ကျွန်တော့် သူနာပြုဆရာမလေး
ရေးသားသူ – Chan Ko (ချမ်းကို)
🏵️ အပိုင်း (၂) 🏵️
ကျနော့်ရင်တွေ ဗလောင်ဆူနေပြီဗျ။ တစ်ကိုယ်လုံးက သွေးတွေလည်း ပွက်ပွက်ဆူလာတယ်။ ကျနော်ပွေ့ထားတဲ့ ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေးဟာ ဘာမှအတွေ့အကြုံမရှိရှာသေးတဲ့ အရိုင်းမလေးဆိုတာ အခု လက်တွေ့ကြုံနေရတာတွေ ကြည့်တာနဲ့ သိသာနေတယ်။
“အနီလေး.. အခုအိမ်မှာ ဘယ်သူရှိသေးလဲ..”
လို့ ကျနော် သူ့ကျောလေးကိုပွတ်ရင်း မေးလိုက်တော့..
“ဟင့်အင်း.. အစ်ကို”
လို့ မော့မကြည့်ပဲ တုန်ယင်နေတဲ့ အသံကလေးနဲ့ ပြန်ဖြေရှာတယ်။
“ဧည့်ခန်းထဲမှာ အပြင်ကမြင်နေရတယ်..။ အနီ့အိပ်ခန်းထဲ သွားရအောင်နော်”
လို့ ပြောတော့ ဘာမှပြန်မပြောပဲ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲမှာ ငြိမ်နေရှာတယ်။ ပေါင် ၁၀၀ စွန်းစွန်းလေးပဲ လေးမယ်ထင်ရတဲ့ သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို ကျနော် ဆွဲပွေ့ချီလိုက်တော့.. စွေ့ကနဲပါလာတယ်။ ဧည့်ခန်းနဲ့ကပ်လျှက် အိပ်ခန်းတံခါးဝကိုရောက်တော့ ကျနော်ပွေ့ချီထားတဲ့ အနီက လက်အမူအရာနဲ့ ဝင်ဖို့ပြတယ်။ အိပ်ခန်းထဲ ပွေ့ချီထားလျှက်နဲ့ ရောက်သွားပြီး အနီလေးကို အိပ်ယာပေါ် အသာချပြီး ကုတင်အောက်ကို ခြေချပြီး ထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ကျနော် သတိရှိရှိနဲ့ အိပ်ခန်းတံခါးကို ကလန့်ထိုးလိုက်တယ်။ ပြန်လှည့်လာပြီး ကြည့်လိုက်တော့ ကျနော့်ချစ်သူလေးခင်မျာ တောင့်တောင့်ကလေး လက်နောက်ပြန်ထောက်ပြီး ကုတင်ပေါ်ထိုင်လို့ ကျနော့်ကို ရီဝေဝေ ကြည့်နေတယ်။
ခုနက သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်နေတဲ့ ပုခုံးကျော်ရုံ ဆံပင်လေးတွေက ဖွာလံကျဲနေရှာပြီ။ တကိုယ်လုံးလည်း သိသိသာသာ တုန်တုန်ရီရီ ဖြစ်နေတယ်။ မျက်နှာကလေးက ပန်းသွေးရောင်သမ်းနေတယ်။
“မနီနီချို..”
လို့ ကျနော်က တိုးတိုးလေးခေါ်လိုက်တော့..
“ရှင်!! အစ်ကို ..”
လို့ ပြန်ဖြေလာတယ်။
“ကျနော်.. အနီလေးကို… လေ..”
ဆိုပြီး ဆက်ပြောဖို့ ဆွံ့အနေမိတယ်။
“အစ်ကို့ကို အနီ အရမ်းချစ်နေပြီသိလား ..။ အစ်ကို့သဘော.. အနီ မကြောက်ဘူး..”
လို့ အံကြိတ်ထားတဲ့ လေသံလေးနဲ့ ဆက်ပြောတယ်။ (ဒါဟာ ကျနော့်ကို တော်တော် ရှော့ခ်ရသွားစေတယ်ဗျ။ ကျနော့်ချစ်သူလေးဟာ ဘာမှအတွေ့ကြုံမရှိဘူးဆိုတာ ကျနော်သေချာတယ်။ ဒါပေမယ့် တခြားမိန်းမတွေလို လုပ်ရိုးလုပ်စဉ် မူနေတာတို့ ရုန်းကန်တာတို့၊ ငြင်းဆန်တာတို့ ဘာတစ်ခုမှ မလုပ်တဲ့အပြင် အခုလိုပြန်ပြောတာတွေဟာ ကျနော့်အတွက် အံ့သြစရာကောင်းနေတယ်။ ဘာကြောင့် အတွေ့အကြုံမရှိတဲ့ သူက ဒီလောက်သတ္တိရှိနေရတာလဲဗျ)
ကုတင်နားကို တိုးကပ်သွားပြီး အနီ့ကို ဆွဲထူမယူလိုက်တော့ အလိုက်သင့်ကလေးပါလာတယ်။ ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းပြီး ခပ်တင်းတင်း ဖက်ထားမိပြန်တယ်။ နှစ်ယောက်သား မတ်တပ်ရပ်လျှက် အကြာကြီး ဖက်ထားပြီတော့မှ လူချင်းခွာလိုက်ပြီး ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲက လမင်းလေးနဲ့တူတဲ့ အနီ့မျက်နှာလေးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်ရင်း ဖန်ဂေါ်လီလုံးလေးတွေလို ဝိုင်းစက်ပြီး အရည်လဲ့နေတဲ့ အနီ့မျက်လုံးလှလှလေးတွေကို ကျနော့်နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖိကပ်ပြီး နမ်းပေးနေမိတယ်..။ နောက်.. ပါးဖောင်းဖောင်းလေးတွေကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် ဆက်နမ်းတယ်။ ဆရာမလေးဟာ မျက်လုံးလေးမှေးစင်းပြီး ကြောင်ပေါက်စကလေးလို မှိန်းခံနေရှာတယ်။
“မနီနီချို.. ကျနော်တို့ အပြင်ဖက် သွားရအောင်နော်…”
မျက်လုံးလေး ဖတ်ကနဲ ပွင့်လာပြီး …
“အစ်ကို!!”
လို့ ရေရွတ်ရင်း နားမလည်နိုင်တဲ့ အကြည့်နဲ့ ကြည့်နေတယ်။
“ဘာလို့လဲ… အနီ့ကိုအထင်သေး… အင်းးး …”
ဆက်ပြောလို့မရအောင် သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကို ကျနော် ဆွဲစုပ်ပေးလိုက်တယ်။ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ၄-၅ ချက်လောက် စုပ်နမ်းပြီးမှ ပြန်ခွာလိုက်ရင်း…
“အနီလေးရာ.. ကျနော့်ချစ်သူဟာ အပျိုစင်ကလေးဆိုတာ ကျနော်သိတာပေါ့..။ အခုဟာက ကျနော် အနီ့ကို မလိုချင်လို့ မဟုတ်ဘူး သိလား..။ ချက်ချင်းကြီး မလုပ်ရက်လို့ တန်ဖိုးထားချင်လို့ ကျနော် အောင့်အီးလိုက်တာ..။ ကမ္ဘာပေါ်က ဘယ်မိန်းမထက်မဆို အနီ့ကို ကျနော် လိုချင်တပ်မက်တယ် ဟုတ်ပြီလား..။ အခုဟာက ချစ်လွန်းလို့ မလုပ်ရက်တာပါဗျာ..။ တခြားဘာမှ တောင်တောင်အီအီ မတွေးရဘူးလေ နော်.. အနီလေး.. ကျနော့်နတ်သမီးလေး..။ အခုလို ကျနော့်ဆန္ဒကို ချက်ချင်းလိုက်လျောပြတာကို အထင်မသေးတဲ့အပြင် .. ပြတ်ပြတ်သားသား မာကျောတဲ့ စိတ်ဓာတ်ကလေးကို မြင်လိုက်ရတော့ ပိုတောင်မြတ်နိုးသေးတယ်ဗျာ…”
အဲ့ဒီစကားတွေကို ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲက ဆရာမလေးကို ငုံ့ကြည့်ရင်း.. ပါးဖောင်းဖောင်းလေးတွေကို ပွတ်ပေး၊ နဖူးလေးကို မွှေးမွှေးပေး၊ မျက်လုံးလှလှလေးတွေကို နမ်းပေးရင်း ဆက်တိုက်ပြောနေမိတယ်။ ရုတ်တရက် ဖန်ဂေါ်လီဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေထဲကနေ မျက်ရည်တွေ ပေါက်ကနဲ ပေါက်ကနဲ စီးကျလာပြီး.. မပီဝိုးတဝါးအသံနဲ့ ..
“အစ်ကို့ကို အနီ ပိုလို့တောင်ချစ်လာပြီ သိရဲ့လားရှင်ရယ်”
လို့ ပြောပြီး ကျနော့်ကို ပျောက်သွားမှာစိုးတဲ့အတိုင်းပဲ တအားကြီး ဖက်လာရှာတယ်။ ကျနော့်ရင်ထဲမှာ ခုနက ပြင်းထန်ပေါက်ကွဲနေတဲ့ လိင်စိတ်အစား အင်မတန် အေးချမ်းကြည်လင်တဲ့ မြတ်နိုးတဲ့စိတ်တွေ လွှမ်းလာပြီဗျာ။ နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်ခါးတစ်ယောက် ဖက်ထားရင်း အပြင်ကို ယိုင်နဲ့နဲ့ လျှောက်လာကြပြီး ဧည့်ခန်းထဲမှာ ပူးကပ်ထိုင်နေကြတယ်။ ခုနက ပြင်းထန်တဲ့ မုန်တိုင်းဆန်ဆန် စိတ်ဆူပွက်မှုတွေနေရာမှာ.. မွှေးမြတဲ့ အချစ်စိတ်တွေ နေရာယူထားခဲ့ပါပြီ။
ခင်ဗျားတို့ ဘယ်လိုမြင်သလဲဗျာ။ ကျနော့်စိတ်ကို နားမလည်ဘူးထင်တယ် ဟုတ်တယ်မလား။ ကျနော် လူကောင်းမဟုတ်မှန်း ဟိုးလွန်ခဲ့တဲ့ ရက်တစ်ခုက ရေတွင်းမှာဖြစ်တဲ့ ကိစ္စမှာ ခင်ဗျားတို့ သိခဲ့ပြီးသားပါ။ ဒါပေမယ့် လောကမှာ ထူးဆန်းတဲ့ အီမိုးရှင်းတွေ အများကြီးဗျ။
ဟုတ်တယ် ခုနက ကျနော် လိင်စိတ်ထနေတာ..။ ဒါပေမယ့် ကြီးမားတဲ့ မေတ္တာစိတ်က အဲ့ဒီလိင်စိတ်ကို ဖုံးသွားတယ်ဗျာ။ အကယ်၍ ကျနော့်ချစ်သူ အနီလေးက အတင်းရုန်းကန်တာတို့၊ မူသလိုလို လုပ်တာတို့နဲ့ တုန့်ပြန်လာရင် ကျနော် ရှေ့ဆက်ကောင်းဆက်မိမှာ သေချာတယ်။ အခုလိုမျိုး ကျနော့်ကိုချစ်တဲ့အတွက် လုပ်ချင်သလိုလုပ်ပါဆိုပြီး လိုက်လျောလာတော့ ပထမ အံ့သြတယ်။ နောက်ဆုံး မလုပ်ရက်တော့ဘူးဗျာ။
အခုပဲကြည့်လေ.. ကျနော့်ကို မျက်လုံးရွှဲကြီးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်နေတဲ့ ကျနော့်ချစ်သူ သူနာပြုဆရာမချောချောလေး.. သူ့အကြည့်တွေထဲမှာ တွယ်တာမှု၊ အထင်ကြီးမှု၊ မြတ်နိုးမှု.. ငါ့အပေါ် တော်တော်တန်ဖိုးထားပါလားဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်တွေ အပြည့်ပါနေတယ်ဆိုတာ ကျနော် မြင်နေရတယ်ဗျ။
အဲ့လို တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ထိုင်ငေးနေရင်း ကြည်နူးနေကြတာ တော်တော်လေး ကြာလာတော့.. နှစ်ယောက်သား မီးဖိုချောင်ဖက် ထသွားပြီး နေ့လည်စာ စားကြတယ်။ အနီလေးချက်ထားတဲ့ ဟင်းက ဘာမှအထူးတလည် မဟုတ်ဘူး။ ခရမ်းချဉ်သီးချက်နဲ့ ဘဲဥကြော်လေး..။ ဒါပေမယ့် ကျနော့်ဘဝမှာ စားဖူးသမျှထဲမှာ အကောင်းဆုံးသော နေ့လည်စာဗျ။ ကြွေရည်သုတ် ဇလုံလေးထဲ ထမင်းတွေခူးထည့်ပြီး ခရမ်းချဉ်သီးချက်နဲ့နယ်၊ ဘဲဥကြော်လေးဖဲ့ထည့်ပြီး ချစ်သူက..
