ဝက်သစ်ချမြိုင်က ချစ်ပုံပြင်
ရေးသားသူ – Don John

🏵️အခန်း ( ၁ )🏵️

အောင်ပန်းမြို့ မြို့ပြင်ဘက်ခပ်ကျကျနေရာတွင် သစ်ပင်များအုံ့ဆိုင်းနေသော ခြံကျယ်ကြီးတစ်ခုတည်ရှိသည်။ ခြံကြီး၏ အဝင်ဝတွင် “ဝက်သစ်ချမြိုင်” ဟု ဆေးအဖြူ ပန်းချီလက်ရေးသော့သော့နှင့်ရေးထားသော ပိတောက်ကျီးပေါင်းသား ဆိုင်းဘုတ်ကြီးတစ်ခု ချိတ်ထားသည်။ ခြံကြီးအလယ်တွင်တော့ ရဲတိုက်ကြီးနှင့်တူသော အုတ်ကွက်ဖော်ဆောက်လုပ်ထားသည့် အုတ်ကြွပ်မိုး နှစ်ထပ်အိမ် နီညိုရောင်ကြီးတစ်လုံးရှိသည်။ ခြံထောင့်တွင် ခြံစောင့်လင်မယားနေသော သစ်သားအိမ်ပုလေးတစ်လုံး။

အချိန်က ညနေ ၇ နာရီခန့်… အောင်ပန်းမြို့၏ ဆောင်းဦးညနေခင်း။ နေဝင်သွားသည်နှင့် ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး မှောင်မည်းသွားပြီး အအေးဓာတ်က စိမ့်ဝင်လာသည်။ သစ်ပင်အချို့ပေါ်မှ ပုစဉ်းရင်ကွဲသံများမှအပ တစ်လောကလုံး တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေသည်။ သို့သော် အိမ်ကြီးပေါ်ရှိ အိပ်ခန်းကျယ်ကြီးထဲတွင်တော့ မီးလင်းဖိုထဲမှ တဖျစ်ဖျစ်တောက်လောင်နေသော သစ်တုံးကြီးမှ မီးအရှိန်ဖြင့် အခန်းတစ်ခုလုံး နွေးထွေးနေသည်။ မီးပန်းဆိုင်းမှ ဖြာကျနေသော ဝါကျင့်ကျင့်အလင်းရောင်အောက်တွင် ဆင်စွယ်ရောင် ဂါဝန်ရှည်ကြီးကို ဝတ်ထားပြီး ခေါင်းပေါ်မှာ ဇာပဝါလေးခြုံလွှမ်းထားသော သတို့သမီးတစ်ယောက် ကျွန်းသားမှန်တင်ခုံကြီးရှေ့တွင် ထိုင်နေသည်။

သူမနာမည်က သက်ထားသခင်ပါ။ ညနေခင်းကမှ လောလောလတ်လတ် လက်ထပ်ထားသော သတို့သမီး အသစ်စက်စက်လေးဖြစ်သည်။ ယနေ့ညသည် သူမ၏ မင်္ဂလာဦးည။ သူမ၏ သတို့သားကတော့ စိုင်းစောထွန်း ဆိုသော ဤ ဝက်သစ်ချမြိုင် အိမ်ကြီး၏ ပိုင်ရှင်ပါ။

အခန်းထဲကိုပြန်ရောက်တာ တစ်နာရီကျော်ကြာပြီဖြစ်သောလည်း အင်္ကျီမလဲရသေးဘဲ မှန်တင်ခုံရှေ့တွင် သက် ထိုင်နေမိသည်။ သူမ၏ ခင်ပွန်းအသစ်စက်စက်ဖြစ်သူက စီးပွားဖက် မိတ်ဆွေတသိုက်ကို ချယ်ရီစားသောက်ဆိုင်တွင် ဘတ်ချလာနိုက် သွားရောက် ဧည့်ခံနေသည်လေ။

ခင်ပွန်းဆိုသော စကားလုံးကို တွေးမိချိန်တွင် သက် ကျောထဲစိမ့်သွားသည်။ စတွေ့တာ လပိုင်းသာရှိသေးသော သူစိမ်းပြင်ပြင်လူတစ်ယောက်နှင့် လက်ထပ်သည်အထိ ဖြစ်သွားခဲ့သော သူမ၏ ဘဝတဆစ်ချိုးကို ပြန်စဉ်းစားရင်း မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်နေမိသည်။ တစ်နေ့နေ့ လက်ထပ်ကြရင် သတို့သားဟာ “ကို” ကလွဲပြီး တခြားလူဖြစ်လိမ့်မယ်လို့ သက် ထင်ကိုမထင်ခဲ့မိတာပါ။ သုံးနှစ်ကျော် ချစ်ခဲ့ကြသော ချစ်သူနှစ်ယောက်ဖြစ်သည့် သက်နှင့်ကိုသည် ဒီလိုလမ်းခွဲကြရလိမ့်မယ်လို့ ဘယ်တုန်းကမှ မတွေးခဲ့မိတာပါ။ ကို သက်ကို မထင်မှတ်စွာ ရက်စက်ခဲ့သည်။ သက်ဘဝ သက်အနာဂတ်ကို ဖျက်ဆီးခဲ့သည်။ သက်ဘဝရဲ့ အမှောင်ဆုံးအချိန်မှာ စိုင်းစောထွန်းခေါ် ကိုစိုင်းနဲ့ တွေ့ခဲ့တာပါ။

မီးရောင်ဝါကျင့်ကျင့်အောက်မှ မင်္ဂလာကုတင်ကြီးကို သက် အကြည့်ရောက်သွားသည်။ အညိုရောင်နှင့် ကြက်ဥနှစ်ရောင် အစင်းအိပ်ရာခင်း၊ ဖဲသားခေါင်းအုံး အညိုရောင်များဖြင့် ခင်းကျင်းထားသော ကြီးမားသည့် ကုတင်ကြီး။ ခြေရင်းဘက်မှာ နူးညံ့သော မွေးပွစောင်ကြီးတစ်ထပ် ပုံထားသည်။ ဒါဟာ မကြာခင် သူနဲ့ကိုယ်အိပ်ရတော့မည့် ကုတင်ကြီးဆိုသောအသိက သက်ကို ကျောချမ်းစေသည်။

သက်ဟာ ယောကျ်ားမတွေ့ဖူးသော အစိမ်းလေးမဟုတ်ပါ။ ကိုနဲ့ သုံးနှစ်တာ ချစ်ခဲ့ကြစဉ်အတွင်းမှာ ပထမတစ်နှစ်က ကိုသည် နှုတ်ခမ်းနမ်းရုံ၊ သက်၏ ရင်သားထွားထွားများကို ကိုင်တွယ်ရုံ သာရှိခဲ့သော်လည်း ဒုတိယနှစ်နှစ်တွင် သက်၏အပျိုစင်ဘဝအား အရယူခဲ့သည့်အပြင် အကြိမ်ပေါင်းများစွာလည်း နောက်ထပ်လင်ခန်းမယားခန်း ဇာတ်သွင်းခဲ့ပါသေးသည်။ သို့သော် ယခု သက်၏ ခင်ပွန်းအသစ်စက်စက် စိုင်းစောထွန်းနှင့်တော့ ဘယ်တုန်းကဆို ဘယ်တုန်းကမှ ဘာမှမဖြစ်ခဲ့ကြဖူးပါ။ ယောကျ်ားနှင့် နေသည်ဆိုတာ ဒါဟာဒါပဲဟု ပြောကြသော်လည်း သူစိမ်းယောကျ်ားတစ်ယောက်နှင့် ထပ်မံတွေ့ကြုံရမည့်အရေးကိုတော့ သက် ရင်ဖိုကြောက်လန့်မိနေသည်။

ခြံတံခါးဖွင့်သံကို ကြားလိုက်ရပြီး တဆက်တည်း ခြံထဲသို့ ဝင်လာသည့် ကားစက်သံကိုပါ ကြားရသည်။ သူပြန်လာပြီ။ အင်္ကျီမလဲရသေးသော အဖြစ်ကိုသတိရပြီး ခေါင်းပေါ်မှ ကလစ်များကို အမြန်ဖြုတ်၍ ဇာပုဝါကိုဖယ်ပြီး ဆံထုံးကိုဖြည်ချရသည်။ လက်ဝတ်ရတနာများကို တစ်ခုချင်းချွတ်ပြီး ကတ္တီပါဘူးများအတွင်းသို့ ပြန်ထည့်သည်။ လည်ပင်းမှ လည်ဆွဲတစ်ခုက ချိတ်ဖြုတ်ရခက်နေသည်။ လက်နောက်ပြန်ဖြုတ်နေရသဖြင့် တော်တော်နှင့်ဖြုတ်မရအောင် ဖြစ်နေဆဲ တံခါးလော့ခ်မှ ကလစ်ဆိုသောအသံကြားရပြီး တံခါးကိုဖြည်းညင်းစွာဖွင့်ကာ စိုင်းစောထွန်း ဝင်လာသည်။ ဘာမှမပြောဘဲ နောက်မှာဝင်ရပ်ကာ လည်ဆွဲချိတ်ကို ကူဖြုတ်ပေးသည်။ လက်ဖျားနှင့် အသားထိမိသောအခါ သက်ကျောပြင်နှင့်လည်ကုပ်တွင် ကြက်သီးမွေးညင်းများထသွားသည်။

စိုင်းစောထွန်းက ဖြုတ်ပြီးသွားသော လည်ဆွဲကို သက်လက်ထဲ ထည့်ပေးသည်။ လက်ဖဝါးနှင် သူ့လက်ချောင်းများ ထိခတ်သွားပြန်သည်။ ဘာမဟုတ်တဲ့ အထိအတွေ့လေးနှင့် သက်ရင်တွေ တဒိုင်းဒိုင်း ခုန်လာသည်။

“ပင်ပန်းနေပြီလား”

သြရှရှ စကားသံကို အနီးကပ်ကြားလိုက်ရသဖြင့် သက် လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ မူးနေပုံမရသော်လည်း သူ့ထွက်သက်နွေးနွေးထဲတွင် အရက်နံ့သင်းသင်း ပါနေသည်။

“ဟင့်အင်း မပင်ပန်းပါဘူး”

အရပ်မြင့်မြင့် ကိုယ်လုံးထွားထွားနှင့် သက်ကို အပေါ်မှစီးမိုးကြည့်နေသော သူ့ကို သက်က လည်ပင်းလေးစောင်းငဲ့ပြီး မော့ကြည့်ကာ ဖြေလိုက်သည်။ သူ့မျက်လုံးများက သက်မျက်နှာဆီမှ ရင်ညွန့်ဆီသို့ ရောက်သွားသည်။ သတို့သမီးဂါဝန်၏ လည်ပင်းဟိုက်ဟိုက်ထဲမှ ရင်သားနှစ်မြွာကြားရှိ အကွဲကြောင်းလေးကို မြင်နေရသည်။ စကားတစ်လုံးမှ ထပ်မပြောဘဲ သူက နောက်ကျောမှ ဂါဝန်ဇစ်ကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သက်ပခုံးပေါ်မှ လက်ကျော်၍ ဂါဝန်ကို အောက်သို့လျှောချလိုက်သည်။ အင်္ကျီနှင့်တွဲချုပ်ထားသော ရင်ပုံခွက်များပါ ပါသွားပြီး ၃၈ စီကက်ပ် ဆိုဒ်ရှိသော သက်၏ ရင်သားဖောင်းဖောင်းအိအိများက လျှံထွက်လာသည်။ သက် မလှုပ်ရဲဘဲ မှန်ထဲသို့ ကြည့်လိုက်သည်။

သူနှင့် မှန်ထဲမှာ မျက်လုံးချင်းဆုံသည်။ မပြုံးမရယ် ခပ်တည်တည်ဖြစ်နေသော သူ့မျက်နှာကို ငေးကြည့်နေမိဆဲ သူ့မျက်လုံးများထဲတွင် အရိုင်းဆန်သော အရိပ်တစ်ခု ဖြတ်ပြေးသွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ကြီးမားကြမ်းတမ်းသော သူ့လက်ဖဝါးများက သက်၏ ရင်သားနှစ်မြွှာကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ သက် ယောင်ယမ်းပြီး မျက်လုံးများကို မှိတ်လိုက်သည်။ သူက ခပ်ဆဆ တစ်ချက်ညှစ်လိုက်သည်။

“အ”

သက်နှုတ်ဖျားမှ အသံတိုးတိုးထွက်သွားသည်။ သူက အသက်ပြင်းပြင်း တစ်ချက်ရှူလိုက်ပြီး သက်၏ရင်သားများကို စတင်ဆုပ်နယ်တော့သည်။ ထိုင်ခုံလက်တန်းနှစ်ဘက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကိုင်ထားမိသည်။ သူက နို့အုံကို ဆုပ်ညှစ်ပြီးနယ်လိုက် နို့သီးဖျားလေးများကို လက်ညိုးနှင့် လက်မညှပ်ပြီး ဆွဲလိုက်လုပ်နေသည်။ အနည်းငယ်နာသော်လည်း သက် ကြိုးစားပြီး ထပ်မအော်မိအောင်နေသည်။

တဖြည်းဖြည်းနှင့် သက်၏ နို့သီးလေးများ မာတောင်လာသည်။ သူ့လက်များတွင် မှော်ဓာတ်စီးဝင်နေသလို ရှိန်းဖိန်းပြီး အလွန်သာယာသော အရသာတစ်မျိုးကို ခံစားရသည်။ သူ့အသက်ရှူသံက ပြင်းလာသည်။ ရင်သားများကို ညှစ်နေသောလက်က ပိုအားပါလာသည်။ နာကျင်မှုနှင့် သာယာမှုက ဒွန်တွဲနေသည်။ ကိုဆိုလျှင် ဆုပ်နယ်ရုံလွဲပြီး အခုလောက်ထိ တစ်ခါမှ တင်းတင်းကြီး မညှစ်ဖူးချေ။ သို့သော် နာတာထက် ကောင်းတာက ပိုနေသည်။ ပူနွေးရှိန်းဖိန်းမှုက ရင်သားများဆီမှတဆင့် ပေါင်ကြားထဲအထိ စီးဆင်းသွားသည်။ သက်၏ မိန်းမအင်္ဂါနှုတ်ခမ်းသားများတွင် သွေးတဒုတ်ဒုတ် တိုးပြီး ဖောင်းတင်းလာသည်ကို စတင်ခံစားမိသည်။ သူက နို့သီးခေါင်းလေးတစ်ဖက်ကို ဆွဲပြီး ညှစ်လိုက်သည်။ သက် အံကြိတ်ထားမိသည်။ နို့အုံထွားထွားများကို ချေပေးပြီး နောက်တစ်ဖက်ကို ဆွဲညှစ်လိုက်ပြန်သည်။

“အား…အ…အ…အား”

သက် မနေနိုင်ဘဲ ခပ်တိုးတိုးညည်းတွားမိသည်။ သူ့လက်များက ပိုလှုပ်ရှားသွားပြန်သည်။ သက် မနေနိုင်တော့ဘဲ ရင်သားများကို ကော့ပေးမိသည်။ ညည်းရင်း မျက်လုံးများကို ခပ်သာသာ ဖွင့်ကြည့်မိသည်။ မှန်ထဲမှ သူ့ပုံရိပ်က အသည်းယားစရာကောင်းနေသည်။ နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းစေ့ထားရင်း မှန်ထဲက သက်ကို အနည်းငယ်မှေးစင်းထားသော မျက်လုံးများဖြင့် ကြည့်နေသည်။ သူ့လက်နှစ်ဘက်က သက်နို့အုံကြီးများကို ဆုပ်ညှစ်လိုက် တင်းတောင်နေသော နို့သီးလေးများကို ပွတ်ချေလိုက်လုပ်နေသည်။ သတို့သမီးဝတ်စုံက သက်ရင်သားများအောက်အထိ လန်ကျနေသည်။ ကြည့်ရင်း သက် ရှက်လာမိပြီး မျက်နှာ နီမြန်းလာသည်။

“သက်ထား”

သူက လည်ချောင်းထဲမှလာသော ချောက်ကပ်ကပ်အသံသြသြဖြင့် ခေါ်သည်။ သက် ရုတ်တရက် ရေငတ်လာသလို ခံစားလိုက်ရသည်။

“ရှင်”

သူ့မျက်နှာကို လှည့်ပြီးမော့ကြည့်ကာ ထူးလိုက်သည်။ သို့သော် သက်၏ ထူးသံက လည်ချောင်းထဲမှာ ပျောက်နေသည်။ သူက ဘာမှဆက်မပြောဘဲ သက်၏ လက်မောင်းနှစ်ဘက်မှ ဆွဲထူကာ ကုတင်ဘက်ဆီသို့ ခေါ်သွားသည်။ သက်တစ်ကိုယ်လုံး ပူနွေးရှိန်းဖိန်းကာ ဘာဆိုဘာမှကို ရေရေရာရာမသိတော့ဘဲ လေထဲလမ်းလျှောက်နေသလို ပါသွားသည်။ ဒူးများက ညွတ်ခွေချင်နေသည်။

သူက သက်ကို ကုတင်ပေါ် ဆွဲမတင်ပေးဘဲ ခါးစောင်းလောက်မြင့်သည့် ကုတင်ပေါင်သို့ မှောက်လျက်ဖိချပေးလိုက်သည်။ ခြေထောက်က ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာရှိနေပြီး အပေါ်ပိုင်းက ကုတင်ပေါ်မှာ မှောက်လျက်ဖြစ်နေသည်။ ရင်သားများက မွေ့ရာပေါ်တွင် ပြားနေအောင် ဖိမိနေသည်။ သူက သက်ကို မထိသေးဘဲ နောက်ကျောဘက်မှာ ခဏငြိမ်နေသည်။ ခဏနေတော့ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ခါးပတ်ခေါင်းပြုတ်ကျသံ ဒေါက်ခနဲကို ကြားရသည်။ ပြီးတော့ ဇစ်ဆွဲဖွင့်သံ။ ထို့နောက် သူက သက်၏ ဂါဝန်ကားကားကြီးကို ခါးအထိလှန်တင်လိုက်သည်။ အောက်ခံအတွန့်အဖတ်များပါ ပေါင်းပြီး ပိုးသားနှင့် ချည်သားရောနေသော အဝတ်အပုံလိုက်ကြီးက သက်ခေါင်းပေါ်အထိ ပုံကျလာသည်။

