ကျွန်တော့် ဂိုက်ဆရာမလေး (အပိုင်း ၇) ဇာတ်သိမ်း
ရေးသားသူ – ၂၄ မျက်နှာ
ခဏကြာတော့ သူမ ရေချိုးခေါင်းလျှော်ပြီး ထွက်လာလေသည်၊ သူမက ဒီနေ့အတွက် အပြာရောင်နှင့် အဖြူစင်းဖြင့် ပုံဖော်ထားသော ဂါဝန်ရှည်လေးကို ဝတ်ဆင်လိုက်လေသည်၊ မှန်တင်ခုံရှေ့တွင် သူမက လိုးရှင်းလိမ်းနေစဉ် ကျွန်တော်က သူမကိုကူညီပြီး… သူမရဲ့ ဆံနွယ်များကို dryer ဖြင့် မှုတ်ပြီးအခြောက်ခံပေးလေသည်၊ ပြီးနောက် ခေါင်းလိမ်းဆီပါ လိမ်းပေးလိုက်သေးသည်။ ပြီးတော့ မဝသုန်က သူမရဲ့ ခရီးသွားအိတ်ထဲကနေ ပျော်ပွဲစားထွက်ရာတွင် အောက်ခံအနေဖြင့် သုံးသော အဝတ်စအရှည်ကို ထုတ်လိုက်လေသည်၊ ကျွန်တော်က
“ ပျော်ပွဲစားထွက်ရင်သုံးဖို့ ယူလာတာလား”
“ ဟုတ်တယ်…ထင်းရှူးတောထဲ လမ်းလျှောက်ပြီးတော့ အဲ့မှာပဲ နေ့လည်စာစားကြမယ်လေ… ဒါကိုအခင်းအဖြစ် သုံးတာပေါ့… အဲ မောင်လည်း လွယ်အိတ်ထဲ အခင်းထည့်ပြီးယူခဲ့… မနက်စာစားပြီးရင် ကလောမြို့မဈေးထဲ သွားလည်ပြီး အစားအသောက်တွေဝယ်ရင် လွယ်အိတ်ထဲ ထည့်လို့ရအောင်”
“ အင်း…မ..ကရော…ဘာသယ်မှာလဲ”
“ ဘာမှသယ်ဘူးလေ..မောင့်နောက်လိုက်ရုံပဲ… ခစ်ခစ်.. ဒီအဖြူရောင် ဦးထုပ်လေး ဆောင်းပြီးတော့ အလှလိုက်ရုံပဲ… ခစ်ခစ်”
“ ရပါတယ်ဗျာ”
“ ကဲ..အဲ့တာဆို အောက်ဆင်းပြီး မနက်စာစားရအောင် အခန်းပြန်မလာတော့ဘူး.. လွယ်အိတ်ပါယူခဲ့တော့.. အခန်းသော့လည်း မေ့မနေနဲ့ဦးနော်”
“ Yes…sir”
ထို့နောက် ဟိုတယ်ကကျွေးသော နံနက်စာဘူဖေးကိုစားပြီး နှစ်ယောက်သား ထင်းရှူးတောဖက်သို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်၊ အရင်ဆုံး ကလောမြို့မဈေးထဲသို့ ဝင်ပြီး ဒေသအစားအစာများကို ဝယ်ယူကြလေသည်၊ ဈေးထဲလည်း တစ်ပတ်လှည့်ကာ လျှောက်ကြည့်လိုက်သေးသည်၊ ပြီးမှ ဝယ်ယူလာသော ရိက္ခာအစုံအလင်ကို ကျောပိုးအိတ်ထဲထည့်ပြီး ထင်းရှူးတောဖက်သို့ သွားကြလေသည်။
ထင်းရှူးတောနားအရောက်တွင် ဈေးဆိုင်လေးတစ်ဆိုင်တွေ့သဖြင့် သူတို့ဆိုင်က မုန့်အနည်းငယ်ဝယ်ယူအားပေးပြီ ဆိုင်ရှင်အဒေါ်ကြီးဆီ ဆိုင်ကယ်အပ်ခဲ့ကာ ထင်းရှူးတောဖက်သို့ ခြေလျင်ခရီးဆက်ကြလေသည်။ မဝသုန်ကတော့ တော်တော်ပျော်နေပုံရသည်…၊ .အရှေ့ဆုံးကနေ ခြေလှမ်းသွက်သွက်ဖြင့် လျှောက်ကာ ခုန်ပေါက်ပြေးလွှားနေလေသည်၊ ရှူ့ခင်းလှသောနေရာများရောက်သည့်အခါတွင် သူမကိုလည်း ထုံးစံအတိုင်း ဓာတ်ပုံရိုက်ပေးရသေးသည်၊ ကျွန်တော်ကတော့ ကျောပိုးအိတ်လွယ်ပြီး ပုံမှန်အတိုင်းလမ်းလျှောက်လျက် ရှူ့ခင်းများကို ကြည့်ရှူ့ခံစားလေသည်။
ချစ်သူမဝသုန်ကတော့ အပြာနုရောင်ဂါဝန်ရှည်လေးဖြင့် ကျွန်တော့်ဖက်လှည့်ကာ အနောက်ပြန်လမ်းလျှောက်လိုက်.. ဦးထုပ်အဖြူရောင်လေးကိုကိုင်ပြီး ယုန်မလေးလို ခုန်ပေါက်လိုက်နှင့် ပျော်ရွှင်မြူးတူးနေလေသည်၊ သွားရင်းနှင့်ပင် ကျွန်တော့်ဖက်လှည့်ကာ စကားများကလည်း ပြောနေသေးသည်။
“ မောင်…ညောင်းပြီလား”
“ မညောင်းပါဘူး…ဘော်လုံးသမားပဲဟာ သက်လုံကောင်းတယ်ဗျ.. ဒီလောက်ကတော့အပျော့.. ဘာလဲ…မ..က လွယ်အိတ်ကူသယ်ပေးချင်လို့လား”
“ နိုးပါ…ဒို့ကမေးရုံမေးကြည့်တာ..ခစ်ခစ်…ကိုယ့်ဘာသာလွယ်”
“ အဲ့တာဆိုဘာလို့မေးနေသေးတာလဲဗျ”
“ ရော်..မေးချင်လို့လေ..ခစ်ခစ်”
ဟုပြောပြီး သူမရဲ့လျှာလေးကိုထုတ်ကာ ကျွန်တော့်ကို ပြောင်ပြလေသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ထင်းရှူးသီးရနံများသင်းနေသော ထင်းရှူးတော၏ အတွင်းပိုင်းသို့ ရောက်ရှိသွားလေသည်၊ ကျွန်တော်က
“ မ..ရေ..ဆက်သွားဦးမှာလား..အထဲတော်တော်ရောက်နေပြီ”
“ ရောက်တုန်းရောက်ခိုက် အဆုံးထိသွားကြည့်မယ်လေ… လာပါမောင်ရဲ့ ”
“ အတွင်းထဲရောက်သွားရင် လူပြတ်မှာစိုးလို့ မရဲ့”
“ အခုအပြင်မှာကော လူရှိလို့လား”
“ အင်းပါ…သူများတွေက ထင်းရှူးတော အစပ်နားမှာပဲ ဓာတ်ပုံရိုက်ပြီးပြန်ကြတာကို၊ အထဲထိဆိုတော့လည်း နှစ်ယောက်တည်းဆိုတော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပေါ့… ဟီးဟီး”
တော်တော်ကြာကြာသွားလိုက်တော့ ထင်းရှူးတော၏ တစ်ဖက်အစွန်းထိ ရောက်ရှိသွားလေသည်၊ ထိုအခါ ဘေးနားတွင် ဂငယ် ပုံသဏ္ဍန်အပွင့်ဖြစ်နေသော စိန်နားပန်ခြုံတစ်ခုကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ထိုအဝိုင်းထဲတွင်ရှိသော သစ်ရွက်ခြောက်များအား သစ်ကိုင်းတစ်ခုနှင့် ရှင်းလင်းလိုက်လေသည်၊ ပြီးနောက် အခင်းအား လွယ်အိတ်ထဲကနေထုတ်ပြီး ခင်းလိုက်လေသည်၊ အခင်းပေါ်တွင် နှစ်ယောက်သား ကျောချင်းကပ်ထိုင်ပြီး အရှေ့မြင်ကွင်းရှိ ထင်းရှူးတောကြီးကို ကြည့်၍ အမောဖြေကြလေသည်။
ခဏအမောဖြေပြီးသော အခါတွင် မဝသုန်က ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို လမ်းလျှောက်ကြည့်လိုက်သေးသည်၊ လာပါဦး… ဒီဘက်ကနေ ဓာတ်ပုံရိုက်ပေးဦးဟု ဆင့်ခေါ်လေရာ ဓာတ်ဖမ်းသမားလေး ကျွန်တော်မောင်ရဲမာန်က သွား၍ဓာတ်ဖမ်းပေးရသေးသည်၊ ၁၅ မိနစ်လောက် အဲ့နားဝန်းကျင်တစ်ဝိုက် ဓာတ်ပုံရိုက်ပြီးမှပင် စိတ်ကျေနပ်သွားလေသည်။
မဝသုန်သည် ကလေးတစ်ယောက်လို လျှောက်ဆော့ပြီး မောကာမှပင် အခင်းဆီသို့ပြန်လာထိုင်လေသည်၊ ကျွန်တော်က ဗိုက်ဆာပြီလား..မရေ..ဟု မေးတော့သူမက စားမယ်..စားမယ်ဟု ကလေးလေးလို ပြန်ဖြေလေသည်၊ ကျွန်တော်က မနက်ကဈေးထဲက ဝယ်လာသော ကောက်ညှင်းကျည်တောက်နှင့် ပျားလိမ္မော်သီးအချို့ကို လွယ်အိတ်ထဲကနေ ထုတ်ယူလိုက်လေသည်။ သူမက ကျွန်တော့်ရဲ့ရင်ခွင်ထဲကို ကျောရိုးမဲ့သတ္တဝါလေးလိုမှီပြီး ခြေဆင်းထိုင်နေလေသည်၊ ကျွန်တော်က ကျောက်ညှင်းကျည်တောက်ကို နွှာပြီး ပါးစပ်ထဲခွံကျွေးရသေးသည်…၊ သူမကိုလည်းကျွေး.. ကိုယ်လည်းစားပေါ့၊ ကောက်ညှင်းကျည်တောက်နှစ်ချောင်း အကုန်တွင် လိမ္မော်သီးကို ဆက်ပြီး နွှာကျွေးလေသည်၊ လိမ္မော်သီးစားရင်း သူမက
“ စားပြီးရင် ဟိုဘက်နားလေး လမ်းလျှောက်လိုက်ဦးမယ် မောင်လိုက်ဦးမလား”
“ လိုက်ခဲ့မယ်လေ အဝေးကြီးမသွားနဲ့နော် တောထဲရောက်သွားလိမ့်မယ်”
“ မောင်ကလည်း မသွားပါဘူး… အိမ်ကအဖေကြီးကြနေတာပဲ အိမ်နဲ့ခရီးသွားရင် ကတိုက်ကရိုက်နဲ့ ဇိမ်မရှိလို့ သူနဲ့လာပါတယ်ဆို သူကလည်း ပွစိပွစိနဲ့”
“ စိတ်ပူလို့ပြောတာပါ…မောင်လည်းလိုက်ခဲ့မှာပေါ့”
“ မောင်က အဲ့လိုမှပေါ့..ဟီးဟီး”
စားသောက်ပြီး သူမနှင့် အနီးနားတစ်ဝိုက် လမ်းလျှောက်ကြသေးသည်။ လမ်းတွင် တောနေကြာရိုင်းများ ပွင့်နေသည်ကို တွေ့သဖြင့် မဝသုန်က နေကြာပန်းတစ်ခိုင် ချိုးခဲ့သေးလေသည်၊ လမ်းလျှောက်သည်ကနေ ပြန်ရောက်တော့ ကျွန်တော်ကအခင်းပေါ်တွင် ပက်လက်လှန်လှဲလိုက်ပြီး လက်ကိုခေါင်းအုံးကာ ကောင်းကင်ကြီးကို မေ့ာကြည့်လိုက်လေသည်၊ မဝသုန်ကလည်း ကျွန်တော့်ဘေးနားတွင် လာလှဲအိပ်လေသည်။ သစ်ပင်အောက်တွင် ပက်လက်အနေအထားဖြင့် လှဲအိပ်ရာတွင် မြင်ရသည့်မြင်ကွင်းမှာ အလွန်တရာ လှပလွန်းလေသည်၊ နွေဦးကျရောက်တော့မည်ဖြစ်၍ လေရူးများတိုက်ခတ်သဖြင့် ထင်းရူးပင်၏ အကိုင်းအခက်တို့မှာ ဘယ်ညာယိမ်းထိုးနေလေသည်၊ မွန်းလွဲနေကလည်း ထင်းရှူးပင်များကိုဖြတ်၍ ချစ်သူနှစ်ဦးအပေါ် ရွှေဝါရောင် နေရောင်ခြည်ပျောက်များ ဖြာလဲ့ကျနေလေသည်။
