ထူးဆန်းတဲ့အမွေ (အပိုင်း ၃)
ရေးသားသူ – တပ်ကြပ်ကြီး
(အချစ်တက္ကသိုလ်တွင် စတင် တင်ဆက်သည်)
တက္ကသိုလ်ရှိရာ ရွှေမြို့တော်သို့……
ကျွန်တော်ရယ်၊ ကျော်သက်ခိုင်၊ ကြည်ပြာ၊ ဝင်းမာ၊ ကျွန်တော်တို့လေးယောက် ဝင်ခွင့်ရတဲ့ တက္ကသိုလ်တွေမတူပေမဲ့ တက္ကသိုလ်တွေအားလုံးက ရွှေမြို့တော်မှာပဲရှိတာဆိုတော့ အတူတူသွားကြတာပေါ့။ မနက်အစောကြီးပဲ ရထားဘူတာရုံကို မိဘဆွေမျိုးတွေလိုက်ပို့ကြ၊ ကျွန်တော်တို့လည်း ပထမဆုံး ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် မိဘဆွေမျိုးတို့နဲ့ဝေးရာမှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ကျောင်းသွားတက်ရတော့မယ်ဆိုတော့ စိတ်အားထက်သန်နေပြီး ပျော်ရွှင်မြူးထူးနေကြတာပေါ့ဗျာ။ ကျွန်တော်တို့ ရထားက တိုက်ရိုက်ရောက်မှာ မဟုတ်ဘူးဗျ။ ပထမဆုံးက နေ့တစ်ဝက်လောက်စီးပြီးမှ ဒုတိယမြို့တော် မန္တလာကိုရောက်မှာ။ မန္တလာကမှ ရထားပြောင်းပြီး နောက်တစ်ရက်လောက် စီးပြီးမှ ရွှေမြို့တော်ကိုရောက်မှာ။
ကျော်သက်ခိုင်နဲ့ ကြည်ပြာက သမီးရည်းစားအတိအလင်းဖြစ်နေကြပြီမို့ ကျွန်တော်တို့ မြို့က ရထားထွက်တာနဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်က အတူတူထိုင်ပြီး ဝင်းမာကို ကျွန်တော့်ဘေး ပို့ထားကြတယ်။ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်က မနေ့ညက အန်တီသူဇာနဲ့ ကောင်းကောင်းဆွဲထားခဲ့ပြီး အိမ်ပြန်ရောက်တော့လည်း အထုပ်အပိုးတွေထည့်၊ ဟိုဟာကျန်မှာစိုး၊ ဒီဟာကျန်မှာစိုးလို့ တတိတိထည့်နေရတာနဲ့ တော်တော်နဲ့မအိပ်နိုင်တာလည်း ပါတယ်ဆိုတော့ ရထားထွက်ပြီး ခဏနေတာနဲ့ အိပ်ပျော်သွားတော့တာပဲ။
ညနေစောင်းကြတော့ မန္တလာမြို့ကိုရောက်နေပြီ။ အတိုချုံးလိုက်ရရင်တော့ ကျွန်တော်တို့ ရွှေမြို့တော်သွားမဲ့ရထား အိပ်စင်ပါတဲ့အတွဲပေါ်မှာ နေရာယူပြီးတာက ပြန်စရအောင်။ ကျွန်တော်တို့ အခန်းက ထိုင်နေတဲ့ခုံတွေကို ဆွဲဆန့်လိုက်ရင် အိပ်ယာနှစ်ခုရတယ်။ ထိုင်ခုံအပေါ်က နံရံတစ်ဖက်တစ်ချက်ကို ဆွဲချလိုက်ရင် တစ်ယောက်အိပ် အိပ်ယာစင် ၂ ခုရတယ်။ ကျွန်တော်တို့က တွဲပေါ်ရောက်တာနဲ့ နံရံကအိပ်ယာစင်ကို ဆွဲချထားပြီးသား အောက်ကထိုင်ခုံတွေကိုသာ အိပ်ယာအဖြစ် မပြောင်းသေးတာ။ လေးယောက်သား ညစာစားကြတယ်။ စားသောက်ပြီးတော့ ကျွန်တော်နဲ့ ကျော်သက်ခိုင် အိမ်သာသွားကြရင်း လမ်းမှာ သူ့ကိုတီးခေါက်ကြည့်တော့ ကြည်ပြာက ဘာမှလုပ်လို့မရကြောင်း ပါးလေးနမ်း၊ လက်ကလေးကိုင်တာကလွဲပြီး ဘာမှပေးမလုပ်ကြောင်း ပြောပါတယ်။ အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော်တို့ တွဲကို ပြန်မရောက်ခင် လမ်းမှာ သူ့ကို လက်စွပ်၂ ကွင်း ထုတ်ပြလိုက်တယ်။
“မင်း ဒီဟာပြလိုက်၊ ငါတို့ လင်မယားလုပ်တမ်း ကစားရအောင်လို့ ပြောပြီး ပေးဝတ်လိုက်၊ မင်း ကြည်ပြာ စိတ်ပြောင်းရင်ပြောင်းသွားမှာပေါ့..၊ အဲဒါ ငါ့အဖိုး အဖွား မင်္ဂလာဆောင်တုန်းက လက်စွပ်တွေ…“
ကျွန်တော့်မှာ သူငယ်ချင်းအရင်းမို့ ခဏထုတ်ပေးလိုက်ရသော်လည်း စိတ်တော့ နည်းနည်း ပူတယ်။ တစ်ခုခု ဖြစ်မှာစိုးလို့။ နောက်တော့ အခန်းထဲပြန်ရောက်တော့ ဝင်းမာကို မျက်ရိပ်မျက်ခြေပြပြီး အခန်းထဲက ခေါ်ထုတ်လာခဲ့တယ်။ ဝင်းမာကလည်း ရိပ်မိတော့ ကျွန်တော်နဲ့ လိုက်လာပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် ရထားပေါ်တက်တဲ့ လှေခါးရင်းနားမှာထိုင်ရင်း လေလေးတဖြူးဖြူးကို အရသာခံရင်း တရိပ်ရိပ်ဖြတ်ကျော်လာတဲ့ လယ်ကွင်းပြင်တွေ၊ အိမ်လေး တစ်လုံးစနှစ်လုံးစကို ကြည့်နေကြတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ ကြည်ပြာတစ်ယောက် သုတ်သီး သုတ်ပြာနဲ့ ထွက်လာတယ်။
” ရှမ်းလေး လာပါဦး။ ကိုကျော် ဘာဖြစ်နေလဲ မသိဘူး”
အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်လည်း ကမန်းကတန်း လိုက်သွားကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့ အခန်းထဲမှာ ထိုင်ခုံနှစ်ခုက တစ်ခုပေါ်မှာ ကျော်သက်ခိုင်တစ်ယောက် စန့်စန့်ကြီးလဲနေတယ်။ ကျွန်တော် အနားကပ်ပြီး သွားကြည့်လိုက်တော့ သူ့တကိုယ်လုံးကလည်း တောင့်တင်းနေတယ်။ သူ့မျက်နှာကတော့ အပြောရခက်သား၊ ပြုံးသလိုလို၊ မျက်စေ့ကတော့ စုံမှိတ်ထားတယ်။ ကြည့်ရတာ အိပ်မက်မက်နေသလိုပဲ။ သူ့ ဖွားဖက်တော်ကလည်း ပုဆိုးအောက်က အလံတိုင်ကြီးလို ထောင်ထွက်နေတယ်။ ကျွန်တော် တော်တော်လေး ထိတ်လန့်သွားတယ်။ ကျွန်တော့်တုန်းက အဲ့လိုမှ မဟုတ်တာကိုး။
” ဟေ့ကောင်…ငကျော်…ဟေ့ကောင်…ဘာဖြစ်လဲ…ကြားလား ငါခေါ်တာ…”
သူ့သွေးခုန်နှုန်းစမ်းကြည့်တော့လည်း ပုံမှန်ပဲ။ အသက်ရှူတာတော့ တအားမြန်နေတယ်။ ကျွန်တော် ကောင်မလေး နှစ်ယောက်ကို လှည့်ကြည့်ပြီး
“နင်တို့နှစ်ယောက် အပြင်ခဏလောက် ထွက်နေလိုက်ဦး..“
လို့ ပြောလိုက်ပြီး သူတို့ထွက်သွားမှ ကျွန်တော်က ကျော်သက်ခိုင်လက်ထဲက လက်စွပ်ကို ခြေကန်ချွတ်ရပါတော့တယ်။ သူ့လက်ထဲက လက်စွပ်လည်း ကျွတ်သွားရော ကျော်သက်ခိုင်ရဲ့ ခါးအောက်ပိုင်းက ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ငြိမ်ကျသွားကာ သူ့မျက်လုံးတွေ ပွင့်လာခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း အခုမှ သက်ပြင်းချနိုင်ပြီး
“ဟေ့ကောင်..ဘယ်လိုဖြစ်သွားတာလဲကွ..“
“မသိဘူးကွာ.. ငါတောအုပ်ထဲက ရေတံခွန်တစ်ခုနား ရောက်သွားတယ်။ အဲဒီရေစပ်နားမှာ မြွေကြီးတစ်ကောင်က ရုတ်တရက် ကောင်မလေး ဖြစ်သွားတယ်။ အသားကဝင်းနေတာပဲ။ ဖင်ကလည်း တောင့်တောင့်၊ ကိုယ်လုံးတီး၊ ဆံပင်ခြေမျက်စေ့လောက်ကို ဖားယားချထားတယ်။ သူက ငါ့ဟာကြီးကို လာစုပ်တာ ကောင်းလိုက်တာကွာ။ ငါ သူ့ပါးစပ်ထဲမှာပဲ ထုတ်ပစ်လိုက်မိတယ်။ ဟိုက် ငါအိပ်မက်မက်နေတာလား…“
ကျော်သက်ခိုင်က သူ့ပုဆိုးမှာစိုနေတဲ့ အကွက်ကြီးကိုကြည့်ပြီး ရှက်သွားတယ်ထင်တယ်။ ကမန်းကတန်းထပြီး အထဲကို လှည့်ဝတ်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်တို့ စကားပြောသံ ကြားသွားလို့ထင်တယ် ကောင်မလေးနှစ်ယောက် ဝင်လာကြတယ်။ ကြည်ပြာရဲ့မျက်နှာလေးက နီမြန်းမြန်းနဲ့ မျက်လုံးပုံစံတွေက တစ်မျိုးဖြစ်နေတာနဲ့ ကျွန်တော် သူ့လက်ကိုကြည့်လိုက်တော့ ဘယ်အချိန်က ဝတ်ထားမှန်းမသိတဲ့ လက်စွပ်လေး။ ဟိုက် သောက်ခွပဲလို့ ကိုယ့်ဘာသာ ကျိန်ဆဲနေမိတယ်။ ငါအတတ်ဆန်းလို့ ပေါက်ကရတွေတော့ ဖြစ်ကုန်ပြီလို့ တွေးမိတယ်။ အဲဒါကြောင့် ဗူးမှာရေးထားတာ ဖြစ်မယ်။ အသိဉာဏ်နဲ့ သုံးပါ ဆိုတာ။
