သူကြီးသမက် ထွန်းညို (အပိုင်း ၁)
ရေးသားသူ – cumwhoreinyourarea (Wattpad)
ပန်းလှရွာကလေးက မြင်းခြံကနေဆက်သွားလိုက်ရင် ထန်းလှရွာ၊ သာပေါင်းရွာ၊ မြစ်သာငယ်ရွာတို့နဲ့ တဆက်တည်းဖြစ်ပြီး အညာဒေသပီပီ ပူပြင်းခြောက်သွေ့လှတဲ့ ရွာလေးတစ်ရွာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ထန်းပင်တွေ ထိုးထိုးထောင်ထောင်ရှိပြီး၊ မန်ကျည်းပင်တွေက အုပ်အုပ်ဆိုင်းဆိုင်းနဲ့မို့ နွေအခါဆို အရိပ်အာဝါသကောင်းလှတဲ့ ရွာလေးလည်းဖြစ်တယ်။ ရွာလေးမှာ နေထိုင်တဲ့သူတွေကလည်းလယ်ယာစိုက်ပျိုးရေးကိုပဲ အဓိကထားလုပ်ကိုင်ကြပြီး နေဝင်မိုးချုပ် အလုပ်နဲ့လက်မပြတ် ရှိကြတယ်။ ယောင်္ကျားသားတို့မည်သည်လည်း ယောင်္ကျားသားတို့အလုပ်၊ မိန်းမသားတွေဆိုလည်းမိန်းကလေးအလုပ်နှင့် ကလေးနဲ့အိုကြီးအိုမအရွယ်ကလွှဲ၍ ကျန်အရွယ်ကောင်းသူအကုန်လုံးအလုပ်လုပ်ကြရတယ်။ နွေရာသီမှာ ပဲ၊ ပြောင်း၊ ဝါ စသည့်ဖြင့် စိုက်ကြပြီး မိုးရာသီဆိုရင် ဆန်စပါးကို အဓိကထားစိုက်ပျိုးကြကာ နီးစပ်ရာဖြစ်တဲ့ မြင်းခြံမြို့မှာ သွားရောက် ရောင်းဝယ်ဖောက်ကားကြပါတယ်။
ရွာအဝင်လမ်းတလျှောက် အုပ်အုပ်ဆိုင်းဆိုင်းရှိလှတဲ့ မန်ကျည်းပင်တွေအောက်မှာတော့ ဖုန်အလိမ်းလိမ်းထလျက် နွားလှည်းတွေက ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန်သွားလာနေကြတယ်။ ပန်းလှရွာတရွာလုံးလည်း အုတ်အော်သောင်းနင်းဖြစ်ကာ နီးစပ်ရာရွာကလူတွေလည်း လာရောက်နေကြတယ်။ တရွာနဲ့တရွာ ဆွေမကင်းမျိုးမကင်းတွေမို့ သူ့အိမ်မှာငါနေ၊ ငါ့အိမ်မှာသူနေ စသဖြင့် ပန်းလှရွာသူကြီးသမီး မငွေနှင်းရဲ့ မင်္ဂလာဆောင်ကို လာအားပေးကြတာပါ။ မင်္ဂလာဆောင်မယ့် မိသားစုနှစ်စုကလည်း ရွာမျက်နှာဖုံးသူဌေးသူကြွယ်တွေ ဖြစ်ကြတော့ ပန်းလှရွာတဝိုက်မှာ အကြီးကျယ်ဆုံး မင်္ဂလာပွဲပဲဟု လူတွေက သမုတ်နေကြတယ်။
မင်္ဂလာမဆောင်ခင် တစ်ရက်အလိုကနေ မြို့ပေါ်က ဇာတ်သဘင်ကို ငှါးရမ်းထားတော့ လူတွေတိုးမပေါက် စည်ကားလွန်းလှတယ်။ ညဘက်ဆို ဇာတ်ပွဲကြည့်၊ နေ့လည်ဆို သူကြီးသမီး အလှမလေး သတိုးသမီးလောင်း မငွေနှင်းကိုကြည့်နဲ့ ပျော်မဆုံးမော်မဆုံး ရှိနေကြတယ်။
‘အယ်..မငွေနှင်းကိုရတဲ့ ဒင်းကတော့ သိပ်ကံကောင်းတာပဲအေ’
‘အလိုတော်…တရွာတပြည်က ယာပိုင်ရှင်သူဌေးသား ဥစ္စာပေါရုပ်ချောကိုရတဲ့ ဒင်းကရော ကံမကောင်းလို့လား’
‘တူပါ့မလား စာဥရေ… ဟိုက ပန်းလှရွာမကလို့ အနီးနားရွာတွေမှာပါ နာမည်ကြီးတဲ့ မငွေနှင်းကို ရတာလေ.. သင်းက ပိုက်ဆံရှိတာတစ်ခုပဲ.. တခြားသူဌေးသားတွေလည်း မငွေနှင်းကို လာတောင်းကြတာပဲ.. သူတို့နဲ့ကြ မပေးစားဘဲ သူကြီးက ခုတျောက်ကိုပဲ ရွေးတာလေ.. သင်းကံကောင်းတာပေါ့’
အလှူမှာကျွေးမယ့် ထမင်းဟင်းချက်ပြုတ်နေကြတဲ့ အဖွဲ့မှာ ပြောနေကြတဲ့ စကားလေး တစ်ခွန်းစ နှစ်ခွန်းစပေါ့။ ဒီနေ့ကတော့ မင်္ဂလာဆောင်ရက်ဆိုတော့ လူတွေက ပိုစည်ကားနေတယ်။ ရွာသူကြီးအိမ်မှာလည်း အမျိုးတွေ၊ မြို့ပေါ်က ဧည့်သည့်တွေနဲ့ ပြည့်နေကြပြီး တစ်ယောက်တစ်ခွန်း စကားတွေကြောင့် ဆူညံပွတ်လောရိုက်နေတယ်။ အိမ်အပေါ်ထပ်မှာတော့ သတိုးသမီးလောင်း မငွေနှင်းက အလှပြင်နေတယ်။ ရွှေဖလားရောင် သတိုးသမီးဝတ်စုံလေးနဲ့ လှချင်တိုင်းလှနေတဲ့ မငွေနှင်းကတော့ လူပြောချင်လည်း ပြောစရာကောင်းအောင် လှနေတာပဲလေ။
သတိုးသားကတော့ ပန်းလှရွာနဲ့ နည်းနည်းအလှမ်းဝေးတဲ့ သာစည်ရွာက လယ်ယာမြေပိုင်ရှင် သူကြွယ်ဦးသာဗျောရဲ့သား ထွန်းညို။ ထွန်းညိုက အသက် ၂၈ နှစ်ထဲရှိနေပြီး အညာသားပီပီ တောင့်တောင့်တင်းတင်း၊ မျက်လုံးမျက်ဖန်ကောင်းကောင်းနဲ့ ယောင်္ကျားပီသလွန်းသူပေါ့။ သူဌေးသားဆိုသည့်တိုင် ကျော့ကျော့မော့မော့ မနေတတ်ဘဲ ရွာဓလေ့အတိုင်း အလုပ်တွေလုပ်သူမို့ ရင်အုပ်မို့မို့၊ လက်ဖျံလက်မောင်း တောင့်တင်းကာ သဘာဝကပေးစွမ်းတဲ့ ကြွက်သားအကြီးကြီးတွေနဲ့ မိန်းကလေးတိုင်းရဲ့ စိတ်ကူးယဉ်ချင်စရာပုံစံ ဖြစ်နေတယ်။ ထွန်းညိုတကိုယ်လုံးမှာ အလှဆုံးက တောင့်တင်းလှတဲ့ ပေါင်တွေနဲ့ ထောက်ပံ့ထားတဲ့ ဖင်လုံးကြီးကြီးတွေပဲ။ အညာပုဆိုး ခပ်နွမ်းနွမ်းတွေ ဝတ်ထားရင် ဖင်လုံးကြီးက အယ်ထနေကာ ယောင်္ကျားချင်းတောင် ပြစ်မှားစရာကောင်းလှတယ်။ မိဘတွေစီစဉ်မှုအရ ပန်းလှရွာက ကွမ်းတောင်ကိုင် သူကြီးသမီးမငွေနှင်းနဲ့ လက်ဆက်ရမယ်ဆိုပေမယ့် ထွန်းညိုကတော့ သိပ်စိတ်မပါလှ။ ပန်းလှရွာရောက်တော့လည်း မငွေနှင်းနဲ့ တခါသာဆုံဖူးပြီး ထပ်မတွေ့ဖြစ်ပါ။
မင်္ဂလာဆောင်မယ့်ရက်မှာတော့ ရွာမြောက်ဘက်က ထန်းတောထဲမှာ ထွန်းညိုရဲ့တပည့်ဖြစ်သူ ဖိုးခွါးက ထွန်းညိုဖင်ကြီးကို ဆောင့်လိုးလျက်ရှိတယ်။
‘အား..ဖိုးခွါး..အစ်ကို့ဖင်ကြီးကို အားရအောင်လိုးစမ်းပါကွာ… အားးးး’
ဖိုးခွါးက ဖင်ကြီးကုန်းကာ အလိုးခံနေတဲ့ ထွန်းညိုရဲ့ ခါးတွေကိုကိုင်ကာ
‘အား…လိုးနေတာပဲလေ… အားမရဘူးလား.. ကျတော်ကတော့ အစ်ကို့ဖင်ကို ဘယ်လိုမှ မဖြိုန်ိုင်တော့ဘူး’
‘အား..အိုး.. ကောင်းတယ်.. အစ်ကို့ဖင်ကို ပြဲအောင်သာလိုးပေး.. အား… အားးး’
ဖိုးခွါးလည်း အတတ်နိုင်ဆုံး ဆောင့်လိုးရင်း လရည်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်တော့တယ်။
‘အား..အီး..ပြီးသွားပြီအစ်ကို…’
ဖိုးခွါးက သူ့ပုဆိုးနဲ့ လီးနဲ့ဖင်ကို သုတ်ပေးပြီး
‘အစ်ကို အမြန်ပြန်ကြရအောင် ခဏနေကြ ပွဲစတော့မှာလေ’
‘အေးပါကွာ…ခဏပဲ’
ဆိုကာ ရွာထဲပြန်လာခဲ့ကြတယ်။ ဖိုးခွါးက အသက် ၂၄ နှစ်ရှိကာ ထွန်းညိုတို့အိမ်မှာ သူရင်းငှါးအဖြစ်နေတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်ဖြစ်တယ်။ ထွန်းညိုလောက် ဘော်ဒီမတောင့်ပေမယ့် သူ့အချိုးအစားနဲ့သူ ကြည့်ကောင်းတဲ့သူပါ။ သူနဲ့ထွန်းညိုက အရင်ကတည်းက ဖင်လိုးဖင်ခံတွေမို့ ကိုထွန်းညို မင်္ဂလာဆောင်မှာဆိုတော့ နည်းနည်းနှမြောနေတယ်။ နောက်ဆို လိုးနေကြဖင်ကြီးကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် လိုးခွင့်မရှိတော့ဘူးလေ။
‘ဟော.. သတိုးသားပြန်ရောက်ပြီ.. သွား.. အဝတ်လှဲချည်.. မောင်ရင်က ဘေးကနေ ကူပေးလိုက်’
ထွန်းညိုနဲ့ ဖိုးခွါးလည်း အခန်းထဲဝင်ကာ အဝတ်အစားတွေ လှဲလိုက်ကြတယ်။ မင်္ဂလာဆောင်ကတော့ အရာအားလုံး ချောချောမွေ့မွေ့ ပြီးသွားတော့မှ လူကြီးတွေ စိတ်အေးရတယ်။ တရံတခါ မင်္ဂလာဆောင်တွေရှိရင် ဓါးပြတွေဝင်တိုက်လေ့ရှိတာမို့ အခုလို အေးအေးချမ်းချမ်း ပြီးသွားတာကို သတိုးသားနဲ့ သတိုးသမီး ကုသိုလ်ကံကောင်းလှတယ်လို့ လူတွေက ပြောကြတယ်။
