အကျဉ်းစံတို့ရဲ့ လျှို့ဝှက်ကမ္ဘာ
ရေးသားသူ – အမည်မသိ
စီမံကိန်းအတွက်ဆိုကာ ခြံခတ်သိမ်းဆည်းသွားတဲ့ လယ်ယာတွေကို ကြည့်ပြီး နန်းကြာညို သက်ပြင်းချမိပြန်သည်။ ဒီလယ်ယာတွေကို အနိုင်ကျင့်သိမ်းယူသွားကတည်းက သူမတို့မိသားစုအပါအဝင် တစ်ရွာလုံး ဒုက္ခရောက်နေရသည်။ လယ်ကလွဲလို့ ဘာမှမလုပ်တတ်သော လယ်သမားတွေ ဘိုးဘွားပိုင်လယ်မြေတွေ မရှိတော့သောအခါ ဘဝပျက်ကြသည်။ အလုပ်အကိုင်အသစ်အတွက် မြို့တတ်သွားတဲ့သူတွေရှိသလို ကြွေးလည်ပင်းနစ်ကာ စီးပွားပျက် အပူမီးတောက်နေသော သူမတို့တွေလည်းရှိသည်။ ရွာဦးစေတီလေးတွင် စိတ်ပျက်လက်ပျက် ထိုင်နေရင်း သက်ပျင်းအထပ်ထပ်ချမိသည်။ ရောက်ရှိလာမဲ့ မနက်ဖြန်တိုင်းကို ကြောက်မိပါသည်။ စိုးရိမ်စိတ်နဲ့ပင် သူမအိမ်ပြန်ခဲ့သည်။
ခြောက်ကပ်နေသော အိမ်ဝိုင်းလေးအတွင်းသို့ ဝင်လိုက်သည်နှင့် ဝမ်းနည်းစိတ်က ကြီးစိုးလာပြန်သည်။ လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်နှစ်ခန့်ကထိ သူမတို့လယ်ယာလေးနဲ့ မချမ်းသာပေမဲ့ ချောင်လည်စွာ နေထိုင်နိုင်ပါသည်။ လယ်ယာတွေ အသိမ်းခံရပြီးနောက်မှာ မိခင်ဖြစ်သူက နှလုံးရောဂါဖြင့် ဦးစွာ ဆုံးပါးသွားသည်။ နောက် အကြွေးတွေ များများလာတော့ ဖခင်ကြီးလည်း စိတ်ဓာတ်ကျကာ မိမိကိုယ်ကို သက်သေသွားသည်။ အသက် ၂၁ နှစ်အရွယ် အပျိုမလေး နန်းကြာညိုတစ်ယောက်သာ ဒုက္ခတွေနဲ့ ကျန်ခဲ့သည်။
နန်းကြာညိုက အသက် ၂၁ နှစ်အရွယ်ခန့်ရှိပြီမို့ အဝေးသင်နဲ့ ဘွဲ့ရပြီးသား။ သို့ပေမဲ့ ရွာမှာပင် မိဘတွေနဲ့ ဒိုးတူဘောင်ဖက် လုပ်ကိုင်ကာနေသဖြင့် တခြားအလုပ်လည်း မလုပ်တတ်။ ကျေးရွာသူမို့ ယက္ကန်းခတ်တာ စက်ချုပ်တာတွေ လုပ်တတ်ပေမဲ့ အရင်းအနှီးကမရှိ။ သူများဆီဝင်လုပ်ပြန်လျှင်လည်း စားဖို့လောက်သာရသည်မို့ အခက်တွေ့နေရှာသည်။
ည ၈ နာရီထိုးလောက်ကြတော့ အိမ်ရှေ့မှာ ကားတစ်စီးလာရပ်သည်။ သူမကြောက်ရွံ့နေတဲ့ အရာက နေ့မကူးခင် ညဦးပိုင်းကတည်းက ရောက်လာပြီ။ ခဏအကြာမှာ ခြံထားခါးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း တွန်းဖွင့်သံနှင့်အတူ အိမ်ပေါ်ကို မိန်းမတစ်ယောက် ယောက်ျားတစ်ယောက် တက်လာသည်။ အမျိုးသမီးမှာ ဒေါ်နှင်းဆီဖြစ်ပြီး သူမတို့ရဲ့ အကြွေးရှင်လည်းဖြစ်သည်။ ဘေးကပါလာတာကတော့ သူ့ခင်ပွန်း ရွာလူမိုက် မိုးသီး ဖြစ်သည်။
အပေါ်ရောက်တော့ ခုံမရှိတဲ့ သူမတို့ရဲ့ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ မတ်တပ်ရပ်ရင်း ကျုံ့ကျုံ့လေး ထိုင်နေတဲ့ သူမရှေ့ စာရွက်တစ်ရွက် ချပေးသည်။ စာချုပ်ပါ ။ သူမတို့ရဲ့ အိမ်ကိုပေါင်ပြီး ပိုက်ဆံချေးထားတဲ့ စာချုပ်ပါ။
“စာချုပ်သက်တမ်းပြည့်ပြီဆိုတော့ သူဌေးက မင်းအိမ်ကို တရားဝင်သိမ်းလိုက်ပြီ။ ဒါပေမဲ့ အိမ်သိမ်းလိုက်ရင်တောင် အကြွေးတွေက ကျန်နေတုန်းပဲ…….။ မင်းဘယ်လိုရှင်းပေးမှာလဲ……။”
“ကျွန်မမှာ ပေးစရာ တစ်ပြားမှ မရှိပါဘူးရှင်… တောင်းပန်ပါတယ်။”
“ကဲ အဲ့တာဆိုလည်း မရှိရှိတဲ့ မင်းကိုပဲ အကြွေးအတွက် သိမ်းသွားရမှာပေါ့…..။”
ဒေါ်နှင်းဆီစကားကြောင့် နန်းကြာညို မျက်လုံးလေးပြူးကာ
“အဲ့လိုတော့ မလုပ်ကြပါနဲ့ရှင် ကျွန်မတောင်းပန်ပါတယ်……”
ဟူ၍ အသနားခံပေမဲ့ ဒေါ်နှင်းဆီက ဂရုမစိုက် သူ့လက်ကိုင်အိတ်ထဲ အသင့်ယူလာတဲ့ လက်ထိပ်လေးနဲ့ နန်းကြာညိုရဲ့ လက်တွေကို လက်ပြန်ခပ်လိုက်သည်။ အဖြစ်အပျက်က မြန်ဆန်လှသလို ဒေါ်နှင်းဆီ ဒီမျှထိ လုပ်လိမ့်မည်ဟု မထင်မှတ်ထားသဖြင့် နန်းကြာညိုလေးခင်မျာ ရုန်းချိန်ပင် မရလိုက်ရှာ။ သူမအော်ဟစ်ရန် အကြံနှင့် ပါးစပ်ဟလိုက်သည်နှင့် ဒေါ်နှင်းဆီက လက်ကိုင်ပဝါတစ်ထည်ကို ထိုးထည့်လိုက်ရာ ဝူးဝါးနှင့် မပီမသ သံသံလေးတိုးတိုးသာ ထွက်လာသည်။ မျက်ရိပ်ပြလိုက်တော့ မိုးသီးက နန်းကြာညိုကို ချီမကာ ကားနောက်ခန်းထဲထည့်ပြီး အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာသည်။
“နှင်းဆီ…. နင်သူ့ကို ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ။ ရွာသားတွေ သိသွားရင် မလွယ်ဘူးနော်……”
“ရတယ် ငါဒီညတွင်းချင်း မြို့တက်ပြီး ဦးမင်းညိုဆီကို ရောင်းလိုက်မယ်။ နင် ဒီအိမ်မှာစောင့်နေ…..။ ရွာသားတွေမေးရင် သူ့အမျိုးတွေဆီ ညတွင်းချင်း ထွက်သွားတယ်လို့ပြော…..။”
ဟုမှာကာ ကားပေါ်တက်ကာ မောင်းထွက်လာသည်။ ဦးမင်းညိုဆိုတာ ရွာနဲ့မနီးမဝေးမြို့က အသက် ၃၅ နှစ်အရွယ် သူဌေးတစ်ဦးပင် ဖြစ်သည်။ ခရိုနီတွေ အာဏာပိုင်တွေနဲ့ အဆက်အသွယ်ရှိသူမို့ အရှိန်အဝါလည်း ကြီးသည်။
ဦးမင်းညိုတို့အိမ်ရောက်တော့ ၁၀ နာရီထိုးနေပြီ။ ကြီးကျယ်လှတဲ့ အိမ်ကြီးထဲက ဧည့်ခန်းမှာ သူမတို့က မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်ပြီး နန်းကြာညိုကတော့ ကျုံ့ကျုံ့လေး ထိုင်နေမိသည်။
“ကိုမင်းညို တစ်ယောက်လိုတယ်ဆိုလို့ လာပို့တာ……”
ဦးမင်းညိုဆိုသည့် ရုပ်ရည်သန့်သန့်နဲ့ လူကြီးက သူ့ရဲ့ မျက်လုံးအေးကြီးတွေနဲ့ သူမကို စွေကြည့်ကာ
“နောက်ကြောင်းကော ရှင်းရဲ့လား ဒေါ်နှင်းဆီ….”
