ထူးဆန်းတဲ့အမွေ (အပိုင်း ၄)
ရေးသားသူ – တပ်ကြပ်ကြီး
(အချစ်တက္ကသိုလ်တွင် စတင် တင်ဆက်သည်)
အန်တီသူဇာတို့ ပြန်သွားကြပြီးတဲ့နောက် ဒေါ်မရဝင်းသန့်နဲ့ ကျွန်တော်တို့ ခင်မင်မှုကလည်း ပိုပြီးတိုးတက်လာသလို ရင်ရင်ထွေးနှင့်ကလည်း သူငယ်ချင်းမက ရည်းစားမကျသည့် အခြေအနေရောက်လာခဲ့သည်။ ရင်ရင်ထွေးမှာ ကျွန်တော့် အပေါ် အနွံအတာခံ၊ ကျွန်တော်ကျောင်းလစ်ရင် ကျွန်တော့်အတွက်စိတ်ပူပြီး ပွစိပွစိနှင့် ဆူပူတတ်သော်လည်း ကျွန်တော် လစ်ဟာသွားသော သင်ခန်းစာများကို ကျွန်တော့်စာအုပ်တွေထဲတွင် ကူးပေး၊ ကျွန်တော့်ကိုပြန်ရှင်းပြပေး လုပ်ပေးလေ့ရှိသည်။ ရင်ရင်ထွေးမှာ အားကစားလည်းဝါသနာပါပြီး ကျွန်တော်တို့မေဂျာ၏ ဘော်လီဘောအသင်းမှာလည်း ပါဝင်ကစားနေသူဖြစ်သည်။ သူကစားသော ပွဲတိုင်းလိုလိုပင် ကျွန်တော်က သွားရောက်အားပေးလေ့ရှိသည်။ ဘော်လီဘောပွဲဆိုတာ ကောင်မလေးတွေ အများကြီးကို ဘောင်းဘီတိုတိုလေးတွေနှင့် တွေ့ရသောပွဲ၊ သူတို့ဘောလုံးလိုက်ရင်း ဘောလုံးပုတ်ရင်း ကိုးယိုးကားယား (အဓိကကတော့ ကားယားပေါ့၊ ဟီးဟီး) ကျတာတို့ ကြည့်လို့ကောင်းတာလည်း ပါတယ်လေ။
တနေ့တော့ ကျွန်တော်တို့ တစ်ကျောင်းလုံးအတွက် လက်ရွေးစင်အသင်း လူရွေးပွဲလုပ်နေကြသည်။ မေဂျာအားလုံးက အသင်းတွေထဲက အကောင်းဆုံး လူသုံးလေးယောက်လောက်ရွေးပြီး လက်ရည်စစ်ပွဲဆိုပြီး ထိုသူတွေ အချင်းချင်း အသင်းများခွဲကာ ပြိုင်ခိုင်းသည်။ ရင်ရင်ထွေးမှာ ထိုအထဲမှာပါသည်။ သို့သော် ထိုပွဲမှာ သူမ လက်နည်းနည်းနာနေသဖြင့် လက်စွမ်းမပြနိုင်။ လူရွေးမည့် ဆရာမမှာလည်း သူမနှင့် သိပ်မျက်နှာကြောမတည့်ဟု ဆိုသည်။ ကျွန်တော်နှင့် ဝင်းမောင်တို့ ထိုလက်ရည်စစ်ပွဲကို ကြည့်နေကြသည်။ ထိုလူရွေးမည့် ဆရာမဒေါ်ရှုလွမ်မှာ တရုတ်မဖြစ်သည်။ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကြီးကြီးနှင့် အာကြမ်းလျှာကြမ်း ဖြစ်သည်။ အားကစားဆွယ်တာဘောင်းဘီ ဝတ်ထားလို့ ဖင်ကြီးက ဖောင်းကားနေသည်။ အပေါ်က စပို့ရှပ် အောက်ကလည်း နို့ကြီးနှစ်လုံးက ဖောင်းထနေသည်။ ဝင်းမောင်က ကောင်မလေးတွေကို စိတ်မဝင်စား၊ ဒေါ်ရှုလွမ်ကိုသာ လိုက်ကြည့်ပြီး သွားရည်ကျနေသည်။ သူ့အပြောကတော့ ပန်းအဖူးလေးတွေထက် မှည့်နေသော အသီးကြီးတွေကို သူက ပိုစိတ်ဝင်စားသည်ဟုဆိုသည်။
ပွဲပြီးသွားတော့ အားကစားရုံ အပြင်ဖက်မှာ ရပ်စောင့်နေသော ကျွန်တော်နှင့် ကိုဝင်းမောင်တို့ရှိရာသို့ ရင်ရင်ထွေးတစ်ယောက် မျက်နှာမသာမယာဖြင့် လျှောက်လာသည်။ နောက်တော့ ကျွန်တော့်ကိုဖက်ပြီး တရှုံ့ရှုံ့ငိုပါတော့သည်။ ရင်ရင်ထွေးရင်အစုံမှာ ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ကို အိကနဲလာဖြစ်သော်လည်း ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ သူ့အတွက် စိတ်မကောင်းတာပဲ ဖြစ်လာသည်။ သူမ ဆံပင်လေးကို အသာပွတ်ပေးရင်း
“ရင်လေးကလည်းကွာ..ဘာဖြစ်တာလဲ..“
သူက တော်တော်နှင့် မဖြေပါ။ နောက်မှ သူဒီကျောင်းလက်ရွေးစင် အသင်းမှာ ပါတော့မည်မဟုတ်ကြောင်း သူက သူတို့မြို့မှာတုန်းကလည်း လက်ရွေးစင်ဖြစ်ခဲ့တာဆိုတော့ အခုမပါရင် ရှက်စရာကြီးဖြစ်ကြောင်း ပြောပါသည်။
“ရင်လေးကလည်း အခုရွေးတဲ့လူစာရင်းမှ မထွက်သေးတာ။ နောက်နေ့မှ ကြေငြာမဲ့ဟာကို..“
ကျွန်တော်လည်း ချော့မော့ပြောဆိုပြီး ကျွန်တော်တို့ (၃) ယောက် ကန်တင်းမှာ တစ်ခုခုသွားစားကြပြီး လူစုခွဲခဲ့သည်။ ကျွန်တော်နဲ့ ကိုဝင်းမောင် အခန်းထဲပြန်ရောက်တော့ ကျွန်တော်က လွယ်အိတ်ကို ကုတင်ပေါ်ပစ်ချလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ရဲ့ လက်စွပ်ဗူးလေးကို ဖွက်ထားတဲ့နေရာကယူပြီး အိတ်ကပ်ထဲထည့်လိုက်သည်။
“ကိုကြီး ခင်ဗျား ဒေါ်ရှုလွမ်ကို မချချင်ဘူးလား..“
“ဘယ့်နှယ့်ပြောလိုက်တာလဲ ရှမ်းလေးရာ ဒီကောင်မကြီးကိုကြည့်ပြီး သမချင်လို့ ငါ့ကောင်က တစ်ချိန်လုံးထနေတာ အဟီး“
“ကဲလာ ဒါဆိုရင် သွားကြမယ်..လာ သွားချရအောင်..“
“လခွီးမှပဲ နောက်မနေစမ်းပါနဲ့ ငါရေချိုးတော့မယ်..ဟီးဟီး.. မင်းလည်း စိတ်လာနေတယ် မဟုတ်လား… ရင်ရင်ထွေးနဲ့ တိုင်လိုက်ရမလားဟင်း…“
ကိုဝင်းမောင်က ကျွန်တော်နောက်နေသည်ဟု အတည်မယူပဲ ပြန်နောက်နေသဖြင့် ကျွန်တော်က
“ဒီမှာ ကိုကြီး ဒီနေ့ ခင်ဗျားကံကောင်းတဲ့နေ့ပဲ။ ကျွန်တော် နောက်နေတာ မဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော်တို့ ရှမ်းတွေ အင်းအိုင်လက်ဖွဲ့ကျွမ်းတာ သိတယ်မဟုတ်လား။ နက္ခတ်အချိန်အခါနဲ့ တိုက်ဆိုင်ရင် ကျွန်တော် အစွမ်းထုတ်ပြလို့ရတယ်။ အခု နက္ခတ်အချိန်ကောင်းပဲ ခင်ဗျားလိုက်မလား ဒါပဲပြော..“
ကျွန်တော့်မျက်နှာက ခပ်တည်တည်မို့ ကိုဝင်းမောင် ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားသည်။ နောက်တော့ ဒီကောင်နောက်တာဆိုလည်း အရှူံးမရှိဘူးလေ။ ဟုတ်နေရင်လည်း ပွတာပေါ့ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ ကျွန်တော့်နောက် လိုက်လာခဲ့တော့သည်။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် အားကစားရုံဘက် ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ အားကစားရုံမှာ ဘာပွဲမှမရှိသဖြင့် လူခြေတိတ်ဆိတ်နေသည်။ ကိုဝင်းမောင်က ကျွန်တော့်အနောက်က လိုက်လာသော်လည်း တတွတ်တွတ်နှင့် စိုးရိမ်ပူပန်စွာ ပြောနေ၏။
“ရှမ်းလေး မင်းဟာက ဟုတ်ရဲ့လားကွာ၊ အဲဒီဆော်ကြီးက ယောင်္ကျားရှိတယ်နော်။ ကလေးတောင် နှစ်ယောက်လား ရှိတယ် ပြောတယ်။ ဖြစ်ပါ့မလား..“
ကျွန်တော်က အဲဒါတွေမပူ။ ကျွန်တော့်လက်စွပ် ဒေါ်ရှုလွမ်လက်ချောင်းထဲ ဘယ်လိုစွပ်ပေးရမလည်းသာ ဦးနှောက်ပူအောင် စဉ်းစားနေမိသည်။ ကျွန်တော်တို့ အားကစားမှူးရုံးခန်းထဲ ဝင်လိုက်တော့ ဒေါ်ရှုလွမ်တစ်ယောက် သူ့စားပွဲပေါ်မှ စာရွက်စာတမ်းတွေကို ငုံ့ကြည့်နေသည်။ နောက် ကျွန်တော်တို့အသံကြားတော့ ခေါင်းမော့ကြည့်ရင်း
“ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ…“
ကျွန်တော်က ကိုဝင်းမောင်ကို ကျွန်တော်စည်းရုံးနေတုန်း တံခါးဝမှာ လူအရိပ်အခြေအနေ သွားကြည့်ဖို့ မှာထားသဖြင့် သူက တံခါးဝမှာ ကျန်ခဲ့သည်။ ကျွန်တော်က လမ်းမှာကတည်းက ဗူးကလေးပွင့်အောင် လုပ်လာခဲ့သဖြင့် လက်ထဲမှာ ဆုပ်ထားသော လက်စွပ်ကွင်းလေးကို ထုတ်ပြီး သူ့ကို ပြလိုက်သည်။
“ကျွန်တော်တို့ သူငယ်ချင်းရှိဦးမလားလို့ လာရှာတာပါ။ အဲ့ဒါ ဒီအခန်းဝနားမှာ လက်စွပ်လေးတစ်ကွင်း ကောက်ရလို့..“
ဒေါ်ရှုလွမ်က ကျွန်တော်လှမ်းပေးလိုက်သော လက်စွပ်လေးကို ယူလိုက်ပြီး သေချာကြည့်နေသည်။ နောက်တော့
“အေးလေ ငါဒီနေ့ကစားကြတဲ့ အဖွဲ့ထဲက ကျောင်းသားတွေကို မေးကြည့်လိုက်ဦးမယ် နောက်တော့..“
ပြောပြောဆိုဆို သူက သူ့အံဆွဲထဲကို ထည့်မည်လုပ်သဖြင့် ကျွန်တော်က စိုးရိမ်သွားပြီး ပြာပြာသလဲ…
“ခဏလေး နေပါဦး။ ဒီအံဆွဲထဲ ထည့်ထားမယ်ဆိုရင်တော့ ကျွန်တော် ကျောင်းရုံးခန်းပဲ သွားပေးလိုက်တော့မယ်.. ပျောက်တဲ့သူက အခုလောက်ဆိုရင် စိတ်ပူနေမှာပေါ့…“
“မင်းက ဘာလုပ်စေချင်လို့လဲ“