ညရောက်တော့ ဇာတ်ပွဲက လူစည်ကားလှတယ်။ သတိုးသားအသစ်စက်စက်နဲ့ သတိုးသမီးအသစ်စက်စက်တို့ကလည်း ပွဲရှေ့ဆုံးမှာထိုင်ကာ အားပေးကြတယ်။ လူတွေကတော့ ဇာတ်ပွဲကြည့်လိုက်၊ ဇနီးမောင်နှံအသစ်စက်စက်ကို ကြည့်လိုက်နဲ့ တွတ်ထိုးနေကြတယ်။ မငွေနှင်းက ဘေးကသူငယ်ချင်းဖြစ်သူ မယ်ကျော့နဲ့ စကားတပြောပြော ရှိပေမယ့် ထွန်းညိုကတော့ တိတ်ဆိတ်ကာ ပွဲကြည့်နေတယ်။
‘နှမငွေနှင်း.. အစ်ကို ပွဲစျေးလျှောက်ပတ်ကြည့်လိုက်ဦးမယ်.. ငါ့နှမ လိုက်ချင်သလား’
‘မလိုက်တော့ဘူး အစ်ကို… နှမ ပွဲပဲဆက်ကြည့်လိုက်မယ်’
‘ကောင်းပြီလေ.. အဲ့ဆို အစ်ကိုသွားနှင့်ပြီ’
ဟုဆိုကာ ပုဆိုးကို ဖုန်ခါပြီး ပွဲစျေးဘက် ထွက်လာခဲ့တယ်။ ပွဲစျေးဆိုတာ အနီးနားကရွာတွေက ဇာတ်ပွဲရှိတဲ့နေရာတွေဆီ လိုက်ကာ မြို့ပေါ်က ပစ္စည်းအဆန်းတွေ၊ မုန့်တွေကို လိုက်ရောင်းနေကြခြင်းပါ။
‘အစ်ကို..ဘယ်သွားမလို့တုန်း’
ရုတ်တရက် ပခုံးကိုပုတ်ကာ ပြောလိုက်တဲ့စကားကြောင့် နောက်လှည့်ကြည့်ကာ
‘ဖိုးခွါး.. ငါမင်းကိုရှာနေတာ.. ဘယ်တွေပျောက်နေတာလဲ’
‘ကျတော် ပွဲခင်းထဲမှာရှိတာလေ.. အစ်ကိုထွက်လာတာမြင်လို့ လိုက်လာတာ’
‘အေး..ကောင်းတယ်.. လာ မြန်မြန်သွားကြမယ်.. နေ့လည်က ထန်းတောဆီ’
ထွန်းညိုနဲ့ ဖိုးခွါးလည်း ရွာမြောက်ဘက်က ထန်းတောဆီ ခရီးနှင်လာခဲ့ကြတယ်။ တရွာလုံးက ဇာတ်ပွဲထဲရောက်နေကြတာမို့ အိမ်တိုင်း တိတ်ဆိတ်နေတယ်။ ထန်းထောထဲရောက်တော့ ထွန်းညိုက ဒူးထောက်ထိုင်ကာ ဖိုးခွါးပုဆိုးကိုမပြီး မတောင်သေးတဲ့လီးကြီးကို စုပ်ပေးလိုက်တယ်။ ဖိုးခွါးလီးရဲ့ လုံးပတ်က အင်မတန်ကြီးပြီး အရှည်ကလည်း တော်တော်ရှည်တာမို့ ထွန်းညိုပါးစပ်နဲ့ မဆံ့ပေ။ လီးထိပ်နားကိုကိုင်ကာ ကွမ်းသီးခေါင်းကိုပဲ စုပ်ပေးနေတော့
‘အစ်ကို..အဆုံးထိစုပ်ချလေ’
ထွန်းညိုလည်း လီးကြီးကို အဆုံးထိ ငုံချလိုက်တော့ ပါးစပ်ထဲ မဆံ့မပြဲဖြစ်ကာ အော့ထွက်သွားတော့တယ်။ တွံတွေးတွေနဲ့ ရွှဲနစ်အောင် စုပ်ပေးရင်း ဘောထုပ်တွေကိုပါ ဆော့ကစားနေလိုက်တယ်။ လီးကြီးတချောင်းလုံးဟာ ထွန်းညိုပါးစပ်ထဲမှာ ပြည့်သိပ်နေပြီး အာခေါင်ထိအောင် ဖြစ်နေတော့ ဖိုးခွါး ခံစားမှုက ကောင်းလှတယ်။ ထွန်းညိုက ဖိုးခွါးလီးကိုစုပ်ရင်း သူ့လုံချည်ကိုမကာ ဖင်ဝကို လက်နှစ်ချောင်းနှိုက်ရင်း အကျယ်ချဲ့နေတယ်။ ဖိုးခွါးလီးကြီးနဲ့ မရေတွက်နိုင်အောင် အလိုးခံထားတာမို့ ထွန်းညိုဖင်ကြီးကလည်း ခပ်စူစူနဲ့အာနေတယ်။
‘အား..ကောင်းလိုက်တာ အစ်ကိုရာ… ခပ်ပြင်းပြင်းလေး စုပ်ပေးပါလား’
ထွန်းညိုလည်း လီးတုတ်ကြီးကို အားရပါးရနဲ့ တွံတွေးတွေ အပြင်ထွက်အောင်ထိ စုပ်ပေးလိုက်တယ်။ လီးကို လက်နဲ့ဆုပ််ကိုင်ရင်း ထုပေးကာ ပါးစပ်ကလည်းမပြတ် စုပ်ပေးနေတော့ ဖိုးခွါးလည်း
‘အား..ကောင်းလိုက်တာ အစ်ကိုရာ… အရမ်းအရသာရှိတယ် အစ်ကို…’
ထွန်းညိုလည်း ဖိုးခွါးလီးကြီးကို အားရအောင်စုပ်ပေးပြီမှ
‘ငါ့ညီ.. အစ်ကို့ဖင်ကို လိုးတော့မလား… ဖင်က အဆင်သင့်နေပြီ’
‘အင်း အစ်ကို… လိုးတော့မယ်… ကုန်းလိုက်တော့’
ထွန်းညိုလည်း ပုဆိုးကမကာ ဖိုခွါးရှေ့မှာ ဖင်ကြီးကုန်းပေးထားလိုက်တယ်။ ကြီးမားလုံးကျစ်နေတဲ့ ဖင်ညိုညိုကြီးနှစ်လုံးကို ကြည့်ကာ ဖိုးခွါးလည်း ဖင်ဝကို တွံတွေးနည်းနည်းလူးကာ နူးနှပ်လိုက်တယ်။ လိုးနေကြဆိုပေမယ့် တကြိမ်လိုးခါနီးတိုင်း ဖင်ကြီးကိုကြည့်ကာ ရင်ခုန်ရတယ်။ ကိုထွန်းညိုလို ပိုက်ဆံရှိ သူဌေးသားတစ်ယောက်က သူ့လိုအိမ်မှာကပ်နေရတဲ့ သူရင်းငှါးတစ်ယောက်ဆီ ဖင်ခံဖို့ဆိုတာ ဖိုးခွါးမစဉ်းစားမိ။ ဒါကြောင့်လည်း ပထမဆုံးတခါ လိုးပြီးတုန်းက အိပ်မက်ပဲဟု တွေးမိပေမယ့် အခုဆို မရေမတွက်နိုင်အောင် လိုးထားဖူးပြီ။ သူလိုးလို့လည်း ကိုထွန်းညိုဖင်ကြီးက စူထွက်ကာ ပြဲအာနေပြီလေ။ အခုလည်း သူ့ရှေ့ကုန်းကာ အလိုးခံဖို့စောင့်နေတဲ့ ဖင်ကြီးကို လက်သုံးချောင်းထည့်ကာ မွှေနှိုက်ပေးပြီးမှ လီးကြီးနဲ့ ဆောင့်ထိုးလိုက်တယ်။ ခံနေကြဆိုပေမယ့် အရွယ်လွန်လီးကြီးက ဖင်ထဲပြည့်သိပ်ကြပ်စွာ တိုးဝင်လာတာကြောင့်
‘အား…ညီ..ဖြည်းဖြည်း…’
‘ဖင်ပြဲချင်တာမလား… အဲလိုဆို ဖြည်းဖြည်းလိုးလို့မရဘူး.. အကြမ်းလိုးရမယ်’
ဆိုကာ လီးကို အဆုံးထိ တချက်တည်း ဖိသွင်းလိုက်တယ်။
‘အား..သေပါပြီ…အား…ညီရေ…အားးး..နာလိုက်တာ’
‘နာလည်း အောင့်ခံတော့ အစ်ကို… ခဏနေရင် ကောင်းလာမှာပဲ…’
ဆိုကာ တဇွတ်ဇွတ်နဲ့ ဆောင့်လိုးနေတော့တယ်။ လီးကြီးက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဖင်ထဲမှာ အသားကျလာပြီး ဖင်ပေါက်ကလည်း ပိုကျယ်လာတော့ လီးအဝင်အထွက်တွေကို တချက်ချင်း ခံစားနေရတယ်။
‘အား…ရှီး..ကောင်းလိုက်တာ ငါ့အစ်ကိုရာ… ဖင်ကြီးက လိုးမဝဘူး… အရမ်းကြိုက်တယ်ဗျာ’
‘အား.. ညီကြိုက်ရင် စိတ်ကြိုက်သာလိုးတော့.. အစ်ကိုမနာတော့ဘူး…. စိတ်ကြိုက်ဆောင့်လိုးတော့နော်… အားးးး’
ထွန်းညိုက ဖင်ကိုပိုကော့ပေးလိုက်ပြီး ရှေ့မှာရှိတဲ့ မြက်ပင်တွေကို ဆွဲကိုင်ကာ ဖိုးခွါးလိုးသမျှ ခံနေလိုက်တယ်။ ဖိုးခွါးကလည်း ရှိသမျှ ခွန်အားတွေကိုသုံးကာ
‘ဒီနေ့ အဝလိုးထားမှ.. နောက်နေ့တွေကြ လိုးရဖို့ မသေချာဘူး’
‘အား..သေချာတယ် ညီ.. နောက်နေ့တွေလည်း အစ်ကို့ဖင်ကြီးကို ဒီလိုပဲ ညတိုင်းလိုးနေရမှာ… အားး… ကောင်းလိုက်တာ’
‘အစ်ကို ပက်လက်လှန်ပေး’
ထွန်းညိုလည်း ဝတ်ထားတဲ့ ပုဆိုးကိုချွတ်ကာ အောက်မှာခင်းလိုက်ပြီး ပက်လက်လှန်ကာ ပေါင်ကားပေးထားလိုက်တယ်။ လီးမဝင်သေးတော့ ပွစိပွစိဖြစ်နေတဲ့ ကိုထွန်းညိုရဲ့ဖင်ဝကိုကြည့်ကာ တွံတွေးခပ်ပျစ်ပစ်လေး ထွေးလိုက်ပြီး
‘အလိုးခံချင်သေးလား..အစ်ကို’
‘အင်းညီ..ခံချင်တယ်… အားရပါးရ ခံချင်သေးတယ်’
ဖိုးခွါးလည်း ပေါင်ကြားထဲဝင်ကာ ဖင်ဝနားမှာပေနေတဲ့ တွံတွေးကို လီးထိပ်နဲ့ပွတ်ယူပြီး အဆုံးထိ ထည့်ချလိုက်တယ်။ လီးတချောင်းလုံးခချောချောချူချူ ဝင်လာတော့ ထွန်းညိုက မျက်လုံးကိုမှိတ်ပြီး ညဉ်းတွားနေတော့တယ်။ ဖိုးခွါးကတော့ ကိုထွန်းညိုရဲ့ ရင်အုပ်ကြီးကြီးကို အင်္ကျီပေါ်ကနေ ဆုပ်ကိုင်ရင်း ဆောင့်လိုးနေတော့တယ်။ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို လက်နဲ့မြှောက်ကာ ဖင်ဖြဲခံနေတဲ့ ထွန်းညိုက ဖိုးခွါးကိုကြည့်ကာ
‘ညီ..အစ်ကို့ဖင်ကြီးက လိုးကောင်းရဲ့လား… လိုးရတာ အရသာရှိလား..’
