ဧကရီရဲ့ ငရဲခန်း 🏵️အပိုင်း (၂)🏵️
ရေးသားသူ – မောင်အောင်မျိုး
”ကိုရယ် ကိစ္စမရှိပါဘူး။ ကားမရလည်း ဒီမှာပဲ တစ်ညတည်းကြတာပေါ့”
”ချစ်ရယ် ဒီမှာတည်းတာ ကိစ္စမရှိဘူး။ ကိုယ်တို့အလုပ်တွေ လွှဲထားတာ နှစ်ပတ်တောင်ရှိပြီ။ ရတဲ့ကားနဲ့ပဲ ပြန်ကြတာပေါ့။ ညနေ ၅ နာရီမှာ ကားကြုံတွေ ရှိတယ်လို့ ပြောကြတာပဲ။ ကိုတို့ မင်္ဂလာဆောင်ဖို့လည်း နောက် ၂ လလောက်ဆိုတော့ စစီစဉ်ချင်ပြီ”
”အင်းပါ ကိုရယ်။ ကားရရင်တော့ ပြန်ကြတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ဒီလိုမြို့လေးမှာ ကားရဖို့ မလွယ်ဘူးထင်တယ်နော် ကို”
”အင်း ချစ် ကိုဂိတ်မှာ သွားစုံစမ်းကြည့်ဦးမယ်”
”ချစ် ကားက တစ်စီးပဲ ရှိတော့တယ်။ လော်ရီကားပဲ ရတယ်။ သွားမှာလား ချစ်”
”အင်း ကိုရယ် သွားရတော့မှာပေါ့။ စာချုပ်ချုပ်တဲ့သူ မအားတော့ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ ဒီညပဲ ရတာနဲ့ ပြန်ရမှာပေါ့”
”ကျန်တဲ့ပစ္စည်းတွေတော့ ကိုငယ်လာရင် ထည့်ပေးလိုက်မယ်တဲ့။ အခုတော့ အဝတ်နည်းနည်းနဲ့ အရေးကြီးတာတွေပဲ ယူခဲ့တယ်”
သို့သော် ထိုကားပေါ်တွင် ဧပရယ် သတိမထားမိသော အချက်ကြီးတစ်ချက် ရှိနေသည်ကို မသိခဲ့။ ကားပေါ်ရောက်မှ ပါလာသော ခရီးသည် ၆ ယောက်လုံး ယောက်ျားတွေချည်း ဖြစ်နေသဖြင့် ဧပရယ် စိတ်ပူမိသည်။ ကားက ခပ်ကျဲကျဲ။ ခေါင်မိုးပေါ်တွင် ကုန်တွေ အပြည့်တင်ထားသော်လည်း ကားက ကြီးသဖြင့် နေရာလွတ်တွေ များနေသည်။ ဧပရယ် သူ့ဖက်သို့တိုး၍ တိုးတိုးလေး မျက်နှာငယ်လေးဖြင့် ပြောမိသည်။
”အစ်ကို ယောက်ျားတွေချည်းပဲ ဧပရယ်ကြောက်တယ်။ လမ်းမှာ တစ်ညလုံး နေရဦးမှာ။ မိန်းမဆိုလို့ ဧပရယ် တစ်ယောက်တည်း”
ဧပရယ်ပြောပုံက တုန်တုန်ရီရီလေးနှင့် အတော်လေး ကြောက်နေသည့်ဟန်။
”မကြောက်ပါနဲ့ ဧပရယ်ရယ်။ ကိုယ်တစ်ယောက်လုံး ရှိပါတယ်”
”အစ်ကို လူတွေက ဓားပြတိုက်မယ့် လူတွေတော့ မဟုတ်လောက်ပါဘူးနော်”
ခရီးသည် ၆ ယောက်လုံးက အသက် ၃၀ ကျော် ၄၀ ဝန်းကျင် လူလတ်ပိုင်း အလုပ်ကြမ်းသမားရုပ်တွေ။
”မဟုတ်ပါဘူးကွာ ပုံစံကြည့်ရတာ ရာဘာခြံ အလုပ်သမားတွေ နေမှာပါ။ ကြည့်ပါလား အထုပ်တွေ အပိုးတွေနဲ့”
”အင်းအင်း။ ဒါပေမယ့် သတိနဲ့နေနော်။ တစ်ကားလုံး ယောက်ျားတွေချည်းပဲ။ ဧပရယ် ကြောက်တယ်”
”အေးပါကွာ အေးပါ ကိုယ်သတိနဲ့ နေပါ့မယ်”
