ကျွန်တော့် ရူပဗေဒဆရာမလေး
ရေးသားသူ – ချမ်းကို (Chan Ko)
🏵️အပိုင်း (၂)🏵️
တဖက်သတ်ချစ်နေရတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ ကိုယ်လုံးအိထွေးထွေးလေးကို ပွေ့ဖက်ထားရတာဗျာ.. ညီအစ်ကိုတို့ စဉ်းစားကြည့်ပါလေ ဘယ်လောက် စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းမလဲလို့။ စိတ်ခံစားမှုက အထွဋ်အထိပ်ရောက်သွားတော့ ကျနော့်မှာ ကတုန်ကယင်ကြီးရယ်။ ချစ်စိတ်တက်တာက တစ်မျိုး အထိအတွေ့ကလည်း (နောက်နောင် ဘယ်မိန်းမနဲ့မှ အဲ့လိုခံစားချက်မျိုး ပြန်မရတော့ဘူးဗျ) ပြန်ပြောမပြတတ်တဲ့ အရသာမျိုးဗျ။ ကိုယ်နံ့သင်းသင်းလေးရယ် သနပ်ခါးနံ့လေးရယ် ပေါင်းထားတဲ့ရနံ့၊ ဆံနွယ်တွေဆီကနေရနေတဲ့ တရော်ကင်မွှန်းနံ့ မျှင်းမျှင်းလေး၊ လက်မောင်းသားချောအိအိရဲ့ အထိအတွေ့ (ကျနော်က လက်တစ်ဖက်နဲ့ ခါးကျင်ကျင်လေးကို သိုင်းဖက်ထားသလို ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်က လက်မောင်းလေးကို ပွတ်ပေးနေမိတာ) နဖူးပြေပြေကလေးကို ကျနော့်ပါးနဲ့ ဖိကပ်ပြီး အတင်းပွတ် (လူနားကပ်ချွဲနေတဲ့ ကြောင်ပေါက်စလေးလိုပေါ့ဗျာ အဟိ) အဲ့ဒီလိုတွေ အချစ်ကြမ်းနေမိတာပေါ့လေ။
“ကိုဖိုးသက်လေး လွှတ်ပါကွာ။ အဲ့လိုကြီး မဆိုးရဘူး လိမ္မာပါတယ်”
ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲကနေ မောနေတဲ့ အသံလေးနဲ့ ပြောနေရှာတာ။
“ဟင့်အင်း! မလွှတ်ပါရစေနဲ့ဗျာ။ ချမ်းတယ် ချမ်းတယ် မလွှတ်ဘူး။ ဆရာမလေးကို ကျ.. ကျနော် ချမ်းလို့သေတော့မယ်”
အမှန်က ချစ်တယ်လို့ပြောနေတာ ပါးစပ်က ဗလုံးဗထွေးနဲ့ ချမ်းတယ်ဖြစ်ကုန်ရော အဟီး။
“ဟာကွာ! ဒါဆိုလည်း နည်းနည်းတော့လျှော့။ တအားကြီး ဖက်ပေးထားတာ ချို အသက်ရှူလို့ မဝတော့ဘူး။ အရိုးတွေလည်း ကျိုးတော့မယ်.. ဒုက္ခပါပဲနော်..”
ဖက်ထားတာ နည်းနည်းအားပျော့သွားပေမယ့် ဆံနွယ်စလေးတွေကို နမ်းပေးနေမိတယ်။ အဲ့ဒီလိုအခြေအနေကြီးနဲ့ ဒီအတိုင်း မတ်တပ်ရပ် ရင်ချင်းအပ်ဖက်ထားတာ တော်တော်ကြီးကို ကြာသွားတယ်ဗျ။ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းလည်း မသိဘူး။ ပျော်နေတာပဲ သိတယ်ဗျာ။
အဲ့ဒီအချိန်မှာ ငချမ်းကို မင်း လောင်မတီးလာဘူးလားလို့ ခင်ဗျားတို့မေးရင် ဘာမှမဖြစ်ဘူးလို့ပဲ ဖြေမယ်။ လူက ရေလည် အချစ်ဆိပ်တက်နေတာကိုး။ တကယ်ပြောတာပါ။ ဒီလောက်လေးနဲ့တင် လူက လေထဲလွှင့်နေသလို တလှိုက်လှိုက်ဖြစ်ပြီး ပျော်နေတာ။
“ကိုဖိုးသက်လေး”
“ဗျာ!”
“တော်ပြီလေဟာ လွှတ်ပေးတော့..”
“ဟင့်အင်း”
“ဟောတော့်.. ဒါဆို ကျမတို့ ဒီအတိုင်း မိုးလင်းထိ မတ်တပ်ကြီးနေရမှာလား”
(စိတ်အိုက်နေတဲ့ အသံလေးမှာ ရယ်သံလေးက စွက်နေသေးတာ) အဲ့ဒီတော့မှ အသာလေးဖက်ထားရာကနေ လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။ လုံးဝကြီးတော့ လူချင်းမခွာပေးဘူး။ လက်မောင်းချောအိအိလေးတွေကို စုံကိုင်ထားသေးတယ်။ ကျနော့်ရူပဗေဒဆရာမလေး ဒေါ်ခင်ချိုမေဟာ ယောကျာ်းဆိုလို့ ရင်ဖိုတောင် မသန်းဖူးသေးမှန်း မော့ကြည့်လာတဲ့ မျက်နှာလေးကို မြင်လိုက်တာနဲ့ ကျနော်သိလိုက်ပြီဗျ။ အရမ်းကို ရှက်ရွံ့ပြီး ပန်းသွေးရောင်တောက်နေတဲ့ မျက်နှာလေး။ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ပြီး ကျနော့်ကို လူဆိုးလေးဆိုတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ ကြည့်နေတာဗျ။ မျက်ဝန်းနက်နက်လေးတွေက တောက်ပနေချက်များ စိန်ပွင့်လေးတွေအတိုင်းပဲ။
ကျနော်လည်း ဘယ်လိုမှ မအောင့်နိုင်တော့ဘူး။ ဆတ်ကနဲငုံ့ပြီး အဲ့ဒီမျက်လုံးလေးတွေကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ဖိကပ်ပြီး ဘယ်ညာနမ်းပစ်လိုက်မိကော။
“အိုကွာ!”
ဆိုပြီး တုန်တက်သွားရှာတယ်။ ခဏလောက် ငြိမ်ကျသွားပြီး ကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ်ကို လက်ဖဝါးလေးနဲ့ အုပ်ကိုင်လာတယ်။ ကျနော့်ရင်ဘတ်ကလည်း တဒိန်းဒိန်းမြည်အောင် ရင်တွေခုန်နေတာကိုး။ သူ့လက်နဲ့ အုပ်ကိုင်လိုက်တော့ သိသွားပုံရတယ် ကျနော့်ကို အပြုံးချိုချိုလေးနဲ့ မော့ကြည့်ရင်း
“အိပ်စို့!”
တဲ့။ သူ့ကုတင်လေးဆီ ဆွဲခေါ်သွားရော။ ရင်ထဲမှာတော့ ဘာပြောကောင်းမလဲ ဗလောင်ဆူချက်ပေါ့။
ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး လှဲအိပ်ခိုင်းတယ်။ စောင်ပတ်ထားတဲ့ ကျနော့်ကို နောက်ထပ် စောင်တစ်ထည် ထပ်ခြုံပေးတယ်။ ပက်လက်ကလေးအိပ်ပြီး ငြိမ်ခံနေတဲ့ ကျနော့်ကို နဖူးလေးတစ်ချက် ပွတ်ပေးပြီး
“အိပ်တော့နော်!”
လို့ပြောပြီး ကုတင်ပေါ်က ဆင်းသွားရော။
“ဆရာမလေး ဘယ်သွားမလို့လဲဗျာ! မအိပ်ဘူးလား”
“ကိုဖိုးသက်လေး ဒီမှာအိပ်..။ ချို ဟိုဖက်အခန်းမှာ အိပ်ယာခင်းထားပြီးပြီ”
“ဟမ်! ဒီ.. ဒီနားမှာ အိပ်လို့မရဘူးလား”
ကျနော်အိပ်နေတဲ့ ဘေးကို လက်ညှိုးထိုးပြပြီး ပြောလိုက်မိတာ။
“ကြံကြီးစီရာ ခစ်ခစ်.. လူလည်လေး .. မရဘူး မနက်မှတွေ့မယ်.. တာ့တာ”
အဲ့လိုလည်းပြောပြီးရော လစ်ကနဲ ပြေးသွားတယ်။ ကျနော့်မှာသာ ဟာကနဲဖြစ်ပြီး ကျန်ရစ်ခဲ့တာပေါ့။ ခုနကတော့ ကိုယ့်ကို ဖက်သိပ်တော့မလားဆိုပြီး ရေလည်ဖီလင်တက်ပြီး မျှော်လင့်ထားသမျှ သွားပါလေရောလားဗျာ အဟီး။ ပီတိတွေဖြာဝေပြီး မချင့်မရဲ စိတ်တွေနဲ့ ငြိမ်ငြိမ်လေး ခဏနေလိုက်တာ အရက်ရှိန်ကော သစ်ပင်တက်ထားတဲ့ အရှိန်ကော ဒဏ်ရာအရှိန်ကော အကုန်ပေါင်းပြီး မှေးကနဲဖြစ်သွားလိုက်တာ မိုးလင်းသွားတယ်။ မနက်ဝေလီဝေလင်း လူသံသူသံတွေကြားမှ လန့်နိုးလာတယ်။
အိမ်အောက်ထပ်မှာ စာသင်မယ့် ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေ ရောက်နေမှန်း သတိထားလိုက်မိတော့ လန့်ဖြန့်ပြီး ငုတ်တုတ်ထထိုင်လိုက်မိတယ်။ ငါဘယ်လို အိမ်ပြန်မတုန်းပေါ့။ ခေါင်းကလည်း တစစ်စစ် ကိုက်စပြုလာတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ အိပ်ခန်းတံခါးကို ကျွီကနဲ တွန်းပြီး ဝင်လာသံကြားတော့ လန့်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ အသာပုပြီး စောင်ခေါင်းမြီးခြုံပစ်လိုက်မိသေးတယ်။ မသိမသာ ခိုးကြည့်လိုက်တော့မှ ရယ်ချင်လျှက် ပက်ကျိဟန်ပန်လေးနဲ့ ဆရာမလေး ဖြစ်နေတယ်။ မျက်နှာသစ် ကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီးဟန်နဲ့ ကပိုကရိုလေး။ ချောချောလေးဗျာ။ ဘယ်လိုလေးမှန်းကို မသိဘူး။ မနေ့ညကလို ဆံပင်ရှည်ဖားလျားလေးနဲ့ မဟုတ်တော့ဘူး။ ဆံပင်ရှည်တွေကို ရစ်ပြီး ထုံးထားတော့ လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးနဲ့ အိမ်ရှင်မပေါက်စလေးဟန် ဖြစ်နေပြီ။ မျက်နှာလေးက ပြောင်တင်းတင်း ပြုံးစိစိလေး။ ကျနော် တခါက မြင်ခဲ့ဖူးတဲ့ မျက်နှာကျောတင်းတင်း ဒေါ်ခင်ချိုမေနဲ့ လားလားမှကို မတူတော့တာဗျာ။ (အချစ်ဆိုတာ လူတစ်ယောက်ရဲ့ ရုပ်ရည်သွင်ပြင်ကို တကယ်ပြောင်းသွားစေတာ သေချာတယ်နော့်)
သူ့လက်ထဲမှာ သတ္တုဇလုံသေးသေးလေးနဲ့ ရေတွေခပ်လာတာဗျ။ သွားတိုက်တံ အသစ်တစ်ချောင်းနဲ့ သွားတိုက်ဆေးဗူးလေးပါ ပါလာတယ်။ မျက်နှာသစ်ဖို့ ခြေဟန်လက်ဟန်နဲ့ ပြတယ်။ နှုတ်ခမ်းပေါ် လက်ညှိုးလေးတင်ပြပြီး ရှူးတိုးတိုးနော် ဆိုတဲ့ အမူအရာလေးကလည်း လုပ်ပြသွားသေးတယ်။ အခန်းထဲက ပြန်ထွက်သွားပြီး နောက်တစ်ခါ ပြန်ထပ်ဝင်လာတော့ မနက်စာ မုန့်ဗိုင်းတောင့်ဆီဆမ်းနဲ့ ကော်ဖီခွက်ကလေး ပါလာတယ်။ မျက်နှာသစ် သွားတိုက်ပြီးစီးပြီး အချစ်နလံထနေတဲ့ လူဆိုးလေးကျနော်က မုန့်တွေချပြီး အခန်းပြင်ပြန်ထွက်တော့ ဟန်ပြင်နေတဲ့ ဆရာမလေးကို နောက်ကနေ အတင်းဆွဲပြီး ဖက်လိုက်သေးတယ် ဟီးဟီး။ ပြုံးစိစိ ဆရာမလေးက အတင်းရုန်းပြီး
“အောက်မှာ စာသင်ဖို့ ကလေးတွေ စောင့်နေတယ်။ မဆိုးနဲ့ကွာ”
လို့ တိုးတိုးလေးပြောပြီး ထွက်ပြေးသွားရော။ မနက်စာ စားသောက်ပြီးတော့ ကျနော့်ခေါင်းက ထပ်ကိုက်လာပြန်တယ်။ ဒါနဲ့ အိပ်ယာပေါ်ပြန်တက်ပြီး ခွေနေရင်းက ပြန်အိပ်ပျော်သွားရော။ တော်တော်လေးကြာမှ ကျနော် ပြန်နှိုးလာတယ်။ နေရောင်ခြည်တွေတောင် အခန်းထဲဝင်စပြုလာပြီ။ တစ်စုံတစ်ယောက်က ကျနော့်နဖူးပေါ် ဝဲကျနေတဲ့ ဆံပင်တွေကို သပ်တင်ပေးနေလို့ အသာအယာ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ အပြုံးချိုချိုနဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေး ဖြစ်နေတယ်။ ကုတင်ပေါ် တင်ပါးလွှဲတက်ထိုင်ပြီး ကျနော့်ကို မိုးကြည့်နေတာ။ ပြန်ပြုံးပြလိုက်ရင်း ကျနော့်ဆံပင်တွေကို သပ်ပေးနေတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ လက်ဖဝါးလေးကို ဆွဲယူပြီး ကျနော့်မျက်နှာပေါ် အပ်ထားလိုက်မိတယ်။ နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖွဖွလေးပွတ်ပြီး နမ်းလိုက်တော့… အသည်းယားသွားဟန် တွန့်သွားရှာတယ်။ စကားတွေလည်း မဆိုဖြစ်ပဲ အကြာကြီး စိုက်ကြည့်ရင်း ပြုံးပြနေကြတာပေါ့ဗျာ။
“လူဆိုးလေး ကိုဖိုးသက်.. ထတော့”
လို့ပြောမှ ကျနော် ထထိုင်လိုက်မိတယ်။ သူ့လက်ဖဝါးလေးကိုတော့ မလွှတ်ပေးမိဘူး။ မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထားကနေ ကျနော့်ခေါင်းက အနာကို စိတ်ဝင်တစား ကြည့်ပေးနေပြန်တယ်။ အဲ့ဒီအခြေအနေမှာပဲ လက်အငြိမ်မနေတဲ့ ကျနော်က ခါးကျင်ကျင်လေးကို အသာလေးငုံ့ပြီး ဆွဲဖက်ပစ်လိုက်တော့
“ဟာကွာ!”
