ကလောမြို့နဲ့တူတဲ့ အချစ်
ရေးသားသူ – မင်းသော်

(အချစ်တက္ကသိုလ် ဖိုရမ်တွင် အစ/အဆုံး ရေးသားတင်ဆက်သည်)

ကလောမြို့လေးသည် ဆောင်းဇာပုဝါပါးကို အသာအယာ ရစ်ပတ်၍ ကပိုကရိုနှင့် အိပ်ရာမှ နိုးထလာသည်။ ကျေးငှက်ကလေးများလည်း အေးလွန်း၍ အိပ်ရာမနိုးကြသလား။ သို့မဟုတ် ဆောင်းခိုနေကြသလား မသိ။ နေမင်းဖလ်ဝါသည်လည်း ရောင်ဝါမထွန်း ချမ်းရှာလွန်း၍ ငွေနှင်းဇာပုဝါကို အသာလှပ်၍ ချောင်းကြည့်နေသဖြင့် ပီပီပြင်ပြင် အလင်းရောင် မထွက်သေးဘဲ မြူခိုးတို့ဖြင့် အလင်းတဝက် အမှောင်တဝက်နှင့် တိတ်ဆိတ်စွာ လှပနေလေသည်။

ညသန်းခေါင်အကျော် မနက်စောစောမှ အိပ်ရာဝင်ရပြီး အိပ်ရာပြောင်းသဖြင့် တော်တော် နောက်ကျမှ အိပ်ပျော်လေသော မင်းသော်တစ်ယောက် မနက် ၅ နာရီခွဲခန့်တွင် အိပ်ရာမှ နိုးလာလေသည်။ သူသည် မည်မျှ အိပ်ရာဝင်နောက်ကျစေကာမူ မနက်ခင်းများတွင် နောက်အကျဆုံး ၆ နာရီထားပြီး အိပ်ရာမှ ထလေ့ရှိသည်။ ပုံမှန်ဆိုလျှင် သူ jogging ရွရွပြေးပြီး လေ့ကျင့်ခန်း လုပ်တတ်သည်။ သို့သော်လည်း ကလော ရောက်နေသဖြင့် Jogging မပြေးတော့ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ဟိုနားဒီနား ခဏ သွေးပူရုံသာ လမ်းလျှောက်လိုက်ဦးမည်ဟု တွေးလိုက်သည်။

နံနက်ခင်း၏ အလှအပသည် ဘာနဲ့မှ လဲလို့မရသည့် တန်ဘိုးရေးမထားဘဲ လူသားတိုင်း ခံစားပိုင်ဆိုင်နိုင်သည့် အလှ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် မင်းသော်၏ စိတ်အစဉ်သည် နံနက်ခင်းမှ ဆောင်ယူလာပေးသော လန်းဆန်းမှုအပေါင်း ခညောင်းနေသည်ဖြစ်၍ ရွှင်လန်းတက်ကြွနေလေသည်။

အခြားသူများ မနိုးအောင် အိပ်ရာမှ အသာအယာ ထပြီး အခန်းတံခါးသော့ကို ယူကာ မင်းသော်က ၎င်းတို့ ယခုတည်းခိုနေသော ကလောမြို့ရှိ တောင်ပေါ် ဟိုတယ်လေး၏ လှေကားထစ်လေးများမှ တဖြည်းဖြည်း ဆင်းလာမိသည်။ အပြင်ကို ထွက်လိုက်သည်နှင့် အေးမြသော ဆောင်းလေက ဝေ့၍ တိုက်လိုက်သဖြင့် ဝတ်ထားသော Jacket ကို ဇစ်ဆွဲလိုက်ပြီး Hoodie လေးကို ခေါင်းတွင်အုပ်၍ အသာလမ်းလျှောက်လာခဲ့ပါတော့သည်။

ယခု ဒီဇင်ဘာလက ခရီးထွက်၍ အကောင်းဆုံးလဟုပင် ဆိုရမည်။ ခရစ်စမတ်၊ နှစ်သစ်ကူးပိတ်ရက်များ ရှိသည့်အတွက် ပိတ်ရက်ရှည်များကြောင့် အလုပ်လစ်ဟင်းမှု နည်းပါးလှသည့်အပြင် မိမိတို့ ကုမ္ပဏီနှင့် ဆက်ဆံနေသော နိုင်ငံခြား တိုင်းပြည်များမှာလည်း ပိတ်ရက် ဖြစ်နေသဖြင့် အဆင်ပြေလှသော ကာလများ ဖြစ်လေသည်။ ထို့ကြောင့် မင်းသော်တို့ ကုမ္ပဏီ တစ်နှစ်တစ်ခါ ခရီးထွက်သည့်အချိန်ကို ဒီဇင်ဘာလထဲတွင် fixed လုပ်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။

မင်းသော်တို့အဖွဲ့ နေပြည်တော်မှာ မနေ့က ညအိပ်ကြသည်။ ရန်ကုန်မှ တက်လာသော အဖွဲ့က နေပြည်တော်မှာ လာပေါင်းကြပြီး မနက်ပိုင်းစောစော ကလောသို့ ထွက်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ကလောမြို့သည် နေပြည်တော်မှသွားပါက ကားဖြင့် ၄ နာရီခန့်သာ မောင်းရသည့်အတွက် အဆင်ပြေလှသည်။ ရာသီဥတု အခြေအနေအရသာမက တည်းခိုရန် ဟိုတယ်များစွာရှိပြီး ဈေးကလည်း အသင့်အတင့်ပင် ဖြစ်သဖြင့် ဒီနှစ်အတွက် ကလောကို ရွေးလိုက်ရခြင်း ဖြစ်သည်။ မနက်ပိုင်း ရောက်သည် ဆိုသော်လည်း ညသန်းခေါင်းကျော် နောက်နေ့ မနက်ဖြစ်နေသဖြင့် အားလုံး အိပ်နေကြပါသေးသည်။ အဖွဲ့သားများ ခရီးပန်းနေကြဟန်ရှိသဖြင့် GM ဦးထွန်းမောင်က မနက် ၈ နာရီမှ နံနက်စာ စားပြီး အပြင်ထွက်ကြမည်ဟု အစီအစဉ်ကို ကြိုတင်ကြေငြာ ထားလေသည်။

ဦးထွန်းမောင်မှာ အသက် ၄၀ ခန့်ရှိပြီ ဖြစ်သော်လည်း နုပျိုသော မျက်နှာနှင့် အားကစားသမားပုံစံ ကိုယ်ခန္ဓာတို့ကြောင့် အလွန်ဆုံး ၃၅ နှစ်ခန့်သာ ထင်ရလောက်သည့် ပုံစံ ဖြစ်သည်။ သဘောကလည်း ကောင်း၊ လူပျိုကြီး ဖြစ်သော်လည်း အလုပ်လုပ်ရာတွင် တိကျပြီး စည်းကမ်းကြီးလှသည်။ သို့သော် ဇီဇာမကြောင်သည့်အတွက် လူချစ်လူခင်များပြီး အားလုံးက ကိုကြီးဟုသာ ခေါ်ကြလေသည်။

မင်းသော်မှာ မားကက်တင်းဟုခေါ်သော ဈေးကွက်ဌာနမှ လက်ထောက်မန်နေဂျာ ဖြစ်သည်။ ၎င်းတို့ ကုမ္ပဏီမှာ နိုင်ငံတကာမှ စက်ပစ္စည်းများ၊ စက်အပို ပစ္စည်းများအား ဝန်ကြီးဌာနများသို့ တင်ဒါတင်သွင်းသည့် ကုမ္ပဏီတစ်ခု ဖြစ်သည်။ လုပ်သက် ၂ နှစ်အတွင်း မင်းသော်၏ ဆက်ဆံရေး ကောင်းမှု၊ အလုပ်အကိုင် ကျွမ်းကျင်မှုနှင့် ဘာသာစကား ကျွမ်းကျင်မှုတို့ကြောင့် မကြာခဏ ရာထူးတက်ခဲ့ပြီး ယခု အားလုံးထဲတွင် အသက်အငယ်ဆုံး လက်ထောက်မန်နေဂျာ ဖြစ်နေပြီ ဖြစ်ပါသည်။

လှေကားထစ်များကို ဖြတ်ကာ နံနက်ရှုခင်းများကို ခံစားနေရင်း လမ်းဘေးတွင် ရေကူးကန် တစ်ခုကို မင်းသော် မြင်လိုက်ရလေသည်။ ဆောင်းတွင်း ချမ်းချမ်းစီးစီးနဲ့ ဘယ်လိုလုပ် ရေကူးရမလဲဟ ဟု တွေးမိသော အတွေးများ ရေကူးကန်ဘေးရှိ စာတန်းတစ်ခုကို မြင်သည့်အခါ နေလာသည့် နှင်းလို ပျောက်သွားသည်။ ရေကူးကန်ရှိ ရေများကို အနွေးပေးထားကြောင်း ဖေါ်ပြထားသည့် ဆိုင်ဘုတ်ဖြစ်နေသောကြောင့်ပင်တည်း။ ရေစိမ်ချင်သော်လည်း ရေကူးဘောင်းဘီနှင့် မျက်မှန်က ပါမလာသဖြင့် စိတ်လျှော့လိုက်ပြီး လမ်းဆက်လျှောက်နေလိုက်သည်။

ဟိုတယ်မှာ ဘန်ဂလိုပုံစံဖြစ်ပြီး အိမ်ကလေးများကို တောင်ကုန်းလေးပေါ်တွင် ဝိုက်၍ ဆောက်လုပ်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ တောင်ခြေဘက်ခြမ်းတွင် ကားပါကင် ရှိလေသည်။ တောင်ခြေ ကားပါကင်နှင့် တည်းခိုအိမ်များကို လှေကားထစ်လေးများနှင့် ဆက်သွယ်ထားပြီး လှေကားဘေးတွင် ပန်းပင်လေးများအား စိုက်ပျိုးထားသဖြင့် ပန်းဥယာဉ်ထဲတွင် နေရသကဲ့သို့ ရှိသဖြင့် အဆင်ပြေလှသည်။ ဆောင်းလေတသုန်သုန် အဖြူးတွင် ပန်းလေးများ၏ရနံ့က ဆောင်းရနံ့နှင့် ရောယှက်ကာ ကလူကျီစယ်နေသယောင် ဖြစ်နေသဖြင့် ကလောမြို့လေး၏ အလှအပတရားကို ပိုမိုပြည့်စုံအောင် ဖန်တီးနေသလိုပင်။

ပန်းခြံထဲတွင် လမ်းလျှောက်နေသာ မင်းသော်၏ ခြေလှမ်းများသည် ရှေ့ဘက် ပေတစ်ရာခန့်တွင် လမ်းလျှောက် လေ့ကျင့်ခန်း လုပ်နေသော ဝင်းလဲ့နွယ်နှင့် အတွေ့မှာ ရုတ်တရက် တန့်သွားသည်။ ဝင်းလဲ့နွယ်သည် ပရောဂျက်ဌာနဘက်က အင်ဂျင်နီယာမလေးတစ်ယောက် ဖြစ်ပြီး သူနဲ့ မကြာသေးမီကမှ ကုမ္ပဏီတွင် ခင်မင်ခဲ့ကြသူ ဖြစ်သည်။ သူ့ထက် အသက်ငယ်သော မိန်းကလေး ဖြစ်သော်လည်း ကုမ္ပဏီဝန်ထမ်း အချင်းချင်း ဖြစ်၍ မနွယ်ဟုသာ မင်းသော် ခေါ်သည်။ နွယ်သည် အနီရောင် ထရက်ဆုခေါ် အားကစားဝတ်စုံ ဝမ်းဆက် ဝတ်ထားသဖြင့် ထင်လင်းလှပနေလေသည်။

နွယ်သည် ကိုယ်ခန္ဒာ ခပ်သွယ်သွယ်ပင် ဖြစ်သည်ဟု ထင်ရသော်လည်း ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် လှပသည်ဟု ပြောလို့ရသည်။ ကျစ်လျစ်ပြီး အကိတ်ပုံစံ မဖြစ်သဖြင့် နွယ့်ကို ပိန်သည်ဟု ထင်ကြသည်။ ရုံးချိန်များတွင်လည်း ပွသော ခါးရှည်ဘလောက်စ် အင်္ကျီများသာ အဝတ်များသဖြင့် နွယ့်ကို ပိန်သယောင် ထင်ရခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ တကယ်တော့ နွယ်သည် ပစ္စည်းရှိလူတန်းစား ဖြစ်သည်ကို ယခုမှ မင်းသော် တွေ့လိုက်ရသည်။

နွယ်၏ လုံးကျစ်သော ရင်သားများသည် bra ၏ ပင့်တင်ပေးမှုကြောင့် ဖြိုးမောက်နေသည်ကို ပါးလွှာသော track suit ကို အလင်းရောင်ဖြတ်သွားခြင်းမှ တဆင့် တွေ့လိုက်ရသည်။ မာလကာသီးအကြီး အရွယ်ခန့် ရှိသဖြင့် အနည်းဆုံး ၃၃-၃၄ ခန့် ရှိမည်။ ဆက်၍ကြည့်မိသောအခါ ၂၅ ဆိုက်ခန့်ရှိ ခါးနှင့် စွင့်ကား လုံးကျစ်သော တင်သားများကို တွေ့လိုက်ရသည်။ နွယ်၏တင်ပါးသည် အလွန်ကိတ်၍ လှသည့်အထဲ မပါသော်လည်း သူ၏ ကျဉ်သောခါးကြောင့် အချိုးအဆက်ကျ လှပနေပါသည်။

မင်းသော်သည် ကြည့်ကောင်းကောင်းနှင့် မျက်တောင်မခတ် စိုက်ကြည့်နေမိပါသည်။ သူ့အကြည့်များ၏ ပါဝါကြောင့်လား မသိ။ နွယ်က သူ့ဘက်ကို လှည့်ကြည့်လာသည်။ မိန်းကလေးများသည် သူတို့ကို ကြည့်နေကြောင်း ဆဌမအာရုံနှင့် သိကြသည်ဟု ကြားဘူးသည်။ နွယ့်မျက်နှာ လှည့်လာသည်ကို တွေ့လိုက်သည်နှင့် မင်းသော် သူ၏ ခေါ်တောအကြည့်များကို ဒီဂရီလျှော့လိုက်ပြီး စတင်နှုတ်ဆက်လိုက်လေသည်။

“မနွယ် တစ်ယောက်တည်းလား”

“ဪ.. ကိုမင်းသော်ပါလား။ ဟုတ်ကဲ့ နွယ် တစ်ယောက်တည်းပါရှင်။”

မိန်းကလေးများသည် ဟန်ဆောင်ကောင်းလှသည်။ နွယ်သည် သူ့ကို မင်းသော် ကြည့်နေသည်ကို သိသော်လည်း ယခုမှ တွေ့သယောင် ဟန်ဆောင်သည်။ ‘ဣတ္ထိ ဝင်္ကံ၊ နဒီ ဝင်္ကံ‘ မြစ်တို့သည် ကွေ့ကောက်သကဲ့သို့ မိန်းမတို့သည်လည်း ကွေ့ကောက်သည်ဟု ကြားဖူးသည်။ သို့သော် ကွေ့ကောက်သော မိန်းမတစ်ယောက်ဖြစ်သော နွယ်၏ စိတ်ထားကို သူ မမြင်ဘူးပါ။ သို့သော် နွယ်၏ လှပသော ကောက်ကြောင်းများသည် မင်းသော်၏ စိတ်ထဲတွင် ဆေးမင်ကြောင် တက်တူး ထိုးသကဲ့သို့ စွဲမြဲသွားပါလေသတည်း။

“ဪ… မနွယ်က ညက နောက်ကျတဲ့ဟာကို.. စောစော ထနိုင်တယ်နော်။”

“နွယ်က မနက်ဆို မိုးလင်းတာနဲ့ အိပ်ရာထဲနေလို့ မရဘူး… အမြဲ စောစော နိုးတယ်လေ။ အဲဒါကြောင့် ဟိုတွေးဒီတွေးနဲ့ ပန်းခြံထဲ လမ်းလာလျှောက်နေတာ”

“ဪ… ကျနော် စကားပြောလိုက်လို့ မနွယ် အတွေးပျက်သွားတယ် ထင်တယ်။ ဆောရီးနော်”

နွယ့်မျက်နှာတွင် ရှက်ပြုံးလေးတစ်ပွင့် ပေါ်လာပြီး

“မဟုတ်ပါဘူး ကိုမင်းသော်ရယ်”

ဟု ပြန်ပြောလေသည်။ ထို့နောက် မင်းသော် ဘာဆက်ပြောရမှန်း မသိသည်နှင့် အခန်းပြန်ပြီး ရေချိုးလိုက်ဦးမယ်ဆိုပြီး နှုတ်ဆက် လမ်းခွဲခဲ့လေသည်။ နွယ်က စကားပြောပြီး တဖက်သို့ အလှည့်တွင် ကျောလည်ထိ ရှည်လျှားသော ဆံပင်က ဝဲသွားပြီး နေရောင်ခြည်ပါးပါးက နွယ့်ဆံပင်ရှည်များကြားမှ ဖြာကျသလို လှပသော နွယ့်ပုံရိပ်ကို မင်းသော် ဘောနပ်စ်အဖြစ် ရလိုက်လေသည်။

မင်းသော် သိရသလောက် နွယ်က မွေးချင်း ၃ ယောက် ရှိသည်။ ယခု ကုမ္ပဏီတွင် သူနှင့် ၂ နှစ်ကြီး ၂ နှစ်ငယ်ဖြစ်သော ဝင်းလဲ့သွယ်နှင့် အတူတူ လုပ်နေကြခြင်း ဖြစ်သည်။ သူတို့အထက်က အစ်ကိုလား အစ်မလားတော့ မင်းသော် သေသေချာချာ မသိ။ သွယ်က ဝယ်ယူရေးဌာနမှ ဖြစ်သည်။ သွယ်က စကားသွက်ပြီး မျက်နှာချိုသလောက် နွယ်က စကားနည်းပြီး အနေအေးသည်။ နွယ်က မျက်နှာကို သနပ်ခါးပါးပါး လိမ်းလာတတ်ပြီး ထင်ပေါ်မှုမရှိလှပေ။ သို့ရာတွင် အလုပ်ကို တာဝန်ကျေအောင် လုပ်တတ်သဖြင့် အထက်လူကြီးများ ကြိုက်ကြသည်ဟု သိရသည်။

သွယ်သည် သူ၏ တောင့်တင်းသော ခန္ဓာကိုယ် ပေါ်လွင်အောင် အဝတ်အစားကို ဖက်ရှင်ကျကျ ဝတ်လေ့ရှိသည်။ ထို့ကြောင့် ရုံးတွင် လူကြိုက်များသည်။ တောင့်တင်းသော ခန္ဓာကိုယ်ရှိသည့် သွယ်သည် ၃၅-၂၅-၃၆ လောက် ရှိမည်ဟု မင်းသော်တို့ လူငယ် စကားဝိုင်းများတွင် ပြောကြသည်။ သို့ရာတွင် သူ၏ ထက်မြက်သော ပုံစံနှင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ယုံကြည်မှုမြင့်မားသည့် ပုံစံကြောင့် နည်းနည်းတော့ ရှိန်ကြသည်။