“ရှင်းပါတယ် သူကမိဘမဲ့ပါ…..။ ကျွန်မကို အကြွေး မဆပ်နိုင်လို့ သိမ်းလာတာ…..။”
“ကောင်းပြီလေ ဈေးပြော……”
“ဈေးကတော့ ကျပ်…… ပဲပေးပါ။”
ဦးမင်းညိုက ဘာမှမပြောပဲ စဉ်းစားနေသသည်။ ဒေါ်နှင်းဆီက ထပ်၍
“များတယ်ထင်လို့လား…..။ အပျိုစင်လေးနော်။ နောက်ကြောင်းလည်း ရှင်းတယ်။ အရင်လူတွေလို ပြန်လွှတ်ပေးစရာလဲ မလိုဘူး။ စိတ်တိုင်းကျ ပုံသွင်းပြီး တစ်သက်လုံး ဥထားလို့ရတယ်။”
ပြောနေတဲ့ စကားတွေကို အတိုင်းသား ကြားနေရတော့ နန်းကြာညိုရဲ့ ရင်ထဲ ဝမ်းနည်းမှုက လှိုက်တက်လာတယ်။ လူသားစင်စစ်ဖြစ်ပါလျှက် ရောင်းကုန်တစ်ခုလို ရောင်းဝယ်နေကြသည်လေ…..။ မကြာခင်မှာ ဈေးတည့်သွားပြီမို့ ဦးမင်းညိုထံ လက်ထိပ်သော့ကို အပ်ကာ ထွက်ခွာသွားလေပြီ။ ဒီတော့မှ ဦးမင်းညိုက ခပ်ကျုံကျုံ့လေးထိုင်ကာ ငို ကြွေးနေသော နန်းကြာညိုကို ကြည့်သည်။ အသားဖြူဖြူနှင့် လှရက်သည့် မိန်းကလေး ထိရက်စရာပင်မရှိ။ သို့သော် ပေးလိုက်ရသည့် ပိုက်ဆံနှင့်တန်အောင် ထိရပေမည်။
ထို့ကြောင့် ထိုင်ရာမှထကာ နန်းကြာညိုကို လက်မောင်းကနေဆွဲပြီး အိပ်ခန်းထဲ ခေါ်သွင်းရသည်။ နောက် ကုတင်ပေါ် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပစ်တင်ကာ ပက်လက်ကလေး ဖြစ်နေသော သူမပါးစပ်ထဲက စို့ထားတဲ့ အဝတ်ကို ထုတ်ပေးလိုက်သည်။ ထိုအခါမှ နန်းကြာညိုလည်း အသက်ကို ဝအောင်ရှူရသည်။ နောက် ဦးမင်းညိုကို အသနားခံဖို့ ကြိုးစားပေမဲ့ သူမပါးစပ် မဟရခင် ဦးမင်းညိုက ကပ်ကြေးတစ်လက်ကိုယူကာ သူမရဲ့ အဝတ်တွေကို အစိတ်စိတ်အမွှာမွှာ ညှပ်ဖြဲလိုက်သည်။ သိပ်မကြာခင်မှာပင် အဝတ်အစားဟူ၍ တစ်စမှမကျန်အောင် ဖယ်ရှားပြီးသား ဖြစ်သွားသည်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း အဝတ်တွေချွတ်လိုက်ကာ ဦးမင်းညိုက မလုပ်ပါနဲ့ဟု တောင်းပန်နေသော နန်းကြာညိုရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။
လက်တွေကလည်း ငြိမ်ငြိမ်မနေ……။ တင်းရင်းလှပသော နန်းကြာညိုရဲ့ ရင်အစုံကို ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်နေသည်။ နောက်တော့ ဘယ်ဘက်ရင်အုံ့ကို ပါးစပ်နဲ့ ငုံ့စို့သည်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လျှာဖျားလေးနဲ့ ကလိပေးသည်။ နန်းကြာညိုတစ်ယောက် မအော်ဟစ်နိုင်တော့ ။ လက်ထိပ်ခတ်ခံထားရသည်မို့ ကိုယ်ပေါ်က အထိအတွေတွေကို အလိုမတူစွာခံယူရင်း ထွန့်ထွန့်လူးနေရှာသည်။ နောက်တော့ ဦးမင်းညိုက သူမရဲ့ ရွှေကြုပ်ကလေးကို လျှာနဲ့ ပြုစုပေးပြန်သည်။
“အင်း…. ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲ… အား…”
ဟုသာ ညည်းရင်း နေရရှာသည်။ ခဏနေတော့ ဦးမင်းညိုကာ နန်းကြာညိုကို ဆံပင်တွေဆွဲကာ ဒူးထောက်စေပြီး ခပ်ဟဟပွင့်နေတဲ့ သူမရဲနှုတ်ခမ်းတွေထဲကို သူ့ရဲ့ လိင်တံကြီးထိုးသွင်းကာ စုပ်စေသည်။ အလိုမတူပေမဲ့ ရုန်းလည်း မရုန်းနိုင်တာမို့ ခိုင်းသမျှကို ရွှံ့ရှာစွာ လုပ်ရသည်။ သိပ်မကြာခင်မှာပင် နန်းကြာညိုကို ကုတင်ပေါ်တွန်းလှဲကာ သူ့ရဲ့လိင်တံကို အပျိုစင်ရွှေကြုပ်ကလေးထဲ ထိုးသွင်းကာ သူမရဲ့ စင်ကြယ်မှုကို စားသုံးလိုက်တော့သည်။
————————————————
ခပ်သန့်သန့် ဘီယာဆိုင်ကလေးရဲ့ သီးသန့်ခန်းတစ်ခုတွင် မင်းညိုတို့ မိတ်ဆွေသုံးယောက် ဘီယာသောက်နေကြသည်။
“ကိုမင်းညို အစ်ကို့ဆီမှာ ဒေါ်နှင်းဆီ ဆီက အသစ်လေးတစ်ယောက် ဥထားတယ်ဆို……”
သောက်ရင်းစားရင်း ကိုရဲဝေက မေးခြင်းဖြစ်သည်။
“အေးကွာ… ရုပ်ရည်သနားကမားလေးဆိုတော့ သူ့ဆီမှာဆို ဖာတန်းရောက်သွားမှာစိုးလို့ ခေါ်ထားတာ…..”
“အံမာ မသိရင် သူကပဲ အလှထိုင်ကြည့်နေကြတာပဲ…..”
ကိုမင်းညိုရဲစကားကြောင့် မြတ်မိုးက ပြောပြီးရယ်သည်။ ရဲဝေနဲ့ ကိုမင်းညိုလည်း လိုက်ရယ်ကြသည်။
“ဒါကတော့ကွာ ပိုက်ဆံနဲ့ ဝယ်ထားရတာဟ။ တန်အောင်တော့ သုံးပေးရမှာပေါ့”
“ကျွန်တော်တို့ကိုလည်း မျှဦးလေဗျာ……”
“ဟေ့အေး မမျှသေးဘူး…….”
“ဟာ တွန့်တိုနေပါလား…. ကောင်မလေးက တော်တော်လှတယ်ထင်ရဲ့… ဘာလဲ မမနွယ်ကို မယူခင်ကတည်းက ရာထူးတိုးထားပေးမလို့လား”
မြတ်မိုးစကားကြောင့် ကိုမင်းညို နန်းမြနွယ်ကို ဖြတ်ကနဲ သတိရမိသည်။ မကြာခင် သူနဲ့ လက်ထပ်တော့မဲ့ သူ့ချစ်သူ ကျောင်းဆရာမလေး။ သူ့ထက် ၇ နှစ်လောက် ငယ်သည်။ မြတ်မိုးတို့ကတော့ သူနဲ့ မိတ်ဆွေတွေဆိုပေမဲ့ နန်းမြနွယ်ထက်တောင် ၃ နှစ်လောက် ငယ်သည်။ ၂၅ နှစ်အရွယ် ချာတိတ်တွေပေါ့ ။ ဒါပေမဲ့ ၂ ယောက်လုံး အိမ်ထောင်ရှင်တွေ……။
မြတ်မိုးက သူ့ထက် ၂ နှစ်လောက်ကြီးတဲ့ ယဉ်မင်းစင်ဆိုသည့် ဆရာဝန်မတစ်ယောက်နဲ့ လက်ထပ်ထားသည်။ နောက် ကိုယ်ပိုင်ဆေးရုံ နှစ်ခုလောက်လည်း ဖွင့်ထားနိုင်သဖြင့် အရေးကြီးသည့် ကေ့တွေကလွဲပီး သိပ်အလုပ်လုပ်စရာမလို….။ ရဲဝေကတော့ သူနဲ့ရွယ်တူ မြမြဦးဆိုသည့် ကောင်မလေးနှင့် လက်ထပ်ထားသည်။ ရဲဝေက မြမြဦးကို အလုပ်မလုပ်စေပဲ အိမ်မှာပင်ထားကာ သူ့ဘာသာ ပိုက်ဆံရှာသည်။ သုံးယောက်လုံးက စိတ်တူ ကိုယ်တူတွေမို့ gtalk မှတစ်ဆင့် ပေါင်းမိသွားခြင်း ဖြစ်သည်။
“ငါစဉ်းစားထားတာ တစ်ခုရှိလို့ကွ……”
“ဘာများလဲ ကိုမင်းညို…….”
“ဒီလိုကွာ မြတ်မိုး မင်း မမစင်နဲ့ သဘောတူညီမှုရပြီးသွားပြီပဲ။ ဒါပေမဲ့ သူ့ကို ပုံသွင်းလို့ အဆင်ပြေလား……..”
မြတ်မိုးက ခေါင်းခါသည်။
“မရဘူး ကိုမင်း…..။ သူမျက်ရည်လေး နည်းနည်းဝဲသွားရင်ကို ကျွန်တော့်မှာ နေစရာနေရာ မရှိတော့ ဘာမှဆက်မလုပ်ဖြစ်ဘူး။ သူကတော့ ပြောရှာပါတယ်။ လုပ်စရာရှိတာ လုပ်ပါတဲ့။ ကျွန်တော်ကတော့ မလုပ်ရက်တော့ဘူး….”
မင်းညိုက ခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့် လုပ်သည်။ နောက်တော့ ရဲဝေကို မေးငေါ့ပြကာ
“မင်းကော သူ့လိုပဲမှတ်လား……”
ရဲဝေလည်း ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။
“ငါနဲ့နွယ်ဆိုလည်း အဲ့လိုပဲဖြစ်မှာ။ သူ့တို့ကို ငါတို့က အရမ်းချစ်တော့ မထိရက်မကိုင်ရက် ဖြစ်နေတာလေ။ ငါကြံထားတာက ကောင်မလေးကို စိတ်ကြိုက်ပုံသွင်းပေးပြီးရင် သူ့လက်ကို ငါတို့မိန်းမတွေ အပ်လိုက်မလားလို့…..”
မင်းညိုစကားကြောင့် ကျန်နှစ်ယောက်လည်း စိတ်ဝင်စားသွားသည်။ ရဲဝေက
“ဖြစ်ပါမလား အစ်ကိုရာ။ ကောင်မလေးက အစ်ကို့ကို နာနေမှာနော်။ တော်ကြာ ကလန်ကဆန်တွေလုပ်ပြီး သစ္စာဖောက်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ…..”
“ဒီအတိုင်းတော့ လွတ်ပေးလိုက်မှာ မဟုတ်ပါဘူး။ ငါက သူ့ကို စိတ်ကြိုက်ပုံသွင်းပေးဦးမှာပါ။ ကိုယ့်ချစ်သူကိုသာ မထိရက်တာ သူစိမ်းမိန်းကလေးကတော့ လာထားပဲ ဟားဟားဟား……”
“ကဲအောင်မြင်ပါစေဗျာ…….”
“ခွပ်။”
ဘီယာခွက်တွေကို ဖန်ခွက်ချင်းတိုက်ကာ တစ်ကျိုက်ထဲ မော့ချလိုက်ကြသည်။
______________________________
လူခေါ်ဘဲလ်ကို နှိပ်ပြီး ခဏအကြာ အတွင်းသစ်သားတံခါးကို ဖွင့်သံနှင့်အတူ နန်းကြာညို တံခါးဝမှာ ပေါ်လာသည်။ မင်းညိုကိုမြင်တော့မှ ဘာဂျာတံခါးကို ဖွင့်ပေးသည်။ သူအထဲရောက်တော့ သူဝယ်လာတဲ့ ကြာဇံကြော်ထုပ်ကို ယူကာ အမြင့်တစ်နေရာမှာ ခဏတင်ထားသည်။ နောက် သူ့ခြေရင်းတွင် ဒူးတုပ်ထိုင်ချကာ သူ့ဝတ်ထားတဲ့ ဖိနပ်ကို တရိုတသေ ချွတ်ပေးရသည်။ ပြီးတော့မှ သူ့ကို လမ်းဖယ်ပေးရင်း တံခါးဝဘေးမှာ မတ်တပ်ရပ်နေသည်။
အိမ်နေရင်းမို့ တီရှပ်အနွမ်းတစ်ထည်နဲ့ လုံချည်တစ်ထည်ကို ဝတ်ဆင်ထားသော နန်းကြာညိုက ခပ်နွမ်းနွမ်းလေး လှနေသည်။ လည်ပင်းမှာ တပ်ပေးထားသော ကော်လံလေးက သံကြိုးလေးက တွဲလောင်းလေးကျနေသည်က သူ့ကို ဆွဲဆောင်နေသည်။
“ကဲ မင်းစားလိုက်ဦး ပြီးရင် အခန်းထဲလာခဲ့”
“ဟုတ်ကဲ့…….. ကျေးဇူးပါရှင့်…….”