“ဆရာမ လက်ထဲပဲ ခဏစွပ်ထားလိုက်ပါလား။ ကျွန်တော်တို့ ကြေငြာသင်ပုံးပေါ်မှာ စာသွားကပ်လိုက်မယ်။ လက်စွပ်ပျောက်သူ ဆရာမနဲ့ လာတွေ့ပါလို့… “
“အင်း အဲဒါလည်းကောင်းတာပဲ ငါက ဒီအခန်းသော့ခတ်ပြီး သွားတော့မလို့..“
ဒေါ်ရှုလွမ်က လက်စွပ်လေးကို သူ့လက်သန်းလေးတွင် ကောက်စွပ်လိုက်သည်။ သူ့တရုတ်မမျက်နှာဖွေးဖွေးမှာ ရဲကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ရပြီဆိုတာ ကျွန်တော်က သိလိုက်တာနဲ့ ချက်ချင်း တံခါးဝမှာ စောင့်နေတဲ့ ကိုဝင်းမောင်ကို ဂျက်ထိုးခိုင်းလိုက်သည်။ တစ်ချိန်ထဲမှာပင် ကျွန်တော့်ကို ဖက်တွယ်လာတဲ့ ဒေါ်ရှုလွမ်ကို ပြန်လည်အနမ်းပေးရင်း သူဝတ်ထားတဲ့ စပို့ရှပ်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ နောက်တော့ အနားသို့ရောက်လာပြီး ကျွန်တော်တို့ကို မျက်လုံးအပြူးသားနှင့် ကြည့်နေသော ကိုဝင်းမောင်ဘက် လှည့်ပေးလိုက်သည်။ ကိုဝင်းမောင်နှင့် ဒေါ်ရှုလွမ်တို့ဖက်ပြီး ပွေ့ဖက်နမ်းနေစဉ်မှာပင် ကျွန်တော်က ဒေါ်ရှုလွမ်ရဲ့ ဘရာဇီယာ၊ ဘောင်းဘီ၊ အတွင်းခံဘောင်းဘီတို့ကို ချွတ်ပေးလိုက်သည်။ ဒေါ်ရှုလွမ်၏ ထွားထွားဖွေးဖွေး ကိုယ်လုံးကြီးကိုကြည့်ပြီး ကျွန်တော်လည်း စိတ်ထလာသည်။ ပထမ ရည်ရွယ်ချက်ကတော့ ကိုဝင်းမောင်နဲ့ လွှတ်ပေးပြီး ကျွန်တော်က အမှတ်မထင်တွေ့မိသလိုနှင့် အကျပ်ကိုင်ပြီး ရင်ရင်ကို လက်ရွေးစင်စာရင်းထဲ ထည့်ခိုင်းမည် သို့မဟုတ်ပါက ကိုဝင်းမောင်နဲ့ ဒေါ်ရှုလွမ်ဖြစ်သွားရင် ကိုဝင်းမောင်ကနေတဆင့် ပြောခိုင်းမည်ပေါ့။ ဒါပေမဲ့ အခုလို တရုတ်မဖြူဖြူဖွေးဖွေး ကိုယ်လုံးထွားထွားကြီးကို ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ ကိုယ့်ရှေ့မြင်နေရတော့လည်း အခွင့်အရေးကို လွှတ်မပစ်ချင်တော့။
“ကိုရီး ဆရာမကို ခုံပေါ်တင်လိုက် ခင်ဗျား မှုတ်ချင်တယ်ဆို ပေါင်နှစ်ခုဖြဲပြီး အပီဆွဲတော့လေ..“
ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် ဒေါ်ရှုလွမ်ကို ထိန်းခေါ်လာပြီး သူ့စားပွဲပေါ်မှာပဲ ပက်လက်လှဲခိုင်းလိုက်သည်။ ဒေါ်ရှုလွမ် ဒူးထောင်ပေါင်ကားထားရာသို့ ကိုဝင်းမောင် ခေါင်းကြီးငုံ့ကာ သူအရင်က စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့ရတဲ့ ဆရာမအဖုတ်ကြီးကို အားရပါးရမှုတ်လျက် နေပေတော့သည်။ စားပွဲလေးမှာ သိပ်မရှည်သဖြင့် ဒေါ်ရှုလွမ်ခေါင်းမှာ အစွန်းတစ်ဖက်မှထွက်နေရာ ကျွန်တော့်ရဲ့ ထောင်မတ်နေသော လိင်တံကြီးက သူ့ပါးစပ်နှင့် ကွက်တိတန်းနေပေတော့သည်။ ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီး သူ့ပါးစပ်တွင်းကို ထိုးထည့်လိုက်တာနှင့် ဒေါ်ရှုလွမ်ကလည်း မက်မက်မောမော စုပ်ပေးရှာပါသည်။ ကျွန်တော်ကကုန်းပြီး သူမနို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆုပ်နှယ်ပေးနေတော့သည်။
နောက် ကိုဝင်းမောင်က ကုန်းထလာပြီး…
“ခွီး ဒီကောင်မကြီး တော်တော်အရည်ရွှဲတာပဲ။ ငါ့မျက်နှာတစ်ခုလုံးလည်း ပေပွကုန်ပြီ။ ငါတော့ ဆော်ချင်ပြီကွာ..“
အဲ့ဒါနဲ့ ကျွန်တော်တို့ နေရာပြောင်းကြသည်။ ကျွန်တော်က သစ်သားခုံတန်းလေးပေါ်မှာ ကိုဝင်းမောင်ကို အိပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး ဒေါ်ရှုလွမ်ကို အပေါ်မှတက်ခိုင်းလိုက်သည်။ ပထမတော့ ဒေါ်ရှုလွမ်က အပေါ်မှမြင်းစီးသလိုခွကာ ကိုဝင်းမောင် လိင်ချောင်းကြီးကို သူမအဖုတ်ဝတွင်တေ့ကာ ထိုင်ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ထလိုက်ထိုင်လိုက် စလုပ်သည်။ သို့သော်လည်း ကုတင်လို မဟုတ်ပဲ ကျဉ်းကျပ်သော ခုံတန်းလျားမို့ အပေါ်ကမှောက်ချကာ သူ့ဖင်ကြီးကို မြောက်ကြွမြောက်ကြွဖြင့် လုပ်ပေးနေတော့သည်။ ဒေါ်ရှုလွမ်၏ ထောင်ထောင်တက်လာသော တင်ပါးကြီးနှစ်လုံးကိုဖြဲကာ ခရေပွင့်လေးပေါ်ကို ကျွန်တော်ယူလာသော ခေါင်းလိမ်းဆီပုံလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်လက်ချောင်းဖြင့် အသွင်းအထုတ် လုပ်ပေးနေလိုက်သည်။ နဲနဲခြောက်တာနဲ့ ထပ်ထည့်လိုက်ဖြင့် လုပ်ပေးနေရာ ခရေပွင့်လေး နဲနဲတင်းမာမှုလျှော့လာသည်အထိ ဖြစ်သည်။ နောက် ကျွန်တော့်လက်နှစ်ချောင်းလောက် အသားကျသွားမှ ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးမှာ ကွန်ဒုံးစွပ် ခေါင်းလိမ်းဆီထပ်သုတ်ပြီး ဒေါ်ရှုလွမ် ဖင်ဝတွင် တေ့သွင်းချလိုက်လေတော့သည်။
“ဖျစ်…ဗျစ်…“
“အား…အီး..“
တဖြေးဖြေးခြင်းနစ်ဝင်သွားသော ဒေါ်ရှုလွမ်ဖင်ကြားမှ ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီးကို အရသာခံကြည့်ရင်းနောက် အသွင်းအထုတ် စလုပ်ပေးတော့သည်။ ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးနှင့် နံရံတခြားဘက်က လှုပ်ရှားနေသော ကိုဝင်းမောင်လိင်ချောင်းကြီး လှုပ်ရှားနေတာတောင် နည်းနည်းသိနေရသလိုပင် ဒေါ်ရှုလွမ်၏ ဖင်ဖြူဖြူဖွေးဖွေးကြီးကို ကိုင်ကာ အားရပါးရဆောင့်နေတုန်း ကိုဝင်းမောင်ဆီမှ ညည်းသံကြားလိုက်ရသဖြင့် ကျွန်တော်လည်း မထိန်းထားတော့ပဲ သုတ်ရည်များ တထုတ်ထုတ်လွှတ်ပြီး ပြီးသွားရတော့သည်။ ကျွန်တော်က သုတ်ရည်များပြည့်နေသည့် ကျွန်တော့်ကွန်ဒုံးကို အမှိုက်ပုံးထဲ ပစ်ထည့်ပြီး ဒေါ်ရှုလွမ်၏ ကုလားထိုင်မှာ သွားထိုင်နားနေလိုက်သည်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ ခုံတန်းလျားပေါ်ထိုင်နေသော ကိုဝင်းမောင်ကို ဒေါ်ရှုလွမ်က ကြမ်းပေါ်မှာထိုင်လျက် ပုလွေမှုတ်ပေးနေလေသည်။
“ရှီး ဒီကောင်မကြီး တကယ်ထန်တာပဲနော် ရှမ်းလေး။ အား..ကျွတ်ကျွတ် ကောင်းလိုက်တာ..“
အခုနလေးကမှ ပြီးသွားသဖြင့် သုတ်ရည်များဖြင့် စိုနေပြီး ပျော့ခွေနေသော ကိုဝင်းမောင်၏လိင်ချောင်းကြီးကို မှုတ်စုပ်လျက် လုပ်ပေးနေသော ဒေါ်ရှုလွမ်၏ ခေါင်းကိုကိုင်လျှက် ကိုဝင်းမောင်တစ်ယောက် မျက်စေ့မှိတ် ငြီးနေခြင်းဖြစ်လေသည်။ ကျွန်တော်က ရယ်လိုက်ပြီး ဒေါ်ရှုလွမ်၏ ဖိုင်တွဲတွေကို စပ်စုနေလိုက်သည်။
“ဟိုက်..“
ကျွန်တော်လှန်ကြည့်လိုက်သောဖိုင်တွင် နောက်နေ့ထုတ်ပြန်မည့် အရွေးခံရသည့် ဘော်လီဘောကစားသမားများ စာရင်းကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ထိုအထဲမှာ ကျွန်တော့်ကောင်မလေး ရင်ရင်ထွေးပါနေ၏။ ငါ့လခွီး ဒီလိုမှန်းသိရင် ဒါမျိုးစွန့်စွန့်စားစား မလုပ်ပါဘူး။ ဟီဟိ၊ ဒါပေမဲ့ တရုတ်မထွားထွားကြီးကိုတော့ စားလိုက်ရတာပေါ့လေ။ ကိုဝင်းမောင်လည်း သူ့ဆန္ဒပြည့် ဆရာမလည်း သူ့မှာရှိတဲ့ စိတ်ကူးယဉ်တွေ (ကျွန်တော်ထင်တာပြောတာပါ ဟီးဟီး ) ပြည့်သွားတာပေါ့။
ကျွန်တော် ဖိုင်ကိုပိတ် အံဆွဲထဲ ပြန်ထည့်လိုက်ပြီး မော့ကြည့်လိုက်တော့ ဒေါ်ရှုလွမ်က တန်းလျားပေါ်မှာ ပက်လက်နဲ့ ကိုဝင်းမောင်က ဒေါ်ရှုလွမ်ပေါင်နှစ်လုံးကို ပုခုံးပေါ်တင်ကာ ဆောင့်နေလေပြီ။ ကျွန်တော်က သူတို့နားလျှောက်သွားပြီး
“ကိုရီး ကျွန်တော် အဆောင်ပြန်နှင့်တော့မယ်။ ခင်ဗျားလုပ်နိုင်သလောက်လုပ်ခဲ့တော့ အခုနေ ကျွန်တော့်မှော် ပျယ်သွားလည်း သူ ခင်ဗျားကို ငြင်းနိုင်မှာ မဟုတ်တော့ပါဘူး။ ခင်ဗျားရဲ့ပညာနဲ့သာ ဆက်ထိန်းလိုက်တော့ ဟုတ်ပြီလား..“