နကိုတည်းက မှောက်လျက်ဖြစ်နေသော သက်မျက်နှာတဝိုက်မှာ မှောင်အတိကျသွားသည်။ ဘာမှမမြင်ရတော့။ ရှက်ရှက်နှင့် မဖယ်မိဘဲ ဒီအတိုင်းနေလိုက်သည်။ အညိုရောင်ဆံနွယ်ခွေလိပ်များကသာ ဂါဝန်စအောက်မှ ဖြာထွက်နေသည်။ သူ့လက်များက သက်၏ အသားရောင် ဇာနားတပ် ပိုးအတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို လိပ်ပြီးချွတ်နေသည်။ အောက်အထိမချွတ်ဘဲ ခြေသလုံးနားတွင် ရပ်ထားလိုက်သည်။ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲကားလိုက်သည်။ သက်က ရှက်ပြီး ပြန်ဆွဲစေ့မိသွားသည်။ သူက တင်ပါးလုံးလုံးအိအိလေး တစ်ဖက်ကို ခပ်နာနာဆွဲညှစ်လိုက်သည်။

“အား”

သက် လန့်သွားပြီး အလိုက်သင့် လျှော့ပေးလိုက်သည်။ သူ့လက်ချောင်းထိပ်ဖျားလေးများက အကွဲကြောင်းလေးတစ်လျှောက် ပွတ်ဆွဲလာသည်။ ထို့နောက် ပေါင်တွင်းသားနုနုလေးများကို ပွတ်ပေးသည်။ သက်၏ မိန်းမအင်္ဂါတစ်ခုလုံး ပိုပြီးဖောင်းလာသည်။ လျှပ်စစ်စီးသလို ပူနွေးရှိန်းဖိန်းသော ခံစားချက်နှင့်အတူ တစ်ချက်တစ်ချက် အစေ့လေးဆီမှ ကျဉ်ခနဲဖြစ်သွားပြီး အကွဲကြောင်းလေးထဲတွင် အရည်ကြည်လေးများ စိုလာသည်။

ရုတ်တရက် သူ့ပေါင်နှစ်ဖက်က သက်ပေါင်များနှင့်ကပ်လာသည်။ ပူနွေးတောင့်တင်းသော အချောင်းကြီးတစ်ချောင်းက သက်၏ အကွဲကြောင်းလေးကြားသို့ တိုးဝင်ဖိပွတ်လာသည်။ သူ့လက်ကြမ်းကြီးနှစ်ဖက်က သက်တင်ပါးကို ဆုပ်နယ်နေသည်။ သူ့လိင်တံကြီးက သက်၏နှုတ်ခမ်းသားလေးများနှင့် မထိတထိ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ပွတ်နေသည်။ သက်၏အရည်လေးများက သူ့လိင်တံကြီးကို စိုကုန်သည်။ တစ်ချက်တွင် သူကနောက်ဆုတ်ပြီး ဆတ်ကနဲ ရှေ့သို့ပြန်တိုးလိုက်ရာ အစေ့လေးကို နောက်မှတည့်တည့် ထိုးမိသွားသည်။ သက်၏အကြောများ စိမ့်ခနဲဖြစ်သွားပြီး တဆတ်ဆတ် တုန်ခါသွားသည်။

“အား…ကိုစိုင်း”

သူ့နာမည်ကို ခေါ်မိသွားသည်။ သူက ငုံ့ကိုင်းကာ သက်ကို အနည်းငယ်ဆွဲမပြီး ရင်ဘတ်အောက်မှလက်လျှိုကာ နို့များကို ဆုပ်ချေပေးသည်။ သက် ရူးမတတ်ဖြစ်လာသည်။ တင်ပါးကို နောက်သို့ကော့ပေးမိသည်။ သူက နို့ကိုင်ထားသော လက်တစ်ဖက်ကိုလွှတ်ကာ သက်ခါးကို ငြိမ်အောင်ဖိထားပြီး သက်၏ အကွဲကြောင်းလေးထဲ သူ့လိင်တံထိပ်ဖူးနှင့်တေ့ကာ တစ်ချက်တည်း တဆုံးထိုးသွင်းလိုက်သည်။ အရည်များစိုရွဲကာ ချောဆီလိုဖြစ်နေသော်လည်း ကိုနှင့်မလုပ်ရတာ ခြောက်လလောက်ကြာသွားသည့်အပြင် သူ့လိင်တံကြီးက ကို့ထက်အများကြီးပိုပြီး ရှည်လည်းရှည် ကြီးလည်းကြီးသဖြင့် သက်၏လမ်းကြောင်းလေးထဲ နာကျင်စွာ မဆံမပြဲ ထိုးသိပ်ဝင်သွားသည်။ ထိပ်ဖူးကလည်း သားအိမ်ခေါင်းကို သွားထိသဖြင့် ဒုတ်ခနဲ အောင့်သွားသည်။

“အား…ကိုစိုင်း”

“ရှူး..ရှူး”

သူက သက်ကို ကလေးလိုချော့ရင်း ခါးကိုဖိထားသောလက်ကို လွှတ်လိုက်ပြီး ပါးစပ်ကို အသာအယာအုပ်လိုက်သည်။ လက်ချောင်းတစ်ချောင်းက သက်ပါးစပ်ထဲတိုးဝင်လာပြီး သွားဖုံးသားများကို ပွတ်တိုက်လိုက် လျှာလေးနှင့်ထိပေးပြီး စုပ်ခိုင်းသလိုလုပ်လိုက် လုပ်နေသည်။ ရင်သားကိုလည်း ချော့သလို သာသာလေးညှစ်ပေးပြီး နို့သီးခေါင်းလေးများကို တလှည့်စီပွတ်ပေးနေသည်။

သက် အရည်များ ပိုစိုရွှဲလာသည်။ သူက အသာအယာ စတင်လှုပ်ရှားသည်။ အစပိုင်းတွင် ကြပ်ပြီး နာကျင်နေသော်လည်း တဖြည်းဖြည်း လိင်အင်္ဂါအတွင်းပိုင်းနံရံများတွင် သာယာသော ထိပွတ်သည့်ခံစားချက်ပေါ်လာသည်။ တဖြည်းဖြည်း ပိုကောင်းလာသည်။ သူလည်း ကောင်းလာပုံရသည်။ ဆောင့်ချက်များက ပိုရှည်ကာ ပိုပြင်းလာပြီး လူကို သက်အပေါ်ကိုင်းချကာ နို့များကို လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် စုံ ဆုပ်နယ်နေသည်။ စောစောကလို တအားညှစ်လာပြန်သည်။

သူ့အသက်ရှူသံများကပြင်းလာသည်။ သို့သော် နာမှန်းမနာမှန်း သက် မသိနိုင်တော့။ တစ်ချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း အကြောထဲစိမ့်ပြီးကောင်းသွားကာ အသံထွက်ပြီး ခပ်တိုးတိုး အော်ညည်းနေမိသည်။ အချိန်တွေ ဘယ်လောက်ကုန်သွားမှန်းလည်း မသိတော့။ သာယာမှုကမ္ဘာထဲတွင် မျောနေသည်။ လေထဲမှာ ဝဲပျံနေပြီး မြေပေါ်ပြန်မကျသလို ခံစားနေရသည်။

ရမ္မက်လှိုင်းတွင် နှစ်ယောက်လုံး မပြီးနိုင်မစီးနိုင် စီးမျောနေပြီး နောက်ဆုံး သူက သူမ၏ တင်ပါးများကို ဆုပ်ကိုင်ကာ အားရပါးရဆောင့်သည်။ ဆောင့်ရင်း သူ့လိင်အင်္ဂါကြီးက ပိုမိုတောင့်တင်းလာကာ ဆတ်ခနဲ တစ်ချက်တန့်သွားပြီး တဆတ်ဆတ်ခါရင်း သူမ၏ လမ်းကြောင်းလေးထဲသို့ သုတ်ရည်ပူပူနွေးနွေးများကို ပန်းထုတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမပေါ်သို့ မှောက်ချကာ ငြိမ်နေသည်။ သူမလည်း ပင်ပန်းနွမ်းနယ်စွာဖြင့် သူ့အောက်မှာ ငြိမ်နေမိသည်။ ရုတ်တရက် သူဆတ်ခနဲထလိုက်သည်။ သူမလန့်သွားသည်။ ဘာပါလိမ့် ဆိုပြီး မော့ကြည့်မိသည်။

“မင်းမပြီးသေးဘူး”

သူမ ပြီးစရာမလိုပါ။ သူနှင့်လုပ်ရသော ခံစားချက်က အရမ်းကောင်းသည်။ ရူးမတတ်ကောင်းပါသည်။ ကိုနှင့်အတူနေတုန်းကလည်း သူမပြီးခဲသည်။ ပြီးခဲ့တုန်းကလည်း ယခုလောက်ထိ ပြင်းထန်သောခံစားချက်မျိုးမဟုတ်။ ရေလှိုင်းလေးများကို စီးသလို ငြိမ့်ငြိမ့်လေးပြီးသွားတာမျိုး။ ပြီးတယ်ဆိုတာ အခုထက် ပိုမကောင်းနိုင်တာတော့ သေချာပါသည်။

“ဘာမှမဖြစ်ဘူး ကိုစိုင်း… သက် အရမ်းနေလို့ကောင်းတယ်”

သက် ရှက်ရှက်နှင့် ပြန်ဖြေလိုက်သည်။

“လာစမ်းပါ”

သူက ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး သူမကိုပါ ဂျိုင်းက မတင်လိုက်သည်။ ကုတင်ခေါင်းရင်းက ခေါင်းအုံးများကို ခပ်လျှောလျှောမှီကာ သက်ကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲမယူသည်။ သက်ခေါင်းက သူ့ပခုံးပေါ်မှာတင်ထားပြီး သူ့ရင်ဘတ်ကို ကျောမှီကာ ပက်လက်အနေအထား။ သက်၏ ကြေမွနေပြီဖြစ်သော သတို့သမီးဂါဝန်ကို ခါးမှာလိပ်တင်လိုက်သည်။ သက်ခြေထောက်ကို သူ့ခြေထောက်နှင့် ကားလိုက်ပြီး ဘယ်လက်က သက်၏ နို့များကို ကိုင်ပေးကာ ညာလက်က ပေါင်ကြားထဲတိုးဝင်ပြီး လက်ခလယ်ဖြင့် စောစောကပန်းထုတ်ထားသော သူ့ သုတ်ရည်များကို ကော်ယူလိုက်သည်။ ပြီးတော့ အစေ့လေးကို သုတ်ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ပွတ်ပေးသည်။

” အား…အား”

မကြာခင် သက် ခပ်တိုးတိုးလေး အဆက်မပြတ်ညည်းတွားလာသည်။ သူကလက်ခလယ်ကို ခပ်သွက်သွက် ကစားပေးသည်။ သက် အရမ်းကောင်းလာပြီး အီဆိမ့်ရှိန်းဖိန်းသော ခံစားချက်က လိင်အင်္ဂါတစ်ခုလုံးကို ပျံ့နှံ့လာသည်။ သူက ပွတ်ပေးနေရင်း အစေ့လေးကို လက်ညှိုးလက်မနှင့် ခပ်သာသာ ညှစ်လိုက်သည်။ သက် မရှက်နိုင်တော့ဘဲ ကော့ပျံသွားသည်။ သူကလက်ခလယ်ကို ခပ်မြန်မြန် ကစားပေးလိုက်သည်။ နို့ကိုညှစ်ပေးနေသော လက်ကလည်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း ညှစ်ပေးနေသည်။ သက်၏ လိင်အင်္ဂါနှုတ်ခမ်းသားလေးများ တဆတ်ဆတ်ခါလာပြီး ခံစားချက်အားလုံး အထွတ်အထိပ်သို့ စုပြုံရောက်သွားတော့သည်။

“အား…ကိုစိုင်း…အား….”

ကိုနှင့်ပြီးခဲ့သော လှိုင်းက မြစ်ထဲကလှိုင်းကြက်ခွပ်လေးတွေဆိုလျှင် ကိုစိုင်းနှင့်ပြီးရသော လှိုင်းက ပင်လယ်ကမ်းစပ်က လှိုင်းလုံးကြီးတွေလို အရှိန်အဟုန် ပြင်းထန်လွန်းသည်။ အားကောင်းသော လှိုင်းလုံးကြီးတွေကို တသိမ့်သိမ့် တငြိမ့်ငြိမ့်စီးရင်း သက် သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ အရုပ်ကျိုးပြတ် ပုံကျသွားတော့သည်။

………………………………………………………….

🏵️အခန်း ( ၂ )🏵️

မျက်လုံးများကို ဖွင့်လိုက်သည်နှင့် နွေးထွေးပြီး တိတ်ဆိတ်မှောင်မိုက်သော ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုထဲရောက်နေကြောင်း သက်သိလိုက်ရသည်။ ရုတ်တရက် ဘယ်အချိန်ရှိပြီး ဘယ်နေရာမှာနိုးလာကြောင်းကို စဉ်းစားလို့မရဘဲ ဖြစ်နေသည်။ လက်နှစ်ဘက်ကို ဆန့်တန်းပြီး အိပ်ရေးဝသွားသော ကြောင်လေးတစ်ကောင်လို အညောင်းဆန့်လိုက်စဉ် နူးညံ့သော မွေးပွစောင်ကြီးကို စမ်းမိသဖြင့် တွန်းဖယ်လိုက်သည်။

နံနက်ခင်း၏နေရောင်က မှန်ပြတင်းမှတဆင့် သံပုရာစိမ်းရောင် ခန်းဆီးစကိုဖြတ်၍ အခန်းထဲသို့ ခပ်ဖျော့ဖျော့ ကျရောက်နေသည်။ သက် အိပ်နေသော မင်္ဂလာဦး ကုတင်ကြီးနှင့် ကျွန်းသားမှန်တင်ခုံကို တွေ့လိုက်ရမှ စိုင်းစောထွန်း ဆိုသော ကိုစိုင်း၏ အိမ်ကိုရောက်နေကြောင်းနှင့်တကွ ညက အဖြစ်အပျက်များအားလုံးကိုပါ ရုတ်တရက် သတိရပြီး မျက်နှာတစ်ခုလုံး နီမြန်းထူပူလာအောင် ရှက်မိသွားသည်။

သက် နံဘေးကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကိုစိုင်းအိပ်သောဘက်တွင် နေရာလွတ်ကိုသာ တွေ့ရသည်။ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရှိ မှန်တင်ခုံမှ မှန်ပေါ်တွင် စာကြောင်းများ ရေးခြစ်ထားသော စာရွက်ဖြူတစ်ရွက် ကပ်ထားသည်ကို သတိထားမိသည်။ ညကတည်းက မချွတ်ရသေးသော ဂါဝန်ရှည်ကြီးကို မနိုင့်တနိုင် မပြီး ကုတင်ပေါ်မှဆင်းကာ စာရွက်ကိုသွားကြည့်သည်။

” ညကပင်ပန်းထားလို့ မနှိုးတော့ဘူး။ အောက်မှာ မနက်စာပြင်ခိုင်းထားတယ်။ နိုးတဲ့အချိန် ရေချိုးပြီး ဆင်းစားပါ။ ”

လက်ရေးသော့သော့များနှင့် ရေးထားပြီး အောက်မှာ သူ့လက်မှတ်ထိုးထားသည်။ သက် လို့လည်း ချစ်စနိုးမခေါ်… သူ့နာမည်လည်း ထည့်မရေးသော တိုပြတ်ပြတ် စာလေးကို ကြည့်ရင်း သက်ရင်ထဲမှာ အမျိုးအမည်မသိသော လှိုက်လှဲသည့် ခံစားချက်တစ်မျိုးကို ခံစားမိသည်။ မှန်ပေါ်မှ စာကို လက်ချောင်းထိပ်ဖျားလေးများနှင့် ခပ်ဖွဖွ ပွတ်သပ်နေမိသည်။ ထိုစဉ် မှန်ထဲမှ ပုံရိပ်ကို သက်သတိထားမိသွားသည်။

အရိုင်းဆန်ဆန်ခွေလိပ် ဝဲဖြာကျနေသော အညိုရောင် ဆံပင်ရှည်များ၊ ပွတ်မိထားသဖြင့် ပန်ဒါမျက်လုံးလို ဖြစ်နေသော အိုင်းရှဲဒိုးနှင့် လိုင်နာများ၊ ဗလာကျင်းနေသော ပခုံးနှင့် ပန်းသွေးညိုရောင် နို့သီးထိပ်ဖျားလေးများ ထောင်မတ်နေသည့် ရင်သားထွားထွားနှစ်မြွှာ၊ ခါးလည်ထိ လန်ကျနေသော ဂါဝန်အပေါ်ပိုင်း၊ တွန့်လိပ်ကြေမွနေသော အောက်ပိုင်းမှ စကတ်ကားကား… သရဲကားထဲက တမလွန်မှ သတို့သမီးနှင့် တူနေသည်။ ပေါင်ကြားထဲမှလည်း စေးကပ်ကပ် ခံစားချက်ကိုရသည်။

ဂါဝန်ကိုမပြီး လှန်ကြည့်လိုက်တော့ ညက ပေကျံနေသည့် သုတ်ရည်များနှင့် သက်၏ အရည်ကြည်များက မိန်းမအင်္ဂါတစ်ခုလုံးနှင့် ပေါင်တွင်းသားများတွင် စီးကျခြောက်သွေ့နေသည်။ ရှက်ရှက်နှင့် ရေချိုးခန်းထဲကို ပြေးဝင်သွားပြီး ဂါဝန်ကိုချွတ်ကာ ရေမြှုပ်တုံးတွင် ဆပ်ပြာရည်ထည့်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံးကို တိုက်ချွတ်ဆေးကြောပစ်သည်။ ထို့နောက် ကိုစိုင်း၏ ကြွေသားရေချိုးကန်ထဲတွင် ရေနွေးနွေးစပ်ကာ တစ်ကိုယ်လုံး ညောင်းကိုက်မှုများပြေလျော့အောင်စိမ်ရင်း သက် မျက်လုံးများကို မှိတ်ထားလိုက်သည်။

မင်္ဂလာပွဲ ပြီးသွားပြီဖြစ်၍ စိတ်ဖိစီးမှုများအားလုံးကို လျှော့ချလိုက်သောအခါ အတိတ်၏ ပုံရိပ်များသည် သက်၏ အာရုံထဲတွင် ရုပ်ရှင်ပြသလို တစ်ကွက်ပြီးတစ်ကွက် ထင်ဟပ်လာလေသည်။

…………………………………………………

သက်ထားသခင်သည် လူလတ်တန်းစား မိသားစုမှပေါက်ဖွားလာသဖြင့် ပစ္စည်းဥစ္စာ မချမ်းသာသော်လည်း အလှကလေးတစ်ခုတော့ဖြင့် ချမ်းသာသော မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ သဘာဝအတိုင်း လှိုင်းတွန့်လေးများပါသည့် နူးညံတောက်ပသော ဆံပင်ညိုညိုရှည်ရှည်များ၊ အရပ် ငါးပေငါးလက်မ၊ တင်းရင်းအိစက်သော ရင်သားများ၊ သေးသွယ်သော ခါးကလေးနှင့် လုံးဝန်းဖောင်းပြည့်သော တင်သားအိအိထွားထွားများတို့နှင့်လိုက်ဖက်သည့် ယောကျ်ားလေးတိုင်း၏ အာရုံကိုဆွဲဆောင်နိုင်သော ကိုယ်လုံးနှင့် ဂျပန်မကလေးလို မျက်ဝန်းနက်နက်နှင့် မျက်လုံးကြီးကြီးလေးများ၊ အဖျားကော့နေသော နှာတံလုံးလုံးလေး၊ ပန်းသွေးရောင် နှုတ်ခမ်းဖောင်းဖောင်းပြည့်ပြည့်လေးများတို့ဖြင့် ချစ်စရာမျက်နှာလေးကို ပိုင်ဆိုင်ထားသည်။