“အစ်ကို.. ပါးစပ်ဟ.. ရော့”
ဆိုပြီး ခွံ့ကျွေးတဲ့ ထမင်းဟာ ကမ္ဘာပေါ်မှာ အကောင်းဆုံးသော နေ့လည်စာ ဖြစ်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ။
အပူဒဏ်မခံနိုင်တဲ့ ကျနော်တစ်ယောက် အခုဆို လောကငရဲလို့ ထင်ခဲ့တဲ့မြို့မှာ အပျော်ဆုံးလူသား ဖြစ်လာခဲ့ပြီဗျာ။ တစ်မြို့လုံးရဲ့ လမ်းတကာကို ငှက်မြီးရှည်တံဆိပ် တရုတ်စက်ဘီးလေးပေါ်မှာ ကျနော့်ချစ်သူ သူနာပြုဆရာမလေးချောချောလေးကို တင်ပြီး မမောမပန်းနိုင်အောင် နင်းခဲ့ဖူးတယ်။ အဘိုးကို ညဖက်စောင့်အိပ်ပြီးတာနဲ့ ဆေးရုံကနေ ဆရာမလေး မနီနီချိုနဲ့တူတူ လိုက်သွားတတ်တယ်။ ဆရာမလေးအိမ်မှာ တူတူနေတဲ့ အဒေါ်က မြို့လည်ကဈေးထဲမှာ အထည်ဆိုင်ဖွင့်ထားတဲ့ အပျိုကြီးဆိုတော့ ညနေစောင်းမှ ပြန်လာတတ်တယ်။ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်ထဲ ပျော်စရာကောင်းတဲ့ ဘဝလေးပေါ့ဗျာ။ ကျနော်ကိုယ်တိုင် ချက်ပြုတ်တဲ့အခါ အနီလေးက ဘေးကနေ ကူညီပေးရင်း
“ဟ!! အစ်ကို့ဟင်းတွေက မစားရသေးဘူး၊ အနံ့ရှူရတာ မြင်ရတာနဲ့တင် ဗိုက်ဆာလိုက်တာ..။ အနီလေးတော့ ဟင်းချက်ကျွမ်းတဲ့ယောကျ်ား ရတော့မှာ ကံကောင်းတယ်တော့..”
လို့ ပြောရင်း တခစ်ခစ် သဘောတွေကျနေတတ်တယ်။ စားသောက်ပြီးတာနဲ့ အနီ့ကုတင်ပေါ်မှာ နှစ်ယောက်သား တူတူလှဲအိပ်၊ စာအုပ်တစ်အုပ်လောက် တူတူဖတ်ရင်း ဖက်ပြီး အိပ်ပျော်သွားတတ်တယ်။ ဒီလောက်ပူးကပ်နေမှတော့ ဟိုဟာမလုပ်ဖြစ်ဖူးဆိုတာ မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ ခင်ဗျားတို့ ထင်နေတယ်မလား။ ဟဲဟဲ.. ဟုတ်ပါ့.. ပြောဖို့မေ့နေတာဗျ။ ချဉ်သီးနဲ့ဆား အတူထားမှတော့ မဖြစ်ပဲနေပါ့မလားလေ။
ပထမဆုံး ချစ်သူဖြစ်သွားတဲ့နေ့ကတော့ ကျနော်ကိုယ်တိုင်က မြတ်နိုးလွန်းလို့ အရမ်းထိန်းလိုက်မိ
တာပေါ့။ နောက်နေ့တွေကြတော့ ဒီလိုဗျာ.. မီးဖိုချောင်ထဲ ချက်ပြုတ်ရင်း.. တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်က အငြိမ်နေတာမှ မဟုတ်တာကိုးဗျ။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အလစ်ချောင်းပြီး တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ဦးတဲ့လူက ဖက်ဖက်နမ်းနေကြလေ။ မသိမသာ မတ်တပ်ရပ်ပြီး မီးဖိုခုံမှာ ပန်းကန်ဆေး ဟင်းရွက်သင်နေတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ တင်ပါးကားကားဝိုင်းဝိုင်းလေးကို ကျနော်က အနောက်ကနေ သိုင်းဖက်သလိုလိုနဲ့ ကျနော့်အငယ်ကောင်နဲ့ ထောက်ထောက်လိုက်ရင်..
“အာကွာ..”
ဆိုပြီး ဆရာမလေးမျက်နှာနီနီဖြစ်ပြီး ကော့ကော့တက်သွားနေကြပေါ့။ ဒါမှမဟုတ်ရင် အိမ်နေရင်း တီရှပ်အပါးလေး ဝတ်ထားတဲ့ ဆရာမလေးကို အလစ်မှာ ကျနော်တီရှပ်အောက် လက်လျှိုပြီး ကျနော့်လက်နဲ့ မဆံ့လောက်အောင်ကြီးတဲ့ နို့အိစက်စက် ထွားထွားလေးကို ဘရာပျော့ပျော့လေးအပေါ်ကနေ ကိုင်ပြီး ညှစ်ညှစ်ပေးတတ်တာပေါ့။ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်တာကတော့ တချိန်လုံးလိုလိုပဲ။ ဟင်းချက်နေတဲ့ ကျနော့်ကို ဘေးကနေ..
“အစ်ကို”
လို့ လှမ်းခေါ်လို့ ကျနော်က လှည့်ကြည့်လိုက်ရင် ပလွတ်ကနဲ ဆရာမလေးက စုပ်နမ်းပြီး သဘောတွေကျ။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်ကလည်း.. အားရင်အားသလို ချစ်သူ့နှုတ်ခမ်းရဲရဲလေးကို ခဏခဏ နမ်းစုပ်နေကြလေ။ အဲ့လိုတွေဖြစ်နေမှတော့ နှစ်ယောက်လုံးကသာ ထိန်းနေတာ စိတ်ထဲမှာတော့ တမြေ့မြေ့ လောင်ကျွမ်းနေပြီ။ သူကလည်း တော်တော်လေး စိတ်ကြွကြွလာတယ်ဆိုတာ ကျနော်ရိပ်မိသလို၊ ကျနော်လည်း သူ့ကို တအားလုပ်ချင်နေရှာပြီဆိုတာ သူမသိပဲ နေမလားဗျာ။ ဒီလိုနဲ့ ပေါက်ကွဲထွက်တဲ့ နေ့တစ်ခု ရောက်လာတော့တာပေါ့။
တစ်ရက်ကြတော့ မနက်ခင်း ၁၀ နာရီလောက်မှာ ကျနော်တို့ ချက်ပြုတ်လို့ ပြီးသွားတော့ ထမင်းပွဲပြင်ပြီး ရေမိုးချိုး သန့်စင်ကြတယ်။ အဲ့ဒီနေ့က မနက်ခင်း အိမ်ကို အတူပြန်လာကတည်းက.. နှစ်ယောက်လုံး မထိတထိလုပ်တာ တော်တော်လေး များမိတယ်။ မထိတထိဆိုတာက နမ်းလိုက်ကိုင်လိုက် ဆွလိုက်တွေပေါ့။ အဲ့ဒီမှာ အဆင့်က တော်တော်လေးကျော်စပြုလာပြီဗျ။ ခါတိုင်းလို နို့ကိုင် ဟိုထောက်ဒီထောက် လုပ်တဲ့အပြင် ကျနော့် အငယ်ကောင်ကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ သူ့လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ကိုင်ပြီး ဆော့ခိုင်းတာတွေဘာတွေ ဖြစ်လာတယ်။
အဲ့ဒီမှာ ကျနော့်အနီလေး မျက်နှာလေး ပန်းရောင်ဖြစ်ပြီး အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းလာတာတွေဖြစ်စပြုလာတယ်။ အပျိုစင်လေးကို ကျနော့်မာတောင့်နေတဲ့ ပစ္စည်းကြီး သွားကိုင်ခိုင်းလိုက်တာကိုးဗျ။ ကိုင်ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ငင် နည်းနည်းလုပ်ခိုင်းလိုက်တော့ သဘောပေါက်ပြီး ကျနော်ချက်ပြုတ်နေတာကို အနောက်ကနေမှီပြီး သိုင်းဖက်ထားရင်း တချက်ချက် ပုဆိုးပေါ်ကနေ လာလာကိုင်ပြီး ပွတ်ပေးနေတယ်။ သက်ပြင်းလေး တဟင်းဟင်းချပြီးပေါ့။ ဒါပေမယ့် နှစ်ယောက်လုံးထိန်းပြီး ပေါက်ကွဲလုလု အခြေအနေကို ထိန်းထားကြပါသေးတယ်။
ပြဿနာက ရေမိုးချိုးပြီး အိပ်ခန်းထဲမှာ အဝတ်လဲကြတော့မှ စတာဗျ။ ရေမိုးချိုးပြီးစ ထမီရင်ခေါင်းလျားလေးနဲ့ မွှေးပျံ့ပျံ့ဖြစ်နေတဲ့ ချစ်သူလေးက ဘရာအနက်ကလေး ဝတ်မလို့ပြင်ရင်း ကျောပေးထားရာကနေ
“အစ်ကို.. အနီ့ကို ချိတ်တပ်ပေး”
ဆိုပြီး ခိုင်းလာတော့ ကျနော်လည်း အင်္ကျီတုံးလုံး ရေလဲပုဆိုးတိုတိုလေးနဲ့ အနားကိုကပ်သွားပြီး သူ့ကို ကူညီမလို့လုပ်ရင်း စိတ်မထိန်းနိုင်လို့ သူ့ဂျိုင်းကြားလေးအောက်ကနေ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို မဝတ်ရသေးပဲ ဖုံးထားတဲ့ ဘရာအပေါ်ကနေ ဖွဖွလေး စုံကိုင်လိုက်မိတယ်။ ကိုင်နေရင်းနဲ့ အနီ့ဂုတ်ပိုးလေးကို ကျနော့်နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖွဖွလေးပွတ်ပေးရင်း အောက်က အငယ်ကောင်နဲ့ သူ့တင်ပါးလေးကို ခပ်ဆဆလေး ၂ ချက် ၃ ချက်လောက် ဆောင့်ပေးလိုက်မိတယ်။
“အင်းးးး.. အစ်ကိုရယ်..”
