သူကြီးသမက် ထွန်းညို (အပိုင်း ၃)
ရေးသားသူ – cumwhoreinyourarea (Wattpad)
ရွာထိပ်ကသစ်ပင်ကြီးကိုမှီကာ ပေါင်ကားထားပြီး ကြားထဲဝင်ကာ ကုန်းစုပ်ပေးနေတဲ့ ထွန်းညိုက သူ့လီးကြီးကို အချိန်ကြာကြာ မက်မောခဲ့ရပြီးမှ အခုချိန်မှာ စုပ်ခွင့်ရတာမို့ခအကြမ်းပတမ်းနိုင်သလို ပက်ပက်စက်စက်လည်း ရှိလှတယ်လို့ မြတ်သာ ထင်မိတယ်။ မိန်းမဖြစ်သူ ရွှေနှင်းတောင် မလုပ်ပေးဖူးတဲ့ လီးစုပ်တာကို ထွန်းညိုက စိတ်လိုလက်ရနဲ့ လုပ်ပေးနေပြီး အောက်ကနေ ပါးစပ်ဟာ သူ့လရည်တွေကို တစက်မကျန် မျိုချလိုက်တာကလည်း မြတ်သာကို စိတ်ကျေနပ်စေတယ်။ ‘
‘ကိုမြတ်သာ…ကိုမြတ်သာ’
မနေ့ညက အိပ်မက်ကို ပြန်စဉ်းစားနေတုန်း ထွန်းညိုက ခေါ်လိုက်တာကြောင့် မလုံမလဲဖြစ်ကာ
‘အေး..ထွန်းညို..ပြောလေ’
‘ဘာတွေစဉ်းစားနေတာတုန်းဗျ.. ခေါ်နေတာ တစ်ကြိမ်နှစ်ကြိမ် မကတော့ဘူး’
‘ဪ.. မဟုတ်ပါဘူးကွာ.. ဒီတခေါက် မြို့တက်ရင် ပဲကုန်သည်တွေ ဘယ်စျေးနဲ့ နှိမ်ကြမလဲဆိုပြီး တွေးပူနေတာ’
‘ဪ…ထမင်းစားနားကြရအောင်.. ဖိုးခွါးလည်း အိမ်ပြန်သွားပြီ’
‘အေး..သွားကြမယ်လေ.. သွားနှင့်.. ငါနောက်က လိုက်လာခဲ့မယ်’
အရှေ့ကထွက်သွားတဲ့ ထွန်းညိုကျောပြင်ကို ကြည့်ကာ အိပ်မက်အကြောင်း စဉ်းစားတုန်းက တောင်နေလို့ ပြန်ငြိမ်စပြုတဲ့လီးက ပြန်မတ်လာတော့တယ်။ အပေါ်ဗလာကျင်းနဲ့ အဝတ်ကို ပခုံးပေါ်တင်ထားကာ ပုဆိုးကို ခပ်တိုတို ခပ်ကျစ်ကျစ်လေး ဝတ်ထားတာမို့ ခါးသိမ်သိမ်လေးနဲ့ လုံးရင်းတင်းကားနေတဲ့ ဖင်ကြီးတွေက လိုးခွဲချင်စရာကောင်းလှတယ်။ အိပ်မက်ထဲကလို ရွာထိပ်က မန်ကျည်းပင်တွေအောက်မှာ ဖင်ကြီးကုန်းခိုင်းပြီး လိုးလိုက်ရရင်တော့ တော်တော်အရသာရှိမှာပဲလို့ တွေးလိုက်မိတယ်။ ကိုမြတ်သာလည်း အရိပ်ခိုနေကြ အပင်ဘက်ဆီ ထွက်လာကာ ပုဆိုးကိုလှန်ပြီး ထွန်းညိုဖင်ကိုမှန်းကာ ထုလိုက်တော့မှ လီးကြီးက ငြိမ်ကျသွားတယ်။ စိတ်ရိုင်းတွေ ထွက်သွားပြီးမှ ထွန်းညိုအပေါ် အားနာမိနေတယ်။
နောက်ပိုင်းဆိုရင် ထမင်းမစားခင်အချိန်လောက်မှာ ထွန်းညိုဖင်ကြီးကို မှန်းထုတာက အလုပ်တစ်ခုလို ဖြစ်နေပြီ။ ထန်းရည်မူးတဲ့ ညတွေဆိုလည်း အရင်လို အိပ်မက်ကိုပဲ ထပ်ကာထပ်ကာ ပြန်မက်တတ်တယ်။ တခါတလေ လယ်ကွင်းထဲ ဖင်ကြီးကုန်းကာ အလုပ်လုပ်နေတဲ့ အချိန်မျိုးဆို အပင်နောက်ကို အမြန်သွားကာ ကြည့်ထုလိုက်ရတယ်။
‘ကိုမြတ်သာ.. ပဲတွေကလည်း အကုန်သိမ်းပြီးပြီမို့ မြို့ပေါ်တက်ရောင်းဖို့တောင် အဆင်သင့်နေပြီ’
‘အေး..ထွန်းညို.. မနက်ဖန်သဘက်ခါလောက် သွားကြတာပေါ့ကွာ’။
မနက်ဝေလီဝေလင်းအချိန်မှာပဲ မြင်းခြံတက်ဖို့ ပြင်ဆင်ကြတယ်။ ရောင်းရမယ့် ပဲတွေကိုတော့ ဖိုးခွါးက နွားလှည်းပေါ် အစီအရီတင်နေတယ်။ မရွှေနှင်းတို့ညီအစ်မကတော့ မြို့ပေါ်က လိုချင်သော အရာများကို သူတို့ဆိုင်ရာ လင်ယောင်္ကျားတွေကို တစ်ခုချင်းစီ မှာနေကြတယ်။ ယောက္ခမဖြစ်သူ အရီးကျော့ရီကတော့
‘အပြန်လမ်းမှာ သတိထားကြ.. ငွေစတွေပါလာတာကို ဓါးပြတွေ သတင်းရသွားရင် ခက်ရချည်ရဲ့.. မနက်စောစောသာ ထွက်ခဲ့ကြ.. ကြားသလား’
‘ဟုတ်…အမေရီ.. ကျုပ်တို့ကို စိတ်ချပါ’
ကိုမြတ်သာက ယောက္ခမဖြစ်သူကို အမေရီလို့ ခေါ်ကျင့်ရှိပေမယ့် ယောက္ခထီးဖြစ်သူကိုတော့ ဦးလေးလို့သာခေါ်တယ်။
‘အိုတော်… တော်တို့ အားကောင်းမောင်းသန် ယောင်္ကျားနှစ်ယောက်ပဲ.. ဓါးပြတွေကို ဦးအောင်ဆော်ပေါ့တော်.. ငွေတွေကိုတော့ အပါမခံစေနဲ့’
ရွှေနှင်းပြောစကားကို ကြီးတော်အုန်းနွဲ့က
‘ပေါက်ပေါက်ရှာရှာအေ.. ညဉ်းစကားက လာဘ်လွဲစေပါ့တော်.. မဆိုအံ့ရာတွေ’
‘ကဲပါ..စိတ်ချကြပါ.. နေမမြင့်ခင် ကျုပ်တို့ထွက်ဦးမယ်’
ဟုဆိုကာ မယားညီအစ်ကိုနှစ်ယောက် ရွာကနေ ထွက်လာခဲ့ကြတယ်။ လမ်းခရီးတလျှောက်လုံးမှာ နှစ်ယောက်လုံး စိတ်ထဲမှာတော့ ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ် မရိုးမရွ ဖြစ်နေကြပေမယ့် ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းပဲ ရှိကြတယ်။
‘ဟိုရောက်ရင် ပွဲစားကြီးကိုသိန်းထွန်း ပွဲရုံအပေါ်မှာပဲ နေကြရမယ်… ငါသွားရင်တည်းနေကြပဲ… မင်းအမရွှေနှင်းပါရင်တော့ သူ့အိမ်မှာ တည်းကြတယ်လေ.. သူ့အိမ်မှာကြ သူ့မိန်းမရော၊ သမီးတွေရော ရှိတာမို့ မလွတ်လပ်ပါဘူးကွာ.. နေရထိုင်ရတာ’
ထွန်းညိုကတော့ ကိုမြတ်သာပြောအမျှကို ခေါင်းညိတ်ကာပဲ နားထောင်နေလိုက်တယ်။
‘ကျတော်တို့မှာလည်း အသိအိမ်တွေရှိတယ်.. ကိုမြတ်သာ… ဒါပေမယ့် တခေါက်လောက်ပဲ အလည်သွားလိုက်တော့မယ်.. ရောက်တုန်းရောက်ခိုက်ပေါ့’
‘အေးပေါ့..ထွန်းညို..သွားပါ’
မြင်းခြံမြို့ကြီးက စည်ကားလှပါ၏။ အထူးသဖြင့် စျေးနားတဝိုက်မှာဆို ကုန်ရောင်းသူ၊ ကုန်ဝယ်သူတွေ၊ ပွဲစားတွေနဲ့ ကုန်ထမ်းအလုပ်သမားတွေကြောင့် ရှုပ်ယှက်ခတ်လှတယ်။ စက်ဘီး၊ နွားလှည်း၊ မြင်းလှည်းတွေကို ရှောင်ကာ ကိုမြတ်သာက ဂရုတစိုက်မောင်းနေခဲ့ပြီး ‘သိန်းထွန်းပွဲရုံ’ လို့ ဆိုင်းဘုတ်ချိတ်ထားတဲ့ ပွဲရုံအနားမှာ နွားလှည်းကိုရပ်လိုက်ပြီး
‘ရောက်ပြီထွန်းညို..လာ..လိုက်ခဲ့’
ဆိုကာ ကိုမြတ်သာက ရှေ့မှ ဦးဆောင်ထွက်သွားတယ်။
‘ကိုမြတ်သာ… ဒီနှစ်စောလှချည်လားကွ’
‘စောဆို ဟောဒီက ကိုထွန်းညိုတို့ ဝိုင်းကူပေးလို့လေ…’
‘ဪ..သူက ဟိုတလောက မင်္ဂလာဆောင်တဲ့သူမလား… လာ.. ညီလေး’
ဟုဆိုကာ ထွန်းညိုတို့ကို ထိုင်စရာခုံလှမ်းပေးတယ်။ ထွန်းညိုတို့လည်း နေရာအလွတ်တစ်ခုမှာ ထိုင်ခုံတွေကို ပြောင်းရွေ့ပြီး ထိုင်လိုက်ကြတယ်။
‘ဒီတခါတော့ ပွဲရုံပေါ်မှာပဲ နေတော့မယ် ကိုသိန်းထွန်း’
‘ဟော.. မင်းကလည်း အိမ်လိုက်နေရတာကို ငရဲအိုးထဲ ခုန်ဆင်းရမယ့်အတိုင်းပဲ’
‘မဟုတ်ပါဘူးဗျာ.. အိမ်ထက် ဒီမှာဆို ပိုလွတ်လပ်လို့ပါဗျ’
‘အေးပါ.. မင်းတို့ အဆင်ပြေတဲ့နေရာမှာနေပါ.. ကဲ.. မြတ်စိုးရေ… သွား.. မင်းအစ်ကိုတို့အတွက် ဘိလပ်ရည်လေးတွေ သွားဝယ်လိုက်ပါဦး.. နှစ်လုံးဝယ်လာခဲ့’
ခွက်ထဲက အဖြူရောင်အမြှုပ်တွေစီနဲ့တဲ့ အရည်တွေကို ထန်းရည်လောက် မကြိုက်ကြပေမယ့် မြို့ရောက်တုန်း ခဏပဲ သောက်ရတာမို့ နှစ်ယောက်လုံး သောက်လိုက်ကြတယ်။ ခဏကြာတော့မှ ပွဲရုံအပေါ်ကို တက်လာကြပြီး ပက်လက်လှဲကာ အနားယူလိုက်ကြတယ်။ ပင်ပင်ပန်းပန်းနဲ့ အိပ်ပျော်သွားကြတာ နေစောင်းချိန်လောက်မှ နိုးလာကြတယ်။ ရေချိုးကြပြီးမှ ထွန်းညိုတို့လည်း အနီးနားတဝိုက် လှည့်ပတ်သွားကာ လေ့လာကြတယ်။ အိမ်တွေကတော့ ရွာတန်းရှည်ကြီးတွေလို အစီအရီနဲ့ လမ်းမကျယ်ကျယ် ဘေးတဖက်စီမှာ တည်ရှိနေကြတယ်။ မြို့ပေါ်တက်လာကြတော့ ထွန်းညိုတို့နှစ်ယောက်လုံးက မိန်းမတွေ ဆင်ပေးလိုက်သည့်အတိုင်း ပုဆိုး၊ အင်္ကျီသန့်သန့်တွေနဲ့မို့ ကြည့်ကောင်းနေကြတယ်။ တချို့မိန်းကလေးတွေဆို ထွန်းညိုတို့ကိုကြည့်ကာ ခိုးခိုးခစ်ခစ် ရယ်ပြီး ဖြတ်သွားကြတယ်။ နေရာအချို့မှာဆ်ို ထွန်းညိုတို့လိုအရွယ် ယောင်္ကျားသားတွေက ဝိုင်းဖွဲ့ကာ စကားတိုးတိုး ပြောနေကြတာ တွေ့ရတယ်။ အိမ်မှာ ပဲသွားရောင်းတိုင်း အဖေတို့ပဲ သွားကြတော့ ထွန်းညိုက ဆယ်ခါတခါလောက်သာ အဖော်အဖြစ် ပါတတ်တယ်။ မြို့အရောက်ကြဲလှသူမို့ တခါရောက်ဖြစ်တိုင်း တခါအမြင်ဆန်းရတယ်။
ညစာအဖြစ် လမ်းဘေးက ထမင်းဆိုင်လေးတစ်ဆိုင်မှာ ဝင်စားကြပြီး ကိုမြတ်သာခေါ်ရာနောက်ကို လိုက်လာခဲ့တယ်။ လမ်းတွေ တခုပြီးတခု ဖြတ်သွားပြီး လမ်းကြိုလမ်းကြားတွေအတိုင်း လျှောက်လာခဲ့ကာ လမ်းအဆုံးတနေရာမှာတော့
‘ထွန်းညို.. ဒါက ငါမြို့ရောက်တိုင်း မလာမဖြစ် လာနေကြ နေရာလေးပေါ့ကွာ’
‘ဘယ်နေရာတုန်း အစ်ကို’
‘မိန်းမရွှင်လေးတွေရတဲ့ နေရာပေါ့’
ထွန်းညိုဘဝမှာ ပထမဆုံးအကြိမ် ကြားဖူးတာ ဖြစ်တယ်။
‘အဲလိုတွေရှိသလား ကိုမြတ်သာ’
‘ရှိတာပေါ့.. ပိုက်ဆံလေးပေးလိုက်ရင် မင်းလိုချင်တာ အကုန်ရတယ်… လာလိုက်ခဲ့’
ဟုဆိုကာ ကိုမြတ်သာက ရှေ့မှဝင်သွားတော့ ထွန်းညိုပါ ကပ်လိုက်သွားရတယ်။ အခန်းတနေရာမှာတော့ ယောင်္ကျားနှစ်ယောက် စကားပြောနေကြရင်း တစ်ယောက်က သူတို့ဘက်လှည့်ကြည့်ကာ
‘အစ်ကိုလေးတို့ ခဏစောင့်ကြနော်.. ကဲ မင်းက ဘယ်လိုလုပ်မလဲ.. မင်းပေးတဲ့ငွေနဲ့တော့ မရဘူးကွာ’
‘ဟာ..အစ်ကိုကလည်း လုပ်ပေးပါဗျာ.. ကျတော် နောက်လာပေးပါ့မယ်’
‘မရဘူးကွာ.. အဲလိုတွေပြောပြီး ပျောက်သွားတဲ့ကောင်တွေ မနည်းဘူး.. မင်းခဏနေဦး..’
