သမီး တစ်ယောက်ထဲလား
ရေးသားသူ -?????
ရန်ကုန်မှ မန္တလေးသို့ ထွက်ခွာမယ့် အမှတ်(၅) အဆန် အမြန်ညရထားကြီးရဲ့ အိပ်စင်တွဲဆီ မီချယ် အချိန်မီ ရောက်လာခဲ့တယ်။ အဝတ်အစားထည့်တဲ့ အိတ် တစ်လုံးပဲ ပါတာမို့ ရထားပြတင်းနားက ပစ္စည်းတင်စားပွဲလေးအောက်နားမှာ အိပ်ကို ကပ်ထားလိုက်တယ်။
ဖုန်းကိုဖွင့်ပြီး နာရီကြည့်လိုက်တော့ ရထားထွက်ဖို့က မိနစ်အနည်းငယ်လောက်ပဲ လိုတော့တာပါ။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ထဲမို့ အိပ်ခန်းထဲရှိ အခြားခရီးသည်တွေဟာ မိန်းကလေးတွေပဲ ဖြစ်ပါစေလို့ စိတ်ထဲက ကျိတ်ဆုတောင်းနေမိသေးတယ်။ တကယ်လို့ ဒီအိပ်ခန်းထဲ နောက်ထပ်ဝင်လာမယ့် သုံးဦးဟာ ဘဲကြီးတွေ ဖြစ်ခဲ့ရင် ဘယ်နှယ့်လုပ်ရပါ့။
မီချယ့် ဆုတောင်းက မပြည့်။ မီချယ် မဖြစ်စေချင်တဲ့အတိုင်း အိပ်စင်ခန်းထဲကို လူလတ်ပိုင်းအရွယ် ယောက်ျားသုံးဦး အထုပ်အပိုး ကိုယ်စီသယ်ပြီး ဝင်လာတယ်။ မီချယ့် ရင်ထဲ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ တကယ်တော့ မီချယ်ဟာ ယင်ဖိုမျှ မသမ်းဘူးသေးတဲ့ အပျိုမဒန်းလေးတော့ မဟုတ်ပါချေ။ ဦးမင်းဝဠာဆိုတဲ့ ဘဲကြီးတစ်ပွေရဲ့ ဖြုတ်ခြင်းကို ခံဖူးပြီးသားပါ။
မီချယ့်ဘက်ကလည်း အလိုတူ အလိုပါလို့ပဲ ဆိုကြပါစို့။ အဲဒီတုန်းကလည်း မီချယ်က အပျိုဖော်ဝင်စ ဘာမှ သိသေးတာမှ မဟုတ်တာ။ မီချယ်တို့နဲ့ တစ်အိမ်ကျော်က မမနွေနှင်းရဲ့ ယောက်ျားမိန်းမ လိင်ဆက်ဆံတဲ့ တစ်တစ်ခွခွစကားတွေကို နားထောင်မိရင်း လက်တည့်စမ်းလိုက်မိတာပေါ့လေ။ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး ယောက်ျားမရသေးရင် မိန်းမဆိုတာ အပျိုပဲလေ။ ဘယ်သူသိတာမှတ်လို့။
မမနွေနှင်းတောင် ဘဲပွေပြီး အချစ်နယ်တွေ ဒီလောက်လွန်နေတာတောင် အပျိုလုပ်နေသေးတာကို။ မီချယ်ဆိုတာ လီးတစ်ချောင်း တစ်ကြိမ်တစ်ခါပဲ ဝင်ပြီး စောက်ပတ်ထဲ သုက်ရည် တခါပဲ အထည့်ခံဖူးတာလေ။ များမှ မများတာ။ ရာသီလာချိန်နဲ့လည်းဝေး၊ ဆေးလည်းသောက်လိုက်တော့ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ ကလေးအမေလည်း မဖြစ်ရတော့ဘူးပေါ့။
တကယ်လို့ ကိုယ်လေးလက်ဝန်ရှိသွားရင် ကိုယ်ပဲအရှက်ကွဲရမှာကို မီချယ် သိထားပြီးသား။ ဦးမင်းဝဠာက မိန်းမရှိတယ်။ ကလေး နှစ်ယောက်အဖေ အသက် ၄၀ ကျော် အောင်မြင်တဲ့ စီးပွားရေးသမား။ မမနွေနှင်းကို လာလာဖြုတ်နေတဲ့ ဘဲကြီးပေါ့။
မီချယ်လည်း မမနွေနှင်း အဆွယ်ကောင်းတာကြောင့် တစ်ကြိမ်တစ်ခါ မိုက်မဲမိခဲ့လိုက်တာ။ ကြာပါပြီ။ လွန်ခဲ့တဲ့ ၅ နှစ်လောက်က အဖြုတ်ခံရတာ ခုဆို မီချယ့် အသက် ၂၁ နှစ်ထဲ ဝင်လာပြီပဲ။ ဟိုဒီတွေးရင်း မီချယ် သတိရလာတော့ အခန်းဖော် ၃ ဦးကို မသိမသာ အကဲခတ် ကြည့်မိတယ်။
ရည်ရည်မွန်မွန် လူကြီးတွေလို့ ယေဘုယျ ကောက်ချက်ချနိုင်တယ်။ အရာရှိကြီးတွေလား စီးပွားရေးသမားတွေလား တစ်ခုခုပဲ။ အသားဖြူဖြူ ခပ်သန့်သန့် ကိုယ်ခန္ဓာတုတ်တုတ်နဲ့လူက စကားစလာတယ်။
“သမီး တစ်ယောက်ထဲလား”
“ဟုတ်”
“တစ်ဖက်အခန်းတွေနဲ့ လူချင်းချိန်းကြည့်ပါလား မိန်းကလေး တစ်ယောက်ထဲဆို မသင့်တော်ပါဘူး”
