ကြွက်သိုးတို့အိမ်
ရေးသားသူ – အမရာမောင်
သူငယ်ချင်း နာမည်က ကြွက်သိုး။ ငယ်ငယ်ကတည်းက ဆော့ဖော်ဆော့ဖက် ။ ဒီကောင်က (၇) တန်းလောက်မှာ ကျောင်းထွက်သွားတယ်။ အပြင်လောကအကြောင်း နောကြေတယ်။ ဒီကောင့်ကြောင့်ပဲ ဂွင်းထုတတ်လာတာ။ နှာကိစ္စကတော့ စကားပြောတိုင်းပါတယ်။ သူ့အစ်မလင်မယား လိုးတာပါ ချောင်းပြီး ထုတဲ့ကောင်။
သူ့အစ်မအကြီးဆုံးက လင်နှစ်ယောက် ယူထားတယ်။ ခြံဝိုင်းထဲမှာပဲ အိမ်ဆောက်နေတယ်။ ပထမယောကျ်ား သေပြီးတော့ ဒုတိယအိမ်ထောင်ထူတယ်ပေါ့။ ဖင်အငြိမ်ဆုံးပေါ့ ။ ကျနော်တို့က မကြီးမခိုင်လို့ ခေါ်ကြတယ်။
သူ့အောက်မှာတော့ တင်မာဝင်း သူကတော့ ၂ လင်ကွာ ။ ကလေးတစ်ယောက် အမေ ။ ကြားထဲမှာ အပျော်ကုန်းတဲ့ လင်တွေကလည်း မနည်းလှ။ ကြွက်သိုး အထက်က အစ်ကိုက အရက်သမား။ စိတ်ကောင်းရှိတယ်။ အငယ်ဆုံး ကောင်မလေးကလည်း အပျိုဖြန်း။ ဆတ်စလူးထနေပြီ။
ကြွက်သိုးက ကျနော့်အပေါ် သဘောအတော်ကောင်းတဲ့ကောင်။ သူမိန်းမယူပြီးတော့ သူ့မိန်းမကို လေးဘက်ထောက်ခိုင်းထားပြီး ကျနော့်ကို တံခါးအကွယ်ကနေ ခေါ်ထုတ်ပြီး သူ့မိန်းမစောက်ပတ်ကို ပြတယ် ။ သူ့မိန်းမက မသိရှာ ။ ကျနော်လည်း လက်နဲ့ ထိကိုင်ကြည့်မိတယ်။
မိန်းမယူထားပေမဲ့ ကျနော်နဲ့ အတွဲမပြတ်။ သူတို့တစ်အိမ်လုံးက ကျနော်နဲ့ ကြွက်သိုးကို လင်မယားလို့ ခေါ်ကြတယ် ။ ကြွက်သိုးက ကျနော့်ကို ပြောဖူးတယ်
“ငဇော် မင်းကို စိတ်ချတာ တစ်ခုရှိတယ်။ မင်းမှာ ကြာကူလီစိတ် မရှိတာပဲ။ ငါကတော့ ရလို့ကတော့အကုန်လိုးမှာ”
ဒါ့ကြောင့်လဲ ကြွက်သိုးက ကျနော့်ကို စိတ်ချတာ။ ကြွက်သိုးက သူ့အမေ မုဆိုးမဒေါ်မြင့်နဲ့ စီးပွားမခွဲ။ ကုန်ကူးတဲ့ အလုပ်ကို လုပ်ရတယ်။ အိမ်ထောင်ဦးစီးပေါ့။ ရထားနဲ့ ကုန်ကူးတယ် ။ စျေးမှာ သူ့အမေဒေါ်မြင့်က ရောင်းတယ်။ အပျိုပေါက်မ စန္ဒာရယ် ကြွက်သိုးရယ် အရက်သမားရယ်က ကူလုပ်ရတယ်။
ကြွက်သိုးအမေက လူကြားထဲတောင် အတော်နောက်တာ ။ လူပျိုကြီး ဂွေးကြည့်ခြင်လို့ဆိုပြီး ပုဆိုးဆွဲချွတ်တာ။ အဲ့လိုနောက်တာကို မိသားစုစုံတိုင်း လုပ်လေ့ရှိတယ် ။ ကျနော်ကရှက်ပြီး ပြေးရင် ဝိုင်းရီကြတာ။ ဓလေ့လို ဖြစ်နေပြီ။
ကျနော့်စိတ်ထဲမှာ အမြဲစိတ်ပါဖီးလာတာက တင်မာဝင်း ။ သူတို့ခြံဝင်းထဲ လူရှင်းတဲ့ရက်ဆို ကျနော် တင်မာဝင်းကို ကြံဖို့ချောင်းတယ်။ ဒါပေမယ့် မရဲပါဘူး။ တင်မာဝင်းကလည်း တစ်လတစ်ခေါက်တော့ ကုန်ကူးတယ်။ သူ့စီးပွားနဲ့သူ။
တစ်ရက် နေ့လည်ပိုင်း လူရှင်းတော့ တင်မာဝင်းကို တွေ့လိုတွေ့ညား သွားချောင်းတယ်။ ကြွက်သိုးတို့ အိမ်အောက်ကနေ ကြည့်နေတုန်း ဒေါ်မြင့်က သူ့အိမ်မကြီးကနေ …
“ဟဲ့ ငဇော် ကြွက်သိုး ညက ခရီးထွက်သွားတယ်လေ နင်မသိဘူးလား..”
လို့ ရုတ်တရက် လှမ်းအော်တော့ လန့်တောင်သွားသေး။ ဒေါ်မြင့်က စျေးရောင်းလို့လားမသိ ။ အသံကတော့ အော်ကျယ် အော်ကျယ်။
“ဟဲ့ ကောင်လေး လာစမ်း ငါ့ကိုလာကူစမ်း”
ဆိုတော့ ကျနော်လည်း အိမ်မကြီးပေါ် တက်သွားတယ်။ ဒေါ်မြင့်မျက်နှာက မကြည်မသာ။
“အဒေါ် နေမကောင်းလို့လား”
“အေးဟယ် ဟိုဟာတွေ စိတ်မချပေမဲ့ မတတ်နိုင်ဘူး လာပြန်နားရတာပဲ။ တံခါးမကြီးကို ပိတ်ထားလိုက် ငဇော်.. ကြက်တွေ ခွေးတွေ တက်လို့”
ကျနော်လည်း တံခါးမကြီးကို ပိတ်လိုက်ပြီး ဒေါ်မြင့်က ခန်းစည်းချထားတဲ့ အခန်းထဲကို ရှေ့ကဝင်သွားပြီး လိုက်ခဲ့ဖို့ခေါ်တယ်။ အခန်းထဲရောက်တော့ ဒေါ်မြင့်က ကုတင်ပေါ် ခြေဆင်းထိုင်ချလိုက်တယ်။
“အဒေါ် ကျနော် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ”
“ငါ့ကို ဇက်ကြော ဆွဲနှိပ်ပေးစမ်းပါ ဟယ်… အကြောတွေ တက်နေတယ်… ဆေးသောက်တာလည်း မရဘူး ဟယ်..”
