Virgin သူရဲကောင်းသုံးဖော် (အပိုင်း ၁)
ရေးသားသူ – ၂၄ မျက်နှာ

🧡အခန်း (၁)🧡

မန္တလေးမြို့လယ်ရှိ Five Star Construction Company ၏ ဒုတိယထပ်ရုံးခန်းထဲတွင် လူငယ်တစ်ယောက် ခေါင်းတကုတ်ကုတ်ဖြင့် ပစ္စည်းတစ်ခုခုကို အပန်းတကြီး လိုက်ရှာနေလေသည်၊ သူ့ပုံစံကိုကြည့်လျင် ဆံပင်ဘုတ်သိုက်နှင့် ညှင်းသိုးသိုးပုံစံရှိသည်။ ရုပ်ရည်မှာမူ ရွက်ကြမ်းရေကျို အဆင့်လောက်သာရှိပြီး အသားမဲလေသည်၊ သူသည် ကုမ္ပဏီ၏ ယူနီဖောင်းဖြစ်သော အပြာရောင်တီရှပ်နှင့် စတိုင်ဘောင်းဘီအမဲရောင်ကို ဝတ်ဆင်ထားလေသည်၊ သူ၏မျက်လုံးများသည် ရုံးခန်းတွင်း ထိုင်ခုံများစားပွဲများပေါ်သို့ ကျီးကန်းတောင်းမှောက် တဖြတ်ဖြတ်လျှောက်ကြည့်ပြီး သူပျောက်နေသော ပစ္စည်းတစ်ခုခုကို အပူတပြင်း ရှာဖွေနေလေသည်၊ ပါးစပ်ကလည်း ပွစိပွစိဖြင့်……..

” ဟာ… အရေးထဲဆို အဲ့စာရွက်ကလည်း ပျောက်နေသေးတယ်…. ငါ့ကို မနေ့တုံးက အင်ဂျင်နီယာဌာနက လိုအပ်တဲ့ ပစ္စည်းစာရင်းကို လာပေးထားတာ… ဒီနေ့ ပစ္စည်းထွက်ဝယ်ရမှာပါဆို… ကျွတ်”

” ငါဘယ်နားထားမိလိုက်ပါလိမ့်…. နေ့စဉ်မှတ်တမ်းရေးတဲ့ လယ်ဂျာစာအုပ်ထဲမှာထင်တယ်.”

” ရွတ်…ရွှက်” (လယ်ဂျာစာအုပ်ထဲမှ စာရွက်များလှန်လှောသံ)

” ဟော.. တွေ့ပြီ… ဘုရားမတာပဲ… စာရင်းပျောက်သွားလို့ဆိုပြီး ပြန်သွားမတောင်းရတော့ဖူး… ဟဟ.. မင်းကတော့လုပ်လိုက်ရင် အရာရာနဲ့ အကြောင်းကြောင်းချည်းပဲ… ကျော်သူရ”

ဟုတ်ပါသည်…. ဝယ်ရမည့် ပစ္စည်းစာရင်းပျောက်၍ ရှာဖွေနေသော ညှင်းသိုးသိုးဆံပင်ကေနှင့် ကောင်လေးနာမည်မှာ ကျော်သူရ ဖြစ်လေသည်၊ သူသည် ဒီဆောက်လုပ်ရေး ကုမ္ပဏီတွင် Admin staff ဆိုသည့်ရာထူးဖြင့် Adminstration ဌာနတွင် တာဝန်ထမ်းဆောင်သည်မှာ ခြောက်လပင်ရှိခဲ့လေပြီ၊ အလုပ်ကိုသေသေချာချာ လုပ်သူဖြစ်သော်လည်း လုပ်ထားသမျှကို ပြန်လည်စိစစ်တတ်သော အကျင့်မရှိသောကြောင့် ပစ္စည်းများအား တံဆိပ်မှားဝယ်ခြင်း…. ရှိပြီးသားပစ္စည်းကို ထပ်၍ဝယ်မိခြင်း… အဆိုးဆုံးကတော့ သူနားမလည်သော ကုန်ပစ္စည်းကိုသေချာမမေးပဲ ဝယ်မိခြင်းများကြောင့် ခဏခဏ ဆူခံထိနေသူဖြစ်ပြီး သူ၏လုပ်သက် ခြောက်လစလုံးတွင် လစာကို တစ်ခါမှ အပြည့်အဝမရဖူးချေ။

သူရှာနေသော စာရင်းစာရွက်ကိုတွေ့မှ သက်ပြင်းအရှည်ကြီးကိုချကာ ကျောမှီထိုင်ခုံပေါ်တွင်ထိုင်ချလိုက်သည်၊ ရုံးတွင်းရှိ တိုင်ကပ်နာရီကို တစ်ချက်လှမ်းရှိုးလိုက်တော့ ၉ နာရီထိုးရန် ငါးမိနစ်အလိုရှိနေလေပြီ။ ကျော်သူရတို့ Admin ဌာနတွင်တော့ သူတစ်ယောက်ထည်းသာ ရောက်သေးသည်၊ သူတို့ဌာနနှင့် ကပ်လျက် HR ဌာနတွင်တော့ လူတော်တော်စုံနေလေပြီ။

မကြာမှီပင် ရုံးခန်းအတွင်းသို့ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ဝင်လာကြသည်၊ ရုံးခန်းအတွင်းသို့ ဝင်လာသောလူများကို အထဲရှိလူများက “Good morning” ဟု ပြောပြီး ဟန်ဆောင်အပြုံးများနှင့် နှုတ်ဆက်ကာ တစ်နေ့တာကို စတင်ကြလေသည်၊ Admin ဌာနမှူးဖြစ်သော ဦးအောင်မောင်း သည် သူ၏ချစ်လှစွာသော တပည့်ဖြစ်သော မောင်ကျော်သူရကို နားရင်းတစ်ချက်အုပ်ပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်လေသည်၊ ဦးအောင်မောင်းက…

” ဟေ့…မောင်ကျော်သူရ…good morning ကွာ”

” Good morning ပါဆရာကြီး”

(ကျော်သူရအပါအဝင် တစ်ရုံးလုံးရှိ ဝန်ထမ်းများက ဦးအောင်မောင်ကို ဆရာကြီးဟုပင် အတိုချုံးခေါ်လေ့ရှိလေသည်)

” အေး…မင်းဆီကိုမနေ့က အင်ဂျင်နီယာဌာနက ဝယ်ပေးရမယ့်ပစ္စည်းစာရင်း ပေးသွားတယ်ဆို”

” ဟုတ်ကဲ့ဆရာကြီး ဒီနေ့မနက်ပိုင်း အဲ့ဒီ့ပစ္စည်းတွေသွားဝယ်မလို့၊ အရင်ဆုံး Finance ဌာနမှူးဆီ လက်မှတ်ထိုးပြီး ပိုက်ဆံသွားထုတ်ရအုံးမှာ”

” ပိုက်ဆံထုတ်တဲ့ စာရွက်ကိုဖြည့်ပြီးပြီလား..ငါ့ကောင်”

” အကုန်လုံးပြီးပါပြီဆရာကြီး….ငွေထုတ်ပြီး ဒရိုက်ဘာရောက်လာရင် သွားဝယ်ရုံပဲ”

” အေးအေး..ဟုတ်ပြီ…ဈေးဝယ်ဘောက်ချာတွေမပျောက်စေနဲ့နော်….ဟိုတစ်ခါကလို ပစ္စည်းတွေလည်း မှားမဝယ်နဲ့ဦး သေချာစစ်သိလား”

” ဟုတ်ကဲ့..ဆရာကြီး”

” ပြောရင်တော့ ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့နဲ့…. တပည့်မကောင်းဆရာခေါင်းတဲ့… မင်းတလွဲလုပ်သမျှကို အစည်းအဝေးရောက်ရင် ငါအပြောခံရတယ်ကွ၊ Finance ဌာနမှူးအပျိုကြီးက မင်းသိတဲ့အတိုင်း အမြဲလိုလို ပွစိပွစိနဲ့”

” ဒီတစ်ခေါက်မမှားစေရပါဖူး… ဆရာကြီး”

” အေးအေး..ဟုတ်ပြီ”

ကျော်သူရနှင့် ဦးအောင်မောင်း စကားပြောနေစဉ် ရုံးခန်းအတွင်းသို့ HR ဌာနမှ ခပ်ချောချော ကောင်မလေးတစ်ယောက် ဝင်လာလေသည်၊ မိုးပြာရောင် ကုမ္ပဏီယူနီဖောင်းဝမ်းဆက်လေးက အသားဖြူဝင်းသော သူမကြောင့် ပိုမိုပြီးတောက်ပနေသလို၊ သူမက အသံချိုချိုလေးဖြင့်…

” ဆရာကြီး…မင်္ဂလာပါရှင့်”

ဟူ၍ ဦးအောင်မောင်းကို နှုတ်ခွန်းဆက်သည်၊ ဦးအောင်မောင်းက

” အေး..မင်္ဂလာပါသမီးရေ..”

ဟု ပြန်လည်နှုတ်ဆက်လိုက်လေသည်၊ သူမကတော့ ကျော်သူရကိုတော့ နှုတ်ဆက်အပြုံးလေးတစ်ပွင့်သာ စွန့်ကြဲလိုက်လေသည်။

(သူမနာမည်မှာ အိအိငြိမ်း ဖြစ်လေသည်၊ မန္တလေးမှာမွေး မန္တလေးမှာပင်ကြီးသော မန္တလေးသူစစ်စစ် ဖြစ်လေသည်၊ အိအိငြိမ်းသည် ဒီကုမ္ပဏီတစ်ခုလုံးတွင် အလှဆုံးသော ကောင်မလေးတစ်ယောက်ပင် ဖြစ်လေသည်၊ သူမတွင် ယောက်ျားသားများကို အပြုံးတစ်ပွင့်ဖြင့် အရည်ပျော်စေနိုင်သည့် အစွမ်းများအပြင် တစ်ဖက်သားဖို့ နှစ်လိုဖွယ်ကောင်းသော နှုတ်ခွန်းချိုစကားများကိုလည်း ပြောတတ်သေးလေသည်)

ကျော်သူရသည် ဒီအလုပ်ထဲစရောက်ကတည်းကပင် အိအိငြိမ်းအား တစ်ဖက်သက်ကျိတ်ကြွေနေလေသည်၊ ကျော်သူရသည် လူကသာ ဂျလုံးပလုံးကောင်ဖြစ်ရင်ဖြစ်မည်။ အချစ်ရေးမှာတော့ အိအိငြိမ်းလို ဘက်စုံတော်သူကိုမှ ရွေးကြိုက်သည်၊ ပြဿနာကတော့…. ကျော်သူရနှင့်မတွေ့ခင် တစ်နှစ်ခန့်ကတည်းကပင် သူမမှာ ချစ်သူရှိနေပြီးသား ဖြစ်လေသည်၊ ဒါကို ကျော်သူရကလည်းသိသည်။ ထို့ကြောင့် သူမကို မနှောက်ယှက်ပဲ အဝေးကနေသာ တိတ်တခိုးလေး ချစ်နေရရှာသည်။ သနားစဖွယ်ကောင်းလေစွ။

ကျော်သူရ၏ အချစ်ရေးနောက်ကြောင်း ရာဇဝင်ပြန်လှန်ကြည့်လိုက်မည်ဆိုလျင် ချိန်ပါဖြစ်တာက (၅) ခါ၊ ရည်းစားစကားမပြောရသေးခင် ကြိုတင်အငြင်းခံရတာက (၃) ခါ၊ ကောင်မလေးတွေဖက်က အဖြေပေးတော့မလို ဘာလိုလိုနှင့် အီစီကလီအဆင့်တင် ရပ်သွားရပေါင်းကတော့ မရေမတွက်နိုင်အောင်ပင်၊ ဒီလိုတွေဖြစ်နေတာက ရုပ်ရည်ကြောင့်ဆိုတာထက် မပြတ်မသားသောသူ၏ ဆုံးဖြတ်ချက်များကြောင့်သာ ဖြစ်လေသည်။

၉ နာရီ ၁၅မိနစ်လောက်ရောက်သောအခါ ပစ္စည်းဝယ်ဖို့ငွေထုတ်ရန် Finance ဌာနရှိသော တတိယအထပ်သို့ တက်လာခဲ့လေသည်၊ Finance မန်နေဂျာ ဒေါ်သူဇာဝင်း ကတော့ သူမရုံးခန်းထဲတွင် မောနင်းကော်ဖီတစ်ခွက်အား ဖျော်သောက်နေဆဲ ဖြစ်လေသည်၊ ကျော်သူရက အဝင်ပေါက်ကတံခါးကို ခေါက်လိုက်လေသည်။

” ဒေါက်…ဒေါက်…ဒေါက်”

” အေး…ကျော်သူရ..မောင်လေး…ဝင်လာခဲ့လေ”

” ဟုတ်ကဲ့..အဲ့တာဆိုဝင်လာပြီနော်”

” ပြော..မောင်လေး…ဘာကိစ္စလဲ…ငွေထုတ်မလို့လား..ပစ္စည်းစာရင်းကောပါလာပြီလား”

” ဟုတ်ကဲ့အစ်မ…ဒီမယ်”

” ခဏနော်…မမ စစ်ကြည့်လိုက်ဦးမယ်”

(ငွေစာရင်းဌာနမှူး အပျိုကြီး ဒေါ်သူဇာဝင်းသည် အသက်အရွယ်အားဖြင့် ၃၅ နှစ်လောက်သာရှိသေးသော်လည်း အလုပ်လုပ်တာတော်သဖြင့် ဌာနမှူးဖြစ်နေလေပြီ၊ အလုပ်ချည်းပဲ နင်းကန်တွန်းလုပ်နေလို့လားမသိ…ဒီအရွယ်အထိအိမ်ထောင်မကျသေးပဲ အပျိုကြီးဖြစ်နေရှာသည်။ သူမရဲ့တောင့်တင်းဖြောင့်ဆင်းလွန်းသော ခန္တာကိုယ်ကြီးကို ဘယ်ယောက်ျားသားမှ မပိုင်ဆိုင်ရသေးသည်မှာ နှမြောစဖွယ်ကောင်းလေစွဟု.. ကျော်သူရက တွေးမိလေသည်၊ ရုပ်ရည်ကလည်းပြောစရာမရှိ… ဘော်ဒီကောက်ကြောင်းကလည်း မင်းသမီးဝါဆိုမိုးဦးလို တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့်… ချိုဗူးကြီးတွေကလည်း ပစ်ရက်စရာမရှိချေ)

အခုလည်းကျော်သူရ တင်ပြသော ဝယ်ရမည့်ပစ္စည်းစာရင်းအတွက် လက်မှတ်မထိုးပေးခင် သေသေချာချာစီစစ်နေလေသည်၊ သူမစိတ်ကြိုက်စစ်ဆေးပြီးမှ ကျော်သူရကို ခေါင်းငုံ့ကာ မျက်မှန်အပေါ်ကနေကျော်ကြည့်ပြီး….

” အင်း…ရပါပြီမောင်လေး…ဘောက်ချာတွေသေချာပြန်ယူလာခဲ့နော်…ငွေတွေလည်း မဘုံးနဲ့ဦး… အေးပါ.. မင်းက တစ်လွဲလုပ်တတ်တာကလွဲလို့ စိတ်ချရပါတယ်… မင်းအရင်လုပ်သွားတဲ့ admin ကကောင်ကတော့ ငွေဘုံးလို့… အလုပ်ထုတ်လိုက်ရတယ်”

” ဟုတ်ကဲ့..ကျွန်တော် အဲ့လိုမလုပ်ပါဖူး”

” အေးပါ…မင်းအဲ့လိုမလုပ်တတ်မှန်းသိပါတယ်… စာရင်းလိမ်ဖို့နေနေသာသာ… ရှိတဲ့စာရင်းတောင်မှားနေတဲ့ဟာကို… ငါကကြုံတုံးပြောတာပါ… လက်မှတ်ထိုးပေးမယ်နော်… ခဏ”

” ဟုတ်”

ကျော်သူရ၏စိတ်ထဲတွင် ဒီအပျိုကြီးနှယ်… ငွေစာရင်းပြပြီး ငွေထုတ်တိုင်းအဲ့လိုပဲ… အရစ်အရမ်းရှည်တာ.. လက်မှတ်ထိုးစရာရှိတာ ထိုးပြီးပေးလိုက် ပြီးနေတာပဲကို ဟုတွေးနေလေသည်၊ ဟိုကတော့ ဘာရယ်မဟုတ် Finance မန်နေဂျာတို့၏ထုံးစံအတိုင်း ကုမ္ပဏီ၏ ငွေထုတ်မည်ဆိုပါက အီအီအာအာနှင့် ထုတ်ပေးချင်သလို မထုတ်ပေးချင်သလို မူနေလေခြင်းဖြစ်လေသည်။

ဒေါ်သူဇာဝင်း၏ ဆုံးမသြဝါဒများ အစီအစဉ်ပြီးဆုံးပြီးနောက်ဆုံးတော့ လက်မှတ်ထိုးပေးမည့်အစီအစဉ်ကို ရောက်ရှိခဲ့လေပြီ၊ သူမစာရွက်ပေါ် လက်မှတ်ထိုးတော့ ဘောပင်က မှင်ကုန်နေသည်နှင့် ကြုံလေသည်။

” အော်..ဘောပင်ကမှင်ကုန်သွားပြီနဲ့တူတယ်…အသစ်ဝယ်ထားတာတွေရှိပါသေးတယ် အောက်ကအံဆွဲထဲမှာလား”

သူတစ်ယောက်တည်း စကားတွေပြောပြီး ထိုင်ခုံပေါ်ထိုင်နေရာမှထလိုက်ကာ ခါးကိုကုန်းလိုက်ပြီး သူမစားပွဲ၏အောက်ဆုံးထပ်အံဆွဲကို ဆွဲယူလိုက်လေသည်၊ ဒေါ်သူဇာဝင်း ခါးကုန်းလိုက်သောအခါတွင် အင်္ကျီလည်ပင်းက ဟိုက်သွားပြီး သူမအရှေ့တွင်ရပ်နေသော ကျော်သူရအဖို့ မျက်စိအစာ ဖြစ်သွားလေသည်။

ဒေါ်သူဇာဝင်း၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးသည် နည်းတာမဟုတ်။ ကျော်သူရခန့်မှန်းရသလောက် မရှိဖူးဆိုလျင်တောင် ဆိုဒ်က ၃၅ လောက် အသာလေးရှိမည်။ သူမဝတ်ထားသော ဘော်လီအမဲရောင်က မနိုင်ဝန်ထမ်းနေရသလိုပင်။ လည်ပင်းအဟိုက်ကြားမှ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ချိုဗူးဖြူဖြူကြီးကို အမှတ်မထင် တွေ့လိုက်ရသောအခါတွင် မိန်းမနှင့်အတွေ့အကြုံမရှိဖူးသော ကျော်သူရတစ်ယောက် စတိုင်ပင်ဘောင်းဘီထဲက အငယ်ကောင်က ထကြွလာလေသည်။

ထိုသို့ ရှားပါးသောမြင်ကွင်းကို ကျော်သူရတစ်ယောက် ကြာကြာမကြည့်လိုက်ရ။ ခဏအတွင်းမှာပင် ဘောပင်အသစ် ရှာတွေ့သွား၍ လက်မှတ်ထိုးပေးလိုက်လေသည်၊ ပြီးနောက် သူမလက်အောက်ရှိ ဝန်ထမ်းမလေးတစ်ဦးဆီ ပိုက်ဆံထုတ်ခိုင်းလိုက်လေသည်။

Finance ဌာနမှ ငွေထုတ်ပြီး ဈေးသွားဝယ်ရန် ကျော်သူရတစ်ယောက် ကုမ္ပဏီ၏ ဒရိုက်ဘာ ကိုမျိုးသူရှိမည့် အောက်ထပ်သို့ ဆင်းလာခဲ့လေသည်၊ အောက်ထပ်ရောက်တော့ ကိုမျိုးသူကိုတွေ့သည်နှင့် တပြိုက်နက် ကျော်သူရက

” ကိုမျိုးသူရေ…မြို့ထဲဈေးဝယ်ထွက်ရအောင် ကားအားတယ်မလား”

ဟု မေးလေသည်၊ ကိုမျိုးသူက

” အေး…ညီလေး..ကားကအားတယ်..အခုလေးတင်ကားရေဆေးပြီးတာ…ခဏစောင့် ကားသော့က အပေါ်ထပ်မှာ သွားယူလိုက်ဦးမယ်”

” ဟုတ်ကဲ့အစ်ကို..ဖြေးဖြေးလုပ်..ရတယ်”

ထို့နောက် ကားဒရိုင်ဘာနှင့်အတူ မန္တလေးမြို့ထဲရှိ ဝယ်နေကြ mini mart တစ်ခုသို့သွားရောက်၍ ဈေးဝယ်လေသည်၊ ကျော်သူရတစ်ယောက် ဒီတစ်ခေါက်အလွဲအမှားမရှိစေရန် စာရင်းကို သေချာစီစစ်၍ တစ်ခုချင်း ခြင်းတောင်းထဲ ထည့်ပြီးဝယ်လေသည်၊ ဒရိုက်ဘာ ကိုမျိုးသူကလည်း တွန်းလှည်းကိုကူညီ၍တွန်းပေးလေသည်။

မကြာမှီပင် ပစ္စည်းပစ္စယများ စုံလင်ပြီဖြစ်သဖြင့် ငွေရှင်းကောင်တာသို့ သွားကြလေသည်၊ ကောင်တာတွင်အလုပ်လုပ်သော စာရေးမလေးက ပစ္စည်းတစ်ခုခြင်းကို code ဖတ်သည့်အခါတိုင်း ကျော်သူရကလည်း လက်ထဲကစာရင်းကို ဘောပင်နှင့်အမှန်ခြစ်လေသည်၊ ခဏကြာတော့ ပေးချေရမည့်ငွေစာရင်းသည် ဘောင်ချာနှင့်တကွ ထွက်ရှိလာလေသည်၊ ထို့နောက် ပိုက်ဆံရှင်းလိုက်လေသည် ငွေရှင်းကောင်တာကစာရေးမလေးက ကျော်သူရအား…

” အစ်ကို…ပိုက်ဆံရှစ်ရာအမ်းရမှာကလေ ငါးရာတန်နဲ့ နှစ်ရာတန်ပဲရှိလို့… လိုတဲ့တစ်ရာကို ပီကေလေး ထည့်ပေးလိုက်မယ်နော်”

” အင်းပါ..ရတယ်”

” ဟုတ်..အစ်ကို..မရိုမသေ…အစ်ကို့ညာဘက်ဘေးကစင်ပေါ်မှာ အရသာအစုံရှိတယ်…အစ်ကိုကြိုက်တဲ့တစ်ခုကိုယူလိုက်”

” အင်း..အင်း”

ကျော်သူရက ဝယ်ယူထားသော ပစ္စည်းစာရင်းကို တိုက်စစ်ကြည့်နေရင်းကနေ ပီကေဘူးများဘက်သို့တစ်ချက်ဝေ့ကြည့်လိုက်ပြီး စတော်ဘယ်ရီပုံပါသော ပီကေဘူးတစ်ဘူးကို ဆွဲယူလိုက်လေသည်၊ ပြီးနောက်

” ညီမ..တစ်ခုယူလိုက်ပြီနော်”

” ဟုတ်အစ်ကို”

Mini mart တွင် ရုံးတွင်းပစ္စည်းများဝယ်ခဲ့ပြီးသော်လည်း ရုံးချိန်ကိုခိုးချင်သဖြင့် ဒရိုင်ဘာကိုမျိုးသူနှင့် ကျော်သူရသည် အပြန်လမ်းတွင်ရှိသော မင်းသီဟ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တွင် ခဏဝင်ထိုင်လိုက်ကြသေးသည်၊ လက်ဖက်ရည် ပုံမှန်ဆိမ့်ရှယ်ကို ဇိမ်ပြေနပြေသောက်ပြီးမှ ရုံးသို့ပြန်လာခဲ့ကြလေသည်။

ရုံးသို့ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း အင်ဂျင်နီယာဌာနတွင် သူတို့မှာထားသော ပစ္စည်းများနှင့် စာရင်းကိုထားပေးခဲ့ပြီး….. လိုငွေပိုငွေကို ဘောက်ချာပြ စာရင်းတိုက်ပြီး.. ပိုငွေအပ်ရန် finance ဌာနသို့ ကျော်သူရတစ်ယောက်သွားလေသည်။

Finance ဌာနသို့ ရောက်သောအခါတွင် ပိုငွေကိုအပ်ရန် Casher မမတစ်ယောက်ထံတွင် ငွေအပ်မည်အလုပ်တွင် ဌာမှူးဒေါ်သူဇာဝင်းက မှန်အကြည်ကာထား၍ ဟိုဘက်အခန်းကလှမ်းမြင်နေရသဖြင့် ကျော်သူရအား လက်ယှက်ခေါ်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရလေသည်၊ ထိုအခါ Casher မမက..

” မောင်လေး…ဒေါ်သူဇာခေါ်နေတယ်..သူကိုယ်တိုင်စစ်မလို့ထင်တယ်”

လို့ ကျော်သူရကို တိုးတိုးလေး ပြောလေသည်။

” ဟာဗျာ…ကျွန်တော်လည်း မဟုတ်တာ ဘာမှမလုပ်ရပဲနဲ့ဟာကို”

ဟုကျော်သူရက စိတ်ညစ်ညစ်ဖြင့် ညီးညူလိုက်လေသည်၊ ထို Casher မမက..

” သူက အဲ့လိုပါပဲ…နားလည်ပေးလိုက်ပါ မောင်လေးရယ်…မင်းအရှေ့ကတစ်ယောက်တုံးက ငွေအလွဲသုံးစားလုပ်ဖူးတော့ စိတ်တ္တဇဖြစ်နေတာ… သည်းခံပေးလိုက်ပါ”

ကျော်သူရသည် ဒေါ်သူဇာဝင်းနှင့်တွေ့ရမည်ကို စိတ်ပျက်မိသော်လည်း မြန်မြန်စာရင်းရှင်းပြီး ကိုယ့်ဌာနကိုယ်မြန်မြန်ပြန်ရရင် ပြီးတာပဲဟု သဘောထားကာ သူမအခန်းထဲသို့ စာရင်းစာရွက် ဘောက်ချာများနှင့်တကွဝင်ခဲ့လေသည်၊ ဒေါ်သူဇာဝင်းက

” မောင်လေး…ပြန်လာပြီလား သွားတာကြာတယ်နော်…ဘယ်ဝင်နေသေးတာလဲ”

” ဘယ်မှမဝင်ပါဖူးအစ်မ ပစ္စည်းတွေသေချာစစ်ဝယ်နေလို့ကြာသွားတာ…ဟဲဟဲ”

ဟု ကျော်သူရက ဗြောင်ပင်လိမ်လိုက်လေသည်။ ကျော်သူရ၏ ဘောင်ချာများနှင့် စာရင်းရှင်းတမ်းကိုသူမကိုယ်တိုင် သေချာစစ်ပြီးသောအခါ ပိုသည့်ပိုက်ဆံကိုစစ်ဆေးလေသည်၊ ဒေါ်သူဇာဝင်းက..

” အဲ့တာဆို…အပိုငွေက နှစ်သောင်းငါးထောင်နဲ့ ရှစ်ရာပေါ့နော…မောင်လေး”

” ဟုတ်ကဲ့အစ်မ…ဒီမှာပါ..အပိုငွေက..”

သူမကစစ်ကြည့်လိုက်ပြီး

” တစ်ရာလိုနေပါရောလား” (ဘယ်လောက်ကတ်သီးကတ်တပ်နိုင်သလဲဆိုတာ အဲ့တာကြည့်)

” အရောင်းစာရေးမလေးက တစ်ရာအကြွေမရှိလို့ ပီကေတစ်တောင့်ယူလာတာ”

” ဪ အင်း ပြီးတာပဲမောင်လေး… ရပါပြီ”

” ဟုတ်ကဲ့အစ်မ…အဲ့တာဆိုသွားခွင့်ပြုပါဦး”

” ခဏ…မောင်လေး…ခဏ”

” ဗျာ..”

” ဘာမှမဟုတ်ပါဖူး ပီကယ်တစ်ခုလောက်ပေးခဲ့ပါလား အစ်မက ထမင်းစားပြီးရင် ခံတွင်းချဉ်တတ်လို့”

ကျော်သူရ စိတ်တော်တော်လေသွားလေသည်၊ ပိုက်ဆံတစ်ရာတန်ပီကေကို အအမ်းအနေဖြင့် ယူခဲ့သည်ကိုပင် နောင်တရမိသွားလေသည်၊ ဒေါ်သူဇာဝင်းက တကယ်ပဲ ခံတွင်းချဉ်တက်လို့တောင်းတာလား ပီကေယူခဲ့တာကို မယုံလို့စမ်းသက်တာလား မဝေခွဲတက်တော့၊ အိပ်ကပ်ထဲကို လက်ထည့်လိုက်ကာ ပီကေဘူးပေါ်အုပ်ထားသော ပလက်စတစ်ကို လက်ဖြင့်စမ်းခွာပြီး ဗူးကိုလက်နှင့်ဖြဲလိုက်လေသည်၊ ထိုစဉ် ဒေါ်သူဇာဝင်းက..

” အစ်မတို့ ဌာနမန်နေဂျာတွေ meeting ရှိလို့ သွားလိုက်ဦးမယ်မောင်လေး….ပီကေကို လက်ဆွဲအိတ်ထဲထည့်ထားလိုက်”

” ဟုတ်ကဲ့အစ်မ”

ဒေါ်သူဇာဝင်းအပြင်ထွက်သွားသည့်အခါ ပီကေဗူးကို လက်ဖြင့်စမ်းဖောက်ပြီး ပီကေတစ်ခုကို သူမ၏ လက်ဆွဲအိတ်ထဲသို့ထည့်ပေးလိုက်လေသည်၊ ပီကေတောင့်များက သူတို့ခေတ်တုံးကလို့ ရှည်လမျောလေးမဟုတ်တော့….လေးထောင့်ကျကျတောင်ဖြစ်နေပါရောလား…အေးပေါ့လေ…..ခေတ်တွေများပြောင်းလဲသွားပြီပဲဟု ကျော်သူရစိတ်ထဲ တွေးမိလိုက်သေးသည်။

ကဲ… finance နဲ့ စာရင်းရှင်းပြီးပြီ… ဒီနေ့မနက်ပိုင်းအဖို့တော့ အလုပ်ပြီးသွားပြီဟုတွေးပြီး မိမိ၏ Admin ဌာနရှိသော အောက်ထပ်သို့ ပေါ့ပါးသောခြေလှမ်းများနှင့် ဆင်းလာခဲ့လေသည်၊ Admin ဌာနသို့ပြန်အရောက်တွင် ဦးအောင်မောင်းနှင့် စီနီယာအစ်မတစ်ယောက်သည် ကုမ္ပဏီမှနေ့လည်စာကျွေးသည့် နေ့လည်စာကဒ် အသစ်များကို ညှပ်နေကြသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။

နေ့လည်စာထမင်းစားကဒ်ဆိုတာဒီလို….. ကုမ္ပဏီရဲ့ပေါ်လစီအရ အလုပ်စခန့်ကတည်းကပင် နေ့လည်စာကို ရုံးမှကျွေးသည်ကိုစားမလား…မစားပဲ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် စီစဉ်မှာလားဟုမေးထားလေသည်၊ နေ့လည်စာစားမည့်ဝန်ထမ်းအသစ်ဆိုလျင် HR ဌာနက Admin ဌာနကို အကြောင်းကြားပြီး စာရင်းဝင်စေလေသည်၊ ကိုယ့်ဘာသာထမင်းချိုင့်ထုတ်မယ် ကျွေးတာမစားဆိုသောသူများကတော့ လစာ ၂ သောင်းပိုလေသည်၊ နယ်ဝေးက အလုပ်လာလုပ်ကြသူများဖြစ်သဖြင့် ၂ သောင်းနှင့်တော့ ဘယ်သူမှစာရင်းထဲထည့်မတွက်တော့ပဲ ကုမ္ပဏီကကျွေးသည်ကိုပင် စားကြလေ့ရှိလေသည်၊ ထမင်းစားဆောင်၏ဝင်ပေါက်တွင် ကျော်သူရတို့ Admin ဌာနမှထုတ်ပေးသော နေ့လည်စာကဒ်ပြားများကိုထုတ်ပြ တံဆိပ်တုံးရိုက်ပြီးမှ စားကြရလေသည်၊ ထိုကဒ်ကို ကျော်သူရတို့ဌာနက လစဉ် လဲပေးရလေသည်။

ရုံးခန်းတွင်းသို့ ကျော်သူရဝင်လာသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် ဦးအောင်မောင်းက..

” ကောင်လေး..ပြန်လာပြီလား ငါတို့ကိုကူပါဦး Paper Cutter ယူပြီးတော့ ဟိုစက္ကူကတ်ထူတွေဖြတ်ပေးပါဦး… ငါတို့နှစ်ယောက်က အချောကိုင်လိုက်မယ်”

” ဟုတ်ကဲ့ဆရာကြီး…ကျွန်တော်ငါးမိနစ်လောက်တော့နားလိုက်ဦးမယ်နော်..ဟဲဟဲ”

ဟု ကျော်သူရကမျက်နှာချိုသွေးလေသည်၊ ဦးအောင်မောင်းက

” အေး..ငါးမိနစ်ဆိုလည်း သုံးမိနစ်ပဲရမယ်”

” ဆရာကြီးကလည်းဗျာ”

” ဖတ်…အား” (နားရင်းတီးသံ)

” ဆရာကြီးဘာလို့ရိုက်တာလဲဗျ”

” ရိုက်ချင်လို့လေကွာ..ဟားဟား..သုံးမိနစ်ပဲရမယ် ငါးမိနစ်လိုချင်ရင်တော့ လမ်းမှာမင်းတို့ကောင်တွေ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဝင်ဆွဲခဲ့တာကို Hr တွေကိုတိုင်လိုက်မှာနော်”

” ဆရာကြီးကလည်း..စတာကိုဗျာ…ဟဲဟဲ…မနားတော့ပါဖူး”

” ငါလည်း ငယ်ရာကကြီးလာတာပါကွ…အလုပ်မြန်မြန်လုပ်ရအောင် ပြီးရင် ထမင်းစားချိန်ရောက်တော့မှာ…မြန်မြန်ပြီးရင် ကြားထဲ နားကြရတာပေါ့ကွာ…ကောင်လေးရ…လုပ်လိုက်ရအောင်”

” ဟုတ်..ဟုတ်”

ဦးအောင်မောင်း ညွှန်ကြားသည့်အတိုင်း ကျော်သူရတို့သုံးယောက် မြန်မြန်လုပ်ဆောင်လိုက်သည်မှာ အချိန်တိုတွင်း နေ့လည်စာထမင်းစားကဒ်ကို ညှပ်ပြီးသွားကြလေသည်၊ ထမင်းစားကဒ်ညှပ်ပြီးတော့ ဌာနတစ်ခုချင်းဆီအလိုက် နာမည်များရေးကာ တံဆိပ်တုံးထုကြလေသည်၊ ကျော်သူရက တံဆိပ်တုံးထုရင်း HR ကန့်ဖက်ကို ငေးနေလေသည်။ သေချာတာကတော့ သူ၏ crush ဖြစ်သော အိအိငြိမ်းကို ပါးစပ်ဟကာ မျက်လုံးအပြူးသားဖြင့် ငမ်းနေလေသည်။

ဦးအောင်မောင်းသည် ဟိုဖက်ကအိအိငြိမ်းကို လှမ်းကြည့်ပြီး တံဆိပ်တုံးကို ရမ်းသမ်းထုနေရှာသော သူ၏တပည့် အရှုံးသမားလေးကို ကြည့်ပြီး စိတ်ပျက်စွာ ခေါင်းကိုရမ်းခါလိုက်လေသည်၊ ကျော်သူရကတော့ ဒါတွေမသိ… ကွန်ပြူတာကိုင်နေသော အိအိငြိမ်းကိုပင် မြတ်နိုးစွာကြည့်နေရှာလေသည်… သူ့တတ်နိုင်တာ ဒါပဲရှိသည်မဟုတ်လော…..။

မကြာမှီပင် ၁၂ နာရီထိုး၍ နေ့လည်စာ ထမင်းစားနားချိန်သို့ ရောက်ရှိသွားလေသည်၊ ရုံးထဲရှိလူများကလည်း ထမင်းစားဆောင်ဖက်သို့နေ့လည်စာထမင်းစားရန် အလျိုလျိုထွက်သွားကြလေသည်၊ ကျော်သူရလည်း နေ့လည်စာစားရန် သူ့သူငယ်ချင်းဖြစ်သော IT ဌာနက ကျော်ဝင်းခိုင်(ခ) မှန်ကြောင် ကို စောင့်နေလေသည်၊ ကျော်သူရဆိုင်ကယ်နားတွင် ရပ်စောင့်နေစဉ်ပင် မှန်ကြောင်က သူ၏ပခုံးကိုဆွဲဖက်ပြီး ခြောက်လှန့်လိုက်လေသည်။

” မင်းအမေ…..ငါလန့်သွားတာပဲ မင်းဘာလို့နောက်ကြနေတာလဲ”

” ဟီး…ဂိမ်းကောင်းနေလို့ တစ်ပွဲပြီးအောင်ဖျက်နေတာ”

” အလုပ်ချိန်ကြီးကိုကွာ…မင်းတို့ IT ဌာနကကောင်တွေပဲ သာယာပါတယ်”

” ဒါကတော့ကိုယ့်ကံနဲ့ကိုယ်ပဲလေ….ဟီးဟီး”

ဟု ကျော်ဝင်းခိုင်ကပြောရင်း သူ၏အဝေးမှုန်မျက်မှန်ကြီးကို နှာခေါင်းပေါ်မှပင့်တင်လိုက်လေသည်။

” အဲ့တာကြောင့်မင်းက မှန်ကြောင်ဖြစ်နေတာ”

” ငါကမှန်ကြောင်ဆို မင်းကအဆံချောင်ပဲ ကျော်သူရ…ကဲ..ဗိုက်ဆာနေပြီ သွားစားရအောင် ငါတို့ရဲ့ စီးတော်ယာဉ် စူပါကတ်နဲ့ သွားရအောင်ဟေ့”

(သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်၏ စီးတော်ယာဉ်ဖြစ်သော ဂျပန် စူပါကတ်ဆိုင်ကယ်လေးမှာ ကျော်သူရက သူ၏အဖေဆီမှ အမွေရခဲ့သော ဆိုင်ကယ်ဖြစ်ပြီး ဒီရုံးတစ်ခုလုံးတွင် သက်တန်းအရင့်ဆုံးဆိုင်ကယ် ဖြစ်လေသည်)

ထမင်းစားဆောင်သို့ရောက်သောအခါ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်သည် အပေါက်ဝတွင် ထမင်းစားကဒ်ထုတ်ကာ တံဆိပ်တုံးထုလိုက်ပြီး ကုမ္ပဏီမှကျွေးသော မကောင်းထမင်း မကောင်းဟင်းကို ဗိုက်ဆာဆာဖြင့် ရေနွေးကြမ်းနှင့် မျောချကြလေသည်၊ သူတို့ကျွေးသည့်ဆန်က အညံစားထဲမှ နည်းနည်းကောင်းရုံသာ ရှိမည်…ထမင်းကြမ်းသည်…အစာကြေလွယ်သည်၊ အသားဟင်းတစ်တုံးနှင့် အရွက်လေးနှစ်မျှင်သုံးမျှင်ကြော်ပါသည်။ ပြီးတော့ ငါးပိစော်နံနံဘာလချောင်ကြော်ကတော့ အနပ်တိုင်းပါလေ့ရှိသည်၊ အိမ်ကနေအလုပ်ဆင်းသော မြို့ခံဝန်ထမ်းများကတော့ စားမြိန်စေရန် ချဉ်ပေါင်ကြော်…ငပိကြော်စသော အရံဟင်းလေးတစ်ခုခု ဆွဲလာတတ်ကြသည်။

ကျော်သူရကတော့ ဗိုက်အရမ်းဆာနေပြီဖြစ်၍ ထမင်းနှင့်ဟင်းကိုရောမွှေကာ စားလိုက်ရာ ခဏအတွင်းပင် ပန်ကန်ပြောင်သွားလေသည်၊ ဆိုးဆိုးထမင်းဆိုင် ဆာဆာစား ဟူသော စကားပုံတောင်ရှိသေးသည်မဟုတ်လော၊ ကျော်ဝင်းခိုင်ကတော့ အဲ့လိုမဟုတ် သူ့ဖုန်းကိုထုတ်ပြီး Facebook newfeed ကိုပွတ်ကြည့်ကာ ထမင်းကို တစ်လုတ်ချင်း စားနေလေသည်၊ ကျော်သူရက စိတ်မရှည်တော့..

” မှန်ကြောင်….ဖုန်းကြည့်ပြီးစားမနေနဲ့လေ..မြန်မြန်စား အခုထိတစ်ဝက်မကျိုးသေးဖူး”

” မင်းလိုတစ်နင့်တပိုး ပါးစပ်ထဲသွတ်မထည့်တတ်ဖူးကွ…ပြီးတော့မင်းဂျီးတော်ကျွေးတဲ့ဟင်းကလည်း စားကောင်းတာမဟုတ်ဖူး ဟင်းအရသာမခံပဲ ဖုန်းကြည့်မျိုနေရတာကွ”

” အေးပါ..အေးပါ..ငါရေနွေးကြမ်းထပ်ယူလိုက်ဦးမယ်..မင်းကောယူဦးမလား”

” အေး..ငါ့ဖို့ပါယူခဲ့ပေး”

” …………..”

” ရော…ရပြီ..ဒီနေ့ ကိုဇော်ဦးတောင်မတွေ့မိပါလား”

” သူ့ဆိုဒ်ထဲ အလုပ်ရှုပ်နေလို့နေမှာပေါ့ သူ့အင်ဂျင်နီယာကိစ္စဘာညာတွေ ရှုပ်နေတာနေမှာပေါ့”

” အင်းဟုတ်တယ်..အခုတလော ထမင်းစားဆောင်မှာ တွေ့ကိုမတွေ့ဖူး သူတို့အပြီးလုပ်ရမယ့် project ရှိတယ်ထင်တယ်”

(ကိုဇော်ဦးဆိုသည်မှာ ကျော်သူရတို့…ကျော်ဝင်းခိုင်တို့၏ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး အငယ်တန်းအင်ဂျင်နီယာတစ်ဦးဖြစ်လေသည်၊ သူကတော့ ရုံးမှာထက် ဆောက်လုပ်ရသောအိမ်ယာ တိုက်ခန်းများတွင် ပို၍တာဝန်ထမ်းဆောင်ရလေသည်၊ ကျော်သူရ..ကိုဇော်ဦးနှင့် ကျော်ဝင်းခိုင်တို့သုံးယောက်သည် ရုံးမှပေးသောအဆောင်တွင် အတူတူနေထိုင်ကြသော လုပ်ငန်းခွင် သူငယ်ချင်းများဖြစ်ကြပြီး ငယ်ပေါင်းကြီးဖက်မဟုတ်သော်လည်း အချင်းချင်းအဖွဲ့ကြကာ ခင်မင်ရင်းနှီးကြလေသည်)

ကျော်သူရနှင့် ကျော်ဝင်းခိုင်တို့စကားပြောနေစဉ်အတွင်းမှာပဲ ထမင်းစားဆောင်ရှေ့သို့ Yamaha FZ နောက်ဆုံးပေါ်မော်ဒယ်ဆိုင်ကယ်တစ်စီး ရောက်ရှိလာလေသည်၊ ဆိုင်ကယ်ပေါ်တွင် ကျော်သူရ တိတ်တခိုးချစ်ရသော အိအိငြိမ်းနှင့် သူမ၏ချစ်သူ အောင်ရဲလင်း တို့ စီးနင်သလာကြလေသည်၊ ပြီးနောက် ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကနေဆင်းကာ တစ်ယောက်လက်ကိုတစ်ယောက်တွဲပြီး ထမင်းစားဆောင်ထဲသို့ ဝင်လာကြလေသည်။

(အိအိငြိမ်း၏ ရည်းစား နာမည်အရင်းက အောင်ရဲလင်းမဟုတ်…ကျော်သူရတို့အဖွဲ့ကပေးထားသော နာမည်ပြောင်သက်သက်သာ ဖြစ်လေသည်၊ လည်ပင်းတွင် အောင်ရဲလင်းလို ကြယ်ပုံစံ တက်တူးထိုးထားပြီး စကားပြောလျင်လည်း ခေါင်းကိုစောင်းပြီးပြောတတ်သောကြောင့် ဖြစ်သည်၊ ရုပ်ရည်မှာမှု ယောက်ျားပီသ၍ ပါဖြောင့်တဲ့ထဲ ပါလေသည်… နောက်ခံဘက်ဂရောင်းကလည်း အသင့်အတင့်ရှိပုံရသည်၊ ကျော်သူရနှင့်ယှဉ်ကြည့်လျင်တော့ နွားကျောင်းသားနှင့် အိမ်ရှေ့မင်းသားတို့လို ကွာခြားလေသည်)

အိအိငြိမ်းတို့အတွဲဝင်လာသောအခါ ထမင်းစားဆောင်အတွင်းမှမျက်လုံးများက လိုက်ဖက်သော သူတို့ချစ်သူနှစ်ဦးအား အားကျသော မျက်လုံးများနှင့် ဝိုင်းပြီးကြည့်ကြလေသည်၊ ကျော်သူရတစ်ယောက်သာ သူတို့အတွဲကိုမျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး ကြည့်လေသည်၊ သူ့သူငယ်ချင်း မှန်ကြောင်ကတော့ ဖုန်းကိုကြည့်၍ ပတ်ဝန်းကျင်နှင့်အဆက်အသွယ်ပြတ်နေလေသည်။

ကျော်သူရက သူ၏လွယ်အိတ်ထဲကနေ ဘောပင်နှင့် ဒိုင်ယာရီစာအုပ်လေးကိုထုတ်လိုက်ပြီး တစ်ခုခုရေးမည့်ဟန်ပြင်လိုက်လေသည်၊ ထိုအခါ ဖုန်းကြည့်နေသော မှန်ကြောင်က ကျော်သူရကိုကြည့်ပြီး မဲ့ပြုံးပြုံးလေသည်…. ဒီကောင်တော့ စိတ်ကူးယဉ်ပြီး စာတွေရေးတော့မယ်ပေါ့လေ၊ ကျော်သူရ ဒိုင်ယာရီစာအုပ်ထဲစာလျှောက်ရေးသည်မှာ နေ့စဉ်မြင်တွေ့နေကြ ကိစ္စဖြစ်၍ မှန်ကြောင်ကဖုန်းကိုပင်ပြန်ကြည့်လိုက်လေသည်။

( ဒီဒိုင်ယာရီစာအုပ်လေးမှာ ကျော်သူရကို အိအိငြိမ်းမှ လက်ဆောင်အဖြစ် ပေးထားသော တစ်ခုတည်းသော စာအုပ်လေးဖြစ်လေသည်၊ ကျော်သူရမှာ အိအိငြိမ်းမှာရည်းစားရှိလျက်နှင့် ချစ်မိနေသော နှလုံးသားကိုမလွန်ဆန်နိုင်သဖြင့် သူ၏ခံစားချက်များကို နေ့စဉ်မှတ်တမ်းလိုသဘောမျိုး ချရေးလေ့ရှိသည်၊ လက်တွေ့ဘဝတွင်တော့ ချိန်ပါဖြစ်နေသော်လည်း ဒီစာအုပ်ထဲတွင်တော့ ကျော်သူရ၏ စိတ်ကူးယဉ်ဖန်တီးထားသော အိအိငြိမ်းတစ်ယောက်ရှိလေသည်၊ အပြင်ဘဝတွင် ခံစားရသမျှကို စာအုပ်ထဲတွင်ချရေးပြီး ဖြေသိမ့်လေ့ရှိလေသည်)

အခုလည်း ကျော်သူရက စာအုပ်ကိုဖွင့်၍ သူစိတ်ထဲရှိသမျှကိုချရေးလိုက်လေသည်…..

” ငြိမ်းရေ……

ကိုယ်ကမင်းတို့အတွဲကို မုဒိတာပွားပေမယ့် မင်းဘေးနားက ဆံပင်ထောင်ကေနဲ့ ခေါင်းစောင်းစောင်း တစ်ယောက်ကိုတော့ဖြင့် တယ်ကြည့်မရဖူး၊ မင်းကတော့ အဲ့ကောင်ကို ကိုကို ကိုကိုနဲ့ခေါ်ပြီး ဟင်းတုံးတွေထည့်ကျွေးလိုက် တစ်ရှူးတွေထုတ်ပေးလိုက်နှင့်ဂရုစိုက်နေလိုက်တာ……မင်းဘယ်ဘဝက ဝဋ်ကြွေးတွေရှိလို့ အခုလို ပြန်ဆပ်နေရတာလည်း ငြိမ်းရယ်….

ကိုယ်နဲ့မင်းသာ ဖူးစာဖက်ဖြစ်ခဲ့ရင် ဟင်းတုံးခပ်ကျွေးတဲ့လူကလည်းကိုယ်ပဲ…နောက်ပြီး မင်းလေးကို တစ်ရှူးကမ်းပေးမယ့်လူကလည်း ကိုယ်ပဲဖြစ်နေမှာပဲဗျို့၊ မင်းလေး ယုံမယုံတော့မသိဖူး….အဲ့ဒီ အောင်ရဲလင်းဆိုတဲ့ ငနဲက မင်းနဲ့မထိုက်တန်ပါဖူးကွာ…..အဲ့ဒီ့ကောင်က ရှေးဘဝက ကုသိုလ်ကံအရှိန်လေးရှိလို့သာ အခုလိုကောင်းစားနေတာ…သိလား၊ အဲ့ဒီ့ကောင်က မင်းနဲ့အတူလမ်းလျှောက်ရင်လည်း မြောက်ကြွားမြောက်ကြွားနဲ့…ကြည့်ရတာ ဒေါင့်ကိုမကျိုးပါဖူး….ပိုက်ဆံပေးပြီး ပါးရိုက်လို့ရရင်ဖြင့် ကိုယ်တော့ သုံးလလောက်ထမင်းအငတ်ခံပြီး အဲ့ကောင်ကိုပါးချည်းလှိမ့်ရိုက်နေမိမှာအမှန်ပဲ ငြိမ်းရေ….

နောက်ပြီးပြောချင်တာတစ်ခုကတော့ မင်းလေးအဲ့ကောင်နဲ့တွဲရတာ စိတ်ညစ်လာရင် ချက်ချင်းပါးရိုက်ပြီး အဆက်ဖြတ်လိုက်ဖို့တောင်းဆိုပါတယ်ကွာ….