မီချယ် အဲဒီလူကြီးကို မော့ကြည့်လိုက်မိတယ်။ ကိုယ့်အတွက် စဉ်းစားပေးတဲ့ စကားကြောင့် နည်းနည်း စိတ်အေးသွားသလိုရှိမိတယ်။ အဲဒါနဲ့ ဘေးကပ်ရက် အခန်းတွေဆီ ကူးပြီး အကူအညီတောင်း ကြည့်တော့ အဆင်မပြေ။ တစ်ခန်းက မိသားစုလိုက်မို့ လဲမပေးနိုင်ပါတဲ့။ နောက်တစ်ခန်းက အားလုံး မိန်းကလေးတွေချည်းမို့ လဲခိုင်းဖို့ရာ အဆင်မပြေ။ ရှိပါစေတော့လေ။
မီချယ်ကိုယ်တိုင်လည်း စောစောကလောက်မှ စိတ်မပူတော့တာ။ မီချယ့်ကို စကားစပြောတဲ့ အန်ကယ်ကြီးက ဦးသိမ်းပိုက် တဲ့။ နောက်တစ်ယောက်က ဦးလောရုံတဲ့။ ကျန်တစ်ယောက်က ဦးမြင့်ကြည် ဆိုပဲ။
“ဟုတ်ကဲ့သမီးက မီချယ်ပါ။ ဦးတို့ သမီးအရင်းလို သဘောထားပြီး သွန်သင်ဆုံးမပါရှင့်”
မီချယ်က တတ်နိုင်သမျှ စကားတံတိုင်း ကာလိုက်တာပါ။ တစ်ဖက်က လူကြီးတွေကို ဂုဏ်သိက္ခာနဲ့ လှမ်းချုပ်ကြည့်လိုက်တာ။ ရထားကြီးက ထွက်ပြီ။ အရှိန်အဟုန်ပြင်းပြင်း ဒေါမာန်တကြီး လေထုထဲကို ခွင်းဝင်ရင်း သံလမ်းပေါ်မှာ မကောင်းဆိုးဝါးအသံကုန်ဟစ်နေသလို တဂျုန်းဂျုန်းခုတ်နေတယ်။
“သမီးအပေါ်အိပ်စင်မှာတက်အိပ်ပေါ့ကွယ်”
မီချယ်က ကိုယ့်အဖေအရွယ် ယောက်ျားတစ်ဦး ရဲ့ အထက်မှာ မအိပ်လိုပေမယ့် သူတို့ပြောစကားက သင့်လျော်နေတော့ မငြင်းမိတော့။ ခေါင်းပဲ ညိတ်ပြလိုက်တယ်။ နေလုံးဝင်ပြီ။ ည မိုးစုန်းစုန်းချုပ်ပြီ။ အရှေ့ဘက် အဇဋာမှာ ဘော်ငွေစန္ဒာက တိမ်အမျှင်စတွေကို တွန်းဖယ်ရင်း မပြူ့တပြူ လင်းပ လာခဲ့ပြီ။ ဘူတာက ဝယ်လာတဲ့ ညစာဖော့ထမင်းဗူးကို မီချယ် ဖွင့်စားလိုက်တယ်။
“အန်ကယ်တို့ စားပါဦး”
“စားစား သမီး အန်ကယ်တို့က ထမင်းစားလို့မရသေးဘူး။ ဪ ဒါနဲ့ အန်ကယ်တို့ကို နည်းနည်းပါးပါး သောက်ခွင့်ပြုပါ သမီး”
“ရပါတယ်ရှင့် သမီးကို အားမနာပါနဲ့။ သောက်ပါ”
ဒါကတော့ အလိုက်အထိုက် လိုက်ပြောလိုက်ရတာဖြစ်ပြီး တကယ်တော့ သူတို့ အရက်သောက်ကြမှာကို မီချယ့်အနေနဲ့ သဘောမတွေ့လှ။ မတော်လို့များ အရက်တန်ခိုးနဲ့ ငါ့ကိုဆိုတဲ့ အတွေးက ကြက်သီးဖျန်းဖျန်း ထစေတယ်။ တစ်ဖက်က ယဉ်ကျေးစွာ ခွင့်ပန်လာတာကို ခါးခါးသီးသီး အကဲဆတ်နေလို့ မသင့်မှန်း သိနေလို့သာ မီချယ် ခေါင်းညိတ်ပြရခြင်းသာပါ။ သူတို့ အရက်သောက်ကြတယ်။
လေးထောင့်ပုလင်းလေး တစ်လုံးပဲ။ မသိမသာ ခိုးဖတ်ကြည့်တော့ ဂိုးလ်လေဘယ်ဆိုလားပဲ။ မီချယ်က ဖုန်းကိုဖွင့်ပြီး ဖေ့ဘွတ် ကြည့်နေလိုက်တယ်။ (သတိ။ မီချယ့်ရဲ့ ဖေ့ဘွတ် အကောင့် ကို မစုံစမ်းရ။ လုံးဝ မပြောပြနိုင်ဘူး) သတင်းတွေလည်း တက်လာတယ်။
မုဒိမ်းမှုတချို့ဆို မထင်ရက်စရာ သိက္ခာရှိ သမာဓိရှိလိမ့်မယ် ထင်ရသူတွေရဲ့ လီးသရမ်းမှုတွေ။ မီချယ် နည်းနည်း ကျောချမ်းလာတယ်။ သူတို့ သောက်ခါစကတော့ ဣန္ဒြေရရပဲ။ ပုလင်း တစ်ဝက်လည်းကျိုးလာရော သူတို့အသံတွေက အာလေးလျှာလေး ဖြစ်လာကြပြီ။ မူမမှန်ချင်တော့။ မိန်းမအင်္ဂါဝေါဟာရကို အသုံးပြုပြီး ဆဲရေးတိုင်းထွာသံတွေက စိပ်လာတယ်။
မီချယ် မအိပ်ချင်သေးပေမယ့် အပေါ်တက်လှဲနေတာ ကောင်းမယ်လို့ တွေးမိပြီး ဖုန်းကိုပိတ်၊ ကိုယ့်ကျောပိုးအိတ်ကို အပေါ်ထပ် အိပ်ရာဆီ လှမ်းတင်လိုက်တယ်။ အမလေး ။ အိတ်က လေးလည်းလေးတာမို့ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ပင့်ရတယ်။ မမှီ့တမှီမို့ ခြေဖျားထောက်ပြီး အပေါ်ဘက်အိပ်စင် အခန်းနံရံဆီထိ တွန်းအပို့ ပြေလျော့နေတာကို သတိမထားမိတဲ့ ခါးက ထမီလေးဟာ လျှောကနဲ ကမ္ဘာကြီးရဲ့ ဆွဲအားမှာ ကွင်းလုံးပုံသွားတယ်။
