ငယ်ငယ်လှလှ ဆရာမ (အပိုင်း ၁)
ရေးသားသူ – အမည်မသိ

” ကလေးတွေ ခပ်စောစော ရောက်လာကြရင် ကောင်းမယ်နော် ဆရာ။ ဒါမှ သူတို့ကို နေရာထိုင်ခင်း စီစဉ်ပေးပြီး ညနေစောင်းနေမဝင်ခင် အစပျိုး လေ့ကျင့်ခန်းလေး ဘာလေး လုပ်ပေးလို့ အဆင်ပြေမှာ”

ကရာတေး နည်းပြ ဆရာမလေး ခင်မြနိုင်က စခန်းတာဝန်ခံဆရာ ကိုစောမင်းကို လှမ်းပြောလိုက်၏။ ခင်မြနိုင်သည် အသက် (၂၅) နှစ်ခန့်သာ ရှိသေးသည်။ အရပ်မြင့်မြင့် ကိုယ်ဟန်ကျစ်ကျစ်တောင့်တောင့်နှင့် နှာတံပေါ်ပေါ် မေးစေ့ချွန်ချွန် နှုတ်ခမ်းဖူးဖူး ချစ်စရာမျက်နှာလေးနှင့် လှပကျော့ရှင်းသော ကိုယ်နေဟန်ထားရှိ၏။ ရခိုင်သူ။ ဒါပေမယ့် အသားမညို။ ပေါ်တူဂီ သွေးအနည်းငယ်ပါဝင်ပြီး ရှမ်းမြန်မာသွေးများလည်း နှောနေကာ အသားက ဖြူဝင်းသည်။ မျက်တောင်ရှည်ရှည်ကော့ကော့ကြီးများကတော့ ရခိုင်သူ၏ ပင်ကိုယ်အလှကို ဖော်ပြနေသည်။ မျက်လုံးပြာလဲ့လဲ့များရှိနေရာ ဥရောပသွေးနှောကြောင်း သိနိုင်သည်။ အစိုးရအထက်တန်းကျောင်းကြီးတစ်ကျောင်းမှ အားကစားနည်းပြ ဆရာမတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ပြေးခုန်ပစ်အားကစား အတော်တော်များများကို လိုက်စားသည်။ ကရာတေးတွင်တော့ အထူးချွန်ဆုံးပင်။ ယခုကျောင်းပိတ်ရက်တွင် ကိုစောမင်းဖွင့်လှစ်ထားသော ရက်တိုစခန်းချ ကရာတေးသင်တန်းတွင် နည်းပြဆရာမ အဖြစ်လာလုပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။

ကိုစောမင်းမှာလည်း ကရာတေး အားကစားသမားကြီးတစ်ယောက်ပင်။ ခင်မြနိုင်နှင့် အရင်ကတည်းက သိကျွမ်းဖူးသည်။ သူသည် လွန်ခဲ့သည့်နှစ် နွေရာသီ ကျောင်းပိတ်ရက်တွင် စခန်းချ ကရာတေးရက်တိုသင်တန်းကလေးများ စတင်ဖွင့်လှစ်ခဲ့ရာ မိန်းကလေးသင်တန်းသူများပါ ပါရှိလာသောကြောင့် ခင်မြနိုင်ကို လက်ထောက် နည်းပြဆရာမလေးအဖြစ် တစ်လနှစ်ထောင်ပေး ငှားရမ်းခဲ့ရသည်။

ရက်တိုကရာတေးသင်တန်းသည် သင်တန်းကာလဟူ၍ ရက်သတ္တပတ်တစ်ပတ်သာ ကြာသည်။တစ်ပတ်လျှင် သင်တန်းတစ်ခု ဆက်တိုက်ဖွင့်သွားမည်ဖြစ်ရာ နွေရာသီ ကျောင်းပိတ်ရက် အတွင်း သင်တန်း ခြောက်ခုမှ ရှစ်ခုလောက်အထိရှိမည်ဖြစ်သည်။ ကိုစောမင်းသည် ယခုလို စခန်းချ ကရာတေးရက်တိုသင်တန်းများ ဖွင့်လှစ်နေရမှုကို အလွန်သဘောကျကျေနပ်နေသည်။

သဘောမကျပဲ နေနိုင်ရိုးလား။ သင်တန်းသားတစ်ယောက် ငါးရာဖြင့် သင်တန်းတစ်ခုလူဆယ်ယောက်လက်ခံထားရာ တစ်ပတ်အတွက် အသားတင်ဝင်ငွေ သုံးထောင် အမြတ်ရသည်။ ပြီးတော့ ချစ်စရာ ဆရာမလေး ခင်မြနိုင်နှင့်လည်း ရင်းရင်းနှီးနှီး နီးနီးကပ်ကပ် နေရသေးသည်။

ကိုစောမင်းသည် လူပျိုကြီး တစ်ယောက်တော့ မဟုတ်ပါ။ အိမ်ထောင်သက် တစ်နှစ်မပြည့်မီပင် လင်မယား ကွဲခဲ့သည်။ သည်နောက်တွင်တော့ ကိုစောမင်း အိမ်ထောင်မပြုတော့။ ယခုအသက် (၃၅) နှစ်ရှိသည်အထိ တကိုယ်တည်းသာ နေထိုင်သည်။ သူသည် တော်ရုံတန်ရုံ မိန်းကလေးများကိုလည်း စိတ်မဝင်စား။ ဒါပေမယ့် ခင်မြနိုင်ကိုတော့ စိတ်ဝင်စားမိသည်။ စခန်းချရက်တို ကရာတေး သင်တန်းများကို အပင်ပန်းခံကာ ကြိုးစားဖွင့်လှစ်နေခြင်းသည် ခင်မြနိုင်ကို စိတ်ဝင်စားနေသည့် စိတ်ကစေ့ဆော်မှုကြောင့်ဟုလည်း ဆိုနိုင်သည်။

ဒီလိုသင်တန်းမျိုးဖွင့်မှ ခင်မြနိုင်နှင့် နီးနီးကပ်ကပ်နေနိုင်မည်ဖြစ်ရာ ဒီအခွင့်အရေးရနိုင်ဖို့ အတွက် သင်တန်းများ အောင်အောင်မြင်မြင်နှင့် ဆက်တိုက်ဖွင့်နေနိုင်ဖို့လိုသည်။ ဒီလိုဖွင့်နိုင်အောင် အပင်ပန်းခံရသည်။ ကြိုးစားရသည်။ ထိုကြိုးစားမှု အပင်ပန်းခံမှုတို့ကြောင့် ကိုစောမင်း၏ စခန်းချရက်တို ကရာတေးသင်တန်းများ အောင်မြင်လာသည်။ နာမည်ထွက်လာသည်။ သင်တန်းတက်ချင်သည့် ကောင်လေးကောင်မလေးတွေ အထူးများပြားလာသည်။ သင်တန်းများတစ်ခုနှင့်တစ်ခု ဆက်တိုက်ဆိုသလိုပင် ဆက်၍ဆက်၍ဖွင့်ရသည်။ ကိုစောမင်းလည်း ခင်မြနိုင်နှင့် နီးနီးကပ်ကပ်နေရသည်။ ရင်းရင်းနှီးနှီးလည်း အတော်ကိုရှိနေပြီ။

သို့သော် ကိုစောမင်း အနေဖြင့် ခင်မြနိုင်ကို စိတ်ဝင်စားနေကြောင်း ချစ်နေကြောင်းကိုတော့ ထုတ်ဖော်မပြောနိုင်သေး။ ဒီလို ထုတ်ဖော်မပြောနိုင်သေးခြင်းကလည်း ခင်မြနိုင်၏ အရှိန်ကြောင့်ဟုဆိုနိုင်သည်။ ခင်မြနိုင်သည် ယောင်္ကျားသားများကို စိတ်ဝင်စားခြင်းမရှိတတ်သလို ခပ်မှန်မှန် ခပ်တန်းတန်းနေ၏။ အလုပ်လုပ်ရာတွင်တော့ ယောင်္ကျား မိန်းမမခွဲတတ်။ ယောင်္ကျားသားများနှင့်အတူ ရောရောနှောနှော ရင်းရင်းနှီးနှီးပင်နေသည်။ အတူတူလုပ်ကိုင်သည်။ ရယ်ရယ်မောမော ပြောဆိုနေတတ်သည်။ အလုပ်ကိစ္စ မဟုတ်ရင်တော့ ယောင်္ကျားများနှင့် ခပ်တန်းတန်းသာနေသည်။ ခပ်တန်းတန်းပင်မဟုတ်။ လုံးဝကို အခေါ်အပြော မရှိသလောက်ပင် ဖြစ်သည်။ ဒီလို အကျင့်စရိုက်မျိုးရှိနေသောကြောင့်လည်း ကိုစောမင်းအနေဖြင့် ခင်မြနိုင်ကို ချစ်စကားကြိုက်စကား ပြောဖို့တွန့်နေသည်။ စရန်ပင် မဝံ့ရဲပဲ ရှိနေသည်။

ခင်မြနိုင်က ယောင်္ကျားများနှင့် ကင်းကင်းရှင်းရှင်း ပြတ်ပြတ်တန်းတန်း နေထိုင်ခြင်းမှာလည်း အကြောင်းရှိသည်။ ခင်မြနိုင်သည် အိမ်ထောင်မရှိပါ။ သို့သော် အပျိုစစ်စစ် တစ်ယောက်တော့ မဟုတ်ပေ။ ကာမစပ်ယှက်ဖူးသည်။ ယောင်္ကျားလိုးတာခံဖူးသည်။

ခင်မြနိုင်၏ ပန်းဦးပန်သူမှာ ငယ်ချစ်ဦး စိုင်းနောင် ဖြစ်သည်။ စိုင်းနောင်က ရှမ်းလေး။ သို့သော် သူ့အဖေကက အစိုးရ အရာရှိကြီးဖြစ်ရာ ရခိုင်ပြည်တွင် နှစ်အတော်ကြာ တာဝန်ထမ်းဆောင်ခဲ့ရာ ခင်မြနိုင်တို့နှင့် အိမ်ချင်းကပ်နေထိုင်သည်။ ခင်မြနိုင်နှင့် စိုင်းနောင်တို့သည် ငယ်ရွယ်စဉ်ကပင် ခင်မင်ခဲ့ရာ စိုင်းနောင်အသက် (၁၇) ခင်မြနိုင် အသက် (၁၆) နှစ်တွင် သမီးရည်းစား ဖြစ်ခဲ့ကြလေသည်။

ကာလသားကြီးများ၏ နည်းပေးလမ်းပြဆရာလုပ်မှုနှင့် စိုင်းနောင်သည် ခင်မြနိုင်ကို တက်လိုးခဲ့သည်။ ဆရာကောင်းများရှိကာ နည်းလမ်းကောင်းတွေ တတ်နေသော စိုင်းနောင်သည် ခင်မြနိုင်ကို ကောင်းကောင်း လိုးပေးခဲ့သည်။ ခင်မြနိုင်တစ်ယောက် ဆယ်ကျော်သက်အရွယ် ငယ်ငယ်နုနု အချိန်မှာပင် ကာမအရသာကို မြိန်မြိန်ကြီး ခံစားနိုင်ခဲ့ပေသည်။

သို့သော် စိုင်းနောင်၏ဖခင် ရုတ်တရက် နယ်ပြောင်းသွားခဲ့ရာမှ စိုင်းနောင်နှင့် ခင်မြနိုင်တို့ အဆက် အသွယ် ပြတ်သွားခဲ့ရသည်။ ယနေ့တိုင် ပြန်မတွေ့ရတော့။ ခင်မြနိုင်တော့ စိုင်းနောင်ကို မမေ့နိုင်။ အမှတ်ရနေဆဲ။ စိုင်းနောင်၏ နောက်ပိုင်းတွင် ခင်မြနိုင်သည် အခြားသော ယောကျာ်းများနှင့်တွေ့ခဲ့ လိုးခဲ့ဖူးပါသေးသည်။ သို့သော်၊ သူမကို လိုးခဲ့ကြသော ယောင်္ကျား များသည် စိုင်းနောင်ကဲ့သို့ ချစ်မြတ်နိုးမှု မရှိကြပါ။ လှပချောမောပြီး ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် တောင့်တင်းသော (အထူးသဖြင့် ဖင်ကြီး၍ ခါးသေးသော) ခင်မြနိုင်ကို ရမျွက်အာသာဖြေစရာ၊ အားရပါးရ တတ်လိုးစရာ အဖြစ်သာ သဘောထားခဲ့ကြသည်။ ချစ်ခင်မြတ်နိုးမှု မရှိကြ။

ဒီလို အဖြစ်မျိုးကို ခင်မြနိုင်က စက်ဆုပ်သည်။ မလိုလားပါ။ မနှစ်မြို့ပါ။ သို့သော် ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်အချိန်ကပင် ကာမအရသာကို ခံစားလာခဲ့ရသော သူမ၏ သွေးသားတွေကတော့ ရမ္မက်အာရုံကို ခုံမင်လှသည်။ ယောကျာ်းတစ်ယောက်၏ အထိအတွေ့ အကိုင်အတွယ်ခံလိုက်ရသည်နှင့် ရမက်ဇောတို့ ဟုန်းခနဲ နိုးကြွလာသည်။ ကာမ စပ်ယှက်ခံရလျှင်လည်း သွေးသား ဆန္ဒတို့၏ စေ့ဆော်မှုနှင့် ခင်မြနိုင်တစ်ယောက် အာသာငမ်းငမ်းနှင့် အရမ်းကို အလိုးခံခဲ့ရသည်ချည်းသာ။

ထို့ကြောင့်လည်း ခင်မြနိုင်သည် ယောင်္ကျားများနှင့် တတ်နိုင်သမှ ကင်းရှင်းအောင် နေထိုင်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ စိုင်းနောင်၏ ချစ်ခင်မြတ်နိုးမှု အပြည့်ပါသော စပ်ယှက်မှုများကိုတော့ တအုံအုံတနွေးနွေးနှင့် စဉ်းစားနေတတ်သည်။ ထိုသို့ စဉ်းစားမိတိုင်း ခင်မြနိုင်တစ်ယောက် ရမ္မက်စိတ်များနိုးကြွလာလျက် တကိုယ်တည်း ကြိတ်မှိတ် ဖြေသိမ့်နေခဲ့ရသည်။

” ဟုတ်တယ်၊ စောစောရောက်လာပါစေလို့လည်း ကျွန်တော်ဆုတောင်းနေတာ။ သိပ်မှောင်သွားရင် မကောင်းဘူး’။ ပြီးတော့ ဒီတစ်ပတ် သင်တန်းသားတွေထဲမှာ လမ်းမတော်ဘက်က ကောင်လေးတွေ၊ ကောင်မလေးတွေချည်းပဲ။ ဆရာမ သိတဲ့ အတိုင်းပဲ၊ လမ်းမတော်ဘက်က ကောင်လေးတွေ၊ ကောင်မလေးတွေက နည်းနည်းဆိုးတတ်ရမ်းတတ်တယ် မဟုတ်လား။ နည်းနည်း ခပ်ဆိုးဆိုး ခပ်ရမ်းရမ်းတွေ ပါချင်ပါလာနိုင်တယ်။ ဒါကြောင့် ရောက်ရောက်ချင်း အကြိုလေ့ကျင့်မှုနဲ့ ဖမ်းထိန်း၊ စည်းကမ်းကိုင်ထားမှ တော်ရာကျမှာ”

” ဟော့ ကားသံကြားတယ်။ လာကြပြီထင်တယ်”

” ဟုတ်လိမ့်မယ့် ဟုတ်လိမ့်မယ်”

ကိုစောမင်း၏ စခန်းချကရာတေး ရက်တိုသင်တန်းကို ထောက်ကြံဘက်ရှိ ခြံကျယ်ကြီး တစ်ခုထဲတွင် ပြုလုပ်ထားသည်။ ထိုခြံကျယ်ကြီးသည် ပြည်လမ်းမကြီးမှ တစ်မိုင်ခန့်အကွာတွင်ရှိသည်။ လမ်းမကြီးမှ မြေနီလမ်းသွယ်လေးအတိုင်း မောင်းဝင်ရသည်။ ဒီနေရာဘက်သို့ကားများလာခဲသည်။ သင်တန်းသားသင်တန်းသူများကို သယ်ဆာင်လာသည့် ကားဖြစ်ဖို့က ဆယ်ပုံတွင်ကိုးပုံ သေချာသည်။

သူတို့ ထင်ကြေးမှန်သည်။ ကားသံပိုကျယ်လာပြီးနောက် ခြံထဲသို့ ဆန်နီပစ်ကပ်ကားလေးတစ်စီး ဖုန်တထောင်းထောင်းနှင့် မောင်းဝင်လာသည်။ ကရာတေးသင်တန်းတတ်ကြမည့် ကောင်လေးနှင့်ကောင်မလေးတွေ တင်ဆောင်လာသောကားပင်ဖြစ်သည်။

ကိုစောမင်းနှင့် ခင်မြနိုင်တို့၏ သင်တန်းနေရာကို အိပ်ဆောင်နှင့် ထမင်းစားဆောင်လည်းဖြစ်သော အိမ်လေးပေါ်မှ ဆင်းလာခဲ့ကြသည်။ ကားက အိမ်လေးရှေ့တွင် ရပ်သည်။ ကားအရှိန်မှ မသတ်ရသေးမီ၊ တဟေးဟေး တဟားဟားအော်သံများနှင့်အတူ ကားပေါ်မှ ကောင်လေးတွေ ကောင်မလေးတွေ ခုန်ဆင်းလာကြသည်။ ကောင်လေး (၅) ယောက် ကောင်မလေး (၃) ယောက်။

” ဟေ့း တို့ကိုသင်မယ့် ဆရာမလးက ဖြူဖြူတောင့်တောင့် ချောချော အယ်အယ်ကြီးကွ”

