အတိတ်ခါးခါး
ရေးသားသူ – အမည်မသိ
“ ဆရာလေး..ထန်းရေချိုလေး သောက်ဦးမလားဗျ…”
ထန်းတောရှေ့မှ ဖြတ်သွားသော ကျောင်းဆရာလေး တင့်ဆွေ ကို ရွာမှ ကာလသားခေါင်း ကိုချက်ကြီးက နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ ဆရာလေးကား သဘောကောင်းသည်၊ စာသင်ပြလည်းကောင်းသည်။ ဒါပေမဲ့ ဆရာလေးအကြောင်းကိုတော့ ချက်ကြီးမသိ။ (၄) တန်းနှင့် ကျောင်းထွက်ခဲ့သော ချက်ကြီးအဖို့ သူနှင့် ရွယ်တူဖြစ်သော ဆရာလေးလို ပညာတတ်တစ်ယောက်ကို မိတ်ဆွေ ဖြစ်ခွင့်ရသည့်အတွက် တော်တော်ဝမ်းသာနေသည်။ ဆရာလေးကား ကိုချက်ကြီးရှိရာဆီသို့ လာခဲ့သည်။
“ အေးဗျာ…သောက်တာပေါ့…”
“ ဒေါ်အေးမိရေ..ဆရာလေးအတွက် တစ်မြူပေးပါဗျို့..”
“ လာပါပြီတော်..လာပါပြီ…”
ထန်းတောပိုင်ရှင် ဦးမောင်ငယ် မိန်းမ ဒေါ်အေးမိက ထန်းရေအိုးတစ်အိုးကို မြက်ဖျာပေါ်သို့ လာချလိုက်သည်။
“ ခွက်လေး ဘာလေးရော အမြည်းရော ဒေါ်အေးမိ”
ချက်ကြီးက ဆော်သြလိုက်သည်။
“ ဟိုမှာ နင့်ကိုမောင်ငယ် ယူလာပါပြီ.. လယ်ကြွက်ကင်ကို ကြော်ပေးနေတယ်.. အခုတော့ ပဲလှော်နဲ့ဘဲ အရင်မြည်းဦး… အားနာလိုက်တာ ဆရာလေးရယ်.”
ဒေါ်အေးမိက ဆရာလေးကိုတင့်ဆွေကို လောကွက်ပြုလိုက်သည်။
“ ရပါတယ် ဒေါ်အေးမိရယ်….အားနာစရာ..”
ဆရာလေးတင့်ဆွေက ထန်းရေအိုးထဲသို့ ခွက်ဖြင့်ခပ်ကာ ထန်းရေတစ်ခွက်ကို မော့ချလိုက်သည်။ ထိုအချိန်မှာဘဲ လယ်ကြွက်ကြော်ပန်းကန်ကို ကိုမောင်ငယ်မှ လာချလိုက်သည်။
“ ဆရာလေး..စားနော်…အားမနာနဲ့..”
ကိုမောင်ငယ်ကား ဆရာလေးကိုတင့်ဆွေကို ပြောလိုက်ပါတယ်။
“ ဟုတ်ကဲ့….စားပါတယ်..ကိုမောင်ငယ်..”
ကိုမောင်ငယ်ကား ဆရာလေး ကိုတင့်ဆွေနှင့် ချက်ကြီးတို့နားကို ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ သူ့အနေနှင့် ဆရာလေး ကိုတင့်ဆွေနှင့် စကားပြောရတာကို သဘောကျသည်။ ဆရာလေးက ဗဟုသုတလည်း ပြည့်စုံတယ်လေ။ ဆရာလေးက ဒီရွာကိုရောက်တာ (၁) နှစ်လောက်ဘဲရှိသေးသည်။ ရွာကလူတွေနဲ့က တော်တော်ခင်နေသလို စာအသင်အပြကောင်းသဖြင့် ကလေးတွေက ချစ်ကြသည်။ ရွာကလူတွေ၊ ကလေးတွေနဲ့ ချစ်ချစ်ခင်ခင်နေပေမဲ့.. ဆရာလေးအကြောင်းကို ဘယ်သူမှ ကောင်းကောင်း မသိကြ။ ဒီရွာနှင့် တော်တော်ဝေးသော မြို့ကြီးတစ်မြို့က လာတာလို့ဘဲ သိရသည်။
ဆရာလေးကို သူ့ဘဝဇာတ်ကြောင်း မေးကြည့်တိုင်း ဆရာလေးက စကားလမ်းကြောင်း လွဲလေ့ရှိသည်။ ဆရာလေးပြောပြသော ဗဟုသုတများ စာပေ ရသများကို နားထောင်ရင်း.. ကိုမောင်ငယ်တို့ ဇနီးမောင်နှံချက်ကြီးတို့မှာ ဆရာလေးရဲ့ စကားပြောကောင်းမှုကို ချီးမွမ်းမိသည်။ ကိုမောင်ငယ်က ဆရာလေးတင့်ဆွေကို..
“ ဆရာလေး..အသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ..”
“ ကျွန်တော့်အသက် (၂၅) နှစ်ပါ..”
“ ဒါဆို တော်တော်ငယ်သေးတာဘဲ.. ဆရာလေးတို့များ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ ကျွန်တော်တို့ထက် ဗဟုသုတလည်းပြည့်စုံ ဉာဏ်ပညာကလည်း ပြောစရာမရှိအောင်ဘဲ..”
“ ဒါနဲ့ဆရာလေး မိန်းမယူဖို့ စိတ်မကူးသေးဘူးလား..”
ချက်ကြီးကဝင် ပြောသည်။
“ ဆရာလေးကို ရွာထဲမှာ စိတ်ဝင်စားနေတဲ့ ကောင်မလေးတွေမှ အများကြီး.. ကျွန်တော်တောင် မနာလိုဖြစ်တယ်.. ဟီးဟီး..”
“ သြော် ကိုချက်ကြီးကလည်း လျှောက်ပြောနေပြန်ပြီ..”
“ ဟုတ်သားဘဲ…ချက်ကြီးရယ်… နင် စဉ်းစဉ်းစားစားလည်း ပြောပါဦး.. ဒို့ဆရာလေးက လူကလည်းချော.. ပညာကလည်းတတ်… ဒို့ရွာကကောင်မလေးတွေကို စိတ်ဝင်စားမတဲ့လား… မြို့က ကောင်မလေးချောချောလေးတွေဘဲ စိတ်ဝင်စားမှာပေါ့..”
ဒေါ်အေးမိကပါ ဝင်ပြောလိုက်သေးသည်။
“ ဒီလိုလည်းမဟုတ်ပါဘူး…ဒေါ်အေးမိရယ်.. တောက ကောင်မလေးတွေက မြို့ကကောင်မလေးတွေနဲ့စာရင် ရိုးသားဖြူစင်ပါတယ်..”
ဆရာလေးကိုတင့်ဆွေ အပြောကြောင့် ကိုမောင်ငယ်ကလည်း နောက်လိုက်သည်။
“ ဆရာလေး မြို့မှာ ရည်းစားတွေ ထားခဲ့ဖူးလား… ဟီးဟီး”
“ အဟဲ…ဒါတော့ မပြောပြပါရစေနဲ့…”
ရယ်သလိုလိုနဲ့ ဆရာလေး ကိုတင့်ဆွေ ပြောလိုက်ပေမဲ့ ဆရာလေး ငိုင်သွားတာကို ဒေါ်အေးမိက သတိထားမိသွားပါတယ်။
“ တော်ကလည်း ဆရာလေးမှ မဖြေချင်ပါဘူးဆို… ကဲ… ချက်ကြီးရေ.. မိုးလည်းချုပ်ပြီ… နင့်ဆရာလေးကို လိုက်ပို့လိုက်ဦး”
“ ဟုတ်…ဟုတ်..”
ချက်ကြီးလည်း ဆရာလေးကို ရွာထဲက ဆရာ၊ ဆရာမတွေနေဖို့ ရွာကဆောက်ပေးထားတဲ့ အိမ်ကို ပြန်လိုက်ပို့ပါတယ်။ ဆရာလေးက သူ့ကို..
“ ကဲ ကိုချက်ကြီးရေ.. ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဗျာ..”
“ ရပါတယ်… ဆရာလေးရယ်… ဆရာလေးနဲ့ သောက်ရတာ ပျော်ဖို့ကောင်းပါတယ်..”
ချက်ကြီးလည်း ဆရာလေးကိုနှုတ်ဆက်ရင်း သီချင်းတွေ အော်ဆိုကာ သူ့ရဲ့အိမ်ရှိရာကို ပြန်လာခဲ့ပါတော့တယ်။ ချက်ကြီးနဲ့ တင့်ဆွေတို့ရဲ့ အပြန်အလှန် နှုတ်ဆက်သံတွေကြောင့် တင့်ဆွေနဲ့ တစ်ခန်းကျော်မှာ နေနေတဲ့ ဆရာမလေးလဲ့လဲ့ဟာ နိုးလာပါတယ်။
“ ဟင်းဟင်း… ဒို့မင်းသားတင့်ဆွေတော့ မူးလာပြီ ထင်တယ်”
ဘေးမှ သူမသူငယ်ချင်းလည်းဖြစ် တစ်ကျောင်းထဲ ဆရာမလည်းဖြစ်တဲ့… သင်းသင်းမင်းက သူမကို တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်ပါတယ်။
“ ဟုတ်မယ်…သူကလည်း ဘာကြောင့်များ နေ့တိုင်းသောက်နေပါလိမ့်..”
“ အံမယ်..ညဉ်းက တင့်ဆွေကို စိတ်ပူနေတယ်ပေါ့..”
သင်းသင်းမင်းက လဲ့လဲ့ကို စနေပါသေးတယ်။
“ မိန်းမနော်..အကောင်းပြောနေတာကို ဖောက်ဖောက်လာတယ်.. ကြည့်စမ်း”
သင်းသင်းမင်းရဲ့တင်ပါးလေးကို လဲ့လဲ့က မနာအောင်ဆွဲဆိတ်ရင်းနဲ့ ပြောလိုက်ပါတယ်။ မှောင်နေတာကြောင့် သူမရဲ့ရှက်သွေးလေးတွေကြောင့် မျက်နှာလေးနီနေတာကို သင်းသင်းမင်း မသိလိုက်တော့ပါဘူး..။ ထိုအချိန်မှာပဲ.. တင့်ဆွေက အဆောင်အောက်ကို ဆင်းသွားတဲ့ ခြေသံကို ကြားရပါတယ်။ တင့်ဆွေမူးတိုင်း ဂစ်တာတီးပြီး သီချင်းဆိုနေကြပါ။ မကြာမီမှာပဲ… တင့်ဆွေရဲ့ ဂစ်တာတီးပြီး သီချင်းဆိုသံကို ကြားရပါတယ်။
“ သစ်ရွက်ကလေးတွေလည်း မြေမှာခလို့လွှင့်ကြွေမြဲ အဖော်မဲ့နှုတ်ခမ်းများလည်း ညင်သာ တီးတိုးရွတ်ဆိုဆဲ အနမ်းပန်းများသည်လည်း ကြွေကာခမ်းခြောက်ရစ်ပြီကွယ်.. အချစ်ရဲ့လိပ်ပြာလေး ဘယ်မှာပုန်းလို့နားပြီလဲ အဖော်ကွဲတဲ့ ငှက်ကလေးများအပေါ်ကိုသာ ငေးငေးကြည့်ရင်းနဲ့သာ …. နှလုံးသားမျက်ရည်များ ကျဆင်းလာ သူပေးတဲ့ ချစ်အနမ်းများ ပြန်လည်ကာတွေးတောစိတ်မောမိတာ အေးမြပါးပြင်သည် ပူနွေးလာ ကတိစကားများကိုလည်း မြေလှန်ပြန်ရှာရင်း ဘဝအသစ်များပေါ်လည်း ညင်သာစွာလျှောက်လှမ်းရင်း ချစ်တိုင်းလည်းမညား စကားကိုသာ တီးတိုးရေရွတ်မိတာ… ကိုယ့်နှလုံးသားအသည်းအိမ်မှာ အချစ်များစွာ သူပေးတဲ့အချစ်များကိုသာ ထွေးပိုက်နေတုန်းအခိုက်မှာ ကိုယ့်နှလုံးသားအသည်းတစ်နေရာ အချစ်ပေးတဲ့ဒဏ်ရာများ အိုးအချစ် .. ချစ်တိုင်းလည်းမညား”
“ သြော်..ကိုတင့်ဆွေရယ်… ဘယ်လိုတွေဖြစ်ခဲ့လို့ ဒီလောက်များ ခံစားနေရတာလဲကွယ်…”
လဲ့လဲ့ ခပ်တိုးတိုးလေးရေရွတ်ရင်း အိပ်ပျော်ဖို့ ကြိုးစားနေရပါတော့တယ်။ တင့်ဆွေကား သီချင်းဆိုတာကို ရပ်နားလိုက်ပြီး… ဂစ်တာကို ဘေးချလို့ အိပ်ထောင်ထဲမှာ ထည့်ထားတဲ့ ဆေးပေါ့လိပ်ကို ထုတ်ပြီး မီးညှိကာ ဖွာရှိုက်လိုက်ပါတယ်။ သူ့ပါးပြင်မှ စိုစိစိဖြစ်လာတာကြောင့် သူ့လက်နဲ့ စမ်းလိုက်တဲ့ အခါမှာ သူ့မျက်ဝန်းထဲက မျက်ရည်တွေက ပါးပြင်က အလိုလိုကျဆင်းနေတာကို သိလိုက်ရပါပြီ။ ငါငိုနေမိပါလား.. တင့်ဆွေ တွေးမိပါတယ်..။
ဘာကြောင့် သူ့ငိုနေသလဲဆိုတာ သူဘဲသိပါတယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့ (၂) နှစ်လောက်ကတော့ သူ့ဘဝက ပျော်ရွှင်စရာအတိ ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ မထင်မှတ်တဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေနဲ့ ရင်နာစရာ အဖြစ်အပျက်တွေကြောင့်… သူဒီလိုခံစားနေရတာပါ။ ဖြစ်နိုင်ရင် အတိတ်ဆိုတဲ့ အရာကို သူ့ဘဝထဲမှာ မရှိစေချင်ပါဘူး။ ပြည့်ဖုံးကား ချထားလိုက်ချင်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေက သူ့အတွက် ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်တွေပါ။ ကျေးလက်တောရွာလေးမှာ ကျောင်းဆရာအဖြစ် လာရောက်လုပ်ကိုင်ရင်း ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်တွေကို လာရောက်ကုစားနေတာပါ။ သူ့မိသားစုကိုပါ အဆက်အသွယ်ဖြတ်ပြီး အားလုံးနဲ့ ဝေးရာကို ထွက်ခွာလာခဲ့တာပါ။
“ ဆရာ…မအိပ်သေးဘူးလား..”
ဆရာမဒေါ်လဲ့လဲ့နဲ့ ဆရာမသင်းသင်းမင်းတို့ပါ။ သူ့ဂစ်တာသံကြောင့် နိုးသွားဟန်တူပါတယ်။ အောက်ဆင်းပြီး လမ်းလျှောက်လာကြတာပါ။
“ ဟုတ်တယ်..ဆရာမ.. ကျွန်တော်လည်း နည်းနည်းသောက်လာတာနဲ့.. ဆရာမတို့ကို အနှောက်အယှက်ပေးသလို ဖြစ်သွားတယ်ထင်တယ်.. အားနာလိုက်တာဗျာ..
“ အားနာစရာမလိုပါဘူး ဆရာရဲ့… ဆရာ့အသံက နားထောင်လို့ကောင်းလို့ သင်းသင်းတို့က ချီးကျူးနေတာ… ဟိ…”
ဆရာမသင်းသင်းမင်းနဲ့ လဲ့လဲ့တို့က သူထိုင်နေတဲ့ ကွပ်ပစ်လေးမှာ ဝင်ထိုင်ရင်း ပြောလိုက်ပါတယ်။
“ ဆရာသောက်ဖို့တဲ့ လဲ့လဲ့ဖျော်လာတာ..”
လဲ့လဲ့က သူ့ကို ကော်ဖီခွက်ကို လှမ်းပေးလိုက်တာကြောင့် သူလည်း ကော်ဖီခွက်ကို လှမ်းယူလိုက်ပါတယ်။
“ နက်စ်ကော်ဖီပါလား.. ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဆရာမ..”
ဒီရွာမှာတော့ မရတဲ့ ကော်ဖီဖြစ်တာမှန်း သူသိပါတယ်..။
“ သြော်..လဲ့လဲ့ရဲ့ အိမ်က ပို့ပေးတာလေ”
“ ကျေးဇူးပါဘဲဗျာ…”
ကော်ဖီကိုသောက်ရင်း… တင့်ဆွေက ပြောလိုက်ပါတယ်။
“ ကော်ဖီတိုက်တဲ့အတွက် သီချင်းတစ်ပုဒ်လောက် ဆိုပြပါလား.. ဦးထူးအိမ်သင်ရဲ့သီချင်းပါဘဲ… ကြယ်တွေစုံတဲ့ညဆိုတဲ့ သီချင်းလေးဆိုပြပါလား..”
“ လဲ့လဲ့က သူ့ကို တောင်းဆိုလိုက်တာကြောင့် သူလည်း ဂစ်တာကို တီးခတ်ရင်း ဆိုပြလိုက်ပါတော့တယ်..။
“ ကြယ်တွေစုံတဲ့ည ကိုယ့်အိမ်မက်လေးရယ်… ကြယ်တွေစုံတဲ့ည.. ဘဝမျှော်လင့်ခြင်းရယ်….”