ရုတ်တရက် နားရင်းပါးရင်းတွေ ထူပူပြီး လှည့်ကြည့်မိတော့ လူကြီး ၃ ယောက် မျက်လုံးတွေက ရမ္မက်ခိုးတွေ သမ်းနေပြီ။ ခေါင်းကိုသာ တွင်တွင်ငုံ့ရင်း ထမီကို ပြန်ဆွဲအတင်
“မဝတ်ပါနဲ့တော့ သမီး ”
“ရှင် အို တောင်းပန်ပါတယ် သမီးကို ချမ်းသာပေးပါ အန်ကယ်တို့ရယ် ”
“ဟားဟားဟား သမီးကို ဦးတို့က ချမ်းသာပေးမှာပါ ကာမချမ်းသာလေ ဟားဟားဟား သမီး သဘောကျမှာပါ”
“ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း သမီးက မိကောင်းဖခင် သားသမီးပါ”
“အေးပါ ဒါကြောင့် တလေးတစား လိုးပေးမလို့ပါ စောက်ပတ်လည်း ယက်ပေးမယ်”
ကြားလိုက်ရတဲ့စကားက လူယဉ်ကျေးတွေတဲ့လားလို့တောင် သံသယဖြစ်စဖွယ်။
ကလေကချေစကား ဆန်လိုက်တာ။ ထမီ ထက်ဆင်စကို ဦးသိမ်းပိုက် ဆိုတဲ့လူကြီးက မိမိရရ ဖမ်းကိုင်ထားတာကြောင့် မီချယ်ခမျာ အရှက်လုံခြုံမှု မရသေး။ ထမီက ခြေသလုံးအဖျားကနေ ဒူးအထက်ထိ မတက်နိုင်။ မီချယ့်မှာ အောက်ခံဘောင်းဘီမဝတ်လာမိခြင်းကို နောင်တ တော်တော်ရမိသွားတယ်။
ဘဲကြီးတစ်ပွေရဲ့ တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှသာ အပျိုရည်ပျက်ရုံ လိုးတာခံဖူးတဲ့ မီချယ့် စောက်ပတ်ကလေးကို သူတို့ မြင်သွားကြတာ အသေအချာပါပဲ။ ဘာမှမဖြစ်ရင် ဘာမှမဖြစ်ဘူး။ ဖြစ်ရင်တော့ ဖြစ်ပြီပဲ။ ဘောင်းဘီရှည် ဝတ်မလာဘဲ စောက်ပတ်ရွပြီး ထမီဝတ်လာမိတဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်တင် မဆုံးတော့။ ခွန်အားချင်းက မမျှတ။
မိန်းကလေးတစ်ယောက် ယောက်ျားကြီး သုံးယောက် လွန်ဆွဲပွဲမှာ မီချယ် ရှုံးပါတယ်။ ပါးစပ်မှာ ဆိုလာတိတ်အဝါ ကပ်ပြီး ပိတ်ခြင်း ခံလိုက်ရတယ်။ ထမီဟာ ရထားကြမ်းခင်းပေါ်မှာ ကွင်းလိုက်ကလေး။ ဖင်ပြောင်ပြောင် အဖုတ်ဟောင်းလောင်းနဲ့ မီချယ် တတ်နိုင်သမျှ ရုန်းကန်ကြည့်ပါသေးတယ်။ မရ။ အော်လို့လည်းမရ။ မျက်ရည်ပြည့်လျှမ်းတဲ့ မျက်လုံးအကြည့်တို့ဖြင့်သာ တောင်းပန်နေရတယ်။ ဒါကိုလည်း ကာမမုဆိုးကြီး ၃ ယောက်က ဥပေက္ခာပြုထားဆဲ။
“ရုန်းရင် ကန်ရင် အော်ရင် ဟစ်ရင် သမီးကို အန်ကယ်တို့က သတ်ပစ်မယ်။ ငြိမ်ခံရင် သမီးအကျိုးရှိမယ်။ ဒါ ဘယ်သူမှ သိတဲ့ ကိစ္စမဟုတ်ဘူး။ အုတ်အော်သောင်းနင်းလုပ်လို့ သူများတွေ ရိပ်မိကုန်ရင် ငါတို့က မင်းကို ပိုက်ဆံပေးပြီး ခေါ်ချတာလို့ လျှောက်ပြောမယ်။ မင်း ဖာသည်မ ဖြစ်သွားမယ်။ ဦးတို့က သမီးကို ချမ်းသာပေးမလို့ပါ။ ကာမချမ်းသာ ပေးမလို့”
သူက ပြောရင်းဆိုရင်း ရထားပြတင်းကို ထပိတ်တယ်။ မှန်တံခါးရော သံတံခါးရော ပိတ်တယ်။ မီချယ် ပြန်စဉ်းစားမိတယ်။ ရုံးရောက် ဂတ်ရောက်ဆို ကိုယ်က တယောက်ထဲ။ ဘယ်သွားလို့ ဘယ်လာရမှန်းသိတာ မဟုတ်။ ခုခေတ်က ငွေများ တရားနိုင်တာ မဟုတ်လား။ ပြီးတော့ မီချယ်က အပျိုစင်မှ မဟုတ်တာ။ ထူး နစ်နာစရာ ဘာမှမရှိဘူး။ မီချယ် စိတ်လျှော့ချလိုက်တယ်။