(ကျစ်..ကျစ်…ကလိ…ကလိ…ကလိ…ဥသြ…ဥသြ…..ကျစ်…ကျစ်…..ဥသြ…ဥသြ (ကျေးငှက်များအော်သံ))
မဝသုန်က ဘေးနားကနေ
“ ဟင်…နွေတောင် မရောက်သေးဘူး ဥသြသံတွေ ကြားနေရပြီ”
“ ဆောင်းအကုန် နွေးအကူးလေ မရဲ့ ”
“ ဟိတ်..ကောင်လေး…တို့လှလား”
ဟု ဘေးနားလှဲနေသော မဝသုန်က ကျွန်တော့်ဖက်သို့ တစောင်းလေးလှည့်ကာ သူမကို ကြည့်ခိုင်းလေသည်။ မဝသုန်က စောနတုန်းက ချိုးလာခဲ့သော တောနေကြာရိုင်းကိုင်းမှ နေကြာပွင့်တစ်ပွင့်ကို ချိုးပြီး သူမနားတွင်ပန်ထားလေသည်၊ နေကြာပန်းအဝါရောင်က သူမရဲ့ဖြူစင်ဝင်းပနေသော မျက်နှာပေါ်အရောင်ဟက်ကာ ပိုမိုလှနေသယောင်…. ကျွန်တော်က သူမရဲ့ ပါးပြင်လေးကိုသပ်ပြီး ကိုင်လိုက်လေသည်၊ သူမမျက်နှာကိုလည်း သေသေချာချာလေး ကြည့်လိုက်လေသည်၊ သူမရဲ့ သမင်မျက်လုံး…. ဇင်ယော်မျက်ခုံး… ဖြောင့်စင်းနေသော နှာခေါင်းလေးအပေါ်က မှည့်ပျောက်လေး… သူမရဲ့ နားရွက်အောက်ခြေနားလေးက နားသယ်မွှေးနုနုလေးတွေ၊ ဒါတွေကိုပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရသည်မှာ ကျွန်တော့်အတွက် ဘုရားကပေးတဲ့ ဆုလာဘ်တစ်ခုအလား၊ သူမက…
“ မောင်…လှလားလို့”
“ လှလွန်းလို့ မှင်သက်မိနေတာ”
“ မြှောက်သွားပြီ..ခစ်ခစ်”
သူမက ပက်လက်လှဲအိပ်နေသော ကျွန်တော့်ကို စတင်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း လာနမ်းလေသည်၊ သူမအနမ်းက ရှက်ရွံရွံနဲ့… မထိတထိလေး နမ်းပြီးတော့ ခေါင်းကိုအနောက်ပြန်ဆုတ်သွားလေသည်၊ ကျွန်တော်က သူမရဲ့ဂုတ်ပိုးလေးကို လက်နှင့်ဆွဲကိုင်လိုက်ပြီး သူမ မပြီးပြတ်သေးသော အနမ်းတစ်ချို့ကို ဆက်လိုက်လေသည်…..၊ အနမ်းတွေဟာ ချိုမြမြ… နေကြာပန်းလေး၏ ဝတ်မှုန်လေးတွေကို စုပ်ယူစားသုံးနေသည့် ပျားပိတုန်းနှယ်၊ အသက်ရှူသံတွေမှားသည်အထိ အနားမယူပဲ နှုတ်ခမ်းချင်း ဂဟေဆက်မိကြလေသည်။
အနမ်းတွေလှိုင်းထန်ပြီးသောအခါ သူမအား ကျွန်တော်နှင့် ဆန့်ကျင်ဖက်သို့ တစောင်းလေး လှည့်စေလိုက်သည်။ သူမရဲ့နောက်ကျောပြင်တစ်ခုလုံးကို ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲသို့ ကြားလေမတိုးနိုင်အောင် ထည့်ထားလိုက်သည်။ သူမရဲ့ပုခုံးပြင်ကိုအနောက်ကနေ ဖွဖွလေး နှုတ်ခမ်းလေးနှင့် ဖိကိုက်ကာ ခရီးဆက်လေသည်။ ကျွန်တော့်လက်တွေကလည်း သူမရဲ့ရင်ဘတ်ပေါ်တွင်ရှိသော တောင်ကုန်းနှစ်ခုပေါ်သို့ ခရီးနှင်စေလေသည်၊ တောင်ကုန်းပေါ်ကနေ အောက်သို့တဖြည်းဖြည်းဆင်းလာပြီး သူမရဲ့ချိုင့်ဝှမ်းဒေသတွင် ခရီးတစ်ထောက်နားလေသည်၊ သွားလည်ရာတွက် အတားအဆီးဖြစ်နေသော ဂါဝန်ရှည်အစကို အပေါ်သို့ပင့်တင်လိုက်လေသည်။
သူမရဲ့ ချိုင့်ဝှမ်းဒေသက ဧည့်သည်အဖြစ် အလည်အပတ်လာရောက်သော ကျွန်တော့်လက်ချောင်းလေးမျာကို နွေးထွေးစွာပွေ့ဖက်၍ ခရီးဦးကြိုပြုလေသည်၊ ဒေသထွက် သဘာဝအကျိအချွဲရေကန်တွင် လက်ချောင်းလေးကိုစိမ်ကာ အပန်းဖြေလေသည်၊ မပြန်ခင်တွင် ချိုင့်ဝှမ်းဒေသ၏ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သော ပန်းနုရောင် အစိဘုရင်မလေးနှင့်ပါ ထိတွေ့နှုတ်ဆက်ခဲ့သေးသည်။ မဝသုန်ရဲ့ ကိုယ်ခန္တာကပေးသော အထိအတွေ့အာရုံကြောင့် ကျွန်တော့်ခန္တာကိုယ်အောက်ပိုင်းတွင် အိပ်ပျော်နေသော မြွေကြီးနိုးလာလေသည်၊ မြွေကြီးကအတင်းရုန်းကန်လေရာ ဘောင်းဘီကိုချွတ်ပြီး မြွေကြီးကိုလွတ်လပ်ခွင့် ပေးလိုက်လေသည်၊ သူမရဲ့ပေါင်တံတစ်ချောင်းကို လက်ဖြင့်မတင်ပြီး ကျွန်တော့်မြွေကြီးကို ချိုင့်ဝှမ်းဒေသရှိ လှိုင်ဂူထဲသို့ လေ့လာရေးခရီးစဉ် ပို့ပေးလိုက်လေသည်၊ လှိုင်ဂူထဲသို့ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် လည်ပတ်ရသည်မှာ ပျော်ကြောင်း မြွေကြီးက ခေါင်းတဆတ်ဆတ် ညိမ့်ပြလေသည်။
ကျွန်တော်လည်း သူမ၏ခေါင်းလေးကို ကျွန်တော့်ဖက်သို့လှည့်လိုက်ကာ ရမ္မက်ထန်သော အနမ်းများဖြင့် နမ်းရှုံ့ပေးလေသည်၊ လက်ကလည်း ဂါဝန်အပေါ်ပိုင်းကနေ အတင်းထိုးထည့်ကာ သူမ၏ရင်နှစ်မွှာကို ယုယစွာ ကိုင်တွယ်ပေးလေသည်၊ ချစ်သူနှစ်ဦးက တဖြည်းဖြည်းချင်း အချစ်ဆိပ်တက်လာကြပြီး တစ်ကိုယ်လုံး ပူထူလာ၍ နှလုံးခုန်နှုန်းများ အမြင့်ဆုံးအထိ ရောက်ရှိသွားကြလေသည်၊ မဝသုန်က ပါးစပ်လေး မဟတစ်ဟဖြင့်…
“ အင်း….အင်းး..အင်း…မောင်….အင်း….အင်း…ကောင်းတယ်”
“ ဇွိ..ဇွိ….ဇွိ”
“ အင်း….မ…ရဲ့ရင်သားကိုတအားမကိုင်နဲ့…အင်းးး..မောင်..အင်းးး…အွန်းးးးး”
ဟု ငြီးလေသည်။ ကျွန်တော်က တစ်စောင်းလှဲ၍ ဆက်ဆံရသည်မှာ အားမရ၍ ထိုင်လိုက်လေသည်၊ အနည်းငယ်ပူလာ၍ ကျွန်တော့်အင်္ကျီကိုလည်း ချွတ်လိုက်လေသည်…၊ ပုဇွန်တုတ်ကွေးလေးကို လှဲနေသော မဝသုန်၏အောက်ပိုင်းကို အကုန်မြင်ရအောင် ဂါဝန်ကို ခါးအထိ မတင်လိုက်လေသည်၊ ထိုအခါမှပင် လုံးဝန်းဖြူစွတ်နေသော ဖင်လုံးလုံးလေးကိုရော.. အထုတ်အသွင်းလုပ်နေသည့် သူမရဲ့ ပခြုပ်ထဲက အရည်ဖြူများဖြင့် စိုရွှဲနေသော မြွေကြီးကိုရော သေချာမြင်ရလေသည်၊ သူမ၏တင်ပုဆုံကနေ သေချာကိုင်ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း အဆုံးထိရောက်အောင် သွင်းပေးနေလေသည်၊ မကြာခင်ပင် သူမရဲ့ငြီးညူသံလေးများပေါ်လာကာ အဖုတ်ထဲက တဆစ်ဆစ်ဖြင့် ညှစ်၍ မဝသုန်တစ်ယောက် တိမ်တွေပေါ်သို့ ရောက်ရှိသွားလေသည်။
“ ဇွိ……ဇွိ……ဇွိ….ဖတ်….ဖတ်….ဖတ်…အင်း…မောင်….အင်း…အင်းး….အွန်း….အွန်း….အွန်း…အွန်း…..အီး….အီး…အွန့်…အွန့်…..အင်းး”
ကျွန်တော်ကတော့ အခုထိ တစ်ကြောင်းမပြီးသေး…၊ ချစ်ရသော နေကြာပန်းလေး ဖူးငုံနေရာမှ ပွင့်အာလာအောင် စိတ်နှစ်ထားရသောကြောင့် ဖြစ်သည်၊ ဒီတစ်ခါက သူမအတွက် ဒုတိယအကြိမ် ဆက်ဆံမှုဖြစ်၍ ပထမဆုံးတစ်ခေါက်ကလို နာကျဉ်မှုသိပ်မရှိပဲနှင့် အရသာကိုပြည့်ပြည့်ဝဝ ခံစားစေလိုသောကြောင့်ဖြစ်သည်၊ သူမ ခရီးဆုံးတိုင်ရောက်သွားသောအခါတွင် ခဏနားစေပြီး သူမရဲ့ကိုယ်ပေါ်ရှိသော ဂါဝန်ရှည်ကိုရော… ဘော်လီကိုပါ ချွတ်ပေးလိုက်လေသည်။
ထင်းရှူးတောထဲက စိန်နားပန်ခြုံနားတွင် ချစ်သူနှစ်ဦး အဝတ်ဗလာကျင်းကာ သဘာဝနှင့် တစ်သားထဲ ဖြစ်သွားလေသည်၊ သူမကို လှဲနေရာမှ ဆွဲထူလိုက်ပြီး ဖားမလေးလို လက်ထောက်စေပြီး… ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ကား၍ထားစေသည်၊ သူမရဲ့ သဘာဝတင်ပါးနှစ်လုံးကို လက်ဖြင့်ပွတ်သတ်ပြီး ဖြစ်ညှစ်ပေးလိုက်သည်၊ ပြီးနောက် အချစ်ရည်များဖြင့် စိုရွဲနေသော သူမရဲ့ ပန်းဖူးလေးကို အနမ်းပေးလိုက်လေသည်၊ အနမ်းပေးတာ ခဏကြာတော့ သူမက