ကြည်ပြာက ကျွန်တော့်လက်ကောက်ဝတ်ကို လာဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ ကျွန်တော့်မှာ ရွေးစရာလမ်းမရှိတော့။ သူမလက်ကို တအားဆွဲဖြေပြီး ကျော်သက်ခိုင် လက်မောင်းပေါ် တင်ပေးလိုက်ရတယ်။ နောက်တော့ ကျော်သက်ခိုင်ကိုလည်း မျက်စိတစ်ဖက်မှိတ်ပြကာ ကျွန်တော်တို့ အခန်းတံခါး သွားပိတ်လိုက်ရတယ်။ ကျော်သက်ခိုင်ကို အတင်းဖက်တက်ကာ နမ်းရှုံ့နေသော ကြည်ပြာကို ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့် ငေးကြည့်နေတဲ့ ဝင်းမာကို လက်တစ်ဖက်ကဆွဲကာ နံရံကပ်အိပ်စင်တစ်ခုပေါ် တက်ခဲ့လိုက်တယ်။ နံရံကပ်အိပ်စင်လေးမှာ လူတစ်ယောက်စာသာဖြစ်လို့ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်မှာ ပူးပူးကပ်ကပ်လေး ဖြစ်နေရတယ်။
ကျွန်တော်နဲ့ ဝင်းမာနဲ့ဆိုတာက နဂိုထဲကလည်း ဖက်ရမ်း နပန်းလုံးဆော့နေကြ ငယ်သူငယ်ချင်း အရင်းကြီး။ သူ့ကိုလိုက်နေတဲ့ကောင် ရှိတာလည်း သိတယ်။ အဲ့ဒီကောင်ကိုလည်း ဝင်းမာက တကယ်တော့ ကြိုက်ချင်နေတာပါ။ ဒါပေမဲ့ မိန်းကလေးသဘာဝ နည်းနည်းစောင့်နေသည့်သဘော။ ကျွန်တော့်ကိုလည်း တိုင်ပင်ထားတော့ သူမအပေါ်မှာ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာလည်း ဘယ်လိုမှမနေပါ။ ဒါကြောင့် ကျွန်တော်တို့ အိပ်စင်တစ်ခုထဲမှာ ပူးကပ်ပြီး၊ ကျော်သက်ခိုင်နှင့် ကြည်ပြာတို့ကို ချောင်းနေကြခြင်း ဖြစ်ပါတယ်။ ချောင်းသည်ဆိုတာကလည်း တကယ်တော့ ပေါ်တင်ကြည့်တာပါ။ ကျော်သက်ခိုင်ကတော့ ရှက်ရင်ရှက်မယ် ကြည်ပြာကတော့ ဘာမှဂရုမစိုက်တော့ပါ။ (လက်စွပ် အရှိန်ကြောင့်ဖြစ်မည် )။
ကြည်ပြာမှာ တကယ်တော့ ကျော်သက်ခိုင်ကို တက်ခွနေပြီ။ ကျော်သက်ခိုင်မှာ ပထမတော့ ကျွန်တော်တို့အခန်းထဲရှိနေတာ သတိထားမိပြီး ရှက်နေသေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ တစ်ခါမှမကြုံစဖူး ကြည်ပြာမှာ ရက်ရောလွန်းနေလို့ ကျော်သက်ခိုင်တစ်ယောက် ပွဲတော်ကြီးတွေ့နေလေတယ်။ သူ့လက်နှစ်ဖက်စလုံးမှာ ကြည်ပြာ့နို့နှစ်လုံးကို အင်္ကျီပေါ်မှ ဆုပ်နယ်နေပြီး ကြည်ပြာမှာ ကျော်သက်ခိုင် မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးကို နမ်းရှုံ့နေလေတယ်။ နောက်တော့ ကျော်သက်ခိုင်ကိုယ်ပေါ်မှ လျှောချလိုက်ပြီး ကျော်သက်ခိုင်၏လုံချည်ကိုပါ ဆွဲချွတ်လိုက်ကာ ကျော်သက်ခိုင်၏ ဖွားဘက်တော်မှာ ငေါက်ကနဲ ပေါ်လာတော့တယ်။
“အို့..ခစ်ခစ်…“
ဝင်းမာမှာ ရုတ်တရက် ရှက်သွားကာ မျက်စေ့ပိတ်ပြီး ကျွန်တော့်ဘက်လှည့်လိုက်ရာ ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲ သူမခေါင်းလေး တိုးဝင်ရောက်လာတယ်။
“ဟေ့ ဟိုမှာ ကောင်းခန်း ရောက်နေပြီ ကြည့်လိုက်ဦး…“
ကျွန်တော်က ဝင်းမာပုခုံးလေးကိုကိုင်ပြီး ပြောလိုက်ရာ ဝင်းမာမှ မဝံ့မရဲဖြင့် ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်မိပြီး သူမ မျက်လုံးအစုံမှာ ပြူးထွက်လာတော့တယ်။ မပြူးပဲ ခံနိုင်မလား၊ ကြည်ပြာတစ်ယောက် ကျော်သက်ခိုင်လိင်ချောင်းကြီးကို အားရပါးရ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ပုလွေမှုတ်ပေးနေတာကိုး။ ဝင်းမာမှာ မထူးတော့ဘူးဟူသော စိတ်ဖြင့်လားမသိ သေချာမြင်ရအောင် ကိုယ်လုံးလေးကို လိမ့်ပြီး ကြည့်နေလို့ သူမဖင်လုံးလေးမှာ ကျွန်တော့်ပေါင်ခြံတွင်း တိုးဝင်လာတော့တယ်။ ကျွန်တော့် ညီတော်မောင်မှာလည်း နိုးကြွနေပြီဖြစ်ရာ သွားထိုးမိမှာစိုးလို့ ဖင်ကို ကျွန်တော်က အနောက်ဖက် တတ်နိုင်သလောက် အနောက်ကို ကောက်ထားရတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကြည်ပြာက ထမီလှန်ပြီး ကျော်သက်ခိုင်ပေါ်တက် မြင်းစီးတဲ့အချိန်မှာတော့ ဝင်းမာဖင်လုံးကလေး ကော့တက်လာကာ ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်ကို ဖိနှိပ်ထားတဲ့ လက်ဖမိုးကို လာထိမိနေတော့တယ်။ အိကနဲ ခံစားရသည့် အတွေ့အထိကတစ်ကြောင်း၊ အောက်က ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ပေါင်နှစ်လုံးနဲ့ ဖင်ကြီး ကြွကာကြွကာ ကျော်သက်ခိုင်ပေါ်မှ တက်ညှောင့်နေသော ကြည်ပြာကြောင့်ကတစ်ကြောင်း၊ ကျွန်တော့်လက်ဖဝါးက အလိုလို ဝင်းမာရဲ့ တင်သားကျစ်ကျစ်လေးကို ဆုပ်ညှစ်ကိုင်လိုက်မိတယ်။ သို့ပေမဲ့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာတော့ ဝင်းမာကို လုပ်လို့ မဖြစ်မှန်းသိနေတယ်။ အခုနေ မွှန်လို့ လုပ်မိသွားပါက သူငယ်ချင်းအရင်းကြီးလည်းဖြစ်၊ ရည်းစားလည်းမဟုတ်၊ တော်ကြာ အတည်ယူနေရမယ်ဆိုပြီး ကြောက်နေမိတယ်။ လုပ်ချင်တာလုပ်ပြီး ထားခဲ့လို့ရမယ့် မိန်းကလေးမဟုတ်တော့ အပရိကလောက်ပဲ လုပ်လို့ရမယ်ဆိုတာ အတွင်းစိတ်က သတိပေးနေတယ်။
ဒါပေမဲ့ အခြေအနေနဲ့ အချိန်အခါကလည်း ကြည့်ဦး။ ဘယ်လိုလုပ်ရမှန်း စိတ်က မဆုံးဖြတ်ရသေးမှီ အတွေ့အကြုံရှိနေပြီဖြစ်သော လက်က ဝင်းမာရဲ့ တင်သားလေးတွေကို ပွတ်သပ်ပေးနေရင်းက ထမီကို တစ်ဖြေးဖြေး မတင်လာခဲ့မိရာ ကျွန်တော့်လက်ဖဝါးတွေက ဝင်းမာရဲ့ ပေါင်နောက်ဖက်အသားတွေကို ထိမိသွားတယ်။ ဝင်းမာဆီမှ အသက်ပြင်းပြင်းရှူရှိုက်လိုက်သံကြားလိုက်ရတယ်။ ကျွန်တော့် လက်ချောင်းတွေက ဝင်းမာရဲ့ စိုရွှဲနေပြီဖြစ်တဲ့ ပင်တီခွဆုံကို သွားစမ်းမိတယ်။ ဝင်းမာရဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးပေါ်မှာ ကျွန်တော့်လက်တွေ ပွတ်သပ်ကစားလိုက်တော့ အင့်ကနဲ ဖြစ်သွားတဲ့ ဝင်းမာက ကျွန်တော့်ကို လှည့်မကြည့်ပဲ လက်နောက်ပြန်ဖြင့် ကျွန်တော့်လက်ကောက်ဝတ်တစ်ဖက်ကို ဖမ်းဆုပ်ထားလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်အနေနဲ့ကလည်း ဒီအချိန်ရောက်နေမှတော့ မထူးတော့ပြီမို့ သူမလက်ကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ပြန်ဖမ်းဆုပ်ထားလိုက်ပြီး လွတ်သွားသောလက်က လက်ချောင်းများက သူမပေါင်ရင်းအတွင်းခံမျှော့ကြိုးအောက်ကို တိုးဝင်သွားပြီး အမွှေးပါးပါးလေးနဲ့ အိဖောင်းဖောင်း အဖုတ်လေးကို သွားထိလိုက်တယ်။ ဝင်းမာ တစ်ချက် တုန်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ သူမအဖုတ်ကို တခြားယောင်္ကျားလေး တစ်ယောက်က ပထမဦးဆုံး ထိကိုင်ဖူးတာပဲ ဖြစ်မယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ လက်ခလယ်ထိပ်လေးက စွတ်စိုစိုလေးနဲ့ ပျော့အိအိ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို ပွတ်သပ်ပေးရင်း နူးအိနေသော နွေးထွေးထွေး စောက်ခေါင်းလေးထဲ တိုးဝင်သွားတော့တယ်။
“..အားးးးး…ဟင့်…..”