မင်းတို့အတွဲလမ်းခွဲမယ့်နေ့ကို ရေတွက်နေသူ…

ကျော်သူရ”

ကျော်သူရလည်း စာရေးပြီးကော မှန်ကြောင်ကျော်ဝင်းခိုင်လည်း ဖုန်းကြည့်ရင်းထမင်းစားလို့ပြီးသွားလေပြီ၊ မှန်ကြောင်က ရေနွေးကြမ်းကိုမော့သောက်ပြီး ကျော်သူရအား

” ဟေ့ကောင်…ချိုချဉ်လေးဘာလေးရှိရင်ကျွေးပါဦး”

ဟုမေးလေသည်၊ ကျော်သူရက

” ချိုချဉ်တော့မရှိဖူး မနက်က အကြွေအမ်းလိုက်တဲ့ ပီကေတော့ရှိတယ်…ရော့…တစ်ခု”

မှန်ကြောင်က ကျော်သူရပေးသော ပီကယ်ထုပ်ကိုဖောက်ကြည့်လိုက်ပြီး….

” မြေနိုးလေး…ပြောင်တာစတီးပဲကောင်းတယ်…ငါ့မှာတော့အဟုတ်မှတ်လို့ ပါးစပ်ထဲထည့်တော့မလို့”

” ပီကယ်ကဝါးရတာမဟုတ်ဖူးလား”

ဟု ကျော်သူရကပြန်ပြောလိုက်တော့ မှန်ကြောင်ကျော်ဝင်းခိုင်က..

” ရော့…မင်းပီကေမင်းပဲဝါး”

ဆိုပြီး ပြန်ပေးလိုက်လေသည်။ ကျော်သူရက ပီကေ ကို အဆုံးထိဖောက်ကြည့်လိုက်သောအခါ ပီကေမဟုတ်ပဲ စတော်ဘယ်ရီအရသာ ကွန်ဒုံးကြီးဖြစ်နေလေသည်၊ မနက်က အကြွေ အအမ်းဆိုပြီးပြောတော့ ဝယ်ထားသည့် ပစ္စည်းစာရင်းကိုပဲ သေချာကြည့်နေပြီးတော့ ဗူးကိုသေချာမကြည့်ပဲနဲ့ ပီကေဆိုပြီးကောက်ယူလိုက်ရာ မှားသွားခြင်းဖြစ်လေမည်၊ သေချာဈေးဝယ်တာတောင် မှားဖြစ်အောင်မှားသော သူ့ကိုယ်သူ ကျော်သူရတစ်ယောက် ရယ်ချင်မိသွားလေသည်၊ ထိုအချိန်တွင် ကျော်သူရ၏ အတွေးများက တစ်စုံတစ်ခုစီရောက်ရှိသွားလေသည်……

” ဘုန်း….သေပြီဟ….”

စားပွဲကိုလက်ဖြင့်ရိုက်ပြီး ကျော်သူရတစ်ယောက် အော်မိလိုက်လေသည်။

” ဘာဖြစ်တာတုံးဟ…ကျော်သူရ…မင်းလုပ်လိုက်ရင်…အလန့်တကြားနဲ့”

” Fuck…..ငါဒေါ်သူဇာဝင်းကို ပီကေဆိုပြီး ကွန်ဒုံးကြီးသွားပေးထားမိပြီဟ”

” ဟေ…မင်းကတော့လုပ်ချလိုက်ပြန်ပြီ”

” လာဟေ့ရောင်…သူ့ရုံးခန်းထဲပြန်သွားပြီး ကွန်ဒုံးကိုပြန်ယူရအောင် အခုကမန်နေဂျာတွေ သူဌေးနဲ့ meeting လုပ်နေကြတယ်မလား…မြန်မြန်သွားရအောင်…မပြီးလောက်သေးဖူး”

” Finance ကတခြားလူတွေတွေ့သွားရင် မင်းကွိုင်တက်မှာနော်”

” ဟိုဖက်စားပွဲမှာ Finance ကလူတွေထမင်းစားတုံးရှိသေးတယ်…လာလာ…”

ကျော်သူရနှင့် ကျော်ဝင်းခိုင်တို့နှစ်ယောက် စူပါကတ်ဆိုင်ကယ်လေးကို အမြန်မောင်းပြီး ရုံးကိုသွားလေသည်၊ ကျော်သူရက Finance ဌာနရှိသော သုံးထပ်မြောက်သို့ အပြေးအလွှားသွားလေသည်၊ ဒေါ်သူဇာဝင်းရုံးခန်းထဲကို ကြည့်လိုက်သည်တွင် သူမထားခဲ့သော စလင်းဘတ်အိတ်မရှိတော့ meeting ပြီးသွား၍ တခြားလူတွေနဲ့အတူ ထမင်းသွားစားပြီနှင့် တူလေသည်။

ကျော်သူရတစ်ယောက် ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ဖင်ထိုင်ချကာ ဘာဆက်လုပ်ရမလဲစဉ်းစားနေလေသည်၊ သူ့အတွက် နောက်ဆုံးလမ်းစပျောက်သွားလေပြီ….ဒေါ်သူဇာဝင်းပြောပုံအရတော့ ထမင်းစားပြီး ခံတွင်းရှင်းအောင်ပီကေဝါးမည့်ပုံပေါ်လေသည်၊ သူပေးလိုက်တာ ပီကေမဟုတ်ပဲ ကွန်ဒုံးဆိုတာသိသွားလို့ကတော့……သူ မတွေးရဲတော့… Admin ကကျော်သူရတစ်ယောက်က သူမလို အပျိုကြီးကို ပီကေဆိုပြီး ကွန်ဒုံးကြီးညာပေးပါသည်ဟု HR မန်နေဂျာကိုသွားတိုင်လိုက်လျင်ဖြင့်….အလုပ်ထွက်ရမည်မှာ မြေကြီးလက်ခတ်မလွဲ…အလုပ်မထွက်ရလျင်တောင် ဘာအပြစ်ခံရမည်လဲဟုမပြောတတ်..

ထိုစဉ် သူ့အပူမဟုတ်သဖြင့် အပေါ်ထပ်သို့ အေးဆေးတက်လာသော ကျော်ဝင်းခိုင်ရောက်ချလာလေရာ…ကြမ်းပြင်ပေါ် စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့်ထိုင်ချနေသော သူ့ဘော်ဒါ ကျော်သူရအားတွေ့လိုက်လေသည်၊ ကျော်ဝင်းခိုင်က..

” သားကြီး…အဆင်ပြေလား၊ ယူပြီးပြီလား”

” လွဲသွားတယ်ကွ…ငါတော့ သေပြီထင်တယ်”

” အဲ့လောက်လည်း စိတ်ပူမနေပါနဲ့ကွာ….HR ကိုပြန်တော့မတိုင်လောက်ပါဖူး၊ တိုင်ရင်လည်း အလုပ်တော့အထုတ်မခံရလောက်ပါဖူးကွာ…အင်း ထုတ်ချင်လည်းအထုတ်ခံရမှာပေါ့…ဘယ်ပြောတတ်မလဲ”

ဟု အားတက်စဖွယ်ပြန်ပြောလေသည်။ ကျော်သူရအဖို့တော့ အလုပ်ထွက်ရမှာထက် အလုပ်ထွက်ရမည့်အကြောင်းပြချက်ကြီးက ပို၍ကြောက်ဖို့ကောင်းနေလေသည်၊ စဉ်းစားကြည့်ကြပါဦး….အပျိုကြီးဒေါ်သူဇာဝင်းအား အရှက်မရှိ ကွန်ဒုံးကိုပီကေဝါးဖို့ဆိုပြီး သွားပေးသည့် အကြောင်းပြချက်ဖြင့် အရေးယူခံရမည်ဆိုလျင်…..ဒီမျက်နှာဆိုးကြီးအား ဘယ်သွားထားရမည်နည်း…အထူးသဖြင့် HR ဌာနမှ အိအိငြိမ်းကသူ့ကို အထင်သေးသွားနိုင်သည်..။ ဘာမှတော့မဆိုင်ပေမယ့်လို့ပေါ့၊ သူဘာဆက်ဖြစ်မယ်ဆိုတာ ဒေါ်သူဇာဝင်းပေါ်မှာပဲမူတည်နေတော့သည်၊ အဲ့ဒီ့အပျိုကြီးက ပြောရသည်မဟုတ် အရင်တစ်ခေါက် သူ့ facebook account hack ခံရပြီး ဖင်တုံးလုံးပုံများ အတင်ခံရသည့်အခါတုံးကတောင် ရှက်လွန်းလှပါသည်ဟုဆိုကာ ရုံးကိုခွင့်တစ်ပတ်ယူပြီး အနားယူခဲ့ဖူးသည်၊ ကျော်သူရအဖို့တော့ ပွင့်တော်မူပြီးသော ဘုရားများနှင့် နောက်ထပ်ပွင့်မည့် ဘုရားများဆီသာ ဆုတောင်းရန်ကျန်ရှိလေတော့သည်။

ကွန်ဒုံးပြန်ယူရေး မစ်ရှင်ကို ကျရှုံးပြီးသည့်နောက်တွင် ကျော်သူရသည် မိမိဌာနသို့ပြန်ကာ လုပ်စရာရှိသည်များကို စက်ရုပ်သဖွယ်ပြုလုပ်နေလေသည်၊ လုပ်စရာရှိသည်များကိုလုပ်ပြီး မနက်ဖြန်ကြလျင် အလုပ်ထွက်လျင်ထွက်ရကိန်းရှိ၍ သူချစ်ရသော အိအိငြိမ်းလေးကို သေခါနီးရိက္ခာယူသည်ဟုသဘောထား၍ အဝကြည့်လေသည်။

ညနေငါးနာရီရောက်လို့ အလုပ်ဆင်းသောအခါ ကျော်သူရတစ်ယောက် လေးလံသောခြေလှမ်းများဖြင့် အဆောင်သို့ပြန်ခဲ့လေသည်၊ မှန်ကြောင်ကျော်ဝင်းခိုင်က ကိုဇော်ဦးအား သူဖြစ်ခဲ့တာတွေကို ဖောက်သည်ချထားပုံပေါ်သည်၊ နှစ်ယောက်သားတစ်ကျိတ်ကျိတ်နှင့် သူ့ကိုကြည့်ပြီး တခွိခွိရယ်နေကြသည်၊ အဲ့ဒီ့နှစ်ယောက်နှင့် စကားများရန်ဖြစ်ရန် ကျော်သူရစိတ်မပါ… အိပ်ရာပေါ်မှောက်ယက်လေး လှဲလိုက်လေသည်၊ ကျော်သူရကိုကြည့်ပြီး ကိုဇော်ဦးနှင့် မှန်ကြောင်တို့နှစ်ယောက် သနားသွားပုံပေါ်သည်၊ ထို့ကြောင့်စိတ်ပြေလိုပြေငြား သူတို့သူငယ်ချင်းကို သွားချော့ကြသည်၊ ကိုဇော်ဦးက..

” ညီလေး…မင်းဟာက လည်းကွာ ဘာမှလည်းမဟုတ်ပဲနဲ့ စိတ်ညစ်မနေပါနဲ့…လာ…ထ..မင်းကြိုက်တဲ့…ခေါင်ရည်သွားသောက်ရအောင် ငါဒကာခံမယ်”

” မသောက်ချင်ပါဖူးဗျာ…”

” လာပါကွာမင်းကလည်း အလုပ်ထုတ်ချင်မှအထုတ်ခံရမှာပါကွ…မင်းဘက်ကသေချာရှင်းပြလိုက်ရင်ပြီးတာပဲ”

” အလုပ်ထုတ်ခံရတာထက် အိအိငြိမ်းကကျွန်တော့်ကိုတစ်မျိုးထင်သွားမှာစိုးတာဗျ”

” အိအိငြိမ်းက မင်းနဲ့ဘာဆိုင်လို့လဲ”

” ဘာမှမဆိုင်ဖူးလေ…ဒါပေမယ့်…”

” ဒါပေမယ့်မနေနဲ့ ဟိုကဘဲကြီးတန်းလန်းနဲ့ကို…လက်လျှော့ချိန်တန်ရင် လက်လျှော့လိုက်တော့”

” ဘဝကခါးပါတယ်ဗျာ..အစ်ကိုရာ”

ဟု ကျော်သူရက ငိုမဲ့မဲ့နှင့်ပြောလေသည်၊ ကိုဇော်ဦးက

” ဘဝကခါးပေမယ့် ခေါင်ရည်ကတော့ချိုတယ်ကွ…လာသွားရအောင်”

ကျော်သူရတစ်ယောက် မှန်ကြောင်နှင့် ကိုဇော်ဦးခေါ်ရာခေါင်ရည်ဆိုင်သို့ မလိုက်ချင်လိုက်ချင်ဖြင့် ပါသွားလေသည်၊ ဟိုရောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း အမြည်းနည်းနည်း အရည်များများမျိုကြသည်၊ နှစ်နာရီလောက် ပြောရင်းဆိုရင်းသောက်ကြတာ ခြောက်ပုလင်းပင်ပြောင်သွားလေသည်၊ ထိုခြောက်ပုလင်းထဲမှ သုံးပုလင်းစာကို ကျော်သူရတစ်ယောက်ထဲဖြိုခဲ့ခြင်းဖြစ်လေသည်။

အရည်ဝင်တော့ စကားရွှင်ဆိုသလို ကျော်သူရတို့ သုံးယောက်တည်းထိုင်သောဝိုင်းတွင် တစ်ယောက်တစ်လှည့်ဆီ စကားကို ရေပတ်မဝင်အောင်ပြောဆိုနေကြလေသည်၊ ကိုဇော်ဦးက

” ကဲ…ညီလေးတို့ ပုလင်းအကပ်ကျန်တာလေးဖြိုလိုက်ရအောင်….ချီးယား”

” ချီးယား…”

” ကျော်သူရ…မင်းလည်း အိအိငြိမ်းကိုမေ့လိုက်တော့ ငါတို့ရုံးမှာတခြား ဇယားလေးတွေလည်းကျန်ပါသေးတယ်…မင်းနည်းနည်းပါးပါးလှုပ်ရှားကြည့်ပေါ့ လှုပ်ရှားမှမုန့်စားရမှာ”

ဟု ကိုဇော်ဦးက ပြောလေသည်၊ ထိုအခါ မှန်ကြောင်က..

” ကျွန်တော်တော့ဖြင့် လှုပ်ရှားနေတာပဲ အခုထိမုန့်စားဖို့မပြောနဲ့ မုန့်ဖိုးတောင်မရသေးပါလား”

” မင်းရဲ့ အတွင်းရေးမှူးလေးကိုပြောတာလား…ဟိုကခင်ကြီးကျယ်ကိုကွ…ဟားဟား၊ ဆက်ကြိုးစားပေါ့ကွ မင်းက ကျော်သူရထက်စာရင် မျှော်လင့်ချက်ရောင်ခြည်လေးသန်းနေသေးတယ်”

ဟု ကိုဇော်ဦးကပြောလေသည်၊ ကျော်သူရက ထ၍

” ကိုဇော်ဦး…ခင်ဗျားကရည်းစားရှိတယ်ဆိုတော့ ကျုပ်တို့ကိုပြောအားရှိတာပေါ့လေ ”

ဟုပြောလေသည်၊ ကိုဇော်ဦးကပြန်လည်၍…

” မင်းတို့ကစွတ်အထင်ကြီးနေတာကိုးကွ၊ မင်းတို့ကိုမို့လို့ပြောပြမယ်.. ရည်းစားရှိတာတော့မှန်ပေမယ့် ချစ်သူသက်တမ်း ၃ နှစ်ကျော်နေပြီ…အခုထိဘာမှမဘာရသေးဖူး”

” ဟုတ်မှလည်းပြောပါ ကိုဇော်ဦးရာ…ခင်ဗျားဖုန်းထဲမှာဖြင့် အောကားတွေချည်းပဲ၊ အားတိုင်းလည်း ဂွင်းထုရင်းစော်ဖိဖို့ လေ့ကျင့်နေပြီးတော့”

” ဟ..တကယ်ပြောတာဟ..မင်းတို့မယုံချင်လည်းနေ၊ ငါ့ကောင်မလေးက တစ်ယူသန်လေးကွ သူ့ရဲ့အပျိုရည်ကို မဂ်လာဆောင်ပြီးမှပဲ ပေးနိုင်မယ်တဲ့ကွာ”

” ဘာပဲပြောပြော ကျွန်တော်တို့ထက်တော့ သာပါတယ်ဗျာ”

” ဒီလိုလုပ်ရအောင် ငါတို့သုံးယောက် တရုတ်သိုင်းကားတွေထဲကလို သွေးသောက်ညီအစ်ကိုဖွဲ့ရအောင်”

” ဘာလုပ်ဖို့လဲဗျ”

” ဒါနဲ့တစ်ခုမေးကြည့်မယ်….မင်းတို့လူပျိုရည်ပျက်ပြီးပြီလား”

” လက်နဲ့ဂွင်းထုတာတော့ လူပျိုရည်ပျက်တာထဲအကြုံးမဝင်ဖူးမလား…ဟဲဟဲ”

” လဖွတ်…ငါက ကျွင်းစိမ်တာကိုပြောတာ၊ ကြည့်ရတာ ဘယ်သူမှ မစိမ်ရသေးဖူးထင်တယ်၊ ဒီလိုလုပ်ကွာ ငါတို့သုံးယောက် သွေးသောက်ညီအစ်ကိုဖွဲ့မယ် ငါတို့ထဲက လူပျိုရည်အရင်ပျက်တဲ့သူကို အစ်ကိုကြီးခေါ်ကြေးကွာ…ဘယ်လိုလဲ”

” မလုပ်ပါဖူးဗျာ..ခင်ဗျားပဲအရင်ပျက်မှာပေါ့ဗျ၊ ကျွန်တော်ကအခုမှလိုက်နေတုံးရှိတာ…ကျော်သူရဆိုပိုဆိုး ဘဲရှိတဲ့ဆော်ကို တမ်းတနေတုံးရှိသေးတာ”

” မင်းကလည်းစွတ်အထင်မကြီးပါနဲ့ကွ….ဟိုက မင်္ဂလာဆောင်ပြီးမှတဲ့ ငါလည်းဘက်ဂျက်မရှိတော့ နောက်သုံးနှစ်တော့အသာလေးကြာအုံးမှာ…”

” ခင်ဗျားစပြောတာနော် ကိုဇော်ဦး…ပြီးကြမှ ကျွန်တော်နဲ့အတွင်းရေးမှူးလေးနဲ့ ရည်းစားဖြစ်ကာမှ ညီလေးကို အစ်ကိုကြီးခေါ်နေရအုံးမယ်”

” မင်းသာ လူပျိုရည်အရင်ပျက်ပါစေ..ငါခေါ်ဖို့ဝန်မလေးပါဖူးကွ…ဟားဟား…ကျော်သူရကော အဆင်ပြေလား”

” ကျွန်တော်တော့ ဒီတစ်သက် ခင်ဗျားတို့နှစ်ယောက်ကိုပဲ အကိုကြီးခေါ်ရမယ်နဲ့တူပါတယ်ဗျာ…”

” ဟားဟား…”

” အဲ..စည်းကမ်းတစ်ခုတော့ရှိတယ်နော်…လူပျိုရည်ပျက်တာက ကိုယ်ချစ်တဲ့ကောင်မလေး ဒါမှမဟုတ် သူငယ်ချင်းမလေးနဲ့ပဲဖြစ်ဖြစ် အသိမိတ်ဆွေထဲကနဲ့ဖြစ်ဖြစ်ရတယ်ကွာ၊ ဖာတော့မချကြေး”

” ဟုတ်ပြီဗျာ……ကျွန်တော်တို့သဘောတူတယ်…ကဲ..ဒါဆို သွေးသောက်ညီအစ်ကိုဖွဲ့တာကို ဂုဏ်ပြုတဲ့အနေနဲ့…တစ်ခွက်..”

” ချီးယား…ချီးယား….ဂလု..ဂလု..ဂလု”

ထိုသို့ဖြင့် လူပျိုရည်ပျက်ရေးကော်မတီမှ သွေးသောက်ညီအစ်ကိုသုံးယောက်သည် ခေါင်ရည်ဆိုင်တွင် အမူးသောက်ပြီးသကာလ နေထိုင်ရာ အဆောင်သို့ပြန်ခဲ့ကြလေသည်၊ အဆောင်ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း ကုတင်ပေါ်တက်လိုက်သည်နှင့်တပြိုင်နက် မှန်ကြောင်နှင့် ကိုဇော်ဦးတို့မှာ တစ်ချိုးထဲအိပ်ပျော်သွားကြလေသည်။

ရင်ထဲတွင် အပူမီးတောက်ပြီး စိုးရိမ်စိတ်များနေသော ကျော်သူရတစ်ယောက်သာ ခေါင်ရည်မူးနေသည့်တိုင်အိပ်မပျော်ပဲ အတွေးများနေလေသည်၊ ထို့ကြောင့် သူစိတ်သက်သာရာ ရလိုရငြား ကြံဆကာ သူရေးနေကြ ဒိုင်ယာရီစာအုပ်လေးကိုထုတ်၍ ခံစားချက်များကိုချရေးလိုက်လေသည်။

” ငြိမ်းရေ…..

ဒီတစ်ခေါက်ဖြစ်တဲ့ကိစ္စမှာ ကိုယ်တော့ဖြင့် စမှုံတုံးပြီနဲ့တူပါတယ်…ငြိမ်းရယ်၊ တကယ်တမ်းပြောရလျင် အခုကိစ္စက မရည်ရွယ်ပဲနဲ့ဖြစ်သွားရတာပါ…..သို့သော်လည်း ဘယ်သူမှ ယုံပေးကြမှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာလည်းရိပ်မိပါတယ်…..အဓိကကတော့ ကိုယ့်အပေါ် မင်းလေး တစ်မျိုးထင်သွားမှာကိုစိုးရိမ်နေမိတယ်…ငြိမ်းရယ်….

ဤကမ္ဘာကို စောင့်ရှောက်နေကြသော လောကပါလနတ်မင်းကြီးများလည်း ဂျူတီအားသည်ဆိုလျင် ကျွန်တော်မောင်သူရကိုလည်း ကြည့်ရှူ့စောင်မတော်မူပေးကြပါ၊ မှန်သောစကားကိုပြောလျင် ဒီဘဒ္ဒကမ္ဘာပေါ်တွင် ကျွန်ုပ်မွေးသည့်အချိန်မှစ၍ ယခုအသက်ထိတိုင်အောင် ကောင်မလေးတစ်ယောက်၏ နှုတ်ခမ်းကို တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှပင် မနမ်းဖူးသေးခဲ့ပါ၊ ဤမှန်သောသစ္စာစကားကြောင့် ဒီအထင်လွဲစရာအဖြစ်ဆိုးကြီးမှလွတ်မြောက်ပြီး ကျွန်ုပ်ချစ်ခင်မြတ်နိုးရသော ငြိမ်း..က ကျွန်ုပ်အပေါ် အထင်မလွဲပါစေနှင့်…

ရင်ထဲတွင် အပူမီများနှင့် တောက်လောင်နေသူ

ကျော်သူရ”

………………………………………………………..

🧡အခန်း (၂) Timing လွဲမှားခြင်း🧡

နောက်တစ်နေ့ နံနက်ရောက်တော့ အိပ်ရာနိုးနိုးချင်းပင် ကျော်သူရခေါင်းထဲ မနေ့ကဖြစ်ခဲ့သောကိစ္စကို ခေါင်းထဲပြန်ရောက်လာလေသည်၊ ဆက်ပြီးတွေးနေလို့လည်း ပိုပြီးစိတ်ညစ်ရုံသာရှိမည်….ဒီ့ထက်ပိုပြီးထူးလာမှာမဟုတ်…ထို့ကြောင့် ဖြစ်ချင်တာဖြစ်တော့ကွာဟု သဘောထားပြီး ထိုကိစ္စကိုခေါင်းထဲမှ ခဏထုတ်လိုက်လေသည်၊ မနက်ခင်းလက်ဘက်ရည်ဆိုင်သွားစား….ရေမိုးချိုးပြီး ရုံးကိုသွားလေသည်။

ရုံးကိုရောက်သောအခါ မနေ့ကလုပ်စရာကျန်နေသေးသည်များကို လက်စသတ်ပြီးလုပ်ကိုင်နေလေသည်၊ ၉ နာရီ ထိုးခါနားနီးတော့ ရုံးတွင်လူတော်တော်စုံနေလေပြီ၊ ထိုစဉ် ဦးအောင်မောင်း ရုံးခန်းထဲသို့ဝင်လာလေသည်၊ ကျော်သူရက ဦးအောင်မောင်းအားနှုတ်ခွန်းဆက်သလိုက်လေသည်….။

” ဆရာကြီး…morning”

” အေး..အေး…Good morning, ကောင်လေးမင်းဒီနေ့ဘာတွေလုပ်စရာရှိလဲ”

” HR ဌာနကနေ ဝန်ထမ်းအသစ်စာရင်းတောင်းပြီး ထမင်းစားဆောင်ကို လူအလျော့အတိုးလုပ်ဖို့နဲ့ စာတင်ဖို့ရှိတယ်”

” အေးအေး…အဲ့တာတွေအရင်လုပ်ထား၊ မနက်ဖြန်ကြရင် ကွန်ဒိုအသစ်ဖွင့်ပွဲရှိတယ်…အဲ့သွားပြီးနေရာထိုင်ခင်းပြင်ဆင်ပေးရအုံးမှာ”

” အဲ့တာဆိုရင်တော့ ဒူးချောင်အုံးမှာပဲကရို့”

” ဆင်းရဲသားကားတွေကြည့်တာလျှော့ပေါ့ကွာ…ကောင်လေးရာ၊ မင်းလက်လေးလည်း အနားပေးပါဦး”

” ဆရာကြီးလည်း အိမ်ပြန်ရောက်ရင် ငရုတ်ဆုံကြိတ်တာလျှော့အုံးနော်…လှေကားပေါ်တက်တာတောင် ဆရာကြီးဒူးထဲက ဂလောင်သံကြားနေရတယ်”

” ဟေ…ဟုတ်လား”

” မဟုတ်ပါဖူး…နောက်တာပါ…ဟဲဟဲ”

” ဖတ်….” (ဂုတ်ပိုးကိုလက်ဝါးဖြင့် ချသံ)

ကျော်သူရတစ်ယောက် ဘာမှမဖြစ်သလို ဟန်ဆောင်နေရသော်လည်း ရင်ထဲကအပူမီးက တဖန်ပြန်ပြီးလောင်ကျွမ်း ပြန်လာသည်၊ ဘယ်အချိန်တွင် ဒေါ်သူဇာဝင်းတစ်ယောက် အပေါ်ထပ်ကနေဆင်းလာပြီး Hr မန်နေဂျာရုံးခန်းထဲ ဝင်လာမလားဟုစိုးရိမ်နေရသည်၊ ထို့ကြောင့် ရုံးခန်းတံခါးပွင့်လာပြီဆိုသည်နှင့် ဘယ်သူများဝင်လာသလဲဟု အမောကြည့်ရလေသည်၊ ကျော်သူရ၏အဖြစ်မှာ ရဲ၏အိမ်ရှေ့သို့သွားကာ ဘိန်းဖြူအစိတ်သားလောက် ဝယ်အုံးမလားဗျို့ဟု သွားမေးမိသော လူတစ်ယောက်လိုဖြစ်နေလေသည်၊ ဘယ်အချိန် ထွက်လာပြီး အဖမ်းခံရမယ်မသိ….

ထိုစဉ် Admin နှင့် Hr ဌာနရှိသော ဒုတိယထပ် အဝင်တံခါးကို လူတစ်ယောက်ဆွဲဖွင့်ပြီး ဝင်လာလေသည်၊ ကျော်သူရတစ်ယောက် အထိန်တလန့်နှင့် ထိုင်ခုံကနေ ခေါင်းကိုမော့ပြီးလှမ်းကြည့်လိုက်ရာ Finance ဌာနမှ Casher မမဖြစ်ပြီး ဒေါ်သူဇာဝင်းမဟုတ်သဖြင့် အနည်းငယ်စိတ်အေးသွားပြီး သက်ပြင်းချကာ ပြန်ထိုင်ချလိုက်လေသည်၊ ဌာနထဲသို့ဝင်လာသော Casher မမက ကျော်သူရကိုတစ်ချက်ရှာလိုက်ပြီး…

” ကိုကျော်သူရ….ဒေါ်သူဇာက ရုံးခန်းထဲခဏလာခဲ့ပါဦးတဲ့”

ဟုပြောလေသည်၊ ကျော်သူရက..

” ဟုတ်ကဲ့.. လာခဲ့မယ်ဗျ”

ဟိုက်…နောက်ဆုံးတော့ ဒီအချိန်ကို ရောက်လာလေပြီ၊ သို့သော် Hr ကိုမတိုင်သေးပဲ ဒေါ်သူဇာဝင်းကိုယ်တိုင် ခေါ်ပုံထောက်တော့ သူစိတ်ထဲတွေးထားသလောက်တော့မဆိုးသေးချေ၊ ကဲ….လာမယ့်ဘေး ပြေးတွေ့ပြီးရင် ပြီးတာပဲဟု အားတင်းပြီး Finance ဌာနရှိသော အပေါ်ထပ်သို့တက်လာခဲ့လေသည်။

Finance ဌာနသို့ရောက်သောအခါ ဒေါ်သူဇာဝင်းက သူမ၏ဌာနကဝန်ထမ်းများနှင့် မနက်ခင်းအစည်းအဝေးပြုလုပ်နေသဖြင့် အပြင်ကခုံတန်းတွင်ခဏထိုင်စောင့်နေလေသည်၊ ကျော်သူရ တစ်ယောက်စိတ်ငြိမ်ငြိမ်ထားသော်လည်း စိတ်ကိုမထိန်းချုပ်နိုင်တော့……ထိုင်ခုံပေါ်တွင်ထိုင်ပြီး ဒူးနှစ်ဖက်ကိုလှုပ်နေလေသည်၊ ဒေါ်သူဇာဝင်းကို ဘယ်လိုရှင်းပြရင်ကောင်းမလဲဟု စကားလုံးများ..စာကြောင်းများကိုစဉ်းစားနေလေသည်၊ ရင်ထဲမှလည်း နှလုံးခုန်နှုန်းများမြန်ဆန်လာကာ ကိုယ့်နှလုံးခုန်သံကိုပင် ပြန်ကြားနေရလေသည်။

” ဒုတ်…ဒုတ်…. ဒုတ်….ဒုတ် ဒုတ်..ဒုတ်..”

ကျော်သူရတစ်ယောက် ထိုင်ခုံပေါ်တွင်ထိုင်စောင့်နေစဉ်အတွင်း အပြင်မှလေအေးတစ်ချက်ဝေ့တိုက်လာသည်၊ ထိုလေအေးကြောင့်…ကြက်သီးမွှေးညှင်းများထလာကာ အသက်ရှူရပ်ပြီး လေအေးနှင့်တစ်ပါတည်းသူပါသွားလျင် ကောင်းမည်ဟုတွေးမိလေသည်၊ ထိုစဉ် Finance ဌာန၏ morning meeting ပြီးဆုံးသွားပြီး ဒေါ်သူဇာဝင်းက အခန်းထဲမှထွက်လာကာ ထိုင်စောင့်နေသော ကျော်သူရအားလပ်ယက်ခေါ်ပြီး သူမ၏ရုံးခန်းထဲသို့ခေါ်သွားလေသည်။

ကျော်သူရတစ်ယောက် နှလုံးခုန်သံများ ဂိတ်ဆုံးသို့ရောက်ကာ အရက်ပြင်းပြင်းတစ်ခွက်သောက်လိုက်ရသလို ရင်ထဲထူပူလာလေသည်၊ ဒေါ်သူဇာဝင်းရှေ့ ကြိုးကွင်းစွပ်၍ သေဒဏ်အပေးခံရတော့မည့် အပြစ်သားတစ်ယောက်လို တုန်လှုပ်နေမိလေသည်၊ ဒေါ်သူဇာဝင်းမျက်နှာက ဒေါသတအားကြီးလည်းထွက်နေသည်မဟုတ်ပဲ ထူးဆန်းစွာ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပင်ဖြစ်နေလေသည်၊ သူမက

” မောင်လေး…ကော်ဖီသောက်ပါဦး”

” မသောက်တော့ပါဖူး အစ်မ…”

” မင်းကိုဘာလို့ခေါ်လိုက်တယ်ဆိုတာသိတယ်မလား….မနေ့ကဘယ်လိုဖြစ်လို့ ငါ့ကို ပီကေဆိုပြီး ကွန်ဒုံးကြီးညာပေးတာတုံး….အပျိုကြီးဆိုပြီး နောက်တာလား…မင်းကဘာသဘောလဲကွ..ပြောပါဦး”

ဟုမေးလေသည်။ ဒေါ်သူဇာဝင်းက သူမ၏ထုံးစံအတိုင်း ခေါင်းကိုငိုက်၍ မျက်မှန်အပေါ်ကနေ မော့ကြည့်ကာ မျက်နှာထားတင်းတင်းနှင့် ကြည့်နေလေသည်….. ကျော်သူရက အသံ တုန်တုန်ဖြင့်..

“ဟိုလေ… အဲ့တာကလေ… မနေ့က ကျွန်တော် ဈေးဝယ်နေတုံး ……… ………….. …………………………. ……………………… …….”

ဟု သူတွေးထားသလို သေချာရှင်းပြလိုက်လေသည်။ ကျော်သူရတစ်ယောက်ရှင်းပြပြီးသောအခါ ဒေါ်သူဇာဝင်းက ခပ်တည်တည်မျက်နှာထားကနေ မချိုမချဉ်ခပ်ပြုံးပြုံးမျက်နှာပေးဖြစ်သွားကာ ကျော်သူရအား…

” အဲ့တော့…ငါ Hr ဂျာကြီးကိုသွားပြောလိုက်ရမလား”

” မပြောပါနဲ့အစ်မရယ်…ကျွန်တော်က တမင်လုပ်တာမှမဟုတ်တာဗျာ”

” ဟား…ဟား….ငါကစတာပါ… မနေ့ကတည်းက မင်းပီကေဗူးနဲ့ ကွန်ဒုံးဗူးမှားယူလာခဲ့မှန်း ရိပ်မိပါတယ်၊ ငါ့ကိုကွန်ဒုံးပေးပြီး စမ်းလောက်အောင်လည်းမင်းမှာ ဇမရှိမှန်းသိပါတယ်……ကျော်သူရ….မင်းကလုပ်လိုက်ရင်တလွဲချည်းပဲ ”

” ဟုတ်…ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ”

” အေးအေး..ရပြီသွားတော့…နောက်တစ်ခါအဲ့ဒီလိုထပ်မမှားစေနဲ့နော်…မောင်လေး…ခစ်ခစ်.. အခုလိုခေါ်ပြီး ကြပ်တယ်ဆိုတာကလည်း မင်းမှတ်လောက်သားလောက်အောင်ရှိသွားအောင်ပါ၊ မင်းတမင်မလုပ်မှန်းသိပါတယ်…. Finance ဌာနထဲ မင်းဝင်လာကတည်းက မျက်နှာပျက်ရုံတင်မကပဲ ဖရိုဖရဲ ဖြစ်နေမှန်းတွေ့လိုက်တယ်၊ အခုလိုကြပ်ဖို့တောင် ရယ်ချင်စိတ်ကိုမနည်းအောင့်ထားရတာ…ဟားဟား”

” ဟုတ်ကဲ့ အစ်မ…သွားခွင့်ပြုပါဦး”

” အေးအေး”

ကျော်သူရသည် ဒေါ်သူဇာဝင်းကြပ်လိုက်သည်ကိုပင် စိတ်မဆိုးနိုင်ပဲ ပထမဦးဆုံးအကြိမ်အနေဖြင့် ဒီအပျိုကြီး၏သဘောထားကို သဘောကျသွားလေသည်၊ ထို့ကြောင့် ပေါ့ပါးသွက်လက်သောခြေလှမ်းများဖြင့် အောက်ထပ်ဆင်းကာ မိမိတို့ဌာနထဲပြန်ဝင်လာခဲ့လေသည်၊ အခန်းထဲရောက်ရောက်ခြင်း ဦးအောင်မောင်းက….

” ကောင်လေး..အပျိုကြီးက ဘာကိစ္စခေါ်တာလဲ…မနေ့ကမင်းစာရင်းမှားသွားလို့လား”

” ဘာမှမဟုတ်ပါဖူးဗျာ…ဟဲဟဲ”

” မင်းကို finance ဌာနကခေါ်တိုင်း ငါ့မှာခေါင်းနားပန်ကြီးနေရတာ ဘာမှမဟုတ်ဖူးဆိုလည်းပြီးတာပဲဟေ့”

” ဟုတ်ကဲ့”

ကျော်သူရတစ်ယောက်သည် သင်္ကြန်ကာလလွတ်ငြိမ်းခွင့်ဖြင့် အကျဉ်းထောင်မှလွတ်မြောက်လာသော ထောင်သားတစ်ယောက်လို ပျော်ရွင်နေလေသည်၊ ထမင်းစားဆောင်မှ နေ့လည်စာကို ကြက်ဥချက်ကျွေးသည်ကိုပင် နှစ်ပန်ကန်စားဝင်လေသည်…… ပြုံးစိစိလုပ်နေသည်မှာ မရပ်၍ သူ့ဘေးနားဖုန်းကိုကြည့်ပြီး ထမင်းစားနေသော မှန်ကြောင်ပင် ကြည့်မရဖြစ်လာလေသည်၊ အူမြူးနေသော သူ့ဘော်ဒါကို အပိုးသေစေရန် အာရုံလွှဲလိုက်လေသည်၊ မှန်ကြောင်ကျော်ဝင်းခိုင်က…

” ဟေ့…ဟေ့…ထမင်းချည်းကုန်းစားမနေနဲ့…ဟိုမှာ မင်းရဲ့အိအိငြိမ်းလာပြီ”

ဟု ပြောလိုက်သည်၊ ကျော်သူရကတစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး…

” ဒီနေ့သူတစ်ယောက်ထဲပဲဟ…ဟိုခေါင်းစောင်းအောင်ရဲလင်းမပါဖူး…ဘယ်လောက်ကျက်သရေရှိလိုက်သလဲကွာ”

မှန်ကြောင် သည်သူ့သူငယ်ချင်းစိတ်ညစ်ညူးပြီး ပုံမှန်ဖြစ်သွားစေရန် ရည်ရွယ်သော်လည်း ကျော်သူရမှာပုံမှန် ဖြစ်မလာပဲ ပိုတောင်အူရွင်လာလေသည်၊ ပိုဆိုးသွားသည်က အိအိငြိမ်းတစ်ယောက် ထမင်းစားလာတာနောက်ကြပြီး သူမနှင့်စားဖော်စားဖက်ဖြစ်သည့် ကောင်မလေးများမရှိတော့၍ ကျော်သူရတို့စားပွဲကိုပူးပေါင်ဝင်ထိုင်လာခြင်းဖြစ်လေသည်။ အိအိငြမ်းက…

” ကိုကျော်သူရ ဒီမှာနေရာရှိသေးတယ်မလား…ထိုင်မယ်နော်”

ဟုပြောလေသည်၊ ကျော်သူရက မဆိုင်းမတွပင် မှိုရသောမျက်နှာဖြင့်…

” အင်းရတယ်…ထိုင်လေ…သားကြီးမင်း ထမင်းပန်ကန်ဟိုဖက်နည်းနည်းတိုးပေးလိုက်ဦး”

ဟုပြောလေသည်၊ အိအိငြိမ်းက..

” ရပါတယ်ဗျာ…နေရာကအကျယ်ကြီးရှိတာကို.. ဒါနဲ့ ဒီဘက်ကအစ်ကိုက IT ကမလား ကို..ဘယ်သူ”

” ကိုကျော်ဝင်းခိုင်ပါ… အလုပ်လာလျှောက်တုံးက တစ်ခါတွေ့ဖူးတယ်လေ”

” အဲ့တာကြောင့်မြင်ဖူးနေသလိုဖြစ်နေတာ…ခစ်ခစ်”

အိအိငြိမ်းသည် တချို့သောဟန်ပန်များသည့် ကောင်မလေးတွေလို ထမင်းကို မလှုတ်တလှုတ်မစားပဲ သေသေချာချာစားလေသည်၊ ကျော်သူရသည် အခါတိုင်းဆိုလျင် ထမင်းကိုဇူဇကာပုဏ္ဏားသဖွယ် ဇွန်းဖြင့်အမောက်ခပ်ပြီး နင်းကန်သွပ်စားသော်လည်း….ဘေးနားတွင် အိအိငြိမ်းနှင့်နီးနီးကပ်ကပ်အတူတူရှိနေသဖြင့်…..ဒီနေ့တော့ဖြင့် ထမင်းလုံးကိုတစ်စေ့ချင်း ရေတွက်ပြီးစားနေလေသည်၊ ဖုန်းကြည့်ပြီးစားသော မှန်ကြောင်ပင် သူ့ထက်အရင်ပြီးသွားလေသည်…မှန်ကြောင်ကျော်ဝင်းခိုင်က သူ့သူငယ်ချင်းအား စနောက်ချင်သဖြင့်..

” သားကြီး..စားလေ..ပြီးရင်သွားရအောင်”

ဟု ပြောလိုက်လေသည်၊ ထိုအခါအိအိငြိမ်းက..

” သွားစရာရှိရင်သွားကြလေ…ညီမကိုမစောင့်နေနဲ့”

” ရပါတယ်…အစ်ကိုလည်းမပြီးသေးပါဖူး ဖြည်းဖြည်းစား”

ဟု ကျော်သူရကပြန်ပြောပြီး သတိပေးသည့်အနေဖြင့် သာသနာဖျက် မှန်ကြောင့် ခြေထောက်ကို အားနှင့်တက်နင်းပေးလိုက်လေသည်။

ထမင်းစားပြီး သကာလ ရုံးပြန်သွားမည့်အခါတွင် ကျော်သူရက သူ၏စူပါကပ်ပေါ်ထိုင်လိုက်ရင်းနှင့် အိအိငြိမ်းအားလှမ်း၍…

” ညီမ…ဆိုင်ကယ်ကြုံလိုက်ဦးမလား”

ဟု မျက်နှာလိုမျက်နှရ လှမ်းမေးလိုက်လေသည်၊ ဘေးနားက မှန်ကြောင်က..

” အဲ့တာဆို…ငါကြတော့ဘာနဲ့ပြန်ရမှာတုံး”

” လေးဘက်ကုန်းပြန်” (ဒီမှန်ကြောင်ကောင်က တစ်စက်ကလေးမျှ အရိပ်သုံးပါးနားမလည်၊ သူ့ဘော်ဒါ အခြေအနေကောင်းနေသည်ကို မကြည့်ရက်နိုင် ဖျက်လိုဖျက်ဆီး လုပ်ချင်နေလေသည်)

အိအိငြိမ်းက..ကျော်သူရအား

” မလိုက်တော့ဖူးအစ်ကို…ညီမလမ်းလျှောက်ပြီးပြန်လိုက်တော့မယ်…ရုံးနဲ့သိပ်မဝေးပါဖူး၊ ဒီနေ့စားတာများသွားလို့ ဗိုက်တင်းနေတာနဲ့အတော်ပဲ..ရုံးရောက်မှတွေ့မယ်နော်”

ဟု ပြန်ပြောပြီး အသာလေး လမ်းလျှောက်ထွက်သွားလေသည်။

ဟုတ်မှာပေါ့လေ….ရည်းစားရှိသော မိန်းကလေးတစ်ယောက်အနေဖြင့် အနေအထိုင်ဆင်ခြင်ရပေမည်….. ကျော်သူရရင်ထဲတွင် စောနကထမင်းအတူစားနေစဉ် သာယာနေသောခံစားချက်များပျောက်သွားပြီး သူနေ့စဉ်ကြုံတွေ့နေရသည့် အမည်မဖော်နိုင်သောခံစားချက်က အောင့်သက်သက်ဖြင့် ပြန်လည်ဝင်ရောက်လာလေသည်၊ သူ၏မသိစိတ်ထဲမှ စကားတစ်ခွန်းကို ပြောမိလေသည်။

” ကျော်သူရ…မင်းကအိအိငြိမ်းရဲ့ရည်းစားမှမဟုတ်တာ ”

ကျော်သူရ အနောက်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဆိုင်ကယ်နောက်တွင် မှန်ကြောင်ကျော်ဝင်းခိုင်က အခန့်သားတက်ထိုင်ပြီး ဖုန်းကိုကလိနေလိုက်သေးသည်၊ ဒီကောင့်ကိုတော့ စေတနာတစ်စက်မှမရှိ…. မကျေမချမ်းဖြင့် ဂီယာဝမ်းကိုထည့်ကာ ဆိုင်ကယ်ကိုဆောင့်ထွက်လိုက်လေသည်။

ရုံးသို့ ကျော်သူရပြန်ရောက်ပြီး မကြာမှီမှာပင် လမ်းလျှောက်ပြန်လာသော အိအိငြိမ်းလည်း ပြန်ရောက်လာလေသည်၊ စားပွဲပေါ်မှ စာရွက်စာတန်းများကို punch ဖြင့်ဖောက်ပြီး ဖိုင်ထဲတွဲနေသည်ကို ဟန်မပျက်ပြုလုပ်ကာ အိအိငြိမ်းကို မသိမသာလေးခိုးကြည့်လိုက်လေသည်၊ အိအိငြိမ်းကတော့ ထမင်းစားပြီး ကော်ဖီသောက်ရန် ရေနွေးအိုးတည်နေလေသည်၊ ပြီးနောက် သူမစားပွဲအောက်ရှိ အံဆွဲကိုဆွဲဖွင့်လိုက်ပြီး ကော်ဖီထုတ်ကိုရှာဖွေနေလေသည်၊ အိအိငြိမ်းက..

” ဟင်…ကော်ဖီထုပ်က ကုန်သွားပြီလား…အေးပါကွာ…မနေ့ကဝယ်မယ်ဆိုပြီး မေ့ဖြစ်အောင်ကို မေ့သွားသေးတာ”

ဟု သူ့ကိုယ်သူပြောနေလေသည်၊ အိအိငြိမ်း၏ အရိပ်အကဲကိုကြည့်နေသော ကျော်သူရက..

” အိငြိမ်းရေ…ညီမ အစ်ကို့ဆီမှာ ကော်ဖီထုပ်အပိုရှိတယ်….သောက်မလား”

ဟုမေးရာ သူမက

” Expresso လား…”

” ဟုတ်တယ်…ပရီမီယာ တံဆိပ်ပဲ ကြိုက်ရင်ယူသောက်လေ”

” ကျေးဇူးပါဗျ….ဝယ်ပြီးမှ တစ်ထုပ်ပြန်ဆပ်မယ်နော်”

” ရပါတယ်ဗျာ”

တကယ်တော့ ကျော်သူရက ကော်ဖီကြိုက်သူမဟုတ်ချေ….လက်ဖက်ရည်ဂျိုးသာဖြစ်လေသည်၊ သို့သော် အိအိငြိမ်းလိုလျင် ဖြည့်ဆည်းပေးရန်အတွက် သူမကြိုက်တတ်သော ကော်ဖီထုပ်ကို အမှိုက်ပုံးထဲကနေယူကြည့်ကာ ဝယ်ထားပြီး အပိုဆောင်ထားခြင်းဖြစ်လေသည်၊ တစ်ဖက်သက်အချစ်ဆိုတာမျိုးကလည်း ကိုယ်ဖက်က ဘယ်လိုပဲခံစားရခံစားရ ကိုယ်ချစ်တဲ့သူပျော်ပြီး ပြုံးရွှင်နေရင် ကိုယ်လည်း အလိုလိုပြုံးမိတာမျိုးကိုးဗျ။

အခုလည်း အိအိငြိမ်းတစ်ယောက် သူပေးသော ကော်ဖီထုတ်ကို သီချင်းလေးညည်းလျက် ဖျော်ပြီးသောက်နေတာကိုကြည့်ပြီး ပီတိတစ်မျိုးဖြစ်ရလေသည်၊ ကျော်သူရသည် သူ့ရဲ့ခံစားချက်ကို သူ့ဝသီအတိုင်း ဒိုင်ယာရီစာအုပ်လေးထဲ ထုတ်ရေးလိုက်လေသည်…..

” ငြိမ်းရေ….

မင်းကော်ဖီကို ဖျော်သောက်နေတဲ့ပုံစံလေးက နန်းဆန်လိုက်တာကွာ………. ကိုယ်က မင်းရဲ့ရည်းစားမဟုတ်ပေမယ့်လည်း အခုလိုဘေးကနေ မင်းလေးလိုအပ်တာကို ဖြည့်ဆည်းပေးခွင့်ရှိနေတာကိုပဲ ကျေးဇူးတင်မိပါတယ်ကွာ…

ရင်ထဲမှာရှိတဲ့အတိုင်း ပြောရရင်တော့ဖြင့် ကိုယ်ကအဖြည့်ခံဘဝထက် မင်းလေးကိုတရားဝင်ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရှိတဲ့ မင်းရဲ့ချစ်သူဖြစ်ချင်ခဲ့မိတယ်ဆိုတာ ဝန်ခံပါတယ်၊ တစ်ခါတုန်းက မင်းလေးကို ဖွင့်ပြောဖို့အတွက်ပါ ကြိုးစားခဲ့ဖူးပါတယ်… မင်းကတော့ သိလိုက်မှာမဟုတ်ပေမယ့်ပေါ့၊ ကိုယ့်ရဲ့ခံစားချက်တွေဟာ စစ်မှန်ခဲ့ပေမယ့်လည်း ကိုယ်ဒီကုမ္ပဏီကိုရောက်လာတဲ့ အချိန်ကတော့ မှားသွားခဲ့တယ်၊ ဘယ်တတ်နိုင်ပါ့မလဲ…ကိုယ်အတွက် လောကကြီးက ဘယ်တုံးကမှ မမျှတခဲ့ဘူးလေကွာ…

အဖြည့်ခံလူသားလေး

ကျော်သူရ”

ကျော်သူရတစ်ယောက် ဒိုင်ယာရီစာအုပ်လေးထဲ ခံစားချက်တွေကို ချရေးပြီး သူ၏အတွေးများက အိအိငြိမ်းကို ချစ်ခွင့်ပန်ရန် ကြိုးစားခဲ့သည့် အချိန်ကို အမှတ်ရသွားပြန်လေသည်။

…………………………………………………

လွန်ခဲ့သော ခြောက်လခန့်အကြာက…….

ကျော်သူရတစ်ယောက် Five star Construction company ရှိ Interview အခန်းတွင် HR manager နှင့် Second interview လုပ်နေချိန်ဖြစ်လေသည်၊ HR မန်နေဂျာက… ကျော်သူရအား

” ညီလေး…လုပ်ငန်းအတွေ့အကြုံက နှစ်နှစ်ရှိတယ် ပြောထားတယ်နော်”

” ဟုတ်ကဲ့ပါဗျ”

” ညီလေးအသက်က ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ”

” ၂၃ နှစ်ပါ”

” ငယ်ငယ်လေးကတည်းက လုပ်ငန်းခွင်ထဲရောက်နေတာပဲ… အရင်အလုပ်ကနေ ဘာလို့ထွက်ခဲ့တာလဲ”

” အရင်လုပ်ခဲ့တဲ့ ကုမ္ပဏီက သူတို့ ကုမ္ပဏီခွဲကို ပိတ်လိုက်လို့ပါ”

” အေးပါ….ငါတို့ဆီမှာလည်း Admin က လစ်လပ်နေရာတစ်နေရာရှိတာနဲ့အတော်ပဲ၊ မင်းကအတွေ့အကြုံရှိတယ်ဆိုပေမယ့်လည်း ဒီမှာတော့ Admin staff နေရာကစဝင်ရမယ်… တစ်နှစ်ကြာမှ မင်းရဲ့လုပ်ရည်ကိုင်ရေကြည့်ပြီး ရာထူးတိုးပေးမယ်ကွာ… အဆင်ပြေတယ်မလား”

ဟု HR ပီပီ ဈေးဆစ်တော့သည်…. ကျော်သူရကလည်း နယ်ကတက်လာပြီး အလုပ်လိုနေသည့်ကြောင့် ဂျီမများတော့….