” ပစ္စည်းတွေ အပျံစားပဲ”

” တောက် မိုက်တယ်ကွာ”

ကောင်လေးများထံမှ စကားသံများ ပေါ်လာသည်။ ခင်မြနိုင်၏ စိတ်ထဲတွင် ဒေါသထောင်းခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ သို့သော် သင်တန်းမှ မစရသေး၊ သင်တန်းသားများနှင့် ပြသနာမဖြစ်ပွားလိုသောကြောင့် ဒေါသစိတ်ကို ချုပ်တည်းကာ မျက်နှာထား ခပ်တည်တည် ခပ်တင်းတင်း လုပ်ထားလိုက်သည်။

” ဟိတ် ဟိတ်။ စကားတွေ တောင်ပြောမြောက်ပြော လျှောက်ပြောမနေနဲ့။ အားလုံး တိတ်။ အားလုံးငြိမ်ကြစမ်း။ လာ ဒီမှာ တန်းစီကြစမ်း”

ကိုစောမင်း၏ အော်ဟစ်ပြောဆိုသံ ပေါ်လာသည်။ ကရာတေး သင်တန်းဆရာ တစ်ယောက်ပီပီ၊ အသံကမာသည်။ ထန်သည်။ မျက်နှာတင်းတင်း လေသံမာမာနှင့် ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ပြောလိုက်ရာ ဆူဆူညံညံ အသံတွေ ရုတ်ချည်းပျောက်သွားသည်။ ကောင်လေးနှင့် ကောင်မလေးများ တန်းစီသည်။ ကိုစောမင်းက ဘယ်လိုတန်းစီရမည်ကို အော်ဟစ်ညွှန်ပြပေးသည်။ ခင်မြနိုင်ကည်း ပါဝင်ကူညီပေးသည်။

ဤသို့ဖြင့် ကောင်လေး (၅) ယောက်နှင့်ကောင်မလေး (၃) ယောက်တို့၊ ပစောက်ပုံစံဖြင့် တန်းစီပြီးသွားသည်။ ခင်မြနိုင်၏ မျက်လုံးများသည်တန်းစီနေသော ကောင်လေးတစ်ယောက်၏ မျက်နှာပေါ် အမှတ်မထင် ကျရောက်သွားရာ၊ ရင်တဒိန်းဒိန်းခုန်၊ စိတ်အရမ်းပင်လှုပ်ရှားသွားရသည်။ ထိုကောင်လေးမှာ ရှမ်းအမျိုးသားကလေးဖြစ်သည်။ အသက် (၁၆)ာနှစ်သာသာ ခန့်သာ ရှိဦးမည်။ အရပ်ကတော့ အတော်မြင့်သည်။ အရပ် ငါးပေခြောက်လက်မမြင့်သော ခင်မြနိုင်ထက်ပင် တစ်လက်မသာသာခန့် ပိုမြင့်မည်။

ရှမ်းလေးမို့ အသားကဖြူသည်။ ပခုန်းကျယ်ကျယ် ရင်အုပ်ကောင်းကောင်း ဗိုက်သားချပ်ချပ် တင်ပါးလုံးလုံး၊ ပေါင်လုံးပေါင်တန်များ ရှည်လျားတောင့်တင်းသန်မာသည်။ ငယ်ငယ်နုနု မျက်နှာကလေးကလည်းချစ်စရာ။ မိမိငယ်ချစ်ဦး စိုင်းနောင်၏ ပုံပန်းသွင်ပြင်နှင့် တူလှသည်ဟု ခင်မြနိုင်ထင်မိသည်။ မိမိတို့ ငယ်ရွယ်စဉ် ချစ်ရည်လူးခဲ့စဉ်က စိုင်းနောင်၏ အသွင်အပြင်များမှာ၊ ဒီရှမ်းကလေး၏ အသွင်အပြင်အတိုင်းပင် ဖြစ်နေသည်။

ထိုကောင်လေးရှိရာသို့ ပြေးမသွားမိအောင် ထိန်းသော်လည်း မျက်စိကတော့ မကြည့်ပဲမနေနိုင်။ ခင်မြနိုင်၏ ပြာလဲ့လဲ့ မျက်လုံးကြီးများသည် ထိုရှမ်းကလေးကို ကြည့်နေမိသည်။ ကြည့်သည်မှ စူးစူးစိုက်စိုက်ကို ကြည့်နေမိခြင်း။ ရှမ်းကလေးကလည်း ခင်မြနိုင်၏ အကြည့်ကို သတိပြုမိသွားသည်။ ခင်မြနိုင်၏ မျက်လုံးအကြည့်နှင့် မကြာခဏဆုံသည်။ ထိုသို့ ဆုံမိလေတိုင်း ခင်မြနိုင်၏ရင်ထဲတွင် ဒိန်းကနဲ ဒိန်းကနဲ လှုပ်ရှားလာသည်။ ရင်ခုန်မှုနှင့် အတူ သူမ၏ သွေးသားတို့သည်လည်း လှုပ်ရှားလာသည်။

လွန်ခဲ့သည့် ဆယ်နှစ်လောက်က ‌ဒီရှမ်းလေး အရွယ်မျိုး ၊ ဒီရှမ်းလေး၏ ရုပ်ရည်သွင်ပြင်မျိုးရှိသော ငယ်ချစ်ဦးစိုင်းနောင်နှင့် လုပ်ခဲ့ကြသည်များကို ပြန်သတိရလာသည်။ ထိုအချိန်က ဖြစ်ပေါ်ခဲ့ရသည့် ရင်ဖိုမှုမျိုး အသစ်တဖန် ပြန်လည်ပေါ်ပေါက်လာရတော့သည်။

ကိုစောမင်းကတော့ သင်တန်းသားအသစ်များကို ရှေ့ပြေးလေ့ကျင့်ထိန်းသိမ်းမှုများ စတင်ပြုလုပ်နေလေပြီ။ ကိုစောမင်း၏ အော်ဟစ်အမိန့်ပေးသံများကြားမှ ခင်မြနိုင်လည်း ပြန်သတိဝင်လာသလိုဖြစ်ကာ မိမိလုပ်စရာရှိသည်များကို လုပ်လေတော့သည်။ ဒီလိုလုပ်နေရင်း ကြားကပင် ရှမ်းလေးကလည်း သူမကို ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်လုပ်နေရာ မကြာခဏဆိုသလိုပင် အကြည့်ချင်းဆုံနေလေသည်။

ရှေ့ပြေးလေ့ကျင့်မှုများ လေးငါးခုလုပ်ပြီးသောအခါတွင်တော့ ကောင်လေး ကောင်မလေးများအတော်လေး စုစည်း စနစ်ကျနလာသည်။ ထိုအခါတွင် တစ်ယောက်ချင်းစီ အမည်များအော်ပြော မိတ်ဆက်မှုလုပ်ရသည်။ ခင်မြနိုင်က ထိုအမည်များကို လိုက်မှတ်ရသည်။

ပထမဆုံး မိန်းကလေး (၃) ယောက်ကစ၍ မိမိတို့အမည်များကို ပြောရသည်။ ပြောရာတွင် ကိုယ်ကိုမတ်မတ်ရပ်ကာ ညာလက်ကို မြောက်í မိမိအမည်ကိုပြောရသည်။ ထို့နောက် ကရာတေးလောက၏ ထုံးစံအတိုင်း ကိုယ်အထက်ပိုင်းကို ကွေးကာ ဦးညွှတ်၍ ဆရာနှင့် အပြန်အလှန်အရိုအသေပေးရသည်။

” သူဇာချန်း”

အသက် (၁၄) နှစ်ခန့်ရှိ တရုတ်ကပြားမလေး။ အရပ်အမောင်း အလောတော်။ ကိုယ်လုံးက အနည်းငယ်ဝဖိုင့်သည်။ အသားဖြူဖြူ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းနှင့် ချစ်စရာလေး။

” ထူးထူးကျော်”

အသားညိုစိမ့်စိမ့် ပိန်ပိန်သွယ်သွယ်နှင့် ကုလားကပြားမလေး ဖြစ်ဟန်တူသည်။ အသက်ကတော့ (၁၅) နှစ်သာသာ။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် ခပ်သွယ်သွယ်ဖြစ်နေသော်လည်း ရင်ကလေးစို့စို့၊ တင်ကလေးမို့မို့နှင့် လုံးလုံးကျစ်ကျစ် တောင့်တင်းသည်။

” ဖြိုးငယ်ငယ်”

အမည်တွင် ငယ်ငယ်ပါသော်လည်း လူကောင်မငယ်ပါ။ အသက် (၁၆) နှစ်ခန့်ရှိသည်။ အရပ်ငါးပေလေးလက်မခန့်။ အသက်ငယ်သေးသော်လည်း၊ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်ကတော့ အတော်ထွားသည်။ ငယ်နုသော မျက်နှာလေးသာ မရှိပါက အသက် (၂ဝ) အရွယ် မိန်းမပျိုတစ်ယောက်ဟု ဆိုလျင်ယုံမည်။ ရုပ်ကတော့ သိပ်မချော။ သနားကမားလေးသာ။ ကိုယ်လုံးကတော့ မိန်းကလေးသုံးယောက်တွင် အတောင့်ဆုံး။ ဝတ်ပုံစားပုံကတော့ အတော်ကြီး ခေတ်ဆန်သည်။ အလှထက် အပြက ပိုများသည်။

ကိုစောမင်း၏ မျက်လုံးများက စပို့ရှပ် ခပ်ကြပ်ကြပ် ဝတ်ထား၍ တစ်ရစ်မို့နေသော နို့ကြီးများ၊ တင်းတင်း ရင်းရင်းဝတ်ထားသော ထမီအောက်မှ တင်းအိစွင့်ကားနေလေသော တင်ပါးသားကြီးများ၊ တိုတိုဝတ်ထားသော ထမီအောက်တွင်တွင် အဖုံးအကာမရှိ အထင်းသားပေါ်နေလေသည့် ခြေသလုံးသား ဖြူဖြူတုတ်တုတ်ကြီးများကို ခိုး၍ ကြည့်နေမိသည်။ ခိုး၍ကြည့်သည်ဆိုသော်လည်း မိန်းမတို့သဘာဝအတိုင်း ဖြိုးငယ်ငယ်ကတော့ ရိပ်မိဟန်တူသည်။ ပြီးတော့ ထိုသို့ အကြည့်ခံရသည်ကိုလည်း ကျေနပ်ပုံရသည်။ ရင်ကို မသိမသာကော့ပြသလို တင်ကိုလည်း ပိုပေါ်လာအောင် ခါးကို ခပ်လှုပ်လှုပ် မကြာခဏလုပ်ပြလေသည်။

ခါတိုင်း အခြေအနေမျိုးဆိုလျင် ခင်မြနိုင်က ကိုစောမင်း၏ အကြည့်သူခိုးများကို ဖမ်းမိနိုင်မည်ဖြစ်သော်လည်း ယခုတော့ သူမသည် ရှမ်းလေးထံသို့ အာရုံရောက်ကာ အကြည့်ချင်း ဖလှယ်နေမိသောကြောင့် ကိုစောမင်း၏ အကြည့်သူခိုးများကို လုံးဝ သတိမပြုမိပါချေ။ ကောင်မလေး (၃) ယောက်ပြီးတော့ ကောင်လေးများ အလှည့်။

” မင်းခေါင်စိုး”

အသက်က (၁၆) နှစ်ခန့် အသားဖြူဖြူ ပုပုညက်ညက် ကောင်လေး။ တရုတ်ကပြားလေး ဖြစ်ပုံရသည်။

” ရန်ပိုင်ထက်”

ဒီကောင်လေးကည်း မင်းခေါင်စိုးနှင့် ရွယ်တူ။ ဒါပေမယ့် လူချင်းကတော့ ဆန့်ကျင်ဘက်။ အသားမည်းမည်း အရပ်မြင့်မြင့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင်။ ကုလားကပြားတစ်ယောက် ဖြစ်ဟန်တူသည်။

” စိုင်းမောင်”

ဒါကတော့ ခင်မြနိုင် စိတ်ဝင်စားနေသည့် ရှမ်းလေး။ အမည်ကလည်း စိုင်းနောင်နှင့် စိုင်းမောင် ခပ်ဆင်ဆင်မို့ ခင်မြနိုင်အဖို့ ပို၍ပင် စိတ်ဝင်စားစရာ ဖြစ်ရသည်။

ပြီးတော့ တခြားလူတွေ ဆက်မိတ်ကြသည်။ အဲ့ဒီနေ့တစ်နေ့လုံးပါပဲ။ ခင်မြနိုင်တစ်ယောက် မကြုံစဖူး ထူးထူးခြားခြားကို စိတ်လှုပ်ရှားနေခဲ့ပါတယ်။ ဒီလို စိတလှုပ်ရှားမှုမျိုး မဖြစ်ရတာကလည်း နှစ်ပေါင်းအတော်ကို ကြာနေခဲ့ပါပြီ။ သူ့ကိုသူလည်း အံ့သြမိပါရဲ့။ ဒီနေ့မှ စပြီး တွေ့ဆုံရတဲ့ ဆယ်ကျော်သက်အရွယ် ကောင်လေးတစ်ယောက်အတွက်ကြောင့် စိတ်တွေ ဒီလောက် လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်နေရတာကို ခင်မြနိုင်မတွေးတတ်တော့ဘူး။ အကြောင်းအရင်း သေသေချာချာ ရှာမရတော့ဘူး။ ရုတ်တရက် အမြင်မှာသာ စိုင်းမောင်ဟာ စိုင်းနောင်နဲ့တူသလိုလို ဖြစ်နေတာပါ။ ရှမ်းကလည်း ရှမ်းချင်း၊ အရပ်အမောင်း အသက်အရွယ်ကလည်း (ဟိုးအရင် ခင်မြနိုင်နဲ့ ချစ်ခဲ့ကြချိန်က ရှိခဲ့တဲ့ အသက်အရွယ်) စိုင်းနောင်ရဲ့ အသက်အရွယ်မျိုးမို့ စိုင်းနောင်နဲ့ တူတယ်လို့ ခင်မြနိုင် စစချင်းထင်မိတာပါ။ ဒါပေမယ့် နီးနီးကပ်ကပ် သေသေချာချာ ကြည့်တော့ သိပ်မတူလှတော့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီကောင်လေး စိုင်းမောင်ကြောင့် ကရာတေးနည်းပြဆရာမကလေး ခင်မြနိုင် တစ်ယောက် အရမ်းကို ရင်ခုန်ပြီး သိပ်ကို စိတ်လှုပ်ရှားရတာတော့ အမှန်ပါ။

ကရာတေးသင်တန်းမှာ လေ့ကျင့် သင်ကြားပေးတာကို မြင်ဖူးကြမှာပေါ့။ အသေအချာအနီးကပ်ကို ကိုယ်ထိလက်ရောက် ကိုင်တွယ် သင်ပြပေးရတာ။ လက်ချင်းထိတာတို့ ပုခုံးချင်းထိမိတာတို့ အသာထား၊ လူချင်းတောင်အပြတ်ထိမိကြ၊ ထပ်မိကြ၊ ကပ်မိကြတယ် မဟုတ်လား။ ပြီးတော့ ခင်မြနိုင် ကိုယ်နှိုက်ကလည်း စိုင်းမောင်ကို စိတ်ဝင်စားနေမိတာဆိုတော့ ဒီကောင်လေးနားကို ပိုပိုကပ်တယ်။ ပိုပြီး သင်ပြပေးတယ်။ ဒီတော့ အသားချင်း အပြတ်ကို ထိမိတာပေါ့။

ဒီလိုထိမိတော့ ဘာပြောကောင်းမလဲ။ မီးပွင့်မသွားကြတာပဲ ကံကောင်း။ ခင်မြနိုင်ဟာ သူ့စိတ်ကိုသူနိုင်အောင်တော့ ထိန်းကြည့်ပါသေးတယ်။ ဘယ်ရနိုင်မှာလဲ။ ထိန်းလေပိုဆိုးလေပေါ့။ ခင်မြနိုင်ရဲ့ စိတ်တွေဟာ ဟိုးလွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်နှစ်ကျော်ကာလ၊ စိုင်းနောင်နဲ့ ချိန်းတွေ့ပြီး လိုးခဲ့ကြ၊ ဆော်ခဲ့ကြ၊ ကာမစပ်ယှက်ခဲ့ကြတာတွေကို ပြန်ပြီး သတိရနေတယ်။

အို့ သတိရရုံတင်တောင် မကပါဘူး။ ရုပ်ရှင်ပြသလို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းကို ပြန်မြင်ယောင်လာတာ။ ဒီလိုမြင်ယောင်လာမှတော့ ဘယ်နေနိုင်တော့မှာလဲ၊ ခင်မြနိုင်ရဲ့ ရမက်တွေ ဆူဆူဝေလာတော့တာပေါ့။ စောက်ဖုတ်ဖောင်းလာတယ်။ စောက်ရည်ကြည်တွေ စိုစိုစိစိဖြစ်လာတယ်။ ဝတ်ထားတဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကလေးရဲ့ ဂွကြားဟာ စိုပြီး စေးကပ်ကပ်ကို ဖြစ်လာတဲ့ အထိပဲ။

ငေါ့တောင်နေတဲ့ စောက်စေ့က အဲ့ဒီစေးကပ်ကပ်ဖြစ်နေတဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီ ဂွဆုံအသားကို ထိမိပိတ်မိနေတော့ ပိုဆိုးနေတာပေါ့။ နို့အုံတွေ တင်းမာလာတယ်။ နိုသီးတွေ တောင်တက်၊ စူတက်လာတယ်။ ဝတ်ထားတဲ့ ဘရာစီယာထဲမှာ နို့အုံသားတွေဟာ တင်းတင်းအိအိကြီး။ အဲ ချွန်တက်လာတဲ့နို့သီးတွေကတော့ ဘရာစီယာကို ထိုးမိထိမိနေတယ်လေ။ ကရာတေးဝတ်စုံ ထူထူပွပွဝတ်ထားလို့သာ တော်တော့တာပေါ့။ မဟုတ်ရင်ခက်မယ်။