မင်းသော် နွယ့်ကို အလုပ်စဝင်တုန်းက တစ်ခါ မြင်ဖူးသည်။ နွယ်နှင့် သွယ်သည် ကုမ္ပဏီတွင် အများကြိုက်သော နှင်းဆီခိုင်လေးများ ဖြစ်ကြသည်။ သွယ်က ခေတ်၏သမီးပျိုပီပီ ဖက်ရှင်ဒီဇိုင်းများ ဝတ်တတ်သဖြင့် ပိုနာမည်ကြီးသည်။ သို့ရာတွင် မင်းသော်က နွယ်၏ ရှင်းသန့်သော မျက်နှာကို သဘောကျမိခဲ့သူ ဖြစ်သည်။ အမှတ်မထင် ခင်မင်ခွင့် ရသော်လည်း အနေအထိုင်အေးသော နွယ်၏ ပုံစံကို ရှိန်နေသလို ဖြစ်နေမိသဖြင့် ဇာတ်လမ်းစရန် ခက်ပြီး ယခုအနေအထားထက် ထပ်ပြီးမတိုးနိုင်ခဲ့သေးပါ။

မင်းသော်က မားကက်တင်း လက်ထောက်မန်နေဂျာ ဖြစ်၍ လုပ်ငန်းသဘောအရ သိပ်ဆက်စပ်မှု မရှိပါ။ သို့သော် ကုမ္ပဏီမှ ပစ္စည်းအသစ်တစ်ခု ဈေးကွက်ထဲသို့ မိတ်ဆက်ပြီး တင်သွင်းဖြန့်ချိရာတွင် မတူညီသော ဌာနများမှ အဖွဲ့ တစ်ခုဖွဲ့ပြီး စုပေါင်းလုပ်ဆောင်ခဲ့ရသဖြင့် လွန်ခဲ့သော ၂ ပတ်ခန့်ကမှ နွယ်နှင့် သွယ် ညီအစ်မနှင့် ရင်းနှီးနေခြင်းသာ ဖြစ်သည်။

အခန်းပြန်ရောက်သောအခါ ကိုယ်လက်သုတ်သင် အိမ်သာသွားပြီး မနက်စောစော ရေချိုးရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ရာသီဥတု အေးသော်လည်း ရေနွေးရသဖြင့် ရေချိုးရသည်မှာ အဆင်ပြေသည်။ ရေချိုးလိုက်မှ ခန္ဓာကိုယ်မှ အခိုးများထွက်ပြီး နေလို့ပိုကောင်းသွားသည်ကို သိသာစွာ တွေ့ရသည်။

ရန်ကုန်တွင် မင်းသော်တို့နေသော တိုက်ခန်းမှာ အလွန်ကျဉ်းသဖြင့် လေဝင်လေထွက်ရရန် အဲကွန်း တပ်ထားရသည်။ ညဘက် အလွန်ပူလောင်သဖြင့် အိပ်မရတိုင်း အဲကွန်းဖွင့်ပြီး အိပ်တတ်သဖြင့် မနက်ပိုင်းတွင် နေမကောင်းသလို ငြီးစီစီ ဖြစ်နေတတ်သဖြင့် အိပ်ရာထသည်နှင့် အိမ်သာတက်၊ ကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီး ရေချိုးလိုက်ရမှ အခိုးပွင့်ပြီး နေလို့ကောင်းသည်ကို လက်တွေ့ သိခဲ့ရသည်။

မင်းသော်က ထိုဗဟုသုတကို တိုင်းရင်းဆေးဆရာ ဘကြီးဖြစ်သူထံမှ ရသည်ဖြစ်ပြီး သူငယ်ချင်းများကိုလည်း မိမိသိသလို ပြောပြတတ်သူ ဖြစ်သည်။ သို့သော် တစ်ခန်းတည်း အတူနေသည့် သူငယ်ချင်း ဇင်မျိုးမှာ ရေချိုးပျင်းသည့်အတွက် အပူငုတ်ပြီး မကြာခဏ နေမကောင်း ဖြစ်တတ်သူ ဖြစ်သည်။ မိမိက ကျန်းမာရေး လိုက်စားသော်လည်း ဇင်မျိုးမှာ အအိပ်ကြီးတတ်သူ ဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် ကွန်ပြူတာနှင့် ဒီဇိုင်းရေးဆွဲသော ဒီဇိုင်းနာတစ်ယောက် ဖြစ်ပြီး အားလပ်ရက်များတွင် အပျော်တမ်း ဓါတ်ပုံဆရာ ဖြစ်သည်။ အလုပ်သဘောကြောင့် အမြဲ ညနက်တတ်သဖြင့် အိပ်ရာဝင် နောက်ကျပြီး အိပ်ရာကို ၈ နာရီကျော်မှ ပုံမှန်ထတတ်သဖြင့် တခန်းတည်း အတူနေသော်လည်း တစ်ပတ်မှ တစ်ခါလောက်သာ အေးအေးဆေးဆေး စကားပြောရင်း တွေ့ရသည်။ ကျန်ရက်များတွင် တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် အဝင်အထွက်သာ ဆုံလေ့ရှိသည်။ အခုလည်း ဒီကောင် ဆောင်းတွင်း အေးအေးနှင့် နှိုးမည်သူ မရှိတာနဲ့ စောင်ခြုံ ကွေးနေလေမလား မသိ။

—————————-

🧡မင်းသော်🧡

မင်းသော်မှာ တစ်ဦးတည်းသော သားဖြစ်သည်။ ဘွဲ့ရသောအခါ ရန်ကုန်တွင် အလုပ်ဝင်ရန် မြေလတ်မြို့လေးတစ်မြို့မှ ရောက်လာသူ ဖြစ်သည်။ မိဘများမှာ အိမ်မှ လက်ငုတ်လက်ရင်း စီးပွားရေး အခြေအနေ မဆိုးသဖြင့် ပြန်ပြီး ထောက်ပံ့ရန် မလိုအပ်သဖြင့် မင်းသော် သုံးစွဲရန် ချောင်လည်သည်။ ထို့ကြောင့် အားလပ်ချိန်များတွင် အလုပ်အထောက်အကူပြု လိုအပ်သော သင်တန်းများ တက်ခဲ့သဖြင့် အလုပ်ပို၍ အဆင်ပြေသည်။

ယခု မင်းသော် နေသည့် တိုက်ခန်းကလည်း မင်းသော်အဖေ ရန်ကုန်တွင် အလုပ်ကိစ္စဖြင့် လာရောက်စဉ် နေထိုင်ရန် ဝယ်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ ပြန်မရောင်းဘဲ အငှားထားခဲ့သဖြင့် ယခု မင်းသော် ရန်ကုန်တွင် အလုပ်လာလုပ်သောအခါ နေထိုင်ရေးကိစ္စ အဆင်ပြေသွားသည်။ မင်းသော် ကိုယ့်အစွမ်းအစဖြင့်ကိုယ်ဆိုပါက လှည်းတန်းတွင် တိုက်ခန်းဝယ်နေဖို့ ဘယ်လိုမှ မလွယ်ကူနိုင်ပါ။ မင်းသော် တစ်ယောက်တည်း ဖြစ်နေသဖြင့် တနယ်ထဲသားဖြစ်သူ သူငယ်ချင်း ဇင်မျိုးက ရန်ကုန်တွင် အလုပ်ဝင်နေသည့်အတွက် သူငယ်ချင်း ၂ ယောက် အတူတူ ပေါင်းနေကြခြင်း ဖြစ်သည်။ အိမ်အတွက် အခြား လိုသည်များကို ရှယ်၍ ထမင်းလည်း အတူချက်စားကြသည့်အတွက် ဇင်မျိုး ရှယ်ယာကြောင့် မင်းသော်အတွက် အိမ်အသုံးစရိတ် သက်သာပြီး တိုင်ပင်ရန် အဖေါ်လည်း ရလေသည်။

ဟိုဟိုဒီဒီ တွေးရင်း မင်းသော် ရေချိုးရန် ရေနွေးစပ်လိုက်သည်။ ရေနွေးဖြင့် ချိုးနေရင်း ခန္ဓာကိုယ်မှ အကြောများ ပြေသွားသလို ခံစားရပြီး နေလို့ကောင်းသွားသည်။ သို့သော် ရေချိုးပြီးချိန်တွင် အပြင်ရာသီဥတု အေးလွန်းလှသဖြင့် ဟော်တယ်မှပေးသော သဘက်အကြီးဖြင့် ခန္ဓာကိုယ်မှ ရေများ ခြောက်သွားအောင် ကမန်းကတမ်း သုတ်လိုက်ရသည်။

မင်းသော်သည် မပိန်မ၀ အနေတော်ဖြစ်ပြီး အရပ် ၅ ပေ ၈ လက်မ ရှိသည်။ အလွန် အရပ်မရှည်သော်လည်း ကျစ်လျစ်သည့် ခန္ဓာကိုယ် ရှိသဖြင့် ကြည့်ကောင်းသည်။ မြေလတ်သား ဖြစ်သဖြင့် အသား အညိုဘက် လိုက်သည်။ သို့ရာတွင် တချို့ အညာသားများလို မညိုဘဲ အသားလတ်ဟု ပြောရမည်ဖြစ်သည်။ သွက်လက်သော ပုံစံနှင့် ဆက်ဆံရေး ကောင်းမွန်သဖြင့် ကုမ္ပဏီတွင် နာမည်ကောင်းရှိသော လူပျိုလူလွတ်တစ်ဦး ဖြစ်သော်လည်း ယခုလက်ရှိ ရည်စားမရှိသေးပါ။

သို့သော် သူ၏ အတွေးထဲတွင် မိန်းကလေးတစ်ဦးက ဝင်ရောက် နေရာယူနေပြီ ဖြစ်သဖြင့် ဘာဆက်ဖြစ်မလဲ ဆိုသည်ကို ငွေရောင် ပိတ်ကားပေါ်တွင် ဆက်လက် ကြည့်ရှုရမည် ဖြစ်သည်။ မနက်က မြင်လိုက်သော နွယ်၏ လှပသော ကောက်ကြောင်းများကို သတိရလိုက်သဖြင့် မင်းသော် တမျိုးကြီး ဖြစ်နေလေသည်။ မင်းသော် ပထမ နွယ့်ကို မြင်စဉ်က နွယ်၏ ရှင်းသန့်အေးဆေးသော မျက်နှာလေးကို သဘောကျမိခဲ့ပြီး စိတ်ဝင်စားမိခဲ့ခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ထိုစဉ်က မင်းသော်၏ စိတ်သည် ယခုလောက် မလှုပ်ရှားချေ။ နွယ်၏ လှပသော ကိုယ်လုံးကိုပါ မြင်လိုက်သည့်အခါ မင်းသော် စိတ်ထဲတွင် တပ်မက်သော စိတ်ရိုင်းများပါ ဝင်လာ၍ သက်ပြင်းတစ်ချက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်း ချလိုက်ရပါတော့သည်။ နွယ့်အပေါ်တွင် သူ၏ စိတ်များ ပြောင်းလဲစ ပြုနေပါကလား။ တကယ်တော့ လူ၏စိတ်သည် အခြေအနေနှင့် အချိန်အခါကို လိုက်ပြီး အမြဲပြောင်းလဲနေတတ်သည်ဆိုသည်မှာ အမှန်တရားပင် ဖြစ်တော့သည်။

မင်းသော် စိတ်ရှုပ်လာသဖြင့် ဘာမှထပ်မစဉ်းစားမိအောင် ကြိုးစားထိန်းချုပ်လိုက်သည်။ သို့သော် စိတ်သည် လူက ထိန်းချုပ်၍ မရစတမ်း သူ့သဘောသူဆောင်နေသည်ဖြစ်သဖြင့် သူ့၏ စိတ်များတွင် နွယ်သည် တရစ်ပြီးတရစ် ရစ်ပတ်ကာ ချည်နှောင်နေလေတော့သည်။ အချိန်မှာ နံနက် ၈ နာရီခန့် ရှိနေပြီ ဖြစ်၍ မင်းသော် အခုမှ ဘာမှမစားရသေးကြောင်း အစာအိမ်က အချက်ပေးသံကို သတိပြုမိလိုက်လေသည်။ ထို့ကြောင့် စပို့ရှပ်တစ်ထည် ကောက်စွပ်ပြီး မနက်စာစားရန် အခန်းပြင် ထွက်လာခဲ့တော့လေသည်။

နံနက်စာစားရန် restaurant ထဲ ဝင်လိုက်သည့်အခါ လူတစ်ဝက်လောက်သာ ရောက်နေသေးသည်ကို သတိပြုမိသည်။ သို့သော် GM ကိုကြီးကတော့ ရောက်နေပြီး စကားပြောနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ အားလုံး အလုပ် stress များ မရှိကြဘဲ ပျော်ရွှင်နေကြသည်ကို တွေ့ရသည်။

“အေးဆေး စားကြဟေ့။ ၈ နာရီခွဲရင် ကားပါကင်နားမှာ စုမယ်။ ပြီးတာနဲ့ ပလောင်တောင် သွားကြမယ်။ trekking လုပ်မှာ ဆိုတော့ ဂျင်းဘောင်းဘီရှည်နဲ့ အကြမ်းခံတဲ့ ဖိနပ်တွေ စီးလာကြနော်။ View Point မှာ ဓါတ်ပုံ ရိုက်ကြမယ်။ ဟို ကင်မရာပါတဲ့ကောင်တွေ Landscape ရှုခင်းတွေ အရမ်းလှတယ် ရအောင်ရိုက်ကြ”

“ဟုတ်ကဲ့ ကိုကြီး”

“အေး.. ငါကတော့ သိပ်မထင်ပါဘူး။ မင်းတို့ ကင်မရာ ရုံးက ကောင်မလေးတွေ သူတို့ပုံ ရိုက်ခိုင်းတာနဲ့တင် အချိန်ကုန်ပြီး ရှုခင်းပုံသက်သက်ကတော့ ပါမှာ မဟုတ်ဘူးဟေ့… ဟား ဟား ဟား”

ကိုကြီးက ပြောလည်းပြော ရယ်လည်း ရယ်နေပါတယ်။ အလုပ်ကို အလုပ်နဲ့တူအောင် လုပ်တတ်ပြီး လူမှုရေးပိုင်းနဲ့ မရောတတ်ပါဘူး။ activities အစုံ ပါဝင်ပြီး တက်တက်ကြွကြွရှိလို့ သူဌေးက အလွန်အားကိုးတဲ့ သူပါ။ မင်းသော်တို့ ဝန်ထမ်းတိုင်းရဲ့ လေးစားအားထားရတဲ့ အတုယူရတဲ့ GM တစ်ယောက်ဖြစ်ပါတယ်..။

“ကလော ဘူတာနဲ့ ထင်းရှုးခင်းလေး ရှိတဲ့ Church ကျောင်းရယ် ညနေ မစောင်းခင် ဝင်ကြမယ်။ ဒါပြီးရင် နှီးဘုရား ဖူးကြမယ်။ ပြီးရင် ညစာကို သုမောင်မှာ မြန်မာထမင်းဟင်း စားမယ်။ ရုံးက ထမင်းပဲ ကျွေးတာ…။ ကိုကြီးက ဘီယာ ဒကာခံမယ်။ ဘာပြောစရာ ရှိလဲ”

“မရှိပါဘူး။”

“သဘောတူပါတယ်။”

“ဟေး” ဆိုတဲ့ အသံတွေ ဆူညံ သွားပါတယ်။ ဝန်ထမ်းယောက်ျားလေးတွေဆီက ထွက်လာတဲ့ အသံပါ။ သူတို့တွေပျော်တော့ ကောင်မလေးတွေကလည်း လိုက်ရယ်ကြပြီး ဝန်ထမ်းတွေအားလုံး ပျော်နေကြပါတယ်။ အားလုံးကို ပျော်ရွှင်စေတဲ့ ဒီခရီးလေးပါပဲ။ သူများတွေ ရယ်နေကြလို့ နွယ်ရော ရယ်နေလား ဆိုပြီး လှမ်းကြည့်မိတော့ နွယ်ကလည်း ပြုံးနေတာကို တွေ့ရတယ်။ နွယ် ပြုံးရင် သွားတက်လေးနဲ့ သိပ်လှတာပဲကွယ်။ နွယ်ကလည်း ရုတ်တရက် သူ့ဘက် ဖျတ်ခနဲ လှမ်းကြည့်တာ တွေ့လိုက်တယ်။ အကြည့်ချင်းဆုံတော့ မင်းသော် ဒိတ်ကနဲ ရင်ခုန်သွားပါတယ်။

၈ နာရီခွဲမှာ အားလုံး စုံပြီး ဟိုတယ်က စထွက်ကြပါတယ်။ အိပ်ရာထ နောက်ကျလို့ ဘရိတ်ဖတ် မစားရတဲ့ တစ်ယောက် နှစ်ယောက် ရှိပေမဲ့ ကားပေါ်က ပါလာတဲ့ ပေါင်မုန့်တွေ အာလူးကြော်တွေ မျှစားကြရင်း အားလုံး အဆင်ပြေသွားကြပါတယ်။ ကားစထွက်တုန်းကတော့ ကြာနီကန်ဆရာတော် တရား ဖွင့်ထားခဲ့တာပါ။ မနက်ခင်း ဖြစ်တာကြောင့် အားလုံး လန်းဆန်းနေကြတာနဲ့ ကားဆရာကို တရားအပြီးမှာ သီချင်းဖွင့်ခိုင်းကြပါတယ်။ ကလောနဲ့ လိုက်မဲ့ ကလောမြို့နဲ့တူတဲ့ အချစ် ဆိုတဲ့ သီချင်းကို ကားဆရာက ရွေးဖွင့်ပေးပါတယ်။ အားလုံးလည်းပျော်ပြီး သီချင်းရတဲ့သူတွေ လိုက်ဆိုကြတယ်လေ။ မင်းသော်လည်း ဟုတ်လား မဟုတ်လား မသိ… ရသလောက် သီချင်းလေး လိုက်ညည်းရင်းနဲ့ အေးမြတဲ့ ကားအဲကွန်းအောက်မှာ ရင်ထဲ နွေးထွေးနေပါတော့တယ်။

ကိုယ့်ရဲ့ အချစ်ကို စိတ်ကူးယဉ်
အေးချမ်းလှပ ကလောလို…
——————————
အို ကလောမြို့လေးလှသလိုပဲ
လှစေချင်စမ်းတယ်။

ပလောင်တောင်သည် View Point ရှိသဖြင့် ရှုခင်း အတော်လှပသည်။ သို့သော်လည်း တက်သည့်လမ်းမှာ မတ်စောက်လှသဖြင့် ယောက်ျားလေးများအတွက်သာ အဆင်ပြေပြီး မိန်းကလေးများ အစအဆုံး တက်နိုင်ရန် မလွယ်ကူလှသဖြင့် ကားဖြင့်တက်ပြီးမှ View Point မရောက်ခင် တစ်နေရာတွင် ရပ်ခဲ့လိုက်ပြီး တောင်ပေါ်တက်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

လမ်းတလျှောက်တွင် လှပသည့် လိမ္မော်ခြံများနှင့် စိမ်းလန်းသော လက်ဖက်ခြံများကို တွေ့ရသည်။ လိမ္မော်သီးများ ပြွတ်သိပ်စွာ သီးနေသည့် လိမ္မော်ပင်များကို မင်းသော်တို့ မတွေ့ဖူးကြသဖြင့် တအံတသြ ကြည့်ကြသည်။ ရှုခင်းအလွန်လှသည့် နေရာများကို နောက်ခံထားပြီး ဓါတ်ပုံရိုက်ကြသည်။