ဆိုကာ ထွန်းညိုတို့ဆီ လျှောက်လာကြတယ်။
‘အစ်ကိုလေးတို့က ခေါ်ကြမှာလား’
‘အေး..ဟုတ်တယ်.. ထွန်းညို မင်းရော တျောက်ယူမှာမလား’
‘ဟို.. ကျတော် တခါမှ မကြုံဖူးဘူးဗျာ’
‘မင်းကလည်း ဘာခက်သတုန်း.. မင်းမိန်းမကို တက်လိုးသလို လိုးလိုက်ရုံပဲ’
ထွန်းညိုလည်း ဇဝေဇဝါဖြစ်ကာ
‘ယူလိုက်မယ်ဗျာ.. ဒါဆိုလည်း’
ဆိုတော့ ခုနက ယောင်္ကျားက ထွန်းညိုတို့ကို နောက်အခန်းတခုဆီ ဆက်ခေါ်သွားတယ်။ ကိုမြတ်သာက ထွန်းညိုကို အရင်ဝင်စေပြီး သူက နောက်တခန်းကို လိုက်သွားတယ်။ အခန်းထဲမှာ သူနဲ့ အသက်မတိမ်းမယိမ်းလောက်သာ ရှိပုံပေါ်တဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်က ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေတယ်။ မျက်နှာချေတွေ လိမ်းထားတာမို့ မျက်နှာက ဖြူသင့်တာထက် ပိုဖြူနေပြီး နှုတ်ခမ်းကိုလည်း အနီရောင်တောက်တောက် ဆိုးဆေးတွေ ဆိုးထားတယ်။ ကိုယ်နေဟန်ကြော့ကြော့ရှိလှတဲ့ ကောင်မလေးက ထွန်းညိုကို ကုတင်ရှိရာဆီ လက်ဆွဲခေါ်လိုက်ပြီး အဝတ်အစားတွေကို တခုချင်းစီ ဖြည်းဖြည်းသာသာ ချွတ်ပေးလိုက်တယ်။ အဝတ်မဲ့သွားတဲ့ ထွန်းညိုခန္ဓာကို တပတ်လှည့်ကာ ကြည့်လိုက်ပြီး အားရကျေနပ်ဟန်အပြည့်ဖြင့် မတောင်သေးတဲ့ လီးကို ကိုင်ကာ ဂွင်းထုပေးသလိုမျိုး ဆော့နေတယ်။ နူးညံ့ညင်သာတဲ့ လက်တွေကြားမှာ ထွန်းညိုလီးကြီးက တဆတ်ဆတ် တောင်လာတော့ မိန်းမပျိုလေးက အနီရောင်နှုတ်ခမ်းလေးကို အသာဖွင့်ကာ လီးကိုစုပ်ပေးလိုက်တယ်။
ထွန်းညိုအတွက် လီးစုပ်ခံရတာဟာ ပထမဆုံးအကြိမ် ဖြစ်တယ်။ သူများလီးတွေကိုသာ အငမ်းမရ စုပ်ပေးတတ်ပေမယ့် သူ့လီးကို စုပ်ပေးမယ့်သူတွေ မရှိတာကြောင့် အရသာအသစ်ကို ခံစားမိနေတယ်။ လီးကြီးတချောင်းလုံးက နူးညံ့တဲ့ ပါးစပ်ထဲမှာ ပူနွေးလျက်ရှိကာ လျှာရဲ့အထိအတွေ့တွေကြောင့် ဖင်ဘေးနှစ်ဖက် ချိုင့်ဝင်သွားအောင် ညှစ်လိုက်မိတယ်။ မိန်းမပျိုလေး စုပ်ပေးနေတာကို အားမရတော့ သူ့ခေါင်းကိုကိုင်ကာ ကိုသာအောင်ဆောင့်လိုးသလိုမျိုး ပါးစပ်ကို ဆောင့်လိုက်မိတယ်။
‘အို..ကြမ်းလိုက်တာ အစ်ကိုရေ.. ဒီလိုမျိုးမလုပ်ပါနဲ့..’
ထွန်ညိုလည်း အားနာသွားကာ
‘တောင်းပန်ပါတယ်နှမ.. အစ်ကို စိတ်လောသွားလို့ပါ’
မိန်းမပျိုလေးက စိတ်ရှုပ်သွားဟန်ဖြင့် သူ့အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်ပစ်ကာ ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး ကုန်းထားပေးလိုက်တယ်။ တကယ်တော့ ထွန်းညိုက လီးစုပ်ခံချင်သေးပေမယ့် မိန်းမပျိုက စိတ်မပါတော့သလို ဖြစ်နေတာကြောင့် ကုန်းပေးတာကိုပဲ လိုးလိုက်ရတော့တယ်။
ကိုမြတ်သာက အမြန်ပြီးသွားတော့ အခန်းထဲကထွက်ပြီး ထွန်းညိုတို့အခန်းရှေ့က ဖြတ်လျှောက်မိတော့ အခန်းလိုက်ကာလေးကို နည်းနည်းဟကာ ကြည့်လိုက်မိတယ်။ ပက်လက်လှန်ထားတဲ့ မိန်းကလေးကြားကိုဝင်ကာ ကုန်းလိုးနေတဲ့ ထွန်းညိုကိုကြည့်ကာ စိတ်ပြန်ထလာတယ်။ ပုဆိုးမပါတဲ့ ဖင်လုံးကြီးက ကြည့်ရအလွန်ကောင်းပေမယ့် ဖင်ကြားကို သေချာမမြင်ရတော့ တခုခုလိုအပ်နေသလိုပင်။ ကိုမြတ်သာလည်း လိုက်ကာကို ပြန်ချကာ ရှေ့ခန်းကို ထွက်လာပြီး သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ထွန်းညိုပါ ရောက်လာခဲ့တယ်။ အဲ့နေ့က ငွေစတော်တော်လေး ကုန်ခဲ့ပေမယ့် လီးစုပ်ခံရတဲ့ အတွေ့အကြုံက်ိုတော့ မမေ့နိုင်သေးပေ။ ပွဲရုံကိုပြန်ရောက်တော့ အလုပ်သမား လေးငါးယောက်လောက်က တန်းစီအိပ်မောကျနေကြပြီး သူတို့နှစ်ယောက်အတွက် အိပ်ရာပြင်ပေးထားတော့ အလိုက်သင့်ပင် ဝင်အိပ်လိုက်ကြတယ်။
မနက်ကြတော့မှ စျေးထဲ လိုအပ်သည်များကို သွားဝယ်ရတယ်။ မငွေနှင်းတို့ညီအစ်မ မှာလိုက်တဲ့ ပိတ်စများကို သူတို့စိတ်ကြိုက်ဖြစ်အောင် ရွေးရသည်မှာ တော်တော်ခေါင်းစားလှတယ်။ ဒါကြောင့်လည်း ဟိုတခါ လွယ်လွယ်ကူကူ ပြောလိုက်တုန်းက ရယ်ခဲ့ကြသည်ထင်ပါ့။ ကိုမြတ်သာက သိပ်စိတ်မရှည်တော့သည်မို့ ထွန်းညိုလည်း လက်စအမြန်သတ်လိုက်ရတော့တယ်။ အမေကျော့ရီနဲ့ ကြီးတော်အုန်းနွဲ့တို့ကလည်း အိမ်အတွက် လိုအပ်သော အရာများကိုပါ မှာလိုက်သေးသည်မို့ တခုမှမကျန်ခဲ့အောင် ဂရုတစိုက်ဝယ်ပြီးသောအခါ နေမွန်းတည့်ခဲ့ပြီ။ နီးစပ်ရာ ထမင်းဆိုင်တဆိုင်မှာပဲ ထမင်းစားလိုက်ကြပြီး ပွဲရုံသို့ ပြန်လာခဲ့ကြတယ်။
ကိုမြတ်သာက နေ့လည်ခင်း တရေးတမော အိပ်ဦးမယ်ဆိုကာ အပေါ်တက်သွားပြီး ထွန်းညိုကတော့ အဖေ့မိတ်ဆွေဖြစ်သူဆီ အလည်ထွက်လာခဲ့တယ်။ အဖေနဲ့ ညီအစ်ကိုအရင်းလို ခင်မင်သော ဦးသာဒိုးဆိုသူမှာ မြင်းခြံမြို့ပေါ်က သူကြွယ်တဦးဖြစ်ကာ ထွန်းညိုကိုလည်း သားအရင်းလို ခင်မင်သူဖြစ်တယ်။ ဦးသာဒိုးမှာ သားတဦးတည်းသာ ထွန်းကားပြီး မိန်းမဖြစ်သူမှာလည်း သားဖြစ်သူကိုကိုမောင် အသက်ငါးနှစ်မှာပဲ ကွယ်လွန်ခဲ့တယ်။ ဦးသာဒိုးတို့အိမ်ရောက်သွားချိန်မှာတော့ ဦးသာဒိုး မရှိပေ။ အိမ်အကူမိန်းကလေးက ဧည့်ခန်းတွင် ခဏစောင့်ခိုင်းထားပြီး ဘိလပ်ရည်များ ယူလာပြန်တယ်။ ထွန်းညိုလည်း ဘိလပ်ရည်သောက်ပြီး စောင့်နေတုန်း အစ်ကိုမောင်ကို သတိရလိုက်တယ်။ အိမ်အကူမိန်းကလေးကို မေးရန် မီးဖိုချောင်သို့ ထွက်လာခဲ့ပေမယ့် မီးဖိုချောင်တွင် မည်သူမျှရှိမနေ။ ဒါကြောင့် အိမ်အပေါ်ထပ်ကို တက်လာပြီး အစ်ကိုမောင်အခန်းရှိရာဆီမှန်းကာ လျှောက်လာခဲ့တယ်။
အခန်းတစ်ခုနား ရောက်ချိန်မှာ အတွင်းဘက်မှ အသံတစ်ခု ကြားလိုက်ရ၍ တံခါးနားသွားလိုက်မိတယ်။ အခန်းတံခါးမှာ သေချာမပိတ်ထားဘဲ စေ့ရုံမျှသာ စေ့ထားတယ်။ ဟနေသောတံခါးမှ အထဲကို ချောင်းကြည့်လိုက်တော့ အစ်ကိုမောင်က ပက်လက်လှန်နေသော မိန်းကလေးတစ်ယောက်အား အပေါ်ကနေ တရပ်စပ် ဆောင့်လိုးနေတယ်။ ထွန်းညိုရှိရာဆီ ကျောပေးထားတာမို့ မိန်းကလေးက ဘယ်သူဘယ်ဝါမှန်း မသိရပေမယ့် စောက်ဖုတ်ထဲဝင်သွားသော အစ်ကိုမောင်လီးကြီးကတော့ အထင်းသားရှိလှတယ်။ လီးကြီးက စောက်ဖုတ်ကြီးကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် လ်ိုးခွဲနေတာမို့ ကြည့်ရတာ အားရသလို ထွန်းညိုဖင်ကြီးထဲကနေလည်း လှိုက်ကာယားလာတယ်။
ဦးသာဒိုး အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ခြံစောင့်ဖြစ်သူက ထွန်းညိုရောက်နေကြောင်း ပြောပေမယ့် ဧည့်ခန်းထဲတွင် မရှိချေ။ သောက်လက်စ ဘိလပ်ရည်ကိုသာ တွေ့ရပြီး အတူပါလာဟန်တူသော လွယ်အိတ်က ခုံပေါ်မှာ တင်လျက်သား။ သားဖြစ်သူကိုကိုမောင်နှင့် အခန်းထဲမှာ စကားလက်ဆုံကျနေသည်ထင်၍ အပေါ်ထပ်သို့ တက်လာခဲ့တယ်။ လှေကားအဆုံးရောက်သည်နှင့် ကိုကိုမောင်အခန်းရှေ့တွင် မြင်လိုက်ရသည့်မြင်ကွင်းက ဦးသာဒိုးရဲ့ ပျောက်ကွယ်နေတဲ့ တဏှာစိတ်ကို လုံ့ဆော်ပေးလိုက်သလိုပင်။ ကိုကိုမောင်အခန်းရှေ့တွင် ထွန်းညိုက ဖင်ကြီးကုန်းကာ ပုဆိုးကိုမတင်ထားပြီး လက်သုံးချောင်းလောက်နဲ့ ဖင်ထဲထည့်မွှေကာ အခန်းထဲ ချောင်းကြည့်နေတယ်။
ဦးသာဒိုးလည်း ခြေသံဖွဖွလေးသွားပြီး အနားကပ်ရပ်လိုက်သည့်တိုင် ထွန်းညိုက မရိပ်မိချေ။ ထွန်းညိုက ထည့်လက်စ လက်သုံးချောင်းကိုထုတ်ကာ ပါးစပ်ထဲထည့်ကာ လီးစုပ်သည့်ပုံစံမျိုး လုပ်နေတယ်။ လက်ထည့်မွှေထားသည်ကြောင့် ဖင်ဝကစူပွကာ အာနေပြီး အနားသားများကလည်း ဖူးရောင်နေတယ်။ ဦးသာဒိုးက လက်တဖက်နဲ့ ထွန်းညိုပါးစပ်ကို ရုတ်တရက် အုပ်ထားလိုက်ပြီး ကျန်တဖက်က ဖင်ပေါက်ကို ထည့်လိုက်တော့ ထွန်းညိုလည်း လှန့်သွားကာ မျက်လုံးကြီးပြူးပြီး ဦးသာဒိုးကို ကြည့်လိုက်တယ်။ ဦးသာဒိုးက ရှူးတိုးတိုးဆိုသည့် ပုံစံမျိုးလုပ်ပြကာ သားဖြစ်သူအခန်းကို ချောင်းကြည့်လိုက်တော့ အခြေအနေအကုန်လုံးကို ရိပ်မိသွားတော့တယ်။
‘လာ…ဦးလေးအခန်းထဲ လိုက်ခဲ့’
ဟုဆိုကာ ထွက်သွားပြီး အစ်ကိုမောင်အခန်းနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်အခန်းကို ဝင်သွားတယ်။ ထွန်းညိုလည်း ရှေ့မျက်နှာနောက်ထားကာ သားဖြစ်သူဆီ အလ်ိုးခံချင်ပေမယ့် လက်တွေ့မှာတော့ အဖေဖြစ်သူဆီ အလိုးခံရတော့မယ့်အဖြစ်ကို တွေးပြီး ပုဆိုးက်ို သေချာပြင်ဝတ်လိုက်ပြီး ဦးသာဒိုးအခန်းထဲ လိုက်သွားတော့တယ်။
‘အောက်ထပ်မှာ ကိုထွန်းညိုဆိုသူ စောင့်နေတယ် အစ်ကိုလေး.. တော်တော်လေး ကြာလှပြီထင်တယ်’
‘မင်း အစောကြီးက ဘာလို့မပြောတာတုန်း’
‘ကျွန်မ အစ်ကိုလေးကို ပြောဖို့လာတာပါ.. အစ်က်ိုလေးက ဆွှဲလိုးလိုက်တော့ ကျွန်မလည်း ပြောဖို့မေ့သွားတယ်.. သူဌေးကြီးကလည်း အပြင်ထွက်သွားလို့လေ’
‘အေး..အေး.. ငါဆင်းလာခဲ့မယ်.. မင်းအရင်သွားနှင့်’
အိမ်အကူကောင်မလေး ထွက်သွားတော့မှ ကိုမောင်လည်း အဝတ်အစားတွေ သေချာဝတ်လိုက်ပြီး အခန်းပြင်ဘက် ထွက်လာခဲ့တယ်။ အဖေ့အခန်းဘက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ တံခါးက ပွင့်နေသလိုရှိနေတာမို့ ကိုမောင်လည်း အသာလျှောက်လာလိုက်တယ်။ အခန်းရှေ့ရောက်တော့ ထွန်းညိုက ပက်လက်လှန်နေတဲ့ အဖေ့လီးကြီးပေါ် အားရပါးရ တက်ဆောင့်ကာ ကုတင်းခေါင်းရင်းကအမှီကို လက်နဲ့ဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။ ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်နေတဲ့ ထွန်းညိုက သူ့ဖင်လုံး အကြီးကြီးတွေကို အဖေ့ပေါင်တွေနဲ့ ရိုက်ခတ်စေကာ လီးကြီးပေါ် တက်ဆောင့်နေပုံမှာ ကိုမောင်အား တဖန်လီးတောင်စေပြန်တယ်။
‘အား…ကောင်းလိုက်တာ ထွန်းညို.. မင်းဖင်ကြီးက လိုးကောင်းလိုက်တာကွာ… ငါ့သားလိုးနေတာကိုကြည့်ပြီး မင်းက ဖင်ခံချင်နေတာလား ထွန်းည်ို’
‘အား..ဟုတ်တယ်.. ဦးလေး..အစ်ကိုမောင်လိုးနေတာကြည့်ပြီး အစ်ကိုမောင့်လီးကြီးတွေနဲ့ အလိုးခံချင်နေတာ’
‘ခုရော အစ်ကိုမောင်အဖေ လိုးနေတာ ကြိုက်ရဲ့လား…’
‘အား..ကြိုက်တယ်.. ဦးလေး… ဦးလေးလီးကလည်း အစ်ကိုမောင့်လီးနီးပါး ကြီးတယ်’
‘ဆောင့်..ထွန်းညို.. ဦးလေးပြီးတော့မယ်’
‘အား.. ပြီးတော့မှာလား… ခံမဝသေးဘူး’
‘နောက်တချီလိုးပေးမယ်လေ… အခုက ပင်ပန်းလာလို့ပါ’
‘အားး…ရတယ်.. ဦးလေး.. ကျတော့်ဖင်ထဲ လရည်တွေ ပန်းထည့်ပေး’
‘အား… ထွန်းညို.. ကောင်းလိုက်တဲ့ဖင်ကြီး.. ငါပြီးတော့မယ်.. အား.. အားးးး’
ဟုဆိုကာ အဖေလည်း ထွန်းည်ိုဖင်ထဲ လရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်တယ်။ ကိုမောင်လည်း အဖေတို့မထွက်လာခင် အမြန်ပြေးဆင်းလာခဲ့တယ်။
—————————-
‘အစ်ကိုမောင်..နေကောင်းရဲ့လား’
ဧည့်ခန်းထဲထိုင်ကာ သတင်းစာဖတ်နေတဲ့ ကိုကိုမောင်ကို ထွန်းညို နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။
‘အေး.. နေကောင်းပါတယ်ကွာ.. မင်းကော.. နေကောင်းတယ်မလား’
‘ဟုတ် အစ်ကိုမောင်..’
ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်ရင်း ပြောလိုက်တယ်။ ဦးသာဒိုးတို့အိမ်ကြီးမှာ လှေကားနှစ်စင်းရှိပြီး ဧည့်ခန်းနဲ့တွဲလျက် လှေကားတစ်ခုက အ်ိမ်ရှင်တွေနဲ့ ဧည့်သည်တွေ သုံးပြီး အိမ်နောက်ဖက်က တစ်ခုကိုတော့ အိမ်စေတွေ သုံးလေ့ရှိတယ်။ အိမ်ရှေ့လှေကားက ဆင်းသွားရင် ကိုမောင်နဲ့ တည့်တည့်တိုးမှာ ရိပ်မိတာကြောင့် ဦးသာဒိုးက ထွန်းညိုကို တမင် အိမ်နောက်လှေကားကို သုံးခိုင်းလိုက်တာ ဖြစ်တယ်။
‘ခြံထဲ လျှောက်ပတ်ကြည့်နေတာ အစ်ကိုမောင်’
အမေးမရှိဘဲ အိုးမလုံအုံပွင့်ဖြစ်ကာ ပြောလိုက်မိတယ်။
‘အင်း..ထွန်းညို… ဦးလေးတို့ အဒေါ်တို့ကော ကျန်းကျန်းမာမာ ရှိကြတယ်မလား.. တခါလောက် မိဘတွေနဲ့ မင်းမိန်းမကိုခေါ်ပြီး မြင်းခြံကို လာလည်ကြပါဦး.. ဒီမှာတည်းခိုလို့ရတာပဲ’
‘ဟုတ်..အစ်ကိုမောင်… နောက်အခွင့်သာရင် လာလည်ပါ့မယ်.. အစ်ကိုမောင်လည်း ရွာကိုလာလည်ဦးလေ’
‘အေးပါကွာ..လာပါ့မယ်’
သူတို့စကားကောင်းနေတုန်းမှာပဲ ဦးသာဒိုးက အိမ်ပေါ်ထပ်က ဆင်းလာတယ်။
‘မင်းအစ်ကိုနဲ့ တွေ့ကြပြီးရောပေါ့’
ကိုမောင်ကတော့ ဘာမှမသိသလိုမျိုးနေပြီး စကားတပြောပြောရှိခဲ့ကာ ထွန်းညို ပြန်ခါနီးမှ
‘ထမင်းစားသွားဦးဆို.. အတင်းပဲ ပြန်ချင်နေတယ်’
‘မဟုတ်ပါဘူး..အစ်ကိုမောင်… ပွဲရုံမှာ ကိုမြတ်သာ ကျန်ခဲ့လို့ပါ… အတူတူလာတာဆိုတော့ ကျတော်တျောက်တည်း ထမင်းစားပြီး ပြန်သွားရင် မကောင်းလို့လေ’
‘အေးပါကွာ.. နောက်တခါကြ ပွဲရုံမှာမတည်းနဲ့… ဒီအိမ်ကိုပဲ တန်းလာခဲ့ကြ.. ကြားသလား’
‘ဟုတ် အစ်ကိုမောင်’
‘လာ..ငါပြန်ပို့ပေးမယ်’
ကိုမောင်က အိမ်ရှေ့ဆင်ဝင်အောက်မှာ ရပ်ထားတဲ့ မော်တော်ကားပေါ် တက်လိုက်တယ်။ ဦးသာဒိုးက အိမ်တံခါးဝထိပဲ လိုက်ပို့ကာ နှုတ်ဆက်ပြီးမှ အိမ်ပေါ်ပြန်တက်သွားတယ်။ ထွန်းညိုကတော့ တခါမှ မစီးဖူးတော့ စီးရမှာ ရှိန်နေတယ်။
‘တက်.. ထွန်းညို’
ကိုမောင်က အတွင်းကနေ ကားတံခါး ဖွင့်ပေးလိုက်တော့မှ ထွန်းညိုက အလိုက်သင့် တက်လာခဲ့တယ်။ ကိုမောင်က ကားကို ပွဲရုံဘက်မမောင်းဘဲ မြို့ပြင်ဘက် မောင်းထွက်လာခဲ့တယ်။
‘အစ်ကိုမောင်.. ဘယ်သွားနေတာလဲ’
ကိုမောင်က ဘာမှမပြောဘဲ တောစပ်တနေရာ အရောက်မှာ ကားကို ရပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ထွန်းညိုဘက်လှည့်ကာ
‘ဒီမှာ ထွန်းညို… ငါအကုန်လုံးကို သိတယ်’
‘အစ်ကိုမောင် ဘာကိုဆိုလိုချင်တာလဲ.. ကျတော် နားမလည်ဘူး’
ကိုမောင်က ထွန်းညိုလက်ကိုဆွဲပြီး အနည်းငယ်မာနေတဲ့ သူ့လီးပေါ်ကို တင်လိုက်တယ်။
‘ငါလိုးနေတာကိုကြည့်ပြီး ဖင်ခံချင်နေတဲ့ မင်းကို ငါ့အဖေ တက်လိုးလိုက်တာကိုပေါ့.. ထွန်းညို’
မျက်နှာတခုလုံး နီရဲကာ နားတွေပါ ထူပူသွားတဲ့ ထွန်းညိုက
‘ဟို…အစ်ကိုမောင်’
‘ခုမှရှက်နေတာလား ထွန်းညို.. အခန်းတံခါးကိုတောင် မပိတ်ဘဲ ငါ့အဖေလီးပေါ် တက်ဆောင့်နေပြီး ပါးစပ်က အစ်ကိုမောင်လိုးတာ ခံချင်တယ်လို့ ပြောတုန်းကရော မရှက်ဘူးလား’
ကားတံခါးဖွင့်တဲ့အရာကို သဲကြီးမဲကြီး လိုက်ရှာနေတဲ့ ထွန်းညိုကို
‘ငါအခုလိုးပေးမယ်… ထွန်းညို.. မင်းဖင်ကြီးကို ငါလိုးပေးချင်တယ်’
ဟုဆိုကာ အစ်ကိုမောင်က ကားတံခါးဖွင့်ဆင်းလာပြီး ထွန်းညိုရှိရာဘက်ကိုလာကာ တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်တယ်။ ထွန်းညိုကို ကားပေါ်ကနေ ဆွဲခေါ်သွားပြီး ကားရှေ့စက်အုံ အဖုံးပေါ်ကို တွန်းလိုက်တော့ ထွန်းညိုက မှောက်ရက်ကျသွားတယ်။ ကိုမောင်က ထွန်းညိုထက် လူကောင်ထွားတာမို့ အားမမျှတာတကြောင်း၊ နဂိုကတည်းက အလိုးခံချင်နေတာတကြောင်းနဲ့ ရောကာ ပြုသမျှနုနေတယ်။ ကိုမောင်က ကားဖုံးပေါ် မှောက်ရက်လှဲနေတဲ့ ထွန်းညိုပုဆိုးကို အောက်ကနေ မတင်လိုက်ကာ ဖင်ဝကို ဖြဲချလိုက်တယ်။
‘အဖေ့လရည်တွေတောင် မခြောက််သေးဘူး.. သားဖြစ်သူဆီ ထပ်ခံရမှာဆိုတော့ တော်တော်ပျော်နေမှာပဲနော် ထွန်းညို’
‘……’
‘ဖင်ကြီးက ပြဲနေပြီပဲ… ရွာမှာ တော်တော်အလိုးခံထားရပုံပဲ..’
ကိုမောင်က ပြောရင်းဆိုရင်း လီးကို ဇွတ်ခနဲ ထိုးချလိုက်တယ်။ ခုနက ခံထားသေးတယ်ဆိုပေမယ့် မနူးမနပ်ဘဲ အစိမ်းလိုက်ကြီး ဝင်လာတဲ့ လီးကြီးကြောင့်
‘အား..နာတယ်.. အစ်ကိုမောင်… ဖြည်းဖြည်းလေး’
‘ဖင်အလိုးခံချင်ရင် နာတာကို သည်းခံရမှာပေါ့… ခဏနေ ကောင်းသွားမှာ ထွန်းညို… မင်းဖင်ကြီးထဲကို ငါ့လရည်တွေပါ ထည့်ပေးလိုက်မယ်’
ကုန်းထားတဲ့ ထွန်းညိုဖင်ကြီးက တောင့်တင်းကာ ဖင်လုံးကြီးက အဆက်မပြတ်လိုးရင်တောင် ဖြိုနိုင်မယ့်ဖင်မျိုးမဟုတ်။ ကိုမောင်က ကျောပြင်ကို လက်တဖက်နဲ့ ဖိထားကာ ကျန်တဖက်နဲ့ ဖင်လုံးတွေကို တဖြန်းဖြန်းရိုက်ရင်း ဆောင့်လိုးနေတယ်။
‘အား..ကောင်းလိုက်တာ ထွန်းညို.. အိမ်က မိအေးစောက်ဖုတ်ထက်တောင် လိုးကောင်းသေးတယ်’
‘အစ်ကိုမောင်လီးကြီးကလည်း ဦးလေးလီးထက်ကောင်းတယ်.. ကောင်းလိုက်တာ… နာနာလေး ဆောင့်လိုးပေး အစ်ကိုမောင်.. အား.. ကောင်းတယ်.. အိုးး’
‘ဟုတ်လား.. အဖေ့လီးထက် ငါ့လီးကို ပိုကြိုက်လား… ဒီမှာပဲနေပြီး ငါတို့သားအဖလိုးတာကို နေ့တိုင်းခံပေးပါလား.. ထွန်းညို’
‘အဲလိုခံချင်တယ်.. အစ်ကိုမောင်… အား… နေ့တိုင်းလိုးပေးပါ.. ထွန်းညိုဖင်ကြီးက တနေ့တခါ အလိုးမခံရရင် နေမကောင်းဘူး’
‘ဟုတ်လား.. တော်တော်ထန်တာပဲ.. လ်ိုးပေးမယ်.. နောက်တခါကြရင် အစ်ကိုမောင့်သူငယ်ချင်းတွေကိုပါ ခေါ်ပြီးလိုးခိုင်းမယ်.. ကြိုက်လား.. အဲလိုမျိုး’
‘ဟုတ်..အစ်ကိုမောင်… ကြိုက်တယ်.. အား.. အိုးး’
မြို့ပြင်တောစပ်တနေရာမှာတော့ ယောင်္ကျားသားနှစ်ယောက်ရဲ့ လိုးပွဲကြီးကထွက်တဲ့ အသံတွေ ဆူညံနေတယ်။ တဖောင်းဖောင်း လိုးသံတွေက ထွန်းညိုကိုရော ကိုမောင်ကိုပါ ထန်ပြီးရင်း ထန်စေတယ်။
‘အဝတ်အကုန်ချွတ်ပြီး ပက်လက်လှန်လိုက် ထွန်းညို’
အစ်ကိုမောင်ပြောတဲ့အတိုင်း အကုန်ချွတ်ပြီး ကားဖုံးပေါ် ပက်လက်လှန်ကာ ပေါင်ကားပေးလိုက်တော့ အစ်ကိုမောင်က မို့မောက်တင်းရင်းနေတဲ့ နို့နှစ်လုံးကို ပွတ်လိုက်၊ ချပ်ရပ်ပြီး အဆီပိုမရှိတဲ့ ဗိုက်သားတွေကို ပွတ်လိုက်နဲ့ ဖင်လိုးပေးနေပြီး လက်ကလည်း တောင်နေတဲ့ ထွန်းညိုလီးကို ကိုင်ကာ ဂွင်းထုပေးနေတယ်။ ထွန်းညိုဖင်ထဲမှာ အဖေ့လရည်တွေ ရှိနေသေးတာမို့ အတွင်းသားတွေရော သူ့လီးပါ ချောမွေ့နေကာ တင်းတင်းကြပ်ကြပ် မဖြစ်စေဘဲ ချောချောရှူရှူ ဖြစ်နေတော့ ကိုမောင် လိုးရတာကို အရသာတွေ့နေတယ်။
‘အား..ကောင်းတယ်.. ထွန်းညို.. မင်းဖင်ကြီးက လိုးရကောင်းလိုက်တာ…’
ပြောလည်းပြောကာ လက်တဖက်နဲ့ ထွန်းညိုပေါင်သားတွေကို ပွတ်ပေးနေတယ်။ တုတ်ခိုင်ကာ ကျစ်လစ်နေတဲ့ ပေါင်ကြီးတွေကလည်း ကိုမောင်ကို ပိုထန်စေကာ ခြေနှစ်ဖက်ကို သူ့ပခုံးပေါ်တင်ကာ အားရပါးရ ဆောင့်လိုးတော့တယ်။ ဖင်ဝတွေက ကိုမောင့်လီးကြီးကြောင့် စူပွလာကာ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အဝတွေပါ ကျယ်လာခဲ့တယ်။ လီးထုတ်လိုက်တိုင်း ဖင်ထဲက လရည်တွေနဲ့ အကျိအချွဲအချို့ ထွက်ကုန်ပြီး ဖင်ပေါက်မှာ ဟောင်းလောင်းဖြစ်ကျန်ခဲ့တယ်။ ကိုမောင်က လီးမထည့်သေးဘဲ ဟောင်းလောင်းဖြစ်ကျန်ခဲ့တဲ့ ဖင်ပေါက်ကိုကြည့်ကာ
‘ထွန်းညို.. မင်းဖင်ကြီးက ကျယ်လိုက်တာကွာ… ငါလိုးမလေး.. ဘယ်နှစ်ကြိမ်တောင် အလိုးခံထားပြီးပြီလဲ’
‘ဟို.. ဖိုးခွါးကတော့ ဘယ်နှစ်ကြိမ်မှန်းတောင် မသိတော့ဘူး… ပြီးတော့ ရွာထဲက အစ်ကိုနှစ်ယောက်တည်းပါပဲ’
‘ဖိုးခွါးဆိုတာ မင်းအိမ်က သူရင်းငှါးလေးမလား…’
”ဟုတ်တယ်. အစ်ကိုမောင်..’
