အနုသယ သင်္ကြန်
ရေးသားသူ – မောင်ခြိမ့် [ အတွေးပင်လယ်ပြာတွင် ရေးသားသည်။ ]
အခန်း ( ၁ )
♪ ♫♪ ♫ အဖြူက တစ်မျိုး အနီက တစ်မျိုး ♪ ♫♪ ♫
♪ ♫♪ ♫ ရေစိုပျိုမေတွေရယ် …အလှကတိုး ♪ ♫♪ ♫
♪ ♫♪ ♫ ဒီမဏ္ဍပ်က အလှဆုံး ♪ ♫♪ ♫
♪ ♫♪ ♫ ဘယ်သူလဲ ပြောကြပါဦး ♪ ♫♪ ♫
ကိုသံချောင်းနဲ့ အောင်စိုးက လက်ခုပ်တွေတီးလို့ ကျုပ်ကလည်း သီချင်းသံနဲ့ စည်းချက်ကျကျလေး ဒွန့်နေတာဗျို့။ အသက်သာ (၃၀) ကျော်လာတာ အနုပညာပိုးက မသေးဘူးဗျ။ ဗေဒင်သွားမေးတာမှ ပိုက်ဆံကုန်နေဦးမယ်။ အရပ်ထဲ မောင်ခြိမ့်ဆို ကလေးလူကြီး အကုန်သိ၊ ရုပ်လေးက ကြည့်ကောင်းပြီး ရပ်ကွက် သာရေးနာရေးလည်း ထိပ်က ကူညီတတ်တာပါပဲ။ မိဘတွေက ကျုပ် ၁၀ တန်းနှစ်မှာ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ဆုံးသွားတာပေါ့။ ဦးလေးတို့ လင်မယားကပဲ ကျုပ်ကို ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်လာတာ။ ဘွဲ့ရပြီးတော့လည်း ဘာအလုပ်မှ မလုပ်တတ်ဘူးဗျ။ အရပ်ထဲ ယောင်ချာချာပါပဲ။ ကြာတော့ ဦးလေးမိန်းမ အထည်ဆိုင်မှာ ကူလုပ်ခိုင်းတာနဲ့ ကျုပ်လည်း အထည်ဆိုင်မှာ ကူနေရတာပေါ့။
ဒီလိုနဲ့ တစ်နှစ်မှတစ်ခါပဲ ကြုံရတဲ့ သင်္ကြန်ကလည်း ရောက်တော့မှာဗျို့။ ဦးလေးက ဒုလ္လဘဝတ်ခိုင်းနေတာဗျ။ အိမ်ကထွက်လာတုန်းက ကိုသံချောင်းရော အောင်စိုးရော သူတို့ပါဝတ်မယ်ဆိုပြီး ထွက်ခဲ့ကြတာပဲ။ ကိုသံချောင်းနဲ့ အောင်စိုးက အရပ်ထဲ ကျုပ် ဘီအက်ဖ်အက်ဖ် တွေပေါ့ဗျာ။ ရပ်ကွက်အလယ်လမ်းရောက်တော့မှ ပြသနာက စတာ။
ဒုလ္လဘဝတ်ဖို့ စာရင်းပေးရမှာက ရပ်ကွက်လူကြီး ဦးမြိုင်အိမ်ဗျ။ ရပ်ကွက်ထိပ်က ဒေါ်အေးတို့အဖွဲ့က သင်္ကြန်အပျော်တန်းမဏ္ဍပ်ထိုးပြီး ရေပက်ဖို့ စည်ပိုင်းတွေခံပြီး ရေပက်စင်ဆောက်နေကြတာ။ သင်္ကြန်သီချင်းတွေဖွင့်တော့ လောကုတ္တရာဘက်သွားမယ့် ခြေလှမ်းတွေ တုန့်ကနဲ့ ရပ်သွားကြတာဗျို့။ ကျုပ်လည်း ကိုသံချောင်းကို ကြည့်လိုက်တယ်။ ကိုသံချောင်းလည်း ကျုပ်အကြည့်ကို နားလည်တယ်ဗျ။ ဒါနဲ့ပဲ ရပ်ကွက်လူကြီး ဦးမြိုင်အိမ် မရောက်ပဲ ရပ်ကွက်အလယ်ကနေ တောင်ဘက်အစွန်းနား ဒေါ်ထွေးဆိုင် ခြေလှမ်းတွေ ဦးတည်လိုက်ကြတယ်။ တွေ့ပြီပေါ့ဗျာ ။ ဦးလေးမိန်းမပေးလိုက်တဲ့ ဒုလ္လဘ အသင်းကြေး နှစ်သောင်း မြန်မာဘီယာအသွင်ကူးပြောင်းပြီး လောကီထဲ ဝဲပစ်လိုက်တယ်။ အောင်စိုးကတော့ ဘီအီးဗျ အရိုးကျီးပေါင်းရှိလို့ ဘီယာမသောက်ဘူး ပြောတာပဲ။ အရည်လေး ဝင်ပြီဆိုတော့ ထုံးစမ်းအတိုင်း ကိုသံချောင်းရဲ့ ဒဿနတွေ ထွက်လာပြီလေ။
” ဟျောင့် … မောင်ခြိမ့် ”
” ပြော … ကိုသံချောင်း ”
” လူတွေက … ခက်တော့ခက်တယ်ကွ ”
” ဗျာ ”
” (၁) နဲ့ (၁) ပေါင်းရင် (၂) ဆိုတာလောက်ပဲ … သိကြတာ … ရေတစ်စက်နဲ့ တစ်စက်ပေါင်းရင် … နှစ်စက်မရတာကို … မသိကြဘူးကွ ”
” ဪ … ဟုတ် ဟုတ် ”
လာပြီဗျို့ ကိုသံချောင်းရဲ့ ဒဿနတွေ ကျုပ်လည်း သောက်လက်စခွက်ထဲ ဘီယာထပ်ငှဲ့ပြီး မော့ချလိုက်တယ်။ ကျုပ် ဖန်ခွက် ပြန်ချပြီးမှ ကိုသံချောင်းက စကားဆက်မယ်အလုပ်…
” ဒီလိုဗျ … လူ့ပြည်က အပ်တစင်းနဲ့ နတ်ပြည်က အပ်တစ်စင်း … အဲ … ”
” အောင် စိုး ”
ကိုသံချောင်းက သူပြောမယ်အလုပ် အောင်စိုးကလည်း အရောင်ရပြီး တော်ကီပွားလို့ အောင်စိုးစကားမဆုံးခင်း လှမ်းဟန့်လိုက်တာ။ အောင်စိုး ပါးစပ်ပိတ်သွားရောပဲ။ အောင်စိုးက ကိုသံချောင်းထက် ဗားရှင်းနိမ့်တော့ ထပ်မပြောပဲ ဆေးပေါ့လိပ်တစ်လိပ်ကို မီးညှိရင်း ဆိုင်ပြင်လှမ်းကြည့်နေလိုက်တယ်။ ပြီးမှ ကိုသံချောင်းက စကားဆက်တာဗျ။
” ဟူးးးး … ငါ သီအီုရီတွေကို ကြောက်လာပြီ … မောင်ခြိမ့်ရာ ”
” ဟုတ် ”
ကျုပ်လည်း ရမ်းတုတ်နေရတာ ကိုသံချောင်း ပြောတာတွေ သိပ်တော့ နားမလည်ဘူးဗျ။ ကိုသံချောင်းက ကမ္ဘာကြီးအတွက် စိုးရိမ်နေတဲ့ပုံစံပါပဲ။
” သီအိုရီ … အသာထား … သံချောင်း နင်အရက်ဖိုး အကြွေးတွေ မပေးသေးဘူးနော် … သင်္ကြန်တွင်း စောက်ကြွေးရမယ်မထင်နဲ့ အရင်အကြွေးတွေ အကုန်ဆပ် ”
ရုတ်တရက် ဆိုင်ရှင် ဒေါ်ထွေးစကားကြောင့် ကိုသံချောင်းလည်း အသံတိတ်သွားရောဗျ။
” ဒေါ်ထွေး … အခုဝိုင်းက … ကျနော်ရှင်းမှာနော် ”
ကျုပ်လည်း မျက်နှာပူတာနဲ့ စကားဝင်ထောက်လိုက်တာပါ။
” အေးပါ … မောင်ခြိမ့်ရ … နင်က တခါတလေမှ … သောက်တာပါ … ဒီဘက်က သဒေါင်းဇား အောင်စိုး … နင်လည်း သင်္ကြန်မရောက်ခင် အရက်ကြွေးအကုန်ဆပ်မယ် ပြောထားတာနော် ”
” ဟုတ် … ဒေါ်ထွေး … အလုပ်က ပိုက်ဆံမရှင်းသေးလို့ပါဗျ … လာပေးမယ် စိတ်ချ ”
အောင်စိုးက ပက်ကနဲ့ ပြန်ပြောပြီး ကိုသံချောင်းကို တချက်ကြည့်လိုက်သေးတာ။ ကိုသံချောင်းက ဂရမ်ဒီပေးသွားတဲ့ အောင်စိုးကို ပြန်ကြည့်ရင်း ဆေးပေါ့လိပ် ကောက်ဖွာပြီး မီးခိုးတွေ မှုတ်ထုတ်နေတာဗျို့။
” ဒေါ်ထွေး ”
” ဘာတုန်း ”
” ရော့ … ဒါလေး ရေကြည့် … လိုတာပိုတာ နောက်ရက်မှ စကားပြောမယ် ”
ကိုသံချောင်းဗျ ဘယ်ချိန်က ထုတ်လိုက်တဲ့ ပိုက်ဆံလည်းမသိဘူး။ ညာဘက်လက်ကို ကွေးပြီး နောက် ကျောဘက်ပို့ရင်း လက်ထဲက ပိုက်ဆံတွေကို ခါပြနေတာ။ ဒေါ်ထွေးမျက်လုံးတွေ အရောင်တောက်လာပြီဗျို့။ ကိုသံချောင်း နောက်ကျောဘက်လျှောက်လာပြီး ကိုသံချောင်းလက်ထဲက ပိုက်ဆံတွေကိုယူရင်း မျက်နှာလေး ပြုံးနေတော့တာပဲ။
” အေးပါ သံချောင်းရယ် … ပိုသေးတယ်ဟဲ့ … ငါက စကားအဖြစ် ပြောတာပါဟယ် … နင့်အကြောင်းသိပြီးသားပါ … ဟင်း ဟင်း ”
ဒီတခါ ကိုသံချောင်းက အောင်စိုးကို မျက်လုံးလေးဆွေကြည့်နေတာဗျ။ အောင်စိုး မျက်နှာလေး ချက်ချင်းညိုးအကျ ကိုသံချောင်း နောက်ကျောဘက်ကွေးထားတဲ့ ညာလက်ဖမိုးကလေး အထက်အောက် လှုပ်နေတော့တယ်။ ဒေါ်ထွေးကို သွားတော့ဆိုတဲ့သဘော။ ဒေါ်ထွေးလည်း သဘောပေါက်သားဗျ ချက်ချင်းလှည့်ထွက်သွားတာ။ ထို့ကြောင့် ကိုသံချောင်းသည် ခေသူမဟုတ်။
” ဒီလိုပါပဲ … မောင်ခြိမ့်ရာ … လူတွေက ရေသည် မြင့်ရာမှနိမ့်ရာသို့ စီးဆင်းသွားသည် … ဒီလောက်ပဲ သိထားကြတာ ”
” ဟုတ် … ကိုသံချောင်း ”
အောင်စိုးက ဝင်ထောက်ခံနေတာ ကျုပ်လည်း ကိုသံချောင်း ဘာပြောချင်မှန်း မသိလို့ အသာငြိမ်နေမိတယ်။
” ရေသည် … မိမိကိုယ်ကို … အငွေ့ပျံချင်းဖြင့် အောက်မှအပေါ်သို့ ပျံသန်းနိုင်သည်လို့ … ငါပြောရင်း မင်းငြင်းနိုင်လား … အောင်စိုး ”
” ဗျာ … ဟို ဟို … ကျနော်မငြင်းပါဘူး … ကိုသံချောင်း ”
ဟိုက်ရှားဘား..။ ကိုသံချောင်း ဒဿနတွေ ပြန်စပြီဗျို့။ အောင်စိုးက သူ့ထက် အရက်ကြွေးအရင်ပြန်ဆပ်နိုင်တဲ့ ကိုသံချောင်းကို ဖြုံနေပါပြီ။ တဖြည်းဖြည်း ကျုပ်နားမလည်နိုင်တဲ့ ကိုသံချောင်းရဲ့ ဖလော်တွေ ပြီးဆုံးရင်း အရက်ဆိုင်ကနေ အောင်မြင်စွာပဲ ထွက်လာခဲ့ကြတယ်။ အိမ်ကပေးတဲ့ ပိုက်ဆံလည်း ပြောင်ပြီ (၃) ယောက်လုံးလည်း မူးပြီ။ ရပ်ကွက်ထိပ်က သီချင်းသံကြားတာနဲ့ ဒွန့်ရင်း အသံလာရာဆီ လာခဲ့ကြတာပါ။ ကိုသံချောင်းနဲ့ အောင်စိုးက ကျုပ်ကို ပါရမီဖြည့်တဲ့ အနေနဲ့ လက်ခုပ်တီးပေးရင်း နောက်က ကပ်ပါလာတာပေါ့။
အင်း…ကျုပ်ဘဝမှာ သီချင်းသံကြားရင် မကပဲ မနေနိုင်တဲ့ သီချင်းသံ နှစ်မျိုးရှိတယ်ဗျ။ သင်္ကြန်သီချင်းတွေရယ် နတ်ပွဲတွေမှာ တီးတဲ့ နတ်ဒိုးသီချင်းရယ်ပါ။ ဒေါ်အေးတို့အဖွဲ့က နေ့လည်စာ စားတော့ ကျုပ်တို့ပါ ခေါ်ကျွေးသေးတာ။ ဒါနဲ့ သီချင်းဖွင့်လိုက် ကလိုက်ပေါ့ဗျာ။ သီချင်းပြီးတဲ့အထိ ကပြီးမှ (၃) ယောက်သား လူစုခွဲပြန်တော့ ညနေတောင် စောင်းနေပါပြီ။ ကျုပ်လည်း အိမ်ကို ချက်ချင်းမပြန်သေးပဲ အမှောင်ထုလေးကြီးစိုးလာမှ ပြန်ခဲ့လိုက်တယ်။ အိမ်ရောက်တော့ ခြံဝင်းတံခါး အသာဖွင့်ပြီး ခြေဖွဖွ လျှောက်ဝင်လာတာပါ။ အိမ်မကြီးတံခါးက ဟလျက်လေးပဲ။ အသာတွန်းဖွင့်ရင်း ထမင်းစားဖို့ ဧည့်ခန်းမြောက်ဖက်က မီးဖိုချောင်ထဲ လျှောက်ခဲ့လိုက်တာ။ မီးဖိုချောင်မရောက်ခင် အိမ်ရဲ့အနောက်ဖက် အိမ်ပေါ်တက်တဲ့ လှေကားနဲ့ကပ်လျက် အိပ်ခန်းထဲက အသံကြားမိလိုက်တယ်။
” ကိုသာကျော် ရှင့်တူလည်း … မနက်ကတည်းက … ထွက်သွားတာ အခုထိ ပြန်မလာသေးဘူး ”
” ဒီကောင်က … ချီးကျရာ … ပျော်တာကွ … ကဲပါ … ကြင်စိန်ရာ … ပုတီး ချထားပါဦးဟ … မင်းက သင်္ကြန်ကြ … စခန်းဝင်ဦးမှာမလား … ဒီကြားထဲ (၃) ရက်ပဲ ရှိတော့တာ … နှုတ်ဆက်ပါရစေဦး ”
” ရှင်နော် … အသက်ကြီးမှ … ဟွန့် … မပြောလိုက်ချင်ဘူး … ကဲ … လာလာ ”
ဟိုက်ရှားဘားးး … ဦးလေးတို့ … အချစ်တလင်း စစ်ခင်းတော့မှာဗျို့။ ကျုပ်ခြေလှမ်းတွေလည်း မီးဖိုခန်းဘက်မရောက်ခင် ကျွီကနဲ့ ထိုးရပ်သွားတယ်ဗျာ။
……………………………………
အခန်း (၂ )
” အို … ရှင်ကလည်း … ဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲ … ဒီမှာ ပုတီး ထားပါရစေဦး ”
” အေးပါ ကြင်စိန်ရာ … ခေါင်းရင်းက … တန်းပေါ်ချိတ်လိုက် ”
ဒေါ်လေးစိန် ကုတင်ပေါ်ကုန်းအတက် ဦးလေးကျော်က ဇွတ်ဗျ။ နောက်ကနေ ကပ်တက်ရင်း ထမိန်အောက်နားစကို ခါးပေါ်ဆွဲတင်ပစ်တာပဲ။ ဒေါ်လေးစိန်လည်း သူ့ယောင်္ကျားအကြောင်း သိလို့နေမယ် ပုတီးကို မြန်မြန်ချိတ်ပြီး ရှေ့ကိုယ်လုံးကို ကုတင်ပေါ်ပြားနေအောင်ကပ်ပစ်ပြီး ဖင်ကြီးထောင်ပေးလိုက်တယ်။
” အမလေး … ကိုသာကျော် … ရှင်နော် … အ …… ရှီးးးးးးးး … တော်တော် တတ်နေတာ ”
ဦးလေးကျော်က ဒေါ်လေးစိန် ဖင်နောက်ကနေ လေးဖက်ထောက်နေရာယူပြီး ဖင်ကြားထဲ ခေါင်းတလှုပ်လှုပ်နဲ့ဗျ။ ဒေါ်လေးစိန်လည်း တအီးအီး ညည်းရင်း ဘယ်ဖက်လက်လေး နောက်ပြန်ဆန့်ထုတ်ပြီး ဦးလေးကျော်ခေါင်း ဖမ်းကိုင်နေတာ။
” ကောင်းတယ်မလား … ကြင်စိန် ”
” ကောင်းပါ့ … ကိုသာကျော်ရယ် … ယက်ပါတော့ … စကားသိပ်မပြောနဲ့ … အင်းဟင်း ”
” အရင်လို … တန်းလိုးတာနဲ့ … အခုလို ယက်ပေးပြီး လိုးတာ … ဘယ်ဟာ ပိုကြိုက်လဲ ”
” ကျွတ် … ကိုသာကျော်ရယ် … ယက်ပေးပြီး လုပ်တာ … ပိုကောင်းတာပေါ့တော် … အ အားးးးး … ဟုတ်တယ် …… စုပ်စုပ် …… အစိလေးကို ဆွဲဆွဲစုပ် … ကျုပ်က … အဲတာ ပိုအရသာတွေ့တာ ”
ဒေါ်လေးစိန်က ပြောရင်း ဦးလေးကျော် ဆံပင်ကို ဆွဲပြီး ဖင်နဲ့မျက်နာ ကပ်နေအောင် ဆွဲကပ်ပစ်တာဗျ။ ဦးလေးကျော်ကလည်း ဒေါ်လေးစိန် ဖင်သားစိုင်တွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ပွတ်ရင်း ယက်ပေးနေတာပါပဲ။ ခါးပေါ်ကထမိန်ကို ဖြည်ပြီး ပေါင်တန်ပေါ်ဆွဲချတော့ ဒေါ်လေးက လေးဖက်ထောက်အနေထားနဲ့ ဒူးတစ်ဖက်ပြီးတစ်ဖက် မြှောက်ပေးလိုက်တယ်။ ထမိန်ကို ခြေသလုံးပေါ်ကနေ ဆွဲချွတ်ပြီးတာနဲ့ ဦးလေးကျော်က သူ့ပုဆိုးကို စလွယ်သိုင်းပစ်တာပဲ။ ဖင်ဗူးတောင်းထောင်ပေးတဲ့ ဒေါ်လေးစိန်နောက်ကနေ ဒူးထောက်နေရာယူပြီး ဆွဲလိုးတော့တာ။
” အ …… အမေ့ …… ကိုသာကျော် ”
” ရှီးးးးး … ဘွတ် ဘွတ် … … ဘာလဲ …… ကြင်စိန်ရ ”
” ဖြည်းဖြည်း … လိုးပါတော် … ရှင့်လီးက … ရှည်တော့ … သားအိမ်ဝ လာလာဆောင့်မိနေတာ … အမလေးးးး …… ကျွတ်ကျွတ် ”
” လိုးလာတာ ကြာပြီ … ကြင်စိန်ကလည်း … ခုမှ ”
” အ အားးးးး … အမလေး …… ဖြည်းဖြည်းပဲ လုပ်ပါဆို ”
ဒေါ်လေးစိန် ထပ်ပြောမှ ဦးလေးကျော်က ဆောင့်ချက်တွေ လျော့ပစ်လိုက်တာဗျ။
” ဒီလောက်ဆို … ရလား … ကြင်စိန် ”
” အင်း … ရပါတယ် ကိုသာကျော်ရဲ့ … ဒါမှ … အရသာ ရှိတာ … မရပ်နဲ့ … ပုံမှန်လေး လုပ် … ခံလို့ တအားကောင်းလိုက်တာရှင် ”
” ရှီးးးးး … ဒါများ … ဘွတ် ဖွပ် …… သင်္ကြန် စခန်းဝင်မနေနဲ့လေ … အင့်အင့် … ဘွတ် ဖလွပ် …… တနေကုန် လိုးရအောင် ”
” အိုရ်တော် … အဲလိုတော့ မဖြစ်ပါဘူး … မိတ်ဆွေတွေနဲ့ ပြောပြီးသားလေ … အကြိုနေ့ မတိုင်ခင်ထိ … ရှင် အားရအောင် လိုးပေါ့ ”
ဦးလေးကျော်လည်း စကားပြောလိုက် လိုးလိုက်နဲ့ တဖြည်းဖြည်း လိုးချက်တွေ နှေးလာပြီဗျို့။ လီးကို ဆွဲထုပ်ပြီး ဒေါ်လေးစိန်ဘေးနား ပက်လက်လှန်လှဲချလိုက်တယ်။ ဦးလေးကျော်လီးက ဒေါ်လေးစိန် စောက်ရည်တွေနဲ့ အရောင်လဲ့ပြီး ပျော့ခွေနေတာ။
” ခ်ခ် … ရှင်လည်း စိတ်ကသာ … မလျော့တာ … လီးက လျော့နေပြီ ”
ဒေါ်လေးစိန်က လေးဘက်ကုန်းလျက် အနေထားကနေ ထထိုင်လိုက်တယ်။ ဦးလေးကျော်လီးကို လက်နဲ့ကိုင်ဆွရင်း တခိခိနဲ့ ရယ်နေတော့တာပဲ။
” ဒါလေးများ … နင်စုပ်ပေးရင် ပြန်မာလာမှာပေါ့ … ကြင်စိန်ရ ”
ဦးလေးကျော်က ပြောရင်း ဘေးနားထိုင်နေတဲ့ ဒေါ်လေးစိန်ခေါင်းကို နိမ့်ဆွဲပြီး လီးနားကပ်ပေးလိုက်တာ။ ဒေါ်လေးစိန်ကလည်း အလိုက်သင့်ပဲ လက်နဲ့ကိုင်ဆွရင်း လီးထိပ်ကို တပြွတ်ပြွတ် ဆွဲစုပ်ပေးတော့တာပဲ။
ဒေါ်လေးစိန် ပါးစပ်ထဲ လီး ပြန်မာလာမှ ဦးလေးကျော်က အစုပ်ရပ်ခိုင်းပြီး ဒေါ်လေးကို ပက်လက်လှန်လှဲခိုင်းလိုက်တာ။ ဒေါ်လေးစိန်ကလည်း ပက်လက်အနေထားနဲ့ ဒူးကွေးပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းမြှောက်ပေးထားတယ်။ ဦးလေးကျော်က ဒီတခါ ဒေါ်လေးစိန် အော်ဟစ်နေတာတောင် မရပ်ဘူးဗျို့။ ကုတင်တိုင်တွေ ရမ်းခါနေအောင် အပေါ်က ခွလိုးပစ်တော့တာပဲ။
” အားးး …… အမလေးးး …… ဘွတ် … အ …… ဗျစ် အားးးး …… အ အ ”
အတော်ကြာကြာ မနားတမ်း လိုးရင်း ဦးလေးကျော် မျက်နှာမှာလည်း ချွေးတွေပြန်လာပြီ။ ဒေါ်လေးစိန် မျက်နှာကို စိုက်ကြည့်ရင်း နောက်ဆုံးတစ်ချက် ဆောင့်လိုးပြီး အားကနဲ့ အော်နေတာဗျ။ ဦးလေးကျော်လည်း ပြီးတာနဲ့ ဒေါ်လေးစိန်ပေါ်ကနေ ဘေးနားလိမ့်ချပစ်တာ။ ဦးလေးကျော် လီးကြီး ကျွတ်ထွက်သွားမှ ဒေါ်လေးစိန် ဖင်ကြီး ကြွတက်လာပြီး ပေါင်ကြားက စောက်ရည်တွေ ပန်းထုတ်နေတာပါ။ ချက်ချင်းပဲ ဦးလေးကျော်ကို ခွပြီး ငြိမ်သွားကြတယ်။ ကျုပ်လည်း ထမင်းစားပြီး အသာလေး အိပ်ခန်းထဲ ဝင်အိပ်ပစ်တာပေါ့။
နောက်ရက်မနက်ကြ အစောကြီး ဆူခံရတယ်ဗျို့။ ဒေါ်လေးပေးတဲ့ပိုက်ဆံက ကိုသံချောင်းတို့နဲ့သောက်တာ ကုန်ပြီလေဗျာ။ အားရအောင် ဆူပြီးမှ ဒေါ်လေးက ဈေးလိုက်ပို့ခိုင်းတာ သင်္ကြန်အတွင်း တပတ်စာ အခြောက်အခြမ်းလေး ကြော်လှော်ပေးထားမယ် ပြောတယ်။ အိမ်ကထွက်တာနဲ့ (၃) အိမ်ကျော်က မစိုးစိုး က လှမ်းခေါ်ပါလေရော။
” ဒေါ်လေးစိန် … ဈေးလား … သမီး ကြက်သွန်လေး မှာချင်လို့ ”
” အေး … စိုးစိုး … မှာချင်မှာလေ … ဒေါ်လေးတို့က ကြာမှာနော် … တပတ်စာ ဝယ်မှာမို့ ”
” ရပါတယ် … ဒေါ်လေးစိန်ရယ် … သမီးလည်း သင်္ကြန်တွင်း ချက်ဖို့ပါ … ကျန်တာ အကုန်ဝယ်ပြီးပါပြီ … ကြက်သွန်နီပဲ လိုတော့တာ ”
မစိုးစိုးက စက်ချုပ်တာဗျ။ အိမ်ထောင်ကွဲနေတာ ကြာပါပြီ၊ အမေနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ နေကြတာပါ။ အခုတော့ သူ့အမေက ရိပ်သာဝင်တော့ သူတစ်ယောက်ထဲပေါ့။ ဒေါ်လေး မစိုးစိုးဆီက ပိုက်ဆံယူပြီးတာနဲ့ ဈေးဘက်ဆိုင်ကယ် မောင်းထွက်ခဲ့တယ်။ ဈေးရောက်တော့ သင်္ကြန်နား နီးလို့လား မသိဘူး လူတွေက အလကားပေးနေသလား မှတ်ရတယ် ကြိတ်ကြိတ်တိုးဗျို့။ အချိန် (၂) နာရီလောက်မှ ဒေါ်လေးစိန် ဈေးဝယ်ပြီးတာ ဆိုင်ကယ်ဂွကြားထဲ ခြင်းတောင်းတစ်လုံးညှပ်ပြီး ကျန်တာ ဒေါ်လေးက ကိုင်ရင်း အိမ်ပြန်လာခဲ့ကြတယ်။ အိမ်ရောက်တော့ မနက် ၁၀ နာရီကျော်နေပါပြီ။ ရောက်တာနဲ့ မစိုးစိုးမှာတဲ့ ကြက်သွန်နီအိတ် (၂) ပိဿာထင်တယ် သွားပို့ခိုင်းလို့ ကျုပ်လည်း အိတ်လေးကိုင်ပြီး ထွက်ခဲ့လိုက်တာ။
