ရေခြားမြေခြား သူ့ဘဝ (အပိုင်း ၃)
ရေးသားသူ – Nat Thar
(အချစ်တက္ကသိုလ်တွင် ရေးသားသည်)
အနက်ရောင် ရုံးဝတ်စုံတွင် အနီရောင်အနားကွပ်လေးတွေနှင့်မို့ OCBC Bank ဝတ်စုံသည်,တော်တော်လှပါသည်။ ထိုလှပသော ဝတ်စုံကို ဆူဇီလိုမျိုး လှပသည့် စလုံးမလေးက အချိုးကျကျ ဝတ်ထားသဖြင့် အင်မတန်မှ ကြည့်လို့ကောင်းနေသည်ဆိုတာကို ဘယ်ယောကျ်ားလေးမဆို ဝန်ခံမိမှာ သေချာလေသည်။ မင်းမင်းလည်း ယောကျ်ားလေးတစ်ယောက် ဖြစ်သည့်အတွက် ထိုသို့ပဲ မြင်ပါသည်။ ဒီလိုပုံစံကို မြင်ချင်လို့၊ ကြည့်ချင်လို့ပင် ကြားရက်ကို ရွေးကာ ညစာ အတူစားကြခြင်းဖြစ်သည်။
မင်းမင်း လာခေါ်တော့ ဆူဇီက Dinner စားဖို့နေရာကို ပြောမထားလို့ သူမတို့ ဘဏ်ရှိရာ NEX ရှော့ပင်းမောလ်ထဲမှာပဲ ထင်သည်။ မင်းမင်းက Taxi Stand ကို ခေါ်လာပြီး Orchard က နာမည်ကြီးဟော်တယ်တစ်ခုကို ပြောတော့ ကောင်မလေး မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ “တကယ်လား?” ဆိုပြီး သဘောကျသည့် အရိပ်အယောင်တွေက ကားထဲ အပျော်နှင့် ဝင်ထိုင်လိုက်သည့် သူမမျက်နှာတွင် ထိန်းမရအောင် ပေါ်နေသည်။ မင်းမင်းကလည်း သူ့တွက်ကိန်းနှင့်သူ။ တကယ်ဆိုလျှင် ဆူဇီနှင့် ညစာစားဖို့ ဘာဖြစ်လို့ ချိန်းမိမှန်းတောင် သူပြန်စဉ်းစားကြည့်တော့ ရေရေရာရာ အဖြေရှာမရတော့ပေ။ ခါတိုင်း ဒါမျိုးတွင် တက်ကြွသလောက် အခုတော့ စိတ်ပါသလို မပါသလိုမျိုး ဖြစ်ပြီး ဘာမှန်းမသိသည့် အရာတစ်ခုက နောက်ကဆွဲထားသလိုမျိုး ခံစားရသည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် အဆင်ပြေချင်လည်းပြေ၊ မပြေချင်လည်း နေကွာဆိုပြီး တစ်ခါထဲ ဟိုတယ်မှာပဲ ညစာစားဖို့ ရွေးလိုက်တာဖြစ်သည်။ ပိုက်ဆံနဲနဲပိုပေးရပေမယ့် “ရိုမန့်တစ် ဒင်နာ” ကို ရွေးကာ ဘွတ်ကင်လုပ်ထားခဲ့သည်။ စမိမှတော့ မထူးဘူးဆိုပြီး မီးစင်ကြည့်ကဖို့ ဆုံးဖြတ်သည်။
ဒီလိုနှင့် သူနှင့် ဆူဇီ အီတာလီလျံစတိုင်လ် ညစာ စားဖြစ်ကြသည်။ လှပသည့်အဆင်အပြင်၊ ကောင်းမွန်သည့်အစားအစာ၊ ရီဝေသည့် ရှန်ပိန်ချိုချို တို့၏ အဆုံးသတ်တွင် ဆူဇီကိုယ်တိုင်ကပင် စကားစကာ မေးသည်။
“ညစာအတွက် ကျေးဇူးပဲ .. ဘာဆက်လုပ်မယ်လို့ စဉ်းစားထားလဲ .. မင်း?”
ဆူဇီက ပေါင်ပေါ်မှာ တင်ထားသည့် အဖြူရောင်လက်သုတ်ပုဝါလေးနှင့် သူမနှုတ်ခမ်းကို အသာတို့သည်။ အမေးရှိမှတော့ အဖြေရှိရမည်မို့ မင်းမင်း အလိုအလျောက်ပင် ဖြေမိသည်။
“အမှန်အတိုင်း ပြောရရင်တော့ ဒီညလေးကို မကုန်စေချင်သေးဘူး”
“ဒါဆို .. လာ .. ပျော်ကြရအောင် !!! ”
မင်းမင်းအတွက်တော့ ဒါကအဖြေပင်။ သူမျှော်လင့်သည့် အခွင့်အရေးဖြစ်ပေမယ့် ထူးထူးဆန်းဆန်း သူ မပျော်မိပါ။ သို့ပေမယ့် ခံစားမှုက ခံစားမှု၊ လက်ရှိအခြေအနေက လက်ရှိမို့ ထိုင်ရာမှထကာ ဆူဇီကို လက်ကမ်းပေးသည်။ ဒါကတော့ သူသေချာအောင် ပြလုပ်ခြင်းပင်။ ဆူဇီက ပြုံးပြုံးလေးပင် သူ့လက်ကို ဆွဲယူထားရင်း မင်းမင်းဆွဲခေါ်ရာနောက် လိုက်လာသည်။ မင်းမင်း ဒီလိုမလုပ်လို့ မဖြစ်။ စလုံးမတွေက ကြောက်ရသည်။ အမျိုးသမီးတွေ၏ အခွင့်အရေးကို အပြည့်အဝ ကာကွယ်ပေးထားသည့်နိုင်ငံမို့ သူမတို့က တခါတခါ ဒါကိုအခွင့်ကောင်းယူကာ ယောကျ်ားလေးတွေကို ခြောက်ကျအောင် လုပ်တတ်သည်။ အခုကြည်ဖြူနေပေမယ့် နောက်တော့မှ မကျေနပ်စရာတစ်ခုခုတွေ့လျှင် ဗလက္ကာရလုပ်ပါသည်ဆိုပြီး ပြောချင်ပြောတတ်သဖြင့် စလုံးမတွေကို သိပ်တော့ယုံလို့မရ။ အလိုတူအလိုပါဆိုတာတောင် အသိသက်သေတွေ ရှိထားမှ နောင်ကိစ္စအတွက် စိတ်အေးရသည်။ ထို့ကြောင့် ဟိုတယ်ကောင်တာရောက်ပြီး အခန်းငှားတော့ နှစ်ယောက်စလုံး နာမည်နဲ့ အိုင်စီကို ပေးလိုက်သည်။ ဒီနောက်တွင်တော့ သူတို့နှစ်ဦး လက်ချင်းဆွဲကာ ဓါတ်လှေကားဆီ ထွက်လာခဲ့ကြသည်။
ဟိုတယ်အခန်းသော့ကို ဖွင့်ကာ သော့ချိတ်ကတ်ကို ထိုးလိုက်သည်နှင့် မျက်နှာကျက်တွင် မြုပ်ကာထွန်းထားသည့် မီးဝါဝါလေးတွေက လင်းသွားသည်။ လက်ချင်းတွဲထားသည့် မင်းမင်းနှင့် ဆူဇီ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အချက်ပေးသလိုမျိုး ကြည့်မိကြသည်။ နှစ်ဦးစလုံး၏ လိုလားချက်တွေက မျက်နှာ အသီးသီးတွင် အတိုင်းသား ပေါ်လွင်နေသည်။ မင်းမင်းနှုတ်ခမ်းတွေက သူမမျက်နှာနားကို တိုးကပ်သွားသောအခါ ဆူဇီ မဖယ်ရှောင်ပါ။ မင်းမင်းခေါင်းက ဘယ်ဘက်ကိုစောင်းသွားသည့်အချိန်တွင် သူမက ညာဘက်ကိုစောင်းသွားပြီး နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာက ရွရွလေး ထိတွေ့သည်။ သူမခါးကို လှမ်းဆွဲလိုက်သဖြင့် ဆူဇီ၏ ကိုယ်လုံးပြည့်ပြည့်လေးက သူ့ရင်ခွင်ထဲရောက်လာပြီး သူမလက်တစ်ဖက်ကမူ မင်းမင်း၏ လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်ကာလာသည်။ ဖိုနဲ့မ ထိတွေ့သည် အနမ်းမို့ နှစ်ဦးသား ရမ္မက်သွေးတွေက ရေခဲထည့်ထားသည့် ခွက်ထဲကို စည်ဘီယာလောင်းထည့်လိုက်သလို ချက်ချင်းအမြုပ်တွေထကာ ဆူတက်သည်။
မင်းမင်း ဆူဇီ၏ နှုတ်ခမ်းကို မလွှတ်ပဲ အသာကိုယ်ကလေးကို ထိန်းကာ ရွှေ့ရင်းနဲ့ ကုတင်နားရောက်အောင် တွန်းပို့သည်။ ဆူဇီခြေထောက်တွေက ကုတင်စွန်းနှင့် ထိသွားသောအခါ သူမကျောပြင်က မွေ့ယာပေါ်တွင် အိခနဲနေအောင် ကျသွားသည်။ မင်းမင်း ကုတင်ပေါ်မရောက်သေးသည့် ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲယူသည်။ တတောင်ဆစ်လေး နောက်ပြန်ထောက်ကာ သူ့ကို ရီဝေဝေ မျက်ဝန်းတွေနှင့် ကြည့်နေသည့် ကောင်မလေးကို မော်ကြည့်ပြီး ကြိုးသိုင်းဖိနပ်လေးကို ဖြုတ်ပေးသည်။ ဆူဇီက “thanks” ဟု ပြုံးပြုံးလေး ပြောတော့ မင်းမင်းက လက်ညိုးလေးကို ယမ်းခါပြပြီး မလိုအပ်တဲ့အကြောင်း ပြသည်။ ပြီးတော့မှ သူ့လက်တွေက ဖြူဖွေးသွယ်လျသည့် ပေါင်တံတလျှောက် အပေါ်ကိုတက်သွားပြီး အနက်ရောက်စကတ်လေးထဲ ဝင်သွားသည်။ ဟိုလုပ်ဒီလုပ်နှင့် ပြန်ထွက်လာတော့ သူ့လက်ထဲတွင် ဗေဒါရောင်ဇာပင်တီလေး တစ်ထည် ပါလာသည်။ ဒီတော့မှ မင်းမင်းက ..
“ဟေး .. ဒါကိုဖယ်လိုက်လို့ သန့်စ်လို့ မပြောရသေးဘူးနော် … ”
ဆူဇီက သူပြောတာကို သဘောကျပြီး တခစ်ခစ်ရယ်သည်။ ပြီးတော့ မင်းမင်းကို အထာပေးသည့်အကြည့်နှင့် ကြည့်ကာ ကုတ်အင်္ကျီအနက်လေး၏ ကြယ်သီးနေရာကို ပြသည်။ မင်းမင်းက သဘောပေါက်ပြီး ကုတ်အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်ကာ ချွတ်ပေးသည်။ အောက်ကတစ်ထပ်ဝတ်ထားသည့် ဘလောက်စ်အင်္ကျီအပါးလေးတစ်ထည် ပေါ်လာသည်။
“သန့်စ်”
“ယူအာ ဝဲလ်ကမ်း”
မင်းမင်းနှင့် ဆူဇီ အတိုင်အဖောက်ညီသွားပြီ။ နောက်ထပ်နှစ်ခါ Thanks ဆိုသည့် အပြောအဆုံး၌ ဆူဇီကိုယ်ပေါ်တွင် စကတ်အနက်လေးသာ ကျန်တော့သည်။ မင်းမင်း သူ့အင်္ကျီနှင့်ဘောင်းဘီရှည်ကို ချွတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်အမြန်တက်သည်။ ဒီတစ်ခါ သူ့ဦးတည်ရာက မီးရောင်အောက်တွင် အကာအကွယ်မဲ့စွာ ထွက်နေသော ဝင်းပြောင်နေသည့် နို့ကြီးနှစ်လုံး။ ဆူဇီ နို့အတော်ထွားသည်။ ပက်လက်အနေအထားတွင်တောင်မှ သူမနို့တွေက မောက်မို့ကာတက်နေသည်။ မင်းမင်း ပါးစပ်ကို ဟနိုင်သမျှဟကာ နို့အုံတစ်ဖက်ကို ငုံကာစို့သည်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုလည်း လျှာဖျားနှင့်ထိုးကာ ဆွပေးသည်။ တစ်ဖက်ပြီးတော့ နောက်တစ်ဖက် ပြောင်းစို့သည်။ ဆူဇီကတော့ တဟင်းဟင်းနှင့် ညည်းကာ သူ့ဆံပင်တွေကြားထဲ လက်ထိုးထည့်၍ ခေါင်းကဆံနွယ်တွေကို ဖွနေသည်။ မင်းမင်း ကျေနပ်အားရတော့ သူ့လျှာဖျားလေးနှင့် ပွတ်ဆွဲကာ အောက်ကိုဆက်ဆင်းသည်။
“နောက်ထပ်တစ်ကြိမ် သန့်စ်ပြောဖို့ လိုသေးတယ်ဟုတ်..”
“မလိုဘူး ဆူဇီ .. မင်းက ဒီအတိုင်း ဆက်ဆီပိုဖြစ်နေတယ် သိတယ်မှတ်လား ? အဖြူနဲ့ အမည်းလေ”
မင်းမင်းက အမည်းတွင် စကတ်ကိုထောက်ပြပြီး အဖြူအရောက်၌ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ကား၍ ဆွဲထောင်လိုက်သည်။ စကတ်က ပေါင်ရင်းထိ လိပ်တက်သွားပြီး တကယ်လည်း ဖြူနုသည့် အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးက ဟပြဲလေး ထွက်လာသည်။ ဆူဇီသည် သူမကိုယ်သူမ ကောင်းစွာပြုပြင်ထားသည့်နေရာတွင် ဒီနေရာလည်း ပါသည် ထင်သည်။ စောက်မွှေးလေးတွေက အဖုတ်အကွဲကြောင်းလေး အပေါ်ဘက်တွင်သာ ချွန်ချွန်လေး စုပေါက်နေပြီး အဖုတ်ဝတစ်ဝိုက်တွင်တော့ ပကတိရှင်းသန့်နေသည်။ ဒါမျိုးဆိုလျှင်တော့ ဂျာဖို့ဝန်မလေးသဖြင့် မင်းမင်း ပိုပြီးအဆင်ပြေသွားအောင် စကတ်ကို ထပ်၍ လိပ်တင်လိုက်ပြီးမှ သူမ ပေါင်ကြားကို မျက်နှာအပ်သည်။ လျှာကို တတ်နိုင်သမျှ ချွန်အောင်လုပ်ပြီး အဖတ်လေးနှစ်ခုကြားကို ထိုးထည့်လိုက်သည်။
“အိုး .. ဂေါ့ … ရှီး … ရှီး ..”