“ အား….မောင်…ပြန်ဖြစ်လာပြီ…အား…အထဲကယားတယ်…မောင်…မောင်”
“ အား…..မောင်ရေ…လူများကိုမနှိပ်စက်နဲ့တော့ကွာ……မောင်…ချစ်ပေးတော့ကွာ…မောင်…အားးးးးး….ရှီးးးးး”
ကျွန်တော်က ပန်းဖူးလေးကို အနမ်းပေးတာကိုရပ်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့်မြွေကြီးကို ပန်းဖူးလေးနှင့် တေ့ပေးလိုက်လေသည်၊ သူမက ဖင်ကိုအနောက်သို့ကော့ပြီး စီးကြိုလေသည်၊ ကျွန်တော်လည်း ရုတ်တရက် ဆတ်ကနဲ အထဲသို့ ထည့်ပေးလိုက်သည်။
“ အား…..ကောင်းလိုက်တာမောင်ရယ်… အင်းးး.အင်း…အင်း…အင်း”
“ မ..က အနောက်ကနေလည်း အရမ်းလှတာပဲဗျာ… ကျွန်တော်မထိန်းနိုင်တော့ဖူး…ရော…ရော့…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဗြစ်…ဗြစ်..ဗြစ်…ဗြစ်”
“ အီး…အင်း…အင်း…အင်း…အင်း….အွန်း…အွန်း..အွန်းးးးး”
ကျွန်တော်က သူမလက်နှစ်ဖက်ကိုဆွဲထူလိုက်ပြီး ဂျိုင်းနှစ်ဖက်ဖြင့်ညှပ်ကာ အပေါ်အောက်ခုန်နေသော သူမရဲ့ချိုဗူးနှစ်လုံးကို နယ်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ဆောင့်ပေးလိုက်သည်၊ သူမကလည်း အနောက်ပြန်လှည့်ကာ ကျွန်တော်နှင့် အနမ်းချင်းဖလှယ်လေသည်။
“ အွန်း….ဝွန့်….ဝွန့်…ဝွန့်….အင်း…..ပြွတ်စ်…ပြွတ်စ်….ပြွတ်စ်… ပြွတ်စ်”
“ ဖတ်….ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…အား……..အား…..အင့်….အင့်…အင်…..အွန်း….အွန်း…အွန်း….မောင်…အွန်း”
“ မောင်…မောင်…မောင်…ကောင်းတယ်…ကောင်းတယ်…..အား…အား..အား…အားးးးးးးးး”
သူမက နောက်တစ်ခေါက် ဂိတ်ဆုံးသို့ရောက်သွားကာ သူမခန္တာကိုယ်အရှေ့ပိုင်းက အပေါ်သို့ကော့တက်သွားပြီး အောက်တွင်ခင်းထားသော အခင်းပေါ် မှောက်ယက်ကျသွားလေသည်၊ ကျွန်တော်လည်း မကြာခင် ခရီးဆုံးတော့မည်ဖြစ်သဖြင့် သူမရဲ့ခါးပေါ်ရှိ တင်ပုဆုံးရိုးနှင့် ကျောရိုးဆက်သော နေရာလေးရှိ အခွက်လေးနှစ်ခုကို လက်မနှစ်ချောင်းထည့် ခါးကိုအပြီကိုင်ကာ လူ့ဘဝ၏ နိဗ္ဗာန်သို့ ချစ်သူနှင့်အတူ ရောက်သွားကြလေသည်။
“ ဖုန်း…ဖုန်း…ဖုန်း….ဖတ်….ဖတ်…ဖတ်….ဖတ်…ဖတ်……အင်း..အင်း..အင်း..အင်းမောင်…..အား..အား..အား”
“ ဖတ်…ဖတ်…ဇွိဇွိဇွိ….. ဇွိဇွိဇွိ…..အင်း….အား…အား…အား…အား….အား….မ..ကျွန်တော်ပြီးပြီဗျာ….ရော့..ရော့…ဖတ်…ဖတ်..ဖတ်…ဖုန်း..ဖုန်း..ဖုန်း”
“ အင်း….အင်း…အွန့်…အွန့်….ဖတ်…ဖတ်..ဖတ်…ယား….အား..အား..အားးးးးးး”
ခရီးဆုံးထိ ရောက်ပြီးသောအခါ ချစ်သူနှစ်ဦး တစ်ဦးကိုတစ်ဦးပွေ့ဖက်ပြီး သဘာဝအလှတရားကြားထဲတွင် ဘဝ၏အလှအပကို ခံစားကြလေသည်၊ အမောပြေတော့ ပြန်လည်၍ ချစ်စခန်းဝင်ပြီး လောကရဲ့နိဗ္ဗာန်ကို အတူသွားဖြစ်ခဲ့ကြလေသည်။
ကျွန်တော်နှင့် မဝသုန်တို့နှစ်ယောက်သား ထင်းရှူးတောဆီသို့ပျော်ပွဲစား ထွက်ပြီး ဟိုတယ်သို့ပြန်အရောက်တွင် ရေမိုးချိုးပြီး ကိုယ့်ကုတင်ပေါ်ကိုယ်လှဲကာ အနားယူနေကြသည်၊ မဝသုန်ကတော့ သူမဖုန်းကိုနားကြပ်တပ်ကာ ဇာတ်ကားကြည့်နေသည်ထင်သည်၊ ကျွန်တော်က ထင်းရှူးတောထဲမှာ သိုင်းချရတာများသွားသဖြင့် အစာစားပြီး ဗိုက်ပြည့်တော့ အိပ်ရာပေါ်တက်ပြီး အိပ်ဖို့ရာ ကြံရွယ်လိုက်လေသည်။
အိပ်ခါနီး မဝသုန်ဆီသို့သွားကာ နားကြပ်ကိုဖြုတ်လိုက်ပြီး ကျွန်တော်က..
“ မ..မအိပ်သေးဘူးလား…ဘာတွေကြည့်နေတာလဲ”
“ ကိုရီးယားကားလေ…မောင်..ပင်ပန်းနေပြီမလား..အိပ်တော့လေ”
“ အင်း..မ..ရောဘယ်အချိန်အိပ်မှာလဲ”
“ မလည်းခဏနေအိပ်တော့မယ်…ဇာတ်ကားကကောင်းခန်းရောက်နေလို့ အိပ်တော့လေ…မောင်..မနက်ကြစောစောထကြမယ်နော်”
“ ဟင်..ဘယ်သွားစရာကျန်သေးလို့လဲ”
“ ဘယ်မှမကျန်ပါဘူး..မနက်ဖြန်နောက်ဆုံးရက်ဆိုတော့ ဟိုတယ်မှာပဲ နားကြမလားလို့ .. ဒီရောက်ကတည်းက မနက်ဆို နောက်ကြမှပဲ နိုးကြတာကိုး… အဲ့တာကြောင့် မနက်အစောထပြီး လမ်းလျှောက်ကြမလားလို့ပါ”
“ ဟုတ်ပြီလေ…လမ်းလျှောက်တာလည်း သဘောကျတယ်… ဟိုတယ်မှာနားမယ့် အစီအစဉ်တော့ ပိုတောင်သဘောကျသေးတယ်.. ဟီးဟီး”
“ နှာဘူးလေး…မင်းဘာတွေးနေတယ်ဆိုတာ သိပါတယ်နော်”
“ မ..လည်း သဘောကျတယ်မလား”
“ မသိဘူး…ဘာတွေလာမေးနေတာလဲ..သွား..အိပ်ချေတော့”
“ ဟုတ်ကဲ့…good night နော်..မ..မွ”
မနက်ခြောက်နာရီရောက်တော့ မဝသုန်ပေးထားသည့် alarm က တဂွီဂွီအော်လေသည်၊ ကျွန်တော်က သူမထက် အရင်နိုးလာလေသည်….၊ သူမကတော့ သူ့ဘေးနားဖုန်းက အော်နေတာတောင်မနိုး…. ခေါင်းမှီးခြုံပြီး ဆက်အိပ်နေလေသည်၊ ကျွန်တော်က သူမခြုံထားသော စောင်ကိုဆွဲဖယ်လိုက်ပြီး….
“ မ..ရေ..ထတော့လေ…သူပဲ မနက်အစောလမ်းလျှောက်မယ်ဆိုပြီးတော့”
“ အွန်း…အင်းး….နောက်ထပ်ငါးမိနစ်ပဲမောင်…နှပ်လိုက်ဦးမယ်”
“ ပြီးတာပဲ”
ငါးမိနစ်ဆိုသော်လည်း ကျွန်တော်သန့်စင်ခန်းထဲဝင်ကာ မျက်နှာသစ်သွားတိုက်ပြီးသည်ထိ သူမက အိပ်ရာပေါ်က ခြေမချသေး။ ထို့ကြောင့် အကြမ်းနည်းသုံးကာ စောင်ကိုလည်းဆွဲဖယ်ပြီး လူကိုလည်း လက်ကနေ အားဖြင့် ဆွဲထူလိုက်ရသည်…၊ ဒါတောင် သူမက
“ နောက်ထပ်ငါးမိနစ်ပဲကွာ…မောင်ကလည်း..ခဏပဲ..အွန်း…အွန်း”
ဟူ၍ အပျင်းကြီးနေသေးသည်၊ ကျွန်တော်က လက်မလျှော့ပဲ ထူပေးလိုက်မှပင် သူမကလက်မောင်းကို အပေါ်သို့ဆန့်တန်းကာ အကြောဆန့်လိုက်ပြီး တဝါးဝါးဖြင့် သန့်စင်ခန်းထဲသို့ ဝင်သွားလေသည်၊ မျက်နှာသစ်ပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ ကျွန်တော်က
“ မ..ရဲ့မျက်လုံးကြီးတွေကလည်းမို့အစ်နေတာပဲ…ညက ကိုရီးယားကားကြည့်ရင်းငိုထားလို့လား”
“ မဟုတ်ပါဘူး… ညကအပြီးထိ ကြည့်လိုက်တော့ ညနည်းနည်းနက်သွားလို့… ကဲ.. အဝတ်အစားလဲပြီး သွားကြမယ်လေ”
“ ကျွန်တော်ကပြီးပြီ..မ..ကိုစောင့်နေတာ”
သူမ အဝတ်အစားလဲပြီးနောက် နှစ်ယောက်သား အောက်ဆင်းကာ ထမင်းစားကြပြီး မြို့ထဲသို့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး လမ်းလျှောက်သွားကြလေသည်၊ လမ်းတလျှောက်တွင် ကလောမြို့၏ ရှူ့ခင်းအလှများ… အိမ်ယာအလှများကို ကြည့်ပြီး လတ်ဆတ်သောလေကို တဝကြီးရှူကာ နှစ်ယောက်အတူ လမ်းလျှောက်ကြလေသည်။ ၉ နာရီ လောက်ရောက်တော့ ဟိုတယ်ကို ပြန်ရောက်ခဲ့ကြလေသည်၊ ရေချိုးရန် ချွေးတိတ်အောင် ခဏနားကြလေသည်…၊ ခဏကြာတော့ မဝသုန်က ထမိီရင်လျားကာ ရေချိုးခန်းသို့ဝင်ရန် ပြင်လေသည်၊ ရေချိုးခန်းတံခါးနားအရောက်တွင် သူမက… ကုတင်ပေါ်လှဲနေသော ကျွန်တော့်ဖက်သို့လှည့်ကာ ပြုံးစိစိဖြင့်…
“ မောင်….ရေအတူချိုးကြမလား”
ဟုမေးလေသည်၊ ဒီကလည်း နှစ်ခါမမေးရ ဖိုးကျိုင်းတုတ်လေးဆိုတော့…
“ ဟဲဟဲ…ငါးစက္ကန့်ပဲစောင့်”
ဟုပြောပြီး အင်္ကျီရော ဘောင်းဘီရော ချွတ်ကာ ကိုယ်တုံးလုံးဖြင့် သူမနောက်သို့ လိုက်သွားလေသည်။ ရေချိုးခန်းထဲရောက်တော့ သူမအနောက်ကနေ သိုင်းဖက်ပြီး ရင်လျားထားသော ထမိီအား ဆွဲချွတ်လိုက်လေသည်၊ သူမက..