ဆိုပြီး ကျနော့်ဆရာမလေး ညည်းသွားတော့မှ ဘရာချိတ်ကလေးကို သေချာတပ်ပေးလိုက်ပြီး ကျောပေးရင်း အဝတ်လဲ၊ မီးဖိုချောင်ထဲ ထွက်လာမိတယ်။ ထမင်းလက်ဆုံစားနေရင်းနဲ့ အနီ့မျက်နှာကို ကြည့်မိတော့ တော်တော်လေး မူပျက်စပြုလာပြီ။ ကျနော် စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့နေတာတောင် အင်း အဲ နဲ့သေချာ ခါတိုင်းလို စကားပြန်မပြောပဲ ကျနော့်ကို စိုက်စိုက်ကြည့်နေတယ်။
စားသောက်ဆေးကြောပြီးလို့ ခါတိုင်းလို နားဖို့ တူတူအိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာကြတော့ ကျနော့်ခါးကို မလွတ်တမ်း ဖက်ထားတယ်။ အခန်းထောင့်မှာရှိတဲ့ အနီ့စာအုပ်စင်လေးပေါ်မှာ မအိပ်ခင်ဖတ်ဖို့ စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ကျနော်မွှေနှောက်ပြီး ရှာရင်း ရလာတော့ ကုတင်ဆီပြန်လှည့်လာတော့ အနီလေး ကုတင်ပေါ်မှာ တစောင်းခွေခွေလေး လှဲနေရင်း ကျနော့်ကို ရီဝေဝေ ငေးနေရှာတယ်။ လျှော်ပြီးစ ဖားလျားချထားတဲ့ ဆံပင်လေးတွေက ရင်ဘတ်အရှေ့ဘက်မှာ ခွေကျနေတယ်။ ကျနော် ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး သူ့ကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲထည့်လိုက်တော့ ကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ် ပါးလေးအပ်ပြီး ခြေထောက်တစ်ချောင်းက ကျနော့်ကိုခွလာတယ်။ စာအုပ်ဖတ်ပြဖို့ပြင်နေတဲ့ ကျနော့်လက်ထဲက စာအုပ်ကို ဆွဲယူပြီး သူ့နောက်ကျောဖက်ကို နောက်ပြန်ပစ်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲကနေ အရည်လဲ့နေတဲ့ မျက်ဝန်းလေးတွေနဲ့ မော့ကြည့်ပြီး
“အနီ့ကို နမ်းစမ်းပါ”
လို့ လေသံခပ်မာမာလေးနဲ့ ဟောက်သလိုလို ပြောလာတယ်။ နီရဲရဲလေးနဲ့ ပါးလျလျချိုမြိန်တဲ့ နှုတ်ခမ်းအိအိလေးကို ကျနော်ငုံ့ပြီး ဆွဲစုပ်လိုက်တော့ ကျနော့်အပေါ်နှုတ်ခမ်းကို တပြွတ်ပြွတ် ပြန်စုပ်ရင်း တုန့်ပြန်မှုပြင်းလာတယ်။ တဟင်းဟင်းနဲ့ အသက်ရှူသံလေးကလည်း ကျယ်လောင်လာတယ်။ လက်ချောင်းပျော့ပျော့လေးတွေက ကျနော့်ပုဆိုးပေါ်ကနေ အောက်ကမာတောင့်စပြုနေတဲ့ ကျနော့်ပစ္စည်းကို လိုက်စမ်းပြီးရှာနေရင်း တွေ့သွားတော့ တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားပြီး မနက်ကလို ရှေ့တိုးနောက်ငင် လုပ်ပေးရင်း ဆော့နေလိုက်တာ ချက်ချင်းပဲ ကျနော့်ပစ္စည်းက သံပိုက်လုံးတစ်ခုလို မာတောင့်လာပြန်ပြီ။ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နေရာက ဆတ်ကနဲခွာသွားပြီး ဝုန်းကနဲ သူထထိုင်လိုက်တော့ ကျနော်လန့်ပြီး မော့ကြည့်မိလိုက်တော့…
“အစ်ကို.. အနီ့ကို လိုချင်နေရက်သားနဲ့ ဘာလို့အဲ့လို အောင့်ထားရတာလဲ..”
လို့ နီမြန်းနေတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ ဆရာမလေးက လေသံတင်းတင်းလေးနဲ့ မေးလာရောဗျာ..။
“အနီလေးရာ.. အစ်ကို အနီ့ကို တန်ဖိုးထားလို့…”
ရုတ်တရက် ကျနော့်စကားသံ တိတ်သွားပြီ။ အနီ့လက်ဖဝါးလေးက ဆတ်ကနဲ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းကို လာဖိကပ်ပြီး ပိတ်လိုက်တာဗျ။ ပြီးတာနဲ့ တီရှပ်ကလေးကို ခပ်မြန်မြန် ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တာ မြန်လွန်းလို့ ကျနော် မှင်တက်နေမိတယ်။ ကြည့်စမ်းပါဦးဗျာ။ ဘရာအနက်ရောင်ကလေးခင်မျာ မနိုင်မနင်း အနီ့နို့ဝိုင်းဝိုင်းစက်စက် အိအိကြီးတွေကို သယ်မထားရတာလေ။ လှလိုက်တာဗျာ။ ကျနော်ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ငေးနေတာကို အောက်နှုတ်ခမ်းကို သွားဖြူဖြူလေးနဲ့ ကိုက်ထားတဲ့ ဆရာမလေးက စိုက်ကြည့်ရင်း လက်ကိုနောက်ပြန်ပစ်ပြီး ဘရာချိပ်တွေကို ဖြုတ်ချလိုက်တယ်။
ဟားးးးးးးးးး !! ဝင်းဝါပြီး စိုပြေလှတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက အိကနဲ ထွက်ကျလာတယ်။ နို့သီးခေါင်းပန်းရောင်လေးတွေက စူတူတူလေး ထောင်ထနေတာ တန်းနေတာပဲဗျာ။ ကပိုကရို ဆံနွယ်တွေနဲ့ နီမြန်းနေတဲ့ မျက်နှာလေး၊ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်း ဗလာဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်နတ်သမီးလေးက အံကြိတ်ထားတဲ့ လေသံစူးစူးလေးနဲ့
“ဟေ့.. အစ်ကို..။ အနီ့ကို ချစ်တယ်ဆို…။ အစ်ကို.. ဘာလုပ်နေတာလဲ..”
ဆိုပြီး အသက်ရှူသံမမှန်တော့တဲ့ အနီလေးက တုန်ခါနေတဲ့ အသံလေးနဲ့ ပြောလာတယ်။ ပက်လက်လှန်အိပ်နေတဲ့ ကျနော် ဆတ်ကနဲထထိုင်ပြီး အိမ်နေရင်းဝတ်ထားတဲ့ မြင်းခေါင်းတံဆိပ် စွပ်ကျယ် အဖြူလေးကို ဆွဲချွတ်ရင်း အနီ့ကိုယ်လုံးလေးကို ရင်ချင်းအပ်ပြီး ဆွဲဖက်လိုက်တယ်။
အားးး.. အကာအကွယ်မဲ့နေတဲ့ ရင်ဘတ်ချင်း ထိမိတော့ အိစက်ချောမွေ့တဲ့ အထိအတွေ့က ကျနော့်ကို ရှိန်းတိမ်းဖိမ်းတိမ်း ဖြစ်သွားစေတယ်။ ခပ်တင်းတင်းလေး ဖက်ထားလိုက်ပြီးမှ လူချင်းခွာလိုက်ပြီး အနီ့ရင်သား လုံးဝိုင်းဝိုင်းကြီးနှစ်ခုကို တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ ကျနော့်လက်ချောင်းတွေနဲ့ မရဲတရဲ ကိုင်လိုက်မိတယ်။ အရင်က အခုလို အခုအခံမပါပဲ တစ်ခါမှ မကိုင်ဖူးသေးဘူးဗျ။ ပန်းရောင်သမ်းပြီး စူတူတူ မာတောင့်တောင့်လေးဖြစ်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လက်ညိုးလက်မနှစ်ခုကြား ညှပ်ကိုင်ပြီး ဖွဖွလေး လှိမ့်ပေးလိုက်တော့ အနီ့လက်ချောင်းတွေက ကျနော့်လက်မောင်းကို အတင်းလာဆုပ်ကိုင်ထားပြီး
“ဟင်းးး..အစ်ကို…ဟင်းးးး”
ဆိုပြီး ညည်းသံထွက်လာတယ်။ လက်က အဲ့လို ဘယ်ညာပြောင်းပြီး ကစားပေးနေရင်း ကျနော့်နှုတ်ခမ်းတွေကလည်း အနီကလေးရဲ့ လည်တိုင်ဝင်းဝင်းလေးကို တပြွတ်ပြွတ်စုပ်ပြီး နမ်းပေးနေမိတယ်။ လိင်စိတ်နဲ့အချစ် ရောထားတဲ့အခါ ဖြစ်လာတဲ့ နတ်ပူးသလို တုန်ခါတဲ့ ခံစားချက်မျိုး နှစ်ယောက်လုံး ဖြစ်စပြုလာပြီဗျာ။ ဒါဟာ သာမန်လိင်စိတ်ကြွလာလို့ မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ အိပ်တဲ့အခါဖြစ်တဲ့ ခံစားချက်မျိုးနဲ့ ခြားနားလွန်းတယ်ဆိုတာ ခင်ဗျားတို့လည်း ကြုံဖူးမှာပါ။
ကျနော်ဟာ အနီကလေးနဲ့ မတိုင်ခင်က အတွေ့အကြုံတွေရှိပြီးသားမို့ တော်တော်လေး ထိန်းနိုင်ပေမယ့် အခု ကျနော့်ချစ်သူ ဆရာမလေးကတော့ ဘယ်လိုဖြစ်နေမှန်း ပြန်ပြောပြလို့ မရတဲ့ပုံစံ ဖြစ်နေတယ်ဗျာ။ အရိုင်းလေးကိုးဗျ။ မိုင်ပေါင်းများစွာ ပြေးလာရတဲ့ လူတစ်ယောက်လို မောဟိုက်နေတဲ့ပုံ၊ မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး.. နှုတ်ခမ်းလေးတွေက လှုပ်ရွရွ..၊ ဒါပေမယ့် ဘာပြောနေမှန်း မသေချာတဲ့ မပီဝိုးတဝါးအသံတွေ။
ကျနော် အနီ့ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်ပေါ် တွန်းလှဲလိုက်တယ်။ ခါးတဝက်ရောက်တဲ့အထိ လျှောကျနေတဲ့ သူ့ထမီလေးကို အကုန်ကွင်းလုံးကျွတ်သွားအောင် ဆွဲချွတ်လိုက်တော့… ချစ်မွှေးရေးရေးလေးနဲ့သူ့အဖုတ်လေးက ဖောင်းကားကားလေး ဟက်တက်ကွဲလေး။ ကျနော့်လက်ချောင်းတွေက သူ့အဖုတ်လေးဆီ သာသာလေး အုပ်ကိုင်ပြီး ရွရွလေး ပွတ်ပေးလိုက်တော့…
“အဟင့်”