နွယ်တို့ ညီအစ်မနှစ်ယောက် ရှမ်းအင်္ကျီလေးများကို ဝယ်လာခဲ့ပြီး ဝတ်လာခဲ့သဖြင့် ရှမ်းမလေးများသဖွယ် လှပနေသည်။ Trekking သွားမည်ဖြစ်သဖြင့် ပြောက်ကျားဘောင်းဘီနှင့် လည်ရှည်ဖိနပ်စီးထားသဖြင့် ကွန်မန်ဒို စစ်သမီးလေးများအလား လန်းနေကြလေသည်။

နွယ်က သူ့ညီမနှင့် စကားပြောနေရာမှ မင်းသော်ကို ကြည့်ပြီး လှမ်းခေါ်သည်။ မင်းသော် အံ့သြသွားသော်လည်း နွယ်တို့အနား တိုးသွားလိုက်သည်။

“ကိုမင်းသော် နွယ့်ဆီမှာ DSLR တစ်လုံး ပါလာတယ်။ ကိုမင်းသော် နည်းနည်းပါးပါး ရိုက်တတ်တယ် မဟုတ်လား။ Facebook ပုံတင်ဖို့ နွယ်တို့ညီအစ်မကို ရိုက်ပေးပါနော်။”

“ဟုတ်ကဲ့ ရိုက်ပေးပါ့မယ်။ ကျနော် သိပ်တော့ မရိုက်တတ်ဘူးနော်”

“ရပါတယ်ရှင်”

မင်းသော်က ဓါတ်ပုံရိုက်တာ ဝါသနာပါသည့်အတွက် သူ့ဖုန်းလေးနှင့် ရှုခင်း ဓါတ်ပုံ ရိုက်ပြီး Facebook တင်လေ့ ရှိသည်။ ဓါတ်ပုံကို လှအောင် ပြင်သည့်နည်းကို သူငယ်ချင်း ဇင်မျိုးမှ သင်ပေးထားသဖြင့် Snapseed၊ Photoshop စသည့် software များနှင့် ပြန်လည်ပြင်ဆင်ပြီးမှ တင်သည့်အတွက် သူ့ပုံများ အားလုံးနီးပါး လှသဖြင့် လူကြိုက်များသည်။ သို့သော် လူအလှပုံများကို သိပ်မရိုက်ဖြစ်ဘဲ အရိုက်များသည်မှာ ရှုခင်းပုံများသာ ဖြစ်လေသည်။

သို့သော် ယခု အကူအညီတောင်းလာသူက သူချစ်မိနေသော မိန်ကလေး ဖြစ်နေသဖြင့် ရိုက်ပေးပါမည်ဟု ပြန်ပြောလိုက်လေသည်။ ဇင်မျိုးက ဓါတ်ပုံရိုက်နည်းကို အခြေခံ သင်ပေးထားသော်လည်း ကျွမ်းကျင်သည့် အဆင့်ထိတော့ မရောက်သေးသဖြင့် Manual တော့ မရိုက်နိုင်သေးဘဲ အော်တိုမုဒ်များဖြင့်သာ ရိုက်ပေးလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း သူ့ဆီရောက်လာသော ကင်မရာမှာ ကန်နွန်အမျိုးအစား ပရော်ဖက်ရှင်နယ် ကင်မရာ ဖြစ်နေသဖြင့် ရိုက်သည့် ပုံများမှာ ပုံထွက်အလွန်လှနေသည်ကို တွေ့ရသည်။

တစ်ပုံရိုက်ပြီးတိုင်း သူ့နားလာပြီး ပုံလှမလှ ကြည့်တတ်သော ပန်းလေး ၂ ပွင့်ကြောင့် မင်းသော်မှာ စိတ်များ အလွန်လှုပ်ရှားနေလေသည်။ ရှမ်းအင်္ကျီမှာ ရောင်းတန်းဝတ်စုံ ဖြစ်သဖြင့် သေချာစွာ ချုပ်ထားခြင်း မရှိသဖြင့် လည်ပင်းက အတော်ဟိုက်ပြီး နွယ်၏ရင်ညွန့်ကို မြင်နေရလေသည်။ နွယ်သည် ရုံးမှာ တွေ့သည့် ပုံစံအတိုင်း မဟုတ်ဘဲ ခရီးသွားနေချိန် ဖြစ်သောကြောင့်လား မသိ… လွတ်လပ်သွက်လက်စွာ မြူးထူးနေလေသည်။ အနားကပ်လာတိုင်း သူ့ကိုယ်သင်းနံ့လေးက မင်းသော်၏ ရင်ကို တဒိုင်းဒိုင်း ခုန်အောင် ညှို့ယူနေလေသည်။

တစ်ချက်တစ်ချက် သူ့အနားကပ်ပြီး ကင်မရာထဲမှ ပုံများကိုကြည့်ပြီး တစ်ခုခု ပြောသည့်အခါများတွင် နွယ့်ထွက်သက်လေးများ မင်းသော်၏ မျက်နှာကို ထိသွားခဲ့သည့်အခါ မင်းသော် အသက်တောင် မရှူဘဲ အောင့်ထားမိသလိုဖြစ်ပြီး နွယ် မရှိတော့မှ သက်ပြင်းများ အခါခါ ခိုးချခဲ့ရသော အကြိမ်များ ခဏခဏ ရှိခဲ့ရလေသည်။ ဒီပုံစံအတိုင်းဆိုရင် ဒီညတော့ သူအိပ်ရေး ပျက်ရဦးမည်။

ပြောရမယ်ဆိုရင် အငယ်မ သွယ်က ပိုဆိုးပါတယ်။ အရှေ့က ပြောခဲ့သလိုပါပဲ သွယ်က ပိုပြီး ဘော်ဒီ “ကိတ်” တဲ့ အပြင် ဝတ်တာ စားတာ ပိုပြီး ဟော့ပါတယ်။ သွက်တဲ့ ကလေးမ ဖြစ်နေတော့ မင်းသော်ကင်မရာထဲက ဓါတ်ပုံကို တစ်ခါရိုက်ပြီးတိုင်း လာလာကြည့်တဲ့အခါမှာ သူ့နို့တွေနဲ့ မကြာခဏ မင်းသော် လက်မောင်းကို ဖိမိပါတယ်။ တစ်ခါတလေလည်း နောက်ကျောဘက်ကိုပေါ့။ သွယ်က ဘရာကို အမာခံ မဝတ်ဘူး ထင်ပါတယ်။ ထိမိလိုက်တိုင်း အိကနဲ၊ အိကနဲ ဖြစ်ပြီး ဖီလင်ကောင်းလိုက်တာ… မပြောနဲ့။

မင်းသော် အောက်က အငယ်ကောင်ဟာ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကနေ ရုန်းကြွ ကုန်းထလာလိုက်တာ ဒုက္ခတွေ ရောက်လို့ နေပါပြီ။ သူက မသိသလိုမျိုးပဲ အေးအေးဆေးဆေးနဲ့ ဘယ်လိုနားလည်ရမှာလဲ မိန်းကလေးရယ်။ ရန်ကုန်မှာ ဘတ်စ်ကားစီးလို့ မတော်တဆ အသားချင်းထိမိတဲ့အခါ နောက်ကို ပြန်လှည့်ပြီး မကြည်ကြည့် အကြည့်ခံရတတ်လို့ မင်းသော် မိန်းကလေးတွေနဲ့ ဝေးဝေးမှာ ရပ်တဲ့သူပါ။ ဒါပေမဲ့ တစ်ခါက ကားစီးရင်း နေရာရတော့ ဘေးဘက်က ကောင်မလေးက ကားအပြင်ကို သူ့ခန္ဓာကိုယ် စောင်းကြည့်ရင်းနဲ့ သူ့ပခုံးကို နို့နဲ့ ပွတ်တာ ခံလိုက်ရဘူးတယ်။ အားနာလို့ သူ့ပခုံးကို ကျုံ့ပေမဲ့ ဟိုဘက်မှာ နေရာက မရှိတော့ဘူးဆိုတော့ တောက်လျှောက်ထိနေတာမျိုး ကြုံခဲ့ဖူးတယ်။ တမင်တကာ အရသာခံနေတာ မဟုတ်ပေမဲ့ ဖိုနဲ့မ အထိအတွေ့က ရှောင်ဖို့ အလွန်ခက်ခဲပါတယ်။ မထူးဘူးကွာဆိုပြီး ဒီအတိုင်း ငြိမ်နေမိပေမဲ့ ညီလေးက အရမ်းတင်းနေပြီး စိတ်တွေ အရမ်းဖောက်နေတာကိုတော့ သတိထားမိခဲ့တယ်လေ။ ရှေ့က လူတွေကိုတောင် မကြည့်ရဲအောင် မျက်နှာကြီးနီပြီး ဖြစ်နေခဲ့တာကိုတော့ မင်းသော် မှတ်မိပါတယ်။ ကောင်မလေး ဆင်းတော့မှ အောင့်ထားတဲ့ အသက်ကို သက်ပြင်းချပြီး မှန်မှန် ပြန်ရှူရတဲ့အထိပါပဲ။

ဓါတ်ပုံရိုက်ရင်း လမ်းလျှောက်ရင်းနဲ့ပဲ နာရီဝက်ခန့်အကြာမှာ ကလော View Point ကို ရောက်လာပါပြီ။ View Point မှာရှိတဲ့ ဆိုင်လေးမှာ ထိုင်ပြီး နွားနို့နဲ့ ချာပါတီ မှာစားကြပါတယ်။ လူတွေကလည်း အရမ်းများတော့ ဝိုင်းရအောင် မနည်းလုထိုင်ကြရတယ်။ မင်းသော် ဝိုင်းမရလို့ ယောင်လည်လည်ဖြစ်နေတုန်း သွယ်က လှမ်းခေါ်လို့ သူတို့ဝိုင်းက ခုံမှာ ထိုင်လိုက်ပါတယ်။

“ဘယ်လိုလဲ ဆရာကြီး နှေးလှချည်လား”

“ဟုတ်တယ် သွယ်ရေ။ ဒီလိုပဲ… ဟိုငေး ဒီငေးနဲ့ ရှုခင်းလေးတွေ အရမ်းလှလို့ ကြည့်နေတာ”

“ကိုမင်းသော်က တကယ် အနုပညာသမားနော်…။ အလှအပကို တော်တော် ခံစားတတ်တယ်။ ဓါတ်ပုံရိုက်ရင်တောင် ရှုခင်းပုံတွေပဲ ရိုက်တယ်လို့ ပြောတာ ကြားဖူးတယ်။”

“ဟုတ်တယ်ဗျ”

“နွယ်တို့ကို ဓါတ်ပုံရိုက်ပေးတာရော အဆင်ပြေရဲ့လား။ စိတ်အနှောက်အယှက်တော့ မဖြစ်ပါဘူးနော်။”

နွယ်က အပြုံးလေးနဲ့ ဝင်ပြောသည်။

“ရပါတယ်.. ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး။ ကျနော်က DSLR Camera သိပ်ရိုက်တတ်တာ မဟုတ်တော့ ပုံထွက်မလှမှာတောင် အားနာရပါသေးတယ်။ ပြီးတော့
DSLR ကျနော့်ဆီမှာ မရှိလို့ ဓါတ်ပုံရိုက်တဲ့ ထရိန်နင် သဘောတောင် ဖြစ်သေးတော့ အဆင်ပြေပါတယ်။”

“မဟုတ်ဘူးလေ… ဆရာကြီးရဲ့ဆော်က စိတ်ဆိုးနေမှာစိုးလို့”

ဆိုပြီး သွယ်က ဝင်ဖောက်ပါတယ်။

“မဆိုးပါဘူး…။ အဲလေ.. ကျနော့်မှာ ရည်းစားမရှိပါဘူး။ တစ်ရုံးလုံး သိပါတယ်။”

“ခစ်ခစ်… ကြော်ငြာကလည်း ဝင်ပြန်ပြီ။”

ညီအစ်မနှစ်ယောက် အပြိုင် တစ်ယောက်တစ်ပေါက် ပြောကြရင်းနဲ့ မင်းသော်တို့ စကားဝိုင်းလေး စိုစိုပြည်ပြည် ဖြစ်နေလို့ တခြားဝိုင်းတွေက မသိမသာ ရှိုးနေကြသည်ကို တွေ့ရသဖြင့် ပျော်နေသည့်စိတ်ကို မနည်း ကိုယ်ရှိန်သတ်လိုက်ရလေသည်။

————————————

🧡မျက်စောင်းကလေး တစ်ချက် 🧡

ကလော View Point မှာ မုန့်တွေလဲစား၊ စိတ်တိုင်းကျ ဓါတ်ဖမ်းပြီးတာနဲ့ မြို့ထဲကို ပြန်ကြပါတော့တယ်။ လမ်းလျှောက်တဲ့ ခရီးကြောင့် အပြန်ကြတော့ အားလုံး ပြိုင်းနေကြပါပြီ။ ဒါပေမဲ့လည်း ရောက်တုန်းရောက်ခိုက်ဖြစ်လို့ မြို့ထဲက ကလောဘူတာကို ဝင်ပြီး ရသလောက် ထပ်ရိုက်ကြပါသေးတယ်။ နောက်ပြီးမှ ထင်းရှုးတောတွေရှိတဲ့ ကလော Church ကျောင်းကိုလည်း ထပ်သွားကြပါသေးတယ်။ သွားစရာရှိတာတွေသွား၊ သွားသမျှ နေရာတွေကလည်း ရှုခင်းတွေကလည်း လှတော့ ကြည့်ရတာ မောတော့ မောတာပေါ့ ဒါပေမဲ့ မမောဘူးပေါ့ဗျာ။

တခြားသူတွေတော့ မောမမော မသိဘူး။ မင်းသော်ခင်မျာမှာတော့ ဟိုနားပြေး ဓါတ်ပုံ ရိုက်လိုက်…၊ ဒီနား ချိန်လိုက်၊ ပုံတွေ ပြန်ကြည့်လိုက်နဲ့ တော်တော် ဖါးသွားသည်။ ဒါပေမဲ့ သွယ်နဲ့ နွယ်တို့ရဲ့ မိန်းမပီပီသသ ဂန္ဓာရုံ ကိုယ်သင်းနံ့လေးတွေ ရနေတော့ မောသမျှ အမောတွေ အကုန်ပြေသွားသလို ခံစားရတယ်။ လူထဲက လူဆိုတော့လည်း ဒါမျိုးလေးတွေနဲ့ အသက်ဆက်နေကြရတာ မဟုတ်လားဗျာ။

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နေလုံးကြီးသည် ဂေါယာကျွန်း အနောက်ဘက်သို့ နိမ့်ဆင်းသွားပြီး တနေကုန် ခြုံလွှားထားသော သူ၏အလင်းရောင် ပုဝါခြုံလွှာကို တဖြည်းဖြည်း သိမ်းဆည်းသွားလေသည်။ မှောင်စပျိုးလာသည်နှင့် တစိမ့်စိမ့်အေးသော မြောက်လေပြေညှင်းသည် တသွဲ့သွဲ့နော့လာလေတော့သဖြင့် ဆောင်းည၏ သရုပ်ကို ပီပြင်အောင် ကကြိုး အစုံအလင်နှင့် ကပြ အသုံးတော်ခံနေသည့်အလား ရှိတော့ချေသည်။

မင်းသော်တို့အားလုံး ယနေ့ နောက်ဆုံးသွားရာဖြစ်သော လမ်းမကြီးဘေးက သုမောင် မြန်မာထမင်းဆိုင်သို့ ညစာစားရန် ဝင်ကြလေသည်။ အားလုံး မောလည်းမော၊ ဆာလည်းဆာနေပြီ ဖြစ်သောကြောင့် ဟင်းများကို အလုအယက်မှာပြီး ဘီလူးသရဲများကြသည့်အလား စားသောက်ကြရာ ဆိုင်တစ်ခုလုံး ဆူညံ သွားလေတော့သည်။ သို့သော်လည်း လူငယ်သဘာ၀ ခရီးထွက်ရင်း စနောက်ကာ ပျော်ကြခြင်းသာ ဖြစ်သဖြင့် အားလုံးက အပြစ်မမြင်ကြပါ။ ခရီးစဉ်အစတွင် ပြောထားခဲ့သည့်အတိုင်း GM ကိုကြီးက ဘီယာတိုက်သဖြင့် Company မှ ယောက်ျားလေးများ စုထိုင်ပြီး ဘီယာသောက်ကြရာ မင်းသော်မှာ နွယ်တို့ ဝိုင်းသို့ သွားခွင့် မသာတော့ပါ။ သူ့အနေနဲ့ ညီအစ်မ ၂ ယောက်နှင့် အတော်ရင်းနှီးပြီ ဖြစ်၍ အတူတူစားကာ ခဏလောက် စကားပြောချင်သော်လည်း သူ့ကို သတိထားနေသူများ ရှိသဖြင့် ဆန္ဒကို ချိုးနှိမ်ကာ နေရခြင်း ဖြစ်သည်။

သို့သော်လည်း ဘီယာ ၃ ခွက်မြောက် သောက်ပြီးသည့် အခါတွင် ညီအစ်မ ၂ ယောက်၏ အလှအပကိုသာမက လုပ်လက်စ ရုံးအလုပ်များပါ မင်းသော် အားလုံး မေ့သွားပါတော့သည်။ ကလောမြို့၏ ဆောင်းအအေးဒဏ်သည် မင်းသော်တို့ လူစုအတွက် ဘာမှ ထူးထူးခြားခြား အေးသည် မဟုတ်တော့ပါ။ အနွေးထည်ထူထူ ဝတ်ထားရုံတင်မကဘဲ ဘီယာသောက်ထားသော အရှိန်ဖြင့် အားလုံး မြူးထူးပျော်ပါးနေကြသည် မဟုတ်ပါလော။ သို့သော်လည်း ခရီးပန်းနေသဖြင့် အကြာကြီး မနေကြတော့ဘဲ ည ၈ နာရီကျော်တွင် ဟိုတယ်ပြန်ကာ နားကြလေသည်။

ကားပေါ်က အဆင်းတွင် မမျှော်လင့်ဘဲ မင်းသော် နွယ်၏ မျက်စောင်းလေး တစ်ချက်ကို လက်ဆောင်ရလိုက်လေသည်။ ကားပေါ်ကအဆင်း ဒီအတိုင်း လှည့်ကြည့်မိခြင်းဟု ထင်ရသော်လည်း ဟွန့် ဒီလူ တော်တော်ဆိုးတယ်၊ ဘီယာတွေမူးပြီး သောင်းကျန်းနေတယ်ဟု ပြောခြင်းများ ဖြစ်လေမလားဟု ထင်မိကာ ဘာမှမဆိုင်ဘဲနှင့် ဆံပင်များ ထောင်သွားသလို ခံစားရမိလေသည်။ နဂိုက ဆိုရှယ်မမဖြစ်သော သွယ်က ဘယ်လိုမှ နေဟန် မတူဘဲ ပြုံး၍ လက်ပြပြီး ဂွတ်နိုက်ဟုပင် နှုတ်ဆက်သွားလေသည်။

ထိုညက တကယ်ပင် မင်းသော် အိပ်ရေးပျက်လေသည်။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် ရာသီဥတု အေးအေးတွင် သောက်ကောင်းကောင်းနှင့် ဆော်လိုက်သော ဘီယာ ၁၀ ခွက်၏ အစွမ်းပြသောကြောင့် ဖြစ်လေသတည်း။

———————–

🧡ရွှေရင်မှာ ပူလောင်ကျွမ်းတယ်🧡

၁၂ နာရီကျော် အချိန်ကို ရောက်နေပြီ ဖြစ်သောကြောင့် မွန်းတည့်နေသည် ဦးခေါင်းထိပ် တည့်တည့်တွင် ရောက်နေကာ အရိပ်များ ပျောက်သလောက် ဖြစ်နေသည်။ နေရောင်ခြည်မှာ အဝါရောင် မဟုတ်ဘဲ ပူပြင်းလွန်း၍ အဖြူရောင် ဖြစ်နေသည်ဟု ထင်ရသည်။ လမ်းတွင် မဖြစ်မနေ သွားလာရသော သူများမှအပ လူခြေကျဲပါးလှသည်။ လမ်းပေါ်တွင်လည်း တံလျှပ်များ တလက်လက် တရှိန်ရှိန် ထနေလေသည်ကို မင်းသော် တွေ့ရလေသည်။

“ဟူး….”