တင့်ဆွေရဲ့ သီဆိုပြမှုအောက်မှ သင်းသင်းမင်းနဲ့ လဲ့လဲ့လည်း.. စီးမျှောသွားပါတော့တယ်.။
“ ကဲ ကျွန်တော်လည်း အိပ်တော့မယ်.. ဆရာမတို့ အိမ်မက်လှလှမက်ပါစေဗျာ…”
တင့်ဆွေကား လဲ့လဲ့တို့ကိုနှုတ်ဆက်ပြီး သူ၏ အခန်းတွင်းသို့ ပြန်ဝင်သွားချေပြီ။ လဲ့လဲ့နှင့် သင်းသင်းမင်းကား စကားဆက်ပြောနေကြသေးသည်။ အချိန်အတန်ငယ်ကြာပြီးနောက်…
“ ကဲသင်းသင်းရေ ကိုယ်တွေလည်း သွားအိပ်ရအောင်…
“ လဲ့လဲ့လည်း သင်းသင်းမင်းနဲ့အတူ အခန်းကိုပြန်ရန် ပြင်လိုက်စဉ်… ခုနက တင့်ဆွေထိုင်သွားသော ခုံပေါ်မှာ ဓါတ်ပုံလိုလိုကျနေတာ မြင်လိုက်ရပါတယ်။
“ သြော်.. ကိုတင့်ဆွေ ကျထားတာထင်တယ်”
ဆိုပြီး..ထိုဓါတ်ပုံကို ကောက်ယူလိုက်သည်။ အစစ်ပင် ဓါတ်ပုံတစ်ပုံ။ ဓါတ်ပုံကား အမျိုးသမီး တစ်ယောက်ပုံပင်။ အချစ်ဆုံးကိုကိုသို့ ချစ်တဲ့ ကြည်ဖြူမှ အမှတ်တရဆိုပြီး လက်မှတ်ထိုးထားသည်။ ကောင်မလေးကတော့ တော်တော်ချောသည်။ လဲ့လဲ့စိတ်ထဲမှာ မနာလိုသလိုလို ဖြစ်လာသည်။ ဘာကြောင့်မှန်းတော့ သူမကိုယ်သူမ မသိ။
“ လဲ့လဲ့…လာလေ ဘာလုပ်နေတာလဲ…”
ရှေ့မှ ထနှင့်သွားသော သင်းသင်းမင်း၏ ခေါ်သံကြောင့်..
“ လာပြီ.သင်းသင်းရေ..တကတည်း..”
ဆိုပြီး သူမက ထိုဓါတ်ပုံကို သူမအင်္ကျီအိတ်ထဲ ကပျာကယာ ထိုးဖွက်လိုက်သည်။ ဘာကြောင့် ထိုသို့လုပ်မိသည်ဆိုတာကို သူမကိုယ်သူမ နားမလည်။ အဆောင်ထဲဝင်ကာ အိပ်ယာပေါ်ပြန်လှဲချိန်အထိ.. သူမ တော်တော်နှင့်အိပ်မပျော်.. တင့်ဆွေနှင့် ဓါတ်ပုံပိုင်ရှင်ကောင်မလေးအကြောင်းကို စဉ်းစားရင်း သူမ တလူးလူးတလိမ့်လိမ့်နှင့် အိပ်မပျော်နိုင်အောင် ဖြစ်နေသည်။ ကိုတင့်ဆွေနဲ့ ဒီကောင်မလေးက ဘယ်လိုပတ်သက်ခဲ့တာလည်းဆိုတာ သူမ အရမ်းသိချင်နေသည်။
အို.. ဒါလည်း ငါနဲ့ဘာဆိုင်လို့လဲ ဟုတွေးပြီး သူမကိုယ်သူမ တွေးလိုက်မိသည်။ ဒါက သူ့ကိစ္စဘဲဟာ.. ငါနဲ့ ဘာဆိုင်လို့ စပ်စုချင်နေရတာလဲ… မိလဲ့လဲ့.. နင့်စိတ်ကို နင်ထိန်းစမ်း… ဆရာမလုပ်နေပြီး အရှက်မရှိဟု သူမကိုယ်သူမ ဖြေတွေးပြီး နိုးတစ်ဝက် ပျော်တစ်ဝက် ဖြစ်နေသည်။ သူမဘေးမှ သူငယ်ချင်းမ သင်းသင်းမင်းကတော့ အိမ်မက်ထဲမှာ နတ်သားလေးတွေနဲ့ ပျော်မြူးနေဟန်တူသည်။ အိပ်နေလိုက်တာများ သိုးလို့။ သူမစိတ်ထဲမှ မဆီမဆိုင် မကျေမနပ် ဖြစ်လိုက်သေးသည်။ နောက်ဆုံးတွင်တော့ သူမလည်း အိပ်ပျော်သွားလေတော့သည်။
“ ဆရာတင့်ဆွေက ဒီမှာနေတာလားမသိဘူး ခင်ဗျ..”
အဆောင်ရှေ့မှာ လူရွယ်တစ်ဦး။ လဲ့လဲ့.. ကိုတင့်ဆွေ အခန်းဘက်ကြည့်လိုက်တော့ လူမရှိ။ ကျောင်းပိတ်ရက်ဆိုတော့ ကိုတင့်ဆွေကား ရွာထဲမှ အသိများထံသွားဟန်တူသည်။ လူရွယ်ကား ဆိုင်ကယ်ဖြင့်လာခြင်း ဖြစ်သည်။
“ ဟုတ်ပါတယ်ရှင့်… ကိုတင့်ဆွေက ကျောင်းပိတ်လို့ အပြင်သွားဟန်တူတယ်…”
သင်းသင်းမင်းက ထိုလူရွယ်ကို လှမ်းဖြေလိုက်သည်။
“ ဒါနဲ့ ဘာကိစ္စများရှိလို့လဲမသိဘူးရှင့်.. ဒီကအစ်ကိုက…”
“ သြော်… ကျွန်တော်က ဒီရွာကိုရောက်လာတဲ့ ကျန်းမာရေးမှူး အသစ်ပါ.. မနေ့ညကတည်းက ရောက်တယ်.. တင့်ဆွေနဲ့က ကျောင်းနေဘက်တွေပါ.. မနေ့ညကတည်းက သူ့ဆီလာမလို့ ညနက်သွားတာနဲ့ မနက်မှ လာမယ်ဆိုပြီးလာဖြစ်တာ.. လမ်းမှာ လွဲသွားတယ်နဲ့တူတယ်.. တင့်ဆွေနဲ့က..”
“ ဟုတ်မယ်.. အစ်ကိုထိုင်ပါဦး…. သူပြန်လာတော့မှာပါ.. ဒါနဲ့… အစ်ကို့နာမည်က..”
“ ကျွန်တော့နာမည် ကျော်သူအောင်ပါခင်ဗျ..”
ထိုလူရွယ်ကလည်း ပြုံးပြုံးရွင်ရွင်နဲ့ လှမ်းဖြေလိုက်ပါတယ်။
“ စောင့်ရင်းနဲ့ ထိုင်ပါဦး….”
သို့ဖြင့် ထိုလူရွယ်ကား သင်းသင်းမင်းနှင့် လဲ့လဲ့တို့ အခန်းထဲကို အလည်လာခဲ့တော့သည်။
“ ကျွန်တော်က ဒီနယ်ရောက်လာတော့ အသိမရှိဘူး ထင်နေတာ… ဒီရောက်တော့ သူကြီးကပြောမှ ကျွန်တော့သူငယ်ချင်း တင့်ဆွေမှန်းသိတယ်.. ဒါနဲ့ ညီမတို့နာမည်တွေက..”
“ ညီမနာမည်က လဲ့လဲ့ပါ…သူကတော့ သင်းသင်းမင်းတဲ့.. ကိုတင့်ဆွေနဲ့ တစ်ကျောင်းထဲ ဆရာမတွေပါ..”
သို့ဖြင့် ကျော်သူအောင်နှင့် လဲ့လဲ့၊ သင်းသင်းမင်းတို့မှာ တစ်ယောက်အကြောင်းတစ်ယောက် မိတ်ဆက်ရင်း ခင်မင်ရင်းနှီးသွားကြတော့သည်။ ကျော်သူအောင်က…
“ ကျွန်တော်က တင့်ဆွေကြီး စိတ်တွေလေပြီး လွင့်သွားလိုက်တာ.. ဒီတစ်သက် ပြန်မတွေ့ရတော့ဘူး ထင်နေတာ….”
ကျော်သူအောင်စကားကို လဲ့လဲ့ စိတ်ဝင်စားသွားသည်။
“ ကိုတင့်ဆွေက ဘာဖြစ်ခဲ့လို့လဲ.. ကိုကျော်သူအောင်ရယ်.. ပြောပြနိုင်ရင် ပြောပြပါလား..”
“ ဒီလိုဗျ.. တင့်ဆွေအကြောင်းကို ပြောရမယ်ဆိုရင်..”
ဆိုပြီး ကျော်သူအောင် အစပျိုးလိုက်ချိန်မှာ
“ သြော်.. သူငယ်ချင်း.. မင်းက လဲ့လဲ့တို့အခန်းဘက် ရောက်နေတာကိုး.. သူကြီးပြောလို့.. မင်းငါ့ဆီသွားတယ်ဆိုလို့ လိုက်လာတာ”
ကိုတင့်ဆွေ ရွာထဲမှ ပြန်ရောက်လာခြင်းဖြစ်သည်။
“ ဟုတ်တယ်..အစ်ကိုရေ… အစ်ကို့သူငယ်ချင်းက စကားပြောကောင်းလို့.. နားထောင်နေတာ..”
“ လာကွာ သူငယ်ချင်း.. ငါ့အခန်းဘက်သွားရအောင်”
ဆိုပြီး ကျော်သူအောင်ကို ကိုတင့်ဆွေက ခေါ်သွားသဖြင့် လဲ့လဲ့သိချင်သော အကြောင်းအရာကား သိခွင့်မရလိုက်တော့ပါ။
တကယ်တော့ တင့်ဆွေကား နယ်မြို့ကြီးတစ်မြို့မှ အလွန်ချမ်းသာသော မိသားစုမှ ပေါက်ဖွားလာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ပြောရလျှင်တော့ တင့်ဆွေ ဒီလိုနေရာမှာ ကျောင်းဆရာအဖြစ် လာလုပ်နေခြင်းသည်… ပြောရလျှင်တော့ လွန်ခဲ့သော (၂) နှစ်ခန့်က… တင့်ဆွေသည် ကြည်ဖြူဆိုသော ကောင်မလေးတစ်ယောက်နှင့် လွန်စွာ ချစ်ခဲ့ကြလေသည်။ ကြည်ဖြူသည်လည်း တင့်ဆွေကို ချစ်ခဲ့ပါသည်။ ပြောရလျှင်တော့ လင်မယားလိုပင် နေခဲ့သည့် အဆင့်။
“ ကြည်ဖြူ…မင်း အဲ့အလုပ်က ထွက်လိုက်ရင် ကောင်းမယ်..”
“ ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုကိုရဲ့… ကြည်ဖြူ ဒီအလုပ်နဲ့ အဆင်ပြေနေတာဘဲကို”
ကျောင်းပြီးခါစ ကြည်ဖြူကား မြို့ထဲမှ ပွဲရုံတစ်ခုတွင် အလုပ်လုပ်နေသည်။ ပြောရလျှင်တော့ ကြည်ဖြူ အလုပ်လုပ်တာကို တင့်ဆွေ ဘာမှမပြောလို။ ဒါပေမဲ့ ပွဲရုံပိုင်ရှင် ဦးမြတ်ကျော်ကို တင့်ဆွေ နည်းနည်းလေးမှ သဘောမကျ။ သူ၏ ဖခင်ဖြစ်သူနှင့် ပါတနာ..။ ဒါပေမဲ့ သူ၏ဖခင်ဖြစ်သူ၏ ပြောစကားများအရ ဦးမြတ်ကျော် ဆိုသူမှာ လူရှုပ်လူပွေ။ မိန်းမဆိုလျှင် အိမ်ထောင်ရှိရှိ မရှိရှိ ဆင်ခြင်သူတစ်ယောက် မဟုတ်သဖြင့် ကြည်ဖြူအတွက် သူစိုးရိမ်သည်..။ ဒါပေမဲ့ ကြည်ဖြူက နည်းနည်းမာနကြီးသည်…။ အလုပ်မရှိလျှင် တင့်ဆွေ မိဘများ အထင်သေးမှာ စိုးသည်ဟုဆိုပြီး ပွဲရုံမှာ ဆက်လုပ်နေသည်။
“ ကြည်ဖြူရယ်.. အဲ့ဒါဆိုလည်း မြန်မြန်လက်ထပ်ကြရအောင်လေ..”
လို့ ဆိုလိုက်ပြန်လျှင်လည်း ကြည်ဖြူက ငြင်းသည်။ ကြည်ဖြူ အလုပ်ကိစ္စနှင့် ပတ်သက်ပြီး ကြည်ဖြူနှင့် သူ စကားများပေါင်းမနည်းတော့။ ယခုလည်း…
“ ဘာလဲ.. ကြည်ဖြူက အဲ့ဦးမြတ်ကျော်ဆိုတဲ့ လူကြီးကြည့်တာ ခံချင်နေလို့လား.. ကြည်ဖြူ အလုပ်လုပ်ချင်ရင် အစ်ကိုတို့အလုပ်မှာ လာလုပ်.. ဒီအတိုင်းထိုင်နေလို့ရတယ်”
သူလည်း စိတ်ပေါက်ပေါက်နှင့် ပြောလိုက်သည်။ သူ့မိဘတွေကလည်း ချမ်းသာသူတွေ ဖြစ်တာကြောင့်ပင်။
“ ကိုကိုနော်.. ကြည်ဖြူ့ဂုဏ်သိက္ခာကို မစွပ်စွဲနဲ့.. ကြည်ဖြူ မကြိုက်ဘူး..”
“ ဘာလဲ မှန်တာပြောတော့ မင်းက နာတယ်ပေါ့…”
“ ကိုကို ထင်ချင်သလိုထင်တော့… အလကားနေရင်း သဝန်တိုနေတယ်..”
ကြည်ဖြူကား ငိုရင်းထွက်သွားချေပြီ။ တော်တော်စိတ်ဆိုးနေသဖြင့် သူလည်း လိုက်မချော့ဖြစ်။ ကြည်ဖြူကလည်း သူ့ကို တော်တော်စိတ်ဆိုးသွားသည်။ ကြည်ဖြူကား အလုပ်ထဲရောက်သည်အထိ စိတ်ပေါက်ပေါက်နှင့် အလုပ်ကို ဖိဖိစီးစီးလုပ်နေသည်။ ကြည်ဖြူ စိတ်တော်တော်ဆိုးနေသည်။ သဝန်တို ကိုတင့်ဆွေကို။
“ သမီး… ဒီနေ့ စာရင်းတွေများလို့ အချိန်ပိုလေး နည်းနည်းဆင်းပေးပါဦး”
“ ဟုတ်ကဲ့.. ဦး..”
ဦးမြတ်ကျော်ကား တကယ်တော့ ကြည်ဖြူကို ဂွင်ဖန်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ဒီနေ့ ကြည်ဖြူဆိုသော ဒေါင်းမလေးကား သူ၏ထောင်ချောက်ထဲ ဝင်လာချေပြီ.။
“ သမီးရေ… ရော့ အအေးလေး သောက်လိုက်ဦး…”
အအေးဗူးကို ဦးမြတ်ကျော်က ကြည်ဖြူရှေ့ ချပေးလိုက်သည်။ ပွဲရုံထဲမှာက လူရှင်းနေပြီ.. နည်းနည်းလည်း မှောင်စပြုနေပြီကိုး…။ ကြည်ဖြူလည်း ခေါင်းတွေမူးနောက်လာသဖြင့် အအေးဗူးကို ဖောက်သောက်လိုက်သည်။ ဦးမြတ်ကျော်ကား စိတ်ထဲမှ ကျေနပ်နေသည်။ ထိုအအေးဗူးထဲတွင် ဆေးထိုးအပ်ဖြင့် ထိုးထည့်ထားသော ရာဂကြွဆေးများ ပါရှိနေသည်။
“ အို..ဦးရယ်…မူးလိုက်တာ..အင်းအင်း”
ကောင်မလေးကား မလှုပ်နိုင်အောင်ဖြစ်နေပြီ။ တအင်းအင်းနှင့် ဦးမြတ်ကျော်ကား ကြည်ဖြူကို ပွေ့ဖက်ပြီး ဂိုဒေါင်နောက်မှ အခန်းထဲကို ခေါ်သွားသည်။
“ ကောင်းသွားမှာပါ…သမီးရယ်… ခဏအိပ်လိုက်နော်..”
ကြည်ဖြူကား.. ဆေးရှိန်ဖြင့် ရာဂစိတ်များ ပြင်းထန်နေသောကြောင့်.. တဟင်းဟင်းနှင့် ဦးမြတ်ကျော်ကို ဖက်နေသည်။ ဦးမြတ်ကျော်ကလည်း… သူ့ရဲ့ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ စားနေကြ ဖွားဖက်တော်ကြီးက ပုဆိုးချွတ်လိုက်သည်နှင့် ရှေ့ကို ငေါက်ခနဲ ထွက်လာသည်။ သူက ကြည်ဖြူထမိန်လေးကို လှန်တင်လိုက်သည်။ ကြည်ဖြူရဲ့ အဖုတ်လေးကို သူ့လက်ဖဝါး ကြမ်းကြမ်းကြီးဖြင့် ပွတ်ဆွဲပေးလိုက်ရာ…
“ အို.အို..ဦးရယ်..သမီးမရတော့ဘူး.. ဦးလုပ်ပေးပါတော့…”
ကြည်ဖြူကား အဖုတ်တွင် အရေကြည်လေးများ ထွက်နေချေပြီ။ ဦးမြတ်ကျော်ကား ကြည်ဖြူရဲ့ အဖုတ်လေးကို သူ့ရဲ့ ခြောက်လက်မ ကျော်ကျော်လောက်ရှည်သည့် လီးကြီးဖြင့် မညှာမတာ ဆောင့်ထည့်လိုက်သည်။
“ ဗျစ်..ဒုတ်…”
“ အ..အား..သေပါပြီ..”
