သူကြီးသမက် ထွန်းညို (အပိုင်း ၄ ဇာတ်သိမ်း)
ရေးသားသူ – cumwhoreinyourarea (Wattpad)
‘အစ်ကိုလေး… ပေး… ငါလုပ်မယ်’
‘ရပါတယ်ကွာ.. မင်းကလည်း… ငါနေပြန်ကောင်းသွားပါပြီဟ’
‘ဒါပေမယ့်လည်း အသာနေစမ်းပါဗျာ’
ထွန်းညိုလက်ထဲက ပေါက်တူးကိုယူပြီး ဖိုခွါးက မြေဆွနေလိုက်တယ်။ ထွန်းညိုလည်း အပင်ရိပ်မှာ ထိုင်နေတဲ့ ကံပေါ်ဆီ လျှောက်လာပြီး
‘ပျင်းနေပြီလား ညီလေး’
‘မပျင်းပါဘူးဗျာ… ရွာကိုရောက်တုန်းလေး အေးဆေးနေရတာ… ဟိုတွေးဒီတွေးနဲ့ ငြိမ်နေတာ’
‘ဪ.. ဘာတွေတွေးနေတာတုန်း… မြို့ပေါ်ကျန်ခဲ့တဲ့ ကောင်မလေးအကြောင်းလား’
‘ဟာ..အစ်က်ိုကလည်း.. မဟုတ်ပါဘူး… ကောင်မလေးက မရှိသေးဘူး… ကျတော်က တဖက်သတ်ပဲ ကြိုက်နေရတာ…’
‘ဪ…’
ထွန်းညိုလည်း သူငေးရာဆီ လိုက်ငေးလိုက်တယ်။ ရာသီက ဆောင်းအကုန် နွေအကူးမို့ အရွက်တွေက ဝါကြင်ကြင်နဲ့ မြေပေါ်ခဖို့ အသင့်ဖြစ်နေပြီ။ သူ့အစောကြွေခဲ့တဲ့ တချို့ရွက်တွေကတော့ မြေကြီးပေါ်မှာ လေယူရာအလိုက် လွှင့်နေတယ်။ နွေသရုပ်ကို ပြည့်ပြည့်ဝဝ မဖော်ပြနိုင်သေးပေမယ့် နွေဓါတ်လေးကတော့ သင်းနေပြီ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အလွမ်းဓါတ်ခံမရှိတဲ့သူတောင် စိတ်တွေညှိုးငယ်ရတော့ အလွမ်းခံနေတဲ့သူအတွက်ဆို ပိုကြေကွဲစရာ ဖြစ်နေမှာပဲလေ။ တခါတရံ တွန်ကြူးလိုက်တဲ့ ငှက်တွေကရော အလွမ်းတွေကို ပျက်ရယ်ပြုနေသလားလို့ ထင်ရတယ်။
နေ့လယ်ကတည်းက တမှိုင်မှိုင်နဲ့ အလွမ်းသမားလေး ကံပေါ်ကို ထွန်းညိုက နေစောင်းတော့ ထန်းတောဆီ ခေါ်လာခဲ့တယ်။ ထွန်းညို၊ ကိုမြတ်သာ၊ ကံပေါ်နဲ့ မပါမဖြစ် ဖိုးခွါးတို့က ဦးလွန်းရဲ့ ထန်းရည်ဆိုင်လေးမှာ ဝိုင်းဖြစ်နေတယ်။
‘ကဲ အလွမ်းတွေကို ထန်းရည်နဲ့ မျှောချလိုက်..’
‘အာ.. ကိုထွန်းညိုကတော့ လုပ်ပြီဗျာ’
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ထန်းရည်ဝင်သွားမှ တက်တက်ကြွကြွရှိလာတဲ့ ကံပေါ်က အသက်ငယ်သည့်တိုင် ပညာတတ်တစ်ယောက် ဖြစ်နေတော့ သူပြောတဲ့စကားတွေက မှတ်သားဖွယ်ရာတွေချည်း ဖြစ်တယ်။ ထွန်းညိုအတွက် လုံးစေ့ပတ်စေ့ နားမလည်တဲ့ နိုင်ငံရေးအကြောင်းတွေ၊ စီးပွားရေးအကြောင်း၊ ဘာသာရေး၊ လူမှုရေး စသဖြင့် တခုမကျန်ကို ကရားရေလွှတ် တိတိကျကျ ပြောန်ိုင်တယ်။ စကားအရာမှာ ကျွမ်းကျင်သလို ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာကလည်း ရွှေနှင်းတို့၊ ငွေနှင်းတို့မောင်ဟု ပြောစရာမလိုပေ။ အသားဖြူဖြူ နှာတံစင်းစင်းနဲ့ လေးထောင့်စပ်စပ် မျက်နှာကျလေးက ပိန်သွယ်သော ခန္ဓာကိုယ်လေးနဲ့ လိုက်ဖက်တယ်။ လူပျိုပေါက်စလေးဖို့ နှုတ်ခမ်းမွှေးရေးရေးလေးတွေက ယောင်္ကျားပီသမှုကို အထောက်အပံ့ပေးနေတယ်။
‘ဟော.. ကိုထွန်းညိုတို့ ကောင်းလှချည်လား’
အသံလာရာ ကြည့်လိုက်တော့ ကိုမျိုးတင့်၊ ကိုသာအောင်နဲ့ ကိုသာထန်။
‘ဪ.. လာကြပါ… ထိုင်ကြ… ဒီမှာ စကားကောင်းနေတာနဲ့ လာတာကိုတောင် သတိမထားမိ’
ထွန်းညိုက ဧည်ခံတော့ ကိိုမြတ်သာတို့ ဖိုးခွါးတို့က ခန္ဓာလေးတွေကျူံ့ကာ နေရာဖယ်ပေးလိုက်ကြတယ်။ ကိုသာထန်က ထွန်းညိုဘေးကို အမြန်ဝင်ထိုင်လ်ိုက်ပြီး
‘ထန်းရည်အသစ်တစ်အိုး မှာလိုက်ဦးမယ်’
ဟုဆိုကာ အသစ်တစ်အိုး ထပ်မှာလိုက်တယ်။ ပရိတ်သတ်တိုးလာတဲ့အတွက် လယ်ကြွက်ကင်လေးနဲ့ ပဲခြမ်းသုပ်လေးကိုပါ ထပ်တိုးမှာလိုက်ရပြီး ကံပေါ်က စတင်ကာ မိန့်ခွန်းချီတော့၏။ ပညာတတ်တစ်ယောက် ဖြစ်သလို ဘိုလိုလည်း မှုတ်တတ်တဲ့ ကိုသာထန်ပါ လိုက်ပြီး ဝင်ပြောနိုင်တော့ စကားဝိုင်းက ခုနကထက် ပိုစည်ကားလာတော့တယ်။ စကားကြောရှည်လာတာနဲ့အမျှ ထန်းရည်အိုးတွေကလည်း တအိုးပြီးတအိုး ဆိုသလို ကုန်လွန်းတယ်။
‘ပြောနှင့်ကြဗျာ.. ကျတော် နောက်ဖေးခဏသွားဦးမယ်’
ဆိုကာ ထွက်သွားတဲ့ ထွန်းညိုနောက်ကို သာထန်ကပါ လိုက်ပြီး
‘ငါရောလိုက်မယ်ကွာ’
ဟုဆိုပြီး လိုက်လာခဲ့တယ်။ ရီဝေဝေနဲ့ ကောင်းနေတဲ့ ထွန်းညိုက ထန်းပင်တပင်ကိုမှီကာ ပုဆိုးလှန်ပြီး သေးပန်းလိုက်တော့တယ်။ သာထန်ကလည်း အခွင့်အရေးကို အမိအသုံးချလိုက်တယ်။ သေးကြောမပြတ်သေးတဲ့ လီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ ထွန်းညိုခင်မျာ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ကြောင်သွားတယ်။ လီးကိုကိုင်ရင်း ဂွင်းထုပေးနေတော့ သေးတွေက ဟိုတစဒီတစ။
‘ခဏနေပါဦး ကိုသာထန်.. ကျုပ်ပြီးအောင် ပေါက်ပါရစေဦး’
သေးပေါက်ပြီးသွားမှ ကိုသာထန်ဘက်လှည့်ကာ
‘ကဲ.. ကိုင်ချင်ရင် ကိုင်တော့ဗျာ.. ရော့’
ဟုဆိုကာ ပုဆိုးလှန်ပြီး ခါးကော့ပေးလိုက်တယ်။ သာထန်လည်း ခက်ခဲမယ်လို့ထင်ထားတာက လွယ်လွန်းနေတော့ ဒူးထောက်ကာ လီးကိုငုံလိုက်တော့တယ်။ မမျှော်လင့်ထားပေမယ့် လိုချင်နေသော အရာတစ်ခုကြောင့် ထွန်းညိုလည်း ကိုသာထန်ခေါင်းကို ကိုင်ကာ အလိုက်သင့်လေး မျောပေးနေတယ်။ လီးကြီးက ကိုသာထန်ပါးစပ်ထဲမှာ တောင်လာပြီး အာခံတွင်းပူပူနွေးနွေး အရာလေးကို ဒုတိယအကြိမ် ရရှိနေတယ်။ ကိုသာထန် စုပ်ပေးတာက ထွန်းညိုစုပ်ပေးသလိုမျိုး မဟုတ်ဘဲ ညင်ညင်သာသာနဲ့ မြို့ပေါ်က မိန်းမရွှင်လေး စုပ်ပေးသလိုမျိုး ဖြစ်နေတယ်။ ထွန်းညိုက တခါသေဖူး ပျဉ်ဖိုးနားလည်ဆိုသလိုခခပ်ကြမ်းကြမ်း မလုပ်ဝံ့တော့ပေ။ ကိုသာထန်ပါးစပ်ထဲ နေရာလွတ်မရှိအောင် ပြည့်သိပ်နေတဲ့ လီးကြီးက ရုတ်တရက်ဆိုသလို လစ်ဟသွားတယ်။
‘ထွန်းညို.. ညကြရင် အစ်ကို့အိမ်ကိုလာခဲ့… ခုတော့ ပြီးအောင်လုပ်မယ်ဆို အရမ်းကြာနေမှာ.. တခြားသူတွေ ရိပ်မိသွားလိမ့်မယ်.. ခုပြန်ကြရအောင်’
ဆိုပြီး ကိုသာထန်က ထွက်သွားတော့ ထွန်းညိုလည်း တပိုင်းတစနဲ့ တောင်နေတဲ့လီးကြီးကို ပြန်ငြိမ်သွားအောင် လုပ်ပြီး လိုက်လာခဲ့ရတယ်။ ထန်းရည်ဝိုင်းကတော့ သူတို့မရှိတာကိုတောင် ဂရုပြုဟန်မရှိပေ။
ညက လမိုက်မိုက်နဲ့ မှောင်မဲလျက်ရှိတယ်။ ရွာဓလေ့တို့အတိုင်း ထမင်းစောစောစားပြီး အိပ်ရာစောစောဝင်ကြတာကြောင့် ရွာကလေးမှာ တိတ်ဆိတ်လှတယ်။ ဒီလိုအချိန်မျိုးမှာ ထွန်းညိုက ကိုသာထန်အိမ်ဖက်ကို ခြေဦးတည့်လာကာ တခြားလူများ မရိပ်မ်ိအောင် ခြေသံလုံလုံ လျှောက်လာတယ်။ ခြံဝိုင်းထဲကိုဝင်ပြီး ကိုသာထန်အခန်းရှိရာဘက်ကို ကပ်လာကာ
‘ကိုသာထန်.. ကိုသာထန်.. ကျတော် ထွန်းညို.. တံခါးဖွင့်ပေးဦးဗျ’
‘…..’
‘ကိုသာထန်…ကိုသာထန်’
ပြတင်းပေါက်ကို အားနည်းနည်းထည့်ကာ ထုလိုက်ပြီး ခေါ်လိုက်တော့
‘ဝေ့.. ခဏလေး ထွန်းညို’
ဟုဆိုကာ ပြတင်းပေါက်ကို လာဖွင့်ပေးတယ်။
‘လာ..ထွန်းညို.. အိမ်နောက်ဖေးက တက်လာခဲ့’
ထွန်းညိုလည်း အိမ်နောက်ဖက်ကိုသွားပြီး ဖွင့်ပေးတဲ့တံခါးကနေ ဝင်လာခဲ့တယ်။ ကိုသာထန် အခန်းထဲရောက်တော့ လုံချည်ကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး လီးကိုကိုင်ကာ ကိုသာထန်အား စုပ်ခိုင်းလိုက်တယ်။ သာထန်လည်း ဒူးထောက်ကာ လီးကြီးအား အငမ်းမရစုပ်ပေးတော့ ထွန်းညို လိုချင်သော အရသာ ကွက်တိဖြစ်နေတော့တယ်။ ထွန်းညိုရဲ့ တောင့်တင်းသော ဖင်လုံးကြီးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ကာ လီးကြီးကို ပါးစပ်နဲ့ ဂွင်းထုပေးသလိုမျိုး စုပ်နေတဲ့ ကိုသာထန်ကို ကြည့်ကာ စိတ်တွေ ပိုထန်လာတယ်။ ပါးစပ်ထဲ ပြည့်သိပ်ကြပ်စွာနဲ့ အစုပ်ခံနေရတဲ့အတွက် လီးကြီးက တစထက်တစပိုတိုးကာ မာလာတော့တယ်။ ညိုတောင့်နေသော လီးကြီးကို သာထန်က ဘေးကနေ လျက်လိုက်ပြီး ဆီးခုံတွေကိုလည်း တရှိုက်မက်မက် နမ်းနေတယ်။ ကိုယ်သဘောကျသော လူတစ်ယောက်ရဲ့လီးကို စုပ်ပေးနေရတာက တခြားလူတွေကို စုပ်ပေးရတာထက် ပိုအရသာရှိသလို ပိုလည်းစိတ်ပါလွန်းတယ်။ ထွန်းညိုက မတ်တပ်ရပ်ကာ လီးစုပ်ခံနေရင်း
‘အိပ်ရာကိုသွားရအောင် ကိုသာထန်’
အိပ်ရာပေါ် ပက်လက်လှန်လိုက်ပြီး လီးကို တောင်နေအောင် လုပ်ထားတဲ့ ထွန်းညိုပေါ်ကို သာထန်က ခွပြီး ပေါင်ကြားထဲဝင်ကာ ကုန်းစုပ်တော့တယ်။ ခေါင်းကို နှိမ့်ချည်မြင့်ချည်နဲ့ လီးအရင်းထိရောက်အောင် စုပ်ပေးနေတဲ့အတွက် ထွန်းညိုလည်း တော်တော်ကောင်းလှပြီ။
‘အားး… ကိုသာထန်… ကောင်းတယ်.. စုပ်ထား.. အားးး.. အိုးးး’
ခြေထောက်ကို ကွေးရုံပဲကွေးကာ သာထန်ခေါင်းကို လီးအရင်းထိရောက်အောက် ဖိချလိုက်တော့တယ်။ အာခေါင်ထိထောက်နေပြီး အဖိခံနေရတော့ သာထန်လည်း အသက်ရှူကြပ်သလိုဖြစ်ကာ တအုအုနဲ့ ဖြစ်နေပေမယ့် ထွန်းညိုကတော့ ဖိကပ်ထားဆဲ။ သာထန်လက်တွေက ထွန်းညိုရဲ့ခါးကိုကိုင်ကာ ရုန်းထွက်ဖို့ ကြိုးစားနေပေမယ့် အားမမျှတဲ့အတွက် အချည်းနှီးသာ ဖြစ်ရတယ်။
‘အု..အု..အွတ်…အဟွတ်’
ထွန်းညိုလွှတ်လိုက်တော့မှ လျှာရည်တွေ စီးကျရုံသာမက မျက်ရည်များပါ ထွက်ကျနေတဲ့ သာထန်ကိုကြည့်ကာ
‘ကျတော် အရမ်းစိတ်ပါသွားတယ်ဗျာ.. လာ.. ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လှန်လိုက်’
သာထန်လည်း ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လှန်ပေးလိုက်တော့ ထွန်းညိုက ခြေနှစ်ချောင်းကို ပခုံးပေါ်တင်လိုက်ကာ ဖင်ဝမှာ လီးတေ့လိုက်တယ်။
‘အားး… ခုနကလို အကြမ်းကြီးမလုပ်နဲ့နော် ထွန်းညို’
‘စိတ်ချပါ..မနာစေရဘူး’
ပြောသာပြောလိုက်ပေမယ့် လီးက ဇွတ်ခနဲ တခါတည်း ဝင်သွားတယ်။
‘အားး… သေပါပြီ… ထွန်းညို.. ငါ့ကိုသတ်နေတာလား’
‘ခဏလေးပဲအစ်ကို.. ခဏနေ ကောင်းလာလိမ့်မယ်.. ခဏလေးပဲ အောင့်ခံ’
ထွန်းညိုက ပြောလည်းပြော နို့တွေကိုလည်း ကုန်းစို့ပေးနေတာမို့ သာထန်လည်း အပြုအစုအယုအယအောက်မှာ မိန်းမောသွားတော့တယ်။ ထွန်းညိုက လီးဝင်နေတာတောင် မဆောင့်သေးဘဲ နို့တွေကို စို့လိုက်နယ်လိုက်နဲ့ နူးနပ်နေတယ်။
‘ထွန်းည်ို.. လိုးပေးတော့.. လီးကြီးကဝင်ပြီး ဘာမှမလုပ်သေးဘူးလား’
‘အစ်ကို ခံချင်နေပြီလား.. ဒါဆ်ို လိုးပေးမယ်’
ဟုဆိုကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆောင့်နေတယ်။ လက်နှစ်ဖက်ကို သာထန်ဘေးမှာ ထောက်ထားရင်း လိုးပေးနေတော့ မျက်နှာနှစ်ခုကပ်နေကာ အသက်ရှူထုတ်လိုက်တဲ့ လေပူပူတွေကိုလည်း ခံစားနေရတယ်။ ထွန်းညိုက မျက်စိမှိတ်ကာ နှုတ်ခမ်းကိုလည်း တင်းတင်းစေ့ရင်း ဆောင့်ချက်တွေကို အရှိန်မြှင့်လိုက်တယ်။ စောက်ဖုတ်ကို လိုးဖူးပေမယ့် ဖင်မလိုးဖူးသေးတဲ့ ထွန်းညိုအတွက် အရာရာက အသစ်အဆန်းချည်းပဲ ဖြစ်နေတယ်။ မကြပ်လွန်းမချောင်လွန်းတဲ့ ကိုသာထန်ဖင်က လိုးကောင်းနေတော့ ထွန်းညိုလည်း ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ဆောင့်နေတော့တယ်။
‘အား… ကောင်းတယ် ကိုသာထန်.. ကောင်းတယ်ဗျာ… အားးး’
‘ငါလည်းကောင်းတယ်.. ထွန်းညို… မင်းလီးကို သဘောကျတယ်.. ကိုသာအောင်တို့လီးထက် ပိုကောင်းသေးတယ်’
‘ဟင်.. ကိုသာအောင်လည်း လိုးနေတာလား..’