သက်ပြင်းချသကဲ့သို့ လေပူတစ်ချက် မင်းသော် မှုတ်ထုတ်လိုက်လေသည်။ မင်းသော် ထမင်းစားပြီးချိန် အပြင်သို့ appointment တစ်ခုနှင့် ထွက်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ appointment တွေ့အပြီး ရုံးခန်းအပြင်ဘက်မှ ကားပါကင်သို့ ကူးလာခဲ့ချိန် တွေ့ရသော မြင်ကွင်းများ ဖြစ်ပါသည်။ ဟုတ်ပါသည် မြင်လေရာ ဟူသမျှ ပူလောင်နေသည်ဟု ခံစားရစေရန် ရန်ကုန်နေသည် ပူပြင်းလွန်းလှချေသည်။ မနေ့ကမှ အအေးပိုင်းဒေသမှ ပြန်ရောက်တာ ဖြစ်သဖြင့် ရာသီဥတု အကူးအပြောင်း အသားမကျသေးသဖြင့် ပို၍ ပူသယောင် ထင်ရလေသည်။ ထို့ထက် အသေးစိတ်ဆိုရပါသော် မင်းသော်၏ ရင်ပူနေသဖြင့် ပြင်ပ ရာသီဥတု အပူနှင့် ရောပြီး အပူ ၂ ခု ပေါင်းကာ ပို၍ပူသယောင် ဖြစ်နေလေတော့သည်။

မင်းသော်တို့ နောက်နေ့ မနက်ပိုင်းစောစော ကလောမှ ထွက်လာပြီး တောင်ကြီးကို ခဏဝင်ကြသည်။ တောင်ကြီးမှာ ဆုတောင်းပြည့်သည်ဟု နာမည်ကြီးသော စုဌာမုနိဘုရားကို ဝင်ဖူးကြပြီး တောင်ကြီးဈေးတွင် လိုအပ်သည်များနှင့် လက်ဆောင်ပေးရန် ပစ္စည်းများ ဝယ်ကြသည်။ နေ့လည် ထမင်းစားပြီး မကြာမှီ နေပြည်တော်သို့ ပြန်ဆင်းကြလေသည်။ ညဘက် နေပြည်တော်တွင် အိပ်ပြီး နောက်နေ့မနက် အစောကြီး ရန်ကုန် ပြန်ခဲ့ကြလေတော့
သည်။ ဒီနှစ်အတွက် အပန်းဖြေခရီး ဒီမှာပြီးဆုံးပြီ ဖြစ်လေသည်။

လမ်းတလျှောက်တွင် နွယ်က သူ့ကို ဟက်ဟက်ပက်ပက် စကားပြောသည်ကို မတွေ့ရသောကြောင့် မင်းသော် စိတ်ထဲ တမျိုး ဖြစ်နေလေသည်။ ငါ.. သုမောင်မှာ ဘီယာသောက်တုန်းက တော်တော်များ သောင်းကျန်းခဲ့မိလို့လားဟု ပြန်တွေးမိလေပြန်သည်။ ပျော်နေသဖြင့် မိမိလစ်မစ် ကျော်သွားသော်လည်း ဘီယာ သောက်ခြင်းဖြစ်၍ အလွန်အကျွံ မူးနေခြင်း မရှိသည့်အပြင် အများပြောခံရလောက်အောင် ပြဿနာရှာခဲ့ခြင်း မရှိဟု မင်းသော် ထင်သည်။ ထို့အပြင် မင်းသော်မှာ လက်ထောက်မန်နေဂျာ ရာထူးနှင့် ယခုခရီးစဉ်တွင် လူကြီးတပိုင်း ဖြစ်နေသောကြောင့် အခြား ရာထူးငယ်သော ကလေးများကို ထိန်းသိမ်းရသောကြောင့် အမြဲ သတိရှိခဲ့သည် ဖြစ်သဖြင့် ထိုကိစ္စကြောင့် မဟုတ်လောက်ဟု ထင်သည်။ အဲ့ဒါဆို ဘာကြောင့်များလဲဟု မင်းသော် ဘယ်လိုမှ အဖြေရှာမရ ဖြစ်နေလေသည်။ သူ့ကိုလည်း တမင်တကာ စကားမပြောရအောင် ရှောင်နေသည်ဟု ထင်မိပြန်သည်။

ဘုရားပေါ်မှ အဆင်းတွင် နွယ်နှင့် ဖျတ်ခနဲ တွေ့စဉ်က နွယ် ငြိမ်သွားသလိုပဲ။ ရာသီဥတု အေးတာကြောင့် နေမှကောင်းရဲ့လားဟု တခုတ်တရ မေးမိသော်လည်း ကောင်းပါတယ်ဟု တိုးညှင်းစွာပြောပြီး နွယ်က အသာလှည့်ထွက်သွားသဖြင့် ဘာမှ ထပ်ပြီး ဆက်မပြောခဲ့ရပါ။ သို့နှင့် … ဤသို့နှင့် နောက်ဆုံး ခရီးမှ အိမ်ပြန်ရောက်သည်အထိ ဘာဆိုဘာမှ စကားတစ်ခွန်းမှ ထပ်မပြောဖြစ်ကြပါချေ။

မင်းသော် တအုံ့နွေးနွေး ဖြစ်နေပြီး ခရီးတွင်ပျော်ခဲ့သည့် အပျော်များ ကြက်ပျောက် ငှက်ပျောက် ပျောက်သွားတော့သည်။ တေ့တေ့ဆိုင်ဆိုင် မေးချင်သော်လည်း သူနှင့် နွယ်က ဘာမှမဟုတ်သေးတဲ့သူများ ဖြစ်သည်။ နွယ့်ကို ရုံးမှာ စသိကျွမ်းခဲ့သလို ခရီးတလျှောက် နွယ်တို့ကို ဓါတ်ပုံရိုက်ပေးရင်း အခင်အမင် ပိုတိုးခဲ့တာတော့ မှန်သည်။ သို့သော်လည်း နွယ် သူ့ကို စိတ်ဝင်စားသလားဆိုတာ မင်းသော် အကဲမဖမ်းတတ်သေးပေ။ နွယ့်မှာ ရည်းစားရှိသည်တော့ မကြားမိပါ။ သူ မသိတာလည်း ဖြစ်မည်။ နွယ့် စိတ်နေစိတ်ထား၊ သူဘာတွေ ကြိုက်တတ်လဲ…၊ ဘာတွေဆို အဆင်မပြေဘူးလဲ..၊ ဘာမှ ရေရေရာရာ မင်းသော် မသိသေးပါချေ..။ သူသိသည်ကား သူ နွယ့်ကို စိတ်ဝင်စားပြီး ချစ်မိနေသည်ဟူသော ကိစ္စသာ ဖြစ်သည်။

ဖျတ်ခနဲ အာရုံတွင် ပေါ်လာသည်က “သွယ်… ဝင်းလဲ့သွယ်… ဟုတ်တယ်.. သွယ်က နွယ့်ညီမ အရင်းပဲ။ သူ့ကို စုံစမ်းကြည့်ရင် နွယ့်အကြောင်း သိရမှာပဲ” ဆိုပြီး စဉ်းစားမိသောအခါ ရေနစ်သည့်အချိန် ကူရာမဲ့ဖြစ်နေစဉ် ဆွဲစရာ ကောက်ရိုးတစ်မျှင်ပင် တွေ့လင့်ကစား ဝမ်းသာသွားသကဲ့သို့ ရှိတော့သည်.။

—————————

🧡ဝင်းလဲ့သွယ်🧡

သွယ်သည် အလွန်ပျော်နေသည်။ တကယ်ဆို ဤခရီးသည် သူတစ်ယောက်ထဲ မဟုတ် သူ့အစ်မဖြစ်သူ နွယ်ရော၊ လိုက်ပါလာသူအားလုံး ပျော်နေကြသည့် ခရီးစဉ်တစ်ခု ဖြစ်သည် မဟုတ်ပါလား။ ရာသီဥတု အလွန်ကောင်းသည့် အတွက် ခရီးသွားရတာ ပျော်သည်။ ရှုခင်းလှသည့်အတွက် ရှုမြင်ခံစားရတာ စိတ်ချမ်းသာသည်။ ဓါတ်ပုံရိုက်လို့ ကောင်းသည်။ အစားအသောက်များ လတ်ဆတ် အရသာရှိလှသည်။ ဖြစ်နိုင်ရင် ကလောမြို့လေးမှာပဲ နေချင်တဲ့စိတ် ဖြစ်မိသည်။ သူ တစ်ယောက်တည်း နေချင်တာတော့ မဟုတ်ပါချေ။

သွယ်… ငယ်စဉ်က သူ့ကို သွယ်ဟု ဘာကြောင့် နာမည်ပေးထားရသလဲဟု မေးဖူးသည်။ သွယ်လျလှပ၍ သွယ်ဟု ခေါ်သည်ဟုဆိုလား မသိ ပြန်ပြောသည့်အခါ.. ဒါဆို နွယ်က ရှည်ရှည်မျောမျောနဲ့ နွယ်ပင်နဲ့ တူလို့လားဟု အမေ့ကို ပေါက်ကရ မေးခဲ့ဖူးသည်။ သွယ်က သိချင်တာရှိရင် စိတ်မရှည် တည့်တိုးသမား ဖြစ်သည်။ လိုချင်တာ မရရင်လည်း စိတ်က အလွန်ကြီးသည်။ ဒါပေမဲ့ သွယ်က လှတာတော့ အမှန်ပင်ဖြစ်သည်။ နွယ်နဲ့ ၂ နှစ်သာကွာ၍ ရွယ်တူဖြစ်နေသဖြင့် နင်နဲ့ငါနဲ့ ပြောသည်။

သွယ်က နွယ့်ထက် ပိုလှသည်ဟု ထင်သည်။ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် အထင်နဲ့ပြောတာ မဟုတ်ဘူးနော်။ သွယ့်မှာ ရည်းစားတွေ တပုံကြီးရှိသည်။ ဒါတောင် သွယ့်ကိုကြိုက်တဲ့သူ အများကြီးထဲကမှ ချောတဲ့ ဘဲ၊ ပိုက်ဆံချမ်းသာသော ဘဲ စသည့် ဘဲများကို ဆန်ကာကျဲကျဲနှင့် ချထားခြင်း ဖြစ်သည်။ နွယ့်မှာ ရည်းစားစာ ပေးသူ..၊ စကားလိုက်ပြောသည့်သူ တစ်ယောက် နှစ်ယောက် ရှိဖူးသည်ကလွဲ၍ အခြားမရှိ။ သူငယ်ချင်း အုပ်စုထဲတွင်လည်း သွယ်သာ စတားတစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ စာလည်း နွယ်က ပုံမှန်လောက်သာရှိပြီး သွယ်က အမြဲ top 10 ဝင်သည့်အတွက် ကျောင်းတွင် မျက်နှာပွင့်သည်။

အခုတလော သွယ် ရည်းစားတွေ မထားတော့ဟု ဆုံးဖြတ်ထားတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ တကယ်တော့ ယောက်ျားတွေက အကုန်နှာဗူးတွေပဲ။ သွယ်က ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဂရုစိုက်သဖြင့် Gym တွင် ကိုယ်ကာယအလှ ဆော့သည့်အတွက် ဘော်ဒီလှသည်။ အိုးဆိုရင် ကိတ်သည်ဟု ပြောလို့ ရသည်။ ၃၅-၂၅-၃၆ လောက်ရှိသည်ဆိုတော့ ရည်းစားတိုင်းက ဒီအတွက် ဦးတည်ပြီးလာတာ ဖြစ်နေတာကြီးပဲ ဖြစ်နေတော့ စိတ်ကုန်စ ပြုလာပြီ။

သွယ်က အတွေ့အကြုံ မရှိသည်တော့ မဟုတ်ပေ။ ၁၀ တန်းအောင်ပြီး ကွန်ပြူတာသင်တန်းများ တက်စဉ်က ကြိုက်ခဲ့သော သွယ်က ကိုကိုလို့ခေါ်သော ရဲမွန်နဲ့ ချစ်သူဘ၀ ချိန်းတွေ့ရင်း ရဲမွန်က သွယ်၏ အပျိုစင်ပန်းဦးကို ဆွတ်ခူးသွားခဲ့ဖူးသည်။ သွယ် အတိတ်ကို ပြန်မတွေးချင်ပါ။ သို့ပေမဲ့ တစ်ခါတစ်ခါ ၎င်း အဖြစ်အပျက်က ခေါင်းထဲ ရောက်လာတတ်သည်…။ သေးသေးမွှားမွှား အတွေ့အကြုံမှ မဟုတ်တာပဲလေ…။

အဲဒီနေ့က ကွန်ပျူတာသင်တန်း ပိတ်သည်ကို သူက ခပ်တည်တည်နဲ့ အိမ်ကထွက်ပြီး ကိုကိုနဲ့ ချိန်းတွေ့ကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ကိုကိုက ကားယူလာပြီး သူ့ကို ချိန်းထားသည့် နေရာတွင် လာစောင့်သည်။ ပြီးနောက် တစ်ခုခု စားကြသောက်ကြမည်ဟု ပြောပြီး သီးသန့်ခန်းရှိသော စားသောက်ဆိုင်တစ်ခုသို့ ခေါ်သွားလေသည်။

“ကိုကို.. ဒီနေ့ သွယ့်ကို ဘာလို့စိုက်ကြည့်နေတာလဲ”

“သွယ် ဒီနေ့ အရမ်းလှနေလို့ပေါ့။”

“ဟွန်း ဟုတ်လည်းဟုတ်ပဲနဲ့နော်။ ကိုကို… ကြည့်နေပြန်ပြီ။ အဲလိုကြီး မကြည့်နဲ့။ သွယ် မနေတတ်ဘူး … ရှက်တယ်။”

တကယ်တမ်းတော့ ကောင်လေးတွေ ကြည့်တာလောက်နဲ့ သွယ် မရှက်တတ်ပါ။ သို့သော်လည်း ကိုကိုက ဒီနေ့ကြမှ စတွေ့တည်းက သူ့တကိုယ်လုံးကို စားမလို ဝါးမလို ပုံစံမျိုးနဲ့ စိုက်ကြည့်နေသောကြောင့် နေရထိုင်ရခက်သဖြင့် ပြန်မည်ဟုတောင် စဉ်းစားမိသည်။ သို့သော် တစ်ခါတလေ ရှားရှားပါးပါး အားသည့်
ရက်တွင် ကိုကို့ကို သနားသဖြင့် လာမိခဲ့ပြီးမှ နေလိုက်ပါ့မယ်လေဟု ဆက်ထိုင်နေခြင်းသာ ဖြစ်သည်။

“ကဲပါ။ စားစရာရှိတာ စားပါ။ အအေးလည်း သောက်။ သွယ်နဲ့ကိုယ် စားပြီးရင် ရုပ်ရှင်ကြည့်မယ်လေ။ ပြီးရင် ပြန်ပို့ပေးမှာပေါ့။”

ရဲမွန်၏ ပြောစကားကြောင့် သွယ် မြန်မြန်လက်စသိမ်းပြီး အထတွင် မူးသလို ဖြစ်သွားသည်နှင် ရဲမွန်က ကမန်းကတမ်း ထိန်းပေးလိုက်သည်။ သွယ် ညက အိပ်ရေးပျက်လို့များလား။ ညက ရှာရွတ်ခန်းကား အသစ်ကြည့်လိုက်တာ ညက ၂ နာရီလောက်မှ အိပ်ပျော်သွားသည်။ မဟုတ်သေးပါဘူး။ အခုဟာက… တမျိုးကြီးပဲ။ ဧကန္တ ….