လူကြီး ၃ ယောက် ဝိုင်းလိုးမှာကို အော့နှလုံးနာစွာ ကြည်ဖြူပေးရတော့မယ်။ ကိုယ်က အလိုးခံဖူးသူမို့ အဲဒီအရသာဟာ စွဲမက်စရာကောင်းကြောင်းတော့ သိတယ်။ ရုန်းကန်ရှက်ရွံ့နေမယ့်အစား ကာမချမ်းသာကိုပဲ လိုလိုလားလား ခံစားဖို့ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်မိတယ်။ တကယ်တမ်း မညာတမ်းပြောရရင် မီချယ်ဟာ အလိုးခံရတာကို စွဲမက်ပါတယ်။
ဒါပေမယ့် ဒီနိုင်ငံရဲ့ ဓလေ့ထုံးတမ်းတွေကြောင့် ဆန္ဒကို မျိုသိပ်နေရခြင်းမျှသာ။ ဦးမင်းရာဇာသူ့ကိုဖြုတ်ပြီး နောက်ရက်တွေမှာ မီချယ်တောင် စဉ်းစားမိသေးတယ်။ ဦးမင်းဝဠာရဲ့ မိန်းမ ဒေါ်သွယ်ဇင်မြင့်ကို ကပ်ဖားပြီး စောက်ပတ်တွေ ဘာတွေ မရွံမရှာ ယက်ပေး၊ အိမ်အလုပ်ကူလုပ်ပေး၊ ကလေး နှစ်ယောက်ကူထိန်းပေးပြီး မယားငယ်ခံမလားလို့တောင် တွေးမိတာ။
ဒါပေမယ့် အရှက်က ခွင့်မပြုခဲ့တာကြောင့် မလုပ်ဖြစ်ခဲ့။ ခုတော့ ၅ နှစ်တာ ဝေးကွာနေခဲ့ရတဲ့ လီးအရသာကို ပြန်ခံစားရတော့မှာပါလား။
“အဲဒလို လိမ္မာမှပေါ့ ချစ်လေးရယ်”
ဟွန်းမုန်းတာ။ ဦးသိမ်းပိုက်ဆိုတဲ့ လူကြီးပေါ့။ သူ အတင်းဆွဲဖြဲနေတဲ့ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို တောင့်မထားတော့ဘဲ လျော့ပေးလိုက်လို့ အလွယ်တကူ ပေါင်နှစ်ချောင်း ကွာအသွားမှာ ရေရွတ်တဲ့ စကား။ ဘာတဲ့။ ချစ်လေးတဲ့။ သူ့မှာ သမီး မရှိဘူးလားမသိဘူး။ သမီးအရွယ်လေးကို မယားပြုရက်တယ်။ ရက်စက်လိုက်ကြတာ။ အို ယောက်ျားတွေ အကုန်ပါပဲ။ ၃၇၆ ကြောက်လို့သာ။ မဟုတ်ရင် ပုပုရွရွနုနုလှလှ မြင်သမျှမိန်းမ လိုက်လိုးနေကြမလား မသိ။
အင်း ငါရော ဘာထူးလဲ။ ဓလေ့ထုံးတမ်းအစဉ်အလာရဲ့ ကန့်သတ်မှုကြောင့်သာ အရှက်ကိုငဲ့ပြီး မသောင်းကျန်းရဲတာ။ လီးအမျိုးမျိုးကို စောက်ပတ်နဲ့ တက်ငုံပစ်ချင်တာများ ရွစိကိုထိုးလို့။ ဟင့်အင်းကွာ ဘာညာ ဟန်ဆောင်ငြင်းရင်း ပေါင်တံခါးကြီး ပွင့်သွားပါပြီ။ ပေါင်ကြားမှာ ဘာရှိသလဲ။ ပေါင်ကြားမှာ အနက်ရောင် ကျဲပါးပါး စောက်မွေးကောက်ကောက်လိမ်လိမ်လေးတွေ ခြံရံထားတဲ့ သဘာဝ အသားစိုင် အက်ကွဲကြောင်းလေး ရှိပါတယ်။
အင်္ဂလိပ်ဘာသာနဲ့ (ပူစီ) လို့ခေါ်ပြီး မြန်မာလို စောက်ပတ် သို့မဟုတ် စောက်ဖုတ်လို့ ခေါ်တဲ့ မိန်းကလေးတွေရဲ့ ရတနာလှိုင်ဂူကလေးပါ။ စကားမစပ် စောက်ပတ်လို့ ဘာလို့ ခေါ်လဲ သိကြလား။ ချောက်ကမ္ဘားလို နက်စောက်တဲ့ တွင်းလိုဖြစ်နေလို့ လို့ “စောက်” ကိုယူတယ်။ အသားနုနုလေးတွေက တွင်းကို ပတ်ထားလို့ “ပတ်”ကို ယူတယ်။ ဒါကြောင့် စောက်ပတ်ပါ။
စောက်ဖုတ်ကလည်း ရှင်းပါတယ်။ မြေပြင်မှာ ကပ်ပေါက်တဲ့ မြက် အနည်းငယ်ကို မြက်ဖုတ်လို့ခေါ်တာ ယူတို့ ကြားဖူးကြတယ်မလား။ စောက်မွေးတွေက မြက်ဖုတ်ကလေးလို တည်ရှိနေတာမို့ စောက်ဖုတ်လို့လည်း ခေါ်ပါတယ်။ လီးဆိုတာတော့ မီချယ်လည်း မသိဘူး။ ရှိတဲ့သူတွေပဲ ကိုယ့်ဟာကိုယ် တွေးကြတော့ ။ မီချယ်လည်း ကိုယ့်ရှိတာပဲ တွေးတတ်တယ်။
ရထား အိပ်စင်အခန်းလေးထဲမှာတော့ အရက်နံ့တွေ တလှိုင်လှိုင် အဆီတပြန်ပြန် မျက်နှာကြီးတွေက ရထားမထွက်ခင်တုန်းက လူကြီးလူကောင်း ၃ ယောက်မဟုတ်တော့ သလိုပဲ။ သူတို့ဟာ လူ့အသွင်ထက် ကြောက်မက်ဖွယ် ဘီလူး သဘက် အသွင် ပိုဆောင်လာကြတယ်။