ကျနော်လည်း ဇက်ကြောဆွဲ ဂုတ်ပိုးသားတွေ နှိပ်ပေးတယ်။ ဆွဲကြိုးအတုတ်ကြီးက ဆွဲထားသေး။ ဆွဲကြိုးက ခံနေတော့ ဆွဲကြိုးကို ချွတ်ခိုင်းတယ်။ ဒေါ်မြင့် နှိပ်ခိုင်းသမျှ နှိပ်ပေးရတယ်။ ပေါင်တွင်း ကြောတွေကို နှိပ်ခိုင်းပြန်တယ်။ ပေါင်တွင်းကြောတွေကို ထမိန်အောက်ထဲ လက်ဝင်ခိုင်းပြီး နှိပ်ခိုင်းတော့ ဒေါ်မြင့်ရဲ့ အဖုတ်မည်းကြီးက ပေါ်နေတယ် ။ ကျနော်လည်း အဲ့ကျမှ မရိုးမသားစိတ်တွေ ဖြစ်လာတာပဲ။
ဒေါ်မြင့်က “ပေါင်ခြံလေးကို နှိပ်စမ်းပါ ကလေးရယ်” ဆိုပြန်တော့ စောက်ဖုတ်က ပေါ်တင်ကြီး မြင်နေရတယ်။ အသက် ၅၀ ကျော် လူကပိန်တယ်ဆိုပေမဲ့ ဒေါ်မြင့်က အတွင်းပိုင်းအသားအရည် ပျော့တွဲမနေဘဲ ကျစ်လျစ်နေတယ်။ ကျနော့်ကို ဆီးခုံအပေါ်ကိုလည်း နှိပ်ခိုင်းတယ်။ ထမိန်ကို မပေါ်ပေါ်အောင် နှိပ်ခိုင်းနေမှန်း သတိထားမိလာတယ်။ ကျနော့်ပေါင်ကိုလည်း ပြန်ပွတ်ပေးနေတော့ စိတ်ကထလာပြီး ငပဲက ထောင်လာတယ်။
ထမိန်ပေါ်ရက်နဲ့ကို ထထိုင်ပြီး ကျနော့ကို ခြေဆင်းထိုင်ခိုင်းပြီး သူကလည်း ကျနော့်ခြေထောက်ပေါ် သူ့ခြေဆင်းထိုင်လို့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဇက်ကြောကို နှိပ်ခိုင်းတယ်။ နှိပ်နေရင်းက ကျနော့်ပေါင်ပေါ် လက်ရောက်လာတယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့်ငပဲကို ပုဆိုးပေါ်က ကိုင်လိုက်တယ်။ ပါးစပ်ကလည်း “ဒီတစ်ခါတော့ မိပြီ” လို့ ပြောတယ်။
ပုဆိုးလှန်ပြီး လီးကို ကိုင်ဆွတော့ ကျနော် မနေနိုင်တော့ဘူး။ “အဒေါ် ကျနော်မရတော့ဘူး။ လွှတ်ပါတော့” ဆိုလည်း မရဘူး။ “အဒေါ် လရည်တွေ ထွက်ကုန်လိမ့်မယ်” ဆိုတော့ သူ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို ပေါင်ဖြဲကားပေးတယ်။ ကျနော်လည်း အံ့အားသင့်နေတယ်။ “ဘာလုပ်နေလဲ ဒီထဲပန်းထည့်” တဲ့။
တကယ့်တကယ်လုပ်တော့ အပေါက်ကမတည့်။ အတွေ့အကြုံ မရှိတော့ ဒေါ်မြင့်ကကိုင်ပြီး တေ့ပေးရတယ်။ တခါတည်း ဒေါ်မြင့်စောက်ဖုတ်ထဲ လီးဝင်သွားတာနဲ့ အားရှိသမျှ လိုးပစ်တယ်။ လရည်က မကြာဘူး ထွက်သွားတယ်…။ ဒါပေမဲ့ ဆက်လိုးချင်နေတာနဲ့ လိုးနေလိုက်တယ်။ ဒေါ်မြင့်က အပေးကောင်းတော့ ကြာလည်းကြာ ကောင်းလည်းကောင်း ဒေါ်မြင့်လည်း ပြီးသွားတယ်။ ကျနော့်လီးကို သုတ်ပေးပြီး “ပါးစပ်လုံပစေနော်။ ထပ်လုပ်ချင်ရင်” တဲ့…..။
ဒေါ်မြင့်နှင့် မထင်မှတ်ဘဲ စားလိုက်ရတာဟာ ကျနော်ရဲ့ ပွဲဦးထွက် ကံကောင်းမှုဆိုတာ နောက်ပိုင်း နှစ်ကာလတွေ အတော်ကြာမှ သုံးသပ်သိရှိရပါတယ်။ စိတ်လက်ကြည်လင်ပေါ့ပါးပြီး ကြွက်သားတွေလည်း ပျော့ပျောင်းလို့နေတယ်။ လူဟာ ငါစားဖူးပြီဆိုတဲ့ ဘဝင်လေးလည်း ဖြစ်နေတယ်။ ကြွက်သိုးကလည်း ပြန်မရောက်သေးတော့ တိုင်ပင်ဖော် မရှိ။ ဒေါ်မြင့်နဲ့ နေ့လည်ဖက် ဆုံရမလား။ စျေးဆိုင်ဖက် လမ်းကြုံသလိုနဲ့ ဝင်ပေမဲ့ ဒေါ်မြင့်ကတော့ စကားလမ်းကြောင်းလည်း ဘာမှမဖြစ်သလိုနဲ့။ နောက်တစ်ခုက ခပ်တည်တည် ခပ်တန်းတန်း ဖြစ်နေသလိုပဲ။ အရူးအမဲသားကြွေးတယ် ဆိုတာ ဒါမျိုးဖြစ်မှာ။
ဒေါ်မြင့်ကို အရင်က ဂွင်းမှန်းထုတဲ့ အထဲတောင် မထည့်။ တင်မာဝင်းကသာ ထိပ်ဆုံး။ အခုတော့ ဂွင်းထုရတဲ့ အရသာတောင် မကြိုက်တော့ဘူး။ တင်မာဝင်းကိုလည်း သွားချောင်းဖို့ စိတ်မလာတော့ဘူး။ ဒေါ်မြင့် စျေးဆိုင်မလာဘူးဆိုတဲ့နေ့က နောက်ဆုံးအကြိမ် ကြိုးစားခြင်းပါပဲ။