သွယ်စဉ်းစားနေရင်းနဲ့ ရီဝေဝေ ဖြစ်လာပြီး ဘာမှမမြင်ရတော့ဘဲ ပျော့ခွေကျသွားတော့သည်။ ရဲမွန်က အကြံနဲ့ သွယ်သောက်တဲ့ အအေးထဲမှာ အိပ်ဆေးရော… ဖီးလ်ဆေးပါ ထည့်တိုက်လိုက်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ သွယ် မှုခင်းဂျာနယ်များတွင်တွေ့သော အအေးထဲတွင် ဆေးထည့်ပြီး ပစ္စည်းလုယူသည့် ကိစ္စများ ဖတ်ဖူးသဖြင့် သူများတိုက်သော အအေးကို ဘယ်တော့မှ မသောက်ခဲ့ပါ။ အခု ရည်းစားဖြစ်သည့် ကိုကိုနှင့် ဖြစ်သဖြင့် သတိလွတ်သွားပြီး မစဉ်းစားဘဲ သောက်ခဲ့မိခြင်း ဖြစ်သည်။ သတိဆိုသည်မှာ ပိုသည်မရှိ… သွယ် အတွေ့အကြုံကို တန်ဘိုးကြီးကြီးနှင့် ဝယ်လိုက်ရလေသည်။

ရဲမွန်က စားသောက်ဆိုင်ကို ခေါ်သွားကတည်းက ဟော်တယ်၏ မြေညီထပ်မှာ ရှိသော ဆိုင်ကို အကြံနှင့် ခေါ် သွားတာ ဖြစ်သည်။ တည်းခိုရန် အခန်းကိုလည်း ကြိုယူထားပြီး ဖြစ်သဖြင့် သွယ့်ကို အသာမှေးထိန်းသွားပြီး ဓါတ်လှေကားနှင့် အပေါ်ထပ်ရှိ အခန်းကို ခေါ်သွားလိုက်သည်။ သွယ့်ကို ရဲမွန်ကြံနေသည်မှာ ရည်းစားစဖြစ်တည်းက ဖြစ်၍ တော်တော်ကြာပြီ ဖြစ်သည်။ သွယ်က သူ့ကို နှစ်ယောက်ထဲတွေ့ရန် အချိန်သိပ်မပေးသဖြင့် ရဲမွန် တော်တော်ကြိုးစားခဲ့ရသည်။ လှပကျော့ရှင်းသော သွယ်၏ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကြောင့် ရဲမွန် ရင်ခုန်လာသည်။ အသာမှီထားစဉ်တွင် သွယ်၏ နို့တစ်ခြမ်းက သူ့ကို ထိကပ်
နေသဖြင့် အောက်က ဖွားဖက်တော် ပစ္စည်းမှာ ပေါက်ထွက်မတတ် တောင်နေပြီ ဖြစ်သည်။

အခန်းထဲ ရောက်သည်နှင့် အချိန်မဆွဲတော့ဘဲ သွယ့်ကို တကိုယ်လုံး ချွတ်လိုက်သည်။ သွယ်၏ ကိုယ်လုံးအလှကို ..ဝိုး.. ဟု စိတ်ထဲမှ ကျိတ်ပြီး ချီးကျူးမိသည်။ လည်တိုင်ကျော့ကျော့မှ ဆက်ကြည့်လျှင် ဖွံ့ထွားသော ရင်သား အပိုင်းသည် ရဲမွန်ကို အာခေါင်များ ခြောက်စေသည်။ မန်းမြို့တော် ပေါက်စီလောက်ရှိသော နို့နှစ်လုံးသည် ဝိုင်းစက် တင်းရင်းနေသည်။ နို့သီးခေါင်းလေးမှာ ပန်းရောင်လေးဖြစ်ပြီး သေးငယ်လှသည်။ ဘယ်ခြမ်းမှ နို့သီးခေါင်းလေးမှာ အထဲသို့ ဝင်နေသေးသည်။ နို့သီးခေါင်း အထဲဝင်နေရင် ကလေးနို့စို့ရ ခက်တယ်ဟု ကြားဖူးသည်။ ဒါမျိုးဖြစ်နေတာ ဘယ်သူမှ မစို့ဘူးသေးလို့ ဖြစ်ရမည်။ ရဲမွန်က လေတစ်ချက် ချွန်လိုက်သည်။

“ကိုကို စို့ပေးမှာပေါ့ သွယ်ရယ်။”

ရဲမွန်သည် သွယ့်နို့နှစ်လုံးကို နို့မျက်နေသော ကလေးပမာ တစွတ်စွတ် စို့လိုက်ပြီး နို့သီးခေါင်းလေးများကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဆွဲလိုက်သောအခါ နို့သီးခေါင်းလေးများ မာပြီး ထောင်လာလေတော့သည်။ ရဲမွန် သွယ့်ပခုံးမှ တဆင့် တဖြည်းဖြည်း လျှောဆင်းလာရာ သေးသွယ်သော ခါးတွင် ခဏရပ်တန့်လိုက်ပြီး ဗိုက်သား ချပ်ချပ်ကလေးများကို လျှာဖြင့် အနှံ့ယက်ပေးလေတော့သည်။

ဆက်လက်ပြီး သူ၏လက်များသည် သွယ့်ပေါင်ကြားသို့ အသာ လျှိုဝင်လိုက်သောအခါ ဖူးအိနေသော အပျိုစင် အဖုတ် ဖေါင်းဖေါင်းလေးဆီသို့ ခရီးဆုံးသွားလေသည်။ သွယ်သည် အမွှေးများပြောင်အောင် ရိတ်ထားသဖြင့် ကလေးအဖုတ်ပမာ ပြောင်ချောလေး ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့ရလေသည်။ အဖုတ် ပြောင်ချောလေးကိုပဲ ရဲမွန် လက်ညိုးလေးများဖြင့် အသာအယာ ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။

“ဝိုး … ချီးကျူးစရာ ကုန်ကိုမကုန်ပါလား သွယ်ရယ်။ မင့် အဖုတ်လေးကလည်း လှလိုက်တာကွာ။ တကိုယ်လုံး ဘာမှပြောစရာ မရှိပါလား။ အပြစ်ပြောစရာ တကွက်မှ မရှိ။ မင်း ကံကောင်းလိုက်တာ ရဲမွန်ရာ…”

ရဲမွန်သည် မွတ်သိပ်စွာဖြင့် သွယ့် ပိပိလေးကို လျှာဖျားလေးဖြင့် စာလုံးများ ရေးနေလေသည်။ ဇယ်ဆက်သလို တစ်ချက်ပြီး တစ်ချက် သွယ်၏ ကာမ ခလုတ်များကို ဆက်တိုက် ဖွင့်လာခဲ့ရာတွင် သွယ့်ပန်းဖူးလေးမှာ အချစ်ရည်ကြည်တို့ဖြင့် ပြည့်နှက်ပြီး အပြင်သို့ပင် တောက်ကနဲ လျှံကျလာပါတော့သည်။

သွယ် လေထဲမှာ မြောက်နေသလို… လေဟုန်စီးနေသည်ဟု စိတ်ထဲ ထင်မိသည်။ တကယ် လေထဲ ရောက်နေပါလား။ မုန်တိုင်းထဲမှာများ ရောက်နေသလား သေချာမသိတော့။ တစ်ချက်တစ်ချက် မြောက်သွားပြီး တစ်ချက်တစ်ချက် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပြန်ကျလာသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် မုန်တိုင်းအတွင်းရှိ လေဖိအားသည် တဖြည်းဖြည်း များလာလေတော့သည်။ သွယ် အသက်ရှူလို့ပင် မရတော့ပါချေ။ အတင်းရုန်းကန်သော်လည်း လှုပ်လို့ပင် မရနိုင်တော့ပါ။ မုန်တိုင်းအဆုံး လေပေါ်မှ ပြုတ်ကျလာသကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရပြီး သွယ် မှောင်အတိကျနေရာမှ လန့်ပြီး နိုးထလာပါတော့သည်။

သွယ့်အောက်ပိုင်းမှာ နာကျင်မှုကို ခံစားနေရသည်။ သူ့အဖုတ်လေးမှ သွေးစလေးများ ထွက်နေသည်ကို သိလိုက်သည့် အချိန်တွင် သွယ် မိုက်ခနဲ ဖြစ်သွားပြန်သည်။ သို့ရာတွင် ဆေးအရှိန်ကြောင့်တော့ မဟုတ်ပါချေ။ တကိုယ်လုံးလည်း ချွေးများဖြင့် နုံးနေလေသည်။ သူ့ပေါ်မှ ရဲမွန်ကို ဆောင့်တွန်းသည်။ မိန်းမနှင့် ယောက်ျား အားမမျှသည်လား သို့မဟုတ် သူပဲ အားတွေ မရှိတော့လို့လား မသိပါ။ ရဲမွန်မှာ ဘီလူးသရဲစီးသလို တဟင်းဟင်း ဖြစ်နေပြီး သွယ့်ကို ဖိထားတာ မလွှတ်သေးပါ။ သွယ် နာကျင်လှပါပြီ။ သို့သော်လည်း ရဲမွန်မှာ အရှိန်မကုန်သေးဘဲ သူ့ကို ဆက်၍ သူ့အလိုပြည့်အောင် ဆောင့်နေသေးပါသည်။

“ကောင်းလိုက်တာ သွယ်ရယ်”

အသားခြင်း ထိသည့် အသံများ ဖတ်… ဖတ်… ဖတ်နှင့် စီးချက်ကျကျ ထွက်ပေါ် လာနေရာမှ တဖြည်းဖြည်း မြန်လာသည်။

“အူး…အား..ဟူး..”

ရဲမွန်မှာ တဖြည်းဖြည်း ငြိမ်ကျသွားပြီ ဖြစ်သည်။ စိတ်ဆိုးဆိုးနှင့် သွယ် သူ့ကိုယ်လုံးကို တွန်းချလိုက်ကာ ရေချိုးခန်းထဲသို့ဝင်ပြီး တံခါးပိတ်ထားလိုက်ကာ ရေပန်းကို ဖွင့်ချလိုက်သည်။ ရေများသည် သွယ့်ကိုယ်လုံးပေါ်မှ ဖြတ်ပြီး ကြမ်းပြင်သို့ စီးကျလာလေသည်။ သူ့ကိုယ်မှ အညစ်အကြေးများကို ရေချိုးခန်းမှ ရေက သန့်စင်ပေးလိုက်သော်လည်း ဝင်းလဲ့သွယ်၏ စိတ်ထဲတွင် အရာအားလုံး ဟာတာတာ ဖြစ်သွားသလို ခံစားရလိုက်လေသည်။

ရဲမွန် သူ့ကို စော်ကားလိုက်တာပါလား။ သူ အားလုံးကို သတိဝင်လာပြီ ဖြစ်သဖြင့် ခုနက သူဘာဖြစ်သွားလဲ ကောင်းကောင်း သိလိုက်ပါပြီ။ ဝင်းလဲ့သွယ် ရှိုက်ငိုမိနေလေသည်…။ သူ တော်တော်ကြီး ခံစားနေရာမှ နောက်ဆုံး ခံစားနေလည်း အပိုပဲဆိုပြီး နာကြည်းစိတ် ဖြစ်ပေါ်လာလေသည်။ သူ့လိုကောင်မျိုးကို ကိုကို ခေါ်စရာလည်း မလိုတော့ဘူး။ ငါ သူနဲ့ ရည်းစား ဖြစ်နေလို့လည်း အပိုပဲ။ ယုံကြည်လို့ လိုက်လျောတာကို အခွင့်အရေး အကုန်ယူတဲ့ကောင်…. ငါ စိတ်နာတယ်။ သွယ် သူ့ကို ဖြတ်တော့မယ်ဟု စိတ်ကို ဒုန်းဒုန်း ချလိုက်လေတော့သည်။

အခန်းတံခါး၀တွင် ရဲမွန် တံခါးကိုထုကာ သွယ့်ကို တတွတ်တွတ် တောင်းပန်နေလေသည်။

“ကိုကို တောင်းပန်ပါတယ် သွယ်ရယ်”

“ကိုကိုက ချစ်လွန်းလို့ မထိန်းနိုင်တော့လို့ပါ”

“သွယ့်ကို တခြားသူနောက် ပါသွားမှာ စိုးလို့ပါ”

“သွယ့်ကို တကယ်ချစ်တာပါ… စိတ်မဆိုးပါနဲ့နော်”

သွယ် ဘာဆိုဘာမှ … ဘာမှ ပြန်မပြောတော့ပါ။ တကယ့်ကို သွယ် နင့်နင့်နဲနဲ ခံစားလိုက်ရပြီး နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်ထွက်မတတ် ကိုက်ထားမိလေသည်။ နားထဲတွင် ရဲမွန်၏ တောင်းပန်စကားများ Shower မှ ရေကျသံနှင့် ပေါင်းစပ်ပြီး ခြင်အော်သံလို တဝီဝီနှင့် မသဲမကွဲ ကြားနေရလေသည်။

—————————

🧡၀င်းလဲ့နွယ်🧡

ဝင်းလဲ့နွယ်၏ မျက်လုံးထဲတွင် မားကက်တင်းဌာနမှ လက်ထောက်မန်နေဂျာ မင်းသော်ကို စတင်သတိထားမိသည်မှာ မကြာသေးပါ။ ထုတ်ကုန်အသစ်တစ်ခုကို ဈေးကွက်ထိုးဖောက်ရန် ဌာနပေါင်းစုံမှ ကိုယ်စားလှယ်တစ်ဦးစီ ညွှန့်ပေါင်းဖွဲ့လိုက်သော အဖွဲ့တွင် နွယ်ကိုယ်တိုင် ပါဝင်တော့မှ စတင်သိကျွမ်းခဲ့ခြင်း
ဖြစ်သော်လည်း မင်းသော်ကို သတိထားမိသော level တစ်ဆင့်ပြီး တစ်ဆင့် တက်လာလေသည်။

မင်းသော်သည် မှုန်နေအောင် ချောသည့်အထဲ မပါသော်လည်း ယောက်ျားပီသပြီး တည်ကြည်ခန့်ညားသည်ဟု ခံစားရသည်။ ပရောဂျက်ထဲက တခြား အကောင်တွေလို မိန်းမတွေ့တိုင်း ဣန္ဒြေမရ ခေါ်တောကြည့် ကြည့်နေတာ မဟုတ်ဟု ထင်သည်။ သူနှင့် ဖယ်ရီတူတူစီးသည့် မင်းသော်ကို စိတ်ဝင်စားနေသော account ဌာနမှ တွယ်တာက ညွန်းလွန်းသဖြင့် မင်းသော် ကောင်းကြောင်းများကို ကြားဖူးနေသည်မှာ ကြာပြီ ဖြစ်သော်လည်း သူ့ဖာသာ သူကြိုက်တဲ့ဘဲ ဖြစ်တာနဲ့ပဲ အသေညွှန်းနေတာပဲဟု ထင်ခဲ့ဖူးသည်။

သို့သော် အလုံးစုံ မဟုတ်သော်လည်း တွယ်တာ ပြောတာ မှန်သင့်သလောက် မှန်သည်ဟု အလုပ် အတူတွဲလုပ်ရတော့မှ သိလာခဲ့သည်။ မင်းသော်သည် အလုပ်အကိုင် တော်သည်သာမက ပေါင်းသင်း ဆက်ဆံရေးလည်း ကောင်းသည်။ အဖွဲ့မှ ဝန်ထမ်းအားလုံးကို ညှိညှိနှိုင်းနှိုင်း တိုင်တိုင်ပင်ပင်နှင့် ရည်မှန်းချက်ရောက်အောင် ဆွဲခေါ်သွားနိုင်သည့်အတွက် GM ကိုကြီးက မျက်နှာလွှဲရသူဟု ကြားဖူးသည်မှာ မမှားဟု ထင်သည်။ မိန်းကလေးများအား ဆွဲဆောင်နိုင်ရန် မင်းသားလို ချောစရာ မလိုဘဲ မိန်ကလေးများ အားကိုးလောက်သည့် ကောင်းကွက်များ ရှိရန်သာ လိုအပ်ကြောင်း မင်းသော်ကို ကြည့်ပြီး နားလည်လိုက်သည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် နွယ်ကိုယ်တိုင် မင်းသော်ကို စိတ်ဝင်စားမိနေသောကြောင့်ပေတည်း။

မကြာမီ သူတို့အတူ တွဲလုပ်ရသော ပရောဂျက် ပြီးသွားသဖြင့် နည်းနည်း အလှမ်းဝေးသလို ဖြစ်သွားသော်လည်း မင်းသော်အပေါ် ထားသော အချစ်က မလျော့သွားခဲ့ပါ။ သို့သော်လည်း ဣန္ဒြေရှင် မိန်းကလေးတစ်ဦး ဖြစ်သဖြင့် သူ့ဆီကို ရေမလာသည်ကို မြောင်းဘယ်လိုပေးရမှန်း မသိဘဲ နွယ် လမ်းစပျောက်နေခဲ့ပါသည်။ မကြာမှီ ဖူးစာရေးနတ် ကျူးပစ် သူ့ဆီရောက်လာသည်ကို တွေ့ရတော့သည်။ ဖူးစာရေးနတ်မှာ လူယောင်ဆောင်ထားပုံရသည်။

“ကဲ ဒီနှစ် ကုမ္ပဏီက ဝန်ထမ်းတွေ အားလုံးကို ဆုချတဲ့အနေနဲ့ ကလော၊ တောင်ကြီး ခရီးစဉ် လကုန်မှာ စီစဉ်ထားတယ်။ မလိုက်မနေရ။ မလိုက်ရင် လစာထဲက ဖြတ်မယ်။ အိမ်ကမထည့်ရင် ငါကိုယ်တိုင် လိုက်ပြောမယ်။”

“ဟေး…”

ကျူးပစ်သည် GM ကိုကြီး ပုံစံဖြင့် နွယ်တို့ ရှေ့ရောက်လာတာ ဖြစ်သည်။ ခရီးသွားခြင်းသည် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပိုမိုရင်းနှီးစေသည်။ အထူးသဖြင့် အလုပ်ဖိအား မရှိသည့် အချိန်တွင် တစ်ယောက်အကြောင်း တစ်ယောက် လေ့လာ၍ ရသည်မို့ နွယ် အရမ်းပျော်သွားမိသည်။ သွယ်က မလိုက်ချင်သလို အင်တင်တင် လုပ်နေသည်။

“လစာ ဖြတ်ချင်ဖြတ်ဟာ။ ငါ မလိုက်ချင်ဘူး ဝင်းလဲ့နွယ်”

“လိုက်ခဲ့ပါဟာ”

“ဟာ.. မလိုက်ချင်ဘူး ဆိုကွာ။ လူတွေနဲ့ ဝေးဝေးမှာ အေးအေးဆေးဆေး နေချင်တယ်ဟာ..။”

“တခြားလူတွေနဲ့ ဝေးဝေး နေချင်နေပါ။ လူတစ်ယောက်နဲ့တော့ နည်းနည်း နီးနီးစပ်စပ် နေပေးပါဟာ.. ငါ့အတွက် အရေးကြီးလို့ပါ။”

“ဘာ…ဘယ်သူ့ကိုလဲ”

နွယ်သည် သူ့ညီမသွယ်ကို မင်းသော်နဲ့ ပတ်သက်သည့် သူ့ခံစားချက်များ မချွင်းမချန် ဖွင့်ဟမိသည်။ နွယ်တို့ညီအစ်မသည် အသက်သိပ်မကွာသည့်အတွက် သူငယ်ချင်းလို ဖြစ်နေပြီး တစ်ခုခုရှိလျှင် အချင်းချင်း တိုင်ပင်လေ့ရှိကြသည်။ ပုံမှန်ဆိုလျှင် နွယ်က အေးဆေးပြီး သူ့ခံစားချက်များကို သိုဝှက်တတ်သည်။ သွယ်က ဟောဟောဒိုင်းဒိုင်း ဖြစ်သောကြောင့် သွယ့်ကိစ္စတွေ နွယ် အကြံပေးရတာသာ များသည်။ သို့ရာတွင် သွယ် အခုတလော စကားနည်းပြီး ငြိမ်နေသကဲ့သို့ နွယ်က သူ့ခံစားချက်များ အားလုံး ဖွင့်ပြောနေသဖြင့် နွယ်နှင့်သွယ် လူချင်းများ မှားနေသလားဟု နွယ် ခံစားရသည်။

“ကိုမင်းသော်က ကြားရသလောက်တော့ မဆိုးပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ လူတွေဆိုတာ အပြင်က ကောင်းတယ် ကြားတိုင်း စိတ်ဓါတ်အရင်းက ကောင်းချင်မှ ကောင်းတတ်တာ။”

“အေးပါဟာ… အဲ့ဒါကြောင့် ငါလည်း နင့်ကို တိုင်ပင်တာပေါ့”

“နင် စဉ်းစားပါဦး နွယ်ရာ။ နင်က စိတ်နုနုလေး နင့်ကို တစ်ခုခု ထိခိုက်အောင်လုပ်ရင် နင်ပဲ ဒုက္ခရောက်မှာ”

“ကိုမင်းသော်က အဲ့လိုဟုတ်မယ် မထင်ပါဘူးဟာ”

“နင့်ကို သူက ရည်းစားစကား ပြောပြီးပြီလာ။”

“အဲဒီလိုတော့ မဖြစ်သေးဘူး။ ဒါပေမဲ့ သူ ငါ့ကို ကြည့်ကြည့်နေတာ ငါသိတယ်။ တစ်ခါတလေလည်း မျက်လုံးခြင်း စကားပြောတယ်ပေါ့ဟာ။ ဒါပေမဲ့ ငါ့ကို သူစိတ်ဝင်စားနေတာ ဟုတ်လား မဟုတ်ဘူးလား သိချင်တာ။”

“စိတ်ဝင်စားတယ်ဆိုရင်ကော”