အနည်းဆုံးတော့ နို့သီးတွေ တောင်တက်နေတာကို မြင်သာသိသာနိုင်တယ်။ ဟိုး အရင်က ကြုံခဲ့ရတဲ့ ဖြစ်ရပ်တွေဟာလည်း ခင်မြနိုင် စိတ်အာရုံမှာပိုပြီး ထင်ထင်ရှားရှား ထင်ဟပ်လာပါတော့တယ်။ အင်း အပြန်အလှန်ပေါ့။ အဲ့ဒီအကြောင်းတွေ စဉ်းစားမိတိုင်း စိတ်လှုပ်ရှားလာတယ်။ စိတ်လှုပ်ရှားလာတော့ အဲ့ဒီအကြောင်းတွေကို ပိုပီပီပြင်ပြင် ထင်ထင်ရှားရှား မြင်ယောင် သတိရလာတယ်။ ဒီလိုနဲ့ စိတ်တွေလည်း တိုးလို့ လှုပ်ရှားလာပြန်ရော။ သူ့နို့ကြီးတွေကို စိုင်းနောင်က ဆုပ်နယ်ခဲ့တာတွေ။ နို့သီးကို ကုန်းပြီး စို့ခဲ့တာတွေ။ ပြီးတော့ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲကို လီးချောင်းကြီး ထိုးသွင်းထည့်ပြီး လိုးခဲ့တာတွေ။ အို့ အားလုံ့း အားလုံးပါပဲ။

ဒါကြောင့်လည်း အဲဒီနေ့ ညဘက်၊ သူ့အိပ်ခန်းထဲရောက်တယ်ဆိုတာနဲ့ ခင်မြနိုင် ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်ဘူး စိတ်ကအရမ်းကိုထနေပြီ။ လိုးမယ့်လီးကလည်း မရှိဘူးဆိုတော့၊ ဘာပြောကောင်းမလဲ၊ ကိုယ့်စောက်ဖုတ်ကို လက်နဲ့ကိုင်ပွတ်၊ စောက်ခေါင်းထဲ လက်ညိုးနဲ့ ထိုးကလိပြီး တကိုယ်တည်းအာသာဖြေရပါတော့တယ်။ လီးနဲ့လိုးတာခံရတာလောက်တော့ ဘယ်အားရမလဲ။ အာသာမပြေတပြေလောက်ပဲဖြစ်တာပေါ့။

စိုင်းမောင်ဆိုတဲ့ ရှမ်းလေးနဲ့သာ လိုးလိုက်ရရင်၊ အရမ်းကို အရသာတွေ့မှာပဲလို့လည်း တမ်းတမ်းတတကိုတွေးနေမိတယ်။ ဘာကြောင့်များ ဒီကောင်လေးလိုးတာခံချင်တဲ့ စိတ်တွေ ဒီလောက်ဖြစ်ပေါ်နေရတာလဲ ဆိုတာကိုတော့ ခင်မြနိုင် မသိတတ်တော့ပါဘူး။ ရမ္မက်စိတ်ဆိုတာက အဆန်းသား။ ဒီလိုစိတ်မျိုး အရမ်းတက်ကြွနေရင် ဘာဆိုဘာမှ စဉ်းစားတတ်တော့တာ မဟုတ်ဘူး သိက္ခာတွေ ဂုဏ်သရေတွေ ဘေးချိတ်။ ရမ္မက်ရဲ့ ကျေးကျွန်အဖြစ်နဲ့ ဘာကိုမဆို လုပ်ရဲတတ်ကြတာပါလား။

ရမ္မက်နွံထဲ နစ်မွန်းမိလို့ ဘဝတွေတောင် ပျက်ခဲ့ရတဲ့ ယောင်္ကျားတွေ၊ မိန်းမတွေ နည်းတာမှတ်လို့။ သမိုင်းတလျှောက် အထင်အရှားကို ရှိခဲ့တာမဟုတ်လား။ ဒါကြောင့် ခင်မြနိုင်က စိုင်းမောင်နဲ့ ကာမစပ်ယှက်ရအောင် ကြိုးစားဖန်တီးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တာကို အပြစ်ပြောလို့ မရနိုင်ဘူးပေါ့။ ရမ္မက်ဇောတက်ကြွ နိုးကြားလာရင် အရှက်အကြောက်တွေ ဂုဏ်သိက္ခာတွေ ဣန္ဒြေတွေ အကုန်လုံး ကွယ်ပျောက်ကုန်ကြတာ မဟုတ်လား။ ဘယ်လောက်ပဲ အရှက်အကြောက်ကြီးပြီး ဣန္ဒြေသိက္ခာတွေ ပြည့်ဝတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ဖြစ်ပါစေ၊ ကာမရမ္မက်စိတ်သာ တက်ကြွနိုးကြားလာရင် ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ပြီး၊ အလိုးခံဖို့ ဝန်မလေးတတ်ဘူးလေ။

နောက်နေ့တွင် ခင်မြနိုင်သည်၊ စိုင်းမောင်နှင့် ပို၍ ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်အောင် ဖန်တီးလုပ်ဆောင်လေတော့သည်။ ယောင်္ကျားတစ်ယောက်အနေဖြင့် မိန်းမတစ်ယောက်နှင့် ရင်းနီးကျွမ်းဝင်အောင်လုပ်ဖို့ထက်၊ မိန်းမတစ်ယောက်အဖို့၊ ယောကျာ်းနှင့် ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်အောင် လုပ်ရန်ပိုလွယ်သည်။ အထူးသဖြင့် စိုင်းမောင်က သင်တန်းသား၊ ခင်မြနိုင်က နည်းပြဆရာမလေးဖြစ်နေရာ၊ ဒီလိုအလုပ်မျိုးအတွက် ခင်မြနိုင်ထံတွင် အခွင့်သာမှုအများကြီးရှိနေသည်။

ထိုကြောင့်၊ နေ့လည်ပိုင်း၊ ထမင်းစားအတွက် သင်တန်းလေ့ကျင့်မှု ခေတ္တနားချိန်အရောက်တွင် ခင်မြနိုင်နှင့် စိုင်းမောင်တို့က အတော်ပင် ရင်းရင်းနှီးနှီးရှိနေကြလေပြီ။ ထို့ပြင် ခင်မြနိုင်က စိုင်းမောင်ကို မျက်နှာသာပေးမှန်းလည်း ကောင်လေး ကောင်မလေးတွေ ရိပ်မိကုန်ကြသည်။ ကိုစောမင်းပင် တစေ့တစောင်း အကဲခတ်မိသည်။ ခင်မြနိုင်ကတော့ ဒါတွေကို မသိ။ အကဲခတ်လည်း မအား။ စိုင်းမောင်နှင့် ရင်းနှီး ကျွမ်းဝင်လာရသည်ကိုပင် ကျေနပ်နေသည်။ စိုင်းမောင်ကို၊ မထိတထိ (နောက်ပိုင်းတော့ထိထိမိမိ၊ သိသိသာသာ) ပုတ်လားခတ်လား လုပ်နေရတာကို အရမ်းသဘောကျနေလေသည်။

ထမင်းစားသောက်ပြီး၊ သင်တန်းပြန်မစမှီ ခေတ္တနားနေချိန်ရသည်။ ထမင်းစားခန်းထဲမှ ထွက်အလာ အခြားသူများ ရယ်မော စကားပြောဆိုနေခိုက် ခင်မြနိုင်က စိုင်းမောင် အနားသို့ အသာကပ်ကာ ခပ်တိုတိုးလေး နှစ်ကိုယ်ကြား စကားဆိုလိုက်သည်။

” မင်းက သိပ်တော်တာဆိုတော့၊ မင်းကို ကရာတေး လျှို့ဝှက်ကွက်တွေ သင်ပြပေးမယ်။ သင်ချင်လား”

” ဟုတ့် ဟုတ်ကဲ့ သင့် သင်ချင်ပါတယ် တီချယ်”

စိုင်းမောင်က ပြန်ဖေသည်။ အသံက တုန်ယင်နေသည်။ ဆရာမလေးက မမျှော်လင့်ပဲ သူ့နားကပ်ကာ ခပ်တိုးတိုးလေး ပြောလာသောကြောင့် စိုင်းမောင်မှာ အတော်လေး စိတ်လှုပ်ရှားသွားဟန်တူသည်။ သူ့ပြန်ဖြေသံကလည်း ခပ်တိုးတိုးလေး ဖြစ်ရာ အခြားသူများ ကြားဖို့မလွယ်ပါ။

” အေး ဒါဆို နေ့လည်ပိုင်းနားချိန်မှာ မနားပဲ ခြံထောင့်က ကားဂိုဒေါင်ဆီကိုလာခဲ့။ အဲ့ဒီမှာ ဆရာမ စောင့်နေမယ်”

” ဟုတ်ကဲ့ ဆရာမ”

ခင်မြနိုင်သည် စိုင်းမောင်၏ လက်မောင်းနှင့် မိမိ၏ ညာဘက်ရင်သား ထိမိလေအောင် တမင်ပြုကာ အသာဆက်လက် လျှောက်လှမ်း ထွက်လာခဲ့သည်။ ရန်ပိုင်ထက်ဆိုသည့် ကုလားကပြားလေးက သူတို့ကို မသိမသာ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်ကို ခင်မြနိုင် မသိခဲ့ပေ။

————————-

ကားဂိုဒေါင်က ခြံကြီးရဲ့ အနောက်ဖက် အစွန်နားမှာ ရှိတယ်။ ချောင်ကျတယ်လေ။ ပြီးတော့ လူအသွားအလာလည်း နည်းတယ်။ ပြီးတော့ ဂိုဒေါင်ထဲမှာ ကားကလည်းရှိတာ မဟုတ်ဘူး။ ညဘက်ကျမှ လာထားတာ။ နေ့ခင်းဘက်ဆို အပြင်ထွက်သွားနေတာက များတယ်။ ဒါကြောင့်လည်း ကျွန်မက စိုင်းမောင်ကို ဒီနေရာ ချိန်းလိုက်တာပေါ့။ တကယ့်ကို ဆိတ်ကွယ်ရာနေရာလေ။ ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက်တည်း လွပ်လွပ်လပ်လပ်ရှိမယ်။ ကောင်လေးကို အပိုင်သိမ်းသွင်းဖို့ အခွင့်အလမ်းတွေ အများကြီး ရှိတယ်မဟုတ်လား။

ကျွန်မဟာ၊ အဲ့ဒီကားဂိုဒေါင်ကို ကြိုတင်ရောက်နှင့်နေပါတယ်။ ပြီးတော့ ပြောရမယ်ဆိုရင် ဒီကို အလာ ကျွန်မအခန်းထဲ အချိန်လုဝင်ရောက်ပြီး ကျွန်မကိုယ်ကျွန်မ ခြယ်သပြင်ဆင်မှုတွေလည်း လုပ်ခဲ့ပါသေးတယ်။

အို့ ကျွန်မဟာ ရည်းစားရခါစ ဆယ်ကျော်သက် မိန်းကလေးတစ်ယောက်လိုမျိုး ဖြစ်နေတာ။ အင်း ရယ်ဖို့လည်း ကောင်းပါရဲ့။ ဒီနေ့ ကျွန်မ အကြံအစည် အောင်မြင်မယ်ဆိုတာကိုလည်း ကျွန်မသိနေတယ်လေ။ ဘယ်လိုကြောင့် သိတာလဲတော့ တိတိကျကျ မပြောနိုင်ဘူး။ ဘာပြောရမှာလဲ၊ ဟို မိန်းကလေးတွေမှာ ရှိတတ်တဲ့ ဗီဇအသိနဲ့ သိနေတာလို့ပဲ ပြောရမလားပဲ။

ကားဂိုဒေါင်ထဲမှာ ကွပ်ပစ်လေးတစ်ခုလည်း အသင့်ရှိနေပါတယ်။ ကျွန်မက ဖျာတစ်ချပ် ယူလာခဲ့ပြီး အဲ့ဒီကွပ်ပစ်လေးပေါ်မှာ ခင်းထားလိုက်တယ်လေ။ ပြီးတော့ စိုင်းမောင်အလာကို စောင့်တယ်။ သိပ်ကြာကြာ မစောင့်ရပါဘူး။ စိုင်းမောင် ရောက်လာတော့တာပါပဲ။ သူရောက်လာတာ မြင်ရတာနဲ့ကို ကျွန်မရဲ့ သွေးသားတွေက စတင်လှုပ်ရှားလို့လာပါတော့တယ်။

” လာ စိုင်း”

ကျွန်မက ပြုံးပြပြီး ခေါ်လိုက်တယ်။ ကျွန်မ ပါးစပ်က အလိုလိုပဲ ‘စိုင်း’ ရယ်လို့ သုံးနှုန်းလိုက်မိတာ။ အင်း ဒီအခေါ်အဝေါ်က ဟိုးတစ်ချိန်တုန်းက စိုင်းနောင်ကို ကျွန်မခေါ်ဖူးတဲ့ အခေါ်အဝေါ်လေ။ ဒီလို ခေါ်ဝေါ် သုံးစွဲလိုက်တဲ့အချိန်မှာ စိုင်းနောင်နဲ့ ကာမစပ်ယှက်ခဲ့ရပုံတွေကို ကျွန်မထင်ထင်ရှားရှား ပြန်မြင်ယောင်လာတယ်။ ကျွန်မရဲ့ နိုးကြွစ ရမ္မက်ဇောတွေဟာလည်း ဟုန်းဆို အရှိန်အဟုန်ကြီးမားလာတော့တာပါပဲ။ ဒါကြောင့် စိုင်းမောင်ကို စူးစူးရဲရဲကြီးကို ကြည့်ပစ်လိုက်မိတယ်။ ကျွန်မ မျက်လုံးတွေဟာ ကာမအရိပ်အရောင်တွေနဲ့ တလက်လက် တောက်ပြောင်နေမှာပါပဲ။

ဒီလို အကြည့်ခံလိုက်ရတဲ့ စိုင်းမောင်ဟာ ရှိုးတိုးရှန့်တန့်ကလေး ဖြစ်သွားတာကို ကျွန်မ သတိပြုမိလိုက်တယ်။ အင်း ယောင်္ကျားကြီးတစ်ယောက်ရဲ့ ခေါ်တောတစ်ထောင်အားနဲ့ စူးစိုက်ကြည့်တာကို ခံလိုက်ရတဲ့ အပျိုမလေး အနေအထိုင်ရခက်သွားတဲ့ အသွင်အပြင်မျိုးပါပဲ။ စိုင်းမောင်ဆိုတဲ့ ကောင်ငယ်ကလေးလေ ပါးတွေဘာတွေ နီရဲလို့။ ခြေလှမ်းကလည်း မမှန်တော့ဘူး။ ပြီးတော့ အသက်ရှုတွေကလည်း မြန်နေတာကို ကျွန်မသိလိုက်ရတယ်။ ဒါပေမယ့် ကောင်လေးကတော့ လာတော့အလာသား။ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ လျှောက်လှမ်းဝင်လာရင်း ကျွန်မရဲ့ကိုယ်လုံး ကိုယ်ထည်ကို ခိုးပြီး တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တယ်။ ခိုးကြည့်တယ်ဆိုပေမယ့် ကျွန်မက ရိပ်မိပါတယ်။ ကျွန်မကလည်း ဒီလိုကြည့်ချင်စရာ ဖြစ်အောင် ရပ်နေတာကိုး။

ကျွန်မရပ်နေတဲကပုံက လှယဉ်ကျေးမယ်ရွေးပွဲမှာ ပြိုင်ပွဲဝင်ကောင်မလေးတွေ ရပ်ပြလေ့ရှိတဲ့ ကိုယ်နေဟန်ထားမျိုး။ တွေ့ဖူး မြင်ဖူးကြမှာပါ။ ခါးကလေးကို မလိန်တစ်လိန် ရင်ကိုရှေ့ကော့ကော့လေးလုပ် တင်ပါးကိုနောက်ပစ်ထားပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်း မဟတဟလေး ရပ်နေတာ။ နောက်ပြီးတော့ ကျွန်မက အလင်းရောင်ကို ကျောပေးရက် မကျတကျဖြစ်အောင် ရပ်နေတာလေ။ ဒီတော့ ကောင်လေးအဖို့ ကျွန်မကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်ကို ပိုပီပီပြင်ပြင် မြင်နိုင်တာပေါ့။

———————–

စိုင်းမောင် ကားဂိုဒေါင်ထဲ လျှောက်လှမ်းဝင်လာပြီးသည့်နောက် ခင်မြနိုင်က ဂိုဒေါင်တံခါးကို သွားပိတ်လိုက်သည်။ ဤတွင် စိုင်းမောင်က ခင်မြနိုင်ကို နောက်ပိုင်းမှနေ၍ အားမနာတမ်း ကြည့်လေတော့သည်။ နောက်ဖက်မှ ကြည့်ရသည်မို့ ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်လည်း ကြည့်စရာမလိုတော့။ အားရပါးရပင် ကြည့်နိုင်သည်။

ခင်မြနိုင်သည် တက်ထရွန် ထမီလေးဝတ်ထားသည်။ အရောင်ကလည်း ပန်းနုရောင်။ အသားကခပ်ပျော့ပျော့ပါးပါး။ ပြီးတော့ အတွင်းခံ ပိတ်လုံကွင်းမပါ။ အောက်ခံပင်တီဘောင်းဘီတိုကလေးသာ ဝတ်ထားသည်။ ဂိုဒေါင်တံခါးကို ပိတ်ရာတွင် ခင်မြနိုင်က တမင်ပင်၊ တင်ပါးဆုံကြီးတွေကို နောက်သို့ ခပ်ကော့ကော့ပြုထားရာ၊ ပျော့ပါးသော ထဘီအသားတွင် အိစက်တင်းရင်းလေသော ဖင်သားများက အပြတ်ကို ထိကပ်နေသည်။