‘ဟုတ်တယ်… ထွန်းညို.. ညဆိုရင် ကိုသာအောင်နဲ့ ကိုမျိုးတင့်က လာလိုးနေကြ.. ငါ့ဖင်ကြီးကို… အခု မင်းလည်းလိုးနေတော့ ငါအရမ်းကောင်းနေပြီ’
‘ကျတော်လည်း ကောင်းနေပြီ.. အားးး’
‘ထွန်းညို.. ငါမင်းလီးပေါ် တက်ဆောင့်ချင်တယ်’
‘အင်း..ရတယ်’
ထွန်းညိုလည်း ပက်လက်လှန်ပေးလိုက်တော့ သာထန်က အပေါ်ကနေ တက်ဆောင့်တော့တယ်။ သာထန်ဖင်လုံးကို ကိုင်ပေးကာ ဆောင့်နေတာကို ထိန်းပေးထားရင်း ဖင်လိုးရတဲ့ ခံစားမှုကို အမိအရ ယူနေတော့တယ်။ ကိုသာထန်က လီးအဆုံးထိ ထလိုက်၊ ပြီးမှ ပြန်ထိုင်ချလိုက်နဲ့ လုပ်နေပြီး စိတ်ကြိုက်တက်ဆောင့်နေတယ်။ ထွန်းညိုကလည်း ကိုသာထန်ဆောင့်ချက်ကို လိုက်ပြီး အောက်ကနေ ပင့်လိုးပေးနေတယ်။ ကိုသာထန်က ထွန်းညိုနို့တွေကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ ဆောင့်နေတော့ လီးတချောင်းလုံးကို ဖင်သားတွေက စုပ်ယူနေသလိုမျိုး ခံစားနေရပြီး ထွန်းညိုလည်း ပြီးချင်လာတော့တယ်။
‘အား.. ခုလိုမျိုး ဆောင့်နေရင် ကျတော် ပြီးသွားလိမ့်မယ်.. မပြီးချင်သေးဘူးဗျာ… ကျတော် လိုးပေးမယ်…’
ထွန်းညိုက အိပ်နေရာက ထလိုက်ပြီး သာထန်ကိုယ်လုံးကို ပွေ့ချီကာ ပက်လက်လှန်ချလိုက်တယ်။ အပေါ်ကနေ အုပ်မိုးကာ ဆောင့်လိုးနေတဲ့ ထွန်းညိုမျက်နှာက ရမ္မက်သွေးတွေ ဆူနေပြီး တော်တော်ကြည့်ကောင်းလွန်းတယ်။ ထွန်းညိုဖင်လုံးတွေကို ကိုင်ပြီး သူ့ဖက်ကို အတင်းဖိကပ်လိုက်တယ်။ လီးအဆုံးထိ ဝင်နေပြီးသားမို့ ဆီးခုံနဲ့သာ ကပ်သွားပြီး
‘ထွန်းညို.. ငါ့ဖင်ကိုပြဲအောင် လိုးပေးလိုက်တော့..’
‘အား.. လိုးမှာ.. စိတ်ချ.. ခင်ဗျားဖင်ကြီးကို သာအောင်တို့ လိုးပေးတာထက် ကျယ်အောင် လိုးပေးမယ်.. ဟုတ်ပြီလား’
ထွန်းညိုကပြောရင်း လိုးပေးနေလိုက်တယ်။
‘ကုန်းလိုက်ဦး’
ထွန်းညိုအလိုကျ ကုန်းပေးလိုက်ပြီး ဖင်ကိုပါ ကော့ပေးထားလိုက်တယ်။ ထွန်းညိုက ဖင်နှစ်လုံးကိုဖြဲပြီး သူ့လီးအဝင်အထွက်ကို သေချာကြည့်ကာ တချက်ချင်း ဆောင့်နေတယ်။ သာထန်ဖင်က က်ိုယ့်ဖင်လောက် မကိတ်ပေမယ့် ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နဲ့ လိုးကောင်းတယ်လို့ မှတ်ချက်ချမိတယ်။
‘ထွန်းညို.. ခပ်ပြင်းပြင်းလေး လိုးပေးတော့…’
ကိုသာထန်က တောင်းဆိုလာတော့ ထွန်းညိုလည်း အသားကုန် ကျုံးရပြန်တယ်။ ဒူးထောက်လိုးနေရတာ အားမရတော့ ထွန်းညိုက ဒူးကိုမြှောက်ကာ ခွေးလိုးသလိုမျိုး အပေါ်ကနေ တက်လ်ိုးပေးလိုက်တယ်။ ဖင်က ညှစ်ပေးတော့ လီးကြီးက တင်းကြပ်လာပြီး ခဏအကြာမှာတော့ လရည်တွေ ထွက်ကျကုန်တော့တယ်။ သာထန်ကျောပြင်မှာ အရုပ်ကြိုးပြတ်သလို လဲကျလာတော့ ပြီးသွားပြီမှန်း သိလိုက်ရတယ်။
‘အား.. ကိုသာထန်.. အရမ်းလိုးကောင်းတယ်ဗျာ… အရမ်းကြိုက်သွားပြီ’
‘ငါ့ကိုလား ထွန်းညို’
‘ဒါပေါ့ဗျာ.. ကျတော်လည်း နောက်ဆို လာလိုးလို့ရတယ်မလား’
‘ရတာပေါ့.. မင်းနေ့တိုင်းလာလိုးမယ်ဆို ငါသာအောင်တို့ မျိုးတင့်တို့နဲ့ မခံတော့ဘူး’
‘မလုပ်ပါနဲ့.. သူတို့နဲ့လည်းခံပေါ့.. ကျတော်လည်း ကျတော့်မိန်းမကို လိုးပေးရဦးမယ်လေ’
‘အင်း.. ဒါလည်းဟုတ်တာပဲ’
‘ကဲဗျာ.. ကျတော်လည်း အချိန်မရတော့ဘူး.. ဒီညတော့ စောပြန်လိုက်မယ်နော်’
‘အေး…အေး’
ထွန်းညိုလည်း ကိုသာထန်အိမ်မှ ပြန်လာခဲ့တယ်။ ညကတော့ မှောင်ဆဲ၊ ကလေးငိုသံကလွှဲပြီး တရွာလုံး တိတ်ဆိတ်နေဆဲ။
‘မင်းကလည်း.. လုပ်ပါကွာ… ငါတော်တော်ဖြစ်နေလို့ပါ…’
‘အို.. ရှင်ကလည်း နေ့နေ့ညည ဒါချည်းပဲ.. ကျမပင်ပန်းတယ်.. ရှင့်ဟာရှင်လုပ်…’
ရွှေနှင်းက တဖက်ကို လှည့်အိပ်သွားတော့ မြတ်သာလည်း ဘာမှဆက်မပြောတော့ဘဲ အခန်းပြင်ဘက် ထွက်လာခဲ့တယ်။ ထွန်းညိုအခန်းဘက် ကြည့်ပြန်တော့လည်း တံခါးပိတ်ထားတာမို့ မိိန်းမနဲ့ နှပ်နေလောက်ပြီထင်ပြီး ခြံထဲဆင်းလာခဲ့တယ်။ ထွန်းညိုက်ိုသာ လိုးလိုက်ရရင်တော့ ကိစ္စကပြတ်ပြီ။ ခက်တာက ထွန်းညိုက အခန်းထဲမှာပဲရှိမှာ။ ဒီညတော့ တကိုယ်တော်ကျင်းပရတော့မှာကို တွေးရင်း သက်ပြင်းချလိုက်ကာ အိမ်သာဘက် ထွက်လာခဲ့တယ်။ အိမ်သာထဲဝင်ပြီး ပုဆိုးလှန်ကာ သေးပေါက်ရင်း ထွန်းညိုဖင်ကြီးကို မျက်စိထဲ မြင်ယောင်နေမိတယ်။ ဓါးပြတွေ ဝိုင်းလိုးထားတုန်းက လရည်ဗလပွနဲ့ ပြဲအာနေတဲ့ ဖင်ကြီးကလည်း လိုးပြီးရင်း လိုးချင်စရာ။ အိမ်သာထဲကထွက်ပြီး အိမ်မဆီအလာ ဖိုးခွါးတဲထဲက ရေနံဆီီမီးခွက်ရောင်ကြောင့် မျက်စိက ရောက်သွားတယ်။ ဒီအချိန်ထိ မအိပ်သေးတဲ့ ဖိုးခွါးလည်း ထန်နေတာဖြစ်မှာပဲဆိုကာ တွေးလိုက်ပေမယ့် အတွေးတစ်ခုက လှစ်ခနဲ။
မြတ်သာ ဖိုးခွါးတဲဘက်ကို အနောက်ဘက်ကနေ တိုးတိုးလေး ကပ်လာခဲ့တယ်။ ခြေသံဖွဖွလေးလျှောက်ရင်း ထရံအပေါ်ကနေ အထဲကို ချောင်းကြည့်လိုက်တော့ ရေနံဆီမီးရောင်ကြောင့် မြင်ကွင်းက ထင်ထင်ရှားရှား။ ဖိုးခွါးက သူ့ဖက်ကို ကျောပေးကာ လိုးနေတာမို့ အလိုးခံနေတဲ့သူကို မမြင်ရ။ အသံတွေကလည်း တိတ်ဆိတ်ကာ လိုးသံသဲ့သဲ့လေးသာ ထွက်နေတယ်။ မီးက သူတို့နောက်ဖက်မှာမို့ ဖိုးခွါးဖင်ကို အထင်းသားမြင်ရပြီး ခံနေတဲ့သူရဲ့ လီးကိုပါ တခါတည်း မြင်လိုက်ရတယ်။
‘ဟင်.. လိုးခံနေတာက ယောင်္ကျားကြီးပဲ.. ဒါဆို..????’
ဖိုးခွါးက လိုးနေရင်း လီးကို ရုတ်တရက် ထုတ်လိုက်တော့ ဖင်ပေါက်ကျယ်ကျယ်ကြီးတစ်ခု။
‘အကိုလေး… ပက်လက်လှန်ပေးဗျာ’
မြတ်သာထင်တာ မှန်သွားတာပေါ့။ ထွန်းညိုက ကုန်းနေရာကနေ ပက်လက်လှန်လိုက်ပြီး ဖိုးခွါးဆီ အလိုးခံဖို့စောင့်နေတယ်။ ဖိုးခွါးက မလိုးသေးဘဲ အနားမှာရှိတဲ့ ပုဆိုးနဲ့ သူ့ကိုယ့်ပေါ်က ချွေးတွေကို သုတ်နေတယ်။ ထွန်းညိုက ပေါင်ကိုကားကာ လက်ချောင်းတွေနဲ့ ကိုယ့်ဖင်ကိုယ်လိုးရင်း ဆွနေပုံက မြတ်သာကို အရမ်းထန်စေတယ်။ ဒီအချိန် ဝင်လိုးလိုက်ရင် ထွန်းညိုက ဘာမှမဖြစ်ပေမယ့် ဖိုးခွါးကတော့ ရှက်သွားနိုင်တော့ ထုသာထုနေလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ ဖိုးခွါးလည်း အားရပါးရလိုးကာ လရည်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်တော့တယ်။ ဖိုးခွါးပြီးသည့်တို င်မြတ်သာက မပြီးနိုင်သေးတော့ ထွန်းညိုထွက်အလာကိုပဲ မှော်တိုက်ကနေ စောင့်နေလိုက်တယ်။ ရုတ်တရက်ပဲ မှော်တိုက်ထဲကို လက်ဆွဲခံလိုက်ရတာကြောင့် အော်ဖို့လုပ်လိုက်ပေမယ့် ကိုမြတ်သာကို မြင်လိုက်ရတာကြောင့်
‘ကိုမြတ်သာ.. ဘာတုန်းဗျ.. လန့်လိုက်တာ’
‘အေး.. မင်းဖိုးခွါးဆီ အလိုးခံနေတာကို မြင်လို့ ငါလည်းလိုးချင်လို့’
‘ေသြာ်’
‘မင်း ဖိုးခွါးနဲ့ အလိုးခံနေတာ ကြာပြီလား’
‘အင်း.. ကိုမြတ်သာ.. ကျတော် လူပျိုပေါက်ကတည်းက’
‘ဪ.. ဒါကြောင့် မင်းက သူ့ကိုခေါ်ထားတာကိုး’
‘မြန်မြန်လိုးတော့ ကိုမြတ်သာ.. အချိိန်သိပ်မရှိတော့ဘူး’
‘အေးပါ..’
ဟုဆိုကာ ပုဆိုးလှန်ပေးထားတဲ့ ထွန်းညိုဖင်ကို လီးထည့်ကာ လိုးချလိုက်တော့တယ်။ ဖိုးခွါးနဲ့ အလိုးခံပြီးစမို့ ဖင်ဝက နူးနှပ်စရာမလိုဘဲ တန်းလို့ဖို့ခအဆင်ပြေတယ်။ လရည်တွေကလည်း တတောက်တောက်စီးကျနေတာမို့ ဖင်လိုးရတာ စီးစီးပိုင်ပိုင်မရှိလှရင်တောင် ထန်နေတဲ့သူ့အတွက် လိုးစရာတစ်ခု ရလိုက်တာက စိတ်ကျေနပ်စေတယ်။ မြတ်သာလည်း အချိန်ထပ်မဆွဲတော့ဘဲ လိုးစရာရှိတာကိုသာ သဲသဲမဲမဲ ကျူံးလိုးလိုက်တော့တယ်။
ကံပေါ်တစ်ယောက် မြို့ပေါ်ကျန်ခဲ့တဲ့ မထားမြတ်ကို သတိတရရှိလှတယ်။ ဒီလိုခွဲရတာကို မကြုံချင်လို့ အစ်မဖြစ်သူ ငွေနှင်းမင်္ဂလာဆောင်ကိုတောင် တမင်မလာဘဲ နေခဲ့တာ။ မြို့ကြီးသူပီပီ တောရွာတွေမှာ မပျော်ဘူးဆိုတော့ အလည်ခေါ်ဖို့လည်း စိတ်မပါခဲ့။ အခုတော့ သူ့မှာ တဖက်သတ် လွမ်းနေရပြီ။ တဖက်က မထားမြတ်နဲ့ကလည်း တရားဝင် ချစ်သူရည်းစား မဖြစ်ကြသေးပေမယ့် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မေတ္တာမျှနေကြတာကိုတော့ သူတို့ကိုယ်တိုင်ရော၊ သူငယ်ချင်းတွေပါ သိကြတယ်။ လက်နှေးလှတဲ့ သူ့ကြောင့်သာ မိန်းကလေးဘက်က ရေလာမြောင်းပေး လုပ်နေတာတောင် အဆင့်တက်မလာခဲ့။ အိပ်မပျော်ရင်း ဟိုစဉ်းစားဒီစဉ်းစားနဲ့ လူးလှိမ့်နေတာ အချိန်တွေကြာလာတော့ ကြိုးစားအိပ်လိုက်မယ်ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ အခန်းပြတင်းပေါက်ပိတ်ဖို့ပြင်တော့ ဖိုးခွါးတဲထဲက ထွက်လာတဲ့ ကိုထွန်းညိုကို မြင်လိုက်ရတယ်။ ပဲမှော်တိုက်နားရောက်တော့ ကိုထွန်းညိုကို အထဲကတစ်ယောက်က လှမ်းဆွဲလိုက်ပြန်တယ်။ ဘာတွေဖြစ်နေမှန်း သေချာမသိပေမယ့် စိတ်ဝင်တစားနဲ့ စောင့်ကြည့်နေလိုက်တယ်။
အချိန်ကြာကြာ စိတ်ရှည်လက်ရှည် စောင့်နေပြီးမှ ကိုထွန်းညို ပြန်ထွက်လာတယ်။ ပုဆိုးကို သေချာပြန်ပြင်ဝတ်လိုက်ပြီး အိမ်ဘက်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ကိုမြတ်သာပါ ပဲမှော်တိုက်ထဲက ထွက်လာတာ မြင်လိုက်ရတယ်။ ဖိုးခွါး၊ ကိုမြတ်သာနဲ့ ကိုထွန်းညိုကြား တစ်ခုခု ဆက်စပ်နေတာတော့ ကံပေါ် ရိပ်မိလိုက်တယ်။ ဘာများဖြစ်မလဲလို့ စိတ်ထဲ တခြားတွေးမိတာ မရှိသေးပေမယ့် သူထင်တာလည်း ဖြစ်နိုင်တာပဲ။ ဒါပေမယ့် သူတို့က ယောင်္ကျားစစ်စစ်တွေပါလေ။
မြင်းခြံမြို့ပေါ် လှုပ်လှုပ်သဲသဲ ဖြစ်နေတဲ့ နိုင်ငံရေးဂယက်တွေက နီးစပ်ရာ ရွာငယ်လေးများအထိ ရိုက်ခတ်လာတယ်။ တချို့ရွာများထဲသို့ လက်နက်ကိုင် ပုလိပ်တပ်တွေ ဝင်ရောက်ကျူးကျော်တာတွေရှိနေတော့ ရွာတိုင်း အသင့်ပြင်ထားကြရတယ်။ ပန်းလှရွာကလည်း မြင်းခြံမြို့နဲ့ မနီးလှသည့်တိုင် အလှမ်းကွာလွန်းသည့် ရွာမဟုတ်တော့ အချိန်မရွေးဆိုသလ်ို ရောက်လာနိုင်တယ် မဟုတ်လား။ မနက်စောစောစီးစီး ခြံရှေ့ကို ဆံပင်ဘုတ်သိုက်နဲ့ အဝတ်တွေ ညှင်းသိုးသိုးရှိလှတဲ့ လူတစ်ယောက် ရောက်လာပြီး
‘ကံပေါ်.. ဒါကံပေါ်တို့အိမ်လား ခင်ဗျ’
ခြံရှေ့ကလူကြောင့် ကိုမြတ်သာနဲ့ ထွန်းညိုက ထွက်လာကြပြီး
‘ဟုတ်တယ််.. ဘာကိစ္စရှိလို့လဲဗျ…’
‘ကျတော် ကံပေါ်နဲ့ တွေ့ဖို့လိုလို့ပါ… သူရှိရဲ့လား’
‘သခင်နေဗလလား… လာ.. အ််ိမ်ထဲဝင်ဗျ’
ဟုဆိုကာာနောက်မှထွက်ပေါ်လာတဲ့ ကံပေါ်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး သူ့ရဲ့ဖိတ်ခေါ်မှုကြောင့် ခြံဝိုင်းတံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်ရတယ်။
‘ဘယ်လိုဖြစ်လာတာလဲ.. သခင်နေဗလ’
‘ငါတို့သခင်တွေ အကုန်အဖမ်းခံရပြီ.. ငါက သတင်းရတာနဲ့ ညတွင်းချင်းပဲ အရူးဟန်ဆောင်ပြီး ဆင်းလာတာ.. မင်းရှိတဲ့ရွာက လုံခြုံမှာဆိုတော့ ငါလည်း မင်းဆီပဲ တန်းလာခဲ့တာ’
‘အစ်ကိုရွေးချယ်တာ မှန်ပါတယ်.. ကျတော်တို့ရွာကတော့ အခုထိ လုံခြုံသေးတယ်.. ဒီမှာပဲ အေးဆေးသက်သာနေပါ.. ကိုယ့်အိမ်ကိုယ့်ယာလို သဘောထားပါ’
ဆိုပြီး ဧည့်ခံနေတော့ အိမ်ရှိလူအကုန် တိတ်ဆိတ်စွာ နားထောင်နေကြရာမှ လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဖြစ်လာကြတယ်။ ဧည့်သည်အတွက် အခန်းပြင်ပေးရ၊ ရေချိုးဖို့ ရေပြင်ပေးရနဲ့ ညတွင်းချင်း ပြေးလာရတာကြောင့် အဆာပြေ တစ်ခုခုစားဖို့ပါ စီစဉ်ရနဲ့ ငွေနှင်းတို့မိန်းမသားတတွေ အလုပ်များသွားကြရတယ်။ ရေမိုးချိုး သန့်စင်ပြီးသွားတဲ့ သခင်နေဗလဆိုသူမှာ အလွန်ပင် ကြည့်ကောင်းလှတယ်။ မျက်ခုံးထူထူ၊ ပါးရိုးကျလှလှနဲ့ ခပ်ထူထူ နှုတ်ခမ်းသားတွေက နှုတ်ခမ်းမွေးတွေနဲ့ လွန်စွာလိုက်ဖက်လွန်းတယ်။ ဆံပင်ရှည်ကိုတော့ ကျော့ရှင်းစွာ ဖြီးသိမ်းထားပြီး သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဝတ်ထားတဲ့ အဝတ်အစားတွေကလည်း အသားဖြူဖြူကြီးပေါ် ပနံတင့်လျက်ရှိတယ်။ ကံပေါ်နဲ့ပဲ စကားစမြည်ကျကာ သူတို့အချင်းချင်းသာ တတွတ်တွတ်နဲ့ ပြောနေကြတယ်။ ထွန်းညိုနဲ့ မြတ်သာကတော့ ဘေးကထိုင်ကာ သူတို့ပြောသမျှ နားထောင်နေကြတယ်။
‘ဒီလိုပုံမျိုးအတိုင်းသာဆို တို့သခင်တွေ အကုန်အဖမ်းခံရမှာပဲ… ပါတီတွေကလည်း ကွဲလိုက်ကြတာ.. ဟိုပါတီက ဒီပါတီကို တိုက်၊ ဒီပါတီက တခြားပါတီကို တိုက်နဲ့ တို့ဗမာအချင်းချင်း စိတ်ဝမ်းကွဲနေကြတာ တော်တော်ဆိုးတယ်ကွာ’
‘ဟုတ်တယ်.. ကိုနေဗလ… ကျတော်တ်ို့တွေ ဒီအတိုင်းသာသွားနေရင် လွတ်လပ်ရေးကတော့ ဘယ်တော့မှ ရမှာမဟုတ်တော့ဘူး..’
