ထူးဆန်းတဲ့အမွေ (အပိုင်း ၁)
ရေးသားသူ – တပ်ကြပ်ကြီး

(အချစ်တက္ကသိုလ်တွင် စတင် တင်ဆက်သည်။ )

ကျွန်တော့်နာမည်ကတော့ စဝ်ဟွမ်ကိုးလုံတဲ့။ ရင်းနှီးတဲ့သူတွေကတော့ ရှမ်းလေး လို့ ခေါ်ကြတယ်။ ကျွန်တော် (၁၈) နှစ် ရောက်တဲ့အချိန်မှာ ကျွန်တော့်ရဲ့အဖိုး အသည်းအသန်ဖြစ်လို့ဆိုပြီး အကြောင်းကြားစာ ရောက်လာတယ်။ ကျွန်တော်တို့က ပြင်ဦးမာလာမှာနေပြီး ဖိုးဖိုးက ယမုနရဌ မှာနေတယ်။ ကျွန်တော်မမွေးခင် နှစ်ပေါင်းများစွာထဲက ဖေဖေ စဝ်ခွန်ဖောင်းရဲ့မေမေ ဖွားဖွား မဟာဒေဝီနဲ့ ဖိုးဖိုးတို့ ကွာရှင်းခဲ့ကြတာမို့လို့ ကျွန်တော် မွေးကတည်းက အသွားအလာ အလွန်နည်းခဲ့ပါတယ်။ ဖေဖေရဲ့အဆိုအရတော့ ဖိုးဖိုးက သူနဲ့ကျွန်တော့်ကို ဖြစ်နိုင်ရင် အမြန်ဆုံးတွေ့ချင်တယ်တဲ့။ လေယာဉ်လက်မှတ်ပါ တစ်ခါထဲပို့ ပေးလိုက်တယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ပဲ ကျွန်တော်တို့ ယမုနရဌကို ထွက်လာခဲ့ကြတယ်။

ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်စလုံးကို ဖိုးဖိုး ဘာလို့တွေ့ ချင်သလဲဆိုတာ စဉ်းစားနေကြတယ်။ မသေခင် သူ့သားနှင့် မြေးကို တွေ့ချင်လို့လားပေါ့။ အဲ့ဒါပဲရှိတယ်လေ။ မေမေလေးကလည်း ဖိုးဖိုးရဲ့အကြောင်းပြောရင် ဘယ်တော့မှ အပြောမခံဘူး၊ စကားလမ်းကြောင်း အတင်းပြောင်းပစ်တတ်တယ်။ အကြောင်း တစ်ခုခုကြောင့် ဖိုးဖိုးကို မုန်းတီး ကြောက်ရွံ့နေသလိုပဲ။ တကယ်လို့ သူ့ကိုပါ တွေ့ချင်တယ်ဆိုရင်တောင် သူ ကျွန်တော်တို့နဲ့ လိုက်လာပါ့မလားဆိုတာ သံသယဖြစ်မိတယ်။ မေမေလေးက တစ်ကယ်တော့လည်း ကျွန်တော့်အမေအရင်း မဟုတ်ပါဘူး။ မေမေက ကျွန်တော့်ကိုမွေးပြီး မကြာခင်မှာပဲ ဆုံးပါးသွားခဲ့လို့ ဖေဖေတို့အမျိုးတွေရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း မေမေ့ရဲ့ညီမဝမ်းကွဲတစ်ယောက်နဲ့ ထပ်ပြီး အိမ်ထောင်ချပေးလိုက်လို့ ကျွန်တော့်ရဲ့ မေမေလေး (မိထွေး) ဖြစ်လာတာပါ။

ကျွန်တော်က ဖိုးဖိုးနဲ့ တော်တော့်ကို တူတာဗျ။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်စလုံးမှာ နက်မှောင်တဲ့ ဆံနွယ်ခွေနဲ့ ဖြူဖွေးတဲ့အသား အရည်၊ နှာတံစင်းစင်း၊ မျက်နှာကျပုံ အကုန်တူတယ်။ အမျိုးတွေအားလုံးကတော့ ကျွန်တော့်ကို ဖိုးဖိုး ငယ်ငယ်တုန်းကနဲ့ တစ်ပုံစံထဲလို့ ပြောကြတာပဲ။ ဖေဖေကြတော့ တစ်မျိုးဗျ။ ကျွန်တော်ထင်တယ် မျိုးရိုးထဲမှာ အဖေ့ကို ကျော်သွားလား မသိဘူး။ ကျွန်တော်တို့နဲ့ သိပ်မတူဘူး။ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း၊ အသားညိုညို၊ မုတ်ဆိတ်၊ ပသိုင်းမွှေး၊ ရင်ဘတ်မွှေး အလွန်သန်ပါတယ်။ မျက်ခုံးမွှေးထူထူ၊ နှာယောင်ကောက်ကောက်၊ တကယ်လို့သာ ကျွန်တော်သာ သေသေချာချာမသိဘူးဆိုရင် ကျွန်တော့် အဖေအရင်းလို့ ပြောရမှာတောင် ခက်ခက်ဗျ။ ဖိုးဖိုးက စော်ဘွားမျိုးဆက်ပီပီ အလွန်ချမ်းသာတယ်ဗျ။ ယမုန်နာအင်းကြီးအစပ်မှာ ဆောက်ထားတဲ့ စိတ္တကရ ရဲတိုက်ကြီးမှာ နေတယ်။ အင်းကြီးရဲ့တစ်ခြားဘက်မှာ ယမုနရဌမြို့တည်ရှိတယ်။

ကျွန်တော်တို့ကို ယမုနရဌမြို့လေဆိပ်ကနေ ကြိုလာတဲ့ ကားက စိတ္တကရဝင်းထဲသို့ ချိုးဝင်လိုက်တော့ တန်ဖိုးကြီးကြီး နောက်ဆုံးပေါ်ကားတွေ လေးငါးစီးလောက် ရပ်ထားတာ တွေ့ရတယ်။ ဖိုးဖိုးမှာ အမြဲတမ်း ကားသစ်တွေနဲ့ မိန်းမချောချော ငယ်ငယ်လေးတွေ အမြဲတမ်း ဝန်းရံနေတတ်တယ်။ မိန်းမချော မိန်းမလှလေးတွေ သူ ဘယ်ကဘယ်လို ရှာတွေ့တတ်မှန်း ကျွန်တော်တို့အတွက်ကတော့ အမြဲတမ်း ပဟေဠိ ဖြစ်နေမှာပဲ။ အခုလည်းကြည့်ဦး ဖိုးဖိုးရဲ့ နောက်ဆုံးအငယ်လေး နန်းဖူးဖူးပြည့်က ကျွန်တော်တို့ကို အိမ်တံခါးဝကနေ ဆီးကြိုလာတယ်။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က တစ်တစ်ရစ်ရစ် အချိုးအဆစ်ကျကျနဲ့ ဝတ်ထားတဲ့ ရှမ်းရင်ဖုံးအင်္ကျီကြပ်ကြပ်အောက်က ဖောင်းမို့ထနေတဲ့ တောင်ပူစာနှစ်လုံးက ကျွဲကောသီးတွေလောက်ရှိတယ်။ ခါးကျင်ကျင်လေးမှာ ကျစ်ကျစ်ကလေး ဝတ်ထားတဲ့ ယောထမီအောက် စွင့်ကားနေတဲ့ တင်သားတွေနဲ့ ဖြောင့်စင်းတဲ့ ပေါင်တန်အလုံးအရာကို ထင်ထင်ရှားရှား တွေ့နေရတယ်။ ခြုံပြောရရင်တော့ အလွန်တောင့်လှတဲ့ အစ်မကြီးတစ်ယောက်ပေါ့ဗျာ။ ကျွန်တော့်ရဲ့ လူပျိုဖြစ်စ မျက်လုံးထဲမှာ မိန်းမတိုင်းလှနေတာလည်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာပါဗျာ။

“မင်းကတော့ စဝ်ဟွမ်ကိုးလုံပဲ ဖြစ်ရမယ်“

သူမက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျွန်တော့်ကို လှမ်းဖက်နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်နဲ့ အရပ်အမောင်းကလည်း ကျွန်တော့်အသက်ထက်စာရင် နဲနဲထွားတယ်လို့ ပြောလို့ရတယ်။ ပြီးခဲ့တဲ့နှစ်ကမှစပြီး ကျွန်တော်က ဝိတ်တွေမ၊ အားကစား လုပ်ခဲ့တာကိုး။ အခုလို ခပ်တောင့်တောင့်ချောချော အမျိုးသမီးတစ်ဦးကို ဖက်ပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်ရတော့ နည်းနည်းတော့ သွေးဆူလာတယ်။ ကျွန်တော် ဝိတ်တောင့်ကြောင်းလည်း မသိမသာညှစ်ပြီး ပြလိုက်တယ်။ ဟီး……….။

“ဟုတ်ပါတယ်……..မမ…..“

သူမက ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းတွေပေါ် ဖွဖွလေး တစ်ချက် မနမ်းလိုက်ခင်မှာ ကျွန်တော်ပြောလိုက်တာ ဖြစ်ပါတယ်။ ဟိုက် အခုမှတွေ့တဲ့ ယောင်္ကျားလေးတစ်ယောက်ကို နှုတ်ခမ်းလာနမ်းလိုက်တာ နဲနဲတော့ မထူးဆန်းဖူးလားလို့ တွေးမိနေတယ်။ ဖေဖေ့ကိုတော့ သူမက ခါးကိုင်းခေါင်းငုံ့ပြီးတော့ပဲ နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။ ဖေဖေက မိန်းမနဲ့ပတ်သက်လို့ပဲ စန်းမပါတာလား၊ အရွယ်ရောက်နေတဲ့ ယောင်္ကျားကြီးတစ်ယောက်မို့လား။

“စော်ဘွားကြီး အပေါ်ထပ်မှာ စောင့်နေပါတယ်ရှင်….။ သူတော်တော်လေး မမာဘူး ဖြစ်နေပါတယ်။ အခု အချိန်တော်တော်များများကတော့ အိပ်ယာပေါ်မှာ မှိန်းနေတာပါပဲ။ ”

ကျွန်တော်တို့ကို သူမက လှေခါးအတိုင်း ရှေ့ကဦးဆောင်ခေါ်သွားတော့ ကျွန်တော်တို့ အနောက်က တက်လိုက်သွားကြတယ်။ သူမရဲ့ တင်လုံးတွေက ခါးကျင်ကျင်လေးအောက်မှာ စွင့်ကားနေတယ်။ တင်းတင်းလေးဝတ်ထားတဲ့ ထမီကြောင့် ပေါင်ရင်းနားမှာ အတွင်းခံဘောင်းဘီအနားအရာလေးကို ထင်ထင်ရှားရှားကြီး တွေ့နေရတယ်။ ဖေဖေ့ကို မသိမသာ လှည့်ကြည့်တော့ သူက လှေခါးထစ်တွေကိုပဲ ငုံ့ကြည့်ပြီး တက်လာတာ တွေ့ရတယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ ကျွန်တော်လည်း ရှေ့က တစ်လုံးချင်း တစ်လုံးချင်း တုန်တုန်လှုပ်ရမ်းပြီးသွားနေတဲ့ တင်လုံးကြီးတွေကို သွားရည်တစ်မြှားမြှားနဲ့ကြည့်ပြီး တက်လာခဲ့တယ်။ လှေခါးထိပ်ရောက်လို့ မမနန်းဖူးဖူးပြည့်က ရုတ်တရက် လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်တော့်မှာ ခိုးထုပ်ခိုးထည်နဲ့ လူမိသွားပါရောဗျာ။ ရှက်လိုက်တာ။ သူမဖင်ကြီးကို သွားရည်တစ်မြှားမြှားနဲ့ ငေးလာတဲ့ ကျွန်တော့်ကို စိတ်ဆိုးပုံမပြတဲ့အပြင် ပါးချိုင့်ကလေးတွေ ခွက်သွားအောင်တောင် ပြုံးပြလိုက်ပါသေးတယ်ဗျာ။

ကနုတ်ပန်းတွေ ထုထားတဲ့ သစ်သားတံခါးထူထူကြီးကို ကျွီကနဲ မြည်အောင် တွန်းဖွင့်ပြီး ဝင်လာခဲ့တော့ ခမ်းနားလှတဲ့ ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ စောင်ပုံတွေကြား လဲနေတဲ့ ဖိုးဖိုးကို တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ နန်းဖူးဖူးပြည့်က အသံတိုးတိုးလေးနဲ့

“မောင်တော်ဘုရား ဒီမှာ သူတို့ ရောက်လာကြပါပြီ….“

လို့ ပြောလိုက်ပါတယ်။ ဖိုးဖိုးရဲ့မျက်လုံးတွေက ဖြေးဖြေးချင်း ပွင့်လာပြီး ကျွန်တော့်မျက်နှာပေါ်ကို ချက်ချင်း စူးစိုက်ကြည့်လိုက်ပါတယ်။

“ဟေး………..စဝ်ဟွမ် မင်းငါ့ကို လာတွေ့တယ်နော်“

ဖိုးဖိုးက ဖေဖေ့ကို ရှိတယ်လို့တောင် သဘောမထားသလိုပဲ။ ကျွန်တော့်ကိုသာ လှမ်းပြောလိုက်ပါတယ်။