အထုပ်လေးဆွဲကာ နန်းကြာညိုက ထမင်းစားခန်းထဲမှာ စားသောက်ရသည်။ နောက် ပန်းကန်တွေကို တစ်ခါတည်းဆေးကာ မင်းညိုရှိရာ အခန်းကို တက်ခဲ့သည်။
အခန်းထဲရောက်တော့ မင်းညိုက သူမအဝတ်တွေကို ချွတ်စေသည်။ ထူးတော့မထူးဆန်းပါ။ ညတိုင်းနီးပါး ခံနေရတာမို့ ငြင်းလည်းမငြင်းရဲသည်မို့ သူ့စိတ်တိုင်းကျ လုပ်ပေးရသည်။ လည်ပတ်ကိုပါ ချွတ်ပေးပြီး ကုတင်ပေါ်ထိုင်စေကာ လက်ပြန်ကြိုး တုပ်သည်။ လက်ကောက်ဝတ်တွေ သာမက ရင်ဘတ်တွေ လက်မောင်းတွေပါ တုပ်ထားသဖြင့် ရုန်းဖို့မပြောနဲ့ လှုပ်ပင်မလှုပ်သာ။
မင်းညိုက သူမကို ကုတင်ပေါ်တင်လျှက် အိပ်စေသည်။ နောက်တော့ မင်းညိုလည်း ဘေးနားမှာ လှဲချကာ နန်းကြာညိုရဲ့ ကောက်ညှင်းထုပ်ကိုယ်လုံးလေးကို ပွတ်သပ်ဖက်ယက်ရင်း အိပ်သွားသည်။ နန်းကြာညိုမှာသာ မလူးသာ မလွန့်သာနှင့် ရင်တဖိုဖိုဖြစ်ကာ အိပ်မပျော်ဘဲရှိသည်။
နောက်ရက်တွေကစပြီး နန်းကြာညိုကို မင်းညိုက စိတ်ကူးရှိသလို ပုံသွင်းသည်။ အရင်လို အိမ်ထဲမှာပဲ ချုပ်နှောင်ထားတာမျိုး မဟုတ်တော့ဘဲ အပြင်တွေ ဘာတွေလည်း လွှတ်တတ်သည်။ အဲ အမှားတစ်ခုခု ကျူးလွန်မိလျှင်လည်း ကျောကော့အောင် အရိုက်ခံရတတ်သည်။ ထို့ကြောင့် နန်းကြာညိုက အမှားတွေ မလုပ်ရဲ။ ကားမောင်းသင်ပေးသည်။ စိတ်ပညာ စာအုပ်တွေ ဖတ်ရသည်။ ကြိုးတုပ်ကြိုးချည် ပညာသင်ရသည်။ တစ်ခါတစ်ခါတော့ မင်းညိုကို လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဖျော်ဖြေပေးရသည်။
တစ်နေ့တော့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ထိုင်ကာ မင်းညိုက နန်းကြာညိုကို ပြောသည်။ အဓိကကတော့ သူတို့သုံးယောက် တိုင်ပင်ထားသောကိစ္စကို အကောင်အထည်ဖော်ရန်ပင်။ သုံးနှစ်တိတိ လုပ်ပေးရမည်။ ငွေဝယ်ကျွန်တစ်ယောက်လို မဟုတ်ပဲ လခလည်းပေးမည်။ သုံးနှစ်ပြည့်လျှင် လွတ်လပ်ခွင့်ပေးမည်ဟု ဆိုသဖြင့် နန်းကြာညို ဝမ်းသာသွားသည်။ ထို့ကြောင့် သူ့အစီအစဉ်ကို လက်ခံလိုက်သည်။
သိပ်မကြာခင်မှာပင် မင်းညိုတစ်ယောက် သူ့ချစ်သူ နန်းမြနွယ်နဲ့ လက်ထပ်လိုက်သည်။ လက်ထပ်ပြီး မင်္ဂလာဦးည သတို့သား သတို့သမီး ချစ်ရည်လူးကြသည်။ ပုံမှန်ပင် ။ နောက်နှစ်ရက်လောက် နှစ်ဦးသား သာမာန်ဘဝမှာ နေထိုင်ကြသည်။ သုံးရက်မြောက် တနင်္လာနေ့……။ နန်းမြနွယ်တစ်ယောက် မင်းညိုအတွက် အဝတ်တွေ ထုပ်ပေးရင်း စောင့်နေသည်။ မကြာခင်ကြုံရမဲ့ ဘဝသစ်အတွက် ရင်တွေခုန်နေသည်။ မင်္ဂလာဦးညကပင် ဒီလောက် ရင်မခုန်ခဲ့ ။
မကြာခင်မှာပင် မင်းညိုက ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာကာ အင်္ကျီအဝတ်အစားတွေ ဝတ်ဆင်သည်ကို စောင့်ပြီး နှစ်ဦးသား ထမင်းစာခန်းသို့ ဆင်းလာကာ နန်းကြာညို ပြင်ပေးထားသော မနက်စာကို သုံးဦးသား စားလိုက်ကြသည်။ စားပြီး ကော်ဖီသောက်နေချိန် မင်းညိုက
“နွယ်……”
“ရှင်… ကို….”
“ဒီနေ့ နွယ့်အတွက် ဘဝသစ်စပြီနော်… နွယ် အဆင်ပြေပါ့မလား……”
“ပြေမှာပါ နွယ်လည်း အဲ့လို နေချင်ပါတယ်…”
နန်းမြနွယ်ရဲ့ လိုက်လျောမှုကြောင့် မင်းညို ကျေနပ်စွာ ပြုံးသည်။ ထို့နောက် နန်းကြာညိုကို ကြည့်ကာ
“ကဲ ကြာညို … နွယ့်ကို မင်းလက်အပ်လိုက်ပြီ။ အခုကစပြီး မင်းက သူ့အထိန်းတော်ပဲ။ စိတ်တိုင်းကျ ထိန်းကျောင်းပေတော့….”
“စိတ်ချပါ အစ်ကို……”
“ကဲ.. ကို အလုပ်သွားတော့မယ် နွယ်”
ဟုဆိုသဖြင့် နန်းမြနွယ်က အိတ်ကလေးကိုင်ကာ ကားရှိရာသို့ လိုက်ပို့သည်။ မင်းညိုက သွားခါနည်း နွယ့်နဖူးလေးနမ်းကာ
“လိမ်လိမ်မာမာနေနော် နွယ်…။ ကြာညိုက အရိုက်ကြမ်းတယ်”
“အင်းပါ ကိုရဲ့ စိတ်ချပါ”
ကားလေးထွက်သွားတော့ မြနွယ် ထမင်းစားခန်းထဲ ပြန်ဝင်ခဲ့တော့ ကြာညိုတစ်ယောက် ပန်းကန်တွေ သိမ်းနေတာနဲ့တိုးသည်။ သူမရောက်နေမှန်းသိတော့ ကြာညိုက လှည့်ကြည့်သည်။ မြနွယ်က ကြာညို့ထက်စာရင် ၇ နှစ်လောက်ကြီးသည်။ သို့ပေမဲ့ အရပ်အနည်းငယ်ပုကာ ခန္ဓာကိုယ်ကလည်း သေးသေးကျစ်ကျစ်လေးဆိုတော့ အသက်ကြီးသည်ဟု မထင်ရ…….။ ထိုခန္ဓာကိုယ်အလှကို မျက်နှာအလှနဲ့ ဆံပင်ရှည်ရှည်လေးတွေ ထည့်ပေါင်းလိုက်တော့ မြနွယ်ကို တော်တော်လှတဲ့ မိန်းမဟု ကြာညို မှတ်ချက်ချမိသည်။
“ကျောင်းသွားဖို့ ပြင်တော့လေ မမ….။ ၈ နာရီ ထိုးနေပြီ”
နွယ်လည်း ခေါင်းငြိမ့်ပြကာ အိပ်ခန်းပြန်ပြီး အိပ်ခန်းနဲ့ တွဲလျှက် ရေချိုးခန်းမှာ ရေမိုးချိုး ဖီးလိမ်းပြင်ဆင်ပြီး ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ အပြင်ရောက်တော့ ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်စောင့်နေတဲ့ ကြာညိုကို တွေ့သည်။ မြနွယ်က ကျောင်းဝတ်စံနဲ့ လှချင်တိုင်း လှနေသလို ကြာညိုက ရင်ဖုံးအင်္ကျီအစိမ်းရောင် ဝမ်းဆက်နဲ့ လှချင်တိုင်း လှနေသည်။ နောက်တော့ အိမ်တံခါးတွေပိတ်ကာ ကြာညိုက မြနွယ်ကို ကျောင်းလိုက်ပို့ဖို့ ပြင်သည်။ ခြံတံခါးကို ပိတ်ပြီး ကားထဲ ပြန်ဝင်လိုက်တော့ driver ခုံဘေးမှာ အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့ ထိုင်နေတဲ့ မြနွယ်ကို seat belt ပါတ်ပေးပြီး ပါးလေးကို လိမ်ဆွဲကာ
“အမြဲ ခါးပါတ်ပါတ်ရမယ်။ နောက်တစ်ခါဆို သတိမပေးဘူးနော် အပြစ်ပဲပေးမှာ….”
ကြာညိုကပြောတော့ မြနွယ်က ပြုံးပြုံးလေး ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။ ကြာညိုလည်း ကားကို ကျင်လယ်စွာ မောင်းထွက်လာကာ ကျောင်းအရင်ပို့ပေးပြီး ဈေးသို့ဝင်လိုက်သည်။
_____________________________
ညနေ ၃ နာရီလောက်ကြတော့ ကြာညိုက မြနွယ်ကို သွားကြိုကာ ကြိမ်လုံးတွေးရောင်းတဲ့ ဆိုင်ရှေ့ ရပ်ပေးသည်။
“ကဲ… မမနွယ်… သွား…. မမအမှားလုပ်ရင် ရိုက်ဖို့ ကြိမ်လုံးငါးချောင်းလောက် ဝယ်ခဲ့…..”
သူမစကားအတိုင်း မြနွယ်တစ်ယောက် ပိုက်ဆံအိတ်ကလေးကိုင်ကာ ဆိုင်ထဲဝင်သွားပြီး မိမိအရိုက်ခံဖို့ ကြိမ်လုံးကို မိမိကိုယ်တိုင် ရွေးဝယ်ရပါတော့သည်။ ဆိုင်ရှင်ကတော့ ဆရာမတစ်ယောက် ရိုးရိုးတန်းတန်း ကြိမ်လုံးလာဝယ်သည်ထင်ကာ ရိုက်လို့ကောင်းတဲ့ ကြိမ်လုံးတွေ ထည့်ပေးလိုက်သည်။ နောက်တော့ နှစ်ဦးသာ ဘာမှစကားမဆိုဘဲ အိမ်ပြန်ဖြစ်ကြသည်။
အိမ်ရောက်တော့ ခြံတံခါးတွေ အိမ်တံခါးတွေ အရင်လုံအောင် ပိတ်ပြီး ကြာညိုက အဝင်ဝနားက ချိတ်မှာ ချိတ်ထားတဲ့ လည်ပါတ်လေးကို ဖြုတ်ကာ မြနွယ်ကို ပေးသည်။
“လည်ပင်းမှာ ပါတ်လိုက်မမ ။ အဲ့တာ မမရဲ့ အမှတ်အသားပဲ။ ကျောင်းသွာချိန် အပြင်သွားချိန်ကလွဲရင် အမြဲဝတ်ထားရမယ်။ နားလည်လား…….။”
မြနွယ် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ ကြာညိုက အားသိပ်မထည့်ပဲ မြနွယ်ရဲ့ပါးကို ခပ်စပ်စပ်လေး ရိုက်လိုက်သည်။
“ပါးစပ်က ပြောစမ်း…….”
“ဟုတ်ကဲ့ နားလည်ပါတယ်ရှင်…….”
“အေး အဲ့တာဆို လည်ပင်းမှာ ပါတ်လိုက်တော့……..”
“ဟုတ်ကဲ့……..”