“ မောင်… လက်ကငြိမ်ငြိမ်နေဦး ရေအရင်ပြီးအောင်ချိုးရအောင်… ရေချိုးကန်ထဲ မ… ရေနွေးစပ်ထားတယ်… သွား ဆပ်ပြာနည်းနည်း ထပ်ထည့်လိုက်ဦး အမြုတ်က လိုနေသေးတယ်”
“ ဟုတ်ကဲ့ပါ ခင်ညာ”
“ အင်း မောင်..အရင်ရေထဲစိမ်နှင့်…မ..က ဒီနေ့ ခေါင်းမလျှော်တော့ ဆံပင်ကိုထုံးပြီး ရေမစိုအောင် အကာနဲ့ စွပ်လိုက်ဦးမယ်”
“ မြန်မြန်လာခဲ့နော်…”
ကျွန်တော်က သူမစပ်ထားသော ရေနွေးပူပူထဲတွင် ဆပ်ပြာရည်ထပ်ထည့်ကာ အမြုတ်များများထွက်ရန် ပြုလုပ်လိုက်ပြီး ရေကန်ထဲသို့ဝင်ကာ ရေစိမ်နေလိုက်လေသည်၊ ခဏကြာတော့ သူမက ရေကန်ထဲသို့ဝင်လာပြီး ကျွန်တော့်ဘက်ကိုကျောပေးကာ ခြေဆင်းထိုင်နေသော ကျွန်တော့်ပေါင်ကြားထဲသို့ သူမဖင်ကြီးဖြင့် ထိုင်ချလိုက်လေသည်၊ ပြီးတော့သူမက အနောက်ကိုမှီပြီး ရင်ခွင်ထဲတိုးဝှေ့ကာ ခေါင်းကို ကျွန်တော့်ပုခုံးပေါ် တင်ထားလေသည်၊ သူမက..
“ ရေနွေးစိမ်ရတာကောင်းလိုက်တာနော်…အညောင်းပြေတယ်..ရေနွေးနဲ့ချိုးတာ”
“ အင်း…ဟုတ်တယ်မ..ကျွန်တော်ဂျီးတွန်းပေးရမလား”
“ ခဏနေမှတွန်းလေ…အခုမှရေထဲစစိမ်တာ…ရေနူးအောင်လုပ်လိုက်ဦး”
“ အင်းပါ…မရယ်…အင်း…ပြွတ်…ပြွတ်စ်…ပြွတ်စ်”
ကျွန်တော် ထိန်းမထားနိုင်တော့ ပုခုံးပေါ်မှီပြီး စကားပြောနေသော သူမရဲ့ဟန်ပန်လေးက အင်မတန်မှ ချစ်စရာကောင်းလွန်းနေလေသည်။ သူမ အသက်ရှူသွင်းရှူထုတ်လိုက်တိုင်း နှာခေါင်းထဲကလေလေးက ကျွန်တော့်ရဲ့လည်ပင်းပေါ်ကို ကျီစယ်နေလေသည်၊ ထို့ကြောင့် သူမရဲ့မျက်နှာလေးပေါ်ကို အနမ်းများ ကြဲချလိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းမိတော့ သူမကလည်း လျှာဖျားလေးကို ထုတ်ကာသွင်းကာ ပြန်လည်တုန့်ပြန်နမ်းလေသည်။ ရေနူးသည်… မနူးသည်တော့ မသိ။ ကျွန်တော့်လက်ဖဝါးပြင်နှစ်ခုလုံးကတော့ သူမရဲ့ ရင်သားနှစ်မွှာပေါ်တွင် ဆော့ကစားနေသည်၊ သူမလည်း စိတ်လှုပ်ရှားနေပုံရသည်။ အထဲသို့နစ်ဝင်နေသော နို့သီးခေါင်းလေးများက တဖြည်းဖြည်းကြွတက်လာသည်၊ ကျွန်တော့်ရဲ့ မြွေကြီးကလည်း သူမခုထိုင်နေသော ဖင်နှစ်ခြမ်းအောက်တွင် နိုးထလာလေသည်။
ကျွန်တော့်လက်တစ်ဖက်က မဝသုန်ရဲ့ချိုဗူးကြီးတွေဆီကနေ စောက်ဖုတ်မုန့်ပေါင်းလေးဆီသို့ တဖြည်းဖြည်း ဆင်းသွားလေသည်၊ ဂီတာကြိုးညှိသလို အသံထွက်မှန်အောင် ကြိုးကိုအလျော့အတင်းလုပ်ရသလို မဝသုန်ရဲ့ညီမလေးကိုလည်း လက်ချောင်းလေးဖြင့်… ညင်သာစွာ အထုတ်အသွင်း ပြုလုပ် ပေးလိုက်သည့်အခါ… မဝသုန်တစ်ယောက် တအင်းအင်းဖြင့် အသံထွက်လာလေသည်။ မဝသုန်ရဲ့ ရွှေလည်တိုင်ကိုလည်း အလွတ်မပေး။ တရှိုက်မက်မက် စုပ်နမ်းပေးလေသည်။ လည်တိုင်ပြီးတော့ သူမရဲ့ နို့အုံလေးအလှည့်ပေါ့။ သူမကတော့ အရသာကောင်းကောင်းသိနေပြီဖြစ်၍ နို့သီးခေါင်းလေးကို စုပ်ယူပြီး လျှာဖြင့် ကစားပေးလိုက်သောအခါများတွင် ရင်ဘတ်ကို ကော့ကော့ပေးလေသည်၊ အောက်ကလက်ကလည်း… အစိလေးကိုပွတ်… အပေါ်ကလည်း ချိုဗူးကိုမလွတ်တမ်း စုပ်ပေးလိုက်တော့ မဝသုန်တစ်ကိုယ်လုံး လှုပ်စိလှုပ်စိဖြစ်လာကာ သာယာနာပျော်ဖွယ် ညည်းသံလေးထုတ်ပြီး တစ်ချီပြီးသွားရှာလေသည်။
“ မောင်…ဟင်း….ဟင်း…အင်း…မောင့်…..အင်း…အွန်း…..အွန်း….အွန်း…အွန်းးးးးးးးးး”
သူမ ပြီးခါနီးတော့ ခန္တာကိုယ်တစ်ခုလုံးကို လိမ်ဖယ်…လိမ်ဖယ်ဖြင့် လှုပ်နေသဖြင့် ကန်ထဲက ရေတော်တော်များများလျှံကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ဖိတ်စင်သွားလေသည်၊ သူမပြီးသွားတော့ ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲတွင် ခဏအနားယူပြီး ငြိမ်သက်နေလေသည်၊ ပြီးတော့ သူမက
“ လာ…ထတော့ ရေကို ပြီးအောင် အရင်ချိုးရအောင်”
ဟုပြောပြီး ကန်ထဲရှိတဲ့ရေကို ဖောက်ချလိုက်လေသည်။
ပြီးသောအခါမှ ရေပန်းဖြင့် မတ်တပ်ရပ်ကာ အပြီးသတ်ရေချိုးကြလေသည်။ ကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံးကိုလည်း ဆပ်ပြာဖြင့် ပွတ်တိုက်ဆေးကြောပေးလေသည်၊ သိတဲ့အတိုင်း စောနတုန်းက အရှိန်ကြောင့် လီးကမိုးမျှော်ထောင်မတ်နေရာ။ မကျနိုင်ဘဲ ဟိုဘက်ရမ်းလိုက် ဒီဘက်ရမ်းလိုက်နှင့် ရှိနေလေသည်။ ဆပ်ပြာတိုက်ရေချိုးပြီးတော့ သူမက ကျွန်တော့ကို ရေချိုးတဘတ်ဖြင့် ရေသုတ်ပေးလေသည်၊ ပြီးမှသူမရဲ့ ခန္တာကိုယ်ကိုသုတ်လေသည်။ ပြီးတော့ မပြောမဆို ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်ပေါ်ထိုင်ချလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ရဲ့လီးကို လက်ဖြင့်ကိုင်ကာ ဂွင်းထုပေးလေသည်၊ ဂွင်းထုပေးရင်း… ကျွန်တော့်ညီလေးကို ပြုံးစိစိဖြင့် ကြည့်နေလေသည်..၊ ကျွန်တော်က…
“ ဘာတွေပြုံးစိစိနဲ့ ကြည့်နေတာလဲ”
လို့ မေးတော့ သူမက
“ အောင်ကောင်းထက် အဆောင်မှာတုန်းက မောင်ရေချိုးရင်း ဂွင်းထုနေတာကို မ တွေ့သွားတဲ့ဟာကို သတိရမိသွားလို့ပါ… ခစ်ခစ်”
“ အဲ့ဒီတုန်းက မ အကုန်မြင်သွားသေးလား”
“ မြင်တာပေါ့… အဲ့တုန်းက မ.. က ယောက်ျားလေးဟာဆိုလို့ ကလေးတွေဟာပဲ မြင်ဖူးတာ၊ မောင့်ဟာကို ရေချိုးခန်းထဲမှာ တွေ့လိုက်ရတော့ လန့်ဖြန့်သွားတာ”
“ ကျွန်တော်လည်း အဲ့တုန်းက တော်တော်ရှက်သွားတာ… ဟီး”
“ ရေချိုးခန်းထဲဝင်ချိုးရင်လည်း ဂလန့်သေချာမချဘူး… ပြီးတော့ မဟုတ်ကဟုတ်ကကလည်း လုပ်နေသေးတယ်… နှာဘူးလေး… ဖြန်း”
မဝသုန်က ဂွင်းထုပေးနေရင်း မပြောမဆို ကျွန်တော့်ဖင်ကို လက်ဝါးဖြင့် ရိုက်ထည့်လိုက်တော့ တွန့်တက်သွားလေသည်၊ ရိုက်ပြီးမှ သူမက အပေါ်သို့ မော့ကြည့်ကာ
“ နာသွားလား..”