” ဟုတ်ကဲ့….လုပ်နိုင်ပါတယ်ခင်ဗျ”

” အင်း…အဆောင်နေမှာမလား….နေ့လည်စာရော ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်စီစဉ်မှာလား ဒီကကျွေးတာစားမှာမလား”

” အဆောင်လည်းနေမယ်…နေ့လည်စာလည်းစားမယ်ဗျ”

” အင်းဟုတ်ပါပြီ..အဲ့တာဆို လစာထဲကနေ တစ်လနှစ်သောင်း ယူမယ်နော်၊ ပြီးရင်လူမှုဖူလုံကြေးရယ်…….ဘာကြေးညာကြေးရယ်….နည်းနည်းလေးလည်းပါမယ်.”

(အလုပ်ကမရသေး…..လျော့ဖို့ကအရင်၊ Hr မန်နေဂျာက ကျော်သူရ Cv ဖောင်ထဲသို့ ပြုံးပြုံးကြီးမှတ်ချက်များချရေးနေလေသည်)

” ဘာမှစိတ်မပူပါနဲ့ကွာ…..အစ်ကိုတို့ ကုမ္ပဏီက အလုပ်လုပ်ရင် တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦးအပြန်အလှန်ကူညီပြီး လုပ်ကြတာ၊ အခက်အခဲရှိရင်လည်းပြောပေါ့ကွာ….ဒီမှာကတော့ Family type အနေနဲ့ပဲသွားတာ”

(မန်နေဂျာဆီမှ Family type ဆိုတဲ့အသံကြားတော့ ကျော်သူရတစ်ယောက် စအိုရှုံ့သွားလေသည်၊ အရင်အလုပ်တုံးကလည်း Family type လို့ပြောပြီး နဖူးကချွေး….ဖင်ကြားကျအောင် နွားဥဿဖကြီးလို အလုပ်လုပ်ခဲ့ရဖူးလေသည်)

” ဟုတ်ကဲ့”

” အင်း နက်ဖြန်ကစပြီး ညီလေးအလုပ်ဝင်လို့ရပြီနော်…..အရှေ့ကဘယ်သူရှိလဲ..အိအိငြိမ်း လာပါဦး”

HR မန်နေဂျာက သူ့ဝန်ထမ်းကိုလှမ်းခေါ်လိုက်တော့ အိအိငြိမ်းဆိုသည့်ကောင်မလေးတစ်ယောက် interview နေသည့်အခန်းထဲသို့ဝင်လာလေသည်၊ သူမနှင့်အရင်ဝင်မလာခင် တံခါးဖွင့်လိုက်ကတည်းက အမျိုးသမီးကိုယ်သင်းနံသင်းသင်းလေးက အရင်ရောက်လာသည်ကို ကျော်သူရတစ်ယောက်ခံစားလိုက်ရသည်၊ အိအိငြိမ်းက..

” ဟုတ်ကဲ့ဆရာ..”

” အေး…ညည်းဒီကညီလေးကို Finger print စရင်းသွင်းပေးလိုက်ဦး သူမနက်ဖြန်ကြရင် အလုပ်စဝင်မှာ admin ကိုလည်း ဝန်ထမ်းအသစ်ရောက်တယ်လို့ ထမင်းစားကဒ်လည်းထုတ်ပေးလိုက်ဦး”

” ဟုတ်ကဲ့ဆရာ”

” ညီလေး..မင်းသူနဲ့လိုက်သွားလိုက်”

” ဟုတ်ကဲ့”

ကျော်သူရတစ်ယောက် အိအိငြိမ်းခေါ်ရာနောက်ကိုလိုက်သွားလေသည်၊ Finger print စက်ရှိသော မြေညီထပ်သို့အရောက်တွင် အိအိငြိမ်းက ကျော်သူရကို စာရင်းအသစ်သွင်းပေးလေသည်၊ အိအိငြိမ်းက…

” အစ်ကို…ဒီပေါ်ကို လက်မရယ် လက်ညိုးရယ်တင်ပေးပါ…..တစ်ခုပြီးမှတစ်ခုနော်”

” သြော်…ဟုတ်ကဲ့ဟုတ်ကဲ့”

အိအိငြိမ်းကိုငေးကြည့်နေသော ကျော်သူရတစ်ယောက်ပြန်လည် အသက်ဝင်လာသည်၊ ကျော်သူရလက်ညိုးကိုအရင်တင်လိုက်သည်…..စက်ကအာရုံခံနေလေသည်..

” တီ”

” အစ်ကို…ရပြီဗျ…လက်မလေး”

ဟု အိအိငြိမ်းက ထပ်ပြောလေသည်၊ ကျော်သူရ လက်မကိုစောနတုံးကလို စက်ပေါ်ပြန်တင်လိုက်သည်…။

” ဒီ…ဒီ”

” ဟင်….အစ်ကို နောက်တစ်ခေါက်လုပ်ကြည့်ပါဦးဗျ”

” ဒီ…ဒီ”

” ဘယ်လိုဖြစ်တာတုံး…မရဖူး ညီမ…လက်ကချွေးစေးထွက်နေလို့လားမသိဖူး”

အိအိငြိမ်းက စက်ကိုသိပ်စိတ်မရှည်တော့ နှုတ်ခမ်းလေးစူပုတ်ပုတ်ဖြစ်လာပြီး အာရုံခံစက်အပေါ်ကို အင်္ကျီလက်ဖြင့် သုတ်လိုက်သည်…. ကျော်သူရလက်ကိုလည်း ကိုင်ပြီး သုတ်ပြန်လေသည်၊ ပြီးနောက် ကျော်သူရလက်မကို သူမကိုယ်တိုင်ကိုင်ကာ အာရုံခံစက်ပေါ်ဖိတင်ပေးလိုက်လေသည်။

” တီ”

” အခုမှပဲရသွားတော့တယ်…ဟဲဟဲ…ဒီစက်ကအဲ့လိုပဲ တစ်ချက်တစ်ချက်ကြောင်ချင်တယ်”

” အင်း”

” လာ…အစ်ကိုက admin လုပ်မှာဆိုတော့ ရုံးတစ်ခုလုံးကိုပြေးရမှာ…ညီမ ဌာနတစ်ခုချင်းဆီဝင်ပြီး မိတ်ဆက်ပေးမယ်”

” အင်း”

အိအိငြိမ်းကအရှေ့ကနေ ခြေလှမ်းခက်သွက်သွက်ဖြင့်လျှောက်လေသည်…..ယောက်ျားလေး ဖြစ်သောကျော်သူရပင် မနည်းအမှီလိုက်ရလေသည်၊ သူမလမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း ချွင်..ချွင် နဲ့အသံမြည်နေ၍ ကြည့်လိုက်တော့ ရွှေခြေကျင်းလေးကို ဝတ်ဆင်ထားသည်ကို တွေ့ရှိလိုက်ရလေသည်၊ ခြေကျင်းဝတ်ထားသည်နှင့် ရှင် လို့မပြောပဲ ဗျာ လို့ပြောပုံထောက်တော့ သူမက မဟာဆန်သော မန်းသူဖြစ်ရမည်ဟု တွေးမိလိုက်လေသည်။

ရှင်းရှင်းပြောရလျင် ခါးလည်လောက်ထိနက်မှောင်ဖြောင့်ဆင်းသောဆံကေသာကို ပိုင်ဆိုင်ထားသည့် မန်းသူလေးအိအိငြိမ်းကို ကျော်သူရတစ်ယောက် မြင်မြင်ချင်းပင်ကြွေသွားလေသည်၊ အိအိငြိမ်းကတော့ ကျော်သူရကို လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ဝန်ထမ်းအသစ် တစ်ဦးဆက်ဆံတာထက် တစ်ခုမျှမပို……..ဌာနတစ်ခုချင်းစီဝင်၍ အိအိငြိမ်းက ကျော်သူရအား မိတ်ဆက်ပေးလေသည်၊ အကုန်လုံးကို ကျော်သူရက ပြုံးဖြဲဖြဲနှင့် ရယ်ပြခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်လေသည်၊ သို့သော် တစ်ယောက်ကိုမှ ကျော်သူရမမှတ်မှိချေ……။

ရုံးတွင်ရှိသော ဌာနအစုံသို့သွားပြီးသောအခါတွင် HR နှင့် Admin ဌာနရှိသော ဒုတိယထပ်သို့ပြန်ရောက်လာလေသည်၊ အိအိငြိမ်းက HR ကဝန်ထမ်းများနှင့်လည်း မိတ်ဆက်ပေးသေးသည်၊ နောက်ဆုံးသူနှင့်အတူတူ အလုပ်လုပ်ရမည့် Admin ဌာနသို့ရောက်ရှိလာလေသည်၊ အိအိငြိမ်းက

” ကိုကျော်သူရ….ဒါက ဆရာကြီး..အဲလေ…ဦးအောင်မောင်း Admin ဌာနမှူး”

ဟု မိတ်ဆက်ပေးလေသည်၊ ဦးအောင်မောင်းက..

” ကောင်လေး မင်းနာမည်က ကျော်သူရမလား…ငါ့နာမည်က ဦးအောင်မောင်း ၊ ဒီရုံးမှာတော့ ဆရာကြီးလို့ပဲ ခေါ်ကြတာများတော့ မင်းလည်း ဆရာကြီးလို့ပဲခေါ်ပေါ့ကွာ…ဟားဟား”

” ဟုတ်ကဲ့ဆရာကြီး”

” အေးအေး…အိအိငြိမ်း သူ့ကိုထားခဲ့တော့ရပြီ၊ ငါသူ့ကို ထမင်းစားကဒ် လုပ်ပေးလိုက်ဦးမယ်”

” ဟုတ်ကဲ့”

ဦးအောင်မောင်းကိုယ်တိုင် ကျော်သူရအား ထမင်းစားကဒ်ထုတ်ပေးလိုက်ပြီး နေထိုင်ရမည့် အဆောင်သို့လိုက်ပို့လေသည်၊ အဆောင်က နှစ်ထပ်ဆောင်ဖြစ်ပြီး တစ်ခန်းနှင့်တစ်ခန်းကို သုံးထပ်သားပြားများနှင့် ကာထားလေသည်၊ ဦးအောင်မောင်းက..

” ကောင်လေး အပေါ်ထပ် ညာဖက်စွန်းအခန်းမှာ လူတစ်ယောက်လိုနေတယ်ကြားတယ်၊ မင်းအဲ့မှာနေလိုက် ဟုတ်ပြီလား၊ အဲ့အခန်းကလူတွေကိုလည်း မနေ့ကတည်းက လူသစ်ရောက်မယ်လို့ပြောထားပြီးပြီ၊ ဒီကိုအလာတုံးက ထမင်းစားဆောင်တွေ့တယ်မလား ….အဲ့မှာထမင်းစားကဒ်ပြပြီး စားလို့ရတယ်…ဟုတ်ပြီလား”

” ဟုတ်ကဲ့ဆရာကြီး”

” အဲ့တာဆို…ငါသွားတော့မယ်နော်”

” ဟုတ်ကဲ့”

ကျော်သူရတစ်ယောက် အမျိုးအိမ်တွင်အပ်ခဲ့သော အဝတ်ထုပ်ကို ပြန်သွားယူပြီး အဆောင်သို့ပြန်လာခဲ့လေသည်၊ နေ့လည်စာနားချိန်ဖြစ်၍ အခန်းထဲတွင်နေသော လူနှစ်ယောက်က ပြန်ရောက်နေကာ အဝတ်အစားများလဲသည်ကို တွေ့ရှိရလေသည်၊ မျက်မှန်ထူထူနှင့် တစ်ယောက်က..

” Admin ကတစ်ယောက်မလား လာလေ….ဟိုနားမှာ နေရာရှိတယ်…တံမြက်စည်းအရင်လှဲလိုက်ဦး ”

ဟုပြောလေသည်၊

” ဟုတ်..”

” ဘာတွေဟုတ်နေတာလဲ ဒီမှာက အသက်ချင်းသိပ်မကွာကြပါဖူး၊ ငါ့နာမည်က ကျော်ဝင်းခိုင်၊ ရုံးမှာတော့မှန်ကြောင်လို့ပဲခေါ်ကြတာများတယ်…..မင်းအဆင်ပြေသလိုခေါ်”

” ဟုတ်..ကိုကျော်ဝင်းခိုင်”

ထိုစဉ် အိပ်ယာပေါ်တွင် လှဲအိပ်နေသည့်တစ်ယောက်က….

” ငါ့နာမည်က ဇော်ဦးတဲ့….အင်ဂျင်နီယာဌာနက ငါကတော့ရုံးထဲမထိုင်ရပါဖူး ဆိုဒ်ထဲဆင်းရတာများတာ၊ မှန်ကြောင်ကတော့ IT ဌာနက မင်းတို့နဲ့တစ်ရုံးထဲပဲ”

” အေးအေး…နားလိုက်ဦး၊ မနက်ဖြန်အလုပ်စဆင်းရမှာမလား၊ ငါတို့တော့ နေ့လည်ပိုင်းတစ်ဖြတ်သွားလုပ်လိုက်ဦးမယ်”

ဟုပြောပြီး နှစ်ယောက်လုံး အခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်သွားလေသည်။ ကျော်သူရလည်း သူပါလာသောပစ္စည်းများကိုနေရာချပြီး တစ်ရေးတစ်မော အိပ်လိုက်လေသည်။

ကျော်သူရသည် ရုံးစတတ်ပြီး အလုပ်လုပ်သည်မှာ နှစ်ပတ်မျှပင်ကြာခဲ့လေပြီ၊ အခန်းဖော်ဖြစ်သော မှန်ကြောင်ကျော်ဝင်းခိုင်နှင့် ကိုဇော်ဦးတို့နှင့်လည်း ငယ်ပေါင်းများသဖွယ် ခင်မင်လာသည်၊ ကျော်ဝင်းခိုင်နာမည်လည်းပျောက်ကာ သူများတွေခေါ်သလို မှန်ကြောင်လို့ပင် ခေါ်တော့လေသည်။

ကျော်သူရတစ်ယောက် ဘော်ဒါများနှင့်ပိုပြီးရင်းနှီလာသလို ရုံးတွင်လည်း အလွဲအမျိုးမျိုးလုပ်ကာ ပြဿနာပေါင်းစုံလည်း ရှာပြီးပြီဖြစ်လေသည်၊ ကျော်သူရ Admin ဌာနရောက်ပြီးနောက်ပိုင်း ရှေ့တစ်လက်မနောက်ပြောင်ကေညှပ်ပြီး အုန်းဆီကိုရွဲအောင်လိမ်းထားသော ဦးအောင်မောင်း၏ နာထင်တစ်ဝိုက်တွင် ခေါင်းကိုက်ပျောက်တဲ့ ပလာစတာကို အမြဲလိုလိုကပ်ထားရလေတော့သည်။

ဒီနေ့သည် ရုံးပိတ်သော စနေနေ့ညဖြစ်၍ ကျော်သူရတို့ အခန်းထဲတွင် ဟေးလေးဝါးလားနှင့် အရက်ခွက်ပုံးချနေကြသည်၊ မှန်ကြောင်ကျော်ဝင်းခိုင်က ပိန်ပိန်ညှောင်ညှောင်နှင့် အရက်သောက်နိုင်သည်ဟုမထင်ရသော်လည်း အရက်ဝိုင်း၏ ၆၀ ရာခိုင်နှုန်းလောက်ကို တစ်ယောက်ထည်းဒိုင်ခံဖြိုနေလေသည်၊ ကိုဇော်ဦးကတော့ နှစ်ခွက်သုံးခွက်လောက်နှင့် မူးပြီးရေချိန်ကိုက်နေပြီး ပါးစပ်မှ တဖွဖွစကားပြောနေလေသည်၊ ကိုဇော်ဦးက

” ဟေ့ရောင်…ကျော်သူရ မင်းဆော်ရှိလား”

” မရှိပါဖူးဗျာ”

” ဒါဆို ဒီရုံးမှာမင်းကြိုက်တဲ့ဆော်ရှိလား….ဝိုက်လေကွာ”

” တစ်ယောက်တော့ရှိတယ်ဗျ အစ်ကိုကြီးရ….”

လို့ကျော်သူရက ပြောလိုက်တော့ ဖုန်းကြည့်ပြီး အရက်ပဲမော့နေသော မှန်ကြောင်ပါ စကားဝိုင်းထဲ ပြန်ဝင်လာလေသည်၊ မှန်ကြောင်က..

” ဘယ်သူတုံးကွ…မဟုတ်မှလွဲရော HR ကတစ်ယောက်..ဘယ်သူ အိအိငြိမ်းမလား”

” ဟင်…ဘယ်လိုလုပ်သိတာလဲ”

” တစ်ရုံးလုံးနီးပါး အိအိငြိမ်းကို ကြိုက်နေကြတာပဲကို မသိရှိပါ့မလား”

” ဟုတ်လား…ရည်းစားတော့မရှိသေးဖူးမလား၊ ကျွန်တော်လိုက်ရင် အဆင်ပြေလောက်တယ်မို့လား”

” အင်း…မင်းရဲ့ရုပ်ခံကတော့မဆိုးပေမယ့် အသားအရောင်ရယ် ဆံပင်ကေရယ်ကတော့ သိပ်မလန်းဖူးကွ့၊ ကိစ္စမရှိပါဖူး နည်းနည်းပါးပါး ပြန်ရွှိုင်းလိုက်ပေါ့”

ဟု ကိုဇော်ဦးက ဝင်အကြံပေးလေသည်၊ မှန်ကြောင်က ကိုဇော်ဦးအား..

” ကိုဇော်ဦးတို့ အင်ဂျင်နီယာဌာနက ပါဖြောင့်ဖြောင့်နဲ့တစ်ယောက်ကလည်း အိအိငြိမ်းကိုလိုက်နေတယ်ကြားတယ်နော်”

” ဘယ်သူတုံးကွ…အော်…ဟိုခေါင်းစောင်းအောင်ရဲလင်းလား ၊ရည်းစားမဖြစ်သေးပါဖူးကွာ အခုမှလိုက်နေတုံးရှိပါသေးတယ်….အေးဆေးပေါ့…ကျော်သူရ မင်းလိုက်မယ်ဆို အခုပဲလှုပ်ရှားလိုက်တော့”

” ကျွန်တော် အလုပ်ဝင်တာ တစ်လတောင်မပြည့်သေးဖူးဗျ၊ ပြောလို့ကောင်းပါ့မလား”

ဟု ကျော်သူရက ဝင်ပြောလေသည်။

” အင်း နောက်လကုန်လောက်မှ ဖွင့်ပြောကြည့်ပေါ့ကွာ…ငါတို့လည်းကူညီပေးပါ့မယ်…အခုလောလောဆယ်တော့ သူ့ရဲ့ facebook account ကို link ပို့ပေးလိုက်မယ်..ရော့”

ဟု မှန်ကြောင်က အိအိငြိမ်းရဲ့ Facebook profile link ပို့ပေးလိုက်လေသည်။

………………………………….

တစ်လခွဲခန့်ကြာပြီးနောက် ကျော်သူရတစ်ယောက် အိအိငြိမ်းကို ဖွင့်ပြောမည်ဟု ကြံစည်ထားသောရက်သို့ ရောက်ရှိခဲ့လေသည်၊ ထိုရက်ကို ပရောဟိတ်ကြီး ကိုဇော်ဦးကိုတိုင် ပြက္ခဒိန်ပေါ် နံကြားထောက်ပြီး ရွေးချယ်ထားသည့် ရက်ကောင်းရက်မြတ်ဖြစ်လေသည်၊ ထို့အပြင် စိတ်ကူးယဉ်ဆန်သော ကျော်သူရက ရိုမန်းတစ်ဆန်ဆန် ပလန်လေးပါ ပြင်ဆင်ထားသေးလေသည်။

ကျော်သူရ၏အကြံကား တစ်ခြားမဟုတ်…. ရုံးဆင်းချိန်၌ အိအိငြိမ်းတစ်ယောက် အိမ်ပြန်ရန် ရုံးအပေါ်ထပ်မှ အောက်သို့ဆင်းချိန်တွင် အနောက်ကလိုက်၍ စကားပြောမည် မြေညီထပ်ရှိ ဆိုင်ကယ်စတန်းသို့ရောက်သောအခါတွင် “အိအိငြိမ်း..ကိုယ်ပြောစရာတစ်ခုရှိလို့” ဟုအစချီပြီးဖွင့်ပြောမည်၊ ပြီးလျင်လက်ကိုအနောက်ပစ်၍ ဖွက်ယူလာသော သူမ ကြိုက်သည့် နှင်းဆီပန်းအဝါရောင်ကိုထုတ်ပေးမည်၊ ထိုသို့ ပန်းပေးနေစဉ်အတွင်း အပေါ်ဆုံးထပ်မှ မှန်ကြောင်က အသင့်ခြွေထားပြီးသော နှင်းဆီပန်းအဖြူရောင်ပန်းပွင့်များ ကြဲချရန်ဖြစ်လေသည်။

ကျော်သူရ၏အကြံကို အစတုန်းက မှန်ကြောင်ကျော်ဝင်းခိုင်သည် ကြောင်တောင်တောင်နိုင်သည်… ပြဿနာတက်သွားနိုင်ချေရှိ၍ သူမပါဟု ငြင်းလေသည်၊ ကိုဇော်ဦးက အင်ဂျင်နီယာဆိုတော့ ဆိုက်ထဲရောက်နေမှာဖြစ်သဖြင့်သူ့ကိုလည်း အားကိုး၍မရချေ၊ နောက်ဆုံး မှန်ကြောင်၏ သည်းခြေကြိုက်ဖြစ်သော Grand တစ်ပြားဖြင့် စည်းရုံးလိုက်ကာမှ အဆင်ပြေသွားတော့လေသည်။

အိအိငြိမ်းအားဖွင့်ပြောမည့်နေ့တွင် ဆယ်တန်းစာမေးပွဲဖြေသည့် မနက်ခင်းများကတောင် ဘုရားမရှစ်ခိုးခဲ့သော ကျော်သူရသည် ရုတ်တရက် ချက်ချင်းဆိုသလို ဘုရားတရားကိုင်းရှိုင်းလာကာ ဖင်ဗူးတောင်းထောင်ပြီး အော်ကြီးဟစ်ကျယ် ဘုရားရှစ်ခိုးလေသည်။ (ကုသိုလ်တွေတော့ရအုံးမည်..ငိ)

ကျော်သူရ၏ မနက်ခင်းစောစော ဘုရားစာရွတ်သံကြောင့် အိပ်ရာထဲတွင် နားကြပ်တပ်…အောကားကြည့်ပြီး ဂွင်းထုနေသော ကိုဇော်ဦးတစ်ယောက် ဂွင်းဆက်ထုရတော့မှာလိုလို ရပ်လိုက်ရမှာလိုလို ဇဝေဇဝါဖြစ်သွားလေသည်။

ကျော်သူရသည် သူ့အဝတ်အိတ်ကိုဖွင့်၍ အကောင်းဆုံးဟုထင်သော ဘောင်းဘီနှင့် ရုံးယူနီဖောင်းကို ဝတ်ဆင်လိုက်လေသည်၊ ဘုတ်သိုက်ဖြစ်နေသော သူ့ဆံပင်ကိုလည်း ကိုဇော်ဦးမြှောက်ပေး၍ သပ်ရပ်သောကေခုတ်ခဲ့ပြီးပြီ၊ အဝတ်အစားလဲပြီး မှန်ရှေ့တွင် မတ်တပ်ရပ်ကာ မှန်ကြောင်လိမ်းနေကြဖြစ်သော နှင်းတောင်စနိုးဗူးကိုဖွင့်ပြီး လက်ညိုးဖြင့်အပြည့်ကော်လိုက်ကာ သူ၏မီးသွေးမျက်နှာကိုထုံးသုတ်လိုက်လေသည်၊ ပြီးနောက် code 10 ခေါင်းလိမ်းဆီကို လက်ဝါးထဲထည့်ကာ အရင်ပွတ်လိုက်ပြီး လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ကိုအနောက်သို့လှန်ပြီး ဟန်ပါပါ ဖီးလိမ်းလိုက်လေသည်၊ ကျော်သူရစိတ်ထဲတွင် အခုလို မွန်းမံလိုက်တော့လည်း ငါလေးဟာ bollywood မင်းသား ရှာရွတ်ခန်းနဲ့တောင် ခပ်ဆင်ဆင်ပါလားဟု တွေးမိလိုက်သေးသည်။

တစ်ကိုယ်လုံးကို ရွိုင်းပြီးသောအခါတွင် အဆုံးသတ်အနေဖြင့် ချာလီအိန်ဂျယ်ရေမွှေးကို တရှုးရှုးနှင့် ဖြန်းလိုက်လေသည်၊ ဘေးနားတွင် နှင်းဆီပန်းချွေနေသော မှန်ကြောင်က ကြည့်မရတော့သဖြင့်..

” ကျော်သူရ…ပြင်ပြီးဆင်ပြီးရင် နှင်းဆီပန်းလေးလာခြွေလှည့်ပါဦးဟ….မင်းအနံ့တွေကလည်းကွာ…မွှန်ထူနေတာပဲ”

” အေးအေး..လာပြီလာပြီ…ငါ့အခြေအနေဘယ်လိုလဲ ခန့်ညားသွားပြီမလား”

” အညာက ဇတ်မင်းသားတွေရဲ့ ကြော်ညာဘုတ်ထဲက မင်းသားတွေလို ခန့်ညားသွားပြီဟ၊ လာ…မြန်မြန်ချွေ…ရုံးတက်ချိန်ကနီးနေပြီ”

” အေးအေး”

ကျော်သူရနှင့် မှန်ကြောင်တို့နှစ်ယောက် အပေါ်ကနေကြဲချရန် နှင်းဆီပန်းအဖြူများကို ချွေပြီးနောက် တစ်ပွင့်ထဲဝယ်လာသော နှင်းဆီပန်းအဝါရောင်ကို ကျော်သူရက လွယ်အိတ်ထဲသေချာထည့်ကာ ရုံးသို့သွားလေသည်။

ရုံးသို့ရောင်သောအခါ ကျော်သူရထက်အရင်ရောက်နေသော ဦးအောင်မောင်းက အရင်ကနဲ့မတူပြောင်းလဲနေသော သူ၏တပည့်ကျော်ကိုကြည့်ပြီး မျက်မှောင်အရင်ကြုတ်လေသည်၊ ရေမွှေးအနံ့ ပြင်းပြင်းကို ရှူလိုက်မိသောအခါ နဖူးကြောများပင် ကြုံ့သွားလေသည်၊ ကျော်သူရကတော့ ဒါတွေမသိ….တက်ကြွစွာနှုတ်ဆက်သလိုက်လေသည်….။

” ဆရာကြီး….Good morning”

” ငါ့အတွက်တော့ မဂွတ်ပါဖူးကွာ…ကောင်လေးရာ”

” ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ ဆရာကြီး”

” အိမ်ကမိန်းမပေါ့ကွာ….ဘာကိုစိတ်ဆိုးမှန်းမသိဖူး….မပြောချင်တော့ပါဖူးကွာ…နေ့လည်စာလည်းထမင်းမထုပ်ပေးလိုက်ဖူး..ရုံးကိုအစောကြီးရောက်နေသာတာကြည့်တော့”

” ဪ”

” ဒါနဲ့နေပါဦး…ဒီနေ့ဘာပွဲရှိလို့လည်း ကောင်လေးရ”

” ဘာပွဲမှမရှိပါဖူးဆရာကြီး…ဒီနေ့ကျွန်တော်ခန့်နေတယ်မလား….ဟဲဟဲ”

” အေး…ငါတို့ရွာဘုရားရှေ့က ရေညှိတက်နေတဲ့ မနုသီဟဖင်နှစ်ခွအရုပ်ကြီးကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးပြီး ထုံးပြန်သုတ်လိုက်သလိုပါပဲကွာ…ဟားဟား”

” ဆရာကြီးကလည်း နောက်ပြီဗျာ”

ထို့နောက်ရုံးတက်ချိန်သို့ရောက်သောအခါ ကိုယ်စီကိုယ်စီလုပ်စရာရှိသည်များကို လုပ်ကြလေသည်၊ ကျော်သူရတစ်ယောက်လည်း Finance ဌာနနှင့် စာရင်းရှင်းတန်းပြုလုပ်ရန် ကွန်ပြူတာထဲတွင် စာရင်းများရိုက်ထည့်နေလေသည်၊ မနက်ပိုင်းပဲရှိသေးသည်။ ကျော်သူရတစ်ယောက်ရင်ထဲ တလှပ်လှပ်နှင့် ဖွင့်ပြောဖို့အတွက် ရင်ခုန်နေရသည်၊ ကွန်ပြူတာရှေ့တွင် စနိုးအဖွေးသားနှင့် ပြုံးပြုံးကြီး အလုပ်လုပ်နေသော ကျော်သူရကိုကြည့်ပြီး HR ဌာနက ကောင်မလေးတွေက ကြိတ်ခွီကြသည်။

ဦးအောင်မောင်းကတော့ ဒီနေ့စိတ်နဲ့လူနဲ့မကပ်ချေ……..ထမင်းစားဆောင်သို့ စာပို့ရန် A4 တစ်မျက်နှာစာ ရိုက်နေသည်ကိုပင် နှစ်နာရီခန့်ကြာနေလေပြီ၊ တစ်ကြောင်းရိုက်လိုက်….ကွန်ပျူတာကိုကြောင်ကြောင်ကြီးကြည့်နေလိုက်နှင့် လုပ်နေလေသည်၊ ထိုစဉ် အိအိငြိမ်းက HR ဌာနနှင့် Admin ဌာနကြားကို ကာထားသော အကာအရံပေါ်မတ်တပ်ရပ်မှီပြီးတော့ ကျော်သူရအား လှမ်းစကားပြောလေသည်။

” ကိုကျော်သူရ….ဒီမှာ”

” အေး…ပြောညီမ”

” ဝန်ထမ်းအထွက်စာရင်းလာပို့တာ ရော့…”

” ဪ..အေး ညီမ”

” ကိုကျော်သူရ….မှတ်စုစာအုပ်ယူမလား…ရော့”

” ဘာစိတ်ကူးပေါက်လို့ပေးတာလဲ”

” အရင်တစ်ပါတ်က အိမ်ယာအသစ်ဖွင့်ပွဲလုပ်တော့ ဧည့်သည်တွေကို လက်ဆောင်ပေးတဲ့ထဲက တစ်အုပ်ကျန်နေလို့….ညီမလည်းတစ်အုပ်ယူပြီးပြီ…ဒိုင်ယာရီရေးရေး မှတ်စုပဲ မှတ်မှတ် အဆင်ပြေတာပေါ့…ရော့”

” ကျေးဇူးနော်…ညီမ”

” ရပါတယ်ဗျ…”

နေ့လည်စာ ထမင်းစားချိန်ရောက်တော့ ကျော်သူရတစ်ယောက် ရင်တုန်ပန်းတုန်ဖြစ်ပြီး ထမင်းနှစ်ပန်ကန်သာစားဝင်လေသည်….စားရင်းနှင့်လည်း ဒူးကိုလှုပ်ခါနေလေသည်၊ ကျော်သူရက မှန်ကြောင်ကိုလည်း သူရည်းစားစကားပြောပြီး ပန်းပေးနေတာကိုတွေ့လျင် အပေါ်ကနေ ပန်းကြဲပေးဖို့ တဖွဖွမှာကြားလေသည်၊ မှန်ကြောင်က ကျော်သူရပြောတာကို နားထောင်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ဖုန်းကိုသာပွတ်မြဲပွတ်နေလေသည်။

ဒီလိုနဲ့ ညနေသုံးနာရီလောက်ရောက်တော့ ကျော်သူရတစ်ယောက် ရုံးတွင်ရှိသော အမျိုးသားသန့်စင်ခန်းထဲတွင် အဆီပြန်နေသောမျက်နှာကိုပြန်သစ်လိုက်သည်၊ လက်ကိုလည်းဆေးပြီး ဆပ်ပြာရည်က ကုန်နေသဖြင့် ရိုးရိုးပဲဆေးလိုက်ရသည်၊ ရုံးခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာတော့ ဦးအောင်မောင်းစားပွဲပေါ်က Water base gel လို့ရေးထားသည့် ရေမလို လက်သန့်ဆေးရေကို ပြန်သုံးလိုက်သည်၊ အခုမှပဲ ကျော်သူရတစ်ယောက် ကိုယ်ကိုယ်ကို ယုံကြည်မှုပြန်ရသွားလေသည်၊ ဦးအောင်မောင်းက အပြင်သွားနေရာမှ ရုံးထဲ ပြန်ဝင်လာတော့ ကျော်သူရက

” ဆရာကြီး စာပွဲပေါ်က လက်ဆေးရည်နည်းနည်းယူသုံးထားတယ်နော်”

” ဟေ…”

” ဘာဖြစ်လို့လဲဆရာကြီး….ဖောက်ပြီးသားမို့လို့သုံးလိုက်မိတာ အိမ်သာထဲလည်း ဆပ်ပြာရည်ကုန်နေတာနဲ့”

” ရပါတယ်ကွာ…ဘာမှမဖြစ်ပါဖူး ကောင်လေးရာ”

” ဟုတ်”

တဖြည်းဖြည်းနှင့်ရုံးဆင်းရန် နာရီဝက်လောက်သာလိုတော့လေသည်၊ ကျော်သူရတစ်ယောက် စိတ်လှုပ်ရှားမှုအခြေအနေသည် ဘူတာရုံမှစထွက်ခါစ ရထားတစ်စင်းလို တဖြည်းဖြည်းချင်း အရှိန်တက်လာလေသည်၊ အလုပ်မပြီးမှာဆိုး၍ လုပ်လက်စ အလုပ်များကို အလျင်အမြန်လက်စသတ်လိုက်လေသည်…..HR ဌာနဖက်ကိုကြည့်တော့လည်း ဖိုင်တွေသိမ်းကာ အလုပ်ဆင်းရန်ပြင်ဆင်နေကြလေပြီ၊ ရုံးတွင်းဌာနတို့၏ထုံးစံအတိုင်း အထက်လူကြီးများ အရင်ပြန်သည်ကိုစောင့်နေကြရှာသည်။

မကြာမှီပင် တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် နှုတ်ဆက်ကာ ပြန်သွားကြလေသည်၊ ကျော်သူရချောင်းနေသော အိအိငြိမ်းကလည်း သူမ ပါလာသော ပိုက်ဆံအိတ်လေးလွယ်ကာ ရုံးဆင်းလေပြီ၊ သူမထွက်သွားပြီးမကြာခင်ပင် ကျော်သူရက သူမနောက်သို့လိုက်ရန် ပြင်ဆင်လေသည်၊ ဦးအောင်မောင်းကတော့ အခုထိစာရိုက်လို့ကောင်းတုံး…ဒီနေ့တော့ သူ့အားမစောင့်နိုင်တော့ ဆရာကြီး ကျွန်တော်ကိစ္စလေးရှိလို့ပြန်တော့မယ်ဟု ခွင့်တောင်းပြီး ရုံးဆင်းခဲ့လေသည်။

ကော်ရစ်ဒါရှိ လှေကားအဆင်းနားရောက်တော့ လွယ်အိတ်ထဲထည့်လာခဲ့သော နှင်းဆီပန်းအဝါရောင်ကို ထုတ်ကိုင်လိုက်ပြီး စိတ်မလှုပ်ရှားစေရန် အသက်ကိုသုံးကြိမ်သုံးခါ ရှူသွင်းရှူထုတ်လုပ်ပြီး စိတ်ကိုတည်ငြိမ်စွာထားလိုက်လေသည်…

” ဝူး…ဖူး….”

ကျော်သူရတစ်ယောက် စိတ်တည်ငြိမ်အောင်ပြုလုပ်နေစဉ် အချိန်တွင် အောက်ထပ်ကော်ရစ်ဒါမှ အိအိငြိမ်းအသံကြားလေသည်၊ သွားပြီဟ…ဘယ်သူနဲ့တွေ့လို့စကားပြောနေတာလဲ…..ရည်းစားစကားပြောဖို့ဆိုတာ သူမတစ်ယောက်ထည်းရှိနေမှဖြစ်မည်၊ ဘေးနားကသူ့သူငယ်ချင်းရှိလျင် ဘယ်လိုလုပ်ရမယ်မှန်းမသိတော့……အဲ့တစ်ကွက်ကို ကျော်သူရတစ်ယောက် မစဉ်းစားမိခဲ့ချေ….. ထို့ကြောင့် အရင်ဦးဆုံးအနေဖြင့် လှေကားကနေခေါင်းလေးပြူကာ ချောင်းကြည့်လိုက်လေသည်။

ကျော်သူရ၏ ရင်ထဲမကောင်းသောခံစားချက်များက ဒီရေလှိုင်းများလို တအိအိတက်လာလေသည်၊ အကြောင်းကား အိအိငြိမ်းနှင့်စကားပြောနေသောသူမှာ သူ၏ တရားမဝင် ပြိုင်ဘက်ဖြစ်သော ခေါင်းစောင်းအောင်ရဲလင်း ဖြစ်နေသောကြောင့် ဖြစ်လေသည်၊ ခေါင်းစောင်းအောင်ရဲလင်းက သူ့အနူလက်ကြီးဖြင့် အိအိငြိမ်း၏လက်ကိုလည်း ကိုင်ထားပြီး စကားပြောနေလေသည်….။

” ငြိမ်းရာ….ကိုယ့်ကိုဒီနေ့အဖြေပြန်ပေးမှာဆို…ပြောတော့လေ”

” ဟာ…ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ ကော်ရစ်ဒါကြီးမှာ အိမ်ပြန်ရောက်ဖုန်းဆက်မှ ပေးမယ်လေနော်…အခုတော့လက်ကိုလွှတ်ပေးအုံး”

” မရဖူးကွာ….အိအိငြိမ်းက စဉ်းစားဖို့နှစ်လစောင့်ဆိုလို့ စောင့်ပေးပြီပြီပဲဟာ…ပြောပြပါတော့ကွာ ”

” ခက်တော့တာပဲကို…..ရယ်….အပေါ်ကတစ်ယောက်ယောက်ဆင်းလာမှဖြင့်…..အင်း ချစ်တယ်ကွာ…ချစ်တယ်..ဟုတ်ပြီလား..လက်ကိုလွှတ်ပေးတော့

” Yes…!!!!”

ခေါင်းစောင်းအောင်ရဲလင်းက အိအိငြိမ်းအား အဖြေရပြီးပြီးချင်း ခြေသွက်လက်သွက်ဖြင့် ပုခုံးဖက်ပြီး အောက်ထပ်သို့ဆင်းသွားကြလေသည်၊ လှေကားအပေါ်ထပ်တွင် စနိုးအဖြူကွက်တိကွက်ကြားဖြင့် မတ်တပ်မေ့နေသော ဇာတ်မင်းသားကြီးကျော်သူရတစ်ယောက်သာ နှင်းဆီပန်းအဝါရောင်တစ်ပွင့်ကိုကိုင်ပြီး ကျန်ရစ်ခဲ့လေသည်။

ကျော်သူရ၏ရင်ထဲတွင် ဘုရားလောင်းရွဲကုန်သည် မြစ်တစ်ဖက်ကမ်းရောက်သွားသည်ကို မတ်တပ်ရပ်ကြည့်နေရသော ဒေဝဒတ်လောင်းရွဲကုန်သည်၏ နာကျင်ရသောခံစားချက်ကို ကိုယ်ချင်းစာမိသွားသည်၊ ခေါင်းစောင်းအောင်ရဲလင်းနှင့် သူ၏ ချစ်ခွင့်ပန်သော အချိန်ကွာခြားချက်သည် နှစ်လမျှသာဖြစ်သော်လည်း ရလာဒ်မှာမှု ကွာဟမှုအကြီးကြီးဖြစ်ခဲ့လေပြီ၊ အခုမှတော့ မတတ်နိုင်တော့ သူ့လက်ထဲကိုင်ထားသော အဝါရောင်နှင်းဆီပန်းကို အဲ့ဒီ့နေရာတွင်ပင် နှမြောစွာဖြင့် လွတ်ချမိလိုက်လေတော့သည်။

ဦးအောင်မောင်းတစ်ယောက် ရုံးခန်းထဲတွင် လုပ်စရာရှိသည်များကို လက်စသတ်ပြီး ရုံးဆင်းရန်ပြင်ဆင်နေလေသည်၊ အိမ်ပြန်ပြီး သူ့မိန်းမစိတ်ဆိုးသည်ကိုခံရလိမ့်အုံးမည်။ စိတ်ဆိုးသည်ကချော့၍ရသည်..ပြသနာက….ဘာအကြောင်းကြောင့်စိတ်ဆိုးနေမှန်းမသိခြင်းဖြစ်လေသည်။

ဒီနေ့မနက် အိပ်ယာနိုးနိုးချင်းတွင် သူ့ဇနီးက ရုံးသွားရန် သူ့ကိုလာနိုးကာ မနက်စာပြင်ဆင်ပေးလေသည်၊ ထူးဆန်းသည်က ဒီနေ့မနက်စာက အခါတိုင်းနဲ့မတူ ဟင်းပွဲများစုံစုံလင်လင်ရှိနေလေသည်…..ဦးအောင်မောင်းက သူ့မိန်းမအား..

” ဒီနေ့တော့ရှယ်ပဲဟ…မိန်းမ ဘာစိတ်ကူးပေါက်လို့လဲကွ ၊ ထမင်းကြော်နဲ့အရံဟင်းတွေအများကြီးပဲ”

လို့ပြောတော့ သူမက

” ရှင်ကော..ဒိနေ့ဘာအစီအစဉ်ရှိလဲ”

ဟုမေးလေသည်၊ ဦးအောင်မောင်းက..

” ဘာရှိရမှာတုံး အခါတိုင်းလိုပဲ…ရုံးတက်မယ်ပြန်လာမယ်လေ…ဟဲဟဲ…စားပြီကွာ”

ဟု ပြောပြီး ထမင်းကြော်စားရန်ပြင်လိုက်စဉ် သူ့မိန်းမက ထမင်းကြော်ပန်ကန်ကိုဆွဲယူလိုက်သည်။

” ဘာလုပ်တာတုံးကွ…”

” ရှင့်ကိုမကျွေးတော့ဖူး…အင့်…ခွေးကိုပဲကျွေးတော့မယ်”

” ဘာဖြစ်တာလဲ မိန်းမရ….ရုတ်တရပ်ကြီးအဲ…”

” ဘာမှမဖြစ်ဖူး….ရှင်နဲ့လည်းစကားမပြောချင်ဖူး”

ဟု ပြောပြီး ဟင်းပန်ကန်မျာကို ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီးနှင့်သိမ်းကာ အခန်းထဲ ပြန်ဝင်သွားလေသည်။

ဦးအောင်မောင်းလည်း မနက်ခင်းစောစောစီးစီး အကောခံလိုက်ရ၍ ဒေါသထောင်းကနည်းထွက်သွားကာ အဝတ်အစားလဲ….လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ပြီး ပြီးရုံးကိုလာခဲ့လေသည်၊ ရုံးရောက်တော့လည်း တစ်နေကုန်စိတ်နဲ့လူနဲ့မကပ်…..လုပ်စရာရှိသည်များကိုသာ စိတ်မပါ့တစ်ပါဖြင့်လုပ်ပြီး သူ့မိန်းမ ဘာကြောင့်ဒေါသထွက်နေသည်ကို စဉ်းစားခန်းဝင်နေလေသည်၊ သူစိတ်ဆိုးရလောက်မည့်ပြဿနာကလည်း… အရင်နှစ်တုံးက ဘော်ဒါတွေနဲ့ စင်တင်သွားပြီးကဲတာ နောက်ဆုံးပါပဲ…ငါလည်း ဘာမှဟုတ်တိပတ်တိ အပြစ်လုပ်ထားတာလည်းမရှိရပါလားဟု တွေးမိနေလေသည်။

ဦးအောင်မောင်းတစ်ယောက် စိတ်ညစ်နေပါသည်ဆိုမှ သူ၏တပည့် ကျော်သူရက ဒီနေ့မှ ရေမွှေးအနံထောင်းထောင်း….စနိုးကွက်တိကွက်ကြားမျက်နှာဖြင့် စိတ်ဒုက္ခထပ်ပေးလေသည်၊ ခွေးမကျွေး ဝက်မစားသော သူ့ရုပ်ကြီးကို ခန့်လားဟုလည်းမေးသေးသည်၊ အဆိုးဆုံးက ဦးအောင်မောင်းတစ်ယောက် သူ့မိန်းမကို ဖင်ချရန်အကြံအစည်ဖြင့်ဝယ်ထားသော ချောဆီကို ကျော်သူရက ရေမလိုလက်သန့်ဆေးရည်ဟုထင်ပြီး ခပ်တည်တည်နှင့် ယူသုံးလိုက်သေးသည်။

ကဲကွာ….အိမ်ရောက်မှ မီးစင်ကြည့်ကတာပေါ့၊ ငါလည်းဘာမှမတွေးတက်တော့ဖူး….ဟုတွေးပြီး ကျော်သူရနောက်တစ်ခါထပ်မသုံးမိစေရန် ချောဆီကို ကျောပိုးအိတ်ထဲ ပြန်သိမ်းပြီး ရုံးတွင်းရှိ မီးခလုတ်များကိုပိတ်ကာ ရုံးဆင်းခဲ့လေသည်၊ ရုံးအဆင်း လှေကားနားရှိကော်ရစ်ဒါထောင့်လေးတွင် နှင်းဆီပန်းအဝါလေးတစ်ပွင့် ကျနေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရလေသည်။

” ဘယ်ကောင်မလေးကျပြီး ကျန်ခဲ့တယ်မသိဖူး….အဖူးလေးရှိသေးတယ်”

ဟုပြောပြီး ကောက်ယူခဲ့လေသည်။ အောက်ထပ်ရောက်တော့ သူ့အမျိုးသမီးက မျက်နှာစူစူပုတ်ပုတ်ဖြင့် လက်ပိုက်ပြီးစောင့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်၊ ဦးအောင်မောင်းက…

” မိန်းမ…ရုံးကိုဘာလာလုပ်တာလဲ…ဟဲဟဲ”

ဟု မျက်နှာချိုစသွေးလိုက်သည်၊ သူမက

” ရှင့်ကိုလာစောင့်နေတာလေ”

ဟု စူစူပုတ်ပုတ်ဖြင့် ဦးအောင်မောင်းကိုကြည့်ပြီးပြန်ပြောလေသည်၊ ပြီးနောက်သူမရဲ့အကြည့်က ဦးအောင်မောင်းကိုင်ထားသော နှင်းဆီပွင့်အဝါရောင်ဆီ ကျရောက်သွားပြီး စူပုတ်နေသောမျက်နှာက ပြန်လည်ကြည်လင်လာလေသည်။ သူ့မိန်းမ မျက်နှာအမူ အရာပြောင်းသွားသည်ကို အကင်းပါသောဦးအောင်မောင်းက ချက်ချင်းရိပ်မိသည်၊ ထို့ကြောင့် နှင်းဆီပန်းကို သူမကိုထိုးပေးလိုက်လေသည်…..သူမက

” ဟယ်…ရှင်ကလည်း ကလေးကလားနဲ့ ရှက်စရာကြီး”

” ရော့ မင်းအတွက်ဝယ်လာတာ ကြိုက်တယ်မလား”

” လက်ဆောင်ကဒါပဲလား ယောက်ျား”

” ဘယ်ဟုတ်ပါ့မလဲ” (တကယ်တော့ ဘာအတွက်လက်ဆောင်မှန်း ဦးအောင်မောင်းမမှတ်မိသေး သူ့မွေးနေ့လား ဘာလား… အရေးထဲ သူ့မိန်းမမွေးနေ့မွေးရက်ကို မေ့နေပြန်သေးသည်၊ မမှတ်မှိသ၍တော့ ရေလိုက်ငါးလိုက်ဟန်ဆောင်နေလိုက်လေသည်)

” ဒါဆိုဘာကျန်သေးတာလဲ”

” စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့စောင့်ကြည့်ပေါ့ မိန်းမရယ်”

ဦးအောင်မောင်းနှင့် သူ့မိန်းမ စကားပြောနေချိန်တွင် IT ဌာနတွင် ဒီကနေ့ အလုပ်ပါး၍ ဂိမ်းဆော့ပြီး မှောက်ယက်အိပ်ပျော်နေသော မှန်ကြောင်ကျော်ဝင်းခိုင်တစ်ယောက်နိုးလာလေသည်၊ နိုးနိုးချင်း သူ့ဘော်ဒါကျော်သူရမှာကြားထားသော နှင်းဆီပွင့်ကြဲရန်ကိစ္စကို သတိရမိသွားလေသည်၊ လက်ကနာရီကိုကြည့်လိုက်တော့ ၅ နာရီ ၁၅ မိနစ်ပင် ရှိနေလေပြီ…..ထို့ကြောင့် မျက်မှန်ပင်မတပ်တော့ပဲ လောလောနှင့် နှင်းဆီပန်း အပွင့်ဖတ်များထည့်ထားသော ဘူးကိုကိုင်ပြီး ဝရံတာသို့ထွက်လာခဲ့လေသည်။

ဝရံတာသို့အရောက်တွင် မှန်ကြောင်ကျော်ဝင်းခိုင်တစ်ယောက် အောက်ကိုငုံကြည့်လိုက်ရာ မျက်မှန်မပါသဖြင့် ခပ်ဝါးဝါးသာမြင်ရလေသည်။ ဘယ်သူဘယ်ဝါရယ်လို့မသဲကွဲချေ၊သူ၏မြင်ကွင်းထဲတွင် ကျော်သူရက အိအိငြိမ်းကို ပန်းစည်းပေးနေသည်ကိုတွေ့လိုက်သည်။ အိအိငြိမ်းကလည်း ကျော်သူရပေးသောပန်းကိုယူလိုက်တာတွေ့တော့ အခြေအနေကောင်းတာပဲဟုတွေးပြီး စက္ကူပုံးထဲမှပန်းပွင့်ဖက်များကို ကြဲချလိုက်လေတော့သည်။

ဦးအောင်မောင်းတစ်ယောက် သူ့မိန်းမစိတ်ဆိုးပြေသွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ပျော်သွားပြီး ဒိနေ့ညတော့ မိန်းမကိုဖင်ပေါက်တောင်းကြည့်ရမယ်ဟု တွေးနေစဉ်မှာပင် အပေါ်ထပ်ကနေ နှင်းဆီပန်းအဖြူပွင့်များက တဖွားဖွားကျလာလေသည်၊ သူ့မိန်းမက နှင်းဆီပွင့်ကျဲပေးသည့်ကို သူစီစဉ်ထားသည်ဟု ထင်သွားလေသည်၊ သူမက..