ဧပရယ် ဒီမျှစိုးရိမ်နေတော့ ကောင်းကျော် မျက်မှန်နက်တပ်ပြီး ငနဲတွေကို အကဲခတ်ကြည့်ရသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဧပရယ်က ချောချောလှလှလေးမို့ ထိုသူတွေ အသည်းအသန် ခပ်ရိုင်းရိုင်း ကြည့်နေကြတာတော့ အမှန်။ မိန်းမ မမြင်ဖူးသူတွေ ကြနေတာပဲ။ စားမတတ် ဝါးမတတ်နှင့်။
ဒီတော့လည်း ကောင်းကျော် အကြံထုတ်ရပြန်သည်။ ဒီလူတွေနှင့် ညအထိ နေလို့မဖြစ်။ သို့သော် တခြားကားကလည်း မရှိ။ ဧပရယ်က ကိုယ့်ကို ယုံကြည်အားထားနေသည်မို့ သူကလေး မှည့်တစ်ပေါက် မစွန်းစေဖို့ ကိုယ့်မှာ တာဝန်အပြည့်ရှိသည်။
သူစိတ်ထင်လို့လား မသိ။ ဟို ၆ ယောက်ရဲ့ ပုံစံကလည်း ဘာတွေနှီးနှော တိုင်ပင်နေကြသည် မသိ။ မျက်ရိပ်မျက်ကဲတွေ ပြနေသလိုလို။ တီးတိုးစကားတွေ ပြောနေသလိုလို။ ကောင်းကျော် မလိုသေးလိုသေး အကြံထုတ်ရတော့သည်။ ဒီလူတွေနှင့် မမှောင်ခင် ခွဲမှပါပင်။ ဒါပေမယ့် ကားက ကုန်ကားမို့ တောက်လျှောက် မောင်းနေလိုက်တာ။ အဲ… ဂိတ်တွေမှာတော့ ရပ်သည်။ ဂိတ်တစ်ခုခုမှာတော့ ဆင်းရမည်။
အနည်းငယ် မှောင်လာသည်အထိ အခွင့်မသာသေး။ သတိနှင့် အမြဲနေနေရသည်မို့ ကောင်းကျော် အာရုံထဲမှာ အန္တရာယ်အငွေ့အသက်တွေ ခံစားနေရသလိုလို။ ကားပေါ်မှ လူ ၆ ယောက် အမူအယာကလည်း တဖြည်းဖြည်း ကြမ်းတမ်းလာလိုက်တာ လူစင်စစ်မှ ဘီလူးသရဲဖြစ်တော့မိနှယ်။ ကားဒရိုင်ဘာနှင့် စပါယ်ယာကရော။ သူတို့တွေလည်း အတူတူပဲလား။
ကောင်းကျော် လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားပေမယ့် ကျောရိုးထဲက စိမ့်တက်လာလိုက်တာ ငှက်ဖျားတက်သည့်နှယ်။ ဧပရယ်ကတော့ ကောင်းကျော် လက်မောင်းကို တင်းတင်းဆုပ်ထားသည်။ ယခုအချိန် အားကိုးစရာက သူပဲရှိတယ်လေ။
ကောင်းကျော် ကိုယ်ကို မတ်မတ်ပြင်ထိုင်လိုက်ပြီး ဧပရယ့်ပုခုံးကို ဖက်ထားလိုက်သည်။ သူတို့လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်သည်ကို မြင်လျှင် ကျန်လူများကလည်း မျက်ချည်မပြတ် စောင့်ကြည့်နေကြသည်။
”ဘာဖြစ်တာလဲဟေ့”
လမ်းတစ်လျှောက် အတော်မှောင်လာသည့်အပြင် လူနေအိမ်ခြေလည်း မရှိတာမို့ ထိုသူတို့ အတင့်ရဲလာကြသည်။
”ဟဲဟဲ ဒီကညီလေးတို့က မင်္ဂလာဆောင်တာ မကြာသေးဘူးထင်တယ်။ ဟဲဟဲ ညီမလေးကလည်း ချောလည်းချော ခန္ဓာကိုယ်လည်း လှဆိုတော့ ဟင်းဟင်းဟင်း”
”ကိုကြီးသာဆိုရင်တော့ ညီမလေးလို မိန်းမရရင် တစ်ညတည်းနဲ့ သေပျော်ပြီ ဟဲဟဲဟဲ”