“ အင်းနည်းနည်းပါ…ရပါတယ်”
“ အနာပြေအောင်လုပ်ပေးမယ်…ဖွ..အွင့်”
“ အား….ရှီး….မ..အား…”
သူမက အနာပြေအောင်လုပ်ပေးမယ် ပြောပြီး ဒစ်ဖျားကိုအနောက်သို့ ဆွဲလှန်လိုက်ကာ သူမရဲ့နှုတ်ခမ်းဖူးလေးကိုဟပြီး ပါးစပ်ထဲဆွဲစုပ်ပြီး ပလွေမှုတ်ပေးလေသည်၊ ကျွန်တော်ချစ်ရတဲ့ ကောင်မလေးက ကျွန်တော့်ကို ဒီလိုပြုစုပေးလာတော့… ကြည်နူးခြင်း နှင့် အားနာခြင်းကို ရောပြွန်းခံစားလိုက်ရသည်၊ ကျွန်တော်က သူမရဲ့ခေါင်းကိုကိုင်ပြီး လီးနှင့် ခွာလိုက်ကာ..
“ မ..အားနာစရာကြီး…ဒီလိုမလုပ်ပါနဲ့”
လို့ပြောတော့ သူမက
“ မောင်လည်း မကို မရွံမရှာ လုပ်ပေးခဲ့သေးတာပဲ၊ မလည်း မောင့်ကို ကောင်းအောင် လုပ်ပေးချင်တယ်.. မနေ့ညက ဘယ်လိုလုပ်ရလဲတောင် အင်တာနက်ထဲကရှာကြည့်ထားရတာ… မ.. လုပ်ပေးတာ အဆင်ပြေတယ်မလား”
“ ကောင်းပါတယ်…ဒါပေမယ့်…ဖြန်း..အား”
“ ကောင်းရင်ငြိမ်ငြိမ်နေ…စကားမများနဲ့…အွန့်…ပြွတ်…ပြွတ်”
ကျွန်တော်က ငြင်းဆန်နေတော့ သူမက ကျွန်တော့်ပေါင်ကိုအသာရိုက်လိုက်ပြီး ဆက်လက်၍ မှုတ်ပေးလေသည်၊ ညက သူမသင်ခဲ့သည့် သင်ခန်းစာတွေအတိုင်း သဝေမသိမ်း လိုက်လုပ်ပေးနေရှာပုံပေါ်သည်၊ ကပ္ပါယ်အိတ်လေးကိုလည်း… ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်.. ငုံလိုက်…. လီးဒစ်လေးကိုလည်း လျှာလေးဖြင့် ရစ်ပတ်ရင ပါးစပ်ထဲသို့ အာလေးဖြင့်ဖိကာ ဂွင်းတိုက်ပေးလေသည်၊ ကျွန်တော့်ညီလေးကလည်း သူမရဲ့အပြုအစုကို အင်မတန် သဘောကျနေလေသည်၊ သူမ ပလွေပေးတာ.. နှစ်မိနစ်လောက်ကြာတော့ ကျွန်တော်က.. သူမခေါင်းကို ဆွဲခွာလိုက်ကာ…
“ မ..တော်တော့..ကျွန်တော်လုပ်ချင်ပြီဗျာ..ထတော့”
“ ဟင့်အင်း..ပြီးအောင်လုပ်ပေးမယ်လေ”
“ နောက်တစ်ခါမှလုပ်တော့..ထ”
ဆိုပြီး ထိုင်နေသော သူမကို ဆွဲထူလိုက်လေသည်။ ပြီးနောက် သူမကို အနောက်သို့လှည့်ကာ ဘေစင်ပေါ်တွင် လက်ထောက်ခိုင်းပြီး ဖင်ကိုကော့ပြီး ခါးကိုကုန်းစေလိုက်သည်….၊ သူမကလည်း ကျွန်တော့်အလိုကို လိုက်ပေးရှာသည်၊ ကျွန်တော်က ဒီတစ်ခါ ငါ့အလှည့်ပဲကွာဟုတွေးပြီး ထိုင်လိုက်ကာ သူမရဲ့ပေါင်ကားထားသော အောက်သို့ ထိုင်ချလိုက်လေသည်။ မဝသုန်က ဘေစင်ပေါ်တွင် လက်ထောက်ပြီး ဖင်ကုန်းပေးထားသဖြင့် ထိုင်လိုက်သောအခါ ပြူးပြူးလေးထွက်နေသော အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို မြင်ရလေသည့်၊ ကျွန်တော်က အချိန်ဆွဲမနေတော့ပဲ ဖင်နှစ်ခြမ်းကိုဖြဲလိုက်ပြီး အဖုတ်ကို လျက်ပေးလိုက်လေသည်။
“ မောင်….အာ့….မောင်….အင်း….အွန်း…ဟင်း…ဟင်း…မောင်ရေ…အား”
“ ပလပ်…ပလပ်…ပလက်…အား…ဟင်း…အွန်း…ဝွန်း…အင်း…..ပလက်..ပလက်..ပလက်…ပြွတ်….ပြွတ်…..အင်း…မောင်…ထည့်ပေးတော့ကွာ….အား…အထဲကယားနေပြီ…လုပ်ပေးတော့..ဟင့်…ဟင့်”
သူမရဲ့အဖုတ်ထဲ အရည်များပြန်စိုလာတော့ မတ်တပ်ရပ်ပြီး ဖင်ကုန်းပေးနေသော မဝသုန်ရဲ့ အဖုတ်ဖူးဖူးလေးထဲသို့ အကြောများထောင်နေသော လီးကို သူမတောင်းဆိုနေသလို သွင်းပေးလိုက်လေသည်….
“ ဇွိ…ဇွိ..ဇွိ….ဗြစ်…ဗြစ်..အင်း..မောင်..ကောင်းတယ်…အဆုံးထိထည့်ပေး…အင်း….မောင်…ကြိုက်တယ်…….အင်း..အင်း”
“ ဆောင့်ပြီနော်…မ.ရေ…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…..ဖတ်…ဖတ်…ဇွိ..ဇွိ..ဇွိ…ဗြစ်ဗြစ်ဗြစ်….အင်း….အင်း…အင်း…မောင်…ဆောင့်ပေး…အင်း..မြန်မြန်လေး…အား”
“ အား…ဟင့်…အား…အား…မောင်ရေ…အား…အား..ကောင်းတယ်ကွာ….မရဲ့နို့လေးတွေကို ကိုင်ပေး…အား…အား..အင်း…ဟုတ်တယ်…အဲ့လိုလေးနယ်ပေး…အား”
“ မ..ရာ..နို့တွေက ကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တာ…ရော့….ရော့…ဖတ်…ဖတ်…ကျွန်တော်လုပ်ပေးတာကိုကြိုက်လား…အင့်..အင့်”
“ အင်း..အင်း..ကြိုက်တယ်…..အင်း..အင်း”
ရေချိုးခန်းထဲက ဘေစင်ကိုလက်ထောက်ပြီး သူမကတင်ပါးကို အနောက်ပြန်ပြီး ဆောင့်ပေးလေသည်။ ကျွန်တော်ကလည်း ရှိသမျှအားကုန်ထုတ်ပြီး ဆောင့်လိုးပေးလေသည်၊ ဘေစင်ရှေ့က မှန်ကရေငွေ့ရိုက်သဖြင့် ဝါးနေရာ လက်ဖြင့် ကြည်အောင်ပွတ်လိုက်တော့ ရမ္မက်ထန်နေတဲ့ မဝသုန်ရဲ့မျက်နှာလေးကို မြင်ရလေသည်။ သူမရဲ့ထန်နေတဲ့မျက်နှာလေးကို ကြည့်ပြီး ဆောင့်ပြီးလိုးပေးတာ ပိုပြီးအရသာထူးလေသည်။ သူမရဲ့ဂျိုင်းအောက်ကနေ လက်နှစ်ဖက်ကိုလျှိုကာ ဘယ်ညာယိမ်းနေသော ရင်သားနှစ်မွှာကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်နယ်ကာ အရှိန်ကိုအဆုံးထိတင်ပြီး ဆောင့်လိုးပေးလိုက်လေသည်။
“ ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…အား…အား..အား…မောင်…အား..ကြပ်တယ်ကွာ……မ.ပြီးတော့မယ်..အားအား…မြန်မြန်လေး…အား..မောင်”
“ ဖတ်…ဖတ်..ဖတ်..ဇွိ…ဇွိ…ဇွိ…ဗြစ်…ဗြစ်…ဗြစ်…အင်း…အွန့်….အား…ကောင်းတယ်..အား..အား…အွန်းးးးး”
“ ဖတ်ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…အား….အား…အား……အားးးးးးးးးးးးး” (fuck combo ×2 ×3 ×4 ×5 ×6 ×7 ×8 ×9 ×10 ×11 ×12 x13 x14 👉👉👌👌👌🔥🔥🔥💦💦💦💦💦🌬🌬🌬🌈🌈🌈🌈🌈☄☄☄☄🌚🌚🌚)
မဝသုန်ရော ကျွန်တော်ပါ ဒူးများခွေညွတ်ကျပြီး ပြီးသွားလေသည်၊ သူမရဲ့အဖုတ်လေးထဲသို့ သုတ်ရည်များကို တဆစ်ဆစ်ဖြင့် ပန်းထည့်ပြီး နဖူးကလေများပင် တစီစီဖြင့် ထွက်သွားလေသည်။ စိတ်ရှိတိုင်း နှစ်ယောက်သား ထင်တိုင်းကြဲပြီးလို့ အားရတော့မှ ရေချိုးခန်းထဲကနေ ထွက်လာခဲ့ကြလေသည်၊ ကျွန်တော်က အဝတ်အစားဝတ်ရန်ပြင်နေတဲ့ မဝသုန်ကို အနောက်ကနေဖက်ကာ လီးကိုညှောင့်ပြီး ထောက်လှမ်းရေး လုပ်လိုက်လေသည်….၊ သူမက..
“ ဟာ…မောင့်ဟာက ပြန်ဖြစ်လာပြန်ပြီလား၊ ညမှလုပ်တော့နော်… သိလားလို့… မောင်.. ဟာ”
“ အခုလည်းအားနေတာပဲကို…ဟဲဟဲ..ညကြတော့လည်းနောက်တစ်ချီပေါ့”
“ မဟုတ်ဘူး..မ.အပြင်သွားစရာရှိလို့…ခဏဖယ်ပေးဦး”
“ ပြောတော့ ဘာအစီအစဉ်မှ မရှိဘူးဆို”
“ မောင်နဲ့ပဲမရှိတာလေ….မ..အဝေးသင်တက်တုန်းက သူငယ်ချင်းကောင်မလေးတစ်ယောက်က ဒီမြို့မှာ တာဝန်ကျနေတာ အဲ့တာ သူနဲ့သွားတွေ့မလို့”
“ မောင်ကရော”
“ မောင်က လိုက်လို့မဖြစ်ဘူးလေ… နှစ်ယောက်တည်း ခရီးထွက်တာ သိသွားမှာပေါ့”
“ ဪ ပြီးတာပဲ…ကြိုလည်းမပြောဘူး… ဒီမှာက တန်းလန်းကြီးဖြစ်နေပြီ”
ဟုပြောရင်း ထောင်မတ်နေသော အောက်ကအကောင်ကို လက်ညိုးနှင့် ထိုးပြလိုက်သည်…၊ သူမက.. ကျွန်တော့်အငယ်ကောင်ကို ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်ပြီး ကျွန်တော့်ကို…
“ ညမှကောင်းကောင်းလေး ပြန်ချော့ပေးမယ်လေ…မောင်…သိတယ်မလား အားမွေးထားလိုက်ဦး…ခစ်ခစ်”
ဟု ပြောလေသည်၊ ကျွန်တော်က မကျေမချမ်းဖြင့်
“ ဒါဆိုလည်းပြီးတာပဲဗျာ…ဘယ်လောက်ကြာမှာလဲ”
“ ညနေစောင်းမယ်ထင်တယ်… ဗိုက်ဆာရင် မှာစားထားနှင့်နော်… မ..ကတော့အပြင်ကပဲ စားခဲ့ဖြစ်လောက်တယ်”
မကြာခင်ပင် သူမ အဝတ်အစားလဲပြီး ထွက်သွားသဖြင့် အခန်းထဲ တစ်ကောင်တည်း ကျန်ရစ်ခဲ့လေသည်၊ ကျန်ရှိသော နေ့လည်ခင်းကို အိပ်လိုက် အင်တာနက်သုံးလိုက် ဟိုတယ်က TV ကိုကြည့်လိုက်နှင့် အချိန်ဖြုန်းနေလိုက်သည်၊ မဝသုန်က တော်တော်နှင့် ပြန်မရောက်သေး…၊ ည ၈ နာရီမတ်တင်းလောက်မှ ပြန်ရောက်လာလေသည်၊ အခန်းထဲဝင်လာတော့ ယိုင်တိုင်တိုင် ခြေလှမ်းများနှင့် ဝင်ရောက်လာသဖြင့် ကျွန်တော်က..