သူမနို့တွေကို စို့တုန်းက ဖွရုံဖွခဲ့သည့် သူ့ခေါင်းကဆံပင်တွေကို ဒီတစ်ခါတော့ ဆူဇီက ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင်ကိုင်သည်။ မင်းမင်းကိုယ်တိုင်လည်း ဒါနှင့်ပင် စိတ်ထဲတမျိုးဖြစ်ပြီး အဖုတ်အကွဲကြောင်းကို ကောင်းကောင်းကြီး လျက်ပစ်သည်။ သူ့လျှာကို အထဲကို ထိုးထည့်နိုင်သမျှ ထိုးထည့်ကာ မွေနှောက်လျက်သည်။ တစ်ချက်တစ်ချက်လည်း ပါးစပ်နှင့်အသအချာတေ့ပြီး ဟင်းချိုသောက်သလို ရှူးခနဲမြည်တဲ့အထိ စုပ်ပစ်သည်။ ဆူဇီ ဘာတတ်နိုင်တော့မည်နည်း။ မင်းမင်း အစေ့ဖုလေးကိုလည်း လျှာဖျားနှင့်ထိုးကာ ကလော်တင်ပြီး ဆွနေသည့် အချိန်တွင် ပေါင်တံတွေက အငြိမ်မနေနိုင်တော့ပဲ လှုပ်ရွလာသည်။ ဒါမျိုးအချက်ပြသည်ဆိုလျင် ပြီးခါနီးပြီဆိုတာ သိနေသဖြင့် မင်းမင်း အဖုလေးကို လျက်နေရင်း လက်ညိုးကို အကူခေါ်လိုက်သည်။ စွိခနဲနေအောင် သူ့လက်ညိုးက အထဲကို တိုးဝင်ပစ်လိုက်ပြီး ခပ်ကွေးကွေးလုပ်ကာ မွှေနှောက်ပစ်လိုက်သည့်နောက်တွင်တော့ ဆူဇီတစ်ယောက် ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲတုန်ကာ တစ်ချီ ပြီးသွားလေတော့သည်။ မင်းမင်း ပြန်ထုတ်လိုက်သည့် လက်ညိုးကိုကြည့်တော့ အရည်ကြည်တွေကြောင့် ချွဲပြောင်နေသည်။
“သန့်စ် .. မင်း .. ငါတကယ် ကျေးဇူးတယ် .. မင်းက တကယ် ကျေးဇူးတင်ဖို့ကို ကောင်းနေတယ် .. ဝိုး !!!”
ဆူဇီက အနည်းငယ်ဖွာသွားသည့် ဆံပင်တွေကို သပ်ရင်း အမောသံလေးနှင့် ပြောသည်။ သူမ၏ အပြောလေးက ချစ်စရာကောင်းသော်လည်း မင်းမင်း စိတ်ထဲတွင် ဘယ်လိုမှ မနေသလို ဖြစ်နေသည်။ အင်း .. ငါ ဘာဖြစ်နေတာပါလိမ့်။
“အရမ်းကောင်းတာပဲ .. မင်း ”
မင်းမင်း သူမဘေးတွင် ဝင်လှဲလိုက်တော့ ဆူဇီက သူ့မျက်နှာကို ရွှန်းရွှန်းဝေအောင်ကြည့်ရင်း တိုးတိုးလေးပြောသည်။ မင်းမင်း စိတ်ထဲတွင် တမျိုးဖြစ်နေလို့ ဘာမှ ပြန်ပြောချင်စိတ်မရှိပဲ ပြုံးရုံသာပြုံးနေသည်။ ထိုအခိုက် ကောင်မလေး၏ နှုတ်ခမ်းက သူ့နှုတ်ခမ်းတွေဆီ ရောက်လာသည်။ ပြွတ်ခနဲမြည်အောင် တစ်ချက်စုပ်ယူလိုက်ပြီးနောက် ဆူဇီသည် ဖွဖွလေး တစ်ချက်တစ်ချက်စီနမ်းကာ သူ့ကိုယ်ပေါ်ကို အနမ်းတွေရွှေ့သွားသည်။ ကြည့်ရတာ သူမအလှည့်ဟု ခံယူထားသည်ထင်သည်။ မင်းမင်းအထင် မှန်ကြောင်းကို သူမလက်က သူ့အောက်ခံဘောင်းဘီကို ဆွဲဖယ်လိုက်သည်နှင့် သက်သေပြသည်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ဖိုနှင့်မ အထိအတွေ့အရ ထောင်မတ်နေပြီဖြစ်သည့် သူ့အကောင်က လကမ္ဘာကို ချိန်ရွယ်ထားသည့်အလား မီးရောင်အောက်တွင် ပေါ်ထွက်လာသည်။
“ဝိုး!! မင်းက လက်နက်ကြီးတစ်ခု ပိုင်ထားတာပဲ ”
ဆူဇီထိုင်နေပုံက ကိုယ်ကို အောက်သို့ဆင်းသွားသည် မဟုတ်ပဲ ခေါင်းကိုသာ ရွှေ့သွားသဖြင့် သူမမျက်နှာကို မမြင်ရပဲ နောက်ကျောကိုသာ မြင်နေရသည်။ မင်းမင်း လိင်တံကို လက်နှင့်လှမ်းကိုင်ပြီးမှ ခေါင်းကိုနောက်ပြန်လှည့်ကာ ပြောခြင်းဖြစ်သည်။ ရီဝေေ၀အကြည့်အပြင် ဖြူနုသည့် လက်ကလေး၏ ဖျစ်ညှစ်ထားမှုကြောင့် မင်းမင်းစိတ်အစဉ်သည် ရရှိလာသည့် ကာမအရသာတွင် ငြင်းဆန်မရအောင် နစ်မျောသွားသည်။
“ငါမင်းကို စိတ်မပျက်စေချင်ဘူးလေ ”
ဆူဇီ မျက်လုံးလေးတွေက အရည်လဲ့ကာ ပြုံးသည်။ မင်းမင်းလိင်တံကိုကိုင်ထားသည့် လက်ကမူ တစ်ချက်နှစ်ချက် အပေါ်အောက်ကိုဆွဲကာ ဆွပေးသည်။ ပြီးမှ ကျန်သည့်လက်တစ်ဖက်နှင့် နားနားက ဆံပင်တွေကို သပ်တင်ကာ ခေါင်းကလေးကို စောင်း၍ ကိုယ်ကိုအသာမှောက်ချသည်။ ပါးစပ်လေး ဝိုင်းကာ ဟသွားပြီး နှုတ်ခမ်းလှလှလေးက လိင်တံ၏ ထိပ်ဖူးကို ငုံမိသား ဖြစ်သည်။ မင်းမင်း သူ့အလှည့်ပြန်ရောက်ပြီဟု သတ်မှတ်ပြီး လက်တစ်ဖက်ကိုဆန့်ထုတ်၍ သူမခေါင်းကိုကိုင်သည်။ အတင်းတော့ ဖိမချပဲ ထိန်းယုံသာထိန်းပြီး ဆူဇီ ပြုစုပေးသမျှကိုသာ မှိန်း၍ ခံသည်။ ကျန်သည့်လက်တစ်ဖက်ကိုတော့ ဒူးတုတ်ကာ ကုန်းထားသလို ဖြစ်နေသည့် ဆူဇီ၏ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကြားကို နောက်ကနေ ထိုးထည့်ပြီး အရည်ရွှဲနေသည့် အဖုတ်လေးကို လှမ်းပွတ်ပေးသည်။
“အင်း .. အင်း … အီ … အီ …. အင်း ….”
ဆူဇီ အစုပ်ကောင်းသည်။ လျှာဖျားလေးနှင့် ထိုးထိုးဆွသလို ခေါင်းကလေးကို နိမ့်လိုက်ကြွလိုက် လုပ်ကာ သူ့လိင်တံကို သူမပါးစပ်ထဲ ဝင်လာအောင် ပြုလုပ်သည်။ မင်းမင်း တကိုယ်လုံး ဖိန်းရှိန်းတက်လာပြီး အကြောတွေ တောင့်တက်လာသည်။ သူ့ဘယ်လက်နှင့် ထိတွေ့နေသည့် သူမအဖုတ်ကို အားမလိုအားမရ လက်စောင်းတိုက်သည်။ စလုံးတရုတ်မ အသားဖြူသူမို့ အရည်ကရွှဲလှရာ ခဏလေးအတွင်း၌ပင် သူလက်ချောင်းတွေသည် ချွဲကျိကျိ ဖြစ်လာရသည်။
“မင်း .. ငါမနေနိုင်တော့ဘူး .. လုပ်ကြရအောင် ..”
ရမ္မက်ဆန္ဒကြောင့် မျက်နှာလေး နီမြန်းနေသလို ဖြစ်သည့် ကောင်မလေးသည် မင်းမင်းလိင်တံကို ပါးစပ်ထဲမှ ပြန်ချွတ်ပေးပြီးနောက် အပေါ်က တက်ကာ ခေါင်းအုံးတစ်လုံးကို ပြန်ဆွဲယူသည်။ မင်းမင်းလည်း စိတ်တက်ကြွနေပြီမို့ အချိန်မဆိုင်းပဲ ချွတ်ပစ်ထားသည့်သူ့ဂျင်းဘောင်းဘီအိတ်ထဲနှိုက်ကာ ကွန်ဒုံးကိုယူ၍ ဖောက်စွပ်သည်။ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ကားပေးကာ အဆင်သင့်ဖြစ်နေသည့် ဆူဇီ၏ ပေါင်ခွဆုံနားတိုး၍ ကပ်သည်။ ဆူဇီက အလိုက်သင့် သူမခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို သူ့ပေါင်ပေါ်ထပ်ချိတ်ကာ နေရာပြင်ပေးသည်။ ဒီတော့ မင်းမင်း လုပ်ရသည်က မာတောင်နေသည့် သူ့လိင်တံကို မဟတဟလေး ဖြစ်နေသည့် အဝလေးထဲ နှစ်ထည့်လိုက်ရခြင်းသာ။
“ဗြစ် .. အင့် … အင့် … အ .. ဟင်း .. ဟင်း ..”
အရမ်းကြီးချောင် အရမ်းကြီးကြပ်နေသည် မဖြစ်ပဲ သူ့လိင်တံထိပ်က တင်းတင်းစီးစီးလေးနှင့် အဆင်ပြေပြေ ဝင်သွားသည်။ ခေါင်းဝင်သွားသည့်နောက် မင်းမင်း ကောင်မလေး၏ ခြေချင်းဝတ်နှစ်ခုကို အသာဆုပ်ကိုင်ပြီး ဖင်ကြီးကို ကြွကာ တအိအိ ဖိသွင်းသည်။ ဆူဇီ၏ မျက်နှာသွင်ပြင်ကိုလည်း မလွတ်တမ်း အကဲခတ်ကာ ကြည့်သည်။ ကောင်မလေးသည် သူ့ထိပ်ဝင်လာသည့် အချိန်တွင် ပါးစပ်လေးဟ မျက်လုံးလေးဝိုင်းသည်။ လိင်တံထိပ်က အထဲကိုရောက်ပြီး ဆက်ထိုးသွင်းချိန်တွင် မျက်နှာလေးက မဲ့သည်။ လိင်တံတစ်ဝက်ကျော်လို့ တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖြစ်လာချိန်တွင် မျက်လုံးတွေက ရီဝေသည်။ အဆုံးထိဝင်သွားချိန်တွင် မျက်လုံးလေးတွေ မပွင့်တော့ပဲ မျှင်းမျှင်းလေး အသက်ရှူကာနေသည်။ မင်းမင်း ဘာမှပြောမနေတော့ပဲ လုပ်စရာ ရှိတာသာ လုပ်တော့သည်။
“စွတ် .. ဖွတ် .. စွတ် … ဖွတ် .. အင့် … အင့် … အီး .. အီး ..”
မှန်မှန်ကြီး ဝင်ထွက်နေသည့် မင်းမင်း၏ လိင်တံကြောင့် ဆူဇီတစ်ယောက် တလှုပ်လှုပ်တရွရွဖြစ်အောင် ဖင်ကြီးကို ကော့ကော့ပေးပြီး ခံသည်။ အရည်တွေရွှဲနေမှုကြောင့် သွင်းရထုတ်ရတာ အဆင်ပြေပြီး ဆူဇီအဖုတ်က လုပ်လို့ တအားကောင်းနေသည်။ သို့သော် မင်းမင်းရင်ထဲတွင် အကြောင်းအရာတစ်ခုက ပျောက်ဆုံးနေလေသည်။ ဒီလောက်လှတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက် တလူးလူးတလွန့်လွန့်ဖြစ်ကာ သူနှင့် တက်ညီလက်ညီ ကာမအရသာကို ခံစားနေပေမယ့် သူ့ရင်ထဲတွင် ဟက်ဟက်ပက်ပက်မရှိ။ မီးမလာသည့် ရပ်ကွက်ကို အဲယားကွန်းဆင်မလားဟု လာကမ်းလှမ်းတာခံရသလို အဓိပ္ပါယ်မဲ့ကာနေသည်။ မင်းမင်း သက်ပြင်းတစ်ချက်ချကာ မြန်မြန်ပြီးအောင်ပင် အရှိန်မြှင့်ကာ ဆောင့်သည်။ ဘောင်ဘင်ခတ်နေသလို လှုပ်ခါနေသည့် ဆူဇီ၏ နို့ထွားထွားတွေကို ဆုပ်ညှစ်ဆွဲကိုင်ပြီး ဆက်တိုက်ဖိဆောင့်သည်။
“အိုး .. ဂွတ် .. ရက်စ်.. ရက်စ် .. ကမ်းမွန်း …. အဂန်း .. အဂန်း .. အင့် … အင့် ..”