ဆေးဝါးကျွမ်းကျင် တက္ကသိုလ်မှ ကွင်န်း သက်ထားသခင်နှင့် ပန်းကိုလိုလို့ဝဲသောလိပ်ပြာ ဆေးကျောင်းသားလေး ကိုကိုမောင်တို့၏ အချစ်ဇာတ်လမ်းသည် နတ်သမီးပုံပြင်လို လှပသော အချစ်ဇာတ်လမ်းလေးတစ်ပုဒ် ဖြစ်ခဲ့သည်။

ရည်းစားဖြစ်ပြီး တစ်နှစ်အတွင်း သက်ထား၏ အပျိုစင်ဘဝလေးသည် ကို့ခူးခြွေခြင်းကို ခံခဲ့ရသည်။ ရည်းစားမထားဖူးသော အရိုင်းလေး သက်သည် ကို၏ ချိုသာသော အချော့အယများ၊ အမှတ်တရနေ့များတွင် ရလေ့ရှိသည့် ပန်းစည်း ချောကလက် ဝက်ဝံရုပ်များ၊ ကျွမ်းကျင်ညက်ညောလှသည့် ချစ်ဗျူဟာများထဲတွင် လှိုင်းလုံးများစီးသလို တသိမ့်သိမ့် တငြိမ့်ငြိမ့်နှင့် စီးမျောခဲ့သည်။

ကိုက သက်အပေါ် အရမ်းကောင်းခဲ့သည် (ကောင်းခဲ့သည်ဟု သက်ထင်ခဲ့သည်)။ ကိုနှင့်ချစ်သော သုံးနှစ်တွင် တစ်ခါမှ ရန်လည်းမဖြစ်ဖူး၊ လေသံမာမာနှင့်လည်း မပြောဖူး၊ အငြင်းလည်းမပွားဖူး။ လူတိုင်းအမြင်မှာ သက်တို့ဟာ နတ်ဖက်သည့်စုံတွဲလေး။

တကယ်ဆို သက် သတိထားခဲ့မိသင့်သည်။ ကိုဟာ သက်ကို ချစ်တယ်ချစ်တယ်သာ တဖွဖွပြောသော်လည်း သက်နှင့် အနာဂတ်ကို အတူဖြတ်သန်းဖို့ အစီအစဉ်လည်း တစ်ခါမှဆွဲမပြဖူး၊ မတိုင်ပင် မဆွေးနွေးဖူး၊ ခန္ဓာကိုယ်ချင်း အဆုံးစွန်အထိ နီးစပ်ခဲ့သော်လည်း ကို့စိတ်ထဲ ဘာတွေတွေးနေမှန်း ခန့်မှန်းနိုင်သည်အထိ စိတ်ချင်းလည်း တစ်ခါမှ မနီးစပ်ခဲ့ဖူး။ အဲဒီတုန်းကတော့ သက်မသိခဲ့ပါ။ ကျောင်းပြီးလျှင် ဇာတ်လမ်းပြီးမယ်ဟု ရည်ရွယ်ထားခဲ့လိမ့်မယ်လို့လည်း သက် မရိပ်မိခဲ့ပါ။ သက်ထင်ခဲ့တာ သက်နှင့်ကိုသည် သိပ်ချစ်ကြတဲ့ချစ်သူတွေ၊ တစ်နေ့လက်ထပ်ကြဖို့ဆိုတာ စကားထဲ ထည့်ပြောစရာမလိုအောင်ကို သိနေပြီးသား။

ကိုနှင့်တွဲတာ ၂ နှစ်ပြည့်ခါနီးမှာ ကိုက ကျောင်းပြီးသွားသည်။ သက်တို့ကျောင်းက နှစ်တိုသော်လည်း သက်က ကို့ထက် ၂ နှစ်ငယ်တာမို့ နောက်ဆုံးနှစ်တက်နေတုန်း။ ကိုက အလုပ်မဝင်ခင် ၁၀ တန်းကျောင်းသားများနှင့် ဆေးကျောင်းမှ နှစ်ငယ်ကျောင်းသားများကို ဂိုက်လုပ်နေသည်။ အဲဒီတစ်နှစ်လည်း ကိုကအလုပ်များ သက်က စာများ၍ သိပ်မအားကြတဲ့ကြားက မှန်မှန်ချိန်းတွေ့ခဲ့ကြသေးသည်။

ကိုအလုပ်ဝင်လို့ နယ်ကို ပို့စတင်ကျတဲ့အချိန်မှာ သက်တို့ ၃ နှစ်ပြည့်ပြီ။ သက်လည်း ကျောင်းပြီးလို့ အဆောင်နေပြီး ဆေးကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ အလုပ်လုပ်သည်။ ကိုက ဆေးရုံမှာ အလွန်အလုပ်များနေသည်။ သက်ကို မှန်မှန်မဆက်သွယ်နိုင်တော့။ တဖြည်းဖြည်း ဖုန်းခေါ်တာတွေက ကျဲလာသည်။ ရန်ကုန်နှင့် လေးနာရီလောက်သာ ကားစီးရသော နယ်မြို့လေးမှာ ဖြစ်သော်လည်း သက်ကို လာမတွေ့နိုင်တော့။

နောက်ဆုံး တဖြည်းဖြည်းနှင့် ကို့ဆီက ဖုန်းမလာတာ ၂ ပတ်ကျော်လာတော့ သက် လန့်လာသည်။ အဲဒီအချိန်မှာ သူငယ်ချင်းများဆီက ကို့သတင်းတွေ ကြားလိုက်ရတာဖြစ်သည်။ သူ ဂိုက်ပြပေးခဲ့သော ဆေးကျောင်းသူလေးနှင့် တွဲနေသည်တဲ့။ ကောင်မလေးက မိုးကုတ်ဘက်က သူဌေးသမီးတဲ့။ ကိုက ရန်ကုန်ကိုလည်း ပိတ်ရက် ခဏခဏလာသည်တဲ့။ သက်ကိုသာ လာမတွေ့တာတဲ့။

သက် ဘယ်လိုမှ မယုံနိုင်တော့။ သွေးရူးသွေးတန်းနှင့် ဖုန်းဆက်ပြီး မေးမိသည်။ ကိုက ဖုန်းချပစ်ပြီး ထပ်ခေါ်တော့ စက်ပိတ်ထားသည်။ လုံးဝပြန်မဖြေ။ တစ်ပတ်လုံး သက် အဆက်မပြတ်ခေါ်သည်။ နောက်ဆုံး ဘယ်လိုမှမနေနိုင်တော့သဖြင့် ပိတ်ရက်တွင် အရဲစွန့်ကာ ကိုတာဝန်ကျသည့်မြို့သို့ တစ်ယောက်တည်း ကားစီးပြီး ထွက်လာခဲ့သည်။

နေ့ခင်းက စီးသွားတာ ဟိုရောက်တော့ ညကိုးနာရီထိုးတော့မည်။ ဆိုက်ကယ် တက္ကစီတစ်စီးကို ရှားရှားပါးပါး ရှာငှါးပြီး လေးပင်သောစိတ်ဖြင့် ကိုပြောထားဖူးသည့် လိပ်စာကို လိုက်ရှာသည်။ သက်မျက်နှာကိုတွေ့ရင် ကို ပစ်ပစ်ခါခါတော့ မလုပ်တန်ကောင်းရဲ့။ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြေရှင်းလိုက်ရရင် ပြသနာတွေအကုန်လုံး ပြေလည်ရှင်းလင်းသွားကောင်းရဲ့။

မျှော်လင့်ချက်ဖြင့် သက် ကို့တံခါးကိုခေါက်သည်။ တံခါးဖွင့်ပေးသောကိုက သက်ကိုမြင်တော့ အံ့သြပြီး မျက်နှာပျက်နေသည်။ သက်လက်ထဲက အထုပ်ကိုလည်း ကူမဆွဲ၊ အထဲလည်းမခေါ်ဘဲ အပေါက်ဝမှာပိတ်ရပ်နေသည်။

“ဘယ်သူလဲ ကိုကြီး”

ကလေးသံလိုလို ချိုအီချွဲပျစ်သော အသံကို ကြားလိုက်ရပြီးနောက် သက်မျက်လုံးများ ပြာဝေသွားကာ နောက်ထပ်ဆက်ဖြစ်သမျှအားလုံး အိပ်မက်လို ဝေဝါးသွားခဲ့လေသည်…..။

“အနည်းဆုံးတော့ ကိုကြီး သူ့ကို အိမ်ပြန်လိုက်ပို့မှဖြစ်မယ်”

“ကိုကြီးသွားကြည့်လေ… ပြန်လာရင် တွယ်တာ ဒီမှာမရှိနှင့်စေရဘူး။ သူက အသက် ၂၃ နှစ်ရှိပြီဖြစ်တဲ့ အရွယ်ရောက်ပြီး မိန်းမတစ်ယောက်။ ဒီအထိတောင် လာတတ်သေးတာ ပြန်လည်းပြန်တတ်တယ်။ ကိုကြီး အစိုးရိမ်တွေပိုပြီး လိုက်စောင့်ရှောက်နေစရာမလိုဘူး။”

သတိပြန်ဝင်လာသောအချိန်တွင် သက် လမ်းမပေါ်မှာ တစ်ယောက်တည်း လျှောက်နေသည်။ ဆိုက်ကယ်၊ ဆိုက်ကား၊ မြင်းလှည်း… ငှါးစရာတစ်ခုမှ မတွေ့ရတော့။ အိမ်များကလည်း တံခါးပိတ်၊ တိတ်ဆိတ်။ လမ်းဟိုဘက်မှ ခွေးတစ်ကောင်က သက်လျှောက်လာသည့်ဘက်ကိုကြည့်ကာ စူးစူးဝါးဝါး ထိုးဟောင်သည်။ ရှေ့ဆက်မသွားရဲဘဲ နေရာမှာ ရပ်နေရသည်။

ထွက်လာမိတာကို သက် အလွန်နောင်တရနေသည်။ အခုမှတော့ ဘယ်လိုမှမတတ်နိုင်တော့။ အနားမှာ အကူအညီတောင်းစရာ လူရှိမလားလို့ လှည့်ပတ်ကြည့်သော်လည်း တစ်ယောက်မှမတွေ့။ ရုတ်တရက် လေအဝှေ့တွင် ချဉ်ချဉ်စူးစူး ချက်အရက်နံ့ကို ရသည်။ မညီညာသော ခြေသံများက တဖြည်းဖြည်း နီးကပ်လာသည်။ တော်တော်မူးနေသော လူတစ်ယောက်။ သက်ကိုမြင်တော့ ခြေလှမ်းတုံ့သွားသည်။

“ညီမလေး … အစ်ကိုဘာကူညီရမလဲ ဟင်”

သွေးရိုးသားရိုး စေတနာနှင့်မေးသော မေးခွန်းမဟုတ်ကြောင်း သက်သေချာပြောနိုင်သည်။

“ရပါတယ်… လာကြိုမယ့်သူနဲ့ လမ်းမှာလွဲနေလို့စောင့်နေတာ”

သက်စကားမခိုင်လုံတာ ထိုလူသိသည်။ ကြွက်နံ့ရသွားသောကြောင်လို သူ့နှာခေါင်းက ရှုံ့ပွပွ ဖြစ်သွားသည်။ အဆီပြန်နေသောမျက်နှာတွင် ရမ္မက်ခိုးကို တွေ့ရသည်။ သက်အနားကို ပိုမိုတိုးကပ်လာသည်။ လက်ကိုလှမ်းဆွဲသည်။ သက်က ပုတ်ထုတ်ပြီး အသံကုန်အော်ရန် ပါးစပ်ဟလိုက်ချိန်တွင် ထိုလူက သက်ပါးစပ်ကို လှမ်းပိတ်သည်။ ရွံစရာကောင်းသော သူ့လက်ဖဝါးက သက်နှုတ်ခမ်းနှင့် ထိကပ်နေသည်။ သက်အတင်းရုန်းသည်။

မူးနေသော ယောကျ်ားအားက ပိုသန်သည်။ ရုန်းကန်ရင်း အလွန်ကံဆိုးလှသော ကိုယ့်အဖြစ်ကိုယ်ကို တွေးနေသည်။ အခုလိုအဖြစ်မျိုးတွေ ကြုံရမယ့်အစား သေသွားလိုက်ဖို့ ဆုတောင်းမိသည်။ ထိုလူက သက်၏ ဂျင်းဘောင်းဘီကြယ်သီးကို အတင်းဆောင့်ဆွဲပြီး ဖြုတ်လိုက်သည်။ ထိုစဉ် ကားမီးရောင်တန်းတစ်ခု ရုတ်တရက်ထိုးကျလာပြီး ကျွီခနဲထိုးရပ်သွားကာ ကားထဲမှ လူတစ်ယောက်ဆင်းလာသည်။ စိုင်းစောထွန်း၏ မျက်နှာကို သက်ဘဝမှာ ပထမဆုံးအကြိမ် မြင်ဖူးခြင်း ဖြစ်လေသည်။

…………………………………………………………..

သက်၏ ပခုံးကို လက်တစ်ဖက်က လာထိသည်။ ရုတ်တရက် ဆတ်ခနဲ ပြန်ရိုက်ချလိုက်မိသည်။ ရေစက်အချို့က လက်ပိုင်ရှင်ကို စင်သွားသည်။

“ကိုစိုင်း… ဆောရီး… သက် လန့်သွားလို့ပါ”

“ရေတွေအေးကုန်ပြီ၊ အအေးမိလိမ့်မယ်။ ထွက်တော့။”

သူက သက်ကို ရေကန်ထဲက ဆွဲထူပေးသည်။ တဘက်အကြီးကြီးဖြင့် ပတ်ပေးသည်။ ပြီးတော့ အိပ်ခန်းထဲပြန်ခေါ်လာကာ ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်ခိုင်းပြီး ကျကျနန ရေသုတ်ပေးနေသည်။ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးကို ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ပြီး သုတ်ပေးနေသော်လည်း လက်ရှိအချိန်တွင် သူ့စိတ်ထဲတွင် ညကလိုဆန္ဒတွေ ရှိပုံမပေါ်။ သက် ရေမြန်မြန်ခြောက်ပြီး အအေးမပတ်ဖို့သာ အဓိကဖြစ်သည်။

ကြင်နာမှုကို စကားလုံးများဖြင့် တစ်ခါမှမဖော်ပြဖူးသော်လည်း အခုလို သူ့အပြုအမူများက တစ်ခါတစ်ခါ သက်အပေါ် ငဲ့ညှာလွန်းသည်။ ခေါင်းလျှော်မထားသော်လည်း ရေထိသွားသဖြင့် စိုထိုင်းနေသော ဆံပင်များကို သုတ်ပေးနေချိန်တွင် သက် စိတ်မထိန်းနိုင်ဘဲ မျက်ရည်များ စီးကျလာတော့သည်။

“ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ ဘာလို့ငိုတာလဲ”

သူက လက်ထဲကတဘက်ဖြင့် သက်မျက်ရည်များကို သုတ်ပေးသည်။

“သက်အပေါ် ဘာလို့ကောင်းတာလဲ။ သက်က ကိုစိုင်းကို ကောင်းကျိုးမပေးဘူး။ သက်ဘဝကို သက်အရှက်ကို နှစ်ခါပြန် ကယ်တင်ခဲ့တဲ့သူကို သက်က ဘာမှပြန်မပေးနိုင်ဘူး။ ”

“ငါဘာမှမလိုချင်ဘူး၊ မင်းကို လက်ထပ်ချင်တယ် ပိုင်ဆိုင်ချင်တယ် ဒါပဲ။ အခုပိုင်ပြီ၊ ကျေနပ်တယ်”

“သက်က ကိုစိုင်းကို အပျိုစင်ဘဝလေးတောင် မပေးနိုင်ဘူး၊ တစ်ခါမဟုတ် နှစ်ခါမဟုတ် အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ဟိုတစ်ယောက်နဲ့ ဖြစ်ပျက်ပြီးသား”

သူက သဘောကျသလို တစ်ချက်ရယ်သည်။

“ဖြစ်နိုင်ရင်တော့ လိုချင်တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ဖြစ်မှမဖြစ်နိုင်တာကိုး၊ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ။ ငါလည်း မိန်းမမတွေ့ခဲ့ဖူးတဲ့သူ မဟုတ်ပါဘူး။ မင်းသက်စေ့လောက် တွေ့ဖူးတယ်။ ပြီးတော့ နန်းလုံလည်း ရှိသေးတယ်။”

နန်းလုံဆိုသောနာမည် ကြားသည်နှင့် သက်စိတ်ထဲတွင် သဝန်တိုစိတ်လေး နည်းနည်းဝင်လာမိသည်။ ဟိုသက်စေ့က အခုချိန်မှာ ဘာမှအရေးမဟုတ်သော်လည်း နန်းလုံဆိုတာက သူနဲ့ နှစ်နှစ်ကျော်သုံးနှစ်နီးပါး ပတ်သက်ခဲ့ဖူးသော၊ သူလက်ထပ်မယူနိုင်သော်လည်း ဘယ်တော့မှလည်း သံယောဇဉ်ပြတ်နိုင်မှာမဟုတ်သော၊ လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာ မပတ်သက်တော့ပေမယ့် တစ်သက်လုံး သူ့စောင့်ရှောက်မှုအောက်မှာရှိသွားမှာဖြစ်သော မိန်းကလေး။ သဝန်တိုစိတ်ကို သက် ကြိုးစားပြီး ဖျောက်လိုက်သည်။ သူတောင် သက်အတိတ်ကို သဝန်မတိုတာ၊ သက်လည်း မတိုသင့်ပါ။

“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကိုစိုင်း”

သက် တိုးတိတ်စွာပြောမိသည်။ သူက ရေသုတ်ခြင်းကို လက်စသတ်လိုက်သည်။ သက်ကို သူ့ဘက်ဆွဲယူပြီး ဖက်သည်။ ထိုစဉ် သက်ရင်သားများကို မတ်တပ်ရပ်နေသော သူ့ ထရက်ဆု ဘောင်းဘီအောက်မှ မာကျောသော အရာတစ်ခုဖြင့် ထောက်မိသည်။ သက် လက်ဖဝါးလေးနှင့် စမ်းကြည့်လိုက်သည်။ သူက သက်လက်အတွင်းသို့ ပြန်လည်ဖိပွတ်သည်။ သက် အသည်းယားလာပြီး သွားဖြင့် ဖွဖွလေး ငုံခဲလိုက်မိသည်။ သူ့မျက်လုံးနက်နက်များက အရည်လဲ့ကာ ပိုမိုနက်မှောင်လာသည်။