ဝင်းမာဆီက ငြီးသံလေးထွက်လာတယ်။ စေးစေးကျပ်ကျပ်အဖုတ်လေးထဲ ကျွန်တော့်လက်ခလယ်ကို ဖြေးဖြေးခြင်း ဖိသွင်းရင်း ဝင်းမာမျက်နှာလေးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ သူမတစ်ယောက် မျက်စေ့လေးပိတ်နေပါပြီ။ အောက်မှာတော့ ကြည်ပြာတစ်ယောက်ကတော့ လက်စွပ်အရှိန်နဲ့ ကြမ်းနေတယ်။ ကျော်သက်ခိုင်ကို အပေါ်က မြင်းစီးနေရင်းက သူမရဲ့တီရှပ်ကိုပါ ခေါင်းပေါ်မှ လက်နှစ်ဘက်ဖြင့်မကာ ချွတ်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ ဇီးရောင်ဘရာဇီယာလေးပါ ကျွတ်သွားတယ်။ နို့လေးက ပေါက်စီခပ်ကြီးကြီးလေးတွေလို အပျိုနို့လေး၊ အသားအရည်ကလည်း ဖွေးနုနေတော့ အရမ်းကြည့်လို့ကောင်းလှတယ်။ အောက်က ကျော်သက်ခိုင်ကတော့ ပွဲတော်ကြီးတွေ့နေလေတယ်။ သူ့အပေါ်ထိုင်ဆောင့်နေလို့ တုန်တုန် တုန်တုန်နှင့် လှုပ်ခါနေသော အပျိုနို့လေးကို သူ့လက်ဝါးကြီးတွေနဲ့ အောက်ကပင့်ကိုင်ရင်း ဆုပ်နယ်သမနေလေတယ်။
သူတို့ကိုကြည့်ရင်း ကျွန်တော့်လက်ခလယ်ချောင်းကလည်း စိုရွဲသော်လည်း စေးစေးကပ်ကပ်လေးနဲ့အိနေတဲ့ ဝင်းမာရဲ့ စောက်ခေါင်းလေးထဲ အဆုံးထိ တိုးဝင်တိုးထွက် လုပ်ပေးမိနေတယ်။ ဝင်းမာမှာ ကျွန်တော့်လက်ကောက်ဝတ်ကို သူမလက်သည်းတွေနှင့် ကုတ်ခြစ်ဖမ်းဆုပ်ထားသော်လည်း တွန်းမထုတ်။ ကျွန်တော့်လက်ကို ထိန်းပေးထားသလိုသာ ကိုင်ထားခြင်းဖြစ်တယ်။
“ဟင့်..ဟင့်..အီး..“
ဝင်းမာရဲ့ငြီးသံက တဖြေးဖြေးနဲ့ ကျယ်လာတယ်။ အောက်က ကျော်သက်ခိုင်အသံလည်း အတူတူပဲ တအီးအီး ဖြစ်လာတယ်။ ခဏနေတော့ ဝင်းမာတကိုယ်လုံး တောင့်တင်းသွားပြီး ကျွန်တော့်လက်ကို သူမလက်တွေနဲ့ ကုတ်ခြစ်လိုက်ပြီး ငြိမ်သွားတော့ သူမပြီးသွားကြောင်း ကျွန်တော်သိလိုက်ရတယ်။ အောက်မှာလည်း ကျော်သက်ခိုင်တစ်ယောက် ပြီးသွားတယ်ထင်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကြည်ပြာတစ်ယောက်ကတော့ မပြီးသေးဘူး။ အောက်ကိုဆင်းလိုက်ပြီး ပျော့ခွေသွားတဲ့ ကျော်သက်ခိုင်ရဲ့ လိင်တန်ကြီးကို ကုန်းလျက်နေရာကနေပြီးတော့ ဆက်စုပ်နေတယ်။ ကျော်သက်ခိုင် နှစ်ချီပြီးသွားပြီဆိုတော့ နားချင်သလိုဖြစ်နေပြီး မသိမသာ ကြည်ပြာကို တွန်းနေပေမဲ့ ကြည်ပြာက အတင်းဆက်မှုတ်နေတယ်။ အဲ့ဒီတော့မှ ကျွန်တော် လန့်လာတယ်။ ဒုက္ခပဲ စောက်ပြဿနာတော့ တက်တော့မှာပဲဆိုပြီး အိပ်စင်ပေါ်ကနေ အောက်ကို ကမန်းကတန်း ပြေးဆင်းသွားတယ်။ ဝင်းမာလည်း ဆင်းလိုက်လာတယ်။ ကျွန်တော်ကလည်း ကြည်ပြာကိုဆွဲ ဝင်းမာက သဘက်တစ်ထည်ယူပြီး ကြည်ပြာ့ကို ခြုံပေးနေတယ်။ အဲဒီအချိန် ရုတ်ရုတ်သဲသဲ ဖြစ်နေတုန်း ဘယ်သူမှမမြင်အောင် ကျွန်တော် ကြည်ပြာရဲ့လက်ထဲက လက်စွပ်ကို ဆွဲချွတ်ပြီး ကျွန်တော့်ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ ထည့်လိုက်ရတယ်။ လက်စွပ်ကျွတ်သွားတာနဲ့ ခဏပါပဲ ကြည်ပြာတစ်ယောက် ဝင်းမာရင်ခွင်ထဲ ခေါက်ကနဲ ပြိုလဲကျသွားပါတော့တယ်။ ကျွန်တော် ဗူးပေါ်မှာရေးထားတဲ့ အသိဉာဏ်ဖြင့် မသုံးစွဲပါက ဆိုးကျိုးပေးလိမ့်မည်ဆိုတာ ချက်ခြင်းသွားသတိရမိလိုက်တယ်။
ကျွန်တော် တက္ကသိုလ်ရောက်ပြီးတော့ နေရာအသစ်၊ လူအသစ်တွေနဲ့ တွေ့ရလို့ စိတ်လှုပ်ရှားနေတာကတစ်ကြောင်း၊ ကျော်သက်ခိုင်နဲ့ ကြည်ပြာကလည်း ရထားပေါ်က အဖြစ်အပျက်တွေကြောင့်မို့လားမသိ ကျွန်တော့်ကို ရှက်နေကြတယ်ထင်တယ် ရှောင်နေကြတယ်။ ဝင်းမာနဲ့ ကျွန်တော်ကလည်း ဘာမှမဖြစ်သလို သူငယ်ချင်း ပြန်ဖြစ်နေကြတယ်။ တစ်လမပြည့်ခင်ပင် ကျွန်တော်တစ်ယောက် သူငယ်ချင်းအသစ်၊ နေရာအသစ်တွေနဲ့ အသားကျလာတယ်။ ကျွန်တော်တက်နေသော အင်ဂျင်နီယာကျောင်းနှင့် ကျော်သက်ခိုင်တက်နေသော သစ်တောမှာလည်း တစ်ကျောင်းစီဖြစ်သဖြင့် အရင်လိုလည်း နေ့တိုင်းမဆုံဖြစ်ကြပါ။ ကြည်ပြာနှင့် ဝင်းမာတို့မှာ စီးပွားရေးမှာဆိုတော့ ကျော်သက်ခိုင်နှင့်နီးတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကျောင်းမှာ ကျောင်းသူနည်းပါးပြီး ကျောင်းသားများသာ ပေါများလှသဖြင့် ဝင်းမာတို့ကျောင်းဘက်ကို ဆော်ရှိတ်ရင်း ရောက်လေ့ရှိတယ်။ ကျွန်တော်တို့ တစ်ပတ်တစ်ခါလောက်တော့ ဆုံဖြစ်ကြပါတယ်။
ကျွန်တော်နှင့် ပထမဆုံး မိတ်ဆွေဖြစ်ရတာကတော့ ကျွန်တော့်အခန်းဖော် ဝင်းမောင် ဖြစ်တယ်။ သူကတော့ မြစ်ဝကျွန်းပေါ် မြို့လေးတစ်မြို့မှ ဖြစ်တယ်။ ကျွန်တော့်ထက် အသက်ကြီးပုံရတယ်။ ပထမတော့ ကိုဝင်းမောင်လို့ ကျွန်တော် ခေါ်သေးတယ်။ နောက်တော့ သူ့မှာ ညီမတွေရှိမှန်းသိသွားတော့ အစ်ကိုကြီးဟု နောက်ပြောင်ခေါ်ရင်းမှ သူ့နာမည်အစ်ကိုကြီးလို့ တွင်သွားတယ်။ သူနဲ့ပတ်သက်တာတွေ အဖြစ်အပျက်တွေ ရယ်စရာတွေ အများကြီးရှိသော်လည်း စာဖတ်သူများပျင်းနေမှာစိုးလို့ နောက်ကြုံမှ ပြောပြပါမယ်။
ဒုတိယတစ်ယောက်ကတော့ ကထိကဒေါ်မရ(ma-ra)ဝင်းသန့် ဖြစ်တယ်။ အန်တီသူဇာရဲ့ သူငယ်ချင်းအရင်းဖြစ်ပြီး နိုင်ငံခြားမှာ အတူတူ ဘွဲ့လွန်သွားသင်လာခဲ့ကြသူများ ဖြစ်တယ်။ ကျွန်တော့်ကို အန်တီသူဇာ၏တူမှန်း သိသွားပြီးကတည်းက လိုတာရှိရင် သူ့ကိုပြောဖို့ မှာထားခဲ့တယ်။ ဒေါ်မရဝင်းသန့်မှာ ကျွန်တော့်ရဲ့ အဓိကဘာသာရပ်ဌာနမှ မဟုတ်ပဲ ကြိုက်တာရွေးဘာသာရပ်များ (အီလက်တစ်)ထဲမှ ဘာသာတစ်ခုသာ သူနှင့်ဆိုင်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့လို အတန်းငယ်များကို သူမက မသင်ပါ။ သူမမှာ သူမနှင့်သက်ဆိုင်သော ဘာသာရပ်အဓိကယူသော အတန်းကြီးသူများကိုသာ စာသင်သဖြင့် ကျွန်တော့်ကိုသင်သော တစ်ချို့ဆရာများမှာ သူမလက်အောက်မှ ဝန်ထမ်းများသာဖြစ်ကြတယ်။ သူမခင်ပွန်းသည်မှာ ဗိုလ်မှူးကြီးတစ်ဦးဖြစ်ပြီး၊ သူမကိုယ်တိုင်လည်း ငွေကြေးချမ်းသာသော မိဘများဘက်က တစ်ဦးတည်းသောသမီးဖြစ်သဖြင့် ကျောင်းသို့ကိုယ်တိုင် ကားအကောင်းစားမောင်းပြီး လာလေ့ရှိတယ်။ ကလေးရဖို့ ကံမပါလို့လားမသိ၊ သားသမီးမရှိ၊ အဝတ်အစားအပျံစား ခေတ်မှီမှီသာ ဝတ်စားတတ်တယ်။ အသားအရည်မှာ ညိုစိမ့်စိမ့်ပေမဲ့ ချောမွတ်ကာဝင်းနေတယ်။ ကိုယ်လုံးသွယ်သွယ် ကျစ်ကျစ်မို့ ၅ ပေ ၄ လက်မအရပ်မှာ မြင့်သလိုထင်ရတယ်။ သာမန်မိန်းမတွေထဲမှာတော့ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း အရပ်ရှည်ရှည်မို့ ထင်ထင်ရှားရှားရှိတယ်။ နန်းဆန်ဆန် ဆံထုံးမြင့်မြင့်ထုံးထားလေ့ရှိသဖြင့် ကထိကမှန်း သိသာတယ်။ အန်တီသူဇာနှင့် ကွာခြားသည့်အချက်မှာ အန်တီသူဇာက မျက်နှာမာပြီး အမြဲတမ်း ရှစ်ခေါက်ချိုးနေတတ်သဖြင့် ကျောင်းသားများ ကြောက်ကြတယ်။ ဒေါ်မရဝင်းသန့်ကတော့ မျက်နှာချိုတယ်။ ပါးပေါ်မှာ ပါးချိုင့်ခွက်ကလေးနှင့် ညီညာသော သွားလေးများကြောင့် ချစ်ခင်သူပေါများလှပေတယ်။