“ဖိုးဖိုး……“

ကျွန်တော်က နှုတ်ဆက်ရင်း ရှေ့ကို တစ်လှမ်းတိုးလိုက်ပြီး အရေပြားတွေတွန့်နေတဲ့ သူ့ရဲ့လက်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်ပါတယ်။ သူက သူ့လက်တွေကို အားယူပြီး ကျွန်တော့်ကို သူနဲ့ပိုနီးအောင် ဆွဲခေါ်လိုက်ပါတယ်။

“ဖေဖေ……“

ဖိုးဖိုးက ကျွန်တော့်ကိုမွတ်သိပ်တဲ့ ဟန်အမူအယာနဲ့ အတင်းဆွဲဖက်နေတဲ့အချိန်မှာ ဖေဖေ့ရဲ့လှမ်းနှုတ်ဆက်သံကို ကျွန်တော် သိကြားလိုက်ရပါတယ်။

“ဟေး………..ခွန်ဖောင်း နေကောင်းလား“

“ကျွန်တော်က ဖေဖေ့ကို မေးရမှာ။ ကျွန်တော်က ကောင်းပါတယ်…….“

“အိုး…….ငါက ကောင်းပါတယ်…………အအေးမိလို့ အားနည်းနည်း နဲနေတာပါ“

မနန်းဖူးဖူးပြည့်က အနောက်ကနေ ခေါင်းရမ်းပြနေသည်။ အခြေအနေက ဖိုးဖိုးပြောနေသလောက် သာမာန်အခြေအနေ မဟုတ်ကြောင်း….။

“ဆရာဝန်ကတော့ပြောတယ် ငါ့မှာ အချိန်သိပ်မကျန်တော့ဘူးတဲ့။ ငါ ဒီလောကကို မစွန့်ခွာခင် လုပ်စရာလေးတွေ ရှိနေတယ်။ ငါ စဝ်ဟွမ်နဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ ပြောလို့ရမလား…“

“ကျွန်တော်တောင်နေလို့ မရဘူးလား“

ဖေဖေ့မျက်နှာပေါ်မှာ နာကျည်းတဲ့ အရိပ်အယောင် သန်းသွားတယ်။

“ငါ မင်းနဲ့ပြီးရင် ပြောပါ့မယ်၊ အခု ငါ့မြေးလေးကို ပြောစရာရှိလို့“

မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ဖေဖေ့လက်ကိုဆွဲရင်း အခန်းပြင်ကို ထွက်သွားလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်က ဖိုးဖိုးဘေးက ကုတင်စောင်းပေါ် တက်ထိုင်လိုက်ရင်း ကျွန်တော့်တသက်တာ ဘယ်လိုမှ မေ့ပျောက်နိုင်မှာမဟုတ်တဲ့ အကြောင်းအရာတွေကို ဖိုးဖိုးပြောပြတာ နားစိုက်ထောင်နေမိတော့တယ်။

လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ပေါင်းများစွာတုန်းက ငါတို့ရဲ့ အဖိုးရဲ့အဖိုး ကိုးလုံက ချွေရံသင်းပင်းတွေနဲ့ အမဲလိုက်သွားရင်းနဲ့ သူတစ်ယောက်ထဲ လမ်းပျောက်ပြီး မြေကျင်းတစ်ခုထဲ ပြုတ်ကျရာက ထူးဆန်းလှတဲ့ ကျောက်ဂူတစ်လုံးရှိရာကို ရောက်သွားခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီကျောက်ဂူထဲမှာ လူရိုးစုတစ်ခုကို တွေ့ရလို့ ခြောက်ခြားသွားခဲ့ပေမဲ့ နောက်တော့ သူလည်း ငါ့လို မျက်စိလည် လမ်းမှားပြီး ရောက်လာတာ ဖြစ်မှာပဲလေ၊ အကြောင်းတစ်ခုခုကြောင့် သေသွားတာဖြစ်ရမယ် ဆိုပြီးတော့ တောရဲတိရစ္ဆာန် တွေ လာဖျက်ဆီးလို့မရအောင်ဆိုပြီး သူရဲ့လူသားချင်း လေးစားတဲ့ စိတ်ဓါတ်နဲ့ အလောင်းကို မြေမြှုပ်ပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ အဲ့ဒီ အရိုးစုကိုဖယ်ပြီး အဲ့ဒီနေရာလေးမှာပဲ ကျင်းလည်းတူးလိုက်ရော တစ်တောင်လောက်အနက်မှာ တစ်ထွာပတ်လည်လောက် ရှိတဲ့ သေတ္တာလေးတစ်လုံး ထွက်လာတယ်။ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဆိုတဲ့ ပေစာရွက်လေးတစ်ခုနဲ့ ရွှေငွေရတနာတွေကို တွေ့လိုက်ရတယ်တဲ့။

ပထမတော့ သူနားမလည်နိုင်ပေမဲ့ နောက်နှစ်တွေကြာပြီး ပြန်စဉ်းစားမိတာကတော့ သေသွားတဲ့ သူက တော်တော် ဉာဏ်ပညာကြီးပုံရတယ်။ သူ့ကို ကျင်းတူးပြီးမြှုပ်ပေးမဲ့ သူကို ကျေးဇူးဆပ်ဖို့ကြံခဲ့တာပဲ ဖြစ်မယ်လို့ စဉ်းစားမိလာတယ်။ နောက်တော့ သူကလည်း နေ၊ လ၊ ကြယ်တွေကြည့်ပြီး ကြိုးစားပြီး မြို့ဆီပြန်လာ၊ သူ့ကိုလိုက်ရှာတဲ့ သူတွေနဲ့လည်းဆုံပြီး ဟော်နန်းကို ပြန်ရောက်ခဲ့တာပေါ့။ နဂိုထဲကမှ ချမ်းသာပြီးသား တောထဲကရလာတဲ့ ရတနာတွေနဲ့ဆိုတော့ ဆထက်တမ်းပိုးတိုးပြီး ချမ်းသာလာတာပေါ့ကွယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲ့ဒီရတနာတွေထဲမှာ ပရုပ်ဆီဗူးပြားပြားလေးလို ဗူးလေးတစ်ဗူးပါလာတယ်။ အဖုံးနဲ့တူတာပါပေမဲ့ ဘယ်လိုမှ ဖွင့်လို့မရဘူးတဲ့။ အဲ့ဒီဗူးလေးပေါ်မှာလည်း ရှေးဟောင်းစာတွေနဲ့ ထုခတ်ထားလို့ ဖတ်တတ်တဲ့သူတွေ လိုက်ရှာပြီးတော့ အဓိပ္ပာယ်မေးကြည့်တော့ ဤရတနာသည် လျှို့ဝှက်ချက်သိသွားသူအတွက် ပျော်ရွှင်ဖွယ်ရာများ ယူဆောင်လာပေလိမ့်မည်။ အသိဉာဏ်ဖြင့် မသုံးစွဲပါက ဆိုးကျိုးပေးလိမ့်မည်တဲ့။ ဖွင့်လို့လည်း မရတော့ အထဲမှာ ဘယ်လိုရတနာတွေမှန်းလဲ မသိရဘူး။ ထုရိုက်ဖြတ်တောက်ပြီး ဖွင့်ရပြန်ရင်လည်း အထဲက ရတနာ ပျက်စီးသွားမှာစိုးရသေးသည်ဆိုတော့ ဘာမှန်းမသိပဲနှင့် သူ့လက်ထဲမှာ တော်တော်ကြာသွားခဲ့ရတယ်တဲ့။

အဲ့လိုနဲ့ တစ်နေ့မှာ သူခရီးတစ်ခုသွားတော့ လိုလိုမယ်မယ်ဆိုပြီး အဲ့ဒီဗူးလေးကို အိတ်ထဲထည့်ယူသွားလိုက်တာ အကြောင်းတိုက်ဆိုင်ပြီး လမ်းမှာ အဲ့ဒီဗူးလေးက ပွင့်သွားတယ်တဲ့။ အထဲမှာ ဘာပါလဲဆိုတာလည်း သိသွားပြီး ဗူးပေါ်မှာရေးထားတဲ့ လမ်းညွှန်ချက် အတိုင်းပဲ တသွေမသိမ်း လိုက်နာကျင့်သုံးခဲ့လို့ အသက်ထက်ဆုံး ပျော်ရွှင်စိတ်လှုပ်ရှားစရာ ဘဝကို ရရှိခဲ့တယ်တဲ့။

ဖိုးဖိုးက ပြောနေတာကို ခဏနားပြီး အသက်ဝအောင် ရှူလိုက်တယ်။ အဲ့ဒီဗူးနဲ့ အထဲက ရတနာကို ငါတို့မိသားစုနာမည်ခံ ယူလာတဲ့ မျိုးဆက်တွေ တစ်ဆင့်ပြီး တစ်ဆင့် လက်ဆင့်ကမ်းပေးလာခဲ့ကြတယ်။ မင်းရဲ့အဖေမွေးတော့ ငါနဲ့မင်းရဲ့ဖွားဖွားက ကွဲနေခဲ့ကြပြီး မင်းအဖေက ငါတို့မျိုးရိုးနာမည်ကို မရခဲ့ဘူး။ ကံကောင်းလို့ မင်းအမေက မင်းကို ငါတို့မျိုးရိုးနာမည်ပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့တာကြောင့် အဲဒီရတနာက ငါ့လက်ထဲမှာ အဆုံးသတ်တော့မယ့် ဘေးက လွတ်ခဲ့ရတယ်။

ဖိုးဖိုးက ချောင်းတစ်ချက်နှစ်ချက် ဆိုးလိုက်ပြီးမှ စကားဆက်လိုက်တယ်။ ငါ့အတွက် ဒီရတနာက မလိုအပ်တော့တာမို့ မင်းကို ငါ လက်ဆင့်ကမ်းလိုက်တော့မယ်။ ငါ့လိုသေခါနီး အဖိုးကြီးကို ကတိတစ်ခုပဲပေး။ ဒီရတနာဗူးရဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်ကို ဘယ်သူ့ကိုမှ ပြန်မပြောပါဘူးဆိုတာကို…။

ဖိုးဖိုးက ကျွန်တော့်မျက်လုံးတွေကို စေ့စေ့ကြည့်ရင်း သူ့ရဲ့လက်ကို ကမ်းပေးလိုက်တယ်။ ဖိုးဖိုး ကျွန်တော် လုပ်နိုင်ပါ့မလား မသိဘူး။ ကျွန်တော်က အခုမှ (၁၈) နှစ်ပဲ ရှိသေးတာ။ တကယ်လို့ အဲ့ဒီဗူးကို ကျွန်တော်မဖွင့်နိုင်ခဲ့ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။

အခုချိန်ထိ ငါတို့ကိုးလုံမျိုးထဲမှာ မဖွင့်နိုင်တဲ့သူ တစ်ယောက်မှ မရှိသေးဘူးတဲ့။ ဖိုးဖိုးရဲ့အဖေပြောဘူးတယ်။ နံပါတ်သုံးမြောက် ကိုးလုံက ဖွင့်နိုင်ဖို့ကို တစ်နှစ်နီးပါး ကြာခဲ့တယ်တဲ့။ မင်း ဒီလျှို့ဝှက်ချက်ကို ဘယ်သူ့မှမပြောရဘူးနော်။ မင်းမိဘကိုတောင် မပြောရဘူး။ ကျွန်တော့်ရဲ့လက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ပြီး ဖိုးဖိုးက…..

“ငါ့ကို ကတိပေးစမ်းပါ“

လို့ စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ပြောနေလို့ ကျွန်တော်ကလည်း သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ပြီး

“စိတ်ချပါ ဖိုးဖိုးရယ်။ ကျွန်တော် ကတိပေးပါတယ်“

လို့ ပြောလိုက်ပါတယ်။ အဲ့ဒီတော့မှ သူ့အိပ်ယာပေါ်က ဖြေးဖြေးချင်းထ သူ့ရဲ့ ရွှေကွပ်ထားတဲ့ ကြိမ်တုတ်ကောက်လေးကိုထောက်ပြီး သူ့ပုံတူဆွဲထားတဲ့ ပန်းချီကားကြီးချိတ်ထားတဲ့ နံရံဆီကို လျှောက်သွားပါတယ်။ အဲ့ဒီပန်းချီကားကို ဘေးသို့တွန်းဖယ်လိုက်တော့ အနောက်ကနံရံမှာ မြှုပ်ထားတဲ့ မီးခံသေတ္တာ ပေါ် လာပါတယ်။ အဲ့ဒီက နံပါတ်တွေကို လျှောက်နှိပ်ပြီးတော့ ပွင့်သွားတဲ့အခါမှာ အထဲကိုလက်နှိုက်ပြီး သူအခုနကပြောခဲ့တဲ့ ဗူးလေးကိုယူ ကျွန်တော့်လက်ထဲကိုထည့်ပြီး ကျွန်တော့်နဖူးကို တစ်ချက် နမ်းလိုက်ပါတယ်။

“ပျော်ပေတော့ သားရေ။ မင်းရဲ့လက်ထဲမှာ ယောကျ်ားတိုင်း စိတ်ကူးယဉ်ပြီး လိုချင်တဲ့ပါဝါ ရောက်နေပြီ“

ကျွန်တော်က ဗူးလေးမှာ အဖုံးလို့ ထင်ထားတာလေးကို လက်နဲ့ခြစ်ကြည့်နေမိရင်း

“ဖိုးဖိုး ဒီဟာကို ဘယ်လိုဖွင့်ရမလဲဆိုတာ နဲနဲအရိပ်အငွေ့လေးတောင် မပြောတော့ဘူးလား“

“ဟားဟား……….ဟားဟား…..“

ဖိုးဖိုးက ကျယ်လောင်စွာ ရယ်မောလိုက်ရင်း

“အဲဒါဆိုရင် အဆုံးရောက်သွားတဲ့ ကစားနည်းလို ဘယ်ပျော်စရာကောင်းတော့မလဲကွဲ့…..”