‘ကိုယ့်အိမ်က သူရင်းငှါးကိုတောင်မရှောင် ဖင်ကြီးကုန်းပေးတဲ့ မင်းစိတ်ကို ငါသိသွားပြီ.. ထွန်းညို.. နောက်ကြ မင်းကောင်းကောင်းလေး အလိုးခံရတော့မယ်ဆိုတာ မှတ်ထား’
ပြောပြီးတာနဲ့ လီးကို တဆုံးဆောင့်ထည့်လိုက်တယ်။ နာကျင်သွားတာမှန်တယ် ဆိုပေမယ့် လစ်ဟာနေတဲ့ ဖင်ကြီးထဲကို လီးထပ်ဝင်လာတာကြောင့် သာယာမှုက ပိုကြီးသွားတယ်။ ကိုမောင်ရဲ့ ခါးစပ်အဆုံး တင်ပါးအပေါ်ဖက်ကို လှမ်းကိုင်ကာ
‘အား..အစ်ကိုမောင်.. ကျတော့်ဖင်ကြီးကို ပြဲသွားအောင်ထိ လိုးပေးတော့.. ကျတော် အရမ်းကောင်းနေပြီ.. အိုးးး’
‘လိုးပေးမယ်… စိတ်ချ.. မင်းဖင်ကို ဒီထက်ပိုကျယ်သွားအောင် လိုးပေးမယ်’
ပြောလည်းပြော လိုးလည်းလိုးနဲ့ နှစ်ယောက်သား စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် ဖင်လိုးဖင်ခံနေကြတယ်။ ထွန်းညိုကလည်း ဖင်ကို တတ်နိုင်သမျှ ညှစ်ချလိုက်၊ လျှော့ချလိုက်လုပ်ပေးနေတော့ ကိုမောင်လည်း ဖီးလ်တွေက တရစ်ပြီးတရစ် တက်လာတယ်။ ထွန်းညိုကို တဖန်ကုန်းလိုက်စေပြီး လက်နှစ်ဖက်က်ို ကားစက်ဖုံးပေါ်ကို ထောက်ခိုင်းထားလိုက်တယ်။ ထွန်းညိုလည်း အစ်ကိုမောင်ပြောသလိုလုပ်ပေးပြီး လိုးရအဆင်ပြေစေရန် ပေါင်ကိုကားပေးပြီး ဒူးကို အနည်းငယ်ကွေးပေးကာ ဖင်ကိုကော့ထားလိုက်တယ်။ ကြီးမားလုံးဝန်းနေသော ဖင်လုံးက ကော့ထားတော့ ပိုကြီးသယောင်ထင်ရပြီး အလိုးခံရန် တတုံတုံနဲ့ လှုပ်ပြနေသေးတယ်။ ကိုမောင်လည်း ဖင်လုံးကြီးကို နှစ်ချက်လောက် ဆင့်ရိုက်လိုက်တော့ ဖင်ကြီးက သိမ့်ခနဲတုန်ခါသွားတယ်။ ညကလည်း တဖြည်းဖြည်း မှောင်လာပြီမို့ ကိုမောင်လည်း အချိန်မဆွဲတော့ဘဲ လီးကို အဆုံးထိထည့်ကာ အားရပါးရ အပြီးသတ် ဆောင့်လိုးလိုက်တော့တယ်။ ထွန်းညိုက လက်ထောက်ကာ ကိုမောင်လိုးသမျှကို ကျေကျေနပ်နပ် ခံယူနေတယ်။
‘အား..ထွန်းညို.. အစ်ကို ပြီးချင်နေပြီ… အားး.. ဖင်ထဲပြီးလိုက်တော့မယ်နော်’
ဟုဆိုကာ ၁၀ ချက်လောက် ပြင်းပြင်းထန်ထန် ဆောင့်လိုက်ပြီးတာနဲ့ လရည်တွေကို ပန်းထုတ်လိုက်တော့တယ်။ ထွန်းညိုတို့ လိုးနေတာက မြို့ပြင်ဘက် တောစပ်နေရာဆိုတော့ အပင်တွေရော ခြုံတွေရော ထူထပ်နေတယ်။ ကားသွားလို့ရသမျှထိ မောင်းလာခဲ့ကြပြီး လိုးကြတော့ ကားလမ်းပေါ်ကနေ နည်းနည်းလှမ်းတယ်။ ရုတ်တရက် အနီးအနား ခြုံတစ်ခုနောက်ကွယ်က မြင်းခွါသံကြားလိုက်တာကြောင့် ထွန်းညိုရော ကိုမောင်ပါ ကားထဲကို အလျင်အမြန် ပြေးဝင်သွားပြီး အဲနေရာမှ အမြန်ဆုံး မောင်းထွက်လာခဲ့တယ်။
‘ထွန်းညိုရာ.. မင်းခဏလေးကလည်း ကြာလိုက်တာ.. ငါဖြင့် စိတ်ပူလို့ ထိုင်ရမလို၊ ထရမလို၊ ပုလိပ်တွေကို သွားတိုင်လိုက်ရမလို ဖြစ်နေပြီ’
‘ကျတော်လည်း အချိန်လင့်သွားတယ်.. ကိုမြတ်သာ.. စကားလည်းကောင်းနေကြတာနဲ့’
‘ထမင်းမစားရသေးဘူးမလား.. သွား.. မြန်မြန်ရေချိုးပြီး ထွက်လာခဲ့… ထမင်းသွားစားရအောင်’
‘ဟုတ်..ကိုမြတ်သာ.. ခဏလေးပဲစောင့်နော်’
ဟုဆိုကာ အဝတ်တွေလှဲပြီး ရေချိုးကန်ဘက် ထွက်လာခဲ့တယ်။ ရေချိုးကန်ဘက်မှာ အလုပ်သမားလေးယောက်လောက် ရေချိုးနေကြတယ်။ ထွန်းညိုလည်း သူတို့အနားသွားကာ
‘ညီလေးတို့.. အစ်ကို့ကို ရေချိုးဖို့ ပုဆိုးအဟောင်းလေးတစ်ထည် ပေးပါလား.. အစ်ကို့မှာ မပါတော့လို့’
‘ဟုတ်ရတယ်..အစ်ကို… နည်းနည်းတော့ ဆွေးနေပြီ.. ရေဝတ်ချိုးလို့ အဆင်တော့ပြေမှာပါ’
ဆိုကာ ကြိုးတန်းပေါ်လှမ်းထားတဲ့ ပုဆိုးတစ်ထည်ကို ယူပေးတယ်။ ပုဆိုးက ရေဝတ်ပုဆိုးဆိုပေမယ့် အသုံးမပြုတာကြာပြီး နေပူထဲ နေ့တိုင်း အလှန်းခံထားရတော့ မာမာတောင့်တောင့်ကြီး ဖြစ်နေတယ်။ ထွန်းညိုလည်း ပုဆိုးကိုလှဲလိုက်ပြီး ရေချိုးဖို့ ပြင်ဆင်လိုက်တယ်။ လေတချက် ခပ်သုတ်သုတ်လေး တိုက်လိုက်တာကြောင့် အေးသလိုကြီး ခံစားရပြီး ရေမြန်မြန်ချိုးမယ်လုပ်တုန်း ကြိုးတန်းပေါ်တင်ထားတဲ့ တဘက်က အောက်ကိုပြုတ်သွားတယ်။ ထွန်းညိုလည်း မြေပေါ်က တဘက်ကို ကုန်းကောက်လိုက်တော့ ဝတ်ထားတဲ့ပုဆိုးက ဗြီခနဲမြည်ကာ ဖင်ကြီးပေါ်မှာ ကွဲထွက်သွားတယ်။
‘ဟာ..ခက်ပြီ..’