မစိုးစိုး အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ အိမ်တံခါးက စိထားတာဗျ။ အိမ်ရှေ့တံခါး ဘယ်ဘက်နားမှာ ဆိုက်ကားတစ်စီး ရပ်ထားတာ။ ဆိုက်ကားက ကျုပ်တို့အရပ်ထဲက ဦးချစ်မောင် ဆိုက်ကားဗျ။ လက်ကိုင်က ဟွန်းလေးတပ်ထားလို့ မှတ်မိနေတာပါ။ မစိုးစိုး အိမ်က ပေ (၂၀) ပေ (၅၀) ကို နောက်ဖေး အိမ်သာနဲ့ ရေဘုံဘိုင်လေးချန်ပြီး အိမ်ရှေ့ (၅) ပေလောက် အလွတ်ထားရင်း ဝင်းအပြည့် ဆောက်ထားတာဗျို့။ ထရံကာ သွပ်မိုး အောက်က အုတ်ခင်းလေးပေါ့။
ဝင်းတံခါး ဖွင့်ပြီးတာနဲ့ ကျုပ်လည်း အိမ်ထဲဝင်လာလိုက်တာ၊ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းထဲ ကြက်သွန်အိတ်လေး စားပွဲခုံပေါ်တင်ပြီး လှည့်အထွက် ဧည့်ခန်း အနောက်ဖက် အိပ်ခန်းက ညည်းသံကြားတာနဲ့ ခြေလှမ်းတွေ တုံ့ကနဲ့ရပ်သွားမိတာ။ အသံက ယောင်္ကျားသံဗျ။ အိမ်ရှေ့မှာလည်း ဦးချစ်မောင် ဆိုက်ကားရပ်ထားတော့ ကျုပ်တွေးကြည့်လိုက်တယ်။ ဖြစ်နိုင်စရာတော့ မရှိပါဘူး။ မစိုးစိုးက ညိုညိုတောင့်တောင့်နဲ့ အသက်က ကျုပ်ထက် နဲနဲပဲ ကြီးလောက်မှာ။ ရုပ်ရည်က ကြည့်ကောင်းတယ်ဗျ။ ဦးချစ်မောင်က မဲမဲဝဝ နှုတ်ခမ်းထူထူနဲ့ မျက်နှာက ကျောက်ပေါက်ခွက်တွေနဲ့ အသက်က ဦးလေးကျော်တို့လောက် ရှိပါပြီ။
” အားလားလား … ကောင်းလိုက်တာ မစိုးရယ် … ရှီးးးးးးး ”
ကျုပ် အိမ်တံခါးနားရောက်ခါနီးမှ အသံက ပီပီပြင်ပြင် ကြားလိုက်ရတော့ သိချင်စိတ်က ပျင်းပြနေမိတော့တယ်။ အသံကြားတဲ့ အိပ်ခန်းဘက်ပြန်လှည့်ပြီး ခြေသံလုံအောင် နင်းရင်း တိုးကပ်ခဲ့တာ။ အိပ်ခန်းတံခါးက စိထားတာဗျ ဖိတွန်းကြည့်တာ မရဘူးဗျို့။ ဒါနဲ့ အိပ်ခန်းပတ်လည် ထရံပေါက်လေးရှာကြည့်တော့ တံခါးနဲ့ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ အပေါက်ကျယ်တာလေး တွေ့တာနဲ့ ကပ်ချောင်းကြည့်လိုက်တယ်။ အားပါးးး ဘယ်လိုမှ ယုံနိုင်စရာမရှိဘူးဗျ။ ဦးချစ်မောင်က ကုတင်ပေါ်ထိုင်နေတာ ခြေတွဲလောင်းချလျက်လေး၊ သူ့ဗိုက်ကို ပွတ်ရင်း တအီးအီး ညည်းနေတာပါ။ မစိုးစိုးက ဦးချစ်မောင်ပေါင်ကြားထဲ မျက်နှာချင်ဆိုင် ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူတုတ်ထိုင်လျက်လေး ပုဆိုးအောက်နားစကို ကိုင်မပြီး ဦးချစ်မောင်လီးကို ကုန်းစုပ်နေတာဗျို့။
…………………………………
အခန်း ( ၃ )
” အ အားးးး … ခဏ မစိုး …… လရည်ထွက်တော့မယ် …… ရှီးးးး …… ရပ် ရပ် …… ရပ်တော့ ”
” အခုထွက်လို့တော့ မရဘူးနော် … ဦးချစ် … သမီးကို အားရအောင် လိုးပေးရမယ် … ပြွတ် … ဖလွပ် … ”
မစိုးစိုးက အလိုးမခံရမှာ စိုးရိမ်နေပုံဗျ။ ဦးချစ်မောင် စကားဆုံးတာနဲ့ လီးထိပ်ကို တပြွတ်ပြတ်စုပ်နေရာက ပါးစပ်ထဲက လီးကို ထုတ်ပေးလိုက်တယ်။ ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူကွေးထိုင်နေရာက ထရပ်ရင်း အင်္ကျီကြယ်သီးတွေ ဖြုတ်ပစ်နေတာ။ အင်္ကျီရင်ဖုံးလေးကျွတ်တာနဲ့ ဗလာစီယာ အနက်လေး ထပ်ချွတ်နေတုန်း ကုတင်ပေါ်ထိုင်နေတဲ့ ဦးချစ်မောင် လက်တွေက မစိုးစိုး ထမိန်အပေါ်စကို ဖြည်နေတာဗျို့။
မစိုးစိုးကလည်း ဖင်ကြီးကိုရမ်းရင်း ထမီကို ခြေရင်းပုံချပြီး ချွတ်ထားတဲ့ ဗလာစီယာကို ကုတင်ခြေရင်းဘက် ပစ်တင်လိုက်တယ်။ အသားညိုပေမယ့် ခါးအောက်က အိကားနေတဲ့ဖင်ကြီးက ဖွေးဥနေတာဗျ။ အတွင်းခံဘောင်းဘီအနီလေး ချွတ်တော့ ခါးညွတ်ပြီး ဒူးတဖက်ချင်း ကွေးချွတ်နေတာပါ။ ဖင်သားဆိုင်ကြားက ပြူထွက်နေတဲ့ စောက်မွှေးအုံကြီးက မဲချိတ်နေတာဗျို့။ မစိုးစိုး အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး ကုတင်ပေါ်ပစ်တင်မယ်အလုပ် ဦးချစ်မောင်ဆီက စကားသံ တိုးတိုး ထွက်လာတာဗျ။
” ဟွန့် … ပြီးရင် … စောက်ဖုတ်ကို အငမ်းမရ … ယက်မှာများ … ဘောင်းဘီကို နမ်းချင်သေးတာ … အင့် … ရော့ ”
ဦးချစ်မောင် စကားသံအဆုံး မစိုးစိုးက အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ကုတင်ပေါ် မပစ်တော့ပဲ ဦးချစ်မောင်ကို လှမ်းပေးလိုက်တယ်။ ဦးချစ်မောင်က မစိုးစိုး အတွင်းခံကို လုံးချေပြီး သူ့နှာခေါင်းဝတေ့ရင်း တရှုံ့ရှုံ့နဲ့ နမ်းနေတော့တာ။ မစိုးစိုးက သူ့အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး မက်မက်မောမောနမ်းနေတဲ့ ဦးချစ်မောင်ရဲ့ ဘယ်ဘက်ဘေး ဝင်ထိုင်လိုက်တာပဲ။
” တော်တော့နော် … ဦးချစ် … သမီး နို့တွေ စို့ပေးဦး ”
မစိုးစိုးက တင်းကားနေတဲ့ သူ့နို့အုံတွေကို ကော့ပြီး ဦးချစ်မောင်ကို လည်ပင်းကဆွဲနိမ့်ရင်း နို့သီးခေါင်းနဲ့ ပါးစပ်ကပ်ပေးနေတာ။ ဦးချစ်မောင်ရဲ့ ကွမ်းစားထားတဲ့ လျှာရဲရဲကြီးက မစိုးစိုး နို့သီးခေါင်းလေးနှစ်ဖက်ကို တလှည့်စီဝိုက်စို့ပေးနေပြီဗျို့။ နို့စို့တာခဏကြာတော့ ဦးချစ်မောင်ညာလက်က သူ့ဘယ်ဘက်ခြမ်းထိုင်နေတဲ့ မစိုးစိုး ပေါင်ကြားထဲ ပွတ်သပ်ပေးနေတာပါ။ မစိုးစိုးလည်း မျက်လုံးလေး စင်းပြီး နို့စို့ခံရင်း ပေါင်တန်တွေ မသိမသာ ဖြဲပေးနေတယ်။
” အားးး …… အ အ …… ကောင်းလိုက်တာ … ဦးချစ်ရာ …… ရှီးးးး းးးး အားဟား ”
” ကြိုက်လား … မစိုး ”
” အင်း … ကြိုက် တယ် ”
” မစိုး ယောင်္ကျားရှိတုန်းက … ဒီလို မပြုစုဘူးလား ”
” ဟင့်အင် … ထမီလှန် လိုး တာ … များ တယ် ”
ဦးချစ်မောင်က နို့စို့ရင်း လက်ကလည်း မစိုးစိုး အဖုတ်ကို ကလိပြီး မေးနေတာဗျ။ မစိုးစိုး တကိုယ်လုံး တွန့်လိမ့်ပြီး ဦးချစ်မောင် မေးသမျှ အသံတုန်တုန်နဲ့ ပြန်ဖြေနေရတာ။
” အားးးး …… ဟုတ်တယ် …… အ အ …… လက်နဲ့မြန်မြန်လေး လိုးပေး … အူးဟူးးး … အမလေး …… အ အားးးး …… ကောင်းလိုက်တာ … ဦးချစ်ရယ် ”
” ပြီးခါနီးရင် … ထုံးစံ အတိုင်းနော် မစိုး ”
” အင်းပါ … မရပ်နဲ့ … လက်နဲ့ မြန်မြန်လေး လိုးပေး … စောက်ရည်သောက်ဦးမှာ မလား …… အားးးးးးး ရှီးးးး ”
” ဒါပေါ့ … ဦးချစ်က … မစိုး စောက်ရည်ကို စွဲနေတာလေ ”
” အင့် … အ အ …… ရပြီ ရပြီ …… အမြန် … အားလားလား ”
မစိုးစိုးက စကားဆုံးတာနဲ့ ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လှဲချရင်း ပေါင်နှစ်ချောင်းမြှောက်ပြီး ဒူးကွေးလျက်လေး ဖြဲပေးတော့တာပဲ။ ဦးချစ်မောင်က ရုတ်တရက် ထရပ်ပြီး ကုတင်အောက်ကြမ်းပြင်ပေါ် မစိုးစိုး ပေါင်ကြားတည့်တည့် ဒူးထောက် နေရာယူလိုက်တယ်။ မစိုးစိုး ညာဘက်လက်က အပြားလိုက် စောက်စိလေးကို ဘေးတိုက်ပွတ်ရမ်းရင်း ပါးစပ်က တအီးအီးနဲ့ ညည်းနေတော့တာ။ ဦးချစ်မောင်က မစိုးစိုး စောက်ပတ်ကိုကြည့်ရင်း လျှာတွေ သပ်ချနေပြီဗျ။
” အားးး အားးးးး အားးးးး …… ပါးစပ်နဲ့ တေ့လိုက် … ဦးချစ် ……… အမလေးးးး …… ထွက် ထွက် ထွက် ပြီ ”
မစိုးစိုးခါးလေး မြှောက်တက်လာပြီး ချက်ချင်းပဲ စောက်ရည်တွေ ပန်းထွက်လာတယ်။ အစပိုင်းပဲ ဦးချစ်မောင်မျက်နှာကို ပန်းမိပြီး ဦးချစ်မောင်က မစိုးစိုး စောက်ခေါင်းတေ့စုပ်လိုက်ပုံပဲ စောက်ရည်တွေ ပန်းတာ တိကနဲ့ ရပ်သွားတာဗျ။ မစိုးစိုး လက်နှစ်ဖက်က ဦးချစ်မောင် ခေါင်းကို ဖမ်းဆွဲရင်း မျက်နှာနဲ့ စောက်ပတ်ကို မလွတ်တမ်း ဖိကပ်ပစ်တယ်။ မစိုးစိုး ဖင်ကြီး ခဏအကြာမှ ကုတင်ပေါ်ပြန်ကျသွားတာ။ ဦးချစ်မောင်ကတော့ စောက်ရည်တွေ အကုန်မျိုချရင်း ဖောင်းကြွနေတဲ့ စောက်ဖုတ်အုံကြီး တပြတ်ပြတ်နဲ့ အားရပါးရ ယက်နေတုန်းပဲ။ အတော်ကြာမှ ဦးချစ်မောင်က အပေါ်က တက်လိုးနေတာပါ။ ဖြည်းဖြည်းချင်း လိုးနေရာက ဆောင့်ချက်တွေ မြန်လာတော့ မစိုးစိုးဆီက ညည်းသံလေးတွေ ပြန်ထွက်လာရောပဲ။
” ဗျစ် …… အ ……… ဘွတ် ဘွတ် …… အားးးးးး …… လိုးလိုး …… ဦးချစ် …… လိုး ”
” အင့် …… ဖွပ် …… ကောင်း လား …… ဗျစ် … ဘွတ် ဘွတ် ”
မစိုးစိုးက အခုပဲ တချီပြီးထားတာကို ကာမစိတ်က မကျဘူးဗျို့။ ဦးချစ်မောင်က ဗိုက်ရွှဲကြီးမို့ ဆောင့်သလောက် ဗိုက်ခေါက်က ခံနေတော့ လီးအဆုံးထိ မဝင်ဘူးထင်တယ်။ မစိုးစိုး ခြေထောက်နှစ်ဖက် မြှောက်တက်လာပြီး အပေါ်က ခွလိုးနေတဲ့ ဦးချစ်မောင် ခါးပေါ် ချိတ်တင်ရင်း လီးအရင်းထိဝင်အောင် ညှပ်ဆွဲနေတာဗျ။
” အာ …… ခပ်ပြင်းပြင်းလေး …… ဆောင့်လိုးပါ …… ဦးချစ်ကလည်း …… ဒီမလာခင် … ဘယ်မိန်းမ လိုးခဲ့သေးလဲ ”
” ဘယ်သူမှ မလိုးရပါဘူး … မစိုးရယ် …… မစိုးတောင် ကံကောင်လို့ … ဦးချစ် လိုးခွင့်ရတာပါ ”
” အဲတာဆို … ကြမ်းကြမ်းလေး … လိုးပေးလေ … ဟွန့် ”
ဦးချစ်မောင်က မနားတမ်းလိုးနေရတော့ ဆောင့်ချက်တွေ လျော့လာတာဗျ။ ခဏကြာတော့ မစိုးစိုးက ဦးချစ်မောင်ကို ပက်လက်အိပ်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ပြီးမှ အပေါ်က သူ့စိတ်တိုင်းကျ ဆောင့်တော့တာပဲ။ ဖင်သားစိုင်ကြီးတွေက ကားထွက်နေပြီး ဦးချစ်မောင် ပေါင်ရင်းနဲ့ တဘတ်ဘတ် ရိုက်သံတွေကလည်း ဆူညံနေတာ။ မနားတမ်းဆောင့်ရင်း ဦးချစ်မောင် မျက်နှာနား ဒူးထောက်လျက် တိုးကပ်ပြီး သောက်ပတ်ကို ယက်ခိုင်းသေးတယ်။ ပြီးမှ နောက်ပြန်ဆုတ်ပြီး နေရာယူရင်း ဦချစ်မောင်ကို ခွလိုးနေတာဗျ။ ကုတင်တိုင်တွေ ရမ်းခါနေအောင် ဆောင့်ချရင်း အားကနဲ့ ညည်းသံကြီး ပေါ်လာပြီးမှ ဦးချစ်မောင် ဗိုက်ကြီးပေါ် သူမကိုယ်လုံး မှောက်ချပြီး ငြိမ်သွားတော့တာ။
” မစိုး … ဦးချစ် … အလှည့် … ကုန်းပေးနော် ”
” အင်းပါ … ဦးချစ်ရဲ့ … လိုးနိုင်သလောက် လိုးပေါ့ ”
မစိုးစိုးက ပြောပြီးတာနဲ့ ဦးချစ်မောင် ကိုယ်ပေါ်က ဆင်းပြီး ဘေးနားလေး လေးဖက်ထောက် ကုန်းပေးနေတာဗျ။ ဦးချစ်မောင်က မစိုးစိုး ဖင်ကြီးနောက်က ဒူးထောက်နေရာယူရင်း အားရပါးရကို ပစ်ပစ်လိုးတော့တာပဲ။ ဦးချစ်မောင်က ခုန အောက်က နေထားလို့ အနားယူသလိုဖြစ်ပြီး ဒီတခါ ဆောင့်ချက်တွေက မီးပွင့်မတတ်ဗျို့။ မစိုးစိုးခါးလေး ခွက်ပြီး ဦးချစ်မောင် ဆောင့်ချက်တွေကို တင်းခံနေရတာ။ ဒါပေမယ့် မစိုးစိုးဆီက အားရကျေနပ်တဲ့အသံက ခပ်ကျယ်ကျယ်လေး ထွက်ပေါ်နေတာဗျ။
” အားးးး အားးးး …… လိုး လိုးးး …… ဦးချစ် …… အဲလို နာနာလေး ဆောင့်ပေး …… အ အားးးး ”
ဦးချစ်မောင်လည်း တရကြမ်း ဆွဲလိုးရင်း ပြီးချင်တာနဲ့ မစိုးစိုးကို လှမ်းမေးနေပြီ။
” ဖွပ်ဖွပ် …… ဗျစ် …… မစိုး … ဘွတ်ဘွတ် …… ဦးချစ် ပြီးတော့မယ် … ဒီထဲ ပြီးရမလား ”
” ဟင့်အင့် … သမီးပါးစပ်ထဲ … ပြီးလိုက် … လရည် မသောက်တာကြာပြီ … သောက်ချင်နေတာ ”
” အ …… ရှီးးးးးးးး …… ထွက်တော့မယ် … မစိုး ”
ဦးချစ်မောင်စကားဆုံးတော့ မစိုးစိုးက ခန္ဓာကိုရှေ့တိုးပြီး အဖုတ်ထဲက လီးကို ချွတ်လိုက်တယ်။ ချက်ချင်းပဲ လေးဖက်ထောက်အနေထားနဲ့ ကိုယ်လုံး တပတ်လှည့်ရင်း ဦးချစ်မောင် လီးထိပ်ရှေ့ ပါးစပ်လေး ဟပေးနေတာဗျ။ ဦးချစ်မောင်က ဘယ်လက်နဲ့ မစိုးစိုး ခေါင်းကို ကိုင်ထိန်းရင်း ညာလက်က သူ့လီးကိုဆုပ်ကိုင်ပြီး မစိုးစိုး နှုတ်ခမ်းလေးထဲ ဒစ်ကို ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ ဦးချစ်မောင် ညာဘက်လက်က ခပ်မြန်မြန်လှုပ်ရင်း အဆီပြန်နေတဲ့မျက်နှာကြီး မော့တက်သွားတာနဲ့ မစိုးစိုး နဖူးကြောလေးတွေ တွန့်လာပြီး လည်ပင်လေးက ရှုံ့လိုက်ဖောင်းလိုက်နဲ့ပဲဗျို့။
” အားဟား …… ထွက် ပြီ ”
ဦးချစ်မောင် ရင်ခေါင်းသံကြီး ထွက်ပေါ်လာပြီး ဒူးထောက်လျက်အနေထားနဲ့ ကိုယ်လုံးကြီး ဆက်ကနဲ့ ဆက်ကနဲ့ တုန်လာတာပဲ။ ဂွင်းတိုက်နေတဲ့ လက်ကိုလွတ်ပြီး မစိုးစိုးခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်စလုံးနဲ့ အားယူ ကိုင်ထားနေတာ။ မစိုးစိုးကလည်း ပါးစပ်ထဲ ဝင်လာသမျှ လရည်တွေ တဂွတ်ဂွတ် မျိုချရင်း လီးအရည်ပြားပေါ်က သူမစောက်ရည်တွေပါ ပြောင်နေအောင် ယက်ပေးနေတယ်။ ပြောင်စင်သွားမှ လီးထိပ်ကို ခပ်ပြင်းပြင်း တစ်ချက်ဆွဲစုပ်ပြီး လီးကို ပါးစပ်ထဲက ထုတ်ပေးလိုက်တာ။
” ရှီးးးးး … ချစ်လိုက်တာ … မစိုးရာ ”
” အပိုတွေပါနော် ဟွန့် … လူကိုလား … စောက်ဖုတ်ကိုလား ”
” လူရော … စောက်ပတ်ရော ချစ်တာပါ … မစိုးရယ် ”
” အံမယ် … ဦးချစ်နဲ့ မောင်ခြိမ့်အဒေါ်တို့ဖြစ်တာ … သမီး သိပါတယ်နော် ”
” ဟင် ”
” ခ်ခ် … အံ့သြသွားပြီလား … ဦးချစ် ”
” အဲ … ဟို ဟို … အဲဒါ … ဟို ”
” မယ့်လေး … တဟိုဟို လုပ်မနေပါနဲ့ … ဈေးဆိုင်ထဲမှာ … လူမြင်ရင် မကောင်းဘူး ”
” ဒီလိုပါ … မစိုးရယ် … အဲဒီတုန်းက သူ့ယောင်္ကျားကလည်း … ပစ်ထားသလို ဖြစ်တော့ … အနေနီးရင်း ဖြစ်သွားကြတာ … (၂) ကြိမ်ထဲပါ ”
” တိန် ” ဒေါ်လေးစိန်ကလည်း မလွယ်ပါလား။ ဦးချစ်မောင်လို လူတောင် အလိုးခံနေတာ ဦးလေးကျော်ကလည်း အခုထိ လိုးပေးနိုင်တာကို။ ကျုပ်လည်း ဦးချစ်မောင်စကားကြောင့် စိတ်ဝင်စားမိသွားတာပေါ့။ အစက မစိုးစိုးနဲ့ ဦးချစ်မောင် လိုးပြီးတာနဲ့ အသာလေး ပြန်မလို့ပါ။ ဒေါ်လေးစိန် ပေးခိုင်းတဲ့ ကြက်သွန်အိတ်ကလည်း ဧည့်ခန်းက စားပွဲခုံပေါ်မှာ တင်ထားပြီးသားလေ။ ဦးချစ်မောင် စကားကို နားစွင့်ရင်း ဆက်နားထောင်နေလိုက်တယ်။ ဦးချစ်မောင်က ပက်လက်အနေထားနဲ့ အနားယူနေတဲ့ မစိုးစိုးကို ခွရင်း အခုလေးပဲ လိုးထားတဲ့ မစိုးစိုး စောက်ဖုတ်ကို လက်နဲ့ပွတ်သပ်ပေးပြီး စကားပြောနေတာဗျ။
” သမီး … ဒေါ်လေးစိန် အထည်ဆိုင်လာတော့ … ကောင်တာ အနောက်ဖက်ခြမ်းမှာ … ဒေါ်လေးစိန်က ခုံပုလေးပေါ်ထိုင်ရင်း ပေါင်ဖြဲပေးထားတာ … ဦးချစ်က ထမီလေး ဆွဲလှန်ပြီး ထိုင်လျက်လေး စောက်ဖုတ်ကို ယက်ပေးနေတာလေ ”
” ဪ … အဲဒါမျိုးက … မစိန်ဆိုင်မှာ ခဏခဏ လုပ်ဖြစ်ကြတာပါ … သူ့အထည်လိပ်တွေ ပို့ပေးရင်း လူလစ်တာနဲ့ ဦးချစ်ကို … ဆိုင်ခန်းထဲ ခေါ်ပြီး ဂွင်းထုပေးတတ်တယ် … ဦးချစ်ကလည်း သူ့စောက်ပတ် ပြန်ယက်ပေးရတာပေါ့ ”
” ဘယ်က … စဖြစ်ကြတာလဲ … ဦးချစ် … သမီးတို့ လိုပဲလား ”
” သမီးနဲ့က … မမျှော်လင့်ပဲ … ဖြစ်ကြတာပါ … မစိန်နဲ့က အနေနီးပြီး … ခန္ဓာကိုယ်ချင်း ထိပါများတော့ … ဖြစ်သွားတာပါ ”
” ဦးချစ်က … ရုပ်လည်းဆိုး အသားလည်းမဲ … လူကလည်း ဗိုက်ကြီးပူနေတာတောင် … မိန်းမတွေက အလိုးခံချင်ကြတယ်နော် ”
” ဒါတော့ … ဦးချစ်က အန္တရယ်ကင်းလို့ ထင်တယ် ”
” ဘယ်လို … ဦးချစ် ”
” ဟုတ်တယ်လေ … အခုတောင် မစိုးက ဦးချစ်ကို အလိုးခံတာ … အပြင်လူ သွားပြော ဘယ်သူမှ မယုံဘူးလေ ”
” ခ်ခ် …… လူလည်ကြီး …… ဟွန့် … ဒါပဲနော် … သင်္ကြန်တွင်း အမေ မလာဘူး … သမီးတစ်ယောက်ထဲ နေ့တိုင်း လာလာလိုးပေးရမယ် ”
” အင်းပါ … မစိုးရယ် … ဘယ်မိန်းမမှ သွားမလိုးပါဘူး … စိတ်ချ ”
” အခု … ဆိုက်ကား ပြန်ထွက်မှာ မလား … ညကြ … အရိပ်ခြေကြည့်ပြီး အိမ်ထဲဝင်ခဲ့ … ဒေါ်လေးစိန်နဲ့ လိုးဖြစ်တာလည်း ပြောပြရမယ်နော် ”
” အင်းပါ … အခု ပြန်ခါနီး… စောက်ဖုတ်လေး ယက်ပါရစေဦး ”
” ဦးချစ်ကလေ … သမီး စောက်ပတ် … တော်တော်ကို ကြိုက်နေတာပေါ့ … ခ်ခ် … ယက်ယက် … အားရအောင် ယက်သွား ”
ခဏနေ လူချင်းခွဲတော့မှာမို့ ကျုပ်လည်း ဦးချစ်နဲ့ မစိုးစိုးတို့ အိပ်ခန်းလေးအနားက ခြေဖွနင်းရင်း အိမ်ပြင်ပြန်ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်ဗျို့။
…………………………..
