သူကြီးသမက် ထွန်းညို (အပိုင်း ၂)
ရေးသားသူ – cumwhoreinyourarea (Wattpad)
အညာရဲ့နေ့လယ်ခင်းတွေဟာ ပူလောင်နေပြီး လေတွေကလည်း အိုက်စပ်စပ်ရှိလှတယ်။ အရိပ်တခုရဖို့ နေပူကြဲတဲတလျှောက် မောင်းနှင်လာတဲ့ နွားလှည်းတစ်စီးက မန်ကျည်းပင်အောက်ကို ဝင်နားလိုက်တယ်။ မြင်းခြံကိုပဲ သွားရောင်းတဲ့ ကိုသာထန်က သူ့ခေါင်းပေါ်က ဖျင်ပိတ်စကို ဖြုတ်ချလိုက်ပြီး အနားမှာရှိတဲ့ ဇရပ်ကို ဝင်နားလိုက်တယ်။ ရွာကိုရောက်ဖို့ ခရီးဆက်ရဦးမယ်ဆိုပေမယ့် နေစောင်းချိန်လောက်သွားရင်တောင် မှီနိုင်သေးတာမို့ အေးအေးလူလူ အနားယူပြီးမှ သွားတော့မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်တယ်။
ကိုသာထန်ဆိုတာက ပန်းလှရွာကဖြစ်ပြီး လယ်ဧက အများအပြားပိုင်ကာ ရွာရဲ့သူဌေးတန်းဝင်တဲ့သူ တစ်ဦးပါ။ ခေတ်ပညာတတ်ဆိုပေမယ့် မိဘလုပ်ငန်းဖြစ်တဲ့ လယ်လုပ်ငန်းကိုပဲ ဆက်လက်လုပ်ကိုင်ခဲ့ပြီး ရွာမှာပဲ အနေများပါတယ်။ ကိုသာထန်သည်လည်းပဲ အညာသားပီပီ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် တောင့်တင်းလှပြီး အများသူငှာနဲ့မတူဘဲ အသားအရည်မှာ ဖြူစင်ဝင်းပတာမို့ အညာသားဟု ယုံမှတ်ဖွယ်မရှိချေ။ အသက် ၃၀ စွန်းစွန်းသာ ရှိသေးပေမယ့် နှုတ်ခမ်းမွှေးကားကားနဲ့ ဖြစ်တာကြောင့် ရှိရင်းစွဲအသက်ထက် ပိုကြီးသယောင် ဖြစ်နေတယ်။ ခရီးသွားတွေ တစ်ယောက်မှ မရှိတာမို့ ကိုသာထန်လည်း လွယ်အိတ်ကို ဘေးချပြီး ပက်လက်လှန်လှဲအိပ်လိုက်တယ်။ ပေါင်ကြားထဲက ရုန်းထချင်နေတဲ့ လီးကြီးကို ပွတ်ကာ ဇိမ်ခံနေမိတယ်။ အညာသားပီပီ တုတ်ခိုင်လှတဲ့ လီးကြီးက အကြောတပြိုင်းပြိုင်းထကာ မာန်ဖီလာတော့တယ်။
ကိုသာထန်လည်း အိပ်နေရင်းထလိုက်ကာ ဘေးဘီဝဲယာကို တချက်ကြည့်လိုက်တော့ သူတစ်ယောက်တည်းပဲ ဖြစ်နေတာကြောင့် ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်တယ်။ ဇရပ်ရဲ့နံရံကိုမှီကာ ပေါင်ကိုကားပြီး မြှောက်လိုက်တော့ ကိုသာထန်ရဲ့ဖင်ပေါက်က ရှင်းရှင်းလင်းလင်း။ လီးထိပ်က စို့တက်လာတဲ့ အရည်ကြည်တွေကို လက်ထိပ်နဲ့ယူကာ ဖင်ဝမှာပွတ်ပြီး ဇိမ်ယူနေတယ်။ မြင်းခြံမှာ ပဲရောင်းရင်းနေတုန်းကပဲ ကုန်သည်တွေဆီ အလိုးခံခဲ့တာတွေ၊ ခေတ်ပညာတတ် လည်လည်ဝယ်ဝယ်ရှိတော့ မျက်နှာဖြူအင်္ဂလိပ်ပုလိပ်တွေကို ဖင်ကုန်းပေးတာတွေကို တွေးရင်း ပြန်လည်တမ်းတနေမိတယ်။ ကိုသာထန်က နာမည်နဲ့လိုက်အောင် ထန်ပြီး ရွာမှာအနေအထိုင်ပိရိသလောက် မြို့ပေါ်မှာဆို ဖင်သရမ်းလွန်းသူမို့ ဖင်ပေါက်က ပြဲအာနေတယ်။ သူသွားလေရာ ဆောင်ထားလေ့ရှိတဲ့ အရှည် ၈ လက်မနဲ့ လုံးပတ်က သူ့လက်ကောက်ဝတ်နီးပါးလောက်တုတ်ကာ အချောကိုင်ထားတဲ့ သစ်သားချောင်းကို လွယ်အိတ်ထဲက ထုတ်လိုက်ပြီး တွံတွေးဆွတ်ကာ ဖင်ထဲထည့်ချလိုက်တယ်။ ရွာမှာနေရင် ဒီသစ်သားချောင်းနဲ့ပဲ အာသာဖြေနေတာမို့ ဖင်ထဲ အလွယ်တကူ ဝင်သွားတယ်။
‘အား… ငါ့ဖင်ကြီးကို ဒီထက်ပိုပြဲအောင်လုပ်ရမယ်… ရွာမှာလည်း ငါ့ဖင်ကို လိုးပေးဖို့ လူတျောက်ရှာမှရတော့မယ်… ဒီဟာကြီးက မာမာတောင့်တောင့်ကြီးနဲ့ သိပ်အာသာမပြေလှဘူး.. အားးး… အားး’
ဆိုကာ တစ်ယောက်တည်း အာသာဖြေနေမိတယ်။
‘သူကြီးသားမက် ထွန်းညိုဆို မဆိုးဘူး… ငါ့အကြိုက်ပဲ… ထွန်းညိုရေ.. ငါ့ဖင်ကြီးကို လိုးပေးပါဟ… အား.. ထွန်းညို.. ကောင်းလိုက်တဲ့လီးကြီးကွာ… အားးး.. အားးး’
ကိုသာထန်တစ်ယောက် ထွန်းညိုကိုမှန်းကာ လက်တဖက်နဲ ထုလိုက်၊ ကျန်တဖက်နဲ့ ဖင်ကို သစ်သားချောင်းကြီး ထိုးထည့်လိုက်နဲ့ လရည်တွေ ပန်းထွက်အောင်ထိ ထုလိုက်တော့တယ်။ ပြီးတော့မှ တရေးတမောအိပ်ကာ နေစောင်းတော့မှ ရွာကိုပြန်လာခဲ့တယ်။
အလုပ်သိမ်းစ အိမ်ပြန်ချိန်မို့ မိန်းမတွေက ထမင်းချက်ရန် အိမ်ကိုတန်းပြန်ကြပေမယ့် ယောင်္ကျားသားတွေကတော့ ဦးလွန်းရဲ့ထန်းတောကြီးမှာပဲ ဆုံဖြစ်ကြတယ်။ ဟိုတဝိုင်း၊ ဒီတဝိုင်းနဲ့ စကားပြောသံတွေ၊ ငြင်းခုံသံတွေ ဆူညံနေကြပြီး တချို့ကလည်း အရှိန်ရကာ ယစ်မူးနေကြပြီ။ ဝိုင်းတွေရဲ့အစွန်ဆုံးမှာ ကိုမြတ်သာ၊ ထွန်းညိုနဲ့ ဖိုးခွါးအပြင် ရွာလယ်ကမျိုးတင့်၊ ကိုသာအောင်တို့ပါ ထိုင်ပြီး ရပ်ကြောင်းရွာကြောင်းတွေ ပြောကြ ဆွေးနွေးနေကြတယ်။ ထွန်းညိုကတော့ ပန်းလှရွာသားလုံးလုံး မဟုတ်သေးသည့်အတွက် သူတို့ပြောသမျှကို ငြိမ်ကာ နားထောင်ပေးနေရပေမယ့် မျက်လုံးကတော့ ကိုသာအောင်လီးပေါ်ကနေ မခွာပေ။ အခုဆို ထွန်းညိုမှာ တစ်ရက်တည်းမှာ ကိုသာအောင်လီးနဲ့တစ်ခါ၊ ဖိုးခွါးလီးနဲ့တစ်ခါ စိတ်တိုင်းကျအလိုးခံနေရတာကြောင့် ကျေနပ်ပီတိ ဂွမ်းဆီထိလို့နေတော့တယ်။
‘ဒီကပြန်ရင် ကန်ဘောင်ဟောင်းမှာ ရေသွားချိုးရအောင် ထွန်းညို’
ကိုမြတ်သာက ထွန်းညိုဘက်လှည့်ကာ ပြောလိုက်တော့
‘ကန်ဘောင်ဟောင်းဆိုတော့ ရွာထိပ်ကဟာ မဟုတ်သေးဘူးလား’
‘အဲဒါက အသစ်လေ… အနောက်ဘက်မှာ တစ်ခုရှိသေးတယ်… အဲ့ဒါက ရွာကဝေးလို့ ရွာထိပ်မှာ အသစ်တစ်ခု တူးလိုက်တာ.. ကန်ဘောင်ဟောင်းက ရေချိုးရတာကောင်းတယ်.. လူလည်းရှင်းတော့ တခါတည်း ချိုးရတာ အဆင်ပြေတယ်’
‘အင်း… သွားကြမယ်လေ အစ်ကို.. ဒါဆို ဖိုးခွါးက အိမ်ကရေပုံးတွေနဲ့ အသစ်လှဲမယ့် ပုဆိုးတွေ သွားယူလိုက်…’
‘ဟုတ် ကိုထွန်းညို’
ဖိုးခွါးလည်း ချက်ချင်းထကာ အိမ်ကိုပြန်သွားတယ်။ ခဏနေတော့ လိုအပ်တာတွေနဲ့ ပြန်ရောက်လာတော့ ငွေရှင်းကာ ကန်ဘောင်ဟောင်းဆီ ချီတက်လာကြတယ်။ ရွာနဲ့သီးခြားလိုဖြစ်နေတဲ့ ကန်ဘောင်ဟောင်းက တော်တော်သာယာလှတယ်။ ကန်ဘောင်ကိုရောက်တော့ ထွန်းညိုနဲ့ မြတ်သာက အပေါ်အင်္ကျီတွေကို ချွတ်လိုက်ကြတယ်။ ကျန်သူတွေက အပေါ်ဗလာဆိုတော့ ပုဆိုးတွေပဲ ခပ်တိုတိုနဲ့ ကျစ်ကျစ်လေး ဝတ်လိုက်ကြတယ်။ ထွန်းညိုလည်း ပုဆ်ိုးကို ပြန်ပြင်ဝတ်လိုက်တော့ ရုတ်တရက်ပေါ်သွားတဲ့ ဖင်လုံးကြီးနှစ်လုံးက ကိုမျိုးတင့်ကို စိတ်ရိုင်းတွေ သွင်းပေးလိုက်တယ်။ ဖိုးခွါးကတော့ သူ့အစ်ကိုထွန်းညိုအတွက် ရေတစ်ပုံးခပ်ပေးပြီး သူ့အတွက်ပါ တစ်ပုံးဆွဲလာခဲ့တယ်။ ကန်ဘောင်ပေါ်မှာ သန်မာထွားကြိုင်းလှတဲ့ ယောင်္ကျားငါးယောက်က ပုဆိုးတိုတိုလေးတွေနဲ့ ရေချိုးနေကြတာဟာ အတော်ကြည့်ကောင်းလှတယ်။ နေရောင်ကလည်း ပုဆိုးခပ်နွမ်းနွမ်းလေးတွေကို ဖောက်ထွက်နေတာကြောင့် တုတ်ခိုင်လှတဲ့ ပေါင်လုံးတွေကလည်း အထင်သား။
ထွန်းညိုက ရေကုန်သွားတော့ ကန်ထဲဆင်းပြီး ရေတစ်ပုံးခပ်လိုက်တယ်။ ရေခပ်နေတာကြောင့် ကုန်းကုန်းကြီးဖြစ်နေတဲ့ ထွန်းညိုဖင်လုံးကြီးတွေကို ကျန်လေးယောက်က တွံတွေးတွေမျိုချကာ ကြည့်နေမှန်းတော့ သူမသိဘူးပေါ့လေ။ ရေချိုးပြီးတော့မှ အဝတ်တွေလှဲကာ ရွာထဲပြန်လာခဲ့ကြတယ်။ ထွန်းညိုနဲ့ ကိုမြတ်သာက ရှေ့ဆုံးက၊ သာအောင်နဲ့ မျိုးတင့်ကအလယ်၊ ရေပုံးတွေဆွဲလာတဲ့ ဖိုးခွါးက နောက်ဆုံးက။
‘သာအောင်ရေ… ထွန်းညိုဖင်ကြီးတွေက အားရစရာပဲကွာ.. နော်… ရွာက မလေးမြတ်ဖင်ထက်တောင် ကြီးသေးတယ်…’
‘အင်း.. ကျတော်လည်း မြင်တယ်လေ’
‘တောက်.. လိုးလိုက်ရရင်တော့ ဆိမ့်နေမှာကွာ’
သာအောင်ကတော့ ဘာမှမပြော၊ တော်ကြာ စကားပြောများပြီး စကားကျွံသွားရင် ခက်ရချည်ရဲ့ဆိုပြီး တိတ်နေလိုက်တယ်။
ညရောက်တော့ မျိုးတင့်က သာအောင်အိမ်ဘက်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ လမ်းထိပ်လောက်ရောက်တော့ သာအောင့်ခြံထဲက ထွက်သွားတဲ့ ထွန်းညိုကိုမြင်တော့ နှုတ်ဆက်ဖို့ ပြင်လိုက်ပေမယ့် သူနဲ့ဆန့်ကျင်ဘက်ကို သွားတာမို့ မခေါ်လိုက်တော့ပေ။
‘သာအောင်ရေ…သာအောင်’
ခြံထဲဝင်အော်ခေါ်လိုက်ပေမယ့် သာအောင်ကို မတွေ့ရ။ ခဏနေမှ အိမ်ပေါ်ကနေ ပုဆိုး ကပိုကရိုဝတ်ပြီး ဆင်းလာတဲ့ သာအောင်က
‘ဟာ… ကိုမျိုးတင့် ဘာကိစ္စတုန်း.. ညမိုးချုပ်မှ’
‘အေး.. ငါပြောစရာရှိလို့ ထွက်လာတာဟ… ဒါနဲ့ ခုနက မင်းအိမ်က ထွန်းညိုထွက်သွားတာ မြင်လိုက်တယ်.. ဘာကိစ္စလာတာတုန်း’
‘ဪ…ဟို..ဟို… ဒီလိုပါ မနက်ဖန် သူ့အိမ်မှာ ပြင်စရာလေးတွေရှိလို့ ကျတော့်ကို လာခေါ်တာ’
လက်သမားပညာ မတက်တခေါက်ရှိလှတဲ့ သာအောင်က ရွာမှာတော့ ဆရာတဆူပေါ့။
‘ဪ…အေးပါ..’