မြနွယ်လည်း လည်ပါတ်ကလေးကို သူမရဲ့ လည်တိုင်ကျော့ကျော့မှာ နေသားတကျ ပါတ်လိုက်သည်။ အဖြူအစိမ်းရယ် လည်ပါတ်ကလေးရယ် ပေါင်းစပ်လိုက်သောအခါ အသစ်စက်စက် အိမ်ထောင်ရှင် ဆရာမလေးမှာ အလှကြီးလှနေတော့သည်။ ထို့နောက် ကြာညိုက မြနွယ်ကို အိပ်ခန်းထဲ ခေါ်သွားပြီ သူတို့ လင်မယားအိပ်တဲ့ ကုတင်ကို လက်ညိုးထိုးပြကာ
“မနက်တိုင်း နိုးတာနဲ့ တစ်ခါတည်း ရှင်းခဲ့ရမယ်နော် မမ…။ နောက် ကိုမင်းညိုရဲ့ ဝေယဝစ္စမှန်သမျှ သေးသေးလေးက အစ မမအကုန်လုံး လုပ်ပေးရမယ်။ အခန်းဘေးက သန့်စင်ခန်းတွေလည်း အမြဲ သန့်ရှင်းနေရမယ် ကြားလား……”
“ဟုတ်ကဲ့ပါရှင်……”
ပြောနေရင်း ကြာညိုက မြနွယ်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ မြနွယ်က မတ်တပ်ရပ်ရင်း လက်တစ်ဖက်ကို ဘေးချထားက ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် လက်မောင်းကို ကိုင်ထားသည်။ ကြာညိုက မြနွယ်ရဲ့ အနောက်မှာ မတ်တပ်ရပ်ရင်း မြနွယ်ရဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်သို့ဆွဲယူပြီး လက်ကောက်ဝတ်တွေကို တစ်ခုပေါ်တစ်ခု ထပ်ထားစေသည်။ နောက် ခါးကိုလည်း မတ်စေသည်။
“နောက်တစ်ခါ တစ်ခုခုပြောလို့ နားထောင်နေရင် ဒီပုံစံအတိုင်းပဲ ရှိနေရမယ်……”
“ဟုတ်ကဲ့ပါရှင့်”
“ကဲ လုပ်စရာရှိတာ လုပ်တော့”
ဟုဆိုကာ ကြာညို ပြန်ထွက်သွားသည်။ မြနွယ်လည်း ပထမဆုံးအနေနဲ့ ကုတင်ကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် ပြန်ပြင်သည်။ ပြီးတော့ အခန်းသန့်ရှင်းရေးကို တစ်ခုပြီး တစ်ခု လုပ်ဆောင်ကာ ကျောင်းဝတ်စုံကို ချွတ်၍ ရေလဲထဘီကို ရင်လျှားကာ ကို မင်းညိုရဲ့ အဝတ်တွေကို လျှော်လိုက်သည်။ နောက် မစိုတစို ဖြစ်နေသော ထိုရေလဲထဘီရင်လျှားလျှက်နှင့်ပင် အောက်ထပ်ပြန်ဆင်းကာ အနောက်ဘက်က အဝတ်လှမ်းတဲ့နေရာမှာ အဝတ်လှမ်းသည်။ လှမ်းပြီး ရေမိုးချိုးရန် အပေါ်ပြန်တက်ချိန်……
“မမ ရေချိုးတော့မလို့လား…”
“အင်း ဟုတ်တယ် ကြာညို…….. မမ ကြာညို ပြောထားတာတွေ လုပ်ပြီးသွားပြီ……”
“အဲ့တာဆို ရေမချိုးနဲ့ဦး….. ရေချိုးခန်းထဲမှာ ခဏစောင့်နေ…. ကြာညို…. တက်လာခဲ့မယ်။ သြော် ဒူးထောက်ရင်း စောင့်နေနော်…..”
ပြောပြီး သူမအခန်းထဲ ဝင်သွားသဖြင့် မြနွယ်လည်း သူမတို့ရဲ့ ရေချိုးခန်းထဲသို့ ပြန်ကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်ဒူးထောက်ရင်း စောင့်နေလိုက်သည်။ သိပ်မကြာခင်မှာပင် နမ်းကြာညိုလည်း ရင်လျှားလျှက် ရေချိုးခန်းထဲဝင်လာသည်။ ကြာညို ဝင်လာမှန်းသိတော့ မြနွယ်က ဒူးထောက်နေရာမှ မော့ကြည့်သည်။ သူကို ကြည့်နေသော ကြာညို့ရဲ့ စူးရှရှ အကြည့်ကြောင့် အောက်ပြန်ငုံ့နေသည်။ ကြာညိုကာ မြနွယ်ကို မတ်တပ်ထရပ်စေသည်။
“ရေလဲထဘီကို ချွတ်ပြီး ကြိုးတန်းပေါ်တင်လိုက်မမ……။”
ကြာညိုရဲ့ စကားကို မလွန်ဆန်နိုင်ပဲ မြနွယ် သူမရဲ့ ရေလဲထဘီကို ချွတ်ကာ ကြိုးတန်းပေါ် တင်လိုက်သည်။ နောက် သူမရဲ့ ဖွံ့ဖြိုးလှပတဲ့ အစိတ်အပိုင်းတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အနိုင်နိုင်ဖုံးကာ ကြာညို့ဘက် ပြန်လှည့်သည်။ ကြာညိုက မြနွယ်အနားကပ်ကာ ရေမစိုအောင်ထုံးထားတဲ့ ဆံထုံးကို စောင့်ဆွဲလိုက်သဖြင့် မြနွယ် နာကျင်စွာ ညည်းညူးရင်း ခေါင်းလေးမော့သွားတယ်။
“ခုဏက မတ်တပ်ရပ်တဲ့အခါ ဘယ်လို နေပါလို့ ပြောထားလဲ မမ…..။ ဂရုမစိုက်တာလား… အလေးမထားတာလား……။”
“မဟုတ်… မဟုတ်ပါဘူး မမ မေ့သွားလို့ပါ… အား…….။”
မြနွယ်က ကြာညို သင်ပေးထားသည့်အတိုင်း လက်လေးနှစ်ဖက်ကို နောက်ပစ်ကာ ပြန်ပြောရှာသည်။ ဒီတော့မှ ပြန်လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြန်ငုံ့လာသော မြနွယ်ရဲ့ မျက်ဝန်းမှာ မျက်ရည်စတွေဝဲနေသည်။
“ကဲ မမ ဒီနေ့ကစပြီး အမှားလုပ်ပြီးတိုင်း အပြစ်ပေးဖို့ တောင်းဆိုရမယ် ကြားလား…….။”
“ဟုတ်ကဲ့ မမ မှားပါတယ်….. မမကို အပြစ်ပေးပါ…….။”
ကြာညိုက တော်တယ်ဟုဆိုက မြနွယ်ရဲ့ ခေါင်းလေးကို ပွတ်သပ်ပေးသည်။ နောက် မြနွယ်လည်ပင်းက လည်ပါတ်ရဲ့ သံကွင်းလေးမှာ သံကြိုးသွယ်သွယ်လေးတစ်ချောင်း တပ်သည်။ ရေပုံးအလွတ် နှစ်လုံးကိုယူ၍ တစ်လုံးတွင် ရေထည့်ကာ တစ်လုံးတွင် ရေချိုးခန်းက ပစ္စည်းအနည်းငယ်ထည့်ပြီး မြနွယ်ကို ဆွဲစေကာ ကြာညိုက မြနွယ်ကို လည်ပါတ်ကြိုးကနေဆွဲ၍ ခွေးတစ်ကောင်လို သူ့အခန်းထဲ ခေါ်သွားလိုက်သည်။
ရေချိုးလျင်တောင် ထဘီရင်လျှားနဲ့သာ အမြဲချိုးတတ်သော မြနွယ်တစ်ယောက် အခုလို ဝတ်လစ်စလစ်နဲ့ သွားလာလှုပ်ရှားနေရသဖြင့် ရှက်စိတ်ပိုမိသည်။ လည်ပါတ်ကနေ ခွေးတစ်ကောင်လို အဆွဲခံနေရသဖြင့် အားငယ်မှု စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို ခံစားနေရသည်။
သူ့အခန်းထဲရောက်တော့ ကြာညိုက ကုလားထိုင်တစ်လုံးပေါ်ထိုင်နေပြီး ပုံးနှစ်လုံးကို တစ်နေရာတွင်ချစေကာ မြနွယ်ကို သူမရှေ့တွင် မတ်တပ်ရပ်စေသည်။ နောက် ဖြူစင်ချောမွတ်သော မြနွယ်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်နေရာ မြနွယ် ရှက်ရွံစွာ ခေါင်းလေးငုံ့သွားသည်။ ကြာညိုက ခုဏက ဝယ်လာတဲ့ထဲက ကြိမ်လုံးတစ်လုံးကို ယူလိုက်ပြီး
“ကဲ မမ အရိုက်ခံဖို့ ပြင်ထားတော့”
ဟုဆိုသည်။ မြနွယ်လည်း ကြာညိုရှေ့မှာ ဘေးတစောင်းလေး ပြောင်းရပ်ကာ လက်ကို ပိုက်ထားလိုက်သည်။ မြနွယ်ရဲ့ တင်ပါးတင်းတင်းကျစ်ကျစ်လေးမှာ ကြိမ်လုံးနဲ့ကပ်လိုက်ပြီးနောက် အားကုန်တစ်ချက် ဆော်ထည့်လိုက်သည်။ ရွှမ်းကနဲ အသံနဲ့အတူ ခါးလေးရှေ့သို့ ကော့ထွက်သွားသည်။ အဆမတန် နာကျင်သွားသော တင်ပါးကို လက်ကလေးတွေနဲ့ ပွတ်သပ်နေသည်။ ကြာကြာတော့ မပွတ်သပ်ရဲ။ ကြာညိုက ကြည့်နေသဖြင့် ကြောက်ကြောက်နဲ့ လက်ပြန်ပိုက်ရသည်။
“ရွှမ်း…..ရွှမ်း….ရွှမ်း……ရွှမ်း…..”