အခန်း ( ၄ )
အိမ်ယောက်တော့ ဒေါ်လေးက ကိုသံချောင်းတို့ လာခေါ်တယ်ပြောလို့ ကျုပ်လည်း ဒေါ်ထွေးဆိုင်ဘက် ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ မနက်ပိုင်းဆိုတော့ လူကလည်း ရှင်းနေတာ ကိုသံချောင်းတို့ဝိုင်းနဲ့ ရပ်ကွက်အနောက်ဖျား မိုးကြီးတို့ဝိုင်း (၂) ဝိုင်းပဲရှိတာ။
” မောင်ခြိမ့် … လာဟေ့ … မင်းက ဘီယာသမားဆိုတော့ … ကိုယ့်ဟာကိုမှာကွာ ”
ဆိုင်ထဲ ခြေချလိုက်တာနဲ့ ကိုသံချောင်းက လှမ်းအော်တော့တာပါပဲ။ အောင်စိုး လုပ်အားခ ပိုက်ဆံရှင်းလာလို့ လိုက်တိုက်တယ်ပြောတာ။ ကျုပ်ရောက်ပြီး ခဏအကြာပဲ မိုးကြီးတို့အုပ်စု အာလေးလျှာလေးနဲ့ ဒေါ်ထွေးပိုက်ဆံခေါ်ရှင်းပြီး ပြန်သွားကြတယ်။ ကျုပ်လည်း ဘီယာတစ်လုံးနဲ့ မြင်းခွာရွက်သုပ်တစ်ပွဲ မှာလိုက်တာပေါ့။ စားရင်းသောက်ရင်းနဲ့ ဘီယာကုန်တော့ ကျုပ်လည်း ဆိုင်အတွင်းဘက် စားပွဲခုံကို ဘေးအကာလုပ်ပြီး ကောင်တာပုံစံလုပ်ထားတဲ့ ဒေါ်ထွေးဆီ လျှောက်လာခဲ့တယ်။ ဒေါ်ထွေးဆိုင်က အိမ်နဲ့တွဲဖွင့်ထားတာပါ။ အိမ်ရှေ့ ပေ (၂၀) ပတ်လည်ကို စားပွဲခုံတွေခင်းပြီး နောက်ဖေး ပေ (၂၀) လောက်ကို အလယ်က ကန့်ထားတာ။ တောင်ဘက်အခန်းလေးက ခုန ကျုပ်ပြောတဲ့ ကောင်တာနဲ့ အရက်ထည့်တဲ့ စဉ့်အိုးကြီး (၂) လုံး ထမင်းဟင်းချက်တဲ့ မီးဖိုချောင် တွဲလျက်ပေါ့။ ကောင်တာနောက်လည်း လူက ရှင်းနေတာ ဒေါ်ထွေးမရှိဘူးဗျ ။ ဒါနဲ့ အထဲဝင်ပြီး ဘီယာတစ်လုံးယူ ရေခဲနဲနဲ ခွဲထည့်ပြီး ယူခဲ့လိုက်တယ်။ အမြည်းကုန်တော့ မြေပဲလှော် ထယူရတာပေါ့။ ဒါနဲ့ ခုန ကောင်တာနား ပြန်သွားတော့ မြောက်ဖက်ခန်းက ညည်းသံကြားလိုက်မိတာဗျ။ သိချင်တာနဲ့ အခန်းတံခါးနား ကပ်သွားလိုက်တယ်။
” မောင်မြင့်ရယ် … ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ … ငါ ဈေးရောင်းရဦးမှာဟ ”
” ဆိုင်ထဲ … လူမရှိပါဘူး … သံချောင်းတို့အုပ်စုပဲ ရှိတာပါ … မမထွေးကလည်း ”
ထရံပေါက်လေးထဲက ချောင်းကြည့်တော့ စက်ဘီးဖာတဲ့ ကိုမောင်မြင့်ကြီးဗျ ။ အခန်းထောင့်မှာ မတ်တပ်ရပ်လျက် မျက်နှာချင်းဆိုင်အနေထားနဲ့ ဒေါ်ထွေးကို ဇွတ်သိုင်းဖက်နေတာ။ ကိုမောင်မြင့်က ကျုပ်တို့ထက် အသက်ကြီးပေမယ့် ဒေါ်ထွေးထက် ငယ်ပါတယ်။ ဒေါ်ထွေးက (၅၀) လောက်ရှိပြီ သမီးတစ်ယောက်ရှိတယ် ။ ကျောင်းတက်နေတော့ အဆောင်မှာပဲ ထားတယ်။ ဒေါ်ထွေးယောင်္ကျားက ဆုံးတာကြာပါပြီ။ ဒေါ်ထွေးပုံစံက နဲနဲဝပေမယ့် ခါးသေးတော့ ဖင်ကြီးက အယ်နေတာပေါ့။ အရက်ရောင်းပေမယ့် ဘယ်ချိန်ကြည့်ကြည့် သနပ်ခါးအဖွေးသားနဲ့ပါ။ ကိုမောင်မြင့်က အရပ်ပုပု အသားဖြူဖြူနဲ့ ခပ်ပိန်ပိန် ကလေး (၃) ယောက် အဖေပါ။ မိန်းမလည်းရှိတယ် ။ သူ့မိန်းမ မစိန်ကြည်က ကျန်းမာရေးမကောင်းဘူး အရပ်ထဲ တရှောင်ရှောင်နဲ့ပါ။
” နင်ကလည်း … ညကြမှ လာပါဆို … တော်ကြာ တစ်ယောက်ယောက် မြင်သွားရင် … နင်ရော ငါရော … အရှက်ကွဲနေမယ် ”
ဒေါ်ထွေးစကားမဆုံးသေးဘူး ကိုမောင်မြင့်က ဖက်ရင်းနဲ့ မျက်နှာအနံ့ နမ်းနေတာဗျ။ ဘယ်လက်က ဒေါ်ထွေးခါး ဆွဲဖက်ရင်း ညာလက်က ဒေါ်ထွေးပေါင်ကြားထဲ နိုက်နေတာ။ ပထမတော့ ဒေါ်ထွေးက ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင် လက်ကို တွန်းထုတ်သေးတယ် ။ နောက်ပိုင်း ပေါင်ကြီးတွေ မသိမသာ ဖြဲပေးရင်း ကိုမောင်မြင့်ကို ပြန်နမ်းနေတော့တာပဲ။ အခန်းထောင့်မို့ ပြတင်းပေါက်က ဝင်လာတဲ့ အလင်းက သိပ်မရောက်ဘူးဗျ၊ အဝတ်ဗီဒိုတခြမ်းက ကွယ်နေတော့ ကြည့်ရတာ အားမရဘူးဖြစ်နေတယ်။ ကောင်တာဘက် ပြန်သွားကြည့်တော့ ကိုသံချောင်းနဲ့ အောင်စိုးက ဆေ့လိပ်ဖွာလိုက် အရက်သောက်လိုက်နဲ့ စကားပြောနေတုန်းပဲ။
ကျုပ်လည်း ကိုသံချောင်းတို့နား ခဏထိုင် ဘီယာတစ်ခွက် ငှဲ့သောက်ပြီး ဗိုက်ရစ်လာလို့ နောက်ဖေးသွားမယ်ပြောပြီး ဒေါ်ထွေးအခန်းဘက် ပြန်ချောင်းကြည့်လိုက်တယ်။ ဒီတခါတော့ ရှင်းရှင်းလင်းလင်းဗျ။ ပြတင်းပေါက်က အလင်းကျရောက်တဲ့ ကုတင်နောက်ဖျားထိုင်ရင်း ဒေါ်ထွေးက အပေါ်အင်္ကျီ ကြယ်သီးတွေဖြုတ်ပြီး ဘော်လီကို နို့ပေါ်လှန်တင်ထားတာ။ ကိုမောင်မြင့်က ကုတင်အောက် မတ်တတ်ရပ်လျက်အနေထားနဲ့ပဲ ဒေါ်ထွေးကို ကုန်းနမ်းရင်း တွဲကျနေတဲ့ နို့အုံတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ညှစ်ချေနေတာ။
” အခုတော့ … မလိုးနဲ့ … မောင်မြင့်ရာ … ညကြမှ လိုးဟာ … နော် ”
” အာ … မမထွေးကလည်း … ဒီမှာ ကြည့်ဦး … မနက်လင်းကတည်းက … သတိရနေတာပါဆို ”
ကိုမောင်မြင့်က ခါးကော့ပြနေတာဗျ။ ပုဆိုးထဲက လီးက ထောင်ထွက်နေတာ ဒေါ်ထွေးနို့တွေ ထောက်မိရောပဲ။ ကိုမောင်မြင့်ကလည်း လူကသာပိန်တာ လီးက စံချိန်မှီထင်တယ်။ ဒေါ်ထွေး လက်နဲ့လှမ်းကိုင်တာကို ရှေ့မှာ လက်တဆုပ်စာ ထွက်နေသေးတာ။ ခဏနေတော့ ဒေါ်ထွေးမနေနိုင်ပါဘူး ။ ကိုမောင်မြင့် ပုဆိုးကို ဆွဲလှန်ပြီး လီးကို တပြွတ်ပြွတ် စုပ်တော့တာပဲ။ လီးက ဒေါ်ထွေးပါးစပ်နဲ့ အပြည့်ပါပဲ။ ဒေါ်ထွေးက လီးအရင်းကို ဖမ်းကိုင်ပြီးမှ စုပ်တာဗျ။ ကိုမောင်မြင့်ကလည်း လီးကို ဒေါ်ထွေးပါးစပ်ထဲက ထုတ်လိုက် အိတွဲနေတဲ့နို့သီးခေါင်း မဲမဲကြီးတွေကို ဒစ်နဲ့ ထိုးကလော်လိုက် ပြန်စုပ်ခိုင်းလိုက်နဲ့ပါ။
” ပြွတ် … ဖလွပ် … ပလောက် ပလောက် … အင့် …… မမထွေး ”
(၅) ကြိမ်လောက် လုပ်ပြီးတာနဲ့ ဒေါ်ထွေး ပါးစပ်ထဲပဲ လီးကိုစိန်ထားလိုက်တာ။ ဘယ်လောက် ထိုးသွင်းသွင်း လီးက ဒေါ်ထွေးပါးစပ်ထဲ အဆုံးထိမရောက်ပါဘူး။ လီးအရင်းကို လက်ကအုပ်ကိုင်ထားတော့ လက်နဲ့ခံနေတာပေါ့။
” ပြွတ် … ဖလွပ် …… ဟူးးးး းးးး …… လိုးမှာဖြင့်လည်း လိုးဟာ အမြန် … ဆိုင်လူမကျခင် ”
” အင်းပါ … ကုတင်ပေါ် လှဲလိုက်တော့ ”
ဒေါ်ထွေးလည်း ကုတင်နောက်ဖျားထိုင်နေရာကနေ အလယ်နားတိုးပြီး ကန့်လန့်ဖျက်လေး ပက်လက်လှန်လိုက်တယ်။ ကိုမောင်မြင့်က ထမိန်အောက်နားစကို ဒေါ်ထွေးဗိုက်ပေါ်ထိ ဆွဲလှန်ပြီးမှ ဒေါ်ထွေး ဘယ်ဘက်ဘေးဝင်ထိုင်ပြီး ပေါင်တန်ကြီးနှစ်ဖက်ကြားက စောက်မွှေးအုံကြီးကို လက်နဲ့ဆွပေးနေတာ။ ဒေါ်ထွေးပေါင်တွေ စိလိုက် ဖြဲလိုက်နဲ့ သူ့ဘယ်ဘက်ဘေး ထိုင်နေတဲ့ ကိုမောင်မြင့် လက်မောင်းကို လမ်းဆွဲနေတယ်။
” အ …… မောင်မြင့် ”
” ဟမ် … မမထွေး ”
” လိုးမှာဖြင့် … လိုးတော့ဟာ …… ရှီးးးးးးး ”
” ကဲပါ …… မမထွေး …… ဒီလောက် ခံချင်နေမှာတော့ …… လိုးပေးပါ့မယ်ဗျာ ”
” အောင်မယ် … ငါက ညကြမှ လာပါဆို …… နင့်ပါနင် …… လီးတောင်နေတာကို …… မအေဘေးလေး ”
” အခု …… ခံချင်နေပြီ …… မဟုတ်လား ”
” နင် … ဒီလောက် …… စောက်ဖုတ်ကို နှိုက်နေမှတော့ … ယားပြီး …… ခံချင်တာပေါ့ ”
ဒေါ်ထွေးစကားဆုံးတာနဲ့ ကိုမောင်မြင့်လည်း ပုဆိုးကို ခေါင်းပေါ်က လှန်ချွတ်ပြီး ဒေါ်ထွေး ကိုယ်လုံးပေါ် ခွလိုးတော့တာပဲ။ ဒေါ်ထွေးပေါင်ကြားထဲ ကိုမောင်မြင့် ကိုယ်လုံးလေး ပျောက်နေပေမယ့် လိုးချက်က မြန်တယ်ဗျို့။ တဘွတ်ဘွတ်နဲ့ပဲ။ ဒေါ်ထွေးလည်း သူ့ပါးစပ်သူ ဘယ်လက်ကလေးနဲ့ပိတ်ပြီး မနားတမ်း လိုးနေတဲ့ ကိုမောင်မြင့်ခါးကို ညာလက်နဲ့ဖမ်းဆွဲထားတာ။ ကိုမောင်မြင့် တစ်ယောက် စိတ်ကြိုက် ဆောင့်လိုးလို့ မရဘူးဗျို့။ ဒေါ်ထွေးက ခါးဆွဲကပ်ထားတော့ ဖင်လေးကြွပြီး ကြိတ်လိုးလေးပဲ ရတော့တာပေါ့။
” ဗျစ် … ဘွတ် …… ဘွတ်ဘွတ် … ဗြိ … ဖွပ်ဖွပ် ”
ကိုမောင်မြင့်က ဒေါ်ထွေးနို့သီးခေါင်းကြီးတွေ တပြွတ်ပြွတ် စို့ပြီး ဇွိကနဲ့ ဇွိကနဲ့ ကြိတ်လိုးရင်း ချွေးတွေ ပြန်လာပြီဗျို့။ ခဏကြာတော့ ဒေါ်ထွေးတစ်ယောက် ကုတင်ပေါ်မှာပဲ ပက်လက်အနေထားနဲ့ ခြေဖျားထောက်ပြီး ဖင်ကြီးကော့တက်လာတာ။ ကိုမောင်မြင့် ကိုယ်လုံးလေး ဒေါ်ထွေးစောက်ဖုတ်ပေါ် မြှောက်ပါလာတာပေါ့။ ဒေါ်ထွေး ဖင်သားစိုင်တွေ ကျူံ့ဝင်သွားပြီး ပေါင်တန်တွေပါ တဇပ်ဇပ်တုန်ရင်း ခဏကြာမှ ကုတင်ပေါ် ဒေါ်ထွေးဖင်ကြီး ဘုတ်ကနဲ့ ပြန်ကျလာတယ်။
” ဟူးးးး …… ရှီးးးးးးးး …… ငါပြီးပြီ …… မောင်မြင့်ရယ် ”
” အင်း … ဘွတ် ဖွပ် ဘွတ် …… ခဏနော် …… အင့် …… ဗျစ် …… မမထွေး …… ကျနော်လည်း …… ဘွတ်ဘွတ် …… ပြီးတော့မှာပါ ”
ကိုမောင်မြင့်က စကားလည်းပြော အလိုးက မရပ်ဘူးဗျို့။ အချက် ၃၀ လောက် ထပ်လိုးပြီးမှ ဒေါ်ထွေးပေါင်ဂွကို ခါးအားနဲ့ ဖိကပ်ရင်း တအီးအီးနဲ့ ညည်းနေတော့တာ။ ကျုပ်လည်း ကိုသံချောင်းတို့ဝိုင်း ပြန်ရောက်တော့ ကျုပ်ကို ကြာလို့ ပြောနေကြတာဗျ။
” ဗိုက်က … ရစ်ရစ် နာနေလို့ … ကြာတာပါ … ကိုသံချောင်းရယ် ”
ကျုပ်တို့ စကားပြောတုန်း ကိုမောင်မြင့်တစ်ယောက် မယောင်မလည်နဲ့ အရက်တစ်လုံး ဆွဲပြီး ဆိုင်ပြင် ထွက်သွားပြီဗျို့။ ခဏကြာတော့မှ ဒေါ်ထွေးတစ်ယောက် သနပ်ခါး အဖွေးသားနဲ့ ထွက်လာတော့တာ။ ကျုပ်တို့ဝိုင်း ဘာလိုလဲ ဘာညာ လာမေးပြီး အရက်စပ်ဖို့ ကောင်တာနောက်က စဉ့်အိုးကြီးတွေနား လျှောက်သွားလေရဲ့။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဒေါ်လေးစိန်ခူးပေးထားတဲ့ ထမင်းစားပြီး အိပ်ပစ်လိုက်တယ်။ ညနေစောင်းကြီး နားထဲ ကလေးသံရော ကြားတာနဲ့ နိုးလာခဲ့တယ်။ ကျုပ် ဧည့်ခန်းထဲရောက်တော့ ဒေါ်လေးက မိတ်ဆက်ပေးနေတာဗျ။
” မောင်ခြိမ့် … ဒါက ငါ့တူမ … အငယ် လှမူတဲ့ …၊ ဒီဘက်က ကလေးအမေက လှကြည် …၊ သင်္ကြန် ဘုရားဖူးလာကြရင်း ကလေးက ဖျားလို့ ဆေးခန်းပြတော့ မသက်သာလို့ ဆေးရုံတင်ကြမှာ …၊ သင်္ကြန်တွင်း သူတို့က ဒီမှာနေမှာ … ငါက ရိပ်သာဝင်မှာမို့ … နင်ပဲ ဂရုစိုက်လိုက်ဟာ ”
” ဟုတ်ဟုတ် … ဒေါ်လေး ”
လှမူက အပျိုဗျ အရပ်မနိမ့်မမြင့်နဲ့ ကိုယ်လုံးက ပုံမှန်ပါပဲ။ လှကြည်က ကလေးအမေဆိုပေမယ့် လှမူထက် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က ထွားတယ်ဗျို့။ နှစ်ယောက်စလုံး ရုပ်ရည်က ကြည့်ကောင်းကြတယ်။ ညပိုင်းကြတော့ ကျုပ်အနောက်ဖက်က ပစ္စည်းအဟောင်းတွေထားတဲ့ အခန်းကို ရှင်းလင်းပြီး လှမှုတို့ ညီအစ်မဖို့ အိပ်ဖိုနေရာ ချပေးရတာ။ ကုတင်တော့ အပိုမရှိဘူးဗျ ။ သင်ဖြူးဖျာနှစ်ချပ် ကပ်ခင်းပြီး ခြင်ထောင်အသစ်တစ်လုံး ထောင်ပေးထားတာ။ စောင်နဲ့ခေါင်အုံးက ဒေါ်လေးစိန်အခန်းထဲက ယူပေးလိုက်တယ်။ ညပိုင်းကြ သူတို့နဲ့ ဘုရားဖူး အတူလာတဲ့သူတွေ ရောက်လာပြီး အကျိုးအကြောင်းမေးတော့ ကလေးသက်သာမှ ပြန်လာမည်ဖြစ်ကြောင်း ပြန်ပြောနေတာ။
ညပိုင်းရောက်တော့ ကလေးက ငိုတာ မတိတ်ဘူးဗျာ။ ကိုယ်တွေလည်းပူပြီး ဘာကျွေးကျွေး ပြန်အန်နေတာ။ ဒေါ်လေးစိန်နဲ့ ဦးလေးကျော်က ကျုပ်ကို ရေခဲဝယ်ခိုင်းလို့ ဒေါ်ထွေးဆိုင် ရေခဲပြေးဝယ်ရသေးတယ်။ ရေခဲရမှ ဖလားထဲ ရေခဲတုံးထည့် ရေနဲနဲထည့်ပြီး တဘက်အသေးလေး စိမ်ထားလိုက်တာ။ ခဏနေတော့ တဘက်လေးကို ရေညှစ်ပြီး ကလေးနဖူးပေါ် ကပ်ပေးရတယ်။ ခဏလေးပဲဗျ ။ တဘက်က နွေးသွားတာ ခဏခဏ ရေအေးလေးနဲ့ ရေဝတ်ကပ်ပေးမှ ကလေးနဖူးလေး ကိုယ်ပူကျသွားတာ။
ည (၁၁) နာရီလောက်ကြ ဒေါ်လေးက မနက်ဆေးခန်း ထပ်သွားဖို့ ကျုပ်ကို ဆိုင်ကယ်နဲ့ လိုက်ပို့ဖို့ မှာနေတာပဲ။ ကျုပ်အိပ်ခန်းဘက် ပြန်အိပ်တော့ လှမူတို့ အိပ်ရပုံ မရဘူး ကလေးက အီလိုက် သူတို့က ချော့လိုက်နဲ့ အသံတွေ ကြားနေရတာ။ မနက်လင်းတာနဲ့ လှကြည်တို့သားအမိကို ကလေးဆေးခန်း လိုက်ပို့ရတယ်။ မြို့ထဲမို့လို့ လမ်းသွားလမ်းလာ ရှောင်ရ မီးပွိင့်စောင့်ရပေါ့။ လူရှောင်ပြီး ဘရိတ်ထိန်းတဲ့အခါ လှကြည်ကိုယ်လုံးက ကျုပ်နောက်ကျောကပ်မိတော့ သူ့နို့ကြီးတွေက လာလာထိတာဗျ။ လှကြည်က ဘာမှမသိပေမယ့် ကျုပ်ပေါင်ကြားက လီးက ထောင်ထောင်လာတာ။
ဆေးခန်းရောက်တော့ ဆေးစာအုပ်လုပ်ပြီး ကျုပ်လည်း အပြင်ကစောင့်နေလိုက်တာ။ (၄၅) မိနစ်လောက်ကြာမှ လှကြည်တို့သားအမိ ပြန်ထွက်လာတာ။ ဆေးစာအုပ်လေးရော သောက်ဆေးရော (၅) ရက်လောက် လာပြရမယ်ပြောတယ်။
” ကိုမောင်ခြိမ့် … အန်ရင် … (၅) ရက်လောက် ပြရမယ်တဲ့ ”
” ဟေ … နက်ဖန်ဆို … သင်္ကြန်ဟ ”
” ဟုတ်ပါ့ … ရေပက်ရင်း ကလေး ဒုက္ခပဲ ”
” အဲတာတော့ … ပါးစပ်က အော်ပြောရမှာပေါ့ဟာ ”
” ခ်ခ် ”
လှကြည်က ကလေးကို ထောင်ချီရင်း ခိကနဲ့ ရယ်နေတာဗျ။
” အမ် … ဘာရယ်တာလဲ … ပါးစပ်ကအော်ပြောမှ ရေပက်တဲ့သူတွေက သိမှာပေါ့ ”
” အဲတာ ရယ်တာ မဟုတ်ပါဘူး … ကိုမောင်ခြိမ့်ရယ် … ခိခိ ”
လှကြည်က ထပ်ရယ်ရင်း မျက်လုံးရွဲကြီးနဲ့ ကျုပ်ပေါင်ကြားကို မျက်စပစ်ပြနေတာဗျို့။ ကျုပ်လည်း ကျုပ်ပေါင်ကြားကို ပြန်ကြည့်မိတော့ မျက်နှာတစ်ခုလုံး အမ်းကနဲ့ ဖြစ်သွားမိတယ်ဗျာ။ ပေါင်ကြားထဲကလီးက ပုဆိုးအောက်က ထောင်ထွက်နေတာဗျ။ လှကြည်တို့ သားအမိကို ဆေးခန်အပြင်က စောင့်ရင်း လာတဲ့လမ်းမှာ လှကြည်နို့နဲ့ ကျုပ်ကျောနဲ့ ထိမိတာတွေ ပြန်တွေးပြီး လီးတောင်နေတာပါ။ ကျုပ်လည်း ရှက်ရှက်နဲ့ လှကြည်ကို ပြန်ကြည့်တော့ လှကြည်မျက်နှာက ပြုံးဖြီးကြီးဗျ။ အပြန်ကြ ကလေးတဖက် ဆေးဘူးတွေတဖက်နဲ့ ဆိုတော့ ကျုပ်က ဆေးဘူးတွေယူပြီး ဆိုင်ကယ်ရှေ့ခြင်းထဲ ထည့်ထားလိုက်တယ်။
