ်လိုက်၊ ပါးလေးနမ်းလိုက်နဲ့ တယောထိုးတာ မရဘူး။ သော်တာ့တစ်ကိုယ်လုံးကို အဝတ်ဗလာနဲ့ ထိတွေ့နေရပြီး မဗျင်းရဘူးဆိုတော့ သူ့ကိုဖက်ထားရင်း ကျွန်တော့်ဘောတွေ အောင့်လာတယ်ဗျာ။
ခင်ဗျားတို့ ကြုံဘူးလားတော့ မသိဘူး။ ကျွန်တော်ကတော့ အဲဒီလို တင်းပြီး မဗျင်းရလျှင် ဘောအောင့်လာတာ ၂ ယောက် ၃ ယောက်လောက်နဲ့ ကြုံဘူးတယ်။ ဗျင်းလိုက်ရမှ နေသာထိုင်သာ ရှိသွားတာ။
မနေနိုင်တဲ့အဆုံး သော်တာ့ကို ဘောတွေအောင့်လာလို့ ဒီတစ်ကြိမ်တော့ပေးပါ ဆိုပြီး အသနားခံတော့မှ သူက ကတိ ၂ ခု တောင်းပြီး ခွင့်ပြုမိန့်ချပေးလိုက်တယ်။ ပထမတစ်ခုက ရာသက်ပန် ဆေးလိပ်ဖြတ်ခိုင်းတယ်။ နောက်တစ်ခုက အစာစားပြီးတိုင်း သွားတိုက်ရမယ်တဲ့။ ဘာဆိုင်လို့လဲဗျာ။
ကျွန်တော်လည်း ဗျင်းရဘို့ အဓိကဆိုတော့ ဈေးမဆစ်ဘူး လွယ်လွယ်ဘဲ ပေးလိုက်တယ်။ သူက ကတိကို လွယ်လွယ်မပေးဘို့ သေချာလိုက်နာနိုင်မှ ပေးဘို့ ထပ်ကွန့်နေသေးတယ်။ ကိုယ်ကလည်း ပေးပြီးသားကတိ သူ့ရှေ့မှာတော့ ဘယ်ဖျက်မှာတုန်း။
ဒါပေမဲ့ နောက်ပိုင်း သူ့ကြောင့် အမှန်တကယ် ဆေးလိပ်ပြတ်သွားပြီး အစာစားပြီးတိုင်း သွားတိုက်တတ်တဲ့ အကျင့်ကောင်းတစ်ခုပါ တိုးလာတယ်။
နောက်မှ သူက မန္တလေးဆေးရုံကြီး တစ်ခုမှာ တာဝန်ထမ်းဆောင်နေတဲ့ လက်ထောက်ဆရာဝန်မ တစ်ယောက် ဆိုတာကို ကျွန်တော် သိလာရတယ်။ ကျန်းမာရေး ပညာပေး အလွန်ကောင်းမွန်ပြီး လူမှုရေးစိတ် အပြည့်အဝရှိတဲ့ ဒေါက်တာမ ချောချောလေးပါ။
သော်တာက ခွင့်ပြုလိုက်ပြီဆိုတော့ ကျွန်တော်အရမ်းပျော်တာပေါ့။ အမှန်အတိုင်း ဝန်ခံရလျှင် မိန်းမရတဲ့နေ့ထက် သော်တာဆိုတဲ့ ချစ်စရာ ဒေါက်တာမ ချောချောလေးကို ရတဲ့နေ့ကိုဘဲ အပျော်ရွှင်ဆုံ နေ့တစ်နေ့အဖြစ် ကျွန်တော် သတ်မှတ်မှာပါ။
သော်တာ့တစ်ကိုယ်လုံးကို ခြေဖျားကနေ နဖူးထိ ယုယုယယလေး အရင်နမ်းလိုက်ပါတယ်။ နှုတ်ခမ်းကနေ လည်တိုင်၊ ရင်သား၊ ချက် ပတ်ဝန်းကျင် အစုန်ပြန်ဆင်းလာပြီး ပိပိဖောင်းဖောင်းလေးကို မွှေးမွှေးပေးတယ်။ အစိလေးကို လျှာစောင်းလေးနဲ့ နောက်တစ်ခေါက် ထိုးယက်ပေးလိုက်တော့ သူ မခံစားနိုင်တော့ဘူး။ လူးလှိမ့်နေပြီး ဒုတ်ကို အကွဲကြောင်းဝတေ့ပြီး အပေါ်အောက် ပွတ်ဆွဲပေးလိုက်တာ မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး ကျွန်တော့်ကျောတွေကို ပွတ်ပေးနေတယ်။ ဒုတ်ကို စောက်ဖုတ်ဝတေ့ပြီး ဒစ်မြုပ်ရုံ ဖိသွင်းလိုက်တော့
“အား… ဖြေးဖြေး”
ဆိုပြီး ထအော်တယ်။ ကျွန်တော်လည်း တစ်ဆုံး မသွင်းသေးဘဲ နှုတ်ခမ်းလေး စုပ်လိုက်၊ နို့နှစ်လုံးစို့လိုက်နဲ့ နှူးနှပ်ပြီးမှ ချော့သွင်းတာ တော်တော်ကြပ်နေတယ်။ မနည်း သွင်းယူရတယ်။ တစ်ဆုံးလည်း ဝင်သွားရော ရင်ဘတ်ကို ဖမ်းတွန်းထားတယ်။
ကျွန်တော်လည်း မဆောင့်သေးဘဲ တစ်ကိုယ်လုံးကို လျှာနဲ့ယက်ပြီး ထပ်နမ်းပေးတာ အရည်တွေ ပိုရွှဲလာသလိုဘဲ။ ဖွဖွလေး ဆောင့်ပေးတော့ ညည်းသံလေးတွေ ပြန်ထွက်လာပြီ။ ကျွန်တော် သူ့အတွက် အကောင်းဆုံးနဲ့ အညင်သာဆုံးဖြစ်အောင် စိတ်ရှည်ရှည်ထားပြီး ဖြေးဖြေးလေး ဆွဲထုတ်လိုက် အဆုံးထိ ပြန်သွင်းလိုက်နဲ့ လိုးပေးနေတယ်။ ကြပ်စီးစီးလေး အားရပါးရ လိုးရလျှင် အရမ်းကောင်းမည့် အနေအထား။ 34:23:33 အချိုးအစားရှိတော့ တစ်ချီနှစ်ချီလောက် ကျင့်လိုး လိုးပြီးသွားလျှင် စိတ်ကြိုက်ဆွဲလို့ကောင်းမဲ့ အနေအထား။
သော်တာလည်း ဖြေးဖြေးမှန်မှန် ဆောင့်ချက်တွေနဲ့အတူ ညည်းတွားရင်း ကျွန်တော့်ခါးကို ခပ်တင်းတင်း သိုင်းဖက်ထားပြီး တစ်ချီပြီးသွားတယ်။ ကျွန်တော် ဆက်မဆောင့်သေးဘဲ နဖူးလေးတွေ ပါးလေးတွေကို အကြင်နာပေးပြီး နှစ်သိမ့်လိုက်တယ်။
သော်တာ့ကို အရမ်းကျေးဇူးတင်တယ်၊ ထိုက်ထိုက်တန်တန် ပြန်လည်ပေးဆပ်ချင်တယ်။ နို့လေးနှစ်လုံးကို ဆုပ်နယ်ယင်း နို့သီးခေါင်းလေးကိုပွတ်ချေပေးနေလိုက်တယ်။ ချိုချိုလေးတွေက တင်းတင်း ရင်းရင်း ရှိလွန်းလို့ ကိုင်လို့မဝဘူးဗျာ။ ကိုင်နေရင်း နှစ်ယောက်စလုံး ဖီးလ်ပြန်ဝင်လာတယ်။ မချွတ်ဘဲ စိမ်ထားတဲ့ ဒုတ်လည်း ပြန်မာလာပြီ။ ဖြေးဖြေးချင်း ဆွဲထုတ်ပြီး တစ်ဆုံး ပြန်ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။
“နာတယ် ဖြေးဖြေး” တဲ့။
တစ်ချီပြီးသွားပေမဲ့ ခပ်ကြပ်ကျြပ်တော့ ရှိတုန်း။ ၄-၅ ချက်လောက် ဖြေးဖြေးလေး သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်လုပ်ရင်း ဒုတ်ကပိုတောင်လာတယ်။ ဒစ်ထိပ်ကလေးမြုပ်ရုံ သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် အချက် အစိတ်လောက် လုပ်ပေးလိုက်တာ
“အီး…အီး…” နဲ့ ညီးရင်း တွန့်တွန့်တက်လာတယ်။