‘ကိုမျိုးတင့်ကကော ဘာပြောမလို့တုန်း’
‘ဪ..အေး.. ဒီလိုကွ.. မင်းတခါပြောဖူးတယ်မလား… မင်းအခြောက်တွေကို ဖင်မချဖူးဘူးဆိုတာလေ.. အဲ့ဒါ ဟိုဘက်ရွာမှာ ရှင်ပြုပွဲအတွက် ရောက်နေတဲ့ မြို့က အခြောက်မလေးတွေ ရှိတယ်တဲ့.. အဲ့ဒါလာပြောတာ’
တဏှာကြီးလှတဲ့ ကိုမျိုးတင့်က လိုးစရာရှိတယ်ဆို ဘယ်ကနေဘယ်လို စုံစမ်းလာမှန်းမသိ။ အခုလည်း သာအောင်ကို လာစည်းရုံးနေတာ။
‘ဟာ… တော်ပါပြီဗျာ… အခြောက်တွေကိုတော့ မလိုးချင်ဘူး’
သာအောင် တစ်ကွက်ပြပြီပေါ့။ ဘယ်လိုးချင်မလဲ တောင့်တောင့်တင်းတင်းရှိလှတဲ့ ထွန်းညိုကို ညတိုင်းလိုးနေရတာကို။
‘မင်းကလည်းကွာ.. လာပါ.. မင်းမလိုးရင်လည်း ငါနဲ့ အဖော်ဖြစ်ဖြစ် လိုက်ခဲ့ပါ.. ဟိုဘက်ရွာထိအောင် သွားရမှာဆိုတော့ လှမ်းလို့ပါကွ’
‘နောက်ကျနေပြီလေ ဒီညသွားမလို့လား’
‘မင်းကလည်း နောက်မကျသေးပါဘူးဟ… အချိန်ကဖြင့် အစောကြီးရှိသေးတယ်.. လာပါကွာ.. မနက်ဖန်ကြ မင်းကို ထန်းရည်တိုက်ပါမယ်’
သာအောင်လည်း မျိုးတင့်အကြောင်းသိတာမို့ ဆက်ငြင်းနေလည်း လေကုန်ရုံသာ ရှိတော့တယ်။
‘သွားဗျာ..အာ့ဆိုလည်း’
သာထန်တစ်ယောက် နေစောင်းမှ ထွက်လာတာဆိုပေမယ့် နွားတွေက ပန်းနေတာမို့ အေးဆေးသက်သာလာခဲ့တာကြောင့် မိုးချုပ်နေပြီ။ ရွာအဝင်လောက်မှာ ရွာထဲကနေ သုတ်သုတ် ထွက်လာတဲ့ လူနှစ်ယောက်ကိုမြင်တော့ နွားလှည်းတွေကို ရပ်ကာ
‘ဟေ့..ဘယ်သူတွေလဲကွ’
‘ဪ.. ငါတို့ပါဟ.. မျိုးတင့်နဲ့ သာအောင်ပါ’
‘ဪ… ဘယ်သူတွေလဲလို့.. သုတ်တီးသုတ်ပြာနဲ့ ဘယ်သွားကြမလို့တုန်း ငါ့အစ်ကိုတို့က’
‘ဪ… သာထန်လား.. ဟိုဘက်ရွာကို ခဏပါ..’
‘ကိစ္စရှိလို့လား’
‘အင်း.. ထွေထွေထူးထူး မဟုတ်ပါဘူး’
‘အခြောက်ဖင် သွားချမလို့’
အတိုင်အဖောက်ညီလှတဲ့ မျိုးတင့်နဲ့ သာအောင့် စကားကြောင့် သာထန်လည်း
‘ဟာ…ဘယ်လိုတုန်း’
‘မင်းကလည်း.. ဘာတွေလျှောက်ပြောနေတာတုန်း’
‘ငါပြောတာ မဟုတ်လို့လား.. မင်းပဲ အခြောက်ဖင်သွားချမယ်ဆိုပြီး ငါ့ကို အဖော်ခေါ်လာတာပဲလေ’
ဖုံးလေပိုပေါ်လေမို့ မျိုးတင်းလည်း မျက်နှာချိုသွေးကာ
‘ဟဲဟဲ..ဒီလိုပဲ.. မင်းက မြို့ကပြန်လာတာမလား.. သွား.. သွား နောက်ကျနေပြီ’
သာထန်လည်း ဖင်ချဖို့သွားတယ်ဆိုတဲ့ စကားကြောင့် မျိုးတင့်ကို တစ်ချက်ကြည့်ကာ
‘ကျတော် လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ.. လှည်းနဲ့ဆိုတော့ ခြေလျင်သွားတာထက် ပိုမြန်တာပေါ့.. လာ… တက်ကြ’
‘အားနာစရာကွာ.. မင်းနွားတွေက ပန်းနေလောက်ပေါ့…’
‘ရတယ်.. ကျတော်နေစောင်းမှ သူတို့ကိုညှာပြီး အေးဆေးထွက်လာတာ.. တက်ပါ.. သွားကြမယ်’
မျိုးတင့်နဲ့ သာအောင်လည်း လှည်းပေါ်တက်လိုက်ကြတယ်။ သာထန်လည်း လှည်းကိုပြန်ကွေ့ပြီး
‘အစ်ကိုတို့က အခြောက်ဖင် သွားချကြမလို့လား’
‘ဟုတ်တယ်’
‘ကောင်းလား’
‘ငါလိုးဖူးတာတော့ ပိန်ပိန်လေးတွေပဲ.. လိုးရတာကောင်းတယ်… စောက်ဖုတ်ထက် ဖင်က ပိုလိုးကောင်းတယ်’
‘ကျတော်က ဖင်ပိန်တာ မကြိုက်ဘူး… ထွန်းညိုလို ဖင်အကြီးကြီးပဲ ချချင်တာ’
သာအောင်စကားကြောင့် မျိုးတင့်ရော၊ သာထန်ပါ ဆွံအကာ
‘မင်းကလည်း.. မဖြစ်နိုင်တာမှန်းပြီ.. ဟိုကမိန်းမနဲ့.. ပြီးတော့ မင်းထက်တောင် ဗလတောင့်သေး… မင်းဖင်ကို ပြန်ချလိုက်မှဖြင့်’
သာအောင်ကတော့ ဘာမှဆက်မပြောတော့။
‘အစ်ကိုတို့က ထွန်းညိုလို တောင့်တောင့်တင်းတင်းတွေမှ လိုးချင်တာလား’
‘ရရင်တော့ လိုးချင်တာပေါ့ကွာ… ဖင်လုံးတွေကိုရိုက်ပြီး တဖောင်းဖောင်း ဗျင်းချင်တာ’
မျိုးတင့်စကားကြောင့် သာထန်လည်း နွားလှည်းကို ရပ်လိုက်တယ်။ လှည်းနောက်မှာ ခြေတွဲလျက်ထိုင်လိုက်လာတဲ့ မျိုးတင့်နဲ့ သာအောင်က ရှေ့ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သာထန်က လှည်းပေါ်ရပ်ကာ ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်တယ်။ နေ့လည်ကတည်းကနေ အလိုးမခံရမချင်း ဆက်တိုက်ထန်နေတာမို့ အရှက်တွေလည်း ကင်းမဲ့ကာ
‘အစ်ကိုတို့ လိုးချင်ရင် ဟိုဘက်ရွာထိ သွားမနေနဲ့တော့’
ဟု ဆိုကာ မျိုးတင့်တို့ဘက်ကို ကျောပေးရပ်ပြီး လက်ထောက်ကာ ဖင်ကုန်းပေးလိုက်တယ်။ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ကာ မယုံကြည်နိုင်တဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ဖင်ကုန်းပေးနေတဲ့ သာထန်ကို ပြိုင်တူကြည့်လိုက်ကြတယ်။ ထွန်းညိုဖင်လောက် မကြီးပေမယ့် လုံးကျစ်ကာ စွင့်ကားနေတဲ့ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဖင်ကြီးက သာအောင်ရော မျိုးတင့်ကိုပါ လီးတောင်စေတယ်။ မျိုးတင့်ကစပြီး သာထန်ရဲ့ဖင်ကို ကိုင်လိုက်တယ်။ ဖင်ကြီးက စွင့်ကားကာ လုံးကျစ်နေသလောက် ဖင်ပေါက်က စူထွက်ကာ ပြဲအာနေသယောင်။
‘မင်း တကယ်ပြောနေတာလား သာထန်.. ငါလ်ိုးရင် မညှာဘူးနော်.. ဒါနောက်စရာ မဟုတ်ဘူး’
‘အတည်ပြောနေတာ ကိုမျိုးတင့်.. ကျတော့်ကို ဖင်ချပေးဗျာ… တော်တော်အလိုးခံချင်နေတာ’
မျိုးတင့်လည်း ပုဆိုးမကာ တောင်နေတဲ့လီးကို တွံတွေးပွတ်ပြီး ထိုးထည့်လိုက်တော့
‘အား… ဖြည်းဖြည်းလေး… အားး.. အရသာရှိလိုက်တာ.. အခုမှ လီးအစစ်နဲ့ ခံရတော့တယ်… အားးး… အား.. လိုးပေး’
ဖင်ထဲ တခါတည်းဝင်သွားတဲ့ လီးကြောင့် သာထန်မှာ နာကောင်းကြီး ဖြစ်နေတယ်။ လီးတချောင်းလုံးက သာထန်ဖင်ကို စုတ်ပြတ်သွားအောင် လိုးနိုင်တဲ့ ဆောင့်ချက်တွေနဲ့ လိုးနေတယ်။ ညိုညိုတုတ်တုတ်နဲ့ ရွာမှာ လီးအကြီးဆုံးလို့ ပြောကြတဲ့ မျိုးတင့်က သာထန်ဖင်ကို မညှာမတာ ဆောင့်လိုးနေပြီး သာထန်ကလည်း လီးကြီးဝင်နေတာကို သာသာယာယာ ဇိမ်ရှိရှိနဲ့ ဖင်ကြီးကုန်းကာ အလိုးခံနေတယ်။ မျိုးတင့်လိုးတာကို ကုန်းခံနေတဲ့ သာထန်အားကြည့်ပြီး သာအောင်တစ်ယောက် လီးကိုကိုင်ကာ ဂွင်းထုနေတယ်။
‘အား.. ကောင်းလိုက်တာ.. ဘယ်ကတည်းကနေ ဖင်ခံနေတာလဲ.. သာထန်… အိုးးးး’
‘ကြာပြီ… ရွာမှာမခံရဲလို့ မြို့တက်တိုင်း ပဲကုန်သည်တွေဆီူ ခံနေတာ.. အားးး…’
‘အားးး.. ရှီး… အခု ရွာမှာဆို ငါတို့လိုးပေးမယ်နော်.. သာထန်… မင်းဖင်ကြီးက လိုးရကောင်းလိုက်တာ’
‘အားးး.. လိုးပေးကြ… ကျတော့်ဖင်ကြီး ပြဲအောင်လိုးကြ’
နောက်ကနေ သာထန်ခါးကိုကိုင်တာ အားရပါးရဆောင့်လိုးနေတဲ့ မျိုးတင့်ကိုကြည့်ကာ သာအောင်လည်း မနေနိုင်တော့ အရှေ့ဘက်ကိုသွားကာ သာထန်ပါးစပ်ထဲ သူ့လီးကြီးထည့်ပြီး ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ညှပ်ကိုင်ကာ ပါးစပ်ကို ဆောင့်လိုးတော့တယ်။
‘အား.. ပါးစပ်ကြီးက နွေးနေတာပဲ… သာထန်စုပ်ထား.. အား… အိုးးးး’
လှည်းပေါ်မှာ သာအောင်နဲ့ မျိုးတင့် ကြားညှပ်ကာ အားရပါးရ ဖင်ခံနေတဲ့ သာထန်က ပါးစပ်ထဲက ပြည့်သိပ်ကာ ဆောင့်လိုးနေတဲ့ဒဏ်ကို မခံနိုင်တော့ကြောင့်
‘ဖူး..ဖူး.ဖလွတ်.. အားး.. ကိုသာအောင် ခဏ.. ကျတော် အသက်ရှုကြပ်နေပြီ..’