လှေကားအတိုင်း အိမ်ပေါ်တက်တော့ တံခါးပိတ်ထားတယ်။ တံခါးခေါက်ပေမဲ့ တံခါးထမဖွင့်ပေး။ ဒါတောင် ဆယ်မိနစ်လောက် စောင့်သေးတယ် ။ စိတ်ထဲမှာ ရှက်တာရယ် မခံချင်စိတ် ဖြစ်သွားတာရယ်က ကျနော့်ကို လမ်းကြောင်း ပြောင်းသွားစေတယ်။ အားကစားရုံမှာ ဝိတ်သွားမတယ် ။ အပြေးလေ့ကျင့်တယ် ကြိုးခုန်တယ်။ ဒေါ်မြင့်ကို အာရုံထဲက ထွက်ဖို့ အားကစားနဲ့ အာရုံပြောင်းလိုက်တယ်။ သိပ်တော့မလွယ်ကူလှ။ ကြွက်သိုး ကျနော့်အိမ် လာသေးတယ်လို့ ပြောတယ်။ မဆုံဖြစ်တာ မသွားဖြစ်တာ ၃ လနီးပါး ရှိသွားတယ်။
ဂွင်းမတိုက် ဖာမချတော့ အသားအရည် ကျစ်လျစ်ပြီး လူဟာ လန်းဆန်းလို့နေတယ် ။ အားအင်က အပြည့်။ ၆ လတစ်ခေါက်မှ အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့ အဖေတောင် ကျနော့်ကို အတော်အံ့သြ ချီးကျူးနေတယ်။ သုံးဖို့စွဲဖို့လည်း အတော်များများ အမေတို့ မသိအောင် ပေးသွားသေးတယ်။
ကျနော် အရင်က ဖြစ်သလိုဝ တ်စားတာတွေ နေထိုင်မှုတွေကအစ ပြင်ပလိုက်တယ်။ သန့်သန့်ရှင်းရှင်း သပ်ခက်ခက်။ လူကြီးဆန်တဲ့ အဝတ်အစားကိုပဲ ဝတ်ဖြစ်တော့တယ် ။ တောက်ပ စျေးကြီးတာမျိုးတော့ မဝတ်။ နောက်ပိုင်းမှ သိလာတာက ဂွင်းမထု ဖာမချဘဲ အားကစား ပုံမှန်လုပ်တဲ့ အကျိုးဟာ ကျနော့်ကို အတော်အကျိုးရှိစေတာပါပဲ။
ယုံမလားမသိ ။ မိန်းမတွေ ပျိုပျိုအိုအို လိင်တိမ်းညွှတ်မှု ရှိလာတာပဲ။ ကြွက်သိုးအိမ်ကို ခဏခဏလာတာ အားနာစရာကောင်းတယ် ။ သူ့အိမ်သွားလိုက်ပါဦး အမေက ပြောတာနဲ့ ညဘက် ထွက်သွားလိုက်တယ်။ ဒေါ်မြင့် ကြွက်သိုးတို့မိသားစု အစုံအလင် ထမင်းစားနေတာနဲ့ ကြုံတယ်။ ကျနော့်ကို တံအံ့တသြ ကြည့်နေကြတယ်။
ထမင်းစားပြီးတော့ ကြွက်သိုးတို့အိမ်ဘက် သွားကြ၊ သူငယ်ချင်း ၂ ယောက် စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့ကြပေါ့။ နှာအကြောင်း မမေးတော့လို့ ကြွက်သိုး အံ့သြနေတယ်။
အိမ်ပြန်တော့ အပြင်သွားမလို့လုပ်နေတဲ့ တင်မာဝင်းက အဖော်လိုက်ပေးပါဦးဆိုပြီး လက်ကို အတင်းဆွဲတယ်။ လမ်းထဲမှာ မှောင်နေတော့ တင်မာဝင်းက ကိုယ်ချင်းထိပြီး လျှောက်နေတယ်။ တင်မာဝင်းက
“အမေတို့ ကြွက်သိုးတို့အိမ်ပဲ နင်ကလာတာ၊ ငါ့အိမ်ကိုလည်း လာလည်ပါဦးဟယ် ။ ငါကအိမ်မှာ အမြဲတမ်းရှိတယ်။ လာခဲ့နော်”
တဲ့။ စုပ်ရော လာဒ်ရော ပွင့်တယ်ဆိုတာ မကြာခင် ရက်ပိုင်းအတွင်း သိရတော့တာပါပဲ ။ အရင်က အဖတ်တောင် မလုပ်ခဲ့တဲ့ ၂ လင်ကွာ ကလေးတစ်ယောက်အမေ တင်မာဝင်း ကိုယ်လုံးချင်း လာထိပြီး ဖိတ်ခေါ်နေပြီ။ ကျနော့်အနေနဲ့ တိုးတက်မှုကို မြင့်သထက် မြင့်စေချင်တာက တစ်ဖက်၊ တင်မာဝင်းရဲ့ အရပ်ပုပု ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်လှလှနဲ့ ကြာမျက်လုံးကြာနှုတ်ခမ်းတွေဆီက ခေါ်သံကို ပြန်ထူးချင်တဲ့ စိတ်ကလေးကလည်း ရှိနေပြန်တယ်။
မနက် စျေးခေါင်းကွဲတဲ့ အချိန်မှာ ကြွက်သိုး ကျနော့်ကို လိုက်ရှာနေတယ်ဆိုတဲ့ သတင်းက ကျနော် ထိုင်နေကြ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဆီ ရောက်လာခဲ့တယ်။ ဒီသတင်းနဲ့အတူ မကြာတဲ့ အချိန်မှာ ကြွက်သိုး လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထဲ ရောက်လာတယ်။
“သယ်ရင်း မင်းကို အမေက အရေးကြီး တိုင်ပင်စရာရှိလို့ ငါ့ကို လာရှာခိုင်းတယ်။ သွားရအောင်”
ဒေါ်မြင့်က အိမ်အပေါ်ထက်က ဆက်တီစားပွဲခုံမှာ ဆေးပေါ့လိပ်ဖွာရင်း စောင့်နေတယ်။ ကြွက်သိုးကတော့ ကျနော့်ကိုထားပြီး သူ့အိမ်ဘက် ထွက်သွားတယ်။
“အရေးကြီးတယ်ဆိုလို့ အဒေါ်….”