ဖိုးဖိုးက ပြောလည်းပြော ချောင်းလည်းဆိုးရင်း ရုတ်တရက် ယိုင်လဲကျသွားသဖြင့် ကျွန်တော်က ကမန်းကတန်း ထိန်းပေးလိုက်ရင်း ကုတင်ရှိရာသို့ ပြန်တွဲခေါ်လာခဲ့ရလေသည်။ ကျွန်တော်က ဗူးလေးကို ကျွန်တော့်အိတ်ကပ်ထဲ ထည့်လိုက်ချိန်မှာတော့ ဖိုးဖိုးက ကုတင်ဘေးရှိ တန်းလန်းကျနေသော ကြိုးတစ်ချောင်းကို ဆွဲလိုက်ရာ ခေါင်းလောင်းသံ မြည်သွားပြီး ဖေဖေနှင့် နန်းဖူးဖူးပြည့်တို့ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာကြတယ်။

“စဝ်ခွန်ဖောင်းနှင့် စဝ်ဟွမ်တို့ကို ဒီမှာရှိနေတုန်း လိုလေသေးမရှိအောင် ဂရုစိုက်လိုက်ပါကွယ်။“

ဖိုးဖိုးက နန်းဖူးဖူးပြည့်ကို လှမ်းပြောလိုက်ရင်းက ကျွန်တော့်ကို မျက်လုံးတစ်ဖက် မှိတ်ပြလိုက်ပါတယ်။ နောက် ဖေဖေ့ကို လှမ်း၍ကြည့်ရင်း

“မင်းမိန်းမကော ဘယ်လိုနေလဲကွ…….“

လို့ လှမ်းမေးပါတယ်။ ဖေဖေက

“သူက နေကောင်းပါတယ်။ သူက ဖေဖေ မြန်မြန်နေကောင်းသွားပါစေလို့ ဆုတောင်းလိုက်ပါတယ်တဲ့။“

ဖေဖေက ခပ်တည်တည်ပဲ ညာပြောလိုက်တယ်။ ဖိုးဖိုးက တစ်ချက်ပြုံးလိုက်ပြီး မျက်လုံးများပိတ်လိုက်ကာ အနားယူနေတော့တယ်။ မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ဖေဖေ့ကို သူ့အခန်းလိုက်ပို့ပေးပြီးမှ ကျွန်တော့်ကို ကျွန်တော့်အခန်း လိုက်ပို့ပေးတယ်။ မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ကျွန်တော့်အိပ်ယာခင်း ခေါင်းအုံးတွေကို စန့်စန့်ရံ့ရံ့ဖြစ်အောင် ကုန်းလုပ်ပေးနေတော့ ဆံပင်နက်နက်အုပ်လုံးကြီးကို ခေါင်းပေါ်လိပ်တင်ထားလို့ မြင်နေရတဲ့ ဂုတ်သားဝင်းဝင်းလေးတွေ၊ နဂိုထဲကမှ ကားပြီးသား တင်ကြီးတွေက ကုန်းလိုက်တော့ ဝိုင်းပြီး စွင့်ကားတက်လာတာတွေဟာ ကျွန်တော့်လို (၁၈) နှစ်သား လူပျိုစစ်စစ်တစ်ယောက်အတွက် လိင်တန်ကို ချက်ခြင်း သွေးရောက်ပြီး မာကြောလာစေခဲ့ပါတယ်။

“ကိုယ်တော်ကြီး ဘုရားက ပြောပါတယ်၊ စဝ်ဟွမ်လိုတာ အကုန်လုပ်ပေးရမယ်တဲ့“

မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ကုတင်ဘေးနားမှာရပ်ပြီး ပြောလိုက်ပါတယ်။ နောက် ကျွန်တော့်ရဲ့ ဖောင်းထနေတဲ့ ပုဆိုးစကိုကြည့်ရင်း….

“စဝ်ဟွမ်က ကိုယ်တော်ကြီးရဲ့သား ဟုတ်တယ် မဟုတ်လား…..“

လို့ပြောလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်က

“မဟုတ်ပါဘူး၊ မြေးပါ။“

လို့ ပြန်ပြောလိုက်ပါတယ်။ မနန်းဖူးဖူးပြည့်က အခန်းအပြင်ထွက်သွားရင်းကမှ အပေါက်ဝနားရောက်တော့ ကျွန်တော့်ကို ပြန်လှည့်ကြည့်ပြီး၊

“စဝ်ဟွမ် သေချာလို့လား…..“

လို့ မေးပြီး ထွက်သွားပါတော့တယ်။

အင် အင်း သိပ်သေချာတာပေါ့လို့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြောနေမိတယ်။ ကျွန်တော့်က သူ့သားဖြစ်ဖို့က သူနဲ့ ကျွန်တော့်အမေနဲ့ ဖြစ်မှရမှာ။ ကျွန်တော်က တစ်ဆက်ထဲမှာပဲ ကျွန်တော့်မေမေလေးက ဖိုးဖိုးကို ဘယ်လောက်မုန်းနေလဲ တွေးရင်း ကျွန်တော့်ကို ကျွန်တော်လည်း မှန်ထဲပြန်ကြည့်မိတယ်။ ကျွန်တော့်ရုပ်က တကယ့်ကို ဖေဖေနဲ့မတူပဲ ဖိုးဖိုးနဲ့ ဘာလို့ ဒီလောက်တောင် ချွတ်စွပ်တူနေရတာလဲ။ ကျွန်တော့်မေမေကလည်း ဆုံးသွားခဲ့ပြီဆိုတော့ အမှန်ကိုသိမှာ ဘယ်သူရှိမလဲ။ ဖိုးဖိုးပေါ့။ ကျွန်တော် ခေါင်းရှုပ်သွားပြီ။ အခုမှတော့ ဒါတွေ အရေးမကြီးတော့ပါဘူးကွာလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်စိတ်ဖြေဖျောက်နေမိတယ်။

ကျွန်တော့်အခန်းထဲမှာရှိတဲ့ ရေချိုးခန်းကို ကြည့်လိုက်တော့ ရေပန်းမရှိဘူး။ ရေချိုးဇလုံကြီးပဲရှိတယ်။ ဖိုးဖိုးက ချမ်းသာလွန်းလို့သာ ဒီလိုမြို့လေးမျိုးမှာ ရေပူရေအေး ပိုက်နှစ်ခု ထားနိုင်တာ။ ကျွန်တော်က ရေပူနဲ့ရေအေးကို အနေတော် စပ်လိုက်တယ်။ ရေချိုးဇလုံဘောင်ပေါ်မှာ သုံးလက်စ ဆပ်ပြာရည်ဗူးတွေ့တာနဲ့ ကောက်ယူပြီး ရေဇလုံကြီးထဲ ဖျန်းလိုက်တယ်။ နောက်တော့ ကျွန်တော့်အင်္ကျီ လုံချည်ချွတ်ချလိုက်ပြီး ရေထဲဝင်စိမ်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်က အခုထိမာနေတုန်း။ ကျွန်တော့်ရဲ့ လူပျိုလေးခေါင်းထဲမှာ မနန်းဖူးဖူးပြည့်ရဲ့ စွင့်ကားဖွင့်ထွားတဲ့ တင်သားကြီးတွေက ဖျောက်လို့မရနိုင်သေးဘူးလေ။ အဲ့ဒါနဲ့ ရေဇလုံထဲ ရေနွေးနွေးအောက်မှာ ပက်လက်လှန်စိမ်ပြီး ဖွားဖက်တော်ကို လက်ဖဝါးလေးနဲ့ဆုပ်ပြီး ဖြေးဖြေးချင်း ပွတ်သပ်လိုက်တယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ ကျွန်တော့်အိပ်ခန်းထဲက အသံတစ်ခု ကြားလိုက်ရတယ်။

“စဝ်ဟွမ်“

ဟင် ဒါ မနန်းဖူးဖူးပြည့်အသံပဲ။ ဘာများပြောမလို့ပါလိမ့်။ ကျွန်တော့်ထောင်မတ်နေတဲ့ ညီတော်မောင်ကို မမြင်အောင် ရေဇလုံ အောက်ခြေကို ကျွန်တော့်ကျောပြင်နဲ့ ပြားနေအောင် ကပ်ထားမိလိုက်တယ်။

“စဝ်ဟွမ် အထဲမှာလား“

ပြောရင်းဆိုရင်း မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ရေချိုးခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့်ဝင်လာတယ်။

“ကျွန်တော် ရေချိုးဇလုံထဲမှာ မနန်းဖူး“

ကျွန်တော် သူ့ကို သတိပေးလိုက်တယ်။

“အတော်ပဲပေါ့ စဝ်ဟွမ်…. အကူအညီ လိုသေးလား“

မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ကျွန်တော်ဝင်နေတဲ့ ရေချိုးဇလုံဘေးမှာ ဒူးထောက်ရင်း မေးလာတယ်။

“ကျွန်တော် ကလေးမှမဟုတ်တော့တာ မနန်းဖူးရယ်။ ရပါတယ် အကူအညီ မလိုပါဘူး“

ကျွန်တော်က မနန်းဖူးဖူးပြည့်ရဲ့ ဖောင်းမို့နေတဲ့ ရွှေရင်အစုံကိုကြည့်ရင်း ပြောလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်ကတော့ ဆပ်ပြာမှုန့်တွေအောက်မှာ ထောင်ထနေတယ်။

“မောင်တော်ဘုရားကပြောတယ်၊ စဝ်ဟွမ်ကို ပျော်အောင်လုပ်ပေးရမယ်တဲ့“

မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ပြောပြောဆိုဆို သူမလက်ကို ဆပ်ပြာမြုပ်တွေအောက်ကို ထိုးနှစ်လိုက်တယ်။ သူမလက်တွေက ကျွန်တော့်ဒူးခေါင်းကို လာထိမိတော့ ကျွန်တော် လန့်သွားတယ်။

“မောင်လေးက မပျော်ချင်ဖူးလား“

မနန်းဖူးဖူးက မေးရင်းပြောရင်းက သူမလက်တွေကို ကျွန်တော့်ရဲ့ပေါင်ရင်းထိ ပွတ်သပ်ဆွဲလာတယ်။

“အာ……. ကျွန်တော် တစ်ခါမှ…….“

သူမရဲ့လက်တွေက ကျွန်တော်ရဲ့ထောင်မတ်နေတဲ့ ညီတော်မောင်ကို ထိမိတော့ ကျွန်တော် ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိဘူး ဖြစ်သွားတယ်။

“အီး………………….“

သူမရဲ့လက်ချောင်းသွယ်များက ကျွန်တော့်ရဲ့ညီတော်မောင်ကို ရစ်ပတ်ဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ ကျွန်တော် “အီးကနဲ“ အသံထွက်သွားပါတယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ ညီတော်မောင်ရဲ့ ခေါင်းကလည်း မနန်းဖူးရဲ့လက်က ဆွဲမလိုက်တာနဲ့အတူ ရေပေါ်ကို တက်လာခဲ့ရပါတယ်။

“မင်းလေးက မငယ်တော့ဘူးပဲ“

မနန်းဖူးဖူးပြည့်က သူမလက်ချောင်းတွေကို အထက်အောက် လှုပ်ရှားပေးရင်းက ပြောလိုက်တာ ဖြစ်ပါတယ်။ နောက် ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်က မကြာခင် ပြီးတော့မဲ့ အလားအလာ မြင်လို့ သူမရဲ့လက်တွေကို လွှတ်ပေးလိုက်ပါတယ်။

“မမရော ဝင်ချိုးလို့ရမလား”

မနန်းဖူးဖူးပြည့်က မေးရင်းကပဲ ကျွန်တောာ့်အဖြေကို မစောင့်တော့။ သူမရင်ဖုံးက ကြိုးကြယ်သီးလေးတွေကို စဖြုတ်နေပါတယ်။ ရင်ဖုံးကျွတ်သွားလို့ ပေါ်လာတဲ့ ရင်ညွှန့်သား ဝင်းဝင်းဝါနဲ့ အသားရောင် ဘရာဇီယာက မနိုင်မနင်း ထိန်းထားရတဲ့ ကျွဲကောသီးကြီးတွေလို ရင်နှစ်မွှာရဲ့ မြင်နေရတဲ့ အပေါ်သားလေးတွေကိုကြည့်ရင်း အသံမထွက်နိူင်တော့တဲ့ ကျွန်တော်က ခေါင်းကိုသာ ငြိမ့်ပြမိပါတော့တယ်။ မနန်းဖူးဖူးပြည့်က တဆက်တည်း ဘရာဇီယာကိုပါ လက်နောက်ပြန်စမ်းရင်း ချိတ်ဖြုတ် ချွတ်ပစ်လိုက်လို့ ပေါ်လာတဲ့ ပန်းရောင်ရင့်ရင့် နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို စိတ်ညို့ခံရသူတစ်ယောက်လို လိုက်ကြည့်မိနေတဲ့ ကျွန်တော့် မျက်လုံးတွေက သူမ ဖြေချလိုက်တဲ့ ထမီကြောင့် ဝင်းကနဲ မြင်ကွင်းရောက်လာတဲ့ ချပ်ချပ်ယပ်ယပ် ဗိုက်သားပြင်လေးတွေဆီကို ရောက်သွားပါတယ်။

လှေခါးတက်တုန်းက ထမီအောက်မှာ အနားရာလေး ထင်းနေတဲ့ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေးဟာ ပန်းနုရောင် ယောကျ်ားလေးဝတ် အတိုပုံစံ ( boyshort style ) ဖြစ်နေတာ တွေ့ရတော့ ကျွန်တော့်ခေါင်းတောင် တဝီးဝီး မြည်သံ ကြားရလောက်အောင် နားထင်သွေးကြောတွေ အရမ်းလှုပ်ရှားနေရပါတယ်။ မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ခပ်မျှင်းမျှင်းလေး ရယ်လိုက်ကာ သူမ ကွင်းလုံးပုံချွတ်လိုက်တဲ့ ယောထမီပေါ်တက်နင်းပြီး ခါးလေးကုန်းလျှက် အတွင်းခံဘောင်းဘီသားရေမျှော့ကြိုးကို တင်ပါးတစ်ဖက်တစ်ချက် အပေါ်နားက လက်မတစ်ဖက်စီနဲ့ ချွတ်ဆွဲချရင်း…….