“စိတ်ဝင်စားလို့ သူနှေးနေရင်တောင် ငါက တစ်ခုခု ရေလာမြောင်းပေး လုပ်ရမှာပေါ့။”

“နွယ် …ငါ တစ်ခု ပြောမယ်နော်။ ယောကျာ်းတွေက နှာဗူးတွေချည်းပဲ။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောရရင် နင့်ကို တစ်ယောက်ယောက်က ချစ်တယ်ပြောရင် နင့်ကိုစားချင်လို့ ၊ နင့်ခန္ဓာကိုယ်ကို သူတို့ စိတ်ကြိုက် သုံးချင်လို့ဆိုတာ နင် မမေ့နဲ့။”

“နင့် စကားကြီးကလည်းဟာ”

“ဟုတ်တယ်။ ကိုမင်းသော်လည်း ယောက်ျားပဲ နင်သတိထား။”

“အယ်.. အိမ်ထောင်ပြုကြတဲ့ စုံတွဲတွေကရော အတူတူ မအိပ်ကြလို့လား။ ဒါလည်း ချစ်လို့ ယူကြတာပဲ မဟုတ်ဘူးလား မိသွယ်ရယ်”

“နင်က ရည်းစားမထားဖူးတော့ ဘယ်သိပါ့မလဲ။ ငါက ရည်းစားတွေ အများကြီး ထားဖူးတော့ ယောက်ျားတိုင်းက ငါတို့ မိန်းကလေးတွေဆီက ဘာလိုချင်လဲ ဆိုတာ ငါ အသိဆုံးပေါ့ဟာ”

“ဘာလိုချင်တာလဲ”

“နင့်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ပဲ။ နင့်ရဲ့ ရင်သား နို့… အဲ့ဒါကို ကစားချင်ကြတယ်။ ကိုင်ချင်ကြတယ်။ နင့် အဖုတ်ထဲကို သူတို့ ပစ္စည်းနဲ့ထိုးချင်တယ်။ နှာတအားထတဲ့ ကောင်တွေဆိုရင် စအိုပေါက်ပါ ရန်ရှာကြတာ။”

“အယ်.. နင်ကလည်း ပြောလိုက်ရင် တုတ်ထိုး အိုးပေါက်.. တစ်တစ် ခွခွတွေ… ငါလည်း ခေတ်လူငယ်ပါပဲ။ အဲ့လိုရုပ်ရှင်တွေ ကြည့်ဖူးတော့ သိပါတယ်။ ဒါတွေက အိမ်ထောင်ပြုရင် တစ်နေ့ ကြုံရမှာပဲ မဟုတ်လား။ ပြီးတော့ ယောက်ျားတိုင်း နှာဗူး မဟုတ်ပါဘူးဟာ။ စိတ်ထားကောင်းတဲ့ သဘောထား မြင့်မြတ်တဲ့ လူတွေ ရှိဦးမှာပါ။ ကိုမင်းသော်က အဲ့ဒီလို လူမျိုး ငါ ထင်တယ်။”

“အဲဒါတွေက ဖတ်လို့ကောင်းအောင် ရေးတဲ့ ဝတ္ထုတွေထဲမှာပဲ နင်တွေ့ရမှာ။ အဲ့ဒီလိုကောင်တွေနဲ့ ယူရမဲ့အစား အပျိုကြီး တစ်ယောက်တည်း နေစမ်းပါဟာ။”

“ဘာပဲပြောပြောဟာ .. နင်ငါ့ကို ကူပြီး ကိုမင်းသော်ကို အကဲခတ်ပေးစမ်းပါဟာ။ ငါ့ကိုချစ်ရင် လုပ်ပေးပါ ညီမလေးရာ”

“အကဲခတ်ပြီးလို့ ငါ သဘောမတူရင် နင်သူနဲ့ မတွဲရဘူးနော်။ အဲ့ဒါ သဘောတူမှ ငါ လုပ်ပေးမယ်။”

“အေး..အေးပါဟာ..”

နွယ် ကံကြမ္မာနှင့် ကိုမင်းသော်ကို ယုံကြည်စွာဖြင့် လောင်းကြေး ထပ်ခဲ့မိပါပြီ။ အကယ်၍သာ သွယ် ထင်သလို ဖြစ်နေခဲ့ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ နွယ်တို့ ဝေးကြရမှာလား။ ဒီကုမ္ပဏီကို ရောက်ကတည်းက ကိုမင်းသော်ကို သွယ် သိပြီးသားပါ။ ပျိုတိုင်းကြိုက်တဲ့ နှင်းဆီခိုင်လို့ ပြောလို့ မရရင်တောင် တည်ငြိမ်အေးဆေးတဲ့ ပုံစံနဲ့ အလုပ်အကိုင် တော်တယ်ဆိုပြီး သတင်းကြီးတဲ့ သူဟာ ရုံးမှာတော့ မင်းသား တစ်ပါးပါပဲ။ သူက အလုပ်နဲ့ ပတ်သက်ရင် တက်ကြွနေသလောက် မိန်းကလေးတွေနဲ့ သိပ်ရောတာတော့ မတွေ့ပါဘူး။

သွယ် စရောက်ခါက လိုက်မိတ်ဆက်ပေးတုန်းက တစ်ခါ အသိအမှတ်ပြုတဲ့အနေနဲ့ ပြုံးပြခဲ့တာရယ်၊ လမ်းမှာတွေ့ရင် နှုတ်ဆက်တာလောက်က လွဲရင် ဒီလောက် ရေပန်းစားတဲ့ ပန်းတစ်ပွင့်ဖြစ်တဲ့ သွယ့်ကိုတောင် ထူးထူးခြားခြား ဆက်ဆံတာ မရှိပါဘူး။ ယောက်ျားလေးတွေ တော်တော်များများက သွယ့်ကို တွေ့ရင် ရမ္မက်စိတ်နဲ့ ကြည့်ကြတယ်ဆိုပေမဲ့ သွယ်က အဲ့ဒီလို ဖြစ်အောင် ဖန်တီးထားတာကိုး။ သွယ်က ကိုယ့်အလှပေါ်အောင် ကိုယ်ကြပ်တွေ၊ အတိုအပြတ်တွေ အမြဲဝတ်တတ်တယ်။ ဒီကောင်တွေ သွယ့်ကို ခိုက်လာအောင် လုပ်ပေမဲ့ သွယ် သူတို့ကို စည်းတစ်ခုထားပြီး ပြောဆိုဆက်ဆံတယ်။ တကယ်ကြွေတဲ့ကောင်တွေကိုလည်း သွယ်ပဲ မသိမသာ အသည်းခွဲတမ်း ကစားတတ်ပါသေးတယ်။ သွယ့်ကို မရရင် သေမတဲ့လေ။ ကောင်းပြီလေ… သေကြပေါ့။ ယောက်ျားတွေရဲ့ စကားတွေ မယုံခဲ့တာ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာပြီပဲ။

သွယ် ရဲမွန်နဲ့ လမ်းခွဲအပြီးမှာ ရဲမွန်က ခဏခဏ ထပ်ပြီး တောင်းပန်ပါသေးတယ်။ သွယ် ဒီလိုယုတ်မာတာ ဘယ်လိုမှ လက်မခံနိုင်ဘူး မုန်းတယ် ခါးခါးသီးသီးကို မုန်းမိတယ်။ ယောက်ျားတွေရဲ့ ပုံစံတွေကိုက ကွယ်ရာမှာ ဒီအချိုးကိုပဲ လှမ်းနေတာ သွယ် ကောင်းကောင်း သိကတည်းက ရည်းစား အတည်တကျ မထားတော့ဘူး။ ဘယ်သူ့ကိုမှလည်း သွယ် ယုံကြည်ရတယ်ဆိုတဲ့ အတွင်းစည်းထဲ အဝင်မခံနိုင်ဘူး။

ခရီးတစ်လျှောက်မှာ ကိုမင်းသော် စာမေးပွဲအောင်ပါတယ်။ နွယ့်ကို ချစ်နေတဲ့ အမူအယာ ရှိတယ်ဆိုတာ သူ့မျက်လုံးထဲမှာ တွေ့နေရပါတယ်။ သွယ် သူ့ကို အနီးကပ် ဝင်ရောခဲ့ပေမဲ့ သွယ့်ကို နွယ့်ညီမတစ်ယောက်လိုပဲ ဆက်ဆံတယ်လို့ သွယ် ခံစားရပါတယ်။ ဟန်ဆောင်တာ အရမ်းပိရိလွန်းတာ မဟုတ်ရင်တော့ တကယ့်ကို ဖြူစင်တဲ့ လူပါပဲ။

နွယ့်နဲ့သွယ် ကလောမှာ ညနေ ထမင်းမစားခင် ၂ ယောက်တည်း စကားပြောကြသေးတယ်။

“သူ့ကို နင် ဘယ်လိုထင်လဲ သွယ်”

“မဆိုးပါဘူး ဒါပေမဲ့ ငါ နောက်ဆုံး တစ်ချက် စစ်ဆေးကြည့်ချင်သေးတယ်။”

“ဘာကို စစ်ဆေးချင်တာလဲ သွယ်”

“နင့်ကို စိတ်ဝင်စားနေတာတော့ ဖြစ်နိုင်တယ် နွယ်..။ ဒါပေမဲ့ ဘယ်လောက်စိတ်ဝင်စားသလဲ၊ နင့်အပေါ်မှာ သူ့သဘောထား ဘယ်လောက် လေးလေးနက်နက်ရှိလဲ ဆိုတာ ငါ သေသေချာချာ သိချင်တယ်။”

“နင် ဘယ်လို စစ်ဆေးမှာလဲ”

“ငါ့မှာလည်း ငါ့နည်းလမ်း ရှိပါတယ်။ နင်က ငါ့ကို တစ်ခု လုပ်ပေးရမယ်။ ဒီညကစပြီး နင် သူ့ကိုရှောင်နေပေးပါ။ စကားလည်း မပြောနဲ့။ သူနဲ့ မျက်နှာခြင်းဆိုင်တွေ့ရင် တခြားဘက်ကိုလှည့်ပြီး သွားရမယ်။”

“ဘာဖြစ်လို့ ရှောင်နေရမှာလဲ”

“ငါ့ရဲ့ စမ်းသပ်ချက်ထဲမှာ အဲဒီလို နင်နေမှ အဖြေထွက်မှာ”

“တော်ကြာ သူက ငါ့ကို စိတ်ဆိုးသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”

“နင်ကလည်း အခုထဲက ဖြစ်နေလိုက်တာ။ နင်တို့ တကယ် ဖူးစာပါရင် ရကိုရမှာပေါ့အေ”

နွယ် … ကတိအတိုင်း ဒင်နာညကစပြီး မင်းသော်ကို ရှောင်နေတော့သည်။ ဒါပေမဲ့ မနေနိုင်သဖြင့် ကားအဆင်းမှာ တစ်ချက် နောက်ဆုံး လှမ်းကြည့်လိုက်သေးသည်။ ကိုမင်းသော်က သူ ဘီယာသောက်သဖြင့် မကြိုက်၍ ကြည့်သည်ဟု ထင်သွားလား မသိ။ သူ့မျက်နှာ ကြည့်ရတာ စိတ်ရှုပ်သွားပုံရသည်။ ရင်ထဲမှာတော့ မကောင်း။ ဒါပေမဲ့လည်း သွယ် သဘောတူမှ ရှေ့ဆက်တော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ အချစ်ဆုံး ညီမလေး သဘောကျရင် အားလုံးအတွက် အကောင်းဆုံး ဖြစ်မည်။

တောင်ကြီးမှာ နေ့လည်စာ စားပြီးချိန်ကလည်း ကိုမင်းသော် တစ်ခါ နေမကောင်းဘူးလား ဆိုပြီး စကားရောဖောရော လာလုပ်သည်။ တည့်တည့်ကြီး ရင်ဆိုင်တွေ့သဖြင့် စကားမပြောဘဲ လှည့်ထွက်သွားရန်လည်း မသင့်တာကြောင့် စကားနည်းနည်း ပြန်ပြောပြီး ရှောင်နေလိုက်သည်လေ။

ရန်ကုန်ပြန်ရောက်လာပြီး ရုံးတက်ရသော်လည်း ဌာနခြင်း မတူတော့သဖြင့် မျက်နှာခြင်းဆိုင်တွေ့စရာ မလိုတော့သည့်အပြင် သူကလည်း တမင်ရှောင်နေလိုက်တာနဲ့ မတွေ့ကြတော့ပါ။ ကိုမင်းသော်ကတော့ ရှာသည်ဟု ထင်သည် မတွေ့တော့ လက်လျှော့သွားရင်လည်း ဒုက္ခပါပဲ ဒါပေမဲ့ သွယ်ပြောသလို ဖူးစာပါရင် ညားကြမှာပဲလို့သာ ကံကြမ္မာကိုသာ ယုံကြည်ရတော့မည် ဖြစ်သည်။

သွယ် ဒီနေ့မနက် ရုံးတက်သည့်အချိန် အခန်းထဲကို ကိုမင်းသော် ဝင်လာသည်။ သွယ့်ရှေ့ကိုလာပြီး စကားပြောသည်။

“မတွေ့တာ ကြာပြီနော်။ ခရီးပြီးကတည်းက”

“အယ်.. ဘယ်မှာ ကြာသေးလို့လဲ။ ခရီးက ပြန်လာတာ ၅ ရက်ပဲ ရှိသေးတာကို ကိုမင်းသော်ကြီးက နောက်ပြီ”

“ဟုတ်သားပဲ။ ကျနော်က တော်တော်ကြာပြီ ထင်နေတာ”

ကိုမင်းသော် မျက်နှာကြီး ရဲသွားတာ သွယ် သတိထားမိလိုက်သည်။ ရှက်သွားတာ ဖြစ်မည်။ ဪ… တော်တော် နုသေးတာပဲ စိတ်ထဲက ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ တခြားသူမသိအောင် မထိန်းနိုင်သေးဘူးဟု တွေးမိသည်။ ရိုးသားသည်ဟု အမှတ်တစ်မှတ် ထပ်ပေးမိသည်။

“အလုပ်လုပ်ရတာ စိတ်ဖိစီးလို့ ခရီးတွေပဲ ထပ်သွားချင်နေတာ မဟုတ်လား ကိုမင်းသော်။”

“ဟဲ ဟဲ…ဟုတ်တယ်…။ ရုံးပြန်တက်တဲ့အခါ လုပ်စရာတွေကများပြီး နည်းနည်း အလုပ်ရှုပ်လို့လေ…။”

သွယ် အဆင်ပြေအောင် ပြောလိုက်တော့မှ ကိုမင်းသော် ရယ်ကျဲကျဲနှင့် ကိုယ့်စကားကိုယ် ပြန်ဖြည်လေသည်။ စကားကို ပလီပလာ မပြောတတ်ဘူး ထင်တယ်။ တကယ့် လူရိုးလေး သင်္ချီုင်းက ရောက်နေတာပါကလား။ ကဲ တစ်မှတ် ထပ်ပေးရမယ်။ သွယ် … ဒါ နွယ့်အတွက် အမှတ်တွေ ပေးနေတာနော်။ နင့်အတွက် မဟုတ်ဘူး..။

“ဒီနေ့ နေ့လည် ထမင်းစားချိန်ကြရင်ဖြစ်ဖြစ် အလုပ်သိပ်မများဘူးဆိုရင် ကော်ဖီ လိုက်တိုက်ချင်လို့ပါ။”

ကိုမင်းသော် စကားကြောင့် သွယ် ကွန်ပျူတာကို ကြည့်နေရာမှ မော့ကြည့်လိုက်သည်။ အယ်လယ့် အလာတကြီးပါလား။ ငါ့ကိုတောင် အပြင်ထွက်ပြီး ကော်ဖီသောက်ဖို့ ခေါ်နေတယ်။ ကိစ္စမရှိပါဘူး သွယ်ပဲလေ ဒါမျိုးလုပ်လို့ ဘယ်ရမလဲ။

“ဪ… ကိုမင်းသော် …သွယ် ဒီနေ့ တနေကုန် မအားတော့ဘူး။ သွယ် အပွိုင့်မန့်တွေ ရှိလို့။”

“ဟုတ်ကဲ့…။ အဲဒါဆိုလည်း နောက်မှတွေ့မယ်နော်။”

ကိုမင်းသော် ခေါင်းကုတ်ပြီး လှည့်ပြန်သွားသည်။ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဝေခွဲမရ ဖြစ်နေသည့်ပုံကို သွယ် ကောင်းစွာ မြင်လိုက်သည်။ သူ ကိစ္စ တစ်ခုခုရှိလို့ ဖြစ်မယ်ထင်တယ်။ တွေ့လိုက်ရင် ကောင်းမလား။ အင်မတန် ပြတ်သားသည်ဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကို ထင်ခဲ့သည့် သွယ် ချီတုံချတုံ ဖြစ်နေလေသည်။

သိပ်မကြာလိုက်ခင်မှာ သွယ် ဇာတ်ညွှန်း အပြောင်းအလဲ လုပ်လိုက်ရသည်။ အခန်းအပြင်ကို ထွက်လိုက်သည့်အခါ ကိုမင်းသော်တောင် သိပ်အဝေးကြီး မရောက်သေး။ သွယ် လှမ်းခေါ်လိုက်သည်ကို မြင်သည့် Engineer လေး တစ်ယောက်တောင် ထူးထူးဆန်းဆန်း ကြည့်နေသည်။ ကိုမင်းသော် သွားနေရာမှ ရပ်လိုက်သည်နှင့် သွယ် လက်ကာပြပြီး သူ့ဆီရောက်အောင် ဆက်လျှောက်လိုက်သည်။ ဟို အင်ဂျင်နီယာငနဲ သွယ့် တင်သားများကို ဂလုနေသည်ကို သွယ် သိလိုက်သည်။ မိန်းကလေးတွေမှာ တတိယမျက်လုံး ပါသတဲ့လေ။

“ဒီညနေ ဒင်နာ ကျွေးမလား။ အဲဒါဆို အားတယ်။”

ကိုမင်းသော် ကမန်းကတမ်း ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ အသံက ပြီးမှ ထွက်လာသည်။

“ဟုတ်ကဲ့။ ဟုတ်ကဲ့”

ကိုမင်းသော် ပုံစံ ကြည့်ပြီး သွယ် မရယ်မိအောင် မနည်းထိန်းလိုက်ရသည်။ နွယ့် ပစ္စည်းမို့လို့ပေါ့၊ ဟွန်း .. ဒင်း ငါနဲ့သာဆို မလွယ်ဘူး။ သိပ်မကြာခင် ငါလုပ်တာနဲ့ ရူးနိုင်တယ်။ ခစ်ခစ်။

မင်းသော် သွယ်နှင့် ချိန်းထားသည့် Restaurant တွင် ရောက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ မင်းသော်၏ အစီအစဉ်မှာ ကော်ဖီဘား တစ်ခုခုတွင် နေ့လည်စာစားရင်း အလ္လာပ သလ္လာပ စကားပြောပြီး သွယ်နှင့် ပိုရင်းနှီးအောင်လုပ်မည်။ ပြီးမှ မသိမသာ နွယ့်အကြောင်း စုံစမ်းမည်။ သို့သော်လည်း သွယ်က မအားဟု ဆိုသဖြင့် ဘယ်လိုလုပ်ရမှန်း မသိသော အချိန်မှာ အငိုက်မိပြီး ဒင်နာ ချိန်းလိုက်မိခြင်း ဖြစ်သည်။ သွယ်က Italy အစားအစာ ကြိုက်သည်ဟု ဆိုသဖြင့် ယခု fine dining restaurant ကို ရွေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒီဆိုင်က အစားအသောက်များ ဈေးအနည်းငယ်ကြီးသည်ဟု သိရသော်လည်း ဒီလောက်တော့ ရင်းရမည် ဖြစ်သဖြင့် နှမြောမနေတော့ပါ။