“လုပ်ပေးမှာလား”

သက်က ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။

“အအေးမိမယ် အင်္ကျီအရင်ဝတ်”

သူက ခြေလှမ်းကျဲကြီး သုံးလှမ်းလောက်နှင့် အခန်းကိုဖြတ်လျှောက်သွားကာ အဝတ်ဗီရိုထဲမှ မွေးပွတဘက်အင်္ကျီတစ်ထည်ကို ယူပြီး သက်ကို ကလေးလိုဝတ်ပေးသည်။ သူ့အင်္ကျီက သက်နှင့် မတရားကြီနေသောကြောင့် လက်ကို ခေါက်ပေးပြီး ကြိုးစနှစ်ဖက်ကိုဆွဲကာ ခါးနားမှာ ခပ်ကြပ်ကြပ် ထုံးချည်ပေးလိုက်သည်။ သူ့လက်ရာသူ ကျေနပ်သွားပုံနှင့် ပြုံးကာ ပွယောင်းနေသော သက်ဆံပင်ကလေးများကို လက်ဖဝါးနှင့် သပ်ပေးသည်။ ထို့နောက် သက်ပခုံးနှစ်ဘက်ကိုကိုင်ကာ ဖိချလိုက်သည်။

သက် အလိုက်သင့်လေး ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက်ကျသွားသည်။ သူက ထရက်ဆုဘောင်းဘီကို အောက်ဆွဲချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မီးခိုးရင့်ရောင် အတွင်းခံကို လက်မနှစ်ဘက်နှင့် တွန်းချလိုက်သည်။ မနေ့က တစ်ခါမှမမြင်လိုက်ရသော သူ့လိင်တံကြီးက ထောင်မတ်စွာ တိုးထွက်လာသည်။ အရှည်နှင့် လုံးပတ်ကို ကြည့်ကာ သက် လန့်သွားပြီး တံတွေးတစ်ချက် မျိုချလိုက်သည်။

သူက သက်ပါးကို လက်နှင့်ညှပ်ကိုင်ပြီး ထိပ်ဖျားကို ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်ပေးသည်။ သက်က အရည်ကြည်ထွက်နေသော အကွဲကြောင်းလေးကို လျှာဖျားလေးနှင့် မွှေကြည့်လိုက်သည်။ မနေ့က သက်ညည်းသလောက် တစ်ချက်မှမညည်းသော သူ့ဆီမှ ပထမဆုံး ညည်းသံထွက်လာသည်။ ဘာရယ်လို့ ကွဲကွဲပြားပြား မပြောတတ်သော တိရစ္ဆာန်ရိုင်းတစ်ကောင်ရဲ့ အော်သံလို ရင်ခေါင်းသံခပ်တိုးတိုး။

သူ့ကိုကျေးဇူးတင်သောစိတ်နှင့် ရမ္မက်ဆန္ဒတို့ပေါင်းစပ်ကာ သက် သူ့ကို အစွမ်းကုန် စုပ်ပေးသည်။ ထိပ်ခေါင်းကို လျှာဖျားလေးနှင့် ပတ်လှိမ့်ပေးသည်။ အောက်ဘက်ရှိ ဂလင်းအဖုလေးများကို လျှာဖြင့် အပြားလိုက် ပွတ်ပေးသည်။ တွဲကျနေသော ဥများကို လက်နှစ်ဘက်လုံးဖြင့် ဆုပ်နယ်ပေးရင်း ရှည်လျားတုတ်ခိုင်သော သူ့လိင်တံကြီးကို ထုတ်ချည်သွင်းချည် စုပ်ပေးသည်။ တဖြည်းဖြည်း သက်ပါးစပ်ထဲမှာတင် သူက ပိုတောင့်တင်းလာသည်။ သက်က ခပ်ကြာကြာလေး ဆွဲစုပ်ပေးရင်း ခဏရပ်ပြီး ဥများကို အာရုံစိုက်ပေးလိုက်သည်။ ပျော့တွဲသော အရေပြားကို နေရာလပ်မကျန်အောင် စုပ်ငုံပေးသည်။ ဥနှစ်လုံးကို တလှည့်စီ အလုံးလိုက်ငုံပေးသည်။ သူ့လက်များက အင်္ကျီကို ရင်ဘတ်ဆွဲဖွင့်ကာ သက်နို့များကို ရှာတွေ့သွားသည်။ စုံကိုင်ကာ ဆုပ်နယ်နေသည်။

သက်က သူ့လိင်တံကြီးကို ပါးစပ်ထဲပြန်ထည့်ကာ ခပ်သွက်သွက် စုပ်လိုက်သည်။ သူပိုမို တောင့်တင်းလာသည်။ အရည်ကြည်လေးများ ပိုထွက်လာသည်။ စုပ်ရင်း လည်ချောင်းထဲမျှောချကာ မျိုချသလို လုပ်ပေးလိုက်သည်။ သူ့လိင်တံက သက်အာခေါင်ရင်းထိ ဝင်သွားသည်။ မည်းနက်သန်မာသော ဆီးခုံမွေးများက သက်နှုတ်ခမ်းနှင့် နှာခေါင်းကို ထိကပ်နေသည်။ သူ အလွန်တောင့်တင်းလာသည်။

သက်က လည်ချောင်းဖြင့် ထပ်မံမျိုချလိုက်သည်။ သူက သက်ဆံပင်များကို စုကိုင်ပြီး တင်းတင်းဆွဲလိုက်သည်။ သက်က အဆက်မပြတ် အမြန်စုပ်ပေးနေသည်။ ဆတ်ခနဲ သက်ပါးစပ်ထဲမှာ သူတောင့်တင်းသွားပြီး တဆတ်ဆတ်ခါကာ သက်လည်ချောင်းထဲကို သူ့သုတ်ရည်များ ပန်းထုတ်လိုက်သည်။ လက်တစ်ဖက်က သက်နို့တစ်လုံးကို တင်းတင်းဆုပ်ညှစ်ထားသည်။ သက်အကုန်မျိုချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဒူးထောက်နေရင်းက သူ့ပေါင်နှစ်ဘက်ကို တင်းတင်းဖက်ကာ သူ့ဆီးစပ်မှာ မျက်နှာအပ်ထားလိုက်လေသည်။

……………………………………………………

🏵️အခန်း ( ၃ )🏵️

အောင်ပန်းမြို့မှ မင်္ဂလာဦး နေ့ရက်များထဲတွင် သက် အိပ်မက်တစ်ခုလို သာယာစွာ စီးမျောနေခဲ့သည်။ ဘဝမှာ တစ်ခါမှ ဒီလောက် အပူအပင်ကင်းပြီး စိတ်အေးချမ်းပျော်ရွှင်မှုကို မရခဲ့ဖူးဘူးထင်သည်။

နှင်းမြူလွှမ်းသော မနက်ခင်းများတွင် ကိုစိုင်းရင်ခွင်ထဲမှာ နိုးထ၊ ခြံစောင့်ကြီး၏ မိန်းမ ပြင်ပေးထားသော မနက်စာကို စား၊ ကိုစိုင်းအလုပ်သွားလျှင် လှည်းကျင်းထားပြီးသား လုပ်စရာမယ်မယ်ရရ မရှိသော အိမ်ကြီးထဲမှာ စိတ်ကူးတည့်ရာ အိမ်မှုကိစ္စလေးတွေ ရှာဖွေလုပ်၊ နေ့ခင်း ကိုစိုင်းပြန်လာလျှင် ထမင်း အတူတူစား၊ ရုပ်ရှင်ကြည့်ချင်ကြည့်၊ တရေးတမောအိပ်ချင်အိပ်၊ ညနေခင်းများတွင် မြို့ပြင်ဘက် အပျော်ကားမောင်းထွက်ရင်း ညစာကို ဆိုင်တစ်ဆိုင်ဆိုင်မှာစား၊ ညရောက်လျှင် မပြီးနိုင်မစီးနိုင်သော အချစ်ပွဲကို ညစဉ်ရက်ဆက် ဆင်နွှဲ။ တစ်ရက်တစ်ရက် အချိန်များသည် မသိလိုက်ဘဲ ကုန်ကုန်သွားကြသည်။

သက် အောင်ပန်းရောက်တာ ဘာလိုလိုနဲ့ တစ်လပြည့်တော့မည်။ နိုဝင်ဘာလထဲ ကူးလာတော့ အလွန်အေးလာသည်။ ရန်ကုန်မှာ တစ်ခါမှ မကြုံဖူးတဲ့ အအေးမျိုး။ ကိုစိုင်းက နွေးနွေးထွေးထွေး ဖြစ်အောင် တတ်နိုင်သမျှ ဖန်တီးပေးထားသည့် ကြားထဲမှပင် သက် အအေးမိဖြစ်အောင် မိလေတော့သည်။ နှာစေး ချောင်းဆိုး ကိုယ်ပူရုံမက တစ်ကိုယ်လုံး ကိုက်ခဲနေအောင်ကို ဖျားတာ။ ဆရာဝန်ခေါ်ပြသော်လည်း မထူးခြား။ နောက်တော့ မသက်သာသဖြင့် မြို့ထဲက အထူးကုနှင့် သွားပြမှ သာမန်အအေးပတ်တာမဟုတ်ဘဲ နမိုးနီးယားဆန်ဆန် ဖြစ်နေကြောင်း သိရသည်။ ဆေးပြောင်းပေးလိုက်သဖြင့် အဖျားကျသွားသော်လည်း နာလန်ထ အလွန်နှေးနေသည်။ ခြံစောင့်ကြီး မိန်းမက ဟင်းချက်သာကောင်းတာ လူနာကို သိပ်မပြုစုတတ်။ ကိုစိုင်းက စိတ်အရမ်းပူနေသဖြင့် အလုပ်မသွားဘဲ ဘေးနားမှာနေပြီး လိုတာတွေ လုပ်ကိုင်ပေးနေသည်။

နှစ်ရက်သုံးရက် အဆင်ပြေသော်လည်း လေးရက်မြောက်ရောက်တော့ ဖုန်းတွေလည်း ခဏခဏလာ၊ သူ့ရဲ့ အလုပ်တွေအများကြီးထဲက တပည့်တွေ မန်နေဂျာတွေကလည်း စာရွက်စာတမ်းတွေ စာရင်းတွေယူပြီး အိမ်လိုက်လာ နှင့် အဆင်မပြေတွေဖြစ်လာသည်။ သက်က အားနာပြီး ကိုစိုင်းကို အတင်းအလုပ်သွားခိုင်းသည်။ သူက ခေါင်းမာမာဖြင့် မသွားဘဲနေသည်။ သက် နေကောင်းမှဖြစ်ဖြစ် ပြုစုပေးမယ့်သူရှိမှဖြစ်ဖြစ် သွားမယ်လို့ ပြောသည်။ လူထပ်ရှာတာလည်း ကိုယ်လိုချင်တဲ့ သွက်သွက်လက်လက် လုပ်တတ်ကိုင်တတ်ထဲကကို မရနိုင်ဘူးဖြစ်နေသည်။ ငါးရက်မြောက်တွင်တော့ သူ ရန်ကုန်ကို မသွားမဖြစ်သွားရမည့် အလုပ်ကိစ္စတစ်ခုပေါ်လာသည်။

” သွားမှဖြစ်မယ်ဆို သွားပါ ကိုစိုင်း၊ သက်လည်း ဖျားမှမဖျားတော့တာ။”

“မဖျားပေမယ့် အိပ်ရာထဲကလည်း ထမှမထနိုင်သေးတာကိုး။ ချောင်းတွေလည်း တစ်ချိန်လုံးဆိုးတုန်း။ အဒေါ်ကြီးကလည်း ရေပတ်တောင် ကောင်းကောင်းတိုက်ပေးတတ်တာ မဟုတ်ဘူး၊ လူမမာစာလည်း သေချာ စီစဉ်စိတ်ကူးပြီး မကျွေးတတ်၊ ဘယ်အချိန်နှိုးပြီး ဆေးတိုက်ရမယ်လည်း သင်မရ။”

“နှိုးစက်ပေးပြီး ဆေးသောက်မယ်၊ စားချင်တာ ကိုယ်တိုင်ပြောပြပြီး လုပ်ခိုင်းမယ်။”

“မဖြစ်သေးပါဘူး။”

“သက် ကိုစိုင်းကို အားနာလှပြီ၊ ဘယ်လောက်မှ မပေါင်းရသေးဘူး နာတာရှည်ရောဂါ ရသွားတယ်။ လူမမာကြီး ယူထားရသလို ဖြစ်နေတယ်။ အလုပ်တွေလည်းပျက်။ သက်ကို ဒီထက်အားနာရအောင် မလုပ်ပါနဲ့တော့။ သွားပါ။ သုံးရက်ပဲကို။ ကိုစိုင်းပြန်လာရင် သက်နေကောင်းပြီ။ ”

သူက ခေါင်းမာမာနှင့် မသွားသေးဘဲ ဖုန်းဆက်ပြီး လူငှါးတစ်ယောက် ထပ်ရှာဖို့ စုံစမ်းနေသည်။ သို့သော် ဘယ်လိုမှ အဆင်မပြေဘဲ ဖြစ်နေသည်။ နောက်ဆုံး အသက်ပြင်းပြင်း တစ်ချက်ရှူပြီး သက်ဘေးကို လာရပ်သည်။

“မင်း နန်းလုံကို တကယ်မမုန်းဘူးလား၊ သူနဲ့ပတ်သက်ရင် စိတ်အနှောက်အယှက် မဖြစ်ဘူးလား။”

“ဟင်၊ မမုန်းပါဘူး။ သေချာမမြင်ဖူးလို့ ချစ်တယ်ခင်တယ်တော့ မရှိပေမယ့် လုံးဝမမုန်းဘူး။ ကိုစိုင်းနဲ့ ပတ်သက်ဖူးတာ သူ့အပြစ်မှမဟုတ်တာ။ အဲတုန်းက သက်လည်း ရှိသေးတာမဟုတ်ဘူး။ ဘာဖြစ်လို့လဲ။”

“သူက စိတ်လည်းချရတယ်။ ငါ့စကားလည်းနားထောင်တယ်။ ပြီးတော့ လုပ်တတ်ကိုင်တတ်လည်းရှိတယ်။ သူနဲ့ထားခဲ့ရင် မင်းကိုစိတ်ချမယ်။”

သက် စိတ်ထဲမှာ တစ်မျိုးတော့ ဖြစ်သွားသည်။ ဘယ်လိုမှ သဘောမထားဘူးဆိုတာ မှန်ပေမယ့် သူနဲ့ သုံးနှစ်သုံးမိုး ဖြစ်ပျက်ပတ်သက်ခဲ့သော မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမယ်ဆိုရင်ကို တစ်မျိုးဖြစ်လှပြီ။ အခု လာပြီး ပြုစုပါ ပြုစုဦးမယ်ဆိုတော့။ သို့သော် ကိုစိုင်းကို စိတ်ချလက်ချသွားစေချင်သည်။ ထို့ကြောင့် ကိုစိုင်းသဘောပါဟု ပြန်ပြောလိုက်သည်။

…………………………………………………

တကယ်တော့ နန်းလုံနှင့်နေရတာ သက်ထင်သလောက်ကြီး အိုးတိုးအမ်းတမ်း မဖြစ်လိုက်ရ။ သက်ထက် ၄ နှစ်လောက် ငယ်သော နန်းလုံက သက်ကို အကြီးလို ရိုရိုသေသေ ဆက်ဆံသည်။ သူ့လူကို လုသွားသလိုလို ဖြစ်နေသော မိန်းမတစ်ယောက်ကို မလိုမုန်းထားတာမျိုးလည်း နည်းနည်းမှမရှိ။ အစားအသောက်ကအစ ဆေးကအစ၊ ရေပတ်တိုက် အဝတ်အစားလဲတာအလည်၊ တစ်ကိုယ်ရေသန့်ရှင်းရေးအဆုံး အကုန်လုံး စေတနာထားပြီး လုပ်ပေးသည်။

သက် နည်းနည်း ထူထူထောင်ထောင်ရှိသော နေသာသည့် တစ်နေ့တွင် နန်းလုံနှင့် စကားထိုင်ပြောဖြစ်ရာမှ နကိုက စောင်းပါးရိပ်ခြည်သာ သိခဲ့သော သူတို့နှစ်ယောက်၏ ပတ်သက်မှုကို သေသေချာချာ သိလိုက်ရသည်။ နန်းလုံက ကိုစိုင်းအလုပ်ထဲမှ အလုပ်သမားလင်မယား၏ တူမ။ မိဘတွေက သူငယ်ငယ်ကတည်းက ဆုံးသွားကြသည်။ ၁၀ တန်းအထိ ကျောင်းနေခဲ့သည်။ ၁၀ တန်းကျပြီး ပြန်မဖြေတော့။ ၁၈ နှစ်တွင် ယောကျ်ားနောက်လိုက်ပြေးသည်။ ယောကျ်ားက သူ့ထက် နှစ်နှစ်ကြီးသော ရှမ်းတရုတ်ကပြား။ ညားပြီးမှ ဘိန်းစားမှန်း သိသည်။

နန်းလုံကို ခိုးပြေးတာက သူအလုပ်လုပ်နေတဲ့ မူဆယ်ကို။ မူဆယ်မှာ တစ်နှစ်လောက် ကြာသောအခါ အလုပ်လည်းပြုတ်ပြီး အကြွေးတွေပါတင်လာသည်။ နန်းလုံကလည်း စီးပွားမရှာတတ်။ ရရာအလုပ်ဝင်လုပ်သော်လည်း နှစ်ယောက်စာ မလုံလောက်။ ယောကျ်ားကလည်း ဘိန်းပြတ်သဖြင့် တပိန်ပိန်တလိန်လိန်။ နောက်ဆုံး ထင်မှတ်မထားတာ တစ်ခုကို လုပ်ချသွားသည်။ နန်းလုံကို အသိအိမ်ဟု ညာခေါ်သွားပြီး ဇိမ်ခန်းတစ်ခုမှာ ထားခဲ့ကာ ပိုက်ဆံယူပြီး ထွက်ပြေးသွားသည်။