‘ကောင်းတယ် အစ်ကို… ကျတော် အရမ်းကြိုက်တယ်… အစ်ကို့ဖင်ကြီးက ကျတော်လိုးဖူးသမျှထဲမှာ အကောင်းဆုံးပဲ’
‘အား…အိုး… ကောင်းလိုက်တာညီ… ဒီည အစ်ကို့ဖင်ကို ပြဲအောင်လိုးပေးတော့… ခဏနေကြ အစ်ကို့မိန်းမ အသစ်စက်စက်ကို သွားလိုးရမှာ… ညီ့လီးနဲ့ အားရအောင်ခံပြီးမှ သူ့အဖုတ်ကို သွားလိုးမယ် ညီ…. အစ်ကို့ဖင်ကြီးကို ညီ့လီးနဲ့ သေချာဖြိုပေးပါ.. အားးးး’
‘အား..အစ်ကို… ကျတော် ပြီးချင်နေပြီ.. အားးးး… ညှစ်ပေးထား…’
ထွန်းညိုလည်း ဖင်ဝကိုညှစ်လိုက်တော့ ဖိုးခွါးလီးကြီးက တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ဖင်ထဲကို လရည်တွေ အများကြီး ပန်းထည့်လိုက်တယ်။ ဖိုးခွါးလီး ထုတ်လိုက်တော့ ဖင်ထဲက လရည်တွေ အပြင်ကို လျှံထွက်လာတယ်။ နှစ်ယောက်လုံး မောဟိုက်စွာနဲ့ မြက်ခင်းပေါ်လှဲချလိုက်ပြီး အညောင်းဖြေနေမိတယ်။ ဇာတ်ပွဲက သီချင်းသံတွေကတော့ ပျံ့လွင့်တုန်း။
သာအောင်တစ်ယောက် ဇာတ်ပွဲနောက်ကျနေပြီမို့ အဝတ်အစား အမြန်လှဲကာ အိမ်မှထွက်ခိုက် သူကြီးသမက် အသစ်စက်စက်ဖြစ်သူ ထွန်းညိုဆိုတဲ့ကောင်နဲ့ သူ့တပည့်ဖြစ်သူတို့က ထန်းတောထဲ ဝင်သွားကြတာ မြင်လိုက်ရတယ်။ ဒီအချိန်ကြီး ထန်းရည်လည်း မရောင်းတော့တာမို့ စပ်စုချင်စိတ်နဲ့ နောက်ကနေ အသာချောင်းလိုက်ရင်း သူတို့လှုပ်ရှားမှုကို စောင့်ကြည့်နေတယ်။ ထန်းတောအဆုံးနားရောက်ချိန်မှာ သူတို့နှစ်ယောက်လုံး ရပ်လိုက်ကြပြီး ဘေးဘီဝဲယာ လှမ်းကြည့်တော့ သာအောင်လည်း အနားမှာရှိတဲ့ ခြုံံထဲကို အလျင်အမြန် ဝင်ပုန်းလိုက်တယ်။ ခဏကြာမှ ပြန်ထွက်ပြီး သူတို့ရှိရာ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ထွန်းညိုက သူ့တပည့်ဖြစ်သူလီးကို ဒူးထောက်ကာ စုပ်ပေးနေတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ သာအောင်လည်း ဘေးတိုက်အနေအထားမို့ လှုပ်ရှားမှုတွေကို အကုန် သဲသဲကွဲကွဲ မြင်နေရပြီး တပည့်ဖြစ်သူရဲ့ လီးကလည်း တော်တော်ကြီးလွန်းတယ်။ သူတို့ရွာက လီးအကြီးဆုံးလို့ တင်စားထားတဲ့ တုတ်ကြီးလိုခေါ်ကာ စနောက်ကြတဲ့ ရွာလယ်ပိုင်းက မျိုးတင့်လီးထက် ပိုကြီးနေတော့ မျက်လုံးပြူးသွားတယ်။
ထွန်းညိုက အဲ့လီးကြီးကို အငမ်းမရနဲ့ တဆုံးထိ စုပ်ပေးနေတော့ သာအောင်လီးကလည်း အော်တိုတောင်လာတော့တယ်။ ခဏကြာတော့ ထွန်းညိုက အပင်အောက်မှာပဲ ပုဆိုးမကာ ဖင်ကြိီးကုန်းပေးလိုက်တော့ သူ့တပည့်ဖြစ်သူက နောက်ကနေ ဆောင့်လိုးတော့တယ်။ သာအောင်လည်း ဇာတ်ပွဲထက် ပိုအရသာရှိပြီး မြင်ရခဲတဲ့ လိုးပွဲကိုပဲ ဆက်ကြည့်ကာ ဂွင်းထုနေတော့တယ်။ နတ်ပွဲတွေကြရင် အခြောက်မတွေရဲ့ဖင်ကို လိုးဖူးကြောင်း မျိုးတင့်ပြောတာ ကြားဖူးပေမယ့် အခုတခါမှာတော့ ကိုယ်ပိုင်မျက်စိနဲ့ ကျားအစစ် ဘဲကြီးနှစ်ပွေ ဖင်လိုးနေတာ တိုက်ရိုက်မြင်နေရတော့ ဝင်လိုးချင်စိတ်တွေ တဖွားဖွားပေါ်နေတယ်။ သာအောင်လည်း လိုးပွဲမပြီးခင်မှာ လရည်ထွက်သွားတာမို့ ပုဆိုးနဲ့သုတ်ကာ ဇာတ်ပွဲကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ ဇာတ်ပွဲကြည့်နေတုန်း ထွန်းညိုက ပွဲထဲဝင်လာပြီး သူ့အသစ်စက်စက် မယားဘေးမှာ ဝင်ထိုင်ကာ စကားတွေပြောနေတယ်။ ခဏကြာတော့ လင်မယားနှစ်ယောက်လုံး ထွက်သွားကြတယ်။
သာအောင်စိတ်ထဲမှာတော့ အရင်က ငွေနှင်းကို ခဏခဏမှန်းပြီး ဂွင်းထုပေမယ့် အခုတော့ ကာမပိုင်လင်ရှိသွားပြီးမို့ စိတ်ထဲမှန်းလို့ရသေးပေမယ့် လိုးခွင့်မရှိတော့ဘူး။ ဒါပေမယ့် သူ့ယောင်္ကျားထွန်းညိုဆိုတဲ့ ဘဲကြီးကိုတော့ သူလိုးလို့ရလောက်တယ်။ ကြည့်ရတာ သူ့ယောင်္ကျားက လီးကြိုက်ပုံရပြီး သူ့တပည့်လောက် မကြီးပေမယ့် ကြီးတဲ့အထဲမှာပါတဲ့ သူ့လီးကိုလည်း ကြိုက်လောက်မှာပါ။ ထင်းခွဲမကြုံ၊ ရေခပ်ကြုံပေါ့ ကိုထွန်းညိုရာ… ဆိုပြီး စိတ်ထဲ ကြုံးဝါးလိုက်တယ်။
အာရုံတက်ချိန်မှာ မြူတွေဆိုင်းပြီး အေးစိမ့်စိမ့်ဖြစ်နေတော့ ထွန်းညိုက မိန်းမဖြစ်သူ ငွေနှင်းကို ဖက်ထားလိုက်တယ်။ မနေ့ညက ၂ ချီလောက် လိုးပြီးတော့ မောပန်းစွာ အိပ်ပျော်သွားတဲ့အတွက် အခုမနက်မှာ စောစောစီးစီး နိုးနေခဲ့တယ်။ ငွေနှင်းကတော့ အိပ်ပျော်တုန်းမို့ မျက်နှာကို တချက်စိုက်ကြည့်လိုက်မိတယ်။ အတော်လှတဲ့ မိန်းမသားပဲလို့ စိတ်ထဲတွေးကာ တချက်ပြုံးလိုက်တယ်။ ဘုန်းကြီးကျောင်းက အုန်းမောင်းခေါက်သံကြောင့် ငွေနှင်းပါနိုးလာပြီး
‘အစ်ကို.. နိုးနေတာ ကြာပြီလား…’
သူ့မျက်နှာကို စိုက်ကြည့်နေတဲ့ ကိုထွန်းညိုကို မေးလိုက်တော့
‘မကြာသေးဘူး နှမ.. ခုနကပဲနိုးတာပါ’
‘ဪ.. အဲ့လိုဆို နှမထတော့မယ်နော်… မနက်စာပြင်ပြီး ဘုန်းကြီးကျောင်းကို ဆွမ်းပို့ရမှာမို့လေ… အစ်ကိုအိပ်ချင်သေးရင် အိပ်နေခဲ့ဦး’
‘ဟုတ်ပါပြီဗျာ…’
ငွေနှင်းက သူ့လက်မောင်းကိုဖယ်ကာ အိပ်ရာမှထသွားခဲ့တယ်။ တကယ်တော့ ထွန်းညိုအတွက် မိန်းမတစ်ယောက်ကို လိုးရတာဟာ ဒုတိယအကြိမ်ပဲ ရှိသေးတယ်။ ပထမတကြိမ်တုန်းက အချစ်ဦးဖြစ်သူ ရွာက ခင်ထွေးကို လိုးဖူးတာဖြစ်ပြီး တပည့်ဖြစ်သူ ဖ်ိုးခွါးဆီမှာ အလိုးခံပြီးကတည်းက သူဟာ လိုးရတာထက် ခံရတာကို ပိုကြိုက်ကြောင်း သိသွားပြီး ခင်ထွေးကိုဖြတ်ကာ လူပျိုကြီးလုပ်ခဲ့တယ်။ အခုတော့ အမေ့ကျေးဇူးကြောင့် မိန်းမယူရပြီး ထပ်ပြန်တလှည့် လိုးဖို့အလှည့်ကျလာခဲ့တယ်။ ခဏမှေးပြီး အိပ်ဖို့ကြိုးစားလိုက်ပေမယ့် ဆက်အိပ်မပျော်တော့တာကြောင့် ထွန်းညိုလည်း အိပ်ရာက ထလိုက်တယ်။ အိမ်အောက်ရောက်တော့ ငွေနှင်းက သူ့အစ်မဖြစ်သူ မရွှေနှင််း၊ ကြီးတော်အုန်းနွဲ့တို့နဲ့အတူ မနက်စာပြင်ဆင်တုန်း။
‘အစ်ကို ဆက်မအိပ်ခဲ့တာလား’
‘ဟုတ်တယ်နှမ.. အစ်ကို ဆက်အိပ်မပျော်တော့လို့’