” ဟယ်…လှလိုက်တာ…ယောက်ျား…ဟယ်…ကလေးကလားနဲ့ ရှက်စရာကြီး….အဟိ…အဟိ”

” ဒါပေမယ့် မိန်းမကြိုက်တယ်မလား”

” ဒါတော့ဒါပေါ့….ရှင့်ရုံးရှေ့မှာဒိလိုကြီးဆိုတော့ ကျုပ်မျက်နှာပူတာပေါ့”

” ကိုယ်တို့ရုံးကလူတွေက ဦးအောင်မောင်းကြီးက သူ့မိန်းမကို ဒီလောက်ချစ်ပါလားလို့ သိသွားကြတာဘာဖြစ်တုံးကွ…ဟားဟား”

” ကျုပ်တော့ရှက်ပါတယ်ရှင်…လာ..အိမ်ပြန်ရအောင် တော်ညနေစာဘာစားချင်လဲ”

” မင်းကိုစားချင်တာ…ဟဲဟဲ”

” နောက်တီးနောက်တောက်နဲ့ ဒီလူကြီးကတော့….အရင်ဆုံးအိမ်ပြန်ရောက်ရင် ရှင်ကြိုက်တဲ့ ငါးခူရဲယိုရွက်ချက်ကျွေးမယ်…အားရှိအောင်လို့ ဟိဟိ…ပြီးမှရှင်ကြိုက်တဲ့ဟာထပ်ကျွေးမယ်..”

” ဂယ်လား…”

” ဂယ်ပေါ့..”

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဦးအောင်မောင်းတစ်ယောက် သူ့မိန်းမချက်ကျွေးသော ဟင်းကောင်းထမင်းကောင်းများကိုစားပြီး သူ့မိန်းမကို ဖင်လိုးရန် တာဆူနေလေသည်၊ သူ့မိန်းမ ပန်ကန်ဆေးနေသည်ကိုတောင်မစောင့်နိုင်တော့…..ပန်ကန်ဆေးစင်တွင် မတ်တပ်ရပ်ပြီး ပန်ကန်ဆေးနေသော သူ့မိန်းမကိုအနောက်ကနေဖက်ပြီး ထောက်လှမ်းရေးလုပ်လေသည်။

ဦးအောင်မောင်းမိန်းမသည် ကလေးနှစ်ယောက်အမေဖြစ်သော်လည်း အထိန်းအသိမ်းကောင်းသဖြင့် တင်နှင့်ရင်မှာ တချို့အိမ်ထောင်သည်မိန်းမကြီးတွေလိုတွဲကျမနေပဲ သူ့အရွယ်နဲ့သူ တင်းတင်းရင်းရင်းရှိသေးလေသည်၊ ဦးအောင်မောင်းက သူမ၏ ဆူဖြိုးသောဖင်ကြီးနှစ်လုံးကြားသို့ အောက်ခံမပါသော ပုဆိုးအောက်က လီးအချောင်းကြီးဖြင့် ပွတ်ပြီးလာဆွနေသဖြင့် သွေးသားများစူပွက်လာလေသည်၊ ဦးအောင်မောင်းလက်ကလည်း ဂျိုင်းကနေလျှို၍ သူမ၏နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အင်္ကျီအပေါ်ကနေ နယ်ပြီးကိုင်နေလေသည်၊ ဦးအောင်မောင်းသည် သူ၏ရိတ်ပြီးပြန်ထွက်ခါစ မှုတ်ဆိတ်မွေးဖြင့် သူ့မိန်းမ၏ပုခုံးသားဖောင်းဖောင်းပေါ်ကို ပွတ်ကာ ကျီစယ်လိုက်လေသည်။ သူ့မိန်းမက…

” ယားတယ်တော်ရဲ့…..ပန်ကန်ဆေးပြီးတာကိုစောင့်ပါဦး”

” စောင့်နိုင်တော့ဖူးကွာမိန်းမရာ….ဒီမှာဖြစ်နေပြီ…အွန့်…အွန့်”

ဟုပြောပြီး ခါးကိုကော့ကာ တင်းမာနေသောလီးအချောင်းကို သူမဖင်ထဲသို့ညှောင့်ပေးလိုက်လေသည်။

” အာ….ခဏလေးစောင့် ဒီမှာပြီးတော့မှာရှင့်”

” ရဖူးကွာ…ကိုယ်ကချစ်ချင်နေပြီ…ကလေးတွေလည်း ရွာကိုအလည်သွားနေလို့မရှိဖူး ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်ထဲပဲ…..မရတော့ဖူးကွာ”

လို့ပြောပြီး သူ့မိန်းမဝတ်ထားသော ထမိန်ကိုဆွဲချွတ်လိုက်လေသည်။ ဦးအောင်မောင်းမိန်းမမှာ အိမ်နေရင်းဖြစ်သဖြင့် အတွင်းခံမဝတ်ထားသဖြင့် ဖင်တုံးကြီးမှာ ခြောက်ပေမီးချောင်းအလင်းရောင်အောင်တွင် ဖွေးဖွေးကြီးပေါ်လာလေသည်၊ ဦးအောင်မောင်းသည်ငုတ်တုတ်ထိုင်ချလိုက်ပြီး ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကိုဖြဲကာ အထဲမှ အမွှေးကောက်ကောက်များနှင့် ဖောင်းကြွနေသော သူ့မိန်းမအဖုတ်ကြီးကို လျှာဖြင့်ယက်ပေးလိုက်လေသည်။

” အင်း….အင်း…ယောက်ျား…ကောင်းတယ်…အင်း…အင်း….အင်း အစိလေးစုတ်ပေး….အင်း…အင်းအင်း….”

ဦးအောင်မောင်းသည် အခုထိတိုင် မပြောင်းလဲသော သူ့မိန်းမ၏ မူလအနံ့အရသာ ဖြစ်သော အဖုတ်လေးကို အပါးတရမှုတ်ပေးနေလေသည်၊ ပြီးနောက်လက်နှစ်ချောင်းကိုထည့်ပြီး …ဇွိ…ဇွိ..ဇွိနှင့် ဆွပေးလိုက်သောအခါ အဖုတ်ထဲမှ အရည်များစီးကျလာလေသည်။ ပြီးနောက်အဖုတ်နှိုက်သည်ကို ရပ်လိုက်ကာ သူ့အင်္ကျီနှင့်ပုဆိုးကိုချွတ်ချလိုက်လေသည်၊ သူ့မိန်းမ၏ အပေါ်ဝတ်နှင့်ဘော်လီကိုလည်း အမြန်ချွတ်လိုက်လေသည်၊ သူ့မိန်းမက…

” ယောက်ျား…အိပ်ခန်းထဲသွားကြမယ်လေ၊ ထမင်းစားခန်းကြီးမှာ…အွင့်….ပြွတ်စ်….ပြွတ်စ်”

ဦးအောင်မောင်းက သူ့မိန်းမကို စကားကိုဆုံးအောင်ပြောခွင့်မပေး….သူမ၏ နှုတ်ခမ်းထူထူကို နင့်နေအောင် ဆွဲစုတ်နမ်းပေးလိုက်သည်၊ ထိုသို့နမ်းနေရင်း တစ်လှမ်းချင်း အနောက်သို့ဆုတ်လာကာ ဧည့်ခန်းထဲသို့လင်မယားနှစ်ယောက် ရောက်လာကြသည်၊ ဦးအောင်မောင်းက သူ့မိန်းမကို ဧည့်ခန်းရှိ ဆိုဖာပေါ်သို့ ပက်လက်အိပ်စေလိုက်သည်၊ ပြီးနောက် အပေါ်ကနေခွ၍ လှေကြီးထိုးစတိုင်ဖြင့် နေရာယူပြီး တင်းမာနေသောလီးကို သူ့မိန်းမ၏ အဖုတ်ထဲသို့ တည်ပြီး ထည့်လိုက်လေသည်။

” အွန်းးးးးးးးးး….ယောက်ျားရေ…ဖြည်းဖြည်း…ဖြည်းဖြည်း”

” ဇွိ…ဖတ်….ဖတ်…ဖတ်…ဖတ် ….အင့်…အင့်…အင့်.”

” အား….အား….အား…အား….အား…ယောက်ျား….အား…..ထိတယ်ကွာ…ဟင့်…ဟင့်..ဟင့်”

” အာ….မိန်းမ….ကြိုက်လား…ယောက်ျားလိုးပေးတာ.. အင့်…. ရော့…ဇွိ…ဇွိ…. ဇွိ..ဇွိ…..ရော့..ရော့… ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်”

” အားအား….အား….ကောင်းတယ်..ကြိုက်တယ်….အား…ယောက်ျား…အွင်းးးးးး”

” ပြွတ်စ်….ပြွတ်…ပြွတ်စ်…အု….အု….အု….အင်း…အင်း”

ဦးအောင်မောင်းသည် သူ့မိန်းမနှုတ်ခမ်းကို ငုံစုတ်ပြီး သူ့လျှာက မြွေကြီးတစ်ကောင်လို လျှာချင်းပွတ်သတ်ပြီး နမ်းပေးလေသည်၊ လက်ကလည်း နို့နှစ်လုံးကိုအဆက်မပြတ်နယ်ကိုင်ပြီး နို့သီးခေါင်းတွေကိုသူ့မိန်းမအကြိုက် လိမ်ပြီးချေပေးနေသည်၊ ဦးအောင်မောင်း၏ အပြုအစုကြောင့် သူ့မိန်းမမှာ အပျိုမလေးလို ရင်တဖိုဖိုဖြစ်လာပြီး တိမ်တိုက်တွေထဲသို့ မျောလွင့်နေသလိုပင်ခံစားနေရသည်၊ ဦးအောင်မောင်လည်း အရင် ရုံးကအလုပ်ကိစ္စနှင့် သားသမီးရေးရာများနှင့်ဗျာများနေသဖြင့် မိန်းမနှင့်အတူမနေဖြစ်တာ တစ်လလောက်ပင်ရှိတော့မည်၊ ထိုသို့အောင့်အီးထားသမျှကို ဖွင့်ထုတ်ပြီး အခုမှပင် စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် သူ့မိန်းမကို လိုးပေးလိုက်လေတော့သည်……

” အား…အား…ဖတ်..ဖတ်…ယောက်ျားရေ….မိန်းမပြီးတော့မယ်….အားအား…ဆောင့်ပေး…..အားအား”

” ယောက်ျားလည်းပြီးတော့မယ်……အင့်…အင့်..အင့်…ဖတ်…ဖတ်..ဖတ်…..အား..အားအား”

” အား…အား…ယောက်ျားရေ….ပြီးပြီ…ပြီးပြီ…ဆောင့်ပေး…ဆောင့်ပေး….အား…အား..အားးး..အားးးးးးး..အားးးးးးးးးးးးးးးးး….ကျွတ်စ်….ရှီး….အားးးးးးးး”

နှစ်ယောက်လုံး ပြီးသွားသည့်အခါတွင် သူ့မိန်းမက ဦးအောင်မောင်းအကြိုက် ပလွေပေးကာ ပြုစုပေးလေသည်၊ သူ့မိန်းမ၏ လျှာအစွမ်းနှင့်အာငွေ့အောက်တွင် သူ၏လီးကြီးက အကြောပြိုင်းပြိုင်းထပြီး တစ်ဖန်ပြန်မာတောင်လာလေသည်၊ ဦးအောင်မောင်းက သူ့မိန်းမကို ပလွေပေးတာရပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး ပိုဇေရှင်ပြောင်းခိုင်းလိုက်သည်၊ ဦးအောင်အောင်းက

” မိန်းမ…ထအုံး မတ်တပ်အရင်ရပ်လိုက်”

” အင်း….ဘယ်လိုနေပေးရမှာလဲတော့”

” မတ်တပ်ရပ်နေရင်းကနေ….ဆိုဖာလက်တန်းပေါ်ကနေ ဆိုဖာပေါ်မှောက်အိပ်လိုက်”

” ဒီလိုမျိုးလား…ယောက်ျား”

” အင်း….ဟုတ်တယ်…ပေါင်လေးနည်းနည်းကားလိုက်…ဟုတ်ပြီ…အဲ့လို”

ဦးအောင်မောင်းက သူ့မိန်းမအား ဆိုဖာလက်တန်းပေါ်ကတဆင့် မှောက်ပြီးအိပ်ခိုင်းလိုက်သည်မှာ နောက်ပေါက်ဖွင့်ရန်ကြံမည့် သူ့ပလန်ထဲမှတစ်စိတ်တစ်ပိုင်းဖြစ်လေသည်၊ သူ့မိန်းမနှင့်သူသည် အိမ်ထောင်သက်ကြာနေပြီဖြစ်သော်လည်း ဖင်ပေါက်ကို သူ့မိန်းမကပေးမစမ်းခဲ့ချေ၊ သူ့မိန်းမက အတင်းငြင်းသဖြင့်လက်လျော့ထားခဲ့သည်မှာပင်နှစ်အတော်ကြာလေပြီ၊ အခုတလောမှ ဦးအောင်မောင်းစိတ်ထဲ ဖင်ပေါက်ကိုဆာလောင်လာ၍ အခုလိုအခွင့်ကြုံလျင် ဖင်ပေါက်ကိုလိုးရန် ချောဆီဝယ်ထားခြင်းဖြစ်လေသည်။

အရင်ဦးဆုံး မှောက်ခုံအိပ်နေ၍ ဖင်ဘူးတောင်းထောင်နေသလိုဖြစ်နေသော သူ့မိန်းမဖင်တုံးကြီးကို ခက်ဆတ်ဆတ်လေး…ရိုက်ပေးလိုက်လေသည်….။

” ဖြန်း….အား…နာတယ်.”

” ဖြန်း”

” အား….ယောင်ျား….လုပ်ပေးတော့လေ”

သူမကိုယ်တိုင်တောင်းဆိုမှတော့မလိုက်လျောနိုင်စရာအကြောင်းမရှိ၊ ဦးအောင်မောင်းက သူရဲ့နဂါးကြီးကိုကိုင်ပြီး သွားလည်နေကြ အခေါင်းထဲကိုအလည်ပို့လိုက်လေသည်။

” အား…ယောက်ျားရေ…ကောင်းတာ…..အား..အား…အင့်….အင့်”

” ဖြန်း….ဖြန်း…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်..ဇွိ…ဇွိ…ဇွိ….အား..အား…ယောက်ျား…အား…အား”

” အား…ယောက်ျား…ဖြည်းဖြည်း…အား…အထဲကအောင့်တယ်….အင်း..ဟုတ်ပြီ…အဲ့လိုလေး ပုံမှန်ဆောင့်ပေး…အင်း…အင်းးးးးး”

ဦးအောင်မောင်းလည်း သူ့မိန်းမတောင်းဆိုသလို အရှိန်လျော့လိုက်ပြီး သူမအကြိုက် လီးကိုတစ်ရစ်ချင်း အထုတ်အသွင်းလုပ်ပြီး ဆောင့်လိုးပေးနေလေသည်၊ ထို့နောက် စားပွဲပေါ်ရှိ လွယ်အိတ်ထဲမှ ချောဆီဗူးကို ထုတ်ဖွင့်လိုက်ကာ သူမဖင်တုံးကြီးပေါ် ညှစ်ချလိုက်လေသည်၊ သူမက..

” ယောက်ျား…ဘာတွေလဲ”

” ချောဆီတွေပါ….ဇွိ..ဇွိ….ဖတ်..ဖတ်”

” ဖင်လုပ်မလို့လား…ဖြည်းဖြည်းပဲလုပ်နော်…ကျုပ်ကြောက်တယ်တော့”

” အင်းပါ…မိန်းမရ…နာရင်ပြောနော်”

” အင်း”

ဦးအောင်မောင်းက အဖုတ်ကိုလည်းပုံမှန်ဆောင့်လိုးပေးရင်း ချောဆီများကို ခရမ်းရောင်စအိုဝသို့စုလိုက်ပြီး လက်မလေးကို စအိုထဲစမ်းထည့်လိုက်လေသည်…။

” မိန်းမ…နာလား”

” မနာဖူးရယ်…အင်း…အင့်…အင့်…အင့်..အင်း”

” အပေါက်ပြောင်းထည့်ကြည့်မယ်နော်…မိန်းမ”

” အင်း…..သဘော”

ဦးအောင်မောင်းသည် အရည်များဖြင့်စိုရွှဲနေသောလီးကို အဖုတ်ထဲမှ ပလွတ်ကနည်းချွတ်လိုက်ပြီး စအိုပေါက်ထဲသို့ဖြည်းဖြည်းချင်းထည့်လိုက်လေသည်…။

” အား….ယောက်ျား…ဖြည်းဖြည်း…အား….နာတယ်…အား”

” အင်းဖြည်းဖြည်းပဲ..သွင်းပေးမယ်နော်….အင်း”

သူ့မိန်းမ နာနေမည်ဆိုး၍ ဦးအောင်မောင်းက ချောဆီများကို ဗူးထဲမှ ထပ်မံညှစ်ချလိုက်သည်၊ချောဆီကျေးဇူးဖြင့် ဖင်ပေါက်ထဲသို့တအိအိချင်းဝင်သွားလေသည်၊ အောက်ကမိန်းမက အံကြိတ်ခံကာ နာသည်နာသည်ဟုအော်သဖြင့် ချက်ခြင်းကြီးပြန်မထုတ်ရဲ၊ သူမစိတ်ပြောင်းစေရန် နို့အုံကိုကိုင်ပေးပြီး ပုခုံးသားကိုလည်း ယုယုယယနမ်းပေးလိုက်လေသည်။

သူ့မိန်းမအသားကျပြီဟု ထင်သည့်အခါမှပင် ဦးအောင်မောင်းက ဖြည်းဖြည်းချင်းလှုပ်ရှားလေသည်၊ ဖင်ပေါက်ကကြပ်စေးနေသဖြင့် ဦးအောင်မောင်းလီးက ကာမအရသာကို ၁၁၀ ရာခိုင်နှုန်းအပြည့်အဝခံစားနေရလေသည်၊ သူအဖို့ ဒီလိုနေ့မျိုးကိုစောင့်နေသည်မှာကြာလှနေပြီ….ဦးအောင်မောင်းတစ်ယောက်ဖင်ပေါက်ကိုဖြည်းဖြည်းချင်းလိုးကာ..သူ့မိန်းမ၏ အဖုတ်ကိုလည်း လက်ဖြင့်ပွတ်သပ်ပေးလိုက် အစိကိုချေပေးလိုက် နှင့် ဆွပေးနေလေသည်။

အချိန်တစ်ခုကြာလာတော့ သူ့မိန်းမခံနိုင်ရည်ရှိလာလေသည်၊ ထို့ကြောင့် ဆောင့်လိုးနေသောခါးကိုအရှိန်တင်လိုက်လေသည်….။

” အား…အား…ယောက်ျား….အား…ကောင်းတယ်…အား…အား”

” အား…အားးး..အား….အားးး အစိလေးကိုချေပေး….အား…အား…”

” အား…ကောင်းလိုက်တာမိန်းမရာ…. ဖင်ကြီးကစီးပိုင်နေတာပဲ …… ဖတ် …ဖတ်…ဖတ်…အား..အား..အား…အားးး”

” ယောက်ျားပြီးတော့မယ်နော်….ရော..ရော့..ရော့…ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်”

” အား….ယောက်ျား…အားးးး…ပြီးလိုက်တော့…အား…အား……အားးးးးးးးးးး”

ဦးအောင်မောင်းတစ်ယောက် စအိုပေါက်ကပေးစွမ်းသော လောကစည်းစိမ်ကိုအပြည့်အဝခံစားလိုက်ရပြီး သုတ်ရည်များ သွန်အန်ကျလာလေသည်၊ သူ့မိန်းမလည်း ဖင်ကို အလိုးခံနေရင်း နောက်တစ်ချီပြီးသွားပြန်လေသည်။ ထိုနေ့ညတွင် လင်မယားနှစ်ယောက်ငယ်မူပြန်ကာ ဆိုဖာပေါ်မှအပြီး ကုတင်ပေါ်သို့ ပြောင်းကာနောက်တစ်ချီဆွဲလိုက်ကြသေးသည်၊ ပြီးကာမှသူ့မိန်းမက အလွန်တရာပြည့်စုံတဲ့ မင်္ဂလာဆောင်နှစ်ပတ်လည်လေးပါလားဟုပြောမှပင် ဦးအောင်မောင်းတစ်ယောက်ဇာတ်ရည်လည်သွားတော့သည်၊ ပြီးနောက်လင်မယားနှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ဖက်ပြီး အိပ်ပျော်သွားလေတော့သည်။

ဦးအောင်မောင်းတို့လင်မယားနှစ်ယောက် အိပ်ပျော်သွားသည့်အချိန်ကျော်သွားသည့်တိုင် အိပ်မပျော်သေးပဲ ဝရံတာတွင် ကောင်းကင်ကြီးကိုမော့ကြည့်ပြီးငေးငိုင်နေသော လူတစ်ဦးလည်းရှိလေသည်၊ ထိုသူကားအခြားမဟုတ်…… ချိန်ပါဂိုဏ်ချုပ်ကြီး ကျော်သူရပင်ဖြစ်လေသည်။

ကျော်သူရသည် အဆောင်ရှေ့က ဝရံတာတွင် ငုတ်တုတ်ထိုင်ပြီး သူ့အဖြစ်ကို ပြန်တွေးမိကာ ငိုအားထက်ရယ်အားသန်လာပြီး စိတ်ပျက်စွာထရယ်မိလေသည်…။

” ဟား…ဟား…ဟား ဟား…ဟား…ဟား. ဟား..ဟား..ဟား”

ထိုစဉ် ကျော်သူရတို့အဆောင်ရှေ့က လမ်းပေါ်ဖြတ်သွားသောအရက်သမားတစ်ဦးက ဝရံတာပေါ်တွင် အသားမဲမဲ စနိုးအဖြူကွက်ကြား မျက်ရည်များနှပ်များဖြင့် အော်ရယ်နေသော ကျော်သူရကိုမြင်ပြီး သရဲဟုထင်မှတ်ကာ ဒယိမ်းဒယိုင်ဖြင့် ထွက်ပြေးလေတော့သည်။

” အမငေး…သရဲဗျို့….မျက်နှာဖြူကြီးနဲ့ ရယ်ပြနေတယ်….သရဲဗျို့…သရဲ……”

တော်တော်ကြာကာမှ ကျော်သူရတစ်ယောက် အငိုအရယ်ရပ်သွားကာ နှာခေါင်းမှထွက်လာသော နှပ်များကိုသုတ်ရန် လွယ်အိတ်ထဲမှ ငါးဆယ်တန်တစ်ရှူးထုတ်ကို ထုတ်လိုက်လေသည်၊ တစ်ရှူးနှင့်အတူ နေ့လည်ခင်းက အိအိငြိမ်းပေးထားသော ဒိုင်ယာရီမှတ်စုစာအုပ်လေးထွက်လာလေသည်၊ နှာရည်များကိုသုတ်လိုက်ပြီး မှတ်စုစာအုပ်ကိုဖွင့်လိုက်ပြီး ပထမဆုံးစာမျက်နှာတွင် သူခံစားရတာကိုချရေးလိုက်လေသည်မှာ…။

“ငြိမ်းရေ….

ငြိမ်းကို ကိုယ်ချစ်တယ်…….

ကျော်သူရ”

ဟူ၍ ဖြစ်လေသတည်း။

(နောက်ကြောင်းပြန်ခြင်း ဒီနေရာတွင်ပြီးပါပြီ)

……………………………………………………………………………………………………..

🧡အခန်း (၃) The butterfly effect🧡

ဒေါ်သူဇာဝင်းတစ်ယောက် ရုံးဆင်းပြီးသကာလ မိဘများအမွေပေးထားသည့် အိမ်ကြီးသို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိလာလေသည်၊ အိမ်ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှဆင်းကာ ခြံဝန်းတံခါးဖွင့်လိုက်သည်နှင့် သူမ၏ တစ်ဦးထည်းသော အဖော်ဖြစ်သော တယ်ရီယာခွေးလေးက အမှီးလေးနှံ့ပြီး ကြိုဆိုလေသည်။

” ဘလက်ကီရေ….အို့…အို့….ဟဲ့ကောင်လေး…အထဲဝင်….ကားတွေနဲ့တိုက်မိလိမ့်အုံးမယ်…ဟဲ့”

” လာ…လာ…ဘလက်ကီ….တောက်ခ်….တောက်ခ်….တောက်ခ်”

ဒေါ်သူဇာဝင်း၏ ခွေးလေးဘလက်ကီသည် သူ့သခင်၏ခြေထောက်နားတွင် ဝဲကာ အမှီးနှံ့ပြီးဆော့နေလေသည်၊ အိမ်တံခါးသော့ဖွင့်ဝင်လိုက်ပြီး အရင်ဆုံးအနေဖြင့် ဘလက်ကီ၏အစာခွက်ထဲသို့ ခွေးစာ နည်းနည်းထည့်ကျွေးလိုက်လေသည်၊ ပြီးနောက် မနက်က ဘုရားဆွမ်းတော်တင်ခဲ့တာကို ပြန်စွန့်လေသည်၊ နောက်ဆုံးအဖြင့် ချွေးတိတ်အောင် ခဏစောင့်ပြီး ညနေစာစားရန်ထမင်းအိုးတည်ခဲ့ပြီး ရေမိုးချိုးလေသည်။

ဒေါ်သူဇာဝင်းတစ်ယောက် ရေချိုးပြီးသောအခါ ပေါ့ပါးသည့်အိမ်နေရင်းဂါဝန်ရှည်ကိုဝတ်ဆင်ပြီး ထမင်းကျက်သည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် မနက်ကကျန်သောဟင်းကျန်နှင့်စားလိုက်လေသည်၊ ထမင်းစားပြီးနောက် သူမကြိုက်သည့် ကော်ဖီမှုန့်ကိုနို့ဆီနှင့်နှပ်ပြီး ကော်ဖီဖျော်လေသည်၊ ထိုကော်ဖီနှင့် ရုံးမှသယ်လာသောအလုပ်များ အနည်းငယ်ကို Laptop ဖွင့်ပြီး လုပ်လေသည်။

အိမ်ကြီးထဲတွင် ဒေါ်သူဇာဝင်းတစ်ယောက်ထည်း နေသဖြင့် တပါးသောသူတွေက အထီးကျန်သည်ဟုထင်ရကြသော်လည်း…… သူမမှာတော့ သူ့အလုပ်နှင့်သူကို မပျင်းအား၊ ရုံးပိတ်ရက်များတွင်တော့ ပျင်းရိသလိုရှိသော်လည်း အပျိုကြီးဖြစ်သော သူမအဖို့ကတော့ အကျင့်ဖြစ်နေလေပြီ၊ သူမရဲ့မိဘများကတော့ လွန်ခဲ့သောနှစ်နှစ်ခန့်က လူကြီးရောဂါနှင့်ပင် ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ကွယ်လွန်သွားကြသည်၊ မောင်နှမသားချင်းမရှိသောကြောင့် မိဘအမွေများကို ဒေါ်သူဇာဝင်းတစ်ယောက်ထည်း ထိန်းသိမ်းရလေသည်။

ဒီခြံဝန်းထဲက အိမ်ကြီးထဲတွင်တော့ သူမနှင့် ဘလက်ကီသာရှိလေသည်၊ အိမ်ရှေ့မျက်နှာစာတွင်တော့ တိုက်ခန်းတစ်ခုဆောက်ထားပြီး ဆိုင်ငှားထားထားလေသည်၊ ထိုဆိုင်ငှားလင်မယား ကလည်းဆိုင်တွင်ပဲ နေထိုင်၍ သူမအဖို့အရေးအကြောင်းဆိုလျင် အဖော်လည်းရသည်၊ ခြံစောင့်လည်းထားစရာမလိုပဲ အဆင်ပြေလေသည်။

ရုံးမှပါလာသောအလုပ်အနည်းငယ်လုပ်ပြီးသောအခါ ခဏနားပြီး TV ဖွင့်ကာ သူ့စောင့်ကြည့်နေကြ ချန်နယ်တစ်ခုက ကိုရီးယားကားကို ကြည့်လေသည်၊ ဇာတ်ကားပြီးသောအခါတွင် အလုပ်စားပွဲပေါ်ပြန်ရောက်လာပြန်သည်၊ ရုံကစာရင်းဖိုင်များကို ကူးယူခဲ့သော memory stick ကို လက်ဆွဲအိတ်ထဲကို လက်ဖြင့်စမ်းနှိုက်ပြီးရှာလေသည်၊ အိတ်ထဲမှာက ပစ္စည်းတွေကများ….memory stick ကသေးနေသောကြောင့် တော်တော့်နှင့်ရှာမတွေ့ချေ၊ စိတ်မရှည်တော့သဖြင့် အိတ်ကိုလှမ်းဆွဲယူလိုက်ရာ အိတ်ကစားပွဲပေါ်မှပြုတ်ကြသွားပြီး အိတ်ထဲတွင်ရှိသော ပစ္စည်းများက ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့လွင့်စင်သွားလေသည်။

ဒေါ်သူဇာဝင်းသည် အိတ်ထဲမှထွက်ကျသွားသော ပစ္စည်းများကို တစ်ခုချင်းဆီ ပြန်ကောက်ထည့် ရလေသည်၊ နံရံဒေါင့်တွင်သူမရှာနေသော memory stick ကိုတွေ့သွားလေသည်….. memory stick ဘေးတွင်.. …Admin ဌာနက ကျော်သူရ ပီကယ်ဆိုပြီးမှားပေးခဲ့သော ကွန်ဒုံးကိုတွေ့တော့ အပျိုကြီးတစ်ယောက်ပြုံးမိသွားလေသည်။

ဒေါ်သူဇာဝင်းတစ်ယောက် memory stick ကို စားပွဲပေါ်အသာတင်ပြီး သူမကိုင်ထားမိသော ကွန်ဒုံးကို စပ်စုကြည့်လေသည်၊ ဒီကွန်ဒုံးကြောင့် သူမအရှက်ကွဲတော့မလိုဖြစ်လိုက်သေးသည်…..သူမဌာနက ဝန်ထမ်းများနှင့် ထမင်းစားပြီး အချိုတည်းရန်ထုတ်လိုက်သည့်အခါတွင်မှ ပျော့စိစိ ကွင်းအဝိုင်းကြီးကိုစမ်းမိ၍ ပီကေမဟုတ်မှန်းသိကာ အိပ်ကပ်ထဲအမြန်ထည့်မိလိုက်လို့တော်သေးသည်၊ လက်ဖြင့်မစမ်းပဲ……အိတ်ကိုခွာပြီး ပါးစပ်ထဲတန်းထည့်မိမှဖြင့်…..အမလေး…သူအူယားသွားပြီး ပုခုံးနှစ်ဖက်တွန့်သွားလေသည်။

သို့သော် သူမ၏သိချင်စိတ်ကို ဒီနေရာမှာတင်ချွန်းမအုပ်နိုင် စတော်ဘယ်ရီအနံအရသာရှိသော ကွန်ဒုံးကို ဖောက်ကြည့်လိုက်မိလေသည်၊ ရာဘာကွင်းအိစိအိစိနှင့် ချွဲကျိကျိကြီးပါလားဟု…ကနဦးအနေဖြင့် မှတ်ချက်ချလိုက်သည်၊ ဆက်ပြီး ထိပ်ကအဖုလေးကို လက်ဖြင့်ထိုးကြည့်လိုက်သေးသည်…….ဒီနေရာတွင် ယောကျာ်းတန်ဆာကိုစွတ်ပြီး အောက်ကိုဆွဲချရတာပါလားဟု တွေးမိပြီး စိတ်ထဲတစ်မျိုးတစ်ဖုံဖြစ်သွားသေးသည်။

ဟာ….ငါဘာတွေလျှောက် စပ်စုနေပါလိမ့်ဟု ကိုယ့်ဘာသာပြောပြီး အိမ်မှာတစ်ယောက်ထည်းနေရင်းပင် ရှက်သွေးဖျာသွားလေသည်၊ ကွန်ဒုံးနှင့်ဆက်စပ်ပြီး သူမသူငယ်ချင်း အိမ်ထောင်သည်များပြောကြသော ယောကျာ်းများနှင့်ဆက်ဆံကြသည့်အကြောင်းအရာများကို တွေးမိပြီး ရင်ထဲတလှပ်လှပ်ဖြစ်ကာ စိတ်လှုပ်ရှားမိသွားသည်။

ဒေါ်သူဇာဝင်းက ယောကျာ်းများကို ရွံရှာမုန်းတီး၍ အပျိုကြီးဖြစ်နေသည်မဟုတ်ပဲ ငယ်ငယ်ကတည်းက အလုပ်တစ်ခုကိုပဲ အာရုံစိုက်ကာ တစိုက်မတ်မတ်လုပ်ခဲ့ခြင်းကြောင့်သာ အပျိုကြီးဖြစ်နေရှာခြင်းဖြစ်သည်၊ အရွယ်ရှိတုံးကတော့ ချစ်ခွင့်ပန်သူများပေါများခဲ့သော်လည်း ရည်မှန်းချက်ကြီးသောသူမက Career ကိုအနှောင့်အယှက်ဖြစ်မည်ဆိုး၍ ချစ်သူမထားခဲ့၊ အသက်သုံးဆယ်ကျော်လာတော့ သူမရဲ့ သူငယ်ချင်းအများစုက အိမ်ထောင်ကြသွားကြပြီး သူမသာ တစ်ယောက်ထည်းကျန်ရစ်ခဲ့လေသည်၊ အခုသူမဖြစ်ချင်ခဲ့သော Finance manager တစ်ယောက်ဖြစ်လာခဲ့သော်လည်း စိတ်ထဲတွင်တော့ တစ်ခုခုကို လိုအပ်နေဆဲဟုခံစားနေရသည်၊ ယောကျာ်းတွေကလည်း သူတို့ကိုအားကိုးမည့် မိန်းမများကိုသာစိတ်ဝင်စားကြသည်……ဒေါ်သူဇာဝင်းလို ကိုယ့်ခြေထောက်ပေါ်ကိုယ်ရပ်တည်နိုင်သော ထက်မြတ်သည့်မိန်းမမျိုးကိုလက်ရှောင်ကြသည်….အခုတော့ ရုံးတွင် အပျိုကြီးဘွဲ့အော်တိုရကာ ဘယ်ယောကျာ်းကမှ သူ့အားရှိန်ပြီး ချစ်ရေးမဆိုကြတော့ချေ။

ဒေါ်သူဇာဝင်းတစ်ယောက် အလုပ်လုပ်ပြီးအိပ်ခါနီးတော့ အညောင်းပြေအညာပြေ ခြံဝန်းထဲလမ်းလျှောက်ထွက်လေသည်၊ သူမ၏ခွေးလေး ဘလက်ကီပင် ဆော့လို့ဝစားလို့ဝတော့ ခွေးအိမ်လေးထဲတွင် ဝင်နှပ်နေခြေပြီ…. ဒေါ်သူဇာဝင်းက လမ်းလျှောက်ရင်း ခြံဝန်းတံခါးကို သော့သေချာခါတ်ထားရဲ့လားလို့ တစ်ချက်စစ်ကြည့်လိုက်သေးသည်။

အိမ်ရှေ့ကဆိုင်ခန်းငှားထားသော လင်မယားနှစ်ယောက်လည်း ဆိုင်စောစောသိမ်းပြီထင့်…..အရှေ့တံခါးပိတ်သွားချေပြီ….သူတို့ညအိပ်သောနောက်ဖေးက အဖီတိုက်ခန်းလေးထဲတွင်တော့ မီးအလင်းရောင်ရှိသေး၍ သွားပြီးစကားပြောအုံးမယ်ဟုတွေးပြီး လက်နောက်ပြစ်ကာ သွားလေသည်၊ ဆိုင်ငှားလင်မယားနေထိုင်သော အဖီတိုက်ခန်းနားရောက်တော့ မြင်လိုက်ရသောမြင်ကွင်းကြောင့် အပျိုကြီးဒေါ်သူဇာဝင်းတစ်ယောက် အာမေဋိတ်သံထွက်သွားလေသည်….။

” အို..!!!”

ဆိုင်ငှားလင်မယားနှစ်ယောက် စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် ကာမဆက်ဆံနေကြသည်ကို ဖွင့်ထားသောပြတင်းပေါက်မှတစ်ဆင့် ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းကြီးမြင်လိုက်ရလေသည်၊ လင်မယားနှစ်ယောက်က မီးကိုဖွင့်ပြီး လုပ်နေကြသည်ဖြစ်သည့်အတွက် မြင်ကွင်းကောင်းကောင်းမြင်ရလေသည်…..၊ ဒေါ်သူဇာဝင်းက မှောင်ရိပ်ထဲရောက်နေသည့်အတွက် ဆိုင်ငှားလင်မယားကတော့ သူမအားမြင်ရမည်မဟုတ်ချေ။

ဒေါ်သူဇာဝင်းသည် သူမမြင်တွေ့နေကြမဟုတ်သော မြင်ကွင်းကိုတွေ့မြင်လိုက်ရသဖြင့် နှစ်မိနစ်ခန့်လောက်ကြောင်ပြီးကြည့်မိနေလေသည်၊ ပြီးတော့…လူမှုရေးအရ ချောင်းကြည့်တာမကောင်းပါဖူးလေဟုတွေးပြီး ပြန်အလှည့်…..သူမ၏မသိစိတ်ထဲမှ လိုအပ်ချက်တစ်ခုအရ အဲ့မြင်ကွင်းကိုပြန်လည်ကြည့်ချင်လာသည်၊ ကဲ…ထားပါတော့လေ…တစ်ခါမြင်ပြီးမှတော့ ဆက်ကြည့်လိုက်ပါမယ်လေဟုတွေးပြီး မှောင်ရိပ်ထဲကပင် ဆက်ကြည့်နေလိုက်သည်။

သူမမြင်ရသောမြင်ကွင်းက….. ဆိုင်ငှားလင်ယောကျ်ားက ပက်လက်လန်ပြီးအိပ်နေသော မိန်းမအပေါ်ကနေခွပြီး လိုးပေးနေလေသည်…..တစ်ချက်တစ်ချက် သူ့မိန်းမနို့ကိုလည်း ညှစ်ကိုင်သည်…နို့သီးခေါင်းကိုလည်း ကုန်းစို့ပြီး ဆက်ဆံနေလေသည်၊ ဒေါ်သူဇာဝင်းတစ်ယောက် သူမရဲ့နို့တွေကို သူမဘာသာယောင်ပြီးကိုင်လိုက်မိသည်….သူမနို့သီးခေါင်းလေးကအရင်ကနှင့်မတူပဲ မာတင်းနေသည်ကိုစမ်းမိလိုက်သည်…..စိတ်ထဲမရိုးမယွဖြစ်ကာ ထိုမြင်ကွင်းကို အနီးကပ်သွား၍သာ ကြည့်ပစ်လိုက်ချင်စိတ်များ တဖွားဖွားပေါက်လာလေသည်။

ထိုသို့ကြည့်နေစဉ်အတွင်းမှာပင် ဆိုင်ငှားယောကျာ်းဖြစ်သူက မိန်းမအား လေးဘက်ကုန်းခိုင်းလိုက်သည်….. ပြီးနောက် ခွေးများမိတ်လိုက်သလိုပင် အနောက်ကနေဆောင့်လိုးလေသည်၊ ဆိုင်ငှားမိန်းမ၏ ညူ့တုတု အသံ….အင်း…အင်း….အား…အား နှင့်အော်နေသံများကိုလည်း အဝေးကနေ ခပ်သဲ့သဲ့ကြားနေရသည်၊ ထိုမြင်ကွင်းကိုကြည့်ပြီး ဒေါ်သူဇာဝင်းတစ်ယောက် အသက်ရှူဖို့ကိုပင်မေ့လျော့နေလေသည်….လူတွေလည်း မိတ်လိုက်ရင် ဘလက်ကီတို့လိုပါပဲလားဟုလည်း ကြံတီးကြံပေါက်တွေးမိလိုက်သေးသည်။

” အင်း…အင်း…အင်း…ဖတ်..ဖတ်…ဖတ်..ကောင်းလား..မိန်းမ…ကောင်းလား”

” ကောင်းတယ်…မောင့်…အာ့…..အာ့…အား…မြန်မြန်လေး…အား…အား..အား…အားးးး”

” ပြီးတော့မယ်…ပြီးတော့မယ်…အင့်…အင့်…အင့်…အား…အား…မောင်…လိုးပေး…အားအား…..အားးးးးးး”

ဒေါ်သူဇာဝင်းတစ်ယောက် ကြည့်နေရင်းတန်းလန်းနှင့် လင်မယားနှစ်ယောက် အော်ငြည်းသံများကျယ်လောင်လာကာ အစွန်းအဆုံသို့ရောက်သွားကြသည်ကိုတွေ့ရှိလိုက်လေသည်၊ မကြာမှီမှာပင် မီးပိတ်သွားပြီး လင်မယားနှစ်ယောက်လုံးအိပ်ပျော်သွားကြသည်ထင်သည်….ဘာလှုပ်ရှားမှုကိုမှမတွေ့တော့…။

အိပ်ခန်းထဲသို့ပြန်ရောက်သောအခါ ဒေါ်သူဇာဝင်းတစ်ယောက် အာခေါင်များခြောက်သွေ့နေသည်ဟုခံစားရကာ ရေအိုးစင်က ရေတစ်ခွက်အပြည့်ကို တဂွတ်ဂွတ်သောက်ချလိုက်ပြီး အိပ်ရာဝင်လေသည်၊ အိပ်ရာပေါ်ရောက်တော့လည်း တော်တော်နှင့်အိပ်မပျော်နိုင်ပဲ စောနကသူမ မြင်တွေ့ခဲ့သောမြင်ကွင်းကိုမျက်စိထဲမှမထွက်နိုင်အောင်ပင်ဖြစ်နေလေသည်၊ ပြုလုပ်နေကြဖြစ်သော အိပ်ခါနီးဘုရားရှစ်ခိုးဖို့ကိုပင်မေ့လျော့သွားလေသည်။

စောနကကမြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းများကို မျက်စိထဲ မြင်ယောင်ပြီးတွေးမိနေတုံး သူမ မသိလိုက်ခင်မှာပင် လက်ကသူမရဲ့ပိပိလေးပေါ်ရောက်နေလေပြီ၊ ဝတ်ထားသောဂါဝန်ကို အပေါ်သို့မပြီး လက်ထည့်ကြည့်လိုက်သောအခါတွင် သူမဝတ်ထားသော ပင်တီလေးသည် အရည်များနှင့်စိုရွှဲနေသည်ကို ခံစားလိုက်ရသည်…။

” ဟင်…ရာသီများလာတာလား….ဒီနေ့မှ ၅ ရက်နေ့ပဲရှိပါသေးတယ်၊ ပုံမှန်အတိုင်းဆို လအလယ်လောက်မှပါ” ဟု တစ်ယောက်ထဲ စကားပြောမိလေသည်။

သိပ်မသင်္ကာသဖြင့် ပင်တီကိုချွတ်လိုက်ပြီး ခေါင်းရင်းက ညအိပ်မီးအနီရောင်ဖျော့ဖျော့အောက်တွင် ပင်တီကိုကပ်ပြီးကြည့်မိလိုက်သည်….။ ဒါရာသီလာတဲ့ဥစ္စာမဟုတ် အကြည်ရောင်ချဲပျစ်ပျစ်အရည်များဖြစ်နေလေသည်….. ပင်တီကိုအသာချ၍ သူမရဲ့ပိပိလေးကို အသာစမ်းကြည့်လိုက်မိလိုက်သည့်အခါတွင်လည်း ချွဲစိစိအရည်များပင်ဖြစ်နေလေသည်…… သူ့သူငယ်ချင်းအိမ်ထောင်သည်မိန်းမတွေ messenger gp ထဲပြောကြသည့် စကားတချို့ကိုပြန်အမှတ်ရလာလေသည်…..။

” ငါ့ယောကျာ်းက ငါ့ကိုမလုပ်ခင်ဘယ်လိုနှူးပေးတာ…အရည်တွေဘယ်လိုတောင်ထွက်လာတာ” ဆိုတဲ့ စကားအရ ယောကျာ်းနှင့်မဆက်ဆံခင် စိတ်တွေထလာရင် မိန်းမကိုယ်မှ ဒီလိုအရည်တွေထွက်လာတာပဲဟု ရိပ်မိပြီးကောက်ချက်ချလိုက်လေသည်။ ဒေါ်သူဇာဝင်းတစ်ယောက် လက်ခလယ်လေးနှင့် နောက်ထပ်တစ်ခေါက် သူမရဲ့အဖုတ် အမြှောင်းလေးထဲသို့အောက်ကနေအပေါ် ပွတ်ဆွဲကြည့်မိလိုက်လေသည်…..။

” ကျွတ်စ်…..အင်းးးးးး”

ဒေါ်သူဇာဝင်းတစ်ယောက် အရင်ကမခံစားခဲ့ဖူးသော အလွန်တရာကောင်းမွန်တဲ့ ခံစားချက်လှိုင်းတစ်ခုက သူမရဲ့ပိပိထိပ်လေးကတစ်ဆင့် ခန္တာကိုယ်တစ်ခုလုံးကို လှိုင်းသဖွယ် ပျံနှံ့သွားသည်၊ ဒါဘာခံစားမှုလဲဟု ဦးနှောက်ကခွဲခြမ်းမစိတ်ဖြာနိုင်တော့….စောနကလိုပင်ထပ်ပြီး သူမရဲ့ပိပိကို ပွတ်ကြည့်လိုက်သည်…..။

” အွန်းးး….ကောင်းလိုက်တာ”

သူမအဖုတ်လေးကို ပွတ်သပ်ပြီး ပေါ်ထွက်လာသည့် ခံစားချက်ကို အရမ်းသဘောကျသွားလေသည်၊ သူမကိုယ်သူမ မထိန်းချုပ်နိုင်တော့…..ပွတ်ပြီးရင်း ဆက်ပွတ်နေမိလေသည်၊ လက်တစ်ဖက်ကလည်း တင်းမာနေသောနို့အုံလေးကို လက်ဖြင့်ကျိတ်နယ်ရင်းနှင့် အရသာထူးကို အပြည့်အဝခံစားကြည့်မိနေလေသည်….။

” အင်း….အင်း…အင်း…အင်း…အား…ရှီး….ကျွတ်စ်”

ဒေါ်သူဇာဝင်းစိတ်ကူးထဲတွင် စောနကဆိုင်ခန်းငှားလင်မယားနှစ်ယောက် စပ်ယှက်နေကြသောမြင်ကွင်းကိုပြန်မြင်ယောင်ရင်း အဖုတ်ကိုပွတ်နေသောလက်ကို အရှိန်တင်မိလိုက်လေသည်၊ အား…..အထိအတွေ့အာရုံဆိုတာ ဒီလိုပါလား…အား..ကောင်းလိုက်တာ၊ သူမလက်ကိုသူမ မထိန်းနိုင်…….. ပင်လယ်ရေလို သောက်လေငတ်လေ ဖြစ်ပြီး သူမရဲ့အဖုတ်ထဲကတစ်ခုခုကိုအရမ်းတောင့်တလာလေသည်၊ အဖုတ်ထဲမှအရည်များလည်း ထွက်လာကာတဇွိဇွိနှင့် ပွတ်သည့်အသံများထွက်လာလေသည်……။

” အင်း..အင်း…အင်း…အင်းးးးးးးး”

နောက်ဆုံးတော့ အပျိုကြီးဒေါ်သူဇာဝင်းတစ်ယောက် အဖုတ်ကိုအားပါးတရပွတ်ရင်းနှင့် အထွဋ်အထိပ် သို့ရောက်ရှိသွားလေသည်၊ ထိုအချိန်တွင် သူမ၏ စိတ်ခံစားမှုများသည် မွေ့ယာပေါ်မှ တိမ်တိုက်များကြားထဲမျောလွင့်နေရသလို လွင့်ပျံထွက်သွားသည်….. သူမရဲ့ အဖုတ်ထဲမှ အရည်များကိုတဆစ်ဆစ်ညှစ်ထုတ်မိလိုက်သည်၊ ဖြစ်နိုင်လျင် ထိုသို့ခံစားရသော စက္ကန့်လေးများကို ဘယ်အရာနှင့်မျှမလဲနိုင်ဟု ခံစားလိုက်ရသည်။

တိမ်တိုက်များပေါ်မျောလွင့်ပြီး ဒေါ်သူဇာဝင်းတစ်ယောက် ခြေကုန်လက်ပန်းကျပြီး အိပ်မောကျသွားလေတော့သည်။ မနက်နိုးလာတော့ ဒေါ်သူဇာဝင်းစိတ်ထဲတွင် အခါတိုင်းထက်ပိုပြီး အားအင်တွေပြည့်နေသည်ဟုခံစားရသည်…..စောင်ကိုခေါက်တော့ မနေ့ညကအရည်ကွက်ကြီးကိုတွေ့တော့ ရုံးပိတ်ရက်မှအိပ်ယာခင်းလဲရအုံးမယ်ဟု တွေးမိလိုက်သေးသည်……စိတ်ကြည်နေလို့လားမသိ ရေချိုးခန်းထဲတွင်ရေချိုးပြီး အလှပြင်ခုံတွင်ထိုင်တော့ သူမစိတ်ထဲတွင် အရင်ကထက်ပိုပြီးလှနေသယောင်………

ရုံးရောက်တော့လည်း လက်အောက်ငယ်သားတွေက နှုတ်ဆက်တာကို ပြန်လည်ပြုံးပြပြီးနှုတ်ဆက်လေသည်၊ ဝန်ထမ်းတွေက အခါတိုင်းနှင့်တစ်မူကွဲပြားနေသော သူမကို ကြောင်ပြီးငေးကြည့်ကြသည်၊ ကုမ္ပဏီ၏ မနက်ခင်း CEO နှင့် ဌာန မန်နေဂျာများ meeting တွင်လည်း ဥက္ကဌက သူမအား နှစ်ဝက်စာရင်းရှင်းတမ်းကို မြန်မြန်လုပ်ပေးဖို့တောင်းဆိုလေသည်၊ အခါတိုင်းဆိုလျင် အနားနီးမှစာရင်းရှင်းတမ်းတောင်းတာသည့် ကိစ္စမျိုးဆို ဆူဆူပုတ်ပုတ်နှင့် လက်ခံသော်လည်း ဒီနေ့တော့ အပျိုကြီးတစ်ယောက် ပြုံးစိစိနှင့်လုပ်နေသဖြင့် ဥက္ကဌက သူ၏ Finance manager တစ်ယောက် ဘာဆေးများအစားမှားလာသလဲဟုတွေးမိပြီး သူမအား မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီးကြည့်နေလေသည်။

သူဌေးနှင့် meeting ပြီး၍ ဌာန၌လက်အောက်ငယ်သားများနှင့် အစည်းအဝေးထပ်လုပ်လေသည်၊ ဒီတစ်ပတ်ထဲ နှစ်ဝက်စာရင်းရှင်းတန်းကို အပြီးလုပ်ရမည်ဖြစ်ကြောင်း အသိပေးလိုက်သောအခါ ဝန်ထမ်းများ၏မျက်နှာများမှာ နွေအခါရေဆာနေသောပန်းပွင့်လေးများသကဲ့သို့ညှိုးနွမ်းသွားကြလေသည်၊ ဒေါ်သူဇာဝင်းတစ်ယောက်ထည်းသာ အားမာန်အပြည့်နှင့်

“ကဲ….အခါတိုင်းလည်း ဒိအချိန်အလုပ်ရှုပ်တာပဲ မြန်မြန်လုပ်ကြတာပေါ့…ပြီးတော့လည်း ပြီးသွားတာပဲမဟုတ်လား”

ဟု အားပေးလိုက်လေသည်။ ထိုရက်မှစ၍ တစ်ပတ်လုံးလုံး ဒေါ်သူဇာဝင်းတို့ Finance ဌာနအလုပ်ရှုပ်လေတော့သည်၊ ဌာနခေါင်းဆောင်ဖြစ်သော ဒေါ်သူဇာဝင်းလည်း ရုံးလည်းအလုပ် အိမ်လည်းအလုပ်နှင့် ဟင်းတောင်ကောင်းကောင်းမချက်နိုင်… ထမင်းအိုးတစ်လုံးအမြန်တည်ပြီး ဆိုင်ကပဲဟင်းမှာစားရလေသည်။

ဒီလိုနှင့် သောက်ကြာနေ့ရောက်လာတော့ လုပ်စရာစာရင်းများပြီးသလောက်ဖြစ်သွားလေသည်၊ မန်နေဂျာဖြစ်သော ဒေါ်သူဇာဝင်းမှ စာရင်းပေါင်းချုပ်ကိုတစ်ချက်ပြန်စစ်ရန်သာ ကျန်တော့သည်၊ ထိုနေ့မနက်တွင် ဒေါ်သူဇာဝင်းရုံးခန်းရှိ အထိုင်ဖုန်းကို ဖုန်းတစ်ကြောင်းဝင်လာလေသည်……။

” ကလင်…ကလင်…ကလင်…ကလင်”

” ဟုတ်ကဲ့….အမိန့်ရှိပါရှင်”

” အော်…မသူဇာဝင်းလား၊ ကျွန်တော်…….ပါ”

” ဟုတ်ကဲ့ပါ….ဥက္ကဌကြီး ပြောပါ”

” အားတော့နာပါတယ်….ဖြစ်နိုင်ရင်လေ နှစ်ဝက်စာရင်းပေါင်းချုပ်ကို မနက်ဖြန်အပြီးလုပ်ပေးနိုင်မလား မသူဇာဝင်း….တနင်္ဂနွေနေ့ကြ ရှယ်ယာရှင်တွေနဲ့ အစည်းအဝေးရှိလို့”

” ဪ…ဟုတ်ကဲ့ ရပါတယ်ရှင့်….အခုတောင်ပြီးသလောက်ဖြစ်နေပါပြီ မနက်ဖြန်တစ်ရက် Over time ဆင်းပြီး သေချာပြန် Check လိုက်ပါမယ်ရှင့်”

” ဟုတ်ပြီ..ဟုတ်ပြီ….ကျေးဇူးပဲနော်၊ ဒါနဲ့ မနက်ဖြန်မနက်ပိုင်း ကွန်ဒိုအသစ်ဖွင့်ပွဲရှိတယ်နော်”

” ကျွန်မ မလာဖြစ်လောက်တော့ဖူးနဲ့တူပါတယ် ဥက္ကဌကြီး၊ စာရင်းတွေပြန်စစ်ရမှာဆိုတော့”

” ကောင်းပြီလေ…..ရှယ်ယာရှင်တွေကို တင်ပြရမှာဖြစ်လို့ စာရင်းတွေကိုသေချာလေးစစ်ပေးပါဦးနော့”

” ဟုတ်ကဲ့ပါရှင့်….ဟုတ်..ဟုတ်”

………………………………………………..