ကျနော် စကားစပြီး ထိုင်တော့
“သိပ်တော့လည်း အရေးကြီးတယ်ရယ် မဟုတ်ပါဘူး”
ဆိုပြီး ကိစ္စကို ရှင်းတယ်။ ဒီလိုပါ။ ဒေါ်မြင့်က ၂ လုံးထီ စာအုပ်တွေကို ဆွဲစားချင်တယ် ။ သူတစ်ယောက်တည်း မနိုင်ဘူး။ ကျနော်က ပိုက်ဆံတတ်နိုင်မှန်းသိလို့ ရှယ်ယာတစ်ဝက် ပါနိုင်သလား။ နာမည်ခံပေးမှာက ဒေါ်မြင့်။ စာအုပ်တွေကို မိသားစုထဲက တစ်ယောက်ယောက်ကို သိမ်းခိုင်းမယ်။ ခြံဝင်းတံခါးပိတ် အိမ်တံခါးပိတ်ပြီး စာအုပ်တွေကိုစစ်၊ အလျော်အစားလုပ်ရုံ။ အန္တရာယ် ဖမ်းရယ်ဆီးရယ်ဆိုရင် စာအုပ်တွေ မီးရှို့ အလွယ်တကူ လက်စဖျောက်ဖို့လည်း လွယ်တယ်။ ပြေးပေါက်လည်း ရှိတယ်။ ကျနော်လည်း အလုပ်မရှိတာနဲ့စာရင် မဆိုးပါဘူးပေါ့။ ခေါင်းငြိမ့်လိုက်တယ်။ အိမ်ကလည်း ဘာမှမပြောပါဘူး ကျနော့်သဘော။
အလုပ်စလုပ်ခါစက မကျွမ်းသေးတော့ စာရင်းတွေ စာအုပ်တွေ အလျော်အစား ငွေကအစ စီစစ်ရတော့ ညနေစောင်း မှောင်ခါနီးမှ သက်ပြင်းချနိုင်တယ်။ ဒေါ်မြင့်ကတော့ ကျနော်နဲ့ ကံစပ်တယ်ချည်း ပြောနေတော့တာပဲ….။ အလုပ်သဘောလည်း ကျွမ်းသွားပြီ။ အကျိုးအမြတ်ကလည်း အတော်ရတယ် ဆိုရမယ်။
ဒေါ်မြင့်က ဆိုင်ကယ်တစ်စီးဝယ်ပြီး စာအုပ်သိမ်းဖို့လုပ်တယ်။ အဲဒီမှာ တင်မာဝင်းက သူစာအုပ် သိမ်းပေးမယ် အားအားနေ ကလေးမုန့်ဖိုးရတယ် လုပ်မယ်ဆိုပြီး ဇာတ်လမ်းထဲ ဝင်လာတယ်။ ဒေါ်မြင့်လည်း စျေးဆိုင်ခင်း စျေးရောင်းအလုပ်တွေ မလုပ်ရတော့ဘဲ အိမ်မှာ အဆီအစိမ့် စားနေရလို့လားမသိ ပိန်ခြောက်ကပ်ကနေ အသားရည်ပြည့်ပြီး ဆူဖြိုးလာ အသားဖြူလာတယ်။ နှစ်ထပ်သစ်သားအိမ်ကို မြှင့်ပြီး အိမ်အောက်ထပ်ကို အုတ်ပတ်ကားလုပ်တယ် ။ အခန်းဖွဲ့ပြီး အိမ်ကို လုံခြုံလှပအောင် ပြင်နိုင်တဲ့အထိ ဖြစ်လာတယ်။
ကျနော်ကတော့ ကျနော့် အကျိုးအမြတ် ဝေစုကို အမေ့နာမည်နဲ့ ဘဏ်ထဲကို ထည့်ခိုင်းထားတယ် ။ သူငယ်ချင်း ကြွက်သိုးကို အရင်းတောင့်အောင် ပိုက်ဆံ ထောက်ပံ့ပေးတယ်။
ကျနော် သတိထားမိနေတာ ကြာပြီ။ အရင်ကတော့ အလုပ်ဇောနဲ့ သတိမပြုမိ။ ဒေါ်မြင့်က စာရင်းလုပ်ရင်လည်း ကျနော်နဲ့ ပူးပူးကပ်ကပ် ထိုင်တယ်။ လက်ကိုင်လိုက် ပေါင်ပွတ်လိုက်နဲ့။ အပြင်က လူရိပ်လူသံကြားမှ ထပြီး လူလာရင် တံခါးဖွင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ထိုင်တယ်။
ကျနော်လည်း သွေးနဲ့ကိုယ်သားနဲ့ကိုယ်။ တင်သား၊ ရင်သား ငှါးစွင့် ရေဆင်းငါးကြီးလို ဖြစ်လာတဲ့ ဒေါ်မြင့်ရဲ့ အထိအတွေ့ကို သာယာမိတာ အမှန်ပဲ။ ဒါပေမဲ့ ဟန်ဆောင်ထားရတယ်။ စကားနဲ့လည်း မြူဆွယ်တာပဲ။
“ယောက်ျားမရှိတာကြာတော့ ယောက်ျားရဲ့ အပြုအစု အယုအယလေးတော့ လိုချင်သား ။ တခါတလေဆို သားအိမ်ကတောင် ယားကျိကျိ ဖြစ်တယ်”
ဆိုပြီး အခြားအကြောင်းပြောရင်း လမ်းကြောင်းပြောင်းလာတယ်။
ဖုန်းနဲ့ အလုပ်ရလာတော့ တင်မာဝင်းက ဖုန်းနဲ့ စာရင်းအနှစ်ချုပ် လှမ်းတင်တယ်။ အဲဒီရက်က ၂ လုံးထီ ထွက်မဲ့ရက်ကို မထွက်ဘူး။ ဒီတော့ တံခါးတွေ ပိတ်ထားတဲ့ အိမ်ထဲမှာ ပူလောင်အိုက်စက်နေတယ်။ တံခါးကလည်း အမြဲပိတ်နေကြ ထဖွင့်လို့မရ။ ဒေါ်မြင့်ကတော့ ရှင်းတယ်။ သူ့အတွက် အခွင့်ကောင်းဆိုတော့
“အိုက်လိုက်တာဟယ်”
ဆိုပြီး ဘရာစီယာနဲ့ ယက်ခပ်နေတယ်။ ထမိန်ကိုလည်း ပေါင်သားတွေပေါ်အောင် လုပ်နေတယ်။ အိမ်ခေါင်မိုး သွပ်ပြားပေါ် မိုးသီးမိုးပေါက်တွေ ရွာချလာတော့
“ငဇော်ရေ အိမ်အပေါ်ထပ် တံခါးတွေ မပိတ်ထားဘူးလား မသိဘူး ။ မိုးပက်ထည့်ကုန်မယ်။ လာကူဦး”