ကြည်ဖြူရဲ့ အဖုတ်လေးကို ဦးမြတ်ကျော်မှ မညှာမတာ ဆောင့်လိုက်သောကြောင့် ကြည်ဖြူ မျက်ရည်ဝိုင်းသွားသည်။ ဦးမြတ်ကျော်ကား ဆက်တိုက်ဆောင့်ချလိုက်သည်။ ကြည်ဖြူလည်း ကြွနေသောကြောင့် ဖင်ကြီးကိုပင့်ပင့်ပြီး လိုးချက်များကို ကော့ကော့ပေးကာ ခံယူနေသည်။ သူမစောက်ပတ်အတွင်းသား အသားမျဉ်များက ဦးမြတ်ကျော်လီးကို ဆွဲစုပ်နေသည်။
“ ဖွတ်..ဖွတ်..”
“ ရှီး..ရှီး.. ဦးရေ..ဆောင့်ဆောင့်.. ကြည်ဖြူကို မညှာနဲ့..အ..အ..”
ကြည်ဖြူရဲ့အော်ဟစ်ညဉ်းညူသံလေးများက အခန်းထဲမှာ ဆူညံနေသည်။ ဦးမြတ်ကျော်အဖို့လည်း ကြည်ဖြူလို ကောင်မလေးရဲ့ အဖုတ်ကျဉ်းကျဉ်း ကျပ်ကျပ်ကလေးကို လိုးရတာ ကောင်းကောင်းအရသာ တွေ့နေလေတော့သည်။ ဦးမြတ်ကျော်ကား ကြည်ဖြူကို မညှာတော့ပါ.. သူပြီးခါနီးပြီဖြစ်လို့ ကြည်ဖြူရဲ့အဖုတ်လေးကို သူ့လီးကြီးနဲ့ အသားကုန်ဆောင့်ပါတော့သည်။ မကြာမီမှာ သူ့လီးထိပ်မှာ ပူခနဲဖြစ်သွားပြီး. လီးချောင်းထဲမှ လရေဖြူဖြူပြစ်ပြစ်များကို ကြည်ဖြူရဲ့ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားနံရံများကို ပန်းထုတ်နေတော့သည်။ ကြည်ဖြူအဖို့လည်း ဦးမြတ်ကျော်ရဲ့ လီးကြီးကို စောက်ပတ်အတွင်းသားတွေနဲ့ ညှစ်ညှစ်ပြီးဆွဲယူကာ စိတ်ကို ဖြေလျှော့လိုက်တဲ့အခါမှာ သူမစောက်ခေါင်းထဲက သုတ်ရည်တွေဟာ တဖြည်းဖြည်းချင်း ထွက်ကျလာပါတော့သည်။
ဦးမြတ်ကျော်က အနည်းငယ်မောသွားတာကြောင့် ပက်လက်လှန်ပြီး အနည်းငယ် အမောဖြေနေပါတယ်။ ရာဂကြွဆေးအရှိန်မပြေသေးတဲ့ ကြည်ဖြူဟာ ဦးမြတ်ကျော်ရဲ့လီးကို သူမလက်နဲ့ ကစားပေးနေပါတယ်။ ဦးမြတ်ကျော်က ကြည်ဖြူ့ခေါင်းကို သူ့လက်နဲ့ ဖွပေးလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ပြီး သူ့လီးကြီးနဲ့ ကြည်ဖြူနှုတ်ခမ်းကို တေ့ပေးလိုက်ပါတယ်။
“ ဦးကိုမှုတ်ပေးပါလား…ခလေး…”
သမီးလို့ပြောရာကနေ ခလေးလို့ အရှက်မရှိ ခေါ်လိုက်ပါသေးတယ်.။ ကြည်ဖြူကတော့ ဦးမြတ်ကျော်ရဲ့လီးကြီးကို စတင်စုပ်နေပါပြီ။ စိတ်တွေ ကြွနေတာကြောင့် သူမရဲ့စုပ်ချက်တွေက အရမ်းကို ပြင်းထန်နေတာကြောင့် ဦးမြတ်ကျော် တစ်ယောက် မျက်လုံးကြီးမေးပြီး ခံလို့ကောင်းနေပါတယ်။
“ ပြွတ်..ပြွတ်…”
“ အား..ကောင်းလိုက်တာ..ခလေးရယ်…”
ဦးမြတ်ကျော်ကား ကြည်ဖြူရဲ့ လီးစုပ်ပေးတာကို ကောင်းကောင်းကြီး ခံလို့ကောင်းနေပါတယ်။ ကြည်ဖြူ စုပ်ပေးတာကောင်းတာကြောင့် သူ့လီးကြီးကလည်း နဂါးတစ်ကောင်လို ပြန်ထောင်ထလာပါတယ်။ ကြည်ဖြူရဲ့တံတွေးတွေနဲ့စိုစွတ်ပြီး ပြောင်လက်နေပါပြီ။ ဒါကြောင့် သူ့လီးကို ကြည်ဖြူပါးစပ်ထဲကနေ ဆွဲထုတ်ပြီး..
“ ခလေး ဖင်ကုန်းပေးပါလာ.. ဦးနောက်ကနေ လိုးမလို့..”
လို့ ပြောလိုက်တာနဲ့ ကြည်ဖြူကလည်း လေးဖက်ထောက်ပြီး သူမဖင်လေးကို ကော့ထားပေးပါတယ်။ ဝိုင်းဝန်းအိစက်နေတဲ့ ကြည်ဖြူရဲ့ ဖင်အိုးဝိုင်းဝိုင်းလေးအလယ်မှာ.. အရည်တွေ စိုစွတ်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်နှစ်ခြမ်း ဖောင်းဖောင်းလေးက ပြူးနေပါတယ်။ ဦးမြတ်ကျော်က သူ့လီးကြီးကို ကြည်ဖြူအဖုတ်နဲ့တေ့ပြီး ဒစ်မြုတ်ရုံသွင်းပြီး ကြည်ဖြူရဲ့စောက်စိလေးကို လီးထိပ်နဲ့ပွတ်ပေးပါတယ်။
“ အိုး..အိုး…ဦးရယ် သမီးကို လိုးပေးပါတော့..”
ကြည်ဖြူက ဖင်လေးကို နောက်သို့ဆုတ်ဆုတ်ကာ ကော့ကော့တက်လာပါတယ်။ ကောင်မလေး ခံချင်စိတ်တွေ ပြင်းထန်လာတာကို.. ဦးမြတ်ကျော် သိပါတယ်။
“ ခလေး..ဦးလိုးတာကို တသက်လုံးခံမှာလား…”
“ အို..ဦးရယ်..အဖုတ်ကွဲရင်ကွဲသွားပါစေ… လိုးပေးပါတော့ဆို… အင်းအင်း..”
ကြည်ဖြူက အခုအချိန်မှာ ဦးမြတ်ကျော်လိုးပေးတာကို လိုချင်တာကလွဲပြီး ဘာမှမမြင်တော့ပါ..။ ဦးမြတ်ကျော်က ကြည်ဖြူရဲ့ ခါးလေးကိုကိုင်ပြီး အသားကုန် ဆောင့်ပါတော့တယ်။
“ ဘောက်…ဘောက်…ပလွတ်….ပလွတ်…”
“ လိုး..လိုး…ဦးရေ သမီးကောင်းနေပြီ…”
“ ပလွတ်..ပလွတ်..စွပ်…စွပ်…”
ကြည်ဖြူရဲ့ ညဉ်းသံ.. ဦးမြတ်ကျော်ရဲ့လီးနဲ့ သူမအဖုတ်ကို အဆက်မပြတ် မနားတမ်း ဆောင့်ချသံတွေဟာ အခန်းထဲမှာ ဆူညံနေပါတယ်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ ဦးမြတ်ကျော်ဟာလည်း ကြည်ဖြူ အဖုတ်ထဲကို လရေတွေ ပန်းထုတ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ ကြည်ဖြူလည်း စောက်ရေတွေထွက်သွားပြီး နှစ်ယောက်သား ထပ်ရက်ကြီး မှောက်ကျကာ အမောဖြေနေကြပါတော့တယ်။
…………………………………….
ဆေးရုံကုတင်ပေါ်မှာ လဲလျောင်းနေသော ကြည်ဖြူမျက်နှာလေးက ဖြူဖတ်ဖြူလျော်နှင့် ယခုထိတိုင် သတိကလည်မလာသေး…။ မနေ့က သူနဲ့စကားများသွားတုန်းက ကြည်ဖြူစိတ် အဲ့လောက်မဖြစ်ဟု သူထင်မိသည်။ ကြည်ဖြူတစ်ယောက် မနေ့က အိပ်ဆေးတွေ တစ်ဗူးလုံး သောက်လိုက်သည်ဟု သိရသည်။ကြည်ဖြူအတွက် အသက်ရှင်ရန် လက်ကျန်အချိန်တွေက နည်းပါးနေပြီဟု သူရိပ်မိသည်။ ဆရာဝန်ကြီး၏ ပြောစကားအရဆို ကြည်ဖြူ အသက်ရှင်ဖို့ မျှော်လင့်ချက်က မရှိတော့။ ကြည်ဖြူ့မိသားစုတွေက အလိုက်သတိပင် အခန်းပြင်သို့ ထွက်သွားကြပြီ။ ယောကျ်ားတန်မဲ့ တင့်ဆွေ ငိုချင်လာသည်…။
“ အင်း….”
ကြည်ဖြူ တစ်ချက်လူးလွန့်လာသည်။
“ ကြည်ဖြူ…သတိရလာပြီလား…”
ကြည်ဖြူရဲ့ လက်ကလေးကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း သူမေးမိသည်။ ကြည်ဖြူရဲ့ လက်ကလေးတွေက အေးစက်နေသည်။ ကြည်ဖြူက အားယူကာ စကားပြောရန် ကြိုးစားသည်။
“ ကိုကို….”
“ ကြည်ဖြူ…မောနေပါ့မယ်…နားပါဦး…ကြည်ဖြူ ကောင်းသွားမှာပါ…”
ကြည်ဖြူက သူ့ကိုပြုံးကာကြည့်ရင်း….
“ မလိမ်ပါနဲ့ ကိုကိုရယ်… ကြည်ဖြူ မနေရတော့ပါဘူး.. ကြည်ဖြူ သိပါတယ်..”
သူ့မျက်ဝန်းမှ မျက်ရည်များက အလိုလိုကျဆင်းလာသည်…။
“ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလိုလုပ်ရတာလဲ.. ကြည်ဖြူရယ်.. ကိုကို့ကို စိတ်ဆိုးတာနဲ့ လုပ်ရလား”
သူ့အသံများက တုန်ယင်နေသည်။ ကြည်ဖြူလည်း မျက်ရည်များကျဆင်းလာသည်။
“ ကိုကို့ကြောင့်မဟုတ်ပါဘူး.. ကိုကိုရယ်… ကြည်ဖြူ့မိုက်ပြစ်နဲ့ ကြည်ဖြူပါ… ကြည်ဖြူလေ… ကြည်ဖြူ.. ကိုကို့စကားကို နားမထောင်မိတာကြောင့်… မနေ့ကလေ.. မနေ့က…”
ကြည်ဖြူအသံလေးတွေ မောသံပေါက်နေပြီ… ကြည်ဖြူ့ကို ပွေ့ဖက်ရင်း အသံတိတ် ငိုကြွေးမိသည်။
“ ကိုကို့ကို ကြည်ဖြူ မပြောရရင် ကြည်ဖြူ ကျွတ်မှာမဟုတ်ဘူး..ကိုကိုရဲ့..။ မနေ့က.. ကြည်ဖြူ ပွဲရုံသွားတော့… ဦးမြတ်ကျော်ဆိုတဲ့ လူကြီးကလေ… ကြည်ဖြူကို ဆေးတွေခပ်ပြီး.. စော်.. စော်..ကား.. ခွင့်.. ခွင့်လွတ်ပါ ကိုကို…”
ကြည်ဖြူရဲ့ ဇက်ကလေးလည်ကျသွားပြီ။ ဖြစ်မှ ဖြစ်ရလေ… ကြည်ဖြူရယ်…။ လူယုတ်မာ ဦးမြတ်ကျော်…။ သူ့ရင်တွေ ပွင့်ထွက်မတတ် ခံစားရသည်။ တင့်ဆွေ ဦးမြတ်ကျော်ဆိုတဲ့သူကို အမုန်းကြီး မုန်းသွားပြီ။ ဦးမြတ်ကျော်ရေ… ခင်ဗျား ထမင်းဝအောင်စားထား.. ကျုပ်ခံစားရသလို ခင်ဗျားလည်း ခံစားစေရမယ်ဟု စိတ်ထဲမှ ကြုံးဝါးလိုက်လေတော့သည်။
………………………………………
“ ဟိုမှာ ဆိုင်ထဲဝင်လာတဲ့ ကောင်မလေးဘဲ…”
သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ကျော်သူအောင်ရဲ့ ပြောစကားကြောင့် တင့်ဆွေလည်း ကျော်သူအောင် ပြရာဘက်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ အအေးဆိုင်ထဲသို့ ဝင်သွားသော ကောင်မလေးတစ်ယောက်..။ ကောင်မလေးကား ကျောင်းတက်နေရာမှ မြို့သို့ ပြန်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ယခုနှစ် ဒုတိယနှစ်ဟု သိရသည်။ ဦးမြတ်ကျော်လို လူယုတ်မာကြီးသည် သူ့မှာ ဒီလိုသမီးငယ်ငယ်ချောချောလေးရှိတာကို သူများ သားသမီးကို သားသမီးချင်း မစာမနာ ဖျက်ဆီးတတ်သည်။
ကောင်မလေးက ပိုးဟပ်ဖြူလေးလိုပင်။ ဖြူဖြူသေးသေးလေး.။ သူ၏စုံစမ်းချက်များအရ ရည်းစားမရှိဟု သိရသည်။ တွေ့ပြီလေ… ဦးမြတ်ကျော်.. ဒီတစ်ခါတော့ ဒီလူအလှည့်ဘဲ။ တင့်ဆွေကား ထိုင်ရာမှ ထလိုက်သည်။ ကောင်မလေးကား အအေးဝယ်ရာမှ ပြန်ထွက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ တင့်ဆွေလည်း ကောင်မလေးပြန်အထွက်တွင် တမင်သက်သက် ဝင်တိုက်လိုက်သည်။
“ ဖွမ်း..”
ကောင်မလေးဆွဲလာသော အအေးဗူးနဲ့ အသီးတွေက မြေပေါ်ကို ပြုတ်ကျကုန်သည်။
“ အို..ရှင်ဘယ်လိုလူလဲ… လူတစ်ယောက်လုံး လာတာ မမြင်ဘူးလား..”
ကောင်မလေးကား လဲကျသွားရာမှ ထပြီး.. သူ့ကိုရန်တွေ့တော့သည်။
“ အို…ဆောရီး..ညီမလေး… အစ်ကိုတောင်းပန်ပါတယ်…”
“ တောင်းပန်ရုံနဲ့ ပြီးမလားရှင့်…”
တင့်ဆွေက ပြုံးလိုက်ပြီး…။
“ သြော်…ညီမလေးရဲ့ အအေးတွေ သစ်သီးတွေကို အစ်ကိုပြန်ဝယ်ပေးပါ့မယ်.. စိတ်မဆိုးပါနဲ့နော်.. အစ်ကိုကလည်း အတွေးလွန်လာလို့ပါ..”
“ ဒါဆိုရင်လည်း ပြီးရော…”
“ အဲ့ဒါဆိုရင် ဆိုင်ထဲလိုက်ခဲ့ပါလား.. အအေးတွေ၊ သစ်သီးတွေ အစားပြန်ဝယ်ပေးရင်း တစ်ခုခုကျွေးပါရစေ..”
ကောင်မလေးကား နည်းနည်းအားနာသွားဟန်တူသည်။
“ ရပါတယ်..အစ်ကို… သက် တောင်းပန်ပါတယ်.”
“ သြော်..နာမည်က သက်တဲ့လား..”
“ သက်သက်ချိုပါ အစ်ကို…”
“ ဒါနဲ့ညီမလေးကို ဒီအအေးဆိုင်လာတာ မတွေ့ဖူးပါဘူး”
“ ဟုတ်ပါတယ်..အစ်ကို… သက်က လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်ပတ်လောက်ကမှ ကျောင်းက ပြန်လာတာ..”
“ သြော်.. ဒါ့ကြောင့် မမြင်ဖူးတာကိုး… အစ်ကို့နာမည် တင့်ဆွေပါ… ဒီရပ်ကွက်ထဲမှာဘဲနေတယ်”
“ ဟုတ်.အစ်ကို..မှတ်ထားပါ့မယ်ရှင့်…”
ကောင်မလေးက ပြုံးရွှင်စွာ ပြန်ပြောသည်။ ပါးချိုင့်လေးပါတာဘဲ။ ကောင်မလေးမှာ တော်တော်ချစ်စရာကောင်းသည် ပြုံးလိုက်ပုံက အပြစ်ကင်းစင်သည်။ တင့်ဆွေ စိတ်ထဲပင် မလုံမလဲ ဖြစ်သွားရတော့သည်။
သက်သက်ချို အိမ်ရောက်သည်အထိ ရင်ခုန်မှုက မပျောက်ချင်သေး..။ တင့်ဆွေဆိုသော အစ်ကိုကို မြင်မြင်ချင်း ခင်မိသွားခဲ့သည်။ သူမ၏ ဖုန်းနံပါတ်ကိုပင် ပေးထားခဲ့သည်။ တစ်ခါမှ ဒီလိုရင်ခုန်တာမျိုး ဒီအရွယ်ရောက်သည်အထိ မဖြစ်ဖူးခဲ့။
“ သမီး..တစ်ယောက်ထဲ ပြုံးလို့ပါလား… ”
အိမ်ရှေ့ဒန်းမှာထိုင်ပြီး စိတ်ကူးယဉ်နေသော သူမမိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်သန်းသန်းဆင့်၏ အသံကြောင့် အနည်းငယ် တုန်သွားသည်။
“ မေမေရယ်…လန့်လိုက်တာ..”