ကလေးကို ဘယ်လက်နဲ့ချီပြီး ညာလက်က ကလေးရောသူရော ပြုတ်မကျအောင် ကျုပ်ခါးကို ဖက်ပြီး ထိုင်လိုက်လာတာပေါ့။ လှကြည်ညာဘက်နို့က ကျောပြင်လာလာပွတ်တော့ မြို့ထဲလမ်းတစ်လျှောက် လီးကထောင်လျက်ပါပဲ။ ချိုက်ကျတဲ့အချိန် လှကြည်လက်ခုံနဲ့ ကျုပ်လီး ၃ ကြိမ်လောက် ပွတ်မိတာဗျ။ ကျုပ်လည်း အားနာမိပေမယ့် မတတ်နိုင်ဘူး ဆိုင်ကယ်ကို သေချာထိန်းမောင်းလာခဲ့ရတယ်။
အိမ်ရောက်တော့ ဒေါ်လေးက ကလေးသက်သာလားမေးပြီး ညနေ ရိပ်သာယူသွားမယ့် အဝတ်စားတွေ တခြားအသုံးဆောင်ပစ္စည်းတွေ ထည့်နေတာပေါ့။ ကျုပ်လည်း အိမ်သာပြေးပြီး ဂွင်းအမြန်ထုပစ်လိုက်ရတယ်။ လီးကညှောင်းနေပြီဗျ။
————————-
အခန်း ( ၅ )
ညနေ (၃) နာရီလောက်ကြ ဒေါ်လေးကို ရိပ်သာပို့ပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ အိမ်ထဲဝင်တာနဲ့ လှမူတစ်ယောက် ဧည့်ခန်းထဲ တံမျက်စည်း လှဲနေတာဗျ။ ကျုပ်မြင်တော့ လှမ်းနှုတ်ဆက်နေတာ။
” ကိုမောင်ခြိမ့် … ဒေါ်လေး ပို့ခဲ့ပြီလား ”
” အေး … ဘာလဲ နင်ရော … ရိပ်သာ ဝင်ချင်လို့လား ”
” မဟုတ်ရပါဘူးတော် … ကျမက မြို့သင်္ကြန် လည်ချင်တာတော့ ”
” ဪ … နင်လည်ချင်တဲ့ ရက် … ငါ လိုက်ပြပါ့မယ် … ငါတို့ဘက်က သိပ်မစည်ဘူးဟ … မြို့ထဲက စည်တာ ”
” တကယ်လားတော် ”
” တကယ်ပေါ့ဟ … နင့် အစ်မ … ပြောထားပေါ့ … ဒါနဲ့ ကလေးရော ငြိမ်လှချည်လား ”
” သက်သာပါတယ် … အန်တော့ အန်သေးတယ် … အစ်မလှကြည်က … နက်ဖန် ကိုမောင်ခြိမ့် ပို့ခိုင်းရဦးမယ် ပြောနေတာ ”
” အေးပါ … ဒေါ်လေးကလည်း မှာထားပါတယ် … သူ့တူမတွေ ဂရုစိုက်ဖို့ ”
ကျုပ်လည်း လှမူ ပြောပြီးတာနဲ့ သူတို့ အိပ်ခန်းဘက် ကလေးအခြေနေလေး သိချင်တာနဲ့ ဝင်လာလိုက်တာ။ ဖျာလေးပေါ်မှာပဲ လှကြည်က ကလေးကို နို့လှန်တိုက်နေတာပါ။ တင်ပလ္လင်ခွေထိုင်ထားပေမယ့် ထမိန်အနားစက ဒူးခေါင်းပေါ်ရောက်နေတော့ ပေါင်အတွင်းသားတွေ မြင်နေရတာဗျ။ ကျုပ်ထိုင်ချတော့ လှကြည်နို့လေးတွေက ဝင်းပြီး အကြောစိမ်းတွေပါ တွေ့နေမိတယ်။
” ဟော … ကိုမောင်ခြိမ့် … ဒေါ်လေးစိန် ပို့ခဲ့ပြီပေါ့ ”
” အေး … ပို့ခဲ့ပြီ … ကလေးက သက်သာလား ”
” ကိုယ်တော့ မပူတော့ဘူး … နို့တွေ ပြန်ပြန်အန်နေတာ … ဆန်မုန့်လည်း မကျွေးရဲသေးဘူးတော် ”
လှကြည်ကပြောရင်း သူ့ကိုယ်ကို ညာဘက်စောင်းပြီး ကလေးကို ဖျာပေါ်က အခင်းလေးထဲ ချသိပ်နေတာ။ ကိုယ်လုံးညာဘက်စောင်းတာနဲ့ ကွေးထားတဲ့ ဘယ်ဘက်ဒူးက မြှောက်တက်လာတော့ ပေါင်ရင်းက စောက်မွှေးတွေပါ မြင်လိုက်ရပြန်ရော။ အင်္ကျီကအပါး ဝတ်ထားတော့ နို့သီးခေါင်းက စိမ့်ထွက်နေတဲ့နို့ရည်တွေက အင်္ကျီကိုထိကပ်ရင်း နို့သီးခေါင်းလေးက ထင်းနေတာဗျာ။
” ခ်ခ် … ဘယ်ကြည့်နေတာတုန်း … ကိုမောင်ခြိမ့် ”
” ဟမ် … နင့်နို့တွေက … ဒီတိုင်း ထွက်နေတာလား ”
သူ့နို့အုံကို ကြည့်နေတဲ့ ကျုပ်ကို ရယ်မောရင်း လှမ်းမေးနေတာပါ။ လှကြည်က အိမ်ထောင်သည်မို့ အပြောဆိုရဲတင်းပြီး သိပ်မရှက်တတ်ဘူးဗျ။
” ဪ … ဟုတ်တယ် … ကလေး အကြာကြီးတိုက်ရင် ပြန်အန်မှာစိုးလို့ နဲနဲပဲ … တိုက်တာ … နို့တွေက ညကတည်းက တင်းနေတာ ”
” ဟင် … အဲတာဆို ”
” ဒီလိုပဲ … ညှစ်ပစ်ရတာပေါ့ … ရွာမှာတော့ တခါတလေ … ယောင်္ကျားကို စို့ခိုင်းလိုက်တယ် ”
ကျုပ်စကားမဆုံးခင် လှကြည်က ဖြတ်ပြောတော့တာပဲ။ လှမူထက် လှကြည်က ပါးနပ်တယ်ဗျို့။
” ဟားးး …… နင်ကလည်း … ကြံကြံဖန်ဖန် ”
” တကယ်ပါတော် … ညာပြောတာ မဟုတ်ရပါဘူး ”
” အေးပါ … ခိခိ ”
” မယ့်လေး … ကိုမောင်ခြိမ့် စို့ကြည့်ပါလား … အားရှိသွားမယ် … ခ်ခ် ”
” နင်တကယ် … တိုက်မှာမို့လား ”
ကျုပ်လည်း လှကြည်ကို စမ်းကြည့်လိုက်တာဗျ။ ကိုသံချောင်းကြီး ပြောဖူးတယ် အိမ်ထောင်သည် မိန်းမတွေက ရခါစတည်းက အကျင့်မရှိရင် လီးနဲ့ သိပ်ဝေးလို့ မရဘူးတဲ့။
” ဟောတော် … တကယ် စို့ချင်နေတာလား … ခ်ခ် ”
” ဪ … ကလေးအိပ်နေတာကို နှစ်ယောက်သား တခိခိနဲ့ …… ဘာတွေသဘောကျနေတာလဲ ”
ကျုပ်နဲ့ လှကြည်တို့ စကားကောင်းတုန်း လှမူက အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်း ရှင်းပြီးတော့ ဝင်လာတာပါ။
” ဒီမယ်လေ … ကိုမောင်ခြိမ့်ကြီး … နို့စို့ချင်လို့ ပူဆာနေတာ … လှမူရဲ့ … ခ်ခ် ခ်ခ် ”
” ဟောတော် … တကယ်လား … ခ်ခ် ”
လှကြည်က လှမူကို မျက်စိတဖက်မိတ်ပြရင်း ကျုပ်ကိုစနေတာဗျ။ လှမူကလည်း စပ်ဖြီးဖြီးနဲ့ ကျုပ်ကို ထပ်စနေသေးတယ်။
” မဟုတ်ပါဘူးဟာ … နင့်အစ်မ နို့တွေတင်းပြီး နို့ရည်တွေထွက်နေလို့ … ငါက စေတနာနဲ့ … စို့ပေးမယ် ပြောတာပါ ”
” ဒါမျိုး … ကျမတော့ မယုံပေါင်တော် ”
” ခ်ခ် ခ်ခ် ခ်ခ် ”
ကျုပ်လည်း လှမူတို့ ညီအစ်မ နှစ်ယောက်နဲ့ ရောပြီး ရယ်လိုက်ရတာပေါ့ ခိခိ။ ခဏနေတော့ လှမူက သင်္ကြန် တစ်ရက်လောက် လည်ဖူးချင်လို့ ကျုပ်ကို လိုက်ပို့ခိုင်းမှာ ဖြစ်ကြောင်း သူ့အစ်မ လှကြည်ကို ပူဆာနေတာ။ လှကြည်က ခွင့်ပြုပါတယ်၊ သူ့လည်း တစ်ရက်လိုက်ပို့ခိုင်းနေတာပါ။ ကျုပ်တို့ စကားပြောနေတုန်း အိမ်ရှေ့က ကျုပ်နာမည်ခေါ်သံ ကြားလိုက်ရတယ်ဗျို့။
” မောင်ခြိမ့်ရေ … မောင်ခြိမ့် … ဒီမှာ မင်းဦးလေး မူးနေလို့ ငါတို့လာပို့တာဟေ့ ”
” ဟုတ် … လာပြီ လာပြီ ”
ကျုပ်ထွက်လာတော့ နောက်က လှမူက ကပ်ပါလာတာ။ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ဦးလေးက တဝေါ့ဝေါ့နဲ့ အန်နေသေးတယ်။
” မောင်ခြိမ့်လား … အေ့ …… ဂေ့ …… ဝေါ့ ”
” ဟုတ် … ဦးလေးကျော် ”
” အေး … မင်းဒေါ်လေးရော ”
” ဟာ … ရိပ်သာ ပို့ခဲ့ပြီလေဗျာ ”
ဦးလေးကျော် သူငယ်ချင်းတွေ ပြန်သွားတာနဲ့ ကျုပ်နဲ့လှမူက ဦးလေးကျော်ကို မျက်နှာသစ်ပေးပြီး သူတို့အိပ်ခန်းထဲ တွဲခေါ်ခဲ့လိုက်တယ်။
” ဒါက … ဒါ က …… ဘူဘဲကွ ……… ဟေ … အေ့ ”
” ဒါက … ဒေါ်လေးစိန် တူမလေ … ဒီကို ဘုရားဖူးလာရင်း … သူအစ်မကလေး နေမကောင်းလို့ အိမ်မှာ နေကြမှာ … သင်္ကြန်ပြီးမှ ပြန်ကြမှာ ”
” ဪ …… အေ့ …… ငါ သိ ပါ တယ် ကွ ”
ကုတင်ပေါ် အရောက် ဦးလေးကျော်ကို နှစ်ယောက်ထိန်းပြီး လှဲအချ ဦးလေးကျော် ခြေထောက်တဖက်က ပုဆိုးအောက်နားစနဲ့ ချိတ်ပြီး ပုဆိုးက ပေါင်လယ်ထိ လျှောကျသွားတယ်။
” အိုရ် ”
လှမူ မျက်နှာလေး ရဲသွားတယ်ဗျာ။ ဦးလေးကျော်ပေါင်ကြားက လီးမဲကြီးက ပေါင်ပေါ်ကပ်တင်နေတာလေ။
” ဟာ … ဦးလေးကတော့ … လုပ်ပြီ ”
” ဟို ဟို … အဲတာကြီး အရင်ပြန်ဖုံးလေ ကိုမောင်ခြိမ့် ”
လှမူပြောမှ ဦးလေးကျော် ပုဆိုးကို ပြန်ဆွဲဖုံးထားပေးလိုက်ရတယ်။ ဦးလေးကျော်ကတော့ တခေါခေါနဲ့ ဟောက်ရင်း အိပ်ပျော်သွားပြီဗျ။
” ကဲ … ငါတို့လည်း ထွက်ကြစို့ ”
” ဟုတ် ”
ကျုပ်နဲ့လှမူတို့ ဦးလေးကျော်အိပ်ခန်းက ထွက်တော့ ချွေးအနည်းငယ် စို့နေတာပေါ့။
” ဟင် … ကိုမောင်ခြိမ့် … လှမူ … နင်တို ဘာတွေလုပ် လုပ် ”
” ဟာ … အစ်မကလည်းနော် … ဘာတွေမေးနေတာတုန်း … သွား မသိဘူး ”
လှမူမျက်နာလေး ပိုရဲလာပြီး သူတို့အိပ်ခန်းဘက် ဝင်ပြေးသွားပြီဗျို့။ ကျုပ်က လှကြည်ကို အဖြစ်မှန် ပြောပြတော့ လှကြည်က တခိခိနဲ့ ရယ်နေတာပေါ့။
” မသိပါဘူး … ကိုမောင်ခြိမ့်ရယ် … နှစ်ယောက်သား အခန်းထဲကထွက်လာတော့ ချွေးတွေနဲ့ လှမူမျက်နှာက ရဲနေတော့ … ခ်ခ် ခ်ခ် ”
” ကဲ … ငါ အပြင်သွားဦးမယ်ဟာ ”
” အရက်သောက်မလို့လား … အကြာကြီး မနေနဲ့ဦး … အိမ်မှာ … ကျမတို့ နှစ်ယောက်ထဲရယ် … ဦးလေးကလည်း မူးအိပ်နေတာ ”
” ငါ အရက်မသောက်ပါဘူးဟ … ဘီယာပဲ သောက်တာ ”
” ဒါဆိုလည်း … အိမ်ဝယ်သောက်ပါ့လား … ကိုမောင်ခြိမ့် … အမြည်းတွေလည်းရှိနေတာ … အသားကြော်တွေရော … ကျမ ကြက်ဥထပ်ကြော်ပေးမယ်လေ ”
လှကြည်လည်း သူများရပ်ရွာဆိုတော့ ညီအစ်မနှစ်ယောက်ထဲ မနေရဲတာနေမယ်။ ဒါနဲ့ကျုပ်လည်း ပဲလှော်ကြော်လေးကို ကြက်သွန်နီနဲ့ ကြာညို့လေးထည့်ပြီး သုပ်ခိုင်းထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဆိုင်ကယ်ထုတ်ပြီး ဒေါ်ထွေးဆိုင် ပြေးခဲ့တာပေါ့။ ဟိုရောက်တော့ ကိုသံချောင်းနဲ့ အောင်စိုးက ရောက်နှင့်နေပြီ။ အကျိုးအကြောင်း ပြောပြရင်း ဘီယာ (၂) လုံး ပါဆယ်ဆွဲပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ အိမ်ရောက်တော့ ဧည့်ခန်းထဲက စားပွဲခုံပေါ်မှာ ဝက်သားကြော်ရော ကြက်ဥမွှေကြော်ရော ကျုပ်သုပ်ခိုင်းထားတဲ့ ပဲလှော်ကြော်သုပ်ရောပဲ ပဲလှော်ကြော်သုပ်က ပူစီနံလေးတောင် အုပ်ထားလိုက်သေး ရှယ်ဗျို့။
” ရော့ … ကိုမောင်ခြိမ့် ”
စကားသံနဲ့အတူ လှမူဗျ ဖန်ခွက်လေး ရေဆေးပြီး ကျုပ်ရှေ့တည့်တည့် ခုံပေါ်ဝင်ထိုင်နေတာ။ ကျုပ်လည်း ဖန်ခွက်ထဲ ဘီယာအပြည့်ထည့်ရင်း ပထမတစ်ခွက် အကုန်မော့သောက်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ အမြည်းစားရင်း လှမူနဲ့ ရောက်ရာပေါက်ရာ စကားထိုင်ပြောနေတာပါ။
” နင်တို့က … ဒေါ်လေးစိန် ညီမ သမီးတွေဆိုတော့ ကျွန်းဆင်ဇာတိ ပဲပေါ့ ”
” ဟုတ် … ကိုမောင်ခြိမ့် … အဘက … ကျမတို့ ငယ်ငယ်ထဲက … ဆုံးသွားတာတော့ ”
” ဪ … ဆောရီးဟာ ”
” အစ်မလှကြည်ရော ကျမရော … ပင်ပင်ပန်းပန်း နဲ့ ရုန်းကန်ကြီးပြင်းလာခဲ့ရတာ ”
” အံမယ် … ဒီလိုပါပဲဟ … ငါလည်း မိဘတွေ မရှိတော့ပါဘူး … ဦးလေးကျော်နဲ့ ဒေါ်လေးစိန်တို့က … စောင့်ရှောက်ပေးလာတာပါ … ဒါနဲ့ လှကြည်က ယောင်္ကျားယူပြီးပြီ … နင်က မယူသေးလား ”
” ခ်ခ် … အဲတာတော့ … ကံပဲ … ကိုမောင်ခြိမ့်ရေ … ကျမတို့ရွာက လယ်ပိုင်ယာပိုင် ကိုတင်မျိုးဆိုတာရှိတယ် အသက်က ကိုမောင်ခြိမ့်တို့ထက်ကို ကြီးပါတယ် … သူ့မိဘတွေက … အမေ့ဆီ သားရေးသမီးရော လာစပ်တော့ … အမေက … ကျမတို့နှစ်ယောက်ထဲက ကြိုက်တာယူ ပြောတော့တာပဲ … ကိုတင်မျိုးရဲ့ ပိုင်ဆိုင်မှု့တွေကို သဘောကျတာလည်း ပါမယ်ထင်တယ် ”
” ဪ … ဒါနဲ့ … လှကြည်ကို ရွေးလိုက်တာပေါ့ ”
” ဒါပေါ့တော် … ယောင်္ကျားတွေများ အကုန်နှာဘူးတွေပါ … ကျမထက် ကိုယ်လုံးတောင့်တဲ့ အစ်မလှကြည်ပဲ … စိတ်ဝင်စားကြတာပါ ”
” ဟာ … နင်ကလည်း … ယောင်္ကျားတိုင်းတော့ မဟုတ်ပါဘူးဟ ”
ကျုပ်နဲ့လှမူလည်း ည (၁၀) နာရီလောက်ထိ စကားကောင်းနေကြတာဗျို့။ ဘီယာကုန်တော့ လှမူက ထမင်းခူးပေးပါတယ်။ လှကြည်က ထွက်မလာဘူး ။ ကလေးနဲ့အိပ်နေတာ နေမှာ။ ထမင်းစားပြီး လှမူနဲ့ တီဗီခဏကြည့်သေးတယ်ဗျ ပြီးမှ အိပ်ယာဝင်ခဲ့တာ။ မနက်အိပ်ယာထတော့ လှကြည်က ထမင်းကြမ်းတွေ ကြော်ထားတာ အရပ်ထဲလာရောင်းတဲ့ စားတော်ပဲလေးနဲ့ ဆနွင်းလေးထည့်ကြော်တော့ မွှေးနေတာဗျ။ ငံပြာရည် အရိုင်းဖျော်လေးရယ် ကြက်သွန်ဖြူလေးတွေ အခွန်သင်ပေးထားတယ်။ ကျုပ်နဲ့ဦးလေးကျော်လည်း အဝတီးကြတာပေါ့။
ထမင်းကြော်စားပြီးတာနဲ့ ဦးလေးက ကျုပ်ကို မုန့်ဖိုး ထပ်ပေးတယ်ဗျို့။ သူအပြင်သွားမလို့ ညနေမှ ပြန်လာမည်ဖြစ်ကြောင်း စိတ်မပူဖို့မှာရင်း ထွက်သွားလေရဲ့။ ခဏနေတော့ လှကြည်တို့သားအမိကို ကလေးဆေးခန်း လိုက်ပို့ရတာပေါ့။ လှကြည်က အင်္ကျီလက်ရှည်အကွက်နဲ့ ထမီဗြောင်လေး ဝတ်ထားတာပါ။ ကလေးကို လက်ထဲပွေ့ထားပြီး ဆေးစာအုပ်နဲ့ ပိုက်ဆံအိတ်လေးကို လက်ဆွဲအိတ်လေးထဲ ပေါင်းထည့်ထားပုံပဲ။ ညက လှမူပြောတာ သတိရလို့ သေချာကြည့်မိမှ ဟုတ်တယ်ဗျို့။ လှကြည်က အင်္ကျီလက်ရှည် အကြပ်နဲ့ ထမီဗြောင်ကို တင်းနေအောင်ဝတ်ထားတော့ ခါးလေးကခွက်ပြီး ခါးအောက်က ဖင်က ကော့ထွက်ဝိုင်းစက်နေတာဗျ။ ရှေ့ပိုင်းက ကလေးချီထားပေမယ့် ပေါင်တန်တွေက ထမိန်နဲ့ကပ်နေပြီး အမြှောင်းလိုက်ထင်းနေတယ်။
” ခ်ခ် … ငေးလှချည်လား … ကိုမောင်ခြိမ့် ”
” နင်က … ဒီလိုကြတော့ … မိုက်တယ်ဟ ”
” အမ် … ဘာမိုက်လို့လဲ တော် ”
” ကလေး အမေသာ … ပြောတာ … ကိုယ်လုံးက လှတယ် … အဲဒါ ပြောတာပါ ”
” အံမယ် … ထမင်းကြော်ကျွေးလို့နဲ့ တူပါရဲ့ … ဟင်းဟင်း ”
” မဟုတ်ပါဘူးဟ … လာလာ … ရေပက်တဲ့သူ များမလာခင် … သွားကြစို့ … ကလေးကို အုပ်ဖို့ … တစ်ခုခုတော့ ယူခဲ့ဟာ ”
” ဟုတ် … အနှီးယူလာပါတယ် … ကိုမောင်ခြိမ့် ”
လှကြည်က ကလေးခေါင်းအောက်မှာ အနှီးတစ်ထည် ထပ်ခုထားတာဗျို့။ဒါနဲ့ မနေ့က သွားတဲ့ကလေးဆေးခန်း ပြန်သွားခဲ့ကြတာ။ အသွားတုန်းက အဆင်ကို ချောနေတာ အပြန်ကြတော့ ပါးစပ်က အော်ပြောတာတောင် တချို့ကလေးတွေက မရဘူးဗျာ ၊ ရေနဲ့ဇွတ်ပက်ကြတယ်။ ကလေးကို အနှီးနဲ့ လုံအောင်ဖုံးပြီး ဖြည်းဖြည်းပဲ မောင်းလာခဲ့တာ။ လမ်းတဝက်ကြတော့ အကြိုနေ့ကြီး သင်္ကြန်မိုးက ကျီဆယ်ပါလေရော။
” ကိုမောင်ခြိမ့် … မိုးခိုဖို့ နေရာလေး … ကြည့်ဦး … ခဏခိုရအောင် … မိုးပျောက်က ကြီးတယ်တော့ ”
ကျုပ်လည်း ဆိုင်ကယ် ဖြည်းဖြည်းမောင်းပြီး ဘေးဘီ ကြည့်လိုက်တော့ ကျောက်လမ်း အနောက်ဖက် ထနှောင်းပင်အောက် တဲလေးတစ်လုံး တွေ့တယ် အမိုးလုံတယ်ဗျ။ အကာက တဝက်ပဲ ကာထားပြီး တဲရဲ့နောက်ကျောဘက်မှာ တန်းလျားအရှည်လေး ကပ်ထိုးထားတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ အဲဒီတဲလေးရှေ့ ဆိုင်ကယ်ကို ကန့်လန့်ရပ်ပြီး တဲထဲ မိုးခိုလိုက်ကြတာပေါ့။ မိုးကလည်း ကောင်းဗျာ ရပ်ကို မရပ်တော့တာ။ တန်းလျား အနောက်ဖက်ထောင့်ကို ကလေးကို ခဏချတော့ ရေစိုနေတဲ့ လှကြည်ထမိန်က ဖင်ကိုကပ်ပြီး အသားစိုင်တွေက ထင်းလို့ဗျာ။
………………………..