ကျွန်တော်ကလည်း ညည်းသံလေးနဲ့ လိုးရတာ ပိုသဘောကျတယ်။ သူတို့ကောင်းအောင် သေသေချာချာ လုပ်ပေးပြီး ကောင်းလွန်းလို့ ညည်းသံတွေ ဖီးလ်သံတွေ စုံလာပြီဆိုလျှင် ကိုယ့်စိတ်ကြိုက် ဆွဲတော့တာပေါ့။ ပေါင်နှစ်ချောင်း ပခုံးပေါ်တင် နို့နှစ်လုံးကိုင်ပြီး တစ်ဆုံး ထိုးထိုးပြီး လိုးရတာ လောကစည်းစိမ်ပါဘဲ။ သော်တာလည်း လူးလှိမ့်ပြီး ကြိတ်မှိတ်ခံရှာတယ်။ ခါးလေးကိုကိုင်ပြီး အားပါပါ ဆောင့်လိုးတာ နို့လေးနှစ်လုံးတုန်တုန် တုန်တုန်နဲ့။ အရှိန်ကောင်းနေတုန်း
“အစ်ကို့… အား… အား” နဲ့ သူနောက်တစ်ချီ ထပ်ပြီးသွားတယ်။ အသံတွေလည်း ဗြစ် ဗြစ် မြည်လာတယ်။ ဆောင့်လို့ ပိုရှောရှောရှူရှူ ဖြစ်လာတယ်။ နောက်ထပ် အချက် ၂၀-၃၀ လောက် non stop သွက်သွက်လေး ဆွဲလိုက်တော့မှ သော်တာ့စောက်ဖုတ်ထဲ သုတ်ရေတွေ အရှိန်အဟုန်ပြင်းပြင်း ပန်းထွက်သွားပါတော့တယ်။
ကောင်းလိုက်တာ သော်တာရာ၊ ဒီလောက်ကောင်းတဲ့ စောက်ဖုတ် မလိုးထိုက်မှာ စိုးလိုက်ရတာ၊ ဒီထက်ကောင်းကောင်း ထပ်လိုးပေးဦးမယ်လို့ စိတ်ထဲက ဟစ်ကြွေးပြီး သော်တာနို့နှစ်လုံးပေါ် မျက်နှာအပ်ပြီး ခဏ အမောဖြေလိုက်ရတယ်ဗျာ။
အမောပြေအောင် ခဏနားပြီး ရေချိုးခန်းထဲ နှစ်ယောက်အတူ ဝင်ခဲ့ကြတယ်။ သော်တာ ကျွန်တော့်ဒုတ်ကို ရေဆေးပေးရင်း အမွှေးတွေပါ အကုန်ရိတ်ပေးတယ်။ ဆရာဝန်ပီသစွာ ကျန်းမာရေး၊ တစ်ကိုယ်ရည်သန့်ရှင်းရေး ပစ္ဇည်းများ သွားလေရာ ယူဆောင်တတ်ပုံရတယ်။ အမွေးတွေ ရိတ်ပေးနေတုန်း ဒုတ်အရင်းက မှဲ့ ၃ လုံးကို သူစိတ်ဝင်စားနေပုံရတယ်။ အားလုံးပြောင်သွားတော့ ဆပ်ပြာတိုက် ဆေးကြောပေးပြန်တယ်။ နောက်ကို တွေ့တဲ့ ဆပ်ပြာနှင့် မဆေးဘို့နဲ့၊ ဒုတ်ဆေးတိုင်း သူ့ကို သတိရနေစေဘို့ ဆပ်ပြာတစ်ဘူးတောင် အပြန်ပေးလိုက်သေးတယ်။
ရေချိုးဇလုံထဲမှာ ရေနွေးနွေးလေးကို နှစ်ယောက်အတူ စိမ်ရင်း အနမ်းတွေ အပြန်ပြန် အလှန်လှန် ပေးနေကြတယ်။ သော်တာနို့လေးနှစ်လုံးစို့ပြီး လက်နဲ့ အဖုတ်လေးကို ပွတ်ပေးတော့ သူကလည်း ကျွန်တော့ဒုတ်ကိုကိုင်ပြီး ဂွင်းတိုက်ပေးတာပေါ့။
“ပလွေတစ်ခါလောက် မှုတ်ပေးပါလား” လို့ တောင်းဆိုကြည့်တော့
“အခု မမှုတ်ချင်ဘူး နောက်မှ မှုတ်ပေးပေးမယ်နော်” တဲ့။
နို့နှစ်လုံးကြား ဒုတ်ကိုထည့်ပြီး ပွတ်ဆွဲလေးဘဲ ဆွဲနေလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့လက်နှစ်ဖက်က သူ့ခေါင်းကိုကိုင်ပြီး ညှေင့်နေတာဆိုတော့ သူကနို့နှစ်လုံးကို ကိုင်ပြီး ဒုတ်လမ်းကြောင်း ထိန်းပေးရတာပေါ့။ တစ်အောင့် ကြာတော့ နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်ပြီး အဖုတ်ကို ဒုတ်နဲ့ ထောက်ထားလိုက်တယ်။ ခပ်ကြမ်းကြမ်းနမ်းရင်း ပွတ်နယ်ပေးလိုက်တော့ ဖီးလ်တွေ အရမ်းတက်လာပုံရတယ်။ ညည်းသံလေးတွေ စမြည်လာတယ်။
ပိပိလေးဖြဲပြီး အစိလေးကို လက်စောင်းလေးနဲ့ ပွတ်ပေးလိုက်တာ ကော့တက်လာပြီး အရည်ကြည်လးတွေ စိမ့်ထွက်လာတယ်။ ကျွန်တော့်ဒုတ် သူ့ကို အပ်တဲ့အနေနဲ့ မျက်နှာရှေ့ တေ့ပေးလိုက်တယ်။ ဒစ်ကို လက်ညှိုးလေးနဲ့ရစ်ပြီး သေသေချာချာ စိုက်ကြည့်နေတယ်။ ထိပ်ဖျားလေးတစ်ချက် ငုံပြီး ပြွတ်ဆို ပြန်ချွတ်လိုက်တယ်။ သူ့လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဒုတ်ကိုကိုင်ထားခိုင်းပြီး ပြန်စုပ်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ပါးစပ်က အပေါ်အောက် ကစားပေမဲ့လက်က ဟန်ချက်ညီညီ မလိုက်တတ်သေးဘူး။ သူ့ခေါင်းလေးကိုင်ပြီး ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်ဘဲ သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် ညှောင့်နေလိုက်တယ်။
ပါးစပ်အနေအထား သူ သဘောပေါက်သွားတယ်။ ကျွန်တော်ညှောင့်တာ ခဏရပ်ပြီး သူ့လက်နဲ့ခေါင်းကို ပေါင်းစပ်ပြီး ဟန်ချက်ညီညီ လှုပ်ရှားခိုင်းကြည့်တယ်။ ဆရာဝန်ဘဲဗျာ၊ ဒါမျှမက ပညာတွေ သင်လာတာ ၁၀ မီးနစ်မကြာပါဘူး၊ value added ဖြစ်ဘို့တော့ နည်းနည်း ထပ်သင်ပေးရတာပေါ့။ လျှာကစားပုံ၊ နှုတ်ခမ်းက အသေမဟုတ်ဘဲ စုတ်ဆွဲရမယ့် အချိန်/နေရာ၊ ဥလေးတွေကို ဘယ်လိုပြုစုရတယ် စသဖြင့် လက်တွေ့ လေ့ကျင့်ခိုင်းလိုက်တယ်။ အကျွမ်းကျင်ကြီး မဟုတ်သေးပေမဲ့ စိတ်ကျေနပ်မှု တစ်ခုတော့ ရပါတယ်။
စောစောကသာ မမှုတ်ချင်သေးဘူး ပြောသော်လည်း တကယ်မှုတ်ပေးတော့ စေတနာပါပါ ကြိုးစားမှုတ်ပေးလို့ သော်တာ့ကို စေတနာအလျောက် တုန့်ပြန် လိုးပေးချင်စိတ်တွေ တစ်ဖွားဖွား ပေါ်ပေါက်မိပါတယ်။ ဗိုလ်ထိုင်မှာ ကျွန်တော်ထိုင်လိုက်ပြီး သူ့ကို အပေါ်ကသွင်းဘို့ အချက်ပြလိုက်တယ်၊။ သူ့ခါးကို ကျွန်တော်ကကိုင် သူက ပိပိလေးဖြဲ နှစ်ယောက်အတူ သွင်းကြည့်တယ်။ သူလည်း အပေါ်ကကြိုးစားပြီး ဖိတော့သွင်းနေတာဘဲ ထိပ်ဖျားမှာတင် ကြပ်နေပြီး နှစ်ယောက်သားဇောချွေးပြန်လာတယ်။ မရတော့ စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနဲ့
“ဒစ်ကြီးက အရမ်းကြီးတာဘဲ၊ ကျောက်စက်နဲ့ စားပစ်လိုက်ရင် ကောင်းမယ်” တဲ့။ ကျွန်တော် ငိုအားထက် ရယ်အားသန်ဖြစ်ရပြီး