“အ…အ…အား…..အမလေး”
“ပထအဆုံး အကြိမ်မို့ ၅ ချက်ပဲ ရိုက်မယ်။ နောက်ဆို ဘာအမှား လုပ်လုပ် အနည်းဆုံး ၁၀ ချက်ရိုက်မယ်။ ကြားလား မမ”
“ဟုတ်ကဲ့ ကြားပါတယ်…”
ဟု မြနွယ်တစ်ယောက် ငိုသံပါကြီးနှင့် ပြန်ဖြေရှာသည်။
“ကဲ သွား နံရံမှီပြီး မတ်တပ်ရပ်နေ…”
ဆိုတဲ့ စကားကြောင့် နံရံကို ကပ်ကာ မတ်တပ်ရပ်နေရသည်။ ကြာညိုက ရေချိုးခန်းထဲက ယူလာတဲ့ ပစ္စည်းတစ်ချို့ ထုတ်လိုက်ကာ ရွှေခရုလေးနဲ့ အနီးတစ်ဝိုက်က အမွှေးတွေကို ရိပ်ပေးသည်။ ထိုသို့အရိပ်ပေးခံနေရစဉ် မြနွယ်တစ်ယောက် အသည်းတယားယား ဖြစ်လာသည့်အတွက် အနည်းငယ်လှုပ်ရှားမိရာ ကြာညိုက သူမရဲ့ ဘယ်ဘက်ရင်အုံက နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ညိုးလက်မနဲ့ ဖျစ်ညှစ်လိုက်ရင်း
“ငြိမ်ငြိမ်နေနော် မမ။ မတော်တဆ ထိမိရှမိရင် ကြာညိုနဲ့ မဆိုင်ဘူး”
“အင်း…ဟင်း….ဟုတ်ကဲ့ပါ”
ရိပ်လို့ပြီးတော့ ရေဆိုဝတ်လေးနဲ့ ပြောင်အောင်သုတ်ပေးပြီး ကြာညိုက မြနွယ်ရဲ့ ရွှေခရုလေးကို လျှာနဲ့ယက်လေသည်။ လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်ပစ်ပြီး မက်တပ်ရပ်နေတဲ့ မြနွယ်တစ်ယောက် အနေအထားကို အပျက်မခံရဲ……။ သို့သော် စိတ်ကဆူလာသဖြင့် ခါးလေးကို ကော့ပေးနေမိသည်။ ရင်ထဲမှာ အဝေးကပြေးလာတဲ့ လူတစ်ယောက်လို မော ဟိုက်နေသည်။ မတ်တပ်ပင် အနိုင်နိုင် ရပ်နေရသည်။
သူမဆန္ဒမပြည့်ခင် ကြာညိုက ရပ်လိုက်သည်။ ပြီးလုပြီးခင် ဖြစ်နေသောကြောင့် မြနွယ် မရိုးမရွ ဖြစ်သွားသည်။ သို့သော် ကြာညို့ကိုတော့ ဘာမှမပြောရဲ။ ကြာညိုက ပစ္စည်းတစ်ခုကို သွားယူလာသည်။ ရာဘာလိင်တံကြီး ။ ထို့နောက် ကြာညိုက ကုတင်စောင်းတွင်ထိုင်ကာ မြနွယ်ကို သူမအနီးလာရန်ခေါ်သည်။ မနီးမဝေးရောက်လာတဲ့ မြနွယ်ရဲ့ လည်ပါတ်ကြိုးလေးကို ဆွဲ၍ သူမအနားထိ တိုးကပ်စေကာ ရာဘာလိင်တံကြီးကို မြနွယ်ရဲ့ ရွှေခရုလေးထဲ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ခလုတ်ကို ဖွင့်လိုက်ရာ ထိုအတံကြီးက လည်၍ မြနွယ်ရဲ့ ရွှေခရုလေးကို ကောင်းကောင်းကြီး ခံစားစေပါသည်။
မြနွယ် မတ်တပ်မရပ်နိုင်တော့ ။ ဒူးထောက်လျှက် ခွေကျကာ ပါးစပ်က တအင်းအင်း ညည်းညူနေရသည်။ ကြာညိုက သူမရဲ့ ရေလဲထဘီကို ချွတ်လိုက်ပြီး ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ကား၍ မြနွယ်ရဲ့ ဆံပင်တွေကို ဆောင့်ဆွဲကာ ရွှေခရုလေးနဲ့ အနီးဆုံးနေရာအထိ မြနွယ်ရဲ့မျက်နှာကို ဆွဲယူလိုက်သည်။ မြနွယ်အနေနဲ့ ဘာမှ မစဉ်းစားတော့ဘဲ ကြာညို့ကို လျှာလေးနဲ့ ပြန်လည်ပြုစုပါသည်။ သိပ်မကြာခင် နှစ်ဦးလုံး ဆန္ဒပြည့်သွားကာ ကြာညိုက အိပ်ယာပေါ် မြနွယ်က ကြမ်းပြင်ပေါ် ခွေကျသွားသည်။ ခဏနားနေကြပြီးမှ ကြာညိုက မြနွယ်ကို
“ရေးသွားချိုးတော့”
ဟု ခွင့်ပေးသည်။
————————————————–
အခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်တော့ ကုတင်ပေါ်မှာထိုင်ရင်း စာအုပ်ဖတ်နေတဲ့ မြနွယ်ကို လက်ထိပ်တန်းလန်းနဲ့ တွေ့လိုက်သည်။ မင်းညို ဝင်လာတာမြင်တော့ သူမစာအုပ်ကို ချကာ လက်ဆွဲအိပ်ကို လှမ်းယူသည်။ သူမလှုပ်ရှားလိုက်တိုင်း လက်ထိပ်ဆီက သံကြိုးသံ တစ်ချွင်ချွင်ကို ကြားနေရသည်။
ကိုမင်းညိုက သူမကို ပြုံးကြည့်ပြီးနောက် ဦးစွာ ရေချိုးအဝတ်လဲသည်။ မြနွယ်လည်း သူမလုပ်ပေးရမဲ့ ဝေယျာဝစ္စတွေကို လုပ်ပေးသည်။ ပြီးတော့ နှစ်ဦးသား ကုတင်စောင်းမှာ ယှဉ်တွဲလျှက် ထိုင်ကြသည်။ မင်းညိုက နန်းမြနွယ်ကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဖက်ထားပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ် မှီထားစေသည်။ ကျန်လက်တစ်ဖက်က မြနွယ်ရဲ့ လက်ထိပ်ခတ်ခံထားရတဲ့ လက်ကောက်ဝတ်တွေကို ဆော့ကစားနေသည်။ ချစ်သူရင်ခွင်တွင်းမှာ ဒီပုံစံအတိုင်း ရှိနေရသည်ကို မြနွယ် ကြည်လည်းကြည်နူးပါသည်။ ရှက်လဲရှက်ရပါသည်။
မင်းညိုက အတွေ့အကြုံတွေ ပြန်ပြောပြခိုင်းသဖြင့် ရှက်ဝဲဝဲနှင့် ပြောပြရသေးသည်။ နောက်တော့ မင်းညိုက မြနွယ်ကို သနားသလို ဖြစ်လာသဖြင့် လက်ထိပ်တွေကို ဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။ စိတ်ထဲမှာတော့ နှမြောသလိုပင်။ လည်ပင်းမှာ လည်ပါတ်လေးနဲ့ လက်မှာ လက်ထိပ်လေးတွေနဲ့ဆို မြနွယ်က ပိုလှသည်ဟု သူထင်သည်။ နောက်တော့ နှစ်ဦးသား ထမင်းဆင်းစားကြပြီး မြနွယ်ရဲ့ အရိုက်ခံထားရတဲ့ တင်ပါးကို ဆေးလိမ်းပေးကာ နှစ်ဦးသား ချစ်ရည်လူးကြသည်။
နောက်ပိုင်း မြနွယ်လည်း သူမဘဝကို သဘောကျလာသည်။ နန်းကြာညိုက ရိုက်နှက် အပြစ်ပေးပြီးတိုင်း မင်းညိုရဲ့ ပြုစုယုယမှုတွေကို အမြဲခံစားရသဖြင့် ကျေနပ်သည်။ ထို့ထက်ပို၍ မင်းညို ချထားသော အစီအစဉ်တွေကိုတော့ မြနွယ်မသိရှာ…..။
နှစ်လလောက်ကြာတဲ့အခါ မြနွယ် ကျောင်းမှာ ပြဿနာတစ်ခုတက်သည်။ စည်းကမ်းမလိုက်နာတဲ့ ကလေးတွေကို ရိုက်မိလို့ပါ။ ကလေးတွေထဲက တစ်ယောက်ရဲ့ မိဘတွေက အကောင်ကြီးကြီးတွေဆိုတော့ ငါးချက်လောက် အရိုက်ခံရတာကို ရေးကြီးခွင်ကျယ်လုပ်ကာ အင်တာနက်တင် ပြဿနာရှာသည်။ မြနွယ်တို့လည်း အလုပ်ကို မထိခိုက်ပေမဲ့ သတိပေးခံရသည်။ သတင်းကလည်း နာမည်ကြီးသွားသည်။ အခွင့်ကောင်းကို စောင့်နေသော မင်းညိုက တစ်ဆင့်တတ်ရန် ကြံလိုက်သည်။
———————————————–
ကျွီကနဲ တံခါးဖွင့်သံနှင့်အတူ ကြာညို အခန်းတွင်း ဝင်လာသည်။ မြနွယ် ကျောင်းက ပြန်ရောက်ကတည်းက ရေချိုးအဝတ်လဲ ထမင်းစားစေပြီး ဒီစတိုခန်းလေးထဲ ပိတ်ထားတာ အခုမှ လာခေါ်သည်။ နာမည်ကြီးနေတဲ့ ကိစ္စအတွက် ကြာညိုနဲ့ မင်းညိုက သူမကို အပြစ်ကြီးကြီး ပေးတော့မည်ကို ရိပ်မိသည်။
သူမတို့ရဲ့ အိပ်ခန်းရောက်တော့ မြနွယ်က ဒူးတုပ်ထိုင်နေပြီး မင်းညိုက ကုတင်ပေါ်ထိုင်လျှက် ကြာညိုက ဘေးမှာ မတ်တပ်ရပ်ကာ သူမကို အပြစ်ကြီးကြီးမားမား ကျူးလွန်ထားသော ရာဇဝတ်သားတစ်ယောက်လို ဝိုင်းကြည့်နေကြသည်။ မြနွယ်လည်း ရှက်ရွံ့သိမ်ငယ်မှုတွေနဲ့ ခေါင်းကို ငုံ့ချထားမိသည်။
“မမ…. ကိုယ့်အပြစ် ကိုယ်သိလား…..”
“သိပါတယ်……။ မမကို အပြစ်ပေးပါ…….”
“ပေးမှာ… အပြစ်က ကြီးတော့ အပြစ်ဒဏ်လည်း ကြီးမယ် လက်ခံလား……”
“ဟုတ်ကဲ့ လက်ခံပါတယ်……..”
“ကဲ ဒါဆို ထ အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်……..”
ကြာညိုရဲ့ အမိန့်အတိုင်း မြနွယ် အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်သည်။ ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်သွားတဲ့ မြနွယ်ကို လက်ပိုက်ပြီး မတ်တပ်ရပ်စေသည်။ ဘယ်နှစ်ချက် ရိုက်မယ်ရယ်လို့ မပြောပဲ ခြေသလုံးနဲ့ တင်ပါးတစ်လျှောက်ကို ရိုက်နှက်တော့သည်။
“ရွှမ်း..ရွှမ်း…ရွှမ်း….ရွှမ်း”
ဟူသော အသံများနဲ့ မြနွယ်ရဲ့ နာကျင်စွာ အော်ဟစ်သံတို့က ရောထွေးနေသည်။ မင်းညိုကတော့ ရွှေပေါ်မြတင်နေလာသော ဇနီးချောလေး ကူရာမဲ့စွာ အရိုက်ခံနေရခြင်းကို ကြည့်ရင်း စိတ်တွေ ထကြွနေသည်။ အချက်ပေါင်းများစွာ မညှာတမ်း ရိုက်ပြီးတော့ မြနွယ် ထိုင်ရက်သားလေး ဖြစ်သွားသည်။ မထနိုင်တော့ ။ နာကျင်လွန်းသဖြင့် ခန္ဓာကိုယ်လေးက တုန်ယင်နေပြီး ရိုက်သံသဲ့သဲ့ကို ကြားနေရသည်။ ခဏကြာတော့ ကြာညိုက
“မြနွယ်…. မမကို အပြစ်ပေးတာ မပြီးသေးဘူး….. ထိုင်ထလုပ်စမ်း……”
အမိန့်သံကြောင့် မြနွယ်လည်း ထိုင်နေရာမှထကာ နားရွက်လေးတွေကို ဆွဲပြီး ထိုင်ထစလုပ်ရသည်။ ခဏခဏ အပြစ်ပေးခံဖူးပေမဲ့ ဒီတစ်ကြိမ်က လင်ယောက်ျားရှေ့တွင် ဖြစ်သဖြင့် ရှက်စိတ်ရော စိတ်လှုပ်ရှားမှုကိုပါ ခံစားနေရသည်။
မင်းညိုကလည်း မြနွယ်ကို ကြည့်ကာ စိတ်တော်တော် ကြွနေသည်။ သူမ ထိုင်ထလုပ်တာ အခါ ၄၀ လောက် ရောက်တော့ ကြာညိုက မင်းညိုရဲ့ ခြေရင်းမှာ ဒူးထောက်လိုက်ရင်း
“ဒီည မမမြနွယ်ကို အပြစ်ပေးမှာမို့လို့ သူမကိုယ်စား ကျွန်မကပဲ အစ်ကို့ကို ဖျော်ဖြေပေးပါရစေ…..”
ကြားလိုက်ရတဲ့ စကားကြောင့် မြနွယ် ပါးစပ် အဟောင်းသား ဖြစ်သွားသည်။ မင်းညိုက မြနွယ်ရဲ့ စိတ်ကို ရိပ်မိသဖြင့် ကျိတ်ပြုံးလိုက်သည်။ နောက် လက်ခံတယ်ဟု ပြောတော့ ကြာညိုက မတ်တပ်ရပ်ကာ သူ့အဝတ်တွေ တစ်လွှာချင်း စချွတ်ချလိုက်သည်။
မြနွယ် ထိုင်ထလုပ်နေရင်း ကြာညိုရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေကို ကြည့်နေသည်။ ခဏချင်းမှာပင် ကြာညို ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်သွားသည်။ နောက် ကုတင်ဘေးက ခုံလေးမှာ တင်ထားတဲ့ မြနွယ်ကို ခတ်နေကြ လက်ထိပ်လေးကိုယူကာ ကြာညိုက သူမလက်တွေကို သူမဘာသာ လက်ပြန်ခတ်လိုက်သည်။
“အခုကစပြီး မမမြနွယ်ကိုယ်စား ကျွန်မ အသုံးတော်ခံပါရစေ…”
မင်းညိုကလည်း သူ့အဝတ်တွေကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ ကြာညိုက မင်းညိုရဲ့ခြေရင်းမှာ ထိုင်ချလိုက်ရင်း သူ့ရဲ့လိင်တံကို စုပ်ကာ ယက်ကာ ပြုစုပေးသည်။ မြနွယ်လည်း ထိုင်ထကို မနားတိုင်း လုပ်နေရင်းနဲ့ ကြာညိုနဲ့ မင်းညိုကို ငေးကြည့်နေမိသည်။ ထိုင်ထလုပ်ရင်း ညောင်းညာတဲ့ ခံစားချက်ကိုလည်း သတိမရ။ ကုတင်ပေါ်မှာ ကိုယ်လက်နှီးနှောနေကြပြီ ဖြစ်တဲ့ မင်းညိုတို့ စုံတွဲကိုသာ ကြည့်နေမိသည်။
ခဏကြာတော့မှ ဆန္ဒပြည့်သွားကြကာ ခဏရပ်ကာ အမောဖြေကြသည်။ မင်းညိုက ကြာညို့ကို လက်ထိပ်ဖြုတ်ပေးပြီး ထိုင်ထလုပ်တာ အကြိမ်အရေအတွက်များသဖြင့် နှေးကွေးလေးလံနေပြီဖြစ်သော မြနွယ်ကို မေးငေါ့ပြကာ….