နန်းလုံက ဒီအလုပ်ကို လုံးဝမလုပ်နိုင်။ အကြောက်အကန် ငိုယိုတောင်းပန်ပြီး လာရွေးခိုင်းမည်ဟု ဈေးညှိသည်။ အိမ်ကိုဖုန်းဆက်သည်။ အိမ်ကလည်း မတတ်နိုင်။ နောက်ဆုံး အလုပ်ရှင် စိုင်းစောထွန်းကို အကူအညီတောင်းရသည်။ စိုင်းစောထွန်းက မူဆယ်အထိ လိုက်လာပြီး ရွေးပေးသည်။ အိမ်ပြန်ခေါ်လာသည်။ အလုပ်ပေးထားသည်။ ထိုအချိန်မှစ၍ နန်းလုံက စိုင်းစောထွန်းကို သူ့ကျေးဇူးရှင်အဖြစ် သတ်မှတ်လိုက်သည်။ အလုပ်ကြိုးစားသည့်အပြင် သူ့ဗာဟီရလည်း အကုန်လုပ်ပေးသည်။

တဖြည်းဖြည်း အလုပ်ရှင်အလုပ်သမား ဆက်ဆံရေးထက် ရင်းနှီးလာသည်။ လူပျိုလူလွတ်ဖြစ်သော စိုင်းစောထွန်းနှင့် ပိုင်ရှင်မရှိတော့သော နန်းလုံတို့ ဖြစ်ပျက်ပတ်သက်ခဲ့ကြသည်။ ဒုက္ခပေးပြီး စွန့်ပစ်သွားသော ယောကျာ်းနှင့်လည်း အစကတည်းက စာချုပ်စာတမ်းဖြင့် လက်ထပ်ခဲ့တာ မဟုတ်ရာ အမှုအခင်းလည်း ဖြစ်စရာမရှိ။ ထို့ကြောင့် ဇာတ်လမ်းဆက်ခဲ့ကြသည်။

သို့သော် စိုင်းစောထွန်းက စီးပွားရေးလုပ်ငန်းများ ပိုင်ရှင်။ နန်းလုံက ကြေးစားတန်းမှ ပြန်လာသော အိမ်ထောင်ပျက် တစ်ခုလပ်။ ထို့အပြင် အလုပ်သမားမိသားစုထဲမှ တူမ။ သူတို့နှစ်ယောက် ယူလို့မဖြစ်နိုင်။ အရေးအကြီးဆုံးက စိုင်းစောထွန်းက သူ့ကို မချစ်။ သနားသည်၊ ကြိုက်သည်၊ သို့သော် ရည်းစားလိုမချစ်။ ထိုသို့ဖြင့် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ သက်သက် ပတ်သက်မှုသာ ရှိခဲ့သည်။ တစ်နေ့ သူ အိမ်ထောင်ပြုရမည်၊ နန်းလုံကို ထားသွားမည် ဆိုတာ နန်းလုံ သိသည်။ အခု တကယ်အိမ်ထောင်ပြုတော့ ဝမ်းနည်းမိသော်လည်း သူ့ကို အပြီးတိုင် မစွန့်ပစ်သည့်အတွက် နန်းလုံဝမ်းသာသည်။ အလုပ်ဆက်ပေးထားတာ၊ ငွေကြေးထောက်ပံ့မြဲထောက်ပံတာကို မကန့်ကွက်သော စိုင်းစောထွန်း၏ မိန်းမကိုလည်း နန်းလုံကျေးဇူးတင်သည်။ ထို့ကြောင့် အခု ပြုစုမယ့်သူ လိုနေတယ်၊ အလုပ်သွားစရာမလိုဘူး၊ အိမ်မှာ လာနေပေးလှည့် ဆိုသောအခါ လိုလိုလားလား ရောက်လာခြင်းဖြစ်သည်။

နန်းလုံပြောပြသော ဇာတ်လမ်းကို နားထောင်ပြီး သက် အကုန်လုံး ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သိသွားသလို စိတ်မကောင်းလည်း ဖြစ်သွားသည်။ ကိုယ်ပျော်နေတဲ့အချိန်မှာ သူကတော့ ရည်းစား (လို့ပဲထားပါတော့လေ) တစ်ယောက်ဆုံးရှုံးပြီး အနည်းနဲ့အများတော့ ခံစားနေခဲ့ရမှာ။ ဒီအခြေအနေနဲ့ကို သက်အပေါ်မှာ အကောင်းမြင်နိုင်သေးသည်။ ရှမ်းမလေးပီပီ အသားဖြူဖြူဝင်းဝင်း မျက်လုံး ညိုလဲ့လဲ့ ရွဲရွဲကြီးတွေ ၊ နက်မှောင်သော ဆံပင်ရှည်ရှည်၊ ပါးအို့ရဲရဲလေးများ၊ သွယ်လျသော်လည်း ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း ကိုယ်လုံးလေးနှင့် တော်တော်လှတဲ့ထဲမှာ ပါသော်လည်း နောက်ထပ် လူတစ်ယောက် ထပ်ရှာပြီး ချစ်ကြိုက်ပတ်သက်ဖို့ စိတ်ကူးထဲရှိပုံမပေါ်။ စိုင်းစိုးထွန်းနှင့် ဟိုလိုမပတ်သက်ရတော့သော်လည်း သူ့စောင့်ရှောက်မှုအောက်မှာ ဆက်နေပြီး လိုအပ်တာတွေ ဖြည့်ဆည်းလုပ်ကိုင်ပေးဖို့သာ ဆုံးဖြတ်ထားပုံရသည်။

…………………………………………………..

လေးရက်မြောက်နေ့မှာ ကိုစိုင်း ညဘက်ကြီး ပြန်ရောက်လာသည်။ သက်က နန်းလုံ ရေပတ်တိုက်ပြီး လဲပေးထားသော ညဝတ်ဂါဝန် ပိုးသားပျော့ပျော့ ပန်းရောင်လေးနှင့် အိပ်ရာပေါ်မှာ လှဲနေစဉ်ဖြစ်သည်။ လုံးဝကြီး နေမကောင်းသေးသော်လည်း နာလန်ထစပြုနေပြီ။

ကိုစိုင်းက အထုပ်တွေချကာ ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး ရေချိုးသည်။ ပြန်ထွက်လာတော့ ပဂျားမား တစ်စုံ လဲဝတ်ကာ သက်ဘေးမှာ လာအိပ်သည်။ သက်ကို သူ့လက်မောင်းပေါ်မှာ အိပ်ခိုင်းပြီး ကျန်လက်တစ်ဖက်နှင့် နဖူးပေါ်မှ ဆံပင်များကို သပ်တင်ပေးသည်။

” သက်သာလား”

“သက်သာတယ်၊ နန်းလုံကလည်း သေချာဂရုစိုက်တယ်”

သူက သက်နဖူးလေးကို မနမ်းစဖူး ငုံ့နမ်းသည်။ သက်က သူ့ကျောကို ဖက်တွယ်ထားရင်း သူ့ရင်ခွင်ထဲကို တိုးဝင်သည်။ သူက သက်ကျောကို ညင်သာစွာ ပွတ်ပေးနေသည်။ သက် စိတ်ထဲမှာ ပျော်သလိုလို ဝမ်းနည်းအားငယ်သလိုလိုဖြစ်ပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေး နေနေမိသည်။ သူ့လက်က ကျောပြင်ကို ပွတ်ပေးနေရင်း တင်ပါးပေါ်ရောက်လာသည်။ တင်ပါးတစ်ခြမ်းကို အသာအယာ ဆုပ်နယ်နေသည်။ ပြီးတော့ ကျန်တဲ့တခြမ်း။ ထို့နောက် သက်ခေါင်းအုံးထားသော လက်ဖြင့် ပက်လက်ဆွဲလှန်လိုက်သည်။ ပိုးသားဂါဝန် ပျော့ပျော့အောက်မှ ရင်သားထွားထွားများကို ကိုင်တွယ်နေသည်။ ရင်သားများက ချောမွေ့သော အဝတ်စအောက်မှာ အိစက်နွေးထွေးနေသည်။ သူ့ ချည်သား ဘောင်းဘီရှည်ထဲမှ မာကျောတောင့်တင်းလာသော လိင်တံက သက်နံဘေးကို လာထောက်သည်။

သူက သက်နှုတ်ခမ်းလေးများကို ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။ သက် တုန့်ပြန်ဖို့ ကြိုးစားသည်။ သို့သော် နေမကောင်းတာကြောင့်လား၊ ဆရာဝန်ပေးတဲ့ ဆေးတွေကြောင့်ပဲလားမသိ၊ သက် စိတ်ပါမလာဘဲ ဖြစ်နေသည်။ ခါတိုင်းဆို သူ့လက်နဲ့ ထိလိုက်တာနှင့် တစ်ကိုယ်လုံး ရှိန်းမြသွားပြီး ဆန္ဒတွေ တဟုန်ထိုးနိုးကြွလာတာ။ တစ်ခါတစ်ခါ သူအနားရောက်လာရင်ကို အလိုလို စိတ်ပါလာတာ။ အခုတော့ သက် ဘယ်လိုမှ စိတ်တွေ မပြောင်းလဲလာဘဲ ဖြစ်နေသည်။

သူက သက်နို့လေးများကို ဆုပ်နယ်နေရင်း ရုတ်တရက် တန့်သွားသည်။ နို့သီးထိပ်လေးများကို လက်ဖဝါးဖြင့် သပ်ကြည့်သည်။ နို့သီးလေးများက ခါတိုင်းလို မာပြီး ထောင်တက်မလာဘဲ နွေးနွေးပျော့ပျော့လေးတွေ ဖြစ်နေသည်။ သက်နှင့်မျက်နှာချင်းခွာပြီး မျက်လုံးကို စိုက်ကြည့်ရင်း ဂါဝန်အောက်နားစကို ဆွဲလှန်ကာ ပေါင်ကို ဆွဲကားလိုက်သည်။ ထို့နောက် အကွဲကြောင်းလေးထဲ လက်ချောင်းနှစ်ချောင်း ထိုးထည့်ကာ စမ်းလိုက်သည်။

“အို့”

သက်လန့်ပြီး တိုးတိုးလေး အော်လိုက်မိသည်။ သူက လက်ချောင်းများကို အထဲထိ ခပ်နက်နက် ထိုးထည့်လိုက်သည်။ အရည်မထွက်သော သက်၏ လမ်းကြောင်းလေးက ပူနွေးသော်လည်း ခြောက်ကပ်နေသည်။ သူက လက်ကို ဆွဲထုတ်ပြီး သက်ပခုံးနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ လှုပ်ခါလိုက်သည်။

” ဘာလို့မပြောတာလဲ၊ မကောင်းတာကို ငြိမ်ခံနေတယ်၊ ပြောမှပေါ့။”

” ဆေးတွေကြောင့်ပါ။ မကောင်းတာ မဟုတ်ပါဘူး။”

“ဒီလောက် ခြောက်နေတာကို။”

“မခံနိုင်ရင် ပြောမှာပေါ့၊ ရလို့မပြောတာပါဆို။ မတွေ့တာ အရမ်းကြာပြီကော။ ”

သက်က ကိုစိုင်း၏ ဘောင်းဘီထဲကို လက်လျှိုပြီး မာကျောတောင့်တင်းနေသော လိင်တံကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ မလုပ်ဖြစ်တာ ကိုးရက် ဆယ်ရက် ကြာပြီဖြစ်ရာ အရင်ထက်ကို ပိုပြီး စိတ်လာနေတယ်ထင်သည်။ ကိုစိုင်းက သက်လက်ကို ဆွဲထုတ်သည်။

” မလုပ်ဘူး။ မင်းမှ မကောင်းတာကို။”

“ကိုစိုင်း”

သက်က ကိုစိုင်းလက်ကို ယူပြီး ရင်ဘတ်ပေါ် တင်လိုက်သည်။ နွေးထွေးအိစက်သော နို့များ၏ အထိအတွေ့တွင် သူ့လိင်တံက ဆတ်ခနဲဖြစ်သွားသည်။ သူက တိရစ္ဆာန်ရိုင်းတစ်ကောင်လို ခပ်တိုးတိုးညည်းတွားလိုက်သည်။ ဆတ်ခနဲ ကုတင်ပေါ်မှ ခုန်ဆင်းကာ ကုတင်ဘေးမှာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။ သက်ကို ဆွဲယူကာ ခြေတွဲလောင်းချပြီး ထိုင်စေသည်။ ပဂျားမားဘောင်းဘီကို လျှောချပြီး တောင်မတ်နေသော လိင်တံကြီးကို ဆွဲထုတ်ကာ သက်ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်ပေးလိုက်သည်။

“နေမကောင်းရင် မလုပ်တော့ဘူး၊ စုပ်ပဲစုပ်ပေး။”

သက် “အင်း” ဟုပြန်ပြောသော်လည်း ပါးစပ်ထဲတွင် လိင်တံကြီးကပြည့်နေ၍ အွန်းခနဲ ခပ်တိုးတိုး အသံလေးသာ ထွက်သွားသည်။ သူက သက်နို့များကို စုံကိုင်ကာ ဆုပ်ညှစ်နေသည်။ သက်က သူ့လိင်တံထိပ်ဖူးကို လျှာလေးနှင့် ပတ်သိမ်းကာ လျက်ရင်း ဥများကို ခပ်သာသာ ဆုပ်နယ်ပေးသည်။ ထို့နောက် လိင်တံတစ်ခုလုံးကို ပါးစပ်ထဲ ဝင်သလောက် စုပ်ငုံလိုက်သည်။ သူက ခါတိုင်းလို ငြိမ်ငြိမ်လေး မနေဘဲ ခါးကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်ပြီး သက်ပါးစပ်လေးကို လုပ်နေသည်။ သက်က အလိုက်သင့်ခံရင်း စုပ်ပေးသည်။ ထိုစဉ် ရုတ်တရက် လည်ချောင်းထဲက ယားလာသည်။ ထို့နောက် ချောင်းအဆက်မပြတ် ဆိုးတော့သည်။

သူက ချက်ချင်း ဆွဲထုတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်တက်လာကာ သက်ကို ဖက်ထားပြီး ကျောပွတ်ပေးသည်။ ငါးမိနစ်ဆက်တိုက်လောက် ပင်ပန်းတကြီး ချောင်းဆိုးပြီးမှ ရပ်သွားသည်။ သူက ချောင်းဆိုးပျောက်ဆေး ပုလင်း ယူလာကာ တိုက်သည်။

“ကိုစိုင်း…ဆောရီးပါ။

သက် အားနာလို့ သေတော့မည်။ သူကတော့ သက်ကို ကျောပွတ်ပြီး ချော့နေသည်။

“ဘာမှမဖြစ်ဘူး၊ ဘာမှမဖြစ်ဘူး၊ မင်းနေကောင်းဖို့ အရေးကြီးတယ်။ ”

သက် အသက်ရှူပြန်မှန်လာသည်နှင့် သူ့လိင်တံကို ပြန်လည်ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ စောစောက သက်ကို စိတ်ပူနေသည့်ကြားက နည်းနည်းမှ ကျမသွားဘဲ အကြောအပြိုင်းပြိုင်းဖြင့် ထောင်မတ်နေတုန်းဖြစ်သည်။ သူအရမ်းကို စိတ်တွေထန်နေမှန်း သိလိုက်ရသည်။

” မင်းနေကောင်းမှ ဆို။”

သက် သူ့ကို အရမ်းအားလည်းနာ သနားလည်းသနားသွားသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူဒီည အခုလို ခံစားနေရတာကို မဖြစ်စေချင်။

” နန်းလုံဆီသွား။ သက်နေမကောင်းခင် သူနဲ့နေ။”

“ဟာ မဟုတ်တာကို။ ဒီမှာကြည့်၊ ငါ့ကိုအားမနာနဲ့။ မင်းကို ဆိုးဆိုးကောင်းကောင်း ပေါင်းဖို့ယူထားတာ။ တစ်ရက်မလုပ်ရလို့ မငြိုငြင်ဘူး၊ ငါလည်းသေမသွားဘူး။”

“ဆယ်ရက်ပြည့်တော့မယ်။ ကိုစိုင်းလည်း အရမ်းခံစားနေရတယ်။ ပြီးတော့ အရင်လည်း သုံးနှစ်တောင် ဖြစ်ခဲ့ကြတာကို၊ နောက်ထပ် တစ်ခါနှစ်ခါနဲ့လည်း မထူးတော့ပါဘူး။ သက်နဲ့က တစ်လပဲ ရှိသေးတာ။ အဲဒါမတိုင်ခင်ထိ လုပ်ခဲ့တာပဲမို့လား။”

သူ အသံတိတ်နေသည်။ သက်က သူ့လိင်တံကြီးကို ခပ်ဖိဖိ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ကွင်းတိုက်သလို တိုက်ပေးလိုက်သည်။

” ဘယ်တုန်းက နောက်ဆုံး လုပ်ခဲ့တာလဲ”

သူက သက်ပြင်းချပြီး ဖြေလိုက်သည်။

” မင်္ဂလာမဆောင်ခင်နေ့ညနေ၊ မင်းဝတ်မယ့် ဂါဝန် သွားယူတုန်းက။”

“အဲဒါများ၊ မထူးတော့ပါဘူး၊ သွားပါ။ ကိုစိုင်း သူ့ကို သတိရတယ်မို့လား၊ ခေါ်ထားတာ သတိရလို့လည်း ပါတယ်မို့လား။”

သူ အကြာကြီး ငြိမ်သွားသည်။ ထို့နောက် ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းကာ သက်ကို စောင်ခြုံပေးသည်။ ခေါင်းအထိလုံအောင် ခြုံပေးပြီး ငုံ့ကိုင်းကာ ဖက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ တံခါးဖွင့်ပြီး ထွက်သွားသည်။

သက် နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို တင်းတင်းပိုက်ထားသည်။ မလှုပ်မယှက် ငြိမ်ငြိမ်လေးနေနေသည်။ စောစောက စိတ်ပင်ပန်း လူပင်ပန်း သွားသော အရှိန်ဖြင့် အဖျားနည်းနည်း တက်လာသည်။ နားထင်မှာ သွေးတဒုတ်ဒုတ် တိုးနေသည်။ သူ့ကို အားနာလို့ပဲ လွှတ်လိုက်မိသလား၊ နန်းလုံကို သနားလို့ ကိုယ်ချင်းစာလို့ပဲ လွှတ်လိုက်မိသလား မသေချာတော့။ ကို့ကိုတောင် အပြီးအပိုင် စွန့်လွှတ်ခဲ့ရသေးတာပဲ၊ အခုလို အရင်ကလည်း ဖြစ်ဖူးတဲ့ သူတစ်ယောက်နဲ့ ကိုစိုင်းကို အိပ်ခွင့်ပြုတာ အဲဒါနဲ့စာရင် ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးလို့ တွေးမိသည်။