“မလုပ်လိုက်ပါနဲ့ အဲဒါကြီးက နောက်ပိုင်း သော်တာ့ အသဲစွဲ ဖြစ်မှာ” လို့။ သူ့ကို ရေချိုးဇလုံဘောင်ပေါ် မချီလာပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းဖြဲ အဖုတ်ဝ ဒုတ်တေ့ပြီး အပေါ်အောက် ပွတ်တိုက်ရင်း ချိုချိုလေး အဝစို့နေလိုက်တယ်။ အရည်ကြည်လေးတွေ ထွက်လာတော့မှ ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ထိုးသွင်းလိုက်တာ ဗြွတ်ဆို တစ်ဆုံး ဝင်သွားပါလေရော။
“အား… နာတယ်၊ ဖြေးဖြေး မလုပ်ဘူး” တဲ့။
ရွရွလေးဘဲ တစ်ချက်ချင်း လိုးပေးနေတာ၊ ကောင်းလွန်းလို့ ညည်းတွားယင်း ရင်ကိုကော့ ခေါင်းလေးကို အပေါ်လှန်ပြီး ကာမစည်းစိမ်အပြည့် ခံစားနေရှာသပေါ့။ ကုန်းပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့ပေးလိုက်တော့ ကျွန်တော့နှုတ်ခမ်းကို အငမ်းမရ စုတ်တော့တာဘဲ။
ကျွန်တော် ဒူးကွေးပြီးဆောင့်ရတာ အားမရတော့ သူ့ကို တင်ပါးအောက်က မချီပြီး လေထဲမှာတင် ဆွဲနေလိုက်တယ်။ သော်တာလည်း ကျွန်တော့် လည်ပင်းကို ဖက်ပြီး ကော့ပြန်လူးနေတာပေါ့။ တင်ပါးနှစ်လုံးကိုင်ပြီး အရင်းထိဝင်အောင် ကြိတ်ကြိတ်သွင်းတာ သူမခံစားနိုင်တော့လို့ထင်ပါရဲ့ အော်ညည်းရင်း စောက်ရေတွေ ထွက်လာတာ ကျွန်တော့် ပေါင်ရင်းတောင် နည်းနည်း ဖြတ်စီးသွားတယ်။
ဒီတစ်ခါ သော်တာပြီးတာ အရည်ပိုရွှဲတယ်၊ အားရပါးရပြီးသွားပုံဘဲ။ ကျွန်တော့ကို အတင်းဖက်ပြီး
“အရမ်းကောင်းတာဘဲ ဒါလင်ရယ်” တဲ့။
သူမောနေမှန်းသိလို့ ခဏအနားယူပါစေဆိုပြီး၊ ဘာစကားမှ မပြောသေးဘဲ ပွေ့ချီထားရင်း လည်ဂုတ်လေးကို ဖိနမ်းထားလိုက်တယ်။ အမောပြေလောက်မှ ဒုတ်ကို ဖြေးဖြေးချွတ် သူ့ကိုအောက်ပြန်ချပြီး
“စောစောက ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တာလဲ” မေးတော့ ရှက်နေတယ်။
“နောက်တစ်ခေါက် ကိုယ်ထပ်ကြားချင်လို့ ပြန်ခေါ်ပါဦး” ဆိုတော့မှ
“ဟုတ်တယ်လေ၊ အစ်ကို့နာမည်က အဖျားဆွတ်ခေါ်လို့မှ မကောင်းတာ။ အစ်ကိုဆိုတဲ့ အသုံးအနှုန်းထက် ပိုပြီး ချစ်မြတ်တနိုး ခေါ်လို့ကောင်းမဲ့ ဝေါဟာရ လိုက်ရှာကြည့်တာ Darling ဆိုတဲ့ ဝေါဟာရတစ်ခုဘဲ ကြိုက်တယ်။ ဒီနေ့ကစပြီး အစ်ကိုလို့ မခေါ်တော့ဘူး။ ဒါလင်လို့ဘဲ ခေါ်တော့မယ်” တဲ့။ ကျွန်တော်က
“မသိပါဘူး ဒါကြီးကို လင်တော်မယ်လို့ ပြောတာမှတ်လို့” ဆိုပြီး ဒုတ်ကိုပြ စလိုက်တော့
“ဒါကြီးကို ကြောက်လည်းကြောက် ကြိုက်လည်းကြိုက်တယ်” ဆိုဘဲ။
“ကိုယ်မပြီးသေးဘူး” လို့ ပြောလိုက်တော့
“သိပါတယ်၊ ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ၊ ဒီမှာ ရေတောင် မချိုးရသေးဘူး”
ဆိုပြီး သူ့ပိပိလေးကို အရင်ဆေးတယ်။ ကျွန်တော့် ဒုတ်ကို ဆက်ဆေးပေးတယ်။ ဒုတ်က သူ့လက်ထဲမှာတင် အားပြန်ဝင်နေပြီ။ သော်တာက ဆရာဝန်မို့လားမသိ ပြုစုတာ သူများတွေထက် ပိုကောင်းနေသလို ကျွန်တော်ခံစားရတယ်။ ဒုတ်ကြီး ထောင်မတ်လာတော့
“သင်ခန်းစာတွေ ပြန်လေ့ကျင့်ရအောင်” လို့ ဆိုပြီးသူ့ခေါင်းကို ဆွဲသွင်းတော့
“ဒါလင်နော် လူလည်ကြတာ မကြိုက်ဘူး” တဲ့။
“လူလည်ကြတာ မဟုတ်ပါဘူး၊ သော်တာပြုစုတာ အရမ်းကောင်းလွန်းလို့ပါ” လို့ မြှောက်ပေးရတာပေါ့။
ဒီတစ်ခါ ဒစ်ကို လျှာနဲ့ အရင်ယက်ပေးတယ်။ ကောင်းလွန်းလို့ ကျဥ်ကျဥ်တက်သွားတယ်။ ပလွေကို အတော်လေး မှုတ်တတ်လာတယ်။ ကျွန်တော်လည်း တစ်ခါတည်း ပြီးသွားမှာစိုးလို့ ခဏရပ်ခိုင်းပြီး သူ့ကို လေးဖက်ထောက် ကုန်းခိုင်းလိုက်တယ်။ နောက်က တွယ်ချင်နေတာ ပထမဆုံး စမြင်ဘူး ကတည်းကဘဲ။ ပေါင်တံရှည်ရှည်၊ တင်ကားကား၊ ခါးသေးသေး၊ ရင်လှလှနဲ့ စောက်ဖုတ်က ဖွေးဖွေးဖာင်းဖောင်းကြီး ပြန်မြင်ယောင်တိုင်း အတူနေခဲ့ဘူးတဲ့ အချိန်လေးတွေ သတိရ တမ်းတမိတယ်။
ခါးလေးကော့ခိုင်းပြီး ပိပိလေးကို ဒုတ်နဲ့အရင် ဆွလိုက်တယ်။ အစိလေးနှိုက်ချေပေးပြီး တင်ပါးကြီးနှစ်လုံးကို ဒုတ်ထိပ်ဖျားနဲ့ လိုက်ပွတ်ပေးတယ်။ သူဈာန်ဝင်လာပြီဆိုတော့မှ ဖြေးဖြေးချင်း ချော့သွင်းရတယ်။ တစ်ဆုံးမသွင်းသေးဘဲ ခါးလေးကိုင်ပြီး ဒစ်မြုပ်ရုံသာသာ သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လုပ်ပေးရင်း speed ကို ဖြေးဖြေးခြင်း တင်သွားတယ်။ နည်းနည်း ပိုမြန်လာသလို တစ်ချက်တစ်ချက် အဆုံးထိ ဆောင့်ဆောင့်ပေးလိုက်တော့
“အား… အား… အား”
နဲ့ ညည်းသံတွေ အဆက်မပြတ် ထွက်ပေါ်လာတယ်။ ကျွန်တော့်ထုံစံက ညည်းသံထွက်လေ လိုးလို့ကောင်းလေ အားရပါးရ လိုးလေဘဲ။ ကျွန်တော် မြန်နှုန်း ထပ်တင်လိုက်ပါတယ်။ ဘောနဲ့အဖုတ် ရိုက်ခတ်သံတွေ မြန်လာတယ်။ နို့နှစ်လုံးကလည်း ဆောင့်လိုက်တဲ့အခါတိုင်း စည်းချက်ညီညီ ယိမ်းကနေတယ်။ တင်ပါးကြီးတွေ တုန်တုန်သွားအောင် နောက်ကဆောင့်ဆောင့်ပြီး လိုးရတာ ကြပ်စီးစီးလေးနဲ့ အရမ်းကို အရသာရှိတယ်။ သော်တာ့လက်နှစ်ချောင်းက ကျွန်တော့်ပေါင်ကို တွန်းထားတယ်။ တအားအား အော်နေရင်း မခံနိုင်တဲ့ အဆုံး