ဆိုပြီး ညည်းသံလေး ထွက်လာတယ်။ ကျနော် သတိရှိတယ်ဗျ။ ချစ်သူက အပျိုစင်ကလေး။ အခုချိန် လက်ချောင်းလေး သွားထိုးထည့်ဖို့တောင် မလွယ်ဘူးဆိုတာ သဘောပေါက်တယ်။ (ခင်ဗျားတို့ ယုံမလား မသိဘူး။ ကျနော့်ရည်းစားဦး မမနဲ့တုန်းက ၆ လလောက် ကြာသွားတယ်။ မအောင်မြင်ခဲ့ဘူး။ ထိပ်ကလေးသွင်းတာနဲ့ နာတယ်ဆိုပြီး ဇွတ်အော်လို့ မလုပ်ရဲပဲ ရပ်ရပ်လိုက်ရတာလေ..။ နောက်ဆုံး အဖုတ်လျက်ပြီး တွယ်မှ အောင်မြင်သွားတာဗျ) ဒါကြောင့် ကျနော် အခု တော်တော်သတိထားနေရတာ..။ နူးနပ်တာကို စိတ်ရှည်မှရမယ်။
အနီ့စောက်ဖုတ်လေးကို အကွဲကြောင်း အစုန်အဆန် ပွတ်ပေးနေရင်း အပေါ်ပိုင်းကိုလည်း တိုက်စစ်ဖွင့်တယ်။ ဝိုင်းစက်စက် နို့ကြီးတွေကို ပထမ ဖွဖွလေး စစို့ပေးတယ်..။ အရှိန်ရလာတော့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း တပြွတ်ပြွတ် အသံတွေမြည်လာအောင် စို့ပေးနေတယ်။ အောက်ကပွတ်တာလည်း မရပ်ပေးဘူး။ ကျနော့်ချစ်သူ အနီလေးကတော့ ကျောနဲ့အိပ်ယာ မထိတော့အောင် ကော့တက်ပြီး တဟင်းဟင်း ညည်းနေရှာပြီ။
ကျနော် တွေဝေနေတယ်ဗျ။ ကျနော် အခုချက်ချင်း ချစ်သူရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ကောက်ပြီးလျက်ပစ်လိုက်ရင် ဘယ်လိုနေမလဲ။ အထင်သေးသွားမလား။ နောက်ဆုံး မထူးတော့ဘူးဆိုပြီး နို့စို့နေတာကိုရပ်ပြီး အနီ့ပေါင်ကြားထဲ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး ခေါင်းအုံးတစ်လုံးကို ဆွဲယူလိုက်ရင်း သူ့တင်ပါးဖွေးဖွေးလေးရဲ့ အောက်ကို ထိုးသွင်းပြီး ခုလိုက်တယ်။
“အနီ့ကို.. အစ်ကို အရမ်းချစ်လို့ပါနော်”
လို့ လှမ်းပြောလိုက်တော့ တွေဝေနေတဲ့ ကျနော့်ချစ်သူလေးက ပက်လက်လှန်အိပ်နေတဲ့ နေရာကနေ ဝေခွဲမရတဲ့ မျက်လုံးလေးတွေနဲ့ လှမ်းကြည့်ရင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်။ ချက်ချင်းပဲ ကျနော် အနီ့စောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းပေါ်ကို မျက်နှာအပ်ချပစ်လိုက်တယ်။
“အစ်ကို”
လို့ အော်ပြီး.. အနီ ထထိုင်ဖို့ ကြိုးစားသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် မရတော့ဘူး။ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းတွေက အနီ့စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသားတွေကို ခဲမိသွားပြီဗျ။ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေကို စုပ်လိုက် လျက်လိုက် အသားကုန် ဆက်တိုက်လုပ်ပေးလိုက်တော့ အနီ့ပါးစပ်က တရှီးရှီးအော်သံနဲ့ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းတွေ ထွက်လာတယ်။
“အစ်ကိုရေ… အစ်ကို..”
လို့ အော်ရင်း ကျနော့်နှားရွက်နှစ်ဖက်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး အတင်းဆွဲထားတာ နှားရွက်တွေတောင် ထူပူလာတယ်။ အဖုတ်ထဲက အရည်တွေဟာ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းတွေ မျက်နှာတွေမှာတောင် ပေကျံကုန်ပြီဗျ။ တချက်တချက် အစိကလေးကို လျှာနဲ့ဖိဖိပြီး ထိုးပေးလိုက်ရင် တင်ပါးလေးတွေ ခေါင်းအုံးနဲ့ လွတ်ထွက်သွားတဲ့အထိ ကော့ပျံနေတာပဲ။ တော်တော်လေး ဟုတ်လာပြီလို့ ယူဆလာတာနဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို လက်ညိုးလက်မနဲ့ ဖြဲပြီး ကျနော့်လျှာကို အထဲထိ ထိုးထိုးသွင်းပြီး ကစားပေးလိုက်တော့ တစ်ကိုယ်လုံး ဓာတ်လိုက်သလို အကြောတွေဆွဲစပြုလာတယ်။
“အစ်ကို.. အနီလေ.. အနီ သေတော့မလား မသိဘူး…။ မောလိုက်တာ..”
လို့ သူ့ပေါင်ကြားထဲ မျက်နှာအပ်ထားတဲ့ ကျနော့်ကို တုန်တုန်ရီရီ လှမ်းပြောတယ်။ ကျနော် ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး မျက်နှာကို ပြန်ခွာလိုက်တယ်။ ကျနော့်ပုဆိုးကို ချွတ်ဖို့ပြင်တယ်။ လက်တစ်ဖက်ကတော့ အနီ့စောက်ဖုတ်ကို လက်မနဲ့ ပွတ်ပေးနေတာကို မရပ်ဘူး။ ပြေကျနေတဲ့ ကျနော့်ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်တော့ နီရဲပြီး တင်းပြောင်နေတဲ့ ကျနော့်လီးက ဖြောင်းကနဲ ပေါ်လာတယ်။ တော်တော်လေး ဖီးလ်တက်နေတဲ့ ချစ်သူက မျက်လုံးလေး ဝိုင်းစက်စက်နဲ့ ကျနော့်ပစ္စည်းကို ခေါင်းထောင်ပြီး လှမ်းကြည့်နေတယ်။
ကျနော် လီးကို အရင်းကနေကိုင်ပြီး အောက်ကို ငိုက်ငိုက်ထားရင်း သူ့စောက်ဖုတ်ဝမှာ တေ့လိုက်တော့ မျက်လုံးလေးမှေးစင်းပြီး အံကြိတ်ထားရှာတယ်။ အရည်တွေစိုရွှဲနေတဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်ဝ အိအိလေးထဲ ကျနော့်မာတောင့်နေတဲ့ အငယ်ကောင်ကို တအိအိဖိသွင်းတော့ ထိပ်ကလေးတောင် မဝင်နိုင်ပဲ တင်းခံနေတယ်ဗျာ။ ဒီလောက် အရည်တွေ စိုရွှဲနေတာတောင် အဆင်မပြေဘူး ဖြစ်နေတယ်။
“အနီ.. မတင်းထားနဲ့နော်..။ အစ်ကို သွင်းလိုက်တော့မယ်”
လို့ ကျနော်လှမ်းပြောတော့.. မျက်နှာမှာ ချွေးစက်ကလေးတွေသီးနေတဲ့ ချစ်သူက မောနေတဲ့ဟန်ကလေးနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်။ အားနည်းနည်းစိုက်ပြီး ဖိချလိုက်ပြီ။
“အိ”
ဆိုတဲ့ အသံလေး အနီ့ဆီက ထွက်လာတယ်။ မဆိုးဘူးဗျ။ တစ်ဝက်လောက်ဝင်တယ်။ ပြန်ထုတ်တယ်..။ ပြန်ဖိပြီး သွင်းတယ်။ ၉-၁၀ ချက်လောက် ဒီအတိုင်းပဲ တစ်ဝက်လောက်သာသာ အဝင်အထွက်အတိုင်း လိုးပေးနေမိတယ်။ ကြပ်လွန်းတော့ အိစက်စက် အရသာကို ကြိမ်းစပ်စပ် အရသာက ဖုံးလွှမ်းထားတယ်ဗျာ။ အဲ့လိုလေး ညော့သွင်းပြီး ဖွဖွလေး တစ်ချက်ချင်း လိုးနေရင်း ဘယ်လိုဖြစ်မှန်းမသိပဲ ဟာကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ကျနော်ကိုယ်တိုင် မမျှော်လင့်ထားမိဘူးဗျ။ သတိထားလိုက်မိတော့ ကျနော့်လီးကြီး သူ့အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးထဲ အဆုံးထိ ဝင်သွားပြီဗျ။ သေသေချာချာ ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်တာမျိုး မဟုတ်ဘူးနော်။ တစ်ဝက်လောက် အထုတ်အသွင်းလုပ်နေရင်း အဆုံးထိဝင်သွားတယ်။
အနီကတော့.. ဘာမှမသိရှာဘူး..။ မျက်လုံးလေးမှိတ် အံကလေးကြိတ်ပြီး ခံနေရှာတယ်။ တော်တော်သတ္တိရှိတဲ့ ကောင်မလေး။ နာတယ်၊ စပ်တယ် ဘာညာတွေ တစ်ခွန်းမှ မပြောသလို ကျနော်အရင်က ကြုံခဲ့ဖူးသလို တွန်းတာရုန်းတာ လုံးဝမလုပ်ဘူးဗျ။ အဆုံးထိဝင်နေတဲ့ ကျနော့်အငယ်ကောင်ကို ဖြေးဖြေးချင်း ပြန်ဆွဲထုတ်၊ ဖြေးဖြေးချင်း ပြန်သွင်း.. တစ်ထစ်ချင်း စီးပိုင်ပိုင်အရသာလေးကို ခံစားနေရပြီ။ ဘယ်လောက်ပဲ ကြပ်တယ်ပြောပြော အသွင်းအထုတ် အကြိမ်အရေအတွက် များလာတော့.. တော်တော်လေး ဟုတ်လာပြီ။ အားတင်းထားရတဲ့ ကျနော်.. သက်ပြင်းခိုးချရင်း အနီ့ကိုယ်လုံးလေးပေါ် ဖိကပ်ပီး ကြိတ်ဆောင့်လေး ဆောင့်လို့ရလာပြီ။ ဆောင့်လိုးနေရင်း အနီ့နို့နှစ်လုံးကို သေချာဆုပ်ချေပေးနေတယ်။ ပါးဖောင်းဖောင်းလေးကို ဘယ်ညာနမ်း၊ နှုတ်ခမ်းလေးကိုစုပ်၊ လျှာထိုးထည့်ပြီး မွှေပေး၊ တော်တော်လေး အဆင်ပြေသွားပြီဗျ။
ဒီလိုမှန်မှန်လေး ၁၅ မိနစ်လောက် လိုးနေရင်းနဲ့ အနီ့စောက်ဖုတ်လေးက ၃-၄ ချက်လောက် ဆက်တိုက် ကျနော့်လီးကို ဆွဲညှစ်သလို ခံစားလိုက်ရတယ်။ အနီ့ဆီကလည်း
“အစ်ကိုရေ.. အစ်ကို.. အင်းးးးးးးး”
ဆိုတဲ့ အော်သံ ကြားလိုက်ရတယ်။ ကျနော့်ချစ်သူ အပျိုစင်ကလေးကို ကံကောင်းထောက်မစွာနဲ့ အလိုဖြည့်ပေးနိုင်လိုက်ပြီဆိုတာ ချက်ချင်းရိပ်မိလိုက်ပြီး အားတက်လာတယ်။ ဆောင့်ချက်တွေကို နည်းနည်းမြန်ပစ်လိုက်တယ်။ ဆီးခုံနှစ်ခု ရိုက်ခတ်တဲ့အသံ တဖတ်ဖတ်က ကျယ်လောင်လာပြီ…
“အားးးးးး!! အနီလေးရေ… အစ်ကို ပြီးပြီ… ရှီးးးးးးး.. အားးး ချစ်လိုက်တာ အနီလေးရာ….”