ဒီလိုနှင့် ဒေါ်သူဇာဝင်းတစ်ယောက် နောက်တစ်နေ့ကြ ရုံးကို OT ဆင်းရန် မနက် ၇ နာရီကပင် ရောက်ရှိလာလေသည်၊ အောက်ထပ်တွင် မမေ့မလျော့ Fringer print နှိပ်ပြီး ရုံးပေါ်သို့တက်လာခဲ့သည်၊ ထို့နောက် ကော်ဖီတစ်ခွက်ဖျော်ကာ လုပ်စရာရှိသည်များကို စတင်ပြီးလုပ်လေတော့သည်။

ဒေါ်သူဇာဝင်းတစ်ယောက် ထိုင်ခုံမှမထစတမ်း စာရင်းလုပ်လိုက်ရာ ၁၀ နာရီခန့်တွင် နှစ်ဝက်စာရင်းရှင်းတန်းအား အချောသတ်ပြီးစီးသွားလေသည်၊ စာရင်းဖိုင်ကို ဥက္ကဌကြီး၏ Personal E-mail ကိုလည်း copy တစ်ခုပို့လိုက်သည်၊ ပြီးမှစဉ်းစားကြည့်တော့ ဒီနေ့ ကွန်ဒိုအသစ်ဖွင့်ပွဲရှိ၍ ဥက္ကဌကြီးရော အတွင်းရေးမှူးမလေးပါ အားမည်မဟုတ်….ထို့ကြောင့် သူမကိုယ်တိုင်သွားပေးရန် USB ထဲကော်ပီတစ်ခုဆွဲထည့်လိုက်လေသည်။

” ဖူး…..အခုမှပဲပြီးသွားတော့တယ်….အင်းးးးး”

ဒေါ်သူဇာဝင်းတစ်ယောက် လုပ်စရာတာဝန်များပြီးသွား၍ သက်ပြင်းအရှည်ကြီးချလိုက်ပြီး လက်ကိုဆန့်တန်းကာ အညောင်းဆန့်လိုက်လေသည်၊ တာဝန်များပြီးသွားသောအခါ သူမ၏စိတ်ထဲတွင် လိုအင်ဆန္ဒတစ်ခုပေါ်ပေါက်လာလေသည့်၊ ထိုဆန္ဒမှာ အရင်တစ်ပတ်ညတုံးကလို တကိုယ်ရေအာသာဖြေပြီး စိတ်ဖိစီးမှုများကိုလျော့ချရန်ဖြစ်လေသည်။

ထိုစဉ်ဒေါ်သူဇာဝင်းစိတ်ထဲတွင် စိတ်ကူးတစ်ခု ဖြတ်ကနည်းပေါ်လာလေသည်……..ရုံးက computer မှာ Internet Cabel ချိတ်ထားတာပဲ၊ Pron Website တွေထဲဝင်ကြည့်ပြီး အာသာဖြေရင်ကောင်းမလားဟုတွေးမိလေသည်၊ အင်း…မဖြစ်သေးပါဖူး ထို Pron website တွေကစိတ်ချရသည်မဟုတ် တော်ကြာနေ Computer ကို ဗိုင်းရပ်စ်ကိုက်လို့ လစ်သွားမှဖြင့် IT ဌာနကလူတွေတွေ့သွားလို့ကတော့ မီးခိုးကြွက်လျောက် အရှက်ကွဲကုန်တော့မှာပဲ…… အိမ်သာထဲသွားပြီး ဟိုတစ်နေ့က ဆိုင်ငှားလင်မယားဆက်ဆံနေသာမြင်ကွင်းကို ပြန်မြင်ယောင်ပြီးပဲ အာသာဖြေလိုက်တော့မယ်ဟုတွေးပြီး ကွန်ပြူတာကိုပိတ်ကာ အမျိုးသမီးသန့်စင်ခန်းဘက်သို့ထွက်လာခဲ့လေသည်။

အမျိုးသမီးအိမ်သာသို့ရောက်သောအခါတွင် ရုံးပိတ်ရက်ဖြစ်သဖြင့် ဘယ်သူမှမရှိချေ…. မီးတွေပိတ်ထား၍ မီးခလုတ်များဖွင့်လိုက်တော့ အိမ်သာအကန့်တစ်ခုရှိ မီးသီးတစ်လုံးက ပျက်နေသဖြင့်မလင်းချေ…..ဒေါ်သူဇာဝင်းက..

” ဟို IT ဌာနကကောင်တွေ၊ ငါပြောထားတာနှစ်ပတ်လောက်ရှိနေပြီ အခုထိ ဒီမီးသီးကိုလာလည်းမပေးသေးဖူး”

ဟု မြည်တွန်တောက်တီးလိုက်လေသည်။ မီးသီးလဲတဲ့ကိစ္စက အင်ဂျင်နီယာဌာနနဲ့ဆိုင်သလား IT နဲ့ဆိုင်သလားတော့ ဒေါ်သူဇာဝင်းမသိ…သို့သော် အမြဲတန်းလိုလိုအားယားနေသော IT ဌာနကလူများကို Finance manager ပီပီသိပ်ကြည့်မရသဖြင့် သူတို့ဌာနကို မီးသီးလဲရန်ပြောထားချင်းဖြစ်သည်….သကောင့်သားများကအခုထိမလဲသေး HR ကိုတိုင်ပြီး လစာမတိုးပေးရန် ညှောင့်လိုက်ဦးမည်ဟုတေးထားမိလိုက်လေသည်။

ထို့နောက် ဒေါ်သူဇာဝင်းတစ်ယောက် အိမ်သာအကန့်တစ်ခုထဲသို့ဝင်ပြီး ထမိန်စကတ်ကိုရော ပင်တီကိုရောချွတ်ကာ ဘိုထိုင်အိမ်သာအဖုံးကိုချလိုက်ပြီး အဲ့ပေါ်ခွထိုင်လိုက်လေသည်၊ ဆိုင်ငှားလင်မယား လိင်ဆက်ဆံသည့်မြင်ကွင်းကိုပြန်လည်မြင်ယောင်ရင်း သူမရဲ့အဖုတ်ကိုဖြဲကာ အစိလေးကိုပွတ်ပေးလေသည်။

” အင်း….အင်းးး….အင်းးး”

သို့သော် ထိုမြင်ကွင်းမှာ တစ်ပတ်ခန့်ကြာသွားပြီဖြစ်သဖြင့် စိတ်ထဲဝိုးတိုးဝါးတားတာ ကျန်ရစ်ခဲ့လေသည်၊ သူမပိပိကတော့ပွတ်ရင်း ပွတ်ရင်း ရှေ့ပြေးအရည်ကြည်လေးများထွက်လာလေပြီ၊ ဒေါ်သူဇာဝင်းက သူမတွေးနေသည့် မြင်ကွင်းကိုသိပ်မမှတ်မှိသောကြောင့် သူငယ်ငယ်တုံးက ကျိတ်ကြွေရသည့် အစ်ကိုကြီးတစ်ယောက်ကို မှန်းကာ အဲ့အစ်ကိုကြီးက သူ့ကိုလိုးလျင် ဘယ်လိုနေမည်ဟုစိတ်ကူးကာ အစိကိုပွတ်လေသည်…..။

ထိုသို့ စိတ်ကူးရင်းတန်းလန်း…..အဲ့တစ်ယောက်က အိမ်ထောင်ကျသွားပြီ….သူ့ရဲ့အမျိုးသမီးနှင့်လည်း ခင်မင်သောကြောင့် အားနာစိတ်ဖြစ်ပေါ်လာပြီး ဖီးငုတ်သွားပြန်သည်၊ သူမသိသော သူငယ်ချင်းယောကျာ်းလေးမျက်နှာများကို တွေးကြည့်တော့လည်း အိမ်ထောင်သည်များဖြစ်နေတော့ “ဒု…သ…န..သော” လိုဖြစ်မှာကြောက်သဖြင့် မမှန်းရဲ…..ခေါင်းပူအောင်စဉ်းစားပြီးနောက်ဆုံး သူမအားကွန်ဒုံးလာပေးသည့် Admin ကကျော်သူရကိုအမှတ်ရသွားသည်၊ လူပျိုလေးဖြစ်သော အူကြောင်ကြောင်ကောင်လေးက သူ့အားဆက်ဆံရန်ကြိုးစားပုံကို စိတ်ကူးနှင့်ပုံဖော်ကြည့်ပြီး အဖုတ်ကိုင်ထားသော လက်ကိုပြန်လည်လှုပ်ရှားလိုက်လေသည်။

” အင်း….မောင်လေး…မဆိုးနဲ့ကွာ….အင်းးး..အင်းးးးးးး”

” မင်းကွာ….မမကို….အင်းးးး…..အင်းးးး…..ဇွိ….ဇွိ…ဇွိ”

ဒေါ်သူဇာဝင်းတစ်ယောက် အစိကိုပွတ်ရင်း အဖုတ်အခေါင်းထဲကယားယံလာပြီး တစ်စုံတစ်ခုကိုတောင့်တလာသဖြင့် အထဲကိုလက်ထိုးထည့်ရန် ကြံစည်မိလေသည်၊ ဖြစ်ချင်တော့ သူမလက်သည်းတွေကို အရှည်ထားမိသဖြင့် အထဲထည့်ရန်အဆင်မပြေချေ၊ ထို့ကြောင့် သူမရဲ့စလင်းဘတ်အိတ်ထဲက နှုတ်ခမ်းနီတောင့် လေးကိုထုတ်လိုက်လေသည်၊ ထိုနှုတ်ခမ်းနီတောင့်၏ အရွယ်အစားကလည်းလက်သန်းလောက်ပင်ရှိ၍ သူမအတွက် အဆင်ပြေလေသည်… ထို့ကြောင့် သူမ၏အဖုတ်မှ တောင့်တနေသောအရာကိုထည့်သွင်းပေးလိုက်သည်…..

” အင်း…..ကျွတ်….ကျွတ်….အင်းးး”

အေးစက်စက် နှုတ်ခမ်းနီတောင့်က အရည်များဖြင့်ရွှဲနေသော သူမအဖုတ်လေးထဲသို့ တအိအိဖြင့်ဝင်သွားလေသည်၊ အနည်းငယ်နာကျဉ်သဖြင့် ဖြည်းဖြည်းချင်းပဲ အထုတ်အသွင်းလုပ်ပေးနေလေသည်၊ အသားကျလာသောအခါမှ အရှိန်နည်းနည်းတင်လိုက်ပြီး…..သူမရဲ့ စိတ်ကူးယဉ်ဇာတ်ကောင်ဖြစ်သော ကျော်သူရကိုလည်း မြန်မြန်လိုးခိုင်းလိုက်လေသည်……။

” အင်း…အင်း….မောင်လေး…အင်း…ကောင်းတယ်…အင်း..အင်း…အား”

” ကျော်သူရ…အား….မောင်လေး…မြန်မြန်….အား…အား ဇွိဇွိဇွိ…… အား…ဇွိဇွိ ”

” ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲကွာ…..အင်း..အင်း…အင်း…..ကောင်တယ်…မောင်လေး…အင်း…အင်း….အင်းးးးးးး”

သူမလက်က နှုတ်ခမ်းနီတောင့်ကို အဆုံးထိသွင်းမိလိုက်ပြီး ပြန်ထုတ်လိုက်တော့ နှုတ်ခမ်းနီတောင့်နှင့်အတူ အချစ်ရည်များကိုပါသွန်အန်လာလေသည်၊ ထိုအရည်များကိုလက်ဖြင့် အပေါ်သို့ဆွဲတင်ကာအစိလေးကိုထပ်ပွတ်ပေးလိုက်သေးသည်…။

” အင်းးး….ရှီး…ကောင်းလိုက်တာ…အင်းးး”

ဒေါ်သူဇာဝင်းတစ်ယောက် ထဲစိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် အသံတွေထွက်ကာ အာသာဖြေပြီးမှ ရုံးကအိမ်သာထဲရောက်နေကြောင်း ပြန်အမှတ်ရသွားသည်၊ ရုံးပိတ်ရက်ဖြစ်နေ၍သာတော်သေးသည်ဟု တွေးနေတုံး ကပ်ရပ်အိမ်သာအခန်းက ပလတ်စတစ်ကိုချေမိသော အသံတချို့ကိုကြားလိုက်ရလေသည်။

” ချွတ်….ချွတ်”

” ဟိုဖက်က လူရှိလား”

” …….”

ဒေါ်သူဇာဝင်းက လူရှိလားလို့မေးတော့လည်း ဘာမှပြန်မဖြေချေ၊ လူဆိုလျင် စောနက သူမအော်သံများကိုကြားသွားလိမ့်မည်…သူမမျက်နှာကိုတခြားသူမြင်၍မဖြစ်….ပင်တီနှင့် ထမိန်စကတ်ကိုအမြန်ကောက်စွပ်ဝတ်ကာ အိမ်သာအပြင်သို့ခက်သွက်သွက်ထွက်လာခဲ့လေသည်။

အိမ်သာအပြင်ရောက်မှ အိမ်မြောင်တို့ဘာတို့ ကျွတ်ကျွတ်အိတ်ကို ဝင်တိုးမိတာလည်းဖြစ်နိုင်တာပဲလေ….ဟုတွေးမိပြီး စိတ်ဖြေလိုက်သည်၊ သို့သော် သတိဆိုတာပိုတယ်မရှိ ရုံးတွင် OT ဆင်းနေတာက သူမတစ်ယောက်ထည်းဖြစ်သောကြောင့် စောနကအိမ်သာထဲက အကောင်မဟုတ်ပဲလူဖြစ်နေရင် ရိပ်မိသွားနိုင်သည်၊ ထို့ကြောင့် ဒေါ်သူဇာဝင်းတစ်ယောက် Finance ဌာန၏ အဝင်တံခါးပေါက်ကို သော့အမြန်ခါတ်ပြီး ရုံးမှခပ်မြန်မြန်လစ်ထွက်သွားလေတော့သည်။

…………………………………………………………

Five star construction company ၏ ယောကျာ်းလေးဝန်ထမ်းများ နေထိုင်သော အဆောင်၏ အပေါ်ထပ် အခန်းတစ်ခန်းတွင် ဖြစ်လေသည်.။

” ခလော…ခလော…ခလော…”

ကိုဇော်ဦးတစ်ယောက် ရုံးပိတ်ရက်ဖြစ်၍ ကုလားသေကုလားမောအိပ်ပျော်နေလေသည်၊ ကျန်တဲ့နှစ်ယောက်တော့ ရေချိုးပြီး ကုမ္ပဏီယူနီဖောင်းများဝတ်ဆင်ကာ ဖီးလိမ်းနေကြသည်၊ တစ်ခန်းလုံးအတူတူသုံးသည့် ဘုံပိုင်ဆံပင်စပရေးဘူးအား ကျော်သူရက မှန်ကြောင်ကျော်ဝင်ခိုင်အား ကမ်းပေးလိုက်ပြီး…..

” မှန်ကြောင်…မင်းရောဒီနေ့ OT ဆင်းရမှာလား….ဘာလုပ်စရာရှိလို့လဲ”

ဟုမေးရာ မှန်ကြောင်က

” မင်းတို့လိုပဲလေ….ကွန်ဒိုဖွင့်ပွဲသွားကူရမှာ….ဒီနေတော့ ကင်မရာမင်းပေါ့၊ ဓာတ်ပုံရိုက်ပြီး Company ရဲ့ Facebook Page မှာတင်ပေးရမှာ”

” ငါတို့ Admin ကတော့ထုံးစံအတိုင်းပဲ၊ ပါလေရာငပိချက်ပေါ့ကွာ၊ ပွဲအစကနေ ပွဲပြီးတဲ့ထိစောင့်ပြီး ထိုင်ခုံတွေဘာညာတွေသိမ်းရမှာ”

” ငါကတော့ ဥက္ကဌကြီးကိုဓာတ်ဖမ်းရင်း သူ့ဘေးနားက ငါ့အတွင်းရေးမှူးမလေးကိုပါ ဝိုက်ရမယ်…ဟဲဟဲ”

” မင်းလည်း ဝိုက်မယ်ဆိုမြန်မြန်ဝိုက်တော့…..မှန်ကြောင်ကြီး၊ ငါပြောသလိုလုပ်…ငါလုပ်သလိုမလုပ်နဲ့ကွ…ဟားဟား”

” အေးပါ…ချိန်ပါကျော်ကြီးရ”

ထိုသို့ဖြင့် ဖွင့်ပွဲလုပ်သောနေရာသို့ရောက်သောအခါ မှန်ကြောင်ကျော်ဝင်းခိုင်က ပရော်ဖက်ရှင်နယ် ဖိုတိုဂရပ်ဖာဒီဇိုင်းဖမ်းကာ ဟိုနားလေးရပ်လိုက်…ဒီနားလေးရပ်လိုက် ဓာတ်ပုံထောင့်အနေအထား ကောင်းရန် ဒူးကိုကွလိုက် ပေါင်ကိုကုန်းရိုက်လိုက်နှင့် အလုပ်ရှုပ်နေလေသည်၊ တချို့သောဝန်ထမ်းများ…ရှယ်ယာရှင်များကို ဘာညာအနေအထားအနည်းငယ်နှင့်ဓာတ်ဖမ်းပြီး ဥက္ကဌကြီးနှင့် ဧည့်သည်များ လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ပုံ စကားပြောပုံတို့ပါ မလွတ်ရလေအောင် သေချာဓာတ်ပုံရိုက်ယူလေသည်။

ကုမ္ပဏီ ဥက္ကဌနှင့်မလှမ်းမကမ်းတွင် သူ၏ရည်းစားအလောင်းအလျာဟု သူ့ဘာသာသတ်မှတ်ထားသော အတွင်းရေးမှူးမလေး အေးမြတ်မွန်ကို တွေ့လိုက်ရသည်၊ သူမပုံကိုလည်း ဓာတ်ပုံဆယ်ပုံလောက်ရိုက်လိုက်သေးသည်၊ (မှန်ကြောင်တို့က အလုပ်ကိုအဲ့လိုကြိုးစားတာ)

အေးမြတ်မွန် ဆိုသည့်အတွင်းရေးမှူးမလေးမှာ မှန်ကြောင်ချိန်နေသော သူလေးဖြစ်ကြောင်း အရင်အခန်းများတွင် အရိတ်အမြွက် ပြောထားပြီးသားဖြစ်လေသည်၊ အေးမြတ်မွန်၏ ရုပ်ရည်မှာ ရိုးရိုးဗမာမလေးပုံစံဖြစ်ပြီး မျက်နှာတွင် ဝက်ခြံအနည်းငယ်ရှိလေသည်…..လောကကြီး၏ထုံးစံအတိုင်း မျက်နှာကသိပ်မလှသော်လည်း အချိုးအစားပြေပျစ်တောင့်တင်းသော ခန္တာကိုယ်ကိုပိုင်ဆိုင်ထားလေသည်။

မှန်ကြောင်က သူ့ဘော်ဒါကျော်သူရလို စိတ်ကူးယဉ်မဆန်…လက်တွေ့ကျကျစဉ်းစားတွေးခေါ်တတ်သောသူ ဖြစ်လေသည်၊ သူစကြိုက်ကတည်းက သူလိုက်ရင်အဖြေရနိုင်မည့် ကောင်မလေးမျိုးကိုသာရွေးကြိုက်လေသည်…. မဖြစ်နိုင်တာတွေမလုပ်…အေးမြတ်မွန်က ကောက်ကြောင်းလှသော်လည်း မျက်နှာလေးက ဝက်ခြံဖုများကဖျက်လိုဖျက်ဆီးနေသဖြင့် သူ့အလှကသိပ်မပေါ်ချေ၊ အဲ့တာတွေကို မှန်ကြောင်ဂရုမစိုက်….သူ့ရည်ရွယ်ချက်က တောင့်တင်းဖြောင့်ဆင်းသော သူမရဲ့ခန္တာကိုယ်ကိုဖြိုပြီး အားရပါးရသိပ်ပစ်ရန်သာဖြစ်သည်၊

မှန်ကြောင်သည် အေးမြတ်မွန်နှင့် fb တွင် fri ဖြစ်ပြီး မကြာခဏစကားပြောဖြစ်ကာ အီစီကလီလေးဘာလေး စပြောထားပြီးသားဖြစ်သည်၊ အခြေအနေပေးရင် ရည်းစားစကားပြော အဖြေတောင်း တည်းခိုခန်းသွားပြီးကြိတ်ရန်သာကျန်တော့သည်၊ ပြီးလျင် ဟိုကောင် ကျော်သူရကိုရော ကိုဇော်ဦးထက်ပါ အရင် လူပျိုရည်ပျက်အောင်လုပ်ပြီး သွေးသောက်ညီအစ်ကိုများထဲတွင် အစ်ကိုအကြီးဆုံးဘွဲ့ရယူရန်ကြံစည်ထားလေသည်။

မှန်ကြောင်ကျော်ဝင်းခိုင်သည် ကွန်ဒိုဖွင့်ပွဲအစတွင် ဓာတ်ပုံများကို တဖြတ်ဖြတ် ရိုက်ယူပြီး သူ့တာဝန်ပြီးဆုံးပြီဟုသဘောထားကာ ချောင်တစ်နေရာတွင် ဖုန်းပွတ်နေလေသည်၊ သိပ်မကြာခင်ပင် ထိုအခန်းအနားမှလစ်ထွက်လာခဲ့ကာ ကင်မရာကိုရုံးခန်းထဲပြန်ထားပြီး ဒေတာများကို ကွန်ပျူတာထဲရွေ့ရန် ရုံးသို့ပြန်လာခဲ့လေသည်။

ရုံးရောက်တော့ ကင်မရာထဲမှ sd card ကိုထုတ်ပြီး ကွန်ပြူတာထဲသို့ကူးထည့်လိုက်လေသည်၊ သူရိုက်ယူလာခဲ့သော အေးမြတ်မွန်ပုံကိုသူ့ဖုန်းထဲကူးလိုက်သေးသည်…. ထိုစဉ် နှစ်ယောက်တည်းရှိသည့် မှန်ကြောင်တို့ IT ဌာနမှ သူ၏စီနီယာဆီမှ ဖုန်းဝင်လာလေသည်…..။

” ဟယ်လို…အစ်ကို…ပြော”

” အေး…မှန်ကြောင်…ဒီနေ့ပွဲရဲ့ဓာတ်ပုံရိုက်ပြီးပြီလား”

” ပြီးပြီအစ်ကို”

” အဲ့တာဆို စာကြောင်းလေးကြည့်ကောင်းအောင်စီပြီး Company Facebook Page မှာတင်လိုက်ပါလား”

“ကျွန်တော်စာမစီတတ်ဖူးဗျ အစ်ကိုပဲတင်လိုက် ကျွန်တော် messenger ကနေ ပုံတွေပို့လိုက်မယ်”

” အေးပါကွာ…မင်းကလည်း…ဪ ဒါနဲ့ငါ့ကိုတစ်ခုကူညီပါဦး”

” ပြောဗျာ…ဘာဖြစ်ပြန်ပြီလဲ”

” ဒီနေ့ကရုံးပိတ်ရက်ဆိုတော့ အမျိုးသမီးသန့်စင်ခန်းထဲကိုသွားပြီး မီးသီးတစ်လုံးလေးလဲပေးပါလား၊ လဲရမယ့်မီးသီးက ငါ့အံဆွဲထဲမှာရှိတယ်….လုပ်ပေးအုံးနော် ညီလေးမှန်ကြောင်…ဟဲဟဲ”

” မီးသီးလဲတာလည်း IT ဌာနရဲ့တာဝန်ဖြစ်သွားပြန်ပြီလား ထူးဆန်းပါပေ့ဗျာ”

” Finance ကအပျိုကြီးဒေါ်သူဇာဝင်းပေါ့ကွာ၊ အားနေငါတို့ဌာနကို အလုပ်သိပ်မရှိဖူးဆိုပြီး အမြင်မကြည်ဖြစ်နေတာ လုပ်ပေးလိုက်စမ်းပါ၊ သူအမြင်စောင်းရင် သီတင်းကျွတ်ဘောနပ်လေး ငါတို့နှစ်ယောက်အနုတ်ခံနေရအုံးမယ်”

” ဟုတ်ပြီ…အဲ့တာဆိုမှတော့ လျှပ်စစ်မီးလုံးလည်း မှန်ကြောင်လေးက တပ်ပေးရတော့မှာပေါ့”

” အေးပါကွာ..ရုံးပြန်ဖွင့်မှ မင်းဖို့ဂရမ်းတစ်ပြားဆွဲခဲ့မယ်ကွာ”

” ဟားဟား…ကြိုက်သွားပြီ အစကတည်းကအဲ့လိုဖြစ်ရမှာ”

” အေးအေး တံခါးကိုလည်းသေချာသော့ခါတ်သွားအုံးနော်…ဒါပဲ”

” ဟုတ်”

အံဆွဲထဲကမီးသီးဘူးကိုယူပြီး အောက်ထပ်သို့ဆင်းကာ အမျိုးသမီးသန့်စင်ခန်းထဲသို့ဝင်လိုက်လေသည်၊ ပိတ်ရက်ဆိုပေမယ့် သန့်ရှင်းရေးအဒေါ်ကြီးက မီးတွေမပိတ်ခဲ့ဖူးလားမသိ၊ သန့်စင်ခန်းတစ်ခုလုံးလင်းထိန်နေလေသည်၊ ကျွမ်းနေသည့်မီးသီးကိုလည်းတန်းပြီးတွေ့သွားလေသည်။

မှန်ကြောင်တစ်ယောက် မီးသီးလဲပေးရမည့်အိမ်သာအကန့်သို့ ဝင်လိုက်လေသည်၊ ထိုအချိန်တွင် ဝမ်းသွားချင်စိတ်ဖြစ်ပေါ်လာ၍ အိမ်သာတက်လိုက်သည်၊ အိမ်သာတက်နေရင်း ဖုန်းသုံးနေကြဖြစ်၍ ဘောင်းဘီအိတ်ထဲစမ်းလိုက်ရာ ဖုန်းမပါလာပဲ ဌာနတွင်ကျန်ခဲ့ကြောင်းသိရှိလိုက်လေသည်၊ ဖုန်းကိုမကြည့်ရတော့ မှန်ကြောင်တစ်ယောက် မိန်းခလေးအိမ်သာထဲ စပ်စုပြီးလျှောက်ကြည့်မိလိုက်လေသည်၊ သူထိုင်နေသော အိမ်သာခွက်ဘေးနားတွင် အမှိုက်ပုံးအသေးစားလေးတစ်ခုချထားပြီး အမျိုးသမီးလစဉ်သုံးပစ္စည်းများပစ်ရန်ဟု ရေးထားလေသည်၊ မှန်ကြောင်တစ်ယောက် မကောင်းမှန်းသိရက်နှင့်ပင် အဲ့ပုံးကိုဖွင့်ပြီး စပ်စုကြည့်မိသေးသည်၊ ထိုစဉ် ဘေးအိမ်သာအကန့်ထဲက အမျိုးသမီးအသံသဲ့သဲ့ကိုကြားရလေသည်။

” အင်း….အင်းးး….အင်းးး”

ဘေးအခန်းမှာ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရှိနေတာလား…..မှန်ကြောင်တစ်ယောက် ထိတ်လန့်သွားသည်၊ ထို့ကြောင့်ပစ္စည်းများကိုလျှောက်မကိုင်ပဲ အသံမထွက်အောင် ငြိမ်ငြိမ်လေးနေလိုက်သည်……အဲ့တာကြောင့် သူသန့်စင်ခန်းထဲဝင်လာတော့ မီးများပွင့်နေခြင်းပင်၊ ရုံးပိတ်ရက်ဆိုတော့ လူမရှိဖူးဟုထင်၍ တန်းဝင်လာခဲ့တာသူ့အမှား….တော်သေးသည်က ဘေးအခန်းမှာရှိတာဘယ်သူဖြစ်ဖြစ် သူနှင့်ထိပ်တိုက်မတွေ့မိခဲ့ခြင်းပင်…..။

မှန်ကြောင်တစ်ယောက် အသံတိတ်နေလိုက်တော့ ဘေးအခန်းက အသံများကိုပို၍ကြားရလာသည်၊ သူပဲဂရုစိုက်နားထောင်နေမိလို့လား တစ်ဖက်အိမ်သာအခန်းထဲက အမျိုးသမီးကပဲ အသံပို၍ကျယ်လာသည်လားမသိ……….။

” အင်း….မောင်လေး…မဆိုးနဲ့ကွာ….အင်းးး..အင်းးးးးးး”

” မင်းကွာ….မမကို….အင်းးးး…..အင်းးးး…..ဇွိ….ဇွိ…ဇွိ”

မှန်ကြောင်တစ်ယောက် စစချင်း တ..အင်း..အင်း အသံကြားတုန်းက ရိုးရိုးတန်းတန်း အိမ်သာတက်နေခြင်းလို့သာထင်ခဲ့မိသည်၊ အခုဟာက မောင်လေးတွေကာ…..ရှီး…ရှီးတွေရောပါလာတော့ အဲ့အမျိုးသမီးအာသာဖြေနေမှန်း ချက်ချင်းသိသွားသည်၊ ပြီးတော့…ဒီအသံကြားဖူးပါတယ်…ကြားဖူးပါတယ်ဆိုပြီး မှန်ကြောင်တစ်ယောက် ပိုပြီးစိတ်ဝင်စားလာသဖြင့် ယုန်ကလေးတစ်ကောင်လို နားရွက်ကိုအာရုံစုစီးပြီးနားဆင်လိုက်ရာ လူတစ်ယောက်ကို သူအမှတ်ရသွားလေသည်။

” ဒေါ်သူဇာဝင်း”

ဟုတ်ပါသည်…ဒေါ်သူဇာဝင်းအသံမှ ဒေါ်သူဇာဝင်းအသံအစစ်…ဒီအသံကို အကြိမ်တစ်ရာထက်မနည်းကြားဖူးလေသည်၊ ခွိ…ခွိ…ဒီအပျိုကြီးယောကျာ်းမယူပဲ အခုလိုအိမ်သာထဲလာအာသာဖြေနေတယ်ဆိုပြီး ရယ်ချင်မိသွားသည်။

” အင်း…အင်း….မောင်လေး…အင်း…ကောင်းတယ်…အင်း..အင်း…အား”

” ကျော်သူရ…အား….မောင်လေး…မြန်မြန်….အား…အား ဇွိဇွိဇွိ…… အား…ဇွိဇွိ ”

” ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲကွာ…..အင်း..အင်း…အင်း…..ကောင်တယ်…မောင်လေး…အင်း…အင်း….အင်းးးးးးး”

အပျိုကြီးဒေါ်သူဇာဝင်း မှန်းပြီးအာသာဖြေနေတုံး သူ့သူငယ်ချင်း ကျော်သူရနာမည်ပါလာ၍ မှန်ကြောင်တစ်ယောက် မျက်လုံးပြူးသွားလေသည်၊ နားကြားများလွဲတာလားဟုတွေးပြီး သေချာထပ်နားထောင်လိုက်သည်။

” အင်း…အင်း…မောင်လေး…အင်း….ကောင်းတယ်….ကျော်သူရ…အင်း မမကို….အဲ့လိုလေး…….အင်း…အင်းး.အင်းးးး”

သေချာသွားပြီ…ဒေါ်သူဇာဝင်းမှန်းပြီး ဇောင်းတိုက်နေသည်မှာ သူ့ဘော်ဒါကျော်သူရဖြစ်မှန်း မှန်ကြောင်သိသွားလေသည်၊ မောင်လေးလို့လည်းပြောသည် ကျော်သူရလို့လည်းအော်သည်ဆိုမှတော့ ဒီကုမ္ပဏီတွင် တစ်ယောက်ထည်းရှိသော အူကြောင်ကြောင်ကျော်သူရပင်ဖြစ်ရလေမည်၊ ခွိ…ခွိ…အဲ့ကောင်ကိုမြှောက်ပေးပြီး သူတို့ IT ဌာနကိုအမြဲလာရစ်နေသော အပျိုကြီးအား မှတ်လောက်သားလောက်အောင်ဖြုတ်ခိုင်းရမည်ဟုတွေးပြီး မှန်ကြောင်တစ်ယောက်ပျော်သွားလေသည်၊ “ဟုတ်ပြီကွ”ဟု စိတ်ထဲတွင်တွေးမိပြီး အားပါသွားသဖြင့် ခြေထောက်ကိုမြှောက်မိလိုက်သလိုဖြစ်သွားပြီး အောက်တွင်ချထားသော မီးသီးထည့်ထားသည့် ကျွတ်ကျွတ်အိတ်ကိုသွားကန်မိလေသည်။

” ချွတ်….ချွတ်”

” ဟိုဖက်က လူရှိလား”

” . …….”

မှန်ကြောင်တစ်ယောက် ဘာမှပြန်မဖြေပဲ ငြိမ်နေလိုက်သည်….မကြာလိုက် အပျိုကြီးဒေါ်သူဇာဝင်း ၏လှုပ်ရှားသံအချို့ကိုကြားလိုက်ရပြီး အိမ်သာထဲမှအလျင်အမြန်ထွက်ခွာသွားသည်ကို သိရှိလိုက်ရသည်။

ဒေါ်သူဇာဝင်းပြန်သွားသည် သေချာကာမှပင် မှန်ကြောင်တစ်ယောက် ကျွမ်းနေသော မီးသီးကို မြန်မြန်ဖြုတ်လဲကာ IT ဌာနဖက်သို့ပြန်လာခဲ့လေသည်၊ ဌာနသို့ရောက်တော့ ပစ္စည်းတွေသိမ်းပြီးပြန်မယ်လုပ်တော့ အထိုင်ဖုန်းကမည်လာလေသည်၊ မှန်ကြောင်လည်းကိုင်လိုက်လေသည်။

” ဟယ်လို…. IT ဌာနကပါ”

” ကိုကျော်ဝင်းခိုင်လားရှင့်….အမလေး…ဘုရားမလို့ ကျွန်မကအေးမြတ်မွန်ပါ”

” ဟုတ် မအေးမြတ်မွန် ဘယ်လိုဖြစ်လို့ IT ဌာနကိုဆက်တာလဲဗျ”

” ကိုကျော်ဝင်းခိုင်…တစ်စိတ်လောက်ကျွန်မကိုကူညီပါရှင် ၊ ကျွန်မ Finance ဌာနထဲပိတ်မိနေလို့ အောက်ထပ်က Security ဆီသော့သွားယူပြီး တံခါးပြန်ဖွင့်ပေးပါလား”

” ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့….ခဏစောင့်နော်”

မှန်ကြောင်တစ်ယောက် သူကြိုက်နေသောကောင်မလေးက အခန်းထဲပိတ်မိနေသည်ဟုဆိုသဖြင့် အောက်ထပ်သို့ အမောတကောဆင်းကာ သော့ယူ အပေါ်ပြန်တက်ပြီး တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်လေသည်၊ မှန်ကြောင်ကျော်ဝင်းခိုင်က အေးမြတ်မွန်အား…

” ဘယ်လိုဖြစ်လို့ Finance ဌာနထဲပိတ်မိနေတာလဲဟ ဥက္ကဌကဖွင့်ပွဲမှာမလား”

” ဟုတ်တယ် ဥက္ကဌက Finance ဌာနက ဒေါ်သူဇာဝင်းဆီ စာရင်းသွားယူခိုင်းတာ ဒီရုံးမှာ ot ဆင်းနေတယ်ဆိုပြီးတော့လာယူတာ ဖြစ်ချင်တော့ ငါကသူ့ရုံးခန်းထဲအရောက် သူမရှိလို့အပြင်ပြန်ထွက်မယ်လည်းလုပ်ရော ဂျလောက်ဆိုဘယ်သူတံခါးပိတ်သွားတယ်မသိပါဖူး အော်တာလည်းမကြားတော့ဖူး”

” နင်ကဖုန်းလည်း မပါလာဖူးလား”

” အေး…ဖုန်းကလည်း ဆိုင်ကယ် တူးဘောက်ထဲမှာထားခဲ့တာ ခဏဆိုပြီးတော့ တော်သေးတာပေါ့ ရုံးကအထိုင်ဖုန်းနဲ့ တစ်ဌာနပြီးတစ်ဌာနဆက်ကြည့်နေတာ၊ IT ဌာနမှာနင်ရှိနေလို့တော်သေးတာပေါ့”

” အေး…နင်ကံကောင်းတာ ငါလည်းပြန်တော့မလို့ မဟုတ်ရင်ရုံးထဲနင်ပိတ်မိနေမှာ”

” အေးပါဟယ်…ဘာပဲပြောပြောကျေးဇူးပါ”

” ရပါတယ်”

မှန်ကြောင်ကျော်ဝင်းခိုင်နှင့် အေးမြတ်မွန်တို့နှစ်ယောက်သား ရုံးပေါ်ကနေ ဆိုင်ကယ်စတန်းသို့ဆင်းလာခဲ့ကြသည်၊ အေးမြတ်မွန်က သူ့ဆိုင်ကယ်ဆီသို့ပြန်အရောက်တွင်…

” ကျေးဇူးပဲနော်…ကိုကျော်ဝင်းခိုင်…သွားတော့မယ်နော်”

” ရပါတယ်ဆိုဗျာ….ဒါနဲ့ခဏလေး ဒီနေ့ညနေပိုင်းကြ မင်းအားလား”

” အားပါတယ်…ဘာဖြစ်လို့လဲ”

” ကျွန်တော်မုန့်ဝယ်ကျွေးချင်လို့လေ ဟိုတစ်ခါ Fb မှာပြောဖြစ်တုံးက အသစ်ဖွင့်တဲ့ဆိုင်လေးလေ၊ အဲ့ဒီကိုသွားကြည့်ချင်လို့ အဖော်မရှိလို့ လိုက်ခဲ့ပါလား”

” အိုကေလေ..ဒါပေမယ့်…ဒီတစ်ခါတော့ ကျွန်မပဲဝယ်ကျွေးပါရစေ နောက်တစ်ခေါက်မှ ကိုကျော်ဝင်းခိုင် ပြန်ကျွေးပေါ့”

” ကောင်းပြီလေ….ဒါနဲ့ဘယ်မှာနေတာလဲ၊ ရုံးကပေးတဲ့အဆောင်မှာပဲလား”

” မဟုတ်ဖူး အပြင်ဆောင်မှာ”

” ဪ…ကျွန်တော်လာခေါ်လှည့်မယ် ဖုန်းနံပါတ်လေးတစ်ချက်လောက်”

” 0997…..81”

” ညနေဘယ်နှစ်နာရီလောက်….”

” ငါးခွဲလောက်လာခဲ့လေ သွားပြီနော်”

မှန်ကြောင် အတွက်တော့ ဒီနေ့က ပြည့်စုံလွန်းသော ရက်ရာဇာနေ့တစ်နေ့ဖြစ်သွားလေသည်၊ အဆောင်သို့အမြန်ပြန်ကာ ခဏနားပြီးတစ်ရေးတစ်မောအိပ်လိုက်သေးသည်၊ အိပ်ရာနိုးတော့ရေတစ်ခါထပ်ချိုးပြီး ပြန်ရွှိုင်းနေလေသည်၊ မှန်ကြောင်တစ်ယောက် မှန်ရှေ့တွင် လိုးရှင်းတွေ နင်းကန်လူးနေသခိုက် ရုံးမှဆင်းလာသော ကျော်သူရတစ်ယောက် အခန်းထဲကိုဝင်လာလေသည်၊ မှန်ကြောင်က….

” ကျော်သူရ မင်းပြန်လာပြီလား”

” အေး…ညောင်းလိုက်တာကွာ OT ကြေးရတာကနည်းနည်း လုပ်ရတာကများများပါကွာ”

” မင်းအမောပြေသွားစေမယ့်သတင်းငါ့ဆီမှာရှိတယ်”

” ဘာလဲ….အိအိငြိမ်း ဟိုခေါင်းစောင်းကောင်နဲ့ပြတ်သွားပြီလား…”

” မဟုတ်ဖူး မင်းထီပေါက်တာကွ”

” ငါမှထီမထိုးပဲနဲ့”

” ဒီလိုကွ………………….. ”

ဟုအစချီပြီး မှန်ကြောင်က ဒီနေ့ရုံးတွင် ကြုံတွေ့ခဲ့ရသည်များကို ပြန်လည်ဖောက်သည်ချလိုက်လေသည်၊ ကျော်သူရက…

” မင်းဟာက ဟုတ်ပါ့မလားကွ၊ ဒေါ်သူဇာဝင်းက ငါ့ဆိုအမြဲလိုလိုကြပ်နေတဲ့ဟာ…. မင်းအသံပဲကြားပြီး လူများမစွပ်စွဲပါနဲ့ဟ”

” ဟုတ်ပါတယ်ဆိုကွာ…ဒေါ်သူဇာဝင်းအသံစစ်စစ်…ရေမရောဖူး”

” ဖြစ်နိုင်တာတွေပဲပြောပါကွာ ငါနဲ့သူနဲ့က ဆယ်နှစ်လောက်ကွာနေတာကို၊ ပြီးတော့သူက လင်မလိုချင်လိုမှ ယောကျာ်းမယူပဲ အပျိုကြီးလုပ်နေပါတယ်ဆို”

” ကျွတ်…မယုံလည်းနေကွာ မင်းဟိုတစ်ခေါက်က ကွန်ဒုံးသွားပေးတော့ တစ်ခုခုဖြစ်သွားတာနေမှာပေါ့၊ ပြီးတော့ အပျိုကြီးမို့လို့ ဇောင်းတိုက်တာပေါ့ကွ ငကြောင်ရ……… အိမ်သာထဲငါရှိတာ သိသွားတော့ တန်းပြီးပြေးလို့ အေးမြတ်မွန်တောင် Finance ဌာနထဲပိတ်မိသွားသေးတယ်”

” မင်းကကြားထဲကနေမြတ်သွားတာပေါ့”

” ဟဲ…ဟဲ ဒီနေ့ မှန်ကြောင်တို့ကံကောင်းတဲ့နေ့ပဲ ၊ ကဲ အေးမြတ်မွန်ကို သွားရှိတ်တော့မယ်….အခြေအနေက တို့ဖက်မှာပဲ ဖုန်းနံပါတ်လည်းရပြီ၊ ဒီညပဲ ရည်းစားစကားပြောလိုက်တော့မယ်…ဟဲဟဲ သွားပြီကွာ၊ မင်းလည်းကံကောင်းရင် ဒေါ်သူဇာဝင်းဖင်ကြီးကျိတ်ချင်ကြိတ်ရမှာပေါ့ အားမလျော့ပါနဲ့”

” အေးပါ..အေးပါ…ကိုယ့်အတွက်ကိုသာပူစမ်းပါ မှန်ကြောင်ရ”

” ဟဲဟဲ…..အခုကတည်းက အစ်ကိုကြီးမှန်ကြောင်လို့ ကြိုမခေါ်ထားချင်ဖူးလား၊ နောက်ထပ်နှစ်လနေလို့ အဖြေတောင်းပြီး အခြေအနေကောင်းရင် ငါ့လူပျိုရည်ကို ဖျက်လိုက်တော့မှာ”

” လူပျိုရည်ပျက်ပြီးမှပြောစမ်းပါ၊ မင်းအရှေ့မှာ ကိုဇော်ဦးကြီးရှိနေတာလည်းမမေ့နဲ့ဦး”

” အဲ့လူကြီးက အင်ဂျင်အကျကားကြီးပါကွာ…ငါကအသာလေးကျော်တက်ပလိုက်မှာ”

” ငါလည်းမင်းထက်အရင် ဒေါ်သူဇာဝင်းကိုဝင်လုံးမှာပေါ့ကွ”

” ဟိုကဝင်လုံးရင်တော့ မင်းအစားခံရမယ်၊ မင်းကဝင်လုံးရင်တော့ အလုပ်ပြုတ်မှာအသေအချာပဲဗျို့….မင်းအစ်ကိုကြီး သွားပြီ…ဘိုင့်ဘိုင်”

” ငိုးမ မှန်ကြောင်…သွားတော့ ငါလည်းနားတော့မယ်”

မှန်ကြောင်ကျော်ဝင်းခိုင်တစ်ယောက် ထိုညနေခင်းတွင် အေးမြတ်မွန်နှင့်အတူ ထမင်းအတူစားပြီးခင်မင်မှုပို၍ မြှင့်တက်ခဲ့လေသည်၊ ထမင်းအတူ စားပြီးနောက် မန္တလေးကျုံးရှေ့သို့သွားကာ လမ်းအတူလျှောက်ကြတုံးမှာပင် ချစ်တယ်လို့ ဖွင့်ပြောခဲ့လေသည်၊ အေးမြတ်မွန်က မဆွတ်ခင်ကတည်းက ညွတ်ကျချင်နေသော်လည်း မြန်မာမိန်းကလေးတို့၏ ထုံးစံအတိုင်း နည်းနည်းတော့ စဉ်းစားပါရစေအုံးလို့သာပြန်ပြောလေသည်၊ မှန်ကြောင်ကျော်ဝင်းခိုင်တစ်ယောက်ကတော့ အေးမြတ်မွန်က စဉ်းစားပေးမည်ဟု ပြုံးစိစိနှင့်ပြောကတည်းက ကံတရားက ကိုယ့်ဘက်မှာရှိနေပြီမှန်းသိနေသောကြောင့် လူပျိုရည်ပျက်နိုင်မည့်ရက်ကိုသာ လက်ချိုးပြီး ရေတွက်လျက်ရှိနေတော့လေသည်။

………………………………………..