“ဒါလင်ရယ် အဆုံးထိဆောင့်ရင် မခံနိုင်ဘူး၊ အောင့်အောင့်ပြီး နာတယ်၊ မြန်မြန်လုပ်လို့ရတယ်၊ တစ်ဆုံး မဆောင့်ပါနဲ့” တဲ့။
ကျွန်တော် သဘောပေါက်တယ်။ သူတို့ပြီးခါနီးလျှင် မြန်မြန်ဆောင့်ပေးတာ ပိုကြိုက်တယ်။ သော်တာက အခုမှ လိုးခါစမို့ သိပ်ကြမ်းကြမ်း မခံနိုင်သေးတာ၊ နောက်ဆို ကြမ်းလေ ခိုက်လေဖြစ်မှာပါ။ တစ်ဆုံးမဆောင့်တော့ဘဲ ဆရာစား နည်းနည်းချန်ပြီး စက်သေနတ်ပစ်သလို တရစပ် သွက်သွက်လေး ညှောင့်ပေးလိုက်တယ်။ သော်တာ ညည်းရင်း အော်ရင်း ငြိမ်ကျသွားပြီး ချောဆီထွက်လာတော့ အသံ တစ်မျိုးပြောင်းပြီး လိုးရတာ ရှောရှောရှူရှူ ဖြစ်သွားတယ်။ ကြမ်းကြမ်းလေး ဆောင့်လို့ ရလာတယ်။
ခါးလေးကိုင်ပြီး လိုးရှိန်မချဘဲ ဆက်တိုက်ဆွဲလိုက်တာ ကျွန်တော်ပါ ဟူး… ဟား… ညည်းတွားမိရင်း သော်တာ့စောက်ဖုတ်ထဲ သုတ်ရေတွေ ပန်းထွက်သွားတယ်။ ဒုတ်ကို ပြန်ချွတ်လိုက်ချိန်မှာတော့ သော်တာနဲ့ ကျွန်တော် နှစ်ယောက်ပေါင်း သုတ်ရေတွေ စီးကျသွားလေရဲ့။
နှစ်ဦးသား ကျေနပ်ပီတိနှင့်အတူ အကြင်နာအနမ်းတွေပေးပြီး ရေအတူ ချိုးလိုက်ကြပါတယ်။ အေးမြတဲ့ မေမြို့ဆောင်းဟာ အကြင်နာငွေ့တွေနဲ့ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ဦးကို နွေးထွေးစေပါတယ်။ ရေချိုးအပြီး သော်တာ့မှာ လဲစရာ အဝတ် အပိုတစ်စုံ ပါလာပေမဲ့ ကျွန်တော်ကတော့ ဦးမန်းဒါဝတ်ပါဘဲ။
မနက်စောစော ထွက်လာလို့ အနွေးထည်တော့ ၂ ယောက်စလုံး ပါလာတယ်။ ဆောင်းတွင်းဆိုတော့ နေ့တာကလည်း တိုတယ်။ ၆ နာရီခွဲ မှာ အပြင်ပြန်ထွက်တော့ ပတ်ဝန်းကျင်က မှောင်စပြုနေပြီ။ ညစာ မစားခင် အဝတ်အစားတစ်စုံ သော်တာက ဝယ်ပေးချင်တယ်ဆိုတာနဲ့ စတိုးဆိုင်တွေဘက် အရင်သွားလိုက်တယ်။
ညစာစားပြီး ပြန်လာတော့ ၈ နာရီ မထိုးသေးဘူး အပြင်မှာ အရမ်းအေးနေပြီ။ လူသွားလူလာ သိပ်မရှိတော့ဘူး။ ကျွန်တော်တို့အတွက် ရာသီဥတုက ကိုယ့်ဖက်ပါနေတယ်။ ဟိုတယ် စောစောပြန်ပြီး အချိန်ရှိခိုက် လုံ့လစိုက်တာ အကောင်းဆုံးဘဲ။
အခန်းထဲပြန်ရောက်တော့ အရမ်းအေးတာနဲ့ စောင်အောက် နှစ်ယောက်လျှိုပြီး ကားပေါ်မှာ အတူခြုံခဲ့ဘူးတဲ့ အဖြစ်လေး ပြန်တွေးမိရင်း သော်တာကို စကားတစ်ချို့မေးဖြစ်တယ်။ သူနဲ့ကျွန်တော့်ရဲ့ ဇာတ်လမ်းက ဒီက စခဲ့တာကိုး။
ကိုယ်နဲ့မသိတဲ့ ယောကျ်ားလေး တစ်ယောက်နဲ့ ဘာလို့ စောင်အတူခြုံခဲ့တာလဲ၊ သော်တာ့ စိတ်ရင်းလား၊ ဇာတ်လမ်းဖြစ်ချင်လို့လား မေးတော့ ကားပေါ်ကို တက်လာပြီး ကျွန်တော့်ကို မြင်မြင်ခြင်း သူဝမ်းသာသွားတယ်တဲ့၊ ဘာဖြစ်လို့လဲမေးတော့ သူလည်းမသိဘူး၊ အတူတူ ဘေးချင်းကပ်ထိုင်ရမှာ သူကျေနပ်လို့ လက်မှတ်ရောင်း နောက်ကလိုက်လာပြီး အဆင်မပြေလျှင် နောက်ကား လဲပေးမယ် ပြောတာတောင် သူမကြိုက်ချင်ဘူးတဲ့။
ဒါလင်က စကားအရမ်းနည်းတဲ့လူလို့ အစကထင်တာ ပိုင်အိုးနီးယားမှာ စကားပြောကြည့်တော့မှ သူလိုချင်တဲ့ ပုံစံကွက်တိဆိုဘဲ။ အခုထိ သူ့ကိုလည်းတစ်ခါမှ ရည်းစားစကား မပြောရသေးပါဘူး။ (ချစ်ကြောင်းမပြောဖြစ်ပေမဲ့ ကြိုက်ကြောင်းတော့ ပြောဖြစ်ပါတယ်)
ကျွန်တော်က သာမန်လူတစ်ယောက်ပါ။ မိန်းကလေးတွေကို ရူပါနဲ့ ဆွဲဆောင်နိုင်စွမ်း ကျွန်တော့်မှာ မရှိပါဘူး။ သူဘာကို သဘောကျတာလည်း ကျွန်တော့ကို ကျွန်တော် မသိဘူး။ အဲဒီတုန်းက တစ်ခုခုရှိလား မေးထားတာ ဘယ်တော့သိရမှာလဲဆိုတော့၊ ရှိတော့မယ်လို့ ပြန်ဖြေပြီးသားလေတဲ့။
အဲဒီအဖြေမရှင်းဘူး သိခွင့်ရှိလျှင်ပြောပြနိုင်မလား ဆိုတော့ အခုရည်းစားလည်း မရှိဘူး၊ အိမ်ထောင်လဲမရှိဘူး၊ စေ့စပ်ထားတဲ့သူ ရှိတယ်။ သူက အနောက်နိုင်ငံတစ်ခုမှာ အလုပ်လုပ်နေတယ်။ နောက်နှစ် စက်တင်ဘာမှာ ပြန်လာမယ်။ အောက်တိုဘာ (သို့) နိုဝင်ဘာလောက် လက်ထပ်ဘို့ အစီအစဉ်ရှိတယ်တဲ့။
ကျွန်တော်မှန်းလိုက်လျှင် လွဲခဲတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့လုံးဝ လွဲတယ်ဗျို့။ ပွဲထဲက လူရွှင်တော်တွေ ပြောသလို “ငါထင်တယ်” လုပ်နေတာ အခုမှ ဘုန်းကြီးတရားထဲကလို အဲဒါ “ငါ” မဟုတ်မှန်း ရှင်းသွားတော့တာဘဲ။
သူကျွန်တော့ကို မြင်မြင်ချင်း သံယောဇဉ်တွယ်မိပြီး မဖြစ်သင့်တာ မဖြစ်ရအောင် ကြိုးစားကြည့်ပါသေးတယ်တဲ့။ ဒါပေမဲ့ သူ့စိတ်ကို သူညာလို့မရဘူးတဲ့။ ကျွန်တော့မှာ မိန်းမရှိတယ်၊ သူ့မှာ စေ့စပ်ထားတဲ့သူ ရှိတယ်၊ လက်ရှိအလုပ်ကလည်း လူမှုရေး ဂုဏ်သိက္ခာရှိဘို့ လိုတယ်၊ အဲဒါတွေက သူ့ကို ဘယ်လိုမှ တားဆီးထားလို့ မရတော့ဘဲ ဒီနေ့ တမင်တွေ့ချင်လို့ ဒီကိုလာခဲ့တာ။ မလွန်ကျူးခင်ထိ အတတ်နိုင်ဆုံး ထိန်းမယ်လို့ တွေးထားတာ အခုတော့ ဒါလင်ကို အကုန်ပုံအပ်လိုက်ပါပြီတဲ့။
သော်တာ့ကို ကျွန်တော် အရမ်းသနားသွားမိတယ်။ သူနဲ့ကျွန်တော် အတူရှိနေခြင်းဟာ သမီးရည်းစားလည်း မဟုတ်၊ လက်ထပ်ဖို့ ရည်ရွယ်ထားသူတွေလည်း မဟုတ်၊ ကံကြမ္မာ အလွန်ဆန်းကျယ်ပြီး တွေ့ခွင့်ပေးတဲ့ တစ်စုံတစ်ရာကိုလည်း ကျေးဇူးလည်းတင်မိပါတယ်။