ဆူဇီသည် အရှိန်တက်လာသည်နှင့် အမျှ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပင် ထုတ်ဖောက်ကာ ညည်းပြီး မင်းမင်းကို အားပေးအားမြှောက်ပြုသည်။ သူမ၏ ပေါင်တံနှစ်ချောင်းကိုလည်း ကားနိုင်သမျှ ကားပေးထားသည်။ ကော့နိုင်သမျှလည်း ကော့ပေးထားသည်။ မင်းမင်း လိင်တံတလျှောက် ပူတက်လာပြီး သူ တအီးအီး အော်ညည်းမိကာ ဖိဖိဆောင့်ပစ်လိုက်သည့် အချိန်နှင့် မရှောင်းမနှောင်း ဆူဇီ ခေါင်းလေးမော့တက်ပြီး ပါးစပ်လေးဟကာ တုန်ခါသွားသည်။ မင်းမင်းကိုယ်တိုင်လည်း သူ၏ ခါးကြီးကို တွန့်ခနဲနေအောင် ကော့ပစ်လိုက်ပြီး သုတ်ရည်တွေကို ပန်းထုတ်သည်။ ကိုယ်ကိုတောင့်၍ ထိန်းမထားတော့ပဲ ဆူဇီအပေါ်ကို မှောက်ချကာ သူမပါးနားကပ်၍ အမောဖြေရသည်။ ဆူဇီကတော့ သူ့လည်တိုင်ကို လက်တစ်ဖက်နှင့် ဖက်ထားရင်း နောက်တစ်ဖက်က သူ့ကျောပြင်ကို ပွတ်သပ်နေလေသည် ….။
“ငါ ရေသွားချိုးလိုက်ဦးမယ် .. မင်း လိုက်ဦးမလား? ”
အတွေးကိုယ်စီနှင့် စီးကရက် တစ်လိပ်စီကို တစ်ဝက်လောက်ကျိုးအောင် သောက်ပြီးနောက် ဆူဇီက ကုတင်ပေါ်က ထသည်။ ပြေပြစ်လှပသည့် အလှက အဝတ်အစားမဲ့နေသည့် သူမကိုယ်ပေါ်တွင် အရှင်းပတိ အချိုးကျကျ ရှိနေသည်။
“ဟေ့ကောင် … မင်းမင်း … ဒီလောက်လှတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်နဲ့ မင်းစိတ်ကူးထဲက အတိုင်းဖြစ်တာလေ။ မင်း ပျော်သင့်ပါတယ်ကွာ”
မင်းမင်း ကိုယ့်စိတ်ကိုကိုယ် အတင်း ပြန်ထိန်းကျောင်းပြီး ကုတင်ပေါ်က လူးလဲထသည်။ အင်း .. သူမအကြံမဆိုးဘူး။ ရေချိုးလိုက်တယ်ဆိုလျင် လန်းသွားမှာပဲ။ သူကိုယ်တိုင်လည်း လိင်တံတစ်ဝိုက် စီးကပ်စီးကပ် ဖြစ်နေမှုကြောင့် ရေလည်း ဆေးချင်နေသည်။ ဆူဇီနှင့် ရေအတူချိုးဖြစ်သဖြင့် မင်းမင်း အရှုံးမရှိလိုက်ပါ။ တဖွားဖွား ကျနေသည့် ရေပန်းအောက်တွင် နှစ်ဦးသား ဖက်ရမ်းနမ်းရှုံ့ဖြစ်ကြပြီး မင်းမင်း၏ လိင်တံကို နောက်ထပ် ဘလိုးဂျော့ထပ်ပေးသည်။ တစ်ချီပြီးထားပြီမို့ မင်းမင်းအကောင်က မာယုံသာမာပြီး ပြီးတဲ့အထိတော့ မရောက်လိုက်ချေ။ ဆူဇီ၏ ခေါင်းကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး အားရပါးရ ဖိဆောင့်လိုက်လျှင်တော့ ပြီးသွားနိုင်သော်လည်း သူမသာ လက်မခံလျှင် အကောင်းချည်းကနေ မတော်တရားလုပ်ပါတယ် ဖြစ်သွားနိုင်လို့ သူ ဒီအတိုင်းပဲ ပြန်ထွက်ခဲ့သည်။ ဆူဇီက မပြန်ဘူးဟု ပြောသဖြင့် မင်းမင်း အဝတ်အစားတော့ ဝတ်မနေတော့ပဲ ရေကို ခြောက်အောင် သုတ်ပြီးတော့သာ စောင်ကို ရင်ဘတ်ထိရောက်သည်အထိ လွှမ်းထားလိုက်သည်။ တအောင့်နေတော့ ဆူဇီပြန်ထွက်လာပြီး သူ့နည်းတူ စောင်အောက်တိုးဝင်လာသည်။
အမောပြေတော့ အမောသစ် စသည်လို့ပင် ပြောရမည်။ ဒီတစ်ခါတော့ ဆူဇီကိုယ်တိုင်က စိတ်လိုလက်ရနှင့် စသည်မို့ သူမကပင် အစစအရာရာ ဦးဆောင်သွားသည်။ ကွန်ဒုံးတပ်တာကအစ သူမဖာသာသူမလုပ်ပြီး ဆောင့်တော့လည်း သူမက အပေါ်က တက်၍ဆောင့်သည်။ တော်တော်လေးကြားလို့ သူမ ခြေကုန်လက်ပန်းကျသလို ဖြစ်သွားမှ မင်းမင်းက ပွဲသိမ်းလုပ်ပေးရသည်။ ဒါကတော့ သိပ်မခက်တော့။ မင်းမင်းကိုယ်တိုင်လည်း စိတ်ကိုတင်းကာ ထိန်းမထားချင်တော့သဖြင့် လေးဘက်ထောက်ကာ ကုန်းထားပေးသည့် ဆူဇီနောက်တွင် နေရာယူပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်ပစ်လိုက်တော့ နောက်ထပ် ငါးမိနစ်တောင် မရောက်တော့။ ပထမအကြိမ်တုန်းက စီးကရက်သောက်တာ တစ်ဝက်မကျိုးခဲ့ပေမယ့် အခု ဒုတိယအကြိမ်ကတော့ တစ်ယောက်တစ်လိပ်စီ ကုန်အောင် ဖွာမိကြသည်။ ထူးထူးဆန်းဆန်း သူတို့နှစ်ယောက်သည် ပကတိကိုယ်လုံးတီးနှင့် စကားစမြည် ပြောဖြစ်နေကြသည့်တိုင် တော့ပစ်တွေသည် မထိတထိ စကားတွေ မဟုတ်တော့။ စလုံးအကြောင်း၊ အလုပ်အကြောင်း၊ မြန်မာနိုင်ငံအကြောင်း စသည့် ဟိုဟိုဒီဒီ တော့ပစ်တွေသာဖြစ်ပြီး နှစ်ဦးသား တိုင်ပင်ထားသည့်အလား ထုတ်ဖော်မပြောပေမယ့် သူတို့နှစ်ဦး၏ အဖြစ်ကို တစ်ညတာပဲဟု သတ်မှတ်လိုက်ကြတော့သည်။
အဲဒီညက သူတို့နှစ်ဦး နှစ်ယောက်အိပ်မွေ့ယာကြီးတွင် အတူအိပ်မိကြပေမယ့် ရိုမန့်ဇာတ်လမ်းတွေထဲကလို ဆူဇီက သူ့လက်မောင်းကို ခေါင်းအုံးတာတို့၊ သူ့ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်တာတို့ မရှိခဲ့ပါ။ သူ့ကိုကျောပေးကာ အိပ်နေသည့် ဆူဇီ၏ နောက်ကျောပြင်ကို ငေးကြည့်ရင်း အကယ်၍များ သူမနေရာမှာသာ ဖူးသစ်စု ဆိုရင်ကောဟု မင်းမင်း တွေးမိသည်။ ထိုအခါ သူ့ရင်ဘတ်ထဲတွင် ပျောက်ဆုံးနေသည့် အဓိပ္ပါယ်သည် အကြောင်းအရာတစ်မျိုးနှင့် ပြန်လည်၍ ကိုယ်ထင်ပြသည်။ ထိုအရာသည် အခြားမဟုတ်။ စကားလုံးနှစ်လုံးရှိသည့် “အချစ်” ဆိုသည့် အရာသာ
ဖြစ်လေတော့သည်။
*** *** ***
“ဦးလေးကြီး …”
ဖုန်းထဲမှ အသံက လွင်လွင်လေးပေမယ့် မင်းမင်း တွန့်သွားသည်။
“ဟေ .. ဘယ်သူ့ခေါ်တာလဲ …”
“ဟီး … ဟီး .. ဖုန်းဟိုဘက်က အစ်ကိုမင်းမင်းဆိုတဲ့ ဦးလေးကြီးကို ခေါ်တာ ..”
“အံမယ် .. ငါက အဲဒီလောက် အသက်မကြီးသေးပါဘူး ဟ .. လူပျိုနုနုထွတ်လေး ရှိသေးတာ …”
“ဟာ .. ဟ .. သူကိုယ်သူ လူပျိုနုနုထွတ်ထွတ်တဲ့ .. ဘာလဲ ယရစ်နဲ့ပြိုတဲ့ လူပြိုလား … ”
“တော်ပြီ ကောင်မလေး … စမနေနဲ့တော့ .. ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ …”
“အယ် .. ကိစ္စရှိမှ ဆက်ရမှာလား …တော်ပြီ ဒါဆို မဆက်တော့ဘူး …”
ဖူးသစ်စု အသံက စိတ်ကောက်ချင်သလို ဖြစ်သွားသည်။ မင်းမင်း ကမန်းကတမ်း ချော့ရသည်။ သူလည်း အခုတလော ဒီကောင်မလေးနဲ့တွေ့မှ တော်တော်တောင် ချော့တတ်နေပြီ ဖြစ်သည်။
“ဟေး .. စု … စတာနော် .. စိတ်မကောက်ရဘူး .. အစ်ကိုတောင်မှ ခနနေလျှင် ဖုန်းဆက်မလို့ စဉ်းစားနေတာ ..”
“ဘာအခုမှလဲ … စုက သတိရလို့ ဆက်တာကို … နေပါဦး စုဆီ ဆက်မလို့ဆိုတာရော ကိစ္စရှိလို့လား..”
“ရှိတာပေါ့ .. တကယ့်အရေးတကြီး ကိစ္စကို ရှိတယ် ..”
“အင်း … ဘာကိစ္စ ..”
“ဒီနေ့ ညနေအားလျှင် ထမင်းစားရအောင် လာခေါ်မလို့ ..”
“ဒါများ …”
ဖူးသစ်စုက ဘာမှမထူးခြားသည့် အသံနှင့် ပြောသည်။ မင်းမင်း ဖုန်းပြောနေရင်း ပြုံးသွားသည်။ ကောင်မလေးရယ် …။ မင်း အဲဒီ “ဒါများ” ဆိုတာကို ညနေကြလျှင် ပြောနိုင်လား ကြည့်ကြသေးတာပေါ့။ ကိုယ့်ရင်ထဲက စကားတစ်ခွန်းကို ကြားလျှင် မင်း ဘယ်လိုနေမလဲ သိချင်လိုက်တာ။ မင်းမင်း စဉ်းစားရင်းနှင့်ပင် ရင်တဒိတ်ဒိတ် ခုန်လာသည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း သူအံ့သြမိသည်။ မင်းမင်း ဘဝတွင် “အချစ်” ဆိုတာနှင့် ပတ်သက်၍ သူတစ်ကြိမ်တည်း ခံစားခဲ့ဖူးပါသည်။ ထိုစဉ်က သူသည် အချစ်၌ပျော်ဝင်ကာ အချစ်ကို အရူးအမူးကိုးကွယ်ခဲ့ပြီး ကမ္ဘာကြီးသည် အချစ်နှင့် လည်ပတ်နေသည်ဟုတောင် သူထင်ခဲ့သည်။ သို့သော် ကံကြမ္မာဆိုသည့် သကောင့်သားက သူ့ဘက်မှာ မရှိခဲ့ပါ။ ကံကြမ္မာ၏ လှည့်ကွက်တစ်ချက်တွင် သူသည် အချစ်တွင် ကျရှုံးပြီး အချစ်၏ သားကောင်ဖြစ်ကာ အချစ်နှင့်ပတ်သက်၍ ရင်နင့်အောင် ခံစားခဲ့ရသည်။ နောက်ဆုံး မိမိကျင်လည်ရာ ပတ်ဝန်းကျင်တွင် မနေချင်တော့လောက်သည်အထိ စိတ်ထိခိုက်ခဲ့ရသဖြင့် စလုံးကို လေ့လွင့်ကာ ရောက်လာခဲ့သည်ဟု ပြောလျှင်လည်း ရနိုင်ပါသည်။
သို့ပေမယ့် ဒါတွေအားလုံးသည် ဖူးသစ်စုနှင့် မတွေ့ခင်က အထိသာ မှန်ကန်ခဲ့သည်။ Orchard တွင် မင်းမင်း ဆူဇီနှင့် တစ်ညတာ တွေ့ခဲ့ပြီးနောက် သူ့ကိုယ်သူ ပြန်မေးခွန်းထုတ်ခဲ့သည်။ ဆူဇီလိုမျိုး စလုံးမချောချောလေးနှင့် ကိုယ်ချင်းထပ်ကာ ရင်းနှီးခွင့်ရခဲ့သည်တိုင် ဘာဖြစ်လို့ ခါတိုင်းလို ဟက်ဟက်ပက်ပက် ဖြစ်မနေရတာလဲဆိုသည့် မေးခွန်းကို သူ့နှလုံးသားအား သူပြန်မေးခဲ့သည်။ ထိုမေးခွန်း၏ အဆုံးသတ်၌ သူ့နှလုံးသားသည် သူ့ကို တိတ်တိတ်လေး ရင်ခုန်စွာ ပြန်ဖြေခဲ့သည်။ ထူးဆန်းအံ့သြဖွယ်ရာ ကောင်းစွာပင် သူ့ရင်ခုန်သံတွေသည် “ဒိတ် .. ဒိတ် .. ဒိတ် ” မြည်ရမည့်အစား “စု .. စု .. စု ” ဟု မြည်ယောင်နေသည်။
မင်းမင်း ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ချခဲ့ပါသည်။ ဒီကြားထဲ သူနှင့် ဖူးသစ်စု နှစ်ကြိမ် အပြင်မှာ တွေ့ပြီးပြီ ဖြစ်သည်။ ရုပ်ရှင်ကားတစ်ကားကိုလည်း နှစ်ယောက်တည်း အတူ ကြည့်ခဲ့ပြီးပြီ။ ဖြစ်ရိုးဖြစ်နေကြ ဖြစ်စဉ်များနှင့် တွက်ကြည့်လျှင် မင်းမင်းအတွက် တော်တော်လေး အခြေအနေကောင်းနေသည်ဟု ဆိုရမည်။ ဒါကြောင့်လည်း ဒီနေ့တော့ သူဖွင့်ပြောတော့မည်ဟု ကြံထားသည်။ ဖူးသစ်စုက စပြီး မခေါ်ရင်တောင်မှ သူက ဆက်ပြီး အပြင်မှာ တွေ့ဖို့ ချိန်းမည်ဟု တကယ်ကို စဉ်းစားထားသည်။
မင်းမင်း ဖူးသစ်စုဆီမှ ညနေစာ စားဖို့ ခွင့်ပြချက်ရသည်နှင့် အစီအစဉ်တွေ အပြေးအလွှားဆွဲသည်။ ညနေ ဆိုက်ကထွက်လာတော့ မင်းမင်း တိုးပါးရိုးအိမ်ကို အရင်ပြန်သည်။ ရေမိုးချိုးပြီး လူငယ်ဆန်ဆန် ဂျင်းဘောင်းဘီနှင့် ESPRIT တီရှပ်အဖြူလေးကို ဝတ်လာခဲ့သည်။ ဒီအင်္ကျီလေးကို ဟိုတစ်နေ့က ဝတ်သွားတုန်းက ဖူးသစ်စုက မိုက်သည်ဟု ပြောထားတာ သူမှတ်မိနေလို့ ဖြစ်သည်။ မင်းမင်း ဖူးသစ်စု စောင့်နေရမှာစိုးလို့ တက်စီပဲ စီးလာခဲ့သည်။ ဟိုရောက်တော့ ဖူးသစ်စု ဆင်းမလာသေးသည်နှင့် ဆင်ဝင်နားတွင် ရှိသည့် ရေကန်လေးဘေးမှာ မွေးထားသည့် ငါးလေးတွေကို ကြည့်နေလိုက်သည်။
“ကြာပြီလား … အယ် …”
ကြွကြွရွရွလေး ထွက်လာသည့် ဖူးသစ်စုသည် သူ့ကို နှုတ်ဆက်ပြီးမှ အာမေဒိတ်သံလေးပြုကာ သူဝတ်လာတာကို ကြည့်သည်။ မင်းမင်း သူမထက်ဦးအောင် လှမ်းစသည်။
“စုက အစ်ကို ဝတ်တာ လိုက်ဝတ်ထားတာ ..”