“အု” ပေါင်တံခါးကြီး ဖွင့်ထားလို့ အတိုင်းသား မြင်နေရတဲ့ မီချယ့်ရဲ့ မိန်းမအင်္ဂါ လှိုင်ဂူအဝနား ဦးသိမ်းပိုက် ဆိုတဲ့ လူကြီး မျက်နှာအပ်ပြီး တချက် နမ်းရှုပ်လိုက်ချိန် မပီဝိုးတဝါး မီချယ့် အသံကလေး ထွက်ခဲ့ရတယ်။ ဆိုလာတိတ်အဝါကြီးကြောင့် အသံသိပ်မကျယ်။ ဆိုင်လင့်ဆာတပ်ထားတဲ့ သေနတ်ပြောင်းဝက ကျည်ထွက်သလို ခပ်အုပ်အုပ်သာ ထွက်ပေါ်လာတယ်။ မီချယ် သိတယ်။ ကိုယ့်စောက်ပတ်ကို ကိုယ် သိတယ်။
စောက်ပတ်ကလည်း အမြဲတိုက်ချွတ်ဆေးကြောနေကြမို့ အနံ့အသက် ကင်းနေမှာမှန်းသိတယ်။ ရထားမတက်ခင်ကလေးကမှ ရေမိုးချိုးလာခဲ့တာဆိုတော့ ဆပ်ပြာနံ့လေးတောင် ကျန်ချင်ကျန်ဦးမှာ။ သန့်စင်ဆေး လည်း သုံးတာဆိုတော့ ကိုယ့် စောက်ပတ်ကလေးဟာ မွှေးကြိုင်မနေဘူးဆိုတောင် နံစော်နေမှာ မဟုတ်ဘူးလေ။
“မင်း အလိုးခံဖူးလား—ချစ်လေး–”
“အု—အု—-”
“ဪဟော်—ဟုတ်သားပဲ။ ဟေ့ မြင့်ကြည် တိပ်ပြန်ခွာပေးလိုက်ပါကွာ။ သူ့ကို ငါတို့ ကာမချမ်းသာ ပေးကြမှာ ဆိုတော့ အနှောင်အဖွဲ့နဲ့ မလုပ်ချင်ဘူး သူလည်း အရသာ ရှိရှိ ခံစားပါစေ—တိပ် ခွာပေးလိုက်”
“ ဟေး သဲလေး မင်း မအော်ဖူးမို့လား ခေါင်းညိတ်ပြ”
မီချယ် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်တယ်။ တိပ်ကို ခွာပေးတယ်။ အချိန်မဆိုင်းဘဲ ဦးသိမ်းပိုက် နှာတံကြီး ကျမ အကွဲကြောင်းကြားထဲ နစ်မြုပ်လာပြီး ရှုးခနဲ နမ်းတယ်။ စိုစိစိ စေးကပ်ကပ် အရည်လေးတွေ စောက်ပတ်ထဲမှာ ရှိနေတော့ ဦးသိမ်းပိုက် ဆိုတဲ့ ဘဲကြီး ခမျာ မီချယ့် အရည်တွေ သူ့နှာခေါင်းမှာ ပေကျံသွားမှာပဲ။
သူက လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စောက်ပတ်ကို ဆွဲဖြဲတယ်။ အတွင်းမှာ စောက်စိပြူးပြူးလေး ရှိနေမှာမှန်း ဒီဘဲကြီး မသိဘဲ နေမလား။ လျှာဖျားအချွန်ကလေးနဲ့ မီချယ့်စောက်စိကိုမှ ဂေါက်ရိုက်တံနဲ့ ဂေါက်သီးရိုက်သလို တချက် ခတ်ထုတ်တယ်။ လူတကိုယ်လုံး တုန်တက်သွားတယ်။
“အူး—” စောက်ပါးစပ်ကလည်း တားမရဆီးမရ ညည်းသံလေး သဲ့သဲ့ ထွက်သွားစေတယ်။ သူက မီချယ့်ရဲ့ စောက်ပတ်ဘေးနား ပေါင်ရင်း အတွင်းဘက်ကို ကစ်ဆင်ရိုက်တယ်။ အကွဲကြောင်းကို သူ့ လက်တဘက်နဲ့ စုန်ချည် ဆန်ချည် ပွတ်ဆွဲပြန်တယ်။ မီချယ့်ရင်ထဲ အသည်းနှလုံးတွေ တဗြုတ်ဗြုတ် ဆွဲဖြုတ်သလို ခံစားလိုက်ရတယ်။ မျက်လုံးတွေ စင်းကျသွားတယ်။
အောက်အိပ်စင်ပေါ် အလျားလိုက် လှဲပေးထားရင်း ကားပေးထားတဲ့ ပေါင်ကြားမှာ ဆံပင်ဖြူစပြုနေပြီ ဖြစ်သော်လည်း သန်စွမ်းကျမ်းမာတဲ့ ဘဲကြီး ရဲ့ ဘာဂျာအင်ထရိုက မီချယ့်ကို ဆွေမျိုး မေ့စေတယ်။ ရထားသံတဂျုန်းဂျုန်းကြားမှာ မီချယ့် ညည်းသံလေးဟာ စည်းချက်ညီညီ ထွက်ပေါ်နေတော့တယ်။ ခဏနေတော့ ကိုယ့်နှုတ်ခမ်းတွေကို နူးညံ့စိုစွတ်တဲ့ တစုံတခု လာထိမှန်း သိလိုက်တော့ မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်လိုက်မိတယ်။
ဦးစွာပထမ လိမ်ကောက်ရှုပ်ထွေး အုံထူထူ လမွေးတွေကြားမှာ မဲမဲသဲသဲ လီးကောက်ကောက်ကြီး။ဟင်–ဘယ်သူ့ ဟာပါလိမ့်?? မော့ကြည့်လိုက်တော့ ဦးမြင့်ကြည် ဆိုတဲ့လူ။ သူက အသားခပ်ညိုညို။ သူလီးကြီးက ခါးလယ်မှာ ကွေးနေပြီ အပေါ်ကို ကော့ပျံနေတယ်။ နည်းတာကြီးတွေတော့ မဟုတ်ဘူး။ မီချယ့်ပါးစပ်နဲ့ ဆန့်ပါ့မလားတောင် မသိဘူး။ လီးက ကောက်နေလို့သာ လီးအလျားက ဆန့်လိုက်ရင် ရှစ်လက်မ ကျော်မလားဘဲ။