ဘာတွေပြောလို့ ပြောနေမှန်း မသိ။ ဧပရယ် ဂရုမစိုက်ပဲ မျက်နှာကို တစ်ဖက်သို့ လှည့်ထားလိုက်သည်။ ကောင်းကျော်ကတော့ မျက်နှာပေါ် ဦးထုပ်တင်ကာ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေရာမှ ခရီးပန်းထားသဖြင့် မှေးကနဲ အိပ်ပျော်သွားသည်။
ကားက ညနေ ၄ နာရီခွဲခန့်တွင် စထွက်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ကိုကလည်း အိပ်ပျော်နေပြီထင်သည်။ ဤကားပေါ်တွင် ပါလာသောသူ ၆ ယောက်လုံးမှာ အသက် ၃၀ ကျော် ၄၀ ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ ယောက်ျားကြီးများသာ ဖြစ်ပြီး ကြုံရာကျပန်း လုပ်ကိုင်သူ အလုပ်ကြမ်းသမားများ ဖြစ်ဟန်ရှိသည်။ ထိုသူတို့၏ အသားအရေမှာ ညိုမည်းခြောက်သွေ့နေပြီး ပုဆိုးတိုတိုများကိုသာ ဝတ်ထားကြသဖြင့် ကြီးမားသန်မာသော ခန္ဓာကိုယ်ကြီးများမှာ ကြွက်သားမြောင်းများ ပုံမကျစွာ ထွက်ပေါ်နေသည်။ ထို့ပြင် ဒရိုင်ဘာနှင့် စပါယ်ယာမှာလည်း ကားစထွက်ချိန်မှစ၍ တိုးတိုး တိုးတိုးနှင့် ဘာတွေပြောနေကြမှန်း မသိ။ တစ်ခါတစ်ရံ တဟီးဟီးနှင့်ရယ်၍ ဧပရယ့်ကို လှမ်းကြည့်သေးသည်။
အခြား ၆ ယောက်မှာလည်း ဧပရယ်၏ လှပဖြူဝင်းသော ကိုယ်လုံးကို စားမတတ် ဝါးမတတ် မီးတောက်နေသော မျက်လုံးများနှင့် ကြည့်နေကြသည့်အပြင် တစ်ခါတစ်ရံ ဧပရယ်နှင့် မျက်လုံးချင်းဆုံမိပါက မျက်စိမှိတ်ပြခြင်း၊ ရိုင်းရိုင်းပြပြ မကြားတကြား ပြောခြင်းတို့ကို လုပ်နေကြသဖြင့် ဧပရယ်မှာ ကိုယ်ဟန်ကို တတ်နိုင်သလောက် အလှမပေါ်အောင် ထိုင်ရင်း စိတ်ကျဉ်းကြပ်နေမိသည်။ သို့သော် ဧပရယ် ဘယ်လိုနေနေ လှပလွန်းသော ရုပ်ရည်နှင့် ခန္ဓာကိုယ်အလှကို မဖုံးကွယ်နိုင်။
ဧပရယ် ဝတ်ထားသည်ကိုလည်း ကြည့်ပါဦး။ ကြက်သွေးရောင် ရင်ဖုံးအင်္ကျီလက်ပြတ် ခါးတိုလေးကို တင်းယင်းစွာ ဝတ်ထားသဖြင့် တစ်ခါတစ်ခါ ကိုယ်ခန္ဓာအလှုပ်တွင် ဖွေးဥ၍ ရွှေရောင်ဝင်းနေသော ခါးသားလေးက အင်္ကျီနှင့် ထဘီကြားမှ လက်နှစ်ဆစ်ခန့် ပေါ်ပေါ်သွားတတ်သည်။ ထို့ပြင် အင်္ကျီသားမှာလည်း ပါးလွှာပျော့ပြောင်းနေသဖြင့် သေချာကြည့်လျှင် ရုန်းကြွဖောင်းအိနေသော ရင်သားအစုံပေါ်မှ ဘော်လီရင်ပုံခွက်လေးကို မြင်နေရသည်။