ဟုဆိုကာ လက်နဲ့ အမြန်ဖုံးလိုက်ပြီး အနောက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ရေချိုးနေတဲ့ကောင်တွေအားလုံး မျက်စိက ထွန်းညိုဆီမှာ။
‘ပုဆိုးက ကြာနေလို့ ဆွေးနေတာကြောင့်ဖြစ်မယ်’
ဆိုပြီး အရှက်ပြေလေး အရယ်လေးနှောကာ ပြောလိုက်တော့
‘အားနာစရာကြီးဗျာ… ကျတော်ပေးလိုက်တာ’
ဟု ပုဆိုးပေးတဲ့ ကောင်လေးက ပြောလိုက်တော့
‘ရပါတယ်ကွာ.. ယောင်္ကျားအချင်းချင်းတွေပဲ’
လို့ပြောရင်း ရေဆက်ချိုးဖို့ ပြင်လိုက်တော့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ ရေချိုးပြီး ကိုမြတ်သာနဲ့ ထမင်းစားထွက်လာခဲ့ကြတယ်။
‘ထွန်းညို.. မနေ့ကနေရာ သွားဦးမယ်.. လိုက်မယ်မလား’
‘မလိုက်တော့ဘူး ကိုမြတ်သာ.. ကိုမြတ်သာပဲ သွားလိုက်ပါ.. ကျတော် တနေကုန် ပင်ပန်းထားလို့ အိပ်ရာဝင်ချင်လှပြီ’
‘အေးပါကွာ.. ဒါဆိုလည်း မင်းပြန်တတ်တယ်မလား…’
‘ပြန်တတ်တယ် ကိုမြတ်သာ… ဒီလမ်းအတိုင်းသွားပြီး ညာဘက်ချိုးလိုက်ရင် ရောက်ပြီပဲဟာ’
ကိုမြတ်သာလည်း ခေါင်းတချက်ညိတ်ပြကာ
‘ဒါဆိုသွားတော့ ထွန်းညို.. ငါလည်း မြန်မြန်သွားပြီး မြန်မြန်ပြန်လာခဲ့မယ်’
ထွန်းညို အဆောင်ပေါ်ရောက်တော့ လူတစ်ယောက်မှမရှိဘူး။ အကုန် ထမင်းစားထွက်သွားကြတယ်ထင်ပါ့။ ထွန်းညိုလည်း လုပ်စရာမရှိတော့ အိပ်ရာပေါ် လှဲအိပ်နေလိုက်တယ်။
—————————-
ထွန်းညိုဘေးနား ကပ်အ်ိပ်နေသော ဖြိုးမောင်မှာ အလွန်ပင် နေရထိုင်ရခက်လှတယ်။ ခြင်ထောင်တစ်ခုတည်း မဟုတ်ပေမယ့် ဇာခြင်ထောင်ပါးပါးလေးကနေ ဖောက်မြင်နေရသော ဖင်ကြီးနှစ်လုံးမှာ လိုးခွဲချင်စရာအတိ ဖြစ်နေတယ်။ ပုဆိုးခါးပုံစ ပြေကျနေတာမို့ အောက်ဘက်ကို နည်းနည်းလျှောကျကာ ဖင်ကွဲကြောင်းရာလေး နည်းနည်းပေါ်နေတော့ ညနေစောင်းက ရေချိုးတဲ့အချိန်ကို စိတ်ကရောက်သွားတယ်။ ရုတ်တရက် ပြဲထွက်သွားသော ပုဆိုးက ဖင်နှစ်လုံးကြားကနေ ကွက်တိဆိုသလို ပြဲသွားတော့ ကိုထွန်းညိုဖင်ကြီးက အလုံးလိုက် ထွက်ကျလာတယ်။ ပိုပြီးရင်ခုန်စရာကောင်းတာတစ်ခုက ဖြိုးမောင်က ထွန်းညိုနဲ့ အနီးဆုံးရှိနေတာမို့ ဖင်ပေါက်ကိုပါ ထင်ရှားစွာ မြင်လိုက်ရခြင်းပင်။ ပုံမှန်ဖင်ပေါက်လို ခပ်စိစိမဟုတ်ဘဲ ပွင့်အာနေကာ အနားသားများမှာလည်း ထူထူထဲထဲနှင့် စူထွက်နေသယောင်ရှိတယ်။ ဖြိုးမောင်လည်း အဲမြင်ကွင်းကိုမြင်ယောင်ကာ ရှေ့ကဖင်လုံးကြီးအား စိုက်ကြည့်ပြီး ထုနေစဉ် ထွန်းညိုက တင်ပါးကို ပုဆိုးအောက်ထဲ လက်ထည့်ကာ ကုတ်ခြစ်နေတော့ ပုဆိုးက တဖြည်းဖြည်းချင်း အောက်ကိုရောက်သွားတယ်။ အခုဆိုရင် ဖင်လုံးတွေက သိသာစွာ လုံချည်ကင်းမဲ့သွားပြီး ဖြိုးမောင်အတွက် မျက်စိပဒေသာ ဖြစ်နေကာ လီးကို အားရပါးရ တစောင်းထုနေတော့တယ်။
ခြင်ထောင်ထဲဝင်ကာ ဖင်လုံးတွေကို အားရပါးရ ဆုပ်ညှစ်ချင်လိုက်ပေမယ့် အခွင့်မသာတာရယ်၊ စိုးရွံ့တာတွေနဲ့ရောပြီး မှန်းကာပဲ ထုလိုက်ရတော့တယ်။ တစောင်းထုနေရင်း ပက်လက်လှန်ကာ လီးကြီးကို အရင်းကနေ ဆုပ်ကိုင်ကာ ဆက်တိုက်ထုနေတယ်။ အသက် ၁၇ နှစ်လောက်သာ ရှိသေးပြီး တခါမှ မလိုးဖူးသေးတဲ့ ဖြိုးမောင်က ဖင်လုံးတွေကိုညှစ်ကာ အားကုန်သုံးပြီး ဖင်လိုးချင်နေတယ်။ ဘေးမှာကလည်း ဖင်လုံးကြီးနှစ်လုံးက အထင်သားမို့ လီးထိပ်က အရည်ကြည်လေးတွေက တသွင်သွင် စီးကျနေသယောင်။ လရည်ကြည်နဲ့ တံတွေးနဲ့ရောကာ လီးတချောင်းလုံး စိုရွှဲနေပြီး လီးကြီးက အရွယ်နဲ့မလိုက်အောင် ကြီးလွန်းလှတယ်။ ဖြိုးမောင် ထုချက်တွေက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပိုမြန်လာပြီး လက်ကလီးထိပ်လေးတဝိုက်သာ ဆုပ်ကိုင်ထားကာ ထုနေလိုက်တယ်။ ပေါင်တွေက တောင့်လာပြီး ခြေမကို ကုတ်လိုက်ကာ ဂွင်းထုခြင်းကိစ္စ ပြီးဆုံးသွားတော့ လရည်တွေက ဗ်ိုက်ပေါ်အရွှဲသား။ အဲ့ညကတော့ ဖြိုးမောင်အတွက် ဂွင်းထုရတာ အကောင်းဆုံးနေ့တနေ့ ဖြစ်လာခဲ့တယ်။
‘မင်းဟာက ဟုတ်လို့လားကွာ’
‘ဟုတ်တယ်ဆရာ.. ကျတော်ကိုယ်တိုင် မြင်ခဲ့တာ… သူတို့ရွာပြန်မယ့်ရက်ကို ကျတော် စောင့်ကြည့်နေမယ်.. လမ်းခုလတ်က ဝင်တိုက်ရင် ရလောက်တယ်… ပြီးတော့မှ ထွန်းညိုကို ကြည့်ရှင်းကြတာပေါ့.. ဟဲ.. ဟဲ’
ကိုယ့်စကားကိုယ် သဘောကျကာ ဒေါနက ဆရာဖြစ်သူ အောင်မိုးကို ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။ ဒေါနအကြံက ပစ္စည်းလည်းရ လီးလည်းဝဖြစ်မယ့် ပုံစံမျိုး။ အခုတလော ဓါးပြတိုက်ရတာ အခြေအနေမဟန်။ သူတ်ို့အုပ်စုက လူအင်အားနည်းတာမို့ အင်အားတောင့်တဲ့အဖွဲ့တွေလို ရွာထဲဝင်မတိုက်ရဲ။ ခရီးသွားတွေကိုပဲ ရွေးတိုက်ကြတာမို့ အခုတလောတော့ လူတွေက တဦးချင်းစီမသွားဘဲ အုပ်စုဖွဲ့သွားကြတော့ အလုပ်ကကြပ်တည်းနေတယ်။
‘ချကွာ…မင်းနဲ့ ပေါ်ထွန်းက မြို့သွားပြီး သူတို့အခြေအနေ ကြည့်ထားကြ.. အကြောင်းထူးရင် ပေါ်ထွန်းက်ို သတင်းလာပေးခိုင်း… ကြားလား’
‘ဟုတ် အာစရိ’
ဟုဆိုကာ ဒေါနက ပေါ်ထွန်းကိုခေါ်ပြီး ညတွင်းချင်းပဲ မြို့ပေါ်တက်သွားကြတယ်။
‘အစ်ကို့စကားကြားတာနဲ့တင် လီးတောင်တာဗျာ.. တကယ်ပဲ သူက ဖင်ခံနေတာလားဗျ’
‘အေးဆို.. မော်တော်ကားလက်ထောက်ပြီး ဖင်ကြီးကုန်းခံနေတာကွာ.. ငါတောင်ကြည့်ပြီး တချီပြီးခဲ့သေးတယ်’
‘တောက်… ရရင်တော့ အဝလိုးပစ်မယ်ဗျာ’
‘အေး.. ဒါဆို အလုပ်ကို သေချာလုပ်’။
ထွန်းညိုနဲ့ ကိုမြတ်သာ တို့နှစ်ယောက် မနက်မိုးသောက် နေမထွက်ခင်လောက် ထွက်မယ်ဆိုပေမယ့် အိပ်ပျော်သွားတာကြောင့် နေမြင့်မှ ထွက်လာဖြစ်ကြတယ်။ လိုအပ်တဲ့ ပစ္စည်းပစ္စယတွေလည်း ဝယ်ခြမ်းပြီးပြီမို့ ပိုငွေတွေကို သေချာထုပ်ပိုးကာ မြင်းခြံမြို့က ထွက်လာခဲ့ကြတယ်။ ထမင်းစားချိိန် ခဏနားပြီး
‘နွားတွေကိုလည်း ညှာရဦးမယ်… ဒီအချိန်ကြီးမှ မသွားပြန်ရင်လည်း ရွာအဝင် နောက်ကျလိမ့်မယ် ကိုမြတ်သာ’
‘ဟုတ်တယ်.. ငါတို့ဝိရိယနည်းသွားတာကွာ.. မဟုတ်ရင် အခုချိန်ဆို ရွာနားနိီးနေလောက်ပြီ’
‘ခုပဲသွားကြတာပေါ့.. ကိုမြတ်သာ’
‘အေးကွာ.. သွားကြရအောင်’
ဆိုပြီး နွားလှည်းကိုမောင်းကာ ထွက်လာခဲ့ကြတယ်။ ဓါးပြတွေသောင်းကျန်တယ်လို့ နာမည်ကြီးတဲ့ နေရာကိုရောက်လာတော့ ကိုမြတ်သာက
‘ထွန်းညို..သွား.. လှည်းနောက်ဖက်ကိုသွားပြီး ငွေထုပ်ကို သေချာသိမ်းလိုက်’
ထွန်းညိုလည်း ငွေထုပ်ကို လုံခြုံစွာ သိမ်းဆည်းလိုက်တယ်။
‘ဒိုင်း..ဒိုင်း’
သေနတ်ဖောက်သံနှစ်ချက်နဲ့အတူ မြင်းလေးကောင်လောက်က ထွန်းညိုတို့လှည်းနောက်ကို ဒုန်းစိုင်းလိုက်လာတယ်။
‘ကိုမြတ်သာ..ဒုက္ခတွေ့ပြီ’
‘ရှေ့မှာရောပဲ ထွန်းညို’
ကိုမြတ်သာပြောလို့ ရှေ့ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ နွားလှည်းရှေ့ ၄ ကိုက်လောက်မှာ မြင်းသုံးကောင်နဲ့ လူတွေက ထွန်းညိုတို့လှည်းကို သေနတ်နဲ့ ချိန်ထားတယ်။ ကိုမြတ်သာလည်း နွားလှည်းကို အရှိန်လျှော့လိုက်တော့ နောက်က မြင်းစီးသမားတွေပါ မှီလာတယ်။ ထွန်းညိုတို့ နွားလှည်းကို မြင်းစီးသမားတွေက အကုန်ဝိုင်းထားလိုက်ကြပြီး
‘လှည်းထဲပါသမျှလူ အကုန်မြေပေါ်ဆင်းခဲ့’
ခေါင်းဆောင်ဖြစ်ဟန်တူသူက ပြောလိုက်တော့ ထွန်းညိုရော၊ ကိုမြတ်သာပါ လှည်းပေါ်က ဆင်းလာခဲ့ကြတယ်။
‘ကျတော်တို့ မြင်းခြံကလာတာပါ.. ပဲရောင်းလို့ရတဲ့ ငွေတွေနဲ့ ကုန်တွေပဲ ဝယ်လာတာမို့ ငွေတွေတော့ မပါတော့ပါဘူး.. ကုန်တွေလိုအပ်တယ်ဆို ယူထားလိုက်ပါ.. နွားလှည်းနဲ့ လူကိုတော့ သနားပါ’
ကိုမြတ်သာက တောင်းတောင်းပန်ပန်ပြောတော့
‘တိတ်တိတ်နေစမ်း… ဒေါန.. သွား.. လှည်းကိုသွားစစ်..’
‘ဟုတ် အာစရိ’
ဒေါနဆိုသူက လှည်းပေါ်ကို လွှားခနဲ ခုန်တက်သွားပြီး ပစ္စည်းတွေကို မွှေနှောက်ရှာတော့တယ်။
‘ကုန်တွေပဲတွေ့တယ်.. ဆရာ… ငွေနဲ့တူတာဆိုလို့ သစ်ရွက်တောင် မတွေ့ဘူး’
‘ပြောစမ်း.. မင်းတို့ထဲကတျောက်ပြော.. ငွေတွေဘယ်မှာလဲ’
‘ကျတော်ပြောတာ အမှန်ပါဗျာ.. ငွေတွေအကုန်လုံးကို ကုန်တွေပဲ ဝယ်လာတာပါ’
ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သူက မြင်းပေါ်ကနေ ဆင်းလာပြီး ထွန်းညိုကို ဆွဲလိုက်ကာ
‘မင်းပြောစမ်း..ငွေတွေဘယ်မှာလဲ’
‘ကျတော့်အစ်ကို ပြောသလိုပါပဲ.. ငွေတွေကုန်ပါပြီ.. ဒီနှစ် ငွေစလည်း သိပ်မရတော့ ကုန်တွေဝယ်တာနဲ့ ကုန်ပါတယ်.. တချို့ကုန်တွေတောင် အကြွေးတင်လာပါသေးတယ်’
‘ဟားးး…ဟားးး…ဟားးး… မင်းတို့ တော်တော်အပြောကောင်းတာပဲ.. မင်းတို့ပြောသမျှ ငါယုံမယ်ထင်လား… နောက်ဆုံးတစ်ခေါက်မေးမယ်… အမှန်အတိုင်းပြောရင် မင်းတို့ပြောသလို လှည်းနဲ့လူတွေကို လွှတ်ပေးမယ်.. ကုန်နဲ့ငွေတွေကိုတော့ ငါတို့ယူထားလိုက်မယ်.. ကဲ.. ပြော’
ထွန်းညိုက ကိုမြတ်သာကို လှည့်ကြည့်တော့ မျက်ခုံးရှုံ့ပြလိုက်တယ်။
‘ကျတော်တိို့ အမှန်ပြောတာပါ… ကျတော်တို့မှာ ငွေစအပိုမပါတော့ဘူး’
ခေါင်းဆောင်က ကိုင်ထားတဲ့ ထွန်းညိုအင်္ကျီလည်ပင်းကို ဆောင့်လွှတ်လိုက်တော့ ထွန်းညိုက ပက်လက်လှန်ကျသွားတယ်။
‘ထွန်းညို…’
ဟုဆိုကာ ကိုမြတ်သာက ထပြီး ကူမယ်အလုပ် ခေါင်းဆောင်က ကိုမြတ်သာဗိုက်ကို ပိတ်ကန်လိုက်တယ်။ ‘အင့်’ ခနဲ အသံနဲ့အတူ ကိုမြတ်သာ ရှေ့ကိုမှောက်ရက်လဲသွားတယ်။ ထွန်းညိုလည်း ဒေါသထွက်ကာ ထရပ်ပြီး ဆွဲထိုးမယ်ပြင်တော့ ခေါင်းဆောင်က သေနတ်နဲ့ ခေါင်းကို ချိိန်ထားပြီး
‘မင်းက သေနတ်အရသာကို စမ်းချင်တာလား..’