ဆိုပြီး လှေကားပေါ် ဦးဆောင်တက်သွားတယ်။ အောက်ကနေ ဖင်လုံးကြီးတွေကို ကြည့်ရင်း တက်နေရတော့ စိတ်ကမရိုးမရွ။ အရင်က ဒေါ်မြင့်နေတဲ့ အခန်းထဲ ဝင်သွားတယ်။
“ဒီတံခါးက အားနဲ့ဆွဲမှရမယ်၊ လာပါဦး နင့်အားသန်သန်နဲ့”
လို့ ခေါ်တယ်။ တံခါးက ကြပ်တာတော့ မှန်တယ်၊ မိုးလည်း လုံပါတယ် ။ တံခါးကို အားနဲ့ဆွဲနေတဲ့ ကျနော့်ခါးကို နောက်ကနေ ဒေါ်မြင့် ကိုင်ထားတယ်။
“ရလားကွယ့် ရလားကွယ့်”
ပြောပြီး ကျနော့်ခါးကို ဖက်ပြီး ကျနော်နဲ့အတူ ကူဆွဲတယ်ပေါ့။ တကယ်တော့ အဲဒီတံခါး အဲ့လိုဖြစ်နေတာ ကျနော်လည်းသိ ဒေါ်မြင့်လည်းအသိ။ နို့နဲ့ နောက်ကနေ ပွတ်နေတာက အားပိုပါနေသလိုပဲ။ အခန်းကလည်း မှောင်နေတယ်။
“မရဘူး အဒေါ်”
ကျနော် နောက်ပြန်လှည့်တဲ့အထိ မခွာ။ ဒေါ်မြင့် ပုခုံးကို ကိုင်ပြီး ကျနော်လည်း စဉ်းစားနေမိတယ် ။ လုပ်သင့် မလုပ်သင့်။ အဖွားကြီးလက်က ကျောတွေကို ပွတ်နေပြီ။ မျက်နှာကိုမော့ပြီး ထိုးပေးနေတယ်။
ကျနော် မလုပ်ချင်ဘူးလို့ စိတ်ထဲက ပြောနေမိတယ်။ ပုခုံးပေါ်ကလက်ကို ဖယ်ပြီး ငြင်းမလို့။ လက်နှစ်ဖက်က ဒေါ်မြင့် ဖင်သားဆိုင်ပေါ် ရောက်တဲ့အခါမှာတော့ လျှပ်စစ်အမဓါတ်က စီးဝင်လာနေတော့တယ် ။ ဖင်တွေကို ဆုပ်ကိုင် ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ စောစောက မော့ပေးနေတုန်းကတော့ ဖီးမလာ။ အခုတော့ ဒေါ်မြင့်မျက်နှာကို ဆွဲယူပြီး နှုတ်ခမ်းစုပ်နေမိတယ်။
ဒေါ်မြင့်ကလည်း ခေသူမဟုတ် ပြန်စုပ်တယ်။ သူစုပ်ရင် ကိုယ်ကနား၊ သူနားရင် ကိုယ်ကစုပ်နဲ့ အပေးအယူ မျှနေတယ်။ လျှာချင်းထိရင်း စုပ်နမ်းတဲ့အခါ ကျနော် ထိန်းချုပ်ထားသမျှ ပွင့်ထွက်သွားတော့တယ်။
ကုတင်ပေါ် ဒေါ်မြင့်ကို ပစ်တင်ပြီး ရမက်ကြမ်းတွေ နမ်းမိတယ်။ နို့တွေကိုလည်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း ညှစ်ချေရင်း စောက်ဖုတ်ကိုလည်း လက်နဲ့ပွတ်နေမိတယ်။ ဘဝမှာ ရွှဲစိုနေသော စောက်ဖုတ်ကို ပထမဆုံး ကိုင်ဖူးတာပဲ။ ဘယ်တုန်းက ထမိန်ချွတ်ထားလည်းမသိ။ ကျနော် ပုဆိုးလှန်ပြီး လီးနဲ့ စောက်ဖုတ်ကိုပွတ်တော့ တဟင်းဟင်း ငြီးရှာတယ်။
“ငဇော် မောင်လေး လိုးတော့ကွယ်… ထည့်ပါတော့”
လီးကို စောက်ဖုတ်ထဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ထိုးသွင်းလိုက်တော့ …..
“အား အမလေး”
လို့ အော်တယ်။ ကုတင်စောင်းတင်ပြီး ညှောင့်ပေးတော့ လက်တွေက ကျနော့်လက်နှစ်ဖက်ကို ကိုင်ထားတယ်။ ခပ်ကြမ်းကြမ်းကို လိုးပစ်ချင်စိတ်က ကျနော့်ကို ကစားခဲ့တဲ့ ဒေါ်မြင့် ဒီတခါတော့ နင့်အလှည့်ပဲ တွေ့ကြသေးတာပေါ့ဆိုတဲ့ ကြိမ်းဝါးခဲ့မှုကို သတိရမိတယ်။
မိုးသံလေသံကြားမှာ ကုတင်တိုင်တွေက ပျဉ်နံရံတွေကို သွားဆောင့်နေတာ တဒိုင်းဒိုင်း။ ဒေါ်မြင့် အားအားအား အမလေး အော်သံကလည်း တညံညံ။ ဖင်သားတွေ အိကျသွားအောင် ဖိလိုးလိုက် ပုခုံးပေါ် တင်ထားတဲ့ ခြေနှစ်ဖက်ကို အမျိုးမျိုး ဖြဲလိုက်စုလိုက်နဲ့ လိုးပစ်နေလိုက်တယ်။
ကျနော် နှစ်ချီလောက် ပြီးနေပြီ ဒါပေမဲ့ မရပ်ဘူး။ လီးနဲ့စောက်ဖုတ် တပ်လျက်။ ဒေါ်မြင့်ကို ခွဖက်ခိုင်းပြီး အောက်ထပ်ကို မချီလာ။ အောက်ထပ်က ကြမ်းခင်းမှာလည်း ထပ်လိုးလိုက်တယ်။ အဖွားကြီးကို အငြိုးနဲ့ ကြောက်သွားအောင် လိုးပစ်နေပေမဲ့ ပြန်ရတဲ့ ရလာဒ်က ပြောင်းပြန်။ ဒေါ်မြင့် ကျနော့်ကို သိသိသာသာ ဖက်လာတယ် ။ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်နေတယ်။ ကျနော့်ခါးကို ခြေကျင်းလိမ်ပြီး အတင်းဖိကပ်ထားနေရင်း ငိုသံလိုလို ရီသံလိုလို အော်ညဉ်းပြီး တုန်တက်ပြီး ငြိမ်သွားတော့တယ်။