သော်တာ လက်ခံမယ်ဆိုလျှင် လက်ထပ်ယူဘို့ကျွန်တော် ကမ်းလှမ်းခဲ့ပါသေးတယ်။ သူ့ဒယ်ဒီနဲ့ မာမီကို စိတ်ဆင်းရဲအောင် မလုပ်လိုတဲ့ သမီးမိုက်ကို နားလည်ပေးလိုက်ပါတယ်။ တွေ့စတုန်းက ဖုန်းနံပါတ်၊ အလုပ်အကိုင်၊ လိပ်စာတွေ မပေးတာ၊ ကျွန်တော့်ကို စိတ်ဓာတ်စစ်ဆင်ရေးတွေ အမျိုးမျိုးလုပ်တာ ဘာကြောင့်မှန်း အခုမှ ကျွန်တော် သဘောပေါက်သွားတယ်၊။
(ဇာတ်လမ်း အမှန်အတိုင်း သိစေလိုတဲ့ စေတနာနဲ့ စိတ်ဓာတ်စစ်ဆင်ရေး အချို့ အစပိုင်းမှာ ထည့်သွင်းဖော်ပြခဲ့တာ မလိုအပ်ပဲ စာတွေ လေးနေလျှင် ပရိတ်သတ်ကို တောင်းပန်ပါတယ်)
သော်တာ့အပေါ် ဖို၊မ အာရုံသက်သက်သာ စိတ်ဝင်စားခဲ့တဲ့ ကျွန်တော်၊ ဘဝအတွက်ပါ စိုးရိမ်ပူပန်မှုတွေ စတင်ဖြစ်ပေါ်လာပါတယ်။ ကျွန်တော့်အတွက် ဒါ ၄၀ ကျော် အချစ်လား။ တစ်ကိုယ်လုံးဘထွေးပွေ့ထားရင်း စိတ်မချသလို တစ်ချိန်ချိန် စွန့်လွှတ်ရမှာ နှမြောသလိုလို ခံစားမိတယ်။
သူလည်း ကျွန်တော့်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားရင်း အရာအားလုံးကို မေ့ပစ်ထားပုံရပါတယ်။ သော်တာ့တစ်ကိုယ်လုံးကို မွှေးမွှေးတွေ တစ်ဝကြီး ပေးလိုက်တယ်။ ချိုချိုနှစ်လုံးက အထူးအခွင့်အရေးရပြီး ကိုင်လို့စိုလို့ မဝနိုင်အောင်ပါဘဲ။ ပိပိလေးကိုစမ်းတော့ တော်ပြီ ဒါလင်ရယ်တဲ့။
ညီလေးနဲ့ ညီမလေးကို Breakfast ကျွေးပြီး နှစ်ယောက်အတူ ရေနွေးစိမ်ရင်း ရေချိုး လိုက်ကြတယ်။ ကြင်နာတတ်တဲ့ ချစ်သူလေးနဲ့ ရေချိုးရတာလည်း ကျွန်တော့်အတွက် မင်္ဂလာတစ်ပါးပါ။ ရေချိုးပြီး ဟိုတယ်ကကျွေးတဲ့ မနက်စာ အခန်းထဲမှာပြီး စားလိုက်တယ်။
“သော်တာ ဘယ်သွားချင်သေးလဲ” မေးလိုက်တော့
“ဒါလင့်ဘေးမှာဘဲ နေချင်တယ်” တဲ့။
“မြတ်နိုးလိုက်ရတာ သော်တာရယ်၊ ကိုယ်လည်း မင်းလေးအနားက မခွာဘဲ အမြဲအတူ နေချင်လိုက်တာ၊ နောက်တစ်ရက်လောက် ထပ်နေကြရအောင်” လို့ ပြောတော့
“မဖြစ်ဘူး၊ ဒီည ဂျူတီဝင်ရမှာ” တဲ့။
ထွေးပွေ့ထားရင်း အကြင်နာလေးတွေ ပေးလို့ မဝ နိုင်အောင် ဖြစ်နေတယ်။
“သော်တာ့ကို ချစ်လို့ မဝသေးဘူးကွာ” လို့ ပြောလည်းပြော အဖုတ်ကို ဒုတ်နဲ့ထောက်ပြီး အပေါ်က တက်ဖိထားလိုက်တယ်။ နှုတ်ခမ်းချင်း သူတစ်ပြန် ကိုယ်တစ်ပြန် စုပ်ရင်း စိတ်တွေ ထကြွလာပြန်တယ်။ ဒုတ်ကိုလာကိုင်ပြီး
“ဒါလင်ကလည်း လောဘကြီးလိုက်တာ၊ ညကြရင် ဆေးရုံမှာ အရမ်းဒေါင်းနေမှာစိုးလို့ပါ”
ဆိုပြီး တောင်းပန်ရင်း ပြီးအောင် မှုတ်ပေးရှာတယ်။ သုတ်ရေတွေကိုတော့ အပြင်မှာဘဲ သော်တာ့လက်ကလေးနဲ့ ကိုင်ထားခိုင်းပြီး စွန့်ထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။
သော်တာ့အပေါ် နားလည်ပါတယ်။ ကိုယ့်ဆန္ဒ ဖြည့်ဆည်းပေးတာကို အားနာလှပါပြီ။ အကြင်နာတွေ အပြန်အလှန်ပေးပြီး အခန်းအောင်းရင်း အလွမ်းသယ်နေလိုက်တာ ၁၁ နာရီလောက်မှ မန္တလေးကို ပြန်ဆင်းခဲ့ကြတယ်။ ပထမဆုံး ထိုင်ဖြစ်တဲ့ ယိုးဒယားဆိုင်မှာဘဲ နေ့လယ်စာဝင်စားပြီး သူ့ကို ကြိုပို့လုပ်နေကြ 78 ပဲ ပြန်ပို့ခိုင်းတယ်။
သူနေတဲ့လိပ်စာပြောပြပေမဲ့ အိမ်အရောက် လိုက်ပို့ပေးမယ်ပြောတာ လုံးဝလက်မခံဘူး။ ကားပေါ်ကဆင်းခါနီး မွှေးမွှေးပေးချင်တာတောင် လူတွေရှိလို့ တတ်တာ ဘိုင့်ဘိုင်လုပ်ပြီး နှုတ်ဆက်ခဲ့ရတယ်။ ဘက်မှန်ထဲက ကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်တော့်ကား ကို မျက်စေ့တစ်ဆုံးကြည့်ရင်း ကျန်ခဲ့တာ။ ဖြစ်နိုင်လျှင် ကိုယ်လည်း မခွဲချင်တော့ဘူး သော်တာရယ်။
ကျွန်တော် ရန်ကုန်ပြန်မဲ့နေ့ ဖုန်းတစ်ခါ လှမ်းဆက်တယ်။ နောက်လ ပြန်ဆုံမည့် အကြောင်းပြောပြီး ထပ်မတွေ့ဖြစ်ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ့ လစဉ် တစ်လတစ်ကြိမ်တော့ မန္တလေး ရောက်တိုင်း တွေ့ဖြစ်ကြတယ်။
မန္တလေးမှာ အလုပ်ကိစ္ဇနဲ့ ပတ်သက်ပြီး အရမ်းရင်းနှီးတဲ့ မိတ်ဆွေတစ်ယောက် ရှိတယ်။ သူက မြို့သစ်ထဲမှာ အိမ်တစ်လုံးဝယ်ထားတာ လူမနေဘူး။ ကျွန်တော့်ကို မန္တလေးရောက်တိုင်း အဲဒီအိမ်မှာတည်းဘို့ အမြဲပြောတာ တစ်ခါမှ မတည်းဖြစ်ဘူး။
အခုတော့ သော်တာကလည်း မန္တလေးဟိုတယ်ဆို ခေါ်လို့မရတာနဲ့ ကျွန်တော့်အတွက် အသုံးဝင်သွားပါတယ်။ တစ်လ တစ်ကြိမ် လစဉ် အဲဒီအိမ်မှာဘဲ ချစ်တင်းတွေနှောဖြစ်ခဲ့ကြတယ်။ တစ်နှစ်တာ ကာလအတွင်း ရန်ကုန်မှာ မှတ်မှတ်ရရ ၂၀ဝ၉ ခုနှစ်၊ ဧပြီလထဲမှာ တစ်ကြိမ်ဘဲ ဆုံခွင့်ရခဲ့တယ်။
အချိန်တွေ တစ်လပြီး တစ်လ ကုန်လွယ်လိုက်တာ သော်တာနဲ့ တွေ့ခွင့်ရတာ အရမ်းနောက်ကျတယ်။ အချိန်တွေနောက်ဖက် ပြန်ရွှေ့လို့ရလျှင် အစက ပြန်စလိုက်ချင်တယ်။ ဒါမှမဟုတ် ဒီအတိုင်း ရပ်ထားလို့ရလျှင်လည်း စက်တင်ဘာဆိုတဲ့လကို မရောက်ချင်သေးဘူး။ ဒီထက်ပိုပြီး ဆုံတွေ့ခွင့်တွေ ရပါစေလို့သာ ဆုတောင်းခဲ့ရတယ်။