ထွန်းညိုလည်း မလှုပ်သာတော့။ မြေပြင်ပေါ် မှောက်ရပ်လဲကျနေတဲ့ ကိုမြတ်သာက ကုန်းရုန်းထပြီး နောက်ကနေ ဆွဲထိုးမယ်ကြံတော့ ဒေါနဆိုသူက သေနတ်မောင်းတံနဲ့ ကိုမြတ်သာခေါင်းကို ဒုတ်ခနဲ ရိုက်ချလိုက်တယ်။
‘ကိုမြတ်သာ… ခင်ဗျားတို့ လိုချင်တဲ့အရာတွေ ယူထားလိုက်ပါ.. လူကိုတော့ ဘာမှမလုပ်ကြပါနဲ့’
ထွန်းညိုက သတိလစ်နေတဲ့ ကိုမြတ်သာကို ဆွဲထူပြီး ရင်ခွင်ထဲထည့်ကာ ပြောလိုက်တယ်။
‘ပစ္စည်းကိုလည်း ယူမယ်.. ငွေလည်းယူမယ်… ပြီးတော့ မင်းကိုပါယူမယ်.. ဟားး… ဟားးး… ဟားး’
ခေါင်းဆောင်ကို ထွန်းညို မော့ကြည့်လိုက်တော့ ကျန်နောက်လိုက်တွေကပါ လိုက်ပြီး ရယ်ကြတော့တယ်။ ဓါးပြတွေရဲ့ ရယ်သံတွေဟာ တတောလုံးနီးပါး ပျံ့နှံ့မတက် ကျယ်လောင်သွားပြီး
‘ဟိုကောင်တွေ ဒီနှစ်ကောင်ကို ကြိုးတုပ်ပြီး လှည်းပေါ်တင်မောင်းလာခဲ့ကြ’
ခေါင်းဆောင်က ထွန်းညိုတို့ကို တချက်ကြည့်ရင်း ပြောကာ မြင်းပေါ်တက်ပြီး ထွက်သွားတယ်။
‘အား..ကျွတ်..ကျွတ်’
မြတ်သာ သတိမေ့မြောနေရာမှ နိုးလာတော့ မျက်လုံးတို့ ဖွင့်မရသေးခင်မှာပဲ ခေါင်းကနေ တဆစ်ဆစ်ကိုက်နေတယ်။ မျက်လုံးကို အားယူပြီ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ပထမဆုံး မြင်လိုက်ရတာက မြေသားကွင်းပြင်။ အပင်မှာ လက်ကို နောက်ပြန်တုပ်နှောင်ခံထားရတဲ့အတွက် လက်တွေက လှုပ်မရ။ သူရှေ့မှာတော့ တဲအိမ်တစ်လုံးရှိပြီး အတွင်းဖက်က ဆူညံသံတွေ ကြားနေတယ်။ ဘေးဘီဝဲယာ ကြည့်လိုက်ပြန်တော့လည်း ဘယ်သူမှရှိမနေ။ ခဏကြာတော့ အတွင်းဘက်က လူတစ်ယောက် ထွက်လာပြီး မြတ်သာ သတိရနေတာကို မြင်သွားတယ်။ မြတ်သာက သူ့ကိုကြည့်လိုက်တော့ သူက ချက်ချင်း တဲအိမ်ထဲ ပြန်ဝင်သွားတယ်။ တအောင့်ကြာတော့မှ တခြားတစ်ယောက်ရယ်၊ သူရယ်နဲ့ ခေါင်းဆောင်ပါ အတူထွက်လာတယ်။ သုံးယောက်လုံးက အပေါ်ဗလာကျင်းနဲ့ ပုဆိုးခပ်တိုတို ဝတ်ထားကာ ချွေးတွေပါပျံနေကြတယ်။
‘နိုးလာပြီလား.မိတ်ဆွေကြီး…’
‘ငါ့ညီရော’
‘ဪ..သူလား.. ရှိတယ်… ဒါပေမယ့် မအားသေးဘူး.. တွေ့ချင်လို့လား’
‘မင်းတို့ ဘာလုပ်လိုက်ကြတာလဲ ငါ့ညီကို’
‘ဘာမှမလုပ်ပါဘူး… မစိုးရိမ်နဲ့… မင်းကလည်း သက်တောင့်သက်သာ နေစမ်းပါ… ဒီလိုလုပ်.. လာ.. ငါတို့နဲ့ အိမ်ထဲလိုက်ခဲ့.. မင်းညီနဲ့ပေးတွေ့မယ်… ဟေ့ကောင်တွေ သူ့ကို သေချာကြိုးတုပ်ပြီး အထဲခေါ်လာခဲ့’
သူတို့ခေါ်ရာနောက်ကို လိုက်လာရင်း အိမ်ထဲဝင်လိုက်ချိန်မှာ ယောင်္ကျားတွေက ဝိုင်းပြီး ထွန်းညိုဖင်ကြီးကို ဆောင့်လိုးနေကြတယ်။ ထွန်းညိုကို ကြည့်ရတာ မုဒိန်းကျင့်ခံနေရတာမျိုးနဲ့ မတူဘဲ သူကိုယ်တိုင်က လိုလိုလားလားနဲ့ အလိုးခံနေပုံပေါက်တယ်။ ရှေ့ကလီးကြီးတွေကို ကုန်းစုပ်နေပြီး နောက်ကတစ်ယောက်ဆီ ဖင်လိုးခံနေတဲ့ ထွန်းညိုက သူလာတာကိုတောင် သတိမထားမိဘဲ လီးတွေကြား သာယာနေတယ်။ မြတ်သာ ရပ်ကြည့်နေတုန်းမှာပဲ
‘ဟော.. ဧည့်သည်ကြီး ရောက်လာပြီကို.. ထိုင်ကြည့်ဖို့နေရာလေး စီစဉ်ပေးလိုက်ကွာ’
အနားမှာရှိတဲ့ သင်းဖြူးဖျာအစုတ်ပေါ် တွန်းချလိုက်တော့ မြတ်သာလည်း လှဲမကျရုံတမယ် ယိုင်သွားတယ်။ ထွန်းညိုကတော့ မြတ်သာဆီ အကြည့်မရောက်သေးဘဲ လီးတွေကို ပတ်လျက်စုပ်ကာ ဖင်လိုးခံနေရတဲ့ဆီမှာပဲ အာရုံရောက်နေတယ်။ မြတ်သာလီးကြီးက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ တောင်လာကာ ပုဆိုးကြားကနေ ရုန်းထွက်နေတယ်။ လက်တွေက နောက်ပြန်ချည်ခံထားရတာမို့ လီးကို ကိုင်တွယ်လို့မရတော့ အခက်တွေ့နေတယ်။
‘ကဲ.. အားလုံးဖယ်ကြကွာ’
သူတို့ဆရာအသံကြောင့် လိုးနေတဲ့ကောင်ရော လီးစုပ်ခံနေကြတဲ့ ကောင်တွေပါ ထွန်းညိုဘေးက ဖယ်လိုက်ကြတယ်။ ဒီတော့မှ ထွန်းညိုက ကိုမြတ်သာရှိရာဆီ အကြည့်ရောက်သွားပြီး
‘ကိုမြတ်သာ…. သတိရလာပြီလား’
ကိုမြတ်သာ ခေါင်းတချက်ညိတ်ပြပြီး
‘ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ ထွန်းည်ို.. မင်းပုံစံက အရမ်းလိုလိုလားလား ရှိနေပါလား’
ထွန်းညို ခေါင်းကို ငုံ့ထားလိုက်တယ်။
‘မင်းညီက ဖင်ခံရတာကြိုက်တာကို.. ငါတို့က အားတောင်မသုံးလိုက်ရဘူး… လီးတွေမြင်တာနဲ့ ဒူးထောက်ပြီး စုပ်တော့တာပဲ… ကဲ.. မင်းကိုတစ်ခုပြောမယ်.. မင်းမှာ ဖင်လိုးခံနေတဲ့ မင်းညီနဲ့ ပတ်သက်ပြီး တောင်းဆိုစရာတစ်ခုရမယ်… ပြောကြည့်… လွှတ်ပေးပါဆိုတာတွေ မရဘူး… လိုးတာနဲ့ ပတ်သက်တာပဲ ရမှာနော်’
မြတ်သာခေါင်းထဲ ရှုပ်ယှက်ခတ်သွားတယ်။ သူ ဘာတောင်းဆိုရမလဲ။ အရင်ကဆ်ို ထွန်းညိုဖင်ကြီးကို မှန်းထုနေကြပဲ။ ပုဆိုးမပါဘဲ ကိုယ်တုံးလုံးကြီးကို အခုမြင်နေရပြီဆိုတော့ ဒီထက်ကောင်းတာ တစ်ခုပဲ ရှိတော့တယ်။
‘ထွန်းညို..’
သူခေါ်လိုက်တော့ ထွန်းညို မော့ကြည့်တယ်။
‘မင်းဖင်ပေါက်ကို ပြပါလား…’
ထွန်းညိုလည်း ဒူးကွေးထိုင်နေရာကနေ ထလိုက်ပြီး မြတ်သာဘက်လှည့်ကာ ပက်လက်လှန်ပြီး ပေါင်ကားပြလိုက်တယ်။ လီးကြီးတွေနဲ့ အလိုးခံထားရတဲ့ ဖင်ပေါက်က ရစရာမရှိအောင် ပြဲအာနေပြီး လရည်တွေပါ စီးကျနေတယ်။
‘မင်းသွားလိုးပြလိုက်’
တပည့်တစ်ယောက်ကို လက်ညှိုးထိုးပြကာ ပြောလိုက်တော့ အဲဘဲက ပက်လက်လှန်နေတဲ့ ထွန်းညိုကို တက်လိုးလိုက်တော့တယ်။ ဖင်ပေါက်ကျယ်ကျယ်ထဲ ဝင်သွားတဲ့ လီးကြီးကိုကြည့်ကာ မြတ်သာလည်း လီးပိုတောင်လာရသလို အရည်ကြည်တွေကပါ စို့တက်လာတယ်။ ဓါးပြတစ်ယောက်က ထွန်းညိုဖင်ကြီးကို ပက်ပက်စက်စက် လ်ိုးခွဲနေတုန်း ကျန်ဓါးပြတွေကပါ အနားမှာ ဝိုင်းအုံလာကြပြိး သူတို့လီးတွေကို ထုနေကြတယ်။ ခေါင်းဆောင်က ထိုင်ရာမှထလာပြီး မြတ်သာဆီ လျှောက်လာရင်း
‘သူ့ကို ဒီတိုင်မှာ ချည်ထားလိုက် ဒေါန’
လီးစုပ်ခံနေသူထဲကတစ်ယောက် ထွက်လာပြီး မြတ်သာကို အိမ်ရဲ့တိုင်လုံးမှာ ကြိုးနဲ့ သေချာချည်လိုက်တယ်။ ခေါင်းဆောင်က မြတ်သာနားကို ကပ်လာပြီး မျက်နှာမေးရိုးကို လက်နဲ့ညှစ်လိုက်ကာ
‘မင်းလည်း လူချောပဲ.. ဒါပေမယ့် မင်းပုံစံက ဖင်ခံချင်တဲ့ပုံတော့ မပေါက်ပါဘူး… မင်းညီကို လိုးချင်နေတာလား’
ဟုပြောရင်း ပုဆိုးအောက်ကလီးကို စမ်းလိုက်တယ်။ အတောင်မပြေသေးတဲ့ လီးက ဓါးပြခေါင်းဆောင်လက်ထဲမှာ တဆတ်ဆတ်နဲ့ တုန်နေတယ်။ ထွန်းညိုကတော့ ဓါးပြတွေကြားထဲမှာ လီးစုပ်လိုက်၊ ဖင်ခံလိုက်နဲ့ လောကကြီးကို မေ့နေခဲ့တယ်။ ပုဆိုးကို ရုတ်တရက် ဆွဲချွတ်လိုက်တာကြောင့် မြတ်သာ အောက်ပိုင်းက အကာအကွယ်မဲ့စွာနဲ့ လီးကြီးက လေထဲမှာ တရမ်းရမ်း။ ခေါင်းဆောင်က လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ဂွင်းထုသလိုမျိုး ဆော့ပေးနေတော့ မြတ်သာလည်း မျက်စိမှိတ်ကာ ဇိမ်ယူရင်း ညဉ်းနေလိုက်တယ်။
မျက်လုံးပြန်ဖွင့်လိုက်တာနဲ့ ထွန်းညိုကို ဓါးပြတွေဝိုင်းလိုးနေတဲ့ မြင်ကွင်းက ပြတ်ပြတ်သားသား။ ထွန်းညို ဖင်ကြီးကို ကော့နေအောင် ကုန်းပေးထားတာကို ဓါးပြတွေက တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ဝင်လိုးကြတယ်။ အရင်လိုးတဲ့ ဓါးပြရဲ့ လရည်နဲ့ပဲ နောက်တစ်ယောက်က ထပ်လိုးတော့ လိုးသံတွေက တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ကျယ်လောင်နေတယ်။ ထွန်းညိုဖင်ကြီးကို လိုးဖို့ အလှည့်စောင့်နေတဲ့ ဓါးပြတွေက သူတို့လီး သူတို့ကိုင်ကာ အတောင်မကျအောင် ဆွနေကြတယ်။ မလိုးရတာကြာပြီဖြစ်တဲ့ သူတို့တွေအတွက် ထွန်းညိုဖင်နဲ့ ပါးစပ်က စတုဒီသာ ထမင်းဝိုင်းလို ဖြစ်နေတယ်။ တချို့တလေဆို အလှည့်ပြီးသွားရင်တောင် လီးတောင်အောင် ပြန်လုပ်ပြီး ပြန်လိုးဖို့ စောင့်နေကြပုံက ဓါးပြတွေရဲ့ တဏှာစိတ်ကို ဖော်ပြနေသယောင်။
သူတို့အတွက် ဒီလိုလိုးပွဲတစ်ခုက တသက်မှာ တခါသာကြုံရတာမလား။ ထွန်းညိုပါးစပ်ကလည်း ဖင်လိုပဲ အနားမရဘဲ လီးတွေ တစ်ချောင်းပြီးတစ်ချောင်း ဝင်လာကြတယ်။ မရေတွက်နိုင်အောင် စုပ်ပေးနေရတော့ မေးရိုးတွေက နာလှပြီး လျှာရည်တွေကိုတောင် မထိိန်းနိုင်တော့ပေ။ လီးကြီးတွေကလည်း အစုပ်ခံနေတာမျိုး မဟုတ်ဘဲ ထွန်းညိုပါးစပ်ကို ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ လိုးနေကြတာဖြစ်တယ်။ လျှာရည်တွေ တသွင်သွင်စီးကျနေတဲ့ ပါးစပ်ထဲမှာ လီးညိုကြီးတွေက အာခေါင်ထိအောင် လိုးဆောင့်နေကြပုံမှာလည်း အားရစရာကောင်းလှတယ်။ အားကောင်းမောင်းသန် အရွယ်ကောင်း ယောင်္ကျားသားတွေရဲ့ လိုးချက်၊ ဆောင့်ချက်တွေက စိတ်ကူးယဉ်ကြည့်ရင်တောင် ကြက်သီးထစရာကောင်းလောက်အောင် ပြင်းထန်နေတယ်။
‘မင်းတို့ ဖယ်လိုက်ကြတော့… ဒီလောက်လိုးနေကြတာ မဝကြသေးဘူးလား.. သူ့အစ်ကိုနဲ့ ပေးလိုးလိုက်’
ဟုဆိုတော့ မြတ်သာလည်း ထွန်းညိုကို ကြည့်လိုက်သလို ထွန်းညိုကလည်း သူ့ကိုပြန်ကြည့်တယ်။ ဓါးပြခေါင်းဆောင်က ထွန်းညိုနားကိုသွားပြီး ဒူးထောက်ကာ
‘မင်းအစ်ကိုလီးကြီးကို ကြည့်လိုက်စမ်း ထွန်းညို… မင်းကို လိုးချင်လို့ လီးကတောင်နေတာ ပေါက်ကွဲထွက်မတတ်ဘဲ.. အဲ့လီးကို ပြန်ကျသွားအောင် လုပ်ပေးရမှာ မင်းတာဝန်ပဲ…’