အဲ့လိုတွေ ဒရောသောပါး ကျနော့်ပါးစပ်က အော်ရင်း ရက်ပေါင်းများစွာ အောင့်ထားရတဲ့ ကျနော့်အချစ်ရည်ပူပူတွေကို အနီ့အပျိူစင် စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးထဲ တဖျင်းဖျင်း ပန်းထုတ်လိုက်မိ
တယ်ဗျာ။
“အနီ့ကို အစ်ကို ပစ်မသွားရဘူးနော်..။ အနီသေလိမ့်မယ်..။ နော်လို့… အစ်ကိုနော်”
ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲမှာ ချွေးစက်ကလေးတွေသီးနေတဲ့ ချစ်တဲ့ဆရာမလေးက မော့ကြည့်ပြီး ချစ်ရည်လွှမ်းနေတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့မော့ကြည့်ပြီး ချွဲချွဲလေးပြောရှာတယ်။ ကျနော်က ဘာမှပြန်မပြောပဲ အနီ့နဖူးလေးကို သာသာလေး ငုံ့မွှေးလိုက်ရင်း ပြုံးနေမိတယ်။
“ကြည့်လေ… ဘာပြုံးနေတာလဲ.. အစ်ကိုလို့ အခုပေး ဂတိပေး..”
စူတူတူနှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ မျက်နှာအိုအိုလေးလုပ်ပြီး ကျနော့်ကို အတင်းကပ်ချွဲနေတဲ့ ကျနော့်အနီလေးဟာ ဘဝမှာမြင်ဖူးသမျှ မိန်းမတွေထဲမှာ အလှဆုံးပါလားကွယ်။ အခန်းထဲကိုဖွင့်ထားတဲ့ ပြူတင်းပေါက်က လေနုအေးလေးတွေ တနော့နော့ တိုးဝင်လာတော့ ချွေးတွေစိုရွှဲနေတဲ့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်လုံး အေးကနဲ ခံစားလိုက်ရတယ်။ ရင်ခွင်ထဲက ငါးရံ့ကိုယ်လုံးလေးကို ခပ်တင်းတင်း တိုးဖက်လိုက်ရင်း..
“အနီလေးသာ အစ်ကို့ကိုကျောရရုံ မကြံသွားနဲ… သိလား …။ ပစ်ပြေးသွားလို့ကတော့ သမဆိုင်က ရေနံဆီတစ်ဆယ်ဖိုး ဝယ်သောက်ပစ်လိုက်မယ် ဟီးဟီး”
အဲ့လိုပေါက်ကရ နောက်ပြောင်ရင်း ကျနော့်လက်တွေက အကာအကွယ်ဗလာဖြစ်နေတဲ့ အနီ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ဆော့ကစားသလိုလုပ်ရင်း ချေပေးလိုက်တော့ ဆရာမလေးက
“အာကွာ…”
ဆိုပြီး ကျနော့်လက်ကို ဖမ်းဆုပ်ထားရင်း..
“အစ်ကိုနော်.. ရူးသလို ပေါသလို လုပ်မနေနဲ့။ အတည်ပြော.. အခုပြော”
ဆိုပြီး.. လေသံမာမာနဲ့ ဟောက်တယ်ဗျာ။ အဲ့ဒီတော့မှ ကျနော်မျက်နှာပိုးသတ်လိုက်ရင်း အတည်စပြောလိုက်တယ်။
“အနီလေး ဟိုဝတ္ထုဖတ်ဖူးလား..။ John Steinbeck ရဲ့ Of Mice and Men ဆိုတဲ့ ဝတ္ထုလေ။”
“အင်း.. ဘာသာပြန် ဖတ်ဖူးတယ်လေ..။ ဒို့ပိုင်တဲ့မြေ ဆိုတာ မဟုတ်လား အစ်ကို။ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ဇာတ်လမ်းမလား။ သိပ်မမှတ်မိတော့ဘူး..။ အစ်ကို နည်းနည်းပြန်အစဖော်ပေးလေ..”
“George နဲ့ Lennie ဆိုတဲ့ အိမ်ခြေယာမဲ့ အမေရိကန် လယ်ကူလီနှစ်ယောက်နဲ့ ရင်နင့်စရာ ဇာတ်လမ်းလေးပါ အနီလေးရာ..။ ခပ်တိုတိုလေး အကျဉ်းချုပ် ပြန်ပြောရရင်.. တစ်နေ့တစ်ဒေါ်လာနဲ့ စိုက်ပျိုးရေးခြံတွေထဲမှာ ဘာလီအိတ်တွေ ကူလီထမ်းတဲ့ တစ်ကောက်ကြွက် သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ပေါ့။ တွယ်တာစရာဆိုလို့ ဒီသူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ပဲ လောကမှာ ရှိတာပေါ့လေ။ George က လူကောင်သေးတယ်၊ ဉာဏ်ရှိတယ်…။ Lennie ဆိုတဲ့ကောင်က လူကောင်အကြီးကြီး၊ ဒါပေမယ့် ကျပ်မပြည့်ဘူး..။ လောကမှာ George ဆိုတဲ့ သူငယ်ချင်းသာ သူ့အတွက် ကိုးကွယ်ရာပေါ့။ ခြေဦးတည့်ရာ လျှောက်သွားရင်း ကူလီအလုပ်နဲ့ အသက်မွေးကြတဲ့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ပေါ့။
တစ်နေ့မှာ သူတို့ အကြံတစ်ခုရလာတယ်။ ဒေါ်လာ ၄၀၀ လောက်နဲ့ အိမ်ကလေးတစ်လုံးဝယ်ပြီး နေကြမယ်ဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်ပေါ့။ အဲ့ဒီအိမ်လေးက မြက်ခင်းစိမ်းစိမ်းလေးနဲ့ တောင်ကုန်းပေါ်မှာရှိသတဲ့။ အနီရောင် လေရဟတ်ကလေးလည်း ပါမယ်။ ပြောင်းဖူးအချိုပင်တွေ စိုက်ကြမယ်။ ဆိတ်နည်းနည်း မွေးမယ်။ ဘယ်တုန်းကမှ သူတို့နှစ်ယောက် မနေဖူးတဲ့ အခြေတကျ ဘဝလေးပေါ့ကွာ။ အဲ့ဒီအရမ်းလှတဲ့ အိပ်မက်ကလေးမက်ပြီးတော့ သူတို့နှစ်ယောက် ပိုက်ဆံစုကြတာပေါ့နော်။ တစ်နေကုန် ဘာလီအိတ်တွေ ပင်ပင်ပန်းပန်း သယ်ပိုးပြီးလို့ အလုပ်သမားတန်းလျားက သူတို့အိပ်ယာပေါ်မှာ လှဲလျောင်းရင်း အဲ့ဒီအိပ်မက်ကို တတွတ်တွတ်ပြောရင်း ပျော်နေကြတာပေါ့လေ။
အခု အစ်ကို အနီ့ကို ပြောချင်တာက အဲ့ဒီသူတို့ ညတိုင်းပြောလေ့ရှိတဲ့ ဒိုင်ယာလော့တွေကွ..။ နားထောင်နော် အစ်ကိုရွတ်ပြမယ်။
George ငါတို့နေမယ့် အိမ်ကလေးအကြောင်း မအိပ်ခင် ပြောပြပါလားလို့ Lennie က တောင်းဆိုတော့ George က စပြောတယ်..။ အေး.. ဟော့ဒီအမေရိကန်ပြည်မှာ မင်းတို့ငါတို့လို ခြေသလုံးအိမ်တိုင် လယ်ကူလီတစ်ကိုယ်တော်တွေ အများကြီးပေါ့ ..။ အနာဂတ်မရှိ.. အပေါင်းအဖော်မရှိ..။ လကုန်ရင် ဒေါ်လာ ၃၀ ထုတ်ပြီး အရက်မူးအောင်သောက်မယ်..။ ဖာအိမ်မှာ ပါတဲ့ငွေတွေ အကုန်သုံးမယ်..။ နောက်တစ်နေ့မှာ ကူလီပြန်ထမ်းမယ်။ ဒါပဲ သူတို့ဘဝက။ အေး ငါတို့နဲ့တော့ မတူဘူးကွ။ မင်းမှာ ငါရှိသလို ငါ့မှာလည်း မင်းရှိနေပြီ။ ငါတို့ အခုပိုက်ဆံစုလို့ ပြည့်ပြီဆိုရင် အိမ်ကလေးတစ်လုံး ဝယ်မယ်။ ဒီလို ကူလီအလုပ် မလုပ်တော့ဘူး။
ငါတို့အိမ်ကလေးက မြက်ခင်းစိမ်းစိမ်းလေးနဲ့ တောင်ကုန်းလေးပေါ်မှာ ရှိတယ်ကွာ။ လေရဟတ်အနီကလေးပါတယ်။ ပြောင်းဖူးလေးဘာလေး နည်းနည်းစိုက်ကြတာပေါ့ကွာ။ ငါတို့ကို ဘယ်အလုပ်ရှင်မှ ခိုင်းလို့မရတော့ဘူးကွ။ George ငါတို့ ယုန်ကလေးတွေကော မွေးမှာလားဟင်။ အေးပါ Lennie ရာ မင့်အကြိုက် ယုန်ကလေးတွေလည်း မွေးပေါ့ကွာ။
Lennie က ကျပ်သိပ်မပြည့်တဲ့အပြင် နူးညံ့တဲ့ အမွှေးလေးတွေကို ပွတ်ချင်တဲ့ စိတ်ရောဂါရှိနေတာ..။ အခု အစ်ကို အနီ့နို့ကလေးတွေကို အမြဲပွတ်ပွတ်နေသလိုမျိုးပေါ့ ဟီးဟီး..”