အတွင်းခံဘောင်းဘီ၏ အနားသတ်များကို အထင်းသားမြင်ရသလို တစ်၍နေလေသော ဖင်သားကြီးနှစ်ခြမ်း၏ အသွင်ကလည်း ဘဝင်တုန်စရာ။ စိုင်းမောင်မှာ ရင်တွေခုန်လာသည်။ အာခေါင်ချောက်သလိုလို ဖြစ်လာသည်။ နားထင်နားရင်းတွေ ပူထူလာသည်။ မိမိသည် လျို့ဝှက် ကရာတေးကွက်များကို သင်ယူရန် ရောက်လာခြင်းဖြစ်သည်ကိုပင် မေ့သလိုလိုဖြစ်သွားသည်။

” အချိန်ရတယ် မဟုတ်လား၊ စိုင်း”

တံခါးပိတ်ပြီးနောက် ခင်မြနိုင်က စိုင်းမောင်ဘက်လှည့်ကြည့်ပြီး မေးလိုက်သည်။ ခင်မြနိုင်က ကွပ်ပစ်ရှိရာသို့ မေးငေါ့ပြလိုက်သည်။ စိုင်းမောင်သည်၊ ချက်ချင်းပင် ကွပ်ပစ်ပေါ်သွားထိုင်လိုက်သည်။ ခင်မြနိုင်သည် စိုင်းမောင်ထိုင်နေရာ ကွပ်ပစ်ဆီသို့ ရှေ့ရှုလျှောက်လှမ်း၍လာသည်။ စိုင်းမောင်က သူ့ထံသို့လာနေသည့် ခင်မြနိုင်ကို မျက်လုံးကြီးများပြူးလျက် ကြည့်နေသည်။ ကောင်လေးသည် အလွန်ပင် စိတ်လှုပ်ရှားနေရာ သူ့ကိုယ်သူ ဘာလုပ်နေမှန်းပင် မသိတော့။

ခင်မြနိုင်ကိုယ်တိုင်မှာလည်း ရင်တဒိန်းဒိန်းခုန်အောင်ပင် စိတ်လှုပ်ရှားနေသည်။ ခြေလှမ်းမမှားရအောင် မနည်းကြီးကို ကြိုးစားကာ ထိန်းနေရသည်။ ကွပ်ပျစ်နှင့် ခြေနှစ်လှမ်းခန့် အကွာသို့ရောက်သောအခါ ခင်မြနိုင်သည် ခေတ္တရပ်ကာ ထမီကို ဖြန့်ဝတ်သည်။ ထမီကို သေသေချာချာခါ၍ ကျကျနနဖြန့်ဝတ်ခြင်းဖြစ်ရာ စိုင်းမောင်အနေဖြင့် ဝင်းကနဲလက်ကနဲ ပြိုးပြက်ပေါ်သွားသောဝမ်းပျဉ်သားများသာမက အတွင်းခံ ပင်တီဘောင်းဘီ အနီရင့်ရောင်ကလေး၏ အထက်ပိုင်းကို ပင်မြင်ရသည်။

” စိုင်းတို့ အရွယ်တုန်းက ကြုံခဲ့ရတဲ့ အဖြစ်တွေကို တို့ပြန်သတိရတယ်သိလား။ စိုင်းကိုမြင်တဲ့အတွက် အဲ့ဒီအကြောင်းတွေကို ပိုသတိရမိတာ။ စိုင်းကြောင့် ပြန်သတိရခဲ့တယ်လို့တောင် ပြောလို့ရတယ်”

ခင်မြနိုင်က စကားစသည်။ မိန်းမသားတစ်ယောက်အနေနှင့် ရဲတင်းပွင့်လင်းလွန်းရာတော့ကျသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီလို အခြေအနေအချိန်အခါမျိုးမှာ ဒီလိုစကားမျိုးသာ ပြောဖို့ရှိနေသည်မို့ ခင်မြနိုင်ကလည်း ခပ်ရဲရဲပင် ပြောချလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။

စိုင်းမောင်မှာ ခင်မြနိုင်၏ စကားများကို နားမလည်နိုင်ပဲရှိနေသည်။ သို့သော် ထိုစကားနောက်ကွယ်တွင် ရမ္မက်ဇောများပါနေသည်ကိုတော့ ယောင်္ကျားတစ်ယောက်၏ အသိစိတ်ဖြင့်နားလည်သည်။ ပြီးတော့ စိုင်းမောင်သည် ခင်မြနိုင်နှင့် ဆိတ်ငြိမ်သည့် နေရာတွင် နှစ်ယောက်ထဲ ရှိနေသည်ကို ကြည်နူးသာယာနေမိရာ ခင်မြနိုင်ပြောသော စကားများကို နားလည်ဖို့လည်း မကြိုးစားတော့။

ခင်မြနိုင်က ထမီကို ပြင်ဝတ်လိုက်ပြီးနောက် စိုင်းမောင်ထံသို့ ဆက်လက်တိုးကပ်လာသည်။ ရေမွှေးနံ့သင်းပျံ့ပျံ့နှင့် ရောနှောနေသည့် ခင်မြနိုင်၏ ကိုယ်သင်းနံ့ကို စိုင်းမောင် ရှူမိသည်။

” တို့နဲ့ မင်းနဲ့ လိုးရအောင်ကွာ”

ဟု တစ်တစ်ခွခွကြီး ထုတ်ပြောဖို့ မကောင်းကြောင်း ခင်မြနိုင် သိသည်။ အခြားစကားများနှင့် အစပျိုးပေးရဦးမည်။ ပြီးမှ တဖြည်းဖြည်း လိုရင်းကို ရောက်အောင် လမ်းကြောင်းပေးရမည်။ သို့သော် ခင်မြနိုင်အနေဖြင့် အခြားစကားများကို ဘယ်လိုပြောရမှန်း စဥ်းစား၍မရလောက်အောင်ပင် စိတ်ကလှုပ်ရှားနေသည်။

” တို့ ထိုင်မယ်နော်”

” ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့”

ခင်မြနိုင်က စိုင်းမောင်၏ ဘေးနားတွင် အသာဝင်ထိုင်သည်။ အသားချင်းတော့ မထိမိကြ။ ဒါပေမယ့် လူချင်းလည်းသိပ်မဝေး။ အသားချင်းထိရုံတမယ် နီးကပ်နေကြသည်။ စိုင်းမောင်သည် တစ်စုံတစ်ရာ ပြောနိုင်ရန် ဆရာမလေးခင်မြနိုင်ဘက် အသာခေါင်းလှည့်လိုက်သည်။ ထိုသို့ အလှည့်တွင် အသက်ပြင်းပြင်းရှူနေမှုကြောင့် နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက် လှုပ်ရှားနေသော ခင်မြနိုင်၏ ရင်သားဆိုင်များကို မြင်မိရာ စကားမဟနိုင်တော့။ တင်းရင်းမို့ထွားသော ရင်သားစိုင်များ တသိမ့်သိမ့် လှုပ်ရှားနေသည်ကိုသာ စိုက်ကြည့်နေမိသည်။

ခင်မြနိုင်က စိုင်းမောင်၏ ပေါင်ပေါ်သို့ လက်တစ်ဖက်ကို အသာလေးတင်လိုက်သည်။ စိုင်းမောင်မှာ ကြင်စက်နဲ့ အတို့ခံလိုက်သလို တကိုယ်လုံး တုန်သွားသည်။ ခင်မြနိုင်ကို တအားဖက်ပြီး ကြမ်းကြမ်းရမ်းရမ်း နမ်းပစ်လိုစိတ်များ ပေါ်လာသည်။ ထိုစိတ်၏ စေ့ဆော်မှုဖြင့် ခင်မြနိုင်ကို လှမ်းဖက်မည် အပြု

” ဟေး မင်းဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲကွ”

ခင်မြနိုင်၏ စကားကြောင့် စိုင်းမောင် လန့်သွားသည်။ တကယ်တော့ ခင်မြနိုင်က ဤသို့ပြောပြီး စိုင်းမောင်၏ နဖူးလေး၊ ပါးလေးများကို ကိုင်ကာ ပမာဏအစပျိုးမည် ကြံထားသည်။ သို့သော် စိုင်းမောင်ကတော့ ဖက်နမ်းရန်ကြံရွယ်မှုကို ခင်မြနိုင်ရိမ်မိကာ သတိပေးစကားဆိုခြငး ဖြစ်မည်ဟုထင်သွားသည်။ အတော်လည်း လန့်ဖြန့်သွားသည်။ ထိုင်နေရာမှ ကမန်းကတန်း ထရပ်လိုက်မိသည်။

စိုင်းမောင်၏ လီးကြီးသည် တောင်မတ်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ထရပ်လိုက်သောအခါ ဘောင်းဘီခွကြားရှိ တောင်မတ်နေသော လီးကြီးက ဖုဖုထစ်ထစ်နှင့် ဖောင်းကြွနေတာ ထင်ရှားလာသည်။ ခင်မြနိုင်သည် စိုင်းမောင်၏ ဘောင်းဘီခွကြားကို လှမ်းကြည့်ကာ မျက်လုံးလေး အဝိုင်းသား ဖြစ်သွားသည်။ ကောင်လေး လီးတောင်နေပါရောလား။ စိုင်းမောင်မှာလည်း မိမိလီးတောင်နေသည့် အဖြစ်ကို ဆရာမ တွေ့သိသွားသောကြောင့် ပို၍လန့်သွားသည်။

” ဟာ ကျွန်တော်သွားတော့မယ် ဆရာမ”

စိုင်းမောင်သည် ကြောက်ကြော်က်လန့်လန့်ပြောကာ လှမ်းထွက်သွားသည်။ ခင်မြနိုင်မှာ ယခုမှတော့ စိုင်းမောင်ကို အလွတ်မခံနိုင်တော့ပါ။

” ဟေ့ မသွားနဲ့ မသွားနဲ့”

ခင်မြနိုင်သည် ပါးစပ်မှပြောရင်း ထိုင်နေရာမှ ခုန်ထကာ စိုင်းမောင်၏လက်မောင်းကို လှမ်းဆွဲလိုက်သည်။ သည်မှလောက် အလောတကြိးပြုမိသည့်အတွက် ခင်မြနိုင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို အံသြမိသည်။ စိုင်းမောင်ထွက်သွားမည်ကို မလိုလားသည့် စိတ်ဖြင့် အလိုအလျောက်ပြုမိခြင်းပင်။ စိုင်းမောင် မသွားနိုင်တော့။ လှမ်းဆွဲမှုကြောင့် စိုင်းမောင်၏ လက်မောင်းသည် ခင်မြနိုင်၏ မို့ဝင်းအိစက်သော ရင်သားတစ်ဖက်ကို အိကနဲနေအောင် ထိမိသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး တစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီးတွေ ဖျန်းဖျန်းထသွားကြသည်။

ခင်မြနိုင်သည် စိုင်းမောင်၏ လက်မောင်းကို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ဆုပ်ကိုင်ကာ ကွပ်ပျစ်ရှိရာသို့ ပြန်ခေါ်လာခဲ့သည်။ စိုင်းမောင်မှာ မရုန်းနိုင် မငြင်းနိုင် ခင်မြနိုင်ဆွဲခေါ်ရာသို့ လိုက်လာခဲ့သည်။ ဤသို့ဖြင့် နှစ်ယောက်သား ဖျာခင်းထားသော ကွပ်ပျစ်ပေါ် ပြန်ထိုင်မိကြသည်။

ကွပ်ပျစ်သည် တစ်ထွာကျော်ကျော်ခန့်သာ မြင့်သည်။ ကွပ်ပျစ်ဘေးတွင် ခြေချကာ ကွပ်ပျစ်ပေါ် တင်ပါးကိုတင်၍ ထိုင်သောအခါ ဆောင့်ကြောင့် မကျတကျ အနေအထားဖြစ်နေသည်။ ဒီလို အနေအထားတွင် စိုင်းမောင်၏ပေါင်က ကားနေရာ ပေါင်ခွကြား ဘောင်းဘီအောက်မှ ဖုထစ်မတ်ထနေသော လီးတန်ကြီး၏ အရိပ်အယောင်ကို ပို၍ ထင်ရှားစွာ မြင်သာသည်။

စိုင်းမောင်မှာလည်း ရမ္မက်စိတ်တွေ တက်ကြွနေပေရာ လီးထိပ်မှ အရည်ကြည်တွေ စို့ထွက်နေသည်။ ထိုအရည်ကြည်များသည် ဘောင်းဘီအသားစကိုပါ စိုစွတ်စေရာ၊ လီးထိပ်ဘက်အနားတစ်ဝိုက်မှ ဘောင်းဘီမှာ စိုစွတ်သည့်အဝိုင်းကလေး ချက်ချင်းပေါ်လာသည်။ ကာမစပ်ယှက်မှု အတွေ့အကြုံရှိနေပြီးဖြစ်သူ ခင်မြနိုင်က ထိုသို စိုစွတ်သော အဝိုင်းလေးပေါ်လာတာ ဘာကြောင့်ဟု နားလည်သည်။ နားလည်သောကြောင့် ပိုမိုစိတ်လှုပ်ရှားရသည်။ ကတုန်ကရင်ကြီး ဖြစ်လို့။ မိမိသည် ယောင်္ကျား တစ်ယောက် လိုးတာကို ခံယူလိုသည့် စိတ်များ သေသေချာချာကို ဖြစ်ပေါ်နေကြောင်း ခင်မြနိုင် နားလည်လာသည်။ ဟိုးယခင် ငယ်ချစ်ဦး စိုင်းနောင်၏ လီးကြီးဖြင့် လိုးတာကို တမ်းတမှုမျိုးများ ဖြစ်နေခြင်းပင်။

ကရာတေးနည်းပြဆရာမလေး ခင်မြနိုင်တစ်ယောက် ကာမဆိပ်တွေ တက်လို့နေပါပြီ။ သင်တန်းသား တပည့်ကလေး စိုင်းမောင်နဲ့ လိုးချင်နေပြီလေ။ သူ့ ခေါင်းထဲမှာလည်း ဒီလို အရှက်ကင်းမဲ့စွာ ရမ္မက်ဇောထန်တာ မသင့်တော်ဘူးလို့ သတိပေးနေတာကလည်း ရှိနေသေးတယ်။ ဒီသတိပေးမှုနဲ့ ရမ္မက်စိတ်တို့ အားပြိုင်နေကြတယ်။ အားပြိုင်တယ်လို့သာပြောရတာပါ။ တကယ်တော့ ဘက်မမျှပါဘူး။ ရမ္မက်ဆန္ဒဟာ တောမီးပမာ လျင်မြန်မြန်ကြီးကို ပြန့်နှံ့လွှမ်းမိုးလာတာ။ သိစိတ်က ဘယ်လိုမှမထိန်းနိုင်တော့ဘူး။ သိက္ခာတွေ၊ အိန္ဒြေတွေ အားလုံးကို ဘေးဖယ်ထားလိုက်။

” မင်း တို့ကို သဘောကျတယ် မဟုတ်လားဟင်”

ကာမဆိပ်တွေ အရမ်းတက်နေတဲ့ ခင်မြနိုင်ဟာ မရှက်မကြောက်နိုင်တော့ပဲ ပြောင်ပြောင် တင်းတင်းကို မေးလိုက်ပါတယ်။ စိုင်းမောင်ဟာ ဘာပြန်ဖြေရမှန်းမသိဘူး။ သူစိတ်သိပ်လှုပ်ရှားနေတယ်။ ပြီးတော့ ကြောက်လည်းကြောက်နေတာ။ ဟုတ်တယ်လေ။ ကိုယ့်ဆရာမကို ပြန်ပြီးပြစ်မှားသလိုမျိုးကြီး ဖြစ်နေတယ် မဟုတ်လား။ ဒါပေမယ့် ခင်မြနိုင်ပြောတာကို မဟုတ်ဘူးလို့လည်း မငြင်းချင်ဘူး။ ဟုတ်တယ်လို့လည်း ပြောဖို့ မဝံ့ရဲဘူး။ ဒါကြောင့် ခင်မြနိုင်ကိုသာ ရမ္မက်ခိုးရီဝေနေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ကြည့်နေမိတယ်။ ပါးစပ်က မပြောပေမယ့် ဒီအကြည့်က ကောင်လေးရဲ့ သွေးသားဆန္ဒ ဘယ်လိုရှိနေပြီဆိုတာ ပြနေတယ်လေ။

ခင်မြနိုင်က မတ်တပ်ထရပ်တယ်။ ပြီးတော့ စိုင်းမောင်ကိုလည်း မတ်တပ်ရပ်လျက်သားဖြစ်အောင် ဆွဲထူမတယ်။ စိုင်းမောင်ဟာ တုန်တုန်ယင်ယင်နဲ့ပဲ ထရပ်လာတယ်။ နှစ်ယောက်သား မျက်နှာချင်းဆိုင်လျက် ရပ်မိနေကြပြီ။ ခင်မြနိုင်နဲ့ စိုင်းမောင်က အရပ်ချင်း မတိမ်းမယိမ်း။ ဒီလိုရပ်မိကြတော့ မျက်နှာချင်းက တန်းနေတာပဲ။ ခင်မြနိုင်က အသာရှေ့တိုးလိုက်တော့ ရင်ချင်းအပ်မိသွားကြပါလေရော။ ခင်မြနိုင်က မျက်နှာကိုပါ အသာရှေ့ တိုးလာတယ်။ သူ့ပါးစပ်ကို စုပ်နမ်းတော့မယ် ဆိုတာ စိုင်းမောင်သိတာပေါ့။ သူကလည်း ဒီလို အနမ်းခံချင်နေတာ။