နောက်တစ်ယောက်ကတော့ ကျွန်တော်တို့ အတန်းထဲက ဖြစ်တယ်။ သူမနာမည်က ရင်ရင်ထွေး။ တစ်ခြားနယ်မြို့လေးတစ်ခုက လာတက်သည့် ကောင်မလေး ဖြစ်တယ်။ ကျောင်းစဖွင့်ပြီး ရက်ပိုင်းလောက်က ကိုယ်ဘယ်အခန်းကို ဘယ်လိုရှာရမှန်းမသိ မျက်စေ့လည်နေရင်း၊ ကောင်မလေး ချောချောလေးတွေကိုသာ ဘယ်သွားရမလဲ လိုက်မေးတတ်သည့် ကျွန်တော့်အကျင့်ကြောင့် ရင်ရင်ထွေးနှင့် အမှတ်မထင် ရင်းနှီးသွားခဲ့ရတယ်။ ကျွန်တော်လိုက်ရှာနေသည့်အခန်းက သူမသွားမည့်အခန်း ဖြစ်နေသဖြင့် လမ်းမညွှန်တော့ပဲ သူမနှင့်လိုက်ခဲ့ရန်ခေါ်သွားပြီး၊ အတန်းအတူတူတက် နောက်တော့ တွေ့ရင် ပြုံးပြ နှုတ်ဆက်ရာမှ မေဂျာလည်းတူတော့ ရက်ပိုင်းလေးအတွင်းမှာ ရင်းနှီးသွားတယ်။ ရင်ရင်ထွေးမှာ ပထမတော့ ရိုးရိုးသားသားပုံလေးဖြစ်တယ်။ အားမနာတမ်းပြောရရင် တောပုံလေးဖြစ်တယ်။ အရပ်မှာ ၅ ပေ ၃ လက်မလောက်ရှိသဖြင့် မိန်းကလေးတွေထဲမှာတော့ မပုမရှည်လေး ဖြစ်တယ်။ ကိုယ်လုံးသွယ်သွယ်၊ မျက်နှာသွယ်သွယ်လေး ဖြစ်တယ်။ (နယ်မြို့လေးကနေ ပထမဆုံး ရွှေမြို့တော်သို့ ရောက်ဖူးတာကြောင့် အစပိုင်း သိပ်မပြင်ဆင်တတ်သေးလို့ ထင်တယ်။ နောက်ပိုင်း နှစ်တွေကြတော့ ပြင်တတ်ဆင်တတ်သွားလို့ အရမ်းလှလာပြီး လိုက်တဲ့သူတွေ တအားများလာတယ်။)
ကျွန်တော် ရွှေမြို့တော်ရောက်ပြီးခါစ ရထားပေါ်မှာဖြစ်ခဲ့တဲ့ အဖြစ်အပျက်ကြောင့် စိတ်က သိပ်မအီမသာဖြစ်တာက တစ်ကြောင်း၊ အခွင့်အရေးမကြုံတာက တစ်ကြောင်း၊ ကျွန်တော့်လက်စွပ်ကို လုံခြုံတဲ့တစ်နေရာမှာ သိမ်းထားလိုက်ပြီး မေ့တေ့တေ့တောင် ဖြစ်နေရပါတယ်။ အဆောင်နေကျောင်းသားလည်းဖြစ် ကိုယ်အခုတွေ့နေရတာတွေကလည်း ကျောင်းသူတွေ၊ ဆရာမတွေသာများပြီး ကိုယ်က လက်စွပ်အားကိုးလုပ်လိုက်ပြီးရင် ဘယ်နေရာသွားလုပ်ရမယ်မှန်းကလည်း မသိ၊ အဲဒါကြောင့်လည်း ပါပါတယ်။
တနေ့ ကျွန်တော် စာသင်ခန်းကအထွက် ဒေါ်မရဝင်းသန့် စောင့်နေတာကို တွေ့ရပါတယ်။ သူ့ကိုတွေ့ချင်ရင် ခါတိုင်းဆို သူ့ရုံးခန်းကိုသွားမှပဲ တွေ့ရလို့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ ထူးဆန်းနေတယ်။
” ဟေး စဝ်ဟွမ် မမသူဇာတို့ ရွှေမြို့တော်ရောက်နေတယ်။ အဲဒါ စဝ်ဟွမ်ကို ပြောစရာရှိလို့တဲ့။ ဆရာမရုံးခန်း ခဏလိုက်ခဲ့ဦး ”
ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲမှာ အတွေးတွေ အမျှင်တန်းလို့ ဒေါ်မရဝင်းသန့်နောက်က လိုက်သွားခဲ့တယ်။ ခေါင်းထဲမှာသာ အတွေးတွေက ရှုပ်နေတာ မျက်လုံးကတော့ ဒေါ်မရဝင်းသန့်ရဲ့ လုံးကျစ်ကျစ် တင်သားဆိုင်လေးက သူမရဲ့ ခါးကျင်ကျင်လေးအောက်က လှလှလေး စွင့်ကားနေတာကို သတိပြုမိနေတယ်။ သူမရုံးခန်းထဲရောက်တော့ တယ်လီဖုန်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး နံပါတ်တွေလှည့်နေတယ်။
“အော် မမသူဇာ လား မရ (ma-ra) ပါ။ ဒီမှာ စဝ်ဟွမ် ရောက်နေပြီ….. ရော့ရော့ စဝ်ဟွမ် မမသူဇာနဲ့ ပြောလိုက်ဦး..“
“ဪ..အန်တီသူဇာလား .. ဘယ်တုန်းက ရောက်နေလဲ…“
“ စဝ်ဟွမ်..ငါ အရေးတကြီး ပြောစရာရှိလို့.. ကျောင်းချိန်ပြီးရင်.. မရ(ma-ra) နဲ့ လိုက်လာခဲ့လိုက်.. ဒါပဲနော်.. မရကို ဖုန်းပြန်ပေးလိုက် တို့ပြောစရာရှိလို့…“
ကျောင်းချိန်ပြီးတော့ ဒေါ်မရဝင်းသန့်ရဲ့ကားလေးနဲ့ အန်တီသူဇာတို့တည်းနေတဲ့ အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖတို့ အမျိုးအိမ်ကို လိုက်လာခဲ့ပါတယ်။ ကားရှေ့ခန်းမှာထိုင်ရင်းက ဒေါ်မရဝင်းသန့်ရဲ့ တန်ဖိုးကြီးရေမွှေးရနံ့ သင်းပျံ့ပျံ့ရယ်၊ ဘေးတိုက်မြင်နေရတဲ့ ရင်သားလုံးလုံးမို့မို့လေးရယ်၊ စတီယာရင်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ လက်ချောင်းလှလှလေးတွေရယ်က ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်ကို ပုဆိုးခြုံအောက်က ငုတ်တုတ်ထထိုင်ရလောက်အောင်ကို မရိုးမရွ ဖြစ်စေတယ်။ အဲဒီတော့မှ ကျွန်တော့်လက်စွပ်ကို သတိရတယ်။ အဆောင်ပြန်ရောက်ရင်တော့ ငါဖွက်ထားတဲ့နေရာ ပြန်ကြည့်ဦးမှပဲလို့ တေးထားလိုက်တယ်။
အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖတို့ အမျိုးတွေကလည်း ခြံဝင်းအကျယ်ကြီးနဲ့ ဧည့်သည်အတွက် ခြံထဲမှာ အိမ်တစ်လုံးတောင် သပ်သပ်ဆောက်ထားတယ်။ အန်တီသူဇာနဲ့ ဒေါ်မရဝင်းသန့်တို့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မတွေ့တာကြာလို့၊ တစ်ယောက်အကြောင်းတစ်ယောက် မေးကြ ပြောကြ၊ အလုပ်အကြောင်း၊ မိသားစု အကြောင်းပေါ့။ အန်တီသူဇာအကြောင်းကတော့ ကျွန်တော်က တော်တော်များများ သိပြီးသားပေမဲ့ ဒေါ်မရဝင်းသန့်အကြောင်းတော့ အခုမှ တော်တော်များများ သိလိုက်ရတယ်။ သူမယောင်္ကျား ဗိုလ်မှူးကြီးမျိုးသန့်က သင်္ဘောပေါ်မှာနေတာများလှကြောင်း သူတို့မှာ သားသမီးမရနိုင်တော့ကြောင်း စသည် စသည်။ နောက်တော့ ကျွန်တော့်ကိုနှုတ်ဆက်ပြီး နောက်နေ့မနက် ကျောင်းသွားဖို့လာခေါ်မည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောပြီး ထားသွားလေတယ်။ အဲ့ဒီတော့မှ အန်တီသူဇာနှင့် ကျွန်တော် နှစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့တယ်။ အန်တီသူဇာ၏မျက်နှာမှာ အရမ်းပျက်နေတယ်။ အခုနတုန်းက ဒေါ်မရဝင်းသန့်နှင့် စကားပြောနေစဉ်က ဟန်မပျက်ထိန်းထားတာကို လျှော့ချလိုက်လို့ အခုတော့ တော်တော်ကြီးကို သိသာနေတယ်။
” စဝ်ဟွမ် ငါတော့ ဒုက္ခရောက်ပြီ သိလား”
” ဘာဖြစ်လို့လဲ အန်တီသူဇာ ”
” ငါ..ငါ့မှာ ကိုယ်ဝန်ရှိနေပြီ..”
” ဟင်..ဗျာ..ဘယ်လို…ဟိုဟို..ကျွန်တော့်ကြောင့်တော့…”
ကျွန်တော် ပြောနေရင်းတန်းလန်းက အန်တီသူဇာ၏ မျက်နှာထားကို ကြည့်ပြီး ရပ်သွားတယ်။ အန်တီသူဇာ၏ မျက်နှာပေါ်မှာ အဖြေတွေ့နေရပြီထင်တယ်။
” ငါ.. ကိုခွန်ဖနဲ့ ဟိုဟာမလုပ်တာ (၁၀) နှစ်လောက် ရှိပြီလို့ ပြောထားတယ် မဟုတ်ဘူးလား…..”