“အစ်ကိုနော် အကျင့်ပုတ်”
“ငါတို့ပိုင်တဲ့မြေ… ငါတို့ပိုင်တဲ့အိမ်…။ အနီကလေး.. အစ်ကို အခုဘာလို့ အဲ့ဒါတွေကို ရွတ်ပြနေလဲ သိလား”
“ဟင့်အင်း.. အစ်ကို”
“အစ်ကို့ကို အနီ အထင်မကြီးနဲ့။ အစ်ကိုဟာ တော်တော်ဆိုးပေတဲ့ ကောင်ကွ။ ဒါပေမယ့် အခု အစ်ကို့စိတ်တွေ ပြောင်းလဲသွားပြီ သိလား။ အစ်ကို အိမ်ပြန်ရင် အနီလေးကို ခေါ်သွားတော့မယ်။ အစ်ကို မဆိုးတော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ပြီးပြီ။ အခုပြောတဲ့ ဝတ္ထုထဲကလို အိမ်ကလေးတစ်လုံးဆောက်ပြီး အနီနဲ့ အစ်ကို.. George နဲ့ Lennie လို ဘဝအသစ် စရအောင်နော်။ အစ်ကိုက လူကောင်ကြီးပြီး ကျပ်မပြည့်တဲ့ Lennie ပေါ့လေ… ဟားဟား..။
အနီလေးက ဉာဏ်ရှိပြီး လူကောင်သေးတဲ့ George ပေါ့။ ယုန်ကလေးတွေ မမွေးပဲ ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ကလေးလေးတွေ မွေးကြမယ်လေ ဘယ်လိုလဲ။ မြက်ခင်းစိမ်းစိမ်းနဲ့ တောင်ကုန်းပေါ်ကအိမ်ကလေး.. လေရဟတ်အနီရောင်လေးနဲ့။ လောကမှာ လူတွေအားလုံး အထီးကျန်နေကြတာကွ…။ ဒါပေမယ့် အစ်ကိုတို့နှစ်ယောက်တော့ မပါဘူး။ အစ်ကို့ဘေးမှာ အနီရှိသလို၊ အနီလေးရဲ့ဘေးမှာ အစ်ကိုရှိနေတယ်လေ..”
ကျနော့်ရဲ့ စိတ်ကူးယဉ်ဆန်ဆန် အတွေးတွေကို ပြောပြလိုက်တော့ ချစ်သူဆရာမလေးက ကြည်နူးနေတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ ပြုံးနေရှာတယ်။
“အစ်ကို… အနီက အစ်ကို့အတွက် ဟောဒီအထဲကနေ (ဗိုက်ရှပ်ရှပ်ကလေးကို ပုတ်ပြရင်း) ယုန်ကလေး ဘယ်နှစ်ကောင် မွေးပေးရမှာလဲဟင်”
ကျနော်က ဘာမှပြန်မပြောပဲ လက်ချောင်း ၆ ချောင်း ထောင်ပြလိုက်တော့ လျှာကလေးတစ်လစ်ထုတ်၊ ဇက်ကလေးပုပြီး..
“သေရောပေါ့ အစ်ကိုရာ”
လို့ တခစ်ခစ်ရယ်ရင်း သဘောတွေကျနေပြန်တယ်။
“နေဦး အစ်ကိုရ..။ အဲ့ဒီဇာတ်လမ်းနောက်ဆုံးမှာ George က Lennie ကို မျက်ရည်တွေကျပြီး ခြောက်လုံးပူးသေနတ်နဲ့ ပစ်သတ်လိုက်ရတာမလား။ အနီမှတ်မိပြီ..။ အနီဖြင့် အဲ့ဒါဖတ်ပြီး ငိုလိုက်ရတာ။ နိမိတ်မကောင်းပါဘူး..”
ဆိုပြီး မျက်နှာလေး ညှိုးငယ်သွားရှာပြန်တယ်။
“ဟာ.. ဒီအရူးမလေး… အဲ့ဒါဝတ္ထုကွ..။ အခု ဘယ်သူ့ဆီမှာမှ ခြောက်လုံးပူး မရှိဘူး..။ အဲ့ဒါတွေ တွေးစရာမလိုဘူး..။ လောလောဆယ် အစ်ကို့မှာ နှစ်လုံးပြူးတစ်လက်တော့ရှိတယ် ရော့…”
ဆိုပြီး ပြန်တောင်စပြုလာတဲ့ ကျနော့်အငယ်ကောင်ကို ရုတ်တရက် ဒူးထောက်ထထိုင်လိုက်ပြီး အနီ့ဖဝါးလေးထဲကို ထိုးထည့်လိုက်တော့
“အယ်… သူ့ဟာကြီးကလည်း”
ဆိုပြီး မျက်လုံးလေး ပြူးလာတယ်။
“အစ်ကိုက ပြန်ဖြစ်လာတာ မြန်လိုက်တာ”
ဆိုပြီး ကျနော့်လီးကြီးကို သေသေချာချာကိုင်ပြီး လက်ပြန်လေး ဂွင်းထုသလို ကစားပေးရင်း စိတ်ဝင်တစား စူးစမ်းနေပြန်တယ်။ ပြီးမှ ပြုံးစိစိနဲ့..
“အနီလည်း အစ်ကို့ကို အရမ်းချစ်တော့မယ်ကွာ”
ဆိုပြီး ပက်လက်အိပ်နေရာက တံတောင်ဆစ်ကလေးထောက်ပြီး ကိုယ်တစ်ပိုင်းထလာရင်း ကျနော့်လီးရဲ့ ထိပ်ဖူးကို လျှာနီနီလေးနဲ့ မရဲတရဲ ထိုးလျက်ပေးလာတယ်။ နည်းနည်းလုပ်ရဲလာတော့မှ နှုတ်ခမ်းပါးလျလျလေးကို ခပ်ဟဟလေးလုပ်ပြီး ပလွတ်ကနဲ စုပ်သွင်းလိုက်တော့ ကျနော့်မှာ နွေးတေးတေး အရသာလေးနဲ့အတူ ကျင်ဆိမ့်တဲ့အရသာကို ခံစားရင်း အနီ့ဆံနွယ်လေးတွေကို ခပ်တင်းတင်းဆွဲရင်း “ရှီးးးးးးး” ကနဲ အော်ညည်းလိုက်မိတယ်….။
ခင်ဗျားတို့ ကျနော့်ဘဝကို အားမကျဘူးလား။ ဝါသနာတူ သူနာပြုဆရာမချောချောလေးနဲ့ သာယာတဲ့ ဘဝလေးကို ဖြတ်သန်းနေရတဲ့ အချိန်တွေလေ။ ဆေးရုံကနေ အနီလေးကို စက်ဘီးလေးနဲ့ တင်နင်းပြီး ပျဉ်ထောင်တစ်ထပ်အိမ်ကလေးဆီကို လာရာလမ်းမှာ ရင်တလှပ်လှပ် တုန်ခဲ့ရတာ နေ့တိုင်းပေါ့။ တူတူချက်ပြုတ်ကြ၊ ရေမိုးချိုး စားသောက်ပြီးတာနဲ့ အရူးအမူးချစ်ကြ၊ ပြီးမှ ဖက်ပြီး အိပ်ပျော်သွားကြနဲ့ ရွှေရောင်လွမ်းခဲ့တဲ့ ကာလတွေပေါ့ဗျာ။ ကျနော်နဲ့ အချစ်စခန်းဖွင့်ဖို့ဆိုရင် ဘယ်တော့မှ တွန့်ဆုတ်မနေတတ်တဲ့ ချစ်သူလေးပေါ့။
“ချစ်မယ်လာ.. အစ်ကိုစိတ်ရှိသလောက်ချစ်..။ အနီ့ကို ငြီးငွေ့သွားတဲ့အထိ ချစ်ပစ်လိုက်”
လို့ ပြုံးရင်း ပြောတတ်တာပေါ့..။ အဲ့လိုပြောတိုင်း ကျနော်ကလည်း
“အို… တသက်လုံး မငြီးငွေ့ဘူး”
လို့ အကျယ်ကြီး ပြန်အော်လေ့ရှိတာပေါ့လေ။ ဘယ်လိုလုပ် ငြီးငွေ့မှာလဲဗျ..။ တကိုယ်လုံး အပြစ်ဆိုစရာမရှိတဲ့ ကိုယ်လုံးပိုင်ရှင် သူနာပြုချောချောလေးကို ချစ်ရတာလေ။ ပြီးတော့ ကျနော်နဲ့ ချစ်ကြတယ်ဆိုတာ တခြားမိန်းမတွေလို ရှက်နေတာ၊ တွန့်ဆုတ်နေတာတွေ လုံးဝမရှိဘူး။ အရမ်းတက်ကြွတယ်၊ ပွင့်လင်းတယ်..။ ဒါကို အရှက်မဲ့လွန်းတယ်လို့ ခင်ဗျားတို့ မထင်နဲ့ဗျ။ ကျနော့်အမြင်အရတော့ ကျနော်နဲ့ အနီဟာ ကျန်တဲ့အချိန်တွေမှာ အင်မတန် နှစ်လိုဖွယ်ကောင်းတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေလိုဖြစ်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှာကြတော့ နှစ်ကိုယ်တစ်စိတ် ဖြစ်ဖြစ်နေတယ်။ ခင်ဗျားတို့ စဉ်းစားကြည့်လေ..။ သာမန်မိန်းမတွေ ပြောမထွက်ရဲလောက်တဲ့ စကားတွေ သူ ကျနော့်ကို ပြောရဲတယ်ဗျ။
ဒီလိုဗျာ.. တခါတလေ အိမ်ပြန်ရောက်လို့ ကျနော်က ကြော်လှော်ချက်ပြုတ်နေတုန်း အနောက်ကနေ ကျနော့်ကို သိုင်းဖက်တော့.. ကျနော်က
“ဟေ့ကောင် အနီကလေးပူတူတူး.. ဟင်းချက်နေတယ်.. လာမနှောက်ယှက်နဲ့”
လို့ အော်လိုက်ရင်.. ကျနော့်နားရွက်နားကို ခြေဖျားလေးထောက် သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကပ်လာပြီး လေသံတိုးတိုးလေးနဲ.
“အစ်ကို.. အနီ့အဖုတ်ကလေး တစ်ဆစ်ဆစ် ဖြစ်နေလို့ သိလား ..။ အစ်ကိုနမ်းပေးတာ ခံချင်လို့နေမှာ..”