ဘယ်လိုပဲ ဆုတောင်း ဆုတောင်း နောက်ဆုံးတော့ မရောက်ချင်လည်း ရောက်လာရပါပြီ။ ဒီလ အလိုလို ရင်ထဲလေးနေတယ်။ သော်တာက ဖြစ်နိုင်လျှင် လဆန်းပိုင်းရောက်အောင် လာဘို့ မှာထားတာ။ လ လယ်လောက် သူခွင့်ယူဘို့ တင်ထားတယ်။ မေမြို့ဟိုတယ်မှာ နောက်ဆုံးအကြိမ် တွေ့ချင်ပါတယ် ဒါလင်ရယ်တဲ့။
ဖြစ်ချင်တော့ ကျွန်တော် ရန်ကုန်က စောစောထွက်လို့မရဘူး၊ ၇ ရက်နေ့မှ မန္တလေးရောက်ဖြစ်တယ်။ အချိန်မီ တော်သေးတာပေါ့။ ၉ ရက်၊ ၉ လ၊ ၂၀ဝ၉ မှာ မေမြို့တက်ခဲ့တယ်။ ဒီတစ်ခါ သော်တာက duty off မဟုတ်ဘူး၊ သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်ကို အကူအညီတောင်းပြီး duty ချင်း ချိန်းလာခဲ့ရတာ။ နောက်နေ့အတွက်လည်း ခွင့်တစ်ရက် သပ်သပ်ထပ်တင်ခဲ့ရတယ် ပြောတယ်။
ဘယ်ကိုမှ မဝင်ဘဲ ဟိုတယ်ကို ဦးတည်ပြီး မောင်းလာခဲ့တယ်။ အခန်းထဲလည်းရောက်ရော မခွဲချင်ဘူး ဒါလင်ရယ်ဆိုပြီး ကျွန်တော့်ကိုဖက်ရင်း ငိုပါလေရော။ အဲဒီနေ့ မိုးတွေကလည်း ဘယ်အညှိုးနဲ့ စွေတယ်မသိ။ ကျွန်တော်ပါ မနေတတ် မထိုင်တတ် ငိုချင်သလိုလို ဖြစ်လာတယ်။ ဖုန်းလိုင်းတွေ အကုန်ပြတ်နေပြီး နောက်ကြောင်းအေးရလို့ ဒီတစ်ခါဘဲ ကျေးဇူးတင်မိတယ်။
သော်တာ့ကို ဘယ်လိုနှစ်သိမ့်ရမှန်း မသိဘူး။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် သံယောဇဉ်က အထိအတွေ့မှာ သာယာနေတာ မဟုတ်ဘဲ နှလုံးသားချင်းငြိနေတာ နှစ်ယောက်စလုံး သိနေကြတယ်။ ကျွန်တော်ကသာ အရမ်းချစ်တာဘဲ သော်တာရယ်လို့ ဖွင့်ဟလိုက်လျှင် အခြေအနေတွေ တစ်မျိုး ဖြစ်သွားနိုင်တယ်။ မိဘ အသိုင်းအဝန်းနဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ သံယောဇဉ်တွေရဲ့ဒဏ် သော်တာမခံစားစေချင်ဘူး။ သွက်လက် ထက်မြက်ပြီး အနာဂတ်ရှိတဲ့ ဆေးပညာရှင်တစ်ယောက် ကျွန်တော့ကြောင့် ပြာမဖုံးစေချင်ဘူး။ ဒီအကြောင်းတွေ ဆွေးနွေးလျှင် သူပိုပြီးခံစားရတာဘဲရှိမယ်။
သော်တာဟာ အတိုင်းအတာ တစ်ခုထိ စိတ်ဓာတ် ရင့်ကျက်နေပြီ အချိန်တွေက သူ့ကို ကုစားသွားပါလိမ့်မယ်လို့သာ ဖြေသိမ့်တွေးလိုက်မိတယ်။ အကြင်နာလေးတွေ ပေးလိုက်လျှင် သူအာရုံပြောင်းပြီး ဝမ်းနည်းတာတွေ တစ်တင်္ဂ သက်သာသွားစေနိုင်တယ်။ ပါးပြင်ပေါ် စီးကျနေတဲ့ မျက်ရည်စလေးတွေကို ကြင်ကြင်နာနာသုတ်ပေးပြီး ပါးဖောင်းဖောင်းလေးကို တစ်ဝနမ်းရှိုက်လိုက်ပါတယ်။ ဒါလင် ဘာမှ မခံစားရဘူးလား တဲ့။
ပြောရက်လိုက်တာ၊ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မပြောပဲ သိနေကြသူတွေ ကိုယ့်မှာ ပြောစရာမရှိတာ မဟုတ်ဘူး။ မပြောနိုင်ရက်လို့ပါ သော်တာရယ် ဆိုတော့ ထပ်ငိုနေလို့ မျက်ရည်တွေ ထပ်သုတ်ပေးပြီး ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲဖက်ထားလိုက်ရတယ်။
ကြာကြာလေး ဖက်ထားလိုက်တော့ အငိုရပ်သွားပြီ။ နဖူးလေး၊ ပါးလေး၊ နှုတ်ခမ်းလေးတွေ တစ်ဆင့်ချင်းနမ်းပြီး ချိုချိုလေးကို အားရပါးရ စို့လိုက်တယ်။ နို့သီးခေါင်းလေး ပွတ်ချေပေးလိုက်တော့မှ သူစိတ်ပါလာတာ။ ပိပိလေးကို ဝအောင်ကြည့်လိုက်တယ်။ နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေ ရွရွလေးပွတ်ပြီးမှ အစိလေးဖြဲပြီး အရင်စုပ်လိုက်တယ်။ မေးစေ့လေးနဲ့ လိုက်ပွတ်တော့ သူမနေတတ်ဘူး။ လျှာစောင်းလေးနဲ့ အစိကို ယက်ပေးလိုက်တော့ ကော့ကော့တက်လာပြီး ညည်းသံ စတင်ထွက်လာတော့တယ်။
အရည်လေးတွေ ရွှဲတဲ့အထိ ကောင်းကောင်း ဘာဂျာပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ နှုတ်ခမ်းချင်း ပြန်တေ့ပြီး စုပ်လိုက်နမ်းလိုက် လုပ်ပေးလိုက်တာ သူကလည်း ကျွန်တော့်ဒုတ်ကိုယူပြီး လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ပွတ်သပ်ပေရင်း သေသေချာချာ စူးစမ်းနေတယ်။
“ဒီမှဲ့ ၃ လုံးက စွမ်းတာလား၊ ဒါလင်က တော်လို့လားမသိဘူး သော်တာ အရမ်းကြိုက်တယ်၊ ကလေးရအောင် လုပ်ပေးပါ” တဲ့။
ဒုတ်ကို ငုံလိုက်၊ စုပ်လိုက်၊ လျှာလေးနဲ့ယက်ပေးလိုက် ဘောလေးတွေနမ်းလိုက်၊ စုပ်ဆွဲလိုက် မျိုးစုံ အစွမ်းတွေ ပြသွားတာ ကျွန်တော် ပြီးသွားမှာစိုးလို့ မနည်းထိန်းထားရတယ်။ သော်တာ့ကို အပေါ်ကဘဲ သူ့စိတ်ကြိုက် အရင်လုပ်ခိုင်း လိုက်ပါတယ်။ သူတော်တော် ဆွဲနိုင်လာတယ်။ တပေါင်းပေါင်း မြည်အောင် အပေါ်ကဆောင့်တာ နို့နှစ်လုံးကိုင်ပြီး ညည်းယူရတယ်။
သူညောင်းသွားတော့မှ ဘေးစောင်း ပေါင်တစ်ချောင်းထောင်ပြီး နောက်က ထပ်ဆွဲပေးလိုက်တယ်။ အရင်တုန်းက လုပ်နေရင်း အသံစုံအောင် ညည်းအော်ခဲ့ပေမဲ့ ကောင်းလိုက်တာလို့ တစ်ခါမှ မညည်းဖူးဘူး။ ပြီးသွားမှသာ ကောင်းတယ်လို့ပြောတာ။ ဒီတစ်ခါတော့ လိုးနေရင်းကို “ကောင်းလိုက်တာ ဒါလင်ရယ် အား… ကောင်းလိုက်တာ” ဆိုပြီး ဖွင့်ဟ ညည်းတွားနေလေရဲ့။ ကျွန်တော်လည်း လိုးရကျိုး နပ်တာပေါ့။