ကျွန်တော့်မှာ ဒီတစ်ခါကတော့ ခေါင်းနပန်းကြီးကာ ဖိုးဖိုးပြောခဲ့သည့် လက်စွပ်ဗူးပေါ်မှာရေးထားသည့် အသိဉာဏ်ဖြင့် မသုံးစွဲပါက ဆိုးကျိုးပေးလိမ့်မည်ဆိုတာကို ပြန်ကြားယောင်မိပြန်တော့တယ်။ ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲမှာ ထူပူနေတယ်။ အန်တီသူဇာ၏ တရှုံ့ရှုံ့ငိုသံကြားမှ ကျွန်တော့်ကို ပြောပြသည်များကို စဉ်းစားပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်တင်လို့မဆုံးနိုင်အောင် ဖြစ်မိတယ်။ အန်တီသူဇာက သူမမှာ ဒါတွေမလုပ်ဖြစ်တာ နှစ်ပေါင်းများစွာကြာခဲ့သဖြင့် အမှုမဲ့ အမှတ်မဲ့ ဖြစ်သွားတာက တစ်ကြောင်း၊ အဲဒီနေ့ကလည်း မမျှော်လင့်ပဲ ကျွန်တော်နဲ့ အချီပေါင်းများစွာ အကာအကွယ်မရှိ ဆွဲလိုက်သည်ကတစ်ကြောင်းကြောင့်ထင်တယ် တစ်ခါမှ မမှန်ပဲမနေဖူးသည့် ရာသီလာတာ နောက်ကျတော့မှ သတိရသွားပြီး ကိုယ်ဝန်ရှိနိုင်ကြောင်း၊ စိတ်ပူနေကြောင်းပြောတော့ ကျွန်တော်က အန်တီသူဇာကို ဆရာဝန်ပြကြည့် ပြီးပြီလား၊ ကိုယ်ဝန်ကသေချာလို့လားဟု မေးတော့လည်း ခေါင်းရမ်းပြတယ်။ တစ်လလောက်မလာတာနဲ့ ကိုယ်ဝန်ရှိမရှိ စစ်လို့ရလား မရလားလည်း သူမသေချာကြောင်း၊ ဒါပေမဲ့ လုပ်စရာရှိလျှင် စောစောစီးစီးလုပ်လို့ရအောင် လမရင့်ခင် တစ်ခုခုလုပ်ဖို့ ကျွန်တော် သဘောတူမတူ လာဆွေးနွေးတာဖြစ်ကြောင်း ပြောပြတော့ ကျွန်တော့်မှာ ကြက်သီးမွှေးညှင်းတွေထောင်ထပြီး၊ ခေါင်းထဲမှာလည်း ငါ့ရင်သွေးဆိုတာ ပေါ်လာတယ်။
ကျွန်တော် အသက် (၂၀) တောင် မပြည့်သေးခင် ကလေးအဖေ ဖြစ်တော့မှာပါလား။ အဲ့လိုအတွေးတွေ ယောက်ရက်ခတ်နေတယ်။ အန်တီသူဇာကလည်း ကျွန်တော့်ကို မျက်လုံးချင်းစေ့စေ့မကြည့်ပဲ ကြမ်းပြင်ကို ငုံ့ကြည့်ရင်းက သူလည်းဖြစ်နိုင်ရင် တကယ်ကိုယ်ဝန်ရှိနေတယ်ဆိုရင်တောင် မဖျက်ချချင်ကြောင်း၊ သူ ဘယ်လိုနည်းနဲ့ အများအမြင်မှာ တင့်တယ်အောင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲဟု အကြံပေးစေလိုကြောင်း တိုးတိုးလေး ပြောရှာပါတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲ အလင်းတန်းတစ်ခု တိုးဝင်လာသလို ဘာလုပ်ရမလဲဆိုတာ ထင်းထင်းကြီး အာရုံရသွားပါတယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ အန်တီသူဇာကို ကျွန်တော် အကြံတစ်ခုရပြီဖြစ်ကြောင်း ဘာမှမပူဖို့၊ ကျွန်တော် ဒေါ်မရဝင်းသန့်နဲ့ နောက်နေ့ပြန်လိုက်လာပြီး၊ အန်တီသူဇာတို့ဆီမှာ အိပ်မယ်ဖြစ်ကြောင်း၊ စိတ်မပူဖို့အကြောင်း ပြောပြီး ဘတ်စကား အဆင့်ဆင့်စီးရင်း ကျွန်တော့်အဆောင်ကို ပြန်လာခဲ့ပါတော့တယ်။ အဆောင်ပြန်ရောက်တာနဲ့ ကျွန်တော့် လက်စွပ်ဗူး သိမ်းထားသောနေရာကို ကမန်းကတန်း ဖွင့်ကြည့်ပြီး တွေ့ရမှ သက်ပြင်းချနိုင်ပြီး နောက်နေ့အတွက် အစီအစဉ်ကို ခေါင်းထဲမှာစဉ်းစားရင်း အိပ်ပျော်သွားခဲ့ပါတော့တယ်။
နောက်နေ့တမနက်လုံးလည်း ကျောင်းစာထဲစိတ်မရောက် အန်တီသူဇာနဲ့ ကလေးအကြောင်းသာ စဉ်းစားနေမိပါတယ်။ ကိုဝင်းမောင်ကတောင် ကျွန်တော်မျက်နှာမကောင်းတာကို ရိပ်မိပြီး ရည်းစားပူမိတာလားဟု စနေပါတယ်။ သူက ကျွန်တော်နှင့် ရင်ရင်ထွေးကို ဘာလိုလို ညာလိုလိုဟု ထင်နေပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ထွေထွေထူးထူး ရှင်းပြမနေတော့ပါ။ ကန်တင်းသွားထိုင်ရင်း စိတ်ကိုမနည်းငြိမ်အောင် ထိန်းနေရပါတယ်။ နောက်ညနေပိုင်း ကိုဝင်းမောင်ကို ကျွန်တော်ဒီည အဆောင်ပြန်မအိပ်တော့ပဲ အမျိုးအိမ်သွားအိပ်မည့်အကြောင်းပြောရင်း ဒေါ်မရဝင်းသန့်ကားနှင့် လိုက်ပါလာခဲ့ပြန်ပါတယ်။ ကားပေါ်မှာ မနေ့ကအတိုင်းပင် ဒေါ်မရဝင်းသန့်၏ ရေမွှေးရနံ့က အတော်ကို ဆွဲဆောင်မှုရှိလေတယ်။ အသားရောင် ရင်ဖုံးအင်္ကျီပိတ်သားပါးပါး ကြပ်ကြပ်လေးကြောင့် ကျွဲကောသီးလုံးလို မို့မောက်မောက် ရင်သားအစုံ၊ ချပ်ချပ်ရပ်ရပ် ဗိုက်သားလေးများနှင့် ထမိန်သားအောက်မှပင် ထင်းထင်းကြီးပေါ်နေသော ပေါင်တန်ဖြောင့်စင်းစင်းတွေက၊ စိတ်ရှုပ်နေသော ကျွန်တော့်ကိုပင် အလွတ်မပေး၊ ဖမ်းစားနေလို့ ကျွန်တော့် ညီတော်မောင်မှာ တဖြည်းဖြည်းခြင်း တင်းမာလာရပါတယ်။ ကျွန်တော်က ဟန်မပျက်ရအောင် ပါလာသော လွယ်အိတ်ကို ပေါင်ပေါ်တင်လိုက်ပြီး လွယ်အိတ်ထဲ ဘာရယ်မဟုတ် လက်နှိုက်စမ်းလိုက်တော့ လက်စွပ်ဗူးကပွင့်ပြီး ကျွန်တော့်လက်ဖဝါးပေါ် လက်စွပ်နှစ်ကွင်း ရောက်လာခဲ့တော့တယ်။ ဒါပေမဲ့ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်၊ နေရာဒေသကလည်း မသင့်လျှော်သဖြင့် လက်စွပ်နှစ်ကွင်းကို လက်ထဲမှာ တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်လျက် စိတ်ကို အမျိုးမျိုး ပြောင်းလဲစဉ်းစားနေရပါတယ်။ နောက်ဆုံး အန်တီသူဇာတို့တည်းတဲ့ အိမ်ရောက်တော့မှ ကျွန်တော့်မှာ စိတ်သက်သာရာရပြီး ကားပေါ်က ကမန်းကတန်း ဆင်းခဲ့ရတယ်။
” ကျေးဇူးပဲနော် ဆရာမ၊ ဆင်းဦးမယ် မဟုတ်လား”
” ရပါတယ်ကွယ် အားနာစရာမဟုတ်ပါဘူး မဆင်းတော့ဘူးလေ။ မောင်စဝ်ဟွမ် ဒီမှာ စနေ၊ တနင်္ဂနွေ နေမှာ မဟုတ်လား”
” ဟုတ်ကဲ့ ဆရာမ၊ ကျွန်တော် တနင်္ဂနွေနေ့ ညနေမှ အဆောင်ပြန်မယ် ”
” အင်း ဒါဆိုရင် တနင်္ဂနွေကြရင် ဆရာမအိမ်ကို မမသူဇာတို့နဲ့ လိုက်ခဲ့နော်။ ဆရာမ ထမင်းစားဖိတ်ထားတယ် ”
” အင်း အားနာစရာကြီး ဆရာမရယ် တော်ကြာ ကျွန်တော့်ကြောင့် ဆရာမတို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် စကားမပြောရပဲ နေပါဦးမယ် ”
” ကိစ္စမရှိပါဘူး မောင်စဝ်ဟွမ် တခြားလူတွေမှ မဟုတ်တာ လိုက်မလာရင် ဆရာမစိတ်ဆိုးမှာနော်”
ဒေါ်မရဝင်းသန့်ရဲ့ မျက်ခုံးထူထူအောက်က မျက်လုံးရွဲကြီးတွေက ကျွန်တော့်ဒူးကိုတောင် နည်းနည်းအားနည်းသွားစေသလိုပဲ။ ကိုအံ့ကြီးသီချင်းထဲကလို မျက်ခုံးမွှေး သေးသေးသွယ်သွယ်ရယ်မဟုတ်ပဲ မဲနက်နေတဲ့ မျက်ခုံးမွှေးထူထူရဲ့အောက်က မျက်တောင်ကော့ကော့ကြီးတွေကို တစ်ချက်နှစ်ချက် ပုတ်လိုက်တာနဲ့ ကျွန်တော်လည်း အလိုလိုခေါင်းငြိမ့်ပြီးသား ဖြစ်သွားတယ်။
” ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့ ဆရာမ..”
ကျွန်တော် အန်တီသူဇာတို့ ဧည့်သည်ဆောင်မှာပဲ ရေမိုးချိုးပြီးတော့ အိမ်ရှင်တွေ ဖွယ်ဖွယ်ရာရာ ချက်ထားတဲ့ ညနေစာထမင်းဟင်းစားသောက်ပြီး စကားစမြည် ပြောကြပြီးတော့ အနားယူဖို့ ဧည့်သည်ဆောင်ကို ပြန်လာခဲ့ကြတယ်။ အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖက တစ်ချိန်လုံး ကျွန်တော်တို့နဲ့ရှိနေလို့ အန်တီသူဇာနဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ စကားပြောဖို့ရာ အခွင့်အရေးမရသေးဘူး ဖြစ်နေသေးတာပေါ့။ အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖက ထမင်းစားပြီး အစာကြေဆိုပြီး ကော့ညှက်တစ်ဖန်ခွက်နဲ့ ဆေးပြင်းလိပ်ဖွာပြီး ကျွန်တော်နဲ့ စစ်တုရင် ကစားကြပါတယ်။ အန်တီသူဇာကတော့ အခန်းထဲဝင်နားနေလေပြီ။ နောက်ဆုံး မထူးတော့ဘူး၊ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်တော့ဟုဆိုကာ ကျွန်တော့်အိတ်ကပ်ထဲက လက်စွပ်ကွင်းကြီးကို ထုတ်ကာ
” လေးလေး ဒီလက်စွပ်ကို မြင်ဖူးလား၊ ရှေးဟောင်းလက်ရာများလားလို့ ”
” မှန်းစမ်း ကြည့်ရတာတော့ ရှေးဟောင်းလက်ရာလိုပဲကွ”
ကျွန်တော်က အန်ကယ်ဝတ်ကြည့်ပါလားဟု ပြောမည်ကြံတုန်း အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖက သူ့လက်ထဲ စမ်းဝတ်ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ စက္ကန့်ပိုင်းလေးပဲ အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖမှာ တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်တင်းသွာတယ်။ သူ့မျက်လုံးများမှာ ရှေ့တည့်တည့်ကို စိုက်ကြည့်နေသော်လည်း ကျွန်တော့်ကိုမြင်သည့်ပုံမပေါ် ။ ကျွန်တော့်မှာလည်း တထိတ်ထိတ်နဲ့ အချိန်လုရမှာဖြစ်လို့ ကမန်းကတန်း ဆွဲထူသော်လည်း မနိုင်မနင်းဖြစ်နေ၍ အန်တီသူဇာကို လှမ်းခေါ်လိုက်ရတယ်။ ကျွန်တော့် အသံအနေအထားကြောင့် အန်တီသူဇာလည်း ကမန်းကတန်း တစ်ဖက်မှ လာတွဲရှာပါတယ်။
” ဟဲ့ဟဲ့…ဘာဖြစ်သွားတာလဲ စဝ်ဟွမ်”
” ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး။ အန်တီ မြန်မြန်လေးသာ အခန်းထဲပို့ရအောင်ပါ။ နည်းနည်း မူးသွားတာ နေမှာပါ ”
အခန်းထဲကကု တင်ပေါ်ကို အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖကို တင်လိုက်တော့ သူ့ပုဆိုးအောက်မှကောင်ကြီးက ထောင်ထနေလေပြီ။ ကျွန်တော်က အန်တီသူဇာ မမြင်အောင် ကိုယ်နဲ့ ကွယ်ထားပြီး….