တစ်နာရီလောက် အကြာမှာ သူပြန်ရောက်လာသည်။ သက်မအိပ်သေးတာ သူသိနေသည်။ စောင်ကို ဆွဲလှန်ပြီး ဝင်လာသည်။ ဘေးမှာ တိုးအိပ်လိုက်ပြီး သက်ကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲထည့်လိုက်သည်။ သူ့ဆီက သုတ်ရည်နံ့နှင့် နန်းလုံလိမ်းသော ဘော်ဒီလိုးရှင်းနံ့သင်းသင်းကို ရသည်။ သက်ကို တင်းတင်းဖက်ထားပြီး သူက သက်ပြင်းတစ်ချက် ချလိုက်သည်။ သက်က သူ့ကိုယ်လုံးကြီးကို မမီတမီ ပြန်ဖက်လိုက်သည်။ ပခုံးပေါ်မှာ ခေါင်းအုံးပြီး သူ့မေးအောက် နေရာကို နဖူးနှင့် တိုးဝှေ့ဝင်လိုက်သည်။ မျက်လုံးများကို မှိတ်ထားရင်း နှစ်ယောက်လုံး တဖြည်းဖြည်း အိပ်ပျော်သွားကြသည်။

———————————————-

🏵️အခန်း ( ၄ )🏵️

ရက်ပေါင်းများစွာ ဖျားပြီးနောက် မနက်ခင်းတစ်ခုတွင် သက် ကြည်ကြည်လင်လင် နိုးထလာသည်။ ခေါင်းလည်းမကိုက်၊ ချောင်းလည်းမဆိုးတော့ဘဲ ကိုယ်ပူကျနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ကိုစောက ဘေးမှာမရှိတော့… ထနှင့်ပြီ။ နာရီကိုကြည့်လိုက်တော့ ရှစ်နာရီကျော်ကျော်။ နန်းလုံ လာကူပေးသည်ကို မစောင့်တော့ဘဲ ရေချိုးခန်းထဲ ကိုယ့်ဘာသာဝင်ပြီး ရေနွေးနွေးနှင့် သွားတိုက် မျက်နှာသစ်လုပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ညဝတ်အင်္ကျီအသစ်တစ်ထည် လဲဝတ်လိုက်သည်။ လှုပ်လှုပ်ရှားရှားလုပ်လိုက်သောကြောင့် ဗိုက်ဆာသလို ဖြစ်လာသည်။ ပြီးခဲ့သောရက်များက ဘာမှမစားချင်အောင် ခံတွင်းပျက်နေခဲ့သော်လည်း ဒီနေ့ကြတော့ နေကောင်းစပြုလာသဖြင့် တစ်ခုခုစားချင်စိတ်ပေါက်လာသည်။

ညအိပ်ဂါဝန်ပေါ်မှာ ရင်ကွဲကြိုးချည် သိုးမွေးအင်္ကျီရှည်ကြီးတစ်ထည် ထပ်ဝတ်ပြီး မီးဖိုခန်းနှင့်ဆက်ထားသော ထမင်းစားခန်းဘက်သို့ သက်ထွက်လာခဲ့သည်။ ထမင်းစားခန်းဘက်သို့ ချိုးကွေ့လိုက်စဉ် သက်ခြေလှမ်းများ တုံ့သွားသည်။ မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် နောက်ဆုတ်ပြီး လှည့်ထွက်ဖို့ပြင်သော်လည်း မမှီတော့။ ကိုစိုင်းက ထမင်းစားပွဲမှာ စားလက်စ မနက်စာပန်းကန်များ ရှေ့ချပြီး ထိုင်နေသည်။ နန်းလုံက သူ့ဘေးမှာရပ်နေရင်း စထရော်ဘယ်ရီရောင် ဆွယ်တာလေးနှင့် အောက်ခံ တီရှပ်အနက်လေးကိုပါ မပေးထားသည်။ ရင်သားထွားထွားအိအိများက မတွဲတတွဲလေး ကျနေသည်။

ကိုစိုင်းက လက်တစ်ဖက်နှင့် ခါးကိုဖက်ကာ နို့တစ်လုံးကို စို့နေရင်း ကျန်လက်တစ်ဖက်က လွတ်နေသော တစ်လုံးကို ဆုပ်နယ်နေသည်။ နန်းလုံက မျက်နှာလေးရဲကာ နှုတ်ခမ်းတင်းတင်းစေ့ပြီး ခံနေရင်း ဘွားခနဲ ပေါ်လာသော သက်ကိုမြင်တော့ အံ့သြမှုဖြင့် ရုတ်တရက် ပါးစပ်လေးဟသွားကာ လက်ထဲက အင်္ကျီကို ကိုစိုင်းမျက်နှာပေါ် လွှတ်ချလိုက်မိသည်။

ကိုစိုင်းက ဖျတ်ခနဲ မော့ကြည့်လိုက်တော့ သက်နှင့် အကြည့်ချင်းဆုံသွားသည်။ နေမကောင်းတုန်း သူ့အလိုဆန္ဒများကို မဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်တုန်းမို့ နန်းလုံနှင့်အိပ်ဖို့ကို သက်ကိုယ်တိုင် တိုက်တွန်းခဲ့ ခွင့်ပြုခဲ့တာဖြစ်ပေမယ့် အခုလိုမျကိစိရှေ့မှာ မြင်လိုက်ရတော့ ထူပူရှိန်းဖိန်းပြီး သဝန်တိုစိတ်တွေ ပေါ်လာမိသည်။

“ဆောရီးသက်ထား…အိပ်နေတုန်းထင်လို့”

ကိုစိုင်းက ကမန်းကတန်း လူချင်းခွာရင်းပြောသည်။ နန်းလုံက ခေါင်းလေးငုံ့ပြီး ယို့ယို့လေး ရပ်နေသည်။ ဘာကြောင့်လဲမသိ သဝန်တိုတဲ့ကြားက စောစောက မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကို သက်စိတ်ထဲက မဖျောက်နိုင်အောင် ဖြစ်နေသည်။ စိတ်ထဲမှာ ဖြစ်မလာတာ ကြာပြီဖြစ်သော ခံစားချက်တချို့ နိုးကြားလာသည်။

“နေကောင်းပြီလား၊ လာ လာ၊ မနက်စာစားရအောင်”

ကိုစိုင်းက သက်နားကိုလာပြီး လက်မောင်းလေးကို အသာအယာကိုင်ကာ ခေါ်သည်။ ပြီးတော့ စားပွဲဆီသို့ တွဲခေါ်လာပြီး ထိုင်ခိုင်းသည်။ ပြီးတော့ မထိုင်သေးဘဲ ရင်ကွဲသိုးမွေးအင်္ကျီ၏ လွတ်နေသော ရင်ဘတ်ပိုင်းနေရာမှ သက်၏ ညဝတ်ပိုးဂါဝန်လေးကို စူးစိုက်ကြည့်နေသည်။ သက် စိတ်မလုံဘဲ ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ စောစောက စိတ်လှုပ်ရှားမှုအရှိန်ဖြင့် သက်၏ နို့သီးခေါင်းလေးများက တင်းတောင်ပြီး ချွန်ထွက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူက လက်ဖဝါးဖြင့် ခပ်ဖွဖွသပ်ကြည့်လိုက်သည်။ ချက်ချင်း သက်၏ ပေါင်ကြားထဲမှာ စိုစွတ်လာသည်ကို ခံစားမိသည်။ သူက သက်ကို ငုံ့ကြည့်ရင်း တိုးတိတ်စွာ မေးသည်။

“ကြည့်ချင်လား၊ ကြည့်မှာလား။”

သက်မျက်နှာ ပန်းနုရောင်သန်းသွားသည်။ ရှက်ကိုးရှက်ကန်း ဖြစ်သည့်ကြားမှ ကြည့်လည်းကြည့်ချင်နေမှန်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို သိသည်။ ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ခေါင်းငြိတ်ပြလိုက်သည်။

သူက သက်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် နန်းလုံဘေးနားကခုံမှာ သွားပြန်ထိုင်လိုက်သည်။ နန်းလုံကို ရှမ်းလိုတစ်စုံတစ်ခု ပြောလိုက်တော့ နန်းလုံက အင်္ကျီလေးကို ပြန်မပေးသည်။ သူက နန်းလုံ၏ ဖွံ့ထွားအိတွဲသော နို့ကြီးများကို စုံပင့်ကိုင်ရင်း နို့သီးခေါင်းထိပ်နီနီလေးများကို တလှည့်စီ စို့သည်။ သက်ကိုရှိသည်ဟု သဘောမထားတော့ဘဲ မျက်လုံးများကို မှိတ်ထားပြီး နန်းလုံ၏ နို့များကြားတွင် မျက်နှာအပ်ထားသည်။

နို့သီးထိပ်လေးများကို လျှာဖြင့် မထိတထိလျက်ပေးသောအခါ စောစောက အရှိန်ဖြင့်ပေါင်းပြီး နန်းလုံ၏ အသက်ရှူသံများ မြန်လာသည်။ သူ့လက်တစ်ဖက်က နန်းလုံ၏ ဂျင်းဘောင်းဘီဇစ်ကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ နန်းလုံက အလိုက်သင့် လျှောပြီး ချွတ်ချပေးသည်။ အသားဖြူဖြူပေါ်မှာ ပန်းဆီရောင်ရဲရဲ အတွင်းခံလေးက ထင်းနေသည်။ သူက အတွင်းခံလေးထဲသို့ လက်နှိုက်လိုက်သည်။ ဘောင်းဘီအသားပါးပါးလေးအောက်တွင် သူ့လက်ချောင်းများ လှုပ်ရှားနေသည်ကို သက်မြင်နေရသည်။ အစေ့လေးကို ကစားနေပုံရသည်။ နန်းလုံ ခြေထောက်များ ယိုင်ချင်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ အသံထွက်မညည်းမိစေရန် နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားသည်။ ရုတ်တရက် သူက လက်ချောင်းများကို စုလိုက်ပြီး ပင့်ကာထိုးသွင်းလိုက်သည်။

“အ”

နန်းလုံ ခပ်အုပ်အုပ် အော်လိုက်သည်။ သူ့လက်ချောင်းများက ခပ်မြန်မြန် အသွင်းအထုတ်လုပ်နေသည်။ နန်းလုံခင်မျာ ခုံကိုအားပြုပြီး လက်နှစ်ဖက်နှင့်် ထောက်ထားကာ ခြေထောက်ကားပြီး ရပ်နေရသည်။ ဆယ့်လေးငါးခါ အသွင်းအထုတ်လုပ်ပြီး သူက လက်ကိုအတွင်းခံ လေးအောက်မှ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ နန်းလုံကို ခါးဖက်ပြီး ဘောင်းဘီချွတ်ရက်သားနှင့် အိပ်ခန်းဘက်သို့ တရွတ်ဆွဲခေါ်လာသည်။ သက်ကို လှည့်ကြည့်ပြီး ခေါင်းဆတ်ပြသည်။ ညို့ခံရသူလို သက် နောက်မှလိုက်သွားမိသည်။

သက်တို့နှစ်ယောက်အိပ်သော အိပ်ရာပေါ်သို့ နန်းလုံကို သူက ဆွဲတင်လိုက်သည်။ သို့သော် အိပ်ရာဟိုဘက်ခြမ်းမှာပဲ။ လွတ်နေသောအခြမ်းဘက်ကို သက် တက်လိုက်ပြီး ခေါင်းအုံးပျော့များကို ကျောမီကာ လျှောလျှောလေး ထိုင်နေလိုက်သည်။ ဆေးတွေအရှိန်ရော ဖျားထားတဲ့ အရှိန်ရော၊ စိတ်လှုပ်ရှားမှုရော အကုန်ပေါင်းကာ အလိုလို မောဟိုက်နေမိသည်။

သူက နန်းလုံကို ရှမ်းလိုထပ်ပြောလိုက်ပြန်သည်။ နန်းလုံက အဝတ်အစားများကိုချွတ်ပြီး ပက်လက်အိပ်လိုက်သည်။ သူကနန်းလုံအပေါ် တက်ခွလိုက်သည်။ ခန္ဓာကိုယ်ကိုမဟုတ်၊ မျက်နှာကို။ နန်းလုံ၏ ပါးစပ်ထဲသို့ မပျော့မမာဖြစ်နေသော လိင်တံကို ထည့်ပေးသည်။ နန်းလုံက သူ့တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို အားပြုကိုင်ကာ စုပ်ပေးနေသည်။ ချက်ချင်း တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် တင်းမာလာသည်။

သူက ဆောင့်ကြောင့်ပြောင်းထိုင်လိုက်သည်။ နန်းလုံက ဥများကို တစ်လုံးချင်းစုပ်ပေးသည်။ ညိုမည်းပြီး အမွေးများပေါက်နေသော ဥများကို နန်းလုံ၏ နုနုထွေးထွေး ပန်းနုရောင်နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးက စုပ်ပေးနေရုံမက လျှာနီနီလေးနှင့်ပါ လျက်ပေးနေသည်ကိုကြည့်ရင်း သက် အသက်ရှူမှားလာသည်။

ခဏကြာတော့ သူက ထပ်အမိန့်ပေးလိုက်သည်။ နန်းလုံက လေးဘက်ထောက်ပေးလိုက်သည်။ သူက နန်းလုံနောက်မှာ ဒူးထောက်ရင်း တင်ပါးကိုဆွဲမကာ နောက်သိုဖောင်းထွက်နေသော အကွဲကြောင်းလေးထဲ လိင်တံကို တဆုံးထိုးသွင်းလိုက်ရာ နန်းလုံကော့သွားသည်။ ထို့နောက် လက်တစ်ဖက်ကို ထောက်ထားကာ ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် နို့များကို ကိုင်တွယ်ရင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်တော့သည်။ နန်းလုံခင်မျာ ကောင်းလည်းကောင်း နာလည်းနာနေပုံရသည်။ တစ်ချက်ဆောင့်တိုင်း ခပ်တိုးတိုး ညည်းတွားနေသည်။

ခဏကြာတော့ လိင်တံကို မဖြုတ်ဘဲ တပ်ရက်သားဖြင့် နန်းလုံကို ကုတင်စွန်းထိ ဆွဲခေါ်ကာ ကုတင်အောက်ကို ဆင်းလိုက်သည်။ သက်က ကိုစိုင်းရော နန်းလုံရောနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သွားသည်။ သူက သက်ကိုကြည့်ရင်း နန်းလုံ၏ နို့များကို စုံကိုင်ပြီး ဆုပ်နယ်နေသည်။ အားရအောင် ညှစ်ပြီးတော့ လွှတ်လိုက်ကာ အရှိန်မြှင့်ပြီး ဆောင့်တော့သည်။ ခပ်တွဲတွဲကျနေသော နို့များက ရမ်းခါနေသည်။

သူက သက်ကို အကြည့်မလွှဲဘဲ ဆက်တိုက်ဆောင့်သည်။ နန်းလုံ၏ မျက်နှာလေးက နီရဲကာ မျက်လုံးများကို မှေးစင်းထားပြီး နှုတ်ခမ်းက နာကျင်မှုဖြင့် အနည်းငယ် မဲ့နေသည်။ သဝန်တိုတာရော စိတ်တွေထကြွလာတာရောပေါင်းကာ သက်ခံစားချက်တွေ ရောထွေးနေသည်။ သူက နန်းလုံ၏ ကုပ်ကို တစ်ချက်ငုံ့နမ်းလိုက်ပြီး နို့များကို ပြန်ကိုင်ကာ အားပြုဆုပ်ညှစ်ထားရင်း ပိုမြန်မြန်ဆောင့်သည်။ သူပြီးခါနီးပြီဆိုတာ သက်သိနေသည်။ ဆက်တိုက်ဆောင့်နေရင်း သူ့ခန္ဓာကိုယ် တစ်ချက်တောင့်တင်းသွားသည်။ ရှမ်းစကားတချို့ကို အံကြိတ်ထားသောလေသံဖြင့် ခပ်တိုးတိုးအော်ရင်း နန်းလုံခန္ဓာကိုယ်ပေါ်သို့ ပြိုလဲကျသွားသည်။

သက် အခုမှသတိဝင်လာကာ ကုတင်ပေါ်မှ ဖြည်းဖြည်းလေး ဆင်းလိုက်သည်။ ထမင်းစားခန်းဘက် ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ စားပွဲပေါ်မှ ကော်ဖီကရားကိုဆွဲယူကာ ကော်ဖီတစ်ခွက် ငှဲ့သောက်ရင်း နန်းလုံအင်္ကျီပြန်ဝတ်ပြီး မနက်စာလာပြင်ပေးမှာကို ထိုင်စောင့်နေလိုက်သည်။

……………………………………………………..