ဘေးစောင်းလေး ကြာလာတော့ ပက်လက်လှန် ပေါင်နှစ်ချောင်းထောင်ပြီး ဆက်လိုးတယ်။ ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး အဆက်မပြတ် ဆောင့်နေတုန်းမှာ နို့နှစ်လုံး ခုန်တာ တဒိန်းဒိန်းနဲ့ လျှပ်စစ်မီးသီးတွေသာဆို ကျွမ်းကုန်လောက်တယ်။ သူ့လက်နှစ်ဖက်လည်း ဆွဲမိဆွဲရာ ကုတ်ဆွဲထားတာ ကျွတ်တော့ပေါင်တောင် နည်းနည်း ခြစ်မိသွားတယ်။ လိုးသက်လေးလည်း ရလာတော့ ကျွန်တော်ဆွဲသလောက် သူအမီ လိုက်နိုင်လာတယ်။ အစပိုင်းတုန်းက ကျွန်တော်တစ်ချီဆို သူနှစ်ချီ ပြီးပြီးသွားတာ အခုနောက်ပိုင်း သူတစ်ချီ ကိုယ်တစ်ချီကို ရေကုန်ရေခမ်း ကစားလာရတယ်။
သွက်သွက်လေး လိုးနေရင်း ခါးလေးရုန်းရုန်းပြီး ကော့ကော့လာနေပြီ။ သူပြီးတော့မယ် နောက်ဆုံးပိုင်း အဆုံးသတ်ကောင်းကောင်းလေး မြန်နှုန်းမြှင့်ဆွဲထည့်လိုက်တာ နှစ်ယောက်သား “ဟီး… ဟား… ဟူး” ဆို အသက်တောင်ဝအောင် မရှူနိုင်ဘူး ပြိုင်တူပန်းဝင်သွားတယ်။
အဲဒီနေ့ပထမအချီ ပြီးတော့ နှစ်ယောက်ထပ်ပြီး နှပ်နေလိုက်တာ တော်တော်နဲ့ ပြန်မထနိုင်ဘူး။ ဒုတ်ကိုပြန်ချွတ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ သုတ်ရေတွေ ဒလဟော စီးဆင်းသွားတာ အိပ်ယာခင်းတောင် ကွက်သွားတယ်။ အမောပြေသွားပြီဆိုမှ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်တာ။ ထုံးစံအတိုင်းသော်တာက သူ့အဖုတ်ဆေးပြီး ဒုတ်ကို ဆက်ဆေးပေးတယ်။ အမွှေးတွေ ရိတ်ပေးတယ်။ ဒီလိုတစ်သက်လုံး ပြုစုပေးလျှင် ကိုယ်အသက်ရှည်မှာလို့တောင် ပြောဖြစ်လိုက်တယ်။
အမွှေးတွေရိတ်၊ ဆပ်ပြာနဲ့ဆေးကြောပြီးတော့ ဒစ်ကို လက်ညှိုးလေးနဲ့ဆွလိုက် ဥလေးတွေကို ပွတ်သပ်ပေးလိုက် လုပ်ပေးရင်း တင်းလာပြန်တာပေါ့။ ဒုတ်ကို စုပ်လိုက်၊ ယက်လိုက်နဲ့ ပလွေပေးတော့တာဘဲ။ သူ့ပါးစပ်ထဲ တေ့ပြီး ညှောင့်လိုက်သေးတယ်။ ဘောတွေယက်လိုက်၊ ဥလေးကို ဆွဲစုပ်လိုက်၊ ငုံထားရင်း လျှာလေးနဲ့ ကစားလိုက် လုပ်ပေးတာ သိပ်ကောင်းတာဘဲ ကျွန်တော်လည်း ကောင်းလွန်းလို့ ညည်းမိတာပေါ့။ ပြီးခါနီးရင် ပြောနော် တဲ့။
သော်တာပါးစပ်ထဲမှာဘဲ ပြီးချင်တယ်လို့ ပြောတော့ နောက်မှလုပ်ပေးမယ် အခုရေချိုးခါနီး သူ့ရင်သားတွေကို လိမ်းချင်တယ်ဆိုလို့ နို့နှစ်လုံးပေါ် ပန်းထည့်ပေးလိုက်တာ ရင်သားအပြည့်လိမ်းကျံပြီး ပျော်ရွှင်သွားတယ်။ နှစ်ယောက်အတူ ရေချိုးပြီး အပြင်မထွက်တော့ဘဲ အခန်းထဲမှာဘဲ အစားအသောက်တွေ မှာစားလိုက်ကြတယ်။
အရင်တုန်းက တစ်နေ့ ၃ ချီ (သို့) ၄ ချီထက် ပိုဆွဲတာကို သော်တာမခံနိုင်ဘူး။ အဲဒီနေ့ကတော့ ထမင်းစားပြီး ၁ ချီ၊ ညနေပိုင်း ၁ ချီ၊ အိပ်ယာဝင်ခါနီး ၂ ချီ ထပ်ဆွဲဖြစ်ခဲ့တယ်။ နောက်နေ့ breakfast ၁ ချီ၊ နောက် ၁ ချီ၊ နေ့လယ် ၁ ချီ၊ ပြန်ခါနီး ၁ ချီ ထပ်ဆွဲပြီး နောက်ဆုံးမှာတော့ ပလွေကိုပြီးအောင် မှုတ်ပေးပြီး သုတ်ရေတွေ မျိုချသွားတယ်။ အပြန်ကားပေါ်မှာ ခေါင်းထောင်ပြီး မလိုက်နိုင်ဘူး။ ကျွန်တော့်ပေါင်ပေါ် ခေါင်းအုံးပြီး ခွေခွေလေး လိုက်လာတာ။ အဆင်းမှာ ဂီယာချိန်းဘို့ အဆင်မပြေလို့ မနည်းသတိထားဆင်းရတယ်။
မန္တလေးအဝင် သိပ္ပံလမ်းနား မရောက်မီ ကားရပ်ပြီး နှုတ်ဆက်အနမ်းတွေ တစ်ဝကြီး ပေးလို့ မဝနိုင်အောင် ဖြစ်ခဲ့ရတယ်။ ဝမ်းနည်းစွာနဲ့ ငိုကျွေးနေလို့ သော်တာဒီည သေသေချာချာစဉ်းစား၊ သော်တာပြောတဲ့အတိုင်း တသွေမတိမ်း ဆောင်ရွက်မယ်၊ ကိုယ်နဲ့မခွဲနိုင်ဘူး ဆိုလျှင်လည်း ရင်ဆိုင်ကြတာပေါ့လို့ အားပေးယင်း ပြန်ပို့ခဲ့ရတယ်။
ကျွန်တော့် စိတ်ထဲမှာလည်း ဆို့ဆို့နင့်နင့်ကြီး ခံစား လိုက်ရတယ်ဗျာ။ ဟိုတုန်းက ဖုန်း မျှော်လိုက်ရတာ။ အဲဒီနေ့ကစပြီး ညတိုင်း ဖုန်းဆက်တယ်။ သူ သတ္တိ မရှိလို့ မဟုတ်ပါဘူး။ မိဘတွေကို စိတ်ဆင်းရဲအောင် မလုပ်ရက်နိုင်လို့ပါတဲ့။
ရန်ကုန်ကို့ ကျွန်တော် အရင်ပြန်ရောက်တယ်။ နောက် ၂ ရက်လောက်နေမှ သူ့အိမ်က ကားနဲ့ လာကြိုလို့ အတူတူပြန်ဘို့ အခွင့်အရေး မရလိုက်ဘူး။ ရန်ကုန်ပြန်ရောက်တော့ နောက်ထပ် စိတ်ဒုက္ခတွေ မပေးလိုတာနဲ့ တွေ့ဘို့မကြိုးစားတော့ဘူး။
အောက်တိုဘာ လကုန်ရက်မှာ အရေးကြီးကိစ္ဇတစ်ခု ပြောစရာရှိလို့ အဆင်ပြေတဲ့အချိန် ဖုန်းပြန်ဆက်ပါဆိုပြီး မက်ဆေ့တစ်စောင် ဝင်လာတယ်။
မက်ဆေ့ဖတ်ပြီး သော်တာရဲ့ ဖုန်းကို ပထမဆုံးနဲ့ နေက်ဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ဖုန်းခေါ်လိုက်ပါတယ်။ နောက် ၅ မိနစ်လောက်ကြာလျှင် ပြန်ခေါ်လိုက်မယ်ဆိုပြီး ဖုန်းချသွားတယ်။ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပြောလို့ရအောင် သူ့အခန်းကို သွားနေတာလို့ ပြောပါတယ်။
ဖုန်းပြန်ဝင်လာတော့ သော်တာ ပထမဆုံး ပြောလိုက်တဲ့ စကားက ဝမ်းသာရမလို၊ ဝမ်းနည်းရမလို ယုံတောင် မယုံချင်ဘူး။
“ဒါလင့်ရင်သွေးလေး ရနေပြီ” တဲ့။
“နားမရှင်းလို့ သေသေချာချာ ပြန်ပြောစမ်းပါ” ဆိုတော့