တွံတွေးတွေနဲ့ သာထန်ပါးစပ်ထဲက ထွက်ကျလာတဲ့ လီးကြီးက လရောင်အောင်မှာ ပြောင်လက်နေတယ်။
‘အား.. အရမ်းကောင်းတယ်… မြို့ပေါ်ကလူတွေလိုးရင်တောင် ဒီလောက်အားမရဘူး… ဆောင့်ချက်တွေက ကောင်းလိုက်တာ.. အားး’
မျိုးတင့်လည်း သာထန်စကားတွေကြောင့် အစွမ်းတွေပြချင်လာကာ ရှိသမျှအားနဲ့ အစွမ်းကုန် လိုးပေးလိုက်တော့တယ်။
‘မျိုးတင့်.. ငါခဏလိုးမယ်ကွာ.. မင်းလိုးနေတာ ဖင်ပေါက်က ကျယ်တော့မယ်.. ဒီထက်ပိုမကျယ်ခင် ငါတစ်ချက်လိုးရပါစေဦး’
သာအောင်က မျိုးတင့်ကို လှမ်းပြောတော့ မျိုးတင့်လည်း လိုးနေတာကို အရှိန်သတ်လိုက်တယ်။ သာအောင်က သာထန်ရဲ့ နောက်ဖက်ကိုသွားကာ ဖင်နှစ်လုံးကို ဖြဲပြီး ပြဲအာနေပြီဖြစ်တဲ့ ဖင်ပေါက်ကို တွံတွေးထွေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့လီးကြီးကိုထည့်ကာ ခပ်သွက်သွက်လေး လိုးနေတယ်။ ထွန်းညိုဖင်က ညိုညိုလုံးလုံးကြီးနဲ့ ဆောင့်လိုးလိုက်ရင် ဖင်လုံးတွေက တုန်ခါသွားပေမယ့် သာထန်ဖင်ကတော့ ဖြူဖွေးကာ ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နဲ့ တမျိုးလိုးလို့ကောင်းတယ်။ ဖင်ပေါက်တွေကတော့ သူမသာကိုယ်မသာနဲ့ နှစ်ယောက်လုံး ခပ်ပြဲပြဲတွေချည်းပဲ။ သာအောင်လည်း ဖင်ကြီးကို ကြမ်းကြမ်းကြီး ဆောင့်လိုးနေသလို မျိုးတင့်ကလည်း ခါးကိုကော့ကာ လီးစုပ်ခံနေတော့ သာထန်လည်း ထန်ပြီးရင်း ထန်နေတော့တာပေါ့။
‘အားးး.. လိုး… ကောင်းလိုက်တာ… သာထန်ရေ… မင်းဖင်ကြီးက အရမ်းအရသာရှိတယ်ကွာ’
‘အရသာရှိရင် လီးတောင်တိုင်း အိမ်လာလိုး ကိုသာအောင်’
‘ငါရောပဲ လာလိုးမှာနော်’
ဆိုကာ မျိုးတင့်ကပါ ကလေးတစ်ယောက်လ်ို ဂျီတိုက်နေတယ်။ သာအောင်လည်း ဆောင့်ချက်တွေကို ခပ်သွက်သွက်လေး အရှိန်တင်လိုက်ပြီး သာထန်ခါးကိုကိုင်ကာ ဆောင့်လိုးရင်း
‘အားးး…. ငါပြီးတော့မယ်… သာထန်… အားး.. အားးး’
ဆိုကာ သာအောင်က ဖင်နှစ်လုံးကို တင်းကြပ်စွာ ဆုပ်နယ်ပြီး အသေဆောင့်လိုးကာ ဖင်ထဲ လရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်တယ်။ သာအောင်ပြီးသွားတော့ မျိုးတင့်လည်း နောက်ကိုလာကာ လရည်တွေ စီးကျနေတဲ့ ဖင်ထဲကို သူ့လီးကြီး ထည့်ချလိုက်တယ်။
‘အားးး… ဒီတခါ ငါ့အလှည့်ပေါ့…’
‘အိုးးး… ကိုမျိုးတင့်ရေ… ဆောင့်လိုး.. ခပ်ပြင်းပြင်းလေး… အား… လိုးခံရတာ ကောင်းလိုက်တာ… ခံဖူးသမျှထဲမှာ အကောင်းဆုံးပဲ’
မျိုးတင့်လည်း သာထန်ရဲ့ ပခုံးကားကားကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲကိုင််ကာ ခွေးလိုးသလိုမျိုး ဒူးထောင်ကာ အပေါ်ကနေ တက်ဆောင့်ပေးလိုက်တယ်။
‘အားးး…သေပါပြီ… အားးး… မရပ်နဲ့ ကိုမျိုးတင့်.. အား… အလိုးခံရပြီး သေသွားလည်း သေပါစေ… မရပ်လိုက်နဲ့.. အားးး.. အိုးးး’
အရမ်းထန်နေတဲ့ သာထန်က နွားလှည်းပေါ် အလိုးခံရင်း စိတ်ကြိုက်အော်နေတော့တယ်။ မျိုးတင့်လည်း ဆောင့်ဆောင့်လိုးပြီး သိပ်မကြာခင်မှာပဲ လရည်တွေ ထွက်ကုန်တယ်။
‘အားးးး… ကောင်းလိုက်တာ… အားးး… ပြီးပြီ.. ထွက်ပြီ… ငါ့လရည်တွေ ထွက်ကုန်ပြီ.. အား… အားးး’
သာထန်က လေးဘက်ကုန်းထားရာကနေ မှောက်လျက်လဲကျသွားတော့ မျိုးတင့်ပါ လိုက်ပြီး အပေါ်က လှဲချလိုက်တယ်။
‘နောက်နေ့တွေ လီးတောင်လို့ လိုးချင်ရင်လည်း ကျတော့်ဖင်ကို လာလိုးကြနော်…’
‘စိတ်ချ လာခဲ့မယ်.. ဒီလိုမျိုး အမြဲလိုးချင်နေတာ’
ခဏနားပြီးတော့မှ ရွာထဲကို သုံးယောက်သား ပြန်လာခဲ့ကြတယ်။
—————————-
‘ငွေနှင်းရေ… ငွေနှင်း… ရွှေနှင်းရေ… ဟော… တျောက်မှမရှိကြဘူးလားဟဲ့’
တစာစာအော်ရင်း သာထန်က အိမ်အောက်ဝင်ကာ ခုံတန်းပေါ် ထိုင်ချလိုက်တယ်။ သောက်လက်စ ရေနွေးကြမ်းက အေးစက်စက်။ ခွက်ထဲက ရေနွေးကြမ်းကို လွှင့်ပစ်ကာ အသစ်ထပ်ထည့်နေတုန်း အိမ်ပေါ်က ထွန်းညို ဆင်းလာတယ်။
‘ဟော.. ကိုသာထန် ဘယ်တုန်း’
အပေါ်ဗလာကျင်းနဲ့ ပုဆိုးစကိုဖြည်ကာ မျက်နှာနဲ့ ခန္ဓာပေါ်က စိုနေတဲ့ ချွေးကိုသုတ်ရင်း မေးလိုက်တယ်။
‘အေး… မင်းမိန်းမငွေနှင်းတို့ မှာထားတဲ့ မြင်းခြံမြို့က ပိတ်စတွေ လာပေးတာ… သူတို့ ဘယ်သွားကြတုန်း’
‘သူ့အမေနဲ့ ဘုန်းကြီးကျောင်းဘက် သွားကြတယ်.. စောင့်ဦးလေ’
‘အေး..အေး’
ရေချမ်းအိုးက ရေခပ်သောက်နေတဲ့ ထွန်းညိုရဲ့ ကျောပြင်ကိုကြည့်ကာ လီးကတောင်ချင်သလိုလို၊ ဖင်ကယားချင်သလိုလို ဖြစ်လာတယ်။
‘မြို့ပေါ်က အခြေအနေတွေက အေးဆေးပဲလား ကိုသာထန်’
‘အေး.. အေးဆေးပါပဲကွာ… တခါတလေကြ နိုင်ငံရေးဟောပြောပွဲတွေ ရှိရင်တော့ အဖမ်းအစီးရှိတာပေါ့… တို့ဗမာအစည်းအရုံးက သခင်အချို့လည်း အဖမ်းခံရတာတွေ ရှိတာပေါ့’
‘ဪ..’
တကယ်တော့ ထွန်းညိုက သူဌေးသားပေမယ့် ကိုသာထန်လို ခေတ်ပညာမတတ်သလို၊ မြို့ရွာနိုင်ငံရေးအကြောင်းတွေကိုလည်း ဂဏနန ခရေစေ့တွင်းကျ မသိချေ။
‘ကိုသာထန်.. ရောက်ပလား.. မျှော်လိုက်ရတာတော်.. အရီးတို့က မနေ့ကရောက်မယ်ဆိုလို့ ညနေစောင်းသွားကြည့်သေးတယ်.. မရောက်သေးဘူးဆိုလို့လေ’
‘အေး.. ငါမနေ့က ညကြီးမိုးချုပ်မှ ပြန်ရောက်လို့’
‘အလိုတော်.. ညမျိုးချုပ်မှာ သွားမနေပါနဲ့.. အန္တရာယ်များလှပါဘိ.. မနေ့ညကတောင် တောက်ထိိန်ရွာမှာ ဓါးပြဝင်စီးလို့တဲ့.. ရွာသူကြီးနဲ့ လူရွယ်တွေကို ဖမ်းခေါ်သွားတယ်တဲ့တော်.. ခုပဲ ဘုန်းကြီးကျောင်းက ကြားလာခဲ့တာ’
‘ဟုတ်သလား… ငါတော့ မကြားမိပေါင်… ကဲရော့.. ရော့.. နင်တို့မှာထားတဲ့ ပိတ်စတွေ’
ကိုသာထန်က ဘေးနားချထားတဲ့ ပိတ်စတွေကို ငွေနှင်းတို့ညီအစ်မလက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်တယ်။ ခုတလော ဓါးပြတွေက ရွာကိုဝင်စီးတာတွေကိုခဟိုတစ ဒီတစ ကြားနေရတယ်။ ငွေနှင်းတို့က ပိတ်စဖိုး ကျသင့်ငွေကို ပေးချေကာ
‘ကျေးဇူးပါ.. ကိုသာထန်ရေ.. ကျုပ်တို့ညီအစ်မတွေက ကိုသာထန်နဲ့ လှမ်းမှာမှ လှလှပပတွေရတာ.. အိမ်က ကိုမြတ်သာနဲ့မှာရင် အကြိုက်မတွေ့ပေါင်.. သူက သိပ်စိတ်ရှည်သကိုး… အဆင်တွေက ဘာလုပ်မတုန်း… ဝတ်လို့လုံရင် ပြီးပြီပေါ့ဆိုပြီး အော်ငေါက်သေးတာ’
မရွှေနှင်းက ယောင်္ကျားဖြစ်သူ ကိုမြတ်သာကို အတင်းတုပ်လေ၏။
‘နောက်တခါ မြို့ပေါ်သွားဖြစ်ရင် ကျတော်လိုက်သွားပြီး သေချာရွေးဝယ်လာပေးပါ့မယ်ဗျာ’
ထွန်းညိုက ဝင်ပြောတော့ အကုန်လုံး ရယ်ကြတယ်။ သူ့စကားမှာ ရယ်စရာမပါပေမယ့် ဘာကြောင့်ရယ်ကြလဲဆိုတာကိုတော့ ထွန်းညို မသိပေ။
နေ့လယ်နေ့ခင်းမှာ နေပူတော့ ခဏနားကြပေမယ့် မနားနိုင်ကြတာက ထွန်းညိုနဲ့ ဖိုးခွါး။ နေရာအသစ်ရထားတဲ့ ကန်ဘောင်ဟောင်းရဲ့ ဘေးနားရှိတဲ့ အပင်ကြီးကြီးတွေနဲ့ ခြုံထူထူတွေက သူတို့ရဲ့လိုးပွဲကို အကာအကွယ်ပေးထားတယ်။ ဖိုးခွါးလီးပေါ်ကို အားရပါးရတက်ဆောင့်နေတဲ့ ထွန်းညိုက
‘အား…ဖိုးခွါးရာ ကောင်းလိုက်တာ.. အစ်ကို့ဖင်ကြီးကို ပြဲအောင်လိုးစမ်းပါ… အားးး.. အိုးးး’
‘အိုး.. ကျတော်လည်း အရမ်းကောင်းတယ်… အစ်ကိုလေးဖင်ကြီးက လိုးရတာ အားရစရာကြီး’
‘အားးး…ရှီး…..အားးးး.. အောက်ကနေ ပင့်ဆောင့်ပေး… ဖိုးခွါး… ငါတော်တော်ကောင်းနေပြီ’
‘ကုန်းပေး..အစ်ကိုလေး… ကျတော် ဖင်ထောင်လိုးပေးမယ်’