ဖူးသစ်စုသည် ရင်ပတ်တွင် “MANGO” ဆိုပြီး ရေးထားသည့် တီရှပ်အဖြူလွလွလေးကို သူ့လိုမျိုး ဂျင်းဘောင်းဘီနှင့် တွဲကာ ဝတ်ထားသည်။ ဂျင်းဘောင်းဘီက ရှိတ်ဖော်သည့် အကြပ်မို့ တင်လုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေးတွေရော၊ သွယ်လျဖြောင့်စင်းသည့် ပေါင်တံတွေကိုရော ပုံဖော်ကာ ပြနေသည်။ မင်းမင်း တက်စီငှားဖို့ ကွန်ဒိုအပြင်ဘက်ထွက်လာတော့ ဖူးသစ်စုနားကို တိုးတိုးလေးကပ်ကာ ပြောသည်။ ဖူးသစ်စုက သူပြောတာကြားတော့ မျက်နှာလေးနီသွားပြီး သူ့လက်မောင်းကို ဖုန်းအိတ်သေးသေးလေးနဲ့ ရိုက်သည်။ မင်းမင်းပြောလိုက်သည်က
“စု … တီရှပ်က Mango ဆိုပြီး ရေးထားတာ မှားနေတယ် .. အမှန်က ဆန်းကစ်လို့ ရေးရမှာ သိလား…”
ဟုတ်ပါသည်။ တီရှပ်အောက်မှ ကြွားကြွားဝင့်ဝင့် ထောက်ကာ အရှေ့ဘက်ကို ဖောင်းဖောင်းလေးထွက်နေသည့် ရင်နှစ်မွှာသည် ရှောက်ချိုသီး အကြီးစားအရွယ်လောက် ရှိမှာ သေချာသည်။ မင်းမင်း တခါတခါ ကြည့်ရင်းနှင့်တောင် အသည်းယားရသည်။
“ကဲ ရောက်ပြီ ဆင်းတော့”
ဆိုပြီး မင်းမင်းက ပြောတော့
“တကယ် ဒါကြီး စီးရမှာလား၊ အကြီးကြီးပဲ”
ဆိုပြီး ဖူးသစ်စုက ပြောသည်။ ကားတံခါးဖွင့်ပြီး ဆင်းတော့ သူက တက်စီသမားကို ပိုက်ဆံပေးနေသဖြင့် ကားထဲက မထွက်ဖြစ်သေး။ ကားပေါ်ကနေ ခေါင်းကလေးကို ငုံ့ကာ အပြင်အထွက် သူမကိုယ်ကို ခပ်ကုန်းကုန်းလေးဖြစ်သွားသဖြင့် လုံးကျစ်သည့် တင်တွေက မင်းမင်းကို ဂျင်းဘောင်းဘီထဲကနေ မျက်စပစ်ပြသွားသည်။ လက်တောင် တုန်သွားသဖြင့် တက်စီသမား ပြန်အမ်းသည့် အကြွေတစ်စေ့က လက်ထဲကတောင် ပြုတ်ကျသည်။ မင်းမင်း ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ရယ်ချင်သွား၏။ ငါ့နှယ့်နော် …။
World Tallest Flyer ဟုပြောရမည့် observation wheel သည် စင်္ကာပူ၏ အထင်ကရ အိုင်ကွန်တစ်ခုပင် ဖြစ်ပါသည်။ မြေပြင်ကနေ 165 မီတာ မြင့်သော ဒီဘီးကြီးသည် တကယ်တော့ မင်းမင်းတို့ ငယ်ငယ်တုန်းက ဘုရားပွဲများတွင် တွေ့ရလေ့ရှိသည့် ချားရဟတ်အကြီးစားကြီးပင်။ မင်းမင်းနှင့် ဖူးသစ်စု ညစာစားဖို့ အချိန်ကို ဖယ်ပြီး လက်မှတ်ကို ကြိုဝယ်ထားလိုက်သည်။ လက်မှတ်ရပြီဆိုတော့မှ သူတို့နှစ်ယောက် ညစာအတူစားကြသည်။ မင်းမင်းက အကြံနှင့်မို့ ညစာစားနေချိန်အတွင်း တခြားအကြောင်းတွေသာ ပြောသည်။ ဖူးသစ်စုကို စပရိုက်ဖြစ်စေချင်လို့ သူမကို ရည်းစားစကားပြောတော့မည်ဆိုသည့် အကြောင်း အရိပ်အယောင်တောင် မပြ။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ဖူးသစ်စုကတော့ အတွေ့အကြုံ အသစ်အဆန်းတစ်ခုကို ကြုံတွေ့ရတော့မည်မို့ တချိန်လုံး ပျော်ရွှင်နေသည်။ သူ့ကိုတောင် လိုက်နောက်နေသေးသည်။
မင်းမင်းအတွက် ကံကောင်းသည်ဟု ပြောရမည်။ သူတို့နေရာကျတဲ့ capsule (အိမ်လေး) တွင် သူတို့အပြင် အဖိုးကြီး၊ အဖွားကြီး စုံတွဲတစ်တွဲသာ ရှိသည်။ အဖြူတွေဖြစ်ပြီး ကြည့်ရတာ သူတို့လည်း စလုံးရောက်လို့ အမှတ်တရအဖြစ် လာစီးကြတာ ဖြစ်မည်။ အဖိုးကြီးနှင့် အဖွားကြီးသည် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး လက်ဆွဲကာ ထိုင်နေကြပြီး မင်းမင်းတို့ ဝင်လာတော့ ပြုံးပြီး နှုတ်ဆက်သည်။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ကြင်ကြင်နာနာ ရှိကြသည့် အဖိုးကြီး အဖွားကြီးအတွဲကိုကြည့်ကာ မင်းမင်း ဒါက သူ့အတွက် နမိတ်ကောင်းလို့ ယူဆသည်။ စုရယ် …. မင်းရဲ့လက်ကို ကိုယ်ဒီလိုမျိုး အသက်အရွယ်ထိ ကိုင်တွယ်ခွင့်ရလျှင် ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲ ကွယ် …။
လေးယောက်ထဲပါပြီး အတွဲကိုယ်စီလို ဖြစ်သွားသဖြင့် မင်းမင်းတို့ တစ်ယောက်တစ်လှည့်စီ ဓါတ်ပုံရိုက်ဖြစ်ကြသည်။ အဖိုးကြီးက သူတို့အလှည့်ပြီးလို့ မင်းမင်းတို့ကို ဓါတ်ပုံရိုက်ပေးတော့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်က မထိတထိဖြစ်နေလို့ “မရှက်နဲ့လေ” ဆိုပြီးတော့တောင် စနေသေးသည်။ မင်းမင်းက “we’re just friends” ဆိုပြီး ရှင်းပြတော့ အဖွားကြီးက “Really? ” ဆိုပြီး မျက်ခုံးပင့်၍ မေးသည်။ ဖူးသစ်စုကတော့ ပါးစပ်ကို လက်ကလေးနှင့် ပိတ်ကာရပ်နေသည်။ ဆယ့်ငါးမိနစ်ကျော်ကျော်၊ မိနစ်နှစ်ဆယ်လောက်ရောက်တော့ မင်းမင်းတို့ ပါလာသည့် capsule က ထိပ်ဆုံးကို ရောက်လာသည်။ မင်းမင်း ဖူးသစ်စုနားကို တိုးသွားသည်။
“စု …”
ဖူးသစ်စုက အပြင်ကိုငေးနေရာမှ သူ့ဘက်ကိုလှည့်ကြည့်သည်။ အစ်ကိုမင်းမင်း၏ မျက်နှာပေါ်တွင် ပုံမှန်လို မဟုတ်ပဲ တည်ကြည်လေးနက်သည့် အသွင်က အထင်းသားပေါ်နေသည်။
“အစ်ကိုတို့ အခုလို flyer ရဲ့အပေါ်ဆုံးကို ရောက်နေတဲ့ အချိန်မှာ အစ်ကို စုကို စကားတစ်ခွန်း ပြောချင်တယ် ..”
“ရှင် !!! ..”
ဖူးသစ်စု ရင်ထဲ “ဒိတ်”ခနဲ ဖြစ်သည်။ အစ်ကို .. သူ .. သူ .. ငါ့ကို …။ တစ်နေ့ ဒါမျိုး ဖြစ်လာမည်ဟု တွက်ထားပြီး ဖြစ်ပေမယ့် တကယ်တမ်း ဖြစ်လာတော့ သူမ ထိန်းမရအောင် ရင်ခုန်မိသည်။ ထိုအခိုက် မင်းမင်း၏ အသံက ပေါ်လာသည်။
“စုကို .. အစ်ကို သိပ်ချစ်တယ် …”
လျှပ်စီးတစ်ချက် လက်လိုက်သည်ဟု ဖူးသစ်စု ထင်သည်။ သို့သော် .. မဟုတ်ပါ။ သူမနှလုံးသားထဲမှာ လျှပ်စီးလက်သလို “လင်း” သွားခြင်းသာ ဖြစ်ပါသည်။ Flyer သည် တရွေ့ရွေ့နှင့် လည်ပတ်နေသဖြင့် အောက်ကို ပြန်လည်၍ ရွေ့လျားနေလေပြီ။ သို့သော် ဖူးသစ်စု၏ နှလုံးသားသည် ရင်ခုန်သံနှင့်အတူ လေထဲမှာ လွင့်ကာ အောက်ကို ပြန်မကျဘူးလို့ ထင်နေရသည်။
“စုကို အစ်ကို ဒီစကားပြောချင်နေတာ ကြာပါပြီ .. အခွင့်အရေးယူတယ်လို့ ထင်မှာ စိုးလို့သာ မြိုသိပ်နေခဲ့တာပါ .. ဒါပေမယ့် ဖွင့်မပြောပဲနေလေလေ .. အစ်ကိုခံစားရတဲ့ ဝေဒနာက ပိုပြီးတော့ တိုးလာလေလေ ဖြစ်လို့ အရဲကိုးပြီး ဖွင့်ပြောတာပါ .. စုရဲ့အစ်ကို့အပေါ် သဘောထားကို သိပါရစေ ..”
မင်းမင်း စကားဆုံးတော့ ဖူးသစ်စု ပြုံးသည်။ အစ်ကိုသည် တော်တော်တော့ လည်သည့်လူ။ သူမကို စိတ်ကြည်နုးအောင်၊ ပျော်အောင် လုပ်ပြီးမှ ပြေးမထွက်သွားနိုင်သည့် နေရာတွင် ရည်းစားစကားကို ပြောသည်။ ပြီးတော့ တစ်ခါထဲလည်း အဖြေတောင်းသေးသည်။ ဟွန်း …။ ဒီလို လွယ်လွယ်နဲ့ ဖူးသစ်စုကို ရယိုးလား။ ကြည့်ရသေးတာပေါ့ …။
“ကိုမင်းမင်းက ..ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပိုင်တွက်တာကိုး …”
ဖူးသစ်စု ပြုံးနေလို့ သူ့အတွက် အခြေအနေကောင်းပြီးလို့ ထင်ထားသည့် မင်းမင်း တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ထင်မှတ်မထားပဲ “အစ်ကို” လို့ ခေါ်နေရာမှ “ကိုမင်းမင်း” ဟု ပြောင်းခေါ်သည့် ဖူးသစ်စု၏ တုန့်ပြန်မှုက သူ့ရင်ကို တုန်လှုပ်စေသည်။
“အဲဒီလို မဟုတ်ပါဘူး .. စု … အစ်ကိုပြောပြီးသားပဲ … အစ်ကို ရင်ထဲကနေ စုကို တကယ်လေးလေးနက်နက် ချစ်တာပါ … ခင်မင်မှုကို အခွင့်အရေးယူတယ်လို့ မထင်စေချင်ပါဘူး ..”
“ဟုတ်ပါပြီ … ဒါပေမယ့် ကိုမင်းမင်းက .. စုအကြောင်းကို ဘယ်လောက်သိနေလို့လဲ …”
မင်းမင်း စတင် ထိတ်လန့်စပြုနေပြီ ဖြစ်သည်။ သူ ရည်းစားစကားပြောလိုက်စဉ်တုန်းက ရှက်သွေးဖြာသလို ဖြစ်ကာ မျက်နှာလေး နီမြန်းသွားသည့် ကောင်မလေးသည် အခုတော့ သူ့ကို မပြုံးမရယ်ပဲ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နှင့် မေးခွန်းထုတ်နေသည်။ သူမအပြုအမူကနားလည်ရခက်စေသည်။ စု .. စု ဆီမှာ။
“စု .. အစ်ကို့ဆီမှာ တစ်ခုခု လိုအပ်တာများ ရှိနေလို့လား … ဒါမှ မဟုတ် စုကို ချစ်တယ်ဆိုတာ မယုံတာများလား ..”
“ကိုမင်းမင်းဆီမှာ ချို့ယွင်းချက်မရှိပါဘူး .. စုဘက်က ရှိနေတာပါ …”
“စု .. စု ဆီမှာ ယောကျ်ားလေး မိတ်ဆွေများ ရှိနေတာလား ဗျာ ..”
“ဟုတ်ပါတယ် .. စု ဆီမှာ ရည်မှန်းထားသူ ရှိပါတယ် …”
“ဟာ !!! ..”
ဘယ်လိုမှ ဟန်ဆောင်မထားနိုင်လောက်အောင် မင်းမင်း မျက်နှာပျက်သည်။ လေပူတစ်ချက်ကို “ဟူး”ခနဲ မြည်အောင်ပင် မှုတ်ထုတ်ပြီး ဖူးသစ်စုကို မကြည့်တောပဲ capsule ၏ မှန်နံရံကနေ အပြင်ဘက်ကို ငေးကြည့်သည်။ စင်္ကာပူနိုင်ငံသည် မီးရောင်စုံများနှင့် ထိန်ထိန်လင်းကာ လှချင်တိုင်း လှနေသည်။ သို့သော် သူ့နှလုံးသားထဲတွင်တော့ အပြင်ဘက်နှင့် ကွာခြားကာ ဘာအလင်းအရောင်မှ မရှိပဲ မှောင်မည်းချုပ်သိမ်းနေသည်။ ကံကြမ္မာသည် သူ့ဘက်မှာ ရှိမနေခဲ့ပါ။ သူ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို အရူးအမူး ချစ်ခဲ့ဖူးသည်။ ထိုမိန်းကလေးကြောင့်ပင် သူ အသည်းကွဲခြင်း အရသာကို ခါးခါးသည်းသည်းလည်း ခံစားဖူးခဲ့ရသည်။ နာကျင်လှသည့် ထိုအတွ့အကြုံကို သူတစ်ခါကြုံဖူးရုံနှင့် မှတ်သွားခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ အခု နောက်ထပ်တစ်ဖန် သူ အသည်းကွဲရဦးမည်လား။ မင်းမင်း မတွေးရဲတော့ပါ။ မတွေးလည်း မတွေးချင်တော့ပါ။ ဘာစကားမှ ဟုတ်တိပတ်တိ မဆိုမိပဲ သူ အပြင်ဘက်ကိုသာ ငေးနေမိသည်။ ဒီလိုနှင့် သူနှင့် ဖူးသစ်စု အောက်ပြန်ရောက်လာသည်။
“ပြန်လိုက်ပို့ပေးမှာ မလား”
ဆိုပြီး ဖူးသစ်စုက ပြောသဖြင့် မင်းမင်း ခေါင်းညိတ်ပြကာ တက်စီတစ်စီးကို ငှားသည်။ လှပသည့် မျက်နှာလေးက သူ့ကို အကဲခတ်သလို ကြည့်နေသဖြင့် မင်းမင်းအတတ်နိုင်ဆုံး စိတ်ကိုထိန်းပြီး ဖူးသစ်စုကို ပုံမှန်အတိုင်း စကားပြောရသည်။ တကယ်ဆို ဖူးသစ်စုမှာ အပြစ်မှ မရှိတာ။ မင်းမင်း ကံကြမ္မာကိုသာ အပြစ်တင်မိသည်။ နှစ်ဦးသားကြား တိတ်ဆိတ်မှုကို မလိုချင်သဖြင့် မင်းမင်း ဖူးသစ်စုကို အလိုက်အထိုက် စကားပြောနေရသော်လည်း သူ့အသံက အသက်မဲ့နေသည်ကိုတော့ ဘယ်လိုမှ ဖုံးကွယ်မထားနိုင်ခဲ့ပါ။ သူ့မျက်နှာသွင်ပြင်သည်လည်း သွေးစုပ်ဖုတ်ကောင်တစ်ဦးလိုပင် ရှိချင်ရှိနေပါ့လိမ့်မည်။
“မဆင်းတော့ဘူးလား …”
“မဆင်းတော့ဘူး … စု .. နဲနဲလည်း မိုးချုပ်နေပြီ …”
ကွန်ဒို ဆင်ဝင်ရှေ့တွင် ကားရပ်တော့ ဖူးသစ်စုက ကားထဲက မထွက်သေးပဲ သူ့ဘက်ကို လှည့်ကာ ဖိတ်ခေါ်သည်။ မင်းမင်း အလာတုန်းက သွက်လက်သလောက် အခုတော့ ရင်ထဲမွန်းကြပ်၍ ပင်ပန်းကာနေသဖြင့် ဒီနေရာကနေ ပြန်ချင်နေပြီ ဖြစ်သည်။
“အင်း … မဆင်းရင်လည်း ပြီးတာပဲ … မျက်နှာကြီးကလည်း ဖြစ်ပျက်နေတာ … အီးမှန်ထားတဲ့ အတိုင်းပဲ .. ဟီး .. ဟီး ..”