ဆိုတဲ့ ရေရွတ်သံလေးနဲ့ စွေ့ကနဲပါလာကော။ အိပ်မက်ထဲမှာပဲ မြည်းစမ်းခွင့်ရခဲ့တဲ့ ပါးဖောင်းဖောင်းလေး နှစ်ဖက်ကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် မွှေးမွှေးပေးပစ်လိုက်တယ်။ (ပထမဆုံးအကြိမ် နမ်းမိတာပါ)
အို! ဆိုတဲ့ အသံလေးနဲ့ အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းလာတာ သတိထားလိုက်မိတယ်။ အဲ့ဒီလောက်နဲ့တင် မရပ်တော့ဘူးဗျို့။ ဆံထုံးထုံးထားလို့ ပြောင်ရှင်းနေတဲ့ လည်တိုင်ဖော့ဖော့ ဂုတ်ပိုးလေး၊ ပုခုံး၊ လက်မောင်းအရင်း အကုန်လျှောက်ပြီး တရွှတ်ရွှတ် လျှောက်မွှေးပစ်လိုက်တာ တရပ်စပ်ပေါ့။ ကျနော့်ဆရာမလေး ခင်မျာ အို.. အို.. အို နဲ့ လူးလွန့်နေတာပဲ ဟီးဟီး။ ဘာနဲ့မှကိုမတူဘူးဗျာ အရသာက အဟိ။
အဲ့လိုကြည်နူးစရာ အခြေအနေလေးကနေ ကျနော် လက်လွှန်သွားတယ်ဗျာ။ မရည်ရွယ်တာကတော့ အမှန်ပါ။ လုပ်ရင်းလုပ်ရင်း လက်လွန်သွားတာ (ပလီပြန်ပြီလို့ ပြောချင်ပြောကြပါလေ) နှုတ်ခမ်းနီထွေးထွေး ဖူးဖူးလေးကိုပါ ဖိကပ်ပြီး နမ်းပစ်လိုက်မိတာဗျ။ တအားကိုသိသာတယ်။ ကိုယ်လုံးလေးက တောင့်ကနဲဖြစ်သွားပြီး ခါးလေးကို မတ်သွားတာဗျား။ ကျနော့်ကိုလည်း တွန်းထုတ်တယ်။ ကျနော်ကလည်း မလွှတ်ပေးဘူး။ အတင်းကို နမ်းပေးတော့တာ။ ကြောက်သွားရှာတယ်နေမှာပေါ့။ ကုတင်ပေါ်ကနေ အောက်ကို အတင်းဆင်းပြေးတာ။ ကျနော်ကလည်း ဖက်ထားတော့ တန်းလန်းကြီး ပါသွားတယ် ဟီးဟီး။
တန်းလန်းကြီးဆိုတာ ဒီနေရာမယ် အဓိပ္ပါယ်နှစ်မျိုးဖြစ်နေတယ်။ ဖက်လျှက်တန်းလန်းကြီးလို့ ဆိုလိုသလို၊ ညကတည်းက စောင်ပတ်ပြီးနေထားတယ်လို့ ပြောခဲ့တယ်မလား။ ဒီလောက် လျှောက်လုပ်မှတော့ ပတ်ထားတဲ့စောင်က ဘယ်လိုနေမလဲ စဉ်းစားကြည့်ပေတော့ အဟီး။ ဟုတ်ကဲ့ ဖင်တုံးလုံးကြီးပါ ခင်ညာ။
“မလုပ်ပါနဲ့ဟာ.. လွှတ်ပေးပါဟာ”
ငိုသံပါပါလေးနဲ့ တောင်းပန်နေရှာတာပေါ့လေ။ အဲ့လို တောင်းပန်နေတဲ့အချိန် နှစ်ယောက်လုံး ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ မတ်တပ်ရပ်လျှက် ဖြစ်ကုန်ပြီ။ ကျနော်ဆိုတဲ့ လူဆိုးလေးကလည်း ဘာမှကိုပြန်မပြောတော့ပဲ အသေဖက်ပြီး ဆက်တိုက်နမ်းတော့တာ လွှတ်ကိုမလွှတ်ဘူး။ ဖင်ပြောင်ကြီးနဲ့ ဘီလူးဆိုင်းတီးနေတာ ဟီဟိ။ တွန်းလိုက်ရုန်းလိုက် ဖက်လိုက်ကြနဲ့ ရှုပ်ရှက်ခတ်နေရာကနေ အခန်းနံရံတစ်ဖက်နားကို ကပ်ပြီး ချောင်ပိတ်သွားရော။ အဲ့ဒီတော့မှ ခါးကျင်ကျင်လေးကို အတင်းဖက်ထားရင်း နှုတ်ခမ်းနီထွေးထွေးလေးကို စိမ်ပြေနပြေကို စုပ်နမ်းပေးတော့တာပေါ့။
အဆက်မပြတ် ၅ မိနစ်လောက် စုပ်ပေးပြီးတော့မှ သနားလာလို့ လွှတ်ပေးလိုက်မိတယ်။ အံ့သြစရာကောင်းတာက အီးး ဆိုတဲ့ ငြီးသံနဲ့ ဖင်ထိုင်လျှက် ပြုတ်ကျသွားတာဗျ။ ဘာဖြစ်သွားမှန်းကို မသိလိုက်ဘူး။ (နောက်တချိန် ပြန်မေးကြည့်တော့မှ ဒူးမခိုင်ပဲ ခွေကျသွားတာတဲ့။ ရင်ထဲမှာလဲ တလှပ်လှပ်နဲ့ သေတော့မလို ဖြစ်သွားတာဆိုလား။ တယ်တော်တဲ့ ကိုဖိုးသက်ပဲနော် ) နံရံကိုမှီ ဖင်ထိုင်လျှက်ကလေး မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး တုန်တုန်ရီရီလေး ဖြစ်နေရှာတာ။ ဂွေးတန်းလန်းကျနော်က သူ့ရှေ့မှာ မတ်တပ်ကြီး ဟီးဟီး။ (အခုချိန် ပြန်တွေးမိတော့ တကယ့်ဟာသပဲဗျာ)
အသာလေးကုန်းပြီး ဂျိုင်းကြားကနေ ဆွဲထူမလိုက်တာ ပျော့ခွေပြီး ပါလာတယ်။ ကိုယ်လုံးအိအိလေးကို အတင်းဆွဲပွေ့ ကုတင်ဆီကို ခေါ်သွားလိုက်ပြီး ကန့်လန့်ဖျတ် ကုတင်ပေါ် တင်ပေးလိုက်တော့ အိပ်ယာပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေး မျက်လုံးစုံမှိတ်လို့ပေါ့။ တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးနဲ့။ အဲ့ဒီကုတင်ပေါ် ပွေ့အတင်မှာ ထမီတွေဘာတွေ ပြေကုန်တာဗျ။ ချက်နက်နက်ကလေးရယ်၊ ဝါဝင်းတဲ့ ဗိုက်သားရှပ်ရှပ်ကလေး (မှဲ့နီနီလေးတစ်လုံး ရှိတယ်) အမွှေးနုရေးရေးလေးနဲ့ ဆီးခုံမို့မို့လေးရယ်က လှစ်ကနဲ ပေါ်ကုန်တာပေါ့။ တော်၏မတော်၏ မတွေးတော့တဲ့ ကျနော်က ပြေလျက်စထမီကို အသာအယာဆွဲချပြီး ဗိုက်သားလေးတွေကို တပြွတ်ပြွတ် လျှောက်နမ်းတော့တာပဲ။
အဲ့ဒီမှာ ပိုရှုပ်ကုန်တယ်။ ယောကျာ်းနဲ့ အသားချင်းတောင် မထိဖူးသေးတဲ့ အပျိုကြီး ဆရာမလေးခင်မျာ ထွန့်ထွန့်လူးတော့တာလေ။ ကယောင်ကတမ်းနဲ့ လူးလှိမ့်တဲ့အခါ ထမီက ပိုလျှောကျတဲ့အပြင် ဒူးနှစ်ချောင်းနဲ့ ကျနော့်ကိုပါ ညှပ်ထားသလို ဖြစ်ကုန်တာ။ ပါးစပ်ကလည်း အမေရေ.. အမေရေ.. တဲ့။ ကယောင်ကတမ်းတွေ လျှောက်အော်နေတယ်။ (နောင် ချစ်သူဘဝ တကယ်တမ်းရောက်လာတော့ အမေရေ.. အမေရေလို့ ကျနော်အော်အော်ပြီး စရင် ရှင်.. လူယုတ်မာ သူများသားသမီးကို ဖျက်ဆီးတာ ဆိုပြီး အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ပြီး မျက်စောင်းထိုးတတ်လာတယ် ဟဲဟဲ။ ချစ်စရာလေး)
ချက်နားတစ်ဝိုက် လျှောက်နမ်းနေရင်း ခပ်ယဉ်ယဉ်အနံ့လေးတွေပါ ရလာတော့ မရတော့ဘူး အောက်ကို ဆက်ဆင်းသွားတယ်။ အောက်က အရည်တွေ အလိုလိုအိုင်ထွန်းနေတဲ့ အပျိုကြီးဖုတ်ဖုတ် လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ကို ရှလူးပစ်လိုက်ကော ဟီဟိ။ ကောင်းထှာဗျာ။
ဆရာမလေးခင်မျာ ကိုယ်ကိုတွန့်လိမ်ပြီး ကုန်းထဖို့ ကြိုးစားတယ်။ ပေါင်ကြားထဲ လျှာကြီးထုတ်ပြီး ပလပ်ပလပ်လုပ်နေတဲ့ ကျနော့်ကျောကုန်းကို တအုံးအုံးထုတယ်။ ဘယ်ရမလဲ ဒါမျိုးဟီး။ လျက်နေရင်း ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲဖြဲလျှက်ကနေ အဖုတ်အကွဲကြောင်းထဲ လျှာကိုချွန်ပြီး ထိုးသွင်းပေးအလိုက်မှာ ဝုန်းကနဲ ကျောနဲ့အိပ်ယာပေါ် ပြုတ်ကျသွားပြီး ငြိမ်ကျသွားတယ်။ အီ.. အီ.. အီ ဆိုတဲ့ အသံပဲထွက်နိုင်တော့တယ်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တွန့်တွန့်သွားတာကလွှဲပြီး သိပ်မရုန်းတော့ဘူး။ မျှောသွားရှာပြီ။
အထဲကို လျှာနဲ့မွှေလို့ အတော်ညောင်းတော့မှ အသာလေး ပြန်ထုတ်၊ အစေ့သေးသေးလေးကို အဖုတ်ဖြဲပြီရှာတယ်။ တွေ့တာနဲ့ လျှာဖျားလေးနဲ့ ဖိဖိပေးလိုက်တယ်။ တွန့်ကနဲ တွန့်ကနဲပဲ။ တဖြေးဖြေးနဲ့ ကျနော့်ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို လှမ်းကိုင်ဆုပ်ပြီး အတင်းဆွဲခါလာတာ သတိထားမိလာတော့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲ လျက်ပစ်လိုက်တော့တယ်။ အစေ့ကို ကစားတယ်။ အကွဲကြောင်း အထက်အောက် လျှာအပြားလိုက်နဲ့ ဗြတ်ဗြတ်မြည်အောင် အဆက်မပြတ် လျက်တယ်။ လုံး၀ မခံနိုင်ရှာတော့ဘူးထင်တယ်။ ဆတ်ကနဲ ကျောနဲ့အိပ်ယာ လွှတ်ထွက်သွားတဲ့အထိ ကော့တက်သွားပြီး အားးးး ကနဲအော် ဝုန်းကနဲပြုတ်ကျပြီး ငြိမ်ကျသွားတော့တယ်။ ကျနော့်ဆံပင်တွေကို ဆွဲထားတာပါ လွှတ်သွားပြီး ပျော့ခွေခွေလေး ဖြစ်သွားတယ်။ အဲ့ဒီတော့မှ ပွဲကြမ်းထားရတဲ့ ကျနော်လည်း အမောဖြေရတော့တာပေါ့လေ ဟီး။
အသာလေး ပေါင်ကြားထဲက ထွက်၊ ကုတင်ပေါ်လှမ်းတက်ပြီး ဆရာမလေးကို ဖက်အိပ်နေလိုက်တာပေါ့။ တော်တော်ကြာတဲ့အထိ မှိန်းပြီး အိပ်နေရာကနေ မိနစ် ၂၀ လောက်နေမှ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲကနေ
မောပမ်းနွမ်းလျတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ မော့ကြည့်လာတယ်။ ဆံထုံးတွေက ပြေကျထားတော့ ဆံနွယ်ရှည်တွေ ကပိုကရိုကြားထဲ မျက်နှာလေးက ရီဝေဝေလေးရယ်။ ချစ်စရာလေးဗျ။
ဟဲ့ကောင်ချမ်းကို.. နင့်ဟာက ဘာတုန်း.. ဘာမှဆက်မလုပ်ဘူးလား မေးချင်နေကြပညီထင်တယ် ဟီဟိ။ မှန်ရာပြောသစ္စာပါဗျာ။ ဘာမှကို မလုပ်ချင်တော့ဘူး။ တကယ်ပြောတာ။ ခုနက လက်လွှန်သွားတာ။ သူပြီးအောင်လည်း လုပ်ပေးနိုင်လိုက်တော့ လူကိုကြည်နူးသွားတယ်။ (ချစ်တော့လည်း ပေးဆပ်ချင်တာပေါ့လေ ဟီဟိ)
ဒါပေမယ့် အဲ့လောက်ထိကြီး သွားလုပ်လိုက်တာတော့ မကောင်းဘူးဗျ။ ကောင်းလားမကောင်းလား ဘာဆက်ဖြစ်သလဲ ကြည့်လေ။
“ရှင် ကျမကို အထင်သေးလို့ အဲ့လောက်ထိ လုပ်ရဲတာမလား”
အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ပြီး မေးလာတယ်။
“ဟာ! မဟုတ်ပါဘူးဗျာ ကျနော် ချစ်လို့လုပ်မိတာပါ”
“ရှင် မကောင်းဘူး ကျမသိက္ခာကို မရှိတော့တဲ့အထိ အနိုင်ကျင့်တယ်”
“မဟုတ်ပါဘူးဆိုနေ.. အာဗျာ”
“မရွံဘူးလား.. သူများဟာကို အဲ့လိုလုပ်တာ ဟမ်!”
“ချစ်တော့ ဘယ်ရွံမလဲ ဆရာမလေးရာ”
“တောမှာသွားပြောချေ..။ ဘယ်နှစ်ယောက်ရှိပြီလဲ ဒီလိုလုပ်လုပ်ပြီး ဖျက်ဆီးတာ။ ပြောစမ်းပါ လုပ်ပုံကိုင်ပုံတွေက ဝါကိုရင့်နေပါပြီလေ”
“ဟာဗျာ! အဲ့လိုတော့ မပြောပါနဲ့”
“မှန်ရာပြောတော့ မခံနိုင်ရှာ ဟာဟ”
“ကျွတ်!”
“ပြောစမ်းပါ ဘယ်နှစ်ယောက်ရှိပြီလဲ”
ဝုန်း!!!
ဖက်အိပ်နေတာကနေ စိတ်တိုတိုနဲ့ ဝုန်းကနဲ ထထိုင်ပစ်လိုက်တော့ ဆရာမလေး မျက်လုံးလေးပြူးပြီး လန့်သွားရှာတယ်။ အောက်က ဖင်ပြောင်ဖြစ်နေတဲ့ ထမီလေးကို ဆတ်ကနဲဆွဲယူပြီး ကောက်ဝတ်ရင်း ထထိုင်လာတယ်။ ကျနော် စိတ်တိုသွားတာကို ကြည့်ပြီး မချိုမချဉ်ရုပ်နဲ့ ဖြစ်သွားတယ်။ ထမီဝတ်ပြီးတာနဲ့ ပြေကျနေတဲ့ ဆံပင်ရှည်ကြီးတွေကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင်ပြင်ပြီး ကုတင်ပေါ်က ဆင်းဟန်ပြင်လိုက်တယ်။
“ကျနော့်အဝတ်တွေကော”
လေသံက ခပ်မာမာရယ် ဟီဟိ။ ဖင်တုံးလုံး ကုတင်ပေါ် တင်ပလင်ခွေနေရာကနေ လှမ်းမေးလိုက်တာ ပြုံးစိစိနဲ့ အခန်းပြင်ထွက်သွားပြီး ခဏနေတော့ ပြန်ဝင်လာတယ်။ လက်ထဲမှာ မီးအိုးထိုးပြီးသား ကျနော့်အဝတ်တွေ ကမ်းပေးလာတာကို လှမ်းယူပြီး ကုတင်ပေါ်မှာတင် အင်္ကျီကို ကောက်စွပ်လိုက်တယ်။ အောက်က ဝတ်လာတာက ပုဆိုးမဟုတ်ဘူးဗျ။ ဘောင်းဘီဆိုတော့ ဝတ်ရခက်နေတယ်။ ဂွေးတန်းလန်းကြီးနဲ့ ကုတင်ပေါ်က ဆင်းဝတ်ရအောင်လည်း သူ့အရှေ့မှာကြီး ဟီးဟီး။
အံမယ် သူကလည်း ထီမထင်ဟန်နဲ့ လက်ပိုက်ပြီးတော့ကို ရပ်ကြည့်နေတာ။ ကျနော်လည်း မထူးပါဘူးဆိုပြီး ကုတင်ဟိုဖက်ကိုဆင်း ကျောပေးပြီး (ဖင်ပြောင်ကိုတော့ မြင်ချင်မြင်ပါစေတော့ဆိုပြီး) ခပ်သွက်သွက်ကလေး ကောက်ဝတ်လိုက်ရတယ်။ ဝတ်ပြီးတာနဲ့ သူ့ရှေ့ကဖြတ်ပြီး အခန်းပြင် ထွက်ဟန်ပြင်တယ်။
“ဒါက ဘယ်တုန်း!”
ဟောက်သံလေးနဲ့ မေးလာတာ။
“အိမ်ပြန်မလို့”
“သြော်! လုပ်ချင်တာလုပ်ပြီးတော့ ဒီလိုလား.. သြော် ဟော်ဟော်”
ငေါ့တော့တော့ လုပ်နေတာ။
“ခင်ဗျားက ကျနော့်ကို မိန်းမတကာကို လိုက်ဖျက်ဆီးနေတာလို့ ဘာလို့ပြောလဲ”
“မဟုတ်လို့လားရှင် မဟုတ်ရင်မနာနဲ့နေ တောက်!”
ခါးထောက်ပြီး ရပ်နေရင်း ငြိမ်သွားကြသေးတယ်။ နည်းနည်းကြာမှ
“ဆရာမလေး ခင်ဗျား ကျနော့်ကို ချစ်လား”
“အို! မချစ်ပေါင် ..။ မေးပုံလေးက ချစ်စရာလေးပါလား အထက်စီးကြီး”
ဆရာမလေးက ပြုံးစိစိ လုပ်ပြနေတယ်။
“ဒါဆိုဘာလို့ ဒီအခြေအနေထိ..”
“အို.. ကျမက ရှင့်ကို အတင်းအဓ္ဓမ ဘာများလုပ်မိလို့လဲနော်”
“မချစ်ရင်လည်း ပြီးကောဗျာ!!!!!!”