“ ဟင်းဟင်း…သမီးရယ် မေမေရောက်နေတာ ကြာလာပြီ.. ဘာလဲ.. သမီးကောင်လေးအကြောင်း စဉ်းစားနေတာလား…”
“ မဟုတ်ပါဘူး..မေမေရဲ့… သမီးမှာ ကောင်လေးမရှိပါဘူး”
သမီးဖြစ်သူစကားကြောင့် ဒေါ်သန်းသန်းဆင့်က သက်သက်ချိုကို ဖက်လိုက်ပြီး။
“ မေမေ့သမီး လိမ္မာမှန်း သိပြီးသားပါ… မေမေက သမီးကိုချစ်လို့စတာ…”
“ ဖေဖေရော ပွဲရုံက ပြန်မရောက်သေးဘူးလား.. မေမေ..”
“ ဟင်း.. ညဉ်းဖေဖေကတော့ သမီးရယ် ဒီအချိန်ဘယ်တော့မှ ပြန်မလာဘူး.. အလုပ်ရှုပ်လို့လို့ ပြောတာဘဲ..”
ဒီတစ်ခါလိမ်လိုက်ရသူက ဒေါ်သန်းသန်းဆင့်။ သမီးဖြစ်သူ မသိအောင် လိမ်ညာဖုံးကွယ်နေရပေမဲ့ ဒေါ်သန်းသန်းဆင့် ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ဦးမြတ်ကျော်၏ အကျင့်ကို သိနေသည်။ ဒီအချိန်ဆို သူ့မယားငယ်တစ်ယောက်အိမ်မှာ ရှိနေမှာပေါ့။ သမီးလေး မျက်နှာကြောင့်သာ သည်းခံပေါင်းသင်းနေရသည်။ ဦးမြတ်ကျော်ရဲ့ သတင်းကို ကြားပြီး ဦးမြတ်ကျော်ကို စိတ်ကုန်နေတာ ကြာလှပြီ။
“ မေမေ.. သမီး စာအုပ်သွားငှားလိုက်ဦးမယ်…”
“ အေး..အေးသွားသွား..သမီး..”
ဒေါ်သန်းသန်းဆင့်ရဲ့ ခွင့်ပြုချက်ရရှိသည်နှင့် သက်သက်ချိုလည်း လမ်းထိပ်က သူမသူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ရိုစီ၏ ဆိုင်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ ရိုစီကား သူမငယ်သူငယ်ချင်း။ ကျောင်းသွားတော့လည်း အတူတူ၊ ဆိုးတူကောင်းဘက်။ သူမမှာ ဖွင့်ပြောစရာကြုံလာတိုင်း ရိုစီနှင့် တိုင်ပင်နေကျ။ ရိုစီနှင့်တွေ့လျှင် ဒီနေ့အအေးဆိုင်မှာ တိုက်မိပြီး ခင်မင်ခဲ့ရသော သူမရင်ကို ဖိုစေခဲ့သည့် ကိုလူချော ကိုတင့်ဆွေအကြောင်းကို ပြောပြရဦးမည်။
“ သက်သက်ဆွေ…ညဉ်းဘာဖြစ်နေတာလဲ.. ညဉ်းစိတ်တွေအရမ်းကိုလှုပ်ရှားနေပါလား.. ရင်တွေကလည်း တဒုတ်ဒုတ်နဲ့… ကိုယ့်စိတ်ကို ထိန်းစမ်း.. ထိန်းစမ်း.. နင်အဲ့လို တစ်ခါမှမဖြစ်ဖူးဘူး…. ကိုတင့်ဆွေရယ်.. တွေ့ခဲ့ရတဲ့ ခဏလေးအတွင်းမှာ မိမိကို ပြုစားသွားပါလား..”
ဟု သက်သက်ချို ရင်ခုန်စွာတွေးရင်း ခြေလှမ်းများကို သွက်သွက်လှမ်းလိုက်ပါတော့တယ်။
“ ဒါနဲ့ဘဲ…နင်ရင်ခုန်သွားရောဆိုပါတော့.. သက်သက်ချို…”
ရိုစီက ပြုံးစိစိဖြင့် သက်သက်ချိုကို မေးလိုက်သည်..။
“ဟုတ်တယ်..ယောင်းမရဲ့… သူ့ရဲ့အကြည့်တွေက ငါ့ရင်ကို တဒုတ်ဒုတ်နဲ့..”
“ အမလေးဟဲ့..အဖြစ်သည်းနေလိုက်တာ… ကောင်မ.. ကြည့်စမ်း..”
“ ဟင်းနော်…သူများရင်ခုန်တာကို မနာလိုမဖြစ်နဲ့..”
သက်သက်ချိုက မျက်နှာလေးရဲတွတ်လို့ ရိုစီကို ပြောလိုက်ပါတယ်။
“ ဒီမှာခင်ဗျ… ဒီဆိုင်မှာ ဘာသာပြန် စာအုပ်တွေရှိလားခင်ဗျ..”
အရှေ့မှမေးသံကြောင့် စကားကောင်းနေတဲ့ သက်သက်ချိုနဲ့ ရိုစီလည်း ပြိုင်တူမော့ကြည့်လိုက်ပါတယ်။
“ အို….”
သက်သက်ချို လာမေးတဲ့သူကို မြင်လိုက်တာနဲ့ မျက်နှာက အိုးတိုးအမ်းတမ်း ဖြစ်သွားပါတယ်။
“ သြော်..ညီမလေး သက်သက်ပါလား… ဒီဆိုင်က ညီမလေးနဲ့အသိလား”
“ ဟုတ်ပါတယ်…အစ်ကို..ဒီဆိုင်က ညီမလေး သူငယ်ချင်းဆိုင်ပါ… အလည်လာတာ..”
သက်သက်ချိုက ဖြေလိုက်ပါတယ်။
“ ဟုတ်…ရှိပါတယ်ရှင့် .. ဘာသာပြန်စာအုပ်တွေက အပြင်က စင်မှာပါ.. ကြိုက်တာရွေးယူပါနော်…”
ရိုစီက ဝင်ပြောလိုက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေ စာအုပ်ရွေးနေချိန်မှာ ရိုစီက သက်သက်ချိုခါးကို ကုတ်လိုက်ပြီး..
“ ယောင်းမ…နင်နဲ့သိလို့လား…”
“ သိတာပေါ့ ရိုစီရယ်… ငါပြောတဲ့ ကိုတင့်ဆွေဆိုတာ သူဘဲဟ…”
“ ငါသိတယ်ဟ..သူ့ကို…သူက မြို့ထဲက အောင်ကျက်သရေပွဲရုံပိုင်ရှင် ဦးကောင်းပြည့်ရဲ့သား..”
“ ဟင်..ဟုတ်လား..”
“ ဟုတ်ပ… ပြီးမှ ငါသူ့အကြောင်းပြောပြမယ်.. သူစာအုပ်ရွေးတာ ပြီးတော့မယ်…”
တင့်ဆွေကား စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ရွေးယူပြီး ရိုစီထံ ပေးလိုက်သည်။
“ ဒီစာအုပ်လေး ဝယ်ချင်လို့ ရမလား…”
“ ရပါတယ် အစ်ကို..”
တင့်ဆွေကား စာအုပ်ဖိုးချေပြီး..
“ ဒီကညီမလေးက သက်သက်ချိုသူငယ်ချင်းဆိုရင်.. အစ်ကို့ကိုလည်း သက်သက်ချိုလို ခင်နိုင်ပါတယ်နော်…”
“ ဟုတ်ကဲ့ရှင့်..”
ရိုစီကလည်း ပြုံးပြီးနှုတ်ဆက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေက သက်သက်ချိုကိုကြည့်ပြီး…
“ ကဲ…ညီမလေးသက်သက် အစ်ကိုပြန်မယ်နော်.. ညီမလေးကရော ဒီဆိုင်အမြဲလာလား..”
“ ဟုတ်..ဟုတ်.. လာပါတယ် အစ်ကို…”
“ နောက်နေ့ကြမှ တွေ့မယ်နော်..”
တင့်ဆွေက သက်သက်ချိုကို ပြုံးပြကာ ဆိုင်ထဲမှ ထွက်သွားပါတော့တယ်။ သက်သက်ချိုကား တင့်ဆွေထွက်သွားတာကို ငေးကြည့်နေပါသေးတယ်။
“ ဟဲ့..ယောင်းမ…ငေးမနေနဲ့ ညဉ်းလူကြီး ထွက်သွားတာကြာပြီ… ယွကို ယွတယ်…ခိခိ..”
ရိုစီက သက်သက်ချိုကို ဖက်ရင်း ပြောလိုက်ပါတယ်။
“ ဟင်း နင်နော်… မစနဲ့ဟာ ညဉ်းလူကြီးလို့.. ရှက်တယ်..”
သက်သက်ချိုကလည်း ခေါင်းလေးငုံ့လို့ ပြောလိုက်ပါတယ်။
“ အံမယ်..သဘောကျပြီး ကျိတ်ပြုံးနေတာ မသိတာကြနေတာဘဲ.. မျက်နှာလေးမော့စမ်းပါဦး”
ရိုစီက သက်သက်ချိုမျက်နှာကို ဆွဲမော့လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ သက်သက်ချိုက ခေါင်းကိုလွဲလိုက်ပြီး မျက်နှာလေးက ပြုံးစိစိနဲ့ ဖြစ်နေတာကို ရိုစီတစ်ယောက် ကောင်းကောင်းတွေ့လိုက်ရပါတော့တယ်။
ဒီလိုနဲ့ တင့်ဆွေလည်း သက်သက်ချိုနဲ့ ရင်းနှီးမှုရယူခဲ့သည်။ သက်သက်ချိုအဖို့ တင့်ဆွေမှာ အရင်ရည်းစားရှိခဲ့သည့်သတင်းကို သိခဲ့ရပေမဲ့ တင့်ဆွေအပေါ် ရေစက်ပါလို့လား မသိဘူး…။ နှစ်ပတ်ကျော်ခန့်အကြာမှာ ရိုစီရဲ့ အောင်သွယ်ပေးမှုနဲ့အတူ တင့်ဆွေနဲ့ သက်သက်ချိုတို့ ချစ်သူဘဝကို လျင်လျင်မြန်မြန် ရောက်ရှိခဲ့သည်…။
“ အို..လွတ်ပါဦး ကိုကိုရယ်…. သက် အသက်ရှူကျပ်လာပြီ..”
တင့်ဆွေရဲ့ ဖက်ထားချက်က ကြမ်းသည်။ သက်သက်ဆွေရဲ့ မျက်နှာလေးက တင့်ဆွေရဲ့ ရင်အုံကြီးကြားမှာ ပိပြားနေသည်..။ လွတ်ပါဦးဟု ပြောနေသော သက်သက်ချိုကလည်း တင့်ဆွေရဲ့ ကျောပြင်ကြီးကို လက်လေးများဖြင့် မမှီတမှီ လှမ်းဖက်ထားသည်။ သက်သက်ချိုကို ဖက်ထားတာကို တင့်ဆွေက ခွာလိုက်ပြီး သက်သက်ဆွေရဲ့ ပါးလေးတွေ လည်တိုင်လေးကို တရှုံ့ရှုံ့နမ်းနေတာကို သက်သက်ချိုကလည်း ကြည်ဖြူစွာပင် ခံယူနေသည်။ နေရာကား သက်သက်ဆွေရဲ့ အိမ်ဝင်းနောက်ဖက်မှာ ဖြစ်သည်။ အချိန်ကား ည (၁၀) နာရီဝန်းကျင် ဆိုင်ကယ်ကို လမ်းထိပ်မှာ ရပ်ထားခဲ့ပြီး.. သက်သက်ချိုတို့ခြံထဲ သက်သက်ချိုတို့ အိမ်သားများ အိပ်ချိန်တွင် ခိုးဝင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
“ အို..ကိုကို…”
သက်သက်ချိုရဲ့ အင်္ကျီကြယ်သီးလေးများကို ဖြုတ်နေသဖြင့် သက်သက်ချိုက ချစ်ရတဲ့ကိုကိုရဲ့ လက်ကို ဖမ်းဆုပ်လိုက်ပေမဲ့.. ကိုကိုလူဆိုးကတော့ ရပ်မသွားပါဘူး…။ သူမကိုဖက်ပြီး နောက်က ဘော်လီချိတ်ကိုပါ လှမ်းဖြုတ်လိုက်ပါတယ်…။ လျှောကျသွားတဲ့ ဘော်လီနဲ့အတူ သူမရဲ့ ဘယ်လူပျိုမှ မစို့ရသေးတဲ့ နို့အုံသေးသေးလေးတွေက ထွက်ပေါ်လာပါတယ်။ တင့်ဆွေက သက်သက်ချိုရဲ့ အိအိစက်စက် နို့လေးကို ပါးစပ်နဲ့ငုံပြီး စို့လိုက်ပါတယ်။
“ အို.ကိုကို..အင်း..”
သက်သက်ချို ချစ်ရတဲ့ကိုကိုရဲ့ နို့စို့တာကို ခံယူနေပါတယ်။ တင့်ဆွေက သက်သက်ချိုကို…
“ ခလေး…ခလေး ကိုကို့ကိုချစ်လား..”
“ ချစ်လို့ ဒီလောက်တောင် လိုက်လျောထားတာပါ ကိုကိုရယ်..”
“ ချစ်လေး ကိုယ့်ကိုချစ်ရင် အစ်ကိုတို့ လင်မယားလိုနေရအောင်.. ချစ်လေးရယ်..”
“ အို…”
သက်သက်ချိုမျက်နှာ ပန်းနုရောင်သွေးလေးတွေ ဖြာတက်သွားပါတယ်..။
“ ကိုကိုရယ် မင်္ဂလာဦးညကြမှ လုပ်ပါလားဟင်.. သက် ကြောက်တယ်..”
“ ခလေး..ကိုကို့ကို မချစ်ဖူးလားဟင်…”
တင့်ဆွေက စိတ်ဆိုးချင်ယောင်ဆောင်လိုက်ပါတယ်။ သက်သက်ချိုလည်း တင့်ဆွေ တကယ်စိတ်ဆိုးသွားတယ် မှတ်လို့…။
“ မဟုတ်ပါဘူး..ကိုကိုရယ်.. ကိုကိုအသုံးချချင်ရင် ခလေးတစ်ကိုယ်လုံး ပေးပြီးသားပါ.. ဒါပေမဲ့ ဒီညတော့ မလုပ်နဲ့ကွာ… နော်ကိုကို…”
သက်သက်ချိုက တင့်ဆွေကို ပြန်ချော့လာပါတယ်။
“ ကတိနော်..ခလေး..”
“ ကတိပါ ကိုကိုရယ်.. ကျေနပ်ပြီလား…”
သက်သက်ချို စကားလေးအဆုံးမှာတော့
“ ဒါကြောင့် ခလေးကို အရမ်းချစ်တာ…”
ဆိုပြီး တင့်ဆွေက သက်သက်ချိုပါးလေးတွေကို နမ်းပါတယ်။
“ ကိုကို…ပြန်တော့ကွယ်.. ညကလည်းနက်နေပြီ.. ကိုကို့အတွက် မကောင်းဘူး”
လို့ ပြောလိုက်တာကြောင့် တင့်ဆွေလည်း အုတ်နံရံကို ကျော်ကာ သူဆိုင်ကယ်ထားရာ လမ်းထိပ်ကို ပြန်ခဲ့ပါတယ်။ အိမ်အပြန်လမ်းတစ်လျှောက်လုံး သူ့ရဲ့ကောက်ကျစ်တဲ့ အပြုံးတွေကို သက်သက်ချို မြင်တွေ့ခွင့်ရရှိခဲ့မယ်ဆိုရင်ဖြင့်။
…………………………………
သက်သက်ချိုတစ်ယောက် တင့်ဆွေခေါ်လာတဲ့အိမ်ကို ရွံ့တွန့်တွန့်နဲ့ ပါလာပါတယ်။ သူမစိတ်ထဲမှာလည်း ကြောက်တာလို အားငယ်တာလို ဖြစ်နေပါတယ်။ အချစ်ရဆုံး ကိုကို့ကို ချစ်လို့သာ လိုက်လျောခဲ့ရပေမဲ့.. ကိုကိုက ဒီအိမ်ထဲမှာ သူမရဲ့ အပျိုစင်ဘဝကို ခူးချွေတော့မှာ သေချာနေတာကြောင့် သူမရင်တွေ ခုန်နေပါတယ်။ နေရာက လူရှင်းတဲ့ ရပ်ကွက်တစ်ခုထဲက တင့်ဆွေ စီစဉ်ထားတဲ့အိမ်ပါ။ ပတ်ဝန်းကျင်ကို အကဲခတ်လိုက်ပြီး ဆိုင်ကယ်ကို အိမ်ထဲဝင်ကာ တင့်ဆွေ ခြံတံခါးကို ပြန်ပိတ်နေပါတယ်။ အိမ်ထဲကို သက်သက်ချိုကို ခေါ်ခဲ့ပြီး အိမ်ခန်းထဲကို ခေါ်သွားပါတယ်။ သက်သက်ချိုက ရှက်နေဟန်တူပါတယ်။ သူက သက်သက်ချိုပုခုံးကို ဖက်လိုက်ပြီး…
“ မကြောက်ပါနဲ့ ခလေးရယ်… ကိုကို့ကိုချစ်လို့ ဖြစ်တာဘဲ…”
တင့်ဆွေက ကောင်မလေးမကြောက်အောင် နူးနပ်နေတာပါ..။ သက်သက်ချိုကို ဖက်ပြီး ကုတင်ပေါ် လှဲချလိုက်ပါတယ်။ သက်သက်ချိုရဲ့ လည်ပင်းတွေကို နမ်းပြီး ပါးတွေကိုပါ နမ်းပါတယ်။ သူ့ရဲ့ လျှာကို သက်သက်ချိုပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်ပြီး လျှာချင်းဖလှယ်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်နေပါတယ်။ သက်သက်ချိုရဲ့ အသက်ရှုသံလေးများ ပြင်းလာပါပြီ။ သူ့ရဲ့ဘယ်လက်က သက်သက်ချိုရဲ့ ထမီကို ဖြေလျော့လိုက်ပါတယ်။ သက်သက်ချိုရဲ့ ပိပိလေးကို အတွင်းခံပေါ်ကနေ ပွတ်ပေးနေပါတယ်။
“ အို..ကိုကို….”