ဆိုင်ထဲမှာ ပြိုးပြိုးပြက်ပြက် အရောင်များ လင်းလက်သွားသည်ဟု ထင်မိသည်။ သွယ်က ညနေခင်း ဝတ်စုံ evening dress ခရမ်းရောင် ဝတ်ပြီး ကြိုးသိုင်း ဒေါက်မြင့်ဖိနပ် ရွှေရောင်လေးပေါ်တွင် မျဉ်းတဖြောင့်တည်းကျအောင် လှလှပပ ကြွကြွရွရွ လှမ်းပြီး ဆိုင်ထဲဝင်လာသဖြင့် အချို့ယောက်ျားလေးများ ဦးခေါင်း ဘယ်ညာ ယိမ်းသွားလေသည်။ နဂိုကမှ ကိုယ်လုံးလှသော သွယ် ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်အစွမ်းကြောင့် ပင့်တင်ထားသော တင်ပါးမှာ အပေါ်သို့ မောက်ကာ ကော့တက်နေသဖြင့် ဆိုင်အတွင်းရှိသော အမျိုးသား ကြီးငယ်တို့မှာ မျက်လုံး လေ့ကျင့်ခန်း ရသွားလေသည်။

“ဝိုး … လှလိုက်တဲ့ အိုးကွာ”

အနားမှာရှိသော ဝိတ်တာ ၂ ယောက် တီးတိုးပြောသံကို ကြားဖြစ်အောင် ကြားလိုက်ရသည်။ ပေါင်လည်အထိသာ ရှည်သော ဂါဝန်တိုလို့ ခေါ်မလား မသိသော ဝတ်စုံလေးကို ဝတ်လာခြင်းကြောင့် သွယ်လျှပြီး အဖျားရှုးသွားသည့် ပေါင်တံလေးများကို အထင်းသား မြင်ရလေသည့်အတွက် မဆီမဆိုင် မင်းသော်တောင် မျက်နှာပူသလို ခံစားရလေသည်။ တော်သေးတယ်။ ရေချိုးပြီး အဝတ်အစားလဲလာလို့ ဟု မင်းသော် စိတ်ထဲ တွေးလိုက်မိသည်။

ဆိုင်ကောင်းကောင်းကို သွားရမည်ဖြစ်သဖြင့် ဂျင်းဘောင်းဘီ အပြာနုနှင့် စပို့ရှပ် အဖြူကို ဝေါ့ကင်းရှုးနှင့် တွဲဖက် ဝတ်ဆင်ထားလို့သာ တော်တော့သည်။ စုတ်စုတ်ပြတ်ပြတ်များ ဝတ်သွားမိရင် ဒရိုင်ဘာလို့တောင် အထင်ခံရနိုင်သည်။ စားပွဲတွင် ဝင်မထိုင်သေးခင် သွယ်က မင်းသော်ကို ပြုံး၍ နှုတ်ဆက်သည်။

“ရောက်နေတာ ကြာပြီလား အစ်ကို”

မင်းသော် သူ့ကို အရင်တုန်းက ကိုမင်းသော်ဟု ခေါ်တာကို သတိရလိုက်သည်။ အခုကြတော့ အစ်ကိုဆိုတော့ ပိုရင်းနှီးသွားတဲ့ သဘောလား။ အစ်ကိုခေါ်တာ အသံတိုးတိုးနှင့် ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ခေါ်လိုက်တော့ သေသေချာချာ နားထောင်မှ အစ်ကိုဟု ကြားပြီး အမှတ်တမဲ့ ကိုလို့ ခေါ်သလိုတောင် ထင်ရသည်။ ဘေးက အားပေးနေသော မျက်လုံးများ သွယ်နဲ့သူ နှစ်ယောက်စကား ပြောလိုက်တာနဲ့ ကန့်လန့်ကာချ ပွဲသိမ်းသွားသည်။ ဘဲရှိနေတာပဲဆိုပြီး လွှတ်ပေးလိုက်တဲ့သဘော ဖြစ်နိုင်သည်။

“ဟုတ်.. အဲ… သိပ်မကြာသေးပါဘူး။ ခုနကမှ ရောက်တာ”

မင်းသော် စကားတွေ အယောင်ယောင် အမှားမှား ဖြစ်တာ ၂ ခါ ရှိပြီဖြစ်၍ သတိထားရတော့မည်။ သွယ်က ဝင်ထိုင်သောအခါ ဝိတ်တာလေးမှ မီနူး လာပေးသည်။

“ကျနော်… အဲ အစ်ကို ဘာကောင်းလဲဆိုတာ သိပ်မသိဘူး။ သွယ် ကြိုက်တာမှာပါ။”

သွယ်ခေါ်သလိုပဲ အစ်ကိုဟု သုံးလိုက်သည်။ သွယ်က သူ စားချင်သည့် ဟင်းတချို့ မှာသည်။ သူ့အတွက်ပါ တခါတည်း မှာလိုက်သည့်အတွက် မင်းသော် စိတ်ထဲ တမျိုးဖြစ်သွားသည်။ ပိုင်စိုးပိုင်နင်းနဲ့ဟု ပြောရအောင်လည်း အိုးကမပူ စလောင်းကပူ ဆိုသလို ဖြစ်နေမလား မသိ။ ဂရုစိုက်သည့် သဘောတော့ ဖြစ်နေသည်။ ထူးခြားတာက ဝိုင်အနီတစ်လုံးပါ မှာလိုက်သည်ကို တွေ့ရသည်။ ဝိတ်တာလေးက သူတို့ ၂ ယောက်ကို ဘယ်လို ထင်သွား၍လား မသိ။ ပြုံးစိစိနှင့် ကြည့်ကာ အော်ဒါယူပြီး ထွက်သွားလေသည်။

“ဝိုင်က သွယ်သောက်ဖို့ မှာလိုက်တာလေ။ အစ်ကို သောက်ချင်ရင် ဘီယာဖြစ်ဖြစ် အပြင်းဖြစ်ဖြစ် တစ်ခုခုမှာလေ။ အစ်ကို ဘီယာသောက်နိုင်တာ သွယ် သိပြီးသားပါ။ ဒါမှမဟုတ် ဝိုင်အနီကိုပဲ သွယ်နဲ့ ရှယ်မယ်လေ။”

“ရတယ် သွယ်… ကိုယ် ဘီယာပဲ သောက်တော့မယ်လေ”

သွယ်သည် ဒင်နာစားနေရင်းမှ မင်းသော်နဲ့ စကားလက်ဆုံကျနေလေသည်။ မင်းသော်က ဘီယာ ၂ ခွက်သာ မှာသောက်သော်လည်း သွယ်က စကားတပြောပြောနဲ့ သောက်နေသည်မှာ ပုလင်းတဝက် ကျော်သွားပြီ ဖြစ်သည်။ သွယ် အနည်းငယ် မူးနေပုံရသော်လည်း ထို မူးသည့်ပုံစံလေးက စပြီး ချစ်ဖို့ကောင်းလှသည်။

မင်းသော်နဲ့ စကားပြောရင်း သွယ်က မင်းသော်ပခုံးကို အမှတ်တမဲ့ ကိုင်ပြီး ပြောသည့်အခါများလည်း ရှိသည်။ သွယ်က မိန်းကလေး ပီပီသသ တခစ်ခစ်ရယ်ရင်း စကားပြောသော်လည်း အခုအချိန်မှာတော့ ယောက်ျားလေး တစ်ယောက်ကဲ့သို့ စကားပြောရင်း တဟားဟား ရယ်ချင်လည်း ရယ်နေပြန်သည်။

မင်းသော် နွယ့်အကြောင်းကို မေးရမည့်အစား စကားစ တည်မရဘဲ သွယ်ပြောသော စကားများတွင် လိုက်ပါစီးမျောနေသည်။ သွယ်က မင်းသော်ကို အမှတ်မထင် မေးသည်။

“ကို့မှာ ရည်းစားရှိလား”

အသံက အနည်းငယ် အာလေးလျှာလေး ဖြစ်နေသဖြင့် အစ်ကို ခေါ်သလား ကိုလို့ ခေါ်သလား မင်းသော် မသဲကွဲပါ။

“မရှိပါဘူး။ ဘာဖြစ်လို့လဲ သွယ်”

“အခုထိ အမြီးမပေါက် ဘာမျောက်လဲ၊ မျောက်လွှဲကျော်တော့ မဟုတ်လောက်ဘူး။ ချင်ပန်ဇီ ဖြစ်ရမယ် ဟား ဟား ဟား”

“သွယ်ကတော့ ပြောတော့မယ်”

သွယ်က စကားလည်းပြောရင်း ရှေ့က ပုလင်းထဲမှ ဝိုင်အနီကိုလည်း တစ်ခွက်ပြီးတစ်ခွက် ထည့်သောက်ရာ မကြာမှီ ဝိုင်တစ်ပုလင်းလုံး ကုန်သွားလေတော့သည်။ မင်းသော်ကိုလည်း

“ဘီယာ မမှာတော့ဘူးလား”

လို့ မေးသည်။ မင်းသော်က မိန်းကလေးတစ်ယောက်နှင့် ဖြစ်သောကြောင့် မူးအောင် မသောက်ချင်ပါ။ အထူးသဖြင့် သွယ်တို့ရှေ့မှာ မမူးချင်ပါ။ ခရီးတုန်းကလည်း ဘီယာမူးသဖြင့် နွယ်က စိတ်ဆိုးသွားကာ အခုထိ စကားမပြောတာဟု ထင်နေသဖြင့်လည်း ပါသည်။

သွယ်က အိမ်သာသွားမည် ပြောပြီး ထသွားသည်။ ထလိုက်သည့်အခါ အနည်းငယ် ယိုင်သွားသဖြင့် မင်းသော် ထိန်းလိုက်ရာ သွယ်၏ ပြည့်ဖြိုးသော ခန္ဓာကိုယ်သည် မင်းသော် ရင်ခွင်ထဲသို့ တိုးဝင်သွားသဖြင့် နူးညံ့သော အထိအတွေ့တွင် ယစ်မူးသွားမိလေသည်။ သို့သော် သွယ်က ချက်ချင်း ပြန်ထိန်းလိုက်သဖြင့် မင်းသော် လွှတ်ပေးလိုက်လေသည်။

“သွယ်…ရတယ်နော်။”

“ရတယ် ကို … သွယ် ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး။”

သွယ် အိမ်သာဘက်သို့ ထွက်သွားသည်ကို လှမ်းကြည့်နေမိသည်။ လိုအပ်ရင် ထိန်းပေးရန် ဖြစ်သော်လည်း သွယ်က ဖြောင့်ဖြောင့်တန်းတန်း သွားသည်ကို တွေ့သဖြင့် အနီးတွင်ရှိသော ဝိတ်တာကို လက်ပြကာ ဘီလ်တောင်းလိုက်သည်။ သူ မှန်းထားသလောက်သာ ကျသဖြင့် မဆိုးဘူး ထင်သလောက် ဈေးမကြီးပါလားဟု မင်းသော် တွေးမိသည်။ ဒါပေမဲ့ ပိုက်ဆံကုန်ကာ နွယ်၏သတင်း မကြားရ၍ မှန်းချက်နဲ့ နှမ်းထွက် မကိုက်သလို ဖြစ်ရသည်ဟု ထင်သည်။ သို့သော် သွယ်နှင့် စကားပြောရတာလည်း ပျော်နေသလို ခံစားရသည်။

သွယ် အိမ်သာသွားတာ ၁၀ မိနစ်လောက်ကြာပြီ ဖြစ်သော်လည်း ပြန်မလာသဖြင့် မင်းသော် စိတ်ပူပြီး အိမ်သာဘက်သို့ လိုက်သွားကြည့်သည်။ လမ်း
တနေရာတွင် သစ်ပင်တစ်ပင်ကိုမှီပြီး အန်နေသော သွယ့်ကို တွေ့ရသဖြင့် ကမန်းကတမ်း သွားပြီး ပွေ့လိုက်ရသည်။ သွယ်က မျက်လုံး လှန်ကြည့်ပြီး မင်းသော်ကို ပြောသည်။

“သွယ် ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး..။ နည်းနည်း အန်ချင်လို့… အစားများသွားပြီး ရင်ပြည့်သွားတယ် ထင်တယ်။”

“အဲဒါဆိုလည်း ပြန်မယ်လေ။ ကိုယ် မနက်ဖြန် အပွိုင့်မန့် မနက်စောစော သွားစရာရှိလို့ ရုံးက ကားယူလာတယ်။ အိမ် ပြန်လိုက်ပို့ပေးမယ်။”

သွယ်က ယာဉ်မောင်းခုံဘေးကို ဝင်ထိုင်သည်။ မင်းသော် စက်နှိုးပြီး အဲကွန်းဖွင့်ပေးထားကာ အပေါ့သွားချင်သဖြင့် အိမ်သာ ခဏသွားလိုက်သည်။ ပြီးနောက် ကားတံခါးကိုဖွင့်ကာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ဘေးနားက ထိုင်နေသော သွယ့်ကို လှမ်းမေးလိုက်သည်။

“သွယ့် အိမ်ကဘယ်နားမှာလဲ။ ကိုယ် ဘယ်ကို မောင်းရမလဲ။”

သွယ်က ဘာမှပြန်မပြောသဖြင့် ကားထဲမှ မီးဖွင့်ပြီး ကြည့်လိုက်ရာ ခွေခွေလေး သူ့ဘေးကခုံမှာ အိပ်ပျော်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ အိပ်ပျော်နေတာလား အမူးလွန်သွားတာလားတော့ မသိ…။ မင်းသော် ခပ်ဆတ်ဆတ် လှုပ်နှိုးသော်လည်း သွယ့်ကို လုံး၀နှိုးလို့ မရတော့ပါ။

“ဒုက္ခပါပဲ။ သူ့အိမ်ကိုလည်း ငါမသိဘူး။ အိမ်ကို ခေါ်သွားပြန်ရင်လည်း ဇင်မျိုးရှိတော့ တမျိုးထင်သွားရင် မကောင်းဘူး။ ဒီကောင်က သိပ်နှုတ်လုံတာ မဟုတ်ဘူး။ တော်ကြာ အိမ်ကသိသွားရင် သူ သိက္ခာကျနေဦးမယ်။” ဟု ဟိုဟိုဒီဒီ စဉ်းစားရင်း မင်းသော် စိတ်ရှုပ်သွားသည်။ စဉ်းစားလို့ မရတာနဲ့ အနီးရှိ သန့်ပြန့်သည်ဟု ထင်ရသော ဟော်တယ်တစ်ခုကို မောင်းသွားလိုက်သည်။ ဟိုတယ်မှာ ဘန်ဂလိုပုံစံ ဖြစ်သဖြင့် ကိုယ့်အခန်းရှေ့အထိ ကားမောင်း ဝင်သွားလို့ရသည်။ ပါကင်ထိုးလိုက်သောအခါ ဝိတ်တာလေးက ရောက်လာသဖြင့် မင်းသော် သူ့မှတ်ပုံတင်ပေးပြီး အခန်းခရှင်းကာ အခန်းတစ်ခန်း ယူလိုက်ကာ သွယ့်ကို တွဲပြီး အခန်းထဲသို့ ဝင်လိုက်လေသည်။

သွယ့်ကိုတွဲပြီး ကုတင်ပေါ် တင်ပေးသောအခါ သွယ်က သူ့လည်ပင်းကို မလွှတ်ဘဲ အတင်းဆွဲထားလေသည်။ သွယ့်လက်ကို ဖြုတ်သော်လည်း လက်ပြန်ဖြစ်နေသဖြင့် လွယ်လွယ်နဲ့ မပြုတ်နိုင်ဘဲ ဖြစ်နေသည်။ အရမ်း အားသုံးလိုက်ရင် သွယ့်လက်ချောင်းလေးများ နာသွားမှာလည်း စိုးပါသည်။ သို့သော်လည်း သွယ်၏ အိထွေးသော အထိအတွေ့က သူ့သွေးများကို တရှိန်းရှိန်း ဆူပွက်လာစေသည်။ သွယ့်ကို အသာထိန်းပြီး ပက်လက် အနေအထား ဖြစ်အောင် ကုတင်ပေါ် ချလိုက်သည်။ စီးထားသော ဖိနပ်ကိုလည်း တခါတည်း ချွတ်ပေးလိုက်သည်။

သွယ်သည် ကပိုကယိုနှင့် ဖြစ်နေသော်လည်း သွယ်၏ ပုံစံသည် သူ့အလှအပများကို ဖုံးကွယ်ထားခြင်း မရှိပါ၊ ကြည့်၍ တမျိုး ကောင်းနေသေးတော့သည်။ သွယ့် ဂါဝန်သည် ပေါင်ရင်းသို့ လိမ့်တက်နေပြီး ဖြူဖွေးသော ပေါင်ရင်းများပင် ပေါ်နေလေပြီ။ မျက်နှာလေးမှာ ဝိုင်အရှိန်ဖြင့် ပါးအို့လေးများ နီထွေးနေပြီး နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကလည်း တစ်ခုခုပြောချင်သလို စူတူတူရှိနေလေသည်။ မင်းသော် တစ်ခုခုပြောမည် ကြံနေစဉ် သွယ်က သူ့မျက်နှာကို ဆွဲယူပြီး နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းလိုက်လေသည်။

မင်းသော် ထိန်းချုပ်ထားသော စိတ်များသည် ကျွဲရိုင်းကို ခြံထဲမှ မောင်းထုတ်လိုက်သကဲ့သို့ အထိန်းအကွပ်မဲ့စွာ ဒုန်းစိုင်း ပြေးလေတော့သည်။ မင်းသော် စိတ်ထဲတွင် သူချစ်ရသော နွယ်၏ ညီမလေးဖြစ်သော သွယ့်ကို မည်သို့မျှ မမှတ်မိတော့သလို ဝေဝေဝါးဝါး ဖြစ်နေပြီး မွန်းကြပ်သော စိတ်၏ စေရာကိုသာ ခန္ဓာကိုယ်ကလိုက်ရန် ကြံနေပါတော့သည်။ စိတ်ရိုင်း၏ ကြိုးဆွဲရာ ကနေရသော ရုပ်သေးရုပ်လေးပမာ တီးနေသည့် ဘီလူးဆိုင်းအတိုင်း ကဆုန်စိုင်းပြီး စည်းချက်ကျကျ ကပြမိနေပါတော့သတည်း။

နီထွေးသော နှုတ်ခမ်းလေးကို မင်းသော် အငမ်းမရ နမ်းရှိုက်လိုက်လေသောအခါ ပါးပါးသာ ကျန်တော့သည့် နှုတ်ခမ်းနီအနံ့ လုံး၀မရတော့ဘဲ သွယ့် နှုတ်ခမ်းသားလေး၏ ပူနွေးသော အထိအတွေ့နှင့် မင်းသော် အမျိုးအစား မခွဲခြားတတ်သည့် မွှေးမြသော ရနံ့တို့သာ ရလိုက်ပါသည်။ သွယ့်နှုတ်ခမ်းလေးသည် သကြားလုံးကဲ့သို့ ချိုသည်ဟု မင်းသော် ထင်မိသည်။ အချိုအရသာကို စုပ်ယူနေစဉ်မှာပင် ပူသော အရသာက အစားထိုး ဝင်လာပြန်သဖြင့် မင်းသော် ဘာအရသာမှန်း မသိနိုင်တော့သဖြင့် နောက်တစ်ဖန် ပြန်လည် စမ်းသပ်မိပြန်တော့သည်။ ဤသို့နှင့် သူတို့ ၂ ဦး၏ နှုတ်ခမ်းသား ၂ စုံသည် ဂဟေဆက်သကဲ့သို့ အချိန်အတော်ကြာ ခွဲမရနိုင်ဘဲ တွယ်ဆက်နေသလို ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုသည်လည်း နှစ်ကိုယ့်တစ်စိတ်ပမာ ပူးကပ်၍ နေပါတော့သည်။

စိတ်နောက်ကိုယ်ပါဟူသော စကားသည် စိတ်၏ သွားနှုန်း အရှိန်မှာ မြန်လှသည့်အတွက် ခန္ဓာကိုယ်က စိတ်နောက် လိုက်ပါနိုင်လောက်အောင် မြန်လိုသည့်အခါမျိုး အတွက်သာ သုံးရသည့်စကား ဖြစ်နိုင်သော်လည်း ယခုအခါ မင်းသော်စိတ်က သူဘာလုပ်နေသည်လဲ မသိနိုင်လောက်သည့် အခြေအနေတွင် ဘယ်လိုစကားမျိုးနှင့် ခိုင်းနှိုင်းရမလဲ မသိနိုင်တော့ပါ။ စိတ်ထဲတွင်တော့ ပြင်းပြစွာ တောက်လောင်နေသည့် ဆန္ဒတစ်ခုမှလွဲ၍ ဘာမှသိရှိခြင်း မရှိတော့ပါချေ။

မင်းသော်၏ လက်များသည် အစီအစဉ်မဲ့စွာ သွယ်၏ကိုယ်တစ်ခုလုံးကို ပွတ်သပ်၍ နေလေသည်။ မကြာမှီ သူတို့ ၂ ဦးစလုံး အဝတ်ဗလာဖြင့် မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ဖြစ်သွားလေတော့သဖြင့် ရမ္မက်မီးသည် တဖြည်းဖြည်း အမှောင်တကာ့ အမှောင်နယ်ထဲ တိုးဝင်ကာ ကျွမ်းလောင်စေလေတော့သည်။

“ကို…အင်း…မလုပ်…အာ….”