ကိုဝင်းမောင်က ပြုံးဖြီးဖြီးနှင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြလေသည်။ ကျွန်တော်က ဒေါ်ရှုလွမ်နို့ကြီးများကို ဆုပ်ညှစ်သလို ဟိုကိုင်သလို ဒီကိုင်သလိုလုပ်ရင်းက သူမမြင်အောင် လက်စွပ်လေးကိုဆွဲချွတ်ပြီး အမြန်ထွက်လာခဲ့တော့သည်။ နောက်နေ့ ရင်ရင်ထွေးမှာ လက်ရွေးစင်စာရင်းထဲ သူပါသွားသဖြင့် အလွန်ပင်ဝမ်းသားအားရ ဖြစ်သွားလေသည်။ ကိုဝင်းမောင်တစ်ယောက်လည်း အတော်ကို ကျေနပ်ပီတိဖြစ်ပြီး ကျွန်တော့်ကို မနေ့ကအကြောင်း ပြန်ပြောပြလေသည်။
ကျွန်တော်ထွက်သွားပြီး ခဏမှာ ဒေါ်ရှုလွမ်က ရုတ်တရက် အံအားသင့်သလို အိပ်ယာကနိုးလာသလို ဖြစ်သွားသည်ဟုဆိုသည်။ ဒါပေမဲ့ သူတို့က အရှိန်ရနေပြီမို့ အဲ့ဒီအချီပြီးအောင် ဆက်လုပ်နေခဲ့ကြသည်။ ကိုဝင်းမောင်က ရှေ့မှာလည်း ပြီးထားပြီးနေပြီဆိုတော့ တော်တော်နဲ့မပြီးနိုင်။ ဒေါ်ရှုလွမ် ဖီးတွေအရမ်းတက်လာသည်ဟုဆို၏။ အဲဒါပြီးတော့ ခဏနားကြကာ နောက်တစ်ချီ ထပ်ဆွဲကြသည်ဆို၏။ ဒေါ်ရှုလွမ်က ကျွန်တော် လုပ်သွားမှန်းတောင် မသိ။ ကိုဝင်းမောင်ကိုသာ ဘယ်လိုဖြစ်သွားတာလဲဟုမေးတော့ ကိုဝင်းမောင်ကလည်းမသိကြောင်း သူ ဒီအခန်းနားက ဖြတ်သွားတော့ သူ့ကို ဒေါ်ရှုလွမ်ခေါ်သဖြင့် ဝင်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်ကြောင်း နောက်တော့ တံခါးပိတ်ခိုင်းပြီး သူ့အင်္ကျီများ ချွတ်ပစ်လိုက်တော့ သူလည်း စိတ်မထိန်းနိုင်ဘူးဖြစ်သွားကြောင်း စသဖြင့် ရွှီးလိုက်သည်ဟု ဆိုသည်။ ဒေါ်ရှုလွမ်က သူ့ကို အဲ့ဒီအချိန်က အပမှီသွားသလားမသိဘူးဟု ပြောကြောင်း ဒါပေမဲ့ ကောင်းဖို့ဖြစ်လာသည်ဟုပဲ ဆိုရမည်ဖြစ်ကြောင်းပေါ့။ ဟဲ ဟဲ။
တဖြေးဖြေးနဲ့ ရင်ရင်ထွေးနဲ့ ကျွန်တော် သမီးရည်းစား ဖြစ်သွားတော့တယ်ဗျ။ အချစ်ဇာတ်လမ်းတော့ ခင်ဗျားတို့လည်း ဖတ်ချင်မှာမဟုတ်တော့ နည်းနည်းကျော်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ရင်လေးကစားတဲ့ပွဲတိုင်း လိုက်အားပေးတယ်ဗျ။ တစ်ခြားကောင်မလေးတွေရဲ့ ပေါင်တန်လေးတွေလည်း ကြည့်ချင်တာတော့ အဟီး ယောင်္ကျားလေးပဲဗျာ။ ကျွန်တော်တို့ ကျောင်းအသင်းကလည်း ကောင်းတယ်ဗျ။ နောက်ဆုံး ကျောင်းပေါင်းစုံရဲ့ ဖိုင်နယ်အထိ တက်သွားပြီး နောက်ဆုံးဖိုင်နယ်နေ့မှာ တစ်ဖက်အသင်းကို အပြန်အသတ်နိုင်ပြီး ပထမဆုကို ဆွတ်ခူးခဲ့ရပါတယ်။ အဲ့ဒီနေ့မှာ ကျွန်တော်နဲ့ ရင်ရင်ရဲ့ ဆက်ဆံရေးလယ်ဗယ် တစ်ဆင့်တက်ခဲ့ရပါတယ်။
“ရင်ရယ် ရင်လေးက အရမ်းတော်တာပဲ…“
“မဟုတ်ပါဘူး ကိုရယ် တစ်သင်းလုံးကောင်းလို့ပါ..“
“ရင်တော့ သိပ်ပျော်တာပဲ ကို။ ဒီနေ့ည မြို့ထဲက အမျိုးအိမ် သွားအိပ်မယ်လို့ ရင်တို့ ဟောကျူတာကို ခွင့်တိုင်ထားတယ်။ ကို ဘယ်သွားမလဲ..“
ကျွန်တော့်ရင်ထဲ ဒိန်းကနဲ ခုန်သွားတယ်။ အဟီး မိန်းမတွေနဲ့ မဆက်ဆံဘူးတာကြနေတာပဲ။
“ရတယ်လေ။ ကိုတို့ ရုပ်ရှင်ကြည့်မယ်။ ဘုရားသွားမယ် ဟော်တယ်မှာ အိပ်မယ်လေ…“
“ဟုတ်ပြီ ရင့်ကို ညနေစောင်းလာခေါ် ဟုတ်ပြီလား..“
ရင်ရင်နဲ့ လမ်းခွဲပြီးတာနဲ့ ကိုဝင်းမောင်ကို အပူကပ်ရတော့သည်။ ကိုဝင်းမောင်က ဒါမျိုးတော့စိတ်ချရသည်။ ဟိုတယ်လိပ်စာနှင့် ဘယ်လိုသွားရမည်ကအစ သေချာပြောပြလိုက်သည်။ သူနဲ့ ဒေါ်ရှုလွမ်တောင် ပြီးခဲ့သည့်အပတ်က သွားခဲ့သေးသည်ဟု ဆိုသည်။ အဲ့လိုနဲ့ အတိုချူပ်လိုက်ရရင် ရုပ်ရှင်ကြည့်၊ ဘုရားရင်ပြင်ပေါ် ခဏလျှောက်ပြီးတော့ ရင်ရင်ကပဲ ပင်ပန်းနေပြီ နားရအောင်ဆိုလို့ကြိုပြီး အခန်းယူထားတဲ့ ဟိုတယ်ကို တက္ကစီငှားပြီး ပြန်လာခဲ့ကြသည်။
တစ်ညနေလုံး ရင်ရင်ရဲ့ကိုယ်လုံးလေးနဲ့ မထိတထိနဲ့မို့ ကျွန်တော့်ကောင်ကြီးက တောင်နေပြီ။ ကျွန်တော်တို့ ဟိုတယ်ကအခန်းထဲ ဝင်သွားတော့ ကျွန်တော် ရောင်ရမ်းပြီး အိတ်ထဲနှိုက်ရှာလိုက်ပြီးမှ လက်စွပ်ဗူး ကျွန်တော့်အခန်းထဲမှာ ဖွက်ထားခဲ့တာ သတိရတယ်။ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ပြုံးမိသေးတယ်။ ငါ လက်စွပ်မပါပဲနဲ့ မိန်းမတွေကိုလုပ်ဖူးတာ ပထမဆုံးအကြိမ် မနန်းဖူးဖူးပြည့်နဲ့တုန်းကပဲ ကြုံဖူးသေးတယ်။ ကျန်တာတွေက လက်စွပ်နဲ့စခဲ့ကြတာပဲ။ နောက်ကြမှ အခြေအနေပေါ်မူတည်ပြီး ဆက်ဖြစ်သွားကြတာ မဟုတ်လား။
အခန်းထဲရောက်လို့ ကျွန်တော်က အခန်းတံခါးလည်း ပြန်ပိတ်ပြီးရော ယောင်နနနဲ့ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းလေး ဖြစ်နေရှာတဲ့ ရင်ရင့်ကိုအသာဆွဲယူပြီး ရင်ခွင်ထဲ ထွေးပွေ့လိုက်တယ်။ ရှက်လို့ ခေါင်းလေးငုံ့နေရှာတဲ့ ရင်ရင့်ကို မေးလေးက ကိုင်မော့စေပြီး နူးနူးညံ့အိထွေးလှတဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတွေကို ငုံစုပ်လိုက်တယ်။ ရင်ရင်ရဲ့ လက်တွေကလည်း ကျွန်တော့်လည်ဂုတ်ကို တွယ်ဖက်လာခဲ့တယ်။ ရင်ရင့်ခါးကျင်ကျင်လေးကို တစ်ဖက်က ကိုင်ဖက်ထားရင်း ရင့်ရင့်မျက်နှာအနှံ့ကို အားမလို အားမရ အနမ်းမိုးရွာချလိုက်တယ်။
“ချစ်တယ် ရင်လေးရယ်..“
“ရင်ကလည်း ကိုကို့ကို ချစ်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကြောက်တယ် ကိုရယ်..“
အဲတော့မှ ကျွန်တော့်ရဲ့ ထောင်မတ်နေတဲ့ ကောင်ကြီးက ရင်ရင့်ဗိုက်သားလေးကို ထိုးထောက်နေတာကို သတိရတော့တယ်။ အဟီး။
“လာ မကြောက်နဲ့ လာ..လာဦး။ ကို ပြောပြမယ်..“
ကျွန်တော်က ရင်ရင့်ကို ကုတင်ရှိရာခေါ်သွားပြီး ကျွန်တော့် ဘေးမှာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။
“ရင်ရင်ကို ဖြေးဖြေးချင်းပဲ ချစ်မယ်နော်။ ရင်ရင်စိတ်ထဲမှာ တစ်ခုခုမကြိုက်တာပဲဖြစ်ဖြစ် နာတာပဲဖြစ်ဖြစ် ကို့ကို ချက်ချင်းပြော သိလား။ ဘာမှလည်း မကြောက်နဲ့၊ ကို့ကိုလည်း မရှက်နဲ့ အားမနာနဲ့ သိလား..“
မျက်လုံးအဝိုင်းသားနဲ့ မျက်ရည်လေးတွေဝဲနေတဲ့ ရင်ရင်က မျက်နှာမှာ ရှက်သွေးတွေဖြန်းလို့ ခေါင်းလေးကို တဆတ်ဆတ် ငြိမ့်ပြတယ်လေ။ အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော်က သူဝတ်ထားတဲ့ ဘလောက်စ်အင်္ကျီလေးကို ကြယ်သီးတစ်လုံးစီ စဖြုတ်တော့တယ်။ ရင်ရင်က ရှက်လို့ မျက်လုံးပိတ်ထားလေရဲ့။ အင်္ကျီကျွတ်သွားတော့ အောက်ကအားကစား ဘရာဇီယာလေးက တင်းတင်းလေး စည်းထားတာတောင် ရုန်းကန်ထနေတဲ့ နို့လုံးလေးတွေက ဖောင်းအိထနေတယ်။
ကျွန်တော်က သူ့ဂျိုင်းအောက်တစ်ဖက်တစ်ချက်က လက်လျှိုပြီး ဘရာဇီယာချိတ်ကို ဖြုတ်လိုက်တယ်။ လှလိုက်တဲ့ နို့လေးတွေ လုံးဖောင်းပြီး အိနေလိုက်တာ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကလည်း သေးသေးလေး ပန်းနုရောင်ရင့်ရင့်လေးတွေ ကျွန်တော့်ပါးစပ်နဲ့ ခပ်ဖွဖွလေးငုံပြီး စုပ်လိုက်တယ်။ အီးကနဲအော်ပြီး ရင်လေးက ကျွန်တော့်ခေါင်းကို ဖက်တွယ်လာခဲ့တယ်။ ခါးကလေးပါ ကော့တက်လာခဲ့တယ်။ နုထွေးလိုက်တဲ့ နို့ကလေးတွေ ကျွန်တော့်ပါးနဲ့ ပွတ်ပေးလိုက်တာတောင် အရသာရှိနေတယ်။ အပျိုစင်လေးရဲ့ နို့က အခုတော့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေ ချွန်ထလာရတယ်။ ကျွန်တော့်လက်ချောင်းတွေက ရင်ရင်ရဲ့ ပြေလျှောနေတဲ့ ထမီအောက်ကပဲ ရင်လေးရဲ့ ဗိုက်သားနုနု ဆီးခုံမောက်မောက်လေးကို ပွတ်သတ်ပြီး အမွှေးနုနုလေးတွေကို ပွတ်သပ်ကစားလိုက်တယ်။ အမွှေးဖုတ်ဖုတ်လေးရဲ့ အတွင်းထဲမှာ အရည်စိုစိုစွတ်စွတ်နဲ့ ဖောင်းနေတဲ့ အကွဲကြောင်းလေးကို စမ်းမိလိုက်တယ်။ အကွဲကြောင်းလေးက နှုတ်ခမ်းလေးတွေကလည်း အိလို့။ အဝကို ကျွန်တော့်လက်ချောင်းထိပ်ကလေးက ကျူးကျော်ဝင်ရောက်လိုက်တာနဲ့ အို့ ဆိုတဲ့ အပျိုမလေးအသံထွက်လာတယ်။