🏵️အခန်း ( ၅ )🏵️

သက် နေပြန်ကောင်းလာပြီးတော့ ကိုစိုင်း ခရီးတွေအများကြီးထွက်ရသည်။ မင်္ဂလာဆောင်ခါနီးကတည်းက နားထားသော ရွှေ့ဆိုင်းထားသော အလုပ်တွေကို အကြွေးနှင့် ပြန်လုပ်နေရသည်။ အစက သက်နေကောင်းရင် ပြန်ဖို့စီစဉ်ထားသော နန်းလုံလည်း သက်ကို အဖော်လုပ်ပေးရင်း အိမ်မှာဆက်နေနေရသည်။ ကိုစိုင်းကို ဝေမျှပေါင်းရသလို ဖြစ်နေသော်လည်း နန်းလုံကို သက် နည်းနည်းလေးမှ မငြိုငြင်မိပါ။

မငြိုငြင်ရအောင်လည်း နန်းလုံက ဖြူစင်လွန်းသည်။ ကိုစိုင်း၏ ပိုင်ဆိုင်မှုတွေကို ရလိုစိတ်နှင့် တွယ်ကပ်နေတာမဟုတ်၊ ကိုစိုင်းကို ကျေးဇူးရှင်လိုတစ်မျိုး ချစ်သူလိုတစ်သွယ် သံယောဇဉ်တွယ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ သက်ကိုလည်း ကိုစိုင်းကို သူ့လက်ထဲမှ လုယူသွားသူလို သဘောမထားပဲ ကျေးဇူးရှင်၏ ဇနီးအဖြစ် သဘောထားကြောင်း သိသာသည်။ အစစအရာရာ အနွံအတာခံပြီး ဂရုတစိုက် လုပ်ကိုင်ပေးသည်။

နက်ဖြန် ကိုစိုင်းပြန်လာမည်။ ဒီနေ့ သက်ကိုယ်တိုင် အိမ်ကိုရှင်းနေသည်။ အလုပ်မရှိဘဲ အိမ်မှာ အားနေတာကြာပြီ ဖြစ်သဖြင့် နည်းနည်းပျင်းရိစပြုလာသည်။ ဒါ့ကြောင့် ဘယ်သူမှမကူနဲ့ဟု ပြောထားပြီး သက်စိတ်ကြိုက် အိမ်ကိုသနေသည်။ ခန်းဆီးတွေ အကုန်ဖြုတ်ပြီး အသစ်လဲ၊ ခြံထဲက နှင်းဆီပန်းတွေခူးကာ ဧည့်ခန်း၊ မီးဖိုခန်းနှင့် အိပ်ခန်းထဲပါမကျန် တွေ့သမျှပန်းအိုးတွေမှာထိုး၊ စားပွဲခင်းတွေလဲ၊ သူ့နေရာနှင့်သူမဟုတ်သော ပစ္စည်းမှန်သမျှကို သိမ်းဆည်းနေရာချ၊ အဝတ်ဗီရိုတွေရှင်း၊ မှန်တင်ခုံရှင်း… အားလုံးပြီးသွား၍ တစ်အိမ်လုံး သန့်ရှင်းသပ်ရပ်ပြီး နှင်းဆီရနံ့ကြိုင်လှိုင်သွားသောအခါ သက်လည်း ဖတ်ဖတ်မောပြီ။ ရေချိုးဇလုံထဲမှာ ရေနွေးနွေးလေးကို စိမ်ချိုးပြီးနောက် ညဝတ်ဂါဝန်လေးတစ်ထည်ဝတ်ကာ အိပ်ရာပေါ်မှာ ခြေပစ်လက်ပစ် လှဲနေမိသည်။

” မမ၊ ပင်ပန်းနေတာလား၊ နန်း ကူပေးပါမယ်ဆို တစ်ယောက်တည်းလုပ်တာကိုး”

နန်းလုံက အခန်းထဲသို့ဝင်လာရင်း အသံဝဲဝဲလေးနှင့် ပြောသည်။

” မမလုပ်ချင်လို့ပါ နန်းရယ်၊ အလုပ်မရှိတော့ ပျင်းနေတာ။ အခုတော့ ပင်ပန်းပြီး ညောင်းကိုက်သွားပေမယ့် ကိုယ့်လက်ရာလေးတွေ ပြန်ကြည့်ပြီး ပျော်နေတယ်။”

“မမ ညောင်းနေတာလား၊ နန်းနှိပ်ပေးမယ်လေ။ မှောက်လိုက်မမ”

နန်းလုံကို အားနာသော်လည်း သက် တကယ်ကိုညောင်းနေသည်။ ရေချိုးလိုက်လို့ ပင်ပန်းတာတွေ ပျောက်သွားသော်လည်း ကိုယ်လက်တွေက အခုမှ တဖြည်းဖြည်း ညောင်းညာကိုက်ခဲလာသည်။ ထို့ကြောင့် အားနာနာနှင့်ပင် မှောက်ပေးလိုက်သည်။

နန်းလုံက ကုတင်ပေါ်တက်လာပြီး ခေါင်းကနေ စနှိပ်ပေးသည်။ နူးညံ့သော်လည်း သန်မာသော လက်ချောင်းလေးများက အနှိပ်ကျွမ်းကျင်သည်။ ငါးမိနစ်အတွင်းမှာပင် အကြောအချင်များ ပြေလျော့လာသည်။ ဂျင်းပန်လေးနှင့်မို့ သက်ကျောပေါ်လွယ်လွယ်ကူကူခွပြီး ဆက်နှိပ်ပေးသည်။ ဇက်မှနေ၍ ခြေဖျားအထိ ဖြည်းဖြည်းချင်း နှိပ်သွားသည်။ သက်အိပ်တစ်ဝက် နိုးတစ်ဝက် ဖြစ်လာသည်။ ခြေဖဝါးထိနှိပ်ပြီးသွားတော့

“ပက်လက်လှန်လိုက်ပါလားဟင်”

ဆိုသော အသံကြောင့် ပက်လက်လှန်ပေးလိုက်သည်။ နန်းလုံက လက်တစ်ဖက်ကိုဆွဲယူကာ နှိပ်ပေးနေသည်။ အိစက်နွေးထွေးသော အထိအတွေ့ကြောင့် ရုတ်တရက် မျက်စိဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ လက်မောင်းကိုနှိပ်နေတုန်း လက်ဖျားက နန်းလုံ၏ရင်ခွင်ထဲ ရောက်နေပြီး ရင်သားများနှင့် အမှတ်မထင် ထိမိသွားခြင်းဖြစ်သည်။ အိမ်နေရင်းမို့ ဘာမှမခံဘဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် တီရှပ်လက်ရှည်လေး တစ်ထပ်ထဲဝတ်ထားသဖြင့် မို့မောက်လုံးဝန်းနေသော ရင်သားများကို မြင်နေရသည်။ ဟိုတစ်နေ့က ထိုနို့သီးဖျားလေးများကို ကိုစိုင်း စို့နေခဲ့သည်ကို သတိရသွားပြီး ကြက်သီးလေးများထသွားသည်။ နန်းလုံကတော့ အမှတ်တမဲ့ဖြင့် ဆက်နှိပ်နေသည်။

ဒီဘက်လက်ကို နှိပ်ပြီးတော့ ဟိုဘက်ကိုမပြောင်းဘဲ သက်ကိုယ်ပေါ်မှငုံ့ကိုင်းကာ ဟိုဘက်လက်မောင်းကို နှိပ်ပေးသည်။ အိစက်သော နန်းလုံ၏ ရင်သားထွားထွားများက တွဲကျလာသဖြင့် ညဝတ်အင်္ကျီအောက်က သက်၏ ရင်သားများနှင့်မလွတ်ဘဲ ဖိမိသွားသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ နန်းလုံ သတိထားမိသွားပြီး အို ဟု ခပ်တိုးတိုး ရေရွတ်လိုက်ကာ မျက်နှာလေး ရဲတွတ်လာသည်။ ပြီးတော့ ဟိုဘက်ကိုပြောင်းပြီး လက်မောင်းကိုနှိပ်ပေးသည်။

မျှော်လင့်မထားသော အထိအတွေ့ကြောင့် သက်စိတ်ထဲမှာ တစ်မျိုးကြီးဖြစ်သွားသည်။ ညဝတ်အင်္ကျီအောက်မှ နို့သီးခေါင်းလေးများက တင်းမာပြီးထောင်ထလာသည်။ နန်းလုံကိုကြည့်မိတော့ သက်၏ ရင်ဘတ်နေရာကို စိုက်ကြည့်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ သူ့ရင်ခွင်ထဲမှ သက်၏လက်က သူ့ရင်သား ထွားထွားများနှင့် လက်မအနည်းငယ်သာကွာတော့သည်။

ရုတ်တရက် သက်စိတ်ဘယ်လိုဖြစ်သွားသလဲမသိ၊ နန်းလုံ၏နို့လေးတစ်ဖက်ကို ဆုပ်ညှစ်လိုက်မိသည်။ နှိပ်နေသော နန်းလုံ၏လက်များက ရပ်သွားပြီး မျက်စိလေးများမှိတ်သွားသည်မှအပ မရုန်းဘဲ ငြိမ်နေသည်။ အထိအတွေ့ကြောင့်ရော ကိုစိုင်း ကိုင်ဖူးစို့ဖူးသော နို့ဟူသော အသိကြောင့်ရော သက်တစ်ကိုယ်လုံး ရှိန်းဖိန်းပြီး ထူပူလာသည်။

ထိုစဉ် နန်းလုံ၏နူးညံ့သော လက်ကလေးများက သက်နို့များကို ဆုပ်နယ်လာသည်။ စောစောကနှိပ်ပေးနေသလိုမျိုး စည်းချက်ညီညီနှင့် ညင်ညင်သာသာလေး။ နို့သီးဖျားလေးများကို အင်္ကျီပေါ်မှ ခပ်ဖွဖွလေးညှစ်ပေးသည်။ အသက်ပြင်းပြင်းရှူရင်း ခပ်တိုးတိုး ညည်းတွားမိသည်။ လက်တစ်ဖက်က နန်းလုံ၏ နို့လေးတစ်ဖက်ကို အပြန်အလှန် ဆုပ်နယ်ပေးနေသည်။ အိစက်ဖွံ့ထွားပြီး နွေးထွေးသောအထိအတွေ့က ဆန်းသစ်နေသလို ကိုစိုင်း၏ သန်မာကြမ်းတမ်သော လက်များနှင့်မတူသည့် နူးညံ့သော လက်ကလေးတစ်စုံကလည်း ရင်ခုန်စရာကောင်းလှသည်။ ထိုလက်ကလေးများက ခဏနေရာရွှေ့သွားပြီး ရင်ကွဲညဝတ်အင်္ကျီလေး၏ ခါးစည်းကြိုးကို ဖြေနေသည်။ ပြီးတော့ အင်္ကျီကို ဆွဲလှန်ချလိုက်သည်။ မာတောင်နေသော နို့သီး နီညိုညိုကလေးများနှင့် တင်းရင်းဖွံ့ထွားသော ရင်သားအစုံက ဘွားခနဲပေါ်လာသည်။

သက်၏ လက်တစ်ဖက်က နန်းလုံ၏တီရှပ်အောက်နားစကို လှမ်းဆွဲမိသည်။ နန်းလုံက သူ့တီရှပ်လေးကို ခေါင်းပေါ်မှကျော်ပြီး ချွတ်ချလိုက်သည်။ နှစ်ယောက်လုံး အပေါ်ပိုင်းဗလာကျင်းသွားသည်။ ရှမ်းမလေးပီပီ နန်းလုံ၏အသားအရေက ဖြူဖွေးဝင်းစိုနေသည်။ သက်ထက် အနည်းငယ်ပိုပြီး ပြည့်တင်းသလို နို့များကလည်း ပိုထွားသည်။ သို့သော် သုံးနှစ်ကျော် ယောကျ်ားနှင့် အထိအတွေ့ရှိခဲ့ခြင်းကြောင့် အနည်းငယ်ပိုပြီး အိတွဲနေသည်။ သက်က မြေပြန့်သူတွေထဲမှာ အသားဖြူသော်လည်း နန်းလုံနှင့်ယှဉ်လျှင် အနည်းငယ်ညိုနေသလို ကိုယ်လုံးလည်း နည်းနည်းပိုကျစ်သည်။

တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်ကြည့်ရင်း အသက်ရှူသံလေးများ မြန်လာကြသည်။ သက်က တံတောင်ဆစ်ထောက်ပြီး ကိုယ်တစ်ပိုင်း ထထိုင်လိုက်သည်။ မျက်နှာလေးနှစ်ခု နီးကပ်သွားပြီး နှုတ်ခမ်းလေးများက အလိုအလျောက် နမ်းမိကြသည်။ နို့သီးခေါင်း ပန်းနုရောင်လေးများနှင့် အိစက်သော ဖြူဖြူထွားထွား နို့တစ်စုံက နို့သီးခေါင်းနီညိုညို မာမာတောင်တောင်လေးများနှင့် တင်းရင်းဖွံ့ဖြိုးသော အသားလတ်လတ် နို့တစ်စုံနှင့် ပူးကပ်ထိတွေ့သွားသည်။ နို့သီးလေးများချင်း ထိခတ်မိကြသည်။ လျှာပါးလေးနှစ်ချောင်းက အပြန်အလှန် ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် ပွတ်သပ်ကစားမိကြသည်။

နန်းလုံက သက်ကို ကုတင်ခေါင်းရင်းသို့ အသာအယာ တွန်းလှဲပြီး ခေါင်းငုံ့ကာ နို့သီးလေးတစ်ဖက်ကို စို့လိုက်သည်။ နူးညံ့နွေးထွေးသော ပါးစပ်လေး၏ အထိအတွေ့က လျှပ်စစ်ဓာတ်စီးဝင်သလို။ နန်းလုံက နို့နှစ်ဖက်ကို တလှည့်စီပြောင်းကာစို့ပေးသည်။ နို့ဆာနေသော ကလေးလေးတစ်ယောက်နှင့်တူသည်။

တော်တော်ကြာကြာစို့ပြီးတော့ သက်က နန်းလုံခေါင်းကို တွန်းခွာလိုက်ကာ သူ့နို့အိအိထွားထွားကြီးတွေကြားမှာ ခေါင်းနှစ်ပြီး နို့သီးခေါင်းပန်းရောင်လေးများကို အပြန်အလှန်စို့ပေးသည်။ ဟိုတစ်နေ့မနက်က ကိုစိုင်းစို့နေတာကို ပြန်မြင်ယောင်လာပြီး ပေါင်ကြားထဲမှာ လျှပ်စစ်စီးသလို နွေးနွေးလေးနှင့် ကျဉ်တက်လာသည်။ ပျော့ပျော့နွေးနွေး နို့သီးခေါင်းလေးတွေက စို့မဝနိုင်စရာ။ ဒါကြောင့်လည်း ကိုစိုင်း စွဲလမ်းနေတာပဲဟု တွေးမိသည်။

အကြာကြီးစို့ပြီးနောက် အသက်ရှူမဝဘဲ မောလာသည်။ အိပ်ရာပေါ်မှာ ပက်လက်လှန်လှဲရင်း မျက်စိမှိတ်ထားကာ အသက်ပြင်းပြင်းရှူပြီး နားနေသည်။ ရုတ်တရက် ပေါင်နှစ်ဘက်ကို ဆွဲကားလိုက်သည်ကိုသိလိုက်ပြီး နွေးထွေးစိုစွတ်သော ပါးစပ်ကလေးက နှုတ်ခမ်းသားများကို စုပ်ငုံလာသည်။ လျှာလေးက အကွဲကြောင်းအတိုင်း အောက်မှအထက်သို့ သိမ်းလျက်လာပြီး အစေ့လေးကို ပွတ်တိုက်သွားသည်။

“အား… နန်းလုံ၊ မလုပ်နဲ့ အဲလိုတော့ မလုပ်ပေးပါနဲ့။”

သို့သော် နန်းလုံ၏ ပူနွေးသောပါးစပ်လေးက လုံးဝမရပ်ဘဲ ဆက်လှုပ်ရှားနေသည်။ နှုတ်ခမ်းသားများကို တလှည့်စီစုပ်ယူရင်း အစေ့လေးကို လျှာနှင့်ထိုးကလိပေးသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် လမ်းကြောင်းလေးထဲသို့ ထိုးမွှေသည်။ သက် မတားနိုင်တော့ဘဲ အိပ်ရာခင်းများကို လက်နှင့်ဆုပ်ဆွဲရင်း ကော့လိမ်ကာ အသံထွက်ငြီးတွားနေမိသည်။ နန်းလုံက အစေ့ကလေးကို လျှာဖြင့် ခပ်မြန်မြန်လေး လျက်ပေးနေသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် လျက်တာကိုရပ်ပြီး စုပ်ငုံလိုက် သွားလေးဖြင့် ခပ်ဖွဖွကိုက်လိုက် လုပ်ပေးသည်။ သက်၏ ပေါင်ကြားထဲမှာ မုန်တိုင်းတစ်ခုက အရှိန်အဟုန်ဖြင့် စတင်ဖြစ်တည်လာသည်။ သွေးများဆူပွက်နေသည်။ နန်းလုံက အလိုက်သိစွာလျှာကို မြန်မြန်လေး လှုပ်ရှားပေးနေသည်။ တဖြည်းဖြည်း သက်၏ခံစားချက်များ အထွတ်အထိပ်နားသို့ နီးကပ်လာသည်။

နန်းလုံက လမ်းကြောင်းလေးထဲကို လျှာထိပ်ဦးဖြင့်တစ်ချက်ထိုးမွှေလိုက်ပြီး ကွဲကြောင်းအတိုင်း အပေါ်သို့ အပြားလိုက်ပွတ်ဆွဲလာကာ အစေ့လေးကို ပတ်ရစ်ပြီး လျက်ပေးလိုက်သည်။ ဆူပွက်နေသောသွေးများအားလုံး ခဏရပ်တန့်သွားပြီး ဝုန်းခနဲ အရှိန်အဟုန်ဖြင့် ပြန်လည်ပတ်လာသည်။ ခံစားချက်များ အထွတ်အထိပ်သို့ရောက်သွားပြီး အော်ဟစ်ညည်းတွားရင်း လှိုင်းလုံးကြီးတွေကို ဆင့်ကာဆင့်ကာ စီးနေရသလို တသိမ့်သိမ့် တငြိမ့်ငြိမ့် ဖြစ်နေသည်။

နန်းလုံက လှိုင်းလုံးများ တဖြည်းဖြည်းညင်သာလာပြီး ငြိမ်သက်သွားသည်အထိ သက်၏နှုတ်ခမ်းသားလေးများကို စုပ်ငုံထားပေးသည်။ ပြီးတော့မှ အပေါ်ဘက်သို့ ပြန်တက်လာပြီး သက်ဘေးမှာ ဝင်လှဲသည်။ နှစ်ယောက်သား ဘေးတစောင်းပူးကပ်အိပ်ရင်း မျက်စိမှိတ်ထားပြီး အသက်ပြင်းပြင်းရှူရင်း မောဟိုက်နေကြသည်။ လက်တွေ့ဘဝထဲသို့ တဖြည်းဖြည်း အာရုံပြန်ရောက်လာရင်း ကိုစိုင်းကို ဘယ်လိုပြောရပါ့ဟု သက် တွေးနေမိသည်။ နန်းလုံနဲ့ဆက်ဆံရေးကရော ရှေ့လျှောက် ဘယ်လိုဆက်သွားရမှာပါလိမ့်။ အရင်က အလွန်သမားရိုးကျဆန်ခဲ့သော သက်ရဲ့လိင်မှုဘဝဟာ အခုချိန်မှာ ကြီးကျယ်သော အပြောင်းအလဲတွေ တစ်ခုပြီးတစ်ခု ကြုံနေရတာကိုတွေးရင်း စိတ်ရှုပ်ထွေးနေသည်။ သို့သော် လက်က နန်းလုံ၏ အိစက်ဖွံ့ထွားသော နို့တစ်ဖက်ကို စမ်းမိပြန်သောအခါ အရာရာကို သက် ခဏပြန်မေ့သွားပြန်သည်။

………………………………………………………..