စိုင်းမောင်က မျက်စိတွေကို အသာပိတ်ထားလိုက်တယ်။ ဟော၊ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေပေါ်ကို ဆရာမလေး ခင်မြနိုင်ရဲ့ နုထွေးတဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးကလေးတွေ ဖိကပ်ကျရောက်လာပြီ။ ပြီးတော့ အားရပါးရ စုပ်နမ်းတာကို ခံလိုက်ရတယ်။ စိုင်းမောင်ရဲ့ လက်တွေက ခင်မြနိုင်ခါးကို ခပ်တင်းတင်း သိုင်းဖက်လိုက်တယ်။

ဒီအခါ ခင်မြနိုင်ရဲ့ ရင်က ကော့တက်လာတယ်။ မို့မို့ဝန်းဝန်းရင်သားဆိုင်ကြီးတွေဆိုတာ စိုင်းမောင်ရဲ့ ရင်ဘတ်မှာ အိကနဲ တင်းကနဲနေအောင်ကို ထိမိလာတာပေါ့။ စိုင်းမောင်ကလည်း တုန့်ပြန်စုပ်နမ်းတယ်။ တပြွတ်ပြွတ်နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းသံတွေဟာ တိတ်ဆိတ်တဲ့ ကားဂိုဒေါင်ထဲမှာ ပျံ့လွင့်သွားလေရဲ့။

” ဘယ့်နှယ့်လဲ၊ ကောင်းလား”

ခပ်ကြမ်းကြမ်း စုပ်နမ်းကြပြီးနောက်၊ ခင်မြနိုင်ကမေးသည်။ စိုင်းမောင်မှာ နှုတ်မှ စကားမဆိုနိုင်သေး။ ခေါင်းကိုသာ ညိမ့်ပြသည်။ ခင်မြနိုင် အတော်လေး သဘောတွေ့ သွားသည်။

” အေး ဒီလိုမှပေါ့ကွယ့်။ စိုင်းကို တို့က ကရာတေး လျို့ဝှက်အကွက်တွေထက် ကောင်းတာတွေကို သင်ပေးမယ်။ ဟုတ်ပြီလား ”

” ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ ဆရာမ”

ယခုမှပင်၊ စိုင်းမောင်၏ ပါးစပ်မှ စကားသံထွက်လာနိုင်၏။ အသံမှန်တော့ မဟုတ်သေး။ သိသိသာသာကြီးပင် တုန်ယင်နေသည်။

” အေး ဟုတ်ပြီ။ တို့ကိုတော့ တလွဲမထင်နဲ့ နော်။ တို့က စိုင်းကို ချစ်လွန်းလို့ သင်ပြပေးမှာ။ ပြီးတော့ ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောရဘူး”

” ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့”

စိုင်းမောင်မှာ ယခုတွေ့ကြုံနေရသာကို ယုံပင်မယုံနိုင်။ အိပ်မက် မက်နေတာလားဟုပင် ထင်နေမိသည်။ ခင်မြနိုင်က စိုင်းမောင်၏ ခါးပတ်ကို အသာဖြုတ်သည်။ ခါးပတ်ပြုတ်သွား၍ ခပ်လျော့လျော့ ဖြစ်သွားသည့် ဘောင်းဘီခါးကြားထဲသို့ လက်ကို အသာထိုးသွင်းလိုက်သည်။ စိုင်းမောင်တကိုယ်လုံး လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်လာသည်။

ခင်မြနိုင်သည် စိုင်းမောင်၏ တင်ပါးလုံးလုံးကျစ်ကျစ်များကို အရင်စမ်းသည်။ စိုင်းမောင်သည် အတွင်းခံဘောင်းဘီတိုလေးဝတ်ထားရာ ဂျင်းဘောင်းဘီအောက်သို့ လက်ထိုးနှိုက်ထားသော်လည်း တင်ပါးသားများကို ပကတိအတိုင်းကိုင်ရခြင်း မဟုတ်သေးပါ။ အတွင်းခံဘောင်းဘီပေါ်မှ ကိုင်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့နောက် ခင်မြနိုင်၏လက်များက အတွင်းခံဘောင်းဘီအောက်သို့ပင် တိုးဝင်လာပြန်သည်။ တင်းရင်းအိချောနေလေသော စိုင်းမောင် တင်ပါးသားများကို စမ်းသည်။ ပွတ်သည်။ ဖျစ်ညှစ်ကိုင်ကြည့်သည်။ စိုင်းမောင်မှာတော့ သူ့တင်ပါးကို ခင်မြနိုင်ကိုင်တွယ်ဖျစ်ညှစ်နေတာခံရင်း ရင်ထဲတွင် ဒိန်းဒိန်းခုန်နေသည်။ ငါးပြေမ အရှင်တစ်ကောင်ကို မျိုချထားရသလိုလိုကြီး။

ထို့နောက် ထိုးသွင်းထားသော လက်ပြန်ထုတ်သွားရာ၊ စိုင်းမောင်ရင်ထဲ ဟာတာတာကြီး ဖြစ်ရသည်။ သို့သော် ခင်မြနိုင်က စိုင်းမောင်၏ ဘောင်းဘီခွကြား နေရာကို အပေါ်မှ လက်ဖြင့်အသာအုပ်ကိုင်လိုက်ရာ ရှမ်းလေးမှာ ဆက်ကနဲ ဆက်ကနဲပင် တွန့်သွားရလေသည်။ စိုင်းမောင်သည် ခင်မြနိုင်ကို လှမ်းကြည့်မိသည်။ ခင်မြနိုင်က ချိုမြသော အပြုံးလေးပြုံးပြကာ စိုင်းမောင်၏ နှုတ်ခမ်းပေါ်သို့ သူမ၏နှုတ်ခမ်းပါးလေးများ ထိကပ်ကာ စုပ်ယူနမ်းလိုက်ခြင်းဖြင့် ကောင်လေး၏စိတ်လှုပ်ရှား လန့်ဖြန့်သွားမှုကို ပြေပျောက်အောင် ပြုလုပ်ပေးလိုက်သည်။

ခင်မြနိုင်၏ သွယ်လျသော လက်ချောင်းများက စိုင်းမောင်၏ ဘောင်းဘီခွကြားတွင်ကောင်းကောင်းကြီးကို အလုပ်များနေသည်။ ဘောင်းဘီအောက်ရှိ ဖုဖုထစ်ထစ်ဖြစ်နေသော လီးချောင်းကြီးကို သေသေချာချာစမ်းကြည့်သည်။ အရှည်နှင့် လုံးပတ်ကို လက်လေးဖြင့်စမ်းကာတိုင်းထွာကြည့်သည်။ စိုင်းမောင်လီးက သိပ်တော့ မဆိုးလှပါ။ ခင်မြနိုင်၏ ခန့်မှန်းချက်အရတော့ အရှည် ခုနှစ်လက်မခန့်နှင့် လုံးပတ် ငါးမူးလုံးလောက်တော့ရှိမည်။

ထို့နောက် ခင်မြနိုင်သည် စိုင်းမောင်၏ ဂျင်းဘောင်းဘီခွကြားမှ ဇစ်ကိုအသာဆွဲဖြုတ်သည်။ ပြီးတော့ ထိုဇစ်ကွဲဟသွားသော ဘောင်းဘီခွကြားမှ လက်ထိုးထည့်ကာ အတွင်းခံဘောင်းဘီတိုကလေးကို အသာဘေးသို့ တွန်းဖယ်လျက် ငပဲကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။

” အားဟားဟား ”

လီးကို လက်နဲ့ကျကျနန အကိုင်ခံလိုက်ရတယ်ဆိုရင်ပဲ ရှမ်းလေး စိုင်းမောင်ရဲ့ ပါးစပ်က ရေရွတ်ညည်းတွားသံပေါ်လာတယ်။ ဒီအတွေ့အထိက အပြတ်ကို ခိုက်တာပါပဲလား။ စိုင်းမောင်ရဲ့ တကိုယ်လုံး ဆတ်ဆတ်ကို တုန်သွားတာပဲ။ ကောင်လေးဟာ အပြတ်ကို ဖီးလ်တတ်လာပြီ။

” စိုင်းကို ကောင်းကောင်းအရသာတွေ့ရအောင် လုပ်ပေးမှာပါကွ”

ခင်မြနိုင်က လေသံတိုးတိုးကလေးနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။ အသံတိုးတိုးလေးဟာ စိုင်းမောင်ရဲ့ ရင်ကို သိမ့်သိမ့်တုန်ခါသွားအောင် စွမ်းဆောင်နိုင်ပါတယ်။ ခင်မြနိုင်က ဆုပ်ကိုင်မိတဲ့ လီးတန်ကြီးကို လက်နဲ့ အသာအယာ အထက်အောက် ပွတ်သပ်ပေးတယ်။ လီးကြီးက ငေါ့ကနဲငေါ့ကနဲ လှုပ်ရှားနေသလို ရှမ်းကလေးကလည်း ဆတ်ကနဲဆတ်ကနဲ တွန့်တွန့်သွားတယ်။ ခင်မြနိုင်ကော ဘာထူးလို့လဲ။ ရင်ထဲ ဒိန်းကနဲ ဒိန်းကနဲခုန်လို့။ စောက်ဖုတ်ကလည်း သိမ့်ကနဲ သိမ့်ကနဲ လှုပ်ရှားလို့။

” ပက်လက်အိပ်လိုက်နော် စိုင်း”

ခင်မြနိုင်က စိုင်းမောင်ရဲ့ နားနားမှာအသာကပ်ပြီး ခပ်တိုးတိုးကလေးပြောလိုက်တယ်။ ပြောရင်းက စိုင်းမောင်ရဲ့ နားရွက်များကို လျှာလေးနဲ့ အသာထိုး ကလိလိုက်သေးတယ်။ လီးကိုလည်း လက်နဲ့ခပ်တင်းတင်း တစ်ချက်ဆုပ်အပြီး လွတ်ပေးလိုက်တယ်။ လီးအကိုင်ခံရတာ အရသာတွေ့နေတဲ့ စိုင်းမောင်ရင်ထဲမှာတော့ လီးပေါ်က လက်ဖယ်ရှားသွားတဲ့အခါ တစ်မျိုးကြီးပဲ။ ဟာတာတာနဲ့။ ဒါပေမယ့် သူကဘာမှမပြောပါဘူး။ ခင်မြနိုင်က ဆရာမ။ သူက တပည့်လေးပဲ။ ဒီတော့ ဆရာမပြောတာကို တပည့်လေးက လိုက်နာလုပ်ဆောင်ရမှာပေါ့။ ဆရာမလေး ခင်မြနိုင်က သူ့ကို ကောင်းကောင်း စည်းစိမ် ချမ်းသာခံစားရအောင် သူလုပ်ချင်ပေမယ့် ပြောဖို့မဝံ့မရဲဖြစ်နေတာတွေ လုပ်နိုင်အောင်လို့၊ ကျကျနန သင်ပြပေးမယ်ဆိုတာကိုလည်း သူသိနေပါတယ်လေ။ ဒီတော့ ဘာမှပြောမနေနဲ့။ ခင်မြနိုင်ခိုင်းတဲ့အတိုင်းသာလုပ်လိုက်။ မကြာခင် အားလုံးအိုကေမှာ စိုပြေသွားမယ်။

စိုင်းမောင်မှာလည်း မဆိုင်းမတွပဲ ကွပ်ပျစ်ပေါ် ပက်လက်လှန် အိပ်လိုက်ပါတော့တယ်။ ခင်မြနိုင်မှာလည်း အတော်လေးကို သူ့ကိုယ်သူထိန်းနေရတယ်။ ဘယ်နှယ့်၊ စိုင်းမောင်ရဲ့ လီးကြီးကို လက်နဲ့ ကျကျနန ဆုပ်ကိုင်ကြည့်မိတယ်ဆိုတာနဲ့ သူကအဖုတ်ထဲ ဒီလီးကြီး ထိုးသွင်းပြီး လိုးတာခံချင်တဲ့ စိတ်တွေ အပြတ်ကို ပေါ်လာတာ။ ဒါပေမယ့် အလောတကြီး လုပ်ရင် ကောင်လေးလည်း လန့်သွားမယ်။ သူ့အပေါ်မှာလည်း တစ်မျိုးတမည် အထင်သေးသွားမှာစိုးလို့ တစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့်လုပ်ဖိုအတွက် မနည်းကြီးကို စိတ်ထိန်းထားရတာ။ စိတ်ကိုသာ လွှတ်ပေးလိုက်စမ်းပါလား။ အိုး ဘာပြောကောင်းမလဲ။

ခင်မြနိုင်ဟာ ပက်လက်ကလေးအိပ်နေတဲ့ စိုင်းမောင်ရဲ့ ဘေးနားမှာ ထိုင်ချလိုက်တယ်။ စိုင်းမောင်က ခင်မြနိုင်ကို အသာလှည့်ကြည့်တယ်။ သူ့မျက်လုံးတွေက ခင်မြနိုင်ရဲ့ ရင်သားတွေ တင်ပါးတွေ ပေါင်လုံးတွေကို အားမနာတမ်းကို ကျကျနနကြည့်နေပြီ။ အခုအချိန်ဟာ အားနာနေရမယ့် အချိန်မဟုတ်တော့ဘူးလေ။ ပြီးတော့ ပြောရမယ်ဆိုရင် စိုင်းမောင်ဟာ အရမ်းကို နှာထန်နေတာဆိုတော့ အားနာရဖို့လည်း မသိတော့ဘူး။

ခင်မြနိုင်က အသာဒူးတုတ်ပြီး ဘယ်လက်ကလေးကို ထောက်ကိုင်နေတာဆိုတော့ ကိုယ်နေဟန်ထားကလည်း အပြတ်ကို ကြော့ရှင်း ပီပြင်နေတယ်။ ကိုယ် ခပ်စောင်းစောင်းလေး ဖြစ်နေတာမို့ တင်ပါးဆုံကြီးတစ်ဘက်က စွင့်စွင့်ကြီး တင်းရင်းနေတယ်။ ခင်မြနိုင်က ဘောင်းဘီဇစ် အကွဲကြားက ထိုးထိုးထောင်ထောင်ကြီးပေါ်နေတဲ့ စိုင်းမောင်ရဲ့ လီးတန်ကြီးကို ညာဘက်လက်နဲ့ အသာကိုင်ပြီး ပွတ်သပ်ပေးလိုက်တယ်။ သူခန့်မှန်းထားတာ သိပ်မဆိုးပါဘူး။ စိုင်းမောင်ရဲ့ လီးက (၇) လက်မ သာသာလောက်ရှည်ပြီး ငါးမူးလုံးလောက်တုတ်တယ်။ လီးထိပ်က ပြဲလန်မနေဘူး။ အငုံ။ ဘယ်စောက်ဖုတ်ထဲမှ မသွင်းဘူးသေးတဲ့ လူပျိုစစ်စစ်လီးများ ဖြစ်နေမလားလို့ ခင်မြနိုင် တွေးမိတယ်။

အခုခေတ် ကောင်လေးတွေက အတော်တိုးတက်ကြတာဆိုတော့ စိုင်းမောင်ဟာ မိန်းမ မလိုးဖူးသေးတဲ့ လူပျိုစစ်စစ်တစ်ယောက် ဖြစ်မဖြစ်တော့ ခင်မြနိုင် အတတ်မပြောနိုင်ဘူး။ အဲ။ မိန်းမနဲ့ ပတ်သက်လာရင် အတွေ့အကြုံ သိပ်မရှိသေးတာတော့ သေချာတယ်။ ကြည့်လေ အခုဒီနေရာမှာ နှစ်ယောက်တည်းရှိပြီး သူက လိုက်လိုက်လျောလျောပြုပေးနေတာတောင် စိုင်းမောင်က ကြမ်းပတမ်း ဖက်လားရမ်းလား ကိုင်လားတွယ်လား မလုပ်ဘူး။ အင်း သူက ဆရာမဆိုတော့ ရှိန်နေတာလည်း ပါချင်ပါမှာပေါ့။ မင်း လူပျိုအစစ်လားဆိုပြီး မေးကြည့်မလို့ကြံပါသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် အခုအခြေအနေမှာ ဒီမေးခွန်းမျိုးမေးရင် အလကားပဲဖြစ်တော့မှာမို့ မမေးတော့ပါဘူး။

ခင်မြနိုင်က လီးတန်ကြီးကို အသာအယာဆုပ်နယ်ပွတ်ပေးရင်း အောက်ဘက်က ဂွေးဥတွေကိုလည်း လှမ်းပွတ်ပေး၊ ကလိပေးလိုက်တယ်။ ကောင်လေးရဲ့ဂွေးဥတွေက တွဲတွဲကြီးလည်း ဖြစ်မနေဘူး။ လီးတန်အရင်းမှာ ဖုဖုကလေးကပ်နေတာမျိုးလည်း မဟုတ်ဘူး။ မတွဲတတွဲ မကပ်တကပ်နဲ့ အနေတော်ကလေး ကိုင်ပေးပွတ်ပေးလို့ကောင်းတယ်။ စိုင်းနောင်ရဲ့ ဂွေးဥတွေ အတိုင်းပဲ။

ခဏကြာတော့ ခင်မြနိုင်က စိုင်းမောင်ရဲ့ လီးကို ဆုပ်ကိုင်ပွတ်ပေးမှုကို ရပ်လိုက်တယ်။ လီးပေါ်ကလက်ကို ဖယ်လိုက်တယ်။ ဒီအခါမှာ ဘောင်းဘီခွကြားက ထိုးထိုးထောင်ထောင်ထွက်နေတဲ့ လီးတန်ကြီးဟာ မတ်မတ်တန်းတန်းကြီးကို ပေါ်လွင်လာတယ်။ လေယာဉ်ပစ် စက်သေနတ်ကြီး တစ်ခုအတိုင်းပဲ။ လီးထိပ်မှာ အရည်ကြည်တွေ စိုစိုစွတ်စွတ် ဖြစ်နေတာကိုလည်း အပြတ်မြင်ရတယ်။