ဒီလီးဟာ ရထားပေါ်မှာ မီချယ် ပထမဆုံး မြင်တွေ့ခွင့်ရတဲ့ လီးပါ။ ဦးမြင့်ကြည်က မီချယ့် နှုတ်ခမ်းနီထွေးထွေးလေးအပေါ်ကို အားမနာလျှာမကျိုး မှိုပွင့်ကြီးလို ဒစ်ညိုညိုကြီးနဲ့ နှုတ်ခမ်းနီဆိုးပေးနေတယ်။ ထိပ်ဖူးမှိုပွင့်အဝက အရည်ကြည်လေးတွေကြောင့် မီချယ့် နှုတ်ခမ်းလေးတွေ တောက်ပရွှန်းလက်လာတယ်။
အောက်က ဘဲကြီးကလည်း စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကို ဖြဲပြီး သူ့လျှာကြမ်းကြီးနဲ့ စောက်စေ့ကို ခြင်းသမား ခြင်းတော့သလို တဖျပ်ဖျပ် အခတ်မှာတော့ မီချယ့်တကိုယ်လုံး အရည်ပျော်ကျသွားရတယ်။
“ရှီး—အားဟား—”
မီချယ့် ပါးစပ်အပွင့်ကို ချောင်းနေတဲ့ ဦးမြင့်ကြည်ရဲ့ လိင်တံကြီးက ပလွတ်ဆို ဝင်လာတယ်။ မီချယ် နှုတ်ခမ်းလေးတွေနဲ့ ငုံပေးလိုက်တယ်။ လျှာဖျားနဲ့ ဒစ်ကို လှမ်းလှမ်းပုတ်ပေးလိုက်မိတယ်။
“အ—အ—”
ဒါ က မီချယ့်အသံ မဟုတ်။ ဦးမြင့်ကြည် အသံ။ ယောက်ျားတစ်ယောက် ကော့ပျံသွားအောင် ညည်းစုပ်နိုင်သလား မီချယ်လို့ မမေးပါနဲ့။ လက်ဦးဆရာ မမနွေနှင်းနဲ့ ဦးမင်းဝဠာ ရှိခဲ့ဖူးတယ်လေ။ မမနွေနှင်းကြောင့် မီချယ် စောက်ပတ်ယက်ပေးတတ်သလို ဦးမင်းရာဇာနဲ့ လက်တွေ့သင်တန်းဆင်းခဲ့ရတာကြောင့် လီးစုပ်တတ်တာလည်း ဆန်းမှ မဆန်းဘဲကို။ နှောလေ။
“မေးနေတာ ဖြေပါဦးကွာ အလိုးခံဖူးလားလို့”
ဦးသိမ်းပိုက်က မီချယ့် စောက်ပတ်ဆီမှ မျက်နှာ ခဏခွာရင်း မေးတယ်။
“အွင်း–”
ပါးစပ်ထဲမှာ လီးပလုတ်ပလောင်းနဲ့ မီချယ်ဖြေရတာပါ။ ဘယ်ပီသပါ့မလဲ။ ဒါပေမယ့် သူတို့ နားလည်ပါတယ်။ မီချယ် အပျိုမဟုတ်ဘူး ဆိုတာ။
“ဖင်ရော ခံဖူးလား”
“အွင်း”
“မညာနဲ့ မင်းဖင်အရာမယွင်းသေးဘူးရယ်။ ငါ မသိဘူး မှတ်လို့လား—ငါ မိန်းမတွေကို လိုးလာတာ မင်းသက်စေ့တောင် မကတော့ဘူး နားလည်လား—”
အမလေး။ ဒါဆို သူ သူ မိန်းမ၂၁ ယောက်ကျော်အောင် လိုးဖူးတာပေါ့။ ဒါဆို မီချယ်က ဘယ်နှစ်ယောက်မြောက်လဲ။ အပေါက်တကာ လျှိုထားတဲ့ လီးကြီးနဲ့ ငါ အလိုးခံရတော့မှာပါလား ဆိုတဲ့ အတွေးကြောင့် လာနေတဲ့ ဖီလင်တွေတောင် ပျောက်ချင်သလိုလို ရွံရှာသွားမိတယ်။
ဟောတော့်။ ဒါ မီချယ့်ပါးစပ်ကို လိုးတာပေါ့နော်။ ဦးမြင့်ကြည်က သူ့လီးကောက်ကောက်ကြီးကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်ပြုတယ်။ သူက ဒူးထောက်လျက် အနေအထားနဲ့ ခါးအားကို အသုံးပြုပြီး သူ့လီးတံကြီး မီချယ့် ပါးစပ်ထဲကို ဆောင့်နေတယ်။ မီချယ်မှာ အာခံတွင်းကိုလာလာထောက်တဲ့ ဒစ်ဖျားကြောင့် ပျို့ပျိူ့တက်သွားရတယ်။
“လောရုံ မင်းလာယက်လှည့်ဦး”
ဦးသိမ်းပိုက်စကားအဆုံး ဦးလောရုံထလာဟန်ရှိတယ်။ အသံကြားရတာကိုး။ သူက ပိုဆိုးတယ်။ သူ ယက်ပုံက ငြင်သာသိမ်မွေ့မှု မရှိဘူး။ ဦးသိမ်းပိုက် ဆိုတဲ့လူကြီးက စောက်ပတ်ယက်တာ တယုတယလေး ယက်တာ။ မြတ်နိုးမှု အပြည့်နဲ့ ယက်တာ။ ကျမစောက်စေ့လေးကိုဆို ကျပျောက်လောက်တဲ့ ကျောက်ရိုင်းပွင့်လေးကို ဂရုစိုက်သလိုမျိုး သွားနဲ့ အသာလေးဖိလိုက်၊ လျှာနဲ့ ပတ်ဝိုက်ပြီး ကလော်လိုက် ခတ်လိုက်နဲ့ မီချယ့်ကို ဖင်နဲ့ကြမ်းပြင် မထိဘဲ ကော့ပျံတွန့်လိမ်နေအောင် ကြင်ကြင်နာနာလေး ယက်တာပါ။