“ကို ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ ကွာ တို့ရှက်တယ်…“
“ရင်လေးရယ် ကိုက ချစ်မလို့လေ..“
ပြောတာပြောတာပါ ကျွန်တော်လည်း အချိန်မဆွဲချင်တော့ပါဘူး။ ကျွန်တော့် ငပဲက တင်းမာထောင်မတ်နေလို့ အတွင်းခံဘောင်းဘီအတွင်းမှာ ရုန်းကန်နေရင်း နာနေရပါပြီ။ အဲဒါကြောင့် ကျွန်တော့် ပုဆိုး၊ ဘောင်းဘီတွေ ကြမ်းပေါ် ဒီတိုင်းပစ်ချလိုက်ပြီး ရင်ရင့်ပေါင်နှစ်လုံးကြားကို ဒူးထောက်ဝင်လိုက်တယ်။ ရင်ရင့်ထမီကို ဗိုက်ပေါ် အသာလှန်တင်လိုက်ပြီး သူ့အတွင်းခံဘောင်းဘီပျော့ပျော့ကို ချောမွတ်နေတဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးက ဆွဲချွတ်ဖို့ကြတော့ ဖင်လေးကို အသာကြွပေးတာနဲ့ အလွယ်တကူပဲ ချွတ်လိုက်ပါတယ်။ ချောမွတ်နုနယ်လှတဲ့ အသားအရည်ကြောင့် ကျွန်တော် ရင်ရင့်တကိုယ်လုံးကို မျက်နှာ၊ လည်တိုင်ကနေ ဟင်းပန်းကန်လုံးလေး မှောက်ထားသလိုလှပတဲ့ ရွှေရင်အစုံ၊ ချောမွတ်ဖြောင့်တန်းတဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးနဲ့ အမွှေးပါးပါးလေးဖုံးနေတဲ့ စောက်ဖုတ်မို့မို့လေး အရမ်းကိုချစ်စရာကောင်းလှပါတယ်။
ကျွန်တော်က ရင်ရင့်ပေါင်ခွဆုံကို မျက်နှာအပ်ပြီး မို့မို့ ဖောင်းဖောင်း အဖုတ်လေးကို အမွှေးလေးတွေဖယ်ပြီး ဟတတ ပန်းနုရောင် နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို လျှာဖျားလေးနဲ့ ထိုးကလိလိုက်ပါတယ်။ ရင်ရင်က ကျွန်တော့် ခေါင်းကို အတင်းဆွဲဖိလာပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း လျက်ကောင်းကောင်းနဲ့ အပျိုစင်အဖုတ်လေးကို အားရပါးရ လျက်ပေးလိုက်တော့ ကျွန်တော်လည်း လျှာညောင်း သူလည်း တော်တော်မျော့သွားပါတယ်။ ရင်ရင့် အဖုတ်လေးကတော့ အရည်တွေနဲ့စိုရွှဲလို့နေပါပြီ။ ကျွန်တော်က ရင်ရင့်ပေါင်တန် တစ်ဖက်ကို လက်နဲ့ မလိုက်ပြီး ပေါင်ခွဆုံကို နဲနဲလေးကားပေးလိုက်ပြီး ဟာတာတာလေးဖြစ်သွားတဲ့ အဖုတ်ဝမှာ ကျွန်တော့် လိင်တန်ထိပ်ဖူးကို အသာတေ့ပြီး ဖိသွင်းလေးသွင်းလိုက်ပါတယ်။
“အာ့…နာတယ် ကိုရယ်..မရဘူးထင်တယ်…“
အရည်တွေနဲ့ ချောချောလေးဖြစ်နေလို့ ကျွန်တော့်ဒစ်ခေါင်းတစ်လုံးလုံး ဝင်သွားပေမဲ့ လိင်တန်ကြီးတစ်ဝက်လောက်မှာ စကြပ်လာလို့ ရင်ရင်က မျက်လုံးအဝိုင်းသားနဲ့ ကျွန်တော့်လက်ကို အတင်းဆုပ်ကိုင်လာပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း သနားတာနဲ့ အသာနားထားလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ဒစ်ဖျားမှာ ဆုပ်ညှစ်ထားသလို တင်းကြပ်နေပေမဲ့ အိအိနွေးနွေးလေး အရသာကိုလည်း ခံစားရင်း ရင်ရင်ရဲ့ ချစ်စဖွယ်နို့လုံးလေးတွေကို တစ်ဖက်ကကိုင်ရင်း ပါးစပ်တစ်ဖက်က နို့သီးခေါင်းသေးသေးလေးကို စုပ်ပေးနေမိပါတော့တယ်။ ဒါပေမဲ့ ရင်ရင်ငြိမ်သွားတာနဲ့ မသိမသာလေး ဖိသွင်း ထိုးသွင်းလေးလုပ်လိုက်တာ ကျွန်တော့် လိင်တန်ကြီးတစ်ချောင်းလုံး အဆုံးထိဝင်ဖို့ လက်နှစ်လုံးစာလောက်ပဲ ကျန်ပါတော့တယ်။ ကျွန်တော်က အဆုံးထိဆောင့်လို့ရနေပြီမှန်း သိသော်လည်း တမင်မလုပ်သေးပဲ ပြန်ပြန်ဆွဲထုတ်ပြီး သွင်းသွင်းပေးနေလိုက်ပါတယ်။
ရင်ရင်တစ်ယောက် အသက်ရှုသံလေး မြန်လာပြီး လူးလွန့်လျှက် မသိမသာ ခါးလေးလိမ်လိမ်လာလို့ သူလည်း အရသာတွေ့နေပြီဆိုတာ သိရပါတယ်။ ကျွန်တော်က ပြီးခါနီး အချိန်နားထိ ဖြေးဖြေးချင်း အသွင်းအထုတ်လုပ်နေရာကနေ လိင်ချောင်းကြီးမှာယားပြီး ပြီးချင်လာသဖြင့် အဆုံးထိ ဆောင့်ချလိုက်တော့ ရင်ရင့်ဆီးခုံနှင့် ကျွန်တော့်ဆီးခုံ ဖတ်ကနဲရိုက်မိပြီး ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီးတစ်ချောင်းလုံး ရင်ရင့်စောက်ခေါင်းထဲ မြုပ်သွားပါတော့တယ်။ အားကနဲ အော်လိုက်တဲ့ ရင်ရင့်အသံနဲ့အတူ တင်းကြပ်လွန်းလှတဲ့ ရင်ရင်ရဲ့စောက်ခေါင်းကြောင့် ကျွန်တော့် လိင်တန်ထဲက သုတ်ရည်များဟာ သင်္ကြန်ရေပြွတ်နဲ့ ရေပက်လိုက်သလို ပြွတ်ကနဲ ပြွတ်ကနဲ ပန်းထွက်သွားပါတော့တယ်။ ရင်ရင်ကလည်း သူ့စောက်ခေါင်းအတွင်းထဲမှာ နွေးကနဲနွေးကနဲ အရည်တွေ ပန်းထွက်လာတာကို သိလိုက်ရပြီး သူကိုယ်တိုင်လည်း အကြောအချဉ်တွေ တဖျင်းဖျင်းထကာ ကာမအရသာ အထွတ်အထိတ်သို့ ရောက်သွားတယ် ထင်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို အတင်းဖက် တွယ်လာပြီး ကုတ်ခြစ်လိုက်လို့ ကျွန်တော့်အရည်ပြားပေါ်မှာ သူ့လက်သည်းရာတွေ ထင်ကျန်ခဲ့ရပါတယ်။
ပြောရင်ယုံပါ့မလားမသိဘူး။ အဲဒီညက အဲဒါနဲ့တင် ပွဲပြတ်သွားခဲ့ရပါတယ်။ အပျိုမလေးခင်မျာ သူ့အဖုတ်လေးပြဲသွားပါပြီ ဆိုပြီး ကျွန်တော့်ကို ပေးမထိတော့တာ နောက်နှစ်ပတ်လောက်ကြာတဲ့အထိပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ စိတ်ရှည်ရှည်ကြိုးစားမှုကြောင့် နောက်ပိုင်းကတော့ ကျွန်တော်နဲ့ သူနဲ့ အပေးအယူမျှလာခဲ့ရပါတယ်။ ပုံမှန်အားဖြင့် ကျွန်တော်က အတွေ့အကြုံရှိတဲ့ အမျိုးသမီးကြီးတွေနဲ့ ကြုံတွေ့ဖူးတော့ အားနာစရာမရှိ လုပ်ချင်သလို အားရပါးရ လုပ်နိုင်ခဲ့တာရယ်၊ အချစ်မပါ ကာမအရသာခံစားမှု သက်သက်ရယ်သာကြောင့် ပုံစံမျိုးစုံ၊ အနုအကြမ်းအစုံ လုပ်ခဲ့ပါတယ်။ ရင်ရင်ကြတော့ အပျိုစစ်စစ်လေး ဖြစ်ရုံသာမက ကျွန်တော့်ရဲ့သူငယ်ချင်းလည်းဖြစ်၊ ချစ်သူလည်းဖြစ်၊ ကျွန်တော့်အပေါ်နားလည်မှုလည်းအပြည့်မို့ ကျွန်တော့်ရဲ့ဘဝကြင်ဖော်အဖြစ် လက်တွဲမယ်လို့တောင် ဆုံးဖြတ်ခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်စလုံး ကျောင်းပြီးတာနဲ့ လက်ထပ်ကြဖို့ကိုလည်း အစီအစဉ် ချခဲ့ကြပါတယ်။
အဲဒါတွေကြောင့်လည်း ရင်ရင်နဲ့ ဆက်ဆံတဲ့အခါမှာ ကျွန်တော်ဟာ ဘယ်တော့မှ အကြမ်းမဖက်ရက်ခဲ့ပါဘူး။ တစ်ခါတစ်လေ ပုံစံပြောင်းလို့ သူ့မျက်နှာလေးမဲ့သွားလို့ သူနာသွားတယ်ထင်ရင် ကျွန်တော့် ငပဲကတောင် ပျော့သွားတတ်ပါတယ်။ သူ့ကို ချစ်တဲ့စိတ်နဲ့ သူ့ကို ပုလွေမှုတ်ခိုင်းဖို့တောင် အားနာခဲ့ပါတယ်။ သူလုပ်ချင်တဲ့ ပုံပြရင်လည်း ကျွန်တော်က ငြင်းဆန်ခဲ့ပါတယ်။ သူ့ကိုတော့ ကျွန်တော်က ဘာဂျာကောင်းကောင်းပေးခဲ့ပါတယ်။ နူးညံ့အိစက်လှတဲ့ သူ့အဖုတ်လေးကလည်း မှုတ်လို့ ဖုတ်လို့ မဝနိုင်ပါဘူးဗျာ။ အဲ့လိုနဲ့ ကျွန်တော်လည်း တဖုတ်သ ဖြစ်နေခဲ့တာ လနဲ့ချီကြာနေခဲ့တဲ့ တစ်နေ့ အန်တီသူဇာသားလေး မွေးတယ်လို့ သတင်းကြားရတော့ စိတ်ထဲတစ်မျိုးကြီး ခံစားရတယ်။ အဲဒီနေ့က ကိုဝင်းမောင်ခေါ်ပြီး အရက်မူးအောင် သွားသောက်ပစ်လိုက်မိတယ်။