“ကျွန်တော် နည်းနည်းနှိပ်ပေးလိုက်ဦးမယ်။ အန်တီ ကျွန်တော့်ဒီလက်စွပ်လေး ပျောက်မှာစိုးလို့ ခဏဝတ်ထားပေးပါလား”
အန်တီသူဇာမှာ လက်စွပ်လေးကို မှတ်မိပုံမပေါ် သူမလက်မှာ ဝတ်လိုက်တယ်။ ချက်ခြင်းပဲ သူမမျက်နှာ ရဲကနဲဖြစ်သွားပြီး ကျွန်တော့်ကို သိုင်းဖက်လာတယ်။ ကျွန်တော်က ကမန်းကတန်း သူမလက်ကိုဆွဲကာ ထောင်မတ်နေသော အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖရဲ့ လိင်ချောင်းကြီးပေါ် တင်ပေးလိုက်တယ်။ သူမက သူမဘာသာ အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်နေချိန်မှာ ကျွန်တော်က အနောက်က သူမထမိန်ရော အတွင်းခံကိုပါ ဆွဲချွတ်ပေးလိုက်တယ်။ သူမ အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖရဲ့ လိင်ချောင်းကြီးအပေါ် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် မြင်းစစီးသည်နှင့် ကျွန်တော်က အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖလက်ထဲက လက်စွပ်ကို ခြေကန်ချွတ်တော့တယ်။ လက်စွပ်ကျွတ်တာနဲ့ ကျွန်တော်အခန်းပြင်သို့ ပြေးထွက်လိုက်ပြီး တံခါးကိုအသာစေ့ကာ တံခါးကြားမှ ချောင်းတော့တယ်။
အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖမှာ ရုတ်တရက် နိုးလာသလိုဖြစ်သော်လည်း သူ့ထောင်မတ်နေသော လိင်ချောင်းကြီးက အန်တီသူဇာရဲ့ အဖုတ်ထဲမှာနစ်နေပြီး သူမက အပေါ်မှခွကာ တအားဆောင့်နေတော့ ဘယ်ယောင်္ကျားသားက ငြင်းတော့မည်လဲ၊ အောက်မှပြန်ပင့်ကာ ဆောင့်နေလေတော့တယ်။ အန်တီသူဇာရဲ့ တင်ပါးကြီးနှစ်လုံးက မီးရောင်အောက်မှာ ဖွေးဖြူနေပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ဆောင့်နေလို့ တုန်တုန် တုန်တုန်နဲ့၊ ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်မှာလည်း ခေါင်းထောင်ထလာတယ်။ အန်ကယ် စဝ်ခွန်ဖမှာ တစ်ချီပြီးသွားတယ်ထင်တယ် တောင့်တင်းသွားကာ အန်တီသူဇာ၏ ခါးကိုဆွဲပြီး သူ့ပေါင်ခြံမှာ ဖိကပ်ထားတယ်၊၊ အန်တီသူဇာကတော့ ကျေနပ်သေးဟန်မတူပေ။ သို့ပေမဲ့ အန်ကယ့်လိင်ချောင်းကြီးမှာ သုတ်ထွက်ပြီးသွားလို့ ပျော့သွားသဖြင့် သူမအပေါ်က ဆက်ဆောင့်လို့မရတော့၍ အန်ကယ့်ကို ခွထားရာမှဖယ်ကာ အန်ကယ်၏လိင်တန်ကြီးကို သူမလက်ဖြင့်ကိုင်ကာ ဂွင်းထုပေးနေတော့တယ်။ နောက်တော့ ပါးစပ်ဖြင့်ငုံကာ ပုလွေပေးနေပြန်တယ်။
အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖမှာ သူ့မိန်းမဆီက ပုလွေတစ်ခါမှ မရဖူးဘူးထင်တယ် ခဏလေးနှင့် သူ့လိင်တန်ကြီးမှာ မာပြီးဖြောင့်တန်းလာလေတယ်။ ထိုအခါမှာတော့ အန်ကယ်က အန်တီသူဇာကို ပက်လက်လှန်စေပြီး အပေါ်မှ တက်ဆောင့်တော့တယ်။ ဆောင့်နေရင်းမှလည်း အန်တီသူဇာအင်္ကျီနှင့် ဘရာဇီယာကိုပါ ချွတ်ပစ်လိုက်လေတယ်။ ကျွန်တော့်မှာ တွက်ထားသည့်အတိုင်း အကွက်ဝင်သွားသဖြင့် စိတ်အေးသွားရသည့်အပြင် အန်တီသူဇာ၏ ကိုယ်လုံးအလှနှင့် ပယ်ပယ်နှယ်နှယ် ကာမဆက်ဆံနေကြသည်ကို ကြည့်ရသည်မှာ အောကားလိုက်ဖ်ရှိုးလို ဖြစ်နေသဖြင့် ဖွားဘက်တော်က အစွမ်းကုန်ထောင်မတ်နေပေတယ်။ သိပ်မကြာခင် နောက်တစ်ချီ ပြီးသွားပုံရတယ်။ နှစ်ယောက်စလုံး တင်းကြပ်စွာ ဖက်ထားပြီး ငြိမ်သွားကြတော့တယ်။ ခဏနေတော့ အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖ ထလာပြီး ပုဆိုးကောက်ဝတ်နေတာ တွေ့တာနဲ့ ကျွန်တော်လည်း နောက်ဖေးဘက် ကမန်းကတန်း ပြေးထွက် ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လိုက်ပြီး မျက်နှာကို ရေအေးအေးနှင့် သစ်နေလိုက်တယ်။
” ဒုန်း..ဒုန်း..ဟေး စဝ်ဟွမ်လား အထဲက ”
” ဟုတ်ကဲ့ အန်ကယ်..မျက်နှာသစ်၊ ခြေထာက်ဆေးနေတာပါ”
“အေးအေး ရပါတယ်ကွာ အန်ကယ် အပေါ့သွားချင်လို့”
” ဟုတ်ကဲ့ ပြီးပြီ အန်ကယ် ရပြီ”
ကျွန်တော်က ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ထွက်လာတော့ အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖတစ်ယောက် ပြုံးဖြဲဖြဲနှင့် ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားတယ်။ ကျွန်တော်လည်း သုတ်ခြေတင်ပြီး သူတို့အခန်းထဲဝင် ကုတင်ပေါ်မှာ ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ အနားယူနေသော အန်တီသူဇာနားကို ကပ်သွားတော့ သူမက ကျွန်တော့်ကို လှမ်းဖက်မလိုလုပ်တုန်း ကျွန်တော်က သူမလက်ကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး လက်စွပ်ကို ချွတ်ယူလိုက်တယ်။ အန်တီသူဇာ ပျော့ခွေကျသွားတော့ ကျွန်တော်လည်း ကမန်းကတန်း အရှေ့ဖက် ကျွန်တော်အိပ်ဖို့ ပြင်ပေးထားတဲ့ ဧည့်ခန်းဆိုဖါပေါ်မှာ သွားလှဲနေလိုက်တော့တယ်။
အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖ အခန်းတံခါးဖွင့်ပြီး ဝင်သွားသံကြားတော့ ကျွန်တော်လည်း အသာခြေဖျားထောက်ပြီး အခန်းပေါက်ဝသို့ ရောက်ရပြန်လေတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ အခန်းတံခါးက စေ့နေတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် အသာဆွဲလိုက်တာနဲ့ ဟတတလေး ဖြစ်သွားတယ်။ အထဲမှာတော့ အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖတစ်ယောက် ရေစွတ်ထားတဲ့ သဘက်အသေးလေးနဲ့ အန်တီသူဇာ့ ပေါင်ခြံတစ်ဝိုက် အဖုတ်ပေါ်နှင့် ပေါင်အတွင်းသားများကို သုတ်ပေးနေတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ အခုနက ခွေကျသွားသော အန်တီသူဇာမှာ သူ့ယောင်္ကျား ကြင်နာစွာပြုစုပေးနေမှုကို မျက်လုံးပြူးကြည့်နေတယ်။ အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖမှာ အခန်းဝကို ကျောပေးထားလို့ ကျွန်တော့်ကို မမြင်ရပေမယ့် အန်တီသူဇာနေရာကတော့ ကျွန်တော့်ကို ကောင်းကောင်းမြင်ရပေတယ်။ အဲဒါကြောင့် ကျွန်တော်က တံခါးကို အသာလေးတွန်းဖွင့်ကာ ကိုယ်တစ်ဝက်ဝင်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ကို အလန့်တကြား ကြည့်နေရှာတဲ့ အန်တီသူဇာကို ပြုံးဖြဲဖြဲကြည့်ရင်း လက်ညှိုး၊ လက်ခလယ်နှစ်ခုထောင်ပြီး ပိစ်လုပ်ပြလိုက်တယ်။ အဲဒီတော့မှ အန်တီသူဇာက ကျွန်တော့်ရည်ရွယ်ချက်ကို သဘောပေါက်သွားပုံရတယ်။ မျက်နှာအနေအထား ပုံမှန်ဖြစ်သွားတယ်။
နောက် အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖက သူ့မျက်နှာကို အန်တီသူဇာ့ပေါင်ခွဆုံမှာ မှောက်ပြီး ဘာဂျာပေးနေတော့ အန်တီသူဇာက ကျွန်တော့်ကို မျက်မှောင်ကုတ်ကြည့်ပြီး လက်ဖျားများခါ၍ ကျွန်တော့်ကိုထွက်သွားဖို့ အချက်ပေးတယ်။ ကျွန်တော်က ပြုံးစိစိနှင့် ခေါင်းခါပြရင်း ဖလိုင်းကစ်စ်ပေးလိုက်တော့ ချစ်စဖွယ် မျက်စောင်းထိုးလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ သူမပေါင်ကြားထဲက အန်ကယ့်လျှာက အရှိန်ရနေပြီမို့ ကျွန်တော့်ကို လက်လျှော့လိုက်ပြီး သူမလက်တွေက အန်ကယ့်ခေါင်းနောက်က ဆံပင်တွေကိုဆုပ်ကိုင်ပြီး သူမပေါင်ကြားထဲ အတင်းဆွဲပွတ်နေပေတော့တယ်။ ကျွန်တော်လည်း တော်တော် စိတ်အေးသွားပြီမို့ ကိုယ်အိပ်ဖို့ပြင်ထားတဲ့ ဧည့်ခန်းဆိုဖါပေါ်သို့ပြန်လာကာ လှဲချလိုက်တော့တယ်။ အနည်းဆုံးတော့ အန်တီသူဇာ တကယ်ကိုယ်ဝန်ရှိတယ်ဆိုရင်တောင် အခုတော့ အန်ကယ့်လက်ချက်ကြောင့်လို့ ပြောလို့ရပေတော့မယ်။