” တို့ တို့ရဲ့ အဝတ်တွေကို ထပြီး လာချွတ်ပေးပါလားဟင်”

ခင်မြနိုင်က အသံတုန်တုန်လေးနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။ သူလည်း စိတ်လှုပ်ရှားနေတာဆိုတော့ လေသံမူမမှန်တော့ဘူးလေ။ ရှမ်းလေးက ခင်မြနိုင်ကို အတန်ကြာအောင် စူးစိုက်ကြည့်နေတယ်။ သူ့ဆရာမကို ထပြီး အဝတ်ချွတ်ပေးရမယ့်အလုပ်အတွက် ဝန်လေးနေဟန်တူရဲ့။ ပြီးတော့ ချွတ်လည်းချွတ်ပေးချင်စိတ်တွေ အရမ်းဖြစ်ပေါ်နေတာလည်း ထင်ရှားပါတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ရမ္မက်စိတ်က အသိစိတ်ကို အနိုင်ရသွားတယ်။ ဆရာမရယ်လို့ ရိုသေလေးစားနေတဲ့ စိတ်တွေကို အသာခေါက်ထားလိုက်ပြီပေါ့။

” တို့ကို ကြည့်စမ်းပါ စိုင်းရ။ မင်းသဘောမကျဘူးလား”

ခင်မြနိုင်က ထပ်ပြောပြန်တယ်။ ကောင်လေးက ခေါင်းညိတ်တယ်။

” တို့ကို နစ်ကတ် မမြင်ချင်ဘူးလား။”

ကောင်လေးက တံတွေးတစ်ချက်ကို မျိုချပြီး ခေါင်းညိတ်ပြန်တယ်။

” ဒါဆို လာ တို့ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို ချွတ်ပေး။ တို့တကိုယ်လုံးကို မင်းစိတ်ကြိုက် ကြည့်ချင်သလိုကြည့်။ ပြီးတော့ ချချင်တယ်ဆိုရင်လည်း ချ”

ဤစကားများကို ပြောလိုက်ပြီးမှ ခင်မြနိုင်သည် ရှက်သလိုလို ဖြစ်သွားသည်။ ကောင်လေး ငယ်ငယ်တစ်ယောက်ကို ဒီစကးမျိုး ပြောတာ ကောင်းမှကောင်းပါ့မလားဟုလည်း တွေးမိသည်။ သို့သော် ထိုအတွေးများသည် ရုတ်တရက်ပေါ်လာပြီး ချက်ချင်းပြန်ပျောက်သွားသည်။ ရမ္မက်စိတ်များက အရာရာကို လွှမ်းမိုးထားပြီလေ။

ယခုဆိုရင် စိုင်းမောင်လည်း အခြေအနေမှန်ကို ပြည့်ပြည့်ဝဝ နားလည်သွားပြီပေါ့။ သူ့ဆရာမ လှလှကလေးက သူကြိတ်ပြီး တမ်းတခဲ့ရတဲ့ ရမ္မက်ဆန္ဒတွေကို ဖြည့်ဆည်းပေးတော့မှာပါလား။ သူ မိန်းမလိုးရတော့မှာပါလား။ စိုင်းမောင်ဟာ ရည်းစားတော့ရှိပါတယ်။ ရည်းစားမှ တစ်ယောက်တောင်မဟုတ်ဘူး သုံးယောက်တောင်ရှိတာ။ အခု ကရာတေးသင်တန်းလာတက်တဲ့ အထဲက ဖြိုးငယ်ငယ်ဆိုတဲ့ ကောင်မလေးဟာလည်း စိုင်းမောင်ရဲ့ အဆက်ထဲက တစ်ယောက်ပေါ့။ ရည်းစားသာများတာ။ စိုင်းမောင်က သိပ်လက်မသွက်ဘူး။ တကယ်တမ်း နဖူးတွေ့ ဒူးတွေ့ တွေ့ရရင် ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့ဘူး။ ဟိုဘက်မိန်းကလေးဘက်က အခွင့်အရေးလေးတွေ ပေးတာတောင် နင်းမဝင်တတ်ဘူး။ ဖြိုးငယ်ငယ်နဲ့ဆိုရင် လေးငါးခါလောက် ချိန်းတွေ့ကြပြီးပြီ။ ကောင်မလေးက တက်လိုးရင် ခံမယ့် အနေအထားမှာ ရှိတယ်။ လိုက်လိုက်လျောလျောနေတယ်။ ဒါပေမယ့် ငနဲသားက မဝံမရဲဖြစ်နေတော့ အလုပ်မဖြစ်ဘူး။

ဖြိုးငယ်ငယ်အနေနဲ့ကလည်း ကျွန်မကို တက်လုပ်ပါလို့ ဗြောင်မပြောသာဘူးလေ။ အခုဒီမှာ စခန်းချရက်တို ကရာတေးသင်တန်းလာတက်တာမှာ ဖြိုးငယ်ငယ်က အကြံနဲ့။ စိုင်းမောင်နဲ့ အလုပ်ဖြစ်လိမ့်မယ်လို့ ရည်ရွယ်ထားတယ်။ ဒါပေမယ့် အခုတော့ ဖြိုးငယ်ငယ်ထက် အရင် ခင်မြနိုင်က လက်ဦးသွားပြီ။ ခင်မြနိုင်က ခပ်ရဲရဲပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောဆို သိမ်းသွင်းလိုက်တာ စိုင်းမောင်တစ်ယောက် ရမ္မက်နွံထဲ နစ်ဆင်းဝင်သွားပြီပေါ့။ စိုင်းမောင်တစ်ယောက် ဇောင်းထဲလွှတ်ပေးလိုက်တဲ့ မြင်းလိုဖြစ်သွားပါပြီ။ ကြိုးပြတ်သွားတဲ့ နွားသိုးလို ဖြစ်သွားပြီ။ စိုင်းမောင်ဆိုတဲ့ အကောင်။ ရဲမယ့်ရဲတော့လည်း အပြတ်ကိုလုပ်လိုက်ပြီ။

ပက်လက်အိပ်နေရာက ဆက်ကနဲထတယ်။ ပြီးတော့ ခင်မြနိုင်ကို တအားဖက်၊ တအားဖျစ်ညှစ်ပြီး ကြမ်းကြမ်းရမ်းရမ်း နမ်းလိုက်တယ်။ နဖူး၊ ပါးပြင် နှုတ်ခမ်း မျက်ခွံ မျက်နှာပေါ်မှာ နေရာအနှံ့ပဲ။ လည်တိုင်ကိုလည်း ချန်မထားဘူး။ အားရပါးရ စုပ်နမ်းလိုက်သေးတယ်။ ပြီးတော့မှ ခင်မြနိုင်ရဲ့ အင်္ကျီကို ချွတ်တယ်။ ခင်မြနိုင်က တီရှပ်လေးဝတ်ထားတာ။ ဒီတော့ ချွတ်ရတာ ဘာမှမခက်ဘူး။ လွယ်လွယ်လေး။ ဆက်ကနဲဆွဲကိုင်ပြီး ချွတ်ချလိုက်ရုံပဲ။

ခင်မြနိုင်ကလည်း အချွတ်ရလွယ်အောင် လက်ကလေးနှစ်ဘက်ထောင်ပေးတယ်လေ။ ဒီတော့ တီရှပ်ကလေးဟာ ကျွတ်ကွာကျသွားတော့တာပေါ့။ ပြီးတော့ ထမီကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်ပြန်တယ်။ အခုဆိုရင် ခင်မြနိုင်ရဲ့ ကိုယ်ပေါ်မှာ ယိုးဒယား ဘရာစီယာ အညိုနုရောင်လေးရယ်၊ အတွင်းခံပင်တီဘောင်းဘီ အနီရင့်ရောင်ကလေးရယ်ပဲ ကျန်တော့တယ်။ ခင်မြနိုင်က ဒီဘရာစီယာနဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီတွေကို တမင်ကိုရွေးပြီး ဝတ်လာတာ။ အဲ့ဒီ အတွင်းခံတွေက ဘာမှလုံလုံခြုံခြုံဖြစ်အောင် ဖုံးနိုင်ကြတာမဟုတ်ဘူး။ မဖုံးနိုင်တဲ့အပြင် မပေါ်တပေါ်အဖြစ်မျိုးနဲ့ မြင်ရတဲ့ ယောင်္ကျားသားတွေ အသက်ရှူမှားပြီး ရမ္မက်စိတ်တွေ ပွားရအောင်ကို ဖန်တီးနိုင်တာ။

လက်တစ်လုံးသာသာလောက် ကြိုးလေးတွေနဲ့ ဆိုင်းထားပြီး သေးသေးပါးပါး ပျော့ပျော့လေးဖြစ်တဲ့ ယိုးဒယား ဘရာစီယာလေးဟာ ခင်မြနိုင်ရဲ့ ထွားအိမို့ဝင်းပြီး (၃၆) လက်မလောက် အတိုင်းအထွာရှိမယ့် နို့အုံကြီးတွေကို ဘယ်မှာ လုံအောင်ဖုံးနိုင်မှာလဲ။ ပြီးတော့ ပင်တီဘောင်းဘီကလေးဆိုတာကလည်း ရှေ့ဘက်ခွဆုံမှာ လက်တစ်ဝါးစာသာသာလောက် နောက်ဘက်မှာ လက်တစ်ဝါးစာသာသာလောက် သုံးမြှောက်ပုံ အဖုံးအကာလေးနှစ်ခုပဲပါတာ။ ဒီတော့ စောက်ဖုတ်ကိုတောင် အနိုင်နိုင်လုံအောင်ဖုံးထားရတာ။

နောက်ဘက်က တင်ပါးဆုံကြီးတွေဆိုတာကတော့ ပေါ်တင်ပဲ။ တစ်လို့၊ အစ်လို့၊ ဖွေးလို့။ စိုင်းမောင်ကတော့ ဒီမလုံ့တစ်လုံ့ ဘရာစီယာလေး ကျန်နေသေးတာကိုတောင် လိုလားတာ မဟုတ်ဘူး။ ဘရာစီယာရဲ့ နောက်ကျောချိတ်ကို လမ်းဖြုတ်တယ်။ စိတ်ကလောတဲ့အပြင် မိန်းမသားတွေဝတ်တဲ့ ဘရာစီယာတို့ ဘာတို့ကို ဖြုတ်ပေးနေကြ မဟုတ်တာကြောင့် ချိတ်ကို ချင်ချင်းဖြုတ်လို့ မရဘူး။ ကပ်နေတယ်။ အခက်တွေ့နေတယ်။ တကယ်တော့ ဘရာစီယာရဲ့ နောက်ကြောချိတ်ဖြုတ်တယ်ဆိုတာ လွယ်လွယ်လေး။ ဘာမှခက်တာ မဟုတ်ဘူး။ ဒီကိစ္စ ကျွမ်းကျင်တဲ့လူများဆိုရင် လက်ညိုးနဲ့ လက်ခလယ် လက်နှစ်ချောင်းကို ညှပ်သုံးရုံနဲ့ ထောက်ဆို ပြုတ်ကျသွားတာ။

စိုင်းမောင် ဘရာစီယာချိတ် ဖြုတ်ရခက်နေတာကို သိပေမယ့် ခင်မြနိုင်က ကူဖြုတ်မပေးပါဘူး။ ကောင်လေးဖြုတ်ရပိုလွယ်အောင်သာ ခါးကို ခပ်ကော့ကော့လေး အလိုက်သင့်လေးလုပ်ပေးထားတယ်။ ဒီလို ဂမူးရှူးထိုးနဲ့ အယောင်ယောင်အမှားမှား ဖြစ်နေတာကိုက ခင်မြနိုင်အတွက် စိတ်လှုပ်ရှားစရာတစ်မျိုးပဲလေ။ ပြီးတော့ ဒီအတွက်ကြောင့် စိုင်းမောင်လည်း တစ်နည်းတစ်ဖုံ စိတ်လှုပ်ရှားနေမယ်ဆိုတာကိုလည်း သိတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ဘရာစီယာရဲ့ ချိတ်ပြုတ်သွားတယ်။ စိုင်းမောင်က ဘရာစီယာကို ဆက်ကနဲ ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တာ မို့ဝန်းတဲ့ရင်သားစိုင်တွေဟာ တုန်တုန်လှုပ်ခါပြီး အရှင်းသားပေါ်လာပါတော့တာပဲ။

စိုင်းမောင်က ကိုယ်ကိုနောက် အသာခွာပြီး ခင်မြနိုင်ရဲ့ နို့အုံကြီးနှစ်ခုကို သေသေချာချာစူးစိုက်ကြည့်တယ်။ ခင်မြနိုင်ကလည်း အောင်မြင်မှုအပြုံးနဲ့ ရင်သားတွေကို ကျကျနနအကြည့်ခံနေတယ်။ စိုင်းမောင်အဖို့ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ နို့အုံတွေကို အာအကွယ် အစည်းအနှောင် မပါပဲ ဟာလာဟင်းလင်းမြင်ရတာ ဒါပထမဆုံးအကြိမ်ပဲ။ ဒါကြောင့် သေသေချာချာကို ကြည့်နေမိတာ။

ခင်မြနိုင်ရဲ့ နို့အုံတွေကလည်း တကယ်လှတာပဲ။ ကရာတေးနည်းပြ ဆရာမလေးဆိုတော့ လေ့ကျင့်ခန်းက မပြတ်ယူသလို ဖြစ်နေတာ မဟုတ်လား။ နို့အုံတွေဟာ တင်းရင်းမို့မောက်နေတာပဲ။ နို့သီးက ရှည်တယ်။ လက်တစ်ဆစ်သာသာလောက်ရှိမလားပဲ။ ကာမစိတ် ထက်သန်နိုးကြွနေချိန်ဆိုတော့ နို့သီးခေါင်းတွေဟာလည်း ချွန်ကော့တောင်တက်နေတယ်။ လှပတဲ့ နို့အုံတွေပေါ်မှာ နို့သီးခေါင်းလေးနှစ်ခုက ဦးထုပ်ချွန်လေးတွေ ဆောင်းပေးထားသလိုမျိုး ဖြစ်နေတာ။

”ရွှီး ရွှီ”

စိုင်းမောင်က ကျေနပ်အားရစွာ လေတစ်ချက်ချွန်လိုက်ပြီး ညာဘက် နီု့သီးကို ကုန်းစို့တယ်။ သူကတစ်ခါမှ နို့စို့ပေးဖူးတာ မဟုတ်ဘူး။ ဒီတော့ အထာမကျွမ်းဘူးလေ။ ပြီးတော့ ရမ္မက်စိတ်ထန်ပြီး အလောတကြီးလည်း ဖြစ်နေသေးတယ်။ ဒီတော့ နို့သီးကို ကုန်းစို့လိုက်ရာမှာ သွားနဲ့ ကိုက်မိသွားတယ်။ သွားနဲ့ ကိုက်မိမှတော့ နာတာပေါ့။ ခင်မြနိုင် ဆက်ကနဲ တွန့်သွားတယ်။ နို့အုံသားဆိုတာကလည်း အသားနု မဟုတ်လား။ အကိုက်ခံရတာ အတော်ကိုနာတယ်။

ခင်မြနိုင်ဟာ လန့်သွားပြီး ရုန်းထွက်ဖို့ ကြိုးစားမိသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် စိုင်းမောင်က နို့သီးကို ကုန်းစို့ရင်းက ခင်မြနိုင်ကို အားရပါးရ ပွေ့ဖက်ပြီး ဖင်ပွတ် ပေါင်ကိုင် လုပ်နေတာဆိုတော့ ရုတ်တရက် ရုန်းထွက်လို့မရဘူး။ ပြီးတော့ အစမို့ အလုပ်မကျွမ်းလို့ သွားနဲ့ နို့သီး ကိုက်မိပေမယ့် နောက်ပိုင်းတော့ ကျကျနန စို့ပေးတတ်လာတာမို့ ခင်မြနိုင်အဖို့ နို့သီးထိပ်တွေ နာကြင်ကျိန်းစပ်နေသေးပေမယ့် အရသာတွေ့လာပြီလေ။ မကြာပါဘူး။ လန့်ဖြန့်သွားတဲ့ စိတ်တွေလည်း ပျောက်ကုန်တယ်။

” အား ဟင့်ဟင့် စိုင်းရယ် အို့ အို့ တို့ရဲ့ နို့သီးတွေကို စို့ပေး နို့အုံကြီးတွေကို ကိုင်ပေးရတာ ကောင်းရဲ့လားဟင် စိုင်း၊ နို့စို့ရတာ ကောင်းသလား”

ခင်မြနိုင်သည် မိန်းမိန်းမူးမူးနှင့် လွန့်လူးရင်း မောသံကလေးနဲ့ ပြောလိုက်သည်။ ပါးစပ်က ပြောရင်း လက်ကလည်း စိုင်းမောင်၏လီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ လီးထိပ်ဖျား မဟတဟနေရာကလေးကို လက်မကလေးဖြင့် အသာပွတ်ပေးသည်။

” မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ နို့ကို အရင်က ဒီလိုမျိုးစို့ပေးဖူးသလားဟင်၊ စိုင်းရဲ့လီးကိုကော အခုတို့လုပ်ပေးနေသလို အခြားမိန်းမတစ်ယောက်က ဆုပ်ကိုင်ပြီး ပွတ်ပေးဖူးသလား”

ခင်မြနိုင်က မေးလိုက်ပြန်သည်။ တမင်ပင် ပွင့်လင်းရဲတင်းစွာ ပြောသည်။ ထိုသို့ ပြောလိုက်သည့် စကားများသည် စိုင်းမောင်၏ ကာမရမ္မက်မီးတောက်တွင်းသို့ ရေနံဆီများ ထပ်ဆင့်ပက်ဖြန်းထည့်လိုက်သလို ဖြစ်သည်။ ရှမ်းလေးတစ်ယောက် ရမ္မက်ဇောတွေ ပိုထန်လို့လာရပြီ။ ခင်မြနိုင်၏ နို့သီးများကို တိုးလို့သာ စို့ပေး လျက်ပေးသည်။ ဖင်တွေ ပေါင်တွေကို အရမ်းပင်ကိုင်သည်။