ကိုဝင်းမောင်ကတော့ ဘာမှန်းမသိပါဘူး။ ကျွန်တော်ကသာ ကိုယ့်ဘာသာ ကလေးအဖေဖြစ်ရတဲ့ အထိမ်းအမှတ် ကျင်းပလိုက်တာပါ။ အင်း အပြင်မှာတော့ ကျွန်တော့်ညီဝမ်းကွဲပေါ့။ ဒါပေမဲ့ အန်တီသူဇာနဲ့ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်ထဲသာသိတာက ကျွန်တော့်ရဲ့သားလေး၊ ကျွန်တော် အဲဒီအချိန်တုန်းက မိုက်မိုက်မဲမဲ လုပ်ခဲ့မိတာတွေကို နောင်တပြန်ရမိတယ်။ အခုတော့ သားကို အဖေလို့လည်း ဖွင့်မပြောနိုင်၊ သားကလည်း ကိုယ့်အဖေအမှန်ကို အဖေမှန်း ဘယ်တော့မှ သိမှာမဟုတ်တော့ဘူး။ ကျွန်တော် ဖိုးဖိုးရဲ့ခံစားမှုကို နားလည်သလို ရေးတေးတေးတော့ ဖြစ်လာခဲ့တယ်။ အရမ်းမူးလာတော့လည်း အန်တီသူဇာနဲ့ အချစ်ကြမ်းခဲ့ကြတဲ့ အထိအတွေ့ ပုံစံမျိုးစုံတွေကို ပြန်တမ်းတမိသေးတယ်။ အားမနာတမ်း ကျွန်တော်ကြမ်းခဲ့သမျှကို တက်ညီလက်ညီပြန်ပေးနိုင်ခဲ့တဲ့ အရွယ်ရောက် အတွေ့အကြုံရှိ အမျိုးသမီးကြီးတွေရဲ့ အထိအတွေ့ အပြုအစုကို တစ်ခါလောက် ပြန်ရချင်သေးတယ်။ မူးမူးနဲ့ အိပ်ပျော်ခါနီး ဖွက်ထားတဲ့နေရာက မထုတ်ဖြစ်တာကြာပြီဖြစ်တဲ့ လက်စွပ်ဗူးလေးကိုထုတ်ပြီး ဘောင်းဘီအိတ်ထဲထိုးထည့်ပြီးနောက် ဘာမှန်းမသိတော့ဘဲ တုန်းကနဲ အိပ်ပျော်သွားပါတော့တယ်။
မနက် အိပ်ယာထတော့ ငူတူတူဖြစ်နေတာနဲ့ ကင်တင်းမှာ လဘက်ရည်ဆိုင် ထိုင်နေလိုက်တယ်။ နောက်မှ ရင်ရင် စိတ်ပူနေဦးမယ်လေဆိုပြီး စာသင်ဆောင်တွေဘက် ထွက်လာခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်ကို တွေ့တာနဲ့ ရင်ရင်တစ်ယောက် အပြေးကလေး ရောက်လာပြီး
“ဘယ်တွေ သွားနေတာလဲ ကိုရယ် ရင့်မှာ စိတ်တွေပူလို့.. ညကလည်း မူးတယ်ဆို ကိုရီးပြောလို့..“
“ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး ရင်ရယ်.. စိတ်နည်းနည်း လေနေလို့ပါ..“
“ကို့ကို တီချယ် ဒေါ်မရဝင်းသန့်လာရှာတာ နှစ်ခေါက်ရှိပြီ တွေ့ရင် သူ့ရုံးခန်း လွှတ်လိုက်ပါတဲ့…“
“ဪ ကို့အိမ်က တစ်ခုခုမှာလို့ထင်တယ်။ သွားတွေ့လိုက်ဦးမယ်..“
ကျွန်တော်လည်း ရင်ရင့်ကို လူမမြင်အောင် ပါးပေါ် ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်ရင်းက ဒေါ်မရဝင်းသန့်အခန်းဆီကို ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။
“ဟေး လာ ရှမ်းလေး ကိုယ် မင်းကိုလိုက်ရှာနေတာ ဒီမနက်..“
“ဟုတ်ကဲ့ တီချယ်.. ကျန်တော်လည်း သူငယ်ချင်းတွေပြောလို့ လာခဲ့တာ ဘာများကိစ္စရှိလို့လဲ ဟင်..“
“တစ်ခြားတော့ မဟုတ်ပါဘူးကွယ်.. မမသူဇာက မင်းနဲ့ ဖုန်းပြောချင်လို့တဲ့ ဒီညနေပြန်ခေါ်မယ်ဆိုတော့ မင်း သွားစရာမရှိရင် တီချယ်နဲ့ အိမ်လိုက်ခဲ့လေ..“
ကျွန်တော့်ရင်ထဲ ဒိန်းကနဲဖြစ်သွားပြီး မနေ့ညကဖီလင် ပြန်တက်လာခဲ့တယ်။ အန်တီသူဇာ ဘာများပြောချင်လို့လဲ။ ကျွန်တော်တို့ ကလေးအကြောင်းများလား။ ကိုယ့်သားအကြောင်း စဉ်းစားရင်း ပီတိတစ်မျိုးဖြစ်ရသလို အန်တီသူဇာနဲ့ ချစ်ပွဲဝင်ခဲ့တာတွေတွေးရင်း ဖီးတက်လာခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ ကျွန်တော့်ဘောင်းဘီအိတ်ထဲထည့်ထားတဲ့ လက်ထဲ ထောက်ဆိုပြီး အဖုံးပွင့်သွားတာနဲ့အတူ ကျလာတဲ့ လက်စွပ်နှစ်ခုကို အမှတ်မထင် ထုတ်ကြည့်လိုက်မိတယ်။
“ဟယ် လက်စွပ်ကလေးတွေ လှလိုက်တာ တီချယ် ကြည့်လို့ရမလား..“
ကျွန်တော် ဘာမှမပြောနိုင်ခင်မှာပဲ အနားရောက်လာတဲ့ ဒေါ်မရဝင်းသန့်ကို လက်ဝါးဖြန့်ပေးလိုက်ပါတယ်။
“အင်း ဒီဟာလေးကတော့ မိန်းကလေး ဝတ်ဆိုက်ပဲ..“
ဟု ပြောပြီး သူ့လက်သန်းကလေးမှာ ဝတ်ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း မသုံးတာကြာလို့မေ့နေတဲ့ လက်စွပ်အစွမ်းကို ချက်ချင်းပြန်သတိရမိပြီး ဒုက္ခပါပဲဟု ရေရွတ်လိုက်မိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သိပ်နောက်ကျသွားပါပြီ။ နောက်ပြီးတော့ ရင်ဖုံးလက်ရှည်နဲ့ ရခိုင်အချိတ် မရမ်းနုရောင် ဝတ်ထားတဲ့ လှပသော ကောက်ကြောင်းများဖြင့် အချိုးကျကျ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်တောင့်တင်းဖွံ့ထွားလှသော ဒေါ်မရဝင်းသန့်ကို ကြည့်မိရင်း အိုး မထူးတော့ပါဘူးကွာဟု စိတ်ထဲမှာရေရွတ်ရင်း လက်စွပ်အကြီးကို ကျွန်တော့်လက်ချောင်းမှာ ဝတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ လက်စွပ်နှင့်ပတ်သက်လို့ အတွေ့အကြုံရှိနေပြီဖြစ်သော ကျွန်တော့်အဖို့ ဒေါ်မရဝင်းသန့်ရဲ့ မျက်နှာ အရိပ်အကဲကို အကဲခတ်စရာ မလိုတော့ပဲ တခြားသူများ ရုတ်တရက် မဝင်လာနိုင်အောင်သာ ဒေါ်မရဝင်းသန့်၏ အခန်းတံခါးကို အမြန်သွားပိတ်ကာ အတွင်းဘက်မှ ဂလန့်ချထားလိုက်ရတယ်။ မျက်နှာပေါ်မှာ အရိပ်မျိုးစုံဖြတ်သန်းသွားတဲ့ ဒေါ်မရဝင်းသန့် ကျွန်တော့်ဆီကို လျှောက်လာတာနဲ့ ကျွန်တော်က သိမ်းကျူံးပွေ့ဖက်ပြီး ကျက်သရေရှိလှတဲ့ သူမမျက်နှာအနှံ့ကို နမ်းရှုံ့လိုက်မိပါတယ်။ နောက်တော့ နှုတ်ခမ်း အစုံပေါ့။
နွေးထွေး၊ အတွေ့အကြုံရှိပြီး ရမက်ပြင်းပြင်းနဲ့ ချိုမြိန်လှတဲ့ နှုတ်ခမ်းအစုံကို စုပ်ကောင်းကောင်းနဲ့ အားရပါးရ စုပ်ပစ်လိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အခုဟာက ဘာမှ ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားတာလည်း မရှိဘူး။ နောက် အချိန်ကလည်း ကိုးလို့ကန့်လန့်၊ သူ့ စာသင်ချိန်ရှိလားလည်း ကျွန်တော်မသိ။ သူ့ကျောင်းသားတွေထဲကလည်း အချိန်မရွေး တံခါးလာခေါက်နိုင်လို့ အမြန်လုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။
ကျွန်တော်က ဒေါ်မရဝင်းသန့်ရဲ့ လက်ကို ဆွဲပြီး သူ့ အလုပ်စားပွဲဆီ ခေါ်လာခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော်က ဒေါ်မရဝင်းသန့်ရဲ့ ထိုင်ခုံမှာထိုင်လိုက်ပြီး သူမကို ကျွန်တော့်ရှေ့ကြမ်းပေါ်မှာ ဒူးထောက်ထိုင်စေပြီး ကျွန်တော့်လုံချည်ခါးပုံစကို ဖြေချလိုက်ပါတယ်။ လက်စွပ်အရှိန်ကြောင့် တုတ်ခိုင်မာတင်းနေတဲ့ ကျွန်တော့် လိင်တန်ကြီးက ပေါက်တူးအရိုးလို ထောင်မတ်နေပါတယ်။ ကျွန်တော်က ဒေါ်မရဝင်းသန့်ကို လက်ကလေးဆွဲရင်းက ခေါင်းကိုပါ အသာနှိမ့်ပေးလိုက်တော့ သူမရဲ့လှပတဲ့ နှုတ်ခမ်းလွှာတွေနဲ့ ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးကို ငုံစုပ်လိုက်ပါတယ်။ တစ်ဆက်ထဲမှာပဲ သူမရဲ့လျှာက ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးဒစ်ဖျားကို ရစ်ပတ်လျက်ပေးရုံမက ထိပ်ပေါက်လေးကိုပါ ထိုးကစားလိုက်ပါသေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ အချိန်က သိပ်မရှိတာမို့ သူမရဲ့ ဆံထုံးမြင့်မြင့်ကို ပုံမပျက်သွားအောင် ဖွဖွလေးကိုင်ပြီး ခေါင်းကိုဖိဖိပေးရင်း ကျွန်တော့်ဖင်ကိုလည်း ကြွလျက် ဒေါ်မရဝင်းသန့်ပါးစပ်ကို လိုးနေမိပါတော့တယ်။