ထွန်းညိုလည်းရပ်ကာ နောက်လှည့်ပြီး ကုန်းပေးထားလိုက်တယ်။ အားရစရာကောင်းလှတဲ့ ဖင်ကြီနှစ်လုံးကိုဖြဲကာ စူပွနေတဲ့ ဖင်ပေါက်တည့်တည့်ကို တွံတွေးထွေးလိုက်ပြီး လီးကိုဆောင့်သွင်းလိုက်တယ်။ တချက်မျှညဉ်းကာ ဖိုးခွါးလီးနဲ့ စိတ်တိုင်းကျခံနေတဲ့ ထွန်းညိုက သူ့ဖင်ကိုပါ လက်တဖက်နဲ့ ထပ်ဖြဲထားသေးတယ်။ ဖင်ထဲက လီးအဝင်အထွက်တွေက ညက်နေတာမို့ နှစ်ယောက်လုံး ခံစားမှုတွေက အထွဋ်အထိပ်။ ဖိုးခွါး တချက်ဆောင့်တိုင်း ရှေ့ကိုယ်ိုင်သွားတဲ့ ထွန်းညိုက ဖင်ဖြဲပေးထားတဲ့ သူ့နောက်လက်တဖက်ကိုပါ ထောက်ပြီး မြေကြီးပေါ် အားပြုထားရတယ်။ ဖင်လုံးနဲ့ဆီးခုံတို့ကြားက လိုးသံတွေကလည်း ဆူညံနေသလို အပြင်ဘက်မှာလည်း နေက ပူလောင်လျက်။ ချွေးဒီးဒီးကျကာ လိုးနေကြတဲ့ သူတို့ကတော့ တခြားသူတွေထက် ပိုပူမှာအမှန်ပဲ။ ဖိုးခွါးရဲ့ လရည်ပူပူနွေးနွေးတွေက ထွန်းညိုဖင်ကြီးထဲ ရောက်ရှိသွားပြီးမှ နှစ်ယောက်လုံး အနားရတော့တယ်။
‘အစ်ကိုလေး.. ညညဆို ထမင်းမစားခင် ရွာထဲ ဘာသွားလုပ်တာတုန်း’
မထင်မှတ်တဲ့ မေးခွန်းမို့ ထွန်းညိုအတွက် ရေရေရာရာ အဖြေမရှိသေး။ ဖိုးခွါးကလည်း သူ့အကြောင်းသိနေတာမို့ အမှန်ပဲ ပြောလိုက်တော့တယ်။
‘ဒါဆို အစ်ကိုလေးက ကိုသာအောင်ဆီ ဖင်ခံနေရတာပေါ့.. ငြိမ်နေလို့မဖြစ်ဘူး.. လူပါးဝတာ’
‘အာ… မဟုတ်တာကွာ.. ပထမတော့ ဟုတ်ပေမယ့် နောက်ကြ ငါလည်း စိတ်ပါလ်ို့ပါ’
‘ဟာ.. အစ်ကိုလေးကလည်း ကျတော်တျောက်လုံး လိုးပေးနေတာကို မဝလို့လား… တခြားသူတွေသိသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မတုန်း’
‘မသိပါဘူးကွာ.. သူလည်း မပြောဘူးလ်ို့ ကတိပေးထားတာပဲ’
ဖိုးခွါးကတော့ ဘာမှဆက်မပြောမိတော့။ သူတို့လည်း ခဏနားပြီးမှ ရွာထဲပြန်လာကြတယ်။
ဖိုးခွါးကတော့ စိတ်ထဲ မကျေနပ်ချင်။ ကိုထွန်းညိုက စိတ်ကျေနပ်လို့ အလိုးခံနေတယ်ဆိုပေမယ့် သူတစ်ယောက်တည်းသာ ပိုင်ဆိုင်ချင်တဲ့စိတ်က ကြီးစိုးနေတယ်။ ကိုထွန်းညိုဖင်ကြီးကလည်း တနေ့ထက်တနေ့ အလိုးခံရလို့ ပိုကြီးလာသလို ထင်ရတယ်။ ရွာက တချို့ကာလသားတွေက ကိုထွန်းညိုဖင်ကြီးကို ကြည့်ကာ မှန်းနေကြတာကို ဖိုးခွါး ရိပ်မိတယ်။ အခွင့်ရရင် လူတိုင်းတက်လိုးချင်နေကြတာမို့ ကိုသာအောင်ဆီကသာ စကားပေါက်ကြားသွားရင် ကိုထွန်းညိုအတွက် မကောင်းလှဘူး။ ဒါကြောင့် ညဘက်ကြ က်ိုသာအောင်ကို သွားတွေ့ဖို့ စိတ်ကူးလိုက်ပြီး ရေမိုးချိုးပြီးတော့မှ ထွက်လာခဲ့တယ်။
ကိုသာအောင်က အ်ိမ်ရှေ့ကွပ်ပျစ်ပေါ်ထိုင်ကာ ထန်းရည်သောက်နေတယ်။ ဖိုးခွါးကိုမြင်တော့
‘ဟာ.. ဘယ်သွားတာတုန်း… မင်းဆရာကော မပါဘူးလား..’
‘မပါဘူး… ခင်ဗျားဆီပဲ သက်သက်လာခဲ့လာတာ’
‘ဆိုပါဦး..ဘာကိစ္စတုန်း’
‘ကျုပ် ရှည်ရှည်ဝေးဝေး မပြောချင်တော့ဘူး ကိုသာအောင်..’
ဟုဆိုရင်း လေသံကိုနှိမ့်ကာ
‘ခင်ဗျား အစ်ကိုလေးကို ဖင်လိုးပေးနေမှန်း ကျုပ်သိတယ်… အစ်ကိုလေးကလည်း ခင်ဗျားလိုးပေးတာကို ကြိုက်နေတယ်… ဒီတော့ ခင်ဗျားနှုတ်လုံပါစေ… ရွာထဲ ကျုပ် မဟုတ်ကဟုတ်ကတွေ မကြားချင်ဘူး’
‘ဟားး…ဟားးး… ဘာများလဲလို့.. ဒီမှာဖိုးခွါး.. မင်းရောငါရော သူ့ကိုလိုးနေကြတာ.. ငါမပြောဘဲ မင်းပြောလိုက်ရင်ကော.. ဘယ်လိုလုပ်မလဲ’
‘ကျုပ်က သူ့ကို ငယ်ငယ်လေးထဲက လိုးလာခဲ့တာ.. ဘယ်သူမှမသိဘူး’
‘ဟော.. ခုငါသိသွားပြီလေ.. ဒီမယ်.. ဖိုးခွါး.. ငါက ငါ့စားခွက်ပျောက်မယ့် ကိစ္စမှန်သမျှကို ငါဘယ်တော့မှ မလုပ်ဘူး.. မင်းသာလိုးချင်ရင် လူမမြင်နိုင်တဲ့နေရာမှာ လ်ိုး.. တခြားတျောက် မြင်သွားရင် ငါ့လိုပဲ ထွန်းညိုကို မင်းဝေစုထဲက ခွဲပေးနေရလိမ့်မယ်’
ခပ်ကျောကျော ပြောနေတဲ့ ကိုသာအောင် စကားတွေကြောင့် ဖိုးခွါး ဒေါသတွေ အလိပ်လိုက်ထွက်လာပေမယ့် ရန်မဖြစ်ချင်တာကြောင့် မျိုသိပ်လိုက်ရတယ်။
‘ကောင်းပြီလေ.. ဒါဆိုလည်း ခင်ဗျားဝေစု မပျောက်ခင် အဝလိုးထားပေါ့.. ကျုပ်သွားပြီ’
‘ကြွ..ကြွ’
ဒေါသတကြီး ထွက်သွားတဲ့ ဖိုးခွါးက်ိုကြည့်ကာ သာအောင် တချက်ပြုံးလိုက်တယ်။ သိရုံပဲသိတာတောင် ဒီလောက်ဖြစ်နေရင် သူ့အစ်ကိုလေးက စိတ်လိုလက်ရ လီးပေါ်တက်ဆောင့်နေတာကိုသာ မြင်သွားရင် တော်တော်ရင်ထုမနာ ဖြစ်နေမှာပဲ။ ဖိုးခွါး ထွက်သွားပြီး မကြာခင်မှာပဲ မျိုးတင့် ရောက်လာတယ်။
‘ဟာ..ငါ့ကောင်.. တျောက်တည်း ဒိုင်လျှိုပါလားဟ…’
‘အေး.. သောက်ဦးကွာ… ဘယ်လှည့်လာတာတုန်း’
‘မင်းဆီကိုပဲ တမင်လာတာ…’
‘ဘာကိစ္စရှိပြန်ပြီလဲ’
‘မရှိပါဘူးကွာ… ဒါနဲ့ မင်း သာထန်ဆီကို သွားဖြစ်လား’
‘မသွားဖြစ်သေးဘူး.. နေ့လယ်က အလုပ်များနေတာနဲ့.. မင်းရော’
‘အေး..ငါရော မသွားဖြစ်သေးဘူး.. ဒီကပြန်ရင် သွားမလားလို့လေ’
မျိုးတင့်စကားကြောင့် သာအောင်တစ်ယောက် အကြံဆိုးတွေ ဝင်လာတော့တယ်။
‘သာထန်ကို လိုးသလိုမျိုး မင်း ထပ်လိုးချင်သေးလား’
‘မင်းနဲ့ငါ အတူတူလား’
‘အေးပေါ့… ဒါပေမယ့် သာထန်ကိုတော့ မဟုတ်ဘူး’
မျိုးတင့်တစ်ယောက် မျက်လုံးတွေ အရောင်တောက်ကုန်တယ်။
‘ဘယ်သူလဲ.. ဘယ်သူ့ကို လ်ိုးရမှာလဲ’
‘ငါမပြောခင် မင်းကတ်ိတစ်ခုတော့ အရင်ပေးမှရမယ်’
‘ပေးတယ်ကွာ.. ဘာကတိဖြစ်ဖြစ် ငါပေးတယ်.. ပြောပါကွာ.. မင်းပြောတာနဲ့ ငါ့လီးတောင် တောင်လာပြီ’
‘မင်းလည်း အပိုလုပ်ပြန်ပြီ.. မင်းပေးရမှာက ဘယ်သူ့ကိုမှ လျှောက်ပြောလို့မရဘူး.. မင်းနဲ့ငါပဲ သိထားရမှာ.. ဟုတ်ပြီလား.. ဒါမှ ငါတို့သာထန်လိုမျိုး နေ့တိုင်း လိုးလ်ို့ရမှာ’
‘အေးပါကွာ.. ငါပေးတယ်.. ငါဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောဘူး… ကျောင်းထိုင်ဆရာတော်ကြီးကို ကျိန်ပြီး ပြောမယ်ကွာ’
‘အေး.. ငါတို့လိုးရမှာက ထွန်းညိုပဲ’
‘ဟာ.. ခွေးသားကတော့ ခွေးစကားပြောပြီ.. ငါက အဟုတ်မှတ်လို့ နားထောင်နေတာ.. သူတောင်းစား’
‘ဪ..မင်းမယုံဘူးကို.. ဒီမယ် ငါထွန်းညိုကို လိုးနေတာ ဆယ်ကြိမ်မကတော့ဘူး’
‘ဖြစ်နိုင်တာ ပြောစမ်းပါကွာ… ငါလ်ိုးမသား.. ငါပြန်တော့မယ်’
‘မင်းမယုံဘူးလား.. ဒါဆ်ို ခဏစောင့်.. ခဏနေ ထွန်းညိုလာလိမ့်မယ်.. ငါတ်ို့ သူလာရင် သောက်ဖို့ခေါ်မယ်.. မင်းလုပ်ရမှာက မင်းလီးကို ထွန်းညိုမြင်အောင် ပြဖို့ပဲ… သူကြိုက်သွားရင် မင်းကို သေချာပေါက် ကုန်းပေးလိမ့်မယ်.. သူက သာထန်ထက်တောင် အခံပက်စက်သေးတယ်’
မျိုးတင့်လည်း သိပ်မယုံချင်ပေမယ့် အားတက်သရောပြောနေတဲ့ သာအောင်ကြောင့်
‘အေး..ကောင်းပြီ.. ငါစမ်းကြည့်မယ်.. သူ့ကိုမလ်ိုးရရင် မင်းကိုငါလိုးမှာ.. ကြည့်ထား’
ဆိုပြီး ကျိန်ဆဲတော့ သာအောင်လည်း နေရင်းထိုင်ရင်း ကြက်သီးတွေထသွားတယ်။ သူတို့ ထန်းရည်တအိုး မကုန်ခင်လောက်မှာပဲ ထွန်းညို ရောက်လာတယ်။
‘ဪ.. ကိုမျိုးတင့်ရော ရောက်နေတာလား’
‘ဟုတ်တယ်… ထွန်းညို.. လာထိုင်လေ… သာအောင့်ဆီလာတာလား’
‘အင်း..ဟုတ်တယ်.. အိမ်မှာခိုင်းစရာလေးရှိတော့ လာပြောတာ’
‘ဪ’
ပြောရင်း မျိုးတင့်က ပုဆိုးကို ပေါင်ထဲညှပ်ကာ ဒူးတဖက်ကို ထောင်လိုက်တယ်။ ထွန်းညိုလည်း မျိုးတင့်ဘေး ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ထန်းရည်တစ်ခွက် ငှဲ့လိုက်တယ်။ လူနဲ့မလိုက်ဖက်အောင် ကြီးမားတုတ်ခိုင်တဲ့ ပေါင်သားတွေကိုကြည့်ကာ ထွန်းညို စိတ်ကြွလာတယ်။ အမွှေးခပ်ရဲရဲလေးနဲ့ ပြည့်တင်းနေတဲ့ ပေါင်တွင်းသားတွေက ပွတ်ချင်စရာကောင်းလောက်အောင် ဆွဲဆောင်နေတယ်။ မျိုးတင့်က ပုဆိုးကို ပေါင်ခြံနားထိရောက်အောင် မတင်ထားတော့ ကြည််ရတာ အားရလှတယ်။ မပိန်မဝ ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ တောင့်တောင့်တင်းတင်း လက်မောင်းတွေနဲ့သာ ခါးကနေ ကိုင်လိုးပေးရင် တော်တော်ကောင်းမှာ။ ထွန်းညိုအကြည့်တွေက ပေါင်တွေဆီမှာ ရှိနေတော့ မျိုးတင့်လည်း