ဆိုကာ အိမ်နောက်ဖက်ဆီ လျှောက်သွားပြီး မျက်နှာသစ်လိုက်တယ်။ အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာတော့ ငွေနှင်းက မနက်စာအဖြစ် ထမင်းပူပူလေးနဲ့ ဘယာကြော်ရယ်၊ ပဲကပ်ကြော်တွေကို ပြင်ပေးထားတယ်။
‘အစ်ကို လာစားလှည့်… အဘတို့ကတော့ မထသေးဘူး’
ထွန်းညိုလည်း ငွေနှင်းပြင်ပေးတဲ့ မနက်စာကို စားနေတုန်းမှာပဲ အိမ်သားတွေ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် နိုးလာကြတယ်။ ငွေနှင်းတို့အိမ်က အိမ်ကြီးရခိုင်ဖြစ်တော့ မိသားစု သိုက်သိုက်ဝန်းဝန်း နေကြတယ်။ တစ်အိမ်လုံးမှာ ယောက္ခမလင်မယား၊ မရွှေနှင်းတို့လင်မယားနဲ့ သူတို့လင်မယား စုစုပေါင်း အိမ်ကြီးရှင် ၆ ယောက်အပြင် အချက်အပြုတ်အတွက် အကူ ကြီးတော်အုန်းနွဲ့တို့အတူ နေကြတာတောင် အိမ်ကကျယ်ဝန်းလှတယ်။ ငွေနှင်းမှာ မြို့ကျောင်းနေတဲ့ မောင်လေးတစ်ယောက်လည်း ရှိသေးပေမယ့် သူကတော့ မင်္ဂလာဆောင်ကို ရောက်မလာခဲ့ဘူး။ ယောက္ခထီးကြီးကတော့ မနက်စာစားပြီး ရွာထဲထွက်သွားတယ်။ သူနဲ့ မယားညီအစ်ကိုဖြစ်တဲ့ ကိုမြတ်သာတို့ကတော့ ခြံထဲက လုပ်စရာတွေ ရှာလုပ်ကြပြီး
‘လယ်ထဲဆင်းမလို့.. လိုက်ခဲ့မလား’
ဆိုတော့ ကိုမြတ်သာရဲ့ မိန်းမဖြစ်သူ မရွှေနှင်းက
‘မနေ့က အိမ်ထောင်ကျတဲ့သူကို ပင်ပင်ပန်းပန်း ခိုင်းမလို့လား… ရှင်တျောက်တည်းသွားပါလား’
‘မဟုတ်ပါဘူးဟာ.. ဟိုရောက်လည်း လုပ်စရာမှ သိပ်မရှိတာ… ငါက သူပျင်းနေမှာစိုးလို့ ခေါ်တာပါ’
‘ဟုတ်သားပဲ.. ကျတော်လိုက်သွားပါ့မယ်.. အိမ်မှာနေလည်း ထွေထွေထူးထူး လုပ်စရာမှ မရှိတာ… အစ်ကို့အတွက်လည်း အဖော်ရတာပေါ့’
ထွန်းညိုကပါ စိတ်ပါနေတော့ မရွှေနှင်းလည်း မငြင်းသာတော့။ သူတို့နှစ်ယောက် လယ်ထဲဆင်းလာကြတယ်။
‘ဒီအပင်ရိပ်အောက်မှာ ခဏထိုင်ဦး.. ငါ လယ်ထဲဆင်းကြည့်ဦးမယ်’
ဆိုကာ ပုဆိုးကို တိုတိုပြင်ဝတ်ပြီး လယ်ထဲဆင်းသွားတယ်။ ကိုမြတ်သာက အသက် ၃၃ လောက်သာ ရှိပေမယ့် အလုပ်ကြမ်းလုပ်ရသူပဲမို့ တောင့်တောင့်တင်းတင်း ရှိလှတယ်။ ထွန်းညိုက အပင်အောက်ထိုင်ရင်း နေပူထဲ အလုပ်လုပ်နေတဲ့ ကိုမြတ်သာကိုကြည့်ကာ အာတွေခြောက်လာတယ်။ လယ်ထဲမှာ အလုပ်လုပ်နေတဲ့ ကိုမြတ်သာရဲ့ ကြီးမားတဲ့ လက်မောင်းတွေနဲ့ ချွေးစိုနေတဲ့ ကျောပြင်က ထွန်းညိုကို ပိုပြီးထန်စေတယ်။ ဖိုးခွါးဆီမှာ မရေတွက်နိုင်အောင် နေ့နေ့ညည အလိုးခံဖူးပေမယ့် တခြားယောင်္ကျားတစ်ယောက်ဆီမှာတော့ အလိုးမခံဖူးတဲ့ ထွန်းညိုက ကိုမြတ်သာကို မျက်စိကျလာတယ်။ ကိုမြတ်သာက သူ့ဆီလျှောက်လာရင်း ပုဆိုးကိုပြင်ဝတ်နေတုန်း လေက ထပ်တိုက်လိုက်တော့ ပုဆိုးခပ်နွမ်းနွမ်းအောက်က လီးတုတ်ကြီးက ပျော့တွဲကျလျက်။
‘ပျင်းနေပြီလား ငါ့ညီ’
‘မပျင်းပါဘူးဗျာ… အိမ်မှာဆိုလည်း ဒီလိုပဲနေတာပါ’
‘အေးပေါ့ကွာ…’
လယ်ကွင်းတွေကိုငေးရင်း နှစ်ယောက်သား တိတ်ဆိတ်သွားကြတယ်။
‘ကိုထွန်းညို.. ကိုထွန်းညို’
သူ့နာမည်ခေါ်သံကြောင့် လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဖိုးခွါး။
‘ဟေး…ဖိုးခွါး.. ငါဒီမှာဟေ့’
ဆိုကာ လက်လှမ်းပြတော့ ဖိုးခွါးလည်း သူတို့ဆီလျှောက်လာပြီး
‘အစ်ကိုလေးအိမ်ကို တခေါက်ရောက်ခဲ့သေးတယ်.. ကိုမြတ်သာနဲ့ လယ်ထဲဆင်းသွားကြတယ်ဆိုလို့ လိုက်လာခဲ့တာ.. ကျတော်တို့ ဒီနေ့ပြန်တော့မှာ’
‘ဪ.. ငါ အဖေတို့ကို တစ်ခုပြောမလ်ို့… မင်းကို အိမ်မှာ အကူရအောင် ခေါ်ထားမလို့လေ…’
ဖိုးခွါးမျက်လုံးတွေ အရောင်လက်သွားပြီး
‘တကယ်လား အစ်ကိုလေး… ကျတော်လည်း နေချင်တာ.. မဟုတ်ရင် အိမ်မှာ တျောက်တည်း ပျင်းစရာကောင်းနေမှာ.. အစ်ကိုလေးတို့နဲ့ အတူနေရရင် ဝမ်းသာမိမှာ’
ဖိုးခွါးက အဲ့လိုပဲ တခါတလေဆို ကိုထွန်းညို၊ သူ့စိတ်တိုင်းကျ တစ်ခုခုလုပ်ပေးလိုက်ရင် အစ်ကိုလေးလို့ ခေါ်တတ်တာ။
‘အေးပါကွာ… ဒါနဲ့ ကိုမြတ်သာ.. ဦးလေးကတော့ သဘောတူလောက်မှာပါနော်…’
‘ရပါတယ်.. လူတျောက် အပိုတင်ထားလို့ တင်ထားမှန်းတောင် သိမှာမဟုတ်ဘူး… ဖိုးခွါးလည်းရှိနေတော့ အစ်ကိုတို့လည်း ကူဖော်လောင်ဖက် ရတာပေါ့.. မဟုတ်ဘူးလား’
သူတို့သုံးယောက် အိမ်ကိုအတူလာကြတော့ အိမ်မှာ အဖေတို့ ရောက်နေကြတယ်။
‘အဖေ… ကျတော် ဖိုးခွါးကို ခေါ်ထားလိုက်မလို့..’
ရောက်ရောက်ချင်း ပြောလိုက်တာကြောင့် အဖေလည်း ပထမတော့ ကြောင်သွားပြီး
‘အေးပါ.. ခေါ်ချင်ခေါ်ထားလိုက်လေ’
ထွန်းညိုလည်း အခုမှ စိတ်အေးသွားဟန်ဖြင့် အိမ်ရှေ့ချထားတဲ့ ခုံတန်းပေါ် ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။
‘ဖိုးခွါး..သွား.. နောက်ဖက်ရေချမ်းအိုးက ရေတခွက်ခပ်ချည်’
ဖိုးခွါးလည်း ထွက်သွားပြီး ရေခပ်လာပေးတယ်။ အဖေတို့ကတော့ လူကြီးချင်း စကားလက်ဆုံကျပြီး ထမင်းစားပြီး နေစောင်းတော့မှ ပြန်သွားကြတယ်။
‘ဖိုးခွါး ဒီညတော့ အိမ်ရှေ့ဘုရားခန်းမှာပဲ အိပ်လိုက်နော်.. နောက်နေ့ကြမှ အစ်မတို့ခြံဝင်းထဲမှာ နေဖို့ အိမ်ဆောက်ပေးမယ်’
‘ဟုတ် ရပါတယ်.. မငွေနှင်း..’
အကုန်လုံး အိပ်ရာဝင်သွားကြပေမယ့် ဖိုးခွါးက အိပ်ရာထဲ လူးလှိမ့်နေတယ်။ ပုံမှန်ဆို ကိုထွန်းညိုဖင်ကြီးကို အဝလိုးပြီးမှ အိပ်ရာဝင်လေ့ရှိတာမို့ ဒီညမှာ မလိုးရသေးတော့ အိမ်သာထဲမှာ ဂွင်းထုဖို့ အိမ်အောက်ဆင်းလာခဲ့တယ်။ အိမ်သာထဲ စိမ်ပြေနပြေ ဂွင်းထုပြီးမှ အိပ်ပျော်သွားတော့တယ်။
မနက်မိုးလင်းလင်းချင်း ဖိုးခွါးက အိမ်မှာရှိတဲ့ သောက်ရေအိုး၊ သုံးရေအိုးတွေမှာ ရေအပြည့်ဖြည့်ပြီးသားမို့ ငွေနှင်းတို့ညီအစ်မကတော့ ချီးကျူးနေကြတယ်။
‘အခုလို အားကိုးရတဲ့ မောင်လေးတျောက်ရှိတော့ ကျုပ်တို့ရေခပ် သက်သာတာပေါ့.. ကိုမြတ်သာလည်း မပင်ပန်းတော့ဘူး’
မရွှေနှင်းကပြောရင်း ဆီထမင်းတစ်လုတ်ကို ပါးစပ်ထဲထည့်ကာ ပလုပ်ပလောင်း စားလိုက်တယ်။ ဆက်ပြီးတော့
‘အစ်ကိုတို့အားရင် ဖိုးခွါးနေဖို့ နေစရာလေးတစ်ခု ဆောက်ပေးလိုက်ကြပါ..’