“သော်တာ့ဗိုက်ထဲမှာ ဒါလင့်ရင်သွေးလေး ရောက်နေပြီ” တဲ့။
“ဘာ ကိုယ်ဝန်ရှိနေပြီလို့ ပြောတာလား” ဆိုတော့
“ဟုတ်တယ် ဒါလင် ဝမ်းမသာဘူးလား” တဲ့။
“ဟုတ်ရဲ့လား သော်တာရယ် စိတ်တွေ ဂယောင်ဂယက် ဖြစ်နေလို့ မမှန်တာလား” ဆိုတော့
“ကျွန်မ ဆရာဝန်တစ်ယောက်ပါ သေချာပါတယ်၊ Sep, 22-24 မှာ menstruation လာရမှာ မလာဘူး၊ ဒီလလည်း အခုထိ မလာသေးလို့ ဆီးစစ်ကြည့်တာ လုံးဝသေချာသွားပြီ” တဲ့။
“သော်တာနဲ့ လက်ထပ်မဲ့လူ သိသွားလျှင် ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ” မေးတော့
“အခု သူသိစရာ အကြောင်းမရှိပါဘူး၊ နောက်သိသွားလျှင်လည်း မကျေနပ်လဲသေလို့ ပြောလိုက်မယ်”
“မလုပ်ပါနဲ့ သော်တာရယ်၊ သေသေချာချာ စဉ်းစားစမ်းပါဦး၊ သော်တာတို့ အိမ်ထောင်ရေးကို မထိခိုက်စေချင်သလို အရှက်တကွဲ အကျိုးနည်း မဖြစ်စေချင်လို့ပါ” ဆိုတော့
“ဒါလင့်ကို တာဝန်မယူခိုင်းပါဘူး၊ သူများဝမ်းသာမလားလို့ ပြောမိတာ” တဲ့။
ဘယ်လိုမှ နားချလို့မရတော့ ကျွန်တော် ဘာပြောရမှန်းတောင် မသိဖြစ်သွားပြီး
“ကျန်းမာရေးလည်း ဂရုစိုက်ဦးနော်” လို့သာ ပြောလိုက်တာ သူကဆရာဝန်မလေ၊ ဖုန်းထဲမှာ ကျွန်တော်နဲ့ ပတ်သက်ခဲ့သမျှတွေ တစ်သက်လုံး မေ့ပျောက်လို့ရမှာ မဟုတ်တဲ့အကြောင်း၊ သူ့ဘဝမှာ ဘယ်ယောကျ်ားလေးကိုမှ ချစ်တယ်လို့ မပြောဘူးပေမဲ့ ဒါလင်ကို အရမ်းချစ်တာဘဲလို့ ပြောလာတော့ ကျွန်တော် ပိုခံစားရတယ်ဗျာ။
တစ်ယာက်နဲ့တစ်ယောက် မပြောဘဲ သိနေကြပေမဲ့ လူချင်းတွေ့တုန်းက ဘာလို့မဖွင့်ဟဘဲ ရင်ထဲမှာ အလေးခံနေရတာလဲ သော်တာရယ်။ ဟိုလူပြန်ရောက်နေတဲ့အကြောင်း၊ မင်္ဂလာပွဲကို နိုဝင်ဘာလလယ်မှာ ကျင်းပဘို့ ဟိုဖက်က စီစဉ်နေတဲ့ အကြောင်း၊ အလုပ်ကထွက်ပြီး ဟိုမှာကျောင်းဆက်တက်ဘို့ တိုက်တွန်းနေကြောင်း၊ သူ့ဖက်က ပြစ်မှားမိတာရှိခဲ့လျှင် ခွင့်လွှတ်ပေးဘို့ စိတ်ထဲကမှန်းပြီး ကန်တော့လိုက်ပါတယ် ဆိုတာပါသေး။
ကျွန်တော်ကလည်း မိဘတွေကို ဦးစားပေးစဉ်းစားတာ မှန်ကန်ကြောင်း၊ မိဘကျေးဇူးဆပ်နိုင်တဲ့ သမီးအလိမ်မာတစ်ယောက် ဖြစ်ပါစေကြောင်း၊ သာယာတဲ့ မိသားစုဘဝ ရယူပိုင်ဆိုင်နိုင်ပါစေကြောင်း ဆုမွန်တွေ ချွေရတာပေါ့။
ဖုန်းချခါနီး ပြောသွားတဲ့ စကားက ကျွန်တော့ကို နှစ်ခါ ကြေကွဲစေတယ်။ သားလေးမွေးလျှင် ဒါလင့်နာမည် ပေးမယ်တဲ့။
မယားလည်းဆုံး (မပိုင်ဆိုင်လိုက်ရတဲ့)၊ သားလည်းဆုံး အဖြစ်ပါလား။ သော်တာ ဘယ်လောက် ခံစားနေရမယ် ဆိုတာလည်း တွေးမိပါရဲ့ သူနဲ့ ရင်သွေးလေး ကျန်းမာ၊ ချမ်းသာစေဘို့ မေတ္တာပို့ရတာပေါ့။
မင်္ဂလာဧည့်ခံပွဲ ကျေးဖူးတင်လွှာကို သတင်းစာထဲမှာ တွေ့ဖြစ်အောင် တွေ့လိုက်သေးတယ်။ အားလုံး ပြီးဆုံးသွားပြီ။ သော်တာလည်း နောက်ထပ် အဆက်အသွယ် မလုပ်တော့ဘူး။ ဘဝသစ်မှာ နေသားကျသွားပြီ ထင်ပါရဲ့။ ကိုယ်ခံစားနိုင်ပေမဲ့ သော်တာကို ဝေဒနာတွေ မရည်ရွယ်ဘဲ ပေးမိတာ စိတ်မကောင်းဘူး။ သူနဲ့ထိုင်ဖူးတဲ့ ဆိုင်လေးတွေ၊ သွားဖူးတဲ့ နေရာလေးတွေ၊ အတူနေခဲ့ဖူးတဲ့ အချိန်လေးတွေ အသစ်အတိုင်း မပြောင်းလဲသေးပါဘူး။
အချိန်တွေ ဘယ်လို ကုန်ဆုံးသွားမှန်းမသိ။ နောက်ဆုံး ဆုံခဲ့ဘူးတဲ့ ၉ ရက်၊ ၉ လ မှာ သော်တာကို သတိရလွန်းလို့ အရင်တုန်းက သူပို့ထားဘူးတဲ့ မေးလ်တွေ ပြန်ဖတ်ကြည့်ဘို့ မေးလ်ဘောက်(စ်) ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့၊ Subject မှာ Hello Darling ဆိုပြီး မမျှော်လင့်ဘဲ သော်တာ့ဆီက မေးလ်တစ်စောင် ဝင်နေတယ်။ သူလည်း ကျွန်တော့်လိုဘဲ အရာအားလုံးကို သတိရ ခံစားနေတုန်းပါလား။ ကျေးဇူးတင်ချင်လိုက်တာ။ စာအောက်ပိုင်းနားရောက်တော့ အမှန်တကယ် ကျေးဇူးတင်မိတာက သားလေးမွေးတာ အခု ၆၃ ရက်သားရနေပြီ၊ သော်ဇင်.. လို့ နာမည်ပေးထားတယ်။ ဒါလင် ပိုပြီးဝမ်းသာသွားအောင် ဒီနေ့မှ တမင်အသိပေးတာတဲ့၊ ဝမ်းလည်းသာတယ်၊ ဂုဏ်လည်းယူပါတယ် သော်တာရယ်။
နောက် ၁ နှစ်လောက်ကြာတော့ သော်တာလည်း သူ့ယောကျ်ားနောက် လိုက်သွားပြီး ဟိုမှာ ဆေးပညာ ဆက်သင်ဖြစ်တယ်လို့ မေးလ်လှမ်းပို့တယ်။ version 4 ခုနဲ့ ဆိုထားတဲ့ Hello Darling လို့ခေါင်းစဉ်ရတဲ့ အင်္ဂလိပ်သီချင်းလေးတွေ online ကပို့ပေးတယ်။ သူလည်း ကျွန်တော့ကို သတိရတိုင်း နားထောင်ဖြစ်တယ်လို့ ပြောတယ်။ အခု သူ ပါရဂူဘွဲ့အတွက် ဆက်လုပ်နေပြီ။ အောင်မြင်တဲ့ ဆေးပညာရှင် တစ်ယောက်အဖြစ် လူသားတွေရဲ့ အကျိုးစီးပွားကို တစ်ဖက်တစ်လမ်းက စွမ်းဆောင်နိုင်တဲ့သူ ဖြစ်ပါစေလို့ ဆုတောင်း ပေးလိုက်ပါတယ်။ ။
ကျွန်တော့်ရင်သွေး လွယ်မွေးသွားတဲ့ ဒုတိယမြောက်နဲ့ နောက်ဆုံး (၁၁၊၇၊၂၀၁၃ ထိ) တစ်ယောက် ဇာတ်လမ်းလေးပါ။
အားလုံးကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။
ပြီးပါပြီ။
“ဟလို ဒါလင်” ဇာတ်လမ်းအတွက် မူရင်း စာရေးဆရာ အမည်ကို မသိတဲ့အတွက် ဖော်ပြနိုင်ခြင်း မရှိတာကို တောင်းပန်ပါသည်။