ကံပေါ်တို့ ပြောနေမှလည်း မဟုတ်ဘူး။ အခုဆို မြို့ပေါ်သာမက ရွာမှာပါ နိုင်ငံရေးဂယက်တွေက ကူးစက်လာခဲ့ပြီး အယူဝါဒတွေ၊ လမ်းစဉ်တွေကွဲပြီး သူကြီးနေရာကိုတောင် အပြိုင်အဆိုင် ဖြစ်လာတာ ထွန်းညိုတို့လည်း အမြင်ပဲလေ။
ပန်းလှရွာလေးက အလှူနဲ့လက်မပြတ် ရှိလှတယ်လို့ ဆိုရမလ်ိုပင်။ စီးပွားရေးတွေ ကျပ်တည်းနေသည့်ကြားမှာတောင် ရှင်ပြုပွဲက တစ်ခုနှစ်ခုမကတော့။ အခုလည်း ရွာသူကြွယ်တစ်ဦးလို့ဆိုရမယ့် ဦးမှုံကြီးရဲ့သား ရှင်ပြုအလှူလေးရှိနေတယ်။ သားနှစ်ယောက်နဲ့အတူ ရွာက ငွေကြေးမတတ်နိုင်တဲ့ ရှင်ပြုလိုသူ၊ ရဟန်းခံလိုသူများကိုပါ တပါတည်း သာသနာ့ဘောင်သွင်းကာ ကုသိုလ်ယူပေးမယ် ဆိုသောကြောင့်သာ မန်ရှင်ပြုပွဲထက် ပိုစည်ကားလှတယ်။ ကွမ်းတောင်ကိုင်ဖြစ်ခဲ့ဖူးတဲ့ ငွေနှင်းက အိမ်ထောင်ရက်သားကျသွားပြီးမို့ ကွမ်းတောင်ကိုင်အသစ်ပါ ရွေးဖို့ ရှိနေတော့ တစ်ရွာလုံးလည်း စိတ်ဝင်တစားရှိလှကြတယ်။ ငွေနှင်းတို့ညီအစ်မတတွေနဲ့ ကြီးတော်အုန်းနွဲ့၊ အမေကျော့ရီတို့ပါ ရှင်ပြုပွဲမှာ တတ်စွမ်းသလောက် လုပ်အားဝိုင်းကူနေကြသလို၊ ထွန်းညိုတို့တတွေလည်း မခိုမကပ်ဘဲ လုပ်အားပေးနေကြတယ်။ ကံပေါ်နဲ့ ကိုနေဗလတို့ကတော့ အပျိုလေးအုပ်စုဘေးမှာ ထိုင်ကာ စကားဖောင်ဖွဲ့နေကြတယ်။ ပညာတတ်ဆိုတော့ စကားအရာကြွယ်သလို၊ ရုပ်တွေကလည်း ခပ်ဖြောင့်ဖြောင့်တွေမို့ မိန်းကလေးများကလည်း တခိုးခိုးတခစ်ခစ်နဲ့ သဘောကျနေကြတယ်။
‘အစ်ကိုလေး… ကိုမြတ်သာက အိမ်ကိုခဏလာခဲ့တဲ့’
ဖိုးခွါးက ရေပုံးဆွဲရင်း အပင်အောက်ထိုင်ကာ ကံပေါ်တို့အုပ်စုကို ငေးနေတုန်း လာပြောခြင်းဖြစ်တယ်။
‘ဪ.. ကိုမြတ်သာက အိမ်ကိုရောက်သွားပြီလား’
‘အင်း.. ကျတော် အိမ်ကနေ ထွက်လာတာ… အခုပဲ.. သွားလိုက်ဦး’
‘အေးပါ..ငါသွားလိုက်မယ်’
ကံပေါ့်အ်ိမ်ကို စရောက်ကတည်းက နေဗလမျက်စိကို ဖမ်းစားနိုင်သူက ခန္ဓာတုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင်၊ အသားညိုညိုနဲ့ အယ်ထနေတဲ့ ဖင်လုံးကြီးတွေကို ပိုင်ဆိုင်ထားတဲ့ ကံပေါ်ယောက်ဖငယ်ဆိုသူ ထွန်းညိုပင်။ အသက်မတိမ်းမယိိမ်းလောက် ရှိပုံရပေမယ့် နေထိုင်မှုပုံစံနဲ့ အရပ်ဒေသကွာတော့ အသက်ကြီးသယောင် ထင်နေရပုံကလွှဲပြီး ကျန်တာ အပြစ်ပြောစရာမရှိချေ။ ယောင်္ကျားပီသတဲ့ မျက်နှာ၊ စကားအပြောအဆိုတွေနဲ့ နေပုံထိုင်ပုံတွေကြောင့် ဆွဲဆောင်မှုရှိိပေမယ့် တခါတလေ နေဗလကိုကြည့်တဲ့ အကြည့်တွေက တမျိုးတဖုံရှိလှတယ်။ အခုလည်း အပင်အောက်ကနေ လှမ်းကြည့်နေရင်း အိမ်ဘက်ကို ထွက်သွားတဲ့ ထွန်းညိုနောက်ဖက်အလှကို ကြည့်ကာ တံတွေးတွေကို အကြိမ်ကြိမ်မျိုချနေမိတယ်။ စကားဝိုင်းကလည်း ကောင်းနေတော့ နေဗလထသွားဖို့ အဆင်မပြေလှပေ။ တအောင့်ကြာတော့မှ
‘ကံပေါ် ငါအိမ်ခဏသွားဦးမယ်.. ဗိုက်ကိစ္စ ဖြေရှင်းချင်လို့’
ဆိုကာ တီးတိုးလေးပြောပြီး ထွက်လာခဲ့ရတယ်။
ထွန်းညိုတစ်ယောက် သူ့မိန်းမငွေနှင်းကို လိုးနေကြ ကုတင်ပေါ်မှာ ဖင်ကြီးကုန်းပြီး ကိုမြတ်သာလိုးသမျှကို စိတ်ရှိလက်ရှိ ခံနေတယ်။ ဖင်လုံးကို တချက်တချက် ရိုက်လိုက်တာကြောင့်လည်း စိတ်တွေ ပိုထန်ရကာ အလိုးခံချင်တဲ့ စိတ်တွေက လျော့မသွားပေ။
‘မြတ်သာရေ.. မင်းမိန်းမရွှေနှင်းက အလှူအိမ်ကို ခဏလှည့်လာဦးတဲ့ဟဲ့’
အိမ်အောက်က အော်သံကြောင့် နှစ်ယောက်လုံး ခံစားချက်တွေ ပျက်ချင်သလိုလို။
‘အေး.. အေး… လာခဲ့မယ်လို့.. ထွန်းည်ို.. ငါမထိန်းတော့ဘူးနော်.. မြန်မြန်ပြီးလိုက်တော့မယ်’
‘ဟာ.. ခုနကမှ စခံတာကို.. အားမရသေးဘူး..’
‘ညနေကြ လိုးပေးမယ်ကွာ… အခုမသွားရင် မင်းအမအကြောင်းလည်း မင်းသိတာပဲ.. တပူပူတညံညံနဲ့’
ထွန်းညိုလည်း စောဒက မတက်ချင်တော့။
‘အာ့ဆိုလည်း မြန်မြန်သာ လိုးလိုက်ဗျာ’
မြတ်သာကလည်း ခပ်မြန်မြန်လေး ဆောင့်လိုးလိုက်ပြီး လရည်တွေကို ဖင်ထဲပန်းထည့်လိုက်ကာ ပုဆိုးပြန်ဝတ်ပြီး ထွက်သွားတော့တယ်။
‘ကိုမြတ်သာ.. လောလော၊ လောလောနဲ့ ဘယ်တုန်း’
လမ်းခုလပ်မှာ ကြားဖြတ်နှုတ်ဆက်လိုက်တဲ့ နေဗလကြောင့်
‘ဪ… ညီလေး… အလှူအိမ်ဘက်ခဏကွာ.. မင်းကော.. အိမ်ပြန်တာလား’
‘ဟုတ်တယ်..ကိုမြတ်သာ’
‘အေး..သွား…သွား.. အိမ်မှာ ထွန်းညိုတျောက်တည်း ကျန်ခဲ့တယ်’
ပခုံးကိုလှမ်းပုတ်ကာ ပြောပြီးထွက်သွားတဲ့ ကိုမြတ်သာက အနီးနားလေးသွားတာတောင် လူနဲ့မလိုက်အောင် မောပန်းနေသယောင် ရှိလှတယ်။ နေဗလ အိမ်ရောက်တော့ အိမ်အောက်မှ ဘယ်သူမှမရှိ။ အိမ်ပေါ်ထပ်ကို အသာလေးတက်လာခဲ့ပြီး အခန်းဘက်ကို လျှောက်လာခဲ့တယ်။ သူ့အခန်းကိုသွားရင် ထွန်းညိုအခန်းကို ဖြတ်ရတာမို့ ခြေသံလုံလုံလေးနဲ့ တလှမ်းချင်း လျှောက်လာခဲ့တယ်။
ကိုမြတ်သာလိုးပေးတာကို စိတ်ထဲမကျေနပ်နိုင်သေးတဲ့ ထွန်းညိုက ကုတင်ပေါ်ကုန်းကာ ဖင်ထဲလက်နှိုက်လျက်
‘အား.. ကိုမြတ်သာ.. လိုးဗျာ.. ကျတော့်ဖင်ကြီးကို အားရပါးရ လိုးစမ်းပါ… ခင်ဗျားလိုးသွားတာ မကျေနပ်နိုင်သေးဘူး… ဖိုးခွါးရော လိုးပေး.. ညီလေးကံပေါ်ရော အစ်ကို့ဖင်ကြီးကို မလိုးချင်ဘူးလား… အရမ်းဆာနေတဲ့ ဒီဖင်ကြီးကို ဘယ်သူလိုးချင်သေးလဲ.. နေဗလရော လိုးချင်လား…. လိုးချင်တယ်ဆို ပြောကွာ.. အကုန်လုံးကို ခံပေးမယ်.. အား.. လီးဆာတယ်ကွာ.. ငါလ်ိုး… အားးး’
တစ်ယောက်တည်း အ်ိမ်ထဲ စိတ်ရှိတိုင်းထန်နေတဲ့ ထွန်းညိုက နောက်ဖက်ရပ်နေတဲ့ နေဗလကို သတိမထားမိ။
‘အားးး… လိုးပေးစမ်းပါ… ငါ့ဖင်ကြီးကို လိုးပေးစမ်းပါ… အားးး’
လက်က ၃ ချောင်းကနေ ၄ ချောင်းထိ ဖြစ်သွားပြီး ဖင်ဝက လိုးခွဲချင်စရာကောင်းလှအောင် ပြဲအာနေတယ်။ ဖင်ဝနားတဝိုက်မှာလည်း လရည်နဲ့တူတဲ့ အဖြူရောင် အရည်လေးတွေကလည်း ပေကျံလို့။
‘ကျတော် လိုးပေးရမလား’
ရုတ်တရက်စကားသံကြောင့် ထွန်းညိုလည်း လန့်ဖျတ်ကာ နောက်လှည့်ကြည့်တော့ အပေါ်အင်္ကျီသာရှိပြီး အောက်ကလုံချည်က ခြေရင်းမှာ ပုံလျက်ကျကာ လီးတထောင်ထောင်ဖြစ်နေတဲ့ နေဗလ။ ထွန်းညိုက အနားကစောင်ကိုယူကာ ဖုံးဖို့ကြိုးစားလိုက်ပေမယ့် နေဗလက လျင်မြန်စွာ ကုတင်ပေါ်တက်ကာ လက်ကိုဖမ်းထားလိုက်တယ်။
‘လိုးချင်ရင်ပြောဆို.. ကျတော် ခင်ဗျားဖင်ကြီးကို အရမ်းလိုးချင်နေတယ်.. ရမလား’
ထွန်းညိုက အောက်ကလီးကြီးကို တချက်ငုံ့ကြည့်မိတယ်။ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး လီးတုတ်ကြီးက အရေပြားတောင် မကျွံသေး။ အကြောစိမ်းစိမ်းလေးတွေ ထနေတဲ့ လီးထိပ်က အရည်ကြည်လေးတွေကလည်း ထွန်းညိုဖင်ကို ဘယ်လောက်တောင် လိုးချင်နေကြောင်း သက်သေခံနေကြတယ်။
‘ကိုမြတ်သာဆီ အလိုးခံလို့ မဝသေးရင် ကျတော် ထပ်လိုးပေးမယ်… စိတ်ကျေနပ်ဖို့ အာမခံတယ်’
လိုးချင်ကြောင်းကို တဖွဖွပြောနေတဲ့ နေဗလလီးကို ထွန်းညို ကိုင်လိုက်ပြီး အရေပြားကို အောက်ဆွဲချလိုက်တော့ ပန်းရောင်လီးထိပ်ကြီးက နီနီရဲရဲလေး။ လီးညိုကြီးတွေကိုပဲ စိမ်ပြေနပြေ အားရပါးရခံလာတဲ့ ထွန်းညိုအတွက် လီးဖြူဖြူကြီးက စိတ်လှုပ်ရှားစရာအတိ။ ပါးစပ်ထဲကို တယုတယနဲ့ ထည့်လိုက်ပြီး အရသာအသစ်ကို မြည်းစမ်းကြည့်နေမိတယ်။ လရည်ကြည်ရဲ့ ငံကျိကျိအရသာနဲ့ လီးသန့်သန့်အရသာက ပေါင်းစပ်ကာ ချိုမြိန်သလိုရှိလှတယ်။ ညင်ညင်သာသာလေး စုပ်နေရာကတဆင့် မြန်ဆန်လာတဲ့ စုပ်ချက်တွေကြောင့် နေဗလလည်း ပိုကောင်းလာခဲ့တယ်။ ကုန်းကာစုပ်နေတဲ့အတွက် နေဗလက ဖင်ကြီးရှိရာဆီ လက်လှမ်းပြီး ဖင်ပေါက်ကို စမ်းလိုက်တယ်။ ခပ်အာအာလေးဖြစ်နေတဲ့ ဖင်ပေါက်နားက စူပွနေတဲ့အသားစိုင်တွေကို ပွတ်ရင်း သာယာမှုပေးလိုက်တယ်။
ထွန်းညိုက နေဗလလီးကြီးကို ပါးစပ်ထဲကမထုတ်ဘဲ ဆက်တိုက်စုပ်ပေးနေတယ်။ နေဗလက ကုတင်ပေါ်မှဆင်းကာ ထွန်းညိုကို ကုတင်ပေါ် ကန့်လန့်အနေအထားနဲ့ ပက်လက်လှန်စေပြီး ခေါင်းကို ကုတင်အပြင်ဘက် ဆွဲချလိုက်တယ်။ ထွန်းညိုပါးစပ်ကို စောက်ဖုတ်လိုးသလိုမျိုး လီးကိုထည့်ကာ အားရပါးရ ဆောင့်လိုးနေတော့ နေဗလလီးကြီးက ထွန်းညိုလည်ဇလုပ်နားမှာ အထင်သား။ နေဗလက ထွန်းညိုခြေထောက်ကို ဖင်ဝပေါ်အောင်ထိ မြှောက်လိုက်ပြီး စူပွနေတဲ့ ခရေထဲ လျှာကြီးကို လိပ်ပြီးသွင်းလိုက်တယ်။ ကိုမြတ်သာလရည်၊ တံတွေးတွေနဲ့ ဖင်အရသာရောကာ ခံစားမှုက အမည်တပ်စရာမရှိ။ လျက်ကောင်းကောင်းနဲ့ လျက်နေလိုက်တော့ အောက်မှာထွန်းညိုက ခံရခက်စွာ ဖြစ်နေတယ်။ အာခေါင်ထိအောင် ဖိသွင်းပြီး လိုးနေတာကြောင့် တွံတွေးတွေရော၊ မျက်ရည်တွေပါရောပြီး ထွန်းညိုမျက်နှာတစ်ခုလုံး နီရဲနေတယ်။
‘အား..နေဗလ.. ငါမရတော့ဘူး.. ခဏဖယ်ပေးဦး’
ထွန်းညိုက ခွင့်တောင်းတော့ နေဗလလည်း အပေါ်ကအုပ်မိုးထားရာမှ ဖယ်ပေးလိုက်တယ်။
‘အရမ်းကောင်းတယ်ဗျာ..’
ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လှန်ပြီး ပြောလိုက်တဲ့ နေဗလစကားကြောင့် ထွန်းညိုလည်း
‘မင်းလိုးတာ ကြမ်းတယ်ကွာ.. ကောင်းတယ်.. ငါလည်း အဲလိုအကြမ်းတွေပဲ ကြိုက်တာ’
‘လာ… ခင်ဗျားဖင်ကြီးကို အားရပါးရ လိုးခွဲပေးခဲ့မယ်…’
နေဗလ လီးပေါ်ခွလိုက်ပြီး ဖင်ကြားထဲထည့်ကာ ပွတ်ပေးနေတယ်။ လီးထိပ်က ဖင်ဝထဲ တိုးဝင်လိုက်၊ ဖင်ကြားထဲ ပွတ်သွားလိုက်နဲ့ အရသာကောင်းလှတယ်။ အပေါ်ကနေ ခန္ဒာကိုယ်ကိုမတ်ကာ ဖင်ကြီးကော့ပြီး ပွတ်နေတဲ့ ထွန်းညိုနို့တွေကို ဆုပ်ကိုင်နေလိုက်ပြီး လက်မနဲ့ လက်ညှိုးက နို့သီးထိပ်လေးတွေကို ချေပေးနေတယ်။ သာယာမှုအဆုံးထိ တက်လှမ်းနေတဲ့ ထွန်းညိုကတော့ လီးကို ဖင်ကြားထဲပွတ်နေရင်း လက်နဲ့ကိုင်ကာ ဖင်ဝကိုတေ့လိုက်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း သွင်းလိုက်တယ်။ လီးထိပ်ကနေ အရင်းထိ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖင်ထဲပူနွေးစိမ့်ဝင်သွားတဲ့ ခံစားချက်က လိုးရသူရော ခံရသူကိုပါ လောကစည်းစိမ် ပေးနေနိုင်တာပေါ့။ လီးအရည်ကြည်လေးတွေက ဖင်ခေါင်းတလျှောက်လုံး နူးညံ့စေပြီး အထိအတွေ့က ကောင်းလွန်းလှတယ်။ လီးအဆုံးထိဝင်သွားပြီးမှ ဖြည်းဖြည်းချင်းစီ ဆောင့်နေတဲ့ ထွန်းညိုကို နေဗလက ခန္ဓာအနှံ့ ပွတ်သတ်ပေးနေပြီး တောင့်တင်းကာ ကျစ်လစ်နေတဲ့ အညာသား ယောင်္ကျားတစ်ယောက်ရဲ့ ပြယုဒ်ကို ခံစားနေမိတယ်။ ကြွက်သားတွေနဲ့ချည်း တည်ဆောက်ထားသလား အောက်မေ့ရတဲ့ ကြီးမားကျစ်လစ်နေတဲ့ ခန္ဓာမှာ အဆီပိုတွေဟု လုံးဝမရှိဘဲ ကိုင်ရ၊ တွယ်ရ၊ ပွတ်သတ်ရတာဟာ ခံစားမှုအသစ်တမျိုးပါပဲ။
ခဏနေကြတော့ ထွန်းညိုက ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်ပြီး နေဗလလီးပေါ်ကို အားရပါးရ တက်ဆောင့်တော့တယ်။ ထွန်းညိုရဲ့ လီးညိုကြီးကြီးကတော့ နေဗလဗိုက်သားပေါ်မှာ တဘတ်ဘတ်။ တောင်စပြုနေတဲ့ လီးကြီးကို နေဗလက လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ဂွင်းထုပေးနေလေရဲ့။ ထွန်းညိုရဲ့ တက်ဆောင့်ချက်က အချိန်ကြာလာလေ ပိုအားကောင်းလေ ဖြစ်နေတာမို့ အိပ်ခန်းထဲမှာ လိုးသံတွေက ကျယ်လောင်စွာ ထွက်ပေါ်နေတယ်။
‘အားးး.. နေဗလ.. မင်းလီးကြီးက ကောင်းလိုက်တာကွာ… အလ်ိုးခံရတာ ကောင်းနေရောပဲ.. အိုးးးး’
စကားပြောပြီး နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းစေ့ကာ ဆောင့်နေတဲ့ ထွန်းညိုကိုလည်း
‘မင်းဖင်ကြီးက ကောင်းတယ်ကွာ… လိုးရတာ ဆိမ့်နေတာပဲ… ငါလိုးမဖင်ကြီး… လိုးမဝဘူးကွာ’
‘အားးး… အိုးးး… လိုးပေး နေဗလ.. မင်းစိတ်တိုင်းကျ လိုးပေးတော့’
ဆိုကာ နေဗလလီးပေါ်မှ ထလိုက်တော့
‘ကုန်းလိုက်ကွာ.. မင်းဖင်လုံးကြီးကို ကြည့်ပြီး လိုးချင်တယ်’
ကုတင်ပေါ်မှာ နဂိုရှိရင်းစွဲ ဖင်လုံးကို ပိုကြွအောင် ကုန်းပေးထားတဲ့ ထွန်းညိုက တကယ့်ကျွမ်းကျင်သူတစ်ယောက်လိုမျိုး ရှိလှတယ်။ သူရဲ့ကုန်းပေးထားတဲ့ ကျောပြင်ပုံစံနဲ့ အနေအထားက အတွေ့အကြုံမရှိသူ လူငယ်လေးတွေအတွက် တချီပြီးရလောက်အောင် ဆွဲဆောင်မှုရှိတယ်လ်ို့ နေဗလ ထင်မိတယ်။ လီးကိုကိုင်ထုရင်း ထွန်းညိုဖင်ဝပြဲပြဲကို သုံးလေးချက်လောက် ရိုက်လိုက်ပြီးမှ လီးကိုထည့်လိုက်တယ်။ ဘေးနှုတ်ခမ်းသားများကို ဆွဲဖြဲရင်း လီးထိပ်လေးကနေ အရင်းထိတိုင် နစ်မြှုပ်ပျောက်ကွယ်ထားတယ်။ နေဗလက တံတွေးတချက် ထွေးလိုက်ကာ ဆက်တိုက်မရပ်မနား တရစပ် ဆောင့်လိုးတော့တယ်။ လီးနဲ့အတူဝင်ရောက်သွားတဲ့ တဲတွေးတွေကပဲ လီးနဲ့အတူ ပြန်ထွက်လာတယ်။ တဖောင်းဖောင်းနဲ့ စိတ်ကျေနပ်စရာကောင်းလှတဲ့ ရိုက်ခတ်သံတွေက နှစ်ယောက်လုံးကို ရမ္မက်အဆုံးစွန်ထိ ပို့ဆောင်ပေးထားတယ်။ ရှေ့ကနေ ကုတင်ကို မြဲမြံစွာကိုင်ထားတဲ့ လက်တွေက နေဗလဆောင့်ချက်တွေကြောင့် အားတွေပျော့လာကာ ဖရိုဖရဲ ဖြစ်လာတယ်။ အဆောင့်ခံရတဲ့ ခံစားမှုများစွာထဲမှာ အကောင်းဆုံးလို့ ပြောရမလားလို့ ထင်မှတ်ရတဲ့ ဆောင့်ချက်တွေက ပက်စက်လွန်းတယ်။ အသားဖြူဖြူနဲ့ မြို့ကြီးသားက အသားညိုညိုနဲ့ တောသားတွေထက် ဆောင့်အားက ပိုသာနေသေးတယ်။
နေဗလက ကြီးမားလုံးကျစ်နေတဲ့ ဖင်လုံးကြီးတွေကိုပွတ်ကာ ဆောင့်လိုးနေပြီး ထွန်းညိုကလည်း တချက်မှ မျက်နှာမပျက်ဘဲ အလိုးခံနေတာက အားရစရာရှိလှတယ်။ လီးကြီးက ဖင်ထဲတလျှောက် ခပ်မှန်မှန်နဲ့ ကြမ်းကြမ်းလေး အသွင်းအထွက် ရှိနေပုံကလည်း နေဗလကို စိတ်ပိုကြွစေတယ်။
‘အား.. ထွန်းညို… မင်းကို ငါအပိုင်လိုချင်တယ်ကွာ… ကောင်းလိုက်တဲ့ ဖင်လုံးကြီးနဲ့ ဖင်ပေါက်ကြီး… အိုး.. လိုးရတာ အရသာအပြည့်ဘဲ’
‘အားးး… လိုးကောင်းရင် မြို့မပြန်ခင် နေ့တိုင်းလိုးပေးကွာ… ငါလည်း မင်းလီးနဲ့ခံရတာ အားရတယ်.. အိုး…’
လိုးသံတွေက မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင်ရှိလှပြီး လိုးချက်တွေရော ခံချက်တွေကပါ ပက်စက်လွန်းလှတယ်။ ထွန်းညိုက ကုန်းနေရာမှ ပက်လက်လှန်ပေးလိုက်ပြန်တော့ နေဗလက ခြေနှစ်ချောင်းကို အစွမ်းကုန် ဖြဲကားလိုက်ပြီး စူပွကာ ပြဲအာနေတဲ့ ဖင်ပေါက်ထဲမှာ လီးစိမ်လိုက်ပြန်တယ်။ ကုန်းခံရတာနဲ့ ပက်လက်ခံရတာမှာ ပက်လက်ခံရတာက လီးတချောင်းလုံးကို အဆုံးထိဝင်သွားသလို ခံစားမှုမျိုး ပိုဖြစ်စေတယ် (စာရေးသူ ခံစားချက်ပါ)။ ခြေတဖက်ကို ကုတင်နဲ့ကပ်ထားပြီး နောက်တဖက်ကို နေဗလကိုယ်နဲ့ တပြိုင်တည်းကပ်ကာ ထောင်ထားပြီး လိုးနေတာက အားရစရာအတိ။ ထွန်းညိုဗိုက်သားတွေကို ပွတ်ကာ လိုးပေးရင်း လီးဆာနေတဲ့ ထွန်းညိုမျက်နှာကို ကြည့်ရတာကလည်း လိုးအားပိုကောင်းစေဖို့ အားတစ်ခု ဖြစ်လာတယ်။ နေဗလဆောင့်ချက်တွေကို အားရသလို အကြည့်မျိုးနဲ့ ကြည့်နေတဲ့ ထွန်းညိုအကြည့်တွေက ရင်ခုန်သံလည်း မြန်စေသလို ဆောင့်အားကိုလည်း နှစ်ဆတိုးဖို့ လုံလောက်စေတယ်။ နဂိုကတည်းကမှ မြန်နေတဲ့ ဆောင့်ချက်တွေက ပိုပြီးမြန်လာကာ ဆောင့်အားကောင်းလာတော့ ထွန်းညိုလည်း အပြိုပြိုအလဲလဲ။
‘အား.. ထွန်းညို.. ငါတော်တော်ကောင်းနေပြီ… ပြီးတော့မယ်ထင်တယ်.. အိုးးး’
‘အင်း.. နေဗလ.. ပြီးလိုက်လေ… အားးး’
ထွန်းညိုက ကိုယ့်လီးကိုယ်ကိုင်ပြီး ထုနေသလို နေဗလလည်း အဆောင့်တချက်မှ မယိုင်လဲပေ။ ထွန်းညိုထုတာက ပိုမြန်လာပြီး အသက်ရှူသံတွေလည်း ပြင်းထန်လာတယ်။
‘အားး…နေဗလ.. ငါပြီးတော့မယ်.. အားးး…. အားးးး… အားးးးး’
အသံက နောက်ဆုံးမှာ ဆွဲငင်သွားပြီး လရည်နွေးနွေးပျစ်ပျစ်တွေကို ဗိုက်သားနဲ့ ရင်ဘတ်ပေါ် ပန်းထုတ်လိုက်တယ်။ ထွန်းညိုပြီးချက်တွေက ဖင်ကိုညှစ်အားတွေ ဖြစ်စေပြီး နေဗလပြီးဆုံးဖို့ပါ အကူအညီပေးနေတယ်။
‘အားး.ထွန်းညို… မင်းညှစ်လိုက်တာ.. အရမ်းကောင်းတယ်.. အားးးး… အားးးးးး’
နေဗလကတော့ လရည်တွေကို ထွန်းညိုဖင်ထဲပဲ ပန်းထည့်လိုက်ရင်း ထွန်းညိုရင်ဘတ်ပေါ်ကို မှောက်လဲလိုက်တော့တယ်။
—————————-
ရှင်ပြုပွဲလေးက စည်ကားလှသလို ကွမ်းတောင်ကိုင် မိန်းမချောလေး မြတ်သက်က ယဉ်လှပါတယ်။ ရှင်လောင်းလှည့်ပွဲကလည်း မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင် ခမ်းခမ်းနားနားနဲ့ ပန်းလှရွာသူတို့အလှကား တမူထူးခြားပါတယ်။ အလှူပွဲကြီးကလည်း ထမင်းရေချောင်းစီးကျွေးတော့ အိမ်တိုင်းက မီးခိုးတိတ် လာစားကြတဲ့ ဓလေ့ကလည်း အလှူရှင်များအဖို့ ကြည်နူးစရာအတိပင်။ ရွာကလူတွေအတွက် အပန်းဖြေစရာဆိုတာဟာလည်း သပ်သပ်မရှိပဲ ဒီလိုပွဲမျိုးတွေမှသာ စိတ်ညစ်မှုတွေ မေ့ထားကာနေရတာမို့ လူတိုင်းက ပေါ့ပေါ့ပါးပါးလေးနဲ့ ပျော်ရွှင်နေကြတယ်။ ထွန်းညိုတို့လို လူလတ်ပိုင်းယောင်္ကျားတွေနဲ့ လူငယ်တွေကတော့ အလှူပိတ်အနေနဲ့ ထန်းတောထဲ ပျော်ပျော်ပါးပါး သောက်သောက်စားစားပေါ့။
ဒီတခါ ထန်းရည်ဝိုင်းမှာတော့ နေဗလရောပါတာမို့ သူ့စကားတွေက နိုင်ငံရေးအကြောင်းတွေသာ ဖြစ်တယ်။ မျိုးချစ်ပြည်ချစ် နိုင်ငံသားတစ်ယောက်ဖြစ်တော့ လွတ်လပ်ရေးရဖို့ကို အဓိကထား ဆွေးနွေးတယ်။ ကျန်သူများမှာ နေဗလနဲ့ ကံပေါ်တို့ စကားတို့ကို ခေါင်းတညိတ်ညိတ်ဖြင့် ထောက်ခံအားပေးလျက်။ တချို့ဆို လက်သီးလက်မောင်းတန်းကာ အော်ဟစ်ဆူညံလျက်နဲ့ ရွာထဲက နိုင်ငံရေးဟောပြောပွဲလေးက မမျှော်လင့်ဘဲ အသက်ဝင်သွားခဲ့ရတယ်။ ဟောပြောပွဲလေးထဲက ထွန်းညိုတစ်ယောက်ကတော့ ကြက်သီးမွှေးညှင်းတွေထကာ သွေးတွေကလည်း ဆောင့်တက်လျက် မျက်နှာဖြူအင်္ဂလိပ်တို့၏ လူပါးဝ ဂုပ်သွေးစုပ်မှုများကို ဒေါသထွက်လျက်ရှိကာ နေတော့တယ်။
တစ်ရက် နေ့လယ်ခင်းတစ်ခုမှာတော့ သခင်နေဗလဆိုတဲ့ နာမည်နဲ့ စာတစောင် ရောက်လာတယ်။ ထိုစာကို လက်ခံသူမှာ ထွန်းညိုဖြစ်သော်လည်း ကံပေါ်ကတဆင့် ပေးလိုက်ရာ နေဗလနဲ့ ကံပေါ်တို့နှစ်ယောက်က စာဖတ်ပြီးသည်နှင့် ထွန်းညိုက နားရည်ဝနေသော နိုင်ငံရေးအကြောင်းတွေကြောင့်
‘စာထဲ ဘာရေးထားလို့လဲ ကံပေါ်’
‘ဒေါက်တာဘမော် ဦးဆောင်တဲ့ ညွန့်ပေါင်းအစိုးရက ပြုတ်သွားတော့ ဦးပုခေါင်းဆောင်တဲ့ အစိုးရ တက်လာတယ်တဲ့လေ’
‘အဲတော့’
ထွန်းညို နားမလည်လို့ ဆက်မေးလိုက်တော့ နေဗလက
‘ဦးပုတို့အစိုးရကလည်း နာမည်သာရှိတာပါဗျာ.. အမှန်စင်စစ် အာဏာမရှိပါဘူး… အစိုးရအမှန်စင်စစ်က ဘုရင်ခံနဲ့ အင်္ဂလိပ်မျက်နှာဖြူတွေပဲ… ဘာမှမထူးသေးဘူးပေါ့ဗျာ’
‘ဪ’
‘မြို့ပေါ်မှာတော့ အလုပ်သမားတွေရော၊ ကျောင်းသားတွေပါ ဆန္ဒပြနေကြပြီ ပြောတယ်.. တချို့နယ်ရွာလေးတွေမှာလည်း လယ်သမားလှုပ်ရှားမှုတွေလည်း ပေါ်နေပြီ ပြောကြတယ်’
ဒီတခါတော့ ထွန်းညိုက
‘အင်း… ကျောင်းသားလေးတွေတောင် တော်လှန်နေကြတာ.. ကျုပ်တို့လို အရွယ်ကောင်းတွေက အိမ်မှာပဲ အိပ်လိုက်စားလိုက်နဲ့ နေလို့မရတော့ဘူးပေါ့’
‘ဟုတ်တာပေါ့.. ကိုထွန်းညိုရာ.. ကျတော်ပြန်ရင် မြို့ကိုသာ တခါတည်းလိုက်ခဲ့တော့’
နေဗလ စကားကြောင့် ကံပေါ်က
‘ဟာ.. ကိုနေဗလကလည်း ကိုထွန်းညိုက ဘယ်လိုလုပ်မလဲဗျာ… သူက တချိန်လုံး ဒီမှာပဲနေတာကို… နိုင်ငံရေးအကြောင်းတွေကိုလည်း ဂဏနနမသိဘဲ’
‘နိုင်ငံရေးလုပ်ဖို့ မျိုးချစ်စိတ်တခုရှိရုံနဲ့ လုံလောက်ပြီ ငါ့ညီ… နိုင်ငံရေးဆိုတာ လုပ်ရင်း သူ့ဘာသာသူ သိလာလိမ့်မယ်.. အရေးကြီးတာက ထိုင်မနေဖို့ဘဲ ထလုပ်ဖို့ဘဲ လိုအပ်တာ’။
‘ဖြစ်ပါ့မလားရှင်… အစ်ကိုက တောရွာမှာပဲနေ၊ တောရွာမှာပဲ ကြီးပြင်းလာတာ.. ဟိုမှာ အစ်ကို ဘယ်လိုဒုက္ခတွေ ကြုံရမလဲဆိုတာကိုခမသိနိုင်ဘူးလေ…’
‘စိတ်ချစမ်းပါ ငွေနှင်းရာ… အစ်ကိုက ပညာမတတ်လည်း လူကဲခတ်မညံ့ပါဘူး… ကံပေါ်တောင် နိုင်ငံရေးလှုပ်ရှားမှုတွေထဲ ဝင်ပါနေတာ.. သူရှိသားပဲ.. စိတ်မပူပါနဲ့’
အတန်တန် တားနေသည့်ကြားမှ ထွန်းညိုက နိုင်ငံရေးလုပ်ရန် နေဗလ၊ ကံပေါ်တို့နဲ့အတူ မြင်းခြံမြို့ပေါ်ကို လိုက်လာခဲ့သည်။ ရွာထိပ်လေးမှာ မျက်ရည်တစမ်းစမ်းနဲ့ ကျန်ခဲ့တဲ့ ငွေနှင်းဆီမှာ သူနဲ့ရတဲ့ကလေး ရှိနေတာကိုသာ သိခဲ့ရင် ထွန်းညို နိုင်ငံရေးလုပ်ဖို့ မြို့တက်မိမှာ မဟုတ်ချေ။
ထွန်းညို ထွက်သွားပြီးကတည်းက ငွေနှင်းတစ်ယောက် အိပ်ရာထဲ ဘုန်းဘုန်းလဲတော့တယ်။ အစ်မဖြစ်သူကော အမေဖြစ်သူကပါ အားပေးနှစ်သိမ့်ကြပေမယ့် လင်ယောင်္ကျားက အနားမှာမရှိတော့ စိတ်အားငယ်လှတယ်။ ဒီကြားထဲ အစားလည်း ခဏခဏပျက်သလို တခါတလေဆိုလည်း ပျို့အန်ချင်လှတယ်။
‘အမေ… ကျုပ်ရာသီမလာတာ နည်းနည်းကြာပြီ’
‘အို.. အဲ့ဒါ အခုမှ ပြောရမလား မိငွေနှင်းရေ… ဟဲ့.. ရွှေနှင်း လာစမ်းပါဦးဟယ်’
အမေဖြစ်သူအော်ခေါ်သံကြောင့် ထမင်းချက်ရာမှ အပြေးတလွှားလေး ရောက်လာတဲ့ ရွှေနှင်းက
‘ဘာဖြစ်လ်ို့လဲ အမေ..’
‘ညဉ်းညီမ ရာသီမလာတာ ကြာပြီတဲ့’
‘ဟဲ့.. ဪ ညဉ်းနှယ်.. ခက်လိုက်တာ.. ထွန်းညိုရော ဒီအကြောင်း မသိဘူးလား’
‘ကျုပ် မပြောလိုက်ရဘူး…’
‘သွား.. ဆေးဆရာသွားပင့်ချေ.. မိငွေနှင်းကရော ဘာအာသီသရှိတုန်း.. အုန်းနွဲ့ကို ပြင်ခိုင်းရအောင်’
‘ဘာမှစားချင်စိတ်မရှိပါဘူး အမေရေ.. ကိုထွန်းညိုကိုပဲ ပြန်လာစေချင်တယ်..’