🧡အခန်း (၄) ကိုဇော်ဦးရဲ့ချစ်ဒုက္ခ🧡

ဇော်ဦးတစ်ယောက် အခုတလော စိတ်ထဲခုလုခုလု ဖြစ်နေပြီး စိတ်သောကရောက်နေရသည်….အကြောင်းမှာ သူကိုယ်တိုင်လျှာရှည်ပြီး ခေါင်ရည်ဝိုင်းတွင် သူတို့သုံးယောက်ထဲမှ လူပျိုရည်အရင်ပျက်တဲ့သူက သွေးသောက်အစ်ကိုကြီးနေရာကိုယူရန် ပြောခဲ့မိခြင်းဖြစ်လေသည်၊ ပြောတုံးကတော့ သူတို့သုံးယောက်ထည်းမှာ ရည်းစားရှိသောသူက သူတစ်ယောက်တည်းဖြစ်သည့်အတွက်ကြောင့် အပိုင်ဟုကြံကာ ပြောခဲ့မိခြင်းဖြစ်သည်။

ကျော်သူရ ၊ မှန်ကြောင်နှင့် ဇော်ဦးတို့အဖွဲ့ထဲတွင် ဇော်ဦးက ကျန်နှစ်ယောက်ထက် အသက် ၃ နှစ်လောက်ကြီးလေသည်၊ ထို့ကြောင့် မှန်ကြောင်နှင့်ကျော်သူရက ကိုဇော်ဦးဟု ကိုတတ်၍ခေါ်ကြသော်လည်း သူတို့ရွယ်တူသူငယ်ချင်းလို့ပင် သတ်မှတ်ကာ ပုခုံးဖက်ပေါင်းသင်းဆက်ဆံကြလေသည်…..သို့ဖြစ်၍ သွေးသောက်ညီအစ်ကိုဆိုပြီးခေါင်းစဉ်တပ်ကာ လူပျိုရည်အရင်ပျက်တဲ့သူကို အစ်ကိုကြီးလိုခေါ်ပြီး လေးလေးစားစားဆက်ဆံဖို့ သဘောတူခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်၊ လူပျိုရည်အရင်ပျက်နိုင်ချေရှိတာလည်း ရည်းစားလက်ကိုင်ရှိတဲ့ သူပဲမဟုတ်ဖူးလား…… မှန်ကြောင်ကျော်ဝင်းခိုင်က အနည်းငယ်စိုးရိမ်ရသော်လည်း ဥက္ကဌအတွင်းရေးမှူးမလေးက သူ့လိုရှက်ကီဘဲအား ပြန်မကြိုက်နိုင်ဟုတွက်ထားလေသည်၊ တစ်ဖက်သတ်အချစ်ရူးလေး ကျော်သူရကိုတော့ စာရင်းထဲပင် ထည့်မတွက်ထား……. ဒီဂိမ်းက သူနိုင်မည့် ဂိမ်းလို့ပင်တွက်ထားခဲ့လေသည်။

အခုတော့ အငယ်နှစ်ယောက်ကို လျှော့တွက်ခဲ့တာမှားပြီမှန်း ကိုဇော်ဦးတစ်ယောက် နောင်တရစပြုလေပြီ၊ အခုတလော မှန်ကြောင်ကျော်ဝင်းခိုင် သူ့ရည်းစားလောင်း အေးမြတ်မွန်နှင့် ဖုန်းပြောသည်ကို မသိသလိုသိသလို ခိုးနားထောင်ကြည့်တော့ တော်တော်လေးအဆင်ပြေနေပုံရသည်…… နောက်နှစ်ပတ်လောက်ဆိုလျင်ပင် အဖြေရနိုင်ချေရှိချေပြီ ၊ မှန်ကြောင်က ခြေသွက်လက်သွက်ဆိုတော့ အလွန်ဆုံး နောက်သုံးလအတွင်းမှာပင် လူပျိုရည်ပျက်နိုင်ချေရှိနေလေပြီ၊ ဟိုတစ်လောက မှန်ကြောင်ပြောပုံအရ သူစာရင်းထဲထည့်မတွက်ထားသော ကျော်သူရကိုပင် Finance ဌာနကအပျိုကြီးက ဆွဲစားတော့မည့်ဟန်ပေါက်နေလေသည်၊ ကျော်သူရဆိုသည့် အကောင်ကလည်း ပျော်ပျော်ကြီးအစားခံမည်သူဖြစ်နေသောကြောင့် စိတ်မအေးရချေ။

တကယ်တမ်းတွေးကြည့်လျင် မှန်ကြောင်နှင့်ကျော်သူရက ပြဿနာမဟုတ်သေး၊ ပြဿနာ အစစ်အမှန်က ဇီဇာကြောင်သော သူရဲ့ချစ်သူ ရွှေစင်ထက် ပင်ဖြစ်သည်၊ သူနှင့်ရည်းစားဖြစ်သည်မှာ သုံးနှစ်သုံးမိုးပင်ကျော်လွန်နေချေပြီ၊ ရွှေစင်ထက်က သူ၏ငယ်ချစ်ဖြစ်သလို အချစ်ဦးလည်းဖြစ်သောကြောင့်သာ သူသည်းခံပြီးစောင့်ဆိုင်းနေခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်၊ သူ၏ချစ်သူက တခြားကိစ္စများတွင် အဆင်ပြေသော်လည်း အထိအတွေ့ကိစ္စတွင်မူ ဇီဇာတော်တော်ကြောင်လေသည်။

သူ့ရဲ့ချစ်ရသူ မရွှေစင်ထက်က သမီးရည်းစားချိန်းတွေ့တဲ့အခုမျိုးတွင် လူပြတ်သည့်နေရာဆိုလျင်သိပ်မလိုက်ချင်…… သုံးနှစ်ကျော်သက်တမ်းတွင် လေးငါးခါသာရောက်ဖူးသည်….. ထိုသို့ရောက်တဲ့အခါတိုင်းလည်း နို့တောင်ကောင်းကောင်းပေးမကိုင် လူများတွေတွေ့ရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ..ဘာညာပြော၍ ငြင်းသည်၊ တည်းခိုခန်းသွားရအောင်ဟု ချော့မြူခေါ်သော်လည်း မလိုက်ချင်….အိမ်ကလူတွေ အသိတွေမြင်ရင် သိက္ခာကျမည်ဟုပြောပြီး မလိုက်၊ နောက်ဆုံးတော့ ဇော်ဦးတစ်ယောက် လက်မလျှော့ချင်သော်လည်း လက်ကမြင်း ပါးစပ်ကမြင်းလို့မရသည့် ချိန်းတွေ့ရာနေရာများဖြစ်သော….ဦးပိန်တံတား၊ မဟာမြတ်မုနိဘုရားတို့….စားသောက်ဆိုင်တို့ New Ocean လို ရှော့ပင်စင်တာတွေ၊နောက်ပြီးတော့ ရုပ်ရှင်ရုံသွားရင်တောင် အတွဲခုံမထိုင်ချင်သောသူမကိုအရှုံးပေး လက်လျှော့လိုက်ရလေတော့သည်။

အခုတလောတော့ ဇော်ဦးစိတ်ထဲတွင် သွေးသောက်ညီအစ်ကိုတို့၏ဂတိသစ္စာနှင့်ပတ်သတ်၍ ဒီကိစ္စကို ပြန်ပြီးအခဲမကျေဖြစ်လာပြန်သည်၊ ဘယ့်နှယ့်ဗျာ စဉ်းစားကြည့်ကြပါဦး….. အလွန်တရာမှ ဣန္ဒြေသိက္ခာစောင့်ဆည်းသော ၁၉ ရာစုအစောပိုင်းမှ မြန်မာအမျိုးသမီးများပင် သုံးနှစ်သုံးမိုးအကဲခတ်ပြီးလျင်….မောင်ကြီးရှင့်. .အဟင့်..အဟင့် လုပ်ကြသည်မဟုတ်လော၊ သူ့အလှည့်ကြမှ ရာဇဝင်ရိုင်းလှသည်… ၂၀ ရာစုနှောင်းပိုင်း အခုတွေ့အခုချစ် အခုပင် ဖောင်းဒိုင်းဖောင်းဒိုင်းကြသော ရွှေရောင်ခေါတ်ကြီးတွင် လူဖြစ်လာသော်လည်း အခုထက်ထိ ဘော်လီဂျိတ်ပင် မဖြုတ်ဖူးသေးချေ၊ ကံပဲခေနေတာလား လူပဲညံ့တာလားပင် ဇော်ဦးတစ်ယောက် မဝေခွဲတတ်တော့ချေ။

ဇော်ဦးတစ်ယောက် မနက်ဖြန်ရုံးပိတ်ရက်တွင် ချိန်းတွေ့လျင် ကုတင်ပေါ်တက်ဖို့ကိစ္စကို ချော့၍တောင်းဆိုမည်….လိုအပ်လျင် တကိုယ်တော်ဆန္ဒပြဖို့အထိပါ သန္နိဋ္ဌာန် ချမှတ်လိုက်လေသည်၊ အခုလောလောဆယ်တော့ သောကြာနေ့ဖြစ်၍ မသွားချင်သွားချင်နှင့်ပင်ရုံးသွားရလိမ့်အုံးမည်၊ အိပ်ရာမှနိုးနိုးချင်းအတွေးနယ်ချဲ့နေရာမှ ထ၍ထိုင်လိုက်လေသည်…….ငုတ်တုတ်ထိုင်လိုက်ပြီး ဗိုက်ဆာသဖြင့် သူရဲ့အဆီတဝင်းဝင်း ဗိုက်ခေါက်ကြီးကို လက်ဖြင့်ပွတ်သတ်လိုက်လေသည်၊ ထို့နောက် ရေမချိုးပဲနှင့် ဆိုဒ်ထဲဆင်းဖို့ယူနီဖောင်းပါတစ်ခါထည်းဝတ်ခဲ့ပြီး မှန်ကြောင်တို့ ကျော်သူရတို့နှင့်အတူ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်သို့သွားပြီး မနက်စာတည်ခင်းလိုက်လေသည်။

မနက်စာစားပြီးနောက် ဆောက်လုပ်လက်စအိမ်ရာရှိသော မန္တလေးမြို့သစ်ဆီသို့ သွားလေသည်၊ဆိုင်ကယ်စီးရာတွင် ဇော်ဦးက ဆိုင်ကယ်ဦးထုပ်မဝတ်ပဲ ဆောက်လုပ်ရေးဆိုက်ထဲတွင်ဝတ်သော Safty head ဖြစ်သည့် အဝါရောင်ဦးထုပ်ကိုပဲ တစ်ခါတည်းဝတ်ဆင်သွားတတ်လေသည်၊ အဲ့တာကို အသစ်ဖွင့်ထားသော မီးပွိုင့်ရှိ မော်တော်ပီကယ်ကနားမလည်…..သူရုံးသွားတိုင်း မျက်မှောင်ကြီးကြုတ်ပြီးကြည့်နေတတ်သည်၊ ဆိုင်ကယ်ဦးထုပ်မဆောင်းသူများကို ဖမ်းသည့်အပတ်များတွင် သူ့အားမဆီမဆိုင်တားပြီးဖမ်းစစ်သေးသည်၊ ဇော်ဦးက safty head ဆောင်းထားလို့ဆိုင်ကယ်ဦးထုပ်မဆောင်းတာပါလို့ အသေအကြေရှင်းပြတော့ တခြားမော်တော်ပီကယ်များက ရတယ်သွားသွားဟု ပြောလွတ်လိုက်သဖြင့်သာ ဒဏ်ငွေမှလွတ်ခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။

ဇော်ဦးနှင့် မီးပွိုင့်အသစ်တွင်တာဝန်ကျသည့် မော်တော်ပီကယ်တို့နှစ်ဦးက ဘယ်ဘဝက ပဌာန်းဆက်တွေတော့မသိ….တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်ကြည့်လို့မရကြချေ၊ မော်တော်ပီကယ်က ဇော်ဦးကိုကြည့်မရသလို ဇော်ဦးကလည်း အဲ့ဒီ့မော်တော်ပီကယ်ကို အမြဲတမ်းလိုလို မထိခလုတ် စနောက်တတ်လေသည်၊ အခုလည်း မီးပွိုင့်သို့ဂျူတီထမ်းဆောင်ရန် ဟိုမော်တော်ပီကယ်ရောက်လာခါစရှိသေး….. ဇော်ဦးက လမ်းတစ်ဖက်ကိုကူးဖြတ်ရင်း…..

” တီ…တီ….ပြောင်ကြီးရေ… ဒီနေ့နောက်ကြတယ်နော်…ဟဲဟဲ”

ဟု ဆိုင်ကယ်ဟွန်းကို တပွမ်ပွမ်တီးရင်း အော်ပြောလိုက်လေသည်။ ဇော်ဦးက အဲ့မော်တော်ပီကေနာမည်မသိ….. နဖူးထိပ်က ဆံပင်မရှိတော့ပဲပြောင်နေသဖြင့် ပြောင်ကြီးလို့သာ ချစ်စနိုးလေးနာမည်ပေးထားလေသည်၊ ပြောင်ကြီးက မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး မကျေနပ်သည့်အကြည့်ဖြင့်ကြည့်လေ ဇော်ဦးက ပိုပြီးစနောက်ချင်လေ ဖြစ်လေသည်၊ ဒီနေ့မနက်လည်း ပြောင်ကြီးကိုလှမ်းနောက်လိုက်ရတော့ စောနတုံးက စိတ်ညစ်တာတွေတောင် ပျောက်ချင်သလိုဖြစ်သွားလေသည်။

အလုပ်ထဲရောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း အဝင်ဂိတ်တွင် အလုပ်ဆင်းကြောင်း လက်မှတ်ထိုးပြီး လုပ်ငန်းခွင်ထဲသို့ စဝင်ကြလေသည်၊ ဇော်ဦးနှင့် အလုပ်အတူတူလုပ်သော လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တစ်ယောက်က သူ့အားကြည့်ပြီး…..

” ဇော်ဦး…မင်းကစုတ်ပြတ်သတ်နေတာပဲ ရေမချိုးခဲ့ဖူးလား”

” ချိုးပါဖူး…ဆိုက်ထဲဆင်းရင် ချွေးပြန်ထွက်တာပဲဟာ နေ့တိုင်းလည်း အပြန်မှချိုးတာပဲလေ… ဟဲဟဲ ဆိုက်ထဲလည်း ပန်းရံသမတွေကလွဲပြီး ဆော်လေးတွေလည်းရှိတာမဟုတ်ပဲနဲ့”

” မျက်နှာရောသစ်ခဲ့ရဲ့လား…မင်းမျက်နှာက မနက်ပဲရှိသေးတယ် အဆီတစ်ပြန်ပြန်နဲ့”

” နည်းနည်းတော့သစ်ခဲ့ပါတယ်ကွာ…ဟဲဟဲ”

ထိုသို့ဖြင့် မနက်ပိုင်းဆိုက်ထဲတွင် လုပ်စရာရှိသည်များကို ဆောင်ရွက်ကာ နေ့လည်စာကို အနီးအနားရှိ တစ်ထောင်ဖိုးအဝစားဆိုင်တွင် အဝသုတ်လေသည်၊ နေ့လည်ခင်းကို အဆီတရစ်ရစ်ဖြင့် အလုပ်ကိုအပြလုပ်ပြီး ဟိုယောင်ယောင်ဒီယောင်ယောင်ဖြင့် အချိန်ဖြုန်းကာ ညနေ ၄ နာရီခန့်အချိန်တွင် အပြန်လက်မှတ်ထိုးပြီး အလုပ်ဆင်းခဲ့လေသည်။

အလုပ်မှ အဆောင်သို့အပြန်…..ပြောင်ကြီးစောင့်သည့် မီးပွိုင့်နားတွင် မော်တော်ပီကေများ ရဲများနှင့်စုစုရုံးရုံးဖြစ်ပြီး ဆိုင်ကယ်ဦးထုပ် မဆောင်းသူများကို ရှောင်တခင်ဖမ်းနေကြသည်ကို တွေ့ရှိလိုက်ရသည်၊ ဇော်ဦးလည်းလန့်သွားကာ ခေါင်းပေါ်ကိုလက်ဖြင့်စမ်းကြည့်လိုက်တော့ safty head ရှိတာသိကာမှ စိတ်သက်သာရာရသွားသည်၊ သူဦးထုတ်မဆောင်းထားလျင် ပြောင်ကြီးက သူ့အားအလွတ်ပေးတော့မည်မဟုတ်မှန်းသိလေသည်၊ မီးပွိုင့်နားကို ဇော်ဦးရောက်လာတော့ ပြောင်ကြီးက မျက်မှောင်ကြီးကြုတ်ကာ ဇော်ဦးကိုသေသေချာချာစိုက်ကြည့်လေသည်၊ ဇော်ဦးက ဦးထုတ်အားကိုးရှိသဖြင့် ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကနေ…..

” ပလူ…ပလူ…ပလူ”

ဟု လျှာထုတ်ပြပြီး ပြောင်ပြလိုက်ပြန်သည်။ အဆောင်သို့ရောက်တော့ ဇော်ဦးတစ်ယောက် ညနေခင်း တစ်ရေးတစ်မောအိပ်လိုက်သေးသည်၊ ရုံးမှဆင်းလာသော ကျော်သူရနှင့် မှန်ကြောင်တို့၏အော်ကြီးဟစ်ကျယ် bluetooth soundbox ဖွင့်သံကြားမှ နိုးလာလေသည်၊ ထိုအခါမှသာ ရေချိုးကန်ဖက်သို့ ရေလဲပုဆိုးနှင့်တံဘတ်ကို ပုခုံးပေါ်တင်ကာဆင်းသွားပြီး ရေချိုးလေသည်၊ ရေချိုးပြီး မှန်ကြောင်တို့နှင့်အတူ ညစာစားပြီးနောက် သုံးယောက်သား PUPG သုံးပွဲလောက်ပစ်လိုက်သေးသည်၊ ထို့နောက် ချစ်သူ ရွှေစင်ထက်ဆီမှ ဖုန်းဝင်လာ၍ ဂိမ်းဆော့တာကို ရပ်နားလိုက်လေသည်။

ဖုန်းပြောရာတွင်မနက်ဖြန် လည်ကြမည့်နေရာများအကြောင်း…..လာခေါ်ရမည့်အချိန် ဘာညာကွိစိကွစများကို ဆရာမကြီးရွှေစင်ထက်က မှာကြားသည်များကို သေချာနားထောင်ပြီး ဂွတ်နိုက်…အာဘွားဘာညာပေးပြီး ဖုန်းချလိုက်လေသည်။ အိပ်ရာပေါ်သို့အရောက်တွင် ဇော်ဦးတစ်ယောက် မနက်ဖြန်ကြလျင် အခွင့်အရေးအား ဘယ်လိုတောင်းဆိုမည်ကို တွေးတောနေလေသည်…….အင်း…ဘယ်လိုပြောရင်ကောင်းမလဲ…..အတူနေချင်ပြီလို့ပေါ်တင်ပဲပြောရမလား….. လူများတဲ့နေရာမှာ ချိန်းမတွေ့ချင်လို့ တည်းခိုခန်းသွားရအောင်ဟု ညာခေါ်ပြီး ကြည့်နေကြ ဂျပန်ကတုံးဇာတ်ကားထဲကလို ဘော်လီချွတ်နို့စို့အဖုတ်ကောက်မှုတ်ပေးပြီး တက်လုပ်ပြီးမှ စိတ်မထိန်းနိုင်လို့ဖြစ်သွားတာပါဟု ဗြောင်လိမ်ရင်ကောင်းမလား စသဖြင့် လွှတ်တော်ထဲတွင် အဆိုတင်သွင်းမည့် လွှတ်တော်အမတ်တစ်ယောက်လို အတွေးနယ်ချဲ့ရင်းပင် အိပ်ပျော်သွားလေတော့သည်။

မနက်နိုးတော့ ၇ နာရီခန့်ပင်ရှိချေပြီ….အိပ်ယာပေါ်မှ ကတိုက်ကရိုက်ထကာ အလောတကြီးရေမိုးချိုးပြီးနောက် ချစ်သူနှင့်ချိန်းတွေ့ရန်အဆောင်မှထွက်လာခဲ့လေသည်၊ သူမနေထိုင်သော နန်းရှေ့အရပ်ရှိ သူမအိမ်လမ်းထိပ်သို့ရောက်သောအခါ အိမ်ကထွက်လာရန် ဖုန်းဆက်လိုက်သည်၊ သူမက ၁၀ မိနစ်လောက်စောင့်နော်လို့ပြောပြီး ဖုန်းပြန်ချသွားလေသည်၊ ချစ်ရသူ မရွှေစင်ထက်က အသက်ပြည့်ပြီး၍ အလယ်တန်းကျောင်းတွင် ဆရာမဖြစ်နေပြီဖြစ်သော်လည်း အိမ်သိအောင် ရည်းစားပေါ်တင်မထားရဲသေး………. မိဘများကိုကြောက်၍မဟုတ် သူ့အစ်ကိုနှစ်ယောက်ကို ကြောက်ရသည်ဟုတော့ ပြောလေသည်။

သူ့ရည်းစား ရွှေစင်ထက်က မိဘတွေထက် ဘာလို့ သူ့အစ်ကိုနှစ်ယောက်ကို ကြောက်သည်ဆိုတာကို ဇော်ဦးကနားမလည်နိုင်၊ သူမ၏အစ်ကိုနှစ်ယောက်လုံးအား ဒီလမ်းတွင် ဖြတ်သွားဖြတ်လာမြင်ဖူးသည်…… မြန်မာဗီဒီယိုဇာတ်ကားတွေထဲကလို တက်တူးတွေအပြည့်နဲ့ ဂိုဏ်းစတားပုံစံလည်းမဟုတ်၊ Main ထဲတွင် အလှပြင်ဆိုင်ဖွင့်ထားသော မာမီနှစ်ယောက်သာဖြစ်သည်…. ရုပ်ကခပ်မာမာ ဗမာယောကျာ်းရုပ်ကြီးဖြင့် မိန်းမအဝတ်အစားဝတ်ထားတာကတော့ နည်းနည်းတော့ ရှိန်ဖို့ကောင်းရုံလောက်သာရှိမည်၊ သူအတွေးနယ်ချဲ့စဉ်တွင် သူ၏ချစ်ရသူ ကျောင်းဆရာမလေး ရွှေစင်ထက် ထွက်လာလေသည်။ သူမကတော့ ပုံမှန်အတိုင်း အပြင်ထွက်လည်း ဗမာဝတ်စုံဝမ်းဆက်ကိုသာ ဝတ်လာလေသည်။

ရွှေစင်ထက်၏ ခန္တာကိုယ်အချိုးအစားကို ပြောရလျင်….ရင်သားမှာ ဇော်ဦးတစ်ယောက် ဘုရားစူးမိုးကြိုးပွတ် တစ်ခါကိုင်ဖူးတုံးကအတိုင်း ခန့်မှန်းချေအရ လက်တစ်အုပ်စာလောက်သာ ရှိလိမ့်မည်ဟုထင်သည်….သိပ်ကြီးတဲ့ထဲသောမပါချေ၊ ဇော်ဦး သွားရည်တမြှားမြှားနဲ့ငမ်းရသော တင်သားမှာမှု အရမ်းလှလေသည်……ရွှေစင်ထက်က မင်းကြိုက်ပေါင်တံရှည် မိန်းမလှအတန်းစားထဲကဖြစ်ပြီး ဖင်ကြီးနှလုံးမှာမူ တောင့်တင်းဖြောင့်ဆင်းလှပေသည်……ခါးမှာလည်းသေးသွယ်၍ တင်ပါးကလှလွန်းတော့ ရှေးခေါတ်က ကာလသားကြီးတွေခေါ်သလို စစ်ကိုင်းအိုးလေးဖြစ်လေသည်၊ ဇော်ဦးက စစ်ကိုင်းအိုးကြီးကို ဖင်ကုန်းခိုင်းလိုက်ပြီး……လက်တစ်ဖဝါးစာ နို့လေးကိုကိုင်ပြီး လိုးလိုက်ရလျင်ဖြင့် တစ်ဆွေတစ်မျိုးလုံးပါမေ့သွားနိုင်တယ်ဟု စိတ်ထဲကတွေးပြီး တံတွေးမျိုချလိုက်လေသည်……။

” မောင်….. ဘာတွေတွေးနေတာလဲ….သွားမယ်လေ”

” ဪ…အင်း သဲ…မနက်စာစားပြီးပြီလား”

” စားရသေးဖူးလေ သဲတို့ ရက်ကွက်ထဲက မုန့်တီသုတ်ဆိုင်ကောင်းတယ် သွားစားရအောင်”

” သွားစားတာကဟုတ်ပါပြီ….သဲရဲ့အစ်ကိုတွေ တွေ့မှာကြောက်တယ်ဆို”

” သူတို့က ရွာကအလှူမှာမိတ်ကပ်လိုက်လိမ်းဖို့ မနက်အစောကြီးကတည်းကထွက်သွားကြပြီ”

” ဪ..အင်း…သွားကြတာပေါ့”

ခေါက်ဆွဲသုတ်ဆိုင်သို့ရောက်သောအခါတွင် ရွှေစင်ထက်က…

” အဒေါ်ရေ နန်းလတ်သုတ်တစ်ပွဲ ပဲကပ်ကြော်နည်းနည်းနဲ့”

ဟု မှာလိုက်လေသည်၊ ဇော်ဦးကိုလည်း

” မောင်…ဘာစားမှာလဲ မှာလေ”

” အင်း ကျွန်တော့်ကိုလည်း နန်းလတ်သုတ်တစ်ပွဲ အကွင်းကြော်ညှပ်ထည့်ပေး ငါးဖယ်ရော”

” အင်း…နံနံပင်ရောထည့်မှာလား လူလေး၊ ဟဲ့ မိရွှေစင်ထက် ဒါညည်းကောင်လေးလား”

ဟု ဆိုင်ရှင်အဒေါ်ကြီးကစပ်စုလေသည်။

” နံနံပင်မထည့်တော့ဖူးဗျ”

” ဟုတ်တယ် အဒေါ်ကြီး…… သမီးကောင်လေးလေ”

” နင့်အစ်ကိုယောကျာ်းမိန်းတွေကောသိလား”

” မသိသေးဖူး သွားမပြောနဲ့ဦးနော် အဒေါ်ကြီး…ဟဲ”

” အေးပါ..အေးပါ၊ နင့်အစ်ကိုတွေအကြောင်းနင်အသိဆုံးနော် သူတို့စိတ်ကောင်းဝင်နေတုံး ပြောရင်ပြောထား”

” အချိန်တန်ရင်ပြောမှာပါအဒေါ်ရဲ့”

” အေးအေး အသုတ်တွေရပြီ စားကြတော့၊ လိုတာရှိရင်ပြောနော်….ပြန်ပြင်ပေးမယ်”

” ဟုတ်”

ရွှေစင်ထက်ပြောသလို ဒီအသုတ်ဆိုင်က အဒေါ်ကြီး၏လက်ရာကကောင်းလွန်းသည်၊ ဘူးသီးဟင်းခါးလေးကလည်း သောက်၍ကောင်းသည်…..ဇော်ဦးတစ်ယောက်ဗိုက်ဆာဆာနှင့် စားလိုက်ရာ နန်းလတ်သုတ် နှစ်ပွဲကုန်သွားလေသည်။

စားပြီးသောက်ပြီးနောက်ချစ်သူနှစ်ဦး ချိန်းတွေ့နေကြဖြစ်သော မဟာမြတ်မုနိဘုရားဖက်သို့ သွားလေသည်၊ ဘုရားကြီးအရှေ့မုဒ်ဦးဖက်က ဆိုင်ကယ်စတန်းတွင် ဆိုင်ကယ်အပ်လက်ခံသော ကောင်လေးပင် ဇော်ဦးတို့နှစ်ယောက်ကို မှတ်မိနေလေပြီ၊ ပစ္စည်းမျိုးစုံရောင်းချသော ဘုရားစောင်းတန်းတွင် အတူလမ်းလျှောက်ပြီး မဟာမြတ်မုနိဆင်းတုတော်ကြီးကို ဖူးမျှော်ကြသည်၊ ပြီးနောက် အတူထိုင်နေကြဖြစ်သော ဘုရားဝန်းထဲရှိ ပန်းခြံထဲက တစ်နေရာတွင် ထိုင်ကြလေသည်။

ရုံးပိတ်ရက်ဖြစ်၍ ဘုရားကြီးဝန်းထဲတွင် လာလည်သော လူများနှင့်ရှုပ်ယှက်ခက်နေလေသည်၊ ဇော်ဦးတစ်ယောက်မှာ ချစ်သူရွှေစင်ထက်ကို ပုခုံးဖက်၍ရင်ထဲထည့်ထားသော်လည်း ပါးလေးကိုအာဘွားတစ်ချက်ပေးဖို့ပင် မျက်စိကကျီးကန်းတောင်းမှောက် ဘေးဘီကိုကြည့်နေရသည်……ဘေးတွင်လည်း စုံတွဲများ ပျော်ပွဲစားထွက်လာသောမိသားစုများက ရှိသဖြင့် မျက်ကွယ်ရာယူ၍ သိပ်မရှိချေ၊ လူများအရိပ်အခြေကြည့်ပြီး အနမ်းတစ်ပွင့်ပေးရသော အခြေအနေဖြစ်လေသည်..ဒီအဖြစ်ကို..အသည်းထဲအူထဲကနေ..တဆစ်ဆစ်..နာကျဉ်ရသော်လည်း ဒါကိုက ဆော်မပိုင်သော ဇော်ဦးဘဝအစစ်အမှန်ဖြစ်လေသည်။

ဇော်ဦးတစ်ယောက် လူအရိပ်အခြေကြည့်လိုက်ပြီး ချစ်သူ၏ သနပ်ခါးရေကျဲလိမ်းချယ်ထားသော ပါးလေးကို ရွတ်ကနည်း တစ်ချက်နမ်းလိုက်သည်။ နမ်းတာအားပြင်းလွန်း၍ ပါးကွက်ထဲက သနပ်ခါး ၂၅ ရာခိုင်နှုန်းလောက် ပဲ့သွားလေသည်၊ ချစ်သူရွှေစင်ထက်က…

” ဟင့်….ယားတယ်မောင့်….နှုတ်ခမ်းမွေးကြီးကလည်းစူးလိုက်တာ…ယားကျိကျိနဲ့”

” ရွတ်”

” မောင်နော်…တအားကဲတာပဲ ပန်းခြံထဲလူတွေအများကြီးရှိနေတာကို”

” အဲ့တာကြောင့်မလို့ မောင်က သဲကို လူမရှိတဲ့တည်းခိုခန်းသွားမယ်လို့ပြောတာ၊ မန္တလေးကမြို့ကြီးဆိုတော့ လူပြတ်တဲ့ပန်းခြံလို့ရယ်ကိုသိပ်မရှိဖူး ”

” တည်းခိုခန်းလား…မလိုက်ချင်ပါဖူး”

” ဟာ..သဲကလည်း လူတွေမတွေ့အောင် မျက်နှာကို mask တပ်ခဲ့လိုက်လေ၊ ရည်းစားဖြစ်တာပဲ သုံးနှစ်ရှိနေပြီ ဘာမှကိုမဘာရသေးဖူး”

” ဟင့် ရှင့်အကြံ ဒါအကုန်ပဲလား…….လောလောဆယ် သဲဖက်ကအဆင်မပြေသေးလို့ပါနော်၊ မောင်က နည်းနည်းသည်းခံပြီးစောင့်ပေးပါဦး”

” စောင့်ရတာလည်းကြာလို့လည်ပင်းတောင်ရှည်နေပြီ သဲရယ်…မစဉ်းစားနေပါနဲ့တော့ကွာ လိမ္မာပါတယ်နော်”

” ရွှတ်”

” မောင်…ယားတယ်လို့”

ဇော်ဦးတစ်ယောက် လူအလစ်ချောင်းပြီး ပါးကိုနမ်းရင်း အခုလိုသွေးတိုးစမ်းကြည့်တော့ အတူအိပ်ဖို့အဆိုတင်သွင်းရန် အခြေအနေမဆိုးလှ၊ ထို့ကြောင့် သေသေချာချာ ပြောမှဖြစ်မယ်ဟုတွေးပြီး အားတင်းလိုက်လေသည်…….။

” သဲရေ….”

” ဘာလဲမောင်…ပြောလေ”

” မောင်ပြောချင်တာတစ်ခုရှိတယ် အဲ့တာ…”

ဇော်ဦးတစ်ယောက် ပြောမလို့ဟန်ပြင်နေတုံး တောင်းစားသော သူဖုန်းစားကလေးလေးတစ်ယောက်ဝင်လာပြီး…..

” အစ်ကိုကြီး…အစ်မကြီးတို့ ထမင်းဖိုးဟင်းဖိုးလေးများသနားကြပါ…”

ဟု ဝင်ပြောပြီး လက်ဝါးဖြန့်ကာပိုက်ဆံတောင်းလေသည်၊ ကလေးချစ်သော မေတ္တာရှင်ကြီး မရွှေစင်ထက်က..

“ရော…ကလေး”

ဟုပြောပြီး သူမပိုက်ဆံအိတ်ထဲမှ အကြွေနှစ်ရာကိုထုတ်ပေးလိုက်လေသည်၊ ဇော်ဦးက သူမပိုက်ဆံအိတ်ထဲ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ နှစ်ရာတန်အကြွေများ အထပ်လိုက်ကြီးကိုတွေ့လိုက်ရလေသည်…..။

” သဲ နှစ်ရာတန်တွေကပေါလှချေလား”

” အင်း ကျောင်းမုန့်ဈေးတန်းမှာသွားပြီးလဲထားတာ၊ အခုလိုဆင်းရဲနွမ်းပါးတဲ့ ကလေးတွေလာတောင်းရင်ပေးရအောင်လို့လေ”

” ဪ”

” အင်း…မောင် သဲကိုစောနကပြောစရာရှိတယ်ဆို ပြောလေ…ဘာလဲ”

ဇော်ဦးတစ်ယောက် စိတ်ထဲတွင်စီကုံးထားသော စကားလုံးများကိုတွေးလိုက်ပြီး…..

” အဲ့တာကလေ….”

” အစ်ကိုကြီး…အစ်မကြီးတို့ ထမင်းဖိုးဟင်းဖိုးလေးများသနားကြပါ…”

ဇော်ဦးပြောမလို့ရှိသေး….သူတောင်းစား ကလေးမလေးတစ်ယောက် ရောက်လာပြန်သည်၊ ဇော်ဦး ဖီးတော်တော်ငုတ်သွားသည်…… သေချင်းဆိုးလေးတွေဟု စိတ်ထဲကနေကျိန်ဆဲလိုက်သည်၊ မေတ္တာရှင်မကြီးကတော့ နောက်ထပ်နှစ်ရာတန် တစ်ရွက်ထပ်ထုတ်ပေးလိုက်သည်၊ ဇော်ဦးက…

” အဲ့ကလေးတွေက တစ်ယောက်ကိုပေးလိုက်ရင် နောက်ထပ်အုပ်စုလိုက်ကြီးလာကြတာ၊ နောက်တစ်ခါလာရင်မပေးနဲ့တော့ သဲ သိလား”

” အို…မောင်ကလည်း ဘာဖြစ်တုံး လာပါစေ နှစ်ရာလောက်နဲ့မွဲမသွားပါဖူး”

” ဒါနဲ့စောနကဘာပြောမလို့လဲ…ပြောလေ”

” နောက်မှပြောတော့မယ်”

ဇော်ဦးတစ်ယောက်စိတ်မကြည်တော့…ဒေါသအနည်းငယ်ထွက်ချင်လာသဖြင့် စိတ်ကိုလျှော့ထားလိုက်လေသည်၊ အခါတိုင်းစိတ်နှင့်ဆိုလျင် ရန်ဖြစ်ပြီးပြီဖြစ်သော်လည်း အဆိုတင်သွင်းစရာရှိ၍သာ သည်းခံနေခြင်းဖြစ်လေသည်၊ ဇော်ဦးထင်ထားသလိုပင် သူတောင်းစားကလေးတွေ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ရောက်လာကြသည်၊ တော်တော်နှင့်မပြီး….ထို့ကြောင့် ထိုင်နေရာမှ လမ်းလျှော င်္က်ရအောင်ဆိုပြီး မိရွှေစင်ထက်၏လက်ကိုဆွဲကာ ကြေးရုပ်ကြီးများရှိသော နေရာသို့သွားကြလေသည်။

ကြေးရုပ်ကြီးတွေဆီသို့ရောက်သောအခါတွင် ရွှေစင်ထက်ကဟိုပွတ်ဒီပွတ်ပြီးဆုတောင်းပြန်သည်၊ ဇော်ဦးကတော့အဲ့တာတွေအယုံအကြည်မရှိ၍ ရပ်ပြီးသာကြည့်နေလေသည်၊ ထို့နောက် ဘုရားဝန်းထဲမှထွက်လာပြီး ဇလုံကြီးထမင်းဆိုင်တွင် နေ့လည်စာစားကြလေသည်..။ ထမင်းစားပြီးနောက် သူမကြည့်ချင်သည်ဟုဆိုသော ရုပ်ရှင်မင်းသားမြင့်မြတ်၏ မျက်နှာရှုံ့တွတွဖြင့် သရုပ်ဆောင်ထားသော ခပ်ညံညံရုပ်ရှင်ဇာတ်ကားကို ဇော်ဦးတစ်ယောက် သည်းခံပြီးကြည့်ရပြန်လေသည်။

အခါတိုင်းဆိုလျင် ရုပ်ရှင်ရုံထဲရောက်သည့်အခါ ဇော်ဦးတစ်ယောက် ရသည့်အခွင့်အရေးအကုန်ယူရန်ကြိုးစားမည်ဖြစ်သော်လည်း ဒီနေ့တော့ဘယ်လိုပြောရပါ့ဟုတွေးကာ စိတ်တွေလွင့်နေလေသည်၊ မြန်မာရုပ်ရှင်ဇာတ်ကားများ၏ ထုံးစံအတိုင်း အသံကကျယ်လာလိုက်ပြန်တိုးသွားလိုက် sense တစ်ခုထည်းတွင် လူအုပ်စုလိုက်ကြီး တစ်ယောက်တစ်ပေါက်ပြောသော စကားသံများ စသည့် ဝဋ်ဒုက္ခအကြီးကြီးကို နှစ်နာရီလောက် ရင်နှင့်အမျှခံစားပြီးသကာလ ရုပ်ရှင်ရုံအတွင်းမှ ပြန်ထွက်လာကြလေသည်၊ အပြင်ရောက်ရောက်ချင်း သူမက…

” မောင်…ဘယ်သွားကြအုံးမလဲ”

” ကန်တော်ကြီးဖက် သွားကြမယ်လေ အဲ့မှာလူရှင်းတော့ အေးအေးဆေးဆေး စကားပြောပြီးထိုင်လို့ကောင်းတယ်”

” အင်း မောင့်သဘောလေ”

မန္တလေးကန်တော်ကြီး ဥယျာဉ်ထဲသို့ရောက်သောအခါတွင် ဇော်ဦးသည် လူနည်းနည်းရှင်းသည့် ခုံတန်းလေးတွင်ထိုင်ချလိုက်လေသည်၊ ထို့နောက် အဆိုပြုမည့် စကားစရန် ချစ်သူမရွှေစင်ထက်ကို ပုခုံးဖက်လိုက်ပြီး သူမနားရွက်လေးကို ကပ်ဒိုးလေးနမ်းလိုက်သည်၊ ပြီးတော့ ပါးပြင်လေးကော လည်တိုင်လေးရော သူမသွေးပူသွားသည့်အချိန်လောက်ရောက်မှ ဇော်ဦးက….

” သဲ မနက်က ကိုပြောစရာရှိတယ့်ကိစ္စဆိုတာလေ အဲ့တာပြောမယ်နော်”

” အင်း ပြောလေမောင်”

” မောင့်အနေနဲ့ တောင်းဆိုချင်တာကကွာ….”

” အစ်ကိုကြီး…အစ်မကြီးတို့ ထမင်းဖိုးဟင်းဖိုးလေးများသနားကြပါ…”

လာပြန်ပြီနောက်တစ်ခေါက်…ဘယ်အချိန်ကတည်းက အနောက်ကစောင့်နေသည်မသိသော သေချင်းဆိုးလေးများကရောက်လာကြပြန်သည်၊ လာတော့လည်း သူတောင်းဆိုမည့် အချိန်ကွက်တိ အရင်ဘဝက တပါးသူစကားပြောနေစဉ် ဖြတ်ဖြတ်ပြောသော ရှေ့နေတစ်ယောက်များ ဖြစ်ခဲ့သလားမသိ…ငိငိ၊ အခုတစ်ခေါက်ကြတော့ သေနာလေးများက မိသားစုလိုက် အစ်ကိုကြီး၊ အစ်ကိုလတ်..ညီမငယ် ညီမလေး…ဘေဘီပေါက်စိ ဆိုဒ်အစုံဖြစ်သည်….မွေးလည်းမွေးနိုင်လွန်းကြသည်၊ ဇော်ဦးတစ်ယောက် ငိုချင်စိတ်ပင်ပေါက်လာသည်…။ မတတ်နိုင်တော့…..။

သူ့ချစ်သူ ရွှေစင်ထက်ကတော့ သူအလုပ်လုပ်သော စာသင်ကျောင်းတွင် ကလေးတွေနှင့်နေ့တိုင်းတွေ့နေရသည်ကိုပင် မငြီးငွေ့နိုင်၊ အခုလည်း ကလေးများနှင့် စကားလက်ဆုံကြနေပြန်သည်၊ ဇော်ဦးဘာမှမပြောတော့…..စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့်သာ သူတို့အားကြည့်နေလိုက်တော့သည်၊ ထိုကလေးအုပ်စုထဲမှ အကြီးဆုံးဖြစ်ပုံရသောကောင်လေးက ဇော်ဦးနားကပ်လာလေသည်၊ ဇော်ဦးက…

” ဘာတုံးကွ ပိုက်ဆံပေးပြီးပြီမဟုတ်ဖူးလား ယူပြီးရင်လည်းမြန်မြန်သွားကြတော့”

” အစ်ကိုကြီးကလည်း စိတ်ချည်းပဲ….ဒီမယ် ကျွန်တော်တစ်ခုလောက်ပြချင်လို့”

ဟုပြောပြီး သူလွယ်ထားသည့် အဖာအထေးများနှင့် လွယ်အိတ်ထဲမှ tablet တစ်လုံးကိုထုတ်လိုက်လေသည်၊ ကောင်လေးကပင်ဆက်၍….

” အစ်ကိုကြီး အခုစိတ်ညစ်နေတယ်မလား…ဟဲဟဲ ပန်းခြံလာပြီး ဒီကအစ်မကြီးနဲ့ တစ်တီမတူးရလို့ဖြစ်နေတာမလား”

” သိရင်လည်းမြန်မြန်သွားတော့ကွာ”

” အစ်ကိုကြီးကလည်း စိတ်ချည်းပဲ၊ ဒီမယ် အစ်ကိုကြီးအဆင်ပြေစေမယ့်နည်းလမ်းလေးတွေ ကျွန်တော် ပြောပြမလို့”

” ဘာတုံးကွ”

” အခုလို အစ်ကိုကြီးဘယ်သွားသွား ကျွန်တော်တို့လို့တောင်းစားတဲ့ကလေးတွေနဲ့ တွေ့နေတာ ဒီလိုကြောင့်ဗျ”

ဟုပြောပြီး သူကိုင်ထားသော tablet ကိုဖွင့်ကာ ဇော်ဦးအားပြလေသည်၊ သူမြင်လိုက်ရသည်က facebook ထဲက private group တစ်ခုဖြစ်လေသည်…..group နာမည်က….

” မန်းလေးရှိ သူတောင်းစားလေးများစုဝေးရာ”

တဲ့ဗျ၊ အလာကြီးဗျ….အပေါ်ဆုံးမှာတင်ထားသော ပို့စ်တစ်ခုကိုကြည့်လိုက်တော့ သူနှင့်ရွှေစင်ထက်တို့ အတွဲပုံကြီးဖြစ်နေသည်၊ ပုံနှင့်တွဲတင်ထားသော caption က….

” ချစ်တုံးလေးတို့….

ချစ်တုံးလေးတို့ ကျက်စားရာနယ်မြေသို့ ဒီအစ်မကြီးတို့စုံတွဲရောက်လာရင် တောင်းဖြစ်အောင်တောင်းပါ၊ ဒီအစ်မကြီးက နှစ်ရာထဲပေးပေမယ့် ဘယ်နှစ်ခေါက်တောင်းတောင်းစိတ်မဆိုးတတ်ဖူး…သိလား ၊ ဘေးနားက ဗိုက်ပူပူ ဆူပုတ်ပုတ်အစ်ကိုကြီးကိုသည်းခံလိုက်ရင် နှစ်ရာရမည်….

မန်းလေးမဟာမြတ်မုနိဘုရားကြီးထဲက နဂါးလေး…..😘😘😘 ( အဆိုတော် G fatt မဟုတ်ပါ) ”

ဟူ၍ဖြစ်သတည်း။

” မင်းတို့ဟာက ဂရုတွေဘာတွေနဲ့ပါလား အင်ဖော်မာတွေကသိပ်များသကိုး”

” ကျွန်တော်တို့လည်း ခေတ်နဲ့အညီ လုပ်စားကြရတာကိုးဗျ…စိတ်မရှိပါနဲ့အစ်ကိုကြီးရာ…ဟဲဟဲ ၊ အဆိုးကြီးပဲလည်းမဟုတ်ပါဖူး ….ကျွန်တော်တို့ပေးတဲ့ဝန်ဆောင်မှုတွေလည်းရှိသေးတယ်ဗျ၊ ဒီမယ်ကြည့်……”

” အင်း…ပြပါဦး”

ဇော်ဦးလည်း သူတောင်းစားကောင်လေးပြသော Facebook page ကိုကြည့်လိုက်သည်၊ Page ရဲ့ pin post တွင်ရေးထားသည်က….

(သင်တို့အတွဲချိန်းတွေ့နေစဉ် အနှောင့်အယှက်တွေပေါလို့စိတ်ညစ်နေပြီလား….

ဒါမှမဟုတ် အတွဲချောင်းသူတွေ ဗီဒီယိုချောင်းရိုက်သူတွေကြောင့် စိတ်မလုံခြုံမှုဖြစ်နေပါသလား………

အဲ့တာတွေကိုစိုးရိမ်စရာမလိုတော့ပါဖူး….ကျွန်တော်တို့ ကန်တော်ကြီးသူဖုန်းစားလေးများအသင်းမှ သင်တို့အတွဲများအား ဂုဏ်ယူစွာ ဝန်ဆောင်မှုပေးမယ့် အစီအစဉ်များ ရောက်ရှိလာပါပြီ…..ဒန်…တန့်…ဒန်…၊ ကာစတန်မာ စုံတွဲများအတွက် ဝယ်ယူနိုင်မည့် ပက်ကေ့ချ်များမှာ…

🧡အထူးပရီမီယံပက်ကေ့ချ် (မြန်မာငွေကျပ် ၁၅၀၀၀၊ စရံငွေ ၅၀၀၀)

1. သင်တို့စုံတွဲများအတွက် လုံခြုံမှုရှိပြီး လူပြတ်သောနေရာတွင် ကြိုတင်၍ဦးထားပေးခြင်း ( လုံခြုံမှု အဆင့် ၁)

2. တခြားအတွဲများ တောင်းရမ်းသူများ မနှောင့်ယှက်စေရန် စောင့်ရှောက်ပေးခြင်း

3. သင်တို့ ချစ်ကြည်နူးတစ်တီတူးနေသော ဗီဒီယိုများအား ဒေါက်တာမှုံကြီးကဲ့သို့သော ဆိုဒ်များပေါ်မရောက်စေရန် ချောင်းရိုက်သူများထံမှ သေချာစွာ စောင့်ရှောက်ပေးမည်

4. အိစက်ညက်ညောသောအထူးဖျာတစ်ချပ်နှင့် ရေသန့်ဗူးနှစ်ဘူးအားလက်ဆောင်ပေးထားမည် (ဖျာကိုတော့အိမ်သယ်သွား၍မရ)

5. လိုအပ်သည်များကို မှာကြားနိုင်ရန် မနီးမဝေးတွင် ခြေမြန်ကောင်လေးတစ်ယောက်ကအသင့်ရှိနေမည်။

🧡ရှယ်ပက်ကေ့ချ် (မြန်မာငွေကျပ် ၁၀၀၀၀၊ စရံငွေ ၃၀၀၀)

1. နေရာကြိုတင်၍ဦးထားပေးမည် (လုံခြုံမှုအဆင့် ၂ )

2. တောင်းရမ်းသူများက သင်တို့အားမနှောင့်ယှက်စေရ

3. ဗီဒီယိုချောင်းရိုက်သူများအား ကြုံလျင်ကြုံသလို မောင်းထုတ်ပေးမည်( အာမဘမ်းဒေ မခံပါ)

4. ရိုးရိုးဖျာသာရမည်။

🧡ရိုးရိုးပက်ကေ့ချ် (မြန်မာငွေကျပ် ၅၀၀၀၊ စရံငွေ မလို)

1. နေရာဦးပေးထားမည်မဟုတ်သော်လည်း အခြေအနေအရ သင့်တော်အောင်စီစဉ်ပေးမည် (လုံခြုံမှုအဆင့် ၃)

2. တောင်းရမ်းသူများက သင်တို့အားမနှောင့်ယှက်စေရ

3. ဗီဒီယိုချောင်းရိုက်သူတွေ့လျင် သုံးဆင့်ဗျောက်ဖောက်ခြင်းဖြင့်သာအသိပေးမည်။

4. ရေသန့်ဗူးတစ်ဘူး

ကြိုတင်ပြီး ဘွတ်ကင်ပြုလုပ်လိုပါက ဖုန်းနံပါတ် 0964…..77 ကိုဆက်သွယ်မေးမြန်းနိုင်ပါသည်၊ အသေးစိတ်သိရှိလိုပါက ချက်ဘောက်သို့လာရောက်မေးမြန်းပါရန်)

သူတောင်းစားကောင်လေးပြသော အစီအစဉ်ကိုကြည့်ပြီး ဇော်ဦးက….

” မင်းဟာက ဈေးကြီးလှချေလား၊ အထူးဆိုရင် တစ်သောင်းခွဲတောင်မှ”

” အစ်ကိုတို့ တည်းခိုခန်းသွားရင် ဘယ်လောက်ကျလဲ”

” အအေးခန်းဆိုရင် အလွန်ဆုံး သုံးနာရီ တစ်သောင်းခွဲလောက်ပဲရှိတာပါကွ”

” ကျွန်တော်တို့လို ဗီဒီယိုခိုးမရိုက်ပါဖူးလို့အာမခံသလား”

” အဲ”

” ပြီးတော့ကျွန်တော်တို့က အချိန်အကန့်အသတ်မရှိဖူးဗျ၊ တစ်နေကုန်နှပ်နေလည်းရတယ်…..တန်မှတန်နော် အင်ဒရော( indoor) တွေက ပေါပါတယ်၊ ကျွန်တော်တို့လို့ ကန်ရေပြင်ရှူ့ခင်းနဲ့ဘာနဲ့ အောက်ဒရော (outdoor) စီစဉ်ရတာပိုခက်တယ် ဆရာရဲ့”

” အေးပါကွာ…နောက်တစ်ခါမှ အားပေးပါ့မယ်၊ အခုလောလောဆယ်တော့ မင်းမောင်နှမတွေ အကုန်ပြန်ခေါ်သွားပြီး ပြန်မလာမယ့် ပက်ကေ့ချ်လေးများမရှိဖူးလား”

” အစ်ကို့ကိုအားနာလို့ ဖုန်းဘေဖိုး ၃ထောင်ပဲပေး၊ အခုချက်ချင်းခေါ်သွားပေးမယ် ဟီးဟီး”

” ရော့…နောက်တစ်ခါသာပြန်မလာစေနဲ့”

” စိတ်ချပါအစ်ကို”

စီးပွားရေးသောင်းကျန်းသော သူတောင်းစားမိသားစု ထွက်သွားတော့မှပင် ဇော်ဦးတစ်ယောက်စိတ်အေးနိုင်တော့သည်၊သူတို့အဝေးရောက်သွားတာသေချာမှ ချစ်သူ၏ပုခုံးကိုဖက်လိုက်ပြီး မနက်ကတည်းက ပြောချင်နေသော စကားကို စကားပလ္လင်ပင်မခံတော့ပဲ တည့်သာပြောချလိုက်လေသည်…..။

” သဲ….မောင် သဲနဲ့အတူနေချင်ပြီကွာ…သိတယ်မလား ဟိုလို နှစ်ယောက်အတူလေ”

” ……..”

ချစ်ရသူ ကျောင်းဆရာမ ရွှေစင်ထက်က ဘာမှပြန်မပြောပဲ ပြုံးစိစိလုပ်နေလေသည်၊ အတန်ကြာမှသူမက..