“သနားပါတယ် ညောင်းနေရှာပြီ… သက်ညှာတဲ့အနေနဲ့ အခြားအပြစ် ပြောင်းပေးလိုက်ပါ”
ကြာညိုက မြနွယ်ဘက်လှည့်ကာ
“မမ ရပ်လိုက်တော့ ပြီးရင် ဒူးထောက်ပြီး ဒီကိုလာခဲ့……”
ထိုင်ထလုပ်တုန်းက အားတင်းပြီး လုပ်နေပေမဲ့ ရပ်လိုက်တော့ မြနွယ် ကြမ်းပြင်မှာ ပုံကျသွားသည်။ ဒူးထောက်ပြီး သူတို့ဆီသွားဖို့ နေနေသာသာ မောပန်းလွန်းသဖြင့် အသက်ကို မှန်အောင်ရှူနေရသည်။ ကြာညိုလည်း မြနွယ်အခြေအနေကို ရိပ်မိသဖြင့် ရေဘူးတစ်ဘူးယူ၍ သူမအနားသွားကာ ပါးစပ်နား တေ့ပေးလိုက်ရာ မြနွယ် ဟန်မဆောင်နိုင်စွာ အငမ်းမရ သောက်တော့သည်။
“အဟွတ်….အဟွတ်….”
“ဖြည်းဖြည်းသောက်……. ရေသည်းရင်း အသက်ပါ ပါသွားဦးမယ်”
ရေသောက်ပြီးတော့ မြနွယ် သူမကို အပေါ်စီးက မိုးကြည့်နေတဲ့ ကြာညို့ကို မရဲတရဲလေး မော့ကြည့်မိသည်။ ကြာညိုက ပြန်အကြည့်နဲ့ ဆုံသဖြင့် ခေါင်းလေးပြန်ငုံ့ချမိသည်။ ကြောက်ရွံ့မှုထက် သိမ်ငယ်မှုက ပိုနေသည်။ သူမနေရာ လုယူခံလိုက်ရသလို ခံစားရသည်။
ကြာညိုကတော့ အစီအစဉ်ရှိသည့်အတိုင်း ကုလားထိုင်တစ်ခုပေါ် မြနွယ်ကို ထိုင်စေပြီး နောက်မှီနဲ့တွဲကာ လက်ပြန်ကြိုးတုပ်လိုက်သည်။ ခြေထောက်တွေကိုလည်း ထိုင်ခုံက ခြေထောက်တွေနဲ့ တွဲကာ ချုပ်နှောင်ထားသည်။ အဲ့နောက်မှာတော့ ဘဲဥပုံစံ တုန်ခါစက်ငယ်လေးတွေကို နို့သီးခေါင်းလေးတွေမှာ တိပ်နဲ့ကပ်ပေးသည်။ မြနွယ်ရဲ့ မအင်္ဂါထဲကိုတော့ လိင်တံတုတစ်ခုကို ထည့်ကာ တုန်ခါစေသော ခလုတ်ကို ဖွင့်လိုက်သည်။ ရင်အုံပေါ်က တုန်ခါစက်တွေကိုပါ တစ်ခုပြီးတစ်ခု ဖွင့်လိုက်တော့ မြနွယ် မခံရပ်နိုင်အောင်ဖြစ်ကာ ပါးစပ်ကပင် ညည်းညူမိသည်။ ကြာကြာတော့ အသံမထွက်လိုက်ရ။
ကြာညိုက ပါးစပ်ပိတ်သည့် ဘုလုံးတပ်ကြိုးလေးနဲ့ ပါးစပ်ထဲထည့်ကာ ချည်နှောင်လိုက်သဖြင့် ဝူးဝူးဝါးဝါး အသံလေးသာ ထွက်ရှာသည်။ တွန့်လိမ်ရုန်းကန်နေပေမဲ့ မည်သို့မျှ အရာမထင်။ သူ့မမျက်စိရှေ့မှာပင် ကြာညိုက ကုတင်ပေါ်တတ်၍ ပတ်လက်လှန် လှဲချကာ လက်နှစ်ဖက်ကို ဘေးသို့ ကားပေးလိုက်သည်။ မင်းညိုက ကြာညို့လက်ကောက်ဝတ်တွေကို ကုတင်တိုင်တွေနဲ့ တွဲကာ ကြိုးနဲ့ချည်လိုက်သည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ ဘေးတစ်စောင်းလေး မြင်နေရတဲ့ ကြာညို့ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လှလှလေးကို ခံစားနေရတော့ ခံစားမှုတွေကြားမှပင် မနာလို ဖြစ်နေမိသည်။
မင်းညိုက တုန်ခါစက်ကလေး တစ်ခုကိုယူကာ ကော့ချွန်နေတဲ့ ကြာညို့ရဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ထိကပ်ကာ ကလိပေးသည်။ ကြာညိုက မင်းညို ပြုသမျှကို တစ်စက်မှ မငြင်းဆန်ပဲ ခံယူသည်။ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ဒုတိယအကြိမ် လိင်ဆက်ဆံခြင်းကို စတင်တော့သည်။
————————————————
“ကလင် ကလင်…. ကလင် ကလင်”
လူခေါ်ဘဲလ်သံကြောင့် ကြာညို ခြံတံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်တော့ အခန်းဝမှ ရဲဝေ၊ မြမြဦး၊ မြတ်မိုး၊ ယဉ်မင်းစင်တို့ စုံတွဲနှစ်တွဲကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မရင်းနှီးပေမဲ့ သိနေသည်မို့ ကြာညိုက ပြုံးပြလိုက်ရင်း
“ဝင်ကြပါ အစ်ကိုနဲ့ အစ်မ ဧည့်ခန်းထဲမှာ စောင့်နေပါတယ်”
ဟုပြောကာ အတွင်းသို့ ဝင်စေပြီး ခြံတံခါးကို လုံအောင် ပြန်ပိတ်လိုက်သည်။ ဧည့်ခန်းထဲရောက်တော့ TV ရှေ့မှာ ညားခါစ လင်မယားကဲ့သို့ လူကျီစယ်နေကြသော မင်းညိုတို့စုံတွဲကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ရိုးရိုးတန်းတန်းတော့ မဟုတ်။ မြနွယ်ရဲ့ကိုယ်ပေါ်မှာ လည်ပါတ် လက်ထိပ် ခြေကျင်း အဆင်တန်ဆာ အစုံအလင်နှင့် ဖြစ်သည်။ တစ်ဦးကို တစ်ဦး နှုတ်ဆက်ကာ အသီးသီး နေရာယူလိုက်ကြသည်။
မြမြဦးနှင့် ယဉ်မင်းစင်တို့ကတော့ မြနွယ်ကိုသာ စိတ်ဝင်တစား ငေးကြည့်နေသည်။ အကဲခတ်နေသော မင်းညိုက မေးဆတ်ပြကာ
“ဘယ်လိုလဲ ငါ့ညီမတို့ စိတ်ဝင်စားနေကြတာလား…..”
နှစ်ဦးသား ပြိုင်တူလိုလို ခေါင်းငြိမ်ပြသည်။ မင်းညိုက ဆက်ပြီး
“မြတ်မိုးတို့ကော ဘယ်လိုလဲ စမ်းကြည့်မလား…..”
“အာ… အစ်ကိုကလဲ ကျွန်နော်တို့က စိတ်ရှိပေမဲ့ မလုပ်ရက်တာ သိသားနဲ့…”
မြတ်မိုးက ပြောသည်။
“မင်းလုပ်စရာ မလိုပါဘူး။ ကြာညို လုပ်ပေးပါလိမ့်မယ်။ မင်းတို့က ထိုင်ကြည့်ရုံပဲ ဘယ်လိုလဲ…..”
“ကျွန်တော်ကတော့ စိတ်ဝင်စားတယ်ဗျာ။ မြလေး သဘောတူမယ်ဆို စမ်းကြည့်ချင်တယ်”
ရဲဝေကပြောတော့ မြတ်မိုးက ယဉ်မင်းစင်ရဲ့ မျက်နှာကို တစ်ချက်ကြည့်ကာ
“ကျွန်တော်ကောပဲ”
ဟုဆိုသည်။ မင်းညိုက အမျိုးသမီးနှစ်ယောက်ဘက်သို့လှည့်ကာ ကြည့်တော့ ယဉ်မင်းစင်က
“ဆိုးဆိုးရွားရွားတွေ အရမ်းကြမ်းတမ်းတာတွေတော့ မလုပ်ဘူး မှတ်လား ကိုညို….”
“နင်တို့ မခံနိုင်တာတွေတော့ မလုပ်ပါဘူးဟာ…”
“ဒါဆိုလဲ စမ်းကြည့်တာပေါ့…….”
ထိုသို့ပြောနေကြစဉ်မှာပင် ကြာညိုက ဝင်လာကာ
“အစ်ကို ဟိုဘက်အိမ်လေးမှာ အစ်ကို မှာထားတာတွေ အားလုံးပြင်ပြီးပါပြီ။”
“အေး အေး…”
ဟုဆိုကာ
“ငါတို့သွားနှင့်မယ်။ နင်ပြီးမှ သူတို့ကိုခေါ်ပြီး လိုက်ခဲ့။ အဲ့သုံးယောက်လုံး နင့်လက်အပ်လိုက်ပြီ”
“ဟုတ်ကဲ့”
မင်းညိုတို့ ထထွက်သွားမှ ကြာညိုတစ်ယောက် မြမြဦးနဲ့ ယဉ်မင်းစင်ကို ကြည့်မိသည်။ နှစ်ဦးစလုံး အတွေ့အကြုံသစ်အတွက် စိတ်လှုပ်ရှားနေဟန်ရှိသည်။ နန်းမြနွယ်ကတော့ သိပ်မထူးခြားသလို ကြာညို့ရဲ့ အမိန့်ကိုသာ စောင့်နေသည်။
ကြာညိုက ပထမဆုံးအနေနဲ့ အသင့်ပြင်ဆင်ထားတဲ့ လည်ပါတ်လေးနှစ်ခုကို စာပွဲပေါ်တင်ကာ မနီးမဝေးက ခုံတစ်လုံးမှာ သွားထိုင်နေသည်။
“ကဲ နှစ်ယောက်စလုံး မတ်တပ်ရပ်ပြီး လက်တွေကို နောက်ပစ်ထားကြ……..”
မြမြဦးနဲ့ ယဉ်မင်းစင် တစ်ဦးမျက်နှာ တစ်ဦးကြည့်ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း မတ်တပ်ရပ်ပြီး လက်တွေကို နောက်သို့ ပစ်ထားလိုက်သည်။ ကြာညိုက မြနွယ်ကို ခေါင်းညှိတ်ပြလိုက်ရာ မြနွယ်က ချက်ခြင်း သူမတို့နှစ်ဦးကို လက်ထိပ်ခတ်လိုက်သည်။ ချုပ်နှောင်ခံလိုက်ရပြီးဆိုတဲ့ အသိနဲ့အတူ စိတ်ဝယ် မွှန်းကြပ်သော ခံစားမှုကို ခံစားလိုက်ရသည်။
“စာပွဲပေါ်က လည်ပါတ်တွေကို ပါးစပ်နဲ့ကောက်ပြီး ငါ့အနားလာခဲ့ကြစမ်း။”
နှစ်ဦးသား ဘာစကားမှ မဆိုပဲ စာပွဲဘေးထိုင်ချကာ ခါးကို ငုံ့ကိုင်းလိုက်ပြီး လည်ပါတ်လေးတွေကို ကိုက်ယူလိုက်သည်။ နောက် မတ်တပ်ပြန်ထကာ ကြာညို ထိုင်နေရာ အနီးသို့ သွားကြရသည်။ ကြာညိုက သူမတို့ကို ဒူးထောက်စေပြီး လည်ပင်းမှာ လည်ပါတ် ပါတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မြနွယ်ကို လှမ်းပြောသေးသည်။
“မမရေ မမမိတ်ဆွေတွေကို ကြည့်ပါဦး။ ပါပီလေးတွေနဲ့ တူသွားပြီ…….”