စိတ်လျှော့ချလိုက်လို့လားမသိ ခဏလေးနှင့် ကျွန်တော် အိပ်ပျော်သွားလိုက်တာ ကျွန်တော့်ဖွားဘက်တော်ကို လက်ဖဝါးတစ်ခုက လာဆုပ်ကိုင်တော့မှ နိုးလာတယ်။ ညမီးရောင်ပြာပြာလေးက အမှောင်ထဲမှာ တအားလင်းနေသလိုပဲ။ ကျွန်တော့်ကို ပြုံးလျက် ငုံ့ကြည့်နေသော အန်တီသူဇာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။
“ အန်တီသူဇာ တစ်ရေးနိုးတာလား”
“ ဟုတ်တယ် မိုးတောင်လင်းခါနီးနေပြီလေ။ ဉာဏ်ကြီးရှင်လေးကို ကျေးဇူးလာဆပ်တာလေ အဟီး”
အန်တီသူဇာက တိုးတိုးလေး ပြောနေသော်လည်း သူမလက်များက ကျွန်တော့်ရဲ့ မပျော့မမာညီတော်မောင်ကို လုံချည်ပေါ်မှ အုပ်ကိုင်ကာ ပွတ်သပ်ပေးနေတယ်။ ကျွန်တော်နိုးလာတာနဲ့ ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်ကလည်း ချက်ခြင်း နိုးထလာတယ်။ ကျွန်တော်က ဆိုဖာပေါ်မှာပဲ ထထိုင်လိုက်ပြီး အန်တီသူဇာကို ဆွဲဖက်လိုက်တယ်။ အန်တီသူဇာရဲ့ နှုတ်ခမ်း ထွေးထွေးလေးတွေကို ဖိကပ်စုပ်နမ်းလိုက်ရင်းက ကျွန်တော့်လက်များက အလိုလို သူမနို့ကြီးတွေကို အင်္ကျီပေါ်မှ ဆုပ်နယ်ပေးနေလိုက်တယ်။ နောက်တော့ ကျွန်တော့်လုံချည်ကို ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်ပြီး အန်တီသူဇာရဲ့ ထမိန်ကိုပါ ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်က ထိုင်ရင်း အန်တီသူဇာက ကျွန်တော့်ရှေ့မှာ ရပ်လျက်သားမို့ သူမ၏ခါးလေးကိုကိုင်ကာ တစ်ပတ်လှည့်လိုက်ရာ ညဦးပိုင်းက မြင်သာမြင်ရပြီး မကြင်လိုက်ရတဲ့ အန်တီသူဇာရဲ့တင်သားလုံးလုံး အိစက်စက်ကြီးက ကျွန်တော့် မျက်စေ့ရှေ့တည့်တည့်မှာ ရောက်လာခဲ့တယ်။
ကျွန်တော့်လက်တစ်ဖက်က ညီတော်မောင်ကို ဆုပ်ကိုင်လျက် အန်တီသူဇာရဲ့ခါးကို လက်တစ်ဖက်ကဆွဲပြီး ကျွန်တော့် ပေါင်ပေါ်ထိုင်ချခိုင်းလိုက်ပါတယ်။ အန်တီသူဇာကလည်း အလိုက်သိပါတယ်၊ သူမဖင်ကြီးကို နောက်ပစ်ပြီး ဖြေးဖြေးခြင်း ထိုင်ချလိုက်တော့ ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးက သူ့ရဲ့ပစ်မှတ် အန်တီသူဇာရဲ့ အဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးကို အိကနဲ ထိုးခွဲ ဝင်ရောက်သွားခဲ့ပါတော့တယ်။
“အင့်….အီး…“
အန်တီသူဇာရဲ့ မတိုးမကျယ် ငြီးသံလေးနဲ့အတူ ကျွန်တော့်ပေါင်ခြံမှာလည်း အိကနဲအိကနဲ သူမရဲ့ အသားစိုင်များ လာထိမိသလို ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးမှာလည်း နွေးထွေးနူးညံ့တဲ့ အတွင်းသားများရဲ့အရသာကို ပီပီသသကို ခံစားလိုက်ရပါတယ်။ ကျွန်တော့်လက်နှစ်ဖက်ကလည်း အန်တီသူဇာရဲ့ဗိုက်သားပြင်ကို ပွတ်သပ်ပြီး အင်္ကျီအောက်မှ အသာလျှောတက်သွားကာ ဘရာဇီယာဝတ်မထားလို့ လွတ်လပ်နေသော နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ပေးနေမိတော့တယ်။ ညနေကတည်းက ဒေါ်မရဝင်းသန့်ရဲ့ ဘော်ဒီအလှနဲ့ ရေမွှေးရနံ့ကြောင့် ထကြွနေသောစိတ်တွေက အခု အန်တီသူဇာနဲ့ကြမှ လာပေါက်ကွဲရတော့တာပေါ့။ အန်တီသူဇာရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆွဲဆွဲပြီး ဆောင့်ပေမဲ့ ထိုင်ရက်ကမို့လို့ သိပ်အားမရတော့တာနဲ့ အန်တီသူဇာကို ကြမ်းပေါ်မှာပဲ လေးဘက်ထောက်ခိုင်းပြီး အနောက်က ဒူးတစ်ဖက်ထောက်လို့ သူမခါးလေးကို အားရပါးရ ဆွဲကိုင်ကာ ဆောင့်ပေးနေမိပါတော့တယ်။
“ဖတ်ဖတ်..ဖတ်ဖတ်..ဖွတ်ပြွတ်..ရွှတ်..ဖွတ်ရွှတ်…“
အောင့်အီးထားရတာနဲ့ မလုပ်ရသည်မှာကြာပြီဖြစ်လို့ ကျွန်တော့် လိင်တန်ကြီးမှာ ကြာကြာမထိန်းထားနိုင်တော့ပဲ ပြီးချင်လာပါတယ်။ အဲဒါနဲ့ အားကုန်ထည့်ပြီး တစ်ချက် အဆုံးထိဆောင့်ချလိုက်ကာ အန်တီသူဇာရဲ့ စောက်ခေါင်းအတွင်းထဲ သုတ်ရည်တွေ တဖျောဖျော ထုတ်လွှတ်လိုက်မိပါတော့တယ်။ အန်တီသူဇာရဲ့ ဖင်ကြီးတွေကို ကျွန်တော့်ပေါင်ခြံဖြင့် ဖိကပ်ထားကာ ဇိမ်ယူနားနေရင်း ဒီတစ်ခါတော့ ဗိုက်ကြီးမှာ မစိုးရိမ်ရတော့ဘူးဟု တွေးမိကာ ပြုံးမိသလို နောက်များကြရင်လည်း အခြားအမျိုးသမီးများနှင့်ဆိုလျင် ဆင်ခြင်ရမည်ဟု စိတ်ထဲတေးထားလိုက်ပါတယ်။
အန်တီသူဇာလည်း ပြီးသွားပုံရပါတယ်။ သူမရဲ့စောက်ခေါင်းနံရံများက လှုပ်လှုပ် လှုပ်လှုပ် ဖြစ်နေတာကို ကျွန်တော့် လိင်ချောင်းကြီးမှာ ခံစားမိနေပါတယ်။ ကျွန်တော့်သုတ်ရည်နှင့် အန်တီသူဇာ့စောက်ရည်များ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကျကုန်မှာ စိုးသဖြင့် ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်မှာ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ကပ်ရက်သားနှင့် ကြမ်းပြင်ပေါ် ဘေးတစ်စောင်းလှဲချ နားလိုက်ကြပါတယ်။ ခဏနေတော့ အန်တီသူဇာရဲ့ ပေါင်တစ်ချောင်းကိုမြှောက်ကာ ကျွန်တော်က ညီတော်မောင်ကို ဖြေးဖြေးခြင်း ဆွဲထုတ်ကြည့်ရာ အရည်များ စိမ့်ထွက်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ ပထမတော့ ကျွန်တော်က ပုဆိုးဆွဲသုတ်မလို့ ကြံသော်လည်း နောက်အကြံတစ်ခုထပ်ရ၍ ကျွန်တော့်လက်ချောင်းများဖြင့် သုတ်လိုက်ပြီး အန်တီသူဇာ့ဖင်ကြားကို စမ်းရင်း ပွတ်သပ်သွားလိုက်ရာ အတွန့်အတွန့် ခရေပွင့်လေးကို စမ်းမိသွားပါတယ်။ ကျွန်တော်က လက်ချောင်းထိပ်လေးနဲ့ အရည်များကို သုတ်လိုက်၊ ခရေပွင့်လေးထဲကို ဝင်သလောက်လေး ထိုးထည့်ပေးလိုက် လုပ်နေတော့ အန်တီသူဇာက ကျွန်တော့်လက်မောင်းကို သာသာလေး လက်နောက်ပြန်ဖြင့် ဆွဲဆိတ်ရင်း
“ဟေး မောင်စဝ်ဟွမ်..ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ.. တို့ အဲဒီဟာ တစ်ခါမှ အလုပ်မခံဖူးဘူးနော်.. မလုပ်နဲ့..“
အင်း အဲလိုပြောပုံထောက်တော့ ဖင်ချတာကို အန်တီသူဇာလည်း ကြားဖူးနားဝရှိဖူးပုံရတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ဗီဒီယိုတွေထဲမှာ ကြည့်ဖူးပြီးနေလို့ စမ်းချင်နေတာ ကြာလှပြီ။ အခုမှ ကိုယ်ဝန်နဲ့ပတ်သက်ပြီး လျှောက်စဉ်းစားရင်း ခေါင်းထဲ အကြံထွက်လာတာ။
“မလုပ်ပါဘူး.. အန်တီသူဇာရဲ့ ထိပ်ဖျားလေးကို စမ်းကြည့်မလို့ပါ…“