ဦးလောရုံကတော့ ကွမ်းစားထားတဲ့ လျှာကြမ်းကြီးနဲ့ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းကို တံဇဉ်းနဲ့ စားသလို တဖက်သတ် ပွတ်ဆွဲတယ်။ စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကိုလည်း တလှည့်စီ ငုံပြီး စုပ်ဆွဲလိုဆွဲ။ စောက်စိကို သွားနဲ့ ဖိကိုက်ပြီး ကျွတ်ပါသွားရမတတ် ပါးစပ်နဲ့ စုပ်ယူနေတော့တာ။ စောက်စိလေး ကျိန်းစပ်လာတဲ့ အထိပဲ။ စောက်ပတ်ကိုလည်း လေဆင်နှာမောင်း ဖြတ်တိုက်ခံရသလို သူ့လျှာကြီးနဲ့ တရကြမ်း မွှေပြန်တယ်။
ပြီးတော့ စောက်ခေါင်းထဲကို သူ့လျှာကြီး ဝင်နိုင်သလောက်ထိသွင်းပြီး တဇတ်ဇတ်နဲ့ လိုးနေသေးတာ။ မီချယ်လား။ မီချယ် နတ်ပြည်ရောက်နေတယ်။ မီချယ် တိမ်တွေကို မြင်းလုပ်စီးနေရတယ်။ ငြိမ့်ညောင်းတဲ့ ရသ၊မခံမရပ်နိုင်အောင် ထွန့်ထွန့်လူးရတဲ့ ဖီလင်။ စောက်ပတ်ဆိုတာ တူမတူအောင် အရသာပေးစွမ်းတဲ့ နေရာမှာ ဂရိတ်ပါပဲ။
သူတို့ရဲ့ အာစွမ်းလျှာစွမ်းတွေကို မီချယ်က စောက်ပတ်ကနေ တဆင့် တကိုယ်လုံး ဖိန့်ဖိန့်တုန်အောင် ခံစားနေမိတာ။ ကျမ တစ်ချီပြီးသွားခဲ့တယ်။ ဖင်ကြီးကို မော်တာတပ်ထားသလို ကော့မွှေပြီး စောက်ရည်တွေ ပန်းပေးလိုက်တယ်။ ဦးလောရုံဟာ ကျမ စောက်ရည်တွေကို တစက်မကျန် အကုန်သောက်ပေးခဲ့တယ်။ လူလည်းပျော့ခွေနုံးချိသွားပြီလေ။ တပြိုင်ထဲပဲ။
တိုင်ပင်ထားသလိုပဲ ဦးမြင့်ကြည်က မီချယ့် ပါးစပ်ထဲကို သုက်ရည်ပန်းထည့်တယ်။ ပြီးတော့ လီးကို ထုတ်မပေးဘဲ စိုက်ထားတယ်။ စိမ်ထားတယ်ပေါ့။ ဘာမှမတတ်နိုင်တဲ့ မီချယ်လည်း သုက်ရည်တွေ သောက်လိုက်ရတာပါပဲ။ မီချယ် နည်းနည်း ရဲတင်းလာပြီ။ ခုနတုန်းကလို သိပ်မရှက်တော့။ ယောက်ျားမိန်းမ လိုးခြင်းဟာ အဆန်းတကြယ်မဟုတ်။ လူ့အသိုင်းအဝိုင်းရဲ့ စည်းမျဉ်းဘောင်တွေ ကြောင့်သာ ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်း နေနေရတာ။ ပွင့်လင်းပြီဟေ့ဆို ယောက်ျားမိန်းမ လိုးပွဲတိုင်းဟာ အရှက်ကုန် မီးကုန် ယမ်းကုန်ပဲ ဆိုပါတော့။
တကယ်ပါ အမြန်ရထား ညအိပ်စင်အခန်းကလေးတစ်ခုထဲမှာ ကျင်းပတဲ့ ဒီအချစ်လွန်ဆွဲပွဲလေးမှာ မီချယ်လည်း မထူးဇာတ်နဲ့အတူ အမြတ်ရအောင် စိတ်ပါလက်ပါ ခံပေးလိုက်ဖို့ ယတိပြတ် ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါပြီ။ ပက်လက်လှန်ပြီး ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို တံခါးပတ္တာခေါက် ခေါက်ပေးလိုက်တော့ မီချယ့် ဒူးနှစ်လုံးက ခုနကမှ ချွတ်ပစ်လိုက်လို့ ဗလာကျင်းသွားတဲ့ နို့အုံလေးနဲ့ ထိကပ်နေတယ်။
ဖဝါးမိုးထောင်နေတာကို မီချယ်က လက်နဲ့ ပိုက်သိမ်းပေးလိုက်တယ်။ ခါးနည်းနည်းညောင်းပေမယ့် လီး အဝင်နက်တယ်လေ။ စောက်ပတ်ကလေးလည်း ပြဲအာပြူထွက်နေမှာ။ လီးအရင်းထိ နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း ဝင်လာနိုင်မယ့် ပုံစံ။
“ကျေးဇူးတင်တယ် သမီး။ အန်ကယ်တို့ မင်းကို ကျေးဇူးတကယ်တင်ပါတယ် ။ သမီး ကာမချမ်းသာကို ထိထိမိမိ ခံစားပါ။ အန်ကယ်လိုးတော့မယ်နော်”
စစ်ကြေငြာတာများလား။ အန်ကယ်လိုးတော့မယ်နော်တဲ့။ ဟောဒီက ခံစစ်ကြောင်းကလည်း အသင့်ပြင်ပြီးသားပါ။ တံတွေးတွေရော စောက်ရည်တွေရော ရောသမမွှေ ရွှဲစိုနေတဲ့ စောက်ပတ်က ရှင်တို့လီးကြီးတွေကို မြွေက ဖားကိုမြိုသလို မြိုပစ်မှာပါရှင့်။ သိကြရဲ့လား။