ခွေးနဲ့ အနှိုင်းခံလိုက်ရတာပါလား ဟူသော အသိနှင့်အတူ သူမတို့စိတ်တွေ လှုပ်ရှားသွားသည်။ အိမ်ငယ်လေးထဲက ဆက်တီခုံတွေ၌ ထိုင်ရင်း မင်းညိုတို့ သောက်စားနေကြသည်။ မကြာမီမှာပင် အိမ်တံခါးဖွင့်သံကြောင့် သုံးဦးသား ပြောလက်စ စကားများကို ရပ်ကာ အိမ်ရှေ့သို့လှည့်ကာ ကြည့်လိုက်ကြသည်။
လက်တစ်ဖက်က သံကြိုးသုံးချောင်းကို စု၍ကိုင်ကာ ကြာညိုက ဦးစွာဝင်လာသည်။ သူမနောက်မှာတော့ လည်ပင်းမှာ လည်ပါတ်ကိုယ်စီတပ်၍ သံကြိုးနဲ့ တိရစ္ဆာန်တစ်ကောင်လို အဆွဲခံလာရသော ဂုဏ်သရေရှိ အမျိုးသမီးသုံးဦး။ သုံးဦးစလုံးကို လက်ပြန် လက်ထိပ်ခတ်ထားသည်။ ထို့နောက် သူမတို့သုံးဦးကို မင်းညိုတို့ရှေ့မှာ ရောင်ဘောင်တန်းလျက် ဒူးထောက်စေသည်။
“အစ်ကိုတို့ကို အသုံးတော်ခံဖို့ အစ်ကိုတို့ရဲ့ ဇနီးသည်တွေ ရောက်လာပါပြီ။”
ကြာညိုရဲ့ စကားအပေါ် မြနွယ်က မထူးခြားပေမဲ့ ယဉ်မင်းနဲ့ မြမြဦးကတော့ မျက်နှာမထားတတ်အောင် ဖြစ်သွားသည်။ ယောက်ျားတွေကတော့ တိတ်ဆိတ်စွာ အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်နေသည်။
“ပထမဆုံး အသုံးတော်ခံမည့် သူကတော့ ယဉ်မင်းစင်ဆိုတဲ့ ဟောဒီ ဆရာဝန်မလေးပဲ ဖြစ်ပါတယ်ရှင်။”
ကြာညိုကာ ပြောပြောဆိုဆို ကျန်နှစ်ယောက်ကို အခန်းထောင့်သို့ ဆွဲသွားကာ ဒူးထောက်ခိုင်းထားသည်။ နောက် ယဉ်မင်းကို လက်ထိပ်ဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။ လက်ကောက်ဝတ်လေးတွေကို ဆုပ်နယ်ရင်း ငြိမ်သက်နေတဲ့ ယဉ်မင်းကို
“အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်”
ဟု အမိန့်ပေးသည်။ မိမိယောက်ျားအပြင် အခြားယောက်ျားနှစ်ယောက်ပါ ရှိနေသည်မို့ ယဉ်မင်း တွန့်ဆုံ့နေမိသည်။ ကြာညို့ကိုလည်း အိမ်ဖော်တစ်ယောက်ဟုသာ သိထားသဖြင့် သူမအမိန့်ကို မနာခံဖို့ အသိစိတ်က ငြင်းသည်။ ထိုအတွက် ရွှမ်းကနဲ အသံနှင့်အတူ သူမတင်ပါးပေါ် နာကျင်ကျိန်းစပ်ခြင်းကို ခံစားလိုက်ရသည်။
“စောက်ကောင်မက ခိုင်းတာကို ကောင်းကောင်းမလုပ်ဘူး ။ နွားတွေလို ကြိမ်တို့ပေးရမယ်။”
အသုံးအနှုန်း ကြမ်းကြမ်းတွေကြောင့် ခံပြင်းစိတ်က တမဟုတ်ခြင်း ထကြွလာသည်။ သို့သော် ကြိမ်လုံးနဲ့ သုံးချက်လောက် ကျောကော့အောင် အရိုက်ခံလိုက်ရတော့ ထိုဒေါသအားလုံး ပျောက်သွားကာ သိမ်ငယ်စိတ် ကြောက်စိတ်တွေ ဝင်လာသည်။ ကြာညိုက ကျောလည်လောက်ထိရှည်တဲ့ ယဉ်မင်းရဲ့ ဆံပင်တွေကို ဘယ်လက်မှာ ရစ်ပါတ်ကာ ဆောင့်ဆွဲလာသည်။
အားကနဲ ညည်းသံနှင့်အတူ ယဉ်မင်း ဖြည်းငြင်းစွာ မတ်တပ်ထရပ်လာသည်။ မျက်နှာလေးကလည်း ရှုံ့မဲ့နေသည်။ ကြည့်နေရင်း မြတ်မိုး စိတ်ပူသလို သနားလည်း သနားသွားသည်။ သို့သော် ဘာဆက်ဖြစ်မလဲ စိတ်ဝင်စားကာ မတားမြစ်မိ။
ယဉ်မင်းကတော့ ဆံပင်အဆွဲခံထားရသည်မို့ ခေါင်းမော့နေသည့် အနေအထားနှင့် အဝတ်အစားတွေးကို ချွတ်နေရသည်။ ကိုယ်ပေါ်မှာ မည်သည့်အဝတ်မှ မကျန်အောင် ချွတ်ပြီးတော့မှ ဆံပင်တွေကို လွှတ်ပေးလိုက်သည်။
ယဉ်မင်းက သူ့မရဲ့ ဖုံးကွယ်အပ်သော အစိတ်အပိုင်းတွေကို ဖုံးဖိဖို့ ကြိုးစားရှာသည်။ သို့သော် ကြာညိုက သူမရဲ့လက်တွေကို ကြိုးနဲ့ချည်ပြီး ထုတ်တန်းမှာ တွဲလောင်းဆွဲလိုက်သည်။ မဖုံးနိုင်မကွယ်နိုင် ဖြစ်နေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အလှတွေကို မိမိခင်ပွန်းအပြင် အခြားနှစ်ဦးကပါ စိုက်ကြည့်နေသည်မို့ ရှက်ရွံ့မှုနဲ့ ခေါင်းကို ငုံ့ချထားမိသည်။ ကြာညိုကတော့ သူမခန္ဓာကိုယ်အနှံ့ကို vibrator လေးနဲ့ တို့ထိကစားနေသည်။ နောက် သူ့မထဲသို့ အင်္ဂါတုကြီးကို ထိုးထည့်လိုက်သည်။
ကြာညိုကလည်း သူမရဲ့ ရင်သားတွေကို လက်နဲ့ ပွတ်သပ်ကစားနေသည်။ မကြာမီမှာပင် vibrator တန်ခိုးကြောင့် ယဉ်မင်း တစ်ဆက်ဆက် တုန်လာရာ ပြီးလုပြီးခင် အနေအထားသို့ ရောက်လာသည်။ ထိုအခါမှပင် ကြာညိုက vibrator ကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ ယဉ်မင်းမှာ ဆန့်တငင်ငင် ဖြစ်သွားကာ ကြိုးကို ဆောင့်ရုန်းနေသည်။ ပါးစပ်ကလည်း ထပ်လုပ်ပေးဖို့ တောင်းဆိုနေသည်။ သူမရရှိတာကတော့ တရွှမ်းရွှမ်းနဲ့ ကိုယ်ပေါ်ကျလာတဲ့ ရိုက်ချက်တွေပါပဲ။
တစ်စစ တိုးလာတဲ့ နာကျင်မှုကြောင့် ရမ္မက်မီးတွေ ငြိမ်းကျသွားကာ နာကျင်မှုကို ခံစားမိလာသည်။ အထူးသဖြင့် ရင်သားတွေ တင်ပါးတွေလို အသားနုနုတွေကို ပစ်မှတ်ထားပြီး ပစ်လွှတ်လိုက်တဲ့ ရိုက်ချက်တွေမှာ သူမ နာကျင်မှုထက် စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို အဓိက ခံစားနေရသည်။
ကြာညိုက ရိုက်နေတာကို ရပ်လိုက်ပြီး အရိုက်ခံထားရတဲ့ နေရာတွေကို ဖွဖွလေး လက်နဲ့ ပွတ်သပ်ပေးသည်။ စပ်ဖျင်းဖျင်း နာကျင်မှုကို ခံစားရသည်။ ကြာညိုက ထုံးစံအတိုင်း ရင်သားထိပ်ဖူးလေးတွေကို မထိတထိ ကလိပြန်သည်။ လက်ညိုးလက်မနှင့် ညှစ်သည်။ ယဉ်မင်း တဟင့်ဟင့်နှင့် လူးလွန့်လာသည်။ အရည်တွေ စိုစိစိဖြစ်နေတဲ့ သူမရဲ့ပေါင်ကြားထဲ ခုဏက လိင်အင်္ဂါကြီး တိုးဝင်လာပြန်သည်။ ကြာညိုက ဘာမှဆက်မလုပ်ပဲ နောက်ဆုတ် လက်ပိုက်ကြည့်နေသည်။ မကြာမီမှာပင် လမ်းဆုံးရောက်ကာ အရုပ်ကြိုးပျက် ခွေကျသွားတော့သည်။
ကြာညိုက လိင်တံတုကြီးကို ဆွဲထုတ်ကာ ကြိုးကို ဖြည်ပေးလိုက်သည်နှင့် ယဉ်မင်း ကြမ်းပြင်ပေါ် ခွေကျသွားတော့သည်။ စိုးရိမ်စိတ်ကြောင့် မြတ်မိုး ထိုင်နေရာမှ ယဉ်မင်းအနား ရောက်သွားသည်။ ဝတ်လစ်စလစ်နဲ့ ခွေကျနေတဲ့ ယဉ်မင်းကို ထူကာ ထွေးပွေ့လိုက်တော့ ယဉ်မင်း တသိမ့်သိမ့် ငိုနေရှာသည်။
“မမ အဆင်ပြေရဲ့လား……”
မြတ်မိုးရဲ့အမေးကို ယဉ်မင်းက ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။ စောစောက သူမဆီမှာ ပျောက်ဆုံးနေသော နွေးထွေးမှုတွေ လုံခြုံမှုတွေ အင်အားတွေက သူမခင်ပွန်းရင်ခွင်ထဲ ခိုလှုံရသောအခါ ပြန်လည်ဝင်ရောက်လာသလို ခံစားရသည်။ ကြောက်ရွံ့မှု သိမ်ငယ်မှုတွေလည်း လျော့ပါးသွားသည်။
ကြာညိုက မင်းညိုကို လှမ်းကြည့်တော့ မင်းညိုက ခေါင်းတစ်ချက် ဆတ်ပြသည်။ ယဉ်မင်းအတွက် လုံလောက်ပြီဆိုတဲ့ သဘော။ ဒါနဲ့ ကြာညိုလည်း ယဉ်မင်းချွတ်ထားတဲ့ ထဘီကို ယူပြီး ယဉ်မင်းအနား သွားလိုက်သည်။ မြတ်မိုး သက်ပျင်းချကာ မူလနေရာမှာ ပြန်ထိုင်နေသည်။ ကြာညိုက ထဘီကို ယဉ်မင်းကို ပစ်ပေးလိုက်သည်။ ယဉ်မင်းက ရင်လျှားလိုက်သည်။ နောက်မှာ လည်ပါတ်ကလေး ပြန်ပါတ်ပေးကာ သော့ခလောက် သေးသေးလေး ခတ်လိုက်သည်။ နောက်နှစ်ဖက်ကိုလည်း လက်ထိပ်ခတ်ကာ လက်ထိပ်သော့နဲ့ လည်ပါတ်သော့ကို သော့ခလောက်တစ်ခုနဲ့ တွဲချိတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ယဉ်မင်းရဲ့ခေါင်းကို ပွတ်သပ်ကာ