သက်သက်ချိုက မောဟိုက်သံလေးနဲ့အတူ.. သူ့ရင်ဘတ်မှာ သူမမျက်နှာကို ဖွက်နေပါတယ်။ သူက သက်သက်ချိုရဲ့ ထမီကို သူမတင်ပါးအောက်ကနေ ဆွဲထုတ်ပြီး… ကုတင်အောက်ကို လွင့်ပစ်လိုက်ပါတယ်။
“ အို…”
သက်သက်ချို ရှက်နေပါပြီ။ သူမ အောက်ပိုင်းမှာ သူမပင်တီလေးသာ ကျန်ပါတော့တယ်။ ဖြူဖွေး သွယ်လျတဲ့ ပေါင်တံတွေနဲ့ ခြေသလုံးသား ဝင်းဝင်းလေးတွေက ထွက်ပေါ်လာပါပြီ။ သူမအင်္ကျီတွေ ဘော်လီတွေကို ကိုကို ဆက်ဖြုတ်နေတဲ့အချိန်မှာ သူမမျက်လုံးလေးကို မှိတ်ထားလိုက်ပါတယ်။ ရင်ထဲမှာလည်း တလှပ်လှပ်နဲ့ အူတုန်သည်းတုန် ခံစားနေရပါတယ်။ ပြွတ်ခနဲ သက်သက်ချိုရဲ့ နို့လေးတွေကို ကိုကိုက လက်နဲ့ တစ်လုံးကိုညှစ်.. တစ်လုံးကို စို့နေတာပါ။ အတွေ့ထူးကြောင့် သက်သက်ချိုရဲ့စိတ်တွေ ပြင်းထန်လာပါတယ်။ သူမအောက်က ပေါင်ကြားထဲမှာလည်း ဘာကြောင့်မှန်းမသိ စိုစိစိ ဖြစ်လာပါတယ်။
တင့်ဆွေက သက်သက်ချိုရဲ့ ဗိုက်သားဝင်းဝင်းလေးတွေကို ဆက်လျက်ရင်း ပင်တီကိုဆွဲ ချွတ်လိုက်ပါပြီ။ အမွေးနုနုလေးတွေ ပေါက်နေတဲ့ သက်သက်ချိုရဲ့ အဖုတ် မို့မို့ဖောင်းဖောင်းလေးကို မြင်နေရပါပြီ။ မျက်လုံးမှိတ်နေတဲ့ သက်သက်ချိုဟာ သူမပိပိလေးဆီကနေ ထူးဆန်းတဲ့ အရသာကို ခံစားလိုက်ရပါတယ်။ သေးဖြန်းဖြန်းပါ ထွက်ချင်သွားပြီး မျက်လုံးကို ဖွင့်လိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့ ကိုကိုတင့်ဆွေဟာ သူမပေါင်ကြားမှာ မျက်နှာအပ်နေပြီး.. သူမအဖုတ်လေးကို လျှာနဲ့လျက်နေတာကြောင့် ပေါင်ကိုစိလိုက်ပြီး…
“ အို..ကိုကို…ခလေးငရဲကြီးလိုက်မယ်… မ..မလုပ်ပါနဲ့.. မလုပ်ပါနဲ့နော်…”
သက်သက်ချို အဖို့ တင့်ဆွေက သူ့ကို အရမ်းချစ်တာဘဲလို့ ထင်လိုက်မိပါတယ်။ တင့်ဆွေက ဘာမှမပြောပါဘူး.. သက်သက်ချိုရဲ့ စိထားတဲ့ပေါင်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖိလိုက်ပြီး သက်သက်ချိုရဲ့ အဖုတ်လေးထဲကို သူ့လျှာကို ထိုးထည့်ပြီး မွေပေးလိုက်ပါတယ်။
“ ပြွတ်..ပြွတ်…”
“ အိုး..အိုး..ကိုကို…အအ..”
သက်သက်ချိုကား လျှာအရသာကြောင့် အဖုတ်က ကျင်တက်အီဆိမ့်နေအောင် ခံစားနေရပြီး ပေါင်တံတွေက တဆတ်ဆတ် တုန်နေပါတယ်။ သက်သက်ချိုရဲ့ ထောင်ထလာတဲ့ စောက်စိလေးကို လျှာနဲ့ ဖိဖိပေးတဲ့အခါမှာတော့..
“ အ..အား..ကိုကိုတော်ပါတော့..ခလေး.. ခလေးမခံနိုင်တော့ဘူး..”
“ ပြွတ်.. ပြွတ်…”
“ အိအိ..”
သက်သက်ချိုလည်း သက်သာလိုသက်သာညား တင့်ဆွေရဲ့ ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို ဆွဲဆုပ်ကိုင်ထားပါတယ်။ တင့်ဆွေက သက်သက်ချိုရဲ့ ပြူထလာတဲ့ စောက်စိလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ညှပ်ပြီး ချိုချဉ်စုပ်သလို စုပ်လိုက်တဲ့ အခါမှာတော့.. သက်သက်ချို တကိုယ်လုံး လေဟာနယ်ထဲ ရောက်ရှိသွားသလို ခံစားရပြီး… သူမအဖုတ်ထဲမှာ အရမ်းကျင်သလိုဖြစ်သွားကာ စောက်ရည်တွေ ထွက်ကျကုန်ပါတော့တယ်။ သူမစောက်ရေတွေဟာ ကိုကိုတင့်ဆွေရဲ့နှုတ်ခမ်းမှာ ပေပွသွားတာကြောင့်..။
“ အို..ကိုကို..ကန်တော့..ကန်တော့..”
“ ရပါတယ် ခလေးရဲ့ ချစ်လို့လုပ်ပေးတာဘဲဟာကို…”
ဆိုပြီး တင့်ဆွေက ပေနေတဲ့ စောက်ရည်တွေကို လက်ခုံနဲ့ သုတ်လိုက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေက ထရပ်ပြီး သူ့ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ… သူ့ရဲ့ လိင်တံကြီးက ရှေ့ကို ငေါက်ခနဲ ထွက်လာပါတယ်..။ ကြီးမားလှတဲ့ လိင်တံကြီးကို မြင်လိုက်ရပြီး သက်သက်ချို ကျောချမ်းသလိုလိုတောင် ဖြစ်သွားပါတယ်။
“ ဟင့်..ကိုကို့ဟာကြီးကလည်း..ကြောက်စရာကြီး”
လို့ ပြောလိုက်ပေမဲ့ သူမလက်က တင့်ဆွေရဲ့ လိင်တံကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဖြစ်နေပါတယ်။ လိင်တံကြီးက အကြောတပြိုင်းပြိုင်းနဲ့ နဂါးတစ်ကောင်လိုပါဘဲ.. သက်သက်ချိုက..
“ ကိုကို ဒီတစ်ခါ ခလေးလုပ်ပေးမယ်…”
ဆိုပြီး မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ တင့်ဆွေရှေ့မှာ ဒူးထောင်ပြီး လီးကြီးကို သူမနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးနဲ့ တေ့လိုက်ကာ တစ်ချက်စုပ်ပေးလိုက်ပါတယ်။
“ အိုး…”
ကိုကို့ရဲ့ညဉ်းညူသံကြီး ထွက်ပေါ်လာတာကြောင့် သက်သက်ချို ကျေနပ်သွားပါတယ်။ သက်သက်ချိုက ချစ်ရတဲ့ကိုကိုရဲ့ လီးကြီးကို ပါးစပ်ထဲထည့်ပြီး ငုံလိုက်ပါပြီ။
“ အိုးဟိုးဟိုး..”
တင့်ဆွေကား ကော့တက်သွားကာ သက်သက်ချိုရဲ့ အာခေါင်ကို ထောက်မိသွားတာကြောင့် သက်သက်ချို မျက်ရည်လေး ဝိုင်းသွားပါတယ်။
“ ဆောရီး..ဆောရီးကလေး…”
သက်သက်ချိုက ဘာမှမပြောပါဘူး ။ ချစ်ရတဲ့ ကိုကိုရဲ့လီးကြီးကိုသာ သူမ တတ်သလောက် မှတ်သလောက် အစွမ်းကုန် စုပ်ပေးနေပါတယ်။ သူမမျက်နှာမှာလည်း ချွေးသီးလေးများ စို့နေပါတယ်။ သက်သက်ချိုရဲ့ ပြင်းထန်လှတဲ့ စုပ်ချက်တွေကြောင့် သူ့လီးထဲက လရေတွေဟာ ပန်းထွက်သွားပြီး ပါးစပ်ထဲ ထွက်ကျကုန်တာကြောင့်.. သူအားနာသွားပါတယ်။
“ အို…ခလေးရယ်..”
သူ့ပါးစပ်က ညဉ်းညူမိလိုက်ပါတယ်။ သက်သက်ချိုက သူ့လီးကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး ဂွမ်းထုပေးလိုက်ရာ လေးငါးဆယ်ချက် အရောက်မှာ သူ့လီးကြီး ပြန်ထောင်ထလာပါတယ်။ သက်သက်ချိုရဲ့ ပေါင်ကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ဖြဲပြီး ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတာနဲ့ သူ့လီးကြီးကို သက်သက်ချိုရဲ့ အဖုတ်ဝလေးမှာ တေ့လိုက်ပါတယ်။ သက်သက်ချိုကလည်း အလိုလို သူ့ရဲ့ ခြေထောက်လေးတွေကို တင့်ဆွေခါးကို ချိတ်ထားမိလိုက်ပြီး လက်နှစ်ဖက်က တင့်ဆွေကျောကို ဖက်ထားပါတယ်။
တင့်ဆွေက သက်သက်ဆွေရဲ့ အဖုတ်လေးထဲကို လီးကိုထည့်လိုက်ပါပြီ.။ အင့်ခနဲ သက်သက်ချိုဆီက အသံလေး ထွက်ပေါ်လာပါတယ်။ တစ်ခါမှ အလိုးမခံရဖူးသေးတဲ့ အဖုတ်လေးမို့ လီးက အဆုံးထိ မဝင်နိုင်ဘဲ ကျပ်နေပါတယ်။ ဒါကြောင့် တင့်ဆွေကလည်း အားစိုက်ပြီး ဖိထည့်လိုက်ပါတယ်။
“ အိုး..ကိုကို..”
နာကျင်မှုကြောင့် သက်သက်ချိုဟာ တင့်ဆွေရဲ့ ကျောကို သူမလက်သည်းလေးများနဲ့ ကုတ်ခြစ်လိုက်ပါတယ်။ သူမရဲ့ အပျိုစင်အမှေးပါးလေးကို တင့်ဆွေရဲ့ လီးကြီးက ဖောက်လိုက်တာကြောင့်ပါ။ အတွေ့အကြုံမရှိတဲ့ သူလေးမို့ တင့်ဆွေကလည်း လီးကို ဖြေးဖြေးချင်းလေးသာ သွင်းထုတ်လုပ်ပါတယ်။ သက်သက်ချိုရဲ့ အသက်ရှုသံလေးများက ပိုမိုပြင်းလာပြီး အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာဟန်တူပါတယ်.။ တင့်ဆွေကျောကို လက်နဲ့ ပိုဖက်ပြီး ခါးကို ကော့ပေးလာပါတယ်။
“ အင်း..ဟင်း..ဟင်း..ကိုကိုရယ် မြန်မြန်လုပ်ပေးပါတော့.. ခလေး မနေတတ်တော့ဘူး…”
တင့်ဆွေကလည်း သက်သက်ချိုအသံကြားတာနဲ့ ဖိဖိပြီး ဆက်တိုက်ဆောင့်ချပါတယ်။
“ ဖွတ်..ဖွတ်..စွပ်..စွပ်…”
“ အာ့..အ..”
သက်သက်ချို ခေါင်းလေးနောက်ကို ယမ်းယမ်းသွားပြီး.. ချစ်တဲ့ကိုကိုက ချစ်တာကို အစွမ်းကုန် ခံယူနေပါတယ်။ တင့်ဆွေအဖို့လည်း.. သက်သက်ချိုရဲ့ ကျဉ်းကျပ်လှတဲ့ အဖုတ်လေးရဲ့ ကြွက်သားတွေက သူ့လီးကို ညှစ်ထားသလိုဖြစ်နေပြီး လီးတစ်ခုလုံး စီးကျပ်နေတာကြောင့် သုတ်ရေတွေ ပန်းထွက်မတတ်ဖြစ်နေပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သက်သက်ချို မပြီးသေးမှန်းသိတာကြောင့် စိတ်ကို တင်းထားပါတယ်။
“ အင့်..အင့်..ကိုကို မြန်မြန်လုပ်ပေးပါ..”
သက်သက်ချိုရဲ့အသံမှာ မောဟိုက်သံလေးပါလာပြီး သူ့ကို အတင်းကုန်ခြစ်လာတာကြောင့် ပြီးခါနီးမှန်း သိလိုက်ပြီး တင့်ဆွေလည်း စိတ်ကိုလွတ်ပေးကာ အဆက်မပြတ် ဆောင့်ချလိုက်ပါတယ်။
“ ဖွတ်..ဖွတ်..ဘွတ်…ဘွတ်…”
“ အအ ကိုကို…”
သက်သက်ချိုရဲ့ လက်ကလေးများက ပြေလျှော့သွားပြီး.. သူမခြေချိတ်ထားတာက သူ့ရဲ့ခါးကနေ လျှော့ကျသွားလို့ သူမပြီးသွားတဲ့ အချိန်မှာ တင့်ဆွေလည်း သူ့လရေတွေကို သက်သက်ချိုစောက်ခေါင်းထဲ ပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ တစ်စက်စက် ပန်းထုတ်နေတဲ့ ကိုကိုတင့်ဆွေရဲ့ အချစ်ရေတွေကို သက်သက်ချိုရဲ့ အဖုတ်အတွင်းနံရံတွေမှာ ပန်းထုတ်ခြင်းကို သက်သက်ချိုကလည်း မျက်လုံးလေးစင်းပြီး ခံယူနေပါတော့တယ်။
…………………………………..
တင့်ဆွေကား ဖုန်းကို စက်ပိတ်လိုက်သည်။ သူနှင့် သက်သက်ချိုတို့ရဲ့ ဇာတ်လမ်းကား ဒီနေ့အဆုံးသတ် အချိန်ရောက်ပြီ။ သက်သက်ချိုနှင့်သူ ပတ်သက်ခဲ့တာ (၁) လကျော်ပြီ။ သက်သက်ချိုလေးက သနားစရာတော့ ကောင်းသည်။ သို့သော် ဦးမြတ်ကျော်ကို မုန်းတီးစိတ်များက လွမ်းမိုးနေသည်။ သက်သက်ချိုက သူ့ကို ဒီနေ့လာခိုးပါလို့ မနေ့က ဖုန်းဆက်ပြီး ချိန်းခဲ့သည်။ သူနဲ့ သက်သက်ချိုရဲ့ ဇာတ်လမ်းကို ဦးမြတ်ကျော် သိသွားပြီတဲ့။ သိမှာပေါ့ တင့်ဆွေကိုယ်တိုင်က ဦးမြတ်ကျော် မသိသိအောင် လုပ်ခဲ့တာကိုး။
ကြည်ဖြူနဲ့ အခြားမိန်းကလေးတွေရဲ့ ဘဝကို ဖျက်ဆီးခဲ့သည့် ဦးမြတ်ကျော် ဒီတစ်ခါ ရင်နာစေရမည်။ ဒီအချိန်ဆို သက်သက်ချိုကား သူနှင့် ချိန်းနေကျနေရာလေးမှာ သူ့ကို စောင့်နေတော့မည်။ သူကား အခြားနေရာတစ်နေရာမှာ သွားနေလိုက်သည်။ အခုအချိန်လောက်ဆို ကောင်မလေး စောင့်နေရှာရော့မည်..။ ဒီလိုယတိပြတ် ဖြတ်လိုက်မှ တင့်ဆွေအဖို့ ခံစားရတာ သက်သာမည်။ နို့မို့ဆို သက်သက်ချိုကို သူ သနားနေဦးမည်။
အင်း.. တကယ်တမ်း စဉ်းစားကြည့်ရင်တော့ သက်သက်ချိုဆိုတဲ့ ကောင်မလေးမှာ အပြစ်မရှိပါဘူးလေ။ သူ့အဖေ ဦးမြတ်ကျော်ဆိုတဲ့ လူကြီးမှာသာ အပြစ်ရှိတာ။ ငါ့ရဲ့လုပ်ရပ်တွေ မှားများမှားနေပြီလား…။ အို.. ဒါပေမဲ့ သူ့အဖေ ကောင်မလေးတွေကို ဖျက်ဆီးခဲ့တာများပြီ…။ ဒီလောက်တော့ လုပ်သင့်ပါတယ်ဟု သူ့ကိုယ်သူ ဖြေတွေးလိုက်သည်။ မျက်ဝန်းထောင့်မှာ စိုစွတ်သလိုဖြစ်လာသဖြင့် လက်ဖြင့်စမ်းကြည့်လိုက်တော့ မျက်ရည်တွေ ကျလာတာကို သိလိုက်ရသည်။ သက်သက်ချိုရဲ့ ကိုကိုလို့ ခေါ်သံလေးက သူ့နားထဲမှာ ပဲ့တင်သံလို ထွက်ပေါ်လာသည်။
“ ခလေးရယ်.. မင်းကိုယ့်ကို နောင်ဘဝအထိ ခွင့်မလွတ်ပါနဲ့”
သူ တိုးတိုးလေး ရေရွက်လိုက်သည်။ သက်သက်ချိုကို သူမေ့မှဖြစ်မယ်။ မြန်မြန်မေ့မှဖြစ်မယ်။ သူ့ရှေ့မှာချထားတဲ့ သူဝယ်လာတဲ့ အရက်ပုလင်းကို သူ ခွက်ထဲပင် မထည့်တော့ဘဲ ပုလင်းကို တရှိန်ထိုးမော့ချလိုက်သည်။ ပါးစပ်ထဲမှာတင်မက ရင်ထဲမှာပင် ခါးသက်နေသည်။ မူးခါမှ သက်သက်ချိုရဲ့ မျက်နှာလေးကို သူပိုပြီးမြင်လာသလိုပင်။ ထိုစဉ် အိမ်တံခါးကို ဖွင့်ပြီး ဝင်လာသော ခြေသံကိုကြားရသည်။ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ကျော်သူအောင်.. ဒီနေရာကို သူဘဲသိတယ်။ အိမ်ထဲသို့ဝင်လာသော ကျော်သူအောင်မျက်နှာက စိတ်အရမ်းဆိုးနေတဲ့မျက်နှာ..။
“ သူငယ်ချင်းလာကွာ သောက်ရအောင်…”
တင့်ဆွေက ဖိတ်ခေါ်လိုက်ပါတယ်။ ကျော်သူအောင်က ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ တင့်ဆွေမျက်နှာကို လက်သီးနဲ့ ပစ်ထိုးလိုက်ပါတယ်။
“ ခွပ်……လူယုတ်မာ…”
နာကျင်မှုကြောင့် တင့်ဆွေ အနောက်ကိုလှန်ပြီး လှဲကျသွားပါတယ်။ မူးနေတာလည်း ပါတာပေါ့..။
“ သူငယ်ချင်း..မင်း..ရန်စတာလား..”