ထွန်းညိုလည်း မြတ်သာဆီ လျှောက်လာပြီး အရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ညညဆို ခိုးစုပ်နေကြ လီးကြီးကို အခုတော့ ပိုင်ရှင်သိအောင် စုပ်ပေးရတော့မှာမို့ ပျော်သလိုလို၊ ဝမ်းနည်းသလိုလ်ို ဖြစ်နေတယ်။ မျက်စိရှေ့နားမှာ ရမ်းနေတဲ့ လီးကြီးရဲ့ထိပ်ကို ထွန်းညိုက နှုတ်ခမ်းနဲ့ စုပ်ယူလိုက်တယ်။ ကွမ်းသီးထ်ိပ်ကိုပဲ စုပ်ယူကာ လျှာဖျားက လီးထိပ်ဝလေးကို ထိုးသွင်းပြီး ကလိပေးလိုက်တော့ မြတ်သာက ထွန့်ထွန့်လူးနေရပြီ။ လီးထိပ်လေးမှတဆင့် တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အရင်းထိငုံလာပြီး အဆုံးရောက်တော့မှ ပါးစပ်ထဲ ပြည့်သိပ်နေအောင် ဆွဲစုပ်ရင်း လီးထိပ်ဆီကို တဖြည်းဖြည်း ပြန်ဆုတ်သွားတယ်။ အဲ့လိုမျိုး ဖြည်းညင်းစွာ ၄-၅ ကြိမ်လောက် လုပ်အပြီးမှာတော့ မြတ်သာလီးတချောင်းလုံးက တံတွေးတွေရွှဲကာ ပြောင်လက်နေပြီ။
ထွန်းညိုက လက်တဖက်နဲ့ လီးကိုကိုင်ကာ ဗိုက်မှာကပ်လိုက်ပြီး လီးထိပ်ကနေတဆင့် ဘောထုပ်တွေထိ လျှာနဲ့လျက်ပေးကာ ကျန်တဖက်ကလည်း မြတ်သာပေါင်တံတွေကို ပွတ်ပေးနေတယ်။ ဘောထုပ်တွေကို ပါးစပ်ထဲထည့်ငုံကာ လီးကိုထုနေပေးတော့ မြတ်သာလည်း ခံစားမှုအသစ်တွေနဲ့ လီးစုပ်ပိုင်နိုင်တဲ့ ထွန်းညိုကို စိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ ထွန်းညိုက လီးကြီးကို အရုပ်ကလေးတရုပ်လို စိတ်ကြိုက်ဆော့ကစားနေတယ်။ လျှာနဲ့လီးတံရော၊ ဘောထုပ်ကိုပါ စိတ်ကြိုက်လျက်လိုက် ငုံလိုက် လုပ်ပြီးပြီဆိုမှ လီးတစ်ချောင်းလုံးကို ပါးစပ်ထဲ ပြန်ထည့်ကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး စုပ်ပေးလိုက်တယ်။ မြတ်သာက ကြိုးချည်ခံထားရတာမို့ လှုပ်ရှားမရတော့ ခါးကိုပဲ တတ်နိုင်သလောက် ကော့ပေးထားရတယ်။ မိန်းမရွှင်တွေစုပ်တာကို ကောင်းလှပြီထင်နေတဲ့ မြတ်သာဟာ ထွန်းညိုစုပ်ချက်နဲ့တွေ့မှ အမှန်အကန် လီးစုပ်ခံရတဲ့ အရသာကို ရရှိခဲ့တယ်။ ထွန်းညိုက လီးကို အရင်းကနေကိုင်ပြီး ထုပေးကာ လျှာကလည်း လီးထိပ်ကို ဆော့ကစားနေတော့ ပိုအရသာရှိလှတယ်။
‘အား..ထွန်းညို… ဆက်မစုပ်နဲ့တော့.. အဲလိုမျိုး… ငါပြီးချင်နေပြီ’
ထွန်းညိုက စကားနားမထောင်ဘဲ သူ့လုပ်လက်စ အလုပ်ကို ဆက်လုပ်နေတယ်။
‘အားး..ထွန်ညို… မလုပ်နဲ့တော့.. ရပ်ပေး.. ငါ့လရည်တွေ ထွက်တော့မယ်.. မင်းပါးစပ်ထဲဝင်သွား…. အားးး… အားးး’
စကားတောင် မဆုံးလိုက်ခင်မှာပဲ လရည်တွေက ထွန်းညိုပါးစပ်ထဲ ထွက်သွားတော့တယ်။ မြတ်သာ အိပ်မက်ထဲကလိုပဲ ထွန်းညိုက သူ့လရည်တွေကို တစက်မကျန်အောင် စုပ်ယူလိုက်ပြီး အရသာရှိစွာနဲ့ မျိုချလိုက်တယ်။
‘ကောင်းတယ်ဟေ့.. တော်တော်ကောင်းတဲ့ ပြကွက်ပဲ’
လက်ခုပ်တီးကာ ချီးကျူးလိုက်တဲ့ ဓါးပြခေါင်းဆောင်ကို နှစ်ယောက်လုံး ကြည့်လိုက်ကြတယ်။
‘ထွန်းညို… မင်းတာဝန်က ဒီလောက်ပဲ မဟုတ်သေးဘူး… ငါ့တပည်တွေဆီ စိတ်ကြိုက်အလိုးခံပြီးပြီဆိုတော့ ငါ့အလှည့် ကျန်သေးတယ်’
ထွန်းညိုလည်း ဓါးပြရှိရာဆီ လျှောက်သွားပြီး တောင်နေတဲ့လီးကို စုပ်ပေးမယ်လုပ်တော့
‘မစုပ်နဲ့တော့.. ဖင်လိုးချင်ပြီ.. တက်ထိုင်’
ခုံပေါ်မှာ မိန့်မိန့်ကြီးထိုင်နေတဲ့ ခေါင်းဆောင်ကို ထွန်းညိုက မျက်နှာချင်းဆိုင်ခွလိုက်ပြီး လီးကြီးကို သူ့ဖင်အဆုံးထိအောင်သွင်းပြီး ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ခေါင်းဆောင်က ခန္ဓာနဲ့မလိုက်ဖက်တဲ့ ထွန်းညိုခါးသိပ်သိပ်လေးကို သူ့လက်အကြီးကြီးနှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး လီးပေါ်တက်ဆောင့်နေတဲ့ အရှိန်ကို အလိုက်သင့်လေး ထိန်းထားပေးတယ်။ ထွန်းညို ဖင်လုံးကြီးတွေက ခေါင်းဆောင်ပေါင်ပေါ်မှာ တဖတ်ဖတ် ရိုက်ခတ်နေပြီး တုန်ခါနေပုံက မြင်ရသူအကုန်လုံးကို လီးတောင်စေတယ်။ ခေါင်းဆောင်ပခုံးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲဖက်လိုက်ရင်း နို့တွေက သူ့ပါးစပ်ဆီကပ်ပေးကာ စို့ခိုင်းလိုက်တယ်။ ခေါင်းဆောင်ကလည်း ထွန်းညိုနို့တွေကို အငမ်းမရ စို့ပေးရင်း လက်တွေနဲ့ပါ ဆုပ်နယ်နေတယ်။ ပူးပူးကပ်ကပ်နဲ့ အားရပါးရ လိုးနေကြတဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ကို ကြည့်ကာ ကျန်ဓါးပြတွေရော မြတ်သာပါ လီးတွေတောင်လာကြပြန်ပြီ။ ဓါးပြတွေက ကိုယ့်လီးကိုယ်ကိုင်ထုလို့ရပေမယ့် မြတ်သာကတော့ ဘာမှလုပ်လို့မရပေ။
‘အား..အစ်ကို.. အောက်ကနေ ပင့်လိုးပေးပါလား… ကျတော် အရမ်းကောင်းနေပြီ…’
‘ကြိုက်လား… ငါ့တပည့်တွေ ဝိုင်းလိုးထားတော့ ဖင်ကကျယ်နေပြီကွာ… ငါလိုးရတာ အားမရတော့ဘူး…’
‘နာနာလေး ဆောင့်လိုးလေ အစ်ကို… ကျတော် ညှစ်ပေးမယ်’
အမှန်တော့ ထွန်းညိုဖင်က ညှစ်အားမရှိတော့ဘူး။ အခုလည်း ခံရတာ မောပန်းနေပေမယ့် ဖင်က လီးမဝန်ိုင်ဘူး ဖြစ်သလို ခံစားနေရတယ်။ ဒါကြောင့်လည်း ခေါင်းဆောင်လီးပေါ် တက်ဆောင့်နေတာပေါ့။ ခေါင်းဆောင်က ထွန်းညိုကိုယ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ပွေ့ချီလိုက်ပြီး ကြမ်းပေါ်ချကာ ဖိလိုးလိုက်တယ်။ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို မြှောက်ကိုင်ကာ လိုးသမျှခံနေတဲ့ ထွန်းညိုလည်း အသံသဲ့သဲ့လေးသာ ထွက်တော့တယ်။
‘ငါလိုး.. အော်ဦးလေ.. ကျတော့်ဖင်ကြီးကို ဝိုင်းလိုးကြပါလို့ အော်ဦးလေ.. မအော်နိုင်တော့ဘူးလား’
ထွန်းညိုအပေါ်ကို အုပ်မိုးထားပြီး တရစပ်လိုးနေတဲ့ ဓါးပြခေါင်းဆောင်က ထွန်းညိုကို ကုန်းခိုင်းလိုက်ပြန်တယ်။ ထွန်းညိုက ဖင်ကြီးကိုသာ ကုန်းထားပေမယ့် ရင်ဘတ်နဲ့ခေါင်းက ကြမ်းပြင်ပေါ် ပြားပြားဝပ်ကျနေပြီ။ ခြေတဖက်နဲ့ ထွန်းညိုခေါင်းကို ဖိထားပြီး ကျန်တဖက်က ဒူးထောက်ကာ နောက်ကနေ အကြမ်းဆုံးသော ဆောင့်လိုးချက်တွေနဲ့ ထွန်းညိုဖင်ကြီး စုတ်ပြတ်သတ်သွားပြီ ထင်ရလောက်အောင် ကြမ်းတမ်းစွာ လိုးခွဲနေတယ်။ အဲ့နောက်မှာတော့ ခေါင်းဆောင်က လရည်တွေကိုပါ တခါတည်း ပန်းထည့်လိုက်ပြီး ထွန်းညိုကို ပက်လက်လှန်စေလိုက်ပြန်တယ်။
‘မင်းတို့အကုန် လိုးခွင့်မရှိတော့ဘူး.. ထုချင်ရင်ပဲ ထုလိုက်ကြ… လရည်တွေ ဝိုင်းပန်းလိုက်ကြ..’
ခေါင်းဆောင်းစကားကြောင့် ဓါးပြတွေလည်း ထွန်းညိုကို ဝိုင်းလိုက်ကြပြီး ဘေးနားမှာ ဒူးထောက်ကာ သူထက်ငါအပြိုင် ဂွင်းထုနေကြတယ်။ ခဏကြာတော့ လရည်တွေဟာ ထွန်းညိုခန္ဓာတစ်ခုလုံးသာမက မျက်နှာတွေပါမကျန် ဖုံးလွှမ်းသွားတော့တယ်။ ကြမ်းပြင်ပေါ် ပက်လက်လှဲနေတဲ့ ထွန်းညိုက မောပန်းစွာနဲ့ မြတ်သာဘက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။
အဲ့နေ့ကလည်း တစ်ညလုံးလိုလို ထွန်းညိုမှာ အားသမျှ အလိုးခံနေရင်း မနက်မိုးသောက်သွားတော့တယ်။ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သူက မနက်ကြတော့ လိုးခွင့်မပေးတော့ဘဲ ထမင်းဟင်းတွေ အဝကျွေးကာ ကုန်ပစ္စည်းတွေထဲက သူတို့လိုအပ်တာကိုပဲ ယူထားလိုက်ပြီး နေ့လည်လောက်မှ ပြန်လွှတ်လိုက်တယ်။ ထွန်းညိုကို သူတို့ဝိုင်းလ်ိုးတာကိုလည်း နှုတ်ပိတ်ထားဖို့နဲ့ သတင်းတစုံတခု ပေါက်ကြားသွားတာနဲ့ မိသားစုတစ်စုလုံးကို သတ်ပစ်မယ်လို့လည်း ခြိမ်းခြောက်လိုက်သေးတယ်။
ထွန်းညိုတို့ ဓါးပြတိုက်ခံရတဲ့ သတင်းက ရွာမှာ တမုဟုတ်ချင်း ပျံ့နှံ့သွားတယ်။ သတင်းစကားတို့၏ ဝသီအတိုင်း တဆိတ်တအိတ်လုပ်ကာ ရွာမှလူများ သတင်းလာမေးကြသည်အထိ။
‘ထွန်းညိုကို ဓါးပြတွေ နှိပ်စက်လိုက်တာ ခုတော့ အိပ်ရာထဲ ပြားပြားဝပ်သွားတယ်တဲ့’
‘ထွန်းညိုက မခံချင်လို့ ပြန်လုပ်တာကို ဟိုက ရိုက်နှက်သွားတာတဲ့’
စတဲ့ သတင်းစကားများက အကြားရဆုံးဖြစ်တယ်။ အမှန်လည်း အိပ်ရာထဲ ပျော့ခွေနေတဲ့ ထွန်းညိုရဲ့ အကြောင်းအရင်းအမှန်ကို သိသူ ကိုမြတ်သာကတော့ ဘာမှထွေထွေထူးထူး မတုံ့ပြန်။ ဇနီးဖြစ်သူမငွေနှင်းနဲ့ တပည့်ဖိုးခွါးကတော့ ထွန်းညိုနားက မခွါပေ။ နှစ်ရက်ကြာမှ ထွန်းညိုတစ်ယောက် အားပြန်ပြည့်လာကာ လန်းလန်းဆန်းဆန်း ရှိလာတော့တယ်။
‘တခါဆိုတခါ မြို့လိုက်သွားတာ အကြောင်းထူးတာပဲ’
ကြီးတော်အုန်းနွဲ့က ထမင်းပွဲပြင်ပေးရင်း ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်တယ်။ ထွန်းညို အားပြန်ပြည့်အောင် အိမ်မှာမွေးထားတဲ့ ကြက်လေးကို သတ်ပြီး စွပ်ပြုတ်လေး လုပ်ပေးထားတယ်။
‘မအေးခင်သောက်လိုက် ထွန်းညို’
‘ရတယ်…ကြီးတော်… ကျတော် အားပြန်ကောင်းလာပါပြီ’
‘အေးပါကွယ်… ဒီတခါနောက်ဆုံးပဲ… နောက် သောက်ချင်သပဆိုရင်တောင် ကြက်က မရှိတော့ဘူး’
ရယ်သံလေးစွက်ကာ ပြောလိုက်တော့ ထွန်းညို အားနာမိသလိုလို ရှိလှတယ်။
‘ဖိုးခွါး..ခဏလာဦး’
အနားရောက်လာတဲ့ ဖိုးခွါးကို အိမ်ကနေ ကြက်တွေသွားယူဖို့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တယ်။
‘နေကောင်းပြီလား ထွန်းညို’
ကိုမြတ်သာက လယ်ထဲမှလာဟန်တူပါရဲ့။ နဖူးပေါ်က ချွေးတွေကို ပုဆိုးခါးပုံစနဲ့သုတ်ရင်း ပြောလိုက်တော့
‘ဟုတ်…ကိုမြတ်သာ..’