ရှူးရှူးရှားရှားနဲ့ ခြေသံခပ်ပြင်းပြင်းနင်းရင်း အခန်းထဲက ထွက်လာခဲ့မိတယ်။ အိမ်အောက်ထပ်ကို နောက်ဖေးလှေကားကနေ ဆင်းချလာတော့ ကျောင်းတက်ချိန် ရောက်နေလို့လား မသိဘူး ကျောင်းသူတွေ မရှိကြတော့ဘူး။ လူရှင်းနေလို့ ကံကောင်းသွားတယ်။ ဘောက်ဆတ် ဘောက်ဆတ်နဲ့ ခြံဝင်းထဲကနေ အပြင်ကို ထွက်လာရင်း အသာအယာ စောင်းငဲ့ကြည့်လိုက်တော့ အိမ်အပေါ်ထပ် ဝရံတာကနေ ဆရာမလေး ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်နေတာ မြင်လိုက်ရတယ်။ ကျနော့်ကို မိန်းမမှန်သမျှ လိုက်ဖျက်ဆီးနေတဲ့ ကောင်လို့ ပြောတာရယ်။ ညကတော့ သနားပြီး ချစ်သွားတာလိုလို ဘာလိုလိုလုပ်ပြီး မနက်ရောက်မှ မုန်လာဥလုပ်သွားတာရယ်ကြောင့် ဒေါဖောင်းသွားတဲ့ ကျနော် ဆတ်ကနဲပြန်လှည့်ပြီး နောက်ကိုမကြည့်တော့ပဲ ခပ်သုတ်သုတ် ထွက်လာခဲ့တယ်။
ညက အိမ်ပြန်မအိပ်တဲ့ ကိစ္စကြောင့် အိမ်ရောက်ရင် လူကြီးတွေဆူတာ ခံရပြန်ဦးမယ်။ ဒီထက်ဆိုးတာက မိန်းမတစ်ယောက်ကို အဖုတ်လျက်မိပြီးမှ မချစ်ဘူးတဲ့ဗျာ။ ဒင့်မေကလွှားတယ်လိုမှပဲ တောက်!။
————————————-
အဲ့ဒီအဖြစ်အပျက်ပြီးး နောက်ပိုင်း ကျနော့်ရူပဗဒဆရာမလေးနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ကို မဆုံဖြစ်တော့ဘူးဗျ။ ဘာလို့ဆို ဒီကြားထဲ ပြဿနာတစ်ခု တက်လိုက်သေးတာကိုး။ အဲ့ဒီခေတ်က ထုံးစံအတိုင်း လောင်းကစားဝိုင်းတွေနဲ့တွဲထားတဲ့ ဘုရားပွဲတွေက ဒီနားလုပ်လိုက်၊ ဟိုနားလုပ်လိုက်၊ ဝိုင်းကြီးပတ်ပတ် ဒူဝေဝေ ဖြစ်နေတာဆိုတော့ကာ မြို့စွန်ဘုရားပွဲပြီးတော့ မြို့အလယ်ခေါင်မှာ ထပ်လုပ်ပြန်တယ်။
တစ်ည ဖိုးတေနဲ့ကျနော် နှစ်ကောင်သား ပွဲဈေးတန်းလမ်းလျှောက်ရင်း အကြော်ဆိုင်တစ်ခုမှာထိုင် (ဆရာရွှေဘ ပါမလာတော့ လောင်းကစားဝိုင်းတွေဖက် ခြေဦးမလှည့်ဖြစ်ဘူး) ရေနွေးကြမ်းအိုးထဲ ဒိုင်လျှိုထည့်ရောင်းတဲ့ ရှမ်းကောက်ညှင်းအရက်လေးမော့ရင်း ဟိုငေးဒီငေး လုပ်နေကြရာကနေ ပြဿနာတက်ချင်တော့ ပြည်သူ့ရဲတွေက ပွဲခင်းထဲ အရက်ရောင်းတဲ့ဆိုင်တွေ လိုက်ဖမ်းရင်း ကျနော်တို့ ထိုင်နေတဲ့ဆိုင်ကို ရောက်လာပါလေရော။ အမှန်ကဗျာ ဆိုင်ပိုင်ရှင် ရှမ်းအဘွားကြီးက ပေါ်တင်ရောင်းတာလည်း မဟုတ်ရှာပါဘူး။ သူများတကာမှာ မရှိဆင်းရဲလို့ အကြော်စုံလေးနဲ့ ရှမ်းအရက်လေးကို ရေနွေးခရားထဲ ထည့်ရောင်းနေရှာတာကို အတင်းဝင်ဖမ်းတယ်။ ပြည်သူ့ချဉ်ဖတ်တွေပြီပြီ ဟိန်းလားဟောက်လားနဲ့လည်း လုပ်သေးဆိုတော့ အဘွားကြီးခင်မျာ တုန်တုန်ရီရီနဲ့ ဖြစ်နေရှာတာ။ မအေဘေးတွေက ဆက်ကြေးပေးထားတဲ့ ဆိုင်တွေကြတော့ ရောင်းချင်သလိုရောင်း မဖမ်းဘူးလေ။ ကျနော်လည်း စပ်မြင်ကတ်ကတ်နဲ့ မေးလိုက်တယ်။
“ဟရောင်! မင်းတို့ ပွဲဈေးထဲ အရက်ပေါ်တင်ရောင်းနေတဲ့ ရဲသက်သာ ရံပုံငွေဆိုင်ကိုကော ဝင်ဖမ်းပါလား။ ရီးပဲကွာ သူများက မရှိဆင်းရဲလို့ ဒါလေး ရောင်းစားနေတာကြတော့ ဒုက္ခလာပေးနေတယ်”
လို့ အဲ့လိုလည်းပြောလိုက်ကော “စမူဆာ” ဆိုတဲ့ နယ်ထိန်းနဲ့ သူ့တပည့်ရဲနှစ်ကောင်က ဗြူးဗြဲလာလုပ်ကော။
“ဘာကောင်တွေလဲကွ ဝတ္တရားနှောက်ယှက်မှုနဲ့ ဖမ်းလိုက်ရမလား”
“ဖမ်းရဲရင် လာဖမ်းလေ”
ဆိုပြီး ပြန်ပြောလိုက်တော့ အနားကပ်လာတယ်။ လက်ထိပ်တွေဘာတွေ ထုတ်နေတုန်းပဲ ရှိသေးတယ် ဂွပ်ကနဲ အသံနဲ့ ရဲတစ်ကောင် ငိုက်ကျသွားကော။ (ဟိုကောင် ဖိုးတေက ဘာမပြောညာမပြော ခွေးခြေခုံနဲ့ မျက်ခွက်ကို ဖြတ်ရိုက်လိုက်တာကိုး အဟီး။ ကိုယ့်လူကလည်း လက်က အဲ့လိုမြန်တာ)
ကျနော်ကလည်း စကားများနေကတည်းက မသိမသာ ချွတ်ထားတဲ့ ခါးပတ်နဲ့ (ခါးပတ်ခေါင်းက ကြေးနီသတ္တုခေါင်း) ကျနော့်ဆီပြေးလာတဲ့ “စမူဆာ” ရဲ့ နားထင်ကို ဖျောင်းကနဲ ချပစ်လိုက်တယ်။ ဆက်ပြီး နှစ်ယောက်နှစ်ယောက်ချင်း ဖုန်းဒိုင်းဂွမ်းနေတဲ့အချိန်မှာ ကျန်တဲ့ရဲတစ်ကောင်ကတော့ ထွက်ပြေးသွားရော။ လုံးထွေးသတ်ပုတ်ရင်း ဆိုင်ထဲကနေ ပွဲလမ်းမပေါ်ထိ ရောက်လာတယ်။ လူတွေကလည်း ဝိုင်းအုံပြီးတော့ကို အားပေးနေတာ အဟီး။
သိပ်မကြာလိုက်ဘူး ထွက်ပြေးသွားတဲ့ ရဲနဲ့အတူ ရဲတွေ အုပ်လိုက်ကြီး ရောက်လာတယ်။ ဘာပြောကောင်းမလဲ သူရဲကောင်းနှစ်ကောင် ကောင်းကောင်း အဘေခံရတော့တာပေါ့။ တိုတိုပြောရရင် လက်ထိပ်တန်းလန်းနဲ့ ရဲစခန်းထဲ ပါသွားတယ်။ အချုပ်ထဲရောက်တော့မှ စိမ်ပြေနပြေဗျင်းတာ ခံရတော့တာပဲ။
ည ၁၂ နာရီလောက်မှ ကယ်တင်ရှင် ရောက်လာတယ်။ လူလည်း သေကောင်ပေါင်းလဲ ဖြစ်နေပြီ။ အဲ့ဒီခေတ်မှာ တန်ခိုးအတော်ထွားစပြုလာတဲ့ အမ်အိုင်က အကောင်တစ်ကောင် လာထုတ်သွားတာဗျ။ ကျနော်နဲ့ ဘယ်လိုပတ်သက်နေသလဲ ဆိုတော့ကာ အဲ့ဒီအရာရှိက ဖဲတော်တော်ရိုက်တော့ ဖဲဝိုင်းတကာလှည့်နေတဲ့ ချာတိတ်လေးကျနော့်ကို အတော်ခင်တာကိုး။ သူ့ဖာသူ ခရီးသွားဟန်လွှဲ ညသန်းခေါင်တရေးနိုး ပွဲခင်းထဲ မုန့်လာစားရင်း သူ့ဖဲရိုက်ဖော်ရိုက်ဖိုက် သတင်းကြားတော့ မနေနိုင်ပဲ လိုက်လာတာဆိုလား ဟီးဟီး။
ခင်ဗျားတို့သိတဲ့အတိုင်းပဲ အဲ့ဒီအဖွဲ့က ဘယ်သူ့မှ လူမထင်တဲ့ အချိန်ဆိုတော့ သူနဲ့သူ့လူတွေ ဝင်လာတာနဲ့ ရဲတွေလည်း နေစရာကိုမရှိဘူး ပျာယာခတ်နေတာပဲ။ စခန်းမှူးကအစ xင်ခံ တော့မယ့် မျက်နှာနဲ့။ အချုပ်ခန်းထဲက ဖူးယောင်ပြီး ထွက်လာတဲ့ ကျနော်နဲ့ ဖိုးတေကလည်း ထီမထင်ဟန်နဲ့။ (အားကိုးအားထား ရသွားပြီကိုး ဟဲဟဲ)
အပြင်ရောက်တာနဲ့ ခုနက လူအုပ်နဲ့ ဝိုင်းရိုက်ထားတဲ့ မအေဘေးရဲတွေကို တစ်ယောက်ချင်းထိုးမယ် လာလေ ဟေ့ကောင်တွေ ဘာညာပေါ့။ နယ်ထိန်း “စမူဆာ” ကိုလည်း အင်္ကျီရင်ဘတ်ဆွဲပြီး
“ဟေ့ကောင် မင်းငါတို့နဲ့ အပြင်မှာ မျက်နှာချင်းဆိုင် တွေ့လို့ကတော့ အသေပဲ”
ဆိုပြီး ကြိမ်းဝါးခဲ့သေးတာ ဟီဟိ။ တိုတိုပြောရရင် အဲ့ဒီ ဟိုလေးတကြော် ပြဿနာကြောင့် အိမ်ကလူကြီးတွေက အပြင်မထွက်ရဆိုပြီး အမိန့်ချလိုက်တော့ ပြင်ပကမ္ဘာနဲ့ အဆက်အသွယ်ပြတ်ပြီး ခြေငြိမ်လိုက်ရတယ်။ စတာလင်နစ် ကြီးဒေါ်တွေရဲ့ “သံကန့်လန့်ကာ” အောက်က ပြည်သူလေး မောင်ဖိုးသက်ပေါ့ ဟီး။
တစ်လလောက်ထိ ခြေငြိမ်ပြီး အိမ်မြဲနေရတော့ ဆရာမလေးကိစ္စကလည်း ကိစ္စပြတ်သလိုလို ဘာလိုလို ဖြစ်နေရော။ အိမ်အလုပ်တွေဘာတွေ နည်းနည်းပါးပါး ကူလုပ်ပြလာတော့ အောက်ပတ်စ်ကလေးဘာလေး နည်းနည်းရပြီး အပြင်ကို ဟိုခိုင်းဒီခိုင်း ပြန်လွှတ်စပြုလာတယ်။
တစ်ရက်တော့ လမ်းမှာ ကျော့ကျော့မော့မော့စတိုင်နဲ့ စက်ဘီးလေးနင်းလာတဲ့ ဆရာမလေးနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆုံရောဆိုပါတော့။ ဖျတ်ကနဲမြင်တာနဲ့ ကျနော့်ကို ပြုံးပြလာတယ်။ ကျနော်လား ချက်ချင်း မိုးပေါ်ကို မော့ကြည့်ပစ်လိုက်တာ အဟိ။ ကောင်းကင်ထဲက မိုးတိမ်တွေကို စိတ်ဝင်စားနေတာလိုလို ဘာလိုလိုပေါ့လေ။ ( မာနကြီးချက်များ ပြောပါတယ် ) ဟုတ်တယ်လေဗျာ။ သူပြောသလိုဆို ကျနော်က မိန်းမတကာကို အဖုတ်လိုက်လျက်နေတဲ့ကောင်ဆိုတာကိုး။ ပတ်ကိုမပတ်သက်ချင်တော့ဘူး။ ရေလည်တင်းနေတာ။
နောက်တစ်နေ့ ကျနော်ကိုယ်တိုင် ကျူရှင်သွားအပ်ထားပေးတယ်ဆိုတဲ့ ဖိုးထွေးဆိုတဲ့ ချာတိတ် ရောက်လာတယ်။
“ကိုဖိုးသက်! ဆရာမက ခဏလာခဲ့ပါတဲ့”
ဆိုပြီး လာခေါ်ရော။
“ဟရောင် ရှုပ်ရှုပ်ရှက်ရှက်ကွာ၊ ရီးမှမလာဘူးလို့ ပြောလိုက်”
ဆိုပြီး အော်လွှတ်လိုက်တယ် ဟိဟိ။ ညနေစောင်းတော့ ဒီကောင်ထပ်လာတယ်။
“ကိုဖိုးသက်! ဆရာမကပြောတယ်။ ဆဲတာတော့ ဘယ်ကောင်းမလဲတဲ့။ အဲ့လိုတော့ မရိုင်းစိုင်းပါနဲ့တဲ့”
ဆိုပြီး လာပြောရော။ (တကယ့်ကောင်ဗျာ ရီးမှမလာဘူး ဆိုတာကို အတိအကျ ပြန်သွားပြောသတဲ့။ တကယ့်ကလေး ဟားဟား)
“မင်းလည်း တကယ့်ကောင်ပဲကွာ”
ဆိုပြီး ထိုင်ရယ်နေမိတယ်။ ကံဆိုးချင်တော့ ဒီကောင် အဲ့လိုလာပြောနေတဲ့အချိန် ဘေးမှာ ကိုရွှေဘ ရှိနေတယ်ဗျ။
“ဘာတွေလဲကွ လုပ်စမ်းပါဦး”
ဆိုပြီး အင်တာဗျူးတော့တာပဲ။ ချာတိတ်ကို ပြန်လွှတ်လိုက်ပြီး ဇာတ်စုံခင်းပြရတော့တာပေါ့။ ဆရာသမားက တဟီးဟီးနဲ့ ရယ်တော့တာပဲ။ ကိုရွှေဘက
“ချိုမေက ငါတို့နဲ့ ဆယ်တန်းတုန်းက အတူတူကွ။ အနေတည်သလောက် မာနက ခပ်ကြီးကြီးရယ်။ ယောကျာ်းတွေနဲ့လည်း ခပ်ကင်းကင်းပဲဟ”
ကျောင်းနေဖက်လိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ မသာကြီး သူဖြင့်ဆယ်တန်းကို ၄ ခါလောက်ကျတာကိုတော့ ထည့်မပြောဘူး။
“သူ့ဖာသူ ဘာဖြစ်ဖြစ်လေ။ ကျနော့်ကိုပြောပုံက ကောင်းသလားဗျ”
“ဟ! မင့်လုပ်ပုံကိုလည်း ကြည့်ဦးလေ။ သူများအခန်းကို ကျော်ဝင်..၊ ဟိုကသနားလို့ ပြန်ကြိုက်မလိုလုပ်ရုံရှိသေး အဖုတ်လျက်ပစ်ရတယ်လို့ ..။ ဟကောင် ဟိုကအရှက်အကြောက်ကြီးတဲ့ ဆရာမလေးကို မင်းလုပ်ပေါက်က ဟုတ်မှမဟုတ်တာပဲ ခွီး”
“ကျနော်လည်း သူအပါအဝင် နှစ်ယောက်ပဲ လျက်ဖူးတာကို.. သူပြောသလို မိန်းမတကာ လျှောက်လျက်တာတော့ မဟုတ်ပါဘူး ဟဲဟဲ..”
“ဒီမှာတင် အဖြေပေါ်နေပြီလေ။ သူပြောတာလည်း မမှားပါဘူး။ မင်းလည်း ကောင်းတဲ့ကောင်မှ မဟုတ်ပဲ။ ရှက်ရမ်းရမ်းမနေနဲ့ မအေဘေးလေး”
“ဟီးဟီး”
“မင်းလို ကလေကဝကောင်ကို ဒီလောက်ထိ လိုက်လျောတာ တော်လှပြီ..။ လူကြီးလူကောင်းတွေ လာကမ်းလှမ်းတာတောင် သူက အပျိုကြီးပဲလုပ်မှာဆိုပြီး ငြင်းတာဆိုလား။ သောက်ကြီးသိပ်ကျယ်မနေနဲ့ ဟုတ်ပြီလား။ ခေါ်နေတာ သွားတွေ့လိုက်”
“အို! မသွားဘူး”
“စပ်မြင်ကတ်တာကွာ။ မင်းကိုမင်း ဇာတ်လိုက်မင်းသား မှတ်နေသလား။ သောက်ရူး မသွားလဲနေကွာ လခွေးပဲ”
အဲ့ဒီလိုပဲ နေလာလိုက်တာ နောက်ထပ် ၃-၄ ရက်လောက်နေတော့ ဇာတ်လမ်းထဲ ရေးခဲ့တဲ့အတိုင်းပဲ ဟိုချာတိတ်လေး ဖိုးထွေးက ဂွင်ဆင်လာပြန်တယ်။
“ကိုဖိုးသက် ရေစက် ပျက်နေလို့ လိုက်ပြင်ပေးပါ”
“မင်းအိမ်က ရေစက်လား”
“မဟုတ်ဘူး ကျနော့်အသိအိမ်က”
ကျနော် သိတာပေါ့ဗျာ။ ဘာဆိုတာ ဟဲဟဲ။ ဒါပေမယ့် ခပ်တည်တည် ရှုတင်းတင်းနဲ့ ဂွအိတ်ကလေးဆွဲပြီး လိုက်သွားလိုက်တယ်။ ဒေါ်ခင်ချိုမေ့ အိမ်ရှေ့ရောက်မှ
“ဟရောင်.. မင့်ဟာက ဘာလဲကွ”
ဆိုပြီး ဟောက်လိုက်သေးတာ။
“ဆရာမက အမှန်တိုင်းမပြောပဲ ခေါ်ခဲ့ဆိုလို့ပါဗျာ။ ကျနော်လည်း ခင်ဗျားတို့ကြားထဲမှာ စိတ်ညစ်လာပြီ”
ဆိုပြီး ခေါင်းကုတ်ဖင်ကုတ် ဖြစ်နေရှာတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ ကျစ်ဆံမြီးအရှည်ကြီး တရမ်းရမ်းနဲ့ ဆရာမလေး ပြေးထွက်လာတယ်။
“စက်ဆရာ ပါလာပြီကိုး။ ကဲ သားဖိုးထွေး ကျောင်းသွားတော့”
ဆိုပြီး ဟိုချာတိတ်ကို နင်လွှတ်လိုက်ကော။ ဟိုကောင်လည်း ဒိုးသွားကော.. မချိုမချဉ် ဆရာမလေးက
“စက်ဆရာလေး ခြံထဲကြွပါရှင့်”
တဲ့။ ကျနော်လည်း ခပ်တည်တည်နဲ့ ခြံထဲလိုက်သွားတယ်။ မျက်နှာက ခပ်မာမာပဲ ဟဲဟဲ။ ရေတွင်းဘေးက ရေစုပ်ပန့် လေမလုံတာကို ထိုင်ပြင်နေတာကို ဘေးကနေ ထိုင်ကြည့်ရင်း မထိတထိတွေ လာပြောနေတာဗျ။ အသံလွင်လွင်လေးနဲ့ အူမြူးနေတာ ကျနော့်မှာ အံ့သြလို့။ မျက်နှာတင်းတင်းနဲ့ အပျိုကြီးပေါက်စ ဆရာမလေးက မြီးကောင်ပေါက်မလေးလို လုပ်နေတာကိုး။ ကျနော်လာမှာမို့လို့လား မသိဘူး ရေမိုးချိုး သနပ်ခါးပါးကွက်ကလေးနဲ့ မွှေးမွှေးပျံ့ပျံ့ လှတပတလေးနဲ့ ချစ်စရာလေးဖြစ်အောင် စတိုင်က ထုတ်ထားသေးတာ။ အမှန်အတိုင်းပြောရရင် လူက စိတ်ကိုလှုပ်ရှားနေပေမယ့်လို့ ဟန်ကိုယ့်ဖို့ဆိုတာလို မျက်နှာကိုတင်းထားပြီး သေချာကိုမကြည့်ပဲ မျက်နှာလွှဲပြီး လုပ်စရာရှိတာ လုပ်နေလိုက်တယ်။ ရေစက်လည်းကောင်းသွားကော
“ဟာ.. ရေလာပြီ၊ တော်လိုက်တာနော်”
ဘာညာနဲ့ လာပလူးနေသေးတယ်။ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ဂွတွေသိမ်းပြီး ထပြန်ဖို့လုပ်တော့
“စက်ပြင်ခ ဘယ်လောက်ကျတုန်း”
တဲ့။
“ကျုပ်က ပိုက်ဆံနဲ့ ပြင်စားတာ မဟုတ်ဘူးဗျ”
လို့ ခပ်တင်းတင်း ပြန်ပြောလိုက်တယ်။
“သြော်! ဟုတ်သားပဲ။ အပျော်စက်ပြင်တာ.. ပရော်ဖက်ရှင်နယ် ဖဲသမားဆိုတာ မေ့နေတယ်”
တဲ့။ ငါ့ကို လာရိပြန်ပြီဆိုပီး စိတ်ကတိုတိုနဲ့ လက်ညှိုးငေါက်ငေါက်ထိုးပြီး ရန်ထောင်မလို့
“ခင်ဗျား!!!”