‘ပူတယ်ကွာ.. ငါလိုး.. နေကဖြင့် စောင်းလှပြီ.. အခုထိ အပူမလျှော့သေးဘူး’
ဆိုတာ ပေါင်ကြားထဲက ပုဆ်ိုးကိုထုတ်ပြီး မျက်နှာကိုသုတ်လိုက်တော့ လီးတွဲကြီးက အတိုင်းသား။ အမွှေးထူထူအုံကြီးအောက်မှာ တွဲကျနေတဲ့ ညိုညိုတုတ်တုတ် လီးကြီးက မတောင်သေးခင်မှာတောင် လက်ကောက်ဝတ်လိုက်ရှိတယ်။ ဖိုးခွါးလီးထက် အနည်းငယ်ပဲ သေးလိမ့်မယ်ဆိုပေမယ့် တကယ့်ကို စွဲမက်ချင်စရာကောင်းလှတယ်။ လီးချောင်းနောက်က ဘောထုပ်ကြီးကလည်း ကုန်းလျက်ချင်စရာကောင်းအောင် တွဲကျနေတယ်။ အစီစဉ်တွေကတော့ လောလောဆယ် အဆင်ပြေနိုင်တဲ့ အနေအထားမို့ သာအောင်က
‘ခဏကွာ.. ငါနောက်ဖေး ခဏသွားဦးမယ်.. ပြောနှင့်ကြ’
ဆိုကာ နောက်ဖက်ကို တမင်ရှောင်ထွက်လာခဲ့တယ်။ လီးကြီးကြောင့် ရင်ခုန်တာမရပ်သေးတဲ့ ထွန်းညိုက
‘ဟုတ်အစ်ကို..သွား..သွား’
ဆိုကာ ထန်းရည်ခွက်ကိုင်ပြီး တခါတည်း မော့ချလိုက်မိတယ်။
‘ဖြည်းဖြည်းသောက်ပါ.. ထွန်းညိုရ.. မင်းဟာကို လုမသောက်ပါဘူး’
ဆိုကာ က်ိုမျိုးတင့်က ထွန်းညိုပေါင်ကို ပွတ်ကာ ပြောလိုက်တယ်။ ဆေးမိထားသလိုမျိုး စိတ်တွေ မတရားထန်လာတဲ့ ထွန်းညိုကလည်း ရယ်ပြရုံသာ တတ်နိုင်ပေမယ့် စိတ်ထဲမှာတော့ လီးကြီးကို ပြေးစုပ်ချင်နေမိတယ်။ မျိုးတင့်က ထွန်းညိုပေါင်ပေါ်က လက်တွေကို မဖယ်သေးဘဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း ပွတ်ပေးနေတယ်။ ချွေးစေးတွေပျံနေတဲ့ ထွန်းညိုကိုကြည့်ကာ
‘မင်းရော ပူနေတာလား.. အင်္ကျီချွတ်ထားလိုက်လေ ထွန်းည်ို’
‘ဟို..မပူပါဘူး’
‘မပူဘူးသာပြောတယ်.. ချွေးတွေက ပျံနေတာပဲ.. မင်းဟာကလည်း’
နဖူးကချွေးတွေကို လက်ဖမိုးနဲ့ သုတ်လိုက်ပြီး
‘နည်းနည်းတော့ပူတယ်… ကိုမျိုးတင့်.. ဒါပေမယ့် ရပါတယ်… ခဏနေ အေးသွားမှာပါ’
‘အေးပါကွာ.. ငါလိုး.. ပူရတဲ့အထဲ လီးကလည်း တောင်လိုက်တာကွာ.. လိုးစရာ မိန်းမကလည်း မရှိတော့ ခက်သား’
လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေပွတ်ရင်း ပြောနေတာမို့ ထွန်းည်ိုလည်း
‘မရှိရင် ယူပေါ့ဗျာ…’
‘အာ… မိန်းမယူရင် သူ့တျောက်ပဲ လိုးနေရမှာ.. မယူရင် မိန်းမရော ယောင်္ကျားရော အကုန်ဆွဲလို့ရတယ်’
မျိုးတင့်စကားတွေက ထွန်းညိုကို ရဲဆေးတင်ပေးနေသလို ရှိလှတယ်။
‘ဖင်အကြီးကြီးတွေကို ကုန်းခိုင်းပြီး ဖင်ပဲလိုးချင်တာကွ…’
အာခေါင်တွေက ပိုပိုပြီး ခြောက်လာတာမို့ ထွန်းညိုလည်း အိုးထဲက ထန်းရည်ကို ငှဲ့ချလိုက်တယ်။ ခွက်ရဲ့ဖင်ကပ်လောက်သာ ရတာမို့
‘အိမ်နောက်ဖက်မှာ အသစ်တအိုးရှိလိမ့်မယ်.. သွားယူလိုက် ထွန်းညို’
အိမ်နောက်ဖက်ကို ထွက်သွားတဲ့ ထွန်းညိုရဲ့ ဖင်လုံးတွေကိုကြည့်ကာ စိတ်မထိန်းနိုင် ဖြစ်နေတယ်။ ထွန်းညိုပြန်လာတော့ ပုဆိုးမကာ ဂွင်းထုနေတာမို့
‘ဟာ.. ဘေးအိမ်ကမြင်သွားရင် အရှက်ရလိမ့်မယ်.. ကိုမျိုးတင့်’
ပြောသာပြောနေရပေမယ့် ဆက်ကြည့်ချင်မိတယ်။ ပုဆိုးကို ပြန်ချလိုက်တော့ ပြောမိတာကို နောင်တရမိချင်သလိုလို။
‘ငါမရတော့ဘူး ထွန်းည်ိုရာ.. အိမ်ထဲဝင်ပြီး ထုလိုက်ဦးမယ်’
ဟုဆိုကာ ထွက်သွားတယ်။ ထွန်းညိုတစ်ယောက် ဗျာများနေပြီ။ ထန်းရည်ပဲ ဆက်သောက်ရမလား၊ အိမ်ထဲဝင်ပြီး ကိုမျိုးတင့်လီးကိုပဲ စုပ်ပေးလိုက်ရမလား။ ထွန်းညိုလည်း အရဲစွန့်ကာ အိမ်ပေါ်တက်လာခဲ့တယ်။ ကိုမျိုးတင့်က သာအောင်အခန်းထဲမှာ ရှိလိမ့်မယ်ထင်တယ်။ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ မတွေ့ရ။ လိုက်ကာကြားကနေ ချောင်းကြည့်လိုက်တော့ ပုဆိုးကိုချွတ်ကာ လီးကိုကိုင်ပြီး စိမ်ပြေနပြေထုနေတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ လီးကြီးက ကိုမျိုးတင့်ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ လက်ထက် တစ်ဆခွဲလောက် ပိုထွက်နေပြီး လုံးပတ်ကလည်း လက်နဲ့မပြည့်ပေ။ အားရစရာကောင်းလှတဲ့ လီးက အကြောပြိိုင်းပြိုင်းထကာ ထွန်းညိုကို ညှို့ငင်နေတယ်။
ထွန်းညိုလည်း ပုဆိုးကော အင်္ကျီပါ ချွတ်လိုက်ကာ အခန်းထဲ ဝင်လိုက်တယ်။ မျိုးတင့်ရှေ့မှာ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ ရပ်နေတဲ့ ဗလတောင့်တောင့်နဲ့ အသားခပ်ညိုည်ိုရှိတဲ့ ထွန်းညိုက ကားထားတဲ့ ပေါင်ကြားထဲကို ဝင်ရပ်လိုက်ပြီး လက်ထောက် ဖင်ကုန်းကာ လီးကို စုပ်ပေးလိုက်တော့တယ်။
‘အားး… ထွန်းညို.. ကောာင်းလိုက်တာကွာ… အားး… စုပ်ပေးတာ ကောင်းလွန်းတယ်’
အားရစရာကောင်းလှတဲ့ လီးကြီးကို အရင်းကနေကိုင်ကာ ထိပ်ပိုင်းကိုပဲ သဲသဲမဲမဲ စုပ်နေတယ်။ လရည်အကြည်လေးတွေနဲ့ တွံတွေးတွေရောကာ ပါးစပ်ထဲက ငန်ကျိကျိ အရသာတွေက တခါမှမငြီးငွေ့နိုင်ဖွယ်။
‘ကောင်းရဲ့လား.. ထွန်းညို.. ငါ့လီးကို ကြိုက်ရဲ့လား’
လီးစုပ်လျက် ခေါင်းပဲညိတ်ပြတဲ့ ထွန်းညိုက လီးကိုတဆုံးထိ ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ အာခေါင်ထိအောင်ရောက်လှတဲ့ လီးညိုတုတ်ကြီးက ပါးစပ်ထဲ မဆံ့မပြဲ။ ဖိုးခွါးလီဲးနဲ့ မတိမ်းမယိမ်းရှိလှတဲ့ မျိုးတင့်လီးကြီးကလည်း အားရသလောက် စုပ်ရခက်လှတယ်။
‘လီးစုပ်ချက်က ကောင်းလိုက်တာ.. ထွန်းညို… အား.. စုပ်… စုပ်’
အာသီးလေးထိအောင် စုပ်ပေးနေတဲ့ ထွန်းညိုခေါင်းကိုကိုင်ကာ ဖိချနေတယ်။ အာခေါင်ထိအောင်ငုံပြီး ၄-၅ ချက်လောက် ဆောင့်လိုက်တာနဲ့ ပျို့ထွက်ချင်လာတယ်။ ကိုမျိုးတင့်လက်တွေက ဖယ်လိုက်ပြီး ပါးစပ်ထဲကနေ လီးထုတ်လိုက်တော့မှ အသက်ရှူချောင်သွားတယ်။ လီးကို အပေါ်မြှောက်တင်လိုက်ပြီးခတွဲကျနေတဲ့ ဘောထုပ်တွေကိုပါ ဆွဲစုပ်လိုက်တယ်။ ပျော့ပျော့အိအိလေးနဲ့ ပါးစပ်ထဲထည့်ရကောင်းလှတဲ့ ဘောစိတစိကိုထုတ်ပြီး နောက်တစိကိုပါ ထပ်စုပ်ပေးရင်း လက်ကနေလည်း လီးချောင်းကို ထုပေးထားတယ်။ ခံစားမှုအသစ်တွေနဲ့ ဖီးလ်တက်နေတဲ့ မျိုးတင့်က ဖင်ကြီးကုန်းကာ ဘောယက်နေတဲ့ ထွန်းညိုကို ကြည့်လိုက်တယ်။ ယောင်္ကျားတစ်ယောက် လီးကို အခုလို ပယ်ပယ်နယ်နယ်စုပ်ပေးမယ်လို့ ထင်ရက်စရာမရှိတဲ့ မျက်နှာက သူ့ဘောထုပ်တွေကို ထုတ်လိုက်ပြီး လီးကို ပါးစပ်ထဲ ပြန်ထည့်လိုက်တယ်။
ပါးခွက်တွေ ချိုင့်ဝင်သွားအောင်ထိ ဆွဲစုပ်လိုက်တာကြောင့် လီးကြီးက ပါးစပ်ထဲအပြည့်။ ဆွဲစုပ်ရင်းနဲ့ပဲ လီးနဲ့ပါးစပ်ကို လိုးသလိုမျိုး အဆက်မပြတ်ငုံ့ကာ ဆောင့်နေတယ်။ တံခါးဝဖက်ကို ဖင်ကြီးကုန်းထားတဲ့အတွက် သာအောင်က လိုက်ကာကို ဆွဲဖွင့်လိုက်တာနဲ့ လုံးရင်းစွင်းကားတဲ့ အိုးကြီးက အထင်သား။ မျိုးတင့်လီးကို ကုန်းစုပ်နေတဲ့ ထွန်းညိုကဖင်ကြီးကိုလည်း မွှေ့ရမ်းကာ လှုပ်ရှားနေတယ်။ ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကြားက ဖင်ပေါက်ကလည်း စူစူပွပွနဲ့ အလိုးခံထားရတဲ့ အကြိမ်အရေအတွက်ကို ဖော်ပြနေသလို၊ သာအောင်က ထွန်းညိုနောက်မှာ ဒူးထောက်ကာ ဖြန်းခနဲမြည်အောင်ခဖင်ကြီးကို တစ်ချက်ရိုက်လိုက်တယ်။
‘ငါလိုးမ… တော်တော်ကောင်းတဲ့ ဖင်ကြီးပဲ’
ရုတ်တရက် လန့်သွားပေမယ့် သူ့ဖင်က်ို လိုးနေကြ ကိုသာအောင်ပဲမို့ ထွန်းညိုလည်း စုပ်လက်စလီးကိုပဲ ဆက်စုပ်နေလိုက်တယ်။ သာအောင်က ထွန်းညိုဖင်ကြီးကို ဖြဲကာ သူ့လျှာကို ပြဲအာစပြုနေပြီဖြစ်တဲ့ ဖင်ခေါင်းထဲကို ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ ဖိုးခွါးလီးနဲ့ ဘယ်လောက်တောင် အလ်ိုးခံထားမှန်းမသိတဲ့ခဖင်ခေါင်းက မစိချင်တော့ဘူး။ ခပ်ဟဟဖြစ်နေတာမို့ သာအောင်လျှာဖျားသွင်းဖို့ အဆင်ပြေလှတယ်။ လျှာထိပ်နဲ့ ဖင်ခေါင်းကို လိုးလိုက်ပြီးမှ လျှာပြားကြီးနဲ့ ဘောအစပ်နေရာလေးကနေ အထက်ကိုတက်ပြီး မြီးညှောင့်ရိုးအထိ လျက်ပေးလိုက်တယ်။