ကျွန်တော် လက်စွပ်ဝတ်ရက်နဲ့ကတော့ တော်တော်နဲ့ ပြီးမှာမဟုတ်လို့ ကျွန်တော့်လက်စွပ်ကိုလည်း ချွတ်ပြီး ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ ထည့်လိုက်ပါတယ်။ အဲဒီတော့မှ ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီးကလည်း ယားယံလာပြီး ပြီးချင်လာပါတယ်။ အဲ့ဒီတော့ ကျွန်တော်လည်း စဉ်းစားမိတယ်။ သူမဆီက လက်စွပ်ကို မချွတ်သေးပဲထားရင် ဒေါ်မရဝင်းသန့်က သူမအဖုတ်ကိုလိုးပြီးတဲ့အထိ ကပ်နေဦးမှာပဲ မထူးတော့ပါဘူးဆိုပြီး ကျွန်တော်လည်း ပြီးခါနီးမှာ သူမဆီက လက်စွပ်ကိုပါ ဆွဲချွတ်လိုက်ပါတယ်။ လက်စွပ်ကျွတ်သွားပေမဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာက လုပ်နေတဲ့အရှိန်ကရှိနေတော့ ဆက်စုပ်ပေးနေပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူမကိုယ်သူမ နားမလည်သလိုဖြစ်လို့ တုန့်ဆိုင်းဆိုင်း ဖြစ်နေချိန်မှာ ကျွန်တော်ကလည်း ပြီးချင်နေပြီမို့ ဒေါ်မရဝင်းသန့်ခေါင်းကို မလွှတ်ပဲ ချူပ်ကိုင်ထားပြီး သူမပါးစပ်ကို ဆက်လိုးနေမိပါတယ်။ မကြာပါဘူး ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးက သုတ်ရည်များ တထုတ်ထုတ်နဲ့ ဒေါ်မရဝင်းသန့်လည်ချောင်းထဲ ပန်းထုတ်လိုက်မိပါတော့တယ်။
——————————
ဇာတ်လမ်းကို အကျယ်မချဲ့တော့ပဲ ပြောရရင်တော့ ကျွန်တော်နဲ့ ဒေါ်မရဝင်းသန့်တို့လည်း ကာမချစ်သူတွေ ဖြစ်သွားခဲ့ရတာပေါ့ဗျာ။ ဒေါ်မရဝင်းသန့်ကလည်း ထန်သဗျ။ ကျွန်တော် ပထမဆုံးအကြိမ်ကလွဲလို့ နောက်ပိုင်းတွေမှာ လက်စွပ်ကိုသုံးရတယ် မရှိပါဘူး။ သူ့ရုံးခန်းထဲမှာဖြစ်တဲ့နေ့မှာပဲ သူ့အိမ်ကိုလိုက်သွားပြီး အန်တီသူဇာနဲ့ ဖုန်းပြောခဲ့ရတယ်။ အန်တီသူဇာက သူ့အသက်အရွယ်ကြောင့်ရယ် သူ့ပထမသမီးတုန်းကလည်း ခွဲမွေးခဲ့တာကြောင့် အခုသားလေးကိုလည်း ဆရာဝန်နဲ့တိုင်ပင်ပြီး ဗိုက်ခွဲမွေးခဲ့ရကြောင်း ဆရာဝန်ကလည်း သူငယ်ချင်းမို့ သူ့ယောင်္ကျားသင်္ကာမကင်း မဖြစ်ရလေအောင် လမစေ့ပဲ လူကြီးရော ကလေးရော စိတ်ချရအောင် ခွဲမွေးလိုက်သည်ဟု ပြောပေးကြောင်း ကျွန်တော့်သားလေးကို အခု နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက်ပြန်လာရင် တွေ့ ရမည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောဆိုပြီး ဖုန်းထဲမှာပင် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် သတိရကြောင်း ပြောဆိုခဲ့ကြတယ်။
နောက် ဒေါ်မရဝင်းသန့်ယောင်္ကျားကလည်း သူ့တာဝန်ကျတဲ့တပ်ရင်းရှိရာမှာသာနေပြီး အိမ်ကို နှစ်လတစ်ခါလောက်မှ ပြန်လာလေ့ရှိတယ်။ ဒေါ်မရဝင်းသန့်မှာလည်း ချမ်းသာသူမိဘများက မွေးဖွားလာသူမို့ အိမ်မှာခိုင်းစရာ ပြုစရာ အဖော်အလှော်များ တစ်ပုံတစ်ခေါင်းကြီးနဲ့ နေသူဖြစ်ပြီး လူများနှင့် မပြတ်သဖြင့် ကျွန်တော်အိပ်သည့်ညမှာပင် သူများတွေ အိပ်မောကျချိန်မှ သူ့အခန်းသို့ တိတ်တိတ်လေးဝင်ပြီး ချစ်ပွဲဝင်ကြရတယ်။ အသားညိုညို၊ ပါးချိုင့်ခွက်ကလေးနဲ့ မျက်နှာချိုချို ဒေါ်မရဝင်းသန့်တစ်ယောက်လည်း လီးဆို၍ သူ့ယောင်္ကျားတစ်ယောက်သာခံဘူးပြီး အမြဲတမ်း လှေကြီးထိုးရိုးရိုးသာ ထမိန်လှန်လိုးခြင်း ခံနေရရာမှ ကျွန်တော်နှင့်တွေ့တော့ နည်းမျိုုးစုံ လေ့လာတတ်မြောက်သွားလေတော့တယ်။ နဂိုထဲကလည်း ဉာဏ်ရည်ထက်မြက်သူမို့ ပုလွေလည်းအရမ်းကောင်း၊ မြင်းစီးလည်းကောင်း၊ ဒေါ့ကီလည်း အပေးကောင်းသူမို့ ကျွန်တော့်မှာ ကျွန်တော့်ရည်းစား ရင်ရင်ကလွဲရင် ဒေါ်မရဝင်းသန့် တစ်ယောက်ထဲကို တော်တော်စွဲစွဲမြဲမြဲ ကြာကြာလေး ဆက်ဆံနေမိတော့တယ်။
ကြမ္မာဝင်ချင်သည့်တစ်နေ့ အစားမတော်တစ်လုတ်ဆိုသလိုပဲ ဒေါ်မရဝင်းသန့်တစ်ယောက် ဗိုက်ကြီးရပြန်လေတယ်။ ထိုကိစ္စကလည်း ကျွန်တော် နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက် မတိုင်မှီလေးမှ ဖြစ်ရလို့ ကျွန်တော့်မှာ စာမေးပွဲတစ်ဖက်ဖြင့် စိတ်ပူရပြန်တယ်။ သူတို့လင်မယား ကလေးရဖို့မလွယ်ဘူးဆိုတာ သူ့ယောင်္ကျားရဲ့ ဆရာဝန်ကိုယ်တိုင် ပြောထားဘူးတာမို့ ဒေါ်မရဝင်းသန့်ကိစ္စမှာ တော်တော်ကြံရ ကြပ်ရလေတယ်။ ဒေါ်မရဝင်းသန့်မှာလည်း မဖျက်ချလို၊ ကလေးကို သူမွေးမည်ဆိုပြီး ခေါင်းမာနေလို့ ကျွန်တော့်မှာ တော်တော်စိတ်ဒုက္ခရောက်ရလေတယ်။ ကိုယ့်အတွက်ကြောင့် သူများအိမ်ထောင်ကိုလည်း မပျက်စီးစေချင်၊ ဘယ်လိုကြံရမည်မှန်းမသိ၊ အခက်အခဲနှင့် ရင်ဆိုင်နေရပြီး ထုံးစံအတိုင်း လက်စွပ်ဗူးမှ သတိပေးစာတန်းကို သွားသတိရမိပြန်တယ်။ နောက်ကို တော်ပြီ စိတ်အလိုမလိုက်တော့ပြီဟု တွေးမိပြန်တယ်။
ကံကောင်းတာလား ဆိုးတာလား မသိ။ ဒေါ်မရဝင်းသန့် ကိုယ်ဝန်ရှိမှန်းသိပြီး နောက်တစ်လအကြာမှာ သူ့ယောင်္ကျား အိမ်အပြန်ခရီး၌ ထိုဒေသက တိုင်းရင်းသား လက်နက်ကိုင် တော်လှန်ရေးတိုက်ပွဲဝင်သူများ၏ မိုင်းဗုံးမိပြီး ကျဆုံးသွားသည်ဟု သတင်းကြားရတယ်၊၊ ဒေါ်မရဝင်းသန့်အဖို့ သူလိုချင်သော ကလေးကို စိတ်မပင်ပန်းရတော့ပဲ မွေးဖွားခွင့်ရဖို့အကြောင်း ဖြစ်သွားလေတော့တယ်။ ဒေါ်မရဝင်းသန့်ယောင်္ကျားဆုံးသောအချိန်မှာ ကျွန်တော်က နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက်မို့ ကျွန်တော်တို့မြို့ ပြင်ဦးမာလာကို ပြန်ရောက်နေတာဆိုတော့ တယ်လီဖုန်းကပဲ ဒေါ်မရဝင်းသန့်နဲ့ စကားပြောဆို အားပေးခဲ့ရပါတယ်။
ကျွန်တော် ပြင်ဦးမာလာရောက်တော့ အဖေက ထုံးစံအတိုင်း ခရီးသွားနေပြန်တယ်။ မေမေလေး စောမြတ်သီတာတစ်ယောက်ပဲ အိမ်မှာ ရှိနေပါတယ်။ ခရီးပန်းလာတာရယ်၊ ဒေါ်မရဝင်းသန့်ရဲ့ ကိုယ်ဝန်ပြဿနာရယ်ကြောင့် ကျွန်တော် မျက်နှာမကောင်း ဖြစ်နေတာကို မေမေလေး စောမြတ်သီတာက မြင်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ပြာပြာသလဲ ဖြစ်ရပြန်ပါတယ်။
“သား မျက်နှာ မကောင်းပါလား ဘာလို့လဲ သား။ စာမေးပွဲ ဖြေနိုင်ရဲ့လား..“
“ဖြေနိုင်ပါတယ် မာမီ နည်းနည်း ခရီးပန်းလာလို့ပါ..“
“အေးအေး သား အဲဒါဆိုလည်း ရေမိုးချိုး …“
နောက်နေ့ အန်တီသူဇာတို့ အိမ်ရောက်သွားတယ်။ အန်တီသူဇာက ကျွန်တော့်ကိုတွေ့တော့ အရမ်းဝမ်းသာသွားပုံပဲ။
“ဟေး စဝ်ဟွမ် မတွေ့တာ ကြာပြီနော်…“
“အင်း ဟုတ် အန်ကယ်တို့ရော …“
“သူ့သမီးနဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ ခရီးသွားမလို့တဲ့ သွားပို့တယ်။ အခု အိမ်မှာ ငါနဲ့ သားလေးပဲ ကျန်ခဲ့တာ..“
“စဝ်ဟွမ် အဲဒါနင့်သားလေးပဲလေ ကြည့်စမ်းပါဦး ဘယ်လောက်ချစ်စရာကောင်းသလဲ…“
အန်တီစောမြတ်သူဇာက ဝမ်းသာအားရပြောနေပေမဲ့ ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာတော့ ဆို့နစ်လို့။ ဒါပေမဲ့ သစ်သားပုခက်လေးပေါ််မှာ မျက်နှာနီနီလေးနဲ့ ကိုယ့်ရင်သွေးလေးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ကြည်နူးပီတိဖြစ်မိတာ ဘာနဲ့မှမတူပါလား။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်ရင်သွေးလေးက တစ်သက်လုံး သေတဲ့အထိ ကိုယ့်အဖေအရင်း ဘယ်သူလဲဆိုတာ သိသွားမှာ မဟုတ်တော့ဘူးဆိုတဲ့ အတွေးက ကျွန်တော့်ကို တုန်လှုပ်စေခဲ့တယ်။ ဖိုးဖိုးရဲ့ခံစားချက်ကို ကျွန်တော် အခုမှ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း သဘောပေါက်သွားပြီ။ ကျွန်တော်တို့ ကိုးလုံအမျိုးတွေရဲ့ ထုံးစံဆိုရင် ဒီကျွန်တော့်သားလေးကို ကျွန်တော့်လက်စွပ် အမွေပေးရမှာပါလား။ သူလည်း ကျွန်တော့်လို အမှားတွေ ကျူးလွန်မိဦးမယ်။ ကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီးမွှေးတွေ ဖျင်းကနဲ ထသွားတယ်။ အခု ဒေါ်မရဝင်းသန့်ဆီက ကိုယ်ဝန်ကလည်း ဘာလေးမွေးဦးမလဲ မသိ။ ကျွန်တော် လီးသရမ်းလို့ မဖြစ်တော့ဘူးလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဆုံးမမိတယ်။
နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက်လေး အိပ်ပျော်နေရှာတဲ့ ကျွန်တော့်သားလေးကို ငုံ့ကြည့်နေတုန်း ကျွန်တော့်လက်မောင်းမှာ အိကနဲ ဖြစ်သွားလို့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အန်တီစောမြတ်သူဇာ။ သူ့ရဲ့ရင်သားအစုံက ရင်သွေးကို နို့ချိုတိုက်ကျွေးနေရလို့ထင်တယ် ဖောင်းကားမို့မောက် တင်းရင်းနေတယ်။ ကလေးမွေးပြီးလို့ သွေးသစ်လဲထားတယ်လို့ သူများတွေပြောသလိုပဲ သူ့ရဲ့ကျက်သရေရှိလှတဲ့ မျက်နှာလေးကလည်း နုလှနေတယ်။
“စဝ်ဟွမ်ကို ကိုယ် အရမ်းလွမ်းတယ်ကွာ…“
ကျွန်တော့်လက်တွေက သူ့ကျောပြင်ကို သိုင်းဖက်လိုက်မိတယ်။ နမ်းနေကြထုံးစံအတိုင်း နှုတ်ခမ်းအိဖေါင်းဖေါင်းကို ဖိကပ်နမ်းစုပ်လိုက်တော့ အန်တီစောမြတ်သူဇာရဲ့ လက်တွေက ကျွန်တော့် လည်ဂုတ်ကို တွဲခိုလာခဲ့တယ်။ နောက်တော့ နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ အသက်ရှုသံတွေမြန်လာတယ်။ အနမ်းတွေ ကြမ်းလာတယ်။ အင်္ကျီကြယ်သီးတွေ ပြုတ်ကုန်တယ်။ လက်မနီးပါးတုတ်ပြီး တစ်လက်မလောက်ရှည်ထွက်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းညိုညိုတွေကို စုပ်လိုက်တော့ နို့တွေ ကျွန်တော့်ပါးစပ်ထဲ ပန်းထွက်လာတယ်။ ပထမ ကျွန်တော် လန့်သွားသေးတယ်။ နောက်တော့လည်း အရသာရှိလို့ အငမ်းမရ စုပ်လိုက်မိတယ်။
အန်တီသူဇာ အသက်ရှုတွေမြန်ပြီး ကျွန်တော့်ဆံပင်တွေကြားကို သူ့လက်ချောင်းတွေနဲ့ ကုတ်ခြစ်ပေးနေတယ်။ သူ့ကို ကုတင်နားတွန်းသွားပြီး ထမီဆွဲချွတ်လိုက်ပြီးမှ ကျွန်တော် တစ်ခု သတိရလိုက်တယ်။
“အန်တီသူဇာ ကျွန်တော်တို့ ဟိုဟာလုပ်လို့ရပြီလား…“
“ရပြီ စဝ်ဟွမ် အခု နှစ်လကျော်နေပြီ။ ဒါပေမဲ့ ဗိုက်ပေါ်တော့ ဖိမရသေးဘူး ဘေးတစ်စောင်းပဲလုပ်နော် ခွဲထားတဲ့နေရာ ဖိမိမှာစိုးလို့…“
“အန်တီ မရသေးရင်လည်း နေပါစေနော် မလုပ်တော့ဘူးနော်..“
“စဝ်ဟွမ် တို့ကလည်း လိုချင်တာပါ …“
အင်း အဲလိုဆိုတော့လည်း မငြင်းသာဘူးလေ။ ကုတင်ပေါ်တစောင်းလေးလှဲပေးတဲ့ အန်တီစောမြတ်သူဇာကို အနောက်က ပုဇွန်ထုတ်ကွေးလေးလို ဖြေးဖြေးချင်း လုပ်ပေးမိတယ်။ သွေးသစ်တွေလဲပြီး လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် အဖုတ်မို့လားမသိ အိလိုက်တာ မဓမ်းထောပတ်ထဲ လီးကြီးထိုးထည့်ရသလိုပဲ။ အား ကောင်းလိုက်တာ။ အန်တီစောမြတ်သူဇာကိုလည်း နာမှာစိုးလို့ သူ့နို့ကြီးတွေကိုကိုင်ပြီး ဖြေးဖြေးခြင်း လိုးပေးခဲ့ရတာ။ မမေ့နိုင်တဲ့ အတွေ့အကြုံတစ်ခုပဲလို့ ပြောပါရစေတော့ဗျာ။ နောက်တော့ သိတဲ့အတိုင်းပေါ့ ကျော်သက်ခိုင်အမေ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်၊ ဒီဟာမကြီးကလည်း ရွထနေတာပဲဗျ။ ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းကိုတော့ အားနာမိတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီဟာကြီးက ကျွန်တော့်ကို နည်းမျိုးစုံနဲ့လာပြီး မြူဆွယ်နေတယ်ဆိုတော့လည်း ကျွန်တော်လည်း စိတ်ထတဲ့အချိန် တစ်ခါနှစ်ခါ သွားလုပ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ နောက် မနီလာ၊ သူကတော့ ကောင်းတယ်ဗျာ။ အားကစားလည်းလုပ်တော့ သူ့ဘော်ဒီက ကျစ်လစ်ပြီးတော့ အဆီပြင်တစ်ခုမှမရှိတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးဆိုတော့ ကျွန်တော့်ချစ်သူ ရင်ရင်ထွေးနှင့် နင်လား ငါလားပဲ။ တစ်ယောက် တစ်မျိုးစီ ကောင်းကြတယ်။
ထိုတစ်ည ကျွန်တော် အိမ်မှာ စောစောပြန်ရောက်လို့ ညနေစာစားပြီး မေမေလေး စောမြတ်သီတာနဲ့ စကားစမြည် ပြောနေတုန်း တယ်လီဖုန်းမြည်လာတယ်။ မေမေလေးက ဖုန်းကောက်ကိုင်လိုက်ပြီးနောက် တစ်ခွန်းနှစ်ခွန်းပြောပြီး ကျွန်တော့်ကို ဖုန်းလှမ်းပေးတယ်။
“ရွှေမြို့တော်ကတဲ့ သားကိုပြောချင်လို့တဲ့….“
ကျွန်တော်ဖုန်းကိုင်လိုက်တော့ ဒေါ်မရဝင်းသန့် ဖြစ်နေတယ်။ သူ့ယောင်္ကျားဆုံးသွားတဲ့အကြောင်း၊ သူ့ကိုယ်ဝန်ကိစ္စကို ဖြေရှင်းဖို့ မလိုတော့တဲ့အကြောင်း၊ သို့ပေမဲ့ နှစ်အတော်ကြာကြာ အတူနေလာခဲ့သူမို့ စိတ်မကောင်းဖြစ်ရကြောင်း၊ ရုတ်တရက်လည်း အားကိုးရာမဲ့ ဖြစ်သွားရသလို ခံစားမိကြောင်း၊ ကျွန်တော်လည်း အနားမှာ မရှိနေတော့ အတော်ကို စိတ်အားငယ်မိကြောင်း၊ ငိုတစ်လှည့် ရှိုက်တစ်လှည့် ပြောနေရှာတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ကျွန်တော့်အရွယ်နဲ့မမျှတဲ့ ဝန်ထုပ်ကြီးလို ခံစားရပြီး ဒေါ်မရဝင်းသန့်ကိုတော့ ဖုန်းထဲမှာ အားပေးလိုက်ပြီး ဖုန်းချလိုက်တဲ့အချိန်မှာ ကျွန်တော့်မျက်နှာက ဘယ်လိုမှ ဟန်ဆောင်မရအောင်ကို ပျက်နေခဲ့ရပါတယ်။ မေမေလေးကလည်း ချက်ချင်းရိပ်မိပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို ဆိုဖာပေါ်မှာ ခဏလှဲနေခိုင်းပြီး သံပုရာရည် သွားဖျော်ယူလာပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို ဘာမှမေးခွန်းမထုတ်ပါဘူး။ ကျွန်တော်တောင် အံ့သြမိပါတယ်။ ကျွန်တော်ကသာ မေမေလေးမေးခဲ့ရင် ဘယ်လိုပြန်ဖြေရမလဲဆိုတာကို ဦးနှောက်စားနေခဲ့တာပါ။
မေမေလေးက ကျွန်တော့်ကို သံပုရာရည်တိုက်၊ နောက် ရေခဲစိမ်စနိုးတာဝါလေးနဲ့ နဖူး၊ ပါးပြင်၊ လည်ပင်းတို့ကို ပွတ်သပ်ပေးနေပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို စိတ်ပူတကြီးနဲ့ လုပ်ကိုင်ပေးနေရှာတဲ့ မေမေလေးကို ကျွန်တော် ဘာရယ်မဟုတ် ကြည့်နေမိပါတယ်။ အိမ်နေရင်း ရင်ဖုံးအင်္ကျီဝတ်ထားပေမဲ့ ဖောင်းမို့နေတဲ့ ရင်သားအစုံက အန်တီသူဇာလောက်မကြီးပေမဲ့ သိသိသာသာ ဖေါင်းမို့ထနေတာက သူ့ရဲ့ချပ်ချပ်ယပ်ယပ်ရှိတဲ့ ဗိုက်သားလေးတွေကြောင့်ဖြစ်မယ်ထင်တယ်။ အနက်ရောင်အောက်ခံမှာ မနောတိုင်လေးတွေလို အဝါ၊ အစိမ်း ဒေါင်လိုက်အစင်းလေးတွေနဲ့ ထမိန်လေးကို ခါးမှာ တင်းတင်းလေးဝတ်ထားတော့ အောက်က ကားစွင့်နေတဲ့ တင်ပါးကြီးတွေက ဝိုင်းစက်အိတင်းနေတယ်။ ဝင်းဝါတဲ့အသားအရည်နဲ့ နက်မှောင်တဲ့ မျက်ခုံးထူထူလေးတွေ၊ ကျယ်ပြန့်တဲ့ မဟာနဖူး၊ နက်မှောင်ထူထဲလှတဲ့ ဆံပင်ထွေးကြီးကို ဂုတ်အနောက်မှာ တစ်ပတ်လျှိုလေးထုံးထားတဲ့ မေမေလေးကို ကြည့်ရင်း ကျွန်တော့်ကောင်ကြီး ခေါင်းထောင်ထလာတယ်။