“ဆောရီး .. စုရယ် … အစ်ကိုက ဟန်သိပ်မဆောင်တတ်တော့ စိတ်ထဲမှာ ဖြစ်တာက မျက်နှာမှာ လာပေါ်နေတတ်တယ် … ဆောရီးကွာ … စု ပျော်နေတာကို အနှောင့်အယှက် ဖြစ်သွားရင် ..”
“အင်းပါ .. စုလည်း စိတ်မကောင်းပါဘူး … စုမှာ အသည်းနင့်အောင် ချစ်ရတဲ့သူ မရှိလျင် ကိုမင်းမင်းကို စဉ်းစားပေးပါတယ် … ဒါနဲ့ ကိုမင်းမင်းက စု ချစ်သူ ဘယ်သူလဲဆိုတာကို မမေးဘူးနော် ..”
မင်းမင်း နဲနဲ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားသည်။ ဖူးသစ်စု မျက်နှာကို အခုမှ မြင်ဖူးသည့် လူတစ်ယောက်လို သူ စိုက်ကြည့်မိသည်။ ကောင်မလေးသည် မင်းမင်း စိုက်အကြည့်တွင် သူမ၏ ဖုန်းအိတ်သေးသေးလေးကို ဖွင့်သည်။ သူမဖုန်းကို ဖွင့်ပြီး ခလုတ်တစ်ခုကို နှိပ်ကာ …
“စု ချစ်သူ ပုံ ရှိတယ် ..ကိုမင်းမင်း မြင်ဖူးအောင် ပြထားမယ်လေ .. တော်ကြာနေ စုမှာ ချစ်သူရှိတယ်ဆိုတာ မယုံမှာ စိုးလို့ ..”
မင်းမင်း ယောင်ယောင်ကမ်းကမ်းနှင့် လက်ထဲ ထိုးထည့်ပေးလိုက်သည့် သူမဖုန်းကို ကြည့်သည်။ သူ့မျက်လုံးကိုသူ မယုံနိုင်သလို စခရင်ပေါ်တွင် ရှိနေသည့် ဓါတ်ပုံကို ငေးကြည့်နေသည်။ သူနှင့် ဖူးသစ်စုတွင် KFC တွင် ထိုင်ဖြစ်တုန်းက သူ့ကို အမှတ်တရ ရိုက်သွားသည့် ဓါတ်ပုံ၊ မင်းမင်းဘဝတွင် ပထမဦးဆုံး အကြိမ်အဖြစ် ကိုယ့်ပုံကိုယ် ပြန်မြင်ရတာ အပျော်ရွှင်ဆုံး ဖြစ်သည်။ တော်တော်ကျက်သရေရှိတဲ့ ငါပါလား …။ ထိုအခိုက် ဖူးသစ်စုသည် ကားတံခါးဖွင့်ကာ အောက်ကို ဆင်းသွားလေသည်။
“ဟေ့ … ဟေ့ … စု .. ခနနေဦးလေ …”
မင်းမင်း အယောင်ယောင်အမှားမှားနှင့် ကားအောက်ဆင်းကာ လိုက်ဖို့ပြင်သည်။
“Hey Hey !!!… taxi fare? ”
တက်စီခ မပေးသေးပဲ အလွမ်းသယ်သလို စကားပြောနေကြသည့် သူတို့ကို စောင့်နေရသော တက်စီသမားအဖိုးကြီးက စိတ်မရှည်တော့ပဲ လှမ်းအော်ကာ တောင်းသည်။ မင်းမင်း “ဆောရီး” လို့ ပြောပြီး ကဗျာကယာ တက်စီခ ထုတ်ပေးရသည်။ ဖူးသစ်စုကို လှမ်းကြည့်တော့ ကောင်မလေးသည် ကယိုကယိုဆိုပြီး သူ့ကို လက်ညိုးကလေးကွေးကာ လှမ်းစနေသည်။ မင်းမင်း စိတ်ထဲ ကျိန်းထားလိုက်သည်။ တွေ့ကြသေးတာပေါ့ ကောင်မလေးရယ်။
မင်းမင်း ကားပေါ်က ဆင်းပြီး ပြေးလိုက်လာတော့ ဖူးသစ်စု လှစ်ခနဲ ထွက်ပြေးသည်။ မင်းမင်း ပြေးလိုက်သွားတော့ သူတို့ ကွန်ဒို၏ ပထမထပ်တွင် ရှိနေသည့် ပန်းခြံ၏ သံလက်တန်းတစ်ခုကို နောက်ပြန်မှီကာ သူ့ကို ကြည့်နေသည်ကို တွေ့သည်။ မင်းမင်း တစ်လှမ်းချင်း သူမ အနားကို တိုးသွားသည်။ သူမကို ကျော်ကာ သံပန်းလက်တန်းကို ဟိုတစ်ဖက် ဒီတစ်ဖက် ဆုပ်ကာကိုင်သည်။ မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထားမို့ ဖူးသစ်စု သူ့ရင်ခွင်ထဲ အလိုအလျောက် ရောက်သွားသည်။ မျက်ဝန်းတွေသည် ညအမှောင်ထဲ ဖြစ်ပေမယ့် အချစ်စိတ်နှင့်အတူ အရည်လဲ့နေသည်။ စိတ်လှုပ်ရှားနေလို့ ထင်သည်။ အသက်ရှူလိုက်တိုင်းလည်း အဖြူရောင်ဘလောက်စ်အင်္ကျီအောက်က ရင်နှစ်မွှာက သိမ့်သိမ့်လေး လှုပ်ခါကာနေသည်။
“စု အစ်ကို့ကို တော်တော်နှိပ်စက်တယ် ..”
“စုက မနှိပ်စက်ပါဘူး .. အစ်ကိုကသာ စု ချစ်သူ ဘယ်သူလဲဆိုတာ မေးမှ မမေးတာ ..”
“ဟုတ်ပါပြီ … ကောင်မလေး တော်တော်စကားတတ်နေတယ် … အဲဒီ စကားတတ်တဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို …”
“ဟိုး .. ဟိုးထား .. ဆရာ ..”
မင်းမင်းမျက်နှာက သူမမျက်နှာပေါ် မိုးကျလာတော့ ဖူးသစ်စုက လက်ဝါးလေးနှင့် သူ့နှုတ်ခမ်းကို ထိကာ ကာသည်။ မင်းမင်း ကိုယ်ရှိန်သတ်လိုက်သည်။ ဖူးသစ်စုသည် သူ့မြတ်နိုးစွာ ချစ်ရတဲ့သူ။ ချစ်သူ၏ တားမြစ်ချက်ကို သူ လေးစားလိုက်နာသင့်သည်။ စိတ်ကိုထိန်းကာ မျက်နှာကို နောက်ပြန်ဆုတ်ရင်း ခပ်လှမ်းလှမ်းက ထွန်းထားသည့် မီးရောင်ဖြာကျနေသည့် သူမ၏ အလှမျက်နှာလေးကို ငေးကြည့်သည်။
“စု မေးမယ် … သေချာဖြေနော် …”
“မေး .. စု .. အစ်ကို မညာတမ်း ဖြေပါ့မယ် .. ကျိန်ဆိုလည်း ကျိန်ပြပါ့မယ် ..”
“အယ် .. အဲဒီလောက်ထိ မလိုပါဘူး … စုက သေချာအောင် မေးတဲ့သဘောပါ ..”
“အင်း .. မေးလေ ..”
“အစ်ကို .. စုကို တကယ်ချစ်တာပါ နော် ..”
“အော် .. စုရယ် .. တကယ်ချစ်တာပါကွာ … အစ်ကို ရင်ထဲက မြတ်မြတ်နိုးနိုးနဲ့ကို ချစ်တာပါ ..”
ဖူးသစ်စု ဘာမှ ဆက်မေးစရာ မရှိတော့ပါ။ ဘာမှ ဆက်မေးရန်လည်း မလိုအပ်တော့ပါ။ သူမက အစ်ကို့ကို ချစ်၍၊ အစ်ကိုက သူမကို ချစ်သည်ဆိုသည့် အကြောင်းအရာသာ အခုအချိန်တွင် အလိုအပ်ဆုံးသောအရာ မဟုတ်ပါလား။ မင်းမင်း ဘာမှ မလုပ်ရသေးခင်မှာပင် သူမ မင်းမင်း၏ ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးထဲ တိုးဝင်သည်။ ဒီတော့ မင်းမင်းလည်း သူမခါးလေးကို ပွေ့ကာဖက်ထားခြင်းနှင့် တုံ့ပြန်လိုက်မိသည်။ သူ့ရင်ခွင်ကို ခေါင်းအပ်ထားသည့် ကောင်မလေး မျက်နှာက မော့လာသောအခါတွင်မူ ပထမတစ်ခါတုန်းက တားဆီးခံလိုက်ရသည့် မင်းမင်း၏ နှုတ်ခမ်းတွေက ဒုတိယတစ်ကြိမ်တွင် အောင်မြင်စွာ ဖူးသစ်စု၏ နှင်းဆီဖူးလေပေါ်သို့ ကျရောက်သွားလေသည်။
ပန်းခြံလေးထဲတွင် အရောင်အသွေးစုံညီသည့် ပန်းကလေးတွေ ရှိနေပါ၏။ ဖူးသစ်စုသည် ထိုပန်းကလေးတွေနှင့် အပြိုင်လှနေသည့် ကောင်မလေးတစ်ယောက် ဖြစ်ပါသည်။ ညအချိန်မို့ ပန်းခြံထဲမှ ပန်းကလေးများသည် ငိုက်မြည်းကာ အိပ်ပျော်နေကြပြီ ဖြစ်သော်လည်း ဖူးသစ်စုကမူ အချစ်နှင့် နိုးထနေလေသည်။ ဒါကလည်း မင်းမင်းဆိုသည့် ကိုရွှေပျားပိတုန်း၏ အနမ်းများကြောင့်ပင် ဖြစ်ပါလိမ့်မည် ထင်ပါသည်။ ပန်းဆိုသည်ကလည်း ပျားတို့၏ အဖော်မွန်ဖြစ်သလို၊ ပျားဆိုသည်ကလည်း ပန်းတို့၏ ချစ်သူပင် မဟုတ်ပါလား …။
*** *** ***
ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ အရောင်အားလုံးသည် အဖြူရောင်တွေချည်း ဖြစ်နေသည်။ ဖြူသည်မှ နှင်းပွင့်၊ နှင်းမှုန်တို့၏ အရောင်များလို ဆွတ်ဆွတ်ဖြူကာနေသည်။ အခန်းကလည်း အဖြူရောင်၊ မှန်တင်ခုံကလည်း အဖြူရောင်၊ သူမထိုင်နေသည့် မွေ့ယာကြီးကလည်း အဖြူရောင်။ ယုတ်စွအဆုံး အခန်းထောင့်က စားပွဲလေးပေါ်တွင် ရှိနေသည့် တစ်ပွင့်တည်းတော နှင်းဆီကလည်း အဖြူရောင်ပင်။ ဖူးသစ်စု သဘောကျသွားသည်။ သူမသည် အဖြူရောင်ကို ကြိုက်သည့် အဖြူရောင် မင်းသမီးလေး မဟုတ်လား။
“အယ် .. ”
အခုမှ သတိရလို့ သူမကိုယ်ကိုသူမ ငုံ့ကြည့်တော့ သူမဝတ်ထားသည်ကလည်း အဖြူရောင်။ ဒါပေမယ့် ဘာကိုဝတ်ထားမှန်း သူမ သေချာမသိ။ သူမ သိသည်က ထိုအဖြူရောင်အဝတ်သည် သူမခန္ဓာကိုယ်၏ အတွင်းက အလှအပတွေကို ဖုံးကွယ်၍ထားနိုင်စွမ်း မရှိခြင်းကို။ အို .. ရှက်လိုက်တာ။ ယောင်ယမ်း၍ အဖြူရောင်ဝတ်ရုံ၏ အစနှစ်စကို ရင်ဘတ်လုံအောင် ဆွဲလိုက်မည်ပြုတော့မှ အခန်းထောင့်တွင် လူတစ်ယောက်ရပ်နေသည်ကို သူမ သတိပြုမိသည်။ သူမ
ရင်ထဲ ဒိန်းခနဲ ခုန်သည်။
“စု ..ကိုကိုလေ …”
ဟုတ်သားပဲ။ တခြားသူ မဟုတ်။ အစ်ကိုမင်းမင်းသည် ထိုနေရာ၌ ဘယ်အချိန်ကတည်းက ရှိနေသည် မသိ။ သူမ တကိုယ်လုံးကို သိမ်းကြုံးကြည့်ကာ အနားကို တိုးလာသည်။ ဖူးသစ်စု ရင်ဖိုရပြန်သည်။ သူမ ထိုင်နေရမှာလား၊ ထပဲပြေးရမှာလား၊ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ၊ လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ကိုပဲ စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ပွတ်သပ်နေမိသည်။ သူမ စိတ်ဝိညာဉ်သည် အတွင်းမှာ ဝုန်းဒိုင်းကျဲကာ ပေါက်ကွဲနေပေမယ့် အပြင်ဘက်ရှိ သူမခန္ဓာကိုယ်ကမူ အတွင်းစိတ်နှင့် ဆန့်ကျင်ဖီဆန်စွာ လုံးဝလှုပ်မရ ဖြစ်နေသည်။ ထိုအခိုက် အစ်ကိုမင်းမင်းသည် သူ့အနားကို ရောက်လာပြီ ဖြစ်သည်။
“စု ကြောက်နေတာလား … မကြောက်နဲ့နော် …”
“ဟင့်အင်း … ဟင့်အင်း … စု မသိဘူး …”
ဖူးသစ်စု အထိတ်တလန့်နှင့် ဆိုမိပေမယ့် ထိုစကားတွေ သူမပါးစပ်က ထွက်ကျမလာပါ။ သူမ နှုတ်ခမ်းတွေသာ တလှုပ်လှုပ် ဖြစ်နေသည်။ အစ်ကိုမင်းမင်းက သူမရင်တွင်းမှ စကားကို မကြားလို့ထင်သည်။ သူမကိုယ်ကို ရုတ်တရက်ဖက်ကာ မွေ့ယာပေါ် လှဲချလိုက်သည်။ ဖူးသစ်စု၏ တကိုယ်လုံးသည် နူးညံ့သည့် တိမ်စိုင်တွေကြား ပြုတ်ကျသွားသလို ခံစားရသည်။ သူမ လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်ပြန်ထောက်ကာ ရုန်းထွက်ဖို့ ကြိုးစားတော့ အားယူစရာမရှိသလို သူမ ဘာမှ ဆုပ်ကိုင်စရာ မရှိ ဖြစ်နေသည်။ သူမ မျက်လုံးလေး အဝိုင်းသားဖြစ်ကာ ဘာလုပ်လို့လုပ်ရမှန်း မသိခိုက်လေးမှာပင် ကိုမင်းမင်း၏ နှုတ်ခမ်းတွေက သူမ၏နှုတ်ခမ်းတွေပေါ်ကို ရောက်လာသည်။ ရုတ်ချည်း ထူပူသွားသလို ရင်ထဲလဲ ပူသလို နွေးသလို ဖြစ်သည်။ ငြိမ်ဆေးအကြွေးခံရသည့် ကလေးငယ်လေးလို သူမ ဘာမှ မလှုပ်ရှားနိုင်တော့။ အို .. အို .. ဒါ ယောကျ်ားလေးတစ်ယောက်၏ အနမ်းပါလား .. စုဘဝမှာ ပထမဆုံးရတဲ့ အနမ်း … စု ချစ်တဲ့ ကိုကိုရဲ့ အနမ်း။
“အင်း … အင်း …. အင့် … ဟင်း … ဟင်း …”
ပွင့်နေလား၊ ပိတ်နေလား သေချာမသိသည့် ဖူးသစ်စု၏ မျက်လုံးလေးတွေက အခုတော့ လုံးလုံးမှိတ်ကာသွားချေပြီ။ ကိုကိုရဲ့ အနမ်းရေယဉ်ကျောမှာ သူမ ပန်းပွင့်လေးတစ်ခုပမာ ဦးတည်ရာမဲ့စွာ မျောပါသွားချေပြီ။ အနမ်းအရှိန်က မြင့်လာလေလေ ပန်းပွင့်လေး၏ စိုစွတ်မှုက ပို၍ တိုးလာလေလေဖြစ်သည်။ အို .. စိုစွတ်နေတဲ့နေရာက သူမ နှုတ်ခမ်းမှ မဟုတ်တာ။ ဖူးသစ်စု ရှက်သွားသည်။ ခက်တော့တာပဲ။ ကိုကိုသာ သိသွားလျှင် ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့မလဲ။ ကိုကို သိလို့ မဖြစ်။ သူမ လက်ကို အတင်းလှုပ်ရှားက ပေါင်ကြားကို ထည့်ကာ အုပ်ကာမိသည်။
“ဟိတ် .. ဘာဖြစ်လို့ လက်ကြီးနဲ့ ကာလိုက်ရတာလဲ …ကိုကိုက ချစ်မလို့လေ ..”