ဆိုပြီး ရယ်သံလေးစွက်ပြီး ကပ်ပြောတတ်တယ်ဗျာ။ ကဲ… ကျနော် ဘယ်လိုဖြစ်သွားမလဲ ခင်ဗျားတို့ စဉ်းစားကြည့်ပေါ့။ ကျနော့်တကိုယ်လုံး ဖျင်းကနဲ ဖြစ်သွားတာပေါ့..။ ကိုယ့်ချစ်သူက အဲ့လိုပြောလာရင် စိတ်မလှုပ်ရှားပဲနေမလား။ ချက်ချင်း မီးဖိုပေါ်က ဟင်းအိုးကို မ ချလိုက်ပြီး အနီ့ထမီလေးကို ကောက်လှန်ပြီး စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို ကောက်လျက်ပေးလိုက်တာပေါ့။ မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ အနီ့ကို ဒူးထောက်ပြီး လျက်ပေးရင်း ညောင်းလာရင် ထမီဂွင်းလုံး ချွတ်ချပစ်လိုက်ပြီး ထမင်းစားပွဲပေါ် ပွေ့တင်ပြီး ဒူးထောင်ပေါင်ကားထိုင်ခိုင်း၊ ကျနော်က ထိုင်ခုံကိုဆွဲယူပြီး ထိုင်၊ စိမ်ပြေနပြေကို စောက်ဖုတ်လျက်၊ စောက်စိစုပ်ပေးတော့တာလေ။
“အင်..ငင်..ငင်..”
ဆိုပြီး ဆက်တိုက်အော်သံ ထွက်လာရင် ကျနော်သိလိုက်ပြီ..။ (အနီလေး ပြီးခါနီးရင် အဲ့လို အင်.. ငင်.. ငင်.. ဆိုပြီး ထူးထူးဆန်းဆန်းအသံတွေ ထွက်လာတာဗျ)
ချက်ချင်း ကျနော် မတ်တပ်ရပ်ပစ်လိုက်ပြီး ပုဆိုးကိုချွတ်ချ.. အနီ့စောက်ဖုတ်ဝမှာ ကျနော့်လီးကိုတေ့ပြီး ဆောင့်လိုးချပစ်လိုက်တယ်။ အဖုတ်လျက်ပေးလို့ ပြီးတော့မလိုအဖြစ်မှာ အဲ့လိုလိုးပြီး အမြင့်ဆုံးပို့ပေးတာ တော်တော်ထိရောက်တယ်ဗျ။ တကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် အကြောတွေဆွဲပြီး တွန့်လိမ်ရင်း ပြီးသွားတဲ့အပြင်.. ကျနော် အဆက်မပြတ် တဖုန်းဖုန်း ဆောင့်လိုးရင်း ခပ်မြန်မြန် သုတ်ရည်တွေ ပန်းထုတ်တဲ့အချိန်မှာကို သူလည်း ဒုတိယအကြိမ် လိုက်ပြီးသွားတတ်တယ်။
ထမင်းစားပွဲပေါ်မှာ ထပ်လျက်ကလေး နှစ်ယောက်သား မှောက်အိပ်နေကြပြီး ခဏကြာမှ လူးလဲထပြီး တဟားဟားနဲ့ ကြည်နူးတတ်ကြတာပေါ့။ ပုဆိုးလေး၊ ထမီလေးတွေ ကောက်ဝတ်.. သုတ်သင်သန့်ရှင်းပြီးမှ ကျနော်လည်း ထမင်းဟင်းတွေ ဆက်ချက်ရတော့တာပေါ့။ အနီကတော့ ရေချိုးခန်းထဲ တန်းပြေးပြီး လျှော်ဖွတ်ရေမိုးချိုး..။ အံမယ် အဲ့ဒါပြီးသွားပြီ မထင်နဲ့။ သူ ရေမိုးချိုး အဝတ်လဲပြီး ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာရင် ထမင်းပွဲပြင်နေတဲ့ ကျနော့်ကို မျက်စိတစ်ဖက်မှိတ်ပြရင်း
“အစ်ကိုရေ မြန်မြန်သွားချိုးချေ..။ ထမင်းတူတူစားပြီးရင် အနီလေး အစ်ကို့ကို လက်စားချေဦးမှာ..။ မြန်မြန်လုပ်”
တော်တော်ဆိုးတဲ့ ကောင်မလေးဗျာ။ ဒါပေမယ့် တစ်ချိန်လုံး အဲ့ဒါတွေပဲ လုပ်နေကြတာတော့ မဟုတ်ဘူးဗျ။ တချို့ရက်တွေကြတော့ ရိုးရိုးတန်းတန်း ပွေ့ဖက်ပြီး စာတွေတူတူဖတ်၊ ငြင်းကြခုန်ကြနဲ့ ပျော်စရာကောင်းတဲ့ ဘဝကလေးပေါ့။
“ဗီယက်နမ်စစ်ပွဲကြီး တကယ်ဖြစ်ခဲ့တယ်..။ ကျနော် အနီကလေးကို ချစ်တယ်..”
“ဟားဟား.. ဟေ့အစ်ကို… အဲ့ဒါ သုခမိန်လှိုင်ရဲ့ ကဗျာကြီး.. ခစ်ခစ်”
ဒါဆိုပြီးပြီပေါ့။ သာယာတဲ့ဘဝလေး ပျော်ရွှင်ဖွယ် ဇာတ်သိမ်းပေါ့။ မဟုတ်သေးဘူးဗျ။ ခင်ဗျားတို့သိတဲ့အတိုင်း ဖိုးသက်ဆိုတဲ့ ကျနော်ဟာ မိန်းမတွေနဲ့ ပတ်သက်လာရင် တော်တော်ကို ရှုပ်ရှုပ်ထွေးထွေး ပြဿနာတက်တတ်တဲ့ ကံအကြောင်းတရားက ပါတာကိုးဗျ။ ကျနော့်ဆရာသမား ကိုရွှေဘက ညစ်တီးညစ်ပတ် တခါက ပြောဖူးသလိုပေါ့..။
“ဟေ့ကောင်ဖိုးသက်.. မင်းဆိုတဲ့ကောင်က စောက်ဖုတ်ကျိန်စာသင့်နေတဲ့ ကောင်ပါကွာ”
ဆိုလား။ မိန်းမတွေနဲ့ ပတ်သက်လာရင် အဲ့လို ကျိန်စာဆန်ဆန်တွေ ဖြစ်ဖြစ်လာတာ တစ်ဘဝလုံးပဲ။ ပြဿနာက ဆေးရုံတက်နေတဲ့ ကျနော့်အဘိုး ဆေးရုံကနေ ကောင်းလို့ ဆင်းရမယ့်နေ့မနက်မှာ စတာဗျို.။ အနီတစ်ယောက် ညဂျူတီကနေ တစ်ယောက်ထဲ ပြန်သွားပြီ။ ကျနော်က ဟိုကောင်ကာတွန်းဆရာကို ဒီနေ့ အဘိုးဆေးရုံဆင်းမှာမို့ ဒီကောင့်ဂျစ်ကားလေးယူပြီး လာကြိုဖို့ မှာထားတယ်။ ဘွားလေးမေရယ် ကျနော်ရယ် ပစ္စည်းလေးဘာလေးသိမ်းပြီး ဆရာဝန်ကြီး ရောင်းလှည့်ပြီးရင် ဆင်းလို့ရပြီဆိုပြီး ပြင်ဆင်နေကြတာပေါ့။ မနက်ခင်း ၉ နာရီလောက်ကြတော့ ဆရာဝန်ကြီး ရောက်လာပြီး..
ဦးရဲမြင့် ဆင်းလို့ရပါပြီ။ နောင်ကို ဆင်ခြင်ဖို့ ဘာညာတွေပြော။ ကျနော့်အဘိုးကလည်း ဟုတ်ကဲ့ဆရာကြီး ကျနော် တော်တော်အသိတရားရပါပြီ ဘာညာတွေ ပြန်ပြောနေတုန်း.. ဆရာဝန်ကြီးဘေးက ပါလာတဲ့ လက်ထောက်ဆရာဝန်မက ဘွားလေးမေအနားမှာ ကပ်ပြီး ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်နဲ့ စကားတွေ တိုးတိုး တိုးတိုးပြောရင်း ကျနော့်ကို လှမ်းလှမ်းကြည့်နေတော့ ကျနော်လည်း ဘာရယ်မဟုတ် သေချာပြန်ကြည့်မိတယ်။
ဘုရား ဘုရား…။ ဂျူတီကုတ်အဖြူ၊ ထမီအနက်ရောင်နဲ့ ဆံပင်တွေကို သေချာထုံးထားတဲ့ ဆရာဝန်မဟာ…. ဟိုရေတွင်းနားမှာ ကျနော်နဲ့ဖြစ်ခဲ့တဲ့ မိန်းမပါလား…။ အမြဲတမ်း တင်းမာနေတတ်တဲ့ သူ့မျက်နှာက အခုတော့ ချိုပြုံးလို့ပါလားဗျာ။ နေပါဦး.. ဒီဆရာဝန်မက ဘာကိစ္စ တစ်လလုံးလုံး ဆေးရုံမှာရှိမနေပဲ.. ကျနော့်ကို ထမင်းဟင်းတွေ ချက်ကျွေးနေခဲ့တာလဲ။ အခု ဘွားလေးမေကော.. အဲ့ဒီဆရာဝန်မကော.. ကျနော့်ကိုကြည့်ပြီး ဘာတွေတပြုံးပြုံး ပြောနေကြတာလဲ မသိဘူး။ ကျနော် တော်တော်လေး ရင်ထိတ်နေပြီ။ ပြီးတော့.. ကျနော် ပြဿနာကြီးကြီးမားမား တစ်ခုကို မကြာခင် ရင်ဆိုင်ရတော့မယ်ဆိုတာ ရင်ထဲမှာ အလိုလိုသိနေသလိုပဲဗျာ။
ဆေးရုံအောက်ကို အားလုံးဆင်းလာကြတော့ အဲ့ဒီမိန်းမပါ လိုက်လာတယ်ဗျ။ ကျနော်ကတော့ အမှန်အတိုင်း ဝန်ခံရရင် တော်တော်လေး ခြောက်ခြားနေပြီ။ စိတ်လည်း တော်တော်ရှုပ်ထွေးစ ပြုလာတယ်။ ပစ္စည်းပစ္စယတွေအကုန် ကားပေါ်တင်ပြီး အဘိုးလေးကိုတွဲပြီး ကားရှေ့ခန်းကို ပွေ့တင်ရင်း ဟိုဆရာဝန်မကို တစ်ချက်လောက် လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အောက်နှုတ်ခမ်းကို သွားလေးနဲ့ ဆတ်ကနဲကိုက်၊ မချိုမချဉ်လေး လုပ်ပြနေတယ်။ ဖူးးးး… ကျနော်တော့ ရင်မောနေပြီဗျာ။
“ရီရီလေး.. အရီးမေတို့ သွားပြီကွယ်..။ ညနေမှ နင့်မောင်ကို အကြိုလွှတ်လိုက်မယ်နော်..”
ဘွားလေးမေ လှမ်းအော်တာကို..
“ဟုတ်.. အရီး..”