” မောင် မနက်ကတည်းကပြောချင်နေတာအဲ့တာမလား…ခစ်ခစ်”

” အင်း ဟုတ်တယ် အနှောက်အယှက်တွေကလည်းပေါနေလို့ အခုမှပြောဖြစ်တာ”

” ပြောတော့လည်း ဒဲ့ကြီးပါလား….ဟင့် ၊ တကယ်တမ်းပြောရရင် သဲက မင်္ဂလာဆောင်ပြီးမှ မောင့်ကို တကိုယ်လုံးအပ်ချင်တာ….ဒါပေမယ့် မောင့်ကိုသနားလို့ နောက်တစ်လခွဲလောက်ကြရင် သဲတို့ ၄ နှစ်ပြည့် နှစ်ပတ်လည်ရောက်တော့မှာကော”

” အင်း….အင်း….ဆက်ပြော”

” အဲ့တာ….အဲ့ရက်ကြရင် သဲစဉ်စားတာက မောင်နဲ့အတူနေကြည့်မလားလို့လေ၊ မောင့်ကိုချစ်လို့ပေးတာနော် ဒါပေမယ့် တစ်ခါပဲရမယ်နော်”

” အင်း တစ်ခါထည်းလည်းဖြစ်ပါတယ်…ဟီး…ဟီး…ဟီး”

” အဲ့တာဆို သဲ မောင်တို့ဘယ်ဟိုတယ်ကိုသွားကြမလဲ”

” ဟိုတယ်ကိုမသွားဖူး”

” ဟင်…အဲ့တာဆိုဘယ်မှာ…ဟိုဒင်း…”

” သဲရဲ့အခန်းလေးထဲမှာပဲ သဲကအပျိုရည်ပျက်ချင်တာ၊ မောင်နည်းနည်းတော့စွန့်စားရမယ်…ညဘက်အချိန်လောက်ခိုးလာပေါ့၊ သဲတို့အိမ်က နောက်ဖေးလမ်းကြားလေးသိတယ်မလား၊ အဲ့မှာဆိုင်ကယ်ကိုထားခဲ့ပြီး ခြံအနောက်က သရက်ပင်ပေါ်တက် ပြီးမှသရက်ကိုင်းပေါ်ကနေ သဲအိပ်ခန်းရှိတဲ့ ပြတင်းပေါက်ထဲကိုဝင်လာရုံပဲ”

” ဟင်…..သဲတို့အိမ်က ဟို အယ်ဇေးရှင်းခွေးကြီးရှိတယ်မလား”

” မကြောက်ပါနဲ့ သူမှသစ်ပင်ပေါ်မတက်တတ်တာ၊ မောင်ကအဲ့လောက်တောင်မစွန့်စားပေးချင်ဖူးလား”

” မဟုတ်ပါဖူး”

” နောက်ပြီးအရေးကြီးတာတစ်ခုက အကာအကွယ်ယူလာအုံးနော်၊ သဲဆေးမသောက်ချင်ဖူး ဆိုက်အဖက်တွေများတယ်”

” အင်းပါ…ဟုတ်ပါပြီ အဲ့တာဆို လေးနှစ်ပြည့်တဲ့ရက်ကြပေါ့”

” အင်း…မောင်လာနိုင်တယ်မလား မလာချင်လည်းရပါတယ်ကွာ”

” ဟင့်အင်း…ဟင့်အင်း လာဖြစ်အောင်ကိုလာမှာ…ဟီးဟီး အောက်ကအယ်ဇေးရှင်းဘယ်နှစ်ကောင်ရှိရှိ သဲဆီလာပြီး အာဘွားလာပေးမှာ…ဟိဟိ”

” အာဘွားပဲလား”

” သဲကလည်းကွာ အာဘွားရော လာထားရောပေါ့ ဟိဟိ”

” မောင်…သဲနဲ့အတူနေတာကိုတခြားသူတွေကိုလျှောက်မပြောနဲ့နော် သိလား မောင့်အလုပ်က မှန်ကြောင်တို့ ကျော်သူရတို့”

” ပြောဖူး…ပြောဖူး” (အမှန်ကတော့ အခုညနေကိုပြောတော့မှာ)

” ချစ်တယ်…မွ…မွ…မွ”

” အင်း…ယားတယ်ကွာ အဲ့နှုတ်ခမ်းမွေးကြီးလည်းရိတ်လာခဲ့အုံး…သိလား၊ မောင် ပြန်ရအောင် ညနေစောင်းနေပြီ…အိမ်ကမျှော်နေရော့လောက်မယ်”

” မနက်ဖြန်ကော တွေ့ကြအုံးမလား”

” မနက်ဖြန်တော့မတွေ့တော့ဖူး၊ သဲလည်း အဝတ်လျှော်စရာတွေရှိတယ်…မောင်လည်း ပိတ်ရက်နားပေါ့”

” အင်းပါ…အခုပြန်ကြတာပေါ့”

” အင်း…မွ”

ဇော်ဦးတစ်ယောက် စိတ်ပျက်စရာတစ်နေ့လည်ခင်းလုံးကို ကျော်ဖြတ်ပြီးသည့်နောက်ပိုင်း ညနေခင်းတွင်တော့ စိတ်ချမ်းသာဖွယ်အတိဖြစ်လာခဲ့လေသည်၊ ဘာလို့ဆို သူလူပျိုရည်ပျက်ရန် တစ်လခွဲလောက်သာလိုတော့သည်မဟုတ်လော….ပြီးတော့ သူသုံးနှစ်လုံးလုံးတောင့်တခဲ့တဲ့ ဖင်လုံးကြီးကိုဖြိုရတော့မှာဆိုတော့ ခြောက်ဘာသာဂုဏ်ထူးနှင့်အောင်သော ဆယ်တန်းကျောင်းသားလေးလို အထူးပင် စိတ်လှုပ်ရှားပြီး ပျော်ရွင်နေလေသည်။

ကန်တော်ကြီးမှအပြန်တွင် ရည်းစားဖြစ်သူ ရွှေစင်ထက်အား သူတို့ရပ်ကွက်ထဲက လမ်းထိပ်အထိလိုက်ပို့ခဲ့ပြီး ဇော်ဦးဆိုတဲ့လူတစ်ယောက် မကြာခင် လူပျိုရည်ပျက်တော့မည်ဖြစ်ကြောင်း ဟိုနှစ်ကောင်ကိုကြွားရန် မြှောက်ကြွမြှောက်ကြွဖြင့်ပြန်လာခဲ့လေသည်၊ အပြန်လမ်းတွင် မော်တော်ပီကယ် ပြောင်ကြီးစောင့်သော မီးပွိုင့်နားရောက်တော့ သူ့အား ဘုရှိုးရှိုးနေသော ပြောင်ကြီးကို တာ့တာပြ နှုတ်ဆက်ပြီး ဇော်ဦးတစ်ယောက် ရှေ့သွားသုံးဆယ့်နှစ်ချောင်းလုံးပေါ်အောင် ပြုံးပြမိလိုက်လေတော့သည်။

………………………………………………..

🧡အခန်း (၅) ပညာတော်သင်သွားကြခြင်း🧡

” ကလင်…..ကလင်…ကလင်”

” ဒွီ….ဒွီ…..ဒွီ” (ဖုန်း vibrate သံ)

” ဟေ့ရောင်တွေထတော့….. ၇ နာရီရှိနေပြီ ”

ဟု ကိုဇော်ဦးက သူ့အိပ်ရာပေါ်တွင်ငုတ်တုတ်ထ ထိုင်ရင်း မှန်ကြောင်နှင့် ကျော်သူရကိုနိုးလိုက်လေသည်။ ကျော်သူရက အိပ်ချင်စုံမွှားဖြင့်နိုးထလာသော်လည်း မှန်ကြောင်က တစ်ဖက်ကိုလှည့်ပြီးပြန်ကွေးနေသဖြင့် ကိုဇော်ဦးက ကြင်နာစွာ ခေါင်းအုံးနှင့် လှမ်းပေါက်ပြီးနှိုးလိုက်သည်…။

” မြေနိုးလေးထတော့….သေမနေနဲ့ ရွာကိုအလည်လိုက်ခဲ့မှာမလား”

လို့ ကိုဇော်ဦးကပြောမှပင် မှန်ကြောင်တစ်ယောက်မထချင် ထချင်ဖြင့် ထလာပြီး “ဝါး”ကနည်းသန်းလိုက်လေသည်၊ မှန်ကြောင်က…

” ကိုဇော်ဦးတို့ရွာကိုအလည်လိုက်ချင်တာထက်.. ကိုဇော်ဦးပြောတဲ့ ရွာကစားဘဲကြီး ဦးဂတုံး ဆီက ပညာသင်ချင်လို့ သီတင်းကျွတ်ကို မိဘသွားမကန်တော့ပဲနဲ့ အလည်လိုက်လာတာ ဟိဟိ”

ဟုပြောလေသည်၊ ကျော်သူရကလည်း….

” အေး…ငါလည်းအတူတူပဲ၊ ရွာကြက်သားဟင်းလေးလည်း စားချင်တာလည်းပါတာပေါ့ ”

ဟုဝင်ပြောလေသည်၊ ကိုဇော်ဦးက…

” ထတော့ထတော့ ရွာကသိပ်မဝေးပေမယ့် နေမြင့်လာရင်ဆိုင်ကယ်စီးရတာကျောပူတယ်၊ မြန်မြန်လုပ်ပြီးသွားကြရအောင်”

” ရက်စ် ဘရားသား”

ဇော်ဦး၊ ကျော်သူရနှင့် မှန်ကြောင်တို့ သုံးဦးသည် ဒီနှစ် သီတင်းကျွတ်ရုံးပိတ်ရက်တွင် ကိုဇော်ဦးတို့ရွာကိုအလည်သွားကြမည်ဖြစ်သည်၊ ရုံးပိတ်ရက်က လေးရက်နှင့် စနေ တနင်္ဂနွေနှင့် ရက်ဆက်ပြီး ၆ ရက်ဖြစ်သွားလေသည်၊ ကိုဇော်ဦးက ရွာပြန်မယ် အလည်လိုက်ခဲ့ပါလားဟုဖိတ်ခေါ်သဖြင့် မှန်ကြောင်နှင့်ကျော်သူရလည်း သဘောတူပြီး လိုက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

မှန်ကြောင်နှင့် ကျော်သူရတို့ ရွာကိုအလည်လိုက်ခဲ့ခြင်းရဲ့ အဓိကရည်ရွယ်ချက်မှာ ကိုဇော်ဦးပြောပြောနေသော ပုံပြင်တွေထဲက မိန်းမကျမ်းကိုဖွတ်ဖွတ်ညက်ညက်ကျေသော ဦးကတုံးထံသွားလည်ကြပြီး ပညာအမွေတောင်းခံလို၍ဖြစ်လေသည်၊ ထို့ကြောင့် မိဘများကို ဖုန်းထဲကနေသာ ဝတ်ကျေတန်းကျေကန်တော့လိုက်ပြီး ယောကျာ်းတို့တပ်အပ်သော ပညာရပ်ကိုသင်ယူရန်အလို့ငှာ ဆရာကြီးဦးဂတုံးထံ သို့ခရီးနှင်လေတော့သည်။

ကိုဇော်ဦး၏ရွာမှာ မန္တလေးမြို့နှင့်သိပ်မဝေး စဉ့်ကိုင်မြို့ကျော်ကျော် ဟန်မြင့်မိုရ်အရပ်နားက ညောင်ကုန်းဟု အမည်တွင်သည့် ရွာကလေးဖြစ်လေသည်၊ ကျော်သူရတို့ သုံးယောက်သား မန္တလေးကနေ ၈ နာရီလောက်ကထွက်ခဲ့ပြီး နေ့လည် ၁၁ နာရီရောက်တော့ ညောင်ကုန်းရွာသို့ရောက်ရှိခဲ့ပြီး ကိုဇော်ဦးရဲ့ ကြီးပြင်းရာ အုတ်နှင့်သစ်သားရောဆောက်ထားသော အိမ်ဂေဟာတွင် အနားယူပြီး နေ့လည်စာစားကြလေသည်။

နေ့လည်စာကို ကိုဇော်ဦးအမေက တောကြက်သားဟင်း၊ ကြက်သွန်ဖူးကြော်၊ ဘူးသီးဟင်းခါး ၊ ငြုတ်သီးထောင်း၊ မုန်လာဥအချဉ်သုတ်နှင့် တည်ခင်းကျွေးမွေးလေသည်၊ အိမ်ဟင်းအိမ်ထမင်းလက်ရာကို ငတ်ပြတ်နေတာကြာပြီဖြစ်သော ဇော်ဦးတို့သုံးယောက်သား ခေါင်းမဖော်တမ်းစားကြလေသည်၊ စားပြီးသောက်ပြီးနောက် ထမင်းဆိပ်တက်လာ၍ အိမ်အပေါ်ထပ်သို့တက်ကာ ခင်းကျင်းပေးထားသော အိပ်ရာပေါ်တွင် လှဲလျောင်းကာ အညာစောင်အပါးလေးတစ်ထည်ကို ခြုံလိုက်ပြီး သုံးယောက်လုံး အိပ်မောကျသွားလေတော့သည်။

သူငယ်ချင်းသုံးယောက်သား အပူပင်ကင်းစွာ အိပ်စက်လိုက်ရာ ညနေလေးနာရီရောက်တော့ ကိုဇော်ဦးအဖေက မနေနိုင်တာနှင့် အပေါ်ထပ်ကိုတက်နိုးမှ နိုးလာလေသည်၊ မှန်ကြောင်က ဘယ်လောက်တောင် အိပ်မောကျသွားသည်မသိ….နိုးလာတော့ မနက်လားညလား သူဘယ်ရောက်နေသလဲဟုပင် ၅ မိနစ်လောက် စဉ်းစားယူလိုက်ရသည်၊ သုံးယောက်လုံး ကောင်းကောင်းနိုးလာတော့ ရွာခံလူဖြစ်သော ကိုဇော်ဦးက ဦးဆောင်ပြီး ချောင်းစပ်သို့သွားကာ ရေသွားချိုးကြလေသည်၊ ချောင်းစပ်ရောက်တော့ရေဆင်းမချိုးခင် သုံးယောက်သား ဝိုင်းခြင်းလေးခတ်လိုက်ကြသေးသည်၊ ခြင်းခတ်နေရင်းနှင့် မှန်ကြောင်က..ကိုဇော်ဦးအား..

” ဗျို့ …ကိုဇော်ဦး ရွာက ချောင်းစပ်မှာရေလာချိုးကြတာလည်း အိုကြီးအိုမတွေချည်းပါပဲလား၊ မဒီလေးတွေရော ရေလာမချိုးကြဖူးလား”

” ရှာမနေနဲ့ကိုယ့်လူ ….မျက်စိညောင်းရုံရှိမယ်၊ ရွာမှာက အရွယ်ကောင်းအပျိုလေးတွေက သိပ်မကျန်တော့ဖူး၊ နိုင်ငံခြားထွက်ပြီး သွားအလုပ်လုပ်ကြတာများတယ်ကွ”

” အဲ့တာကြောင့် ကာလသားတွေလည်း သိပ်မတွေ့မိတာကိုး”

” အင်း၊ ရွာမှာရှိတဲ့ အပျိုပေါက်စတွေကလည်း ချောင်းထဲရေလာမချိုးကြတော့ဖူးကွ၊ အခုခေတ်က အဝိစိတွင်းနဲ့ လျှပ်စစ်နဲ့ရေတင်လို့ရပြီဆိုတော့ ကိုယ့်အိမ်မှာကိုယ်ပဲချိုးကြတော့တာ၊ မှန်ကြောင်ရေ စိတ်မကောင်းပါဖူးကွာ….မင်းလူဖြစ်တာနည်းနည်းနောက်ကျသွားတယ်…ဟားဟား…ငါတို့လူပျိုပေါက်းတုံးကတောင် ရင်လျားနဲ့လာချိုးကြတဲ့ အပျိုတွေအများကြီးငမ်းလိုက်ရသေးတယ်”

” ဒါနဲ့ ခင်ဗျားပြောတဲ့ ဦးဂတုံးဆီဘယ်တော့သွားမှာလဲ”

” ရေချိုးပြီး ညနေစာစားပြီးရင်သွားလည်ကြမယ်လေ…အရင်ကဆို ငါတို့ရွာက ကာလသားတွေဆို သူ့ဆီမှာပဲ ဆော်ဖိတဲ့ပညာသင်ကြရတာ၊ ကာမဗေဒ ပါမောက္ခချုပ်ကြီးပေါ့ကွာ..ငါ့အဖေတောင်သူ့ဆီမှာပညာသင်ခဲ့တာ…မနေ့က အဖေ့ကိုမေးကြည့်တော့ ဦးဂတုံးတစ်ယောက် ရွာမှာ ကာလသားတွေသိပ်မရှိကြတော့ သူလည်းအတော်လေးပျင်းနေတယ်လို့ ကြားတယ်လို့ ပြောတယ်”

” အဲ့တာဆိုထမင်းစားပြီးသွားကြတာပေါ့”

” အေး ကဲ…ချွေးတိတ်အောင်စောင့်ပြီး ရေဆင်းချိုးရအောင်”

သုံးယောက်သား ရွာကချောင်းထဲပျော်ပျော်ကြီး ရေချိုးကြပြီးနောက် ဇော်ဦးအမေ့လက်ရာ အိမ်ချက်ဟင်းကောင်းများနှင့် ညနေစားစားကြလေသည်၊ ထမင်းစားပြီးနောက် ကိုဇော်ဦးက သူ့အမေအား…

” အမေ့…သားတို့ရွာထဲလမ်းလျှောက်သွားလိုက်ဦးမယ်”

ဟု အကြောင်းကြားလေသည်၊ သူ့အမေက

” အေးအေး…ကြာမှာလား”

” ၈ နာရီခွဲလောက်ပြန်လာခဲ့မယ်”

” အေးအေး…သွားကြ”

နောက်ဆုံးတော့ ဒီအားလပ်ရက်ခရီးစဉ်၏ အဓိကအစီအစဉ်ဖြစ်သော ဆရာကြီးဦးဂတုံးထံပညာသင်ရန် အချိန်အခါသမယသို့ရောက်ရှိလာခဲ့ပြီ၊ ကိုဇော်ဦးတို့အိမ်နှင့် ဆယ်အိမ်ကျော်လောက် လမ်းလျှောက်ပြီးသောအခါ ဦးကတုံး၏ စံအိမ်သို့ရောက်ရှိခဲ့လေသည်၊ ဆရာကြီးဦးဂတုံး၏ နေအိမ်မှာ ရေနံဂျီးကိုနင့်နေအောင်သုတ်ထားသည့် ပျဉ်ထောင်အိမ်အသေးစားလေးဖြစ်သည်၊ ခြံထဲရောက်တော့ ဘယ်သူမှမရှိ ဇော်ဦးက

” လာ…ဟေ့ကောင်တွေ၊ ဦးဂတုံးက တစ်ယောက်ထည်းနေတာရယ်…ဇနီးသားသမီးမရှိဖူး၊ သူ့အိမ်ကအမြဲတမ်းအဲ့လိုပဲ ဖွင့်ထားတာ”

မှန်ကြောင်နှင့်ကျော်သူရလည်း ကိုဇော်ဦးနောက်ကနေ ခြေလှမ်းစိတ်စိတ်ဖြင့် လိုက်လာလေသည်၊ သုံးယောက်သား အိမ်အပေါက်ဝရောက်တော့ “အင်း…အင်း…အား…အား…ကိမုချိ…ကိမုချိ” ဟူသော အသံကိုစပြီးကြားရလေသည်၊ ဦးဂတုံးတစ်ယောက် ဂျပန်အောကားကိုဖွင့်ထားတာဖြစ်လိမ့်မည်၊ အောကားကြည့်ပြီး တစ်ယောက်ထည်းဂွင်းတိုက်နေမည်စိုး၍ ကိုဇော်ဦးက..

” ဦးကတုံးရေ….ဝင်ခဲ့မယ်နော်….ကျွန်တော်က ***သား ဇော်ဦးရယ်”

” အေး…ဝင်ခဲ့လေကွာ…မင်းကလည်း ငါ့အိမ်မရောက်ဖူးတဲ့အတိုင်းပဲ”

” ဂျပန်ကားဖွင့်ထားတော့ ဟို…ဟာလုပ်နေမှာစိုးလို့လှမ်းပြောတာပါ”

” မင်းအမေဂျီးတော်…..မင်းတို့လိုလက်သမားများမှတ်နေလား၊ ငါဂွင်းမထုတာ နှစ်ပေါင်းသုံးဆယ်ကျော်နေပြီကွ ခွေးသားလေးရ…ဝင်လာခဲ့…ငါဒီမှာလေ့ကျင့်ခန်းလုပ်နေလို့”

ဒီလိုနဲ့ဇော်ဦးတို့သုံးယောက် ဆရာကြီးဦးဂတုံးအခန်းထဲ ဝင်လိုက်ကြလေသည်၊ ဦးကတုံးက ထုတ်တန်းနှင့်ချည်ထားသော လက်ကိုင်ဂွင်းနှစ်ခုကိုဆွဲကာ အပေါ်ပိုင်းဗလာ အောက်ပိုင်းပုဆိုးကတောင်းကျိုက်ဖြင့် ချွေးသံတရွှဲရွဲဖြင့် ဘားဆွဲနေလေသည်၊ ဆရာကြီးဦးဂတုံး ကိုကြည့်ရသည်မှာ ခန့်မှန်းချေအသက် ၅၅ နှစ်ကျော်လောက်ရှိပြီဖြစ်သော်လည်း ခန္တာကိုယ်တွင် အဆီပိုဟူ၍သိပ်မရှိ အပေါ်ပိုင်းရောအောက်ပိုင်းပါ ကြွက်သားအဖုအထစ်များနှင့် တောင့်တင်းနေလေသည်၊ အသားအရေမှာမှု အညာသားပီပီညိုမှောင်၍ ရုပ်ရည်မှာမူ ရုပ်ရှင်မင်းသားကြီး ဦးကျော်ဟိန်းနှင့် ခပ်ဆင်ဆင်တူလေသည်..။ ဦးဂတုံးလို့အမည်တွင်သလို…သူ၏ခေါင်းတစ်ခုလုံးတွင် ဘာအမွှေးမှမရှိပဲ ပြောင်လတ်နေလေသည်၊ ဦးဂတုံးက….

” အေး..ဇော်ဦးတို့ထိုင်ဦး….ဟိုနှစ်ကောင်က ဒီရွာထဲငါမမြင်ဖူးပါဖူး၊ မြို့ကဧည့်သည်တွေခေါ်လာတာလား”

” ဟုတ်တယ် ဒီတစ်ယောက်က ကျော်သူရတဲ့ …မျက်မှန်နဲ့တစ်ယောက်က ကျော်ဝင်းခိုင်တဲ့ဆရာကြီး၊ ကျွန်တော့်နဲ့ ကုမ္ပဏီအတူတူပဲ”

” အေး…ငါ့ဆီဘာလာလုပ်ကြတာတုံးကွ”

” ရွာရောက်တုံး သူတို့ကဆရာကြီးဆီလာပြီး ပညာသင်ချင်လို့တဲ့၊ ပြီးတော့ ကျွန်တော်လည်း သင်ချင်လို့ပါ”

” ဟေ..ငါလည်းပျင်းနေတာနဲ့အတော်ပဲကွ..ဟားဟား..အရင်တုံးကဆို မင်းတို့လိုကာလသားတွေနဲ့ ငါ့အိမ်ကတရုံးရုံးနဲ့ပဲ…အခုတော့တွေ့တဲ့အတိုင်းခြောက်ကပ်နေလို့ အပျင်းပြေ ဂျပန်မအော်တာကိုနားထောင်နေရတာ.”

မှန်ကြောင်နှင့်ကျော်သူရတို့သည် ဆရာကြီးဦးဂတုံး၏ ပျဉ်ထောင်အိမ်လေးထဲကို ခေါင်းစောင်းပြီး ဟိုကြည့်ဒီကြည့်ကြည့်လိုက်လေသည်၊ တကိုယ်ရည်သမားဖြစ်၍ အိမ်ထောင်ပရိဘောဂသိပ်မရှိ အိမ်တစ်ခုလုံးရှင်းလင်းနေလေသည်၊ အခန်းမှာလည်း ဧည့်ခန်း၊ အိပ်ခန်းနှင့် မီးဖိုချောင်အသေးစားလေးတစ်ခန်းသာရှိလေသည်၊ ဧည့်ခန်းထဲတွင် စားပွဲခုံအရှည်တစ်လုံးနှင့် ကျောမှီပါသော ခုံတန်းရှည်နှစ်ခုံကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ချထားလေသည်၊ အခန်းနံရံပေါ်တွင် ပြက္ခဒိန်တစ်ခုနှင့် ဘစ်ကနီဝတ်ထားသော ဥရောပသူတို့၏ ပိုစတာများကိုကပ်ထားသေးသည်၊ တချို့အိမ်များတွင် ထားရှိသော “အလုပ်ဟူသမျှဂုဏ်ရှိစွ” စသည့်ဆောင်ပုဒ်များကပ်ထားသလို ဆရာကြီးဦးကတုံးအိမ်တွင်လည်း သူ့၏ခံယူချက် အယူအဆများကို သစ်သားပေါ်တွင်စာထွင်း၍ ဆေးသုတ်ထားလေသည်..။ စာသားများမှာလည်း သူ့ဘဝဖြတ်သန်းပုံကို မြင်ယောင်လာစေနိုင်သည်….ဥပမာအနေဖြင့်ပြောရလျင်..။

” မိန်းမများသည် မြစ်ကဲ့သို့ပင်ကောက်ကွေ့ပါစေ…..ပင်လယ်တစ်စင်းလို မာယာများပါစေ…..သမုဒ္ဒယာကြီးလို တစ်ဖက်သားအား စိုးမိုးနိုင်စေကာမူ သူတို့အဖုတ်အား ကောက်မှုတ်လိုက်လျင် အရည်ထွက်လာရတာချည်းသာဖြစ်သည်”

” အိမ်မပိုင်ရင် ဂေါ်လီမလုပ်နဲ့

ဆော်မပိုင်ရင် ဘော်လီမဖြုတ်နဲ့

လျှာမနိုင်ရင် ဘာဂျာမမှုတ်နဲ့”

” စောက်ဖုတ်တစ်ခု မှုတ်လို့ကောင်းလျင်မှုတ်ပါ၊

လိုးလို့ကောင်းလျင် လိုးပါ

စောက်ဖုတ်ပိုင်ရှင်ကို သံယောဇဉ်မတွယ်ငြိပါစေနှင့်”

စသော အကြောင်းအရာ စာသားများကို ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားစွာ ချိတ်ဆွဲထားလေသည်။

ဆရာကြီးဦးဂတုံးက လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်တာကို ရပ်လိုက်ပြီး ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ်က စစ်တဘတ်နှင့် ချွေးသုတ်လိုက်လေသည်၊ ပြီးနောက် ဖျင်အင်္ကျီအပါးလေးကိုအပေါ်ထပ်ဝတ်ကာ အသံပြဲကြီးဖြင့် ဇွတ်အော်နေသော ဂျပန်ကားကိုလည်းပိတ်လိုက်ပြီး ဧည့်ခံရန် ထန်းလျက်တစ်ဗူးနှင့် ရေနွေးကြမ်းဗန်းကို ဇော်ဦးတို့ရှေ့က စားပွဲပေါ်တင်ပေးလိုက်လေသည်၊ ဆရာကြီးက…

” တူရီးတို့….ရေနွေးကြမ်းသောက်ကြပါဦး၊ ထန်းလျက်လည်းကိုက်…ဟေးဟေး…ငါ့ဆီမှာတော့ဧည့်ခံစရာဆိုလို့ ဒါပဲရှိတယ်ကွာ”

” ဟာ..ရပါတယ်ဆရာကြီး၊ ဒါနဲ့ဆရာကြီးဖို့ လက်ဆောင်..”

ဟူပြီး ဇော်ဦးတို့သုံးယောက် စုပေါင်းစပ်ပေါင်းဝယ်ခဲ့သော အက်ဒမန်ဂိုးလ် ဘီယာတစ်ဖာကိုလက်ဆောင်ပေးလိုက်သည်၊ ဆရာကြီးက…

” ဘာတွေတုံးကွ…ဟားဟား…ဘီယာဘူးတွေပါလား၊ ဖာလိုက်ပဲကွ….ဟိုတစ်ခါက မင်းဝယ်လာခဲ့ပေးတဲ့တံဆိပ်ပဲမလား ဇော်ဦး…ငါးပုံတွေနဲ့”

” ဟုတ်တယ်ဆရာကြီး…”

” အေး…ခဏနော်၊ ဘီယာနှစ်ဘူးလောက်ကို ခဏနေကြသောက်ဖို့ ငါ့ရဲ့ သဘာဝရေခဲသေတ္တာထဲ သွားထည့်ထားလိုက်ဦးမယ်”

ဟုဆိုပြီး ဘီယာနှစ်ဗူးယူပြီး သောက်ရေအိုးစင်အောက်က ရေအင်တုံလေးထဲသို့ရေထည့်ပြီး ဘီယာဗူးနှစ်ဗူးကို ထည့်စိမ်လိုက်လေသည်၊ ပြီးမှ ဇော်ဦးတို့ဖက်ပြန်လာကာ…

” ကဲ…ပြောပါဦးကွ၊ ငါ့ဆီကဘာတွေမေးချင်တာလဲ….မင်းတို့ရည်းစားနဲ့ အိပ်တဲ့နေရာမှာပိုတော်ချင်လို့လား…ဘယ်အပိုင်းကိုသင်ပေးရမလဲ…ပြောကွ”

ဟုမေးတော့ ဇော်ဦးက

” ဖြစ်နိုင်ရင် အစအဆုံးသင်ပေးပါလားဆရာကြီး၊ ပြောရရင် ကျွန်တော်တို့သုံးယောက်လုံးက တစ်ခါမှ မိန်းမတွေနဲ့မအိပ်ဖူးသေးပါဖူး”

” ဘာကွ…မင်းတို့အသက်တွေကိုလည်းကြည့်လိုက်ဦး၊ အခုထိမိန်းမမလိုးဖူးသေးဖူးတဲ့လားကွာ… ဆယ်တန်းအောင်ပြီးရင် ခြုံတိုးနေကြတဲ့ခေတ်ကြီးထဲမှာ၊ မင်းအဖေဆို မင်းဒီလိုအရွယ်မှာ မင်းကိုတောင်မွေးပြီးသွားပြီ…ဇော်ဦးရ…ငါ့နှယ်ကွာ”

” အဖေက ဒီရွာမှာပဲနေပြီး ဆရာကြီးဆီပညာအမွေယူခဲ့တာကိုးဗျ၊ ကျွန်တော်နဲ့တူပါ့မလား…ကျွန်တော်က ဆယ်တန်းပြီးကတည်းက မန္တလေးအမျိုးအိမ်ကနေ GTC တက်၊ ပြီးအလုပ်ထဲတန်းရောက်ဆိုတော့ ဘာမှမသင်လိုက်ရဖူးလေ..ဆရာကြီးကလည်း”

” အေးပါကွာ…ငါကအားမလိုအားမရဖြစ်လွန်းလို့ပါ၊ ငါနဲ့မတွေ့တောင် ကိုယ့်အားကိုကိုးပြီး ဆော်တစ်ယောက်လောက်တော့ လိုးလို့ရပါတယ်ကွာ မင်းကိုက စောက်သုံးမကျတာပါ”

” အင်း…”

” မင်းဘေးကနှစ်ကောင်ကလည်း မင်းနဲ့ဘော်ဒါဖြစ်နေပုံထောက်တော့ အခုထိ ရှင်ပြုရသေးတဲ့ပုံမပေါ်ဖူး၊ ကဲထားပါတော့ကွာ….ငါ့ဆီရောက်လာကြပြီပဲ…ငါသိသလောက်တော့အကုန်သင်ပေးလိုက်မယ်…မြို့ပြန်ရောက်ရင်တော့ ပညာတွေအသုံးပြုပြီး ငါ့တပည့်ပီသအောင်နေကြ၊ မင်းတို့အချိန်ဘယ်လောက်ရလဲ”

” ပြန်မှာနဲ့ဆို ၄ ရက်လောက်ပဲကောင်းကောင်းရမှာ”

” လေးရက်ဆိုလည်းအများကြီးပါပဲ၊ အခြေခံကစပြီးသင်ပြပေးမယ်”

” ဟုတ်ဆရာကြီး”

” ပြောနေတာကြာတယ်ကွာ….အခုပဲ ပထမဆုံးသင်ခန်းစာစမယ်”

” ဟုတ်..ဆရာကြီး” (သုံးယောက်လုံးပြိုင်တူပြောကြသည်)

” ကဲ ငါ့ရှေ့မှာ မတ်တပ်ရပ်ပြီး ဘောင်းဘီချွတ်လိုက်…အကုန်လုံးနော် အတွင်းခံပါမကျန်အောင်ချွတ်”

” ဗျာ….”

” မ ဗျာနဲ့…ချွတ်ဆိုချွတ်၊ မင်းတို့ကောင်တွေပဲ ပညာလိုချင်တယ်ဆို၊ ယောကျာ်းလေးတွေအချင်းချင်းပဲ ရှက်မနေနဲ့”

” ဟုတ်”

ဇော်ဦး၊ ကျော်သူရနှင့် မှန်ကြောင်တို့သုံးယောက်သား အနေဖြင့် ရှက်တယ်လို့ရယ်တော့မဟုတ်……ယောကျာ်းအချင်းချင်း ချွတ်ပြရတာတစ်မျိုးကြီးဖြစ်နေလေသည်၊ သို့သော် ပညာလိုချင်သဖြင့် ဆရာကြီးဥိးဂတုံးစကားနားထောင်ပြီး ချွတ်လိုက်လေသည်၊ ဦးဂတုံးက သူတို့သုံးယောက်၏ ငယ်ပါများကို သေသေချာချာကြည့်ကာ…

” ဟိုကောင်….ကျော်သူရလား နာမည်က…”

” ဟုတ်ပါတယ်”

” မင်းအငယ်ကောင်ကတော်တော်ထွားတာပဲ၊ အခုထက်ထိအသုံးမပြုရသေးတာတော့ နှမြောစရာကွာ၊ ပိုလီယိုရောဂါဖြစ်နေတဲ့လူလက်ထဲ ကျန်စစ်သားရဲ့ အရိန္နမာလှံကြီးရောက်နေသလိုပဲ”

” ကျန်တဲ့နှစ်ယောက်ကတော့ ပုံမှန်ဗမာဆိုဒ်တွေပါပဲ၊ ဟိုကောင်ဇော်ဦး….မင်းက ဆော်ကြမလိုးရသေးဖူး ဗိုက်ကထွက်နေပြီ…အဲ့ဗိုက်ကြီးကိုလည်းချအုံး၊ လီးကမသေး‌ပေမယ့် မင်းဗိုက်ကြောင့်သေးတယ်လို့ အထင်ခံရမယ်ကွ သတိထား”

” ဟုတ်”

” ဟို မျက်မှန်နဲ့တစ်ယောက်…မင်းကဆေးလိပ်သောက်တတ်တယ်မလား၊ မင်းနားကဆေးလိပ်နံရတယ် တတ်နိုင်ရင်ဖြတ်လိုက်တာကောင်းမယ်ကွ၊ မင်းအငယ်ကောင်ကျန်းမာရေးအရကော သက်လုံအရကော မကောင်းဖူးကွ၊ မိန်းမတွေနဲ့ဆက်ဆံရာမှ သက်လုံက စောက်ရမ်းစကားပြောတယ်ကွ သိလား”

” ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာကြီး”

” မဆိုးပါဖူး မင်းတို့ အငယ်ကောင်ကြည့်ရတာတော့အလားအလာအများကြီးရှိပါတယ်၊ သက်လုံကောင်းအောင်ရယ် ခန္တာကိုယ်တောင့်တင်းအောင် အခြေခံလေ့ကျင့်ခန်းလေး နည်းနည်းသင်ပေးလိုက်ရင်အဆင်ပြေသွားမှာပါ”

” ဟို…ဒါဆိုရင်ဘောင်းဘီပြန်ဝတ်လို့ရပြီလားဆရာကြီး”

ဟု မှန်ကြောင်ကထမေးလေသည်။

” မင်းတို့ကိုငါပြန်ဝတ်ခိုင်းသေးလို့လား ပထမသင်ခန်းစာတောင်မစရသေးဖူးကွ”

” မသိလို့ပါ ပထမသင်ခန်းစာကဘာလဲဟင်”

ဟု မှန်ကြောင်ကပြန်မေးလေသည်၊ ဦးဂတုံးက လျို့ဝှက်သော အပြုံးကိုပြုံးလိုက်ကာ…

” မကြာခင်သိမှာပေါ့ကွ၊ အခုတော့ငါ့ကိုတစ်ခုလုပ်ပြ”

” ဘာလုပ်ပြရမှာလဲ”

” ငါ့အရှေ့မှာတင် သုတ်ရည်ထွက်အောင်ဂွင်းထုကြ၊ သုံးယောက်လုံးနော်…..ငါ့မျက်နှာကိုကြည့်ပြီးဂွင်းထု…မျက်စိမပိတ်ရဖူး မျက်နှာမလွဲရဖူး မင်းတို့တစ်ကြောင်းပြီးရင် ငါဆက်သင်ပေးမယ်”

” ဟင်…ဆရာကြီး မနောက်ပါနဲ့ဗျာ”

” အတည်ပြောနေတာ နောက်နေတာမဟုတ်ဖူး၊ ကဲ…စပြီးဂွင်းထုကြတော့ ငါ့မျက်နှာကိုကြည့်ပြီးထုကြနော် ငါတစ်ယောက်ချင်းစီလိုက်ကြည့်နေမှာ”

” ဗျာ!!!!”

ဇော်ဦးတို့သုံးယောက် မတိုင်ပင်ပဲနဲ့ တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်မိသွားကြသည်၊ ဟုတ်မှဟုတ်ပါ့မလားလို့ပေါ့…သူတို့ဆရာ ဦးဂတုံးကိုပြန်ကြည့်လိုက်တော့လည်း သူတို့သုံးယောက်ရှေ့တွင် ခြေထောက်ချိတ်ပြီး မိန့်မိန့်ကြီးထိုင်ပြီး ကြည့်နေလေသည်၊ ဆရာကြီး ဘာကိုဆိုလိုချင်သည်ကိုနားမလည်သော်လည်း ပညာလိုချင်သဖြင့် သုံးယောက်သား ဦးဂတုံး၏ ယောကျာ်းရုပ်အရင့်အမာကြီးကိုကြည့်ပြီး လီးကိုဆွလိုက်ကြလေသည်။

ခင်ဗျားတို့ပဲစဉ်းစားကြည့်ကြ….ဇော်ဦးတို့သုံးယောက်သား ကြိုးစားပြီးဆွပေးပါသော်လည်း ယောကျာ်းမျက်နှာကြီးကိုကြည့်နေရ၍ ဆယ်မိနစ်တိုင်အောင် လီးတောင်မလာချေ၊ ဦးဂတုံးက သူတို့သုံးယောက် မျက်စိမှိတ်လား မျက်နှာလွှဲလားကို ရေနွေးကြမ်းသောက်ရင်း သေသေချာချာ ထိုင်ကြည့်နေလေသည်၊ ခဏကြာတော့…ဆရာကြီးက.

” မင်းတို့ပန်းသေနေကြတာလားကွ အခုထိမထောင်ကြသေးဖူး၊ မင်းတို့မြန်မြန်အကူအညီဖြစ်အောင် ငါတစ်ခုခုလုပ်ပေးမယ်”

ဟုပြောပြီး သူ့အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားလေသည်။ ဦးဂတုံးအိပ်ခန်းထဲ ခဏဝင်သွားတုံး ဇော်ဦးတို့သုံးယောက်လုံးက နံရံတွင်ကပ်ထားသော ပိုစတာထဲက ဘစ်ကနီကောင်မလေးများကိုကြည့်ပြီး မြန်မြန်ထုကာမှ အငယ်ကောင်က အသက်ပြန်ဝင်လာလေသည်၊ ဆရာကြီးခန်းထဲမှပြန်မထွက်မလာစေရန်ဆုတောင်းပြီး လီးကိုကောင်းကောင်း တောင်မတ်အောင် သုံးယောက်သားမြန်မြန်ထုကြသည်။

” အင်း…အင်း…အင်း”

သူတို့သူငယ်ချင်းသုံးယောက်၏ ဆုတောင်းကားမပြည့်ခဲ့…..ဦးဂတုံးတစ်ယောက် သူ့အခန်းထဲမှပြန်ထွက်လာသည်…

” အု…” (မှန်ကြောင်ပါးစပ်မှ မမျှော်လင့်ပဲထွက်လာသောအသံ)

သူတို့၏ ဆရာကြီးမှာ ဦးဂတုံးလို့ခေါ်ရမလား ဒေါ်ဂတုံးလို့ခေါ်ရမလားလို့ပင်မပြောတတ်၊ စောနတုံးက ပုဆိုးကြမ်းနှင့် ဖျင်အကျီဝတ်ထားတုံးကမှခံသားသေးသည်၊ အခုပုံစံပြောင်းလိုက်တော့ မှန်ကြောင်ရဲ့ပါးစပ်ထဲက အု ကနည်း အသံထွက်လာလေသည်၊ ဦးဂတုံးတစ်ယောက်ပုံစံပြောင်းလာပုံမှာ အောက်က အမျိုးသမီးထမိန်ကိုတိုတိုဝတ်ကာ အပေါ်က ရှေးအဖွားကြီးတွေဝတ်သော အဖြူရောင်ရင်ဖုန်းအင်္ကျီနှင့်…..မျက်နှာကိုလည်း ပြာလဲ့နေအောင် တောမိတ်ကပ်တွေ လူးခဲ့ပြီး နှုတ်ခမ်းနီလည်းဆိုးခဲ့သေးသည်၊ နားရွက်အမဲကြီးကြားတွင်လည်း နှင်းဆီပန်း အနီရောင်ကြီးတစ်ပွင့်ကိုပန်ထားလေရာ သူ၏လေးထောင့်ကြသော မျက်နှာကြီးနှင့် အလွန်တရာမှ သဟဇာတဖြစ်နေလေသည်၊ ဒေါ်ဂတုံးကတော့ခပ်တည်တည်ပင် စောနက သူထိုင်ခဲ့သောနေရာတွင်ပြန်ထိုင်ကာ ဇော်ဦးတို့သုံးယောက်ကို မျက်လုံးချင်းဆုံပြီး ပြန်ကြည့်နေလေသည်။

ကျော်သူရတစ်ယောက် ဆရာကြီးဦးဂတုံး အဖြစ်မှ ဒေါ်ဂတုံးအဖြစ်သို့ပြောင်းလဲသွားသည်ကို တွေ့မြင်လိုက်ရသောအခါတွင် စောနတုံးက ပိုစတာကြည့်ပြီး မှန်းထုထားခဲ့ရသမျှအကုန်လွင့်ပျယ်ကာ မာတောင်နေသောလိင်တံအချောင်းပင် ပျော့ချင်သလိုဖြစ်သွားလေသည်၊ ကျော်သူရက သူ့ငယ်ပါကိုအောက်ငုံကြည့်ကာ…

” ဟင့်အင်း….ဟင့်အင်း….မပျော့နဲ့…ပြန်မာ…ပြန်မာစမ်း…..ဟင့်အင်း….အဲ့လိုမပျော့သွားနဲ့လေ….အိုး…နိုး”

ဟုယောင်ပြီးပြောမိလေသည်။ ဇော်ဦးကတော့ အခြေအနေတိုးတက်လာပြီဟုဆိုရမည်၊ လိင်တံကစောနကထက် မာသထက်မာလာလေသည်၊ သူ့စိတ်ထဲ တောခြောက်တောင်ခြောက်ပြင်ထားသော ဆရာကြီးဂတုံးအား မျက်စိရှေ့မှောက်မြင်နေရသော်လည်း အတွေးဖြင့်ဖျောက်ဖျက်ကာ သူလုပ်ချင်နေသော သူ့ရည်းစားကျောင်းဆရာမ ရွှေစင်ထက်အိ စစ်ကိုင်းအိုးကြီးကိုပဲ မြင်ယောင်ရင်း ကြိုးစားပြီး ဂွင်းထုနေပြန်သည်။

ဆရာကြီးဂတုံး၏ ပထမသင်ခန်းစာ ၄၅ မိနစ်ခန့်တွင် မှန်ကြောင်နှင့်ကျော်သူရတို့လည်း နည်းလမ်းတစ်ခုကိုရှာဖွေတွေ့ရှိသွားသည်၊ သူတို့သုံးယောက်က ခေါင်းသုံးလုံး ဦးဂတုံးက ခေါင်းတစ်လုံးထဲဖြစ်၍ အချိန်ပြည့်မျက်လုံးချင်းမဆုံနိုင်….တခြားတစ်ယောက်ဆီအကြည့်လွှဲလိုက်သည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် နံရံပေါ်တွင်ကပ်ထားသော ဘစ်ကနီမလေးတွေဆီ အာရုံပြောင်းလိုက်သည်၊ ထိုသို့ဂွင်းထုလိုက်မှပင် ငါးမိနစ်လောက်ကြာတော့ တပည့်အသစ်ကလေး သုံးယောက်ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ပြီးသွားကြသည်။

ဆရာကြီးဂတုံးက သူ့ထံအရည်များစင်လာမည်ဆိုး၍ တရုတ်သိုင်းကားတွေထဲက ဆရာကြီးများလို အလှူယပ်တောင်နှင့် ဖြတ်ကနည်း ကာလိုက်သည်၊ သုံးယောက်လုံးပြီးသွားတော့ ဆရာကြီးက လက်ခုတ်လက်ဝါးတီးပြီးချီးကျူးလေသည်၊ တပည့်သုံးယောက်ကတော့ မတ်တပ်ရပ်တာများသွားပြီး ထိုင်ခုံပေါ်သို့ ဖင်ထိုင်ကျသွားလေသည်၊ ဦးကတုံးက…

” ဟေ့ကောင်တွေ ဘောင်းဘီပြန်ဝတ်လိုက်တော့…ဒီလောက်ဆိုရပြီ၊ ငါလည်း အဝတ်ပြန်လဲလိုက်ဦးမယ်..ခဏစောင့်”

“……………..”

ဇော်ဦးတို့သုံးယောက်သည် ပထမသင်ခန်းစာတွင်ပင် မျက်ဖြူစိုက်ချင်သွားသည်၊ တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ပြုံးစိစိဖြစ်နေကြသည်၊ မကြာမှီပင် ဖျင်ကြမ်းပုဆိုးမြင်းခေါင်းစွယ်ကျယ်နှင့် နဂိုအော်ရယ်ဂျင်နယ် ဂိုဏ်းစတားကြီး ဦးဂတုံးပြန်ထွက်လာလေသည်၊ ဆရာကြီးက…

” ကဲ မင်းတို့ကောင်တွေအခါတိုင်းဂွင်းထုရင် အရေထွက်ဖို့ဘယ်လောက်ကြာလဲ”

” မြန်မြန်ထုရင် ငါးမိနစ်တောင်မကြာပါဖူး ဆရာကြီး”

ဟု မှန်ကြောင်ကအဖြေပေးလိုက်လေသည်၊

” ဒီတစ်ခေါက်တော့ မိနစ် ၅၀ လောက်ကြာသွားပါရောလား ဒါဘာကြောင့်လို့ထင်လဲ”

” ဘာများရှိလို့လဲ….ဆရာကြီးရဲ့မျက်နှာကြောင့်မို့လို့ပေါ့ဗျ”

ဟုဇော်ဦးက စိတ်မရှည်စွာ ပြောလိုက်လေသည်။

” ဟားဟား…မင်းတို့ကောင်တွေတော့ ငါ့မျက်နှာကို ဒီတစ်သက်မေ့နိုင်မှာမဟုတ်တော့ဖူး…ဟားဟား ငါလိုချင်တာလည်းဒါပဲ”

” ဒီနေ့မင်းတို့ကို ငါပေးတဲ့သင်ခန်းစာရဲ့ အဓိကရည်ရွယ်ချက်ကတော့ သုတ်ထိန်းတတ်စေဖို့ပဲ”

” ဘယ်လိုသင်ခန်းစာကြီးလဲဗျ”

” မင်းတို့ကောင်မလေးတွေနဲ့ အတူနေတုံး သုတ်မြန်မြန်ထွက်ချင်လာပြီဟေ့…မထိန်းထားနိုင်တော့တဲ့အချိန်ကိုရောက်လာခဲ့ရင် စောနက ငါ့မျက်နှာကိုပြန်မြင်ယောင်လိုက်…သဘောပေါက်လား”

” တော်ကြာသုတ်ထိန်းရုံတင်မကလို့ ပြန်ပျော့ကျသွားမှ ဒုက္ခ”

ဟု ကျော်သူရ ကဝင်ပြောလေသည်။

” ပြန်ပျော့စရာအကြောင်းမှမရှိပဲဟ မိန်းမတွေရဲ့ ခန္တာကိုယ်ကပေးတဲ့ အထိအတွေ့ကိုလျှော့မတွက်နဲ့၊ မင်းတို့လိုအတွေ့အကြုံမရှိတဲ့ လဘာဂျာလေးတွေဆိုရင် ဆောက်ဖုတ်ထဲစိမ်ပြီးငါးမိနစ်ထက်ပိုမကြာဖူး…..ဟားဟား အဲ့လိုပြီးချင်လာရင် မင်းတို့ဆရာငါ့ကိုသာပြန်မြင်ယောင်လိုက် အနည်းဆုံး မိနစ် ၂၀ လောက်တော့ ထိန်းနိုင်မှာပဲကွ”

” . ……..”

” ညကိုးနာရီတောင်ရှိတော့မယ် ကဲ အိမ်ပြန်ကြတော့ကွာ၊ မနက်ဖြန်မနက်စာစားပြီး ၁၀ နာရီလောက်ကြ ငါ့ဆီလာခဲ့ကြ…မနက်ပိုင်းငါလည်း ခြံထဲအလုပ်ဆင်းရအုံးမှာ”

” ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာကြီး”

ဇော်ဦးတို့ သူငယ်ချင်းသုံးယောက်သား ကုတ်ကုတ်ကုတ်ကုတ်နှင့် ဆရာကြီး၏ အိမ်မှာပြန်ထွက်သွားကြလေသည်၊ အိမ်ပြန်တဲ့လမ်းတွင် ကျော်သူရက..

” ကိုဇော်ဦး…ခင်ဗျားဆရာကြီးရဲ့ lesson ကလည်းဗျာ…အလွန်အကျွံကြီး…ကျုပ်မှာစစချင်းတုံးက လီးမတောင်လာတော့ ပန်းသေသွားပြီတောင်မှတ်နေတာဗျ”

” အဲ့တာကြောင့် ဆရာကြီးဖြစ်နေတာပဲ…ငါလခွမ်း….သုတ်ထိန်းနည်းသင်ခန်းစာကလည်းဆန်းကြယ်လိုက်တာ”

ဟု ကိုဇော်ဦးကထောက်ခံလိုက်သည်၊ ထိုအခါ မှန်ကြောင်က..