” တို့မေးတာ ဖြေစမ်းပါအုံးကွ”

ခင်မြနိုင်က ထပ်မေးတော့မှပင် စိုင်းမောင်သည် နို့စို့ပေးနေရာမှ ပါးစပ်ကိုခွာကာ မကြုံဖူးသေးကြောင်း ဗလုံးဗထွေး ပြန်အဖြေပေးလိုက်သည်။ သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ခင်မြနိုင်၏ နို့အုံကြီး နှစ်လုံးကို စုံကိုင်ကာ အားရပါးရ ဖျစ်ညှစ်သည်။ စိတ်ထနေပြီး နို့ကိုင်လည်း မကျွမ်းသေးတာကြောင့် ဖျစ်ညှစ်မှုတွေက တော်တော်ကြမ်းတမ်းသည်။ လက်ချောင်းများကို ဖြူနုနေသောနို့အုံသားများထဲသို့ နစ်ဝင်သွားအောင် ဖျစ်ညှစ်ခြင်းဖြစ်သည်။ သူ၏လက်ချောင်းများကြားမှ နို့အုံသားများ တစ်ရစ်ထွက်နေသည်ကို ကျေနပ်စွာ ကြည့်သည်။

” စိုင်းကလည်း ကျန်နေသေးတဲ့ ပင်တီကို ဆက်ချွတ်အုံးလေ။ ဘာလဲ တို့ကို တကိုယ်လုံး ဗလာကျင်းနေအောင်ချွတ်ပြီး မကြည့်ချင်ဘူးလား”

ခင်မြနိုင်က ခပ်ညုတုတုကလေး ပြောလိုက်ပြန်သည်။ ကောင်လေးမှာ ပို၍ပင် ဂမူးရှုးထိုး ဖြစ်လာသည်။ စိတ်တွေလည်း ထသည်ထက်ထာပြီ။

” ချွတ်မယ် ချွတ်မယ်”

စိုင်းမောင်သည် စိတ်ညှို့ခံထားရသူ တစ်ယောက်လို ပါးစပ်မှ ဗလုံးပထွေးပြောရင်း နို့အုံများကို တအားကိုင်တွယ် ဖျစ်ညှစ်နေသည်။ နို့တွေက ကိုင်ကောင်း၍ ဆုပ်နယ်လို့ မတင်းတိမ်နိုင်။ ပါးစပ်က ချွတ်မယ်ဟု ပြောနေသော်လည်း လက်ကတော့ ခင်မြနိုင်၏ အတွင်းခံ ပင်တီဘောင်းဘီဆီ မရောက်နိုင်။ ဤတွင် ခင်မြနိုင်က ဝင်ရောက် ကူညီ လမ်းကြောင်းပြပေးရလေတော့သည်။

ခင်မြနိုင်က နို့နယ်နေသော စိုင်းမောင်၏လက်များကို ညင်သာစွာ ဆွဲဖယ်ကာ အောက်ဖက်ဆီသို့ ပို့ပေးလိုက်သည်။ ဤအခါတွင်မှ ငနဲသားလေးသည် ခင်မြနိုင်၏ အတွင်းခံပင်တီဘောင်းဘီကလေးကို ချွတ်ခွာပစ်ဖို့ လုပ်ငန်းစလေတော့သည်။ အရင်ဆုံး ပင်တီဘောင်းဘီကလေး၏ ခါးစည်းမျှော့ကြိုးနေရာကို မရဲတရဲကိုင်သည်။ ပွတ်ပင် ပွတ်ကြည့်သေးသည်။ ခင်မြနိုင်၏ ရင်ထဲမှာတော့ ယားကျိကျိနှင့်။ ထို့နောက် ဘယ်ညာလက်မနှစ်ခုကို ပင်တီအတွင်းခံဘောင်းဘီကလေး၏ ခါးစည်းမျှော့ကြိုးအောက် ထိုးသွင်းသည်။ ပြီးတော့မှ အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ကာ ဘောင်းဘီကလေးကို ဖြူဇွေးတောင့်တင်းသော ပေါင်တံတုတ်တုတ်ဖြိုးဖြိုးကြီးများ တစ်လျှောက် အသာဆွဲချွတ်ချသည်။ ပင်တီကလေး လိပ်၍ ကျွတ်ကျသွားသောအခါ အထင်းသားပေါ်လာလေသည့် ခင်မြနိုင်၏ ဆီးခုံမို့မို့၊ စောက်မွှေးလိမ်ကောက်ကောက်များနှင့် စောက်ဖုတ်မို့မို့ဖောင်းဖောင်းကြီးကို စူးစိုက်ကြည့်ကာ ကျေနပ်စွာ လေချွန်လိုက်ပြန်သည်။

” ဆ ဆရာမရယ် ဟိုဟို ကျွန်တာ် အရမ်းလိုးချင်နေပြီဗျာ၊ ဆရာမကို လိုးလို့ရမလားဟင်၊ လိုးပါရစေနော် ဆရာမ”

စောက်ဖုတ်၏ ညှို့အားကြောင့် ထင်သည်။ စိုင်းမောင် အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့နှင့် လိုးခွင့်တောင်းနေရှာသည်။

” လိုးရမှာပေါ့ကွယ်၊ ကဲကဲ လိုးမယ်ဆိုရင် စိုင်းမောင်ရဲ့ အဝတ်တွေ ချွတ်ပစ်လိုက်အုံးလေ။ မြန်မြန်ချွတ်ကွာ၊ တို့ သိပ်စောင့်မနေနိုင်တော့ဘူး။ စိုင်းနဲ့ လိုးချင်လှပြီ”

ခင်မြနိုင်ကလည်း ပြန်ပြောလိုက်သည်။ နှစ်ယောက်သား တစ်တစ်ခွခွ စကားလုံးများကို သုံးနှုန်းပြောဆိုကြရာ ပြောရသည်ရော ကြားရသည်ပါ အရမ်းကို ရမ္မက်ကြွစရာ ဖြစ်နေပေတော့သည်။

စိုင်းမောင်သည် ဆရာမလေး၏စကားကို ချက်ချင်းနားထောင်သည်။ သူဝတ်ထားသော ရှပ်အင်္ကျီ၊ စွပ်ကျယ် စသည်တို့ကို ချွတ်သည်။ ခင်မြနိုင်ကလည်း ဝိုင်းကူပေးသည်။ နောက်ဆုံးတော့ စိုင်းမောင်လည်း ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်သွားလေပြီ။

စိုင်းမောင်ရော ကျွန်မပါ နှစ်ယောက်လုံး ကိုယ်လုံးတီးချွတ်ပြီးကြပြီ။ ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်ကုန်ကြပြီဆိုတော့ ဆက်ရရင် လိုးခန်းဖွင့်ဖို့ပဲ ရှိတော့တာပေါ့။

” တို့ကို မင်းလိုးချင်တယ် မဟုတ်လား စိုင်း”

ကျွန်မက ကောင်လေးကို စချင်လို့ မေးလိုက်တာ။

” အင်း အင်း”

စိုင်းမောင်လေ။ မုန့်စားချင်သလားလို့ မေးတာကို ပြန်ဖြေတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်ကြနေတာပဲ။ ခေါင်းကို တဆတ်ဆတ် ညိတ်ပြပြီး မဆိုင်းမတွ ပြန်ဖြေတယ်။

” ဒါဆိုလာ လိုးတော့လေကွာ”

” ဟို ဟို ဟိုဒင်း”

” ဘာများလဲ စိုင်းရ။ ဘာဖြစ်နေတာလဲ။ လိုးချင်တယ်ဆို လာလိုးလေ”

” ဟိုဒင်း ကျွန် ကျွန်တော် တစ်ခါမှ မလိုးဖူးသေးဘူး။ အဲ့ဒါ ဘယ်လို လိုးရမယ်ဆိုတာလည်း မသိ မသိလို့။ အဲ့ဒါ ဆရာမက ပြ ပြ ပြပေးပါနော်”

စိုင်းမောင်က အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့နဲ့ ပြောရှာတယ်။ ကြောက်စိတ်ကြောင့် စကားထစ်နေတာလား။ ရမ္မက်ဇောကြောင့် စကား အဆင်မချောတာလား ကျွန်မ မသိပါ။ သိဖို့လည်း မကြိုးစားချင်ပါဘူး။ သူဟာ ဘယ်မိန်းမကိုမှ မလိုးဘူးသေးတဲ့ လူပျိုစစ်စစ် တစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး သူ့လီးဟာလည်း ကျွန်မစောက်ဖုတ်ကို ပထမဆုံးလိုးဖူးတာ ဖြစ်သွားမယ်ဆိုတာကို သေသေချာချာ သိလိုက်ရတာကြောင့် ကျွန်မ အရမ်းကို ပျော်သွားတယ်။ စိုင်းမောင်ဆိုတဲ့ ရှမ်းချာတိတ် ဖြူဖြူချောချောကလေးကို ကျွန်မက လူပျိုရည် ဖျက်ရတော့မယ်လေ။ သူ့ရဲ့ ဦးဦးဖျားဖျား သုတ်ရည်တွေကို ကျွန်မစောက်ဖုတ်က သောက်သုံးရတော့မယ်။ ဘယ်လောက်များ အားရစရာကောင်းလိုက်ပါသလဲ။ အရှက်အကြောက်နဲ့ သိက္ခာတွေ ဘေးချိတ်ပြီး သူ့ကို ကာမရမ္မက်ကွန်ယက်ထဲ တိုးဝင်ကျရောက်လာအောင် သိမ်းသွင်းရကျိုးနပ်ပြီပေါ့ရှင်။

” ဘာမှပူမနေပါနဲ့ကွာ၊ ဘယ်လိုလိုးရမယ်ဆိုတာ တို့သင်ပြပေးမှာပေါ့။ ဟုတ်ပြီလား”

ကောင်လေးက ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညိတ်ပြန်တယ်။ အင်း သူ့ရဲ့ကရာတေး နည်းပြဆရာမလေး ကျွန်မဟာ အခုတော့ လိုးနည်းပါ သင်ပေးရတဲ့ နည်းပြဆရာမကလေး ဖြစ်လာခဲ့ရပြန်တာပေါ့။ ကျွန်မဖြင့် တစ်သက်နဲ့တစ်ကိုယ် ယောင်္ကျားသားတစ်ယောက်ကို လိုးနည်းပြပေးရတဲ့ အခြေအနေမျိုးနဲ့ တွေ့ရမယ်လို့ ထင်ကို မထင်ခဲ့ပါဘူး။ အခုတော့ ကြုံရပြီလေ။ ပြီးတော့ ဒီလိုသင်ပြပေးရတာကိုကပဲ ကျွန်မအဖို့ တစ်မျိုးတစ်ဖုံ ကျေနပ်စရာ ဖြစ်နေပါတယ်။ ဘယ်လို ပုံစံမျိုးနဲ့ လိုးခိုင်းရင် ကောင်းမလဲ။ ကျွန်မကတော့ ဒူးတုတ် ဖင်ထောင်ပေးပြီး နောက်ကနေ တက်လိုးခိုင်းချင်တာ။ နွားတက်လို့ ခေါ်မလား၊ ဖင်ထောင်လိုးနည်း ခေါ်မလားတော့ မသိဘူး။ ဒီလို လေးဘက်ကုန်းပြီး အလိုးခံရတာကို ကျွန်မ အကြိုက်ဆုံးပဲ။

ဒါပေမယ့် တစ်ခါမှ မလိုးဖူးသေးပဲ အခုမှစပြီး လိုးနည်း သင်ပြပေးရမယ့် စိုင်းမောင်အနေနဲ့ကတော့ ဒီလိုလေးဘက်ကုန်းပြီး ဖင်ထောင်ပေးထားတာကို နောက်ကနေ တက်လိုးတတ်အုံးမှာ မဟုတ်ဘူး။ ဒီတော့ ရိုးရိုးရှင်းရှင်း လှေကြီးထိုးနည်းနဲ့ပဲ လက်ဦး သင်ခန်းစာပေးလိုက်တာ ကောင်းပါတယ်လေ။ ပြီးတော့ သူနဲ့ ကျွန်မနဲ့ ကာမစပ်ယှက်မှု ဇာတ်လမ်းက အခုမှ စလုံးရေစ တာ မဟုတ်လား။ နောက်ဆက်လိုးကြရမယ့် ပွဲတွေ အများကြီးရှိသေးတာပဲ။ နောက်လာမယ့် လိုးပွဲတွေကြမှ ကျွန်မစိတ်ကြိုက် ပုံစံနဲ့ လိုးကြတာပေါ့။ ဒူးကိုထောင် ပေါင်ကို ခပ်ကားကား လုပ်ပေးလိုက်တယ်။

” ကဲလာ တက်လေ”

” ဆရာမပေါ်ကို တက်ရမှာလား”

တကယ်ရိုးတဲ့ ရှမ်းလေးပဲ။ ဘယ်ပေါ်တက်ရမလဲ ဆိုတာကို မေးနေရသေးတယ်။ ရယ်လည်း ရယ်ချင်ပါရဲ့။

” ဟုတ်တယ် တက် တက် ”

အင်း၊ တက်မဲ့တက်တော့လည်း တကယ့်ကို ဂမူးရှုးထိုးနဲ့။ ကြည့်လေ။ သူတက်လာပုံကို။ ဒူးထောင် ပေါင်ကား လုပ်ပေးထားတဲ့ ကျွန်မအပေါ်ကို ခွတယ်။ ခွပြီးတာနဲ့ ခါးတလှုပ်လှုပ် လုပ်ပြီး သူ့လီးကို အဖုတ်ထဲ ထိုးသွင်းတော့တာပါပဲ။ သူက တက်ခွတာဆိုပေမယ့် အနေအထားက မမှန်ဘူးလေ။ ဒီတော့ ခါးတလှုပ်လှုပ်နဲ့ ထိုးသွင်းနေတဲ့ လီးကြီးက စောက်ဖုတ်နဲ့ ချိန်သား မကိုက်ဘူး။ ဒီတော့ ထိုးသွင်းလိုက်တာ စောက်ဖုတ်ထဲ ဘယ်လိုဝင်မှာလဲ။ ဘေးချော်နေတာပေါ့။

လုံးလုံးကြီးချော်နေတာလားတော့လည်း မဟုတ်သေးဘူး။ စောက်ဖုတ်ဘေးနှုတ်ခမ်းသားတွေကို ထိုးမိလိုက် စောက်စေ့ကို ထိမိလိုက်ဖြစ်နေတာ။ သိကြတဲ့အတိုင်းပါပဲ။ ဒီလိုမျိုးက အဖုတ်ကို လီးနဲ့ ထိုးကလိတာမျိုး ဖြစ်နေတာ မဟုတ်လား။ ကျွန်မလေ ရင်ထဲကို ရှိန်းကနဲ ရှိန်းကနဲ ဖြစ်သွားရတာပဲ။ အဖုတ်ထဲကလည်း စောက်ရည်ကြည်တွေ စိုစိုထွက်ကျလာနေတယ်။ သူ့လီးထိပ်ပိုင်းက စိုစိုစိစိဖြစ်နေတဲ့ အရည်ကြည်တွေဟာလည်း ကျွန်မ အဖုတ်ကို ထိတွေ့ ပေကျန်ကုန်တယ်။ ဒီလိုချော်ထိုးရင်း သုတ်ရည်တွေ ပန်းထွက်ကုန်ရင် အခက်လို့ ကျွန်မတွေးမိတော့မှ မနေနိုင်တော့ဘူး။ ဟုတ်တယ်လေ။ ဒီကောင်လေးက အရိုင်း။ သုတ်ထွက်မြန်မယ်။ သုတ်တွေ မထွက်ခင် လိုးခိုင်းနိုင်မှ တော်ကာကြမှာ။

” ဟေ့ ဘေးချော်နေပြီလေ။ ခဏနေ။ တို့သေသေချာချာတေ့ပြီး ပြပေးမယ်”

” ဟုတ်ကဲ့ဆရာမ ပြပေးပါ။ ကျွန်တော်တော့ ဘာမှနည်းမလည်ဘူး။ တက်ဆိုလို့သာ တက်ပြီး ထိုးနေရတာ”

စိုင်းမောင်က ခါးတလှုပ်လှုပ်လုပ်နေတာကို ရပ်လိုက်တယ်။ ကျွန်မကလည်း သူ့ကို ကျွန်မကိုယ်ပေါ်က တက်ခွလျက်ဖြစ်နေတာ အနေအထားမှန်သွားအောင် ပြုပြင်ပေးရတယ်။ သူကလည်း ကျွန်မပြင်ပေးတဲ့ အနေအထားအတိုင်း လိုက်နေတယ်။ အပေါ်ကတက်ခွနေတာတော့ အနေအထား မှန်သွားပြီ။

ကျွန်မက သူ့ငပဲကို ညာလက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ကျွန်မရဲ့ စောက်ဖုတ်ဝမှာ ဆွဲကပ်ပေးလိုက်တယ်။ အဖုတ်ဝမှာ လီးထိပ်ဖျားတေ့မိပြီလေ။ အို။ လီးအထိအတွေ့ကလည်း ကောင်းလိုက်တာ။ ကျွန်မလေ တကိုယ်လုံး ဖိန်းကနဲ ရှိန်းကနဲကို ဖြစ်သွားတာပဲရှင်။ ကောင်လေးလည်း ကျွန်မလိုပဲ ဖြစ်မှာပါ။ အသက်ရှူပြင်းလာတာကို ကျွန်မသိလိုက်ရတယ်။ သူ့ကိုယ်လည်း အဖျားတက်သလို ဆတ်ဆတ်တုန်လို့။