ဆိုပြီး အဲ့ဒီဆရာဝန်မက လှမ်းပြောရင်း ပြုံးရယ်လို့ လက်ပြပြီး ကျန်ခဲ့တယ်။ အိမ်ရောက်တော့ အဘိုးကို အတက်အဆင်း ခက်မှာစိုးလို့ အိမ်အောက်ထပ် ဧည့်ခန်းနဲ့ ကပ်လျက်အခန်းမှာ နေရာချထားပေးလိုက်တယ်။ ဟိုလိုလူမမာကြီး မဟုတ်တော့ပေမယ့် အားတော့ သိပ်မရှိသေးဘူးဆိုတော့ သက်တောင့်သက်သာလေး ရှိအောင် စီစဉ်ပေးရတာပေါ့လေ။ အားလုံးပြီးသွားတော့မှ ကျနော့်သူငယ်ချင်းလည်း ပြန်သွားတယ်။
အဘိုးကို အခန်းထဲက ပြူတင်းပေါက်တွေ အလင်းရောင်ကောင်းကောင်းရအောင် ဖွင့်ထားပေးခဲ့ပြီး စာအုပ် ၃-၄ အုပ် အပျင်းပြေဖတ်ဖို့ ချထားပေးခဲ့ပြီး မီးဖိုချောင်ဖက်ကို ဗိုက်ဆာလာတာနဲ့ မနက်စာ တစ်ခုခုစားမယ်ဆိုပြီး ထွက်လာခဲ့တယ်။ ဘွားလေးမေတစ်ယောက် ကော်ဖီလေးဖျော်… ကျနော်ကြိုက်တဲ့ အုန်းထမင်းနှမ်းထောင်းလေးပြင်ပြီး စောင့်နေတယ်။
“မြေးလေး.. ရော့…။ မြေးအကြိုက် အုန်းထမင်း..။ ကော်ဖီခါးခါးလေးကောပါတယ်..။ စားနော် သား…”
ဆိုပြီး ကျနော် အားရပါးရစားနေတာကို ပြုံးပြီး သဘောတွေကျနေတယ်။
“ဖိုးသက် အိမ်ပြန်မလာတာ အခုတလော ကြာနေပြီတဲ့..။ ရီရီလေးက ထမင်းဟင်းတွေချက်ပြီး နေ့တိုင်းစောင့်နေတာတဲ့။ ဟုတ်လား မြေးရဲ့…”
“ကျနော်.. သူငယ်ချင်းအိမ် သွားသွားလည်နေတာနဲ့ အိမ်မပြန်ဖြစ်တာပါ ဘွားလေးမေ”
“ရီရီက ဆေးရုံမှာ ပြီးခဲ့တဲ့ နှစ်လလောက်က ပြဿနာတစ်ခုဖြစ်လို့ ခွင့်တင်ပြီး အိမ်မှာနားနေတာလေ မြေးရဲ့….။ စိတ်နည်းနည်း ထိခိုက်သွားတာဆိုလားကွယ်..။ လူနာကတော့ မဖိတ်မစင်သွားပေမယ့် သူ့အမှားကြောင့် ဒီလိုဖြစ်ရတယ်ဆိုပြီး ရီရီ့ခင်မျာ တော်တော် စိတ်မကောင်း ဖြစ်သွားရှာတာကွယ့်..။ အခုမှ သူလည်း ရယ်ရယ်ပြုံးပြုံး ပြန်ဖြစ်လာတာ…”
“သြော်.. ဟုတ်.. ဘွားလေး”
(ဒါကြောင့် သူ့မျက်နှာက ခက်ထန်သလိုလို ဖြစ်နေခဲ့တာကိုးလို့ အခုမှ သဘောပေါက်တော့တယ်)
“မြေးက ရီရီ့ကို မမှတ်မိဘူးဆို.. ဟုတ်လားကွယ့်”
“ဗျာ”
“ဟဲ့.. အဲ့ဒီ ရီရီဆိုတဲ့ ဆရာဝန်မလေးက မြေးသူငယ်ချင်း ပုံ့ပုံ့လေကွယ်.. ဖိုးသက်”
ကျနော်မျိုချနေတဲ့ အုန်းထမင်းတွေ လည်ချောင်းမှာ တစ်ဆို့ဆို့ကြီး ဖြစ်သွားပြီဗျာ။ ကျနော် မှင်တက်ပြီး ဘာမှလည်း ဆက်မပြောနိုင်တော့ဘူး။ ဘွားလေးမေကို ငေးကြည့်နေမိတယ်။ ဘွားလေးမေကတော့ ဘာမှမသိရှာဘူးဗျာ။ တပြုံးပြုံးနဲ့ စကားတွေ ဆက်ပြောနေတယ်…။
“ဘွားမေရဲ့တူမလေ မြေးရ..။ ငါမြေးလေး ဆိုးပေနေတယ်ဆို…။ ဘွားမေတူမလေးနဲ့ဆို သားမိဘတွေက မြန်မြန်ပေးစားချင်တယ်လို့ ဖုန်းဆက်တယ်ကွယ့်။ ရီရီ့ကို သားမိဘတွေကလည်း သဘောကျပြီးသား..။ ဘွားမေတူမလေးကိုလည်း နည်းနည်း စကားလမ်းကြောင်းကြည့်တော့ သားကို သဘောကျပုံရတယ်ကွယ့်..။ ပုံ့ပုံ့က ငယ်ငယ်ကတည်းက ဖိုးသက် ဖိုးသက်နဲ့ အခုထိ မမေ့ရှာဘူးလေ..။ သား အံ့သြနေတာလား..။ ညနေဆေးရုံက ပုံ့ပုံ့ပြန်လာရင် သား သွားကြိုနော် ဟုတ်ပြီလား…”
ကျနော် ဘာဆက်ပြောရမှန်း မသိလို့ စားလက်စ မနက်စာကို မြန်မြန်လက်စသတ်လိုက်ရင်း ပူလာလို့ ရေချိုးတော့မယ်ဆိုပြီး အကြောင်းပြရင်း ရေတွင်းဖက်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ ကျနော့်ခေါင်းတွေ မီးတောက်တော့မတတ် ပူလောင်နေပြီဗျာ။ ရေအေးအေး ၃-၄ ပုံးလောက် ခေါင်းကနေ လောင်းချလိုက်ပြီး ဘာတွေဖြစ်ကုန်ပြီလဲလို့ တွေးကြည့်နေမိတယ်။ ရီရီ၊ ပုံ့ပုံ့ မျက်လုံးကိုစုံမှိတ်ပြီး ပြန်တွေးကြည့်နေမိတယ်။
ကျနော့်ငယ်ဘဝ….. အိပ်ယာကနေ မနက်စောစောနိုးလာရင်.. အသားညိုညို ဆံပင်ရှည်ရှည်နဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက် ကျနော့်အိပ်ယာဘေးမှာ ရောက်ရောက်နေတတ်တာ မှတ်မိတယ်။ ကျနော့်ထက် ၂ နှစ်လောက်ကြီးတဲ့ ပုံ့ပုံ့ဆိုတဲ့ ကောင်မလေး။ အိမ်နားက မူလတန်းကျောင်းကို တူတူသွားရင် ကျနော့်လွယ်အိတ်ကလေးကို အတင်းဆွဲယူပြီး ပုံ့ပုံ့သယ်ပေးမယ်ဆိုပြီး အတင်းလုတတ်တဲ့ ကောင်မလေး။
ကလေးနှစ်ယောက် အိမ်ခြံအနောက်က ရေကန်မှာ ရေတူတူချိုးရင် မေမေစပ်ထားပေးတဲ့ တရော်ကင်မွန်း ခေါင်းလျှော်ရည်ကို လက်ခုပ်လေးနဲ့ ခပ်ခပ်ပြီး ကျနော့်ကို ခေါင်းလျှော်ပေးတတ်တဲ့ ကောင်မလေး။ ကျနော်အနိုင်ကျင့်သမျှ ငိုမဲ့မဲ့နဲ့ ဖိုးသက်လေးက ပုံ့ကို အရမ်းနိုင်စားတယ်ဆိုပြီး သည်းခံတတ်တဲ့ ကောင်မလေး။
ဘွားမေနဲ့ အဘိုးလေးတို့ ဘွားမေရဲ့ဇာတိကို အပြီးပြောင်းတော့မယ် ဆိုတော့ ဖိုးသက်လေးရေ တာ့တာ… ငါပြန်လာရင် နင့်အတွက် ပူစီပေါင်းတွေ ၅ ပန်းကန်ပြားလောက် ယူလာမယ်နော်လို့ အော်ရင်း မြင်းလှည်းလေးပေါ် ငိုရင်းပါသွားတဲ့ ကောင်မလေး။
ကျနော် တော်တော် အသက်အရွယ်ရလာတဲ့အထိ ပူစီပေါင်း ၅ ပန်းကန်ပြားဆိုတဲ့ ငိုသံပါပါ အော်သံလေးကို အမှတ်ရနေခဲ့ဖူးတယ်ဗျာ။ ကျနော် မှားသွားပြီဗျာ။ ကျနော်ဟာ ခွေးထက်တောင် မိုက်ခဲ့ပါလားနော်။
သူ ကျနော်အိပ်နေရင် လာလာရပ်ကြည့်နေခဲ့တာ ဖောက်ပြန်တာမှ မဟုတ်ပဲ..။ ဟိုးငယ်ငယ်ကလို ကျနော်မထသေးရင် လာလာစိုက်ကြည့်နေရှာတာပါလား။ ကျနော့်ကို ငေးငေးကြည့်နေခဲ့တာဟာ ငယ်ငယ်က ကောင်လေးဆိုတဲ့ သံယောဇဉ်နဲ့ပေါ့။ ဒါဆို ရေတွင်းမှာတုန်းက ကိစ္စဆိုတာ သူ့စိတ်ထဲမှာ ငယ်ငယ်ကလို ကျနော့်ကို ခေါင်းလျှော်ပေးဖို့…..
ဟားးးး…. သွားပြီဗျ။ မှားကုန်ပြီ။ ကျနော်ထင်သလို မဟုတ်ဘူး။ ကျနော်ဟာ သက်သက်မဲ့ ထင်တစ်လုံးနဲ့ နိုင်ထက်စီးနင်း လုပ်ခဲ့တာပေါ့။ ကဲ.. ကျနော် ဘာဆက်လုပ်ရတော့မလဲဗျာ။
ရေချိုးပြီးတော့ အိပ်ယာပေါ်မှာ ခွေခေါက်ရင်း စီးကရက်တွေ တစ်လိပ်ပြီးတစ်လိပ် ဖွာနေမိတယ်။ စိတ်မကောင်းတာတွေ၊ နောင်တရတာတွေ၊ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်း မသိတာတွေနဲ့ ဘယ်လိုမှ နေလို့ထိုင်လို့ မရတော့ဘူးဗျာ။ ညနေစောင်းတော့ ဘွားမေက
“မြေး မင်းဆရာဝန်မလေးကို သွားကြိုတော့”
လို့ ပြောလာတာနဲ့ စက်ဘီးလေးနင်းပြီး ဆေးရုံဖက်ကို ထွက်လာခဲ့မိတယ်။ လောလောဆယ်… ကျနော့်ငယ်ငယ်က သူငယ်ချင်းကို ဘယ်လို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမလဲ တွေးလို့တောင် မရဘူးဗျာ…..။