‘အား.ကိုသာအောင်.. တော်တော်လုပ်ပေးတတ်တယ်ဗျာ.. ရှီး… ကောင်းလိုက်တာ’
‘ကြိုက်လား.. ထွန်းညို.. မင်းစိတ်ကြိုက် လုပ်ပေးမယ်’
‘ကောင်းတယ် ကိုသာအောင်.. ခုနကလိုမျိုး လျှာပြားကြီးနဲ့ လုပ်ပေးဦး’
သာအောင်လည်း သူ့လျှာကိုစွဲနေတဲ့ ထွန်းညိုကို ခုနကလိုပဲ လျှာကြမ်းကြီးနဲ့ အထက်အောက်ပွတ်ကာ လျက်နေတော့တယ်။ ထွန်းညိုကတော့ အားရစရာ လီးကြီးကို အမြှုပ်စီအောင်ထိ အားပါးတရစုပ်နေပြီး ဖင်မှာကလည်း လျှာကြမ်းကြီးနဲ့ ရှတတ အလျက်ခံနေရတာမို့ နတ်ပြည်ထိရောက်ပြီး နတ်စည်းစိမ်ခံနေရသလို ရှိလှတယ်။
ခဏကြာတော့ မျိုးတင်းက ထွန်းညိုကို ပက်လက်အိပ်စေပြီး နို့ကြီးကြီးတွေကို ကုန်းစို့ပေးတော့တယ်။ သာအောင်ကတော့ ပေါင်ကိုမြှောက်ထားပြီး ဖင်လျက်ကောင်းတုန်း။ မျိုးတင့်က ထွန်းညိုလီးကြီး ကိုဂွင်းထုပေးရင်း လီးထိပ်က လရည်ကြည်လေးတွေကို ပွတ်ယူလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နို့သီးခေါင်းလေးမှာ ပွတ်ပေးပြီး လှိမ့်ပေးနေတော့ ထွန်းညိုလည်း မျက်စိမှိတ်ကာ ဇိမ်ယူနေတော့တယ်။ နှုတ်ခမ်းပေါ်ကို ကျရောက်လာတဲ့ ပူပူနွေးနွေး လီးကြီးကို မျက်စိမဖွင့်ကြည့်ဘဲ ခံစားရတာမို့ ပါးစပ်လေးဟကာ အထဲကို ထည့်ခွင့်ပေးလိုက်တယ်။ မျိုးတင့်က ပါးစပ်ထဲကို လီးထည့်ပေးရင်း လက်ကလည်း နို့တွေကို ချေပေးနေတုန်း။ ကလေးတွေ ချိုချဉ်စုပ်သလိုမျိုး လီးထိပ်နားတဝိုက်ကို နှုတ်ခမ်းစူကာ စုပ်နေတဲ့ ထွန်းညိုက ယောင်္ကျားနှစ်ယောက်ကြား ပြုသမျှနုနေရတယ်။
‘ထွန်းညို.. ထပြီး ငါတို့နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ လီးကို စုပ်ပေးပါလား’
သာအောင်က ဖင်ကြီးကို လျက်နေရာမှတဆင့် ပြောလိုက်တာပါ။ ထွန်းညိုထလာတော့ သာအောင်ကော မျိုးတင့်ပါ ရပ်လိုက်ကြတယ်။ ထွန်းညိုက အလယ်ကိုဝင်ပြီး မစုပ်ရသေးတဲ့ သာအောင်လီးကို စုပ်ကာ လက်တဖက်ကလည်း မျိုးတင့်လီးကို ဂွင်းထုပေးနေတယ်။ သာအောင်နဲ့ မျိုးတင့်ကတော့ ထွန်းညိုရဲ့နို့တွေကို တဖက်တစ်ယောက်စီ ဆုပ်နယ်ပေးရင်း လီးစုပ်ခံနေကြတယ်။ တစ်ယောက်တလှည့်စီကို ဘယ်ညာစုပ်ပေးရင်း စိတ်ကြိုက်စုပ်လို့ အားရတော့မှ
‘ကျတော့်ဖင်ကို မလိုးချင်ကြသေးဘူးလား အစ်ကိုတို့ရာ’
‘လိုးချင်တာပေါ့.. ဒါပေမယ့် မင်းက အလိုးခံချင်တဲ့ပုံစံ လုပ်ပြမှ ငါတို့လိုးပေးမယ်’
သာအောင်စကားကြောင့် ထွန်းညိုလည်း အိပ်ရာပေါ် ပက်လက်လှန်လိုက်ကာ ပေါင်ကိုကားလိုက်ပြီး သူရဲ့စူပွပွဖင်ဝကို လက်နှစ်ချောင်းနဲ့ ထိုးနှိုက်ရင်း
‘လာလိုးကြပါ.. ကျတော့်ဖင်ကို လီးကြီးနှစ်ချောင်းနဲ့ လိုးပေးကြပါ.. တော်တော်ဖင်ခံချင်နေလို့ပါ’
ကျန်လက်တဖက်ကိုလည်း ပါးစပ်ထဲထည့်ကာ လီးစုပ်သလိုလုပ်လိုက်၊ နို့တွေကို ဆုပ်နယ်လိုက်နဲ့ လုပ်ပြနေတယ်။ မြို့ရောက်တိုင်း ဖာရုံတွေဆီ သွားတတ်တဲ့ မျိုးတင့်က
‘ဖာသည်မတွေတောင် မင်းလောက်မလုပ်တတ်ဘူး.. ထွန်းညို… မင်းက ပိုဖာဆန်တယ်.. ပိုက်ဆံမပေးရတဲ့ မင်းလို အလကားကုန်းပေးတဲ့ ကြိုက်ကုန်းဖာသည်လေးကို ငါတို့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ဒီည အဝလိုးပေးမယ်..’
ဆိုကာ သူ့လီးကြီးနဲ့ ဖင်ဝကို သတေ့လိုက်တယ်။ လီးနံ့ရသွားတဲ့ ဖင်ခေါင်းက ကျဉ်းလိုက်ကျယ်လိုက်နဲ့ အလိုးခံဖို့ တာစူနေတယ်။ ဖင်ဝတည့်တည့်ကို မှန်းကာ တွံတွေးထွေးချလိုက်ပြီး လီးထိပ်ကနေတဆင့် ဖြည်းဖြည်းချင်းစီ တချက်ချင်း သွင်းပေးလိုက်တယ်။ ဖင်ထဲကို ရောက်လာတဲ့ လီးကြီးကြီးက ပြည့်သိပ်ကာ ယားနေတဲ့ ခံစားမှုတွေကို တဖြည်းဖြည်းချင်း ဝါးမျိုသွားတယ်။ လီးတချောင်းလုံး ဝင်သွားတာတောင် မဆောင့်သေးဘဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း ညှောင့်နေတဲ့ မျိုးတင့်လိုးပုံက ဆရာကျတယ်။ နည်းနည်းချင်း ပြန်ထုတ်လိုက်ပြီး လီးတဝက်နားရောက်လာရင် ပြန်ထည့်တယ်။ ခုထိ မကြမ်းသေးဘဲ ဖြည်းဖြည်းလေးလိုးကာ ဇိမ်ပေးနေတဲ့ မျိုးတင့်ကို ထွန်းညို စပြီး သဘောတွေ့လာတယ်။
‘အား..ကိုမျိုးတင့်ရာ.. ဘယ်လိုလိုးနေတာတုန်း.. ကျုပ်ကို အသေသတ်နေသလိုပဲ.. ကောင်းလိုက်တဲ့ အရသာ… လီးကြီးတချောင်းလုံးကို ဖင်ထဲကနေ ခံစားနေရတယ်ဗျာ’
‘ဖင်ကို အတွင်းဘက်ကို ဆွဲမညှစ်ထားနဲ့ ထွန်းညို.. အပြင်ဘက်ကိုပဲ ညှစ်ပေး… မင်းပိုကောင်းလာလိမ့်မယ်’
မျိုးတင့်လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်တိုင်း ကပ်ပါလာတဲ့ ထွန်းညိုဖင်ဝသားတွေက ခပ်အာအာ။ ဒီတခါတော့ လီးကို အဆုံးထိထုတ်ချလိုက်ပြီး ဖင်ဝကို တံတွေး ထပ်ထွေးလိုက်တယ်။ လစ်ဟာသွားတဲ့ လီးကြီးကြောင့် ထွန်းညိုလည်း ပိတ်ထားတဲ့ မျက်စိကိုဖွင့်ကြည့်ပြီး
‘လီးထည့်ပေးဦး အစ်ကို.. ဒီည ကျတော့်ဖင်ကြီးကို ပြဲအောင်လိုးပေးရမယ်… အဲဲ့ဒါ အစ်ကိုတို့ တာဝန်ပဲဗျာ’
ထွန်းညိုစကားကြောင့် မျိုးတင့်လည်း တချက်ပြုံးလိုက်ပြီး
‘လိုးပေးမယ်.. မင်းဖင်ကိုရော.. မင်းမိန်းမစဖုတ်ကိုရော.. ပြဲအောင်လိုးပေးမယ်’
‘အားးး…လိုးဗျာ… စိတ်ကြိုက်လိုးဗျာ’
ဖင်ဝကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ဖြဲကာ ထန်နေတဲ့ ထွန်းညိုကိုကြည့်ကာ သာအောင်က
‘မင်းတပည့်ဖိုးခွါးက မင်းငါ့ဆီ ခံနေတာကိုတောင် အူတိုနေတာ… ခုတော့ မျိုးတင့်ပါ သူ့ဆရာဖင်ကို တက်လ်ိုးနေတာမြင်ရင် တော်တော်အသည်းဆာနေလောက်ပြီ’
‘ဖြစ် ဖြစ်ဗျာ.. ကျုင်ဖင်နဲ့ ကျုပ်ခံတာ.. တရွာလုံးကကောင်တွေ တက်လိုးလည်း ဒီကထွန်းညိုက ခံပေးဖို့အသင့်ပဲ’
‘တော်တော်ယားတဲ့ ဖာသည်မပဲ’
‘လိုးပေးကြပါတော့ဗျာ… ကျတော် မခံနိုင်တော့ဘူး.. အစ်ကိုတို့လီးကြီးတွေနဲ့ ကျတော့်ဖင်ကြီးကို လိုးကြတော့’
မျိုးတင့်က လီးကို ဖင်ထဲသွင်းချလိုက်တာနဲ့ တပြိုင်တည်း သာအောင်ကပါ ထွန်းညိုပါးစပ်ထဲ လီးသွင်းလိုက်တော့ အော်ချိန်တောင်မရဘဲ အုလို့သာ အသံထွက်လာတော့တယ်။ အပေါ်နဲ့အောက်ပေါင်းလို့ နှစ်ပေါက်ပဲရှိတာကို ဝိုင်းလိုးကြနေတော့ ထွန်းညို အော်မရဘဲ တအုအုနဲ့ စိတ်ကြိုက်အလ်ိုးခံနေရတော့တယ်။ ပက်လက်လှန်ကာ အလိုးခံနေတဲ့ ထွန်းညိုရဲ့ ရင်အုပ်ကိုဆွဲကိုင်ကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်ပေးရင်း နို့တွေကိုလည်း စိတ်ကြိုက် ချေနေတော့တယ်။ အသားညိုညိုနဲ့ ခန္ဓာတောင့်တောင့် ဘဲကြီးတပွေက ဒီလိုမျိုး အလိုးခံလိိမ့်မယ်လို့ မျိုးတင့် မထင်ခဲ့။ သူလိုးဖူးတဲ့ အခြောက်တွေက ပိန်ပိန်ပါးပါးလေးနဲ့ နွဲ့တဲ့တဲ့လေ။ သို့မဟုတ်ရင် မြို့ပေါ်က မိတ်ကပ်လိမ်းပေးတဲ့သူတွေနဲ့ နတ်ကတော်တွေပေါ့။ ခုတော့ မယားငုတ်တုတ်ရှိရက်နဲ့ ယောင်္ကျားနှစ်ယောက် ဝိုင်းလိုးတာကို ပက်ပက်စက်စက်ခံနေတဲ့ ထွန်းညိုဆိုတဲ့ဘဲကို ကြည့်ကာ မျိုးတင့်စိတ်တွေ ပိုသောင်းကျန်းလာတယ်။ သူဆောင့်လိုးသမျှက်ို လီးစုပ်မပျက်ဘဲ ခံနိုင်တာကိုလည်း ချီးကျူးမိတယ်။
‘ကုန်းလိုက်ကွာ… မင်းဖင်ကြီးကိုကြည့်ပြီး လီးတောင်ခဲ့ရတဲ့ နေ့တွေကို ဒီနေ့ အဆုံးသတ်တော့မယ်’