အခန်း ( ၆ )
ကလေးကို တန်းလျားပေါ်တင်ပြီး အနှီးအပါးလေးနဲ့ ခြုံပေးထားတာ။ ပြီးမှ လှကြည်က ခါးဆန့်ပြီး ထမီကို ပြင်ဝတ်တော့ ရေစိုပြီးနေတဲ့ ထမိန်က ဖင်ဘက်ကြ ကပ်လျက်လေးပဲ ရှေ့ခြမ်းကသာ လှကြည်ရဲ့ဗိုက်သား ဖွေးဖွေးလေးအောက် စောက်မွှေးလေးတွေပါ မြင်လိုက်ရတယ်။ လှကြည်ကလည်း ထမီပြင်ဝတ်ပြီးတာနဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကျူံ့ရင်း တဆက်ဆက်တုန်နေတာ ချမ်းနေတာထင်တယ်။ ကျုပ်လည်း ခေါင်းငုံပြီး ကိုယ်လုံးလေးတုန်နေတဲ့ လှကြည်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆွဲဖက်ထားလိုက်တယ်။
အဲဒီအချိန် ကျုပ်စိတ်က ရှင်းနေတယ်ဗျ ။ တကယ်ကို အဖြူထည်ပါ။ ညီမတစ်ယောက် ချမ်းတုန်နေလို့ နွေးစေချင်တဲ့ စိတ်ပဲရှိတာ။ ပြဿနာက သွေးမတော်သားမစပ် သူစိမ်းမိန်းမနဲ့ ခန္ဓာချင်းထိကပ်မိတော့ အတွင်းသဘောက သဘာအတိုင်းပြတော့တာပဲ။ လှကြည်က ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ ငြိမ်နေပေမယ့် ကျုပ်ပေါင်ကြားက လီးက မငြိမ်တာဗျို့။ ရေစိုနေတဲ့ပုဆိုးအတွင်းကနေ အမြှောင်းလိုက်ခုံးထလာပြီး လှကြည်ပေါင်ဂွကို ထောက်မိနေတယ်ဗျာ။
ခဏကြာတော့ လှကြည်ရဲ့ အောက်ချထားတဲ့ လက်နှစ်ဖက်က စုပြီး သူ့ပေါင်ကြားလေးကို ကာလိုက်တာနေမယ်။ လက်ဖမိုးနဲ့ ကျုပ်လီးကို ပွတ်ဆွဲသလိုဖြစ်တော့ လီးအရည်ပြားတစ်လျှောက် တင်းကနဲ့ ခံစားလိုက်ရတယ်။ ချက်ချင်းပဲသွေးတွေ ဆူပွက်လာတယ်ဗျ။ ဒါပေမယ့် လှကြည်က အိမ်ထောင်သည်မို့ ကျုပ်စိတ်တွေကို ဖွင့်လိုက်ဖို့တော့ မဖြစ်ဘူးလေ။ မိုးကလည်းကောင်း ကျောက်လမ်းပေါ်မှာလည်း လူသွားလူလာက မရှိသလောက်ပဲ ဆိုင်ကယ် တစ်စီးစ နှစ်စီးစ လေးပဲ ဖြတ်သွားကြတာ။ ကျုပ်က ဆိုင်ကယ်ကို မရည်ရွယ်ပဲ တဲရှေ့ကန့်လန့် ရပ်ထားတော့ ဖြတ်သွားဖြတ်လာ လူတွေရှိခဲ့လည်း တဲအတွင်းက ကျုပ်နဲ့လှကြည်ကို ရုတ်တရက်မြင်ဖို့က မလွယ်ပါဘူး။ အောက်ပိုင်းက ဆိုင်ကယ်နဲ့ကွယ်နေပြီး အပေါ်ပိုင်းကြ တဲရဲ့ တံဆက်မိတ်က ကာပေးထားသလို ဖြစ်နေလို့ပါ။ ကျုပ်ကရှေ့ဆက်မတိုးပါဘူး။ ဒီတိုင်းလေးပဲ လှကြည် အချမ်းပြေဖို့ ဖက်ထားပေးနေတုန်းပဲ။ လှကြည်လည်း ငြိမ်နေတာပါ။
အမှန်တော့ လှကြည်တစ်ယောက် ရမ္မက်စိတ်တဝက် အချမ်းဓတ်လေးတဝက်ဖြင့် ရင်ဖိုနေရသည်။ လှကြည်မှာ ဆင်းဆင်းရဲရဲ ကြီးပြင်းခဲ့ရပေမယ် အရွယ်ရောက်ချိန် ဖွံ့ထွားလာသော တင်တွေ ရင်တွေကြောင့် ရွာတွင် ကာလသား အတော်များများအား ဖမ်းစားနိုင်ခဲ့သည်။ ထိုအထဲတွင် လူငယ်ဘဘာဝ ရုပ်ရည်ကြည့်ကောင်း ထွန်းနိုင်နှင့် ချစ်ကြိုက်ခဲ့သည်။ ချစ်သူသက်တမ်း (၂) နှစ်ကျော်တွင် ထွန်းနိုင်မှာ ရွာတွင် မိရိုးဖလာ တောင်ယာအလုပ်အား စွန့်ကာ လှကြည်အား တင့်တောင်းတင့်တယ်ထားနိုင်ရန် မိုးကုတ်တက်၍ အလုပ်လုပ်တော့သည်။ လူချင်းမခွဲချိန် ထွန်းနိုင်ဆန္ဒအရ လှကြည်တစ်ယောက် သူမ၏အပျိုစင်ဘဝအား ပေးဆပ်လိုက်၏။
သို့သော် မိုးကုတ်သို့ထွက်သည့်အချိန်မှစ၍ ထွန်းနိုင်ဆီမှ အဆက်သွယ်မရတော့ပေ။ လှကြည်တစ်ယောက် လူချင်းလွမ်းသည်ထက် ကာမမီးတောက်လောင်စိတ်က ပိုခံစားနေရသည်။ တခါပဲ ကြုံရပေမယ့် ထိထိမိမိ ခံစားလိုက်ရသဖြင့် ကာမအရသာအား တောင်းတနေမိ၏။ ရွာက အကဲစမ်းသော ကာလသားများရှိသော်လည်း အရောမဝင်ခဲ့ပေ။ ဆန္ဒအရ ရည်းစားထပ်ထားကာ အနိုက်ခံ အလိုးခံချင်ပေမယ့် နာမည်ပျက်မှာ စိုးရိမ်နေမိသည်။ ဒီရွာသာမက အနီးနားရွာများထိပါ သူမ၏ အလှဂုဏ်သတင်းက ကြီးမားလာ၏။ သို့သော် သူမဆန္ဒလေးများ ထွန်းနိုင်ထွက်သွားပြီး တစ်နှစ်အကြာ ပြည့်ဝခဲ့ရသည်။
လူကြီးချင်း သဘောတူကာ သူမတို့ညီအစ်မနှစ်ယောက်အား ကြိုက်တဲ့သူ ယူရန်ပြောပြီး ပေးစားရာ တရွာထဲသား လူပျိုကြီး ကိုတင်မျိုးမှ မျက်ခုံးထူထူ မျက်နှာသွယ်သွယ်နှင့် ကြည့်ကောင်းသော သူမအားရွေးချယ် လက်ထပ်ခဲ့သည်။ အထူးသဖြင့် သူမ၏ တစ်ခဲနေသော ခန္ဓာကိုယ် အလှကြောင့်ဖြစ်သည်။ လှကြည်မှာ ချစ်ဦးသူ ထွန်းနိုင် အလိုးခံပြီးကတည်းက ဖြစ်ပေါ်လာသော ရမ္မက်စိတ်များအား ထိန်းချုပ်ကာ လင်ယူမှ အတိုးချ အလိုးခံရန် အားခဲထားသည်။ သို့သော် သူမတွက်ကိန်း မှားခဲ့ရ၏။ တင်မျိုးမှာ စီးပွားရေးသမားပီပီ အလုပ်ကိုသာ အာရုံစိုက်ထားသည်။ လှကြည်အား ပုံမှန်လေးသာ လိုးပြီး အားကျိုးမာန်တက် မရှိလှပေ။ ကလေးတစ်ယောက်သာ ထွက်လာသည် တင်မျိူးဘက်မှ လှကြည်အား တခါမှ အထွဋ်ထိပ်ရောက်အောင် မလိုးနိုင်ခဲ့ပေ။ ဒီကြားထဲ လှကြည် အလှမပျက်စေရန် ဖြည်းဖြည်းချင်း ယုယုယယလေးသာ လိုးသဖြင့် လှကြည်တစ်ယောက် ကာမဆန္ဒများ မပြည့်ဝတော့ပေ။
သို့သော် သူမကာမမီးလေးအား ငြိမ်းပေးမယ့်သူ အလိုအလျောက် ပေါ်လာခဲ့၏။ ထိုသူမှာ ခင်ပွန်းသည်တင်မျိုး၏ စာရင်းငှာအသစ် သက်မောင်ဖြစ်သည်။ သက်မောင်မှာ လှကြည်တို့နှင့် မတိမ်းမယိမ်း ရှိပြီး တခြားရွာမှ မနက်အလုပ်ဝင်ကာ ညပိုင်း သူ့ရွာသူ ပြန်လေ့ရှိသည်။ ခန္ဓာကိုယ် ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နှင့် ပေါ့ပါးသွက်လက်လှ၏။ တင်မျိုးအလုပ်များသာမက လှကြည်မနိုင်မနင်းဖြစ်နေသော အလုပ်များပါ အမြင်မတော်ကူလုပ်ပေးတတ်သည်။ အလုပ်သမားအကုန်လုံးနှင့် အဆင်ပြေကာ ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေးကောင်းသော သူတစ်ဦးဖြစ်၏။ လှကြည် ကလေးမွေးပြီး (၅) လအကြာတွင် သက်မောင်၏ အကြည့်များ ပြောဆိုဆက်ဆံမှုများ ပြောင်းလဲလာသည်ဟု ထင်မြင်မိသည်။ သူမထင်မြင်ချက်များ တစ်ရက်တွင် မှန်ကန်ကြောင်း သက်မောင်က သက်သေပြခဲ့၏။
ခင်ပွန်းသည် တင်မျိုးတစ်ယောက် မြို့ပွဲရုံတက်ကာ မြေပဲဖိုးများ ပိုက်ဆံသွားရှင်းရာ မနက်ကတည်းက ထွက်သွားခဲ့သည်။ အိမ်တွင် အလုပ်သမား အနည်းငယ်နှင့် သက်မောင်သာ ကျန်ခဲ့သည်။ တင်မျိုးအိမ်မှာ ပေ (၄၀) ပတ်လည် ပျဉ်ထောင်ကာ သွပ်မိုး နှစ်ထပ်အိမ်ဖြစ်ပြီး အောက်က အုတ်ခင်းထား၏။ အိမ်၏ မြောက်ဘက် မြေကွက်အလွတ်အား ပေ (၅၀) ပတ်လည်ခန့် ထရံကာ သွတ်မိုးဖြင့် ဂိုဒေါင်သဘောမျိုး အလုပ်ရုံဆောက်ထားသည်။ ထိုအလုပ်ရုံထဲတွင် သက်မောင်နှင့် အလုပ်သမားများ အလုပ်လုပ်ကြရ၏။
ဒီနေ့ နေ့ခင်းဘက် ကလေးသိပ်ကာ ရေမိုးချိုး၍ အိမ်အပေါ်ထပ်တွင် လှကြည်တစ်ယောက် ကြမ်းပြင်ပေါ် မှန်ထောင်ကာ သနပ်ခါး ခြေဆုံး ခေါင်းဆုံး လိမ်းနေလိုက်သည်။ ထမီအား ပေါင်ရင်းထိဆွဲတင်ကာ ဒူးနှစ်ဖက်ထောင်၍ သနပ်ခါးလိမ်းစဉ် သူမရှေ့တည့်တည့်ရှိ မှန်ထဲမှ လူရိပ်တစ်ရိပ်ပေါ်လာခဲ့၏။ သူမ လှည့်ကြည်စဉ် ထိုလူရိပ်မှာ ချက်ခြင်း နောက်ကျောဘက်ရောက်လာကာ ဒူးထောက်ထိုင်ရင်း သူမကိုယ်လုံးအား သိုင်းဖက်လိုက်သည်။
” ဟင် … သက်မောင် … နင် ဘာလုပ် …… အိုရ် …… ဘာ ဘာ ဘာလုပ်မလို့လဲ ”
သူမစကားအား ပြန်မဖြေပဲ သက်မောင်မှာ ရင်လျားထားသော ထမီအား နောက်ကျောဘက်မှ ဖြည်ချကာ ဆွဲလှဲပစ်၏။ ရုတ်တရက် ကြောင်နေစဉ် နောက်ကျောက ဒူးထောက်ထားသော သက်မောင်ကိုယ်လုံးမှ သူမကိုယ်ပေါ်ကျရောက်လာသည်။ တခဏအတွင်းမှာပင် သနပ်ခါး မခြောက်တခြောက်ဖြင့် သူမခန္ဓာကိုယ်လေး ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်ကာ သက်မောင် ကိုယ်လုံးအောက် ရောက်ရှိသွား၏။ ရုန်းကန်တွန်းထုတ်ဖို့ အတွေးဝင်လာစဉ် သူမပေါင်ကြားထဲမှ အဖုတ်လေးအား လက်တဖက်က ထိကပ်လာသဖြင့် ထိုအတွေးများ ပျောက်ကွယ် လွင့်စဉ်ခဲ့ရသည်။
” လှကြည် … လှကြည် … မိုးတိတ်ပြီဟ … ငါတို့ ပြန်ကြစို့ ”
ရုတ်တရက် ထွက်ပေါ်လာသော မောင်ခြိမ့်စကားကြောင့် လှကြည်တစ်ယောက် အတွေးစလေးများ ပျက်သွားခဲ့ရတော့၏။
” ဟင် … အို့ ”
လှကြည်တစ်ယောက် မျက်နှာလေး အို့တို့အမ်းတန်း ဖြစ်သွားခဲ့ရပြန်သည်။ နှစ်ဦးသားခန္ဓာချင်းထိကပ်ကာ အတွေးလွန်နေစဉ် ရေစိုနေသော ပုဆိုးအတွင်းမှမောင်ခြိမ့်လီးအား အပြင်မှ ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်မိလျက်သား ဖြစ်နေ၏။ နှစ်ဦးသား လူချင်းခွဲကာ ကလေးအား ပွေ့ချီရင်း လှကြည် မျက်လုံးက မောင်ခြိမ့် ပေါင်ကြား ရောက်ရှိသွားသည်။
” ကိုမောင်ခြိမ့် ”
” ဘာလဲ … လှကြည် ”
” ရှင့်ဟာကြီးက … ဒီတိုင်းပြန်လို့ … မဖြစ်ဘူး ”
” အမ် ”
” ကဲပါ … ကျမက … အိမ်ထောင်သည်ပါတော် … ဟိုဘက်ခဏ လှည့်ပေးထားမယ် … ဂွင်းထုပစ်လိုက် ”
ကျုပ်လည်း လှကြည်ပြောမှ အောက်ကို သေချာကြည့်မိတာဗျို့။ ပုဆိုးကရေစိုနေတော့ ထောင်နေတဲ့လီးကိုကပ်ပြီး အမြှောင်းလိုက်ကြီး ထနေတာဗျ။ လှကြည်ပြောတဲ့အတိုင်း ကျုပ်လည်းဂွင်းထုလိုက်တယ် ။ လှကြည်က ကလေးပွေ့ချီရင်း တဖက်ကိုလှည့်နေတာပါ။ လှကြည်ဖင်ကြီးကလည်း ရေစိုထမိန်ကြောင့် ပြူးပြီးကော့နေတာဗျ။ ကျုပ်လည်း ဖင်ကြီးကြည့်ပြီး ထုလိုက်တာ တဖတ်ဖတ်နဲ့ပေါ့။ အတော်လေးကြာမှ လီးထိပ်က ကျင်ကနဲ့ဖြစ်ပြီး လရည်တွေပန်းထွက်ကုန်တာ။ ပါးစပ်က တရှီးရှီး ညည်းမိလို့ လရည်ထွက်ကာနီး လှကြည် လှည့်ကြည်နေတာတောင် မသိလိုက်ဘူး။ မျက်လုံးမိတ်ပြီး ထုနေတာဗျ ။
ကျုပ်မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်တော့ လှကြည်က မျက်လုံးလေးစင်းပြီး လီးထိပ်ကို ကြည့်နေတယ်။ လရည်ထွက်တာရပ်ပြီး လီးပျော့သွားမှ ပြီးရင် ပြန်ကြစို့ ပြောတာ။ ဒါနဲ့ ကျုပ်တို့လည်း အိမ်ပြန်အလာ လမ်းတစ်လျှောက် သင်္ကြန်သီချင်းသံလေးတွေနဲ့ ရပ်ကွက်ထဲရောက်တော့ လမ်းထိပ် အပျော်မဏ္ဍပ်မှာ ကိုသံချောင်းက လက်လှန်းပြနေတာဗျ။ ကျုပ်လည်း လက်ပြန်ပြပြီး ရပ်ကွက်ထဲ မောင်းဝင်လာခဲ့တယ်။ အိမ်ရောက်တော့ လှမူက ကလေးကိုပွေ့ချီရင်း သူ့အစ်မကို အဝတ်စားလဲဖို့ ပြောနေတာ။ ကျုပ်ကိုလည်း ရေသုတ်ဖို့ တဘက်ယူပေးရှာတယ်။ ကျုပ်လည်း အဝတ်အစားလဲပြီး ကျုပ်အိပ်ခန်းထဲ ခဏလှဲနေတာပေါ့။
……………………………………..
အခန်း ( ၇ )
လှကြည်တစ်ယောက် ကလေးအား ညီမဖြစ်သူ လှမူအားပေးပြီး သူမတို့ အိပ်ခန်းထဲဝင်ကာ ရေစိုအဝတ်များအား အဝတ်အိတ်ထဲမှ ရင်ဖုံးအင်္ကျီလေးနှင့် ထမီတစ်ထည်ယူ လဲလှယ်ဝတ်ဆင်လိုက်၏။ ထို့နောက် ကုတင်ပေါ်လှဲကာ ကိုယ်တစ်စောင်းကွေးရင်း ဆေးခန်းအပြန်အတွေးစလေးအား ပြန်လည်တွေးတောနေသည်။ တွေးလိုက်သည်နှင့် သူမအဖုတ်လေးထဲ ဆစ်ကနဲ့ ခံစားလိုက်ရ၏။
သက်မောင်မှာ သူမပေါင်ကြားအား ပွတ်သပ်ပေးရင်း နို့အုံများအား ဆွဲစုပ်နေသည်။ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ တင်မျိုးမှာ လိုးခါနီး ထမီအား အဖုတ်ပေါ်ရုံသာ လှန်ပြီး လိုးတတ်ရာ လှကြည်အတွက် အထိအတွေ့က အသစ်ဆန်းဖြစ်နေရ၏။ နို့စို့ခံရင်း စောက်ပတ်လေးအား အပွတ်ခံရကာ စိတ်ထဲ တရှိန်းရှိန်းလေး ခံစားနေမိသည်။ သူမနို့အုံလေးအား စို့နေသော သက်မောင်မှာ အပေါ်မှ ဝမ်းလျားမှောက်ခွလျက်အနေထားဖြင့် အောက်သို့ခေါင်းလေးရွေ့လာရာ လျှာထိပ်လေးဖြင့် ဗိုက်သားလေးများအား ထိုးဆွပေး၏။ လျှာဖျားလေးက မရပ်မနား အောက်ဖက်ဆင်းလာရာ ဆီးခုံးအားကျော်၍ စောက်မွှေးပါးပါးလေး ဖုံးထားသော အဖုတ်အက်ကွဲကြောင်းထဲ ထိုးခွဲလိုက်သည်။
” ဟင့် …… အဲ အဲ …… အဲဒါ …… ဘာလုပ်တာလဲ …… သက်မောင် …… အ အ ”
လှကြည်မှာ အပျိုဘဝတုန်းက ရည်းစားဦး ထွန်းနိုင်နှင့် ပထမအကြိမ်လိုးအပြီး ဒုတိယအကြိမ် အဖုတ်ယက်ခိုင်းရန် တေးထား၏။ သို့သော် အခွင့်မသာ၍ မျိုသိပ်နေခဲ့ရသည်။ အိမ်ထောင်သည်ဘဝတွင်လည်း ခင်ပွန်းသည် တင်မျိုးမှာ သူမထက် အသက်ကြီးသည်က တစ်ကြောင်း အဖုတ်အား ယက်ပေးဖို့နေနေသာသာ လိုးခါနီးမှ လိုအပ်လို့ ကိုင်တွယ်သလိုမျိုး အနေထားမို့ စောက်ပတ်ယက်ခိုင်းရန် ပြောမထွက်တော့ပေ။ အခုလို သက်မောင်မှ မပြောမဆိုနှင့် ယက်ပေးရာ ဟန်ဆောင်ငြင်းကာ ပေါင်နှစ်ခြမ်းအား မသိမသာလေး ဖြဲပေးလိုက်၏။ ပြင်းထန်သော ကာမပင်လယ်ထဲ အရှက်တရားတို့ ပျောက်ကွယ်ကွာ လက်ပစ်ကူးနေရသည်။ သိက္ခာနှင့်အသိတရားတို့ မေ့လျော့ကာ အထိတွေ့အောက် သာယာနေတော့၏။ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး လေထဲမျောလွင့်သလို ရင်ထဲ တလှပ်လှပ် ခံစားရင်း သတိပြန်ကပ်မိချိန် သူမပေါင်ကြားမှ သက်မောင်မျက်နှာအား စောက်ရည်များဖြင့် ပန်းမိသွား၏။
” ဟာ … ဘွာတေးဟာ … သက်မောင် … အ …… ရှီးးးးးးး ”
သက်မောင်မှာ ဘာမ မပြောပဲ ပုဆိုးအားချွတ်ကာ မျက်နှာပေါ်မှ စောက်ရည်များအား ပုဆိုးဖြင့် သုတ်ကာ ထရပ်လိုက်သည်။
” အမလေး ”
သက်မောင်ထအရပ် ပေါင်ကြားမှ လီးမဲကြီးအား မြင်၍ လှကြည် မျက်လုံးလေး ပြူးနေမိသည်။ ရည်းစားဖြစ်သူထွန်းနိုင်လီးနှင့် ခင်ပွန်းဖြစ်သူတင်မျိုးလီး နှစ်ချောင်းသာ မြင်ဘူးရာ သက်မောင်၏ တုတ်ခိုင်ထွားကြိုင်းသောလီးအား ပထမဆုံးအကြိမ် မြင်ဖူးသည်ဖြစ်၏။ မျက်လုံးလေး ပြူး၍ လီးအားစိုက်ကြည့်နေသော လှကြည်အား သက်မောင်မှ ဆွဲထူကာ သနပ်ခါးလိမ်းသော နေရာမှ ကုတင်ဘက်သို့ ခေါ်ခဲ့လိုက်သည်။ လှကြည်တစ်ယောက် ကိုယ်တုံးလုံးဖြင့် ထရပ်ကာ သက်မောင်လီးအား ခိုးကြည့်ရင် လိုက်ပါခဲ့၏။
ကုတင်အလယ်စောင်းတွင် သက်မောင်မှ ခြေတွဲလောင်းချထိုင်ရင်း လှကြည်အား ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောင်ထိုင်ခိုင်းထားသည်။ ထို့နောက် ရမ္မက်စိတ်မကျသေးသော လှကြည်လက်တစ်ဖက်အား ဆွဲယူကာ သူ၏ လီးပေါ်တင်ပေးလိုက်၏။ လှကြည်၏ အေးစက်တုန်ရင်နေသော လက်ကလေးအတွင်း သက်မောင်၏ လီးမဲကြီးမှာ မပျော့မမာ အနေထားဖြင့် ရောက်ရှိနေသည်။ လှကြည်တစ်ယောက် သက်မောင်က သူမစောက်ပတ်လေးအား ယက်ပေးထားသဖြင့် အခုချိန် သူ့လီးများ ပြန်စုပ်ခိုင်းမလားဟု မရဲတရဲလေး တွေးနေမိ၏။ သူမ အတွေးမဆုံးခင် သက်မောင်ထံမှ စကားသံ ခပ်တိုးတိုး ထွက်လာသည်။
” အစ်မလှကြည် ”
” ရှင် ”
” ခုန … အစ်မစောက်ဖုတ် ကျနော် ယက်ပေးတယ်နော် ”
” အို.. … နင်ကလည်း ”
” အခု … ကျနော့်လီး ပြန်စုပ်ပေးဦး ”
သက်မောင်စကားအဆုံး အလိုအလျောက် လီးအားညှစ်မိသလိုဖြစ်ကာ ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ထားမိသည်။ သူမဘဝတွင် တခါမှ မခံစားဖူးသော အရသာအား ပေးစွမ်းနိုင်တဲ့ သက်မောင်မျက်နှာအား မော့ကြည့်လိုက်၏။ ထို့နောက် ရှက်စိတ်နှစ်ရမ္မက်စိတ် ရောထွေးကာ သူမလက်နှင့် အုပ်ကိုင်ထားသော သက်မောင်လီးဆီ မျက်နှာအပ်လိုက်မိသည်။ ပထမဆုံး လျှာဖျားလေးဖြင့် လီးထိပ်အား မရဲတရဲလေး တို့ထိပစ်၏။ လီးထိပ်အပေါက်မှ စို့ထွက်နေသော အရည်ကြည်ဥလေးအား ထိမိသည်နှင့် ညှီစို့စို့ ငံကျိကျိ အရသာလေးကြောင့် မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့သွားသည်။ ထို့နောက် သိက္ခာနှင့်ဆန္ဒအား လှဲရန် သက်မောင်ခိုင်းသမျှ လိုက်လံလုပ်ဆောင်ပေးနေမိ၏။ အစပိုင်း လီးနံ့ကြောင့် စိတ်ထဲတွန့်မိပေမယ့် နောက်ပိုင်း ထိုလီးနံ့များက ရမ္မက်စိတ်အား ပိုပြီးထကြွစေသဖြင့် သက်မောင်လီးအား မက်မက်မောမော စုပ်ပေးတော့သည်။ ခဏအကြာတွင် သက်မောင်၏ မီးပွင်မတတ် လိုးချက်များအောက် ထိတ်လန့်အော်ဟစ်ကာ စောက်ရည်များ အကြိမ်ကြိမ်ပန်းထွက်ခဲ့ရ၏။ လင်ဖြစ်သူဆီမှ မရရှိခဲ့သော အိမ်ထောင်ရေးသုခအား သက်မောင်ဆီမှ ရရှိကာ သူမဆန္ဒများ ပြည့်ဝခဲ့ရသည်။
” ဟော … ဟိုတစ်ယောက်ကလည်း … အိပ်ခန်းထဲ သူ့ဟာသူ … ကိုင်ပြီး ညည်းနေတာ … ဒီတစ်ယောက်ကလည်း တွန့်လိမ်နေတာ ”
ညီမဖြစ်သူ လှမူအသံကြောင့် လှကြည်မှာ ကွေးလျက်အနေထားဖြင့် သူမပေါင်ကြားထဲ ရှိနေသော လက်တဖက်အား ထုတ်ကာ ပက်လက်လှန်ရင်း ခါးဆန့်လိုက်၏။
” ခ်ခ် … ညည်းလူ … ကိုမောင်ခြိမ့်ကြီးလေ … ဆေးခန်းအပြန် … ထောင်နေလို့ … ဂွင်းထု ခိုင်းလိုက်ရတယ် ”
” ဟင် … ဘယ်လို… အစ်မနော် … ဒီတခါတော့ … မလုပ်နဲ့တော့ ”
” မလုပ်ပါဘူးဟာ … စိုးရိမ်မနေပါနဲ့ ”
” ရွာမှာလည်း … ကိုသက်မောင်နဲ့ကိစ္စ … ကိုတင်မျိုးကြီးသိရင် … ဘယ်နေ့ ကွဲကြ ပြဲကြမလဲလို့ … စိတ်ပူနေရတာ ”
” အေးပါ … လှမူရယ် … ငါနားလည်ပါတယ် … ငါလည်း အဲလောက်တော့ … မယွပါဘူး … နင်ကလည်း ကိုယ့်အစ်မကို ”
” မဟုတ်ပါဘူး … အစ်မရယ် … အစ်မက ကလေးလည်း ရပြီ … ပြီးတော့ လှမူနဲ့အမေက အစ်မအားကိုး နေရတာလေ ”
” အေး … နင်လည်း လင်ယူဖို့ … ဆုံးဖြတ်တော့ … ကိုမောင်ခြိမ့်က အသောက်စားနဲနဲ ရှိတာကလွဲလို့ … မဆိုးဘူးဟ … ပြီးတော့ ဒေါ်လေးတို့ မရှိရင် … ဒီအိမ်ရော … ဈေးက အထည်ဆိုင်ရော … ကိုမောင်ခြိမ့်ပဲ ရမှာ ”
” ဒါပဲ … အစ်မက … သူပြောလိုက်ရင် … ကိုယ့်ညီမကို … အလိုးခံခိုင်းဖို့ပဲ … စဉ်းစားနေတာ ”
” ခ်ခ် ခ်ခ် … နင်လည်း မခံဖူးသေးလို့ပါ … နောက်ကြ … ငါ့ကိုတောင် … ကျေးဇူးတင်ဦးမယ် ”
” ကဲ … ကလေး … သိပ်ထားတာ … ရော့ … အောက်ချပြီး … ခြင်ထောင် ချပေးထားလိုက် ”
……………………………………….
♪ ♫♪ ♫ ဟေ့ဟေ့ … နွေမ
…… ဟေ့ဟေ့ … နွေမ ♪ ♫♪ ♫
နွေမရဲ့ ကပုံလေးက ချစ်စရာကွယ် ♪ ♫♪ ♫
…… နွေမလေးက သင်္ကြန်လိုက
အို ဘာ တဲ့ !!