တင့်ဆွေက လဲနေရာမှ မေးလိုက်ပါတယ်။ ကျော်သူအောင်က တင့်ဆွေအင်္ကျီရင်ဘတ်ကို လက်ဖြင့် ဆွဲဆုပ်လိုက်ပြီး..
“ မင်းကို…ထိုးရုံတင်မကဘူး သတ်ပါသတ်ပစ်ချင်နေတာ… သက်သက်ချိုလေး ဘယ်လောက်သနားစရာကောင်းလဲ… သူ့အဖေ မကောင်းတာနဲ့ဘဲ သူ့အဖေကို မကျေနပ်တာနဲ့ဘဲ… မင်းဆိုတဲ့.. လူယုတ်မာကလေ… သူ့ဘဝကို ဖျက်ဆီးပြီး သူ့အဖေလို ယုတ်မာပြလိုက်တာပေါ့… မင်းလိုကောင်ကို ငါသူငယ်ချင်းတော်ရမှာ ရှက်တယ်.. ထွီ..”
ကျော်သူအောင်က တံတွေးကို တစ်ဖက်ကို ထွီကနဲ ထွေးရင်း ပြောလိုက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေလည်း ယောကျ်ားတန်မဲ့ ငိုပါတော့တယ်။
“ ငါ..ငါဘာလုပ်သင့်လဲ..သူငယ်ချင်းရာ.. တကယ်တော့ ငါ့မှာ သူ့ကို ရက်စက်ဖို့ အင်အားမရှိပါဘူး..”
ကျော်သူအောင်က သူ့ကိုဆွဲထူလိုက်ပြီး..
“ လူဆိုတာ အမှားနဲ့ ဘယ်ကင်းပါ့မလဲ သူငယ်ချင်းရာ.. တကယ်တော့ မင်း သက်သက်ချိုဆီသွားရမယ်.. မင်းကိုမင်း လူကောင်းလို့ ခံယူထားတယ်ဆိုရင်..”
တင့်ဆွေရဲ့စိတ်ထဲမှာလည်း သက်သက်ချိုရဲ့ ဖြူစင်ပြီး အပြစ်ကင်းစင်တဲ့ ပုံစံလေးကို မြင်ယောင်လာပါတယ်။ သူ့စိတ်ထဲမှာလည်း သူ စိတ်လိုက်မာန်ပါ လုပ်မိတာကို နောင်တ ရလာပါတယ်။
“ ငါ..ငါ..သက်သက်ချိုဆီ သွားတေ့ာမယ်ကွာ.. ငါ့အမှားတွေကို တောင်းပန်ပြီး သူ့ဘဝကို တသက်လုံး စောင့်ရှောက်ပါ့မယ်..”
ကျော်သူအောင်က ပြုံးရင်း တင့်ဆွေကိုဖက်ကာ..
“ ဒီလိုမှပေါ့ သူငယ်ချင်းရာ.. ဒါမှ ငါ့သူငယ်ချင်း တင့်ဆွေအစစ်ကွ.. မင်းစိတ်ဓါတ် မယုတ်ညံ့ဘူးဆိုတာ သိပါတယ်.. ကဲ.. သွားတော့… နောက်ကျနေပြီ..”
တင့်ဆွေရဲ့လက်ထဲကို ဆိုင်ကယ်သော့ကို ထည့်ပေးလိုက်ပြီး ကျော်သူအောင်က တင့်ဆွေပုခုံးကို ခပ်ဖွဖွလေး ပုတ်လိုက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေလည်း အိမ်ရှေ့မှာ ရပ်ထားတဲ့ ဆိုင်ကယ်ကို ထုတ်ပြီး သက်သက်ချိုစောင့်နေတဲ့ နေရာလေးကို အမြန်မောင်းသွားပါတော့တယ်။ ကျော်သူအောင်က ထွက်သွားတဲ့ တင့်ဆွေနောက်ကျောကိုကြည့်ရင်း.
“ ဟင်းဟင်း..ဒီကောင်ကွာ မကြိုက်မချစ်တာလဲ မဟုတ်ဘဲ.. တော်တော်ဂွကျတဲ့ကောင်”
လို့ ရေရွက်လိုက်ပါတယ်။
”ဖုန်းကိုင်ပါ ကိုကိုရယ်… ခလေးကြောက်လို့ပါ…”
သက်သက်ချိုကား မျက်ရည်တွေ ပိုးပိုးပေါက်ပေါက် ကျနေသည်။ ကိုကိုနဲ့ သူမ တွေ့နေကျနေရာလေးမှာ ကိုကိုရောက်မလာခဲ့။ အချိန်ကား တော်တော်လင့်နေပြီ။ အပြင်လောကမှာလည်း တော်တော်မှောင်နေပြီ။ အိမ်ကိုလည်း သူမ ခိုးရာလိုက်ပြေးသွားပြီ ဖြစ်တဲ့အကြောင်း စာရေးထားခဲ့ပြီးပြီ။ အခုအချိန်လောက်ဆို ဖေဖေကလည်း ဒေါသအရမ်းထွက်နေလောက်ပြီ။ သူမကို လိုက်ရှာနေလောက်ပြီ။ အချိန်ကား ည (၉) နာရီလောက်ရှိနေပြီ။ ဒီအိမ်လေးမှာ သူမတစ်ယောက်ထဲ။ အပြင်လောကကလည်း မှောင်မဲနေပြီ။ ကိုကိုကလည်း ဖုန်းကို စက်ပိတ်ထားသည်။ သူမစိတ်ထဲမှာ ရှက်ရွံ့ခြင်း ဝမ်းနည်းခြင်း ကြောက်ရွံ့ခြင်းများကို တစ်ပြိုင်တည်း ခံစားနေရသည်။
“ ကိုကိုရယ်..မြန်မြန်လာပါတော့…”
သူမရေရွက်ရင်း ဝမ်းနည်းစွာဖြင့် ဖုန်းကို လက်မှကိုင်ကာ ဒူးနှစ်လုံးကို လက်ဖြင့်ပိုက်ပြီး ငိုကြွေးနေပါတယ်။ ထိုအချိန်မှာဘဲ.. သူမရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကို လူတစ်ယောက်က လာဖက်လိုက်ပါတယ်။ သူမရနေကြ အထိအတွေ့ပါ..။ သူမပါးပြင်လေးကိုလည်း ခပ်ဖွဖွ နမ်းလိုက်ပါတယ်။
“ ကိုကို…”
သူမက လှည့်ပြီးကြည့်ဖို့ ကြိုးစားပေမဲ့ ကိုကိုက သူမကို နောက်ကနေ လွတ်သွားမှာစိုးတဲ့အလား ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဖက်ထားပါတယ်။
“ ကိုကိုရယ်…ကိုကို မရောက်လာတော့ဘူးထင်လို့ ခလေးငိုနေရတယ်..”
“ ကိုကို့ကိုခွင့်လွတ်ပါ ကလေးရယ်… နောက်ဆို ခလေးကို စိတ်ဆင်းရဲအောင် ဘယ်တော့မှ မလုပ်တော့ဘူးနော်..”
တင့်ဆွေကလည်း မျက်ရည်တွေ သူ့မျက်နှာပေါ်မှာ ကျလာပါတယ်။ သူသက်သက်ချိုကို ဖက်ထားတဲ့ လက်လေးတွေကို ဖြေလျှော့ပေးလိုက်ချိန်မှာ သက်သက်ချိုက သူ့ဘက်လှည့်လာပြီး.. သူ့ကို ဖက်ပါတယ်။ သူ့ရင်ဘတ်မှာ မျက်နှာကိုအပ်လိုက်ပြီး ကြူကြူပါအောင် ငိုကြွေးနေပါတော့တယ်..။ တကိုယ်လုံးကို လှုပ်ခါသွားအောင် ငိုကြွေးပါတယ်။ ဒီတစ်ခါ ငိုတာကတော့ သက်သက်ချို ဝမ်းနည်းလို့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဝမ်းသာလွန်းလို့ ငိုတာပါ။
“ ကိုကို…ခလေးကို ဘယ်တော့မှ ခွဲမသွားပါနဲ့တော့နော်…”
တင့်ဆွေလည်း သက်သက်ချိုရဲ့ တုန်ယင်နေတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်ထားပြီး…
“ ဘယ်တော့မှ မခွဲတော့ပါဘူး ခလေးရယ်…”
လို့ ပြောလိုက်ပါတယ်။ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ ဒီနေ့ သက်သက်ချိုအပေါ် လုပ်ခဲ့မိတဲ့ သူ့ရဲ့အပြစ်ကို သူနောက်ထပ် ဘယ်တော့မှ မကျူးလွန်တော့ဘူးလို့လည်း ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ဘဲ တင့်ဆွေနဲ့ သက်သက်ချိုဟာ နောက်နေ့မနက်မှာ တရားရုံးမှာ လက်မှတ်သွားထိုးကြပါတယ်။ အသိသက်သေအဖြစ်ကတော့ ကျော်သူအောင်နဲ့ ရိုစီပေါ့..။
“ ကဲ သူငယ်ချင်းရေ ငါမင်းအတွက် ဂုဏ်ယူပါတယ်ကွာ..”
ကျော်သူအောင်က တင့်ဆွေကို အဓိပ္ပါယ်ပါတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေ ကျော်သူအောင် ဘာကိုဆိုလိုချင်တယ်ဆိုတာ သိပါတယ်။ ရိုစီကလည်း ရှက်နေတဲ့ သူမသူငယ်ချင်း သက်သက်ချိုကို စရင်းနဲ့
“ ကိုကြီးတင့်ဆွေရေ.. ညီမလေးသူငယ်ချင်းကို သေချာစောင့်ရှောက်လိုက်ပါနော်..”
“ စိတ်သာချ…ညီမလေး ရိုစီ..”
တင့်ဆွေကလည်း ကတိပေးလိုက်ပါတယ်။
“ ညီမလေးသူငယ်ချင်းကလေ..ကိုကြီးတင့်ဆွေကို အရမ်းချစ်လို့ယူခဲ့တာ.. သူ့အိမ်မက်တွေကို စွန့်လွတ်ပြီး..”
“ ဘာအိမ်မက်လဲ ရိုစီရဲ့.. ပြောပါဦး..”
“ ဒီလို..ကိုကြီးရဲ့.. သက်သက်ချိုက ကျောင်းဆရာမ ဖြစ်ချင်တာ… သူက ကျောင်းပြီးရင် ကျောင်းဆရာမလုပ်ပြီး တောရွာလေးတွေမှာ စာသွားသင်မယ်လို့ ရည်ရွယ်ထားတာ ကိုတင့်ဆွေရဲ့.. အခုတော့ ကျောင်းမပြီးခင် ကိုတင့်ဆွေကြီးကိုချစ်ပြီး ယူလိုက်တာပေါ့.. ခစ်ခစ်”
ရိုစီပြောစကားကြောင့် သက်သက်ချိုကို သူပုခုံးလေးဖက်လိုက်ပြီး..။
“ သူပြောတာဟုတ်လား ခလေး.. ခလေးက ကျောင်းဆရာ မလုပ်ချင်တယ်ဆို’
သက်သက်ချိုကလည်း ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ ခေါင်းညိမ့်ရင်း..
“ ဟုတ်ပါတယ်..ကိုကို..”
လို့ ဖြေလိုက်ပါတယ်။ သြော်.. ခလေးရယ်လို့ တင့်ဆွေရင်ထဲက ရေရွက်မိလိုက်ပါတယ်။ သူတို့ (၄) ယောက်ဟာ တရားရုံးထဲကနေ ပျော်ရွင်စွာထွက်လာပါတယ်။ ပျော်ရွင်နေတဲ့ တင့်ဆွေနဲ့ သက်သက်ချိုဘဝလေးကို ဖျက်ဆီးမဲ့ ကံကြမ္မာက ရောက်လာပါတယ်။ တရားရုံးကအထွက်မှာ အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ မောင်းလာတဲ့ ကားတစ်စီးဟာ အရှေ့ကသွားနေတဲ့ သက်သက်ချိုနဲ့ တင့်ဆွေဆီကို တည့်တည့်ဝင်လာပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာ တင့်ဆွေက သူ့ရဲ့လက်ထဲက ဖုန်းလွတ်ကျသွားတာကြောင့် ကုန်းကောက်နေတဲ့ အချိန်ပါ။ မျက်စိတစ်မှိတ် လျှပ်တစ်ပြတ် အတွင်းမှာဘဲ သက်သက်ချိုက တင့်ဆွေကို တွန်းထုတ်လိုက်ပါတယ်။ သူမတွန်းထုတ်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ တင့်ဆွေဟာ လမ်းဘေးကို လွင့်သွားပေမဲ့ ကားကတော့ သူမကို ဝင်တိုက်လိုက်ပါတော့တယ်။
“ ဒုန်း…”
“ အ…”
သက်သက်ချိုရဲ့ အော်သံလေးက လမ်းပေါ်မှာ ပျံလွင့်သွားပါတော့တယ်။ လူတွေဝိုင်းလာပြီး တိုက်သွားတဲ့ ကားသမားကို ဝိုင်းဖမ်းကြပါတယ်။ တင့်ဆွေကတော့ ဘာဆိုဘာမှ မသိတော့ပါဘူး။ နာကျင်မှုကြောင့် တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ သက်သက်ချိုရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ပွေ့ဖက်ထားပြီး ငူငူငိုင်ငိုင်ကြီး ဖြစ်နေပါတယ်။ မြန်ဆန်လွန်းတဲ့ အဖြစ်အပျက်ကြောင့် ကျော်သူအောင်နဲ့ ရိုစီကလည်း ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ ငေးကြည့်နေပါတယ်။ သက်သက်ချိုရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးက တဆတ်ဆတ် လှုပ်ခတ်နေပါတယ်။ တစ်ခုခု ပြောချင်နေသလိုပါ။
“ ခလေး…ခလေးကို ကိုကို ဆေးရုံပို့ပေးမယ်နော်.. ဘာမှမဖြစ်စေရဘူး..”
“ ခလေး..ခလေးလေ… ကိုကို့ကို ကယ်…ကယ်.. ခွင့်ရတာ..ဝမ်း..ဝမ်း..သာ..”
“ ခလေး ခလေး..”
သက်သက်ချိုကား အားယူပြီးနောက်..
“ ကို..ကိုကို့ကို…ခလေး..အရမ်းချစ်…”
သူ့အင်္ကျီလေးကို သွေးလူးနေတဲ့ လက်ကလေးနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ရင်း သက်သက်ချို ဇက်ကလေး လည်ကျသွားပါတယ်..။
“ ခလေး..ခလေး.. ကိုကို့ကိုထားခဲ့ပြီလား.. ဖြစ်မှဖြစ်ရလေ ခလေးရယ်..”
တင့်ဆွေကား ယူကြုံးမရစွာ ပြောလိုက်ပါတယ်။ ရင်ထဲမှ နာကျင်မှုကြောင့် မျက်ရည်တွေကလည်း ကျဆင်းလာပါတယ်..။ ရင်ထဲမှာ စူးအောင့်ပြီး အော်ငိုပေမဲ့ သူ့အသံက ထွက်မလာဘဲ.. မျက်ရည်တွေသာ တစ်လိမ့်ချင်း ထွက်လာပြီး သူ့အမြင်အာရုံတွေလည်း မှုန်ဝါးလာပါတော့တယ်။
“ အဲ့ဒီနောက်.. ဘာတွေဆက်ဖြစ်ခဲ့တာလဲ ကိုကျော်သူအောင်..”