ရွှေနှင်းရော အမေဖြစ်သူ ဒေါ်ကျော့ရီပါ သက်ပြင်းချရုံကလွှဲပြီး ဘာမှမတတ်နိုင်ပေ။
နေဗလနေတဲ့အိမ်မှာပဲ ထွန်းညိုကော ကံပေါ်ပါ လိုက်နေလိုက်ကြတယ်။ နေဗလက အိမ်သီးသန့်ငှါးရမ်းနေထိုင်ပြီး မိဘတွေကတော့ သပ်သပ်စီ နေကြတယ်လို့ သိရတယ်။ ယောင်္ကျားသားသုံးယောက်မို့ နေရထိုင်ရတာ လွတ်လပ်လှပေမယ့် စားရေးသောက်ရေးကတော့ ဖြစ်သလိုပဲ စားကြတယ်။ ကံပေါ်မရှိချိန်တိုင်း နေဗလလိုးတာကို စိတ်တိုင်းကျခံနေရတာမို့ ထွန်းညိုတစ်ယောက် မြို့ပေါ်ရောက်လာတာ ပျော်ရွှင်နေမိတယ်။ တခါတရံတော့ မိန်းမဖြစ်သူငွေနှင်းကို သနားလှပေမယ့် ပြင်းပြနေတဲ့ နိုင်ငံရေးစိတ်တွေကြောင့်သာ လာခဲ့ရတာမို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို နှစ်သိမ့်နေရတယ်။ ဖိုးခွါးကိုတောင် မခေါ်ခဲ့ဘဲ ငွေနှင်းကို စောင့်ရှောက်ဖို့ ထားခဲ့တယ်လေ။ နိုင်ငံရေးတွေ တည်ငြိမ်သွားပြီး လွတ်လပ်ရေးရပြီးမှ ရွာပြန်တော့မယ်လို့ သန္ဓိဌာန်ချထားတော့ ဆုံးဖြတ်ချက်အတိုင်း နေသွားတော့မယ်။
ဒီနေ့က ဟောပြောပွဲလေးတစ်ခု ရှိတာကြောင့် ထွန်းညိုက ပွဲလုပ်မယ့်နေရာမှာ ကူဖို့ရောက်နေတယ်။ နေရာက အထက်တန်းကျောင်းတစ်ခုထဲမှာဖြစ်ပြီး ပွဲမစခင်လောက်ကတည်းက လိုအပ်တာတွေကို ဝိုင်းကူလုပ်ပေးနေတယ်။ ကံပေါ်ရော နေဗလပါ ရှိနေကြပြီး သူတို့က ဟောပြောဖို့အတွက်ခစီစဉ်နေကြတယ်။ ထွန်းညိုကတော့ စင်လုပ်ပေးတာတွေ၊ နောက်ခံလိုက်ကာတွေ ပြင်တာတွေမှာ ကူညီပေးရင်း အလုပ်ရှုပ်နေတယ်။
‘ကိုထွန်းညို.. ကျတော့်ကို ဒါလေးကူပေးဦး’
ဆိုကာ ကြိုးတစ်ချောင်းကမ်းပေးတဲ့ အေးမောင်ဆီက ကြိုးတစ်စကို လှမ်းယူလိုက်တယ်။
‘ကျတော် ဒီကြိုးကို အပေါ်မှာ ချည်မလို့.. အောက်ကခုံကိုလည်း ထိန်းပေးထားဦးနော် အစ်ကို’
‘အေး… ညီလေး’
အေးမောင်က ခုံပေါ်ကို တက်လိုက်ပြီး အပေါ်ထုပ်တန်းမှာ ကြိုးတစ်စကို ချည်နေတယ်။ ထုပ်တန်းက မြင့်လွန်းအားကြီးတော့ ခုံခုထားရင်တောင် သူ့အရပ်နဲ့ သေချာလှမ်းမမှီတဲ့အတွက် ခက်ခက်ခဲခဲ လုပ်နေရတယ်။ ထွန်းညိုကတော့ ခုံကိုသေချာထိန်းပေးထားရင်း သူ့မျက်နှာရှေ့တည့်တည့်က အေးမောင်ရဲ့ ပုဆိုးအောက်မှာ တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်နေတဲ့ လီးကို သေချာစိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ လီးက ပုဆိုးကြားထဲကနေ ကုန်းထလာမယ့်အတိုင်း မို့မောက်ကာ လူလှုပ်ရှားတိုင်း သူပါလိုက်ပြီး လှုပ်ရမ်းနေတယ်။ ထွန်းညိုက အာတွေခြောက်လာပြီး ပြေးငုံချင်တဲ့စိတ်တွေ တဖွားဖွား ဖြစ်လာတော့တယ်။
‘အစ်ကို… ရပြီ.. ကျန်တဲ့တဖက် သွားချည်ရအောင်’
‘အင်း ညီလေး.. သတိနဲ့ဆင်းဦး’
ထွန်းညိုတို့လည်း စင်နောက်တဖက်ကိုသွားပြီး ကြိုးချည်ဖို့ ထပ်လုပ်ကြတယ်။ ခုနကအတိုင်းပဲ ပြန်ဖြစ်တာမို့ ထွန်းညိုမှာ ဖင်ထဲက ယားသလိုလို၊ လည်ချောင်းထဲက ယားသလိုလို ဖြစ်လာကာ သူပါလီးတောင်လာရတော့တယ်။ နေဗလကိုကြည့်တော့လည်း သူတို့ဟာသူတို့ အလုပ်များနေကြပုံပဲ။ တခါတရံ အချင်းချင်း အော်ဟစ်ဆူညံနေကြသေးတယ်။ အေးမောင်က ကြိုးသေချာချည်လိုက်ပြီးမှ အောက်ဆင်းဖို့ကြံတော့ သူ့လီးနေရာကို သေချာစိုက်ကြည့်နေတဲ့ ထွန်းညိုကို သတိထားမိတော့တယ်။
‘ကိုထွန်းညို.. သေချာထိန်းထားနော်.. ကျတော် ဆင်းတော့မယ်’
‘အင်း ညီ… ဆင်းပါ.. သေချာကိုင်ထားတယ်’
အခုဆို စင်က အပြီးသတ် ပြင်ဆင်ပြီးသွားပြီမို့ ထွန်းညိုနဲ့ အေးမောင်တို့လည်း အနားရကြပြီ။ အေးမောင်က အပြင်ထွက်သွားပြီး ဆေးလိပ်ကြမ်းကို ခဲနေတော့ ထွန်းညိုလည်း သူ့နောက်လိုက်သွားပြီး တောင်းသောက်ရတော့တယ်။
‘ကိုထွန်းညိုမိန်းမက ရွာမှာကျန်ခဲ့တာလား.. ကျတော်က လူပျိုထင်နေတာ’
‘မဟုတ်ပါဘူးကွာ.. ကံပေါ်က ငါ့ယောက်ဖလေ’
‘ဪ… ကံပေါ်နဲ့ နေဗလက ဒီမှာနာမည်ကြီးတွေပဲ.. သူတို့ဟောပြောမယ်ဆို လူတွေလာကြတာမှ ဝရုန်းသုန်းကား’
‘အေး.. ငါလည်း သူတို့ဆွယ်လို့ ဒီလိုစိတ်ပါလာတာပဲကြည့်လေ.. ဟားး… ဟားးးး’
သူ့စကားသူ သဘောကျကာ ရယ်ပြီးပြောလိုက်ခြင်းအပေါ် အေးမောင်ကပါ လိုက်ရယ်ပေးတယ်။
‘ကိုထွန်းညိုက မိန်းမနဲ့ဆိုတော့ မိန်းမတွေကို လိုးဖူးမှာပေါ့နော်..’
‘……’
‘ကျတော်တော့ တခါမှ မလိုးဖူးသေးဘူးဗျာ… နေဖို့စားဖို့ ရုန်းကန်နေရတာနဲ့ နိုင်ငံရေးတဖက်နဲ့ဆိုတော့ အဲဒါတွေကို အချိန်မပေးနိုင်သေးဘူး’
‘အေးဆေးပေါ့ကွာ.. မင်းက အသက်ငယ်ပါသေးတယ်.. နောက်ကြကြုံရမှာပဲ’
‘လီးကတော့ အမြဲတောင်နေတာပဲ… ထန်သလားလည်း မပြောနဲ့…’
ပြောရင်း ပုဆိုးပေါ်ကနေ လီးကိုဆွသလိုမျိုး ကုတ်နေတယ်။ ထွန်းညိုက သေချာကြည့်ရင်း တဖြည်းဖြည်း ခေါင်းထလာတဲ့ လီးကြီးကိုခမျှော်နေမိတယ်။ ထွန်းညိုတို့က ခန်းမအပြင်ဘက် အပင်အောက်မှာမို့ နှစ်ယောက်တည်း အေးဆေးဖြစ်နေတယ်။ အေးမောင်က ခန်းမဆီကို လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး ဘယ်သူမှမမြင်လောက်မယ့် နေရာကို နည်းနည်းရွှေ့ကာ ပုဆိုးခါးပုံစကို ဖြေချလိုက်ရင်း လီးကို ထုတ်ပြလိုက်တယ်။
အမှန်တော့ အေးမောင်မှာ မိန်းမနှစ်ခါရပြီးသား စားဘဲကြီးမှန်း ထွန်းညိုကတော့ မသိချေ။ ရွာမှာ အသက် ၁၆ နှစ်တုန်းက တစ်ယောက်ရပြီး အိမ်ထောင်ကွဲကာ မြို့တက်လာတယ်။ မြို့ပေါ်မှာ ပွဲရုံတွေကြား အလုပ်လျှောက်လုပ်ရင်း စျေးသည်တစ်ယောက်နဲ့ ငြိစွန်းကာ တခါအိမ်ထောင်ကျခဲ့သေးတယ်။ ဒီအိမ်ထောင်လည်း မမြဲဘဲ ထပ်ပျက်ကာ နောက်ဆုံးမှာတော့ နိုင်ငံရေးသမားယောင်ယောင် ဘာယောင်ယောင်နဲ့ နေဗလတို့ဆီ ရောက်လာခြင်း ဖြစ်တယ်။ အသက်က ၂၅ ပတ်ချာလည်ထဲဆိုပေမယ့် လီးကတော့ အသက် ၆၀ ယောင်္ကျားတစ်ယောက်နီးပါး အတွေ့အကြုံရှိလှသူမို့ လီးကြိုက်တဲ့သူတွေကို သေချာအာရုံခံမိနိုင်တယ်လေ။ အခုလည်း ထွန်းညိုက လီးကြိုက်တဲ့သူမှန်း ရိပ်မိတာကြောင့် တမင်ပြနေခြင်းပင်။ ထွန်းညိုမျက်စိအောက်မှာတင် တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အဆုံးစွန်ထိ တောင်လာတဲ့ လီးကြီးက အကြောတပြိုင်းပြိုင်းထကာ ပေါက်ကွဲထွက်မတတ် ဖြစ်နေတယ်။
‘ကိုထွန်းညို.. စုပ်ပေးချင်လား’
‘……’
ထွန်းညိုခေါင်းကိုကိုင်ကာ သူ့လီးပေါ် အသာအယာ ဖိချလိုက်တော့ အလိုက်သင့်ပါလာပြီး နှုတ်ခမ်းသားတွေရဲ့ စိုစွတ်ပူနွေးမှုလေးတွေက လီးထိပ်မှာ တဝဲလည်လည်။ လီးထိပ်ကိုပဲ သေချာစုပ်ပေးကာ လျှာစွမ်းပြနေတဲ့ ထွန်းညိုအရည်အချင်းကလည်း မခေလှမှန်း အေးမောင် ရိပ်စားမိတယ်။
‘ကိုထွန်းညို.. လာဗျာ.. တခြားနေရာသွားရအောင်’
ဟုဆိုကာ အေးမောင်က ဦးဆောင်ထွက်သွားပြီး ထွန်းညိုက နောက်မှလိုက်လာခဲ့တယ်။ ခန်းမနဲ့ဝေးရာ စာသင်ခန်းတစ်ခုထဲကို ဝင်သွားပြီး အေးမောင်က ပုဆိုးကို အကုန်ချွတ်ချလိုက်တော့ ထွန်းညိုလည်း ဒူးထောက်ကာ လီးကို အားပါးတရ စုပ်ပေးလိုက်တော့တယ်။ လီးစုပ်ရတဲ့ အရသာက အရမ်းကောင်းလွန်းတော့ ဘယ်သူ့ကိုပဲတွေ့တွေ့ လီးပဲပြေးစုပ်ချင်နေမိတဲ့အထိ ထန်တတ်နေပြီ။ လီးကို အရင်းကနေ ကိုင်လျက်ထုကာ လီးစုပ်ပေးနေတော့ အေးမောင်လည်း ခါးကော့လျက် ဇိမ်ယူနေတယ်။
‘ကောင်းတယ်.. ကိုထွန်းညို.. ခင်ဗျားစုပ်ပေးသလိုမျိုး ဘယ်သူမှ မလုပ်ပေးဖူးဘူး’
‘ဟမ်.. တခါမှ မလိုးဖူးဘူးဆို’
‘ဟို… ကျတော် ပြောချင်တာက ဘယ်သူ့ဆီကမမှ မရဖူးဘူးလို့.. အစ်ကိုက ပထမဆုံးလို့ ပြောချင်တာ.. ဟဲ… ဟဲ’
‘…..’
ထွန်းညိုလည်း ဘာမှဆက်မပြောတော့ဘဲ လီးကြီးကိုပဲ ဆက်စုပ်ပေးလိုက်တယ်။ လီးကို ဘေးတဖက်တချက်စီကနေ လျက်လိုက် ဘောထုပ်တွေပါ ငုံလိုက်နဲ့ သာယာမှုအပြည့် ပေးနေမိတယ်။ ခုနက ပင်ပင်ပန်းပန်းလုပ်ထားရတော့ ဘောထုပ်တွေဆီက ချွေးနံ့ပြင်းပြင်းလေး ရနေပေမယ့် ထွန်းညို ဂရုမစိုက်ဘဲ ဆက်ကာငုံပေးထားလိုက်တယ်။ နောက်တပြန်အနေနဲ့ လီးကိုအဆုံးထိ ငုံလိုက်ပြီး ဘောထုပ်ကိုပါ ပါးစပ်ထဲသွင်းဖို့ ကြိုးစားလိုက်တယ်။ ပါးစပ်ကို တတ်နိုင်သလောက် ကျယ်ကျယ်ဟထားလိုက်ပြီး တွဲကျနေတဲ့ ဘောထုပ််ကို ဆွဲသွင်းလိုက်တော့ လီးအုံတစ်ခုလုံးက ပါးစပ်ထဲမှာအပြည့် ဖြစ်နေတယ်။ ဒီလိုအတွေ့အကြုံက နှစ်ယောက်လုံးအတွက် အသစ်မို့ အထူးကောင်းနေကြတာမှာ ပြောစရာမလိုအပ်ပေ။ လီးအုံတခုလုံးကို ပြန်ထုတ်လိုက်ချိန်မှာ လီးကြီးက တံတွေးတွေနဲ့ ရွှဲစိုလျက်ရှိပြီး လီးထိပ်မှာလည်း ပြောင်လက်နေကာ လရည်ကြည်တွေက ပါးစပ်နဲ့တန်းလန်း။ လျှာကိုထုတ်ကာ လီးချောင်းကြီးနဲ့ တဖတ်ဖတ် ရိုက်လိုက်ပြီး ထပ်မံစုပ်ပေးလိုက်တယ်။ အားရလောက်အောင် စုပ်ပေးပြီးမှ ထွန်းညိုက စာရေးခုံပေါ်တစ်ခုမှာ လက်ထောက်ကာ ကုန်းပေးလိုက်တယ်။ အေးမောင်က ပုဆိုးကိုလှန်လိုက်ပြီး ပေါ်လာတဲ့ ဖင်လုံးကြီးကို တစ်ချက်နှစ်ချက် ဆင့်ရိုက်ကာ
‘ကောင်းလိုက်တဲ့ ဖင်တုံးကြီးကွာ… ငါလ်ိုး..’
ထပ်ပြီးတော့ ဖင်နှစ်လုံးကို လက်နဲ့ဖြဲလိုက်ပြီး ဖင်ပေါက်တည့်တည့်ကို တံတွေးထွေးချလိုက်ပြီး လက်ခလယ်နဲ့ လက်ညှိုးထိုးကာ နူးနှပ်ပေးလိုက်တယ်။ ဖင်ပေါက်က လက်ချောင်းတွေကြားမှာ စူပွအာလာပြီး အလိုးခံဖို့ အသင့်ဖြစ်နေတော့ အေးမောင်က လီးကိုထည့်ချလိုက်တယ်။
‘အားးး… ကောင်းတယ်ကွာ… လိုးပေး.. အားးးး’
ခပ်သွက်သွက်လေးလိုးနေတဲ့ အေးမောင်ကလည်း အောက်က မညဉ်းမညူခံပေးနေတဲ့ ထွန်းညိုကြောင့် လိုးရတာ အားပါးတရရှိလှတယ်။ ဖင်လုံးညိုညိုကြီးတွေက တချက်လိုးတိုင်း တခါစီ တုန်ခါသွားတာမို့ ခပ်စိပ်စိပ်လိုးချက်တွေအောက်မှာ တလှုပ်လှုပ်နဲ့ ခါရမ်းနေတယ်။ အပေါ်အင်္ကျီကို ကျောလည်ထိ ပင့်တင်လိုက်တော့ လှပတဲ့ကျောပြင်နဲ့ ခါးသိမ်သိမ်လေးက ပနံတင့်လှတယ်။
‘ကိုထွန်းညို ဖင်ကြီးက အားရစရာကြီးဗျာ.. လိုးရတာ ဇိမ်ရှိလှတယ်’ ခ
ခါးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ညှပ်ကိုင်ပြီး ခါးအောက်ပိုင်းကိုပဲ လှုပ်ကာဆောင့်လိုးပေးလိုက်တော့ ထွန်းညိုလည်း ကောင်းသထက် ကောင်းလွန်းနေတယ်။
‘လ်ိုး.. ညီလေး.. အားရအောင်လိုး… ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ဆောင့်လိုး ညီ.. အစ်ကို့ဖင်ကြီး ပြဲထွက်သွားအောင်လိုးပေး.. အားးးးး’
ရှေ့ကနေလည်း ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ဆောင့်ပေးကာ အလိုးခံနေတဲ့ ကိုထွန်းညိုက တော်တော်ထန်လွန်းနေတယ်။
‘ကိုထွန်းညို ပက်လက်လှန်ပေးဗျာ’
လက်ထောက်ကုန်းထားတဲ့ စာရေးခုံမှာပဲ ပက်လက်လှန်ပေးလိုက်ပြီး ခြေထောက်တွေကိုပါ အလိုက်သင့် မြှောက်ပေးလိုက်တယ်။ ဖင်ပေါက်က စူအာထွက်နေပြီး ခုနက လိုးထားတဲ့ဒဏ်ကြောင့် ပြဲအာနေသယောင် ဖြစ်နေတယ်။ အေးမောင်က ဖင်ပြဲကြီးကို လက် ၃ ချောင်းနဲ့ ထပ်ချဲ့လိုက်ပြီးမှ လီးကြီးကို ပြန်ထည့်လိုက်တယ်။ ဖင်ဝမှာ နူးညံ့ကာ လီးကြီးဆောင့်လိုးသမျှကို ချောချောရှူရှူ လက်ခံလျက်ရှိိတယ်။ လီးကြီးနဲ့အတူ ကပ်ပါလာတဲ့ ဖင်ဝက အသားစိုင်တွေကလည်း လိုးရသူ အေးမောင်ကို ပိုပြီးစိတ်ကြွစေတယ်။ ခြေထောက်ကို ထောင်လျက်ကွေးကာ ဒူးနေရာမှ လက်နဲ့ပင့်ပေးထားတဲ့ ထွန်းညိုက အထိန်းအကွပ်မဲ့စွာ အလိုးခံနေရပြီး အောက်ကစာရေးခုံမှာ အသံတကျွီကျွီ မြည်လျက်ရှိတယ်။
‘အား.. ကောင်းလိုက်တာဗျာ… နေ့တိုင်းလိုးပေးချင်တယ်..’