‘အေး.. နေကောင်းပြီဆို တော်သေးတာပေါ့… ရွှေနှင်းရေ.. ထမင်းစားကြမယ်ဟေ့’
‘ထွန်းညို.. နေကောင်းသွားပြီလား’
လက်ထဲမှာ ဗူးလေးတွေပိုက်ကာလာတဲ့ ကိုသာထန်ကို ထွန်းညိုက
‘ဟုတ်..ကိုသာထန်… လာထိုင်ပါ’
ထွန်းညိုနား ဝင်ထိုင်ရင်း လက်ထဲက ဆေးဗူးတွေက်ို လှမ်းပေးတယ်။
‘ရန်ကုန်မြို့က အားဆေးတွေလေ ထွန်းညို… သောက်ဖို့ယူလို့တာ’
‘အားနာစရာကြီးပါ ကိုသာထန်ရာ… ကျတော်လည်း နေပြန်ကောင်းနေပါပြီ… အဖိုးနည်းမှာလည်း မဟုတ်ဘူး.. ပြန်ယူသွားလိုက်ပါ… စေတနာကိုတော့ အသိအမှတ်ပြုပါရဲ့’
‘မဟုတ်တာ ထွန်းညို… မင်းကို သောက်စေချင်လို့ ယူလာတာပါ… ယူထားလိုက်ပါ’
လက်ထဲ အတင်းထိုးပေးနေတော့ ထွန်းညိုလည်း မငြင်းသာတော့။ အကျိုးလိုလို့ ညောင်ရေသွန်းနေတဲ့ ကိုသာထန်အဖြစ်ကို ထွန်းညိုကတော့ နားလည်မှာ မဟုတ်ပေ။
‘ကိုသာထန်… ထမင်းစားပြီးခဲ့ပြီလား’
အိမ်နောက်ဖေးမှ ထွက်လာတဲ့ ကိုမြတ်သာက နှုတ်ဆက်ရင်း ခုံတန်းပေါ် ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ အရင်ကတော့ ကိုမြတ်သာကို သဘောကျခဲ့ပေမယ့် အခုတော့ ကိုမြတ်သာထက် ရုပ်ပိုဖြောင့်ပြီး ခန္ဓာတောင့်တင်းကာ ယောင်္ကျားပီသလှတဲ့ ထွန်းညိုကိုမြင်တော့ ကိုသာထန် စိတ်ပြောင်းသွားခဲ့ရတာ ဖြစ်တယ်။
‘စားခဲ့ပြီ..ကိုမြတ်သာ’
မရှေးမနှောင်းမှာပဲ အိမ်ရှိလူအကုန်နီးပါး ထွက်လာကြတာမို့ သာထန်လည်း ထွန်းညိုကို အပိုင်ချည်မယ့် အကြံအစည်တွေကို ခဝါချလိုက်ရတော့တယ်။
ဖိုးခွါးက အိမ်ပြန်နေတော့ လယ်ထဲမှာ ထွန်းညိုနဲ့ မြတ်သာ နှစ်ယောက်တည်း။ အရိပ်နားတဲ့ သစ်ပင်ကိုမှီကာ ထွန်းညိုက ကိုမြတ်သာလီးကို အားရပါးရ စုပ်နေတယ်။ လီးချောင်းကိုကိုင်ကာ အဆုံးထိစုပ်လိုက် ပြန်ထုတ်လိုက်နဲ့ အရသာရှိရှိ စုပ်နေတော့ ကိုမြတ်သာခင်မျာ မျက်လုံးလေးတွေစင်းပြီး ဇိမ်ယူနေတယ်။ မယားညီအစ်အကိုကနေ ဖင်လ်ိုးဖင်ခံဘဝ ရောက်သွားကြတဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ကတော့ ဓါးပြတွေကို ကျေးဇူးတင်နေမှာ သေချာပါတယ်။ မတ်တပ်ရပ်ကာ လီးစုပ်ခံရင်း
‘အား..ကောင်းလိုက်တာ.. ထွန်းညို… မင်းစုပ်ပေးတာ အရမ်းကောင်းတယ်’
ထွန်းညိုကတော့ မြတ်သာရဲ့ ချီးကျူးစကားတွေကို အရေးမလုပ်ဘဲ လီးကိုသာ စွဲစွဲမြဲမြဲစုပ်နေတယ်။ လီးချောင်းကို ဘေးဖက်ဆီကနေ လျှာနဲ့လျက်လိုက်၊ အပေါ်ကို မြှောက်တင်းပြီး လီးအောက်ဘက်တွေကို လျက်လိုက်၊ ဘောထုပ်ကိုငုံပြီး စုပ်လိုက်နဲ့ တခုပြီးတခုကို ဇယ်ဆက်သလိုလုပ်ပြီး တခါတလေဆို ထပ်တလဲလဲ လုပ်နေတယ်။
‘ထွန်းညို.. ဖင်လိုးလို့ရပြီလား’
သေချာအောင် မေးလိုက်တော့ ထွန်းညိုက ခေါင်းတချက်ညိတ်ပြပြီး ထိုင်နေရာကနေထကာ ပုဆိုးကိုမပြီး ဖင်ကုန်းပေးလိုက်တယ်။ မြတ်သာလည်း ဖင်ကိုဖြဲကာ ကြည့်လိုက်တော့ ဖင်က ခပ်စူစူလေးဖြစ်ကာ အနည်းငယ် ကျယ်နေသလို ဖြစ်နေတယ်။ တံတွေးကို ခပ်ပျစ်ပျစ်လေးထွေးကာ ဖင်ဝပေါ်သုတ်လ်ိုက်ရင်း လီးထိပ်ကို စသွင်းလိုက်တယ်။ လီးထိပ်ဝင်သွားတာနဲ့ ဖင်ဝက သူ့အလိုလို ကျယ်လာပြီး မြတ်သာလီးကို အထဲထိရောက်အောင် ဆွဲသွင်းဖို့ ညှို့နေသလိုပင်။ လီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း အဆုံးထိ ဖိသွင်းလိုက်ပြီး
‘နာလား..ထွန်းညို’
‘ရတယ်.. ကိုမြတ်သာ… ဆောင့်လိုးတော့’
ထွန်းညိုစကားကြောင့် မြတ်သာလည်း ခါးကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်လေး ကိုင်ကာ ဆောင့်လိုးလိုက်တယ်။
‘အား.. ကိုမြတ်သာ… ကောင်းလိုက်တာဗျာ… အားရလိုက်တာ… ခပ်နာနာလေး ဆောင့်ပေး.. အိုး.. အိုးး.. အားးး’
အပင်ကိုမှီရင်း အလိုးခံနေတဲ့ ထွန်းညိုက အခုလိုးနေတာကို အားမရဟန်ဖြင့် ခပ်ပြင်းပြင်း လိုးခိုင်းနေတယ်။ မြတ်သာလည်း ခါးကိုကိုင်ထားတဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကို ပခုံးဆီပြောင်းကိုင်လိုက်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းနဲ့ စိတ်ရှိလက်ရှိ ဆောင့်လိုးလိုက်တော့မှ
‘အား.. အားရတယ်.. ကိုမြတ်သာ.. အခုမှ ပိုကောင်းတာ… ကျတော့်ဖင်ကြီးကို ဒီထက်ပိုပြဲသွားအောင် လိုးပေးဗျာ.. အားးး’
လီးကြီးက ထွန်းညိုဖင်လုံးကို ပိုပြဲသွားအောင် လိုးခွဲနေပြီး လီးထုတ်လိုက်တိုင်း အတွင်းသားတွေကပါ အပြင်ကို ကျွံထွက်လာတယ်။ ဆောင့်ချက်တွေက တချက်နဲ့တချက်ကြား စက္ကန့်ဝက်တောင် မကြာဘူးထင်ရလောက်အောင် မြန်နေပြီး ဖင်လုံးကို ဆီးခုံနဲ့ ရိုက်မြည်သံတွေက ကျယ်လောင်နေတယ်။ ထွန်းညိုကုန်းနေသည့်အတိုင်း မြတ်သာပါ လိုက်ကုန်းတော့ နှစ်ယောက်လုံးက တထပ်တည်းဖြစ်နေကာ ခါးအောက်ပိုင်းတစ်ခုကိုပဲ လှုပ်ကာ ဆောင့်ပေးနေတယ်။ ဆောင့်ချက်တွေက နှေးလာပြီး ညင်သာလာတော့ ခံစားမှုတွေက ခပ်ကြမ်းကြမ်း လိုးတုန်းက ခံစားမှုနဲ့မတူဘဲ အရသာတမျိုးရှိတယ်။
‘ကိုမြတ်သာ ပင်ပန်းရင် ကျတော် အပေါ်က တက်ထိုင်ပေးမယ်လေ’
‘အင်း.. ထွန်းညို အဲ့လိုလုပ်ကြမယ်’
ကိုမြတ်သာက သစ်ပင်ခြေရင်းနား ထိုင်ချလိုက်ပြီး ခြေထောက်ဆန့်ကာ ကားပေးထားလိုက်တယ်။ ထွန်းညိုက ကျောပေးကာ ထိုင်ချတော့
‘ဒီဘက်ကိုလှည့်လိုက် ထွန်းညို…’
ကိုမြတ်သာပြောတဲ့အတိုင်း မျက်နှာချင်းဆိုင်လှည့်လိုက်ပြီး လီးကိုကိုင်ကာ အဆုံးထိ ထည့်ချလိုက်တယ်။ ကိုမြတ်သာက ထွန်းညိုရဲ့ ရင်အုံအစုံကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်နယ်နေပြီး တချက်တချက် လှမ်းကာ နို့စို့ပေးတယ်။ ထွန်းညိုအပေါ်ကနေ ဖင်ကို ဇကောဝိုင်းလှည့်သလိုမျိုး မွှေပြီး တက်ဆောင့်နေပုံက မြတ်သာကို ပြီးဆုံးဖို့ ဆွဲခေါ်နေသလိုပင်။ မြတ်သာက နို့တွေကိုစို့ရင်း ထွန်းညိုကိုယ်ကို တင်းကျပ်စွာ ဖက်ထားတယ်။ ထွန်းညိုကလည်း မြတ်သာဆံပင်တွေထဲ လက်နှိုက်ထည့်ကာ ခေါင်းကို နို့နဲ့ဖိကပ်ထားတယ်။ မြတ်သာလက်တဖက်က ကျောပြင်ကို ဆက်ဖက်ထားပြီး ကျန်တဖက်က ထွန်းညိုဖင်လုံးဆီကို တဖြည်းဖြည်း လှမ်းသွားတယ်။ လှုပ်ရှားနေတဲ့ ဖင်လုံးကို အလိုက်သင့်လေး ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ပွတ်နေကာ ဖင်ကြောင်းမှတဆင့် ဖင်ပေါက်ကို ဆက်ဆင်းသွားရင်း လီးဝင်နေတဲ့ ဖင်ဝကို လက်ခလယ်အား ထည့်သွင်းပေးလိုက်တယ်။
လီးနှစ်ချောင်းပူးခံထားဖူးတဲ့ ဖင်ပေါက်က လက်ညှိုးတချောင်းနဲ့ လီးတချောင်းကိုတော့ အသာအယာ လက်ခံနိုင်ပြီး သာယာမှုတွေက ထပ်ဆင့်တိုးလာတယ်။ ထွန်းညိုဆောင့်ချက်တွေက မြန်သထက် မြန်လာသလို မြတ်သာကလည်း အောက်ကနေပါ ပင့်လိုးနေတော့ ခရီးက တွင်ကျယ်လှတယ်။ ရမ္မက်ပြင်းပြင်း လိုးနေကြတဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်က နေအပူရှိန်ကိုတောင် အာခံပြီး ချွေးတဒီးဒီးကျကာ ကာမရေစီးကြောင်းထဲ အရှိန်တိုးစွာ စီးမျောနေတုန်း
‘အားးး…ထွန်းညို… ငါပြီးပြီ… အားး.. ရှီး… ကောင်းလိုက်တာ… အားးး’
မြတ်သာပြီးသွားတော့ ထွန်းညိုပါလိုက်ပြီးဖို့ တာစူရတယ်။ ဖင်ထဲက လီးကိုမထုတ်သေးဘဲ ကိုယ့်လီးကိုယ်ကိုင်ကာ တဖတ်ဖတ်နဲ့ ထုချလိုက်တယ်။ မြတ်သာက နို့သီးခေါင်းလေးနှစ်လုံးကို ချေနေပြီး ထွန်းညိုပြီးဆုံးဖို့ အထောက်အပံ့ပေးနေတယ်။
‘အားး…အားးး…အားးး’
အော်သံတွေနဲ့အတူ မြတ်သာဗိုက်သားပေါ်ကို လရည်ဖြူဖြူပျစ်ပျစ်တွေ ပန်းကျလာတော့တယ်။
—————————
‘ကိုကြီးမြတ်သာ… ကိုကြီးမြတ်သာ’
ဟု တစာစာအော်ရင်း လှမ်းလာနေတဲ့ ကောင်လေးကို လိုးပြီးအနားယူနေကြတဲ့ မြတ်သာနဲ့ ထွန်းညိုက ထကြည့်လိုက်ကြတယ်။ ကိုကြီးမြတ်သာလို့ အော်ခေါ်ပြီးလာနေတဲ့ ကောင်လေးက အသက် ၁၉ ဝန်းကျင် ၂၀ လောက်ရှိပြီဖြစ်တဲ့ ငွေနှင်းမောင်လေး ကံပေါ်။
‘ဟေး.. ကံပေါ်… ဒီဘက်လာခဲ့ကွာ’
ကိုမြတ်သာ လှမ်းခေါ်တဲ့ဘက်ကို ကံပေါ်က လျှောက်လာတော့
‘ထွန်းညို.. မင်း ကံပေါ်နဲ့ မဆုံဖူးသေးဘူးမလား.. မင်္ဂလာဆောင်ကိုလည်း မရောက်လာခဲ့ဘူးလေ…’
‘ဟုတ်တယ်.. ကိုမြတ်သာ.. ပထမဆုံး မြင်ဖူးတာပဲ’
‘အိမ်ကိုရောက်တာနဲ့ ကိုကြီးမြတ်သာတို့ဆီ ပထမဆုံး လာခဲ့တာဗျာ… အိမ်မှာတောင် မနားခဲ့ဘူး’
‘အဟားး…ဟားးး.. မင်းကတော့ လုပ်ပြီကွာ.. မင်းအစ်မရွှေနှင်းကတော့ ငါ့ကိုပြောနေဦးမှာပဲ’
‘ဟဲ..ဟဲ… ဒါနဲ့ ဒီအစ်ကိုက ကိုထွန်းညိုမလား’
‘ဟုတ်တယ်လေ.. မင်းယောက်ဖလေးပေါ့’
‘အေးဗျာ.. အစ်မနှစ်ယောက်ရှိတော့ ယောက်ဖနှစ်ယောက် ရတာပေါ့’
‘မင်း ကျောင်းပိတ်လာပြီလား’
‘ဟုတ်တယ်… ကိုကြီးမြတ်သာ.. နိုင်ငံရေးအခြေအနေတွေ မကောင်းတော့ စာမေးပွဲ စောစောဖြေပြီး ပိတ်ပေးလိုက်တာပဲ’
ထွန်းညိုကတော့ ဝင်မပြောဘဲ နားပဲထောင်နေလိုက်တယ်။
‘အိမ်ပြန်ရအောင် အစ်ကိုတို့… ထမင်းစားဖို့ ခေါ်ခိုင်းလိုက်တာလေ’
‘အေး.. ပြန်ရအောင်.. ငါတို့လည်း ညောင်းလို့ ခဏနားနေတာ’
မြတ်သာက ထွန်းညိုကို တချက်ကြည့်ပြီး ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။ ထိုနေ့ကတော့ မိသားစု စုံစုံလင်လင်ရှိတာကြောင့် အမေကျော့ရီက ဝမ်းသာမဆုံးပေ။ ညနေစောင်းတော့ ဖိုးခွါးပါ ပြန်ရောက်လာတယ်။ ညရောက်တော့ အကုန် အိမ်ရှေ့မှာထိုင်ကာ ထွေရာလေးပါး ပြောပြီးမှ ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ဝင်ကာ အိပ်ရာဝင်ခဲ့ကြတော့တယ်။