သင်းသင်းမင်းက ကိုကျော်သူအောင်ကို ဆက်မေးလိုက်ပါတယ်။ လဲ့လဲ့ကလည်း ကိုကျော်သူအောင် ပြောတာကို စိတ်ဝင်တစားနဲ့ နားထောင်နေပါတယ်။ ကိုကျော်သူအောင် ဒီကိုရောက်တာ တစ်လကျော်ပါပြီ။ တင့်ဆွေကတော့ ဒီနဲ့အနီးဆုံးမြို့ကို သူ့ကျောင်းက ကလေးတွေအတွက် ဖတ်စာအုပ်တွေ ဝယ်ပေးဖို့ မနက်ကတည်းက သွားနေပါတယ်။ တင့်ဆွေဆီ လာလာလည်ရင်း ကျော်သူအောင်လည်း လဲ့လဲ့တို့ သင်းသင်းမင်းတို့နဲ့ ခင်မင်နေပါပြီ။ ကျော်သူအောင်က စကားကို ဆက်လိုက်ပါတယ်။
“ အဲ့နောက်တော့ တင့်ဆွေဟာ ငူငူငိုင်ငိုင်ကြီးဗျ.. လူတွေနဲ့လည်း စကားသိပ်မပြောတော့ဘူး… သူချစ်ခဲ့ရတဲ့ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ကလည်း သူ့ရှေ့မှာတင် ဆုံးသွားတာဆိုတော့.. သူ့ရင်ထဲမှာလည်း နာကျင်ခံစားနေဟန်တူပါတယ်.. နောက်ဆုံး.. သူ့မိဘတွေရဲ့အလုပ်ကိုလည်း မလုပ်တော့ဘူး.. မိဘတွေတားနေတဲ့ကြားက ကျောင်းဆရာအလုပ်လျှောက်ပြီး.. တစ်နယ်ပြီးတစ်နယ် ပြောင်းသွားလိုက်တာ… သူ့မိဘတွေဆီကို ဖုန်းတောင် ဆက်တာမဟုတ်ဘူး.. အဲ့ဒါ ဒီနယ်မှာ သူ့ကိုတွေ့တော့ သူ့မိဘတွေဆီ ဖုန်းဆက်ရသေးတယ်… သူ့မိဘတွေကလည်း သူတို့သားကို အရမ်းချစ်တော့ သူတို့သားကို စိတ်ချမ်းသာစေချင်တယ် ထင်ပါတယ်ဗျာ.. သူစိတ်ချမ်းသာသလို နေပါစေတဲ့.. ကျွန်တော့်ကိုပဲ ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်ခိုင်းထားတာပေါ့.. တကယ်တော့ သူက သက်သက်ချိုရဲ့ မဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ ဆန္ဒလေးကို အကောင်အထည် ဖော်ပေးနေတာထင်ပါ့.. သက်သက်ချိုတို့ ကြည်ဖြူတို့နဲ့ပတ်သက်ပြီး သူ့အပြစ်ရှိတယ်လို့ ခံယူနေဟန်တူတယ်… ခက်ပါတယ်ဗျာ..”
လို့ပြောရင်း ကျော်သူအောင်က ရေနွေးကြမ်းကို ယူသောက်လို့ အဝေးကို ငေးနေပါတယ်။ လဲ့လဲ့နဲ့ သင်းသင်းမင်းတို့လည်း စကားမပြောနိုင်ဘဲ.. အတွေးတွေထဲမှာ နစ်မျှောနေပါတယ်။ လဲ့လဲ့စိတ်ထဲမှာတော့ တင့်ဆွေအပေါ် သနားကြင်နာစိတ်တွေက ပိုမိုယိုဖိတ်မိနေပါတယ်။
သြော်.. ကိုတင့်ဆွေရယ်…ကံဆိုးလှချည်လား.. ရှင့်ကို သနားလိုက်တာ ရှင်ရယ်.. လို့ စိတ်ထဲကတွေးထင်ပြီး မျက်ဝန်းထောင့်က စို့လာတဲ့ မျက်ရည်လေးတွေကို ကျော်သူအောင်နဲ့ သင်းသင်းမင်း မသိအောင် သုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ သူမရဲ့အပြုအမူကို ချစ်သူငယ်ချင်း သင်းသင်းမင်းက မြင်ပေမဲ့ မသိချင်ယောင်ဆောင်ထားလိုက်ပါတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ တင့်ဆွေအပေါ်ငြိတွယ်နေတဲ့ လဲ့လဲ့ရဲ့ သံယောဇဉ်ကို သူမ ရိပ်မိလို့ပါ။
“ ဆရာလေး..မြို့ကပြန်လာတာလားဗျ…”
စာအုပ်ထုပ်တွေကို ဆွဲပြီးပြန်လာတဲ့ တင့်ဆွေဟာ လယ်ထဲက ပြန်လာတဲ့ ကိုချက်ကြီးနဲ့ လမ်းမှာ တွေ့လိုက်ပါတယ်။ ဒီနေ့ တင့်ဆွေစိတ်တွေ မကြည်ပါဘူး။ ဘာဖြစ်လို့မှန်းမသိဘူး သူ့စိတ်တွေက သက်သက်ချိုကို သတိရနေပါတယ်။
“ ဟုတ်တယ်..ကိုချက်ကြီးရေ.. လယ်ထဲက ပြန်လာတာလား..”
“ ဟုတ်ပ..ဆရာလေးရေ.. တစ်ကိုယ်လုံး ညောင်းညာကိုက်ခဲနေတာဘဲ..”
တင့်ဆွေလည်း စိတ်ကူးထဲက အာရုံရလာပါတယ်…။
“ ဒါဆိုလည်း ကိုချက်ကြီးရေ သွားလိုက်ရအောင်လေ.. ကျွန်တော်တိုက်ပါ့မယ်..”
ချက်ကြီးကလည်း ဒါမျိုးဆို မောင်မငြင်းလေ…။
“ ဟီးဟီး.. အားနာစရာ ဆရာလေးရယ်”
လို့ ပါးစပ်က ပြောလိုက်ပေမဲ့ သူ့ခြေလှမ်းတွေကတော့ ဆရာလေး ကိုတင့်ဆွေ နောက်ကို ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်သွားပါတော့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ တင့်ဆွေနဲ့ ချက်ကြီးဟာ သူတို့စတည်းချရာ ကိုမောင်ငယ်တို့ ထန်းတောထဲကို ရောက်သွားကြပါတော့တယ်။
“ ဟော..ဆရာလေးတို့ပါလား..”
ကိုမောင်ငယ်က ပြုံးရင်း နှုတ်ဆက်လိုက်ပါတယ်။
“ အေးဗျာ..ညောင်းကိုက်လာလို့ တစ်မြူလောက် အရင်ပေး.. ဒါနဲ့ ဒေါ်အေးမိရော မမြင်ပါလားဗျ..”
“ ဟိုဖက်ရွာက သူ့အသိဆုံးလို့တဲ့… ညအိပ်သွားလေရဲ့…”
ကိုမောင်ငယ်က ပြောရင်းဆိုရင်း ထန်းရေအိုးကို ချပေးလိုက်ပါတယ်။
“ နေဦး.. ဒီနေ့ ဆရာလေးတို့ကံကောင်းတယ်.. တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်.. ဒီနေ့ချိုးထောင်တာ (၃) ကောင် ရလာတယ်.. ချိုးကြော်နဲ့ မြည်းကြတာပေါ့”
ကိုမောင်ငယ်က ပြောလိုက်ရင်း နောက်မှာ သူကြော်ထားတဲ့ ချိုးငှက်ကြော်ကို ယူလာပါတယ်။ နီရဲကြွပ်ရွနေတဲ့ ချိုးငှက်ကြော်ကလည်း ချိုအိနေတာပါဘဲ။
“ ကိုမောင်ငယ်…ခင်ဗျား ဒီကိုလာလေဗျာ.. ခင်ဗျားမမကြီး မရှိပါဘူးဗျ.. ဟီးဟီး”
ချက်ကြီးက ကိုမောင်ငယ်ကိုပါ ဖိတ်ခေါ်လိုက်ပါတယ်။
“ အေးကွ..ဆောင်းရောက်လာတော့ နည်းနည်းချမ်းသလိုလို..”
“ ကိုမောင်ငယ်ကလည်း..သောက်ချင်ရင် သောက်ချင်တယ်ပေါ့ဗျာ..”
“ နေဦးဗျ… အခုမှသတိရတယ်.. ရွာထိပ်က ဒေါ်ရွှေတို့ ကုန်စုံဆိုင်မှာ အနီရတယ် မဟုတ်လား.. ”
“ ရတာပေါ့ ဆရာလေးရယ်..”
“ အဲ့ဒါဆို ဆိုင်ကယ်လေးနဲ့ပြေးပြီး အနီတစ်လုံး သွားဝယ်လိုက်.. ပိုက်ဆံယူသွား…”
“ ဖြစ်ပါ့မလား ဆရာလေးရယ်… ရောကုန်ဦးမယ်…”
“ ရပါတယ်ဗျ.. ဖြစ်တယ် ကိုချက်ကြီးရေ.. ဖြစ်တယ်…”
“ ဒို့ဆရာလေးကောင်းမှုကြောင့် အရက်အကောင်း သောက်ရတော့မယ်.. ဟဟ”
ကိုမောင်ငယ်ကား ချက်ကြီးရဲ့စကားကို တုံ့ပြန်လိုက်ရင်း ထန်းပင်အောင်မှာရပ်ထားတဲ့ ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကို တက်ကာ စက်နိုးပြီး ထွက်သွားပါတော့တယ်။ တင့်ဆွေနဲ့ ချက်ကြီးတို့လည်း ထန်းရေကို ချိုးကြော်နဲ့မြည်းရင်း.. ကိုမောင်ငယ် ပြန်အလာကို စောင့်ဆိုင်းနေကြပါတော့တယ်။
လဲ့လဲ့ကား စိတ်ပူနေသည်။ ကိုတင့်ဆွေကား မြို့ကို တက်သွားရာမှ အခုချိန်ထိပြန်မလာ။ ဖြစ်ချင်တော့ သင်းသင်းမင်းကလည်း ဒီနေ့မှဘဲ မြို့မှာ သူမမိဘတွေ ရောက်နေသည်ဆိုသဖြင့် ညနေကဘဲ သူမမိဘတွေကို ကြိုဆိုရန်သွားပြီ။ ဒါကြောင့် အဆောင်မှာ သူမတစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်နေသည်။ ကြောက်တာတော့ မကြောက်ပေမဲ့ ညကမှောင်လာတော့ သူမအနည်းငယ် အားငယ်စိတ်တွေ ဝင်လာသည်။ ကိုတင့်ဆွေလည်း ဒီညပြန်မရောက်လောက်တော့ဘူးထင်တယ်။
“ ဆရာမရေ…ဆရာမ..”
အဆောင်ရှေ့မှာ ခေါ်သံကြားရသည်။ ကာလသား ခေါင်းဆောင် ကိုချက်ကြီးအသံပေဘဲ။ သူမအခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့ ကိုချက်ကြီးနဲ့ ကိုတင့်ဆွေ။ ကိုတင့်ဆွေ မူးလာပြီ။ ခေါင်းက ငိုက်စိုက်ကျလို့။ ချက်ကြီးက တွဲနေရသည်။
“ အဟဲ. .ဆရာမ.. ဆရာလေးကတော့ အရမ်းမူးနေပြီ…”
“ နည်းနည်းလေးဘဲများတာပါ.. ကိုချက်ကြီးရာ… ဘာတွေပြောနေတာတုန်း..”
ကိုတင့်ဆွေအသံက လေးနေပြီ။ လူကလည်း ယိုင်တိုင်တိုင်…
“ ရပြီ..ကိုချက်ကြီး ကျေးဇူးတင်တယ်…. ရတယ်..ရတယ်..”
“ ဒါဆို..သွားမယ်နော်..ဆရာလေး.. ဆရာမ ကျွန်တော်ဆရာလေးကို ထားခဲ့ပြီနော်… စိတ်ချမယ်..”
“ ဟုတ်ကဲ့ရှင့်…”
လဲ့လဲ့ စိတ်ညစ်သွားပါတယ်။ ချက်ကြီးကတော့ သီချင်းတွေ တကြော်ကြော်အော်ဟစ်ရင်း.. ယိုင်တိုင်တိုင် ခြေလှမ်းများနဲ့ ရွာလယ်လမ်းအတိုင်း ပြန်လျှောက်သွားတာကို မြင်လိုက်ရပါတော့တယ်။
“ အဟဲ..ကိုချက်ကြီး တော်တော်မူးနေပြီ.. ဟက်ဟက်..”
တင့်ဆွေက ချက်ကြီးသွားရာလမ်းကို ကြည့်ပြီး လဲ့လဲ့ကို ပြောလိုက်ပါတယ်။ တဟက်ဟက်နဲ့ပြောရင်း သူလည်း မဟန်နိုင်တော့ပါဘူး။ အဆောင်ရှေ့လှေကားရင်းမှာ ခေါင်းမှီပြီး မူးဝေကာ မထနိုင်ဘဲ ဖြစ်နေပါတယ်။ သူ့စိတ်ထဲမှာ လဲ့လဲ့ကို မေ့သွားပါတယ်..။
“ သက်သက်ချို…မင်းကိုယ့်ဆီပြန်လာခဲ့ပါ.. ခလေးရယ်…”
သူ့ပါးစပ်ကလည်း ကယောင်ကတမ်းတွေ ညဉ်းတွားနေပါတယ်။
“ ကိုတင့်ဆွေ…အစ်ကို..ထ..ထ.. အရမ်းအေးတယ်..”
တင့်ဆွေကို လှုပ်နှိုးပေမဲ့ တင့်ဆွေက မထလာတာကြောင့် လဲ့လဲ့ စိတ်ညစ်သွားပါတယ်။
“ ကဲကဲ..အစ်ကို အခန်းထဲ လဲ့လဲ့လိုက်ပို့မယ်.. ဘာလို့ ဒီလောက်တောင် သောက်ရတာလဲ အစ်ကိုရယ်…”
လဲ့လဲ့က တင့်ဆွေဂျိုင်းအောက်ကနေဝင်ပြီး သူမပုခုံးပေါ်လက်တင်ကာ တွဲထူလိုက်ပါတယ်။ မူးနေတာကြောင့် တင့်ဆွေရဲ့ ကိုယ်လုံးကြီးက သူမအပေါ်မှီထားသလို ဖြစ်နေပါတယ်။ ဒါကြောင့် တင့်ဆွေရဲ့ အထိအတွေ့ကိုရနေပြီး.. ယင်ဖိုတောင် မသန်းဖူးသေးတဲ့ သူမအဖို့ ရင်ခုန်သံက မြန်လာပြီး တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ သူမရင်ခုန်သံကို သူမ ပြန်ကြားနေရပါတယ်။
“ ခလေး….”
တင့်ဆွေကား တော်တော်မူးနေဟန်တူပါတယ်။ လဲ့လဲ့.. စိတ်ထဲ အဲ့လိုခေါ်သံကြားတာနဲ့ သူမရင်ထဲ ဝမ်းနည်းမှုတွေသာ ဖြစ်လာပါတယ်။ တင့်ဆွေကို သူမက ဂရုစိုက်နေရပေမဲ့ တင့်ဆွေကတော့ အတိတ်ဟောင်းကိုဘဲ သတိရနေတာပါ။ သူမစိတ်ထဲမှာ ဝမ်းနည်းမှုကြောင့် မျက်ရည်လေးများ စို့လာပါတယ်။
“ အစ်ကို…မူးနေပြီထင်တယ်…”
တင့်ဆွေကို သူ့ရဲ့အခန်းထဲ လိုက်ပို့လိုက်ပါတယ်။ မနိုင်မနင်းနဲ့ တင့်ဆွေ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို တွဲရင်း ကုတင်အပေါ်ဆွဲအတင်မှာ.. ယိုင်လဲသွားပြီး သူမက ကုတင်ပေါ်ကို ပက်လက်လှန်ကျသွားပြီး တင့်ဆွေက သူမအပေါ်ကို ထပ်ရက်ကြီး ကျလာပါတော့တယ်။
“ အို…”
ရှက်စိတ်ကြောင့် လဲ့လဲ့ ရုန်းဖို့ကြိုးစားမိပေမဲ့.. တင့်ဆွေက သူမအပေါ်ကဖယ်မပေးဘဲ.. သူမပါးတွေကို တရှုပ်ရှုပ် နမ်းနေပါတယ်။ တစ်ခါမှ ဘယ်ယောင်္ကျားလေးမှ မနမ်းဖူးသေးတဲ့ ပါးပြင်ကို တင့်ဆွေက အငမ်းမရ နမ်းနေပါတယ်။ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ သက်သက်ချိုလို့ဘဲ ထင်နေမိတာပါ။ လဲ့လဲ့ကို
“ ခလေးရယ် ကိုယ့်ကို အကြာကြီးခွဲရက်တယ်နော်.. ကိုယ်ခလေးကို အရမ်းလွမ်းနေတာသိလား…”
လဲ့လဲ့လည်း တုန်ယင်နေတဲ့ အသံလေးနဲ့…
“ ခလေး..လည်း.. ကိုကို့ကို အရမ်းချစ်တာဘဲ… သိလား”
လို့ ပါးပေါ်မှာ မျက်ရည်တွေ စီးကျလာရင်း ပြောလိုက်ပါတယ်။ သူမအနေနဲ့ တင့်ဆွေအပေါ်မှာ ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းမသိပါဘူး။ တင့်ဆွေ မူးမူးနဲ့ သူမအပေါ် လူမှားနေတာကို သူမဘာလို့ မငြင်းဆန်မိမှန်း မသိပါဘူး.။ တင့်ဆွေရဲ့ အနမ်းတွေကြောင့် ရင်ခုန်သံလည်း မြန်လာပါတယ်။
“ ဝေါ…ဝေါ…ဖျောက်..ဖျောက်…”
မိုးစက်မိုးမှုန်တွေကျဆင်းလာပြီး မိုးက သည်းသည်းမဲမဲ ရွာလာပါပြီ။ မိုးအကုန် ဆောင်းအကူးမှာ နောက်ဆုံးလက်ကျန် မိုးရွာချလာတာပါ။ မိုးသည်းသည်းမဲမဲ ရွာချလာပြီး တလောကလုံး အမှောင်ဖုံးသွားပါတယ်။ အစ်ကိုတင့်ဆွေရဲ့လက်တွေက သူမရဲ့ ထမီအောက်လေးကို လက်နိုက်လိုက်ပြီး သူမရဲ့ ပေါင်ခွကြားက တစ်ခါမှ ယောင်္ကျားလေးတစ်ယောက်က မကိုင်ဘူးတဲ့ အပျိုစင် စစ်စစ် ပိပိလေးကို ပွတ်ကာကိုင်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာတော့။
“ အို..ကိုကို…မလုပ်ပါနဲ့…လဲ့လဲ့ကြောက်တယ်..”