“သိပ်တော်တဲ့ ကောင်မလေး”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ယဉ်မင်းမျက်နှာမှာ သိသိသာသာ အပြုံးတစ်ပွင့် ပေါ်လာသည်။ ကြာညိုက လည်ပါတ်ကြိုးကလေးကို ဆွဲသွားက မနီးမဝေးမှာ ထိုင်နေသော မြတ်မိုးလက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်သည်။ ခုဏက သော့တွဲလေးကို ယဉ်မင်းဆီပေးကာ
“မမရဲ့ အရှင်သခင်ကို အပ်လိုက်…”
ဟုဆိုသည်။ ယဉ်မင်းလည်း မြတ်မိုးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ရိုရိုသေသေ ကမ်းပေးလိုက်မိသည်။ ယောက်ျားလေးနှစ်ယောက်ဆီက လက်ခုပ်သံတွေ ကျလာသည်။ ယဉ်မင်း ရှက်ဝဲဝဲနဲ့ ခေါင်းငုံ့ထားမိသည်။ ကြာညိုက ယဉ်မင်းကို မြတ်မိုးခုံဘေးက ကြမ်းပြင်မှာ ဒူးထောက်ထားစေသည်။
ဒီတစ်ခေါက် အလှည့်ကျတာကတော့ မြမြဦးပေါ့။ သူမအနီးသို့ တရွေ့ရွေ့တိုးကပ်လာတဲ့ ကြာညို့ကို ကြည့်ပြီး မြမြဦး ရင်တွေ အရမ်းခုန်နေသည်။ သူမလည်း မကြာခင် ယဉ်မင်းလို ခံစားရတော့မည်။ ကြာညိုက မြမြဦးကို ဆွဲထူပြီး လက်ထိပ်နှင့် လည်ပါတ်ကို ဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။
“အဝတ်တွေချွတ်လိုက်……”
သူကတော့ ယဉ်မင်းလို တွန့်ဆုတ်မနေ။ ခပ်သွက်သွက်ပင် ဝတ်ထားသော အဝတ်တွေကို ချွတ်လိုက်သည်။ ကြာညိုက ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်သွားတဲ့ သူမကို လက်ပြန်ကြိုး စတုပ်သည်။ ရင်းသားတွေ ဝမ်းဗိုက်နှင့် လက်မောင်းတစ်လျှောက် ကြိုးတွေက မြမြဦးကို တင်းကြပ်နေအောင် ရစ်ပါတ်ထားသည်။ နောက် ကော်ဇောခင်းထားသော ကြမ်းခင်းပေါ် ပတ်လက်လှန်ချစေသည်။
ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်နေသည့်အပြင် မလှုပ်နိုင်အောင် အတုပ်နှောင်ခံထားရကာ ပတ်လက်အနေအထားနှင့် သူမကို ယောက်ျားသုံးယောက်သာ ဆန္ဒရှိလျှင် မုဒိန်းတက်ကျင့်ရုံပင်။ ထိုမျှအထိ အကာအကွယ်မဲ့နေသည်။ သူမရဲ့ ဆီးခုံပေါ် ကြာညိုက ဆပ်ပြာဆီအချို့ သုတ်လိမ်းလိုက်သည်။ အေးကနဲ ခံစားမှုနှင့်အတူ ရင်ခုန်မြန်လာသည်။ မျက်လုံးတွေ မှိတ်ထားပေမဲ့ အမွှေးအမြင်တွေကို ရိတ်ပစ်နေမှန်း အထိအတွေ့ ခံစားမှုကြောင့် သူမသိသည်။ ရင်ခုန်မြန်လွန်းမက မြန်လာသည်နှင့်အတူ မောဟိုက်လာသောကြောင့် အောက်နှုတ်ခမ်းကို ဖိကိုက်ထားမိသည်။ မကြာမီမှာပင် ရေစိုဝတ်နဲ့ သုတ်သပ်ပေးခြင်းကို ခံစားရသဖြင့် တောရှင်းပြီးကြောင်း သိလိုက်သည်။ ထိုအခါမှ သက်ပျင်းကိုချကာ အသက်ကို မှန်မှန်ရှူနေမိသည်။
မျက်လုံးမှိတ် အမောဖြေရင်းလှဲနေတာ အတော်ကြာသည့်အထိ မည်သည့် ထိတွေ့မှုမှ ရောက်မလာသဖြင့် မျက်လုံးဖွင့်ကြည်လိုက်သည်။ သူမမြင်ကွင်းထဲသို့ သူမကဲ့သို့ တစ်ကိုယ်လုံး တုပ်နှောင်ခံထားရသော မြနွယ်ရဲ့ပုံရိပ်က ဝင်လာသည်။ ကြာညိုက သူမတို့နှစ်ဦးကို မျက်နှာချင်းဆိုက် ဒူးထောက်စေကာ လိင်အင်္ဂါထဲ ယောက်ကျားလိင်တံအတု တစ်ချောင်းစီ ထိုးထည့်လိုက်ပြီး ပြုတ်မကျအောင် ခါးမှာ ကြိုးနဲ့ သိုင်းချည်ပေးထားသည်။ ခလုတ်ဖွင့်လိုက်တော့ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်လုံး ငရဲလား နတ်ပြည်လား မခွဲခြားနိုင်သော ခံစားမှုကို ရသွားသည်။
တအင့်အင့်နဲ့ အော်ညည်းနေသည့် သူမတို့နှစ်ဦးကို ဆံပင်ဆောင့်ဆွဲကာ ခေါင်းတွေမော့လာတော့ နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့ပေးလိုက်သည်။ မြမြဦးက ကြောင်အနေပေမဲ့ မြနွယ်က မြမြဦးရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံနမ်းလိုက်သည်။ လက်ပြန်ကြိုး တုပ်နှောင်ခံထားရသည်မို့ ပါးစပ်နှင့်ပင် မြမြဦးရဲ့ ရင်သားတွေကို့ ငုံ့ကာ စို့သည်။ နှစ်ဦးစလုံး ကိုယ်ပေါ် ရိုက်ချက်တွေ တရစပ် ကျလာသည်။ အထူးသဖြင့် မြမြဦးတစ်ယောက် vibrator၊ မြနွယ်ရဲ့ အပြုအစု ရိုက်ချတွေကရတဲ့ နာကျင်မှုတွေ ပေါင်းစုကာ အပြင်အထန် ခံစားနေရသည်။
သူမတို့ကို ကြည့်နေတဲ့ ပွဲကြည့်ပရိသတ် လေးဦးမှာ အသက်ရှူရန်ပင် မေ့နေသည်။ ခဏကြာတော့ မြမြဦးတစ်ယောက် ပေါင်တံတစ်လျှောက် အရည်တွေ စီးကျကာ ခွေကျသွားသည်။ မြနွယ်ကတော့ တအင့်အင့်ညည်းရင်း ဒူးထောက်လျှက်သား ကျန်ခဲ့သည်။ ကြာညိုက မြမြဦးရဲ့ vibrator က ခလုတ်ကို ပိတ်ပေးကာ မြနွယ်ရင်သားတွေကို ကြာပွတ်နှင့် အဖျားခတ်တယ်ဆိုရုံလေး ရိုက်ပေးသည်။
“အား…. အင်း…. ခပ်နာနာလေး ရိုက်ပေးပါ…..”
သူမ သတိလက်လွတ် တောင်းဆိုနေသည်။ ကြာညိုလည်း အနည်းငယ် အားထည့်ကာ ရိုက်ပေးလိုက်သည်။ မကြာခင် သူမလည်း မြမြဦးလမ်းစဉ် လိုက်သွားသည်။
သက်ဆိုင်ရာ အမျိုးသားနှစ်ဦး ထိုင်ရမှ ထလာသည်။ ကြာညို သူမတာဝန်ပြီးပြီမို့ ထိုအခင်းအကျင်းကို ကျောခိုင်းကာ သူမအခန်းဆီ ပြန်ခဲ့သည်။ သူမ အာသာဖြေရန် လိုနေပြီ။
————————————————–
အချိန်တွေ တရွေ့ရွေ့ ကုန်ဆုံးလာသည်။ စီးမံကိန်းထဲပါသွားတဲ့ လယ်မြေတွေလည်း စက်ရုံတွေ အလုပ်ရုံတွေအဖြစ် ပြောင်းသွားသည်။ ရွာထဲက နန်းကြာညိုတို့လို လူငယ်တွေလည်း ဘဝနေထိုင်မှု အသီးသီးကို မပြောင်းချင်ပဲ ပြောင်းလဲခဲ့ရသည်။
နန်းကြာညိုလည်း သုံးနှစ်ဆိုတဲ့အချိန် ကျော်ကတည်းက မင်းညိုက လွတ်လပ်ခွင့်ပေးကာ အရင်းအနှီးပါ ထုတ်ပေးခဲ့သည်။ သူတို့အိမ်မှာ နေစဉ်က အချိန်လု သင်ခဲ့ရသော အပ်ချုပ်အတတ်ပညာလေး အရင်းပြုကာ အဝတ်ချုပ်သည်။ နောက် အထည်ဆိုင် တွဲဖွင့်ကာ အခုတော့ အထည်အလိပ် အသေးစား လုပ်ငန်းရှင်မလေး ဖြစ်နေပြီ။ မင်းညိုတို့ မိသားစုတွေ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့တော့ အဆက်အသွယ်မပျက်။ အထူးသဖြင့်တော့ နန်းမြနွယ်တို့ အမျိုးသမီးသုံးယောက်နှင့် အဆက်အသွယ်မပျက်။
———————————————————
ဒီရက်ပိုင်း ရွာကို အရမ်းလွမ်းနေသည်မို့ မြစံပါယ်တစ်ယောက် ဒီရက်ပိုင်း ရွာပြန်ရဦးမယ်ဟု တွေးနေသည်။ မနက်စောစော ကျောင်းလည်းသွားစရာ မရှိသည်မို့ အဆောင်ဝန်းက ဒန်းလေးမှာ ကော်ဖီတစ်ခွက်နှင့်ထိုင်ကာ ဖုန်းပွတ်နေသည်။ ဖုန်းပွတ်နေသော သူမလက်တွေဟာ သတင်းတစ်ခုမှာ ရပ်တန့်သွားသည်။ မိန်းမိန်မီဒီယာက တင်ထားတဲ့ သတင်းတစ်ပုဒ်ဖြစ်ပြီး…..
“ရွာမှာ လူကုန်ကူးနေသူ လင်မယားနှစ်ဦးအား ဖော်ထုတ်ဖမ်းဆီး” ဟူသော ခေါင်းစဉ်နှင့်အတူ အသက်မရှိသော ဦးမိုးသီး ဓာတ်ပုံနှင့်အတူ လက်ထိပ်တန်းလန်းနှင့် ဒေါ်နှင်းဆီ၏ ဓာတ်ပုံ။
ခွမ်းကနဲ ကျကွဲသွားတဲ့ ဖန်ခွက်သံသဲ့သဲ့ကို ကြာညို ကြားလိုက်သည်။ ဒီကလေးမ သူ့မိဘတွေသတင်း သိလောက်ရောပေါ့ ။ ဒေါ်နှင်းဆီရေ ရှင်ဝဋ်လည်တော့မယ်ဟု စိတ်ထဲက ရေရွတ်ပြီး သူမကားလေးကို ကျင်လည်စွာ မောင်းထွက်လိုက်သည်။ ဖုန်းစခရင်ကို မယုံနိုင်စွာ ပေးကြည့်နေသော ကောင်မလေးရဲ့ပုံရိပ်က back မှန်ထဲမှာ သေးကာသေးကာဖြင့် ပျောက်ကွယ်သွားတော့သည်။
ပြီးပါပြီ။