ဆိုပြီး ပြောလိုက်ကာရှိသေး ထိုးထားတဲ့ ကျနော့်လက်ညှိုးကို အတင်းဖမ်းဆုပ်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းပေါ် လက်ညှိုးလေးတင်ပြီး “ရှူးးး” တဲ့။ (မျက်လုံးလေးပါ ပြူးပြလာတာ။ ကျနော်လည်း ချစ်စရာမျက်နှာပေးလေး မြင်ရတော့ ဆက်မအော်ပဲ ရပ်သွားတယ်) ပြီးတာနဲ့ ကျနော့်လက်ကိုဆွဲပြီး မီးဖိုခန်းထဲ ခေါ်သွားတယ်။ ငှက်ပျောထောပတ်ကြော်နဲ့ ကော်ဖီတွေပြင်ထားတာ ကျွေးတယ်။ ရေလည် စားကောင်းတယ်ဗျာ။
ကျနော် ဗိုက်ဆာဆာနဲ့ အားရပါးရ စားနေတာကို ပြုံးပြီး ရပ်ကြည့်နေတယ်။ ပလုတ်ပလောင်းနဲ့ စားပြီးတာနဲ့ ကော်ဖီမွှေးမွှေးလေးမော့ရင်း ကျနော်လည်း ပြန်ပြုံးပြလိုက်မိတော့ စကားစလာတယ်။
“စားလို့ကောင်းလား ကိုဖိုးသက်လေး”
“အရမ်းကောင်းတယ်ဗျ”
“နောက်ကော စားချင်သေးလား”
“ဝသွားပါပြီ ဗိုက်ကိုအင့်နေတာပဲ”
“ဟင့်အင်း! ချိုပြောတာ နောင်တသက်လုံး အခုလို လုပ်ကျွေးတာမျိုး စားချင်လားလို့ မေးနေတာ”
ပြောရင်း အောက်နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းကိုက်ပြီး မချင့်မရဲဟန်လေး ဖြစ်နေပြန်တယ်။
“ဟုတ်!”
“ကိုဖိုးသက်လေးကို ရှင်ချစ်တယ်ဆိုတဲ့ မိန်းမက မဆိုးမမိုက်ရဘူးလို့ ပြောရင် လိမ္မာပြီး ပြောစကား နားထောင်မှာလား”
“ထောင်မှာပေါ့ဗျာ”
ကျနော် ရင်တွေခုန်လာတာ အရမ်းပဲဗျာ။
“ကတိပေးရဲလား ကဲ!”
“အို ဘာလို့မပေးရဲရမှာလဲ… ပေးတယ်ဗျာ”
“ဒါဆို ကိုဖိုးသက်လေးကို ချို.. ချို ချစ်တယ်…”
အဲ့လိုလည်းကြားကော ထမင်းစားပွဲမှာထိုင်ပြီး ကော်ဖီမော့နေရာကနေ ကျနော် ဆတ်ကနဲထရပ်၊ မတ်တပ်ရပ်လျှက် လက်ကလေးပိုက်နေတဲ့ ဆရာမလေးကို အားရပါးရ ဆွဲဖက်ပစ်လိုက်တော့တာပဲ။ ကျစ်ဆံမြီးအရှည်ကြီးနဲ့ ပါးကွက်ကြား ဆရာမချောချောလေး ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲမှာ မြုပ်သွားတဲ့အထိ အတင်းဖက်ပစ်လိုက်တာပေါ့။ ပျော်ထှာဗျာ။ အမလေး အဲ့ဒီတော့မှ
“ကိုဖိုးသက်လေး မကောင်းဘူးသိလား။ ချို့ကို ချစ်တယ်လို့လည်းပြောသေး ပစ်ပြေးသွားတယ်။ ချို ဘယ်လောက်ဝမ်းနည်းခဲ့ရလဲ ရှင်လေးသိလား”
ဆိုပြီး ကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ် မျက်နှာအပ်ပြီး ငိုပါလေရောလား ဆရာတို့ရယ်။ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း တသိမ့်သိမ့် တုန်နေတာပဲ။ ရေလည်ဝမ်းနည်းနေရှာတာ ဟီဟိ။ အီဖေကိုယ်ကလည်း..
ဆောရီးပါ ဆရာမလေးရာ။ ကျနော် စိတ်တိုလို့သာ ရှောင်နေရတာ ရင်ထဲမှာတော့ ဘာပြုပါတယ် ညာပြုပါတယ်ပေါ့။ ကိုင်း! တိတ်တော့ ပါးကွက်တွေ ပျက်ကုန်ပါပြီ ငါ့ဆရာမလေးက ကလေးပေါက်စလေးကြနေတာပဲ ဘာညာနဲ့ ပါးပြင်ပေါ်က မျက်ရည်တွေကို ကျနော်ပါးနဲ့ပွတ်ပြီး သုတ်ပေးပစ်လိုက်တယ်။ မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး ငြိမ်ခံနေရှာတဲ့ မျက်နှာဖူးဖူးလေးကို လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်နဲ့ ညှပ်ထားရင်း တဆတ်ဆတ် တုန်နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းရဲရဲလေးကိုပါ ပလွတ်ကနဲ စုပ်နမ်းပစ်လိုက်တယ်။ ခြေဖျားထောက် ခါးလေးကော့ပေးလာတော့ ခါးကျင်ကျင်လေးကိုပါ သိုင်းဖက် ကျောပြင်လေးကိုပါ ပွတ်ပေးနေမိတာပေါ့။ ပတ်ဝန်းကျင်ကလည်း ခြံနဲ့ဝန်းနဲ့ ဆိုတော့ လေအဝှေ့မှာ သစ်ပင်တွေဆီက သစ်ရွက်တွေလေတိုးတဲ့အသံ တရှဲရှဲကလွှဲပြီး တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေတော့ လုံးဝရိုမန့်တစ်ပဲ။ ဒန်ဒန့်ဒန် ပေါ့ဗျာဟီဟိ။
—————————————
မီးဖိုချောင်ထဲမှာ အချစ်နလံထနေကြတဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေးနဲ့ သူချစ်တဲ့ကောင်ဆိုးလေး ဖိုးသက် (ပြောရတာ အရသာရှိလိုက်ထှာ ဟိ)
အပေါ်မှာရေးခဲ့တဲ့ အခြေအနေအတိုင်းဆို ရေလည်ရိုမန့်တစ်နေကြပြီဆိုတော့ တွယ်များတွယ်ကြတော့မလားလို့ ခင်ဗျားတို့ တွေးမိပြီး မျှော်နေကြမယ်နဲ့တူတယ်။ တကယ်တမ်းက မတွယ်ဖြစ်ဘူးဗျ။ (ဟာ.. ဒင့်မေဂလွှား အဟုတ်မှတ်ပြီး စောင့်ဖတ်နေတာ မအေဘေးချိုကန်း) ဒါက အောဇာတ်လမ်း ရေးနေတာမှ မဟုတ်တာ ညီအစ်ကိုတို့ရာ။ ချစ်ကိုယ်တွေ့ပါဆိုနေမှပဲ ဟီးဟီး။ ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ သူ့အခန်းထဲ ကျော်ဝင်ပြီး အဖုတ်လျက်ပစ်ခဲ့တာကတော့ မှန်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အခုမှ အချစ်ဇာတ်လမ်းက စရတာကိုးဗျ။
တကယ်တမ်းပြောရရင် ဘာမှတောင် မဘာရသေးဘူး။ ဘယ်လိုလုပ် အုပ်တဲ့အဆင့်ထိ ရောက်မှာတုန်းလို့။ ခင်ဗျားတို့လို သူလိုငါလို သမီးရည်းစား စဖြစ်ကြတဲ့ အခြေနေလိုပါပဲ။ ပွေ့ဖက်ထားပြီး ကတုန်ကယင်တွေ ဖြစ်နေခဲ့ကြတာနဲ့တင် လူက ကျေနပ်နေပြီလေ။
နမ်းတာတော့ နမ်းတာပေါ့။ ကိုယ်လုံးအိအိလေးကို အတင်းပွေ့ဖက်တာ၊ နဖူးပြောင်တင်းတင်းလေးကို ပါးနဲ့ပွတ်တာ၊ ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို ဆရာမလေးက အမြတ်တနိုး တရွှတ်ရွှတ်နဲ့ နမ်းတာလောက်နဲ့တင် ကျေနပ်နေကြတာပေါ့။ လက်ဖဝါးချင်းကပ်ထားပြီး ဆုပ်နယ်ကြ၊ သူ့လက်မောင်းအိုးဖြူ အိအိလေးတွေကို စိတ်ယားနေတဲ့ ကျနော်က ဆွဲဆွဲပြီး ဆတ်ကနဲကိုက်၊ သူက လန့်ပြီးအော်၊ ကျမရဲ့ ကိုဖိုးသက်လေးက ပြုံးလိုက်ရင် ချစ်စရာလေးရှင်လို့ ခပ်တိုးတိုး ရှက်ဝဲ၀ဲလေးပြောရင်း (သည်းခံကြပါ ခင်ညာ) ကျနော့်ပါးနှစ်ဖက်ကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်မွှေး (ကျနော့်နှုတ်ခမ်းကို သူမနမ်းရဲဘူးဗျ ရှက်နေပုံရတယ်)၊ ကျနော်ကလည်း ပွဲဈေးမှာ မိုးပျံပူပေါင်းဝယ်ပေးဖို့ ပူဆာတာရလာတဲ့ ကလေးပေါက်စလေးလို အဟိအဟိနဲ့ ပြုံးပျော်နေတာပေါ့ဗျာ။ ဒါနဲ့ပဲ ကျောင်းဆင်းချိန်ရောက်လာတော့ သူ့တပည့်မလေးတွေ ပြန်လာခါနီးပြီမို့ မခွဲချင်ခွဲချင်နဲ့
“ကိုဖိုးသက်လေး ပြန်တော့နော်”
ဆိုပြီး ပြောလာရော။ ပြောတာပြောနေတာ ကျနော့်ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးထဲ ပါးလေးအပ်ပြီး အတင်းဖက်ထားတာကိုတော့ မလွှတ်ဘူးရယ်။
“ပြန်ချင်ဘူး ဆရာမလေးရာ”
လို့ စူပုပ်ပုပ်မျက်နှာနဲ့ ပြောလိုက်တော့
“လိမ္မာပါတယ်ကွာ။ ချိုလည်း ဘယ်ပြန်လွှတ်ချင်ပါ့မလဲ။ ခဏနေရင် တပည့်မတွေ ပြန်လာတော့မှာဟ”
ဆိုပြီး မျက်နှာလေးက ခပ်ပျက်ပျက် ဖြစ်သွားရှာတယ်။
“ဒါဆိုလည်း ပြီးကောဗျာ”
လို့ ပြောရင်း ဆရာမလေးရဲ့ ခါးကျင်ကျင်လေးကို ခပ်တင်းတင်းဖက်ရင်း နှုတ်ခမ်းနီရဲရဲလေးကို အားရပါးရစုပ်ပြီး နမ်းပစ်လိုက်တာ အကြာကြီးပဲ။ အားရသွားမှ နှုတ်ခမ်းချင်းဆက်ထားတာ လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။
“မောလိုက်တာ ကိုဖိုးသက်လေးရာ။ ချို ဒူးတွေမခိုင်တော့ဘူး။ ရှင်လေး တော်တော်ဆိုး”
လို့ပြောရင်း ရင်ဘတ်ကို မနာအောင် ထုလာတယ်။ အဲ့ဒီ ရှက်ဝဲ၀ဲရင်ဖိုနေတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ မျက်နှာပေးလေးကို အခုထိတောင် မြင်ယောင်နေမိပါသေးတယ်ဗျာ။
ဒါနဲ့ပဲ ပြုံးပျော်နေတဲ့ ကျနော် အိမ်ကို ဘယ်လိုပြန်ရောက်လာမှန်းတောင် မသိပါဘူး။ မယုံနိုင်စရာ အခြေအနေကြီးကိုးဗျ။ တစ်မြို့လုံးသိတဲ့ မျက်နှာထားတင်းတင်း ရူပေဗေဒဆရာမ ချောချောတောင့်တောင့် ဖြောင့်ဖြောင့်လေးက ကိုယ့်ရည်းစား ဖြစ်နေပြီလေ။
ငါ့လခွေး ချမ်းကိုရာ မင်းဟာကြီးက ဇာတ်မျှောကြီး ဘာမှလည်း မပါပါလားလို့ ကလော်ဆဲချင်နေကြပြီလား ညီအစ်ကိုတို့။ လာမယ်လေဗျာ။ ဇာတ်ကြမ်းတွေလာတော့မှာ ခဏစောင့်။
နောက်ရက်တွေမှာ နေ့လည်တစ်နာရီ ကျောင်းတက်ခေါင်းလောင်းသံကိုပဲ နားစွင့်နေတော့တာဗျ။ ဆရာမလေးရဲ့အိမ်က ကျောင်းသူတွေ နေ့လည်စာထမင်းပြန်စားပြီး ကျောင်းပြန်သွားတဲ့ အချိန်လေ။ နေ့လည်တစ်နာရီထိုးတာနဲ့ အီဖေကိုယ်တို့က လှစ်ကနဲ ပျောက်သွားတော့တာပဲ။ ဆရာမလေးအိမ်ကို ပြေးတာလေ။ သုံးနာရီဆယ့်ငါ့း ကျောင်းဆင်းချိန်အထိ အဲ့ဒီမှာသွားပြီး ရင်ဖိုစရာ သမီးရည်းစားသဘာ၀ အတို့အဆိတ်လေးတွေ သွားသွားလုပ်နေတော့တာပေါ့။
ပထမပိုင်းရက်တွေမှာတော့ ဖက်တာနမ်းတာလောက်နဲ့တင် ပွဲက ပြီးပြီးသွားတယ်ဗျ။ ရှေ့ဆက်ပြီး မတိုးရဲသေးဘူး။ ဟိုအဖုတ်လျက်လိုက်ကတည်းက ကိုယ့်ကိုပြောထားတာဆိုတော့ လန့်နေတာကိုး အဟိ။ နေ့လည်နေ့ခင်း သူလုပ်ကျွေးတဲ့ သားရည်စာ မုန့်လေးတွေစား၊ ကော်ဖီသောက်၊ ပွေ့လိုက်ဖက်လိုက် လုပ်တာနဲ့တင် သက်ပြင်းတွေချချပြီး ပြန်လာရတာချည်းပဲ။ ဂွေးတော့ နည်းနည်း အောင့်တောင့်တောင့်ပေါ့လေ ဟီး။
ဒီလိုနဲ့ တစ်ရက် ကျနော်ရောက်သွားတဲ့အချိန် ဆရာမလေး ရေမိုးချိုးအဝတ်တွေလျှော်ပြီး ခြံထဲက ကြိုးတန်းမှာ လှန်းနေတဲ့ အချိန်ဗျ။ သိတဲ့အတိုင်း ထမီရင်ခေါင်းလျားလေးနဲ့ ရေတွေက စိုထားတော့ ကိုယ်လုံးက တင်းတင်းရင်းရင်းလေး။ ဒီကကောင် ရေလည်ဖီးလ်ဖြစ်လာတာပေါ့။ မီးတောက်တော့မတတ် မျက်လုံးတွေနဲ့ ထိုင်ကြည့်နေတာ ဟီး။
သူလည်း ရိပ်မိပုံရတယ်ဗျ။ ကျနော် ခေါ်တောတစ်ထောင်အားနဲ့ စိုက်စိုက်ကြည့်နေတာကို မျက်လွှာလေးချ အောက်နှုတ်ခမ်းလေး ကိုက်ပြရင်း ကိုဖိုးသက်လေးနော် ကိုဖိုးသက်လေးနော်နဲ့ အော်အော်ငေါက်နေတာ ဟီဟိ။ မထူးတော့ဘူးဆိုပြီး ဉာဏ်ဆင်တော့တာပေါ့။
“ဆရာမလေး ကျနော့်ကို ကော်ဖီဖျော်တိုက်ပါ”
လို့ ပြောလိုက်တော့
“ခဏလေးကွာ ရေချိုးပြီးစ ထမီရင်ခေါင်းလျားမို့ အိမ်ပေါ်တက်ပြီး အဝတ်လဲဦးမယ် စောင့်ဦး”
“ဟင့်အင်း အခုဖျော်တိုက် အရမ်းဆာနေပြီ”
“ဟွန်း!”