ကျွန်မက သူ့ တင်ပါးလုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေးတွေ အပေါ် ဘယ်လက်ကိုတင်လိုက်တယ်။ ဖင်ကိုခပ်ကော့ကော့ ဖြစ်သွားအောင် အသာဆွဲပင့်ပေးလိုက်တယ်။ ဒီအခါမှာ သူ့လီးထိပ်အဖျားပိုင်း လက်တစ်ဆစ်သာသာလောက် ကျွန်မအဖုတ်ထဲ တစ်ဝင်လာတယ်။ ကျွန်မကလည်း အောက်ကနေ တင်ပါးကို မကြွတကြွလေး လုပ်ပေးထားပြီး သူ့လီးကြီး အဖုတ်ထဲတိုးဝင်လာမယ့် အချိန်ကို ရင်တဖိုဖိုနဲ့ စောင့်လင့်နေတယ်။ ဒါပေမယ့် သူက လီးကို ထိုးမသွင်းဘူး။ ကျွန်မကိုယ်ပေါ်မှာ ငြိမ်ချက်သားကောင်းနေတယ်။ သြော့် ဟုတ်သားပဲ။ လီးအထိအတွေ့ကြောင့် မိန်းမူးပြီး မေ့နေလိုက်တာ။ ကျွန်မက သူ့ရဲ့ လိုးနည်းပြ ဆရာမလေးလေ။ ကျွန်မက ထိုးသွင်းခိုင်းမှသာ သူက တေ့ မိသားဖြစ်တဲ့ လီးကို ထိုးသွင်းမှာပေါ့။

” လုပ်လေ စိုင်းရယ် ဟင်းဟင်း မင်းလီးကြီးကို တို့အဖုတ်ထဲ ထိုးသာသွင်းလိုက်ပါတော့ကွာ ဟင်းဟင်းဟင်း”

ကျွန်မက အံကြိတ်ပြီး ပြောလိုက်ပါတော့တယ်။

ခင်မြနိုင်ရဲ့ တောင်းတောင်းတတနဲ့ လီးထိုးအသွင်းခိုင်းသံကလေးက စိုင်းမောင်ရဲ့ ရမ္မက်ယမ်းအိုးကို ပေါက်ကွဲသွားအောင် တို့ပေးလိုက်တဲ့ မီးပွားကလေးပါပဲ။ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ ပါးစပ်က ဒီလို တမ်းတတဲ့ စကားမျိုးကို စိုင်းမောင် တစ်ခါမှ မကြားဖူးခဲ့ပါဘူး။ ပြီးတော့ အခုကြားရတဲ့အသံမှာ ခယမှု၊ တောင်းပန်မှု အရိပ်အငွေ့တွေလည်း ပြည့်လျှံနေတာကို စိုင်းမောင်သိတယ်။ သူ့ကို လိုးဖို့ တမ်းတမ်းတတနဲ့ ခယပြောဆိုနေတဲ့ ဒီစကားသံလေးက စိုင်းမောင်အဖို့ ပိုင်စိုးနိုင်တဲ့ စွမ်းအားတစ်ခုခုကို ဖန်တီးလိုက်သလိုပါပဲ။ သူဟာ ခင်မြနိုင်ရဲ့ တပည့်လေးဖြစ်တယ်ဆိုတဲ့ အားငယ်စိတ်ကလေးလည်း ပျောက်သွားပြီ။ အခုဆိုရင် သူဟာ ခင်မြနိုင်ကို ပိုင်စိုးနိုင်သူ ဖြစ်နေပြီလေ။

အနေအထားကလည်း ခင်မြနိုင်ကအောက်က ပက်လက်ကလေး သူက အပေါ်ကတက်ခွလို့။ သူ့လီးထိုးသွင်းမှာသာ ခင်မြနိုင်အနေနဲ့ အလိုးခံရမယ့်ဘဝ။ ကဲ မပိုင်ဘူးလား။ စိုင်းမောင်ဟာ စိုးပိုင်မှု အပြည့်ပါတဲ့ အပြုံးတစ်ချက်ပြုံးလိုက်ပြီး အဖုတ်ဝမှာတေ့မိထားတဲ့ လီးချောင်းကို စိုက်ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ ပူနွေးပျစ်ချွဲတဲ့ အရည်ကြည်တွေ စိုနေလေတဲ့ စောက်ခေါင်းထဲ လီးကြီးက လျှောကနဲ ဝင်သွားတာကို ရင်သိမ့်တုန်အောင် အရသာခံစားလိုက်ရသလို ခင်မြနိုင်ရဲ့ အားရကျေနပ်စွာ ရေရွတ်မြည်တမ်းသံလေးကိုလည်း နားနှင့် ကြားလိုက်ရပြန်ရာ စိုင်းမောင်အရမ်းကို ကျေနပ် သဘောကျသွားရလေတော့သည်။

” အား ကျွတ်ကျွတ် စိုင်းရယ် ဟင့်”

စိုင်းမောင်သည် ခင်မြနိုင်၏ စောက်ဖုတ်ထဲ သူ့လီးကြီး တိုးဝင်နေသည်ကို ငုံကြည့်လိုက်သေးသည်။ သိပ်ကြာကြာတော့ မမြင်ရပါ။ လီးကြီးက စောက်ဖုတ်ထဲ အဆုံးမြုပ်ဝင်သွားကာ ဆီးစပ်နှစ်ခု ထိကပ်မိသွားသောကြောင့်ဖြစ်သည်။

” ဟင့်ဟင့်ဟင့် ရှီ့း အ့ အ့”

ခင်မြနိုင်သည် ပါးစပ်မှ မြည်တမ်းရင်း စိုင်းမောင်ကို လှမ်းဖက်သည်။ စိုင်းမောင်မှာ ကိုယ်ဟန်ကို မထိန်းနိုင်ပဲ ခင်မြနိုင်အပေါ် ရင်ချင်းကပ်ရက်သားကျသည်။ ခင်မြနိုင်၏ အိထွားသော နို့များမှာ စိုင်းမောင်၏ ရင်ဘတ်နှင့် တင်းကနဲနေအောင် ဖိမိသည်။ လီးကိုလည်း စောက်ဖုတ်ထဲ ထပ်သိပ်လိုက်သလို ဖြစ်ကာ ခင်မြနိုင် တကိုယ်လုံး တုန်ရင်သွားသည်။ ခင်မြနိုင်သည် စောက်ခေါင်းထဲ တိုးဝင်နေပြီ ဖြစ်သည့် လီးတန်ကြီးကို ဖျစ်ညှစ်စုပ်ယူသည်။ တင်ပါးကြီးများကို ဝေ့ရမ်းလှုပ်ရှားသည်။ ကော့ပင့်လိုက် ပြန်ချလိုက် လုပ်သည်။

စိုင်းမောင်ကတော့ ခင်မြနိုင်ကိုယ်ပေါ်တွင် မှောက်လှက်သား ငြိမ်၍နေသည်။ ခင်မြနိုင်အောက်မှ လှုပ်ရှားပေးနေမှုကြောင့် အဖုတ်ထဲရှိ လီးနှင့် အဖုတ်မအတွင်းသားများသည် တရွရွထိတွေ့ ပွတ်တိုက်မိနေသည်။ စိုင်းမောင်ခင်မျာ ကြက်သီးတွေ ဖျန်းကနဲ ဖျန်းကနဲပင် ထသွားသည်။ သူ့လီးသည်လည်း တင်းကြပ်စွာ ရစ်ပတ်ခံထားရသလို ဖြစ်နေသည်။

” ကောင်းလိုက်တာ စိုင်းရယ်။ မင်းလီးကြီးက တို့အဖုတ်ထဲမှာ ပြည့်သိပ်နေတာပဲ။ တို့ဖင်ကြီး လှုပ်လှုပ်ပေးတော့ မင်းလီးကြီးက အဖုတ်အတွင်းသားတွေကို ဟိုတိုးဒီတိုးနဲ့ ”

ခင်မြနိုင်က ခပ်တိုးတိုးလေး ပြောသည်။ တစ်တစ်ခွခွနှင့် နှုတ်ရဲရဲပြောသော စကားများသည် ကြားရသော စိုင်းမောင်ကို ရင်တဒိတ်ဒိတ်ခုန်လာစေသည်။ ကာမအရသာတစ်မျိုး ခံစားရစေပါသည်။

” ကဲ စိုင်းရေ။ မင်းလီးကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက် ပြန်ထိုးသွင်းလိုက်လုပ်ပြီး တအားသား ဆောင့်လိုးပေတော့။ ကြိုက်သလောက်သာ ဆောင့် ဟုတ်ပြှလား။ မင်းစိတ်ကြိုက် မင်းသဘော ”

ခင်မြနိုင်က ဤသို့ပြောပြီး စိုင်းမောင်၏ ခါးကို သူမ၏ခြေထောက်နှစ်ဘက်ဖြင့် ကြက်ခြေခတ်လိုက်သည်။ သိုင်းဖက်ထားသည့်လက်ကိုလည်း ဖြေလျော့လိုက်သည်။ မိမိအနေဖြင့် အပေါ်မှနေ၍ စိတ်တိုင်းကျ လှုပ်ရှားဆောင့်လိုးနိုင်ပြီ ဖြစ်ကြောင်း စိုင်းမောင်သိသည်။ စိုင်းမောင်သည် အစပျိုး စမ်းကြည့်သည့်အနေဖြင့် ခါးကို လှုပ်၍ တစ်ချက်ညှောင့်လိုက်သည်။ ဤသို့လုပ်ကြည့်သည်နှင့် ခင်မြနိုင်ကိုယ်ပေါ်တွင် ရင်ချင်းအပ်အိပ်နေရက်က ဆောင့်လိုး၍ သိပ်မကောင်းကြောင်း နားလည်သွားသည်။ ထို့ကြောင့် လက်နှစ်ဘက်ကို ဆန့်ထုတ်ကာ ကိုယ်အထက်ပိုင်းကို ကြွတင်လိုက်သည်။ ပြီးမှ စောက်ဖုတ်ထဲ မြုပ်ဝင်နေသည့် လီးကို ဆွဲထုတ်သည်။ အသာခေါင်းငုံကြည့်လိုက်ရာ စောက်ခေါင်းထဲမှ လီးတန်ကြီးထွက်လာသည်ကို မြင်သည်။

ခင်မြနိုင် အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားများက ဆွဲထုတ်သော လီးတန်တွင် ကပ်ကာ ပြဲလန်ပါလာသည်။ တဝက်ကျော်ကျော်လောက် ဆွဲထုတ်ပြီးသည့်နောက် ခါးအားနှင့် ပေါင်လုံးအားများကို သုံးကာ တအားပြန်ဆောင့်ချသည်။

” ဘွပ် ဗျိ့”

လီးတန်ကြီးက စောက်ခေါင်းပေါက်လေးထဲ တရှိန်ထိုး ဝင်သွားသည်။

” အမလေး စိုင်းရဲ့ အား”

ဆောင့်ချက်ပြင်း၍ အောင့်သွားသောကြောင့် ခင်မြနိုင် အော်လိုက်မိသည်။ သို့သော် ဆောင့်ဝင်လာသော လီးတန်လုံးပတ်ကြီးက စောက်စေ့တစ်လျှောက်လုံး ပွတ်တိုက်သွားသည့်အပြင် သားအိမ်ကိုပါ ထောက်မိရာ ရှိန်းမြမြကာမအရသာက တကိုယ်လုံးပြန့်နှံ့ အီစိမ့်သွားရာ နာကြင်မှုကို အရေးမမူနိုင်တော့။ တင်ပါးဆုံကြီးကိုပင် ကော့ပင့် လှုပ်ခါပေးလိုက်သေး၏။ ခင်မြနိုင် မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့ကာ အော်ဟစ်ညည်းညူလိုက်သောအခါ မိမိတအားဆောင့်လိုးလိုက်၍ နာနာကြင်ကြင် ဖြစ်သွားလေသလားဟု စိုင်းမောင် စိုးရိမ်မိသေးသည်။ သို့သော် ခင်မြနိုင်က ဘာမှပြောဆိုတောင်းပန်ခြင်း မပြုသည့်အပြင် တင်ပါးဆုံကြီးပင် ကော့ပင်လှုပ်ရှားပေးလာသောအခါ စိုင်းမောင်လည်း ဘာမှ စဉ်းစားမနေတော့ပဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် ဆက်íဆောင့်လိုးပေးလိုက်လေတော့သည်။

” ဘွပ် ဘွပ် ဘွပ်”

” အား အိ အား”

” ဘွပ် ဘွပ်”

” အမလေး ကောင်းလိုက်တာ စိုင်းရယ် ကောင်းလိုက်တာ”

” ဘွပ် အား ဘွပ် အိ ဘွပ်ဘွပ်ဘွပ်”

” အား လိုးစမ်းပါ တအားဆောင့်လိုးစမ်းပါ။ တို့ရဲ့စောက်ဖုတ်ထဲကို မင်းရဲ့လီးကြီ တအားဆောင့်ဆောင့်ပြီး လိုးပေးစမ်းပါ”

အပေါ်က ဆောင့်သည့် ရှမ်းလေးက တအားကျုံး၍ လိုးနေသလို အောက်မှ အလိုးခံနေသူ ဆရာမကလေးကလည်း ပါးစပ်မှ တဏှာရမ္မက် လွှမ်းသည့် မြည်တမ်း ပြောဆိုသံများ ပြုရင်း အားရပါးရကို အလိုးခံနေသည်။ စိုင်းမောင်၏ ဆောင့်လိုးချက်များနှင့် အံကိုက်ဖြစ်ရလေအောင် တင်ပါးဆုံကြီးကို ကော့ကော့ပေးသည်။ ဆီးစပ်ချင်းကျနစွာ ရိုက်မိစေရန်လည်း ဆီးခုံကို ကော့ကော့မို့မို့လေးဖြစ်အောင် ချိန်ကိုက်ပေးလိုက်သေးသည်။ စိုင်းမောင်မှာ ယခုမှ စလိုးဖူးသည့် အရိုင်းကလေးဖြစ်ရာ ဆောင့်နည်းများတော့ မကျွမ်းသေးပါ။ ဆောင့်နည်းမျိုးစုံကိုလည်း တတ်သိခြင်းမရှိသေးပါ။ သို့သော် သူသည် ကရာတေးသမားတစ်ယောက်မို့ အားအင်များကိုတော့ လိုအပ်သည့် နေရာတွင် ကျကျနန စုစည်းကာသုံးတတ်သည်။ ပြီးတော့ အမောလည်းခံနိုင်သည်။

ယခုဆိုရင် စိုင်းမောင်သည် အားအင်များကို ခါး၊တင်ပါးနှင့် ပေါင်ရင်းတစ်ဝိုက်တွင် စုစည်းထားကာ အားပြင်းပြင်းနှင့် ထိထိမိမိ မမောတမ်းပင် ဆောင့်၍လိုးနေသည်။ ခင်မြနိုင်တစ်ယောက် စိုင်းမောင်ရင်ခွင်အောက်တွင် လွန့်ကာလူးကာ ကော့ကာပျံကာနှင့် အရမ်းကိုဖြစ်နေပြီ။ စိုင်းမောင်က လီးတစ်ဝက်ခန့်သာ ဆွဲထုတ်ပြန်ဆောင့်လုပ်နေရာ ဆောင့်ချက်အရမ်းပြင်းသော်လည်း လီးဝင်မနက်လှသောကြောင့် ထိမိသော ဆောင့်လိုးချက်များဖြစ်လာစေရန် ခင်မြနိုင်က ပြောဆိုသင်ပြပေးနေရပြန်သည်။

” ဘွပ်ဘွပ်ဘွပ် ဘွပ်ဘွပ်ဘွပ် ”

” စိုင်းရယ် ဒစ်ပေါ်တဲ့အထိ ဆွဲထုတ်ပြီးမှ တအား ဆောင့်သွင်းပေးကွာ”

” ဘွပ် အား ဘွပ် အီး ဘွပ် အမလေး ဟုတ်ပြီ ဟုတ်ပြီ ဘွပ် အဲ့ဒီလိုမျိုးပြောတာ”

” ဘွပ် အင့် ”

ဒီလို ကိစ္စမျိုးက လက်တွေ့တွင် သင်လွယ်တတ်လွယ်သည်မို့ တစ်ခါပြောရုံနှင့် စိုင်းမောင်သည် လီးဝင်နက်အောင် ဆောင့်လိုးနည်းကို နားလည်တတ်သိသွားသည်။ စိုင်းမောင်သည် လုံးကျစ်သော ဖင်ပြောင်လေးကိုကြွ၍ လီးကို ဆွဲထုတ်ရာတွင် လီးဒစ်အနားရစ် အဖုတ်ဝတွင် ပေါ်လာသည်အထိ ဆွဲထုတ်သည်။ ထို့နောက် လှစ်ကနဲ သွက်လက်မြန်ဆန်အားပြင်းစွာ စောက်ခေါင်းထဲ ပြန်ဆောင့်သွင်းသည်။ ဤအခါ ခုနစ်လက်မလောက်ရှည်သည့် လီးတန်တစ်ချောင်းလုံး အဖုတ်ဝ၊ စောက်ခေါင်းအတွင်းသား၊ စောက်စေ့တို့နှင့် ပွတ်တိုက်ထိမိကာ စောက်ခေါင်းထဲ တိုးဝင်သွားသည်။ ထိတွေ့သည့် အလျားက စောစောကထက် တစ်ဆပိုလာရာ စိုင်းမောင်နှင့် ခင်မြနိုင်တို့ အဖို့လည်း ကာမအရသာကို တစ်ဆတိုးကာ တမေ့တမောကြီး ခံစားနေရလေတော့သည်။

🏵️ ငယ်ငယ်လှလှ ဆရာမ (အပိုင်း ၂) ဇာတ်သိမ်း ဆက်ဖတ်ရန် ဒီကိုနှိပ်ပါ 🏵️