သူမရဲ့ ငြင်းဆန်သံလေးဟာ သည်းသည်းမဲမဲ ရွာချလိုက်တဲ့ မိုးသံတွေရဲ့ ကြားမှာဘဲ လွင့်ပျံ ပျောက်ကွယ်သွားပါတော့တယ်။ နဂိုက မစွမ်းရင်းလည်းရှိ ကန်စွန်းခင်းလည်း ငြိနေတဲ့ လဲ့လဲ့အဖို့ ကိုကိုတင့်ဆွေရဲ့ လူမှားပြီးလုပ်မိတဲ့ အပြုအမူတွေကို ငြင်းဆန်နိုင်စွမ်း မရှိတော့တာ အမှန်ပါဘဲလေ။
“ ကိုကို…မလုပ်ပါနဲ့..”
လဲ့လဲ့က တိုးတိုးလေးငြင်းဆန်ပေမဲ့.. ကိုကိုတင့်ဆွေက သူမအပေါ်မိုးပြီး သူမနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့တေ့ပြီး စုပ်လိုက်တဲ့အခါမှာ သူမ အသံတိတ်သွားပါတယ်။ ကိုကို့ရဲ့ အနမ်းတွေကြားမှာ သူမ မူးယစ်သွားပါပြီ။ သူမထမီအောက်ကို လက်နှိုက်ပြီး ကိုကိုတင့်ဆွေက သူမပိပိလေးကို ပွတ်ပေးနေတာကြောင့် သူမစိတ်တွေလည်း ကြွလာပြီး ကိုကိုရင်ဘတ်ကြီးကို တွန်းထားတဲ့ သူမလက်ကလေးတွေ ပြုတ်ကျသွားပါတယ်။
တင့်ဆွေကလည်း အရမ်းကိုမူးနေတာပါ။ သူ့လက်က သူ့ပုဆိုးကိုဆွဲချွတ်တာတောင် ချော်နေပါသေးတယ်။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ.. လဲ့လဲ့က သူမထမီလေးကို ကိုကိုတင့်ဆွေမချွတ်ခင် ဖြေလျှော့ချလိုက်မိပါတယ်။ ကိုကိုတင့်ဆွေက မူးမူးနဲ့ သူ့ရဲ့ဒုတ်ကြီးကို သူမထဲထည့်ရာမှာ ချော်ပြီး ဖင်ခွကြားကို လှမ်းထောက်မိတာကြောင့် သူမဖင်ကျောပါ စိမ့်သွားရပါတယ်။ နည်းတဲ့ဒုတ်ကြိးလား ကိုကိုရယ်..။
ဒါပေမဲ့ လဲ့လဲ့ကတော့ ကိုကိုချစ်တာကို ခံယူချင်နေပြီမို့ ဒုတ်ကြီးကိုကိုင်ပြီး သူမပိပိ နှစ်ခြမ်းကြားထဲကို ရောက်အောင်ကို တေ့ပေးလိုက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေကလည်း မူးမူးနဲ့ လဲ့လဲ့ရဲ့ အဖုတ်လေးထဲကို သူ့ဒုတ်ကြီးကို တစ်ဇွတ်ထိုးကြီး ဆောင့်လိုက်ပါတယ်။
“ ဒုတ်….”
“ အ..အ..ကိုကို..”
နာကျင်မှုကြောင့် လဲ့လဲ့ ညဉ်းညူသံလေးထွက်သွားပြီး တုန်ယင်နေတဲ့ လက်ကလေးနဲ့ ကိုကိုတင့်ဆွေရဲ့ ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးကို တွန်းထားမိပါတယ်။ ကိုကိုကတော့ လဲ့လဲ့ကို မညာတော့ပါဘူး။ မရပ်မနားကို တဇွတ်ထိုး ဆောင့်တော့တာပါဘဲ။ လဲ့လဲ့ ကိုယ့်ကိုကိုယ်တောင် ရှက်မိပါတယ်။ သူမပိပိအတွင်းသားလေးတွေကို ပွတ်တိုက်သွားတဲ့ ကိုကိုတင့်ဆွေရဲ့ဒုတ်ကြီးကို သူမ အတွင်းသားလေးတွေက သူမ မသိလိုက်မိခင်မှာပင် ဖမ်းဖမ်းညှစ်နေတာကြောင့်ပါ။ ကိုကိုရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေ အချက် (၅၀) လောက်မှာ သူမစိတ်ထဲ ငိုချင်သလို ရယ်ချင်သလို ဖြစ်လာပြီး အဖုတ်ထဲက ဆီးသွားချင်သလိုလို ခံစားချက်မျိုး ပြင်းထန်လာပြီး ကျင်လာတာကြောင့် တအိုးအိုး ညဉ်းညူပြီး ကိုကို့ကို အသားကုန် ဖက်ထားမိပါတယ်။
ကိုကိုဆက်ပြီး ဆက်တိုက် လေးငါးဆယ်ချက်ခန့် ဆောင့်တဲ့အခါ.. သူမတစ်ကိုယ်လုံး လေဟာနယ်ထဲ မြောက်တက်သလို ခံစားရပြီး သူမအဖုတ်ထဲကနေ ပူခနဲဖြစ်သွားကာ အရည်တွေ ထွက်လာတာကို သိလိုက်ရပါတယ်။ ကိုကိုတင့်ဆွေရဲ့ ဒုတ်ကြီးထဲက အရည်တွေက တပြစ်ပြစ်နဲ့ ထွက်လာပြီး သူမအဖုတ် အတွင်းသားနံရံတွေကို ပန်းထုတ်လိုက်ပြီး သူမအဖုတ်လေးထဲကနေ ကိုကိုတင့်ဆွေက သူ့ဒုတ်ကြီးကို ချွတ်လိုက်ပြီး သူမရင်ခွင်ထဲမှာ မကြာခင် အိပ်ပျော်သွားပါတော့တယ်။
“ အား..”
တစ်စစ်စစ်ကိုက်ခဲနေသော ခေါင်းကို တင့်ဆွေစမ်းရင်း ညက တော်တော်များသွားတာပါလားလို့ စဉ်းစားမိသည်။ ဘာတွေဖြစ်လို့ ဖြစ်ခဲ့မှန်းမသိ.. ထူးဆန်းတာ တစ်ခုတော့ စဉ်းစားမိသည်။ ညက အိမ်မက်လိုလိုထင်မိသည်။ အရမ်းမူးနေသောကြောင့် ထင်သည်။ ထိုအိမ်မက်လိုလိုထင်မိသော အရာမှာ သက်သက်ချို ဖြစ်နေတာကိုတော့ သူမှတ်မိတယ်။ သက်သက်ချိုက အရမ်းလုပ်လို့ကောင်းတာပဲ။ မနေ့ညက မိုးရွာတာကိုလည်း သူမှတ်မိသည်။ အဲ့အချိန် သက်သက်ချို ရောက်လာတာဘဲ။ တင့်ဆွေကိုက်ခဲနေသော နားထင်ကို လက်မဖြင့်ဖိရင်း သူ့ဘေးနားမှာ တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့ အသက်ရှုသံလိုလို ကြားရသည်။
“ ဟိုက်..”
သူခေါင်းနားပန်းကြီးသွားသည်။ ရင်ထဲ ရထားဆယ်စင်း တစ်ပြိုင်ထဲ မောင်းသွားသလို လဲ့လဲ့… သူ့ဘေးမှာ အိပ်ပျော်နေသည်။ ဒါဆို.. ညက.. သူမူးမူးနဲ့ သက်သက်ချိုဆိုပြီး လုပ်ခဲ့တဲ့… သူဟာ..လဲ့လဲ့ပေါ့… ပြသနာဘဲ…။ သူကြည့်လိုက်တော့ လဲ့လဲ့မျက်နှာလေးက အိပ်ပျော်နေလို့လားမသိ အပြစ်ကင်းစင်နေသည်..။
လဲ့လဲ့ပါးက လိမ်းနေကျ သနပ်ခါးလေးတွေက ပျက်ပြယ်နေပြီ။ အဆီလေးပြန်နေတဲ့ လဲ့လဲ့မျက်နှာကို သူသေသေချာချာ မိုးကြည့်နေသည်။ တော်တော်ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ ကလေးမပါလား။ ညက. ညက.. ဒုက္ခဘဲ သူတွေးရင်း ကိုယ့်ကိုကိုယ် ရှက်လာသည်။ ဘယ်လိုလုပ်ရပါ။ သူကျူးလွန်ခဲ့သော အမှားအတွက် ဘယ်လို တောင်းပန်ရမလဲလို့ စဉ်းစားနေသည်…။ သူလဲ့လဲ့ဆီက ကိုယ်သင်းရနံ့လေးကို ရနေတယ်။ သူ့နှာခေါင်းက လဲ့လဲ့ရဲ့နဖူးလေးကို သူဖွဖွလေး နမ်းလိုက်တဲ့ အချိန်မှာ… လဲ့လဲ့ရဲ့မျက်လုံးလေးတွေက ပွင့်လာပါတယ်။
“ အို…ကိုကို ဘာမှန်းလဲမသိဘူး.. ခလေးအရမ်းရှက်တယ်.. ညက.. ကိုကိုသိပ်ဆိုးတယ်.. သိလား…”
လဲ့လဲ့က ညုတုတုအသံလေးနဲ့ ပြောလိုက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေစိတ်တွေ ထိန်းမရတော့ပါဘူး… လဲ့လဲ့ရဲ့ ပါးပြင်လေးကို သူ တစ်ရွှတ်ရွှတ် နမ်းလိုက်ပါတယ်။
“ အို…ကိုကို သိပ်မကဲနဲ့ကွယ်.. လဲ့လဲ့တကိုယ်လုံး ကျေတော့မှာဘဲ..”
ထိုသို့ပြောလိုက်တဲ့ အချိန်မှာဘဲ…
“ တင့်ဆွေရေ..တင့်ဆွေ.. မင်းအဖေ၊ အမေတွေ လိုက်လာတယ်ဟေ့..”
ဆိုတဲ့ အဆောင်ရှေ့က ကျော်သူအောင်ရဲ့ခေါ်သံ ကြားရပါတယ်။ တင့်ဆွေလည်း ခေါင်းနားပန်းကြီးသွားသလို လဲ့လဲ့လည်း မျက်လုံးပြူးသွားပါတယ်။ ဟိုက်.. အဖေနဲ့အမေက ငါရှိတဲ့အရပ်ကို ဘယ်လိုကနေ ဘယ်လို လိုက်လာပါလိမ့်လို့ သူစဉ်းစားလိုက်ပေမဲ့ စဉ်းစားချိန်တောင် မရလိုက်ပါဘူး..။ သူနေတဲ့ အဆောင်အခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့်ပြီး လူအုပ်ကြီးက ဝင်လာပါတယ်။ နှစ်ယောက်သား ကမန်းကတန်း ကုန်းရုန်းထပေမဲ့ တင့်ဆွေအောက်ပိုင်းက ဗလာကြီးပါ။
“ အို….”
ဆိုတဲ့ အသံနဲ့အတူ… ဝင်လာကြတဲ့ လဲ့လဲ့သူငယ်ချင်းဆရာမ သင်းသင်းမင်း၊ ကျော်သူအောင်၊ တင့်ဆွေ အဖေနဲ့အမေတို့ကတော့ မျက်နှာကို တစ်ဖက်ကိုသာ လွဲထားလိုက်ရပါတော့တယ်။
“ ကဲ…ကဲ…ဆရာလေး..ခဲဖိုးလေး..ဟက်ဟက်..”
ကာလသားခေါင်းဆောင် ချက်ကြီးက ကာလသားများနှင့်အတူ အဆောင်ရှေ့အပေါက်ဝ မှတ်ထားပြီး ခဲဖိုးတောင်းနေသည်။
“ အဟဲ..ပေးရမှာပေါ့ ကိုချက်ကြီးရယ်…”
တင့်ဆွေက သူ့တိုက်ပုံအိတ်ထဲ လက်နှိုက်ကာ စမ်းလိုက်သည်…။ ပိုက်ဆံက (၂) သောင်းဘဲ ရှိတော့သည်။
“ နိုးနိုး…ဒီလောက်နဲ့မရဘူး ဆရာလေး… နို့မို့ဆို ဖယ်မပေးဘူး..”
ချက်ကြီးက ဆက်ညှော်နေသည်။ လဲ့လဲ့က သူမပိုက်ဆံအိတ်လေးကို ဖွင့်လိုက်ပြီး… ပိုက်ဆံတစ်ထပ်ကို ထုတ်ယူလိုက်သည်။
“ ရော့ကိုချက်ကြီး..”
“ ဟား..ဟား..ဒါမှ ဒို့ဆရာမကွ… ကဲ.. သူငယ်ချင်းတို့သွားရအောင်..”
ဆိုပြီး ပေးသောငွေများကို ယူကာ ထန်းတောက ကိုမောင်ငယ်တို့ဆိုင်ကို ချီတက်သွားကြတော့သည်။ ထိုအချိန်မှာတော့ ရွာထိပ်က ကုက္ကိုလ်ပင်ကြီး အောက်မှာတော့… သူတို့မသိလိုက်သည့် စကားပြောနေကြသည့် စုံတွဲ (၁) တွဲက ရှိနေသေးသည်။ ဆရာမလေးသင်းသင်းမင်းနှင့် ကျော်သူအောင်တို့စုံတွဲ.. ဘာတွေပြောပြီး.. သဘောကျနေသလဲဆိုတော့….
“ ကို…. အခုတော့ ကိုတင့်ဆွေကြီးက အစ်ကိုဆင်ထားတဲ့ ဂွင်ထဲကို ကွိခနဲဘဲနော်…”
“ ဟုတ်တာပေါ..သင်းသင်းရယ်… အစ်ကိုက ရောက်ခါစ သင်းသင်းကို မသိချင်ယောင်ဆောင်ထားရတာ.. ဟိုကောင်ကြီးရော လဲ့လဲ့ရော မသိအောင်… ဟီးဟီး..”
ကျော်သူအောင်ကား ပါးစပ်ကြီးဖြဲကာ သဘောကျနေသည်..။ တကယ်တော့ သင်းသင်းမင်းနှင့် ကျော်သူအောင်ကား ဗဟိုဝန်ထမ်းတက္ကသိုလ်မှာ သင်တန်းတက်ရင်း ချစ်ကြိုက်ခဲ့ကြပြီး သင်းသင်းမင်းရှိရာအရပ်သို့ အပြောင်းလျှောက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ လဲ့လဲ့က တင့်ဆွေကို စိတ်ဝင်စားနေမှန်းသိသဖြင့် သင်းသင်းမင်းနဲ့ တိုင်ပင်ကာ တလှာ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ပြောရလျှင် လဲ့လဲ့ကား သက်သက်ချိုနှင့် ညီအစ်မအရင်းလို ချစ်ခဲ့သော အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်းတွေ။ လဲ့လဲ့မိဘတွေနှင့် တင့်ဆွေမိဘများကား ငယ်သူငယ်ချင်း တစ်ရပ်တည်းသားတွေ။ ဒါကို ကျော်သူအောင်က သိသဖြင့် သက်သက်ချိုစိတ်နဲ့ လေနေသော သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကို ကယ်တင်ရှင်ကြီးလုပ်ကာ ဖူးစာရေးနတ်လုပ်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။
တကယ်တော့ တင့်ဆွေနှင့်လဲ့လဲ့ ဖြစ်သွားသည့်ညက သူနှင့် သင်းသင်းမင်းက မြို့ကတည်းခိုခန်းတစ်ခုမှာ နှပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ချက်ကြီးနှင့် ကိုမောင်ငယ်ကို ဘေးတီးပေးဖို့ အကူအညီ တောင်းရသေးသည်။ အချိန်ကိုက် ထောင်ဖမ်းလိုက်တော့ တင့်ဆွေနဲ့ လဲ့လဲ့ကား ယခုလို ချစ်ကြိုက်ပြီး မင်္ဂလာဆောင်သည်အထိ ဖြစ်သွားခြင်းဖြစ်သည်။
“ အဟိ..”
ကျော်သူအောင်က ပြုံးလိုက်သည်။ သင်းသင်းမင်းက… သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာမှီနေရင်း….
“ အစ်ကို..ဘာရီနေတာလဲ…”
“ အခုလောက်ဆို တင့်ဆွေကြီး တစ်ယောက်တော့ အတိတ်မေ့နေလောက်ပြီ… သင်း.. သူငယ်ချင်း အပြုအစုကောင်းတာနဲ့..”
“ အို..ကိုရယ်..နားရှက်စရာတွေ…”
“ အဟိ.. ကိုကဘာပြောလို့လဲလို့…. သင်းသင်းဘာသာ စိတ်ကူးထဲရှိတာ တွေးနေတာကိုး…”
“ ကိုနော်…ပြောလေကဲလေ…ကဲဟယ်…လူဆိုး..”
သင်းသင်းမင်းက ကျော်သူအောင်ရင်အုပ်ကြီးကို ရှက်ရမ်းရမ်းပြီး လက်သီးဆုပ်လေးများနဲ့ ထုနေပါတယ်။ ကျော်သူအောင်က သင်းသင်းမင်း လက်ကလေးကို ဖမ်းဆုပ်ပြီး သူမကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ထည့်လိုက်ပြီး ပါးနှစ်ဖက်ကို နမ်းလိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့..
“ အို…”
ဆိုတဲ့ သင်းသင်းမင်းရဲ့အသံလေးက ထွက်ပေါ်လာပါတော့တယ်။ သူတို့နှစ်ယောက် ချစ်နေကြသလိုဘဲ… သူငယ်ချင်း တင့်ဆွေတစ်ယောက်ကတော့ လဲ့လဲ့နဲ့တွေ့ပြီး ကြည်ဖြူကိုရော သက်သက်ချိုကိုရော အခုအချိန်မှာ သတိရတော့မှာ မဟုတ်ဘူးလို့ ကျော်သူအောင် စဉ်းစားမိလိုက်ပါသေးတယ်။ သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာတော့ သင်းသင်းမင်းက မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး ငြိမ်သက်လို့……..။
ပြီးပါပြီ။