‘လာခဲ့လေ… နေဗလအိမ်မှာနေတာ… နေ့တိုင်းအလိုးခံပေးမယ်.. လီးတောင်ရင် လာခဲ့တော့’
‘အား.. တကယ်နော်.. ကျတော် နေ့တိုင်းလာလိုးမှာ’
‘အိုးးး..လာလိုးကွာ…အားးး’
အေးမောင်ရဲ့ ချပ်ရပ်ကပ်နေတဲ့ ဗိုက်သားတွေကိုပွတ်ကာ အလိုးခံနေရင်း ပြောလိုက်တယ်။
‘အားး.. ကိုထွန်းညို.. ကျတော်ပြီးတော့မယ်.. လရည်သောက်ချင်လား’
‘အင်း’
လိုးလက်စလီးကို ဖင်ထဲကထုတ်လိုက်ပြီး ထွန်းညိုကို ဒူးထောက်ထိုင်စေလိုက်တယ်။ အေးမောင်ပြောတဲ့အတိုင်း ထိုင်လိုက်တော့ ထွန်းညိုမျက်နှာနား လီးကိုကပ်ကာ ဂွင်းထုရင်း
‘ပါးစပ်ဟပေးထား.. ကိုထွန်းညို.. ကျတော့်လရည်တွေကို တစက်မကျန် သောက်ပေးရမယ်.. ဟထား…’
ထွန်းညိုလည်း အပျက်မတစ်ယောက်လ်ို တခြားယောင်္ကျားတစ်ယောက်ရဲဲ့ လီးကြီးရှေ့မှာ ပါးစပ်ဟလျက် လျှာထုတ်ကာ လရည်ကိုမျှော်နေတယ်။
‘အားး..အားးး…အားးးး’
အော်သံတွေနဲ့အတူ ဖြူဖြူနှစ်နှစ် လရည်တွေက မျက်နှာအနှံ့ ပေကျံသွားပြီး တချို့တလေက လျှာပေါ်စီးကျသွားတယ်။ ထွန်းညိုလည်း ပေကျံနေတဲ့ လရည်တွေကို မသုတ်သေးဘဲ ကိုယ့်လီးကိုယ် ဂွင်းထုနေလိုက်ပြီးမှ လရည်တွေကို ကြမ်းပြင်ပေါ် ပန်းထုတ်လိုက်တော့တယ်။
အဲနေ့က ဟောပြောပွဲက ပွဲတဝက်မှာတင် ပုလိပ်တွေဝင်ဖမ်းတာမို့ ဝရုန်းသုန်းကား ဖြစ်သွားခဲ့ရတယ်။ ထွန်းညိုလည်း ခြေဦးတည့်ရာ ပြေးရင်းလွှားရင်း နေဗလတို့၊ ကံပေါ်တို့နဲ့ လူစုကွဲခဲ့ကာ ညနေစောင်း မိုးချုပ်ခါနီးမှ အိမ်ပြန်ရောက်လာတယ်။ သူရောက်ချိန်ထိ ဘယ်သူမှမရောက်သေးတော့ ထွန်းညိုလည်း ညမအိပ်ဘဲ မျှော်ရပြန်တယ်။ သန်းခေါင်နီးလောက်မှ ကံပေါ် ပြန်လာတယ်။ နေဗလကတော့ ပွဲခင်းမှာတင် အဖမ်းခံလိုက်ရပြီး ကံပေါ်တို့က လွှတ်မြောက်လာခဲ့ကာ လုံခြုံတဲ့နေရာတစ်ခုမှာ ပုန်းအောင်းနေပြီး ညနေမိုးချုပ်မှ ပြန်လာခဲ့တာဖြစ်ကြောင်း ပြောပြတယ်။ နေဗလအတွက် စိတ်မကောင်းရုံကလွှဲပြီး ဘာမှမတတ်နိုင်ခဲ့။
အချိန်ကြာလာတာနဲ့အမျှ နိုင်ငံရေးလှုပ်ရှားမှုတွေကလည်း အရှိန်အဟုန်ပြင်းထန်လာသလို အဖမ်းအဆီးတွေလည်း ပိုများလာခဲ့တယ်။ ထွန်းညိုတို့ကလည်း ရရင်ရသလို ဟောပြောပွဲတွေ၊ စည်းရုံးမှုတွေကိုလည်း အရင်ကထက် ပိုအရှိန်မြှင့်တင်လာကြတယ်။ အေးမောင်ကလည်း ကံပေါ်မရှိချိန်ဆို ထွန်းညိုဖင်ကို လာလိုးသလို၊ တခါတလေလည်း အေးမောင်ရှိရာဆီကို သွားခံတတ်တယ်။ ထွန်းညိုက နိုင်ငံရေးကိုလည်း တတ်နိုင်သရွေ့ လုပ်သလို၊ တဖက်မှာလည်း ယောင်္ကျားတကာနဲ့ အလ်ိုးခံကာ ဖာဆန်နေတတ်တယ်။
ဒီနေ့နေ့လည်မှာ ထွန်းညိုက အလုပ်သိပ်မရှိတာမို့ မြို့ထဲဖက် ထွက်လာခဲ့တယ်။ သွားစရာရယ်လို့ မယ်မယ်ရရမရှိတော့ ခြေဦးတည့်ရာ လျှောက်သွားနေရင်း အစ်ကိုမောင်ကို သတိရမိတယ်။ အစ်ကိုမောင်ဆီရောက်သွားတော့ အိမ်မှာ ဧည့်သည်တွေ ရောက်နေဟန်တူတယ်။
‘ထွန်းညို ခဏနော်… အစ်ကို ဧည့်သည်ကို ခဏဧည့်ခံလိုက်ဦးမယ်.. အစ်ကိုမောင့်အခန်းကနေ သွားစောင့်နေလိုက်ပါလား.. ပြီးရင်လာခဲ့မယ်’
ထွန်းညိုလည်း အပေါ်တက်ကာ အစ်ကိုမောင်အခန်းကနေပဲ စောင့်နေလိုက်တယ်။ ခဏကြာတော့ အစ်ကိုမောင်ရောက်လာကာ ထွန်းညိုဖင်ကို လှမ်းညှစ်လိုက်ပြီး
‘ထွန်းညို… ဒီညမပြန်နဲ့တော့.. ဒီမှာပဲအိပ်သွားတော့… ညကြရင် အစ်ကိုမောင့်သူငယ်ချင်း မိတ်ဆွေတွေနဲ့ ခြံဝင်းထဲ ပါတီလုပ်မလို့လေ’
‘ပါတီဆ်ိုတာဘာလဲ အစ်ကိုမောင်’
‘ဪ.. ပါတီဆိုတာ သူငယ်ချင်းမိတ်ဆွေတွေ စုပြီး သောက်ကြ စားကြ ပျော်ပါးကြတာကို ပြောတာလေ’
‘ရွာမှာဆို ထန်းတောထဲ ထန်းရည်သောက်ကြသလ်ိုပေါ့’
‘အင်း.. ဆိုပါတော့လေ… နေမယ်မဟုတ်လား… အစ်ကိုမောင့်မိတ်ဆွေတွေနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးပါမယ်..’
‘ဟုတ်..အစ်ကိုမောင်.. အစ်ကိုမောင် နေစေချင်ရင် နေပါ့မယ်’
‘အိုကေ.. ဒါဆ်ို အခုပဲ ထွန်းညိုဝတ်ဖို့ အဝတ်အစား သွားဝယ်ကြမယ်’
‘ဒါနဲ့မရဘူးလား အစ်ကိုမောင်’
‘ဘယ်ရမလဲ..လာပါ’
ဟုဆိုကာ အစ်ကိုမောင် ခေါ်ရာနောက်ကို လိုက်သွားရတယ်။ ဆိုင်တဆိုင်ရှေ့မှာ ကားရပ်ကာ ထွန်းညိုတို့ ဆင်းလိုက်ကြတယ်။ ဆိုင်က သားသားနားနား ရှိလှတယ်။
‘ဟော.. ကိုကိုမောင်ပါလား… ကြွပါဗျာ’
အသက် ၃၀ ကျော် ၄၀ နီးပါးလောက်ရှိပုံရတဲ့ လူတစ်ယောက်က ခရီးဦး ကြိုဆိုနှုတ်ဆက်ကာ လေးလေးစားစားပြောတော့
‘အင်းဗျ.. ကျတော့်ညီအတွက် ဝတ်စုံကောင်းကောင်းလေးတစုံ ပြပေးပါ.. ညပါတီအတွက်လေ’
‘ဪ.. ဒါဆ်ို မနေ့ကပဲ ရန်ကုန်ကရောက်ထားတဲ့ အထည်သစ်တွေထဲက ပြပေးမယ်ဗျာ’
ဟုဆိုကာ ထွန်းညိုကို တချက်ကြည့်ပြီး အဝတ်အထည်တွေစီထားတဲ့ နံရံဘက်ဆီ လျှောက်သွားတယ်။ ထွန်းညိုနဲ့ အစ်ကိုမောင်တို့က ဆိုင်ရဲ့အလယ်တည့်တည့်က ဆိုဖာခုံပေါ်မှာထိုင်ကာ စောင့်နေကြတယ်။ ခဏနေတော့ သူ့လက်ထဲမှာ ဝတ်စုံအချို့ကိုင်ကာ ရောက်လာပြီး
‘ဒီဘက်ကြွပါဗျ..’
ဆိုကာ ထွန်းညိုကို အခန်းတခုရှိရာဆီ ညွှန်ပြကာ ပြောလိုက်တယ်။
‘သူ့ကို ကူဝတ်ပေးလိုက်ပါဗျာ’
အစ်ကိုမောင်စကားကို ထိုလူက ခေါင်းညိတ်ပြပြီး ထွန်းညိုကို အခန်းရှိရာဆီ ခေါ်သွားတယ်။ အခန်းတံခါးကို သေချာစွာပိတ်လိုက်ပြီး
‘အဝတ်တွေချွတ်လိုက် ညီ.. အစ်ကိုဝတ်ပေးမယ်’
သူစိမ်းယောင်္ကျားတစ်ယောက်ရှေ့မှာ ကိုယ်တုံးလုံးနေရတာကို ပျော်မွေ့တဲ့ ထွန်းညိုက မဆိုင်းမတွပင် ချွတ်ပေးလိုက်တယ်။
‘အတွင်းခံ မရှိဘူးလား’
‘အတွင်းခံဆိုတာ ဘာလဲ’
ဆိုင်ရှင်က နားလည်သဘောပေါက်စွာဖြင့် ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး
‘ခဏလေးပါဗျ’
ဆိုကာ အခန်းမှပြန်ထွက်သွားပြီး ခဏအကြာမှာ အဖြူရောင်အထည်တစ်ခုနဲ့ ပြန်လာတယ်။
‘ရော့.. ဒါက်ိုအရင်ဝတ်ပါ.. ပြီးမှ ဒါဝတ်ကြတာပေါ့’
ထွန်းညိုလည်း အဖြူရောင်အထည်ကို ကိုင်ကာ ထူးဆန်းသလို ကြည့်နေမိတယ်။
‘ဒါက ဒီလိုဝတ်ရတာပါ’
ဆိုင်ရှင်က အဖြူရောင်အထည်ကို သေချာစွာ ဝတ်ပေးလိုက်ပြီး ကျန်အထည်တွေက်ိုပါ တဆင့်ချင်းစီ ဆင်ပေးလိုက်တယ်။ မှန်ပေါ်မြင်နေရတဲ့ ထွန်းညိုက သူ့ကိုယ်သူ မယုံန်ိုင်အောင် ဖြစ်နေတယ်။ အမြဲတမ်း ပုဆိုးကိုပဲဝတ်ဖူးပြီး အခုလိုမျိုး အင်္ဂလိပ်တွေဝတ်တဲ့ ဘောင်းဘီကို မဝတ်ဖူးတော့ စိတ်ထဲ ကျဉ်းကျပ်သလိုရှိပေမယ့် ကြည့်ကောင်းနေတယ်လို့ ထင်မိတယ်။ အစ်ကိုမောင်က အပေါ်အင်္ကျီတွေကို သူစိတ်တိုင်းကျသည်အထိ လှဲလှယ်ဝတ်ခိုင်းစေပြီးမှ နောက်ဆုံး စိတ်တိုင်းကျတဲ့ တစ်ထည်ကိုယူလိုက်တယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အစ်ကိုမောင်နဲ့ အတူ ရေချိုးရပြီး နှုတ်ခမ်းမွေးတွေ၊ မုတ်ဆိတ်မွေးတွေကို သေသေချာချာနဲ့ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ရိတ်ပေးတယ်။ ဆံပင်တွေကိုလည်း ဆီတွေနဲ့ ကျော့ရှင်းစွာ အပြောင်သိမ်းထားပြီး နေ့လယ်က ဝယ်လာတဲ့ အဝတ်အစားအသစ်တွေနဲ့ ထွန်းညိုက မြို့သားပီသနေတော့တယ်။ မှန်ထဲမှာ ရှေ့တခါ နောက်တပြန် လှည့်ကြည့်နေတော့
‘မင်းဖင်ကြီးက လိုးချင်စရာကောင်းလွန်းအောင် စွင့်ကားနေတယ် ထွန်းညို’
ကြက်သွေးရောင်စပို့ရှပ်ပေါ်မှာ အနက်နဲ့အဖြူ အလျားလိုက် အစင်းလေးတွေက ရင်ဘတ်ပေါ်မှာရှိနေပြီး အနက်ရောင်စတိုင်လ်ပန်က တောင့်တင်းလှတဲ့ ပေါင်တံတွေနဲ့ တထပ်တည်းကျစွာ တည်ရှိနေတယ်။ ခါးအသိမ်ဆုံးနေရာမှာ အဖြူရောင်ခါးပတ်တစ်ခုကိုပါ အစ်ကိုမောင်က လိုက်ဖက်ညီစွာ ဆင်ပေးထားတော့ နောက်ဖက်က ကြည့်လိုက်ရင် ထွန်းညိုက တော်တော်လိုးခွဲချင်စရာကောင်းလှအောင် ဆွဲဆောင်ထားတယ်။
ပါတီဆိုသည်မှာ ထွန်းညိုအတွက် ထန်းရည်ဝိုင်းလောက် ပျော်စရာမကောင်းဘဲ မွန်းကျပ်သလို ရှိနေတယ်။ လူတွေက ကိုယ့်အုပ်စုနဲ့ကိုယ် အရက်ခွက်တွေကိုင်ကာ စကားပြောနေကြပြီး ထွန်းညိုကတော့ ခုံပေါ်ထိုင်ကာ လူတွေကို လိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ တော်တော်များများက အစ်ကိုမောင် အသက်အရွယ်နဲ့ မတိမ်းမယိမ်းတွေဖြစ်ကာ မိန်းကလေး၊ ယောင်္ကျားလေး စုံလှတယ်။ မျက်နှာဖြူ အင်္ဂလိပ်အချို့လည်းပါတာမို့ ထွန်းညိုက သိပ်မကြည်ပေ။ ပါတီမှာတိုက်တဲ့ အရည်တွေက ခါးသက်သက်နဲ့ အဝင်ဆိုးလှပေမယ့် တခွက်ပြီးတခွက် သောက်ချင်နေမိတယ်။
‘ထွန်းညို.. သိပ်မသောက်နဲ့.. သူက ထန်းရည်လိုပဲ မူးတတ်တယ်’
ဆိုတဲ့ အစ်ကိုမောင်စကားကြောင့် ရီဝေဝေအနေအထားမှာတင် ရပ်ထားလိုက်တယ်။ အစ်ကိုမောင်နဲ့အတူ ယောင်္ကျားအချို့က ဝိုင်းဖွဲ့စကားပြောနေရင်း ထွန်းညိုဆီကို မကြာခဏ အကြည့်ရောက်နေကြတယ်။ ညနက်လာတော့ မိန်းကလေးတွေနဲ့ ဧည့်သည်အချို့ ပြန်သွားကြတယ်။ ထွန်းညိုထိုင်ရာဆီကို မျက်နှာဖြူတစ်ယောက် လျှောက်လာပြီး အရက်ခွက်ကို လှမ်းပေးလိုက်တယ်။ ပါးစပ်ကလည်း တခုခုပြောလိုက်ပေမယ့် နားမလည်တဲ့အတွက် ကြောင်ကြည့်နေစဉ်
‘ယူလိုက်.. ထွန်းညို… မင်းကို သောက်စေချင်တာ..’
အစ်ကိုမောင်စကားကြောင့် ထွန်းညိုလည်း ခွက်ကိုယူလိုက်ပြီး သောက်ဖို့ဟန်ပြင်တုန်း
‘cheer’
ဆိုပြီး လုပ်တယ်။ ကိုယ်တိုင်မလုပ်ဖူးပေမယ့် ခုနက အစ်ကိုမောင်တို့ လုပ်နေတာကို မြင်ထားတော့ လိုက်လုပ်ဖို့ ဟန်ပြင်စဉ်မှာ
‘ခဏလေး… ခဏလေး.. ငါတို့လည်းပါမယ်’
ဆိုကာ နောက်ထပ် လူ ၅ ယောက်လောက် ပြေးလာကြတယ်။ ထွန်းညိုလည်း ထိုင်ရာမှထလိုက်ပြီး အရက်ခွက်တွေကို ရှေ့ကိုစုကာ cheer လုပ်လိုက်ကြရတယ်။ အရက်က ခုနက သောက်နေကြနဲ့မတူဘဲ အရသာတမူထူးကာ အဝင်မဆိုးလှပေမယ့် တခွက်ဆိုတခွက် ထိလှတယ်။ မျက်နှာဖြူ အင်္ဂလိပ်နှစ်ယောက်ပါပြီး ကျန်လူများမှာ ဗမာတွေချည်းမို့ စကားပြောရတာ အခက်အခဲမရှိပေ။ စကားပြောတုန်း အိမ်ကနေထွက်လာတဲ့ အစ်ကိုမောင်က ထွန်းညိုကို အရက်တခွက် ကမ်းပေးတယ်။
‘သောက်လိုက် ထွန်းညို.. မင်းကောင်းသွားလိမ့်မယ်’
အစ်ကိုမောင်ရဲ့ အပြုံးတွေက တွေ့နေကြအပြုံးမျိုး မဟုတ်ဘဲ နှုတ်ခမ်းတဖက်ကို အပေါ်ဘက်ကွေးနေအောင် ပြုံးတဲ့အပြုံးပေမယ့် ဆွဲဆောင်မှုရှိတယ်။ ထွန်းညိုက သောက်နေတုန်း ကျန်သူများက အဆန်းတကြယ် ကြည့်နေတာကိုလည်း သတိထားလိုက်တယ်။ အကုန်သောက်အပြီးမှာ ခြံထဲမှာ ထွန်းထားတဲ့ မာကြူရီ မီးလုံးသေးသေးလုံးတွေက ဝေဝါး။ သူ့ရှေ့မှာရပ်ကာ ရှိနေကြတဲ့ လူတွေကလည်း မှုန်ရီသွားကာ
‘ကောင်းလာလိမ့်မယ်.. ထွန်းည်ို… ဒါက ပထမဆုံးအဆင့်ပဲ… စိတ်မပူနဲ့’
အစ်ကိုမောင့်အသံက နှစ်လိုဖွယ်ကောင်းလှပေမယ့် စကားမဆုံးခင်မှာပဲ အရာအားလုံးက ဝေဝါးနေရာမှ အမှောင်အတိ ဖုံးလွှမ်းသွားတော့တယ်။
ဆူညံသံတွေက နားထဲကို သူ့ထက်ငါအလျင် တိုးဝင်နေသလို ခံစားနေရတယ်။
‘အားးး… ကောင်းတယ်.. လ်ိုးကွာ… အားးးး’
‘ကြိုက်လား…. ဖင်ကြီးက ကောင်းလ်ိုက်တာ.. အ်ိုးးး’
တချို့အသံတွေကတော့ ထွန်းညို နားမလည်။ ဗမာစကား မဟုတ်တာတော့ သေချာတယ်။ မျက်စိကို အားယူကာ ဖွင့်လိုက်တော့ သူ့မျက်စိရှေ့မှာ ယောင်္ကျားတွေက တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဖင်လိုးဖင်ခံ လုပ်နေကြတယ်။ နှုတ်ခမ်းမွေးကားကားနဲ့ ယောင်္ကျားနှစ်ယောက်ကို မျက်နှာဖြူ အင်္ဂလိပ်နှစ်ယောက်က နောက်ကနေ လိုးနေကြပြီး အစ်ကိုမောင်က ကြားကနေ လီးစုပ်ခံနေတယ်။ သူတို့နဲ့ မလှမ်းမကမ်းမှာ နောက်ထပ်ဗမာနှစ်ယောက်က တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အပြန်အလှန် လီးစုပ်နေကြတယ်။ ထွန်းညိုနှိုးလာတာကို အင်္ဂလိပ်တစ်ယောက်က မြင်သွားပြီး အစ်ကိုမောင်ကို လှမ်းပြောလိုက်တယ်။ အစ်ကိုမောင်က ပြုံးလျက်
‘လာလေ..ထွန်းညို..’