ဆိုပြီး အဝတ်ဇလုံအလွှတ်ကလေးကိုင်ပြီး မီးဖိုချောင်ထဲ ဝင်သွားရော။ အနောက်ကနေ အသာလေး လိုက်သွားတဲ့ ကျနော်ကတော့ ထမီရေစိုအောက်က လှုပ်လီလှုပ်လှဲ့ တင်ပါးအိစက်စက် ထွားထွားကြီးကိုကြည့်ပြီး ဂလုဂလုပေါ့။ မီးဖိုခန်းထဲရောက်သွားကြတော့ ကော်ဖီနှပ်ဖို့ပြင်နေတဲ့ ထမီရင်ခေါင်းလျား ဆံပင်ဘီးဆံပတ်ကြီးနဲ့ ဆရာမချောချောလေးကို အသာလေး အနောက်ကနေ ပြေးဖက်လိုက်တယ်။
“ဟာကွာ!”
လို့ တစ်ခွန်းပဲ အော်နိုင်တယ်။ တစ်ကိုယ်လုံး တွန့်တက်သွားရော။ အောက်က မာန်ဖီနေတဲ့ ကျနော့်ဒုံးပျံနဲ့ ပထမဆုံးအကြိမ် အနောက်ကနေ တင်ပါးကို ထောက်လိုက်တာကိုး။ အော်တာအော်တယ် တွန်းတာတွေ ရုန်းတာတွေ မလုပ်ဘူးဗျ။ အနောက်ကနေ အဲ့လို အထောက်ခံထားရတဲ့အပြင် ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ကွာဆိုပြီး ဂျိုင်းအောက်ကနေ လက်နှစ်ဖက်နဲ့လျှို တစ်ခါမှ မထိဖူးမကိုင်ဖူးသေးတဲ့ ချိုဗူးနှစ်လုံးကိုပါ ထမီရင်ခေါင်းလျားပေါ်ကနေ အုပ်ကိုင်ပစ်လိုက်တယ်။ ဘီးဆံပတ်ထုံးထားလို့ ပြောင်ရှင်းရှင်းလေးဖြစ်နေတဲ့ လည်တိုင်ကျော့ကျော့ ဖြူဝင်းဝင်းလေးကိုပါ နှုတ်ခမ်းနဲ့ ရွရွလေးတွေ လျှောက်ဖိနမ်းပစ်လိုက်တော့ အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းလာရော။
ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲ မျက်နာချင်းဆိုင်ဖြစ်သွားအောင် ဆရာမလေးရဲ့ ကိုယ်လုံးကို ဆွဲလှည့်ပစ်လိုက်တော့ တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ အောက်နှုတ်ခမ်းကို သွားနဲ့ အတင်းဖိကိုက်ထားတဲ့ ရီဝေဝေ မျက်နှာချောချောလေး။ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်ပစ်လိုက်တယ်။ ဒူးကိုနည်းနည်းကွေးပြီး (ကျနော်က ပုဆိုးဝတ်ထားတာဆိုတော့ ဒုံးပျံက အတော်ထောင်ထွက်နေတာ) အဖုတ်နေရာလောက်ကို စိတ်မှန်းနဲ့မှန်းပြီး ကပ်ဆောင့်လေး ဆောင့်ထိုးပေးနေလိုက်တယ်။ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း လုံး၀မထိဖူးသေးတဲ့ ရေစိုထမီအောက်က တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းအိအိကြီးတွေကို စုံကိုင်ပြီး အတင်းဆုပ်ချေနေတာပေါ့။ အသက်ရှူသံတွေပြင်းချက်ကဗျာ ရှူးရှူးရှဲရှဲကို ဖြစ်နေကြတာ။
အဲ့လိုပွဲကြမ်းနေရင်း လက်မြန်ခြေမြန်နဲ့ သူ့ထမီရင်ခေါင်းလျားကို ဆတ်ကနဲ ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြေကျသွားတဲ့ ထမီကို အတင်းဆွဲတင်ဖို့ လုပ်ပေမယ့် ကျနော်က အတင်းဆွဲချပစ်လိုက်တာ ခါးနားအထိ ရောက်သွားရော။ အဲ့ဒီတော့မှ ဒေါ်ခင်ချိုမေရဲ့ အချစ်ဗူးကြီးနှစ်လုံးကို သေချာမြင်ဖူးတော့တာ ဆရာတို့ရေ။ နည်းတာကြီးတွေလားဗျာ။ ထွားလိုက်တာ။ တင်းရင်းပြီး ဝိုင်းစက်ချက်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေက ပုစိကွေးလေးတွေ။ ဝါဝင်းစိုပြေချက်ကလည်း နေမထိလေမထိ ဘော်လီအင်္ကျီအောက်က သိမ်းထုပ်ထားတာတွေဆိုတော့ ဘာပြောကောင်းမလဲ။ လူကို မှင်တက်သွားတာ ဖူးးး။
လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ပြီး လှမ်းကိုင်လိုက်တာတောင် လက်မဆန့်ဘူးဗျ။ တုန်တုန်ရီရီနဲ့ ကိုင်ကြည့်ရင်း သာသာဖွဖွလေး ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်တာ
“အဟင်းးး”
ဆိုပြီး မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး ငြီးသွားတယ်။ နို့သီးခေါင်းသေးသေးလေးတွေကို လှိမ့်ပြီးချေပေးတော့ တုန်တုန်တက်သွားရော။ လူလည်းဘယ်လိုမှ မအောင့်နိုင်တော့ဘူး။ တစ်ဖက်က ချိုဗူးတစ်လုံးကို အားရပါးရ အုပ်ကိုင်ထားရင်း ကျန်တဲ့ ချိုဗူးတစ်လုံးကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ နို့ဆာနေတဲ့ကလေးလို အသေစို့ပစ်တာပေါ့။ ဆရာမလေးဆီက
“ကိုဖိုးသက်လေး.. ရှင် ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ။ ကိုဖိုးသက်လေး မကောင်းဘူးကွာ..။ အိုကွာ..”
အဲ့လို ငြူစူတဲ့ အသံလေးတွေ ကြားနေရပေမယ့် ဂရုကိုမစိုက်တော့တာလေ။ ဘယ်ညာပြောင်းပြီးကို ချိုစို့ပစ်လိုက်တယ်။ အားရပါးရစို့နေရင်း ခါးအထိ လျှောကျနေတဲ့ထမီ (သူ့လက်တစ်ဖက်က ပြေနေတဲ့ ထမီကိုကိုင်ထားရင်း ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်က ကျနော့်ဆံပင်တွေကို တင်းတင်းဆုပ်ထားတာ) အောက်ကိုလျှိုပြီး ဟိုတခါက လျက်ထားဖူးတဲ့ ဖုတ်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းဆီကို လက်နဲ့လှမ်းနှိုက်လိုက်တော့ အရည်ချွဲပျစ်ပျစ်တွေ စီးကျနေမှန်း သိလိုက်ရတယ်။ အဖုတ်ကို တစ်ချက်နှစ်ချက်လောက်ပဲ ပွတ်ပေးရသေးတယ် အတင်းတွန်းလွှတ်ကော။ အဲ့ဒါနဲ့ လူချင်းခွာလိုက်ပြီး
“ဘာလဲဗျာ.. ကျနော်မနေနိုင်တော့ဘူး၊ ဆရာမလေးကို အသားကုန်ချစ်ချင်နေပြီဗျာ”
လို့ ဆူဆောင့်ဆောင့်လေး ပြောလိုက်တော့ ခါးရောက်နေတဲ့ ထမီကို ရင်ခေါင်းပြန်လျားလိုက်ရင်း မချိုမချဉ်မျက်နှာပေးနဲ့
“ရှင့်ကို မချစ်ရဘူးလို့ ဘယ်သူပြောလဲ..။ ဒါပေမယ့် ဒီ မီးဖိုခန်းမှာတော့ မဟုတ်ဘူး။ ချို့အခန်းထဲမှာ.. တစ်မိနစ် အချိန်ပေးမယ် ဒါပဲ..”
လို့ပြောရင်း လှစ်ကနဲ ထွက်ပြေးသွားတယ်ဗျ။ ပုဆိုးအောက်က ဒုံးပျံကြီးငေါက်တောက်နဲ့ အူကြောင်ကြောင်ငေးရင်း ကျန်ခဲ့တဲ့ ကျနော်လည်း အဲ့ဒီတော့မှ သတိဝင်လာတယ်။ သိတဲ့အတိုင်းပဲ လူက လိင်စိတ်တက်လာပြီဆို ရင်တွေပူ အာခေါင်တွေခြောက်တတ်တာမလား။ မီးဖိုခန်းထဲက ရေအိုးစင်မှာ ရေတစ်ခွက်ခပ်သောက်ပြီး အသာလေး အိမ်ပေါ်ထပ်ကို တက်သွားလိုက်တယ်။ ငါတော့ ငါ့ချစ်ချစ် ဆရာမအပျိုကြီးလေးကို တွယ်ရတော့မှာပါလားဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့ ရင်ခုန်သံတွေကိုမြန်လို့ ဆိုပါတော့ဗျာ။
အိမ်အပေါ်ထပ်က ဆရာမလေးအခန်းရှေ့ ရောက်သွားတော့ တံခါးပိတ်ထားတယ်ဗျ။ အသာလေး တွန်းလိုက်တော့ ကျွိကနဲပွင့်သွားတယ်။ အထဲမှာ ဘယ်သူမှလည်း ရှိမနေဘူးရယ်။ အဲ့ဒီမှာဗျာ အခန်းထောင့် အဝတ်ဖြူအုပ်ထားတဲ့ ဆင်းဂါး အပ်ချုပ်စက်ကြီးက အလိုလို ဘီးလုံးလှည့်သွားတာ တွေ့လိုက်တော့ ပြုံးပြီး အသာလေး အခန်းတံခါးကို ချက်ထိုးလိုက်တယ်။ ချက်ထိုးပြီးမှ အပ်ချုပ်စက်နားကပ်သွားပြီး အုပ်ထားတဲ့ အဝတ်စကို ဆတ်ကနဲ ဆွဲဖယ်လိုက်တော့ အပ်ချုပ်စက်အောက်က ခြေနင်းခုံပေါ် လေးဖက်လေးထောက်ပြီး ဝင်ပုန်းနေတဲ့ ဆရာမလေးကို ဘွားကနဲ တွေ့လိုက်ရတယ် အဟီး။ ဘီးဆံပတ်ထုံးထားတာ ပြေကျလို့ ဆံပင်ရှည်ကြီးတွေက ကပိုကရိုနဲ့၊ ထမီရင်ခေါင်းလျားလေးနဲ့ မျက်လုံးလေးပြူးပြီး ပုန်းနေတဲ့ ချစ်စရာအပျိုကြီးလေး။
“အဲ့ဒါဘာလုပ်နေတာလဲ ဆရာမလေး..။ အခုထွက်ခဲ့..”
“ဟင့်အင်း! ချိုကြောက်တယ်… သူများကို ဘာလုပ်တော့မှာလဲ မသိဘူး… မလာဘူး…”
တဲ့ ဟားဟား။ ၁၆ နှစ်သမီး အကြောက်ပိုနေတဲ့ ဟန်ပန်ကလေးဗျာ။ အသာလေးငုံ့ပြီး ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို စုံကိုင်ပြီး ဆွဲထုတ်တော့ အပ်ချုပ်စက်ခြေနင်းခုံကို အတင်းကိုင်ထားပြီး တင်းခံနေသေးတယ်။ တကယ့် ဟာသ။ နောက်ဆုံး အားချင်းမမျှတော့မှ ကျနော့်လက်ထဲ ပါလာတော့တာ။ ဆွဲထူမပြီးတာနဲ့ ကုတင်ပေါ်ကို ပွေ့ခေါ်သွားပြီး ကုတင်စောင်းပေါ် တင်ပေးလိုက်တယ်။ ကျနော့်ကို မကြည့်ရဲလို့လားမသိဘူး ကုတင်စောင်းမှာ ခြေချထိုင်ရင်း ကြမ်းပြင်ပေါ် ရပ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို ခါးကနေ အတင်းဖက်ထားတာ မလွှတ်ဘူး။
ကျနော်လည်း ကျောပြင်လေးကို ပွတ်ပေးနေရင်း ထမီကိုပြန်ဖြေချ၊ ချိုဗူးတွေကို လက်ဆော့ပေးနေလိုက်တယ်။ ခုနက ခဏပြန်ပျော့သွားတဲ့ ဒုံးပျံက ပြန်မတ်လာပြန်ပြီ။ ဒါနဲ့ မထူးပါဘူးကွာဆိုပြီး ဆရာမလေးနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်နေရာကနေ အသာလေး နောက်ဆုတ်ပြီး ကျနော့်ပုဆိုးကို ချွတ်ချပစ်လိုက်တယ်။ ပုဆိုးတင်မကဘူး အတွင်းခံဘောင်းဘီကိုပါ ချွတ်ပစ်လိုက်တာ။ အောက်က ဒုံးပျံက ဖြောင်းကနဲ ထွက်ကျလာပြီး လေထဲမှာ တရမ်းရမ်းရယ်။
“ဟာ!!” ဆိုတဲ့ အာမေဋိတ်သံလေးနဲ့ ဆရာမလေးခင်မျာ ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားရှာတယ်။ နီရဲရဲထိပ်ဖူးကြီးနဲ့ ဒုံးပျံကြီးကို မှင်တက်ပြီး စိုက်ကြည့်နေတာ။ ခပ်တည်တည်ပဲ ကျနော်လည်း အပေါ်ကဝတ်လာတဲ့ အင်္ကျီကိုပါ ချွတ်ပစ်လိုက်တော့ တစ်ကိုယ်လုံး တုံးလုံးပေါ့။ ဆံပင်ရှည်တွေ ဖရိုဖရဲဖြစ်နေတဲ့ တုံဏှိဘာဝေဖြစ်ပြီး စိတ်လှုပ်ရှားနေတဲ့ ဆရာမလေးဆီ ကပ်သွားတယ်။ အသာလေး ကုတင်ပေါ် ပက်လက်ဖြစ်သွားအောင် တွန်းလှဲလိုက်ပြီး ပြေကျနေတဲ့ထမီကို အတင်းဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်ကော။ အဲ့ဒီတော့မှ ဟိုအရင်တစ်ခါက လျက်ဖူးခဲ့တဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးက အမွှေးပါးလျလျလေးအောက်မှာ ဘွားကနဲပဲ။ အရည်လေးတွေတောင်စို့နေတာ။
ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲဖြဲလိုက်ပြီး အရည်တွေစို့နေတဲ့ အပျိုကြီးပေါက်စလေးရဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းပေါ်ကို ကျနော့်ဒုံးပျံ အချောင်းလိုက်တင်ပြီး ၄-၅ ချက်လောက် ပွတ်ပစ်လိုက်တော့ ရှူးရှူး ဆိုတဲ့ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းနဲ့အတူ ကျနော့်လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို ဆရာမလေး အတင်း ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်လာတယ်။ လုံးဝတင်းနေပြီဖြစ်တဲ့ ဒုံးပျံကို အရင်းကကိုင်ပြီး အဖုတ်ဝမှာ တေ့ထားလျှက်ကနေ ရှေ့ကို ဆတ်ကနဲ တိုးလိုက်တာ ထိပ်ဖူးလေး မြုပ်ဝင်သွားတယ်။ အိအိနွေးနွေးအရသာလေးနဲ့အတူ ချွဲပျစ်ပျစ် ချောဆီတွေကြောင့် လျှောလျှောလျှူလျှူပဲ။
ထပ်ပြီး ထိုးထည့်တော့မှ မဝင်တော့ပဲ ဒုံးပျံတစ်ချောင်းလုံး ကွေးတက်လာပြီး ပလောက်ကနဲ ချော်ထွက်သွားတယ်။ ဆရာမလေးဆီက နာကျင်မှုတစ်ဝက် အားမလိုအားမရတစ်ဝက် ရောလျှက်နေတဲ့ အော်သံလေး ကြားလိုက်ရတယ်။
“အာ့!! ကိုဖိုးသက်လေးရာ …”
——————————————-
အဲ့ဒီလိုနဲ့ အီဖေကိုယ်တို့ ချွေးပြန်တဲ့အကွက် ဆိုက်တော့တာပါပဲလား ဆရာတို့ရာ။ ရေလည်တိုင်ပတ်နေတော့တာဗျို့။ ထပ်ပြီး ဆရာမလေးရဲ့ အဖုတ်ဝမှာတေ့တယ်။ ဖိသွင်းတယ်။ ရမ်ဘိုထိပ်ဖူးတော့ မြုပ်တယ်။ အိကနဲပဲ။ အားနဲ့ ထပ်ဖိထိုးထည့်လိုက်ရင် ဒုံးပျံတစ်ချောင်းလုံး ကွေးကောက်သွားပြီး ပလောက်ကနဲ မြည်သံပေးပြီး ချော်ချော်ထွက်ကုန်တာ အဟီး။ ကျနော့်အပျိုကြီး ဆရာမလေးခင်မျာ ကပိုကရို ဆံနွယ်ရှည်ကြီးတွေ ပြေကျနေတဲ့ကြားထဲက ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လှန်အိပ်နေရာကနေ တံတောင်ဆစ်နှစ်ဖက်ထောက်၊ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို တင်းတင်းကိုက်ရင်း ခေါင်းထောင်ပြီး အောက်က အဆီအငေါ်မတဲ့ အပေါက်အလမ်း
မတည့် ဖြစ်နေတဲ့ကိစ္စကို အံကြိတ်ပီး ပန်းသွေးရောင်တောက်နေတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ လှမ်းလှမ်းကြည့်လာပြီ။ ကျနော်လည်း ကြိုးစားတာပဲဗျ။ မရဘူး။ ဒုံးပျံကို ချော်မထွက်သွားအောင် လက်နဲ့တင်းတင်းဆုပ်ပြီး သေချာတေ့ပြီး ထိုးသွင်းတော့လည်း
“အမလေး နာလိုက်တာ ကိုဖိုးသက်လေး
ရာ..”