ရပ်ကွက်ထိပ် အပျော်မဏ္ဍပ်လေးရှေ့ သင်္ကြန်သီချင်းနဲ့ မောင်ခြိမ့်တစ်ယောက် စင်ကြယ်ဖိနပ် ခါးကြားထိုးရင်း ဖင်ပြောင်လေးနှင့် ကွေးနေအောင် ကနေတော့သည်။ ဒေါ်ထွေးဆိုင်မှ ကာလာတင်ထားသဖြင့် ၃ ဦးသား ကောင်းနေကြ၏။ ကွေးနေအောင်ကနေသော မောင်ခြိမ့် နောက်မှကပ်ကာ မောင်ခြိမ့်ခေါင်းပေါ်သို့ လက်နှစ်ဖက်မိုးထားရင်း လိပ်ပြာတောင်ပံ ခတ်သလို လုပ်နေသူမှာ ကိုသံချောင်း ဖြစ်သည်။ ကိုသံချောင်းတစ်ယောက် မောင်ခြိမ့်အား ရုပ်သေးကြိုးဆွဲပေးသော ပုံစံပြုလုပ်ကာ လက်နှစ်ဖက်အား သူ၏ဖိနပ်သဲကြိုးများ စွပ်ထားရှာ၏။
သင်္ကြန် နှစ်တိုင်း မူးလာလျင် ဖိနပ်ပျောက်တတ်၍ ဒီနှစ်ကြိုတင် ကာကွယ်သည့် အနေဖြင့် လက်အားစွပ်ထားလိုက်သည်။ မောင်ခြိမ့်နှင့် ကိုသံချောင်းတို့နှစ်ယောက်အား ပတ်ကာ လက်မလေးထောင်ပြလိုက် ခေါင်းလေးငြိမ့်ပြလိုက်ဖြင့် ကရင်း တဘိုင်းဘိုင်းပစ်လှဲနေသော အောင်စိုးမှာ အိမ်က ထွက်ကတည်းက ဖိနပ်ပါမလာပေ။ မောင်ခြိမ့်တို့ (၃) ဦးမှာ သင်္ကြန်သီချင်းများသာ တစ်ပုဒ်ပြီးတစ်ပုဒ် ပြောင်းသွားရာ သူတို့ကကွက်များမှာ မပြောင်းပဲ ကကွက်ထပ်နေတော့သည်။ သို့သော် အောင်စိုး၏ ပတ်လည်က တဘိုင်းဘိုင်းလဲ ကကွက်ဆန်းကြောင့် မဏ္ဍပ်အောက်ရှိလူအုပ်မှာ တဝါးဝါးနှင့် သဘောကျကာ လက်ခုပ်အောဘာများ ချီးမြင့်မြှောက်စားနေကြ၏။
နေ့လည် (၂) နာရီမတ်တင်းလောက် မဏ္ဍပ်ထမင်းစားနားမှ လူစုခွဲကာ ညနေ ဒေါ်ထွေးဆိုင်ဆုံရန် ပြောဆိုပြီး ကိုယ်အိမ်ကို ပြန်ခဲ့ကြသည်။ မောင်ခြိမ့် အိမ်အရောက် တကိုယ်လုံးရေစိုနေပြီး ပုံးလေးနဲ့ ရေလှမ်းပက်တဲ့ လှမူအား တွေ့လိုက်ရ၏။
” ဟင် … လှမူ ”
” ဟုတ်ပါ့တော် … ကိုမောင်ခြိမ့် မူးကနေတာ ရန်ဖြစ်မှာစိုးလို့ ဆိုပြီး … လိုက်ကြည့်ရင်း … ခုနမှ ပြန်ရောက်တာလေ ”
လှမူနောက်က ကလေးချီထားတဲ့ လှကြည်စကားကြောင့် ကျုပ်စိတ်ထဲ နွေးကနဲ့ ဖြစ်သွားရတယ်ဗျ။ လှမူကတော့ ရှက်ပြီး အိမ်ထဲဝင်ပြေးသွားတယ်။ ကျုပ်လည်း ရေစိုနေတဲ့ အဝတ်တွေ အမြန်လဲရင်း ဧည်ခန်းထဲ ထွက်လာလိုက်တာ။ ခဏနေတော့ လှမူက အင်္ကျီအပြာ ဝမ်းဆက်လေးနဲ့ ထွက်လာပြီး ထမင်းဟင်းတွေ ခူးခပ်ပြင်ဆင်နေတာပေါ့။ ကျုပ်နဲ့ မျက်နှာချင်းကို မဆိုင်တာဗျ။ လှကြည် ထွက်လာပြီး ကျုပ်တို့သုံးယောက် ထမင်းအတူစားတော့လည်း ခါတိုင်းလို မဟုတ်ပဲ ခေါင်းငုံ့စားနေတာ။ လှကြည်ကို မျက်စပစ်မေးကြည့်တော့ လှကြည်က သူ့ညီမကို တစ်ချက်ကြည့်ရင်း ကျုပ်ကို ပြုံးဖြီးကြီး လုပ်ပြနေတာပဲ။
ကျုပ်စိတ်ထဲ မတင်မကျကြီးဗျာ။ ရုတ်တရက် လှမူ ဘာဖြစ်မှန်း မသိတာ။ လူချင်းတွေ့တာ မကြာပေမယ့် လှမူတို့ ညီအစ်မကို ကျုပ်ခင်ပါတယ်ဗျာ။
……………………………………
အခန်း ( ၈ )
” ခ်ခ် … အစောကြီးပါလား … ညက အိပ်ကော အိပ်ရဲ့လား ”
” အစ်မနော် … ကျမပဲ … လိုက်စနေတယ် ”
မနက်လင်းတာနဲ့ လှကြည်တစ်ယောက် အိပ်ယာထစဉ် ညီမဖြစ်သူ လှမူအား မတွေ့ရပေ။ ဧည့်ခန်းထဲအရောက် မောင်ခြိမ့်နှင့် ထမင်းကြော် အတူစားနေသည်ကို မြင်ကာ လှမ်းစလိုက်၏။
” လှကြည်ရယ် … မစပါနဲ့ဟ … မနေ့ကကိစ္စ ငါမေးကြည့်တာ … နင်ကစလို့ စိတ်ကောက်တာတဲ့ ”
” မယ့်လေး … နှစ်ယောက်သား အတိုင်ဖောက် ညီနေကြပါလား …… ဟင်းဟင်း ”
” ကဲပါ … နင်ရော စားထား … ခဏနေ … ကလေးဆေးခန်း ပို့ပြီးရင် … လှမူကို မြို့ထဲ ခဏလိုက်ပြမလို့ ”
ထမင်းကြော်စားပြီးတာနဲ့ လှမူက ကျုပ်အတွက် ကော်ဖီဖျော်ပေးနေတာ။ ကော်ဖီလာချပေးတော့ ကျုပ်လည်း လှမူကို အနီးကပ်ကြည့်မိလိုက်တယ်။ ညဝတ်အင်္ကျီက ပါးတော့ အတွင်းထဲ ဘရာစီယာလေး မြင်နေရတာ။ ဘရာစီယာ အတွင်းက နို့အုံလေးကလည်း ခါညွတ်ပြီး ကော်ဖီခွက်ချတော့ လည်ဟိုက်ပြီး နို့သီးခေါင်းလေးပါ ခပ်ရေးရေး မြင်နေရတာပေါ့။ ချက်ချင်းပဲ ပုဆိုးထဲက လီးက တင်းကနဲ့ဖြစ်မိတယ်။ လှမူက သူအစ်မလှကြည်လောက် မထွားဘူးထင်ရပေမယ့် အနီးကပ်ကြည့်တော့ သူနေရာလေးနဲ့သူ ကြည့်ကောင်းပါတယ် ။ ခါးလေးကခွက်တော့ ဖင်ကကော့ထွက်နေတာဗျ။ အင်္ကျီအရှည်တွေ ဖုံးဖုံးဝတ်တော့ လှမူ ကိုယ်လုံးအလှက ပျောက်နေတာပါ။
ခဏနေတော့ ကျုပ်လည်း လှကြည်တို့သားအမိကို ဆေးခန်းပို့ရတာပေါ့။ ဒီတခါကြ လှကြည်က ကျုပ်ခါးကို ခပ်တင်းတင်းပဲ ဖက်လိုက်တာပါ ။ သိပ်မရှက်တော့ပါဘူး။ ခါတိုင်းဆို ကလေးတဖက်နဲ့ ဆိုင်ကယ်ချိုင့်ဆောင့်ရင် ပြုတ်ကျမလိုဖြစ်တယ် ပြောတယ်။ တချက်တချက် ခါးဖက်ထားတဲ့ သူ့လက်က ကျုပ်လီးလာလာထိတာ အဲဒါလေး တစ်ချက်ပါပဲ။ ကျုပ်စိတ် ကလိကလိ ဖြစ်တာ။ လူက နေပေမယ့် လီးက မနေတာဗျို့ ချက်ချင်း ထောင်ထွက်လာတယ်။ အပြန်ကြ ပုဆိုးရေစိုတော့ မရဘူးဗျ။ ဆိုင်ကယ်မောင်းရင်း လီးက အမြှောင်းလိုက်ထနေတော့တာ။ လှကြည်က ဉာဏ်တော့ပြေးတယ် ခါးဖက်တဲ့ညာလက်နဲ့ ကလေးဆေးထည့်တဲ့ ကြွတ်ကြွတ်အိတ်အမဲအိတ်ကို ကျုပ်ပေါင်ကြား ဖုံးထားပေးတယ်။ ဒါပေမယ့်ဗျာ အိတ်ကိုချိတ်ကိုင်ထားတဲ့ သူ့လက်ချောင်းတွေက ဆီးခုံးနားကနေ လီးအရင်းကို ထိမိတော့ ပိုဆိုးတာပေါ့။ လူရှောင်မောင်းလိုက် ရေပက်တဲ့နေရာကြ ကလေးနေမကောင်းကြောင်း အော်ပြောလိုက်နဲ့ပါ။ ဆိုင်ကယ်ထိန်းမောင်းလာရင်း အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ လှကြည်က ဖျက်ကနဲ့ လီးအရင်းနား အုပ်ကိုင်ပြီး ခိကနဲ့ ရယ်နေတာဗျို့။
” ခ်ခ် … ရှင့်ဟာကလည်း … တစ်လမ်းလုံး မကျပါလား … လှမူနဲ့လည်ရင် … မလွယ်ကြောပဲ ”
ပြောချင်ရာပြောပြီး ကလေးချီလျက်နဲ့ အိမ်ဝင်းတံခါး ဖွင့်ပေးတော့ ကျုပ်လည်း ဆိုင်ကယ်ကို အိမ်ထဲထိမောင်းဝင်ပြီး ဒေါက်ထောက်လိုက်တယ်။ အိမ်ထဲရောက်တော့ လှမူက ရေချိုးမလို့ ထင်တယ် ရင်လျားလေးနဲ့ဗျ။
” ကိုမောင်ခြိမ့် … ဦးလေးကျော်က ထမင်းကြော်စားပြီး ထွက်သွားလေရဲ့ … ရှင့်ဖို့ ပိုက်ဆံပေးသွားတယ် … ထုံးစံအတိုင်း ညမှ ပြန်လာမယ်တဲ့ ”
အိမ်တံခါး အပေါက်မှာ လှမူက ထမိန်အပါးလေးရင်လျားပြီး မတ်တပ်ရပ်လျက်အနေထားနဲ့ ကျုပ်ကို ပိုက်ဆံလိပ်လေး ပေးရင်း ပြောနေတာပါ။
” အေးအေး … လှမူ … ငါတို့ လျှောက်လည်ရင်း လမ်းကြတော့ မုန့်စားကြတာပေါ့ ”
ကျုပ်လည်း စကားပြန်ပြောရင်း မျက်လုံးက လှမူပေါင်ကြားထဲ ရောက်သွားမိတယ်။ ထမိန်က ပါးတဲ့အပြင် ဖြစ်သလို ရင်လျားထားတော့ နေရောင်ထိုးတဲ့အချိန်ဆို ပေါင်ကြားက စောက်မွှေးအုံလေး ခပ်ရေးရေး မြင်နေရတာပဲ။ လှကြည်ကြောင့် မကျတဲ့လီးက လှမူကြောင့် ဒင်းကနဲ့ ကြွတက်လာတာပေါ့။ လှမူကလည်း ကျုပ်ပေါင်ကြားကြည့်ရင်း ခိကနဲ့ ရယ်ရင်း ရေချိုးဖို့ လှည့်ထွက်သွားတယ်။ ကျုပ်လည်း ဧည့်ခန်းထဲ ထိုင်ရင်း လှမူရေချိုးပြီးမှ ကျုပ်ဝင်ချိုးလိုက်တာ။ ကျုပ်ပြန်ထွက်လာတဲ့အထိ လှမူက မပြီးသေးဘူးဗျို့။ သူတို့အိပ်ခန်းဘက် အသံပေးရင်း ဝင်လာခဲ့လိုက်တယ်။
” ဟေးးး … မပြီးသေးဘူးလား … လှမူရ ”
ကျုပ်ဝင်သွားတော့ လှမူက အပေါ်အင်္ကျီအကြပ်နဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီ အရှည်နဲ့ဗျ။ ဟိုက်ရှားဘားးး ဟော့ရှော့ပဲ လန်းနေတာ။ လှကြည်က သူ့ညီမကို ခါးပတ်ပတ်ပေးရင်း လိုတာတွေ လုပ်ပေးနေတာပါ။ မိတ်ကပ်ပါးပါးလေး ပုတ်ပေးလိုက် နှုတ်ခမ်းနီဆိုးထားတာလေး ညှိပေးလိုက်ပေါ့။ လှမူက အသားလတ်တယ်ဗျ။ အပေါ်အင်္ကျီကိုယ်ကြပ်က အနက်လေးဆိုတော့ လက်မောင်းအိုးလေးတွေက ဖွေးနေတာ။ ဂျင်းဘောင်းဘီဝတ်တော့မှ ခါးသေးကျဉ်လေးအောက် ဖင်သားကြီးက တင်းပြီး ကော့ထွက်နေတာဗျို့။ ဆံပင်တွေကို သူအစ်မလှကြည်က စုချည်ပြီး နောင်ကျောဘက် ချပေးထားတော့ နဖူးလေးအောက် မျက်လုံးမျက်ခုံးတွေက ထင်းလို့ဗျ။
” ဒီလိုဆိုတော့ … လှမူက … အမိုက်စားပါတော် … ညီအစ်မချင်းတောင် … မနာလိုဘူးအေ … ခ်ခ် ”
လှကြည်က သူ့ညီမ ဖင်ကြီးကို ဘတ်ကနဲ့ရိုက်ရင်း ကိုယ်လုံးကို တပတ်လှည့်ကြည့်ပြီး ပြောနေတာပဲ။ လှမူက ကျုပ်မျက်နှာ တချက်လှမ်းကြည့်ရင်း ခေါင်းငုံ့ရယ်နေတော့တာပေါ့။ ပြီးတာနဲ့ အိမ်ရှေ့ထွက် ဆိုင်ကယ်စက်နိုးတော့ လှကြည်က သူညီမကို မဏ္ဍပ်တွေရောက်ရင် ကျုပ်နားနေဖို့ လူချင်းခွာမသွားဖို့ သေချာမှာနေတာပါ။ လှကြည်ကို နှုတ်ဆက်ရင်း ကျုပ်နဲ့လှမူလည်း ဆိုင်ကယ်နဲ့ ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ လမ်းထိပ်ရောက်တော့ ကိုသံချောင်းနဲ့ အောင်စိုးက တရွှီရွှီနဲ့ လက်ခေါက်တွေမှုတ်နေလို့ လက်ပြပြီး မြို့ထဲဘက် ဆိုင်ကယ်ကို ဦးတည်လိုက်တာ။ မြို့ထဲမရောက်ခင် နှစ်ယောက်သားရွှဲနှစ်သွားရောပဲ။
” ဟေ့ … ယောက်ဖ … မင်းညီမလေး မနိုင်ရင် ထားခဲ့လေ ”
” ယောင်းမရေ … ဖက်ထားဟေ့ … ရှေ့ကလူကြီးကို မလွတ်နဲ့ ”
ကျုပ်တို့ မြန်မာလူမျိုးတွေရဲ့ ချစ်စရာ ဓလေ့ပေါ့။ ရေပက်ရင်း တဖက်သား မခံသာအောင် လှမ်းစကြတာ။ လှမူက ဆိုင်ကယ်နောက်ကနေ ခွထိုင်ပေမယ့် ကျုပ်ခါးကို မဖက်ဘူးဗျ။ မဏ္ဍပ်နားမရောက်ခင် လမ်းအနောက်ဘက် အပင်ကြီးအောက်မှာ အကြော်ဆိုင်လေးဗျ ခုံလေးတွေခင်းထားပြီး လူတွေကလည်း ကိုယ့်အဖွဲနဲ့ကိုယ် စုထိုင်နေတာပေါ့။ ကျုပ်လည်း ဆိုင်ကယ်အရှိန်လျှော့ပြီး လမ်းအနောက်ဖက် ကပ်ရပ်လိုက်တယ်။ ချမ်းလည်း ချမ်းလာပြီဗျ။ အကြော် နှစ်ပွဲမှာပြီး ဘီယာရလားမေးတော့ ကောင်လေးက ကျုပ်ကို သေချာကြည့်နေတာဗျ။ ခဏနေကြမှ ရတယ်ပြောတာ။ ရဲတွေက အရက်ဘီယာတွေ ဖမ်းလို့တဲ့ဗျာ။ ကျုပ် ဘီယာတဝက်ကုန်တော့ လှမူက အကြော်စားရင်း ဘီယာက တအားမူးလား မေးနေတာဗျို့။
” ကိုမောင်ခြိမ့် … ကျမလည်း ချမ်းတာ ဘီယာက တအားမူးလား ”
” မမူးပါဘူးဟ … ရီဝေဝေလေးပါ … ဘာလဲ နင်က သောက်မလို့လား ”
” ဟုတ် ”
” ခါးတယ်နော် … သောက်နိုင်လို့လား ”
” မယ့်လေး … အထင်သေးတာတော် … ကျမ ရွာမှာ ထန်းရည် ခဏတိုင်းသောက်ဖူးနေတာပါ ”
ဒါနဲ့ ကျုပ်လည်း ဘီယာနောက်တစ်လုံးမှာတော့ လှမူကို တဝက်ထည့်ပေးလိုက်တာ။ မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့ရင်း တဂွတ်ဂွတ်နဲ့ သောက်လိုက် အကြော်လေး စားလိုက်နဲ့ပဲ။ ခဏနေမှ ကျုပ်တို့လည်း ဘီယာဖိုးနဲ့ အကြော်ဖိုးရှင်းပြီး ဆိုင်ကယ်နဲ့ သီချင်းသံကြားတဲ့ဘက် မောင်းခဲ့လိုက်တာ။ မဏ္ဍပ် အသေးနှစ်ခုက သိပ်မစည်ပါဘူး။ ဆက်မောင်းခဲ့လိုက်တယ်ဗျာ။ နောက်ပိုင်း ဆိုင်ကယ်လေတိုးတော့ ချမ်းလာပုံပဲ။ အဲဒီကြမှ လှမူက ကျုပ်ခါးကို သိုင်းဖက်တာဗျို့။ လမ်းမှာ သီချင်းသံကြားတိုင်း ဆိုင်ကယ်နောက်ကနေ ကနေတာနေမယ် သူ့နို့အုံတွေက ကျုပ်ကျော်ပြင်ကို ဖိပွတ်သလို ဖြစ်နေတာ။
ခဏနေတော့ မဏ္ဍပ်အကြီးတစ်ခုတွေ့ရော။ လူတွေက စင်အောက်မှာ ကြိတ်ကြိတ်တိုးပဲ။ စင်ပေါ်ကလူတွေကလည်း စောင်းဘောက်တွေ အကျယ်ကြီးဖွင့်ပြီး ရေပိုက်တွေနဲ့ အောက်ကိုပက်ပေးနေတာ။ ကျုပ်က မဏ္ဍပ်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် အနောက်ဘက်နားလေး ရပ်ပစ်လိုက်တယ်။ မဏ္ဍပ်က လမ်းအရှေ့ဘက်မှာဗျ။ ဆိုင်ကယ်ရပ်တာနဲ့ လှမူက မဏ္ဍပ်အောက်ပြေးပြီး ကတော့တာပဲ။ ကျုပ်တောင် ကြောင်သွားတယ် ဆိုင်ကယ်သော့ အမြန်နုတ်ပြီး လှမူနောက် ပြေးလိုက်ရင်း အခြေအနေ ကြည့်နေရတာ။ ဘေးမှာလည်း လူငယ်တွေ မူးပြီး ကနေကြတာဗျ။
ခဏနေတော့ ကျုပ်ရဲ့ သင်္ကြန်ပိုးလေး စလာပြီပေါ့။ ကျုပ်လည်း လှမူကိုကြည့်လိုက် ကလိုက်ပဲဗျို့။ မြနန္ဒာ သီချင်းလေး ဖွင့်တော့ ဘာပြောကောင်းမလဲဗျာ ကျုပ်လည်း ကွေးနေအောင် ကပစ်တာ။ လှမူက လူအုပ်ကြားထဲ ပေါ်လိုက်ပျောက်လိုက်နဲ့ မြင်တော့မြင်နေရတာဗျ။ သီချင်း မပြီးခင် ကျုပ်လက်မောင်းကို လက်တစ်ဖက်က လာဆွဲလို့ ကြည့်လိုက်တာ လှမူဗျ။ မျက်နှာလေးက ရဲတက်နေတာ။
” ကိုမောင်ခြိမ့် … ပြန်ကြစို့ ”
” ဟမ် … နင်ပဲ … လည်ချင်လှပြီဆို … အခု ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲဟ ”
” လာပါဆို ”
ဒါနဲ့ ကျုပ်လည်း ကျောက်လမ်းအနောက်ဖက် ပြန်ကူးနေတဲ့ လှမူနောက် လိုက်ရတာပေါ့။ လမ်းရောက်တော့မှ ပြောပြတာဗျို့။ ကနေရင်းနဲ့ နောက်က အမူးသမား အချို့က သူ့ဖင်တွေ ပွတ်သပ်နေတာတဲ့။ ရှေ့က လူကလည်း နို့အုံတွေကိုင်ရင်း သူ့ပေါင်ကြားထဲ နိုက်လို့ တိုးခွေ့ပြန်ထွက်လာခဲ့တယ် ပြောတာ။
” ဪ … ငါ့ လှမ်းအော်လိုက် ပြီးရော ”
” ခေါ်နေတာပဲ … ကိုမောင်ခြိမ့်က ကွေးနေအောင် ကနေတာ … လှည့်တောင် မကြည့်ဘူး ”
” သီချင်းသံတွေ … ဆူနေလို့ နေမယ် ”
” တော်ပြီ … အိမ်မှာပဲ နေတော့မယ် ”
ကျုပ်လည်း လှမူကို ချော့ရင်း အိမ်ပြန်မောင်းလာခဲ့တာပေါ့။ အိမ်ရောက်တော့ ရေစိုဝတ်တွေလဲပြီး ကျုပ်လည်း ခဏမှေးနေလိုက်တယ်။ အတော်လေးကြာမှ အိပ်ခန်းကထွက်တော့ လှမူက အင်္ကျီလက်ပြတ်အစိမ်းလေးနဲ့ ထမီအဝါလေး ဝတ်ပြီး အိမ်ရှေ့တန်းလျားလေးပေါ် ထိုင်နေတာဗျ။ အိမ်မကြီးတံခါးရဲ့ မြောက်ဘက်နားကပ်လျက်လေး ခုံရှည်တစ်လုံး ခင်းထားတာပါ။ တခါတလေ နေ့ခင်းဘက် ဒေါ်လေးစိန် အိပ်တဲ့ ခုံရှည်လေးပေါ့။ မြောက်ဖက်ဝန်းထရံကို ကျောပေးပြီး ဒူးနှစ်ချောင်းထောင်ရင်း ဒူးပေါ်လက်တင်စဉ်းစားနေတာ။ မျက်နှာလေးက ဘေးလွဲထားတာဗျ။ ဒူးခေါင်းနှစ်ဖက်စိထားပေမယ့် ခြေသလုံးတွေ ခွဲထောက်ထားတော့ ထမိန်က အောက်စလွတ်နေတာပေါ့။
ကျုပ်လည်း အနီးနားရောက်တဲ့ထိ လှမူပေါင်ကြားထဲ စိုက်ကြည့်နေတာပဲ။ ပေါင်သားဖွေးဖွေးလေးတွေရဲ့ အရင်းမှာ စောက်မွှေးအုံ ပါးပါးလေး မြင်နေရတာပေါ့။ လှမူနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင် ကန့်လန့်အနေထား ဝင်ထိုင်မှ လှမူက ပေါင်လေးကို မသိမသာလေး စိပစ်တာ။
” လှမူ … နင် ရွာကိုလွမ်းနေတာလား ”
” အမ် … မဟုတ်ပါဘူး ”
” ဒါဆို … ရည်းစား လွမ်းနေတာလား ”
” ခ်ခ် … ကိုမောင်ခြိမ့်က ဘာလို့ အဲလို ထင်နေတာတုန်းတော့ ”
” မသိဘူးလေ နင့်မျက်နှာက တစ်ခုခုကို လွမ်းပြီး ငေးနေတာလားလို့ ”
” အံမယ် … မဟုတ်ရပါဘူးတော် … ဒီတိုင်းပဲ ရောက်ရာပေါက်ရာ တွေးနေတာပါ ”
” ငါတို့ တွေ့ကြတာ ရက်ပိုင်း ရှိသေးပေမယ့် … ငါ နင့်အပေါ် … ဟိုလေ … အဲဒါ ”
” တဟိုဟို နဲ့ … ဘာလဲတော့ ရှင့်ဟာက … မဖြစ်ပါဘူးတော် … ပြောမှာသာ ပြောပါ ”
” ငါပြောရင် … အခွင့်ရေးယူသလို ဖြစ်နေမလားဟာ … ဒီလိုဟာ … နေ့လည်က နင်ပြောပြတော့ … ငါ့စိတ်ထဲ တမျိုးကြီးဖြစ်လာတာ ”
” ဘယ်ဟာလဲ”
” မဏ္ဍပ်မှာလေဟာ … နင် အနိုင်ကျင့်ခံရတယ် ပြောတော့ ”
” အာ … အဲတုန်းက မပြောပဲနဲ့ … အခုမှ ”
” မဟုတ်ဘူးဟ … အိမ်ရောက်မှ ပြန်တွေးရင်း ငါခံစားလာရတာ ”
” ထားလိုက်ပါ … ပြီးသွားပြီပဲ … နောက်ရက် လှမူ အိမ်မှာပဲနေတော့မှာ မလည်တော့ပါဘူး ”
” အေးပါ … ငါပြောချင်တာက … အဲလိုခံစားလာပြီး … ငါ နင့်အပေါ်ကို … ဟို ဟာ ”
” လုပ်ပြန်ပြီ … ဟိုဟာက … ဘာလဲတော့ ”
” ဟူးးး … ငါ အခွင့်ရေး ယူသလို ဖြစ်မှာ စိုးတယ်ဟာ ”
” ကဲ … ကိုမောင်ခြိမ့် … ရှင်းရှင်းပဲပြော … ရှင် ကျမကို … ရည်းစားစကား ပြောချင်တာမလား ”
” ဒါတော့ ဒါပေါ့ဟာ … နင်ကလည်း … ဒါပေမယ့် ”
” အမလေး ပြီးမှာ … မဟုတ်တော့ဘူး ဒီတိုင်းဆို ”
” ဒီလိုဟာ … ”
” ဪ … အိမ်ထဲ မမြင်လို့ လိုက်ရှာနေတာ သူတို့က ဒီမှာ အကြည့်ဆိုက်နေကြတာ … ဟင်းဟင်း ”
ကျုပ်ပြောခါနီးမှ လှကြည်က ဘွားကနဲ့ အိမ်ပေါက်ဝကနေ ပေါ်လာတာဗျ။ ကျုပ်တို့ရှေ့ ခါးထောက်ရင်း ပြောချင်ရာ ပြောနေတော့တာ။
” ဟာ … မဟုတ်ပါဘူး ”
” အကြည့်မဆိုက်ပါဘူး … အစ်မကလည်း ”
” အင် … နင်တို့လက်တွေ ကြည့်ဦး လှမူ ”
” ဟင် ”
” အို.. ”
ဟုတ်တယ်ဗျို့ ။ ကျုပ်လက်က လှမူ ဒူးခေါင်းပေါ်တင်ထားတဲ့ သူ့လက်လေးတွေကို အုပ်ကိုင်မိထားတာ။ စကားပြောရင်း သတိမထားမိကြတာဗျ။ လက်တွေအမြန်ခွာပြီး ကျုပ်လည်း အိမ်ထဲဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။ နောက်ကျောဘက်က လှမူရဲ့ ခိကနဲ့ ရယ်သံလေး ကြားလိုက်ရတယ်ဗျာ။ နောက်ရက်ကြ လှကြည်တို့သားအမိကို ဆေးခန်းပို့ပြီး ကျုပ် ဘီယာပါဆယ်ဝယ်လာလိုက်တယ် ။ အပြင်မထွက်တော့ပဲ လှမူ အနားလေးပဲ နေတော့တာ။ လှမူ ထမင်းဟင်းချက်လည်း ဘေးကနေ ကူလုပ်ပေးလိုက်တယ်။ လှကြည်ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း စနောက်နေတာပါပဲ။ ကျုပ်နဲ့လှမူက သိပ်မရှက်ကြတော့ပါဘူး ပြန်တောင်စလိုက်သေးတာ။
………………………………………………
အခန်း ( ၉ )
သင်္ကြန်နောက်ဆုံးရက်ကြမှ ပြသနာတက်တော့တာဗျ။ ကျုပ်လက်ထပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားတဲ့ လှမူဆီက အကူညီတောင်းတဲ့ စကားသံပါ။
” ကူညီပါဦး … ကိုမောင်ခြိမ့်ရယ် …… အဟင့်ဟင့် …… ကျမ …… ဘယ်သူမှ ပြန်မပြောပါဘူး …… ပြီးတော့ ရှင့်အချစ်ကို လက်ခံမှာပါ … အစ်မ ခံစားနေရတာကို မကြည့်ရက်လို့ပါ ”
ညနေ (၆) နာရီလောက် နေရောင်ပျောက်ပြီး အမှောင်ထု ကြီးစိုးလာတဲ့အချိန်ပေါ့။ ကျုပ်လည်း ဘေးကြပ်နံကြပ် ဖြစ်ရတော့တာပဲ။ ညနေ (၄) နာရီခွဲလောက် လှကြည်က မုန့်ဟင်းခါးဝယ်မယ်ဆိုပြီး ထွက်သွားတာ (၅) နာရီ ကျော်တဲ့ထိ ပြန်မလာလို့ ကျုပ်နဲ့ လှမူတို့ နောက်ကလိုက်ကြတာပေါ့ ။ မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်က ရပ်ကွက် အလယ်နားလေးတင်ပါ။ အသွားအပြန် (၁၅) မိနစ်ဆို ရပြီ။ မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်ရောက်တော့ မုန့်ဟင်းခါးသည် ကိုဖိုးထွန်းက ဆီးပြောတော့တာပဲ။
” မောင်ခြိမ့် … မင်းတို့အိမ်အလယ်လာတဲ့ … ကလေးမလေး သက်သာလား ”
” ဗျာ ”
” ရှင် ”
ကျုပ်ရော လှမူရော ပြိုင်တူထူးရင်း အံ့သြသွားမိတယ်။
” အခု … သူပြန်မလာလို့ … မုန့်ဟင်းခါးဆိုင် လိုက်လာကြတာဗျ ”
” ဟုတ်ပါတယ်ရှင် … အဲဒါ ကျမ အစ်မပါ ”