“ မ..ရေ..နောက်ကြတယ်နော်..ခေါင်ရည်သောက်လာပြန်တာလား”
“ နည်းနည်းပါ..မောင်ကလည်း..မဆူပါနဲ့…ဒါနဲ့ လုပ်ငန်းစကြတော့မလား…ခစ်ခစ်..ဒို့ကတော့ ရယ်ဒီပဲနော်”
“ ရယ်ဒီဖြစ်လွန်းလို့ တစ်ဖက်ကမ်းရောက်ပြီး ဟိုဖက်ကမ်းကနေတောင် ပြန်ကူးလာပြီ လွမ်းလိုက်တာဗျာ… မွ…မွ…မွ”
“ အာ…မောင်ကလည်း ခဏ.. ကိုယ်လက်သတ်လိုက်ဦမယ်”
“ သတ်မနေနဲ့တော့ ချွေးပြန်ထွက်မယ့်အတူတူ”
“ အ..မောင်ကလည်း…အား….အင်း…ပြွတ်…ပြွတ်စ်…ယားတယ်မောင်…အား”
“ ……………………………………”
“ …………………………………..”
“ …………………………”
ထိုနေ့ညက ကျွန်တော်နှင့် မဝသုန်တို့နှစ်ယောက် တစ်ချီဆွဲလိုက် နားလိုက်… တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် နှူးနှပ်ပေးလိုက်…. ပြီးလျင် ပြန်ပြီး တစ်ကြောင်းကစ်လိုက်နှင့် ဆွဲလိုက်တာ ညသန်းခေါင်အရောက်မှပင် နှစ်ယောက်လုံးမောပြီး အိပ်မောကျသွားလေတော့သည်။
မနက်ခင်း ကျွန်တော်နိုးလာတော့ ၈ နာရီ ရှိနေလေပြီ။ သူမနှင့်အတူအိပ်ခဲ့သော အိပ်ရာပေါ်တွင် ကျွန်တော်တစ်ယောက်သာ အိပ်ယာပေါ်ကျန်ခဲ့လေသည်၊ သူမကတော့ ထနှင့်ပြီထင်သည်။ အိပ်ရာပေါ်က ထလိုက်ပြီး…. ရေချိုးခန်းထဲမှာလားလို့ ကြည့်လိုက်တော့လည်း မရှိချေ၊ ဪ… အစောနိုးပြီး ဗိုက်ဆာလို့ ထမင်းသွားစားနှင့်ပြီနေမှာဟု တွေးမိလိုက်ပြီး ကိုယ့်ဘာသာ ရေချိုးခန်းသို့ဝင်ပြီး မျက်နှာသစ်သွားတိုက်လိုက်သည်။
ရေချိုးခန်းထဲက ပြန်ထွက်လာသောအခါတွင် အခန်းကို ပတ်ကြည့်လိုက်သောအခါ သူမအဝတ်အစားတွေရော အိတ်ကိုပါ မတွေ့မိ၍ ခေါင်းနားပန်ကြီးသွားလေသည်၊ ထို့ကြောင့် အားသွင်းထားသော ဖုန်းကို ကြိုးဖြုတ်ကာ သူမရဲ့ဖုန်းနံပါတ်ကို ဆက်လိုက်လေသည်။
“ တူ….တူ…လူကြီးမင်းခေါ်ဆိုသော ဖုန်းမှာ ဆက်သွယ်ရေး ဧရိယာပြင်ပသို့ ရောက်ရှိနေပါသဖြင့် ခေါ်ဆို၍ မရနိုင်ပါရှင်”
မဝသုန် ကျွန်တော့်ကို blacklist ထဲ ထည့်လိုက်သည်ကို မယုံနိုင်သေး… နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်ခေါ်လိုက်လေသည်….။
“ တူ….တူ… လူကြီးမင်းခေါ်ဆိုသော ဖုန်းမှာ ဆက်သွယ်ရေးဧရိယာ ပြင်ပသို့ ရောက်ရှိနေပါသဖြင့် ခေါ်ဆို၍ မရနိုင်ပါရှင်”
ဒီလောက်ဆို သေချာသွားလေပြီ။ ကျွန်တော့်ကိုလည်း ဘာအကျိုးအကြောင်းမှ မပြောပဲနဲ့ ထွက်သွားလေပြီ။ အတွေးတွေက လွင့်ပျံကာ ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်း မသိတော့ချေ၊ လူရောစိတ်ပါ ထူပူနေလေပြီ။ အလှပြင်တဲ့ မှန်တင်ခုံပေါ် ကြည့်လိုက်တော့ တစ်ရှူးဗူးနှင့် ဖိထားသည့် စာရွက်တစ်ရွက်အား တွေ့လိုက်လေသည်၊ ထိုစာရွက်အား ဖွင့်ဖတ်ကြည့်လိုက်သောအခါ
“ မောင်ရေ..
မ.. အစကတည်းက ဒီလိုနေ့ကို ရောက်လာလိမ့်မယ်လို့ ကြိုတင်တွေးထားမိပေမယ့် ဒီလောက်မြန်မြန် ဖြစ်သွားလိမ့်မယ်လို့တော့ မထင်ခဲ့မိဘူး၊ မောင့်ကို အစကတည်းက ဒီအကြောင်းတွေ ပြောပြမလို့ပါပဲ….၊ မောင်က စာမေးပွဲဖြေနေတာကြောင့် စိတ်မညစ်စေချင်လို့ မပြောဖြစ်ခဲ့တာပါ။
အမှန်တကယ်ကတော့ မတို့အိမ်က လူကြီးချင်းသဘောတူထားတဲ့ အစ်ကိုကြီးတစ်ယောက်ရှိတယ်…၊ မနဲ့လည်း ငယ်ငယ်ကတည်းက သူငယ်ချင်း….၊ သူ့အဖေနဲ့ မရဲ့အဖေနဲ့က တပ်ရင်းချင်း အတူတူဆိုတော့ အစ်မတို့နှစ်ယောက်ကို ကြီးလာရင် နေရာချစီစဉ်ပေးဖို့ ငယ်ငယ်ကတည်းက ပြောထားကြတာ….၊ ဒါကို မလည်း သိပါတယ်….၊ မကိုက ရူးမိုက်ပြီး မောင့်အပေါ် သံယောဇဉ်တွယ်ခဲ့မိတာပါ။
အရင်လကတည်းက မနဲ့ သဘောတူထားတဲ့ အစ်ကိုကြီးက အရာခံဗိုလ်ဖြစ်လာတော့ အစ်မတို့ကို စီစဉ်ပေးဖို့ကိစ္စပြောပြီး သူတို့ဖက်က မကို လာတောင်းကြတယ်၊ မက အမေတို့အဖေတို့ကို သမီးမှာ ချစ်သူရှိတယ်ဆိုပြီး ငြင်းတာကို လက်မခံဘူး… ဇွတ်အတင်းပဲ သူနဲ့ပဲ ပေးစားကြတယ်…၊ ငါတို့ကို မျက်နှာပျက်အောင် လုပ်တာလား ဘာလားနဲ့လည်း အဆူခံရတယ်၊ အဲ့တာကြောင့် မက စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ အခုလို မောင်နဲ့ ခရီးထွက်ဖြစ်ခဲ့တာ။
အစကတော့ သူတို့ပေးစားတာကို ငြင်းဆန်ရင်း မောင် အလုပ်အကိုင်နဲ့ ဖြစ်တဲ့အထိ စောင့်မလို့ပါပဲ..၊ မောင်ရယ်… ဒါပေမယ့် မနေ့ညက အဖေ့ဆီက ဖုန်းဝင်လာတော့ အမေက အစ်မကြောင့် စိတ်ထိခိုက်လို့ နှလုံးရောဂါကြောင့် စစ်ဆေးရုံတက်နေရတယ်တဲ့၊ ဒါကိုကြားပြီးတော့ မလည်း ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခု ချလိုက်တယ်….၊ မနက်ဖြန်ကြရင် မောင်နဲ့ နောက်ဆုံးအနေနဲ့ အတူတူပျော်ပြီး နေကြမယ်လို့ပေါ့နော်…..၊ မောင့်ကိုလည်း မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး ဒီအကြောင်းတွေ… ပြောမထွက်ခဲ့ဘူး…၊ မကို ခွင့်လွှတ်ပါနော်..။
မောင့်ကို မောင်လေးအရင်းတစ်ယောက်လိုရော… တပည့်တစ်ယောက်လိုရော…. ချစ်သူယောက်ျားလေးတစ်ယောက်လိုပါ သိပ်ချစ်ခဲ့ပါတယ် မောင်ရယ်…..၊ ဒါပေမယ့် လက်တွေ့ဘဝက ကိုယ်ဖြစ်စေချင်တဲ့အတိုင်းမှ မဖြစ်နိုင်တာ…..၊ ဒါကြောင့် ဒီဘဝတော့ ဒီမျှနဲ့ပဲ လမ်းခွဲကြတာပေါ့၊ မောင်က အစ်မထက် အများကြီး ငယ်ပါသေးတယ်….၊ မအပြင် နောက်ထပ် မောင့်ကိုချစ်ပေးနိုင်မယ့် ကောင်မလေးတွေလည်း ရှိဦးမှာပါ….၊ မ.. စိတ်ရင်းနဲ့ မောင့်ကို တောင်းပန်ပါတယ်နော်…၊ မောင့်အတွက် ညနေကားလက်မှတ်ကို ခေါင်းအုံးအောက်မှာ ထားခဲ့ပေးတယ်။
မောင့်ကို သိပ်ချစ်တဲ့……..