အန်တီသူဇာလည်း ပြောသာပြောပါတယ်။ သူလည်း စမ်းကြည့်ချင်တာလား၊ ကျွန်တော့်ကိုပဲ မငြင်းရက်လို့ ငြိမ်ခံနေတာလား မသိ။ ချွဲကျိကျိအရည်များကြောင့် ကျွန်တော့်လက်ခလယ် လက်နှစ်ဆစ်လောက် ထိုးဝင်ထွက်နေတာတောင် ဘာမှမပြောတော့ပါဘူး။ အဲဒါနဲ့ တစ်ခါမှမလုပ်ဖူးတဲ့ ဖင်ပေါက်ကို လုပ်ရတော့မယ်ဆိုတဲ့အတွေးက ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီးကို ပြန်မာလာစေပါတော့တယ်။ အန်တီစောမြတ်သူဇာရဲ့ ဖင်ပေါက်က ကျွန်တော့်လက်ခလယ်နဲ့ လက်ညှိုးကိုပါ ပူးတွဲ အဝင်အထွက်လုပ်ပေးနေတာကို အသားကျသွားတော့ ကျွန်တော်က ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ညာဖက်လက်ဖဝါးကို တံထွေးထွေးထည့်ကာ ညီတော်မောင်ရဲ့ ခေါင်းပေါ် ပုံပေးလိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့ ကွေးကွေးလေး ကျွန်တော့်ကို ကျောပေးအိပ်နေတဲ့ အန်တီသူဇာရဲ့ ဖင်ပေါက်ထဲ အဝင်အထွက်လုပ်ပေးနေတဲ့ ကျွန်တော့် ဘယ်ဘက်လက်ချောင်းတွေကို ထုတ်လိုက်ပြီး ညီတော်မောင်ရဲ့ခေါင်းကို တေ့လိုက်ပါတယ်။ နဂိုက နည်းနည်းပွင့်နေပေမဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ညီတော်မောင်ရဲ့ ခေါင်းကြီးအတွက်တော့ ကျဉ်းကျပ်နေသလိုရှိပေမဲ့ အရည်တွေ၊ တံတွေးတွေရဲ့ အကူအညီကြောင့် ဖွတ်ကနဲ ဝင်သွားပါတယ်။
“အား..ရှီး…အင်း…စဝ်…စဝ်ဟွမ်…“
ငြီးငြူသံနဲ့အတူ အန်တီသူဇာက ကျွန်တော့်လက်မောင်းတွေကို သူမလက်နဲ့ လှမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ခေါင်းဝင်ရင် ကိုယ်ဆန့်တယ်ဆိုတဲ့ ဗမာစကားပုံကို ကြားဖူးတာမို့ ဘယ်လိုပဲ ကြပ်နေပေမဲ့ လမ်းတစ်ဝက်တော့ အောင်မြင်သွားပြီလို့ တွေးမိပါတယ်။ အန်တီသူဇာရဲ့ လက်ဆုပ်ကိုင်မှုက နည်းနည်းလျှော့သွားတော့မှ ကျွန်တော်က ဖြေးဖြေးခြင်း ထိုးသွင်းပေးပါတယ်။ အဲလိုပဲ ဖြေးဖြေးခြင်း ချော့သွင်းလိုက် ရပ်ပြီးစောင့်လိုက်နဲ့ပဲ မကြာခင်မှာ ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီး တစ်ချောင်းလုံး အန်တီသူဇာဖင်ပေါက်ထဲမှာ စုံးစုံးကြီး မြုပ်သွားပါတော့တယ်။ ကျွန်တော့်လက်ဖျံပေါ်မှာလည်း အန်တီသူဇာရဲ့ လက်သည်းရာတွေကြောင့် သွေးတောင်စို့လာရတယ်။ အဆုံးထိဝင်ပြီးတဲ့ နောက်ကတော့ဗျာ၊ အဟီး…. ပထမတော့ ဖြေးဖြေးခြင်း၊ နောက်တော့ တဖြေးဖြေး အရှိန်ရလာပြီး တစ်ဖုန်းဖုန်း တစ်ဖတ်ဖတ် ဆောင့်တော့တာပေါ့ဗျာ။
ဒီတစ်ခါလည်း သိပ်အကြာကြီး မရဘူးဗျ။ အန်တီသူဇာရဲ့ဖင်ပေါက်က တအားကြပ်တာက တစ်ကြောင်း၊ အထဲကို အဆုံးထိဝင်ဖို့ ကြိုးစားနေတဲ့ တစ်ချိန်လုံးမှာ ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်ရဲ့ ခေါင်းကိုလည်း တစ်ချိန်လုံး ဖိအားပေးနေလို့က တစ်ကြောင်းကြောင့် လရည်တွေ အန်တီသူဇာရဲ့ဖင်ထဲ တထုတ်ထုတ် ပန်းထုတ်လိုက်ရပါတော့တယ်။ ဒီတစ်ချီပြီးသွားတော့ အန်တီသူဇာက ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို ကျွန်တော့်ဖက်လှည့်ကာ ကျွန်တော့်မျက်နှာကိုဆွဲပြီး နှုတ်ခမ်းခြင်းလာစုပ်လို့ ကျွန်တော်ကလည်း အန်တီသူဇာရဲ့ နှုတ်ခမ်းချိုချိုလေးကို ပြန်လည် စုပ်ယူနမ်းလိုက်မိပါတယ်။ ကျွန်တော်ငတ်နေသမျှ အန်တီသူဇာ့ကို မြိန်မြိန်ယှက်ယှက် အားရပါးရဆော်ပြီး နှစ်ယောက်သား အမောဖြေထွေးဖက်ထားရင်းကမှ ကျွန်တော်ခေါင်းထဲ မရှင်းသလိုဖြစ်နေတဲ့ဟာလေး တစ်ခု မေးကြည့်လိုက်မိတယ်။
“ဒါနဲ့ နေပါဦး အန်တီသူဇာ..စောစောက ဉာဏ်ကြီးရှင်လေးကို ကျေးဇူးလာဆပ်တယ်ဆိုတာ ဘာကိုပြောတာလဲ…“
“အောင်မယ်..မင်းက တို့ကို ငတုံးငအ အဖွားကြီးလို့ထင်လို့လား.. တို့ကို ဘာမှစိတ်မပူနဲ့လို့လည်း ပြောတယ်။ မင်းရောက်လာပြီး ဘာမှလည်း မလုပ်မပြုပဲ ကိုခွန်ဖနဲ့ပဲ နေနေပြီးနောက် ကိုခွန်ဖ တက်သလိုမေ့သလို ဖြစ်သွားပြီး နောက်ထလာတော့ (၁၀) နှစ်လောက် လက်ဖျားနဲ့တောင်မ ထိခဲ့ဖူးတဲ့ မိန်းမကို အသားကုန်ကြမ်းတော့တယ်။ ဟင်း တွေးကြည့်လိုက်ရင် ဒီလောက် ထင်းထင်းကြီးပေါ်နေတာ။ မင်း ကိုခွန်ဖ အရက်ခွက်ထဲ ဆေးခပ်လိုက်တယ် မဟုတ်လား။ ဒါပေမဲ့ အမှန်းအဆမရှိပဲ ထည့်လိုက်လို့ ကိုခွန်ဖ ဆေးဒဏ်မခံနိုင်ပဲ မေ့သလို တက်သလို ဖြစ်သွားတယ် မဟုတ်လား။ နောက် အရှိန်နည်းနည်းကျသွားပေမဲ့ ဆေးအရှိန်ကြောင့် လိင်စိတ်တွေ တအားထနေပြီး ငါ့ကို မုဒိန်းကျင့်သလို ကျင့်တော့တာ မဟုတ်လား။ အင်း ဒါပေမဲ့ မင်း အဲ့လိုဆေးမျိုး ဘယ်ကရတာလဲ…“
“ဟီးဟီး..အန်တီသူဇာကလည်း တော်လိုက်တာ.. အဲဒီဆေးက ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းရဲ့ အစ်ကို သင်္ဘောသား နိုင်ငံခြားက ပါလာတယ်ဆိုလား။ သူ့မှာ တစ်ခွက်စာပဲရှိတယ်။ သူက မသုံးရက်သေးပဲ တကြွားကြွားနဲ့ ကြာလှပြီ။ အန်တီသူဇာလည်းခေါ်လို့ ပြဿနာလည်းဖြစ်ရော ခေါင်းထဲမှာ အကြံဉာဏ်ပေါ်လာတာနဲ့ ဒီကောင့်ကို နောက် ငါ့ဆီက မင်းလိုချင်တာတစ်ခု ဘာနဲ့ပဲဖြစ်ဖြစ် လဲပါ့မယ်ဆိုပြီး တောင်းလာခဲ့တာ။ အန်တီသူဇာက သိပ်တော်တာပဲ..“
အန်တီသူဇာ ထက်တာတော်တာတော့ ကျွန်တော်သိထားသည်။ ဒါပေမဲ့ အဲလောက်တွေးတတ်မှန်း မထင်ထားလို့ ကျွန်တော် ပေါက်ကရ လုပ်ဇာတ်တွေ လုပ်လိုက်ရတယ်။ လက်စွပ်ကိစ္စလိုမျိုးက တော်ရုံ ယုတ္တိ ယုတ္တာမျိုးနဲ့ ဆက်စပ်တွေးဖို့ဆိုတာ လွယ်တဲ့ကိစ္စမဟုတ်။ သိပ္ပံနည်းကျလည်း ဘယ်လိုမှ တွေးယူလို့ရမှာလည်း မဟုတ်တော့ တော်ရုံတန်ရုံ ရိပ်မိဖို့ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်။ ဒါပေမဲ့ နောက်ဆိုရင် သတိထားရမယ်လို့ ကိုယ့်ဘာသာ စိတ်ထဲမှာ တေးထားလိုက်တယ်။
ကျွန်တော် အိပ်ယာကနိုးတော့ ဧည့်ခန်းထဲမှာနေထိုးလို့ တော်တော်တောင် လင်းနေချေပြီ။ အန်တီသူဇာကို အပြင်ထွက်မည့် အဝတ်အစားတွေတောင် လဲပြီးနေတာ တွေ့ရသည်။ အန်တီသူဇာက ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်ဖြင့်
“ အိပ်ပုတ်ကြီးတဲ့ ကောင်လေး နိုးလာပြီလား”
“ ဟုတ် အန်တီသူဇာ လေးလေး ရော”
“ သူလည်း အခုနကမှ နိုးလို့ ရေသွားချိုးနေတယ်”
“ အန်တီ သူဇာက နှစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်တောင်မှ အေးဆေးပဲနော် ဘာမှမဖြစ်သလိုပဲ “
“ သွား ပေါက်ကရတွေ လာပြောမနေနဲ့။ မျက်နှာသွားသစ်တော့ မနက်စာ သွားစားရအောင်”
ကျွန်တော်တို့ (၃) ယောက် အိမ်ရှင်တွေပြင်ပေးထားတဲ့ မုန့်ဟင်းခါး၊ လဘက်ရည်စသည့် မနက်စာများ စားသောက်ပြီးနောက် ခဏတစ်ဖြုတ်နားပြီး ဒေါ်မရဝင်းသန့်ဆီမှ လွတ်လိုက်သော ကား ရောက်လာလို့ ဒေါ်မရဝင်းသန့်အိမ်သို့ လိုက်လာခဲ့ကြတယ်။ ဒေါ်မရဝင်းသန့်ဆီရောက်တော့ အမြဲတမ်း ကျောင်းမှာ ဆရာမဆန်ဆန် အဝတ်အစားနဲ့ ဆံထုံးမြင့်မြင့်နဲ့ပဲ တွေ့ဖူးတဲ့ ဒေါ်မရဝင်းသန့်ကို ဆံပင်တစ်ပတ်လျှိုထုံး ရိုးရိုးလေးထုံးထားပြီး အသားပျော့ပျော့ ဘလောက်အင်္ကျီလက်ပြတ်လေးနဲ့ တွေ့လိုက်ရလို့ အမြင်ဆန်းနေတယ်။ အောက်ပိုင်းက ရခိုင်ရိုးရာထမီ ဇီးရောင်လေးက သူမရဲ့ တင်းတင်းရင်းရင်း တင်သားလေးတွေကို ပိုထင်ရှားအောင် ကြပ်ကြပ်ကလေး ဝတ်ထားတာများလားလို့တောင် ထင်ရတယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ ညီတော်မောင်ကလည်း ချက်ခြင်းကို နိုးကြွလာပြန်ပါတယ်။ လက်ပြတ်ဘလောက်စ်အင်္ကျီကြောင့် ချောမွတ်သွယ်ပျောင်းလှတဲ့ လက်မောင်းအိုးအလှတွေနဲ့ သင်းပျံ့ပျံ့ ရေမွှေးရနံ့ပါ ပေါင်းလိုက်တော့ ကျွန်တော့် စိတ်ထဲ ဆုံးဖြတ်ချက်က ခိုင်မာသွားပါတယ်။ အခွင့်ကြုံတာနဲ့ ဒီဆော်ကြီးကို ဖြုတ်တော့မယ်လို့လေ။