” ဟေး စဝ်ဟွမ်က မိန်းမတွေကို ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ အရင်တုန်းက မြင်ဘူးလား ”

လို့ မေးပါတယ်။ ကျွန်တော့်မှာ သူမရဲ့ ချောမွေ့လှတဲ့ ပေါင်တန်ကြီးတွေကနေ တရွေ့ရွေ့လျှောကျသွားတဲ့ အတွင်းခံကြောင့် ပေါ်လာတဲ့ မဲမဲနက်နက် မထူမပါး အမွှေး အုပ်အုပ်လေး ဖုံးနေတဲ့ အဖုတ်လေးကို မျက်လုံး မလွှဲတမ်း ကြည့်နေရာက ……….

” ဟင့်အင်း ”

ဆိုတဲ့ စကားလေး နှစ်လုံးကို မနည်းအားစိုက်ပြီး ပြောလိုက်ရပါတယ်။ အတွင်းခံ လုံးဝကျွတ်သွားပြီး မြင်လိုက်ရတဲ့ အရည်ကြည်တို့နဲ့ ရွှန်းလဲ့နေတဲ့ ပန်းနုရောင်ရင့်ရင့် ပွင့်လွှာနှစ်ချပ် မဟတလေးကို ကျွန်တော့်မျက်နှာနဲ့ တစ်တောင်လောက်အကွာမှာ တွေ့လိုက်ရတဲ့အခါမှာတော့၊ ကျွန်တော့်မျက်လုံးများ ပြာဝေသွားပြီး မူးမိုက်ကာ ကျွန်တော်ခေါင်းကို မထူနိူင်တော့ပဲ ရေအောက်သို့ သတိလက်လွတ် ပစ်ကျသွားပါတော့တယ်။ မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ကမန်းကတန်း ကျွန်တော့် ပုခုံးတွေကို လှမ်းဆွဲပြီး မထူလိုက်လို့ ရေတိမ်နစ်တော့မဲ့ဘေးက လွတ်သွားရပါတယ်။ ကျွန်တော့် နှာခေါင်းထဲ အသက်မှားရှူမိလို့ ဝင်သွားတဲ့ ရေ အနည်းငယ်ကြောင့် မွှန်သွားပြီး သတိလည်း ချက်ချင်းပြန်ရသွားပါတယ်၊၊ ဒါတောင်မှ ကျွန်တော့် စိတ်ထဲမှာ ငါအိမ်မက်များ မက်နေတာလားဆိုပြီး မျက်နှာရှေ့တည့်တည့်က လုံးဝန်းလှပလှတဲ့ ရင်နှစ်မွှာကို စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေမိပါတယ်။

” စဝ်ဟွမ် .. ဘယ်လိုဖြစ်သွားတာလဲ.. နေမကောင်းဘူးလား”

မနန်းဖူးဖူးပြည့်က စိုးရိမ်တကြီး မေးပါတယ်။ ကျွန်တော်က ပန်းနုရောင်ရင့်ရင့် နို့သီးခေါင်းတစ်စုံကို မျက်စိမလွှဲပဲ အသံတိုးတိုးနဲ့……

” ကျွန်တော် မိန်းမတွေ ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးဘူး….”

လို့ ပြောလိုက်ပါတယ်။ အဲတော့မှ မနန်းဖူးဖူးပြည့်က အသံလွင်လွင်လေးနဲ့ ရယ်မောရင်း ရေချိုးဇလုံထဲကို ဝင်လာခဲ့ပါတယ်။ နောက်တော့ ကျွန်တော့်ကို ကျောပေးကာ သူမဖင်ဝိုင်းစက်စက်ကြီးတွေကို ကျွန်တော့် ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ နေရာယူပြီး ထိုင်ချလိုက်ပါတယ်။

” မမ ကျောကို ချေးတွန်းပေးမလား ဟင်”

ကျွန်တော်က ဆပ်ပြာမြှုံ့တွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ခွက်လုပ်ခပ်ယူပြီး မနန်းဖူးဖူးပြည့်ရဲ့ ကျောပေါ် တင်လိုက်ပါတယ်။ နောက်လက်ဖဝါးလေးနဲ့ မထိရဲ ထိရဲ ဖြေးဖြေးခြင်း ပွတ်သပ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ခွိခွိနဲ့ ရယ်မောရင်း

” ဟေး ငါ့မောင်က ဂျီးတွန်းနေတာလား၊ ကလိထိုးနေတာလားကွယ်”

လို့ စလိုက်ပါတယ်။ အဲတော့ ကျွန်တော်က လက်ဖဝါးကို သူမရဲ့ နူးညံ့ချောမွတ်နေတဲ့ အသားပြင်ပေါ်မှာ ရဲရဲလေး ဖိပြီး ပွတ်သပ်ပေးနေမိတော့တယ်။ ခဏပဲ ပွတ်ရသေးတယ် ကျွန်တော့် ဖွားဘက်တော်က အရမ်းကိုမာတောင်ပြီး တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်နေပြီ။ ကျွန်တော့် လက်ဖဝါးတွေက သူမရဲ့ ခါးနားကိုရောက်သွားတဲ့ အချိန်မှာ သူမက ကျွန်တော့်လက်ကောက်ဝတ်ကို ဖမ်းဆုပ်လိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်လက် နှစ်ဖက်ကို မနန်းဖူးဖူးပြည့်က သူမရဲ့ ရွှေရင်အစုံပေါ်ကို တင်ပေးလိုက်ပြီး သူမ ဖင်ကြီးကိုလည်း နောက်ဘက်တိုးလာလိုက်တာ ကျွန်တော့် ဖွားဖက်တော်ရဲ့ ခေါင်းနဲ့တိုက်မိတဲ့ အထိပေါ့။ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရဲ့ ဖြိုးအိနေတဲ့ ရွှေရင်အစုံကို မိမိရရ လက်ဖဝါးနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ဖူးတာ ပထမဆုံးအကြိမ်မို့လို့ ကျွန်တော့်မှာ ပြီးလိုက်ချင်သလိုတောင် ဖြစ်သွားခဲ့ရတယ်။

” အသက်အောင့်မထားနဲ့နော် စဝ်ဟွမ်၊ အသက်ကို ပုံမှန်ရှူထား”

မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ကျွန်တော့်ကို နောက်တာလား အတည်လားမသိပြောရင်း ကျွန်တော့် ညာဖက်လက်ကို အသာဆွဲချ လာရာ ကျွန်တော့်မှာ အိပ်မက်အလား၊ သူမရဲ့ ချက်နေရာ၊ ဝမ်းဗိုက်သားလေး၊ အဖုတ်မွှေးလေးများ စသဖြင့် တစ်ဆင့်စီ စမ်းမိလာပြီး ပေါင်ကြားအရောက်မှာ ကျွန်တော့်လက်ကို လွှတ်ပေးလိုက်ရင်း

” ကျန်တာတော့ မင်းလေး သဘောပဲ ခွိခွိ”

ကျွန်တော့် လက်ချောင်းတွေက သူ့ဘာသာ အလိုလိုရွေ့လျားလျှောက်စမ်းနေရင်းက သူမရဲ့ ဟတတ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းဝလေးကို သွားစမ်းမိတယ်။ နောက်တော့ ကျွန်တော်လည်း မမြင်ရတဲ့ ရေထဲမှာလည်းဖြစ်၊ တစ်ခါမှလည်း မလုပ်ဘူးတော့ စမ်းတဝါးဝါး ဖြစ်နေတော့၊ မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ကျွန်တော့်လက်ကိုဆွဲပြီး သူမ စောက်စေ့ပေါ်ကို ကျွန်တော့် လက်ချောင်းထိပ်လေး တင်ပေးလိုက်တယ်။

“မိန်းကလေးတွေက အဲဒီနေရာကို ပွတ်ပေးတာ ကြိုက်တတ်ကြတယ်…….“

မနန်းဖူးဖူးပြည့်က ပြောရင်းက ကျွန်တော့် လက်ချောင်းတွေကို အဲဒီ အစေ့လေးပေါ်မှာ အထက်အောက်၊ စက်ဝိုင်း၊ အဲလိုမျိုး ပွတ်သပ်ပြလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်လက်ကို လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်လည်း သူမပြပေးတဲ့အတိုင်း အရှိန်လေးနဲ့ ဆက်လှုပ်ရှားနေမိတယ်။ ကျွန်တော့်ဘဝမှာ ပထမဆုံးအကြိမ် မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို လက်နဲ့ အာသာဖြေဖျောက်ပေးခြင်းကို လုပ်ဖူးခဲ့တာပါပဲ။

“ အိုး……. မင်းလေးက မွေးရာပါ ငကျွမ်းလေးပဲ၊ သိပ်တောင်ပြစရာမလိုဘူး……“

မနန်းက ငြီးတွားရင်းနဲ့ သူမရဲ့ ဖင်ကြီးကို ကျွန်တော့်ပေါင်ကြားထဲမှာ လူးလွန့်နေတာတွေ့နေလို့ မနန်းလည်း အရသာကောင်းနေမှန်းတော့ သိနေတယ်။ ဒါပေမဲ့ မနန်းရဲ့ဆပ်ပြာရည်တွေနဲ့ ချောမွတ်နေတဲ့ ဖင်ကြီးက ကျွန်တော့် လိင်ချောင်းကို ပွတ်ပေးနေသလိုဖြစ်နေလို့ ကျွန်တော့်မှာ လရည်ပန်းထွက်သွားချင် ရလောက်အောင်ကို ခံစားနေရပါတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ မနန်းက အို့ကနဲ အသံထွက်သွားကာ သူမတစ်ကိုယ်လုံးလည်း တောင့်တင်းသွားလို့ ကျွန်တော်လည်း လန့်ဖြန့်သွားပြီး လက်ကို ကမန်းတန်း သူမ ပေါင်ကြားက ဆွဲထုတ်လိုက်မိပါတယ်။

“ဟင့်အင်း မရပ်နဲ့ ဆက်လုပ်ပေး အား……….ဟင်း……….. အဲဒါ…မမပြီးသွားတာ..“

မနန်းက ပြောရင်းဆိုရင်း ကျွန်တော့်လက်ကိုဆွဲပြီး သူမ စောက်စေ့လေးပေါ် ပြန်တင်ပေးလိုက်တယ်။ ဪ…. မိန်းကလေးတွေ ပြီးတယ်ဆိုတာ ဒါမျိုးပါလားလို့ ကျွန်တော် သင်ခန်းစာတစ်ခု ရလိုက်ရတယ်။ မမနန်းက သူမကိုယ်လေးကို တစ်စောင်းလှည့်လိုက်ရင်း ကျွန်တော့်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို လာနမ်းလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်လည်း ကောင်မလေးတွေကိုနမ်းဘူးတော့ ဒီလောက်ကတော့ သိပ်မဆန်းလှသေးပါဘူး။ မမနန်း ကျွန်တော့်လျှာကို သူမ ပါးစပ်ထဲဆွဲယူပြီး မစုပ်သေးခင်အထိပေါ့။ ကျွန်တော့်ရဲ့ လျှာကို သူမရဲ့ နှုတ်ခမ်းအစုံနဲ့ ဖိညှပ်ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ငင် လုပ်ပေးလိုက်တာကတော့ ဆန်းတယ်ဗျာ။ ကျွန်တော် တစ်ခါမှ မကြုံဖူးသေးဘူး။ ကျွန်တော့်လျှာကို သူမနှုတ်ခမ်းနဲ့ ဂွင်းတိုက်သလိုလေး လုပ်ပေးတာ “ အား“ သူမနှုတ်ခမ်း ချိုမွှေးမွှေးလေးက အထဲမှာလည်း နွေးနေတယ်။ နောက်တော့ မမနန်းက နှုတ်ခမ်းကနေ ခွာလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ကို ရေချိုးဇလုံကြီးရဲ့ ဘောင်ပေါ်မှာ ထိုင်ခိုင်းတယ်။ ကျွန်တော်က ကျွန်တော့် ညီငယ်က မိုးပေါ်ထောင်နေတာမို့ ရှက်လို့ “ဟင့်အင်း“လို့ပြောလိုက်တယ်။ မမနန်းက ခွိခွိ ရယ်ရင်း ဒါမျိုး သူမမြင်ဖူးပါတယ်၊ ရှက်စရာမလိုကြောင်းပြောပြီး ကျွန်တော့်ဂျိုင်းကနေ မ မလို့ လုပ်နေတာကြောင့် ကျွန်တော် ကိုယ့်ဘာသာ တက်ထိုင် လိုက်ရပါတယ်။ ကျွန်တော့် ညီတော်မောင်က ခေါင်းတစ်ငြိမ့်ငြိမ့်နဲ့ ဆပ်ပြာရည်အောက်ကနေ ပေါ်ထွက်လာပါတယ်။