” ဟေ ”
ကိုဖိုးထွန်းက မျက်လုံးအပြူးသားနဲ့ ကျုပ်နဲ့လှမူကို ပြန်ကြည့်နေတာဗျ။
” ဘာဖြစ်တာလဲ ပြောပါ … ကိုဖိုးထွန်းရ ”
” ငါ့ဆီက မုန့်ဟင်းခါး ဝယ်ပြီးထွက်သွားတော့ … ဟိုး ရှေ့နားမှာ … ဦးကျော်ကြီး ကားနဲ့ပွတ်မိတာကွ … ခြေထောက်နဲနဲ ပွန်းသွားတယ် ကလေးမလေးက … ဦးကျော်ကြီးက … ကလေးမအိမ် လိုက်ပို့မယ် ဆိုပြီး ငါ့ဆိုင်က မုန့်ဟင်းခါး နောက်တစ်ပွဲ ဝယ်ထည့်ပေးသေးတယ် … မုန့်ဟင်းခါး အိတ်က မှောက်ကျသွားလို့ ”
” ဟာ … ဟို (၂) လုံး (၃) လုံး … လုပ်တဲ့ ဦးကျော်ကြီးလား ”
” အေးလေကွာ ”
” ဒုက္ခပဲဗျာ … လှကြည်က … အခုထိ အိမ်ပြန်မရောက်သေးဘူး ”
” ကိုင်း ဒါဆို … မင်း ဆိုင်ကယ် ပြန်ယူကွာ … ဦးကျော်ကြီး တိုက် ငါသိတယ်ကွ … သွားမေးကြမယ် ”
” ဟုတ် … ကိုဖိုးထွန်း ”
ကျုပ်လည်း အိမ်ပြန်ပြီး လှမူကို စိတ်မပူဖို့ ကလေးကြည့်ထားဖို့ မှာပြီး ဆိုင်ကယ်နဲ့ ကိုဖိုးထွန်းဆိုင် ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ လှမူ ငိုမဲ့မဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ ကျန်ရစ်ခဲ့တာပေါ့။
” ကိုမောင်ခြိမ့် … မြန်မြန် ပြန်လာနော် ”
” အေးပါ လှမူရယ် … စိတ်ပူမနေနဲ့ ”
ကျုပ် ကိုဖိုးထွန်းဆိုင်ရောက်တော့ ကိုဖိုးထွန်းက ဆီးပြောတော့တာပဲ။
” စိတ်မပူနဲ့တော့ … မောင်ခြိမ့်ရေ … ဒီမယ် အခုပဲ … ဦးကျော်ကြီး အိမ်နားကလူ ပြောပြနေတာ … အဲဒီမိန်းကလေး ဦးကျော်ကြီးအိမ်မှာ သေချာတယ်ကွ … ကားထဲမှာ မိန်းကလေးတစ်ဦးပါတယ်တဲ့ … ခြံထဲဝင်သွားတော့ ”
ကျုပ်ကြည့်လိုက်တော့ ကျုပ်တို့နဲ့ မတိမ်းမယိမ်း အသားညိုညို ဆံပင်တိုတိုနဲ့ လူတစ်ယောက်ဗျ။ သေချာအောင် ထပ်မေးရသေးတာ။
” အင်္ကျီအစိမ်း ထမီအညိုလေးနဲ့လေ … ဒီက အစ်ကို မြင်တာ ဟုတ်လားဗျ ”
” ကားထဲထိုင်လျက် မြင်လိုက်တော့ ထမီတော့မသိဘူး အင်္ကျီအစိမ်းက ဟုတ်တယ် ”
” ကဲ လာပါ … မောင်ခြိမ့်ရာ … ပြောနေတာ ကြာတယ် … အခုသွားစို့ ”
ကျုပ်နဲ့ လှကြည်ကို မြင်ခဲ့တယ်ဆိုတဲ့လူ စကားပြောနေတုန်း ကိုဖိုးထွန်းက ဖြတ်ပြောနေတာနဲ့ ကိုဖိုးထွန်းကို ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်ခိုင်းပြီး ကိုဖိုးထွန်းပြောတဲ့အတိုင်း မောင်းခဲ့လိုက်တယ်။
……………………………………
” ကျွီ … အမေ့ ”
လှကြည်တစ်ယောက် ညနေစာ မုန့်ဟင်းခါးနှင် ထမင်းစားရန် လာဝယ်စဉ် မုန့်ဟင်းခါးဝယ်ပြီး ပြန်အထွက် မုန်ုဟင်းခါးဆိုင်နှင့် ခပ်လှမ်းလှမ်း မျက်စောင်းထိုးလောက်တွင် တဘက်လမ်းချိုးမှ ကားတစ်စီး ရုတ်တရက်ပေါ်လာကာ ပွတ်မိသွား၏။ လဲအကျ လက်ထဲမှ မုန့်ဟင်းခါးဟင်းရည်ထုပ်လေးပါ ပြုတ်ကျသွားသည်။ မုန့်ဟင်းခါးသည် သူမအနားပြေးလာစဉ် ကားထဲမှ အသက် (၅၀) ကျော် မျက်မှန်အမဲ တပ်ထားသော ခပ်ဝဝ ဗိုက်ရွှဲရွှဲ လူကြီးတစ်ဦး ဆင်းလာ၏။
” ရလား ကလေးမ ”
” ဟုတ်ကဲရှင့် ”
” ဘယ်နားနေတာလဲ … အန်ကယ် လိုက်ပို့ပေးပါ့မယ် … ဪ … မုန့်ဟင်းခါတွေလည်း မှောက်ကုန်တာလား ”
” ဟုတ်တယ်ဗျ … အခုလေးတင် ကျနော့်ဆိုင်က ဝယ်သွားတာပါ ”
လှကြည်နှင့် ထိုလူကြီး စကားပြောနေစဉ် မုန့်ဟင်းခါးသည်ဖိုးထွန်း ရောက်လာကာ ဝင်ပြောနေတော့သည်။
” ကဲ … ငါ့ညီ … မုန့်ဟင်းခါး (၂) ပွဲ ထပ်လုပ်ကွာ … ရော့ ပိုက်ဆံ … ဒီက တူမကြီး အန်ကယ်ကားပေါ်ကစောင့် ဟုတ်ပြီလား ”
ခဏအကြာ ဖိုးထွန်းတစ်ယောက် မုန့်ဟင်းခါးပါဆယ် ၂ ပွဲနှင့် ပိုသည့်ပိုက်ဆံ ပြန်လာပေးပြီး ကားလေးမှာ မောင်းထွက်သွားတော့၏။
” ကျမနေတာက … ဒီဘက်လမ်း ဦးလေး ”
” ဟုတ်ပါပြီ … တူမကြီး ခြေထောက် ဆေးထည့်ရအောင် အန်ကယ့်အိမ် အရင်သွားတာပေါ့ … ဟိုဘက် ရပ်ကွက်တင်ပါ ”
မကြာမှီ ထုံးအဖြူရောင်သုတ်ထားသော ခြံဝင်းကြီးထဲ လှကြည်တစ်ယောက် ဘုမသိ ဘမသိဖြင့် ပါလာခဲ့သည်။ ခြံဝင်းတံခါးအား ထိုလူကြီးမှ ကိုယ်တိုင်ဖွင့်ကာ ကားလေးအား တိုက်ရှေ့ ဆင်ဝင်အောက်ထိ မောင်းဝင်လာခဲ့သည်။ ပေ (၈၀) ပတ်လည်လောက် ခြံဝင်းထဲတွင် တိုက်ရှေ့ ပေ (၃၀) ခန့် ကားတစ်စီးစာ လမ်းလေးချန်ပြီး ဘယ်ညာ မြေကွက်အလွတ်တွင် ပန်းခြံအသေးလေး ပြုလုပ်ထား၏ ။ တိုက်မှာ (၂) ထပ်တိုက်ဖြစ်ပြီး အိမ်ထဲရောက်သည်နှင့် ပရိဘောဂ ပစ္စည်းများနှင့် ပြည့်နက်နေသည်။ လှကြည်တစ်ယောက် မျက်လုံးကစားရင်း လူချမ်းသာ တစ်ဦးမှန်း ရိပ်မိလိုက်၏။
” ကဲ … တူမကြီး အေးဆေးထိုင် … အန်ကယ် အအေးဖျော်လိုက်ဦးမယ် … ပြီးမှ ခြေထောက်က ဒဏ်ရာ ကြည့်ပြီး ဆေးထည့်ရအောင် ”
လူသံမကြားရသဖြင့် မိသားစု မရှိပဲ တစ်ယောက်ထဲနေတာလားဟု တွေးမိပြန်သည်။ မုန့်ဟင်းခါးထုပ်လေးအား စားပွဲပေါ်တင်ကာ နံရံကပ် ဖောင်းကြွပန်ချီကားများအား ငေးကြည့်နေစဉ် လူကြီးမှာ ဖန်ခွက်တစ်လုံးကိုင်ကာ လှကြည်နား ပြန်ရောက်လာ၏။
” ကဲ … ခုန ကားနဲ့ ပွတ်မိတော့ … လန့်သွားပုံပဲ … သံပရာရည်လေး သောက်ပါဦး အန်ကယ်က … တစ်ယောက်ထဲနေတာကွယ့် … နာမည်က တိုးကျော်ပါ ဒီက တူမကြီး နာမည်က ဘယ်သူတုန်း ”
” သမီးနာမည် … လှကြည်ပါ … ဦးလေး … ရွာက ဘုရားဖူးလာကြရင်း … မြို့က အဒေါ်အိမ်မှာ ခဏ တည်းတာပါ ”
” ဪ ”
လှကြည် စကားဆုံးတော့ ဦးတိုးကျော် မျက်လုံးများ အရောင်လဲ့သွားသည်။ ဦးတိုးကျော်မှာ ထိပ်သီးလောင်းကစားဒိုင် တစ်ဦးဖြစ်ကာ တဏရမ္မက်လည်း ကြီးမားလှသည်။ ကာမစိတ်ပြင်းထန်ပေမယ့် အပျော်မယ် ပြည့်တန်ဆာများနှင့် မဆက်ဆံပေ ပက်သက်ရာ ပက်သက်ကြောင်း တလင်ကွာ မုဆိုးမ အရပ်ထဲ ငွေကြေးအဆင်မပြေသော အိမ်ထောင်သည်များနှင့်သာ ဆက်ဆံလေ့ရှိသည်။ ရောဂါပိုးကူးစက်မှာတော့ သေမတတ်ကြောက်၏။ အခုလည်း တောသူပုံစံ ကိုယ်လုံးထွားထွားနှင့် လှကြည်အားကားနှင့် ပွတ်မိရာမှ အိမ်ခေါ်လာခဲ့သည်။ ထင်သည့်အတိုင်းပင် တနယ်တကျေးမှ ဖြစ်နေ၏။ ဒါမျိုးလေးများအား စားဖူးနေသည်။ ပြဿနာမတက်ပေ ။ တက်လာလျင်လည်း သူ့အိမ်သူအပိုင်မို့ ရှင်းရလွယ်၏။ လှကြည်တစ်ယောက် ဖန်ခွက်ထဲမှ သံပရာရည်အား ဖြည်းဖြည်းချင်းသောက်ရာ အကုန်ကုန်သွားသည်နှင့် စိတ်ထဲ တရှိန်းရှိန် တဖိန်းဖိန်း ဖြစ်လာကာ လွတ်လပ်ပေါ့ပါးသလို ခံစားလာရသည်။
” ကောင်းလား … တူမကြီး ”
” ဟုတ် … ဦးလေး … ခ်ခ် ”
စိတ်ထဲ ရယ်ချင်သလိုလို ငိုချင်သလိုလို ဖြစ်ကာ ဦးတိုးကျော်အား စိုက်ကြည့်နေပြန်၏။ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး ဆစ်ကနဲ့ ဆစ်ကနဲ့ ဟိုနေရာက ယားသလိုလို ဒီနေရာက ယားသလိုလို ဖြစ်ကာ လက်နှစ်ဖက်အား ဟိုပွတ် ဒီပွတ်နှင့် သပ်ချနေသည်။ ဦးတိုးကျော်မှာ လှကြည်၏ အမူယာအားကြည့်ရင်း အားရကျေနပ်စွာ ပြုံးလိုက်တော့၏။ သံပုရာရည်ထဲ စိတ်ကြွဆေးတစ်မျိုး ထည့်ထားခဲ့သည်။ ဒါလည်း မကြာခဏ သုံးလေ့ရှိသော သူ၏ နည်းလမ်းတစ်ခုပင် ဖြစ်၏။
” ကဲ … အခန်းထဲ သွားရအောင် … တူမကြီးခြေထောက်က ဒဏ်ရာ ကြည့်ရအောင်နော် ”
လှကြည်တစ်ယောက် စိတ်ထဲ တရှိန်းရှိန်းနှင့် ဦးတိုးကျော်ကိုသာ စိုက်ကြည့်နေသည်။ ဦးတိုးကျော်မှာ လှကြည်အား ချိုင်းမှ လက်လျှိုမကာ ဧည့်ခန်းနှင့် ကပ်လျက် အခန်းလွတ်ထဲ ခေါ်လာခဲ့၏။ ဧည့်ခန်းထဲတွင် မွေ့ယာနှင့်ခေါင်းအုံးပါသော ကုတင်တစ်လုံးနှင့် ရေခဲသေတ္တာတစ်လုံး ကုတင်ဘေးတွင် စားပွဲခုံတစ်လုံး ထိုင်ခုံအလွတ်တစ်ခုံ သာရှိသည်။ အခြား ပရိဘောဂပစ္စည်းများ မထားရှိပေ။ မျက်လုံးလေးလည်ကာ ပါလာသော လှကြည်အား ကုတင်ပေါ်ပက်လက်အနေထားဖြင့် လှဲသိပ်ကာ ကုတင်ခေါင်းရင်းမှ မီးခလုပ်တစ်ခုအား နှိပ်လိုက်သည်။ ရုတ်တရက် အခန်းမီးများ လင်းထိန်သွား၏။ တဆက်ထဲ ခေါင်းရင်းဘေးနား ပြတင်းပေါက်အား ဖွင့်ရာ အိမ်ရှေ့ခြံဝင်းတံခါးထိ လှမ်းမြင်နေရ၏။ ထို့နောက် လှကြည်ဒူးခေါင်းနေရာအား ဘေးမှ တင်ပလွဲဝင်ထိုင်ကာ ထမိန်အောက်နားစလေးအား ဒူးအထက်နားထိ လှန်တင်လိုက်သည်။
” ဒဏ်ရာက … သိပ် မပြင်းပါဘူး တူမကြီးရဲ့ … အရည်ပြားလေး ပွန်းသွားရုံပါ ”
” ဟုတ် … ရေ ရေ … ကျမ ရေ ဆာ တာ …… ဦး လေး ရယ် ”
” ဪ … နေ နေ … တူမကြီး ဦးလေး … ရေယူပေးမယ် ”
ဦးတိုးကျော်မှာ ရေခဲသေတ္တာထဲမှ ရေတစ်ဗူးဖေါက်ပြီး ဖန်ခွက်အလွတ်တစ်ခွက်ထဲ ထည့်ကာ လှကြည်အား ပွေ့ထူရင်း ရေတိုက်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ပြန်လှဲသိပ်ကာ ရေဖန်ခွက်အား စားပွဲခုံပေါ်တင်ပြီး လှကြည်ပေါင်နားလေး တင်ပလွဲပြန်ထိုင်ကာ ထမိန်အောက်အနားစအား ခါးပေါ်ထိ လှန်တင်လိုက်တော့၏။
” အိုး … ဘာ လုပ် တာ လဲ …… ဦး လေး ”
လှကြည်တစ်ယောက် စကားသံများလေးကာ ကာမဆေးရှိန်တက်နေပေမယ့် အသိတရား မလွတ်သေးပေ။ သူစိမ်းယောင်္ကျားတစ်ယောက်က သူမထမီအားလှန်ကာ စောက်ဖုတ်အား ကြည့်နေသည်ကို မြင်နေရသည်။ ရင်တုန်ပန်းတုန် ဖြစ်လာကာ ကုန်းထပေမယ့် ထူးဆန်းစွာ အားအင်ကုန်ခမ်းနေပြန်၏။
” အာ..ဟာ … ဦး လေး ”
ထိုစဉ် ဦးတိုးကျော် ညာဘက်လက်က သူမဆီးခုံးအားပွတ်ကာ အောက်ဖက် စောက်ပတ်အုံလေးအား သပ်ချနေသဖြင့် စိတ်ထဲ တစ်မျိုးကြီးခံစားနေရသည်။ ဤအနေထားအား အသိစိတ်က လက်မခံသော်လည်း မသိစိတ်က သာယာနေပြန်၏။ စိတ်ထဲ ရှိန်းကနဲ့ ဖြစ်ကာ ငိုချင်သလို ရယ်ချင်သလို ဖြစ်လာပြန်သည်။
” တူမကြီးက … အိမ်ထောင်နဲ့လား … ကြည့်ပါဦး နို့သီးခေါင်းက … နို့လေးတွေ ထွက်နေတာ နှမျောစရာကြီး … ပြွတ် ပြွတ် ”
” ဟာ … မ စို့ ပါ နဲ့ …… ဟင့် ဟင့် ”
သူမအင်္ကျီကြယ်သီးများပြုတ်ကာ ဘောလီအား နို့အုံ အောက်ဖက်နား ဆွဲချထားသဖြင့် နို့အုံဖွေးဖွေးလေးမှာ ပင့်ထားသလိုဖြစ်ကာ တင်းလာရင်း နို့ရည်များ လျှံထွက်နေ၏။ ဘယ်အချိန်က သူမအင်္ကျီကြယ်သီးများ ဖြုတ်လိုက်သည်ကိုလည်း သထိမထားမိပေ။ ဦးတိုးကျော်စကားသံနှင့်အတူ နို့စို့ခံလိုက်ရမှ နို့သီးခေါင်းထိပ်က ခံစားသိရှိလိုက်ရတော့သည်။ တင်ပလွဲထိုင်ရင်း ခါးညွတ်ကာ အဖုတ်လေးအားပွတ်ပြီး နို့စို့နေသော ဦးတိုးကျော်မျက်နှာမှာ လင်ဖြစ်သူတင်မျိုးမျက်နှာဖြစ်လိုက် လင်မသိအောင်ခိုးပြီး အလိုးခံခဲ့သော သက်မောင်မျက်နှာဖြစ်လိုက် ပြောင်းပြောင်းနေပြန်၏။ လှကြည်တစ်ယောက် ခေါင်းရမ်းကာ အာရုံများစုစီးပြီး ဦးတိုးကျော်မျက်နှာအား သေချာကြည့်လိုက်သည်။ အရာအားလုံး မှုံဝါးဝါး ဖြစ်နေရ၏။ စိတ်လျော့ကာ မျက်စိဖွင့်လိုက်ပိတ်လိုက် လုပ်ပေးမှ မြင်ကွင်းက ပြန်လည်ကြည်လင်လာတော့သည်။
” တူမကြီးက … အိမ်ထောင်နဲ့ပေါ့ ”
” ဟုတ် ”
” အခုရော ”
” အခု … ကိုတင်မျိုးက … ရွာမှာပါ ”
” ဪ … ဒါဆို … ဒီမြို့ရောက်တာ ဘယ်နှစ်ရက်ရှိပြီတုန်း ”
” ရွာက … ထွက်လာတာ … ၁၀ ရက်ကျော်ပါပြီ … ဒီမြို့က သင်္ကြန်မတိုင်ခင် အရင်တစ်ရက်က ရောက်တာပါ …အားးး အ အ ”
ဦးတိုးကျော်မှာ စကားပြောရင်း လှကြည်စောက်စိလေးအား ချိတ်ကလှော်လိုက်သည်။ လှကြည်တစ်ယောက် စောက်ဖုတ်အနိုက်ခံရင်း ဦးတိုးကျော်မေးသမျှ ပြန်ဖြေနေတော့၏။
” ဟင် ဒါဆို … အလိုးမခံရတာ ၁၀ ရက်ကျော်ပြီပေါ့ … မှန်းစမ်း ”
” အ … အမလေး … ကျွတ် ”
စကားအဆုံး ဦးတိုးကျော် ညာဘက်လက်ခလယ်က လှကြည် စောက်ခေါင်းထဲ ရောက်လာကာ မွှေနေပြန်သည်။ လှကြည်တစ်ယောက် စောက်စိလေးအား ထိုးကလှော်လိုက်မလား တွေးနေချိန် ရုတ်တရက် စောက်ခေါင်းထဲ မွှေခံရသဖြင့် ပေါင်တန်လေးများ တဆက်ဆက် တုန်ခါသွားရ၏။
” ဖြေဦးလေကွာ … ညည်းကသာ မဖြေတာ … စောက်စိလေးက ခေါင်းထောင်ကြည့်နေတာပါလား ”
” အ … အား အား … ဟုတ် ကဲ့ ”
……………………………
( ဇာတ်သိမ်း )
ဦးတိုးကျော်မှာ လက်ခလယ်အား စောက်ခေါင်းထဲမွှေရင်း လက်ညိုးနှင် လက်သကြွယ်သုံးကာ ထောင်နေသော စောက်စိလေးအား ညှပ်ဆွဲလိုက်ပြန်သည်။
” ကဲ … ညည်းက … ယောင်္ကျားရှိတော့ … လီး မြင်ဖူးမှာပေါ့ ”
” ဟုတ် … မြင်ဖူးပါတယ် ”
” အန်ကယ့် လီး ကြည့်ပေးပါ့လား … ဘာဖြစ်တာမှန်းမသိလို့ ”
” ဟာ … အမလေးးး … နဲတာကြီး မဟုတ်ဘူး ”
လှကြည်မှာ ကာမဆေးအရှိန်နှင့် ညစ်တီးညစ်ပတ်မေးခွန်းများ ဖြေရင်း စောက်ပတ်တအုံလုံး ယားနေရာ သူမဘယ်ဘက်ဘေးနား တင်ပလွဲထိုင်ရင်း ဦးတိုးကျော်၏ လွတ်နေသော ဘယ်ဘက်လက်က ပုဆိုးအောက်နားစအား ဆွဲလှန်ပြနေသည်ကို ကြည့်မိလိုက်၏။ ဗိုက်ခေါက်အထူကြီးအောက် ပေါင်ဂွတည့်တည့်မှ အကြောပြိုင်းပြိုင်း ထနေသော လီးကြီးမှာ တဇပ်ဇပ်နှင့် အထက်အောက် တုန်နေသည်ကို တွေ့နေရသည်။ မျက်လုံးများက လီးကြီးဆီမှ မခွာနိုင်ပဲ စူးစိုက်ကြည့်နေမိ၏။ ထိုအချိန် ဦးတိုးကျော်မှာ ကုတင်အောက်ပြန်ရပ်ရင်း ပုဆိုးခါးပုံစအား ဖြည်ကာ ပုဆိုးအား ခြေရင်းပုံလိုက်သည်။
” တကယ်ကြီးလို့လား … တူမကြီးရယ် … ကိုင်ကြည့်ပါဦး ”
” တကယ်ပါ … ကြီးတယ် ”
လှကြည်ညာဘက်လက်မှာ အလိုအလျောက် မြောက်တက်လာပြီး သူမခေါင်းရင်းနား မတ်တပ်ရပ်လျက် အနေအထားဖြင့် တိုးကပ်လာသော ဦးတိုးကျော်ပေါင်ကြားသို့ ရောက်ရှိသွားကာ လီးကြီးအား ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်တော့သည်။ လီးကြီးဆီမှ နွေးကနဲ့အရသာလေးက လက်ဖဝါးမှ တဆင့် ခန္ဓာကိုယ်ထဲ စီးဆင်းကာ ကာမဆေးအရှိန်နှင့် ပေါင်းစပ်မိနေပြန်၏။ အိမ်ထောင်သည်မို့ မကြာမှီ စောက်ပတ်လေးထဲ လီးကြီးရောက်ရှိလာမည်ကို ခံစားသိရှိကာ လီးအား ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။
” တူမကြီး … ယောင်္ကျားထက် ကြီးလား ”
” ဟုတ် … ဦးလေးဟာက … ပိုထွားနေတာ ”
” အန်ကယ့် ဘယ်ဟာလဲ … တူမကြီးရဲ့ ”
” အာ … လီးလေ … ဟောဒီက … ဦးလေး လီးကြီးပေါ့ ”
ဆေးအရှိန်လား လီးနှင့်ဝေးနေလို့လား ဝေခွဲမရပေ လှကြည်တစ်ယောက် စကားပြော ရဲတင်းလာကာ ဘယ်လက်က ဦးတိုးကျော်လီးအား ပွတ်သပ်ရင်း ညာလက်က သူမ နို့အုံလေးအား ညှစ်ချေနေသည်။ ဦးတိုးကျော်မှာ လိုချင်သော အနေအထားရောက်မှ လှကြည့် ကိုယ်လုံးအား ကုတင်ပေါ် ကန်လန့်ဖြတ် လှည့်ရင်း ပေါင်တန်လေး မြှောက်ကာ ဖြဲပြီး ဒူးကောက်ကွေးနေရာအား လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် ဘယ်ညာဖိထားလိုက်၏။ ထို့နောက် စောက်ရည်များရွှဲကာ ဖောင်းကြွနေသော စောက်ပတ်အက်ကွဲကြောင်းထဲ လီးထိပ်ဖြင့် ထိုးခွဲကာ စောက်စိလေးအား ဒစ်ဖူးနှင့် တဘက်ဘက် ရိုက်ပစ်သည်။
” ရှီးးးး …… အ ”
လီးမဝင်သေးပဲ အစိလေးရိုက်ခံရယုံဖြင့် လှကြည်စောက်ခေါင်းမှ စောက်ရည်များ ပွက်ကနဲ့ ထွက်ကျလာခဲ့ရ၏။ ဦးတိုးကျော်၏ အတွေ့ကြုံရ နောက်တခါ ဆွဲစားဖို့ အလားအလာ ရှိကြောင်း သိရှိလိုက်သည်။ ထို့နောက် စောက်ခေါင်းပေါက်လေးထဲ ဒစ်အားမြုပ်ကာ ဖိထည့်ပစ်၏။ လီးဝင်သည်နှင့် လှကြည်ဆီမှ စူးစူးဝါးဝါး အော်သံလေး ထွက်ပေါ်လာတော့သည်။ စောက်ခေါင်းပေါက်လေးထဲ ဦးတိုးကျော် လီးကြီးမှာ မဆန့်မပြဲ နေရာအပြည့်ယူထား၏။ ကလေးအမေမို့သာ ခံသာနေသည်။ အပျိုဆို အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားများ ကွဲထွက်မည်မှာ အသေချာပင်ဖြစ်၏။ ဦးတိုးကျော်မှာ လှကြည်အော်သည်နှင့် ခါးညွတ်ကာ လှကြည့နှုတ်ခမ်းအား လှမ်းစုပ်လိုက်သည်။ သို့သော် ဗိုက်ခေါက်ခံနေသဖြင့် နှုတ်ခမ်းဆီမရောက်ပဲ နို့သီးခေါင်းလေးနှစ်ဖက်အား တစ်လှည့်စီစုပ်ရင်း လှကြည်ပါးစပ်အား လက်ဖြင့် ပိတ်ထားလိုက်ရ၏။ လီးအားမလူပ်ပဲ ငြိမ်ထားရာမှ ခဏအကြာ ဖြည်းဖြည်းချင်း အထုတ်အသွင်း လုပ်ကြည့်ပြန်သည်။ လီးတဝက်လောက် တစ်ချက်ချင်း ဖိလိုးရင်း အရှိန်ရကာ လိုးချက်မြှင့်မည်အလုပ် ခြံဝင်းတံခါးမှ ဆိုင်ကယ်တစ်စီး လူနှစ်ယောက် သူ့နာမည်ခေါ်နေသဖြင့် လှကြည်စောက်ပတ်လေးထဲမှ လီးအားထုတ်ကာ ပုဆိုး အမြန်ကောက်ဝတ်လိုက်ရ၏။
လှကြည်အား ကုတင်ပေါ်အတည့်ပြန်ထားကာ အင်္ကျီကြယ်သီးများတပ်ပြီး ထမီအား ပြန်ဖုံးပေးရင်း အိမ်ရှေ့တံခါးနား ထွက်လာခဲ့တော့သည်။
” ဦးကျော်ကြီး … ဦးကျော်ကြီး … ရှိလားဗျို့ ”
” လာပြီလာပြီ … ဘယ်သူတွေလဲ ”
” ခင်ဗျား … ကားနဲ့ပွတ်မိတာ … သူတို့အိမ်က မိန်းကလေးဗျ … အခုထိ ပြန်မလာလို … အဲဒါ လာမေးတာ ”
ကိုဖိုးထွန်းစကားဆုံးတာနဲ့ ဦးကျော်ကြီးမျက်နှာ ကွက်ကနဲ့ပျက်သွားတာဗျ။ ပြီးမှ ချက်ချင်း ပြန်ပြုံးရင်း စကားပြန်ပြောနေတာ။
” ဪ … အေးအေး ငါလည်း ပြန်ပို့မလို့ပါကွာ … ကလေးမလေးက … ခြေထောက်က ပွန်းရုံပါ ခေါင်းမူးတယ်ဆိုလို့ ငါလည်း ခဏလှဲခိုင်းထားတာပါ ”
ဒါနဲ့ပဲ ဦးကျော်ကြီးအိမ်က လှကြည်ကို ကျုပ်နဲ့ ကိုဖိုးထွန်းပြန်ခေါ်လာတာပေါ့။ လှကြည်ကို အလယ်က ထားရင်း ကိုဖိုးထွန်းကို နောက်က ထိန်းခိုင်းရတယ်။အိမ်ရောက်တော့ လှကြည်ကို ဧည့်ခန်းထဲက ခုံပေါ်ချပြီးတာနဲ့ ကိုဖိုးထွန်းက သူ့မုန့်ဟင်းခါးဆိုင် ပြန်သွားတာဗျ။ ကိုဖိုးထွန်းပြန်သွားပြီး ခဏနေတော့ ပြဿနာစတော့တာပဲ။ တလမ်းလုံး တအီးအီး ညည်းရင်း လိုက်လာတဲ့ လှကြည်ပေါ့။ ငိုလိုက်ရယ်လိုက် သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ပွတ်ချေလိုက်နဲ့ ဆူညံနေတာ။ ခြေဖျားထောက်ပြီး ခါးကော့ရင်း ပေါင်ကြားတွေပါ နိုက်နေတာဗျ။ ကျုပ်ရိပ်မိပါတယ်ဗျာ ဟို ဦးကျော်ကြီး ဆိုတဲ့လူ စိတ်ကြွဆေး တမျိုးမျိုး တိုက်ထားတာပါ။ လှမူကို ပြောပြလိုက်တယ်။
လှမူက ပထမတော့ ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်နေရှာတာပါ။ ဒါနဲ့ကျုပ်လည်း လှမူနဲ့တိုင်ပင်ပြီး လှကြည်ကို ရေချိူးပေးကြတယ်။ ရေလောင်းတော့ ငြိမ်သွားပါတယ်။ ရေချိုးပြီး အဝတ်စားလဲတော့ ကျုပ် ခဏ ရှောင်ပေးလိုက်တာ။ အဝတ်စားလဲပြီး လှကြည်ကို သူတို့အိပ်ခန်းထဲ ပို့ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးမှ ကျုပ်လည်း ကျုပ်အိပ်ခန်းထဲဝင်ပြီး အနားယူလိုက်တာ။
………………………………………….