အတော်ကြာမှ ကိုဇော် ဆိုပြီး ကျနော့်ကို နမ်းတယ်။ ကျနော့်လီးက အတောင်မကျ။ ဒေါ်မြင့်ကို ထထိုင်ခိုင်းပြီး ကျနော်လည်း ခေါင်းကို ဆံပင်ကနေ ဆွဲကိုင် မတ်တပ်ရပ်လို့ လီးစုပ်ခိုင်းလိုက်တယ်။ အဖွားကြီးက သေသေချာချာကို စုပ်ပေးသဗျာ ။ သူလည်း လင် ၂ ဆက်နဲ့ပဲ ပညာဘယ်သေးမလဲ ။ ကျနော် စွဲသွားအောင်ကို ပညာပြစုပ်တာ။
လီးကိုစုပ်လျက် ကျနော့်ကိုဘမော့ကြည့်တယ်။ ကျနော်လည်း အပြာကားထဲကလို ဖီးတက်ပြီး အော်ရတော့တာပဲ။ အကြောပေါင်းစုံ ဆိမ့်တက်လာပြီး လီးရည်တွေကို ပန်းထည့်ချင်လာတာနဲ့ ဒေါ်မြင့်ခေါင်းကို ချုပ်ကိုင်ပြီး ပါးစပ်ထဲ အဆုံးထိ ထိုးသွင်း လိုက်တယ်။
ဒေါ်မြင့်လည်း အသက်ရှူ ကြပ်မှာပေါ့။ အတင်း ရုန်းတယ် အင်အားခြင်းကမမျှ။ ဒါကိုက တကယ့်ဖီလင်။ ခေါင်းကို လွှတ်ပေးလိုက်တော့မှ အဟွတ်အဟွတ် ဆိုပြီး လီးရည်တွေ ပါးစပ်ထဲသီးပြီး ချောင်းဆိုးနေရှာတယ်။ သိပ်ဆိုးတာပဲတဲ့။
ပုဆိုးမဝတ်သေးဘဲ အိမ်ရှေ့ လှမ်းကြည့်မိတော့ တင်မာဝင်း တံခါးဖွင့်ဝင်လာတယ်။ အိမ်ထဲ မီးတွေ ကပြာကယာထွန်းပြီး အဖွားကြီးကို အသိပေးရတယ်။ ခြေရာလက်ရာသိမ်းပြီး အဖွားကြီး အိမ်ပေါ်မှာ အိပ်ပျော်နေကြောင်း ခြေဟန်လက်ဟန်နဲ့ ပြတယ်။ အိမ်အောက်ကြမ်းပြင်က အရည်တွေကိုတော့ အငယ်ဆုံးမ ထမီယူပြီး သုတ်ပလိုက်တယ်။ အိမ်တံခါး ဖွင့်ထားလိုက်တယ်။
တင်မာဝင်းလည်း ရေစိုနဲ့ ဆိုင်ကယ်လာထားပုံရတယ်။
“အမေရော”
“အဒေါ် အိပ်နေတယ် အပေါ်ထပ်မှာ”
“ဟင် ဒါဆို ပြင်းနေမှာပေါ့။ အိမ်လိုက်ခဲ့ပါလား”
တဲ့။ ရေစိုအလှကလည်း ဆွဲဆောင်နေပြန်တယ်။ ငါလုပ်နိုင်ပါဦးမလားလို့လည်း သံသယ ဝင်ပြန်တယ်။ တံခါးဝမှာ တင်သားတွေ တင်းကားနေတာကို အသားပေးပြီး ရပ်စောင့်နေတဲ့ တင်မာဝင်း အကြည့်ဟာ ကျနော့်ကို အသနားခံနေတာလား၊ ခြင်္သေ့ကို ပြန်စားမဲ့ ကဝေမ သမင်ရဲ့ အကြည့်လေလား။
ထီးအတူဆောင်းပြီး လိုက်သွားလိုက်တယ်။ ကြွက်သိုးအိမ်ထဲဝင်ပြီး အာမီရမ်တစ်လုံး၊ တောကြက်ဥတွေ ဝင်ယူခဲ့တယ်။ အဝတ်အစားလဲပြီး ဆံပင်တွေ သဘက်နဲ့သုတ်ပြီး အမြည်းလုပ်ပေးတယ်။ တောကြက်ဥ ၂ လုံး ဗိုက်ထဲအရင် ပစ်ထည့်ပြီး တင်မာဝင်း လုပ်ပေးတဲ့ အမြည်းကို စောင့်တယ်။ စီးကရက်တစ်ဗူး လာချပေးတာကို ဖွင့်ပြီး ဟန်ပါပါ သောက်နေမိတယ်။
ဆေးလိပ် သိပ်မသောက်တတ်၊ အရက်လည်း သိပ်သောက်လေ့ မရှိတဲ့ ငါ။ အခုတော့….။ ရမ်ရဲ့အရသာက အူထဲ ပူဆင်းသွားတယ်။ အမြည်းအနည်းငယ်စားရင်း အရက်ငှဲ့ပေးနေတဲ့ တင်မာဝင်းဟာ တစ်ခွက်ပြီး တစ်ခွက် ပိုလှလာတယ်။ အားအင်တွေ ပြန်လည်ပြည့်ဖြိုးလာသလို ခံစားရတဲ့ လစ်မစ် အရောက်မှာ
“တော်ပြီ မတင်မာဝင်း၊ ကျနော် အတော်မူးနေပြီ မရတော့ဘူး၊ ပြန်တော့မယ်”
ဆိုပြီး ထလိုက်တာ ယိမ်းထိုးယိုင်လဲသွားတယ် ။ အမှန်တော့ ဒေါ်မြင့်လက်ချက်ကြောင့် ဒူးချောင်သလို ဖြစ်နေတာ။
“ပြန်မနေပါနဲ့လား၊ မိုးစဲတဲ့ထိ နားနားနေနေ စောင့်ပါဦး”
ကျနော့်ကို တွဲပြီး သူ့အိပ်ယာထဲ လှဲခိုင်းတယ်။ ကြမ်းပြင်မှာ မွေ့ယာခင်းထားတဲ့ အိပ်ယာပေါ့။ မိုးသက်လေကလည်း အအေးဓာတ်ကို သယ်ဆောင်လာတယ်။ ခြင်ထောင်ချပေးပြီး စောင်နဲ့ ဘေးပတ်လည် ကာပေးတယ်။ ကျနော့် အပေါ်ကနေကျော်ပြီး လက်ထောက်ပြီး ခြင်ထောင်ကို ဖိပေးနေတဲ့ တင်မာဝင်းဆီက ရေမွှေးနံ့ရတယ်။ ခြင်ထောင်ကလည်း လျှော်ဖွပ်ပြီး သိမ်းထားတာကိုး။ အခုမှထောင်တော့ ပရုပ်လုံးအနံ့က သန့်ရှင်းမှုကို ခံစားရစေတယ်။