ထွန်းညိုက ရှေ့ကမြင်ကွင်းကို ကြည့်ကာ စိတ်တွေက အရိုင်းဆန်လာတယ်။ အလိုးခံနေတဲ့သူနှစ်ယောက်ကလည်း ထွန်းညိုစိတ်ကို ဆွပေးနေသလိုပင်။ အင်္ဂလိပ်တစ်ယောက်က ထွန်းညိုရှိရာဆီ လျှောက်လာပြီး လီးကို ဂွင်းထုသလိုမျိုး ဆော့ကာ ကုတင်ပေါ် လှဲချလိုက်တယ်။ ထွန်းညိုလည်း စိတ်ညှို့ခံရသလိုပင် မြင်ဖူးသမျှထဲမှာ အကြီးဆုံးဖြစ်တဲ့ ဖိုးခွါးလီးထက်ပင် ကြီးလှတဲ့ လီးကို စုပ်ပေးလိုက်တော့တယ်။ လီးလုံးပတ်က ပါးစပ်ထဲမှာ မဆံ့မပြဲရှိလှကာ အရှည်ကလည်း အာခေါင်ထိတိုင် ဖြစ်နေတယ်။ နေဗလက အာခေါင်ထိအောင် လိုးနေကြ ဖြစ်တဲ့အတွက် ထွန်းညိုအတွက် deep throat က အသေးအမွှားလေး တစ်ခုလို ဖြစ်နေတယ်။ လီးကြီးကို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် စုပ်ပေးနေတဲ့ ထွန်းညိုရဲ့ လီးစုပ်စွမ်းရည်ကို အင်္ဂလိပ်က တဟားဟားဖြင့် သဘောကျနေတယ်။ နောက်ထပ် ဗမာတစ်ယောက်က လာပြီး ထွန်းညိုနားကပ်ကာ လီးကြီးကို စုပ်ပေးချင်သလို စောင့်နေတော့ ထွန်းညိုလည်း ပါးစပ်ကထုတ်ပြီး သူ့ကိုပေးစုပ်လိုက်တယ်။
လီးကြီးကို အားရပါးရ စုပ်နေတဲ့ ထိုသူကိုကြည့်ကာ ထွန်းညိုလည်း ပိုထန်လာရတယ်။ ခဏကြတော့ အင်္ဂလိပ်လီးကို ဘေးကနေ နှစ်ယောက်သား လျှာတွေနဲ့ လျက်ကြပြီး ဘောထုပ်တွေကို ပွတ်နယ်သူကနယ်၊ ပေါင်လုံးသားတွေကို ပွတ်သူကပွတ်ဖြင့် သာယာနေကြတယ်။ လီးတချောင်းကို နှစ်ယောက်စုပ်ပေးနေရတာက ကပ်သီးကပ်သတ် ဖြစ်လှပေမယ့် အရသာရှိလှတယ်။ အင်္ဂလိပ်က သူတို့နှစ်ယောက်ခေါင်းကို ကိုင်ကာ လီးစုပ်ခံနေရခြင်းအပေါ် ကျေနပ်နေသယောင်ရှိတယ်။ ခဏနေတော့ လီးစုပ်နေသူက ထွန်းညိုပါးစပ်ထဲကို လီးပြန်သွင်းပေးလိုက်ပြီး စုပ်စေတယ်။ ထွန်းညိုစုပ်နေတုန်း ထိုသူက ထွန်းညိုအဝတ်အစားတွေကို တခုချင်းစီ ချွတ်ပေးနေတယ်။ ခဏအကြာမှာတော့ ထွန်းညိုလည်း သူတို့လို ကိုယ်တုံးလုံး ဖြစ်သွားတယ်။ ကုတင်အောက်ဆင်းကာ ဒူးထောက်စုပ်ပေးနေတဲ့ ထွန်းညိုရှေ့ကို ခုနကလူက ဝင်လာပြီး ထွန်းညိုလီးကို စစုပ်ပေးတော့တယ်။
‘အားးး.. ကောင်းတယ်ဗျာ’
ထွန်းညိုအတွက် မေ့မရနိုင်သော အဖြစ်အပျက်တွေထဲကတစ်ခု ဖြစ်လာလိမ့်မယ်ထင်တယ်။ သူကိုယ်တိုင်က တခြားယောင်္ကျားလီးကို စုပ်နေတုန်း နောက်တစ်ယောက်က ကိုယ့်လီးကို လာစုပ်ပေးနေတဲ့ ခံစားချက်က ပြောမပြတတ်လောက်အောင် ကောင်းလွန်းနေတယ်။ လီးစုပ်ပေးနေသူက သူ့လီးက လရည်ကြည်တွေကို လက်ညှိုးထိပ်လေးနဲ့ အသာအယာယူလိုက်ကာ ထွန်းညိုဖင်ပေါက်ကို ပွတ်လျက် ဇိမ်ပေးနေတယ်။ လရည်ကြည်လေးတွေရဲ့ ချောမွေ့တဲ့ အထိအတွေ့တွေကြောင့် ဖင်ပေါက်က နူးအာကာ ပွင့်ကျလာတော့တယ်။ ထွန်းညိုက အပေါ်မှာလည်း အင်္ဂလိပ်လီးကို အစုပ်မပျက်သလို အောက်က နှုတ်ခမ်းမွေးကားကားနဲ့ ဗမာဘဲကြီးပါးစပ်ကိုလည်း အလိုးမပျက်ပေ။ ဗမာဘဲကြီးက ထွန်းညိုကို လီးစုပ်ပေးရင်း ဖင်ကိုလည်း လက်ချောင်းတွေနဲ့ ချဲ့ပေးနေတယ်။ ခဏနေကြတော့ သူ့ခါးကို လူတစ်ယောက် လာကိုင်တာ ခံစားလိုက်ရပြီး လက်ချောင်းများအစား လီးကြီးက နေရာယူလာတယ်။ ဖင်လုံးကို တဖောင်းဖောင်းနဲ့ လိုးနေသူက အစ်ကိုမောင်။ လီးကြီးကို ပါးစပ်မှ ထုတ်လိုက်ကာ
‘အား… အစ်ကိုမောင်.. အရမ်းကောင်းတယ်..’
ထွန်းညိုမှာ ဖင်လည်းခံလျက် လီးပါအစုပ်ခံနေရတော့ စိတ်ကျေနပ်မှုက အဆုံးစွန်ထိ။ အင်္ဂလိပ်လီးကြီးကလည်း မျက်နှာရှေ့နားမှာ တရမ်းရမ်း။ ကျန်လေးယောက်မှာလည်း ကိုယ့်အတွဲနဲ့ကိုယ် ဖင်လိုးဖင်ခံနေကြတယ်။ အစ်ကိုမောင်က ထွန်းညိုကို လိုးနေရာမှ လီးထုတ်လိုက်ပြီး အင်္ဂလိပ်ဘဲကြီးလီးပေါ် တက်ထိုင်ခိုင်းတယ်။ ဘဲကြီးကလည်း ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လှန်လိုက်ပြီး လီးကိုထောင်ပေးထားတော့ ထွန်းညိုလည်း အလိုက်သင့် တက်ထိုင်လိုက်တယ်။ လီးကြီးက ဖင်တဆုံးထိ ရောက်သွားသလို ရှည်လွန်းလှတယ်။ နှုတ်ခမ်းမွေးနဲ့ ဗမာဘဲကြီးက အစ်ကိုမောင်ကို ဖင်ကုန်းပေးထားကာ အလိုးခံနေတယ်။ ဟိုဘက်အတွဲတွေထဲက အင်္ဂလိပ်ဘဲကြီးက ထွန်းညိုရှိရာဆီ လျှောက်လာပြီး လီးပေါ်မှာ အားရပါးရ တက်ဆောင့်နေတဲ့ ထွန်းညိုပါးစပ်မှာ လီးကိုထိုးထည့်လိုက်တယ်။ အားရစရာကောင်းလှတဲ့ ဆိုဒ်လွန် အင်္ဂလိပ်လီးနှစ်ချောင်းနဲ့ ဖင်ရောပါးစပ်ပါ အလိုးခံနေရတဲ့အတွက် ထွန်းညိုက ကောင်းခြင်းတွေနဲ့ ပြည့်စုံနေတယ်။
ထွန်းညိုရဲ့ တင်းရင်းကာ မို့မောက်နေတဲ့ နို့တွေကိုလည်း ကျန်သူတွေက စို့ပေးနေတာမို့ ခန္ဓာအနှံ့ဟာ ရမ္မက်တွေနဲ့ ဖုံးလွှမ်းနေတယ်။ မျက်နှာနားမှာ ရမ်းနေတဲ့ လီးသုံးချောင်းကိုလည်း တလှည့်စီ အားရပါးရ စုပ်ပေးနေတယ်။ ဖင်ထဲကလီးက ချောချောမွေ့မွေ့နဲ့ အဝင်အထွက်ကောင်းနေတုန်း နောက်ထပ် လီးတစ်ချောင်း ဝင်ရောက်လာတော့ လီးစုပ်နေတဲ့ ဟန်ချက် ခေတ္တခဏပျက်ကာ ဖင်ထဲက လီးတွေကိုပဲ အာရုံစိုက်လိုက်မိတယ်။ နောက်မှ ဝင်လိုးတဲ့ဘဲက ထွန်းညိုခါးကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ကိုင်လိုက််ပြီး ပြည့်သိပ်နေတဲ့ ဖင်ခေါင်းထဲမှာ စပြီးလှုပ်ရှားတော့တယ်။ ထွန်းညိုလည်း လီးတွေကို ဆက်စုပ်ပေးကာ လီးငါးချောင်းကြား ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး သာယာနေတော့တယ်။
အချ်ိန်ကြာကြာ လီးနှစ်ချောင်းနဲ့ အလိုးခံရတော့ ထွန်းညိုဖင်ကြီးလည်း စုတ်ပြတ်ကာ ချောင်ချိနေတော့တယ်။ ခဏကြာတော့ ထွန်းညိုနဲ့ နှုတ်ခမ်းမွေးပါတဲ့ ဗမာဘဲကြီးနှစ်ပွေက ကုတင်ပေါ်မှာ ဖင်ကုန်းပေးလိုက်ကြပြီး ကျန်သူတွေက လိုးသူလိုး၊ လီးစုပ်ခံသူခံကြနဲ့ အခန်းထဲမှာ လိုးပွဲကြီးကို စည်စည်ကားကား အပေးအယူမျှမျှ ဆင်နွှဲနေကြတယ်။ ဖင်ခံနေတဲ့သူတွေရဲ့ ဆန္ဒရမ္မက်က အဆုံးစွန်ထိ ဆောင့်တက်နေတာမို့ လိုးသမျှကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ခံနေကြပြီး၊ လိုးတဲ့သူတွေကလည်း တင်းကိတ်လှတဲ့ မြန်မာအိုးကြီးသုံးလုံးကို စိတ်တိုင်းကျ ဖြိုနေရတာမို့ စိတ်အားထက်သန်နေကြတယ်။ လိုးတဲ့ကောင်တွေက အလှည့်ကျ ပက်ပက်စက်စက် လိုးနေကြတော့ လိုးသံတွေက အဆက်မပြတ် ဆူညံနေလှတယ်။ ဖင်ခံနေတဲ့သူတွေကလည်း ဖင်ပြဲအောင် အလိုးခံထားရတော့ နာကျင်မှုမရှိတော့ပဲ သာယာမှုတွေသာ အဆက်အပြတ် ရောက်နေတယ်။ လီးတစ်ချောင်းနဲ့ပဲလိုးလိုး၊ နှစ်ချောင်းနဲ့ပဲလိုးလိုး အသာတကြည် အလိုးခံနိုင်ကြတဲ့ သူတွေရဲ့စိတ်ဟာ ထန်လွန်းတာရဲ့ အဆုံးတဖက်ကို ရောက်နေကြသလို အရာအားလုံးကိုလည်း မေ့လျောနေကြတယ်။
အလိုးခံနေသူ သုံးယောက်လုံး ဖင်တွေက ပြည့်တင်းကာ လုံးဝန်းအယ်ထနေတာမို့ လိုးရသူတွေ စိတ်ကြိုက် ဖြစ်နေတယ်။ အင်္ဂလိပ်ဘဲကြီးနှစ်ပွေနဲ့အတူ အစ်ကိုမောင်ကလည်း စိတ်ကြိုက် ဆောင့်လိုးပေးနေတော့ အော်ချင်သော်လည်း ပါးစပ်ထဲမှာ လီးတွေပြည့်နေကြတာမို့ တအင်းအင်းသာရှိတယ်။ အားရပါးရ လိုးပွဲကြီးက အချိန်ကြာလာပြီးနောက်မှာ ထွန်းညိုတစ်ယောက်တည်းကိုပဲ ကုတင်စွန်းပေါ် ပက်လက်လှန်စေကာ ကျန်သူများက ဝိုင်းလိုးကြတော့တယ်။ ပက်လက်လှန်ကာ ဝိုင်းလိုးခံနေရတော့ ကိုယ့်ကိုလာလိိုးတဲ့ ဘဲတွေရဲ့ ထန်နေတဲ့မျက်နှာကို ကြည့်ရတာဟာ တော်တော်အရသာရှိလှပြီး စိတ်ကျေနပ်စေတယ်။
ထွန်းညိုဖင်ပေါက်က တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပိုကျယ်လာကာ ဘေးနံရံများမှာလည်း အသားတွေလန်လျက် ညှစ်အားပင် မရှိတော့ချေ။ ပက်လက်လှန်ခံနေတဲ့ ထွန်းညိုရဲ့ တောင်နေတဲ့လီးပေါ်ကို ဘဲတပွေက တက်ကာဆောင့်တော့တယ်။ အရသာအသစ်တွေ၊ အတွေ့အကြုံအသစ်တွေ တစ်ခုပြီးတစ်ခု ရနေတဲ့ ထွန်းညိုကတော့ လိုးပွဲကြီးကို ကျေနပ်အားရနေမိတော့တယ်။ ထွန်းညိုလီးပေါ် တက်ဆောင့်နေတဲ့ ဘဲကြီးက ရင်အုပ်တွေကိုညှစ်ကာ အားရပါးရ ဆောင့်နေတုန်း အစ်ကိုမောင်က ပါးစပ်ထဲ လီးလာထည့်ပေးတယ်။ ဖင်ကိုတော့ ဘယ်ကောင်တွေ လိုးနေမှန်း မသိတော့ရလောက်အောင် လီးတစ်ချောင်းထွက်တိုင်း နောက်တစ်ချောင်းက အဆင်သင့်။
‘အား…ကောင်းလိုက်တာဗျာ’
လိုးနေရတဲ့ ဖင်ကလည်း ပူနွေးပြီး လိုးရကောင်းသလို ခံနေရတဲ့ လီးကလည်း ဒင်းပြည့်ကျပ်ပြည့်နဲ့ ဖင်ထဲအဝင်အထွက် ညက်ညောလှတယ်။ အစ်ကိုမောင်လီးအပြင် အင်္ဂလိပ်လီးတစ်ချောင်းကိုပါ ထပ်မံစုပ်ပေးရတော့ မျက်နှာက ဘယ်ညာလှည့်ကာ အလုပ်ရှုပ်နေတော့တယ်။ တခြားဘဲတွေက ဘယ်လိုဘယ်ပုံ လိုးနေခံနေကြလဲ မသိတော့ပေမယ့် ထွန်းညိုကတော့ လီးသုံးချောင်းနဲ့ ဖင်ကြီးကြီးတစ်လုံးကြားမှာ သာယာနစ်မျှောနေမိတယ်။
‘ထွန်းညို.. ကျတော့်ဖင်ကြီးကို လိုးပေးပါလား… ကျတော် ပက်လက်လှန်ပေးမယ်’
နှုတ်ခမ်းမွေးနဲ့ ဘဲကြီးက ပြောရင်း လီးပေါ်မှထကာ ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လှန်ပေးလိုက်တယ်။ ထွန်းညိုလည်း အဲဘဲကို ကုန်းကာ လီးထည့်လိုးပေးလိုက်တော့ ထွန်းညိုဖင်ကြီးက ကော့တက်နေတယ်။ လီးတွေနဲ့ မရပ်မနား အလိုးခံထားရတော့ ဖင်ကြီးက အာနေပြီး ပွင့်နေတယ်။
‘ထွန်းညိုဖင်ကြီးက မိုက်တယ်ကွာ… ရှယ်ပဲ.. တော်တော်အလိုးခံထားရတဲ့ ဖင်ဆိုတာ ဒီလိုဖင်ပဲ.. ငါလိုး…’
အစ်ကိုမောင်ကပြောရင်း လက်ချောင်းတွေနဲ့ ဖင်ဝနားမှာ ပွတ်သပ်နေတယ်။ ထွန်းညိုကတော့ နည်းနည်းချောင်စပြုလာတဲ့ ဖင်ကြီးကို အသားကုန် လိုးခွဲကောင်းတုန်း။ အလိုးခံနေတဲ့ ဘဲကြီးပါးစပ်နားကို ရောက်လာတဲ့ အင်္ဂလိပ်လီးကြီးကို ထွန်းညိုကပါ ခန္ဓာကိုနည်းနည်းနှိမ့်ရင်း ပြိုင်တူစုပ်ပေးလိုက်ကြတယ်။ လီးကြီးက နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကြားမှာ ပြေးလွှားနေပြီး အကြောတွေကလည်း ပိုထောင်လာသလို ခံစားရတယ်။ ထွန်းညိုဖင်ကတော့ လ်ိုးမယ့်သူမရှိသေးတော့ လစ်ဟာနေသလို ခံစားနေရကာ ဖင်လိုးမယ့်သူကို မျှော်နေမိတယ်။ အစ်ကိုမောင်ကို ကြည့်တော့လည်း နောက်ဘဲတပွေ မှုတ်ပေးတာ ခံနေတယ်။ ထွန်းညိုလည်း လိုးလက်စ ဖင်ကြီးကိုပဲ အာရုံထည့်ကာ လိုးပေးလိုက်တယ်။
‘အားးး… ထွန်းညို… ကောင်းလိုက်တာကွာ… လိုးချက်တွေကလည်း ရက်စက်တယ်.. အားးး’
ခံနေတဲ့သူက ထွန်းညိုကိုကြည့်ရင်း ဆိုလာတော့
‘ကြိုက်လား… ကျတော်လိုးပေးတာ…’
‘အင်းညီ.. ကြိုက်တယ်.. နာနာလေး လိုးပေး’
ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ခံနေတဲ့ သူ့ပခုံးနားထိရောက်အောင် ကပ်ပေးလိုက်ပြီး ပွင့်အာလာတဲ့ ဖင်ကြီးကို လီးတဆုံးထိ ထိုးချလိုက်တယ်။ ဒူးကွေးကာ ခွေးလိုးသလိုမျိုး လိုးနေရတော့ လိုးရတာ ပိုအားပါလှပြီး စိတ်ရှိတိုင်း ဆောင့်လိုးခွင့်ရတော့ ဇိမ်ရှိနေတယ်။
‘ထွန်းညိုက အခံလည်းပက်စက်သလို အလိုးလည်း တော်တော်ကျွမ်းတာပဲဟ’