မဝသုန်ဖူး.. ”
မဝသုန်ချန်ခဲ့သော စာကိုဖွင့်ဖတ်ပြီး ထိုနေရာမှာပင် မလှုပ်မယှက်ပဲ နာရီဝက်အကြာလောက် ငေးငိုက်နေမိသည်၊ အရာအားလုံးဟာ မနေ့ကနဲ့ တစ်ခုမှမတူတော့….၊ အားလုံး ပြီးဆုံးသွားခဲ့လေပြီ။ ကျွန်တော်ဟာ အိမ်မက်ကောင်းလေး မက်နေစဉ် လန့်နိုးလာတဲ့သူတစ်ယောက်လို ငေးငိုင်နေမိလေသည်၊ ဖြစ်နိုင်လျင် လက်ထဲကစာရွက်ကို ဖတ်ရသည်ကိုပင် အိမ်မက်ဆိုးတစ်ခုသာ ဖြစ်စေချင်သည်….၊ မဖြစ်နိုင်မှန်းသိသော်လည်း သူမရဲ့ဖုန်းကို နောက်တစ်ခါ ဆက်လိုက်လေသည်…။
“ တူ….တူ…လူကြီးမင်းခေါ်ဆိုသော ဖုန်းမှာ ဆက်သွယ်ရေးဧရိယာ ပြင်ပသို့ ရောက်ရှိနေပါသဖြင့် ခေါ်ဆို၍ မရနိုင်ပါရှင်”
သူမကတော့ အကြောင်းပြချက်တွေပေးပြီး စာလေးတစ်စောင်နှင့် ထားရစ်ခဲ့လေသည်။ ကျန်ရစ်ခဲ့သူကို… မေးခွန်းထုတ်ခွင့် တစ်ခုမှမပေး…၊ လုပ်ရက်လေသည်၊ ဒီလိုတော့ အဖြစ်မခံနိုင်။ မဝသုန်သည် ကျွန်တော့်အတွက်တော့ ဒီကမ္ဘာပေါ်တွင် အချစ်ရဆုံးသော သူစိမ်းတစ်ယောက်… သို့မဟုတ်… အချစ်ဦးဖြစ်လေသည်၊ မိတ္ထီလာသွားပြီး သူမနှင့်ဆုံကာ အကြောင်းပြချက်သွားတောင်းမည်…၊ ဖြစ်နိုင်လျင် ကျွန်တော်နှင့် အိမ်ကိုလိုက်ခဲ့ဖို့ ခေါ်မည်၊ ကျွန်တော် ကျောင်းမပြီးသေးသော်လည်း တစ်နှစ်သာကျန်တော့၍ မဂ်လာဆောင်ပြီးမှ ဆက်တက်၍လည်းရသည်….၊ ဟုတ်တယ်… သူ့ဆီသွားတွေ့ပြီး စကားပြောကြည့်ရဦးမယ်….၊ ဒီလိုတော့ အဆုံးမသတ်နိုင်။
မိမိကိုယ်ကို စိတ်သက်သာရာရကြောင်းကိုတွေးပြီး အားတင်းကာ အဝတ်အစားများကို သိမ်းဆည်းပြီး ဟိုတယ်မှ check out လုပ်ပြီး ကားဂိတ်ကို ထွက်ခဲ့လေသည်၊ အချိန်တွေက ဘယ်လိုကုန်ဆုံးသွားသည်မသိ….၊ ကျွန်တော့်ကို ကျွန်တော်ပင် မသိလိုက်ခင်မှာပင် Express ကားပေါ် ထိုင်နေလေပြီ၊ စိတ်နဲ့လူနဲ့ သိပ်မကပ်ချင်တော့….၊ ကျွန်တော်ဝတ်ထားသော အပေါ်ထပ်အနွေးထည်တွင် သူမရဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့ အငွေ့အသက်လေးက အခုထိ ကျန်ရှိနေသေးသည်၊ သူမနဲ့ နှစ်နှစ်တာပျော်ခဲ့ဖူးတဲ့ အမှတ်တရတွေကို ပြန်တွေးရင်း မျက်ရည်မကျအောင် မျက်တောင်မခတ်ပဲ ထိန်းထားရလေသည်။
ကားပေါ်တွင် တစ်ညလုံး အိပ်ပျော်တစ်ဝက် နိုးတစ်ဝက်ဖြင့် ဖြတ်သန်းလာပြီးနောက် မိတ္ထီလာအရောက်တွင် အထုပ်များဆွဲကာ ဆိုင်ကယ်ထားခဲ့သော အဒေါ့်အိမ်သို့ဝင်ပြီး ဆိုင်ကယ်မောင်းကာ မဝသုန်နေထိုင်သော ဝန်ထမ်းအိမ်ယာဖက် ထွက်ခဲ့လေသည်၊ အပေါက်ဝအရောက်တွင် အရင်တစ်ခါက မဝသုန်ကို ခေါ်ပေးခဲ့ဖူးသော ကလေးက ကျွန်တော့်ကိုတွေ့တော့..
“ အစ်ကိုကြီး…မဝသုန်ရှိဘူးဗျ… စောနကပဲ သူ့အိမ်က ကားနဲ့လာခေါ်သွားပြီ”
“ ဟုတ်လား ညီလေး…. သူ့အိမ်ပြန်သွားတာလား”
“ မဟုတ်ဘူးထင်တယ်… သားအမေတို့ ပြောတာတော့ မဝသုန်ကို ယောက်ျားပေးစားမလို့တဲ့….. သူ့နဲ့ယူမယ့် အစ်ကိုကြီးက နေပြည်တော်မှာ တာဝန်ကျလို့ အဲ့ဒီမှာပဲ မဂ်လာဆောင်မှာတဲ့ဗျ”
“ ဟုတ်လား….ကျေးဇူးပဲကွာ”
“ ဒါနဲ့ အစ်ကိုက မဝသုန်နဲ့ အမျိုးတော်တာလား…. မဝသုန်ကို ခဏခဏ လာကြိုတာ တွေ့လို့လေ.. ဒါမှမဟုတ်… အစ်ကိုက မဝသုန်ရဲ့ ရည်းစားလား”
“ ………………”
ကျွန်တော့်ရင်ထဲ ဆို့နင့်သွားသည်။ မေးခွန်းထုတ်လာသော ကောင်လေးကို ဘာအဖြေပြန်ပေးရမှန်းမသိတော့…။ ကျွန်တော်က သူမရဲ့ချစ်သူလား…. သူစိမ်းသက်သက်လားပင်… ကိုယ့်ကိုယ်ကိုပင် မဝေခွဲတက်တော့၊ စပ်စုနေသော ကောင်လေးကို ပြုံးရုံသာပြုံးပြခဲ့ပြီး ဆိုင်ကယ်ကို လီဗာအဆုံးထိ တင်စီးကာ အိမ်ကိုပဲ ပြန်ခဲ့လေတော့သည်။
အိမ်ကိုပြန်ရောက်တော့ အမေက ခရီးသွားတာ ပျော်ခဲ့ရဲ့လားလို့ မေးတော့… ကျွန်တော်က ပျော်ခဲ့ပါတယ် အမေလို့သာပြောပြီး ခရီးပန်းခဲ့သည်ဟု အကြောင်းပြကာ အိပ်ယာထဲသို့ ဝင်ခဲ့လေသည်၊ အခုတော့ အားလုံး တကယ်ပြီးဆုံးသွားလေပြီ…၊ ကျွန်တော်လုပ်နိုင်တာ ဘာမှမရှိတော့….၊ အရှုံးသမား မဖြစ်ချင်ခဲ့သော်လည်း… နောက်ဆုံးတော့ လက်ခံခဲ့ရလေပြီ၊ ကျွန်တော့်မျက်ဝန်းအိမ်က မျက်ရည်များကို မထိန်းထားနိုင်တော့….၊ မျက်တောင်မခတ်ပဲ စိတ်တင်းထားသော်လည်း မျက်ရည်များက အလိုအလျောက် စီးကျလာလေသည်၊ စိတ်ထဲတွင် သူမကို မတွေးမိအောင် ကြိုးစားကြည့်သော်လည်း အမှတ်တရများက တစ်ခုချင်း ခေါင်းထဲ ပြန်ပေါ်လာလေသည်….၊ ကျွန်တော် မတတ်နိုင်တော့…၊ စိတ်ကိုလွှတ်ချပြီး ခေါင်းအုံးပေါ်တွင် ငိုမိခဲ့လေသည်….၊ ဘယ်အချိန်တွင် မောပြီး အိပ်ပျော်သွားသည်ကို မသိခဲ့လေတော့….။
………………………
အခုဆို အိမ်ပြန်ရောက်ခဲ့သည်ပင် တစ်လခန့် ကြာမြင့်ခဲ့လေပြီ။ အချိန်က လူကိုကုစားပေးသည်ဟု ဆိုသော်လည်း အခုထက်ထိ သူမနှင့် အတူရှိခဲ့သော အတိတ်တွေထဲမှာပင် ချောင်ပိတ်မိနေဆဲ။ အိမ်ကိုတော့ ဘာမှမပြောဖြစ်…၊ လုပ်စရာရှိသော အလုပ်များကိုသာ ကူလုပ်ပေးနေလေသည်၊ သူမကတော့ ကျွန်တော့်ဖုန်းကို အခုထိ ဘလော့ထားသည်…၊ ဖုန်းနံပါတ်အသစ်နှင့် တစ်ခါ ဆက်ကြည့်တုန်းကလည်း ကျွန်တော့်အသံကြားတော့ ချက်ချင်း ဖုန်းချသွားလေသည်။
တစ်နေ့ကြတော့ Facebook တွင် ဆယ်တန်းတုန်းက ဂိုက်ဆရာမ ဟေမန်၏ အကောင့်ကို တွေ့သဖြင့် သူမကို friend request လုပ်ပြီး fri ဖြစ်သောအခါတွင် သူမရဲ့ messenger ကိုသွားပြီး မဝသုန်ရဲ့ သတင်းကိုမေးလေသည်၊ မဟေမာန်က သူသိသမျှ ပြောပြလေသည်…၊ မဝသုန်က ဒီနှစ်ထဲ ဝါတွင်းမရောက်ခင် မင်္ဂလာဆောင်မည် ဖြစ်ကြောင်း… သူတို့နှစ်ယောက် စေ့စပ်လမ်းကြောင်းပြီးပြီ ဖြစ်ကြောင်းနှင့် သူမကို မေ့လိုက်ရန် နားချလေသည်၊ ကျွန်တော်က နောက်ဆုံးတစ်ခေါက်အနေနဲ့ စကားပြောချင်တယ်လို့ မဝသုန်ကို ပြောပေးဖို့ တောင်းဆိုလိုက်လေသည်။
နောက်တစ်နေ့ရောက်တော့ ဆရာမဟေမန်က message ပြန်ပို့လေသည်၊ မဝသုန်က ကျွန်တော့်ကိုတွေ့ဖို့ လက်ခံလိုက်ကြောင်းနှင့် သဘက်ခါတွင် မိတ္ထီလာကန်ရှိ ရေလယ်ဘုရားတွင် မနက်ခြောက်နာရီခန့် လာတွေ့ရန် ပြောလေသည်၊ ထို့ကြောင့် ကျွန်တော့်အိမ်ကို ဟိန်းထက်ဆီသို့ အလည်သွားမည်ဟူသော အကြောင်းပြချက်ဖြင့် ပြောပြီး ထွက်ခဲ့လေသည်။
ချိန်းထားတဲ့ရက်ရောက်တော့ ဟိန်းထက်အိမ်ကနေ အစောထွက်ကာ သူမနှင့်တွေ့ရန် ရေလယ်ဘုရားဆီသို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်၊ ဘုရားသို့ရောက်သောအခါ သူမ ရောက်မလာသေး…၊ ထို့ကြောင့် ရေလည်ဘုရားဆီသို့သွားသော လျှောက်လမ်းတံတားပေါ်တွင် မတ်တပ်ရပ်ပြီး သူမကို စောင့်နေလေသည်။
လွန်ခဲ့သော နှစ်နှစ်ကျော်ခန့်က သူမရဲ့မွေးနေ့တွင် ပထမဆုံး သူမနှင့် နှစ်ယောက်ထည်း စတွေ့တဲ့နေ့တုန်းကလိုပဲ မိတ္ထီလာကန်ကြီးကတော့ လှိုင်းကြက်ခွပ်လေး အနည်းငယ်…. လေကလေး တဖြူးဖြူးဖြင့် သာယာနေဆဲ…..၊ ကျွန်တော်နှင့် မဝသုန်နှစ်ယောက်သာ အရင်ကနှင့်မတူပဲ ပြောင်းလဲသွားကြလေသည်၊ ခဏကြာတော့ တံတားထိပ်ကနေ ကျွန်တော့်ဆီ လမ်းလျှောက်လာနေသော မြန်မာဝတ်စုံလေးနှင့် သူမကို တွေ့လိုက်ရသည်၊ ကျွန်တော့်နားရောက်လာတော့ သူမက ကျွန်တော့်နှင့် မျက်နှာလွဲပြီးတော့ စကားပြောလေသည်။
“ နောက်ဆုံးတစ်ခေါက်အနေနဲ့ တွေ့ချင်တယ်ဆိုလို့ လာခဲ့တာ.. ဘာပြောမလို့လဲ.. ပြောလေ”
“ မ.. ကျွန်တော်နဲ့လိုက်ခဲ့ပါလား… ကျွန်တော်တို့ ခိုးပြေးရအောင်လေ”
သူမက မဲ့ပြုံးတစ်ချက် ပြုံးလိုက်ပြီး….