ဘော်လီပေါ်မှ ပန်းကနုတ်များကိုပါ ဖောက်ထွင်း မြင်နေရသည့်အပြင် ဘော်လီအပြင်သို့ လျှံထွက်နေသော တင်းယင်းလုံးဝန်းသည့် ရင်သားစိုင်အချို့ကိုပါ အတော်ထင်ရှားစွာ မြင်နေရသည်။ ဧပရယ်၏ လည်တိုင် ကျော့ကျော့ဝင်းဝင်းလေးမှာလည်း စိန်ဆွဲကြိုး အသေးတစ်ခု ဆင်မြန်းထားရာ ဧပရယ်၏ အလှအပများမှာ အန္တရာယ်ကို ဖိတ်ခေါ်နေသကဲ့သို့ ရှိသည်။
ကားပေါ်ပါလာသူများကလည်း ဧပရယ်၏ တင်းယင်းမို့မောက်သော ရင်သားများ၊ လုံးတင်း၍ လိမ္မော်ရောင် ထဘီအပျော့လေးထဲမှ တင်းယင်းစွာ ရုန်းကြွနေသော တင်သားများ၊ လုံးဝန်းဖြောင့်စင်း၍ ထဘီပျော့အောက်မှ ကောက်ကြောင်းအတိုင်း ပေါ်နေသော ဧပရယ်၏ ပေါင်တံလှလှ နှစ်ချောင်းတို့ကို မျက်တောင်မခတ် ဟန်မဆောင်ပဲ ကြည့်ရင်း တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် ဘာတွေတွတ်ထိုးနေကြသည် မသိ။
ဧပရယ် မနေတတ်တော့။ ကိုကတော့ ဧပရယ့်ဘေးတွင် မျက်နှာပေါ်သို့ ဦးထုပ်တစ်လုံးတင်၍ အိပ်မောကျနေသည်။ ယောက်ျားကြီး ၆ ယောက်က မျက်တောင်မခတ်တမ်း ပေါ်တင်ကြီး ကြည့်နေကြသဖြင့် ဧပရယ် ကိုယ်လုံးလေးကို မောင့်ဖက်သို့ လှည့်၍ ထိုသူများကို တစောင်းကျောပေး ပုံစံမျိုးဖြစ်သွားအောင် လှည့်၍ ရင်သားအလှကို ကွယ်လိုက်သည်။
သို့သော် ထိုသို့လုပ်လိုက်ခြင်းက ထိုသူများအတွက် မြင်ကွင်း ပိုကောင်းသွားစေသည်။ ဧပရယ်၏ တင်းယင်းနေသော ကျောပြင်ပေါ်မှ ချိတ် ၇ ခုတပ် အသားရောင်ဖျော့ဖျော့ ဇာဘော်လီလေးကို ထိုသူများ မြင်အောင် တမင်ပြသကဲ့သို့ ဖြစ်နေသည်။ ဧပရယ်၏ အင်္ကျီမှာ ပုံမှန်အတိုင်း ရုတ်တရက်ကြည့်လျှင် မသိသာသော်လည်း သေချာကြည့်လိုက်ပါက အတော်ပါးသည်။ အထဲမှ အသားရောင် ချိတ် ၇ ခုတပ် ဇာဘော်လီလေးကို အထင်းသား မြင်နေရသည့်အပြင် ဘော်လီချိတ်များကိုပါ ရမက်သွေးကြွဖွယ် မြင်နေရသည်။ ဧပရယ်၏ ပြည့်ဖြိုးသော ပုခုံးသားလေး နှစ်ဖက်ပေါ်တွင် ဘော်လီကြိုးလေးက အနည်းငယ် နစ်ဝင်နေရာ ထိုယောက်ျားများအတွက် အလွန်ကောင်းသော မြင်ကွင်းဖြစ်နေသည်။
ဘော်လီလေးကလည်း ကြပ်ထုပ်နေသည်။ ထို့ပြင် ဧပရယ်မှာ ခပ်စောင်းစောင်းလေး ဖြစ်နေသဖြင့် သေးသွယ်သော ခါးနွဲ့လေးမှာ လိမ်ကျစ်နေပြီး ခါးသားဖြူဖြူနုနုလေးမှာ ရမ္မက်သွေးကြွဖွယ် လက် ၃ လုံးစာခန့် ပေါ်နေသည်။ ထို့ပြင် ဘေးတိုက် မြင်နေရသော တင်းအိနေသည့် ရင်သားများမှာလည်း ဘော်လီဝတ်ခဲ့၍သာ တော်တော့သည်။ ဘရာစီယာသာ ဝတ်ခဲ့ပါက ထိုယောက်ျားများ မည်သို့ဖြစ်နေမည် မသိ။