တံခါးပိတ်သံ ပန်းကန်ခွက်ရောက် သိမ်းဆည်းသံတွေ ငြိမ်သွားတော့မှ တင်မာဝင်း ခြင်ထောင်ထဲ ရောက်လာတယ် ။ လီးထိပ်မှာ သားရည်နှင့် ညှစ်ယူခံရသော အရသာမျိုး ခံစားနေရပြီး အိပ်မက်လိုလို ဖြစ်နေတယ်။
အိပ်ယာ ခြင်ထောင် အခင်းအာလုံး သူစိမ်းပြင်ပြင် မှိန်ဖျော့ဖျော့ မီးရောင်ကလည်း မှောရုံတောထဲ ရောက်နေသလိုလို။ ငါဘယ်ရောက်နေလဲ အတော်စဉ်းစားယူလိုက်မှ ကျနော့်ကို ကျောပေး၊ ကျနော့်လီးဆီက ထူးကဲသော အရသာ ပေးစွမ်းနေသူမှာ တင်မာဝင်းပဲ။ အိပ်မက်ထဲမှာ အခါခါ မယားအဖြစ် မှန်းခဲ့ရသော တင်မာဝင်း အိပ်မက်သခင်မ။ အခုတော့ ကျနော့်ကို ပြုစုပေးနေရှာတယ်။
“အား”
လို့ ကျနော့်မှာ အော်ညည်းမိလာရတယ်။ လီးဒစ်ကနေ အာခေါင်အဆုံးအထိ စုပ်သွင်းနေတာကိုး။ ကျနော် မခံစားနိုင်တော့ဘူး။
တင်မာဝင်း ထမိန်ကိုလှန်ပြီး ကျနော့်မျက်နှာပေါ် ခွခိုင်းလိုက်တယ်။ အမွှေးတွေ ပြောင်ရှင်းနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကို လျှာနဲ့သိမ်းကြုံး လှန်ယက်ပလိုက်တာ တင်မာဝင်းဆီက ညည်းသံ ထွက်လာတဲ့အထိပဲ။
“ကိုဇော် လိုးပါတော့”
မီးရောင်ဖျော့ဖျော့မှာ ရမ္မက်မျက်ဝန်းလေးတွေကို ပြန်ကြည့်ရင်း စောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးသွင်းလိုက်တော့တယ်။
“အင့် အမေ့ အား အ အ”
ကျနော့ လက်မောင်းကို အတင်းဖျစ်ညစ် ကိုင်လာတယ်။ အားယူပြီး တစတစ ဖြည်းရာကနေ မြန်မြန်လေး လိုးပေးလိုက်တယ်။ တင်မာဝင်း ဘာ့ကြောင့် လင်နဲ့ ခဏခဏ ကွဲရတာလဲဆိုတာ လက်တွေ့ သိလာရတယ်။
ကြွက်သိုးပြောတဲ့ မျှော့ဆိုတာ သူ့အစ်မ တင်မာဝင်းမှာ ရှိနေတာပါပဲ။ အောက်ကနေ သူမက ပြန်ညှောင့်ပေးရင်း ကျနော့်လီးတံ တစ်ခုလုံးကို စုပ်ဆွဲယူနေတယ်။ ကျနော်လည်း
“ကောင်းလိုက်တာ မိန်းမရယ်.. အချစ်ရယ် ”
တင်မာဝင်းရဲ့ ဆံပင်စလေးကို သပ်တင်ပေးရင်း၊ နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်ရင်း၊ ချစ်တယ် မိန်းမရယ်လို့ ပြောပြီး လိုးနေမိတယ်။ ဒေါ်မြင့်ကို လိုးထားတာရယ် အရက်အရှိန်ရယ်ကြောင့်သာ ခဏလေးနဲ့ မပြီးသွားတာ။ တင်မာဝင်းက အတော်နှာထန်တာပဲ။ ဒါ့ကြောင့် အရင်ယောက်ျားတွေ မနိုင်တော့ပဲ ကွဲကြ ကွာကြရတာ။
တင်မာဝင်းက အပေါ်က တက်ဆောင့်ပေးပြန်တယ်။ ဖင်ကို ရှေ့နောက် ပစ်ညှောင့်တယ်။ စကောဝိုင်းပုံစံ လှည့်ပြီး လီးထဲက လရည်ကို ညှစ်ယူတယ်။ အပေါ်အောက် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်တယ်။
“အား အီး အား ဟင်းဟင်း အအား”
အပေါ်ကနေ ဆောင့်နေရင်း ကျနော့်လည်ပင်းကို လက်နဲ့သိုင်းဖက်ပြီး ခေါင်းက နောက်ပြန်လန်ကျမတတ် ယိမ်းထိုးနေတယ်။
ကျနော်လည်း ပြီးချင်လာတာနဲ့ တင်မာဝင်းကို အပေါ်ကနေ ခပ်မြန်မြန်ဆင်းခိုင်းပြီး လေးဘက်ထောက် အနေအထားနဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်တယ်။ ကျနော့်လီးက ရှည်တယ် ။ ခါးတိုတဲ့ တင်မာဝင်းရဲ့ သားအိမ်ကို ထိုးနေမိတယ်။
“အား ကိုရယ် နာလိုက်တာ အား အား ဆောင့် အောင့်တယ် ပြီးတော့မယ်။ ဆောင့် ဆောင့်”
ဆံပင်တွေပါ နောက်ပြန်လှန်သိမ်းပြီး ဆောင့်လိုးချတာ လေထဲတောင် မြောက်တက်သွားသလား မသိ ။ ကာယလေ့ကျင့်ခန်းက ဒီနေရာမှာ အသုံးဝင်လှတယ်။ အိပ်ယာထဲ အသံစုံမြည်ပြီး ၂ ယောက်သား အော်ညည်းသံနဲ့ ကျနော်လည်း တင်မာဝင်းဖင် အပေါ်ကနေဆောင့်ပြီး သားအိမ်ထဲ လီးရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်မိတော့တယ်။ ပြီးတော့ အပေါ်က မှီဖက်ရင်း မှိန်းနေလိုက်တယ်။ ကျနော့် ကိုယ်အလေးချိန်ကို ခံနိုင်သဗျာ။