ဆိုတဲ့ အော်သံလေးထွက်လာတာနဲ့ ထပ်မထိုးထည့်ပေးရက်တော့ပဲ ဆွဲထုတ်လိုက်ရပြန်တယ်။ နောက်တစ်ခါ ထပ်ထည့်ပြန်တော့လည်း ဒီတိုင်းပဲ..
“နာလိုက်တာရှင်!”
ဆိုတဲ့ အော်သံလေးကြားတာနဲ့ ဆက်မလုပ်ရဲပြန်ဘူး။ နောက်ဆုံးတော့ စိတ်ကိုလျှော့ချလိုက်ပြီး ကိုယ်ပါ ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး ခြေပစ်လက်ပစ် ဝုန်းကနဲ သူ့ဘေးမှာ လှဲအိပ်လိုက်မိရော။ စဉ်းစားကြည့်ကြပါဗျာ။ ဒီလောက် ချောမောကျက်သရေရှိပြီး တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့် အပျိုကြီးပေါက်စ သန့်သန့်စင်စင်လေးကို စိတ်ရှိတိုင်း ချစ်ခွင့်ရနေကာမှ မအောင်မမြင် ဖြစ်နေတာကိုး။ သူက မလုပ်နဲ့လို့ တွန်းထိုးငြင်းဆန်တာ တစ်ခုမှမလုပ်ဘူးနော်။ ဒါပေမယ့် ဘာလို့မှန်းကိုမသိဘူး သနားစဖွယ်လေး နာလိုက်တာ ကိုဖိုးသက်လေးရာ လို့ အော်လာရင် မလုပ်ပေးရက်တော့တာမျိုးဗျာ။
ကျနော့်မှာ သူနဲ့မတိုင်ခင်က မမတစ်ယောက်ရှိခဲ့ဖူးပြီး အိပ်လည်း အိပ်ခဲ့ဖူးပြီးပါပြီ။ လိင်ကိစ္စမှာ မကျွမ်းကျင်ပေမယ့်လို့ အစိမ်းသက်သက်မှ မဟုတ်တော့တာ။ ဒါပေမယ့် မသိဘူးဗျ ဒီရူပဗေဒဆရာမလေးကိုတော့ တစ်မျိုးပဲ။ မေတ္တာတရားက လိင်စိတ်ကို အနိုင်ယူယူနေတာလို့ ပြောရမလား မသိဘူးရယ်။ (ဒီမအေဘေး ချိုကန်း ပလီပြန်ပြီလို့ ဆဲချင်လည်း ဆဲကြပါဗျာ) အတင်းကြီး ဆက်မလုပ်ရက်ဘူး။ သနားတယ် အဲ့ဒါပါပဲ။
ဆရာမလေးရဲ့ဘေးမှာ လှဲအိပ်နေရင်းက မျက်နှာလေးကို ဖုံးထားတဲ့ ဆံနွယ်ရှည်တွေကို ဆွဲဖယ်ပြီး ငေးကြည့်နေမိတယ်။ မချင့်မရဲဟန်လေးကနေ ကြင်နာသနားစိတ်တွေ ယိုဖိတ်နေတဲ့ မျက်လုံးလေးတွေနဲ့ ကျနော့်ကိုငေးနေတဲ့ ဆရာမလေးရယ်လေ။ အဝတ်မဲ့ဖြစ်နေတော့ အိစက်ထွားကျိုင်းလွန်းတဲ့ ချိုဗူးကြီးနှစ်လုံးက ထင်းနေတာပဲ။ ဘေးတိုက်လှဲအိပ်ထားတာတောင် တအားတွဲကျမနေဘူး။ ခါးသိမ်သိမ်လေးအောက်မှာ ကားစွင့်တဲ့တင်ပါးကြီး ဖြူဖွေးနေတာပဲ။ ချက်နက်နက်ကလေးရဲ့ အောက်ခြေမှာက ဆီးခုံအမွှေးခပ်ပါးပါးလေးရယ်၊ အဲ့ဒီအောက်မှာမှ အဆီတဝင်းဝင်းနဲ့ ဖောင်းအိနေတဲ့ အပျိုကြီးအဖုတ်ဖောင်းဖောင်း။
နို့ကြီးတွေကို ချေမွှဆုပ်ကိုင်ပစ်၊ ဆံနွယ်အရှည်ကြီးတွေကို မွှေးပစ်၊ တင်ပါးကားအိအိကြီးကို ဖျစ်ညှစ်..။ အဲ့လိုမချင့်မရဲတွေ အတင်းလုပ်ပစ်လိုက်ပြီး ပက်လက်လှန်အိပ်ပြီး ခဏငြိမ်နေလိုက်မိတယ်။ ကိုယ်ခူးမယ့်ဟန်ပြင်နေတဲ့ စံပယ်ဖူးလေးကို မခူးဆွတ်လိုက်ရတော့ မချင့်မရဲဖြစ်တဲ့ စိတ်တစ်ခုနဲ့ စံပယ်ပင်ရဲ့ အကိုင်းအခက်၊ ရိုးတံတွေကို သိမ်းကြုံးပွေ့ဖက် နမ်းရှုံ့ပစ်နေမိသလိုမျိုးပေါ့။ (ဟိဟိ မောင်ထင်မောင်ထင်.. အမလေး ငရဲတွေကြီးကုန်တော့မယ် ကန်တော့ပါ ဆရာကြီးခင်ဗျာ )
ခဏလောက်ကြာတော့မှ ကျနော့်ရူပဗေဒဆရာမလေး ခေါင်းထောင်ထလာပြီး ပက်လက်အိပ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို အပြုံးချိုချိုလေးနဲ့ ငေးကြည့်ရင်း ကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ်မှာ သူ့လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးတွေနဲ့ စာရေးသလို ဟိုခြစ်ဒီခြစ်လုပ်ပြီး ဆော့ကစားနေတယ်။ လိင်ဆာလောင်မှု မပြေပျောက်လို့ နေရထိုင်ရခက်နေတဲ့ ကျနော်ကတော့ ကိုယ့်လက်ကို ကိုယ်ခေါင်းအုံးပြီး ခပ်တည်တည်နဲ့ သူ့မျက်နှာလေးကို ငေးနေမိတယ်။
“ဘာလို့ ဆက်မလုပ်တာလဲ ကိုဖိုးသက်လေး”
မပွင့်တပွင့်လေးနဲ့ ရှက်ဝဲ၀ဲလေး မေးလာတယ်။
“ဆရာမလေး မခံနိုင်မှာစိုးလို့ပါဗျာ”
ခပ်ယဲ့ယဲ့ပြုံးပြီး ကျနော်ပြန်ဖြေတယ်။
“ဘယ်သူက မခံနိုင်ဘူးလို့ ပြောသလဲရှင်
နာတယ်ဆို”
“ဒါနဲ့ပဲ မလုပ်ရက်တော့ဘူးပေါ့ ဟုတ်လား”
ကျနော် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တယ်။
“ချိုက ကိုဖိုးသက်လေးကို အရိုင်းဆန်လွန်းတဲ့ ဇွတ်တရွတ် ကောင်ဆိုးလေးမှတ်နေတာ သိလား”
ကျနော် ပြုံးပြနေမိတယ်။
“တကယ်တမ်း ကျမရဲ့ကိုဖိုးသက်လေးက..”
ပြောရင်း အသံက တိမ်ဝင်သွားရော။ မျက်ရည်တွေက ဝဲနေသေးတယ်။ ကြည်နူးနေတဲ့ အပြုံးလေးနဲ့။
“ကျမ ကိုဖိုးသက်လေးကို အရမ်းချစ်မိနေပြီကွာ..”
လို့ အံကြိတ်ထားတဲ့ လေသံလေးနဲ့ပြောရင်း ကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ်ကို ပါးအပ်ရင်း ဖိအိပ်လာရော။ ချောမွှတ်နေတဲ့ လက်မောင်းအိုးအိလေးနဲ့ ကျောပြင်လေးကို ပွတ်ပေးရင်း ကျနော်သူ့ကို ဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ အပ်ထားတဲ့ ပါးကိုခွာပြီး ကျနော့်ပါးပြင်တွေကို တရွှတ်ရွှတ်နဲ့ နင့်နင့်သီးသီး နမ်းတော့တာပဲ။ လက်ထောက်ပြီး ကျနော့်ကို မိုးထားတာဆိုတော့ သူ့ချိုဗူးကြီးနှစ်လုံးက တရမ်းရမ်းနဲ့ ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို ထိမိနေတာပေါ့။ ပါးတွေကို နမ်းပြီးတာနဲ့ ပထမဦးဆုံးအကြိမ် ကျနော့်နှုတ်ခမ်းကို သူအရင်စပြီး စုပ်နမ်းတော့တာပဲ။ အားရပါးရ စုပ်ရုံတင်မကဘူး လျှာချွန်ချွန်လေးလုပ်ပြီး ထိုးထည့်ပီး လျှောက်မွှေတော့တာ။ လူကို သည်းတုန်အူတုန် ဖြစ်တယ်။ (နောက်တော့မှ အဲ့လို လျှာကစားတာ ဘယ်ကတတ်လာတာတုန်းဆိုပြီး နောက်တောက်တောက်မေးတော့ ရှင်လေရှင် ကျမကို အဲ့လိုလာလာလုပ်ပြီး သင်သင်ပေးထားတာလေတဲ့ ဟီဟိ)
ကျနော်လည်း အလူးအလှိမ့်ဖြစ်လာတော့ ကျနော့်ရင်ဘတ်နဲ့ထိနေတဲ့ သူ့ချိုဗူးထွားထွားနှစ်လုံးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ပင့်ကိုင်ထားပြီး ချေတော့တာပေါ့။ ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်နဲ့ ကျောပြင်ကိုပွတ်၊ သူနမ်းစုပ်တာကြမ်းလာရင် ကြမ်းလာသလို တင်ပါးအိအိကို လှမ်းကိုင်ပြီ ချေ။ အဲ့လိုမျိုးတွေ ပြန်ဖြစ်လာကြရော။ အရှိန်ပြန်တက်လာကြပြန်ပြီ ဆိုပါတော့ဗျာ။
နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းနေရင်းကနေ အောက်က ထောင်ထလာတဲ့ ဒုံးပျံကို မသိသလိုဘာလိုလိုနဲ့ လှမ်းပြီးကိုင်ရော။ ပထမတော့ မရဲတရဲ တုန်တုန်ရီရီရယ်။ နောက်တော့ ခပ်တင်းတင်းပဲ ဆုပ်ကိုင်ထားတော့တာ။ အဲ့ဒီမှာ သူ့လက်အပေါ်က ကျနော့်လက်ကိုအုပ်ကိုင်ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်နည်း ပြပေးလိုက်တော့ သူသဘောပေါက်သွားတယ်။ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ် လျှာကစားရင်း အောက်က ဒုံးပျံလျှောတိုက်ပေးတဲ့ အနေအထား ရောက်သွားတယ်။ နဂိုထဲက ရေလည်တင်းထားတဲ့စိတ်ကြောင့် ဘယ်ကြာကြာခံနိုင်ပါ့မလဲ။ ကျနော် ပြီချင်လာရော။ အသက်ရှူသံတွေပြင်းလာပြီး သူ့နို့တွေကို ဆုပ်ထားတာ တအားတင်းလာတာကို သတိထားမိလို့လားမသိဘူး နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နေတာကိုရပ်ပြီး ခွာလိုက်တယ်။ မျက်နှာချင်းကပ်ထားရာကနေ ကျနော်မအောင့်နိုင်တော့ဘူး။
“ဆရာမလေးရာ မြန်မြန်လေး မြန်မြန်လေး..”
လို့ ဖီလင်တအားတက်နေတဲ့ လေသံနဲ့ ပြောမိလိုက်တော့မှ အောက်က လျှောတိုက်ပေးတာ တဖတ်ဖတ်နဲ့ မြန်လာတယ်။ အဲ့ဒီမှာ ဘယ်လိုမှမအောင့်နိုင်တော့လို့
“ဟားးး ထွက်ပြီ ထွက်ပြီ”
လို့ ပါးစပ်က အော်လိုက်မိတော့ လက်ကလျှောတိုက်ပေးနေလျှက်နဲ့ ကိုယ်ကိုမတ်ပြီး ထိုင်လျှက်နဲ့ အောက်ကဒုံးပျံကို ဆရာမလေး လှမ်းကြည့်နေတုန်းမှာပဲ ဖွေးကနဲဖွေးကနဲနေအောင် ကျနော့်ဟာတွေက ပန်းထွက်လာပါလေရောလားဗျာ။ ကျနော့်ရူပဗေဒဆရာမလေးနဲ့ ပထမဆုံးအကြိမ်ဟာ လက်နဲ့ပြီးလိုက်ရပေမယ့်လို့ အီစလံဝေသွားအောင်ကို ကောင်းတယ်။ ထွက်လိုက်တဲ့ဟာတွေကလည်း များချက် အဟီး။ သူ့လက်တွေကို အကုန်ပေပွကုန်တာပဲ။
ပန်းထွက်ထွက်လာချင်း သူ့ကိုယ်လုံးလေးက ဆတ်ကနဲတောင် တုန်သွားသေးသလိုပဲ။ (အပျိုကြီးက ယောကျာ်းနဲ့ တစ်ခါမှ မတစ်ခါဖူးတော့ ဒါမျိုးလည်း မြင်ဖူးတာမှ မဟုတ်တာ ဟီဟိ) လန့်သွားဟန်တူပါရဲ့။ ဂွင်းလုံးချွတ်ချထားတဲ့ သူ့ထမီလေးကို ယူပြီး လက်ကိုသုတ်၊ ဒုံးပျံက ရွှဲနေတဲ့ ချွဲပျစ်ပျစ်တွေကို အကုန်ပြောင်အောင် သုတ်သင်ပေးနေရင်း သုတ်ထွက်သွားပေမယ့် မပျော့မမာ နီရဲရဲတင်းပြောင်နေဆဲ ဒုံးပျံထိပ်ဖူးကို ဆတ်ကနဲ ပါးစပ်နဲ့ကောက်ငုံပြီး ပြွတ်ဆိုကောက်စုပ်ပြီး ချက်ချင်းဆွဲထုတ်ပစ်လိုက်တော့ ကျနော့်မှာ အလန့်တကြားနဲ့ အံ့သြမှင်တက်သွားမိသေးတယ်။ လူလည်း ဘယ်လိုကြီးမှန်းမသိဘူးရယ်။ ရှက်ပြုံးလေးပြုံး နှာခေါင်းလေးရှုံ့ပြလာရင်း…
“ဘာလဲ.. မကျေနပ်ဘူးလား။ ရှင်လည်း ချို့ဟာကို အဲ့လိုလုပ်တာပဲ ဟွန်း”
တဲ့။ ချစ်စရာလေးဗျာ ကျနော့်မှာ မအောင့်နိုင်တော့ပဲ အဟားကနဲ အော်ရယ်လိုက်ရင်း သူ့ကို အတင်းဆွဲလှဲပြီး ဖက်ထားလိုက်မိတယ်။ အဲ့ဒီလိုဖက်ထားရင်း ရင်ခွင်ထဲကနေ ခေါင်းလေးမော့ပြီး အတည်အပေါက်နဲ့ မေးလာသေးတယ်။
“ကိုဖိုးသက်လေး ချိုတို့နှစ်ယောက် အိမ်ထောင်ပြုလို့ ဖြစ်ပါ့မလား”
“ဟမ်! ဘာလို့မဖြစ်တာတုန်း”
“ဟိုလေ! ဝင်မှမဝင်တာ.. ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
ကျနော့်မှာ ရယ်လိုက်ရတာဗျာ။ သူကတော့
“ဘာရယ်တာလဲ.. ဟုတ်တယ်လေ.. ရှင်လေးကလည်း မလုပ်ရက်..။ ကျမဟာလည်း အပေါက်ကကျဉ်း..။ ထိပ်ဖျားလေးနဲ့တင် နာလိုက်တာ။ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဘယ်လိုကလေးမွေးကြမတုန်း”