ကိုကိုက သူမလှုပ်ရှားမှုကို သိသွားသည်။ အတင်းပဲ သူမလက်ကို ဖယ်သည်။ ဖူးသစ်စု ရှက်လွန်းလှသဖြင့် အဖယ်မခံ။ အတင်းအကြပ်ကို ပိတ်ကာထားသည်။ ကိုကိုက လူလည်ကျသည်။ သူမလက်ကို ဖယ်လို့မရသည့်အခါ အပေါ်ကနေ ဖိကာ အတင်းအုပ်ကိုင်သည်။ ပြီးတော့ ငြိမ်ငြိမ်လည်းမနေ။ ဆွဲကာဖိပွတ်သည်။ ဒီတော့ သူမပန်းပွင့်လေးကို သူမ ပြန်ပွတ်နေသလို ဖြစ်နေသည်။ ဖူးသစ်စု ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့။
ဖူးသစ်စု ဒါမျိုးတစ်ခါမှ မကြုံဖူးပေ။ သူမလည်း အရွယ်ရောက်တဲ့ မိန်းမပျိုလေးမို့ သွေးသားဆန္ဒတော့ တခါတခါ ဖြစ်မိသည်သာ။ သူမဖာသာသူမ တစ်ယောက်ထဲ ရှိတဲ့အချိန်မျိုး၊ စိတ်လိုလက်ရလည်း ရှိသည့်အခါမျိုးတွင် အိမ်မက်ထဲက ချစ်သူကို စိတ်ကူးယဉ်ကာ ဆော့ကစားဖူးသော်လည်း အခုတစ်ခါနှင့်တော့ မတူပေ။ အရင်တုန်းက သူမစိတ်ကူးထဲက မင်းသားလေးတွေက စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း ဒီတစ်ယောက်ကနေ ဟိုတစ်ယောက် ဖြစ်သွားတတ်သလို ရင်ဖိုလှိုက်ခုန်မှုလည်း မရှိ။ အခုတော့ သူမလက်ကို ဖိကိုင်ထားသူက သူမ၏ ချစ်ဦးသူကိုကို။ သူမလက်ကို ဘယ်လိုဆက်ထားရမှန်းမသိ။ လက်ဖယ်ပေးလိုက်လျင်ကော။ ဟင့် … ဒါဆို။ ကိုကိုက သူမဟာလေးကို ပထမဆုံး ကိုင်ဖူးသူ ဖြစ်သွားမှာပေါ့။ အို .. ဘာဖြစ်လဲ .. ကိုကိုက သူမ ချစ်သူပဲ။ လုပ်ချင်တာ လုပ်ပါစေပေါ့ …။ ဖူးသစ်စု သူမလက်ကို ဖယ်ဖို့ ကြိုးစားသည်။
“ဟင် …” သူမလက်က လှုပ်မရပါလား။ ဘာဖြစ်တာလဲ မသိ။ ဖူးသစ်စု ကြိုးစားကာ နှုတ်ကြည့်သည်။ မရ။ ထိနေသည့် ညီမလေးကို ပိုပြီး ပွတ်ပေးသလိုတောင် ဖြစ်သည်။ နှုတ်မရတာ ကိုကိုကိုင်ထားလို့ နေမှာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ကိုကိုလက်က သူမလက်ကို ထိနေသလို မခံစားရပါလား။ တစ်ခုခုတော့ လွဲနေပြီ။ ဖူးသစ်စု အလန့်တကြား မျက်လုံးဖွင့်ကာ ကိုကို့ကို ရှာမိသည်။ အစတုန်းက ကိုကို ရှိခဲ့သည့်နေရာလေးမှာ အစ်ကိုမင်းမင်းသည် သူမကို လှည့်မကြည့်ပဲ ထွက်ခွာသွားသည်။ အယ် ..ကိုကို ပစ်သွားတာလား။
“ကို ..ကို … မသွားနဲ့ … စုကို ပစ် မသွားနဲ့ …ကိုကို !!! …”
ဖူးသစ်စု ရုတ်ချည်း ငုတ်တုတ် ထထိုင်မိသည်။ သူမ၏ ဖြိုးဖြိုးရွှေရင်သည် ခရီးရှည်တစ်ခုအား မရပ်မနား ပြေးခဲ့ရသည့်နှယ် နိမ့်ချည်မြင့်ချည်နှင့် လှုပ်ခါနေသည်။ ခုနကတုန်းက ဘယ်လိုမှ ထုတ်မရသည့် လက်သည် အခုကြတော့မှ ပေါင်ကြားကနေ ဖယ်ခွာလို့ရသည်။ အို … သူမ ညီမလေးမှာ အရည်တွေ ရွှဲနေပါလား။ ဖူးသစ်စု မျက်နှာတစ်ခုလုံး နှင်းဆီရောင်သမ်းကာ ရှက်သွားသည်။ တစ်ယောက်တည်း ရှိသည့် အခန်း ဖြစ်ပေမယ့် သူမ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို မလုံမလဲ ကြည့်မိသည်။ နံနက်ခင်း၏ နေရောင်ခြည်သည် ညတုန်းက ပိတ်ကာထားခဲ့သည့် လိုက်ကာကို ထိုးဖောက်ခြင်းငှာ မစွမ်းနိုင်သဖြင့် ပိတ်သားစကိုသာ ရွှေရောင်လွှမ်းအောင် ထွန်းညှိထားပေးရှာသည်။ ဟွန်း …တော်တော်ဆိုးတဲ့ကိုကို …။ သူမကို အိမ်မက်ထဲထိတောင် လိုက်ဒုက္ခပေးတယ်တဲ့လား။ ဒီနေ့ ညနေကျောင်းက အပြန်မှာများ တွေ့လျှင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ မသိ။ ဖူးသစ်စု တွေ့ကြည့်ရင်းနဲ့ ရင်ဖိုလှိုက်မောရပြန်သည်။ ခက်တော့ခက်နေပါပြီ။
မနေ့က ညနေတုန်းကတည်းက အစ်ကိုမင်းမင်းသည် သူမနှုတ်ခမ်းတွေကို ဖူးယောင်မတတ်အောင် စုပ်ယူနမ်းရှိုက်ခဲ့သည်။ သူမတို့ ရောက်နေသည်နေရာက တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ပန်းခြံလေး၏ ထောင့်စွန်မို့ အမှောင်ရိပ်က ဖုံးနေလေရာ ဒါကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး ကိုကို အရမ်းသောင်းကျန်းသည်။ ပထမတော့ ရိုးရိုးနမ်းယုံတင် နမ်းတာပါ။ ဒါပေမယ့် တော်တော်ကြာတော့ သူ့လက်ကြီးတွေက သူမခါးကို ဖက်ထားရာမှ တင်ပါးဆီ ရောက်လာသည်။ ဖူးသစ်စု ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့။ နဂိုကမှ အနမ်းတွေကြောင့် ရင်ထဲမှာ တလှပ်လှပ်ဖြစ်ကာ ဘာမှန်းမသိသည့် ခံစားမှုနှင့် ဆူဝေနေရသည့်အထဲ ဒီလိုမျိုးဖြစ်တော့ သူမ မတ်တပ်တောင်မှ မရပ်နိုင်ဖြစ်သည်။ အနိုင်နိုင်ထိန်းကာ ထားရသဖြင့် မတတ်နိုင်သည့်အဆုံး ကိုကို့ရင်ခွင်ထဲ ပြေးဝင်မိတော့ ပိုဆိုးပြန်သည်။ ရှည်ပြီးတော့ သူမ ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်လေး စီးလာမိသဖြင့် သူမရဲ့ ညီမလေးနဲ့ ကိုကို့ပေါင်ကြား ဖုဖုဖောင်းဖောင်းကြီးက တပ်အပ်သွားထိသည်။ ဂျင်းဘောင်းဘီခံနေသေးပေမယ့် ဒါက ကိုကို့ဟာကြီးဆိုသည့် အသိနှင့်ပင် သူမ ညီမလေးမှာ အရည်တွေ ရွှဲလာရသည်။ နောက်ဆုံး ဘယ်လိုမှ တုန်ရင်လှိုက်မောမှုကို မခံနိုင်သည့်အဆုံး သူမ ကိုယ့်ကိုယ်ကို မနည်းအားတင်းပြီး ကိုကို ရင်ခွင်ထဲက ရုန်းကန်ထွက်ရသည်။ ဒီလိုဆိုတော့လည်း ကိုကိုက သူမကို လွှတ်ပေးရှာသည်။ ပြီးတော့ ပြာပြာသလည်း တောင်းပန်သည်။ သူမ ဘာမှ မပြောရသေး၊ သူ့ကို စိတ်မဆိုးဖို့နဲ့ ချစ်လို့ စိတ်နောက်မာန်ပါ ဖြစ်သွားတာ ဘာညာဆိုပြီး ခခယယပြောလို့ အမြင်ကပ်ကပ်နှင့် သူမ ဗိုက်ခေါက်တောင် ဆွဲလိမ်ခဲ့သေးသည်။ ဒီတော့လည်း တဟဲဟဲ ရယ်ပြီး သူမလက်ကလေးကို ဖမ်းဆုပ်ကာ ပါးစပ်နှင့် နမ်းနေသေးသည်။
“ကိုကို … စုကို အဲဒီလောက် မနှောင့်ယှက်နဲ့တော့ … ဒီမှာ ရေသွားချိုးရတော့မယ် ရှင့် ..”
ဖူးသစ်စု ကုတင်ပေါ်ကထပြီး နံရံထောင့်တွင် လှမ်းထားသည့် အဝတ်တန်းစင်လေးပေါ်က သဘက်လေးကို ဖြုတ်သည်။ ဒီအချိန်ဆို အိမ်ကလူတွေ အလျှိုအလျှို အလုပ်သွားကြပြီမို့ သူမရေကို အေးအေးဆေးဆေး ချိုးလို့ရသည်။ ရေကို သေချာချိုးရမည်။ စုညီမလေးကိုလည်း တိုက်ချွတ်ဆေးကြောရဦးမည်။ လှလှပပလေးဖြစ်အောင် ထားရမည်။ ဒီအကြံနှင့် သူမ မှန်တင်ခုံအံဆွဲထဲက Venus ဂျုတ်ကလေးကို ဆွဲထုတ်သည်။ ပြီးတော့ သူမဖာသာသူမ ဖြစ်ပျက်နေပုံကို သတိရပြီး ခစ်ခနဲ ရယ်သည်။ ကြည့်မှန်ထဲ၌ လှပသော ကောင်မလေးတစ်ယောက်က သူမကိုကြည့်ပြီး သူမရယ်သလို လိုက်ရယ်သည်။
“ငါက ကိုကို့အကြောင်း စဉ်းစားမိလို့ ရယ်တာ .. နင်က ဘာလိုက်ရယ်တာလဲ”
ဟု နှုတ်ခမ်းစူ ခါးထောက်ပြီး ရန်စောင်မိတော့ ဟိုတစ်ယောက်ကလည်း သူမအတိုင်း လိုက်လုပ်ပြန်သည်။ ဖူးသစ်စု မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးပြီး ရေချိုးခန်းဘက်သို့ပဲ ထွက်လာခဲ့သည်။ လမ်းတလျှောက် အဆိုတော်မလေး Ke$ha ၏ Your love is my drug သီချင်းအလိုက်ကို ညည်းကာ နေမိတော့သည်။ သူမသည်လည်းပဲ အချစ်ဆေးမိနေသူ မဟုတ်လား …။
What you’ve got boy is hard to find, I think about it all the time. I’m all strung our my heart is fried I just can’t get you off my mind
Because your love, your love, your love, is my drug: Your love your love your love
*** *** ***
ကိုကို့အိမ်ကို လိုက်ခဲ့ပါ၊ အေးဆေးစကားပြောရအောင်ကွာ ဆိုကတည်းက ဒါမျိုး ဖြစ်လိမ့်မည်ဆိုတာ ဖူးသစ်စု ရိပ်မိသင့်ပါသည်။ သို့ပေမယ့် သူမကိုယ်တိုင်ကလည်း ထိုဖိတ်ခေါ်ချက်ကို မည်သည့်စကားလုံးနှင့် ငြင်းရမည်မှန်း မသိအောင်ကို ဖြစ်ကာ ကိုကို့လက်ကို ခိုတွဲ၍ပါလာခဲ့သည်။ နောက်ရက်မှ လိုက်မယ်၊ ဒီနေ့ သိပ်နေမကောင်းဘူး အစရှိသည့် ပြောရိုးပြောစဉ်စကားတွေ သုံးကာ ငြင်းလိုက်လည်း ကိုကိုက ဘာမှ ပြောမည်မဟုတ်ပေမယ့် ကိုကို့ကို ချစ်တဲ့အချစ်တစ်ခုတည်းနဲ့တင် သူမ ဒီစကားတွေကို ပြောထွက်လို့မရခဲ့ပါ။ ကဲ .. ဖူးသစ်စု။ အခုလို ဖြစ်တော့ နင် ဘာပြောချင်သေးလဲ …။ ကြည့်ပါဦး။ ယောကျ်ားလေးတစ်ဦး၏ အခန်းဆိုပေမယ့် ဟိုတယ်ခန်းတစ်ခုနှင့် မခြား သပ်ရပ်သန်ရှင်းလှသည့် အခန်းလေးကို သဘောကျစွာ လိုက်စပ်စုမယ် ပြင်တုန်းရှိသေး ကိုကိုက သူမလက်ကိုဆွဲကာ သူ့ကုတင်စွန်းတွင် ထိုင်စေသည်။ ပြီးတော့ သူမကို ရွှမ်းရွှမ်းစားစား ကြည့်သည်။ ကိုကို့အကြည့်က ဘယ်လိုအနက်ဆောင်နေလဲဆိုတာကို ရှင်းမပြလည်း သူမ နားလည်ပါသည်။
ဖူးသစ်စု ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့ပဲ အတူထိုင်ချလိုက်စဉ်က အနည်းငယ် လှန်တက်သွားသလိုဖြစ်သည့် စကတ်တိုတိုလေးကိုသာ မနေနိုင်မထိုင်နိုင် လက်နှင့် ပြန်ဆွဲချသည်။
“စု …”
“ရှန်..”