“ မင်းခိုးပြေးမယ်ဆိုလည်း တို့က မလိုက်နိုင်တော့ဘူး… မင်းသိတဲ့အတိုင်း တို့မှာ စေ့စပ်ထားတဲ့သူရှိတယ်”
“ ဟာ…လာဗျာ…အဲ့တာတွေ ကျွန်တော်မသိချင်ဘူး…. သွားရအောင်..လာ”
ကျွန်တော်က သူမလက်ကို အတင်းဆွဲပြီးခေါ်တော့ သူမက ရုန်းကန်ပြီး ကျွန်တော့်ကို ရိုက်နှက်ထုလေသည်…၊ သူမက
“ ရဲမာန်…မင်း..လွှတ်နော်..ငါအော်လိုက်မှာနော်”
“ မရဘူးဗျာ… မ..က သူ့ကို တကယ်ယူတော့မှာလား.. တကယ်ချစ်လို့လား”
“ ချစ်တာမချစ်တာထက်… အခုသူ့ကိုပဲ ယူရတော့မှာ သူနဲ့စေ့စပ်ပြီးပြီ”
“ အဲ့တာဆို…ကျွန်တော်ကရော… ကျွန်တော်ကရော ခင်ဗျားကြီးအတွက် ဘာကောင်လဲဗျ”
ကျွန်တော် ဒေါသကို မထိန်းထားနိုင်တော့ ရင်ထဲမျိုသိပ်ထားရတာတွေကို သူမရဲ့လက်မောင်းနှစ်ခုကို လှုပ်ကိုင်ကာ အော်မေးလိုက်သည်၊ သူမက ဘာမှပြန်မပြော၊ သူမရဲ့ပါးပြင်ပေါ်ကတော့ မျက်ရည်များ လှိမ့်ဆင်းလာလေသည်…၊ သူမ ငိုကြွေးလေပြီ…။
မဝသုန် မျက်ရည်ကျတော့ ကျွန်တော့်ရင်ထဲက ဒေါသများက ဝမ်းနည်းမှုအဖြစ် ပုံစံပြောင်းသွားလေသည်၊ သူမကို ရင်ထဲသို့ ဆွဲယူပွေ့ဖက်ထားလိုက်လေသည်…၊ သူမက ဖက်ထားတာကနေ အတင်းရုန်းထွက်ကာ…
“ ရဲမာန်… အစ်မတို့က မဖြစ်သင့်တော့ဘူးလေ… သိလား…၊ မလည်း ဒီလိုဖြစ်ချင်ခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးလေ၊ ငါမင်းကိုချစ်ပါတယ်..၊ ဒါပေမယ့် ဘဝတစ်ခုလုံးနဲ့ မိဘတွေနဲ့တော့ အလဲအလှယ်လုပ်တဲ့အထိတော့ မဟုတ်ဘူး”
“ ဟက်…အဲ့တာဆို.. ကျွန်တော့်ကို အပျော်တွဲခဲ့တာလား”
“ ဒီမှာ…အစ်မမျက်နှာကိုကြည့် မောင်လေး…၊ ဒီမှာ.. အပျော်တွဲခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ မင်းလည်းသိပါတယ်….၊ မင်းကို အကုန် အလိုလိုက်ခဲ့တာပဲ…၊ မင်းကို ချစ်လို့ပဲ အိပ်ရာပေါ်က ကိစ္စတောင် ငါ့ဘက်က အလျှော့ပေးပြီး လိုက်လျောခဲ့တာပဲကွာ”
“ အဲ့တာဆို ဒီအတိုင်း လက်လွှတ်ရတော့မှာလား.. ပြောလေ”
“ ဟုတ်တယ်… ဒီအတိုင်းပဲ ငါ့ကိုမေ့လိုက်တော့… မင်း အသက် ငယ်ပါသေးတယ်..၊ ငါ့ထက် မင်းအပေါ်ကောင်းပေးနိုင်မယ့် တစ်ယောက် ရှိဦးမှာပါ”
“ မသိတော့ဘူးဗျာ… လွှတ်… ကျွန်တော့် လက်ကိုလွှတ်”
“ ငါတောင်းပန်ပါတယ်..ရဲမာန်ရယ်…၊ အခုလို နောက်ဆုံးတစ်ကြိမ်တွေ့တဲ့အခါလေးကို ဒီလိုစကားများပြီးတော့.. အဆုံးသတ်ချင်တာလား”
“ ………”
ကျွန်တော် ဘာမှမပြောထွက်တော့…၊ ရင်ထဲမှာ ခံပြင်းခြင်း… သိမ်ငယ်ခြင်း… ဝမ်းနည်းချင်းတို့ကို တစ်လှည့်စီ ခံစားနေရသည်၊ သူမကလည်း ကျွန်တော့်ရှေ့တွင် တရှုံ့ရှုံ့ငိုကြွေးနေလေသည်၊ ကျွန်တော်က..
“ အဲ့တာဆို နောက်လထဲပေါ့….. မင်္ဂလာဆောင်ပွဲက”
လို့ မေးတော့ သူမက ခေါင်းငြိမ့်ပြလေသည်၊ ကျွန်တော်ကပင် ဆက်၍..
“ ကျွန်တော် နောက်ဆုံးအကြိမ်မေးမယ်… မ… တကယ်ပဲ ကျွန်တော့်ကို ထားခဲ့တော့မှာလား”
“ …….”
“ အဲ့တာဆိုလည်း ပြီးတာပဲဗျာ…. ပျော်ရွင်ပါစေပေါ့… ဟက်ဟက်.. ပြန်တော့လေ… အိမ်ကစိတ်ပူပြီး လာခေါ်နေဦးမယ်”
“ အစ်မ တကယ်… တောင်းပန်ပါတယ်.. ရဲမာန်ရာ”
“ ရပါပြီ… မလည်း မငိုပါနဲ့တော့…. မ.. ဖြစ်စေချင်တဲ့အတိုင်း ဖြစ်စေရမယ်ဗျာ.. ဟုတ်ပြီလား”
“ ……………..”
“ ………………..”
နှစ်ယောက်လုံး ငါးမိနစ်လောက် ငြိမ်သက်သွားပြီး ဘယ်သူမှစကားမပြောပဲ ငြိမ်သက်နေကြသည်၊ သူမကပင်စ၍ ငြိမ်သက်မှုကို ဖြိုခွင်းလိုက်လေသည်..။
“ ရော…မင်းရဲ့လက်စွပ်..ငါနဲ့မထိုက်တန်ပါဘူး”
ဟုပြောပြီး လက်ဆောင်ပေးခဲ့သော လက်စွပ်လေးကို ကျွန်တော့လက်ထဲသို့ ထိုးထည့်ပေးလေသည်၊ ကျွန်တော်က ပြောစရာစကားများပင် မရှိတော့…၊ သူမကိုပဲ ငေးကြည့်နေမိသည်၊ မဝသုန်က..
“ ပြန်တော့မယ်နော်…..ရဲမာန်…ကျန်းမာရေးဂရုစိုက်နော်…ငါသွားပြီ”
“ အင်း….အစ်မရောပဲ”
နောက်ဆုံးတော့ မဝသုန်က ကျွန်တော့်အား ကျောခိုင်းပြီး ပြန်လှည့်ထွက်သွားလေသည်။ သူမရဲ့ နောက်ကျောကို ငေးကြည့်ရင်း ကျန်ရစ်ခဲ့လေသည်၊ ဒီနေရာမှာ ဆက်မနေချင်တော့သဖြင့် လမ်းလျှောက်ထွက်ခဲ့လေသည်။ ကျွန်တော်လှမ်းနေသော ခြေလှမ်းတစ်လှမ်းစီချင်းက ကျွန်တော့်ရဲ့နှလုံးသားပေါ် တက်နင်းချေနေသကဲ့သို့ ခံစားရသည်။
သူမအား နောက်ထပ် ပြန်တွေ့ရတော့မည်မဟုတ်ဘူးဆိုသည့် အတွေးကြောင့် ရင်ဘတ်ထဲ ဗလောင်ဆူနေသည်….၊ မျက်ရည်ကိုထိန်းကာ လည်ချောင်းမှ တံတွေးကို အကြိမ်ကြိမ် မျိုချမိလေသည်။
သူမရဲ့ အပြုံးလေးတွေကို ကျွန်တော် မပိုင်ဆိုင်ရပဲနဲ့ တပါးသူလက်ထဲ ရောက်သွားပြီဟု တွေးမိသောအခါ နာကျည်းရသည်၊ ချစ်လျက်နှင့် ခွဲခွာရခြင်းက ကမ္ဘာပေါ်မှာ အဆိုးဆုံး ခံစားရခြင်းတစ်မျိုးဖြစ်ကြောင်း နားလည်သိရှိသွားလေသည်၊ ရှေ့လျှောက် ကျွန်တော့်ကမ္ဘာထဲတွင် သူမ ရှိနိုင်တော့မည် မဟုတ်တော့။
မိတ္ထီလာကန်ဘောင်တွင် တစ်ယောက်ထည်း ငုတ်တုတ်ထိုင်ကာ ဘာအကြောင်းအရင်းမှမပါပဲနဲ့ ကန်ရေပြင်ကို ငေးကြည့်နေမိသည်၊ ယောက်ျားတန်မဲ့ မျက်ရည်များကလည်း ထွက်ကျလာလေသည်။ မိတ္ထီလာကန်တွင် သူမနှင့် အမှတ်တရများစွာ ရှိခဲ့ဖူးလေသည်၊ ဒီနေရာတွင်ပဲ သူမဆီက ချစ်ပါသည်ဆိုသော အဖြေကို ရရှိခဲ့သည်..။ ဒီနေရာတွင်ပဲ သူမနှင့် ရက်ပေါင်းများစွာ ပျော်ရွှင်ခဲ့ဖူးသည်….၊ အခု ဒီနေရာတွင်ပဲ သူမက ဘဝအတွက်ဟု အကြောင်းပြပြီး ကျွန်တော့်ကို ထားခဲ့ပြန်လေသည်၊ သေချာတာတစ်ခုကတော့ ဒီမိတ္ထီလာကန်ကို ကျွန်တော် နောက်တစ်ခေါက် ပြန်လာဖြစ်မည် မထင်တော့..။
ငြိမ်သက်နေသော ရေပြင်ထဲကို …… ငွေရောက် လက်စွပ်လေးတစ်ကွင်း…. အရှိန်နှင့် ကျလာလေသည်…။
“ ပလုံ….”
ငွေရောင်လက်စွပ်ကျသွားသော နေရာတွင် လှိုင်းကြက်ခွပ် အဝိုင်းလေး အနည်းငယ် လှုတ်ခပ်သွားလေသည်…..။ နောက်တော့ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ကန်ရေပြင်ဟာ နဂိုအတိုင်း ပြန်လည်တည်ငြိမ်သွားလေတော့သည်။
ပြီးပါပြီ။