ဧပရယ် ဝတ်ထားသော ဘော်လီမှာ ချိတ် ၇ ခုပါသော်လည်း အခြားအမျိုးသမီးဝတ် ဘော်လီများနှင့် ပုံစံဆင်တူသည်။ ဘော်လီကြိုးမှာ အနည်းငယ်သေးပြီး ဘော်လီကို အပါးစား ပိတ်ချောစအနုဖြင့် ပြုလုပ်ထားသည်။ ရင်ပုံခွက်နေရာသာ အနည်းငယ်ထူသော ပိတ်ရှိပြီး ကျန်နေရာများမှာ ခန္ဓာကိုယ်တွင် တင်းယင်းစွာ ကပ်နေသည်။ ထို့ပြင် ဧပရယ်၏ လုံးဝန်းဖွံ့ထွားသော တင်သားတစ်လုံးမှာလည်း ခုံပေါ်မှ အနည်းငယ် ကြွနေသဖြင့် ပိတ်ပျော့ထဘီပါးလေးအောက်မှ ပင်တီအရာလေးကို ထင်ရှားစွာ မြင်နေရသည်။
တဖြည်းဖြည်းနှင့် ကားပေါ်မှ ယောက်ျားများ၏ အပြုအမူများမှာ ရိုင်းသထက် ရိုင်းလာသည်။ မှောင်လာသည့်အပြင် လမ်းဘေးတွင် အိမ်ခြေတစ်ခုမှ မရှိသဖြင့် ထိုသူတို့ အတင့်ရဲလာကြသည်။ ဧပရယ်၏ ဘေးတိုက်မြင်ရသော ခန္ဓာကိုယ်ကောက်ကြောင်း မြင်ကွင်းကလည်း ကောင်းလွန်းနေသည်။ ရင်သားအစုံက ရှေ့ကို လုံးဝန်းစွာ ကော့ထွက်နေပြီး သေးသွယ်ချပ်ရပ်သော ဝမ်းဗိုက်သားနှင့် ခါးကျဉ်ကျဉ်လေး။ ထိုအောက်မှ ရေဖြည့်ထားသည့် ပူစီဖောင်းများလို လုံးကော့နေသည့် တင်စိုင်တင်းတင်းအိအိကြီးများက ထိုသူတို့အား စိတ်ရိုင်းများ အစွမ်းကုန် ဝင်စေသည်မှာ မဆန်းပါ။
ကူလီတစ်ဦးက ဧပရယ် ကောင်းစွာကြားနိုင်သော အသံဖြင့်
”တောက် အိုးကြီးတွေက တင်းနေတာပဲကွာ။ လိုးလိုက်ရရင်တော့”
ဟု သူ့ဘေးမှလူကို လှမ်းပြောပြီး ဧပရယ်ကို ပြီတီတီ လှမ်းကြည့်သည်။ ဧပရယ်၏ ပန်းနုရောင် နှုတ်ခမ်းလေးနှစ်လွှာမှာ ကြောက်ရွံ့မှုနှင့် ရှက်မှုကြောင့် တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ မဖြစ်တော့။ ကို့ကို နိုးရတော့မည်။
”ကို ကိုရေ ထပါဦး”
”အင်း အင်း ချစ်ဘာလဲ”
”ဘယ်နေရာ ရောက်နေပြီလဲ မသိဘူး။ ကားပေါ်မှာလည်း ယောက်ျားတွေချည်းပဲ။ ချစ် ကြောက်လာပြီ။ ကားပြောင်းလို့ရရင် ပြောင်းစီးရအောင်နော် ကို”
”အာာ ချစ်ကလည်း ဒီအချိန်ကြီး ဒီနေရာမှာ ဘယ်လိုကားပြောင်းစီးမှာလဲ”
ထိုစဉ်တွင်ပင် စပါယ်ယာက
”ဟားဟား ငါတို့အချစ်လေး ဘာတွေ တိုးတိုး တိုးတိုး ပြောနေတာလဲ မသိဘူး။ ငါတို့ကိုလည်း ပြောမှပေါ့”
ဟု အော်ပြောလိုက်သည်။ ဧပရယ်ရော ကောင်းကျော်ပါ စပါယ်ယာစကားကို မကြားသလိုနေရင်း အကြံထုတ်နေကြသည်။ ထိုသူတွေ၏ ရန်မှ လွတ်အောင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။ ကောင်းကျော် အကြံထုတ်နေသည်။