ပက်လက်လှန်ထားရာကနေ ကုန်းပေးလိုက်တော့ ဖင်ကြီးနှစ်လုံးက တလုံးတခဲကြီး။ ပုဆိုးအောက်နေသာ မှန်းပြီး ထုခဲ့ရပေမယ့် ခုတော့ မျက်စိရှေ့မှာ အထင်သားကုန်းလျက် အလိုးခံဖို့စောင့်နေတယ်။ လီးကို အဆုံးထိ တချက်တည်း ဆောင့်ထည့်လိုက်တော့ အင့်ခနဲမြည်ပြီး အရှေ့ကို ယိုင်သွားတယ်။ ဖင်လုံးတွေကို ဆွဲညှစ်ရင်း တဖတ်ဖတ်မြည်အောင် လိုးနေတဲ့ မျိုးတင့်ကိုကြည့်ကာ သာအောင်က ဘယ်လိုလဲဆိုတဲ့ပုံစံနဲ့ မေးငေါ့ပြတယ်။ ဆောင့်လိုးချက်တိုင်းကို သာသာယာယာ ခံနိုင်တဲ့အတွက်
‘ကောင်းတယ်.. ပက်စက်တယ်…. မင်းပြောတာမှန်တယ် သာအောင်’
ဖင်ကို ကိုင်ထားတဲ့ လက်ကို ခါးဘက်ပြောင်းလိုက်ပြီး ပေါင်ကိုနည်းနည်းကြွကာ ဆက်တိုက် လိုးဆောင့်လိုက်တယ်။
‘အား..ကောင်းလိုက်တာ… လိုး… ကြမ်းကြမ်းလေးဆောင့်လိုး.. ကိုသာအောင်.. ခင်ဗျားလည်း ဝင်လိုးလေဗျာ… ကျတော့်ဖင်ကြီးကို မလိုးချင်တော့ဘူးလား’
‘လိုးချင်တာပေါ့.. ဟိုကောင်ပြီးအောင်ထိ လိုးပါစေ’
‘ရတယ်..လာလိုးကွာ…’
လီးထုတ်ကာ နေရာကဖယ်ပေးလိုက်တော့ သာအောင်လည်း နောက်ဘက်ကိုသွားပြီး ထွန်းညိုဖင်ကြီးကို လိုးပေးလိုက်တော့တယ်။ မျိုးတင့်လီးထက် နည်းနည်းသေးတာကြောင့် ဖင်ထဲကို ရှောရှောရှူရှူ ဝင်သွားတော့တယ်။ ဖင်ထဲ ပြည့်သိပ်ကြပ်မနေဘဲ ခံစားမှုတမျိုးကောင်းလှတဲ့ လီးကြီးကို ရှေ့ကနေကုန်းကာ ထပ်ဆောင့်ပေးလိုက်တယ်။ မျိုးတင့်ကတော့ ဘေးကနေ ပက်လက်လှဲကာ ဂွင်းထုရင်း ထွန်းညိုတို့လိုးတာကို ကြည့်နေမိတယ်။ သာအောင် ဆောင့်လိုးနေတာကိုတောင် အားမရဘဲ ရှေ့ကနေ ကိုယ်တိုင်ဆောင့်နေတဲ့ ထွန်းညိုရဲ့ပါးစပ်နားကို လီးကပ်ပေးလိုက်ကာ စုပ်ခိုင်းတယ်။ ဒီတခါတော့ ထွန်းညိုက လက်ထောက်ကုန်းနေတာကိုမှ ပြားပြားဝပ်လိုက်ပြီး ဆီးခုံအောက်မှာ ခေါင်းအုံးတလုံးကို ထည့်လိုက်တယ်။ နဂိုက မို့မောက်နေတဲ့ ဖင်ကြီးက ပိုကြွလာပြီး သာအောင်လီးနဲ့ တပြေးညီနီးပါး ဖြစ်သွားတယ်။ အလိုက်သင့်ကြွတက်လာတဲ့ ထွန်းညိုဖင်ကြီးကို တချက်ပြီးတချက် ဖွဖွလေးဆင့်ရိုက်ကာ
‘ကောာင်းလိုက်တဲ့ ဖင်ကြီးကွာ.. လိုးမဝဘူး…’
ဟုဆိုကာ လီးကို ထည့်လိုက်ပြန်တယ်။ ရှေ့ကနေ မျိုးတင့်လီးကို လက်နဲ့ဆုပ်ကိုင်ကာ စုပ်ပေးနေရင်း နောက်ကလည်း သာအောင်လိုးတာကို တပြိုင်တည်း ခံစားနေတယ်။ တဖောင်းဖောင်းနဲ့ ဖင်လိုးသံတွေ၊ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ လီးစုပ်သံတွေက အခန်းထဲမှာ ဆူညံနေပြီး အပြင်ပတ်ဝန်းကျင်က ကြားမှာကိုတောင် ဂရုမစိုက်နိုင်လောက်အောင် ထန်နေကြတော့တယ်။ ထွန်းညိုစုပ်ချက်တွေအောက်မှာ အကြောတပြိုင်းပြိုင်းထကာ သောင်းကျန်နေတဲ့ လီးကိုကြည့်ပြီး
‘ကိုသာအောင် ခဏဗျာ’
ဟုဆိုရင်း ခဏဖယ်ခိုင်းကာ မျိုးတင့်လီးပေါ် ထိုင်ချလိုက်တယ်။ လီးကြီးကို ဖင်အဆုံးထိဝင်အောင် ထိုင်ချလိုက်တော့ မျိုးတင့်က ထွန်းညိုကျောပြင်ကိုခလက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖက်ထားပြီး ကားထားတဲ့ ခြေနှစ်ဖက်ကိုလည်း နည်းနည်းကွေးကာ ဖင်ကိုထိပြီး ထိန်းပေးထားလိုက်တယ်။ နို့တွေအစို့ခံပြီး မျိုးတင့်လီးပေါ် တက်ဆောင့်နေတဲ့ ထွန်းညိုက
‘အား.. ကောင်းလိုက်တဲ့ လီးတွေကွာ…’
‘ရွာထဲမှာ ဒီထက်ပိုကောင်းတဲ့ လီးတွေ ရှိသေးတယ်.. ခံချင်လား’
‘အင်း..ခံချင်တယ်..အားး… လိုးပေးကြ… ဒီဖင်ကြီးကို လိုးပေးကြဗျာ’
ကြာလေထန်လေ ဖြစ်လာတဲ့ ထွန်းညိုကိုကြည့်ကာ သာအောင်က နောက်ကနေချုပ်ပြီး သူ့လီးကိုပါ ဖင်ထဲထည့်လိုက်တယ်။
‘အား…သေပြီ.. ဖင်ကြီးကွဲပါပြီ.. အား.. အားး’
ကျယ်လောင်တဲ့ အော်သံကြောင့် သာအောင်လည်း အနားက ပုဆိုးကိုယူကာ ပါးစပ်ကို အမြန်ပိတ်ထားလိုက်ရတယ်။ တအုအုသာ မြည်နိုင်တဲ့ ထွန်းညိုက လီးနှစ်ချောင်းလုံးကို ဖင်ထဲမှာထည့်ကာ အလိုးခံနေရတော့တယ်။ နာကျင်တဲ့ဒဏ်ကြောင့် မျက်ရည်တွေ ဝိုင်းတက်လာပေမယ့် ပါးပြင်ကို ကျမလာခင်မှာပဲ ခံစားမှုက ပုံစံပြောင်းလဲသွားတော့တယ်။ မနာကျင်တော့ဘဲ ဖင်ထဲက လီးနှစ်ချောင်းရဲ့ အဝင်အထွက်တွေက တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ ညက်လာကာ စိတ်ကူးတောင်မယဉ်နိုင်တဲ့ ခံစားမှုအဖြစ် ပြောင်းသွားတယ်။ ထွန်းညိုသာမက မျိုးတင့်ရော သာအောင်ပါ ခံစားမှုအသစ်ကို ခံစားလိုက်ရတယ်။ ပြည့်သိပ်နေတဲ့ခဖင်အတွင်းမှာ လီးနှစ်ချောင်းက တချောင်းနဲ့တချောင်း ပွတ်တိုက်ပြီး ကောင်းနေတာကတမျိုး၊ ဖင်အတွင်းသားနံရံတွေရဲ့ နူးညံ့မှုကတဖုံ၊ ညှစ်လိုက်လျှော့ချလိုက်နဲ့ ဖင်ကြွက်သားတွေကို အထာကျကျလုပ်နေတဲ့ ထွန်းညိုကြောင့်ပါ နှစ်ယောက်လုံးက ဇာတ်မတိုက်ထားပါဘဲ လရည်တွေကို ဖင်ထဲအပြည့် ထည့်ပေးလိုက်ကြတယ်။
‘အား..ပြီးသွားပြီ…အား..အားးး’
‘အိုး..ငါလိုး…ပြီးပြီဟ.. အားးး.. အားး’
ဆိုကာ ပြိုင်တူညဉ်းလိုက်ကြပြီး ဆောင့်ချက်တွေက နှေးကွေးရာမှတဆင့် ရပ်တန့်သွားခဲ့ကြတယ်။ ထွန်းညိုက လီးနှစ်ချောင်းလုံးကို ဖင်ထဲက မထုတ်သေးဘဲ အပေါ်ကနေ ဖြည်းဖြည်းချင်းဆောင့်ကာ ကိုယ့်လီးကိုယ် ထုနေလိုက်တယ်။ မျိုးတင့်လောက် မကြီးရင်တောင် ဒင်းပြည့်ကျပ်ပြည့်ရှိတဲ့ လီးတုတ်ကြီးကနေ လရည်တွေ ဒလဟောပန်းထွက်ကုန်ပြီး မျိုးတင့်ရင်ဘတ်နဲ့ မေးစေ့နားတွေထိပါ ရွှဲကုန်တယ်။ ပြွတ်ဆိုတဲ့ အသံနဲ့အတူ ဖင်ခေါင်းထဲက လီးကြီးနှစ်ချောင်းက ပျော့ခွေစွာထွက်လာပြီး နောက်ကနေ လရည်တွေကပါ စီးကျလာတယ်။ မောပန်းစွာနဲ့ ဘေးနားကို ပက်လက်လှဲအိပ်လိုက်ပြီး
‘ကောင်းလိုက်တာဗျာ… ငါလ်ိုး… တော်တော်လိုးတတ်ကြတယ်’
‘မင်းရော အခံကောင်းတယ် ထွန်းညို.. ငါ့ဘဝမှာ ဒီလောက်ကောင်းတာမျိုး မကြုံဖူးသေးဘူး’
‘အေး..ငါရောပဲ… သာထန်ဖင်ကို လိုးတုန်းကတောင် ဒီလောက်မကောင်းသေးဘူး.. ဒီညကတော့ အမှတ်တရပဲဟေ့’
ရုတ်တရက် ထွက်လာသော သာအောင့်စကားကြောင့် မျိုးတင့်က လှမ်းတားလိုက်ပေမယ့် မမှီတော့ပေ။
‘သာထန်ဆိုတာ ဟိုနှုတ်ခမ်းမွှေးကားကားနဲ့ လူကြီးကို ပြောတာမလား’
ဆိုပြီး မေးခွန်းထုတ်လိုက်တဲ့ ထွန်းညိုကို နှစ်ယောက်လုံးက မျက်စိအဝိုင်းသားဖြင့် ကြည့်ကာ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ရတော့တယ်။
—————————-
‘ထွန်းညို.. ထွန်းညိုရေ’
အောက်က ကိုမြတ်သာခေါ်သံကြောင့် ငွေနှင်းကို လိုးပေးနေတာကို ရပ်လိုက်ပြီး ပုဆိုးကို ကပျာကယာဝတ်ကာ ပြေးဆင်းလာခဲ့တယ်။
‘ကိုမြတ်သာ ဘာဖြစ်တုန်း…’
‘ဟိုဘက်ရွာကို ဓါးပြတွေ ဝင်စီးတယ်တဲ့… အဲ့ဒါ ငါတို့ ဒီညကင်းစောင့်ရမှာ ရွာကို’
‘ဟုတ်လား… တော်တော်ပါသွားကြတယ်ဆိုလား’
‘အတွင်းပစ္စည်းတွေတော့ ပါသွားကြမှာပေါ့.. အတိအကျတော့ မသိရသေး.. ပါသွားတဲ့သူတွေတော့ များတယ်လို့ ကြားတယ်’
ကိုမြတ်သာက အတွင်းဖက်ခန်းက ဓါးရှည်နှစ်လက်ကိုယူပြီး ပြန်ထွက်လာတယ်။
‘အဘကော…ကိုမြတ်သာ’
‘ဦးလေးက ရွာထိပ်မှာ လူစုနေတယ်… ငါနဲ့ထွန်းညိုက ဟိုကိုလိုက်သွားမယ်.. ဖိုးခွါးက အိမ်စောင့်ကျန်ခဲ့’
‘ဖြစ်ပါ့မလား.. ရှင်တို့ထဲကတျောက်ရော ကျန်ခဲ့မှာပေါ့’
‘ရွာအကာတွေကလုံရင် အလွယ်တကူနဲ့ အိမ်တွေကို မရောက်နိုင်ဘူး.. ခုက ဝင်နိုင်ခြေရှိတဲ့ နေရာတွေမှာ ပိတ်ဆို့ထားမှာ.. လူအားလိုလို့’
မရွှေနှင်းကတော့ ဘာမှဆက်မပြောတော့ပေ။ ဖိုးခွါးကလည်း ဓါးတစ်ချောင်းနဲ့ အိမ်ကိုကာကွယ်ရန်အသင့်။ ရွာထိပ်ရောက်သွားတော့ သူကြီးက အကုန်လုံးကို နေရာချထားပြီးပြီ။
‘မင်းနဲ့ထွန်းညိုက ကိုထွန်းလှတို့အဖွဲ့နဲ့ ရွာမြောက်ဘက်ကို လိုက်သွား…’