သွယ်၏ နှုတ်ခမ်း ၂ လွှာမှ စကားသံဟု ထင်ရသော အသံများ ပွင့်အံကျလာသလို ရှိသော်လည်း ဘာမှနားမလည်သလို ဘာအသံတွေမှန်းလည်း မင်းသော် သရုပ် မခွဲတတ်တော့ပါ။ သူ့အား ဆက်တိုးရန် တောင်းဆိုနေသည်လား သို့မဟုတ် လွှတ်ပေးရန် တောင်းပန်နေသည်လား မသိတော့သလို သိလည်းမသိချင်တော့ပါ။ အမှောင်ထုထဲ တတ်နိုင်သလောက် တိုးဝင်နေမိလေတော့သည်။

“အစ်ကို…”

သွယ် သူ့လက်မောင်းကို ပုတ်လိုက်သဖြင့် ထိုင်နေရာမှ မင်းသော် သတိပြန်ဝင်လာသည်။ သွယ် အိမ်သာ ခဏသွားနေတုန်း သူ အမူးလွန်နေပုံကို ကြည့်ရင်း သူ အတွေးလွန်သွားပုံရသည်။ ခယ်မလောင်းကို မနောကံနဲ့ ပစ်မှားမိလိုက်သလို ဖြစ်၍လည်း ရှက်သွားမိသည်။ တော်သေးတာပေါ့ တကယ်မဖြစ်သွားတာရယ် … ဘယ်သူမှ မသိလိုက်လို့ရယ်…။

သွယ်က ယိုင်ထိုး ယိုင်ထိုးဖြင့် ကားခေါင်းခန်းကို ဖွင့်ကာ ထိုင်လိုက်သည်။ ခဏနော်ဟု ပြောကာ မင်းသော် အိမ်သာသွားပြီး ခုနကလို မကောင်းသော အတွေးတွေ မဝင်အောင် မျက်နှာသစ်လိုက်သဖြင့် အတော်လန်းဆန်းသွားသည်။ ကားဆီပြန်လာတော့ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် သွယ်က တကယ်ကို နှိုးမရတောဘဲ ဘေးခုံတွင် အိပ်ပျော်နေလေသည်။

သွယ့်ကို နှိုးမရတော့သည့် အချိန်တွင် မင်းသော် ဘာလုပ်မလဲဆိုတာ လျင်လျင်မြန်မြန် စဉ်းစားမိသည်။ သွယ့် လိပ်စာကို သူမသိ။ ဒါပေမဲ့ ရုံံးနဲ့သိပ်မဝေးတာတော့ သိသည်။ ပြီးတော့ အခု ဆိုင်ကလည်း ရုံးနဲ့သိပ်မဝေးလှပေ။ သွယ် ထွက်လာပြီဟု ပြောသည့် အချိန်နှင့် ဆိုင်ကို သွယ်ရောက်သည့်အချိန်က သိပ်မကွာလှသဖြင့် ဒါဆိုသေချာပေါက် ဒီနားမှာပဲ ရှိရမည်ဟု ဆားပုလင်းနှင်းမောင်လို စဉ်းစားလိုက်သည်။ ည ၉ နာရီပဲ ရှိသေးသဖြင့် အိမ်ကလူတွေ မအိပ်လောက်သေးတာ သေချာသည်။ နွယ် မအိပ်သေးသည့်အတွက် နွယ့်ကို ဖုန်းဆက်ရင် အဆင်ပြေနိုင်သည်။

သွယ်၏ စလင်းဘက် အိပ်ကလေးကို ဖွင့်ကြည့်ရာ သွယ့် လက်ကိုင်ဖုန်းလေး တွေ့သည်နှင့် မင်းသော် ဖုန်းကို ဖွင့်ကြည့်သည်။ သို့သော် passcode pattern ခံထားသည်ကို တွေ့ရသဖြင့် ခဏတော့ အကြံအိုက်သွားသည်။ သို့သော် သွယ်တို့ မိန်းကလေးတွေက ကိုယ့်နာမည် စာလုံးကို pattern ထားတတ်ကြတာ ဖြစ်လို့ T ပုံစံ ဆွဲလိုက်သောအခါ ဖုန်း လော့ပွင့်သွားသည်။ နွယ်လို့ ရေးထားသော ကွန်တက်ကို ဖုန်းဆက်လိုက်သည့်အခါ နွယ်က ဖုန်းကိုင်လေသည်။

“သွယ်….. နင်ဘယ်ရောက်နေတာလဲ”

“နွယ် … ကိုမင်းသော်ပါ။ သွယ်နဲ့ ကိုယ် ရှိနေတာ။ အလုပ်ကိစ္စ ကပ်စတမ်မာနဲ့ တွေ့ရတာ ကိုယ်လည်းပါတယ်။ အဲ့ဒါ သူ နေမကောင်းလို့ ခေါင်းမူးနေလို့ အိမ်လိုက်ပို့မလို့ နွယ်တို့ အိမ်လိပ်စာလေး ပြောပေး။”

သွယ် အရက်မူးသည့်ကိစ္စ သူ့အိမ်မှာ ပြဿနာ မဖြစ်စေချင်တာနဲ့ အဆင်ပြေသလို ကြည့်ပြောလိုက်သည်။ သူ့အသံကြားတော့ နွယ် ခဏ အသံတိတ်သွားသည်။ ပြီးတော့မှ အသံပေါ်လာပြီး လိပ်စာ ပြောလေသည်။

“နွယ်တို့နေတာက အမှတ်….. ၁၂ လုံးတန်း ရန်ကင်းမှာ။ လမ်းထိပ်ရောက်တာနဲ့ နွယ့်ကို ဖုန်းကြိုဆက်၊ နွယ်လာခေါ်မယ်။”

“အိုခေ။”

မင်းသော် ၅ မိနစ်အကြာမှာ သွယ်တို့ လမ်းထိပ်ရောက်သည်။ ဖုန်းဆက်ထားသဖြင့် နွယ်ကလည်း ကြိုစောင့်နေသည်ကို တွေ့ရသဖြင့် သွယ့်ကို နွယ့်ဆီ လွှဲပေးလိုက်လေသည်။ နွယ်က အဖွားကြီး ပေါက်စလေးလို ပွစိပွစိ ပြောနေလေသည်။

“အစောကြီးကတည်းက ကိစ္စရှိလို့ ဆိုတာလည်း ပြောမသွားဘူး။ ပြီးတော့ အိမ်မှာလည်း လူကြီးတွေက ရှိတာ မဟုတ်တာကို … လူကို စိတ်ပူအောင် အမြဲ လုပ်တယ်။ ဟင်… အရက်တွေလည်း သောက်လာတယ်လား”

“ဧည့်သည်က အမျိုးသမီးတွေလည်း ပါပါတယ်။ သူတို့ကို ဧည့်ခံတော့ ဝိုင်မှာလိုက်လို့ နည်းနည်းသောက်တာပါ။ နေမကောင်းလို့ ခေါင်းမူးတယ်လို့ ပြောတာနဲ့ ကားပေါ်မှာ နားခိုင်းလိုက်တော့ ဒင်နာ ပြီးသွားတဲ့အချိန် အိပ်ပျော်သွားတာနဲ့ လိုက်ပို့ပေးတာ။”

“ဟုတ်ကဲ့ ကိုမင်းသော်ကို ကျေးဇူးအများကြီး တင်ပါတယ်။ မိသွယ်မ ဒုက္ခပေးတာ ခံလိုက်ရတာ အားနာလိုက်တာ။”

“ရပါတယ်.. တခြားသူတွေမှ မဟုတ်တာပဲ။”

နွယ့်ကို နှုတ်ဆက်ပြီး အိမ်ပြန်သွားသည့်အချိန် မင်းသော် ပေါ့ပါးလန်းဆန်းနေပြီး စိတ်တွေ အရမ်းကြည်နေလေသည်။ ပြီးတော့ ပျော်လည်း အလွန်ပျော်ခဲ့သည်။ နွယ်၏ ပုံစံက ခရီးမသွားခင် ရုံးမှာတွေ့ကြတဲ့ အရင်ပုံစံလေး ဖြစ်နေသောကြောင့်ပင်တည်း။

—————————–

ကလောမြို့က တောင်ပေါ်ဟိုတယ်လေး၏ မနက်ခင်းသည် ပြီးခဲ့သော ၂ နှစ်ကထက် ပိုအေးလေသည်။ သို့သော်လည်း နွယ် မနက် ၅ နာရီခွဲမှာ နိုးနေကြ အကျင့်အတိုင်း နိုးလာလေသည်။ ဒီကို သန်းခေါင်ကျော်မှ ရောက်လာသော်လည်း မနက်အစောကြီး နိုးနေပြန်သဖြင့် အိပ်ရေးပျက်မည် ထင်သော်လည်း လူက အလိုလိုပျော်ပြီး လန်းဆန်းနေလေသည်။

“ကို… ထတော့လေ။ လမ်းလျှောက်ရအောင်။”

ကိုက သူ့ကိုဖက်ကာ စောင်ကြီး ပြန်ခြုံလိုက်လေသည်။ နွယ်က အိပ်ရာထရန် ပြင်နေသည်ကို နွယ့်ပေါ် ကို အတင်းခွတက်နေသဖြင့် အတင်းရုန်းထလိုက်သည်။ စောင်ကို ဖယ်လိုက်ပြီး ကွေးကွေးလေး ပြန်အိပ်နေသည့် မင်းသော်ကို ကုတင်ပေါ်က အတင်းဆွဲချလိုက်သည်။

“ကို… လမ်းလျှောက်မယ်လေကွာ။ အိပ်ပုတ်ကြီး.. ထပ်မအိပ်နဲ့တော့ မရဘူး အခုထ။”

“အခု ထနေတာပဲဟာကို..”

“ကိုနော် … သွား … သူ တော်တော် ညစ်ပတ်။ ရှင့်ကို လူရိုးလေးမှတ်လို့ ယူမိတာ… ခုတော့ ညတိုင်း ကောင်းကောင်း အိပ်မရတော့ဘူး။ မနက်ဖက်တော့ ရန်မရှာပါနဲ့ ချမ်းသာပေးပါနော်…။”

မင်းသော်က တဟီးဟီးရယ်ရင်း ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားလေသည်။ နွယ်တို့ ဟန်းနီးမွန်းခရီး ထွက်လာခြင်း ဖြစ်သော်လည်း အလုပ်ကိစ္စတွေ မပြတ်သဖြင့် မင်္ဂလာပွဲအပြီး တစ်ပတ်အကြာမှ ထွက်လာနိုင်သဖြင့် Belated Honeymoon ဖြစ်သွားသည်။ ဟန်းနီးမွန်းကိုလည်း လင်မယားနှစ်ယောက် စဉ်းစားထားသည့်အတိုင်း ယခင် အမှတ်တရ ရှိခဲ့သော ကလောခရီးစဉ်အတိုင်း စီစဉ်ကာ ထွက်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

ကလောမြို့သည် အေးချမ်း လှပသလို သူ့ချစ်သူကို ဒီအေးချမ်းသော အချစ်နှင့် ချစ်သည်ဟု သူ ယုံကြည်သည်။ ကလောမြို့လေး လှသလိုပဲ တို့တွေ ချစ်ခရီး သာယာလှပပါစေဟု ဆုတောင်းမိလေသည်။ ကိုသည် သာယာလှပသည့် ရှေ့ခရီးကို သူ့ကို ဦးဆောင်ကာ အတူတူ လျှောက်လှမ်းမည့်သူဟု အပြည့်အ၀ ယုံကြည် အားကိုးမိပြီးပြီလေ။

ဤခရီးကို စီစဉ်တုန်းက သူတို့ သွယ့်ကို ခေါ်သေးသော်လည်း ငါက ဘာလိုက်လုပ်ရမှာလဲ ဆိုပြီး အတင်းငြင်းသည်နှင့် ထားခဲ့ရခြင်း ဖြစ်သည်။ သူပါလည်း နွယ်တို့ ဘာမှ အနှောက်အယှက် မဖြစ်ဘဲ ပိုတောင် ပျော်စရာကောင်းဦးမည်ဟု ထင်သည်။ သူက ဒီဇာတ်လမ်းမှာ ဒါရိုက်တာမမ ဖြစ်သဖြင့် သူ့ကို သတိရနေမိသည်။

သွယ်နှင့် သူ စကားပြောခဲ့သည့် တစ်ခုတည်းသော ရုံးပိတ်ရက်။ ထိုမနက်ကို နွယ် အခုထိ မှတ်မိနေပါသေးသည်။ ထိုမနက်က သွယ် အိပ်ရာထ နောက်ကျသည်။ အလုပ်ပိတ်ရက် တနင်္ဂနွေနေ့ဆို သွယ် နောက်ကျမှ ထတတ်သည်လေ။ သွယ် ညက ဒင်နာသွားတာ ပြန်သတိရလိုက်သည်။ သွယ် ဘယ်လို ပြန်ရောက်လာလဲ သွယ် မမှတ်မိတော့။

“ညက ကိုမင်းသော်နဲ့…. ငါ အရက်မူးပြီး… အိပ်ပျော်သွားတာ။ ဘယ်လို ပြန်ရောက်လာပါလိမ့်”

ဘာမှ စဉ်းစားလို့ မရသည်နှင့် အိမ်သာ ဝင်လိုက်သည်။ အိမ်သာတက်ပြီး တခါတည်း ဘေစင်တွင် မျက်နှာသစ် သွားတိုက်လိုက်သည်။ အိမ်သာမှ ထွက်ပြီး ရေချိုးရန် သဘက် ထွက်အယူတွင် နွယ်က လက်ကိုဆွဲပြီး သူ့အခန်းထဲ ဆွဲခေါ်သွားတော့သည်။

“ဟဲ့ သွယ် ညက ကပ်စတန်မာနဲ့ ဒင်နာ တကယ်သွားရတာ ဟုတ်လို့လား။ နင်ပြောတုန်းက သူငယ်ချင်း ဘတ်ဒေး ပါတီရှိလို့ နောက်ကျရင် သူ့အိမ်မှာပဲ အိပ်ဖြစ်ရင် အိပ်မယ်ဆို။”

“အဲဒီကိစ္စ ခဏ ထားပါဦးဟာ…။ ငါ ညက အိမ်ကို ဘယ်အချိန် ပြန်ရောက်လဲ။ ဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ”

“ည ၉ နာရီလောက်က ကိုမင်းသော် နင့်ဖုန်းနဲ့ ငါ့ဆီ လှမ်းဆက်တာ။ အိမ်လိပ်စာမေးပြီး နင်ခေါင်းမူးလို့ ဆိုလို့ အိမ်ပြန်လာပို့ပေးသွားတာလေ။”

“ဪ..ဒီလိုလား။”

“ငါ မေးတာ ဖြေဦးလေ။ နင်ဒင်နာသွားတာ တကယ်လားလို့။”

“ငါ ဘာမှ မဖြေနိုင်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ အခုလောက်ဆို နင့်ကို ခွင့်ပြုချက်တစ်ခုတော့ ပေးနိုင်နေပြီ။ ကိုမင်းသော်နဲ့ စကားပြန်ပြောလို့ရပြီ သွယ်။ နင်နဲ့ သူ့ကို ငါ သဘောတူတယ်။”

သွယ်၏ ထူးထူးခြားခြား အမူအကျင့်ကို သိသဖြင့် နွယ် အတင်းမမေးတော့ပါ။ သို့သော် နွယ် ဖြစ်စေချင်သလို ချစ်ရသော ကိုမင်းသော်နဲ့ ဝေးစရာ မလိုတော့သည့်အချက် အဓိက ဖြစ်သောကြောင့်လည်း ပါသည်လေ။ သွယ်က ရေချိုးဦးမည်ဆိုပြီး ရေချိုးခန်း ပြန်ဝင်သွားလေသည်။

ရေချိုးခန်းထဲတွင် သွယ်တစ်ယောက်တည်း မနေ့ညကအကြောင်း စဉ်းစားနေမိသည်။ အဲ့ဒီညက သွယ် ဝိုင်သောက်ပြီး မူးသွားခြင်းမှာ အမှန်ဖြစ်ပြီး သွယ့်မှာ ဘာ back up အစီအစဉ်မှ မရှိသောကြောင့် ကိုမင်းသော်သာ သွယ့်ကို အိမ်ပြန်မပို့ပေးဘဲ တနေရာရာ ခေါ်သွားခဲ့လျှင် သွယ် တစ်ခုခု ဖြစ်သွားနိုင်သည့် အနေအထား ဖြစ်လေသည်။ ဒါပေမဲ့ အခုလို စစ်ဆေးသည့်နည်း ဘာကြောင့် သုံးရတာလဲ ဆိုတာတော့ သွယ် ကိုယ်တိုင်သာလျှင် အသိဆုံး ဖြစ်ပါတော့မည်တကား။

ပြီးပါပြီ။