ခေါ်လိုက်သည့် မင်းမင်း အသံက မူမှန်သည့် အသံမဟုတ်ပဲ အာဇလုတ်သံကြီးပါနေသလို ပြန်ထူးလိုက်သည့် ဖူးသစ်စုအသံကလည်း အဖျားခတ်ကာ တုန်ယင်နေသည်။
“ချစ်တယ် စုရယ် ..”
ဤကမ္ဘာပေါ်တွင် ဖူးသစ်စု အကြားချင်ဆုံးစကားကို သူမအချစ်ရဆုံးသူက နားနားကပ်ကာ ယုယမှုအပြည့်နှင့် ပြောခြင်းဖြစ်သဖြင့် ထိုစကားသံသည် သူမ၏ နား၌ပင် ရပ်တည်မနေပါ။ နှလုံးသည်းခြေထဲထိရောက်အောင် စိမ့်ဝင်ပြန့်နှံ့ပြီး သူမတကိုယ်လုံးကို အချစ်၏တန်ခိုးနှင့် နွေးထွေးလာသည်အထိ ပြုလုပ်သည်။ သူမ ကိုကို့မျက်နှာကို မြတ်နိုးမှုအပြည့်နှင့် တုံ့ပြန်၍ ကြည့်မိတော့ ကိုကို့နှုတ်ခမ်းတွေက သူမနားသို့ တိုးကပ်လာသည်ကို တွေ့ရသည်။
“ကိုကို ရယ် ..”
ဖူးသစ်စု နှုတ်ခမ်းလေးက မဟတဟနှင့် လှုပ်ခါသွားကာ သူ့ကို တစ်ခုခုပြောသည် ထင်သည်။ တိုးလွန်းလှသဖြင့် မင်းမင်း ဘာပြောသည်ဆိုတာကို သေချာမကြားလိုက်ပါ။ သို့ရာတွင် အဆိုပါစကားကို ဆိုပြီးနောက် သူမ၏မျက်လွှာလေးနှစ်ဖက်က မှေးကာကျပြီး နှုတ်ခမ်းလေးက မော့တက်လာကတည်းက ဖူးသစ်စု သူ့ဆန္ဒကို မငြင်းဘူးဆိုတာကို သူသိလိုက်သည်။ အခုအချိန်တွင် သူ့အတွက်အလိုအပ်ဆုံးက ဒီအဖြေပဲမို့ မင်းမင်း တခြားဘာမှ စဉ်းစားမနေတော့။ နဂိုကတည်းက မော့မော့လေးဖြစ်နေသည့် ဖူးသစ်စု၏ မျက်နှာလေးကို သူမခါးကို လှမ်းဆွဲကာဖက်လိုက်ခြင်းနှင့် ပို၍ မော့တက်လာအောင် ပြုလုပ်ပြီးနောက် သန္တာရောင်နှုတ်ခမ်းလေးကို အမိအရ စုပ်နမ်း၏။ ရုတ်ချည်းကျရောက်လာသော မင်းမင်း၏ ပြင်းထန်လှသည့် အနမ်းတွေကို ဖူးသစ်စု ဘယ်လိုမှ မတွန်းလှန်နိုင်ပဲ သူ့လည်တိုင်ကို တန်ပြန်ဖက်တွယ်ခြင်းနှင့်သာ လိုက်လျောရရှာသည်။
ကိုကို့အနမ်းတွေက မနေ့ကထက် ပိုကြမ်းသည်။ မနေ့ကတုန်းက သူမနှုတ်ခမ်းတွေ၌သာ ကျက်စားကျင်လည်ခဲ့ပေမယ့် ဒီနေ့ကြတော့ ကိုကို့လျှာကြီးက သူမပါးစပ်ထဲထိ ရောက်လာပြီး သူမလျှာလေးကို လှည့်ပတ်ကာ ထိုးဆွနေသည်။ ဖူးသစ်စု တကိုယ်လုံး အချစ်သွေးတို့နှင့် ဆူဝေလာသည်။ သူမခန္ဓာကိုယ်က တစ်ခုခုကို တောင့်တသလို ခံစားလာရသည်။ ဘာလဲဆိုတာကို သူမ မသိပေမယ့် ထိုအရာကို ကိုကိုက ပေးနိုင်စွမ်းရှိသည်ကိုတော့ သူမ သိပါသည်။ ကိုကို ဖြည့်ဆည်းပေးပါစေတော့ ဟူ၍သာ သူမ တောင့်တနေမိသည်။
မင်းမင်းလက်တွေကြောင့် အနက်ရောင်လှိုင်းတွန့်လေးတွေနှင့် စကတ်က ပို၍တွန့်ကာ အပေါ်တက်သွားပေမယ့် ဖူးသစ်စု ခုနကလို ပြန်ဆွဲမချတော့ပါ။ ဆွဲမချသည့်အပြင် မင်းမင်းလက်က အထဲထိရောက်လာပြီး သူမညီမလေးကို လာထိတော့ အဆင်ပြေအောင်ဆိုပြီး ပေါင်နှစ်ဖက်ကိုတောင် သိသိသာသာကြီး ကားပေးလိုက်သေးသည်။ မင်းမင်းကလည်း ဒီအခွင့်အရေးကို စောင့်နေသူဆိုတော့ ဘာပြောကောင်းမလဲ။ လက်ဖဝါးကို မှောက်လှန်လိုက်ပြီး လက်ညိုးနှင့် လက်ချောင်းကို ဇာသားလေးတွေအောက်မှ မို့ဖောင်းနေသည့် နေရာလေးကို ပစ်မှတ်ထားကာ ကုတ်ပွတ်သည်။ ဖူးသစ်စု တကိုယ်လုံး လေပြင်းမုန်တိုင်း တိုက်ခိုက်ခံရသည့်နှယ် ယိမ်းယိုင်သွားပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲ ပြိုကျသည်။ သူမမျက်နှာလေးကို မင်းမင်း ပုခုံးပေါ်မေးတင်ပြီး မှေးထားရသည်။ နှာတံလေးကမူ မင်းမင်း နားရွက်တစ်ဖက်နှင့် နီးကပ်နေသဖြင့် သူမ၏ အသက်ရှူသံတွေက ပြင်းနေမှန်း နားသယ်စပ်ကို လာထိသည့် လေငွေ့နှင့် မင်မင်းသိနေ၏။ မင်းမင်းကိုယ်တိုင် စိတ်တွေပြင်းပြလားသည်မို့ လက်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ကစားပစ်လိုက်သည်။
“အား …”
မင်းမင်း ဆတ်ခနဲ တွန့်ခါတက်သလို သူ့ရင်ခွင်ထဲရောက်နေသည့် ဖူးသစ်စု၏ ကိုယ်ကလေးကလည်း ကော့ကော့လေး ဖြစ်သွား၏။ မင်းမင်း ခေါင်းစောင်းကာကြည့်တော့ သူ့ရှပ်အင်္ကျီအဖြူရောင်၏ ပုခုံးနေရာတွင် သွားရာအကွက်လေးတစ်ခု စိုနေသည်။ သွားရာပိုင်ရှင် ဖူးသစ်စုက သူ့ကို မှိုင်းရီနေသည့် မျက်ဝန်းတွေနှင့် မျက်လွှာလေး ပင့်ကာကြည့်နေ၏။
“ခွေးမလေး …ကိုကို့ကို ကိုက်တယ် …”
“ဆောရီး ..ကိုကို .. အရမ်းနာသွားလား .. ဟင် …”
“နာပါဘူး .. စု … ရတယ် .. စု ဘာလို့ကိုက်လဲဆိုတာ ကိုကို သိနေတာပဲ ..”
“အယ်”
ဟုဆိုကာ ဖူးသစ်စု မျက်နှာတပြင်လုံး ပုဇွန်ဆီရောင် သန်းသွားသည်။ မင်းမင်း အလှမျက်နှာလေးကို ကြည့်ကာ ဒီကောင်မလေး ရှက်တာတောင် လှနေသေးသည်ဟု တွေးကာ ပြုံးမိသည်။
“ဘာ ပြုံးတာလဲ … ထပ်ကိုက်လိုက်ရ …”
“အမယ် .. ရမလား .. ခုနက ကိုက်လိုက်တာတောင် အလျော်ပြန်မပေးရသေးတာကို ..”
“ကိုကိုက အလျော်လိုချင်တာလား ..”
“အင်းပေါ့ ..”
မင်းမင်း ညစ်ကျယ်ကျယ်ပြုံးရင်း ပြောသည်။ ဖူးသစ်စု၏ အကြည့်တွေတွင် မင်းမင်း၏ မျက်နှာပေးကို စူးစမ်းသည့် အကြည့်တွေက နောက်ဆက်တွဲပါလာသည်။
“စုက .. ဘာပြန်လုပ်ပေးရမှာလဲ …”
“ဘာမှ မလုပ်ပေးစရာ မလိုပါဘူး .. ကိုကို နမ်းတာကို ငြိမ်ငြိမ်လေး ခံရုံပဲ ..”
“ဒါများ …”
မင်းမင်း လာပြန်ပြီ “ဒါများ” ဆိုပြီး ကောင်မလေးကို ပြုံးထေ့ထေ့ကြည့်သည်။
“ဒါများ မလုပ်နဲ့နော် ..ကိုကိုနမ်းမှာ ဘယ်နေရာလဲ သိလို့လား …”
“အယ် …”
ဒီလိုပြောလိုက်တော့ ဖူးသစ်စု မျက်လုံးလေး ပြူးသွားသည်။ ဘယ်ကဘယ်လို အချက်ပေးလိုက်မှန်း မသိ။ ကြက်သီးလေးတွေတောင် ထသည်။
“ကို..ကိုကိုက ဘယ်နေရာကို နမ်းမှာလဲ ဟင် !!!”
မင်းမင်း နှုတ်နှင့်မဖြေ။ အခုထက်တိုင် ပြန်မထုတ်ရသေးသည့် လက်ကိုသာ လှုပ်၍ အချက်ပေးသည်။ ကောင်မလေး မျက်နှာအမူအယာ ဘယ်လိုပြောင်းသွားမလဲဆိုတာကိုလည်း အကဲခတ်ကြည့်သည်။ ဖူးသစ်စု၏ မျက်နှာက ထုံးစံအတိုင်း ရှက်သွေးလွှမ်းသည်။ သို့ပေမယ့် သူမ၏ မျက်ဝန်းရွဲကြီးတွေကမူ သူ့ကို ရီဝေစွာ စိုက်ကြည့်နေသည်။
“ကိုကို တကယ်နမ်းချင်တာလား …”
“စု ခွင့်ပြုရင်ပေါ့ …”
“နမ်းယုံပဲနော် …”
“အင်းပါ .. နမ်းယုံပါပဲ .. စု ခွင့်မပြုရင် ကိုကို ဘာမှ မလုပ်ပါဘူး ..”
မင်းမင်းကို sure ဆိုပြီး ထပ်မေးနေသေး၍ သူ 100% sure ဆိုပြီး ဖြေလိုက်သည်တွင် သူမကိုယ်ကလေးကို သူ့ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲပေးသည်။ မျက်နှာလေးကမူ သူ့ဘက်ကို စောင်းထားပြီး မင်းမင်း ဘာလုပ်မယ်ဆိုတာကို မမှိတ်မသုန် စိုက်ကြည့်နေသည်။ မင်းမင်း ကောင်မလေး ရှက်နေမှာစိုးလို့ အဝတ်တွေ မချွတ်တော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ကုတင်စောင်းတွင် ထိုင်နေရင်း ကိုယ်ကို ခြေရင်းဘက်ရောက်အောင် ဖြေးဖြေးချင်း ရွှေ့သည်။ ဖူးသစ်စု ပက်လက်လှဲပေးလိုက်ပေမယ့် ခေါင်းက ခေါင်းအုံးပေါ် မရောက်၍ မင်းမင်း ခေါင်းက သူမပေါင်နားကို ငုံ့သွားသောအခါ သူမ ခေါင်းထောင်ကြည့်ရသည်။ မင်းမင်း ဘာအရေးအကြောင်းမှ မရှိပဲ ချောမွတ်နေသည့် ဒူးခေါင်းဖွေးဖွေးလေးတွေ အပေါ်ဘက်ရှိ အကာအကွယ်မဲ့နေသည့် ပေါင်တွင်းသားလေးကို ရွရွလေးနမ်းသည်။
“ဟိ .. ဟိ … ခစ် …”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ …”
“ယားလို့ ..ကိုကိုရဲ့…”
“လာမယ် .. လာမယ် .. ဒီထက် ပိုယားစေရဦးမယ် …”
မင်းမင်း နောက်တောက်တောက်နှင့် ပြောပြီး ညာတာပါတေးနှင့် ဖူးသစ်စု၏ စကတ်ဇစ်ကို လိုက်ရှာကာ ဆွဲချလိုက်သည်။ ဟသွားသည့် တင်ပါးနေရာတွင် ပန်းရောင်ပင်တီသားလေးက ဇာအကွက်ကွက်လေးတွေ ရံပြီးပေါ်လာ၏။ မင်းမင်း စကတ်အောက်နားစကို အောက်ကိုဆွဲချတော့ ဖူးသစ်စုက အလိုက်သိစွာ သူမတင်ပါးတွေကို မွေ့ယာကနေ လွတ်အောင်ကြွပေးသည်။
“ဝိုး .. လှတယ်ကွာ …”
“မပြောနဲ့ကွာ … ရှက်တယ် ကိုကိုရ ..”