ဧပရယ်ကလည်း ချောချောလှလှလေးမို့ ထိုသူတွေ မိန်းမမမြင်ဖူးသလို ကြည့်နေကြသည်ကတော့ အမှန်ပင်။ ဒီကားပေါ်မှာတော့ ဆက်စီး၍ မဖြစ်တော့။ ကားက အဝေးပြေးလမ်းပေါ်တွင် မဟုတ်တော့။ ဘယ်အချိန်ကတည်းက လမ်းကြောင်းပြောင်းသွားသည် မသိ။ သစ်ပင်များကြားမှ ဖုန်ထူထူ မြေလမ်းပေါ်တွင် မောင်းနေသည်။ ဧပရယ်ရော ကောင်းကျော်ပါ ဘယ်ရောက်နေမှန်း မသိကြ။
”ကားဆရာ ကားဆရာ ခဏရပ်ပေးပါဦး။ ကျွန်တော့် အမျိုးသမီး အပေါ့သွားချင်လို့”
လက်မထပ်ရသေးသော်လည်း ပြသနာများကို လျော့သွားစေချင်သဖြင့် အမျိုးသမီးဟု သုံးနှုန်းလိုက်သော်လည်း ထိုသူများက နောက်ဆုတ်မည့်ပုံမပေါ်။
”ဟားဟား ရပ်ပေးရမှာပေါ့ ရပ်ပေးရမှာပေါ့ ဟီးဟီး”
”မြန်မြန်ကိစ္စရှင်းခဲ့ ဟီးဟီးး။ ခင်ဗျားမိန်းမက ချောတယ် တောင့်တယ်နော် ဟီးးး။ ခင်ဗျား ကံကောင်းတာပဲ ညတိုင်း ဟီးးး ဟဲဟဲ”
ကာဆရာက အကြောင်းမရှိပဲ တဟီးဟီး ရယ်နေသည်။ အခြားယောက်ျားများကလည်း ပြုံးစိစိနှင့်။
”ကဲ ငါတို့ပူတူတူးလေးက ရှူရှူးပေါက်ချင်လို့တဲ့ ဟားဟား ပေါက်ပါစေ ပေါက်ပါစေ”
ဧပရယ် တစ်ချက် မျက်စောင်းထိုးကြည့်မိသည်။
”ဟားး ချစ်လေးက မျက်စောင်းထိုးရင် ပိုလှ”
”ကဲ ကဲ သွားစရာရှိတဲ့ ကိစ္စတွေလည်း သွားထားကြ သွားထားကြ ဟင်းဟင်း အလုပ်လုပ်ဖို့ ကျန်သေးတယ်”
”ဟင်း ဟင်း ကိုယ့်လူတို့ အစာစားဖို့ ပြင်ထားကြ ဟင်းဟင်း”
ဟင်း မဖြစ်တော့။ ကာမဘီလူးတွေ၏ ကားကိုစီးလာမိပြီ။ ဧပရယ်နှင့် ကောင်းကျော် ထိုသူများကို မကြားယောင်ပြု၍ ကားပေါ်မှ ဆင်းလာကြသည်။ အထုပ်များကိုမူ ကားပေါ်တွင်ပင် ထားခဲ့ကြသည်။
”ကို ချစ်တို့ ချစ်တို့ ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲဟင်”
”အင်း ချစ် ကိုယ်တို့ ထွက်ပြေးကြရအောင်။ အထုပ်တွေ ကားပေါ်မှာဆိုတော့ ကိုတို့ပြေးမယ်လို့ ထင်ကြမှာ မဟုတ်ဘူး”
”ကို ဘယ်နေရာရောက်နေမှန်းမှ မသိတာ။ လမ်းမလည်း မတွေ့ဘူး။ တောကြီးထဲမှာ ဘယ်သွားကြမှာလဲ”
”အင်း ဒီညတော့ တောထဲမှာပဲ ဖြစ်သလို နေရတော့မှာပေါ့။ ချစ်ရယ် မကြောက်ပါနဲ့။ ကိုယ်တစ်ယောက်လုံး ရှိပါတယ်။ နောက်နေ့မနက်မှ ကားတစ်စီးစီးကို အကူအညီတောင်းပြီး သွားကြတာပေါ့”
ကောင်းကျော်နှင့် ဧပရယ်တို့ ခြေဦးတည့်ရာ ပြေးလာကြသည်။ သို့သော် လူသွားလမ်းအတိုင်း ပြေးမိနေကြသည်ကို နှစ်ယောက်လုံး သတိမထားမိ။