‘အေးပါ… ငါတ်ို့လည်း စီစဉ်ထားပါတယ်… ခဏနေကြ ဝါးသွားခုတ်ပြီး နေ့လည်ကြ ဆောက်ပေးမှာပါ’
‘အိမ်တအိမ်တာ တစ်ရက်နဲ့ ပြီးမလားတော်… အကူတွေခေါ်ဦးမှပေါ့’
‘နေပါစေ.. အိမ်မှာ ယောင်္ကျားသား ၃ ယောက်တောင်ရှိတာ တစ်ရက်နဲ့မပြီးလည်း နောက်ရက်ဆောက်တာပေါ့ဟ.. သူ့ကို အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ အိပ်ခိုင်းလည်း ရတာပဲဟာ’
‘ဪ… သူအနေခက်မှာစိုးလို့ပေါ့တော်.. တကတည်း’
မရွှေနှင်းတို့လင်မယား ကတောက်ကဆတ် ဖြစ်နေတာကို ထွန်းညိုကပဲ ကြားကနေ
‘ဟုတ်ပါပြီဗျာ… ကျတော်တို့ အမြန်ဆောက်ပေးလိုက်ပါမယ်… လိုအပ်ရင် အကူတွေပါ ခေါ်လိုက်မယ်လေ’
ထွန်းညိုဝင်ပြောတော့မှ တိတ်သွားကြတယ်။ မနက်စာစားပြီး တအောင့်နေတော့ သုံးယောက်သား တောစပ်က်ို ထွက်လာခဲ့ကြတယ်။ ထမင်းစားချိန်လောက်မှ ပြန်ရောက်လာပြီး ခဏတဖြုတ်နားကာ ထမင်းစားကြပြီး အိမ်ဆောက်ဖို့ စပြင်ရတယ်။ မရွှေနှင်းကတော့ ရွာထဲလိုက်ပြီး အကူတွေခေါ်ထားတာမို့ ယောင်္ကျား ၅ ယောက်လောက် ရောက်နေကြတယ်။ ကုန်းကွကုန်းကွနဲ့ အလုပ်လုပ်နေတဲ့ ထွန်းညိုကိုကြည့်ကာ အကူအဖြစ်ရောက်နေတဲ့ သာအောင်က လီးကြီးကို ပုဆိုးထဲ ထည့်ချုပ်ထားရတယ်။ ပုဆ်ိုးခပ်ပါးပါးအောက်က အယ်ထနေတဲ့ ဖင်ကြီးက လိုးလိုက်ရရင် ဘယ်လောက်အရသာရှိမလဲ။ လီးကြီးကြီးနဲ့ အလ်ိုးခံထားရတဲ့ ဖင်ပေါက်ကရော ဘယ်လိုပုံစံမျိုးရှိမလဲ။
‘ကိုသာအောင် ဘာတွေစဉ်းစားနေတာတုန်း… လုပ်စရာရှိတာ လုပ်မှပေါ့’
ကိုမြတ်သာစကားကြောင့် သာအောင်လည်း တွေးလက်စကိုရပ်ပြီး ဆက်လုပ််နေလိုက်ပေမယ့် အကြည့်တွေက ထွန်းညိုဖင်ကြီးဆီ ရောက်ရောက်သွားတယ်။
ညနေစောင်းတော့ ကူလုပ်ပေးတဲ့သူတွေကို ထန်းရည်တိုက်ရင်း ဧည့်ခံလိုက်တယ်။ အကုန်လုံး တစုတစည်းတည်း ထိုင်ကြတာမို့ သာအောင်က ထွန်းညိုနားမှာ မရမကသွားထိုင်ပြီး ပေါင်ချင်းပွတ်ကာ အသားယူနေတယ်။ ထွေရာလေးပါးစကားတွေ ပြောနေရင်း ထွန်းညိုက သေးပေါက်ဖို့ ထသွားတယ်။ အခွင့်ကောင်းကို စောင့်နေတဲ့ သာအောင်က ထလိုက်သွားပြီး ထွန်းညို သေးပေါက်နေတဲ့နားမှာ မတ်တပ်ရပ်ကာ လီးကိုမြင်အောင် တမင်ပြလိုက်တယ်။ ဖိုးခွါးလီးကလွဲပြီး သူစိမ်းလီးကို မမြင်ဖူးတဲ့ ထွန်းညိုက သာအောင်လီးကိုကြည့်ကာ တွံတွေးမြိုချမိတယ်။ ဖိုးခွါးလီးလောက် မကြီးပေမယ့် သူ့အတိုင်းအတာနဲ့သူခကြီးနေတဲ့လီးက မမာသေးတဲ့အချိိိန်မှာတောင် ဖီးကြမ်းငှက်ပျောသီးလောက်ရှိတယ်။ သာအောင်လည်း ထွန်းညိုကြည့်နေမှန်းသိတော့ လီးကို လက်နဲ့ကိုင်ကာ ဆော့ပြလိုက်တယ်။ လီးက လက်ထဲမှာပဲ တောင်လာကာ အကြောတွေက ပြိုင်းထလာကြတယ်။ သာအောင်က ပုဆိုးကို ပြန်ချလိုက်ပြီး ထွန်းညိုနားကပ်ကာ
‘မင်းတပည့် ဖိုးခွါးနဲ့ အလိုးခံခဲ့တဲ့ နေရာကို ဒီညလာခဲ့’
ကိုသာအောင်စကားတွေကြောင့် ထွန်းညိုတစ်ယောက် ချွေးစေးတွေပျံသွားတယ်။ သူဒီရွာကိုရောက်တဲ့ညမှာပဲ အလိုးခံနေတာကို လူမြင်သွားတယ်ပေါ့။ ကိုသာအောင်အပြင် ဘယ်နှစ်ယောက်များ မြင်သွားမလဲဆိုပြီး ထိတ်လန့်သွားတယ်။
‘စိတ်မပူနဲ့.. ဘယ်သူမှမသိဘူး.. ဒီည မင်းလာရင်ပေါ့’
ဆိုကာ အကြပ်ပါကိုင်သွားသေးတယ်။ ထန်းရည်ဝိုင်းကိုပြန်လာတော့ ထွန်းညိုတစ်ယောက် ကိုသာအောင်ကို မျက်နှာချင်းမဆိုင်ဝံ့ပေမယ့် ကိုသာအောင်ကတော့ ပုံမှန် စကားတပြောပြာပါပဲ။
အိမ်ရောက်တော့ ရေချိုးပြီးတာနဲ့ ထမင်းမစားတော့ဘဲ ကိုသာအောင်ချိန်းတဲ့နေရာဆီ ထွက်လာခဲ့တယ်။ သူ့နောက်ကို ဘယ်သူများ လိုက်လာမလဲဆိုပြီး နောက်ကိုပါ ခဏခဏ လှည့်ကြည့်ဖြစ်တယ်။ ချိန်းထားတဲ့နေရာကို ရောက်တော့ ကိုသာအောင်က အရင်ရောက်နှင့်နေပြီ။ ပုဆိုးကိုမကာ ဂွင်းထုနေတာမို့ လီးကတော့ တောင်နေပြီ။ ထွန်းညိုလည်း သူ့ရှေ့ကို ရောက်သွားချိိန်မှာ
‘ဘာရပ်လုပ်နေတာလဲ… မင်းတပည့်လီးကို စုပ်ပေးသလိုမျိုး စုပ်ပေးဦးလေ’
ထွန်းညိုက သာအောင်ရဲ့ ခပ်နွမ်းနွမ်းအင်္ကျီရဲ့ လည်စနားကိုဆွဲကာ
‘ဒီတစ်ညပဲရမယ်… မင်းစကားအတိုင်း ဘယ်သူမှမသိစေရဘူး’
‘အေးပါ.. မင်းသာ ငါ့ကို သေချာကောင်းအောင် လုပ်ပေးရင် လုံးဝသတင်းမထွက်စေရဘူး’
ထွန်းညိုလည်း ဆောင့်လွှတ်လိုက်တော့ သာအောင်က အပင်နားယိုင်သွားတယ်။ ပုဆိုးက အောက်မှာပုံကျနေတာမို့ ထွန်းညိုလည်း ဒူးထောက်ထိုင်ကာ သာအောင်ရဲ့ လီးတုတ်ရှည်ကို လက်နဲ့ကိုင်လိုက်တော့ အကြောအခြင်တွေ တကိုယ်လုံးစိမ့်သွားတယ်။ ဖိုးခွါးလီးကလွဲပြီး ဘယ်သူ့လီးမှ မကိုင်ဖူးတဲ့အတွက် သာအောင်က သူအတွက် ဒုတိယမြောက်ပဲ။
လီးတုတ်ကြီးက ထွန်းညိုလက်ထဲမှာ တဆတ်ဆတ် တုန်နေတယ်။ ထွန်းညိုလည်း ကွမ်းသီးခေါင်းလေးကို လျှာထိပ်လေးနဲ့ တို့ကြည့်လိုက်တော့ အမျိုးအမည်မသိတဲ့ ခံစားမှုတစ်ခုက သူ့ခေါင်းထဲ လျှပ်စီးပြလိုက်သလို ဖြတ်ခနဲ။ နှုတ်ခမ်းနဲ့စုပ်ကာ ဆွဲယူလိုက်တဲ့အခါ လီးရဲ့အချိုဓါတ်လို့ပြောရမယ့် အရသာတစ်ခုက လျှာဖျားကနေ အာခံတွင်းထိ စီးဆင်းသွားတယ်။ ထွန်းညိုလည်း လိုချင်တပ်မက်စွာနဲ့ လီးကို အဆုံးထိ မျိုချလိုက်တော့တယ်။
လီးတချောင်းလုံး ပူပူနွေးနွေးနဲ့ ပါးစပ်ထဲမှာ ပြည့်သိပ်နေတဲ့အရသာထူးကို မခံစားဖူးတဲ့ သာအောင်အတွက်က ရူးလောက်စရာပါပဲ။ လီးကို တစ်ချောင်းလုံးစုပ်လိုက်၊ ပြန်ထုတ်ပြီး လီးဘေးတွေကို တစောင်းယက်လိုက်နဲ့ ပြုစုပေးနေတဲ့ ထွန်းညိုကိုကြည့်ပြီး သာအောင် သဘောတွေကျနေတယ်။ ဘောထုပ်တွေကိုပါ စိတ်ပါလက်ပါ လျက်ပေးနေပုံက သာအောင်လီးကို ကြိုက်နေတဲ့သဘောပေါ့။ ထပ်တလဲလဲ စုပ်ပေးဖြစ်တဲ့ ဖိုးခွါးလီးလည်း အရသာရှိပေမယ့် အသစ်ဖြစ်တဲ့ သာအောင်လီးက ပိုအရသာရှိနေတယ်။ ဖိုးခွါးလီးက ပါးစပ်ထဲကို မဆံ့မပြဲသွင်းကာ စုပ်ရသလောက် သာအောင်လီးကတော့ ပါးစပ်ထဲ အနေတော်ဖြစ်ကာ စိတ်ကြိုက် အားရပါးရ စုပ်ရကောင်းလွန်းနေတယ်။
‘အားးး….ကောင်းလိုက်တာ ထွန်းညိုရာ… အားးး’
လီးတစ်ခုလုံး တွံတွေးတွေနဲ့စိုရွှဲနေပြီး ပြောင်လက်လို့နေတယ်။ လီးကိုထုတ်ကာ ပါးတွေကိုပါ ရိုက်လိုက်တဲ့ ထွန်းညိုက အရမ်းကို လီးဆာနေတဲ့ပုံပေါက်နေတယ်။ သာအောင်က ထွန်းညိုကို ဆွဲမကာထူလိုက်ပြီး အပင်ဘက်ကို ကပ်လိုက်တယ်။ ထွန်းညို ပုဆိုးကိုချွတ်ချလိုက်တော့ ဖင်လုံးအကြီးကြီးတွေက သာအောင့်ကို ပိုစိတ်ကြွစေတယ်။ သာအောင်လည်း စိတ်တွေထိန်းမရတော့ဘဲ ဒူးထောက်ကာ မရွံမရှာနဲ့ ထွန်းညိုဖင်ကိုဖြဲကာ ဖင်ဝကို လျက်လိုက်တော့တယ်။ မထင်မှတ်ဘဲ လီးအစား လျှာသာရောက်လာတဲ့အတွက် ထွန်းညိုလည်း နောက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သာအောင်က ဒူးထောက်ကာ သူ့ဖင်ကြီးကို လျက်နေတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ ဖိုးခွါးလိုးထားတာများနေပြီမို့ ထွန်းညိုဖင်ဟာ စူပွပွဖြစ်နေကာ အခုလည်း လျှာနဲ့ပွတ်သိပ်ကာ ထိုးထည့်နေတဲ့အတွက် ဖင်ဝဟာ တဖြည်းဖြည်းနူးလာကာ အာလာတော့တယ်။
‘အရမ်းကောင်းတဲ့ ဖင်ကြီးကွာ… ငါလိုး… မင်းတပည့်လိုးထားတဲ့ ဖင်ပေါက်က အရမ်းကိုကြည့်ကောင်းတယ်… ငါတခါမှမကြုံဖူးဘူး..’