မင်းမင်း မနေနိုင်မထိုင်နိုင် ထုတ်ဖော်ကာ ချီးကျူးမိတော့ ဖူးသစ်စုက သူမလက်လှမ်းမီသည့် သူ့ပေါင်ကို လက်တစ်ဖက်နှင့် ပုတ်ရင်း ရှက်သံဝဲ၀ဲလေးနှင့် ဆိုသည်။ မင်းမင်း ထပ်မပြောတော့ပဲ ပန်းရောင်ဇာပင်တီလေး၏ အလယ်နေရာမှ တြိဂံပုံ ပိတ်စပါးပါးလေးကို စိုက်ကြည့်မိသည်။ ပင်တီတစ်ခုလုံးတွင် ဒီနေရာလေးကသာ အတွင်းဘက်ကို မမြင်နိုင်ပဲ ကျန်သည့်နေရာများတွင်မူ ဇာအသားအောက်က ပကတိအသားများကို စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ် တွေ့နေရသည်။ တမင်တကာများ ဒါလေးကို ဝတ်လာတာလား မသိ။ မင်းမင်း ဒီဟာလေးကို ဖယ်ကာ ကြည့်ချင်စိတ်က ထိန်းမရအောင် ဖြစ်တည်လာသည်။
“ဖယ်လိုက်မယ်နော် … ဒါကြီးက ရှုပ်နေတယ် …”
“ဟွန့် .. သူကလည်း .. မပြောချင်တော့ဘူး …”
ဖူးသစ်စုက မျက်စောင်းလေးတစ်ချက် ဒိုင်းခနဲ ထိုးရင်း ဖင်လေးကို ကြွပေးသည်။ ပန်းရောင်ပင်တီလေးအောက်မှ မြင်ကွင်းက မင်းမင်းလို အတွေ့အကြုံမနည်းခဲ့သူကိုတောင် စက္ကန့်ပိုင်းလောက် အသက်ရှူရပ်သွားစေသည်အထိ လှပလွန်းပါသည်။ ဘာဆိုဘာမှ မရှိအောင် ပြောင်ရှင်းနေသည့် မို့မို့ဖောင်ဖောင်း အသားပြင်လေး၏ အလယ်တွင် အစင်းကြောင်းလေးလို မြောင်းလေးတစ်ခုသာ အပေါ်အောက် ပြေးကာ ရှိနေပါသည်။ မင်းမင်း လက်ဖြင့် အသာသပ်ကြည့်သည်။
“အရမ်း နူးညံ့တာပဲ စုရယ် …စုက နေရာစုံကို လှတယ် ”
“တကယ် …”
ဖူးသစ်စုသည် ခေါင်းအုံးတစ်ခုကို ဆွဲကာယူ၍ သူမခေါင်းအောက် ထိုးထည့်လိုက်ရင်း မင်းမင်းလုပ်သမျှကို ရင်ဖိုလှိုက်မောစွာ ကြည့်နေသည်။ ရှက်ပေမယ့် ကိုယ့်ချစ်သူ၏ ယုယမှုကိုလည်း ခံချင်နေသည့် သိချင်စိတ်က ရှိနေရာ အသားလေးတွေတောင် တဆတ်ဆတ် တုန်သလို ဖြစ်သည်။ မင်းမင်း ဟိုပွတ်ဒီပွတ်လုပ်နေရမှ အကွဲကြောင်းလေး၏ အလယ်လောက်က အသားတွန့်လေးကို လက်မနှင့် စမ်းသည်။
“အမေ့ …”
“ဘာဖြစ်သွားလို့လဲ .. စု ..”
“မသိဘူး .. တမျိုးကြီးပဲ .. ဘာကြီးမှန်းမသိဘူး …”
မင်းမင်း ကောင်မလေးကို နူးနူးညံ့ညံ့ ပြုံးပြသည်။ ချစ်သူလေး၏ အဖြေက ပကတိဖြူစင်လွန်းလှသည်ကို သူသိသည်။ ဆန့်ဆန့်ပြန့်ပြန့်ခင်းထားသည့် အိပ်ယာခင်းစလေးကို တွန့်လိမ်သွားသည်အထိ ဆုပ်ကာဆွဲထားပုံက ဖူးသစ်စု အားတင်းကာ တောင့်ခံထားမှန်း သိသာအောင် ဖော်ပြနေသည်။ မင်းမင်း လက်ကိုပြန်ဖယ်ကာ ဖြူဖွေးလှသည့် ပေါင်တံလေးတွေကို နေရာကျအောင် အပေါ်ဘက်တွန်း၍ ကားထုတ်လိုက်သည်။ ဒီတော့မှ တင်းတင်းစေ့ကပ်နေသည့် အနားသားလေးနှစ်ခုက ကွာသွားပြီး နဲနဲလေး ပိုဟသည့် အကွဲလေးတစ်ခုကို ထပ်မြင်ရသည်။ မင်းမင်း ဝမ်းလျားမှောက်ကာ နေရာယူလိုက်သည်။
“ကိုကို ကန်တော့နော် …”
မင်းမင်း ဖူးသစ်စု အပြောကို သဘောကျရပြန်သည်။ တခြားမိန်းကလေးတွေလို “မရွံ့ဘူးလားတို့၊ ဘုန်းနိမ့်မှာပေါ့၊ ငရဲကြီးတို့မှာပဲ” တို့ ဘာတို့မဆိုပဲ အားတုံ့အားနာသံလေးနှင့် သူမ၏ အပြုအမူက သူပေးမည့် အချစ်၏ နောက်ဆက်တွဲအရသာတွေကို မဝဲ့မရဲစောင့်စားနေမှန်း သိသာသည်။ မင်းမင်း ဖူးသစ်စု၏ မျက်နှာကို မကြည့်တော့ပဲ သူ့မျက်လုံးနှင့် တစ်တန်းတည်း ဖြစ်နေသည့် အကွဲကြောင်းလေးကိုသာ ကြည့်ပြီး လက်ညိုးနှင့်လက်ခလယ်ကို အသားနုလေးနှင့်ကပ်ကာ ပိစ်ပုံစံမျိုးလုပ်၍ ကားထုတ်လိုက်သည်။ ထိုရောအခါမှ တင်းတင်းစေ့နေ့သည့် အကွဲလေးက မဟချင်ဟချင်နှင့် ဟသွားသည်။ ဒီကောင်မလေးသည် တကယ့်အသစ်ချပ်ကျွပ်လေးပင်။ မိန်းမတစ်ယောက်၏ အင်္ဂါပစ္စည်းသည် မင်းမင်းအတွက်တော့ သိပ်တော့ ဆန်းပြားလှသည့်အရာမဟုတ်ပေ။ လက်ချိုးရေလို့မရအောင်ဟု မဆိုလိုချင်သော်လည်း တော်တော်များများတော့ အခုအသက်အရွယ်ရောက်သည့်အချိန်တွင် သူတော်တော်များများ ကြုံခဲ့ဖူးပါသည်။ စပ်စပ်စုစုနှင့် အနီးကပ်လည်း လေ့လာခဲ့ဖူးပါသည်။ သို့သော် ဖူးသစ်စု၏ အကွဲကြောင်းလိုမျိုး ချစ်စရာကောင်းသည့် အရာလေးကိုတော့ သူ အခုမှ မြင်ဖူးပါသည်။ ဘာကွာလဲဟု မင်းမင်းကိုမေးသော် တော်တော်များများ မိန်းမတွေ၏ အဝတွင် ကြွက်နားရွက်လိုမျိုးကာထားသော အဖတ်လေးတွေက ပွင့်လွှာရွက်လေးလို ရှိနေတတ်သည်။ တချို့က ခပ်ထူထူ၊ ခပ်ကားကား၊ တချို့ကြတော့ အနည်းငယ် တွန့်လိမ်နေတတ်သည်။ အခု ဖူးသစ်စု၏ အနားသတ်လေးတွေက မဆိုစလောက်လေး ခပ်ပါးပါးလေးရှိပြီး အသားပြင်တွေက ပကတိ ပန်းရောင်သား ဖြစ်နေသည်။ တော်တော် ဆုတောင်းကောင်းသည့် ကောင်မလေးဟု ပြောရမည်။
မင်းမင်းလျှာနှင့် ဖရဲသားတစ်လုံး၏ အတွင်းသားလို ရဲရဲစိုနေသည့် အရာတွေ ထိလိုက်စဉ်မှာပင် ဖူးသစ်စု၏ ပေါင်တံတွေက တွန့်ခါသွားသည်ကို သူသတိပြုမိ၏။ ဘာဘာညာညာ ညည်းသံများအစား အသက်ရှူသံတွေသာ မြန်လာသည်ကို မင်းမင်း ကြားသိနေရသည်။ မင်းမင်း သူ့လျှာကို အထက်အောက်စုန်ဆံ လှုပ်ရှားခိုင်းစေလိုက်ပြီး ချစ်သူလေးအတွက် အကောင်းဆုံးဖြစ်အောင် ယုယပစ်လိုက်သည်။ အနားတောင် မယူပဲ ဆက်တိုက်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် ဖူးသစ်စု ဘယ်လိုမှ ငြိမ်ငြိမ်မနေနိုင်တော့ပဲ ကိုယ်လုံးလေး တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်သည်။ ခေါင်းကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်ခါကာ တစ်ချက်တစ်ချက် တရှီးရှီးအော်သည်။ မင်းမင်းလျှာက အတွင်းသားတွေထဲမှ ပြန်ထုတ်ပြီး အဖုလေးဆီသို့ ကူးပြောင်းသွားသည့် အခါတွင်မူ သူမလက်တွေက သူ့ဆံပင်တွေပေါ် ရောက်လာသည်။
“ကိုကို … ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ .. ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိဘူးကွာ …”
မင်းမင်း အဖုလေးကို ဝလုံးဝိုင်းပေးနေရင်းနဲ့ပင် သဘောကျစွာပြုံးသည်။ ဖူးသစ်စုကို မော်ကြည့်တော့ သူ့ကိုခေါင်းကလေးထောင်ကာ ရီဝေေ၀လေး ကြည့်နေတာ တွေ့သည်။ မင်းမင်း တမင်တကာပင် မျက်စိတစ်ဖက်မှိတ်ပြပြီး ထပ်ခါထပ်ခါပင် ဘိုးဘိုးအောင် လုပ်ပစ်လိုက်သည်။ မျက်စိမှိတ်ပြတာကိုပဲ အမြင်ကပ်လို့လား၊ အမြင့်ဆုံးအချိန်ပဲ နီးကပ်လာလို့လား မသိ သူ့ဆံပင်တွေကို ဆုပ်ကိုင်အားက ပြင်းထန်းလာသည်။
“ကိုကို ..ကိုကို !!! ..”
ဖူးသစ်စု၏ အသံက orchestra တီးဝိုင်းတစ်ခု၏ အဆုံးသတ်နားသို့ ရောက်လာသည့် အသံမျိုးနှင့် တစတစ တူလာသည်။ “ကိုကို” ဟု ခေါ်သံတွေ အဆက်မပြတ် ထွက်လာသည်။ အဆုံးသတ်၌ သူမ၏ လှုပ်ရွနေမှုက ရုတ်ချည်းငြိမ်ကျကာ လူတကိုယ်လုံး ပျော့ခွေသွားသည်။ မင်းမင်း နောက်ဆုံးအနေနှင့် အဝလေးကို နှုတ်ဆက်သည့်အနေနှင့် တစ်ချက်လျက်ပေးလိုက်တော့ အရသာက နဲနဲပြောင်းနေတာ တွေ့သည်။ ဆိုးတော့မဆိုးဘူးဟ စိတ်ထဲက တွေးပြီး အပေါ်ပြန်တက်ကာ အမောဖြေနေသည့် ဖူးသစ်စုနားတွင်ကပ်ကာ လှဲသည်။
“ကောင်းတယ်မလား .. စု ..”
မင်းမင်း မျက်နှာပေါ် ဖွဲဆန်ကြဲကာ ယှက်တင်နေသည့် ရွှေရောင်ဆံနွယ်လေးတွေကို သပ်တင်ပေးရင်းမေးသည်။ ဖူးသစ်စုက သူ့ဘက်ကို စောင်းလာပြီး ယဲ့ယဲ့လေး အရင်ပြုံးပြသည်။ ပြီးတော့မှ ..
“ကိုကို့ကို အရမ်းချစ်သွားပြီ ..”
“တကယ် ..”
“တကယ်ပေါ့ .. စုဖြင့် ဘယ်လို ဖြစ်သွားမှန်းတောင် မသိဘူး ..”
“ကောင်းလား … ”
“ကောင်းတယ် ..ကိုကိုက တကယ်တော်တယ် … ”
“ဒါဖြင့် ကိုကို့ကို ပြန်လုပ်ပေးမလား …”
မင်းမင်း ယောင်ပြီး ပါးစပ်က ပြောမိပြီးမှ ဖူးသစ်စု လန့်သွားမှာ စိုးရိမ်မိသည်။ ချစ်သူလေးနှင့် တူယှဉ်နွှဲကာ ပျော်ချင်ပေမယ့် သူအတင်း တိုက်တွန်းချင်တာမျိုးတော့ မလုပ်ချင်။ သူတကယ် မြတ်မြတ်နိုးနိုး ချစ်နေမိသည်မို့ ဖူးသစ်စုကို ရင်ထဲကကို တန်းဖိုးထားသည်။ သူ့ညီတော်မောင်သည် ဘောင်းဘီကို ထောက်ကာ ခေါင်းထောင်ပြီး အပြင်ကို ထွက်ချင်နေပေမယ့် မင်းမင်း ပထမဦးဆုံးအကြိမ်အဖြစ် လျစ်လျူရှူထားခဲ့သည်။
“စု ကြောက်တယ် ..ကိုကို ..”
“အင်းပါ ..ကိုကိုလည်း အတင်းမပြောပါဘူး … ဘာရယ် မဟုတ်ပဲ ပြောမိတာပါ ..”
“အင်း .. စု သိပါတယ် .. စု အဆင်သင့် မဖြစ်သေးဘူး ထင်တယ် ..”
ကောင်မလေးသည် သူ့ကို အားတုံ့အားနာသံလေးနှင့် မရဲတရဲလေး ပြောရှာသည်။ မင်းမင်း အသိအမှတ်ပြုသလို ခေါင်းကိုသာ ညိတ်ပြပြီး နဖူးသားဝင်းဝင်းလေးကို အသာနမ်းသည်။ ကောင်မလေးသည့် နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းလေးကိုကိုင်ကာ သူ့အနမ်းကို မလှုပ်မယှက်ခံသည်။ သူမပုံစံလေးက တစ်စုံတစ်ခုကို တွေကာ စဉ်းစားနေသည့်ဟန် ပေါ်သည်။
“စု .. တကိုယ်ကောင်းဆန်သလို ဖြစ်နေလား မသိဘူးနော် …”
“ကဲ .. ကောင်မလေး .. ထားလိုက်တော့ … ဘာမှ ပြောမနေနဲ့တော့ … လာ ညနေစာ သွားစားကြမယ် ထတော့ ..”
မင်းမင်း ပြောပြောဆိုဆို ကိုယ်တိုင် လှဲနေရာမှ ထသည်။ ဒါပေမယ့် ဖူးသစ်စုက မထသေး။ မင်းမင်း လက်နှစ်ဖက်ဆန့်၍ ကမ်းပေးလိုက်တော့မှ သူ့လက်ကို ဆွဲယူ၍ထသည်။ ဒါတောင်မှ ဆွဲထူလိုက်သည့်အတိုင်း တစ်ဆစ်ချိုး ထိုင်နေသေးသည်။ မင်းမင်း သူဆွဲချွတ်ထားသည့် ပင်တီလေးကို ကောက်ယူပြီး ..
“ကဲ .. မချော .. ဘာလဲ ဒါလေးရော.. ဟိုဟာရော ပြန်ဝတ်ပေးရဦးမလား .. တကယ်တဲ ..”
ဒီလိုဆိုတော့ ဖူးသစ်စု “ဟီး ဟီး” ဆိုပြီး ရယ်သည်။ ပြီးတော့ နှာခေါင်းလေးကို ရှုံ့ပြသည်။ မင်းမင်းလက်ထဲက ပင်တီကို ဆွဲယူသွားသည်။ မင်းမင်းလည်း ထိုတော့မှ အက်ရှင်မရလိုက်သည့် သူ့အကောင်ကို ချော့ဖို့ ရေချိုးခန်းဖက် ထွက်လာခဲ့သည်။ ရှူးပေါက်ဖို့လုပ်တော့ သူ့အကောင်က သူ့ကို အာခံနေသေးသည်။ မင်းမင်း အသာပွတ်ပြီး “နေပါဦး သားကြီးရာ .. လက်ဖက်ကောင်းစားချင်လျင် ပလောင်တောင်တက်နှေးရတယ်ကွ ..” ဟု ပြောဆိုဆုံးမရသည်။
ညီအစ်ကိုချင်း ဆိုပေမယ့် တစ်ခါတစ်ခါတော့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မကျေလည်တာမျိုး ရှိတတ်သည် မဟုတ်ပါလားဗျာ …။