မနက် ၄ နာရီလောက်မှာ ကွေးကွေးလေး အိပ်နေတဲ့ တင်မာဝင်း ထမိန်ကိုလှန်ပြီး ကပ်တွန်းလေး လိုးပေးလိုက်တယ်။
“ကိုရယ် ဖြည်းဖြည်းနော် မိန်းမသားအိမ်တွေ အောင့်နေလို့”
“အာ့ဆို မလုပ်ရတော့ဘူးလား။”
“လုပ်ပါ ခံနိုင်ပါတယ်။ သူများကို စွဲအောင်လုပ်ပြီးတော့ မထားသွားနဲ့နော်။ ကိုဇော်က ဆရာကြီးပဲ။ လူပျို မဟုတ်တော့ဘူးမလား။ ပြော တင်မာ့ရှေ့မှာ ဘယ်နှစ်ယောက်လဲ”
ကျနော် သူ့မျက်နှာလေးကို ဆွဲယူပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်ယူပစ်ပေမဲ့
“ပြောကွာ သိချင်တယ်” တဲ့။
“တစ်ယောက်တည်းပါ ”
ဆိုတော့
“ဘယ်သူလဲ”
တဲ့။ ပြောပြပါ အတင်းလုပ်နေတယ်။
“တကယ်လို့ ပြောပြရင် စိတ်ထဲ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးလို့ ကတိပေးမလား ”
လို့ ပြန်ချုပ်လိုက်တယ်။
“အင်း”
“တကယ်နော်”
“တကယ်”
“ကိုယ့်ရဲ့ ပထမဆုံး လူပျိုဘဝကို ယူသွားသူက ယောက္ခမကြီး ဒေါ်မြင့်ပဲ”
“ဟယ် မေမေနဲ့”
“ကိုယ့်ကို စိတ်ဆိုးလား မိန်းမ”
“မဆိုးပါဘူး ”
နောက်ကနေ လိုးပေးနေရင်း သူ့အမေနဲ့ ဘယ်လိုဘယ်ပုံ လိုးကြတယ်ဆိုတာကို ခရေစေ့တွင်းကျ မေးနေသဗျာ။ ဘယ်နှစ်ခါ ဘယ်နေရာကအစ အဲ့လိုပြောပေးနေရင်း အရည်တွေ စိမ့်ထွက်လာပြီး တင်မာဝင်း ကောင်းနေတယ်။ ပက်လက်ဆွဲလှန်ပြီး လီးကို အဆုံးထိသွင်း ပြီးပြန်နုတ်။ အစိကို ချော်ထိုးလိုက် သွင်းလိုက် ထုတ်လိုက် လုပ်ပေးတော့ ကျနော့်ကို အတင်းဆွဲဖက်လာတယ်။
တင်မာဝင်း ပြီးခြင်နေပြီ။ ခပ်သွက်သွက် လိုးပေးလိုက်တော့ မကြာဘူး ကျနော့်ကို အတင်းဖက်ပြီး ငြိမ်ကျသွားတယ်။
သူပြီးပေမဲ့ ကျနော်က မပြီးသေးဘူးလေ။ ဒါမျိုးကို ချောင်းနေတာ။ ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုမ ပုခုံးပေါ် ခြေနှစ်ချောင်း ပစ်တင်ပြီး လိုးပစ်လိုက်တယ်။ တင်မာဝင်း အော်လိုက်တာဗျာ။ ပြီးတော့ လေးဘက်ထောက်ခိုင်းပြီး ထပ်ဆွဲလိုက်တာ တင်မာဝင်း ငိုသံပါ ထွက်လာတယ်။
“ကိုနာတယ် အား အား ဟင့် ဟင့် တော်ပါတော့ ကိုရယ် ယောက်ျားရယ်”
ဒါမျိုးဆွဲချွတ်ချင်နေတာ တင်မာဝင်းလို့ စိတ်ထဲက ပြောနေမိတယ်။ တင်မာဝင်း အော်လေလေ ကျနော်လိုးလို့ ကောင်းလေလေပါပဲ။ လှေကြီးထိုးရိုးရိုး ပြန်ဆွဲလှန်ပြီး လိုးတော့မှ ကျနော် ပြီးချင်လာတယ်။ စောက်စိကို လက်နဲ့ဆွပေးပြီး သုတ်ရည်ကို ပန်းထည့်တော့မှ တင်မာဝင်းလည်း နောက်တချီ ထပ်ပြီးသွားပြန်တယ်။ နာကျင်မှုနဲ့ရတဲ့ အရသာကို တင်မာဝင်း စွဲသွားတယ်ဆိုတာ ကျနော် သိလိုက်တယ်။
“လူရိပ်လူခြေ ကြည့်ဦး ကို”
မနက်အလင်းရောင် ဝိုးတဝါးမှာ တံခါးအသာလှပ်လို့ ဖိနပ်သံမကြားအောင် လျှောက်လာခဲ့တယ် ။ ဒေါ်မြင့် တံခါးဖွင့်သံ ကြားရတယ်။ တင်မာဝင်း လှမ်းကြည့်နေတာ သိနေတော့ ခြံတံခါး အသာဖွင့် ကိုယ့်အိမ်ကိုပြန်တာ ကောင်းပါတယ်လေပေါ့။
တင်မာဝင်းတော့ အီစိမ့်ပြီး ကျန်နေခဲ့မှာ သေချာတယ်။ လမ်းလျှောက်ရင် ထော့နဲ့ထော့နဲ့ ခြေထောက် နာနေသလိုလိုနဲ့ လှမ်းနေတာကို ညနေဘက်မှာ တွေ့ရတာပဲ။ ချစ်စဖွယ် မျက်စောင်းတွေ ထိုးလို့ပေါ့။ ကိုယ့်ထက် အသက်ခုနှစ်နှစ်လောက် ကြီးပေမဲ့ ကိုယ့်ထက် ငယ်သွားသလိုပဲ။
လူရှင်းလို့ ညလာခဲ့ရမလား ဆိုတော့ နှစ်ရက်လောက် နားပါရစေဦးတဲ့။ ကျနော်လည်း ဒေါ်မြင့်တစ်လှည့် တင်မာဝင်း တစ်လှည့် လိုးပေးနေတာ (၂) နှစ်လောက်ကြာတော့ အငယ်ဆုံးမလေး စန္ဒာနဲ့ ကျနော့်ကို သဘောတူ ပေးစားကြတယ်။
ကျနော်ကလည်း ငြင်းမနေဘူး ။ ခေါင်းညိမ့်လိုက်တယ်။ ဟီး ………..။
ပြီးပါပြီ။