“အိုး လှလိုက်တာ“

မမနန်းက ပြောပြောဆိုဆို သူမလက်ကလေးနဲ့ လှမ်းဆုပ်လိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ လိင်တန်အရင်းပိုင်းကို သူမလက်ကလေးနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ထားရင်းက လှပနီထွေးတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးများနဲ့ လိင်တန်ထိပ်ဖျားကို နမ်းလိုက်တာကို ငုံ့ကြည့်နေမိပါတယ်။ သူမရဲ့ နူးညံ့နွေးထွေးနေတဲ့ လျှာကလေးက ကျွန်တော့် လိင်တန် ကွမ်းသီးလုံးကို ရစ်ပတ်ပြီး လျက်လိုက်ပါတယ်။ နောက် ကျွန်တော့်လိင်ချောင်း တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်ခါပြီး သုတ်ရည်တွေ ထွက်ကျတော့မဲ့ အလားအလာမြင်လို့ သူမရဲ့ နှုတ်ခမ်းအစုံနဲ့ ကျွန်တော့် လိင်တန်ကြီးကို အလျှင်အမြန် ငုံခဲလိုက်ပါတယ်။ အချိန်မှီကလေးပဲ ကျွန်တော့် လိင်ချောင်းက သုတ်ရည်တွေက နွေးထွေးနူးညံ့လှတဲ့ မမနန်းရဲ့ ပါးစောင်ထဲမှာ တစ်ဖျောဖျော ထွက်ကျသွားပါတော့တယ်။

“အား…….အီး“

ကျွန်တော် အော်ငြီးမိပြီး မမနန်းခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ကာ ကျွန်တော့် ဆီးစပ်နှင့် သူမ နှုတ်ခမ်းတို့ ထိသည်အထိ ဆွဲကပ်ထားလိုက်မိပါတယ်။ ဖော်မပြနိုင်လောက်အောင် ကောင်းသွားရတဲ့ ပထမဦးဆုံးသော ပုလွေ အမှုတ်ခံရတဲ့ အရသာလို့ပဲ ဆိုပါရစေတော့ဗျာ။ ကျွန်တော် ရေချိုးဇလုံထဲကို ပြန်လျှောဆင်းလိုက်ရင်း မမနန်းကို ကျောဖက်ကနေပဲ ဆွဲယူ ထွေးဖက်လိုက်ပါတယ်။ ရေထဲမှာပဲ သူမတစ်ကိုယ်လုံးကို ပွတ်သပ်ပေးရင်းနဲ့ ချက်ခြင်းလိုပဲ ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်က ပြန်နိုးထလာပါတော့တယ်။

“ဟင့် ဟင်း မြန်လိုက်တာနော် စဝ်ဟွမ် ဟာက.. အဟိ.. ကဲ ထကြရအောင် ဒီတခါ ကောင်းကောင်း လုပ်ကြရအောင်“

ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်စလုံး ရေဇလုံထဲကထွက်လာပြီး တစ်ယောက်တစ်လှည့် သဘက်နဲ့ခြောက်အောင် သုတ်ပေးကြပါတယ်။ ပြီးမှ အိပ်ခန်းထဲကို ဝင်လာကြတာပေါ့။ မမနန်းက အိပ်ယာပေါ်တက် ပက်လက်လှန်ပြီး ပေါင်ကို ဖြဲကားပေးလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်က မမနန်းရဲ့ ပန်းနုရောင်ရင့်ရင့် အဖုတ်နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ငုံ့ကြည့်နေတယ်။ မမနန်းက ပြုံးလိုက်ပြီး

“လာလေ မောင်လေး ကြည့်လေ……. ကြည့်ချင်တာကို..“

ကျွန်တော်က မမနန်းရဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ တံတောင်နှစ်ဖက်ထောက်ရင်း ကျွန်တော် ရေထဲမှာတုန်းက မမြင်မစမ်းနဲ့ ရမ်းနှိုက်ကိုင်ခဲ့တဲ့ နေရာကို စူးစိုက်ကြည့်နေမိပါတယ်။ မမနန်းက သူမရဲ့လက်ညှိုး၊ လက်ခလယ် နှစ်ခုနဲ့ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းဝကို ဖြဲပြလိုက်ပါတယ်။ အဲတော့ ကျွန်တော့်ကို မမနန်း ကိုင်ခိုင်းတဲ့စောက်စေ့အဖုလေးနဲ့ အောက်က နီတာရဲ စောက်ခေါင်းပေါက်လေးကို တွေ့လိုက်ရပါတယ်။

“မောင်စဝ်ဟွမ် နမ်းချင်လား..“

“အင်း“

လို့ပဲ ဖြေပြီး ကျွန်တော့်မျက်နှာကို မမနန်း ပေါင်ခွဆုံကြား ကပ်လိုက်တယ်။ ရေချိုးပြီးစမို့ ဆပ်ပြာနံ့လေးသင်းနေတဲ့ အဖုတ်နားရောက်တော့ ကျွန်တော့်လျှာကို ထုတ်ပြီး မမနန်းရဲ့ စိုစွတ်နေတဲ့ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို လှမ်းတို့လိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းတွေကို မမနန်း စောက်စေ့လေးနား ဖိကပ်ပြီး လျှာနဲ့ စောက်စေ့လေးကို ထိုးကော်တွန်းရင်း လျက်ပေးလိုက်တယ်။ မမနန်းရဲ့ ငြီးညူသံနဲ့အတူ သူမရဲ့ ဖင်ကြီးလည်း မရိုးမရွနဲ့ ကော့ထလာတာ တွေ့ရတယ်။ နောက်တော့ ရုတ်တရက်ကြီး ဆိုသလို မမနန်းက ကျွန်တော့် မျက်နှာကို သူမ အဖုတ်ပေါ် ကနေ သူမမျက်နှာဆီကို ဆွဲမယူလိုက်ပါတယ်။ မမနန်းရဲ့ ချောမွတ် ဖြောင့်စင်းလှတဲ့ ပေါင်တန်နှစ်ချောင်းနဲ့ ကျွန်တော့်ခါးကို ခွညှပ်လိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်ကလည်း သူဘယ်သွားရမလဲဆိုတဲ့ ဦးတည်ရာကို သိနေသလိုပဲ။ ဘယ်သူ့လက်နဲ့မှတောင် ထိန်းကျောင်းပေးစရာမလိုပဲ မမနန်းရဲ့ စောက်ပတ်အဝကို ကျွန်တော့်လိင်တန်ထိပ်ဖျားက ရောက်ရှိသွားပါ တယ်။ ပူနွေးနေတဲ့ မမနန်းရဲ့စောက်ခေါင်းထဲကို ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီး စီးစီးလေးနဲ့ တိုးဝင်သွားတော့ အရသာရှိလွန်းလို့ ကျွန်တော့်မှာ အီးကနဲတောင် ငြီးမိပါတယ်။ နောက်တော့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဖင်ကိုကော့ကော့ပြီး သူ့အလိုလိုပဲ ကျွန်တော့်ရဲ့ ပထမဦးဆုံး လိုးခွင့်ရတဲ့ မိန်းမကို တအားကုန် လိုးနေမိပါတော့တယ်။ ကျွန်တော်က စောစောလေးကမှ မမနန်း ပါးစပ်ထဲမှာပြီးခဲ့လို့ အခုတစ်ခါတော့ တော်တော် ထိန်းနိုင်ပေမဲ့ ပထမဆုံး အဖုတ်ထဲမှာ လုပ်ဖူးတာကြောင့် အားသွန်ခွန်စိုက် ဆောင့်လိုးနေပေရာ မမနန်းက ကျွန်တော့်ရဲ့ အရှိန်ကို ထိန်းကျောင်းပေးပါတယ်။

“စဝ်ဟွမ် ဖြေးဖြေး……အရသာခံပြီး လိုးကွယ့် မောင်လေးရဲ့“

ကျွန်တော် ထိန်းလိုက်ပေမဲ့လည်း နောက်ကျသွားပါပြီ။ ကျွန်တော် အသက်ရှူရပ်သွားသလားတောင် ထင်ပါတယ်။ ကျွန်တော့် လိင်တံထဲက သုတ်ရည်တွေက ပူကနဲပူကနဲ ပန်းထွက်သွားတာကို ခံစားလိုက်ရပါတယ်။ မမနန်းကတော့ ဒီတခါ မပြီးရှာပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်ပြီးသွားတာခံစားပြီး ကြည်နူးပုံရပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို ထွေးဖက်ထားရင်းက အသာလေး ကျွန်တော့်ကျောပြင်၊ လည်ဂုတ်တို့ကို ပွတ်ပေးနေတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ပထမဆုံး လိင်ကိစ္စအတွေ့အကြုံလည်းဖြစ် နှစ်ခါတောင် ပြီးသွားတယ်ဆိုတော့ အားကုန်သွားပြီး အိပ်မောကျသွားပါတယ်။ ကျွန်တော် တရေးနိုးတော့ မမနန်းတစ်ယောက် ကျွန်တော့်ဘေးမှာ မရှိတော့ပါဘူး။

မနက် အစောကြီး ကျွန်တော့်အဖေက လာနှိုးပါတယ်။

” ဟေး…….သား ထဦး ဖေဖေ ပြောစရာရှိလို့၊ ငါ့သားက စိတ်မပျော့ပါဘူးနော် ”

ကျွန်တော်က အိပ်ယာဘေးမှာရပ်ပြီး ကျွန်တော့်ကို စိတ်ပူတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ကြည့်နေတဲ့ ဖေဖေ့ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ကျွန်တော် သူ့မျက်လုံးတွေကို စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး

” ဖိုးဖိုး ဆုံးသွား ပြီ မဟုတ်လား ”

လို့ မေးလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် စကားနည်းနည်း ပြောဖြစ်ကြပြီး နောက် သူထွက်သွားပါတယ်။ ကျွန်တော်က အိပ်ယာထဲဆက်လှဲနေပြီး ဖိုးဖိုး၊ မမနန်းဖူးဖူးပြည့်၊ လျှို့ဝှက်ဗူး စသည်ဖြင့် အတွေးနယ်ချဲ့နေမိပါတယ်။ ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီအိတ်ကို ပြန်စမ်းကြည့်တော့ ဖိုးဖိုး ပေးထားတဲ့ အဲဒီဗူးလေး က ရှိနေပါသေးတယ်။ ဒီဗူးကို ဘယ်လိုပွင့်အောင် လုပ်ရမလဲလို့ ဦးနှောက်ခြောက်အောင်ကို တွေးနေမိပါတယ်။ ဥုံဖွ….. ပွင့်စေတို့၊ အက်ဘရာကာ ဒက်ဘရာတို့နဲ့ ရလိုရငြား စမ်းကြည့်ပါသော်လည်း မပွင့်။ နောက်ဆုံးတော့ လက်လျှော့လိုက်ပြီး အိပ်ယာထ အဝတ်လဲပြီး ထွက်ခဲ့ပါတယ်။

မီးဖိုချောင်မှာတော့ ဖေဖေနဲ့ မမနန်းတို့ ထမင်းစားပွဲမှာ ထိုင်နေကြတာ တွေ့ရပါတယ်။ မမနန်းက ကျွန်တော့်ကို ပြုံးပြ နှုတ်ဆက်လိုက်ပါတယ်။ ညတုန်းက ကျွန်တော်နဲ့ ဘာမှကို ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ပုံမပြပါဘူး။ ကျွန်တော်တို့ ဖိုးဖိုးရဲ့ အသုဘ အခမ်းအနား ပြီးတဲ့အထိ စောင့်နေပြီးမှ အဖေ့အတွက် အမွေရတဲ့ ကားတစ်စီးနဲ့ ကျွန်တော်တို့ ထွက်လာခဲ့ကြပါတယ်။ ဖိုးဖိုးက တော်တော်လေး စနစ်တကျ သူ့ရဲ့ သေတမ်းစာကို ရေးသွားခဲ့ပါတယ်။

ကျွန်တော် အသက် (၂၁) နှစ်ပြည့်မှရမည့် အမွေက အများစုပါ။ ကျန်တာတွေကတော့ ဖွားဖွား၊ အဖေ၊ အမေလေး အချို့ ကျွန်တော် မသိတဲ့သူတွေရယ်၊ မမနန်းရယ်ပါ ပါပါတယ်။ မမနန်းဖူးဖူးပြည့်က ဖိုးဖိုး တရားဝင်ယူထားတာ မဟုတ်ပေမဲ့ ဖိုးဖိုးက တော်တော်လေး ပြည့်ပြည့်စုံစုံ ထားပေးသွားရှာပါတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ပေးသင့်တယ်လို့ သဘောတူပါတယ်။ ဒီလောက် အပြုအစုကောင်းတာ တန်ပါတယ်လို့ပေါ့။ အဟဲ။