တဲ့။ အတည်အပေါက်နဲ့ ပြောနေတာဗျ။ ကျနော့်မှာ သူ့ကိုဖက်ဖက်ပြီး တဟားဟားနဲ့ကိုဖြစ်ရော။ ခဏငြိမ်ကျသွားပြီး ဆတ်ကနဲ ကိုယ်လုံးလေးကို တွန့်ပြီး
“ကိုဖိုးသက်လေး.. ရှင့်ဟာကြီးက ကြီးလွန်းတာကော မဖြစ်နိုင်ဘူးလား”
တဲ့ မေးလာပြန်တယ်။ ကျနော့်မှာ မအူမလည် ကလေးမလေးနဲ့ တွေ့နေရသလိုလိုကိုဖြစ်ပြီး တဟီးဟီးနဲ့။
“ဟုတ်ဘူး ဆရာမလေးဟာက အပေါက်ပိတ်နေတာဖြစ်မယ်”
လို့ နောက်လိုက်တော့
“ဟမ်! ဟုတ်လား”
တဲ့ အဟီး။ အဲ့ဒီနေ့က အဖြစ်အပျက်ကတော့ အဲ့ဒီလောက်ပါပဲ။ အဆုံးစွန်ထိတွယ်ပြီထင်ပြီး ဝင်ဖတ်တဲ့ ညီအစ်ကိုတွေတော့ ဆဲချင်နေကြမလား မသိဘူး။ တကယ့်လက်တွေ့ဘဝနဲ့ အောဇာတ်လမ်းက မတူဘူးဗျ။ ပထမအကြိမ်မှာ လျှောကနဲဆိုတာ အာလူးဗျ။ နှစ်ယောက်စလုံး အတွေ့အကြုံရှိပြီးသားဆိုရင်တော့ ဟုတ်တာပေါ့။ တကယ်တမ်း နှစ်နှစ်ကာကာချစ်ကြပြီး ဘာမှအတွေ့အကြုံမရှိကြတဲ့ စုံတွဲတွေမှာတော့ မလွယ်လှပါဘူးဗျာ။
ဒီလိုနဲ့ပဲ (ယုံချင်ယုံ မယုံချင်နေ) နောက်ထပ်တစ်လလောက်နီးပါး ဒီအတိုင်းပဲ ဆက်ဖြစ်နေကြရော။ ဖင်တုံးလုံးချွတ်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံး မမြင်ဖူးတဲ့နေရာ မကျန်တဲ့အထိတော့ အဆင့်ရောက်လာကြပြီဆိုတော့ သူကျနော့်ကို လက်နဲ့လုပ်ပေးတာ၊ နောက်ပိုင်းပါးစပ်နဲ့စုပ်ပေးတာ၊ ကျနော်ကလည်း ဖုတ်ဖုတ်လျက်၊ အစိစုပ်ပေး.. အဲ့လိုနဲ့ပဲ နှစ်ယောက်သား စိတ်ဖြေဖြေနေရတာပေါ့။ ထည့်တော့ထည့်ကြည့်ကြတာချည်းပဲ မရဘူးရယ်။ တစ်ပတ်ကိုတစ်ခါလောက်တော့ ထည့်စမ်းကြည့်တယ်။ ထုံးစံအတိုင်း အဝတင်ပဲ၊ ထိပ်ဖူးမြုပ်၊ ထပ်ထိုးထည့်ရင် အော်၊ သနားတော့ ရပ်ပစ်လိုက်နဲ့ သံသရာကိုလည်နေတာ ဟီးဟီး။
အဲ့လိုဖြစ်ပြီး နောက်နေ့ဆို ဆရာမလေးခင်မျာ ရေဆေးရင်တောင် အဖုတ်က စပ်ဖျင်းဖျင်းနဲ့ သွေးစလေးတွေ တွေ့တယ်တဲ့။ ကျနော်က ဘာမှမဖြစ်ရဘူး ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေးက စိတ်ဓာတ်တွေကျလို့ပေါ့။ ကျမ အိမ်ထောင်မပြုဖြစ်တော့ဘူးလား မသိပါဘူး ဆိုတာချည်းပဲ ညည်းနေရှာတာ အဟီး။ ကျနော်ကတော့ တဟားဟားပဲ ရယ်နေလိုက်တယ်။ အပျိုကြီး ခွတီးခွကျလေးကိုး တကယ်တမ်း ကျနော်လုပ်ချင်ရင် (နာချင်နာ မနာချင်နေ စိတ်မျိုးထားလိုက်ရင်) မဝင်ပဲနေမလားဗျာ။ ချစ်လွန်းလို့ သနားလို့ပါဆိုနေ ထားလိုက်ပါတော့။
ဘုမသိဘမသိ အဆင်ပြေချင်တော့လည်း နေ့ခင်းဖက်ကြီး သူ့ဆီရောက်သွားရင်း
“ဒိန်ချဉ်သောက်ချင်တယ် ကိုဖိုးသက်လေးရာ”
လို့ ပူဆာလို့ ဒိန်ချဉ်ထွက်ဝယ်ပေးပြီး ပြန်ရောက်လာတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း နေ့ခင်းဖက်ဆိုတော့ သူ့အိမ်မှာ သူတစ်ယောက်ထဲပေါ့။ မီးဖိုဆောင်အနောက်က တရုတ်စကားပင် အရိပ်အောက်က ကွပ်ပျစ်ကလေးပေါ် ဒိုင်ချဉ်သောက်ရင်း ပူးကပ်နေကြရာကနေ ကျနော်က ဘေးမှာထိုင်နေရင်း ချိုဗူးတွေဘာတွေကို လက်ဆော့၊ ဂုတ်ပိုးတွေနားရွက်တွေကို လျှောက်နမ်းနေတာဗျ။
“ကိုဖိုးသက်လေး ငါဒိန်ချဉ် ကောင်းကောင်းသောက်ပါရစေ..။ လက်မဆော့နဲ့ကွာ”
ဆိုပြီး ဟောက်လာတယ်။ အိမ်နောက်ဖေးဆိုပေမယ့် အနောက်ဖက်မှာ ချုံတွေသစ်ပင်တွေနဲ့ အရှေ့ဖက်က မြင်ကွင်းကိုတော့ မီးဖိုဆောင်က ကွယ်ထားတော့ လုံခြုံတဲ့မြင်ကွင်း ဖြစ်နေတာဗျ။ သူတွန်းတွန်းလွှတ်နေပေမယ့် ကျနော်က ပိုပိုဆိုးလာတယ်။ အတင်းလျှောက်နှိုက်တော့တာပဲ။
ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲကွာ ဘာညာနဲ့ ပထမတော့ ညောင်သေးတယ်။ နောက်တော့ ငြိမ်ပြီး မသိချင်ယောင်ဆောင် ဒိန်ချဉ်အေးအေးလေးကို တရွှတ်ရွှတ်နဲ့သောက်ရင်း အနှိုက်ခံနေရော ဟီးဟီး။ ဒိန်ချဉ်တစ်ခွက်လည်းပြောင်ကော တင်ပလင်ခွေထိုင်နေတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ ထမီကိုဖြေပြီး အဖုတ်ကိုစမ်းလိုက်တာ အရည်တွေလည်း ရွှဲနေပြီ။
“ကိုင်း! ဒိန်ချဉ်လည်းကုန်ပြီ။ ဟိုဒင်းလည်း ဖြစ်လာပြီ။ အိမ်ပေါ်သွားကြမလား ကိုဖိုးသက်လေး ..”
ဆိုပြီး မချိုမချဉ်ရုပ်ကလေးနဲ့ မေးလာတယ်။ (အဖုတ်လျက်ခံချင်ပြီပေါ့လေ ဟီး) အဲ့ဒီအချိန်မှာ ကျနော်က ရေလည်တောင်နေပြီဗျ။ အခုလို ခြံဝင်းထဲကြီးမှာ ပေါ်တင်ကြီး လျှောက်နှိုက်နေရတာကို ဖီးလ်တက်နေတာဆိုတော့ ထမီကို အတင်းဆွဲလှန်ပစ်လိုက်ကော။
“ကိုဖိုးသက်လေး.. ဘာလုပ်တာလဲ သူများမြင်လိမ့်မယ်”
လို့ အော်ရော ဟီးဟီး။ မရတော့ဘူးဗျာ လူကိုစိတ်တအားထလွန်းလို့ တုန်လာတာ။ ဒါနဲ့ ကွပ်ပျစ်ပေါ်ဆွဲလှဲချ၊ ထမီဆွဲလှန်လိုက်တော့ (နေ့ခင်းကြောင်တောင် ခြံထဲမှာကြီးနော်) အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီး ဘွားကနဲပဲ။ ဘာမှပြောမနေတော့ပဲ ကျနော့်ပုဆိုးကိုဖြေချ ဒုံးပျံမာတင်းတင်းကို ဆွဲထုတ်ပြီး အရည်စို့နေတဲ့ အဖုတ်ဝမှာတေ့ပြီး ခါတိုင်းလို ဖိသွင်းကြည့်လိုက်တယ်။ အရင်လိုပဲ မျှော်လင့်ထားတာဗျ။ ထိပ်ဖူးလေးမြုပ်ရုံ ရသေ့စိတ်ဖြေလေးပေါ့။ အဲ့ဒီမှာ မမျှော်လင့်ထားပဲ အဆုံးထိ ပလွတ်! ဆိုပြီး ဝင်သွားရောဗျာ။ လူကိုဟာကနဲကြီး ဖြစ်သွားတယ်။ ခုနက ဟာကွာဘာညာနဲ့ ညောင်နေတဲ့ ဆရာမလေးခင်များ အီးကနဲအော်ပြီး ကြပ်လိုက်တာကွာ လို့တစ်ခွန်းပဲအော်ပြီး ငြိမ်ကျသွားရော။
————————————
နှစ်ပေါင်းများစွာသာ ကြာသွားခဲ့တယ်။ ကျနော့်ဘယ်ဖက် ရင်အုံတစ်ခုလုံးဟာ အဲ့ဒီနေ့က အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်တွေးလိုက်တိုင်း တဆတ်ဆတ် တုန်နေသေးတယ် ညီအစ်ကိုတို့ရာ။ နားရွက်တွေ၊ ပါးပြင်တွေဟာ ထူပူတက်လာတယ်။ လူတစ်ကိုယ်လုံးလည်း ကတုန်ကယင်ကြီးရယ်။ ခင်ဗျားတို့ စဉ်းစားကြည့်ကြပါ။ အတော်များများသော မိတ်ဆွေသူငယ်ချင်းတွေရဲ့ အတွေ့အကြုံက ခါးသီးခဲ့ကြတာများတယ်။ သူတို့ချစ်ဦးသူတွေရဲ့ ပထမဆုံးအကြိမ်တွေကို ဆိုလိုတာပါ။ ကွဲပြဲကုန်တာက ခပ်များများ ၉၀% ဆိုပါတော့။
ကိစ္စပြီးတာနဲ့ တဖက်သား မိန်းကလေးခင်မျာ ငါတော့ အပျိုမဟုတ်တော့ပါလားဆိုတဲ့ ဝမ်းနည်းစိတ်တွေ၊ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ နာကျင်မှုတွေ အကုန်ပေါင်းပြီး မျက်ရည်ကျတာတို့၊ ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုပစ်လိုက်တာတို့ ဖြစ်ကြတာချည်းပဲဆိုတာ ကျနော် ကြားဖူးခဲ့တာကိုးဗျ။ ကျနော်နဲ့ ကျနော်ချစ်မြတ်နိုးတဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေးတို့ရဲ့ အဖြစ်အပျက်က အဲ့လိုတွေမှ မဟုတ်ခဲ့တာကိုး။ ဆက်လုပ်လို့မရရင် ရှေ့ဆက်မတိုးတော့ပဲ အောင့်အီးသည်းခံ၊ လိင်ဆာလောင်မှုကို ရှေ့တန်းမတင်၊ အရိုင်းမဆန်ခဲ့မိလို့လားတော့ မသိဘူး၊ တကယ်တမ်း အဆင်ပြေပြေ ဖြစ်သွားခဲ့ကြတဲ့အခါ အင်မတန် ကြည်နူးရတဲ့အပြင် “သေတောင်မမေ့ဘူး” ဆိုတာလို ဖြစ်ခဲ့ရတာဗျ။
ကျနော် မှတ်မိသလောက် ပြန်ပြောရရင်..
တရုတ်စကားပန်း အပွင့်ဖြူလွှလွှတွေ ကြွေကျထားလို့ မွှေးမြမြရနံ့လေးသင်းနေတဲ့ အဲ့ဒီကွပ်ပျစ်ကလေးပေါ်မှာပေါ့ဗျာ။ လေအေးအေးလေးတွေက တဖြူးဖြူးရယ်။ သစ်ရွက်လေတိုးသံတွေက ဆူညံနေတာကလွှဲလို့ ခြံဝင်းကြီးထဲ လူသံသူသံတွေ တိတ်လို့။ ကျနော်ချစ်တဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေးက ကွပ်ပျစ်ကလေးပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေး ဖွေးဖွေးဖြူတဲ့ ပေါင်တံလှလှလေးနှစ်ချောင်းကို အတင်းကားထားပေးတယ်။ ထမီက ခါးအထိရောက်အောင် လှန်တက်နေပြီ။ အိမ်နေရင်းဝတ် ရှပ်အနက်ရောင်လေးက ကြယ်သီးတွေ ပြုတ်ပျက်ထွက်၊ ဝါဝင်းဝင်း ချိုဗူးကြီးတွေက တစ်ခြမ်းစီပေါ်လို့။ သူ့ပေါင်ကြားထဲမှာ ဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင်ထားတဲ့ ကျနော့်မှာ အောက်ပိုင်းဗလာနဲ့ .. အရည်တွေရွှဲနစ်နေတဲ့ အပျိုကြီးပေါက်စလေးရဲ့ အဖုတ်ဖောင်းအိအိလေးထဲ စီးစီးပိုင်ပိုင် ထိုးခွဲဝင်ရောက်နေတဲ့ ဒုံးပျံမာတင်းတင်း နီရဲရဲကြီးရဲ့ အဝင်အထွက်ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်၊ အသက်ပြင်းပြင်းရှူလိုက်၊ ဆရာမလေးရဲ့ခါးကျင်ကျင်လေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ထားရင်း ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်ကို ဖြေးဖြေးလေးပဲ လုပ်နေမိတာပေါ့ဗျာ။
လင်းလင်းချင်းချင်း နေ့လည်ခင်းကြီးမို့ မူလက တစ်ယောက်ယောက် တွေ့သွားမလားဆိုတဲ့ စိုးထိတ်တဲ့စိတ်က နှစ်ယောက်စလုံးမှာ ရှိတော့ဟန် မတူတော့ဘူး။ ခြံထဲလူဝင်လာရင်တောင် ကိုယ်က အရင်အသံကြားရပေမယ့် ကိုယ့်ကိုမမြင်နိုင်တဲ့ မီးဖိုဆောင်အကွယ်လေးမှာပါဆိုတဲ့ စိတ်အပြင် အောင်မြင်တော့မယ်ဆိုတဲ့ စိတ်က ကြီးစိုးထားပြီမို့လားမသိဘူး အသံထွက်ပြီကို ညည်းညူနေကြတာဗျ။ ဟားးးး …. ဆိုတဲ့ လေမှုတ်ထုတ်သံရယ် …၊ ရှီးးးး ဆိုတဲ့ လေရှူသွင်းသံတွေဟာ နှစ်ယောက်စလုံးဆီကနေ အကျယ်ကြီးပဲ ထွက်ကုန်ကြပီ။
“ဆ.. ဆရာမလေး!! နာလားဟင်… နာရင်ပြောနော်..”
“တစ်… တစ်ဆို့ဆို့ကြီး ကိုဖိုးသက်လေးရာ!! ချိုလေ.. ချိုမောလိုက်တာ။ သေမလိုကြီး ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိဘူးဟာ… အင်းးး”
ပက်လက်ကလေးလှန်ရင်း အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ထားတဲ့ ဆရာမလေးက တုန်တုန်ရီရီနဲ့ ပြန်ပြောလာတယ်။
“ဝင်တယ်သိလား အဆုံးထိ.. အိနေတာပဲ အထဲမှာ.. ဖူးးး !!”