” ဘာပဲပြောပြော…..သုတ်ထိန်းတတ်တာမထိန်းတတ်တာထက် သူပြောသလို သူ့မျက်ခွက်ကြီးကို ဒီတစ်သက်မေ့မယ်တောင်မထင်တော့ဖူးကွ….ဟားဟား”

ဟုပြောပြီးရယ်လိုက်လေသည်၊ ကျန်တဲ့နှစ်ယောက်လည်း မှန်ကြောင်နှင့်အတူ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် ရယ်မောမိလိုက်လေတော့သည်။

” ဟားဟားဟား……ဟား…ဟား…ဟား……ဟားဟားဟား”

(ဇော်ဦးတစ်ယောက် အိမ်မက်မက်နေလေသည်…အိမ်မက်ထဲတွင် သူ့ရည်းစား ရွှေစင်ထက်နှင့်ကုတင်ပေါ်တွင် သာယာနေလေသည်၊ ရွှေစင်ထက် ဝတ်ထားသော ကျောင်းဖြူကျောင်းစိမ်း အင်္ကျီနှင့်ထမိန်ကိုမြန်မြန်ဆွဲချွတ်လိုက်သည်၊ ရွှေစင်ထက်က..

” မောင်…သဲ ဘယ်လိုနေပေးရမလဲ”

” လေးဖက်ထောက်ပြီး ခါးလေးနည်းနည်းကုန်းပေး”

” ဒီလိုလေးလားးးး”

ရွှေစင်ထက်ကဇော်ဦးအကြိုက် လေးဖက်ထောက်ကုန်းပေးသည့် ပုံစံအနေအထားကိုပြောင်းပေးရင်း ခေါင်းကိုအနောက်စောင်းပြီး လုပ်လှည့်ပါတော့ဟု ညုတုတုကြည့်နေလေသည်၊ ဇော်ဦးက မိရွှေစင်ထက်၏ ဖင်တုံးကြီးကို အားရပါးရဖြစ်ညှစ်ပြီး ကိုင်လိုက်လေသည်၊

” သဲဖင်ကြီးက ကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တာသဲရယ်”

လို့ပြောပြီး သူ့လီးကိုအဖုတ်ထဲထည့်မည်အလုပ် သူကိုင်ထားသော ဖင်တုံးဖြူဖြူကြီးကနေ မဲမဲရှုံ့တွတွဖင်အဖြစ်ပြောင်းသွားပြီး လေးဘက်ကုန်းပေးနေသည်ကလည်း ရွှေစင်ထက်မဟုတ်တော့ပဲ မိတ်ကပ်အပြည့်လိမ်းထားသော ဦးကတုံးကြီးဖြစ်နေလေသည်။)

” အမလေး…မြတ်စွာဘုရားကယ်တော်မူပါ !!!!!!”

ကိုဇော်ဦးသည် အိမ်မက်ဆိုးကြောင့် အိပ်ပျော်နေရာမှနိုးလာကာ ယောင်ပြီးအော်လိုက်မိလေသည်၊ သူ့အော်သံကြောင့်ဘေးနားတွင် အိပ်ပျော်နေသော မှန်ကြောင်နှင့် ကျော်သူရတို့ပါလန့်နိုးလာလေသည်၊ မှန်ကြောင်က…ကိုဇော်ဦးအား..

” အိမ်မက်ဆိုးမက်လို့လား”

ဟုမေးရာ ကိုဇော်ဦးက..

” မက်ဖူးသမျှထဲမှာ အကောင်းဆုံးနဲ့အဆိုးဆုံးနှစ်ခုရောနေတာပဲ”

ဟု ပြန်ဖြေလိုက်လေသည်။

သူငယ်ချင်းသုံးယောက် မနက်စာကို ကိုဇော်ဦး၏ အဒေါ်အိမ်ကခေါ်ကျွေး၍ မနက်စာသွားစားကြပြီးနောက် သူတို့ဆရာဖြစ်သော ဦးဂတုံးအိမ်သို့သွားကြလေသည်၊ သူတို့သွားတာနည်းနည်းစောသေး၍ ဆရာကြီးကခြံထဲကပြန်မရောက်သေး၊ ထို့ကြောင့် ဘေးနားကအိမ်အား ဦးဂတုံးရဲ့စိုက်ခင်းရှိရာနေရာကိုမေးမြန်းပြီး ခြံထဲသို့လိုက်လာခဲ့ကြလေသည်၊ ခြံထဲရောက်တော့…ဆရာကြီးက

” ဟိုကောင်တွေ ဝိရိယရှိသားပဲဟ….ကောင်းတယ်..ဒီလိုမျိုးမှငါကြိုက်တာ..ဟားဟား လာခဲ့ ငါ့ကောင်တို့”

ဟု ဝမ်းပန်းတသာနှုတ်ဆက်ပြီး သူ့အခင်းထဲရှိ ယာယီတဲလေးထဲတွင်ထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီး ရေနွေးဗူးနှင့် ပလက်စတစ်ခွက်လေးချပေသလိုက်သည်။

” မင်းတို့ကောင်တွေ မနက်စာကောစာပြီးပြီလားကွ”

” စောနကပဲစားခဲ့ပြီဆရာကြီး”

” အေးအေး မင်းတို့စောစောရောက်လာတာလည်းကောင်းတာပဲ၊ မင်းတို့ကိုဒုတိယလေ့ကျင့်ခန်း ပေးထားမယ်…ငါ ကွမ်းပင်အတွက် စင်ဆောက်နေတုံး မင်းတို့လေ့ကျင့်ထားးကြ”

” ဘာလုပ်ရမှာလဲဆရာကြီး”

” လျှာအစွမ်းကျင့်ဖို့ပဲကွ….ခဏ….”

ဟုပြောပြီး ယာယီတဲလေး၏ထောင့်နားတိုင်တစ်ခုတွင် ချိတ်ထားသော ပလက်စတစ်အိတ်အဖြူရောင်လေးကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်သည်၊

” ရော့…တစ်ယောက်တစ်ခုယူ ဟိုနားမှာ စွန်ကြိုးတွေရှိတယ် အဲ့တာတွေနဲ့ချည်လိုက်”

” ဒါဘာကြီးလဲဗျ”

” တည်သီးခြောက်လေကွာ…အဲ့အသီးခြောက်ကို ကြိုးနဲ့သီ…ပြီးရင်အပေါ်ကထုတ်တန်းကိုချည်ပြီး အောက်ကိုတွဲလောင်းချလိုက်…

” ပြီးရင်ရော..”

” ပြီးရင် လျှာနဲ့ လျက်တော့ပေါ့၊ ငါကွမ်းစင်ဆောက်တာမပြီးမချင်းသာ လျက်နေ”

” ဟင်”

” မင်းတို့ကောင်တွေ မိန်းမတွေကိုမလုပ်ခင်မှာ မဖြစ်မနေ လုပ်ကိုလုပ်သင့်တဲ့အရာတစ်ခုရှိတယ်၊ အဲ့တာက ဘာဂျာမှုတ်ပေးတာပဲ……မိန်းမတွေရဲ့အသည်းကိုဖမ်းစားချင်ရင် ဘာဂျာပိုင်ရတယ်ကွ၊ ဘာဂျာကောင်းကောင်းပေးတတ်တဲ့ ယောကျာ်းကို ဘယ်မိန်းမကမှမမေ့တော့ဖူးကွ….ကိုရေ မောင်ရေ ချစ်လို့ တစ်ခါတည်းပဲပေးမယ်နော်ဆိုတဲ့ ဟာမတွေလည်း လျှာကောင်းကောင်းနဲ့တွေ့ရင် မင်းလိုချင်တဲ့အချိန်ခေါင်းခေါက်လုပ်ရုံပဲကွ၊ အဓိကကတော့ နှုတ်ခမ်းချင်းပဲနမ်းနမ်း…ဘာဂျာပဲမှုတ်မှုတ် လျှာရဲ့အခန်းကဏ္ဍကအရေးကြီးတယ်ကွ၊ မင်းတို့ရဲ့လျှာကလည်း သက်လုံကောင်းမှရမယ်….ရော့..စပြီးကျင့်ပေတော့”

” ဟုတ်ကဲ့”

ထို့နောက် သုံးယောက်သား ကြိုးနှင့်ပတ်ချည်ထားသော တည်သီးခြောက်ရဲ့ကြိုးကို ထုတ်တန်းတွင်ချည်ပြီး တန်းလန်းကျနေသော တည်သီးခြောက်ကို ငုတ်တုတ်ထိုင်ရင်း လျက်လေတော့သည်၊ လျက်ရသည်ကလည်းထင်သလောက်မလွယ်…..ငါးမိနစ်လောက်လျက်ပြီးသော အခါလျှာညောင်း၍ ခဏနားရလေသည်၊ မှန်ကြောင်က..

” ငါတို့လည်းလူစင်စစ်ကနေ ခွေးဖြစ်တော့တာပဲ..ဟားဟား”

” လျှာတော့အတော်ညောင်းပြီဗျို့….ဆရာကြီးဂတုံးရဲ့ သင်ခန်းစာများကလည်းတစ်ခုမှ မသက်သာပါလားကွာ”

ဟု ကျော်သူရကဝင်ပြောလေသည်။

” လျှာသက်လုံကောင်းဖို့လိုတယ်….နားပြီးလျက်…၊ ကြာရင်အလေ့အကျင့်ဖြစ်သွားလိမ့်မယ်”

ဟု ကိုဇော်ဦးကဝင်ပြောလေသည်၊ ထိုအခါကျော်သူရက…

” ခင်ဗျားတို့နှစ်ယောက်ကတော့ မကြာခင်အချိန်တွင်းမှာ ဆော်ဖိရတော့မှာဆိုတော့ လေ့ကျင့်နေတာကဟုတ်ပါပြီ၊ ကျုပ်က ဒါတွေလေ့ကျင့်ပြီး ဘယ်သူကိုတက်လုပ်ရမှာလဲဗျ”

” မင်းရဲ့ဒေါ်သူဇာဝင်းကြီးကိုဝင်လုံးပေါ့ကွာ ဟိုကငတ်ပြတ်နေတာ…လျှာစွမ်းလေးပြလိုက်လို့ကတော့ မောင်လေးမောင်လေးနဲ့ တမ်းတမ်းစွဲဖြစ်သွားမှာ”

ဟု မှန်ကြောင်ကမြှောက်ပေးလိုက်လေသည်၊ ထိုအခါကျော်သူရက…

” ဟီးဟီး…ဒီပညာတွေက တတ်ထားတာအကျိုးမယုတ်ပါဖူး…. ဆက်လေ့ကျင်ပြီဗျာ…. ပလက်…ပလပ်…ပလပ်”

ထိုသို့ကြိုးကြိုးစားစားနှင့် တည်သီးခြောက်ကို သုံးယောက်သားယက်လိုက်ရာ ဆရာဦးဂတုံး တဲထပြန်ဝင်လာတော့ အသီးမှာအတော်ပင်ပါးသွားလေသည်၊ သူ့တပည့်သုံးယောက်ကိုကြည့်ပြီး ဆရာဂတုံးက….

” မိုက်တယ်ဟေး……လျက်ထားကြ….မင်းတို့အလုပ်ကနေပြန်ရောက်ရင်လည်း အားတဲ့အချိန်တိုင်း အခုလိုပဲလေ့ကျင့်…ကြားလား…များများလေ့ကျင့်လေ လျှာသက်လုံကောင်းလေပဲ ဘာတဲ့…ပရိုက်တစ်စ် မိတ် ပါဖက်တဲ့ကွ…ဟားဟား”

” အခုတော့ဒီလောက်ပဲရပြီ နောက်သင်ခန်းစာတစ်ခုထပ်သွားရအောင်”

” ဟုတ် ဆရာကြီး”

” မင်းတို့ရော ရေမချိုးရသေးဖူးမလား ချောင်းဆိပ်သွားရအောင်…လိုက်ခဲ့”

ဆရာတပည့်သုံးယောက်သား ရေဆိပ်ရောက်တော့ ဘောင်းဘီတိုလေးတွေနှင့် ချောင်းရေထဲဆင်းကာ ငုတ်ထုတ်ထိုင်ပြီး ရေစိမ်နေကြလေသည်၊ ဆရာဦးဂတုံးက ရေစိမ်ရင်းတန်းလန်း သင်ခန်းစာပို့ချပြန်သည်…….။

” နောက်တစ်ခုကလည်း အရေးမကြီးဖူးလို့ထင်ရပေမယ့် အရေးကြီးတယ်ကွ၊ အဲ့ဒီ့လေ့ကျင့်ခန်းက အသက်အောင့်တာပဲကွ….မင်းတို့တွေ မနက်အိပ်ရာထလို့ မျက်နှာသစ်တိုင်း ရေခွက်ထဲမျက်နှာငုတ်ပြီး လေ့ကျင့်ကြ…ရေငုပ်နိုင်တဲ့မိနစ်ကို..ဖြည်းဖြည်းချင်း လေ့ကျင့်ပြီးတိုးပေါ့ကွာ၊ အစတော့ တစ်မိနစ်လောက်…နောက်တစ်ပတ်ကြတစ်မိနစ်ခွဲ ဖြည်းဖြည်းချင်းသွားပေါ့ကွာ”

” ဟုတ် ဆရာကြီး”

” ငါကတော့ ရွာမှာနေတာဆိုတော့ ချောင်းထဲရေဆင်းချိုးတိုင်း လေ့ကျင့်နေကြ၊ မင်းတို့ကတော့ အိပ်ရာထမျက်နှာသစ်ရင်းကျင့်ကြပေါ့ကွာ”

” ဘာအကျိုးကျေးဇူးတွေရလဲ ဆရာကြီး”

” အဓိကကတော့ အဆုပ်အားကောင်းစေတယ်၊ ခန္တာကိုယ်တစ်ခုလုံးကိုသွေးလည်ပတ်မှုမြန်ဆန်စေတယ်ကွ ကျန်းမာရေးအတွက်အားကြီးကောင်းသကိုးကွ…..နောက်ပြီးတော့ မိန်းမတွေကိုမှုတ်ပေးတဲ့အချိန် သူတို့ကကိုယ့်ကိုပေါင်ကြားထဲညှပ်ပြီး အတင်းဖိထားရင် အသက်အောင့်နိုင်ပြီး ပုဝါးမကူရေမရှူတန်း ဘာဂျာပေးနိုင်တာပေါ့ကွ…ဟားဟား”

” အဲ့လိုလား…”

” ဟုတ်တယ်…နေ့စဉ်လေ့ကျင့်ပေး….မိန်းမတွေနဲ့မဆက်ဆံဖြစ်တောင် ကိုယ့်ကျန်းမာရေးအတွက်ကောင်းသကွ၊ ဟိုလျှာလေ့ကျင့်ခန်းကိုလည်း အချိန်ရရင်ရသလိုလုပ်ပေး အပျင်းမကြီးနဲ့ ယောကျာ်းဆိုတာ ဇွဲရှိရတယ်ကွ….ဒီလောက်ပဲဟေ့ ငါရေငုပ်လိုက်ဦးမယ်”

” ပလုန်……”

ပြောရင်းဆိုရင်းနှင့်ပင် ဆရာကြီးတစ်ယောက် ရေငုပ်သွားလေသည်…..ဘယ်လောက်တောင်လေ့ကျင့်ထားသည်မသိ…ရေတော်တော်ငုပ်နိုင်သောလူကြီးဖြစ်သည်၊ ရေထဲငုပ်သွားတာ ဆယ်မိနစ်လောက်ကြာမှပင် သူ့ခေါင်းပြောင်ပြောင်ကြီးပြန်ထွက်လာသည်၊ မှန်ကြောင်…ကျော်သူရနှင့် ကိုဇော်ဦးတို့လည်း သူတို့ဘယ်နှစ်မိနစ်လောက်ရလည်းသိချင်၍ ရေစမ်းငုပ်ကြည့်ကြလေတော့သည်။

ရေချိုးပြီး ကမ်းပေါ်ရောက်တော့ ဆရာကြီးဂတုံးက……

” ဟေ့ကောင်တွေ နေ့လည်ခင်းငါအားရှိအောင်တစ်ရေးတစ်မောအိပ်လိုက်ဦးမယ် ၊ ငါ့ဆီနေ့လည်ပိုင်းမလာခဲ့နဲ့တော့…ဟုတ်ပြီလား”

” အဲ့တာဆိုဘယ်အချိန်လောက်လာခဲ့ရမလဲ ဆရာကြီး”

” မနေ့ကလို ညနေစာစားပြီးမှသာအေးဆေးလာခဲ့ကွာ”

” ဟုတ်ကဲ့ပါ”

” အေးအေး…မင်းတို့လည်းနားကြတော့”

သူငယ်ချင်းသုံးယောက်သား ရေချိုးဆိပ်မှ ကိုဇော်ဦး၏အိမ်သို့ပြန်ခဲ့ကြလေသည်၊ နေ့လည်စာ ကိုဇော်ဦးအမေကျွေးသော ထမင်းဟင်းကိုစားကြပြီး စည်းဇိမ်ရစ်ရန် အပေါ်ထပ်သို့တက်ကာ ကျောခင်းကြလေသည်၊ သူတို့သုံးယောက်အတွက် ပညာလည်းရ ထမင်းလည်းဝသော သီတင်းကျွတ်ရုံးပိတ်ရက်ခရီးစဉ်ပင် ဖြစ်လေသည်။

သူတို့ဆရာဦးဂတုံးမှာကြားသလို ညနေစာစားပြီးတော့ လမ်းလျှောက်ပြီး အိမ်ကနေထွက်လာခဲ့ကြလေသည်၊ ဆရာကြီးအိမ်ရောက်တော့ ဆရာကြီးက သူ့အိမ်တံခါးကိုသော့ခတ်နေသည်ကို မြင်တွေ့လိုက်ရပေသည်၊ ထိုအခါ ကျော်သူရက…

” ဆရာကြီးဘယ်သွားမလို့လဲဗျ…ကျွန်တော်တို့ကိုမသင်ပေးတော့ဖူးလား”

” ဪအေး…ဟေ့ကောင်တွေလာကြ…ငါပြောစရာရှိတယ်”

” ဟုတ်”

” မင်းတို့သုံးယောက်လုံးကို မနေ့ကတည်းကနေမောင်းထားတော့ ဒီနေ့တော့လွယ်ကူတဲ့သင်ခန်းစာပေးမယ်”

” ဘာသင်ခန်းစာလဲဆရာကြီး”

” ငါတို့ရွာက မူလတန်းကျောင်းအုပ်အပျိုကြီးဆီအလည်သွားမလို့၊ မင်းတို့ကငါ့နောက်ကနေ အသာလေးကပ်လိုက်ခဲ့…ကြားလား…ဟိုကောင်ဇော်ဦး မင်းလမ်းသိတယ်မလား”

” ဟုတ်ဆရာကြီး…ဒါနဲ့အပျိုကြီးအိမ်ဘာသွားလုပ်မှာလဲ”

” ဘာသွားလုပ်မယ်ထင်တုံး ငနူလေးရ…. လင်ပေးစားမလို့ဟေ့..ရှင်းပြီလား၊ အပျိုကြီးအိမ်ရဲ့ ညာဘက်ခြမ်းက ထရံမှာအပေါက်လေးတွေရှိတယ်၊ မင်းတို့သုံးယောက် အဲ့ကနေငါ့လှုပ်ရှားမှုတွေကိုကြည့်ကြပေါ့၊ အသံတော့မထွက်နဲ့နော်…ဒါပဲ နောက် ဆယ်မိနစ်လောက်နေမှလိုက်ခဲ့ကြ”

ဆရာကြီးဦးဂတုံးတစ်ယောက် အရိပ်ပြအကောင်မမြင်သော တပည့်များကိုရှင်းပြပြီးနောက် ဂျပန်ကနင်ဂျာများလို လှစ်ကနည်းထွက်သွားလေသည်၊ ခဏကြာမှ ကိုဇော်ဦးကဦးဆောင်ပြီး ကျန်နှစ်ယောက်ကိုခေါ်ကာ ရွာက မူလတန်းကျောင်းအုပ်အပျိုကြီးအိမ်သို့ချီတက်ကြလေသည်၊ အိမ်ခြံဝန်းထဲရောက်တော့ ခြေသံဖွဖွလျှောက်ရန် နိုင်ငံခြားစစ်ကားတွေထဲက ကွန်မန်ဒါတစ်ယောက်လို ကိုဇော်ဦးက လက်သီးဆုပ်လိုက် လက်ဝါးဆုပ်လိုက်ဖြင့် အချက်ပေးလေသည်။

နောက်ဆုံးတော့ သူတို့ဆရာညွှန်ကြားထားသည့်အတိုင်း ချောင်းကြည့်ရာအပေါက်ရှိသည့် အိမ်၏ညာဘက်ခြမ်းထရံနားသို့ရောက်ရှိသွားကြပြီး မိမိကြိုက်နှစ်သက်သော မြင်ကွင်းရှိရာ အပေါက်များဆီနေရာယူလိုက်ကြသည်၊ အထဲကိုချောင်းကြည့်လိုက်တော့ ဆရာဂတုံးက မူလတန်းကျောင်းအုပ်အပျိုကြီးကိုဖက်နမ်းနေပြီး လုပ်ငန်းစနေလေပြီ…..

” အင်း….အင်း…ပြွတ်…ပြွတ်…ပြွတ်စ်…အင်း…ကိုကတုံးဖြေးဖြေး….လူများကိုအားကြီးနဲ့ဖက်ထားတာကွာ…အင်း…အသက်ရှူကြပ်….အင်းပြွတ်…ပြွတ်စ်”

ဆရာဂတုံးက အပျိုကြီးအား စကားပင်ဆုံးအောင်ပြောခွင့်မပေး၊ မတ်တပ်ရပ်နေရင်း နှင့် အပျိုကြီးကိုဖက်ပြီး အနမ်းကြဲနေလေသည်၊ သူ၏လက်ကလည်း ခါးကနေအောက်ကိုလျှောသွားကာ အိမ်နေရင်းဝတ်ထမိန်အပါးလေးပေါ်ကနေ အပျိုကြီး၏ ဖင်တုံးအယ်အယ်ကြီးကို အားရပါးရ နယ်ကိုင်နေလေသည်၊ ဆရာကြီးဂတုံးက အပျိုကြီး၏မျက်နှာတစ်လျှောက်ကို ဆက်တိုက်ထိုးစစ်ဆင်ပြီး မရုန်းနိုင်ရန် ဂုတ်ပိုးကနေကိုင်ကာ နှုတ်ခမ်းခြင်းတေ့ပြီးဆွဲနမ်းလေသည်၊ သူ့လျှာကြီးကလည်းမြွေတစ်ကောင်လို အပျိုကြီး၏ နှုတ်ခမ်းသားထူထူကြီးနှစ်ခုကြားထဲကနေ ပလွတ်ဆိုဝင်သွားပြီး ကစားနေလေသည်။

” ဟင့်…ဟင့်……ဟင့်….အွန်း…အွန်း…အွန်းးးးးးးးးးးး”

အပျိုကြီးက အစပိုင်းတုံးကအသက်ရှူမဝ၍ ရုန်းသော်လည်း ဆရာကြီးကအလွတ်မပေးတမ်း ခဲထားသဖြင့် မတတ်နိုင်ပဲငြိမ်နေလိုက်ရပြန်သည်၊ ဆရာကြီးတစ်ယောက် လျှာင်္စွမ်းဘယ်လောက်တောင်ပြလိုက်သည်မသိ….. အပျိုကြီးတစ်ယောက် ဒူးများခွေပြီးညွတ်ကျချင်သလိုဖြစ်သွား၍ ဆရာကြီးကခါးကနေဆွဲထိန်းလိုက်ရသေးသည်။

နမ်းနေရင်းနှင့်ပင် လက်တစ်ဖက်ကနို့အုံကြီးများကိုချေကာ တစ်ဖက်ကအဝတ်အစားများကိုဆွဲချွတ်နေလေသည်၊ အပျိုကြီးဝတ်ထားသော ထမီကိုရော၊ အပေါ်ဝတ်အင်္ကျီနှင့် ဘော်လီကို လက်တစ်ဖက်ထည်းဖြင့်သုံးကာ ချွတ်လိုက်လေသည်၊ ဘော်လီကျွတ်သွားသော နို့အုံဖြူဖြူလုံးလုံးကြီးနှင့် နို့သီးခေါင်းညိုညိုကြီးပါထွက်ကျလာလေသည်၊ ဆရာကြီးဦးဂတုံးလက်က စန္ဒယားပညာရှင်တစ်ယောက် သံစဉ်အနုအယွလေးတီးခတ်လေသလို အပျိုကြီး၏နို့အုံနှစ်ခုကို တစ်ဖက်ပြီးတစ်ဖက် ကိုင်ပြီးတီးခတ်နေလေသည်၊ ဆရာကြီး၏လက်ကွက်များမှာ မြန်လွန်းသဖြင့် နို့အုံအရင်းကိုဘယ်လိုကိုင်ပြီးပွတ်လိုက်သည်….နို့ခံအဝိုင်းလေးကိုအက္ခရာဘယ်လိုရေးလိုက်သည်…..နို့သီးခေါင်းအညိုရောင်လေးကိုဘယ်လိုချေလိုက်သည်ဟုပင် ချောင်းကြည့်နေသောသုံးယောက်လုံး ကွဲကွဲပြားပြားမမြင်လိုက်ရ…။

ဆရာကြီးကပါစပ်ကိုနမ်းနေရင်းကနေ လည်တိုင်တစ်လျှောက်ကို လျှာဖြင့်လျက်ကာ အောက်ကိုလျှောဆင်းသွားပြီး နို့အုံကြီးကိုလက်ဖြင့်နယ်ပြီး စူထွက်နေသောအညိုရောင်နို့သီးခေါင်းကို နို့ဆာနေသောကလေးလေးတစ်ယောက်လို အားပါးတရဆွဲစုပ်လိုက်သည်…..။

” ပြွတ်…ပြွတ်…ပြွတ်…..အင်း….အင်း……အစ်ကိုရေ….မဆိုးနဲ့ကွာ…. အင်း…အင်း…ညီမ အင်း..ယားတယ်….အကို…အင်းးးးးး”

အပျိုကြီးတစ်ယောက် ကိုဂတုံးဟုခေါ်ရာကနေ အစ်ကိုဟုအသံပြောင်းသွားပြီး ညုတုတုအသံများထွက်လာလေသည်၊ ဆရာဂတုံးကတော့ နို့အုံကြီးများကို တစ်ဖက်ပြီးတစ်ဖက် လျှပ်စီးလက်သလို စုပ်ပြီးပညာပြနေလေသည်၊ နို့တွေကိုအားရအောင်စုပ်ပြီး ဆရာကြီးဂတုံးကအောက်ကိုလျှောပြီးထိုင်လိုက်ပြီး အပျိုကြီးခန္တာကိုယ်ပေါ်တွင်ကျန်ရှိနေသေးသော အတွင်းခံအနီရောင်ကြီးကို အောက်အထိဆွဲချွတ်လိုက်လေသည်၊ နို့အုံကနေ အောက်ပိုင်းကိုဆင်းသည့်လမ်းတစ်လျှောက်မှာလည်း သူ့ရဲ့ကွမ်းဝါးထားသည့် လျှာအနီရောင်ကြမ်းကြမ်းကြီးဖြင့် အပြားလိုက်ကြီး လျက်ပေးလိုက်သေးသည်။

ကျောင်းအုပ်ဆရာမ အပျိုကြီး၏ အတွင်းခံချွတ်ချလိုက်သောအခါတွင် ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ရေဆေးငါးကြီးသဖွယ် တောင့်တင်းနေသော တင်ပါးကြီးက လပြည့်နေ့လဝန်းကြီးလို ဝင်းကနည်းထွက်လာလေသည်၊ ချောင်းကြည့်နေသော သုံးယောက်သား ဂလုကနည်း တံတွေးမျိုချမိလိုက်လေသည်။

ဆရာဂတုံးကတော့ အပျိုကြီးရဲ့ ချက်ပေါက်ကို လျှာဖြင့်ကလိပေးရင်းကနေ လက်မနှစ်ခုကအဖုတ်ကိုကိုင်ပြီး လျှာဖြင့်လျက်လို့အဆင်ပြေစေရန် လမ်းရှင်းပေးလိုက်လေသည်၊ ထို့နောက် သူ့လျှာကြီးကို ချက်အပေါက်ကနေ အဖုတ်ထဲသို့ ထည့်လိုက်ပြီး ရှလွတ်..ရှလွတ်နှင့် မှုတ်ပေးလေတော့သည်၊ လျှာကိုလည်း အပြားလိုက်လျက်လိုက်……အထဲထည့်ပေးလိုက် စောက်စိကိုလည်း ခရုစုပ်သလို အပြွတ်ပြွတ်နှင့်စုပ်ပေးလေသည်၊ မတ်တပ်ရပ်နေသောအပျိုကြီးတစ်ယောက် ဒူးများတဖြည်းဖြည်းချင်းယိုင်လာလေသည်…ပါးစပ်ကလည်း…

” အမလေးတော့….အင်းအင်း….အစ်ကိုရေ….အား….အား….အား…ကောင်းတယ်….အင်း….အင်းအင်း”

” ဟင့်….ဝွန့်…. စစ်………အား……….အား…..အား……..ရှီး…မရတော့ဖူး…မရတော့ဖူး……အား….အား…အား….ထွက်ကုန်ပြီအား….အား….အားးးးးးးးးး”

ကျောင်းအုပ်ဆရာမအပျိုကြီးသည် ဦးဂတုံး၏လျှာစွမ်းတွင် အရည်ပျော်သွားခဲ့လေပြီ၊ မတ်တပ်ရပ်နေရင်းကနေ ကုတင်စွန်းပေါ်ဖင်ထိုင်လျက် ကျသွားလေသည်၊ ဆရာဂတုံးကတော့ လျှာအစွမ်းပြီးတော့ အဖုတ်ထဲလက်နှစ်ချောင်းထည့်ကာ မွှေပြန်လေသည်၊ အပျိုကြီးတစ်ယောက် အိပ်ရာခင်းကို အသားကုန်ဆုပ်ကိုင်ပြီးအော်ကပြန်လေသည်….။

” အား…..အစ်ကိုရေ….လူသတ်နေတာလား…..အား….အား…..အား….ဟွန်း”

” အီး….အီး…အီး….ဇွိ..ဇွိ…ဇွိဇွိဇွိ…..အားအား..အား….အား…အမေရေ့….အား…..အား….အားးးးး”

ဆရာကြီးဂတုံးက သူ့စိတ်ကြိုက် နူးနှပ်ပြီးမှ ရပ်တန့်သွားလေသည်၊ သူဝတ်ထားသော ဂျိုင်းပြတ်အဖြူနှင့် ပုဆိုးကြမ်းကိုချွတ်လိုက်လေသည်၊ အောက်ခံဝတ်မထား၍ သူ့ရဲ့အမဲရောင်လီးကြီးက တန်းလန်းကြီး ထိုးထိုးထောင်ထောင် ထွက်လာလေသည်၊ အိပ်ယာပေါ်တွင် ဒူးထောက်တက်လိုက်ပြီး ပက်လက်လေးမျောနေသော အပျိုကြီး၏ ပါးစပ်ထဲကို သူ့လီးကြီးထည့်ပေးလိုက်သည်၊ အပျိုကြီးကအလိုက်သိသည်……ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်ဂွင်းထုပေးရင်း ဒစ်ဖျားလေးကနေအရင်းအထိ ဖြေးဖြေးချင်း စုပ်ပြီး ပလွေပေးလေသည်၊

” အင်း….ကောင်းလိုက်တာဆရာမ…..လီးဒစ်ဖျားလေးကို လျှာလေးနဲ့ပတ်ပြီးရစ်ပေး…..အင်းဟုတ်တယ်…အဲ့လိုလေး…အား”

” ရှီး….ဂွေးဥကိုရောငုံစုပ်ပေး…..အင်းကောင်းတယ်……ဆရာမနို့ကြီးတွေကလည်းလှလိုက်တာ…အင်း…အား…ရှီး”

ဆရာဂတုံးက ပလွေအပေးခံနေရင်းနှင့်ပင် သူ၏လက်က အပျိုကြီး၏ နို့နှစ်လုံးကိုညှစ်ချေလိုက် အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးထဲက အက်ကွဲကြောင်းထဲကို ဆွပေးလိုက်နှင့် ပညာပြနေလေသည်၊ ခဏကြာတော့ ဆရာဂတုံးက အပျိုကြီးအား…

” ဆရာမထိုင်လိုက် …..ကျုပ်မတ်တပ်ရပ်မယ်”

” ရပြီ…စောနကလိုဆက်ပြီးစုပ်ပေး…ရော့”

အပျိုကြီးနှင့် ဆရာဂတုံးတို့သည် ဘယ်အချိန်ကတည်းက ခိုးစားနေကြသည်မသိ…… တစ်ယောက်အထာတစ်ယောက်နပ်နေလေပြီ၊ အခုလည်း ကျောင်းအုပ်အပျိုကြီးက ကုတင်ပေါ်တွင် ပုဆစ်တုတ်လေးထိုင်ပြီး မတ်တပ်ရပ်နေသော ဦးဂတုံး၏ လိင်တံအချောင်းကြီးကို ပါးခွက်ပေါ်အောင် အားပါးတရမှုတ်ပေးနေလေသည်….ဆရာဂတုံးက…

” ဆရာမ…ကျုပ်ပြီးတော့မယ်ဗျာ….အဲ့လိုလေး….အင်း..အင်း…ဟုတ်တယ်…..အား….ကောင်းတယ်”

ဆရာဂတုံးအရှိန်တတ်လာသည်ထင့်…..အပျိုကြီး၏ခေါင်းကိုကိုင်ပြီး ခါးကိုကော့ကာ ပါးစပ်ထဲသို့လိုးလိုက်လေသည်….အပျိုကြီးကလည်း ဂွင်းထုပေးသည့်အရှိန်ကိုတင်လိုက်လေသည်…ပါးစပ်ကလည်း….

” အု….အု…အု……ဆရာမအားနာပါတယ်ဗျာ….ကျုပ်ပြီးတော့မယ်..ခဏလေး….ပြွတ်…ပြွတ်…. အွင်း….အွင်းးးးး”

” အား…ရှီး”

ဆရာဂတုံးတစ်ယောက် အပျိုကြီး၏ ပါးစပ်ထဲပင်တစ်ချီပြီးလိုက်ပုံပေါ်သည်၊ သူ့ရဲ့လီးကြီးပြန်ထုတ်လိုက်တော့ အပျိုကြီး၏ပါးစပ်ထဲက သူ့သုတ်ရည်အဖြူပျစ်ပျစ်များ နှုတ်ခမ်းတစ်လျှောက် စီးကျလာသည်၊ ဆရာဂတုံးက မတ်တပ်ရပ်နေရာမှ ထိုင်လိုက်ပြီး အပျိုကြီး၏ ပါးစပ်ကို လက်ဖြင့်သုတ်ပေးလိုက်လေသည်။

” ဆရာမ…ချစ်တယ်ဗျာ….အင်း….ပြွတ်…ပြွတ်…ပြွတ်စ်”

ဟူပြီး ပါးလေးကိုနမ်းလိုက်လေသည်၊ အပျိုကြီးက…

” ကိုကတုံးကတအားဆိုတယ်….လူများမှာ အသက်ကိုမနည်းလုရှူလိုက်ရတယ်”

” အားနာပါတယ်ဗျာ..ဟဲဟဲ….ဆရာမပြန်ကောင်းအောင်လုပ်ပေးမယ်…ပြွတ်…ပြွတ်…”

“အင်း…အစ်ကိုရယ်….အင်း”

ဆရာဂတုံး ကအပျိုကြီးကို သူ့ရုပ်ကြီးဖြင့် ပတ်ချွဲနှပ်ချွဲပြောလိုက်ပြီး ပက်လက်လှန် လှဲစေလိုက်ကာ သူကအပေါ်ကနေအုပ်မိုးပြီး သေသေချာချာအနမ်းထပ်ပေးလိုက်သည်၊ ခဏကြာတော့ အပျိုကြီး၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ၉၀ ဒီဂရီမတ်မတ်ထောင်လိုက်ပြီး သူ့ပုခုံးနှစ်ဖက်ပေါ်တင်လိုက်လေသည်၊ လက်နှစ်ဖက်က နို့နှစ်လုံးကို ဖွဖွလေးချေပေးပြီး သူ့လီးကြီးကို အရည်များဖြင့်ရွဲနေပြီး ဖုဖောင်းနေသော အပျိုကြီး၏အဖုတ်ထဲသို့ နှစ်ထည့်လိုက်လေသည်….အပျိုကြီးက….

” အား….ရှီး….အင်း….ကျွတ်…ကျွတ်….ကျွတ်စ်”

” နာလို့လား…ဆရာမ”

” မဟုတ်ပါဖူး”

” အဲ့တာဆို…ကောင်းလို့လား…..ရော့…ဖတ်…ဖတ်…ဇွိ…ဇွိ”

” အကို့လီးကြီးက အဆုံးထိထိတယ်အစ်ကိုရယ်….ပြည့်ကြပ်နေတာပဲ….အင်း…အင်း…အင်းးး”

” ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်….ဇွိ…ဇွိ…ဇွိ…ဇွိ”

” ဆရာမအဖုတ်ကလည်း လိုးလိုကောင်းလိုက်တာဗျာ….အင်း..အင်း…နို့လေးတွေကလည်းတင်းနေတာပဲဗျာ…အင်း….အင်း”

” အား…အစ်ကို့….အထဲက နည်းနည်းအောင့်တယ်…အရှိန်လျှော့အုံး…အင်း..အင်း..အင်းးး”

” အင်း…အင်း…ကြိုက်လား ဆရာမ…ကျုပ်လိုးပေးတာ”

” ကြိုက်တယ်..ကြိုက်တယ်…အင်း…အင်း…အား..အား….ရပြီ….ရပြီ…မြန်မြန်လေး…..ဖတ်..ဖတ်…ဖတ်ဖတ်ဖတ်ဖတ်….အား.အား…အား..အား..အားးးးး”

” အား..အစ်ကိုရယ်…ပြီးတော့မယ်…အင်း…အင်း…အင်း…ဇွိ..ဇွိ..ဇွိ…..ဗြစ်..ဗြစ်…ဗြစ်….အား..အားး.အားးးးး”

အပျိုကြီးတစ်ယောက် အဲ့ဒီ့အနေအထားနှင့်ပင် နောက်တစ်ချီထပ်ပြီးသွားပုံပေါ်သည်၊ လှဲအိပ်နေသော အပျိုကြီးကို ဆရာဂတုံးကဆွဲထူလိုက်ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင် ငုပ်တုတ်ထိုင်ပြီး ဆောင့်လိုးပေးစေသည်၊ ဆရာဂတုံး၏လက်က အပျိုကြီး၏ဖင်တုံးကြီးကို ကိုင်ရင်း အောက်ကနေညှောင့်လိုးပေးသည်၊ တစ်ချက်တစ်ချက် ဖင်တုံးကြီးကို “ဖြန်း” ကနည်း ရိုက်လိုက်သည့်အခါမျိုးတွင် အပျိုကြီးဖင်ကြီးမှာ ကျုံ့ကျုံ့သွားလေသည်။

” ဖြန်း…အာ့….ဖြန်း…အာ့…အာ့…ဇွိ..ဇွိ…ဇွိ…ဗြစ်..ဗြစ်..ဗြစ်”

” အား..အား..အား…အစ်ကို…အား အား…အွန့်..အွန့်..အွန့်”

ထိုသို့မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်ပြီး ငုတ်တုတ်လိုးပေးနေရင်း ဆရာဂတုံးသည် သူ့မျက်နှာရှေ့က ရမ်းခါနေသောနို့အုံကြီးကိုလည်းကိုင်ပြီး နို့သီးခေါင်းကိုလည်း တပြွတ်ပြွတ်နှင့်စုပ်ပေးနေသေးသည်၊ အောက်ကနေပင့်ညှောင့်ပေးရတာ အားမရ၍လားမသိ၊ ထိုအနေအထားနှင့်ပင် ဖင်တရွတ်တိုက်ပြီး ကုတင်စွန်းဖက်သို့ ပြောင်းလိုက်လေသည်၊ ကုတင်စွန်းသို့ရောက်တော့ ဆရာဂတုံးက ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို အရင်ချလိုက်ပြီး အပျိုကြီးကို ပွေ့လျက်ပင် အားယူပြီးမတ်တပ်ရပ်လိုက်လေသည်၊

အပျိုကြီး၏ ခန္တာကိုယ်အလေးချိန် ၁၄၀ ၁၄၅ ပေါင်ခန့်ရှိမည့် အလေးချိန်ကို ဆရာဂတုံးက ကောင်းကောင်း ထိန်းထားနိုင်သည်….. အပျိုကြီးကတော့ ဆရာဂတုံး၏ လည်ပင်းကိုအတင်းအကြပ်ဖက်ထားလေသည်၊ ဆရာဂတုံးက အပျိုကြီး၏ ပေါင်ကနေထိန်းကာ သူမ၏ခန္တာကိုယ်အလေးချိန်ကို အသုံးပြုပြီး ဆောင့်လိုးပေးလိုက်လေသည်၊ တစ်ချက် တစ်ချက် ပင့်ပြီးအောက်သို့ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း အပျိုကြီး၏ အဖုတ်ထဲကို လီးကြီးက နင့်ကနည်းဝင်သွားလေသည်၊ အပျိုကြီးတစ်ယောက် အသားကုန်အထဲထိထိကာ ငယ်သံပါအောင်အော်ပြီး ညည်းလေတော့သည်။

” အမလေး…အမေ့…အား…အား..အား..အား..အစ်ကို့…ဖြေးဖြေး…အာ့…အာ့…အာ့”

” ဖတ်…ဖတ်..ဖတ်…ဇွိ..ဇွိ..ဇွိ…ဗြစ်…ဗြစ်..ဗြစ်”

” အာ့…ကောင်းတယ်…အား…အား..အားးး.အားးး..အားးးး..ဟင်း..ဟင်း..ဟင်း…….အာ့..အာ့ ဝွန့်….ဝွန့်…ဝွန့်…ဝွန့်.. အမေ့…အား…အား..အား..အားး..အားးးးးးး”

ဆရာဂတုံး၏ ခန္တာကိုယ်တွင် တွဲလောင်းခိုအနေအထားဖြင့်ပင် အပျိုကြီးတစ်ယောက် ထပ်ပြီးသွားပုံပေါ်သည့် အဖုတ်ထဲကအရည်များ တစိမ့်စိမ့်ထွက်ကြလာကာ ပေါင်ပေါ်ကနေစီးပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ တစ်စက်စက်ကျနေလေသည်။

အပျိုကြီးတစ်ယောက် မလှုပ်နိုင်တော့….ဆရာဂတုံးက အိပ်ယာပေါ် အသာအယာလေးတင်ပေးလိုက်သည်၊ အပျိုကြီးတစ်ယောက် အကောင်းလွန်ပြီး မျော့နေကာ အသက်ကို တ…ဟင်း..ဟင်းဖြင့် ရှူသွင်း ရှူထုတ်နေလေသည်၊ တို့ဆရာသမားကတော့ စောနကပါးစပ်ထဲပြီး ပြီးကတည်းကအခုထိမပြီးသေးချေ……ဆရာဂတုံးက အပျိုကြီးကို ကုတင်ပေါ်တွင်လေးဖက်ကုန်းစေလိုက်သည်၊ ပြီးနောက် သူယူလာသော ပုလင်းလေးကိုထုတ်ကာ အဖုံးဖွင့်ပြီး သွန်လောင်းလိုက်တော့ ချောဆီဟုယူဆရမည့် အရည်ပျစ်ချွဲချွဲများ အပျိုကြီးဖင်ပေါ်သို့ကျလာလေသည်၊ ဦးဂတုံးက လက်ဖြင့်စုပြီး စအိုပေါက်ကိုဆွပေးလိုက်သည်…ပြီးနောက် ဆရာဂတုံက မုဆိုးဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး သူ့လီးကြီးကို အပျိုကြီး၏ စအိုပေါက်တွင်တေ့ကာ ကော့ထည့်လိုက်လေတော့သည်။

” အင်း….အစ်ကိုရေ..အား…အား..ဖြည်းဖြည်း”

” အောင့်တယ်…ဖြေးဖြေး…အား…အား…အား…အားးးးးးးး”

” ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်”

” အားရှီးအစ်ကို….အား…အား…အား…အား…အားးးးးးးးးးးးး”

ဆရာကြီးဂတုံးတစ်ယောက် အံကြိတ်ပြီးလိုးရင်း နောက်ဆုံးတော့ ပန်းတိုင်ရောက်ရှိသွားကာ လီးကိုစအိုထဲကထုတ်ပြီး အပျိုကြီး၏ဖင်တုံးကြီးပေါ် သုတ်ရည်များ ပန်းထုတ်လိုက်လေတော့သည်။

ရှိုးပွဲပြီးသွားပြီဖြစ်၍ ထရံပေါက်မှချောင်းနေသော ဇော်ဦးတို့သုံးယောက်လည်း ခြေသံဖွဖွနင်းပြီး ခြံဝန်းထဲမှပြန်ထွက်ခဲ့လေတော့သည်၊ ဇော်ဦးတို့အိမ်သို့အပြန်လမ်းတွင် ကျော်သူရက…

” မိုက်တယ်ကွာ ဂျပန်ဂတုံးဇာတ်ကားကို မြန်မာမှုပြုပြီး 3D နဲ့ကြည့်နေရသလိုပဲ”

ဟုပြောလေသည်၊ မှန်ကြောင်ကလည်း

” ဇာတ်ကားကကောင်းလွန်းတော့ အောက်ကကောင်ကအရမ်းတင်းနေပြီ ဟေ့ရောင်ရေ”

ဟု ဝင်ပြောလေသည်၊ ထိုအခါ ကိုဇော်ဦးက…

” ဟေ့ရောင်တွေ အိမ်ပြန်ရောက်ရင် နားကြပ်နဲ့အိမ်သာထဲသွားပြီး ကိုယ့်ကိစ္စကိုယ်ဖြေရှင်းကြ၊ အိပ်ယာထဲဂွင်းမထုကြနဲ့နော်”

ဟု အိမ်ရှင်ပြီပြီတားမြစ်လေသည်၊ ထိုအခါကျန်တဲ့နှစ်ယောက်က..

” အေးပါကွာ…ငါတို့လည်းအဲ့လောက်တော့သိပါတယ် ကိုဇော်ဦးရ”

ဟု ပြန်ပြောပြီး သုံးယောက်သား လီးတောင်တောင်ဖြင့် အိမ်သို့ပြန်သွားကြလေတော့သည်။

နောက်တစ်နေ့သို့ရောက်သောအခါတွင် ဆရာကြီးဂတုံးဆီသို့ရောက်ရှိသည့်အချိန်တွင် ဆရာကြီးက ကိုယ်ခန္တာ ကာယအားကောင်းရန် လေ့ကျင့်ခန်းများကို သင်ကြားပေးသည်၊ ယောကျာ်းလေးများသည် ခန္တာကိုယ်အောက်ပိုင်းရော အပေါ်ပိုင်းပါ အားကောင်းအောင် သင့်တင့်မျှတစွာ လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်ပေးရမည်ဟုလည်း မှာကြားသေးသည်၊ သူသင်ကြားပေးသည့် လေ့ကျင့်ခန်းများမှာ ထိုင်ထ…ဒိုက်ထိုး…ဘားဆွဲ စသည့် သိထားပြီးသော လေ့ကျင့်ခန်းများပင်ဖြစ်၍ အထူးတလည်မဖော်ပြတော့ချေ၊ ညနေခင်း၌ သူ့အိမ်တွင် ညနေစာထမင်းစားရန်ဖိတ်ပြီး သူကိုယ်တိုင်ချက်သည့် ကြက်သားကာလသားချက်နှင့် တောအရက်နှင့် ကျွေးမွေးလေသည်၊ ရှက်ကီဘဲ မှန်ကြောင်မှာမူ သောက်စားတာများသွားသဖြင့် ကျော်သူရနှင့် ကိုဇော်ဦးတို့နှစ်ယောက်လုံးတွဲခေါ်ကာမှပင် အိမ်သို့ ပြန်ရောက်သွားလေတော့သည်။

သူငယ်ချင်းသုံးယောက်၏ သီတင်းကျွတ်ရုံးပိတ်ရက် ခရီးသွားအစီအစဉ်မှာ ပြီးဆုံးခဲ့လေပြီ၊ မန္တလေးသို့ပြန်မည့် နေ့၏ မနက်ပိုင်းတွင် သုံးယောက်သား ဆရာကြီးဂတုံးကို သွားပြီးနှုတ်ဆက်ကြသည်၊ ဆရာကြီးဂတုံးက…..

” ငါပြောစရာရှိတာတွေတော့ အကုန်ပြောပြပြီးသွားပြီပဲ…အဓိကကတော့ အမျိုးသမီးတွေကို ကြင်ကြင်နာနာဆက်ဆံပါ….လိင်ကိစ္စတစ်ခုတည်းအတွက်မဟုတ်ပဲနဲ့ တခြားကိစ္စတွေအတွက်ရောပြောတာနော်၊ အရေးကြီးတာကတော့ လင်ရှိမိန်းမတွေနဲ့ မဖောက်ပြန်မိပါစေနဲ့……. အဲ့တာကိုတော့ငါအားမပေးဖူးကွ၊ ပြီးတော့အသက်မပြည့်သေးတဲ့ကလေးမတွေရော….မင်းတို့လည်း ခေတ်ပညာတတ်တွေပဲ ဒီလောက်တော့နားလည်မှာပါ”

” ဟုတ်ကဲ့”

” အခြေအနေပေးရင် နောက်တစ်ခေါက်အလည်လာခဲ့ပါအုံးကွ….ဟိုမှန်ကြောင်လေးရော ကျော်သူရကော..သိလား၊ ဇော်ဦးမပါလည်းလာခဲ့…..ငါ့အိမ်ကအမြဲတမ်းဝဲကမ်းပဲ..ဟားဟား ပြီးတော့ ငါ့မျက်နှာကိုလည်းအိုးမဲမသုတ်ကြနဲ့၊ မင်းတို့ကောင်တွေ မြန်မြန်လူပျိုရည်ပျက်အောင်လုပ်ကြကွ..ကဲကဲ..သွားကြတော့”

” ဟုတ်ကဲ့ဆရာကြီး…ဒါဆိုရင်သွားခွင့်ပြုပါအုံးနော့”

” အေးအေး…ဆိုင်ကယ်လည်း ဖြေးဖြေးမောင်ကြအုံး”

” ဟုတ်”

ထို့နောက် ကိုဇော်ဦးကလည်း သူ၏မိဘများကို နှုတ်ဆက်ကန်တော့ပြီး ကျော်သူရ၊ မှန်ကြောင်တို့နှင့်အတူ အထုပ်များဆွဲကာ လာရာလမ်းအတိုင်း မန္တလေးရွှေမြို့တော်ကြီးဆီသို့ ပြန်သွားကြလေတော့သည်။

🏵️ Virgin သူရဲကောင်းသုံးဖော် (အပိုင်း ၂) ဇာတ်သိမ်း ဆက်ဖတ်ရန် ဒီကိုနှိပ်ပါ 🏵️