🏵️(ဇာတ်သိမ်း)🏵️

Happily ever after ဆိုတာ ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာပဲ ရှိတယ်ထင်တယ် ဟု သက်စဉ်းစားနေမိသည်။ အခုဆို သက် ကလောကိုရောက်တာ တစ်နှစ် ပြည့်တော့မည်။ သက်ရယ် ကိုစိုင်းရယ် နန်းလုံရယ် သုံးယောက်သား တခြားသူတွေ ယုံကြည်နိုင်မှာမဟုတ်သော နားလည်မှုမျိုးဖြင့် နေ့ရက်များကို ပျော်ရွှင်သာယာစွာ၊ ရမ္မက်ပင်လယ်မှာ မိန်းမောစွာ ဖြတ်သန်းခဲ့ကြသည်။ သက် ဘဝတစ်လျှောက်မှာ မောပန်းခဲ့ရသမျှ၊ ကိုနှင့်ပတ်သက်ပြီး နာကျင်ခဲ့ရသမျှ နေ့ရက်များကို ကျောခိုင်းကာ ဝက်သစ်ချမြိုင်မှာ အတိုးချပြီး အနားယူခဲ့ရသည်။

သက်စိတ်ထဲမှာတောင် မကူးခဲ့မိဖူးသော အချစ်နယ်မြေသစ်များစွာကိုလည်း ရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့ရသည်။ ဒီသာယာတဲ့ နေ့ရက်တွေဟာ ဘယ်တော့မှ မကုန်ဆုံးတော့မလိုလိုကို ထင်ခဲ့သည်။ ဝက်သစ်ချမြိုင်ကို မလွဲသာမရှောင်သာ ခွဲခွာရတော့မယ့် နေ့ရက်ကို ရောက်လာတဲ့အထိပါပဲ။

အစက သက်အပေါ် ရက်စက်ခဲ့ခြင်းအတွက် ကို့ကို စိတ်နာခဲ့သော်လည်း အခုချိန်မှာတော့ ကိုစိုင်းနှင့်တွေ့ဖို့ ဖန်တီးပေးခဲ့သလို ဖြစ်သည့်အတွက် စိတ်နာရမယ့်အစား သွယ်ဝိုက်ပြီးတောင် ကျေးဇူးတင်ရမလို ဖြစ်နေသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်အသိုင်းအဝိုင်းနှင့် အဆက်အသွယ်ပြတ်နေသော်လည်း ကို့သတင်းတချို့က ရှာကြံပြီး သက်နားထဲကို ရောက်ရောက်လာသည်။

သက်ကိုပစ်ပြီးတွဲခဲ့သော ဆရာဝန်မလေးနှင့် ကွဲသွားသည့်အကြောင်း၊ နောက်ထပ်မအောင်မြင်သော အချစ်ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ကို ထပ်ကြုံရပြီးသည့်နောက် အခုချိန်မှာ စတုတ္ထမြောက် ချစ်သူနှင့် တွဲနေကြောင်း၊ အစုံပါပဲ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ပြောတဲ့သူတွေက လာပြောပြသော်လည်း သက် အထူးတလည် စိတ်မဝင်စားမိတော့ပြီ။ လက်ရှိအချိန်မှာ သက်စိတ်ထဲမှာ ရှိနေတာက မကြာခင် ထပ်မံတွေ့ကြုံရတော့မည့် အပြောင်းအလဲ တစ်ခုသာ။

………………………………………………………

တစ်ရက်တွင် မနက်စာစားနေရင်း ကိုစိုင်းက သက်ကို ပြောသည်။

“သက်ထား၊ ငါတို့ “……..” နိုင်ငံမှာ နှစ်နှစ်လောက် သွားနေရအောင်။ ”

ရုတ်တရက်ကြီးမို့ သက် အံ့သြသွားမိသည်။

“ဘာလို့လဲ ကိုစိုင်း၊ ဒီမှာလည်း အစစအရာရာ အဆင်ပြေနေတာကြီးကို။ ”

ကိုစိုင်းက စားပွဲပေါ်တင်ထားသော သက်လက်တစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။

“အဆင်ပြေတာက ဟုတ်ပါတယ်၊ ဒီအလုပ်တွေက ဒီထက်လည်း ချဲ့ထွင်လို့မရတော့ဘူး။ ဒါကဒါပဲလေ။ ပြီးတော့ သူ့ဘာသာ လည်ပတ်နေပြီ။ ငါဘာမှသိပ်လုပ်စရာ မလိုတော့သလောက်ပဲ။ အခုက လက်ရှိတွဲလုပ်နေတဲ့ နိုင်ငံခြားသားလုပ်ငန်းရှင်က အဲဒီနိုင်ငံမှာ အဲဒါတွေကို စမ်းလုပ်ကြည့်ချင်နေတယ်၊ ၅၀-၅၀ နဲ့ အကျိုးတူလုပ်၊ ငါကဦးစီး။ မြတ်မယ်လို့လည်း ယုံကြည်တယ်။”

“အင်း၊ ကိုစိုင်းက ဘာလို့ အဲဒီမှာ သွားနေချင်တာလဲဟင်။ သက်မပြောင်းချင်လို့ မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒါပေမယ့် အဲဒါကိုသွားမလုပ်လည်း သက်တို့ ဒီမှာ ငွေအလုံအလောက်ရနေသလားလို့။”

“ငွေကတော့ရတယ် သက်ထား၊ ဒါပေမယ့် ငါတို့ ဒီမြို့မှာပဲ ဒီလိုကျေနပ်နေလို့ မဖြစ်ဘူးလေ။ ဒီအိမ်ထဲမှာ မင်းရယ် ငါရယ် နန်းလုံရယ် ပိတ်မိနေခဲ့တာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ။ ငါ ငြီးငွေ့လာလို့ မဟုတ်ပါဘူး၊ ငါ့စိတ်ကို မင်းသိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘဝဆိုတာ ဒီထက်တော့ ပိုမယ်ထင်တာပဲ။ ငါ့အနေနဲ့လည်း နိုင်ငံရပ်ခြားမှာ ဘဝကို စွန့်စွန့်စားစား နေကြည့်ချင်သေးတယ်။ မင်းကိုလည်း အသက်တအားမကြီးခင်မှာ အတွေ့အကြုံသစ်တွေ ရစေချင်တယ်။ ပြီးတော့… နန်းလုံလည်း လူငယ်ရယ်လို့ ဘဝမှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေစေချင်သေးတယ်။ ငါတို့သုံးယောက်လုံး ဒီလိုဆက်ဆံရေးကြီးထဲ ပိတ်မိနေတာ မဟုတ်သေးဘူး။”

လက်ထပ်ခဲ့သည့် တစ်နှစ်ကျော်ကာလအတွင်း ဒါ ကိုစိုင်းဆီက ကြားရသော အရှည်ဆုံးစကားဖြစ်မယ်ထင်သည်။ သက်ကိုလည်း အတွေးတွေ ပွားစေသည်။ သူပြောတာတွေအကုန်လုံး ကျိုးကြောင်းဆီလျော်ပြီး လက်တွေ့ကျသည်။ သက်တို့သုံးယောက်လုံး အိပ်မက်ကမ္ဘာထဲမှာ နေထိုင်နေကြသလို ဖြစ်နေခဲ့သည်။ လက်တွေ့ဘဝထဲကို ပြန်ဝင်ဖို့ အချိန်လည်းကျပါပြီ။

………………………………………………………

ကားကို နန်းလုံကို အပိုင်ပေးပြီး အိမ်ကို စောင့်ရှောက်ရင်း အိမ်မှာပဲနေဖို့ သဘောတူကြသည်။ အလုပ်တွေကို မန်နေဂျာက ဆက်လုပ်ပေးနေမှာဖြစ်သော်လည်း ကိုယ့်လူရှိမှ ဖြစ်မှာမို့ နန်းလုံက အလုပ်ထဲပြန်သွားရသည်။ ဟိုမှာအခြေကျပြီးနောက်ပိုင်း ပြန်လာကြည့်ဖို့လည်း အစီအစဉ်ရှိသည်။

ပစ္စည်းတွေကို သိမ်းဆည်းထုပ်ပိုးနေသော တစ်ပတ်ကျော်ကာလအတွင်း နန်းလုံနှင့်သက် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် စကားမပြောမိအောင် ရှောင်ခဲ့မိကြသည်။ သံယောဇဉ်တွေခိုင်မာပြီးမှ နှုတ်ဆက်ဖို့ဆိုတာ ခက်ခဲလွန်းသည်။ ကိုစိုင်းလည်း မျက်နှာမကောင်း။ သုံးယောက်သား အရင်လို မနေဖြစ်ကြတာ အချိန်အတော်ကြာလာသည်။ သက်တို့ ရန်ကုန်သို့ မထွက်ခွာခင် ညအထိပါပဲ။

ညအိပ်မီး ဝါကျင်ကျင်အလင်းအောက် မင်္ဂလာဦး ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ သက်နှင့်ကိုစိုင်း အိပ်နေကြသည်။ မီးလင်းဖိုက မီးအရှိန်ဖြင့် အခန်းက နွေးထွေးနေသည်။ နှစ်ယောက်လုံး စကားမပြောဖြစ်ဘဲ အိပ်လည်းမပျော်ဘဲ တိတ်ဆိတ်စွာ လဲလျောင်းနေကြသည်။ ထိုစဉ်မှာ အိပ်ခန်းတံခါးပွင့်လာပြီး ညဝတ်အင်္ကျီလေး ဝတ်ထားသော ကောက်ကြောင်းလေးတစ်ခု အခန်းထဲသို့ ဝင်လာသည်။

နန်းလုံက ကိုစိုင်းဘက်မှနေပြီး သက်တို့ကုတင်ပေါ်သို့ တက်လာသည်။ ကိုစိုင်းက နန်းလုံလက်ကလေးကို လှမ်းဆွဲပြီး ကုတင်ပေါ် လှဲချလိုက်ကာ အပေါ်မှ စီးမိုးပြီး နမ်းသည်။ နန်းလုံကလည်း အနမ်းကို အမောတကောလေး တုန့်ပြန်သည်။ နန်းလုံ၏ ခန္ဓာကိုယ်လေးကို ခွထားကာ ငုံ့ကိုင်းပြီး မွတ်သိပ်စွာနမ်းရင်း ကိုစိုင်း၏လက်များက ဖွံ့ထွားသော နို့နှစ်လုံးကို ကြေမွမတတ် ဆုပ်နယ်နေသည်။

နန်းလုံက နာကျင်ခြင်းနှင့် သာယာခြင်းပေါင်းစပ်ကာ သားရဲတိရစ္ဆာန်မလေးတစ်ကောင်လို အော်ညည်းသည်။ ထို့နောက် ကိုစိုင်းက နန်းလုံ၏ နို့နှစ်ဘက်ကို အင်္ကျီလည်ပင်းကို ဆွဲချပြီး ထုတ်လိုက်သည်။ ဆွဲသား ပိုးဂါဝန်၏ လည်ပင်းနှင့် ပင့်တင်ထားသဖြင့် ကြီးမားသော နို့နှစ်လုံးက အရင်းတွင် ကျပ်စည်းထားသလိုဖြစ်ကာ စွင့်နေသည်။ နီတာရဲနေသော နို့သီးလေးများက ထိုးထိုးထောင်ထောင် ထွက်နေသည်။

ကိုစိုင်းက နန်းလုံ၏ နို့သီးလေးတစ်ဖက်ကို စို့ချိန်တွင် သက်ကလည်း တခြားတစ်ဖက်ကို ဝင်စို့်လိုက်သည်။ သက်၏နဖူးစွန်းက ကိုစိုင်း၏ခေါင်းနှင့် ထိနေသည်။ နှစ်ယောက်သား နန်းလုံ၏ နို့နှစ်ဖက်ကို တစ်ဖက်စီ အပြိုင်စို့နေကြသည်။ နန်းလုံက မျက်စိများကိုမှိတ်ထားရင်း အသက်ပြင်းပြင်းရှူကာ ခပ်တိုးတိုး ညည်းတွားနေသည်။ လက်နှစ်ဖက်က ခန္ဓာကိုယ်ဘေးမှာ ချထားရင်း အိပ်ရာခင်းစကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားသည်။

ကိုစိုင်း၏ လက်တစ်ဖက်က နန်းလုံ၏ ပေါင်ကြားထဲကို နှိုက်ကာ အစေ့လေးကို ကစားပေးနေသည်။ သက်က ကိုစိုင်း၏ ညဝတ်ဘောင်းဘီထဲကို လက်နှိုက်လိုက်သည်။ မာကျောတောင့်တင်းစပြုလာသော လိင်တံကို ပွတ်သပ်ပေးရင်း ဥများကို ခပ်ဖွဖွဆုပ်နယ်ပေးနေသည်။ တဖြည်းဖြည်း သက်ပေါင်ကြားထဲတွင်လည်း အစေ့လေးနှင့် နှုတ်ခမ်းသားလေးများ ဖောင်းတင်းကာ အရည်ကြည်များ စို့လာသည်။ အားနေသော လက်တစ်ဖက်ဖြင့် နို့များကို ကိုယ့်ဘာသာ ဆုပ်နယ်နေမိသည်။

ကိုစိုင်းက နန်းလုံနို့လေးကို စို့နေသော သက်ခေါင်းကို အသာအယာ တွန်းဖယ်ကာ နန်းလုံး၏ မျက်နှာကို တက်ခွလိုက်သည်။ လေးဘက်ထောက်ထားရင်း နန်းလုံ၏ ပါးစပ်ထဲသို့ သူ့လိင်တံကို ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ခပ်သာသာ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် စလုပ်သည်။ အနွေးရှိန်ဖြင့် တွဲကျနေသော ဥနှစ်လုံးက နန်းလုံ၏ မေးစေ့နှင့် လည်ပင်းကို ရိုက်မိနေပြီး နန်းလုံ၏ နှာခေါင်းလုံးလုံး မြင့်မြင့််လေးက ဆီးခုံမွေးများအကြားမှာ နစ်မြုပ်နေသည်။

သက်၏ နို့များ တင်းတောင်လာပြီး နို့သီးခေါင်းလေးများ ချွန်တက်နေသည်။ အစေ့လေးက သိသိသာသာ ဖောင်းတင်းလာပြီး ထိပ်ဖျားမှာ သွေးတဒိတ်ဒိတ် တိုးလာသည်။ ကိုစိုင်း၏ပေါင်ကြားထဲ လက်နှိုက်ကာ ဥနှစ်လုံးကို ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ပေးရင်း အားနေသော လက်တစ်ဖက်ဖြင့် မောပန်းနေရှာသော နန်းလုံ၏ခေါင်းကလေးကို ပွတ်ပေးနေသည်။ ခဏကြာတော့ ကိုစိုင်းက နန်းလုံနှုတ်ခမ်းထူထူလေးများကြားမှ လိင်တံကိုဆွဲထုတ်လိုက်ကာ ပေါင်လေးနှစ်ဘက်ကို ဆွဲကားပြီး အကွဲကြောင်းလေးထဲ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ခပ်မှန်မှန်ဖြင့် တစ်ချက်ချင်း အဆုံးထိ အားထည်ပြီး ဆောင့်သည်။ လက်တစ်ဖက်က မွေ့ရာပေါ်ထောက်ထားပြီး ကျန်တစ်ဖက်က နို့သီးလေးများကို ဖျစ်ညှစ်ပေးနေသည်။ နန်းလုံက ဖြူဖွေးဖောင်းအိသော လက်လေးနှစ်ဖက်ဖြင့် ကိုစိုင်းကျောကို ဖက်ထားသည်။

သူတို့နှစ်ယောက်ကိုကြည့်ရင်း သက်စိတ်များ တရှိန်ရှိန် ထကြွလာသည်။ ဘယ်လက်က နို့များကို ကိုယ့်ဘာသာ ဆုပ်နယ်နေရင်း ညာလက်က ပေါင်ကြားထဲရောက်သွားကာ လက်ခလယ်ဖြင့် အစေ့လေးကို ဆော့ကစားမိသည်။ ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်လှဲရင်း သူတို့နှစ်ယောက်ကို မျက်လုံးမခွာစတမ်း ကြည့်နေသည်။

ကိုစိုင်းက နန်းလုံကို ငါးမိနစ်လောက် လုပ်ပြီးတော့ ခဏဆင်းလာသည်။ သက်ပေါ်ကို တက်ပြီး နန်းလုံ၏ အရည်များစိုရွဲနေသော လိင်တံကို သက်၏အကွဲကြောင်းလေးထဲ ထိုးထည့်လိုက်ပြီး အနမ်းမပါဘာမပါ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆက်ဆံသည်။ နန်းလုံက လူးလဲထကာ သက်တို့ဘက်သို့ လေးဘက်ထောက်လာပြီး သက်၏ နို့များကို ပူနွေးသောပါးစပ်လေးနှင့် စို့်ပေးသည်။ လျှာလေးက နို့သီးခေါင်းကို လှိမ့်ကစားချိန်တွင် သက် အသံထွက်ပြီး အော်ညည်းမိသည်။

ခဏနေတော့ ကိုစိုင်းက နန်းလုံကို တစ်လှည့်လုပ်ပြန်သည်။ ကုတင်စွန်းမှာမှောက်ခိုင်းကာ နောက်ကလုပ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဘေးတွင် ရပ်နေပေးသော သက်၏နို့များကို အားပြုဆုပ်ညှစ်ကာ ဆောင့်သည်။ နန်းလုံကို ပိုဆောင့်လေလေ သက်နို့များကို ညှစ်ထားသောလက်က ပိုသန်လာလေလေ ဖြစ်သည်။ တဖြည်းဖြည်း ကိုစိုင်း၏ လိင်တံအသွင်းအထုတ်က ပိုမြန်ကာ ပိုအားပါလာသည်။ ထို့နောက် အားကုန်သုံးကာ အမြန်ဆောင့်ရင်း နန်းလုံအထဲတွင်ပြီးသွားသည်။ နန်းလုံထဲမှာ ဆက်စိမ်ထားရင်း သက်၏ခါးကိုဖက်ကာ နို့တစ်လုံးကို စို့နေလေသည်။

ညတစ်ညလုံးနီးပါး သုံးယောက်လုံး မအိပ်ဘဲ အမျိုးမျိုး ဆက်ဆံကြသည်။ စပတ်သက်ခဲ့ကြကတည်းက ဒီတစ်ခါ အကြာဆုံး အကြမ်းဆုံး ရမ္မက်အထန်ဆုံးဖြစ်သည်။ မိုးလင်းခါနီးတော့ နန်းလုံ မှေးခနဲအိပ်ပျော်သွားသည်။ စောင်တစ်ထည်ခြုံပေးထားပြီး နှစ်ယောက်သား ကိုယ်လက်သန့်စင်ကာ အဝတ်အစားလဲကြသည်။

ခဏနေတော့ ခြံစောင့်ဦးလေးကြီးက ကားရောက်နေပြီဖြစ်ကြောင်း လာခေါ်သည်။ အထုပ်တွေကို စီးလုံးငှါးထားသော ကားပေါ်တင်ပြီး တံခါးကို ညင်သာစွာ လော့ခ်ချကာ အိမ်ထဲမှ ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ မထွက်ခင် ကိုစိုင်းက နန်းလုံနဖူးလေးကို ညင်သာစွာ နမ်းခဲ့သေးသည်။

……………………………………………………….

နှင်းမြူထုကို ထိုးခွဲကာ တရွေ့ရွေ့ ထွက်ခွာလာသော ကားထဲမှ သက် နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်မိသည်။ ဝက်သစ်ချမြိုင်က မပြယ့်တပြယ် အမှောင်ထုထဲမှာ ထီးထီးမားမား ရပ်တည်ရင်း တဖြည်းဖြည်း ဝေးကာ ကျန်ခဲ့သည်။ သက်ဘဝ တစ်ဆစ်ချိုးခဲ့ပြန်လေပြီ……။

ပြီးပါပြီ။