”ကို ချစ်မောလာပြီ။ နောက်က လိုက်မလာတော့ဘူး။ ခဏနားကြရအောင်”
——————————————-
”ဟျောင် ဆော်ကြီးက အလန်းကြီးနော် ငါတို့တော့ ပွတာပဲ”
”အေး ပြန်လာမှ ယောက်ျားကိုချုပ်ပြီး မိန်းမကို ကောင်းကောင်းလိုးပေးရမယ်’
”ဟျောင် ၈ ယောက်လိုးတာ ခံနိုင်မှာလား”
”ဒီလောက်တောင့်တဲ့ဆော် ခံနိုင်မှာပေါ့။ မခံနိုင်ဘူးဆို မင်းက မလုပ်ပဲနေမှာလား”
”တောက် သူဌေးသမီးလေးထင်တယ်။ ဖြူဖွေးနေတာပဲ။ လိုးလိုက်ရလို့ကတော့”
”ဟာ လုပ်မှာပေါ့ လီး ဒီလောက်ချောတဲ့ နတ်သမီးလေးကို ဘယ်ကောင် မလိုးပဲနေမလဲ”
”တောက် ငါတို့တော့ ဆွေမျိုးမေ့တော့မှာကွ ဟားဟား။ ဆော်လေးက ဖွေးပြီး သန့်နေတာပဲ။ ပစ္စည်းတွေကလည်း တင်းယင်းနေတာပဲ”
”အေးကွ ဘော်လီကြိုးတွေဆို တင်းနေတာပဲ။ ဘော်လီကြိုးနှစ်ချောင်းဆွဲပြီး လိုးလိုက်ရလို့ကတော့ ဟင်းဟင်း”
”ဖင်တွေကလုံးပြီး အိနေတာကွ။ လေးဖက်ထောက်ခိုင်းပြီး ဖင်ချရမယ်”
”ဟျောင် ၁၅ မိနစ်တောင် ရှိနေပြီ ပြန်မလာသေးဘူး”
”အိတ်တွေထားခဲ့တာပဲ ဖွင့်ကြည့်စမ်း”
”ဟ ဘော်လီလေးတွေဟ မွှေးနေတာပဲ ဟားဟား။ ပင်တီတွေကလည်း မွှေးနေတာပဲကွ”
”ဟာ ဟျောင် ငါတို့တော့ပွပြီ။ ပိုက်ဆံအိတ်ထဲမှာ တစ်သောင်းတန်တွေ အပြည့်ပဲ”
”ဟာ ဒီမှာလည်းဆွဲကြိုးတစ်ကုံး ဟားဟား”
”အေး မင်းတို့ အဲဒါပဲမက်နေ။ ဟိုဟာမက ပြေးပြီလား မသိဘူး”
”လီးတယ် လွှတ်သွားဦးမယ်။ ဟျောင် အခြေအနေ တစ်ချက်သွားကြည့်ဦး”
မာလက အုပ်စုထဲမှ တစ်ယောက်ကို အခြေအနေကြည့်ရန် လွှတ်လိုက်သည်။
”ဟ မတွေ့တော့ဘူး ပြေးပြီထင်တယ်”
”တောက် လီးပဲ လီးလုပ်နေကြတာလား လိုက်ရှာကြလေ”
”အေး လိုက်ရှာမယ်”
”တောက် လွတ်သွားပြီထင်တယ်ကွာ”
”အဝေးကြီး မရောက်လောက်သေးဘူး။ သေချာရှာမယ်။ လူဖြန့်ရှာမယ် တွေ့ရင် ဝီစီမှုတ်လိုက်”
”ငါလိုးပဲကွာ ငါတို့တော့ ငတ်ပြန်ပြီထင်တယ်”
”တောက် စားရခါနီးမှကွာ လီးပဲ”
မာလတို့မှာ နာရီဝက်ခန့် ရှာသော်လည်း မတွေ့ကြသဖြင့် နှမျောတသ တောက်တခေါက်ခေါက် ဖြစ်နေကြတော့သည်။
”ဟာ ဟျောင်တွေ ဒီမှာ မြက်တွေကို လူတိုးထားတယ်။ လမ်းကြောင်းအတိုင်း ကားနဲ့လိုက်ကြမယ်။ တက်ကြ သူတို့ရွာရောက်သွားရင် ငါတို့ငတ်ပြီကွ”
”တောက် ဟျောင်တွေလီးပဲ နာရီဝက်လောက်တောင်ရှိနေပြီ မတွေ့သေးဘူး လီးပဲကွာ”