” ကျွိ … ကိုမောင်ခြိမ့် …… အစ်မ ဘာဖြစ်မှန်းမသိဘူး … အဟင့် ဟင့် ”
တံခါးဖွင့်သံနဲ့ လှမူ တဟင့်ဟင့်နဲ့ ဝင်လာတာဗျ။
” ဟင် … အေးအေး … လာပြီ ”
ကျုပ်လည်း ကုတင်ပေါ်က အမြန်ထ လှမူနဲ့ သူတို့အိပ်ခန်းဘက် ဝင်လာခဲ့တာ။ လှကြည်က လက်တွေအငြိမ်မနေပဲ ဖျာကို ခြစ်လိုက် ကိုယ်လုံးက ပက်လက်အနေထားကနေ ဟိုဘက်လိမ့်လိုက် ဒီဘက်လိမ့်လိုက်ပဲ။ မြင်မကောင်းတာက ပါးစပ်က အဖျားတက်သလို တဟင်းဟင်း ညည်းရင်း ပက်လက်အနေထားနဲ့ ခြေဖျားထောက်ခါးကော့ပြီး သူ့နို့တွေ ညှစ်ချေနေတာ။ လက်တစ်ဖက်ကလည်း ထမီအပေါ်ကနေ ပေါင်ကြားထဲ ပွတ်နေတာဗျို့။ မျက်လုံးတွေက ဂနာမငြိမ်ပဲ လည်ထွက်နေတယ်။
” ကြည့်ပါဦး … ကိုမောင်ခြမ့်ရယ် …… အဟင့် …… အစ်မ တခုခု ဖြစ်ရင် … ကျမရင်ကျိုးပါပြီ … အဟင့် ဟင့် ”
” အဲဒါ … စိတ်ကြွဆေး တမျိုးကြောင့် ဖြစ်တာဟ … ဟိုလူ … ဦးကျော်ကြီး ယုတ်မာတာ ထင်တယ် …… ဟူးးးး ”
” အခု … ဘယ်လို လုပ်ကြမှာလဲ … ဟင် ကိုမောင်ခြိမ့် ”
” ကဲ … ကလေး နိုးလာလိမ့်မယ် … လှကြည်ကို ငါ့အခန်းထဲ ရွေ့ရအောင် … တစ်နည်းပဲ ရှိတော့တယ် သူ့စိတ်တွေကို လျော့အောင် လုပ်ရတော့မှာ ”
လှမူနဲ့ကျုပ် လှကြည်ကို ကျုပ်အိပ်ခန်းထဲ ပြောင်းရွေ့ပြီး ကုတင်ပေါ်တင်ထားလိုက်တယ်။ လှမူကလည်း သူအစ်မ ဒီအခြေနေက လွတ်မြောက်ရင် ရတယ် ဘာလုပ်လုပ် ခွင့်ပြုတယ်ပေါ့။ ကျုပ်အချစ်ကိုလည်း လက်ခံတယ် ဒီကိစ္စနှုတ်လုံပါ့မယ် ပြောတယ်။ ကျုပ်နဲ့လှမူက ကုတင်ပေါ် တဟင်းဟင်းညည်းရင်း ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး တုန်ဆင်းနေတဲ့ လှကြည်ဘေး တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက် ကြည့်ရင်း ပြောနေကြတာပါ။ ကျုပ်လည်း ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်တော့တယ်။ ဘာဖြစ်ဖြစ်ဗျာ လှမူက ခွင့်ပြုနေတာပဲ။
” ဗျစ် … ဗွိ …… ဘွတ် …… ဗွိ ဖွပ် ”
လှကြည်ပေါင်ကြားထဲ ဒူးထောက်နေရာယူပြီးတာနဲ့ ထမိန်အောက်နားစကို ဆီးခုံးထိ လှန်တင်လိုက်တယ်။ လှကြည်ပေါင်ကြားက ရဲပြီး ဖောင်းကြွနေတဲ့ စောက်ပတ်မြင်တာနဲ့ လီးက ချက်ချင်း ထောင်လာတာပါ။ ပုဆိုးကို ခါးချိတ်ပြီး လီးထိပ်နဲ့ စောက်ရည်အိုင်နေတဲ့ လှကြည်စောက်ခေါင်းထဲ ဖိသွင်းပေးလိုက်တယ်။ လီးဝင်တာနဲ့ စောက်ခေါင်းက တဗွိဗွိနဲ့ လေတွေ အမ်ထုတ်နေတာ။ လှမူက မျက်နှာလွဲထားရင်း လီးဝင်သံကြားတော့ သူ့အစ်မ ပေါင်ကြားကို လှည့်ကြည့်တာပေါ့။ လှကြည်စောက်ခေါင်းထဲ တဝက်လောက်မြုပ်နေတဲ့ ကျုပ်လီးကို မြင်တော့ မျက်လုံးလေးပြူးပြီး ကျုပ်မျက်နှာကို လှမ်းကြည်နေတာ။
” အို.. ”
အကြည့်ချင်းဆုံတာနဲ့ လှမူမျက်နှာလေး ရဲတက်လာပြီး ခေါင်းငုံ့သွားတော့တာပဲ။ အဲ့ဒီအချိန် လှကြည်ဆီက တအီးအီး ညည်းသံနဲ့အတူ လှကြည် ပေါင်နှစ်ဖက်က မြှောက်တက်လာပြီး ကျုပ်ခါးကို ချိတ်ဆွဲလိုက်တယ်။ ဒါနဲ့ ကျုပ်လည်း ဒူးထောင်လျက်အနေအထားနဲ့ လှမူဆီက အကြည့်လွဲပြီး ခါးညွတ်ရင်း လှကြည် ချိုင်ကြားထဲ ကျုပ်လက်နှစ်ဘက်ထောက်လိုက်တာ။
” အ …… အားးး …… အင်းဟင်း ”
လက်ထောက်ရင်း လီးအရင်းထိ ဖိသွင်းမိတော့ လှကြည်ဆီက အားကနဲ့ ညည်းသံလေးထွက်လာပြီး သူ့လက်နှစ်ဖက်က ကျုပ်လက်မောင်းအိုးတွေကို ဆုပ်နယ်နေတယ်။ ကျုပ်လည်း လှမူအပေါ်မျက်နှာပူပေမယ့် စောက်ခေါင်းအတွင်းသား နုနုလေးတွေက ညှစ်ဆွဲပေးတော့ အချက် (၅၀) လောက် မနားတမ်း ဆောင့်လိုးမိတာ။ လှမူရှေ့ သူ့အစ်မ အရင်းခေါက်ခေါက်ကို လိုးပေးနေတယ်ဆိုတာ မေ့တောင်သွားတယ်။ သတိကပ်တာနဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်းလိုးရင်း လှမူဘက်ကြည့်တော့ လှမူက သူအစ်မစောက်ပတ်ထဲ ဝင်ထွက်နေတဲ့ ကျုပ်လီးကို ကြည့်လိုက် သူ့အစ်မမျက်နှာကို ကြည့်လိုက်ပေါ့။
လီးအရင်းထိ ဖိသွင်းတိုင်း လှကြည်မျက်နှာလေး မော့တက်သွားတိုင်း လှမူမျက်နှာလေး မဲ့ကနဲ့ ဖြစ်သွားပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ ကျုပ်လီးဝင်သလို လိုက်ပါခံစားနေတာဗျ။ ခပ်တင်းတင်းလေး ကြိတ်ဆောင့်ပေးတော့ မကြာပါဘူး လှကြည်လက်တွေ ကျုပ်လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို ခပ်တင်းတင်းဆွဲရင်း စောက်ရည်တွေ ပန်းထုတ်နေတယ်။ ကျုပ်က လီးကို လှကြည် အဖုတ်ထဲ စိမ်ထားရင်း အခြေအနေ ကြည့်နေတာပေါ့။ ကျုပ်က မပြီးတာပါ လှမူရှေ့ဆိုတော့ စိတ်ရှိလက်ရှိ သူ့အစ်မကို မလိုးရဲတာ။
လှကြည် ပါးစပ်က တဘူးဘူး မှုတ်ရင်း ငြိမ်သွားတော့မှ လီးကို ဆွဲထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ စောက်ရည်ပေကပ်နေတဲ့လီးကို ပုဆိုးနဲ့သုတ်ပြီး ကုတင်စောင်း ခဏထိုင်နေတုန်း လှမူက ကျုပ်ပုခုံးကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ချိတ်ပြီး မျက်လုံးချင်းစိုက်ကြည့်နေတာ။ လှမူမျက်လုံးက မျက်ရည်ဝဲနေပေမယ့် ကျုပ်ကို နားလည်တယ် ခွင့်လွတ်တယ် အစ်မဖြစ်သူ လှကြည်အတွက် ကျေးဇူးတင်တယ် ဆိုတဲ့ အပြုံးမျိုး ပြုံးပြသေးတယ်။ ကျုပ်လည်း ကုတင်ပေါ်ထိုင်လျက်ကနေ လှမူခါးလေးဖက်ပြီး မျက်ရည်ဝဲနေတဲ့ မျက်နှာချောချောလေးကို နမ်းရှိုက်ပစ်တာပေါ့။
အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ လှကြည်ဆီက အသံတွေ ပြန်ထွက်လာရောပဲ။ လှမူက ကျုပ်နဲ့ မျက်နှာချင်းခွာပြီး ခေါင်းညိတ်ပြရှာတယ်။ သူလက်လေးနဲ့ မပျော့မမာ ဖြစ်နေတဲ့ ကျုပ်ပေါင်ကြားက လီးကိုဆွပေးနေတာဗျ။ လီးတစ်ချောင်းလုံး မာထင်လာမှ ကျောပေးပြီး မျက်နှာလွဲနေတာဗျို့။ ကျုပ်လည်း ဒီတခါကြ ပထမအကြိမ်လောက် ရှိန်းမနေတော့ပါဘူး။ လှမူကလည်း ကျောပေးထားတော့ လှကြည်ပေါင်ခြံတွေဖြဲပြီး စိတ်ရှိသလောက် ပစ်လိုးလိုက်တယ်။ လှကြည်က အောက်ကနေ ကျုပ်လီးကို မသိမသာ ညှစ်ပေးနေတာဗျ။ ခဏနေတော့ လှကြည် တခါထပ်ပြီးတာ။ ကျုပ်က မရပ်တော့ပါဘူး။ မနားတမ်း ဆောင့်လိုးပစ်တာ ကုတင်တိုင်တွေပါ ရမ်းခါနေတာပဲ။
လှကြည်မျက်နှာကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးလေးက ကြည်နေပါပြီ။ ကျုပ်ဆောင့်လိုးနေလို့ မျက်နှာလေးရှုံ့ပြီး မျက်လုံးက ဖွင့်လိုက်ပိတ်လိုက်နဲ့ပေါ့။ ကျုပ်မျက်နှာကြည့်လိုက် ကျောပေးထားတဲ့ သူ့ညီမကြည့်လိုက်နဲ့ ကာမဆေးရှိန် ပြယ်ပြီလားမသိဘူး။ ကြာတော့ လှကြည်စောက်ပတ်ရဲ့ညှစ်ဆွဲနေတဲ့ဒဏ် မခံနိုင်ဘူးဗျ။ အချက် (၃၀) လောက် တရကြမ်း ပစ်လိုးရင်း နောက်ဆုံးတစ်ချက် ဆောင့်လိုးပြီး ဆီးခုံးချင်းထိအောင် ကပ်ထားလိုက်တယ်။ ချက်ချင်းပဲ လီးတန်ကို လှကြည်စောက်ခေါင်းအတွင်းသားတွေ ညှစ်တာနဲ့ စိတ်လျော့လိုက်တာ။ လီးထိပ်က ဗျစ်ကနဲ့ ဗျစ်ကနဲ့ လရည်တွေ လှကြည်စောက်ဖုတ်ထဲ ဒလဟော ပန်းထုတ်မိတယ်ဗျာ။
လှကြည်က မျက်လုံးလေးစင်းပြီး မှေးနေတုန်းပဲ ရင်ဘတ်ကတော့ နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်နဲ့ အသက်မျှင်း ရှုနေပုံပါ။ လှကြည် အခြေနေကောင်းသွားမှ သူတို့အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ရွှေ့ပေးလိုက်တယ်။ ညပိုင်း စားသောက်ပြီးတော့ လှကြည်က ခေါင်းထဲ ငြီးစီစီနဲ့ဆိုပြီး ရေတစ်ခါ ထပ်ချိုးသေးတယ်။ ကျုပ်လည်း ထမင်းစားပြီး အိမ်ရှေ့ခုံရှည်လေးပေါ် ဆေးပေါ့လိပ်တစ်လိပ် မီးညှိပြီး ဖွာရင်း အဖြစ်အပျက်တွေ ပြန်တွေးနေမိတာပါ။ ဆေးလိပ်မီးညှိလိုက် ဖွာလိုက် တွေးလိုက်နဲ့ ကျုပ်ပုခုံးပေါ် လက်တစ်ဖက် ရောက်လာမှ သတိပြန်ကပ်လာတာ။
” ကိုမောင်ခြိမ့် ”
” ဟင် … လှမူ ”
” အိမ်ရှေ့က … ခြင်ကိုက်နေတာ … လာ အိမ်ထဲဝင်ရအောင် … လှမူနဲ့ တီဗွီ အတူကြည့်မယ်လေ ”
တခါမှ မကြုံဖူးတဲ့ လှမူရဲ့ အသံနဲ့ မျက်နှာပေးကြောင့် ကျုပ် ရင်ခုန်သံ မြန်လာတာပေါ့။
” ပြီးတော့ ဟိုကိစ္စ … စိတ်ထဲ ဘာမှ မထားနဲ့ အစ်မလှကြည်ကို ကူညီတယ်ပဲ … သဘောထားလိုက် ”
စကားတွေ ဆက်တိုက်ပြောနေတဲ့ လှမူကိုယ်လုံးလေးဆီ ကျူပ်လက်က အလိုလိုရောက်သွားရင်း ဆွဲဖက်လိုက်တယ်။ လှမူလည်း ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ အလိုက်သင့် ကိုယ်လုံးလေးတိုးလာတာပေါ့။ ကျုပ်လက်ထဲက ဆေးလိပ်ကို တောက်ထုတ်ပစ်ရင်း လှမူကိုယ်လုံးလေးကို ကျစ်နေအောင် ဖက်ထားမိတယ်ဗျာ။ အပြင်မှာ အေးလာလို့ အိမ်ထဲ တီဗွီကြည့်တော့လည်း လှမူကို မလွတ်တမ်း ပွေ့ဖက်ထားတာ။ အတော်လေးမိုးချုပ်မှ လူချင်းခွဲပြီး အိပ်ယာဝင်ခဲ့ကြတယ်။ နောက်ရက် အိပ်ယာထတော့ လှကြည်က ကလေးမြူနေတာဗျ ။ ကလေးလည်း သက်သာသွားပါပြီ။
ကျုပ်အိပ်ယာထတော့ လှမူက မီးဖိုချောင်ထဲ ထမင်းကြော်နေတာဗျို့။ ချွေးစို့ပြီး အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ လှမူမျက်နှာလေးကို ဖက်နမ်းပစ်လိုက်တယ်ဗျာ။
” ဟယ်တော် … မျက်နှာလည်း မသစ်ရသေးပဲနဲ့ … ညစ်ပတ်ကြီး ”
ကျုပ်လည်း မခို့တရို့ဟန်လေးနဲ့ ပြန်ပြောနေတဲ့ လှမူခါးလေးကို ဖက်ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆွဲကပ်နေတာ။
” ဟွန့်နော် … ဟိုမှာ … အစ်မလှကြည် လာနေပြီ ”
ကျုပ်လည်း လှမူစကားကြောင့် ခါးလေးလွတ်ပြီး လူချင်းခွာလိုက်ရတာပေါ့။ ကျုပ် အညာမိတာဗျို့။ လှမူက ခိကနဲ့ ရယ်ရင်း ကျူပ်ဘေးက ထွက်ပြေးသွားတာ။ ကျူပ်မီးဖိုးခန်းထဲက ထွက်ပြီး မျက်နှာသစ်တော့မှ လှမူက မီးဖိုခန်းထဲ ပြန်ဝင်သွားတယ်။ ခဏနေတော့ လှကြည်က ကျုပ်တို့နဲ့အတူ ထမင်းစားရင်း စကားစပြောနေတော့တာပဲ။
” လှမူ … ကလေးလည်း သက်သာပြီဆိုတော့ … နက်ဖန် ငါတို့ ရွာပြန်ကြဆို့ … ဒေါ်လေးစိန်လည်း ဒီနေ့ပြန်ရောက်မှာဟ ”
” အင်း ”
လှမူက ကျုပ်မျက်နှာ တစ်ချက်ကြည့်ရင်း လှကြည်ကို အင်း တစ်လုံးပဲဖြေတာ။ ပြီးတော့ ထမင်းဆက်စားနေတာပေါ့။ ညနေပိုင်း ဒေါ်လေးစိန် ပြန်ရောက်တော့ လှမူတို့ညီအစ်မက နက်ဖန် ရွာပြန်မယ့်အကြောင်းပြောရင်း ထိုင်ကန်တော့နေကြတာပါ။ လှမူ မျက်နှာမကောင်းသလို ကျုပ်စိတ်ထဲလည်း တမျိုးကြီးဗျာ။ ညပိုင်း အိပ်ယာဝင်တော့ ဟိုတွေးဒီတွေးနဲ့ ကျုပ်လည်း အိပ်မပျော်တော့ပါဘူး။ ကုတင်ပေါ် ဟိုလိမ့် ဒီလိမ့်ပေါ့ ည (၁၂) လောက်ကြ အိပ်မရတာနဲ့ ဆေးလိပ်နဲ့ မီးခြစ်ယူပြီး ဧည့်ခန်းဘက် ထွက်ခဲ့လိုက်တာ။
ထူးထူးခြားခြား အိမ်တံခါးက ပွင့်နေတာဗျ။ အိမ်ရှေ့ထွက်ကြည့်လိုက်တော့ ခုံတန်းလျားမှာ လူရိပ်တရိပ်။ အနားကပ်သွားလိုက်တော့ လှမူဗျို့ ။ သူလည်းကျုပ်လို အိပ်မပျော်ဘူးထင်တယ်။ သူ့ဘေးကပ်ထိုင်ပြီး မျက်နှာလေးဆွဲမော့လိုက်မှ တဟင့်ဟင့် နဲ့ငိုနေတာဗျ။ ကျုပ်လည်း လှမူမျက်နှာလေး ကြည့်ရင်း မျက်ရည်ဝဲလာမိတယ်။ စကားမပြောဖြစ်ကြပဲ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ခပ်တင်းတင်း ဖက်ထားလိုက်တယ်။ ည (၂) နာရီလောက်မှ လှကြည်က အိမ်ပြင်ထွက်ရင်း ကျုပ်တို့ကို မြင်သွားတာပါ။
” ဟူးးးး … လှမူ … မနက် ငါတို့က ပြန်တော့မှာ … အိပ်တော့ (၂) ချက်ထိုးနေပြီ ”
” ခဏလေးပါ … အစ်မရယ် … ကိုမောင်ခြိမ့်နဲ့ ခဏနေပါရစေဦး ”
” မယ့်လေးဟာ … ငါတို့ရွာနဲ့ ဒီမြို့က … ကားနဲ့ (၁) ရက်ခရီးပါ … အဲလောက်ဖြစ်မနေနဲ့ ”
” လှကြည်ကလည်းဟာ … ဒါတော့ဒါပေါ့ ”
ကျူပ်လည်း လှမူနဲ့ မခွဲချင်သေးလို့ လှကြည်ကို စောတက တက်နေမိတာ။
” ကဲ … ဒီလောက် ဖြစ်နေကြရင်လည်း … နောက် (၁) ပတ် လောက်ကြ ဒေါ်လေးစိန်ကို အမေ့နားဖောက်ခိုင်းလိုက် ”
လှကြည်ပြောမှ ကျုပ်နဲ့လှမူလည်း နေသာထိုင်သာ ရှိသွားတယ်ဗျ။ မနက်လင်းလို့ လှမူတို့ညီအစ်မ ပြန်တော့ အိမ်က ခြောက်ကပ်သွားရောပဲ။ ကျုပ်လည်း ဒေါ်လေးစိန်ကို သူညီမ လှမူတို့ အမေဆီ နားဖေါက်ဖို့ ပူဆာရတော့မယ်ဗျို့။ နောက် (၇) ရက်ကို မြန်မြန်ရောက်ချင်လာပြီဗျာ။ ငယ်ငယ်ကတည်းက ပျော်ခဲ့ရတဲ့သင်္ကြန် ဒီနှစ်တော့ အနုသယ မလွမ်းသာတဲ့ သင်္ကြန်ပေါ့ဗျာ။
…………………………
စိတ်ကူးယဉ် အပျော်သက်သက် ရေးဖွဲ့သည်ကို ဝန်ခံရင်း စ/ဆုံး ဖတ်ရှု့ပေးသော မိတ်ဆွေများအား ကျေးဇူးတင်ရှိပါသည်။
ပြီးပါပြီ။