ဖိုးဖိုး သေတမ်းစာနဲ့ ယုံကြည်မှုလွှဲအပ်ထားတဲ့ ရှေ့နေတွေက အသေးစိတ်လုပ်မှာဆိုတော့ ကျွန်တော်တို့ ဘာမှစောင့်နေစရာလည်း မလိုတော့ပါ။ အဖေက သူ့အတွက်ပါတဲ့ ကားတစ်စီးကိုသာ လောလောလတ်လတ် ယူလာခဲ့သဖြင့် ကျွန်တော်တို့မှာ လေယာဉ်ပျံံနဲ့ ပြန်မဲ့အစား ကားမောင်းပြန်လာကြခြင်းလည်း ဖြစ်ပါတယ်။ ဖေဖေက လမ်းကြုံတုန်း အလုပ်ကိစ္စလေးလည်း ဝင်လုပ်ရအောင်ဆိုပြီး၊ လမ်းက မောသီရိမြို့လေးမှာ တစ်ညအိပ်ဝင် နားပါတယ်။ သူ့ရဲ့ စီးပွားရေးလုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ခေါ်မလား၊ ကိုဦးဆိုတဲ့ သူရဲ့အိမ်ကို ညနေဖက် ရောက်သွားခဲ့ပါတယ်။ ကိုဦးက ဖေဖေ့ကို လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ကြိုဆိုပါတယ်။ ကိုဦးက ဖေဖေ့ထက်ဆို (၁၀) နှစ်လောက် ငယ်ပါလိမ့်မယ်။ အသက် (၃၀) ကျော်ကျော် လေးပေါ့။ သူ့ တိုက်ကလေးကလည်း ခေတ်မှီမှီလေး ကုန်းမြင့်ပေါ်မှာ ဆောက်ထားတယ်ဗျ။ ကျွန်တော်တို့ကို သူ့အိမ်က အလုပ်သမားတွေက နေရာချပေးလို့ ဖေဖေကတစ်ခန်း၊ ကျွန်တော်ကတစ်ခန်း နေရတယ်။ ကိုဦးက ရောက်တုန်း ကြာကြာလေး နေသွားဖို့ ဖေဖေ့ကို ပြောနေပေမဲ့ ဖေဖေက မဖြစ်ကြောင်း ဟိုမှာလည်း ခဏဆိုပြီး သွားလိုက်တာ အသုဘကိစ္စနဲ့ တော်တော်ကြာသွားလို့ အလုပ်တွေလည်း တော်တော်လစ်ဟင်းနေကြောင်း ပြောပြနေတယ်။

ကျွန်တော်တို့ ရေမိုးချိုးပြီးတော့ ထမင်းစားပွဲ ခမ်းခမ်းနားနား ပြင်ဆင်ပြီး ကျွေးပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ၃ ယောက်ပဲ ထိုင်စားကြပြီးတော့ အိမ်ဖော်နှစ်ယောက်လောက်က ဘေးမှာရပ်ကြည့်ရင်း လိုတာတွေ လိုက်ထည့်ပေးနေပါတယ်။ ကိုဦးမှာ လွန်ခဲ့သော (၂) နှစ်လောက်က အိမ်ထောင်ကျခဲ့ပြီး၊ သူ့ မင်္ဂလာဆောင်ကို ဖေဖေ လာခဲ့ဖူးကြောင်း၊ အခု သူ့အမျိုးသမီး မစိုးစိုးပွင့်က သူ့ညီမငယ်တစ်ယောက် မင်္ဂလာဆောင်ကိစ္စနဲ့ ပစ္စည်းဝယ်၊ အခမ်းအနားကိစ္စစီစဉ်နဲ့ မအားရအောင် အလုပ်ရှုပ်နေရကြောင်း၊ ဒီနေ့လည်း သူမအမေအိမ်မှာပဲ စားလိုက်မှာမို့ ညနေစာ သူ့ကိုမစောင့်ပဲစားဖို့ ဖုန်းပြောထားသဖြင့် မတွေ့ရခြင်းဖြစ်ကြောင်း စသည်တို့ကို ဖေဖေတို့ စကားပြောဆိုခြင်းမှသိရပါတယ်။

စားသောက်ပြီးကြတော့ ကိုဦးက ဖေဖေရောက်တုန်း ကလပ်သွားဖို့ခေါ်ပါတယ်။ သူတို့က ကလပ်မှာ အရက်သောက်၊ ဖဲရိုက်၊ ဘိလိယက်ထိုး စသဖြင့် လုပ်လေ့ရှိတတ်ရာ ဖေဖေကလည်း သွားချင်ပုံရတယ်။ ကျွန်တော့်ကို တစ်ယောက်ထဲ ထားသွားရမှာ ဖြစ်မလားဟုမေးရာ ကျွန်တော်က သွားပါ၊ ကျွန်တော့်မှာ ဖတ်စရာပါကြောင်း ပြောလိုက်ပါတယ်။

ဖေဖေတို့ ထွက်သွားပြီး မကြာခင်မှာပဲ မစိုးစိုးပွင့် အိမ်ပြန်ရောက်လာပါတယ်။ ကျွန်တော်က ပထမအိပ်ခန်းထဲဝင်တော့မလို့ မစိုးစိုးပွင့် ရောက်လာလို့ ဧည့်ခန်းမှာ ခဏထိုင်ရင်း စကားပြောနေရပါတယ်။ ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက ဖိုးဖိုးပေးလိုက်တဲ့ ဗူးလေးကို လက်တဖက်နဲ့ ကိုင်စမ်းနေရင်းက ဘယ်လိုဖွင့်ရမလဲ ဆိုတာ အခန်းထဲ ကိုယ့်ဖာသာ သွားစမ်းကြည့်ချင်လို့ပေါ့။ မစိုးစိုးပွင့်က ကျွန်တော့်အဖိုးအကြောင်းကြားရလို့ စိတ်မကောင်းကြောင်း စသဖြင့် အလာပသလာပ ပြောရင်းက ကျွန်တော်သောက်ဖို့ သစ်သီးရည်တစ်ခွက် အိမ်ဖော်မလေးတစ်ယောက်ကို ယူလာခိုင်းလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်က သစ်သီးဖျော်ရည်ကို သောက်ရင်း မစိုးစိုးပွင့်နဲ့ စကားပြောနေရပါသေးတယ်။ စကားပြောနေရင်း ကျွန်တော့် လက်အနေအထားမမှန်လို့ သစ်သီးဖျော်ရည်ခွက် စောင်းသွားပြီး အရည်တွေ ကျွန်တော့်ပေါင်ပေါ် ဖိတ်ကျသွားပါတယ်။

ရေခဲရည် အေးအေးကြောင့် ရုတ်တရက် အားကနဲ အော်လိုက်မိလို့ မစိုးစိုးပွင့် စိုးရိမ်တကြီးနဲ့ အနားကပ်လာပါတယ်။ နောက်တော့ ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ စားပွဲပေါ်က လက်သုတ်ပုဝါတစ်ခု ယူကာ ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီပေါ်က အအေးတွေကို စုပ်သွားအောင်ဖိပြီး သုတ်ပေးနေပါတယ်။ မစိုးစိုးပွင့်ရဲ့ လက်ဖဝါးတွေက ကျွန်တော့် ညီတော်မောင်ကို အမှတ်တမဲ့ ဖိမိတော့၊ ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်က ခေါင်းထောင်ထလာပါတယ်။ ကျွန်တော့်မှာ မျက်နှာပူလိုက်တာ မစိုးစိုးပွင့်များ ရိပ်မိသွားမလားပေါ့။ ကျွန်တော်က လက်တစ်ဖက်က ဘောင်းဘီအိတ်ထဲမှာ ဟိုဗူးလေးကိုဆုပ်ထားမိပြီး လက်တစ်ဖက်ကလည်း အအေးဖန်ခွက်ကို ကိုင်ထားတာမို့လို့ လက်သုတ်ပုဝါကို လှမ်းယူဖို့ လက်မအားဘူး ဖြစ်နေပါတယ်။ မစိုးစိုးပွင့်က ဂရုမစိုက်ပဲ ဖိပွတ်လေ၊ ကျွန်တော့်ကောင်က ထောင်ထနေဖြစ်လာရာ ကျွန်တော့်မှာ အတော်နေရထိုင်ရခက်လာပါတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ ကျွန်တော် ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ဗူးလေးက ခုန်လှုပ်လာတာ လက်ဖဝါးမှာ ခံစားလိုက်ရပါတယ်။

“ရပါပြီ အစ်မ….. ကျွန်တော် အနောက် ခဏ သွားလိုက်ဦးမယ်“

ကျွန်တော်က ပြောလည်းပြော အအေးခွက်ကိုလည်း စားပွဲပေါ်တင်ပြီး အိမ်သာကို ကမန်းကတန်း ပြေးလာခဲ့ပါတယ်။ အိမ်သာထဲရောက်တော့ ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက လက်ထုတ်ပြီး လက်ဖဝါးဖြန့်ကြည့်တော့ ဗူးလေးပွင့်နေပြီး အထဲက လက်စွပ်နှစ်ကွင်း ထွက်လာတာကို တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ အရောင်က ရှေးခေတ်ရွှေလို အရောင်မှိန်မှိန်လေး၊ လက်စွပ်နှစ်ကွင်းမှာ တစ်ကွင်းကြီး တစ်ကွင်းသေး ဖြစ်နေတယ်။ အသေးမှာ ကျွန်တော့်လက်နဲ့ မတော်၍ အကြီးကို စမ်းစွပ်ကြည့်လိုက်ရာ ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးမှာ ချက်ခြင်းမာတောင်တက်လာပါသည်။ ဪ… ဒီလက်စွပ်ဝတ်လိုက်ရင် လီးတောင်တာကိုး၊ ဒါများ ဖိုးဖိုးက ရေးကြီးခွင်ကျယ်လုပ်လို့၊ ကျွန်တော်တို့အရွယ်က နည်းနည်းလေး စဉ်းစားလိုက်တာနဲ့ တောင်နေတာ မလိုပါဘူး။ ဖိုးဖိုးတို့ အရွယ်အတွက်ကတော့ အရေးကြီးမှာပေါ့လို့ တွေးလိုက်မိတယ်။ လက်စွပ် အသေးကိုတော့ ဘယ်လိုစမ်းရမလဲ မသိဘူးဟု တွေးနေရင်း၊ လက်စွပ်အကြီးကို ပြန်ချွတ်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်လည်း သေးတွေဘာတွေ ပေါက်ပြီး လက်စွပ်တွေကို ဗူးထဲပြန်ထည့်၊ လိင်တန်ကြီးလည်း ပျော့သွားရော၊ ဗူးကလေးကလည်း သူ့အလိုလို ပြန်ပိတ်သွားရောဗျ။

ကျွန်တော် ဧည့်ခန်းပြန်ရောက်တော့ မစိုးစိုးပွင့်ကို မတွေ့တော့ဘူး။ အဲဒါနဲ့ အတော်ပဲ ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ပြန်ပြီး ဒီဗူးကို ထပ်စမ်း ကြည့်ရဦးမယ်လို့ စဉ်းစားပြီး အအေးခွက်ကို လက်ကျန် ရှင်းလိုက်တယ်။ နောက် လက်ထဲက ဗူးလေးကို လက်သည်းနဲ့ ခြစ်၊ လက်မ၊ လက်ညိုးတို့နဲ့ ညှစ်ဖျစ်ကြည့်တော့လည်း ပြန်ပွင့်မ လာတော့ဘူး။ အခုနတုန်းက ဘာလိုပွင့်လာတာလဲလို့ ပြန်စဉ်းစားကြည့်တော့ လီးတောင်လာလို့ ပွင့်တာလား။ အဲဒါနဲ့ စိတ်ထဲမှာ မနန်းဖူးဖူးပြည့်ရဲ့ ကိုယ်လုံးတီး အလှကို ပြန်ပုံဖော်ကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်တော့်လီးကလည်း တောင်လာပြီး ဗူးကလေးကလည်း လက်ထဲမှာ တုန်ခါလို့ ပွင့်သွားတယ်။ အား ဟုတ်ပြီ။ ဟီးဟီး ဖိုးဖိုးရဲ့ ဧရာမလျှို့ဝှက်ချက်ကြီးက ရက်ပိုင်းလေးနဲ့ ငါ ဖော်ထုတ်လို့ရသွားပြီလို့ ဝမ်းသာသွားတယ်။ ကျွန်တော်က မီးချောင်းက အလင်းရောင်နဲ့ လက်စွပ်နှစ်ကွင်းကို သေသေချာချာ ငုံ့ကြည့်နေတုန်း………..။

“ဘာလဲကွဲ့ မောင်စဝ်ဟွမ် ကြည့်နေတာ“

ရုတ်တရက် ထွက်လာတဲ့ မစိုးစိုးပွင့်ရဲ့ အသံကြောင့် ကျွန်တော် လန့်သွားတယ်။

“ဪ……… ဖိုးဖိုး မသေခင်က ပေးသွားခဲ့တာပါ“

ကျွန်တော်က ပြန်ဖြေရင်း မသိသလို ဘာလိုလိုနဲ့ ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ ပြန်ထည့်လိုက်ပါတယ်။ မစိုးစိုးပွင့်က ပြုံးစစနဲ့ ကြည့်ရင်း