‘အားးး.. ကိုသာအောင်လုပ်ပေးနေတာလည်း အရမ်းကောင်းတယ်… အားးး.. အိုး… အတွင်းထိထိုးပေးဦး’
ထွန်းညို တောင်းဆိုတာကြောင့် သာအောင်လည်း စိတ်ကျေနပ်အောင်ထိ လျှာနဲ့ထိုးကာ ဖင်ပေါက်ကို လိုးနေတော့တယ်။ အချိန်အတော်ကြာမှ
‘ငါ့လိုး… ကောင်းလိုက်တာ… ကျတော့်ဖင်ကြီးကို လိုးပါတော့အစ်ကို… အား.. မရတော့ဘူး… လီးနဲ့အလိုးခံချင်နေပြီ’
‘အလိုးခံချင်နေပြီလား.. လိုးပေးမှာပေါ့.. ဟောဒီဖင်ကြီးကို အားရအောင်လိုးပေးမှာ’
ဆိုပြီး ရပ်ကာ နောက်ကနေ လီးကို ဆောင့်ထည့်လိုက်တော့တယ်။ လီးက ဖိုးခွါးလီးလောက်မကြီးပေမယ့်လည်း ခံရခက်တော့
‘အား..ဖြည်းဖြည်း… ဖင်ကွဲတော့မယ်… ဖြည်းဖြည်းလိုးပေးလေ’
‘ဖင်က အစကတည်းက ကွဲပြီးသားကို.. ဘာတွေလာပြောနေတာလဲ… မင်းတပည့်လိုးထားလို့ ဖင်ကပြဲနေတာလေ… အား.. ငါက ဖြည်းဖြည်းလိုးလို့ရမလား’
ဆိုပြီး တရစပ် ဆောင့်လိုးတော့တယ်။ ထွန်းညိုရဲ့ဖင်လုံးကြီးနဲ့ သာအောင်ရဲ့ဆီးခုံတို့ ရိုက်ခတ်သံတွေက တဖောင်းဖောင်းနဲ့ ထန်းတောထဲ ပျံ့လွင့်နေတော့တယ်။ ထွန်းညိုက ဖင်ကိုပိုကော့ပေးပြီးခံနေတော့ သာအောင်လည်း အားတင်ပြီး ဆောင့်လိုးတယ်။ တရှီးရှီးအော်သံတွေနဲ့ လိုးနေတဲ့ သာအောင်က
‘ထွန်းညို.. ပုံစံပြောင်းကြမယ်.. ငါညောင်းလာပြီ’
‘ဒါဆ်ိုလည်း ဒီမှာပက်လက်လှန်လိုက်’
သာအောင်လည်း အပင်ဘက်ကို ခြေပစ်ကာ မြေပြင်ပေါ် ပက်လက်လှဲချလိုက်တယ်။ ထွန်းညိုက သာအောင်ကိုခွလိုက်ပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ လီးကိုကိုင်ပြီး ဖင်ထဲထည့်ချလိုက်တယ်။ အပင်ဘက်ကိုမျက်နှာမူထားတဲ့ ထွန်းညိုရဲ့ကျောပြင်ကျယ်ကျယ်နဲ့ စွင့်ကားနေတဲ့ဖင်လုံးတွေက သာအောင်မျက်စိထဲ ကြည့်ကောင်းလွန်းလှတယ်။ အပင်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ကာ သူ့လီးပေါ်ကို တက်ဆောင့်နေတဲ့ ထွန်းညိုကို သာအောင်ကလည်း ခါးကနေကိုင်ပြီး အောက်ကနေ ဖြည်းဖြည်းချင်း ပင့်လိုးနေတယ်။
‘ကိုသာအောင်ရာ… ကျတော် အရမ်းကောင်းနေပြီ… အား.. အားး’
‘ငါလည်း မင်းကိုလိုးရတာ အရမ်းကောင်းနေပြီ.. အိုး… ရှီး… ကောင်းလိုက်တဲ့ဖင်ကွာ.. ငါလိုးဖူးတဲ့ စောက်ဖုတ်တွေထက်တောင် ပိုကောင်းသေးတယ်’
လီးကြီးက ထွန်းညိုဖင်ထဲဝင်နေတာကို မြင်နေရတာမို့ သာအောင်လည်း စိတ်တွေအရမ်းထန်နေသလို ထွန်းညိုလည်း လီးအရသာကို ထိထိမိမိ ခံစားနေရကာ ကောင်းလွန်းလို့ အသံတွေတောင် မထွက်နိုင်အောင် ဖြစ်နေရတယ်။ တက်ဆောင့်နေတဲ့ ထွန်းညိုဆောင့်ချက်တွေ နှေးလာတာကြောင့် သာအောင်က
‘ထလိုက်..ထွန်းညို.. ပက်လက်လှန်လိုးကြမယ်’
နာမည်နဲ့လိုက်အောင် အသားခပ်ညိုညိုနဲ့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ဖန်တောင့်တင်းလှတဲ့ ထွန်းညိုက ပေါင်နှစ်ဖက်ကို မြှောက်ထားကာ ဖင်ကိုလည်း ဖြဲပေးထားသေးတယ်။ အလိုက်တသိဖြဲပေးထားတဲ့ ဖင်ကို သာအောင်က သူ့လီးကိုင်ပြီး ထည့်ပေးလိုက်တယ်။ ရှပ်အင်္ကျီအဟောင်းကို လက်ဖြတ်ထားတော့ လက်မောင်းကြွက်သားတွေကလည်း ထုနဲ့ထည်နဲ့။ အလိုးခံရင်း ကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်လိုက်တော့ အင်္ကျီအောက်ဘက်က မို့မောက်နေတဲ့နို့တွေကို မြင်တော့ သာအောင်က လက်လှမ်းလိုက်ပြီး ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်တယ်။ နို့တွေကိုနယ်ပြီး ဖင်ကိုလည်း မရပ်မနားလိုးနေတဲ့ သာအောင်ကိုကြည့်ကာ ထွန်းညို ပြီးချင်လာတယ်။
‘ကိုသာအောင်.. ကျတော်ပြီးချင်နေပြီ… အားးး… လိုးထား… အဲလိုလေး လိုးထားပေး.. အား… အားးးးး…. အာ့’
ထွန်းညိုက လီးကိုထုရင်း ဗိုက်ပေါ်ကို လရည်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်တော့တယ်။ ထွန်းညိုပြီးတာကြည့်ပြီး သာအောင်လည်း ပြီးချင်လာတာမို့ အားကုန်တင်ကာ ဖင်ကို အသားကုန် ဆောင့်လိုးလိုက်တယ်။ ထွန်းညိုက ဖင်ဝကိုညှစ်လိုက် ပြန်လျှော့ချလိုက် လုပ်နေတာဟာ သာအောင်ပြီးဖို့ကိုလည်း တဖက်တလမ်းက ကူညီပေးနေတယ်။
‘အား…ရှီး…ငါပြီးပြီ.. ထွန်းညို.. အား… အားးးး’
ဆိုကာ ထွန်းညိုဖင်ထဲ လရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်တော့တယ်။ သာယာမှုကိုယ်စီရသွားကြတဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်လည်း ခဏနားကာ အပန်းဖြေပြီးမှ ရွာထဲပြန်ဝင်လာကြတယ်။
‘ကိုသာအောင် ကတိတည်ပါစေနော်’
‘စိတ်ချပါ… သာအောင်က ဆင်းရဲပေမယ့်လည်း စိတ်ဓါတ်မယုတ်မာပါဘူးကွာ’
အိမ်ကိုရောက်တော့ တအိမ်လုံး အိပ်မောကျနေပြီထင်တယ်။ အပေါ်ထပ်ကို တက်လာတော့ ဖိုးခွါးက အိမ်ဦးခန်းမှာ ပက်လက်အိပ်မောကျလျက်။ အတွင်းခန်းထဲ ဆက်ဝင်လာတော့ ညာဘက်ခြမ်းမှာ ကိုမြတ်သာတို့လင်မယားနေတဲ့အခန်း၊ ဘယ်ဘက်ခြမ်းမှာတော့ အခန်းနှစ်ခန်းရှိပြီး အိပ်ဦးခန်းနဲ့ကပ်လျက်က ငွေနှင်းမောင်လေးနေတဲ့အခန်းမို့ ပိတ်ထားတယ်။ နောက်ဘက်ကျတဲ့အခန်းက ထွန်းညိုတို့နေတဲ့အခန်း။ အိမ်အောက်ထပ်မှာတော့ ထွန်းညိုယောက္ခမ သူကြီးလင်မယားအခန်းနဲ့ အိမ်အကူ ကြီးတော်အုန်းနွဲ့က သပ်သပ်စီနေကြတယ်။
ထွန်းညို အခန်းထဲဝင်တော့ မိန်းမဖြစ်သူငွေနှင်းက အိပ်ပျော်နေလေပြီ။ ထွန်းညိုလည်း မယားဘေးမှာ ဝင်အိပ်လိုက်တယ်။ ခုနက ကိုသာအောင်ဆီ အလိုးခံရင်း လရည်ထွက်သွားတော့ သူလည်း စိတ်မပါတော့တာနဲ့ တဖက်လှည့်ကာ အိပ်လိုက်တော့တယ်။ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်သွားတာမို့ ခြံထဲဆူသံကြားမှ နိုးလာတော့တယ်။ ဖိုးခွါးအိမ်ကို ကူဆောက်ဖို့ရောက်နေတဲ့သူတွေက ခြံဝင်းထဲ အလုပ်ရှုပ်နေကြပြီမို့ နေတော်တော်မြင့်နေမှန်း ထွန်းညို သိလိုက်ရတယ်။