”အေးကွာ ရွာဖက်ရောက်သွားလောက်ပြီ။ တောက် ဆော်က အလန်းစားကြီးကွာ တောက်”
”လီး ဟျောင်တွေ မရှာနဲ့တော့ ဆက်သွားမယ်။ ခဏနေ ရဲသွားတိုင်မှ ရဲတွေလိုက်လာဦးမယ်။ လာ သွားမယ်”
မာလတို့မှာ စားရခါနီးမှ ကပ်လွတ်သွားသဖြင့် မကျေမနပ်ဖြစ်ကာ အချင်းချင်း ဆဲဆိုနေကြသည်။
”တောက် ကားဆီကုန်တာပဲ အဖတ်တင်တယ်”
”လီးလား ငါတို့မှမတွေ့တာ ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ”
”ဟာ ဟျောင်တွေ ရှေ့မှာ ဟိုနှစ်ယောက် လိုက် လိုက် မြန်မြန်မောင်း”
”ဟင် ကို ကို နောက်မှာ လိုက်လာကြပြီထင်တယ်”
”တောက် လူမဆန်တဲ့ကောင်တွေ။ ချစ် လာပြေးရအောင်”
”ဟာ ရှေ့မှာ ပြေးပြီ လိုက်လိုက်”
ဧပရယ်နှင့် ကောင်းကျော်မှာ ချုံပုတ်များထဲသို့ ပတ်ပြေးသော်လည်း နောက်မှ ကားဖြင့် လိုက်သဖြင့် လွတ်နိုင်ခြေ အလွန်နည်းနေသည်။
”ဟားဟား မိပြီ ချစ်လေးက မပြောမဆိုနဲ့ ဘယ်ထွက်သွားတာလဲ”
”ခင်ဗျားတို့ မိုက်ရိုင်းလှချည်လား ဒါကျုပ်မိန်းမဗျ”
ကောင်းကျော်က အနီးရှိ ထင်းချောင်းတစ်ချောင်းကို ကောက်ဆွဲလိုက်သည်။
”ဟျောင်တွေ စလိုက်ရအောင်”
ကောင်းကျော်မှာ လူရည်သန့်တစ်ဦးသာဖြစ်ပြီး ငယ်စဉ်ကစ၍ ရန်မဖြစ်ဖူးခဲ့သဖြင့် လူ ၄ ယောက်၏ ဝိုင်းဝန်း ထိုးကြိတ် ရိုက်နှက်ခြင်းကို မခံနိုင်။
”ဟျောင်တွေ ဒီကောင့်ကို ကြိုးတုပ်ထားစမ်း။ ဘောင်းဘီချွတ်ထားလိုက်”
”ဟားဟား မာလ ဘာလုပ်မလို့လဲ ဟျောင့်”
”ငါလိုးမ မေးမနေနဲ့ မြန်မြန်ချည်စမ်း”
မာလဆိုသူ ဒရိုင်ဘာက ပြောလိုက်သည်နှင့် အခြားသူများမှာ စောဒကမတက်ကြတော့။ ကောင်းကျော်အား ပါးစပ်ထဲသို့ အဝတ်စများ ထိုးထည့်၍ ပါးစပ်ကို အဝတ်စီးကာ သစ်ပင်တွင် ချည်ထားလိုက်သည်။
”ဟဲ ဟဲ ချစ်လေး ကိုယ်တို့က ချစ်လေးကို ဘာမှမလုပ်ပါဘူး။ ချစ်လေးအပေါက်ထဲ ကိုယ်တို့လီးပဲ ထည့်မှာပါ ဟဲဟဲ”
”ချစ်လေးရဲ့ အပေါက်ထဲကို ကိုယ်တို့လီးချောင်းတွေ ထည့်ပြီး လိုးရုံပဲ ဟဲဟဲ။ ချစ်လေးလည်း အကျိုးမယုတ် ကိုယ်တို့လည်းဖီးရှိ ဟဲဟဲ”
”ရှင် ရှင်တို့ လူစိတ်မရှိကြဘူးလား။ ဟင့် ဟင့် လွှတ်ပါ ကျွန်မကိုလွှတ် ဟင့် ဟင့်”
ကောင်းကျော်မှာ မိမိ၏ ဇနီးလောင်းလေးကို ထိုသူ ၈ ယောက် ဘာလုပ်တော့မည်ကို သိသဖြင့် သာမန်အရွယ် လီးမှာ တောင်မတ်နေသည်။ မာလဆိုသူက ကားကို ကောင်းကျော်ရှေ့တည့်တည့်တွင် ဖင်ထိုးလိုက်ပြီး အော်ဟစ်ရုန်းကန်နေသော ဧပရယ်ကို ဆွဲခေါ်လာကြသည်။