“မမ က မယူပါဘူးကွာ…. မောင်စဝ်ဟွမ်ပစ္စည်းကို ဘာလဲလို့ သိချင်လို့ပါ…….“

ကျွန်တော်ကလည်း အိမ်ရှင်ဆိုတော့ အားနာပြီး လက်ဝါးဖြန့် ပြလိုက်ပါတယ်။ မစိုးစိုးပွင့်က ကျွန်တော့်လက်ထဲက လက်စွပ် နှစ်ကွင်းလုံးကို ကောက်ယူကြည့်ပြီး…

“အင်း စိတ်ဝင်စားစရာပဲနော်။ ရှေးဟောင်း လက်ရာလေးတွေ ဒီအကွင်းကတော့ အကြီးကြီးပဲ အသေးလေးက မမနဲ့တော်မယ် ထင်တယ်… လက်ပေါ်မှာဆို ဘယ်လိုနေမလဲ မသိဘူး ….“

မစိုးစိုးပွင့်က လက်စွပ်ကွင်းအကြီးကို ကျွန်တော့်ကို ပြန်ပေးရင်း ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ လက်စွပ်အသေးကို သူမရဲ့လက်သန်းလေးမှာ ဝတ်ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့ မစိုးစိုးပွင့်က သူမလက်ကလေး သူမပြန်ကြည့်ရင်းနဲ့ သူမရဲ့ ဖွေးနုတဲ့ မျက်နှာလေး တစ်ချက် ရဲတက်သွားတာကို ကျွန်တော် သတိထားလိုက်မိတယ်။

“အင်း မမ ဘယ်လိုဖြစ်သလဲ မသိဘူး။ နဲနဲ အိုက်စပ်စပ်နဲ့ ပူလာသလိုပဲ မောင်စဝ်ဟွမ် ဘယ်လိုနေလဲ..“

“မပူပါဘူး အစ်မရဲ့ နေလို့ အတော်ပါပဲ..“

“မမကတော့ ပူနေသလိုပဲ မမမျက်နှာ စမ်းကြည့်ပါလား။ ပါးတွေ ပူတက်လာသလိုပဲ..“

မစိုးစိုးပွင့်က ပြောပြောဆိုဆို ကျွန်တော့်လက်ကို ဆွဲယူပြီး သူမပါးပြင်ကို စမ်းခိုင်းလိုက်တယ်။

“ဟင့်အင်း မပူပါဘူး အစ်မရဲ့..“

ကျွန်တော်ပြောနေတုန်းပဲ မစိုးစိုးပွင့်က ကျွန်တော့်လက်မကို သူမရဲ့ လှပဖောင်းတင်းတဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူများနဲ့ ပါးစပ်ကျယ်ကျယ်လေးကို ဟပြီး ကျွန်တော့်လက်မကို စုပ်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်က ရုတ်တရက် အံအားသင့်ပြီး ကြည့်နေတုန်းမှာပဲ မစိုးစိုးပွင့်က မျက်လုံးလေးစင်းကာ ကျွန်တော့်လက်မကို သူမနှုတ်ခမ်းလွှာအစုံကြားမှာ သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လုပ်ပေးနေတော့တယ်။

“အစ်မ ဒီဧည့်ခန်းကြီးမှာ မကောင်းဘူးထင်တယ်..“

ကျွန်တော်က သူတို့ အိမ်ဖော်တွေများ ရုတ်တရက် ပေါ်လာမလားလို့ ဟိုကြည့်ဒီကြည့် ကြည့်ရင်း

“ကျွန်တော့်အခန်းထဲ သွားကြရအောင်..”

ကျွန်တော်က အခန်းဘက်ကို ခပ်သုတ်သုတ်လေး လျှောက်ထွက်လာရော မစိုးစိုးပွင့် က မြီးကောင်ပေါက်မလေးတစ်ယောက်လို ကျွန်တော့်နောက်ကလက်ကိုဆွဲပြီး လိုက်လာခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာတော့ လက်စွပ်ကွင်း အငယ်ရဲ့ အလုပ်လုပ်ပုံကိုတော့ သိရပြီလို့ တွေးနေမိတယ်။ အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ တံခါးကို အတွင်းက ဂျက် ကမန်းကတန်း ထိုးလိုက်ပြီး လက်စွပ်ကွင်း အကြီးကိုလည်း ကျွန်တော့်လက်ချောင်းမှာ စွပ်လိုက်တယ်။ လက်စွပ်ကွင်းအကြီးကို ကျွန်တော့်လက်ချောင်းမှာ စွပ်လိုက်တာနဲ့ ကျွန်တော့်လိင်တန်က ချက်ခြင်းမာတောင်ထလာခဲ့တယ်။ မစိုးစိုးပွင့်ကလည်း ကျွန်တော့်ကို လည်ဂုတ်တွဲခိုရင်း နှုတ်ခမ်းများကို အငမ်းမရ လာရောက်စုပ်နမ်းနေတော့တယ်။ မစိုးစိုးပွင့်က အငမ်းမရ ကျွန်တော့်ကို ဖက်ရမ်းနမ်းရှုံ့ရင်းက ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီဇစ်ကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဖြုတ်ဖို့ ကြိုးစားရာ ကျွန်တော်က သူမလက်ကောက်ဝတ်ကို ဖမ်းကိုင်ထားလိုက်ပြီး လက်စွပ်ရဲ့အစွမ်းကို စမ်းသပ်ချင်တာကြောင့်

“ခဏလေး အစ်မ ကျွန်တော် မေးစရာရှိလို့..“

“မေးလေ..မောင်လေးမေးရင် မမ ဖြေရမှာပေါ့….“

“မမမှာ ယောင်္ကျားကြီးနဲ့ မဟုတ်ဖူးလား။ ဒီလိုပဲ နောက်ကွယ်မှာ ဖောက်ပြန်တာပဲလား…..“

“ဟင့်အင်း….မမ သူနဲ့ မယူခင်တုန်းက ရည်းစားရှိဖူးပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အိမ်ထောင်ကျကထဲက ဘယ်သူနဲ့မှ မဖောက်ပြန်ဖူးပါဘူး.. အခု မောင်လေးနဲ့ကြမှ မမဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ မသိပါဘူး..“

“ မမ အင်္ကျီချွတ်လိုက်ပါဦး မမနို့တွေ ကျွန်တော်ကြည့်ချင်လို့..“

မစိုးစိုးပွင့်ရဲ့ မျက်လုံးတွေကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် သူမကို ကျွန်တော် ဘာမဆိုခိုင်းလို့ ရနိုင်တယ်ဆိုတာ ထင်ရှားနေတယ်။ မစိုးစိုးပွင့်က ကျွန်တော် ပြောတဲ့ အတိုင်း အင်္ကျီကို ချွတ်နေတယ်။ ကျွန်တော်လည်း မစိုးစိုးပွင့်ကို အခုမှပဲ ဂရုစိုက်ကြည့်မိတော့တယ်။ မစိုးစိုးပွင့်ဟာ တရုတ်ကပြားမလေးဖြစ်တာမို့ အသားအရည်က ဝင်းဝါ စိုပြေနေပြီး အရပ်ရှည်ရှည်သွယ်သွယ်လေး ဖြစ်တယ်။ နက်မှောင်တဲ့ ဆံပင်ဖြောင့်ဖြောင့်ကို ရင်ညွန့်လောက် အရှည်ပဲ ထားထားတယ်။ ဆံစ တစ်ချို့တစ်ဝက်က ပုခုံးပေါ်ကနေ ရှေ့ဖက် ရင်ညွန့်ပေါ်ကို ကျနေတယ်။ မျက်နှာကသွယ်သွယ်၊ မျက်လုံးကျယ်ကျယ်၊ နှုတ်ခမ်းကျယ်ကျယ်၊ ထူထူနဲ့ နှာတန်စင်းစင်း လေးကတော့ တရုတ်မတွေနဲ့မတူပဲ လှပသေသပ်လွန်းတယ်။ ပုံမှန်ဆိုရင်တော့ ကျွန်တော့်ထက်လည်း (၁၀) နှစ်လောက်ကြီး၊ သူများမိန်းမလည်းဖြစ်တော့ ဒီလောက်သတိထားမိမှာ မဟုတ်ပေမဲ့ အခု ကိုယ့်ရဲ့အမိန့်နာခံမယ့်သူ ဖြစ်နေတော့ သေသေချာချာ လေ့လာနေမိတာပေါ့။

မစိုးစိုးပွင့်က အင်္ကျီချွတ်ချလိုက်ပြီး အောက်က အနက်ရောင် ဘရာဇီယာကို ချွတ်ချလိုက်တော့ အိုး လှလိုက်တဲ့ နို့ကြီးတွေ၊ ပန်းနုရောင်နို့သီးခေါင်းလေးတွေက မတ်မတ်ထောင်လို့၊ သူမရဲ့ သေးသွယ်လျလျခန္ဓာကိုယ်နဲ့ မလိုက်အောင် ထွားမို့ မောက်ထနေတယ်။ ကျွန်တော်လည်း မအောင့်အီးနိုင်တော့လို့ လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်နဲ့ ဂွမ်းဆိုင်အိအိကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်ရင်း၊ ထောင်မတ်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို တစ်လှည့်စီ တပြွတ်ပြွတ်စုပ်ပေးနေမိတော့တယ်။ မစိုးစိုးပွင့်ကတော့ တအင်းအင်း ငြီးငြူရင်း ကျွန်တော့် ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို ဆွဲဆုပ်ဖွပေးနေတယ်။ နို့နှစ်လုံးကို အားကုန်စုပ်ပြီး ဝသွားတော့ ကျွန်တော်က မစိုးစိုးပွင့်ကို..

“ အစ်မ……ကျွန်တော့် လီးကို စုပ်ပေးပါ..”

လို့ပြောလိုက်တယ်။ မစိုးစိုးပွင့်က ကျွန်တော့်ရှေ့က ကြမ်းပြင်မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချရင်း ကျွန်တော့်ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဆွဲချလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့် လိင်တန်ကြီးကလည်း ကျွန်တော့်လက်စွပ်တန်ခိုးနဲ့ အစွမ်းကုန် ထောင်မတ်တင်းရင်းနေလိုက်တာ ကျွန်တော့်စိတ်ထင် လုံးပတ်ကလည်း ပိုကြီးနေသလိုပဲ။ မစိုးစိုးပွင့်က သူမရဲ့နှုတ်ခမ်းလှလှလေးကို ဝလုံးလိုဖွင့်ပြီး ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးကို ငုံခဲလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူမရဲ့လက်ကလေးတစ်ဖက်နဲ့ ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းအရင်းကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူမခေါင်းကို ရှေ့တိုးနောက်ငင် လုပ်ပေးရင်းနဲ့ ပါးစပ်ဂွင်းတိုက်သလို လုပ်ပေးနေတယ်။ မစိုးစိုးပွင့်ရဲ့ လှပချောမွေ့တဲ့ မျက်နှာသွယ်သွယ်လေးမှာ တစ်ခါတစ်လေ ဖြာကျလာတဲ့ ဆံပင်နက်နက်လေးတွေကို ဖယ်ရှားပေးရင်း ကျွန်တော့်လက်က သူမခေါင်းကိုကိုင်ကာ သူမရဲ့ပါးစပ်ကို လိုးနေမိပါတော့တယ်။ ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ ဖိုးဖိုးရယ်လို့ စိတ်ထဲက ပြောနေမိတယ်။ အခုနကလေးကမှ သိကျွမ်းခဲ့ရတဲ့ အိမ်ထောင်ရှင် မမလှလှကလေးကို ကိုယ့်စိတ်ကြိုက် လုပ်ချင်တာလုပ်ခွင့်ရနေတာ ဘယ်ယောင်္ကျားလေးက မကြိုက်ပဲနေပါ့မလဲ။ ဖိုးဖိုးပြောလိုက်တဲ့ စကား အခုမှ မှတ်မှတ်သားသား ပြန်ကြားယောင်မိတယ်။

ကျွန်တော့်ကို မစိုးစိုးပွင့် ပုလွေမှုတ်ပေးနေတာ ငုံ့ကြည့်ရင်းက သူ့ကိုလုပ်ချင်လာတယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီးကို သူမပါးစပ်ကဆွဲထုတ်ပြီး သူမကို ဂျိုင်းနှစ်ဖက်က လက်လျှိုမထူလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်က သူမထမီကိုဖြေပြီး ကွင်းလုံးပုံချလိုက်တော့ အဆစ်အမြစ်မရှိ ဖြောင့်စင်းလှပတဲ့ ပေါင်လုံးနှစ်လုံးရဲ့ ဆုံစည်းရာမှာ ဘရာဇီယာနဲ့အရောင်တူ အနက်ရောင် ပိုးအတွင်းခံလေးကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ကျွန်တော်ကပဲ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး ပင်တီ အနက်လေးကို ဆွဲချွတ်ပေးလိုက်တယ်။