‘အစ်ကို..အိပ်ရေးဝခဲ့ရဲ့လား’
ငွေနှင်းအမေးကို
‘ဝတယ်နှမ.. ဒီကအစ်ကိုတွေ ရောက်ကတည်းက နှိုးရောပေါ့’
‘အင်း..အစ်ကိုအိပ်ပျော်နေတာကြည့်ပြီး နှမ တမင်မနှိုးခဲ့တာပါ’
ငွေနှင်းစေတနာကို အပြုံးနဲ့ပဲ တုံ့ပြန်လိုက်ပြီး မျက်နှာသစ်ဖို့ ထွက်လာခဲ့တယ်။ မနက်စာစားပြီးတော့မှ အိမ်ဆောက်ရာမှာ ကူပေးရင်း တစ်ရက်တာကို ကုန်မှန်းမသိ ကုန်သွားတော့တယ်။ ညနေစောင်းလောက်မှာပဲ ဖိုးခွါးရဲ့ ထရံကာ ထန်းလက်မိုး အိမ်လေးက အပြီးသတ်သွားခဲ့တယ်။ အိမ်မကြီးဘေးက ပဲမှော်တိုက်လေးရယ်၊ နွားတင်းကုပ်လေးနဲ့ တဆက်တည်းရှိတဲ့ ကုက္ကိုပင်အောက်က ဖိုးခွါးအိမ်လေးက နေချင့်စဖွယ်ရှိနေတယ်။ ဖိုးခွါးအိမ်ရှေ့မှာတော့ ကွင်းပြင်ကြီးတစ်ခုသာရှိတာမို့
‘ကျတော် ဒီနားမှာ သီးပင်လေးတွေ စိုက်လိုက်မယ်.. ဟင်းတမယ်ရတာပေါ့’
ဆိုတော့ ကိုမြတ်သာကလည်း သဘောတူတယ်။ ညနေမှာတော့ မနေ့ကလို ထန်းရည်ဆိုင်မှာ မသောက်တော့ဘဲ ခုနက အိမ်ရှေ့ကွင်းပြင်မှာပဲ ဝိုင်းလိုက်ကြတော့တယ်။ ဒီတခါတော့ ယောက္ခထီးဖြစ်သူ ရွာသူကြီးဦးဘမိုးရော ပါတာမို့ အားလုံး ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းရှိလှတယ်။ ငွေနှင်းတို့ညီအစ်မတွေကတော့ အမြည်းတွေလုပ်ပေးရင်း ညနေစောင်းသည့်တိုင် မီးဖိုချောင်က မထွက်ရ။ အကုန်သိမ်းပြီးမှ ထွန်းညိုနဲ့ ကိုမြတ်သာတို့ ရေအတူချိုးလိုက်ကြတော့တယ်။
ရေချိုးစဉ့်အိုးနားမှာရပ်ရင်း ရေအတူတူချိုးကြတော့ ထွန်းညိုက ရေစိုနေတဲ့ ကိုမြတ်သာရဲ့အောက်ပိုင်းကို ခိုးကြည့်ကာ တွံတွေးတွေ မျိုချမိတာ ဘယ်နှစ်ကြိမ်မှန်း မသိတော့ပေ။ ရေချိုးနေရာကို ထရံလေးကာထားတော့ အိမ်မကကြည့်ရင်ဖြစ်ဖြစ်၊ ဘယ်နေရာကကြည့်ရင်ဖြစ်ဖြစ် အလွယ်တကူ မမြင်ရတော့ ကိုမြတ်သာက ပုဆိုးမကာ လီးကြီးကိုပွတ်ရင်း ရေဆေးနေတယ်။ ထွန်းညိုလည်း လီးကိုမြင်လိုက်တော့ ကိုယ်ပါလီးတောင်ချင်သလိုလို ဖြစ်လာတော့ ကိုမြတ်သာကို ကျောပေးကာ ရေချိုးနေလိုက်တယ်။ တဖက်ကိုလှည့်သွားတဲ့ ထွန်းညိုကိုကြည့်ကာ မြတ်သာစိတ်ထဲ ရှက်မိသလို ဖြစ်သွားတယ်။ ယောင်္ကျားသားအချင်းချင်းမို့ မရှက်လောက်ဘူးအထင်နဲ့ လီးကိုထုတ်ကာ ဆေးလိုက်ပေမယ့် ထွန်းညိုက ရှက်သွားပုံရတော့ မြတ်သာလည်း ပုဆိုးကို ပြန်ချလိုက်တော့တယ်။
ခြေထောက်တွေကို လက်နဲ့ပွတ်ပြီး ဆေးနေတော့ ထွန်းညိုဖင်က ကုန်းလျက်မို့ မြတ်သာလည်း ငေးကြည့်နေမိတယ်။ ရေစိုစိုပုဆိုးအောက်မှာ ဖင်နှစ်လုံးက အထင်းသားရှိနေပြီး သူ့မိန်းမဖြစ်သူ ရွှေနှင်းဖင်ထက်တောင် ကြီးချင်ချင်။ အောက်ကလီးကြီးကလည်း ခုနကတည်းက လက်နဲ့ပွတ်နေတော့ တောင်ချင်သလိုလိုဖြစ်နေတာ၊ အခုတော့ ထွန်းညိုက ရှေ့ကနေ ဖင်ကြီးကုန်းပြနေတော့ ကုန်းရုန်းထလာကြတယ်။ ရုတ်တရက် ထွန်းညိုက မတ်တပ်ရပ်ပြီး သူ့ဘက်လှည့်လာတော့ မြတ်သာလည်း ယောင်ယောင်ကန်းကန်းနဲ့ လီးကို လက်နဲ့အုပ်လိုက်မိတယ်။ လီးကြီးက ထိုးထောင်နေတာမို့ လက်နဲ့ကာပေမယ့် ကာတဲ့ပုံစံမဖြစ်ဘဲ ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ပုံ ပေါက်သွားတော့တယ်။ ပုဆိုးတွေနဲ့ရောကာ လက်ထဲဆုပ်ထားတဲ့လီးကြီးက သာမန်ထက် ပိုကြီးသယောင် ဖြစ်နေတယ်။
ထွန်းညိုလည်း တချက်သာ ကြည့်လိုက်ပြီး ရေကိုပဲ ဆက်ချိုးနေလိုက်တော့တယ်။ ထမင်းစားပြီး အိမ်အောက်ကခုံမှာပဲထိုင်ကာ ကိုမြတ်သာ၊ ထွန်းညိုနဲ့ ဖိုးခွါးတို့ သုံးယောက်သား စကားကောင်းနေခဲ့ကြတယ်။ ညဘက်ကြတော့ ကိုမြတ်သာတို့လင်မယားက တအင်းအင်းနဲ့ လိုးပွဲဆင်နွှဲနေကြတာမို့ ထွန်းညိုလည်း ဖိုးခွါးလီး၊ ကိုမြတ်သာလီးနဲ့ ကိုသာအောင်လီးကြီးတို့ကို မှန်းကာ မိန်းမဖြစ်သူမငွေနှင်းကို လိုးပေးလိုက်တော့တယ်။ သူ့ဖင်ကို ပြဲအောင်လိုးကြတယ်ဆိုတဲ့ စိတ်ကူးနဲ့ မငွေနှင်းကို လိုးပေးလိုက်တာ စောက်ပတ်ကြီး ပြဲလုမတတ် ဖြစ်သွားတော့တယ်။
မနက်ဆို တစ်ရွာလုံး လှုပ်လှုပ်ရွရွနဲ့ လုပ်ငန်းခွင် ကိုယ်စီဝင်ကြရတာမို့ ရွာထဲမှာလည်း လူတွေ ပျားပန်းခတ်တမျှ သွားလာနေကြတယ်။ ကိုမြတ်သာ၊ ထွန်းညိုနဲ့ ဖိုးခွါးတို့က လယ်ထဲဆင််းဖို့ ပြင်နေကြတယ်။
‘မောင်မြတ်သာနဲ့ မောင်ထွန်းညိုက နားမှပေါ့… ဖိုးခွါးတျောက်တည်းနဲ့ အဆင်ပြေပါတယ်.. လယ်ထဲ လုပ်စရာမှ သိပ်မကျန်တော့တာ’
ယောက္ခမဖြစ်သူ ဒေါ်ကျော့ရီက လှမ်းပြောတော့ ကိုမြတ်သာက
‘ရပါတယ်အရီးရဲ့.. သုံးယောက်ဝိုင်းလုပ်လိုက်တော့ အလုပ်တွင်တာပေါ့… ဟုတ်ဘူးလား’
ထွန်းညိုကို အဖော်စပ်တော့ သူလည်း
‘ဟုတ်တယ်အရီး.. ကျတော်တို့လည်း အလုပ်မရှိ မနေတတ်ပါဘူး’
‘အိုကွယ်.. သူကြီးသားမက်တွေပဲ… ဆိုက်နဲ့ဂိုက်နဲ့နေမှပေါ့.. မင်းတို့ကိုကြည့်ရတာ သူရင်းငှားတွေကြနေတာပဲ’
ကြီးတော်အုန်းနွဲ့က
‘ဪ… လူငယ်တွေပဲ မကျော့ရီရေ.. လုပ်ကြပါစေ’
ထွန်းညိုတို့လည်း ဘာမှဆက်မပြောပဲ လယ်ထဲဆင်းကြလာခဲ့ကြတယ်။ လယ်ထဲရောက်တော့ တာဝန်ကိုယ်စီယူကာ လုပ်စရာရှိတာလေးတွေကို လုပ်လိုက်ကြတော့တယ်။ ထွန်းညိုက အပင်ရိပ်အောက်ကိုသွားရင်း စီးကျနေတဲ့ ချွေးတွေကို ပုဆိုးခါးပုံစနဲ့ သုတ်လိုက်တယ်။ ဖိုးခွါးကတော့ တာဝန်အများကြီး ယူထားတာမို့ ဆက်လုပ်နေတုန်း၊ ကိုမြတ်သာလည်း ထွန်းညိုရှိရာဆီ လှမ်းလာနေတယ်။ မနေ့က ရေချိုးရင်း မြင်လိုက်ရတဲ့ လီးကြီးက မျက်စိထဲကနေ မထွက်သေး။
‘ပူလိုက်တာကွာ.. ဒီပဲတွေသိမ်းပြီးရင် မြင်းခြံဘက်သွားရောင်းတဲ့အခါ မင်းရောလိုက်ခဲ့လေ…’
‘အင်း..အရင်ဆို ကိုမြတ်သာတျောက်တည်းပဲ သွားတာလား’
‘ဆိုပါတော့.. တခါတလေ မရွှေနှင်းပါ လိုက်တယ်လေ.. တျောက်တည်းသွားတာကများတယ်… မရွှေနှင်းက မြို့ကကုန်တွေ ဝယ်စရာရှိမှ လိုက်တာပါ.. ပုံမှန်ဆို ငါနဲ့လှမ်းမှာလိုက်တာပဲ..’