ကျနော် အဲ့လိုပြောလိုက်တော့ အသာလေး ခေါင်းထောင်ထလာပြီး အောက်ကိုလှမ်းကြည့်တယ်။ အရည်တွေနဲ့ ပြောင်လက်နေတဲ့ ကျနော့်ဒုံးပျံက ဖြေးဖြေးချင်း သူ့အဖုတ်ထဲ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်။
“အဟင်းးး !! မနာဘူး .. ဒါပေမယ့် တစ်ဆို့ဆို့ကြီးနဲ့ မောလာပြီ၊ ချို ငိုချင်သလိုလို ဖြစ်လာတယ်၊ ရင်ထဲမှာ တလှပ်လှပ် ..၊ အမေ့ .. ဘယ်လိုကြီးမှန်းမသိဘူး ကိုဖိုးသက်လေးရာ”
“နည်းနည်းလေး မြန်ကြည့်မယ်နော်.. မခံနိုင်ရင်ပြောနော် ဆရာမလေး”
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ဆီးခုံချင်းရိုက်သံ ဖန်းကနဲ ထွက်လာတဲ့အထိ နှစ်ချက်လောက် ခပ်သာသာ ဆောင့်လိုက်မိတယ်။
“အင်းးး ရှီးးး”
ပထမဆုံးအကြိမ် အားပါပါ အဆောင့်လိုးခံလိုက်ရလို့လားမသိဘူး အလန့်တကြားလေးနဲ့ သူ့ခါးကျင်ကျင်လေးကို စုံကိုင်ထားတဲ့ ကျနော့်လက်ဖျံတွေကို လက်နဲ့ဖမ်းဆုပ်လာတယ်။ နာများနာသွားရှာလေသလားလို့ စိုးရိမ်သွားတဲ့ ကျနော်က သူ့မျက်နှာကို လှမ်းအကဲခတ်လိုက်တော့ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်ထွက်မတတ် ကိုက်ထားရင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်။ ဘာမှမဖြစ်ဘူး မနာဘူးပေါ့လေ။ အဲ့ဒါအပြင် ကျနော့်လက်နှစ်ဖက်စလုံးကို ဆွဲယူသွားပြီးး ရှပ်အင်္ကျီဟပြဲထဲ ထိုးထည့်ပေးတယ်။ ချိုဗူးအိစက်စက်ကြီးအပေါ် အုပ်ပြီးကိုင်ခိုင်းထားတာ။
အင်္ကျီရင်ဘတ်ဟပြဲထဲကနေ ဘရာပျော့ပျော့ကို လိမ္မော်သီးအခွံနွှာတဲ့အခါ လှန်သလို ဆွဲချပြီး လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ကိုင်ထားရင်း နို့သီးခေါင်းသေးသေးလေးနှစ်ခုကို လက်ညှိုးလက်မနဲ့ညှပ်ပြီး လှည့်ပေးချေပေးရင်း အောက်က ပုံမှန်လေး ဆက်ဆောင့်နေလိုက်တယ်။ မိန်းမအတွေ့အကြုံ အတန်ငယ်ရှိခဲ့ဖူးပြီဖြစ်တဲ့ ကျနော့်အတွက် ဒီအခြေအနေဟာ အစစအရာရာ အဆင်ပြေသွားပြီဆိုတာ ရိပ်မိလိုက်ပြီ။ ပေါင်ကြားနှစ်ခုထဲ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ထားရင်း နို့နှစ်လုံးကိုစုံဆွဲပြီး ဖြေးဖြေးချင်း ဆောင့်တဲ့အရှိန်ကိုတင်တော့တာပဲ။ ထစ်ထစ်ထစ်ထစ်အရသာနဲ့ စီးကနဲစီးကနဲ ဝင်ဝင်သွားတာ ဘယ်လိုအရသာမှန်းကို မသိပါဘူးဗျာ။ ၁၀ မိနစ် ၁၅ မိနစ်လောက် ကြာလာတော့ အတော်ကြီးကို အဝင်အထွက်က အဆင်ပြေသလို ငြိမ့်ငြိမ့်ညောင်းညောင်း ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်မဟုတ်တော့ပဲ ကြမ်းလာတော့တာပေါ့။ သိပ်တောင်မကြမ်းလိုက်ရပါဘူးဗျာ။ အတင်းကော့လှန်တက်သွားတယ်။ အမေရေ!! လို့ အတင်းအော်လာတယ်။ ပက်လက်အိပ်ထားရာကနေ ရုန်းကန်ပြီး အတင်းထထိုင်ဖို့ ကြိုးစားလာတယ်။ ဘာလဲဆိုတာ သိလိုက်တဲ့ ကျနော်က အတင်းရုန်းပြီး ထထိုင်မလိုလိုတွေလုပ်၊ ကပေါက်တိကပေါက်ချာ အော်သံတွေ ထွက်လာတဲ့ ဆရာမလေးအပေါ် မှောက်အိပ်ချပစ်လိုက်တော့တာပဲ။ ကျနော့်ကိုယ်လုံးနဲ့ အတင်းဖိထားတာကိုတောင် တွန်းထိုးရုန်းကန်နေတာ။ (သူ့ကိုယ်သူ ဘာလုပ်မိနေမှန်းတောင် သိပုံမရတော့ဘူးထင်တယ်)
ကိုဖိုးသက်လေးးး ကိုဖိုးသက်လေးးး ဆိုတာတွေပဲ ဆက်တိုက်ရွတ်နေတာဗျ။ ပေါင်နှစ်ချောင်းနဲ့ ကျနော့်ခါးကိုလည်း အသေညှစ်ပြီး လိမ်ထားတော့တာ။ ဒါတင်မကဘူး ကျနော့်ဒုံးပျံကိုလည်း အထဲက ညှစ်ထားချက်က တင်းကြပ်နေတာပဲ။ အဲ့ဒီတော့မှ မပြီးအောင် စိတ်ကို အတင်းထိန်းထားတဲ့ ကျနော်လည်း မရတော့ဘူး။ စိတ်ကိုလျှော့ချပစ်လိုက်ပြီး ဆရာမလေးနဲ့ ဂျိုင်းအောက်ကနေ လက်နှစ်ဖက်ကိုလျှို ပုခုံးလေးကို စုံကိုင်ပြီး (သူ့ပေါင်နှစ်ချောင်းနဲ့ အညှပ်ခံထားရတဲ့ ကြားထဲကနေ) ကြိတ်ကြိတ်ပြီး တစ်ချက်ချင်းပဲ ကလော်ဆောင့်လေးဆောင့်ရင်း ၄-၅-၁၀ ချက်အတွင်းမှာကို အဖုတ်အတွင်းသားနံရံနုနုလေးတွေရဲ့ အထိအတွေ့ရဲ့ အရသာရှိမှုကိုခံစားရင်း ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်မိတယ်။ တစ်ကိုယ်လုံးအကြောတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်တက်သွားတဲ့အထိ ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ အရည်တွေကုန်သွားပြီဆိုတာ သိနေလျှက်နဲ့တောင် အဖုတ်ထဲ ဒုံးပျံတပ်ထားလျှက် တဇိဇိနဲ့ ညှစ်ညှစ်ထုတ်နေမိတုန်း။
အပေါ်မှာရေးခဲ့သလိုဗျာ သူများတကာတွေများ ဒီအချိန်ဆို မျက်ရည်နဲ့မျက်ခွက် ဇာတ်လမ်းတွေ ဖြစ်နေလောက်ပေမယ့် ကျနော်နဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေးတို့ အခြေအနေက တစ်မျိုးရယ်။ နှစ်ယောက်လုံး ကျေနပ်တဲ့အဆင့်ထိ ကံကောင်းထောက်မစွာနဲ့ရောက်သွားကြပြီနော်။ ပြီးလည်းပြီးသွားကြပြီ။ လူမြင်နိုင်တဲ့နေရာကြီးမှာ သောင်းကျန်းရင်း ဖြစ်သွားကြတာ။ အဲ့ဒီမှာ ဒုံးပျံကလည်း ဒေါသတကြီး ပန်းထုတ်လိုက်ရပြီးတော့ နည်းနည်းပြန်ပျော့လာပြီ။ လုံးဝကြီးတော့ အရောင်မလျော့သေးဘူး။ အဲ့ဒါကို နှစ်ယောက်စလုံးက မချွတ်ချင်ဘူးရယ် အဟိ။
ကျနော်က မှောက်အိပ်နေရာကနေ ပါးလေးကို ရွှတ်ကနဲနမ်းပြီး ထထိုင်ဖို့လုပ်တယ်နော်။ သူက အတင်းဖက်ထားတယ် မထနဲ့ဦးပေါ့။ ကျနော်လည်း စိမ်ထားပြီး ဇိမ်ခံနေလိုက်တယ်။ နောက်တော့မှ သူလည်း တွေးမိမယ်ထင်တယ်..။ မဟုတ်သေးပါဘူး လူမိနိုင်တဲ့ အနေအထားကြီး ထမှဖြစ်မယ် ဆိုပြီး သူက ကျနော့်ကို တွန်းပြီး ထဖို့လုပ်ပြန်တယ်။ ကျနော်က အတင်းဖိထားပြန်တယ်။ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ပြီး အောက်က ၂ ချက် ၃ ချက်လောက် ညှောင့်လိုက်သေးတာ ဟီး။ ပြီးတော့ မျက်နှာချင်းခွာ၊ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် စိုက်ကြည့်ပြီး ပြုံးပြနေကြတာဗျ။ အောင်ပြီ အောင်ပြီပေါ့လေ အဟိ။
ကိုင်း ခင်ဗျားတို့ဘယ်လိုမြင်လဲ၊ ပျော်စရာ ကြည်နူးစရာ မကောင်းဘူးလားဗျာ။ ကျနော့်ဘဝမှာ စိတ်လှုပ်ရှားစရာ အဖြစ်အပျက်တွေအများကြီး ရှိခဲ့ဖူးတယ်ဗျ။ အင်မတန်မျှော်လင့်တောင့်တနေတဲ့ အရာတစ်ခုခုကို ရလိုက်တာမျိုးတွေအပြင် သေတွင်းက လွှတ်ခဲ့တာမျိုးတွေလည်း တစ်ပုံကြီးပဲ။
(ဥပမာပြောရရင် အဲ့ဒီခေတ်က နာမည်ကျော် ရှမ်းသင်္ကြန်တစ်ခုမှာ မူးမူးနဲ့ ကိုယ့်ရပ်ကွက်ထဲ ရေလာကစားတဲ့ ယူနီဖောင်းဝတ်ကိုကိုတွေ မူးရူးပြီး အမျိုးသမီးတွေကို လက်သရမ်းတာကနေ အုပ်စုလိုက် ခုတ်ကြထစ်ကြ၊ လုံးထွေးသတ်ပုတ်ကြရင်း ကျနော်နဲ့ လုံးထွေးနေတဲ့ ကိုကိုက ရင်ဘတ်ပေါ်တက်ထိုင်ပြီး ထိုးတာခံနေရတော့ မနိုင်နိုင်တော့ဘူးဆိုတာ ရိပ်မိပြီး လက်ပစ်ဗုံးပင်ကို ဖြုတ်ပစ်လိုက်တယ်..။ ကျနော့်ကိုလည်း မလွှတ်ဘူး အဟီး။ လက်ပစ်ဗုံးပင်က ပြုတ်သွားပြီ.. လက်က ညှစ်ထားတာကိုလွှတ် ပစ်လိုက်လို့ကတော့ နှစ်ယောက်လုံးအသေပဲ..။ နှစ်ဖက်လုံးက လူတွေလည်း ပြေးကုန်ပြီ..။ ကုသိုလ်ကံအကြောင်းတရားလေးကြောင့်သာလျှင် မသေခဲ့တာပေါ့ဗျာ) မဆိုင်တာတွေ လျှောက်အာလူးဖုတ်မိပြန်ပြီ အဟီး။
ပြောချင်တာကဗျာ အဲ့လို တစ်စက္ကန့်အတွင်း သေသွားနိုင်တဲ့ အခြေအနေက ကံကောင်းထောက်မပြီး လွှတ်ခဲ့တာမျိုးတွေတုန်းကတောင် စိတ်သိပ်မလှုပ်ရှားသလိုလိုပဲ။ အခုလို ကိုယ်ချစ်တဲ့ ဆရာမလေးနဲ့ အောင်အောင်မြင်မြင် ဖြစ်သွားတဲ့ အရသာက တစ်ဘဝလုံးမှာကြုံခဲ့တဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားစရာတွေထက် အပုံကြီးသာနေတယ်ဗျာ။ ကျနော်ပြောချင်တာ ညီအစ်ကိုတို့ သဘောပေါက်မလားတော့ မသိဘူး အဟီး။
နားမလည်ဘူးဟ နင့်ဟာက မဆီမဆိုင်ကြီးလို့ ပြောမယ်ဆိုလည်း ကျနော် မရှင်းပြတတ်တော့ဘူး။ ဆိုလိုချင်တာက ဘဝတစ်ခုလုံးမှာ အဲ့ဒီတုန်းက ကွပ်ပျစ်ပေါ် ဖြစ်ခဲ့တာလေးလောက် ဘယ်အရာကမှ ကျနော့်ကို ပိုမိုတဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားမှု မပေးနိုင်တော့ဘူး အဲ့လိုဗျာ။ ချိုကန်းတို့ ထုံးစံအတိုင်း ချော်တောငေါ့မိသွားပြန်ပြီ ချောဒီး။ ဆက်ပြောမယ်။
တော်တော်ကြာတော့မှ အပျိုကြီးဖုတ်ဖုတ်နဲ့ သန်မြန်ဆဲ ချာတိတ်လေးရဲ့ဒုံးပျံ ဂဟေဆက်ထားတာကို ဆွဲချွတ်ပစ်ကြတယ်။ အဝတ်တွေဘာတွေကို နေသားတကျ ဝတ်ပြီးတော့မှ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဖက်တွယ်ထားရင်း တရုတ်စကားပင် ပင်စည်ကို မှီပြီးထိုင် ပြုံးချိုချို မျက်နှာပေးလေးတွေနဲ့ “မောင်မောင်မမ ချစ်မဝ” (အောဝတ္ထုနာမည် ဟီး) ဂိုက်ပေးလေးတွေနဲ့ သာယာနေကြတာဗျ။ ရင်ထဲမှာလည်း ဘယ်လိုကြီးမှန်းကို မသိတာ။ ပျော်နေကြတာပေါ့လေ။ ဘယ်လိုနေလဲ ဘာညာပေါ့။ အပြန်အလှန်ဗျူးနေကြတာ။ နှစ်ယောက်စလုံးက စိုးရိမ်နေတဲ့ပုံရယ်ဗျ။ သူများငါ့ကို ကျေနပ်ရဲ့လားဆိုတာမျိုး (တကယ်ချစ်တဲ့သူတွေက အဲ့လိုပဲထင်ပါရဲ့ဗျာ)
“ဆရာမလေး .. ဘယ်လိုနေလဲဟင် ကောင်းလားဗျ”
“သိဘူးလေ ငိုချင်သလို ရယ်ချင်သလိုကြီးရယ်၊ မောတာဟာ..၊ ကိုဖိုးသက်လေးကော ဟောဟဲ ဟောဟဲ ဟောဟဲ ဖြစ်နေတာလေ ဟိ”
ဟောဟဲဆိုတာကို လျှာလေးထုတ် ရင်ဘတ်လေးဖိပြီး လုပ်ပြနေတယ်။ သေချင်းဆိုးမလေး ဟားဟား။
“ဟားးး”
စိတ်ယားလာလို့ ဟားကနဲအော်ရင်း အတင်းဆွဲဖက်ထားလိုက်မိတယ်။
“ဆရာမလေးကကော ဘာထူးလို့လဲ၊ အတင်းရုန်းပြီး ထထိုင်လာတာလေ၊ အဲ့ဒါဘယ်လိုဖြစ်တာလဲဟင်”
“လှပ်လှပ်လှပ်လှပ်ကြီးဟာ “အာကာတ” ထဲ ရောက်သွားတာလိုလိုကြီး” (အာကာသလို့ ပြောချင်တာ သူက “သ” သံ မထွက်တတ်ဘူး အဟီး)
“အံမယ် အာကာသထဲ ရောက်ဖူးသလိုလို ဟားဟား”
“ကိုဖိုးသက်လေးနော် ဟွန်း”
ကျနော့်လက်မောင်းကို ရှက်ပြုံးလေးပြုံးစိစိနဲ့ ထုလာတယ်။
“အရမ်းပျော်တာပဲ ဆရာမလေးရာ”
“တူတူပဲ”
လို့ ပြောရင်း ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ အတင်းတိုးဝင်လာတယ်။
“ကိုဖိုးသက်လေး ကျမရှင့်ကို ရှင်နဲ့တူတဲ့ စာတတ်ပေတတ် ဖဲသမားသေးသေးလေး မွေးပေးမယ်သိလား အဟိ”
“ဟင့်အင်း မလိုချင်ပူး”
“ဟမ်! ရှင်နော်၊ ချို့ကို အပျော်ကြံတာလား ဒါဆို.. အု!!”
စွာတာတာ အသံလေးကို လက်ဖဝါးနဲ့ လှမ်းပိတ်ပေးလိုက်တာ။
“ကျနော်က ဆံပင်နက်နက်ရှည်ရှည်လေးနဲ့ စွာတေးမလေးပဲ လိုချင်တာ..။ ပါးဖောင်းဖောင်း အသားဖြူဆွတ်ဆွတ်..၊ မျက်နှာထားက မာမာ၊ ကျနော့်ကိုပိတ်ပိတ်ဟောက်တဲ့.. ရူပဗေဒဆရာမသေးသေးလေး အဲ့ဒါမျိုးလေးရရင် သေပျော်ပါပြီဗျာ ဟီး”
“ဟေ့အေး! မရဘူးဟာ ဖဲသမားသေးသေးလေးပဲ မွေးမယ်”
“ရူပဗေဒဆရာမ သေးသေးလေးပဲ ယူမယ်”
“မရဘူး!”
“ရဒလယ်!”
အဲ့လိုအချီအချ ငြင်းခုန်နေကြတုန်းမှာပဲ ကျောင်းဆင်းတဲ့ သံချောင်းခေါက်သံ ကြားလိုက်ရတယ်။ ကျောင်းက မလှမ်းမကမ်းမှာကိုး။ သူ့တပည့်မလေးတွေ ပြန်လာတော့မယ်လေ။ နှစ်ယောက်သား အချစ်နလံထနေရာကနေ ကိုယ်ချင်းခွာလိုက်ရတယ်။ အမှန်ကတော့ ဘယ်ခွာချင်ကြပါ့မလဲဗျာ။
“ပြန်ချင်ဘူး ဆရာမလေးရာ”
လို့ပြောတော့
“ကျမလည်း ရှင့်ကို ပြန်လွှတ်ချင်ဘူးရယ်”
လို့ မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ပြောရင်း..
“ညဖက်ကြရင် တိတ်တိတ်လေး ဟိုးအရင်ကလို ပြန်လာခဲ့မလား”
တဲ့ အပြုံးချိုချိုလေးနဲ့ ပြောလာတယ်။
“ဟိုဒင်းလုပ်ရမှ လာမယ်”
လို့ ပြန်ဖြေလိုက်တော့
“ဟွန်း!!”
ဆိုပြီး မျက်စောင်းက ထိုးလိုက်သေးတယ်ဟိ။ ပြီးတော့မှ
“ရှင့်ကို ညဖက်ခေါ်ပါတယ်ဆိုမှ ဘာလုပ်ချင်တယ်ထင်လို့တုန်း”
တဲ့.. အဲ့လိုပြောပြီး ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ မျက်နှာလွှဲထားတယ်။ ရှက်ဝဲ၀ဲဖြစ်နေတဲ့ မျက်နှာလေးက ပန်းသွေးရောင်တောက်လို့ပေါ့ဗျာ။
“ဒါပဲကွာ .. လစ်တော့၊ သူများမြင်ကုန်မယ်၊ ချို ရေသွားချိုးတော့မယ်၊ ပြန်တော့..”
လို့ လှမ်းပြောပြီး လှစ်ကနဲ ပြေးသွားတယ်။ ကျနော်လည်း ပွဲဦးထွက်မှာ ပိုလန်ကို သိမ်းလိုက်နိုင်တဲ့ ဂျာမန်နှုတ်ခမ်းမွှေးကြီးရဲ့စတိုင်နဲ့ ရင်ကိုကော့ ခေါင်းကိုမော့ပြီး အိမ်ကိုသုတ်ချေတင်လာခဲ့တယ်။ (ဒူးတော့ နည်းနည်းချောင်ချင်နေတယ် ဟီးဟီး) အိမ်ခဏပြန်ပြီး မျက်နှာပြ အလုပ်တွေကူလုပ်လိုက်ဦးမယ်ဗျာ။ ဒီနေ့ညဖက် ဆရာမလေးဆီပြန်သွားရင် တိုက်ပွဲတွေနဲ့ ရင်ဆိုင်ရဦးမှာမလား။ စစ်ဦးဘီလူးဆိုတာကိုး။ အချစ်ဒုတိယကမ္ဘာစစ်က အခုမှ စမှာလေ ဟဲဟဲ။
ကိုင်း! ညီအစ်ကိုတို့ သူများတွေကတော့ အပျိုရည်ပျက်ပျက်ချင်း ဘယ်လိုဖြစ်ခဲ့ကြတယ် မသိဘူး။ ချိုကန်းတို့ ရူပဗေဒဆရာမလေးတို့တုန်းကတော့ မနာမကျင်၊ မကွဲမပြဲနဲ့ ကြည်နူးစရာ ဘယ်လိုကောင်းတယ်ဆိုတာလေး ဆက်ရေးပြပါဦးမယ်။ ဘာလို့ဆို အဲ့ဒီညက ပထမဆုံးအကြိမ် ဆရာမလေးနဲ့ တစ်အိပ်ယာထဲ အိပ်မိခဲ့တာကိုး။ ကျနော်အတိကျလေး စီကာပတ်ကုံးရေးပြပါဦးမယ်ဗျာ။
ခင်ဗျားတို့ကိုချစ်တဲ့
မောင်ချိုကန်း