မစိုးစိုးပွင့် အဖုတ်လေးက အမွှေးနက်နက်လေးတွေ ဖုံးနေပေမဲ့ ပန်းနုရောင်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကတော့ အရည်စွတ်စိုပြီး ပွင့်အာအာလေးနဲ့ ဖူးဖူးလေး တွေ့ရတယ်။ ကျွန်တော်က အသာငုံ့နမ်းပြီး လျှာလေးနဲ့ ထိုးကော်လျက်လိုက်တယ်။ အင်းကနဲ ငြီးသံနဲ့ အတူ မစိုးစိုးပွင့်က ကျွန်တော့်ဆံပင်တွေကို ဆုပ်ကိုင်ဆွဲလာတယ်။ ကျွန်တော်က အဖုတ်ကို အချိန်ပေး လျက်ချင်ပေမဲ့ အဖေတို့က ဘယ်အချိန်ပြန်လာမယ်မှန်းမသိတော့ တက်သုတ်ရိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်က မတ်တပ်ပြန်ရပ်လိုက်ပြီး မစိုးစိုးပွင့်ကို ကုတင်ရှိရာ ခေါ်သွားလိုက်တယ်။ မစိုးစိုးပွင့်ကို ကုတင်စောင်းမှာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီး ကျွန်တော်က သူမပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ ဝင်ရပ်လိုက်တယ်။ နောက် သူမရဲ့ခြေထောက်တွေကိုမပြီး ကုတင်စောင်းမှာ ခြေဖဝါး အပြားလိုက် ချတင်လိုက်တယ်။ အဲတော့ မစိုးစိုးပွင့်က အနောက်ယိုင်သွားပြီး မွေ့ယာပေါ်ကို သူမလက်နှစ်ဖက်နဲ့ နောက်ပြန်ထောက်ထားလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ကျွန်တော့်လိင်တန်ရှေ့တည့်တည့်မှာ ပွင့်အာနေပြီဖြစ်တဲ့ ရွှေကြုပ်အဝကိုတေ့ကာ ဖြေးဖြေးဖြင်း ထိုးသွင်းလိုက်ပါတယ်။

မစိုးစိုးပွင့်ရဲ့ စောက်ဖုတ်လေးက အရည်တွေနဲ့ ရွှဲနေလို့သာ တော်တော့တာပဲ။ ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးက လက်စွပ်တန်ခိုးနဲ့ မာတင်းနေရုံမက လုံးပတ်ကလည်း ကြီးလာတာ သတိထားမိပါတယ်။ မမနန်းတုန်းက ဖိုးဖိုးနဲ့လည်း အတွေ့အကြုံရှိဖူးပြီး ကျွန်တော့် လိင်ချောင်းကလည်း သာမာန်မို့လို့ ကျွန်တော့်အဖို့ စွတ်ကနဲ တန်းသွင်းလို့ရပေမဲ့ မစိုးစိုးပွင့် အတွက်ကတော့ အင်မတန်မှ စေးကြပ်နေပါတယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့လိင်တန်ခေါင်းကြီး မစိုးစိုးပွင့်အဖုတ်လေးထဲ တိုးဝင်သွားတော့ ငြီးငြူသံလေးနဲ့အတူ မစိုးစိုးပွင့်က အံကိုကြိတ်ရင်း သူမ မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနဲ့ သူမအဖုတ်ထဲ ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီး တအိအိဝင်နေတာကို ကြည့်လိုက်၊ ကျွန်တော့်ရဲ့ မျက်လုံးတွေကို စိုက်ကြည့်လိုက် လုပ်နေပါတယ်။ အဲ့လို တအိအိနဲ့သွင်းရင်း ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီးတစ်ချောင်းလုံး သူမအဖုတ်ထဲ ဝင်သွားပြီး ကျွန်တော်တို့ ဆီးခုံနှစ်ခု ပူးကပ်သွားတဲ့အချိန်မှာ မစိုးစိုးပွင့်က သူမလက်တွေကို ကျွန်တော့်လည်ဂုတ်ပေါ်ကို ချိတ်ပြီး တွဲလဲခိုလာပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း စပြီး အသွင်းအထုတ်စလုပ်တော့ ဆောင့်ရတာ တော်တော် အဆင်ပြေကြောင်း တွေ့လာရတယ်။ ကွမ်းညှပ်နဲ့ ကွမ်းသီးညှပ်သလိုပေါ့ဗျာ။

မစိုးစိုးပွင့်ရဲ့လက်တွေ ချိတ်ထားတဲ့ ကျွန်တော့်လည်ဂုတ်နေရာက ဆုံချက်လို ဖြစ်ပြီး မစိုးစိုးပွင့်ရဲ့ အဖုတ်နေရာက ကွမ်းသီးလို ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးက ဒါးသွားလို၊ ဆိုင်လားမဆိုင်လားတော့ မသိဘူး။ ကျွန့်တော်အတွက်ကတော့ ဆောင့်လို့ တအားကောင်း မစိုးစိုးပွင့်လည်း တအီးအီးနေတာပဲ။ မကြာခင်ပဲ မစိုးစိုးပွင့်တစ်ယောက် တကိုယ်လုံးတောင့်တင်းပြီး ပြီးသွားတော့ ကျွန်တော်လည်း မနေနိူင်တော့ပါဘူး။ တစ်ချက်အဆုံးထိ အားကုန်ဆောင့်ကပ်ထားလိုက်ရင်း သုတ်ရည်တွေ တဖျောဖျော ထုတ်ပစ်နေမိပါတော့တယ်။ ပျော့ခွေကျသွားတဲ့ မစိုးစိုးပွင့်ရဲ့လက်သန်းလေးက လက်စွပ်ကို ကျွန်တော် ကမန်းကတန်း ဆွဲချွတ်လိုက်ပါတယ်။ မစိုးစိုးပွင့်က အမောပြေသွားတော့

“ဟင် ဘယ်ကဘယ်လို ဖြစ်သွားရတာလဲ..“

ဟု ထိတ်လန့်တကြား မေးပါတယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ မာနေသေးတဲ့ လိင်ချောင်းကြီးကို ငေးကြည့်နေပါတယ်။ ကျွန်တော်က လက်ထဲက လက်စွပ်ကို ကမန်းကတန်း ချွတ်လိုက်တော့မှ တဖြေးဖြေးခြင်း ပျော့ကျသွားပါတယ်။

“မမ ကျွန်တော်နဲ့ ချစ်ရတာကို မကြိုက်ဖူးလားဟင် ”

“ကြိုက်တော့ ကြိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ မမမှာက ယောင်္ကျားကြီးနဲ့ ဒုက္ခပါပဲ.. မောင်လေး ဘယ်သူ့မှ လျှောက်မပြောပါနဲ့နော်”

မစိုးစိုးပွင့်က သူမထမီ ကမန်းကတန်း ကောက်ပြီး ရင်လျားလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်ကလည်း ဘောင်းဘီ ကမန်းကတန်း ကောက်ဝတ်ပြီး မစိုးစိုးပွင့်ရဲ့ ပင်တီလေးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ ကောက်ထည့်လိုက်ပါတယ်။ မစိုးစိုးပွင့်က ထမီရင်လျားနဲ့ ကျွန်တော့်အခန်းထဲက မထွက်သွားချင်လို့ သူမ ဘရာဇီယာနဲ့ အင်္ကျီတွေကို ကောက်ဝတ်နေပါတယ်။ လောလော လောလောနဲ့မို့ သူမပင်တီကို ရှာဖို့မေ့သွားပါတယ်။ နောက် အခန်းတံခါးကိုဖွင့်ပြီး အပြင်မှာ သူတို့ အိမ်ဖော်တွေရှိမရှိ ကြည့်ပြီး အမြန်ထွက်သွားပါတော့တယ်။

နောက်နေ့ မနက်အိပ်ယာထတော့ မနက်စာစားကြတဲ့အခါ မစိုးစိုးပွင့်ကို ပြန်တွေ့ရပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကိုမြင်တော့ မျက်နှာလေးတစ်ချက် ရဲကနဲဖြစ်သွားတာ ဘယ်သူမှ သတိမထားမိပေမဲ့ ကျွန်တော်ကတော့ မြင်လိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့လည်း ဘာမှမဖြစ်သလိုပါပဲ စားကြ၊သောက်ကြ၊ စကားစမြီ ပြောကြပေါ့ဗျာ။ မနက်ခင်း သဘာဝအလင်းရောင်နဲ့ကြမှ ချောမောကြည်လင်လှတဲ့ မစိုးစိုးပွင့်ရဲ့ မျက်နှာအလှနဲ့ ချောမွတ်တဲ့ အသားအရည်၊ ကျော့ရှင်းတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို သတိထားမိပြီး ငါ့မှာ ညတုန်းက လောလိုက်ရတာ၊ တစ်ချီကလည်း နည်းတာပေါ့လို့ တွေးမိပြီး ညီတော်မောင်က ထလာတယ်။ ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက ဗူးလေးကလည်း ခုန်ပြီးလှုပ်လာတယ်။ ကျွန်တော်က ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ လက်နှိုက်ပြီး ဗူးလေးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ ပွင့်သွားပြီး လက်စွပ်တွေ ကျွန်တော့်လက်ထဲကျလာတာ သိလိုက်ရတယ်။ ကျွန်တော့်ကို မျက်လုံးချင်း မဆုံအောင် ရှောင်နေတဲ့ မစိုးစိုးပွင့်တစ်ယောက် မျက်နှာပန်းနုရောင်သန်းသွားပြီး ရီဝေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ကျွန်တော့်ကို ငေးစူးစိုက်ကြည့်နေတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ သူမရဲ့မျက်နှာက အံအားသင့်နေပုံလည်း ရတယ်။ ကျွန်တော်လည်း အံအားသင့်သွားတယ်။ အင်း ငါလည်း လက်စွပ် ပေးမဝတ်ရသေးပါလား။ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ။ အင်း ဒီဗူးလေးရဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်တွေ ငါမသိသေးတာ အများကြီးပါလားလို့လဲ တွေးနေမိတယ်။

ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့က ခရီးဆက်ရမှာမို့လို့ မနက်စာစားပြီးတာနဲ့ ကိုဦးတို့လင်မယားကို နှုတ်ဆက်ရင်း အိမ်ရှိရာ ပြင်ဦးမာလာသို့ ဦးတည်ထွက်ခွာခဲ့ကြပါတော့တယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အထိ မောင်းလာတဲ့ လမ်းတစ်လျှောက်၊ ဖေဖေ့ဘေးမှာထိုင်ရင်း ကျွန်တော် အတွေးတွေ ကြွယ်ခဲ့ရပါတယ်။ ဟိုကိစ္စတွေနဲ့ စိတ်ရှုပ်ထွေးသွားလို့ မစိုးစိုးပွင့်တစ်ယောက် ကျွန်တော်လက်စွပ် ဆွဲဖြုတ်ယူလိုက်တာကို သတိမထားမိတာလား။ ဒါမှမဟုတ် သူမ လက်စွပ်ကို ဝတ်ကြည့်လိုက်ပြီး စိတ်ပြောင်းသွားတာကို သတိမထားမိတာလား။ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်လည်း တိတိကျကျ မပြောနိုင်ပါဘူး။ ကျွန်တော့်အတွက်က ပထမဆုံးအကြိမ်မဟုတ်လား။

နောက်တစ်ခုက မနက်စာစားတုန်းက ကျွန်တော့်ဗူးလေးလည်း ပွင့်သွားရော မစိုးစိုးပွင့် မျက်နှာ၊ မျက်လုံးတွေ ပြောင်းလဲသွားတာလည်း သတိထားမိတော့ လက်စွပ်က ပထမဆုံးအခါပဲလိုတာလား ဒါမှမဟုတ် ကျွန်တော်ခေါင်းတွေ ရှုပ်လာလို့ ဆက်မတွေးတော့ပါဘူး။ ကျွန်တော်ဆက်တွေးနေမိတာကတော့ အခု ကျွန်တော်သိသလောက်နဲ့တောင် ကျွန်တော့်အတွက် အရင်တုန်းက စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့ရတဲ့ ကောင်မလေးတွေ၊ အစ်မကြီးတွေကို တကယ်လုပ်ချင်ရင် လုပ်လို့ရနိုင်တဲ့ အခွင့်အလမ်း မြင်နေရပြီ ဆိုတာပါပဲ။

( ဤရတနာသည် လျှို့ဝှက်ချက် သိသွားသူ အတွက် ပျော် ဤရတနာသည် လျှို့ဝှက်ချက် သိသွားသူ အတွက် ပျော်ရွှ ပျာ်ပျာ်ရွှင် ရွှရွှင်ဖွယ်ရာများ ယူဆောင် င်င်ဖွယ်ရာများ ယူဆောင်လာပေလိမ့်မည်။ အသိဉာ ဖွယ်ရာများ ယူဆောင်လာပေလိမ့်မည်။ အသိဉာဏ်ဖြင့် မသုံး လာပေလိမ့်မည်။ အသိဉာဏ်ဖြင့် မသုံးစွဲ ဏ်ဖြင့် မသုံးဏ်ဖြင့် မသုံးစွဲပါ စွဲစွဲပါ ပါပါ က ဆိုးကျိုးပေးလိမ့်မည်။ က ဆိုးကျိုးပေးလိမ့်မည် )

ဆိုတဲ့ ဗူးပေါ်က စာတမ်း ဖိုးဖိုး ဘာသာပြန် ပြောဖူးတာ သတိရပြီး ဘာဆိုးကျိုးတွေများ ဖြစ်နိုင်သလဲ ဆိုတာလည်း လျှောက်တွေးနေမိပါတယ်။

🏵️ ထူးဆန်းတဲ့အမွေ (အပိုင်း ၂) ဆက်ဖတ်ရန် ဒီကိုနှိပ်ပါ 🏵️