‘ဪ…’
‘ဖိုးခွါးလေးက အတော်အားကိုးရသားပဲ’
‘ဟုတ်တယ်.. အိမ်မှာဆိုလည်း အကုန် သူ့လက်သူခြေပဲလေ… သူငယ်ငယ်လေးကတည်းက အိမ်မှာနေလာတာ.. သူ့အဖေလည်း အရင်က ကျတော့်အိမ်က သူရင်းငှားပဲ… အိမ်အကူကြီးတော်မတုတ်နဲ့ အိမ်ထောင်ကျပြီး ဖိုးခွါးကို မွေးတာတဲ့လေ… သူက ကံမကောင်းရှာဘူး… သူမွေးပြီး သိပ်မကြာ သူ့အဖေဆုံးရော… အမေကတော့ သူ့တို့သားအမိကို သနားပြီး အိမ်မှာပဲ မွေးစားထားတာလေ… အမေနဲ့ ကြီးတော်မတုတ်ကလည်း ညီအစ်မတွေလိုဖြစ်နေတော့ ကျတော့်အတွက်လည်း ညီငယ်တျောက် ထပ်ရသလိုပဲ…’
‘ဪ… ဒါဆို သူငယ်ငယ်လေးကတည်းကနေ မင်းတို့အိမ်မှာပဲ ကြီးပြင်းလာတာပေါ့… ဒါကြောင့်လည်း မင်းကို သိပ်ခင်တွယ်တာနေမှာ’
ထွန်းညိုက ဘာစကားမှမဆိုဘဲ နေပူပြင်းထဲ ကျောပြောင်နဲ့ အလုပ်လုပ်နေဆဲ ဖိုးခွါးကို ငေးကြည့်နေမိတယ်။
‘နေမွန်းတည့်နေပြီ.. ထမင်းစားနားကြရအောင်… ဖိုးခွါးရေ ထမင်းစားနားကြမယ်ဟေ့’
အိမ်နဲ့လယ်က အဝေးကြီးမဟုတ်လှတဲ့အတွက် ထမင်းအုပ်ပို့တာတွေမရှိဘဲ အိမ်ပြန်စားကြတယ်။ အိမ်နဲ့ဝေးတဲ့သူတွေကတော့ ပို့ပေးတဲ့ ထမင်းအုပ်ကိုပဲ စားကြတာပေါ့။
‘ဟော… ထွန်းညိုတို့ ထမင်းစားပြန်တာလား’
လူသုံးယောက်ထဲကမှ သူ့နာမည်ကိုတပ်ပြီး မေးလိုက်တဲ့ ကိုသာအောင်ကို မလုံမလဲ ကြည့်ကာ
‘ဟုတ်တယ်.. ထမင်းစားနားတာ.. ဘယ်လဲ’
မကောင်းတတ်လို့ ပြန်မေးလိုက်မှ ပိုဆိုးသွားတယ်။
‘ရွာမြောက်ဘက်က ထန်းတောထဲ ခဏ..’
မျက်နှာတစ်ခုလုံး ဘယ်နားထားရမှန်းမသိ ဖြစ်နေတဲ့ ထွန်းညိုကိုကြည့်ကာ ကိုသာအောင် တစ်ချက်ပြုံးလိုက်ပြီး
‘သွားပြီဟေ့’
ဆိုရင်း နှုတ်ဆက်ထွက်သွားတယ်။ နေ့လည်နေ့ခင်း အရိပ်ကောင်းတဲ့ ဖိုးခွါးတဲမှာ ခဏအိပ်ပြီး ညနေစောင်းမှ ရေချိုးဖို့ပြင်လိုက်တယ်။ ရေမချိုးခင် အိမ်သာတက်လေ့ရှိတဲ့ ထွန်းညိုက အိမ်သာတက်ရင်း ဆေးပေါ့လိပ်ကြမ်းကိုခဲကာ ဇိမ်ယူနေတယ်။ နေ့လည်က ကိုသာအောင်ရဲ့ ထန်းတောထဲခဏဆိုတဲ့ စကားကို ပြန်ကြားရင်း ကိုသာအောင်ဆီ အလိုးခံခဲ့ရတာကို မြင်ယောင်နေတယ်။ လိုးချက်ကောင်းကောင်းတွေနဲ့ ဆောင့်လိုးပေးတဲ့ ကိုသာအောင်ကို ထပ်ပြီးကုန်းပေးချင်လာတယ်။ ဖြစ်ပါ့မလားလို့ စိတ်ကတွေးပူနေပေမယ့် ဘယ်သူ့ကိုမှမပြောပါဘူးလို့ ကတိပေးထားတဲ့အတွက် ထွန်းညိုလည်း ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခု ချလိုက်တယ်။ ရေမိုးချိုးပြီးတော့ ရွာထဲခဏဆိုကာ ကိုသာအောင်အိမ်ဘက်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။
‘ကိုသာအောင်… ဗျို့.. ကိုသာအောင်ရေ’
ခြံရှေ့ကနေ လှမ်းခေါ်ရင်း အထဲကို ဝင်လာခဲ့တယ်။ ကိုသာအောင်က လူပျိုတကိုယ်တည်းသမားမို့ အိမ်မှာ သူကလွဲပြီး ဘယ်သူမှမရှိ။ ထွန်းညိုလည်း ဘေးဘီဝဲယာကို တချက်ကြည့်လိုက်တယ်။ နေဝင်ရီတရော ညီအစ်ကိုမသိတသိအချိန််မို့ အရဲစွန့်ကာ အိမ်ထဲဝင်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ကိုသာအောင်ကို အိမ်ဦးခန်းမှာ မတွေ့ရတော့ အိပ်ခန်းလို့ထင်ရတဲ့အခန်းရဲ့ လိုက်ကာကို ဟကြည့်လိုက်တယ်။ ထန်းရည်မူးနေတဲ့ ကိုသာအောင်ရဲ့ ပုဆိုးက လည်ပင်းနားထိ ရောက်နေတယ်။ လီးတုတ်ညိုညိုကြီးကတော့ ပျော့တွဲကျလျက် ငြိမ်သက်နေတယ်။ ထွန်းညိုလည်း လီးကြီးကိုကြည့်ကာ တွံတွေးတချက် မျိုချလိုက်ပြီး အခန်းထဲကို ဝင်လာခဲ့တယ်။
ကားယားကြီးအိပ်နေတဲ့ ကိုသာအောင်ရဲ့ ပေါင်ကြားထဲကို ဝင်လိုက်ပြီး လက်ထောက်ကာ လီးကြီးကို ကိုင်လိုက်တယ်။ လီးကို တချက်ငုံ့နမ်းလိုက်တော့ ညှင်းသိုးသိုး အနံ့တစ်ခုရပေမယ့် အဲ့အနံ့က ထွန်းညိုကို ပိုထန်စေတယ်။ ထွန်းညိုလည်း လီးကိုကိုင်ကာ စုပ်ပေးလိုက်တော့တယ်။ လီးကြီးက ပါးစပ်ထဲမှာ ဒင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် ကြီးလာတော့ ပါးစပ်ထဲက ထုတ်လိုက်တယ်။ သူရဲ့ဆီးခုံပေါ်က အမွှေးတွေထဲကနေ ချွေးနံ့သင်းသင်းရနေတော့ အမွှေးတွေကို ရှူလိုက်တယ်။ တော်တော်ရမ္မက်ထန်စေတဲ့ အနံ့မို့ ထွန်းညိုလည်း လီးကို စိတ်ကြိုက်စုပ်ပေးလိုက်ရင်း ကိုသာအောင်ကို ကြည့်လိုက်တော့ အိပ်မောကျနေဆဲ။ ထွန်းညိုလည်း အချိန်မဆွဲချင်တာကြောင့် ရပ်လိုက်ကာ အဝတ်အစားတွေ အကုန်ချွတ်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကိုသာအောင်ကိုခွကာ ကိုယ့်ဖင်ကိုယ်တွံတွေးဆွတ်ပြီး တောင်နေတဲ့ လီးကြီးပေါ် ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ဖင်ကြီးက တော်တော်အလိုးခံချင်နေတာမို့ ပွင့်အာကာ နူးညံ့နေတော့ လီးကြီးက တွံတွေးအကူနဲ့ ချောချောမွေ့မွေ့ ဝင်ရောက်သွားတယ်။
ထွန်းညိုလည်း ပထမတော့ ကိုသာအောင်နိုးသွားမှာကြောက်ပြီး ခပ်ဖြည်းဖြည်းလေး ဆောင့်နေပေမယ့် အလိုးခံနေရတဲ့ ဖီးလ်ကြီးကြောင့် စိတ်တွေမထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ထိုင်ထလုပ်နေတယ်။ အိပ်မက်လိုလို တကယ်လိုလိုဖြစ်နေတဲ့ ခံစားချက်တွေနဲ့ ကိုသာအောင် နိုးလာကာ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ သူ့လီးကြီးနဲ့ ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ကာ ကိုယ့်ဖင်ကိုယ်ဆောင့်လ်ိုးနေတဲ့ ထွန်းညိုကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ထွန်းညိုကြည့်ရတာ သူနိုးလာတာကို သတိထားမိပုံမပေါ်ဘဲ မျက်လုံးစုံမှိတ် တက်ဆောင့်နေတာမို့ ကိုသာအောင်လည်း သူ့နို့တွေကို လှမ်းကိုင်လိုက်တယ်။ ရုတ်တရက် နို့တွေကို အကိုင်ခံလိုက်ရတော့ ထွန်းညိုလည်း လန့်သွားပြီး တက်ဆောင့်နေတာပါ ရပ်သွားတယ်။
‘ဆောင့်လေ.. ထွန်းညို… မင်းတက်ဆောင့်နေတဲ့ပုံက အရမ်းကြည့်ကောင်းတယ်..’
ထွန်းညိုလည်း ကိုသာအောင်ပြောတဲ့အတိုင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်ပေးလိုက်တယ်။ ကိုသာအောင်က သူ့န်ို့တွေကို ညှစ်ပေးကာ အောက်ကနေ ခါးကော့ပေးထားတယ်။ မကြာခင်မှာပဲ ကိုသာအောင်က
‘ထွန်းညို.. ဆောင့်ကွာ.. ငါပြီးချင်နေပြီ… အားး.. အိုး… အားးးး’
ဟုဆိုကာ နို့တွေကိုညှစ်နေတဲ့ လက်တွေက ဖင်နှစ်လုံးကို ပြောင်းကိုင်လိုက်ပြီး သူ့ဆီးခုံနဲ့ အတင်းဖိကပ်ကာ လရည်တွေကို ထုတ်ပစ်လိုက်တော့တယ်။ ထွန်းညိုလည်း ကိုသာအောင် လရည်ထွက်သွားပြီမို့ လီးကိုထုတ်ကာ ရပ်လိုက်ပြီး အဝတ်တွေကို ကောက်ဝတ်လိုက်တယ်။ လိုက်ကာကိုဖွင့်ပြီး
‘ကျတော်ပြန်တော့မယ် ကိုသာအောင်’
ဟုဆိုကာ နှုတ်ဆက်တော့ ကိုသာအောင်က သူ့လက်ကိုဆွဲပြီး
‘နေဦးထွန်းညို… မင်းငါ့လီးကိုကြိုက်လို့ ထပ်ပြီး လာအလိုးခံတာမလား… မင်းကြိုက်ရင် အချိန်မရွေး လာခံလို့ရတယ်’
‘အေးပါ… ကိုသာအောင်သာ ကတိတည်ပါစေ… ကတိသာတည်ရင် ခင်ဗျားလိုအပ်ချိိန်တိုင်း အလိုးခံပေးမယ်..’
ဆိုပြီး ထွက်လာခဲ့တော့တယ်။