အခုနတုန်းက နွမ်းလျှမောသွားတဲ့စိတ်တွေအစား တဖျိုးဖျိုး တဖျင်းဖျင်းနဲ့ တက်ကြွတဲ့ အသွေးအသားနဲ့ စိတ်ရိုင်းတွေက နေရာဝင်ယူလာလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို လန့်တောင်သွားမိတယ်။ ငါ့မှာ လက်စွပ်တောင် မလိုတော့ဘူးလား။ ငါလက်စွပ်ကို သုံးပါများလို့ မကောင်းဆိုးဝါးတွေက ငါ့ကိုယ်ထဲမှာ လက်စွပ်မပါပဲတောင် အလုပ်လုပ်နေပလားဟု တွေးပြီး လန့်လာခဲ့မိတယ်။ မေမေလေးမှာလည်း ကျွန်တော့်စိတ်အပြောင်းအလဲကို တိုက်ရိုက်ခံစားမိတယ် ထင်တယ်။ နှုတ်ခမ်းအစုံက ပြုံးလဲ့လဲ့နဲ့ ရီဝေတဲ့ မျက်လုံးအစုံနဲ့ သူ့မျက်နှာက ကျွန်တော့် မျက်နှာနားမှာကပ်လို့။ ကျွန်တော့်လက်တွေက အလိုလို မေမေလေးရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို ခါးကကိုင်ပြီး ကျွန်တော့်ဆီကို ဆွဲယူလိုက်မိတယ်။ မေမေလေး စောမြတ်သီတာရဲ့ နှုတ်ခမ်းအစုံလေးက ပွင့်အာလို့ ကျွန်တော်အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ဆွဲယူစုပ်လိုက်တော့ သူကလည်း ကျွန်တော့်အပေါ်နှုတ်ခမ်းကို စုပ်ယူလိုက်တယ်။ ဆိုဖာပေါ်မှာ ကျွန်တော့်အပေါ်ကိုင်းကျလာတဲ့ သူ့ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားတွေကို ကျွန်တေ့်လက်တွေက အမြန်အဆန် ဖယ်ရှားနေမိသလို သူ့လက်တွေကလည်း ကျွန်တော့်အဝတ်အစားတွေကို ဖယ်ရှားပစ်နေတယ်။ ကျွန်တော့်အကြိုက် လုံးကြီးပေါက်လှ ကိုယ်ခန္ဓာပိုင်ရှင် မေမေလေးကို အစွမ်းကုန် ပညာကုန်အချစ်တွေ သွန်ချနေမိပြီကော။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် အဲဒီဧည့်ခန်းမှာပဲ မုန်တိုင်းထန်လိုက်ကြတာ မနက်အာရုဏ်တက်တော့မှ ပင်ပန်းပြီး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဖက်လျက် အိပ်ပျော်သွားကြပါတော့တယ်။
ကျွန်တော် တစ်ရေးနိုးလာတော့ တော်တော်နေမြင့်နေပါပြီ။ ဟိုက် ငါ ဘာတွေလုပ်ခဲ့မိပြီလဲလို့ နောင်တချက်ချင်းတန်းရခဲ့ပါတယ်။ ပြဿနာတစ်ခုက မဆုံးသေး နောက်ပြဿနာတစ်ခုကို စမိပြန်ပြီကော။ အန်တီသူဇာ၊ နောက် ဒေါ်မရဝင်းသန့်၊ အခု မေမေလေး၊ ကျွန်တော် ဘာကောင်ဖြစ်နေပြီလဲ။ ဒီလက်စွပ်ကြောင့် ကျွန်တော် မကောင်းဆိုးဝါးတစ်ကောင် ဖြစ်ခဲ့ပြီလား။ ကျွန်တော် ချက်ချင်းပဲ ဒီလက်စွပ်ကို ပင်လယ်နက်နက် တစ်နေရာမှာ သွားပစ်ချလိုက်ချင်စိတ် ပေါ်လာခဲ့ရတယ်။ ငါ မေမေလေးကို ဘယ်လိုမျက်နှာချင်းဆိုင်ရတော့မလဲ။ ခေါင်းရှုပ်ပြီး ဆိုဖါပေါ်မှာ ငုတ်တုတ်ထထိုင်လိုက်မိတုန်း……
“ဟေး သားနိုးလာပြီလား…“
ထမင်းစားခန်းဘက်ကထွက်လာတဲ့ မေမေလေးရဲ့ မျက်နှာကအပြုံးက အရင်တုန်းကအတိုင်း ဘာမှမပြောင်းလဲ။ သူ့မျက်လုံးအစုံကလည်း အရင်တုန်းကအတိုင်း ကျွန်တော့်အပေါ် ကြင်နာမှုတွေ၊ နွေးထွေးတဲ့ မေတ္တာဓါတ်တွေ အပြည့်နဲ့ပဲ။ ကျွန်တော် နည်းနည်းတော့ စိတ်ပေါ့သွားသလိုပဲ။ မေမေလေး ငါ့ကို စိတ်မဆိုးဘူး။ ဒါမှမဟုတ် ညက အဖြစ်အပျက်ကို သူ စိတ်လွတ်သွားပြီး ဖြစ်ခဲ့တာဖြစ်လို့ မနက်ကြတော့ ဘာမှသတိမရတာလား။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်တော်နိုးခါစလောက်တော့ စိတ်မလေးတော့တာ အမှန်ပဲ။
“ကဲ သွားသွား မျက်နှာသစ်ချေ.. သားကြိုက်တဲ့ ကောက်ညှင်းပေါင်းနဲ့ ဆတ်သားခြောက်ဖုတ်လေးရှိတယ်။ ကော်ဖီလည်း နှပ်ပြီးခါစ ပူပူလေး သောက်ရအောင်…“
ကျွန်တော် မျက်နှာသစ်ပြီး ပြန်ဝင်လာတော့ မီးဖိုချောင်မှာ တလှုပ်လှုပ်နဲ့ ကော်ဖီဖျော်၊ ကျွန်တော်စားဖို့ စားပွဲပေါ်မှာ စားစရာတွေ ပြင်ဆင်ပေးနေတဲ့ မေမေလေး စောမြတ်သီတာကို တွေ့ရတယ်။ သူက ကျွန်တော့်ကို ကျောပေးပြီး လုပ်နေတာမို့ အချိုးကျ တောင့်တင်းလှတဲ့ နောက်ပိုင်းအလှကို ငေးကြည့်ရင်း ငါ ညက အမုန်းဆွဲခဲ့တဲ့ ပစ္စည်းကြီးပါလားလို့ တွေးမိရင်း ညီတော်မောင်က ထောင်းကနဲ ဖြစ်ရပြန်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ မေမေလေးရဲ့ အခြေအနေက ဘာမှန်းမသိတာမို့ မီးစင်ကြည့်ကမယ်လို့ပဲ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။
ကျွန်တော့်လည်း စားသောက်စရာတွေပြင်ထားတဲ့ စားပွဲမှာ ခုံတစ်လုံးကို ဆွဲယူပြီး ထိုင်လိုက်တော့မှ ဗိုက်ကလည်း တော်တော်ဆာနေမှန်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို သိတော့တယ်။
“ကဲကဲ သားကြိုက်တဲ့ ကောက်ညှင်းပေါင်းနဲ့ ဆတ်သားခြောက်လေးလည်း စား၊ နောက်ပြီး ညက ကုန်ထားတဲ့ အားတွေအတွက် နို့ပူပူလေးထဲမှာ ကြက်ဥခေါက် ဖျော်ပေးထားတာလည်း သောက်လိုက်ဦး ကော်ဖီ မသောက်ခင်မှာ..“
မျက်နှာက အပြုံးမပျက်ပဲ အထက်ပါစကားကို ပြောလိုက်တဲ့ မေမေလေးကြောင့် ကျွန်တော့်ခင်မျာ ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားရပါတော့တယ်။
“အင်း ဘာလဲ သားက အံ့သြနေတာလား..။ သား ယမုနဠက ပြန်လာကတည်းက သား ပြောင်းလဲသွားပြီဆိုတာ မာမီသိတယ်။ သားက သားဖိုးဖိုးလိုပဲ ဖြစ်လာတယ်။ သူ့အနားမှာရှိနေတဲ့ မိန်းမတိုင်းကို ညှို့ယူနိုင်စွမ်းရှိတယ်။ မာမီလည်း အဲဒီစက်ကွင်းက မလွတ်ခဲ့ပါဘူး။ သားဟာ သူတို့တွေ ပြောနေကြသလို ဖိုးဖိုးရဲ့သားဆိုတာ အမှန်ပဲဆိုတာ အဲဒီကတည်းက မာမီသိခဲ့ရပြီ။ သူဇာနဲ့ကိစ္စရော မာမီမသိဘူးထင်လို့လား။ သား တက္ကသိုလ်မသွားမှီ သူဇာတို့လာတဲ့ ည မာမီ ကောင်းကောင်း မှတ်မိတာပေါ့…“
“ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လေ သားက မာမီ့အတွက် သားအဖိုးနဲ့ မတူတာက မာမီက သားဖိုးဖိုးကို မငြင်းနိုင်ခဲ့ပေမဲ့ မာမီ မချစ်ခဲ့ဘူး။ တစ်ခါတစ်လေ မုန်းတောင်မုန်းသေးတယ်..။ သားကိုတော့ မာမီက ငယ်ငယ်ကတည်းက ကိုယ့်သားလို ပျိုးထောင်ပေးခဲ့တာမို့ ချစ်တယ်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် မာမီမမုန်းဘူး..။ အဲတော့ သားလည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘာမှစိတ်မကောင်းဖြစ်မနေနဲ့..။ သား အခု ခဏတဖြုတ် အိမ်ပြန်လာတုန်း ပျော်ပျော်သာ နေသွားတော့ ဟုတ်ပြီလား..“
“သားကို တစ်ခုပဲ မာမီ တောင်းဆိုချင်တယ် ..။ ကိုယ့်ကြောင့်တော့ သူများမိသားစုတွေ အပြိုအကွဲ မဖြစ်ပါစေနဲ့လို့ ..“
ကျွန်တော် မေမေလေး စောမြတ်သီတာကို အသာဆွဲယူ ပွေ့ဖက်လိုက်တယ်။
“စိတ်ချပါ မာမီရယ်၊ မာမီ့ပြောစကားကို သား နားထောင်ပါ့မယ်….“
ကျွန်တော် အဲဒီ နွေကျောင်းပိတ်ရက်ပြီးလို့ ကျောင်းရှိရာ ရွှေမြို့တော်ကို မပြန်ခင်တော့ မေမေလေးစောမြတ်သီတာနဲ့ အန်တီစောမြတ်သူဇာတို့ နှစ်ယောက်ကိုသာ အချစ်တွေတဝကြီး သွန်ပေးခဲ့ပါတော့တယ်။ ရွှေမြို့တော်ပြန်ရောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ချစ်သူလေးရင်ရင်နဲ့ ဆရာမဒေါ်မရဝင်းသန့်တို့ကို ပြန်ဆုံတွေ့ရတော့တာပေါ့လေ။
ကျွန်တော့်မှာ မုဆိုးမ ပူပူနွေးနွေးလေး ဖြစ်သွားရရှာသော ကာမချစ်သူလေးအတွက် စိတ်မကောင်းဖြစ်ရသော်လည်း ကိုယ်ဝန်သုံးလေးလကျော်လောက် သန္ဓေသားအတွက် အန္တရာယ်မရှိနိုင်သောအချိန်တွင် ဆက်ဆံမိသည့်အခါ အရင်တုန်းကနှင့်မတူ ပို၍နူးညံ့ပြီး စန်းစန်းတင့်ဖြစ်နေသည့် ဒေါ်မရဝင်းသန့်၏ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများ၊ ဖောင်းကြွလာသော နို့အုံကြီးများ၊ အလုံးတုတ်ပြီး အဆံရှည်လာသော နို့သီးခေါင်းကြီးများမှာ တစ်မျိုးတစ်ဖုံ အတွေ့ထူးများဖြင့် ကြုံနေရသဖြင့် ပိုပြီး ကာမဆက်ဆံမှု အကြိမ်ရေတွေ တိုးနေရလေတော့တယ်။ သို့သော်လည်း ဒေါ်မရဝင်းသန့် ယောက္ခမများက သူတို့၏ ပထမဦးဆုံး မြေးဦးလေးဆိုပြီး အရမ်းကို ဂရုတစိုက် မျက်စေ့ဒေါက်ထောက်ကြည့်နေကြလို့ ကိုယ်ဝန်ရင့်လာပြီး မွေးခါနီးကြတော့ အနားကပ်လို့ မရတော့ချေ။ နောက်တော့ သမီးကလေး မွေးသည်ဟု သတင်းကြားရလေတော့တယ်။