အစ်ကိုမောင့် ချီးကျူးစကားကို ဂရုမစိုက်နိုင်ဘဲ လိုးဖို့ကိုပဲ စိတ်ရောက်နေတဲ့ ထွန်းညိုက ဖင်ကိုပဲ အမုန်းလိုးခွဲနေတော့တယ်။ ထွန်းညိုလိုးနေတဲ့ဖင်ကို နောက်ဘဲတပွေက ဝင်လိုးချင်တဲ့ပုံပြနေတော့ အလိုက်တသိ ဖယ်ပေးတော့တယ်။ ပင်ပန်းစွာနဲ့ အိပ်ရာပေါ် ပက်လက်လှန် လှဲအိပ်လိုက်တဲ့ ထွန်းညိုနားကို အင်္ဂလိပ်တပွေ ရောက်လာကာ နို့တွေကိုစို့ပေးရင်း ရမ္မက်အရှိန်မသေအောင် ဆွပေးထားတယ်။ ထွန်းညိုလည်း ရင်ဘတ်တွေကို ကော့ပေးရင်း ဇိမ်ယူနေတုန်း တခြားဘဲတပွေက ဖင်လိုးပေးဖို့ ခြေထောက်ကို မြှောက်လိုက်တော့တယ်။ ဖင်ဝကို တံတွေးနည်းနည်း ထွေးလိုက်ရင်း လီးထည့်ကာ အဆက်မပြတ် ဆောင့်လိုးပေးတော့ ထွန်းညိုလည်း ကောင်းရပြန်တယ်။
‘အား… လိုးပေး… ကောင်းတယ်ဗျာ… အားးးး.. အိုးးးး’
ညဉ်းသံတွေ အဆက်အပြတ်ထွက်ကာ အလိုးခံနေတဲ့ ထွန်းညိုက လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖင်ကိုဖြဲပေးထားတယ်။ ဘဲကြီးက လိုးရင်းနဲ့ တဖြည်းဖြည်း မြန်လာကာ
‘အား..ကျတော် ပြီးတော့မယ်.. အားးး’
ဟုဆိုရင်း လရည်တွေကို ဖင်ထဲပန်းထည့်လိုက်တယ်။ ဘဲကြီးတပွေ ပြီးသွားတော့ နို့စို့ပေးနေတဲ့ အင်္ဂလိပ်က သူ့ဘက်ကို ထွန်းညိုခန္ဓာအား လှည့်လိုက်ပြီး လိုးပေးဖို့ပြင်လ်ိုက်တယ်။ ဖင်ထဲရှိပြီးသား လရည်တွေနဲ့ပဲ ဆက်လိုးနေတော့ လီးထွက်လာတိုင်း လရည်ဖြူဖြူတွေက အမြှုပ်တွေတစီစီနဲ့ ပါလာတယ်။ အင်္ဂလိပ်ဘဲကြီး ဆောင့်ချက်တွေက ကြမ်းလွန်းအားကြီးတော့ နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ကာ အလ်ိုးခံနေတဲ့ ထွန်းညိုကို နောက်အင်္ဂလိပ်ဘဲတပွေက လီးစုပ်ဖို့ ခိုင်းပြန်တော့ ထွန်းညိုလည်း မငြင်းသာ။ လိုးနေတဲ့ဘဲကတော့ ထွန်းညိုနားမလည်တဲ့ စကားတွေကို ဆက်တိုက်ပြောကာ လရည်တွေကို ပန်းထုတ်လိုက်ပြန်တော့တယ်။ လရည်ထွက်သွားမှ ပြင်းလွန်းတဲ့ ဆောင့်ချက်တွေက ငြိမ်သွားပြီး လီးကိုပါ ထုတ်လိုက်တယ်။ လရည်တွေက အပြင်ရော အထဲမှာပါ ပေကျံနေပြီး တချို့ဆို ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို တစက်စက်ကျနေတယ်။ အစုပ်ခံနေတဲ့ အင်္ဂလိပ်က ထွန်းညိုကို ကုန်းလိုက်စေပြန်ပြီး လရည်တွေ ဗလပွနဲ့ ပြဲအာနေတဲ့ ဖင်ကို ထပ်လိုးပြန်တယ်။
လုံးရင်းတင်းကားနေတဲ့ ဖင်နှစ်လုံးကိုဖြဲကာ တရစပ် ဆောင့်လိုးတော့ ထွန်းညိုလည်း ကိုယ်နေဟန်မပျက်ရအောင် အ်ိပ်ရာပေါ်မှာ လက်ကိုမြဲမြံစွာ အားပြုထားရတယ်။ ခါးသိမ်သိမ်လေးကို တင်းကြပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်ရင်း လရည်ထွက်ဖို့အချိန် နီးကပ်လာသည်နှင့်အမျှ ဆောင့်ချက်တွေက ပိုမြန်လာပြီး အဆုံးသတ်မှာတော့ လရည်တွေနဲ့အတူ ငြိမ်ကျသွားတော့တယ်။ ဖင်ခံတဲ့သုံးယောက်ထဲမှာ တခြားတစ်ယောက်က နောက်ဘဲတပွေနဲ့ အလိုးခံနေရတော့ ကျန်တစ်ယောက်ကို ထွန်းညိုက လိုးပေးလိုက်တယ်။ ဖင်ကြီးကုန်းကာ လိုးနေတဲ့အတွက် လရည်တွေက ထွန်းည်ိုဖင်ပြဲပြဲကနေ စီးကျနေပြီး အစ်ကိုမောင်အတွက် ထန်စေတဲ့ မြင်ကွင်းတစ်ခု ဖြစ်လာတယ်။ ဒါကြောင့် အစ်ကိုမောင်က ထွန်းညိုကိုပါ ဝင်လိုးပေးတော့ သုံးယောက်သား အတွဲလိုက်ကြီး လိုးပွဲကို ဆင်နွှဲကြတော့တယ်။
ထွန်းညိုက အလယ်ကမို့ ရှေ့ကဘဲကို ဆောင့်လိုးတိုင်း အကိုမောင်လီးကိုလည်း ဆောင့်ပေးသလို ဖြစ်နေတော့ အတွေ့အကြုံက အရမ်းကောင်းလွန်းနေတယ်။ ရှေ့ကဘဲက ကုန်းလျက်အနေအထားနဲ့ရှိပြီး ထွန်းညိုက နောက်ကနေ ခန္ဓာကိုယ်မတ်မတ်နဲ့ လိုးလျက်ရှိတော့ အစ်ကိုမောင်နဲ့ တသားတည်းကပ်နေကာ န်ို့တွေကို အချေခံရင်း ရှေ့ကဘဲကို လိုးလျက်ရှိတယ်။ ထွန်းညိုက ကြားကနေ ဟန်ချက်ညီညီ ဆောင့်လျက်ရှိပြီး ခဏအကြာမှာတော့ အစ်ကိုမောင်က ထွန်းညိုနို့တွေကို အားကုန်ညှစ်ရင်း လရည်တွေကို ဖင်ထဲပန်းထည့်လိုက်တော့တယ်။ အစ်ကိုမောင်လီးထုတ်လိုက်တော့မှ ထွန်းညိုလည်း လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်နဲ့ ရှေ့ကဘဲကြီးကို အားပါးတရ လိုးရတော့တယ်။ အချိန်ကြာကြာ လိုးပြီးချိန်မှာတော့ ထွန်းညိုလည်း ပြီးဆုံးချိန်ရောက်လာကာ လရည်တွေ ပန်းထုတ်ပြီး လိုးပွဲကို အဆုံးသတ်လိုက်ကြတယ်။ ကျန်သူတွေကတော့ ပြီးခါစ ထွန်းညိုတို့ကိုကြည့်ကာ ပြုံးလျက်ရှိပြီး ကုတင်ပေါ်တက်ကာ နီးစပ်ရာလူကိုဖက်လျက် အိပ်လိုက်ကြတော့တယ်။
‘ငါ မြို့တက်ပြီး ထွန်းညိုကို ရှာလိုက်တော့မယ်.. သူလည်း မိန်းမဖြစ်သူ ကိုယ်ဝန်နဲ့ဆို စိတ်ပြောင်းချင်ပြောင်းလာမှာပါ’
ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ မြတ်သာနဲ့ ဖိုးခွါးတို့က ထွန်းညိုကိုရှာဖို့ မြို့ပေါ်တက်လာကြတယ်။ နီးစပ်ရာတွေဆီ လိုက်လံစုံစမ်းရင်း ကံပေါ်ကို ဦးစွာတွေ့တယ်။
‘ကိုထွန်းညိုနဲ့ အဆက်အသွယ်မရတာ နှစ်ပတ်လောက်ရှိရောမယ်… အလုပ်အားတဲ့တစ်ရက် မြို့ထဲသွားမယ်ဆိုပြီး ထွက်သွားလိုက်တာ အခုထိ မပေါ်လာတော့ဘူး.. ကျတော်လည်း သူသွားလေ့သွားထရှိတဲ့ နေရာတွေဆီ လိုက်ရှာမိသေးတယ် ကိုမြတ်သာ.. အချည်းအနှီးပဲ’
ခရီးဦးကို ကြိုဆိုလိုက်တဲ့ ကံပေါ်စကားကြောင့် မြတ်သာတို့လည်း ရင်ဆို့ရပြန်တယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကံပေါ်တစ်ယောက်တည်း ရှာလို့မရရင်တောင် သုံးယောက်ပေါင်း စုံစမ်းလိုက်ရင်တော့ သတင်းအစအနတစ်ခုတော့ ရမှာပါလေဆိုကာ အားတင်းထားလိုက်ရတယ်။ နောက်ရက်တွေမှာ မြတ်သာတို့လည်း ကိုယ်စွမ်းဉာဏ်စွမ်း ရှိသလောက် လိုက်ရှာကြပေမယ့် ထွန်းညိုအရိပ်ကိုတောင် ရှာမတွေ့ခဲ့ချေ။ နောက်ဆုံးမှာတော့ လက်လျှော့ကာ ရွာကိုပဲ ပြန်လာရတယ်။
မောင်ဖြစ်သူ ကံပေါ်သာ ပါလာပြီး ယောင်္ကျားဖြစ်သူ ထွန်းညို ပါမလာတော့ ငွေနှင်းလည်း ကိုယ်ဝန်အရင့်အမာနဲ့ အိပ်ရာထဲ ဗုန်းဗုန်းလဲကာ စိတ်ထောင်းကိုယ်ကြေ ဖြစ်ရပြီ။ ယောင်္ကျားဖြစ်သူကို အိမ်ပေါ်ထက်မှနေရင်း ပြန်လာနိုး ပြန်လာန်ိုးဖြင့် ရွာအဝင်လမ်းကို မျှော်နေတဲ့ ငွေနှင်းကတော့ မီးတွင်းမှာပဲ ဆုံးရှာတယ်။ သားယောင်္ကျားလေးကိုတော့ အောင်မြင်စွာ မွေးဖွားနိုင်ခဲ့ပေမယ့် ယောင်္ကျားဖြစ်သူစိတ်နဲ့ အားပြတ်ကာ ဖျော့တော့နေတဲ့ ငွေနှင်းကတော့ ဆက်ပြီး အသက်မရှင်နိုင်ခဲ့။ ကံပေါ်ကတော့ ဒီလိုဖြစ်ရတာတွေဟာ သူ့ကြောင့်ပါဆိုကာ အပြစ်တင်မဆုံးပေ။
သခင်အောင်ဆန်းနဲ့ ရဲဘော်သုံးကျိပ်တို့က ဂျပန်စစ်အင်အားနဲ့ အင်္ဂလိပ်တွေကို အမိမြေက တိုက်ထုတ်နိုင်ခဲ့ပေမယ့် လွတ်လပ်ရေးကတော့ မရခဲ့ချေ။ နိုင်ငံရေးက တစ်ရက်မပြတ် ပြောင်းလဲခဲ့ပေမယ့် ငွေနှင်းတို့မိသားစုကတော့ အနေထိုင်လာခဲ့ကြတယ်။ ငွေနှင်းဆုံးပြီးကတည်းက မိဘမဲ့ဖြစ်သွားတဲ့ ကလေးကို ရွှေနှင်းတို့က မွေးစားပြီး မိဘနေရာကို ယူခဲ့တယ်။ ဖိုးခွါးကလည်း ဆရာဖြစ်သူ ထွန်းညိုနဲ့ ငွေနှင်းတို့ မရှိသည့်တိုင် တနေ့တချိန်မှာတော့ အစ်ကိုလေး ပြန်လာမှာပါဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်နဲ့ အဲ့အိမ်မှာပဲ နေထိုင်ခဲ့တယ်။
‘ထိန်ဝင်းရေ…လာဟေ့..လာဟေ့’
လမ်းလျှောက်တတ်စ ကလေးလေးက အမေ့ဆီပြေးလိုက်၊ အဖေလှမ်းခေါ်တော့ အဖေ့ဆီပြန်ပြေးလာလိုက်နဲ့ ပျော်ရွှင်မြူးတူးနေတယ်။ မိခင်ဖြစ်သူ ငွေနှင်းအမွေကို ဆက်ခံထားတော့ ကလေးမှာ ဖြူဖြူဖွေးဖွေးနဲ့ ချစ်စရာကောင်းလှတယ်။ အိမ်ဆည်းလည်းဖြစ်လာတဲ့ ထိန်ဝင်းကတော့ အိမ်သားတွေအားလုံးရဲ့ အချစ်တော်ဆိုလည်း မမှားပေ။ ထမင်းစားချိန်ရောက်တော့ ရွှေနှင်းက ထမင်းပန်းကန်ဖြင့် ထမင်းခွံ့ကျွေးနေပြီး၊ မြတ်သာကတော့ ဘေးကနေထိုင်ကာ ချော့မြူနေတုန်း
‘ကိုမြတ်သာ၊ မရွှေနှင်း’
မမျှော်လင့်ထားသော အသံကြောင့် နှစ်ယောက်လုံး ဆွံ့အသွားရပြီး ခွံ့ကျွေးဖို့ပြင်ထားတဲ့ ထမင်းလုတ်က ပန်းကန်ထဲ ပြန်ပြုတ်ကျသွားတယ်။
‘ထွန်းညို… ထွန်းညို မဟုတ်ဘူးလား’
မြတ်သာက ထိုင်နေရာမှထကာ ဆံပင်ရှည်ရှည်၊ အဝတ်အစား ညစ်ပတ်စုတ်ပြတ်နေပြီး လူရုပ်မပေါက်တော့တဲ့ ထွန်းညိုကို လှမ်းဖက်လိုက်တယ်။
‘ဘယ်လိုဖြစ်လာရတာလဲ ထွန်းညို’
‘ကျတော် ထောင်ကျခဲ့တယ် ကိုမြတ်သာ…’
ကျနေတဲ့ မျက်ရည်တွေကို ပုဆိုးခါးပုံစနဲ့သုတ်ကာ သားဖြစ်သူ ထိန်ဝင်းကို ငေးကြည့်နေမိတယ်။ အရာရာကို နောက်ပြန်ဆုတ်လို့ရနိုင်ရင် နောက်ပြန်ဆုတ်လိုက်ချင်ပါရဲ့။ သူ့အပြစ်တွေကြောင့် ငွေနှင်းခင်မျာ မသေသင့်ပဲ သေဆုံးခဲ့ရတယ်လို့ တထစ်ချ ယုံကြည်မိတယ်။ ငြိမ်းသွားပြီဖြစ်တဲ့ ငွေနှင်းအပူကတော့ တကျော့ပြန်လည်လာခဲ့ပေမယ့် သားဖြစ်သူအတွက် ဖခင်အရင်း ပြန်ရောက်လာတဲ့အတွက် အိမ်သားတွေကတော့ ပူဆွေးမှုတွေကြားက ပျော်နေရှာကြတယ်။
‘ကလေးကို ကိုမြတ်သာတို့ မွေးစားချင်မွေးစားပါ.. ကျတော်ကတော့ ဦးလေးအဖြစ်နဲ့ပဲ နေပါရစေ.. ကျတော့်မှာ အဖေဖြစ်ဖို့ အရည်အချင်းလည်း မရှိပါဘူး’
‘အဲ့လိုမှမဟုတ်တာ ထွန်းညိုရေ.. ငါတို့က နင်မရှိတုန်း မိဘနေရာ ယူထားတာပါ.. မိဘအရင်းတွေ ပြန်လာရင် ပေးရမှာ ထုံးစံပဲဟာ’
‘မဟုတ်ပါဘူး.. မရွှေနှင်းရေ.. အစ်မတို့က ကျတော့်ထက်ပိုပြီး မိဘတာဝန် ကျေပွန်ကြမှာပါ.. အစ်မတို့ပဲ မွေးစားပါ.. ကျတော်ကတော့ ဦးလေးတျောက်လိုပဲ နေသွားမယ်’
‘တော်ပြီ ထွန်းညို.. မင်းအဓိပ္ပါယ်မရှိတာတွေ ဆက်မပြောနဲ့တော့.. ကလေးက မင်းကလေးပဲ.. ငါတို့က ကူပြီးထိန်းပေးမယ်… ဟုတ်ပြီလား… မိဘအရင်းမဟုတ်တောင် မွေးစားမိဘအနေနဲ့ ထိန်းပေးမယ်.. ဒါပဲ’
ကိုမြတ်သာစကားကြောင့် ထွန်းညိုလည်း ဆက်မပြောတော့ပေ။ သားလေးကိုသာ တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားမိတယ်။
အစ်ကိုမောင်တို့အိမ်မှာ ပါတီပြီးတော့ နှစ်ရက်လောက် ယောင်္ကျားတွေနဲ့ ပျော်ပါးကာ အိမ်ပြန်လာတဲ့လမ်းမှာတင် အဖမ်းခံခဲ့ရတယ်။ ထောင်ထဲမှာလည်း ထွန်းညိုက အများတကာရဲ့ အသုံးတော်ခံဘဝကို ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ခံယူခဲ့တယ်။ ထောင်ကလွတ်လာတော့ ကံပေါ်ဆီသွားခဲ့ပေမယ့် ရွာပြန်သွားပြီဆိုတော့ ထွန်းညို အပြေးတပိုင်း လိုက်လာခဲ့တယ်။ ရွာကိုရောက်တော့ မိန်းမဖြစ်သူ ငွေနှင်းကို ဆုံးရှုံးလိုက်ရပြီး သားဖြစ်သူတစ်ယောက်သာ အမှတ်တရ ချန်ထားခဲ့တယ်။ ငွေနှင်းရှိစဉ်က ယောင်္ကျားတာဝန် မကျေခဲ့သလို သားဖြစ်သူအပေါ်မှာလည်း ဖခင်တာဝန် မကျေမှာစိုးလို့ ကိုမြတ်သာတို့ကို မွေးစားဖို့ ပေးပေမယ့် ကိုမြတ်သာတို့က ဖျောင်းဖြနေတာကြောင့် ဖခင်တာဝန်ကျေဖို့ပဲ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ သားလေးသိမှာစိုးတဲ့ သူ့ဘဝရဲ့ အမှောင်ခြမ်းတွေကို သူတတ်နိုင်သလောက် ဖုံးကွယ်ရင်း သားလေးကို လူပျိုဖြစ်သည်အထိ ပြုစုပျိုးထောင်ပေးခဲ့တယ်။
ထွန်းညိုရဲ့ ရမ္မက်တွေကတော့ သားဖြစ်သူ အရွယ်ကြီးပြင်းတာနဲ့အမျှ မှေးမိန်လာပြီး သားဖြစ်သူ ရှေ့ရေးအတွက်ပဲ စဉ်းစားကာ သူ့ဆန္ဒတွေကို မျိုသိပ်နေထိုင်ရင်းပဲ ငွေနှင်းမပါတော့တဲ့ မိသားစုလေးနဲ့ ဖြတ်သန်းခဲ့တော့တယ်။
ပြီးပါပြီ။