ကိုမြတ်သာကို ပြောလိုက်တော့ ထွန်းညိုတို့လည်း ရွာမြောက်ဘက်ကို ထွက်လာကြတယ်။ ထန်းတောခပ်အုပ်အုပ်နဲ့ တဆက်တည်းမှာ လယ်ကွင်းတွေက မျက်စိတဆုံးရှိနေတာမို့ ပုန်းခိုဖို့နေရာ အခက်အခဲကြောင့် ရွာမြောက်ဘက်က ဝင်လာနိုင်ခြေနည်းတယ်။ ထွန်းညိုနဲ့ ကိုမြတ်သာအပါ အရွယ်ကောင်း ယောင်္ကျား ၇ ဦးလောက်ရှိတာမို့ အင်အားကလည်း မနည်းပေ။ တစုတည်း ထိုင်လိုက်ကြပြီး ရွာပြင်ဘက်ကို မျက်နှာမူထားကြတယ်။ ထွန်းညိုကတော့ အဖွဲ့ထဲက ကိုသာထန်ကိုကြည့်ကာ ဟိုးတရက်က ကိုသာအောင်ပြောခဲ့တဲ့ စကားတွေကို နားထဲကြားယောင်နေမိတယ်။ ကိုသာထန်လည်း သူ့လိုပဲ လူမသိသူမသိ ဖင်ခံနေတာပေါ့လေ။ အဲညကတော့ ကိစ္စထွေထွေထူးထူး ထပ်မဖြစ်ခဲ့ဘဲ အေးချမ်းစွာ ပြီးဆုံးခဲ့တယ်။
‘အဲရွာမှာ အရီးလှမေတို့သား ရှင်ပြုပွဲရှိတာလေ.. ဒါကြောင့် ဝင်တိုက်တာနေမှာပေါ့’
‘ပါသွားတာတော့ များတယ်တဲ့.. မြို့ပေါ်က ဧည့်သည်တွေဆီကလည်း အတော်ပါသွားတယ်ကြားတယ်’
‘အရီးလှမေတို့ကတော့ အများဆုံးပဲတဲ့တော့… သူ့သမီးဖို့လုပ်ထားတဲ့ ကျောက်ဘယက်လေးတောင် ပါသွားတယ်ဆိုပဲ’
‘အဲရွာက သူကြီးတောင် လက်တဖက် ပြတ်သွားတာတဲ့.. ကြောက်စရာကြီးပါအေ’
သတင်းတွေကတော့ ဟုတ်တာရော၊ မဟုတ်တာရောဖြင့် မနက်ခင်းစျေးလေးမှာ တညံညံရှိလှတယ်။ စျေးကပြန်လာတဲ့ ငွေနှင်းတို့ညီအစ်မက စျေးခြင်းတောင်းကိုချကာ
‘အမလေး.. ရွာမှာတော့ သတင်းတွေက အစုံပျံ့နေတာပဲအေ.. ဟုတ်မဟုတ်တော့ မသိဘူး’
‘ဒီလိုပဲလေ.. ရွာတရွာ ဓါးပြတိုက်ခံရတိုင်း ဒီသတင်းတွေချည်းပဲ.. နည်းနည်းပါးပါး ပြောင်းကြမှာပေါ့အေ.. ကြာတော့ရိုးလာပြီ’
မရွှေနှင်းစကားကို အိမ်သားအကုန် ဝိုင်းရယ်လိုက်ကြတယ်။
‘ကဲ… ကိုယ်တော်ချောတွေလည်း ညအိပ်ရင် သတ်ိနဲ့အိပ်ကြတော့’
‘ဒီမယ်.. မင်းတို့မိန်းမသားနှစ်ယောက်က အပေါ်ထပ်မှာ ရွှေနှင်းတို့ညီအစ်မတွေနဲ့ အတူတူ လုံလုံခြုံခြုံ တံခါးပိတ်အိပ်ကြ.. ငါတ်ို့ယောင်္ကျားသားတွေကတော့ အိမ်စောင့်ရင်း အောက်ထပ်မှာ အိပ်လိုက်မယ်’
ဦးလေးက နေရာချတော့ အကုန်လုံး လက်ခံကြရတယ်။ အိပ်ကြတော့လည်း အောက်ထပ်မှာ အကုန်တန်းစီအိပ်ကြရတယ်။ ဖိုးခွါးနားက ထွန်းညို၊ ကပ်လျက်မှာ ကိုမြတ်သာနဲ့ အစွန်ဆုံးမှာတော့ ယောက္ခထီးကြီး ဦးဘမိုးပေါ့။
ဖိုးခွါးက သူ့ဘက်ကို ကျောပေးအိပ်နေတဲ့ အစ်ကိုလေးလုံချည်ကို အောက်ကနေ မတင်လိုက်ပြီး ဖင်ဝကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ စမ်းနေမိတယ်။ တစ်ရက်ထက် တစ်ရက်၊ တစ်ကြိမ်ထက်တစ်ကြိမ် ပိုကျယ်လာတဲ့ အစ်ကိုလေးဖင်ပေါက်ကို လူဘယ်နှစ်ယောက်များ တက်လိုးထားပြီလဲ။ သူသိသလောက်ကတော့ ကိုသာအောင် တစ်ယောက်တည်းပဲ ရှိသေးတယ်။ ဖိုးခွါးလည်း တံတွေးနည်းနည်းဆွတ်ကာ ဖင်ကြီးထဲကို ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ ရုတ်တရက်ဝင်လာတဲ့ လီးကြီးကြောင့် ထွန်းညိုက ပါးစပ်ကို အမြန်အုပ်လိုက်ရပြီး အသာငြိမ်ခံနေလိုက်တယ်။ ကိုမြတ်သာက အိပ်မောကျနေပြီမို့ တခူးခူးတခေါခေါ။
ဖိုးခွါးက နောက်ကနေ ဖြည်းဖြည်းလေး ကပ်လိုးနေတာက တမျိုးတမည်ကောင်းနေသလို အရှေ့မှာလည်း မယားညီအစ်ကိုဖြစ်တဲ့ ကိုမြတ်သာနဲ့ ယောက္ခထီးကြီးပါ ရှိနေတော့ စိတ်လှုပ်ရှားမှုပါရောပြီး ခံစားမှုက ပိုကောင်းနေတယ်။ ဖင်ကို ဖိုးခွါးဘက်ကို ပိုကော့ပေးလိုက်ပေမယ့် မျက်စိတွေကတော့ ကိုမြတ်သာလီးပေါ်မှာ။ နှစ်ယောက်ညှပ်လိုးတာခံရတဲ့ အရသာကို သိနေတော့ သူထပ်လိုချင်မိတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူ့လက်တွေက ကိုမြတ်သာပုဆိုးပေါ် ရောက်သွားတယ်။
ထွန်းညိုက ကိုမြတ်သာပုဆိုးပေါ်ကနေ ပေါင်ရင်းတွေကိုပွတ်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း လီးရှိရာဆီ တိုးသွားတယ်။ လီးက ထိုးထောင်မနေပေမယ့် ခပ်မာမာလေး ဖြစ်နေတာမို့ အပေါ်ကနေ ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ ရုတ်တရက် ကိုမြတ်သာက သူ့ဘက်ကိုလှည့်လိုက်တာမို့ လက်တွေကို ပြန်ယူလိုက်သလို ဖိုးခွါးကလည်း နောက်ကလိုးနေတာ ရပ်သွားတယ်။ နောက်မှ အိပ်ချင်မူးတူးဖြင့် လှည့်လာတာသိသွားမှ ရင်ခုန်နေတာတွေလည်း ငြိမ်သွားရပြီး ဖိုးခွါးကလည်း ပြန်ဆောင့်ပေးတယ်။ ထန်းရည်အရှိန်နဲ့ ပင်ပန်းတာပါရောပြီး ကုလားသေကုလားမော အိပ်ပျော်နေတဲ့ ကိုမြတ်သာရဲ့ ပုဆိုးခါးပုံစကို အသာဖြည်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ လက်နှိုက်ပြီး လီးချောင်းကို ဆုပ်ကိုင်ကာ အသာထုပေးနေတယ်။
ကိုမြတ်သာလီးက ထွန်းညိုလက်ထဲမှာပဲ မာရာနေကတဆင့် တောင်လာကာ လရည်ကြည်လေးတွေပါ စို့တက်လာတယ်။ ထွန်းညိုလည်း မနေနိုင်တော့ဘဲ ခန္ဓာကိုယ်ကို နည်းနည်းပိုကွေးကာ စုပ်ပေးလိုက်တော့ နောက်ကလိုးနေတဲ့ ဖိုးခွါးက မျက်စိအဝိုင်းသား။ အစ်ကိုလေးလုပ်နေတာက တော်တော်အန္တရာယ်များတယ် ဆိုပေမယ့် ဖိုးခွါးလည်း ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ ငြိမ်နေလိုက်တယ်။ စိတ်ထဲမှာတော့ ကိုမြတ်သာ နိုးမလာဖို့သာ ကြိတ်ဆုတောင်းနေလိုက်တယ်။ အစ်ကိုလေးကတော့ ကိုမြတ်သာလီးကို စုပ်ကောင်းတုန်း။ ကွေးကွေးလေးဖြစ်နေတဲ့ ထွန်းညိုက အောက်ကို နည်းနည်းဆင်းလိုက်တော့ ဖိုးခွါးပါ လိုက်ဆင်းလိုက်တယ်။ အချိန်ဆွဲလို့မသင့်တော့ ခပ်မြန်မြန်နဲ့ အသံမထွက်အောင် တိုးတိုးလေး လိုးပေးလိုက်ရင်း လရည်ထွက်ဖို့ကို ကြိုးစားနေတယ်။ တခါတလေ အောက်ကြမ်းပြင်က တကျွီကျီမြည်သံတွေကြောင့် ထိန်းလိုက်ရတာနဲ့ လရည်ထွက်ဖို့ ကြာနေတယ်။
ထွန်းညိုကတော့ ကိုမြတ်သာလီးကို ခိုးစုပ်နေရတာဟာ ပိုအရသာရှိလှတယ်။ လီးကြီးက ကိုသာအောင်လီးလိုမျိုး တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင်နဲ့ အရွယ်တော်မို့ စုပ်ရတာ အဆင်ပြေလှတယ်။ ခပ်ကြာကြာလေး စုပ်ပေးချိန်မှာတော့ ကိုမြတ်သာလရည်တွေဟာ ထွန်းညိုပါးစပ်ထဲ ပန်းထွက်ကုန်တယ်။ ညှီစို့စို့နဲ့ စိမ်းရွှင်ရွှင်အရသာရှိတဲ့ လရည်တွေကို ထွန်းညို တခါမှ မမြည်းဖူးပေမယ့် အရသာရှိသလို ခံစားရတာကြောင့် အကုန်မျိုချလိုက်တော့တယ်။ လီးထိပ်မှာ ကပ်ကျန်ခဲ့တဲ့ လရည်တွေကိုပါ ဆွဲစုပ်ပြီး မျိုးချလိုက်တော့ ကိုမြတ်သာဆီက အင်းခနဲ ညဉ်းသံတိုးတိုးလေး ထွက်လာတယ်။ ခါးပြန်မတ်လာတဲ့အတွက် ကိုမြတ်သာကို စုပ်ပေးတာ ပြီးသွားပြီမှန်း သိလိုက်တာမို့ ဖိုးခွါးလည်း ထွန်းညိုနို့တွေကို နောက်ကနေ လှမ်းဆုပ်ကိုင်ကာ ခပ်ပြင်းပြင်းလေး လိုးလိုက်တယ်။
‘ရှူးတိုးတိုး.. အကုန်နိုးကုန်တော့မှာပဲ… ဖိုးခွါး’
လေတိုးသံလောက်သာရှိတဲ့ အသံနဲ့ ပြောလိုက်ပေမယ့် ဖိုးခွါးက အဆောင့်မပျက်ပေ။ ခန္ဓာကိုယ်ကို ဖြောင့်ဖြောင့်ကြီးမတ်ထားပြီး ထွန်းညိုကျောပြင်နဲ့ ဖိုးခွါးရင်ဘတ်က တသားတည်းကပ်နေတာမို့ ဖင်လုံးကြီးကြီးတွေကို ဖိဖိလိုးနေရတာက အရသာကောင်းလှတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနီးကပ်လာတဲ့ ပြီးဆုံးခြင်းက အချိန်တိုအတွင်းမှာပဲ ဆိုက်ရောက်သွားတယ်။ လရည်နွေးနွေးလေးတွေက ဖင်ပေါက်ကြောင်းတလျှောက် လျှံတက်သွားတဲ့ ခံစားမှုမျိုး ရလိုက်မိတယ်။ ဖိုးခွါးကတော့ ငြိမ်ကျသွားပြီ။ လရည်မထွက်နိုင်သေးတဲ့ ထွန်းညိုကတော့ စိတ်တွေချုပ်တည်းမရပေ။ ခုအချိန် လိုးစရာက မိန်းမဖြစ်သူ ငွေနှင်းသာ ရှိသော်လည်း အဆင်မပြေလှတာမို့ အိမ်သာထဲသွားကာ ဖိုးခွါးလရည်တွေကို ညှစ်ထုတ်ပြီး ကိုယ့်လီးကိုယ်ပွတ်ကာ ထုချလိုက်တော့မှ လူရောစိတ်ပါ ကျေနပ်သွားတော့တယ်။
အပိုင်း (၃) မျှော်