တကယ်တော့ ရှင်တို့ လီးတွေက စောက်ပတ်ရဲ့ အမြိုကို မရှုမလှ ခံကြရတဲ့ သနားစရာ အချောင်းအတံကြီးတွေပါ။ တောင် ဘယ်လောက်ကြီးကြီး ဖဝါးအောက် ရောက်ရသလို လှိုင်းဘယ်လောက်ကြီးကြီး လှေအောက် ရောက်ရသလို လီးဘယ်လောက်ကြီးကြီး စောက်ပတ်ထဲမှာ ကူကယ်ရာမဲ့ နစ်မြုပ်ရမှာပါ။ မယုံမရှိပါနဲ့။ လီးက စောက်ပတ်ထဲကို ဝင်လာရပုံမှာ ညစာခိုးစားမယ့်ကိုရင် ကျက်သရေတိုက်ဆီ လှမ်းသလို မရဲတရဲ ခိုးကြောင် ခိုးဝှက် နိုင်လွန်းလှတယ်။
ဦးသိမ်းပိုက်ရဲ့ လီးဟာ မီချယ်ရဲ့ စောက်ပတ်ကလေးထဲကို တထစ်ချင်း တိုးဝင်နေတယ်။ လီးကြီးဟာ ဘူတာမှ ထွက်စရထားလို တဖြည်းဖြည်းချင်း အရှိန်ယူနေတယ်။ စောက်ပတ်တဆုံး ဖြည်းဖြည်းချင်း တထစ်ထစ် တိုးဝင်သွားတယ်။ သွားရည်စောက်ရည်ရောနှောစိုရွှဲနေတဲ့ စောက်ပတ်မို့ လီး အဝင်က ခပ်ကြပ်ကြပ်ဆိုပေမယ့် သိပ်မခက်ခဲ။ လီးတဆုံး စောက်ပတ်ထဲအဝင်မှာတော့ မီချယ့်နှုတ်ဖျားမှာ ကာမဂီတအသံလေးတွေ ပျံ့လွင့်ကုန်တယ်။
ယောက်ျားမိန်းမ လိုးပွဲတိုင်းမှာ မိန်းမကသာ ညည်းတွားရှိုက်ငင်ရတာမလား။ ညည်းသံလေးက အသံလုံ ရထားအိပ်စင်ခန်းထဲမှာ သန်းခေါင်ယံ ဂီတပါပဲ။ စောက်ပတ်ကလေးဟာ သူ့အထဲတိုးဝင်လာတဲ့ လီးတံကြီးကို ရစ်ပတ်ဆွဲငင်နိုင်သလောက် ဆွဲငင်နေတာမို့ ပြန်အထုတ်မှာ စောက်ပတ်အတွက်းသားနုနုလေးတွေက လန်လန်ပြီးပါလာတယ်။ လီးပြန်အဝင်မှာလည်း စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေပါ လိပ်ဝင်လိုက်ပါသွားကြတယ်။
“အားအား ဇွပ် ဇွပ်ဇွပ်ဖန်းဖန်း”
ဆီးခုံချင်း ပစ်ရိုက်ကြတယ်။ လိင်အင်္ဂါနှစ်ခုက နက်ရှိုင်းစွာ ပေါင်းစည်းမိကြတယ်။ လီးအဝင်ဟာ စီးစီးပိုင်ပိုင်ရှိလှတယ်။
စောက်ပတ်ကလည်း ဧည့်သည်တော် အချောင်းအတံကြီးကို ဧည့်ဝတ်ကျေအောင် ဧည့်ခံတယ်။ စောက်ခေါင်းနံရံတွေက လီးကို တင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်ကြိုဆိုတယ်။ စောက်စိလေးဟာ သူ့ကို လီးချောင်းကြီး ဝင်ထွက်ပွတ်တိုက်သွားတိုင်း စောက်ပတ်ပိုင်ရှင်မလေးအတွက် နတ်ချက်တဲ့ အာဟာရတွေ တကိုယ်လုံးကို တိုက်ကျွေးနေတော့တယ်။
မီချယ်လည်း ဘယ်နှစ်ခါမှန်းမသိ ပြီးနေရသလို ဘဲကြီးသုံးပွေဟာလည်း တလှည့်စီ ဝိုင်းလိုးလိုက်ကြတာ ကမ္ဘာကြီးတစ်ခုလုံး တမေ့တမောပါပဲ။ သာစည်အဝင်မှာပဲ ကာမဂုဏ်သား လူသား၄ယောက် မောမောနဲ့ အိပ်ပျော်သွားတာ မန္တလေးရောက်တောင် မနိုးဘူး။ ရထားတွဲစောင့်က တက်နှိုးမှ နိုးကြတဲ့ အထိပါ။
မီချယ် ရထားပေါ်က ဆင်းတော့ ဟိုဘဲကြီး၃ပွေ မရှိတော့ပါဘူး။ သူ့ ကျောပိုးအိတ်ထဲကို တစ်သောင်းတန်တစ်အုပ် မရမက ထည့်ပေးသွားတယ်။ သမီးကို ကျေးဇူးဆပ်တာပါတဲ့။ စောက်ကောင်မ မီချယ်ရယ်။ ညည်းမလဲ ဖြစ်လိုက်ရင် အဖေအရွယ်တွေနဲ့ချည်းပဲ။ သက်တူ ရွယ်တူ ပါဖြောင့်ဖြောင့် ဟိုဒင်းစံချိန်မီတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်လောက်နဲ့ မလုပ်ချင်ဘူးလားလို့ တယောက်ယောက်က မေးလာခဲ့ရင် မီချယ် ဖြေပါ့မယ်။
“သွား နားရှက်စရာ ဘာတွေ လာပြောနေမှန်း မသိဘူး”လို့။
ပြီးပါပြီ။
